PROJEKT REZOLUCJI w sprawie kryzysu praworządności w Demokratycznej Republice Konga i w Gabonie
25.1.2017 - (2017/2510 (RSP))
zgodnie z art. 123 ust. 2 Regulaminu
Marie-Christine Vergiat, Barbara Spinelli, Paloma Lopez Bermejo, Angela Vallina, Javier Couso Permuy, Dimitris Papadimoulis, Stelios Kouloglou, Kostadinka Kuneva, Kostas Chrysogonos, Merja Kyllönen w imieniu grupy GUE/NGL
Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B8-0120/2017
B8-0122/2017
w sprawie kryzysu praworządności w Demokratycznej Republice Konga i w Gabonie
(2017/2510 (RSP))
Parlament Europejski,
– uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Demokratycznej Republiki Konga (DRK), w szczególności rezolucje z dnia 7 października 2010 r., 9 lipca 2015 r., 10 marca 2016 r. i 1 grudnia 2016 r. oraz rezolucje Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP–UE, w szczególności rezolucję z dnia 15 czerwca 2016 r.,
– uwzględniając rezolucje grup politycznych i niepowodzenie przyjęcia wspólnej rezolucji w sprawie Gabonu podczas posiedzenia Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego w grudniu 2016 r. w Nairobi (Kenia),
– uwzględniając debatę w Parlamencie Europejskim z dnia 13 września 2016 r. w sprawie sytuacji po wyborach w Gabonie,
– uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r. oraz Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych z 1966 r.,
– uwzględniając konstytucję Demokratycznej Republiki Konga, w szczególności jej art. 56, który stanowi, co następuje: „Każdy akt, każde porozumienie, każda konwencja, każda umowa lub każde inne zdarzenie, w wyniku którego pozbawia się naród, osoby fizyczne lub osoby prawne całości lub części ich własnych środków utrzymania pozyskiwanych z ich zasobów lub ich bogactw naturalnych, bez naruszania międzynarodowych przepisów dotyczących przestępstw gospodarczych, uznawane są za rabunek karany przez prawo”,
– uwzględniając Afrykańską kartę praw człowieka i ludów,
– uwzględniając Afrykańską kartę na rzecz demokracji, wyborów i dobrych rządów,
– uwzględniając art. 3 konwencji genewskiej z 1949 r. i protokół II do tej konwencji, które zakazują egzekucji pozasądowych, gwałtów, przymusowej mobilizacji i innych aktów okrucieństwa,
– uwzględniając międzynarodową Konwencję o prawach dziecka z dnia 20 listopada 1989 r.,
– uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa nr 2211 z marca 2015 r., w której przedłużono mandat misji stabilizacyjnej ONZ w DRK (MONUSCO) do dnia 31 marca 2016 r.,
– uwzględniając przyznanie w 2014 r. Nagrody im. Sacharowa kongijskiemu ginekologowi dr. Denisowi Mukwege, w uznaniu jego zasług w dziedzinie walki o ochronę praw kobiet w DRK,
– uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie certyfikacji importerów niektórych minerałów i metali pochodzących z obszarów dotkniętych konfliktami i obszarów wysokiego ryzyka,
– uwzględniając porozumienie dotyczące europejskiego rozporządzenia w sprawie minerałów z regionów ogarniętych konfliktami zatwierdzone przez państwa członkowskie w dniu 15 czerwca 2016 r.,
– uwzględniając sprawozdanie Programu Narodów Zjednoczonych ds. Ochrony Środowiska (UNEP) z dnia 15 kwietnia 2015 r. w sprawie nielegalnej eksploatacji zasobów naturalnych i nielegalnego handlu nimi przynoszących korzyści zorganizowanym grupom przestępczym,
– uwzględniając sprawozdanie z misji obserwacji wyborów UE w Gabonie opublikowane w dniu 12 grudnia 2016 r.,
– uwzględniając umowę z Kotonu,
– uwzględniając art. 123 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że sytuacja w Gabonie i w Demokratycznej Republice Konga jest całkowicie odmienna i nie ma żadnego powodu, aby te dwa tematy poruszać w jednej rezolucji;
Demokratyczna Republika Konga
B. mając na uwadze, że mnożenie się frakcji zbrojnych, dezorganizacja i brak stabilnego państwa, niezdolność Organizacji Narodów Zjednoczonych do spójnej reakcji na ludobójstwo i jego konsekwencje oraz współudział krajów mających interesy w tym regionie, takich jak Stany Zjednoczone, Belgia i Francja, doprowadziły do dramatycznej sytuacji, która od 1996 r. spowodowała setki tysięcy, a nawet milionów ofiar (według niektórych organizacji pozarządowych ich liczba wynosi nawet 6 mln), w dużej mierze cywilnych, które poniosły śmierć w wyniku represji i zabójstw, niedożywienia, chorób i ubóstwa w następstwie wojen z 1996 i 1998 r.; mając na uwadze że obecny stan rzeczy w dalszym ciągu wywiera negatywny wpływ na ten kraj;
C. mając na uwadze niestabilność, która charakteryzuje nową DRK od 2012 r. i która doprowadziła do wielu tysięcy ofiar związanych z walkami i okrucieństwami, zwłaszcza w prowincjach Kiwu Północne i Kiwu Południowe we wschodniej części kraju; mając na uwadze, że według Biura ds. Koordynacji Pomocy Humanitarnej (OCHA) na dzień 31lipca 2015 r. odnotowano blisko 1,5 mln osób wewnętrznie przesiedlonych, tj. 7 % całkowitej ludności kraju; mając na uwadze, że ponad 400 000 kongijskich uchodźców w dalszym ciągu żyje na uchodźstwie; mając na uwadze, że do DRK przybywają uchodźcy uciekający przed poważnym kryzysem humanitarnym w sąsiedniej Republice Środkowoafrykańskiej; mając na uwadze, że instrumentalne traktowanie „kwestii etnicznej” w tym regionie w ogromnej mierze zaogniło trwające konflikty i w dalszym ciągu skutkuje podziałami terytorialnymi; mając na uwadze, że od początku konfliktu ceny żywności znacznie wzrosły;
D. mając na uwadze liczne zbrodnie wojenne i zbrodnie przeciwko ludzkości, masowe naruszenia praw człowieka, zaostrzenie represji względem opozycjonistów, masowe gwałty na kobietach i dziewczętach oraz masowe wysiedlenia ludności; mając na uwadze, że według oficjalnych danych od 1996 r. co najmniej 200 000 osób stało się ofiarami gwałtów, których dopuszczono się w Demokratycznej Republice Konga, a rzeczywista liczba ofiar jest z pewnością dużo wyższa, gdyż wiele takich przypadków nigdy nie zostało ujętych w oficjalnych raportach; mając na uwadze, że gwałt jest narzędziem walki stosowanym przez wszystkie walczące strony, w tym przez żołnierzy państwowych sił zbrojonych; mając na uwadze, że przymusowe wcielanie do wojska, zwłaszcza dzieci, w celu uczynienia z nich bojowników jest w DRK powszechnie stosowaną praktyką;
E. mając na uwadze, że przedsiębiorstwa ponadnarodowe finansują grupy zbrojne, aby móc kontynuować wydobycie w kongijskich kopalniach; mając na uwadze, że DRK posiada 80 % znanych rezerw koltanu, minerału używanego przede wszystkim w kondensatorach komputerów i telefonów komórkowych, jednak korzyści z tego bogactwa przypadają głównie nie mieszkańcom DRK, lecz przedsiębiorstwom wielonarodowym; mając na uwadze, że zjawisko to było wielokrotnie nagłaśniane w raportach publikowanych przez Organizację Narodów Zjednoczonych; mając na uwadze, że zastępca dyrektora zarządzającego UNEP Ibrahim Thiaw oświadczył w kwietniu 2015 r., że rocznie wydobywa się surowce naturalne o wartości ponad miliarda dolarów oraz że większość zysków – do 98 % – trafia do międzynarodowych konsorcjów, a pozostałe 2 % zasila lokalne grupy zbrojne; mając na uwadze, że w dniu 15 czerwca 2016 r. państwa członkowskie osiągnęły porozumienie w sprawie rozporządzenia europejskiego dotyczącego „minerałów z obszarów dotkniętych konfliktami” zdecydowanie poniżej założeń, ponieważ dotyczy ono tylko „produktów brutto”, tj. 10–15 % przywozu europejskiego;
F. mając na uwadze, że międzynarodowe instytucje finansowe, a w szczególności Bank Światowy, za pomocą planów dostosowań strukturalnych doprowadziły do jeszcze większej destabilizacji kraju, czyniąc z niego raj prawny i podatkowy dla przedsiębiorstw wielonarodowych, zwłaszcza w sektorze wydobywczym; mając na uwadze, że plany te doprowadziły do rozmontowania filarów gospodarki kongijskiej i zwolnienia tysięcy pracowników, co pozbawiło mieszkańców środków do życia i doprowadziło do pogorszenia ich warunków życia w wyniku przywłaszczenia zasobów i przejęcia kontroli nad gospodarką przez duże konsorcja przemysłowe, głównie zachodnie;
G. mając na uwadze, że bilans misji MONUSCO rozpoczętej w 1999 r. wskazuje na jej całkowite fiasko, gdyż nie przyczyniła się ona do poprawy losu ludności cywilnej ciężko dotkniętej skutkami wojny, a wsparcie przez MONUSCO narodowej armii kongijskiej (FARDC) tylko zachęciło tę ostatnią do dalszych zbrodni; mając na uwadze, że po zawieszeniu współpracy wojskowej między MONUSCO a FARDC w lutym 2015 r. ONZ postanowiła w dniu 2 marca 2016 r. przywrócić wsparcie militarne udzielone siłom rządowym;
H. mając na uwadze, że sprawowanie urzędu prezydenta DRK jest ograniczone przez konstytucję do dwóch mandatów, co oznacza, że obecny prezydent powinien odejść z urzędu o północy 19 grudnia ubiegłego roku; mając na uwadze, że prezydent Joseph Kabila ograniczył się do zablokowania przeprowadzenia w odpowiednim terminie nowych wyborów, które umożliwiłyby jego zastąpienie, uniemożliwiając weryfikację list wyborczych, co doprowadziło do napięć politycznych, manifestacji i wzrostu przemocy oraz dramatycznego bilansu w postaci kilkudziesięciu ofiar śmiertelnych; mając na uwadze, że zgodnie z danymi ONZ tylko w dniach 19 i 20 grudnia 2016 r. odnotowano 40 zabitych, 107 rannych i 406 zatrzymanych;
I. mając na uwadze, że 31 grudnia 2016 r., w wyniku prowadzonych przez trzy tygodnie rozmów pod egidą Kościoła katolickiego, władza i opozycja osiągnęły porozumienie przewidujące utworzenie Narodowej Rady Tymczasowej, której przewodniczy historyczny opozycjonista Étienne Tshisekedi, a także wyłonienie premiera z koalicji „Zgromadzenie” (Le Rassemblement); mając na uwadze, że zgodnie z tym porozumieniem Joseph Kabila pozostanie u władzy do czasu wyborów parlamentarnych i prezydenckich, które odbędą się najpóźniej w grudniu 2017 r., i nie obejmie trzeciego mandatu; mając na uwadze, że niektórzy członkowie opozycji nie podpisali porozumienia, zwłaszcza członkowie Ruchu Wyzwolenia Konga byłego wiceprezydenta Jeana-Pierre'a Bemby i niektórych negocjatorów należących do mniejszościowej frakcji opozycji;
J. mając na uwadze, że o ile porozumienie zawarte 31 grudnia stanowi ważny postęp, nie uwzględniono w nim niektórych problemów, w szczególności kwestii organizacji i finansowania przyszłych wyborów (których koszt szacuje się na 1,2 mld dolarów, podczas gdy budżet państwa wynosi jedynie 4 mld); mając na uwadze, że jego wykonanie wciąż jest przedmiotem dyskusji; mając na uwadze że w poniedziałek 23 stycznia Étienne Tshisekedi musiał opuścić Kinszasę w celu przeprowadzenia „badań lekarskich” w Belgii;
Gabon
K. mając na uwadze, że według UNDP wskaźnik rozwoju społecznego Gabonu w 2014 r. wyniósł 0,684, co plasuje ten kraj na 110. miejscu na 188 państw, oraz że ponad połowa Gabończyków żyje poniżej progu ubóstwa pomimo dość wysokiego poziomu PKB na mieszkańca;
L. mając na uwadze, że zgodnie ze wskaźnikiem postrzegania korupcji z 2015 r. opublikowanym przez Transparency International Gabon zajmuje 99. miejsce na 168 krajów;
M. mając na uwadze, że w 2010 r. Gabon podpisał Afrykańską kartę na rzecz demokracji, wyborów i dobrych rządów, jednak wciąż jej nie ratyfikował;
N. mając na uwadze, że w dniu 27 sierpnia 2016 r. w Gabonie odbyły się wybory, a misja obserwacji wyborów Unii Europejskiej była obecna na miejscu od 12 lipca do 30 września 2016 r. za zgodą władz gabońskich, mając na uwadze, że według Ministerstwa Spraw Wewnętrznych ustępujący prezydent Ali Bongo uzyskał 49,80 % głosów, wygrywając z przewagą jedynie 5 000 głosów; mając na uwadze, że opozycja kwestionuje wynik wyborów oraz że w niektórych dzielnicach Libreville miały miejsce zamieszki; mając na uwadze, że Zgromadzenie Narodowe zostało podpalone, miały miejsce manifestacje, a w dniu 31 sierpnia 6 osób poniosło rany od kul;
O. mając na uwadze, że w dniu 1 sierpnia siedziba Jeana Pinga została zaatakowana przez siły porządkowe i w wyniku tego ataku 2 osoby poniosły śmierć, a wiele odniosło obrażenia, zaś świadkowie mówią o „rzezi”; mając na uwadze, że akty przemocy odnotowano też w stolicy i wielu miejscowościach kraju, a Gabon został pozbawiony dostęp do internetu i sieci społecznościowych; mając na uwadze, że ponad 800 osób zostało zatrzymanych w stolicy podczas aktów przemocy po wyborach, a opozycja mówi o co najmniej 50 osobach zabitych w całym kraju; mając na uwadze, że niektóre dzienniki afrykańskie donoszą o udziale francuskich wojskowych z Gwardii Republikańskiej w bombardowaniu siedziby Jeana Pinga;
P. mając na uwadze, że opozycja, w trosce o funkcjonowanie instytucji i wyrażając wątpliwość co do ich niezależności, na początku września złożyła skargę do gabońskiego Trybunału Konstytucyjnego, która została odrzucona w dniu 23 września, a następnie kolejną skargę na początku listopada, aby ponownie zakwestionować wyniki wyborów prezydenckich z dnia 27 sierpnia;
Q. mając na uwadze, że pomimo presji wywieranej na członków misji obserwacji wyborów UE, w dniu 12 grudnia 2016 r. przygotowali oni sprawozdanie i uznali wybory za nieprzejrzyste, donosząc o „braku przejrzystości organów zarządzających wyborami, które nie udostępniły uczestnikom podstawowych informacji, takich jak lista wyborcza i lista komisji wyborczych”; mając na uwadze, że główną nieprawidłowością wskazaną przez misję obserwacji wyborów stanowi wynik Alego Bongo Ondimby w prowincji Ogowe Górne, znajdującej się pod wpływem rodziny Bongo, gdzie ustępujący prezydent uzyskał 95,47 % głosów przy frekwencji wyborczej wynoszącej 99,93 % zgodnie z danymi przekazanymi przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych; mając na uwadze, że wyniki te zostały zakwestionowane przez misję, której członkowie podkreślają, że „są one przeciwieństwem tendencji odnotowanej przez misję na podstawie wyników ogłoszonych przez gubernatorów z ośmiu pozostałych prowincji kraju”; mając na uwadze, że misja uważa zatem, że „te nieprawidłowości kwestionują integralność procesu konsolidacji wyników i wyniku końcowego wyborów”; mając na uwadze, że Trybunał Konstytucyjny nie wydał rozstrzygnięcia w sprawie nadużyć w prowincji Ogowe Górne podczas ogłaszania wyroku z dnia 23 września;
R. mając na uwadze, że pomimo ustaleń przedstawionych w sprawozdaniu nie wyciągnięto żadnych konsekwencji, ponieważ wydaje się, że UE zamierzała zachować milczenie po uznaniu przez władze francuskie faktu zaprzysiężenia Alego Bongo pod koniec września;
S. mając na uwadze, że obniżka cen ropy i cięcia budżetu państwa prowadzą w Gabonie i Demokratycznej Republice Konga do sytuacji jeszcze trudniejszej pod względem gospodarczym i społecznym; mając na uwadze, że w Gabonie mnożą się strajki związków zawodowych nauczycieli, pracowników sektora petrochemicznego, emerytów, pracowników poczty, związku zawodowego urzędników sądowych itp.; mając na uwadze, że żądania dotyczą braku płatności premii i emerytur, włączenia urzędników, ingerencji prezydenta w Radę Magistratury, uwolnienia ostatnich więźniów „politycznych” czy zamknięcia/odkupu zakładów w sektorze petrochemicznym;
T. mając na uwadze zdecydowaną kampanię przeciwko organizacji Pucharu Narodów Afryki w piłce nożnej w Gabonie; mając na uwadze, że w środę 18 stycznia 2017 r. młodzież ze stowarzyszenia J.O.U.R. (fr. Jeunesse de l’Opposition Unie pour la Résistance, Zjednoczona Młodzież na rzecz Oporu) zorganizowała pokojowy marsz przeciwko organizacji turnieju w Gabonie; mając na uwadze, że niektórzy członkowie stowarzyszenia, w tym jego przewodniczący Marceau Malekou, zostali zatrzymani za zakłócanie porządku publicznego;
U. mając na uwadze, że Francja utrzymuje siły zbrojne w Gabonie od czasu uzyskania niepodległości przez ten kraj w 1960 r. i zgodnie z umowami o obronie z sierpnia 1960 r.; mając na uwadze, że według Ministerstwa Spraw Wewnętrznych obecnie w Gabonie stacjonuje prawdopodobnie 350 wojskowych (jednostki francuskie w Gabonie); mając na uwadze, że w dniu 7 września 2016 r. rząd francuski postanowił wysłać drugi pułk spadochroniarzy do Libreville, oficjalnie w celu ochrony obywateli francuskich; mając na uwadze, że w 2010 r. podpisano nową umowę, zgodnie z którą „stacjonujące siły francuskie mają możliwość poruszania się po terytorium Republiki Gabońskiej, w tym w granicach wód terytorialnych i przestrzeni powietrznej. Swoboda poruszania się po gabońskich wodach terytorialnych obejmuje w szczególności zatrzymanie i kotwiczenie w każdych okolicznościach”; mając na uwadze, że od sił francuskich w Gabonie nie wymaga się żadnych podatków ani opłat, wbrew zwyczajom obowiązującym w większości krajów; mając na uwadze, że umowa zapewnia wojskowym francuskim stacjonującym w Gabonie całkowitą bezkarność, nawet jeżeli doprowadzą do śmierci podczas przeprowadzanych działań;
V. mając na uwadze, że cień Francji zawsze padał na jej dawną kolonię; mając na uwadze, że umowy o współpracy gospodarczej podpisane w lipcu 1960 r., miesiąc przed ogłoszeniem niepodległości, przewidują, że „Republika Francuska nadal będzie udzielać Republice Gabońskiej pomocy materialnej [...] niezbędnej do osiągnięcia wyznaczonych przez nią celów postępu gospodarczego i społecznego”; mając na uwadze, że blisko 14 000 obywateli francuskich wciąż mieszka w Gabonie, gdzie Francja, jej kluczowy partner gospodarczy, ma 120 przedsiębiorstw (około 200 małych i średnich przedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw przemysłowych);
W. mając na uwadze, że wsparcie, jakiego Francja udziela reżimowi Alego Bongo (zwłaszcza w ramach współpracy wojskowej), oraz związki, które utrzymuje prawie cała gabońska klasa polityczna, budzą wyraźne obawy o przedłużanie tej polityki „dominacji Francji” ze szkodą dla ludności gabońskiej;
1. wyraża ubolewanie z powodu omawiania w jednej rezolucji dwóch różnych sytuacji, jakie charakteryzują Demokratyczna Republikę Konga i Gabon;
Demokratyczna Republika Konga
2. potępia wszelkie akty przemocy, wszelkie naruszenia praw człowieka i wszelkie przejawy przemocy seksualnej; wyraża solidarność ze wszystkimi przedstawicielami ludności dotkniętej trwającym od lat konfliktem; ponownie potępia instrumentalne traktowanie „kwestii etnicznej”, w wyniku którego śmierć poniosły miliony osób w całym regionie i które skutkuje wyłącznie utrzymywaniem się podziałów między lokalną ludnością;
3. potępia wszelkie formy zastraszania i nękania – w tym ze strony sądów – skierowane przeciwko obrońcom praw człowieka, dziennikarzom, przeciwnikom politycznym i innym osobom wyrażającym niezależne lub krytyczne głosy; podkreśla konieczność przestrzegania i poszanowania prawa do wolności słowa, zrzeszania się i pokojowych zgromadzeń; domaga się natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia wszystkich arbitralnie przetrzymywanych osób;
4. odnotowuje porozumienie zawarte w dniu 31 grudnia 2016 r. między rządem a opozycją jako potencjalny postęp na drodze do pokoju w kraju; zwraca się w związku z tym do Unii Europejskiej i jej państw członkowskich o wspieranie porozumienia i procesu wyborczego, zwłaszcza przez zwiększenie pomocy finansowej dla Demokratycznej Republiki Konga, aby wybory mogły odbyć się w sposób przejrzysty i demokratyczny zgodnie z kalendarzem przyjętym w tym porozumieniu; domaga się przejrzystości wsparcia finansowego UE i jej państw członkowskich w związku z wyborami kongijskimi;
5. uważa, że walka z bezkarnością w kontekście naruszeń prawa humanitarnego oraz przestępstw gospodarczo-finansowych jest jednym z warunków niezbędnych dla przywrócenia pokoju w DRK;
6. wyraża szczególne zaniepokojenie sytuacją kobiet w kraju oraz przestępstwami i przejawami dyskryminacji, których padają ofiarami; uważa, że niezbędne jest wzmożenie wysiłków podejmowanych przez władze i społeczność międzynarodową w celu położenia kresu masowym gwałtom traktowanym jako narzędzie walki, zagwarantowania dostępu do publicznej i darmowej służby zdrowia, zwłaszcza opieki w zakresie zdrowia reprodukcyjnego, środków antykoncepcyjnych i aborcji oraz propagowania rzeczywistej równości płci;
7. uważa jednocześnie, że wyeliminowanie indoktrynacji dzieci-żołnierzy musi być jednym z priorytetów władz i społeczności międzynarodowej;
8. potępia fakt, że nad elementarne potrzeby ludności Konga regularnie przedkłada się interesy gospodarcze i geopolityczne przedsiębiorstw wielonarodowych i zagranicznych mocarstw;
9. uważa w związku z tym, że trwałe rozwiązanie dramatycznej sytuacji na wschodzie DRK będzie możliwe tylko w przypadku podjęcia działań zmierzających do umożliwienia miejscowej ludności czerpania korzyści z zasobów naturalnych; podkreśla, że aby to osiągnąć kraj ten powinien odzyskać suwerenną władzę nad swymi bogactwami naturalnymi dzięki wprowadzeniu demokratycznej kontroli działalności ponadnarodowych firm zagranicznych i rozwojowi krajowej infrastruktury pozwalającej na eksploatację, przetwarzanie i komercjalizację surowców, co oznacza zmianę i uchylenie wszystkich umów na eksploatację kopalń i lasów, zgodnie z art. 56 konstytucji Konga, aby dzięki temu to bogactwo przynosiło korzyści większości, a nie mniejszości;
10. potwierdza konieczność zagwarantowania DRK prawa do suwerenności żywnościowej, która obejmuje prawo rolników do produkowania żywności dla swego kraju, kładąc kres zawłaszczaniu gruntów i zapewniając rolnikom i rolniczkom dostęp do ziemi, nasion i wody;
11. apeluje do społeczności międzynarodowej, a zwłaszcza do krajów będących „wierzycielami” DRK (w szczególności do Belgii), o usunięcie przeszkód uniemożliwiających rozwój DRK, a tym samym odbudowanie pokoju, przez umorzenie długu i naliczonych od niego odsetek, które kraj ten nadal spłaca, oraz wdrożenie rzeczywistej współpracy międzynarodowej realizowanej z poszanowaniem podstawowych praw człowieka i suwerenności państwa kongijskiego zamiast umów o wolnym handlu i planów dostosowań strukturalnych; zwraca się do władz DRK o domaganie się audytu zadłużenia tego państwa i anulowania wszystkich długów zaciągniętych niezgodnie z prawem u wierzycieli zagranicznych, co ma służyć całkowitemu wyeliminowaniu zadłużenia i zajęciu się wreszcie podstawowymi potrzebami humanitarnymi ludności tego kraju;
12. apeluje do UE i jej państw członkowskich o zwiększenie wsparcia finansowego i pomocy humanitarnej, aby zaspokoić pilne potrzeby lokalnej ludności; apeluje o przekazywanie pomocy przez UE i jej państwa członkowskie w formie darowizn, a nie pożyczek, aby nie zwiększać ciężaru zadłużenia; ubolewa nad tym, że wiele państw członkowskich Unii nie zrealizowało celu polegającego na przeznaczaniu na tę pomoc 0,7 % DNB i że niektóre państwa obniżyły środki na pomoc rozwojową; ubolewa nad mniejszym udziałem państw członkowskich w programach pomocy żywnościowej; apeluje o to, by nie traktować pomocy rozwojowej jako narzędzia służącego ograniczaniu dostępu lub kontrolowaniu granic czy zapewnianiu readmisji migrantów; apeluje, aby pomoc udzielana DRK przez UE i państwa członkowskie odpowiadała przede wszystkim problemom związanym z głębokimi nierównościami, ubóstwem, chronicznym niedożywieniem, dostępem do opieki zdrowotnej i usług publicznych, zwłaszcza opieki w zakresie zdrowia reprodukcyjnego, oraz realizacji celów w dziedzinie zrównoważonego rozwoju; apeluje również o zwiększenie pomocy żywnościowej i przeznaczenie jej przede wszystkim na zakup produktów spożywczych u lokalnych producentów rolnych;
13. ponownie stwierdza, że działania europejskich przedsiębiorstw prowadzących działalność w państwach trzecich powinny być w pełni zgodne z międzynarodowymi standardami w dziedzinie praw człowieka; zwraca się w związku z tym do państw członkowskich o dopilnowanie, by przedsiębiorstwa podlegające ich prawu krajowemu nie uchylały się od przestrzegania praw człowieka oraz norm społecznych, sanitarnych i środowiskowych, które ich obowiązują z racji tego, że otwierają siedzibę lub prowadzą działalność w państwie trzecim; wzywa Komisję Europejską i państwa członkowskie do podejmowania koniecznych środków wobec europejskich przedsiębiorstw, które nie przestrzegają tych norm lub nie zapewniają wystarczających odszkodowań ofiarom naruszeń praw człowieka, za które są pośrednio lub bezpośrednio odpowiedzialne;
14. domaga się, aby zwłaszcza w odniesieniu do DRK wszczęto niezależne dochodzenie w sprawie przestrzegania przez europejskie firmy standardów socjalnych i ochrony środowiska, zwłaszcza w sektorze surowców naturalnych, a zwłaszcza koltanu, oraz w sprawie powiązań, które te firmy mogą mieć z finansowaniem grup zbrojnych; domaga się także wszczęcia międzynarodowego dochodzenia, aby wyjaśnić zarzuty dotyczące współudziału i powiązań między planami dostosowań strukturalnych, wsparciem finansowym ze strony międzynarodowych instytucji finansowych i zbrodniami popełnionymi w tym kraju;
15. sprzeciwia się wszelkim usiłowaniom zmierzającym do powierzenia polityki migracyjnej UE państwom trzecim; potępia fakt, że proces z Rabatu, w którym uczestniczy DRK, nie pozwala w żadnym wypadku na zajęcie się głębokimi przyczynami migracji, ale skupia się po prostu na propagowaniu polityki powrotów i readmisji; uważa, że polityka ta jest sprzeczna z prawem do swobodnego przemieszczania się, prawem azylu i w szerszym ujęciu z prawami migrantów określonymi w konwencjach międzynarodowych;
Gabon
16. wyraża głębokie zaniepokojenie kryzysem powyborczym w Gabonie i jego ewentualnymi konsekwencjami dla kraju i regionu oraz ludności; potępia fakt, że po zażądaniu publikacji wyników Francja ponownie uznała zwycięstwo Alego Bongo, pomimo uwag obserwatorów europejskich i międzynarodowych;
17. potępia wszelkie akty przemocy, których dopuszczono się po wyborach, zwłaszcza przypadki naruszenia praw człowieka, arbitralne zatrzymania i nielegalne pozbawianie wolności, a także naruszenie wolności prasy i wolności słowa;
18. domaga się natychmiastowego zaprzestania wszelkich aktów przemocy, łamania praw człowieka i zastraszania politycznego stosowanych wobec organizacji społeczeństwa obywatelskiego i opozycji, a także poszanowania prawa międzynarodowego i praw człowieka;
19. wzywa do przeprowadzenia międzynarodowego dochodzenia pod egidą ONZ w sprawie wyborów i okrucieństw popełnionych po wyborach, aby ustalić sposoby zaprowadzenia dialogu politycznego umożliwiającego wyjście z kryzysu przez zagwarantowanie poszanowania demokratycznych praw ludności gabońskiej;
20. wzywa Gabon do ratyfikacji Afrykańskiej karty na rzecz demokracji, wyborów i dobrych rządów;
21. ponownie potępia grę i wpływy Francji, dawnego mocarstwa kolonialnego, w Gabonie; sprzeciwia się dalszej polityce „dominacji Francji” w tym kraju; domaga się natychmiastowego wycofania żołnierzy francuskich z tego kraju;
22. wyraża przekonanie, że problemy Gabonu można rozwiązać w tym kraju wyłącznie przez zapewnienie tych samych praw wszystkim obywatelom, zajęcie się problemami związanymi z nadzorem nad żyznymi gruntami rolnymi, z bezrobociem i ubóstwem, a także przez walkę z korupcją, ubóstwem, nierównością i dyskryminacją, jak również promowanie reform społecznych, politycznych i gospodarczych w celu stworzenia wolnego, demokratycznego i stabilnego państwa; wyraża szczególne zaniepokojenie sytuacją w szkołach;
23. ocenia, że niezdolność ludności do zapewnienia sobie dostępu do zasobów naturalnych kraju, wzrost bezrobocia, pogorszenie sytuacji społecznej i pogłębianie się ubóstwa są przeszkodami w stabilności i muszą być bezwzględnymi priorytetami w przyszłym okresie;
24. potępia ingerencję gospodarczą, społeczną i polityczną w państwach trzecich za pomocą planów dostosowań strukturalnych Banku Światowego i MFW, a także umowy o wolnym handlu, zwane umowami o partnerstwie gospodarczym, zawierane przez UE; podkreśla, że tego rodzaju polityka doprowadziła do zawłaszczenia gruntów, zasobów, zwłaszcza ropy, oraz kryzysu gospodarczego, społecznego i humanitarnego, co zmusza ludzi do uchodźstwa;
25. wzywa UE i jej państwa członkowskie do skutecznego stosowania zasady spójności polityki na rzecz rozwoju we wszystkich działaniach podejmowanych względem Gabonu w celu zapewnienia ich odpowiedniego dopasowania oraz osiągnięcia sytuacji, w której nie będą one sprzeczne z celem zmniejszenia ubóstwa i celami zrównoważonego rozwoju; potępia warunkowość pomocy rozwojowej do celów eksternalizacji granic i zarządzania polityką migracyjną UE;
26. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Unii Afrykańskiej, rządom krajów Regionu Wielkich Jezior, prezydentowi, premierowi i parlamentowi DRK, rządowi Gabonu, sekretarzowi generalnemu ONZ, Radzie Praw Człowieka ONZ i Wspólnemu Zgromadzeniu Parlamentarnemu AKP-UE.