(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2018)0369),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 133 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C8-0240/2018),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0069/2019),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli zastąpi ona pierwotny wniosek, wprowadzi w nim istotne zmiany lub planuje ich wprowadzenie;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 133,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego(1),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą(2),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)  Unia i państwa członkowskie postawiły sobie za cel ustanowienie środków niezbędnych do używania euro jako jednej waluty. Środki te obejmują ochronę euro przed fałszowaniem i związanymi z tym nadużyciami finansowymi, wzmacniając tym samym efektywność w celu zapewnienia efektywności gospodarki unijnej i zapewniając stabilność zapewnienia stabilności finansów publicznych. [Popr. 1]

(2)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1338/2001(3) przewiduje wymianę informacji, współpracę i wzajemną pomoc, ustanawiając tym samym zharmonizowane ramy ochrony euro. Skutki tego rozporządzenia zostały rozszerzone rozporządzeniem Rady (WE) nr 1339/2001(4) na te państwa członkowskie, które nie przyjęły euro jako swojej jednej waluty, tak aby zapewnić równoważny poziom ochrony euro w całej Unii.

(3)  Działania mające na celu propagowanie wymiany informacji i personelu, pomoc techniczną i naukową oraz specjalistyczne szkolenia przyczyniają się w znaczącym stopniu do ochrony jednej waluty Unii przed fałszowaniem i związanymi z tym nadużyciami finansowymi, a w związku z tym do osiągnięcia wysokiego i równoważnego poziomu ochrony w całej Unii, demonstrując jednocześnie zdolność Unii do zwalczania poważnej przestępczości zorganizowanej. Działania te pomagają również zająć się wspólnymi wyzwaniami oraz związkami z praniem pieniędzy i przestępczością zorganizowaną. [Popr. 2]

(4)  Program ochrony euro przed fałszowaniem przyczynia się do zwiększania świadomości wśród obywateli Unii, zwiększając ich zaufanie do tej waluty oraz poprawiając ochronę euro, zwłaszcza poprzez nieustanne upowszechnianie wyników działań wspieranych w ramach tego programu. [Popr. 3]

(4a)   Należyta ochrona euro przed fałszowaniem jest kluczową składową bezpiecznej i konkurencyjnej gospodarki UE, co wiąże się bezpośrednio z unijnym celem poprawy skuteczności funkcjonowania unii gospodarczej i walutowej. [Popr. 4]

(5)  Dotychczasowe wsparcie takich działań, poprzez decyzje Rady 2001/923/WE(5) oraz 2001/924/WE(6), które zostały następnie zmienione i rozszerzone decyzjami Rady 2006/75/WE(7), 2006/76/WE(8), 2006/849/WE(9), 2006/850/WE(10) oraz rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 331/2014(11), umożliwiło intensyfikację działań Unii i państw członkowskich w dziedzinie ochrony euro przed fałszowaniem. Cele programu w zakresie ochrony euro przed fałszowaniem („program Perykles”) dla okresów 2002–2006, 2007–2013 i 2014–2017(12) zostały z powodzeniem osiągnięte.

(6)  Nie została przeprowadzona odrębna ocena skutków programu, co stoi w sprzeczności ze standardową procedurą. Można to częściowo wyjaśnić faktem, iż w 2017 r. Komisja przeprowadziła ocenę śródokresową programu, popartą niezależnym sprawozdaniem(13). Chociaż sprawozdanie zawiera zasadniczo pozytywną opinię na temat programu, wyrażono w nim obawy dotyczące ograniczonej liczby właściwych organów uczestniczących w działaniach programu oraz jakości kluczowych wskaźników skuteczności działania wykorzystywanych do pomiaru rezultatów programu. W swoim komunikacie do Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie śródokresowej oceny programu „Perykles 2020” oraz w swojej ocenie ex ante w formie dokumentu roboczego towarzyszącego wnioskowi (COM(2018)0369) Komisja opowiedziała się za kontynuowaniem programu „Perykles 2020” po 2020 r. ze względu na jego wartość dodaną dla UEUnii, długoterminowe skutki i zrównoważony charakter objętych nim działań oraz jego wkład w zwalczanie przestępczości zorganizowanej. [Popr. 5]

(7)  W ocenie śródokresowej zalecono kontynuowanie działań finansowanych w ramach programu „Perykles 2020” i uwzględnienie przy tym możliwości , a jednocześnie zajęcie się koniecznością uproszczenia składania wniosków, zachęcono zachęcania do zróżnicowania różnicowania beneficjentóworaz udziału maksymalnej liczby właściwych organów z różnych krajów w działaniach programu, do koncentrowania się w dalszym ciągu na nowych i utrzymujących się zagrożeniach dotyczących fałszowania oraz poprawę poprawy kluczowych wskaźników skuteczności. [Popr. 6]

(7a)   W państwach trzecich wykryto ośrodki fałszowania, a fałszowanie euro nabiera coraz bardziej międzynarodowego wymiaru; dlatego też budowanie zdolności oraz działania szkoleniowe z udziałem właściwych organów państw trzecich należy uznać za mające zasadnicze znaczenie dla uzyskania rzeczywistej ochrony wspólnej waluty UE i nadal promować je w kontekście programu. [Popr. 7]

(8)  W związku z tym należy przyjąć nowy program na lata 2021–2027 (program „Perykles IV”). Należy zapewnić spójność i komplementarność programu „Perykles IV” z innymi stosownymi programami i działaniami. W celu realizacji programu „Perykles IV” Komisja powinna zatem, w ramach komitetu, o którym mowa w rozporządzeniu (WE) nr 1338/2001, przeprowadzić z głównymi zaangażowanymi stronami – w szczególności z właściwymi organami krajowymi wyznaczonymi przez państwa członkowskie, z Europejskim Bankiem Centralnym i z Europolem – wszystkie niezbędne konsultacje w odniesieniu do oceny potrzeb w zakresie ochrony euro, a zwłaszcza w odniesieniu do wymiany, pomocy i szkoleń. Ponadto Komisja przy realizacji programu powinna oprzeć się na bogatym doświadczeniu Europejskiego Banku Centralnego w dziedzinie prowadzenia szkoleń oraz dostarczania informacji na temat fałszowania banknotów euro. [Popr. 8]

(9)  Do niniejszego rozporządzenia zastosowanie mają horyzontalne przepisy finansowe przyjęte przez Parlament Europejski i Radę na podstawie art. 322 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Przepisy te są ustanowione w rozporządzeniu finansowym i określają w szczególności procedurę ustanawiania i wykonania budżetu w drodze dotacji, zamówień, nagród i wykonania pośredniego oraz przewidują kontrole wykonywania obowiązków przez podmioty upoważnione do działań finansowych. Przepisy przyjęte na podstawie art. 322 TFUE dotyczą również ochrony budżetu Unii w przypadku uogólnionych braków w zakresie praworządności w państwach członkowskich, jako że poszanowanie praworządności jest niezbędnym warunkiem wstępnym należytego zarządzania finansami i skutecznego unijnego finansowania.

(10)  Niniejsze rozporządzenie jest zgodne z zasadami wartości dodanej i proporcjonalności. Program „Perykles IV” powinien ułatwiać współpracę między państwami członkowskimi oraz między Komisją a państwami członkowskimi w celu ochrony euro przed fałszowaniem, nie naruszając przy tym kompetencji państw członkowskich i pozwalając na bardziej skuteczne wykorzystanie zasobów niż byłoby to możliwe na poziomie krajowym. Działanie na poziomie Unii jest konieczne i uzasadnione, ponieważ wyraźnie pomaga państwom członkowskim w zbiorowej ochronie euro i zachęca do wykorzystania wspólnych struktur Unii do zacieśnienia współpracy oraz intensyfikacji terminowej i pełnej wymiany informacji między właściwymi organami. [Popr. 9]

(11)  Program „Perykles IV” powinien być wdrażany zgodnie z wieloletnimi ramami finansowymi określonymi w ... [odniesienie do rozporządzenia Rady (UE, Euratom) …/2018 w sprawie WRF na lata po 2020 r.].

(12)  W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania programu „Perykles IV” uzupełnienia i zmiany innych niż istotne elementów niniejszego rozporządzenia, uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej należy powierzyć przekazać Komisji uprawnienia wykonawczew odniesieniu do programów prac przewidzianych w art. 10 oraz wskaźników przewidzianych w art. 12 i załączniku. Komisja powinna przyjąć roczne programy prac określające priorytety, podział budżetu oraz kryteria oceny stosowane w przypadku udzielania dotacji na działania. Wyjątkowe i należycie uzasadnione przypadki, w których zwiększenie współfinansowania jest niezbędne, aby zapewnić państwom członkowskim większą elastyczność finansową przy realizacji i finansowaniu projektów ochrony i zabezpieczenia euro w zadowalający sposób, powinny być włączane do rocznego programu prac.Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na szczeblu ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa(14). W szczególności, aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych. [Popr. 10]

(13)  Niniejsze rozporządzenie określa pulę środków finansowych na program „Perykles IV”, która ma stanowić główną kwotę odniesienia w rozumieniu [reference to be updated as appropriate according to the new inter-institutional agreement: pkt 17 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami] dla Parlamentu Europejskiego i Rady podczas rocznej procedury budżetowej.

(14)  Zgodnie z rozporządzeniem finansowym, rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013(15), rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 2185/96(16) i rozporządzeniem Rady (UE) 2017/1939(17) interesy finansowe Unii należy chronić za pomocą proporcjonalnych środków, w tym środków zapobiegania nieprawidłowościom i nadużyciom finansowym, ich wykrywania, korygowania i prowadzenia dochodzeń w ich sprawie, a także odzyskiwania środków straconych, nienależnie wypłaconych lub nieodpowiednio wykorzystanych oraz, w stosownych przypadkach, nakładania sankcji administracyjnych. W szczególności, zgodnie z rozporządzeniem (UE, Euratom) nr 883/2013 i rozporządzeniem (Euratom, WE) nr 2185/96 Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) może prowadzić dochodzenia, w tym kontrole na miejscu i inspekcje, w celu ustalenia, czy miały miejsce nadużycie finansowe, korupcja lub jakiekolwiek inne nielegalne działanie, naruszające interesy finansowe Unii. Zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2017/1939 Prokuratura Europejska może prowadzić dochodzenia i ścigać nadużycia finansowe i inne nielegalne działania naruszające interesy finansowe Unii, jak przewidziano w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1371(18). Zgodnie z rozporządzeniem finansowym każda osoba lub podmiot, które otrzymują środki finansowe Unii, w pełni współpracują w celu ochrony interesów finansowych Unii oraz przyznają konieczne prawa i dostęp Komisji, OLAF-owi, EPPO i Europejskiemu Trybunałowi Obrachunkowemu (ETO).

(15)  Komisja powinna przedstawić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie ze śródokresowej oceny realizacji programu „Perykles IV” oraz ostateczne sprawozdanie z oceny dotyczące osiągnięcia jego celów.

(16)  Należy zatem uchylić rozporządzenie (UE) nr 331/2014.

(17)  Należy zapewnić płynne i nieprzerwane przejście pomiędzy programami „Perykles 2020” i „Perykles IV” oraz dostosować okres trwania programu „Perykles IV” do Rozporządzenia Rady (UE, Euratom) .../.... Program „Perykles IV” powinien być zatem stosowany od dnia 1 stycznia 2021 r.,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsze rozporządzenie ustanawia program „Perykles IV” – program wymiany, pomocy i szkoleń w dziedzinie ochrony euro przed fałszowaniem („program”).

Określa ono cele programu, budżet na okres od dnia 1 stycznia 2021 r. do dnia 31 grudnia 2027 r., formy finansowania unijnego oraz zasady dotyczące przyznawania takiego finansowania.

Artykuł 2

Cele programu

1.  Program ma następujący cel ogólny:

zapobieganie fałszowaniu i związanymi z tym nadużyciami finansowymi oraz zwalczanie tych zjawisk, a tym samym zwiększanie konkurencyjności ochrona integralności banknotów i monet euro, co zwiększa zaufanie obywateli i biznesu do autentyczności tych banknotów i monet, a zatem umacnia zaufanie do unijnej gospodarki oraz gwarantowanie , zapewniając jednocześnie stabilność finansów publicznych. [Popr. 11]

2.  Program ma następujący cel szczegółowy:

ochrona banknotów i monet euro przed fałszowaniem i związanymi z tym nadużyciami finansowymi poprzez wspieranie i uzupełnianie środków podejmowanych przez państwa członkowskie oraz udzielanie pomocy właściwym organom krajowym i unijnym w ich staraniach na rzecz rozwijania ścisłej i regularnej współpracy pomiędzy nimi i z Komisją, a także wymiany najlepszych praktyk, obejmującej w stosownych przypadkach państwa trzecie i organizacje międzynarodowe.

Artykuł 3

Budżet

1.  Pula środków finansowych na realizację programu na okres od dnia 1 stycznia 2021 r. do dnia 31 grudnia 2027 r. wynosi 7 700 000 EUR(19) (według cen bieżących). [Popr. 12]

2.  Roczne środki zatwierdzane są przez Parlament Europejski i Radę w granicach wieloletnich ram finansowych.

3.  Kwota, o której mowa w ust. 1, może być wykorzystana na pomoc techniczną i administracyjną w ramach realizacji programu, taką jak działania przygotowawcze, monitorowanie, kontrola, audyt i ocena, w tym na systemy informatyczne dla przedsiębiorstw.

Artykuł 4

Realizacja i formy finansowania unijnego

1.  Program jest realizowany według metody zarządzania bezpośredniego zgodnie z [najnowszą wersją rozporządzenia finansowego, rozporządzeniem (UE, Euratom) nr 966/2012(20)].

2.  Program jest realizowany przez Komisję we współpracy z państwami członkowskimi, w drodze przeprowadzanych regularnie konsultacji na różnych etapach realizacji programu, z uwzględnieniem przy czym zapewnia się spójność oraz unika zbędnego powielania stosownych środków podejmowanych przez inne właściwe organy, w szczególności Europejski Bank Centralny i Europol. W tym celu Komisja przy opracowywaniu programów prac zgodnie z art. 10 uwzględnia istniejące i planowane działania EBC i Europolu dotyczące zapobiegania fałszowaniu euro i nadużyciom finansowym. [Popr. 13]

3.  Wsparcie finansowe w ramach programu na działania kwalifikowalne wymienione w art. 6 przyjmuje postać:

dotacji; lub

zamówień publicznych.

Artykuł 5

Wspólne działania

1.  Działania w ramach programu mogą być organizowane wspólnie przez Komisję i innych partnerów posiadających odpowiednią wiedzę fachową, takich jak:

a)  krajowe banki centralne oraz Europejski Bank Centralny (EBC);

b)  krajowe centra analiz (KCA) i krajowe centra analiz monet (KCAM);

c)  Europejskie Centrum Techniczne i Naukowe (ECTN) i mennice;

d)  Europol, Eurojust i Interpol;

e)  krajowe biura centralne ds. zwalczania fałszowania przewidziane w art. 12 Konwencji międzynarodowej o zwalczaniu fałszowania pieniędzy podpisanej w Genewie dnia 20 kwietnia 1929 r.(21) oraz inne organy specjalizujące się w zapobieganiu, wykrywaniu i egzekwowaniu prawa w związku z fałszerstwami;

f)  zainteresowane podmioty wyspecjalizowane w dziedzinie technologii powielania i certyfikacji, drukowania i grawerowania;

g)  podmioty inne niż te, o których mowa w lit. a)–f), oferujące szczególną wiedzę fachową, w tym, w stosownych przypadkach, takie podmioty z państw trzecich, a w szczególności z państw przystępujących i kandydujących do przystąpienia; oraz

h)  podmioty prywatne, które zdobyły wiedzę techniczną oraz wykazały się jej posiadaniem, a także zespoły, które specjalizują się w wykrywaniu fałszywych banknotów i monet.

2.  W przypadku gdy działania kwalifikowalne są organizowane przez Komisję i EBC, Eurojust, Europol lub Interpol, wynikające z nich wydatki są dzielone między tymi instytucjami. W każdym przypadku każda z instytucji ponosi koszty podróży i zakwaterowania swoich własnych zaproszonych prelegentów.

ROZDZIAŁ II

KWALIFIKOWALNOŚĆ

Artykuł 6

Działania kwalifikowalne

1.  Na warunkach określonych w rocznych programach prac, o których mowa w art. 10, w ramach programu zapewnia się wsparcie finansowe następujących działań:

a)  wymiany i upowszechniania informacji, w szczególności w ramach organizowanych warsztatów, spotkań i seminariów, w tym szkoleń, ukierunkowanych staży i wymian pracowników właściwych organów krajowych oraz innych podobnych działań. Wymiana informacji będzie ukierunkowana między innymi na:

—  najlepsze praktyki zapobiegania fałszowaniu euro i nadużyciom finansowym związanym z euro, [Popr. 14]

–  metodologie monitorowania i analizy ekonomicznych i finansowych skutków fałszerstw,

–  funkcjonowanie baz danych i systemów wczesnego ostrzegania,

–  wykorzystywanie narzędzi wykrywających wspomaganych komputerowo, [Popr. 15]

–  metody dochodzeniowe i śledcze,

–  pomoc naukową, w tym monitorowanie rozwoju technologii;

–  ochronę euro poza Unią,

–  działania badawcze,

–  dostarczanie specjalistycznej wiedzy operacyjnej;

b)  wsparcie techniczne, naukowe i operacyjne, które okaże się niezbędne do celów programu, obejmujące w szczególności:

–  wszelkie odpowiednie środki, które zapewniają pomoce dydaktyczne na poziomie unijnym, takie jak informator o prawodawstwie Unii, biuletyny informacyjne, podręczniki praktyczne, glosariusze i leksykony, bazy danych, szczególnie w zakresie pomocy naukowej lub śledzenia technologii, lub systemy wspomagania komputerowego, takie jak oprogramowanie;

–  stosowne badania o wymiarze wielodyscyplinarnym i ponadnarodowym, w tym badania nad nowoczesnymi zabezpieczeniami;

–  opracowywanie instrumentów i metod wsparcia technicznego, ułatwiających wykrywanie na poziomie unijnym;

–  wsparcie na rzecz współpracy w zakresie operacji, w których uczestniczą co najmniej dwa państwa, gdy wsparcie takie nie jest dostępne nie może zostać udostępnione w ramach innych programów instytucji i organów europejskich; [Popr. 16]

c)  zakup sprzętu wykorzystywanego w państwach trzecich przez wyspecjalizowane organy ds. zwalczania fałszowania do celów ochrony euro przed fałszowaniem zgodnie z art. 10 ust. 3.

2.  Program uwzględnia ponadnarodowe i wielodyscyplinarne aspekty zwalczania fałszowania przez włączanie do uczestnictwa następujących grup docelowych:

a)  pracowników organów zajmujących się wykrywaniem i zwalczaniem fałszerstw, w szczególności sił policyjnych, organów celnych i organów administracji finansowej, w zależności od zakresu ich funkcji na poziomie krajowym;

b)  pracowników zajmujących się analityką;

c)  przedstawicieli krajowych banków centralnych, mennic, banków komercyjnych i innych pośredników finansowych, w szczególności w zakresie obowiązków instytucji finansowych;

d)  funkcjonariuszy wymiaru sprawiedliwości, wyspecjalizowanych w tej dziedzinie prawników i sędziów;

e)  wszelkich innych grup zainteresowanych specjalistów, takich jak izby handlowe i przemysłowe lub porównywalne struktury mogące zapewnić dostęp do małych i średnich przedsiębiorstw, detalistów i przedsiębiorstw transportu wartości pieniężnych.

3.  Grupy, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, mogą obejmować uczestników z państw trzecich, jeśli jest to ważne dla realizacji celów określonych w art. 2. [Popr. 17]

ROZDZIAŁ III

DOTACJE

Artykuł 7

Dotacje

Dotacje w ramach programu są przyznawane i zarządzane zgodnie z tytułem VIII rozporządzenia finansowego.

W przypadku działań realizowanych za pomocą dotacji zakup sprzętu nie może być jedynym przedmiotem umowy o udzielenie dotacji.

Artykuł 8

Stopy współfinansowania

Stopa współfinansowania w przypadku dotacji udzielanych w ramach programu nie może przekraczać 75 % kosztów kwalifikowalnych. W wyjątkowych i należycie uzasadnionych przypadkach, określonych w programach prac, o których mowa w art. 10, stopa współfinansowania nie może przekraczać 90 % kosztów kwalifikowalnych.

Artykuł 9

Kwalifikujące się podmioty

Podmiotami kwalifikującymi się do otrzymania finansowania w ramach programu są właściwe organy krajowe zdefiniowane w art. 2 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1338/2001.

ROZDZIAŁ IV

PROGRAMOWANIE, MONITOROWANIE, OCENA I KONTROLA

Artykuł 10

Programy prac

1.  Program jest realizowany w ramach Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 11 w celu przyjmowania programów prac, o których mowa w art. 110 rozporządzenia finansowego. [Popr. 18]

2.  W odniesieniu do dotacji program prac określa, obok wymogów zawartych w art. 108 rozporządzenia finansowego, konieczne kryteria wyboru i przyznania dotacji oraz maksymalną możliwą stopę współfinansowania.

Artykuł 11

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1.  Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.  Uprawnienia, o których mowa w art. 10 ust. 1 i art.12 ust. 2, powierza się Komisji na okres od dnia 1 stycznia 2021 r. do dnia 31 grudnia 2027 r. [Popr. 19]

3.  Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 10 ust. 1 i art. 12 ust. 2, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych. [Popr. 20]

4.  Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym w sprawie lepszego stanowienia prawa z dnia 13 kwietnia 2016 r., a także z przedstawicielami EBC i Europolu. [Popr. 21]

5.  Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

6.  Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 12 ust. 2 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie trzech miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o trzy miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 12

Monitorowanie

1.  Wskaźniki odzwierciedlające postępy w realizacji programu w odniesieniu do celów szczegółowych określonych w art. 2 przedstawiono w załączniku do niniejszego wniosku.

2.  Aby zapewnić skuteczną ocenę programu w odniesieniu do osiągnięcia jego celów, Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 11 w celu opracowania przepisów dotyczących ram monitorowania i oceny, w tym przez zmiany załącznika mające dostosować lub uzupełnić zawarte w nim wskaźniki, jeżeli będzie to wymagane do celów oceny.

3.  Komisja co roku dostarcza Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Europejskiemu Bankowi Centralnemu, Europolowi, Eurojustowi i Prokuraturze Europejskiej informacje o wynikach programu, uwzględniając w nich wskaźniki ilościowe i jakościowe określone w załączniku do niniejszego wniosku. [Popr. 22]

4.  Państwa uczestniczące oraz inni beneficjenci dostarczają Komisji wszystkie niezbędne dane i informacje, pozwalające na monitorowanie i ocenę programu.

Artykuł 13

Ocena

1.  Ocena śródokresowa programu przeprowadzana jest z chwilą, gdy dostępne są wystarczające informacje na temat realizacji programu, jednak nie później niż w ciągu czterech lat od rozpoczęcia realizacji programu.

2.  Po zakończeniu realizacji programu, lecz nie później niż dwa lata po upływie okresu określonego w art. 1, Komisja przeprowadza ocenę końcową programu.

3.  Komisja przekazuje wnioski z tych ocen, opatrzone własnymi komentarzami, Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Europejskiemu Bankowi Centralnemu, Europolowi, Eurojustowi i Prokuraturze Europejskiej. [Popr. 23]

ROZDZIAŁ V

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 14

Informacja, komunikacja i promocja

1.  Odbiorcy finansowania unijnego uznają pochodzenie i zapewniają przejrzystość oraz eksponowanie finansowania unijnego (w szczególności podczas promowania działań i ich rezultatów), poprzez dostarczanie spójnych, skutecznych i proporcjonalnych informacji skierowanych do różnych grup odbiorców, w tym do mediów i opinii publicznej. [Popr. 24]

2.  Komisja prowadzi działania informacyjne i komunikacyjne związane z programem, jego działaniami i rezultatami. Zasoby finansowe przydzielone na program przyczyniają się również do komunikacji instytucjonalnej w zakresie priorytetów politycznych Unii, o ile są one związane z celami, o których mowa w art. 2.

Artykuł 15

Uchylenie

Rozporządzenie (UE) nr 331/2014 traci moc ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2021 r.

Artykuł 16

Przepisy przejściowe

Niniejsze rozporządzenie nie ma wpływu na kontynuację lub modyfikację danych działań na podstawie rozporządzenia (UE) nr 331/2014, które nadal stosuje się do danych działań aż do ich zamknięcia.

Artykuł 17

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2021 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane w państwach członkowskich zgodnie z Traktatami.

Sporządzono w ...,

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

ZAŁĄCZNIK

WSKAŹNIKI SŁUŻĄCE OCENIE PROGRAMU

Program będzie ściśle monitorowany w oparciu o zestaw wskaźników mających na celu pomiar zakresu, przy minimalnych obciążeniach i kosztach administracyjnych, w jakim osiągnięto cele ogólne i szczegółowe programu, oraz w celu zminimalizowania obciążeń i kosztów administracyjnych. W tym celu gromadzone będą dane dotyczące następującego zestawu kluczowych wskaźników: [Popr. 25]

a)  liczba wykrytych fałszywych euro; państw członkowskich i krajów trzecich, których właściwe organy krajowe uczestniczyły w działaniach w ramach programu; [Popr. 26]

b)  liczba zlikwidowanych nielegalnych wytwórni; oraz uczestników i wskaźnik ich zadowolenia, jak również wszelkie inne informacje zwrotne, jakich mogliby udzielić na temat przydatności działań w ramach programu; [Popr. 27]

c)  informacje zwrotne otrzymane od uczestników działań finansowanych z programuwłaściwych organów krajowych na temat liczby wykrytych fałszywych euro oraz zlikwidowanych nielegalnych wytwórni jako bezpośrednio w wyniku lepszej współpracy w ramach programu. [Popr. 28]

Dane i informacje dotyczące kluczowych wskaźników skuteczności działania są gromadzone co roku przez następujące podmioty: Komisję i beneficjentów programu: [Popr. 29]

—  Komisja gromadzi dane dotyczące liczby fałszywych monet i banknotów euro;

—  Komisja gromadzi dane dotyczące liczby zlikwidowanych nielegalnych wytwórni;

—  Komisja i beneficjenci programu gromadzą dane dotyczące informacji zwrotnych otrzymanych od uczestników działań finansowanych z programu.

(1) Dz.U. C 378 z 19.10.2018, s. 2. (2) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 13 lutego 2019 r, (3) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1338/2001 z dnia 28 czerwca 2001 r. ustanawiające środki niezbędne dla ochrony euro przed fałszowaniem (Dz.U. L 181 z 4.7.2001, s. 6). (4) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1339/2001 z dnia 28 czerwca 2001 r. rozszerzające działanie rozporządzenia (WE) nr 1338/2001 ustanawiającego środki niezbędne dla ochrony euro przed fałszowaniem na państwa członkowskie, które nie przyjęły euro jako swojej jednej waluty (Dz.U. L 181 z 4.7.2001, s. 11). (5) Decyzja Rady 2001/923/WE z dnia 17 grudnia 2001 r. ustanawiająca program wymiany, pomocy i szkoleń dla ochrony euro przed fałszowaniem (program „Perykles”) (Dz.U. L 339 z 21.12.2001, s. 50). (6) Decyzja Rady 2001/924/WE z dnia 17 grudnia 2001 r. rozszerzająca skutki decyzji ustanawiającej wymianę, pomoc i programy szkoleniowe w zakresie ochrony euro przed fałszowaniem (program „Perykles”) na państwa członkowskie, które nie przyjęły euro jako jednej waluty (Dz.U. L 339 z 21.12.2001, s. 55). (7) Decyzja Rady 2006/75/WE z dnia 30 stycznia 2006 r. zmieniająca i rozszerzająca decyzję 2001/923/WE ustanawiającą program wymiany, pomocy i szkoleń dla ochrony euro przed fałszowaniem (program „Perykles”) (Dz.U. L 36 z 8.2.2006, s. 40). (8) Decyzja Rady 2006/76/WE z dnia 30 stycznia 2006 r. rozszerzająca stosowanie decyzji 2006/75/WE zmieniającej i rozszerzającej decyzję 2001/923/WE ustanawiającą program wymiany, pomocy i szkoleń dla ochrony euro przed fałszowaniem (program Perykles) na nieuczestniczące państwa członkowskie (Dz.U. L 36 z 8.2.2006, s. 42). (9) Decyzja Rady 2006/849/WE z dnia 20 listopada 2006 r. zmieniająca i rozszerzająca decyzję 2001/923/WE ustanawiającą program wymiany, pomocy i szkoleń dla ochrony euro przed fałszowaniem (program „Perykles”) (Dz.U. L 330 z 28.11.2006, s. 28). (10) Decyzja Rady 2006/850/WE z dnia 20 listopada 2006 r. rozszerzająca na nieuczestniczące państwa członkowskie stosowanie decyzji 2006/849/WE zmieniającej i rozszerzającej decyzję 2001/923/WE ustanawiającą program wymiany, pomocy i szkoleń dla ochrony euro przed fałszowaniem (program Perykles) (Dz.U. L 330 z 28.11.2006, s. 30). (11) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 331/2014 z dnia 11 marca 2014 r. ustanawiające program wymiany, pomocy i szkoleń w dziedzinie ochrony euro przed fałszowaniem (program „Perykles 2020”) i uchylające decyzje Rady 2001/923/WE, 2001/924/WE, 2006/75/WE, 2006/76/WE, 2006/849/WE oraz 2006/850/WE (Dz.U. L 103 z 5.4.2014, s. 1). (12) Komunikat Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego w sprawie oceny śródokresowej programu „Perykles 2020” z dnia 6.12.2017 r., (COM(2017)0741 final). (13) SWD(2017)0444 final i Ares(2917)3289297 z dnia 30 czerwca 2017 r. (14) Dz.U. L 123 z 12.5.2016, s. 1. (15) Dz.U. L 248 z 18.9.2013, s.1. (16) Dz.U. L 292 z 15.11.1996, s. 2. (17) Dz.U. L 283 z 31.10.2017, s.1. (18) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1371 z dnia 5 lipca 2017 r. w sprawie zwalczania za pośrednictwem prawa karnego nadużyć na szkodę interesów finansowych Unii (Dz.U. L 198 z 28.7.2017, str. 29). (19) Jest to kwota wyłącznie orientacyjna, uzależniona od ogólnych WRF. (20) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (Dz.U. L 298 z 26.10.2012, str. 1). (21) Seria Traktatów Ligi Narodów nr 2623 (1931), s. 372.