Sprawozdanie - A8-0091/2019Sprawozdanie
A8-0091/2019
Parlament Europejski

SPRAWOZDANIE w sprawie sprawozdania Komisji za rok 2018 dotyczącego Turcji

26.2.2019 - (2018/2150(INI))

Komisja Spraw Zagranicznych
Sprawozdawczyni: Kati Piri


Procedura : 2018/2150(INI)
Przebieg prac nad dokumentem podczas sesji
Dokument w ramach procedury :  
A8-0091/2019
Teksty złożone :
A8-0091/2019
Debaty :
Głosowanie :
Teksty przyjęte :

PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie sprawozdania Komisji za rok 2018 dotyczącego Turcji

(2018/2150(INI))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje poprzednie rezolucje dotyczące Turcji, w szczególności rezolucje z dnia 24 listopada 2016 r. w sprawie stosunków UE–Turcja[1], z dnia 27 października 2016 r. w sprawie sytuacji dziennikarzy w Turcji[2] oraz z dnia 8 lutego 2018 r. w sprawie bieżącej sytuacji w zakresie praw człowieka w Turcji[3],

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 17 kwietnia 2018 r. do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów w sprawie polityki rozszerzenia UE w 2018 r. (COM(2018)0450), sprawozdanie dotyczące Turcji za 2018 r. (SWD(2018)0153) oraz poprawiony orientacyjny dokument strategiczny w sprawie Turcji (2014–2020) przyjęty w sierpniu 2018 r.,

–  uwzględniając konkluzje prezydencji z dnia 13 grudnia 2016 r. i konkluzje Rady z dnia 26 czerwca 2018 r. oraz wcześniejsze odnośne konkluzje Rady i Rady Europejskiej,

–  uwzględniając ramy negocjacyjne dla Turcji z dnia 3 października 2005 r. oraz fakt, że – podobnie jak w przypadku wszystkich krajów przystępujących – przystąpienie Turcji do UE jest uzależnione od pełnej zgodności z kryteriami kopenhaskimi,

–  uwzględniając decyzję Rady 2008/157/WE z dnia 18 lutego 2008 r. w sprawie zasad, priorytetów i warunków określonych w partnerstwie dla członkostwa zawartym z Republiką Turcji („partnerstwo dla członkostwa”)[4] oraz wcześniejsze decyzje Rady z lat 2001, 2003 i 2006 w sprawie partnerstwa dla członkostwa,

–  uwzględniając wspólne oświadczenie po szczycie UE–Turcja z dnia 29 listopada 2015 r. oraz plan działania UE–Turcja,

–  uwzględniając deklarację Wspólnoty Europejskiej i jej państw członkowskich z dnia 21 września 2005 r., która stanowi, że uznanie wszystkich państw członkowskich jest niezbędnym elementem negocjacji, a także uwzględniając konieczność pełnego wdrożenia przez Turcję protokołu dodatkowego do porozumienia z Ankary dotyczącego wszystkich państw członkowskich przez usunięcie wszystkich przeszkód w swobodnym przepływie towarów bez ograniczeń lub dyskryminacji,

–  uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 46 europejskiej konwencji praw człowieka, który stanowi, że umawiające się strony zobowiązują się do przestrzegania ostatecznych wyroków Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (ETPC) we wszystkich sprawach, w których są stronami, oraz zobowiązanie Turcji do wykonania wszystkich wyroków ETPC,

–  uwzględniając opublikowany przez Reporterów bez Granic światowy ranking wolności prasy z 2018 r., w którym na 180 krajów Turcja znalazła się na 157. miejscu,

–  uwzględniając rezolucję 1625(2008) Rady Europy w sprawie praw własności i dziedziczenia prawosławnej ludności greckiej i jej fundacji na wyspach Gökçeada (Imroz) i Bozca (Tenedos),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 listopada 2014 r. w sprawie działań Turcji powodujących napięcia w wyłącznej strefie ekonomicznej Cypru[5] oraz rezolucję z dnia 15 kwietnia 2015 r. w sprawie setnej rocznicy ludobójstwa Ormian[6],

–  uwzględniając opinie Komisji Weneckiej Rady Europy, w szczególności z dni 10–11 marca 2017 r. w sprawie zmian w konstytucji, które mają zostać poddane ogólnonarodowemu referendum, w sprawie środków przewidzianych w ostatnich nadzwyczajnych dekretach z mocą ustawy w odniesieniu do wolności mediów oraz obowiązków, kompetencji i funkcjonowania sądów w sprawach karnych, z dni 6–7 października 2017 r. w sprawie przepisów dekretu z mocą ustawy nr 674 dotyczących sprawowania demokracji lokalnej, z dni 9–10 grudnia 2016 r. w sprawie nadzwyczajnych dekretów z mocą ustawy nr 667–676 przyjętych po nieudanej próbie zamachu stanu w dniu 15 lipca 2016 r., a także z dni 14–15 października 2016 r. w sprawie zawieszenia art. 83 akapit drugi konstytucji dotyczącego nietykalności parlamentarzystów,

–  uwzględniając oświadczenie Komisarza Praw Człowieka Rady Europy z dnia 26 lipca 2016 r. w sprawie działań podjętych w okresie obowiązywania stanu wyjątkowego w Turcji,

–  uwzględniając ustalenia i wnioski misji monitorowania potrzeb OBWE/ODIHR dotyczące przedterminowych wyborów prezydenckich i parlamentarnych w dniu 24 czerwca 2018 r.,

–  uwzględniając rezolucję 2156 Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy (PACE) z dnia 25 kwietnia 2017 r. pt. „Funkcjonowanie instytucji demokratycznych w Turcji”, której konsekwencją jest wznowienie procedury monitorowania,

–  uwzględniając oświadczenie UE–Turcja z dnia 18 marca 2016 r.,

–  uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 2 marca 2017 r. w sprawie pierwszego sprawozdania rocznego w sprawie Instrumentu Pomocy dla Uchodźców w Turcji (COM(2017)0130), komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 marca 2018 r. w sprawie drugiego sprawozdania rocznego w sprawie Instrumentu Pomocy dla Uchodźców w Turcji (COM(2018)0091) oraz piąte sprawozdanie Komisji dla Parlamentu Europejskiego, Rady Europejskiej i Rady z dnia 2 marca 2017 r. z postępów w zakresie realizacji postanowień oświadczenia UE–Turcja (COM(2017)0204),

–  uwzględniając zalecenie Komisji z dnia 21 grudnia 2016 r. dotyczące decyzji Rady upoważniającej do otwarcia negocjacji z Turcją na temat porozumienia w sprawie rozszerzenia zakresu dwustronnych stosunków preferencyjnych w obszarze wymiany handlowej oraz modernizacji unii celnej, a także konkluzje Rady z dnia 26 czerwca 2018 r., w których stwierdzono, że nie przewiduje się dalszych działań na rzecz modernizacji unii celnej UE–Turcja,

–  uwzględniając sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego z dnia 14 marca 2018 r. pt. „Unijna pomoc przedakcesyjna dla Turcji – jak dotąd przyniosła jedynie ograniczone rezultaty”,

–  uwzględniając budżet na 2019 r., zgodnie z którym fundusze IPA II dla Turcji zostaną zmniejszone o 146,7 mln w związku z sytuacją w Turcji w odniesieniu do praw człowieka, demokracji i rządów prawa,

–  uwzględniając sprawozdanie Biura Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka z marca 2018 r. w sprawie wpływu stanu wyjątkowego na prawa człowieka w Turcji ze szczególnym uwzględnieniem sytuacji na południowym wschodzie kraju,

–  uwzględniając umowę o readmisji UE–Turcja,

–  uwzględniając art. 52 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A8-0091/2019),

A.  mając na uwadze, że po trzech latach zastoju w stosunkach międzyparlamentarnych w dniu 28 kwietnia 2018 r. odbyło się w Brukseli długo oczekiwane 77. posiedzenie wspólnej komisji parlamentarnej UE–Turcja;

B.  mając na uwadze, że według Biura Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR) w Turcji przebywa najwięcej uchodźców na świecie, a ponad 3 miliony z nich to zarejestrowani uchodźcy z Syrii, Iraku i Afganistanu;

C.  mając na uwadze, że poszanowanie rządów prawa i podstawowych wolności, w tym rozdziału władz, demokracji, wolności słowa, praw człowieka, praw mniejszości i wolności wyznania, wolności zrzeszania się i prawa do pokojowego protestu, a także walka z korupcją, rasizmem i dyskryminacją słabszych grup leżą u podstaw procesu negocjacji;

D.  mając na uwadze, że w listopadzie 2016 r. Parlament wezwał Komisję i państwa członkowskie do tymczasowego zamrożenia trwających negocjacji akcesyjnych z Turcją i zobowiązał się do rewizji swojego stanowiska po zniesieniu nieproporcjonalnych środków stosowanych w związku ze stanem wyjątkowym w Turcji;

E.  mając na uwadze, że w lipcu 2017 r. Parlament wezwał Komisję i państwa członkowskie, zgodnie z ramami negocjacyjnymi, do niezwłocznego formalnego zawieszenia negocjacji akcesyjnych z Turcją w przypadku wdrożenia bez zmian pakietu reform konstytucyjnych;

1.  odnotowuje, że stan wyjątkowy, który został wprowadzony po próbie zamachu stanu w 2016 r., był siedmiokrotnie przedłużany; przyjmuje z zadowoleniem podjętą w dniu 19 lipca 2018 r. decyzję o zniesieniu stanu wyjątkowego; ubolewa jednak, że nowe przepisy wprowadzone w lipcu 2018 r., a zwłaszcza ustawa nr 7145, zachowują wiele uprawnień przyznanych prezydentowi i władzy wykonawczej podczas stanu wyjątkowego i zasadniczo umożliwiają jego kontynuację, przy wszystkich wynikających z tego ograniczeniach dla podstawowych wolności i praw człowieka; podkreśla, że osłabia to wszelkie pozytywne skutki zniesienia stanu wyjątkowego; zauważa, że ​​przedłużający się stan wyjątkowy doprowadził do erozji praworządności i osłabienia praw człowieka w Turcji, co może mieć długotrwałe konsekwencje dla krajowych struktur instytucjonalnych i społeczno-gospodarczych; wyraża zaniepokojenie, że wiele procedur obowiązujących w czasie stanu wyjątkowego jest nadal stosowanych przez siły policyjne i lokalne administracje; jest równie zaniepokojony poważnym regresem w obszarze wolności słowa, wolności zgromadzeń, wolności zrzeszania się oraz praw procesowych i praw własności;

2.  jest głęboko zaniepokojony faktem, że ​​w ramach represji w następstwie próby zamachu stanu ponad 150 000 osób pozbawiono wolności, 78 000 aresztowano pod zarzutem terroryzmu, a ponad 50 000 osób wciąż przebywa w więzieniu, w większości mimo braku jednoznacznych dowodów; wyraża zaniepokojenie zbyt długim okresem tymczasowego aresztowania i postępowania sądowego, faktem, że w wielu przypadkach nie wydano jeszcze aktu oskarżenia, a także surowymi warunkami przetrzymywania; ponadto wyraża zaniepokojenie powszechną praktyką anulowania paszportów krewnych osób zatrzymanych i podejrzanych oraz podkreśla potrzebę rzetelnego postępowania sądowego i administracyjnych środków odwoławczych w przypadkach braku należytego uzasadnienia takiego anulowania; jest szczególnie zaniepokojony faktem, że takie aresztowania zdają się dotyczyć również uzasadnionych głosów sprzeciwu, w tym obrońców praw człowieka, dziennikarzy lub członków opozycji; wyraża głębokie zaniepokojenie doniesieniami na temat brutalnego traktowania i torturowania więźniów, zgłoszonymi przez kilka organizacji praw człowieka i Biuro Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka; jest głęboko zaniepokojony doniesieniami na temat powszechnego stosowania długoterminowego przetrzymywania w izolacji, będącego drugą karą dla zatrzymanych; ostrzega przed nadużywaniem środków antyterrorystycznych do uzasadnienia ograniczania praw człowieka; wzywa Turcję do przestrzegania zasady proporcjonalności przy podejmowaniu działań mających na celu zwalczanie terroryzmu, a także do dostosowania jej antyterrorystycznych przepisów do międzynarodowych standardów w zakresie praw człowieka;

3.  ubolewa z powodu działań podejmowanych przez rząd turecki wobec obywateli Turcji w państwach trzecich, w tym przypadków nękania i uprowadzeń oraz niejawnego nadzoru, a także z powodu infolinii, za których pośrednictwem zachęca się ludzi do donoszenia rządowi na innych obywateli; jest głęboko zaniepokojony nielegalnym uprowadzeniem i ekstradycją 101 obywateli tureckich, które zostały przeprowadzone w 18 krajach, co potwierdziły władze tureckie w swoim oświadczeniu z dnia 16 lipca 2018 r.; wzywa państwa członkowskie UE, by rozpatrywały wszelkie tureckie wnioski o ekstradycję w sposób przejrzysty oraz prowadziły postępowania sądowe w pełni zgodnie z międzynarodowymi standardami praw człowieka; przypomina, że nie można wykorzystywać nakazów aresztowania wydanych przez Interpol w odniesieniu do tureckich dysydentów, obrońców praw człowieka, dziennikarzy i osób krytykujących rząd, takich jak były finalista Nagrody im. Sacharowa Can Dündar;

4.  zauważa, że ​​od czasu ogłoszenia stanu wyjątkowego zwolniono ponad 152 000 urzędników służby cywilnej, w tym nauczycieli, lekarzy, nauczycieli akademickich (prowadzących działalność na rzecz pokoju), prawników, sędziów i prokuratorów; zwraca uwagę, że 125 000 osób skierowało wnioski do komisji śledczej ds. środków podjętych w stanie wyjątkowym, której zadaniem jest rozpatrzenie i rozstrzygnięcie w ciągu dwóch lat skarg na środki podjęte w związku ze stanem wyjątkowym i powiązanymi dekretami, przy czym 81 000 skarg wciąż czeka na rozpatrzenie; zwraca uwagę na bardzo niski odsetek (7 %) pozytywnie rozpatrzonych wniosków, skutkujących przywróceniem osób skarżących na zajmowane wcześniej stanowiska; jest zaniepokojony wąskim zakresem mandatu tej komisji, jej brakiem niezależności oraz faktem, że sprawy rozpatruje się wyłącznie na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, bez udziału osoby, której dana sprawa dotyczy; zauważa, że te zwolnienia z pracy wpłynęły bardzo dotkliwie na zainteresowane osoby i ich rodziny, w tym pod względem ekonomicznym, a także wywarły trwałe piętno społeczne i zawodowe; wzywa rząd turecki do zapewnienia, by wszystkie osoby miały prawo do rzetelnego procesu sądowego oraz do rozpatrzenia ich spraw zgodnie z międzynarodowymi standardami przez niezależny sąd, który może przyznać odszkodowanie za straty materialne i moralne spowodowane arbitralnym zwolnieniem z pracy; wzywa Turcję do zapewnienia operacyjnej, strukturalnej i finansowej niezależności Krajowej Instytucji ds. Praw Człowieka i Równości oraz instytucji Rzecznika Praw Obywatelskich w celu zagwarantowania ich zdolności do zapewnienia prawdziwego przeglądu i możliwości dochodzenia roszczeń;

5.  jest głęboko zaniepokojony doniesieniami na temat wykorzystywania Dyrekcji ds. Wyznaniowych (Diyanet) przez turecką agencję wywiadowczą do celów ścigania przywódców opozycji z ruchu Gülena lub innych przeciwników i wzywa instytucje bezpieczeństwa na szczeblu UE i państw członkowskich do zbadania tego poważnego naruszenia suwerenności i porządku publicznego;

6.  potępia wzmożony nadzór władzy wykonawczej i presję polityczną nad pracą sędziów i prokuratorów; podkreśla, że ​​konieczna jest gruntowna reforma władzy ustawodawczej i sądowniczej w Turcji, aby poprawić dostęp do wymiaru sprawiedliwości, zwiększyć jego skuteczność i zapewnić lepszą ochronę prawa do procesu sądowego w rozsądnym terminie; podkreśla, że ​​reformy te są również konieczne, jeżeli Turcja ma wypełnić swoje zobowiązania wynikające z międzynarodowego prawa dotyczącego praw człowieka; jest zaniepokojony, że zwolnienie ponad 4 000 sędziów i prokuratorów stanowi zagrożenie dla niezależności i bezstronności wymiaru sprawiedliwości; uważa również, że aresztowanie ponad 570 prawników stanowi przeszkodę dla prawa do obrony i naruszenie prawa do rzetelnego procesu sądowego; potępia również zatrzymanie i sądowe prześladowanie prawników zajmujących się prawami człowieka; wzywa grupę zadaniową ds. reform, by dokonała przeglądu strategii reformy sądownictwa i dostosowała ją do wymaganych standardów UE i Rady Europy; apeluje do Turcji, aby podczas całego procesu reform zapewniła udział wszystkich odpowiednich zainteresowanych stron, a zwłaszcza organizacji społeczeństwa obywatelskiego; wzywa Komisję, by monitorowała właściwe wykorzystywanie funduszy UE na szkolenia funkcjonariuszy wymiaru sprawiedliwości i organów ścigania, których nie można wykorzystywać do legitymizacji zachowań represyjnych;

7.  z zaniepokojeniem zauważa, że od wprowadzenia stanu wyjątkowego liczba wniosków o azyl składanych przez obywateli tureckich dramatycznie wzrosła, wskutek czego według Europejskiego Urzędu Wsparcia w dziedzinie Azylu Turcja zajmuje obecnie piąte miejsce pod względem liczby wniosków o azyl składanych w państwach członkowskich UE; podkreśla, że we wrześniu 2018 r. na decyzję w pierwszej instancji wciąż czekało ponad 16 000 wniosków;

8.  przypomina o znaczeniu wolności i niezależności mediów jako jednej z podstawowych wartości UE oraz fundamentu każdej demokracji; wyraża poważne zaniepokojenie nieproporcjonalnymi i arbitralnymi środkami ograniczającymi wolność wypowiedzi, wolność mediów i dostęp do informacji; potępia zamknięcie ponad 160 mediów, liczne przypadki aresztowania dziennikarzy i pracowników mediów w następstwie próby zamachu stanu, wydawanie bezpodstawnych i nieproporcjonalnych wyroków oraz zablokowanie ponad 114 000 stron internetowych w Turcji do ubiegłego roku, w tym Wikipedii; zwraca uwagę na ograniczenia praw dziennikarzy i obrońców praw człowieka pracujących nad kwestią kurdyjską; wzywa Turcję do pilnego zagwarantowania wolności mediów oraz natychmiastowego uwolnienia i uniewinnienia wszystkich bezprawnie przetrzymywanych dziennikarzy; wzywa władze tureckie do zademonstrowania zerowej tolerancji wobec wszelkich incydentów przemocy fizycznej i słownej lub gróźb kierowanych do dziennikarzy oraz do umożliwienia ponownego otwarcia mediów, które zostały arbitralnie zamknięte;

9.  wyraża głębokie zaniepokojenie kurczeniem się przestrzeni dla społeczeństwa obywatelskiego i propagowania podstawowych praw i wolności; podkreśla, że ​​w czasie stanu wyjątkowego aresztowano wielu aktywistów, w tym obrońców praw człowieka, a także regularnie zakazywano demonstracji; wzywa Turcję do uwolnienia wszystkich więzionych obrońców praw człowieka, dziennikarzy i innych osób przetrzymywanych pod bezpodstawnymi zarzutami oraz do wycofania tych zarzutów i umożliwienia im wykonywania ich pracy bez zagrożenia lub przeszkód we wszystkich okolicznościach; wzywa Turcję do ochrony podstawowych praw wszystkich obywateli, w tym mniejszości etnicznych, religijnych i seksualnych; przypomina, że tureckie ustawodawstwo dotyczące mowy nienawiści nie jest zgodne z orzecznictwem ETPC; wzywa turecki rząd i parlament do przyjęcia ustawy o przestępstwach z nienawiści, która może chronić wszystkich członków mniejszości przed fizycznymi i słownymi atakami oraz spełnia kryteria kopenhaskie dla krajów przystępujących w odniesieniu do poszanowania i ochrony mniejszości; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zwiększenia ochrony i wsparcia zagrożonych obrońców praw człowieka w Turcji, w tym za pomocą specjalnych dotacji;

10.  potępia arbitralne zatrzymanie Osmana Kavali, wybitnego i poważanego czołowego przedstawiciela społeczeństwa obywatelskiego w Turcji, który jest przetrzymywany bez aktu oskarżenia już od ponad roku; zobowiązuje się nadal bardzo uważnie śledzić jego sprawę i apeluje o jego natychmiastowe i bezwarunkowe uwolnienie; sprzeciwia się zatrzymaniu 13 pracowników akademickich i działaczy w dniu 16 listopada 2018 r. w związku ze sprawą Osmana Kavali; zauważa, że 12 z nich zostało zwolnionych po złożeniu zeznań, a jeden z nich wciąż jest przetrzymywany; apeluje o jego uwolnienie do czasu zakończenia postępowania oraz o zniesienie zakazu podróżowania nałożonego na pozostałe osoby;

11.  wyraża poważne zaniepokojenie brakiem poszanowania wolności wyznania, dyskryminacją mniejszości religijnych, w tym chrześcijan i alewitów, oraz przemocą na tle religijnym; podkreśla, że kościoły nadal borykają się z problemami dotyczącymi ustanawiania lub dalszego korzystania z miejsc kultu; wzywa władze tureckie do promowania pozytywnych i skutecznych reform w dziedzinie wolności myśli, sumienia i wyznania przez umożliwienie wspólnotom wyznaniowym uzyskiwania osobowości prawnej, zezwolenie organizacjom charytatywnym na wybieranie swoich organów zarządczych, eliminowanie wszelkich ograniczeń w kształceniu, mianowaniu i sukcesji kleru, dostosowanie się do odnośnych orzeczeń ETPC i zaleceń Komisji Weneckiej oraz likwidację wszelkich form dyskryminacji lub barier na tle religijnym; wzywa Turcję do poszanowania odrębnego charakteru i wagi Patriarchatu Ekumenicznego oraz uznania jego osobowości prawnej; podkreśla potrzebę ponownego otwarcia seminarium na wyspie Chalki oraz usunięcia wszelkich przeszkód w jego prawidłowym funkcjonowaniu; wzywa do opublikowania regulaminu wyborczego dla niemuzułmańskich fundacji; z zadowoleniem przyjmuje zwrot przez turecki rząd 50 aramejskich kościołów, klasztorów i cmentarzy w Mardinie i wzywa władze tureckie do zwrócenia odpowiednich gruntów ich prawowitym właścicielom; zwraca uwagę na wpływ środków bezpieczeństwa na ludność w Tur Abdin i wzywa Turcję do dalszego zapewnienia dostępu mieszkańców do edukacji, działalności gospodarczej i miejsc kultu religijnego; wzywa Turcję do dołożenia wszelkich starań, aby uniknąć zniszczenia aramejskiego dziedzictwa kulturowego wskutek trwających obecnie prac przygotowawczych nad projektem budowy tamy Ilisu; wzywa władze tureckie, by podjęły stanowcze działania w celu zwalczania wszelkich przejawów antysemityzmu w społeczeństwie;

12.  wyraża zaniepokojenie naruszeniami praw człowieka osób LGBTI, w szczególności powtarzającymi się zakazami organizowania marszów równości i wydarzeń związanych z LGBTI w całym kraju, które są nadal nakładane mimo zniesienia stanu wyjątkowego, i wzywa do zniesienia tych dyskryminujących zakazów; wzywa Turcję do podjęcia odpowiednich działań w celu zapobiegania mowie nienawiści lub przestępstwom z nienawiści przeciwko grupom znajdującym się w niekorzystnej sytuacji, takim jak Romowie oraz syryjscy uchodźcy i osoby ubiegające się o azyl, a także w celu karania takich przestępstw; apeluje o podejmowanie ciągłych wysiłków w celu poprawy ich sytuacji; wzywa Turcję do pełnego wdrożenia planu strategicznego dotyczącego integracji Romów na lata 2016–2021, ze szczególnym uwzględnieniem walki z antycyganizmem, do zagwarantowania Romom dostępu do przystępnego cenowo mieszkalnictwa wysokiej jakości i do edukacji oraz do podjęcia środków w celu zapobiegania przedwczesnemu kończeniu nauki, zwalczania segregacji oraz zwiększenia wskaźnika zatrudnienia wśród Romów; z zaniepokojeniem odnotowuje wzrost liczby tzw. zabójstw honorowych; wzywa Turcję do zharmonizowania krajowych przepisów z Konwencją Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (konwencją stambulską); wzywa Turcję do zapewnienia pełnej równości wszystkim obywatelom oraz do rozwiązania problemów, z jakimi zmagają się członkowie mniejszości, w szczególności w odniesieniu do edukacji i praw własności; przypomina znaczenie pełnego wdrożenia rezolucji Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy w sprawie wysp Imroz i Bozca oraz wzywa władze tureckie do wspierania repatriacji rodzin należących do mniejszości, które pragną powrócić na te wyspy; z zadowoleniem przyjmuje otwarcie szkoły dla mniejszości greckiej na wyspie Imroz, co jest pozytywnym krokiem;

13.  wzywa rząd Turcji do poszanowania i pełnego wdrożenia przyjętych zobowiązań prawnych w odniesieniu do ochrony dziedzictwa kulturowego oraz, w szczególności, do przeprowadzenia w dobrej wierze wspólnej inwentaryzacji greckiego, ormiańskiego, asyryjskiego i innego dziedzictwa kulturowego zniszczonego lub zrujnowanego w ubiegłym wieku; apeluje do Turcji o ratyfikowanie Konwencji UNESCO z 2005 r. w sprawie ochrony i promowania różnorodności form wyrazu kulturowego; wzywa Turcję do współpracy z odpowiednimi organizacjami międzynarodowymi, w szczególności z Radą Europy, w zakresie zapobiegania i przeciwdziałania nielegalnemu handlowi dziedzictwem kulturowym i jego celowemu niszczeniu;

14.  jest głęboko zaniepokojony sytuacją na południowym wschodzie Turcji i poważnymi zarzutami dotyczącymi naruszeń praw człowieka, nadużywania siły, stosowania tortur i poważnego ograniczania prawa do wolności opinii i wypowiedzi, a także politycznego uczestnictwa na południowym wschodzie, zwłaszcza od czasu załamania się starań o rozwiązanie kwestii kurdyjskiej w 2015 r., co udokumentowało Biuro Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka i obrońcy praw człowieka w Turcji; ponownie stanowczo potępia powrót do stosowania przemocy przez Partię Pracujących Kurdystanu (PKK), która od 2002 r. znajduje się na unijnej liście organizacji terrorystycznych; podkreśla pilną potrzebę wznowienia wiarygodnego procesu politycznego prowadzącego do pokojowego rozwiązania kwestii kurdyjskiej; wzywa Turcję do niezwłocznego zbadania wszystkich poważnych zarzutów dotyczących naruszeń praw człowieka i zabójstw oraz do umożliwienia międzynarodowym obserwatorom przeprowadzenia niezależnej kontroli; jest zaniepokojony niszczeniem miejsc dziedzictwa historycznego na południowym wschodzie, w tym starożytnej dzielnicy Sur w Diyarbakir, która została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO, gdyż akty takie zagrażają zachowaniu kurdyjskiej tożsamości i kultury w Turcji;

15.  zauważa z niepokojem, że w czasie stanu wyjątkowego zdymisjonowano lub aresztowano bardzo wielu burmistrzów i zastępców burmistrzów na południowym wschodzie Turcji, a rząd mianował na ich miejsce powierników; podkreśla, że w rezultacie duża część mieszkańców Turcji nie była reprezentowana przez osoby wybrane w sposób demokratyczny na szczeblu lokalnym; uważa, że wybory samorządowe w marcu 2019 r. muszą stanowić ważną okazję do pełnego przywrócenia zasady bezpośredniego mandatu demokratycznego;

16.  zauważa z zaniepokojeniem, że​stan wyjątkowy, a także przepisy wydane w ramach pakietu reformy konstytucyjnej jeszcze bardziej ograniczyły zdolność Wielkiego Zgromadzenia Narodowego do wypełniania podstawowej funkcji, jaką jest kontrola demokratyczna i rozliczalność; odnotowuje z wielkim zaniepokojeniem aresztowanie dwóch członków Republikańskiej Partii Ludowej (CHP), a także sposób, w jaki szczególnie wyraźnie marginalizuje się Ludową Partię Demokratyczną (HDP), której licznych posłów aresztowano pod zarzutem rzekomego popierania przez nich działalności terrorystycznej; apeluje o uwolnienie wszystkich członków Wielkiego Zgromadzenia Narodowego przetrzymywanych na podstawie przemówień i działań mających miejsce w ramach ich działalności parlamentarnej; podkreśla, że Wielkie Zgromadzenie Narodowe powinno być centralną instytucją demokracji tureckiej i jednakowo reprezentować wszystkich obywateli; wyraża ubolewanie w związku z wysokim progiem wyborczym, który ogranicza możliwości prawdziwej reprezentacji demokratycznej i nie odzwierciedla pluralistycznego społeczeństwa Turcji;

17.  potępia przedłużający się areszt Selahattina Demirtaşa, przywódcy opozycji i kandydata na prezydenta; z zadowoleniem przyjmuje orzeczenie ETPC w jego sprawie, w którym wzywa się władze tureckie do natychmiastowego uwolnienia go; podkreśla, że ETPC orzekł ponadto, iż zatrzymanie S. Demirtaşa służyło ukrytemu celowi, jakim było stłumienie pluralizmu i ograniczenie swobody debaty politycznej; postępia stanowisko władz tureckich wyrażające sprzeciw wobec tego orzeczenia; oczekuje, że Komisja i państwa członkowskie będą bardzo uważnie śledzić tę sprawę oraz apeluje o natychmiastowe i bezwarunkowe uwolnienie S. Demirtaşa;

18.  wzywa UE i jej państwa członkowskie, by zwiększyły ochronę i wsparcie na rzecz zagrożonych obrońców praw człowieka w Turcji, w tym za pomocą specjalnych dotacji, oraz by zapewniły pełne wdrożenie wytycznych UE w sprawie obrońców praw człowieka przez delegaturę Unii oraz przez ambasady i konsulaty państw członkowskich;

19.  podkreśla znaczenie walki z korupcją i zwraca uwagę na wnioski zawarte w sprawozdaniu dotyczącym Turcji za rok 2018, zgodnie z którymi korupcja nadal występuje w wielu dziedzinach i ciągle stanowi poważny problem; jest zaniepokojony, że osiągnięcia w zakresie prowadzenia dochodzeń, ścigania przestępstw oraz wydawania wyroków skazujących w sprawach dotyczących korupcji, szczególnie korupcji na wysokim szczeblu, są niewielkie;

20.  przypomina, że Komisja Wenecka oceniła nowelizację konstytucji w związku z wprowadzeniem systemu prezydenckiego jako niezapewniającą dostatecznych środków kontroli i równowagi, a także zagrażającą rozdziałowi władzy wykonawczej i sądowniczej; przypomina ponadto, że Parlament Europejski wezwał rząd Turcji do wdrożenia zmian i reform konstytucyjnych i sądowych we współpracy z Komisją Wenecką, natomiast w zeszłym roku wezwał również do oficjalnego zawieszenia negocjacji akcesyjnych w przypadku niezmienionej reformy konstytucyjnej z uwagi na niezgodność z kryteriami kopenhaskimi;

21.  wobec informacji przytoczonych powyżej zaleca Komisji i Radzie Unii Europejskiej formalne zawieszenie negocjacji akcesyjnych z Turcją, zgodnie z ramami negocjacyjnymi; pozostaje jednak zaangażowany w demokratyczny i polityczny dialog z Turcją; zwraca się do Komisji o przeznaczenie środków przyznanych obecnie w ramach instrumentu IPA II i przyszłego IPA III na wspieranie społeczeństwa obywatelskiego w Turcji, obrońców praw człowieka i dziennikarzy za pośrednictwem specjalnej puli zarządzanej bezpośrednio przez UE, a także na zwiększanie możliwości nawiązywania kontaktów międzyludzkich, dialogu naukowego, dostępu do europejskich uniwersytetów dla tureckich studentów i dostępu do platform medialnych dla dziennikarzy z myślą o ochronie i promowaniu zasad i wartości demokratycznych, praw człowieka i praworządności; bez uszczerbku dla art. 49 Traktatu o Unii Europejskiej oczekuje ponownego zdefiniowania stosunków między Turcją a UE w rozumieniu skutecznego partnerstwa; podkreśla, że stosunki polityczne między UE a Turcją powinny się opierać na warunkach dotyczących poszanowania demokracji, praworządności i praw podstawowych;

22.  zauważa, że​chociaż proces przystąpienia do UE był początkowo silną motywacją do reform w Turcji, w ostatnich kilku latach nastąpił poważny regres w zakresie praworządności i praw człowieka; przypomina, że Parlament wielokrotnie wzywał do otwarcia rozdziału 23 dotyczącego sądownictwa i praw podstawowych oraz rozdziału 24 dotyczącego sprawiedliwości, wolności i bezpieczeństwa w czasie, kiedy rząd turecki zobowiązał się przeprowadzić poważne reformy; wyraża głębokie ubolewanie, że z uwagi na ciągłą blokadę ze strony Rady nie można było w pełni wykorzystać instrumentów akcesyjnych;

23.  podkreśla, że modernizacja unii celnej dodatkowo wzmocniłaby i tak już silne więzy między Turcją a Unią Europejską i sprawiła, że Turcja pozostałaby gospodarczo silnie związana z UE; uważa, że należy pozostawić możliwość modernizacji i usprawnienia unii celnej z 1995 r. między UE a Turcją, aby uwzględnić w niej odpowiednie obszary, takie jak rolnictwo, usługi i zamówienia publiczne, których obecnie unia celna nie obejmuje; przypomina, że Turcja jest piątym co do wielkości partnerem handlowym UE, natomiast UE – największym partnerem Turcji, a także że dwie trzecie bezpośrednich inwestycji zagranicznych w Turcji pochodzi z państw członkowskich UE, a Turcja jest ważnym rynkiem rozwoju dla UE; uważa, że usprawnienie unii celnej stanowiłoby cenną szansę na demokratyczną warunkowość, przyniosłoby korzystny efekt dźwigni i dałoby możliwość opracowania planu działania, w ramach którego ulepszenie unii celnej szłoby w parze z konkretnymi postępami Turcji w zakresie demokratycznych reform w dziedzinie demokracji, praw człowieka, podstawowych wolności i praworządności, co umożliwiłoby powstanie rzeczywiście otwartej przestrzeni dla społeczeństwa obywatelskiego i pluralizmu; uważa ponadto, że usprawnienie unii celnej stanowiłoby ważną okazję do dialogu politycznego na temat rozwoju zrównoważonego pod względem społecznym i środowiskowym, zmiany klimatu oraz praw pracowniczych w Turcji; wzywa Komisję do rozpoczęcia prac przygotowawczych w celu usprawnienia unii celnej, gdy tylko rząd Turcji wyrazi gotowość do przeprowadzenia gruntownych reform; zwraca się do Komisji, aby w zmodernizowanej unii celnej przewidziano klauzulę dotyczącą praw człowieka i podstawowych wolności, która uczyni prawa człowieka i podstawowe wolności zasadniczym warunkiem; przypomina, że obecna unia celna nie będzie w pełni wykorzystywać swego potencjału, dopóki Turcja nie wdroży całkowicie protokołu dodatkowego w odniesieniu do wszystkich państw członkowskich;

24.  zaznacza, że wolność związków zawodowych i dialog społeczny mają kluczowe znaczenie dla rozwoju pluralistycznego społeczeństwa; ubolewa z powodu niedociągnięć legislacyjnych w obszarze praw pracowniczych i praw związków zawodowych oraz podkreśla, że prawo organizowania się, prawo do rokowań zbiorowych i prawo do strajku są podstawowymi prawami pracowników; wyraża głębokie ubolewanie, że członkostwo w związku zawodowym często uważa się w sądzie za dowód w postępowaniu karnym; uważa, że takie stanowisko może dodatkowo zagrażać statusowi związków zawodowych w kraju; jest poważnie zaniepokojony warunkami pracy pracowników na budowie nowego portu lotniczego w Stambule, ponieważ od czasu rozpoczęcia budowy w maju 2015 r. w wypadkach przy pracy zginęło już podobno 38 pracowników, a 31 osób, w tym przywódca związków zawodowych, przebywa obecnie w więzieniu z powodu protestów przeciwko złym warunkom pracy oraz niskim i nieregularnie wypłacanym wynagrodzeniom; wzywa władze tureckie do ścisłego konsultowania się z odpowiednimi związkami zawodowymi w kwestii niezbędnych zabezpieczeń dla pracowników w miejscu pracy, przeprowadzenia dokładnego śledztwa w sprawie śmierci i obrażeń, jakie miały miejsce, oraz umożliwienia związkom zawodowym pełnego dostępu do pracowników, z którymi chcą się skontaktować; wyraża zaniepokojenie kwestią pracy dzieci, zwłaszcza w takich sektorach jak rolnictwo i praca sezonowa; zwraca uwagę na wysiłki rządu tureckiego, który dąży do tego, by osoby objęte ochroną tymczasową miały prawo do pracy w Turcji za odpowiednim pozwoleniem; zauważa, że Syryjczykom wydano ponad 20 tys. pozwoleń na pracę oraz że w pozwoleniach tych określono pewne warunki dotyczące płacy minimalnej i zabezpieczenia społecznego; zwraca uwagę, że pomimo tych wysiłków wielu Syryjczyków nadal pracuje bez pozwolenia w różnych sektorach w wielu prowincjach Turcji; podkreśla, że język w dalszym ciągu stanowi jedną z najpoważniejszych barier dla syryjskich pracowników;

25.  wzywa rząd turecki, by zrewidował swe plany budowy elektrowni jądrowej w Akkuyu; apeluje do Turcji o przestrzeganie konwencji z Espoo; zwraca się do rządu tureckiego o współpracę z rządami państw sąsiadujących z Turcją, takimi jak rząd Grecji i Cypru, w związku ze wszelkimi dalszymi działaniami dotyczącymi projektu Akkuyu lub co najmniej o przeprowadzenie konsultacji z tymi rządami;

26.  zauważa, że liberalizacja reżimu wizowego ma ogromne znaczenie dla obywateli tureckich, w szczególności dla studentów, pracowników naukowych, przedstawicieli biznesu i osób, które mają krewnych w państwach członkowskich UE; zachęca rząd turecki do pełnego przestrzegania 72 kryteriów określonych w planie działania na rzecz liberalizacji reżimu wizowego; podkreśla, że zmiana tureckiego ustawodawstwa antyterrorystycznego jest kluczowym warunkiem zapewnienia podstawowych praw i wolności; zachęca Turcję do podjęcia niezbędnych wysiłków w celu osiągnięcia pozostałych wskaźników; podkreśla, że liberalizacja reżimu wizowego będzie możliwa po całkowitym, rzeczywistym i niedyskryminacyjnym spełnieniu wszystkich kryteriów;

27.  przypomina ważną rolę, jaką Turcja odgrywa w reagowaniu na kryzys migracyjny w związku z wojną w Syrii; uważa, że Turcja i jej ludność wykazały się ogromną gościnnością, oferując schronienie ponad 3,5 mln syryjskich uchodźców; podkreśla, że w Turcji przebywa ok. 1 mln syryjskich dzieci w wieku szkolnym, spośród których 60% jest zapisanych do tureckich szkół; przyjmuje do wiadomości oświadczenie UE–Turcja z 18 marca 2016 r.; wzywa Turcję do przestrzegania zasady non‑refoulement; ubolewa, że w ramach programu IPA na lata 2011–2012 UE sfinansowała zakup opancerzonych pojazdów rozpoznawczych Cobra II oraz wzywa Komisję do ścisłego monitorowania wykorzystania sprzętu finansowanego lub współfinansowanego w ramach programów UE i skutecznego wdrażania zasady non‑refoulement, zwłaszcza na granicy syryjskiej; wzywa UE i jej państwa członkowskie do dotrzymywania obietnic dotyczących przesiedleń na dużą skalę oraz do zapewnienia odpowiednich środków finansowych na długoterminowe wsparcie syryjskich uchodźców w Turcji; zwraca uwagę na sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego z 2018 r., w którym wezwano do poprawy skuteczności i przejrzystości w odniesieniu do przydziału i dystrybucji środków finansowych; zwraca uwagę na rosnącą niepewność syryjskich uchodźców co do ich tymczasowej ochrony w Turcji w przyszłości oraz zwraca się do Turcji o zastanowienie się nad strategiami gwarantującymi większą spójność społeczną na obszarach, na których znajdują się duże społeczności syryjskich uchodźców, a także strategiami umożliwiającymi długofalową społeczno‑gospodarczą i kulturową integrację oraz odpowiedni i rzeczywisty dostęp do kształcenia i szkolenia zawodowego; apeluje do Komisji o czujność oraz o zadbanie o to, by wszędzie tam, gdzie wydaje się środki finansowe UE, należycie przestrzegano praw uchodźców oraz zapobiegano pracy dzieci, ich seksualnemu wykorzystywaniu oraz innym naruszeniom praw człowieka;

28.  zwraca uwagę, jak ważne zarówno dla UE i jej państw członkowskich, jak i dla Turcji jest utrzymywanie intensywnego dialogu i ścisłej współpracy w zakresie polityki zagranicznej i kwestii dotyczących bezpieczeństwa; zachęca do współpracy i dalszego dostosowania w odniesieniu do kwestii dotyczących spraw zagranicznych, obronności i bezpieczeństwa, w tym zwalczania terroryzmu; przypomina, że Turcja jest również od dawna członkiem sojuszu NATO oraz leży w miejscu mającym kluczowe znaczenie geostrategiczne dla zapewnienia bezpieczeństwa w regionie i w Europie; zauważa, że UE i Turcja kontynuują współpracę w kwestiach mających strategiczne znaczenie (wojskowe) w ramach struktur NATO; wobec tego wzywa Turcję do wznowienia współpracy z członkami UE będącymi również członkami NATO w ramach programu współpracy NATO z państwami spoza UE;

29.  wyraża uznanie dla Turcji za negocjacje dotyczące porozumienia w sprawie Idlibu; wyraża ubolewanie, że wspierane przez Turcję ugrupowania zbrojne w obrębie Wolnej Armii Syrii rzekomo zajęły, zrabowały i zniszczyły własność kurdyjskiej ludności cywilnej w enklawie Afrin w północnej Syrii; domaga się od Turcji i ugrupowań Wolnej Armii Syrii w Afrinie rekompensaty dla wysiedlonych mieszkańców, których mienie skonfiskowano, zniszczono lub zrabowano, oraz zaprzestania ciągłego pozbawiania mieszkańców ich mienia; wyraża zaniepokojenie doniesieniami o licznych naruszeniach, do jakich dochodzi w Afrinie głównie z rąk syryjskich grup zbrojnych, wyposażonych i uzbrojonych przez Turcję, oraz samych tureckich sił zbrojnych, które rzekomo przejęły szereg szkół i zakłóciły edukację dzieci; wyraża zaniepokojenie, że Turcja dąży również do zmiany równowagi demograficznej w kantonie Afrin poprzez ponowne osiedlanie syryjsko‑arabskich uchodźców sunnickich z Turcji w regionie zamieszkałym przez Kurdów; zwraca się do rządu Turcji o wycofanie zarzutów wobec wszystkich obywateli, którzy krytykowali działania wojskowe Turcji w Syrii, a tym samym o poszanowanie prawa do swobody wypowiedzi;

30.  przypomina o znaczeniu dobrosąsiedzkich stosunków; w związku z tym wzywa Turcję, aby dołożyła większych starań w celu rozwiązania nierozstrzygniętych kwestii dwustronnych, w tym dotyczących nieuregulowanych zobowiązań prawnych i sporów z bezpośrednimi sąsiadami o granice lądowe i morskie oraz przestrzeń powietrzną, zgodnie z postanowieniami karty ONZ i z prawem międzynarodowym; ponownie wzywa rząd turecki do podpisania i ratyfikacji Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza (UNCLOS); nalega, aby rząd turecki zaprzestał regularnego naruszania greckiej przestrzeni powietrznej i wód terytorialnych oraz w pełni przestrzegał integralności terytorialnej i suwerenności wszystkich swoich sąsiadów; wyraża ubolewanie, że deklaracja casus belli wydana przez Wielkie Zgromadzenie Narodowe Turcji przeciwko Grecji nie została jeszcze wycofana;

31.  z zadowoleniem przyjmuje wysiłki podejmowane w imieniu sekretarza generalnego ONZ na rzecz wznowienia negocjacji w sprawie zjednoczenia Cypru; ponownie wyraża poparcie dla uczciwego, kompleksowego i trwałego porozumienia w oparciu o koncepcję federacji złożonej z dwóch społeczności i dwóch stref o jednej międzynarodowej osobowości prawnej, niepodzielnej suwerenności, jednym obywatelstwie i takim samym znaczeniu politycznym, zgodnie z odpowiednimi rezolucjami Rady Bezpieczeństwa ONZ, prawem międzynarodowym i dorobkiem prawnym UE oraz na podstawie przestrzegania zasad, na których opiera się Unia; zwraca uwagę na ramy zaproponowane przez sekretarza generalnego ONZ i jego apel o wznowienie negocjacji w oparciu o porozumienia osiągnięte już w 2017 r. w procesie Crans‑Montana; apeluje do UE i jej państw członkowskich o odgrywanie aktywniejszej roli w staraniach o pomyślne zakończenie negocjacji; ponownie apeluje do wszystkich zainteresowanych stron, w szczególności do Turcji, o zaangażowanie się na rzecz kompleksowego porozumienia oraz o wniesienie doń konstruktywnego wkładu; apeluje do Turcji o rozpoczęcie wycofywania swoich wojsk z Cypru, przekazanie ONZ kontroli nad zamkniętym dystryktem Famagusty, zgodnie z rezolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 550, a także o powstrzymanie się od działań zmieniających równowagę demograficzną na wyspie, prowadzonych w ramach polityki nielegalnego osiedlania; podkreśla potrzebę wdrożenia dorobku prawnego UE na całej wyspie; potwierdza w tym względzie prowadzenie prac doraźnego komitetu służącego obydwu społecznościom w sprawie przygotowań związanych z przystąpieniem do UE; zobowiązuje się do zacieśnienia współpracy ze społecznością Turków cypryjskich w ramach przygotowań do pełnej integracji z UE po rozwiązaniu problemu cypryjskiego i wzywa Komisję do podejmowania podobnych kroków; wyraża uznanie dla ważnych prac Komisji ds. Osób Zaginionych obydwu społeczności, która zajmuje się sprawami zaginionych tureckich i greckich Cypryjczyków, oraz wyraża uznanie w związku z faktem, że uzyskano lepszy dostęp do wszystkich odpowiednich miejsc, w tym terenów wojskowych; wzywa Turcję do wspierania Komisji ds. Osób Zaginionych poprzez przekazywanie jej informacji z archiwów wojskowych; uznaje prawo Republiki Cypryjskiej do zawierania umów dwustronnych dotyczących jej wyłącznej strefy ekonomicznej; ponawia apel do Turcji o pełne poszanowanie suwerennych praw wszystkich państw członkowskich, w tym praw dotyczących poszukiwania i eksploatacji zasobów naturalnych, zgodnie z dorobkiem prawnym UE i z prawem międzynarodowym; wzywa Turcję do zaangażowania się w pokojowe rozwiązywanie sporów oraz do powstrzymania się od wszelkich gróźb lub działań, które mogą mieć negatywny wpływ na stosunki dobrosąsiedzkie;

32.  wzywa Turcję i Armenię do kontynuowania działań mających na celu normalizację wzajemnych stosunków; podkreśla, że otwarcie granicy turecko‑armeńskiej może się przyczynić do poprawy stosunków, co w szczególnym stopniu dotyczy współpracy transgranicznej i integracji gospodarczej;

33.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, państwom członkowskim, rządowi Turcji i Wielkiemu Zgromadzeniu Narodowemu Turcji, a także zwraca się o przetłumaczenie przedmiotowego sprawozdania na język turecki.

INFORMACJE O PRZYJĘCIU PRZEZ KOMISJĘ PRZEDMIOTOWO WŁAŚCIWĄ

Data przyjęcia

20.2.2019

 

 

 

Wynik głosowania końcowego

+:

–:

0:

47

7

10

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Michèle Alliot-Marie, Francisco Assis, Goffredo Maria Bettini, Mario Borghezio, Victor Boştinaru, Elmar Brok, James Carver, Fabio Massimo Castaldo, Javier Couso Permuy, Georgios Epitideios, Knut Fleckenstein, Anna Elżbieta Fotyga, Eugen Freund, Michael Gahler, Iveta Grigule-Pēterse, Tunne Kelam, Stelios Kouloglou, Ilhan Kyuchyuk, Ryszard Antoni Legutko, Barbara Lochbihler, Sabine Lösing, Andrejs Mamikins, David McAllister, Tamás Meszerics, Clare Moody, Pier Antonio Panzeri, Demetris Papadakis, Ioan Mircea Paşcu, Alojz Peterle, Tonino Picula, Kati Piri, Julia Pitera, Jozo Radoš, Michel Reimon, Anders Sellström, Alyn Smith, Jordi Solé, Dobromir Sośnierz, Jaromír Štětina, Dubravka Šuica, Charles Tannock, László Tőkés, Ivo Vajgl, Geoffrey Van Orden, Hilde Vautmans

Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego

Asim Ademov, Laima Liucija Andrikienė, Tanja Fajon, Doru-Claudian Frunzulică, Takis Hadjigeorgiou, Marek Jurek, Javi López, Marietje Schaake, Renate Sommer, Bodil Valero, Marie-Christine Vergiat, Janusz Zemke, Željana Zovko

Zastępcy (art. 200 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego

France Jamet, Agnes Jongerius, Ulrike Rodust, Kārlis Šadurskis, Vladimir Urutchev, Bogdan Andrzej Zdrojewski

GŁOSOWANIE KOŃCOWE W FORMIE GŁOSOWANIA IMIENNEGO W KOMISJI PRZEDMIOTOWO WŁAŚCIWEJ

47

+

ALDE

Iveta Grigule-Pēterse, Jozo Radoš, Marietje Schaake, Ivo Vajgl, Hilde Vautmans

ECR

Anna Elżbieta Fotyga, Ryszard Antoni Legutko, Charles Tannock

EFDD

Fabio Massimo Castaldo

PPE

Michèle Alliot-Marie, Laima Liucija Andrikienė, Elmar Brok, Michael Gahler, Tunne Kelam, David McAllister, Alojz Peterle, Julia Pitera, Kārlis Šadurskis, Anders Sellström, Renate Sommer, Jaromír Štětina, Dubravka Šuica, Bogdan Andrzej Zdrojewski, Željana Zovko

S&D

Francisco Assis, Goffredo Maria Bettini, Victor Boştinaru, Tanja Fajon, Knut Fleckenstein, Eugen Freund, Doru-Claudian Frunzulică, Agnes Jongerius, Javi López, Andrejs Mamikins, Clare Moody, Pier Antonio Panzeri, Ioan Mircea Paşcu, Tonino Picula, Kati Piri, Ulrike Rodust, Janusz Zemke

VERTS/ALE

Barbara Lochbihler, Tamás Meszerics, Michel Reimon, Alyn Smith, Jordi Solé, Bodil Valero

7

-

ALDE

Ilhan Kyuchyuk

EFDD

James Carver

ENF

Mario Borghezio, France Jamet

NI

Georgios Epitideios, Dobromir Sośnierz

PPE

Asim Ademov

10

0

ECR

Marek Jurek, Geoffrey Van Orden

GUE/NGL

Javier Couso Permuy, Takis Hadjigeorgiou, Stelios Kouloglou, Sabine Lösing, Marie-Christine Vergiat

PPE

László Tőkés, Vladimir Urutchev

S&D

Demetris Papadakis

Objaśnienie używanych znaków:

+  :  za

-  :  przeciw

0  :  wstrzymało się

Ostatnia aktualizacja: 8 marca 2019
Informacja prawna - Polityka ochrony prywatności