Projekt rezolucji - B8-0201/2019Projekt rezolucji
B8-0201/2019
Parlament Europejski

PROJEKT REZOLUCJI w sprawie zmiany klimatu: europejska długoterminowa wizja strategiczna dobrze prosperującej, nowoczesnej, konkurencyjnej i neutralnej dla klimatu gospodarki

11.3.2019 - (2019/2582(RSP))

złożony w następstwie oświadczeń Rady i Komisji
zgodnie z art. 123 ust. 2 Regulaminu

Jadwiga Wiśniewska, Zdzisław Krasnodębskiw imieniu grupy ECR

Procedura : 2019/2582(RSP)
Przebieg prac nad dokumentem podczas sesji
Dokument w ramach procedury :  
B8-0201/2019
Teksty złożone :
B8-0201/2019
Debaty :
Głosowanie :
Teksty przyjęte :

B8‑0201/2019

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie zmiany klimatu: europejska długoterminowa wizja strategiczna dobrze prosperującej, nowoczesnej, konkurencyjnej i neutralnej dla klimatu gospodarki

(2019/2582(RSP))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 28 listopada 2018 r. pt. „Czysta planeta dla wszystkich – Europejska długoterminowa wizja strategiczna dobrze prosperującej, nowoczesnej, konkurencyjnej i neutralnej dla klimatu gospodarki” (COM(2018)0773),

–  uwzględniając Ramową konwencję Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) oraz załączony do niej protokół z Kioto,

–  uwzględniając porozumienie paryskie, decyzję 1/CP.21, 21. konferencję stron (COP21) konwencji UNFCCC oraz 11. konferencję stron służącą jako spotkanie stron protokołu z Kioto (CMP11), które miały miejsce w Paryżu (Francja) w dniach 30 listopada–11 grudnia 2015 r.,

–  uwzględniając 24. konferencję stron (COP24) konwencji UNFCCC, 14. sesję spotkania stron protokołu z Kioto (CMP14) i trzecią sesję konferencji stron służącej jako spotkanie stron porozumienia paryskiego (CMA1.3), które odbyły się w Katowicach w dniach od 2 do 14 grudnia 2018 r.,

–  uwzględniając Agendę na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 i cele zrównoważonego rozwoju Organizacji Narodów Zjednoczonych,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 października 2018 r. w sprawie konferencji ONZ w sprawie zmiany klimatu w 2018 r. w Katowicach, Polska (COP24)[1],

–  uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 22 marca 2018 r.,

–  uwzględniając sprawozdanie specjalne Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu (IPCC) zatytułowane „Globalne ocieplenie o 1,5°C”, jego 5. sprawozdanie oceniające i jego sprawozdanie podsumowujące,

–  uwzględniając 9. sprawozdanie Programu Narodów Zjednoczonych ds. Ochrony Środowiska w sprawie rozbieżności między potrzebami a perspektywami w zakresie redukcji emisji, przyjęte w dniu 27 listopada 2018 r.,

–  uwzględniając art. 123 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że konferencja COP24 w Katowicach doprowadziła do przyjęcia pakietu katowickiego, który zapewnia przejrzystość prawną w zakresie wdrażania porozumienia paryskiego;

B.   mając na uwadze, że trzy lata po historycznym zawarciu porozumienia paryskiego w stolicy Francji dano wyraz poważnym niepokojom społecznym mającym związek z polityką klimatyczną; mając na uwadze, że dowodzi to, iż przepisy dotyczące spraw społecznych są niezbędne w celu ograniczenia negatywnych skutków gospodarczych prawodawstwa w sprawie klimatu; mając na uwadze, że pakiet katowicki stanowi próbę zbudowania polityki klimatycznej, która nie pozostawia nikogo w tyle;

C.   mając na uwadze, że UE odpowiada za mniej niż 10 % globalnych emisji gazów cieplarnianych i nie może sama osiągnąć celów porozumienia paryskiego; mając na uwadze, że tylko globalne działania angażujące jak największą liczbę gospodarek na świecie mogą skutkować osiągnięciem tych celów;

D.  mając na uwadze, że zawarcie porozumienia paryskiego było możliwe dopiero po zrezygnowaniu przez strony z koncepcji pełnej dekarbonizacji i promowaniu zamiast tego równowagi między emisjami a pochłaniaczami (zerowe emisje netto);

E.  mając na uwadze, że długoterminowej strategii UE na rzecz ograniczenia emisji gazów cieplarnianych powinna zawsze towarzyszyć strategia wsparcia poważnie dotkniętych regionów, w szczególności regionów górniczych, w przeprowadzaniu sprawiedliwej transformacji, która pomoże tym regionom zachować miejsca pracy oraz uzyskać wsparcie publiczne na rzecz realizacji polityki klimatycznej;

F.  mając na uwadze, że długoterminowa strategia UE na rzecz ograniczenia emisji gazów cieplarnianych powinna uwzględniać różne możliwości infrastruktury państw członkowskich;

1.  podkreśla, że obywatele Europy już borykają się z bezpośrednimi skutkami zmiany klimatu; podkreśla, że według Europejskiej Agencji Środowiska średnie roczne straty spowodowane ekstremalnymi warunkami pogodowymi i klimatycznymi w Unii wyniosły około 12,8 mld EUR w latach 2010–2016;

2.  odnotowuje, że zgodnie ze sprawozdaniem specjalnym IPCC w sprawie globalnego ocieplenia 1,5 °C ograniczenie globalnego ocieplenia do 1,5 °C bez żadnego lub niewielkiego przekroczenia tej granicy wymaga szybkich i szeroko zakrojonych przemian w energetyce, rolnictwie, urbanistyce i infrastrukturze (łącznie z transportem i budownictwem) oraz transformacji systemów przemysłowych na dotychczas niespotykaną skalę, jak również oznacza konieczność znacznego ograniczenia emisji we wszystkich sektorach, opracowania obszernej gamy możliwości łagodzenia skutków oraz istotnego zwiększenia inwestycji w te możliwości;

3.  odnotowuje sprawozdanie Programu Narodów Zjednoczonych ds. Ochrony Środowiska w sprawie rozbieżności między potrzebami a perspektywami w zakresie redukcji emisji z 2018 r., według którego obecne bezwarunkowe wkłady ustalane na poziomie krajowym znacznie przekraczają określony w porozumieniu paryskim limit wzrostu temperatury o znacznie poniżej 2 °C, co zgodnie z szacunkami doprowadzi do wzrostu temperatury o 3,2 °C[2] do 2100 r.; podkreśla pilną potrzebę podniesienia poziomu zobowiązań klimatycznych przez wszystkie strony w odpowiednim czasie;

4.  odnotowuje komunikat Komisji w sprawie długoterminowej strategii „Czysta planeta dla wszystkich – Europejska długoterminowa wizja strategiczna dobrze prosperującej, nowoczesnej, konkurencyjnej i neutralnej dla klimatu gospodarki’, który podkreśla możliwości i wyzwania dla obywateli Unii i europejskiej gospodarki, jakie wynikają z transformacji w celu osiągnięcia zerowej emisji gazów cieplarnianych netto, a także ustanawia podstawę dla szeroko zakrojonej debaty obejmującej instytucje UE, parlamenty narodowe, sektor biznesu, organizacje pozarządowe, miasta i społeczności oraz obywateli; zwraca się do Rady o uzgodnienie racjonalnego pod względem kosztów rozwiązania na rzecz osiągnięcia równowagi między emisjami a pochłaniaczami zgodnie z porozumieniem paryskim, z uwzględnieniem różnych zdolności państw członkowskich;

Drogi do realizacji europejskiej strategii na rzecz osiągnięcia zerowych emisji do połowy stulecia

5.  stwierdza, że w strategii długoterminowej przedstawiono osiem dróg transformacji gospodarczej, technologicznej i społecznej, które umożliwią Unii osiągnięcie długoterminowego celu dotyczącego temperatury zawartego w porozumieniu paryskim; podkreśla, że dwie z nich umożliwiłyby Unii osiągnięcie zerowych emisji gazów cieplarnianych netto do 2050 r.; podkreśla, że wymaga to szybkich działań i znacznych wysiłków na wszystkich szczeblach – od lokalnego i regionalnego po krajowy i europejski – oraz zaangażowania wszystkich podmiotów niepublicznych; uznaje, że wkłady ustalane na poziomie regionalnym i wkłady ustalane na poziomie lokalnym mogą być ważnymi narzędziami służącymi zmniejszeniu rozbieżności w zakresie redukcji emisji; przypomina o obowiązku przyjęcia długoterminowych strategii krajowych przez państwa członkowskie, jak przewidziano w rozporządzeniu w sprawie zarządzania[3], które powinny kierować działaniami UE; podkreśla rolę podejścia neutralnego pod względem technologicznym w zapewnieniu ograniczenia emisji gazów cieplarnianych zgodnie z porozumieniem paryskim;

6.  przypomina, że zgodnie z danymi szacunkowymi Komisji oczekuje się, że PKB UE wzrośnie w przypadku scenariuszy zakładających zerowe poziomy emisji w większym stopniu niż w przypadku scenariuszy zakładających niższy poziom redukcji emisji, przy czym w obydwu przypadkach skutki będą występować nierównomiernie w UE ze względu na różnice między państwami członkowskimi, między innymi pod względem PKB na mieszkańca i intensywności emisji różnych krajowych koszyków energetycznych;

7.  stwierdza z zaniepokojeniem, że zależność UE od importu surowców energetycznych wynosi obecnie około 55 %; podkreśla, że w ramach scenariusza zerowych emisji netto wskaźnik ten zmniejszy się do 20 %, co wywrze pozytywny wpływ na równowagę handlową i pozycję geopolityczną UE;

8.  zauważa, że metody osiągnięcia zerowego poziomu netto emisji obejmują wykorzystanie szeregu technologii usuwania dwutlenku węgla, w tym wychwytywania, utylizacji i składowania dwutlenku węgla oraz bezpośredniego wychwytywania z powietrza, które muszą zostać jeszcze zastosowane na dużą skalę; uważa jednak, że unijna strategia zerowych emisji netto powinna nadawać priorytet redukcjom bezpośrednich emisji oraz działaniom mającym na celu ochronę i wzmacnianie naturalnych pochłaniaczy i zbiorników UE, a także powinna dążyć do wykorzystywania technologii usuwania dwutlenku węgla tylko w przypadkach, gdy nie są dostępne opcje redukcji emisji bezpośrednich;

9.  podkreśla, że do czasu, aż wykonalność tych technologii zostanie udowodniona, wszystkie rozwiązania planowane do 2050 r. lub w drugiej połowie stulecia powinny opierać się na dostępności kluczowych technologii transformacyjnych na rynku, z uwzględnieniem różnych warunków wyjściowych panujących w poszczególnych państwach członkowskich, przez wsparcie sprawiedliwej transformacji w najbardziej wysokoemisyjnych regionach i ograniczenie emisji we wszystkich sektorach emitujących;

Społeczne aspekty zmiany klimatu i sprawiedliwa transformacja

10.  z zadowoleniem zapewnienie Komisji, że zerowe emisje netto są możliwe bez utraty miejsc pracy, oraz odnotowuje z aprobatą szczegółową ocenę przemiany w przemyśle energochłonnym; podkreśla, że prawidłowo przeprowadzona, z odpowiednim wsparciem dla najbardziej wrażliwych regionów, sektorów i obywateli, sprawiedliwa transformacja w kierunku zerowych emisji netto gazów cieplarnianych może stworzyć w Unii dodatkowe miejsca pracy; uważa w związku z tym, że Komisja powinna opracować uaktualniony bilans umiejętności w ramach unijnej panoramy umiejętności z wykorzystaniem regionalnych danych na temat potrzeb w zakresie umiejętności dla Europy neutralnej dla klimatu w celu wsparcia najbardziej wrażliwych regionów, sektorów i osób w zmianie kwalifikacji w celu zdobycia wysokiej jakości miejsc pracy dostosowanych do przyszłych wyzwań w tych samych regionach;

11.  podkreśla, że ta transformacja musi być sprawiedliwa dla wszystkich części społeczeństwa; zauważa, że wymaga to zrozumienia sprawiedliwej transformacji, która obejmuje negatywne i pozytywne skutki powiązane z przyspieszonymi działaniami w dziedzinie klimatu, takie jak utrata miejsc pracy oraz nowe możliwości zatrudnienia;

12.  uważa, że europejska transformacja klimatyczna musi być zrównoważona pod względem ekologicznym, gospodarczym i społecznym; podkreśla, że aby uzyskać akceptację polityczną ze strony wszystkich obywateli, ważne jest uwzględnienie efektów dystrybucyjnych strategii politycznych w dziedzinie klimatu i dekarbonizacji, w szczególności względem osób o niskich dochodach; uważa w związku z tym, że skutki społeczne należy w pełni uwzględniać we wszystkich unijnych i krajowych strategiach politycznych w dziedzinie klimatu w celu zapewnienia transformacji społecznej i ekologicznej w Europie;

13.  powtarza, że pewien poziom elastyczności w osiąganiu gospodarki neutralnej dla klimatu ograniczyłby koszty społeczne, w szczególności w regionach zależnych od węgla, oraz przyczyniłby się do ich transformacji;

14.  przypomina, że ok. 50–125 mln obywateli Europy jest obecnie zagrożonych ubóstwem energetycznym[4]; podkreśla, że transformacja energetyki może w sposób nieproporcjonalny wpływać na osoby o niskich dochodach i w dalszym stopniu pogłębiać ubóstwo energetyczne; uznaje, że polityka energetyczna powinna uwzględniać wymiar społeczny oraz zapewniać, by nikt nie został pominięty; wzywa państwa członkowskie do podjęcia przyszłościowych działań w celu zapewnienia sprawiedliwej transformacji energetyki i dostępu do energii wszystkim obywatelom Unii;

15.  podkreśla, że zaangażowanie i udział obywateli Europy mają kluczowe znaczenie dla osiągnięcia przez Europę zerowych emisji netto gazów cieplarnianych; zachęca wszystkie szczeble rządów krajowych, regionalnych i lokalnych do wdrożenia konkretnych środków pobudzających i ułatwiających udział obywateli w przejściu na społeczeństwo bezemisyjne;

Zaangażowanie sektorów

16.  podkreśla, że emisje netto będą musiały w końcu zostać ograniczone niemal do zera we wszystkich sektorach gospodarki, które powinny się włączyć do wspólnych wysiłków na rzecz ograniczenia emisji; w związku z tym apeluje do Komisji o opracowanie metod osiągania neutralności klimatycznej dla wszystkich sektorów;

17.  zwraca jednak uwagę, że osiągnięcie gospodarki neutralnej pod względem emisji będzie wymagało znacznych dodatkowych inwestycji w system energetyczny UE i związaną z nim infrastrukturę w porównaniu z obecnym poziomem bazowym wynoszącym od 175 do 290 mld EUR rocznie;

18.  podkreśla, że istnieją różne sposoby osiągania gospodarki neutralnej dla klimatu oraz uważa, że państwa członkowskie powinny mieć możliwość wyboru własnych dróg transformacji w kierunku redukcji emisji gazów cieplarnianych na podstawie swoich strategicznych planów energetycznych i klimatycznych;

19.  kładzie nacisk na rolę energochłonnych gałęzi przemysłu dla osiągnięcia celu, jakim są długoterminowe redukcje emisji gazów cieplarnianych w UE; uważa, że wymagane są inteligentne i ukierunkowane ramy polityki w celu utrzymania przez UE przodującej pozycji w przemyśle niskoemisyjnym i produkcji przemysłowej w UE, zachowania konkurencyjności europejskich sektorów oraz unikania ryzyka ucieczki emisji; apeluje do Komisji o przedstawienie nowej i zintegrowanej unijnej strategii klimatycznej dla energochłonnych gałęzi przemysłu w celu wsparcia konkurencyjnej transformacji przemysłu ciężkiego w kierunku zerowych emisji netto;

20.  wzywa Komisję do opracowania strategii przemysłowej obejmującej środki, które pozwolą europejskiemu przemysłowi konkurować na równych szansach na szczeblu globalnym; uważa, że w ramach tej strategii politycznej Komisja powinna przeanalizować skuteczność i zgodność z zasadami WTO dodatkowych środków mających chronić sektory przed ryzykiem ucieczki emisji w odniesieniu do przywozu produktów, które zastępowałyby, dostosowywałyby lub uzupełniałyby wszelkie istniejące środki w zakresie ucieczki emisji;

21.  podkreśla, że biorąc pod uwagę różne punkty wyjścia transformacji energetycznej, wysiłki na rzecz ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w celu osiągnięcia neutralności klimatycznej na szczeblu unijnym mogą być nierównomiernie rozłożone w całej UE;

22.  wzywa państwa członkowskie do bezzwłocznego wdrożenia pakietu „Czysta energia dla wszystkich Europejczyków”; przypomina, że państwa członkowskie mają prawo decydować o swoim koszyku energetycznym w ramach polityki klimatyczno-energetycznej UE;

23.  zauważa, że w swoim sprawozdaniu z 2018 r. w sprawie cen i kosztów energii w Europie[5] Komisja podkreśla utrzymujące się wysokie narażenie UE na zmienne i rosnące ceny paliw kopalnych oraz że oczekuje się, iż koszty produkcji energii elektrycznej w przyszłości będą rosły w przypadku energii wytwarzanej z paliw kopalnych i malały w przypadku energii ze źródeł odnawialnych; podkreśla, że koszty importu energii do UE wzrosły w 2017 r. o 26 % i wyniosły 266 mld EUR, głównie ze względu na wzrost cen ropy; zauważa, że w sprawozdaniu oszacowano, iż wzrost cen ropy wpływa niekorzystnie na wzrost gospodarczy w UE (-0,4 % PKB w 2017 r.) i na inflację (+0,6);

24.  przypomina, że 71 % energii ogółem zużywa się tylko do celów ogrzewania pomieszczeń; zgadza się z Komisją, że energooszczędne domy będą normą w UE neutralnej dla klimatu, co przełoży się na lepsze zdrowie i większy komfort wszystkich Europejczyków;

25.  podkreśla centralną rolę odnawialnych źródeł energii i innych niskoemisyjnych źródeł energii w transformacji w kierunku gospodarki opartej na zerowych emisjach netto gazów cieplarnianych, jako że energia odpowiada obecnie za 75 % emisji gazów cieplarnianych w Europie;

26.  apeluje o opracowanie wysoce energooszczędnego systemu energetycznego opartego na odnawialnych źródłach energii, który nie stanowi zagrożenia dla bezpieczeństwa energetycznego; zwraca się do Komisji i państw członkowskich o podjęcie wszelkich niezbędnych działań w tym zakresie, ponieważ będą one mieć skutki uboczne we wszystkich sektorach gospodarki;

27.  uznaje rolę nadawaną wychwytywaniu i składowaniu dwutlenku węgla w większości scenariuszy dotyczących 1,5 °C w sprawozdaniu specjalnym IPCC w sprawie 1,5 °C; podkreśla potrzebę opracowania przez UE ambitniejszego celu w tym obszarze; odnotowuje ponadto cele ustanowione przez państwa członkowskie w europejskim strategicznym planie w dziedzinie technologii energetycznych ukierunkowane na wdrożenie sekwestracji dwutlenku węgla na skalę komercyjną w europejskim sektorze energetycznym i przemysłowym po roku 2020 r.; uważa, iż konieczne jest powszechniejsze wykorzystanie w procesach przemysłowych bezpiecznego dla środowiska wychwytywania, składowania i utylizacji dwutlenku węgla (CCU i CCS), prowadzące do ograniczenia emisji poprzez unikanie emisji lub trwałe składowanie CO2;

28.  wskazuje, że elektryfikacja sektorów budownictwa, przemysłu i transportu będzie odgrywać kluczową rolę w redukcji emisji w tych sektorach oraz będzie wymagać niezawodnych dostaw energii elektrycznej w przyszłości i zwiększonych zdolności magazynowania;

29.  podkreśla znaczenie zapewnienia przejścia modalnego z transportu lotniczego na transport kolejowy oraz w kierunku transportu publicznego i wspólnej mobilności; zauważa, że transport drogowy odpowiada za około jednej piątej całkowitych emisji dwutlenku węgla w UE; w związku z tym wzywa państwa członkowskie i Komisję do podjęcia zdecydowanych kroków w celu zapewnienia konsumentom we wszystkich państwach członkowskich dostępu do pojazdów bezemisyjnych i niskoemisyjnych, unikając zwiększonego wprowadzania na rynek starych pojazdów emitujących duże ilości zanieczyszczeń w państwach członkowskich o niskich dochodach; ponadto podkreśla znaczenie inteligentnych technologii, takich jak inteligentna infrastruktura ładowania, dla ustanowienia synergii pomiędzy elektryfikacją transportu a wykorzystywaniem energii ze źródeł odnawialnych;

30.  podkreśla, że UE powinna promować rolę i wysiłki regionów, miejscowości i miast; wzywa Komisję, by podjęła działania na podstawie prac Porozumienia Burmistrzów reprezentujących 200 mln obywateli europejskich oraz by umożliwiła im odgrywanie roli katalizatora dalszych przemian;

Maksymalizacja potencjału klimatycznego lasów w kontekście zrównoważonej biogospodarki

31.  wspiera aktywne i zrównoważone zarządzanie lasami na szczeblu krajowym, wraz z konkretnymi środkami na rzecz pobudzenia wydajnej i zrównoważonej biogospodarki UE, z uwagi na duży potencjał lasów w zakresie zwiększenia wkładu w działania europejskie w dziedzinie klimatu (za pomocą sekwestracji, składowania i substytucji) oraz osiągnięcia zerowego poziomu emisji najpóźniej do 2050 r.; dostrzega potrzebę przystosowania się do zmiany klimatu oraz potrzebę zatrzymania utraty różnorodności biologicznej i degradacji funkcji ekosystemu na terytorium UE do 2020 r.; podkreśla potrzebę opracowania opartych na dowodach strategii politycznych, które pomagają wdrażać i finansować środki ochrony różnorodności biologicznej UE;

32.  podkreśla potrzebę zwiększenia konkurencyjności handlowej zrównoważonej gospodarki leśnej oraz wsparcia praktycznych działań wywołujących istotne skutki w zakresie składowania i sekwestracji, takich jak wykorzystywanie drewna jako materiału budowlanego zarówno w miastach, jak i na obszarach wiejskich, zamiast paliw kopalnych oraz jako narzędzia poprawiającego retencję wody;

33.  zaleca, by główne wysiłki ukierunkowano na agroleśnictwo i bardzo realne zyski, jakie można osiągnąć pod względem ekologii i różnorodności biologicznej dzięki włączeniu drzew i różnych rodzajów roślinności na wykorzystywanych obszarach uprawnych;

34.  uznaje pozytywny potencjał zalesiania w Europie; uważa, że inicjatywy w zakresie zalesiania powinny być uzupełniane konkretnymi inicjatywami i zachętami mającymi na celu zwiększenie potencjału sekwestracji, przy jednoczesnym zapewnieniu dobrego stanu istniejących obszarów leśnych i przy jednoczesnej poprawie tego stanu, co będzie korzystne dla klimatu, zrównoważonej biogospodarki i różnorodności biologicznej; wspiera w zawiązku z tym zalesianie gruntów rolnych pozostawionych odłogiem i o ograniczonym potencjale produkcyjnym, system rolno-leśny oraz minimalizację przekształcania terenów leśnych na grunty o innym przeznaczeniu;

Finansowanie i badania

35.  apeluje o szybkie wdrożenie funduszu innowacyjnego oraz o ogłoszenie pierwszego zaproszenia do składania wniosków w 2019 r. w celu pobudzenia inwestycji w demonstrację niskoemisyjnych przełomowych technologii przemysłowych w różnorodnych sektorach, nie tylko produkcji energii elektrycznej, ale także w systemach ciepłowniczych i procesach przemysłowych; domaga się, by wieloletnie ramy finansowe na lata 2021–2027 i ich programy były w pełni spójne z porozumieniem paryskim;

36.  uważa, że osiągnięcie przez Unię zerowych emisji netto będzie wymagało znacznych inwestycji prywatnych; uważa, że będzie to wymagać długoterminowego planowania oraz stabilności i przewidywalności regulacyjnej dla inwestorów, a także odpowiedniego uwzględnienia w przyszłych przepisach UE

37.  podkreśla znaczenie utworzenia funduszu sprawiedliwej transformacji, zwłaszcza dla regionów najbardziej dotkniętych dekarbonizacją, w szczególności regionów górniczych, wraz z ogólnym uwzględnieniem aspektów społecznych w istniejących działaniach finansowych na rzecz klimatu; podkreśla w związku z tym, że potrzebna jest szeroka akceptacja społeczna dla długoterminowej strategii ze względu na przeobrażenia niezbędne w niektórych sektorach;

38.  podkreśla, że równowaga geograficzna w dystrybucji wsparcia w ramach programów dotyczących badań naukowych i innowacji wśród państw członkowskich ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia wkładu w gospodarkę neutralną dla klimatu;

Rola konsumentów i gospodarki o obiegu zamkniętym

39.  podkreśla znaczenie zastąpienia przez UE nie tylko źródeł energii, lecz w równej mierze także produktów lub materiałów, tj. zastąpienia produktów i materiałów, które zostały uzyskane z surowców kopalnych lub powodują wysokie emisje na etapie produkcji, odpowiednikami pochodzącymi ze źródeł odnawialnych;

40.  podkreśla, że bardzo duża część zużycia energii, a co za tym idzie emisji gazów cieplarnianych, jest bezpośrednio związania z nabywaniem, przetwarzaniem, transportem, konwersją, wykorzystaniem i usuwaniem zasobów; podkreśla, że na każdym etapie łańcucha zarządzania zasobami możliwe są bardzo duże oszczędności; zwraca w związku z tym uwagę, że zwiększanie produktywności zasobów dzięki większej efektywności oraz ograniczanie odpadów dzięki takim środkom jak ponowne użycie, recykling i regeneracja produktów mogą istotnie obniżyć zarówno zużycie zasobów, jak i emisje gazów cieplarnianych, zwiększając jednocześnie konkurencyjność oraz tworząc możliwości biznesowe i miejsca pracy; podkreśla efektywność kosztową środków z zakresu gospodarki o obiegu zamkniętym; podkreśla, że zwiększona zasobooszczędność i podejścia oparte na gospodarce o obiegu zamkniętym, a także projektowanie produktów o zamkniętym cyklu życia sprowokują zmiany we wzorach produkcji i konsumpcji oraz ograniczą ilość odpadów;

41.  podkreśla znaczenie polityki produktowej, obejmującej np. ekologiczne zamówienia publiczne i ekoprojekt, które mogą znacznie przyczynić się do oszczędności energii i do ograniczenia śladu węglowego produktów przy jednoczesnym zmniejszeniu ich śladu materiałowego i całościowego wpływu na środowisko; podkreśla potrzebę ustanowienia wymogów dotyczących gospodarki o obiegu zamkniętym jako części unijnych norm ekoprojektu oraz rozszerzenia obecnej metodyki ekoprojektu na inne kategorie produktów oprócz tych związanych z energetyką;

42.  zauważa, że powodzenie przejścia do Europy neutralnej dla klimatu będzie zależeć od udziału i zaangażowania obywateli, co mogą ułatwić technologie z zakresu efektywności energetycznej i produkcji energii odnawialnej na miejscu lub z pobliskich źródeł odnawialnych;

43.  uważa, że należy kontynuować prace nad wiarygodnym modelem pomiaru wpływu na klimat na podstawie konsumpcji; odnotowuje fakt, że dogłębna analiza oparta na obecnych modelach prowadzi do wniosku, że wysiłki UE na rzecz ograniczenia emisji z produkcji są w pewnej mierze niwelowane przez import towarów odznaczających się większym śladem węglowym;

UE i globalne działania w dziedzinie klimatu

44.  podkreśla znaczenie wzmożonych inicjatyw i stałego dialogu na odpowiednich forach międzynarodowych oraz skutecznej dyplomacji klimatycznej w celu zachęcenia do podejmowania podobnych decyzji politycznych podnoszących poziom ambicji w dziedzinie klimatu w innych regionach i państwach trzecich, gdyż jedynie działanie globalne może rzeczywiście doprowadzić do globalnego ograniczenia emisji gazów cieplarnianych;

45.  ubolewa, że wiele innych dużych gospodarek nie pracuje jeszcze nad strategiami długoterminowymi oraz że w innych dużych gospodarkach niemal nie jest prowadzona debata na temat zwiększenia ustalonych na poziomie krajowym wkładów, by dostosować je do celu globalnego wynikającego z porozumienia paryskiego; w związku z tym zwraca się do Rady i Komisji, by wzmogły wysiłki w dziedzinie dyplomacji klimatycznej oraz podjęły właściwe środki w celu zachęcenia innych dużych gospodarek, tak abyśmy mogli razem osiągnąć długoterminowe cele porozumienia paryskiego;

46.  podkreśla znaczenie wzmocnienia interoperacyjności między instrumentami polityki UE a ich odpowiednikami w państwach trzecich, w szczególności mechanizmami ustalania opłat za emisję gazów cieplarnianych; wzywa Komisję, aby kontynuowała i intensyfikowała współpracę oraz wsparcie w obszarze opracowywania mechanizmów ustalania opłat za emisję gazów cieplarnianych poza Europą w dążeniu do zwiększonego ograniczenia emisji i osiągnięcia równych szans na szczeblu globalnym; podkreśla znaczenie ustanowienia zabezpieczeń środowiskowych w celu zapewnienia faktycznych i dodatkowych redukcji emisji gazów cieplarnianych; wzywa w związku z tym Komisję, aby opowiedziała się za rygorystycznymi i solidnymi przepisami międzynarodowymi dotyczącymi art. 6 porozumienia paryskiego, aby zapobiec lukom w rachunkowości oraz dwukrotnemu uwzględnianiu redukcji emisji;

°

°  °

47.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

 

Ostatnia aktualizacja: 12 marca 2019
Informacja prawna - Polityka ochrony prywatności