Índice 
 Anterior 
 Siguiente 
 Texto íntegro 
Procedimiento : 2016/3029(RSP)
Ciclo de vida en sesión
Ciclos relativos a los documentos :

Textos presentados :

B8-1341/2016

Debates :

PV 14/12/2016 - 23
CRE 14/12/2016 - 23

Votaciones :

Explicaciones de voto

Textos aprobados :

P8_TA(2016)0510

Acta literal de los debates
Miércoles 14 de diciembre de 2016 - Estrasburgo Edición revisada

23. Apoyo a las víctimas de la talidomida (debate)
Vídeo de las intervenciones
Acta
MPphoto
 

  Presidente. – L'ordine del giorno reca la discussione sulla dichiarazione della Commissione sul sostegno a favore delle vittime del Talidomide (2016/3029(RSP)).

 
  
MPphoto
 

  Vytenis Povilas Andriukaitis, Member of the Commission. – Mr President, honourable Members, I am pleased to have the opportunity to raise once more the issue of Thalidomide here in Parliament. I have met a few times people whose lives have been irreversibly damaged by Thalidomide and I know very well the extremely difficult day-to-day situations they are in and the problems they struggle with. It was actually this terrible tragedy which led to the creation of our European system for the safety of medicines.

Please let us inform the younger generation of the consequences Thalidomide had for survivors and their families, and let us collectively recognise that they need support more than ever before. They are rightly fighting for appropriate support and asking policymakers to help. They need more permanent national assistance and cooperation between Member States where patients suffered from this tragedy, and consideration from industry, which must be involved in the process.

Many Members of the European Parliament have written to me calling for support. We met and we also had the opportunity to discuss this issue in plenary already. Let me stress once again that I fully share your concern. I am keen to help within the limited competences of the Commission, taking into account the Member States separately and in cooperation with each other, to decide on how to support Thalidomide survivors and put a more patient-centred approach into practice in this case. Injury compensation schemes are currently not a matter of European Union competence and therefore the Commission is not in a position to take concrete legal action.

What the Commission can do is lend political support, and this is precisely what we have been doing. I have spoken with all the health ministers of the Member States involved and I am ready to do that once again. I have asked them to seriously consider additional support and I am willing to continue raising this issue. The key for finding a way forward lies with Member States, in particular the Member States concerned.

It is difficult to accept that the manufacturers and distributors of Thalidomide have shouldered only part of the cost of this tragedy and that society has to step in. It is also the obligation of the Member States and industry, through a more patient-centred approach, to restore trust and help people who have suffered from Thalidomide. We should not forget them, but rather remember the tragedy every year. I therefore repeat the call I made before you in March that you, as the Members of Parliament, relay back to your national governments and to industry the specific needs of Thalidomide survivors. I count on you to use your influence to support this course of action and raise awareness.

 
  
MPphoto
 

  Esteban González Pons, en nombre del Grupo PPE. – Señor Presidente, la talidomida fue un invento de los nazis, experimentado en campos de concentración con soldados prisioneros. En 1954, la farmacéutica Grünenthal creó y puso a la venta esta medicina como un compuesto para mujeres embarazadas. Durante los años 50 y 60 nacieron diez mil niños con malformaciones físicas congénitas causadas por talidomida. A principios de 1962, el medicamento se retiró en Alemania, Reino Unido e Italia. Sin embargo, en España siguió vendiéndose durante tres años más y siguió apareciendo en el Vademécum hasta 1975, causando más dolor.

Hace solo unos meses, se preguntaba esta Cámara por qué. ¿Por qué, durante cincuenta años, los Gobiernos de todo el mundo cerraron los ojos a esta tragedia? ¿Por qué, cincuenta años después, todavía estamos esperando que pida perdón la compañía que puso a la venta el medicamento? ¿Por qué, cincuenta años después, seguimos sin haber encontrado una solución?

Yo, hoy, creo que debemos preguntarnos hasta cuándo. ¿Hasta cuándo vamos a seguir lamentando nuestra falta de compasión, sin resolver los problemas? ¿Hasta cuándo vamos a permitir que existan víctimas en España sin reconocimiento oficial y sin la suficiente ayuda para vivir con dignidad? Las víctimas de la talidomida se han hecho mayores llorando. Probablemente, cinco mil han muerto ya. A los problemas que tuvieron al nacer se suman los que han surgido, que no se podía esperar, con la edad.

Hoy no pedimos que se cree ningún fondo nuevo, porque fondos ya existen. Hoy no pedimos más recursos, porque recursos ya existen. Hoy exigimos que se reduzca la burocracia y se alivien los requisitos para que las víctimas, alemanas y no alemanas, puedan acceder al Fondo especial de salud que existe, creado para atender las necesidades especiales de las víctimas que hayan surgido con el tiempo. Pedimos menos burocracia, no más dinero. El dinero ya está.

También exigimos al Gobierno español que reabra el proceso de reconocimiento de las víctimas, para que puedan optar a las ayudas económicas que les corresponden. Porque me avergüenza admitir que España, mi país, es el único que todavía no ha reconocido a sus víctimas.

Señoras y señores, hace falta más. La salud de las víctimas se deteriora minuto a minuto mientras muchos no hacemos otra cosa más que hablar. Si esperamos más, ya no habrá dolor que poder atender. Hagamos algo bien, hagamos justicia esta noche.

 
  
MPphoto
 

  Susanne Melior, im Namen der S&D-Fraktion. – Herr Präsident, verehrter Herr Kommissar Andriukatis, verehrte Kolleginnen und Kollegen! Der Contergan-Skandal ist einer der größten Gesundheitsskandale in Deutschland und hatte Auswirkungen auch auf viele andere Länder in der Europäischen Union.

Ich will hier vor allem an die zahlreichen Opfer erinnern, die jetzt meist in den fünfziger Jahren sind – so wie ich selbst übrigens auch, es ist mein Jahrgang –, und daher betrifft es mich auch sehr emotional. Viele von ihnen wurden nach mühevollem und jahrelangem Kampf entschädigt. Andere haben bis heute nur wenig Unterstützung erfahren, und gerade diese Opfer dürfen wir nicht vergessen. Es steht außer Frage, dass mein Heimatland Deutschland bei der Aufarbeitung des Skandals eine nicht ganz rühmliche Rolle gespielt hat und da ja auch eine Mitverantwortung trägt.

Verantwortung trägt aber aus meiner Sicht– und so sehen das auch meine Kollegen – vor allem das Unternehmen Grünenthal selbst, das das Medikament produziert und in andere Länder exportiert hat, und zwar auch noch, als es in Deutschland schon vom Markt genommen war. Sicher sind auch die Mitgliedstaaten – Spanien ist gerade erwähnt worden – in der Situation, dass sie den Opfern konkret helfen müssen, die Gesundheitssysteme dafür öffnen müssen. Aber ich denke, dass wir mit der Entschließung ganz klar und zu Recht fordern, dass die Opfer des Contergan-Skandals in der gesamten EU als solche anerkannt werden und eine Entschädigung und Hilfe erhalten.

 
  
MPphoto
 

  Beatriz Becerra Basterrechea, en nombre del Grupo ALDE. – Señor Presidente, señor Comisario, las víctimas de la talidomida han recibido pensiones vitalicias en Alemania, Italia, Reino Unido, Suecia e Irlanda. En Suecia, de hecho, incluso se creó un centro específico para atención integral a las víctimas hace más de veinte años.

La Fundación Contergan, financiada por la farmacéutica Grünenthal y por el Estado alemán, ha pagado estas pensiones de hasta seis mil euros a miles de víctimas en toda Europa.

¿Saben ustedes a cuantos españoles? A dos. ¿Es porque no hay más víctimas españolas? Sí, claro que las hay, unas cuatrocientas viven todavía. Pero Contergan les ha exigido requisitos disparatados, como presentar el bote original del fármaco que compraron sus madres.

Las víctimas de la talidomida arrastran una vida llena de obstáculos y sufrimiento por las malformaciones que les causó el fármaco de Grünenthal. Las víctimas españolas, además, han padecido el abandono institucional, la incompetencia de sucesivos Gobiernos, la arrogante falta de escrúpulos de Grünenthal y el olvido mediático.

Pido a todos mis colegas alemanes que entiendan que no se trata de un problema español. Es un caso 100 % europeo de discriminación. Estamos ante una empresa que elude responsabilizarse del daño que cometió. Les pido que se interesen por la discriminación probada que estoy denunciando, que contrasten información y que luchen en Alemania para que la Fundación Contergan compense a las víctimas españolas, porque son sus conciudadanos europeos.

Hace una semana se aprobó en el Parlamento español una proposición no de ley para reparar este daño con medidas concretas y útiles para las víctimas. Pido que nos sumemos a este esfuerzo para acabar con tantas décadas de injusticia, porque debemos actuar ya. Y para que este caso no se resuelva por omisión de socorro con la muerte lenta de las víctimas, pido que se resuelva con dignidad y con justicia para que podamos saldar la deuda pendiente de más de sesenta años que todos nosotros tenemos con ellos.

 
  
MPphoto
 

  Ángela Vallina, en nombre del Grupo GUE/NGL. – Señor Presidente, queremos que esta reforma de la ley sobre indemnizaciones no quede en una simple declaración de intenciones, como suele pasar. La responsable, en primer lugar —como ya se ha dicho—, es, desde luego, la farmacéutica, que es quien debería hacerse cargo de los daños, y también de las indemnizaciones. Esto es lo que están pidiendo los y las afectadas actualmente, por lo menos en España.

La obligación de los distintos Gobiernos no es tapar las vergüenzas de empresas privadas como esta farmacéutica o las que compraron las patentes de la talidomida, sino exigir que se cumpla el Estado de Derecho y que paguen las consecuencias de lo que han hecho. El tiempo está pasando y no valen ya más lavados de cara. Se necesita ya el reconocimiento de todas las víctimas, sin distinción del país al que pertenezcan. Y también se necesita una compensación justa y sin condiciones.

Señor Pons, ustedes son Gobierno —es la segunda legislatura, van ocho años—. Si usted cree lo que acaba de decir, trabaje en ello, porque usted tiene mucho que decir en el Gobierno de nuestro país.

 
  
MPphoto
 

  Jill Evans, on behalf of the Verts/ALE Group. – Mr President, this may be a step forward in the long campaign to get justice for Thalidomide survivors. It should never have been necessary for those survivors to have to campaign to get justice, but campaign they did, and very effectively. So we see here cross-party backing for financial support for all of the survivors. We can play a role here, together with the Member States, in coordinating actions, and we urge the German Government to allow access to the health scheme which would enable survivors to deal with increasing health problems and independent living costs.

The health needs are well documented. A UK study showed that Thalidomide survivors were amongst those with the poorest health-related quality of life in the population. That would include some of my constituents in Wales. We owe them justice. We owe their families justice. It has been over 50 years; it has been far too long. Let us put it right now.

 
  
MPphoto
 

  John Stuart Agnew, on behalf of the EFDD Group. – Mr President, I can remember the births of Thalidomide children when I was a boy and the appalling devastation this wreaked on those families. I have been hugely impressed with what those thalidomide victims who have not been so badly affected have been doing in this Parliament: going into every single MEP’s office, thrusting out their deformed limbs, shock-and-awe tactics that have really woken this place up. But actually, if the EU is to be any use at all it should have got hold of this subject years ago, because this must be the raison d’être of the EU. This is a problem that cuts across different countries.

They could have lent on Germany to oblige the German Government to ask every German taxpayer to contribute 50 cents per year and that would have put this right; or they could have used their own funds rather than wasting them on projects like building administrative centres in Hungary for stray dogs, or funding studies in South America for flatulence in cattle. My point to German politicians is: if you change places with a Thalidomide victim for 12 hours, you would change your tune. You know what to do – just to do it.

 
  
MPphoto
 

  Elisabetta Gardini (PPE). – Signor Presidente, onorevoli colleghi, credo che oggi qui siamo a scrivere una pagina che ci auguriamo tutti che sia utile, un passo in avanti, caro Commissario, La ringrazio ancora una volta per la sensibilità, ma abbiamo bisogno veramente di fatti concreti.

Credo che tutti noi che siamo qua dobbiamo dire grazie a questi uomini e queste donne che dall'Inghilterra, dalla Spagna, dall'Italia, da tutti i paesi d'Europa, sono venuti con le loro associazioni per continuare con forza, con grande dignità, con grande coraggio la loro battaglia, che hanno portato avanti in solitudine, per tanti e per troppi anni.

È per questo che io voglio leggere alcune parole dette da una signora che è vissuta, ha preso la patente, ha avuto una famiglia, dei figli, senza due braccia, senza una gamba. Lei dice "abbiamo fatto un esperimento alcuni anni fa, ci siamo messi in fila, è stato impressionante per me, perché mi sono resa conto che se mia madre avesse preso quella pastiglia solo otto ore prima io sarei nata anche senza orecchie, oltre alle lesioni sugli arti".

Ecco, io credo che la sofferenza che noi percepiamo quando incontriamo queste persone chieda con forza che noi diamo risposte. È stata una storia troppo lunga, di silenzi, di bugie, di sotterfugi, di ingiustizie, di discriminazione dentro la discriminazione, perché in alcuni paesi ci sono dei risarcimenti, in altri ce ne sono meno, in altri ancora non ce ne sono, in Italia solo dal 2008 ricevono un indennizzo. Troppo poco davvero. E non avremo mai chiesto loro abbastanza scusa per quello che hanno subito e non avremo mai detto loro nemmeno abbastanza grazie, perché grazie a loro è nata la farmacovigilanza, perché grazie al dramma che hanno vissuto loro non sono nati altri bambini con i loro stessi problemi.

Quindi, Commissario, credo che noi oggi dobbiamo con forza pretendere che quanto è stato chiesto, meno burocrazia, risarcimenti a portata di mano, i soldi ci sono, non debba più essere negata questa giustizia, deve essere posto fine a questa discriminazione che è una delle più ignobili che viviamo in Europa. Se siamo quell'Europa civile che diciamo di essere dobbiamo mettere fine al più presto a questa pagina. Grazie a tutti, ma grazie soprattutto a queste persone che non sono qui, ma sono veramente qui con noi. È a loro che dobbiamo dire grazie.

 
  
MPphoto
 

  Soledad Cabezón Ruiz (S&D). – Señor Presidente, Señorías, cincuenta años son muchos años de espera por parte de las víctimas de la talidomida para ser reconocidas y recompensadas por el mayor desastre de la medicina de los siglos XX y XXI. Una situación excepcional con una respuesta cuanto menos injusta.

Mañana, por fin, esta Cámara dará voz a Europa y reconocerá a estas víctimas y llamará a la responsabilidad a todos los Estados miembros. El tiempo ha hecho que no solo la empresa farmacéutica sea considerada responsable, sino también los Estados miembros y, por ello, apelamos a que Alemania abra el camino que cerró en los años setenta, pero que tampoco exima, y así lo pedimos en la Resolución, de su responsabilidad a los Estados miembros.

En concreto, a España le pedimos que revise el Real Decreto que con buena voluntad puso en marcha en 2010, la primera y única medida adoptada para reconocer a estas víctimas, pero que ha resultado ser insuficiente.

No quiero terminar sin expresar mi agradecimiento a los compañeros de Alemania, por su sensibilidad, que han hecho posible que hoy debatamos esta Resolución y, muy especialmente, a las víctimas, que son las que realmente, con su trabajo de sensibilización, han traído este tema a esta Cámara, así como mi solidaridad sobre todo a las familias que hoy no cuentan ya con sus víctimas.

 
  
MPphoto
 

  Rosa Estaràs Ferragut (PPE). – Señor Presidente, promesas, sueños y esperanzas truncadas, a lo que se ha añadido, en muchos casos, exclusión social, es lo que han vivido las víctimas de la talidomida. Recibieron golpes incluso antes de nacer, cuando a sus madres embarazadas les fue recetada la talidomida por su médico de cabecera. Padecen, en este momento, un envejecimiento terrorífico, con dolores intensos en músculos y articulaciones. Ha sido una pesadilla que ha durado más de cincuenta años, que nos produce vergüenza, sonrojo y espanto.

En cuanto a España —se ha dicho aquí—, es uno de los países que no ha pagado ni reconocido indemnizaciones a ninguna de sus víctimas, solamente a dos. Eso todavía produce una indignación añadida. Es una injusticia social europea en toda regla.

Y por eso hoy presentamos una Resolución. Porque, con motivo de la enmienda que se hace a la Ley relativa a la fundación para las víctimas de la talidomida, podemos hacer que las víctimas se acojan a un fondo de sanidad alemana. Por lo tanto, pedimos que se las indemnice y que se las reconozca. Que se corrija la injusticia.

En el caso de España, que se revise el proceso que aconteció en el año 2010 para que sean identificadas y sean compensadas sin necesidad de presentar un frasco de hace cincuenta años, una receta de hace cincuenta años que ya no existe. Es el momento de hacer justicia y es el momento de que Europa exhiba sus valores. No fue en ningún caso una enfermedad, fue un crimen.

Y acabo con unas palabras de Jacques Delors: «No creemos en una Europa sin alma, sin conciencia, sin voluntad política y sin dimensión social». Es el momento de que Europa no olvide a sus inocentes. Si lo hace, recobraremos el protagonismo en el mundo.

 
  
MPphoto
 

  Damiano Zoffoli (S&D). – Signor Presidente, onorevoli colleghi, dopo oltre cinquant'anni la vicenda talidomide è una questione ancora aperta e con l'avanzare dell'età le vittime hanno un bisogno crescente di aiuto in relazione alle problematiche connesse all'invecchiamento.

Ci sono ancora categorie di pazienti a cui non è stato riconosciuto alcun indennizzo e cito a proposito il caso delle vittime italiane nate nell'anno 1957. Ora che disponiamo di un quadro aggiornato in ben ventun paesi dei bisogni specifici e di assistenza, delle indennità e dei diritti assicurati ai sopravvissuti, è indispensabile che la Commissione intervenga per garantire un indirizzo europeo, un equo trattamento di tutti i talidomidici, superando le ingiuste disparità tuttora esistenti non solo tra gli Stati membri, ma anche all'interno degli Stati, a seconda, ad esempio, dell'anno di nascita.

Sostengo quindi convintamente la richiesta dei colleghi, dobbiamo essere vicini a questi nostri concittadini e alle loro famiglie che pagano il prezzo di un grave scandalo, da cui peraltro è nata la prima legislazione europea sulla sicurezza dei farmaci. L'Europa esiste, non può essere solo un mercato, ma deve essere una comunità attenta ai più deboli, facciamo vivere la speranza che le cose possano cambiare.

 
  
MPphoto
 

  Francesc Gambús (PPE). – Señor Presidente, señor Comisario, siendo el penúltimo de la lista de oradores poco queda que añadir a lo expuesto anteriormente, pero sí quisiera hacer una reflexión. Europa se tambalea y se tambalea porque no ha cuidado su alma. Mañana aprobaremos una Resolución que llega sesenta años tarde. Poco después del Tratado de Roma, que dio lugar a la Unión que hoy todos conocemos, una empresa farmacéutica, con nombre y apellidos, causó un daño que hoy las víctimas siguen sufriendo

Desde Europa, esta Europa que se ha ido construyendo, debemos devolverles el alma. Situar a la persona en el centro de las políticas y las decisiones que tomamos y ejecutar dichas decisiones. Debemos decir bien alto desde este hemiciclo, que representa la soberanía del pueblo europeo, que no dejaremos desamparada a ninguna víctima, a ninguna persona.

No podemos olvidar que aquello que afecte a uno solo de nuestros ciudadanos nos incumbe a todos. Es nuestro deber exigir la compensación y la asunción de responsabilidades a la compañía que causó el daño. Es nuestro deber exigir que ningún europeo se vea discriminado por su pertenencia a uno u otro Estado miembro. Es nuestro deber, sin ninguna duda, aplicar los remedios necesarios para devolver a Europa su alma humanista y volver a colocar a la persona en el centro de las políticas públicas.

 
  
MPphoto
 

  Nicola Caputo (S&D). – Signor Presidente, onorevoli colleghi, il talidomide è probabilmente associato al più grave disastro collettivo mai causato da un farmaco. È necessario il completo riconoscimento delle richieste delle vittime del talidomide sopravvissute in Europa e garantire loro autonomia, accesso alle cure mediche e un'adeguata qualità di vita.

È paradossale che dopo più di cinquant'anni i sopravvissuti siano ancora alla ricerca di giustizia e di una soluzione di compensazione che permetta loro di sostenere le costose cure necessarie alla loro condizione fisica. Ritengo che occorra un protocollo quadro a livello europeo, nel cui ambito tutti i cittadini europei vittime di talidomide ricevano una compensazione comparabile, a prescindere dallo Stato membro di origine. Questa soluzione deve essere letta come un'opportunità offerta anche al governo tedesco, perché rimedi a un errore storico.

L'obiettivo finale è ottenere un riconoscimento ufficiale della responsabilità, anche morale, di quanto è accaduto e la creazione di un fondo per assistere i sopravvissuti del talidomide. Queste persone e le loro famiglie non possono più essere lasciate sole ed è davvero insopportabile continuare a registrare discriminazioni tra affetti di talidomide in diversi paesi.

 
  
 

Procedura catch-the-eye

 
  
MPphoto
 

  Miroslav Mikolášik (PPE). – Takto večer hovoríme v Európskom parlamente o vážnej záležitosti ľudí postihnutých užívaním lieku Talidomid; na trhu sa predával pod názvom Contergan. Vieme, aké rôzne teratogénne účinky to malo na tie plody, na tie detičky, ktorých matky počas tehotenstva užívali tento liek a nevedeli, že je to niečo, čo zdeformuje vlastne ich dieťatko.

Títo ľudia sú dnes dospelí a potrebujú odškodnenie. Ja sa plne prihováram aj ako lekár, aj ako poslanec, aby títo ľudia, bez ohľadu na to, v ktorej krajine sú títo ľudia postihnutí, boli kompenzovaní, boli finančne odškodnení, a je čas, aby sme nielen morálne týchto ľudí podporili, ale aj v skutočnosti vo veľmi praktických krokoch im uznali aj finančnú podporu.

 
  
MPphoto
 

  Νότης Μαριάς ( ECR). – Κύριε Πρόεδρε, η θαλιδομίδη ευθύνεται για τη γέννηση περισσότερων από δέκα χιλιάδες παιδιών με το σύνδρομο της δυσμέλειας. Η εταιρεία απέκρυψε σκόπιμα όσα γνώριζε για τις παρενέργειες του φαρμάκου, δίνοντας ψεύτικες πληροφορίες όταν οι ειδικοί άρχισαν να συνδέουν την θαλιδομίδη με τις νευρολογικές διαταραχές. Επιπλέον, η φαρμακευτική εταιρεία δεν κατέβαλε ποτέ αποζημίωση στις οικογένειες των παιδιών παρά μόνο μια μικρή σύνταξη και ούτε καταδικάστηκε επαρκώς για το κακό που προκάλεσε. Μεγάλη ευθύνη όμως έχουν και τα κράτη μέλη που έκρυψαν αυτό το τόσο σοβαρό ζήτημα, και ιδίως η γερμανική κυβέρνηση που δεν έλεγξε το συγκεκριμένο φαρμακευτικό προϊόν ακόμη και μετά τις πρώτες καταγγελίες και παρενέργειες. Συζητήσαμε το θέμα της θαλιδομίδης και τις καταγγελίες των πολιτών στην Επιτροπή Αναφορών και όσα ακούσαμε πραγματικά ήταν συγκλονιστικά. Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει, με πολυετή καθυστέρηση πλέον, να στηρίξει και να βοηθήσει τα θύματα και τις οικογένειες, απαιτώντας από τη γερμανική φαρμακευτική εταιρεία και το γερμανικό κράτος να τους καταβάλουν ένα ικανοποιητικό ποσό αποζημίωσης.

 
  
MPphoto
 

  Gerard Batten (EFDD). – Mr President, this is an issue that cuts across national, political and ideological divides. We all surely unite on this to agree that the Thalidomide victims get the justice and financial support that they so richly deserve. The German Government, and those responsible for making the drugs, should accept their responsibilities and provide adequate support for these brave people who have done so much to help themselves, especially now as they pass into their 60s and need help with the daily tasks that the rest of us take for granted.

It is good that we can all put aside our political differences and together call for the victims of the Thalidomide drug to be properly looked after, without any more undue delay.

 
  
  

(Fine della procedura catch-the-eye)

 
  
MPphoto
 

  Presidente. – Adesso la replica del Commissario, però vorrei fare un'annotazione ed unirmi alla grande sensibilità che hanno espresso tutti i colleghi di tutti i gruppi politici intorno a questa vicenda, perché tutti noi abbiamo incontrato persone che hanno sofferto di questi problemi, e a loro dobbiamo certamente giustizia, vicinanza, solidarietà, la dobbiamo anche in memoria delle loro famiglie, di tutte quelle famiglie, madri, padri che non hanno avuto giustizia. Noi dobbiamo avere questo atto di riconoscimento morale nei loro confronti.

 
  
MPphoto
 

  Vytenis Povilas Andriukaitis, Member of the Commission. – Mr President, I fully and absolutely agree that it is a moral obligation, and of course it is about social justice and the possibility of how to really help those people now, today. Of course we are very well aware that we must follow our legal obligations.

It is worth repeating that Member States are responsible and I tell you once again that I am ready to organise debates with Member States’ Ministers of Health, and to do as I did last year, namely to organise a round table on how to urge governments to understand how it is possible to cooperate, because the Member States have the right introduce the open method of coordination and to show solidarity, all together. It is not just Germany. No! We will see how we can invite all countries together to resolve this issue.

Of course industry must also pay the price. It was not enough just to say two decades ago ‘we will solve these problems’, and that’s it. No, because it is an ethical position, a moral obligation and relates to trust in science and industry. I am well aware of this but we all do it together by inviting all actors to solve these problems.

I have taken careful note of your comments and views and I appreciate Parliament’s decision to discuss those issues tonight. I will of course look at your document and we will do our best once again together. I can see that we must all be involved together in finding a solution to this issue. There is no doubt that we will address those questions.

 
  
MPphoto
 

  Presidente. – Comunico di aver ricevuto due proposte di risoluzione conformemente all'articolo 123, paragrafo 2, del regolamento.

La discussione è chiusa.

La votazione si svolgerà giovedì 15 dicembre 2016.

Dichiarazioni scritte (articolo 162)

 
  
MPphoto
 
 

  Isabella Adinolfi (EFDD), per iscritto. – Il talidomide è un farmaco inventato dall'industria farmaceutica tedesca Chemie Grünenthal, che fu commercializzato a partire dal 1957 come sedativo, anti-nausea e ipnotico, rivolto in particolar modo alle donne in gravidanza. Fu ritirato dal mercato poiché le donne trattate con talidomide davano alla luce neonati con gravi alterazioni congenite dello sviluppo degli arti, ovvero amelia o vari gradi di focomelia. Si stima siano nati almeno 20 000 bambini affetti da gravi malformazioni fisiche. Ritengo sia indispensabile il completo riconoscimento delle richieste delle vittime del talidomide sopravvissute in Europa, in modo da garantire loro autonomia, accesso alle cure mediche e un'adeguata qualità di vita.

 
  
MPphoto
 
 

  Mireille D’Ornano (ENF), par écrit. – Avec quelques 20 000 enfants nés malformés, la thalidomide est l’un des plus grands scandales sanitaires connus en Europe. Par manque de vigilance, le laboratoire allemand Chemie Grünenthal occulte, dans les années 50, les effets secondaires dévastateurs sur le fœtus d’un médicament (la thalidomide) censé soulager des pathologies bénignes. Atteints de graves malformations, les enfants victimes de la thalidomide devront également faire face au déni de justice: ainsi, il est désormais établi que la République Fédérale d’Allemagne a interféré dans les actions en justice entamées dans les années 70, empêchant toute indemnisation satisfaisante. Conséquence de décennies de négligences, la situation sociale et sanitaire des victimes ne cesse de s’aggraver: leur entrée dans le troisième âge rend la question de leur autonomie encore plus prégnante. Il est donc urgent de reconnaître leurs conditions, et de leur assurer un accès aux soins médicaux qui leur sont indispensables. Je soutiens donc la résolution déposée par le groupe «ENF» qui plaide, sur le fondement des engagements pris par le commissaire Andriukaitis le 9 mars 2016, pour la mise en place d’un programme d’assistance en faveur des victimes de la thalidomide en complément de l’action des États membres.

 
Aviso jurídico - Política de privacidad