SPRAWOZDANIE w sprawie roli UE w ONZ – w jaki sposób lepiej osiągać cele polityki zagranicznej UE

21.10.2015 - (2015/2104(INI))

Komisja Spraw Zagranicznych
Sprawozdawca: Paavo Väyrynen

PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie roli UE w ONZ – w jaki sposób lepiej osiągać cele polityki zagranicznej UE

(2015/2104(INI))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej,

–  uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie UE i ONZ, zwłaszcza zalecenie dla Rady z dnia 2 kwietnia 2014 r. w sprawie 69. sesji Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych[1] oraz rezolucję z dnia 11 maja 2011 r. w sprawie UE jako podmiotu na scenie globalnej: jej roli w organizacjach wielostronnych[2],

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 22 czerwca 2015 r. w sprawie priorytetów UE na 70. posiedzenie Zgromadzenia Ogólnego ONZ,

–  uwzględniając Kartę Narodów Zjednoczonych,

–  uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ w sprawie udziału Unii Europejskiej w pracach Organizacji Narodów Zjednoczonych[3], w której przyznano UE prawo do interweniowania na forum Zgromadzenia Ogólnego, do przedstawiania ustnych wniosków i poprawek, poddawanych pod głosowanie na wniosek jednego z państw członkowskich, oraz do korzystania z prawa do odpowiedzi,

–  uwzględniając pierwsze w historii oświadczenie przewodniczącego Rady Bezpieczeństwa na temat roli, jaką UE odegrała w utrzymywaniu międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, wydane w dniu 14 lutego 2014 r.[4],

–  uwzględniając deklarację ze światowej konferencji przeciwko rasizmowi, dyskryminacji rasowej, ksenofobii i pochodnym formom nietolerancji, która odbyła się w Durbanie w 2001 r.,

–  mając na uwadze opublikowane w marcu 2015 r. studium Dyrekcji Generalnej ds. Polityki Wewnętrznej Unii w Parlamencie Europejskim poświęcone reformie ONZ: aktualna sytuacja, przyszłe działania,

–  uwzględniając art. 52 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinie Komisji Rozwoju, Komisji Handlu Międzynarodowego, Komisji Kontroli Budżetowej, Komisji Kultury i Edukacji oraz Komisji Spraw Konstytucyjnych (A8-0308/2015),

Cele i mocne strony UE na arenie globalnej

A.  mając na uwadze, że przyszłość Unii Europejskiej jest związana z globalnym pokojem, bezpieczeństwem, rozwojem i prawami człowieka; mając na uwadze, że wyzwania, przed którymi stoi UE, wymagają globalnych rozwiązań, a globalne problemy wymagają podjęcia działań przez UE;

B.  mając na uwadze, że zasady i cele polityki zewnętrznej Unii Europejskiej zapisano w art. 21 Traktatu o Unii Europejskiej oraz że są one ściśle powiązane z zasadami i celami ONZ; mając na uwadze, że w art. 21 TUE wyraźnie wezwano do przestrzegania zasad Karty Narodów Zjednoczonych oraz prawa międzynarodowego;

C.  mając na uwadze, że UE ma wyjątkowy potencjał mobilizowania zasobów z pełnego zakresu instrumentów dyplomatycznych, a także z dziedziny bezpieczeństwa, obronności, gospodarki, rozwoju i działań humanitarnych, w pełnej zgodności z postanowieniami Karty Narodów Zjednoczonych; mając na uwadze, że korzystanie z tych instrumentów w ramach kompleksowego podejścia daje UE wyjątkową elastyczność w skutecznej realizacji celów bezpieczeństwa stanowiących największe wyzwanie;

D.  mając na uwadze, że UE pod auspicjami ONZ aktywnie uczestniczy we wspieraniu pokoju, bezpieczeństwa i postępu, z wykorzystaniem wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB) oraz wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO);

E.  mając na uwadze, że UE stoi na straży swoich wartości, podstawowych interesów, bezpieczeństwa, niezależności i integralności oraz działa na rzecz utrzymania pokoju, zapobiegania konfliktom i umacniania bezpieczeństwa międzynarodowego zgodnie z zasadami Karty Narodów Zjednoczonych i aktu końcowego z Helsinek z 1975 r. oraz celami Paryskiej karty dla nowej Europy, przyjętej w 1990 r.; mając na uwadze, że UE należy do zbiorowego systemu bezpieczeństwa ONZ, w tym na podstawie jednego z porozumień regionalnych przewidzianych w rozdziale VIII Karty ONZ;

F.  mając na uwadze, że UE wspiera zrównoważony rozwój gospodarczy, społeczny i środowiskowy krajów rozwijających się, a wsparcie to ma na celu głównie eliminację ubóstwa, wspieranie trwałego pokoju i stabilności oraz zwalczanie nierówności społecznych, a ponadto UE zapewnia pomoc humanitarną społecznościom, krajom i regionom dotkniętym wszelkiego rodzaju kryzysami: zarówno klęskami żywiołowymi, jak i katastrofami wywołanymi przez człowieka;

G.  mając na uwadze, że UE należy do głównych podmiotów w różnych wzajemnie ze sobą powiązanych obszarach polityki: handlu, rozwoju, pomocy humanitarnej, ochronie środowiska i poszanowaniu praw człowieka;

H.  mając na uwadze, że UE działa na rzecz zrównoważenia środowiskowego przez wspieranie międzynarodowych środków i działań na rzecz utrzymania i poprawy jakości środowiska i zrównoważonego zarządzania zasobami naturalnymi;

I.  mając na uwadze, że UE odgrywa też pierwszoplanową rolę w polityce środowiskowej, zwłaszcza w walce ze zmianą klimatu, będąc nie tylko w awangardzie i wyznaczając samej sobie ambitne cele, lecz także nieustannie opowiadając się w globalnych negocjacjach za wiążącymi porozumieniami oraz konkretnymi i wymiernymi działaniami;

J.  mając na uwadze, że UE wzmacnia podstawy zrównoważonego rozwoju społecznego i dobrego sprawowania władzy przez konsolidację, wspieranie i propagowanie demokracji, zasad państwa prawa, praw człowieka i zasad prawa międzynarodowego;

K.  mając na uwadze, że zgodnie ze swoimi traktatami UE wspiera międzynarodowy system oparty na ściślejszej współpracy wielostronnej i dobrym sprawowaniu władzy na szczeblu globalnym, a także jest zaangażowana na rzecz skutecznego multilateralizmu, którego rdzeniem jest ONZ; mając na uwadze, że to zaangażowanie wynika z przekonania, że chcąc skutecznie reagować na globalne kryzysy, wyzwania i zagrożenia, społeczność międzynarodowa potrzebuje sprawnego systemu wielostronnego opartego na uniwersalnych zasadach i wartościach;

L.   mając na uwadze, że w swojej polityce zewnętrznej UE kładzie główny nacisk na stosunki dwustronne, współpracę i partnerstwo z krajami, grupami krajów oraz innymi organizacjami regionalnymi i międzynarodowymi na całym świecie; mając na uwadze, że w ostatnich dekadach poświęcono szczególną uwagę celom i problemom geopolitycznym występującym w bezpośrednim sąsiedztwie UE na wschodzie i na południu; mając na uwadze, że UE utrzymuje też szczególne stosunki z państwami afrykańskimi, a w swoich działaniach zwraca szczególną uwagę na wyzwania występujące w tych państwach;

M.  mając na uwadze, że w kontekście rosnącej globalnej współzależności UE musi wzmocnić swoją rolę zarówno w stosunkach dwustronnych, jak i na forach wielostronnych;

N.  mając na uwadze, że UE uczestniczy i odgrywa ważną rolę w międzynarodowych negocjacjach i działaniach mediacyjnych, zwłaszcza w negocjacjach grupy UE3 i UE 3+3, w tym w negocjacjach z Iranem, a także w bliskowschodnim procesie pokojowym;

O.  mając na uwadze, że jako największy blok handlowy na świecie UE odgrywa istotną rolę w dwu- i wielostronnych porozumieniach handlowych oraz opracowała aktywne środki polityki handlowej wspomagające wzrost gospodarczy, ograniczanie ubóstwa oraz ochronę środowiska i zasobów naturalnych;

P.  mając na uwadze, że UE i państwa członkowskie wnoszą największy wkład finansowy w budżet ogólny ONZ oraz w udzielaną przez ONZ pomoc humanitarną, oficjalną pomoc rozwojową i operacje pokojowe; mając na uwadze, że polityka rozwoju UE ma ogromne znaczenie z uwagi na aktywne wspieranie ograniczania ubóstwa oraz zrównoważonego rozwoju gospodarczego, społecznego i środowiskowego, co z kolei umacnia pokój i bezpieczeństwo; mając na uwadze, że UE jest jedyną niebędącą państwem stroną ponad 50 wielostronnych porozumień i konwencji ONZ;

Q.  mając na uwadze, że UE należy do najbardziej zaangażowanych obrońców i propagatorów praw człowieka, podstawowych wolności, wartości kulturowych i różnorodności, demokracji i zasad państwa prawa; mając na uwadze, że postanowienia dotyczące tych zasad zapisano we wszystkich partnerstwach dwustronnych UE, a w jej polityce wielostronnej zajmują one centralne miejsce; mając na uwadze, że UE zawsze zdecydowanie wspierała międzynarodowy wymiar sprawiedliwości;

R.  mając na uwadze, że UE odgrywa ważną rolę we wspieraniu działań ONZ w obszarach stanowiących przedmiot troski obu stron, zwłaszcza jeśli chodzi o ochronę ludności cywilnej, w szczególności kobiet i dzieci dotkniętych konfliktami zbrojnymi;

S.  mając na uwadze, że równość kobiet i mężczyzn należy do podstawowych wartości UE i jako taka została uznana w traktatach i Karcie praw podstawowych UE; mając na uwadze, że UE zobowiązała się do włączania równości płci do wszystkich swoich działań i obszarów polityki, w tym do polityki zewnętrznej i polityki współpracy na rzecz rozwoju;

T.  mając na uwadze, że ludzkość ma wspólne wartości i interesy; mając na uwadze, że przy rozwiązywaniu wspólnych problemów i propagowaniu wspólnych celów i wartości potrzebny jest uczciwy podział obciążeń i korzyści;

System Narodów Zjednoczonych

U.  mając na uwadze, że system Narodów Zjednoczonych jest głównym globalnym forum poprawiania globalnego sprawowania rządów, a przez to najlepszym forum propagowania wartości i interesów UE;

V.  mając na uwadze, że głównym celem po II wojnie światowej było utrzymanie pokoju i bezpieczeństwa; mając na uwadze, że wspieranie rozwoju gospodarczego i społecznego oraz praw człowieka stanowiła centralny element Karty; mając na uwadze, że od początku lat 70. XX wieku w programie prac ONZ uwzględniane są kwestie środowiskowe; mając na uwadze, że w raporcie Brundtland pt. „Nasza wspólna przyszłość” z 1987 r. zdefiniowano pojęcie zrównoważonego rozwoju jako rozwoju, który zaspokaja teraźniejsze potrzeby, nie pozbawiając przyszłych pokoleń możliwości zaspokojenia z kolei ich potrzeb; mając na uwadze, że na szczycie Ziemi w Rio de Janeiro (Konferencja Narodów Zjednoczonych „Środowisko i Rozwój”) w 1992 r. połączono politykę rozwojową i środowiskową, by skutecznie ograniczać ubóstwo i wspierać zrównoważony rozwój na całym świecie;

W.  mając na uwadze, że system Narodów Zjednoczonych obejmuje wszystkie obszary współpracy, a Rada Bezpieczeństwa odgrywa w nim główną rolę i odpowiada za utrzymywanie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, w czym wspierają ją organy pomocnicze i doradcze;

X.  mając na uwadze, że system Narodów Zjednoczonych składa się z 19 wyspecjalizowanych agencji, w tym FAO, IFAD, MOP, MFW, UNESCO, UNIDO, WHO i Grupa Banku Światowego, oraz obejmuje 11 funduszy i programów, w tym UNCTAD, UNDP, UNEP, UNFPA, UNHCR, UNICEF, UN Women i WFP[5], a także 9 komisji funkcjonalnych, 5 komisji regionalnych i szereg innych podobnych organów; mając na uwadze, że z systemem Narodów Zjednoczonych ściśle powiązane są także takie organizacje jak Światowa Organizacja Handlu i Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej;

Y.  mając na uwadze, że większość z tych agencji, funduszy, programów, komisji i komitetów działa pod auspicjami Rady Gospodarczo-Społecznej i Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych, przed którymi niektóre z nich odpowiadają;

Z.  mając na uwadze, że UE i państwa członkowskie odgrywają kluczową rolę w promowaniu zasad i celów Narodów Zjednoczonych oraz rozwiązywaniu wspólnych problemów ludzkości; mając z drugiej strony na uwadze, że Europa potrzebuje globalnych partnerów, aby rozwiązywać własne problemy w takich obszarach jak bezpieczeństwo, ochrona środowiska, prawa człowieka, zagwarantowanie prawa do azylu i niestabilność finansowa;

AA.  mając na uwadze, że UE ponosi szczególną odpowiedzialność za utrzymanie pokoju, rozwój i prawa człowieka w krajach sąsiadujących;

AB.  mając na uwadze, że niezwykle istotne jest, by wszystkie działania podejmowane w ramach ONZ były zgodne z prawem międzynarodowym; mając na uwadze, że przestępstwa popełniane w ramach mandatu ONZ niezwykle szkodzą wiarygodności organizacji i nie powinny pozostać nieukarane;

AC.  mając na uwadze, że kraje są podzielone według obszarów geograficznych, co często sprawia, że głosują one wspólnie jako bloki; mając na uwadze, że państwa należące do Rady Praw Człowieka ONZ często same regularnie łamią prawa człowieka, co odbija się niekorzystnie na efektywności i wiarygodności całej Rady;

AD.  mając na uwadze, że łupy zdobyte w wyniku plądrowania i przemycania obiektów kulturowych i religijnych w Iraku i Syrii przez ISIS/Daisz wykorzystuje się do finansowania działań terrorystycznych ISIS/Daisz; mając na uwadze, że UNESCO i jej Konwencja dotycząca środków zmierzających do zakazu i zapobiegania nielegalnemu przywozowi, wywozowi i przenoszeniu własności dóbr kultury odgrywają centralną rolę w zapewnianiu ochrony nadzwyczajnej syryjskiemu i irackiemu dziedzictwu kultury;

AE.  mając na uwadze, że UE i ONZ ściśle współpracują w najdrażliwszych scenariuszach kryzysowych, zwłaszcza na Bliskim Wschodzie i w Afryce Północnej; mając na uwadze, że ich starania należy jeszcze zintensyfikować, aby osiągnąć polityczne i pokojowe rozwiązanie takich konfliktów;

AF.  mając na uwadze, że w 2015 r. Zgromadzenie Ogólne ONZ planuje przeprowadzić dyskusję dotyczącą przedłużenia mandatu Forum Zarządzania Internetem i podjąć decyzję w tej sprawie; mając na uwadze, że Parlament wezwał Zgromadzenie do przedłużenia mandatu Forum Zarządzania Internetem oraz do zwiększenia dostępnych mu zasobów i umocnienia wielostronnego modelu zarządzania internetem;

UE w systemie Narodów Zjednoczonych

1.  przypomina, że UE i jej państwa członkowskie uznają wartości i zasady Karty Narodów Zjednoczonych, zgodnie z art. 21 ust. 1 TUE, i odgrywają kluczową rolę w propagowaniu tych zasad i celów ONZ w swoich działaniach zewnętrznych; uważa, że UE potrzebuje partnerów globalnych, aby z powodzeniem realizować cele swojej polityki zagranicznej, zwłaszcza w obszarze pokoju i bezpieczeństwa, terroryzmu, przestępczości zorganizowanej, konfliktów regionalnych, upadku państwowości oraz rozprzestrzeniania broni masowego rażenia;

2.  jest zdania, że środowisko bezpieczeństwa w UE jest coraz bardziej niestabilne i niepewne z powodu wielu dawnych i nowych wyzwań w zakresie bezpieczeństwa; uważa, że konflikt we wschodniej Ukrainie, konflikty w Syrii i Iraku oraz rosnąca w siłę organizacja terrorystyczna ISIS, kryzys libijski i zagrożenie terrorystyczne w Afryce (szczególnie w regionie Sahelu i Rogu Afryki oraz w Libii) to poważne zagrożenia globalne wymagające globalnych reakcji; jest zdania, że UE nie może sama uporać się z tymi zagrożeniami i potrzebuje wsparcia partnerów międzynarodowych;

3.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że UE i jej państwa członkowskie aktywnie uczestniczą – na różne sposoby i w różnych formatach – w pracach systemu ONZ i mają w nie swój wkład, jednak działania te powinny być bardziej widoczne;

4.  z zadowoleniem przyjmuje istotny wkład UE w rozwój i pomoc humanitarną na świecie; przypomina, że UE i jej państwa członkowskie są przeznaczają łącznie najwięcej zasobów na świecie na pomoc rozwojową i humanitarną;

5.  przypomina, że UE stała się prawdziwym podmiotem międzynarodowym, w związku z czym otrzymała wzmocniony status obserwatora w ONZ z prawem zabierania głosu na posiedzeniach Zgromadzenia Ogólnego ONZ w debatach między przedstawicielami głównych grup, przed poszczególnymi państwami, prawem do zgłaszania projektów i poprawek, prawem do odpowiedzi, zgłaszania wniosków proceduralnych i dystrybuowania dokumentów;

6.  przypomina ponadto, że na forum ONZ UE jest reprezentowana przez wiele podmiotów: przewodniczącego Rady Europejskiej, wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Komisję Europejską oraz delegatury UE, a także 28 państw członkowskich UE, z których dwa (Francja i Wielka Brytania) mają status stałych członków Rady Bezpieczeństwa ONZ i mogą korzystać z prawa weta; przypomina, że zgodnie z traktatem państwa członkowskie UE mają obowiązek koordynować swoje działania na wszystkich forach międzynarodowych;

Jak lepiej osiągać cele polityki zagranicznej UE w ramach ONZ

7.  jest przekonany, że chcąc lepiej osiągać cele swojej polityki zagranicznej zapisane w traktacie, UE powinna dążyć do umocnienia globalnego sprawowania rządów w ramach systemu ONZ oraz do zwiększenia wpływu wywieranego przez nią i przez jej państwa członkowskie w tym systemie; przypomina o zobowiązaniu UE do aktywnego wspierania kompleksowej reformy systemu Narodów Zjednoczonych w celu wzmocnienia jego legitymacji, reprezentacji regionalnej, przejrzystości, rozliczalności i skuteczności w reagowaniu na złożone i wieloaspektowe wyzwania współczesności; podkreśla w szczególności znaczenie ożywienia prac Zgromadzenia Ogólnego;

8.  podkreśla, że UE powinna odgrywać większą rolę na forum Zgromadzenia Ogólnego, co oznacza większą widoczność i większy wpływ polityczny, pozwalające jej lepiej wypełniać swoje międzynarodowe zobowiązania, zgodnie z rezolucją Zgromadzenia Ogólnego z dnia 3 maja 2011 r.[6];

9.  przypomina o swoim wsparciu dla roli parlamentów i zgromadzeń regionalnych w systemie ONZ;

10.  apeluje do członków Rady Bezpieczeństwa, by w ścisłej współpracy ze Zgromadzeniem Ogólnym dokonali przeglądu i zmiany nieprzejrzystego procesu wyboru sekretarza generalnego ONZ oraz by zapewnili równość szans kobiet i mężczyzn w kandydowaniu na to stanowisko; apeluje do wszystkich organów ONZ, a zwłaszcza do Rady Bezpieczeństwa, o zwrócenie należytej uwagi na uwzględnianie kwestii płci wewnątrz organizacji, a do UE i jej państw członkowskich – o uczestniczenie w tych działaniach w pierwszej linii przez zachęcanie kobiet do kandydowania i wspieranie ich; wyraża życzenie, by na kolejnego sekretarza generalnego ONZ wybrano kobietę; wzywa UE do wsparcia UN Women w uwzględnianiu dyskryminacji ze względu na tożsamość i ekspresję płciową;

11.  podkreśla obecne priorytety UE na 70. sesję Zgromadzenia Ogólnego ONZ, w których powtórzono wyrażany od dawna postulat Unii, aby ONZ usprawniła swoje struktury, budżet i metody pracy oraz aby nie unikała trudnych tematów, takich jak reforma Rady Bezpieczeństwa;

12.  podkreśla, że Zgromadzenie Ogólne, które reprezentuje rządy wszystkich państw członkowskich, musi dysponować środkami i sposobami nadawania kierunku działaniom systemu ONZ oraz koordynowania wszystkich jego działań;

13.  jest przekonany, że Rada Bezpieczeństwa wymaga reformy, aby lepiej odzwierciadlała nowe światowe realia i skuteczniej podejmowała obecne i przyszłe wyzwania z dziedziny bezpieczeństwa; zachęca państwa mające prawo weta w Radzie Bezpieczeństwa ONZ, by powstrzymały się od korzystania z niego w przypadkach ludobójstwa i zbrodni przeciwko ludzkości;

14.  z uwagi na wkład UE w struktury pokoju i bezpieczeństwa na świecie oraz zawarty w traktacie lizbońskim cel umacniania europejskiej polityki zagranicznej przypomina, że przyznanie UE miejsca w poszerzonej Radzie Bezpieczeństwa ONZ jest długoterminowym celem UE, i apeluje o przeprowadzenie ogólnoeuropejskiej debaty na temat reformy Rady; ponawia apel do wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel o dążenie do wypracowywania wspólnego stanowiska UE w sprawach należących do właściwości Rady Bezpieczeństwa, a także o doskonalenie dotychczasowych mechanizmów współpracy mających na celu gwarantowanie, że państwa członkowskie UE zasiadające w Radzie Bezpieczeństwa będą na tym forum bronić wspólnego stanowiska UE; przypomina, że zgodnie z art. 34 TUE państwa członkowskie UE będące członkami Rady Bezpieczeństwa ONZ informują pozostałe państwa członkowskie i wysoką przedstawiciel oraz bronią stanowisk i interesów EU; ponadto przypomina, że jeżeli UE określiła stanowisko w kwestii wpisanej do porządku obrad Rady Bezpieczeństwa ONZ, państwa te wnoszą o zaproszenie wysokiej przedstawiciel w celu przedstawienia stanowiska Unii;

15.  przypomina, że rozdział VIII Karty ONZ dodatkowo wzmacnia rolę organizacji regionalnych i subregionalnych w ONZ, oraz wzywa UE i OBWE, by zmierzały do zwiększenia ich udziału i udziału innych organizacji regionalnych w globalnym sprawowaniu rządów;

16.  uważa, że dzięki współpracy z ONZ UE powinna czerpać więcej korzyści z partnerstwa z wyspecjalizowanymi agencjami, funduszami, programami, komisjami i komitetami ONZ; apeluje o lepszą koordynację działań UE w tych organach w celu zapewnienia jednogłośnego prezentowania stanowiska UE;

17.  podkreśla, że oprócz tych koniecznych reform w ONZ poprawa osiągania celów polityki zagranicznej UE, w tym propagowania podstawowych wartości, wymaga skuteczniejszej koordynacji poszczególnych wymiarów jej całej polityki zewnętrznej, zarówno dwu-, jak i wielostronnej; ponownie apeluje, by na wszystkich forach wielostronnych oraz w terenie lepiej eksponować działania UE i świadczoną przez nią pomoc;

18.  wzywa UE do skuteczniejszego koordynowania jej prac w dziedzinie pomocy humanitarnej z działaniami właściwych agencji ONZ, np. za pośrednictwem ECHO, aby osiągnąć optymalną wydajność z wykorzystaniem ograniczonych zasobów oraz aby unikać zbędnego powielania;

19.  wzywa stosowne instytucje UE i ONZ do pełnego przestrzegania i wdrażania ramowej umowy finansowo-administracyjnej (FAFA); zwraca się do Komisji, aby informowała Parlament o wdrażaniu FAFA oraz związanych z nią wytycznych, a także aby wskazała obszary wymagające poprawy oraz przedstawiła stosowne wnioski w tym zakresie;

20.  podkreśla znaczenie współpracy między UE i UNDP w zakresie skuteczności pomocy; zwraca uwagę na zobowiązanie zapisane w Partnerstwie z Pusanu w sprawie skutecznej współpracy na rzecz rozwoju oraz zachęca wszystkie państwa i podmioty sektora prywatnego do przyłączenia się do tego zobowiązania;

21.  jest zdania, że Europejski Trybunał Praw Człowieka istotnie przyczynił się do postępów, jako Europa osiągnęła pod względem przestrzegania praw człowieka, dzięki czemu może być przykładem dla innych regionów;

22.  wzywa do doskonalenia narzędzi zapobiegawczych i wczesnego ostrzegania oraz do wzmocnienia zdolności mediacyjnych ONZ, a także apeluje o spójniejsze i wykonalne mandaty dotyczące operacji budowania i utrzymywania pokoju, obejmujące element praw człowieka i jasne strategie wyjścia; zachęca państwa członkowskie UE do bardziej zdecydowanego wsparcia dla operacji budowania i utrzymywania pokoju oraz wzywa UE do zwiększenia wysiłków mediacyjnych w rozwiązywaniu konfliktów; zwraca uwagę na niedawne okrucieństwa i przypadki łamania praw człowieka, jakich dopuszczają się pewne grupy ekstremistyczne i terrorystyczne, a także na stałe stosowanie przemocy seksualnej w czasie konfliktu, w tym na wykorzystywanie gwałtu jako narzędzia walki; wzywa Radę Bezpieczeństwa, by zgodnie z doktryną obowiązku ochrony określiła ambitny zestaw narzędzi i środków zapewniających skuteczne zapobieganie tym okrucieństwom oraz stanie na straży zasad praworządności i międzynarodowego prawa humanitarnego, a także by skłoniła państwa członkowskie ONZ do zwalczania handlu ludźmi, położenia kresu rekrutacji przez grupy terrorystyczne i finansowaniu tych grup, przez uniemożliwianie i eliminowanie rekrutowania, organizowania, transportowania i wyposażania terrorystów, a także finansowania ich przejazdów i działalności;

23.  jest zdania, że UE musi zaofiarować zdecydowane i zaangażowane wsparcie Międzynarodowemu Trybunałowi Karnemu, zwłaszcza przez umocnienie i rozszerzenie jego stosunków w ONZ, szczególnie w Radzie Bezpieczeństwa, oraz przez zapewnienie szybkiej ratyfikacji przez państwa członkowskie UE ustalonych w Kampali zmian do statutu rzymskiego, w których zdefiniowano zbrodnię agresji; przypomina, że główna odpowiedzialność za doprowadzenie sprawców przed oblicze wymiaru sprawiedliwości spoczywa na samych państwach, oraz wspiera jurysdykcję MTK w przypadkach, gdy organy krajowe nie są w stanie lub nie chcą naprawdę ścigać najcięższych zbrodni budzących zaniepokojenie wspólnoty międzynarodowej;

24.  popiera zacieśnienie współpracy operacyjnej między UE a ONZ w dziedzinie zarządzania kryzysowego, również przez współdziałanie UE z ONZ zarówno w dziedzinie udostępniania analiz (w celu wypracowania wspólnej analizy), jak i w dziedzinie planowania operacji utrzymania pokoju i bezpieczeństwa (w celu ułatwiania działań operacyjnych);

25.  uważa, że należy podjąć większe starania, aby zapewnić, że państwa członkowskie ONZ honorują obietnice niesienia pomocy humanitarnej, przez publikowanie regularnych przeglądów wypełnienia zobowiązań;

26.  z zadowoleniem przyjmuje zaangażowanie UE na rzecz większej odpowiedzialności i przejrzystości w handlu bronią oraz popiera propagowanie upowszechnienia i pełnego wdrożenia traktatu o handlu bronią, a także wdrożenie wyników pierwszej konferencji państw-stron tego traktatu; wzywa UE, by w dalszym ciągu propagowała Układ o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej (NPT), który stanowi zasadniczy element światowego systemu nierozprzestrzeniania broni jądrowej, a przez to główny fundament rozbrojenia jądrowego, zgodnie z art. VI NPT; ponadto wzywa UE do aktywnych działań na rzecz powszechnego rozbrojenia;

27.  podkreśla, że UE powinna w dalszym ciągu aktywnie propagować równość i niedyskryminację; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w dniu 24 sierpnia 2015 r. odbyło się pierwsze w historii posiedzenie Rady Bezpieczeństwa ONZ poświęcone prawom osób LGBTI, podczas którego potępiono zamachy na osoby LGBTI i zabijanie takich osób przez ISIS na Bliskim Wschodzie; zachęca Radę Bezpieczeństwa, by nadal zwracała uwagę na łamanie praw osób LGBTI;

28.  przypomina o stanowisku UE „zero tolerancji” dla kary śmierci; podkreśla, że UE powinna nadal propagować moratorium na wykonywanie kary śmierci;

29.  jest przekonany, że wymiar gospodarczy, społeczny, środowiskowy i rozwojowy systemu Narodów Zjednoczonych musi być zdecydowanie wzmocniony przez zapewnienie bardziej politycznego podejścia w organach ONZ i usprawnienie współpracy między nimi, a także przez efektywniejsze i bardziej przejrzyste wykorzystanie dostępnych zasobów; uważa, że należy to osiągnąć w pierwszej kolejności dzięki strukturalnej i funkcjonalnej reformie najważniejszego organu odpowiedzialnego za realizację tego zadania zgodnie z Kartą ONZ, czyli Rady Gospodarczo-Społecznej; wzywa instytucje i państwa członkowskie UE do rozważenia możliwości zwiększenia ich roli w Radzie Gospodarczo-Społecznej przez przekształcenie jej w Radę Trwałego Rozwoju;

30.  z zadowoleniem przyjmuje utworzenie Forum Politycznego Wysokiego Szczebla ds. Zrównoważonego Rozwoju, którego zadaniem jest zapewnienie przywództwa politycznego, wytycznych i zaleceń dotyczących polityki rozwoju w odniesieniu do trzech filarów zrównoważonego rozwoju (społecznego, gospodarczego i środowiskowego); jest przekonany, że forum to musi stać się głównym organem decyzyjnym w całej dziedzinie polityki rozwoju, zapewniając skoordynowaną i wydajną ocenę potrzeb oraz przyjęcie koniecznych planów działania, decyzji i wiążących środków dotyczących ram zrównoważonego rozwoju na okres po 2015 r.; podkreśla konieczność skutecznego wdrożenia celów zrównoważonego rozwoju przyjętych na szczycie ONZ we wrześniu 2015 r.;

31.  w świetle powracających kryzysów humanitarnych związanych z falami uchodźców i migrantów oraz powodujących wiele ludzkich cierpień, a także w związku z tym, że zrównoważony rozwój w krajach pochodzenia może ostatecznie przynieść rozwiązanie kryzysu humanitarnego, jest przekonany, że należy koordynować prace wszystkich agencji zajmujących się tą kwestią;

32.  jest zdania, że wyzwania, jakie stawia przed nami kryzys humanitarny związany z falą uchodźców, to kwestie, które należy rozwiązywać w sposób całościowy, w duchu solidarności w obrębie UE oraz w ścisłej współpracy z ONZ i jej agencjami;

33.  apeluje do UE i ONZ o wzmożone wysiłki na rzecz osiągnięcia ambitnego i prawnie wiążącego porozumienia na konferencji ONZ w sprawie klimatu, która odbędzie się w 2015 r. w Paryżu, a następnie o zapewnienie szybkiego wdrożenia decyzji COP21;

34.  jest zdania, że koordynacja prac Grupy Banku Światowego, Międzynarodowego Funduszu Walutowego i Światowej Organizacji Handlu również może być elementem systemu ONZ, a zarazem należy utrzymać ich dotychczasowe struktury decyzyjne, aby zapewnić rozliczalność, wydajność, spójność i nienakładanie się podejmowanych przez nie decyzji i działań; uważa, że działania grupy G7 i G20 powinny być co do zasady zintegrowane z działalnością politycznie i proceduralnie silniejszej i wydajniejszej Rady Gospodarczo-Społecznej dysponującej większymi zasobami;

35.  popiera cel dotyczący ustanowienia na szczeblu wielostronnym systemu ochrony inwestycji, obejmującego nowy system, w którym przestrzega się jurysdykcji sądów krajowych, oraz wzywa Komisję, by opracowując projekty umów dotyczących inwestycji włączała ten cel do programu negocjacji; jest zdania, że jeżeli ma zostać powołany stały międzynarodowy trybunał rozstrzygania sporów inwestycyjnych, to mógłby on działać w systemie ONZ i powinien opierać się na prawach i obowiązkach podmiotów podlegających jego jurysdykcji, z naciskiem na zasady OECD dotyczące przedsiębiorstw wielonarodowych i wytyczne ONZ dotyczące biznesu i praw człowieka; uważa, że system ONZ to źródło przydatnych modeli takiego systemu, zwłaszcza w kwestiach dotyczących finansowania;

36.  uważa, że należy doprowadzić do zakończenia dauhańskiej rundy rozwojowej na forum WTO, i uważa, że ONZ może wykorzystać swoją wyjątkową pozycję, by zapewnić pomyślny przebieg tych rozmów dla krajów rozwijających się; uważa w związku z tym, że ONZ może działać ramię w ramię z WTO oraz służyć radą i udzielać wskazówek krajom rozwijającym się, by wspierać strategię handlu i inwestycji, w co UE powinna być zaangażowana w charakterze kluczowego podmiotu;

37.  jest świadomy konieczności udoskonalenia i wdrożenia wytycznych ONZ dotyczących biznesu i praw człowieka; wzywa UE, by przyczyniła się do pomyślnego wyniku pracy międzyrządowej grupy roboczej ds. korporacji transnarodowych i praw człowieka;

38.  uważa, że ONZ powinna zintensyfikować działania dotyczące dobrobytu ludzi; jest zdania, że obejmuje to zrównoważony rozwój kulturowy oraz ochronę i wspieranie różnorodności form wyrazu kulturowego przez włączenie edukacji, turystyki, dyplomacji kulturowej, ochrony dziedzictwa, sektora twórczego i badań naukowych w proces kształtowania polityki;

39.  zaleca, by zapewnić współpracę między UE a ONZ w zakresie edukacji w ramach programów ratunkowych w razie kryzysu humanitarnego, konfliktów zbrojnych lub klęsk żywiołowych, dalej wspierając takie program jak program UNICEF dotyczący edukacji w sytuacjach nadzwyczajnych i podczas przemian pokryzysowych, program UNHCR dotyczący edukacji wysokiej jakości w obozach uchodźców oraz prace edukacyjne UNRWA;

40.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że prace Komisji mianowanej w 2014 r. podzielono na klastry, a odpowiedzialność za koordynację polityki zewnętrznej UE przyznano wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, mającej ściśle współpracować z innymi instytucjami UE; podkreśla, że polityka o wymiarze globalnym musi zajmować centralne miejsce w pracach tego szczególnego klastra;

41.  wzywa wiceprzewodniczącą Komisji/ wysoką przedstawiciel, by do sprawozdania rocznego w sprawie WPZiB dołączyła rozbudowaną sekcję dotyczącą wspierania globalnych celów polityki zagranicznej UE;

42.  jest zdania, że Parlament musi być w stanie stawić czoła wyzwaniom globalnym równie dogłębnie i całościowo, jak Komisja, oraz odpowiednio zorganizować swoje prace; zachęca wszystkie swoje komisje, do których właściwości należą obszary polityki o wymiarze zewnętrznym i globalnym, by przedstawiły Komisji Spraw Zagranicznych, właściwej w tej sprawie, opinie na temat odpowiedniej sekcji sprawozdania wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel;

43.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych, Zgromadzeniu Ogólnemu Narodów Zjednoczonych i sekretarzowi generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

24.9.2015

OPINIA Komisji Rozwoju

dla Komisji Spraw Zagranicznych

w sprawie roli UE w ONZ – jak lepiej osiągać cele polityki zagranicznej UE

(2015/2104(INI))

Sprawozdawczyni komisji opiniodawczej: Anna Záborská

WSKAZÓWKI

Komisja Rozwoju zwraca się do Komisji Spraw Zagranicznych, jako komisji przedmiotowo właściwej, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.  przypomina, że UE i jej państwa członkowskie powinny odgrywać przywódczą rolę w związku z agendą rozwoju po 2015 r. oraz powinny współpracować z ONZ i wszystkimi partnerami, aby podjęte zostały ambitne zobowiązania służące osiągnięciu przyszłych celów zrównoważonego rozwoju; podkreśla, że w tych dążeniach UE obowiązują wartości wyznawane przez wszystkie państwa członkowskie;

2.  uważa, że UE i UNDP muszą nasilić współpracę na rzecz promowania wspólnych wartości i wspierania rządów, społeczeństwa obywatelskiego i mieszkańców uboższych krajów w takich ważnych obszarach polityki, jak budowanie zdolności, rozwój instytucjonalny, walka z korupcją, równość płci, wsparcie procesu wyborczego, zapobieganie kryzysom i zwalczanie ich skutków, zmniejszanie ryzyka związanego z klęskami żywiołowymi oraz zmiana klimatu;

3.  zwraca się do Komisji i wyspecjalizowanych agencji ONZ, funduszy i programów o podjęcie dialogu wysokiego szczebla na temat realizacji celów zrównoważonego rozwoju z myślą o koordynacji polityki, programów i działań UE i ONZ; podkreśla znaczenie zdezagregowanych i dostępnych danych w celu monitorowania postępów i oceny wyników partnerstwa między UE a ONZ;

4.  apeluje do UE i UNDP o nasilenie wysiłków w celu doprowadzenia do ścisłego nadzoru działalności korporacji wielonarodowych w uboższych krajach, zwłaszcza w obszarach o systemowym znaczeniu dla rozwoju, takich jak prawa człowieka, prawa pracownicze i ochrona środowiska;

5.  podkreśla znaczenie współpracy między UE i UNDP w zakresie skuteczności pomocy; zwraca uwagę na zobowiązanie w ramach Partnerstwa z Pusanu w sprawie skutecznej współpracy na rzecz rozwoju oraz zachęca wszystkie państwa i podmioty sektora prywatnego do przyłączenia się;

6.  podkreśla, jak ważne dla rozwoju uboższych krajów jest przyjęcie przez ONZ wiążących uregulowań dotyczących działalności korporacji wielonarodowych oraz zwalczania oszustw podatkowych i unikania opodatkowania;

7.  podkreśla znaczenie stosunków między UE a ONZ w dziedzinie utrzymywania pokoju, deeskalacji i mediacji oraz wyraża zadowolenie z zacieśniania w ciągu ostatnich lat więzi między ESDZ a oenzetowskim Departamentem Spraw Politycznych (DPA); apeluje o większe wsparcie UE, w tym również dla wydziału ds. wspierania mediacji; ubolewa z powodu utrzymującej się w państwach członkowskich tendencji do redukowania personelu biorącego udział w misjach ONZ;

8.  apeluje o dalszą współpracę między UE i ONZ w zakresie zdrowia, HIV/AIDS, edukacji, żywności i wyżywienia, wody, urządzeń sanitarnych i higieny, ochrony dzieci, równości płci, włączenia społecznego, działań w dziedzinie klimatu, pomocy humanitarnej, migracji, praw człowieka, przeciwdziałania wszelkim formom dyskryminacji, dobrego rządzenia i budowania demokracji, szczególnie w celu zwalczania korupcji, oszustw podatkowych i nielegalnych przepływów finansowych, oraz wspierania środków zapobiegania konfliktom;

9.  z zadowoleniem przyjmuje ustanowione w 2012 r. partnerstwo między UE a UN Women w celu promowania równości płci i praw kobiet na świecie; wzywa do dokonania oceny tego partnerstwa z myślą o ewentualnym zacieśnieniu tych więzi;

10.  wzywa do zacieśnienia współpracy między UE a ONZ na rzecz ułatwienia społeczeństwu obywatelskiemu udziału w procesach politycznych, przy czym szczególną uwagę należy zwrócić na kobiety, które w dalszym ciągu są w dużej mierze marginalizowane w sferze politycznej;

11.  podkreśla znaczenie partnerstwa między UE a ONZ dla poprawy życia przyszłych pokoleń oraz zwraca uwagę na szczególnie słabą pozycję społeczną dzieci, a także na ich decydującą rolę, jeśli chodzi o osiągnięcie zrównoważonego i sprawiedliwego rozwoju będącego udziałem wszystkich; z uznaniem wyraża się o długotrwałej współpracy UE i UNICEF, która ma zasadnicze znaczenie dla ochrony dzieci w sytuacjach kryzysowych i osiągnięcia wszystkich celów zrównoważonego rozwoju mających związek z dziećmi;

12.  ponownie podkreśla, że UE musi stać na czele walki przeciwko zmianie klimatu i musi kontynuować współpracę z ONZ w tej dziedzinie, przy uwzględnieniu szczególnej sytuacji krajów rozwijających się, zwłaszcza w związku z planowanym przyjęciem celów zrównoważonego rozwoju i porozumienia na konferencji COP21 w Paryżu;

13.  zwraca uwagę na znaczenie partnerstwa między UE a ONZ dla analizowania głównych przyczyn i skutków globalnych kryzysów uchodźczych oraz radzenia sobie z nadzwyczajnymi sytuacjami humanitarnymi; ponownie podkreśla zasadnicze znaczenie przejrzystego wykorzystywania pomocy rozwojowej i skoordynowanych działań podejmowanych przez wszystkie podmioty międzynarodowe, przy jednoczesnym zapewnieniu pomocy technicznej i uruchomieniu odpowiednich środków, w celu ochrony osób znajdujących się w najtrudniejszej sytuacji, w tym dzieci, oraz dopilnowania, by prawo migrantów do ochrony międzynarodowej zostało utrzymane; w związku z tym wzywa do dalszej współpracy i dialogu podczas przygotowań do Światowego Szczytu Humanitarnego w 2016 r.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia	22.9.2015
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	22 2 2
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Louis Aliot, Beatriz Becerra Basterrechea, Ignazio Corrao, Nirj Deva, Doru-Claudian Frunzulică, Nathan Gill, Charles Goerens, Enrique Guerrero Salom, Heidi Hautala, Maria Heubuch, Teresa Jiménez-Becerril Barrio, Arne Lietz, Linda McAvan, Norbert Neuser, Maurice Ponga, Cristian Dan Preda, Lola Sánchez Caldentey, Elly Schlein, Davor Ivo Stier, Paavo Väyrynen, Bogdan Brunon Wenta, Rainer Wieland, Anna Záborská
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego	Eleni Theocharous
Zastępcy (art. 200 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego	Liliana Rodrigues, Estefanía Torres Martínez

22.9.2015

OPINIA Komisji Handlu Międzynarodowego

dla Komisji Spraw Zagranicznych

w sprawie roli UE w ONZ – jak lepiej osiągać cele polityki zagranicznej UE

(2015/2104(INI))

Sprawozdawczyni komisji opiniodawczej: Ska Keller

WSKAZÓWKI

Komisja Handlu Międzynarodowego zwraca się do Komisji Spraw Zagranicznych, jako komisji przedmiotowo właściwej, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.  zdecydowanie popiera pogląd, że wolny i sprawiedliwy handel sam w sobie jest najskuteczniejszym narzędziem pomocy krajom rozwijającym się, umożliwiającym im samodzielne rozwiązywanie własnych problemów; zwraca uwagę na istotny wpływ, jaki handel i inwestycje mogą wywierać na zrównoważony rozwój najsłabiej rozwiniętych i ubogich krajów oraz na zwalczanie ubóstwa i przeciwdziałanie naruszeniom praw człowieka, jeśli działania te są odpowiednio dopasowane, przeprowadzane z uwzględnieniem długoterminowych celów, wyraźnie ukierunkowane, ujęte w ramy jasnych zasad funkcjonowania oraz powiązane z równoważącymi środkami przewidzianymi dla okresów przejściowych, na przykład za sprawą konkretnych programów w zakresie preferencji handlowych, sankcji handlowych, uregulowania handlu niektórymi towarami, które mogą być wykorzystywane do wykonywania kary śmierci, tortur, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, a także za sprawą systemów certyfikacji regulujących handel minerałami z regionów ogarniętych konfliktami; w związku z tym wzywa UE do opracowania ambitnych, skutecznych i aktywnych środków polityki handlowej, wspierających cele zrównoważonego rozwoju ONZ i milenijne cele rozwoju (MCR); uważa, że jeśli chodzi o zakończenie dauhańskiej rundy rozwojowej, ONZ może wykorzystać swoją wyjątkową pozycję w ramach wielostronnej agendy w celu zapewnienia pomyślnego przebiegu tych rozmów dla krajów rozwijających się; uważa w związku z tym, że ONZ powinna działać ramię w ramię ze Światową Organizacją Handlu (WTO), a także służyć radą i udzielać wskazówek krajom rozwijającym się, by wspierać strategię liberalizacji handlu i inwestycji, w co UE powinna być zaangażowana w charakterze kluczowego gracza;

2.  podkreśla potrzebę przyjęcia przez ONZ ambitnego programu na rzecz zrównoważonego rozwoju i, zgodnie z art. 21 ust. 2 lit. d) TUE, jest zdania, że należy dalej koordynować i wdrażać w sposób spójny politykę handlową UE w celu odnowy i wsparcia globalnego partnerstwa na rzecz rozwoju zrównoważonego pod względem gospodarczym, społecznym i środowiskowym; apeluje o zintensyfikowanie międzynarodowych wysiłków w celu wdrożenia kompleksowej oceny wpływu światowego handlu na jakość życia i równość szans ludności świata, a także na środowisko naturalne; apeluje o promowanie przestrzeni dialogu między podmiotami publicznymi i prywatnymi, w tym przedsiębiorstwami, związkami zawodowymi i społeczeństwem obywatelskim, w celu wspierania wymiany dobrych praktyk i tworzenia synergii wiodących ku zrównoważonemu rozwojowi;

3.  uważa, że polityka handlowa ma do odegrania pewną rolę w redukcji emisji CO₂, dlatego też apeluje do UE o dopilnowanie, żeby unijne decyzje w zakresie polityki handlowej były zgodne z zobowiązaniami podjętymi przez przywódców państw grupy G7 podczas spotkania na zamku Elmau (Niemcy) w pierwszy weekend czerwca 2015 r., dotyczącymi dekarbonizacji światowej gospodarki w obecnym stuleciu oraz ograniczenia globalnego wzrostu temperatury do maksymalnie 2°C, zgodnie z celami przyszłego porozumienia, które ma zostać zawarte podczas szczytu COP21 w Paryżu; wzywa UE i państwa członkowskie do ratyfikowania poprawki dauhańskiej obejmującej okres do 2020 r.;

4.  wzywa UE, aby jako największy blok handlowy na świecie odgrywała istotną rolę w prowadzonych na coraz większą skalę międzynarodowych dyskusjach na temat czysto globalnych kwestii, między innymi za sprawą aktywnego uczestnictwa w organizowanej w 2015 r. konferencji ONZ w sprawie zmiany klimatu oraz przez zwiększenie zaangażowania w ramach ONZ w kwestię migrantów i uchodźców, opracowując ambitne, skuteczne i aktywne środki polityki handlowej wspomagające zrównoważony wzrost, ograniczanie ubóstwa oraz ochronę środowiska i zasobów naturalnych zgodnie ze stosownymi konwencjami ONZ;

5.  apeluje do UE i państw członkowskich, by zagwarantowały wdrożenie – w tym w umowach handlowych – prawa do pożywienia, o którym mowa w rezolucji ONZ z 2011 r. w sprawie prawa do pożywienia (A/66/158); uznaje kluczową rolę, jaką UE odgrywa w podejmowaniu globalnych wyzwań związanych z bezpieczeństwem żywnościowym;

6.   w dalszym ciągu popiera konkluzje zawarte w sporządzonym w 2011 r. przez Konferencję NZ ds. Handlu i Rozwoju sprawozdaniu dotyczącym bezpośrednich inwestycji zagranicznych w krajach najsłabiej rozwiniętych, które to sprawozdanie zawiera zalecenie dotyczące planu działania wzywającego do zwiększenia poziomu inwestycji za sprawą ostrożnej liberalizacji sektorów infrastrukturalnych, propagowania partnerstw publiczno-prywatnych z inwestorami zagranicznymi, zachęcania do kredytowania MŚP, lepszego zapewniania rzetelnych norm traktowania i ochrony inwestycji oraz dalszych wysiłków na rzecz rozwiązywania problemów związanych z niewłaściwym zarządzaniem i przestrzeganiem ram prawnych;

7.  podziela opinię wyrażoną w sprawozdaniu UNCTAD dotyczącym inwestycji światowych za rok 2015, zgodnie z którą należy zreformować politykę regulacyjną w zakresie inwestycji i wyeliminować przypadki oszustw podatkowych, unikania zobowiązań podatkowych oraz agresywnego planowania podatkowego przez przedsiębiorstwa wielonarodowe, zgodnie ze sprawozdaniem OECD pt. „Corporate Loss Utilisation through Aggressive Tax Planning” („Wykorzystywanie strat przedsiębiorstwa przez agresywne planowanie podatkowe”) z 2011 r., aby wesprzeć uruchomienie zasobów krajowych na rzecz celów zrównoważonego rozwoju, a także w pełni wykorzystać potencjał, jaki oferują inwestycje, ograniczenie barier w handlu i liberalizacja naszych gospodarek dla zrównoważonego rozwoju gospodarczego, zwłaszcza w najsłabiej rozwiniętych krajach, jeśli działania te są przeprowadzane z uwzględnieniem długoterminowych celów, wyraźnie ukierunkowane, ujęte w ramy jasnych zasad funkcjonowania oraz powiązane z równoważącymi środkami przewidzianymi dla okresów przejściowych; uważa, że skuteczne wprowadzenie podatku od transakcji finansowych (PTF) na szczeblu ogólnoświatowym, w czym UE odgrywa pionierską rolę, stanowiłoby dla wielu krajów dodatkowy środek umożliwiający im realizację tych celów; wzywa UE do przyjęcia roli lidera w globalnej walce z rajami podatkowymi, które utrudniają zwalczanie nielegalnego handlu, niosącego ze sobą niszczycielskie skutki dla rozwoju i praw człowieka; w związku z tym zachęca UE, by zajęła się problemem unikania opodatkowania oraz erozji bazy podatkowej i przenoszenia zysków przez przedsiębiorstwa wielonarodowe, wykorzystując odpowiednie zapisy w zawartych przez nią umowach handlowych z państwami trzecimi, w przepisach EBI, w Instrumencie Inwestycyjnym dla Ameryki Łacińskiej (LAIF) i innych programach na rzecz ułatwiania inwestycji itp.;

8.   przypomina o konieczności połączenia i wzmocnienia wysiłków służących zwalczaniu wyzysku pracowników, zwłaszcza kobiet i dzieci, oraz eliminacji przypadków dumpingu socjalnego, które zagrażają rozwojowi społecznemu, a także o konieczności poprawy warunków pracy w całym globalnym łańcuchu wartości przez zaangażowanie nabywców, a także producentów, co zostało ostatnio zrealizowane w Bangladeszu i Mjanmie/Birmie; przypomina, że Komisja powinna utrzymywać najwyższy poziom współpracy z MOP, zwłaszcza w kontekście zaplanowanego na wrzesień 2015 r. szczytu ONZ w sprawie zrównoważonego rozwoju; wzywa UE do promowania na szczeblu globalnym włączenia do polityki handlowej celów agendy na rzecz godnej pracy opracowanej przez Międzynarodową Organizację Pracy i popartej przez państwa członkowskie MOP w jednomyślnie przyjętej w 2008 r. deklaracji dotyczącej sprawiedliwości społecznej na rzecz uczciwej globalizacji; ponadto wzywa UE do pełnego wykorzystania wiedzy fachowej, którą dysponują wszystkie organy MOP, zwłaszcza Komitet Ekspertów i Komitet ds. Stosowania Norm; wzywa UE do uwzględniania we wszystkich porozumieniach w dziedzinie polityki handlowej ambitnego i skutecznego rozdziału dotyczącego zrównoważonego rozwoju; przypomina także w tym kontekście o zasadniczej roli, jaką zawarte przez UE umowy handlowe, a także inne instrumenty, takie jak ogólny system preferencji taryfowych, mogą odgrywać we wspieraniu wdrażania norm MOP, a tym samym w upowszechnianiu godnych warunków pracy na całym świecie;

9.  wspiera cel dotyczący ustanowienia na szczeblu wielostronnym systemu ochrony inwestycji wraz z nowym systemem, w ramach którego przestrzega się jurysdykcji sądów krajowych, oraz wzywa Komisję do włączenia tego celu do jej agendy negocjacyjnej podczas opracowywania projektów umów dotyczących inwestycji; jest zdania, że jeżeli ma zostać powołany stały międzynarodowy trybunał rozstrzygania sporów inwestycyjnych, mógłby on działać w strukturach ONZ i powinien opierać się na prawach i obowiązkach tych, którzy podlegają jego jurysdykcji, z naciskiem na zasady OECD dotyczące przedsiębiorstw wielonarodowych i zasady ONZ dotyczące biznesu i praw człowieka; uważa, że struktury ONZ stanowią źródło przydatnych modeli dla takiego systemu, zwłaszcza w kwestiach dotyczących finansowania;

10.  przypomina, że w mandacie dauhańskim – zatwierdzonym przez wszystkie uczestniczące państwa podczas 13. sesji Konferencji Narodów Zjednoczonych do spraw Handlu i Rozwoju (XIII UNCTAD, Ad-Dauha, 21–26 kwietnia 2012 r.) – położono nacisk na powiązania między równouprawnieniem płci a rozwojem sprzyjającym włączeniu społecznemu, zaapelowano do UNCTAD o „intensyfikację prac nad powiązaniami między równouprawnieniem płci i wzmocnieniem pozycji kobiet a handlem i rozwojem”, a także uwzględniono kwestie dotyczące równouprawnienia płci i wzmocnienia pozycji kobiet na liście zasadniczych celów dla wszystkich krajów; zwraca się do UE o zintensyfikowanie wysiłków oraz o odgrywanie wiodącej roli we włączaniu aspektu płci do polityki handlowej; wzywa do systematycznego włączania ustaleń i zaleceń UN Women w sprawie równości płci i polityki handlowej, które odnoszą się do istnienia rozstrzygających dowodów na potwierdzenie tezy, że rozwój gospodarczy i równość społeczna są ze sobą ściśle powiązane, przy uwzględnieniu silnej korelacji między równouprawnieniem płci a konkurencyjnością i PKB na mieszkańca; apeluje w związku z tym o dalsze uwzględnianie różnic w traktowaniu kobiet i mężczyzn jako wskaźnika zrównoważonego rozwoju w przeglądzie unijnego podręcznika na temat oceny wpływu na zrównoważony rozwój;

11.  wzywa UE do wspierania stosowania zasad społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw, opracowanych w ramach inicjatywy ONZ Global Compact; zwraca się do UE, by na forach ONZ wspierała przyjmowanie polityki handlowej, która stanowi skuteczną zachętę do przestrzegania tych zasad, na przykład przez określenie warunków udzielania zamówień publicznych;

12.  ma świadomość, że konieczne jest wzmocnienie i wdrożenie wytycznych ONZ dotyczących biznesu i praw człowieka; wzywa UE do zaangażowania się w uzyskanie pozytywnych rezultatów pracy międzyrządowej grupy roboczej ds. korporacji transnarodowych i innych przedsiębiorstw w odniesieniu do kwestii praw człowieka, której zadaniem jest stworzenie prawnie wiążącego instrumentu dotyczącego biznesu i praw człowieka przy uznaniu wspólnej odpowiedzialności przedsiębiorstw i rządów za wspieranie tych zasad;

13.  wzywa UE do wzmocnienia jej roli i uczestnictwa w regulacyjnych grupach roboczych działających przy organach ONZ, takich jak funkcjonująca w ramach Europejskiej Komisji Gospodarczej (EKG) ONZ grupa robocza artykułu 29, oraz do zachęcania pozostałych członków ONZ do podejmowania takich samych działań; podkreśla potrzebę podjęcia prac nad ogólnoświatowymi normami technicznymi, które będą wspierać wolny handel i wzrost gospodarczy przy jednoczesnej zgodności z jednolitym rynkiem europejskim;

14.  uznaje, że umowy handlowe i dostęp do opieki zdrowotnej są ze sobą ściśle powiązane, zwłaszcza w krajach rozwijających się; zauważa, że Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) prowadzi prace nad opracowaniem narzędzi służących obiektywnej ocenie tych powiązań; wzywa UE do wspierania tej inicjatywy WHO oraz do uwzględniania wniosków płynących z tych prac.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia	22.9.2015
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	29 8 2
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	William (The Earl of) Dartmouth, Maria Arena, Tiziana Beghin, David Campbell Bannerman, Salvatore Cicu, Marielle de Sarnez, Santiago Fisas Ayxelà, Eleonora Forenza, Karoline Graswander-Hainz, Ska Keller, Jude Kirton-Darling, Gabrielius Landsbergis, Bernd Lange, Emmanuel Maurel, Anne-Marie Mineur, Sorin Moisă, Franck Proust, Godelieve Quisthoudt-Rowohl, Viviane Reding, Inmaculada Rodríguez-Piñero Fernández, Tokia Saïfi, Matteo Salvini, Marietje Schaake, Helmut Scholz, Joachim Schuster, Joachim Starbatty, Adam Szejnfeld, Iuliu Winkler, Jan Zahradil
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego	Klaus Buchner, Dita Charanzová, Edouard Ferrand, Agnes Jongerius, Sander Loones, Gabriel Mato, Fernando Ruas, Jarosław Wałęsa
Zastępcy (art. 200 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego	Marco Affronte, Andrejs Mamikins

24.9.2015

OPINIA Komisji Kontroli Budżetowej

dla Komisji Spraw Zagranicznych

w sprawie roli UE w ONZ – jak lepiej osiągać cele polityki zagranicznej UE

(2015/2104(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Ryszard Czarnecki

WSKAZÓWKI

Komisja Kontroli Budżetowej zwraca się do Komisji Spraw Zagranicznych, jako komisji przedmiotowo właściwej, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

–  uwzględniając ramową umowę finansowo-administracyjną (FAFA) pomiędzy Unią Europejską i Organizacją Narodów Zjednoczonych (2003) oraz addendum nr 1 (2014);

A.  mając na uwadze, że rok 2015 jest rokiem pełnym wyzwań związanych z ponownym zdefiniowaniem modelu współpracy globalnych podmiotów i instytucji poprzez określenie nowej dynamiki i sposobów działania, zwłaszcza jeśli chodzi o lepsze wywiązywanie się z zobowiązań dotyczących polityki zewnętrznej UE;

B.  mając na uwadze, że UE osiąga dobre wyniki we współpracy międzynarodowej na rzecz stawiania czoła globalnym wyzwaniom i udzielania wsparcia rozwojowego i pomocy humanitarnej w wielu częściach świata;

C.  mając na uwadze, że budżet UE na obronę jest istotny, a jej wkłady finansowe w misje pokojowe ONZ są znaczne;

D.  mając na uwadze, że interwencje zewnętrzne UE realizowane są za pośrednictwem organizacji międzynarodowych, które wdrażają fundusze UE albo współfinansują projekty razem z UE, co obejmuje wyzwania dotyczące nadzoru i zarządzania;

1.  podkreśla konieczność zwiększenia wydajności, rozliczalności, skuteczności i przejrzystości ONZ, zwłaszcza w odniesieniu do wykorzystywania zasobów UE i wyników osiąganych przy realizowaniu ustalonych na szczeblu międzynarodowym strategicznych wytycznych i celów w zakresie rozwoju;

2.  wzywa stosowne instytucje UE i ONZ do pełnego przestrzegania i wdrażania ramowej umowy finansowo-administracyjnej (FAFA); zwraca się do Komisji, aby informowała Parlament o wdrażaniu FAFA oraz wytycznych dotyczących tej umowy, a także aby określiła obszary wymagające poprawy oraz przedstawiła stosowne wnioski w tym zakresie;

3.  jest zdania, że zbliżanie odnośnych systemów zarządzania powinno skoncentrować się na określaniu i ciągłej wymianie dobrych praktyk w celu ustanowienia podobnych i zrównoważonych podstawowych zasad pewności zgodnie z rozporządzeniem finansowym UE; wzywa w tym kontekście do otwartości obu stron, tak by europejscy audytorzy mogli uzyskać szczegółowy dostęp do rachunków ONZ;

4.  przypomina, że Unia Europejska i jej państwa członkowskie są wspólnie największym dostarczycielem wkładu finansowego do budżetu ONZ; w związku z tym, w duchu inicjatywy „Zjednoczeni w działaniu” (jeden lider, jeden budżet, jeden program, jeden urząd), nalega na konieczność zapewnienia większej widoczności dla finansowania z UE kierowanego za pośrednictwem ONZ, a także skutecznego wykorzystania tych funduszy; zwraca się do ONZ i Komisji o pełne informowanie Parlamentu Europejskiego o wydatkowaniu przez ONZ wkładów z UE;

5.  zachęca ONZ i jej odpowiednie instytucje do dalszego zacieśniania współpracy z UE w celu nieustannego zbliżania do siebie tych dwóch mechanizmów zarządzania dzięki między innymi stałemu rozwijaniu dokładnych i solidnych systemów monitorowania, sprawozdawczości i kontroli; przypomina, że usystematyzowana współpraca między UE a ONZ jest jedynym skutecznym sposobem na zapobieganie nieskutecznemu wykorzystaniu funduszy i pokrywaniu się działań;

6.  jest zdania, że w ramach partnerstwa międzyinstytucjonalnego ONZ i UE powinny usprawnić swoje metody zarządzania ryzykiem, ogólny nadzór finansowy i ramy zarządzania oraz że w ramach funkcji audytowych powinny one porównywać swoje dane, metodologie i wyniki;

7.  uważa, że innowacyjne metody finansowania są ważnym sposobem maksymalizacji dostępności i wpływu finansowania na rzecz rozwoju poprzez określenie nowych źródeł finansowania, mechanizmów i instrumentów inżynierii finansowej; uważa w szczególności, że innowacyjne metody finansowania mogą korzystać z finansowania publicznego, aby pomóc w generowaniu nowych przepływów finansowych, katalizowaniu inwestycji prywatnych i finansowania rynkowego, a także w maksymalizacji wpływu istniejących środków publicznych i prywatnych;

8.  docenia, że ukierunkowanie pomocy unijnej poprzez ONZ umożliwia UE dotarcie do różnych regionów świata, czego nie byłaby w stanie dokonać poprzez działania podejmowane samodzielnie; jest świadomy wysokiego poziomu ryzyka nieodłącznie związanego z niesieniem pomocy w regionach dotkniętych konfliktami; wyraża jednak ubolewanie, że informowanie Komisji przez jej organizacje partnerskie odpowiedzialne za wykonanie budżetu Unii w ramach zarządzania pośredniego jest często opóźnione, niepełne lub niewystarczająco ukierunkowane na wyniki, co uniemożliwia Komisji prawidłowe wykonywanie jej funkcji monitorującej;

9.  w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje niedawne porozumienie współustawodawców w sprawie zmiany rozporządzenia finansowego, która zobowiązuje ONZ i inne tego rodzaju organizacje partnerskie do powiadamiania Komisji o wszelkich wykrytych przypadkach nieprawidłowości lub nadużyć w odniesieniu do budżetu Unii; uważa jednak, że należy zwiększyć możliwości Komisji w zakresie bezpośredniej oceny poprawności, skuteczności i stabilności unijnego finansowania ukierunkowanego za pośrednictwem ONZ;

10.  nalega na konieczność osiągnięcia najwyższego poziomu przejrzystości i rozliczalności instytucjonalnej na wszystkich poziomach poprzez zapewnienie dostępu do wyczerpujących i rzetelnych informacji budżetowych i danych finansowych dotyczących projektów finansowanych ze środków unijnych, aby umożliwić Parlamentowi sprawowanie kontroli; apeluje o usprawnienie polityki ONZ dotyczącej ujawniania informacji w odniesieniu do zamiarów, beneficjentów i finansowania, zwłaszcza jeśli chodzi o sprawozdania ONZ z audytu i oceny, z myślą o zapewnieniu lepszego zarządzania środkami finansowymi UE;

11.  za kluczowe uważa zapewnienie widoczności Unii, szczególnie we współfinansowanych inicjatywach i inicjatywach z udziałem wielu darczyńców, które są finansowane ze środków Unii; jest zdania, że należy szybko przekazywać regularne informacje dotyczące łączenia funduszy (w tym funduszy powierniczych), jako że zamienność i identyfikowalność funduszy UE ma istotne znaczenie;

12.  nalega, by przyszłe ramy współpracy zachęcały i motywowały do dalszego rozpoznawania i wdrażania innowacyjnych źródeł, mechanizmów i instrumentów przez wszystkie właściwe zaangażowane strony, w ścisłej współpracy z wielostronnymi bankami i innymi darczyńcami, a także zapewniały pełną zgodność tych nowych źródeł finansowania z zasadami przejrzystości, odpowiedzialności i skuteczności;

13.  przypomina, że ONZ musi przyjąć właściwe środki w celu nagłośnienia faktu, że dane działania otrzymały finansowanie UE, aby zapewnić rozpoznawalność i uznanie porównywalne z tymi, jakie mają inni darczyńcy międzynarodowi, przy czym we wszystkich interwencjach ONZ należy jednocześnie rozpowszechniać wartości podzielane przez UE i ONZ, jak promowanie praw człowieka i praworządności, podnoszenie standardów środowiskowych i społecznych oraz ogólne wsparcie zrównoważonego rozwoju i wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu;

14.  podkreśla, że wszystkie współfinansowane działania muszą dokładnie realizować ogólną strategię i priorytety UE oraz być z nimi zgodne w oparciu o preferencje polityczne i kryteria efektywności gospodarczej i finansowej, które powinny zostać odzwierciedlone w wynikach zarządzania;

15.  podkreśla, że UE wspiera pogląd, iż ONZ musi być dostosowana do potrzeb, a także coraz bardziej skuteczna i efektywna; uważa, że pojawiające się i rosnące wyzwania wymuszają nowe funkcje dla ONZ, co z kolei wymaga ponownego przemyślenia sposobów zarządzania i finansowania; jest zdania, że priorytetem UE nadal powinno być zapewnienie należytego zarządzania zasobami finansowymi i personelem ONZ, w tym negocjowanie następnego regularnego budżetu ONZ i budżetów ONZ przeznaczonych na utrzymywanie pokoju;

16.  wzywa zarówno UE, jak i ONZ do zaangażowania się w jak najlepszą koordynację operacyjną pod względem komplementarności, aby systematycznie poszukiwać najlepszych możliwości, optymalnych efektów dźwigni i synergii we wspieraniu i osiąganiu unijnych celów politycznych, zwłaszcza między strategiami rozwojowymi UE a innymi obszarami działań zewnętrznych, jak prawa człowieka, migracja i uchodźcy, bezpieczeństwo, stabilność i zapobieganie konfliktom;

17.  zachęca UE i ONZ do wzmocnienia na jak najwcześniejszym etapie ich ekspertyzy i podejścia strategicznego oraz w zakresie programowania w różnych obszarach interwencji, a zwłaszcza do zacieśnienia współpracy dotyczącej instrumentów zarządzania ryzykiem (finansowym, operacyjnym czy krajowym), aby lepiej kierować pomoc tam, gdzie jest ona najbardziej potrzebna; apeluje o odpowiednie stosowanie rygorystycznych warunków, zwłaszcza dotyczących obecności czy rozwijania wskaźników dobrego zarządzania w sektorze publicznym w krajach partnerskich;

18.  przypomina, że zasada wartości dodanej ma również zastosowanie do unijnego finansowania działań ONZ, i wzywa Komisję do systematycznego i szczegółowego informowania, jaką wartość dodaną przynosi wszelkie tego rodzaju finansowanie w porównaniu z bezpośrednim finansowaniem ze strony państw członkowskich oraz z sytuacją, w której UE i/lub państwa członkowskie samodzielnie podejmowałyby takie działania;

19.  uważa, że w świetle znaczenia wyników pomocy Unii należy ulepszyć podejście zorientowane na wyniki poprzez wprowadzenie ram mierzenia i rozliczania wyników, które umożliwiają ocenę solidności projektów pod względem ich ekonomicznego i społecznego zrównoważenia oraz ocenę projektów pod względem skuteczności i efektywności;

20.  wspiera stały dialog na temat jakości i zrównoważoności wyników osiąganych w ramach partnerstwa ONZ-UE, powiązany również z ogólną kwestią spójności i konsekwencji interwencji; uważa, że należy dalej rozwijać wskaźniki wyników i ich konwergencję w celu zwiększenia skuteczności projektów, zapewnienia rzeczywistej wartości dodanej i większego wpływu na rozwój;

21.  jako podstawową zasadę podkreśla znaczenie, jakie ma dla UE polityka zerowej tolerancji wobec oszustw i korupcji oraz wzmocnienie uczciwości i zasad etycznych; zachęca do zacieśnienia stosunków instytucji i organów ONZ z Europejskim Urzędem ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) poprzez przyjęcie wytycznych OLAF dotyczących wymiany informacji i strategii.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia	22.9.2015
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	26 2 0
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Nedzhmi Ali, Louis Aliot, Inés Ayala Sender, Zigmantas Balčytis, Ryszard Czarnecki, Dennis de Jong, Tamás Deutsch, Martina Dlabajová, Jens Geier, Ingeborg Gräßle, Rina Ronja Kari, Verónica Lope Fontagné, Monica Macovei, Dan Nica, Georgi Pirinski, Petri Sarvamaa, Claudia Schmidt, Igor Šoltes, Bart Staes, Marco Valli, Derek Vaughan, Anders Primdahl Vistisen
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego	Richard Ashworth, Cătălin Sorin Ivan, Karin Kadenbach, Marian-Jean Marinescu, Markus Pieper, Julia Pitera, Miroslav Poche, Patricija Šulin
Zastępcy (art. 200 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego	Raymond Finch

23.9.2015

OPINIA Komisji Kultury i Edukacji

dla Komisji Spraw Zagranicznych

w sprawie roli UE w ONZ – jak lepiej osiągać cele polityki zagranicznej UE

(2015/2104(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Fernando Maura Barandiarán

WSKAZÓWKI

Komisja Kultury i Edukacji zwraca się do Komisji Spraw Zagranicznych, jako komisji przedmiotowo właściwej, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

Kulturowy wymiar polityki zagranicznej UE

1.  podkreśla, że kultura oraz dialog międzykulturowy i międzywyznaniowy stanowią potężne narzędzie stosunków zewnętrznych Unii Europejskiej, które poprawia dialog polityczny z krajami trzecimi, spójność, pokój i bezpieczeństwo, a jednocześnie sprzyja kontaktom międzyludzkim, dialogowi partycypacyjnemu z podmiotami kultury w wielu dziedzinach, a także umocnieniu pozycji obywateli i społeczeństwa obywatelskiego; podkreśla jednocześnie, że kultura jest przede wszystkim autoteliczną wartością i jako taką należy ją wspierać;

2.  podkreśla, że strategie w dziedzinie kultury opierają się na podstawowych wartościach UE, wzajemnym zrozumieniu, współpracy oraz idei globalnego obywatelstwa kulturowego, w związku z czym powinny być one w sposób spójny i strategiczny ujęte w działaniach zewnętrznych UE – w tym w jej polityce sąsiedztwa – jako narzędzie promowania europejskich wartości i praw podstawowych, przy pełnym poszanowaniu innych kultur i wartości;

3.  zachęca Europejską Służbę Działań Zewnętrznych (ESDZ) i Komisję – w szczególności jej Dyrekcję Generalną (DG) ds. Edukacji i Kultury oraz DG ds. Współpracy Międzynarodowej i Rozwoju – do przyznania kulturze bardziej strategicznej roli w stosunkach UE z krajami trzecimi;

4.  apeluje zatem o bardziej zintegrowane podejście i owocną współpracę między Komisją, ESDZ, Parlamentem Europejskim oraz ONZ w takich obszarach, jak promowanie kultury, ochrona zagrożonego dziedzictwa kulturowego, zwalczanie nielegalnego handlu dobrami kultury (również wewnątrz UE), zapobieganie konfliktom, proces pojednania, budowanie pokoju, łagodzenie skutków konfliktów, instrumenty szybkiej pomocy w sytuacjach kryzysowych, rozwój sektorów kreatywnych, mobilność osób pracujących w sektorze kultury, dobra i usługi kulturalne, edukacja i rozwój, programy wymiany studentów, budowanie zdolności, a także edukacja w sytuacjach kryzysowych oraz dostęp do kultury i edukacji;

5.  podkreśla potrzebę wymian i forów kulturowych mających na celu wzajemne zrozumienie i współpracę na szczeblu dwustronnym i wielostronnym, jak również wzmocnienie wspólnych podstawowych wartości powszechnych; zwraca w tym kontekście uwagę na projekt ESDZ i DG Komisji ds. Edukacji i Kultury dotyczący dyplomacji na rzecz kultury i apeluje o wspólny komunikat dotyczący promowania wzajemnego uczenia się i zrozumienia, przy uwzględnieniu projektów wspieranych przez państwa członkowskie, a także o rozwój sieci organizacji kulturalnych i organizacji pozarządowych;

6.  podkreśla rolę, jaką edukacja i szkolenia odgrywają w sytuacjach kryzysowych spowodowanych konfliktami i zaznacza, że ten aspekt należy uwzględnić w ramach obszerniejszych działań na rzecz przyjmowania, wsparcia i upodmiotowienia;

7.  podkreśla znaczenie dyplomacji kulturowej oraz fakt, że wspólna europejska polityka zagraniczna w dziedzinie kultury znacząco zwiększyłaby widoczność UE w organizacjach międzynarodowych, takich jak ONZ; zwraca się zatem do Komisji o poświęcenie oddzielnego rozdziału dyplomacji kulturowej w jej globalnej unijnej strategii w dziedzinie polityki zagranicznej i bezpieczeństwa opracowywanej na szczyt Rady Europejskiej w czerwcu 2016 r.;

8.  zwraca uwagę, że edukacja odgrywa ważną rolę w rozwoju ludzkim, społecznym i gospodarczym oraz stanowi kluczowy instrument umożliwiający realizację głównych celów polityki zagranicznej UE, takich jak budowanie pokoju i stabilności na świecie, długotrwały rozwój, dialog międzykulturowy i zwalczanie ubóstwa, zarówno w granicach UE, jak i na całym świecie; podkreśla znaczenie skutecznej współpracy między UE a ONZ mającej na celu wspieranie edukacji dla wszystkich, poprawianie dostępu do edukacji i podnoszenie jej jakości oraz umacnianie systemów edukacyjnych na świecie;

9.  uznaje, że kultura stanowi centralny element rozwoju ludzkiego, odgrywając ważną rolę w budowaniu społeczeństwa oraz promowaniu demokracji i włączenia społecznego, a także w propagowaniu poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności; wzywa UE, aby, zgodnie z jej uprawnieniami i zakresem odpowiedzialności, uczyniła z różnorodności kulturowej i promowania praw człowieka centralne elementy stosunków międzynarodowych i współpracy europejskiej na rzecz rozwoju, oraz by zagwarantowała każdej osobie, która utrzymuje, że jej prawa kulturalne zostały naruszone, rzeczywisty dostęp do środków odwoławczych;

10.  podkreśla, że międzykulturowość i wzajemne zrozumienie mają kluczowe znaczenie dla pomyślnej realizacji polityki rozwojowej, w związku z czym zachęca UE i państwa członkowskie do promowania edukacji na temat rozwoju i strategii podnoszenia świadomości uwzględniających ten wymiar;

11.  wzywa UE i państwa członkowskie do promowania wspólnych interesów z krajami trzecimi dzięki opartemu na równości partnerstwu skoncentrowanemu na wzajemnej wymianie i współpracy międzykulturowej; sugeruje rozwijanie dynamicznej roli kultury na scenie międzynarodowej jako tzw. miękkiej siły, która może przynieść UE i jej państwom członkowskim korzyści w ich relacjach z resztą świata;

12.  podkreśla potencjał ściślejszej współpracy między państwami członkowskimi dla zwiększenia wpływu dyplomacji kulturalnej UE, zwłaszcza poprzez lepszą koordynację między attaché kulturalnymi w delegaturach UE i przedstawicielstwach państw członkowskich, a także poprzez łączenie zasobów organizacji kulturalnych państw członkowskich UE w państwach trzecich;

13.  w tym względzie z zadowoleniem przyjmuje działanie przygotowawcze dotyczące kultury w stosunkach zewnętrznych UE, ponieważ jest to ważny instrument służący umacnianiu roli kultury jako strategicznego czynnika rozwoju ludzkiego, społecznego i gospodarczego, przyczyniający się do realizacji celów polityki zewnętrznej;

14.  zwraca się do wysokiej przedstawiciel / wiceprzewodniczącej Komisji o wyznaczenie osoby odpowiedzialnej za kwestie kultury w każdym przedstawicielstwie UE w partnerskich krajach trzecich (podobnie jak w delegaturze UE-Chiny) oraz o zapewnienie personelowi ESDZ szkoleń w zakresie kulturowego wymiaru polityki zewnętrznej;

15.  zachęca do zacieśnienia współpracy między instytutami kulturalnymi i społeczeństwem obywatelskim, do nawiązywania partnerstw między miastami oraz do tworzenia europejskich ośrodków kreatywności w państwach trzecich;

16.  apeluje o bardziej spójną strategię na rzecz ochrony i promowania dziedzictwa światowego oraz o zacieśnienie współpracy międzynarodowej na obszarach ogarniętych konfliktami, w bliższej współpracy z Międzynarodowym Komitetem Błękitnej Tarczy (ICBS);

17.  zaleca Komisji proaktywną współpracę z sieciowymi klastrami kultury EUNIC (European Union National Institutes for Culture – krajowe instytuty kultury Unii Europejskiej), a także z instytucjami lokalnymi, pracownikami sektora kultury, społeczeństwem obywatelskim oraz instytutami kulturalnymi państw członkowskich;

18.  stwierdza, że projekty kulturalne i działania dyplomacji kulturalnej muszą być przedmiotem monitorowania i oceny, tak by upewnić się co do właściwego wykorzystania funduszy oraz jakości i skutków tych inicjatyw;

19.  podkreśla potrzebę opracowania danych statystycznych na temat kultury i sektora kultury, które zostaną wykorzystane w debacie na temat polityki kulturalnej i pozwolą podkreślić jeszcze bardziej ekonomiczny potencjał sektora kultury i sektora kreatywnego oraz ich wpływ na dobrostan społeczny;

20.  podkreśla rolę, jaką kultura odgrywa w promowaniu demokratyzacji, budowaniu pokoju i poszanowaniu praw człowieka; zwraca uwagę na zobowiązanie się UE do wspierania wolności artystycznej i swobody ekspresji kulturalnej względem cenzury i prześladowania artystów, badaczy, dziennikarzy i organizacji społeczeństwa obywatelskiego; zachęca do określenia priorytetów powiązanych z wymiarem kulturowym w ramach Europejskiego Instrumentu na rzecz Wspierania Demokracji i Praw Człowieka (EIDHR);

21.  zwraca uwagę na znaczenie „Oświadczenia w sprawie promowania, poprzez kształcenie, obywatelstwa i wspólnych wartości, jakimi są wolność, tolerancja i niedyskryminacja” przyjętego w Paryżu w marcu 2015 r., w którym podkreślono konieczność wspierania aktywnego dialogu między kulturami, jak również globalnej solidarności i wzajemnego szacunku;

Współpraca między UE a ONZ oraz sprawowanie rządów

22.  z zadowoleniem przyjmuje ugruntowaną współpracę między UE i UNESCO, opierającą się na przyjętej przez Unię Europejską i Organizację Narodów Zjednoczonych w 2003 r. ramowej umowie finansowo-administracyjnej (FAFA), protokole ustaleń między UNESCO i UE z 2012 r. oraz udziale UE w Zgromadzeniu Ogólnym ONZ w następstwie rezolucji Zgromadzenia Ogólnego ONZ przyjętej w 2011 r.; wzywa jednak do bardziej skutecznej reprezentacji UE w ONZ, zwłaszcza w dziedzinie kultury, edukacji, obywatelstwa oraz praw dzieci i młodzieży, zgodnie z Traktatem z Lizbony; podkreśla, że rzeczywiste partnerstwo strategiczne UE-ONZ może zostać osiągnięte dzięki umieszczeniu posiadających prawo głosu przedstawicieli UE w agencjach ONZ z obszaru kultury, edukacji, obywatelstwa oraz praw dzieci i młodzieży oraz dzięki podejmowaniu działań wspólnie z UNESCO – a także z UNICEF-em, UNDP, UNHCR, UNRWA i UNWOMAN – w formie współpracy finansowej i wspólnego zarządzania projektami, w porozumieniu z państwami partnerskimi będącymi beneficjentami;

23.  podkreśla, że aby zacieśnić współpracę UE-UNESCO, należy wyjść poza wsparcie finansowe i wspólne zarządzanie projektami, umacniając partnerstwo w obszarze edukacji i kultury w perspektywie długoterminowej; apeluje zatem o ustanowienie dorocznego dialogu strategicznego wysokiego szczebla, aby podejmować wspólne wyzwania w bardziej zrównoważony sposób;

24.  podkreśla, że kultura jest ważnym czynnikiem budowania zrównoważonych społeczeństw, i wzywa do włączenia wymiaru kulturowego do agendy ONZ na rzecz zrównoważonego rozwoju na okres po 2015 r., a w konsekwencji do celów zrównoważonego rozwoju, które mają zostać zrealizowane do 2030 r., jako że kultura wywiera ważny wpływ na rozwój gospodarczy, włączenie społeczne, zapewnienie równowagi w środowisku, pokój oraz bezpieczeństwo;

25.  uznaje, że dziedzictwo kulturowe świadczy o różnorodności form wyrazu kulturowego, a zatem odgrywa ważną rolę w zewnętrznych stosunkach Unii; apeluje o przyjęcie ujednoliconych przepisów i porozumień międzynarodowych, aby w ścisłej współpracy z UNESCO chronić dziedzictwo kulturowe i zwalczać nielegalny handel dobrami kultury;

26.  podkreśla wpływ sektora kultury i sektora kreatywnego na rozwój lokalny i regionalny oraz wzywa do kontynuowania i rozszerzenia projektów UE/UNESCO dotyczących instrumentu eksperckiego wsparcia (Expert Facility) oraz do uznania wskaźników UNESCO dotyczących wpływu kultury na rozwój (Culture for Development Indicators, CDIS) za metodologiczne odniesienie przy ocenie wielowymiarowej roli kultury w procesach rozwoju;

27.  podkreśla, że turystyka kulturalna ułatwia kontakty międzyludzkie na świecie, i z zadowoleniem przyjmuje podejmowane we współpracy z UE wspólne wysiłki na rzecz umocnienia turystyki opartej na dziedzictwie UNESCO, która pobudza inwestycje w sektorze kultury i wnosi zrównoważony, wysokiej jakości wkład w promowanie różnorodności form wyrazu kulturowego;

28.  podkreśla, że należy usunąć przeszkody i poprawić mobilność artystów i przedstawicieli sektora kultury dzięki różnego rodzaju preferencyjnym warunkom, jak wizy w celach edukacyjnych czy artystycznych, aby ułatwić wymianę kulturalną, wspierać projekty badawcze, rezydencje czy dotacje dla artystów i wykonawców, zgodnie z art. 16 Konwencji UNESCO z 2005 r. w sprawie ochrony i promowania różnorodności form wyrazu kulturowego, której sygnatariuszem jest również UE;

29.  zaleca, by zapewnić współpracę między UE a ONZ w zakresie edukacji w ramach programów ratunkowych w razie kryzysu humanitarnego, konfliktów zbrojnych czy klęsk żywiołowych poprzez dalsze wspieranie programów takich jak program UNICEF dotyczący edukacji w sytuacjach nadzwyczajnych i podczas przemian pokryzysowych, program UNHCR dotyczący edukacji wysokiej jakości w obozach uchodźców oraz prace edukacyjne UNRWA;

Narzędzia prawne

30.  przypomina, że UE ratyfikowała Konwencję UNESCO z 2005 r. w sprawie ochrony i promowania różnorodności form wyrazu kulturowego, oraz wzywa państwa członkowskie, które jeszcze tego nie uczyniły, do ratyfikowania Konwencji z 1970 r. dotyczącej środków zmierzających do zakazu i zapobiegania nielegalnemu przywozowi, wywozowi i przenoszeniu własności dóbr kultury, Konwencji UNIDROIT z 1995 r. dotyczącej skradzionych lub nielegalnie wywiezionych dóbr kultury, które to konwencje stanowią ważne narzędzia umacniania ochrony światowego dziedzictwa kulturowego i różnorodności kulturowej, a także Konwencji z 1954 r. o ochronie dóbr kulturalnych w razie konfliktu zbrojnego i dwóch protokołów do niej, , Konwencji UNESCO z 2001 r. o ochronie podwodnego dziedzictwa kulturowego oraz Konwencji UNESCO z 2003 r. w sprawie ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego; wzywa do ujednolicenia przepisów i międzynarodowego porozumienia w sprawie dziedzictwa kulturowego i nielegalnego handlu;

31.  apeluje o udoskonalenie strategii komunikacji stosowanych przy rozwijaniu współpracy kulturalnej poprzez wykorzystanie i rozwijanie zasobów cyfrowych, takich jak internetowe, wielojęzyczne platformy informacyjne i internetowe zasoby edukacyjne, aby zwiększyć dostępność, rozpowszechniać informacje w językach lokalnych oraz zachęcać do wymiany i tworzenia sieci wśród artystów, przedstawicieli sektora kultury oraz organizacji społeczeństwa obywatelskiego;

32.  podkreśla symboliczne znaczenie dziedzictwa kulturowego, które – jak pokazały niedawne akty niszczenia obiektów kultury w Syrii i Iraku– stało się celem politycznym, przez co konieczna jest większa koordynacja i szerzenie świadomości społecznej w celu ochrony tego dziedzictwa;

33.  w związku z powyższym tym wzywa do wzmożenia – we współpracy z UNESCO i innymi krajami członkowskimi ONZ – wysiłków w celu położenia kresu niszczeniu światowego dziedzictwa kultury.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia	15.9.2015
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	20 4 2
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Isabella Adinolfi, Dominique Bilde, Andrea Bocskor, Silvia Costa, Angel Dzhambazki, Jill Evans, Petra Kammerevert, Rikke Karlsson, Andrew Lewer, Svetoslav Hristov Malinov, Curzio Maltese, Stefano Maullu, Fernando Maura Barandiarán, Luigi Morgano, Momchil Nekov, Yana Toom, Helga Trüpel, Julie Ward, Bogdan Brunon Wenta, Bogdan Andrzej Zdrojewski, Milan Zver, Krystyna Łybacka
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego	Sylvie Guillaume, Dietmar Köster, Paul Nuttall, Hermann Winkler

30.9.2015

OPINIA Komisji Spraw Konstytucyjnych

dla Komisji Spraw Zagranicznych

w sprawie roli UE w ONZ – jak lepiej osiągać cele polityki zagranicznej UE

(2015/2104(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: David McAllister

WSKAZÓWKI

Komisja Spraw Konstytucyjnych zwraca się do Komisji Spraw Zagranicznych, jako komisji przedmiotowo właściwej, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.  uwzględnia zarówno złożoną strukturę instytucjonalną Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ) jako międzynarodowej organizacji państw, jak i szczególny charakter Unii Europejskiej (UE), będącej unią ponadnarodową posiadającą od 2011 r. wzmocniony status obserwatora w ONZ, mającą prawo do zabierania głosu w debatach, do składania wniosków i poprawek, do składania wniosków w sprawie przestrzegania Regulaminu i do wprowadzania do obiegu dokumentów na podstawie rezolucji ONZ nr 65/276 z dnia 3 maja 2011 r. w sprawie udziału Unii Europejskiej w pracach Organizacji Narodów Zjednoczonych; podkreśla, że rzeczywistymi podmiotami prawnymi ONZ są suwerenne państwa wspólnoty międzynarodowej, w tym państwa członkowskie UE; w celu poprawy skutecznej współpracy globalnej wzywa do lepszej współpracy zarówno pomiędzy podmiotami ONZ, jak i różnymi strukturami ONZ (agencjami, funduszami, programami, komisją i komitetami) poprzez poprawę ogólnej koordynacji i spójności; w tym kontekście uważa, że UE powinna działać jako prawdziwy podmiot w wymiarze globalnym w ramach ONZ i powinna dalej dążyć do poprawy swojej pozycji i widoczności na arenie międzynarodowej, zgodnie z literą i duchem Traktatu z Lizbony;

2.  uważa, że wzmocniony status UE w ONZ powinien utorować drogę do większej spójności i ściślejszej współpracy; wzywa państwa członkowskie, aby w celu nadania większej wagi roli Unii w polityce zagranicznej i nadania jej pozycji jednolitego podmiotu na arenie międzynarodowej – tak aby poprawić jej wewnętrzną koordynację w tej dziedzinie – z wyprzedzeniem uzgodniły wspólne stanowisko we wszystkich istotnych kwestiach oraz rozważyły sposoby zapewnienia wszystkich niezbędnych narzędzi w celu osiągnięcia rzeczywistej wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa; przypomina, że zgodnie z art. 18 TUE stanowisko Wysokiego Przedstawiciela do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa utworzono, aby umożliwić UE przemawianie jednym głosem na forach międzynarodowych, w tym ONZ, i że w związku z tym wysoka przedstawiciel musi mieć możliwość odgrywania w pełni swojej roli głównego przedstawiciela UE na zewnątrz;

3.  zwraca się do ONZ, Komisji i Rady, aby w pełni informowały Parlament o koordynacji między sobą, tak aby Parlament mógł uczestniczyć w określaniu i przeglądzie celów polityki zagranicznej UE;

4.  popiera program reform ONZ na rzecz wyrażania skutecznej wielostronności przy jednoczesnym uznaniu wzmocnionego statusu UE w Zgromadzeniu Ogólnym ONZ w następstwie wejścia w życie Traktatu z Lizbony w dniu 1 grudnia 2009 r. oraz przyjęcia rezolucji ONZ 65/276 z dnia 3 maja 2011 r. w sprawie udziału Unii Europejskiej w pracach Organizacji Narodów Zjednoczonych;

5.  wnosi o wszczęcie negocjacji, procedur i reform Rady Bezpieczeństwa ONZ, tak aby umożliwić UE otrzymanie statusu stałego członka tego organu mającego stałe miejsce i jeden głos;

6.  przypomina, że podstawowe zasady obu międzynarodowych podmiotów są dla nich wspólne, i podkreśla, że na tych wspólnych wartościach powinna opierać się wspólna praca; podkreśla, że solidne i stabilne partnerstwo UE-ONZ ma podstawowe znaczenie dla działań ONZ podejmowanych w ramach wszystkich trzech filarów – pokoju i bezpieczeństwa, praw człowieka oraz zrównoważonego rozwoju – a także ma kluczowe znaczenie dla roli UE jako aktywnego podmiotu na arenie międzynarodowej; ponownie podkreśla kluczową rolę zapobiegania przyczynom powstawania gwałtownych konfliktów i zwalczania ich, a także wypracowywania rozwiązań w obliczu nowych wyzwań;

7.  podkreśla, że Zgromadzenie Parlamentarne ONZ, utworzone na mocy art. 22 Karty Narodów Zjednoczonych, mogłoby stanowić punkt wyjścia dla demokratyzacji ONZ, tak aby zwiększyć demokratyczną rozliczalność i przejrzystość globalnego sprawowania rządów, a także umożliwić większe uczestnictwo obywateli w działaniach ONZ;

8.  zobowiązuje się do sprawienia, że system ONZ i jego rozliczne instytucje i struktury będą lepiej dostosowane do nowych wyzwań i sytuacji, oraz do zwiększenia jego przejrzystości, rozliczalności i skuteczności poprzez unikanie powielania działań i bardziej racjonalne wykorzystanie różnych struktur ONZ; sugeruje, że doświadczenie UE w zakresie podejmowania decyzji na szczeblu transnarodowym mogłoby być źródłem przydatnej wiedzy w ramach procesu reformy ONZ, zwłaszcza w odniesieniu do Rady Bezpieczeństwa;

9.  wzywa do wspierania kobiet kandydujących na stanowisko Sekretarza Generalnego ONZ w nadchodzących wyborach;

10.  przypomina, że UE i jej państwa członkowskie są wspólnie największym dostarczycielem wkładu finansowego do budżetu ONZ; przypomina, że zaangażowanie UE znajduje odzwierciedlenie nie tylko we wkładzie finansowym, ale także we współpracy z kapitałem ludzkim i know-how technicznym; w związku z tym, w duchu inicjatywy „Zjednoczeni w działaniu” (jeden lider, jeden budżet, jeden program, jeden urząd), nalega na konieczność zapewnienia większej widoczności dla finansowania z UE kierowanego za pośrednictwem ONZ, a także skutecznego wykorzystania odnośnych funduszy; domaga się, aby Komisja i państwa członkowskie UE wywarły nacisk na ONZ w celu zapewnienia konsekwentnego wdrażania inicjatywy ONZ na rzecz przejrzystości i rozliczalności, oraz zwraca się do nich o pełne i terminowe informowanie Parlamentu o wdrażaniu przez ONZ wkładów z UE;

11.  docenia fakt, że realizowanie pomocy unijnej za pośrednictwem ONZ umożliwia UE wspieranie regionów świata, do których być może nie byłaby w stanie dotrzeć samodzielnie; jest świadomy wysokiego poziomu ryzyka nieodłącznie związanego z niesieniem pomocy w regionach dotkniętych konfliktami; wyraża jednak ubolewanie, że informowanie Komisji przez jej organizacje partnerskie odpowiedzialne za wykonanie budżetu Unii w ramach zarządzania pośredniego jest często opóźnione, niepełne lub niewystarczająco ukierunkowane na wyniki, co uniemożliwia Komisji prawidłowe wykonywanie jej funkcji monitorującej;

12.  jest zdania, że współpraca UE-ONZ w zakresie wspierania pokoju ma podstawowe znaczenie dla wspierania misji politycznych i działań związanych z mediacją, jak również dla usprawnienia procedur planowania, i w związku z tym w pełni popiera przegląd operacji pokojowych ONZ;

13.  uznaje, że UE musi doprowadzić do lepszego dostosowania systemu ONZ do nowego globalnego układu sił, ale uważa, że dalsza realizacja reform jest utrudniona przez brak wspólnego stanowiska wśród państw członkowskich, zwłaszcza w odniesieniu do kwestii struktur na rzecz pokoju międzynarodowego i bezpieczeństwa, i przyczyniła się do obecnego impasu w zakresie reformy Rady Bezpieczeństwa lub przynajmniej nie rozwiązała tej kwestii;

14.  podkreśla obecne priorytety UE, przyjęte na 69. sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ, w których powtórzono wyrażany od dawna postulat Unii, aby ONZ usprawniła swoje struktury, budżet i metody pracy oraz aby nie unikała trudnych tematów, takich jak reforma Rady Bezpieczeństwa;

15.  podkreśla, że Zgromadzenie Ogólne, które reprezentuje rządy wszystkich krajów członkowskich, musi dysponować środkami i sposobami nadawania kierunku działaniom w ramach systemu ONZ oraz koordynacji wszystkich jej działań;

16.  zaleca Radzie, aby aktywnie promowała kompleksową reformę systemu ONZ, a szczególnie Rady Bezpieczeństwa, w celu wzmocnienia legitymacji, przedstawicielstwa regionalnego, rozliczalności i skuteczności systemu; aby dążyła do osiągnięcia długoterminowego celu, jakim jest przyznanie UE miejsca w powiększonej Radzie Bezpieczeństwa; aby zagwarantowała spójność i skuteczność UE jako podmiotu na arenie międzynarodowej, tak aby umożliwić szybkie, kompleksowe i jednomyślne działanie dzięki lepszej koordynacji stanowisk państw członkowskich oraz współpracy między ESDZ a państwami członkowskimi, oraz aby w związku z tym zachęciła ESDZ, szczególnie przez delegatury UE w Nowym Jorku i Genewie, do pracy nad większą spójnością działań UE.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO

W KOMISJI OPINIODAWCZEJ

Data przyjęcia	28.9.2015
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	16 3 0
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Elmar Brok, Fabio Massimo Castaldo, Pascal Durand, Danuta Maria Hübner, Ramón Jáuregui Atondo, Constance Le Grip, Jo Leinen, György Schöpflin, Josep-Maria Terricabras, Kazimierz Michał Ujazdowski, Rainer Wieland
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego	Gerolf Annemans, Sylvie Goulard, Enrique Guerrero Salom, Sylvia-Yvonne Kaufmann, David McAllister, Viviane Reding, Helmut Scholz
Zastępcy (art. 200 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego	Andrea Bocskor, Mady Delvaux, Ulrike Rodust, Iuliu Winkler

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO

W KOMISJI PRZEDMIOTOWO WŁAŚCIWEJ

Data przyjęcia	13.10.2015
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	48 8 4
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Michèle Alliot-Marie, Nikos Androulakis, Francisco Assis, Petras Auštrevičius, Amjad Bashir, Bas Belder, Goffredo Maria Bettini, Mario Borghezio, Elmar Brok, Klaus Buchner, James Carver, Fabio Massimo Castaldo, Arnaud Danjean, Mark Demesmaeker, Georgios Epitideios, Anna Elżbieta Fotyga, Eugen Freund, Michael Gahler, Iveta Grigule, Richard Howitt, Sandra Kalniete, Manolis Kefalogiannis, Tunne Kelam, Andrey Kovatchev, Arne Lietz, Barbara Lochbihler, Sabine Lösing, Andrejs Mamikins, David McAllister, Javier Nart, Pier Antonio Panzeri, Demetris Papadakis, Ioan Mircea Paşcu, Alojz Peterle, Tonino Picula, Andrej Plenković, Cristian Dan Preda, Jozo Radoš, Sofia Sakorafa, Jacek Saryusz-Wolski, Alyn Smith, Jaromír Štětina, Charles Tannock, László Tőkés, Ivo Vajgl, Geoffrey Van Orden, Boris Zala
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego	Marielle de Sarnez, Antonio López-Istúriz White, David Martin, Urmas Paet, Soraya Post, Helmut Scholz, György Schöpflin, Igor Šoltes, Dubravka Šuica, Bodil Valero, Paavo Väyrynen
Zastępcy (art. 200 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego	Maria Grapini, Pavel Poc

GŁOSOWANIE KOŃCOWE IMIENNE W KOMISJI PRZEDMIOTOWO WŁAŚCIWEJ

48	+
ALDE	Petras Auštrevičius, Iveta Grigule, Javier Nart, Urmas Paet, Jozo Radoš, Ivo Vajgl, Paavo Väyrynen, Marielle de Sarnez
ECR	Mark Demesmaeker
EFDD	Fabio Massimo Castaldo
PPE	Michèle Alliot-Marie, Elmar Brok, Arnaud Danjean, Michael Gahler, Sandra Kalniete, Manolis Kefalogiannis, Tunne Kelam, Andrey Kovatchev, Antonio López-Istúriz White, David McAllister, Alojz Peterle, Andrej Plenković, Cristian Dan Preda, Jacek Saryusz-Wolski, György Schöpflin, László Tőkés, Jaromír Štětina, Dubravka Šuica
S&D	Nikos Androulakis, Francisco Assis, Goffredo Maria Bettini, Eugen Freund, Maria Grapini, Richard Howitt, Arne Lietz, Andrejs Mamikins, David Martin, Pier Antonio Panzeri, Demetris Papadakis, Ioan Mircea Paşcu, Tonino Picula, Pavel Poc, Soraya Post, Boris Zala
Verts/ALE	Barbara Lochbihler, Alyn Smith, Bodil Valero, Igor Šoltes

8	-
ECR	Amjad Bashir, Bas Belder, Anna Elżbieta Fotyga, Charles Tannock, Geoffrey Van Orden
EFDD	James Carver
ENF	Mario Borghezio
NI	Georgios Epitideios

4	0
GUE/NGL	Sabine Lösing, Sofia Sakorafa, Helmut Scholz
Verts/ALE	Klaus Buchner

Objaśnienie symboli:

+  :  za

-  :  przeciw

0  :  głosy wstrzymujące się

• [1]  Dz.U. C 100 z 26.3.2015, s. 27.
• [2]  Dz.U. C 377 z 7.12.2012, s. 66.
• [3]  Rezolucja nr 65/276 z dnia 3 maja 2011 r. w sprawie udziału Unii Europejskiej w pracach Organizacji Narodów Zjednoczonych.
• [4]  Dokument S/PRST/2014/4 z dnia 14 lutego 2014 r. – oświadczenie przewodniczącego Rady Bezpieczeństwa w sprawie współpracy między Organizacją Narodów Zjednoczonych a organizacjami regionalnymi i subregionalnymi w dziedzinie utrzymywania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa.
• [5]  FAO: Organizacja Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa; IFAD: Międzynarodowy Fundusz Rozwoju Rolnictwa; MOP: Międzynarodowa Organizacja Pracy; MFW: Międzynarodowy Fundusz Walutowy; UNESCO: Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury; UNIDO: Organizacja Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju Przemysłowego; WHO: Światowa Organizacja Zdrowia; UNCTAD: Konferencja ONZ ds. Handlu i Rozwoju; UNDP: Program Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju; UNEP: Program Narodów Zjednoczonych ds. Ochrony Środowiska; UNFPA: Fundusz Ludnościowy ONZ; UNHCR: Biuro Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców; UNICEF: Fundusz Narodów Zjednoczonych na rzecz Dzieci; WFP: Światowy Program Żywnościowy.
• [6]  Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr A/65/276 z dnia 3 maja 2011 r. w sprawie udziału Unii Europejskiej w pracach Organizacji Narodów Zjednoczonych.