SPRAWOZDANIE w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej nadania organom ochrony konkurencji państw członkowskich uprawnień w celu zapewnienia skuteczniejszego egzekwowania reguł konkurencji i należytego funkcjonowania rynku wewnętrznego
6.3.2018 - (COM(2017)0142 – C8-0119/2017 – 2017/0063(COD)) - ***I
Komisja Gospodarcza i Monetarna
Sprawozdawca: Andreas Schwab
PROJEKT REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO
w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej nadania organom ochrony konkurencji państw członkowskich uprawnień w celu zapewnienia skuteczniejszego egzekwowania reguł konkurencji i należytego funkcjonowania rynku wewnętrznego
(COM(2017)0142 – C8-0119/2017 – 2017/0063(COD))
(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)
Parlament Europejski,
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2017)0142),
– uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 103 i 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C8-0119/2017),
– uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając uzasadnione opinie przedstawione przez Senat Republiki Czeskiej, Kortezy Generalne Hiszpanii, portugalskie Zgromadzenie Republiki oraz Senat Rumunii na podstawie Protokołu (nr 2) w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności, zawierające stwierdzenie, że projekt aktu ustawodawczego jest niezgodny z zasadą pomocniczości,
– uwzględniając art.59 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinię przedstawioną przez Komisję Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A8-0057/2018),
1. przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli zastąpi ona pierwotny wniosek, wprowadzi w nim istotne zmiany lub planuje ich wprowadzenie;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.
Poprawka 1
POPRAWKI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO[1]*
do wniosku Komisji
---------------------------------------------------------
2017/0063 (COD)
Wniosek
DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY
dotycząca nadania organom ochrony konkurencji państw członkowskich uprawnień w celu zapewnienia skuteczniejszego egzekwowania reguł konkurencji i należytego funkcjonowania rynku wewnętrznego
(Tekst mający znaczenie dla EOG)
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 103 i 114,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego[2],
stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Art. 101 i 102 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej („TFUE”) są kwestią porządku publicznego i powinny być skutecznie stosowane w całej Unii, aby nie dochodziło do zakłóceń konkurencji na rynku wewnętrznym. Skuteczne egzekwowanie art. 101 i 102 TFUE jest niezbędne dla zapewnienia w Europie bardziej otwartych i bardziej uczciwych konkurencyjnych rynków, na których przedsiębiorstwa konkurują w oparciu o swoje osiągnięcia, na których nie ma ustanawianych przez inne przedsiębiorstwa barier uniemożliwiających wejście na te rynki, co umożliwia przedsiębiorstwom generowanie dochodów i tworzenie miejsc pracy. Chroni ono konsumentów i przedsiębiorstwa prowadzące działalność na rynku wewnętrznym przed praktykami biznesowymi, które prowadzą do sztucznego zawyżania ceny towarów i usług oraz daje im szerszy wybór innowacyjnych towarów i usług.
(2) Egzekwowaniem art. 101 i 102 TFUE na drodze publicznoprawnej zajmują się krajowe organy ochrony konkurencji poszczególnych państw członkowskich równolegle z Komisją, na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 ([3]). Krajowe organy ochrony konkurencji i Komisja tworzą wspólnie sieć organów publicznych stosujących unijne reguły konkurencji w ścisłej współpracy (europejska sieć konkurencji).
(2a) Aby zapobiec wprowadzaniu w państwach członkowskich zbędnych nowych procedur, niniejsza dyrektywa nie podważa sprawdzonego podziału uprawnień decyzyjnych i dochodzeniowych między poszczególne krajowe organy ochrony konkurencji w danym państwie członkowskim.
(3) Art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 zobowiązuje krajowe organy ochrony konkurencji oraz sądy do stosowania art. 101 i 102 TFUE do porozumień i działań mogących wpływać na wymianę handlową między państwami członkowskimi. W praktyce większość krajowych organów ochrony konkurencji stosuje krajowe przepisy prawa konkurencji równolegle z art. 101 i 102 TFUE. W związku z powyższym niniejsza dyrektywa, której celem jest zapewnienie krajowym organom ochrony konkurencji niezbędnych gwarancji niezależności oraz kompetencji egzekucyjnych i w zakresie nakładania grzywien, aby umożliwić im skuteczne stosowanie art. 101 i 102 TFUE, będzie nieuchronnie miała wpływ na krajowe przepisy prawa konkurencji, stosowane równolegle przez krajowe organy ochrony konkurencji.
(4) Ponadto zapewnienie krajowym organom ochrony konkurencji uprawnień do uzyskiwania wszystkich informacji powiązanych z przedsiębiorstwem będącym przedmiotem dochodzenia w formie cyfrowej, niezależnie od nośnika, na jakim są one przechowywane, powinno mieć również wpływ na zakres uprawnień krajowych organów ochrony konkurencji w sytuacji, w której na wczesnym etapie postępowania podejmują odpowiednie czynności dochodzeniowe również na podstawie krajowych przepisów prawa konkurencji stosowanych równolegle z art. 101 i 102 TFUE. Zapewnienie krajowym organom ochrony konkurencji uprawnień kontrolnych o zróżnicowanym zakresie – w zależności od tego, czy ostatecznie będą stosować jedynie przepisy krajowego prawa konkurencji czy również jednocześnie art. 101 i 102 TFUE – negatywnie odbiłoby się na skuteczności egzekwowania prawa konkurencji na rynku wewnętrznym. Z tego względu dyrektywa powinna objąć swoim zakresem zarówno stosowanie art. 101 i 102 TFUE w sposób odrębny, jak i stosowanie przepisów prawa konkurencji równolegle – w tej samej sprawie. Wyjątkiem pozostaje ochrona oświadczeń w ramach programu łagodzenia kar oraz propozycji ugodowych, a która obejmuje także krajowe prawo konkurencji stosowane odrębnie.
(5) Krajowe przepisy nie zapewniają wielu krajowym organom ochrony konkurencji niezbędnych gwarancji niezależności i uprawnień egzekucyjnych oraz w zakresie nakładania grzywien, które pozwalałyby im na skuteczne egzekwowanie prawa. Podważa to ich zdolność do skutecznego stosowania art. 101 i 102 TFUE oraz, w stosownych przypadkach, przepisów krajowego prawa konkurencji równolegle z art. 101 i 102 TFUE. Na przykład wiele krajowych organów ochrony konkurencji nie dysponuje, na mocy prawa krajowego, skutecznymi narzędziami pozwalającymi na gromadzenie dowodów naruszenia art. 101 i 102 TFUE, nakładanie grzywien na przedsiębiorstwa naruszające prawo lub nie posiada odpowiednich zasobów ludzkich i finansowych oraz niezależności budżetowej, których potrzebuje do skutecznego stosowania art. 101 i 102 TFUE. Może całkowicie uniemożliwiać im to podejmowanie działań w zakresie egzekwowania prawa lub te działania ograniczać. Brak narzędzi i gwarancji operacyjnych umożliwiających skuteczne stosowanie art. 101 i 102 TFUE przez krajowe organy ochrony konkurencji oznacza, że przedsiębiorstwa angażujące się w praktyki antykonkurencyjne mają do czynienia z bardzo różnorodnymi rezultatami postępowań, w zależności od tego, w którym państwie członkowskim prowadzą działalność: mogą w ogóle nie być objęte procedurą egzekwowania na podstawie art. 101 lub 102 TFUE albo procedura ta może być nieskuteczna. Na przykład w niektórych państwach członkowskich, przedsiębiorstwa mogą unikać odpowiedzialności za uiszczenie grzywny, dokonując restrukturyzacji. Niejednolite egzekwowanie art. 101 i 102 TFUE oraz krajowych przepisów prawa konkurencji stosowanych równolegle z art. 101 i 102 TFUE prowadzi do utraty możliwości usuwania barier utrudniających wejście na rynek oraz ukształtowania bardziej uczciwych konkurencyjnych rynków na terytorium całej Unii ▌, na których przedsiębiorstwa konkurują w oparciu o swoje osiągnięcia. Przedsiębiorstwa i konsumenci są szczególnie poszkodowani w tych państwach członkowskich, w których krajowe organy ochrony konkurencji są w mniejszym stopniu przygotowane do skutecznego egzekwowania reguł konkurencji. Przedsiębiorstwa nie mogą konkurować w oparciu o swoje osiągnięcia tam, gdzie praktyki antykonkurencyjne wymykają się sankcjom, na przykład dlatego, że nie można gromadzić dowodów praktyk antykonkurencyjnych lub przedsiębiorstwa naruszające prawo mogą unikać odpowiedzialności za uiszczanie grzywien. Te pierwsze są zatem zniechęcone do wchodzenia na takie rynki oraz korzystania z przysługujących im praw do podejmowania działalności i świadczenia usług lub dostarczania towarów. Konsumenci zamieszkali w państwach członkowskich, w których reguły są egzekwowane w mniejszym zakresie, nie mają możliwości skorzystać ze skutecznego egzekwowania reguł konkurencji. Niejednolite egzekwowanie art. 101 i 102 TFUE oraz krajowych przepisów w zakresie konkurencji stosowanych równolegle z art. 101 i 102 TFUE na terytorium całej Unii zakłóca tym samym konkurencję na rynku wewnętrznym i zagraża jego prawidłowemu funkcjonowaniu.
(6) Luki i ograniczenia w odniesieniu do narzędzi i gwarancji, jakie są do dyspozycji krajowych organów ochrony konkurencji, podważają ponadto system kompetencji równoległych w kontekście egzekwowania art. 101 i 102 TFUE, który jest zaprojektowany jako spójna całość mająca funkcjonować w oparciu o ścisłą współpracę w ramach europejskiej sieci konkurencji. System ten opiera się na tym, że organy mogą wzajemnie na sobie polegać, jeżeli chodzi o ustalanie faktów w imieniu drugiej strony, aby wspierać współpracę i wzajemną pomoc między państwami członkowskimi. Jednak w sytuacji, gdy niektóre krajowe organy ochrony konkurencji nadal nie mają do dyspozycji odpowiednich narzędzi służących ustalaniu faktów, nie może on funkcjonować poprawnie. Krajowe organy ochrony konkurencji nie mogą oferować sobie wzajemnej pomocy w różnych istotnych kwestiach. Na przykład w większości państw członkowskich przedsiębiorstwa prowadzące działalność transgraniczną mogą unikać uiszczania grzywien dzięki temu, że nie mają siedziby prawnej na terytorium tych państw członkowskich, w których prowadzą działalność. Ogranicza to zachęty do zachowania zgodności z art.101 i 102 TFUE. Wynikające z tego nieskuteczne egzekwowanie prawa zakłóca konkurencję przedsiębiorstw przestrzegających prawa i podważa zaufanie konsumentów do rynku wewnętrznego, przede wszystkim w środowisku cyfrowym.
(7) W celu zapewnienia prawdziwie wspólnego obszaru egzekwowania reguł konkurencji w Europie, które gwarantuje przedsiębiorstwom działającym na wspólnym rynku bardziej wyrównane warunki działania oraz ogranicza nierówne warunki dla konsumentów, istnieje potrzeba zapewnienia minimalnych gwarancji niezależności,odpowiednich zasobów finansowych, ludzkich i technologicznych, a także podstawowych kompetencji egzekucyjnych i w zakresie nakładania grzywien na etapie stosowania art. 101 i 102 TFUE i krajowych przepisów prawa konkurencji równolegle z art. 101 i 102 TFUE, co pozwoli krajowym organom ochrony konkurencji na pełną skuteczność.
(8) Stosowne jest oparcie niniejszej dyrektywy na dwóch podstawach prawnych w postaci art. 103 i 114 TFUE. Niniejsza dyrektywa obejmuje bowiem nie tylko stosowanie art. 101 i 102 TFUE oraz stosowanie krajowych przepisów prawa konkurencji równolegle do tych artykułów, ale również luki i ograniczenia w zakresie narzędzi i gwarancji, jakimi dysponują krajowe organy ochrony konkurencji na etapie stosowania art. 101 i 102 TFUE, które negatywnie odbijają się zarówno na konkurencji jak i na właściwym funkcjonowaniu rynku wewnętrznego.
(9) Wprowadzenie minimalnych gwarancji w celu zapewnienia jednolitego i skutecznego stosowania art. 101 i 102 TFUE przez krajowe organy ochrony konkurencji odbywa się bez uszczerbku dla zdolności państw członkowskich do zachowania lub wprowadzenia szerszych gwarancji niezależności krajowych organów ochrony konkurencji i ich zasobów, jak również bardziej szczegółowych przepisów dotyczących kompetencji egzekucyjnych tych organów oraz ich kompetencji w zakresie nakładania grzywien. W szczególności państwa członkowskie mogą powierzać krajowym organom ochrony konkurencji dodatkowe uprawnienia, wychodzące poza podstawowy zestaw uprawnień przewidzianych w niniejszej dyrektywie, aby dodatkowo zwiększać ich skuteczność.
(10) Z kolei szczegółowe zasady są konieczne w zakresie warunków łagodzenia kar nakładanych za utrzymywanie tajnych karteli. Przedsiębiorstwa będą ujawniać dane o tajnych kartelach, w których uczestniczyły, jedynie wówczas, gdy będą dysponować dostateczną pewnością prawa odnośnie do możliwości uzyskania zwolnienia z grzywien. Znaczące różnice między programami łagodzenia kar stosowanymi w państwach członkowskich doprowadziły do braku pewności prawa dla potencjalnych wnioskodawców o złagodzenie kary; może to osłabiać ich gotowość do wnioskowania o złagodzenie kary. Różnice te mogą też doprowadzić do podejmowania przez członków tajnego kartelu prób skorzystania z programów łagodzenia kar w różnych państwach członkowskich. Jeżeli państwa członkowskie mogłyby wdrażać lub stosować jaśniejsze i zharmonizowane zasady łagodzenia kar w obszarze objętym niniejszą dyrektywą, nie tylko przyczyniłoby się to realizacji celu, jakim jest utrzymanie zachęt dla wnioskodawców celem zapewnienia jak największej skuteczności egzekwowania reguł konkurencji w Unii, ale również zagwarantowałoby równe warunki działania dla przedsiębiorstw funkcjonujących na rynku wewnętrznym. Nie uniemożliwia to państwom członkowskim stosowania programów łagodzenia kar nie tylko w odniesieniu do tajnych karteli, ale również w przypadku innych naruszeń art. 101 i 102 TFUE oraz równoważnych przepisów krajowych.
(11) Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do przepisów krajowych w zakresie, w jakim przewidują one nakładanie sankcji karnych na osoby fizyczne, z wyjątkiem zasad regulujących kwestie wzajemnych powiązań między programami łagodzenia kar a nakładaniem sankcji na osoby fizyczne.
(12) Wykonywanie uprawnień przyznanych krajowym organom ochrony konkurencji powinno podlegać odpowiednim zabezpieczeniom, które będą spełniać co najmniej normy zgodne z ogólnymi zasadami prawa UE i Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zwłaszcza w kontekście postępowań, które mogą doprowadzić do nałożenia kar. Te zabezpieczenia obejmują prawo do dobrej administracji i poszanowania prawa przedsiębiorstwa do obrony, których zasadniczym elementem jest prawo do bycia wysłuchanym. W szczególności przed podjęciem decyzji, które miałyby negatywny wpływ na strony objęte dochodzeniem, krajowe organy ochrony konkurencji powinny informować je o wstępnych zastrzeżeniach podniesionych wobec nich na podstawie art. 101 lub art. 102 TFUE, zaś strony objęte dochodzeniem powinny przed podjęciem decyzji mieć możliwość skutecznego przedstawienia swoich opinii w sprawie podniesionych zarzutów. Dlatego strony objęte dochodzeniem powinny otrzymać co najmniej pisemne zgłoszenie zastrzeżeń określające wszystkie zastrzeżenia, na których krajowy organ ochrony konkurencji zamierza oprzeć się w swoim ostatecznym rozstrzygnięciu stwierdzającym naruszenie, które negatywnie wpływa na interesy danego przedsiębiorstwa. Strony, które powiadomiono o wstępnych zastrzeżeniach dotyczących rzekomego naruszenia art. 101 lub art. 102 TFUE, powinny mieć prawo dostępu do akt sprawy założonych przez krajowe organy ochrony konkurencji, aby mogły skutecznie skorzystać z prawa do obrony. Obowiązuje to z zastrzeżeniem uzasadnionego interesu przedsiębiorstw do ochrony swojej tajemnicy handlowej oraz nie obejmuje poufnych informacji i dokumentów wewnętrznych krajowych organów ochrony konkurencji i Komisji lub korespondencji między nimi. Ponadto adresaci ▌decyzji krajowych organów ochrony konkurencji, w których stwierdzono naruszenie art. 101 lub art. 102 TFUE, nałożono środki zaradcze lub grzywny lub uznano zobowiązania za wiążące, powinni mieć prawo do skutecznego środka odwoławczego przed sądem, zgodnie z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 6 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Takie ostateczne decyzje krajowych organów ochrony konkurencji powinny być uzasadnione tak, aby umożliwić adresatom tych decyzji ustalenie powodów jej podjęcia oraz wykonanie prawa do skutecznego środa odwoławczego. Ponadto zgodnie z prawem do dobrej administracji państwa członkowskie powinny zadbać o to, aby krajowe organy ochrony konkurencji przeprowadzały postępowania dotyczące stosowania artykułów 101 i 102 TFUE w rozsądnych ramach czasowych. Struktura tych zabezpieczeń powinna zapewniać odpowiednią równowagę między poszanowaniem praw podstawowych przedsiębiorstw oraz obowiązkiem zagwarantowania skutecznego egzekwowania art. 101 i 102 TFUE.
(13) Zasadniczym elementem skutecznego i jednolitego stosowania unijnych reguł konkurencji jest nadanie krajowym organom ochrony konkurencji uprawnień do stosowania art. 101 i 102 TFUE w sposób bezstronny i we wspólnym interesie, jakim jest skuteczne egzekwowanie tych reguł.
(14) Należy wzmocnić niezależność krajowych organów ochrony konkurencji, aby zapewnić skuteczne i jednolite stosowanie art. 101 i 102 TFUE. W tym celu do krajowego prawa należy wprowadzić wyraźne przepisy gwarantujące, że krajowe organy ochrony konkurencji będą – podczas stosowania art. 101 i 102 TFUE – chronione przed ingerencją zewnętrzną lub naciskami politycznymi, które mogłyby zagrozić niezależności oceny analizowanych przez nie spraw. W tym celu należy z góry ustalić jasne i przejrzyste zasady i procedury dotyczące powołania oraz powodów odwołania członków organu decyzyjnego w krajowym organie ochrony konkurencji, aby uniknąć wszelkich uzasadnionych wątpliwości odnośnie do neutralności tego organu i jego odporności na czynniki zewnętrzne. Ponadto aby wzmocnić bezstronność krajowych organów ochrony konkurencji, nakładanych przez nie grzywien nie należy wykorzystywać do ich bezpośredniego finansowania.
(15) Dla zapewnienia niezależności krajowych organów ochrony konkurencji ich szefowie, członkowie organu decyzyjnego i pracownicy powinni działać z zachowaniem integralności i odstępować od wszelkich czynności niezgodnych z wykonywaniem ich obowiązków. W związku z tym w okresie zatrudnienia i kadencji oraz w rozsądnym czasie po ich zakończeniu nie powinni oni prowadzić żadnej działalności, która w konkretnym przypadku mogłaby prowadzić do konfliktu interesów. Ponadto oznacza to również, że w okresie zatrudnienia i kadencji nie powinni posiadać żadnych udziałów w jakichkolwiek przedsiębiorstwach lub organizacjach, wobec których toczy się postępowanie w celu wykonania art. 101 lub 102 TFUE, w którym to postępowaniu uczestniczą, w zakresie, w jakim może to zagrozić ich niezależności w rozpatrywaniu danej sprawy. Pracownicy i członkowie organu decyzyjnego powinni zgłaszać wszelkie udziały i aktywa, które mogłyby być źródłem konfliktu interesów przy wykonywaniu ich obowiązków. Należy wymagać od nich, aby jeżeli podczas wykonywania swoich obowiązków są zmuszeni podjęć decyzję w sprawie, w której mają osobisty interes mogący zagrozić ich bezstronności, informowali organ decyzyjny, innych członków organu lub – w przypadku krajowych organów ochrony konkurencji, w których uprawnienia decyzyjne przysługują jedynie jednej osobie – ich organ mianujący.
(15a) Każdy krajowy organ ochrony konkurencji powinien opublikować kodeks postępowania, który, bez uszczerbku dla możliwości stosowania surowszych przepisów krajowych, obejmowałby przynajmniej przepisy zapobiegające konfliktowi interesów, w tym przepisy dotyczące okresów karencji i przyjmowania zaproszeń, a także przepisy dotyczące działań podejmowanych we własnym imieniu.
(16) Niezależność krajowych organów ochrony konkurencji nie wyklucza ani kontroli sądowej ani nadzoru parlamentarnego, o ile jest to zgodne z prawem danego państwa członkowskiego. Wymogi dotyczące rozliczalności przyczyniają się do zapewnienia wiarygodności i umocowania prawnego działań krajowych organów ochrony konkurencji. Proporcjonalne wymogi w zakresie rozliczalności obejmują sporządzanie przez krajowe organy ochrony konkurencji okresowych sprawozdań z ich działalności i przedstawianie ich organowi rządowemu lub parlamentarnemu. Krajowe organy ochrony konkurencji mogą być objęte kontrolą lub monitorowaniem ich wydatków, pod warunkiem, że nie ma to negatywnego wpływu na ich niezależność.
(17) Krajowe organy ochrony konkurencji powinny mieć możliwość priorytetowego traktowania swoich postępowań na potrzeby egzekwowania art. 101 i 102 TFUE w celu efektywnego wykorzystania zasobów; powinny również móc skupić się na zapobieganiu antykonkurencyjnym zachowaniom, które zakłócają konkurencję na rynku wewnętrznym, oraz na doprowadzaniu do zaprzestania takich zachowań. W związku z powyższym powinny one mieć możliwość oddalania skarg ze względu na to, że nie są one priorytetowe, nie dotyczy to jednak skarg składanych przez właściwe krajowe organy publiczne, o ile nie ma to wpływu na zasoby krajowych organów ochrony konkurencji. Nie powinno to naruszać uprawnień krajowych organów ochrony konkurencji do odrzucania skarg z innych powodów, takich jak brak kompetencji, lub do podejmowania decyzji o braku podstaw do podjęcia działania z ich strony. W przypadku odrzucenia skargi należy poinformować o tym skarżących w odpowiednim czasie, podając uzasadnienie. Ponadto w przypadku formalnie złożonych skarg takie odrzucenie powinno podlegać skutecznym środkom odwoławczym. Prawo krajowych organów ochrony konkurencji do ustalania priorytetów działania w zakresie egzekwowania reguł nie narusza prawa rządu państwa członkowskiego do określania ogólnej strategii lub wydawania wytycznych dla krajowych organów ochrony konkurencji dotyczących priorytetów, które nie są powiązane z konkretnymi postępowaniami związanymi z egzekwowaniem art. 101 i 102 TFUE.
(18) Krajowe organy ochrony konkurencji powinny dysponować wystarczającymi zasobami pod względem wykwalifikowanych pracowników, wiedzy fachowej z zakresu prawa i ekonomii, środków finansowych i wyposażenia technicznego i technologicznego, dzięki czemu będą skutecznie mogły wykonywać swoje zadania w zastosowaniu art. 101 i 102 TFUE. Zasoby niezbędne do wykonywania tych zadań należy zapewnić także wtedy, gdy ich obowiązki i uprawnienia wynikające z prawa krajowego zostaną rozszerzone. Należy wzmocnić niezależność krajowych organów ochrony konkurencji poprzez umożliwienie im samodzielnego decydowania o wykorzystaniu środków budżetowych w celu wykonywania swoich obowiązków, bez uszczerbku dla krajowych przepisów i procedur budżetowych.
(18a) W celu zapewnienia skutecznego monitorowania wdrażania niniejszej dyrektywy państwa członkowskie powinny zadbać o to, aby krajowe organy ochrony konkurencji przedstawiały organowi rządowemu lub parlamentarnemu publicznie dostępne sprawozdania okresowe dotyczące ich działalności i zasobów. Sprawozdania te powinny zawierać informacje o mianowaniu i odwołaniu członków organu decyzyjnego, o ilości zasobów przydzielonych w danym roku oraz o wszelkich zmianach tej ilości w porównaniu z latami poprzednimi. Sprawozdania te należy również przekazywać na szczebel unijny.
(19) Dla zapewnienia skutecznego egzekwowania art. 101 i 102 TFUE konieczne jest, aby krajowe organy ochrony konkurencji dysponowały zestawem minimalnych uprawnień dochodzeniowych i decyzyjnych.
(20) Krajowe organy ochrony konkurencji powinny na każdym etapie prowadzonego przez nie postępowania posiadać uprawnienia dochodzeniowe, aby mogły skutecznie wykrywać wszelkie porozumienia, decyzje lub praktyki uzgodnione, których zakazuje art. 101 TFUE, bądź wszelkie nadużycia pozycji dominującej, których zakazuje art. 102 TFUE.
(21) Uprawnienia dochodzeniowe krajowych administracyjnych organów ochrony konkurencji powinny być dostosowane do wyzwań związanych z egzekwowaniem w kontekście środowiska cyfrowego i powinny pozwalać krajowym organom ochrony konkurencji na pozyskiwanie wszystkich informacji w postaci cyfrowej, w tym danych uzyskanych z użyciem technik kryminalistycznych, dotyczących przedsiębiorstwa lub związku przedsiębiorstw będących przedmiotem środka dochodzeniowego, niezależnie od nośników, na jakim te informacje są przechowywane, takich jak komputery przenośne, telefony komórkowe, inne urządzenia przenośne oraz chmura.
(22) Krajowe administracyjne organy ochrony konkurencji powinny być uprawnione do przeprowadzania kontroli lokali przedsiębiorstw i związków przedsiębiorstw, które są przedmiotem postępowania w związku ze stosowaniem art. 101 i 102 TFUE, a także lokali innych uczestników rynku, którzy mogą być w posiadaniu informacji mających znaczenie dla takiego postępowania. Krajowe administracyjne organy ochrony konkurencji powinny mieć możliwość przeprowadzania takich kontroli zawsze, gdy występują co najmniej uzasadnione podstawy przypuszczenia, że doszło do naruszenia art. 101 lub art. 102 TFUE. Niniejsza dyrektywa nie uniemożliwia państwom członkowskim nałożenia wymogu udzielenia przez krajowy organ sądowy uprzedniej zgody na takie kontrole.
(23) Aby krajowe administracyjne organy ochrony konkurencji mogły być skuteczne, ich uprawnienia do przeprowadzania kontroli powinny umożliwiać im dostęp do informacji, które są dostępne dla przedsiębiorstw lub związków przedsiębiorstw lub osób objętych kontrolą, i które mają związek z przedsiębiorstwem objętym dochodzeniem.
(24) Mając na uwadze unikanie niepotrzebnego przedłużania kontroli, należy nadać krajowym administracyjnym organom ochrony konkurencji uprawnienia do kontynuowania przeszukiwania kopii lub wyciągów z ksiąg i rejestrów dotyczących działalności kontrolowanego przedsiębiorstwa lub związku przedsiębiorstw w pomieszczeniach organu lub w innych wyznaczonych pomieszczeniach.
(25) Doświadczenie pokazuje, że rejestry przedsiębiorstwa mogą być przechowywane w miejscach zamieszkania dyrektorów lub innych osób pracujących dla przedsiębiorstwa, zwłaszcza w kontekście coraz powszechniejszego korzystania z elastycznych rozwiązań w zakresie czasu pracy. Dla zapewnienia skuteczności kontroli należy nadać krajowym administracyjnym organom ochrony konkurencji uprawnienia do wchodzenia do wszystkich pomieszczeń, również prywatnych pomieszczeń mieszkalnych, jeżeli istnieje uzasadnione podejrzenie, że przechowywane są w nich rejestry przedsiębiorstwa, które mogą mieć znaczenie dla udowodnienia ▌naruszenia art. 101 lub art. 102 TFUE. Wykonywanie tego uprawnienia powinno być uzależnione od uzyskania uprzedniej zgody organu sądowego. Nie uniemożliwia to państwom członkowskim powierzania – w sytuacjach szczególnie pilnych – zadań krajowego organu sądowego administracyjnemu krajowemu organowi ochrony konkurencji działającemu jako organ sądowy.
(26) Krajowe organy ochrony konkurencji powinny posiadać rzeczywiste uprawnienia, aby mogły żądać dostarczenia informacji niezbędnych do wykrycia wszelkich porozumień, decyzji lub praktyk uzgodnionych, które są zakazane przepisami art. 101 TFUE, lub nadużyć zakazanych przepisami art. 102 TFUE. Uprawnienia te powinny obejmować prawo do żądania informacji przechowywanych w formie cyfrowej, w tym e-maili i wiadomości przesyłanych za pomocą komunikatorów, niezależnie od tego, gdzie są one przechowywane, w tym w chmurze i na serwerach, pod warunkiem że adresat wezwania do udzielenia informacji ma do nich dostęp. Wykonując to prawo, nie należy nakładać na przedsiębiorstwo obowiązku, który jest nieproporcjonalny w stosunku do potrzeb dochodzenia, na przykład nakłada na przedsiębiorstwa nieuzasadnione koszty lub wymaga zbędnych działań. Chociaż prawo do żądania informacji ma zasadnicze znaczenie dla wykrywania naruszeń, tego rodzaju wnioski powinny mieć odpowiedni zakres. Wnioski takie nie powinny zmuszać przedsiębiorstwa do przyznania, że popełniło naruszenie, gdyż obowiązek udowodnienia naruszenia spoczywa na krajowych organach ochrony konkurencji. Doświadczenie wskazuje, że cennym źródłem informacji w rzetelnym procesie egzekwowania prawa, opartym na dostępnej wiedzy, mogą być także informacje przekazywane dobrowolnie przez osoby trzecie, np. konkurentów, klientów i konsumentów na rynku, i krajowe organy ochrony konkurencji powinny do tego zachęcać.
(27) Krajowe organy ochrony konkurencji powinny mieć do dyspozycji skuteczne narzędzia, aby mogły przywrócić konkurencję na rynku przy pomocy proporcjonalnych środków zaradczych o charakterze strukturalnym lub behawioralnym, które są proporcjonalne do popełnionego naruszenia i konieczne do wyeliminowania tego naruszenia.
(27a) Środki tymczasowe mogą być ważnym narzędziem gwarantującym, że w trakcie dochodzenia badane naruszenie nie zaszkodzi konkurencji w sposób poważny i nieodwracalny, prowadząc do zmian na rynku, które byłoby bardzo trudno odwrócić za pomocą decyzji krajowego organu ochrony konkurencji po zakończeniu postępowania. Aby uniknąć nieodwracalnych szkód dla konkurencji, krajowe organy ochrony konkurencji powinny mieć możliwość wprowadzenia środków tymczasowych. Niniejsza dyrektywa nie uniemożliwia jednak krajowym organom ochrony konkurencji wprowadzania środków tymczasowych w innych stosownych przypadkach. Decyzja wprowadzająca środki tymczasowe powinna być ważna jedynie na czas określony, do czasu zakończenia postępowania przez krajowy organ ochrony konkurencji lub przez ustalony okres, który może zostać przedłużony, jeżeli jest to konieczne i stosowne. Państwa członkowskie powinny zadbać o to, by można było dokonać kontroli adekwatności tych środków w ramach przyspieszonej procedury odwoławczej. W celu umożliwienia organom ochrony konkurencji reagowania na rozwój sytuacji na szybko zmieniających się rynkach Komisja powinna przeanalizować dostępne możliwości, aby albo przyspieszyć postępowanie przed organami ochrony konkurencji w odniesieniu do stosowania artykułów 101 i 102, albo uprościć sposób przyjmowania środków tymczasowych. Komisja powinna przeprowadzić odnośną analizę i przedstawić jej wyniki Parlamentowi Europejskiemu i Radzie do końca roku 2020, oraz, w razie potrzeby, przedłożyć wniosek ustawodawczy w tej sprawie. Ponadto państwa członkowskie powinny stworzyć warunki niezbędne do zadbania o to, by krajowe organy ochrony konkurencji mogły skorzystać ze środków tymczasowych w praktyce.
(28) Jeżeli w toku postępowania, które może prowadzić do zakazania porozumienia lub praktyki, przedsiębiorstwa lub związki przedsiębiorstw przedstawiają krajowym organom ochrony konkurencji zobowiązania uwzględniające zastrzeżenia tych organów, organy te powinny mieć możliwość przyjęcia decyzji, która nada tym zobowiązaniom moc prawnie wiążącą i umożliwi ich wyegzekwowania od tych przedsiębiorstw. Zasadniczo takie decyzje w sprawie zobowiązań nie są właściwe w przypadku tajnych karteli, w odniesieniu do których krajowe organy ochrony konkurencji powinny nałożyć grzywnę. W decyzjach w sprawie zobowiązań należałoby stwierdzić, że nie ma już dalszych podstaw do podejmowania działań przez organy ochrony konkurencji, bez rozstrzygania, czy nastąpiło naruszenie art. 101 lub 102 TFUE. Decyzje w sprawie zobowiązań pozostają bez uszczerbku dla uprawnień organów ochrony konkurencji i sądów państw członkowskich do stwierdzania naruszenia prawa i rozstrzygania w sprawie. Ponadto skuteczne środki kontroli przestrzegania przez przedsiębiorstwa zobowiązań oraz skuteczne środki nakładania kar w przypadku nieprzestrzegania przepisów okazały się skutecznym narzędziem dla organów ochrony konkurencji. Jeżeli nastąpiły istotne zmiany odnośnie do któregokolwiek z faktów, na których opierała się decyzja, jeżeli przedsiębiorstwo działa wbrew swoim zobowiązaniom lub jeżeli decyzja została podjęta na podstawie niekompletnych, nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd informacji dostarczonych przez strony, krajowe organy ochrony konkurencji powinny dysponować skutecznymi środkami umożliwiającymi wznowienie postępowania.
(29) Aby zapewnić skuteczne i jednolite stosowanie art. 101 i 102 TFUE, krajowe administracyjne organy ochrony konkurencji powinny posiadać uprawnienia do samodzielnego nakładania skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających grzywien na przedsiębiorstwa i związki przedsiębiorstw za naruszenia art. 101 lub 102 w postępowaniu administracyjnym albo do występowania o nałożenie takich kar w postępowaniu sądowym innym niż karne. Pozostaje to bez uszczerbku dla przepisów krajowych państw członkowskich, które za naruszenie art. 101 i 102 TFUE przewidują nakładanie sankcji przez sądy w postępowaniu karnym.
(30) Aby zapewnić respektowanie przez przedsiębiorstwa i związki przedsiębiorstw uprawnień krajowych administracyjnych organów ochrony konkurencji do prowadzenia dochodzeń oraz podejmowania decyzji, organy te muszą być w stanie nakładać skuteczne grzywny za nierespektowanie tych uprawnień oraz okresowe kary pieniężne mające nakłonić do ich respektowania, dokonując tego albo samodzielnie i bezpośrednio w postępowaniu administracyjnym albo występując o nałożenie takich grzywien lub kar w postępowaniu sądowym innym niż karne. Pozostaje to bez uszczerbku dla przepisów krajowych państw członkowskich, które przewidują nakładanie takich grzywien przez sądy w postępowaniu karnym sądowym. Ponadto niniejsza dyrektywa nie wpływa na krajowe przepisy dotyczące standardu dowodu ani na obowiązki krajowych organów ochrony konkurencji odnoszące się do ustalenia okoliczności danej sprawy, pod warunkiem że takie przepisy i obowiązki są zgodne z zasadami ogólnymi prawa Unii. Grzywny i okresowe kary pieniężne należy określać proporcjonalnie do całkowitego obrotu ukaranych przedsiębiorstw lub związków przedsiębiorstw.
(31) Aby zapewnić skuteczne i jednolite stosowanie art. 101 i 102 TFUE, pojęcie przedsiębiorstwa zawarte w art. 101 i 102 TFUE należy stosować zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej jako oznaczające jednostkę gospodarczą, nawet jeśli składa się z kilku osób fizycznych lub prawnych. W związku z tym krajowe organy ochrony konkurencji powinny móc stosować pojęcie przedsiębiorstwa w celu znalezienia odpowiedzialnej spółki dominującej i nałożenia na nią grzywien za postępowanie jednej z jej spółek zależnych, w przypadku gdy taka spółka dominująca i jej spółka zależna stanowią jedną jednostkę gospodarczą. Aby zapobiec unikaniu przez przedsiębiorstwa odpowiedzialności za grzywny nałożone za naruszenie art. 101 i 102 TFUE przez wprowadzanie zmian prawnych lub organizacyjnych, krajowe organy ochrony konkurencji powinny być w stanie znaleźć następców prawnych lub gospodarczych przedsiębiorstwa ponoszącego odpowiedzialność i nałożyć na nich grzywny za naruszenie art. 101 i 102 TFUE zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii.
(32) Aby grzywny nakładane za naruszenie art. 101 i 102 TFUE odzwierciedlały znaczenie ekonomiczne naruszenia, krajowe organy ochrony konkurencji powinny uwzględniać jego wagę. Krajowe organy ochrony konkurencji powinny także móc wyznaczać grzywny proporcjonalne do czasu trwania naruszenia. Czynniki te należy oceniać zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W szczególności, jeżeli chodzi o ocenę wagi naruszenia, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że należy wziąć pod uwagę okoliczności sprawy, warunki, w których doszło do naruszenia, i skutek odstraszający grzywien. Do czynników, które mogą stanowić część tej oceny, zalicza się obrót z tytułu towarów i usług, w odniesieniu do których dopuszczono się naruszenia, a także wielkość i siłę ekonomiczną przedsiębiorstwa, w tym fakt, czy jest to małe lub średnie przedsiębiorstwo w ograniczonym portfelu produktów, gdyż odzwierciedlają one wpływ, jaki mogło ono wywierać na rynek. Ponadto powtarzające się naruszenia ze strony tego samego sprawcy świadczą o jego skłonności do ich popełniania i są w związku z tym bardzo znaczącym sygnałem wagi danego postępowania, a co za tym idzie konieczności podwyższenia kary w celu uzyskania skutku odstraszającego. Przy określaniu grzywien, jakie krajowe organy ochrony konkurencji mają nałożyć, powinny one uwzględniać wartość sprzedaży towarów i usług, którą osiąga przedsiębiorstwo i której bezpośrednio lub pośrednio dotyczy naruszenie. Podobnie, krajowe organy ochrony konkurencji powinny być uprawnione do podwyższenia grzywny, jaka ma zostać nałożona na przedsiębiorstwo lub związek przedsiębiorstw, jeżeli wydaniu przez Komisję lub krajowy organ ds. ochrony konkurencji decyzji w sprawie naruszenia przez nie art. 101 lub 102 TFUE w dalszym ciągu popełniają to samo naruszenie lub popełniają podobne naruszenie. Ponadto krajowe organy ochrony konkurencji powinny być w stanie uwzględnić rentowność danego przedsiębiorstwa oraz, zgodnie z art. 18 ust. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/104/UE[4], odszkodowania wypłacone w wyniku ugody.
(33) Doświadczenie pokazuje, że w naruszeniach reguł konkurencji rolę regularnie odgrywają związki przedsiębiorstw i krajowe organy ochrony konkurencji powinny być w stanie skutecznie karać te związki. Oceniając wagę naruszenia w celu ustalenia kwoty grzywny w postępowaniu wszczętym przeciwko związkowi przedsiębiorstw w przypadku, gdy naruszenie dotyczy działalności jego członków, należy uwzględnić sumę sprzedaży towarów i usług, którą osiągnęły przedsiębiorstwa będące członkami tego związku i której bezpośrednio lub pośrednio dotyczy naruszenie. W celu zapewnienia skutecznego ściągania grzywien nałożonych na związki przedsiębiorstw za naruszenia, jakich się dopuściły, konieczne jest ustalenie warunków, na jakich krajowe organy ochrony konkurencji mogą domagać się zapłaty grzywien od członków związku, w przypadku gdy związek nie jest wypłacalny. Czyniąc to, krajowe organy ochrony konkurencji powinny brać pod uwagę względną wielkość przedsiębiorstw należących do związku, a szczególnie sytuację małych i średnich przedsiębiorstw. Zapłata grzywny przez jednego członka związku lub kilku jego członków pozostaje bez uszczerbku dla przepisów prawa krajowego, które przewidują odzyskanie zapłaconej kwoty od innych członków związku.
(34) Stopień, w jakim nakładane grzywny wywołują skutek odstraszający, jest bardzo zróżnicowany w zależności od państwa, a w niektórych państwach członkowskich maksymalna kwota grzywny, jaką można wyznaczyć, jest bardzo niska. Aby grzywny nakładane przez krajowe organy ochrony konkurencji miały skutek odstraszający, maksymalna kwota grzywny powinna zostać ustalona na poziomie nie niższym niż 10 % całkowitego światowego obrotu danego przedsiębiorstwa. Nie powinno to stanowić przeszkody dla utrzymania lub wprowadzenia przez państwa członkowskie wyższej maksymalnej kwoty grzywny.
(35) Do podstawowych narzędzi umożliwiających wykrywanie tajnych karteli należą programy łagodzenia kar, które przyczyniają się tym samym do skutecznego ścigania najpoważniejszych naruszeń prawa konkurencji oraz nakładania za nie kar. Istnieją jednak obecnie znaczne różnice między programami łagodzenia kar obowiązującymi w poszczególnych państwach członkowskich. Różnice te prowadzą do niepewności prawa po stronie przedsiębiorstw popełniających naruszenia w kwestii warunków, na jakich mogą one ubiegać się o złagodzenie kar, a także ich statusu na podstawie odpowiedniego(-ich) programu(-ów) łagodzenia kar. Taka niepewność może osłabiać skuteczność zachęt do ubiegania się o złagodzenie kar dla podmiotów, które mogłyby chcieć o nie wystąpić. To z kolei może obniżać skuteczność ochrony konkurencji w Unii, gdyż wykrywanych jest mniej tajnych karteli.
(36) Różnice między programami łagodzenia kar na szczeblu państw członkowskich mogą także zagrażać równym warunkom działania dla przedsiębiorstw prowadzących działalność na rynku wewnętrznym. Należy w związku z tym zwiększyć pewność prawa przez zmniejszenie tych różnic dzięki zadbaniu o to, aby wszystkie krajowe organy ochrony konkurencji mogły odstępować od wymierzania grzywien lub je obniżać i przyjmować wnioski w formie uproszczonej na tych samych warunkach. Aby zagwarantować jeszcze większy stopień pewności prawa dla przedsiębiorstw na rynku wewnętrznym oraz zwiększyć atrakcyjność programów łagodzenia kar w całej Unii, konieczne są dalsze wysiłki ze strony państw członkowskich w celu dostosowania warunków łagodzenia kar.
(37) Jeżeli spełnione są pewne warunki, krajowe organy ochrony konkurencji powinny zwalniać przedsiębiorstwa z grzywien lub obniżać ich wysokość. Należy uznać, że przedsiębiorstwa przekazały krajowemu organowi ochrony konkurencji dowody dotyczące tajnego kartelu umożliwiające temu organowi stwierdzenie naruszenia art. 101 TFUE, jeżeli w momencie przekazania takich dowodów przez przedsiębiorstwo organ ten nie miał wystarczających dowodów, aby stwierdzić naruszenie art. 101 TFUE w związku z tym samym kartelem.
(38) Wnioskodawcy powinni mieć możliwość ubiegania się o złagodzenie kar na piśmie lub, w stosownych przypadkach, w inny sposób, który nie prowadzi do przedstawienia dokumentów, informacji lub innych materiałów, które znajdują się w posiadaniu wnioskodawcy lub nad którymi sprawuje on pieczę lub kontrolę. W tym celu krajowe organy ochrony konkurencji powinny dysponować systemem, który umożliwia im przyjmowanie oświadczeń w ramach programu łagodzenia kar, składanych ustnie lub w inny sposób, w tym w postaci cyfrowej. Ponadto aby zmniejszyć obciążenia administracyjne oraz inne obciążenia czasowe w odniesieniu do wielokrotnych wniosków, wnioskodawcy powinni mieć możliwość składania wniosków o złagodzenie kar nie tylko w języku urzędowym właściwego krajowego organu ochrony konkurencji, ale również w jednym z innych języków roboczych Unii.
(39) Ze względu na podział kompetencji między Komisją a krajowymi organami ochrony konkurencji w zakresie egzekwowania artykułów 101 i 102 TFUE kluczowe znaczenie ma posiadanie sprawnego systemu składania wniosków w formie uproszczonej. Wnioskodawcy, którzy wystąpili do Komisji Europejskiej z wnioskiem o złagodzenie kar w związku z domniemanym tajnym kartelem, powinni mieć możliwość złożenia wniosków w formie uproszczonej dotyczących tego samego kartelu do tych krajowych organów ochrony konkurencji, które uznają za właściwe. Krajowe organy ochrony konkurencji powinny przyjąć wnioski w formie uproszczonej, które zawierają minimalny zestaw informacji dotyczących domniemanego kartelu, i przed przystąpieniem do działania w tej sprawie nie powinny żądać dodatkowych informacji wykraczających poza to określone minimum. Jeżeli jednak zakres wniosku o złagodzenie kar złożonego do Komisji ulegnie zmianie, na wnioskodawcach spoczywa obowiązek powiadomienia o tym fakcie krajowych organów ochrony konkurencji, do których złożyli oni wnioski w formie uproszczonej. Krajowe organy ochrony konkurencji powinny wydać wnioskodawcom potwierdzenie z podaniem daty i godziny odbioru oraz poinformować ich, czy otrzymały już jakiś wcześniejszy wniosek w formie uproszczonej lub wniosek o złagodzenie kary w odniesieniu do tego samego kartelu, chyba że wpłynęłoby to negatywnie na skuteczność dochodzenia. Jeżeli Komisja postanowi nie podejmować żadnych działań w danej sprawie albo nie podejmować ich w jakiejś jej części, wnioskodawcy powinni mieć możliwość złożenia pełnych wniosków o złagodzenie kary do tych krajowych organów ochrony konkurencji, do których złożyli wnioski w formie uproszczonej.
(40) Niepewność prawa co do tego, czy pracownicy przedsiębiorstw są chronieni przed indywidualnymi sankcjami, może zniechęcać potencjalnych wnioskodawców, którzy mogliby wystąpić o złagodzenie kar. Obecni i byli pracownicy i dyrektorzy przedsiębiorstw, które zwracają się do organów ochrony konkurencji o zwolnienie z grzywien, powinni być zatem chronieni przed wszelkimi sankcjami, jakie mogłyby zostać nałożone przez władze publiczne za ich udział w tajnym kartelu, którego dotyczy wniosek. Taka ochrona powinna być uzależniona od skutecznej współpracy tych pracowników i dyrektorów z właściwymi krajowymi organami ochrony konkurencji oraz od tego, czy wniosek o zwolnienie z grzywien poprzedza wszczęcie postępowania karnego.
(41) W systemie kompetencji równoległych w odniesieniu do stosowania art. 101 i 102 TFUE wymagana jest ścisła współpraca między krajowymi organami ochrony konkurencji oraz między krajowymi organami ochrony konkurencji a Komisją. W szczególności, kiedy jeden krajowy organ ochrony konkurencji przeprowadza kontrolę w imieniu innego krajowego organu ochrony konkurencji na podstawie art. 22 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003, należy umożliwić obecność urzędników organu wnioskującego, tak by mogli oni służyć wsparciem w celu skuteczniejszego przeprowadzenia kontroli przez zapewnienie dodatkowych zasobów oraz wiedzy fachowej, w tym wiedzy technicznej.
(42) Podobnie należy wprowadzić rozwiązania, które umożliwią krajowym organom ochrony konkurencji zwrócenie się o wzajemną pomoc dotyczącą powiadomienia o wstępnych zastrzeżeniach i decyzjach, a także egzekwowania decyzji o nałożeniu grzywien lub okresowych kar pieniężnych, w sytuacji gdy dane przedsiębiorstwo nie posiada siedziby prawnej na terenie danego państwa członkowskiego. Zapewniłoby to skuteczne stosowanie art. 101 i 102 TFUE oraz przyczyniłoby się do należytego funkcjonowania rynku wewnętrznego. W celu zadbania o to, aby przed zwróceniem się o wzajemną pomoc krajowe organy ochrony konkurencji podejmowały rozsądne próby egzekwowania decyzji o nałożeniu grzywien lub okresowych kar pieniężnych, organy współpracujące powinny być zobowiązane do wykonania takich decyzji wyłącznie w zakresie, w jakim dane przedsiębiorstwo nie posiada siedziby prawnej w państwie członkowskim, w którym ma siedzibę krajowy organ ochrony konkurencji wnioskujący o wzajemną pomoc, lub ewidentnie nie posiada wystarczających aktywów w tym państwie członkowskim. W celu zadbania o to, aby krajowe organy ochrony konkurencji przeznaczały wystarczające zasoby na wnioski o wzajemną pomoc oraz na zachęty do takiej pomocy, organy współpracujące powinny mieć możliwość odzyskania odnośnych kosztów.
(43) W celu zapewnienia skutecznego stosowania art. 101 i 102 TFUE przez krajowe organy ochrony konkurencji istnieje potrzeba zapewnienia praktycznych zasad dotyczących zawieszania terminów przedawnienia. W szczególności w systemie kompetencji równoległych krajowe terminy przedawnienia należy zawiesić na czas trwania postępowania przed krajowymi organami ochrony konkurencji innego państwa członkowskiego lub Komisji. Nie uniemożliwia to państwom członkowskim utrzymania lub wprowadzenia bezwzględnych terminów przedawnienia, pod warunkiem, że długość takich bezwzględnych terminów nie uniemożliwia w praktyce ani nadmiernie nie utrudnia skutecznego stosowania art. 101 i 102 TFUE.
(44) Aby zapewnić skuteczne i efektywne rozpatrywanie poszczególnych spraw w ramach europejskiej sieci konkurencji, w państwach członkowskich, w których krajowy organ administracyjny ochrony konkurencji posiada uprawnienia do prowadzenia dochodzeń w sprawie naruszenia art. 101 lub 102 TFUE, a krajowy organ sądowy właściwy w sprawach konkurencji posiada uprawnienia do przyjęcia decyzji stwierdzającej naruszenie lub nakładającej grzywnę, krajowe organy administracyjne ochrony konkurencji powinny być w stanie wnieść skargę bezpośrednio przed krajowy organ sądowy właściwy w sprawach konkurencji. Ponadto w zakresie, w jakim sądy krajowe pełnią rolę sądów odwoławczych w przypadku zaskarżania decyzji w sprawie egzekwowania prawa podejmowane przez krajowe organy ochrony konkurencji w zastosowaniu art. 101 i 102, organy te powinny same w sobie być w pełni uprawnione do uczestniczenia w charakterze prokuratora lub pozwanego w tych postępowaniach i korzystać z takich samych praw, jakie przysługują danej stronie w takim postępowaniu.
(45) Ryzyko ujawnienia materiałów obciążających wnioskodawcę poza dochodzeniem, na użytek którego zostały przekazane, może osłabić skuteczność zachęt dla potencjalnych wnioskodawców, którzy mogliby wystąpić o złagodzenie kar, do współpracy z organami ochrony konkurencji. W związku z tym, bez względu na formę składanych oświadczeń w ramach programu łagodzenia kar, informacje w nich zawarte i uzyskane w wyniku dostępu do akt powinny być wykorzystywane wyłącznie w razie potrzeby w celu wykonywania prawa do obrony w postępowaniu przed sądami państw członkowskich w pewnych bardzo ograniczonych przypadkach bezpośrednio związanych ze sprawą, w której udzielono dostępu do akt. Nie powinno to uniemożliwiać organom ochrony konkurencji publikowania decyzji zgodnie z mającym zastosowanie prawem Unii lub prawem krajowym.
(46) Dowody są ważnym elementem stosowania art. 101 i 102 TFUE. Krajowe organy ochrony konkurencji powinny być stanie wziąć pod uwagę odpowiednie dowody bez względu na to, czy zostały przekazane na piśmie, ustnie lub w formie zapisu, w tym także dokonanego w sposób niejawny przez osoby fizyczne lub prawne, o ile nie jest to jedyne źródło dowodów. Nie narusza to prawa do bycia wysłuchanym.
(47) Aby umożliwiać ścisłą współpracę w ramach europejskiej sieci konkurencji, Komisja powinna utrzymywać, rozwijać i obsługiwać centralny system informacyjny (system europejskiej sieci konkurencji) oraz zapewniać związany z nim hosting i wsparcie zgodnie z odpowiednimi normami z zakresu poufności, ochrony danych i bezpieczeństwa danych. Skuteczne i efektywne funkcjonowanie europejskiej sieci konkurencji zależy od interoperacyjności. Budżet ogólny Unii Europejskiej powinien ponosić koszty utrzymania, rozwoju i obsługi centralnego systemu informacyjnego oraz związanego z nim hostingu i wsparcia dla użytkowników, a także inne koszty administracyjne ponoszone w związku z funkcjonowaniem europejskiej sieci konkurencji, a w szczególności koszty organizacji posiedzeń. Do 2020 r. koszty systemu europejskiej sieci konkurencji mają być dalszym ciągu pokrywane z programu na rzecz rozwiązań interoperacyjnych i wspólnych ram dla europejskich administracji publicznych, przedsiębiorstw i obywateli (program ISA2), z zastrzeżeniem dostępności środków w ramach tego programu, kryteriów dotyczących kwalifikowalności i priorytetów.
(48) Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, do których należy zapewnienie krajowym organom ochrony konkurencji niezbędnych gwarancji niezależności oraz zagwarantowanie zasobów i uprawnień egzekucyjnych oraz w zakresie nakładania grzywien, aby mogły one skutecznie stosować art. 101 i 102 TFUE oraz krajowe prawo konkurencji równolegle z art. 101 i 102 TFUE, a także zapewnić skuteczne funkcjonowanie rynku wewnętrznego i europejskiej sieci konkurencji, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez same państwa członkowskie, natomiast ze względu na wymaganą skuteczność i jednolitość w zastosowaniu art. 101 i 102 TFUE możliwe jest ich lepsze osiągnięcie przez samą Unię, szczególnie z uwagi na jej zakres terytorialny, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne dla osiągnięcia tego celu.
(49) Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną państw członkowskich i Komisji z dnia 28 września 2011 r. dotyczącą dokumentów wyjaśniających[5], państwa członkowskie zobowiązały się do złożenia, w uzasadnionych przypadkach, wraz z powiadomieniem o transpozycji, jednego lub większej liczby dokumentów wyjaśniających związki między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów transpozycyjnych. W odniesieniu do niniejszej dyrektywy ustawodawca uznaje, że przekazanie takich dokumentów jest uzasadnione.
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
ROZDZIAŁ I
PRZEDMIOT, ZAKRES STOSOWANIA I DEFINICJE
Artykuł 1
Przedmiot i zakres stosowania
1. Niniejsza dyrektywa wprowadza określone zasady, które pozwolą zapewnić krajowym organom ochrony konkurencji niezbędne gwarancje niezależności, zasoby oraz uprawnienia egzekucyjne oraz w zakresie nakładania grzywien konieczne do skutecznego stosowania art. 101 i 102 TFUE, tak aby nie dochodziło do zakłóceń konkurencji na rynku wewnętrznym oraz aby konsumenci i przedsiębiorstwa, w szczególności małe i średnie przedsiębiorstwa, nie ponosili strat w wyniku przepisów lub środków krajowych utrudniających krajowym organom ochrony konkurencji skuteczne egzekwowanie prawa. Zakres dyrektywy obejmuje stosowanie art. 101 i 102 TFUE oraz krajowych przepisów prawa konkurencji stosowanych równolegle z art. 101 i 102 TFUE do tych samych przypadków, z wyjątkiem art. 29 ust. 2, który odnosi się także do stosowania wyłącznie krajowego prawa konkurencji.
2. Niniejsza dyrektywa określa pewne zasady dotyczące wzajemnej pomocy, które mają zapewnić sprawne funkcjonowanie rynku wewnętrznego i systemu ścisłej współpracy w ramach europejskiej sieci konkurencji.
Artykuł 2
Definicje
Na potrzeby niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:
1) „krajowy organ ochrony konkurencji” oznacza organ wyznaczony przez państwo członkowskie na podstawie art. 35 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 jako odpowiedzialny za stosowanie art. 101 i 102 TFUE. Do pełnienia tych funkcji państwa członkowskie mogą wyznaczyć co najmniej jeden organ administracyjny („krajowy administracyjny organ ochrony konkurencji”), a także organy sądowe („krajowy organ sądowy ds. konkurencji”);
2) „organ ochrony konkurencji” oznacza krajowy organ ochrony konkurencji lub Komisję lub zarówno krajowy organ ochrony konkurencji, jak i Komisję, w zależności od kontekstu;
3) „europejska sieć konkurencji” oznacza sieć organów publicznych, którą tworzą krajowe organy ochrony konkurencji oraz Komisja, aby zapewnić forum dyskusji i współpracy w zastosowaniu art. 101 i 102 TFUE;
4) „przepisy krajowego prawa konkurencji” oznaczają przepisy prawa krajowego, których cel jest zasadniczo identyczny z celem art. 101 i 102 TFUE i które stosuje się do tej samej sprawy i równolegle z unijnym prawem ochrony konkurencji na podstawie art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1/2003, z wyjątkiem wykorzystania informacji pochodzących z oświadczeń składanych w ramach programu łagodzenia kar oraz propozycji ugodowych, o których mowa w art. 29 ust. 2, i z wyłączeniem przepisów prawa krajowego, które nakładają sankcje karne na osoby fizyczne;
5) „sąd krajowy” oznacza krajowy sąd w rozumieniu art. 267 TFUE;
6) „sąd odwoławczy” oznacza sąd krajowy uprawniony do rozpoznania zwyczajnych środków odwoławczych od decyzji krajowego organu ochrony konkurencji lub od orzeczeń wydanych na skutek odwołania od tych decyzji, niezależnie od tego, czy sąd ten jest uprawniony do stwierdzania naruszenia prawa konkurencji;
7) „postępowanie” oznacza postępowanie przed krajowym organem ochrony konkurencji dotyczące stosowania art. 101 lub 102 TFUE do czasu jego zamknięcia przez ten organ przez podjęcie decyzji, o której mowa w art. 9 lub 11, lub stwierdzenia, że nie ma podstaw do dalszych działań z jego strony, lub – w przypadku Komisji – oznacza postępowanie przed Komisją dotyczące stosowania art. 101 lub 102 TFUE do czasu jego zamknięcia przez podjęcie decyzji na podstawie art. 7, 9 lub 10 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 lub stwierdzenia, że nie ma podstaw do dalszych działań z jej strony;
8) „przedsiębiorstwo” w rozumieniu art. 101 i 102 TFUE oznacza każdy podmiot zaangażowany w działalność gospodarczą, bez względu na jego status prawny oraz sposób jego finansowana zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej;
9) „tajny kartel” oznacza porozumienie lub uzgodnioną praktykę co najmniej dwóch konkurentów zmierzające do koordynowania ich działań konkurencyjnych na rynku lub do wpływania na określone czynniki konkurencji przez stosowanie takich praktyk, jak: ustalanie cen zakupu lub sprzedaży lub innych warunków handlowych, przydział kwot produkcji lub sprzedaży, podział rynków wraz z ustalaniem ofert przetargowych, ograniczanie przywozu lub wywozu lub działania antykonkurencyjne przeciw innym konkurentom, które nie są w części lub w pełni znane nikomu poza ich uczestnikami;
10) „zwolnienie z grzywien” oznacza, że w zamian za współpracę przedsiębiorstwa z organem ochrony konkurencji w ramach programu łagodzenia kar odstępuje się od nałożenia na nie grzywny za uczestnictwo w tajnym kartelu;
11) „obniżenie grzywien” oznacza, że w zamian za współpracę przedsiębiorstwa z organem ochrony konkurencji w ramach programu łagodzenia kar, nakłada się na nie mniejszą grzywnę za uczestnictwo w tajnym kartelu, niż gdyby przedsiębiorstwo to nie podjęło takiej współpracy;
12) „łagodzenie kar” oznacza zarówno zwolnienie z grzywien, jak i ich obniżenie;
13) „program łagodzenia kar” oznacza program, który dotyczy stosowania art. 101 TFUE lub krajowego prawa konkurencji i na podstawie którego uczestnik tajnego kartelu — niezależnie od innych przedsiębiorstw należących do tego kartelu — współpracuje z organem ochrony konkurencji prowadzącym dochodzenie, dobrowolnie przedstawiając posiadane przez siebie informacje o kartelu i swojej w nim roli, w zamian za co, w drodze decyzji lub zaprzestania prowadzenia postępowania, uczestnik ten zostaje zwolniony z grzywien za udział w kartelu lub korzysta z ich obniżenia;
14) „oświadczenie w ramach programu łagodzenia kar” oznacza oświadczenie ustne lub pisemne — lub zapis takiego oświadczenia — dobrowolnie złożone organowi ochrony konkurencji przez przedsiębiorstwo lub przez osobę fizyczną lub w imieniu tego przedsiębiorstwa lub tej osoby fizycznej na temat posiadanej przez to przedsiębiorstwo lub tę osobę fizyczną wiedzy o tajnym kartelu i jego/jej w nim roli, sporządzone specjalnie w celu przedłożenia organowi ochrony konkurencji i uzyskania zwolnienia z grzywien lub ich obniżenia w ramach programu łagodzenia kar, niezawierające wcześniej istniejących informacji;
15) „wcześniej istniejąca informacja” oznacza dowód istniejący niezależnie od postępowania prowadzonego przez organ ochrony konkurencji, bez względu na to, czy taka informacja znajduje się w aktach organu ochrony konkurencji;
16) „propozycja ugodowa” oznacza oświadczenie dobrowolnie złożone organowi ochrony konkurencji przez przedsiębiorstwo lub w jego imieniu, opisujące przyznanie się przedsiębiorstwa do udziału w naruszeniu art. 101 TFUE lub krajowego prawa konkurencji i zakres jego odpowiedzialności za to naruszenie lub jego rezygnację z kwestionowania tego udziału, sporządzone specjalnie w celu umożliwienia organowi ochrony konkurencji przyspieszenia lub uproszczenia prowadzonego postępowania;
17) „wnioskodawca” oznacza przedsiębiorstwo, które ubiega się o zwolnienie z grzywien lub ich obniżenie w ramach programu łagodzenia kar;
18) „organ wnioskujący” oznacza krajowy organ ochrony konkurencji, który zwraca się z wnioskiem o wzajemną pomoc, o której mowa w art. 23, 24 lub 25;
19) „organ współpracujący” oznacza krajowy organ ochrony konkurencji, który otrzymuje wniosek o wzajemną pomoc, a w przypadku wniosku o pomoc, o którym mowa w art. 24 i 25, może oznaczać właściwy urząd publiczny, organ lub departament, na którym spoczywa główna odpowiedzialność za egzekwowanie takich decyzji na podstawie krajowych przepisów ustawowych i wykonawczych oraz praktyki administracyjnej;
Wszelkie odniesienia do stosowania oraz naruszeń art. 101 i 102 TFUE należy rozumieć jako obejmujące równoległe stosowanie krajowych przepisów prawa konkurencji do tej samej sprawy.
ROZDZIAŁ II
PRAWA PODSTAWOWE
Artykuł 3
Zabezpieczenia
1. Wykonywanie uprawnień, o których mowa w niniejszej dyrektywie, przez krajowe organy ochrony konkurencji odbywa się z poszanowaniem ogólnych zasad prawa Unii oraz Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.
2. W szczególności państwa członkowskie zapewniają, aby wykonywanie tych uprawnień podlegało odpowiednim zabezpieczeniom w odniesieniu do poszanowania praw przedsiębiorstw do obrony, takich jak prawo do bycia wysłuchanym oraz prawo do skutecznego środka odwoławczego przed sądem.
3. Państwa członkowskie zapewniają, aby krajowe organy ochrony konkurencji przeprowadzały postępowania dotyczące stosowania artykułów 101 i 102 TFUE w rozsądnych ramach czasowych. Państwa członkowskie zapewniają, aby przed podjęciem decyzji na podstawie art. 9 niniejszej dyrektywy krajowe organy ochrony konkurencji przyjmowały pisemne zgłoszenie zastrzeżeń.
ROZDZIAŁ III
NIEZALEŻNOŚĆ I ZASOBY
Artykuł 4
Niezależność
1. Aby zagwarantować niezależność krajowych organów ochrony konkurencji podczas stosowania art. 101 i 102 TFUE, państwa członkowskie zapewniają, aby wspomniane organy wykonywały swoje obowiązki i przysługujące im uprawnienia niezależnie oraz w interesie skutecznego i jednolitego stosowania tych przepisów, z zastrzeżeniem proporcjonalnych wymogów w zakresie rozliczalności i bez uszczerbku dla ścisłej współpracy między organami ochrony konkurencji w ramach europejskiej sieci konkurencji.
2. W szczególności państwa członkowskie zapewniają, aby:
a) pracownicy i członkowie organu decyzyjnego krajowych administracyjnych organów ochrony konkurencji mogli wykonywać swoje obowiązki i uprawnienia związane ze stosowaniem art. 101 i 102 TFUE niezależnie od wpływów politycznych i innych wpływów zewnętrznych;
b) podczas wykonywania obowiązków lub uprawnień związanych ze stosowaniem art. 101 i 102 TFUE pracownicy i członkowie organu decyzyjnego krajowych administracyjnych organów ochrony konkurencji nie zwracali się o instrukcje do żadnego rządu ani innego podmiotu publicznego lub prywatnego ani nie przyjmowali od nich żadnych instrukcji;
c) pracownicy i członkowie organu decyzyjnego krajowych administracyjnych organów ochrony konkurencji powstrzymywali się od wszelkich działań, które są niezgodne z charakterem wykonywanych przez nich obowiązków oraz uprawnień w związku ze stosowaniem art. 101 i 102 TFUE; krajowe organy ochrony konkurencji muszą posiadać procedury gwarantujące, że przez rozsądny okres po zakończeniu kadencji ich pracownicy oraz członkowie organu decyzyjnego powstrzymają się od prowadzenia działalności, która mogłaby prowadzić do konfliktu interesów w odniesieniu do konkretnego przypadku, w którym brali oni udział, kiedy pracowali w krajowym organie ochrony konkurencji;
d) członkowie organu decyzyjnego krajowych administracyjnych organów ochrony konkurencji mogli zostać odwołani wyłącznie wówczas, gdy przestaną spełniać warunki wymagane do wykonywania ich obowiązków lub dopuszczą się poważnego uchybienia w świetle prawa krajowego; podstawy do zwolnienia powinny być uprzednio określone w prawie krajowym; nie mogą oni zostać zwolnieni z przyczyn związanych z właściwym wykonywaniem ich obowiązków i uprawnień w zastosowaniu art. 101 i 102 TFUE, jak określono w art. 5 ust. 2;
e) krajowe administracyjne organy ochrony konkurencji były uprawnione do określania priorytetów podczas wykonywania zadań związanych ze stosowaniem art. 101 i 102 TFUE, jak określono w art. 5 ust. 2; w zakresie, w jakim krajowe administracyjne organy ochrony konkurencji są zobowiązane do rozpatrywania formalnie złożonych skarg, są one uprawnione do odrzucania takich skarg ze względu na to, że nie uważają ich za priorytet, co nie dotyczy jednak skarg składanych przez właściwe krajowe organy publiczne, o ile tak stanowi prawo krajowe; pozostaje to bez uszczerbku dla uprawnień krajowych organów ochrony konkurencji do odrzucania skarg na innych podstawach określonych w prawie krajowym; odrzucenie formalnie złożonej skargi podlega skutecznym środkom odwoławczym zgodnie z prawem krajowym;
ea) członkowie organu decyzyjnego krajowych administracyjnych organów ochrony konkurencji byli wybierani i powoływani zgodnie z określonymi z wyprzedzeniem jasnymi i przejrzystymi procedurami selekcji i rekrutacji;
Artykuł 5
Zasoby
1. Państwa członkowskie zapewniają krajowym organom ochrony konkurencji wystarczającą liczbę wykwalifikowanych pracowników oraz wystarczające zasoby ▌finansowe, techniczne i technologiczne niezbędne do skutecznego wykonywania ich obowiązków i uprawnień podczas stosowania art. 101 i 102 TFUE, jak określono w ust. 2 niniejszego artykułu.
2. Stosowanie art. 101 i 102 TFUE przez krajowe organy ochrony konkurencji obejmuje: prowadzenie dochodzeń w celu stosowania art. 101 i 102 TFUE; podejmowanie decyzji w zastosowaniu tych przepisów na podstawie art. 5 rozporządzenia 1/2003; doradztwo; oraz ścisłą współpracę w ramach europejskiej sieci konkurencji w celu zapewnienia skutecznego i jednolitego stosowania art. 101 i 102 TFUE.
2a. Nie naruszając krajowych przepisów i procedur budżetowych, państwa członkowskie zapewniają, aby krajowe organy ochrony konkurencji były niezależne w wykorzystywaniu przyznanego budżetu do celów wypełniania swoich obowiązków, jak określono w ust. 2.
2b. Państwa członkowskie zapewniają, aby krajowe administracyjne organy ochrony konkurencji przedstawiały organowi rządowemu lub parlamentarnemu publicznie dostępne sprawozdania okresowe dotyczące ich działalności i zasobów. Państwa członkowskie zapewniają, aby sprawozdania te zawierały informacje o mianowaniu i odwołaniu członków organu decyzyjnego, o ilości zasobów przydzielonych w danym roku oraz o wszelkich zmianach tej ilości w porównaniu z latami poprzednimi, a także aby były przekazywane na szczebel unijny.
ROZDZIAŁ IV
UPRAWNIENIA
Artykuł 6
Uprawnienia do kontroli lokalu przedsiębiorstwa
1. Państwa członkowskie zapewniają krajowym administracyjnym organom ochrony konkurencji możliwość prowadzenia wszelkich niezbędnych niezapowiedzianych kontroli przedsiębiorstw i związków przedsiębiorstw do celów stosowania art. 101 i 102 TFUE. Państwa członkowskie mogą wymagać uprzedniej zgody krajowego organu sądowego na takie kontrole. Państwa członkowskie zapewniają, aby urzędnicy i inne towarzyszące im osoby upoważnione przez krajowe organy ochrony konkurencji do przeprowadzania kontroli byli upoważnieni co najmniej do:
a) wchodzenia do wszelkich pomieszczeń, na teren i do środków transportu przedsiębiorstw i związków przedsiębiorstw;
b) sprawdzania ksiąg i innych rejestrów dotyczących spraw prowadzonych przez przedsiębiorstwo, bez względu na sposób ich przechowywania, w tym do wglądu do informacji, które są dostępne dla podmiotu podlegającego kontroli;
c) pobierania lub uzyskiwania w każdej formie kopii lub wyciągów z tych ksiąg lub rejestrów, a w razie gdy uznają to za konieczne, do kontynuowania przeszukiwania tych kopii lub wyciągów w pomieszczeniach organów ochrony konkurencji lub innych wyznaczonych miejscach;
d) opieczętowania wszelkich lokali przedsiębiorstwa oraz ksiąg i rejestrów na czas i w zakresie koniecznym do przeprowadzenia kontroli;
e) zadawania pytań przedstawicielom pracowników lub pracownikom przedsiębiorstwa lub związku przedsiębiorstw w celu uzyskania wyjaśnień odnośnie do faktów lub dokumentów dotyczących przedmiotu i celu kontroli oraz do rejestrowania odpowiedzi.
2. Państwa członkowskie zapewniają, aby przedsiębiorstwa lub związki przedsiębiorstw były zobowiązane poddać się kontrolom prowadzonym przez krajowe administracyjne organy ochrony konkurencji. W przypadku gdy przedsiębiorstwo lub związek przedsiębiorstw sprzeciwia się kontroli zarządzonej przez krajowy administracyjny organ ochrony konkurencji lub zatwierdzonej przez krajowy organ sądowy, krajowe organy ochrony konkurencji mogą skorzystać z niezbędnej pomocy policji lub równorzędnego organu upoważnionego do egzekwowania obowiązków wynikających z przepisów prawa, który umożliwi im przeprowadzenie kontroli. Taka pomoc może być również udzielona tytułem środka zapobiegawczego.
Artykuł 7
Uprawnienia do kontroli innych pomieszczeń
1. Jeżeli zaistnieje uzasadnione podejrzenie, że księgi lub inne rejestry dotyczące spraw przedsiębiorstw oraz przedmiotu kontroli, które mogą mieć znaczenie dla udowodnienia ▌naruszenia art. 101 lub 102 TFUE, są przechowywane w pomieszczeniach innych niż te, o których mowa w art. 6, na innym terenie lub w środkach transportu, w tym w miejscach zamieszkania dyrektorów, menedżerów lub innych pracowników przedsiębiorstwa lub związków przedsiębiorstw, krajowe organy ochrony konkurencji mogą przeprowadzić niezapowiedziane kontrole w takich pomieszczeniach, na takim terenie lub w takich środkach transportu.
2. Takich kontroli nie można przeprowadzać bez uprzedniej zgody krajowego organu sądowego, który wyraźnie określa dowody na uzasadnione podejrzenie, o którym mowa w ust. 1.
3. Państwa członkowskie zapewniają, aby urzędnicy i inne osoby towarzyszące upoważnione przez sądy krajowe do przeprowadzania kontroli zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu posiadały co najmniej takie uprawnienia, jakie zostały określone w art. 6 ust. 1 lit. a), b) i c) oraz w art. 6 ust. 2.
Artykuł 8
Wezwanie do udzielenia informacji
Państwa członkowskie zapewniają krajowym administracyjnym organom ochrony konkurencji możliwość wezwania przedsiębiorstw i związków przedsiębiorstw ▌do przekazania w określonym rozsądnym terminie wszelkich niezbędnych informacji wymaganych do stosowania art. 101 i 102 TFUE. Takie wnioski o informacje muszą być konkretne i odpowiednie pod względem zakresu i nie mogą zmuszać adresata wezwania do przyznania się do naruszenia artykułów 101 i 102 TFUE. Obowiązek ten obejmuje informacje, do których przedsiębiorstwa i związki przedsiębiorstw mają dostęp.
Artykuł 9
Stwierdzenie i zaprzestanie naruszenia
1. Państwa członkowskie zapewniają, aby w przypadkach, gdy krajowe organy ds. konkurencji stwierdzą naruszenie art. 101 lub 102 TFUE, mogły one nakazać odnośnym przedsiębiorstwom lub związkom przedsiębiorstw, aby zaprzestały tego naruszenia. W tym celu mogą one użyć środków zaradczych o charakterze behawioralnym lub strukturalnym, które są proporcjonalne do popełnionego naruszenia i konieczne do jego skutecznego zakończenia.Jeżeli oba rodzaje środków są równie skuteczne, krajowe organy ochrony konkurencji powinny preferować środki najmniej uciążliwe dla przedsiębiorstwa. Organy te mogą one również stwierdzić, że naruszenie zostało popełnione w przeszłości, jeżeli mają w tym uzasadniony interes.
1a. Jeżeli krajowe organy ochrony konkurencji stwierdzą, że nie ma podstaw do kontynuowania postępowania dotyczącego stosowania art. 101 i 102 TFUE, a co za tym idzie zamkną postępowanie, państwa członkowskie zapewniają, aby krajowe organy ochrony konkurencji powiadomiły odpowiednio Komisję.
Artykuł 10
Środki tymczasowe
1. Państwa członkowskie zapewniają, aby krajowe administracyjne organy ochrony konkurencji, działając z urzędu, mogły nakazać w drodze decyzji nałożenie środków tymczasowych na przedsiębiorstwa przynajmniej w przypadkach, które są naglące ze względu na zaistnienie ryzyka poważnej i nieodwracalnej szkody dla konkurencji i w których stwierdzono prima facie naruszenia art. 101 lub 102 TFUE. Taka decyzja musi być proporcjonalna i obowiązuje albo przez ustalony okres, który może zostać przedłużony w takim zakresie, w jakim jest to konieczne i stosowne, albo do momentu podjęcia ostatecznej decyzji. Europejska sieć konkurencji musi być należycie informowana o takich środkach i ich wdrażaniu.
1a. Państwa członkowskie zapewniają, aby adekwatność środków tymczasowych, o których mowa w ust. 1, mogła zostać poddana kontroli w ramach przyspieszonej procedury odwoławczej.
Artykuł 11
Zobowiązania
1. Państwa członkowskie zapewniają, aby w postępowaniu wszczętym w celu wydania decyzji nakazującej zaprzestanie naruszenia art. 101 lub 102 TFUE krajowe organy ochrony konkurencji mogły, po zasięgnięciu opinii uczestników rynku, w drodze decyzji nadawać moc wiążącą zobowiązaniom, które przedsiębiorstwa zaproponują w celu uwzględnienia zastrzeżeń wyrażonych przez te organy. Taka decyzja może zostać przyjęta na czas określony i oznacza, że nie ma już dalszych podstaw do podejmowania działań przez dane krajowe organy ochrony konkurencji.
1a. Państwa członkowskie zapewniają, aby krajowe organy ochrony konkurencji dysponowały skutecznymi uprawnieniami do monitorowania realizacji zobowiązań, o których mowa w ust. 1.
1b. Jeżeli dane przedsiębiorstwo działa wbrew decyzji w sprawie zobowiązań, krajowe organy ochrony konkurencji mogą wznowić postępowanie.
ROZDZIAŁ V
GRZYWNY I OKRESOWE KARY PIENIĘŻNE
Artykuł 12
Grzywny nakładane na przedsiębiorstwa i związki przedsiębiorstw
1. Bez uszczerbku dla przepisów krajowych państw członkowskich, w których przewidziano nakładanie sankcji w postępowaniu karnym sądowym w przypadku naruszenia przez przedsiębiorstwa lub związki przedsiębiorstw – umyślnie lub w wyniku zaniedbania – art. 101 lub 102 TFUE, państwa członkowskie zapewniają, aby krajowe administracyjne organy ochrony konkurencji miały możliwość nałożenia na te przedsiębiorstwa lub związki przedsiębiorstw, w drodze decyzji w postępowaniu administracyjnym, skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających grzywien lub wystąpienia o nałożenia takich grzywien w postępowaniu sądowym innym niż karne.
2. Bez uszczerbku dla przepisów krajowych państw członkowskich, w których przewidziano nakładanie sankcji w postępowaniu karnym sądowym, państwa członkowskie zapewniają, aby krajowe administracyjne organy ochrony konkurencji miały możliwość nałożenia na przedsiębiorstwa lub związki przedsiębiorstw, w drodze decyzji w postępowaniu administracyjnym, skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających grzywien, określanych proporcjonalnie do ich całkowitego światowego obrotu, lub wystąpienia o nałożenie takich grzywien w postępowaniu sądowym innym niż karne, jeżeli umyślnie lub w wyniku zaniedbania:
a) przedsiębiorstwa lub związki przedsiębiorstw nie poddadzą się kontroli, o której mowa w art. 6 ust. 2;
b) złamano pieczęcie nałożone przez urzędników lub inne osoby towarzyszące upoważnione przez krajowe organy ochrony konkurencji, o których mowa w art. 6 ust. 1 lit. d);
c) w odpowiedzi na pytanie, o którym mowa w art. 6 ust. 1 lit. e), przedsiębiorstwa lub związki przedsiębiorstw udzielą odpowiedzi wprowadzającej w błąd lub odmówią udzielenia pełnej odpowiedzi lub też nie skorygują w terminie wskazanym przez krajowy organ ochrony konkurencji nieprawidłowych, wprowadzających w błąd lub niepełnych odpowiedzi udzielonych przez pracowników;
d) w odpowiedzi na wezwanie ▌, o którym mowa w art. 8, przedsiębiorstwa lub związki przedsiębiorstw dostarczą informacje nieprawdziwe, niepełne lub wprowadzające w błąd lub nie dostarczą informacji w wyznaczonym terminie;
e) przedsiębiorstwa lub związki przedsiębiorstw nie zastosowały się do decyzji, o której mowa w art. 9, 10 i 11.
3. Państwa członkowskie zapewniają stosowanie pojęcia przedsiębiorstwa do celów nakładania grzywien na spółki dominujące oraz następców prawnych i gospodarczych przedsiębiorstw.
Artykuł 13
Obliczenie wysokości grzywien
1. Państwa członkowskie zapewniają, aby krajowe organy ochrony konkurencji określały kwoty grzywny za naruszenie art. 101 lub 102 TFUE z uwzględnieniem zarówno wagi naruszenia przepisów, jak i czasu jego trwania. Może to obejmować takie czynniki jak wielkość i siła rynkowa przedsiębiorstwa oraz to, czy naruszenie powtarza się.
1a. Przy określaniu kwoty grzywny, jaka ma zostać nałożona za naruszenie artykułów 101 i 102 TFUE, krajowe organy ochrony konkurencji mogą, zgodnie z art. 18 ust. 3 dyrektywy 2014/104/UE, uwzględnić wszelkie odszkodowania wypłacone w wyniku ugody.
2. Państwa członkowskie zapewniają, aby w sytuacji, gdy na związek przedsiębiorstw zostaje nałożona grzywna uwzględniająca obrót jego członków, a związek nie jest wypłacalny, związek był zobowiązany do wezwania swoich członków do wniesienia wkładów w celu pokrycia kwoty grzywny.
W stosownych przypadkach w celu zabezpieczenia pełnej zapłaty grzywny państwa członkowskie zapewniają, aby krajowe organy ochrony konkurencji były uprawnione do żądania zapłaty pozostałej kwoty grzywny od każdego przedsiębiorstwa, którego przedstawiciele wchodzili w skład organów decyzyjnych związku. W takim zakresie, w jakim będzie to nadal konieczne, krajowe organy ochrony konkurencji mają również prawo do żądania zapłaty pozostałej kwoty grzywny od każdego członka związku, który aktywnie prowadził działalność na rynku, na którym miało miejsce naruszenie przepisów. Nie można jednak żądać zapłaty na mocy niniejszego ustępu od tych przedsiębiorstw, które wykażą, że nie wdrożyły decyzji związku powodującej naruszenie i nie były jej świadome lub aktywnie zdystansowały się od niej przed wszczęciem dochodzenia.
Artykuł 14
Maksymalna kwota grzywny
1. Państwa członkowskie zapewniają, aby maksymalna kwota grzywny, jaką krajowy organ ochrony konkurencji może nałożyć na każde przedsiębiorstwo lub każdy związek przedsiębiorstw uczestniczące w naruszeniu art. 101 lub 102 TFUE, nie była ustalana na poziomie niższym niż 10 % jego całkowitego światowego obrotu w roku obrotowym poprzedzającym wydanie decyzji.
2. Jeżeli naruszenie przepisów przez związek przedsiębiorstw ma związek z działalnością jego członków, maksymalną kwotę grzywny ustala się na poziomie nie niższym niż 10 % sumy całkowitych obrotów każdego z członków prowadzących działalność na rynku, którego dotyczyło naruszenie przepisów przez związek. Odpowiedzialność finansowa każdego przedsiębiorstwa za zapłatę grzywny nie może jednak przekraczać maksymalnej kwoty ustalonej zgodnie z ust. 1.
Artykuł 15
Okresowe kary pieniężne
Państwa członkowskie zapewniają, aby krajowe administracyjne organy ochrony konkurencji mogły w drodze decyzji nałożyć na przedsiębiorstwa i związki przedsiębiorstw skuteczne, proporcjonalne i odstraszające okresowe kary pieniężne, które są ustalane proporcjonalnie do ich dziennego łącznego obrotu, aby nakłonić je do:
a) poddania się kontroli, o której mowa w art. 6 ust. 2,
b) dostarczenia pełnych i prawidłowych informacji, o których mowa w art. 8,
c) zastosowania się do decyzji, o której mowa w art. 9, 10 i 11.
ROZDZIAŁ VI
ZŁAGODZENIE KARY
Artykuł 16
Zwolnienie z grzywien
1. Państwa członkowskie zapewniają, aby krajowe organy ochrony konkurencji dysponowały programami łagodzenia kar, które w przypadku tajnych karteli umożliwiają im zwolnienie przedsiębiorstw z grzywien.
2. Państwa członkowskie zapewniają, aby w przypadku tajnych karteli zwolnienie było możliwe wyłącznie wtedy, gdy przedsiębiorstwo:
a) spełnia warunki określone w art. 18,
b) ujawnia informacje o swoim uczestnictwie w tajnym kartelu, oraz
c) jako pierwsze przedstawia dowody, które:
i. w chwili, kiedy krajowy organ ochrony konkurencji otrzymuje wniosek, umożliwiają mu przeprowadzenie ukierunkowanej kontroli w związku z tajnym kartelem, pod warunkiem że krajowy organ ochrony konkurencji nie posiadał jeszcze dowodów, które umożliwiałyby przeprowadzenie kontroli w związku z tajnym kartelem, lub jeszcze nie przeprowadził takiej kontroli; lub
ii. zdaniem krajowego organu ochrony konkurencji umożliwiają stwierdzenie naruszenia prawa konkurencji, pod warunkiem że krajowy organ ochrony konkurencji nie posiadał jeszcze dowodów, które umożliwiałyby stwierdzenie takiego naruszenia, oraz że żadne inne przedsiębiorstwo nie zakwalifikowało się wcześniej do zwolnienia z grzywien na podstawie ust. 2 lit. c) ppkt (i) w odniesieniu do tego samego kartelu.
3. Państwa członkowskie zapewniają, aby do zwolnienia z grzywien kwalifikowały się wszystkie przedsiębiorstwa, z wyjątkiem tych, które podjęły działania w celu nakłonienia innych przedsiębiorstw do uczestniczenia w tajnym kartelu.
3a. Państwa członkowskie zapewniają, aby krajowe organy ochrony konkurencji informowały wnioskodawcę, czy przyznano mu warunkowe zwolnienie z grzywien. Wnioskodawca może zażądać, aby krajowy organ ochrony konkurencji poinformował go na piśmie o decyzji w sprawie jego wniosku. W przypadku odrzucenia wniosku dany wnioskodawca może zwrócić się do krajowego organu ochrony konkurencji z wnioskiem o obniżenie kwoty grzywny.
Artykuł 17
Obniżenie grzywien
1. Państwa członkowskie zapewniają, aby krajowe organy ochrony konkurencji dysponowały programami łagodzenia kar, które umożliwiają im obniżenie grzywien przedsiębiorstwom, które nie kwalifikują się do zwolnienia z grzywien.
2. Państwa członkowskie zapewniają, aby obniżenie grzywien stosowano tylko wówczas, gdy spełnione są warunki określone w art. 18, a wnioskodawca ujawni swój udział w tajnym kartelu i przekaże krajowemu organowi ochrony konkurencji dowody na potwierdzenie istnienia domniemanego tajnego kartelu, które przedstawiają znaczą wartość dodaną na użytek udowodnienia naruszenia art. 101 TFUE lub analogicznych przepisów prawa krajowego, i mają związek z dowodami, które już znajdują się w posiadaniu krajowego organu ochrony konkurencji w chwili składania wniosku.
3. Państwa członkowskie zapewniają, aby krajowe organy ochrony konkurencji mogły stosować dodatkowe obniżenie grzywien, jeżeli wnioskodawca przedstawi dowody, które krajowy organ ochrony konkurencji wykorzysta, bez konieczności dalszego ich potwierdzania, w celu udowodnienia dodatkowych okoliczności, które doprowadzą do podwyższenia grzywien dla uczestników tajnego kartelu w porównaniu z grzywnami, które zostałyby na nich nałożone w przypadku braku tych dowodów. Obniżenie grzywien w przypadku takiego wnioskodawcy musi być proporcjonalne do podwyższenia grzywien nałożonych na uczestników kartelu.
Artykuł 18
Ogólne warunki łagodzenia kar
Państwa członkowskie zapewniają, aby wnioskodawca kwalifikujący się do złagodzenia kary musiał spełniać łącznie następujące warunki:
a) zaprzestanie uczestnictwa w domniemanym tajnym kartelu natychmiast po złożeniu wniosku, z wyjątkiem sytuacji, gdy w opinii krajowego organu ochrony konkurencji, kontynuacja tego uczestnictwa byłaby z uzasadnionych względów konieczna dla zapewnienia skuteczności dochodzenia;
b) wnioskodawca współpracuje z krajowym organem ochrony konkurencji w sposób rzeczywisty, pełny, ciągły i sprawny, od momentu złożenia wniosku aż do zamknięcia przez ten organ postępowania wobec wszystkich stron objętych dochodzeniem przez przyjęcie decyzji lub w inny sposób. Obejmuje to:
i. bezzwłoczne przekazywanie krajowemu organowi ochrony konkurencji wszelkich istotnych informacji i dowodów związanych z domniemanym tajnym kartelem, które znajdują się w posiadaniu wnioskodawcy lub są mu dostępne, w szczególności:
– nazwę i adres osoby prawnej składającej wniosek o zwolnienie z grzywien;
– nazwy wszystkich pozostałych przedsiębiorstw, które uczestniczą lub uczestniczyły w domniemanym tajnym kartelu;
– szczegółowy opis domniemanego tajnego kartelu, w tym informacje o produktach i terytoriach, których sprawa dotyczy, czasie trwania i charakterze domniemanego tajnego kartelu;
– dostępne wnioskodawcy dowody potwierdzające istnienie domniemanego tajnego kartelu;
– informacje na temat dotychczasowych i ewentualnych przyszłych wniosków o złagodzenie kar złożonych do jakiegokolwiek innego krajowego organu ochrony konkurencji lub Komisji w związku z domniemanym tajnym kartelem.
ii. pozostawanie do dyspozycji krajowego organu ochrony konkurencji celem udzielenia odpowiedzi na wszelkie zapytania, które mogą przyczynić się do ustalenia faktów;
iii. umożliwianie krajowemu organowi ochrony konkurencji przeprowadzenia przesłuchań obecnie zatrudnionych (oraz, w miarę możliwości, byłych) pracowników i dyrektorów;
iv. nieniszczenie, niefałszowanie oraz nieukrywanie istotnych informacji lub dowodów; oraz
v. nieujawnienie faktu złożenia wniosku do krajowego organu ochrony konkurencji ani jego treści do czasu wydania przez ten organ zastrzeżeń w prowadzonym przezeń postępowaniu, chyba że uzgodniono inaczej; oraz
c) nie jest dopuszczalne, aby wnioskodawca, rozważając złożenie wniosku do krajowego organu ochrony konkurencji, ale przed uczynieniem tego:
i. zniszczył, sfałszował lub ukrył dowody istnienia domniemanego tajnego kartelu; lub
ii. ujawnił komukolwiek z wyjątkiem innych organów ochrony konkurencji, fakt lub zamiar złożenia wniosku lub jakiekolwiek zawarte w nim informacje.
Artykuł 19
Forma wniosków o złagodzenie kar
1. Państwa członkowskie zapewniają, aby wnioskodawcy mogli ubiegać się o złagodzenie kar na piśmie i aby krajowe organy ochrony konkurencji dysponowały systemem, który umożliwi im przyjmowanie oświadczeń w ramach programu łagodzenia kar w formie ustnej lub w inny sposób, który nie prowadzi do przekazania dokumentów, informacji lub innych materiałów, które znajdują się w posiadaniu wnioskodawcy lub nad którymi sprawuje on pieczę lub kontrolę. Na żądanie wnioskodawcy krajowe organy ochrony konkurencji potwierdzają na piśmie otrzymanie wniosku o złagodzenie kar.
1a. Państwa członkowskie zapewniają, aby wnioski o złagodzenie kar mogły być składane w jednym z języków urzędowych właściwego krajowego organu ochrony konkurencji lub w jednym z języków urzędowych Unii.
Artykuł 20
Poświadczenia kolejności złożenia wniosku w przypadku formalnego wniosku o zwolnienie z grzywien
1. Państwa członkowskie zapewniają, aby przedsiębiorstwa chcące wystąpić z wnioskiem o zwolnienie z grzywien mogły najpierw wystąpić do krajowych organów ochrony konkurencji o poświadczenie kolejności złożenia wniosku. Poświadczenie kolejności złożenia wniosku zabezpiecza miejsce wnioskodawcy w kolejce przez dany okres, ustalony indywidualnie dla każdego przypadku przez krajowy organ ochrony konkurencji otrzymujący wniosek o takie poświadczenie. Okres ten umożliwia wnioskodawcy zgromadzenie koniecznych informacji i dowodów w celu osiągnięcia poziomu progowego materiałów dowodowych niezbędnego do uzyskania zwolnienia z grzywien.
Państwa członkowskie zapewniają, aby wnioski o poświadczenie kolejności złożenia wniosku mogły być składane w jednym z języków urzędowych właściwego krajowego organu ochrony konkurencji lub w jednym z języków urzędowych Unii.
2. Państwa członkowskie zapewniają, aby krajowe organy ochrony konkurencji dysponowały swobodą uznania w zakresie ewentualnego wydania poświadczenia kolejności złożenia wniosku. Poświadczenie kolejności złożenia wniosku może zostać wydane tylko wówczas, gdy przedsiębiorstwo przedstawi krajowemu organowi ochrony konkurencji wszystkie wymienione poniżej informacje:
a) imię i nazwisko lub nazwa oraz adres wnioskodawcy;
b) powody, które doprowadziły do wniosku o złagodzenie kar;
c) nazwy wszystkich pozostałych przedsiębiorstw, które uczestniczą lub uczestniczyły w domniemanym tajnym kartelu;
d) informacje o produktach i terytoriach, których sprawa dotyczy;
e) czas trwania i charakter domniemanego tajnego kartelu;
f) informacje o wszystkich już złożonych wnioskach o złagodzenie kar związanych z domniemanym tajnym kartelem lub wnioskach, które wnioskodawca może złożyć w przyszłości.
3. Państwa członkowskie zapewniają, aby przekazane informacje i dowody zostały uznane za złożone w dniu, w którym wydano poświadczenie kolejności złożenia wniosku, jeżeli wnioskodawca spełni związane z nim wymagania.
3a. Państwa członkowskie zapewniają, aby przedsiębiorstwa chcące wystąpić z wnioskiem o obniżenie grzywien mogły najpierw wystąpić do krajowych organów ochrony konkurencji o poświadczenie kolejności złożenia wniosku. W odniesieniu do takiego poświadczenia kolejności złożenia wniosku ustępy 1-3 stosuje się odpowiednio.
Artykuł 21
Wnioski w formie uproszczonej
1. Państwa członkowskie zapewniają, aby wnioskodawcy, którzy zwrócili się o złagodzenie kar, występując do Komisji o poświadczenie kolejności złożenia wniosku lub składając pełny wniosek w odniesieniu do domniemanego tajnego kartelu, mogli złożyć wniosek w formie uproszczonej w odniesieniu do tego samego kartelu do krajowych organów ochrony konkurencji, które wnioskodawcy uznają za odpowiednie do rozpatrzenia danej sprawy.
Państwa członkowskie zapewniają, aby wnioski w formie uproszczonej mogły być składane w jednym z języków urzędowych właściwego krajowego organu ochrony konkurencji lub w jednym z języków urzędowych Unii.
2. Państwa członkowskie zapewniają, aby krajowe organy ochrony konkurencji przyjmowały wnioski w formie uproszczonej, pod warunkiem że zostaną one przekazane w jednej z postaci określonych w art. 19, będą miały ten sam zakres produktowy, geograficzny i czasowy, co wniosek o złagodzenie kar złożony w Komisji oraz że będą zawierać informacje, o których mowa w art. 20 ust. 2 lit a) oraz lit. a) oraz lit. c)-g), a także informacje o państwie członkowskim, w którym prawdopodobnie znajdują się dowody, o ile informacje te są znane wnioskodawcy w chwili składania wniosku ▌.
3. Państwa członkowskie zapewniają, aby krajowe organy ochrony konkurencji, zanim zwrócą się o złożenie pełnego wniosku na podstawie art. 6, powstrzymywały się od żądania od wnioskodawcy jakichkolwiek informacji ▌.
4. Państwa członkowskie zapewniają, aby krajowe organy ochrony konkurencji, które otrzymują wniosek w formie uproszczonej, przekazywały wnioskodawcy potwierdzenie jego wpłynięcia z podaniem daty i godziny odbioru. Na żądanie wnioskodawcy krajowe organy ochrony konkurencji wydają pisemne potwierdzenie otrzymania wniosku w formie uproszczonej.
5. Państwa członkowskie zapewniają, aby krajowe organy ochrony konkurencji, które otrzymują wniosek w formie uproszczonej, sprawdziły, czy w chwili jego otrzymania nie dysponowały złożonym wcześniej wnioskiem w formie uproszczonej lub wnioskiem o złagodzenie kar w odniesieniu do tego samego domniemanego tajnego kartelu oraz odpowiednio poinformowały wnioskodawcę, chyba że wpłynęłoby to negatywnie na skuteczność dochodzenia.
6. Państwa członkowskie zapewniają, aby dopiero po tym, jak Komisja poinformuje te organy, że nie zamierza podejmować żadnych działań w danej sprawie lub nie podejmować ich w jakiejś jej części, wnioskodawcy mieli możliwość złożenia pełnego wniosku o złagodzenie kar do właściwych krajowych organów ochrony konkurencji w drodze uzupełnienia wniosku w formie uproszczonej, o którym mowa w ust. 1. Komisja będzie regularnie informować właściwe krajowe organy ochrony konkurencji o aktualnej sytuacji i podejmie wyżej wymienioną decyzję bez zbędnej zwłoki. Państwa członkowskie zapewniają, aby krajowe organy ochrony konkurencji posiadały uprawnienia do określenia rozsądnego terminu, w którym wnioskodawca ma obowiązek złożyć pełny wniosek wraz z odpowiednimi dowodami i informacjami.
7. Państwa członkowskie zapewniają, aby w sytuacji gdy wnioskodawca złoży pełny wniosek zgodnie z ust. 6 w terminie określonym przez krajowy organ ochrony konkurencji, zawarte w nim informacje zostały uznane za przekazane w dniu złożenia wniosku w formie uproszczonej. Jeżeli wnioskodawca złoży wniosek w formie uproszczonej nie później niż 5 dni roboczych po złożeniu wniosku o złagodzenie kar do Komisji, wniosek w formie uproszczonej zostanie uznany za złożony w dniu i o godzinie złożenia do Komisji wniosku o złagodzenie kar.
Artykuł 22
Zależności między programami łagodzenia kar a sankcjami nakładanymi na osoby fizyczne
Państwa członkowskie zapewniają, aby zatrudnieni aktualnie i byli pracownicy i dyrektorzy podmiotów, które zwracają się do organów ochrony konkurencji o zwolnienie z grzywien, byli w sposób pełny i natychmiastowy chronieni przed wszelkimi sankcjami karnymi i administracyjnymi nakładanymi w postępowaniu sądowym innym niż karne za udział w tajnym kartelu, którego dotyczy wniosek, w tym w sprawach transgranicznych, pod tym tylko warunkiem, że ci pracownicy i dyrektorzy aktywnie współpracują z właściwymi organami ochrony konkurencji, a wniosek o zwolnienie z grzywny następuje przed momentem, w którym właściwe organy państw członkowskich powiadomiły pracowników i dyrektorów o postępowaniu karnym.
ROZDZIAŁ VII
WZAJEMNA POMOC
Artykuł 23
Współpraca między krajowymi organami ochrony konkurencji
Państwo członkowskie zapewniają, aby przy przeprowadzaniu przez krajowe administracyjne organy ochrony konkurencji kontroli w imieniu innych krajowych organów ochrony konkurencji na podstawie art. 22 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003, urzędnicy oraz inne osoby towarzyszące upoważnione przez wnioskujący krajowy organ ochrony konkurencji mogły uczestniczyć i aktywnie wspierać współpracujący krajowy organ ochrony konkurencji w kontroli przez wykonywanie uprawnień, o których mowa w art. 6 i 7.
Artykuł 24
Wnioski dotyczące powiadomienia o wstępnych zastrzeżeniach i decyzjach
1. Bez uszczerbku dla wszelkich innych form powiadomienia przez krajowy organ ochrony konkurencji wnioskującego państwa członkowskiego zgodnie z przepisami obowiązującymi w tym państwie członkowskim, państwa członkowskie zapewniają, aby na wniosek organu wnioskującego organ współpracujący powiadamiał adresata w imieniu organu wnioskującego o wstępnych zastrzeżeniach dotyczących domniemanego naruszenia art.101 lub 102 TFUE i decyzjach wydanych w zastosowaniu tych artykułów, a także dokumentach dotyczących egzekwowania decyzji o nałożeniu grzywien lub okresowych kar pieniężnych.
2. Organ współpracujący czuwa nad tym, by powiadomienie we współpracującym państwie członkowskim zostało przekazane zgodnie z krajowymi przepisami ustawowymi, wykonawczymi i praktykami administracyjnymi obowiązującymi we współpracującym państwie członkowskim.
Artykuł 25
Wnioski dotyczące egzekwowania decyzji o nałożeniu grzywien lub okresowych kar pieniężnych
1. Państwa członkowskie zapewniają, aby w odpowiedzi na wniosek organu wnioskującego organ współpracujący wykonał decyzje o nałożeniu grzywny lub okresowych kar pieniężnych przyjęte zgodnie z art. 12 i 15 przez organ wnioskujący. Ma to zastosowanie tylko w takim zakresie, w jakim:
a) przedsiębiorstwo, od którego ma zostać wyegzekwowana grzywna lub okresowa kara pieniężna, nie posiada siedziby prawnej w państwie członkowskim, w którym ma siedzibę organ wnioskujący lub
b) jest oczywiste, że przedsiębiorstwo, od którego może zostać wyegzekwowana grzywna lub okresowa kara pieniężna, nie posiada wystarczających aktywów w państwie członkowskim, w którym ma siedzibę organ wnioskujący.
2. Organ współpracujący czuwa nad tym, by wyegzekwowanie we współpracującym państwie członkowskim odbyło się zgodnie z krajowymi przepisami ustawowymi, wykonawczymi i praktykami administracyjnymi obowiązującymi we współpracującym państwie członkowskim.
3. Organ wnioskujący może wystąpić z wnioskiem o wyegzekwowanie wyłącznie wówczas, gdy decyzja zezwalająca na wykonanie we wnioskującym państwie członkowskim jest ostateczna i nie przysługują od niej zwyczajne środki odwoławcze oraz gdy organ wnioskujący podjął rozsądne próby wyegzekwowania tych decyzji na swoim terytorium.
4. Kwestie dotyczące terminów przedawnienia są regulowane przepisami obowiązującymi we wnioskującym państwie członkowskim.
5. Organ współpracujący nie jest zobowiązany do egzekwowana decyzji na podstawie ust. 1, chyba że jest w stanie przedstawić organowi wnioskującemu uzasadnione powody, dla których byłoby to w sposób oczywisty sprzeczne z porządkiem publicznym w państwie członkowskim, w którym ma to nastąpić.
Artykuł 26
Spory w sprawie wniosków dotyczących powiadomienia i egzekwowania decyzji w sprawie nałożenia grzywien lub okresowych kar pieniężnych
1. Rozstrzyganie sporów dotyczących legalności środka, który ma być przedmiotem powiadomienia, lub decyzji o nałożeniu grzywny lub okresowej kary pieniężnej zgodnie z art. 12 i 15 przyjętej przez organ wnioskujący wchodzi w zakres uprawnień właściwych organów wnioskującego państwa członkowskiego i podlega przepisom krajowym tego państwa.
2. Rozstrzyganie sporów dotyczących środków egzekwowania podejmowanych we współpracującym państwie członkowskim lub ważności powiadomienia dokonanego przez organ współpracujący wchodzi w zakres uprawnień właściwych organów współpracującego państwa członkowskiego i podlega przepisom obowiązującym w tym państwie.
Artykuł 26a
Podział kosztów między krajowymi organami ochrony konkurencji
Państwa członkowskie zapewniają, aby na wniosek organu współpracującego krajowe administracyjne organy ochrony konkurencji zwracające się o pomoc:
a) poniosły wszelkie uzasadnione dodatkowe koszty, w tym koszty tłumaczenia i koszty administracyjne, związane z działaniami podejmowanymi zgodnie z art. 23 i 24;
b) umożliwiły organowi współpracującemu odzyskanie wszelkich uzasadnionych kosztów administracyjnych z pobranej grzywny lub kary pieniężnej w związku z działaniami podjętymi zgodnie z art. 25.
ROZDZIAŁ VIII
TERMINY PRZEDAWNIENIA
Artykuł 27
Zawieszenie biegu przedawnienia w przypadku nakładaniu kar
1. Państwa członkowskie zapewniają, aby terminy przedawnienia w przypadku nakładaniu grzywien lub okresowych kar pieniężnych przez krajowe organy ochrony konkurencji na podstawie art. 12 i 15 były zawieszane na czas postępowania przed krajowymi organami ochrony konkurencji innych państw członkowskich lub Komisją w odniesieniu do naruszenia dotyczącego tego samego porozumienia, tej samej decyzji związku lub tej samej praktyki uzgodnionej. Bieg przedawnienia zostaje zawieszony w dniu powiadomienia przedsiębiorstwa objętego postępowaniem o pierwszych formalnych działaniach dochodzeniowych. Bieg przedawnienia zostaje przywrócony w dniu zamknięcia postępowania przez dany organ oraz poinformowania o tym przedsiębiorstwa. Czas trwania zawieszenia pozostaje bez uszczerbku dla bezwzględnych terminów przedawnienia przewidzianych w prawie krajowym.
2. Bieg okresu przedawnienia przy nakładaniu grzywien lub okresowych kar pieniężnych zostaje zawieszony na okres, w jakim decyzja organu ochrony konkurencji jest przedmiotem postępowania przed sądem odwoławczym.
2a. Komisja dopilnowuje, by powiadomienie o rozpoczęciu formalnych działań dochodzeniowych, otrzymane od krajowego organu ochrony konkurencji na podstawie art. 11 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003, było udostępniane krajowym organom ochrony konkurencji innych państw członkowskich w ramach systemu europejskiej sieci konkurencji.
ROZDZIAŁ IX
PRZEPISY OGÓLNE
Artykuł 28
Rola krajowych administracyjnych organów ochrony konkurencji przed sądami krajowymi
1. Państwa członkowskie, które wyznaczają zarówno krajowy administracyjny organ ochrony konkurencji posiadający uprawnienia do prowadzenia dochodzeń w sprawach naruszeń art. 101 lub 102 TFUE, jak i krajowy organ sądowy właściwy w sprawach konkurencji posiadający uprawnienia do przyjęcia decyzji stwierdzającej naruszenie lub nakładającej grzywnę, zapewniają, aby krajowy administracyjny organ ochrony konkurencji mógł wnieść skargę bezpośrednio do krajowego organu sądowego właściwego w sprawach konkurencji.
2. Ponadto w zakresie, w jakim sądy krajowe działają w postępowaniach dotyczących skarg na decyzje w sprawie egzekwowania prawa przyjmowane przez krajowe organy ochrony konkurencji w zastosowaniu art. 101 lub 102 TFUE, państwa członkowskie zapewniają, aby krajowe administracyjne organy ochrony konkurencji były same w sobie w pełni uprawnione do uczestniczenia w tych postępowaniach w charakterze prokuratora lub pozwanego i korzystały z takich samych praw, jakie przysługują podmiotom publicznym będącymi stronami w takim postępowaniu.
Artykuł 29
Ograniczenia dotyczące wykorzystania informacji
1. Informacje zgromadzone na podstawie przepisów, o których mowa w niniejszej dyrektywie, należy wykorzystywać jedynie do celów, w których je pozyskano. Nie należy ich wykorzystywać jako dowodów przy nakładaniu sankcji na osoby fizyczne. Niniejszy ustęp pozostaje bez uszczerbku dla obowiązków wynikających z krajowego prawa karnego.
1a. Państwa członkowskie zapewniają, aby krajowe organy ochrony konkurencji, ich urzędnicy, pracownicy i inne osoby pracujące pod nadzorem tych organów, nie ujawniały informacji pozyskanych zgodnie z niniejszą dyrektywą oraz objętych obowiązkiem zachowania tajemnicy zawodowej.
2. Państwa członkowskie zapewniają udzielenie dostępu do oświadczeń w ramach programu łagodzenia kar lub propozycji ugodowych wyłącznie do celów wykonywania prawa do obrony w postępowaniu przed krajowym organem ochrony konkurencji. Państwa członkowskie zapewniają, aby informacje pochodzące z takich oświadczeń w ramach programu łagodzenia kar lub propozycji ugodowych mogły być wykorzystane przez stronę, która uzyskała dostęp do akt, jedynie wtedy, gdy jest to konieczne do wykonywania jej prawa do obrony w postępowaniu przed sądami państw członkowskich w sprawach, które są bezpośrednio związane ze sprawą, w której udzielono dostępu do akt i które dotyczą:
a) rozdzielenia pomiędzy uczestników kartelu grzywny nałożonej na nich solidarnie przez krajowy organ ochrony konkurencji; lub
b) kontroli decyzji, na mocy której krajowy organ ochrony konkurencji stwierdził naruszenie art. 101 TFUE lub krajowych przepisów prawa konkurencji.
3. Państwa członkowskie zapewniają, aby następujące kategorie informacji uzyskanych w trakcie postępowania przed krajowym organem ochrony konkurencji nie były wykorzystywane w postępowaniu przed sądami krajowymi do czasu zamknięcia przez krajowy organ ochrony konkurencji postępowania wobec wszystkich stron objętych dochodzeniem przez przyjęcie decyzji, o której mowa w art. 9 lub 11, lub w inny sposób:
a) informacje przygotowane przez inne osoby prawne lub fizyczne specjalnie na potrzeby postępowania prowadzonego przez krajowy organ ochrony konkurencji; oraz
b) informacje sporządzone przez krajowy organ ochrony konkurencji i przesłane stronom w trakcie prowadzonego przezeń postępowania.
4. Państwa członkowskie zapewniają, aby wymiana oświadczeń w ramach programu łagodzenia kar między krajowymi organami ochrony konkurencji była prowadzona wyłącznie na podstawie art. 12 rozporządzenia (WE) nr 1/2003:
a) za zgodą wnioskodawcy; lub
b) kiedy organ otrzymujący otrzymał także wniosek o złagodzenie kar w związku z tym samym naruszeniem i od tego samego wnioskodawcy, co organ przekazujący, pod warunkiem, że w chwili przekazywania informacji wnioskodawca nie ma możliwości wycofania informacji przekazanej organowi otrzymującemu; lub
c) kiedy organ otrzymujący dostarczył pisemne zobowiązanie, iż ani przekazane mu informacje, ani żadne inne informacje, które może uzyskać po dniu i godzinie przekazania wskazanych przez organ przekazujący, nie zostaną wykorzystane przez ten ani żaden inny organ, do którego informacje te są następnie przekazywane, celem nałożenia sankcji na wnioskodawcę bądź też na jakąkolwiek inną osobę prawną lub fizyczną objętą uprzywilejowanym traktowaniem proponowanym przez organ przekazujący w wyniku wniosku złożonego przez wnioskodawcę w ramach programu łagodzenia kar lub też na jakiegokolwiek pracownika czy byłego pracownika wnioskodawcy o łagodne traktowanie lub którejkolwiek z wyżej wymienionych osób;
oraz pod warunkiem, że ochrona przed ujawnieniem przyznana przez otrzymujący organ ochrony konkurencji jest równoważna ochronie zapewnianej przez przekazujący organ ochrony konkurencji.
5. Kiedy organ ds. konkurencji przekazuje informacje przekazane dobrowolnie przez wnioskodawcę na podstawie art. 12 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 bez zgody wnioskodawcy, państwa członkowskie zapewniają, aby otrzymujące krajowe organy ochrony konkurencji były w stanie spełnić kryteria, o których mowa w ust. 4 lit. c).
6. Ustępy 2–5 stosuje się bez względu na formę, w jakiej złożono oświadczenia w ramach programu łagodzenia kar na podstawie art. 19.
Artykuł 30
Dopuszczalność dowodu przed krajowymi organami ochrony konkurencji
Państwa członkowskie zapewniają, aby rodzaje dokumentów dopuszczalnych jako dowody przed krajowym organem ochrony konkurencji obejmowały dokumenty, oświadczenia ustne, nagrania oraz wszelkie inne przedmioty zawierające informacje, bez względu na rodzaj nośnika, na którym są one przechowywane.
Artykuł 31
System europejskiej sieci konkurencji
1. Koszty ponoszone przez Komisję w związku z utrzymaniem i rozwojem systemu europejskiej sieci konkurencji oraz współpracą w ramach tej sieci są pokrywane z budżetu ogólnego Unii Europejskiej w granicach dostępnych środków.
2. Europejska sieć konkurencji publikuje – tak często, jak to konieczne – przydatne zalecenia i najlepsze praktyki różnych krajowych organów ochrony konkurencji dotyczące niezależności, zasobów, uprawnień, grzywien i wzajemnej pomocy.
ROZDZIAŁ X
PRZEPISY KOŃCOWE
Artykuł 32
Transpozycja
1. Państwa członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do [dwa lata na transpozycję]. Niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów.
Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.
2. Państwa członkowskie przekazują Komisji teksty najważniejszych przepisów prawa krajowego w dziedzinie objętej zakresem niniejszej dyrektywy.
Artykuł 32a
Przegląd
Do dnia ... [siedem lat od daty przyjęcia dyrektywy] Komisja przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z transpozycji i wykonania niniejszej dyrektywy, w razie konieczności wraz ze stosownym wnioskiem ustawodawczym.
Artykuł 33
Wejście w życie
Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Artykuł 34
Adresaci
Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.
Sporządzono w Brukseli dnia r.
W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady
Przewodniczący Przewodniczący
- [1] * Poprawki: tekst nowy lub zmieniony został zaznaczony kursywą i wytłuszczonym drukiem; symbol ▌sygnalizuje skreślenia.
- [2] Dz.U. C z ., s. .
- [3] Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Dz.U. L 1 z 4.1.2003, s. 1).
- [4] Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/104/UE z dnia 26 listopada 2014 r. w sprawie niektórych przepisów regulujących dochodzenie roszczeń odszkodowawczych z tytułu naruszenia prawa konkurencji państw członkowskich i Unii Europejskiej, objęte przepisami prawa krajowego (Dz.U. L 349 z 5.12.2014, s. 1).
- [5] Dz.U. C 369 z 17.12.2011, s. 14.
OPINIA Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (21.11.2017)
dla Komisji Gospodarczej i Monetarnej
w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej nadania organom ochrony konkurencji państw członkowskich uprawnień w celu zapewnienia skuteczniejszego egzekwowania reguł konkurencji i należytego funkcjonowania rynku wewnętrznego
(COM(2017)0142 – C8-0119/2017 – 2017/0063(COD))
Sprawozdawczyni komisji opiniodawczej: Eva Maydell
ZWIĘZŁE UZASADNIENIE
Krajowe organy ochrony konkurencji odgrywają wraz z Komisją Europejską decydującą rolę w egzekwowaniu unijnego prawa konkurencji (art.101 i 102 TFUE), przyczyniając się do zapewnienia należycie funkcjonującego i konkurencyjnego rynku wewnętrznego zorientowanego na konsumenta. Sprawozdawczyni jest zdania, że aby utrzymać i wzmocnić te funkcje krajowych organów ochrony konkurencji, należy wesprzeć kompetencje egzekucyjne określone w rozporządzeniu 1/2003 za pomocą niezbędnych instrumentów, środków i procedur dla wszystkich krajowych organów ochrony konkurencji. Podobne narzędzia i zasady przewodnie dla wszystkich krajowych organów ochrony konkurencji zagwarantują bardziej jednolite, skuteczne i konsekwentne egzekwowanie reguł konkurencji w całej UE. W związku z powyższym sprawozdawczyni uznaje, że wniosek Komisji mógłby przynieść praktyczne korzyści w zakresie przeciwdziałania zakłóceniom konkurencji i stanowi ważny krok w kierunku rozwoju pełnego potencjału rynku wewnętrznego UE.
Sprawozdawczyni pragnie podkreślić, że brak wystarczających środków finansowych w niektórych krajowych organach ochrony konkurencji może negatywnie wpłynąć na ustalanie priorytetów w zakresie postępowań, a tym samym na zdolności w zakresie egzekwowania prawa przez te organy. Niemożliwe jest określenie wysokości środków, którą można by uznać za wystarczającą dla krajowych organów ochrony konkurencji wszystkich państw członkowskich, wniosek można jednak ulepszyć dzięki zapewnieniu tym organom większej autonomii w wykorzystywaniu przydzielonych im środków budżetowych. Taki przepis pozwoli krajowym organom ochrony konkurencji określić priorytety prac, umożliwi im przeprowadzanie wielu kontroli równocześnie, a także zwiększy stopień ich niezależności. W związku z tym poprawki zaproponowane przez sprawozdawczynię zapewniają krajowym organom ochrony konkurencji większą autonomię budżetową, przestrzegając zarazem wszystkich krajowych przepisów budżetowych.
Sprawozdawczyni uważa, że kluczowym elementem powinna być niezależność krajowych organów ochrony konkurencji oraz ich ochrona przed naciskami ze strony świata polityki i biznesu, zwłaszcza w kontekście przyznania im dodatkowych instrumentów, środków i, w niektórych przypadkach, nowych obowiązków. Dlatego zabezpieczenia przed konfliktami interesów, a także zobowiązania dotyczące przejrzystej procedury wyborów i odwołań ze strony krajowych organów ochrony konkurencji oraz ich kierownictwa mogłyby wzmocnić przedstawiony wniosek. Takie przepisy mogą przyczynić się do podniesienia świadomości i zwiększenia publicznego zaufania do krajowych organów ochrony konkurencji.
Jeżeli chodzi o wysokość grzywien stosowanych przez krajowe organy ochrony konkurencji, sprawozdawczyni stwierdza, że obecnie przedsiębiorcy spotykają się z różnymi karami za podobne naruszenia w zależności od państwa członkowskiego. Sytuacja ta stwarza zagrożenie dla jednolitego egzekwowania przepisów prawa konkurencji. Sprawozdawczyni z zadowoleniem przyjmuje zawarte we wniosku przepisy mające na celu rozwiązanie tego problemu i uważa, że wspólny maksymalny limit kar może stanowić właściwy bodziec do poprawy sytuacji.
Ponadto sprawozdawczyni jest zdania, że należy zwiększyć uprawnienia krajowych organów ochrony konkurencji w zakresie gromadzenia dowodów poprzez ograniczenie do minimum niektórych procedur administracyjnych oraz lepsze dostosowanie uprawnień dochodzeniowych tych organów do obecnych realiów ery cyfrowej w odniesieniu do przedsiębiorstw. Dlatego sprawozdawczyni proponuje uzupełnienie wniosku w tym zakresie.
POPRAWKI
Komisja Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów zwraca się do Komisji Gospodarczej i Monetarnej, jako komisji przedmiotowo właściwej, o wzięcie pod uwagę następujących poprawek:
Poprawka 1 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 1 | |||||||||||||||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||||||||||||||
|
(1) Art. 101 i 102 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej („TFUE”) są kwestią porządku publicznego i powinny być skutecznie stosowane w całej Unii, aby nie dochodziło do zakłóceń konkurencji na rynku wewnętrznym. Skuteczne egzekwowanie art. 101 i 102 TFUE jest niezbędne dla zapewnienia w Europie bardziej otwartych i konkurencyjnych rynków, na których przedsiębiorstwa konkurują w oparciu o swoje osiągnięcia, na których nie ma ustanawianych przez inne przedsiębiorstwa barier uniemożliwiających wejście na te rynki, co umożliwia przedsiębiorstwom generowanie dochodów i tworzenie miejsc pracy. Chroni ono konsumentów przed praktykami biznesowymi, które prowadzą do sztucznego zawyżania ceny towarów i usług oraz daje im szerszy wybór innowacyjnych towarów i usług. |
(1) Art. 101 i 102 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej („TFUE”) są kwestią porządku publicznego i powinny być skutecznie stosowane w całej Unii, aby nie dochodziło do zakłóceń konkurencji na rynku wewnętrznym. Skuteczne egzekwowanie art. 101 i 102 TFUE jest niezbędne dla zapewnienia w Europie bardziej otwartych i konkurencyjnych rynków, na których nie ma barier uniemożliwiających wejście na te rynki, co umożliwia przedsiębiorstwom konkurowanie w oparciu o swoje osiągnięcia, a także generowanie dochodów i tworzenie miejsc pracy. Chroni ono konsumentów przed praktykami biznesowymi, które prowadzą do sztucznego zawyżania ceny towarów i usług oraz daje im szerszy wybór innowacyjnych towarów i usług. | ||||||||||||||||||||||||
Uzasadnienie | |||||||||||||||||||||||||
Zamiarem sprawozdawczyni jest uczynienie tekstu bardziej zrozumiałym i zwięzłym. | |||||||||||||||||||||||||
Poprawka 2 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 5 | |||||||||||||||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||||||||||||||
|
(5) Krajowe przepisy nie zapewniają wielu krajowym organom ochrony konkurencji niezbędnych gwarancji niezależności i uprawnień egzekucyjnych oraz w zakresie nakładania grzywien, które pozwalałyby im na skuteczne egzekwowanie prawa. Podważa to ich zdolność do skutecznego stosowania art. 101 i 102 TFUE oraz, w stosownych przypadkach, przepisów krajowego prawa konkurencji równolegle z art. 101 i 102 TFUE. Na przykład wiele krajowych organów ochrony konkurencji nie dysponuje, na mocy prawa krajowego, skutecznymi narzędziami pozwalającymi na gromadzenie dowodów naruszenia art. 101 i 102 TFUE, nakładanie grzywien na przedsiębiorstwa naruszające prawo lub nie dysponuje zasobami niezbędnymi do skutecznego stosowania art. 101 i 102 TFUE. Może całkowicie uniemożliwiać im to podejmowanie działań w zakresie egzekwowania prawa lub te działania ograniczać. Brak narzędzi i gwarancji operacyjnych umożliwiających skuteczne stosowanie art. 101 i 102 TFUE przez krajowe organy ochrony konkurencji oznacza, że przedsiębiorstwa angażujące się w praktyki antykonkurencyjne mają do czynienia z bardzo różnorodnymi rezultatami postępowań, w zależności od tego, w którym państwie członkowskim prowadzą działalność: mogą w ogóle nie być objęte procedurą egzekwowania na podstawie art. 101 lub 102 TFUE albo procedura ta może być nieskuteczna. Na przykład w niektórych państwach członkowskich, przedsiębiorstwa mogą unikać odpowiedzialności za uiszczenie grzywny, dokonując restrukturyzacji. Niejednolite egzekwowanie art. 101 i 102 TFUE oraz krajowych przepisów prawa konkurencji stosowanych równolegle z art. 101 i 102 TFUE prowadzi do utraty możliwości usuwania barier utrudniających wejście na rynek oraz ukształtowania bardziej otwartych i konkurencyjnych rynków na terytorium całej Unii Europejskiej, na których przedsiębiorstwa konkurują w oparciu o swoje osiągnięcia. Przedsiębiorstwa i konsumenci są szczególnie poszkodowani w tych państwach członkowskich, w których krajowe organy ochrony konkurencji są w mniejszym stopniu przygotowane do skutecznego egzekwowania reguł konkurencji. Przedsiębiorstwa nie mogą konkurować w oparciu o swoje osiągnięcia tam, gdzie praktyki antykonkurencyjne wymykają się sankcjom, na przykład dlatego, że nie można gromadzić dowodów praktyk antykonkurencyjnych lub przedsiębiorstwa naruszające prawo mogą unikać odpowiedzialności za uiszczanie grzywien. Te pierwsze są zatem zniechęcone do wchodzenia na takie rynki oraz korzystania z przysługujących im praw do podejmowania działalności i świadczenia usług lub dostarczania towarów. Konsumenci zamieszkali w państwach członkowskich, w których reguły są egzekwowane w mniejszym zakresie, nie mają możliwości skorzystać ze skutecznego egzekwowania reguł konkurencji. Niejednolite egzekwowanie art. 101 i 102 TFUE oraz krajowych przepisów w zakresie konkurencji stosowanych równolegle z art. 101 i 102 TFUE na terytorium całej Europy zakłóca tym samym konkurencję na rynku wewnętrznym i zagraża jego prawidłowemu funkcjonowaniu. |
(5) Krajowe przepisy nie zapewniają wielu krajowym organom ochrony konkurencji niezbędnych gwarancji niezależności i uprawnień egzekucyjnych oraz w zakresie nakładania grzywien, które pozwalałyby im na skuteczne stosowanie art. 101 i 102 TFUE oraz równolegle przepisów krajowego prawa konkurencji. Na przykład wiele krajowych organów ochrony konkurencji nie dysponuje, na mocy prawa krajowego, skutecznymi narzędziami pozwalającymi na gromadzenie dowodów naruszenia art. 101 i 102 TFUE, nakładanie grzywien na przedsiębiorstwa naruszające prawo lub nie dysponuje zasobami niezbędnymi do skutecznego stosowania art. 101 i 102 TFUE. Może całkowicie uniemożliwiać im to podejmowanie działań w zakresie egzekwowania prawa lub te działania ograniczać. Brak narzędzi i gwarancji operacyjnych umożliwiających skuteczne stosowanie art. 101 i 102 TFUE przez krajowe organy ochrony konkurencji oznacza, że przedsiębiorstwa angażujące się w praktyki antykonkurencyjne mają do czynienia z bardzo różnorodnymi rezultatami postępowań, w zależności od tego, w którym państwie członkowskim prowadzą działalność lub mają siedzibę: mogą w ogóle nie być objęte procedurą egzekwowania na podstawie art. 101 lub 102 TFUE albo procedura ta może być nieskuteczna. Na przykład w niektórych państwach członkowskich, przedsiębiorstwa mogą unikać odpowiedzialności za uiszczenie grzywny, dokonując restrukturyzacji. Niejednolite egzekwowanie art. 101 i 102 TFUE oraz krajowych przepisów prawa konkurencji stosowanych równolegle z art. 101 i 102 TFUE prowadzi do utraty możliwości usuwania barier utrudniających wejście na rynek oraz ukształtowania bardziej otwartych i konkurencyjnych rynków na terytorium całej Unii Europejskiej, na których przedsiębiorstwa konkurują w oparciu o swoje osiągnięcia. Przedsiębiorstwa i konsumenci są szczególnie poszkodowani w tych państwach członkowskich, w których krajowe organy ochrony konkurencji są w mniejszym stopniu przygotowane do skutecznego egzekwowania reguł konkurencji. Przedsiębiorstwa nie mogą konkurować w oparciu o swoje osiągnięcia tam, gdzie praktyki antykonkurencyjne wymykają się sankcjom, na przykład dlatego, że nie można gromadzić dowodów praktyk antykonkurencyjnych lub przedsiębiorstwa naruszające prawo mogą unikać odpowiedzialności za uiszczanie grzywien. Te pierwsze są zatem zniechęcone do wchodzenia na takie rynki oraz korzystania z przysługujących im praw do podejmowania działalności i świadczenia usług lub dostarczania towarów. Konsumenci zamieszkali w państwach członkowskich, w których reguły są egzekwowane w mniejszym zakresie, nie mają możliwości skorzystać ze skutecznego egzekwowania reguł konkurencji. Niejednolite egzekwowanie art. 101 i 102 TFUE oraz krajowych przepisów w zakresie konkurencji stosowanych równolegle z art. 101 i 102 TFUE na terytorium całej Europy zakłóca tym samym konkurencję na rynku wewnętrznym i zagraża jego prawidłowemu funkcjonowaniu. | ||||||||||||||||||||||||
Uzasadnienie | |||||||||||||||||||||||||
Zamiarem sprawozdawczyni jest uczynienie tekstu bardziej zrozumiałym i zwięzłym. Przedsiębiorstwa mogą prowadzić działalność w więcej niż jednym państwie członkowskim UE, jednak inny wynik postępowania może zależeć również od ich siedziby, tj. właściwego krajowego organu ochrony konkurencji, który zajmuje się daną sprawą. | |||||||||||||||||||||||||
Poprawka 3 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 6 | |||||||||||||||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||||||||||||||
|
(6) Luki i ograniczenia w odniesieniu do narzędzi i gwarancji, jakie są do dyspozycji krajowych organów ochrony konkurencji, podważają ponadto system kompetencji równoległych w kontekście egzekwowania art. 101 i 102 TFUE, który jest zaprojektowany jako spójna całość mająca funkcjonować w oparciu o ścisłą współpracę w ramach europejskiej sieci konkurencji. System ten opiera się na tym, że organy mogą wzajemnie na sobie polegać, jeżeli chodzi o ustalanie faktów w imieniu drugiej strony. Jednak w sytuacji, gdy niektóre krajowe organy ochrony konkurencji nadal nie mają do dyspozycji odpowiednich narzędzi służących ustalaniu faktów, nie może on funkcjonować poprawnie. Krajowe organy ochrony konkurencji nie mogą oferować sobie wzajemnej pomocy w różnych istotnych kwestiach. Na przykład w większości państw członkowskich przedsiębiorstwa prowadzące działalność transgraniczną mogą unikać uiszczania grzywien dzięki temu, że nie mają siedziby prawnej na terytorium tych państw członkowskich, w których prowadzą działalność. Ogranicza to zachęty do zachowania zgodności z art.101 i 102 TFUE. Wynikające z tego nieskuteczne egzekwowanie prawa zakłóca konkurencję przedsiębiorstw przestrzegających prawa i podważa zaufanie konsumentów do rynku wewnętrznego, przede wszystkim w środowisku cyfrowym. |
(6) Luki i ograniczenia w odniesieniu do narzędzi i gwarancji, jakie są do dyspozycji krajowych organów ochrony konkurencji, podważają ponadto system kompetencji równoległych w kontekście egzekwowania art. 101 i 102 TFUE, który jest zaprojektowany jako spójna całość mająca funkcjonować w oparciu o ścisłą współpracę w ramach europejskiej sieci konkurencji. System ten opiera się na tym, że organy mogą wzajemnie na sobie polegać, jeżeli chodzi o ustalanie faktów na wniosek drugiej strony. Jednak w sytuacji, gdy niektóre krajowe organy ochrony konkurencji nadal nie mają do dyspozycji odpowiednich narzędzi służących ustalaniu faktów, nie może on funkcjonować poprawnie. Krajowe organy ochrony konkurencji nie mogą oferować sobie wzajemnej pomocy w różnych istotnych kwestiach. Na przykład w większości państw członkowskich przedsiębiorstwa prowadzące działalność transgraniczną mogą unikać uiszczania grzywien dzięki temu, że nie mają siedziby prawnej na terytorium tych państw członkowskich, w których prowadzą działalność. Ogranicza to zachęty do zachowania zgodności z art.101 i 102 TFUE. Wynikające z tego nieskuteczne egzekwowanie prawa zakłóca konkurencję przedsiębiorstw przestrzegających prawa i podważa zaufanie konsumentów do rynku wewnętrznego, przede wszystkim w środowisku cyfrowym. | ||||||||||||||||||||||||
Uzasadnienie | |||||||||||||||||||||||||
Zamiarem sprawozdawczyni jest zapewnienie spójności tekstu z definicjami pojęć „organ wnioskujący” i „organ współpracujący”. Krajowy organ ochrony konkurencji jednego państwa członkowskiego może ustalić fakty na wniosek krajowego organu ochrony konkurencji z innego państwa członkowskiego. | |||||||||||||||||||||||||
Poprawka 4 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 9 | |||||||||||||||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||||||||||||||
|
(9) Wprowadzenie minimalnych gwarancji w celu zapewnienia skutecznego stosowania art. 101 i 102 TFUE przez krajowe organy ochrony konkurencji odbywa się bez uszczerbku dla zdolności państw członkowskich do zachowania lub wprowadzenia szerszych gwarancji niezależności krajowych organów ochrony konkurencji i ich zasobów, jak również bardziej szczegółowych przepisów dotyczących kompetencji egzekucyjnych tych organów oraz ich kompetencji w zakresie nakładania grzywien. W szczególności państwa członkowskie mogą powierzać krajowym organom ochrony konkurencji dodatkowe uprawnienia, wychodzące poza podstawowy zestaw uprawnień przewidzianych w niniejszej dyrektywie, aby dodatkowo zwiększać ich skuteczność. |
(9) Wprowadzenie minimalnych gwarancji w celu zapewnienia jednolitego i skutecznego stosowania art. 101 i 102 TFUE przez krajowe organy ochrony konkurencji odbywa się bez uszczerbku dla zdolności państw członkowskich do zachowania lub wprowadzenia szerszych gwarancji niezależności krajowych organów ochrony konkurencji i ich zasobów, jak również bardziej szczegółowych przepisów dotyczących kompetencji egzekucyjnych tych organów oraz ich kompetencji w zakresie nakładania grzywien. W szczególności państwa członkowskie mogą powierzać krajowym organom ochrony konkurencji dodatkowe uprawnienia, wychodzące poza podstawowy zestaw uprawnień przewidzianych w niniejszej dyrektywie, aby dodatkowo zwiększać ich skuteczność. | ||||||||||||||||||||||||
Poprawka 5 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 10 | |||||||||||||||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||||||||||||||
|
(10) Z kolei szczegółowe zasady są konieczne w zakresie warunków łagodzenia kar nakładanych za utrzymywanie tajnych karteli. Przedsiębiorstwa będą ujawniać dane o tajnych kartelach, w których uczestniczyły, jedynie wówczas, gdy będą dysponować dostateczną pewnością prawa odnośnie do możliwości uzyskania zwolnienia z grzywien. Znaczące różnice między programami łagodzenia kar stosowanymi w państwach członkowskich doprowadziły do braku pewności prawa dla potencjalnych wnioskodawców o złagodzenie kary; może to osłabiać ich gotowość do wnioskowania o złagodzenie kary. Jeżeli państwa członkowskie mogłyby wdrażać lub stosować mniej lub bardziej rygorystyczne zasady łagodzenia kar w obszarze objętym niniejszą dyrektywą, nie tylko stałoby to w sprzeczności z celem, jakim jest utrzymanie zachęt dla wnioskodawców celem zapewnienia jak największej skuteczności egzekwowania reguł konkurencji w Unii, ale również zagrażałoby to zapewnieniu równych warunków działania dla przedsiębiorstw funkcjonujących na rynku wewnętrznym. Nie uniemożliwia to państwom członkowskim stosowania programów łagodzenia kar nie tylko w odniesieniu do tajnych karteli, ale również w przypadku innych naruszeń art. 101 i 102 TFUE oraz równoważnych przepisów krajowych. |
(10) Z kolei szczegółowe zasady są konieczne w zakresie warunków łagodzenia kar w przypadku ujawniania karteli. Przedsiębiorstwa będą ujawniać dane o kartelach, w których uczestniczyły, jedynie wówczas, gdy będą dysponować dostateczną pewnością prawa odnośnie do możliwości uzyskania zwolnienia z grzywien. Znaczące różnice między programami łagodzenia kar stosowanymi w państwach członkowskich doprowadziły do braku pewności prawa dla potencjalnych wnioskodawców o złagodzenie kary; może to osłabiać ich gotowość do wnioskowania o złagodzenie kary. Jeżeli państwa członkowskie mogłyby wdrażać lub stosować mniej lub bardziej rygorystyczne zasady łagodzenia kar w obszarze objętym niniejszą dyrektywą, nie tylko stałoby to w sprzeczności z celem, jakim jest utrzymanie zachęt dla wnioskodawców celem zapewnienia jak największej skuteczności egzekwowania reguł konkurencji w Unii, ale również zagrażałoby to zapewnieniu równych warunków działania dla przedsiębiorstw funkcjonujących na rynku wewnętrznym. Nie uniemożliwia to państwom członkowskim stosowania programów łagodzenia kar nie tylko w odniesieniu do karteli, ale również w przypadku innych naruszeń art. 101 i 102 TFUE oraz równoważnych przepisów krajowych. | ||||||||||||||||||||||||
Uzasadnienie | |||||||||||||||||||||||||
Złagodzenie kary przyznaje się w praktyce pierwszemu uczestnikowi kartelu, który ujawnia informacje o kartelu, a nie całemu kartelowi. Kartele są z definicji tajne, zatem sformułowanie „tajne kartele” stanowi redundantne połączenie wyrazowe w całym tekście. Skreślenie słowa „tajne” spowoduje, że tekst będzie spójny z terminologią stosowaną w dyrektywie 2014/104. Zob. również poprawkę 10. | |||||||||||||||||||||||||
Poprawka 6 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 14 | |||||||||||||||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||||||||||||||
|
(14) Należy wzmocnić niezależność krajowych organów ochrony konkurencji, aby zapewnić skuteczne i jednolite stosowanie art. 101 i 102 TFUE. W tym celu do krajowego prawa należy wprowadzić wyraźne przepisy gwarantujące, że krajowe organy ochrony konkurencji będą – podczas stosowania art. 101 i 102 TFUE – chronione przed ingerencją zewnętrzną lub naciskami politycznymi, które mogłyby zagrozić niezależności oceny analizowanych przez nie spraw. W tym celu należy z góry ustalić zasady dotyczące powodów odwołania członków organu decyzyjnego w krajowym organie ochrony konkurencji, aby uniknąć wszelkich uzasadnionych wątpliwości odnośnie do neutralności tego organu i jego odporności na czynniki zewnętrzne. |
(14) Należy wzmocnić niezależność krajowych organów ochrony konkurencji, aby zapewnić skuteczne i jednolite stosowanie art. 101 i 102 TFUE. W tym celu do krajowego prawa należy wprowadzić wyraźne przepisy gwarantujące, że krajowe organy ochrony konkurencji będą – podczas stosowania art. 101 i 102 TFUE – chronione przed ingerencją zewnętrzną lub naciskami politycznymi, które mogłyby zagrozić niezależności oceny analizowanych przez nie spraw. W tym celu należy z góry ustalić jasne i przejrzyste zasady i procedury dotyczące powołania oraz powodów odwołania członków organu decyzyjnego w krajowym organie ochrony konkurencji, aby uniknąć wszelkich uzasadnionych wątpliwości odnośnie do neutralności tego organu i jego odporności na czynniki zewnętrzne. | ||||||||||||||||||||||||
Uzasadnienie | |||||||||||||||||||||||||
Według sprawozdawczyni z uwagi na fakt, że wniosek zwiększy uprawnienia i kompetencje niektórych krajowych organów ochrony konkurencji, należy równolegle zwiększyć niezależność i wiedzę fachową ich pracowników. Przejrzyste powołania w oparciu o kwalifikacje oraz obiektywne kryteria odwoływania mogą wzmocnić niezależność decyzyjną i zwiększyć publiczne zaufanie do krajowych organów ochrony konkurencji. | |||||||||||||||||||||||||
Poprawka 7 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 15 | |||||||||||||||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||||||||||||||
|
(15) Dla zapewnienia niezależności krajowych organów ochrony konkurencji ich pracownicy oraz członkowie organu decyzyjnego powinni działać z zachowaniem integralności i odstępować od wszelkich czynności niezgodnych z wykonywaniem ich obowiązków. Konieczność zapobieżenia sytuacjom, w których niezależna ocena pracowników lub członków organu decyzyjnego byłaby zagrożona, wiąże się z tym, iż w okresie zatrudnienia i kadencji oraz w rozsądnym czasie po ich zakończeniu, nie powinni oni wykonywać żadnego zarobkowego lub niezarobkowego zatrudnienia związanego z tymi zadaniami. Ponadto oznacza to również, że w okresie zatrudnienia i kadencji nie powinni posiadać żadnych udziałów w jakichkolwiek przedsiębiorstwach lub organizacjach, które mają kontakty z krajowymi organami ochrony konkurencji, w zakresie, w jakim może to zagrozić ich niezależności. Pracownicy i członkowie organu decyzyjnego powinni zgłaszać wszelkie udziały i aktywa, które mogłyby być źródłem konfliktu interesów przy wykonywaniu ich obowiązków. Należy wymagać od nich, aby jeżeli podczas wykonywania swoich obowiązków są zmuszeni podjęć decyzję w sprawie, w której mają osobisty interes mogący zagrozić ich bezstronności, informowali organ decyzyjny, innych członków organu lub – w przypadku krajowych organów ochrony konkurencji, w których uprawnienia decyzyjne przysługują jedynie jednej osobie – ich organ mianujący. |
(15) Dla zapewnienia niezależności krajowych organów ochrony konkurencji ich pracownicy, członkowie organu decyzyjnego i członkowie kadry kierowniczej powinni działać z zachowaniem integralności i odstępować od wszelkich czynności niezgodnych z wykonywaniem ich obowiązków. Konieczność zapobieżenia sytuacjom, w których niezależna ocena pracowników, członków organu decyzyjnego i kadry kierowniczej krajowych organów ochrony konkurencji byłaby zagrożona, wiąże się z tym, iż w okresie zatrudnienia i kadencji oraz w rozsądnym czasie po ich zakończeniu, nie powinni oni wykonywać żadnego zarobkowego lub niezarobkowego zatrudnienia mogącego skutkować konfliktem interesów lub związanego w inny sposób z tymi zadaniami. Ponadto oznacza to również, że w okresie zatrudnienia i kadencji nie powinni posiadać żadnych udziałów w jakichkolwiek przedsiębiorstwach lub organizacjach, które mają kontakty z krajowymi organami ochrony konkurencji, w zakresie, w jakim może to zagrozić ich niezależności. Pracownicy, członkowie organu decyzyjnego i członkowie kadry kierowniczej krajowych organów ochrony konkurencji powinni zgłaszać wszelkie udziały i aktywa, które mogłyby być źródłem konfliktu interesów przy wykonywaniu ich obowiązków. W tym celu pracownicy, członkowie organu decyzyjnego oraz członkowie kadry kierowniczej krajowych organów ochrony konkurencji powinni składać coroczną deklarację zobowiązań i deklarację interesów, wskazujące bezpośrednie lub pośrednie interesy, które mogłyby zostać uznane za szkodzące ich niezależności i mogą wpływać na ich działania. Należy wymagać od nich, aby jeżeli podczas wykonywania swoich obowiązków są zmuszeni podjęć decyzję w sprawie, w której mają osobisty interes mogący zagrozić ich bezstronności, informowali organ decyzyjny, innych członków organu lub – w przypadku krajowych organów ochrony konkurencji, w których uprawnienia decyzyjne przysługują jedynie jednej osobie – ich organ mianujący. | ||||||||||||||||||||||||
Poprawka 8 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 18 a (nowy) | |||||||||||||||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||||||||||||||
|
|
(18a) Niezależność krajowych organów ochrony konkurencji zwiększy się, jeżeli będą mogły niezależnie administrować przyznanymi im środkami. Taka swoboda zarządzania przyznanymi środkami powinna być realizowana w ramach krajowych przepisów i procedur budżetowych. | ||||||||||||||||||||||||
Poprawka 9 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 21 | |||||||||||||||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||||||||||||||
|
(21) Uprawnienia dochodzeniowe krajowych administracyjnych organów ochrony konkurencji powinny być dostosowane do wyzwań związanych z egzekwowaniem w kontekście środowiska cyfrowego i powinny pozwalać krajowym organom ochrony konkurencji na pozyskiwanie wszystkich informacji w postaci cyfrowej, w tym danych uzyskanych z użyciem technik kryminalistycznych, dotyczących przedsiębiorstwa lub związku przedsiębiorstw będących przedmiotem środka dochodzeniowego, niezależnie od nośników, na jakim te informacje są przechowywane, takich jak komputery przenośne, telefony komórkowe i inne urządzenia przenośne. |
(21) Uprawnienia dochodzeniowe krajowych administracyjnych organów ochrony konkurencji powinny być dostosowane do wyzwań związanych z egzekwowaniem w kontekście środowiska cyfrowego i powinny pozwalać krajowym organom ochrony konkurencji na pozyskiwanie wszystkich informacji w postaci cyfrowej, w tym danych uzyskanych z użyciem technik kryminalistycznych, dotyczących przedsiębiorstwa lub związku przedsiębiorstw będących przedmiotem środka dochodzeniowego, niezależnie od nośników, na jakim te informacje są przechowywane, takich jak komputery przenośne, telefony komórkowe, inne urządzenia przenośne oraz chmura. | ||||||||||||||||||||||||
Poprawka 10 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – akapit 1 – punkt 9 | |||||||||||||||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||||||||||||||
|
9) „tajny kartel” oznacza porozumienie lub uzgodnioną praktykę co najmniej dwóch konkurentów zmierzające do koordynowania ich działań konkurencyjnych na rynku lub do wpływania na określone czynniki konkurencji przez stosowanie takich praktyk, jak: ustalanie cen zakupu lub sprzedaży lub innych warunków handlowych, przydział kwot produkcji lub sprzedaży, podział rynków wraz z ustalaniem ofert przetargowych, ograniczanie przywozu lub wywozu lub działania antykonkurencyjne przeciw innym konkurentom, które nie są w części lub w pełni znane nikomu poza ich uczestnikami; |
9) „kartel” oznacza porozumienie lub uzgodnione praktyki co najmniej dwóch konkurentów zmierzające do koordynowania działań konkurencyjnych na rynku lub do wpływania na określone czynniki konkurencji przez stosowanie takich praktyk, jak — choć niewyłącznie — ustalanie lub koordynowanie cen zakupu lub sprzedaży lub innych warunków handlowych, w tym odnośnie do praw własności intelektualnej, przydział kwot produkcji lub sprzedaży, podział rynków i klientów (wraz ze zmową przetargową), ograniczanie przywozu lub wywozu lub działania antykonkurencyjne podejmowane przeciwko innym konkurentom; | ||||||||||||||||||||||||
(Zmiany dokonane w definicji należałoby wprowadzić w całym tekście.) | |||||||||||||||||||||||||
Poprawka 11 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 3 – akapit 1 | |||||||||||||||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||||||||||||||
|
Wykonywanie uprawnień, o których mowa w niniejszej dyrektywie, przez krajowe organy ochrony konkurencji podlega odpowiednim zabezpieczeniom, w tym w odniesieniu do poszanowania praw przedsiębiorstw do obrony i prawa do skutecznego środka prawnego przed sądem, zgodnie z zasadami ogólnymi prawa Unii i Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej. |
Wykonywanie uprawnień, o których mowa w niniejszej dyrektywie, przez krajowe organy ochrony konkurencji podlega odpowiednim zabezpieczeniom, w tym w odniesieniu do poszanowania praw przedsiębiorstw do obrony, prawa do dobrej administracji, prawa do rzetelnego procesu sądowego i prawa do skutecznego środka prawnego przed sądem, zgodnie z zasadami ogólnymi prawa Unii i Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej. | ||||||||||||||||||||||||
Poprawka 12 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 – ustęp 2 – litera a | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
Poprawka 13 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 – ustęp 2 – litera b | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
Poprawka 14 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 – ustęp 2 – litera c | |||||||||||||||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||||||||||||||
|
c) pracownicy i członkowie organu decyzyjnego krajowych administracyjnych organów ochrony konkurencji powstrzymywali się od wszelkich działań, które są niezgodne z charakterem wykonywanych przez nich obowiązków oraz uprawnień w związku ze stosowaniem art. 101 i 102 TFUE; |
c) dyrektor, pracownicy oraz członkowie organu decyzyjnego i kadry zarządzającej krajowych administracyjnych organów ochrony konkurencji powstrzymywali się od wszelkich działań, które są niezgodne z charakterem wykonywanych przez nich obowiązków oraz uprawnień w związku ze stosowaniem art. 101 i 102 TFUE; oznacza to w szczególności, że w okresie zatrudnienia i w czasie ich kadencji nie mogą oni posiadać żadnych udziałów w jakichkolwiek przedsiębiorstwach lub organizacjach, które mają kontakty z krajowym organem ochrony konkurencji, w zakresie, w jakim udziały te mogą zagrozić ich niezależności; | ||||||||||||||||||||||||
Uzasadnienie | |||||||||||||||||||||||||
Celem sprawozdawczyni jest zwiększenie bezstronności pracowników i członków krajowych organów ochrony konkurencji. | |||||||||||||||||||||||||
Poprawka 15 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 – ustęp 2 – litera c a (nowa) | |||||||||||||||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||||||||||||||
|
|
ca) pracownicy, członkowie organu decyzyjnego i członkowie kadry kierowniczej krajowych organów ochrony konkurencji zgłaszali wszelkie udziały i aktywa, które mogłyby być źródłem konfliktu interesów przy wykonywaniu ich obowiązków; w tym celu pracownicy, członkowie organu decyzyjnego oraz członkowie kadry kierowniczej krajowych organów ochrony konkurencji składają coroczną deklarację zobowiązań i deklarację interesów, wskazujące bezpośrednie lub pośrednie interesy, które mogłyby zostać uznane za szkodzące ich niezależności i mogą wpływać na ich działania; | ||||||||||||||||||||||||
Uzasadnienie | |||||||||||||||||||||||||
Zamiarem sprawozdawczyni jest zwiększenie niezależności krajowych organów ochrony konkurencji od wpływów politycznych lub biznesowych. Podobne przepisy istnieją już w rozporządzeniach sektorowych, np. w odniesieniu do organów regulacyjnych w sektorze kolejowym (art. 55 dyrektywy 2012/34). | |||||||||||||||||||||||||
Poprawka 16 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 – ustęp 2 – litera d | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
Poprawka 17 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 – ustęp 2 – litera e a (nowa) | |||||||||||||||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||||||||||||||
|
|
ea) członkowie organu decyzyjnego krajowych administracyjnych organów ochrony konkurencji administracyjne byli wybierani i powoływani zgodnie z jasnymi i przejrzystymi zasadami i procedurami ustanowionymi z wyprzedzeniem; | ||||||||||||||||||||||||
Uzasadnienie | |||||||||||||||||||||||||
Zamiarem sprawozdawczyni jest zwiększenie niezależności krajowych organów ochrony konkurencji od wpływów politycznych lub biznesowych. Podobne przepisy istnieją już w rozporządzeniach sektorowych, np. w odniesieniu do organów regulacyjnych w sektorze kolejowym (art. 55 dyrektywy 2012/34). | |||||||||||||||||||||||||
Poprawka 18 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 5 – ustęp 1 | |||||||||||||||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||||||||||||||
|
1. Państwa członkowskie zapewniają krajowym organom ochrony konkurencji zasoby ludzkie, finansowe i techniczne niezbędne do skutecznego wykonywania ich obowiązków i uprawnień podczas stosowania art. 101 i 102 TFUE, jak określono w ust. 2. |
1. Państwa członkowskie zapewniają krajowym organom ochrony konkurencji zasoby ludzkie, finansowe i techniczne niezbędne do skutecznego i niezależnego wykonywania ich obowiązków i uprawnień podczas stosowania art. 101 i 102 TFUE, jak określono w ust. 2. | ||||||||||||||||||||||||
Poprawka 19 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 5 – ustęp 1 a (nowy) | |||||||||||||||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||||||||||||||
|
|
1a. Państwa członkowskie dopilnowują, by krajowe organy ochrony konkurencji dysponowały oddzielnymi środkami budżetowymi i mogły nimi niezależnie zarządzać w celu priorytetowego traktowania postępowań w konkretnych sprawach, przy jednoczesnym poszanowaniu krajowych przepisów budżetowych. | ||||||||||||||||||||||||
Uzasadnienie | |||||||||||||||||||||||||
Przyznanie krajowym organom ochrony konkurencji prawa do autonomicznego rozdzielania środków finansowych między różne sprawy pozwoli na elastyczność i niezależność w wyborze spraw, które zasługują na większą uwagę. Dla niektórych krajowych organów ochrony konkurencji mogłoby to oznaczać istotne zwiększenie niezależności. | |||||||||||||||||||||||||
Poprawka 20 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 6 – ustęp 1 – litera b | |||||||||||||||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||||||||||||||
|
b) sprawdzania ksiąg i innych rejestrów dotyczących spraw prowadzonych przez przedsiębiorstwo, bez względu na sposób ich przechowywania, w tym do wglądu do informacji, które są dostępne dla podmiotu podlegającego kontroli; |
b) sprawdzania ksiąg i innych rejestrów dotyczących spraw prowadzonych przez przedsiębiorstwo, bez względu na sposób ich przechowywania (laptopy, urządzenia przenośne i chmura), w tym do wglądu do informacji, które są dostępne dla podmiotu podlegającego kontroli; | ||||||||||||||||||||||||
Uzasadnienie | |||||||||||||||||||||||||
Zamiarem sprawozdawczyni jest dostosowanie wniosku do ery cyfrowej oraz zapewnienie krajowym organom ochrony konkurencji lepszego dostępu do odpowiednich mediów. Informacje na temat karteli są rzadko dokumentowane w formie pisemnej, lecz znajdują się raczej w korespondencji elektronicznej. | |||||||||||||||||||||||||
Poprawka 21 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 8 – akapit 1 | |||||||||||||||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||||||||||||||
|
Państwa członkowskie zapewniają krajowym administracyjnym organom ochrony konkurencji możliwość wezwania przedsiębiorstw i związków przedsiębiorstw, w drodze decyzji, do przekazania w określonym terminie wszelkich niezbędnych informacji na użytek stosowania art. 101 i 102 TFUE. Obowiązek ten obejmuje informacje, do których przedsiębiorstwa i związki przedsiębiorstw mają dostęp. |
Państwa członkowskie zapewniają krajowym administracyjnym organom ochrony konkurencji możliwość wezwania przedsiębiorstw i związków przedsiębiorstw do przekazania w określonym terminie wszelkich niezbędnych informacji na użytek stosowania art. 101 i 102 TFUE. Obowiązek ten obejmuje informacje, do których przedsiębiorstwa i związki przedsiębiorstw mają dostęp. | ||||||||||||||||||||||||
Uzasadnienie | |||||||||||||||||||||||||
Zamiarem sprawozdawczyni jest ułatwienie krajowym organom ochrony konkurencji odpowiedzi na wezwanie do udzielenia informacji, zapewnienie im większej elastyczności oraz przyspieszenie postępowania. | |||||||||||||||||||||||||
Poprawka 22 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 12 – ustęp 2 – litera d | |||||||||||||||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||||||||||||||
|
d) w odpowiedzi na wezwanie wystosowane w drodze decyzji, o którym mowa w art. 8, przedsiębiorstwa lub związki przedsiębiorstw dostarczą informacje nieprawdziwe, niepełne lub wprowadzające w błąd lub nie dostarczą informacji w wyznaczonym terminie; |
d) w odpowiedzi na wezwanie, o którym mowa w art. 8, przedsiębiorstwa lub związki przedsiębiorstw dostarczą informacje nieprawdziwe, niepełne lub wprowadzające w błąd lub nie dostarczą informacji w wyznaczonym terminie; | ||||||||||||||||||||||||
Uzasadnienie | |||||||||||||||||||||||||
Zamiarem sprawozdawczyni jest ułatwienie krajowym organom ochrony konkurencji odpowiedzi na wezwanie do udzielenia informacji, zapewnienie im większej elastyczności oraz przyspieszenie postępowania. | |||||||||||||||||||||||||
Poprawka 23 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 14 – ustęp 1 | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
Uzasadnienie | |||||||||||||||||||||||||
Środki określające maksymalne kary minimalne pojawiają się często w przepisach UE w obszarze sprawiedliwości i spraw wewnętrznych. Brzmienie powyższego ustępu stanowi odzwierciedlenie art. 5 decyzji ramowej Rady z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie zwalczania terroryzmu. | |||||||||||||||||||||||||
Poprawka 24 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 14 – ustęp 2 | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
Uzasadnienie | |||||||||||||||||||||||||
Środki określające maksymalne kary minimalne pojawiają się często w przepisach UE w obszarze sprawiedliwości i spraw wewnętrznych. Brzmienie powyższego ustępu stanowi odzwierciedlenie art. 5 decyzji ramowej Rady z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie zwalczania terroryzmu. | |||||||||||||||||||||||||
Poprawka 25 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 19 – akapit 1 | |||||||||||||||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||||||||||||||
|
Państwa członkowskie zapewniają, aby wnioskodawcy mogli ubiegać się o złagodzenie kar na piśmie i aby krajowe organy ochrony konkurencji dysponowały systemem, który umożliwi im przyjmowanie oświadczeń w ramach programu łagodzenia kar w formie ustnej lub w inny sposób, który nie prowadzi do przekazania dokumentów, informacji lub innych materiałów, które znajdują się w posiadaniu wnioskodawcy lub nad którymi sprawuje on pieczę lub kontrolę. |
Państwa członkowskie zapewniają, aby wnioskodawcy mogli ubiegać się o złagodzenie kar na piśmie i aby krajowe organy ochrony konkurencji dysponowały systemem, który umożliwi im przyjmowanie oświadczeń w ramach programu łagodzenia kar w formie ustnej lub w inny sposób, który nie prowadzi do przekazania dokumentów, informacji lub innych materiałów, które znajdują się w posiadaniu wnioskodawcy lub nad którymi sprawuje on pieczę lub kontrolę. Państwa członkowskie umożliwiają krajowym organom ochrony konkurencji przyjęcie pełnych wniosków o złagodzenie kary i wniosków skróconych w innym języku urzędowym w Unii, nie tylko w języku urzędowym lub językach urzędowych państwa członkowskiego danego krajowego organu ochrony konkurencji. | ||||||||||||||||||||||||
Uzasadnienie | |||||||||||||||||||||||||
Zamiarem sprawozdawczyni jest zapewnienie dodatkowej zachęty dla przedsiębiorstw do ubiegania się o złagodzenie kary w postaci ograniczenia kosztów tłumaczenia wniosków o złagodzenie kary tam, gdzie jest to możliwe. | |||||||||||||||||||||||||
Poprawka 26 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 21 – ustęp 1 | |||||||||||||||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||||||||||||||
|
1. Państwa członkowskie zapewniają, aby wnioskodawcy, którzy zwrócili się o złagodzenie kar, występując do Komisji o poświadczenie kolejności złożenia wniosku lub składając pełny wniosek w odniesieniu do domniemanego tajnego kartelu, mogli złożyć wniosek w formie uproszczonej w odniesieniu do tego samego kartelu do krajowych organów ochrony konkurencji, które wnioskodawcy uznają za odpowiednie do rozpatrzenia danej sprawy. |
1. Państwa członkowskie zapewniają, aby wnioskodawcy, którzy zwrócili się o złagodzenie kar, występując do Komisji o poświadczenie kolejności złożenia wniosku lub składając pełny wniosek w odniesieniu do domniemanego kartelu, mogli złożyć wniosek w formie uproszczonej w odniesieniu do tego samego kartelu do krajowych organów ochrony konkurencji, które wnioskodawcy uznają za odpowiednie do rozpatrzenia danej sprawy. | ||||||||||||||||||||||||
Poprawka 27 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 22 – akapit 1 | |||||||||||||||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||||||||||||||
|
Państwa członkowskie zapewniają, aby zatrudnieni aktualnie i byli pracownicy i dyrektorzy podmiotów, które zwracają się do organów ochrony konkurencji o zwolnienie z grzywien, byli chronieni przed wszelkimi sankcjami karnymi i administracyjnymi nakładanymi w postępowaniu sądowym innym niż karne za udział w tajnym kartelu, którego dotyczy wniosek, jeżeli ci pracownicy i dyrektorzy aktywnie współpracują z właściwymi organami ochrony konkurencji, a wniosek o zwolnienie z grzywny poprzedza wszczęcie postępowania karnego. |
Państwa członkowskie zapewniają, aby zatrudnieni aktualnie i byli pracownicy i dyrektorzy podmiotów, które zwracają się do organów ochrony konkurencji o zwolnienie z grzywien, byli chronieni przed wszelkimi sankcjami karnymi i administracyjnymi nakładanymi w postępowaniu sądowym innym niż karne za udział w tajnym kartelu, którego dotyczy wniosek, jeżeli ci pracownicy i dyrektorzy aktywnie współpracują z właściwymi organami ochrony konkurencji, a wniosek o zwolnienie z grzywny poprzedza moment, kiedy właściwe organy państw członkowskich powiadomiły pracowników i dyrektorów o postępowaniu karnym. | ||||||||||||||||||||||||
Uzasadnienie | |||||||||||||||||||||||||
Jeśli określone w dyrektywie przepisy dotyczące łagodzenia kar będą zbyt szerokie, może to wyeliminować odstraszający skutek kar. | |||||||||||||||||||||||||
Poprawka 28 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 25 – ustęp 5 | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
Poprawka 29 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 26 a (nowy) | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
Poprawka 30 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 27 – ustęp 2 a (nowy) | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
Poprawka 31 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 29 – ustęp 1 | |||||||||||||||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||||||||||||||
|
1. Informacje zgromadzone na podstawie przepisów, o których mowa w niniejszej dyrektywie, należy wykorzystywać jedynie do celów, w których je pozyskano. Nie należy ich wykorzystywać jako dowodów przy nakładaniu sankcji na osoby fizyczne. |
1. Informacje zgromadzone na podstawie przepisów, o których mowa w niniejszej dyrektywie, należy wykorzystywać jedynie do celów, w których je pozyskano. Nie należy ich wykorzystywać jako dowodów przy nakładaniu sankcji na osoby fizyczne. W przypadkach związanych z odpowiedzialnością karną osób fizycznych organy ochrony konkurencji mogą przekazać dane dotyczące danej sprawy do sądu lub prokuratury. | ||||||||||||||||||||||||
PROCEDURA W KOMISJI OPINIODAWCZEJ
|
Tytuł |
Wniosek dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej nadania organom ochrony konkurencji państw członkowskich uprawnień w celu zapewnienia skuteczniejszego egzekwowania reguł konkurencji i należytego funkcjonowania rynku wewnętrznego |
||||
|
Odsyłacze |
COM(2017)0142 – C8-0119/2017 – 2017/0063(COD) |
||||
|
Komisja przedmiotowo właściwa Data ogłoszenia na posiedzeniu |
ECON 26.4.2017 |
|
|
|
|
|
Opinia wydana przez Data ogłoszenia na posiedzeniu |
IMCO 26.4.2017 |
||||
|
Sprawozdawca(czyni) komisji opiniodawczej Data powołania |
Eva Maydell 25.4.2017 |
||||
|
Rozpatrzenie w komisji |
4.9.2017 |
11.10.2017 |
20.11.2017 |
|
|
|
Data przyjęcia |
21.11.2017 |
|
|
|
|
|
Wynik głosowania końcowego |
+: –: 0: |
34 0 1 |
|||
|
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego |
Pascal Arimont, Dita Charanzová, Carlos Coelho, Sergio Gaetano Cofferati, Lara Comi, Anna Maria Corazza Bildt, Daniel Dalton, Nicola Danti, Dennis de Jong, Maria Grapini, Sergio Gutiérrez Prieto, Liisa Jaakonsaari, Philippe Juvin, Antonio López-Istúriz White, Eva Maydell, Marlene Mizzi, Nosheena Mobarik, Virginie Rozière, Christel Schaldemose, Andreas Schwab, Olga Sehnalová, Jasenko Selimovic, Igor Šoltes, Ivan Štefanec, Catherine Stihler, Richard Sulík, Róża Gräfin von Thun und Hohenstein, Mylène Troszczynski, Mihai Ţurcanu, Anneleen Van Bossuyt, Marco Zullo |
||||
|
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego |
Kaja Kallas, Arndt Kohn |
||||
|
Zastępcy (art. 200 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego |
Heidi Hautala, Jaromír Štětina |
||||
GŁOSOWANIE KOŃCOWE W FORMIE GŁOSOWANIA IMIENNEGOW KOMISJI OPINIODAWCZEJ
|
34 |
+ |
|
|
ALDE ECR ENF GUE/NGL PPE
S&D
Verts/ALE |
Dita Charanzová, Kaja Kallas, Jasenko Selimovic Daniel Dalton, Nosheena Mobarik, Richard Sulík, Anneleen Van Bossuyt Mylène Troszczynski Dennis de Jong Pascal Arimont, Carlos Coelho, Lara Comi, Anna Maria Corazza Bildt, Philippe Juvin, Antonio López-Istúriz White, Eva Maydell, Andreas Schwab, Ivan Štefanec, Jaromír Štětina, Róża Gräfin von Thun und Hohenstein, Mihai Ţurcanu Sergio Gaetano Cofferati, Nicola Danti, Maria Grapini, Sergio Gutiérrez Prieto, Liisa Jaakonsaari, Arndt Kohn, Marlene Mizzi, Virginie Rozière, Christel Schaldemose, Olga Sehnalová, Catherine Stihler Heidi Hautala, Igor Šoltes |
|
|
0 |
- |
|
|
|
|
|
|
1 |
0 |
|
|
EFDD |
Marco Zullo |
|
Objaśnienie używanych znaków:
+ : za
- : przeciw
0 : wstrzymało się
PROCEDURA W KOMISJI PRZEDMIOTOWO WŁAŚCIWEJ
|
Tytuł |
Wniosek dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej nadania organom ochrony konkurencji państw członkowskich uprawnień w celu zapewnienia skuteczniejszego egzekwowania reguł konkurencji i należytego funkcjonowania rynku wewnętrznego |
||||
|
Odsyłacze |
COM(2017)0142 – C8-0119/2017 – 2017/0063(COD) |
||||
|
Data przedstawienia w PE |
23.3.2017 |
|
|
|
|
|
Komisja przedmiotowo właściwa Data ogłoszenia na posiedzeniu |
ECON 26.4.2017 |
|
|
|
|
|
Komisje wyznaczone do wydania opinii Data ogłoszenia na posiedzeniu |
ITRE 26.4.2017 |
IMCO 26.4.2017 |
JURI 26.4.2017 |
|
|
|
Opinia niewydana Data decyzji |
ITRE 25.4.2017 |
JURI 12.4.2017 |
|
|
|
|
Sprawozdawcy Data powołania |
Andreas Schwab 21.3.2017 |
|
|
|
|
|
Rozpatrzenie w komisji |
11.7.2017 |
9.10.2017 |
21.11.2017 |
|
|
|
Data przyjęcia |
27.2.2018 |
|
|
|
|
|
Wynik głosowania końcowego |
+: –: 0: |
48 5 1 |
|||
|
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego |
Burkhard Balz, Hugues Bayet, Pervenche Berès, Udo Bullmann, David Coburn, Esther de Lange, Markus Ferber, Jonás Fernández, Neena Gill, Roberto Gualtieri, Brian Hayes, Gunnar Hökmark, Danuta Maria Hübner, Cătălin Sorin Ivan, Petr Ježek, Wolf Klinz, Georgios Kyrtsos, Philippe Lamberts, Werner Langen, Bernd Lucke, Olle Ludvigsson, Gabriel Mato, Costas Mavrides, Bernard Monot, Caroline Nagtegaal, Luděk Niedermayer, Stanisław Ożóg, Dimitrios Papadimoulis, Dariusz Rosati, Pirkko Ruohonen-Lerner, Anne Sander, Alfred Sant, Molly Scott Cato, Pedro Silva Pereira, Theodor Dumitru Stolojan, Kay Swinburne, Tibor Szanyi, Ramon Tremosa i Balcells, Ernest Urtasun, Marco Valli, Tom Vandenkendelaere, Jakob von Weizsäcker |
||||
|
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego |
Enrique Calvet Chambon, Jan Keller, Verónica Lope Fontagné, Paloma López Bermejo, Thomas Mann, Michel Reimon, Andreas Schwab, Romana Tomc, Miguel Urbán Crespo, Roberts Zīle |
||||
|
Zastępcy (art. 200 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego |
Zbigniew Kuźmiuk, Edouard Martin |
||||
|
Data złożenia |
6.3.2018 |
||||
GŁOSOWANIE KOŃCOWE W FORMIE GŁOSOWANIA IMIENNEGO W KOMISJI PRZEDMIOTOWO WŁAŚCIWEJ
|
48 |
+ |
|
|
ALDE |
Enrique Calvet Chambon, Petr Ježek, Wolf Klinz, Caroline Nagtegaal, Ramon Tremosa i Balcells |
|
|
ECR |
Zbigniew Kuźmiuk, Bernd Lucke, Stanisław Ożóg, Pirkko Ruohonen-Lerner, Kay Swinburne, Roberts Zīle |
|
|
PPE |
Burkhard Balz, Markus Ferber, Brian Hayes, Gunnar Hökmark, Danuta Maria Hübner, Georgios Kyrtsos, Werner Langen, Verónica Lope Fontagné, Thomas Mann, Gabriel Mato, Luděk Niedermayer, Dariusz Rosati, Anne Sander, Andreas Schwab, Theodor Dumitru Stolojan, Romana Tomc, Tom Vandenkendelaere, Esther de Lange |
|
|
S&D |
Hugues Bayet, Pervenche Berès, Udo Bullmann, Jonás Fernández, Neena Gill, Roberto Gualtieri, Cătălin Sorin Ivan, Jan Keller, Olle Ludvigsson, Edouard Martin, Costas Mavrides, Alfred Sant, Pedro Silva Pereira, Tibor Szanyi, Jakob von Weizsäcker |
|
|
Verts/ALE |
Philippe Lamberts, Michel Reimon, Molly Scott Cato, Ernest Urtasun |
|
|
5 |
- |
|
|
EFDD |
David Coburn |
|
|
ENF |
Bernard Monot |
|
|
GUE/ NGL |
Paloma López Bermejo, Dimitrios Papadimoulis, Miguel Urbán Crespo |
|
|
1 |
0 |
|
|
EFDD |
Marco Valli |
|
Objaśnienie używanych znaków:
+ : za
- : przeciw
0 : wstrzymało się