Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 1304/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie Europejskiego Funduszu Społecznego w odniesieniu do zwiększenia kwoty początkowych płatności zaliczkowych wypłacanych na rzecz programów operacyjnych wspieranych w ramach Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych (COM(2015)0046 – C8-0036/2015 – 2015/0026(COD))

P8_TA(2015)0110 A8-0134/2015

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2015)0046),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 164 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C8–0036/2015),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 18 marca 2015 r.(1),

–  uwzględniając opinię Komisji Budżetowej w sprawie zgodności finansowej wniosku,

–  uwzględniając zobowiązanie złożone przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 21 kwietnia 2015 r. do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 59 i 41 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych oraz opinię Komisji Kultury i Edukacji (A8–0134/2015),

1.  zatwierdza poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przedłożenie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 29 kwietnia 2015 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/... zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 1304/2013 w zakresie dodatkowej kwoty początkowych płatności zaliczkowych wypłacanych na rzecz programów operacyjnych wspieranych w ramach Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2015/779.)

(1) Dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3030/93 w sprawie wspólnych reguł przywozu niektórych wyrobów włókienniczych z państw trzecich (COM(2014)0707 – C8-0271/2014 – 2014/0334(COD))

P8_TA(2015)0111 A8-0026/2015

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2014)0707),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 207 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C8‑0271/2014),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 11 marca 2015 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 59 i art. 50 ust. 1 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego (A8-0026/2015),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 29 kwietnia 2015 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/... uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3030/93 w sprawie wspólnych reguł przywozu niektórych wyrobów włókienniczych z państw trzecich

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2015/937.)

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie środków ochronnych przewidzianych Umową między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Królestwem Norwegii (tekst jednolity) (COM(2014)0304 – C8-0010/2014 – 2014/0159(COD))

P8_TA(2015)0112 A8-0046/2015

(Zwykła procedura ustawodawcza – ujednolicenie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2014)0304),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 207 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C8–0010/2014),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie szybszej metody pracy nad urzędową kodyfikacją tekstów prawnych(1),

–  uwzględniając art. 103 i 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A8-0046/2015),

A.  mając na uwadze opinię konsultacyjnej grupy roboczej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, zgodnie z którą przedmiotowy wniosek ogranicza się do zwykłego ujednolicenia istniejących tekstów, bez zmiany co do istoty,

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 29 kwietnia 2015 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/... w sprawie środków ochronnych przewidzianych Umową między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Królestwem Norwegii (tekst jednolity)

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2015/938.)

(1) Dz.U. C 102 z 4.4.1996, s. 2.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie określonych procedur stosowania Układu o stabilizacji i stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Albanii, z drugiej strony (tekst jednolity) (COM(2014)0375 – C8-0034/2014 – 2014/0191(COD))

P8_TA(2015)0113 A8-0047/2015

(Zwykła procedura ustawodawcza – ujednolicenie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2014)0375),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 207 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C8–0034/2014),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie szybszej metody pracy nad urzędową kodyfikacją tekstów prawnych(1),

–  uwzględniając art. 103 i 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A8-0047/2015),

A.  mając na uwadze opinię konsultacyjnej grupy roboczej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, zgodnie z którą przedmiotowy wniosek ogranicza się do zwykłego ujednolicenia istniejących tekstów, bez zmiany co do istoty;

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 29 kwietnia 2015 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/... w sprawie określonych procedur stosowania Układu o stabilizacji i stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Albanii, z drugiej strony (tekst jednolity)

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2015/939.)

(1) Dz.U. C 102 z 4.4.1996, s. 2.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie niektórych procedur stosowania Układu o stabilizacji i stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Bośnią i Hercegowiną, z drugiej strony, oraz stosowania Umowy przejściowej w sprawie handlu i spraw związanych z handlem między Wspólnotą Europejską, z jednej strony, a Bośnią i Hercegowiną, z drugiej strony (tekst ujednolicony) (COM(2014)0443 – C8-0087/2014 – 2014/0206(COD))

P8_TA(2015)0114 A8-0017/2015

(Zwykła procedura ustawodawcza – ujednolicenie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2014)0443),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 207 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję Parlamentowi (C8–0087/2014),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie szybszej metody pracy nad urzędową kodyfikacją tekstów prawnych(1),

–  uwzględniając art. 103 i 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A8-0017/2015),

A.  mając na uwadze opinię konsultacyjnej grupy roboczej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, zgodnie z którą przedmiotowy wniosek ogranicza się do zwykłego ujednolicenia istniejących tekstów, bez zmiany co do istoty;

1.  przyjmuje swoje stanowisko w pierwszym czytaniu, przyjmując wniosek Komisji w wersji uwzględniającej zalecenia konsultacyjnej grupy roboczej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 29 kwietnia 2015 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/... w sprawie niektórych procedur stosowania Układu o stabilizacji i stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Bośnią i Hercegowiną, z drugiej strony, oraz stosowania Umowy przejściowej w sprawie handlu i spraw związanych z handlem między Wspólnotą Europejską, z jednej strony, a Bośnią i Hercegowiną, z drugiej strony (tekst jednolity)

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2015/940.)

(1) Dz.U. C 102 z 4.4.1996, s. 2.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie niektórych procedur stosowania Układu o Stabilizacji i Stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Byłą Jugosłowiańską Republiką Macedonii, z drugiej strony (tekst jednolity) (COM(2014)0394 – C8-0041/2014 – 2014/0199(COD))

P8_TA(2015)0115 A8-0132/2015

(Zwykła procedura ustawodawcza – ujednolicenie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2014)0394),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 207 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję Parlamentowi (C8–0041/2014),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie szybszej metody pracy nad urzędową kodyfikacją tekstów prawnych(1),

–  uwzględniając art. 103 i 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A8-0132/2015),

A.  mając na uwadze opinię konsultacyjnej grupy roboczej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, zgodnie z którą przedmiotowy wniosek ogranicza się do zwykłego ujednolicenia istniejących tekstów, bez zmiany co do istoty,

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 29 kwietnia 2015 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/... w sprawie niektórych procedur stosowania Układu o Stabilizacji i Stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Byłą Jugosłowiańską Republiką Macedonii, z drugiej strony (tekst jednolity)

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2015/941.)

(1) Dz.U. C 102 z 4.4.1996, s. 2.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do niektórych kategorii horyzontalnej pomocy państwa (tekst ujednolicony) (COM(2014)0377 – C8-0139/2014 – 2014/0192(NLE))

P8_TA(2015)0116 A8-0029/2014

(Konsultacja – ujednolicenie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2014)0377),

–  uwzględniając art. 109 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C8-0139/2014),

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie szybszej metody pracy nad urzędową kodyfikacją tekstów prawnych(1),

–  uwzględniając art. 103 i 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A8-0029/2014),

A.  mając na uwadze opinię konsultacyjnej grupy roboczej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, zgodnie z którą przedmiotowy wniosek ogranicza się do zwykłego ujednolicenia istniejących tekstów, bez zmiany co do istoty,

1.  zatwierdza wniosek Komisji w wersji uwzględniającej zalecenia konsultacyjnej grupy roboczej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 102 z 4.4.1996, s. 2.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (tekst ujednolicony) (COM(2014)0534 – C8-0212/2014 – 2014/0246(NLE))

P8_TA(2015)0117 A8-0047/2014

(Konsultacja – ujednolicenie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2014)0534),

–  uwzględniając art. 109 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C8-0212/2014),

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie szybszej metody pracy nad urzędową kodyfikacją tekstów prawnych(1),

–  uwzględniając art. 103 i 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A8-0047/2014),

A.  mając na uwadze opinię konsultacyjnej grupy roboczej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, zgodnie z którą przedmiotowy wniosek ogranicza się do zwykłego ujednolicenia istniejących tekstów, bez zmiany co do istoty;

1.  zatwierdza wniosek Komisji w wersji uwzględniającej zalecenia konsultacyjnej grupy roboczej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 102 z 4.4.1996, s. 2.

1.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 3 – Komisja i agencje wykonawcze (2014/2075(DEC))

P8_TA(2015)0118 A8-0101/2015

Parlament Europejski,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2013(1),

–  uwzględniając skonsolidowane roczne sprawozdanie finansowe Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013 (COM(2014)0510 – C8‑0140/2014)(2),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji w sprawie działań podjętych w następstwie udzielenia absolutorium za rok budżetowy 2012 (COM(2014)0607) oraz dokumenty robocze służb Komisji dołączone do tego sprawozdania (SWD(2014)0285), SWD(2014)0286),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 11 czerwca 2014 r. zatytułowany „Podsumowanie osiągnięć Komisji w zakresie zarządzania za rok 2013” (COM(2014)0342),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji dotyczące rocznej oceny finansów Unii opartej na uzyskanych wynikach (COM(2014)0383) oraz dołączone dokumenty robocze służb Komisji (SWD(2014)0200 i SWD(2014)0201),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Komisji dla organu udzielającego absolutorium w sprawie audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2013 r. (COM(2014)0615) oraz dokument roboczy służb Komisji dołączony do tego sprawozdania (SWD(2014)0293),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu za rok budżetowy 2013 wraz z odpowiedziami instytucji(3), oraz sprawozdania specjalne Trybunału Obrachunkowego,

–   uwzględniając różne decyzje i zalecenia Rzecznika Praw Obywatelskich dotyczące Komisji, a także wdrażanie przez instytucje jej zaleceń w interesie obywateli;

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności rachunków(4), jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2013 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając zalecenie Rady z dnia 17 lutego 2015 r. w sprawie udzielenia Komisji absolutorium z wykonania budżetu za rok budżetowy 2013 (05303/2015 – C8‑0053/2015),

–  uwzględniając art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(5),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(6), w szczególności jego art. 62, 164, 165 i 166,

–  uwzględniając art. 93 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinie innych zainteresowanych komisji (A8-0101/2015),

A.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 17 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet i zarządza programami, a w zastosowaniu art. 317 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet we współpracy z państwami członkowskimi na własną odpowiedzialność zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami,

1.  udziela Komisji absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013;

2.  przedstawia swoje uwagi w rezolucji, która stanowi integralną część decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 3 – Komisja i agencje wykonawcze, oraz w rezolucji z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie sprawozdań specjalnych Trybunału Obrachunkowego w kontekście absolutorium dla Komisji za rok budżetowy 2013(7);

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji wraz z rezolucją, która stanowi jej integralną część Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej, Trybunałowi Obrachunkowemu i Europejskiemu Bankowi Inwestycyjnemu, jak również parlamentom narodowym oraz krajowym i regionalnym organom kontroli w państwach członkowskich, oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

2.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu Agencji Wykonawczej ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego za rok budżetowy 2013 (2014/2075(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2013(8),

–  uwzględniając skonsolidowane roczne sprawozdanie finansowe Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013 (COM(2014)0510 – C8‑0140/2014)(9),

–  uwzględniając ostateczne roczne sprawozdanie finansowe Agencji Wykonawczej ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego za rok budżetowy 2013(10),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji w sprawie działań podjętych w następstwie udzielenia absolutorium za rok budżetowy 2012 (COM(2014)0607) oraz dokumenty robocze służb Komisji dołączone do tego sprawozdania (SWD(2014)0285), SWD(2014)0286),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Komisji dla organu udzielającego absolutorium w sprawie audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2013 r. (COM(2014)0615) oraz dokument roboczy służb Komisji dołączony do tego sprawozdania (SWD(2014)0293),

–  uwzględniając sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego dotyczące sprawozdania finansowego Agencji Wykonawczej ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego za rok budżetowy 2013, wraz z odpowiedziami Agencji(11),

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności(12) rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2013 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając zalecenie Rady z dnia 17 lutego 2015 r. w sprawie udzielenia agencjom wykonawczym absolutorium z wykonania budżetu za rok budżetowy 2013 (05305/2015 – C8‑0048/2015),

–  uwzględniając art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(13),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(14), w szczególności jego art. 62, 164, 165 i 166,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 58/2003 z dnia 19 grudnia 2002 r. ustanawiające statut agencji wykonawczych, którym zostaną powierzone niektóre zadania w zakresie zarządzania programami wspólnotowymi(15), w szczególności jego art. 14 ust. 3,

–  uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE) nr 1653/2004 z dnia 21 września 2004 r. w sprawie typowego rozporządzenia finansowego dla agencji wykonawczych, na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 58/2003 określającego status agencji wykonawczych, odpowiedzialnych za niektóre czynności dotyczące obsługi programów wspólnotowych(16), w szczególności jego art. 66 akapity pierwszy i drugi,

–  uwzględniając decyzję Komisji nr 2009/336/WE z dnia 20 kwietnia 2009 r. ustanawiającą „Agencję Wykonawczą do spraw Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego” do zarządzania działaniami wspólnotowymi w dziedzinie edukacji, kultury i sektora audiowizualnego w zastosowaniu rozporządzenia Rady (WE) nr 58/2003(17),

–  uwzględniając decyzję wykonawczą Komisji 2013/776/UE z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie ustanowienia „Agencji Wykonawczej ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego” i uchylenia decyzji 2009/336/WE(18),

–  uwzględniając art. 93 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinie innych zainteresowanych komisji (A8-0101/2015),

A.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 17 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet i zarządza programami, a w zastosowaniu art. 317 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet we współpracy z państwami członkowskimi na własną odpowiedzialność zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami,

1.  udziela dyrektorowi Agencji Wykonawczej ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego absolutorium z wykonania budżetu Agencji Wykonawczej za rok budżetowy 2013;

2.  przedstawia swoje uwagi w rezolucji, która stanowi integralną część decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 3 – Komisja i agencje wykonawcze;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 3 – Komisja, a także rezolucji, która stanowi integralną część tych decyzji, dyrektorowi Agencji Wykonawczej ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego, Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej i Trybunałowi Obrachunkowemu oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

3.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu Agencji Wykonawczej ds. Małych i Średnich przedsiębiorstw (dawniej Agencja Wykonawcza ds. Konkurencyjności i Innowacji) za rok budżetowy 2013 (2014/2075(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2013(19),

–  uwzględniając skonsolidowane roczne sprawozdanie finansowe Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013 (COM(2014)0510 – C8‑0140/2014)(20),

–  uwzględniając ostateczne roczne sprawozdanie finansowe Agencji Wykonawczej ds. Małych i Średnich Przedsiębiorstw (dawniej Agencja Wykonawcza ds. Konkurencyjności i Innowacji) za rok budżetowy 2013(21),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji w sprawie działań podjętych w następstwie udzielenia absolutorium za rok budżetowy 2012 (COM(2014)0607) oraz dokumenty robocze służb Komisji dołączone do tego sprawozdania (SWD(2014)0285), SWD(2014)0286),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Komisji dla organu udzielającego absolutorium w sprawie audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2013 r. (COM(2014)0615) oraz dokument roboczy służb Komisji dołączony do tego sprawozdania (SWD(2014)0293),

–  uwzględniając sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego dotyczące sprawozdania finansowego Agencji Wykonawczej ds. Małych i Średnich Przedsiębiorstw (dawniej Agencja Wykonawcza ds. Konkurencyjności i Innowacji) za rok budżetowy 2013, wraz z odpowiedziami Agencji(22),

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności rachunków(23), jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2013 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając zalecenie Rady z dnia 17 lutego 2015 r. w sprawie udzielenia agencjom wykonawczym absolutorium z wykonania budżetu za rok budżetowy 2013 (05305/2015 – C8‑0048/2015),

–  uwzględniając art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(24),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(25), w szczególności jego art. 62, 164, 165 i 166,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 58/2003 z dnia 19 grudnia 2002 r. ustanawiające statut agencji wykonawczych, którym zostaną powierzone niektóre zadania w zakresie zarządzania programami wspólnotowymi(26), w szczególności jego art. 14 ust. 3,

–  uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE) nr 1653/2004 z dnia 21 września 2004 r. w sprawie typowego rozporządzenia finansowego dla agencji wykonawczych, na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 58/2003 określającego status agencji wykonawczych, odpowiedzialnych za niektóre czynności dotyczące obsługi programów wspólnotowych(27), w szczególności jego art. 66 akapity pierwszy i drugi,

–  uwzględniając decyzję Komisji 2004/20/WE z dnia 23 grudnia 2003 r. ustanawiającą agencję wykonawczą o nazwie Agencja Wykonawcza ds. Inteligentnej Energii, w celu zarządzania działaniami wspólnotowymi w dziedzinie energii w zastosowaniu rozporządzenia Rady (WE) nr 58/2003(28),

–  uwzględniając decyzję wykonawczą Komisji 2013/771/UE z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie ustanowienia Agencji Wykonawczej ds. Małych i Średnich Przedsiębiorstw oraz uchylenia decyzji 2004/20/WE i 2007/372/WE(29),

–  uwzględniając art. 93 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinie innych zainteresowanych komisji (A8-0101/2015),

A.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 17 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet i zarządza programami, a w zastosowaniu art. 317 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet we współpracy z państwami członkowskimi na własną odpowiedzialność zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami,

1.  udziela dyrektorowi Agencji Wykonawczej ds. Małych i Średnich Przedsiębiorstw (dawniej Agencja Wykonawcza ds. Konkurencyjności i Innowacji) absolutorium z wykonania budżetu Agencji Wykonawczej za rok budżetowy 2013;

2.  przedstawia swoje uwagi w rezolucji, która stanowi integralną część decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 3 – Komisja i agencje wykonawcze;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 3 – Komisja, a także rezolucji, która stanowi integralną część tych decyzji, dyrektorowi Agencji Wykonawczej ds. Małych i Średnich Przedsiębiorstw (dawniej Agencja Wykonawcza ds. Konkurencyjności i Innowacji), Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej i Trybunałowi Obrachunkowemu oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

4.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu Agencji Wykonawczej ds. Konsumentów, Zdrowia, Rolnictwa i Żywności (dawniej Agencja Wykonawcza ds. Zdrowia i Konsumentów) za rok budżetowy 2013 (2014/2075(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2013(30),

–  uwzględniając skonsolidowane roczne sprawozdanie finansowe Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013 (COM(2014)0510 – C8‑0140/2014)(31),

–  uwzględniając ostateczne roczne sprawozdanie finansowe Agencji Wykonawczej ds. Konsumentów, Zdrowia, Rolnictwa i Żywności (dawniej Agencja Wykonawcza ds. Zdrowia i Konsumentów) za rok budżetowy 2013(32),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji w sprawie działań podjętych w następstwie udzielenia absolutorium za rok budżetowy 2012 (COM(2014)0607) oraz dokumenty robocze służb Komisji dołączone do tego sprawozdania (SWD(2014)0285), SWD(2014)0286),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Komisji dla organu udzielającego absolutorium w sprawie audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2013 r. (COM(2014)0615) oraz dokument roboczy służb Komisji dołączony do tego sprawozdania (SWD(2014)0293),

–  uwzględniając sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego dotyczące sprawozdania finansowego Agencji Wykonawczej ds. Konsumentów, Zdrowia, Rolnictwa i Żywności (dawniej Agencja Wykonawcza ds. Zdrowia i Konsumentów) za rok budżetowy 2013, wraz z odpowiedziami Agencji(33),

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności rachunków(34), jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2013 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając zalecenie Rady z dnia 17 lutego 2015 r. w sprawie udzielenia agencjom wykonawczym absolutorium z wykonania budżetu za rok budżetowy 2013 (05305/2015 – C8‑0048/2015),

–  uwzględniając art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(35),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(36), w szczególności jego art. 62, 164, 165 i 166,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 58/2003 z dnia 19 grudnia 2002 r. ustanawiające statut agencji wykonawczych, którym zostaną powierzone niektóre zadania w zakresie zarządzania programami wspólnotowymi(37), w szczególności jego art. 14 ust. 3,

–  uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE) nr 1653/2004 z dnia 21 września 2004 r. w sprawie typowego rozporządzenia finansowego dla agencji wykonawczych, na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 58/2003 określającego status agencji wykonawczych, odpowiedzialnych za niektóre czynności dotyczące obsługi programów wspólnotowych(38), w szczególności jego art. 66 akapity pierwszy i drugi,

–  uwzględniając decyzję Komisji 2004/858/WE z dnia 15 grudnia 2004 r. ustanawiającą agencję wykonawczą o nazwie „Agencja wykonawcza programu zdrowia publicznego” do zarządzania działaniem wspólnotowym w dziedzinie zdrowia publicznego, w zastosowaniu rozporządzenia Rady (WE) nr 58/2003(39),

–  uwzględniając decyzję wykonawczą Komisji 2013/770/UE z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiającą Agencję Wykonawczą ds. Konsumentów, Zdrowia i Żywności oraz uchylającą decyzję 2004/858/WE(40),

–  uwzględniając decyzję wykonawczą Komisji 2014/927/UE z dnia 17 grudnia 2014 r. zmieniającą decyzję wykonawczą 2013/770/UE w celu przekształcenia „Agencji Wykonawczej ds. Konsumentów, Zdrowia i Żywności” w „Agencję Wykonawczą ds. Konsumentów, Zdrowia, Rolnictwa i Żywności”(41),

–  uwzględniając art. 93 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinie innych zainteresowanych komisji (A8-0101/2015),

A.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 17 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet i zarządza programami, a w zastosowaniu art. 317 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet we współpracy z państwami członkowskimi na własną odpowiedzialność zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami,

1.  udziela dyrektorowi Agencji Wykonawczej ds. Konsumentów, Zdrowia, Rolnictwa i Żywności (dawniej Agencja Wykonawcza ds. Zdrowia i Konsumentów) absolutorium z wykonania budżetu Agencji Wykonawczej za rok budżetowy 2013;

2.  przedstawia swoje uwagi w rezolucji, która stanowi integralną część decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 3 – Komisja i agencje wykonawcze;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 3 – Komisja, a także rezolucji, która stanowi integralną część tych decyzji, dyrektorowi Agencji Wykonawczej ds. Konsumentów, Zdrowia i Żywności (dawniej Agencja Wykonawcza ds. Zdrowia i Konsumentów), Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej i Trybunałowi Obrachunkowemu oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

5.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu Agencji Wykonawczej Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych za rok budżetowy 2013 (2014/2075(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2013(42),

–  uwzględniając skonsolidowane roczne sprawozdanie finansowe Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013 (COM(2014)0510 – C8‑0140/2014)(43),

–  uwzględniając ostateczne roczne sprawozdanie finansowe Agencji Wykonawczej Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych za rok budżetowy 2013,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji w sprawie działań podjętych w następstwie udzielenia absolutorium za rok budżetowy 2012 (COM(2014)0607) oraz dokumenty robocze służb Komisji dołączone do tego sprawozdania (SWD(2014)0285), SWD(2014)0286),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Komisji dla organu udzielającego absolutorium w sprawie audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2013 r. (COM(2014)0615) oraz dokument roboczy służb Komisji dołączony do tego sprawozdania (SWD(2014)0293),

–  uwzględniając sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego dotyczące sprawozdania finansowego Agencji Wykonawczej Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych za rok budżetowy 2013, wraz z odpowiedziami Agencji(44),

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności rachunków(45), jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2013 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając zalecenie Rady z dnia 17 lutego 2015 r. w sprawie udzielenia agencjom wykonawczym absolutorium z wykonania budżetu za rok budżetowy 2013 (05305/2015 – C8‑0048/2015),

–  uwzględniając art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(46),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(47), w szczególności jego art. 62, 164, 165 i 166,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 58/2003 z dnia 19 grudnia 2002 r. ustanawiające statut agencji wykonawczych, którym zostaną powierzone niektóre zadania w zakresie zarządzania programami wspólnotowymi(48), w szczególności jego art. 14 ust. 3,

–  uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE) nr 1653/2004 z dnia 21 września 2004 r. w sprawie typowego rozporządzenia finansowego dla agencji wykonawczych, na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 58/2003 określającego status agencji wykonawczych, odpowiedzialnych za niektóre czynności dotyczące obsługi programów wspólnotowych(49), w szczególności jego art. 66 akapity pierwszy i drugi,

–  uwzględniając decyzję Komisji nr 2008/37/WE z dnia 14 grudnia 2007 r. ustanawiającą Agencję Wykonawczą Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych w celu zarządzania wspólnotowym programem szczegółowym Pomysły w dziedzinie badań pionierskich na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 58/2003(50),

–  uwzględniając decyzję wykonawczą Komisji 2013/779/UE z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiającą Agencję Wykonawczą Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych oraz uchylającą decyzję 2008/37/WE(51),

–  uwzględniając art. 93 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinie innych zainteresowanych komisji (A8-0101/2015),

A.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 17 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet i zarządza programami, a w zastosowaniu art. 317 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet we współpracy z państwami członkowskimi na własną odpowiedzialność zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami,

1.  udziela dyrektorowi Agencji Wykonawczej Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych absolutorium z wykonania budżetu Agencji Wykonawczej za rok budżetowy 2013;

2.  przedstawia swoje uwagi w rezolucji, która stanowi integralną część decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 3 – Komisja i agencje wykonawcze;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 3 – Komisja, a także rezolucji, która stanowi integralną część tych decyzji, dyrektorowi Agencji Wykonawczej Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych, Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej i Trybunałowi Obrachunkowemu oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

6.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu Agencji Wykonawczej ds. Badań Naukowych za rok budżetowy 2013 (2014/2075(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2013(52),

–  uwzględniając skonsolidowane roczne sprawozdanie finansowe Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013 (COM(2014)0510 – C8‑0140/2014)(53),

–  uwzględniając ostateczne roczne sprawozdanie finansowe Agencji Wykonawczej ds. Badań Naukowych za rok budżetowy 2013(54),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji w sprawie działań podjętych w następstwie udzielenia absolutorium za rok budżetowy 2012 (COM(2014)0607) oraz dokumenty robocze służb Komisji dołączone do tego sprawozdania (SWD(2014)0285), SWD(2014)0286),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Komisji dla organu udzielającego absolutorium w sprawie audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2013 r. (COM(2014)0615) oraz dokument roboczy służb Komisji dołączony do tego sprawozdania (SWD(2014)0293),

–  uwzględniając sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego dotyczące sprawozdania finansowego Agencji Wykonawczej ds. Badań Naukowych za rok budżetowy 2013, wraz z odpowiedziami Agencji(55),

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności rachunków(56), jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2013 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając zalecenie Rady z dnia 17 lutego 2015 r. w sprawie udzielenia agencjom wykonawczym absolutorium z wykonania budżetu za rok budżetowy 2013 (05305/2015 – C8‑0048/2015),

–  uwzględniając art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(57),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(58), w szczególności jego art. 62, 164, 165 i 166,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 58/2003 z dnia 19 grudnia 2002 r. ustanawiające statut agencji wykonawczych, którym zostaną powierzone niektóre zadania w zakresie zarządzania programami wspólnotowymi(59), w szczególności jego art. 14 ust. 3,

–  uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE) nr 1653/2004 z dnia 21 września 2004 r. w sprawie typowego rozporządzenia finansowego dla agencji wykonawczych, na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 58/2003 określającego status agencji wykonawczych, odpowiedzialnych za niektóre czynności dotyczące obsługi programów wspólnotowych(60), w szczególności jego art. 66 akapity pierwszy i drugi,

–  uwzględniając decyzję Komisji nr 2008/46/WE z dnia 14 grudnia 2007 r. ustanawiającą Agencję Wykonawczą ds. Badań Naukowych w celu zarządzania niektórymi obszarami szczegółowych programów wspólnotowych Ludzie, Możliwości i Współpraca w dziedzinie badań na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 58/2003(61),

–  uwzględniając decyzję wykonawczą Komisji 2013/778/UE z dnia 13 grudnia 2013 r. ustanawiającą Agencję Wykonawczą ds. Badań Naukowych oraz uchylającą decyzję 2008/46/WE(62),

–  uwzględniając art. 93 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinie innych zainteresowanych komisji (A8-0101/2015),

A.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 17 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet i zarządza programami, a w zastosowaniu art. 317 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet we współpracy z państwami członkowskimi na własną odpowiedzialność zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami,

1.  udziela dyrektorowi Agencji Wykonawczej ds. Badań Naukowych absolutorium z wykonania budżetu Agencji Wykonawczej za rok budżetowy 2013;

2.  przedstawia swoje uwagi w rezolucji, która stanowi integralną część decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 3 – Komisja i agencje wykonawcze;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 3 – Komisja, a także rezolucji, która stanowi integralną część tych decyzji, dyrektorowi Agencji Wykonawczej ds. Badań Naukowych, Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej i Trybunałowi Obrachunkowemu oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

7.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu Agencji Wykonawczej ds. Innowacyjności i Sieci (dawniej Agencja Wykonawcza ds. Transeuropejskiej Sieci Transportowej) za rok budżetowy 2013 (2014/2075(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2013(63),

–  uwzględniając skonsolidowane roczne sprawozdanie finansowe Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013 (COM(2014)0510 – C8‑0140/2014)(64),

–  uwzględniając ostateczne roczne sprawozdanie finansowe Agencji Wykonawczej ds. Innowacyjności i Sieci (dawniej Agencja Wykonawcza ds. Transeuropejskiej Sieci Transportowej) za rok budżetowy 2013(65),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji w sprawie działań podjętych w następstwie udzielenia absolutorium za rok budżetowy 2012 (COM(2014)0607) oraz dokumenty robocze służb Komisji dołączone do tego sprawozdania (SWD(2014)0285), SWD(2014)0286),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Komisji dla organu udzielającego absolutorium w sprawie audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2013 r. (COM(2014)0615) oraz dokument roboczy służb Komisji dołączony do tego sprawozdania (SWD(2014)0293),

–  uwzględniając sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego dotyczące sprawozdania finansowego Agencji Wykonawczej ds. Innowacyjności i Sieci (dawniej Agencja Wykonawcza ds. Transeuropejskiej Sieci Transportowej) za rok budżetowy 2013, wraz z odpowiedziami Agencji(66),

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności rachunków(67), jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2013 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając zalecenie Rady z dnia 17 lutego 2015 r. w sprawie udzielenia agencjom wykonawczym absolutorium z wykonania budżetu za rok budżetowy 2013 (05305/2015 – C8‑0048/2015),

–  uwzględniając art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(68),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(69), w szczególności jego art. 62, 164, 165 i 166,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 58/2003 z dnia 19 grudnia 2002 r. ustanawiające statut agencji wykonawczych, którym zostaną powierzone niektóre zadania w zakresie zarządzania programami wspólnotowymi(70), w szczególności jego art. 14 ust. 3,

–  uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE) nr 1653/2004 z dnia 21 września 2004 r. w sprawie typowego rozporządzenia finansowego dla agencji wykonawczych, na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 58/2003 określającego status agencji wykonawczych, odpowiedzialnych za niektóre czynności dotyczące obsługi programów wspólnotowych(71), w szczególności jego art. 66 akapity pierwszy i drugi,

–  uwzględniając decyzję Komisji nr 2007/60/WE z dnia 26 października 2006 ustanawiającą Agencję Wykonawczą ds. Transeuropejskiej Sieci Transportowej zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 58/2003(72),

–  uwzględniając decyzję wykonawczą Komisji 2013/801/UE z dnia 23 grudnia 2013 r. ustanawiającą Agencję Wykonawczą ds. Innowacyjności i Sieci oraz uchylającą decyzje 2007/60/WE i 2008/593/WE(73),

–  uwzględniając art. 93 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinie innych zainteresowanych komisji (A8-0101/2015),

A.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 17 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet i zarządza programami, a w zastosowaniu art. 317 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet we współpracy z państwami członkowskimi na własną odpowiedzialność zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami,

1.  udziela dyrektorowi Agencji Wykonawczej ds. Innowacyjności i Sieci (dawniej Agencja Wykonawcza ds. Transeuropejskiej Sieci Transportowej) absolutorium z wykonania budżetu Agencji Wykonawczej za rok budżetowy 2013;

2.  przedstawia swoje uwagi w rezolucji, która stanowi integralną część decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 3 – Komisja i agencje wykonawcze;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 3 – Komisja, a także rezolucji, która stanowi integralną część tych decyzji, dyrektorowi Agencji Wykonawczej ds. Innowacyjności i Sieci (dawniej Agencja Wykonawcza ds. Transeuropejskiej Sieci Transportowej), Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej i Trybunałowi Obrachunkowemu oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

8.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie zamknięcia ksiąg dochodów i wydatków dotyczących wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 3 – Komisja (2014/2075(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2013(74),

–  uwzględniając skonsolidowane roczne sprawozdanie finansowe Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013 (COM(2014)0510 – C8‑0140/2014)(75),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji w sprawie działań podjętych w następstwie udzielenia absolutorium za rok budżetowy 2012 (COM(2014)0607) oraz dokumenty robocze służb Komisji dołączone do tego sprawozdania (SWD(2014)0285), SWD(2014)0286),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 11 czerwca 2014 r. zatytułowany „Podsumowanie osiągnięć Komisji w zakresie zarządzania za rok 2013” (COM(2014)0342),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji dotyczące rocznej oceny finansów Unii opartej na uzyskanych wynikach (COM(2014)0383) oraz dołączone dokumenty robocze służb Komisji (SWD(2014)0200 i SWD(2014)0201),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Komisji dla organu udzielającego absolutorium w sprawie audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2013 r. (COM(2014)0615) oraz dokument roboczy służb Komisji dołączony do tego sprawozdania (SWD(2014)0293),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu za rok budżetowy 2013 wraz z odpowiedziami instytucji(76), oraz sprawozdania specjalne Trybunału Obrachunkowego,

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności(77) rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2013 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając zalecenie Rady z dnia 17 lutego 2015 r. w sprawie udzielenia Komisji absolutorium z wykonania budżetu za rok budżetowy 2013 (05303/2015 – C8‑0053/2015),

–  uwzględniając zalecenie Rady z dnia 17 lutego 2015 r. w sprawie udzielenia agencjom wykonawczym absolutorium z wykonania budżetu za rok budżetowy 2013 (05305/2015 – C8‑0048/2015),

–  uwzględniając art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(78),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(79), w szczególności jego art. 62, 164, 165 i 166,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 58/2003 z dnia 19 grudnia 2002 r. ustanawiające statut agencji wykonawczych, którym zostaną powierzone niektóre zadania w zakresie zarządzania programami wspólnotowymi(80), w szczególności jego art. 14 ust. 2 i 3,

–  uwzględniając art. 93 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinie innych zainteresowanych komisji (A8-0101/2015),

1.  zatwierdza zamknięcie ksiąg dochodów i wydatków w odniesieniu do wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013;

2.  przedstawia swoje uwagi w rezolucji, która stanowi integralną część decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 3 – Komisja i agencje wykonawcze;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej, Trybunałowi Obrachunkowemu i Europejskiemu Bankowi Inwestycyjnemu, jak również parlamentom narodowym oraz krajowym i regionalnym organom kontroli w państwach członkowskich, oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

9.Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. zawierająca uwagi stanowiące integralną część decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 3 – Komisja i agencje wykonawcze (2014/2075(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoją decyzję w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 3 – Komisja,

–  uwzględniając swoje decyzje w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetów agencji wykonawczych za rok budżetowy 2013,

–  uwzględniając art. 93 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinie innych zainteresowanych komisji (A8-0101/2015),

A.  mając na uwadze, że po raz dwudziesty z kolei Trybunał Obrachunkowy nie był stanie wydać pozytywnego poświadczenia wiarygodności w odniesieniu do legalności i prawidłowości płatności leżących u podstaw rozliczeń, co grozi podważeniem zasadności wydatków i strategii politycznych Unii;

B.  mając na uwadze, że szczególnie w sytuacji ograniczonych środków, Komisja powinna dawać przykład, wykazując europejską wartość dodaną swoich wydatków oraz dopilnowując, by środki, za które ponosi wspólną lub pełną odpowiedzialność, były wydawane zgodnie z obowiązującymi zasadami i przepisami finansowymi;

C.  mając na uwadze, że Komisja ponosi ostateczną odpowiedzialność za realizację budżetu Unii, podczas gdy państwa członkowskie muszą ściśle współpracować z Komisją dla zagwarantowania, że środki są wykorzystywane zgodnie z zasadami należytego zarządzania finansami; mając na uwadze, że państwa członkowskie, w ramach dzielonego zarządzania funduszami, ponoszą szczególną odpowiedzialność w odniesieniu do realizacji budżetu Unii;

D.  mając na uwadze, że sprawą kluczową jest, aby w ramach dzielonego zarządzania funduszami dane przekazywane przez państwa członkowskie dotyczące zarówno dochodów, jak i wydatków w ramach zarządzania dzielonego były uczciwe i dokładne; mając na uwadze, że sprawą kluczową jest, by państwa członkowskie znały swą własną odpowiedzialność w odniesieniu do zarządzania funduszami Unii w ramach zarządzania dzielonego;

E.  mając na uwadze, że dialog międzyinstytucjonalny zapisany w art. 318 T o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) dostarcza możliwość pobudzenia nowej kultury wyników w Komisji;

Zarządzanie dzielone i zdecentralizowane: niedociągnięcia w zarządzaniu Komisji i państw członkowskich

Zastrzeżenia dotyczące rolnictwa i rozwoju obszarów wiejskich

1.  nie może politycznie zagwarantować, że procedury kontroli wprowadzone w Komisji i państwach członkowskich dają niezbędne gwarancje co do legalności i prawidłowości wszystkich transakcji leżących u podstaw rozliczeń w rolnictwie i rozwoju obszarów wiejskich, jak wykazano w zastrzeżeniach wydanych przez dyrektora generalnego DG AGRI w jego rocznym sprawozdaniu z działalności z dnia 31 marca 2014 r.;

Zastrzeżenia dotyczące polityki regionalnej

2.  nie może politycznie zagwarantować, że procedury kontroli wprowadzone w Komisji i państwach członkowskich dają niezbędne gwarancje co do legalności i prawidłowości wszystkich transakcji leżących u podstaw rozliczeń w polityce regionalnej, jak wykazano w zastrzeżeniach wydanych przez dyrektora generalnego DG REGIO w jego rocznym sprawozdaniu z działalności z dnia 31 marca 2014 r.: zauważa, że zastrzeżenia wyrażono w odniesieniu do 73 z 322 programów w związku z częściowo wiarygodnym systemem zarządzania i kontroli (w porównaniu do 85 z 317 w 2012 r.); zauważa, że płatności okresowe dokonane na programy w okresie 2007-2013, co do których wyrażono zastrzeżenia, wynoszą 6 035,5 mln EUR; zauważa, że Komisja oszacowała kwotę obarczoną ryzykiem na 440,2 mln EUR;

3.  zwraca uwagę, że choć zastrzeżenia te wskazują na uchybienia w systemach kontroli państw członkowskich, stanowią one również skuteczny instrument wykorzystywany przez Komisję do przyspieszenia działań przez państwa członkowskie w celu usunięcia tych uchybień, a co za tym idzie, ochrony budżetu Unii;

Zastrzeżenia dotyczące zatrudnienia i spraw socjalnych

4.  nie może politycznie zagwarantować, że procedury kontroli wprowadzone w Komisji i państwach członkowskich dają niezbędne gwarancje co do legalności i prawidłowości wszystkich transakcji leżących u podstaw rozliczeń w zakresie zatrudnienia i spraw socjalnych, jak wykazano w zastrzeżeniach wydanych przez dyrektora generalnego DG EMPL w jego rocznym sprawozdaniu z działalności z dnia 31 marca 2014 r.: zauważa, że roczne sprawozdanie z działalności zawiera zastrzeżenie związane z płatnościami dokonanymi w 2013 r. na okres programowania 2007-2013 w postaci obarczonej ryzykiem kwoty 123,2 mln EUR; zauważa, że zastrzeżenia te dotyczą 36 ze 118 programów operacyjnych (PO) w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego (wobec 27 ze 117 PO w 2012 r.);

Poświadczenie wiarygodności Trybunału Obrachunkowego

Rachunki a legalność i prawidłowość dochodów – opinie pozytywne

5.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że roczne sprawozdanie finansowe Unii za rok budżetowy 2013 przedstawia rzetelnie we wszystkich istotnych aspektach stanowisko Unii na dzień 31 grudnia 2013 r., i z satysfakcją odnotowuje, że dochody leżące u podstaw rozliczeń za rok zakończony 31 grudnia 2013 r. są legalne i prawidłowe we wszystkich istotnych aspektach;

Zastrzeżenia dotyczące wpływów z dochodu narodowego brutto (DNB)

6.  wysuwa zastrzeżenie dotyczące sposobu, w jaki obliczono wpływy z DNB państw członkowskich z uwagi na braki(81) w zakresie weryfikacji danych przez Komisję(82); przypomina, że Trybunał Obrachunkowy stwierdził, że weryfikacja danych DNB przeprowadzona przez Komisję nie była wystarczająco usystematyzowana i ukierunkowana;

Legalność i prawidłowość zobowiązań – opinia pozytywna

7.  z zadowoleniem odnotowuje, że zobowiązania leżące u podstaw rozliczeń za rok zakończony 31 grudnia 2013 r. są we wszystkich istotnych aspektach legalne i prawidłowe;

Legalność i prawidłowość płatności – opinia negatywna

8.  uważa za niedopuszczalne, że w przypadku płatności po raz dwudziesty z rzędu występuje istotny poziom błędu;

9.  rozumie, że podstawą wydania przez Trybunał Obrachunkowy opinii negatywnej jest wniosek, że systemy nadzoru i kontroli są tylko częściowo skuteczne i że w rezultacie w przypadku płatności poziom błędu wynosi prawdopodobnie 4,7 %;

10.  przypomina, że najbardziej prawdopodobny poziom błędu w przypadku płatności w roku budżetowym 2012 został oszacowany na 4,8 %, w roku budżetowym 2011 na 3,9 %, w roku budżetowym 2010 na 3,7 %, w roku budżetowym 2009 na 3,3 %, w roku budżetowym 2008 na 5,2 %, w roku budżetowym 2007 na 6,9 %, co daje średni poziom około 4,6 % w okresie objętym poprzednimi wieloletnimi ramami finansowymi (WRF) 2007−2013; zauważa, że sprawozdania roczne Trybunału Obrachunkowego ukazują stabilizację poziomu błędu w 2013 r. na średnim poziomie WRF 2007−2013, co niemniej jednak ukazuje zwyżkową i negatywną tendencję od 2009 r.;

11.  zwraca uwagę, że według sprawozdania rocznego Trybunału Obrachunkowego za 2013 r. szacowany poziom błędu w obszarach zarządzania dzielonego wynosi 5,2 %; odnotowuje, że w przypadku wszystkich innych wydatków operacyjnych (przeważnie bezpośrednio zarządzanych przez Komisję) szacowany poziom błędu wynosi 3,7 %; podkreśla, że obydwa poziomy błędu są wyższe od progu istotności wynoszącego 2 %; podkreśla, że szacowany poziom błędu w obszarach zarządzania dzielonego jest znacznie wyższy, niż w przypadku wszystkich innych wydatków operacyjnych;

12.  zauważa, że dyrektor generalny DG REGIO w swym rocznym sprawozdaniu z działalności z dnia 31 marca 2014 r. wyraził zastrzeżenia – w związku z częściowo wiarygodnym systemem zarządzania i kontroli – w odniesieniu do 73 z 322 programów na rok 2013, co stanowi mniejszą liczbę w porównaniu z 2012 r. (85 z 317 PO); zauważa, że szacowana kwota obarczona ryzykiem wynosi 1 135,3 mln EUR i że te zastrzeżenia, a także odnośna kwota, dotyczą dwóch okresów programowania: 2007-2013 oraz 2000-2006;

13.  przyjmuje do wiadomości, że dyrektor generalny DG RTD wydał jedno zastrzeżenie dotyczące siódmego programu ramowego w zakresie badań (7. PR) w swym rocznym sprawozdaniu z działalności z dnia 31 marca 2014 r., i że szacowany wpływ w 2013 r. waha się pomiędzy 105,5 mln EUR a 109,5 mln EUR;

14.  odnotowuje, że dyrektor generalny DG MARE zgłosił jedno zastrzeżenie dotyczące Europejskiego Funduszu Rybackiego w swym rocznym sprawozdaniu z działalności z dnia 31 marca 2014 r. oraz że kwota obarczona ryzykiem w 2013 r. wynosi 10,77 mln EUR;

15.  zwraca uwagę na potrzebę ciągłego usprawniania systemów zarządzania i kontroli w państwach członkowskich w celu zapewnienia lepszego zarządzania finansami funduszy Unii oraz zmniejszenia poziomu błędu w poszczególnych obszarach polityki w trakcie okresu programowania 2014-2020;

Korekty finansowe i odzyskiwanie środków

16.  zauważa, że korekty finansowe zgłoszone jako zrealizowane w 2013 r. zmniejszyły się z 3,7 mld EUR w 2012 r. do 2,5 mld EUR w 2013 r., i przypomina, że wysoka korekta finansowa w 2012 r. wynikała głównie z jednej korekty kwoty 1,8 mld EUR w Hiszpanii korygującej wydatki z funduszy strukturalnych w okresie 2000-2006; zauważa, że Komisja zrealizowała w 2013 r. korekty finansowe i odzyskanie środków wynoszące 3 362 mln EUR, co stanowi 2,3 % płatności z budżetu Unii;

17.  zauważa, że kumulacja korekt finansowych wprowadzanych w chwili ostatecznego rozliczania programów zakłada sztuczną kumulację w okresach, które nie są znaczące, ponieważ rozliczeń programów dokonuje się dopiero kilka lat po ich faktycznej realizacji; wzywa Komisję do przeanalizowania, czy zmiana metodologiczna polegająca na przejściu z korekt potwierdzonych do korekt dokonanych, która miała miejsce w 2012 r., jest najbardziej odpowiednia do odzwierciedlenia faktycznego stanu systemów zarządzania i kontroli w danym roku budżetowym;

18.  zauważa, że wynikający z tego spadek o 34 % korekt finansowych zrealizowanych w 2013 r. (z 3,7 mld EUR do 2,5 mld EUR) został częściowo zrekompensowany dzięki wzrostowi o 27 % odzyskania środków w 2013 r. (z 0,7 mld EUR do 0,9 mld EUR);

19.  ubolewa, że z uwagi na ramy prawne chroniące interesy finansowe Unii, złożoność powiązanych procedur oraz liczbę poziomów kontroli w wielu obszarach, błędy mogą zostać skorygowane dopiero po kilku latach od ich wystąpienia;

20.  wskazuje, że średnia kwota korekt finansowych i odzyskanych środków dokonanych w latach 2009-2013 wyniosła 2,7 mld EUR, co stanowi 2,1 % średniej kwoty płatności z budżetu Unii w tym okresie; zauważa, że – według Komisji – wspomniany trend można wytłumaczyć zamknięciem okresu programowania 2000-2006(83); zauważa w szczególności, że w odniesieniu do polityki spójności cztery piąte korekt dokonanych w okresie 2007-2013 dotyczyło programów operacyjnych z wcześniejszych okresów(84); przypomina, że państwa członkowskie mają prawo do zastąpienia wykrytych niekwalifikowalnych wydatków legalnymi i prawidłowymi wydatkami na mocy ram prawnych obowiązujących w zakresie funduszy strukturalnych;

21.  przypomina, że Komisja i państwa członkowskie mają obowiązek stosowania środków naprawczych, aby chronić budżet Unii w przypadku wystąpienia nieskutecznych systemów kontroli lub nieprawidłowych wydatków; podkreśla, że Komisja i państwa członkowskie stosują takie środki naprawcze i zauważa, że gdyby środków tych nie zastosowano w odniesieniu do zbadanych przez Trybunał Obrachunkowy płatności za 2013 r., ogólny szacowany poziom błędu wyniósłby 6,3 %, a nie 4,7 %; podkreśla, że Trybunał Obrachunkowy stwierdził, iż w odniesieniu do wielu transakcji obarczonych błędem, szczególnie w obszarach zarządzania dzielonego, organy krajowe dysponowały wystarczającymi informacjami, by wykryć i skorygować błędy; domaga się więc, by Trybunał Obrachunkowy wychodził z założenia, przy szacowaniu w przyszłych sprawozdaniach rocznych poziomu błędu, że wszystkie środki naprawcze zostały podjęte;

22.  ubolewa ponadto, że środki te mają nadal ograniczony finansowy wpływ na budżet Unii, gdyż ponad 40 % korekt finansowych dokonanych w 2013 r. nie jest uznawanych za dochody przeznaczone na określony cel(85), lecz może być wykorzystywane przez te same państwa członkowskie, które przyczyniły się do tych korekt w polityce spójności, co osłabia prewencyjny wpływ korekt finansowych;

23.  zwraca uwagę, że około 28 % korekt finansowych zrealizowanych w 2013 r. oznacza obniżkę netto finansowania Unii na rzecz danego programu i danego państwa członkowskiego w odniesieniu do polityki spójności;

24.  zauważa z niepokojem, że w wyżej wymienionym komunikacie Komisji z dnia 29 września 2014 r. niekoniecznie podano wiarygodne informacje na temat środków wycofywanych, odzyskiwanych i procedur odzyskiwania środków z funduszy strukturalnych dokonywanych przez państwa członkowskie, gdyż Komisja twierdzi, iż musiała przyjąć ostrożne podejście ze względu na pewne uchybienia w liczbach państw członkowskich w celu zagwarantowania, że powyższe kwoty nie są zawyżone(86);

25.  zwraca się do Komisji i państw członkowskich o wprowadzenie należytych procedur w celu potwierdzenia wiarygodnych informacji na temat ram czasowych, pochodzenia oraz charakteru działań korygujących oraz w celu przedstawiania zestawień informacji w najszerszym możliwie zakresie na temat roku, w którym dokonano płatności, roku, w którym wykryto odnośny błąd, oraz roku, w którym odzyskiwanie środków lub korekty finansowe przedstawiane są w informacji dodatkowej do sprawozdania finansowego, przy czym należy uwzględnić wieloletni charakter całej procedury; uważa również, że zasadnicze znaczenie mają wyczerpujące informacje na temat odzyskiwania środków i korekt finansowych, a także pełna przejrzystość danych dotyczących uwolnienia środków i postępowań w sprawie naruszenia odnoszących się do danego roku;

Sprawozdanie podsumowujące i roczne sprawozdania z działalności

26.  zauważa, że dyrektorzy generalni Komisji poczynili 17 skwantyfikowanych zastrzeżeń dotyczących wydatków; wskazuje, że niższa liczba skwantyfikowanych zastrzeżeń w 2013 r. (21 w 2012 r.) nie miała wpływu na ograniczenie zakresu kwoty obarczonej ryzykiem oraz że maksymalna łączna kwota obarczona ryzykiem ogłoszona przez Komisję w sprawozdaniu podsumowującym(87) plasuje się poniżej 4 179 mln EUR, co odpowiada 2,8 % wszystkich dokonanych wydatków;

27.  zwraca się do Komisji o dalsze doprecyzowanie metod obliczania kwoty obarczonej ryzykiem(88) i wyjaśnienie szacunkowego wpływu mechanizmów naprawczych na tę kwotę oraz o wydanie w jej sprawozdaniu podsumowującym właściwego „poświadczenia wiarygodności” w oparciu o roczne sprawozdania z działalności dyrektorów generalnych;

28.  przypomina, że skumulowane dane liczbowe wykorzystywane przez Komisję dotyczą mechanizmów korygujących stosowanych przez Komisję i państwa członkowskie (korekty finansowe i odzyskane środki) kilka lat po wypłacie środków (w szczególności w okresach 1994-1999 i 2000-2006), oraz zauważa, że w tym czasie ani Trybunał Obrachunkowy, ani Komisja nie przedstawiły precyzyjnych poziomów błędu;

Presja na budżet

29.  jest zaniepokojony faktem, iż z powodu niedopuszczalnego stanowiska Rady podczas negocjacji rocznego budżetu Unii i pomimo wysokiego poziomu płatności sprawozdania finansowe pokazują, że zobowiązania pozostające do spłaty (w dziale 1b, głównie polityka regionalna, poziom zobowiązań pozostających do spłaty na koniec 2013 r. szacuje się na 23,4 mld EUR, a na koniec 2010 r. kwota ta wynosiła 5 mld EUR, na koniec 2011 r. 11 mld EUR i 16 mld EUR na koniec 2012 r.) i inne należności pozostające do spłaty nadal rosły w 2013 r.; zauważa, że na koniec roku wynosiły one 322 mld EUR(89) i liczba ta najprawdopodobniej rosła w 2014r.;

30.  przypomina, że pod koniec 2013 r. szacunkowa kwota zobowiązań pozostających do realizacji wyniosła 322 mld EUR i przewidywano jej wzrost w 2014 r.; uważa, że taka sytuacja jest de facto sprzeczna z zasadą należytego zarządzania finansami określoną w art. 310 TFUE, a tym samym podważa legalność budżetu;

31.  podkreśla, że te „wystające” zobowiązania finansowe są kwestią szczególnej troski, ponieważ po raz pierwszy pułapy płatności zasadniczo nie powinny ulec zmianie w ujęciu realnym przez wiele lat(90);

32.  wskazuje, że w dobie kryzysu gospodarczego środku finansowe są ograniczone; zauważa jednak, że w przypadku dużej części budżetu maksymalny poziom wydatków w ramach linii budżetowych wieloletnich ram finansowych dzieli się na roczne przydziały dla poszczególnych państw członkowskich; zauważa, że sposób, w jaki fundusze są absorbowane przez państwa członkowskie, często staje się głównym celem polityki („wykorzystać, bo przepadną”)(91); wzywa Komisję i państwa członkowskie do sprzyjania zatem przejściu od kultury wydawania do kultury wyników przy skoncentrowaniu się na uzyskanych wynikach w oparciu o zasadę wydajności, skuteczności i oszczędności;

33.  zwraca uwagę, że zaliczki brutto na koniec 2013 r. wyniosły 79,4 mld EUR, i podkreśla, że wydłużone okresy prefinansowania mogą prowadzić do większego ryzyka błędu lub straty; podkreśla, że ryzyko to jest szczególnie obecne w dziale 4 budżetu („UE jako partner na arenie międzynarodowej”), w którym w przypadku typowej operacji pomiędzy zaciągnięciem zobowiązania a zarejestrowaniem przez Komisję ostatecznych związanych z nią wydatków upływają cztery lata.;

34.  wzywa Komisję do ponownego przygotowania i opublikowania „długofalowej prognozy przepływu środków pieniężnych” określającej przyszłe zapotrzebowanie na płatności w celu dopilnowania, aby konieczne płatności mogły być pokrywane z zatwierdzonych rocznych budżetów; domaga się, aby Komisja przedstawiła – jeżeli zajdzie taka konieczność – zmiany do obowiązujących uregulowań, w razie gdyby roczne budżety nie mogły zapewnić odpowiednich środków w celu pokrycia niezbędnego poziomu płatności;

35.  podkreśla potrzebę wypracowania długoterminowych rozwiązań, które pozwolą Komisji na odzyskanie kontroli nad jej budżetem; zauważa, że istnieje szczególna potrzebę położenia większego nacisku na odpowiedzialność i skoncentrowanie się na wynikach i rezultatach wydatkowania; w tym celu podkreśla potrzebę odgrywania przez Parlament większej roli przy kontroli wydatków i wyników;

Instrumenty finansowe

36.  zauważa, że na koniec 2013 r. 941 instrumentów inżynierii finansowej zostało określonych w ramach 176 Europejskich Funduszy Rozwoju Regionalnego i programów operacyjnych Europejskiego Funduszu Społecznego w 25 państwach członkowskich; jest szczególnie zaniepokojony faktem, iż jedynie 47 % z 14,3 mld EUR (tj. 6,7 mld EUR), które wypłacono na instrumenty inżynierii finansowej, zostało faktycznie wypłaconych beneficjentom końcowym, chociaż kwota ta stanowi wzrost w porównaniu z kwotą 4,7 mld EUR wypłaconą na koniec 2012 r.; zauważa, że średni wskaźnik wypłat w wysokości 47 % na koniec 2013 r. maskuje pewne różnice pomiędzy funduszami i państwami członkowskimi; zauważa, że średni wskaźnik wypłat obejmuje wszystkie 900 funduszy: te ustanowione w 2008 r., a także te nowo ustanowione w 2013 r., których realizacja dopiero się rozpoczęła; uważa, że chociaż część funduszy ma słabe wyniki, inne osiągnęły już 100 % absorbcję i obecnie reinwestowane są fundusze odnawialne;

37.  zauważa, że 14 instrumentów inżynierii finansowej powstało z państwach członkowskich w ramach funduszu na rzecz rozwoju obszarów wiejskich; zauważa, że do końca 2013 r. z budżetu Unii wypłacono 443,77 mln EUR bankom w Rumunii, Bułgarii, Grecji, Włoszech i na Litwie; wyraża zaniepokojenie faktem, że z sumy tej ani jedno euro nie zostało przekazane beneficjentom końcowym; zauważa, że z sześciu instrumentów inżynierii finansowej powstałych w ramach Europejskiego Funduszu Rybackiego 72,37 mln EUR wypłacono bankom w Grecji, Rumunii, Bułgarii, Estonii, na Łotwie i w Holandii; zauważa, że tylko na Łotwie dostępne kwoty zostały w pełni wypłacone beneficjentom końcowym, podczas gdy w Rumunii jedynie 28 % środków wypłacono na rzecz beneficjenta końcowego, w Bułgarii 77 %, w Estonii 91 %, a Holandii i Grecji nie uczyniono tego wcale(92);

38.  ubolewa ponadto, że instrumenty te są złożone i trudne do prawidłowego przyznawania, co również utrudnia kontrolę publiczną; wzywa Komisję do przejrzystości i regularnego przedstawiania sprawozdań na temat dźwigni finansowych, strat i rodzajów ryzyka, takich jak „bańki inwestycyjne”; wzywa Komisję do przekazania pełnego zestawienia liczby projektów finansowanych w ramach każdego instrumentu inżynierii finansowej oraz osiągniętych wyników, a także do wyraźnego wskazania, jaka część środków budżetowych Unii została wykorzystana do współfinansowania tych projektów w ramach instrumentów inżynierii finansowej i do przedłożenia kompleksowej analizy kosztów i korzyści w odniesieniu do instrumentów inżynierii finansowej w porównaniu z bardziej bezpośrednimi formami finansowania projektów;

39.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że podczas posiedzeń dotyczących rocznych przeglądów wdrażanie instrumentów finansowych jest systematycznie włączane do porządku obrad i że niedociągnięcia są następnie analizowane oraz proponowane są działania naprawcze; stwierdza z zadowoleniem, że w odniesieniu do następnego okresu 2014-2020, niedociągnięcia w tym obszarze zostały skorygowane, tzn. płatności będą tylko wtedy przenoszone do funduszy zarządzających instrumentami finansowymi, gdy rzeczywisty poziom wypłat na rzecz odbiorców końcowych osiągnie określony procent;

40.  zaleca, aby – w świetle obciążenia budżetu na płatności oraz fakt, że art. 140 ust. 7 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 (rozporządzenie finansowe) wymaga unikania nadwyżek na saldzie instrumentów finansowych – Komisja zapewniła, że składki z budżetu Unii na takie instrumenty odzwierciedlają rzeczywiste potrzeby w zakresie przepływu środków pieniężnych;

41.  jest szczególnie zaniepokojony niektórymi ustaleniami Trybunału Obrachunkowego w zakresie skuteczności łączenia dotacji z regionalnych instrumentów inwestycyjnych z pożyczkami z instytucji finansowych w celu wsparcia polityki zewnętrznej UE(93);

42.  wskazuje, że chociaż instrumenty zostały utworzone w odpowiedni sposób, ze względu na uchybienia w zarządzaniu prowadzonym przez Komisję nie osiągnięto w pełni potencjalnych korzyści wynikających z łączenia dotacji i pożyczek; zwraca się do Komisji o wypłacanie funduszy wyłącznie wówczas, gdy beneficjent rzeczywiście ich potrzebuje, oraz o usprawnienie monitorowania wdrażania dotacji unijnych;

Odpowiedzialność Komisji i państw członkowskich w ramach zarządzania dzielonego

43.  podkreśla, że zgodnie z art. 317 TFUE Komisja posiada ostateczną odpowiedzialność za wykonanie budżetu Unii; zwraca uwagę, że w przypadku, gdy Komisja wykonuje budżet w ramach zarządzania dzielonego, zadania związane z wykonywaniem budżetu są przekazywane państwom członkowskim na podstawie art. 59 rozporządzenia finansowego, co angażuje ich odpowiedzialność polityczną i finansową; ponownie stwierdza, że państwa członkowskie powinny działać w ścisłej zgodności z zasadą należytego zarządzania finansami i nie powinny podawać w wątpliwość własnej odpowiedzialności za zarządzanie funduszami Unii;

44.  odnotowuje komunikat Komisji z dnia 28 października 2014 r. zatytułowany “W sprawie przyjęcia zaleceń międzyinstytucjonalnej grupy roboczej dotyczących wprowadzenia i stosowania deklaracji krajowych” (COM(2014)0688); zauważa, że ich przedstawianie jest dobrowolne i w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje fakt, że cztery państwa członkowskie – Dania, Holandia, Szwecja i Wielka Brytania – postanowiły je przedstawić; wyraża jednak ubolewanie, że deklaracje te różnią się co do formy, zakresu, kompleksowości i okresu sprawozdawczego oraz zauważa, że na skutek tego nie są zbyt przydatne;

45.  zwraca uwagę, że według licznych oświadczeń Trybunału Obrachunkowego krajowe deklaracje zarządcze przedstawione przez cztery wyżej wymienione państwa członkowskie mają bardzo ograniczoną wartość w ramach procesu kontroli Trybunału Obrachunkowego i nie można ich uznać za wiarygodne źródło informacji w odniesieniu do wydawania poświadczenia wiarygodności;

46.  w związku z ww. komunikatem Komisji z dnia 28 października 2014 r. ubolewa również nad brakiem znaczących postępów w celu poprawy zarządzania finansami, co może prowadzić do ciągłej utraty pieniędzy Unii z powodu podejmowania błędnych decyzji na szczeblach politycznym i kierowniczym; wzywa do wprowadzenia systemu sankcji, jeżeli państwa członkowskie przekazują nieprawdziwe informacje na temat programu i deklaracji;

47.  w związku z tym wzywa Komisję i Radę do podjęcia konkretnych i znaczących kroków w celu umożliwienia niezbędnych postępów w zakresie należytego zarządzania finansami, w tym zwiększonego wykorzystania instrumentu deklaracji krajowych, które w praktyce nie wymagają o wiele większych wysiłków (podobno mniej niż 1 EPC w ujęciu rocznym na państwo członkowskie), podczas gdy bardzo ważne jest także, aby państwa członkowskie wzięły na siebie, w ramach dokumentu publicznego, odpowiedzialność polityczną za wykorzystanie funduszy europejskich; wzywa Komisję i państwa członkowskie do publikowania nie tylko deklaracji krajowych, lecz także rocznych podsumowań i deklaracji zarządczych, w celu zapewnienia lepszego wglądu oraz osiągnięcia rzeczywistej poprawy zarządzania finansowego; wzywa Komisję do przedstawienia Parlamentowi i Radzie zalecenia mającego na celu promowanie korzystania z krajowych deklaracji zgodnie z zaleceniami międzyinstytucjonalnej grupy roboczej ds. wprowadzenia i stosowania deklaracji krajowych;

48.  uważa, że ważne jest promowanie pełnej przejrzystości w kwestii wykorzystania funduszy strukturalnych poprzez publikowanie dokumentacji księgowej wybranych projektów;

Wiarygodność danych przekazywanych przez państwa członkowskie

49.  odnotowuje, że brak wiarygodności kontroli pierwszego szczebla dokonywanych przez państwa członkowskie w ramach zarządzania dzielonego podważa wiarygodność rocznych sprawozdań z działalności sporządzanych przez służby Komisji oraz sprawozdanie podsumowujące przyjęte przez Komisję, ponieważ opierają się one częściowo na wynikach kontroli przeprowadzanych przez organy krajowe; ponawia swój wcześniejszy apel, aby Komisja dokonała oceny i – w razie konieczności –skorygowała dane państwo członkowskie w celu opracowania wiarygodnych i obiektywnych rocznych sprawozdań z działalności;

50.  zwraca się wnioskiem, aby dyrektorzy generalni szczegółowo przedstawiali w swoich rocznych sprawozdaniach z działalności poziomy błędu podawane przez państwa członkowskie oraz korekty dokonane przez Komisję, w stosownych przypadkach na poziomie programów operacyjnych;

Państwa członkowskie o najgorszych wynikach

51.  z zadowoleniem przyjmuje przegląd przez Trybunał Obrachunkowy wyników audytów funduszy zarządzanych w ramach zarządzania dzielonego w rolnictwie i polityce spójności w okresie 2009-2013 opublikowany wraz ze sprawozdaniem rocznym Trybunału Obrachunkowego za rok 2013, które częściowo odnosi się do wniosku Parlamentu zawartego w rezolucji dotyczącej absolutorium za 2012 r. i dotyczącego informacji odnoszących do poszczególnych państw w ramach zarządzania dzielonego;

52.  zwraca uwagę, że – zgodnie z danymi przekazanymi przez Trybunał Obrachunkowy dotyczącymi kwot i odsetka funduszy obarczonych ryzykiem w odniesieniu do Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności (dane źródłowe zawarte w rocznych sprawozdaniach z działalności za rok 2013 DG ds. Zatrudnienia, Spraw Społecznych i Włączenia Społecznego oraz DG ds. Polityki Regionalnej i Miejskiej) – Słowacja, Wielka Brytania i Hiszpania mają najwyższe poziomy błędu;

53.  wskazuje, że – zgodnie z liczbami przekazanymi przez Trybunał Obrachunkowy dotyczącymi kwot i odsetka funduszy obarczonych ryzykiem w odniesieniu do Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Regionalnego (dane źródłowe zawarte w rocznym sprawozdaniu z działalności za rok 2013 DG ds. Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich) – Rumunia, Bułgaria Portugalia mają najwyższe poziomy błędu;

54.  zwraca się do Trybunału Obrachunkowego o opracowanie własnej metody sprawozdawczości dla poszczególnych państw, mając na uwadze nie tylko kwoty obarczone ryzykiem, ale również systemy zarządzania i kontroli państw członkowskich wraz z mechanizmami korygującymi stosowanymi przez Komisję i państwa członkowskie w celu właściwej oceny rozwoju zarządzania w państwach członkowskich o najgorszych wynikach i zalecenia najlepszych możliwych rozwiązań;

55.  przypomina, że korupcja poważnie szkodzi finansom Unii; jest zaniepokojony z powodu danych, z których wynika, że zjawisko to dotyka w szczególności niektórych państw członkowskich, a także przypomina w związku z tym zalecenie Komisji z dnia 29 maja 2013 r. dotyczące zalecenia Rady w sprawie krajowego programu reform we Włoszech z 2013 r. oraz zawierającego opinię Rady na temat przedstawionego przez Włochy programu stabilności na lata 2012–2017(94); wzywa do wczesnego przyjęcia dyrektywy w sprawie walki z nadużyciami finansowymi godzącymi w interesy finansowe Unii za pomocą prawa karnego;

Konflikty interesów

56.  ubolewa, że w niektórych państwach członkowskich prawodawstwo w zakresie konfliktów interesów parlamentarzystów, członków rządu oraz członków rad lokalnych jest niejasne i niewystarczające; wzywa Komisję do uważnego przeanalizowania obecnej sytuacji i przedstawienia zaleceń lub nawet prawnie wiążących rozwiązań; uważa, że to samo powinno mieć zastosowanie do kandydatów na członków i członków Komisji;

Dochody: Zasoby własne oparte na DNB

57.  zauważa, że Trybunał Obrachunkowy w ramach kontroli (zob. sprawozdanie roczne za 2013 r., pkt 2.27) nie stwierdził istotnego poziomu błędu w wyliczeniu przez Komisję wkładów państw członkowskich ani ich płatności, przy czym większość wkładów obliczono na podstawie prognoz dochodu narodowego brutto (DNB) na 2013 r.;

58.  wzywa Komisję do dopilnowania, by dane Eurostatu i państw członkowskich były identyczne, ponieważ wskaźnik DNB jest głównym punktem odniesienia nie tylko dla dochodów Unii, lecz również wydatków;

59.  przypomina krytykę sformułowaną przez Trybunał Obrachunkowy w sprawozdaniu rocznym za rok 2012 w odniesieniu do braku skuteczności weryfikacji danych DNB dokonanej przez Komisję (zob. sprawozdanie roczne za 2012 r., pkt 2.41); podkreśla, że długotrwałe stosowanie zastrzeżeń ogólnych i nadmierny czas trwania cyklu weryfikacji danych DNB stosowanych do zasobów własnych może prowadzić do niepewności budżetowej, co zostało podkreślone w dyskusjach pomiędzy państwami członkowskimi na temat projektu budżetu korygującego nr 6 do budżetu ogólnego na rok 2014(95);

60.  ubolewa, że niektóre państwa członkowskie nie przewidziały, że będzie to prowadziło do wzrostu ich składek do budżetu, pomimo faktu, że były świadome zmian w metodologii statystycznej stosowanej do obliczania składki DNB od wiosny 2014 r.;

61.  ubolewa, że Komisja nalegała na zajmowanie się tą sprawą jako zjawiskiem czysto technicznym(96), pomimo tego, że była świadoma od wiosny 2013 r., że zmiany w metodologii statystycznej stosowanej do obliczania składki DNB spowodują duży wzrost składek niektórych państw członkowskich;

62.  przypomina, że Trybunał Obrachunkowy stwierdził w swojej opinii nr 7/2014(97), że propozycja Komisji dotycząca umożliwienia odroczonych płatności podatku od wartości dodanej (VAT) i sald DNB oraz dostosowań w przypadku zaistnienia wyjątkowych okoliczności może zwiększyć złożoność systemu zasobów własnych i niepewność budżetową państw członkowskich;

63.  podkreśla w szczególności, że wniosek Komisji zmieniający rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1150/2000 wykonujące decyzję 2007/436/ WE, Euratom w sprawie systemu zasobów własnych Wspólnot Europejskich (COM(2014)0704) odnosi się tylko do odroczenia terminu, w jakim państwa członkowskie udostępniają zasoby w przypadku znacznych kwot wynikających z pozytywnych sald i korekt VAT i DNB, oraz zauważa, że jeżeli państwa członkowskie mają wysokie ujemne salda i korekty VAT i DNB i dostosowań, Komisja może być zobowiązana do poboru dodatkowych dochodów za pomocą budżetu korygującego;

64.  wyraża ubolewanie, że Rada nie była w stanie dokonać żadnych postępów w kwestii reformy systemu zasobów własnych w oparciu o te wnioski ustawodawcze, pomimo faktu, iż Komisja zaproponowała ogólną reformę systemu zasobów własnych, z zadowoleniem przyjętą przez Parlament(98) i mającą na celu uczynienie systemu zasobów własnych bardziej sprawiedliwym, zrozumiałym, przejrzystym, skutecznym oraz mającą na celu zmniejszenie wkładów krajowych;

Środki, jakie należy podjąć

65.  wzywa Komisję do:

66.  zwraca uwagę na uchybienia stwierdzone przez Trybunał Obrachunkowy w sprawozdaniu specjalnym nr 2/2014 zatytułowanym „Czy preferencyjne uzgodnienia handlowe są odpowiednio zarządzane?” dotyczące strategii kontroli i zarządzania ryzykiem w Niemczech, Francji oraz Wielkiej Brytanii, prowadzące do ewentualnych strat w budżecie Unii; zauważa, że uchybienia te zostały potwierdzone kwotami dochodów potencjalnie bezpowrotnie straconych w tych trzech państwach członkowskich; zauważa, że w drodze ekstrapolacji błędów stwierdzonych w próbie z 2009 r. Trybunał Obrachunkowy oszacował, że kwota należności celnych zagrożonych przedawnieniem w tych państwach członkowskich wynosi 655 mln EUR; zauważa, że odpowiada to około 6 % pobranych należności celnych z tytułu importu w pięciu wybranych państwach członkowskich w tym roku, na co składa się 167 mln EUR w przypadku Niemiec, 176 mln EUR w przypadku Francji i 312 mln EUR w przypadku Wielkiej Brytanii;

Rolnictwo

Rolnictwo: wyzwania związane z demografią i strukturą beneficjentów

67.  wskazuje, że zmiany demograficzne wpływają na wspólną politykę rolną (WPR) w większym stopniu niż na jakąkolwiek inną politykę Unii, gdyż prawie jedna trzecia z 12 milionów rolników w Unii korzystających z ponad 45 % budżetu Unii jest w wieku ponad 65 lat, a tylko 6 % rolników ma mniej niż 35 lat(99); z zadowoleniem przyjmuje programy wspierania młodych rolników przewidziane w związku z reformą wspólnej polityki rolnej;

68.  ubolewa, że środki zapoczątkowane przez Komisję w zakresie polityki rolnej do tej pory nie były w stanie skorygować nierównowagi demograficznej, i wzywa Komisję do ponownego zbadania w tym kontekście budżetowego wsparcia dla rolnictwa;

69.  podkreśla fakt, iż mniej niż 2 % unijnych rolników otrzymuje 31 % płatności bezpośrednich w ramach WPR; wskazuje, że WPR powinna być skierowana w szczególności do drobnych rolników, i uważa, że obecne praktyki w dalszym stopniu podważają polityczną akceptację WPR;

70.  przypomina, że aby WPR stała się sprawiedliwsza, Parlament i Rada wprowadziły(100) zmniejszenie płatności powyżej 150 000 EUR i ewentualne ograniczenie płatności bezpośrednich; domaga się zatem, by Trybunał Obrachunkowy skontrolował w swym następnym sprawozdaniu rocznym skuteczność i wydajność tych środków;

71.  wskazuje, że Republika Czeska, a zaraz po niej Słowacja, Węgry, Niemcy i Bułgaria utrzymują najbardziej nierówne systemy rolne(101); wzywa Komisję i państwa członkowskie do lepszego zrównoważenia struktury ich beneficjentów i zwraca się do dyrektora generalnego DG AGRI o coroczne załączanie do rocznego sprawozdania z działalności orientacyjnych danych liczbowych dotyczących dopłat bezpośrednich dla producentów w ramach WPR z podziałem na państwa członkowskie i kategorie beneficjentów;

Rolnictwo: poziom błędu w pierwszym filarze

72.  ubolewa, że płatności w ramach Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) nie były wolne od istotnych błędów w 2013 r., przy czym najbardziej prawdopodobny poziom błędu szacowany przez Trybunał Obrachunkowy wynosi 3,6 % (3,8 % w 2012 r.)(102), oraz że z pięciu badanych systemów kontroli pod kątem płatności za zrealizowane wydatki dwa okazały się być nieskuteczne, dwa częściowo skuteczne i tylko jeden został uznany za skuteczny;

73.  podkreśla, że w przypadku 33 spośród 101 błędów kwantyfikowalnych wykrytych przez Trybunał Obrachunkowy władze krajowe posiadały wystarczające informacje, aby zapobiec tym błędom, wykryć je i skorygować przynajmniej częściowo, oraz że gdyby wszystkie te informacje zostały właściwie wykorzystane, najbardziej prawdopodobny poziom błędu w tym obszarze byłby o 1,1 % niższy, a więc stosunkowo bliski progowi istotności wynoszącemu 2 %; podkreśla, że na państwach członkowskich spoczywa duża odpowiedzialność za prawidłowe i zgodne z prawem realizowanie budżetu Unii, jeżeli są one odpowiedzialne za zarządzanie funduszami unijnymi;

Zasada wzajemnej zgodności (cross-compliance)

74.  zwraca uwagę, że kontrola przeprowadzona przez Trybunał Obrachunkowy obejmowała również wymogi wzajemnej zgodności i że przypadki, w których wymogi wzajemnej zgodności nie zostały spełnione, były traktowane jako błędy, o ile dało się udowodnić, że naruszenie występowało już w roku, w którym rolnik ubiegał się o pomoc; wskazuje, że Trybunał Obrachunkowy uwzględnia niedociągnięcia w obszarze wzajemnej zgodności przy obliczaniu poziomu błędu, zauważając, że w opinii Komisji wzajemna zgodność nie dotyczy kwalifikowalności do płatności, ale jedynie prowadzi do kar administracyjnych;

75.  zauważa, że Komisja w swej odpowiedzi dla Trybunału Obrachunkowego stwierdza, że w okresie programowania 2014–2020 ramy prawne zostały uproszczone; zwraca się do Komisji o poinformowanie do końca 2015 r., w jaki sposób te środki upraszczające działały w praktyce oraz jakie dodatkowe środki mogą zostać przyjęte w odniesieniu do wszelkich pozostałych skomplikowanych przepisów i warunków kwalifikowalności;

Poziom błędu w przypadku środków rynkowych

76.  jest zaniepokojony faktem, że poziom błędu w odniesieniu do rynkowych środków rolnych utrzymuje się na poziomie 7,44 %, zgodnie z obliczeniami Komisji; ubolewa nad faktem, że jest to dziedzina polityki, w której odnotowano drugi co do wielkości najwyższy poziom błędu w 2013 r.

77.  podkreśla, że zastrzeżenia wprowadzone przez dyrektora generalnego DG AGRI w jego rocznym sprawozdaniu z działalności za rok 2013 potwierdzają alarmującą sytuację w zakresie środków rynkowych, gdyż określają siedem systemów pomocy w dziewięciu państwach członkowskich, w szczególności sektory owoców i warzyw, restrukturyzacja winnic, inwestycje związane z produkcją wina, refundacje wywozowe do drobiu oraz systemu dystrybucji mleka w szkole;

78.  zwraca uwagę na fakt, że wiele mniejszych programów, takich jak „Owoce w szkole” i „Mleko w szkole” nie jest przyjaznych dla użytkownika, głównie z powodu związanej z nimi biurokracji, która jest przyczyną ich nieoptymalnej realizacji;

79.  ubolewa z powodu istotnych niedociągnięć w zakresie procedur kontroli stosowanych przy uznawaniu grupy producentów(103) owoców i warzyw w Polsce, Austrii, Holandii i Wielkiej Brytanii, co ujawnił Trybunał Obrachunkowy w sprawozdaniu rocznym za rok 2013 i potwierdził Dyrektor Generalny DG AGRI, który zgłosił w sprawozdaniu z działalności za rok 2013 zastrzeżenie w oparciu o szacunki, zgodnie z którymi około 25 % łącznych wydatków w ramach tego działania jest obarczone ryzykiem, czyli 102,7 mln EUR;

80.  ubolewa w szczególności z powodu niedociągnięć wykrytych przez Komisję w odniesieniu do środka dotyczącego „restrukturyzacji winnic” w Hiszpanii, które uzasadniają zastrzeżenie wydane przez dyrektora generalnego DG AGRI na podstawie skorygowanego poziomu błędu w wysokości 33 % i obarczonej ryzykiem kwoty 54 mln EUR oraz do działania „wywóz mięsa drobiowego we Francji” na podstawie skorygowanego poziomu błędu w wysokości 69,6 % i obarczonej ryzykiem kwoty 29,3 mln EUR;

Wiarygodność danych dotyczących płatności bezpośrednich, przedstawianych przez państwa członkowskie

81.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że ponieważ poziom błędu podawany przez państwa członkowskie w statystykach z kontroli nie uwzględnia wszystkich składników poziomu błędu resztowego i nie zawsze jest wiarygodny, DG AGRI przeprowadziła indywidualną ocenę każdej agencji płatniczej w oparciu o wszelkie dostępne informacje, w tym ustalenia kontroli przeprowadzonej przez Trybunał Obrachunkowy;

82.  podkreśla, że według Trybunału Obrachunkowego(104) wyniki, jakie dało to nowe podejście pokazują, że na podstawie statystyk z kontroli przeprowadzonych przez państwa członkowskie, a także na podstawie poświadczeń dyrektorów agencji płatniczych oraz prac jednostek certyfikujących można uzyskać jedynie ograniczoną pewność;

83.  podkreśla, że chociaż prawie wszystkie agencje płatnicze dokonujące płatności bezpośrednich były akredytowane i zatwierdzone przez jednostki certyfikujące, pomimo faktu, że 79 z 82 poświadczeń wiarygodności wystawionych przez agencje płatnicze w 2013 r. uzyskało od organów certyfikujących opinię bez zastrzeżeń, co potwierdza prawidłowość poświadczeń wiarygodności przedstawionych przez dyrektorów agencji płatniczych, to Komisja musiała skorygować w górę poziom błędu zgłoszony przez 42 z 68 agencji płatniczych, w których poziom błędu resztowego przekroczył 2 %;

84.  wskazuje 5 agencji płatniczych z najwyższym poziomem błędu:

85.  ubolewa, że obecne ramy ustawodawcze nie przewidują sankcji za zgłaszanie przez agencje płatnicze nieprawidłowych lub fałszywych danych(105);

86.  apeluje, aby urzędnicy Unii zwiększyli liczbę kontroli krajowych agencji płatniczych w przedmiotowych państwach członkowskich oraz monitorowali i ściślej koordynowali te agencje w celu zaradzenia rozbieżnościom, z jakimi muszą się uporać, w szczególności w przypadku agencji płatniczych, które systematycznie na przestrzeni ostatnich trzech lat osiągały wyniki poniżej oczekiwań, tak by poprawić skuteczność zarządzania płatnościami;

ZSZiK i LPIS

87.  podziela opinię Komisji i Trybunału Obrachunkowego, według której zintegrowany system zarządzania i kontroli (ZSZiK) jako całość odgrywa kluczową rolę w zapobieganiu błędom i zmniejszaniu ich liczby we wnioskach składanych przez rolników oraz wskazuje, że prawidłowe funkcjonowanie systemu powinno zapewnić brak istotnych błędów w płatnościach bezpośrednich na rzecz rolnictwa;

88.  ubolewa, że utrzymujące się słabe punkty w wykluczaniu niekwalifikujących się gruntów z bazy danych systemu identyfikacji działek rolnych (LPIS) oraz z obsługi administracyjnej wniosków składanych przez rolników w znacznym stopniu powodują, że utrzymuje się istotny poziom błędu w płatnościach na rzecz EFRG;

89.  po raz kolejny podkreśla horyzontalny wymiar usterek wykrytych w systemie LPIS; zauważa, że od 2007 r. Trybunał Obrachunkowy zbadał ZSZiK w 38 agencjach płatniczych we wszystkich 28 państwach członkowskich i głęboko ubolewa nad faktem, że zaledwie siedem systemów poddanych kontroli zostało ocenionych jako skuteczne, 22 uznano za częściowo skuteczne, a 9 za nieskuteczne; wzywa Komisję do dopilnowania, aby ryzyko finansowe dla budżetu zostało objęte korektami finansowymi netto;

Procedury stosowane w celu odzyskania nienależnych płatności

90.  jest zaniepokojony doniesieniem Trybunału Obrachunkowego(106) o tym, że w Irlandii ze znacznym opóźnieniem poinformowano dłużników o kwotach utraconych w wyniku nieprawidłowości lub zaniedbań związanych z wnioskami za kampanię 2008 lub lat wcześniejszych i że przez kilka lat kwoty te nie podlegały żadnej procedurze odzyskania płatności ani procedurze egzekucyjnej;

91.  stwierdza, że do końca 2012 r. łącznie 2,3 mln EUR z 6,7 mln EUR zadłużenia związanego z tymi latami kampanii zostało pokryte przez UE w myśl zasady „pół na pół”, pomimo opóźnienia stwierdzonego przez Trybunał Obrachunkowy w procedurze zgłaszania, i obawia się, że budżet Unii ostatecznie nie odzyska tych kwot;

92.  jest również zaniepokojony doniesieniem Trybunału Obrachunkowego o tym, że władze włoskie nie mogą stwierdzić, czy zadłużenie wynika z nieprawidłowości czy z błędów administracyjnych, co może spowodować, że to budżet Unii zostanie obciążony; wzywa Komisję, aby dostarczyła do końca roku informacji w tej sprawie w formie szczegółowej analizy;

93.  stwierdza, że zgodnie z danymi przedstawionymi w sprawozdaniu z rocznej działalności DG AGRI(107) najgorsze wyniki w odzyskiwaniu nienależnych płatności mają Bułgaria, gdzie wskaźnik odzyskiwania wynosi 4 %, Grecja gdzie wynosi on 21 %, Francja 25 %, Słowenia 25 % , Słowacja 27 % i Węgry 33 %; jest zaniepokojony alarmująco niskim poziomem odzyskania w niektórych dziedzinach i domaga się od Komisji przedłożenia sprawozdania na temat przyczyn oraz możliwości osiągnięcia poprawy;

Procedura kontroli zgodności rozliczeń

94.  zauważa, że w 2013 r. Komisja przyjęła cztery decyzje o zgodności skutkujące korektami finansowymi w wysokości 1 116,8 mln EUR (861,9 mln EUR w odniesieniu do EFRG i 236,2 mln EUR w odniesieniu do EFRROW), co stanowi ok. 2 % unijnego budżetu na rolnictwo i rozwój obszarów wiejskich w 2013 r. (w latach 2008–2012 odsetek ten wynosił 1,4 %);

95.  podkreśla, że kwoty tej nie można porównać do najbardziej prawdopodobnego poziomu błędu podanego przez Trybunał Obrachunkowy, ponieważ kontrole zgodności przeprowadzane przez Komisję mają charakter systemowy i nie obejmują badania prawidłowości transakcji leżących u podstaw rozliczeń, dotyczą wydatków z wielu lat budżetowych, skutkują korektami finansowymi w 65 % w formie ryczałtu i w związku z tym nie pozwalają obliczyć poziomu błędu w danym roku(108);

96.  podkreśla, że wzrost średniego poziomu korekt finansowych w 2013 r. w stosunku do lat 2008–2013 można – według Trybunału Obrachunkowego(109) – wyjaśnić głównie mniejszą liczbą niezakończonych postępować kontrolnych, która na koniec 2012 r. wnosiła 553 i spadła do 516 na koniec 2013 r., a także zakończeniem postępowań odnoszących się do lat budżetowych sprzed 2010 r., co poskutkowało korektami finansowymi w wysokości 881 mln euro (79 % wszystkich korekt);

97.  jest zaniepokojonym faktem, że obecnie obowiązujące przepisy nie gwarantują niezależności organu pojednawczego, który może uczestniczyć w procedurze kontroli zgodności rozliczeń(110);

Rozwój obszarów wiejskich, środowisko naturalne, rybołówstwo i zdrowie

98.  odnotowuje fakt, że w płatnościach na rozwój obszarów wiejskich, środowisko naturalne, rybołówstwo i zdrowie w 2013 r. wystąpił istotny poziom błędu, najbardziej prawdopodobny poziom błędu zmniejszył się z 7,9 % do 6,7 % w 2012 r., siedem z 13 zbadanych systemów nadzoru i kontroli wydatków w państwach członkowskich zostało ocenionych jako częściowo skuteczne, a sześć jako nieskuteczne;

99.  zgadza się z Trybunałem Obrachunkowym co do tego, że najbardziej prawdopodobny poziom błędu zostałby zmniejszony do 2 %, gdyby władze krajowe wykorzystały wszystkie dostępne im informacje, aby zapobiec błędom, wykryć je i skorygować; podkreśla, że na państwach członkowskich spoczywa duża odpowiedzialność za prawidłowe i zgodne z prawem realizowanie budżetu Unii, jeżeli są one odpowiedzialne za zarządzanie funduszami unijnymi;

100.  ubolewa nad faktem, że średni poziom błędu obliczony przez Trybunał Obrachunkowy w dziedzinie rozwoju obszarów wiejskich w ostatnich trzech latach wynosił 8,2 %, a w 2013 r. wyniósł 7,9 %(111); głęboko ubolewa nad faktem, że jest to dziedzina polityki, w której odnotowano najwyższy poziom błędu w 2013 r.

101.  zauważa, że błędy stwierdzone przez Trybunał Obrachunkowy występują głównie dlatego, że beneficjenci nie przestrzegają wymogów kwalifikowalności, przepisy udzielania zamówień są stosowane nieprawidłowo, a zobowiązania w dziedzinie rolnictwa i środowiska naturalnego nie są przestrzegane;

102.  jest zaniepokojonym faktem, że Trybunał Obrachunkowy stwierdził podejrzenia o zamierzone naruszenie przepisów przez prywatnych beneficjentów, które przyczyniły się do ośmioprocentowego poziomu błędu w dziedzinie rozwoju obszarów wiejskich i ubolewa nad faktem, że konkretne działanie w zakresie rozwoju obszarów wiejskich mające na celu „zwiększanie wartości dodanej produktów rolnych i leśnych” w największym stopniu przyczyniło się do dużego poziomu błędu w inwestycjach prywatnych(112), co spowodowało, że Trybunał Obrachunkowy poważnie obawia się, czy polityczne cele działania są skutecznie i wydajnie realizowane;

103.  zgadza się z poglądem wyrażonym przez Trybunał Obrachunkowy(113), że błędy wyniknęły częściowo ze złożoności przepisów i dużej różnorodności programów pomocy w ramach programów na lata 2007–2013: ogółem 46 działań w dziedzinie rozwoju obszarów wiejskich, a w każdym z tych działań obowiązują odrębne przepisy i wymogi;

104.  zauważa wzrastający poziom płatności zawieszonych lub wstrzymanych przez Komisję, która dopilnowuje, aby w przypadkach wykrycia uchybień systematycznie były przeprowadzane działania naprawcze;

105.  z zadowoleniem przyjmuje zmienione podejście Komisji polegające na obliczaniu resztowego poziomu błędu przy uwzględnieniu wszystkich odpowiednich kontroli i ich wyników, aby skorygować poziom błędu zgłaszany przez państwa członkowskie;

106.  ubolewa nad brakiem wiarygodności danych przekazywanych przez państwa członkowskie, dotyczących wyników przeprowadzanych przez nie kontroli; zauważa, że jednostki certyfikujące wydały opinię z zastrzeżeniem, w której stwierdziły poziom błędu powyżej 2 % dla zaledwie dziewięciu z 74(114) agencji płatniczych, natomiast Komisja wydała opinię z zastrzeżeniem dla 31 agencji w 24 państwach członkowskich(115);

107.  ubolewa nad słabą jakością działań naprawczych realizowanych przez niektóre państwa członkowskie oraz nad brakiem planowego podejścia, aby zlikwidować przyczyny błędów we wszystkich państwach członkowskich; podkreśla brak działań zapobiegających rozpowszechnianiu się uchybień na poziomie Unii;

108.  stwierdza, że główne czynniki, które spowodowały niepełne wykorzystanie środków z puli 4 300 000 EUR w rozdziale 17 04 – „Bezpieczeństwo żywności i pasz, zdrowie i dobrostan zwierząt, zdrowie roślin” to kwota 900 000 EUR dochodu przeznaczonego na określony cel do wykorzystania przez różne programy, którą można wydać w 2014 r. i 2 000 000 EUR na fundusz na środki nadzwyczajne; stwierdza, że z tej ostatniej kwoty 50 %, czyli 1 000 000 EUR, zostało przeniesione na 2014 r. (na zwalczanie choroby niebieskiego języka w Niemczech) i wykorzystane w tymże roku;

Wnioski skierowane do Komisji, państw członkowskich i Trybunału Obrachunkowego w sprawie rolnictwa i rozwoju obszarów wiejskich

109.  zwraca się do Trybunału Obrachunkowego o obliczenie oddzielnego poziomu błędu dla środków rynkowych i płatności bezpośrednich z pierwszego filaru WPR;

110.  zaleca Komisji, aby aktywnie nadzorowała działania naprawcze wobec uchybień w systemie kontroli stosowanym do wsparcia UE na rzecz uznania grup producentów w Polsce, a także w programach operacyjnych dla organizacji producentów w Austrii, Niderlandach i Zjednoczonym Królestwie;

111.  wzywa Komisję do wykazania unijnej wartości dodanej działań na rynku rolnym, mając na uwadze ryzyko ewentualnych strat w budżecie Unii, i zwraca się do Komisji o rozważenie możliwości zniesienia tych działań, jeżeli ryzyko jest zbyt duże; zwraca się do Komisji o przedstawienie w sprawozdaniu z działań następczych po udzieleniu Komisji absolutorium za rok 2013 działań podjętych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) w wyniku wizyt we Francji w celu skontrolowania refundacji wywozowych dla mięsa drobiowego;

112.  zwraca się do Komisji o opracowanie propozycji wprowadzenia kar za zgłaszanie fałszywych lub nieprawidłowych danych przez agencje płatnicze, obejmującej trzy następujące dziedziny: statystyki z kontroli, sprawozdania finansowe składane przez agencje płatnicze oraz prace jednostek certyfikujących; domaga się, aby Komisja została uprawniona do wycofywania akredytacji udzielonych agencjom płatniczym w poważnych przypadkach przedstawiania przez nie fałszywych danych;

113.  wzywa dyrektora generalnego DG AGRI do rozważenia rzeczywistej wartości dodanej, jaką ma opóźnianie z roku na rok zastrzeżeń uzasadnionych brakami w systemie LPIS, skoro te braki mają wyraźnie wymiar horyzontalny;

114.  zwraca się do Komisji i państw członkowskich o podjęcie niezbędnych działań, aby zapewnić pełne wykorzystanie potencjału ZSZiK, a w szczególności aby państwa członkowskie prawidłowo oceniały i rejestrowały kwalifikowalność i wielkość działek rolnych oraz aby podejmowały bezzwłoczne działania naprawcze, jeżeli w ZSZiK zostaną stwierdzone błędy systemowe;

115.  wzywa Komisję do wyjaśnienia faktów odnotowanych przez Trybunał Obrachunkowy w Irlandii i we Włoszech, o których mowa w pkt 3.24 i 3.25 sprawozdania rocznego za rok 2013, dotyczących nieprawidłowości w odzyskiwaniu nienależnych płatności, oraz do podjęcia niezbędnych działań naprawczych i poinformowania o nich Parlament do czerwca 2015 r.;

116.  wzywa Komisję do podjęcia działań w celu dalszego ograniczania liczby niezakończonych postępowań w ramach kontroli zgodności rozliczeń tak, aby wszystkie kontrole przeprowadzone przed 2012 r. mogły zostać zakończone do końca 2015 r..

117.  domaga się w szczególności, aby mandat członków organu pojednawczego biorącego udział w kontroli zgodności rozliczeń został ograniczony do jednej trzyletniej kadencji, którą można będzie przedłużyć najwyżej o jeden rok; domaga się ponadto, aby unikać ewentualnych konfliktów interesów przy rozpatrywaniu spraw i aby dane państwa członkowskie nie były reprezentowane w organach pojednawczych, jeżeli korekty finansowe dotyczą ich bezpośrednio;

118.  zwraca się do Komisji, aby złożyła Parlamentowi szczegółowe sprawozdanie z wdrażania limitu w płatnościach bezpośrednich WPR z rozbiciem na poszczególne państwa członkowskie;

119.  apeluje o zmniejszenie biurokracji WPR w celu obniżenia poziomu błędu; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje podjęte przez Komisję zobowiązanie do nadania uproszczeniu i pomocniczości jednego z najwyższych priorytetów w najbliższych pięciu latach; nawołuje do tego, by agencjom płatniczym stale niespełniającym oczekiwań co do ich działalności w wyjątkowych poważnych przypadkach odbierano akredytację;

120.  wzywa Komisję do przedstawienia w odpowiednim czasie szczegółowego planu służącego zmniejszeniu o 25 % biurokracji w ramach WPR w ciągu następnych pięciu lat;

121.  zwraca się do Trybunału Obrachunkowego, aby w swoim rocznym sprawozdaniu poświęcił polityce rozwoju obszarów wiejskich osobny rozdział lub aby przynajmniej obliczył oddzielny poziom błędów dla polityki rozwoju obszarów wiejskich, polityki rybołówstwa i programu LIFE+;

122.  zaleca, aby Komisja zadbała o to, by plany działań państw członkowskich w dziedzinie rozwoju obszarów wiejskich były kompletne i obejmowały regiony i działania wchodzące w zakres ich kompetencji, w szczególności działania inwestycyjne, oraz aby uwzględniano w nich prace kontrolne Komisji i Trybunału Obrachunkowego;

123.  zwraca się do Komisji o monitorowanie przypadków podejrzeń o zamierzone naruszenia przepisów, jakie Trybunał Obrachunkowy zgłosił OLAF-owi, w szczególności w ramach działania mającego na celu „zwiększanie wartości dodanej produktów rolnych i leśnych” oraz aby w sprawozdaniu z działań następczych po udzieleniu Komisji absolutorium za rok 2013 dokonano pełnego przeglądu projektu tego działania w świetle krytycznych uwag Trybunału Obrachunkowego co do wydajności i skuteczności tego działania;

124.  wzywa Komisję, aby ściśle monitorowała realizację programów rozwoju obszarów wiejskich i uwzględniała w kontrolach zgodności obowiązujące przepisy, w tym również te przyjęte na szczeblu krajowym, jeżeli takowe istnieją, aby zmniejszyć ryzyko ponownego wystąpienia niedociągnięć i błędów napotkanych w okresie programowania 2007–2013;

Rybołówstwo

125.  odnotowuje zgłoszone przez DG MARE zastrzeżenie dotyczące poziomu błędu przekraczającego 2 % w odniesieniu do zadeklarowanych wydatków niektórych państw członkowskich, a w przypadku jednego państwa członkowskiego zastrzeżenie dotyczące jednego sprawozdania uznanego za nierzetelne i braku jednego sprawozdania; ubolewa nad przypadkiem tego jednego państwa członkowskiego; zauważa jednak, że sytuacja poprawiła się w wyniku nakazów skierowanych przez Komisję do tego państwa członkowskiego;

126.  ponadto ubolewa, że Trybunał Obrachunkowy nie przedstawił bardziej szczegółowo wyniku swoich audytów w dziedzinie rybołówstwa i gospodarki morskiej z myślą o przejrzystości i domaga się podawania takich informacji do wiadomości;

127.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że DG MARE dokonała 92,31 % płatności terminowo; zauważa jednak z zaniepokojeniem, że liczba opóźnionych płatności wzrosła w odniesieniu do poprzedniego roku budżetowego; odnotowuje z zadowoleniem, że odsetki zapłacone z tytułu zaległych płatności w 2013 r. maleją, dlatego zachęca DG MARE do przestrzegania terminu płatności zgodnego z wymogami regulacyjnymi;

Polityka regionalna, transport i energia

Strategia Europa 2020

128.  podkreśla, że z ogólnej kwoty płatności w tej grupie strategii politycznych (45 311 mln EUR), 96 % (43 494 mln EUR) jest przeznaczone na politykę regionalną, realizowaną przede wszystkim za pomocą Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) i Funduszu Spójności (FS), kwota 1059 mln EUR jest przeznaczona na mobilność i transport, a kwota 758 mln EUR na energetykę;

129.  uznaje decydującą rolę polityki regionalnej Unii w zmniejszaniu regionalnych rozbieżności i promowaniu spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej między państwami członkowskimi i ich regionami; uznaje, że polityka ta jest główną ogólnounijną strategią długoterminowych inwestycji w gospodarkę realną, stanowi 29% łącznych wydatków z budżetu Unii w 2013 r. i jest uznanym narzędziem stymulowania wzrostu i zatrudnienia w Unii, które pomaga w realizacji celów strategii Europa 2020;

130.  uznaje istotną rolę polityki transportowej i energetycznej w tworzeniu bezpiecznych, zrównoważonych i konkurencyjnych systemów i usług transportowych i energetycznych dla europejskich obywateli i przedsiębiorstw oraz podkreśla wkład tej polityki w realizację celów strategii Europa 2020;

131.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja ocenia efektywność, skuteczność, spójność i europejską wartość dodaną polityki regionalnej za pomocą oceny ex post; spodziewa się regularnie otrzymywać aktualizacje oceny Komisji;

132.  podkreśla, że Komisja powinna zadbać o to, by państwa członkowskie udzielały spójnych i wiarygodnych informacji o wykorzystaniu środków z EFRR; podkreśla, że informacje te powinny wskazywać postępy poczynione dzięki programom operacyjnym, nie tylko w wymiarze finansowym, ale również w zakresie osiągniętych wyników(116);

133.  zwraca uwagę na wieloletni charakter systemu zarządzania polityką spójności i podkreśla, że ostateczna ocena nieprawidłowości związanych z realizacją tej polityki będzie możliwa dopiero po zakończeniu okresu programowania;

Błędy

134.  stwierdza, że na 180 transakcji skontrolowanych przez Trybunał Obrachunkowy 102 transakcje (57 %) zawierały błędy; zauważa, że Trybunał Obrachunkowy ma 95 % pewność, że poziom błędu w kontrolowanej populacji wynosi między 3,7 % a 10,1 % (odpowiednio najniższy i najwyższy poziom błędu) oraz uważa, na podstawie 40 skwantyfikowanych błędów, że najbardziej prawdopodobny poziom błędu wynosi 6,9 % (6,8 % w 2012 r.);

135.  podkreśla, że w 17 przypadkach skwantyfikowanych błędów popełnionych przez beneficjentów końcowych władze krajowe dysponowały wystarczającymi informacjami, aby wykryć i skorygować te błędy lub im zapobiec przed zgłoszeniem Komisji poniesionych wydatków; stwierdza, że gdyby wszystkie te informacje wykorzystano do skorygowania błędów, najbardziej prawdopodobny poziom błędu oszacowany dla tego rozdziału byłby o trzy punkty procentowe niższy; podkreśla, że na państwach członkowskich spoczywa duża odpowiedzialność za prawidłowe i zgodne z prawem wdrażanie budżetu Unii, gdy są one odpowiedzialne za zarządzanie funduszami unijnymi;

136.  podkreśla, że w wydatkach z EFRR i FS oraz w wydatkach na mobilność, transport i energię główne ryzyko braku zgodności jest związane z: błędami w zasadach udzielania zamówień publicznych (39 %), projektami/działaniami lub beneficjentami niekwalifikującymi się (22 %), niekwalifikującymi się kosztami wliczanymi do deklaracji o poniesionych wydatkach (21 %) oraz brakiem zgodności z przepisami dotyczącymi pomocy państwa dla EFRR i FS; z zadowoleniem przyjmuje działania Komisji podejmowane w celu złagodzenia tego ryzyka i zachęca ją, aby nadal zapewniała organom zarządzającym wytyczne i szkolenia z zakresu stwierdzonego ryzyka; spodziewa się, że nowe regulacje i zasady na okres programowania 2014–2020 przyczynią się do zmniejszenia ryzyka błędów oraz do osiągania lepszych wyników poprzez większe uproszczenie i wyjaśnienie procedur;

Rzetelność sprawozdawczości państw członkowskich

137.  zauważa, że władze państw członkowskich przedstawiły 322 krajowych opinii pokontrolnych w sprawie programów operacyjnych oraz że w 209 przypadkach w opiniach pokontrolnych stwierdzono poziom błędu niższy niż 2 %; zauważa, że kiedy Komisja sprawdziła dane, mogła potwierdzić zgłoszenia państw członkowskich dotyczące poziomu błędu jedynie w przypadku 78 krajowych opinii pokontrolnych; zauważa, że Komisja musiała skorygować 244 opinie(117); zwraca się do Komisji o przedstawienie w przyszłości sprawozdania zawierającego wszystkie szczegóły zmian w poziomach błędu dokonanych przez DG REGIO;

138.  zauważa, że Komisja uznała wszystkie poziomy błędu skontrolowane na poziomie krajowym i przedstawione w sprawozdaniach Słowacji za niewiarygodne, 10 z 15 poziomów błędów w sprawozdaniach Węgier, dwa z siedmiu w sprawozdaniach Bułgarii i jeden z czterech w sprawozdaniach Belgii; zwraca się do Komisji, aby wykazała, czy korekty poziomu błędu nałożone, aby chronić budżet Unii (25 % w stosunku do jednego programu i 10 % w stosunku do dziewięciu programów na Słowacji, dwóch programów w Bułgarii i Włoszech i jednego programu w Belgii(118)) zaradziły sytuacji i jeżeli tak, to w jaki sposób;

139.  podkreśla, że zgłoszenia błędu były szczególnie mało wiarygodne w przypadku następujących programów operacyjnych:

140.  zwraca się do Komisji, aby w przyszłości przedstawiała poziom błędu w rozbiciu na poszczególne programy, według informacji zgłoszonych przez państwa członkowskie i zatwierdzonych / skorygowanych przez Komisję w sprawozdaniu z rocznej działalności;

141.  przyjmuje do wiadomości, że Komisja uznała na podstawie przeglądu, którego sama dokonała, że prace 40 krajowych instytucji audytowych sprawujących kontrolę nad 90 % środków przyznanych z EFRR/FS w okresie programowania 2007–2013 były ogółem wiarygodne;

Systemy zarządzania i kontroli (MCS)

142.  zwraca się do Komisji o przedstawienie dalszych wytycznych i dalsze udzielanie pomocy technicznej państwom członkowskim; apeluje do Komisji i państw członkowskich, aby zwróciły szczególną uwagę na uproszczenie procedur, w tym od strony beneficjentów, co może przynieść korzyści w zakresie zarówno audytu, jak i obniżenia poziomu błędu, a jednocześnie zwiększyć skuteczność systemów zarządzania i kontroli;

143.  z zadowoleniem przyjmuje poprawę w zarządzaniu funduszami odnotowaną od 2011 r. w Austrii, Republice Czeskiej i Rumunii; jest zaniepokojony pogorszeniem się zarządzania EFRR na Słowacji, w Hiszpanii, Niderlandach i Zjednoczonym Królestwie(119);

144.  zaznacza, że w 50 na 75 przypadków zastrzeżenia utrzymywały się przez co najmniej rok; wzywa Komisję do udzielenia informacji niezbędnych do oceny, czy niedociągnięcia i ich obszary pozostały te same, oraz do wyjaśnienia, dlaczego krajowym organom nie udało się skutecznie poprawić tych błędów;

145.  zdecydowanie popiera przerywanie i zawieszanie płatności stosowane przez Komisję jako skuteczne i zapobiegające narzędzie ochrony interesów finansowych Unii;

146.  jest poinformowany o przepisach zawartych nowych ramach regulacyjnych na okres programowania 2014–2020, które stanowią, że poważne uchybienia w rozumieniu rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 480/2014(120), wykryte przez Komisję lub Trybunał Obrachunkowy po przedstawieniu rozliczeń, spowodują korekty finansowe netto w odpowiednich programach; wzywa Komisję, aby przedstawiła listę takich przypadków odpowiednio wcześnie przed procedurą udzielania absolutorium Komisji za rok 2014;

147.  z zadowoleniem przyjmuje usprawnione procedury kontroli i audytu przewidziane w ramach regulacyjnych na okres programowania 2014–2020, w szczególności w odniesieniu do weryfikacji i kontroli zarządczych przed poświadczeniem rocznych sprawozdań finansowych programu oraz przedłożeniem Komisji przez instytucje zarządzające deklaracji zarządczych; zauważa, że zdolności Komisji do podejmowania działań naprawczych zostały jeszcze bardziej zwiększone przez zniesienie możliwości ponownego wykorzystania przez państwa członkowskie funduszy, co prowadzi do korekt finansowych netto; z zadowoleniem przyjmuje utworzenie centrum kompetencji ds. budowania zdolności administracyjnych w związku z europejskimi funduszami strukturalnych i inwestycyjnymi; popiera większe zorientowanie na wyniki i koncentrację tematyczną polityki spójności, co powinno zapewnić przejście od kryteriów absorpcji funduszy do jakości wydanych środków, oraz wysoką wartość dodaną współfinansowanych działań.

148.  przypomina o tekście ustępu 165 swojej rezolucji towarzyszącej decyzji o udzieleniu Komisji absolutorium z wykonania budżetu, w którym to ustępie Parlament zwrócił o ujednolicenie trybu postępowania w przypadku błędów przy udzielaniu zamówień publicznych w ramach zarządzania dzielonego; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w swojej decyzji C(2013)9527 z dnia 19 grudnia 2013 r. w sprawie określenia i zatwierdzenia wytycznych dotyczących określania korekt finansowych dokonywanych przez Komisję w odniesieniu do wydatków finansowanych przez Unię w ramach zarządzania dzielonego, Komisja przystąpiła do ujednolicenia trybu postępowania w przypadku nieprzestrzegania przepisów dotyczących zamówień publicznych; podkreśla, że dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE(121) ma być wdrożona przez państwa członkowskie do dnia 18 kwietnia 2016 r.; uważa, że przyniesie to istotne zmiany w procedurze udzielania zamówień publicznych i może wymagać dalszych zmian metodologicznych;

149.  przyjmuje do wiadomości, że metodologia Trybunału Obrachunkowego musi być spójna i stosowana we wszystkich dziedzinach zarządzania; rozumie, że dalsze dostosowania mogą spowodować niespójności w definicjach Trybunału Obrachunkowego dotyczących nielegalnych transakcji w zarządzaniu bezpośrednim i dzielonym;

Korekty finansowe

150.  stwierdza, że w 2013 r. Komisja postanowiła dokonać w programach operacyjnych państw członkowskich korekt finansowych na kwotę 912 371 222 EUR, z czego 239,5 mln EUR dotyczyło Republiki Czeskiej, 147,21 mln EUR Węgier, a 95,47 mln EUR Grecji;

151.  wzywa Komisję do dokonywania oceny podczas realizacji i po zakończeniu projektów proponowanych przez państwa członkowskie, związanych z funduszami strukturalnymi stosując progresywną kontrolę wyników, aby poprawić skuteczność inwestycji finansowych i lepiej je monitorować, aby wykrywać wszelkie przypadki złego wykorzystywania środków lub nadużycia finansowe przy realizacji projektów;

152.  zachęca Komisję do opracowania mechanizmu wymiany informacji między krajowymi organami odpowiedzialnymi za kontrolę, aby umożliwić wzajemne porównywanie zapisów księgowych związanych z transakcjami zawartymi pomiędzy dwoma państwami członkowskimi lub ich większą liczbą w celu zwalczania transgranicznych nadużyć w ramach funduszy strukturalnych, a w związku z nowymi postanowieniami wieloletnich ram finansowych na lata 2014 – 2020, w szerszej kategorii europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych (Europejski Fundusz Społeczny, Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego, Fundusz Spójności (FS), Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) Europejski Fundusz Morski i Rybacki), aby zagwarantować stosowanie horyzontalnego podejścia do kwestii ochrony finansowych interesów Unii Europejskiej;

153.  zauważa ponadto, że w okresie programowania 2007–2013 sześć państw członkowskich (Republika Czeska, Grecja, Hiszpania, Węgry, Polska i Rumunia) było odpowiedzialnych za 75 % potwierdzonych korekt finansowych EFRR/FS i EFS;

Umorzenie zobowiązań

154.  ubolewa nad faktem, że w 2013 r. 397,8 mln EUR musiało zostać umorzonych, z czego 296,7 mln EUR tylko z Republiki Czeskiej; uważa, że umorzenia są sprzeczne z należytym zarządzaniem finansami; wyraża zaniepokojenie z powodu utrzymującej się niemożności absorpcji przyznanych środków finansowych przez niektóre regiony i wzywa Komisję do wskazania problemów regionalnych leżących u podstaw takiej niezdolności absorpcji; wzywa ponadto Komisję do przygotowania i przedstawienia szczegółowego planu zwiększenia zdolności absorpcyjnej funduszy w regionach o szczególnie niskim poziomie absorpcji środków finansowych;

155.  zwraca uwagę, że nowe rozporządzenie przewiduje ustalanie okresu kwalifikowalności w okresie programowania 2014–2020, aby określić ramy czasowe na inwestycje i zachęcać instytucje zajmujące się programem do terminowych inwestycji na rzecz wzrostu i zatrudnienia w UE, co zmniejszy ryzyko niewykorzystania w ustalonym okresie kwalifikowalności, a co za tym idzie umorzeń;

Instrumenty inżynierii finansowej

156.  stwierdza, że instytucje zarządzające państw członkowskich poinformowały o ogólnej liczbie 941 instrumentów inżynierii finansowej działających pod koniec 2013 r. w państwach członkowskich: 91 % to instrumenty inżynierii finansowej dla przedsiębiorstw, 6 % dla przedsięwzięć inwestycyjnych na obszarach miejskich, 3 % dla funduszy strukturalnych na projekty dotyczące efektywności energetycznej / energii odnawialnej; zauważa, że ogólna wartość wkładu programów operacyjnych wpłaconego na instrumenty inżynierii finansowej wyniosła 14 278,20 mln EUR, w tym 9 597,62 mln EUR w systemie funduszy strukturalnych; zauważa, że zaledwie dwa lata przed zakończeniem programu, tylko 47 % wkładu programów operacyjnych, czyli 6 678,20 mln EUR, zostało wypłaconych końcowym beneficjentom;

157.  jest zaniepokojony wnioskami Komisji zawartymi w skonsolidowanym sprawozdaniu rocznym z wdrażania instrumentów inżynierii finansowej – zgodnie z art. 67 ust. 2 lit. j) rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006(122) – zgodnie z którymi instytucje zarządzające w państwach członkowskich nie przedstawiły pełnego obrazu wdrażania instrumentów inżynierii finansowej oraz że niektóre dane pokazują „nieścisłości” co do danych dotyczących instrumentów inżynierii finansowej na Węgrzech i we Włoszech;

Grecja

158.  jest zaniepokojona realizacją priorytetowych projektów w Grecji w ramach grupy zadaniowej ds. zarządzania; zauważa, że trzeba przyspieszyć realizację 48 priorytetowych projektów; zauważa, że według Komisji główne problemy to: a) opóźnienia na etapie dojrzewania, b) opóźnienia w wydawaniu licencji, c) rozwiązywanie umów z powodu braku płynności finansowej wykonawców oraz d) długo rozpatrywane odwołania sądowe w trakcie postępowań o udzielanie zamówień; w związku z tym wzywa Komisję do przedstawienia aktualnych informacji o priorytetowych projektach na potrzeby sprawozdania monitorującego za rok 2013 r.

Jezioro Trazymeńskie

159.  przyjmuje do wiadomości, że w grudniu 2014 r. zorganizowano misję informacyjną OLAF w celu zapoznania się z ewentualnymi nieprawidłowościami związanymi z finansowaniem przez Unię Europejską ścieżki rowerowej wokół Jeziora Trazymeńskiego we Włoszech; wzywa Komisję do poinformowania Parlamentu o rozwoju sytuacji w sprawozdaniu z działań następczych po udzieleniu absolutorium za rok 2013;

Prywatyzacja projektów infrastruktury finansowanych z funduszy unijnych

160.  przyjmuje do wiadomości, że Unia finansowała modernizację sieci dystrybucji wody w mieście Skorkov (CZ) w kwocie 1,1 mln EUR; jest zaniepokojony faktem, że władze gminy oddały eksploatację systemu dystrybucji wody w ręce przedsiębiorstwa, które zarządza już lokalnym systemem kanalizacji; zauważa, że system kanalizacji był również współfinansowany z funduszy unijnych w kwocie 1,4 mln EUR oraz że cena za dostawę pitnej wody wzrosła o 45 %; uważa, że woda pitna stanowi dobro publiczne i że wszyscy obywatele muszą mieć dostęp do wysokiej jakości wody pitnej w rozsądnej cenie;

161.  domaga się, aby Komisja informowała Parlament o projektach, które były finansowane co najmniej w 30 % z budżetu Unii, a następnie prywatyzowane;

Fundusz Solidarności Unii Europejskiej

162.  zapoznał się ze sprawozdaniem Komisji dotyczącym Funduszu Solidarności Unii Europejskiej za rok 2013(123); wyraża zdziwienie, że kwestie wymienione w sprawozdaniu specjalnym Trybunału Obrachunkowego nr 24/2012 i poparte rezolucją Parlamentu Europejskiego z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie sprawozdań specjalnych Trybunału Obrachunkowego w kontekście absolutorium dla Komisji za rok 2012(124) nie zostały rozwiązane; wzywa Komisję do wyjaśnienia, w jaki sposób kwestia nieprawidłowości w zakresie udzielenia pomocy nadzwyczajnej regionowi Abruzzi, wykrytych przez Trybunał Obrachunkowy, została rozwiązana w ramach zmienionego rozporządzenia w sprawie Funduszu Solidarności Unii Europejskiej, które weszło w życie z dniem 28 czerwca 2014 r., w szczególności w odniesieniu do ustanowienia aktualnych krajowych planów zarządzania na wypadek klęski, uregulowania kwestii pilnych zamówień, utworzenia tymczasowych miejsc zakwaterowania w rejonach dotkniętych klęską oraz zwrotu do budżetu Unii wszelkich dochodów wygenerowanych przez projekty finansowane ze środków Funduszu Solidarności;

Środki, jakie należy podjąć

163.  wzywa Komisję do szczegółowego przedstawienia postępów poczynionych w zakresie systemów zarządzania i kontroli uznanych za częściowo skuteczne w 2013 r. odpowiednio wcześnie przed procedurą udzielania absolutorium za rok 2014(125);

164.  wzywa Komisję, aby zgodnie z art. 32 ust. 5 rozporządzenia finansowego oceniła kontrole pierwszego szczebla przeprowadzone w okresie programowania 2007–2013; wzywa Komisję, aby do sprawozdania z rocznej działalności DG REGIO dodała ocenę wiarygodności informacji przekazanych przez jednostki certyfikujące w państwach członkowskich; przyjmuje z zadowoleniem oceny przeprowadzone od 2010 r. poprzez ukierunkowane audyty programów o wysokim stopniu ryzyka w ramach swojego kontrolnego postępowania wyjaśniającego „Niwelowanie różnic w poświadczaniu”;

165.  zwraca się do Trybunału Obrachunkowego o przekazanie Parlamentowi szczegółowego sprawozdania w sprawie zmian wskaźnika błędu (dla poszczególnych lat, obszarów polityki sektorowej i państw członkowskich) w całym okresie poprzednich wieloletnich ram finansowych (2007–2013);

166.  wzywa Komisję, aby wymagała od jednostek certyfikujących certyfikowania dokładności danych dotyczących korekt finansowych, zgłoszonych przez jednostki certyfikujące odnośnie do każdego programu operacyjnego; uważa, że takie szczegółowe informacje powinny być publikowane w załączniku do sprawozdania z rocznej działalności DG REGIO;

167.  wzywa Komisję do konsekwentnego wyjaśnienia w swoim rocznym sprawozdaniu z działalności, dlaczego nie wydano zastrzeżeń (lub wydano zastrzeżenia wywołujące lżejszy skutek finansowy) w przypadkach, w których takie postępowanie stanowi odstępstwo od stosowania wytycznych Komisji lub zatwierdzonych strategii kontroli;

168.  popiera zalecenie Trybunału Obrachunkowego, według którego Komisja powinna wymagać od państw członkowskich, aby zamieszczały w swoich deklaracjach zarządczych (zgodnie z art. 59 ust. 5 lit. a) rozporządzenia finansowego) wyraźne potwierdzenie skuteczności kontroli pierwszego szczebla przeprowadzonych przez instytucje zarządzające i certyfikujące;

169.  wzywa Komisję, aby domagała się od władz krajowych informowania, czy cele projektów w dziedzinie EFRR/FS i ESF zostały zrealizowane; uważa, że należy to robić tak, aby umożliwić porównanie danych na szczeblu Unii; uważa, że obywatele, których dotyczy realizacja celów danego projektu powinni móc ocenić projekt, kiedy zostanie on zrealizowany;

170.  wzywa Komisję do wyjaśnienia „nieścisłości” w instrumentach inżynierii finansowej i do szczegółowej oceny wyników w sprawozdaniu z rocznej działalności DG REGIO;

171.  dostrzega starania Komisji na rzecz stworzenia kultury wyników; apeluje w związku z tym do Komisji (DG REGIO) o zamieszczanie w planie zarządzania i rocznym sprawozdaniu z działalności oceny swoich prac związanych ze zwiększeniem wydajności, skuteczności i oddziaływania polityki spójności; zwraca się do Komisji, aby poza kontrolowaniem wykonania budżetu sprawdzała wyniki w odniesieniu do celów i lepszego wykorzystywania ocen oraz o wspieranie państw członkowskich i ich instytucji zarządzających w podnoszeniu jakości sprawozdań z oceny; podkreśla w tym kontekście, że w przyszłości należy uwzględnić i przeanalizować wyniki przedsięwzięć, zwrot z inwestycji, a także faktyczną wartość dodaną dla gospodarki, zatrudnienia i rozwoju regionalnego;

Zatrudnienie i sprawy społeczne

Strategia Europa 2020

172.  podkreśla, że środki z EFS w znaczący sposób przyczyniają się do osiągnięcia celów w dziedzinie zatrudnienia i polityki społecznej; zauważa, że w roku, którego dotyczy sprawozdanie, udostępniono środki na płatności na te cele w wysokości 14,1 mld EUR, z czego 98 % z ESF; uważa jednak, że potrzebna jest ocena wyników funduszu wskazująca nie tyle współczynnik absorpcji funduszu, ile jego rzeczywistą zdolność do tworzenia miejsc pracy i umożliwienia bezrobotnym powrotu na rynek pracy; wzywa do przeprowadzenia szczegółowej analizy uzyskanych wyników do końca roku, która to analiza będzie stanowiła podstawę oceny politycznej EFS;

173.  podkreśla znaczenie EFS dla inwestycji w środki na rzecz tworzenia miejsc pracy i walki z bezrobociem, w kapitał ludzki, edukację i szkolenia, włączenie społeczne i dostęp do usług społecznych;

174.  podkreśla fakt, że zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1083/2006 środki z EFS nie mogą być wykorzystywane do przenoszenia miejsc pracy z jednego państwa członkowskiego do innego; nalega, by Komisja i państwa członkowskie przeprowadzały odpowiednie kontrole w celu dopilnowania, by unijne środki pieniężne nie były sprzeniewierzane w ten sposób;

175.  zauważa, że zamiar absorpcji unijnych funduszy przez państwa członkowskie powinien mieć na celu osiągnięcie wyników i celów wspieranych przez EFS, oraz nie powinien szkodzić spójnemu stosowaniu skutecznych kontroli, gdyż – zwłaszcza pod koniec okresu kwalifikowalności – może to skutkować niewykryciem naruszenia przepisów, co może doprowadzić do finansowania projektów zbyt kosztownych, źle realizowanych lub uniemożliwiających osiągnięcie zamierzonego wyniku;

176.  podkreśla, że zmniejszenie bezrobocia wśród ludzi młodych jest sprawą szczególnie pilną; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że ponad 12,4 mld EUR z ESF i Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych zostało przeznaczonych na zwalczanie bezrobocia wśród ludzi młodych w nowym okresie programowania; wzywa Komisję do wspierania państw członkowskich w wykorzystywaniu funduszy unijnych i do upewnienia się, że pieniądze te zostaną wydane na wskazane cele; wzywa Komisję do utworzenia na okres programowania 2014–2020 systemu umożliwiającego informowanie o postępach w integrowaniu z rynkiem pracy osób lub grup osób znajdujących się w trudnym położeniu (np. młodzieży, ludzi starszych, długotrwale bezrobotnych, Romów);

Romowie

177.  zwraca uwagę, że środki dostępne na integrację Romów nie zawsze były wydatkowane na ten cel; jest zaniepokojony, że wielu Romów doświadcza dyskryminacji i wykluczenia społecznego oraz żyje w bardzo złych warunkach społeczno-gospodarczych; jest również szczególnie zaniepokojony informacjami, że zgodnie z badaniem zrealizowanym przez Agencję Praw Podstawowych Unii Europejskiej w 2012 r.(126) 90 % średniego dochodu gospodarstw domowych Romów było poniżej krajowych progów ubóstwa i że średnio ok. 45 % ludności romskiej żyje w bardzo trudnych warunkach mieszkaniowych;

178.  zwraca się do Komisji o wspieranie efektywnego wdrażania krajowych strategii integracji Romów na szczeblu lokalnym i regionalnym oraz o zadbanie, aby wydatki budżetowe były zgodne z głównymi nurtami polityki;

Błędy

179.  stwierdza, że na 182 transakcji skontrolowanych przez Trybunał 50 (tj. 27 %) zawierało błędy; zauważa, że na podstawie 30 skwantyfikowanych błędów Trybunał szacuje, że najbardziej prawdopodobny poziom błędu wynosi 3,1 % (3,2 % w 2012 r.); zauważa, że w 13 przypadkach skwantyfikowanych błędów popełnionych przez beneficjentów końcowych władze krajowe dysponowały wystarczającymi informacjami, aby wykryć i skorygować te błędy lub im zapobiec przed zadeklarowaniem Komisji poniesionych wydatków; jest zdania, że gdyby wszystkich tych informacji użyto do skorygowania błędów, najbardziej prawdopodobny poziom błędu oszacowany dla tego rozdziału byłby o1,3 punktu procentowego niższy; podkreśla, że na państwach członkowskich spoczywa duża odpowiedzialność za prawidłowe i zgodne z prawem realizowanie budżetu Unii, gdy są one odpowiedzialne za zarządzanie funduszami unijnymi;

180.  odnotowuje, że w rocznym sprawozdaniu Trybunału Obrachunkowego wskazano na nieznaczny spadek szacowanego poziomu błędu w dziedzinie zatrudnienia i spraw socjalnych, przy czym poziom ten wyniósł w 2013 r. 3,1 %, natomiast w 2012 r. 3,2 %; zauważa, że był to drugi najniższy wskaźnik błędu we wszystkich dziedzinach polityki, oraz oczekuje dalszego obniżania tego wskaźnika w nadchodzących latach;

181.  zauważa, że błędy w tej dziedzinie polityki, podobnie jak w latach poprzednich dotyczyły niekwalifikowalnych wydatków (93 % dotyczyło zawyżania kosztów ogólnych, zawyżania kosztów personelu oraz kosztów obliczonych w nieprawidłowy sposób) i nieprzestrzegania przepisów o udzielaniu zamówień publicznych (7 %);

182.  odnotowuje zalecenie Trybunału Obrachunkowego, według którego Komisja powinna przenalizować wspólnie z państwami członkowskimi uchybienia stwierdzone w ramach przeprowadzonego przez DG EMPL i opartego na ocenie ryzyka tematycznego audytu weryfikacji zarządzania, a ponadto z zadowoleniem przyjmuje nowe wytyczne opracowane przez Komisję w celu dalszego wzmacniania wiarygodności weryfikacji zarządzania w okresie programowania 2014–2020; zauważa, że wytyczne te, oparte na doświadczeniach zdobytych w poprzednim okresie programowania, zostały przedstawione państwom członkowskim i zostaną wydane w pierwszej połowie 2015 r.; podkreśla, że niezwykle ważne jest, by organy w państwach członkowskich wykorzystywały informacje, którymi dysponują, do wykrywania i korygowania błędów przed wystąpieniem do Komisji o zwrot kosztów, co obniży znacząco poziom błędu w obszarze zatrudnienia i spraw społecznych;

183.  zachęca DG EMPL do dalszego dążenia do realizacji celu polegającego na unikaniu błędów w EFS zamiast ich korygowania i wspiera wysiłki DG EMPL mające na celu udzielanie pomocy państwom członkowskim o najwyższych poziomach błędu w EFS przy usprawnieniu ich systemów za pośrednictwem najlepszych dostępnych praktyk; w tym kontekście odnotowuje, że potencjał administracyjny i organizacja DG EMPL powinny zostać dostosowane do jej zadań i obowiązków wobec państw członkowskich;

Rzetelność sprawozdawczości państw członkowskich

184.  ubolewa, że wadliwe kontrole pierwszego szczebla przeprowadzane przez krajowe systemy zarządzania i kontroli nadal były głównym źródłem błędów; jest głęboko zaniepokojony faktem, że państwa członkowskie wydają się mniej sumienne przy wydatkowaniu funduszy unijnych w porównaniu ze sposobem wydatkowania środków z budżetu krajowego, podczas gdy spoczywa na nich istotna odpowiedzialność za prawidłowe i zgodne z prawem wdrażanie budżetu Unii, gdy są one odpowiedzialne za zarządzanie funduszami unijnymi; zauważa, że w następujących programach wykazano szczególne niedociągnięcia systemowe: Polska, Hiszpania (Kastylia-Leon), Rumunia, Portugalia, Włochy (Sycylia), Niemcy (Bund), Niemcy (Turyngia), Republika Czeska i Węgry; zauważa, że dodatkowo tematyczne audyty Komisji wykazały luki w systemach zarządzania i kontroli programów operacyjnych w Irlandii (ludzki kapitał inwestycyjny), na Słowacji (edukacja) i w Hiszpanii (Comunidad Valenciana);

185.  zwraca uwagę, że przy przeglądzie poziomów błędów zgłoszonych przez państwa członkowskie w rocznych sprawozdaniach audytowych (RSA) Komisja zwiększyła poziom błędu o ponad 2 % dla następujących programów operacyjnych (PO):

Ponadto Komisja uznała, że roczne sprawozdania audytowe dla następujących PO są całkowicie niewiarygodne i zastosowała korektę zryczałtowaną:

186.  w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje konkretne działania podjęte przez Komisję w celu zmniejszenia ryzyka, obejmujące środki prewencyjne i naprawcze, a także przeprowadzone przez DG EMPL kontrole oparte na ocenie ryzyka;

187.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w 2013 r. Komisja kontynuowała ścisłą politykę wstrzymywania i zawieszania płatności; w tym kontekście uważa za godne uwagi, że w 2013 r. Komisja zastosowała korekty finansowe na kwotę 842 mln EUR, z czego 153 mln EUR na lata 1994–1999, 472 mln EUR na lata 2000–2006, a 217 mln EUR na lata 2007–2013; zauważa, że w tych trzech okresach programowania w następujących państwach członkowskich stwierdzono najwyższy poziom korekty finansowej:

188.  zauważa ponadto, że w sporządzonym przez DG EMPL rocznym sprawozdaniu z działalności zgłoszono zastrzeżenie związane z płatnościami dokonanymi w 2013 r. na okres programowania 2007–2013 w postaci obarczonej ryzykiem kwoty 123,2 mln euro; stwierdza, że zastrzeżenie to dotyczy 36 na 118 PO w ramach EFS (w stosunku 27 na 117 PO w 2012 r.):

189.  podkreśla, że w 30 na 79 przypadków zastrzeżenia utrzymały się przez co najmniej rok, pomijając powtarzające się zastrzeżenia zgłoszone w odniesieniu do tych samych programow; wzywa Komisję do udzielenia informacji niezbędnych do oceny, czy niedociągnięcia i ich obszary pozostały te same, oraz do wyjaśnienia, dlaczego krajowym organom nie udało się skutecznie poprawić tych błędów; zauważa powtarzające się zastrzeżenia w Belgii (regionalna konkurencyjność i zatrudnienie, zatrudnienie i spójność społeczna), Niemczech (Turyngia i Berlin), Irlandia (inwestowanie w kapitał ludzki), Włoszech (Kampania, umiejętności i rozwój), Słowacja (edukacja), Hiszpania (Estremadura, Andaluzja, Baleary, Katalonia, Rioja; dostosowanie i zatrudnienie, przeciwdziałanie dyskryminacji, pomoc techniczna) oraz w Zjednoczonym Królestwie (Pogórze Szkockie i Wyspy, niziny i obszary górskie Szkocji); zwraca się w tym kontekście do Komisji o wyjaśnienie przyczyn wielokrotnego powtarzania się tych zastrzeżeń oraz środków, jakie Komisja przyjęła w celu zaradzenia tej sytuacji;

190.  podkreśla, że istnieją zastrzeżenia co do płatności okresowych na PO w latach 2007–2013 o wartości 2 159,4 mln EUR; zauważa, że w 2013 r. Komisja oszacowała kwotę obarczoną ryzykiem na 123,3 mln EUR;

191.  popiera Trybunał Obrachunkowy, gdy zwraca się on do Komisji, by regularnie ujawniała w sprawozdaniu rocznym z działalności powody, dla których nie zgłasza zastrzeżeń (lub zgłasza zastrzeżenia o mniejszych skutkach finansowych) w tych przypadkach, gdzie wynika to z odstępstw od obowiązujących wytycznych Komisji lub zatwierdzonych strategii audytu;

192.  jest nadal zaniepokojony niedociągnięciami strukturalnymi w systemach zarządzania i kontroli w Hiszpanii i we Włoszech, które są pogłębiane przez zdecentralizowane struktury państwowe;

193.  zwraca się do DG EMPL, by w swoim rocznym sprawozdaniu z działalności ujęła tabelę dotyczącą krajowych rocznych sprawozdań audytowych, przekazanych w odpowiedzi na pytanie 19 w kwestionariuszu dotyczącym absolutorium;

194.  wzywa Komisję do dopilnowania, by organy krajowe odpowiedzialne za zarządzanie funduszami strukturalnymi zajęły się problemem podawania wyższych stawek kosztów osobowych w projektach unijnych niż w przypadku projektów finansowanych z funduszy krajowych;

195.  z należytą uwagą przyjmuje sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu, w szczególności uwagi dotyczące kwestii zatrudnienia i spraw socjalnych, jednak wyraża ubolewanie nad nielicznymi odniesieniami do kwestii równości płci w tym obszarze, a także nad niewystarczającą uwagą poświęconą zatrudnieniu, solidarności społecznej i równości kobiet i mężczyzn w tegorocznych specjalnych sprawozdaniach Trybunału Obrachunkowego;

196.  ponownie apeluje o dalsze opracowanie wskaźników i danych dotyczących płci, aby umożliwić ocenę budżetu ogólnego Unii z perspektywy płci i monitorować starania zmierzające do sporządzania budżetu z uwzględnieniem aspektu płci;

Umorzenie zobowiązań

197.  wyraża zaniepokojenie, że na koniec 2014 r. w sześciu państwach członkowskich (BE, CZ, DE, ES, IT, UK) może zostać umorzona kwota 129 mln EUR;

Instrument mikrofinansowy Progress

198.  zauważa, że Unia Europejska przeznaczyła 100 mln EUR na instrument mikrofinansowy Progress; przypomina, że Europejski Fundusz Inwestycyjny, który wdraża instrument mikrofinansowy Progress w imieniu Komisji i Europejski Bank Inwestycyjny poinformowały, że 52 dostawców mikrokredytów w 20 państwach członkowskich podpisało umowy w ramach instrumentu mikrofinansowego Progress i wypłacono już mikroprzedsiębiorcom 31 895 mikropożyczek o wartości 260,78 mln EUR; wyraża w związku z tym zaniepokojenie, że nie zwrócono dostatecznej uwagi na kwestię demokratycznej odpowiedzialności przy opracowywaniu instrumentów finansowych;

Środki, jakie należy podjąć

199.  wzywa Komisję, aby przy zatwierdzaniu programów operacyjnych na nowy okres programowania dopilnowała, aby państwa członkowskie rozważyły wszystkie możliwości uproszczeń dozwolone w regulacjach dotyczących europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych na lata 2014–2020;

200.  wzywa Komisję do poinformowania w sprawozdaniu uzupełniającym w sprawie absolutorium za 2013 r. o postępach dokonanych w administrowaniu ww. PO, których dotyczyły zastrzeżenia, oraz o sposobach zaradzenia wykrytym uchybieniom;

201.  wzywa Komisję do zapewnienia, by organy państw członkowskich odpowiedzialne za zarządzanie funduszami strukturalnymi rozwiązały kwestię wyliczania wyższych kosztów osobowych w przypadku projektów unijnych niż w przypadku projektów finansowanych ze środków krajowych;

202.  wzywa Komisję do wywarcia nacisku na państwa członkowskie i zachęcania ich do wdrożenia strategii na rzecz Romów oraz do zapewnienia takiego wykorzystania funduszy unijnych, które będzie ukierunkowane na Romów;

203.  zwraca się do Komisji o wywarcie nacisku na państwa członkowskie i wezwanie ich do aktywnego i konkretnego zwalczania bezrobocia, zwłaszcza wśród ludzi młodych;

Stosunki zewnętrzne

Presja na budżet

204.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że proces udzielania absolutorium w większym stopniu koncentruje się na poprawie wyników dzięki pieniądzom unijnych podatników; zachęca w związku z tym Komisję do nasilenia starań, aby udoskonalić obieg informacji zwrotnych w cyklu ocen, tak aby wnioski wyciągnięte z wcześniejszej praktyki i zalecenia zawarte w ocenach przyczyniały się w jeszcze większym stopniu do udoskonalenia procesu decyzyjnego, programowania i świadczenia pomocy unijnej w przyszłości;

205.  jest poważnie zaniepokojony tym, że w budżecie na 2013 r. zabrakło środków na płatności zarządzanych przez Dyrekcję Generalną Komisji ds. Rozwoju i Współpracy (DG DEVCO) w kwocie 293 mln EUR, a późne zatwierdzenie niezbędnych dodatkowych środków spowodowało prolongatę na następny rok, przez co już i tak ograniczone środki na płatności na 2014 r. poddane zostały dodatkowej presji;

206.  zauważa z niepokojem rosnące rozbieżności między zobowiązaniami międzynarodowymi Unii, jej ambitnymi ramami polityki i nowymi narzędziami (np. program działań na rzecz rozwoju po 2015 r. i instrumenty finansowania zewnętrznego na okres 2014–2020) a jej niezdolnością do wywiązania się z zobowiązań podjętych wobec partnerów globalnych i innych organów, zwłaszcza w odniesieniu do pomocy humanitarnej, wynikającą z niewystarczających środków na płatności;

207.  jest zdania, że sytuacja ta nie tylko stanowi znaczne ryzyko polityczne i zagraża reputacji Unii i jej wiarygodności jako największego darczyńcy pomocy na świecie, lecz może również zagrozić stabilności budżetowej krajów partnerskich, ponieważ powoduje luki w ich budżetach; obawia się, że rozbieżność ta może w 2015 r. stać się bardzo widoczna, kiedy przed końcem roku ogólny poziom oficjalnej pomocy rozwojowej uplasuje się znacznie poniżej zbiorowego celu wynoszącego 0,7 % DNB Unii;

208.  podkreśla, że rok 2013 był drugim rokiem z rzędu, kiedy pomoc humanitarna z budżetu Unii przekroczyła 1,3 mld EUR w środkach na zobowiązania z powodu wystąpienia znacznej liczby kryzysów humanitarnych, które skutkowały ogromem ludzkiego cierpienia; głęboko ubolewa z powodu tego, że brak środków na płatności w tym kryzysowym roku przyniósł niekorzystne konsekwencje dla działalności DG ECHO, którą można było podtrzymać tylko dzięki zmianie harmonogramów płatności, co na koniec roku skutkowało przeniesieniem zaległych płatności w kwocie 160 mln EUR; zwraca się do Rady, by przestrzegała planu płatności uzgodnionego z Parlamentem;

209.  ubolewa z powodu uszczerbku na reputacji doznanego wskutek tych doraźnych działań i wskazuje na paradoks między wzrostem liczby kryzysów humanitarnych na świecie w ostatnich latach i środkami operacyjnymi, jakie Unia podjęła w celu skutecznego opanowania nagłych kryzysów (jak np. otwarcie w maju 2013 r. Centrum Koordynacji Reagowania Kryzysowego), z jednej strony, a brakiem środków na płatności, z drugiej strony; obawia się, że sytuacja ta może się pogorszyć, jeśli budżet nie zostanie odpowiednio wzmocniony;

Poziom błędu

210.  odnotowuje, że najbardziej prawdopodobny poziom błędu stwierdzony przez Trybunał Obrachunkowy wynosi 2,6 %, że poziom błędu resztowego, określony w drugim badaniu przeprowadzonym przez EuropeAid szacuje się na 3,35 %; ubolewa nad tym, że systemy poddane kontroli Trybunału Obrachunkowego w EuropeAid zostały ocenione jako częściowo skuteczne;

211.  zauważa, że charakter instrumentów i warunków płatności w ramach wsparcia budżetowego i wkładów Unii do projektów z udziałem wielu darczyńców, realizowanych przez organizacje międzynarodowe, ogranicza zakres, w jakim transakcje te są narażone na błędy;

212.  zwraca się do Komisji o przedłożenie sprawozdania specjalnego na temat wartości dodanej wsparcia budżetowego, a zwłaszcza na temat tego, w jaki sposób pomogła ona krajom rozwijającym się w realizacji milenijnych celów rozwoju; zwraca się w związku z tym o przegląd środków przyjętych w celu uniknięcia zmarnowania części środków z powodu korupcji i nadużyć finansowych oraz o przegląd skuteczności systemów zarządzania finansowego w tym kontekście;

213.  podziela krytykę ze strony Trybunału Obrachunkowego wobec tzw. „podejścia założeniowego” w przypadku projektów z udziałem wielu darczyńców i zwraca się do Komisji, aby zbadała możliwość przedstawiania w swoich rozliczeniach analizy tych projektów w całości, bez ograniczania się do określenia, czy łączna kwota obejmuje dostateczne wydatki kwalifikowalne na pokrycie wkładu Unii;

214.  wzywa Trybunał Obrachunkowy do oddzielnego ustalania poziomu błędu w stosunkach zewnętrznych w odniesieniu do wydatków nieobjętych wsparciem budżetowym lub wkładami do projektów obejmujących wielu darczyńców, realizowanych przez organizacje międzynarodowe;

Roczne sprawozdania z działalności

215.  ubolewa nad faktem, że w przypadku dziewięciu transakcji odnoszących się do krajowego programu pomocy przedakcesyjnej Komisja wykorzystała procedurę rozliczeń do rozliczenia wydatków w wysokości 150 mln EUR opartych na szacunkach, nie zaś na podstawie poniesionych, zapłaconych i zatwierdzonych kosztów popartych dokumentami potwierdzającymi; podkreśla, że ta praktyka systematycznie stosowana przez DG ds. Rozszerzenia nie jest zgodna z art. 88 rozporządzenia finansowego i art. 100 przepisów wykonawczych do niego; zwraca uwagę, że ta ugruntowana procedura od lat wpływała i wpływa na poświadczenie wiarygodności DG ds. Rozszerzenia, co oznacza, że w 2013 r. 20 % wszystkich wydatków poniesionych przez DG opierało się na szacunkach; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w 2014 r. Komisja opracowała i niezwłocznie wprowadziła w życie system w celu zapewnienia, że rozliczenie zaliczek odbywa się obecnie na podstawie prawidłowo poniesionych i zgłoszonych kosztów; uznaje, że Komisja konsekwentnie zwracała uwagę, iż żadne wydatki nie zostały oficjalnie zatwierdzone i zaakceptowane przez DG ds. Rozszerzenia w ramach procedury rozliczania rachunków, a zatem nie mogło mieć miejsca żadne powiadomienie beneficjenta wskazujące na zatwierdzenie;

216.  przypomina, że w swoim oświadczeniu(127) dyrektor generalny EuropeAid stwierdził, że obowiązujące procedury kontroli dają niezbędne gwarancje co do legalności i prawidłowości wykazanych transakcji; uważa jednak, że stwierdzeniu temu zaprzecza fakt, że dyrektor wydał ogólne zastrzeżenie dotyczące błędu powyżej 2 %, co świadczy o tym, że procedury kontroli nie są w stanie zapobiec, wykryć i skorygować istotnego błędu;

217.  zwraca się do Komisji o wyjaśnienie stałych instrukcji wydawanych przez sekretariat generalny Komisji, tak by umożliwić, w przypadku gdy wpływ finansowy przekracza próg istotności dla całego budżetu w zakresie kompetencji danej DG, wydanie opinii negatywnej;

218.  zwraca się do Komisji o rozważenie wprowadzenia mechanizmu sankcji w przypadku umyślnie nieprawidłowego poświadczenia wiarygodności wydanego przez urzędnika zatwierdzającego w sprawozdaniu rocznym z działalności, o którym mowa w art. 66 ust. 9 rozporządzenia finansowego;

Handel międzynarodowy

219.  zwraca się do Komisji o przesunięcie zasobów osobowych z innych dyrekcji generalnych do DG ds. Handlu w celu zapewnienia, że DG ds. Handlu ma możliwość spełnienia uzasadnionych oczekiwań obywateli Unii i Parlamentu w zakresie większej przejrzystości i dostępu do informacji w kontekście trwających negocjacji handlowych UE i zbliżającego się procesu ratyfikacji, zwłaszcza w odniesieniu do TTIP, CETA i TISA, w efektywny, skuteczny i terminowy sposób, nie będąc zmuszoną do zaniedbywania innych ważnych zadań powierzonych Komisji;

220.  zwraca uwagę na potrzebę odpowiednich kontroli i audytu w dziedzinie pomocy makrofinansowej udzielanej przez Unię;

221.  zauważa, że Trybunał Obrachunkowy stwierdził, że chociaż nastąpiły również pozytywne zmiany, ogólny system preferencji taryfowych (GSP) nie był w stanie w pełni osiągnąć zakładanych celów; zwraca ponadto uwagę, że system ten obowiązuje dopiero od niedawna;

222.  podkreśla, że ocena i kontrola umów handlowych nie jest tylko kwestią budżetową, ale ma także istotne znaczenie dla zagwarantowania, by partnerzy wywiązywali się ze swoich zobowiązań w dziedzinie praw człowieka oraz norm pracy i ochrony środowiska;

223.  zwraca się o zapewnienie skutecznych kontroli różnych rodzajów działalności polegającej na wspieraniu procesu umiędzynarodowienia małych i średnich przedsiębiorstw z Unii oraz ich dostępu do rynków w krajach trzecich; przypomina o potrzebie oceny skuteczności koordynacji między centrami biznesu Unii, krajowymi centrami biznesu i izbami handlowymi w krajach trzecich, w szczególności w Azji, a także poszukiwania sposobów poprawy tej koordynacji.

Haiti

224.  w pełni zgadza się z zaleceniami przedstawionymi w sprawozdaniu specjalnym Trybunału Obrachunkowego nr 13/2014 zatytułowanym „Wsparcie UE na rzecz odbudowy Haiti po trzęsieniu ziemi”, w szczególności w odniesieniu do przyjęcia wspólnej strategii DEVCO-ECHO w celu zapewnienia skuteczniejszego połączenia i synergii między podejmowanymi przez nie poszczególnymi działaniami, a także apeluje do Komisji o wdrożenie tych zaleceń we wszystkich swoich obecnych i przyszłych działaniach prowadzonych w związku z klęską żywiołową lub niestabilną sytuacją; zwraca się do Komisji o poinformowanie współustawodawców o wszelkich ograniczeniach budżetowych i prawnych, które utrudniały skuteczne wdrażanie wsparcia Unii na rzecz odbudowy Haiti po trzęsieniu ziemi;

Łączenie instrumentów finansowania

225.  zauważa z zaniepokojeniem, że instrumenty łączone w sektorze energii dotyczą przede wszystkim dużych projektów, zaś mniejszy nacisk kładzie się na lokalne rozwiązania energetyczne; nalega, by Unia powstrzymała się od wypracowywania odgórnego podejścia w kwestii rozwoju infrastruktury energetycznej, aby zapewnić wszystkim powszechny dostęp do energii do 2030 r., mając na uwadze, że wielkoskalowe obiekty infrastrukturalne mogą nie pasować do struktury ekonomicznej i społecznej danego kraju i nie zapewnią dostępu do energii ludziom ubogim, w przypadku których mniejsze, zdecentralizowane i pozasieciowe źródła energii są zazwyczaj bardziej odpowiednim i skutecznym rozwiązaniem;

Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa (WPZiB)

226.  z zadowoleniem przyjmuje postępy Komisji w zakresie akredytacji wszystkich misji w ramach wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa zgodnie z tzw. oceną sześciu filarów oraz jej prognozę, z której wynika, że cztery największe misje spełnią niedługo kryteria zgodności; podkreśla potrzebę akredytowania przez Komisję wszystkich misji zgodnie z zaleceniem Trybunału Obrachunkowego;

227.  jest głęboko zaniepokojony z powodu poważnych zarzutów korupcji skierowanych przeciwko misji Unii Europejskiej w zakresie praworządności w Kosowie (EULEX), które – jeżeli zostaną potwierdzone – podważą integralność reputacji Unii oraz pomocy świadczonej przez nią krajom wdrażającym reformy w dziedzinie praworządności; ponadto jest szczególnie zaniepokojony sposobem, w jaki zareagowano na zarzuty korupcji oraz powolną reakcją ze strony Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych; przyjmuje do wiadomości dochodzenie wszczęte w celu zbadania sprawy EULEX w Kosowie; oczekuje jak najszybciej informacji o wynikach tego dochodzenia oraz podkreśla, że należy prowadzić politykę zerowej tolerancji w sprawach dotyczących korupcji i stosować w praktyce wyciągnięte z takich spraw wnioski;

228.  ubolewa nad znacznymi opóźnieniami dotyczącymi zamówień na podstawowy sprzęt i usługi na potrzeby misji pod egidą wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony WPBiO oraz wynikający z nich negatywny wpływ na funkcjonowanie misji; przypomina, że w swoim sprawozdaniu specjalnym nr 18/2012 zatytułowanym „Pomoc Unii Europejskiej dla Kosowa w zakresie praworządności” Trybunał Obrachunkowy skrytykował ten brak skuteczności i stwierdził, iż określone w rozporządzeniu finansowym zasady udzielania zamówień publicznych „nie przystają do misji w ramach wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony, w przypadku których czasami konieczna jest szybka i elastyczna reakcja”; nakłania Komisję do zmiany odnośnych przepisów;

Raport z Zarządzania Pomocą Zewnętrzną (EAMR)

229.  zauważa, że większość delegatur Unii nie osiągnęła poziomów odniesienia wyznaczonych przez Komisję dla kluczowych wskaźników skuteczności działania (KPI)(128) ujętych w 119 sprawozdaniach z zarządzania pomocą zewnętrzną, a dotyczących planowania i przydziału środków, zarządzania finansowego i audytu;

230.  zauważa, że w świetle kluczowych wskaźników skuteczności działania, ustanowionych przez Komisję najlepsze rezultaty uzyskują delegatury Unii w Nepalu i Namibii, ponieważ osiągnęły one poziomy odniesienia ustanowione przez Komisję dla 23 z 26 kluczowych wskaźników skuteczności działania; wyraża ubolewanie, że najgorsze wyniki ma delegatura Unii w Libii, która osiągnęła poziomy odniesienia dla jedynie trzech z 26 KPI, po której plasuje się podobnie nieskuteczna delegatura w Republice Środkowoafrykańskiej, która osiągnęła tylko cztery poziomy odniesienia;

231.  wyraża ubolewanie w związku z tym, że delegatury nadzorowane przez DG ds. Rozszerzenia, a mianowicie delegatury w Albanii, Bośni i Hercegowinie, Czarnogórze, Macedonii, Turcji, Kosowie i Serbii, zawierają w EAMR niewiele odpowiednich danych i informacji;

232.  ubolewa, że wyniki, rezultaty i wpływ działań prowadzonych przez służby delegatur Unii nie mierzy się odpowiednio w ramach istniejących KPI oraz że wskaźniki te dają bardzo ograniczony obraz ilościowy, zwłaszcza co do wydajności prac delegatur, jak również co do stopnia „zadowolenia zainteresowanych stron” z usług świadczonych przez delegatury Unii w tych krajach;

233.  zwraca się do Komisji, by:

Międzynarodowa Grupa ds. Zarządzania

234.  odnotowuje, że w obiegu jest ujawniona wersja sprawozdania końcowego OLAF na temat Międzynarodowej Grupy ds. Zarządzania (IMG); zwraca się do Komisji i Komitetu Nadzoru OLAF o zbadanie, kto, dlaczego i w jaki sposób ujawnił sprawozdanie OLAF, podczas gdy IMG nadal nie została poinformowana o treści sprawozdania;

235.  zauważa, że od czasu utworzenia w 1994 r. IMG otrzymała, pośrednio lub bezpośrednio, w ramach wspólnego zarządzania, od Komisji ponad 130 mln EUR; zauważa, że w wyniku wstrzymania przez Komisję płatności, IMG wniosła sprawę do sądu oraz że status tej organizacji jest przedmiotem kontrowersji; wzywa Komisje, by powzięła jasną decyzję w tej sprawie oraz wzywa Komisję do poinformowania Parlamentu o działaniach następczych po dochodzeniu OLAF-u w 2011 r.; apeluje do Komisji, by przedstawiła Parlamentowi listę wszystkich organizacji, przedsiębiorstw, innych organizacji lub osób, które otrzymały od Komisji zamówienia bez zaproszenia do składania ofert, wraz ze szczegółowym opisem ich statusu prawnego;

Ukraina

236.  zauważa, że w 2013 r. płatności w ramach dwustronnej pomocy dla Ukrainy ze środków budżetowych Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa (ENPI) wyniosły 152,8 mln EUR; zwraca uwagę, że 42,5 % tych płatności (64,9 mln EUR) dotyczy umów zarządzanych bezpośrednio przez delegatury Unii na Ukrainie; zauważa, że pozostałe 57,5 % (87,9 mln EUR) zostały wypłacone w formie wsparcia budżetowego;

237.  podkreśla, że płatności w ramach wsparcia budżetowego uzależnione są od osiągnięcia wspólnie uzgodnionych wyników i wskaźników; zauważa, że rząd beneficjenta zobowiązuje się do osiągniecia tych wyników i wskaźników, podpisując dwustronną umowę w sprawie finansowania, a jeżeli wyniki i wskaźniki nie zostaną osiągnięte, nie zaprzestaje się płatności;

238.  uznaje fakt, że Ukraina znajduje się obecnie w szczególnie trudnej sytuacji, ale stwierdza, że nie może to być powodem nieprzestrzegania warunków udzielenia wsparcia budżetowego, a zwłaszcza niezajęcia się powszechną korupcją w tym kraju;

239.  w związku z tym wzywa Komisję oraz delegatury Unii na Ukrainie o szczególną czujność przy wypłacie środków oraz do zapewnienia, że określone środki są inwestowane w projekty, na które je przeznaczono;

Koszty administracyjne związane z dostarczaniem pomocy

240.  wyraża zaniepokojenie z powodu wysokich kosztów administracyjnych związanych z dostarczaniem pomocy dla Azji Środkowej, obliczonych przez Trybunał Obrachunkowy; zwraca się do Komisji o poinformowanie Parlamentu o administracyjnych kosztach udzielania pomocy zewnętrznej, jeśli przekraczają one 10 % prognozowanego budżetu;

Możliwe sprzeniewierzenie unijnych funduszy na pomoc humanitarną i rozwojową

241.  odnotowuje, że OLAF opracował sprawozdanie na temat pomocy udzielonej na rzecz obozu uchodźców saharyjskich w Tinduf w Algierii (2003/526); wzywa Komisję, by sprecyzowała działania podjęte w odpowiedzi na ustalenia tego sprawozdania; zauważa, że zgodnie ze sprawozdaniem z dochodzenia UNHRC(129) niezarejestrowanie uchodźców przez tak długi okres (tj. niemal 30 lat po przybyciu) stanowi „nienormalną i wyjątkową sytuację w historii UNHRC”; wzywa Komisję do zapewnienia, że Algierczycy lub Saharyjczycy objęci zarzutami w sprawozdaniu OLAF nie mają dostępu do pomocy finansowanej opłacanej przez europejskich podatników; wzywa Komisję, by ponownie oceniła i dostosowała pomoc unijną do faktycznych potrzeb ludności w potrzebie i zagwarantowała, że nie zaszkodzi się interesom i potrzebom uchodźców, ponieważ są oni najbardziej podatni na wszelkie nieprawidłowości;

242.  jest zaniepokojony sprawą oszustwa w systemie płac w sektorze publicznym w Ghanie, przy czym ani Bank Światowy ani Wielka Brytania, jako partnerzy projektu, nie zawiadomiły Komisji o swoich poważnych wątpliwościach dotyczących luk w systemach kontroli oraz związanego z tym ryzyka błędów i nadużyć;

Badania naukowe inne polityki wewnętrzne

Strategia UE 2020

243.  podkreśla, że siódmy program ramowy (7PR) był głównym programem finansowanym przez Komisję; zauważa, że podpisano 809 umów o udzielenie dotacji z udziałem10 345 uczestników na łączną kwotę 3 439 mln EUR wkładu Unii; zauważa, że 7PR wnosi wkład w starania Unii na rzecz inwestowania w trwałą konkurencyjność, ale zwraca uwagę, że cała UE jest jeszcze daleka od celu zakładającego przeznaczenie co najmniej 3 % PKB na badania i rozwój; zauważa, że osiągnięto pewne postępy, jeśli chodzi o przestrzeganie kluczowych wskaźników efektywności (wydatki brutto na badania i rozwój, część wydatków publicznych na badania i rozwój, postępy we wdrażaniu inicjatywy „Unia innowacji”, udział Unii w finansowaniu małych i średnich przedsiębiorstw, skrócenie czasu oczekiwania na przyznanie dotacji);

Błędy

244.  zauważa, że Trybunał Obrachunkowy przeprowadził kontrolę 150 transakcji, w tym 89 transakcji dotyczących badań naukowych (86 związanych z siódmym programem ramowym (7PR), trzy – z szóstym programem ramowym (6PR)), 25 transakcji w ramach programów „Uczenie się przez całe życie” i „Młodzież w działaniu” oraz 36 transakcji dotyczących innych programów; ubolewa, że Trybunał Obrachunkowy ocenił, iż najbardziej prawdopodobny margines błędu wynosi 4,6 % (w 2012 r. 3,9 %);

245.  zauważa, że wydatki w tym obszarze polityki obejmują szeroki zakres celów polityki, takich jak badania naukowe i innowacje, edukacja, bezpieczeństwo, migracja oraz środki zwalczania skutków kryzysu finansowego; zauważa, że Komisja wydała ponad 50 % (5771 mln EUR) dostępnej kwoty na badania; zauważa, że 45 % budżetu Komisji na badania zrealizowały organy (tj. agencje, wspólne przedsiębiorstwa) spoza dyrekcji generalnej; zauważa, że prawie 90 % wydatków przybrało formę dotacji dla beneficjentów uczestniczących w projektach, a w 2013 r. Komisja zawarła 809 umów o dotacje;

246.  zwraca uwagę, że główne ryzyko wystąpienia nieprawidłowości polega na tym, że beneficjenci w zestawieniach poniesionych wydatków ujmą niekwalifikowalne lub nieuzasadnione koszty, które nie zostaną wykryte i skorygowane przez systemy kontroli w Komisji lub państwach członkowskich;

247.  ubolewa, że przyczyną 35 % szacowanego poziomu błędu są nieprawidłowo obliczone lub niekwalifikujące się koszty osobowe; obejmuje to deklarowanie kosztów zaplanowanych w budżecie zamiast kosztów faktycznie poniesionych oraz zaliczanie do projektów czasu, który nie został przeznaczony na ich realizację;

248.  ubolewa nad faktem, że 23 % szacowanego poziomu błędu wynika z niekwalifikowalnych kosztów pośrednich, 25 % z innych niekwalifikowalnych kosztów bezpośrednich (VAT, podróże itp.), zaś 17 % z nieprzestrzegania przepisów dotyczących zamówień publicznych;

249.  zauważa, że profil ryzyka/błędu nowych wnioskodawców, zwłaszcza MŚP, jest w znacznej mierze nieznany; zwraca się do Komisji, aby nie podważała starań o to, aby zachęcić tych uczestników do udziału w programie, poprzez systematyczne zwiększanie poziomu kontroli lub ich obciążenia administracyjnego;

Systemy zarządzania i kontroli

250.  jest zdumiony, że w 9 z 32 zestawień poniesionych wydatków poświadczonych przez niezależnych audytorów, Trybunał Obrachunkowy wykrył istotny poziom błędu; uważa, że taki poziom błędu jest niedopuszczalny, biorąc pod uwagę że audytorzy poruszają się w obszarze swojej wiedzy fachowej;

251.  zwraca się do Komisji, aby zwiększyła świadomość audytorów co do sprawowania swoich funkcji;

252.  odnotowuje fakt, że Komisja przeprowadziła w 2013 r. 500 audytów ex post oraz związanych z nimi działań korygujących i związanych z odzyskiwaniem środków, oraz opartych na ryzyku kontroli ex ante;

253.  popiera zalecenie Trybunału Obrachunkowego, zaakceptowane przez Komisję, aby kontrole w większym stopniu opierały się na ocenie ryzyka poprzez skupienie kontroli na beneficjentach wysokiego ryzyka (na przykład podmiotach mniej nawykłych do wykorzystywania środków finansowych Unii) i ograniczenie obciążenia kontrolami beneficjentów stwarzających mniejsze ryzyko;

254.  po raz kolejny zwraca uwagę na konieczność znalezienia równowagi między mniejszym obciążeniem administracyjnym i skuteczną kontrolą finansową;

255.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w 2014 r. czas oczekiwania na przyznanie dotacji skrócił się z 249 dni do 209 dla 94 % umów o dotacje;

256.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja kontynuuje swoją kampanię komunikacyjną w oparciu o dokument wymieniający 10 najczęstszych przyczyn błędów, który trafił do wszystkich uczestników programu w 2012 r.;

257.  zauważa, że do końca 2013 r. odzyskane nienależnie wnioskowane kwoty wyniosły 29,6 mln EUR, a kwoty pozostające do odzyskania wzrosły z 12 mln EUR pod koniec 2012 r. do blisko 17 mln EUR;

258.  zauważa, że podmioty biorące udział w projektach (organizacja ITER i agencje krajowe – w tym rozwojem Energii Termojądrowej dla Europy) przyznały, że obecny harmonogram i budżet są nierealistyczne, co potwierdziło kilka niezależnych ocen w ciągu ostatnich dwóch lat (2013–2014); zwraca się o kopię zmienionego harmonogramu i budżetu, które zostaną przedłożone Radzie ITER w czerwcu 2015 r.; jest zaniepokojony regularnymi opóźnieniami w programie ITER, co stawia pod znakiem zapytania jego wydajność i skuteczność; jest głęboko zaniepokojony nadzwyczajnymi kosztami, które wpłynęły na opłacalność programu i zagroziły innym europejskim programom, głównie w obszarze polityki badań;

259.  z zadowoleniem zauważa, że Fundusz Granic Zewnętrznych pomógł w propagowaniu solidarności finansowej; ubolewa jednak, że unijna wartość dodana była niewielka, a ogólny wynik nie mógł zostać zmierzony z powodu uchybień w monitorowaniu prowadzonym przez instytucje odpowiedzialne oraz z uwagi na poważne niedociągnięcia w ocenach ex post przeprowadzonych przez Komisję i państwa członkowskie;

Galileo

260.  zwraca uwagę na odpowiedzi Komisji na postępy we wdrażaniu projektu Galileo: cztery satelity fazy walidacji orbitalnej programu Galileo zostały z powodzeniem wystrzelone w 2011 r. i w 2012 r.; w 2014 r. pomyślnie zakończono fazę walidacji orbitalnej programu Galileo; potwierdzono projekt systemu, parametry docelowe oraz podstawowy funkcjonowania systemu; infrastruktura naziemna, w tym liczne stacje naziemne na świecie, została ukończona przed rozpoczęciem operacji; z powodzeniem dowiedziono potencjału poszukiwawczo-ratowniczego Galileo dzięki satelitom IOV; wystrzelenie dwóch satelitów (nr 5 i 6) w dniu 22 sierpnia 2014 r. zakończyło się powodzeniem (satelity trafiły na właściwą orbitę), a od grudnia 2014 r. satelity są stopniowo przenoszone na korzystniejszą orbitę, aby zapewnić ich optymalne wykorzystanie; trwa testowanie wyposażenia nawigacyjnego satelitów; spodziewa się, że zostanie poinformowany o dodatkowych kosztach tych niezaplanowanych działań;

261.  zauważa, że w 2013 r. Trybunał Obrachunkowy skontrolował osiem transakcji w dziedzinie transportu i stwierdził, że w przypadku pięciu z nich pojawił się jeden błąd lub większa ich liczba; zwraca uwagę na wzrost procentowego udziału transakcji objętych błędami w 2013 r. (62 %) w porównaniu do 2012 r. (49 %) oraz jest zaniepokojony, że podobnie jak w poprzednich latach Trybunał Obrachunkowy stwierdził kilka błędów związanych z nieprzestrzeganiem przepisów unijnych i krajowych w przypadku skontrolowanych projektów TEN-T; zauważa, że podobnie jak w poprzedzającym roku 2012, tak znowu w 2013 r. DG MOVE nie sformułowała zastrzeżeń dotyczących błędów w zakresie zamówień publicznych; dlatego nalega, by Komisja podjęła niezbędne działania w celu wyeliminowania takich błędów na przyszłość; zwraca uwagę, że niezwykle ważne jest rozszerzenie zakresu kontroli ex ante i ex post beneficjentów otrzymujących dotacje Komisji oraz inne rodzaje finansowania, aby uniknąć niewłaściwego wykorzystywania zasobów udostępnianych przez Wspólnotę i zapewnić weryfikację wydajności; podkreśla, że choć okres finansowania 2007–2013 formalnie zakończył się, w przypadku finansowania działań w zakresie spójności obowiązuje zasada N+2, a to oznacza, że realizacja wielu projektów potrwa jeszcze do końca bieżącego roku;

262.  z uwagi na przejrzystość wzywa Komisję do publikowania łatwo dostępnego rocznego wykazu projektów transportowych współfinansowanych przez UE, w tym również dokładnej kwoty finansowania dla każdego projektu; zauważa, że ten wykaz projektów powinien obejmować wszystkie unijne źródła finansowania, takie jak TEN-T, Horyzont 2020 czy fundusze spójnościowe i regionalne;

263.  apeluje do Komisji o sporządzanie rocznego sprawozdania na temat tego, w jaki sposób uwzględniono uwagi dotyczące poszczególnych linii budżetowych;

264.  przypomina, że projekty transportowe w latach 2007–2013 oraz 2014–2020 były bądź będą odpowiednio finansowane z różnych źródeł, w tym w ramach instrumentu „Łącząc Europę”, Funduszu Spójności oraz Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego; wzywa Komisję do dążenia ku większej synergii między różnymi źródłami finansowania, aby zagwarantować skuteczniejszą alokację środków finansowych UE;

Środowisko i zdrowie publiczne

265.  uważa ogólny poziom wykonania pozycji budżetowych dotyczących środowiska, zdrowia publicznego, działań w dziedzinie klimatu i bezpieczeństwa żywności za zadowalający w 2013 r.; pamiętając o wyraźnej unijnej wartości dodanej w tych dziedzinach oraz poparciu obywateli Unii dla unijnej polityki w zakresie środowiska i klimatu oraz zdrowia publicznego i bezpieczeństwa żywności, ponownie przypomina, że na te instrumenty polityczne przeznaczono mniej niż 0,5 % budżetu Unii; wyraża ubolewanie, że w porównaniu z 2012 r. odsetek ten obniżył się z 0,8 % do 0,5 %;

266.  przyjmuje do wiadomości przedstawione w sprawozdaniu rocznym Trybunału Obrachunkowego za rok 2013 obszary polityki, takie jak środowisko naturalne i zdrowie; wyraża zaniepokojenie faktem, że oba te obszary polityki ujęto ponownie w rozdziale poświęconym także rozwojowi obszarów wiejskich i rybołówstwu; ponownie krytykuje taki podział obszarów polityki i wzywa Trybunał Obrachunkowy do zmiany podejścia w następnym sprawozdaniu rocznym; odnosi się w związku z tym do sprawozdania specjalnego Trybunału Obrachunkowego nr 12/2014 zatytułowanego „Czy EFRR jest skutecznym narzędziem finansowania projektów bezpośrednio wspierających różnorodność biologiczną w ramach unijnej strategii ochrony różnorodności biologicznej na okres do 2020 r.?”, które podkreśla, że Komisja musi dokładnie monitorować bezpośrednie i pośrednie wydatki na różnorodność biologiczną, w tym na sieć Natura 2000; wzywa państwa członkowskie do ułatwienia tego procesu dzięki przekazywaniu dokładnych danych;

267.  odnotowuje, że Trybunał przeprowadza niezwykle regularnie wyrywkowe kontrole w państwach członkowskich i na ich podstawie określa poziom błędu; zauważa, że Trybunał nie wskazuje, w których państwach członkowskich ani w jakich dziedzinach istnieją największe problemy; wskazuje zatem na potrzebę jasnego łańcucha odpowiedzialności i podkreśla w związku z tym ogromne znaczenie jakości systemów kontroli w państwach członkowskich;

268.  uważa, że postępy w realizacji 14 projektów pilotażowych i sześciu działań przygotowawczych na ogólną kwotę 5 983 607 EUR są zadowalające; zachęca Komisję do dalszego wdrażania projektów pilotażowych i działań przygotowawczych zaproponowanych przez Parlament;

269.  zauważa, że w 2013 r. DG SANCO była odpowiedzialna za realizację 233 928 461 EUR z linii budżetowych przeznaczonych na zdrowie publiczne, z czego pomyślnie wykorzystano 98,1 %; jest świadomy, że mniej więcej 77 % tych środków jest bezpośrednio przekazywanych do trzech agencji zdecentralizowanych (Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób, Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) i Europejska Agencja Leków (EMA)) oraz że wszystkie środki zostały wykorzystane w 100 %, za wyjątkiem EMA i EFSA, w których przypadku niewykorzystanie środków na zobowiązania było związane z wynikiem finansowym za 2012 r.;

Kultura

270.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w 2013 r. wskaźnik wykonania budżetu w przypadku programów realizowanych w latach 2007–2013, w szczególności „Uczenie się przez całe życie”, „Kultura”, „Media” i „Młodzież w działaniu”, wyniósł 100 %; zwraca się o wzmocnienie i podwyższenie budżetu w ramach programów w dziedzinie edukacji i kultury na lata 2014–2020; wyraża szczególne zaniepokojenie faktem, że dysproporcja między ustaloną wysokością środków na zobowiązania a wysokością środków na płatności spowodowała niewykonanie niektórych płatności (osiągając np. w przypadku programu „Erasmus+” niedobór w wysokości 202 mln EUR), co pociągnęło za sobą konsekwencje budżetowe w kolejnym roku; jest poważnie zaniepokojony faktem, że sytuacja ta może się powtórzyć w przypadku nowych programów, szczególnie „Erasmus +” oraz „Kreatywna Europa”, co z kolei spowodowałoby niebezpieczną utratę wiarygodności Unii Europejskiej i nadszarpnęłoby zaufanie obywateli do instytucji europejskich, a także miałoby katastrofalne konsekwencje dla uczestników programów i ubolewa nad takim stanem rzeczy;

271.  z zadowoleniem zauważa, że od czasu uruchomienia programu Erasmus w 1987 r. liczba uczestniczących w nim studentów osiągnęła i przekroczyła wyznaczony poziom 3 mln; zwraca uwagę, że ten sztandarowy program UE – przyczyniający się do integracji europejskiej oraz wzrostu świadomości na temat wspólnoty obywateli europejskich i poczucia przynależności do tej wspólnoty – cieszy się niezmiennym powodzeniem od chwili wprowadzenia go;

272.  wyraża zaniepokojenie tym, że – jak poinformowano w sprawozdaniu specjalnym Eurobarometru nr 399 na temat dostępu do kultury i uczestnictwa w niej w 2013 r. – publiczne środki budżetowe na ochronę i promocję dziedzictwa kulturowego na szczeblu europejskim widocznie się kurczą, podobnie rzecz ma się z udziałem w tradycyjnej działalności kulturalnej; w związku z tym uważa, że należy wzmocnić nowe instrumenty unijne mające na celu wspieranie europejskiej agendy kultury, takie jak programy „Kreatywna Europa” i „Horyzont 2020” oraz platforma kulturalna Europeana;

Środki, jakie należy podjąć

273.  odnotowuje, że dyrektor generalny Dyrekcji Generalnej ds. Badań Naukowych i Innowacji wydał ogólne zastrzeżenie, jeśli chodzi o dokładność zestawień poniesionych wydatków (3 664 mln EUR) na PR7 w rocznym sprawozdaniu z działalności dyrekcji generalnej, chociaż on sam spodziewa się, że „skutki finansowe netto błędów” w oparciu o 1552 zamknięte projekty wyniosą ok. 2,09 %, czyli blisko progu istotności; uważa, że takie zastrzeżenia sprawiają, że pojęcie „należyte zarządzanie finansami” traci na znaczeniu; wzywa zatem dyrektora generalnego do stosowania zastrzeżeń w przyszłości w sposób bardziej konkretny i ukierunkowany;

274.  wzywa Komisję, aby udzieliła informacji, w odpowiednim czasie przed sprawozdaniem Komisji w sprawie działań następczych podjętych w związku z decyzją o udzieleniu absolutorium za rok budżetowy 2013, na temat średniego czasu trwania postępowań kontradyktoryjnych przed odzyskiwaniem środków w tej grupie polityki,

275.  ubolewa, że Komisja wciąż nie przekazała wykazu beneficjentów w rozbiciu na kraje; spodziewa się otrzymać odpowiedź w sprawozdaniu Komisji w sprawie działań następczych podjętych w związku z decyzją o udzieleniu absolutorium za rok budżetowy 2013;

276.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja dała wreszcie sprawozdawcy dostęp do sprawozdania z kontroli w sprawie kosztów operacyjnych dwóch programów (Uczenie się przez całe życie – 6,9 mln EUR, Młodzież w działaniu – 1,65 mln EUR) działających w Turcji w 2012 i 2013 r.; zauważa, że sprawozdanie zostało przekazane w ramach umowy ramowej; jest zaniepokojony znalezionymi poważnymi uchybieniami, jednak z zadowoleniem przyjmuje środki przedsięwzięte przez tureckie władze, aby przeciwdziałać tej sytuacji; wzywa Komisję, by oceniła, czy będzie trzeba zastosować korekty finansowe;

277.  wzywa Komisję, aby dostarczyła dodatkowych informacji dotyczących wydatków w ramach Programu na rzecz wspierania polityki w zakresie technologii informacyjnych i komunikacyjnych na czas przed sprawozdaniem Komisji w sprawie działań następczych podjętych w związku z decyzją o udzieleniu absolutorium za rok budżetowy 2013; zauważa, że w przypadku tego programu kwota obarczona ryzykiem mogła wynosić aż 3,4 mln EUR w 2013 r., co oznacza błąd resztowy w wysokości 2,8 %; zauważa, że pomimo tej sytuacji dyrektor generalny Dyrekcji Generalnej ds. Sieci Komunikacyjnych, Treści i Technologii (DG CONNECT) nie wydał zastrzeżenia;

278.  wzywa Komisję, by przygotowała kompleksowe sprawozdanie, na czas przed procedurą udzielania absolutorium za rok 2014, w sprawie zwiększenia wytycznych politycznych Dyrekcji Generalnej ds. Badań Naukowych i Innowacji, co zostało spowodowane zlecaniem zarządzania dwiema trzecimi kosztów operacyjnych w ramach PR7 organom spoza Komisji;

279.  wzywa Komisję, by sporządziła, na czas przed procedurą udzielania absolutorium za rok 2014, przegląd postępów tej polityki między PR7 a Horyzontem 2020 dla badaczy i MŚP;

Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF)

280.  z zadowoleniem przyjmuje dyskusje toczące się między OLAF i jego Komitetem Nadzoru w sprawie przeglądu uzgodnień roboczych, zachęcając te organy do osiągnięcia wspólnego i zadowalającego porozumienia; odnotowuje starania OLAF na rzecz wdrożenia uzgodnień roboczych; podkreśla, że starania te nie powinny być dysproporcjonalne, mając na uwadze ograniczone zasoby tego urzędu;

281.  zwraca uwagę, że rozporządzenie (UE, Euratom) nr 883/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady(130), które weszło w życie z dniem 1 października 2013 r., zobowiązuje OLAF do zagwarantowania niezależnego funkcjonowania sekretariatu komitetu nadzorczego (OLAF-SC) (motyw 40 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 883/2013); na tym etapie nie wie, czy zostały przedsięwzięte środki, aby spełnić ten prawny obowiązek; wzywa Komisję, by podjęła natychmiastowe działania w celu naprawy tej sytuacji;

282.  wzywa OLAF do terminowych konsultacji z komitetem nadzorczym OLAF-u przed zmianą instrukcji dla pracowników dotyczących procedur dochodzeniowych oraz przed określeniem priorytetów polityki dochodzeniowej;

283.  wyraża ubolewanie z powodu faktu, że OLAF nie zawsze wdraża zalecenia komitetu nadzorczego OLAF-u, czasem nawet bez podawania uzasadnienia; wzywa dyrektora generalnego do poprawy współpracy w tym względzie;

284.  przypomina, że w dniu 31 stycznia 2012 r. OLAF otworzył 423 dochodzenia; jest zaniepokojony kwestią legalności takiej procedury; wzywa komitet nadzorczy OLAF-u, by ocenił legalność 423 dochodzeń rozpoczętych jednego dnia oraz wyniki tych dochodzeń; wzywa również komitet nadzorczy OLAF-u do oceny statystyk dotyczących czasu trwania dochodzeń, do przeanalizowania funkcjonowania systemu zarządzania sprawami oraz złożenia Parlamentowi sprawozdania;

285.  zwraca się do Komitetu Nadzoru OLAF o dokonanie oceny także statystyk dotyczących czasu trwania dochodzeń, o przeanalizowanie funkcjonowania systemu zarządzania sprawami oraz o złożenie sprawozdania właściwej komisji Parlamentu;

286.  zwraca się do OLAF o przedstawienie w swoim rocznym sprawozdaniu bardziej szczegółowych statystyk częstotliwości otwierania i zamykania dochodzeń;

287.  zwraca się do OLAF o przedstawienie Parlamentowi większej ilości informacji na temat praktycznej strony procesu doboru spraw, jego długości i dotyczących go wewnętrznych wytycznych;

Administracja

288.  zwraca uwagę, że w ciągu ostatnich czterech lat (2011–2014) otrzymano łącznie 336 145 podań w ramach wszystkich procedur naboru zainicjowanych przez Europejski Urząd Doboru Kadr (EPSO), że średni koszt rozpatrywania jednego podania szacuje się na 238 EUR oraz że mniej niż 10 % z tych kandydatów umieszczanych jest później na liście rezerwowej; domaga się większej oszczędności pieniędzy podatników dzięki zmniejszeniu biurokracji oraz przedłużeniu ważności list rezerwowych do co najmniej 2 lat; wzywa Komisję do przygotowania w tej sprawie sprawozdania do czerwca 2015 r.;

289.  zwraca się do Komisji o przedstawienie Parlamentowi informacji w sprawie najwyższej emerytury wypłaconej w 2013 r. urzędnikom Komisji;

290.  jest zaniepokojony stwierdzeniem przez Trybunał Obrachunkowy, że rzadko stosowane są postanowienia dotyczące postępowania z osiągającym słabe wyniki personelem; wzywa Komisje do pełnego stosowania regulaminu pracowniczego;

291.  domaga się informacji dotyczących personelu spoza planu zatrudnienia i personelu finansowanego z pozycji innej niż „administracja”; wyraża ubolewanie, że władza budżetowa nie otrzymuje skonsolidowanych informacji na temat liczby takiego personelu, ani na temat powiązanych wydatków na personel w Komisji;

292.  przypomina, że rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 723/2004(131) wprowadza w załączniku 1.A dwie nowe grupy zaszeregowania, AD13 i AD14, dostępne dla personelu bez obowiązków kierowniczych, co wcześniej było zarezerwowane dla A4 (odpowiednik AD12); wzywa Komisję do zaktualizowania sprawozdania z 2011 r. w sprawie równorzędności rozwoju zawodowego oraz sprawozdania w sprawie wydatków na personel wygenerowanych w 2013 r. przez niepełniący funkcji kierowniczych personel AD13 i AD14;

293.  wzywa Komisję, by dostarczyła informacji na temat finansowania wszystkich działań dotyczących życia socjalnego, sportu i kultury dla pracowników, włącznie z korzystnym wpływem tych środków na wyniki oraz integrację ekspatriantów i ich rodzin;

294.  zwraca się do Komisji o przedstawienie sprawozdania z korzystania z elastycznego czasu pracy w następstwie udzielenia Komisji absolutorium za rok 2013;

295.  jest zaniepokojony z powodu znacznego wzrostu liczby urzędników wysokiego szczebla o grupach zaszeregowania AD13 do AD16; dostrzega ryzyko utraty reputacji przez Unię, ponieważ trudno jest wytłumaczyć, że godziny nadliczbowe nie są uwzględnione w tak wysokich pensjach;

296.  stwierdza, że rozbieżności w wynagrodzeniach urzędników służby cywilnej pracujących w instytucjach Unii oraz pracowników administracji krajowych są nadal bardzo duże, co skutkuje m.in. brakiem mobilności personelu między szczeblem unijnym i krajowym; zwraca się do Komisji o przeprowadzenie szczegółowego badania powodów tych rozbieżności oraz o opracowanie długoterminowej strategii ich zmniejszenia, przy jednoczesnym zwróceniu szczególnej uwagi na różne dodatki (rodzinny, za rozłąkę, dodatki na zagospodarowanie i z tytułu przesiedlenia), urlop roczny, dni wolne, dni na podróż oraz kompensację nadgodzin;

297.  przypomina o wydanym przez sekretariat generalny Komisji komunikacie w sprawie ograniczenia odpowiedzi na zapytania poselskie do 20 linijek tekstu; apeluje do Komisji o to, aby z uwagi na spoczywającą na niej odpowiedzialność polityczną nie pozwalała narzucać sobie przez sekretariat generalny ograniczeń w odniesieniu do odpowiedzi udzielanych na zapytania poselskie;

298.  wyraża troskę o ochronę osób zgłaszających przypadki naruszenia i wzywa Komisję, aby czuwała nad zagwarantowaniem pełnego poszanowania ich praw;

299.  podkreśla, że organizacje pozarządowe otrzymały w 2013 r. prawie 9 mln EUR z DG ds. Środowiska, niemal 4 mln EUR z DG ds. Zdrowia i Ochrony Konsumentów oraz 5,7 mln EUR z DG ds. Zatrudnienia, Spraw Społecznych i Włączenia Społecznego; odnotowuje permanentną eksternalizację zadań Komisji; zwraca się do Komisji o przedstawienie Parlamentowi unijnej wartości dodanej wynikającej z przekazywania środków pieniężnych za pośrednictwem tych organizacji pozarządowych;

300.  zwraca się do Komisji z apelem o to, aby w przyszłości przyznawała komisarzom pełniącym swój urząd krócej niż dwa lata odprawę przejściową za okres nieprzekraczający okresu pełnienia przez nich obowiązków komisarza;

301.  uważa, że w czasach kryzysu i ogólnych cięć budżetowych koszty wyjazdów pracowników instytucji unijnych powinny zostać zmniejszone oraz, w miarę możliwości, wyjazdy te powinny zostać zastąpione spotkaniami w siedzibach instytucji, ponieważ wartość dodana tworzona przez takie wyjazdy nie uzasadnia tak wysokich kosztów;

302.  wyraża zaniepokojenie brakiem kobiet na odpowiedzialnych stanowiskach w Komisji; wzywa Komisję do opracowania planu na rzecz równości szans, w szczególności na stanowiskach kierowniczych, tak aby jak najszybciej rozwiązać ten brak równowagi;

Budżet UE a uzyskiwane rezultaty

303.  wyraża ubolewanie, że pomimo pewnych postępów zgłoszonych przez Trybunał Obrachunkowy(132), czwarte sprawozdanie oceniające, zgodnie z art. 318 TFUE, nie jest jeszcze przydatne z punktu widzenia procedury udzielania absolutorium, chociaż na mocy TFUE powinno ono być częścią dowodu, kiedy Parlament każdego roku udziela Komisji absolutorium budżetowego; jest zaniepokojony, że głównym problemem budżetu Unii jest brak ukierunkowania na wyniki;

304.  odnotowuje, że w sprawozdaniu za 2013 r. Trybunał Obrachunkowy stwierdził, że państwa członkowskie przy wyborze projektów w ramach zarządzania dzielonego koncentrowały się przede wszystkim na potrzebie wydatkowania dostępnych środków unijnych, nie zaś na oczekiwanych wynikach; aby odwrócić tę zachętę i przejść na kulturę dobrych wyników, Parlament domaga się zwołania niezależnej grupy roboczej wysokiego szczebla (z udziałem naukowców) ds. wykonania budżetu Unii, tak aby wydać zalecenia umożliwiające strukturalne zorientowanie zachęt na dobre wyniki zamiast wydatkowania, w oparciu o ocenę unijnej wartości dodanej, przy jednoczesnym zachowaniu zgodności z przepisami; uważa, że ustalenia tej grupy wysokiego szczebla powinny być dostępne w odpowiednim czasie przed śródokresowym przeglądem obecnych wieloletnich ram finansowych i stanowić podstawę dla nowego okresu programowania wieloletnich ram finansowych;

305.  ponawia żądanie, by dyrekcje generalne Komisji określiły w swoim planie zarządzania ograniczoną liczbę prostych celów spełniających wymogi Trybunału Obrachunkowego jeśli chodzi o istotność, porównywalność i wiarygodność oraz związanych z głównymi celami strategii Europa 2020, aby zdawały sprawozdania ze swoich osiągnięć w swoim rocznym sprawozdaniu z działalności w rozdziale zatytułowanym „osiągnięcia z zakresu polityki” oraz by Komisja sporządziła na tej podstawie sprawozdanie oceniające w sprawie finansów Unii zgodnie z art. 318 TFUE;

306.  zwraca się do Komisji, by zawarła w przyszłych sprawozdaniach oceniających zgodnie z art. 318 TFUE analizę wydajności, skuteczności i rezultatów osiągniętych pod względem wzrostu gospodarczego i zatrudnienia w związku z planem inwestycyjnym w wysokości 315 mld EUR ogłoszonym przez przewodniczącego Komisji Jeana-Claude’a Junckera w dniu 26 listopada 2014 r. na sesji plenarnej Parlamentu;

307.  domaga się, by w następnym sprawozdaniu oceniającym zgodnie z art. 318 TFUE Komisja zawarła analizę wykonaną we współpracy z Europejskim Bankiem Inwestycyjnym dotyczącą wydajności, skuteczności i rezultatów osiągniętych w ramach planu na rzecz zwiększania wzrostu gospodarczego i zatrudnienia w wysokości 120 mld EUR przyjętego przez Radę Europejską na szczycie w dniach 28–29 czerwca 2012 r.;

308.  nalega, by w wewnętrznej organizacji Komisji, której przewodniczącym jest Jean-Claude Juncker, wzięto pod uwagę, że strategia Unii na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia nie opiera się na działalności pojedynczych DG, lecz obejmuje siedem przekrojowych inicjatyw przewodnich, które za każdym razie są wdrażane przez kilka Dyrekcji Generalnych; nalega, by związana z tym potrzeba koordynacji i współpracy w obrębie Komisji nie przyczyniła się do powstania nowych form biurokracji i obciążeń administracyjnych;

309.  wzywa Komisję, aby zarządzała swoim budżetem w taki sposób, aby nie występowało nakładanie się i powielanie obszarów tematycznych polityki w różnych jej dyrekcjach generalnych o podobnych lub niemal identycznych kompetencjach;

310.  uważa, że koncepcję/ideę oceny wpływu na zrównoważony rozwój należy stosować do wszystkich rodzajów wsparcia finansowego, nie tylko w wydatkach Komisji, lecz w wydatkach wszystkich instytucji, organów i agencji UE; uważa, że nie należy dopuszczać ani zezwalać na jakiekolwiek wydatki, które nie są zgodne z badaniem/ analizą oceny wpływu;

311.  domaga się, by do września 2015 r. Komisja przedstawiła właściwej komisji Parlamentu kompleksowe sprawozdanie w sprawie jej działań mających na celu zachęcenie opinii publicznej do powiadamiania o nieprawidłowościach;

Agencje wykonawcze

312.  ubolewa, że zgodnie ze sprawozdaniem z kontroli w sprawie sprawozdania finansowego Agencji Wykonawczej ds. Transeuropejskiej Sieci Transportowej(133), agencja ta nie przeprowadza zadowalających weryfikacji ex ante należności za użytkowanie swojej siedziby naliczanych przez zarządcę budynku, co poskutkowało nienależną i nieodzyskaną przez agencję zapłatą podatku VAT w wysokości 113 513 EUR w 2013 r.; zauważa, że agencja wykonawcza nie dysponowała większością związanych z tymi należnościami umów, faktur i pokwitowań; zwraca uwagę na wysoki poziom przeniesionych środków w tytule II (27 % stanowiących równowartość 666 119 EUR), co budzi wątpliwości jeśli chodzi o należyte zarządzanie finansami przez tę agencję wykonawczą;

Przemyt wyrobów tytoniowych

313.  przypomina, że Parlament zwrócił się w swojej rezolucji towarzyszącej absolutorium dla Komisji za rok budżetowy 2012 o ocenę istniejących umów z czterema koncernami tytoniowymi (Philip Morris International Corporation Inc. (PMI), Japan Tobacco International Corporation, British American Tobacco Corporation i Imperial Tobacco Corporation); zwraca uwagę, że w trakcie wysłuchania przy drzwiach zamkniętych na ten temat Komisja zobowiązała się, iż przedstawi do maja 2015 r. ocenę doświadczeń nabytych w odniesieniu do porozumienia z PMI, które wkrótce wygaśnie.

(1) Dz.U. L 66 z 8.3.2013. (2) Dz.U. C 403 z 13.11.2014, s. 1. (3) Dz.U. C 398 z 12.11.2014, s. 1. (4) Dz.U. C 403 z 13.11.2014, s. 128. (5) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1. (6) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (7) Teksty przyjęte tego dnia, P8_TA(2015)0119. (8) Dz.U. L 66 z 8.3.2013. (9) Dz.U. C 403 z 13.11.2014, s. 1. (10) Dz.U. C 408 z 15.11.2014, s. 39. (11) Dz.U. C 442 z 10.12.2014, s. 67. (12) Dz.U. C 403 z 13.11.2014, s. 128. (13) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1. (14) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (15) Dz.U. L 11 z 16.1.2003, s. 1. (16) Dz.U. L 297 z 22.9.2004, s. 6. (17) Dz.U. L 101 z 21.4.2009, s. 26. (18) Dz.U. L 343 z 19.12.2013, s. 46. (19) Dz.U. L 66 z 8.3.2013. (20) Dz.U. C 403 z 13.11.2014, s. 1. (21) Dz.U. C 408 z 15.11.2014, s. 6. (22) Dz.U. C 442 z 10.12.2014, s. 74. (23) Dz.U. C 403 z 13.11.2014, s. 128. (24) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1. (25) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (26) Dz.U. L 11 z 16.1.2003, s. 1. (27) Dz.U. L 297 z 22.9.2004, s. 6. (28) Dz.U. L 5 z 9.1.2004, s. 85. (29) Dz.U. L 341 z 18.12.2013, s. 73. (30) Dz.U. L 66 z 8.3.2013. (31) Dz.U. C 403 z 13.11.2014, s. 1. (32) Dz.U. C 408 z 15.11.2014, s. 5. (33) Dz.U. C 442 z 10.12.2014, s. 83. (34) Dz.U. C 403 z 13.11.2014, s. 128. (35) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1. (36) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (37) Dz.U. L 11 z 16.1.2003, s. 1. (38) Dz.U. L 297 z 22.9.2004, s. 6. (39) Dz.U. L 369 z 16.12.2004, s. 73. (40) Dz.U. L 341 z 18.12.2013, s. 69. (41) Dz.U. L 363 z 18.12.2014, s. 183. (42) Dz.U. L 66 z 8.3.2013. (43) Dz.U. C 403 z 13.11.2014, s. 1. (44) Dz.U. C 442 z 10.12.2014, s. 240. (45) Dz.U. C 403 z 13.11.2014, s. 128. (46) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1. (47) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (48) Dz.U. L 11 z 16.1.2003, s. 1. (49) Dz.U. L 297 z 22.9.2004, s. 6. (50) Dz.U. L 9 z 12.1.2008, s. 15. (51) Dz.U. L 346 z 20.12.2013, s. 58. (52) Dz.U. L 66 z 8.3.2013. (53) Dz.U. C 403 z 13.11.2014, s. 1. (54) Dz.U. C 408 z 15.11.2014, s. 40. (55) Dz.U. C 442 z 10.12.2014, s. 351. (56) Dz.U. C 403 z 13.11.2014, s. 128. (57) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1. (58) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (59) Dz.U. L 11 z 16.1.2003, s. 1. (60) Dz.U. L 297 z 22.9.2004, s. 6. (61) Dz.U. L 11 z 15.1.2008, s. 9. (62) Dz.U. L 346 z 20.12.2013, s. 54. (63) Dz.U. L 66 z 8.3.2013. (64) Dz.U. C 403 z 13.11.2014, s. 1. (65) Dz.U. C 408 z 15.11.2014, s. 41. (66) Dz.U. C 442 z 10.12.2014, s. 358. (67) Dz.U. C 403 z 13.11.2014, s. 128. (68) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1. (69) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (70) Dz.U. L 11 z 16.1.2003, s. 1. (71) Dz.U. L 297 z 22.9.2004, s. 6. (72) Dz.U. L 32 z 6.2.2007, s. 88. (73) Dz.U. L 352 z 24.12.2013, s. 65. (74) Dz.U. L 66 z 8.3.2013. (75) Dz.U. C 403 z 13.11.2014, s. 1. (76) Dz.U. C 398 z 12.11.2014, s. 1. (77) Dz.U. C 403 z 13.11.2014, s. 128. (78) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1. (79) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (80) Dz.U. L 11 z 16.1.2003, s. 1. (81) Zob. sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 11/2013, ust. 93–97. (82) Zob. ww. rezolucję Parlamentu z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie sprawozdań specjalnych Trybunału Obrachunkowego sporządzonych w kontekście absolutorium udzielonego Komisji za rok 2013, Część I. (83) Zob. komunikat Komisji z dnia 29 września 2014 r. w sprawie ochrony budżetu UE do końca 2013 r. (COM(2014)0618), s. 11. (84) Zob. sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego za 2013 r., pkt 1.14 (85) Zob. ww. komunikat Komisji COM(2014)0618, tabela 5.2: wycofanie środków w polityce spójności (775 mln EUR), odzyskane środki w ramach rozwoju obszarów wiejskich (129 mln EUR) oraz korekty finansowe dokonane poprzez umorzenie/odliczenie w chwili zamknięcia w polityce spójności (494 mln EUR) lub w pozostałych obszarach polityki innych niż rolnictwo i polityka spójności (1 mln EUR). (86) Zob. ww. komunikat Komisji COM(2014)0618, tabela 7.2. (87) Komunikat Komisji z dnia 11 czerwca 2014 r. zatytułowany „Podsumowanie osiągnięć Komisji w zakresie zarządzania za rok 2013” (COM(2014)0342), s. 14: całkowita kwota obarczona ryzykiem dla całości wydatków w 2013 r. (budżet UE i EFR). (88) W załączniku I do sprawozdania podsumowującego wyjaśniono, że „kwota obarczona ryzykiem” to wartość szacunkowego odsetka transakcji, które – po zastosowaniu wszystkich kontroli (środków naprawczych) mających ograniczyć ryzyko niezgodności – nie są w pełni zgodne zobowiązującymi wymogami regulacyjnymi i umownymi. (89) Z 322 mld EUR 222 mld EUR stanowią zobowiązania budżetowe pozostające do spłaty, zaś 99 mld EUR dotyczy należności bilansowych nieobjętych zobowiązaniami pozostającymi do spłaty. (90) Prezentacja sprawozdań rocznych Trybunału Obrachunkowego przez jego prezesa Vítora Manuela da Silvę Caldeirę na posiedzeniu komisji CONT w dniu 5 listopada 2014 r. (91) Tamże. (92) Informacje przekazane przez wiceprzewodniczącą Komisji Kristalinę Georgievę w trakcie procedury udzielania absolutorium. (93) Zob. sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 16/2014. (94) COM(2013)0362. (95) Zob. roczne sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego za rok 2013, pkt 2.11 oraz sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 11/2013 (absolutorium za rok 2013) „Jak uzyskać wiarygodne dane dotyczące dochodu narodowego brutto (DNB): bardziej usystematyzowane i lepiej ukierunkowane podejście zwiększyłoby skuteczność weryfikacji przeprowadzanych przez Komisję w tym zakresie”. (96) Oświadczenie Jacka Dominika w sprawie przeglądu dochodu narodowego brutto państw członkowskich, ostatnie zdanie komunikatu prasowego, Bruksela, dnia 27 października 2014 r. (97) Opinia nr 7/2014 na temat wniosku w sprawie rozporządzenia Rady zmieniającego rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1150/2000 wykonujące decyzję 2007/436 WE, Euratom w sprawie systemu środków własnych Wspólnot Europejskich (Dz.U. C 459 z 19.12.2014, s. 1). (98) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0078. (99) Zob. przegląd horyzontalny Trybunału Obrachunkowego zatytułowany „W jaki sposób najlepiej wykorzystywać pieniądze UE: przegląd horyzontalny zagrożeń dla zarządzania finansowego budżetem UE”, 2014, s. 67. (100) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1307/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające przepisy dotyczące płatności bezpośrednich dla rolników na podstawie systemów wsparcia w ramach wspólnej polityki rolnej oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 637/2008 i rozporządzenie Rady (WE) nr 73/2009 (Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 608). (101) Orientacyjne dane liczbowe dotyczące rozdziału wsparcia według wielkości pomocy przyznanej w ramach bezpośredniego wsparcia dla producentów zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1782/2003 oraz rozporządzeniem Rady (WE) nr 73/2009 przekazane przez komisarza P. Hogana dnia 8 grudnia 2014 r. (102) Częstotliwość wzrosła w dość znaczący sposób: z 41 % w 2012 r. do 61 % w 2013 r. (103) Zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiającym wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych (rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku) (Dz.U. L 299 z 16.11.2007, s. 1) w niektórych regionach można udzielać wsparcia przejściowego dla wspierania producentów, którzy chcą uzyskać status organizacji producentów w celu tworzenia grup producentów; finansowanie takie może być częściowo zwracane przez UE i jest wstrzymywane, gdy grupa producentów zostaje uznana za organizację producentów. (104) Zob. sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego za 2013 r., pkt 43 (105) Zob. odpowiedź Komisji na pytanie wymagające odpowiedzi na piśmie nr 11, wysłuchanie CONT z udziałem komisarza Phila Hogana w dniu 1 grudnia 2014 r. (106) Zob. sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego za 2013 r., pkt 3.23 i kolejne. (107) Zob. sprawozdanie z rocznej działalności DG AGRI, załącznik 10, tabela 51: „nowe sprawy otwarte od 2007 r.”. (108) Zob. sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego za 2013 r., pkt 4.25. (109) Zob. sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego za 2013 r., pkt 4.27. (110) Zob. odpowiedź Komisji na pytanie wymagające odpowiedzi na piśmie nr 29, wysłuchanie CONT z udziałem komisarza Phila Hogana w dniu 1 grudnia 2014 r. (111) Zob. sprawozdanie specjalne nr 23/2014 Trybunału Obrachunkowego zatytułowane „Błędy w wydatkach na rozwój obszarów wiejskich: jakie są przyczyny i jak się z nimi postępuje ?”, s. 10: średnia w ostatnich trzech latach wyniosła 8,2 %, przy czym dolny limit wynosił 6,1 %, a górny 10,3 %. Na średnią składa się 8,4 % za rok 2011, 8,3 % za rok 2012 oraz 7,9 % za rok 2013. (112) Zob. sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 23/2014, ust. 22–24. (113) Oświadczenie członkini Trybunału Obrachunkowego Rasy Budbergyte, wysłuchanie komisji CONT z udziałem komisarza Phila Hogana w dniu 1 grudnia 2014 r. (114) Zob. odpowiedź Komisji na pytanie wymagające odpowiedzi na piśmie nr 12, wysłuchanie CONT z udziałem komisarza Phila Hogana w dniu 1 grudnia 2014 r. (115) Zob. sprawozdanie z rocznej działalności DG AGRI za rok 2013, tabela 2.1.24. (116) Zob. sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 20/2014, pkt 68. (117) Zob. sprawozdanie z rocznej działalności DG REGIO za rok 2013, załącznik, s. 41. (118) Zob. sprawozdanie z rocznej działalności DG REGIO za rok 2013, załącznik, s. 42. (119) Zob. sprawozdanie z rocznej działalności DG REGIO za rok 2013, załącznik, s. 43. (120) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 480/2014 z dnia 3 marca 2014 r. uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr1303/2013 ustanawiające wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego (Dz.U. L 138 z 13.5.2014, s. 5). (121) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylająca dyrektywę 2004/18/WE (Dz.U. L 94 z 28.3.2014, s. 65). (122) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1260/1999 (Dz.U. L 210 z 31.7.2006, s. 25). (123) COM(2015)0118 (124) Dz.U. L 266 z 5.9.2014, s. 69, ust. 69 i nast. (125) Ubolewa, że 73 następujących systemów w państwach członkowskich zostało uznanych w najlepszym razie za częściowo wiarygodne (zostały zaznaczone kolorem pomarańczowym w skali od zielonego, przez żółty i pomarańczowy do czerwonego): Vorarlberg (AT), Wiedeń (AT), Styria (AT), Tyrol (AT), Bruksela (BE), rozwój regionalny (BG), środowisko naturalne (BG), przedsiębiorstwa & innowacyjność (CZ), ROP NUTSII Północ-Wschód (CZ), ROP NUTS II Śląsk (CZ), zintegrowany program operacyjny (CZ), Turyngia (DE), Meklemburgia Pomorze Zachodnie (DE), Saksonia-Anhalt, Brema (DE), Północna Nadrenia Westfalia (DE), EC ENV (EE), Attyka (EL), Zachodnia Grecja (EL), Macedonia-Tracja (EL), Tesalia-Grecja kontynentalna-Epir (EL), Kreta i Wyspy Egejskie (EL), Murcia (ES), Melilla (ES),Ceuta (ES), Asturia (ES), Galicja (ES), Ekstremadura (ES), Kastylia La Mancha (ES), Andaluzja (ES), Fundusz Spójności (ES), Kantabria (ES), Kraj Basków (ES), Navarra (ES), Madryt (ES), La Rioja (ES), Katalonia (ES), Baleary (ES), Aragonia (ES), Kastylia i Leon (ES), Comunidad Valenciana (ES), Wyspy Kanaryjskie (ES), badania, rozwój i innowacje na rzecz przedsiębiorstw (ES), rozwój gospodarczy (HU), środowisko i energia (HU), Zachodnia Panonia (HU), Południowa Wielka Nizina (HU), Środkowy Kraj Zadunajski (HU), Północne Węgry (HU), transport (HU), Północna Wielka Nizina (HU), Południowy Kraj Zadunajski (HU), Środkowe Węgry (HU), Adriatyk (instrument pomocy przedakcesyjnej - IPA), Meklemburgia Pomorze Zachodnie/Brandenburgia-Polska (europejska współpraca terytorialna - ETC), region graniczny Flandria-Niderlandy (ETC), sieci i mobilność (IT), badania (IT), bezpieczeństwo (IT), Kalabria (IT), Apulia (IT), Sycylia (IT), Basilicata (IT), Sardynia (IT), infrastruktura i środowisko naturalne (PL), rozwój wschodniej Polski (PL), społeczeństwo informacyjne (SK), środowisko (SK), regionalny program operacyjny (SK), transport (SK), zdrowie (SK), konkurencyjność i wzrost gospodarczy (SK), wsparcie techniczne (SK), badania i rozwój (SK). (126) Agencja Praw Podstawowych Unii Europejskiej, „Sytuacja Romów w 11 państwach członkowskich UE”, Luksemburg 2012. (127) Zob. roczne sprawozdanie z działalności EuropeAid za 2013 r., s. 197. (128) a)b)c)d)e)f)g)h)i)KPI „20 Kwoty niekwalifikowalne ex ante”KPI 1 „Realizacja prognoz finansowych: Płatności”KPI 2 „Realizacja prognoz finansowych: Umowy”KPI 4 „Zdolność przyjęcia zobowiązań pozostających do spłaty (RAL)”KPI 18 „Udział procentowy wizytowanych projektów w okresie EAMR”KPI 21 „Realizacja rocznego planu audytu: rok N (2013)”KPI 22 „Realizacja rocznego planu audytu: rok N - 1 (2012)”KPI 23 „Realizacja rocznego planu audytu: rok N - 2 (2011)”KPI 26 „Odzyskanie lub uzasadnienie poddanych audytowi kwot niekwalifikowalnych”. (129) Biuro inspektora generalnego UNHCR, sprawozdanie z dochodzenia INQ/04/005, Genewa, 12 maja 2005 r. (130) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 z dnia 11 września 2013 r. dotyczące dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady i rozporządzenie Rady (Euratom) nr 1074/1999 (Dz.U. L 248 z 18.9.2013, s. 1). (131) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 723/2004 z dnia 22 marca 2004 r. zmieniające Regulamin pracowniczy urzędników Wspólnot Europejskich i Warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 124 z 27.4.2004, s. 1). (132) Zob. sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego za 2013 r., pkt 10.24 (133) Zob. sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego w sprawie rocznego sprawozdania finansowego Agencji Wykonawczej ds. Innowacyjności i Sieci (dawniej Agencja Wykonawcza ds. Transeuropejskiej Sieci Transportowej) za rok budżetowy 2013 wraz z odpowiedziami agencji (Dz.U. C 442 z 10.12.2014, s. 358), pkt 11–13.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie sprawozdań specjalnych Trybunału Obrachunkowego w kontekście absolutorium dla Komisji za rok 2013 (2014/2140(DEC))

P8_TA(2015)0119 A8-0067/2015

Parlament Europejski,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2013(1),

–  uwzględniając skonsolidowane roczne sprawozdanie finansowe Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013 (COM(2014)0510 – C8–0140/2014)(2),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu za rok budżetowy 2013 zawierające odpowiedzi instytucji(3),

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności rachunków(4), jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw, przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2013 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając swoją decyzję z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2013, sekcja 3 – Komisja(5) oraz rezolucję zawierającą uwagi, stanowiącą integralną część tej decyzji,

–  uwzględniając sprawozdania specjalne Trybunału Obrachunkowego sporządzane zgodnie z art. 287 ust 4 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając zalecenie Rady z dnia 17 lutego 2015 r. w sprawie udzielenia Komisji absolutorium z wykonania budżetu za rok budżetowy 2013 (05303/2015 – C8‑0053/2015),

–  uwzględniając art. 317, art. 318 i art. 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(6),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(7), w szczególności jego art. 62, 164, 165 i 166,

–  uwzględniając art. 93 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A8-0067/2015),

A.  mając na uwadze, że na mocy art. 17 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet i zarządza programami, zaś na mocy art. 317 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej dokonuje tego we współpracy z państwami członkowskimi na własną odpowiedzialność, zgodnie z zasadami należytego zarządzania finansami;

B.  mając na uwadze, że sprawozdania specjalne Trybunału Obrachunkowego dostarczają informacji na temat problemów związanych z wdrażaniem środków, które to informacje są przydatne Parlamentowi jako organowi udzielającemu absolutorium;

C.  mając na uwadze, że jego uwagi dotyczące sprawozdań specjalnych Trybunału Obrachunkowego stanowią integralną część ww. decyzji Parlamentu z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2013, sekcja 3 – Komisja;

Część I – Sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 11/2013 pt. „Jak uzyskać wiarygodne dane dotyczące dochodu narodowego brutto (DNB) – bardziej usystematyzowane i lepiej ukierunkowane podejście zwiększyłoby skuteczność weryfikacji przeprowadzanych przez Komisję w tym zakresie”

1.  wzywa Komisję do przeprowadzenia usystematyzowanej i sformalizowanej analizy z uwzględnieniem kosztów i korzyści, która umożliwi jej zaplanowanie weryfikacji i wyznaczenie priorytetowych obszarów lub (pod)procesów kompilacji danych; uważa, że analiza ta powinna uwzględniać ryzyko towarzyszące kompilacji rachunków narodowych państw członkowskich oraz względny udział poszczególnych składników DNB w gospodarce ogółem; uważa, że taka ocena ryzyka powinna opierać się na wszelkich dostępnych informacjach jakościowych i ilościowych ze wszystkich działów Eurostatu i skupiać się na procedurach kompilacji danych przedstawionych przez państwa członkowskie w wykazach DNB i najnowszych sprawozdaniach dotyczących jakości danych DNB;

2.  wzywa Komisję do skrócenia cyklu weryfikacji, aby ograniczyć stosowanie zastrzeżeń ogólnych; uważa, że takie zastrzeżenia powinno się stosować wyłącznie w wyjątkowych przypadkach, gdy istnieje znaczące ryzyko narażenia na szkodę interesów finansowych UE, np. gdy państwo członkowskie dokonuje istotnych korekt w trakcie cyklu weryfikacji lub w nieregularnych odstępach czasu;

3.  apeluje, by Eurostat wyraźnie i niezwłocznie zgłaszał Komitetowi DNB przypadki, w których uznaje się, że zastosowanie ma zasada optymalizacji kosztów i korzyści;

4.  oczekuje, że weryfikacje prowadzone przez Komisję obejmują usystematyzowaną i sformalizowaną jakościową ocenę ryzyka towarzyszącego procedurom kompilacji danych, opisanym w wykazach DNB, a także szczegółową weryfikację istotnych składników DNB obarczonych ryzykiem; uważa, że wybór składników DNB, które mają zostać poddane szczegółowej weryfikacji, powinien odbywać się zgodnie z analizą kosztów i korzyści opisaną w zaleceniu 1; jest zdania, że zakres i cele weryfikacji szczegółowej powinny być szersze niż w przypadku weryfikacji bezpośredniej przeprowadzanej przez Eurostat w niedawnym cyklu weryfikacji;

5.  wzywa Komisję, aby w ramach weryfikacji zwróciła szczególną uwagę na kompletność DNB państw członkowskich oraz na wykorzystanie porównywalnych procedur szacowania, tak aby uwzględnić gospodarkę nierejestrowaną w rachunkach narodowych; apeluje, by Eurostat sprawdzał, czy wszystkie państwa członkowskie stosują się do wytycznych Komisji, i podejmował odpowiednie działania w celu zapewnienia porównywalnego podejścia do tej kwestii przez państwa członkowskie;

6.  wzywa Komisję do dokumentowania swoich działań, w tym wszelkich informacji na temat weryfikacji przeprowadzonych przez Eurostat na podstawie kontroli dokumentacji lub wizyt w krajowych urzędach statystycznych; uważa, że w oparciu o dokumentację pokontrolną Eurostatu kierownictwo powinno mieć możliwość jednoznacznego zidentyfikowania wyników badań wybranych składników DNB, zgodnie ze standardami kontroli wewnętrznej;

7.  wzywa Eurostat, aby oszacowywał, w miarę możliwości, potencjalny wpływ punktów wymagających działania (w przypadku ustaleń kwantyfikowalnych) lub wynikającą z nich kwotę obarczoną ryzykiem (w przypadku ustaleń niekwantyfikowalnych) i ustalał przejrzyste kryteria istotności na potrzeby zgłaszania zastrzeżeń szczegółowych; uważa, że kryteria te powinny mieć charakter jakościowy lub ilościowy; jest zdania, że zasadniczo zastrzeżenia dotyczące poszczególnych składników DNB należy zgłaszać w odniesieniu do punktów wymagających działania, którymi krajowe urzędy statystyczne nie zajęły się w wyznaczonych terminach i których wpływ może być istotny;

8.  wzywa Eurostat, aby ulepszył koordynację pomiędzy działem odpowiedzialnym za weryfikację DNB na potrzeby obliczenia zasobów własnych a innymi działami, zajmującymi się zwłaszcza rachunkami narodowymi; uważa, że w sytuacji gdy potencjalne działania podejmowane przez inne działy Eurostatu mogą mieć wpływ na kompilację produktu krajowego brutto (PKB) i/lub DNB, należy skonsultować to z Komitetem DNB, a ostateczna decyzja w sprawie tych działań powinna zapaść na odpowiednim szczeblu hierarchii w Eurostacie;

9.  wzywa Eurostat do ulepszenia swoich sprawozdań oceniających, tak aby zawierały one kompletną, przejrzystą i spójną ocenę danych DNB przekazanych przez państwa członkowskie; uważa, że wydawane co roku opinie Komitetu DNB powinny zawierać jednoznaczną ocenę, czy dane DNB przekazane przez państwa członkowskie są odpowiednie (lub nie) na potrzeby obliczenia zasobów własnych, a ich treść powinna być zgodna z wymogami rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1287/2003(8) (rozporządzenie DNB), i czy opinie te są ponadto właściwie wykorzystywane w procedurze budżetowej, zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 1150/2000(9) (rozporządzenie w sprawie zasobów własnych);

10.  uważa, że roczne sprawozdania z działalności DG ds. Budżetu i Eurostatu powinny przedstawiać prawdziwy i rzetelny obraz weryfikacji danych DNB przekazanych przez państwa członkowskie, jak również zarządzania zasobami własnymi opartymi na DNB; dlatego apeluje do Komisji, aby zobowiązała Eurostat do regularnego przedstawiania sprawozdań na temat wyników weryfikacji danych DNB, co pozwoli DG ds. Budżetu uzyskać konieczną pewność w kontekście rocznych sprawozdań z działalności;

Część II – Sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 13/2013 pt. „Pomoc rozwojowa UE dla Azji Środkowej”

11.  z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie specjalne oceniające pomoc rozwojową UE dla Azji Środkowej; uwzględnia ustalenia, wnioski i zalecenia oraz przedstawia poniżej swoje uwagi i zalecenia;

Uwagi ogólne

12.  z zadowoleniem przyjmuje zawarte w sprawozdaniu uwagi, zgodnie z którymi Komisja i Europejska Służba Działań Zewnętrznych poczyniły istotne starania w dość trudnych warunkach geograficznych i politycznych;

13.  wskazuje jednak, że można jeszcze udoskonalić ukierunkowanie i dostosowanie unijnych strategii rozwoju poprzez odpowiednie modele pomocy, aby zwiększyć widoczność i oddziaływanie celów politycznych Unii na szczeblu regionalnym;

14.  podkreśla, że stopień i charakter zaangażowania Unii należy zróżnicować i uzależnić od wymiernego postępu w zakresie demokratyzacji, praw człowieka, dobrego sprawowania rządów, zrównoważonego rozwoju społeczno-ekonomicznego, praworządności i walki z korupcją, przy zastosowaniu zasad podobnych do tych obowiązujących w przypadku unijnej polityki sąsiedztwa, tak by poprzez tę pomoc sprzyjać w razie potrzeby dalszym postępom w tych dziedzinach;

15.  uważa, że ciągłe promowanie przez Unię programów adresowanych do krajów Azji Środkowej jest ważnym transgranicznym narzędziem stymulującym porozumienie i współpracę międzypaństwową w regionie;

16.  zaznacza, że współpraca na rzecz rozwoju z krajami Azji Środkowej może być owocna tylko pod warunkiem przestrzegania przez te kraje międzynarodowych norm demokracji, sprawowania rządów, praworządności i praw człowieka; podkreśla także, że unijna współpraca na rzecz rozwoju nie może podlegać interesom gospodarczym, energetycznym, bądź związanym z bezpieczeństwem;

Dalsze działania w zakresie planowania i wdrażania przyszłej pomocy rozwojowej

17.  jest zdania, że Komisja powinna zaplanować przyszłe programy regionalne w taki sposób, aby mogły one osiągnąć faktycznie regionalny wymiar;

18.  zwraca się do Komisji o skoncentrowanie całej udzielanej pomocy na niewielkiej liczbie sektorów;

19.  zwraca uwagę, że przyszłą pomoc rozwojową należy usprawnić z jednej strony poprzez wzmocnioną koordynację wewnątrz Unii, a z drugiej strony poprzez zwiększenie zaangażowania innych międzynarodowych darczyńców i podmiotów regionalnych;

20.  zdecydowanie popiera otwarcie pełnoprawnych delegatur Unii we wszystkich krajach Azji Środkowej, co stwarza okazję do zwiększenia obecności Unii i poprawy widoczności jej działalności w tym regionie, do zacieśnienia długofalowej współpracy, zaangażowania na rzecz wszystkich grup społecznych oraz wspierania postępu na drodze do lepszego zrozumienia, praworządności i przestrzegania praw człowieka; uważa, że obecność takich delegatur w znacznym stopniu przyczyni się do realizacji celów pomocy rozwojowej;

21.  zwraca się do Komisji, aby opracowała system umożliwiający obliczanie ogólnych kosztów administracyjnych związanych z przekazywaniem pomocy rozwojowej oraz sprawozdawczość w tym zakresie;

22.  wzywa Komisję do określenia i stosowania konkretnych i obiektywnie sprawdzalnych warunków w odniesieniu do wszelkich kontynuowanych programów wsparcia budżetowego przy należytym dostatecznym uwzględnieniu wsparcia dla mechanizmów zapobiegania korupcji;

23.  przypomina, że korupcja stanowi poważny problem w krajach Azji Środkowej; podkreśla, że zgodnie ze stosowanym przez organizację Transparency International wskaźnikiem postrzegania korupcji wszystkie kraje Azji Środkowej zostały ocenione poniżej 28 na 100 w 2011 r., przy czym Kirgistan, Turkmenistan i Uzbekistan znalazły się wśród ostatnich 10 % spośród 182 krajów, w których przeprowadzono ankietę;

24.  uważa, że taka wszechobecna korupcja może wpływać na reputację Komisji oraz obniżać skuteczność programów pomocy;

25.  jest zdania, że decyzje o wypłacie środków należy podejmować raczej w oparciu o postępy osiągnięte przez kraje partnerskie niż o ich zobowiązania do przeprowadzenia reform; podkreśla, jak ważne jest zapewnienie odpowiedniego dialogu politycznego, prowadzonego z zastosowaniem podejścia opartego na zachętach, oraz ciągłego monitorowania reform i programów sektorowych poprzez mierzenie wyników i trwałości rezultatów;

26.  apeluje o większą przejrzystość w przyznawaniu środków przez UE i ambasady państw członkowskich w celu wspierania faktycznie niezależnych partnerów pozarządowych, tak by pomóc im skutecznie przyczynić się do rozwoju i umocnienia społeczeństwa obywatelskiego;

27.  wzywa Komisję do usprawnienia opracowywania programów oraz ich realizacji z perspektywy zdobytego doświadczenia i zmieniających się okoliczności;

28.  zwraca się do Komisji, aby przygotowywała sprawozdanie na temat wyników oraz wpływu w sposób umożliwiający porównanie z planami i celami;

Część III – Sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 15/2013 pt. „Czy komponent »Środowisko« programu LIFE jest skuteczny?”

29.  podkreśla, że konieczne jest, by program LIFE pełnił rolę katalizatora zmian w opracowywaniu i wdrażaniu strategii politycznych; podkreśla, że Komisja powinna ustanowić jasne, szczegółowe, mierzalne i możliwe do osiągnięcia cele, jakie powinny realizować projekty otrzymujące finansowanie;

30.  podkreśla, że projekty finansowane z programu LIFE powinny przyczyniać się do osiągnięcia szczegółowych celów należących do więcej niż jednego obszaru priorytetowego w ramach tego programu; podkreśla, że finansowane projekty nie powinny istnieć w izolacji, a – wręcz przeciwnie – powinny mieć charakter ponadnarodowy, oraz że należy wymiernie przyczyniać się do rozpowszechniania, utrwalania i powielania ich wyników w innych państwach członkowskich;

31.  zauważa, że wybór najlepszych projektów mogą czasami zakłócać przydziały krajowe; zachęca państwa członkowskie do utrzymywania równowagi geograficznej dzięki proponowaniu bardziej zintegrowanych projektów, lecz przypomina, że fundusze należy przede wszystkim rozdzielać na podstawie korzyści, jakie przynoszą dane projekty, a nie w sposób szkodliwy dla jakości projektów;

32.  zauważa, że szczególną uwagę należy poświęcić temu, czy projekty mogą być rozpowszechniane, utrwalane i powielane; wzywa Komisję do ustanowienia jasnych wskaźników pomiaru potencjału ocenianych projektów w zakresie rozpowszechniania, utrwalania wyników i powielania, aby osiągnąć cele programu; zachęca Komisję do monitorowania realizacji tych celów;

33.  wzywa Komisję do udoskonalenia narzędzi zarządzania programem, aby unikać nieprzejrzystych procedur wyboru; uważa, że dotyczy to poprawy formularzy oceny stosowanych przy wyborze projektów, wprowadzenia szczegółowych formularzy oceny wnioskowanych kosztów, właściwego monitorowania projektów, wprowadzenia odpowiednich wspólnych wskaźników produktu i rezultatu oraz kompleksowych działań następczych w zakresie monitorowania projektów.

Część IV – Sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 16/2013 pt. „Stosowanie modelu jednorazowej kontroli oraz poleganie przez Komisję na pracach krajowych instytucji audytowych w obszarze spójności”

34.  podkreśla, że dzięki łańcuchowi jednorazowej kontroli opartemu na wspólnych zasadach i normach można zwiększyć wydajność; zachęca państwa członkowskie, Komisję i Trybunał Obrachunkowy do kontynuowania wysiłków w tym zakresie; zauważa, że system jednorazowej kontroli powinien również uwzględniać wieloletni cykl programów;

35.  przypomina Komisji o uwagach Parlamentu(10) dotyczących ustaleń Trybunału Obrachunkowego zawartych w sprawozdaniu rocznym za 2012 r., a mianowicie: „Podkreśla, że wyniki kontroli Trybunału Obrachunkowego wskazują na uchybienia podczas kontroli wydatków na pierwszym poziomie [w państwach członkowskich]; zwraca uwagę, że w przypadku 56 % transakcji w ramach polityki regionalnej, w których wystąpiły błędy (kwantyfikowalne i/lub niekwantyfikowalne), organy państw członkowskich dysponowały według Trybunału Obrachunkowego informacjami, które umożliwiały wykrycie i korektę przynajmniej niektórych błędów przed poświadczeniem wydatków Komisji”; zauważa, że dlatego Parlament podtrzymał zgłoszone przez dyrektora generalnego DG REGIO zastrzeżenie dotyczące systemów zarządzania EFRR/Funduszem Spójności/IPA i ich kontroli w okresie programowania 2007–2013 w 17 państwach członkowskich (72 programy) i wezwał do podjęcia szybkich działań;

36.  jest zatem przekonany, że państwa członkowskie muszą zachować znacznie większą czujność przy zarządzaniu funduszami strukturalnymi;

37.  podkreśla w związku z tym znaczenie wprowadzenia deklaracji krajowych, podpisywanych na właściwym szczeblu, najlepiej politycznym, oraz opierających się na krajowych deklaracjach zarządczych (art. 59 ust. 5 rozporządzenia finansowego);

38.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że od 2009 r. Komisja przeprowadziła szeroko zakrojone kontrole na miejscu w celu oceny prac instytucji audytowych; odnotowuje, że Komisja odbyła 269 misji kontrolnych i oceniła 47 organów kontrolnych odpowiedzialnych za EFRR i 84 organy kontrolne odpowiedzialne za EFS; zauważa, że kontrole te obejmowały odpowiednio około 96 % i 99 % łącznych przydziałów środków; jest zdania, że Komisja powinna przeprowadzać kontrolę wszystkich programów operacyjnych przynajmniej raz na dany okres finansowania;

39.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja wstrzymuje i zawiesza płatności, w przypadku gdy poziom błędu przekracza 2 % poziom istotności; uważa, że wstrzymanie i zawieszenie płatności to użyteczne instrumenty ochrony interesów finansowych Unii i że Komisja powinna skoncentrować wysiłki kontrolne na podmiotach osiągających złe wyniki;

40.  jest zdania, że państwa członkowskie powinny przedstawiać Komisji wystarczająco szczegółowe informacje o ich kontrolach;

41.  popiera zalecenie Trybunału Obrachunkowego, zgodnie z którym Komisja powinna podjąć odpowiednie działania, tak aby instytucje audytowe mogły opierać się na stabilnych i wiążących ramach metodycznych, dzięki którym wydatkowanie Unii we wszystkich państwach członkowskich będzie sprawdzane na podstawie tych samych standardów, a rezultaty będą poprawnie uwzględniane w sprawozdawczości;

42.  z zadowoleniem odnotowuje, że w dniu 13 grudnia 2013 r. Komisja przedstawiła komunikat w sprawie stosowania korekt finansowych netto wobec państw członkowskich w rolnictwie i polityce spójności (COM(2013)0934); podkreśla jednak, że od wielu czynników zależeć będzie, czy nowy instrument będzie prowadzić do liczniejszych korekt netto, a tym samym do niższego poziomu błędu w polityce spójności;

43.  wzywa Trybunał Obrachunkowy i Komisję do opracowania instrumentu kontroli, który rejestrowałby błędy i nieprawidłowości w ujęciu rocznym, a jednocześnie uwzględniałby również korektę finansową w okresie programowania;

44.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja we wrześniu 2013 r. zaktualizowała strategię wdrażania i monitorowania właściwego wdrażania zasady jednorazowej kontroli, a przestrzeganie tej zasady powinno umożliwić władzom krajowym uzyskanie statusu uprawniającego do stosowania modelu jednorazowej kontroli; zwraca się o przekazanie mu kopii tego dokumentu;

45.  ma na względzie, że kontrola wydatków może stanowić obciążenie administracyjne; uważa, że obowiązek rozliczalności nie może zniechęcać potencjalnych beneficjentów do ubiegania się o pomoc finansową;

Część V – Sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 17/2013 pt. „Finansowanie przez UE działań związanych ze zmianami klimatu w kontekście pomocy zewnętrznej”

46.  z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie specjalne analizujące finansowanie przez Unię działań związanych z klimatem w kontekście pomocy zewnętrznej jako ważny wkład w ogólną debatę polityczną i finansową na temat unijnej polityki klimatycznej i dyplomacji w tym zakresie; uwzględnia ustalenia, wnioski i zalecenia oraz przedstawia poniżej swoje uwagi i zalecenia;

Uwagi ogólne

47.  z zadowoleniem przyjmuje sformułowane w sprawozdaniu ustalenia, które wykazują, że Komisja dobrze zarządza pochodzącymi z budżetu Unii i Europejskiego Funduszu Rozwoju wydatkami na działania związane z klimatem;

48.  z zadowoleniem przyjmuje również rozpoczęte przez Komisję i państwa członkowskie prace nad wspólną unijną normą monitorowania, sprawozdawczości i weryfikacji publicznej pomocy finansowej w dziedzinie klimatu;

49.  przypomina stanowisko Parlamentu, które Trybunał Obrachunkowy odnotował w swym sprawozdaniu specjalnym, iż pomoc finansowa w dziedzinie klimatu powinna być dodatkowa w stosunku do celu 0,7 %; ubolewa, że w negocjacjach w sprawie Instrumentu Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju (DCI) nie potwierdzono proponowanej przez Parlament koncepcji dodatkowości;

50.  wskazuje jednak, że Komisja powinna wykazać się odpowiednimi zdolnościami przywódczymi, aby zmaksymalizować swój międzynarodowy wpływ oraz umocnić narzędzia służące do kształtowania warunków dla unijnej dyplomacji klimatycznej / zielonej dyplomacji w przyszłych latach, w szczególności w celu przestrzegania przyjętych w grudniu 2013 r. poziomów odniesienia w ramach DCI, a jednocześnie twierdzi, że powinno to „przyczynić się do osiągnięcia celu, jakim jest przeznaczenie w budżecie Unii co najmniej 20 % środków na działania na rzecz społeczeństwa niskoemisyjnego i odpornego na zmianę klimatu, zaś w programie dotyczącym globalnych dóbr publicznych i wyzwań należy przeznaczyć co najmniej 25 % jego środków finansowych na działania związane ze zmianą klimatu i środowiskiem” (motyw 20 DCI); podkreśla, że w załączniku IV DCI zaznaczono również, że w programie dotyczącym globalnych dóbr publicznych i wyzwań 27 % środków finansowych przeznaczono na środowisko i zmianę klimatu, a co najmniej 50 % środków z tego programu zostanie wykorzystane na działania związane z klimatem i cele środowiskowe;

51.  zadowoleniem przyjmuje fakt, że w około 40 krajach od 2011 r. zobowiązano się do poprawy wspólnego programowania UE; zauważa jednak, że koordynacja między Komisją a państwami członkowskimi w dziedzinie finansowania działań związanych z klimatem na rzecz krajów rozwijających się nadal wymaga znacznego udoskonalenia, tak aby Unia nie tylko wywiązała się z zobowiązania na rok 2020, lecz również zachowała pozycję lidera w dziedzinie działań na rzecz klimatu i zwalczała korupcję w krajach rozwijających się;

52.  przypomina o wsparciu Parlamentu dla wspólnego programowania i jego uznaniu dla znaczących postępów poczynionych w tym zakresie; oczekuje, że ponownie zostanie poproszony o opinię, zgodnie z obietnicą Komisji, jeżeli takie programowanie skutkuje zmianami w programowaniu DCI;

53.  odnotowuje wyjaśnienia, zawarte w sprawozdaniu Komisji w sprawie rozliczalności UE w zakresie finansowania rozwoju, dotyczące trudności z monitorowaniem i sprawozdawczością spowodowanych różnymi praktykami sprawozdawczymi państw członkowskich – sprawozdanie to opublikowano w dniu 3 lipca 2014 r. w formie dokumentu roboczego służb Komisji; w szczególności odnotowuje zawartą w tomie I część dotyczącą finansowania działań związanych z klimatem, w której zamieszczono informacje na temat finansowania przez Unię działań klimatycznych; zauważa, że w sprawozdaniu tym ponownie wymieniono kwotę w wysokości 7,3 mld EUR udostępnioną przez Unię i państwa członkowskie na szybką pomoc finansową, a także wzywa do dalszych udoskonaleń sprawozdawczości w zakresie wpływu i wyników pomocy rozwojowej;

Perspektywy rozwoju

54.  apeluje, aby w większym stopniu przeznaczać środki na konkretne sektory, w tym na finansowanie działań związanych z klimatem, wówczas gdy pochodzi ono ze wsparcia budżetowego, a także o większą przejrzystość w zakresie ogólnego wykorzystywania środków;

55.  jest zdania, że Komisja i ESDZ powinny udoskonalić swoją strategię komunikacji dotyczącą zarówno wsparcia w ujęciu ogólnym, jak i wsparcia udzielanego poszczególnym państwom będącym odbiorcami pomocy, a także wsparcia na rzecz propagowania wartości unijnych;

56.  uznaje, że korupcja pozostaje znaczną barierą w efektywnym wykorzystywaniu finansowania działań związanych z klimatem, oraz wzywa Komisję do nasilenia wysiłków w dziedzinie współpracy z partnerami rozwojowymi w zakresie zwalczania korupcji;

57.  zwraca się do Komisji o przedstawienie Radzie propozycji planu działań na rzecz zwiększenia pomocy finansowej w dziedzinie klimatu, tak aby do 2020 r. osiągnąć cel przewidziany w porozumieniu kopenhaskim, uwzględniając przy tym definicję finansowania prywatnego;

58.  zwraca się do Komisji o zlecenie niezależnej oceny światowego sojuszu na rzecz przeciwdziałania zmianie klimatu (GCCA), obejmującej analizę powodów, dla których większość państw członkowskich zdecydowała się nie wspierać finansowo tej inicjatywy;

59.  zwraca się do Komisji i ESDZ o informowanie, w jakim stopniu w ramach pomocy rozwojowej zrealizowano cel polegający na przeznaczeniu w latach 2014–2020 20 % wydatków z budżetu Unii i EFR na działania związane z klimatem, z podaniem kwot zaciągniętych zobowiązań i dokonanych płatności;

60.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do uzgodnienia – w ramach rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 525/2013(11) (rozporządzenie w sprawie mechanizmu monitorowania) – wspólnej unijnej normy monitorowania, sprawozdawczości i weryfikacji, zwłaszcza w odniesieniu do definicji „nowych i dodatkowych” środków finansowych, stosowania wskaźników z Rio i sprawozdawczości w zakresie wypłaty środków na działania związane z klimatem;

61.  zwraca się do Komisji i państw członkowskich o zacieśnienie współpracy w celu wdrożenia wspólnotowego kodeksu postępowania w sprawie podziału pracy w zakresie finansowania działań związanych z klimatem, w szczególności w zakresie wymiany informacji na temat przydziału środków dla poszczególnych krajów, wspólnego programowania oraz zapobiegania korupcji i zwalczania jej w obszarze finansowania działań związanych z klimatem;

Część VI – Sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 18/2013 pt. „Wiarygodność wyników kontroli wydatków rolnych przeprowadzanych przez państwa członkowskie”

62.  stwierdza, że systemy badane w sprawozdaniu specjalnym nr 18/2013 zostały zmienione nowymi rozporządzeniami w sprawie WPR (wspólnej polityki rolnej), jeśli chodzi o zwiększenie obowiązków jednostek certyfikujących w państwach członkowskich w dziedzinie sprawdzania legalności i prawidłowości wydatków oraz weryfikacji wyników kontroli przekazywanych Komisji;

63.  z zadowoleniem przyjmuje wysiłki, jakie podejmuje Komisja na rzecz uproszczenia WPR; oczekuje, że uproszczenie kryteriów kwalifikowalności doprowadzi do uproszczenia przepisów dotyczących kontroli i może przyczynić się do obniżenia poziomu błędu;

64.  przypomina Komisji, aby dopilnowała, by napotkane problemy się nie powtarzały; przypomina, że Trybunał Obrachunkowy w swym sprawozdaniu rocznym za rok 2012 przedstawił następujące uwagi:

65.  podkreśla, że w dniu 3 kwietnia 2014 r. Parlament poparł zastrzeżenie zgłoszone przez dyrektora generalnego DG AGRI w jego rocznym sprawozdaniu z działalności za 2012 r. w odniesieniu do niedociągnięć wykrytych przez Komisję i Trybunał Obrachunkowy w zakresie kwalifikowalności gruntów; przypomina, że Parlament zwrócił się w szczególności o poprawne rejestrowanie trwałych użytków rolnych w systemie identyfikacji działek rolnych (LPIS) oraz o informowanie go przez Komisję co sześć miesięcy o dokonanych postępach;

66.  zwraca się do Komisji i państw członkowskich o podjęcie natychmiastowych działań zaradczych, jeżeli systemy administracyjne i systemy kontroli lub bazy danych ZSZiK zostaną uznane za niesprawne lub nieaktualne;

67.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia, aby płatności opierały się na wynikach kontroli, a jakość tych kontroli była taka, aby móc wiarygodnie i spójnie określać kwalifikowalne obszary;

68.  wzywa Komisję do zapewnienia, aby koncepcja i jakość prac prowadzonych przez agencje płatnicze oraz jednostki certyfikujące stanowiły wiarygodną podstawę oceny legalności i prawidłowości transakcji leżących u podstaw rozliczeń; uważa, że aby to osiągnąć, Komisja powinna dążyć do celu jednolitej strategii audytu dla systemu kontroli WPR;

69.  z zadowoleniem przyjmuje zmianę w podejściu DG AGRI do obliczania poziomu błędu resztowego w przypadku pomocy obszarowej oddzielonej od wielkości produkcji w 2012 r., ponieważ uwzględnia ono fakt, że statystyki z kontroli, oświadczenia dyrektorów agencji płatniczych oraz prace prowadzone przez jednostki certyfikujące mogą być obarczone niedociągnięciami mającymi wpływ na ich wiarygodność; apeluje o zastosowanie tego nowego podejścia do wszystkich wydatków w ramach WPR w następnym rocznym sprawozdaniu z działalności DG AGRI;

70.  przypomina Komisji, że poparł zastrzeżenie zawarte w rocznym sprawozdaniu z działalności DG AGRI odnoszące się do całości wydatków EFRROW w 2012 r. i że zastrzeżenie to dotyczy jakości kontroli w niektórych państwach członkowskich oraz poziomu błędu stwierdzonego przez Trybunał Obrachunkowy;

71.  wzywa państwa członkowskie do skutecznego przeprowadzania kontroli administracyjnych przy wykorzystaniu wszelkich stosownych informacji, jakimi dysponują agencje płatnicze, ponieważ może to prowadzić do wykrywania i korygowania większości błędów;

72.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do skupienia się na opłacalności kontroli jako na obszarze o szczególnym znaczeniu, w szczególności przez dalszy rozwój stosowania kontroli opartych na analizie ryzyka;

73.  wzywa Komisję do zapewnienia w dziedzinie rozwoju obszarów wiejskich jednakowego stosowania i przestrzegania jednolitych norm i procedur zarówno przez organy zatwierdzające, jak i organy kontroli;

Część VII – Sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 1/2014 pt. „Efektywność projektów w zakresie miejskiej komunikacji zbiorowej, które uzyskały wsparcie UE”

74.  podkreśla, że europejskie fundusze strukturalne i inwestycyjne są najważniejszym źródłem unijnego finansowania projektów w dziedzinie mobilności miejskiej oraz że tego typu projekty mają nie tylko kluczowe znaczenie dla dostępności obszarów miejskich w mniej rozwiniętych regionach Unii, ale także mają istotny wpływ na jakość życia obywateli Unii pod względem społecznym i środowiskowym;

75.  podkreśla rosnące znaczenie dalszego wsparcia finansowego ze strony Unii, biorąc pod uwagę w szczególności negatywne skutki nasilającego się zjawiska niekontrolowanego rozrastania się miast oraz perspektywy dalszego wzrostu ludności miejskiej;

76.  podkreśla, że w związku z tym należy dopilnować, by zarówno Komisja, jak i państwa członkowskie przedstawiały odpowiedzialne, skuteczne i racjonalne projekty w dziedzinie mobilności miejskiej, których celem jest uzyskanie konkretnych rezultatów, a nie wykorzystanie dostępnych funduszy;

77.  mając na uwadze zasadę pomocniczości, ponawia apel do państw członkowskich, zawarty w komunikacie Komisji z dnia 17 grudnia 2013 r. pt. „Wspólne dążenie do osiągnięcia konkurencyjnej i zasobooszczędnej mobilności w miastach” (COM(2013)0913):

78.  wzywa Komisję i władze państw członkowskich, by – uwzględniając negatywny wpływ kryzysu finansowego na korzystanie z systemów transportu – zwracały większą uwagę na cele, wartości docelowe i wskaźniki, zwłaszcza te zawarte w formularzach wniosków projektowych, tak aby określić potencjalne ryzyko i uniknąć optymistycznego nastawienia w przyszłych projektach, zapobiegając w ten sposób opóźnieniom i nadmiernym kosztom, o których wspomniano w sprawozdaniu specjalnym;

79.  wzywa Komisję do przeprowadzenia bardziej szczegółowych analiz kosztów i korzyści orientacyjnych budżetów projektów w zakresie komunikacji miejskiej oraz do dzielenia się najlepszymi praktykami z państwami członkowskimi, a także do zachęcania ich do wymiany tych praktyk, wspierając władze w skutecznym opracowywaniu projektów, które nie wymagają zatwierdzenia przez Komisję;

80.  nalega, aby Komisja zachęcała państwa członkowskie do korzystania z inicjatywy JASPERS (wspólna inicjatywa wsparcia projektów w regionach europejskich) oraz by w pełni wykorzystała jej potencjał wspierania rozwoju i oceny jakości projektów w zakresie komunikacji miejskiej finansowanych z funduszy strukturalnych i inwestycyjnych;

81.  zwraca jednak uwagę na fakt, że miejska komunikacja zbiorowa nie jest zwykłą działalnością przynoszącą dochód, ale stanowi także kluczowy i niekiedy niezastąpiony element systemów mobilności miejskiej dla wielu dużych miast nawet w bardziej rozwiniętych regionach, gdyż miasta te również cierpią na tzw. paradoks miejski ze względu na istnienie okręgów znajdujących się w niekorzystnej sytuacji społecznej;

82.  w związku z tym domaga się, by odpowiednie władze w pełni uwzględniły społeczny wymiar projektów z zakresu miejskiej komunikacji zbiorowej w oparciu o odpowiednie uzasadnienia zawarte w formularzach wniosków;

83.  zwraca się do Komisji o szybkie przyjęcie odpowiednich aktów wykonawczych i delegowanych w celu uniknięcia ewentualnych opóźnień, zdając sobie sprawę, że projekty w dziedzinie transportu z reguły wymagają dużo czasu na opracowanie i wdrożenie;

84.  domaga się wdrożenia elementów wyszczególnionych w załączniku do ww. komunikatu z dnia 17 grudnia 2013 r., w tym:

85.  wskazuje na brak wystarczających wskaźników mierzenia skuteczności projektów z zakresu miejskiej komunikacji zbiorowej, wymienionych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1301/2013(12) (rozporządzenie w sprawie EFRR), oraz domaga się, by Komisja zawarła w aktach wykonawczych i delegowanych związanych z tego typu projektami bardziej odpowiednie wskaźniki, uwzględniając wskaźniki zalecane przez Trybunał;

Część VIII – Sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 2/2014 pt. „Czy preferencyjne uzgodnienia handlowe są odpowiednio zarządzane?”

86.  z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie specjalne oceniające zarządzanie preferencyjnymi uzgodnieniami handlowymi w kontekście wyłącznych kompetencji Unii jako istotny wkład w całość debaty politycznej na temat handlu zewnętrznego i polityki rozwojowej Unii; uwzględnia ustalenia i zalecenia oraz przedstawia poniżej swoje uwagi i zalecenia;

Uwagi ogólne

87.  wyraża poważne zaniepokojenie faktem, iż Komisja nie oceniła właściwie wszystkich gospodarczych skutków preferencyjnych uzgodnień handlowych, a także faktem, iż kompletność procesu pobierania należności nie została zapewniona;

88.  przypomina, że czołowym priorytetem jest odpowiednie informowanie decydentów politycznych, poszczególnych zainteresowanych podmiotów oraz unijnych podatników o głównej wartości dodanej oraz wadach różnych wariantów i scenariuszy w zakresie polityki handlowej;

89.  za niedopuszczalne uważa, iż niekiedy brakuje ocen wpływu na zrównoważony rozwój, są one niekompletne, opierają się na starych lub nieaktualnych informacjach, a w innych przypadkach (Chile) zostają udostępnione dopiero po podpisaniu uzgodnień;

90.  nalega, aby podpisanie jakichkolwiek nowych uzgodnień było poprzedzone ukończeniem i podaniem do publicznej wiadomości odnośnej oceny wpływu na zrównoważony rozwój;

91.  z żalem zauważa, że nie we wszystkich przypadkach partnerzy w ramach ogólnego systemu preferencji taryfowych podpisali konwencje międzynarodowe dotyczące praw człowieka i praw pracowniczych; wzywa Komisję, aby w preferencyjnych uzgodnieniach handlowych kładła większy nacisk na środowisko naturalne i dobre sprawowanie rządów;

92.   pragnie do października 2015 r. otrzymać informacje na temat środków przyjętych przez Komisję na podstawie zaleceń i uwag Parlamentu i Trybunału Obrachunkowego;

Perspektywy rozwoju

93.  jest zdania, że aby poprawić proces oceny skutków gospodarczych stosowania preferencyjnych uzgodnień handlowych, Komisja powinna:

94.  aby zapewnić lepszą ochronę interesów finansowych Unii, Komisja powinna:

Część IX – Sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 3/2014 pt. „Wnioski z prac Komisji Europejskiej nad systemem informacyjnym Schengen drugiej generacji (SIS II)”

95.  przyjmuje z zadowoleniem ustalenia i zalecenia zawarte w sprawozdaniu specjalnym Trybunału nr 3/2014;

96.  krytykuje Komisję za to, że na początku realizacji projektu nie zapewniła wystarczającej liczby wysoko wykwalifikowanych pracowników ani w obszarze realizacji technicznej, ani oceny jakości w związku z projektem SIS II;

97.  zaleca objęcie wszystkich głównych projektów informatycznych procedurą zarządzania technologią informatyczną, a także zaangażowanie nie tylko ekspertów z DG ds. Informatyki Komisji Europejskiej, ale także ekspertów z innych dyrekcji generalnych oraz ekspertów zewnętrznych, aby w lepszy sposób wykorzystać wewnętrzną wiedzę specjalistyczną;

98.  jest zdania, że Komisja powinna korzystać z wiedzy fachowej państw członkowskich od samego początku każdego dużego projektu oraz powoływać każdorazowo panel ekspertów składający się z przedstawicieli państw członkowskich zajmujących się danym projektem; uważa, że należy jasno określić zadania tego panelu i kompetencje jego członków;

99.  krytykuje fakt, że ani Komisja, która miała między innymi reprezentować interesy użytkowników końcowych SIS II, ani główne podmioty zaangażowane w realizację projektu na początku prac nie zdawały sobie nawet sprawy z wymogów technicznych i potrzeb użytkowników końcowych;

100.  oczekuje, że przy przyszłych projektach Komisja Europejska we współpracy z państwami członkowskimi przedstawi na samym początku realizacji projektu dokładny opis wymogów technicznych i potrzeb użytkowników końcowych, jakie należy spełnić;

101.  uważa, że fakt, iż Komisja ogłosiła ogólne zaproszenie do składania ofert w ramach projektu, nie zdefiniowawszy uprzednio w jasny sposób jego wymogów, stanowi marnotrawstwo pieniędzy podatników;

102.  jest zdania, że w przyszłości Komisja Europejska powinna opracowywać realistyczny biznesplan i harmonogram realizacji projektów informatycznych w oparciu o jasno określone wymogi (w formie i treści) oraz dokładną analizę kosztów i terminów, z uwzględnieniem ryzyka i stopnia złożoności danego projektu;

103.  krytykuje fakt, że Komisja kilkakrotnie próbowała zatuszować informacje o opóźnieniach i nadmiernych kosztach;

104.  domaga się jak największej przejrzystości przy realizacji przyszłych projektów informatycznych, w tym informowania na bieżąco odpowiedniej komisji właściwej Parlamentu, szczególnie jeżeli chodzi o kluczowe decyzje dotyczące rozpoczęcia kolejnych faz projektu, nieprzewidziane zmiany w zakresie kosztów lub harmonogramu, bądź też pojawienie się alternatywnych rozwiązań;

105.  jest zdania, że warunki egzekwowania roszczeń odszkodowawczych nie powinny być ograniczone w umowie z głównym wykonawcą; uważa, że przyszłe umowy powinny przewidywać skuteczny mechanizm kar, aby zagwarantować terminową realizację i dotrzymanie wymaganych standardów;

106.  krytykuje fakt, że Komisja nie zerwała umowy z głównym wykonawcą pomimo niezadowalających wyników w pierwszej fazie projektu;

107.  krytykuje fakt, że Komisja nie nalegała w przypadku SIS II na zastosowanie podejścia zakładającego podział prac na komponenty; uważa, że w przypadku wprowadzenia zasady współdziałających ze sobą komponentów, elementy zakończone można by było przekazać innemu wykonawcy, aby uniknąć zależności od jednego konkretnego wykonawcy;

108.  krytykuje fakt, że Komisja ośmiokrotnie przekroczyła wartość zamówienia początkowego, renegocjując umowę, mimo że art. 126 ust. 1 lit. e) rozporządzenia Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002(13) stanowi, że wartość zamówienia nie może przekroczyć jego wartości początkowej o więcej niż 50%;

109.  zwraca uwagę, że w związku z tym konieczna może być zmiana art. 134 ust. 1 lit. b) delegowanego rozporządzenia Komisji (UE) nr 1268/2012(14), ponieważ związanie się instytucji zamawiających tylko z jednym określonym podmiotem gospodarczym lub wykonawcą z przyczyn technicznych lub artystycznych nie powinno stanowić obejścia przepisu ochronnego określonego w lit. e) tego samego ustępu i umożliwiać przekroczenia pierwotnej wartości głównego zamówienia o niewspółmierną kwotę;

110.  zwraca uwagę, że w przypadku znacznego przekroczenia pierwotnie zakładanych kosztów projektu lub znaczących zmian w odniesieniu do spodziewanych korzyści, zagrożeń lub rozwiązań alternatywnych władza budżetowa powinna wyrazić uprzednią zgodę;

111.  ubolewa nad faktem, że w kilku przypadkach doszło do realokacji środków budżetowych bez zgody władzy budżetowej;

112.  z zadowoleniem przyjmuje wytyczne dla zarządzania projektami zalecane przez DG ds. Informatyki Komisji od 2011; uważa, że zgodnie z tymi wytycznymi w procedurze realizacji projektu występują tzw. bramy, tj. główny komitet projektowy musi wyrazić zgodę na rozpoczęcie kolejnych etapów projektu;

113.  podkreśla, że należy patrzeć w przyszłość, gdyż pod koniec bieżącej dekady SIS II może osiągnąć maksimum swoich możliwości i potrzebny będzie system SIS III; wyraża nadzieję, że jeżeli do tego dojdzie, to przygotowania SIS III zostaną przeprowadzone o wiele lepiej;

Część X – Sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 4/2014 pt. „Włączenie celów polityki wodnej UE do WPR: częściowy sukces”

114.  wzywa Komisję do zaproponowania prawodawcy Unii niezbędnych zmian w aktualnych instrumentach (zasada wzajemnej zgodności i rozwój obszarów wiejskich), tak by zapewnić zgodność z dyrektywą 2000/60/WE Parlamentu i Rady(15) (ramowa dyrektywa wodna), lub, w stosownych przypadkach, nowe instrumenty pozwalające osiągnąć ambitniejsze cele w zakresie włączenia celów polityki wodnej do WPR;

115.  apeluje do państw członkowskich, aby zgodnie z ramową dyrektywą wodną:

116.  oczekuje, że Komisja powinna zaproponować odpowiednie mechanizmy, które skutecznie wywierałyby znaczny, pozytywny wpływ na jakość dokumentów programowych państw członkowskich sporządzanych na podstawie ramowej dyrektywy wodnej oraz zapobiegałyby odstępstwom od harmonogramu określonego w tej dyrektywie; uważa, że w tym celu należy określić minimalne warunki wdrożenia ramowej dyrektywy wodnej przed rozdysponowaniem funduszy przeznaczonych na rozwój obszarów wiejskich;

117.  wzywa państwa członkowskie do pilnego przyspieszenia procesu wdrażania ramowej dyrektywy wodnej i do poprawienia jakości swoich planów gospodarowania wodami w dorzeczu w następnym cyklu zarządzania (2015 r.) dzięki opisowi poszczególnych działań (np. pod względem zakresu, harmonogramu, celów i kosztów) oraz sformułowaniu ich wystarczająco jasno i konkretnie na szczeblu operacyjnym, a także na szczeblu lokalnym oraz na szczeblu gospodarstwa;

118.  wzywa Komisję do poszerzenia wiedzy na temat związku między jakością i ilością wody a praktykami rolniczymi poprzez ulepszenie istniejących systemów monitorowania i zadbanie, że dają one możliwość przynajmniej pomiaru zmian zagrożeń dla zasobów wodnych ze strony praktyk rolniczych; uważa, że pomogłoby to określić obszary, w których środki w ramach WPR są najbardziej potrzebne;

119.  wzywa państwa członkowskie do poprawy terminowości, wiarygodności i spójności danych przekazywanych Komisji, ponieważ jakość informacji na temat wody w całej Unii zależy od jakości informacji udostępnianych przez państwa członkowskie;

Część XI – Sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 5/2014 pt. „Kształtowanie się europejskiego nadzoru bankowego – Europejski Urząd Nadzoru Bankowego w zmieniających się warunkach”

120.  podkreśla potrzebę dokonania międzysektorowej analizy wpływu, a także znaczenie uwzględnienia czasu potrzebnego na opracowanie norm technicznych; z zadowoleniem przyjmuje propozycję Komisji, by przewidzieć terminy dotyczące uprawnień w zakresie norm technicznych, oraz zauważa, że obecnie trwa międzysektorowa analiza prawodawstwa Unii w dziedzinie finansów przyjętego w poprzednich latach w zakresie środków zawartych w pakiecie regulacyjnym;

121.  podkreśla, że działania Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego (zwanego dalej „Urzędem” powinny nadal być neutralne politycznie; uważa jednak, że należy jak najszybciej zwiększyć spójność w zakresie nadzoru, aby mógł on wykonywać swoje zadania i spełniać swoją rolę;

122.  uważa, że niezależny system kontroli jest podstawą właściwego funkcjonowania rynku finansowego; wyraża zatem zaniepokojenie w związku z decyzją polityczną, jaką należy podjąć, zważywszy na to, że Urząd jest jedynie organem ds. koordynacji, a nie nadzoru mikroostrożnościowego w historycznym momencie, kiedy wymagane jest podjęcie zdecydowanych działań na rzecz odbudowania zaufania do instytucji finansowych;

123.  odnotowuje ograniczenia Urzędu w odniesieniu do kolegiów organów nadzoru oraz jego wpływu na spójność w zakresie nadzoru; z zadowoleniem przyjmuje postępy poczynione przez Urząd mimo tych ograniczeń, które to postępy dotyczą poprawy funkcjonowania kolegiów, zwłaszcza jeśli chodzi o przeprowadzanie wspólnych ocen ryzyka i podejmowanie wspólnych decyzji;

124.  z niepokojem zauważa, że mimo iż rola Urzędu w zakresie inicjowania i koordynowania testów warunków skrajnych została wzmocniona w ramach ogólnego pakietu dotyczącego jednolitego mechanizmu nadzorczego, to odpowiedzialność prawną za przeprowadzenie tych testów nadal ponoszą właściwe organy, w związku z czym Urząd nie ma kontroli nad wynikami tych testów;

125.  z niepokojem zauważa, że Urząd jest niezdolny do wywiązania się ze swojego mandatu w zakresie ochrony konsumentów, w szczególności z powodu braku instrumentów prawnych, które by to umożliwiały, oraz z powodu ograniczonych uprawnień do podejmowania prawnie wiążących decyzji zakazujących oferowania określonych produktów lub prowadzenia określonych rodzajów działalności; podkreśla jednak rolę Wspólnego Komitetu polegającą na ułatwianiu i usprawnianiu wymiany poglądów pomiędzy sektorami i zgadza się z Trybunałem Obrachunkowym, że konieczne są wzmocnione środki ochrony konsumentów w sektorze finansowym Unii;

126.  uważa, że ściślejsza koordynacja z krajowymi organami ochrony konsumentów mogłaby zwiększyć oddziaływanie Urzędu w tej dziedzinie;

127.  zgadza się z Trybunałem Obrachunkowym, że warunkiem skutecznego monitorowania jest ustanowienie systemu pomiaru wyników, i przyjmuje do wiadomości, że Urząd jest w trakcie wdrażania systemu zarządzania wynikami;

128.  zauważa, że ogólnounijny nadzór bankowy wymaga wyraźnego podziału ról i zakresu odpowiedzialności między Urzędem, Europejskim Bankiem Centralnym a krajowymi organami nadzoru zarówno w ramach jednolitego mechanizmu nadzorczego, jak i poza nim; apeluje zatem o doprecyzowanie ich ról i obowiązków, aby uniknąć ryzyka powielania zadań oraz ewentualnych luk i niejasno sprecyzowanych obowiązków;

129.  uważa, że konieczne jest udoskonalenie obowiązujących przepisów w zakresie nadzoru, aby włączyć do nich ściślejszy nadzór nad bankami krajowymi w tych państwach trzecich, które przyjęły walutę euro, ale nie należą do Unii Europejskiej, takich jak Watykan, Andora, Monako i San Marino;

130.  uważa, że konieczny jest przegląd parametrów dotyczących aktywów ważonych ryzykiem, tak aby nie karać banków najbardziej narażonych na produkty bankowe powiązane z kredytami, ani nie nagradzać banków oferujących marne lub wątpliwej jakości produkty finansowe, takie jak instrumenty pochodne;

Część XII – Sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 6/2014 pt. „Wsparcie z funduszy polityki spójności na rzecz wytwarzania energii ze źródeł odnawialnych – czy osiągnięto dobre rezultaty?”

131.  z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 6/2014 i popiera zawarte w nim zalecenia;

132.  przychylnie odnosi się do wniosku Trybunału Obrachunkowego dotyczącego bezproblemowej realizacji wybranych projektów w zakresie odnawialnych źródeł energii (OZE) i sądzi, że fakt ten potwierdza dojrzałość kluczowych technologii w produkcji energii ze źródeł odnawialnych;

133.  jest zdania, że dokładna ocena funkcjonowania projektów OZE, które zazwyczaj potrzebują kilku lat do osiągnięcia pełnej operacyjności, jest trudna do przeprowadzenia przed upływem tego kilkuletniego okresu;

134.  uważa, że zasada efektywności kosztowej powinna być w pełni uwzględniana w instrumentach polityki spójności oraz w innych instrumentach, takich jak europejski program energetyczny na rzecz naprawy gospodarczej, a nie tylko w projektach OZE, nawet jeżeli służą one szerszemu celowi; zwraca uwagę, że koncept efektywności kosztowej można zdefiniować na kilka sposobów; sugeruje w związku z tym, by Komisja i państwa członkowskie omówiły sposoby szerszego uwzględniania tej koncepcji, mając na celu udzielanie skuteczniejszych wytycznych do wdrażania projektów OZE;

135.  jest zaniepokojony tym, że ramy regulacyjne Unii dotyczące odnawialnych źródeł energii nie odpowiadają w pełni wymogom określonym w instrumentach finansowych Unii (Europejskim Funduszu Rozwoju Regionalnego i Funduszu Spójności), które są najważniejszymi źródłami finansowania odnawialnych źródeł energii; zachęca Komisję do przeprowadzenia dogłębnej analizy prawodawstwa oraz poprawienia istniejących niespójności;

136.  uważa, że środki publiczne w tym obszarze powinny być uzupełnieniem inwestycji prywatnych i odgrywać kluczową rolę w ich mobilizowaniu; jest jednak zdania, że niektóre projekty, zwłaszcza te zakrojone na szeroką skalę, wymagają większych inwestycji publicznych;

137.  stwierdza, że niestabilne i nieprzewidywalne zachęty i systemy wsparcia hamują inwestycje w odnawialne źródła energii; podkreśla, że obecny klimat niepewności zaburza również proces wyboru technologii produkcji, co w konsekwencji jeszcze bardziej podważa zasadę efektywności kosztowej;

138.  podkreśla, że trudności i niestabilność charakteryzujące przyłączanie instalacji OZE do sieci elektroenergetycznych nie tylko hamują inwestycje sektora prywatnego w rozwój energii ze źródeł odnawialnych, ale też podważają gospodarczą i finansową stabilność realizowanych aktualnie projektów, jak i wdrażanie przyszłych programów finansowanych z EFRR i Funduszu Spójności; zachęca Komisję do przeprowadzenia zaktualizowanego przeglądu barier regulacyjnych i technicznych na szczeblu państw członkowskich w celu zapewnienia lepszego dostępu do sieci elektroenergetycznej zarówno małym, jak i dużym projektom OZE;

139.  zauważa, że Komisja musi bardziej skrupulatnie nadzorować nowe ramy regulacyjne na lata 2014-2020, w tym cele początkowe oraz wskaźniki wykonania, co umożliwi prowadzenie skutecznego nadzoru i oceny;

140.  zwraca się do państw członkowskich o dołożenie większych starań w zakresie wymiany najlepszych praktyk i ustanowienia wspólnych procedur w celu ujednolicenia krajowych systemów administracyjnych;

141.  zauważa, że bardzo szczegółowe kryteria wyboru OZE mogą stać się sposobem wykluczania konkurencji; zwraca się do Komisji o wzmocnienie wytycznych w tym zakresie oraz o uważne monitorowanie takich przypadków;

142.  przyjmuje do wiadomości odpowiedzi Komisji, zgodnie z którymi niektóre zalecenia Trybunału Obrachunkowego zostały już wdrożone dzięki dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE(16) (dyrektywa w sprawie energii ze źródeł odnawialnych);

Część XIII– Sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 7/2014 pt. „Czy ze środków EFRR skutecznie wspierano rozwój inkubatorów przedsiębiorczości?”

143.  z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 7/2014 i popiera zawarte w nim zalecenia;

144.  stwierdza, że inkubatory przedsiębiorczości pomagają młodym przedsiębiorstwom zaistnieć i rozwijać się, a małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP) mogą stać się dzięki nim najważniejszym czynnikiem wzrostu gospodarczego i tworzenia miejsc pracy w Unii;

145.  uważa, że programy finansowania polityki spójności stosowane w skontrolowanych inkubatorach powinny charakteryzować się ustrukturyzowanym planowaniem, jasnym zestawem celów i skutecznymi metodami oceny; jest zdania, że we wszystkich tych wyżej wymienionych wymogach skontrolowane inkubatory przejawiały uchybienia;

146.  przypomina, że Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego (EFRR) wniósł znaczny wkład finansowy w tworzenie infrastruktury inkubatorów przedsiębiorczości, oraz że proces powstawania skontrolowanych inkubatorów oceniono pozytywnie, choć stwierdzono też, że ich efektywność jest ograniczona;

147.  wskazuje, że ilość biznesplanów opracowanych przy wsparciu inkubatorów, ilość inkubowanych nowych przedsiębiorstw oraz ilość stworzonych miejsc pracy była – uśredniając – znacznie niższa niż wyniki inkubatorów objętych analizą porównawczą, wykorzystane przez Trybunał w celach porównawczych;

148.  zauważa, że skontrolowane inkubatory EFRR oferowały znacznie bardziej ograniczony zakres usług niż inkubatory objęte analizą porównawczą oraz że zakres kwalifikacji i wiedzy w inkubatorach EFRR był również mniejszy;

149.  podkreśla, że w pełni zorganizowany łańcuch wartości wspierania przedsiębiorczości, z kompetentnymi pracownikami, dobrymi praktykami oraz regularnym monitoringiem, jest ważny dla efektywnego funkcjonowania inkubatorów przedsiębiorczości;

150.  przyjmuje do wiadomości wyjaśnienie Komisji, zgodnie z którym państwa członkowskie, które przystąpiły do Unii w 2004 r. charakteryzowały się brakiem infrastruktury biznesowej, wiedzy i doświadczenia po przystąpieniu, nie mogły z tychże powodów osiągnąć lepszych wyników; przypomina jednak, że kontrola objęła inkubatory w 4+2 państwach członkowskich, a tylko dwa z nich przystąpiły do Unii w 2004 r.;

151.  jest zdania, że w kolejnych okresach programowania w latach 2000–2006 oraz 2007–2013 Komisja wykazała brak zaangażowania we wspieranie tych przedsięwzięć, zauważa, że potwierdzeniem tego jest brak doradztwa ze strony Komisji w tych okresach programowania, zwłaszcza w latach 2006–2010;

152.  przypomina, że ustanowienie dobrych praktyk i dzielenie się nimi, szczególnie w nowo powstałych przedsiębiorstwach, jest ważnym sposobem poprawy efektywności; ubolewa nad rozczarowującymi wynikami osiągniętymi przez skontrolowane inkubatory; zachęca Komisję do ulepszenia swojego doradczego wsparcia dotyczącego inkubatorów udzielanego organom zarządzającym państw członkowskich, a same państwa członkowskie do skrupulatnego stosowania się do tych wytycznych;

153.  podkreśla, że inwestowanie w szkolenie pracowników w celu zapewnienia skutecznej pomocy inkubowanym firmom i potencjalnym klientom jest ważne dla efektywnego funkcjonowania przedsiębiorstw; ubolewa nad faktem, że również i ten element był zasadniczo zaniedbywany w skontrolowanych inkubatorach;

154.  zauważa, że wsparcie dla inkubatorów przedsiębiorczości można by oprzeć na kompleksowej i gruntownej analizie oraz zestawie indywidualnych, konkretnych i odpowiednio dostosowanych badań w odniesieniu do projektów, którym udzielane jest szczególne wsparcie (takich jak analiza wykonalności, biznesplan itp.); jest zdania, że badania te mogłyby dawać jasne uzasadnienie dla takiego wsparcia;

155.  jest zdania, że nie każda miejscowość musi uzyskać pomyślne wyniki dzięki skorzystaniu z inkubatorów przedsiębiorczości, których celem jest stworzenie wartości dodanej w rozwoju regionalnym i gospodarczym; uważa, że należy wspierać jedynie inkubatory spełniające warunki wstępne;

156.  podkreśla, że wsparcia dla inkubatorów przedsiębiorczości można by udzielać za pomocą metody partnerstw publiczno-prywatnych, w której ryzyko świadczenia usługi użyteczności publicznej jest ponoszone wspólnie z przedsiębiorstwem prywatnym, któremu udzielane jest wsparcie;

157.  zauważa, że inkubatory przedsiębiorczości powinny być tworzone w ścisłej współpracy ze szkołami i zakładami badawczymi;

158.  zauważa, że istotne jest znalezienie elementów wzajemnie się uzupełniających i synergii we wsparciu dla inkubatorów przedsiębiorczości udzielanemu ze środków EFRR, programu „Horyzont 2020” i Programu na rzecz konkurencyjności przedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw (COSME) w latach 2014–2020;

Część XIV – Sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 8/2014 pt. „Czy Komisja w sposób skuteczny zarządzała włączeniem wsparcia powiązanego z produkcją do systemu płatności jednolitych?“

159.  zgadza się z zaleceniami Trybunału Obrachunkowego i z zadowoleniem przyjmuje konstruktywne stanowisko Komisji;

160.  ubolewa, że według Trybunału Obrachunkowego niektóre państwa członkowskie nie zawsze stosowały się do zasady należytego zarządzania finansami przy określaniu kryteriów obliczania uprawnień do płatności;

161.  zauważa, że wskutek tego rolnicy w niektórych sektorach osiągali nadzwyczajne zyski, co samo w sobie nie stanowiło naruszenia obowiązujących przepisów:

162.  wzywa zatem Komisję do odpowiedniego nadzorowania obliczania przez państwa członkowskie uprawnień do płatności dla rolników, w tym tego, czy respektowane są dostępne pułapy na przydział takich uprawnień;

163.  z zaniepokojeniem zauważa, że nawet w przypadkach, w których Komisja wykryła błędy, nie skorygowano uprawnień do płatności, ponieważ procedury administracyjne są zbyt długotrwałe;

164.  wzywa Komisję do udoskonalenia terminowego nadzoru oraz do zwracania większej uwagi na ryzyko związane z uprawnieniami;

165.  zauważa, że od 2015 r. SPJ zostanie zastąpiony systemem płatności podstawowych;

166.  jest zdania, że celem nowego systemu powinno być ograniczenie obciążeń administracyjnych rolników;

167.  jest przekonany, że prowadzone przez Komisję kontrole i audyty powinny zasadniczo opierać się na analizie ryzyka;

168.  domaga się, by w ramach nowego systemu unikano nieuzasadnionych rozbieżności w obliczaniu uprawnień do płatności w poszczególnych państwach członkowskich, a także nierównego traktowania rolników, niezależnie od poziomu uznaniowości, jaki daje rozporządzenie; zwraca się do Komisji, by zapewniła Parlament i Komisję Kontroli Budżetowej, że wprowadzono odpowiednie środki umożliwiające osiągnięcie tego celu;

169.  wyraża zaniepokojenie, że nieprawidłowe uprawnienia do płatności mogą prowadzić do nieprawidłowych płatności nawet po roku 2014, ponieważ państwa członkowskie mogą zdecydować o wypłacaniu do 2021 r. części przyszłej pomocy na podstawie obecnego poziomu pomocy SPJ; uważa, że chociaż płatności takie można skorygować i odzyskać, należy przede wszystkim nie dopuścić do powstania takiej sytuacji;

170.  przypomina Komisji, że art. 317 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej stanowi, że: „Komisja wykonuje budżet we współpracy z Państwami Członkowskimi [...] na własną odpowiedzialność i w granicach przyznanych środków, zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami.”; oczekuje zatem, że Komisja udzieli państwom członkowskim wystarczających wskazówek, tak aby mogły one wdrożyć system płatności podstawowych zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami, a także oczekuje, że Komisja ustanowi odpowiednie organy monitorujące, tak aby wziąć na siebie ogólną odpowiedzialność za wykonanie budżetu;

Część XV – Sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 9/2014 pt. „Czy unijne wsparcie na inwestycje i promocję w sektorze wina jest dobrze zarządzane oraz czy wykazano jego wpływ na konkurencyjność win produkowanych w UE?”

171.  przyjmuje z zadowoleniem ustalenia i zalecenia zawarte w sprawozdaniu specjalnym Trybunału Obrachunkowego nr 9/2014;

172.  odnotowuje przyjęcie przez Radę i Parlament rozporządzenia (UE) nr 1308/2013(18) w sprawie nowej wspólnej organizacji rynków na okres 2014–2020;

173.  przypomina sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 7/2012 (absolutorium za 2011 r.) pt. „Reforma wspólnej organizacji rynku wina – dotychczasowe postępy” oraz odnoszące się do niego sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej;

174.  w pełni popiera koncepcję, że należy zracjonalizować program pomocy i że Komisja powinna okresowo monitorować absorpcję funduszy; nalega na absolutną konieczność ukierunkowania środka w zakresie inwestycji na przedsiębiorczość i rezultaty oraz wspierania najlepszych wzorców i wyciągania z nich wniosków;

175.  wyraża zaniepokojenie w związku z nieudanymi próbami skłonienia większej liczby małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) do udziału w unijnym wsparciu na rzecz promowania sektora wina; uważa, że należy dokonać przeglądu poziomów współfinansowania z korzyścią dla MŚP, ułatwiając tym samym udział potencjalnych beneficjentów z sektora MŚP, zwłaszcza tych mających ograniczone możliwości administracyjne i finansowe;

176.  jest zdania, że należy ustanowić wspólny system oceny środka w zakresie promocji, aby umożliwić Komisji i państwom członkowskim analizę zakresu postępów i realizacji określonych celów oraz ich wpływu na konkurencyjność sektora wina na szczeblu państw członkowskich; wskazuje, że wzrost udziału w rynku światowym danego przedsiębiorstwa produkującego wino mógłby być częścią tego wspólnego systemu oceny;

177.  popiera zalecenie Trybunału Obrachunkowego, by koszty dodatkowe, takie jak koszty związane z wynagrodzeniem organów wdrażających i koszty ogólne, były we właściwy sposób uzasadnione oraz ograniczone do określonego maksymalnego odsetka kosztów całkowitych;

178.  podkreśla, że kluczowe znaczenie ma zapewnienie odpowiedniego zestawienia środków politycznych z zakresu inwestycji i promocji; uznaje, że Komisja i państwa członkowskie powinny skuteczniej stosować środki; w odniesieniu do środka w zakresie promocji zauważa zwłaszcza, że należy zobligować beneficjentów do wykazania zapotrzebowania na wsparcie unijne, nie należy finansować zwykłych kosztów operacyjnych, zaś wsparcie dla beneficjentów, którzy przedstawiają w każdym okresie programowania programy promocyjne w tych samych krajach docelowych, powinno zostać ograniczone; wskazuje ponadto, że rezultaty działań promocyjnych należy oceniać na poziomie beneficjentów, a nie w odniesieniu do całego sektora wina w Unii;

179.  popiera zalecenie Trybunału Obrachunkowego, by Komisja zbadała, w jakim stopniu budżet przeznaczony na krajowe programy wsparcia na lata 2014–2018 odpowiada potrzebom sektora wina w Unii, oraz by przeanalizowała zdolności absorpcyjne państw członkowskich i w stosownych przypadkach dostosowała budżet; zachęca Komisję do rozważenia, czy potrzebny jest dodatkowy instrument finansowy na rzecz sektora wina w stosunku do innych sektorów rolniczych;

180.  z zadowoleniem przyjmuje wzrost wywozu unijnych win gatunkowych; uważa, że Unia powinna określić i wykorzystać swoją przewagę konkurencyjną na wielostronnym i coraz bardziej konkurencyjnym światowym rynku wina oraz powinna zachęcać unijnych producentów wina do rozwijania światowej klasy win gatunkowych, co jeszcze lepiej zrównoważy popyt i podaż w Unii;

181.  zachęca Komisję, aby przyczyniała się do zwiększenia przejrzystości promocji wina w państwach trzecich poprzez poprawę systemu kontroli i monitorowania finansowanych projektów; zwraca uwagę, że środek ten powinien również pomóc w uniknięciu podwójnego finansowania;

Część XVI – Sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 10/2014 pt. „Skuteczność wsparcia finansowego z Europejskiego Funduszu Rybackiego na rzecz rozwoju akwakultury”

182.  popiera główne zalecenia Trybunału Obrachunkowego, zauważając, że Komisja opracowuje wskazówki dotyczące ramowej dyrektywy wodnej i dyrektywy 2008/56/WE Parlamentu Europejskiego i Rady(19) (dyrektywa ramowa w sprawie strategii morskiej), o które się do nie zwrócono; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja odnotowała zalecenia dotyczące planowania przestrzennego i potrzeby uproszczenia administracyjnego;

183.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w nowym Europejskim Funduszu Morskim i Rybackim na okres 2014–2020 uwzględniono wnioski wyciągnięte z okresu 2007–2013; podkreśla, że Komisja powinna jednak dopilnować, by wszystkie zalecenia wdrożono;

184.  rozumie, że skutki kryzysu finansowego istotnie wpłynęły na osiągnięcie celów dotyczących wzrostu i zatrudnienia w sektorze akwakultury; podkreśla jednak, że jednego z głównych celów Europejskiego Funduszu Rybackiego (EFR) – wzrostu i zrównoważonego charakteru akwakultury – nie osiągnięto również z innych powodów; podkreśla, że zamiast odnotowywać wzrost, sektor akwakultury pozostawał w stagnacji przez wiele lat, w przeciwieństwie do sytuacji w innych częściach świata;

185.  wyraża rozczarowanie tym, że na szczeblu projektów nie ustanawia się priorytetów, a na szczeblu krajowym nie prowadzi się planowania strategicznego; wzywa zatem Komisję do udoskonalenia koncepcji programów, aby wzmocnić środki wspierające akwakulturę, oraz wzywa Komisję do zapewnienia lepszej realizacji;

186.  zauważa, że chociaż silniejsza i zrównoważona akwakultura jest jednym z kluczowych celów Komisji, to nie uczyniono prawie nic, aby osiągnąć ten cel w ramach EFR; zauważa, że jest to błąd systematyczny, który obserwuje się również w przypadku innych programów, zauważa zatem, że Komisja stale nie osiąga swoich celów;

187.  wzywa Komisję do reorganizacji jej zarządzania finansowego i do zmiany podejścia w taki sposób, aby nie wydawać wszystkich dostępnych środków, ale skupić się na tym, czy wydatki są zgodne z przepisami, czy są gospodarne i czy skutecznie wspierają realizację głównych celów;

188.  zauważa, że państwa członkowskie muszą zająć się kwestią słabej selekcji projektów, zamiast przyznawać fundusze na wszystkie projekty, a także muszą dopilnować, by procedura wyboru podlegała szczegółowym zasadom oceny dotyczącej potencjału projektów w zakresie osiągnięcia wyników i korzyści ekonomicznych, które w ujęciu ogólnym przyczynią się do celów Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego (EFMR), takich jak wzrost i zatrudnienie; podkreśla, że Komisja powinna wspierać w tym państwa członkowskie oraz powinna zachęcać do monitorowania wyników projektów i ustanowić bardziej kompleksową ocenę na etapie po zakończeniu projektu, która byłaby wykorzystywana jako wnioski;

189.  jest przekonany, że państwa członkowskie udoskonalą swoje narzędzia i kanały sprawozdawcze, ponieważ dane przekazywane Komisji są często niedokładne; zaleca Komisji a) opracowanie bardziej zdecydowanych narzędzi nacisku na państwa członkowskie, aby przekazywały wiarygodne dane, zwłaszcza w przypadkach gdy istnieją oczywiste rozbieżności, oraz b) rozważenie kar dla państw członkowskich, które są podejrzane o celowe podawanie błędnych danych;

190.  zauważa, że Komisja musi opracować silniejsze ramy dla wszystkich swoich programów finansowych, w tym nowych środków EFMR dotyczących akwakultury; uważa, że Komisja powinna rozważyć przyjęcie spójniejszego podejścia i powinna rozwijać silniejszą integralność;

191.  wzywa Komisję do dopilnowania, by państwa członkowskie doprecyzowały swoje strategie i realizowały je w sposób umożliwiający uzupełnienie celów EFMR; zwraca się do Komisji o dopilnowanie, by państwa członkowskie włożyły dodatkowy wysiłek w ocenę projektów i przełamały barierę braku myślenia strategicznego o projektach; podkreśla, że istnieje potrzeba zagwarantowania, by oceniający oceniali projekty z otwartymi oczyma i w oparciu o wyraźne oczekiwania;

192.  zaleca ponowne rozpatrzenie finansowania projektów, których realizację już rozpoczęto, ponieważ nie wywołuje to dodatkowych skutków; zniechęca Komisję i państwa członkowskie do stosowania praktyki „zaznaczania rubryk”, aby uniknąć braku wartości dodanej;

193.  zachęca do uproszczenia procedur administracyjnych, aby zapewnić wysoką jakość projektów ubiegających się o finansowanie;

194.  z zadowoleniem przyjmuje wniosek dotyczący nowego systemu monitorowania EFMR, w skład którego będzie wchodzić baza danych na szczeblu państw członkowskich służąca do przechowywania informacji na temat wszystkich operacji, a także sprawozdanie zbiorcze zawierające kluczowe informacje, ale nalega na zrealizowanie tego wniosku przy zachowaniu wysokich standardów;

Część XVII – Sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 11/2014 pt. „Ustanowienie Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych”

195.  z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 11/2014 i popiera zawarte w nim zalecenia;

196.  jest zdania, że Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ) nie jest jeszcze pełnoprawną służbą dyplomatyczną Unii z powodu ograniczonych zasobów; uważa, że Komisja i państwa członkowskie powinny nawoływać do konsolidacji ESDZ;

197.  wskazuje, że zasada neutralności budżetowej jest jak najbardziej pożądana; uważa jednak, że nie należy jej postrzegać w oddzieleniu od oszczędności, jakie państwa członkowskie poczyniły dzięki ustanowieniu ESDZ;

198.  jest zdania, że ESDZ nadal ma zbyt rozbudowaną administrację, którą należy usprawnić; uważa, że środki już wdrożone w celu zaradzenia temu problemowi idą w dobrym kierunku, i wzywa Komisję do intensywniejszego zaangażowania się w zacieśnianie współpracy między poszczególnymi służbami;

199.  uważa, że zadania specjalnych przedstawicieli Unii są bardzo niejasne, że nie zapewnia się ich właściwego monitorowania ani nie przeprowadza się analiz osiąganych wyników; proponuje włączenie ich do ESDZ, co pozwoli wypełnić tę lukę;

200.  jest zdania, że zmiany dokonane w obszarze zasobów ludzkich są pozytywne, choć zgadza się z Trybunałem Obrachunkowym, że w delegaturach bardzo potrzebna jest tematyczna wiedza fachowa; zwraca się do Komisji, by razem z ESDZ opracowała skoordynowane podejście w celu optymalizacji profilu personelu delegatur;

201.  wzywa ESDZ do lepszego kontrolowania kosztów ponoszonych w trakcie procedur rekrutacyjnych; apeluje do ESDZ o wykorzystywanie innowacyjnych rozwiązań, jak wideokonferencje, podczas rozmów o pracę, oraz o jak najczęstsze przedstawianie podobnych propozycji również w zakresie szkolenia personelu;

202.  zachęca Komisję i państwa członkowskie do podejmowania działań wspierających lepszą koordynację i współpracę między ich służbami zajmującymi się stosunkami zewnętrznymi a ESDZ, nie zapominając o horyzontalnych kwestiach tematycznych;

203.  podkreśla konieczność zapewnienia większej elastyczności finansowania misji wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO), aby zagwarantować wewnętrzne i zewnętrzne bezpieczeństwo Unii w związku z niebezpieczeństwem stwarzanym przez konflikty w krajach sąsiadujących z Unią oraz ze zwiększonym ryzykiem ewentualnych działań terrorystycznych powiązanych z Państwem Islamskim;

204.  domaga się, by ESDZ dążyła do zwiększenia korzyści płynących z ekonomii skali poprzez tworzenie nowych synergii w kwaterze głównej ESDZ i w delegaturach, a także we współpracy z państwami członkowskimi i krajowymi służbami dyplomatycznymi, w duchu prawdziwej unijnej polityki i służby zewnętrznej; z zadowoleniem zauważa, że coraz więcej delegatur Unii i przedstawicielstw dyplomatycznych państw członkowskich ma wspólne siedziby, nawet jeśli skala tego zjawiska wciąż jest ograniczona, a także wyraża uznanie dla ESDZ, która przypisuje tej kwestii nadrzędne znaczenie w swoich działaniach;

205.  zgadza się, że należy nadal podejmować działania w związku z usługami konsularnymi;

Część XVIII – Sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 12/2014 pt. „Czy EFRR jest skutecznym narzędziem finansowania projektów bezpośrednio wspierających różnorodność biologiczną w ramach unijnej strategii ochrony różnorodności biologicznej na okres do 2020 r.?”

206.  wskazuje, że Konwencja o różnorodności biologicznej (CBD) określa różnorodność biologiczną jako zróżnicowanie wszystkich żywych organizmów pochodzących ze wszystkich źródeł, w tym z ekosystemów lądowych, morskich i innych wodnych ekosystemów oraz zespołów ekologicznych, których są one częścią; zauważa ponadto, że w Konwencji wymieniono kilka głównych zagrożeń dla różnorodności biologicznej, takich jak utrata i rozdrobnienie siedlisk, nadmierna eksploatacja lasów, oceanów, rzek, jezior i gleb, zanieczyszczenie, zmiany klimatu oraz gatunki migrujące, które konkurują z rodzimą florą i fauną;

207.  podkreśla, że różnorodność biologiczna ma podstawowe znaczenie dla życia ludzi i dobrobytu społeczeństw; podkreśla, że zmiana klimatu, utrata różnorodności biologicznej, zagrożenia ze strony inwazyjnych gatunków oraz nadmierna eksploatacja zasobów naturalnych stanowią największe wyzwania dotyczące każdego obywatela Unii;

208.  ubolewa nad tym, że Unia nie osiągnęła swojego zasadniczego celu, jakim było powstrzymanie utraty różnorodności biologicznej w Unii do 2010 r.;

209.  stwierdza, że utrata różnorodności biologicznej powoduje ogromne koszty ekonomiczne dla społeczeństwa, które nie były do tej pory w wystarczającym stopniu uwzględniane w globalnych strategiach politycznych; zauważa ponadto, że w badaniu ekonomiki ekosystemów i różnorodności biologicznej ocenia się, że koszt niepodjęcia działań i degradacji usług ekosystemowych może stanowić nawet 7 % światowego PKB rocznie w roku 2050(20);

210.  jest w związku z tym przekonany, że konieczne jest pilne podjęcie działań i nadanie większego politycznego znaczenia kwestii różnorodności biologicznej, aby wypełnić odnośne zobowiązania w tej dziedzinie do roku 2020;

211.  stwierdza, że na wyniki projektów trzeba nierzadko długo czekać, co utrudnia dokonanie ich oceny;

212.  uważa, że niezależnie od ograniczeń związanych z niskim poziomem środków przeznaczanych na różnorodność biologiczną oraz mimo problemów z oceną wykorzystania tych środków, sprawą zasadniczej wagi jest obecnie ich utrzymanie;

213.  podkreśla fakt, że ochrona różnorodności biologicznej jest nie tylko szczytnym celem środowiskowym – polityka ta ma również znaczny potencjał tworzenia nowych kompetencji, miejsc pracy i możliwości biznesowych;

214.  zwraca uwagę na znaczenie uwzględniania kwestii ochrony i zachowania różnorodności biologicznej w opracowywaniu, wdrażaniu i finansowaniu wszystkich innych strategii unijnych (takich jak rolnictwo, leśnictwo, rybołówstwo, polityka regionalna i spójność regionalna, energia, przemysł, transport, turystyka, współpraca na rzecz rozwoju i pomoc rozwojowa oraz badania i rozwój) w celu zwiększenia spójności sektorowych i budżetowych strategii politycznych Unii oraz zapewnienia przestrzegania przez Unię wiążących zobowiązań dotyczących ochrony różnorodności biologicznej; w tym kontekście należy zacieśnić współpracę lokalnych, regionalnych, krajowych i unijnych organów władzy;

215.  zauważa, że mimo wytycznych i inicjatyw Komisji określanie priorytetów finansowych leży w wyłącznej gestii państw członkowskich i zależy od ich potrzeb, a wyraźna większość państw członkowskich nie wykorzystuje Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) jako instrumentu wspierającego różnorodność biologiczną;

216.  stwierdza w tym kontekście, że uwzględniwszy niski poziom wykorzystania tych środków (0,79 %) konieczne jest rozważenie wprowadzenia obowiązku przeznaczania części środków z EFRR (wysokość do ustalenia) na zadanie wspierania różnorodności biologicznej;

Część XIX – Sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 13/2014 pt. „Wsparcie UE na rzecz odbudowy Haiti po trzęsieniu ziemi”

217.  z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie specjalne nr 13/2014 oceniające wsparcie Unii na rzecz odbudowy Haiti po trzęsieniu ziemi jako ważny wkład w ogólną debatę polityczną poświęconą zewnętrznej polityce humanitarnej i rozwojowej Unii; odnotowuje ustalenia i zalecenia zawarte w tym sprawozdaniu;

218.  z zadowoleniem przyjmuje i uwzględnia główne wnioski i zalecenia sformułowane w sprawozdaniu końcowym na temat oceny współpracy Unii z Republiką Haiti sporządzonym przez Dyrekcję Generalną Komisji ds. Współpracy Międzynarodowej i Rozwoju – EuropeAid na wniosek Parlamentu i przedstawia poniżej swoje uwagi i zalecenia;

Uwagi ogólne

219.  ponownie zapewnia o swoim ogólnym zadowoleniu z prac wykonanych i wysiłków podjętych przez służby Komisji w reakcji na trzęsienie ziemi na Haiti w 2010 r., pamiętając, że delegatura Unii i jej pracownicy znajdowali się w skrajnie trudnej sytuacji; z zadowoleniem przyjmuje w związku z tym zdolność Komisji do wycofania płatności i wstrzymania wypłat środków z powodu niezadowalających postępów rządu w zarządzaniu finansami i uchybień w krajowych procedurach zamówień publicznych;

220.  ubolewa z powodu stwierdzonych słabości w koordynacji darczyńców i koordynacji służb Komisji, co również opisano w ocenie współpracy Unii z Republiką Haiti (2008–2012)(21), opublikowanej w imieniu Komisji; wzywa w związku z tym do lepszego powiązania pomocy humanitarnej z pomocą rozwojową oraz silniejszego powiązania pomocy doraźnej, odbudowy i rozwoju za pośrednictwem stałych ram wzajemnych usług LRRD (łączenie pomocy doraźnej, odbudowy i rozwoju); jest zdania, że w miarę możliwości Dyrekcja Generalna ds. Pomocy Humanitarnej i Ochrony Ludności (ECHO) i EuropeAid powinny przyjąć zintegrowane podejście z jasno określonymi celami w zakresie koordynacji oraz spójną strategię dla poszczególnych krajów, równolegle do dzielenia się najlepszymi praktykami; z zadowoleniem przyjmuje w związku z tym uwzględnienie w cyklu finansowania na lata 2014–2020 systematycznego włączania podejścia LRRD; wzywa ponadto służby Komisji, by sprawniej odchodziły od krótkoterminowych działań humanitarnych na rzecz długoterminowych interwencji wspierających rozwój oraz rozwinęły spójną koordynację nie tylko podmiotów unijnych, lecz również koordynacji z priorytetami krajowymi dzięki wspólnej strategii i za pomocą wspólnych ram humanitarnych i ram rozwoju; zwraca się do Komisji o nawiązanie dialogu z Parlamentem w przypadkach, gdy na przeszkodzie skutecznej koordynacji poszczególnych instrumentów finansowych w dziedzinie pomocy humanitarnej i rozwojowej stoją aktualne ramy prawne; uważa ponadto, że zaangażowanie lokalnych organizacji pozarządowych społeczeństwa obywatelskiego może skutkować szerszym korzystaniem z lokalnej bazy wiedzy, aby lepiej móc identyfikować potrzeby w zakresie odbudowy i nadzorować postępy osiągnięte przez władze krajowe;

221.  przypomina o zaleceniach wydanych po wizycie delegacji Komisji Kontroli Budżetowej Parlamentu na Haiti w lutym 2012 r. oraz nalega na istotną konieczność zapewnienia, jako stała zasada, identyfikowalności i rozliczalności unijnych funduszy rozwoju, zwłaszcza dzięki uzależnieniu wsparcia budżetowego od wyników, a w szczególności jasnemu zdefiniowaniu obowiązków administracji krajowej, aby zapewnić odpowiednią przejrzystość, identyfikowalność i rozliczalność; ponawia swój apel o większe skoncentrowanie się na walce z korupcją jako zjawiskiem endemicznym; zauważa, że pomoc humanitarną należy opierać na strategii wyjścia, i podkreśla, że środki należy przekazywać w miarę możliwości za pośrednictwem haitańskich instytucji, w ramach umowy z Kotonu, w celu zapewnienia odpowiedzialności i wzmocnienia organów krajowych, w tym agencji zamówień publicznych, która powinna spełniać funkcję filtra kontrolnego; zwraca się do Komisji i Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) o naleganie na wprowadzenie matrycy warunkowości w odniesieniu do sektorowego wsparcia budżetowego;

222.  przypomina, że budowanie państwowości jest zasadniczym elementem unijnej strategii rozwoju i kamieniem węgielnym każdej podobnej sytuacji kryzysowej, zgodnie z zasadami interwencji w sytuacji niestabilności; zauważa, że obejmuje to wsparcie budowania instytucji, przejrzystość i skuteczność publicznego zarządzania finansami, alokacje budżetowe i skuteczność wydatków publicznych, wraz z zacieśnieniem dialogu politycznego i dotyczącego strategii politycznych;

223.  apeluje o zdefiniowanie dobrej kombinacji polityki w ramach logiki interwencji Unii za pomocą kompleksowego podejścia do państwowych i pozapaństwowych /pozarządowych podmiotów, a także o udzielanie wsparcia sektorowego po dokonaniu szybkiej oceny potrzeb sektorowych, z korzyścią dla wiarygodności, komplementarności i zrównoważonego charakteru projektów;

Przyszłe kierunki działania

224.  uważa, że biorąc pod uwagę kontekst szerszy niż konkretna sytuacja na Haiti, należy omówić i udoskonalić środki, aby wzmocnić polityczne ramy interwencji i zmniejszania ryzyka związanego z klęskami żywiołowymi, a ostatecznym celem powinno być ograniczenie do minimum zagrożenia dla życia ludzkiego i dla warunków życia ludzkiego; uważa, że inwestycje w zmniejszanie ryzyka związanego z klęskami żywiołowymi są niezbędne jako pełnowartościowy element zrównoważonego rozwoju, a ponadto są wysoce opłacalne, ponieważ w porównaniu z opłacaniem rachunków za reagowanie w przypadku katastrof umożliwiają znacznie oszczędniejsze i wydajniejsze wykorzystywanie zasobów;

225.  jest zdania, że sytuacje kryzysowe i brak stabilności wymagają opracowania strategii politycznych odwołujących się do nowych podejść, nowych metod i wiedzy fachowej, w szczególności jeśli chodzi o działania takie jak: (i) identyfikowanie ryzyka na różnych poziomach operacyjnych, (ii) opracowywanie scenariusza i prognoz prawdopodobnych konsekwencji i (iii) projektowanie instrumentów, aby uniknąć ryzyka i potencjalnych klęsk, ograniczyć je i przygotować się na nie; apeluje o elastyczne podejście, umożliwiające Komisji odpowiednie i szybkie dostosowanie środków i instrumentów pomocowych do sytuacji kryzysu i sytuacji po wystąpieniu kryzysu; zauważa w związku z tym, że Komisja ustanowiła tymczasem system służący mobilizowaniu ekspertów z różnych dziedzin, aby w przypadku niedoboru personelu można było w krótkim czasie wysłać dodatkowy personel do delegatur Unii lub centralnych siedzib służb;

226.  zachęca Komisję i ESDZ do systematycznej pracy nad cyklem zarządzania klęskami żywiołowymi, obejmującym zmniejszanie zagrożenia, gotowość, reagowanie i odbudowę, aby opracować definicję strategicznych ram zarządzania klęskami żywiołowymi i budowania odporności; wzywa Komisję i ESDZ do poinformowania Parlamentu o postępach prac, zwłaszcza w odniesieniu do zarządzania ryzykiem i gotowości na wdrożenie i osiągnięcie celów programu w warunkach po wystąpieniu klęski;

227.  przypomina, że w takich kryzysowych warunkach należy z należytą starannością podchodzić do trafności i skuteczności operacyjnej krajowych ram zarządzania zmniejszaniem ryzyka związanego z klęskami żywiołowymi, co jest warunkiem wstępnym sukcesu unijnej interwencji; przypomina, że ocena wszelkich krajowych ram zarządzania powinna uwzględniać między innymi istniejące ramy rozliczania z wyników, istniejącą definicję obowiązków na szczeblu centralnym i lokalnym oraz decyzję w tym zakresie, jasny łańcuch dowodzenia i kontroli, kanały informacyjne pomiędzy różnymi podmiotami/darczyńcami, wraz z mechanizmami informacji zwrotnych na temat projektów;

228.   popiera zalecenia Trybunału Obrachunkowego dotyczące wsparcia Unii na rzecz odbudowy Haiti po trzęsieniu ziemi i z zadowoleniem przyjmuje odpowiedź Komisji, która również przyjmuje te zalecenia;

Część XX – Sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 14/2014 pt. „W jaki sposób instytucje i organy UE obliczają, ograniczają i kompensują własną emisję gazów cieplarnianych?”

229.  uważa, że wszystkie instytucje i organy unijne powinny dążyć do wypracowania wspólnego podejścia do swoich emisji gazów cieplarnianych i ewentualnego ograniczenia tych emisji; uważa, że aby osiągnąć ten cel, muszą one kompleksowo obliczyć swoje emisje gazów cieplarnianych i nie powinny powstrzymywać się od publikacji wyników;

230.  uważa, że Komisja, aby utrzymać swoją wiarygodność w negocjacjach środowiskowych ze stronami trzecimi, powinna dołożyć większych starań w celu zgromadzenia szerszych danych na temat własnych emisji gazów cieplarnianych;

231.  zwraca się do tych instytucji i organów unijnych, które nie posiadają certyfikatu systemu ekozarządzania i audytu (EMAS), do niezwłocznego rozważenia zastosowania tego certyfikatu; podkreśla jednak, że należy traktować EMAS jako narzędzie do uporządkowania m.in. emisji gazów cieplarnianych, a nie jako jedyny ostateczny cel proekologicznej polityki instytucji;

232.  zauważa, że unijne instytucje i organy mogą w większym stopniu korzystać z kompensacji emisji gazów cieplarnianych, aby ograniczyć swój ślad węglowy; zgadza się z Trybunałem Obrachunkowym, że „kwestie te mogłyby zostać właściwie rozwiązane poprzez zastosowanie wysokiej jakości kompensacji jako uzupełnienia działań na rzecz ograniczenia emisji (a nie zamiast nich)”; zauważa jednak, że kompensacja powinna stanowić rozwiązanie drugie w kolejności po rozwiązaniu, jakim jest inwestowanie tych środków w dalsze udoskonalenie polityki środowiskowej instytucji i organów unijnych;

233.  z zadowoleniem przyjmuje, że niektóre instytucje unijne rozpoczęły projekty pilotażowe dotyczące zielonych zamówień; wyraża nadzieję, że ich wyniki okażą się obiecujące, oraz że zielone zamówienia staną się w najbliższej przyszłości standardową procedurą stosowaną przez instytucje i organy unijne;

234.  podkreśla, że przy wdrażaniu tej polityki kluczowym aspektem pozostaje czynnik ludzki; wzywa zatem kadrę zarządczą instytucji i organów unijnych odpowiedzialną za tę politykę do szkolenia się oraz dalszego doskonalenia umiejętności i zwiększania wiedzy o tym, jak ważne dla instytucji jest ograniczanie emisji gazów cieplarnianych; wyraża nadzieję, że powołanie w 2014 r. nowego kolegium komisarzy będzie okazją do nowego otwarcia w dziedzinie wdrażania ostrzejszych norm w Komisji i jej agencjach;

Część XXI – Sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 15/2014 pt. „Fundusz Granic Zewnętrznych przyczynił się do większej solidarności finansowej, lecz konieczne jest znalezienie lepszych metod pomiaru jego wyników i dalsze zwiększenie jego wartości dodanej dla UE”

235.  z niepokojem zauważa, że strategiczne cele Funduszu Granic Zewnętrznych (FGZ) nie zostały jasno określone, oraz że w szczególności występuje napięcie między ogólnym charakterem FGZ jako mechanizmu solidarności a koncentrowaniem się przezeń na konkretnych celach dotyczących lepszej współpracy w dziedzinie kontroli granic i wiz;

236.  zauważa, że z perspektywy Komisji udane wdrożenie we wszystkich państwach członkowskich systemu informacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II), wizowego systemu informacyjnego (VIS) i europejskiego systemu nadzorowania granic (EUROSUR) wiąże się z pomocą FGZ; jest jednak zdania, że takie ogólne stwierdzenie nie może stanowić zadowalającej odpowiedzi na konkretne krytyczne uwagi Trybunału Obrachunkowego dotyczące braku wskaźników wykonania;

237.  zwraca uwagę, że podobne problemy mogą się pojawić w odniesieniu do celów instrumentu na rzecz wsparcia finansowego w zakresie granic zewnętrznych i wiz stanowiącego część Funduszu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, gdyż instrument ten jest korzystny zarówno z punktu widzenia solidarności między państwami członkowskimi w zakresie zarządzania kontrolą granic, jak i przeprowadzania jednolitych kontroli granic zewnętrznych na wysokim poziomie oraz skutecznego rozpatrywania wniosków o wizy Schengen przy poszanowaniu zobowiązań Unii na rzecz podstawowych wolności i praw człowieka;

238.  podkreśla, że państwa członkowskie dostrzegają wprawdzie znaczenie skutecznej kontroli granic na wspólnych granicach zewnętrznych w ramach dorobku Schengen, ale wciąż uważają, że zarządzanie kontrolą granic oraz w nieco mniejszym stopniu rozpatrywanie wniosków wizowych to zadania wchodzące zasadniczo w zakres kompetencji krajowych;

239.  wzywa zatem państwa członkowskie do włączenia Funduszu Bezpieczeństwa Wewnętrznego do krajowych strategii zarządzania granicami, tak aby dążyć do zacieśniania współpracy konsularnej, wspierania działań agencji Frontex lub działań nadzwyczajnych oraz konkretnych działań ważnych dla całej strefy Schengen; nalega na Komisję i państwa członkowskie, aby poprawiły swoją współpracę w tym obszarze;

240.  zwraca się do Komisji o zbadanie, czy korzystne byłoby rozdzielenie kontroli na granicach i części wizowej w ramach Funduszu Bezpieczeństwa Wewnętrznego i utworzenie kilku wyspecjalizowanych modułów: jednego poświęconego kwestii solidarności, jednego na potrzeby realizacji współpracy konsularnej, operacji agencji Frontex, działań nadzwyczajnych i specjalnych oraz jednego z myślą o działaniach szczególnie istotnych z perspektywy krajowej;

241.  zaleca państwom członkowskim opracowanie i stosowanie odpowiednich i wymiernych wskaźników w odniesieniu do wyników, efektów i skutków finansowanych projektów; podkreśla, że należy wprowadzić wysokiej jakości kontrolę ex ante w celu zagwarantowania, że wszystkie finansowane projekty służą konkretnym i wymiernym celom i mają wartość dodaną; zauważa, że weryfikacje ex post byłyby pomocne w stworzeniu mechanizmów kontroli jakości;

242.  zaznacza, że można dodatkowo zwiększyć wartość dodaną Unii poprzez dodatkowy wkład ze strony państw członkowskich w operacje agencji Frontex, a to poprzez doprowadzenie do tego, by rejestrowanie co najmniej części aktywów współfinansowanych przez Fundusz Bezpieczeństwa Wewnętrznego w wykazie wyposażenia technicznego agencji Frontex było obowiązkowe;

243.  wyraża zaniepokojenie z powodu nieprawidłowości, jakich Trybunał Obrachunkowy dopatrzył się w różnych krajowych strategiach w dziedzinie zamówień publicznych, oraz stwierdza, że klauzula wyjątkowa dotycząca zamówień w dziedzinie obronności i bezpieczeństwa nie może być stosowana w przypadkach, w których możliwe byłoby zastosowanie mniej restrykcyjnych procedur bez uszczerbku dla bezpieczeństwa; zaleca usprawnienie procedur udzielania zamówień w celu zapewnienia terminowej realizacji finansowania;

244.  wyraża uznanie dla Komisji za podjęcie działań naprawczych o charakterze finansowym w przypadku projektu, który realizowano z naruszeniem podstawowych wolności i praw człowieka, ale wzywa Komisję do identyfikowania ewentualnych zagrożeń tego rodzaju w miarę możliwości ex ante, zwłaszcza jeżeli chodzi o sposób przeprowadzania kontroli granicznych w odniesieniu do prawa ubiegania się o azyl;

245.  podkreśla potrzebę poprawy standardów gromadzenia danych dotyczących projektów finansowanych na poziomie krajowym w celu zwiększenia poziomu przejrzystości;

Część XXII – Sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 16/2014 pt. „Skuteczność łączenia dotacji z regionalnych instrumentów inwestycyjnych z pożyczkami z instytucji finansowych w celu wsparcia polityki zewnętrznej UE”

246.  z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie specjalne dotyczące oceny skuteczności łączenia dotacji z regionalnych instrumentów inwestycyjnych z pożyczkami z instytucji finansowych w celu wsparcia polityki zewnętrznej UE, a poniżej przedstawia swoje uwagi i zalecenia;

Uwagi ogólne

247.  zachęca Trybunał Obrachunkowy do dalszego pogłębiania podobnych działań kontrolnych w tej nowej dziedzinie współpracy, by regularnie przedstawiać decydentom całościową ocenę pojawiających się zagadnień i zagrożeń;

248.  przyznaje, że rosnące zainteresowanie instrumentami łączonymi oraz szansami, jakie płyną z korzystania z nowych finansowych instrumentów inwestycyjnych, wynika głównie z jednoczesnego wystąpienia istotnych wyzwań w dziedzinie rozwoju oraz poważnego ograniczenia funduszy publicznych, co prowadzi do opracowywania nowych zasobów finansowych łączących pomoc w formie dotacji unijnych oraz zasoby pozadotacyjne;

249.  podkreśla, że korzystanie z wszelkich nowych instrumentów finansowych i łączenie źródeł finansowania musi pozostać zgodne z celami polityki Unii w dziedzinie rozwoju wyznaczonymi w oparciu o kryteria oficjalnej pomocy rozwojowej (ODA) i zapisanymi w programie działań na rzecz zmian, czyli zmierzać do poprawy jakości, wydajności, zrównoważonego charakteru i szybkości wdrażania unijnych interwencji; jest zdania, że instrumenty te muszą być ukierunkowane na priorytety Unii o najwyższej ekonomicznej i nieekonomicznej wartości dodanej i największym wpływie, i uważa, że należy je wykorzystywać strategicznie w sektorach, w których wsparcie finansowe ze strony Unii ma kluczowe znaczenie dla rentowności inwestycji, a instrumenty łączone mogą przynieść największe korzyści; ubolewa w związku z tym, że w specjalnym sprawozdaniu skoncentrowano się głównie na finansowych aspektach łączonego finansowania obejmującego dotacje z regionalnych instrumentów inwestycyjnych, nie oceniono natomiast wystarczająco jego wydajności i skuteczności;

250.  domaga się, by podstawową i stale przestrzeganą zasadą było unikanie ryzyka, że zachęty finansowe przeważą nad zasadami rozwoju (zdarza się, że cele finansowe przesłaniają cele z zakresu rozwoju), oraz by przestrzegano zasad zrównoważonego rozwoju, np. norm społecznych i środowiskowych oraz zasady dostępu do podstawowych dóbr publicznych;

251.  odnotowuje wyniki przeglądu przeprowadzonego przez unijną platformę na rzecz instrumentów łączonych w ramach współpracy zewnętrznej, której pierwotnym celem było podniesienie skuteczności, wydajności i jakości dotychczasowych mechanizmów i instrumentów łączonych, przy uwzględnieniu faktu, że ujednolicenie podstawowych zasad, obowiązujących we wszystkich mechanizmach regionalnych i instrumentach finansowych, będzie sprawą najwyższej wagi w kolejnych wieloletnich ramach finansowych; zgodnie z wynikami powyborczego przeglądu wieloletnich ram finansowych zachęca Komisję i ESDZ do kontynuowania zorganizowanego/ strategicznego dialogu poświęconego tej sprawie, a zwłaszcza temu, jak trwale zapewnić i zwiększyć przejrzystość i rozliczalność;

252.  uważa, że na etapie planowania Komisja powinna skupić się na osiągnięciu zrównoważonych, długoterminowych celów gospodarczych, społecznych i środowiskowych w dziedzinach, w których mają być realizowane inwestycje;

253.  domaga się, by podstawową i stale przestrzeganą zasadą było koncentrowanie funduszy unijnych na przedsięwzięciach, których nie można by zrealizować bez wsparcia finansowego ze strony Unii, np. na przedsięwzięciach przynoszących niskie zyski, ale mogących doprowadzić do poprawy sytuacji społecznej i stanu środowiska oraz do poprawy w dziedzinie praw człowieka;

254.  domaga się, by podstawową i stale przestrzeganą zasadą było monitorowanie wyników oraz średnio- i długoterminowych skutków zrealizowanych przedsięwzięć w sprawach społecznych i środowiskowych oraz w dziedzinie praw człowieka, a także nawiązywanie do tych wyników w dalszych działaniach; uważa, że ustalenia płynące z takich ocen nadzorczych należy wykorzystywać bezpośrednio do informowania o osiągniętych celach długoterminowych oraz do poprawy etapu planowania/ selekcji projektów w kolejnych cyklach finansowania;

255.  domaga się umocnienia politycznej roli Komisji w tej dziedzinie jako organu, na którym spoczywa odpowiedzialność polityczna;

256.  domaga się wprowadzenia wspólnych norm dotyczących zarządzania takimi działaniami finansowymi oraz wskazania najlepszych praktyk oraz dobrze zdefiniowanych kryteriów kwalifikowalności i oceny w odniesieniu do stosowania tych narzędzi finansowych; uważa, że spójne zasady zarządzania, np. ustrukturyzowana sprawozdawczość, jasne ramy monitorowania i warunki nadzoru, przyczynią się do obniżenia kosztów transakcji czy też potencjalnego dublowania kosztów;

257.  jest zdania, że należy bezwzględnie opracować odpowiednie struktury zarządzania poszczególnych instrumentów, by zachęcać kraje odbierające pomoc, beneficjentów lub zainteresowane strony do przejmowania odpowiedzialności za te instrumenty; przypomina, że rozwój łączonej oficjalnej pomocy rozwojowej przekazywanej za pośrednictwem takich instrumentów wymaga dobrze zorganizowanej współpracy między Komisją i Europejską Służbą Działań Zewnętrznych (ESDZ) a Europejskim Bankiem Inwestycyjnym (EBI), państwami członkowskimi i Parlamentem; apeluje o większe zaangażowanie delegatur Unii w proces podejmowania decyzji, zwłaszcza na etapie wskazywania przedsięwzięć, co może się wyrażać w udziale w ocenach ex ante lub ocenach wpływu, a ogólniej rzecz biorąc o zapewnienie silnej pozycji Unii w dialogu politycznym z krajami partnerskimi i kontaktów z miejscowym społeczeństwem obywatelskim;

258.  z naciskiem podkreśla konieczność osiągnięcia jak najwyższego poziomu przejrzystości i rozliczalności dzięki dostępowi do wyczerpujących i rzetelnych informacji budżetowych i danych finansowych dotyczących przedsięwzięć finansowanych z tych instrumentów inwestycyjnych, by umożliwić Parlamentowi wykonywanie prawa do sprawowania kontroli i wyrażania zgody; wzywa do przedkładania Parlamentowi regularnych sprawozdań z wykorzystania tych instrumentów finansowych oraz z osiąganych wyników, a zwłaszcza z oceny dźwigni finansowej i niefinansowej oraz zasady dodatkowości, a zarazem przypomina o konieczności przestrzegania przepisów art. 140 rozporządzenia finansowego;

259.  popiera zalecenia Trybunału Obrachunkowego, będące pierwszym krokiem we właściwym kierunku, jeśli chodzi o skuteczność łączenia dotacji z regionalnych instrumentów inwestycyjnych z pożyczkami z instytucji finansowych w celu wsparcia polityki zewnętrznej Unii, i z zadowoleniem przyjmuje odpowiedź Komisji, która również przyjęła te zalecenia;

Część XXIII – Sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 17/2014 pt. „Czy unijna inicjatywa w zakresie centrów doskonałości może skutecznie przyczynić się do ograniczenia zagrożeń chemicznych, biologicznych, radiologicznych i jądrowych pochodzących spoza UE?”

260.  z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę w zakresie chemicznych, biologicznych, radiologicznych i jądrowych (CBRJ) centrów doskonałości; odnotowuje fakt, że struktura zarządzania inicjatywą uwydatnia jej sieciowy charakter;

261.  z zadowoleniem przyjmuje ogólny pozytywny wydźwięk sprawozdania specjalnego nr 17/2014 oraz zalecenia Trybunału Obrachunkowego, w całości zaakceptowane przez Komisję;

262.  zauważa, że inicjatywa stanowi innowacyjne podejście, w ramach którego tworzone są sieci kontaktów, zawierane są partnerstwa regionalne i międzynarodowe, dochodzi do konsolidacji, koordynacji i optymalizacji istniejącego potencjału w zakresie wiedzy fachowej, szkoleń, pomocy technicznej i wyposażenia;

263.  zwraca uwagę, że takie struktury są z konieczności złożone, z czym wiąże się trudność w ich tworzeniu oraz w efektywnym zarządzaniu nimi;

264.  przypomina, że w okresie 2010–2013 r. na inicjatywę przeznaczono 100 mln EUR;

265.  jest zdania, że nadrzędną wartością tej inicjatywy jest jej podejście oddolne, zakładające opieranie się na doświadczeniu krajów partnerskich; zaznacza, że należy regularnie informować delegatury Unii, które powinny dążyć do odgrywania bardziej aktywnej roli w porozumieniu z organami danego kraju partnerskiego;

266.  jednocześnie pragnie zwrócić uwagę, że poszanowanie faktu, iż kraje partnerskie same odpowiadają za swoje projekty, nie powinno uniemożliwiać Komisji przedstawiania propozycji, w przypadku których wspólna reakcja przyniosłaby korzyści (np. podczas walki z epidemią gorączki Ebola);

267.  jest przekonany, że należy wybierać projekty w taki sposób, aby umożliwić koncentrowanie ograniczonych dostępnych kwot na obszarach najbardziej istotnych dla bezpieczeństwa Unii; uważa, że mogłoby być przydatne, gdyby wybierając projekty, instytucje unijne przyjęły funkcję izby rozliczeniowej;

268.  zauważa, że należy poszerzać fachową wiedzę techniczną, jaką dysponują regionalne sekretariaty, aby umożliwić wskazywanie kwestii, jakimi należy się zająć w ramach inicjatyw, a także po to, aby usprawnić przygotowywanie i wdrażanie poszczególnych projektów;

269.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że od maja 2013 r. kraje partnerskie mogą w dowolnym momencie wysuwać propozycje projektów, które wpływają na zwiększenie zdolności reagowania na powstające zagrożenia;

270.  zauważa, że należy w dalszym ciągu skracać czas, jaki mija od przedłożenia propozycji projektu do jego późniejszego zatwierdzenia oraz wdrożenia;

271.  podkreśla, że do poprawy spójności i koordynacji różnych instrumentów finansowania w obszarze bezpieczeństwa konieczna jest szerzej zakrojona współpraca strategiczna; podkreśla, że usprawniona koordynacja działań odpowiednich podmiotów z dziedziny CBRJ zwiększyłaby efektywność istniejących inicjatyw;

272.  jest zdania, że bardziej przejrzyste rozróżnienie między wewnętrznym a zewnętrznym wymiarem działań CBRJ(22) może korzystnie wpłynąć na tę inicjatywę;

Część XXIV – Sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 19/2014 pt. „Unijna pomoc przedakcesyjna dla Serbii”

273.  zachęca władze serbskie do poprawy jakości i dalszej racjonalizacji krajowych strategii i planów działania, a także do odpowiedniego zajęcia się szeregiem kwestii politycznych i społeczno-gospodarczych; zwraca się do Komisji o zaproponowanie, jeśli to konieczne, wymaganego wsparcia technicznego w tym zakresie;

274.  podkreśla znaczenie przygotowania krajowych strategii w dziedzinach wrażliwych politycznie; zwraca się do właściwych władz, by przygotowały strategie w następujących głównych obszarach sprawowania rządów oraz zawarły w nich realistyczne terminy realizacji: decentralizacja terytorialna oraz strategia mająca służyć koordynacji wdrażania reformy zarządzania finansami publicznymi;

275.  wzywa Komisję i delegaturę Unii w Serbii, aby zapobiegły problemom, które wystąpiły w pierwszej części okresu programowania 2007–2013, mianowicie wybieraniu projektów niedopracowanych lub problematycznych; wspiera współpracę Komisji z władzami serbskimi, której celem jest rozwiązanie stwierdzonych problemów, takich jak brak wsparcia ze strony organów krajowych, brak koordynacji międzyinstytucjonalnej, niewystarczające dopracowanie projektów, nieprecyzyjne określenie zakresu zadań, niezrównoważone rozwiązania w zakresie finansowania i niewyciągnięcie wniosków z błędów popełnionych przy realizacji wcześniejszych projektów;

276.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że projekty związane ze sprawowaniem rządów ogólnie osiągnęły dobre wyniki, jednak uważa, że systemy wdrażania i kontroli projektów są niewydajne lub nieefektywne, zwłaszcza w przypadkach, w których Trybunał Obrachunkowy stwierdził istotne uchybienia w czterech z ośmiu skontrolowanych projektów związanych ze sprawowaniem rządów, finansowanych ze środków Instrumentu Pomocy Przedakcesyjnej (IPA);

277.  zauważa, że w realizacji reformy sądownictwa odnotowano znikome postępy od 2007 r.;

278.  wskazuje na konieczność zwiększenia obecnej ochrony osób zgłaszających przypadki naruszenia, o czym jest mowa w krajowej strategii antykorupcyjnej na lata 2013–2018; nalega, by władze serbskie przyspieszyły prace nad nowymi przepisami dotyczącymi informowania o nieprawidłowościach, a przepisy te powinny wzbudzać zaufanie potencjalnych osób zgłaszających przypadki naruszenia oraz zachęcać je do podejmowania takich działań;

279.  popiera zalecenia Trybunału Obrachunkowego i apeluje do Komisji, by zwracała należytą uwagę na określenie celów, ocenę potrzeb i wyciąganie wniosków z wcześniejszych projektów, a także by unikała opóźnień oraz niewydajnych lub nieskutecznych procedur udzielania zamówień; podkreśla znaczenie trwałości, ponieważ rezultaty uwydatniły szereg kwestii w przypadku dwóch trzecich projektów, zwłaszcza w projektach związanych ze sprawowaniem rządów;

Część XXV – Sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 20/2014 pt. „Czy wsparcie ze środków EFRR na rzecz MŚP w obszarze handlu elektronicznego jest skuteczne?”

280.  z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 20/2014 i popiera zawarte w nim wnioski i zalecenia;

281.  z zadowoleniem przyjmuje też konstruktywne stanowisko Komisji w odpowiedzi na zalecenia Trybunału Obrachunkowego;

282.  zauważa, że technologie handlu elektronicznego mają fundamentalne znaczenie dla lepszego rozwoju i poprawy konkurencyjności małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP); podkreśla znaczenie MŚP dla rozwoju gospodarczego i tworzenia miejsc pracy w Unii;

283.  przyjmuje do wiadomości, że w sprawozdaniu specjalnym Trybunału Obrachunkowego położono nacisk na pomiary wyników i europejską wartość dodaną;

284.  zauważa, że mimo iż dostępność przedsiębiorstw online zwiększyła się, projekty wybrane do inwestycji osiągnęły słabe rezultaty; zauważa, że wskutek braku porównawczej metody wyboru wniosków i braku szczegółowych informacji na temat przedsiębiorstw, w ponad jednej trzeciej przypadków środki wykorzystano w sposób mało gospodarny lub niegospodarny;

285.  wskazuje, że 10 spośród 30 współfinansowanych projektów objętych kontrolą zostałoby zrealizowanych nawet bez współfinansowania ze środków publicznych, pięć spośród tych projektów uruchomiono przed otrzymaniem powiadomienia o dotacji, a trzy z nich uruchomiono, nawet zanim przedsiębiorstwa złożyły wniosek o współfinansowanie;

286.  jest zdania, że przedstawienie biznesplanu wykazującego europejską wartość dodaną powinno być obowiązkowe, aby uniknąć efektu deadweight;

287.  podkreśla, że państwa członkowskie powinny ustanowić kryteria i procedury wyboru gwarantujące wybór projektów o największej wartości dodanej w zakresie wspierania rozwoju handlu elektronicznego prowadzonego przez MŚP i osiągania celów Europejskiej agendy cyfrowej;

288.  zauważa, że z powodu braku monitorowania ze strony Komisji niemożliwe było dokonanie oceny, w jakim stopniu wsparcie ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) przyczyniło się do osiągnięcia krajowych i unijnych celów w zakresie technologii informacyjnych, a także biznesplanów samych MŚP;

289.  uważa, że Komisja powinna zadbać o to, by państwa członkowskie dostarczały spójne i wiarygodne informacje na temat wykorzystania środków z EFRR; uważa, że informacje te powinny wskazywać postęp programów operacyjnych, nie tylko w wymiarze finansowym, ale również w zakresie osiągniętych wyników;

290.  podziela stanowisko Trybunału Obrachunkowego, zgodnie z którym w umowach o dofinansowanie należy określać minimalny zestaw miarodajnych wskaźników wraz z odnośnymi celami, które należy mierzyć i monitorować zarówno po wdrożeniu i uruchomieniu projektu, jak i na późniejszym etapie, w celu oceny osiągniętych wyników;

Część XXVI – Sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 21/2014 pt. „Infrastruktura portów lotniczych finansowana ze środków UE: znikome korzyści w stosunku do kosztów”

291.  przyjmuje do wiadomości, że Komisja już wprowadziła zmiany dotyczące wielu kwestii wymienionych w sprawozdaniu specjalnym, i zasadniczo popiera nowe ramy prawne opisane przez Komisję; w związku z tym proponuje, by Komisja w ciągu roku od przyjęcia tej rezolucji przedstawiła parlamentarnej Komisji Kontroli Budżetowej sprawozdanie z postępów poczynionych w związku z tymi zaleceniami;

292.  popiera zalecenie Trybunału Obrachunkowego, aby państwa członkowskie przygotowały spójne plany rozwoju lotnisk, i zaleca, aby plany te zostały zatwierdzone przez Komisję przed przyznaniem jakiegokolwiek finansowania w odniesieniu do danego projektu; zaleca ponadto, aby te plany regionalne, krajowe i ponadnarodowe uwzględniały nie tylko transport lotniczy, lecz także inne rodzaje transportu publicznego oferujące czas podróży porównywalny do czasu lotu, w tym pociągi i autobusy, w celu uniknięcia nasycenia rynku i zwiększenia rentowności usług;

293.  zaleca, aby finansowanie było przyznawane jedynie rentownym portom lotniczym;

294.  zaleca, aby Komisja zbadała wszystkie nowe projekty w kontekście analizy obszaru ciążenia, aby zapewnić im rentowność, mając zawsze na uwadze rolę, jaką odgrywają w Unii regionalne porty lotnicze w zapewnianiu dostępu i mobilności;

295.  uważa, że Komisja powinna w pierwszej kolejności uważnie monitorować państwa członkowskie podane w sprawozdaniu jako te, które w przeszłości wdrażały szczególnie problematyczne projekty;

o
o   o

296.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej i Trybunałowi Obrachunkowemu oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

(1) Dz.U. L 66 z 8.3.2013. (2) Dz.U. C 403 z 13.11.2014, s. 1. (3) Dz.U. C 398 z 12.11.2014, s. 1. (4) Dz.U. C 403 z 13.11.2014, s. 128. (5) Teksty przyjęte tego dnia P8_TA(2015)0118. (6) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1. (7) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (8) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1287/2003 z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie harmonizacji dochodu narodowego brutto w cenach rynkowych (rozporządzenie DNB) (Dz.U. L 181 z 19.7.2003, s. 1). (9) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1150/2000 z dnia 22 maja 2000 r. wykonujące decyzję 94/728/WE, Euratom w sprawie systemu zasobów własnych Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 130 z 31.5.2000, s. 1). (10) Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 3 kwietnia 2014 r. zawierająca uwagi stanowiące nieodłączną część decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2012, sekcja 3 – Komisja i agencje wykonawcze (Dz.U. L 266 z 5.9.2014, s. 32). (11) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 525/2013 z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie mechanizmu monitorowania i sprawozdawczości w zakresie emisji gazów cieplarnianych oraz zgłaszania innych informacji na poziomie krajowym i unijnym, mających znaczenie dla zmiany klimatu, oraz uchylające decyzję nr 280/2004/WE (Dz.U. L 165 z 18.6.2013, s. 13). (12) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1301/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego i przepisów szczególnych dotyczących celu „Inwestycje na rzecz wzrostu i zatrudnienia” oraz w sprawie uchylenia rozporządzenia (WE) nr 1080/2006 (Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 289). (13) Rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 357 z 31.12.2002, s. 1). (14) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 1268/2012 z dnia 29 października 2012 r. w sprawie zasad stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii (Dz.U. L 362 z 31.12.2012, s. 1). (15) Dyrektywa 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiająca ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (Dz.U. L 327 z 22.12.2000, s. 1). (16) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych zmieniająca i w następstwie uchylająca dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE (Dz.U. L 140 z 5.6.2009, s. 16). (17) Rozporządzenie Rady (WE) nr 73/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiające wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiające określone systemy wsparcia dla rolników, zmieniające rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, (WE) nr 247/2006, (WE) nr 378/2007 oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 (Dz.U. L 30 z 31.1.2009, s. 16). (18) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólną organizację rynków produktów rolnych oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 922/72, (EWG) nr 234/79, (WE) nr 1037/2001 i (WE) nr 1234/2007 (Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 671). (19) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/56/WE z dnia 17 czerwca 2008 r. ustanawiająca ramy działań Wspólnoty w dziedzinie polityki środowiska morskiego (dyrektywa ramowa w sprawie strategii morskiej) (Dz.U. L 164 z 25.6.2008, s. 19). (20) Leon Braat, Patrick ten Brink (red. i inni), The Cost of Policy Inaction: The case of not meeting the 2010 biodiversity target, Wageningen/Bruksela, 2008, s. 28. (21) Ocena współpracy UE z Republiką Haiti (2008–2012), Particip GmbH, przeprowadzona w imieniu Komisji, sierpień 2014 r. (22) Zob. również rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 14 grudnia 2010 r. w sprawie zwiększenia bezpieczeństwa chemicznego, biologicznego, radiologicznego i jądrowego w Unii Europejskiej – plan działania UE w dziedzinie broni chemicznej, biologicznej, radiologicznej i jądrowej (CBRJ) (Dz.U. C 169 E z 15.6.2012, s. 8).

1.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ósmego, dziewiątego i dziesiątego Europejskiego Funduszu Rozwoju za rok budżetowy 2013 (2014/2077(DEC))

P8_TA(2015)0120 A8-0102/2015

Parlament Europejski,

–  uwzględniając bilanse i sprawozdania finansowe ósmego, dziewiątego i dziesiątego Europejskiego Funduszu Rozwoju za rok budżetowy 2013 (COM(2014)0487 – C8‑0146/2014),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Komisji z dnia 14 kwietnia 2014 r. w sprawie zarządzania finansami ósmego, dziewiątego i dziesiątego Europejskiego Funduszu Rozwoju za rok budżetowy 2013,

–  uwzględniając informacje finansowe dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju (COM(2014)0350),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące ósmego, dziewiątego i dziesiątego Europejskiego Funduszu Rozwoju dotyczących roku budżetowego 2013 wraz z odpowiedziami Komisji(1),

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności rachunków(2), jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2013 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając zalecenia Rady z dnia 17 lutego 2015 r. w sprawie udzielenia Komisji absolutorium z wykonania działań w zakresie Europejskiego Funduszu Rozwoju za rok budżetowy 2013 (05135/2015 – C8-0050/2015, 05136/2015 – C8-0051/2015, 05138/2015 – C8-0052/2015),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji w sprawie działań podjętych w następstwie udzielenia absolutorium za rok budżetowy 2012 (COM(2014)0607) oraz dokument roboczy służb Komisji dołączony do tego sprawozdania (SWD(2014)0285 i SWD(2014)0286),

–  uwzględniając Umowę o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej strony, podpisaną w Kotonu dnia 23 czerwca 2000 r.(3), zmienioną w Wagadugu (Burkina Faso) dnia 22 czerwca 2010 r.(4),

–  uwzględniając decyzję Rady 2001/822/WE z dnia 27 listopada 2001 r. w sprawie stowarzyszenia krajów i terytoriów zamorskich ze Wspólnotą Europejską (dalej zwaną „decyzją o stowarzyszeniu zamorskim”)(5),

–  uwzględniając art. 33 umowy wewnętrznej z dnia 20 grudnia 1995 r. między przedstawicielami rządów państw członkowskich zebranymi w Radzie, w sprawie finansowania i zarządzania pomocą Wspólnoty na podstawie drugiego Protokołu Finansowego do czwartej Konwencji AKP–WE(6),

–  uwzględniając art. 32 umowy wewnętrznej z dnia 18 września 2000 r. między przedstawicielami rządów państw członkowskich, zebranymi w Radzie, w sprawie finansowania i zarządzania pomocą Wspólnoty na podstawie Protokołu Finansowego do Umowy o Partnerstwie między Państwami Afryki, Karaibów i Pacyfiku a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi podpisanej w Kotonu (Benin) w dniu 23 czerwca 2000 r. oraz w sprawie przyznania pomocy finansowej dla krajów i terytoriów zamorskich, do których stosuje się Część Czwartą Traktatu WE(7),

–  uwzględniając art. 11 umowy wewnętrznej z dnia 17 lipca 2006 r. między przedstawicielami rządów państw członkowskich zebranymi w Radzie w sprawie finansowania pomocy Wspólnoty z wieloletnich ram finansowych na lata 2008–2013 zgodnie ze zmienioną umową o partnerstwie AKP-WE oraz w sprawie przyznania pomocy finansowej dla krajów i terytoriów zamorskich, do których stosuje się Część Czwartą Traktatu WE(8),

–  uwzględniając art. 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 74 rozporządzenia finansowego z dnia 16 czerwca 1998 r. dotyczącego rozwoju współpracy finansowej w ramach czwartej Konwencji AKP-WE(9),

–  uwzględniając art. 119 rozporządzenia finansowego z dnia 27 marca 2003 r. mającego zastosowanie do 9. Europejskiego Funduszu Rozwoju(10),

–  uwzględniając art. 142 rozporządzenia Rady (WE) nr 215/2008 z dnia 18 lutego 2008 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do 10. Europejskiego Funduszu Rozwoju(11),

–  uwzględniając art. 93 i art. 94 tiret trzecie Regulaminu, jak również załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Rozwoju (A8–0102/2015),

1.  udziela Komisji absolutorium z wykonania budżetu ósmego, dziewiątego i dziesiątego Europejskiego Funduszu Rozwoju za rok budżetowy 2013;

2.  przedstawia swoje uwagi w poniższej rezolucji;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji wraz z rezolucją, która stanowi jej integralną część, Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej, Trybunałowi Obrachunkowemu i Europejskiemu Bankowi Inwestycyjnemu oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

2.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie zamknięcia ksiąg dochodów i wydatków w związku z wykonaniem budżetu ósmego, dziewiątego i dziesiątego Europejskiego Funduszu Rozwoju za rok budżetowy 2013 (2014/2077(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając bilanse i sprawozdania finansowe ósmego, dziewiątego i dziesiątego Europejskiego Funduszu Rozwoju za rok budżetowy 2013 (COM(2014)0487 – C8‑0146/2014),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Komisji z dnia 14 kwietnia 2014 r. w sprawie zarządzania finansami ósmego, dziewiątego i dziesiątego Europejskiego Funduszu Rozwoju za rok budżetowy 2013,

–  uwzględniając informacje finansowe dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju (COM(2014)0350),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące działań finansowanych z ósmego, dziewiątego i dziesiątego Europejskiego Funduszu Rozwoju w roku budżetowym 2013 wraz z odpowiedziami Komisji(12),

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności rachunków(13), jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2013 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając zalecenia Rady z dnia 17 lutego 2015 r. w sprawie udzielenia Komisji absolutorium z wykonania działań w zakresie Europejskiego Funduszu Rozwoju za rok budżetowy 2013 (05135/2015 – C8-0050/2015, 05136/2015 – C8-0051/2015, 05138/2015 – C8-0052/2015),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji w sprawie działań podjętych w następstwie udzielenia absolutorium za rok budżetowy 2012 (COM(2014)0607) oraz dokument roboczy służb Komisji dołączony do tego sprawozdania (SWD(2014)0285 i SWD(2014)0286),

–  uwzględniając Umowę o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej strony, podpisaną w Kotonu dnia 23 czerwca 2000 r.(14), zmienioną w Wagadugu (Burkina Faso) dnia 22 czerwca 2010 r.(15),

–  uwzględniając decyzję Rady 2001/822/WE z dnia 27 listopada 2001 r. w sprawie stowarzyszenia krajów i terytoriów zamorskich ze Wspólnotą Europejską (dalej zwaną „decyzją o stowarzyszeniu zamorskim”)(16),

–  uwzględniając art. 33 umowy wewnętrznej z dnia 20 grudnia 1995 r. między przedstawicielami rządów państw członkowskich zebranymi w Radzie w sprawie finansowania pomocy Wspólnoty i zarządzania nią na podstawie drugiego Protokołu Finansowego do czwartej Konwencji AKP–WE(17),

–  uwzględniając art. 32 umowy wewnętrznej z dnia 18 września 2000 r. między przedstawicielami rządów państw członkowskich, zebranymi w Radzie w sprawie finansowania pomocy Wspólnoty i zarządzania nią na podstawie Protokołu Finansowego do Umowy o Partnerstwie między Państwami Afryki, Karaibów i Pacyfiku a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi podpisanej w Kotonu (Benin) w dniu 23 czerwca 2000 r. oraz w sprawie przyznania pomocy finansowej dla krajów i terytoriów zamorskich, do których stosuje się Część Czwartą Traktatu WE(18),

–  uwzględniając art. 11 umowy wewnętrznej z dnia 17 lipca 2006 r. między przedstawicielami rządów państw członkowskich zebranymi w Radzie w sprawie finansowania pomocy Wspólnoty z wieloletnich ram finansowych na lata 2008–2013 zgodnie ze zmienioną umową o partnerstwie AKP-WE oraz w sprawie przyznania pomocy finansowej dla krajów i terytoriów zamorskich, do których stosuje się Część Czwartą Traktatu WE(19),

–  uwzględniając art. 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 74 rozporządzenia finansowego z dnia 16 czerwca 1998 r. dotyczącego rozwoju współpracy finansowej w ramach czwartej Konwencji AKP-WE(20),

–  uwzględniając art. 119 rozporządzenia finansowego z dnia 27 marca 2003 r. mającego zastosowanie do 9. Europejskiego Funduszu Rozwoju(21),

–  uwzględniając art. 142 rozporządzenia Rady (WE) nr 215/2008 z dnia 18 lutego 2008 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do 10. Europejskiego Funduszu Rozwoju(22),

–  uwzględniając art. 93 i art. 94 tiret trzecie Regulaminu, jak również załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Rozwoju (A8–0102/2015),

1.  stwierdza, że ostateczne roczne sprawozdanie finansowe ósmego, dziewiątego i dziesiątego Europejskiego Funduszu Rozwoju jest przedstawione w tabeli 2 sprawozdania rocznego Trybunału Obrachunkowego;

2.  zatwierdza zamknięcie ksiąg dochodów i wydatków w związku z wykonaniem budżetu ósmego, dziewiątego i dziesiątego Europejskiego Funduszu Rozwoju za rok budżetowy 2013;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej, Trybunałowi Obrachunkowemu i Europejskiemu Bankowi Inwestycyjnemu oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

3.Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. zawierająca uwagi stanowiące integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ósmego, dziewiątego i dziesiątego Europejskiego Funduszu Rozwoju za rok budżetowy 2013 (2014/2077(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoją decyzję w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ósmego, dziewiątego i dziesiątego Europejskiego Funduszu Rozwoju na rok budżetowy 2013,

–  uwzględniając art. 93 i art. 94 tiret trzecie Regulaminu, jak również załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Rozwoju (A8–0102/2015),

A.  mając na uwadze, że głównym celem umowy z Kotonu stanowiącej ramy stosunków Unii z państwami Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) oraz krajami i terytoriami zamorskimi (KTZ) jest ograniczenie, a docelowo wyeliminowanie ubóstwa, zgodnie z celami zrównoważonego rozwoju, a także stopniowe włączanie państw AKP oraz KTZ do gospodarki światowej;

B.  mając na uwadze, że Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ) musi zagwarantować konkretne cele polityki w zakresie rozwoju; zwraca uwagę, iż inne względy natury handlowej lub wynikające z polityki zagranicznej i bezpieczeństwa nie powinny stać na przeszkodzie realizacji priorytetów Unii w zakresie rozwoju;

C.  mając na uwadze, że europejskie fundusze rozwoju finansowane przez państwa członkowskie to główny instrument finansowy Unii służący współpracy rozwojowej z państwami AKP, za który Komisja jest odpowiedzialna w kontekście procedury udzielania absolutorium;

D.  mając na uwadze, że w roku budżetowym 2013 zaliczki wypłacone przez Komisję Europejską osiągnęły kwotę 424 mln EUR, a przychody operacyjne wyniosły 124 mln EUR;

E.  mając na uwadze, że EFR określił swoją strategię i priorytety na podstawie preferencji politycznych oraz kryteriów gospodarczych i finansowych powiązanych z ogólnymi kryteriami efektywności i współpracuje z odpowiednimi instrumentami finansowymi, aby zrealizować te priorytety określone w zrównoważonej i długoterminowej perspektywie;

F.  mając na uwadze, że w kontekście krajów rozwijających się nieodłącznie występuje narażenie na ryzyko wysokiego stopnia z powodu geopolitycznego, instytucjonalnego i administracyjnego otoczenia często kojarzonego z niestabilnością i delikatną sytuacją;

G.  mając na uwadze, że stopień i charakter zaangażowania Unii należy zróżnicować i uzależnić od wymiernego postępu w różnych dziedzinach, takich jak demokratyzacja, prawa człowieka, dobre sprawowanie rządów, zrównoważony rozwój społeczno-gospodarczy, praworządność, przejrzystość i walka z korupcją;

H.  mając na uwadze, że wykorzystywanie innowacyjnych instrumentów finansowych, takich jak mechanizmy łączone, jest postrzegane jako jeden sposób na rozszerzenie zakresu istniejących narzędzi, takich jak dotacje i pożyczki, ale także zawiera wyzwania w zakresie kontroli i zarządzania;

I.  mając na uwadze, że zapewnienie widoczności Unii i promowanie jej wartości we wszystkich unijnych interwencjach jest kwestią podstawowej wagi;

J.  mając na uwadze, że ujęcie EFR w budżecie, tj. jego włączenie do struktury budżetu Unii, jest dla Parlamentu priorytetem; mając na uwadze, że włączenie EFR do budżetu ogólnego zaowocowałoby wyższym stopniem bezpieczeństwa finansowego dla krajów będących odbiorcami pomocy, ale także poprawiło spójność polityki i kontrolę demokratyczną;

K.  mając na uwadze, że wsparcie budżetowe niesie ze sobą znaczne ryzyko niedopełnienia obowiązków powierniczych, a zwłaszcza wiąże się z wyzwaniami w dziedzinie przejrzystości, rozliczalności i dobrego zarządzania finansami; mając na uwadze, że wsparcie budżetowe wymaga uważnego monitorowania i dialogu politycznego między UE a krajem partnerskim w odniesieniu do celów oraz postępów na drodze do uzgodnionych celów i wskaźników efektywności, a także systematycznej oceny ryzyka oraz strategii ograniczania ryzyka, które należy ulepszać;

Poświadczenie wiarygodności

Wiarygodność rozliczeń

1.  z zadowoleniem przyjmuje opinię Trybunału Obrachunkowego, że roczne sprawozdania finansowe ósmego, dziewiątego i dziesiątego EFR za rok 2013 przedstawiają rzetelnie we wszystkich istotnych aspektach sytuację finansową EFR na dzień 31 grudnia 2013 r. oraz że wyniki transakcji, przepływy pieniężne i zmiany w aktywach netto za zakończony w tym dniu rok budżetowy są zgodne z przepisami rozporządzenia finansowego EFR i z powszechnie przyjętymi międzynarodowymi standardami rachunkowości sektora publicznego;

2.  z satysfakcją zauważa poprawę sytuacji w zakresie liczby i wartości odzyskanych należności, które wzrosły w porównaniu z rokiem 2012 do 24 (13 w 2012 r.) i wyniosły ogółem 4.7 mln EUR w 2013 r. (1,3 mln EUR w 2012 r.);

3.  jest jednakże głęboko zaniepokojony, że subdelegowani urzędnicy zatwierdzający wciąż niesystematycznie stosują zasadę, że w przypadku płatności zaliczkowych przekraczających 750 000 EUR Komisja jest zobowiązana do corocznego odzyskiwania odsetek od beneficjentów, a wysokość przychodów z tytułu odsetek ujawniona w sprawozdaniu finansowym częściowo opiera się na szacunkach;

4.  wyraża ponadto ubolewanie, że odsetki naliczone od płatności zaliczkowych wynoszących od 250 000 do 750 000 EUR wciąż nie są uznawane za dochód finansowy w sprawozdaniach finansowych, ponieważ nie ukończono jeszcze prac nad wspólnym systemem informacyjnym Relex (CRIS);

Legalność i prawidłowość transakcji leżących u podstaw rozliczeń

5.  z zadowoleniem przyjmuje opinię Trybunału, zgodnie z którą zobowiązania leżące u podstaw rozliczeń za rok 2013 są legalne i prawidłowe we wszystkich istotnych aspektach;

6.  wyraża jednak zaniepokojenie oceną Trybunału Obrachunkowego w odniesieniu do legalności i prawidłowości płatności leżących u podstaw rozliczeń, zgodnie z którą systemy nadzoru i kontroli w centrali EuropeAid i delegaturach Unii są jedynie częściowo skuteczne, jeśli chodzi o zapewnianie legalności i prawidłowości płatności;

7.  wyraża ubolewanie, że zgodnie z szacunkami Trybunału Obrachunkowego najbardziej prawdopodobny poziom błędu w płatnościach z ósmego, dziewiątego i dziesiątego EFR wynosi 3,4 %, co oznacza niewielki wzrost w porównaniu z 2012 r. (3 %), ale wciąż jest poniżej wielkości z 2011 r. (5,1 %);

8.  zwraca uwagę, że z rocznego sprawozdania Trybunału poświęconego działalności EFR w roku budżetowym 2013 wynika, iż wskaźnik błędu wzrósł w porównaniu z rokiem poprzednim i że wciąż jest zbyt wysoki; apeluje do Komisji o dążenie do osiągnięcia wskaźnika błędu na uzgodnionym poziomie 2 %;

9.  odnotowuje i wyraża ubolewanie, że płatności leżące u podstaw rozliczeń są spowodowane nieprawidłowościami w systemie kontroli oraz że w płatnościach wystąpił istotny poziom błędu; zauważa, że w 27 % płatności – tj. w 45 ze 165 skontrolowanych transakcji – wystąpił błąd;

10.  odnotowuje wyniki wyrywkowych kontroli w odniesieniu do projektów, gdzie w 42 ze 130 płatności (32 %) wystąpił błąd, a zwłaszcza fakt, że 30 z tych 42 płatności zawierało błędy kwantyfikowalne, a 17 stanowiło transakcje końcowe, zatwierdzone po przeprowadzeniu wszystkich kontroli ex ante.

11.  ubolewa, że pomimo planu działań naprawczych opracowanego w maju 2013 r. typologia zidentyfikowanych błędów jest podobna w dużej mierze do poprzednich lat, mianowicie brak dokumentów potwierdzających, nieprzestrzeganie przez beneficjentów przepisów w dziedzinie udzielania zamówień oraz wydatki niekwalifikowalne; zauważa, że błędy te odnosiły się także do transakcji związanych z następującymi działaniami: (i) prognozy programów, (ii) umowy o dotacje i (iii) umowy w sprawie wkładu finansowego zawierane przez Komisję z organizacjami międzynarodowymi;

12.  wzywa Komisję do nasilenia działań w tych szczególnych obszarach współpracy poprzez udoskonalenie istniejących planów działań naprawczych, które opracowano, zwłaszcza gdy błędy kwantyfikowalne wskazują na niedociągnięcia w kontrolowaniu przez organizacje międzynarodowe zgodności z postanowieniami umownymi jako część ogólnych działań mających na celu polepszenie metod zarządzania ryzykiem oraz ogólnych systemów kontroli i zarządzania;

Ryzyko związane z regularnością i skutecznością mechanizmów kontroli

13.  przyznaje, że wdrażanie EFR z wykorzystaniem licznych sposobów działania i różnych metod realizacji (bezpośredniego zarządzania scentralizowanego oraz zarządzania pośredniego) zawierających złożone przepisy i procedury, np. przetargów i udzielania zamówień, a także przy szerokim zasięgu geograficznym, jest obarczone wysokim nieodłącznym ryzykiem, które utrudnia optymalizację systemów kontroli i zwiększenie przejrzystości finansowania EFR;

14.  jest głęboko zaniepokojony, że zgodnie z oceną Trybunału kontrole ex ante przeprowadzane przed płatnościami w ramach projektu wciąż prezentują znaczne uchybienia;

15.  apeluje do Komisji o regularne zwracanie uwagi na jakość i adekwatność kontroli ex ante przeprowadzanych przez wszystkie podmioty (pracowników Komisji i audytorów zewnętrznych) przed dokonaniem płatności w ramach projektów, zwłaszcza z uwagi na otoczenie cechujące się wysokim ryzykiem politycznym i operacyjnym;

16.  zauważa, że w dwóch obszarach – wsparcia budżetowego (718 mln EUR wypłacone w ramach EFR w 2013 r.) i wkładów UE do projektów z udziałem wielu darczyńców, realizowanych przez organizacje międzynarodowe takie jak Organizacja Narodów Zjednoczonych (płatności w ramach EFR wyniosły 458 mln EUR w 2013 r.) – charakter instrumentów i warunków płatności ogranicza podatność transakcji na błędy;

17.  jest zaniepokojony powtarzającą się kwestią ciągłego wykrywania błędów w ostatecznych zestawieniach poniesionych wydatków pomimo kontroli zewnętrznych i weryfikacji wydatków;

18.  wzywa Dyrekcję Generalną ds. Współpracy Międzynarodowej i Rozwoju Komisji (DG DEVCO) do podjęcia działań w związku z zaleceniem Trybunału z 2011 r. dotyczącym jak najszybszego wzmocnienia jednostki audytu wewnętrznego, aby skuteczniej mogła wykonywać swoje zadania;

Strategia i priorytety

19.  podkreśla, że wszystkie działania w ramach EFR należy prowadzić w ścisłej zgodności z ogólną strategią i priorytetowymi obszarami na podstawie preferencji politycznych, a także kryteriami efektywności gospodarczej i finansowej, odzwierciedlonymi następnie w wynikach zarządzania, a także łącznie z działaniami w zakresie zarządzania ryzykiem i kontroli oraz stosując do tego celu konkretny rodzaj instrumentów finansowych;

20.  zwraca uwagę na fakt, że – w kontekście coraz większej wagi przywiązywanej do wyników pomocy udzielanej przez UE – Afryka Subsaharyjska to region mający największe zaległości w związku z realizacją milenijnych celów rozwoju (MCR) oraz jedyny region na świecie, w którym zgodnie z prognozami skala ubóstwa najprawdopodobniej nie zmniejszy się o połowę do roku 2015; wyraża zaniepokojenie, że obserwowany w ostatnich latach coraz niższy poziom oficjalnej pomocy rozwojowej na rzecz usług społecznych, zwłaszcza w dziedzinie edukacji i zdrowia reprodukcyjnego, grozi zniweczeniem postępów osiągniętych w dziedzinie rozwoju kapitału ludzkiego;

21.  wnioskuje, że niezbędne jest wzmożenie wysiłków na rzecz przyspieszenia realizacji MCR w Afryce do wyznaczonego terminu w 2015 r.; apeluje do Komisji, aby uwzględniła program działań na rzecz rozwoju po roku 2015 i negocjacje w sprawie celów zrównoważonego rozwoju, kiedy te cele zostaną już przyjęte, jako podstawę dla Trybunału Obrachunkowego do przeprowadzenia kontroli wykonania zadań; wyraża zadowolenie, że w 2013 r. na europejskie fundusze rozwoju, które stanowią główny instrument służący udzielaniu pomocy unijnej państwom AKP w ramach współpracy rozwojowej, przypadło aż 45 % całkowitej wartości nowych umów zawartych przez Komisję za pośrednictwem DG DEVCO;

22.  zwraca uwagę, że w 2013 r. osiągnięto porozumienie w sprawie ustanowienia 11. EFR dysponującego środkami ogółem na kwotę blisko 27 mld EUR (w cenach z 2011 r.), co faktycznie oznaczało zamrożenie środków na poziomie 10. EFR, a nie podniesienie ich o 13 %, o co Komisja wnioskowała, a to mimo stałego zobowiązania UE na rzecz podnoszenia w najbliższych latach środków finansowych przeznaczonych na rozwój;

Monitorowanie i nadzór

23.  jest nadal poważnie zaniepokojony niedociągnięciami wciąż obecnymi w systemie informacji zarządczej na temat wyników audytów zewnętrznych, weryfikacji wydatków i wizyt monitorujących oraz działań następczych w tym zakresie, pomimo iż w ostatnich latach Komisja zobowiązała się do poprawy jakości danych zawartych w CRIS;

24.  przypomina, że wiarygodność i poprawność systemu informacji zarządczej odgrywa zasadniczą rolę, co wymaga stałej czujności; apeluje do Komisji o kontynuowanie prac nad rozwijaniem i opracowaniem nowych funkcji w module audytowym systemu zarządczego CRIS, zwłaszcza w odniesieniu do monitorowania wszystkich sprawozdań z kontroli i wszystkich rodzajów ocen; uważa, że posiadanie spójnych ukierunkowanych na wyniki systemów monitorowania ma podstawowe znaczenie przy dostarczaniu adekwatnych i wiarygodnych informacji na temat osiągniętych wyników, co ma służyć dostosowaniu strategicznych priorytetów;

25.  biorąc pod uwagę, że większość EFR jest wdrażana w sposób zdecentralizowany przez delegatury Unii, zachęca centralę DG DEVCO do konsekwentnego wspierania ich w zarządzaniu portfelem zgodnie z odnośnymi składowymi ryzyka na podstawie CRIS; ponawia apel i zachęca do lepszego wykorzystywania możliwości stwarzanych przez ocenę ryzyka w ramach monitorowania operacji delegatur Unii;

26.  z zadowoleniem przyjmuje wprowadzenie pomiaru błędu resztowego zamkniętych transakcji jako przykład funkcjonowania środowiska zarządzania DG DEVCO;

27.  zauważa, że na podstawie drugiego badania w 2013 r. poziom błędu został oszacowany przez DEVCO na 3,35 % (odpowiadający kwocie ok. 228,55 mln EUR), w porównaniu z poziomem 3,4 % oszacowanym przez Trybunał Obrachunkowy; z niepokojem zauważa, że główne zidentyfikowane przyczyny to brak zadowalającej dokumentacji od organizacji będących beneficjentami, błędy spowodowane brakiem wystarczających dowodów w celu sprawdzenia prawidłowości transakcji, nieprzestrzeganie procedur udzielania zamówień oraz kwoty nieodzyskane i nieskorygowane;

28.  uważa, że do planu działań opracowanego przez DG DEVCO należy włączyć hierarchizację realizacji działań zaradczych poprzez położenie nacisku na szczególne i najbardziej krytyczne obszary zainteresowania oraz możliwości oszczędności kosztowych; apeluje do DG DEVCO o podanie w rocznym sprawozdaniu z działalności informacji na temat osiągniętych postępów lub trudności napotkanych przy realizacji planu działań;

29.  jest przekonany, że użyteczne będzie jasne określenie, w których działaniach w budżetowaniu zadaniowym jest najwięcej uchybień, błędów i które mają najwyższy stopień podatności na zagrożenia; jest zdania, że aby utrzymać kontrolę kosztów na rozsądnym poziomie, uwzględnianie i analiza tych szczególnych obszarów mogą być przeprowadzane w oparciu o wieloletnią rotację;

30.  przyznaje, że – w związku z oszczędnościami kosztowymi mechanizmów kontroli – nie chodzi o dodanie innych obszarów kontroli, lecz o prace nad efektywnością ram kontroli i ich uzupełniającego charakteru zgodnie z zasadami dobrego zarządzania;

31.  z zadowoleniem przyjmuje włączenie kontroli wszystkich kosztów, w tym wydatków administracyjnych oraz kosztów kontroli i systemów monitorowania, do rocznego sprawozdania z działalności;

32.  z zadowoleniem przyjmuje zmiany w sprawozdaniach z zarządzania pomocą zewnętrzną, które obecnie zawierają streszczenie środków naprawczych zastosowanych do wszelkich zidentyfikowanych błędów oraz zobowiązanie szefów delegatur do podniesienia poziomu odpowiedzialności w całym łańcuchu jakości, a także do zapewnienia wyczerpującego charakteru sprawozdawczości delegatur Unii;

Wsparcie budżetowe

33.  z zainteresowaniem śledzi i przyjmuje z zadowoleniem wdrażanie nowego podejścia Komisji do kwestii wsparcia budżetowego; zauważa, że w 2013 r. na nowe operacje w zakresie wsparcia budżetowego w Afryce przeznaczono w sumie 660 mln EUR, które to środki częściowo przeznaczono na realizację inicjatywy na rzecz milenijnych celów rozwoju mającej na celu wsparcie krajów mających braki w ważnych dziedzinach, takich jak opieka zdrowotna, zaopatrzenie w wodę, warunki sanitarne, bezpieczeństwo żywnościowe i odżywianie;

34.  mając na uwadze przesłanki i cel wsparcia budżetowego, które jest bezpośrednio przekazywane do budżetu ogólnego krajów będących odbiorcami pomocy lub do budżetu przeznaczonego na szczególną politykę ogólną lub szczególny cel, kładzie nacisk na fakt, żeby wsparcie budżetowe przestrzegało ogólnych warunków kwalifikowalności i ściśle je wiązało ze zrealizowanymi przez kraje partnerskie znacznymi postępami, zwłaszcza w zarządzaniu finansami publicznymi; z zadowoleniem przyjąłby opracowanie wiążących kluczowych wskaźników efektywności jako próbę ograniczenia ryzyka;

35.  przypomina o konieczności wspierania walki z nadużyciami finansowymi i korupcją we wszystkich obszarach sprawowania rządów objętych unijną strategią współpracy; podkreśla, że ryzyko przekierowania zasobów jest nadal wysokie i że ryzyko korupcji i nadużyć finansowych występuje w obszarach, w których zarządza się finansami publicznymi;

36.  ponownie podkreśla, że konkretne i sprawdzalne kluczowe wskaźniki efektywności należy stosować w odniesieniu do wszelkich realizowanych programów wsparcia budżetowego; podkreśla, że należy się skoncentrować na zasadzie zróżnicowania, aby uniknąć szerokiej interpretacji warunków wypłacania wsparcia budżetowego; domaga się zdecydowanego wsparcia dla mechanizmów zapobiegania korupcji, gdyż korupcja wydaje się być jedną z kluczowych kwestii, jakie ograniczają skuteczność programów wsparcia, a tym samym prowadzą do zaniku skutecznej europejskiej współpracy na rzecz rozwoju; podkreśla zatem potrzebę wzmocnienia współpracy na rzecz środków związanych z dobrym sprawowaniem rządów i środków zwalczania korupcji;

37.  wyraża ubolewanie, że przy ostatecznym wykorzystaniu przekazywane fundusze unijne są łączone ze środkami budżetowymi państwa partnerskiego i że w związku z tym brak jest identyfikowalności funduszy unijnych; wzywa do sporządzenia szczegółowego sprawozdania, do publicznej wiadomości, dotyczącego wykorzystania funduszy, w celu zwiększenia przejrzystości i identyfikowalności wydatków;

38.  w tym kontekście zachęca Trybunał do stopniowego opracowywania kwestii korupcji oraz do podjęcia próby ilościowego określenia tego zjawiska i wskazania stopnia korupcji w specjalnych sprawozdaniach oraz w rocznym sprawozdaniu Trybunału Obrachunkowego z działalności;

39.  zwraca się o systematyczne stosowanie i wzmocnienie matrycy warunkowości w odniesieniu do sektorowego wsparcia budżetowego oraz o określenie odpowiednich punktów odniesienia dla interwencji Unii; byłby zadowolony, gdyby wszystkie ogólne programy wsparcia budżetowego zamieniono stopniowo na sektorowe programy wsparcia budżetowego, aby podnieść poziom kontroli i rozliczalności z myślą o jeszcze lepszej ochronie finansowych interesów Unii Europejskiej;

40.  podkreśla, jak ważne jest zapewnienie odpowiedniego dialogu politycznego opartego na zachętach oraz ciągłego monitorowania reform i programów sektorowych poprzez mierzenie wyników i trwałości rezultatów za pomocą komisyjnych systemów zarządzania finansami służących wdrażaniu wsparcia budżetowego w krajach partnerskich;

41.  wzywa Komisję do zdecydowanego wspierania powstawania organów kontroli parlamentarnej i nadzoru, a także rozwoju kompetencji i potencjału w krajach będących beneficjentami, w tym również poprzez ciągłe udzielanie pomocy technicznej; nalega, by warunkiem przyznania wsparcia budżetowego było istnienie niezależnego krajowego organu kontroli;

42.  zdecydowanie popiera zdolność Komisji do wstrzymania przekazywania funduszy, jeżeli m.in. wymagane warunki makroekonomiczne nie są spełnione; wzywa Komisję do wstrzymania przekazywania funduszy do tych krajów, w których obecny jest wysoki poziom korupcji i które nie realizują ukierunkowanych strategii politycznych mających na celu zwalczanie tego zjawiska;

Współpraca z międzynarodowymi organizacjami

43.  sugeruje, żeby w trakcie obecnej kadencji parlamentarnej poczynić kolejne kroki w kierunku lepszej wymiany informacji z Bankiem Światowym i instytucjami ONZ, aby usprawnić współpracę;

44.  ponawia wsparcie Parlamentu dla określenia i wymieniania się dobrymi praktykami w celu opracowania podobnych i zrównoważonych podstawowych zasad pewności i zgodności z rozporządzeniami finansowymi Unii;

45.  popiera rozszerzone ujawnianie sprawozdań z kontroli instytucji ONZ, aby lepiej gospodarować funduszami Unii;

46.  jest przekonany, że należy kontynuować stałe zbliżanie odnośnych systemów zarządzania oraz wewnętrznych i zewnętrznych kontroli w celu porównywania danych, metod i wyników;

47.  apeluje o konsekwentne przestrzeganie widoczności finansowania pochodzącego z Unii w inicjatywach z udziałem wielu darczyńców, w szczególności wówczas, kiedy finansowanie przez Unię ma miejsce w warunkach charakteryzujących się ryzykiem;

48.  z zadowoleniem przyjmuje zacieśnienie stosunków UNICEF-u i Banku Światowego z Europejskim Urzędem ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) dzięki przyjęciu wytycznych OLAF-a dotyczących wymiany informacji i strategii;

49.  jeśli chodzi o wdrażanie 11. EFR, jest zaniepokojony faktem, że jednostki, którym je powierzono, mogą z kolei powierzyć zadania związane z wykonaniem budżetu innym organizacjom regulowanym prawem prywatnym na podstawie umowy o świadczenie usług, co tworzy tym samym kaskadową strukturę powierniczą; apeluje do Komisji o stosowanie rygorystycznych warunków podwykonawstwa i przypomina, że jednostki te mają zagwarantować wysoki poziom ochrony interesów finansowych Unii w przypadku takiego postępowania;

50.  domaga się szybkiego dostarczenia wyjaśnień w sprawie wykorzystywania funduszy wspólnego inwestowania (w tym funduszy powierniczych) i powiązanego ryzyka w odniesieniu do prawidłowości transakcji, zwłaszcza jeżeli wkład finansowy Komisji na rzecz projektów z udziałem wielu darczyńców jest łączony z funduszami od innych darczyńców bez przeznaczania go na szczególną identyfikowalną pozycję kwalifikowalnych wydatków;

51.  zwraca się o informacje na temat wstępnej analizy systemów kontroli i zarządzania przeprowadzonej przez Komisję w odniesieniu do innych stowarzyszonych organizacji międzynarodowych; domaga się ponadto informacji na temat stopnia porównywalności i spójności już obowiązujących systemów;

52.  zwraca się o informowanie go o środkach zapobiegawczych, łagodzących lub innych, które mogą być stosowane w przypadku rozbieżnych opinii co do poziomu pewności do osiągnięcia i związanego z tym ryzyka dla wszystkich wydatków;

Instrument inwestycyjny Europejskiego Banku Inwestycyjnego

53.  ponownie podkreśla i jest w pełni przekonany, że instrument inwestycyjny zarządzany w imieniu Unii przez Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) również powinien być poddany procedurze udzielania absolutorium przez Parlament, ponieważ jest finansowany z podatków płaconych przez podatników Unii;

54.  zwraca uwagę, że w 2015 r. trzeba będzie przedłużyć przewidzianą w art. 287 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej umowę trójstronną regulującą współpracę między EBI, Komisją i Trybunałem Obrachunkowym w zakresie metod kontroli stosowanych przez Trybunał Obrachunkowy w odniesieniu do zarządzania przez EBI funduszami Unii i państw członkowskich; apeluje do EBI o uaktualnienie zakresu kompetencji Europejskiego Trybunału Obrachunkowego w tym względzie poprzez uwzględnienie wszelkich nowych instrumentów finansowych EBI angażujących fundusze publiczne z UE lub z EFR;

55.  z zadowoleniem przyjmuje włączenie do planu pracy Trybunału Obrachunkowego kontroli instrumentu inwestycyjnego EFR, o co Parlament wystąpił podczas procedury udzielania absolutorium za rok 2012, i oczekuje na wyniki tego sprawozdania specjalnego w 2015 r.;

56.  przyznaje, że EBI wspiera projekty w wysoce zagrożonych środowiskach, m.in. z występującym ryzykiem politycznym, związanym z niestabilnością krajów przyjmujących pomoc;

57.  z zadowoleniem przyjmuje podejście EBI oparte na wynikach, m.in. dzięki wprowadzeniu ram pomiaru wyników, które umożliwiają ocenę sprawności realizacji projektów, ich finansowego i ekonomicznego zrównoważenia oraz wartości dodanej wniesionej przez EBI; zwraca się o zapewnienie stałego dialogu z partnerami na temat wskaźników pomiaru i zbieżności osiągniętych wyników;

58.  podkreśla znaczenie polityki zerowej tolerancji względem nadużyć finansowych i korupcji ze strony EBI; przypomina o konieczności unikania finansowania przedsiębiorstw, w przypadku których istnieją dowody, iż są zamieszane w nadużycia finansowe i korupcję; uważa za nieodpowiednią obecną strategię polityczną EBI w sprawie jurysdykcji niechętnych do współpracy, w tym ostatnie uzupełnienie, uważa natomiast, że EBI powinien niezwłocznie ustanowić nową politykę odpowiedzialnego opodatkowania, zgodnie z którą EBI dokonywałby „przeglądu kryminalistycznego” rzeczywistych beneficjentów finansowanych przedsiębiorstw, a w przypadkach finansowania przez EBI przedsiębiorstw wielonarodowych takie przedsiębiorstwa powinny uprzednio dostarczyć dane – w podziale na kraje, w których prowadzą działalność – dotyczące dochodów, osiągniętych zysków i uiszczonych podatków;

59.  przypomina znaczenie tego, aby projekty finansowane przez EBI miały istotne oddziaływanie społeczne oraz aby w ich ramach unikać działalności spekulacyjnej i priorytetowo traktować przedsiębiorstwa lokalne; wzywa do sporządzenia rocznej szczegółowej oceny oddziaływania społecznego projektów finansowanych przez EBI;

60.  zwraca się o przyznawanie dotacji z UE tylko pośrednikom finansowym nieprowadzącym działalności w centrach finansowych offshore, którzy wykazują się znacznym zaangażowaniem na szczeblu lokalnym oraz dysponują środkami umożliwiającymi im wdrażanie prorozwojowego podejścia korzystnego z punktu widzenia specyfiki małych i średnich przedsiębiorstw w poszczególnych krajach; uważa, że EBI nie może współpracować z pośrednikami finansowymi o złej reputacji, jeśli chodzi o przejrzystość, oszustwa, korupcję oraz oddziaływanie na środowisko i społeczeństwo; podkreśla, że EBI wspólnie z Komisją opracuje wykaz rygorystycznych kryteriów wyboru pośredników finansowych, który powinien być dostępny publicznie;

61.  zachęca EBI do finansowania inwestycji produkcyjnych oraz do łączenia kredytowania ze wsparciem technicznym, jeśli to konieczne, aby zwiększyć efektywność projektów i zapewnić prawdziwą wartość dodaną Unii z punktu widzenia dodatkowości, a także osiągnąć zwiększenie ich wpływu na rozwój;

62.  przypomina, że zgodność z celami Unii ma zasadnicze znaczenie oraz że trzeba z należytą starannością podchodzić do zdolności absorpcyjnej państw AKP;

63.  apeluje o gruntowne sprawdzanie potencjału lokalnych podmiotów i pośredników podczas ich identyfikowania i wybierania;

Finansowanie łączone

64.  przyznaje, że zwiększone zainteresowanie instrumentami łączonymi jest spowodowane głównie korelacją między istotnymi wyzwaniami w dziedzinie rozwoju a poważnymi ograniczeniami funduszy publicznych, co prowadzi do powstawania nowych zasobów finansowych łączących pomoc w formie dotacji UE oraz zasoby spoza dotacji; zachęca Trybunał do regularnego przedstawiania kompleksowej oceny działań finansowanych w wyniku łączenia instrumentów finansowych;

65.  przyznaje, że łącząc dotacje z dodatkowymi zasobami publicznymi i prywatnymi (np. pożyczkami i kapitałem własnym), można uzyskać znaczny efekt dźwigni finansowej w odniesieniu do dotacji oraz umocnić rozwój i wpływ polityki UE, by odblokować dodatkowe źródła finansowania;

66.  podkreśla, że korzystanie z wszelkich nowych instrumentów finansowych i łączenie źródeł finansowania musi pozostać zgodne z celami polityki Unii w dziedzinie rozwoju wyznaczonymi w oparciu o kryteria oficjalnej pomocy rozwojowej i zapisanymi w programie działań na rzecz zmian; jest zdania, że instrumenty te muszą być ukierunkowane na priorytety Unii o najwyższej ekonomicznej i nieekonomicznej wartości dodanej i największym wpływie;

67.  odnotowuje wyniki przeglądu przeprowadzonego przez unijną platformę na rzecz instrumentów łączonych w ramach współpracy zewnętrznej, której pierwotnym celem było podniesienie skuteczności, wydajności i jakości dotychczasowych mechanizmów i instrumentów łączonych;

68.  domaga się wprowadzenia wspólnych norm dotyczących realizacji takich działań finansowych oraz wskazania najlepszych praktyk oraz kryteriów kwalifikowalności i oceny; uważa, że spójne zasady zarządzania, np. ustrukturyzowana sprawozdawczość, jasne ramy monitorowania i warunki nadzoru, przyczynią się do obniżenia kosztów transakcji i ograniczenia potencjalnego dublowania płatności z uwagi na wyższy poziom przejrzystości i rozliczalności;

69.  apeluje o regularne przedstawianie Parlamentowi sprawozdań dotyczących stosowania tych instrumentów finansowych i osiąganych wyników, by umożliwić mu wykonywanie prawa do sprawowania kontroli i wyrażania zgody, zwłaszcza w odniesieniu do oceny dźwigni finansowej i niefinansowej oraz zasady dodatkowości;

Wsparcie UE dla Demokratycznej Republiki Konga

70.  ponownie podkreśla swoje stanowisko dotyczące niepokojącej sytuacji w Demokratycznej Republice Konga (DR Konga), zwłaszcza w odniesieniu do reformy sądownictwa, praworządności, finansów publicznych i kwestii decentralizacji;

71.  z zadowoleniem przyjmuje ocenę Trybunału Obrachunkowego dotyczącą pomocy rozwojowej Unii finansowanej ze środków EFR; zgadza się, że brak woli politycznej i zdolności absorpcyjnych to najważniejsze przyczyny jedynie nieznacznej poprawy zarządzania w tym kraju;

72.  przyznaje, że DR Konga powszechnie uznaje się za jedno z najmniej stabilnych państw na świecie; zdecydowanie proponuje opracowanie kluczowych wskaźników efektywności i punktów odniesienia z myślą o wiarygodnej ocenie poprawy; równie zdecydowanie sugeruje opracowanie realistycznych kluczowych wskaźników efektywności i punktów odniesienia;

73.  zwraca się do Komisji i ESDZ o przedstawienie aktualnej listy priorytetów w ramach europejskiej pomocy rozwojowej dla DR Konga w wyniku ubiegłorocznego sprawozdania z udzielenia absolutorium, w którym zasugerowano ograniczenie liczby priorytetów, aby umożliwić realizowanie lepszej i bardziej ukierunkowanej strategii w dziedzinie pomocy rozwojowej;

Wsparcie UE dla Haiti

74.  ponownie wyraża ogólne zadowolenie z prac wykonanych i wysiłków podjętych przez służby Komisji w reakcji na trzęsienie ziemi na Haiti w 2010 r., kiedy delegatura UE i jej pracownicy znajdowali się w skrajnie trudnej sytuacji; z zadowoleniem przyjmuje zdolność Komisji do wycofania płatności i wstrzymania wypłat środków z powodu niewystarczających postępów rządu Haiti w zarządzaniu finansami i uchybień w krajowych procedurach zamówień publicznych;

75.  odnotowuje stwierdzone przez Trybunał Obrachunkowy słabe strony w związku z koordynacją i w związku z tym podkreśla znaczenie utrzymania ścisłej koordynacji darczyńców i służb Komisji; wzywa do lepszego powiązania pomocy humanitarnej z pomocą rozwojową oraz silniejszego powiązania pomocy doraźnej, odbudowy i rozwoju za pośrednictwem stałej platformy wzajemnych usług łączenia pomocy doraźnej, odbudowy i rozwoju (LRRD); jest zdania, że w miarę możliwości ECHO i EuropeAid powinny przyjąć zintegrowane podejście z jasno określonymi celami w zakresie koordynacji oraz spójną strategię dla poszczególnych krajów, równolegle do dzielenia się najlepszymi praktykami; apeluje do Komisji o nawiązanie dialogu z Parlamentem; jest zdania, że zaangażowanie lokalnego społeczeństwa obywatelskiego może skutkować szerszym korzystaniem z lokalnej bazy wiedzy;

76.  przypomina o zaleceniach wydanych po wizycie delegacji Komisji Kontroli Budżetowej na Haiti w lutym 2012 r. oraz ponownie nalega na istotną konieczność zapewnienia identyfikowalności i rozliczalności unijnych funduszy rozwoju, zwłaszcza dzięki uzależnieniu wsparcia budżetowego od konkretnego wyniku; zwraca się do Komisji i ESDZ o naleganie na wprowadzenie matrycy warunkowości w odniesieniu do sektorowego wsparcia budżetowego;

77.  przypomina, że środki w zakresie budowania państwowości mają być zasadniczym elementem unijnej strategii rozwoju i podstawą planów działania na każdą sytuację kryzysową; apeluje o zdefiniowanie dobrej kombinacji polityki w zgodzie z interwencją Unii;

78.  jest zdania, że w odniesieniu do sytuacji kryzysowych i braku stabilności należy opracować nowe podejście, w szczególności jeśli chodzi o działania takie jak: (i) identyfikowanie ryzyka na różnych poziomach operacyjnych, (ii) opracowywanie prognoz prawdopodobnych konsekwencji oraz (iii) projektowanie instrumentów zapewniających wystarczający poziom elastyczności i zdolności mobilizowania ekspertów z różnych dziedzin, aby ograniczyć ryzyko i potencjalne klęski i przygotować się na nie;

79.  zachęca Komisję i ESDZ do bardziej systematycznej i wspólnej pracy nad cyklem zarządzania klęskami żywiołowymi; wzywa Komisję i ESDZ do informowania Parlamentu Europejskiego o postępach prac, zwłaszcza w odniesieniu do zarządzania ryzykiem i gotowości na wdrożenie i osiągnięcie celów programu w warunkach po wystąpieniu klęski;

80.  przypomina, że w każdym takim kryzysie należy z należytą starannością podchodzić do trafności i skuteczności operacyjnej krajowych ram zarządzania zmniejszaniem ryzyka związanego z klęskami żywiołowymi, co jest warunkiem wstępnym sukcesu interwencji UE;

Przyszłość EFR

81.  zaleca, aby strategie i priorytety przyszłego EFR były precyzyjnie określone oraz aby system instrumentów finansowych był budowany na tej podstawie z poszanowaniem zasad efektywności i przejrzystości;

82.  ubolewa nad tym, że przepisy finansowe mające zastosowanie do budżetu ogólnego Unii Europejskiej (rozporządzenie (EU, Euratom) nr 966/2012) nie ujęły EFR w budżecie ogólnym;

83.  przypomina, że Parlament Europejski, Rada i Komisja uzgodniły, że te przepisy finansowe zostaną poddane przeglądowi w celu uwzględnienia zmian, które stały się niezbędne w związku z wynikiem negocjacji dotyczących wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020, w tym pod względem ewentualnego włączenia EFR do budżetu Unii; ponawia swój apel do Rady i państw członkowskich o zatwierdzenie pełnego włączenia EFR do budżetu Unii;

84.  uważa, że nowa kadencja parlamentarna stwarza nowe możliwości, aby zachęcić instytucje unijne do rozpoczęcia wkrótce refleksji nad scenariuszem po 2020 r. dotyczącym możliwego zastąpienia obowiązującej Umowy z Kotonu, a także jego oceny; przypomina, że zdaniem Parlamentu EFR należy jak najszybciej włączyć do budżetu ogólnego;

85.  jest zdania, że włączenie EFR do budżetu ogólnego zwiększy demokratyczną kontrolę, angażując Parlament w opracowywanie strategicznych priorytetów w dziedzinie przyznawania środków, a także przyczyni się do bardziej skutecznego wdrażania dzięki lepszym mechanizmom koordynacyjnym na szczeblach zarówno centrali Komisji, jak i poszczególnych obszarów; ponownie apeluje do Komisji o należyte rozważenie finansowych skutków włączenia EFR dla państw członkowskich w nadchodzącej ocenie, a także ewentualnego wiążącego dla państw członkowskich klucza do ustalenia wkładu;

86.  jest przekonany, że usprawnienie i zbliżenie przepisów rządzących EFR może doprowadzić do ograniczenia ryzyka błędów i braku efektywności, a także zwiększyć poziom przejrzystości i pewności prawa; zachęca Komisję do przedstawienia jednego rozporządzenia finansowego dla wszystkich EFR; ubolewa nad faktem, że w kontekście dyskusji nad przyszłym porozumieniem dotyczącym 11. EFR Komisja nie przedłożyła wniosku w sprawie jednolitego rozporządzenia finansowego w celu uproszczenia zarządzania EFR;

Działania następcze w odniesieniu do rezolucji Parlamentu

87.  zwraca się do Trybunału Obrachunkowego o włączenie do swojego następnego sprawozdania rocznego przeglądu działań następczych w odniesieniu do zaleceń Parlamentu przedstawionych w sprawozdaniu Parlamentu w sprawie corocznego absolutorium.

(1) Dz.U. C 398 z 12.11.2014, s. 1. (2) Dz.U. C 401 z 13.11.2014, s. 264. (3) Dz.U. L 317 z 15.12.2000, s. 3. (4) Dz.U. L 287 z 4.11.2010, s. 3. (5) Dz.U. L 314 z 30.11.2001, s. 1 oraz Dz.U. L 324 z 7.12.2001, s. 1. (6) Dz.U. L 156 z 29.5.1998, s. 108. (7) Dz.U. L 317 z 15.12.2000, s. 355. (8) Dz.U. L 247 z 9.9.2006, s. 32. (9) Dz.U. L 191 z 7.7.1998, s. 53. (10) Dz.U. L 83 z 1.4.2003, s. 1. (11) Dz.U. L 78 z 19.3.2008, s. 1. (12) Dz.U. C 398 z 12.11.2014, s. 1. (13) Dz.U. C 401 z 13.11.2014, s. 264. (14) Dz.U. L 317 z 15.12.2000, s. 3. (15) Dz.U. L 287 z 4.11.2010, s. 3. (16) Dz.U. L 314 z 30.11.2001, s. 1 oraz Dz.U. L 324 z 7.12.2001, s. 1. (17) Dz.U. L 156 z 29.5.1998, s. 108. (18) Dz.U. L 317 z 15.12.2000, s. 355. (19) Dz.U. L 247 z 9.9.2006, s. 32. (20) Dz.U. L 191 z 7.7.1998, s. 53. (21) Dz.U. L 83 z 1.4.2003, s. 1. (22) Dz.U. L 78 z 19.3.2008, s. 1.

1.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 1 – Parlament Europejski (2014/2078(DEC))

P8_TA(2015)0121 A8-0082/2015

Parlament Europejski,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2013(1),

–  uwzględniając skonsolidowane roczne sprawozdanie finansowe Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013 (COM(2014)0510 – C8-0147/2014)(2),

–  uwzględniając sprawozdanie w sprawie zarządzania budżetem i finansami za rok budżetowy 2013, sekcja 1 – Parlament Europejski(3),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne audytora wewnętrznego za rok budżetowy 2013,

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu na rok budżetowy 2013 wraz z odpowiedziami instytucji(4),

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności(5) rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2013 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 314 ust. 10 i art. 318 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(6),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(7), w szczególności jego art. 164, 165 i 166,

–  uwzględniając decyzję Prezydium z dnia 27 kwietnia 2005 r. w sprawie przepisów wewnętrznych dotyczących wykonania budżetu Parlamentu Europejskiego(8), w szczególności jej art. 13,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 lutego 2012 r. w sprawie wytycznych dotyczących procedury budżetowej 2013 – sekcje 1, 2, 4, 5, 6, 7, 8, 9 i 10(9),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 29 marca 2012 r. w sprawie preliminarza dochodów i wydatków Parlamentu Europejskiego w roku budżetowym 2013(10),

–  uwzględniając art. 94 i art. 98 ust. 3 Regulaminu, jak również załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A8-0082/2015),

A.  mając na uwadze, że przewodniczący przyjął sprawozdanie finansowe Parlamentu za rok 2013 w dniu 25 czerwca 2014 r.;

B.  mając na uwadze, że sekretarz generalny, jako główny delegowany urzędnik zatwierdzający, potwierdził w dniu 6 listopada 2014 r., iż uzyskał wystarczającą pewność, że zasoby przeznaczone na budżet Parlamentu zostały wykorzystane zgodnie z przeznaczeniem oraz zgodnie z zasadami należytego zarządzania finansami;

C.  mając na uwadze, że Trybunał Obrachunkowy stwierdził podczas kontroli, iż w odniesieniu do wydatków administracyjnych w 2013 r. wszystkie instytucje wprowadziły satysfakcjonujące systemy nadzoru i kontroli, wymagane na mocy rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012;

D.  mając na uwadze, że na mocy art. 166 ust. 1 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 każda instytucja unijna musi podjąć wszelkie właściwe działania w celu uwzględnienia uwag towarzyszących decyzji Parlamentu Europejskiego o udzieleniu absolutorium;

1.  udziela swojemu przewodniczącemu absolutorium z wykonania budżetu Parlamentu Europejskiego za rok budżetowy 2013;

2.  przedstawia swoje uwagi w poniższej rezolucji;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji wraz z rezolucją, która stanowi jej integralną część, Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej, Trybunałowi Obrachunkowemu, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich i Europejskiemu Inspektorowi Ochrony Danych oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

2.Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. zawierająca uwagi, które stanowią integralną część decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 1 – Parlament Europejski (2014/2078(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoją decyzję w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 1 – Parlament Europejski,

–  uwzględniając decyzję Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich z dnia 26 lutego 2015 r. o zamknięciu dochodzenia z własnej inicjatywy OI/1/2014/PMC w sprawie informowania o nieprawidłowościach,

–  uwzględniając art. 94 i art. 98 ust. 3 Regulaminu, jak również załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A8-0082/2015),

A.  mając na uwadze, że w poświadczeniu sporządzenia sprawozdania końcowego księgowy Parlamentu stwierdził, iż uzyskał wystarczającą pewność co do prawdziwości i rzetelności zawartych w tym sprawozdaniu informacji na temat sytuacji finansowej Parlamentu we wszystkich istotnych aspektach oraz że nie pojawiły się żadne kwestie mogące wywołać zastrzeżenia;

B.  mając na uwadze, że w następstwie swojej kontroli Trybunał Obrachunkowy stwierdził, że w ramach tej kontroli nie wykryto żadnych poważnych uchybień w badanych obszarach w odniesieniu do Parlamentu, a zbadane systemy nadzoru i kontroli – jeśli chodzi o wydatki administracyjne w 2013 r. – oceniono jako skuteczne;

C.  mając na uwadze, że zgodnie ze standardową procedurą przesłano kwestionariusz do administracji Parlamentu, a otrzymane odpowiedzi zostały w większości omówione przez Komisję Kontroli Budżetowej w obecności wiceprzewodniczących odpowiedzialnych za budżet, sekretarza generalnego i audytora wewnętrznego; mając na uwadze, że po raz pierwszy nie udzielono ani pisemnie, ani ustnie odpowiedzi na szereg pytań zadanych przez posłów, w związku z czym Parlament nie otrzymał stosownych informacji i nie mógł podjąć właściwie uzasadnionej decyzji w niektórych ważnych kwestiach związanych z udzieleniem PE absolutorium;

D.  mając na uwadze, że kontrola jest konieczna, aby dopilnować, by administracja Parlamentu i jego polityczni przywódcy byli rozliczani przed obywatelami Unii; mając na uwadze, że jakość, wydajność i skuteczność zarządzania finansami publicznymi stale wymagają poprawy;

E.  mając na uwadze, że w sprawozdaniu Trybunału Obrachunkowego przyjętym dnia 11 lipca 2014 r. stwierdzono, że potencjalne oszczędności dla budżetu Unii wynosiłyby około 114 mln EUR rocznie, gdyby Parlament scentralizował swoje działania;

F.  mając na uwadze, że Parlament jest jedyną instytucją europejską, która udziela absolutorium swojemu przewodniczącemu, a nie sekretarzowi generalnemu albo wiceprzewodniczącemu odpowiedzialnemu za budżet;

Rachunki Parlamentu Europejskiego

1.  zauważa, że ostateczna kwota środków w budżecie Parlamentu na rok 2013 wyniosła 1 750 463 939 EUR, tj. 19,07 % środków w dziale V wieloletnich ram finansowych przeznaczonych na wydatki administracyjne wszystkich instytucji unijnych w 2013 r., i w stosunku do budżetu w 2012 r. (1 717 868 121 EUR) kwota ta wzrosła o 1,9 %;

2.  zauważa, że całkowita kwota dochodów zaksięgowanych na dzień 31 grudnia 2013 r. wynosiła 158 117 371 EUR (175 541 860 EUR w 2012 r.), w tym 25 991 783 EUR dochodu przeznaczonego na określony cel (22 274 843 EUR w 2012 r.);

3.  zauważa, że 70 % łącznej kwoty zobowiązań przeznaczono na cztery rozdziały: rozdział 10 („Członkowie instytucji”), rozdział 12 („Urzędnicy i pracownicy czasowi”), rozdział 20 („Budynki i koszty dodatkowe”) oraz rozdział 42 („Wydatki związane z asystentami posłów”);

4.  odnotowuje następujące dane liczbowe, na podstawie których zamknięto księgi dochodów i wydatków Parlamentu za rok budżetowy 2013:

5.  zauważa, że w 2013 r. zobowiązania zaciągnięto na 99,02 % środków z budżetu Parlamentu, a stopa anulowania wyniosła 0,8 %, oraz że – podobnie jak w poprzednich latach – osiągnięto bardzo wysoki wskaźnik wykonania budżetu;

6.  zwraca jednak uwagę, że tak wysoki odsetek wykonania budżetu nie umożliwia sprawdzenia, czy zawiera też przesunięcia służące przesunięciu wszelkich środków dostępnych na koniec roku do pozycji budżetowych przeznaczonych na budynki, a w szczególności na wcześniejszą spłatę rat kapitałowych w celu obniżenia przyszłych płatności odsetek; życzy sobie w związku z tym otrzymywać wskaźnik wykonania budżetu przed rozpoczęciem procedury przesunięć zbiorczych;

7.  zauważa w związku z tym, że przesunięto kwotę 54 000 000 EUR z pozycji na środki tymczasowe i z innych źródeł, aby zasilić budżet na rozbudowę i modernizację budynku Konrad Adenauer (KAD) będącego głównym przedsięwzięciem budowlanym PE w Luksemburgu;

8.  rozumie, że w związku z tym w okresie budowy i amortyzacji pożyczki koszty finansowania zostaną zmniejszone o szacunkową kwotę 18 100 000 EUR; przypomina jednak swoim właściwym organom, że zaliczkowanie lub płatności związane z budynkami powinny być ustalane w ramach strategii budżetowej; apeluje zatem do swoich właściwych organów, aby w sposób wystarczająco jasny uwzględniały w budżecie strategię Parlamentu dotyczącą przyszłych zakupów nieruchomości;

9.  przypomina swojej administracji, że Parlament wielokrotnie wzywał do należytego uwzględniania w budżecie polityki w zakresie nieruchomości; oczekuje wdrożenia tego postulatu do roku budżetowego 2016;

10.  wskazuje na stale rosnący poziom przeniesień: do budżetu na 2013 r. przeniesiono środki w kwocie 305 457 875 EUR (222 900 384 EUR w 2012 r.);

Opinie Trybunału Obrachunkowego na temat wiarygodności rozliczeń za rok 2013 oraz legalności i prawidłowości transakcji leżących u ich podstaw

11.  wyraża zadowolenie, że w wyniku kontroli nie stwierdzono żadnych poważnych uchybień w badanych obszarach w odniesieniu do Parlamentu;

12.  przypomina, że Trybunał Obrachunkowy przeprowadza szczegółową kontrolę wydatków administracyjnych i innych wydatków łącznie dla wszystkich instytucji unijnych;

13.  odnotowuje, że Trybunał Obrachunkowy stwierdził, iż badanie transakcji wskazuje, że najbardziej prawdopodobny poziom błędu w tej populacji wynosi 1%, a zatem nie wystąpił w niej istotny poziom błędu, a zbadane systemy nadzoru i kontroli oceniono jako skuteczne;

14.  zauważa, że w ramach kontroli badaniu poddano próbę 153 transakcji po stronie płatności, a mianowicie 95 w przypadku wydatków związanych z personelem, 17 w przypadku wydatków związanych z budynkami i 41 w przypadku innych wydatków; podkreśla, że wydatki administracyjne i inne są uznawane za obszar niskiego ryzyka, i wzywa Trybunał Obrachunkowy do skoncentrowania się w swoich dalszych analizach na obszarach bardziej narażonych na błędy, takich jak nieprzestrzeganie procedur przetargowych, wydatki związane z budynkami i wykonywanie umów;

15.  przypomina, że można by uzyskać znaczne oszczędności, gdyby Parlament miał jedną siedzibę;

Sprawozdanie roczne audytora wewnętrznego

16.  odnotowuje, że na posiedzeniu właściwej komisji z audytorem wewnętrznym w dniu 26 stycznia 2015 r. audytor wewnętrzny przedstawił swoje sprawozdanie roczne podpisane w dniu 23 lipca 2014 r. i wyjaśnił, że w 2013 r. przeprowadził następujące prace kontrolne dotyczące administracji Parlamentu:

17.  podkreśla w podsumowaniu audytu przedsięwzięcia budowlanego Konrad Adenauer (budynek KAD), że:

18.  domaga się przedstawienia do dnia 20 maja 2015 r. krótkiego (trzystronicowego) zestawienia najważniejszych krytycznych uwag zawartych w sprawozdaniu rocznym służby audytu wewnętrznego;

Kontrola ram kontroli wewnętrznej Parlamentu

19.  zauważa, że na koniec roku 2013, po przeprowadzeniu kolejnych kontroli następczych, do realizacji wciąż pozostało 13 działań spośród 452 pierwotnie uzgodnionych działań stanowiących część ram kontroli wewnętrznej; odnotowuje postępy poczynione w przypadku czterech spośród wspomnianych 13 działań, dzięki czemu zmieniono klasyfikację poziomu ryzyka rezydualnego z „istotnego” na „umiarkowany”;

20.  wzywa kierownictwo na szczeblu działów i kierownictwo centralne do niezwłocznego wdrożenia pozostałych działań; apeluje do nich o przestrzeganie ściślejszych terminów realizacji działań; wzywa audytora wewnętrznego do informowania Komisji Kontroli Budżetowej o osiągniętych postępach w odniesieniu do tych działań; ponadto wzywa ich do określenia kosztów i oszczędności związanych z nowymi środkami proponowanymi w niniejszej rezolucji oraz do włączenia ich do monitoringu absolutorium za rok 2013;

Działania w następstwie rezolucji w sprawie udzielenia absolutorium za rok 2012

21.  odnotowuje pisemne odpowiedzi udzielone Komisji Kontroli Budżetowej w dniu 28 października 2014 r. w związku z rezolucją w sprawie udzielenia absolutorium za rok 2012 oraz wystąpienie sekretarza generalnego dotyczące poszczególnych kwestii i wniosków zawartych w rezolucji Parlamentu w sprawie udzielenia absolutorium za rok 2012 oraz wymianę poglądów z posłami, która po nim nastąpiła; ubolewa nad tym, że w związku z niektórymi zaleceniami Parlamentu nie podjęto odpowiednich działań następczych;

22.  zauważa, że po upływie pięciu lat od wdrożenia nowego statutu asystentów parlamentarnych należało przedstawić jego ocenę do końca 2014 r., na co zgodził się sekretarz generalny w odpowiedziach ustnych i pisemnych w sprawie działań następczych związanych z zaleceniami Parlamentu dotyczącymi udzielenia absolutorium za rok 2012; zwraca się o dokonanie tej oceny wspólnie z przedstawicielami akredytowanych asystentów parlamentarnych (AAP) z poprzedniej kadencji, którzy nadal pracują w Parlamencie, o przedstawienie tej oceny do dnia 30 czerwca 2015 r. oraz o poinformowanie Komisji Kontroli Budżetowej o jej wynikach; zauważa, że na dzień 31 grudnia 2013 r. w Parlamencie zatrudnionych było 1763 akredytowanych asystentów parlamentarnych;

23.  zauważa, że Dział Usług Gastronomicznych odnotował na koniec 2013 r. deficyt w wysokości 3 500 000 EUR; jest zaskoczony, że wzrost liczby klientów o ok. 150 % w latach 2002–2011 nie wpłynął na zrównoważenie sytuacji finansowej; w świetle drugiej korekty cen (zatwierdzonej przez Prezydium w dniu 10 czerwca 2013 r.) ponawia swój wniosek o to, by polityka cenowa w Parlamencie nie odbiegała od praktyki w innych instytucjach; zauważa na przykład, że cennik w punktach gastronomicznych i kawiarniach w Komisji jest inny; zauważa ponadto, że znacznemu wzrostowi cen oferowanych dań nie towarzyszyła poprawa ich jakości ani różnorodności, a wręcz przeciwnie, nastąpiło znaczne pogorszenie;

24.  zastanawia się, dlaczego cena kawy oferowanej przy wejściu do niektórych sal posiedzeń komisji parlamentarnych jest o 20 % wyższa od ceny takiego samego produktu dostępnego w automatach tego samego rodzaju czy też kawiarniach parlamentarnych; zauważa, że za tę usługę odpowiada ta sama firma, która świadczy usługi gastronomiczne, a także zarządza znajdującymi się w Parlamencie automatami Nespresso; uznaje, że dodatkowe koszty rozszerzenia umowy zawartej między Parlamentem a tym wykonawcą wymagają wyjaśnienia;

25.  jest zdania, że należy zwrócić szczególną uwagę na poprawę możliwości dostępu małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) do wszystkich unijnych rynków koncesji; jest zdania, że koncesja, której Parlament udzielił przedsiębiorstwu odpowiedzialnemu obecnie za usługi gastronomiczne w siedzibie w Brukseli, stanowi przeszkodę dla swobodnego świadczenia usług, ponieważ pozbawia inne MŚP praw i możliwości handlowych, z których dotychczas prawie nie miały szans skorzystać; zwraca się o rozważenie wprowadzenia w umowach koncesji pewnej elastyczności, która gwarantowałaby innym operatorom rzeczywisty i równy dostęp do świadczenia określonych usług; jest zdania, że sprzyjałoby to ponadto lepszemu wykorzystaniu zasobów i pozwoliło na uzyskanie usług lepszej jakości i w najkorzystniejszych cenach;

Absolutorium dla Parlamentu za rok 2013

26.  odnotowuje wymianę poglądów między wiceprzewodniczącymi odpowiedzialnymi za budżet, sekretarzem generalnym i Komisją Kontroli Budżetowej w obecności członka Trybunału Obrachunkowego i audytora wewnętrznego w dniu 26 stycznia 2015 r.;

27.  ponownie podkreśla, że organy zarządzające Parlamentu i jego administracja są w procesie udzielania absolutorium rozliczane z gospodarowania zasobami oddanymi do dyspozycji Parlamentu, oraz że w związku z tym cały proces decyzyjny powinien bezwzględnie odbywać się przy zachowaniu pełnej przejrzystości, tak aby obywatele Unii mieli rzetelny i dokładny obraz tego, jak przebiega podejmowanie decyzji w Parlamencie i jak Parlament wykorzystuje udostępnione mu zasoby;

28.  krytykuje fakt, że sekretarz generalny nie udzielił odpowiedzi na szereg pytań zadanych przez posłów; powtarza, że skuteczna kontrola wykonania budżetu Parlamentu zawsze wymagała i będzie wymagać ścisłej współpracy między administracją Parlamentu a Komisją Kontroli Budżetowej; w związku z tym zwraca się do sekretarza generalnego o wypełnienie kwestionariusza poprzez udzielenie pisemnej odpowiedzi na następujące pytania:

29.  z myślą o zapewnieniu większej przejrzystości i skuteczności działań politycznych i administracyjnych Parlamentu zaleca, aby wszystkie porządki obrad i protokoły posiedzeń oraz decyzje podejmowane przez organy decyzyjne Parlamentu były natychmiastowo i powszechnie udostępniane posłom, personelowi Parlamentu oraz opinii publicznej; przypomina, że dawna Komisja ds. Regulaminu stanowiła przydatne forum dyskusyjne i służyła przejrzystemu i publicznemu doskonaleniu zarówno procesu regulacyjnego, jak i spraw wewnętrznych Parlamentu; w związku z tym zaleca utworzenie neutralnej Komisji ds. Regulaminu i Spraw Wewnętrznych, która zajmowałaby się wszystkimi tymi sprawami, które byłyby następnie zatwierdzane na posiedzeniu plenarnym Parlamentu;

30.  jest głęboko zaniepokojony faktem, że choć w okresie od 2013 do 2014 r. Parlament przeznaczył 17 800 000 EUR na działania promocyjne określone jako kampania wyborcza instytucji, frekwencja w wyborach europejskich w 2014 r. ponownie zmalała do 42,54 % (43 % w 2009 r.); zachęca do przyjęcia nowej strategii mającej na celu zwiększenie atrakcyjności wyborów europejskich w państwach członkowskich;

31.  podkreśla, że do czerwca 2015 r. ma zostać opublikowane sprawozdanie z zewnętrznej oceny ex post strategii komunikacyjnej przed wyborami w 2014 r.; zwraca się o poinformowanie Komisji Kontroli Budżetowej o terminie tej publikacji; oczekuje, że w sprawozdaniu tym znajdzie się szczegółowa analiza środków finansowych;

32.  zauważa, że w badaniu Eurobarometru Parlamentu Europejskiego (EB/PE 82.5) wykazano, iż w kampanii wyborczej w 2014 r. 23 % respondentów postrzegało Parlament bardzo negatywnie, a 43 % z nich postrzegało go neutralnie; podkreśla, że z analizy mediów wynika, iż negatywne postrzeganie jest często związane z kwestiami finansowymi dotyczącymi posłów, takimi jak dodatki, wynagrodzenia i ogólnie budżet Parlamentu; jest w związku z tym przekonany, że zmiany strukturalne – np. dotyczące pełnej przejrzystości i rozliczalności zwrotu kosztów ogólnych – są niezbędne w celu zwiększenia zaufania do Parlamentu i poparcia dla niego;

33.  przyjmuje do wiadomości ustanowienie nowej Dyrekcji Generalnej ds. Analiz Parlamentarnych, która będzie oferować niezależne doradztwo akademickie przede wszystkim poszczególnym posłom, uzupełniając w ten sposób prace departamentów tematycznych, które realizują zapotrzebowanie organów parlamentarnych;

34.  z zadowoleniem przyjmuje utworzenie jednostki ds. oceny skutków przepisów Unii; domaga się, by działania tej jednostki koncentrowały się na wynegocjowanych przez Parlament kompromisach i poprawkach Parlamentu do wniosków Komisji; domaga się opracowania do dnia 30 października 2015 r. koncepcji dotyczącej natychmiastowej oceny przepisów i ich skutków, rozpowszechnienia informacji na temat tej jednostki wśród posłów oraz przedstawienia zestawienia kosztów całkowitych; domaga się regularnej wymiany poglądów między tą jednostką a odpowiednimi jednostkami w Komisji, Radzie i w parlamentach narodowych;

35.  odnotowuje umowę o współpracy zawartą między Europejskim Komitetem Ekonomiczno-Społecznym i Komitetem Regionów a Parlamentem, ostatecznie podpisaną w dniu 5 lutego 2014 r., która została zainaugurowana przeniesieniem dużej liczby pracowników obu komitetów do nowego Biura Analiz Parlamentu Europejskiego (EPRS); jest zdania, że należy zwiększyć skuteczność współpracy międzyinstytucjonalnej, i uważa, że wspólne gromadzenie wiedzy fachowej i siły nabywczej w dziedzinach, w których instytucje potrzebują podobnego rodzaju pomocy, powinno poprawić wyniki i może obniżyć ogólne koszty; ma nadzieję, że rozwój tego porozumienia zawartego między wymienionymi trzema instytucjami będzie służyć osiąganiu tych celów, mieć zrównoważony charakter i przynosić równe korzyści wszystkim trzem instytucjom; zwraca się do każdej z nich o to, aby po upływie roku od rozpoczęcia tej współpracy dokonały indywidualnej oceny wpływu tego porozumienia z punktu widzenia zasobów ludzkich, kosztów, synergii, wartości dodanej i treści;

36.  odnotowuje utworzenie Dyrekcji Generalnej ds. Bezpieczeństwa i Ochrony; przypomina, że internalizacja służb ochrony Parlamentu przyniosła w 2013 r. oszczędności w wysokości 195 000 EUR, i przewiduje się, że w okresie 2013–2016 przyniesie oszczędności rzędu ponad 11 mln EUR; uważa, że należy wynegocjować z rządem belgijskim jego większy wkład w bezpieczeństwo Parlamentu, ponieważ Belgia odnosi korzyści gospodarcze z lokalizacji instytucji unijnych na swoim terytorium; wzywa do przedłożenia Komisji Kontroli Budżetowej do dnia 30 września 2015 r. oceny jakości usług ochrony przed utworzeniem Dyrekcji Generalnej ds. Bezpieczeństwa i Ochrony oraz po jej utworzeniu; podkreśla, że potrzebne jest przeprowadzenie badania porównawczego systemów bezpieczeństwa innych instytucji;

37.  ponownie stwierdza, że utrzymaniu bezpieczeństwa budynków Parlamentu i ich najbliższego otoczenia należy nadać najwyższy priorytet; domaga się, aby w ramach tych prac poprawione zostało bezpieczeństwo na parkingach;

38.  jest zaniepokojony brakiem równowagi płci w administracji, w sytuacji gdy na dzień 31 grudnia 2013 r. kobiety zajmowały 29 % stanowisk kierowników działów, 34 % stanowisk dyrektorów i 33 % stanowisk dyrektorów generalnych; wzywa do wprowadzenia programu równości szans, w szczególności jeśli chodzi o stanowiska kierownicze, tak aby jak najszybciej zaradzić tym dysproporcjom;

39.  domaga się, aby podczas obsadzania stanowisk urzędniczych wyższego szczebla w administracji Parlamentu zadbano o zrównoważoną reprezentację pod względem narodowości; oczekuje przedstawienia do końca 2015 r. sprawozdania z postępów w realizacji tego celu;

40.  domaga się przedstawienia Parlamentowi do końca 2015 r. rocznego zestawienia zmian kadrowych i kosztów personelu w podziale na grupy zaszeregowania i szczeble kierownicze; zwraca się do administracji Parlamentu o informacje, czy analizy porównawcze dotyczące administracji międzynarodowych zgromadzeń parlamentarnych mogłyby przynieść istotne wnioski dla pracy Parlamentu; zauważa, że praca zlecana ekspertom zewnętrznym również powinna zostać uwzględniona w sprawozdaniach w celu promowania kultury przejrzystości, a zarazem w celu jak najlepszego służenia interesom wyborców; z zaniepokojeniem odnotowuje, że duża liczba pracowników w biurze przewodniczącego Parlamentu Europejskiego, która sięga 35 osób, w tym dwóch kierowców i osobisty woźny, jest wysoce dyskusyjna i że stanowi to zły przykład, jeśli chodzi o redukcję kosztów i odpowiedzialność budżetową w Parlamencie;

41.  odnotowuje, że w dniu 15 kwietnia 2013 r. Prezydium przyjęło środki wykonawcze dotyczące kodeksu postępowania posłów; wyraża jednak zaniepokojenie brakiem ich wdrażania oraz różnicami w interpretacji zgłoszonymi przez koalicję organizacji pozarządowych(11) i wzywa do wzmocnienia pozycji komitetu doradczego poprzez przyznanie mu prawa do inicjowania wyrywkowych kontroli deklaracji o braku konfliktu interesów składanych przez posłów;

42.  z zadowoleniem przyjmuje, że posłowie muszą podawać bardziej przejrzyste informacje o dodatkowej działalności, którą prowadzą w trakcie kadencji; przypomina jednak, że posłowie do PE, podobnie jak posłowie do parlamentów narodowych, mogą wykonywać inne rodzaje działalności zawodowej; jest zdania, że bardziej precyzyjny formularz oświadczenia posła o braku konfliktu interesów mógłby przyczynić się do zwiększenia przejrzystości i uniknięcia konfliktów interesów; zwraca się do sekretarza generalnego o utworzenie publicznej bazy danych, dostępnej na stronie internetowej Parlamentu, przedstawiającej wykaz wszystkich pobocznych działalności poszczególnych posłów;

43.  podkreśla potrzebę większej przejrzystości, jeżeli chodzi o dietę z tytułu kosztów ogólnych posłów; wzywa Prezydium do podjęcia prac nad określeniem precyzyjniejszych zasad dotyczących rozliczalności wydatków dozwolonych w ramach tej diety, bez zwiększania kosztów dla Parlamentu;

44.  jest zaniepokojony tym, że nie przeprowadza się weryfikacji ex post korzystania z samochodów służbowych przez posłów, i kwestionuje potrzebę udostępniania dwóch samochodów służbowych przewodniczącemu Parlamentu;

45.  aprobuje fakt, że obcięcie o 5 % wydatków na podróże posłów i wydatków na podróże służbowe pracowników przyniosło w 2013 r. oszczędności w kwocie 4 mln EUR; uważa, że należy realizować restrykcyjną politykę ograniczenia wydatków na podróże poprzez wynegocjowanie umów z liniami lotniczymi; wzywa sekretarza generalnego do przedstawienia propozycji idących w tym kierunku;

Zarządzanie systemem dofinansowania dla grup odwiedzających

46.  jest głęboko zaniepokojony tym, że Trybunał Obrachunkowy stwierdził w swoim ostatnim przeglądzie horyzontalnym zarządzania finansami w budżecie Unii, iż praktyka dokonywania płatności gotówkowych na rzecz grup odwiedzających z tytułu zwrotu kosztów jest „problematycznym obszarem wysokiego ryzyka”; podkreśla, że w 2013 r. 73 % dofinansowania wypłacono w gotówce, a jedynie 27 % przelewem bankowym; niepokoi się, że dokonywanie płatności gotówkowych na rzecz grup odwiedzających niesie ze sobą znaczne ryzyko zagrożenia reputacji Parlamentu i wiąże się z istotnym zagrożeniem bezpieczeństwa;

47.  podkreśla, że konieczne i ważne jest informowanie z wyprzedzeniem grup odwiedzających o zrównoważonych środkach transportu do Parlamentu; zaleca wprowadzenie różnych stawek zwrotu kosztów, w zależności od wybranego środka transportu i poziomu generowanych przezeń emisji;

48.  podkreśla, że Parlament i Rada, z myślą o długofalowych oszczędnościach w budżecie Unii, muszą zająć się konieczną kwestią sporządzenia planu działań na rzecz jednej siedziby, o czym Parlament wspominał w kilku wcześniejszych rezolucjach;

Dyrekcja Generalna ds. Polityki Wewnętrznej i Dyrekcja Generalna ds. Polityki Zewnętrznej

49.  zwraca uwagę na koszty delegacji, wspólnych zgromadzeń parlamentarnych, delegacji ad hoc i misji obserwacji wyborów poza terytorium Unii w 2013 r., które wyniosły ok. 5 794 360 EUR; domaga się przedstawienia do końca 2015 r. zestawienia kosztów poniesionych z tego tytułu w latach 2005–2015;

50.  zauważa z zaniepokojeniem, że koszt jednej delegacji na zgromadzenie parlamentarne wyniósł 493 193 EUR; zwraca się do Prezydium o opracowanie prostych, lecz skutecznych zasad na rzecz większej racjonalizacji kosztów wyjazdów delegacji, uwzględniających w szczególności ich znaczenie polityczne, długość i wyniki;

Delegacje międzyparlamentarne

51.  uważa, że pilną i ważną sprawą jest opracowanie i uzupełnienie zawartości stron internetowych delegacji międzyparlamentarnych; uznaje za równie istotne, aby w miarę możliwości budżetowych publiczne posiedzenia delegacji były transmitowane na żywo w internecie, podobnie jak posiedzenia komisji parlamentarnych;

Dyrekcja Generalna ds. Komunikacji

52.  ubolewa nad tym, że wieloletni program dotacji w latach 2012–2014, którego celem było zwiększenie wiedzy o roli Parlamentu, kosztował ok. 14 500 000 EUR; ma wątpliwości, czy program ten odzwierciedla kluczowe kompetencje Parlamentu i zadania, które wynikają z jego uprawnień ustawodawczych, budżetowych i z uprawnienia do udzielania absolutorium; wzywa administrację do przedstawienia Komisji Kontroli Budżetowej zewnętrznej oceny tego programu dotacji przed procedurą udzielania absolutorium z wykonania budżetu za 2014 r.;

53.  domaga się przedstawienia mu pełnego zestawienia wszystkich dotacji do projektów komunikacyjnych finansowanych z budżetu Parlamentu wraz ze wskazaniem kwot i beneficjentów;

54.  domaga się przedstawienia mu zestawienia ewentualnych wydatków z budżetu Parlamentu przeznaczonych na organizację rankingu posłów oraz projektu „Vote Watch Europe”; ubolewa, że praca posłów przy tych projektach jest oceniana na podstawie kryterium ilościowego, co może stwarzać niewłaściwe zachęty i powodować zbędną pracę; jest zdania, że posłowie borykają się z coraz większą biurokracją i coraz większymi ograniczeniami swobody wykonywania mandatu;

EuroparlTV

55.  przypomina, że środki budżetowe przeznaczone na EuroparlTV wyniosły 8 000 000 EUR w 2013 r. i 5 000 000 EUR w 2014 r., oraz docenia, że wyniki tego serwisu poprawiły się, o czym świadczą nowe działania i przedsięwzięcia; odnotowuje, że w latach 2012–2014 średnia liczba materiałów wideo obejrzanych miesięcznie wzrosła z 53 000 do 400 000;

56.  przypomina, że w następstwie decyzji Prezydium z dnia 12 grudnia 2012 r. przeprowadzono w 2014 r. badanie zewnętrzne, aby pozyskać informacje na potrzeby przyszłego rozwoju internetowego serwisu wideo Parlamentu (EuroparlTV); zauważa, że zalecenia sformułowane w wyniku tego badania mają zostać wdrożone w pierwszej połowie 2015 r.;

Nagroda LUX

57.  zauważa, że wydatki na nagrodę LUX w 2013 r. wyniosły 448 000 EUR i były zbliżone do kosztów poniesionych w 2012 r. (434 421 EUR) oraz obejmowały:

58.  wzywa do znalezienia w swoim budżecie oszczędności;

59.  domaga się przeprowadzenia do końca roku 2015 reprezentatywnej ankiety wśród posłów, aby dowiedzieć się, czy nagroda LUX jest dobrze znana i jak jest postrzegana w odnośnych państwach członkowskich;

Biura informacyjne

60.  zauważa z zaniepokojeniem, że koszty podróży służbowych w biurach informacyjnych wyniosły w 2013 r. 1 839 696 EUR, przy czym koszty wyjazdów do Strasburga wyniosły 1 090 290 EUR; ubolewa, że koszty wyjazdów służbowych z biur informacyjnych do Strasburga wzrosły o ok. 7 % w stosunku do 2012 r., a dalszy ich wzrost o 2 % wynika z utworzenia nowego biura informacyjnego w Chorwacji; zwraca się o szczegółowe poinformowanie go, dlaczego pracownicy biur informacyjnych odbywali podróże służbowe do Strasburga i Brukseli; domaga się przedstawienia mu zestawienia podróży służbowych pracowników poszczególnych biur informacyjnych w latach 2005, 2010 i 2015, tak aby można było przeprowadzić porównanie; domaga się priorytetowego podejścia do kwestii korzystania z wideokonferencji, które nie zakłócają rytmu pracy Parlamentu oraz przyczyniają się do strukturalnego obniżenia kosztów dla budżetu Parlamentu i stanowią rozwiązanie korzystne dla środowiska;

61.  zwraca uwagę, że strony internetowe kilku biur informacyjnych w państwach członkowskich nie były aktualizowane od czasu wyborów; zwraca uwagę na konsekwencje, jakie może to mieć dla wiarygodności Parlamentu w oczach opinii publicznej; domaga się przeprowadzenia dochodzenia w sprawie wykorzystania funduszy przeznaczanych na biura informacyjne, obejmującego wyjaśnienie znacznych różnic kosztów połączeń internetowych w poszczególnych państwach członkowskich;

Logo Parlamentu

62.  odnotowuje, że logo Parlamentu Europejskiego zostało zmienione; podkreśla swój sprzeciw wobec faktu, że po raz kolejny Parlament nie został poinformowany o podjętej decyzji we właściwym terminie; zwraca się do właściwych służb o wyjaśnienie przyczyn wprowadzenia tej zmiany, wskazanie procedury decyzyjnej i podanie kosztów wprowadzenia zmiany;

63.  wzywa do szczegółowego przeglądu wszystkich zewnętrznych i wewnętrznych kosztów Parlamentu związanych z Domem Historii Europejskiej, w podziale na koszty planowania (w tym wstępnego planowania), koszty inwestycji i koszty bieżące (w tym rezerwa na budowę i utrzymanie, wydatki osobowe, koszty wystawy); stwierdza, że Komisja wspiera finansowanie Domu Historii Europejskiej kwotą rocznego przydziału w wysokości 800 000 EUR; zwraca uwagę, że Dom Historii Europejskiej jako nowa i dochodowa atrakcja turystyczna będzie miał pozytywne skutki zarówno dla instytucji unijnych, jak i dla państwa belgijskiego; w związku z tym zaleca zwrócenie się do państwa belgijskiego o wsparcie budowy Domu Historii Europejskiej;

Dyrekcja Generalna ds. Personelu

64.  zauważa, że urzędników Parlamentu (urzędników mianowanych) można, co do zasady, rekrutować wyłącznie w drodze konkursów publicznych, które średnio zdaje 10 % kandydatów o średniej wieku wynoszącej 34 lata; wyraża zaniepokojenie z powodu faktu, że choć zatrudnienie osób młodych stanowi jeden z priorytetów Unii, w instytucjach unijnych, w tym w Parlamencie, nie ma żadnej polityki wspierania zatrudnienia osób poniżej 30. roku życia;

65.  wskazuje na trudności z rekrutacją urzędników lub innych pracowników, w szczególności z niektórych państw członkowskich; zauważa, że obecnie obowiązujące siatki płac i warunki wstępne oferowane przez instytucje są mniej atrakcyjne dla nowych pracowników; podkreśla, że nie zapewniają one konkurencyjnego wynagrodzenia ani atrakcyjnej perspektywy kariery wielu obywatelom z krajów UE-15, zwłaszcza tym, którzy osiągają wiek emerytalny; podkreśla, że ta nieuchronna redukcja rozmiarów europejskiej administracji publicznej doprowadzi w najbliższej przyszłości do obniżenia jakości świadczonych usług i grozi narastającym zaburzeniem równowagi geograficznej;

66.  domaga się zbadania działań prowadzonych i finansowanych przez Komitet Pracowniczy, z wyszczególnieniem rodzajów działalności, poniesionych wydatków i zgodności z należytym zarządzaniem finansami;

67.  zwraca się do DG ds. Kadr i właściwych służb o aktywne wspieranie kobiet ubiegających się o stanowiska wysokiego szczebla w Parlamencie lub o „dokonanie oceny przyczyn” braku parytetu, a w konsekwencji zaproponowanie środków ułatwiających kobietom dostęp do wysokich stanowisk w administracji Parlamentu;

68.  odnotowuje poniesione w roku 2013 wysokie koszty spotkań odbywających się poza stałym miejscem pracy („away days”) i podobnych wydarzeń dla pracowników (140 730 EUR za osiem wydarzeń); uznaje, że w czasach kryzysu i ogólnych cięć budżetowych koszty „away days” dla pracowników instytucji unijnych powinny być proporcjonalne, a wydarzenia te powinny odbywać się w miarę możliwości w siedzibach tych instytucji, gdyż ich wartość dodana nie usprawiedliwia aż tak wysokich kosztów;

Asystenci parlamentarni

69.  wyraża poparcie dla działań podjętych w odniesieniu do rozwiązania umów o pracę ok. 1700 akredytowanych asystentów parlamentarnych w związku z zakończeniem VII kadencji parlamentarnej i rozpoczęciem VIII kadencji, a zwłaszcza dla zastosowania aplikacji APA-People; jest jednak zdania, że należałoby wesprzeć niektóre służby uczestniczące w procedurze rekrutacji akredytowanych asystentów parlamentarnych większą liczbą pracowników administracyjnych, aby przyspieszyć tę rekrutację i zwiększyć jej skuteczność; podkreśla, że udostępnione zasoby ludzkie i techniczne nie wystarczyły do tego, aby uniknąć opóźnień przy podpisywaniu umów z niektórymi asystentami, przypadków zerwania umowy, a także opóźnień w wypłacaniu diet i dodatków, a tym samym wynagrodzeń; przyznaje jednak, że procedura wyraźnie się poprawiła w porównaniu z rokiem 2009, oraz zauważa, że Parlament musi dalej pracować nad przyspieszeniem i usprawnieniem procedury rekrutacji; jest zaniepokojony faktem, że nie zaproponowano żadnych rozwiązań akredytowanym asystentom parlamentarnym, których prawa zostały ograniczone w związku ze skróceniem o co najmniej jeden miesiąc okresu obowiązywania ich umów z powodu przyspieszenia wyborów do Parlamentu; domaga się dostosowania przepisów dotyczących stażu pracy wymaganego do uzyskania uprawnień emerytalno-rentowych do zmian w rzeczywistym czasie trwania kadencji Parlamentu;

70.  ubolewa nad tym, że sprawozdanie Parlamentu na temat polityki socjalnej za rok 2013, podobnie jak za lata poprzednie, zawierało bardzo mało informacji dotyczących akredytowanych asystentów parlamentarnych, chociaż stanowią oni 29,4 % personelu Parlamentu; apeluje o naprawę tej sytuacji, ponieważ dokument ten ma kluczowe znaczenie dla poprawy zarządzania zasobami ludzkimi w Parlamencie;

71.  ubolewa nad wyrokiem Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 12 grudnia 2013 r. w sprawie F-129/12 oraz głęboko ubolewa nad tym, że Parlament został skazany za niezdolność do udzielenia pomocy akredytowanym asystentom parlamentarnym w przypadku napastowania i niezgodnego z prawem zwolnienia; odnotowuje decyzję Prezydium z dnia 14 kwietnia 2014 r. w sprawie utworzenia komitetu doradczego ds. zapobiegania mobbingowi w miejscu pracy, mającego zapobiegać tego typu sytuacjom dotyczącym akredytowanych asystentów parlamentarnych; wyraża jednak zaniepokojenie z powodu braku równowagi w składzie tego komitetu, w którym zasiada trzech kwestorów, jeden przedstawiciel administracji i jeden przedstawiciel akredytowanych asystentów parlamentarnych; zauważa, że przynajmniej do listopada 2014 r. w przypadku trzech spraw rozpatrzonych przez ten komitet „kwestorzy zdecydowali, że nie było podstaw do podejmowania dalszych działań”; zwraca się w związku z tym do Prezydium o zmianę decyzji w sprawie składu komitetu, tak aby był on bardziej zrównoważony i obejmował co najmniej dwóch przedstawicieli akredytowanych asystentów parlamentarnych;

72.  z zaniepokojeniem odnotowuje wysoki odsetek rezygnacji z kursów językowych przez akredytowanych asystentów parlamentarnych, wynoszący 32 % w porównaniu z 8 % w przypadku pozostałych pracowników; apeluje o zmianę programu nauczania na kursach językowych, tak aby były one lepiej dostosowane do specyficznych warunków pracy akredytowanych asystentów parlamentarnych;

73.  zwraca się o zbadanie powodów znacznych różnic między akredytowanymi asystentami parlamentarnymi a innymi pracownikami, jeśli chodzi o wykorzystanie zwolnień chorobowych;

74.  zwraca uwagę na fakt, że diety dzienne otrzymywane przez akredytowanych asystentów parlamentarnych w związku z wyjazdami do Strasburga są o 30-45 % niższe od tych otrzymywanych przez innych pracowników; zwraca także uwagę na fakt, że w przypadku akredytowanych asystentów parlamentarnych istnieją trzy poziomy zwrotu tych kosztów, co oznacza, że w niektórych sytuacjach istnieje możliwość niezwracania kosztów delegacji do Strasburga; zwraca się do Prezydium o przyjęcie środków koniecznych do eliminacji tych nierówności oraz o zrównanie tego elementu wynagrodzenia akredytowanych asystentów parlamentarnych z tym otrzymywanym przez pozostałych pracowników;

75.  wyraża zaniepokojenie faktem, że w 2013 r. liczba asystentów krajowych zatrudnionych przez posłów znacznie się wahała, od zera do 43; zwraca się o przeprowadzenie dochodzenia w celu stwierdzenia, czy w przypadkach zatrudnienia przez posła dużej liczby asystentów krajowych były przestrzegane procedury rekrutacyjne, oraz w celu zrozumienia przyczyn zatrudniania tak dużej liczby tych asystentów; domaga się przeprowadzenia oceny procedur rekrutacji asystentów krajowych i propozycji usprawnienia tych procedur w celu uniknięcia nadmiernej liczby lokalnych asystentów przypadających na jednego posła; apeluje o zapewnienie większej przejrzystości przy zatrudnianiu asystentów krajowych i usługodawców; domaga się opublikowania w internecie nazwisk wszystkich usługodawców zatrudnionych przez posłów;

76.  zwraca uwagę na fakt, że art. 43 lit. d) przepisów wykonawczych do Statutu posła przyjętych w lipcu 2008r. wyklucza możliwość zatrudniania przez posłów w charakterze asystenta ich małżonków lub partner ów, z którymi pozostają oni w stałym związku niemałżeńskim, oraz ich rodziców, dzieci i rodzeństwa;

77.  jest zaniepokojony opóźnieniami w przyjmowaniu wewnętrznych zasad dotyczących informowania o nieprawidłowościach; apeluje o wdrożenie tych zasad bez dalszej zwłoki;

Dyrekcja Generalna ds. Infrastruktury i Logistyki

Polityka Parlamentu w zakresie budynków

78.  zauważa, że w trzech miejscach pracy Parlament zajmuje powierzchnię 1,1 mln m2 i jest właścicielem 81 % tej powierzchni; uważa, że kwestią najwyższej wagi jest ustanowienie właściwych procedur, aby zapewnić zrównoważony charakter budynków Parlamentu w związku ze wzrostem kosztów utrzymania;

79.  domaga się zawarcia przez Parlament i Komisję umowy o współpracy dotyczącej wspólnego zarządzania Domami Europejskimi, tak aby z jednej strony ustanowić ramy wieloletniego harmonogramu przeglądu nieruchomości z myślą o zakupie lub najmie nieruchomości oraz, z drugiej strony, uprościć procedury administracyjne i finansowe dotyczące bieżącego zarządzania;

80.  odnotowuje, że Dom Europejski w Sofii prowadzi normalną działalność od lipca 2013 r.; przyjmuje do wiadomości, że przed podpisaniem umowy sprzedaży kosztem usunięcia wad i uchybień stwierdzonych w konstrukcji budynku został obciążony sprzedający;

Dyrekcja Generalna ds. Tłumaczeń Ustnych i Konferencji oraz Dyrekcja Generalna ds. Tłumaczeń Pisemnych

81.  z zadowoleniem zauważa, że wdrożenie decyzji Prezydium w sprawie zasobooszczędnej polityki wielojęzyczności wygenerowało w 2013 r. oszczędności w wysokości 15 mln EUR w przypadku tłumaczeń ustnych oraz 10 mln EUR w przypadku tłumaczeń pisemnych, przy czym nie podważono zasady wielojęzyczności ani nie obniżono standardów pracy Parlamentu; ponownie podkreśla, że współpraca międzyinstytucjonalna jest niezbędna, aby prowadzić wymianę najlepszych praktyk, które sprzyjają wydajności i umożliwiają oszczędności;

Dyrekcja Generalna ds. Finansów

Dobrowolny Fundusz Emerytalny

82.  zwraca uwagę, że szacunkowy deficyt aktuarialny Dobrowolnego Funduszu Emerytalnego, obliczany na podstawie aktywów Funduszu, na koniec 2013 r. wzrósł do poziomu 197,5 mln EUR; podkreśla, że owe prognozowane przyszłe zobowiązania rozkładają się na okres kilkudziesięciu lat;

83.  stwierdza, że niemożliwa jest ostateczna ocena, czy Fundusz jest zarządzany w sposób efektywny i należyty, dlatego zaleca przeprowadzenie oceny zewnętrznej;

84.  zauważa jednak, że sytuacja ta budzi obawy co do ewentualnego wyczerpania środków Funduszu, a także zauważa, że Parlament gwarantuje wypłatę świadczeń emerytalnych, w przypadku gdy Fundusz nie będzie w stanie wywiązać się ze swoich zobowiązań, i od momentu, gdy to nastąpi;

85.  przyjmuje do wiadomości, że w roku 2013 Trybunał Sprawiedliwości orzekł, iż decyzja o podwyższeniu wieku emerytalnego dla członków Funduszu z 60 do 63 lat w celu niedopuszczenia do przedwczesnego wyczerpania kapitału i dostosowania tych warunków do nowego Statutu posła do Parlamentu Europejskiego, była prawomocna;

Usługi świadczone na rzecz posłów

86.  apeluje o udostępnienie publicznie na stronie internetowej posłów do Parlamentu Europejskiego nazwisk usługodawców oraz rodzajów usług świadczonych na rzecz posłów obok danych dotyczących akredytowanych asystentów parlamentarnych i asystentów krajowych;

Dyrekcja Generalna ds. Innowacji i Wsparcia Technologicznego

87.  przyjmuje do wiadomości proces internalizacji pracowników Dyrekcji Generalnej ds. Innowacji i Wsparcia Technologicznego i obiecane obniżenie kosztów, a także podniesienie poziomu wiedzy fachowej pracowników w dziedzinie technologii informatyczno-komunikacyjnych; przypomina, że wyższy poziom wiedzy fachowej w odniesieniu do stałych innowacji stanowił również powód do eksternalizacji tej dziedziny kilka lat temu; wzywa sekretarza generalnego do współpracy z Europejskim Urzędem Doboru Kadr w celu znalezienia sposobów na przyspieszenie procedury rekrutacji i pozyskanie najlepszych ekspertów w dziedzinie technologii IT i bezpieczeństwa informatycznego;

88.  przypomina, że osobiste i poufne indywidualne skrzynki mailowe wybranych posłów, asystentów parlamentarnych i urzędników zostały narażone na niebezpieczeństwo, kiedy Parlament został zaatakowany techniką man in the middle polegającą na przechwyceniu przez hakera danych komunikacyjnych między prywatnymi smartfonami a publiczną siecią Wi-Fi Parlamentu;

89.  odnotowuje, że niezależny podmiot trzeci przeprowadził kontrolę bezpieczeństwa wszystkich systemów ICT i systemów telekomunikacyjnych Parlamentu w celu uzupełnienia precyzyjnego planu działań na rzecz solidniejszej polityki bezpieczeństwa technologii informacyjno-komunikacyjnych w roku 2015; zauważa, że kontrola bezpieczeństwa systemów ICT miała się odbyć w grudniu 2014 r.; powtarza, że z powodu niedawnego podwyższenia poziomu zagrożenia powinno to być priorytetem; zwraca się o poinformowanie Komisji Kontroli Budżetowej o wynikach, jak tylko sprawozdanie zostanie sporządzone;

90.  odnotowuje natychmiastowe i średnioterminowe środki przyjęte przez Prezydium w dniu 9 grudnia 2013 r., aby wzmocnić przepisy bezpieczeństwa dotyczące korzystania z mobilnego sprzętu w Parlamencie;

91.  domaga się, aby Parlament nadal współpracował z Dyrekcją Generalną ds. Informatyki Komisji w celu identyfikowania – z myślą o wypracowaniu dla Parlamentu oszczędnego otoczenia IT o wysokiej jakości – odpowiednich zamienników dla starych narzędzi i infrastruktury ICT, które będą oferowały rozwiązania otwarte, interoperacyjne i niezależne od dostawców;

92.  wyraża uznanie dla stosowania już od kilku lat niezwykle przydatnej i udanej aplikacji AT4AM służącej do składania poprawek; uznaje, że konieczne jest jej udoskonalenie i aktualizacja, zwłaszcza w przypadku tak użytecznych funkcji, jak autokorekta czy tworzenie kopii zapasowych;

93.  zwraca się o to, aby w imię przejrzystości i równości w dostępie do dokumentów wszyscy posłowie, a nie tylko członkowie właściwej komisji i ich zastępcy, mogli korzystać z aplikacji e-Petition umożliwiającej dostęp do wszystkich petycji składanych do Komisji Petycji Parlamentu Europejskiego przez obywateli;

Parlament przyjazny środowisku

94.  przyjmuje do wiadomości parlamentarną koncepcję „New World of Work” („Nowe środowisko pracy”), akredytację i proces EMAS oraz program eliminacji dokumentów papierowych obejmujący aplikacje e-Committee i e-Meeting; wzywa do rozwinięcia tego programu o aplikacje dla smartfonów i tabletów;

95.  zwraca uwagę na fakt, że telekonferencje i praca zdalna mogą przyczynić się do efektywniejszego gospodarowania czasem i uczynienia Parlamentu bardziej przyjaznym dla środowiska, a także do zmniejszenia kosztów administracyjnych i kosztów podróży;

96.  zauważa, że w 2012 r. emisje gazów cieplarnianych związane z podróżami pracowników Parlamentu między Brukselą, Luksemburgiem a Strasburgiem spadły o 34 % w stosunku do roku 2006; wzywa Prezydium do zapewnienia całkowitej przejrzystości oraz do rozliczenia emisji spowodowanych podróżami posłów z krajów pochodzenia do Brukseli i Strasburga; z zadowoleniem przyjmuje środki na rzecz kompensacji tych emisji, których nie da się ograniczyć ani uniknąć; zaleca realizację dalszych strategii kompensacji za pomocą projektów mechanizmu czystego rozwoju ONZ uznanych za „złoty standard”;

97.  wzywa sekretarza generalnego do opracowania planu ograniczenia liczby skrzyń udostępnianych na potrzeby transportu między miejscami pracy Parlamentu; proponuje zastosowanie mniejszych skrzyń lub wdrożenie systemu wspólnego korzystania ze skrzyń, dzięki czemu ograniczono by ich koszt i ślad węglowy;

98.  wzywa właściwe służby do opracowania zrównoważonej i spójnej koncepcji, aby w pełni wykorzystać pozycję budżetową 239 do kompensacji emisji CO2 do maksymalnej kwoty w celu zrekompensowania nieuniknionych emisji CO2 instytucji poprzez projekty mechanizmu czystego rozwoju ONZ uznane za „złoty standard”;

99.  wzywa do skoncentrowania systemu klimatyzacji na efektywności energetycznej w celu zapewnienia jak najmniejszego wpływu na środowisko;

Sprawozdanie roczne z udzielonych zamówień

100.  odnotowuje, że w 2013 r. udzielono ogółem 264 zamówień, z czego 120 – o wartości 465 mln EUR – w oparciu o procedury otwarte lub ograniczone, a 144 – o wartości 152 mln EUR – w oparciu o procedury negocjacyjne; zauważa, że chociaż łączna liczba zamówień udzielonych w drodze procedur negocjacyjnych była o 37 % niższa w 2013 r. (i wyniosła 144 w porównaniu z 241 w 2012 r.), to nie nastąpiła znacząca zmiana wartości zamówień udzielonych w ramach tych procedur;

101.  podkreśla w tym kontekście konieczność wdrożenia koncepcji zielonych zamówień publicznych w odniesieniu do wszystkich zamówień i zaproszeń do składania ofert; wzywa do wyznaczenia coraz wyższych i ambitnych wiążących celów dotyczących zamówień ekologicznych, zwłaszcza w zakresie żywności i usług gastronomicznych, pojazdów i transportu, urządzeń sanitarnych i wody, papieru, gospodarowania odpadami oraz sprzętu IT i urządzeń do przetwarzania obrazu, oświetlenia, sprzątania i mebli;

102.  zauważa, że większość zamówień udzielonych w 2013 r. dotyczyła usług (61 %), a ich łączna wartość wyniosła 374 mln EUR, natomiast trzy dyrekcje generalne udzieliły 14 zamówień o wartości ponad 10 mln EUR; podkreśla, że należy dopilnować, by te zamówienia o wysokiej wartości podlegały szczególnemu systemowi kontroli, w ramach którego stale monitoruje się realizację zleceń;

103.  odnotowuje następujące rozbicie zamówień udzielonych w 2013 i 2012 r. według rodzaju wykorzystanej umowy:

104.  odnotowuje następujące rozbicie zamówień udzielonych w 2013 i 2012 r. według rodzaju zastosowanej procedury:

Wyjątkowe procedury negocjacyjne

105.  odnotowuje, że wyjątkowe procedury negocjacyjne stanowiły 39 % wszystkich procedur negocjacyjnych uruchomionych w 2013 r.; jest zaniepokojony, że Parlament skorzystał w 2013 r. z wyjątkowej procedury negocjacyjnej w celu udzielenia 56 zamówień, i zwraca się o podanie nie tylko łącznej liczby tych zamówień, lecz również ich łącznej wartości;

106.  jest zdania, że urzędnicy zatwierdzający powinni przedstawiać wyczerpujące i przejrzyste uzasadnienia dla przypadków korzystania z wyjątkowej procedury negocjacyjnej; zwraca się o to, by Główny Dział Finansowy gromadził te informacje w sprawozdaniu rocznym w sprawie zamówień udzielonych przez organ udzielający absolutorium;

Grupy polityczne (pozycja budżetowa 4 0 0)

107.  odnotowuje, że w 2013 r. środki z pozycji budżetowej 4 0 0 przyznane grupom politycznym i posłom niezrzeszonym zostały wykorzystane w sposób przedstawiony poniżej;

Europejskie partie polityczne i europejskie fundacje polityczne

108.  odnotowuje, że w 2013 r. środki z pozycji budżetowej 4 0 2 zostały wykorzystane w sposób przedstawiony poniżej(12):

109.  odnotowuje, że w 2013 r. środki z pozycji budżetowej 4 0 3 zostały wykorzystane w sposób przedstawiony poniżej(13):

(1) Dz.U. L 66 z 8.3.2013. (2) Dz.U. C 403 z 13.11.2014, s. 1. (3) Dz.U. C 201 z 30.6.2014, s. 1. (4) Dz.U. C 398 z 12.11.2014, s. 1. (5) Dz.U. C 403 z 13.11.2014, s. 128. (6) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1. (7) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (8) PE 349.540/Bur/ann/def. (9) Dz.U. C 249 E z 30.8.2013, s. 18. (10) Dz.U. C 257 E z 6.9.2013, s. 104. (11) ALTER-EU: Mind the Gap (http://www.alter-eu.org/sites/default/files/documents/Mind%20the%20Gap%20briefing.pdf) (12) Źródło: PV BUR. 20.10.2014 (PE 538.295/BUR) i PV BUR. 20.10.2014 (PE 538.297/BUR) pkt 12. (13) Źródło: PV BUR. 20.10.2014 (PE 538.295/BUR) i PV BUR. 20.10.2014 (PE 538.297/BUR) pkt 12.

1.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 2 – Rada Europejska i Rada (2014/2079(DEC))

P8_TA(2015)0122 A8-0116/2015

Parlament Europejski,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013(1),

–  uwzględniając skonsolidowane roczne sprawozdanie finansowe Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013 (COM(2014)0510 – C8‑0148/2014)(2),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu za rok budżetowy 2013 zawierające odpowiedzi instytucji(3),

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności(4) rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw, przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2013 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 314 ust. 10 oraz art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(5),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(6), w szczególności jego art. 55, 99, 164, 165 i 166,

–  uwzględniając art. 94 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A8-0116/2015),

1.  odracza udzielenie sekretarzowi generalnemu Rady absolutorium z wykonania budżetu Rady Europejskiej i Rady na rok budżetowy 2013;

2.  przedstawia swoje uwagi w poniższej rezolucji;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji wraz z rezolucją, która stanowi jej integralną część, Radzie Europejskiej, Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej, Trybunałowi Obrachunkowemu, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich, Europejskiemu Inspektorowi Ochrony Danych, a także Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

2.Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. zawierająca uwagi, które stanowią integralną część decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 2 – Rada Europejska i Rada (2014/2079(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoją decyzję w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 2 – Rada Europejska i Rada,

–  uwzględniając decyzję Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich zamykającą dochodzenie z inicjatywy własnej OI/1/2014/PMC z dnia 26 lutego 2015 r. w sprawie wewnętrznych zasad dotyczących ujawnienia w interesie publicznym („informowanie o nieprawidłowościach”),

–  uwzględniając art. 94 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A8-0116/2015),

A.  mając na uwadze, że wszystkie instytucje Unii powinny być przejrzyste i powinny w pełni odpowiadać przed obywatelami Unii za fundusze powierzone im jako instytucjom Unii,

B.  mając na uwadze, że ponieważ Parlament nie uzyskał odpowiedzi na swoje pytania ani nie dysponuje wystarczającymi informacjami, nie jest w stanie podjąć świadomej decyzji w sprawie udzielenia absolutorium,

1.  zauważa, że Trybunał Obrachunkowy stwierdził na podstawie przeprowadzonych prac kontrolnych, iż w całościowym ujęciu w płatnościach za rok budżetowy zakończony dnia 31 grudnia 2013 r. nie wystąpiły istotne błędy w zakresie wydatków administracyjnych i innych wydatków instytucji i organów;

2.  zauważa, że w sprawozdaniu rocznym za rok 2013 Trybunał Obrachunkowy stwierdził, iż nie odnotowano istotnych niedociągnięć w objętych audytem obszarach w odniesieniu do Rady Europejskiej i Rady;

3.  odnotowuje, że w 2013 r. Rada Europejska i Rada dysponowały budżetem o łącznej wysokości 535 511 300 EUR (533 920 000 EUR w 2012 r.), zaś wskaźnik wykonania wyniósł 86,7 %; wyraża ubolewanie z powodu niższego wskaźnika wykorzystania środków w 2013 r. w porównaniu ze wskaźnikiem z 2012 r., w którym wyniósł 91,8 %;

4.  jest zaniepokojony tym, że wskaźnik niewykorzystania środków nadal jest wysoki i dotyczy to prawie wszystkich kategorii wydatków; ponawia apel o dopracowanie najważniejszych wskaźników wykonania w celu lepszego planowania budżetowego w nadchodzących latach;

5.  zwraca uwagę, że w 2013 r. anulowano 71 376 244 EUR zobowiązań w związku z niewykorzystaniem środków i ograniczonym wykorzystaniem infrastruktury;

6.  jest zaskoczony tym, że kwota 5 mln EUR przeznaczona na zakup budynku „Europa” została przeniesiona na 2014 r. w celu faktycznego dokonania płatności; uważa, że taki bilans, biorąc pod uwagę również inne przeniesione środki, jest sprzeczny z zasadami jednoroczności i należytego zarządzania finansami ustanowionymi w rozporządzeniu finansowym;

7.  powtarza, że należy oddzielić budżet Rady Europejskiej od budżetu Rady, aby zwiększyć przejrzystość zarządzania finansowego instytucji i rozliczalność obu instytucji;

8.  ponownie wzywa Radę Europejską i Radę do przekazania Parlamentowi ich rocznego sprawozdania z działalności wraz z pełnym przeglądem wszystkich zasobów ludzkich, jakimi te instytucje dysponują, z podziałem na kategorię, grupę zaszeregowania, płeć, obywatelstwo i udział w szkoleniach zawodowych; zauważa, że ten wykaz powinien być automatycznie załączany do rocznego sprawozdania z działalności instytucji;

9.  przyjmuje z zadowoleniem ustanowienie komitetu audytu w Sekretariacie Generalnym Rady oraz przyjęcie nowej karty służby audytu wewnętrznego; wzywa Radę do informowania Parlamentu o korzyściach i wynikach tych zmian;

10.  ubolewa nad tym, że w 2013 r. nastąpił spadek poziomu wdrożenia uwag kontrolnych przedstawionych po przeprowadzeniu audytu wewnętrznego; zgadza się z Radą co do „znaczenia terminowego stosowania się do zaleceń z audytu”(7); oczekuje, że procedura ta zostanie przeprowadzona bez zwłoki;

11.  jest zaniepokojony opóźnionym wdrożeniem zaleceń z audytu przez służby tłumaczeń pisemnych;

12.  zauważa z zaniepokojeniem ogromne różnice w kosztach tłumaczeń między poszczególnymi instytucjami unijnymi; w związku z tym wzywa międzyinstytucjonalną grupę roboczą ds. tłumaczeń pisemnych, by wskazała przyczyny tych rozbieżności i zaproponowała rozwiązanie tego braku równowagi wraz ze sposobami osiągnięcia harmonizacji kosztów tłumaczeń pisemnych, przy pełnym poszanowaniu jakości i różnorodności językowej; zauważa, że w tym celu grupa robocza powinna ożywić współpracę między instytucjami w celu wymiany najlepszych praktyk i wyników oraz określenia obszarów, w których można wzmocnić współpracę lub wzbogacić umowy między instytucjami; zauważa, że celem grupy roboczej powinno być również stworzenie jednolitej metodologii przedstawiania kosztów tłumaczeń pisemnych dla wszystkich instytucji, aby uprościć analizę i porównywanie kosztów; stwierdza, że grupa robocza powinna przedstawić odnośne wyniki przed końcem 2015 roku; wzywa wszystkie instytucje do aktywnego udziału w pracach międzyinstytucjonalnej grupy roboczej; w tym kontekście przypomina o fundamentalnym znaczeniu poszanowania wielojęzyczności w instytucjach unijnych, aby zagwarantować wszystkim obywatelom Unii równe traktowanie i równe szanse;

13.  uważa, że w czasach kryzysu i ogólnych cięć budżetowych koszty posiedzeń wyjazdowych pracowników instytucji unijnych powinny zostać zmniejszone oraz że posiedzenia te powinny być organizowane w miarę możliwości w siedzibach instytucji, ponieważ wartość dodana tworzona przez takie wyjazdy nie uzasadnia tak wysokich kosztów;

14.  wyraża zaniepokojenie brakiem kobiet na takich stanowiskach w instytucjach unijnych, które wiążą się z odpowiedzialnością; wzywa Radę do uruchomienia planu na rzecz równości szans, w szczególności w odniesieniu do stanowisk kierowniczych, aby jak najszybciej zaradzić temu brakowi równowagi;

15.  ubolewa nad tym, że zostało opóźnione przygotowanie podręcznika zarządzania projektami w dziedzinie nieruchomości;

16.  zauważa, że niektóre z zaleceń z audytu dotyczących projektu „budynek Europa” nadal oczekują na wdrożenie; ponawia apel do Rady, by przedstawiła na piśmie dogłębne wyjaśnienia wyszczególniające całkowitą kwotę środków wykorzystanych na zakup budynku;

17.  domaga się, aby polityka instytucji w dziedzinie nieruchomości była uwzględniana w jej rocznym sprawozdaniu z działalności, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że istotne jest, by koszty związane z taką polityką były odpowiednio uzasadnione i niewygórowane;

18.  odnotowuje zerowy wzrost (0,3 %) (1,6 mln EUR) budżetu Rady na 2013 r.; uważa to za pozytywną tendencję i oczekuje, że utrzyma się ona w nadchodzących latach;

19.  zwraca się do Rady o współpracę z innymi instytucjami przy opracowywaniu jednolitej metodologii przedstawiania kosztów tłumaczeń pisemnych, aby uprościć analizę i porównywanie kosztów;

20.  jest zaniepokojony opóźnieniami w przyjmowaniu wewnętrznych zasad dotyczących informowania o nieprawidłowościach; apeluje do Rady o wdrożenie ich bez dalszej zwłoki;

21.  wzywa Radę, aby w swoich rocznych sprawozdaniach z działalności uwzględniała, przestrzegając obowiązujących przepisów w zakresie poufności i ochrony danych, wyniki i konsekwencje spraw zamkniętych przez OLAF, w których przedmiotem dochodzenia była instytucja lub jakakolwiek z pracujących dla niej osób;

Przyczyny odroczenia decyzji o udzieleniu absolutorium

22.  przypomina, że Rada winna zachować przejrzystość i być w pełni odpowiedzialna przed obywatelami Unii, jeżeli chodzi o fundusze powierzone jej jako instytucji unijnej; podkreśla, iż oznacza to, że Rada musi w pełni i w dobrej wierze uczestniczyć w dorocznej procedurze udzielania absolutorium tak samo jak inne instytucje; uważa w związku z tym, że skuteczny nadzór nad wykonywaniem budżetu Unii wymaga współpracy między Parlamentem a Radą w drodze ustaleń roboczych; wyraża ubolewanie z powodu trudności napotykanych dotychczas w ramach procedur udzielania absolutorium; odnotowuje jednak, że obecna prezydencja Unii jest zainteresowana zbliżeniem stanowisk, a także zwraca uwagę na pismo Sekretarza Generalnego Rady w odpowiedzi na pytania zadane przez Komisję Kontroli Budżetowej, w którym wyraża on gotowość do aktywnego poparcia konkretnych środków mających na celu osiągnięcie „modus vivendi”, o co zaapelował PE w swojej rezolucji z dnia 23 października 2014 r.(8); podkreśla konieczność zwiększenia zdolności obu instytucji do dialogu, aby jak najszybciej znaleźć rozwiązanie umożliwiające wypełnienie mandatu nadanego na mocy traktatu oraz zapewnienie odpowiedzialności przed obywatelami;

23.  powtarza, że sprawowanie skutecznej kontroli budżetowej jest możliwe jedynie w drodze współpracy między Parlamentem i Radą, zaś główne elementy współpracy muszą obejmować formalne posiedzenia przedstawicieli Rady i parlamentarnej Komisji Kontroli Budżetowej, odpowiadanie na pytania zadawane przez członków komisji w oparciu o kwestionariusz oraz przedkładanie dokumentów służących za materiał roboczy przy kontrolach budżetowych na żądanie;

24.  powtarza, że bez wspomnianej wyżej współpracy ze strony Rady Parlament nie jest w stanie podjąć świadomej decyzji w sprawie udzielenia absolutorium;

25.  zgadza się z opinią Komisji wyrażoną w skierowanym do Parlamentu piśmie z dnia 23 stycznia 2014 r., że Parlament powinien nadal udzielać lub odmawiać udzielenia absolutorium innym instytucjom, w tym Radzie, czy też odraczać decyzję w tej sprawie, jak to miało miejsce dotychczas;

26.  w pełni zatwierdza i popiera poglądy Komisji wyrażone w skierowanym przez nią piśmie, a mianowicie, że wszystkie instytucje w pełni uczestniczą w działaniach podejmowanych w następstwie uwag poczynionych w ramach udzielania absolutorium przez Parlament oraz że wszystkie instytucje powinny współpracować na rzecz zapewnienia sprawnego przebiegu procedury udzielania absolutorium, przy pełnym poszanowaniu odnośnych postanowień Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i przepisów prawa wtórnego;

27.  informuje Radę, że Komisja w swoim piśmie stwierdziła, iż nie będzie nadzorowała wykonywania budżetów innych instytucji oraz że udzielenie odpowiedzi na pytania adresowane do innej instytucji naruszyłoby niezależność tej instytucji w zakresie wykonywania jej sekcji budżetu; przypomina, że Parlament udziela absolutorium innym instytucjom po rozpatrzeniu przedłożonych dokumentów i odpowiedzi udzielonych na postawione pytania; ubolewa nad tym, że Parlament ma stale trudności z uzyskaniem odpowiedzi od Rady;

28.  uważa za zgodne z zasadami demokracji, by Parlament wykonywał swoje uprawnienia do udzielania absolutorium na mocy art. 316, 317 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej zgodnie z obecną interpretacją i praktyką, mianowicie by udzielał absolutorium w odniesieniu do każdego działu budżetu z osobna, tak by utrzymać przejrzystość i demokratyczną odpowiedzialność przed podatnikami Unii; stwierdza zatem, że udzielenie lub nieudzielenie absolutorium to obowiązek, jaki Parlament ma względem obywateli Unii;

29.  jest zdania, że unijne ramy prawne dotyczące absolutorium należy zmienić, aby doprecyzować proces udzielania absolutorium;

30.  ubolewa nad tym, że nie wszystkie instytucje Unii przestrzegają tych samych standardów w kwestii przejrzystości, i uważa, że Rada powinna się pod tym względem poprawić.

(1) Dz.U. L 66 z 8.3.2013. (2) Dz.U. C 403 z 13.11.2014, s. 1. (3) Dz.U. C 398 z 12.11.2014, s. 1. (4) Dz.U. C 403 z 13.11.2014, s. 128. (5) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1. (6) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (7) Streszczenie rocznego sprawozdania z działalności za 2013 r. sporządzone przez audytora wewnętrznego Generalnego Sekretariatu Rady, str. 2. (8) Dz.U. L 334 z 21.11.2014, s. 95.

1.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 10 – Europejska Służba Działań Zewnętrznych (2014/2086(DEC))

P8_TA(2015)0123 A8-0109/2015

Parlament Europejski,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013(1),

–  uwzględniając skonsolidowane roczne sprawozdanie finansowe Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013 (COM(2014)0510 – C8‑0155/2014)(2),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu za rok budżetowy 2013 wraz z odpowiedziami instytucji(3),

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności(4) rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw, przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2013 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 314 ust. 10 oraz art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(5),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(6), w szczególności jego art. 55, 99 i 164–167,

–  uwzględniając art. 94 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Spraw Zagranicznych (A8-0109/2015),

1.  udziela wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa absolutorium z wykonania budżetu Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych na rok budżetowy 2013;

2.  przedstawia swoje uwagi w poniższej rezolucji;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji wraz z rezolucją, która stanowi jej integralną część, Radzie Europejskiej, Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej, Trybunałowi Obrachunkowemu, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich, Europejskiemu Inspektorowi Ochrony Danych, a także Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

2.Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. zawierająca uwagi, które stanowią integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 10 – Europejska Służba Działań Zewnętrznych (2014/2086(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoją decyzję w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 10 – Europejska Służba Działań Zewnętrznych,

–  uwzględniając decyzję Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich z dnia 26 lutego 2015 r. o zamknięciu dochodzenia z własnej inicjatywy OI/1/2014/PMC w sprawie informowania o nieprawidłowościach,

–  uwzględniając art. 94 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Spraw Zagranicznych (A8-0109/2015),

1.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w odniesieniu do wykonania budżetu Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) w jej trzecim roku budżetowym Europejski Trybunał Obrachunkowy nie dopatrzył się poważniejszych błędów; dostrzega postępy w korygowaniu błędów zidentyfikowanych w minionych latach i popiera zalecenia dotyczące dalszych usprawnień, które Europejski Trybunał Obrachunkowy sformułował w swoim sprawozdaniu rocznym; z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie specjalne nr 11/2014 na temat powołania ESDZ, które zostało opublikowane przez Trybunał Obrachunkowy, jak i zawarte w tym sprawozdaniu liczne pożyteczne sugestie dotyczące usprawnień, które – jak można mieć nadzieję – zostaną wdrożone jak najszybciej;

2.  wskazuje, że w sprawozdaniach rocznych za 2011, 2012 i 2013 r. Trybunał Obrachunkowy zawierał za każdym razem uwagi dotyczące ESDZ w odniesieniu do wypłaty wynagrodzenia, niedociągnięć w zarządzaniu dodatkami rodzinnymi, za jakie w imieniu ESDZ odpowiada PMO, świadczenia usług ochrony w delegaturach oraz umów na usługi informatyczne;

3.  jest zaniepokojony faktem, że dodatki dla personelu były już problematyczną kwestią i były obarczone błędami w poprzednich latach; domaga się przeprowadzenia bardziej rygorystycznych kontroli w tym względzie, zwłaszcza regularnie przypominając pracownikom o deklarowaniu dodatków z innych źródeł;

4.  wyraża zaniepokojenie, że w 2013 r. system PMO wciąż nie był w pełni funkcjonalny, co spowodowało nieprawidłowe wypłaty dodatków socjalnych członkom personelu, i zwraca się do ESDZ o rozszerzenie systemu na urzędników wszystkich państw członkowskich;

5.  przypomina, że w siedzibie głównej ESDZ należy zwracać szczególną uwagę na wszelkie postępowania o udzielenie zamówienia na każdym etapie postępowania, zwłaszcza w delegaturach; uważa, że należy zapewniać pracownikom delegatur zajmującym się tymi postępowaniami nieustanne wsparcie w postaci wyraźnych wytycznych, aby ograniczyć ekspozycję na nieodłączne ryzyko, zwłaszcza w przypadku newralgicznych ofert i umów; z zadowoleniem przyjmuje utworzenie w siedzibie głównej ESDZ specjalnej grupy zadaniowej zajmującej się umowami na usługi ochroniarskie w delegaturach;

6.  zauważa, że w odniesieniu do ramowych zamówień udzielanych przez ESDZ należy z należytą starannością podejść do identyfikowalności operacji poprzez rejestrowanie odpowiedniej dokumentacji w odniesieniu do każdego zamówienia, niezależnie od jego specjalnego charakteru; zwraca się do siedziby głównej ESDZ, aby dalej rozwijała umiejętności pracowników delegatur i zwiększała ich wiedzę na ten temat, a także bardziej ogólnie na temat skutecznego stosowania odnośnych standardów kontroli wewnętrznej; zwraca uwagę, że jakość informacji to jedno z najważniejszych niedociągnięć stwierdzonych podczas kontroli ex ante przeprowadzonych w 2013 r., i apeluje o szybkie naprawienie tej sytuacji w celu dysponowania dokładnymi i kompleksowymi informacjami administracyjnymi i z zakresu zarządzania;

7.  zwraca się do ESDZ o umocnienie jej nowej strategii zwalczania nadużyć finansowych obejmującej państwa trzecie i z zadowoleniem przyjmuje ostateczne podpisanie w dniu 23 stycznia 2015 r. administracyjnego protokołu ustaleń z Europejskim Urzędem ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF);

8.  zwraca się do ESDZ o przedstawienie sprawozdania z postępów dotyczących nowej strategii zwalczania nadużyć finansowych dla delegatur Unii, której ukończenie planowano na 2013 r.;

9.  jest zaniepokojony opóźnieniami w przyjmowaniu wewnętrznych zasad dotyczących informowania o nieprawidłowościach; apeluje do ESDZ o wdrożenie ich bez dalszej zwłoki;

10.  wzywa ESDZ, aby w rocznych sprawozdaniach z działalności uwzględniała, zgodnie z obowiązującymi przepisami dotyczącymi poufności i ochrony danych, wyniki i konsekwencje spraw zamkniętych przez OLAF, w których przedmiotem dochodzenia była instytucja lub jakakolwiek z pracujących dla niej osób;

11.  zauważa, że ostateczny budżet na 2013 r. dla siedziby głównej ESDZ wyniósł 508,8 mln EUR, co stanowi wzrost o 4,09 %, przy czym budżet podzielony jest następująco: 195,81 mln EUR dla siedziby głównej ESDZ oraz 312,95 mln EUR dla delegatur Unii; zauważa, że oprócz własnego budżetu ESDZ dysponowała wkładem Komisji w wysokości 272,4 mln EUR;

12.  odnotowuje, że w siedzibie ESDZ 69 % budżetu przeznaczone jest na wypłacanie wynagrodzeń i innych należności dla pracowników objętych regulaminem pracowniczym i pracowników zewnętrznych (tj. 134,59 mln EUR), zaś 10 % (czyli 19,92 mln EUR) na budynki i koszty powiązane; zauważa, że jeśli chodzi o delegatury Unii, kwota 106,6 mln EUR (34 %) odnosi się do wynagrodzeń dla pracowników objętych regulaminem pracowniczym, kwota 62,2 mln EUR (19,9 %) przeznaczona jest na pracowników zewnętrznych, a 99,6 mln EUR (31,8 %) na budynki i koszty powiązane;

13.  jest zdania, że ESDZ nie jest jeszcze pełnoprawną służbą dyplomatyczną UE z powodu ograniczonych zasobów; uważa, że Komisja i państwa członkowskie powinny nawoływać do konsolidacji ESDZ;

14.  wskazuje, że zasada neutralności budżetowej jest jak najbardziej pożądana, jednak nie należy jej postrzegać w oddzieleniu od oszczędności, jakie państwa członkowskie poczyniły dzięki ustanowieniu ESDZ;

15.  jest zdania, że ESDZ nadal ma zbyt rozbudowaną administrację, którą należy usprawnić; uważa, że środki już wdrożone w celu zaradzenia temu problemowi idą w dobrym kierunku, i wzywa Komisję do intensywniejszego zaangażowania się w zacieśnianie współpracy między poszczególnymi służbami; zwraca się do instytucji o przedstawienie informacji na temat redukcji w kategoriach AD 15 i AD 16 w następnym rocznym sprawozdaniu z działalności; zauważa ponadto brak ram kompetencji dla kadry kierowniczej, które stanowiłyby podstawę do oceny wstępnie wybranych kandydatów; podkreśla, że kompetencje w dziedzinie spraw zagranicznych muszą pozostać głównym kryterium podczas podejmowania decyzji o zatrudnieniu;

16.  nalega na konieczność racjonalizacji w obrębie kierownictwa wysokiego szczebla ESDZ oraz usprawnienia procesu podejmowania decyzji;

17.  przyjmuje z zadowoleniem lepszą równowagę geograficzną, jeśli chodzi o liczbę pracowników ESDZ pochodzących z państw członkowskich, które weszły do UE od 2004 r., wynoszącą w chwili obecnej 18 % administratorów i 17,7 % szefów delegatur w stosunku do odsetka ludności tych państw wynoszącego 21 %; podkreśla konieczność zapewnienia równowagi geograficznej przy zatrudnianiu i mianowaniu personelu; jest zdania, że równa reprezentacja geograficzna w ESDZ jest ważnym elementem umożliwiającym ESDZ uzyskiwanie lepszych wyników, a także wzywa Komisję do kontynuowania prac w tym kierunku;

18.  zauważa wysiłki włożone w poprawę równowagi płci i usunięcie potencjalnych przeszkód w rozwoju kariery zawodowej; wzywa ESDZ do kontynuowania prac nad zmniejszaniem nierównowagi w zakresie płci, zwłaszcza w kategorii pracowników wyższego szczebla;

19.  wyraża jednak zaniepokojenie brakiem kobiet na stanowiskach w ESDZ, które wiążą się z odpowiedzialnością (204 mężczyzn i 55 kobiet w delegaturach, a na wyższych stanowiskach kierowniczych proporcja ta wynosi 42/4, tj. tylko 8,7 % kobiet); wzywa do uruchomienia planu na rzecz równości szans, w szczególności na stanowiskach kierowniczych, aby jak najszybciej rozwiązać ten brak równowagi;

20.  zwraca uwagę, że oficjalny cel, zakładający, że przynajmniej jedna trzecia pracowników na stanowiskach administratorów (AD) w ESDZ będzie obsadzona dyplomatami z państw członkowskich, został osiągnięty w 2013 r.; zauważa jednakże stosunkowo dużą liczbę oddelegowanych ekspertów krajowych z państw członkowskich (397 w czerwcu 2014 r.) oraz zwraca się o dalsze wyjaśnienie ich statusu / uprawnień i odnośnych kosztów dla budżetu ESDZ;

21.  ponawia zeszłoroczny wniosek o przedstawianie kompletnej tabeli wszystkich zasobów ludzkich, jakimi dysponuje ESDZ, z podziałem na grupy zaszeregowania, płeć i obywatelstwo; zwraca uwagę, że ta tabela powinna być automatycznie załączana do rocznego sprawozdania z działalności instytucji;

22.  ubolewa jednak, że nie osiągnięto jeszcze lepszej równowagi geograficznej, i wzywa ESDZ do wzmocnienia równowagi geograficznej, zwłaszcza w odniesieniu do obsadzania stanowisk kierowniczych i stanowisk szefów delegatur; przypomina o potrzebie większej równowagi geograficznej państw członkowskich na wszystkich szczeblach administracji i wzywa ESDZ do wdrożenia środków, które przyczynią się do lepszej i bardziej zrównoważonej reprezentacji wszystkich państw członkowskich;

23.  uważa, że zadania specjalnych przedstawicieli UE są bardzo niejasne, że nie zapewnia się ich właściwego monitorowania ani nie przeprowadza się analiz osiąganych wyników; proponuje włączenie ich do ESDZ, co pozwoli wypełnić tę lukę;

24.  przypomina o znaczeniu przeniesienia budżetu na specjalnych przedstawicieli UE z pozycji przeznaczonych na działania operacyjne wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO) do budżetu ESDZ, aby lepiej wesprzeć ich włączenie do ESDZ;

25.  odnotowuje zmiany dokonane w obszarze zasobów ludzkich, ale zgadza się z Trybunałem Obrachunkowym, że w delegaturach potrzebna jest tematyczna wiedza fachowa; wyraża zaniepokojenie, że delegaturom UE brakuje personelu w sekcjach politycznych i w zakresie planowania operacyjnego i realizacji misji wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB); zauważa też, że delegatury Unii mają praktyczne trudności w otrzymywaniu sprawozdawczości wywiadowczej i w pracy z nią; zwraca się do Komisji, by razem z ESDZ opracowała skoordynowane podejście w celu optymalizacji profilu personelu delegatur;

26.  zauważa, że ESDZ w dalszym ciągu przeznacza niewystarczające zasoby na rzecz zewnętrznych aspektów wewnętrznych strategii politycznych oraz że brakuje jej pracowników, którzy w odpowiednim zakresie zajmowaliby się programowaniem instrumentów finansowych, co w rezultacie osłabia spójność działań zewnętrznych Unii;

27.  uważa, że w czasach kryzysu i ogólnych cięć budżetowych koszty posiedzeń wyjazdowych pracowników instytucji Unii powinny zostać ograniczone oraz, w miarę możliwości, posiedzenia te powinny odbywać się w siedzibach instytucji, ponieważ wartość dodana tworzona dzięki tym wyjazdom nie uzasadnia tak wysokich kosztów;

28.  wzywa ESDZ do lepszego kontrolowania kosztów ponoszonych w trakcie procedur rekrutacyjnych; apeluje do ESDZ o wykorzystywanie innowacyjnych rozwiązań, jak wideokonferencje podczas rozmów o pracę oraz o jak najczęstsze przedstawianie podobnych propozycji również w zakresie szkolenia personelu;

29.  przypomina o konieczności wprowadzenia przez ESDZ wymogu, aby nowo mianowani pracownicy ESDZ składali oświadczenie potwierdzające, że w przeszłości nie pracowali dla służb wywiadowczych;

30.  zachęca Komisję i państwa członkowskie do podejmowania działań promujących lepszą koordynację i współpracę między ich służbami zajmującymi się stosunkami zewnętrznymi a ESDZ, nie zapominając o horyzontalnych kwestiach tematycznych;

31.  podkreśla, że znaczące oszczędności można wygenerować poprzez lepszą współpracę między państwami członkowskimi w zakresie polityki zagranicznej i bezpieczeństwa oraz poprzez aktywne określanie wspólnych starań, które może stopniowo przejmować ESDZ, tak aby UE była zarówno silniejszym, jak i bardziej skutecznym podmiotem globalnym;

32.  podkreśla, że należy dalej rozwijać metody pracy w celu zapewnienia współpracy z DG ds. Rozwoju i Współpracy (DEVCO) oraz wspierania działów tematycznych (takich jak dyrekcja ds. zapobiegania konfliktom i polityki bezpieczeństwa);

33.  podkreśla, że działy tematyczne należy angażować na wszystkich etapach programowania, aby uniknąć sytuacji, w której kwestie zapobiegania konfliktom, budowania pokoju, praw człowieka i problematyka płci będą dodawane w ostatniej chwili;

34.  uważa, że obecna polityka zagraniczna Unii nadal pozostaje pod bardzo dużym wpływem polityki zagranicznej poszczególnych państw członkowskich; podkreśla, że polityka wykluczania państw dysponujących szczegółową wiedzą fachową na temat niektórych aktualnych konfliktów, zwłaszcza konfliktu ukraińsko-rosyjskiego, przeważa nad wynikami polityki zagranicznej Unii; zwraca się do ESDZ, aby konsekwentnie monitorowała sytuację i uwzględniała ewentualny wpływ polityki zagranicznej poszczególnych państw członkowskich na politykę zagraniczną Unii;

35.  podkreśla znaczenia uznawania i wspierania ciężkiej pracy oddelegowanych pracowników cywilnych oraz personelu wojskowego w najbardziej niestabilnych i niebezpiecznych częściach świata, w których Unia musi być również reprezentowana i prowadzić swe działania; uważa dlatego za niezbędne, by ci pracownicy, którzy żyją i pracują pod ogromna presją, zarówno pod względem bezpieczeństwa i mobilności, jedności/rozdzielenia rodziny oraz czynników kulturowych i społecznych, mieli zapewniony najwyższy poziom ochrony i bezpieczeństwa oraz wystarczający stopień elastyczności; popiera zwiększenie budżetu przeznaczonego na pokrycie kosztów ochrony stosownych delegatur; uważa, że bardzo przydatne byłoby dysponowanie statystykami porównawczymi dotyczącymi personelu ESDZ i oddelegowanych pracowników państw członkowskich w takich okolicznościach;

36.  nalega na konieczność uproszczenia schematu budżetu na rzecz wspierania delegatur; podkreśla trudne warunki, w jakich znajdują się delegatury mające najmniej liczny personel z powodu złożoności i sztywności przepisów dotyczących przekazywania uprawnień do płatności między pracownikami ESDZ a personelem Komisji; zachęca obie instytucje do rozpatrzenia opcji mogących ułatwić procedurę przyznawania środków z poszanowaniem zasad kontroli finansowej;

37.  podkreśla, że przepisy finansowe stosowane obecnie w odniesieniu do delegatur Unii w dalszym ciągu stanowią poważne obciążenie administracyjne dla szefa delegatury, co odwraca jego uwagę od podstawowego obowiązku, jakim jest praca o charakterze politycznym; wzywa ESDZ i Komisję do rozwiązania tej kwestii, co może oznaczać konieczność wprowadzenia zmian do przepisów finansowych, o ile nie spowoduje to obniżenia jakości i dokładności rozliczeń delegatur dotyczących roku budżetowego; ponadto zwraca uwagę na stałe wykorzystywanie linii budżetowych, zarówno z budżetu ESDZ, jak i Komisji, na wydatki administracyjne, co niepotrzebnie komplikuje obieg środków finansowych;

38.  wskazuje na nierówne traktowanie pracowników delegatur Unii w porównaniu z pracownikami misji Unii w ramach WPZiB w tych samych miejscach, jeżeli chodzi o wolne dni, przeloty, dodatki i inne świadczenia; domaga się przedstawienia szczegółowego porównania płatności i świadczeń dla pracowników delegatur Unii i pracowników misji Unii w ramach WPZiB na przykładzie Mogadiszu (Somalia) i Bangi (Republika Środkowoafrykańska) na dzień 1 stycznia 2014 r., a także nalega, by podać uzasadnienie w razie stwierdzenia nierównego traktowania;

39.  podkreśla konieczność zapewnienia większej elastyczności finansowania misji WPBiO, aby zagwarantować wewnętrzne i zewnętrzne bezpieczeństwo Unii w związku z niebezpieczeństwem stwarzanym przez konflikty w krajach sąsiadujących z Unią oraz ze zwiększonym ryzykiem ewentualnych działań terrorystycznych;

40.  podkreśla zasadnicze znaczenie utworzenia wspólnego centrum usług, które doprowadziłoby do znacznych oszczędności dzięki zapewnianiu misjom w zakresie WPBiO oraz specjalnym przedstawicielom Unii i ich biurom scentralizowanego wsparcia logistycznego, administracyjnego i z zakresu zamówień; wyraża ubolewanie z powodu znacznych opóźnień w tworzeniu centrum i wzywa wszystkie zaangażowane podmioty do wysiłku na rzecz pilnego osiągnięcia porozumienia w sprawie ambitnego wspólnego centrum usług zdolnego do skutecznego wspierania misji, zwłaszcza na początkowym etapie, do standaryzacji metod pracy oraz do zapewniania szybszych i bardziej oszczędnych zamówień;

41.  domaga się, by ESDZ dążyła do zwiększenia korzyści płynących z ekonomii skali poprzez tworzenie nowej synergii w siedzibie głównej ESDZ i w delegaturach, a także we współpracy z państwami członkowskimi i krajowymi służbami dyplomatycznymi, w duchu prawdziwej unijnej polityki i służby zewnętrznej; z zadowoleniem zauważa, że coraz więcej delegatur Unii i przedstawicielstw dyplomatycznych państw członkowskich ma wspólne siedziby, nawet jeśli skala tego zjawiska wciąż jest ograniczona; zwraca się do ESDZ o dalsze działania na rzecz zwiększenia liczby wspólnych siedzib;

42.  domaga się, aby polityka ESDZ w dziedzinie nieruchomości była uwzględniana w rocznym sprawozdaniu z działalności, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że istotne jest, aby koszty takiej polityki były odpowiednio uzasadnione i niewygórowane;

43.  wzywa ESDZ do dostarczenia organowi udzielającemu absolutorium wykazu umów dotyczących nieruchomości zawartych w 2013 r., wraz ze szczegółami na temat umów, kraju zawarcia i czasu trwania umowy, jak uczyniono w rocznym sprawozdaniu z działalności ESDZ za 2011 r., i zwraca się do ESDZ o dostarczenie tych samych szczegółowych informacji na temat umów dotyczących nieruchomości w rocznym sprawozdaniu z działalności za 2014 r.;

44.  zgadza się, że należy nadal podejmować działania w związku z usługami konsularnymi; podkreśla, że świadczenie usług konsularnych przez delegatury Unii może spowodować oszczędności; zwraca się do ESDZ o przygotowanie szczegółowej analizy skutków finansowych takiego rozwiązania, zaś do państw członkowskich o osiągnięcie porozumienia w tej sprawie, aby opracować zharmonizowane zasady i przepisy;

45.  zwraca się do Trybunału Obrachunkowego o włączenie do swojego następnego sprawozdania rocznego przeglądu działań następczych ESDZ w odniesieniu do zaleceń Parlamentu przedstawionych w niniejszej rezolucji.

(1) Dz.U. L 66 z 8.3.2013. (2) Dz.U. C 403 z 13.11.2014, s. 1. (3) Dz.U. C 398 z 12.11.2014, s. 1. (4) Dz.U. C 403 z 13.11.2014, s. 128. (5) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1. (6) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1.

1.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 4 – Trybunał Sprawiedliwości (2014/2080(DEC))

P8_TA(2015)0124 A8-0111/2015

Parlament Europejski,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013(1),

–  uwzględniając skonsolidowane roczne sprawozdanie finansowe Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013 (COM(2014)0510 – C8‑0149/2014)(2),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu za rok budżetowy 2013 zawierające odpowiedzi instytucji(3),

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności rachunków(4), jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2013 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 314 ust. 10 oraz art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(5),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(6), w szczególności jego art. 55, 99, 164, 165 i 166,

–  uwzględniając art. 94 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A8-0111/2015),

1.  udziela sekretarzowi Trybunału Sprawiedliwości absolutorium z wykonania budżetu Trybunału Sprawiedliwości za rok budżetowy 2013;

2.  przedstawia swoje uwagi w poniższej rezolucji;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji wraz z rezolucją, która stanowi jej integralną część, Radzie Europejskiej, Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej, Trybunałowi Obrachunkowemu, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich, Europejskiemu Inspektorowi Ochrony Danych, a także Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

2.Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. zawierająca uwagi, które stanowią integralną część decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 4 – Trybunał Sprawiedliwości (2014/2080(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoją decyzję w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 4 – Trybunał Sprawiedliwości,

–  uwzględniając decyzję Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich z dnia 26 lutego 2015 r. zamykającą dochodzenie z własnej inicjatywy nr OI/1/2014/PMC w sprawie informowania o nieprawidłowościach,

–  uwzględniając art. 94 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A8-0111/2015),

1.  zauważa z zadowoleniem, że w sprawozdaniu rocznym za rok 2013 Trybunał Obrachunkowy stwierdził, iż nie odnotowano istotnych słabych punktów w objętych audytem obszarach dotyczących zasobów ludzkich i zamówień dla Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej („Trybunał Sprawiedliwości”);

2.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że na podstawie przeprowadzonych prac kontrolnych Trybunał Obrachunkowy stwierdził, iż w roku budżetowym zakończonym dnia 31 grudnia 2013 r. w łącznych płatnościach na wydatki administracyjne i inne wydatki instytucji i organów nie wystąpiły istotne błędy;

3.  zauważa, że w 2013 r. środki Trybunału Sprawiedliwości wyniosły 354 880 000 EUR (348 300 000 EUR w 2012 r.), a wskaźnik wykonania wyniósł 96,3 %; wyraża ubolewanie z powodu niższego wskaźnika wykonania w 2013 r. w porównaniu z wartością 98,6 %, jaką Trybunał osiągnął w 2012 r.;

4.  zauważa, że niższy poziom wykonania można przypisać faktowi, że pierwotne środki na 2013 r. uwzględniały proponowane dostosowanie wysokości wynagrodzeń i emerytur na łączną kwotę niemal 6 000 000 EUR, lecz Rada nie udzieliła ostatecznie zgody na żadne dostosowanie; wskazuje na to, że przyczyny leżące u podstaw nieoczekiwanego wyroku w sprawie dostosowania wynagrodzeń nie mają już zastosowania w związku z osiągniętym w 2014 r. porozumieniem w sprawie nowego Regulaminu Pracowniczego;

5.  podkreśla jednak, że budżet Trybunału Sprawiedliwości jest czysto administracyjny, a znaczną jego część przeznacza się na wydatki na pracowników tej instytucji; przyjmuje do wiadomości uzasadnienie spadku wskaźnika wykonania, jakie podano w rocznym sprawozdaniu z działalności Trybunału Sprawiedliwości za rok budżetowy 2013;

6.  zauważa, że Trybunał Sprawiedliwości zakończył w 2013 r. 701 spraw (tymczasem w 2012 r. liczba zakończonych spraw wyniosła 595) oraz, że wszczęto przed Trybunałem 699 nowych spraw (w 2012 r. 632), w tym 450 odwołań i odesłań prejudycjalnych; zatwierdza pozytywne wyniki statystyczne, uważa jednak, że pomimo dobrych wyników, sytuacja nadal wymaga poprawy;

7.  zauważa, że w 2013 r. do Sądu wpłynęło 790 nowych spraw, a 702 sprawy zostały rozpatrzone, podczas gdy w toku jest 1325 spraw, co oznacza ogólny wzrost liczby postępowań w stosunku do 2012 r.; zauważa również, że czas trwania postępowań nieznacznie się skrócił; zauważa, że utworzenie dziewiątej izby nie przyczyniło się w 2013 r. do poprawy skuteczności Sądu, niemniej jednak ponownie podkreśla swoje zdanie, iż niezbędne jest zasilenie zasobów ludzkich Trybunału;

8.  zauważa, że w 2013 r. liczba spraw zakończonych przez Sąd do spraw Służby Publicznej wyniosła 184, podczas gdy w 2012 r. liczba ta wyniosła 121 (czyli nastąpił wzrost o 52 %), co spowodowało zmniejszenie liczby spraw toczących o 24 (czyli zmniejszenie zaległości Sądu o 11 %); uważa, że zniesienie Sądu do spraw Służby Publicznej nie jest właściwym rozwiązaniem wobec długotrwałego blokowania ze strony Rady;

9.  uważa, że sytuacja w obrębie istniejących środków będących do dyspozycji Trybunału Sprawiedliwości nadal wymaga poprawy; podkreśla, że wewnętrzne reformy wdrożone w 2013 r., zwłaszcza utworzenie nowej izby w Sądzie i ustanowienie nowego rzecznika generalnego, a także reforma Regulaminu regulującego funkcjonowanie Trybunału, zwłaszcza w obszarze językowym i informatycznym, i innych przepisów uzupełniających, przyczyniły się do pozytywnych zmian systemu, które umożliwiły poprawę w zakresie optymalizacji zasobów; zachęca Trybunał Sprawiedliwości do kontynuowania prac w tym kierunku;

10.  zaleca reorganizację instytucji w taki sposób, aby lepiej oddzielić funkcje prawne i administracyjne, tak aby struktura instytucji była bardziej zgodna z art. 6 europejskiej konwencji praw człowieka, a sędziowie nie musieli orzekać w sprawach odwołań od aktów, w których udział brały bezpośrednio ich instancje;

11.  przypomina, że w odpowiedzi na rezolucję w sprawie udzielenia absolutorium za rok 2012 Trybunał Sprawiedliwości wskazuje, iż większa liczba rozpraw i wyroków nie zwiększy w znaczny sposób produktywności; zauważa, że z drugiej strony Trybunał wystąpił z wnioskiem o zwiększenie liczby sędziów; wzywa Trybunał Sprawiedliwości do zlecenia zewnętrznej oceny wzajemnej, aby uzyskać zewnętrzne instrumenty w celu wskazania ewentualnych rozwiązań problemów podniesionych przez Trybunał Sprawiedliwości;

12.  podkreśla wyjątkowe znaczenie poszanowania wielojęzyczności w Trybunale Sprawiedliwości, jako że musi nie tylko gwarantować równość w dostępie do orzecznictwa Trybunału, ale również równość szans stron sporu przed Trybunałem;

13.  ubolewa nad niewystarczającą ilością otrzymanych w trakcie procedury udzielania absolutorium informacji o wykazie działań zewnętrznych sędziów; zwraca się do Trybunału Sprawiedliwości o opublikowanie na swojej stronie internetowej wykazu zawierającego szczegółowe informacje o mających wpływ na budżet unijny działaniach zewnętrznych każdego sędziego;

14.  zwraca się do Trybunału Sprawiedliwości, aby w odniesieniu do dwóch tłumaczy na emeryturze, którym udzielono zamówienia na tłumaczenia, przedstawił sprawozdanie umożliwiające sprawdzenie, czy sytuacja ta jest zgodna z wymogami Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej zarówno pod kątem konfliktu interesów, jak i wynagrodzenia;

15.  zwraca się do Trybunału Sprawiedliwości o konsolidację archiwów Trybunału Sprawiedliwości w celu utworzenia jednego archiwum, aby zapewnić lepszą koordynację czynności procesowych sądów;

16.  zauważa postępy poczynione w obrębie programu e-Curia; zauważa, że program ten nie rozwinął jeszcze w pełni swojego potencjału; zaleca, by Trybunał Sprawiedliwości ustanowił plan służący zachęcaniu wszystkich państw członkowskich do korzystania z tego programu;

17.  zauważa uruchomienie w 2013 r. projektu cyfrowych zbiorów orzeczeń, które mają zastąpić wydawane w papierowej wersji zbiory orzeczeń; jest zdania, że projekt ten można było wdrożyć wcześniej;

18.  uważa, że Trybunał Sprawiedliwości, uwzględniając dane podane w rocznym sprawozdaniu z działalności, może jeszcze bardziej zredukować liczbę papierowych egzemplarzy bez uszczerbku dla spoczywających na nim obowiązków;

19.  mając na uwadze, że w 2013 r. po raz pierwszy przeprowadzono transmisję internetową na żywo z Trybunału Sprawiedliwości, zachęca Trybunał Sprawiedliwości do korzystania z tej technologii w większym stopniu i do rozszerzenia jej zastosowań na zagadnienia związane z pracą;

20.  uznaje, że wysoka jakość usług tłumaczeniowych w Trybunale Sprawiedliwości ma podstawowe znaczenie i że nie ma możliwości ograniczenia liczy rozpraw; uważa jednak, że bardziej skuteczne planowanie kalendarza rozpraw jest możliwe; sugeruje, by Trybunał poszukiwał w swoich stosunkach międzyinstytucjonalnych najlepszych praktyk stosowanych w tej dziedzinie w innych instytucjach;

21.  zwraca uwagę na politykę Trybunału Sprawiedliwości polegającą na priorytetowym wykorzystywaniu zasobów wewnętrznych, zwłaszcza w dziedzinie usług tłumaczeniowych; rozumie trudności związane ze znalezieniem określonych kombinacji językowych popartych znajomością kwestii prawnych; jest jednak głęboko zaniepokojony bardzo wysoką kwotą niewykorzystanych środków (2 200 000 EUR) przyznanych na tłumaczenia zewnętrzne; uważa zatem, że zlecanie na zewnątrz, w razie potrzeby, powinno również skutkować dalszymi oszczędnościami;

22.  zwraca się do Trybunału Sprawiedliwości o rozważenie wdrożenia systemu tłumaczenia „na żądanie” w konkretnych sytuacjach oraz o bardziej systematyczne korzystanie z narzędzi tłumaczeniowych opierających się na właściwych technologiach;

23.  zwraca się do Trybunału o sprawdzanie w każdym przypadku, czy istnieje konieczność tłumaczenia pisemnego, jeśli dana sprawa nie jest wielce istotna dla obywateli Unii;

24.  zauważa z zaniepokojeniem ogromne różnice w kosztach tłumaczeń między poszczególnymi instytucjami Unii; w związku z tym wzywa międzyinstytucjonalną grupę roboczą ds. tłumaczeń, by wskazała przyczyny tych rozbieżności i zaproponowała rozwiązanie tego braku równowagi wraz ze sposobami osiągnięcia harmonizacji kosztów tłumaczeń pisemnych, przy pełnym poszanowaniu jakości i różnorodności językowej; zauważa, że w związku z tym grupa robocza powinna ożywić współpracę między instytucjami w celu wymiany najlepszych praktyk i wyników oraz określenia obszarów, w których można wzmocnić współpracę lub umowy między instytucjami; zauważa, że celem grupy roboczej powinno być również ustanowienie jednolitej metodologii przedstawiania kosztów tłumaczeń pisemnych dla wszystkich instytucji, aby uprościć analizę i porównywanie tych kosztów; zauważa, że grupa robocza powinna przedstawić odnośne wyniki przed końcem 2015 roku; wzywa wszystkie instytucje do aktywnego udziału w pracach międzyinstytucjonalnej grupy roboczej; w tym kontekście przypomina o fundamentalnym znaczeniu poszanowania wielojęzyczności w instytucjach unijnych, aby zagwarantować równe traktowanie i równe szanse wszystkim obywatelom Unii;

25.  uważa, że w czasach kryzysu i ogólnych cięć budżetowych koszty posiedzeń wyjazdowych pracowników instytucji unijnych powinny zostać zmniejszone oraz, w miarę możliwości, posiedzenia te powinny być organizowane w siedzibach instytucji, ponieważ wartość dodana tworzona przez takie wyjazdy nie uzasadnia tak wysokich kosztów;

26.  oczekuje, że Trybunał Sprawiedliwości będzie w dalszym ciągu dążył do osiągnięcia wewnętrznych synergii, zwłaszcza w dziedzinie tłumaczeń pisemnych i ustnych;

27.  ponawia swój wniosek o ujmowanie w rocznym sprawozdaniu z działalności załącznika zawierającego harmonogramu posiedzeń Trybunału Sprawiedliwości na dany rok;

28.  zaleca ustanowienie szeregu obiektywnych kryteriów w celu zdefiniowania nadmiernych opóźnień w harmonogramie wydawania orzeczeń;

29.  ubolewa nad faktem, że państwa członkowskie, które przystąpiły do Unii po 2004 r. nie są reprezentowane w najwyższych kadrach kierowniczych instytucji; przypomina o potrzebie większej równowagi geograficznej na wszystkich szczeblach administracji;

30.  wyraża zaniepokojenie nieobecnością kobiet na stanowiskach w Trybunale Sprawiedliwości, które wiążą się z odpowiedzialnością (70 %–30 %); wzywa do uruchomienia planu na rzecz równości szans, w szczególności w odniesieniu do stanowisk kierowniczych, aby jak najszybciej zaradzić temu brakowi równowagi;

31.  zauważa, że stosowane przez Trybunał Sprawiedliwości przepisy regulujące korzystanie z samochodów służbowych są zbliżone do tych stosowanych w innych instytucjach; jest zdania, że przepisy te powinny zostać uaktualnione w celu redukcji kosztów, zwłaszcza w zakresie korzystania z pojazdów do celów prywatnych;

32.  wzywa Trybunał Sprawiedliwości do zmniejszenia liczby samochodów służbowych będących do dyspozycji członków i pracowników Trybunału oraz poinformowania Parlamentu o uzyskanych oszczędnościach; jest zdania, że niezbędny będzie przegląd przydziału stanowisk dla kierowców; zwraca uwagę, że koszty rozszerzonych prywatnych usług kierowców ponoszone są przez podatników UE;

33.  uważa, że Trybunał Sprawiedliwości powinien zwiększyć swoje zobowiązania środowiskowe poprzez dalszy rozwój istniejących środków mających na celu zmniejszenie emisji, a także włączenie kryteriów związanych z ochroną środowiska do procesu udzielania zamówień;

34.  odnotowuje podjęte przy Trybunał Sprawiedliwości zobowiązanie do dalszego udoskonalania systemu terminowego monitorowania i kontroli procedur rekrutacji i postępowań o udzielenie zamówienia; wspiera Trybunał Sprawiedliwości w działaniach służących dalszemu monitorowaniu zarządzania dodatkami i poprawie jego wydajności;

35.  uważa, że liczba umów zawartych w procedurze negocjacyjnej jest dość wysoka; wnosi o przekazanie mu wyczerpujących informacji o przyczynach leżących u podstaw tych decyzji;

36.  wzywa Trybunał Sprawiedliwości, aby w rocznych sprawozdaniach z działalności uwzględniał, zgodnie z obowiązującymi przepisami dotyczącymi poufności i ochrony danych, wyniki i konsekwencje spraw zamkniętych przez OLAF, w których przedmiotem dochodzenia była instytucja lub jej pracownik;

37.  przyjmuje do wiadomości informacje o polityce Trybunału Sprawiedliwości w zakresie nieruchomości dołączone do rocznego sprawozdania z działalności;

38.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Trybunał Sprawiedliwości przygotował gruntowne i szczegółowe roczne sprawozdanie z działalności i umieścił w nim pogłębione informacje o zarządzaniu personelem, zgodnie z prośbą Parlamentu;

39.  jest zaniepokojony opóźnieniem przyjęcia wewnętrznych przepisów w sprawie informowania o nieprawidłowościach; wzywa Trybunał Sprawiedliwości do ich wdrożenia bez dalszej zwłoki.

(1) Dz.U. L 66 z 8.3.2013. (2) Dz.U. C 403 z 13.11.2014, s. 1. (3) Dz.U. C 398 z 12.11.2014, s. 1. (4) Dz.U. C 403 z 13.11.2014, s. 128. (5) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1. (6) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1.

1.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 5 – Trybunał Obrachunkowy (2014/2081(DEC))

P8_TA(2015)0125 A8-0113/2015

Parlament Europejski,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2013(1),

–  uwzględniając skonsolidowane roczne sprawozdanie finansowe Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013 (COM(2014)0510 – C8‑0155/2014)(2),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu za rok budżetowy 2013 zawierające odpowiedzi instytucji(3),

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności rachunków(4), jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw, przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2013 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 314 ust. 10 oraz art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(5),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(6), w szczególności jego art. 55, 99, 164, 165 i 166,

–  uwzględniając art. 94 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A8-0113/2015),

1.  udziela sekretarzowi generalnemu Trybunału Obrachunkowego absolutorium z wykonania budżetu Trybunału Obrachunkowego za rok budżetowy 2013;

2.  przedstawia swoje uwagi w poniższej rezolucji;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji wraz z rezolucją, która stanowi jej integralną część, Radzie Europejskiej, Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej, Trybunałowi Obrachunkowemu, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich, Europejskiemu Inspektorowi Ochrony Danych, a także Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

2.Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. zawierająca uwagi, które stanowią integralną część decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 5 – Trybunał Obrachunkowy (2014/2081(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoją decyzję w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2013, sekcja 5 – Trybunał Obrachunkowy,

–  uwzględniając art. 94 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A8-0113/2015),

1.  przyjmuje do wiadomości, że w celu zastosowania tych samych zasad przejrzystości i rozliczalności, które Trybunał stosuje do jednostek przez siebie kontrolowanych, kontroli rocznego sprawozdania finansowego Trybunału Obrachunkowego dokonuje niezależny audytor zewnętrzny – PricewaterhouseCoopers SARL; przyjmuje do wiadomości opinię audytora, że „sprawozdanie finansowe prawidłowo i rzetelnie przedstawia sytuację finansową Trybunału”;

2.  podkreśla, że w roku 2013 Trybunał Obrachunkowy dysponował ostateczną kwotą środków w wysokości 142 761 000 EUR (142 477 000 EUR w 2012 r.) oraz że ogólny wskaźnik wykonania budżetu wyniósł 92 %; wyraża ubolewanie z powodu niższego wskaźnika wykorzystania środków w 2013 r. w porównaniu z wartością 96 % w 2012 r.;

3.  podkreśla jednak, że budżet Trybunału Obrachunkowego jest czysto administracyjny, a znaczną jego część przeznacza się na wydatki na pracowników tej instytucji; przyjmuje do wiadomości uzasadnienie spadku wskaźnika wykorzystania środków, jakie podano w sprawozdaniu Trybunału Obrachunkowego z zarządzania budżetem i finansami za 2013 r.;

4.  odnotowuje nową strategię Trybunału Obrachunkowego na lata 2013–2017 mającą na celu maksymalizację jego roli jako zewnętrznego kontrolera Unii; popiera plan ustanowiony na 2013 r. oraz zawarty w nim zamiar zwiększenia ilości oraz podniesienia jakości sprawozdań z kontroli wykonania dzięki zwiększeniu wydajności i lepszemu wykorzystaniu środków przeznaczonych na ich sporządzanie; przyjmuje ponadto do wiadomości, że liczba tych sprawozdań wzrosła od 2008 r. o 60 %, i podkreśla, że ilość powinna iść w parze z jakością;

5.  przypomina Trybunałowi Obrachunkowemu, że Parlament, Rada i Komisja uzgodniły w ust. 54 wspólnego podejścia do agencji zdecentralizowanych z 2012 r., że „za wszystkie aspekty audytów zewnętrznych przeprowadzanych przez podmioty zewnętrzne jest odpowiedzialny Trybunał Obrachunkowy, który nadzoruje konieczne procedury administracyjne i postępowania o udzielenie zamówienia, finansuje je, a także z własnego budżetu pokrywa wszelkie inne koszty związane z tym rodzajem audytu”; oczekuje, że Trybunał Obrachunkowy zastosuje się do tego wspólnego podejścia i zawrze umowy z audytorami zewnętrznymi agencji oraz zapłaci za ich usługi;

6.  zwraca się do Trybunału Obrachunkowego o przeprowadzenie kontroli dotyczącej skutków połączenia rejestrów Trybunału Sprawiedliwości w jeden rejestr w celu zapewnienia lepszej koordynacji czynności proceduralnych między sądami;

7.  z zadowoleniem przyjmuje plan wewnętrznej reformy Trybunału Obrachunkowego zawarty w jego strategii na lata 2013–2017, oparty na sprawozdaniu z oceny wzajemnej z 2014 r., na sprawozdaniu w sprawie przyszłości Trybunału Obrachunkowego sporządzonym przez Parlament oraz na wewnętrznej analizie sporządzonej przez sam Trybunał Obrachunkowy; zwraca się do Trybunału Obrachunkowego, aby informował Parlament na bieżąco o przebiegu reformy i jej wdrażaniu;

8.  jest zdania, że potrzebny jest pewien stopień elastyczności w programie prac Trybunału Obrachunkowego, aby zapewnić możliwość szybkiego reagowania na ważne nieprzewidziane kwestie, które mogą wymagać kontroli lub szczególnej uwagi, oraz pominięcie zaplanowanych spraw, które mogły się zdezaktualizować; uważa, że równie ważne jest, aby Trybunał Obrachunkowy dążył do pewnej dywersyfikacji i równowagi oraz aby nie koncentrował się zbytnio i zbyt często na niektórych dziedzinach działalności; zwraca uwagę Trybunału Obrachunkowego na priorytety polityczne prawodawców oraz na kwestie leżące w największym interesie obywateli Unii, zgodnie z komunikatem Komisji Kontroli Budżetowej Parlamentu Europejskiego;

9.  wspiera Trybunał Obrachunkowy w jego staraniach na rzecz przeznaczenia większych zasobów na kontrole wykonania zadań; przypomina, że Trybunał Obrachunkowy powinien dopilnować, by kontrolerzy wyznaczeni do przeprowadzenia konkretnych kontroli posiadali niezbędną wiedzę techniczną i umiejętności metodyczne;

10.  przypomina Trybunałowi Obrachunkowemu o konieczności udoskonalenia harmonogramów, zwłaszcza w przypadku sprawozdań specjalnych Trybunału Obrachunkowego, bez szkody dla jakości tych sprawozdań; ubolewa, że terminowość ustaleń pokontrolnych nadal odbiega od celu długoterminowego; zaleca Trybunałowi Obrachunkowemu ustanowienie celu ograniczenia czasu trwania każdego etapu planu kontroli wykonania zadań;

11.  przyjmuje do wiadomości, że metodyka Trybunału Obrachunkowego musi być spójna i musi być stosowana do wszystkich dziedzin zarządzania; rozumie, że dalsze dostosowania mogą spowodować niespójności w definicjach Trybunału Obrachunkowego określających nielegalne transakcje w zarządzaniu bezpośrednim i dzielonym;

12.  zauważa, że sporządzenie sprawozdania specjalnego nadal trwa średnio 20 miesięcy, jak miało to miejsce w 2012 r.; ubolewa, że Trybunał Obrachunkowy nie osiągnął strategicznego celu zakładającego średni czas 18 miesięcy na opracowywanie sprawozdań specjalnych; wzywa Trybunał Obrachunkowy, aby do każdego sprawozdania specjalnego dołączał historię powstawania tekstu na kolejnych etapach;

13.  stwierdza, że zalecenia zawarte w sprawozdaniach specjalnych powinny być klarowniejsze i powinny konsekwentnie uwzględniać pozytywne i negatywne działania danych państw;

14.  zauważa, że ostatnie zmiany w Regulaminie Parlamentu mające na celu zwiększenie udziału komisji parlamentarnych w różnych działaniach związanych ze sprawozdaniami specjalnymi nie spełniły oczekiwań; podejmuje się zbadać formuły umożliwiające ulepszenie procedur parlamentarnych związanych ze sprawozdaniami specjalnymi Trybunału Obrachunkowego;

15.  popiera stałe zwiększanie liczby stanowisk kontrolerów w 2013 r.; odnotowuje pomyślne zatrudnienie nowych pracowników na stanowiska kontrolerów i zmniejszenie wakatów na koniec 2013 r. w porównaniu z 2012 r.;

16.  przyjmuje do wiadomości, że Trybunał Obrachunkowy przyznaje, iż nie bierze pod uwagę kryteriów geograficznych przy mianowaniu pracowników na stanowiska kierownicze; w związku z tym zwraca się do Trybunału Obrachunkowego o dołożenie wszelkich starań, aby uniknąć w przyszłości dużej nierównowagi, jaka istnieje w tym zakresie w tej instytucji, w szczególności, jeżeli chodzi o stanowiska kierownicze;

17.  żałuje, że plan na rzecz równości szans, uruchomiony przez Trybunał Obrachunkowy w 2012 r. w celu zapewnienia równowagi płci, nie przyniósł oczekiwanych wyników, szczególnie w zakresie stanowisk kierowniczych; przyjmuje do wiadomości, że na 70 stanowisk dyrektorów i kierowników działów, zaledwie 21 jest zajmowanych przez kobiety, a ponadto większość z nich znajduje się w Dyrekcji ds. Tłumaczeń Pisemnych i w Dyrekcji ds. Administracji; podkreśla i z zadowoleniem przyjmuje wzrost liczby kobiet wśród audytorów, co z pewnością przyczyni się do zwiększenia obecności kobiet na stanowiskach kierowniczych w dziedzinie audytu; przyjmuje do wiadomości zobowiązanie Trybunału Obrachunkowego do niezwłocznego przeglądu planu na rzecz równości szans, aby wskazać skuteczne rozwiązania, które umożliwią jak najszybsze osiągnięcie celów wyznaczonych w tej dziedzinie;

18.  apeluje do Trybunału Obrachunkowego o włączenie do rocznego sprawozdania z działalności wykazu pracowników zajmujących stanowiska kierownicze w rozbiciu na narodowość, płeć i rodzaj stanowiska;

19.  z zadowoleniem odnotowuje ukończenie budynku K3 w terminie i w granicach budżetu;

20.  domaga się, aby polityka Trybunału Obrachunkowego w dziedzinie nieruchomości była uwzględniana w rocznym sprawozdaniu z działalności, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że istotne jest, aby koszty takiej polityki były odpowiednio uzasadnione i niewygórowane;

21.   odnotowuje znaczne zróżnicowanie kosztów tłumaczeń pisemnych w zależności od języka (różnice wynoszą nawet ponad 100 EUR za stronę w zależności od języka) w Trybunale Obrachunkowym; uważa, że tak duża rozbieżność kosztów, w tym nawet kosztów pośrednich, powinna zostać przeanalizowana i skorygowana;

22.  z zaniepokojeniem zauważa ogromne różnice w kosztach tłumaczeń pisemnych między poszczególnymi instytucjami unijnymi; w związku z tym wzywa międzyinstytucjonalną grupę roboczą ds. tłumaczeń pisemnych, by wskazała przyczyny tych rozbieżności i zaproponowała rozwiązanie tego problemu braku równowagi wraz ze sposobami osiągnięcia harmonizacji kosztów tłumaczeń, przy pełnym poszanowaniu jakości i różnorodności językowej; w związku z tym zauważa, że grupa robocza powinna ożywić współpracę między instytucjami w celu wymiany najlepszych praktyk i wyników oraz określenia obszarów, w których można wzmocnić współpracę lub umowy między instytucjami; zauważa, że celem grupy roboczej powinno być również ustanowienie jednolitej metodyki przedstawiania kosztów tłumaczeń pisemnych dla wszystkich instytucji, aby uprościć analizę i porównywanie kosztów; zauważa, że grupa robocza powinna przedstawić odnośne wyniki przed końcem 2015 r.; wzywa wszystkie instytucje unijne do aktywnego udziału w pracach międzyinstytucjonalnej grupy roboczej; w tym kontekście przypomina o fundamentalnym znaczeniu poszanowania wielojęzyczności w instytucjach unijnych, aby zagwarantować równe traktowanie i równe szanse wszystkim obywatelom Unii;

23.  uważa, że w czasach kryzysu i ogólnych cięć budżetowych koszty posiedzeń wyjazdowych pracowników instytucji unijnych powinny zostać zmniejszone oraz posiedzenia te powinny być w miarę możliwości organizowane w siedzibach instytucji, ponieważ wartość dodana tworzona przez takie wyjazdy nie uzasadnia tak wysokich kosztów;

24.  przyznaje, że Trybunał Obrachunkowy dokonał postępów, jeżeli chodzi o określenie i wyjaśnienie kompetencji i obowiązków Izby ds. Koordynacji, Oceny, Zapewnienia Jakości i Rozwoju; zachęca Trybunał Obrachunkowy do kontynuacji prac w tym zakresie i zwraca się o poinformowanie Parlamentu Europejskiego o środkach podjętych w celu poprawy wyników tej izby;

25.  przyjmuje do wiadomości, że w 2013 r. Trybunał Obrachunkowy zgłosił do Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) ogółem 14 przypadków podejrzeń nadużycia stwierdzonych w wyniku prac kontrolnych Trybunału oraz 10 przypadków stwierdzonych w wyniku doniesień; zauważa, że OLAF postanowił wszcząć dochodzenie w siedmiu z 14 przypadków, a w pozostałych przypadkach przesłano informacje innemu organowi w celu podjęcia dalszych działań;

26.  wzywa Trybunał Obrachunkowy, aby w rocznych sprawozdaniach z działalności uwzględniał, zgodnie z obowiązującymi przepisami dotyczącymi poufności i ochrony danych, wyniki i konsekwencje spraw zamkniętych przez OLAF, w których przedmiotem dochodzenia była ta instytucja lub jakakolwiek z pracujących dla niej osób;

27.  zatwierdza przegląd działań następczych z 2013 r. sporządzony przez audytora wewnętrznego oraz postępy poczynione w identyfikowaniu i szeregowaniu pod względem ważności rodzajów ryzyka finansowego i operacyjnego oraz w opracowywaniu odpowiednich kontroli ograniczających ryzyko;

28.  zauważa, że politykę w dziedzinie bezpieczeństwa informacji należy uzupełnić o skoordynowaną i zharmonizowaną strategię bezpieczeństwa wewnętrznego; wskazuje, że w głównych dziedzinach zarządzania Trybunału Obrachunkowego można udoskonalić skuteczność zarządzania i kontrole wewnętrzne;

29.  przyjmuje do wiadomości wprowadzenie przez Trybunał Obrachunkowy nowego systemu wspierania kontroli (ASSYST) jako wewnętrznego narzędzia wspomagającego kontrolę; zwraca się o poinformowanie Parlamentu Europejskiego o ustanowionych dla tej aplikacji celach w zakresie wyników;

30.  odnotowuje zapewnienia Trybunału Obrachunkowego, iż podejmuje on wszystkie możliwe działania, aby środki na podróże służbowe były wykorzystywane w sposób ściśle zgodny z zasadami oszczędności, wydajności i skuteczności;

31.  odnotowuje ponadto wprowadzenie nowych aplikacji informatycznych w celu poprawy zarządzania szkoleniami językowymi; oczekuje, że narzędzia te jeszcze bardziej usprawnią zarządzanie szkoleniami językowymi;

32.  rozumie, że Trybunałowi Obrachunkowemu zależy na pomiarze swojej obecności w mediach; jest jednak zdania, że powinien on zwiększyć klarowność swoich komunikatów; sugeruje zatem, aby jakość wszystkich tekstów publikowanych przez Trybunał Obrachunkowy była kontrolowana w pod względem ich redakcji w zcentralizowanym procesie;

33.  docenia współpracę Trybunału Obrachunkowego i Komisji Kontroli Budżetowej Parlamentu Europejskiego oraz z zadowoleniem przyjmuje regularne przekazywanie informacji zwrotnych w odpowiedzi na wnioski Parlamentu; zwraca się do Trybunału Obrachunkowego, aby w swoim rocznym sprawozdaniu z działalności zawarł osobny ustęp dotyczący działań w związku z zaleceniami Parlamentu dotyczącymi udzielenia Trybunałowi Obrachunkowemu absolutorium za poprzedni rok budżetowy, podobnie jak robi to większość pozostałych instytucji; zwraca się jednak do Trybunału Obrachunkowego i organu udzielającego absolutorium o dalsze pogłębienie współpracy, tak aby ich praca była bardziej wydajna i skuteczna;

34.  jest zdania, że sprawozdania Trybunału Obrachunkowego, a w szczególności sprawozdania specjalne, w istotny sposób przyczyniają się do podniesienia jakości wydatkowania środków unijnych; uważa, że sprawozdania Trybunału Obrachunkowego miałyby jeszcze większą wartość dodaną, gdyby towarzyszył im szereg środków naprawczych podejmowanych przez Unię wraz z planowanym terminem ich wdrożenia, tak aby osiągnąć cele określone w danym programie, funduszu lub strategii politycznej Unii; w związku z tym jest zdania, że taki zwiększony nacisk na wyniki, a w szczególności na długoterminowe rezultaty, zgodnie z zasadą wydajności i skuteczności, usprawniłby konieczne działania następcze podejmowane przez Trybunał Obrachunkowy, polegające na monitorowaniu skutków proponowanych zaleceń;

35.  wzywa Trybunał Obrachunkowy do przeanalizowania, czy możliwie byłoby wcześniejsze przedstawianie jego sprawozdania rocznego zgodnie z kryteriami przewidzianymi w rozporządzeniu finansowym Unii.

(1) Dz.U. L 66 z 8.3.2013. (2) Dz.U. C 403 z 13.11.2014, s. 1. (3) Dz.U. C 398 z 12.11.2014, s. 1. (4) Dz.U. C 403 z 13.11.2014, s. 128. (5) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1. (6) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1.