Indeks 
Teksty przyjęte
Wtorek, 15 stycznia 2019 r. - Strasburg
Ustanowienie, w ramach Funduszu Zintegrowanego Zarządzania Granicami, instrumentu wsparcia finansowego na rzecz sprzętu do kontroli celnej ***I
 Zawarcie umowy o statusie między UE a Albanią dotyczącej działań prowadzonych przez Europejską Agencję Straży Granicznej i Przybrzeżnej w Albanii ***
 Protokół do Umowy o partnerstwie i współpracy między UE a Kirgistanem (przystąpienie Chorwacji) ***
 Kompleksowa umowa między UE a Kirgistanem
 Jazda autonomiczna w transporcie europejskim
 Użytkowanie pojazdów najmowanych bez kierowców w celu przewozu drogowego rzeczy ***I
 Tymczasowe wycofanie preferencji taryfowych niektórych umów między UE a niektórymi państwami trzecimi ***I
 Ustanowienie programu „Cła” na rzecz współpracy w dziedzinie ceł ***I
 Zmiana Statutu EBI *
 Uwzględnianie aspektu płci w Parlamencie Europejskim
 Europejskie Wspólne Przedsięwzięcie na rzecz Realizacji Projektu ITER i Rozwoju Energii Termojądrowej
 Ocena wykorzystania budżetu UE na potrzeby reformy sektora publicznego
 Wytyczne UE i mandat specjalnego wysłannika UE ds. promowania wolności religii i przekonań poza UE
 Równouprawnienie płci w kontekście polityki podatkowej w UE

Ustanowienie, w ramach Funduszu Zintegrowanego Zarządzania Granicami, instrumentu wsparcia finansowego na rzecz sprzętu do kontroli celnej ***I
PDF 230kWORD 70k
Poprawki przyjete przez Parlament Europejski w dniu 15 stycznia 2019 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego, w ramach Funduszu Zintegrowanego Zarządzania Granicami, instrument wsparcia finansowego na rzecz sprzętu do kontroli celnej (COM(2018)0474 – C8-0273/2018 – 2018/0258(COD))(1)
P8_TA(2019)0001A8-0460/2018

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawka
Poprawka 1
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 1
(1)  Urzędy celne w łącznej liczbie 2 1402, które są obecne na granicach zewnętrznych Unii Europejskiej, muszą być odpowiednio wyposażone, by móc zapewnić funkcjonowanie unii celnej. Potrzeba odpowiednich i jednakowych kontroli celnych jest pilniejsza niż kiedykolwiek, i to nie tylko ze względu na tradycyjną funkcję służb celnych polegającą na poborze dochodów, lecz także coraz częściej z uwagi na konieczność znacznego wzmocnienia kontroli towarów wprowadzanych i wyprowadzanych na zewnętrznych granicach UE w celu zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony. Jednocześnie te kontrole dotyczące przepływu towarów przez granice zewnętrzne nie powinny utrudniać legalnego handlu z państwami trzecimi, lecz raczej go ułatwiać.
(1)  Urzędy celne w łącznej liczbie 2 1402, które są obecne na granicach zewnętrznych Unii Europejskiej, muszą być odpowiednio wyposażone, by móc zapewnić sprawne i skuteczne funkcjonowanie unii celnej. Potrzeba odpowiednich i jednakowych kontroli celnych jest pilniejsza niż kiedykolwiek, i to nie tylko ze względu na tradycyjną funkcję służb celnych polegającą na poborze dochodów, lecz także coraz częściej z uwagi na konieczność znacznego wzmocnienia kontroli towarów wprowadzanych i wyprowadzanych na zewnętrznych granicach UE w celu zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony. Jednocześnie te kontrole dotyczące przepływu towarów przez granice zewnętrzne nie powinny utrudniać legalnego handlu z państwami trzecimi, lecz raczej go ułatwiać, zgodnie z kryteriami bezpieczeństwa i ochrony.
__________________
__________________
2 Załącznik do sprawozdania rocznego dotyczącego skuteczności unii celnej za 2016 r., dostępny na stronie: https://ec.europa.eu/info/publications/annual-activity-report-2016-taxation-and-customs-union_pl.
2 Załącznik do sprawozdania rocznego dotyczącego skuteczności unii celnej za 2016 r., dostępny na stronie: https://ec.europa.eu/info/publications/annual-activity-report-2016-taxation-and-customs-union_pl.
Poprawka 2
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 1 a (nowy)
(1a)  Unia celna stanowi fundament Unii Europejskiej będącej jednym z największych bloków handlowych na świecie i ma zasadnicze znaczenie dla właściwego funkcjonowania jednolitego rynku z korzyścią zarówno dla przedsiębiorców, jak i obywateli. W swojej rezolucji z dnia 14 marca 2018 r.2a Parlament Europejski wyraził szczególne zaniepokojenie oszustwami celnymi, które spowodowały znaczną utratę dochodów w budżecie Unii. Parlament Europejski przypomniał, że silniejsza i ambitniejsza Europa może powstać jedynie pod warunkiem zapewnienia większych środków finansowych, i w związku z tym wezwał do ciągłego wspierania istniejących strategii politycznych, do zwiększenia zasobów na realizację sztandarowych programów Unii, a także do przeznaczenia dodatkowych środków finansowych na wypełnianie dodatkowych zadań.
__________________
2a P8_TA(2018)0075 : Następne WRF: przygotowanie stanowiska Parlamentu dotyczącego WRF na okres po 2020 r.
Poprawka 3
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 2
(2)  Poziom skuteczności kontroli celnych przeprowadzanych w poszczególnych państwach członkowskich jest obecnie niejednakowy. Wynika to zarówno z różnic geograficznych pomiędzy państwami członkowskimi, jak i z różnic w ich zdolnościach i zasobach. Zdolność państw członkowskich do reagowania na wyzwania wynikające ze stale zmieniających się globalnych modeli biznesowych i łańcuchów dostaw zależy nie tylko od czynnika ludzkiego, ale również od dostępności nowoczesnego i niezawodnego sprzętu do kontroli celnej. Udostępnienie jednakowego sprzętu do kontroli celnej jest zatem ważnym elementem w rozwiązywaniu problemów związanych z istniejącymi dysproporcjami. Poprawi ono możliwość uzyskania jednakowego poziomu skuteczności kontroli celnych przeprowadzanych w poszczególnych państwach członkowskich, co pozwoli na powstrzymanie przekierowywania przepływu towarów do najsłabszych punktów kontroli.
(2)  Poziom skuteczności kontroli celnych przeprowadzanych w poszczególnych państwach członkowskich jest obecnie niejednakowy. Wynika to zarówno z różnic geograficznych pomiędzy państwami członkowskimi, jak i z różnic w ich zdolnościach i zasobach, a także z braku ujednoliconych kontroli celnych. Zdolność państw członkowskich do reagowania na wyzwania wynikające ze stale zmieniających się globalnych modeli biznesowych i łańcuchów dostaw zależy nie tylko od czynnika ludzkiego, ale również od dostępności i właściwego funkcjonowania nowoczesnego i niezawodnego sprzętu do kontroli celnej. Inne wyzwania, takie jak dynamiczny rozwój handlu elektronicznego, cyfryzacja rejestrów dotyczących inspekcji i kontroli, odporność na cyberataki, sabotaż, szpiegostwo przemysłowe oraz nadużycia w korzystaniu z danych, zwiększą również zapotrzebowanie na lepsze funkcjonowanie procedur celnych. Udostępnienie jednakowego sprzętu do kontroli celnej jest zatem ważnym elementem w rozwiązywaniu problemów związanych z istniejącymi dysproporcjami. Poprawi ono możliwość uzyskania jednakowego poziomu skuteczności kontroli celnych przeprowadzanych w poszczególnych państwach członkowskich, co pozwoli na powstrzymanie przekierowywania przepływu towarów do najsłabszych punktów kontroli. Wszystkie towary wprowadzane na obszar celny Unii powinny podlegać starannym kontrolom, tak aby uniknąć sytuacji, w której oszuści będą wybierać określone porty ze względu na łagodniejsze kontrole celne. Aby ogólnie wzmocnić system oraz zapewnić większą jednolitość kontroli celnych przeprowadzanych przez państwa członkowskie, konieczna jest jasna strategia dotycząca najsłabszych punktów.
Poprawka 4
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 3
(3)  Państwa członkowskie wielokrotnie wyrażały potrzebę skorzystania ze wsparcia finansowego i domagały się przeprowadzenia dogłębnej analizy dotyczącej niezbędnego sprzętu. W swoich konkluzjach3 dotyczących finansowania sektora ceł z dnia 23 marca 2017 r. Rada zwróciła się do Komisji, by „oceniła możliwość finansowania potrzeb w zakresie wyposażenia technicznego ze środków przyszłych programów finansowych Komisji oraz usprawniła koordynację i (…) współpracę między organami celnymi a innymi organami ścigania do celów finansowania”
(3)  Niektóre państwa członkowskie wielokrotnie wyrażały potrzebę skorzystania ze wsparcia finansowego i domagały się przeprowadzenia dogłębnej analizy dotyczącej niezbędnego sprzętu. W swoich konkluzjach3 dotyczących finansowania sektora ceł z dnia 23 marca 2017 r. Rada zwróciła się do Komisji, by „oceniła możliwość finansowania potrzeb w zakresie wyposażenia technicznego ze środków przyszłych programów finansowych Komisji oraz usprawniła koordynację i (…) współpracę między organami celnymi a innymi organami ścigania do celów finansowania”.
__________________
___________________
_3.https://www.consilium.europa.eu/media/22301/st09581en17-vf.pdf
and http://data.consilium.europa.eu/doc/document/ST-7586-2017-INIT/en/pdf.
3.https://www.consilium.europa.eu/media/22301/st09581en17-vf.pdf
and http://data.consilium.europa.eu/doc/document/ST-7586-2017-INIT/en/pdf.
Poprawka 5
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 6
(6)  W związku z tym należy ustanowić nowy instrument wsparcia finansowego na rzecz sprzętu do kontroli celnej.
(6)  W związku z tym należy ustanowić nowy instrument wsparcia finansowego na rzecz sprzętu do kontroli celnej, który zapewni wykrywanie na przykład podrabiania produktów i innych nielegalnych praktyk handlowych. Należy rozważyć już istniejące modele wsparcia finansowego.
Poprawka 6
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 7
(7)  Ponieważ organy celne państw członkowskich przejmują coraz więcej obowiązków, które dotyczą często dziedziny bezpieczeństwa i są wykonywane na granicach zewnętrznych, zapewnienie jednakowego poziomu przeprowadzania kontroli granicznej i kontroli celnej na granicach zewnętrznych powinno być realizowane poprzez udzielanie państwom członkowskim odpowiedniego wsparcia finansowego Unii. Równie ważne jest propagowanie współpracy międzyagencyjnej na granicach Unii w odniesieniu do kontroli towarów i kontroli osób między organami krajowymi w każdym państwie członkowskim, które są odpowiedzialne za kontrolę graniczną lub inne zadania wykonywane na granicy.
(7)  Ponieważ organy celne państw członkowskich przejmują coraz więcej obowiązków, które dotyczą często dziedziny bezpieczeństwa i są wykonywane na granicach zewnętrznych, zapewnienie jednakowego poziomu przeprowadzania kontroli granicznej i kontroli celnej na granicach zewnętrznych powinno być realizowane poprzez udzielanie państwom członkowskim odpowiedniego wsparcia finansowego Unii. Równie ważne jest propagowanie współpracy międzyagencyjnej na granicach Unii, z uwzględnieniem kwestii cyberbezpieczeństwa, w odniesieniu do kontroli towarów i kontroli osób między organami krajowymi w każdym państwie członkowskim, które są odpowiedzialne za kontrolę graniczną lub inne zadania wykonywane na granicy.
Poprawka 7
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 11
(11)  Niniejsze rozporządzenie określa pulę środków finansowych na instrument, które stanowią główną kwotę odniesienia w rozumieniu pkt 17 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami6 dla Parlamentu Europejskiego i Rady podczas rocznej procedury budżetowej.
(11)  Niniejsze rozporządzenie określa pulę środków finansowych na instrument, które stanowią główną kwotę odniesienia w rozumieniu pkt 17 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami6 dla Parlamentu Europejskiego i Rady podczas rocznej procedury budżetowej. Aby zapewnić dyscyplinę budżetową, należy jasno określić warunki pierwszeństwa przyznawania dotacji, zdefiniować je i oprzeć na ustalonych potrzebach w zakresie zadań realizowanych przez punkty kontroli celnej.
________________
________________
6 Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. między Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1).
6 Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. między Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1).
Poprawka 8
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 13 a (nowy)
(13a)  Sprzęt do kontroli celnej finansowany w ramach niniejszego instrumentu powinien spełniać wymogi optymalnego poziomu zabezpieczeń, w tym normy cyberbezpieczeństwa, bezpieczeństwa, ochrony środowiska i zdrowia.
Poprawka 9
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 13 b (nowy)
(13b)  Dane uzyskane dzięki sprzętowi do kontroli celnej sfinansowanemu w ramach niniejszego instrumentu powinny być udostępniane wyłącznie należycie uprawnionym pracownikom organów i przetwarzane wyłącznie przez tych pracowników oraz powinny być odpowiednio chronione przed nieuprawnionym dostępem lub przekazaniem. Państwa członkowskie powinny sprawować pełną kontrolę nad tymi danymi.
Poprawka 10
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 13 c (nowy)
(13c)  Sprzęt do kontroli celnej finansowany w ramach niniejszego instrumentu powinien przyczynić się do zapewnienia optymalnego zarządzania ryzykiem celnym.
Poprawka 11
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 13 d (nowy)
(13d)  Przy zastępowaniu starego sprzętu do kontroli celnej środkami w ramach niniejszego instrumentu państwa członkowskie powinny być odpowiedzialne za przyjazne dla środowiska usuwanie starego sprzętu do kontroli celnej.
Poprawka 12
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 15
(15)  Większość sprzętu do kontroli celnej może być tak samo lub częściowo przydatna do kontroli przestrzegania innych przepisów, takich jak przepisy dotyczące zarządzania granicami, wiz lub współpracy policyjnej. W związku z tym Fundusz Zintegrowanego Zarządzania Granicami składa się z dwóch wzajemnie uzupełniających się instrumentów o dwóch różnych, ale wzajemnie powiązanych zakresach zakupu sprzętu. Z jednej strony w ramach instrumentu na rzecz zarządzania granicami i wiz ustanowionego rozporządzeniem [2018/XXX]10 wykluczony będzie zakup sprzętu, który może być stosowany zarówno do zarządzania granicami, jak i kontroli celnej. Z drugiej strony w ramach instrumentu wsparcia finansowego na rzecz sprzętu do kontroli celnej ustanowionego niniejszym rozporządzeniem wsparcie finansowe będzie udzielane na sprzęt, którego głównym celem jest kontrola celna, ale będzie istnieć możliwość jego wykorzystania do dodatkowych celów, takich jak kontrola granic i bezpieczeństwo. Taki podział zadań będzie sprzyjał współpracy międzyagencyjnej będącej komponentem europejskiego zintegrowanego zarządzania granicami, o której mowa w art. 4 lit. e) rozporządzenia (UE) 2016/162411, a tym samym umożliwi współpracę organów celnych i granicznych oraz maksymalizację wpływu budżetu Unii poprzez wspólne korzystanie ze sprzętu do kontroli i jego interoperacyjność.
(15)  Większość sprzętu do kontroli celnej może być tak samo lub częściowo przydatna do kontroli przestrzegania innych przepisów, takich jak przepisy dotyczące zarządzania granicami, wiz lub współpracy policyjnej. W związku z tym Fundusz Zintegrowanego Zarządzania Granicami składa się z dwóch wzajemnie uzupełniających się instrumentów o dwóch różnych, ale wzajemnie powiązanych zakresach zakupu sprzętu. Z jednej strony w ramach instrumentu na rzecz zarządzania granicami i wiz ustanowionego rozporządzeniem [2018/XXX]10 wykluczony będzie zakup sprzętu, który może być stosowany zarówno do zarządzania granicami, jak i kontroli celnej. Z drugiej strony w ramach instrumentu wsparcia finansowego na rzecz sprzętu do kontroli celnej ustanowionego niniejszym rozporządzeniem wsparcie finansowe będzie udzielane na sprzęt, którego głównym celem jest kontrola celna, ale będzie istnieć możliwość jego wykorzystania do dodatkowych, powiązanych celów, takich jak bezpieczeństwo, ochrona i kontrola granic. Taki podział zadań będzie sprzyjał współpracy międzyagencyjnej będącej komponentem europejskiego zintegrowanego zarządzania granicami, o której mowa w art. 4 lit. e) rozporządzenia (UE) 2016/162411, a tym samym umożliwi współpracę organów celnych i granicznych oraz maksymalizację wpływu budżetu Unii poprzez wspólne korzystanie ze sprzętu do kontroli i jego interoperacyjność. Aby zagwarantować, że każdy instrument lub sprzęt finansowany przez fundusz będą w stałym posiadaniu określonego punktu kontroli celnej, który jest właścicielem tego sprzętu, wspólne korzystanie ze sprzętu i interoperacyjność między organami celnymi i służbami granicznymi należy zdefiniować jako niesystematyczne i nieregularne.
__________________
__________________
10 COM(2018) 0473.
10 COM(2018) 0473.
11 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1624 z dnia 14 września 2016 r. w sprawie Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej oraz zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/399 i uchylające rozporządzenie (WE) nr 863/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady, rozporządzenie Rady (WE) nr 2007/2004 i decyzję Rady 2005/267/WE (Dz.U. L 251 z 16.9.2016, s. 1).
11 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1624 z dnia 14 września 2016 r. w sprawie Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej oraz zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/399 i uchylające rozporządzenie (WE) nr 863/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady, rozporządzenie Rady (WE) nr 2007/2004 i decyzję Rady 2005/267/WE (Dz.U. L 251 z 16.9.2016, s. 1).
Poprawka 13
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 16
(16)  Na zasadzie odstępstwa od rozporządzenia finansowego finansowanie działania przez kilka unijnych programów lub instrumentów powinno być możliwe, by umożliwić i wspierać, w stosownych przypadkach, współpracę i interoperacyjność pomiędzy poszczególnymi dziedzinami. W takich przypadkach jednak wkłady nie mogą pokrywać tych samych kosztów zgodnie z zasadą zakazu podwójnego finansowania określoną w rozporządzeniu finansowym.
(16)  Na zasadzie odstępstwa od rozporządzenia finansowego finansowanie działania przez kilka unijnych programów lub instrumentów powinno być możliwe, by umożliwić i wspierać, w stosownych przypadkach, współpracę i interoperacyjność pomiędzy poszczególnymi dziedzinami. W takich przypadkach jednak wkłady nie mogą pokrywać tych samych kosztów zgodnie z zasadą zakazu podwójnego finansowania określoną w rozporządzeniu finansowym. Jeżeli państwu członkowskiemu przyznano już wkład z innego programu unijnego lub wsparcie z funduszu unijnego na zakup tego samego sprzętu, lub gdy państwo to otrzymało już taki wkład lub wsparcie, ten wkład lub wsparcie powinny być wymienione we wniosku.
Poprawka 14
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 16 a (nowy)
(16a)   Komisja powinna zachęcać państwa członkowskie do wspólnych zamówień sprzętu do kontroli celnej i jego wspólnego testowania.
Poprawka 15
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 17
(17)  Z uwagi na szybko zmieniające się priorytety polityki celnej, zagrożenia i technologie, programy prac nie powinny obejmować dłuższych okresów. Jednocześnie opracowywanie rocznych programów prac pociągnęłoby za sobą zwiększenie obciążenia administracyjnego zarówno dla Komisji, jak i dla państw członkowskich, a nie byłoby to konieczne dla wdrażania instrumentu. W związku z tym programy prac powinny zasadniczo obejmować więcej niż jeden rok budżetowy.
(17)  Z uwagi na szybko zmieniające się priorytety polityki celnej, zagrożenia i technologie, programy prac nie powinny obejmować dłuższych okresów. Jednocześnie opracowywanie rocznych programów prac pociągnęłoby za sobą zwiększenie obciążenia administracyjnego zarówno dla Komisji, jak i dla państw członkowskich, a nie byłoby to konieczne dla wdrażania instrumentu. W związku z tym programy prac powinny zasadniczo obejmować więcej niż jeden rok budżetowy. Ponadto, aby chronić integralność strategicznych interesów Unii, zachęca się państwa członkowskie, by w procedurze przetargowej na nowy sprzęt do kontroli celnej należycie uwzględniły kwestię cyberbezpieczeństwa i ryzyka potencjalnego narażenia na wyciek danych sensytywnych poza Unię.
Poprawka 16
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 18
(18)  W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania programu prac zgodnie z niniejszym rozporządzeniem należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/201112.
skreśla się
__________________
12 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).
Poprawka 17
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 19
(19)  Mimo że centralne wdrażanie instrumentu jest niezbędne do tego, by osiągnąć cel szczegółowy polegający na zapewnieniu równorzędnych kontroli celnych, to ze względu na techniczny charakter omawianego instrumentu konieczne są prace przygotowawcze na szczeblu technicznym. W związku z tym wdrażanie należy wesprzeć ocenami potrzeb, które przeprowadza się poprzez zaangażowanie organów celnych państw członkowskich przy wykorzystaniu wiedzy fachowej i doświadczeń na szczeblu krajowym. Te oceny potrzeb powinny opierać się na jasnej metodologii, w tym na minimalnej liczbie kroków zapewniających gromadzenie wymaganych informacji.
(19)  Mimo że centralne wdrażanie instrumentu jest niezbędne do tego, by osiągnąć cel szczegółowy polegający na zapewnieniu równorzędnych kontroli celnych, to ze względu na techniczny charakter omawianego instrumentu konieczne są prace przygotowawcze na szczeblu technicznym. W związku z tym wdrażanie należy wesprzeć indywidualnymi ocenami potrzeb, które przeprowadza się poprzez zaangażowanie organów celnych państw członkowskich przy wykorzystaniu wiedzy fachowej i doświadczeń na szczeblu krajowym. Te oceny potrzeb powinny opierać się na jasnej metodologii, w tym na minimalnej liczbie kroków zapewniających gromadzenie wymaganych odpowiednich informacji.
Poprawka 18
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 20
(20)  Aby zapewnić regularne monitorowanie i sprawozdawczość, należy stworzyć odpowiednie ramy dla monitorowania osiąganych przez instrument rezultatów i działań w ramach niego prowadzonych. Takie monitorowanie i sprawozdawczość powinny opierać się na wskaźnikach, służących do zmierzenia skutków działań w ramach instrumentu. Wymogi dotyczące sprawozdawczości powinny obejmować przekazywanie określonych informacji w przypadku sprzętu do kontroli celnej, którego koszt przekracza odpowiedni próg.
(20)  Aby zapewnić regularne monitorowanie i sprawozdawczość, należy stworzyć odpowiednie ramy dla monitorowania osiąganych przez instrument rezultatów i działań w ramach niego prowadzonych. Takie monitorowanie i sprawozdawczość powinny opierać się na wskaźnikach ilościowych i jakościowych służących do pomiaru skutków działań w ramach instrumentu. Państwa członkowskie powinny zapewnić przejrzystą i jasną procedurę udzielania zamówień publicznych. Wymogi dotyczące sprawozdawczości powinny obejmować przekazywanie szczegółowych informacji w przypadku sprzętu do kontroli celnej i procedury udzielania zamówień publicznych powyżej pewnego progu kosztów, a także uzasadnienie wydatków.
Poprawka 19
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 22
(22)  Aby we właściwy sposób reagować na zmieniające się priorytety polityki, zagrożenia i technologie, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej dotyczących zmian celów kontroli celnej w odniesieniu do działań kwalifikowalnych w ramach instrumentu oraz zmian w wykazie wskaźników służących mierzeniu realizacji szczegółowych celów programu. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym w sprawie lepszego stanowienia prawa z dnia 13 kwietnia 2016 r. W szczególności, aby zapewnić udział na równych zasadach Parlamentu Europejskiego i Rady w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.
(22)  Aby we właściwy sposób reagować na zmieniające się priorytety polityki, zagrożenia i technologie, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej dotyczących zmian niniejszego rozporządzenia z myślą o określaniu programów prac, zmian celów kontroli celnej w odniesieniu do działań kwalifikowalnych w ramach instrumentu oraz zmian w wykazie wskaźników służących mierzeniu realizacji szczegółowych celów programu. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne i w pełni przejrzyste konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym w sprawie lepszego stanowienia prawa z dnia 13 kwietnia 2016 r. W szczególności, aby zapewnić udział na równych zasadach Parlamentu Europejskiego i Rady w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.
Poprawka 20
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 24
(24)  Do niniejszego rozporządzenia mają zastosowanie horyzontalne przepisy finansowe przyjęte przez Parlament Europejski i Radę na podstawie art. 322 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Przepisy te zostały określone w rozporządzeniu finansowym i dotyczą w szczególności procedury ustanawiania i wykonywania budżetu w formie dotacji, zamówień, nagród, zarządzania pośredniego oraz przewidują kontrolę odpowiedzialności podmiotów działań finansowych. Przepisy przyjęte na podstawie art. 322 TFUE dotyczą również ochrony budżetu Unii w przypadku systemowych niedociągnięć w zakresie praworządności w państwach członkowskich, gdyż poszanowanie praworządności jest niezbędnym warunkiem należytego zarządzania finansami i skutecznego finansowania unijnego.
(24)  Do niniejszego rozporządzenia mają zastosowanie horyzontalne przepisy finansowe przyjęte przez Parlament Europejski i Radę na podstawie art. 322 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Przepisy te zostały określone w rozporządzeniu finansowym i dotyczą w szczególności procedury ustanawiania i wykonywania budżetu w formie dotacji, zamówień, nagród, zarządzania pośredniego oraz przewidują kontrolę odpowiedzialności podmiotów działań finansowych. Przepisy przyjęte na podstawie art. 322 TFUE dotyczą również ochrony budżetu Unii w przypadku systemowych niedociągnięć w zakresie praworządności w państwach członkowskich, gdyż poszanowanie praworządności jest niezbędnym warunkiem należytego zarządzania finansami i skutecznego finansowania unijnego. Finansowanie w ramach niniejszego instrumentu powinno być zgodne z zasadami przejrzystości, proporcjonalności, równego traktowania i niedyskryminacji.
Poprawka 21
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 25
(25)  Rodzaje finansowania i metody wdrażania na podstawie niniejszego rozporządzenia należy wybierać na podstawie ich potencjału osiągania celu szczegółowego działań i możliwości uzyskania wyników, z uwzględnieniem w szczególności kosztów kontroli, obciążeń administracyjnych oraz ryzyka naruszenia przepisów. Należy uwzględniać przy tym zastosowanie płatności ryczałtowych, stawek zryczałtowanych i kosztów jednostkowych oraz finansowania niepowiązanego z kosztami, o czym mowa w art. 125 ust. 1 rozporządzenia finansowego.
(25)  Rodzaje finansowania i metody wdrażania na podstawie niniejszego rozporządzenia należy wybierać na podstawie ich potencjału osiągania celu szczegółowego działań i możliwości uzyskania wyników, z uwzględnieniem w szczególności kosztów kontroli, obciążeń administracyjnych oraz ryzyka naruszenia przepisów. Należy uwzględniać przy tym zastosowanie płatności ryczałtowych, stawek zryczałtowanych i kosztów jednostkowych oraz finansowania niepowiązanego z kosztami, o czym mowa w art. 125 ust. 1 rozporządzenia finansowego. Poprawa wdrażania i jakości wydatkowania powinna stanowić wiodącą zasadę osiągnięcia celów instrumentu przy jednoczesnym zapewnieniu optymalnego wykorzystania środków finansowych.
Poprawka 22
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 3 – ustęp 1
1.  Ponieważ instrument jest częścią Funduszu Zintegrowanego Zarządzania Granicami, jego ogólnym celem jest wspieranie unii celnej i organów celnych w chronieniu finansowych i gospodarczych interesów Unii i jej państw członkowskich, zagwarantowanie bezpieczeństwa i ochrony w obrębie Unii oraz ochrona Unii przed nieuczciwym i nielegalnym handlem przy jednoczesnym ułatwianiu legalnej działalności gospodarczej.
1.  Mając na uwadze, że instrument jest częścią Funduszu Zintegrowanego Zarządzania Granicami, a długoterminowym celem jest standaryzacja wszystkich kontroli celnych w Unii, ogólnym celem instrumentu jest wspieranie unii celnej i organów celnych w chronieniu finansowych i gospodarczych interesów Unii i jej państw członkowskich, propagowanie współpracy między służbami na granicach Unii w odniesieniu do kontroli towarów i osób, zagwarantowanie bezpieczeństwa i ochrony w obrębie Unii oraz ochrona Unii przed nieuczciwym i nielegalnym handlem przy jednoczesnym ułatwianiu legalnej działalności gospodarczej.
Poprawka 23
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 3 – ustęp 2
2.  Celem szczegółowym instrumentu jest przyczynianie się do odpowiednich i równoważnych kontroli celnych poprzez zakup, konserwację i modernizację odpowiedniego, nowoczesnego i niezawodnego sprzętu do kontroli celnej.
2.  Celem szczegółowym instrumentu jest przyczynianie się do odpowiednich i równoważnych kontroli celnych poprzez w pełni przejrzysty zakup, konserwację i modernizację odpowiedniego, nowoczesnego, zabezpieczonego, cyberodpornego, bezpiecznego, przyjaznego dla środowiska i niezawodnego sprzętu do kontroli celnej. Dodatkowym celem jest poprawa jakości kontroli celnych we wszystkich państwach członkowskich, aby uniknąć przekierowywania towarów do słabszych punktów kontroli granicznej w Unii.
Poprawka 24
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 3 – ustęp 2 a (nowy)
2a.  Instrument przyczynia się do realizacji europejskiego zintegrowanego zarządzania granicami w drodze wspierania współpracy międzyagencyjnej, wspólnego korzystania przez agencje z nowego sprzętu nabytego za pośrednictwem instrumentu i wspierania interoperacyjności tego sprzętu.
Poprawka 25
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 4 – ustęp 1
1.  Pula środków finansowych na realizację instrumentu na lata 2021–2027 wynosi 1 300 000 000 EUR w cenach bieżących.
1.  Pula środków finansowych na realizację instrumentu na lata 2021–2027 wynosi 1 149 175 000 w cenach z 2018 r. (1 300 000 000EUR w cenach bieżących).
Poprawka 26
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 4 – ustęp 2
2.  Z kwoty, o której mowa w ust. 1, można również pokrywać wydatki na przygotowanie, monitorowanie, kontrolę, audyt, ocenę i inne działania związane z zarządzaniem instrumentem oraz na ocenę realizacji jego celów. Z kwoty tej można ponadto pokrywać wydatki związane z badaniami, spotkaniami ekspertów, działaniami informacyjnymi i komunikacyjnymi, o ile są one związane z celami instrumentu, jak również wydatki związane z sieciami informatycznymi w zakresie przetwarzania i wymiany informacji, w tym z narzędziami informatycznymi dla przedsiębiorstw oraz z innego rodzaju pomocą techniczną i administracyjną niezbędną w związku z zarządzaniem instrumentem.
2.  Z kwoty, o której mowa w ust.1, można również pokrywać uzasadnione i zweryfikowane wydatki na przygotowanie, monitorowanie, kontrolę, audyt, ocenę i inne działania związane z zarządzaniem instrumentem oraz na ocenę jego funkcjonowania i realizacji jego celów. Z kwoty tej można ponadto pokrywać uzasadnione i zweryfikowane wydatki związane z badaniami, spotkaniami ekspertów, działaniami informacyjnymi i komunikacyjnymi oraz wymianą danych między zaangażowanymi państwami członkowskimi, o ile są one związane z celami szczegółowymi instrumentu służącymi realizacji celu ogólnego, jak również wydatki związane z sieciami informatycznymi w zakresie przetwarzania i wymiany informacji, w tym z narzędziami informatycznymi dla przedsiębiorstw oraz z innego rodzaju pomocą techniczną i administracyjną niezbędną w związku z zarządzaniem instrumentem.
Poprawka 27
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 5 – ustęp 1 a (nowy)
1a.   Jeśli finansowane działanie dotyczy zakupu lub modernizacji sprzętu, Komisja ustanawia odpowiednie zabezpieczenia i środki awaryjne, aby we wszystkich stosownych przypadkach cały sprzęt zakupiony przy pomocy wsparcia z programów i instrumentów unijnych był wykorzystywany przez właściwe organy celne.
Poprawka 28
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 5 – ustęp 3
3.  Jeśli finansowane działanie dotyczy zakupu lub modernizacji sprzętu, Komisja ustanawia mechanizm koordynacji zapewniający wydajność i interoperacyjność całego sprzętu zakupionego przy pomocy wsparcia z programów i instrumentów unijnych.
3.  Jeśli finansowane działanie dotyczy zakupu lub modernizacji sprzętu, Komisja ustanawia mechanizm koordynacji zapewniający wydajność i interoperacyjność całego sprzętu zakupionego przy pomocy wsparcia z programów i instrumentów unijnych, co powinno umożliwić konsultacje z odpowiednimi agencjami unijnymi, w szczególności Europejską Agencją Straży Granicznej i Przybrzeżnej, oraz udział tych agencji. Mechanizm koordynacji obejmuje udział Europejskiej Agencji Straży Granicznej i Przybrzeżnej oraz konsultacje z tą agencją w celu zmaksymalizowania unijnej wartości dodanej w dziedzinie zarządzania granicami.
Poprawka 29
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 5 – ustęp 3 a (nowy)
3a.   Jeśli finansowane działanie dotyczy zakupu lub modernizacji sprzętu, Komisja ustanawia odpowiednie zabezpieczenia i środki awaryjne, aby cały sprzęt zakupiony przy pomocy wsparcia z programów i instrumentów unijnych spełniał uzgodnione normy dotyczące regularnej konserwacji.
Poprawka 30
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 6 – ustęp 2
2.  Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 działania te mogą w należycie uzasadnionych przypadkach obejmować również zakup, konserwację i modernizację sprzętu do kontroli celnej do celów przetestowania nowego sprzętu lub nowych funkcjonalności w warunkach eksploatacyjnych.
2.  Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 działania te mogą w należycie uzasadnionych przypadkach obejmować również w pełni przejrzysty zakup, konserwację i modernizację sprzętu do kontroli celnej do celów przetestowania nowego sprzętu lub nowych funkcjonalności w warunkach eksploatacyjnych.
Poprawka 31
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 6 – ustęp 3
3.  Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 14 w celu zmiany celów kontroli celnej określonych w ust. 1 lit. b), jak również załącznika 1, jeżeli taka zmiana jest uważana za konieczną.
3.  Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 14 w celu zmiany celów kontroli celnej określonych w ust. 1 lit. b), jak również załącznika 1, jeżeli taka zmiana jest uważana za konieczną oraz aby nadążać za rozwojem technologicznym, zmieniającymi się metodami przemytu towarów, a także aby być na bieżąco z nowymi, inteligentnymi i innowacyjnymi rozwiązaniami na potrzeby kontroli celnych.
Poprawka 32
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 6 – ustęp 4
4.  Sprzęt do kontroli celnej finansowany w ramach niniejszego instrumentu może być wykorzystywany dodatkowo do celów innych niż kontrola celna, w tym do kontroli osób w celu wsparcia krajowych organów zarządzania granicami oraz do dochodzeń.
4.  Sprzęt do kontroli celnej finansowany w ramach niniejszego instrumentu powinien być przede wszystkim wykorzystywany do kontroli celnej, może być jednak wykorzystywany dodatkowo do celów innych niż kontrola celna, w tym do kontroli osób w celu wsparcia krajowych organów zarządzania granicami oraz do dochodzeń, jeśli jest to konieczne do realizacji ogólnych i szczegółowych celów instrumentu wymienionych w art. 3.
Poprawka 33
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 6 – ustęp 4 a (nowy)
4a.   Komisja zachęca państwa członkowskie do wspólnych zamówień sprzętu do kontroli celnej i jego wspólnego testowania.
Poprawka 34
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 8 – ustęp 2 a (nowy)
2a.   Finansowanie przekraczające ten pułap może zostać przyznane państwom członkowskim, które wspólnie zamawiają i testują sprzęt do kontroli celnej.
Poprawka 35
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 8 – ustęp 2 b (nowy)
2b.   Wyjątkowe okoliczności, o których mowa w ust. 2, mogą obejmować zakup nowego sprzętu do kontroli celnej i przekazanie go do rezerwy wyposażenia technicznego Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej. Dopuszczalność przekazania sprzętu do rezerwy wyposażenia technicznego jest ustalana zgodnie z art. 5 ust. 3.
Poprawka 36
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 9 – akapit 1 – wprowadzenie
Do finansowania w ramach instrumentu nie kwalifikują się następujące koszty:
Wszystkie koszty związane z działaniami, o których mowa w art. 6, kwalifikują się do finansowania w ramach instrumentu, z wyjątkiem następujących kosztów:
Poprawka 37
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 9 – akapit 1 – litera a a (nowa)
aa)  koszty związane ze szkoleniem lub podnoszeniem kwalifikacji niezbędnych do korzystania ze sprzętu;
Poprawka 38
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 9 – akapit 1 – litera c
c)  koszty związane z systemami elektronicznymi, z wyjątkiem oprogramowania bezpośrednio niezbędnego do używania sprzętu do kontroli celnej;
c)  koszty związane z systemami elektronicznymi, z wyjątkiem oprogramowania i aktualizacji oprogramowania bezpośrednio niezbędnego do używania sprzętu do kontroli celnej oraz z wyjątkiem elektronicznego oprogramowania i programowania niezbędnych do wzajemnego połączenia istniejącego oprogramowania ze sprzętem do kontroli celnej;
Poprawka 39
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 9 – akapit 1 – litera d
d)  koszty dotyczące sieci, takich jak zabezpieczone lub niezabezpieczone kanały komunikacji, lub subskrypcji;
d)  koszty dotyczące sieci, takich jak zabezpieczone lub niezabezpieczone kanały komunikacji, lub subskrypcji, z wyjątkiem sieci lub subskrypcji bezpośrednio niezbędnych do korzystania ze sprzętu do kontroli celnej;
Poprawka 40
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 11 – ustęp 2
2.  Programy prac są przyjmowane przez Komisję w drodze aktu wykonawczego. Ten akt wykonawczy jest przyjmowany zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 15.
2.  Zgodnie z art. 14 Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zmieniających załącznik 2a w celu określenia programów prac.
Poprawka 41
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 11 – ustęp 3 – akapit 1 – wprowadzenie
Przygotowywanie programów prac, o których mowa w ust. 1, opiera się na ocenie potrzeb, która składa się co najmniej z następujących elementów:
Przygotowywanie programów prac, o których mowa w ust. 1, opiera się na indywidualnej ocenie potrzeb, która składa się z następujących elementów:
Poprawka 42
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 11 – ustęp 3 – akapit 1 – litera b
b)  pełnego wykazu dostępnego sprzętu do kontroli celnej;
b)  pełnego wykazu dostępnego i funkcjonalnego sprzętu do kontroli celnej;
Poprawka 43
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 11 – ustęp 3 – akapit 1 – litera c
c)  wspólnej definicji minimalnego i optymalnego standardu sprzętu do kontroli celnej poprzez odniesienie do kategorii przejść granicznych oraz
c)  wspólnej definicji minimalnego technicznego standardu sprzętu do kontroli celnej poprzez odniesienie do kategorii przejść granicznych;
Poprawka 44
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 11 – ustęp 3 – akapit 1 – litera c a (nowa)
ca)  oceny optymalnego poziomu sprzętu do kontroli celnej poprzez odniesienie do kategorii przejść granicznych; oraz
Poprawka 45
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 11 – ustęp 3 – akapit 1 – litera d
d)  szczegółowego oszacowania potrzeb finansowych.
d)  szczegółowego oszacowania potrzeb finansowych w zależności od wielkości operacji celnych i względnego obciążenia pracą.
Poprawka 46
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 12 – ustęp 1
1.  Wskaźniki odzwierciedlające postępyrealizacji instrumentu w odniesieniu do celów ogólnychszczegółowych określonych w art. 3 przedstawiono w załączniku 2.
1.  Zgodnie z wymogiem dotyczącym sprawozdawczości określonym w art. 38 ust. 3 lit. e) ppkt (i) rozporządzenia finansowego Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie informacje o wynikach programu. Sprawozdania Komisji z wyników zawierają informacje dotyczące zarówno postępów, jak i niedociągnięć.
Poprawka 47
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 12 – ustęp 2
2.  W celu zapewnienia skutecznej oceny postępów w realizacji instrumentu w odniesieniu do jego celów Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 14, aby zmienić załącznik 2 w celu dokonania przeglądu lub uzupełnienia wskaźników, jeśli to konieczne, oraz w celu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia przepisami dotyczącymi ustanowienia ram monitorowania i oceny.
2.  Wskaźniki odzwierciedlające postępy w realizacji instrumentu w odniesieniu do celów ogólnych i szczegółowych określonych w art. 3 przedstawiono w załączniku 2. W celu zapewnienia skutecznej oceny postępów w realizacji instrumentu w odniesieniu do jego celów Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 14, aby zmienić załącznik 2 w celu dokonania przeglądu lub uzupełnienia wskaźników, jeśli to konieczne, oraz w celu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia przepisami dotyczącymi ustanowienia ram monitorowania i oceny, aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie aktualne informacje jakościowe i ilościowe na temat wyników programu.
Poprawka 48
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 12 – ustęp 3
3.  System sprawozdawczości dotyczącej realizacji celów zapewnia wydajne, skuteczne i terminowe gromadzenie danych na potrzeby monitorowania realizacji instrumentu i jego rezultatów. W tym celu na odbiorców środków unijnych nakłada się proporcjonalne wymogi dotyczące sprawozdawczości.
3.  System sprawozdawczości dotyczącej realizacji celów zapewnia wydajne, skuteczne i terminowe gromadzenie porównywalnych i kompletnych danych na potrzeby monitorowania realizacji instrumentu i jego rezultatów. W tym celu na odbiorców środków unijnych nakłada się proporcjonalne wymogi dotyczące sprawozdawczości. Komisja przekazuje Parlamentowi Europejskiemu i Radzie rzetelne informacje o jakości wykorzystywanych przez nią danych dotyczących wyników.
Poprawka 49
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 12 – ustęp 4 – litera c a (nowa)
ca)   informacji na temat obecności i stanu finansowanych z budżetu Unii elementów sprzętu 5 lat po oddaniu do eksploatacji;
Poprawka 50
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 12 – ustęp 4 – litera c b (nowa)
cb)   informacji dotyczących przypadków konserwacji sprzętu do kontroli celnej;
Poprawka 51
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 12 – ustęp 4 – litera c c (nowa)
cc)   informacji na temat procedury udzielania zamówień publicznych;
Poprawka 52
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 12 – ustęp 4 – litera c d (nowa)
cd)   uzasadnienia wydatków.
Poprawka 53
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 13 – ustęp 1
1.  Oceny przeprowadza się w terminie pozwalającym na uwzględnienie ich wyników w procesie decyzyjnym.
1.  Oceny działań finansowanych w ramach instrumentu, o których mowa w art. 6, obejmują wyniki, skutki i efektywność instrumentu, a przeprowadza się je w odpowiednim terminie, tak aby zapewnić ich efektywne wykorzystanie w procesie decyzyjnym.
Poprawka 54
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 13 – ustęp 2
2.  Ocena śródokresowa instrumentu przeprowadzana jest z chwilą, gdy dostępne są wystarczające informacje na temat realizacji instrumentu, jednak nie później niż w ciągu czterech lat od rozpoczęcia realizacji instrumentu.
2.  Ocena śródokresowa instrumentu przeprowadzana jest z chwilą, gdy dostępne są wystarczające informacje na temat realizacji instrumentu, jednak nie później niż w ciągu trzech lat od rozpoczęcia realizacji instrumentu.
Poprawka 55
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 13 – ustęp 2 – akapit 1 a (nowy)
Zawiera ona ustalenia niezbędne do podjęcia decyzji o kontynuacji programu po 2027 r. i o jego celach.
Poprawka 56
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 13 – ustęp 3
3.  Po zakończeniu realizacji instrumentu, lecz nie później niż cztery lata po upływie okresu określonego w art. 1, Komisja przeprowadza ocenę końcową instrumentu.
3.  Po zakończeniu realizacji instrumentu, lecz nie później niż trzy lata po upływie okresu określonego w art.1, Komisja przeprowadza ocenę końcową instrumentu.
Poprawka 57
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 13 – ustęp 4
4.  Komisja przekazuje wnioski z tych ocen, opatrzone własnymi komentarzami, Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu i Komitetowi Regionów.
4.  Komisja przekazuje wnioski z tych ocen, opatrzone własnymi komentarzami i wnioskami na przyszłość, Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu i Komitetowi Regionów.
Poprawka 58
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 13 – ustęp 4 a (nowy)
4a.  Komisja włącza roczne oceny częściowe do swojego sprawozdania pt. „Ochrona interesów finansowych Unii Europejskiej – Zwalczanie nadużyć finansowych”.
Poprawka 59
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 14 – ustęp 2
2.  Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 6 ust. 3 i art. 12 ust. 2, powierza się Komisji do dnia 31 grudnia 2028 r.
2.  Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 6 ust. 3, art. 11 ust. 2 i art. 12 ust. 2, powierza się Komisji do dnia 31 grudnia 2028 r.
Poprawka 60
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 14 – ustęp 3
3.  Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 6 ust. 3 i art. 12 ust. 2, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność żadnych obowiązujących już aktów delegowanych.
3.  Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 6 ust. 3, art. 11 ust. 2 i art. 12 ust. 2, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność żadnych obowiązujących już aktów delegowanych.
Poprawka 61
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 14 – ustęp 6
6.  Akt delegowany przyjęty zgodnie z art. 6 ust. 3 i art. 12 ust. 2 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.
6.  Akt delegowany przyjęty zgodnie z art. 6 ust. 3, art. 11 ust. 2 i art. 12 ust. 2 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.
Poprawka 62
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 15
Artykuł 15
skreśla się
Procedura komitetowa
1.  Komisję wspiera „Komitet ds. Programu Cła”, o którym mowa w art. 18 rozporządzenia (UE) [2018/XXX]23.
2.  W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) 182/2011.
__________________
23 COM(2018) 0442.
Poprawka 63
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 16 – ustęp 1
1.  Odbiorcy finansowania unijnego uznają pochodzenie i zapewniają eksponowanie finansowania unijnego (w szczególności podczas promowania działań i ich rezultatów) poprzez dostarczanie spójnych, skutecznych i proporcjonalnych informacji skierowanych do różnych grup odbiorców, w tym do mediów i opinii publicznej.
1.  Odbiorcy finansowania unijnego uznają pochodzenie i zapewniają eksponowanie finansowania unijnego (w szczególności podczas promowania działań i ich rezultatów) poprzez dostarczanie spójnych, skutecznych i proporcjonalnych informacji skierowanych do różnych grup odbiorców, w tym do mediów i opinii publicznej, eksponując tym samym unijną wartość dodaną oraz pomagając Komisji w gromadzeniu danych w celu zwiększenia przejrzystości budżetowej.
Poprawka 64
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 16 – ustęp 2
2.  Komisja prowadzi działania informacyjne i komunikacyjne związane z instrumentem, jego działaniami i rezultatami. Zasoby finansowe przydzielone na instrument przyczyniają się również do komunikacji instytucjonalnej w zakresie priorytetów politycznych Unii, o ile są one związane z celami, o których mowa w art. 3.
2.  W celu zapewnienia przejrzystości Komisja regularnie podaje do wiadomości publicznej informacje dotyczące instrumentu, jego działań i rezultatów, odnosząc się między innymi do programów prac, o których mowa w art. 11.
Poprawka 65
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Załącznik 1 – kolumna 3 – wiersz 1
Kontenery, samochody ciężarowe, wagony kolejowe
Kontenery, samochody ciężarowe, wagony kolejowe i pojazdy
Poprawka 66
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Załącznik 1 – kolumna 3 – wiersz 3 a (nowy)
Pojazdy
Poprawka 67
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Załącznik 1– kolumna 2 – wiersz 5
Bramka ze skanerem wykorzystującym technologię rozpraszania wstecznego promieniowania rentgenowskiego
Bramka ze skanerem opartym na technologii rozpraszania wstecznego promieniowania rentgenowskiego
Poprawka 68
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Załącznik 2 – kolumna 2 – wiersz 6 a (nowy)
Skaner bezpieczeństwa oparty na falach milimetrowych
Poprawka 69
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Załącznik 2 – punkt 1 a (nowy)
1a.  Ochrona i bezpieczeństwo
a)  Stopień zgodności ze standardami zabezpieczeń w odniesieniu do sprzętu do kontroli celnej na każdym przejściu granicznym, w tym w odniesieniu do cyberbezpieczeństwa
b)  Stopień zgodności ze standardami bezpieczeństwa w odniesieniu do sprzętu do kontroli celnej na każdym przejściu granicznym
Poprawka 70
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Załącznik 2 – punkt 1 b (nowy)
1b.  Ochrona zdrowia i środowisko naturalne
a)  Stopień zgodności ze standardami zdrowia w odniesieniu do sprzętu do kontroli celnej na każdym przejściu granicznym
b)  Stopień zgodności ze standardami ochrony środowiska w odniesieniu do sprzętu do kontroli celnej na każdym przejściu granicznym
Poprawka 71
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Załącznik 2 a (nowy)
Załącznik 2a
Programy prac
Poprawka 72
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Załącznik 2 b (nowy)
Załącznik 2b
Wyjątkowe okoliczności w przypadku nadmiernego finansowania

(1) Sprawa została odesłana do komisji właściwej w celu przeprowadzenia negocjacji międzyinstytucjonalnych na podstawie art. 59 ust. 4 akapit czwarty Regulaminu (A8-0460/2018).


Zawarcie umowy o statusie między UE a Albanią dotyczącej działań prowadzonych przez Europejską Agencję Straży Granicznej i Przybrzeżnej w Albanii ***
PDF 119kWORD 47k
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 stycznia 2019 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy o statusie między Unią Europejską a Republiką Albanii dotyczącej działań prowadzonych przez Europejską Agencję Straży Granicznej i Przybrzeżnej na terytorium Republiki Albanii (10302/2018 – C8-0433/2018 – 2018/0241(NLE))
P8_TA(2019)0002A8-0463/2018

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (10302/2018),

–  uwzględniając projekt umowy o statusie między Unią Europejską a Republiką Albanii dotyczącej działań prowadzonych przez Europejską Agencję Straży Granicznej i Przybrzeżnej na terytorium Republiki Albanii (10290/2018),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 77 ust. 2 lit. b) i d), art. 79 ust. 2 lit. c) i art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0433/2018),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 i 4 oraz art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0463/2018),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Albanii.


Protokół do Umowy o partnerstwie i współpracy między UE a Kirgistanem (przystąpienie Chorwacji) ***
PDF 120kWORD 47k
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 stycznia 2019 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia, w imieniu Unii i państw członkowskich, Protokołu do Umowy o partnerstwie i współpracy ustanawiającej partnerstwo między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Kirgiską, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej (12564/2017 – C8-0033/2018 – 2017/0185(NLE))
P8_TA(2019)0003A8-0443/2018

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (12564/2017),

–  uwzględniając projekt Protokołu do Umowy o partnerstwie i współpracy ustanawiającej partnerstwo między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Kirgiską, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej (12659/2017),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 91, art. 100 ust. 2, art. 207 i 209 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0033/2018),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 i 4 oraz art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Spraw Zagranicznych (A8-0443/2018),

1.  wyraża zgodę na zawarcie Protokołu;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Kirgiskiej.


Kompleksowa umowa między UE a Kirgistanem
PDF 166kWORD 56k
Zalecenie Parlamentu Europejskiego z dnia 15 stycznia 2019 r. dla Rady, Komisji i wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa dotyczące kompleksowej umowy między UE a Republiką Kirgiską (2018/2118(INI))
P8_TA(2019)0004A8-0450/2018

Parlament Europejski,

—  uwzględniając decyzję Rady (UE) 2017/... z dnia 9 października 2017 r. w sprawie upoważnienia Komisji Europejskiej i Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa do podjęcia i prowadzenia negocjacji, w imieniu Unii Europejskiej, dotyczących wchodzących w zakres kompetencji Unii postanowień kompleksowej umowy między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Kirgiską, z drugiej strony (11436/1/17 REV 1),

—  uwzględniając decyzję przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie z dnia 9 października 2017 r. upoważniającą Komisję Europejską do podjęcia i prowadzenia negocjacji, w imieniu państw członkowskich, dotyczących wchodzących w zakres kompetencji państw członkowskich postanowień kompleksowej umowy między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Kirgiską, z drugiej strony (11438/1/17 REV 1),

—  uwzględniając zaproponowane podstawy prawne dla nowej kompleksowej umowy, tj. art. 37 Traktatu o Unii Europejskiej oraz art. 91, art. 100 ust. 2, art. 207 i 209 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—  uwzględniając istniejącą umowę o partnerstwie i współpracy między UE a Republiką Kirgiską, obowiązującą od 1999 r.,

—  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 grudnia 2011 r. w sprawie postępów w realizacji strategii UE wobec Azji Środkowej(1) oraz z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie realizacji i przeglądu strategii UE wobec Azji Środkowej(2),

—  uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Kirgistanu, w tym rezolucje z dnia 15 stycznia 2015 r.(3), z dnia 8 lipca 2010 r.(4) i z dnia 6 maja 2010 r.(5),

—  uwzględniając oświadczenie wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa z dnia 16 października 2017 r. w sprawie wyborów prezydenckich w Republice Kirgiskiej,

—  uwzględniając wnioski Parlamentu Europejskiego, międzynarodowej misji obserwacji wyborów, Biura Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE / ODIHR) w sprawie wyborów prezydenckich,

—  uwzględniając deklarację przyjętą na 13. posiedzeniu komisji współpracy parlamentarnej UE–Kirgistan w dniu 3 maja 2018 r.,

—  uwzględniając decyzję Unii Europejskiej z dnia 2 lutego 2016 r. w sprawie przyznania Republice Kirgiskiej statusu GSP Plus,

—  uwzględniając swoje stanowisko z dnia 22 października 2013 r. w sprawie stanowiska Rady w pierwszym czytaniu w sprawie przyjęcia decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie udzielenia pomocy makrofinansowej Republice Kirgiskiej(6),

–  uwzględniając art. 113 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A8-0450/2018),

A.  mając na uwadze, że w grudniu 2017 r. UE i Kirgistan rozpoczęły negocjacje w sprawie kompleksowej umowy, która zastąpiłaby obecną umowę o partnerstwie i współpracy między UE a Kirgistanem w celu wzmocnienia i pogłębienia współpracy w obszarach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania, w oparciu o wspólne wartości demokracji, praworządności i dobrego sprawowania rządów, na podstawie nowych ram prawnych;

B.  mając na uwadze, że kompleksowa umowa będzie wymagała zgody Parlamentu, aby mogła wejść w życie;

1.  zaleca Radzie, Komisji oraz wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa:

  

Zasady ogólne

   a) wynegocjowanie i zawarcie ambitnej, kompleksowej i wyważonej umowy między UE a Kirgistanem, która zastąpi umowę o partnerstwie i współpracy z 1999 r. oraz będzie stanowić podstawę silnych i trwałych relacji oraz stabilnego, bezpiecznego i zrównoważonego rozwoju obu stron;
   b) określenie w kompleksowej umowie krótko- i długoterminowych perspektyw strategicznych oraz ustanowienie szeregu dobrze zidentyfikowanych i uporządkowanych celów dla współpracy z Kirgistanem; wdrożenie dodatkowych wysiłków i pogłębienie stosunków w celu zapewnienia większej widoczności i skuteczności UE w kraju i w regionie;
   c) wspieranie gospodarki rynkowej poprzez zapewnianie wymiernych korzyści społecznych i gospodarczych obywatelom po obu stronach; przestrzeganie reguł konkurencji i pewności prawa, w tym przez wzmocnienie niezależnych i przejrzystych instytucji;
   d) zapewnienie zdecydowanego zaangażowania obu stron w poszanowanie i rozwój zasad demokratycznych, praw człowieka i praworządności, z pełnym poszanowaniem kryteriów wymaganych zgodnie ze statusem GSP Plus przyznanym Republice Kirgiskiej, łącznie z ratyfikacją właściwych konwencji międzynarodowych oraz skutecznym wdrażaniem konkluzji i zaleceń właściwych organów monitorujących ustanowionych na mocy tych konwencji; ułatwianie i prowadzenie regularnego i zorientowanego na wyniki dialogu na temat kwestii związanych z prawami człowieka, stanowiących przedmiot zainteresowania obu stron, który to dialog powinien obejmować władze i społeczeństwo obywatelskie oraz mieć na celu wzmocnienie ram instytucjonalnych i polityki publicznej; podkreślenie konstruktywnego członkostwa Kirgistanu w Radzie Praw Człowieka ONZ w latach 2016–2018 oraz zachęcanie Kirgistanu do dalszego zaangażowania międzynarodowego;
   e) zapewnienie wkładu we wzmocnienie multilateralizmu i współpracy międzynarodowej oraz rozwijanie wspólnych podejść do współpracy z partnerami Kirgistanu w celu promowania bezpieczeństwa międzynarodowego i skutecznego stawiania czoła globalnym wyzwaniom, takim jak terroryzm, zmiana klimatu, migracja i przestępczość zorganizowana, oraz przyczynienie się do realizacji Agendy na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 i nowej krajowej strategii rozwoju 2018–2040; oraz, bardziej ogólnie, przyczynianie się do stabilizacji i wzrostu w Azji Środkowej;
  

Dialog polityczny i współpraca międzynarodowa

   f) wzmocnienie dialogu politycznego i współpracy sektorowej; zapewnienie konstruktywnego, regularnego dialogu dotyczącego wszystkich istotnych kwestii, opartego na istniejących już formułach;
   g) zintensyfikowanie współpracy w obszarze zarządzania kryzysowego, zapobiegania konfliktom, zwalczania terroryzmu i przestępczości zorganizowanej, cyberprzestępczości, zapobiegania radykalizacji postaw prowadzącej do aktów przemocy i przestępczości transgranicznej oraz zintegrowanego zarządzania granicami, z pełnym poszanowaniem ochrony praw człowieka i podstawowych wolności oraz zgodnie ze zmianami wprowadzonymi do kodeksu karnego; oraz dopilnowanie, by ustawa krajowa nr 150 z 2005 r. o przeciwdziałaniu działalności ekstremistycznej była w pełni zgodna z normami międzynarodowymi;
   h) wzmocnienie przepisów dotyczących stosunków handlowych i gospodarczych poprzez poprawienie klimatu inwestycyjnego oraz zapewnienie wkładu w dywersyfikację kirgiskiej gospodarki, sprzyjanie obopólnym korzyściom i umacnianie pewności prawa i przejrzystości regulacyjnej; wspieranie dobrych rządów, sprawnego systemu sądownictwa, ograniczania biurokracji i wykorzystywania wszelkich dostępnych środków w celu promowania zrównoważonego rozwoju gospodarczego z myślą o konsolidacji i rozwijaniu wielostronnego systemu handlowego opartego na zasadach; zapewnienie wkładu we wsparcie tworzenia i rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw; dalsze wzmocnienie stosunków gospodarczych i handlowych między UE a Kirgistanem w odniesieniu do statusu GSP Plus oraz wezwanie Kirgistanu do wypełnienia zobowiązań międzynarodowych wynikających z tego statusu, aby wesprzeć rozwój gospodarczy kraju;
   i) usprawnienie współpracy w zakresie walki z korupcją, praniem pieniędzy i uchylaniem się od opodatkowania; włączenie specjalnych rozdziałów określających jasne i silne zobowiązania i środki na rzecz zwalczania korupcji pod każdą postacią oraz wdrożenie międzynarodowych norm i wielostronnych konwencji antykorupcyjnych; uwzględnienie przepisów dotyczących dobrego zarządzania w kwestiach podatkowych i norm w zakresie przejrzystości, które potwierdzają zobowiązanie stron do wdrożenia międzynarodowych norm w zakresie walki z unikaniem opodatkowania i uchylaniem się od opodatkowania;
   j) zapewnienie wkładu we wzmocnienie członkostwa Kirgistanu w Światowej Organizacji Handlu dzięki odpowiednim reformom w obszarze inwestycji zagranicznych, organów celnych i dostępu do rynków międzynarodowych;
   k) poprawę koordynacji między stanowiskami UE i Kirgistanu na forach międzynarodowych;
   l) wzmocnienie dialogu międzyparlamentarnego między Kirgistanem a Parlamentem Europejskim;
   m) zapewnienie zdecydowanego skupienia się w umowie na zmianie klimatu i gospodarce wodnej oraz na zapobieganiu ryzyku związanemu z klęskami żywiołowymi i na gotowości na wypadek klęsk żywiołowych ze względu na duże zagrożenie katastrofami naturalnymi, w tym trzęsieniami ziemi; zapewnienie wsparcia dla Kirgistanu w jego wysiłkach na rzecz ochrony środowiska i jego zdecydowanych działaniach na rzecz zrównoważonego rozwoju;
  

Postanowienia instytucjonalne

   n) zapewnienie przekazywania wytycznych negocjacyjnych Parlamentowi Europejskiemu, z zachowaniem zasad poufności, aby umożliwić odpowiednią kontrolę procesu negocjacji ze strony Parlamentu, oraz konsekwentne wypełnianie obowiązków międzyinstytucjonalnych wynikających z art. 218 ust. 10 TFUE, zgodnie z którym Parlament Europejski jest natychmiast i w pełni informowany na wszystkich etapach procedury;
   o) wzajemną wymianę wszystkich dokumentów dotyczących negocjacji, takich jak protokoły i projekty negocjowanych tekstów, oraz okresowe przekazywanie informacji Parlamentowi;
   p) zapewnienie poszanowania – na wszystkich szczeblach – ugruntowanej praktyki oczekiwania na zgodę Parlamentu przed tymczasowym stosowaniem nowej umowy;
   q) wzmocnienie i poszerzenie zakresu istniejącej współpracy zapisanej w obecnie obowiązującej umowie o partnerstwie i współpracy, która już ustanowiła następujące organy ds. współpracy i dialogu:
   radę współpracy na szczeblu ministerialnym;
   komitet współpracy na poziomie urzędników wyższego szczebla oraz podkomitety ds. handlu i inwestycji oraz ds. współpracy na rzecz rozwoju;
   komisję współpracy parlamentarnej;
   r) wzmocnienie kontroli międzyparlamentarnej w ramach komisji współpracy parlamentarnej, której pozycja zostanie umocniona w nowej umowie, w szczególności w obszarach demokracji, praworządności i walki z korupcją;
   s) zapewnienie zaangażowania społeczeństwa obywatelskiego na etapie negocjowania i wdrażania umowy;
   t) zapewnienie włączenia warunków dotyczących potencjalnego zawieszenia współpracy w przypadku naruszenia zasadniczych elementów przez jedną ze stron, w tym roli konsultacji z Parlamentem w takich przypadkach;
   u) przydzielanie, zarówno na szczeblu UE, jak i państw członkowskich, odpowiednich zasobów na potrzeby wdrażania kompleksowej umowy, tak aby zapewnić osiągnięcie wszystkich ambitnych celów określonych podczas negocjacji;
  

Wspólne obawy i interesy dotyczące obszarów współpracy objętych umową

   v) uwzględnienie roli Kirgistanu jako jednego z nielicznych rodzących się krajów demokratycznych w regionie, wymagającej długoterminowego wsparcia politycznego, dyplomatycznego, finansowego i technicznego ze strony UE;
   w) podejmowanie wysiłków w celu skonsolidowania funkcjonującej demokracji parlamentarnej z prawdziwym systemem wielopartyjnym oraz konstytucyjnymi mechanizmami równowagi i kontroli, a także zapewnienie nadzoru parlamentarnego nad władzą wykonawczą, ponieważ Kirgistan jest jednym z pierwszych krajów, w których UE zaangażowała się we wspieranie demokracji; przekazanie obaw dotyczących nowelizacji konstytucji z 2016 r., w szczególności znacznego wzmocnienia uprawnień premiera, nadrzędności orzeczeń sądów krajowych nad międzynarodowymi traktatami dotyczącymi praw człowieka oraz utraty niezależności Izby Konstytucyjnej w Sądzie Najwyższym; zachęcanie do angażowania organizacji pozarządowych w opracowywanie krajowych przepisów prawa i strategii politycznych oraz w dokonywanie ich przeglądu, w szczególności w odniesieniu do instrumentów lub mechanizmów, które bezpośrednio wpływają na działania organizacji społeczeństwa obywatelskiego;
   x) potwierdzenie znaczenia systematycznego promowania wartości demokracji i praw człowieka, w tym wolności wypowiedzi, zrzeszania się i zgromadzeń oraz niezależności sądownictwa;
   y) promowanie przyjaznego środowiska dla dziennikarzy i niezależnych mediów; dopilnowanie, by Kirgistan zezwolił na wjazd do kraju objętym zakazem zagranicznym działaczom na rzecz praw człowieka i dziennikarzom oraz na kontynuowanie przez nich działalności bez ingerencji;
   z) uznanie postępów poczynionych w związku ze spokojnym przebiegiem i zwiększoną przejrzystością wyborów parlamentarnych i prezydenckich oraz domaganie się dalszego wdrażania zaleceń przedstawionych przez międzynarodowe misje obserwacji wyborów;
   aa) wezwanie Kirgistanu do odwrócenia wszelkich negatywnych autorytarnych trendów, takich jak polityczna instrumentalizacja organizacji wymiaru sprawiedliwości, niesprawiedliwe kary sądowe, niesprawiedliwe i nieprzejrzyste procesy, ingerowanie w wolność mediów, bezkarność funkcjonariuszy organów ścigania oraz zarzuty złego traktowania i torturowania zatrzymanych osób, ekstradycje do krajów, w których występuje ryzyko poddawania torturom lub złego traktowania, a także dyskryminacja mniejszości oraz ograniczenia wolności zgromadzeń i wypowiedzi, jak również wezwanie Kirgistanu do dokładnego zbadania wszystkich zarzutów dotyczących podrzucania dowodów, wymuszeń, torturowania i złego traktowania; wyrażenie zaniepokojenia faktem, iż przywódcy polityczni oraz potencjalni kandydaci na prezydenta byli więzieni na podstawie rzekomych zarzutów korupcyjnych;
   ab) wyrażenie niezadowolenia w tym kontekście z utrzymania w mocy kary dożywotniego więzienia dla działacza na rzecz praw człowieka Azimjona Askarowa, który udokumentował przemoc międzyetniczną w 2010 r., oraz wnioskowanie o jego natychmiastowe uwolnienie, unieważnienie wydanego na niego wyroku, zrehabilitowanie go i przyznanie mu odszkodowania;
   ac) przypomnienie, że korupcja szkodzi prawom człowieka, równości, handlowi i uczciwej konkurencji oraz odstrasza inwestycje zagraniczne, a tym samym spowalnia wzrost gospodarczy, a także ogranicza zaufanie obywateli do instytucji państwowych;
   ad) wspieranie zdecydowanego zaangażowania się w postęp społeczny, dobre sprawowanie rządów, demokrację oraz dobre stosunki międzyetniczne i międzyreligijne, kształcenie i edukację, także jako sposobu wzmacniania podstaw stabilności i bezpieczeństwa; dalsze wspieranie środków w zakresie budowania pokoju i bezpieczeństwa, a także zwiększenie wysiłków w dążeniu do pełnej integracji mniejszości w następstwie konfliktów etnicznych w Kirgistanie w 2010 r., aby zapobiegać przyszłym kryzysom;
   ae) pomaganie w rozwiązywaniu problemów społeczno-gospodarczych i przezwyciężaniu przeszkód w rodzaju tych wymienionych w zaleceniu nr 202 Międzynarodowej Organizacji Pracy (ILO); w tym kontekście zwrócenie szczególnej uwagi na młodzież poprzez promowanie wymiany akademickiej, młodzieżowej i kulturalnej; zwrócenie szczególnej uwagi na rozwój regionalny, ze specjalnym naciskiem na nierówności na linii północ–południe;
   af) wspieranie, promowanie i ułatwianie dalszej współpracy regionalnej w Azji Środkowej, która jest jednym z najmniej zintegrowanych regionów na świecie, z wykorzystaniem obecnej pozytywnej dynamiki, również w celu sprzyjania stabilności i rozwojowi całej Azji Środkowej; uznanie zaangażowania kraju w programy UE ukierunkowane na tę kwestię, a także we wdrażanie strategii UE–Azja Środkowa w obszarach energii, gospodarki wodnej i wyzwań środowiskowych oraz w regularne dialogi polityczne i w kwestiach praw człowieka z UE;
   ag) zapewnienie, że członkostwo Kirgistanu w Eurazjatyckiej Unii Gospodarczej (EUG) nie wpływa negatywnie na wzmocnienie relacji tego kraju z UE, co udowodniła niedawno ratyfikowana wzmocniona umowa o partnerstwie i współpracy UE–Kazachstan;
   ah) uwzględnienie rozwoju stosunków Kirgistanu z Chinami i Rosją; zachęcanie Kirgistanu do dywersyfikacji gospodarki w celu ograniczenia znacznej zależności politycznej od tych dwóch podmiotów zewnętrznych; uwzględnienie rozwoju tych stosunków w kontekście wdrażania chińskiej strategii „Jeden pas i jeden szlak”; dopilnowanie, by zwalczanie propagandy rozpowszechnianej przez rosyjskie media w kraju zostało istotnie wzmocnione;
   ai) zapewnienie wkładu w dążenie do załagodzenia niedawnych napięć dyplomatycznych i gospodarczych w regionie, w tym między Kazachstanem i Kirgistanem;
   aj) wspieranie ciągłej poprawy stosunków dyplomatycznych z Uzbekistanem, a także konstruktywnego dialogu na temat gospodarowania ograniczonymi zasobami wodnymi w regionie;
   ak) uznanie obaw Kirgistanu dotyczących bezpieczeństwa w związku z pogorszeniem się sytuacji w zakresie bezpieczeństwa w Afganistanie oraz w odpowiedzi na zwiększającą się radykalizację w regionie Azji Środkowej; zapewnianie pomocy w związku z powrotem islamskich zagranicznych bojowników i członków ich rodzin z zagranicy; wzmocnienie współpracy regionalnej z krajami Azji Środkowej w zakresie zwalczania ruchów dżihadystów i przestępczości ponadnarodowej, w oparciu o wdrażanie prawnych, instytucjonalnych i praktycznych środków kontroli granic związanych ze zwalczaniem terroryzmu oraz środków zapobiegających rosnącej brutalnej radykalizacji religijnej;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego zalecenia Radzie, Komisji oraz wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, a także prezydentowi, rządowi i parlamentowi Republiki Kirgiskiej.

(1) Dz.U. C 168 E z 14.6.2013, s. 91.
(2) Dz.U. C 58 z 15.2.2018, s. 119.
(3) Dz.U. C 300 z 18.2.2016, s. 10.
(4) Dz.U. C 351 E z 2.12.2011, s. 92.
(5) Dz.U. C 81 E z 15.3.2011, s. 80.
(6) Dz.U. C 208 z 10.6.2016, s. 177.


Jazda autonomiczna w transporcie europejskim
PDF 191kWORD 65k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 stycznia 2019 r. w sprawie jazdy autonomicznej w transporcie europejskim (2018/2089(INI))
P8_TA(2019)0005A8-0425/2018

Parlament Europejski,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 17 maja 2018 r. pt. „Droga do zautomatyzowanej mobilności: strategia UE na rzecz mobilności w przyszłości” (COM(2018)0283);

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 30 listopada 2016 r. pt. „Europejska strategia na rzecz współpracujących inteligentnych systemów transportowych – ważny krok w kierunku mobilności pojazdów współpracujących, połączonych i zautomatyzowanych” (COM(2016)0766),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 1 czerwca 2017 r. w sprawie łączności internetowej na rzecz wzrostu gospodarczego, konkurencyjności i spójności: europejskie społeczeństwo gigabitowe i 5G(1),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2018 r. w sprawie europejskiej strategii na rzecz współpracujących inteligentnych systemów transportowych(2),

–  uwzględniając art. 52 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki oraz opinie przedstawione przez Komisję Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, Komisję Prawną, a także Komisję Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A8-0425/2018),

A.  mając na uwadze, że unijna strategia dotycząca opartej na sieci i zautomatyzowanej mobilności jest ściśle związana z priorytetami politycznymi Komisji, w szczególności jej agendami na rzecz zatrudnienia, wzrostu i inwestycji, badań i innowacji, środowiska i zmiany klimatu, ekologicznych i bezpiecznych mobilności i transportu, bezpieczeństwa drogowego i zmniejszenia zagęszczenia ruchu drogowego, jednolitego rynku cyfrowego oraz unii energetycznej;

B.  mając na uwadze, że szybkie tempo rozwoju technologii, zarówno w sektorze transportu, jak i w dziedzinie robotyki i sztucznej inteligencji, ma znaczący wpływ na gospodarkę i społeczeństwo; mając na uwadze, że pojazdy autonomiczne zmienią w sposób istotny nasze życie codzienne, określą przyszły kształt światowego transportu drogowego, zmniejszą koszty transportu, poprawią bezpieczeństwo ruchu drogowego, zwiększą mobilność i ograniczą oddziaływania na środowisko; mając na uwadze, że w sektorze transportu drogowego można dopuścić nowe usługi i środki transportu i zaspokoić tym samym rosnący popyt w obszarze mobilności indywidualnej, a nawet przyczynić się do zrewolucjonizowania planowania urbanistycznego;

C.  mając na uwadze, że celem Komisji jest zmniejszenie do 2020 r. o połowę liczby osób, które co roku giną w wypadkach drogowych w UE, w porównaniu z liczbą ofiar odnotowaną w 2010 r., zgodnie z celami całkowitego wyeliminowania ofiar śmiertelnych („Wizja Zero”); mając na uwadze, że wydaje się, iż w ostatnim czasie nie odnotowuje się spadku całkowitej liczby ofiar śmiertelnych i rannych, zważywszy że w 2016 r. ponad 25 000 osób straciło życie na drogach UE, a kolejne 135 000 osób odniosło poważne obrażenia; mając na uwadze ogromne problemy związane z mobilnością w unijnych miastach, potęgowane dodatkowo zanieczyszczeniem i zmianą klimatu;

D.   mając na uwadze, że zaawansowane systemy wspomagania kierowcy, takie jak ostrzeganie przed niezamierzoną zmianą pasa ruchu i automatyczny hamulec awaryjny, już okazują się mieć wpływ na poprawę bezpieczeństwa ruchu drogowego i spadek liczby poważnych wypadków;

E.  mając na uwadze, że przytłaczająca większość wypadków drogowych spowodowana jest niewłaściwym zachowaniem się człowieka i że w związku z tym istnieje pilna potrzeba ograniczenia możliwości występowania takich wypadków dzięki obowiązkowemu używaniu istotnych dla bezpieczeństwa systemów wspomagania kierowcy, przy jednoczesnym zachowaniu mobilności osobistej;

F.  mając na uwadze, że nastąpiło spowolnienie pozytywnej tendencji w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego obserwowanej w UE w ostatnim dziesięcioleciu; mając na uwadze, że transport drogowy jest wciąż odpowiedzialny za ogromną ilość emisji, jeśli chodzi o emisje gazów cieplarnianych i czynniki zanieczyszczenia powietrza;

G.  mając na uwadze, że na całym świecie obserwuje się rosnące potrzeby zarówno w sektorze transportu pasażerskiego, jak i w sektorze transportu towarowego, którym towarzyszy coraz większa świadomość ograniczonego charakteru zasobów naszej planety, oraz że w związku z tym wydajność różnych rodzajów transportu stanowi wyzwanie o coraz bardziej kluczowym znaczeniu;

H.  mając na uwadze, że UE powinna propagować technologie cyfrowe zautomatyzowanej mobilności i dalej je rozwijać, by łagodzić skutki niewłaściwego zachowania się człowieka oraz ograniczać liczbę wypadków drogowych i ofiar śmiertelnych takich wypadków;

I.  mając na uwadze, że automatyzacja i wdrażanie nowych technologii zwiększy bezpieczeństwo transportu i systemów transportu oraz wyeliminuje niektóre występujące czynniki ludzkie; mając na uwadze, że równolegle z automatyzacją należy wziąć pod uwagę różnorodność i stan systemów transportowych w poszczególnych państwach członkowskich; mając na uwadze, że należy budować nowe systemy transportowe, a istniejące i nowe systemy transportu wyposażyć w odpowiednie zabezpieczenia przed wprowadzeniem automatyzacji;

J.  mając na uwadze, ze wśród istniejących poziomów automatyzacji poziomy 1 i 2 są już obecne na rynku, ale oczekuje się, że wprowadzenie poziomów uwarunkowanej i wysokiej pełnej automatyzacji (kiedy pojazdy stają się autonomiczne) nastąpi dopiero w latach 2020–2030, oraz mając w związku z tym na uwadze znaczenie systemów wspomagania kierowcy jako podstawowej technologii na drodze do pełnej automatyzacji;

K.  mając na uwadze, że należy zapewnić inwestycje zarówno na etapie badań naukowych, jak i na etapie późniejszych prac rozwojowych, aby udoskonalić dostępne technologie i wdrożyć bezpieczną i inteligentną infrastrukturę transportową;

L.  mając na uwadze, że szereg krajów na całym świecie (np. Stany Zjednoczone, Australia, Japonia, Korea i Chiny) w szybkim tempie przechodzą do udostępniania na rynku opartej na sieci i zautomatyzowanej mobilności; mając na uwadze, że Europa musi aktywniej działać na rzecz szybkich zmian w tym sektorze, wspierać inicjatywy i promować rygorystyczne wymogi dotyczące bezpieczeństwa dla wszystkich użytkowników transportu morskiego, śródlądowego drogą wodną, drogowego, lotniczego lub kolejowego oraz transportu mieszanego;

M.  mając na uwadze, że Komisja spodziewa się, iż nowy rynek zautomatyzowanych i podłączonych do sieci pojazdów gwałtownie wzrośnie, przy czym szacuje się, że do 2025 r. dochody w przemyśle motoryzacyjnym UE przekroczą 620 mld EUR, a w sektorze elektroniki – 180 mld EUR;

N.  mając na uwadze, że w deklaracji z Amsterdamu (2016 r.) nakreślono ramy współpracy między państwami członkowskimi, Komisją i przemysłem w obszarze opartej na sieci i zautomatyzowanej mobilności;

O.  mając na uwadze, że transport autonomiczny obejmuje wszystkie formy zdalnie kierowanych, zautomatyzowanych i autonomicznych środków transportu drogowego, kolejowego, lotniczego, morskiego i transportu śródlądowego drogą wodną;

P.  mając na uwadze, że komunikat Komisji w sprawie drogi do zautomatyzowanej mobilności stanowi ważny etap w unijnej strategii dotyczącej opartej na sieci i zautomatyzowanej mobilności;

Q.  mając na uwadze, że nacisk należy położyć na mobilność autonomiczną, gdyż całkowicie autonomiczne pojazdy przyniosą zauważalne korzyści w zakresie bezpieczeństwa drogowego i będą mogły działać bez funkcji opartych na sieci; mając na uwadze, że dodatkowe zdolności i usługi mogą nadal wymagać komunikacji cyfrowej;

R.  mając na uwadze, że wprowadzenie pojazdów autonomicznych, spodziewane już w 2020 r., przyniesie istotne korzyści, ale niesie ze sobą również szereg nowych zagrożeń, zwłaszcza w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego, odpowiedzialności cywilnej i ubezpieczenia, cyberbezpieczeństwa, praw własności intelektualnej, ochrony danych i dostępu do danych, infrastruktury technicznej, normalizacji i zatrudnienia; mając na uwadze, że nie można w pełni przewidzieć długofalowego wpływu autonomicznej mobilności na miejsca pracy i środowisko; mając na uwadze, że kluczowe znaczenie ma zapewnienie, aby ramy prawne UE pozwalały odpowiednio reagować na te wyzwania, a także zwiększyć świadomość społeczną i akceptację pojazdów autonomicznych;

S.  mając na uwadze, że kwestie etyczne związane ze stosowaniem tych technologii sprawiają, iż konieczne jest opracowanie wytycznych dotyczących wdrożenia sztucznej inteligencji oraz systemów gwarantujących spójne rozwiązywanie tych kwestii etycznych;

Zasady ogólne

1.  z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji w sprawie drogi do zautomatyzowanej mobilności, w którym określono podejście w celu uczynienia UE światowym liderem w zakresie wdrażania bezpiecznych systemów zautomatyzowanej mobilności, zwiększających bezpieczeństwo drogowe i efektywność, zwalczających zatory, ograniczających zużycie energii i emisje w sektorze transportu, a także stopniowo rezygnujących z paliw kopalnych;

2.  uznaje pierwsze działania podjęte przez Komisję i państwa członkowskie w zakresie zautomatyzowanej mobilności przyszłości oraz inicjatywy ustawodawcze dotyczące dyrektywy w sprawie ITS(3) oraz proponowane zmiany do dyrektywy w sprawie zarządzania bezpieczeństwem infrastruktury drogowej(4) i do rozporządzenia w sprawie ogólnego bezpieczeństwa pojazdów silnikowych(5);

3.  potwierdza ważną rolę współpracujących inteligentnych systemów transportowych w zapewnianiu łączności dla zautomatyzowanych/autonomicznych pojazdów poziomu 2, 3 i prawdopodobnie 4 Stowarzyszenia Inżynierów Motoryzacyjnych (SAE); zachęca państwa członkowskie i przemysł do dalszego wdrażania współpracujących inteligentnych systemów transportowych (C-ITS) oraz wzywa Komisję do wspierania państw członkowskich i całej branży we wdrażaniu usług C-ITS, w szczególności za pomocą instrumentu „Łącząc Europę”, europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych oraz programu InvestEU;

4.  podkreśla potencjał innowacyjny wszystkich autonomicznych środków transportu drogowego, kolejowego, wodnego i lotniczego; podkreśla, że europejskie podmioty muszą połączyć siły, aby osiągnąć i utrzymać wiodącą pozycję na świecie w zakresie transportu autonomicznego; zauważa, że szybki rozwój autonomicznej mobilności, szczególnie w transporcie drogowym, wymaga współdziałania wielu branż europejskiej gospodarki, w tym producentów pojazdów oraz sektora cyfrowego;

5.  uznaje znaczący potencjał zautomatyzowanej mobilności dla wielu sektorów, oferujący nowe możliwości biznesowe dla przedsiębiorstw typu start-up, małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) oraz przemysłu i innych przedsiębiorstw jako całości, szczególnie w odniesieniu do tworzenia nowych usług związanych z mobilnością i nowych możliwości zatrudnienia;

6.  podkreśla potrzebę rozwoju autonomicznych pojazdów dostępnych dla osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej możliwości poruszania się;

7.  wzywa Komisję, by przedstawiła strategię, w szczególności dotyczącą danych, dostępu do danych i cyberbezpieczeństwa, o co Parlament zaapelował w rezolucji z dnia 13 marca 2018 r. w sprawie europejskiej strategii na rzecz współpracujących inteligentnych systemów transportowych, zapewniającej neutralne pod względem technologii i nastawione na rynek podejście; dostrzega możliwości zaprezentowane w opracowywanych przez Komisję zaleceniach w sprawie dostępu do danych i zasobów pokładowych;

8.  potwierdza potrzebę zbadania działań ustawodawczych, aby zapewnić niektórym stronom trzecim sprawiedliwy, bezpieczny i neutralny pod względem technologicznym dostęp w czasie rzeczywistym do danych pokładowych; jest zdania, że taki dostęp powinien umożliwiać użytkownikom końcowym i stronom trzecim korzystanie z cyfryzacji oraz wspierać równe warunki działania i bezpieczeństwo w odniesieniu do przechowywania danych pokładowych;

9.  zauważa, że podobne pytania związane z prawem własności intelektualnej i odpowiednimi prawami użytkowania będą nasuwać się w odniesieniu do sztucznej inteligencji wykorzystywanej do celów mobilności autonomicznej, jak i w innych dziedzinach, jak na przykład prawa własności lub użytkowania kodu, danych i wynalazków stworzonych przez samą sztuczną inteligencję; uważa jednak, że należy znaleźć jak najbardziej ogólne rozwiązania dla tych kwestii;

10.  zwraca uwagę, że przy opracowywaniu nowych ram prawnych dotyczących regulacji mobilności autonomicznej należy dopilnować, by wszelkie przeszkody dla dalszego postępu technologicznego, badań naukowych i innowacji mogły zostać przezwyciężone;

11.  wskazuje na fakt, że w komunikacie Komisji w sprawie drogi do zautomatyzowanej mobilności brakuje analizy i propozycji dotyczących pojazdów autonomicznych we wszystkich rodzajach transportu; wzywa Komisję, by przedstawiła analizy i strategie dotyczące poszczególnych rodzajów transportu oraz w dziedzinie transportu intermodalnego i mobilności intermodalnej;

12.  wzywa Komisję Europejską i państwa członkowskie do rozszerzenia ich strategii politycznych dotyczących jazdy autonomicznej, aby uwzględnić w nich również transport zbiorowy, a także do przyjęcia szerszej perspektywy, aby wziąć pod uwagę wszystkie rodzaje transportu;

13.  z zadowoleniem przyjmuje prace Rady podczas posiedzeń wysokiego szczebla dotyczące pojazdów autonomicznych i pragnąłby objęcia tymi pracami również rodzajów transportu innych niż transport drogowy;

14.  podkreśla, że normy techniczne pojazdów i infrastruktury (np. dotyczące znaków drogowych, oznakowań na drogach, systemów sygnalizacji i współpracujących inteligentnych systemów transportowych) powinny zostać opracowane i uzgodnione na szczeblu międzynarodowym, unijnym i krajowym, z wykorzystaniem istniejących prac i forów w celu uniknięcia powielania się, w oparciu o zasady otwartego, przejrzystego i neutralnego pod względem technologii podejścia, zwiększając bezpieczeństwo drogowe i zapewniając bezproblemową interoperacyjność transgraniczną;

15.  zauważa, że dane pokładowe i dotyczące trasy stanowią podstawowe elementy służące realizacji zarówno automatycznego, opartego na sieci kierowania pojazdami na jednolitym europejskim obszarze transportu, jak i konkurencyjnych usług dla użytkowników końcowych; wzywa zatem Komisję do dopilnowania, by przeszkody utrudniające korzystanie z takich danych były likwidowane i by do 1 stycznia 2020 r. wprowadzono odnośny solidny system regulacyjny, zapewniający taką samą jakość i dostępność danych we wszystkich państwach członkowskich;

16.  zwraca uwagę na pilną kwestię, jaką jest zapewnienie użytkownikom i podmiotom pewności prawnej w odniesieniu do zgodności pojazdów autonomicznych z obowiązującymi kluczowymi przepisami, w szczególności z przepisami dyrektywy o prywatności i łączności elektronicznej i RODO(6); wzywa Komisję do określenia, które kategorie informacji generowanych przez pojazdy autonomiczne mają być przetwarzane jako dane otwarte i dostępne w czasie rzeczywistym, a które mają być przetwarzane jako poufne;

17.  podkreśla znaczenie zapewnienia, aby użytkownicy mieli kontrolę nad własnymi danymi osobowymi oraz danymi z urządzeń pokładowych, generowanymi, gromadzonymi i przekazywanymi przez pojazdy autonomiczne, oraz dostęp do tych danych; podkreśla, że należy zapewnić konsumentom najwyższy poziom cyberbezpieczeństwa;

18.  wskazuje na spodziewany znaczny wzrost ilości danych wytwarzanych oraz gromadzonych i przekazywanych przez pojazdy autonomiczne oraz podkreśla potrzebę wykorzystania tych danych, zwłaszcza nieosobowych i zanonimizowanych, do ułatwiania wprowadzania pojazdów autonomicznych do ruchu i do dalszego rozwijania innowacji w ramach nowych rozwiązań w zakresie mobilności; przypomina, że ochrona prywatności i danych wrażliwych generowanych przez pojazdy autonomiczne musi być absolutnym priorytetem;

19.  podkreśla, że całkowicie autonomiczne lub wysoko zautomatyzowane pojazdy będą dostępne na rynku w nadchodzących latach i że należy jak najszybciej zapewnić odpowiednie ramy regulacyjne, gwarantujące bezpieczne działanie i jasne zasady dotyczące odpowiedzialności, by poradzić sobie ze zmianami, w tym z nieuchronną interakcją pojazdów autonomicznych z infrastrukturą i innymi użytkownikami;

20.  zauważa, że obowiązujące przepisy dotyczące odpowiedzialności, takie jak dyrektywa Rady 85/374/EWG z dnia 25 lipca 1985 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących odpowiedzialności za produkty wadliwe(7) (dyrektywa w sprawie odpowiedzialności za produkty) i dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/103/WE z dnia 16 września 2009 r. w sprawie ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów mechanicznych i egzekwowania obowiązku ubezpieczania od takiej odpowiedzialności(8) (dyrektywa w sprawie ubezpieczenia pojazdów mechanicznych), nie zostały opracowane w celu sprostania wyzwaniom związanym z użytkowaniem pojazdów autonomicznych i podkreśla, że istnieje coraz więcej dowodów na to, że obecne ramy regulacyjne, w szczególności w zakresie odpowiedzialności, ubezpieczenia, rejestracji i ochrony danych osobowych, nie będą już wystarczające ani odpowiednie w obliczu nowych zagrożeń wynikających z rosnącej automatyzacji pojazdów, ich łączności i złożoności;

21.  uważa, że w związku z dynamicznymi zmianami technologicznymi w tym sektorze istnieje potrzeba jasnego określenia, kto powinien pokrywać szkody w razie wypadków spowodowanych przez pojazdy całkowicie autonomiczne, a także ustalenia ponad wszelką wątpliwość, kto ponosi odpowiedzialność, kiedy poziom autonomiczności pozwala albo na całkowicie autonomiczną jazdę pojazdu, albo na prowadzenie przez kierowcę; podkreśla, że należy przy tym sprawdzić w szczególności – biorąc pod uwagę, że dotychczas tylko bardzo niewielki odsetek wszystkich wypadków można wyjaśnić przyczynami technicznymi – czy uzasadnione byłoby przesunięcie odpowiedzialności na producenta, jako że czynnik ryzyka inny niż błąd kierowcy może być po prostu powiązany z ryzykiem, jakie stwarza samo wprowadzenie pojazdu autonomicznego do obrotu; podkreśla również, że należy ponadto sprawdzić, czy konkretne obowiązki zapewnienia bezpieczeństwa ruchu spoczywające na właścicielu pojazdu oraz obowiązki udzielenia instrukcji kierowcy w każdym przypadku mogą odpowiednio zniwelować takie przesunięcie odpowiedzialności cywilnej; wzywa w związku z tym Komisję do przeprowadzenia dogłębnej oceny, do dostosowania obecnych ram prawnych UE i do wprowadzenia, w razie konieczności, nowych przepisów, na podstawie których przypisywane będą obowiązki i odpowiedzialność w tym zakresie; wzywa również Komisję do przeprowadzenia oceny i monitorowania możliwości wprowadzenia dodatkowych instrumentów unijnych mających na celu dotrzymanie kroku rozwojowi sztucznej inteligencji;

22.  podkreśla znaczenie technologii opartych na globalnym systemie nawigacji satelitarnej oraz projektu Galileo dla poprawy interakcji i interoperacyjności cyfrowych systemów pokładowych i sieciowych; wzywa do możliwie szybkiego sfinalizowania i umieszczenia na orbicie pozostałych satelitów, aby europejski system pozycjonowania Galileo mógł być wykorzystywany jako domyślny system pozycjonowania w pojazdach zautomatyzowanych;

23.  zauważa, że powszechny dostęp do technologii zautomatyzowanej mobilności nie będzie możliwy bez zapewnienia dostępu do sieci internetowej o wysokiej przepustowości i sieci 5G; ubolewa, że istnieją regiony, w których proces wdrażania obecnej generacji sieci 4G nadal jest opóźniony w stosunku do oczekiwań, zwłaszcza na obszarach wiejskich;

Transport drogowy

24.  przypomina o nowych przepisach bezpieczeństwa zawartych w wytycznych dotyczących interfejsu człowiek-maszyna zaproponowanych w sprawozdaniu końcowym GEAR 2030;

25.  podkreśla potrzebę zapewnienia, by ustawodawstwo dotyczące bezpieczeństwa drogowego na szczeblu Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ (EKG ONZ), UE i krajowym zostało przygotowane, aby jak najszybciej wspierać innowacje technologiczne i autonomiczne kierowanie pojazdami w celu ograniczania błędów ludzkich, wypadków drogowych i śmiertelnych ofiar wypadków drogowych;

26.  podkreśla znaczenie przyjęcia ambitnego nowego rozporządzenia w sprawie bezpieczeństwa ogólnego pojazdów z uwagi na krótkoterminowy potencjał ratunkowy obowiązkowego instalowania nowych technologii bezpieczeństwa pojazdów, które będą ponadto stosowane w przyszłości do wdrażania podłączonych do sieci i zautomatyzowanych pojazdów;

27.  przypomina, że do rozwoju pojazdów podłączonych do sieci i zautomatyzowanych przyczynił się przede wszystkim impuls technologiczny; podkreśla potrzebę zbadania i uznania ludzkich i społecznych aspektów tego rozwoju, a także zapewnienia, by wdrażanie tych pojazdów odbywało się w warunkach pełnego poszanowania wartości i celów społecznych, ludzkich i środowiskowych;

28.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do wypracowania – z uwagi na znaczenie mobilności w UE – wspólnego stanowiska oraz do współpracy, aby umożliwić UE odgrywanie i utrzymanie wiodącej roli w technicznym harmonizowaniu pojazdów zautomatyzowanych na szczeblu międzynarodowym w ramach EKG ONZ i konwencji wiedeńskiej, w szczególności we wszystkich dyskusjach Światowego Forum EKG ONZ na rzecz Harmonizacji Przepisów dotyczących Pojazdów (grupa robocza 29) i Grupy Roboczej ds. Zautomatyzowanych / Autonomicznych i Zintegrowanych Pojazdów (GRVA);

29.  podkreśla, że procedury nadzoru rynku związane z pojazdami zautomatyzowanymi w całym okresie ich eksploatacji powinny być jak najbardziej standardowe, przejrzyste i możliwe do zweryfikowania, łącznie z testami prowadzonymi na ogólnodostępnych drogach i w rzeczywistych warunkach jazdy oraz badaniami zdatności do ruchu drogowego;

30.  podkreśla potrzebę jasnych przepisów, regularnie poddawanych przeglądowi, aktualizowanych w razie potrzeby i harmonizowanych, zobowiązujących do instalowania rejestratorów zdarzeń zgodnie ze zmienionym rozporządzeniem dotyczącym bezpieczeństwa ogólnego, by poprawić badanie wypadków oraz by wyjaśnić i umożliwić jak najszybsze rozwiązanie kwestii dotyczących odpowiedzialności; zauważa, że takie rejestratory zdarzeń są konieczne do ustalenia odpowiedzialności poszczególnych stron uczestniczących w wypadku;

31.  podkreśla konieczność wdrożenia systemów zabezpieczeń już w fazie przejściowej, w której współistniały będą pojazdy podłączone do sieci i zautomatyzowane oraz pojazdy bez funkcji w zakresie łączności i automatyzacji; podkreśla znaczenie systemów wspomagania kierowcy na drodze do w pełni zautomatyzowanej jazdy, aby już teraz zapobiegać wypadkom drogowym dzięki używaniu aktywnych systemów bezpieczeństwa bądź łagodzić skutki wypadków dzięki używaniu pasywnych systemów bezpieczeństwa;

32.  wzywa państwa członkowskie do zadbania o bezpieczną infrastrukturę drogową wysokiej jakości, umożliwiającą używanie zautomatyzowanych i autonomicznych pojazdów;

33.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia interoperacyjności wszystkich systemów, które obejmują przekazywane cyfrowo informacje o ruchu drogowym;

34.  wskazuje na pojawiające się obawy dotyczące zadowolenia użytkowników z pojazdów, które wymagają niewielkiego zaangażowania ze strony kierowcy; wzywa do lepszego wyjaśnienia definicji i zróżnicowania wymogów dotyczących „pojazdów z nowoczesnymi systemami wspomagania kierowcy” (SAE poziom 1 do 3) w porównaniu ze „zautomatyzowanymi pojazdami” (SAE poziom 4 do 5) w przepisach dotyczących bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz do przeprowadzenia dalszych badań dotyczących wykonalności i bezpieczeństwa pojazdów zautomatyzowanych poziomu 3, zwłaszcza w odniesieniu do kwestii sygnalizowania konieczności interwencji kierowcy i niebezpieczeństw, które mogą wynikać z jakiegokolwiek opóźnienia interwencji;

35.  wzywa Komisję, by określiła jasne wytyczne w sprawie etyki dotyczące sztucznej inteligencji;

36.  wzywa Komisję, by opracowała odpowiednie kryteria odpowiedzialności oraz systemy zabezpieczeń i ochrony osób w celu zapewnienia spójnego podejścia do kwestii etycznych odnoszących się do systemów autonomicznych właściwych dla pojazdów zautomatyzowanych;

37.  podkreśla, że ustawodawca powinien zająć się etycznymi aspektami pojazdów autonomicznych, zanim zostaną one w pełni zaakceptowane i wprowadzone do ruchu drogowego; podkreśla w związku z tym, że pojazdy automatyczne muszą być poddawane uprzedniej ocenie, aby uwzględnić takie aspekty etyczne;

38.  wskazuje na spodziewane wyzwania związane z przeciążeniem miejskiego systemu mobilności, wynikające z powszechnego wykorzystywania pojazdów autonomicznych uważa, że pojazdy autonomiczne i rozwiązania takie jak wspólne użytkowanie samochodów i przejazdy na zamówienie powinny przyczynić się do pokonania tych wyzwań; wzywa władze do opracowania strategii, które zagwarantują, że pojazdy autonomiczne poprawią możliwości podróżowania, łącznie z transportem publicznym i innymi rozwiązaniami, dla wszystkich obywateli;

39.  podkreśla, że jazda w kolumnie pojazdów (platooning) jest uznawana za przyszłość, ponieważ prowadzi do oszczędności paliwa i energii oraz zwiększa bezpieczeństwo ruchu drogowego, i wzywa w związku z tym państwa członkowskie, Komisję i przemysł do wdrożenia środków wymienionych w deklaracji z Amsterdamu; wzywa Komisję do stworzenia ram prawnych w celu promowania łączności typu „pojazd-wszystko inne” (V2X) dla wysoce i w pełni zautomatyzowanych pojazdów (np. jazda w kolumnie pojazdów), w szczególności w przypadku długodystansowego transportu drogowego;

40.  uważa, że zarówno elementy bezpieczeństwa pasywnego, jak i aktywnego w pojazdach autonomicznych odgrywają ważną rolę w zmniejszaniu liczby kolizji oraz rannych i śmiertelnych ofiar kolizji, ponieważ kolizje drogowe mogą nadal występować, zwłaszcza w fazie przejściowej transportu mieszanego; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zwiększenia bezpieczeństwa ruchu drogowego;

41.  podkreśla ryzyko związane z rosnącą tendencją do ruchu mieszanego obejmującego zarówno pojazdy tradycyjne, jak i autonomiczne, w związku z czym wzywa do przeprowadzania większej liczby badań w terenie w celu wsparcia zorientowanych na przyszłość prac badawczo-rozwojowych prowadzonych przez przedsiębiorstwa oraz organy publiczne i prywatne, a także w celu dostarczenia konkretnych danych, które pomogą należycie dostosować przepisy dotyczące odpowiedzialności cywilnej;

42.  podkreśla, że możliwym rozwiązaniem dla problemu istniejących luk i braków może być ustanowienie ram ubezpieczenia bez winy w przypadku szkód spowodowanych przez pojazdy autonomiczne;

43.  podkreśla, że – jak stwierdzono w rezolucji z dnia 16 lutego 2017 r. w sprawie przepisów prawa cywilnego dotyczących robotyki(9) – nie należy ograniczać odpowiedzialności w odniesieniu do rodzaju i zakresu szkody wymagającej odszkodowania, aby zagwarantować stosowną ochronę poszkodowanych;

Transport lotniczy

44.  podkreśla niedawno przyjęte rozporządzenie EASA(10) w sprawie zaktualizowanych przepisów bezpieczeństwa lotniczego, które obejmują między innymi postanowienia zapewniające solidną podstawę prawną dla pierwszego w historii zestawu kompleksowych przepisów UE dla wszystkich rodzajów cywilnych bezzałogowych statków powietrznych; przypomina, jak bardzo konieczne było przyjęcie rozporządzenia EASA, biorąc pod uwagę fakt, że nowe technologie, jak bezzałogowe statki powietrzne, pojawiają się również w europejskiej przestrzeni powietrznej, oraz że wymaga to dostosowania istniejących ram regulacyjnych UE i zlikwidowania rozbieżności w przepisach krajowych;

45.  wzywa Komisję, by bezzwłocznie przedstawiła szczegółowe zasady dla zautomatyzowanych statków powietrznych, które wymagają konkretnych i dostosowanych do potrzeb specyfikacji, zważywszy, że jedno podejście do bezzałogowych statków powietrznych i ich działania nie jest właściwe, aby zapewnić bezpieczną integrację zautomatyzowanych statków powietrznych w przestrzeni powietrznej dzielonej z załogowymi statkami powietrznymi; przypomina, że bezzałogowe statki powietrzne będą potrzebowały bezpiecznych i, w stosownych przypadkach, certyfikowanych systemów analitycznych, a także konkretnego otoczenia zarządzania przestrzenią powietrzną; podkreśla, że takie zasady mające zastosowanie do bezzałogowych statków powietrznych powinny uwzględniać charakter i ryzyko operacji lub działań, cechy operacyjne danego bezzałogowego statku powietrznego oraz cechy obszaru operacji, takie jak gęstość zaludnienia, charakterystyka powierzchni oraz obecność budynków i innych wrażliwych infrastruktur;

46.  ponownie podkreśla znaczenie ochrony danych osobowych w przypadku korzystania ze zautomatyzowanych statków powietrznych w lotnictwie;

47.  przypomina o przyjętej w 2016 r. deklaracji warszawskiej w sprawie bezzałogowych statków powietrznych jako bodźcu do tworzenia miejsc pracy i nowych możliwości biznesowych; ponownie podkreśla znaczenie planowanych działań mających na celu rozwój unijnego ekosystemu bezzałogowych statków powietrznych, który ma być gotowy do 2019 r. i działać w oparciu o zasady przewodnie deklaracji z Rygi;

48.  podkreśla znaczenie skoordynowanego rozwoju technologii i koncepcji operacji, które umożliwią bezpieczne włączenie statków powietrznych do ruchu w ramach usług zarządzania ruchem lotniczym zgodnie z celami programu U-Space, realizowanego przez Wspólne Przedsięwzięcie SESAR; uznaje działania przeprowadzone dotychczas przez Wspólne Przedsięwzięcie SESAR i uważa, że należy je nadal wspierać;

49.  przypomina, że środki na finansowanie już działających programów badawczych i doświadczalnych w dziedzinie bezzałogowych statków powietrznych, takich jak program U-Space, muszą zostać zwiększone w kolejnych okresach programowania budżetowego; zauważa, że te doświadczenia, które umożliwiają obecnie testowanie w warunkach rzeczywistego ruchu licznej floty bezzałogowych statków powietrznych przy jednoczesnym zapewnieniu maksymalnego bezpieczeństwa w zarządzaniu ruchem lotniczym i warunkami jego bezpieczeństwa, będą mogły służyć za model do doświadczeń w dziedzinie pojazdów autonomicznych na lądzie;

50.  zauważa, że niezbędne jest stworzenie odpowiednich obszarów testowych na potrzeby technologii autonomicznych statków powietrznych, w tym statków bezzałogowych, które zapewnią bezpieczne warunki przeprowadzania symulacji nowych rozwiązań technologicznych przed ich finalnym wdrożeniem;

Transport morski i transport śródlądowy drogą wodną

51.  wskazuje na potencjał i wartość dodaną statków autonomicznych, zwłaszcza na śródlądowych drogach wodnych oraz w żegludze morskiej bliskiego zasięgu, co może prowadzić do spadku liczby wypadków na morzu i drogach wodnych, z których większość wynika z błędu ludzkiego;

52.  podkreśla możliwości automatyzacji w eliminowaniu części błędów ludzkich i umożliwianiu personelowi na mostku poświęcenia więcej czasu na obserwację optyczną, szczególnie na wąskich szlakach morskich i na obszarach portowych; podkreśla jednak, że wymiana informacji i komunikacja są niezbędne dla bezpieczeństwa, szczególnie w bliskiej odległości od innych statków, dlatego też należy utrzymać obecność personelu na mostkach;

53.  z zadowoleniem przyjmuje prace wykonane przez grupę roboczą PIANC nad inteligentną żeglugą oraz międzynarodową siecią statków autonomicznych;

54.  wzywa Komisję, by określiła i zdefiniowała poziomy automatyzacji zarówno dla żeglugi śródlądowej, jak i morskiej oraz wspólne normy, w tym dla portów, w celu zharmonizowania i stymulowania stosowania statków autonomicznych w interakcji ze zautomatyzowanymi i niezautomatyzowanymi użytkownikami i infrastrukturą;

55.  podkreśla znaczenie rozwoju i rozbudowy węzłów cyfrowych i połączonych korytarzy TEN-T w oparciu o nowoczesne terminale i wydajne elektroniczne systemy zarządzania ruchem, takie jak usługi informacji rzecznej i reński system informacji o portach (ang. Rhine Ports Information System - RPIS), aby osiągnąć pełny multimodalny system transportu autonomicznego;

56.  wzywa Komisję do opracowania kompleksowej strategii mającej na celu dalsze zwiększenie automatyzacji żeglugi śródlądowej, jej infrastruktury, torów wodnych i zarządzania ruchem oraz rozwój zautomatyzowanych portów, uwzględniającej pozycję portów śródlądowych jako węzłów multimodalnych podczas przygotowywania cyfrowego obszaru śródlądowych dróg wodnych;

57.  wzywa do większego wspierania i promowania transgranicznych obszarów testowych oraz realizacji większej liczby projektów, takich jak NOVIMAR i bezzałogowa nawigacja morska za pomocą inteligencji w sieciach (MUNIN), współfinansowanych przez UE w ramach siódmego programu ramowego i programu „Horyzont 2020”, by dalej rozwijać w UE technologię żeglugi autonomicznej i zautomatyzowanej infrastruktury;

58.  podkreśla, że normy mające zastosowanie do statków wymagają rozwinięcia i dostosowania do wymogów Międzynarodowej Organizacji Morskiej w celu ustanowienia międzynarodowych ram prawnych dotyczących bezpiecznej eksploatacji statków;

Transport kolejowy

59.  wzywa Komisję, by w porozumieniu i ścisłej koordynacji z sektorem i innymi podmiotami stworzyła wspólne protokoły i standardy umożliwiające wdrożenie autonomicznych systemów pociągów i kolei lekkiej;

60.  apeluje o poprawę warunków ramowych dla pojazdów autonomicznych w transporcie kolejowym i o przyspieszenie przejścia na kolej cyfrową; zauważa, że europejski system sterowania pociągiem służy jako podstawa automatyzacji w sektorze kolejowym, możliwej do osiągnięcia dzięki połączeniu europejskiego systemu sterowania pociągiem z automatyczną obsługą pociągu; wzywa Komisję Europejską do przyspieszenia wdrażania europejskiego systemu sterowania pociągiem oraz traktowania tej kwestii priorytetowo w obecnych i przyszłych unijnych systemach finansowania;

61.  podkreśla znaczenie blokad cyfrowych jako nowego, ważnego kroku w procesie cyfryzacji infrastruktury kolejowej oraz wzywa Komisję Europejską i państwa członkowskie do wsparcia tego wdrażania;

62.  wzywa Komisję do kontynuowania programu Shitf2Rail w celu dalszego rozwoju w kierunku cyfrowej sieci kolejowej oraz w pełni zautomatyzowanej jazdy w ruchu kolejowym, łącznie z opracowaniem standardu systemu „ATO over ETCS”, jak również cyberbezpieczeństwa;

63.  wskazuje na rosnące wyzwania dla mobilności w miastach związane z zatorami, a także możliwości radzenia sobie z tymi wyzwaniami za pośrednictwem kolejowych zautomatyzowanych systemów transportu publicznego; wzywa Komisję i państwa członkowskie, by propagowały i wspierały projekty dotyczące tych wyzwań za pomocą innowacji w kolejowym zautomatyzowanym transporcie publicznym;

Prawa konsumenta i warunki konkurencji

64.  wzywa Komisję Europejską, by stworzyła kompleksowe zasady dotyczące obowiązków i praw producenta, kierowcy i operatora na każdym poziomie automatyzacji dla wszystkich rodzajów transportu; podkreśla, że o obowiązkach tych należy jasno i zrozumiale informować kierowców lub operatorów za pomocą informacji umieszczonych na produkcie lub innych form komunikacji; uważa, że podstawowe znaczenie ma zapewnienie bezpieczeństwa pojazdów i ich regularnej konserwacji w całym cyklu ich życia i podkreśla wspierającą rolę, jaką w tym zakresie może odegrać jednakowy dostęp do danych i zasobów pokładowych dla odnośnych podmiotów;

65.  wzywa Komisję do zagwarantowania, że wszystkie systemy w pojazdach autonomicznych będą projektowane w sposób umożliwiający właścicielom lub użytkownikom pojazdu swobodny wybór konkurencyjnych dostawców usług, bez konieczności uzależniania się wyłącznie od usług oferowanych przez producenta pojazdu;

66.  podkreśla konieczność zagwarantowania uczciwego dostępu do rynku niezależnym dostawcom usług motoryzacyjnych w zakresie serwisowania i naprawy pojazdów autonomicznych; przypomina, że tego rodzaju podmioty, w tym szczególnie producenci części oraz małe warsztaty i punkty serwisowe, stanowią ważny element konkurencji na rynku motoryzacyjnym i pozytywnie wpływają na dostępność i ceny tego rodzaju usług;

67.  zauważa, że na zdigitalizowanym rynku usług motoryzacyjnych bezpośredni i terminowy dostęp do danych i funkcji w pojeździe będzie decydował o tym, czy rynek usług mobilności zautomatyzowanej i połączonej będzie podlegał uczciwej konkurencji; przypomina, że niezależni operatorzy odgrywają bardzo ważną rolę w całym łańcuchu dostaw w branży motoryzacyjnej;

68.  przewiduje, że konkurencja na jednolitym rynku obsługi pojazdów autonomicznych może być zagrożona, jeżeli producenci będą utrudniać niezależnym serwisantom dostęp do systemów zainstalowanych w tego rodzaju pojazdach; podkreśla, że ten segment rynku powinien być objęty przepisami rozporządzenia Komisji (UE) nr 461/2010(11);

69.  podkreśla, że konsumenci powinni być informowani z wyprzedzeniem o nabywanych przez nich pojazdach i usługach naprawy, do których mają dostęp;

70.  jest zdania, że przejście na zautomatyzowane pojazdy, oprócz pozytywnego wpływu na bezpieczeństwo ruchu drogowego, zużycie paliwa, środowisko i tworzenie nowych miejsc pracy w sektorze telekomunikacyjnym i motoryzacyjnym, może również prowadzić do utraty miejsc pracy w sektorze transportu, a także mieć negatywne konsekwencje dla sektora ubezpieczeń, dlatego należy zająć się tymi kwestiami możliwie jak najszybciej, aby zapewnić sprawne przejście na tego typu transport;

Potrzeby w zakresie badań naukowych i edukacji

71.  podkreśla konieczność rozwijania w UE kluczowych technologii autonomicznych (np. formalizacji oraz symulacji pracy ludzkiego mózgu oraz procesów poznawczych podczas prowadzenia pojazdu, systemów postrzegania środowiska oraz sztucznej inteligencji), aby utrzymać globalną konkurencyjność i tworzyć nowe miejsca pracy;

72.  podkreśla, że wprowadzenie pojazdów autonomicznych na rynek wywrze głęboki wpływ na dystrybucję i konsumpcję towarów; uważa zatem, że należy pilnie ocenić ten wpływ i zapewnić środki wsparcia sektorów i osób, których on dotyczy;

73.  wzywa do podejmowania inicjatyw zmierzających do określenia i rozwiązania kwestii zmian w oferowanym i poszukiwanym zatrudnieniu w świetle zapotrzebowania na nowe specjalistyczne umiejętności zarówno w produkcji pojazdów, jak i w ich profesjonalnym wykorzystaniu (np. za pośrednictwem kursów i szkoleń), aby ułatwić przejście na nowe formy mobilności;

74.  wzywa Komisję, by wraz z państwami członkowskimi zaproponowała inicjatywy wspierające umiejętności, kształcenie i szkolenie potrzebne do utrzymania wiodącej roli UE w sektorze transportu autonomicznego; podkreśla, że ważne jest, aby państwa członkowskie uwzględniły te nowo pojawiające się tendencje w swoich programach kształcenia w celu zaspokojenia zapotrzebowania na wysoko wykwalifikowaną i wyspecjalizowaną siłę roboczą w różnych sektorach transportu;

75.  przypomina, że w latach 2014–2020 w ramach programu „Horyzont 2020” przeznaczono 300 mln EUR na programy badań naukowych i innowacji dotyczące pojazdów zautomatyzowanych, i zaleca, aby programy te kontynuować i rozszerzać w odniesieniu do wszystkich rodzajów transportu w kolejnych wieloletnich ramach finansowych na lata 2021–2027 („Horyzont Europa”);

76.  podkreśla znaczenie badań opartych na współpracy dla szybkiego rozwoju automatyzacji transportu dzięki zaangażowaniu całego ekosystemu innowacji;

77.  wzywa Komisję do ustanowienia wspólnego przedsięwzięcia – na wzór przedsięwzięć Shift2Rail na rzecz transportu kolejowego czy CleanSky na rzecz przemysłu lotniczego – w celu stworzenia strategicznej inicjatywy z udziałem przemysłu na rzecz transportu autonomicznego, która powinna być atrakcyjna dla obywateli UE, mieć znaczący sens handlowy, wywierać wpływ na unijny potencjał badawczo-innowacyjny w oparciu o szeroką współpracę przemysłu, społeczeństwa i świata akademickiego oraz sprzyjać zharmonizowanemu i interoperacyjnemu rozwojowi i wdrażaniu technologii, aby stworzyć globalnie skalowalny multimodalny system autonomicznego transportu;

78.  podkreśla konieczność stworzenia w całej UE miejsc prowadzenia testów w warunkach odpowiadających rzeczywistym warunkom użytkowania w celu dokładnego sprawdzenia i rozwijania nowych technologii; wzywa wszystkie państwa członkowskie, by wyznaczyły do 2020 r. obszary miejskie i pozamiejskie, na których będzie można testować pojazdy autonomiczne w rzeczywistych warunkach jazdy, przy jednoczesnym zachowaniu bezpieczeństwa ruchu drogowego na tych obszarach, oraz by zapewniły utworzenie unijnych transgranicznych i interoperacyjnych ram testowych;

79.  podkreśla, że niektórzy obywatele UE wyrazili nieufność wobec zautomatyzowanej mobilności; podkreśla w związku z tym, że ustawodawcy muszą zająć się jej wymiarem etycznym, aby zwiększyć społeczną akceptację w tym względzie; apeluje o inwestycje w ekstensywne badania naukowe nad sztuczną inteligencją oraz innymi wymiarami zautomatyzowanej mobilności;

80.  wzywa do szeroko zakrojonych badań naukowych nad długofalowymi skutkami transportu autonomicznego, takimi jak przystosowanie się konsumentów, akceptacja społeczna, reakcje fizjologiczne, aspekty fizyczne i mobilność społeczna, zmniejszenie liczby wypadków i ogólna poprawa transportu;

81.  apeluje do wszystkich zainteresowanych stron, w tym producentów pojazdów, dostawców części oraz oprogramowania i usług projektowych, a także państw członkowskich i zaangażowanych organów, by współpracowały w zakresie krzewienia innowacyjności, inwestowania w infrastrukturę odpowiednią dla zautomatyzowanej mobilności, zarówno na autostradach, jak i drogach miejskich, oraz ułatwiania testów transgranicznych; podkreśla potrzebę większych inwestycji w dostosowanie aktualnej oraz stworzenie nowej infrastruktury, a także poprawę cyfrowego połączenia dróg europejskich; zwraca uwagę, że obserwuje się nieufność obywateli Europy do jazdy zautomatyzowanej i dlatego też należy organizować kampanie uświadamiające, które podniosłyby poziom zaufania obywateli; apeluje o inwestycje w ekstensywne badania naukowe nad sztuczną inteligencją oraz etycznym wymiarem transportu autonomicznego i połączonego;

o
o   o

82.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 307 z 30.8.2018, s. 144.
(2) Teksty przyjęte, P8_TA(2018)0063.
(3) Dz.U. L 207 z 6.8.2010, s. 1.
(4) COM(2018)0274.
(5) COM(2018)0286.
(6) Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 1.
(7) Dz.U. L 210 z 7.8.1985, s. 29.
(8) Dz.U. L 263 z 7.10.2009, s. 11.
(9) Dz.U. C 252 z 18.7.2018, s. 239.
(10) Dz.U. L 212 z 22.8.2018, s. 1.
(11) Dz.U. L 129 z 28.5.2010, s. 52.


Użytkowanie pojazdów najmowanych bez kierowców w celu przewozu drogowego rzeczy ***I
PDF 185kWORD 46k
Rezolucja
Tekst skonsolidowany
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 stycznia 2019 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2006/1/WE w sprawie użytkowania pojazdów najmowanych bez kierowców w celu przewozu drogowego rzeczy (COM(2017)0282 – C8-0172/2017 – 2017/0113(COD))
P8_TA(2019)0006A8-0193/2018

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2017)0282),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 91 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C8-0172/2017),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 6 grudnia 2017 r.(1),

–  po konsultacji z Komitetem Regionów,

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki (A8-0193/2018),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu(2);

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli zastąpi ona pierwotny wniosek, wprowadzi w nim istotne zmiany lub planuje ich wprowadzenie;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 stycznia 2019 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/... zmieniającej dyrektywę 2006/1/WE w sprawie użytkowania pojazdów najmowanych bez kierowców w celu przewozu drogowego rzeczy

P8_TC1-COD(2017)0113


(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 91 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(3),

po konsultacji z Komitetem Regionów,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą(4),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)  Dyrektywa 2006/1/WE Parlamentu Europejskiego i Rady(5) określa minimalny poziom otwarcia rynku dla użytkowania pojazdów najmowanych bez kierowców w celu przewozu drogowego rzeczy.

(2)  Użytkowanie najmowanych pojazdów może obniżyć koszty przedsiębiorstw przewożących towary na własny rachunek lub na rachunek osoby trzeciej, a jednocześnie poprawić ich elastyczność operacyjną. Takie użytkowanie najmowanych pojazdów może się zatem przyczynić do wzrostu wydajności i konkurencyjności tych przedsiębiorstw. Ponadto najmowane pojazdy są z reguły nowsze w porównaniu z przeciętnym wiekiem pojazdów, a zatem mogą być często bezpieczniejsze i generują mogą generować mniej zanieczyszczeń. [Popr. 1]

(3)  Dyrektywa 2006/1/WE nie pozwala przedsiębiorstwom w pełni korzystać z korzyści wynikających z najmu pojazdów. Dyrektywa ta zezwala państwom członkowskim na ograniczenie użytkowania przez przedsiębiorstwa mające siedzibę na ich przedsiębiorstwa terytorium najmowanych pojazdów o dopuszczalnej rzeczywistej masie całkowitej powyżej sześciu ton do przewozów na własny rachunek. Ponadto państwa członkowskie nie są zobowiązane do zezwolenia na użytkowanie najmowanego pojazdu na swoim terytorium, jeżeli pojazd jest zarejestrowany lub dopuszczony do ruchu zgodnie z prawem państwa członkowskiego innego niż państwo siedziby najmującego przedsiębiorstwa. [Popr. 2]

(4)  Aby umożliwić przedsiębiorstwom czerpanie jeszcze większych korzyści z użytkowania najmowanych pojazdów, należy im umożliwić korzystanie z pojazdów najmowanych w dowolnym państwie członkowskim, a nie tylko w państwie członkowskim ich siedziby. Ułatwiłoby im to w szczególności reakcję na krótkoterminowy, sezonowy lub tymczasowy wzrost zapotrzebowania oraz zastąpienie zepsutych lub uszkodzonych pojazdów.

(4a)  Państwa członkowskie nie powinny mieć możliwości ograniczania użytkowania na swoich terytoriach pojazdów najmowanych przez przedsiębiorstwa mające siedzibę na terytorium innego państwa członkowskiego, pod warunkiem że pojazd jest zarejestrowany i spełnia normy działania i wymogi w dziedzinie bezpieczeństwa, lub został włączony do ruchu zgodnie z prawem innego państwa członkowskiego i został dopuszczony do eksploatacji przez państwo członkowskie siedziby danego przedsiębiorstwa. [Popr. 3]

(5)  Nadal utrzymują się znaczne różnice w poziomie opodatkowania transportu drogowego na terenie Unii. Aby uniknąć zakłóceń podatkowych, uzasadnione są zatem nadal pewne ograniczenia, które mają pośredni wpływ na swobodę świadczenia usług najmu pojazdów. W związku z powyższym państwa członkowskie powinny mieć możliwość ograniczenia na swoim terytorium, z zastrzeżeniem warunków określonych w niniejszej dyrektywie, długości okresu, w którym pojazd najmowany podczas którego działające przedsiębiorstwo może korzystać z najmowanych pojazdów zarejestrowanych lub włączonych do ruchu w innym państwie członkowskim innym niż państwo siedziby przedsiębiorstwa może być użytkowany . Należy im również zezwolić na ograniczenie liczby takich pojazdów najmowanych przez przedsiębiorstwa mające siedzibę na ich terytorium. [Popr. 4]

(5a)  W celu egzekwowania tych środków informacje dotyczące numeru rejestracyjnego najmowanego pojazdu powinny znajdować się w krajowych rejestrach elektronicznych państw członkowskich, jak określono w rozporządzeniu (WE) nr 1071/2009(6). Właściwe organy państwa członkowskiego siedziby przedsiębiorstwa poinformowane o użyciu pojazdu, który został wynajęty przez przewoźnika i jest zarejestrowany lub dopuszczony do ruchu zgodnie z prawem innego państwa członkowskiego, powinny poinformować właściwe organy tego innego państwa członkowskiego. W tym celu państwa członkowskie powinny korzystać z systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym (IMI). [Popr. 5]

(6)  Aby umożliwić efektywniejsze prowadzenie przewozów na własny rachunek, państwa członkowskie nie powinny móc nadal ograniczać możliwości użytkowania najmowanych pojazdów w takich przewozach.

(6a)   W celu utrzymania standardów operacyjnych, sprostania wymogom bezpieczeństwa i zapewnienia kierowcom godnych warunków pracy ważne jest, by przewoźnikom zagwarantowano dostęp do zasobów i infrastruktury bezpośredniego wsparcia w kraju, w którym prowadzą działalność. [Popr. 6]

(7)  Wdrożenie i skutki niniejszej dyrektywy powinny być monitorowane przez Komisję i dokumentowane w formie sprawozdania. Wszelkie przyszłe działania najpóźniej trzy lata po terminie transpozycji niniejszej dyrektywy. Sprawozdanie powinno należycie uwzględniać wpływ na bezpieczeństwo drogowe, na dochody z podatków i na środowisko. Sprawozdanie powinno także oceniać wszystkie naruszenia niniejszej dyrektywy, w tym o charakterze transgranicznym. Konieczność podjęcia przyszłych działań w tym obszarze powinny powinna być rozważane rozważana na podstawie tego sprawozdania. [Popr. 7]

(8)  Ponieważ cele niniejszej dyrektywy nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez same państwa członkowskie, natomiast ze względu na transgraniczny charakter transportu drogowego i kwestii, które mają być uregulowane w niniejszej dyrektywie, możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(9)  Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2006/1/WE,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

W dyrektywie 2006/1/WE wprowadza się następujące zmiany:

1)  w art. 2 wprowadza się następujące zmiany:

a)  w ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:

(i)  zdanie wprowadzające otrzymuje brzmienie:"

„Każde państwo członkowskie zezwala na użytkowanie w obrębie swojego terytorium pojazdów najmowanych przez przedsiębiorstwa mające siedzibę na terytorium innego państwa członkowskiego, pod warunkiem że:”;

"

(ii)  lit. a) otrzymuje brzmienie:"

„a) pojazd jest zarejestrowany lub został włączony do ruchu zgodnie z prawem danego któregokolwiek państwa członkowskiego, w tym zgodnie z normami działania i wymogami w dziedzinie bezpieczeństwa;”; [Popr. 8]

"

b)  dodaje się ust. 1a w brzmieniu:"

„1a. Jeżeli pojazd nie jest zarejestrowany ani włączony do ruchu zgodnie z prawem państwa członkowskiego, w którym najmujące przedsiębiorstwo ma siedzibę, państwa członkowskie mogą ograniczyć czas użytkowania najmowanego pojazdu na swoim terytorium. Państwa członkowskie zezwalają jednak w takim przypadku na użytkowanie pojazdu przez co najmniej cztery miesiące w danym roku kalendarzowym.”; [Popr. 9]

"

2)  art. 3 otrzymuje brzmienie:"

„Artykuł 3

1.   Państwa członkowskie wprowadzają niezbędne środki w celu zapewnienia, by przedsiębiorstwa mające siedzibę na ich przedsiębiorstwa terytorium mogły użytkować najmowane pojazdy do celów transportu drogowego towarów na tych samych warunkach, co pojazdy będące własnością tych przedsiębiorstw, pod warunkiem że spełnione są warunki określone w art. 2. [Popr. 10]

1a.  Jeżeli pojazd jest zarejestrowany lub został dopuszczony do ruchu zgodnie z prawem innego państwa członkowskiego, państwo członkowskie, w którym dane przedsiębiorstwo ma siedzibę, może:

   a) ograniczyć czas użytkowania najmowanego pojazdu na swoim terytorium, pod warunkiem że umożliwia korzystanie z najmowanego pojazdu przez co najmniej cztery kolejne miesiące w danym roku kalendarzowym; w takim przypadku umowa najmu może być ograniczona w czasie i nie przekraczać terminu określonego przez dane państwo członkowskie;
   b) ograniczyć liczbę najmowanych pojazdów, które mogą być użytkowane przez dane przedsiębiorstwo, pod warunkiem że umożliwia użytkowanie co najmniej liczby pojazdów odpowiadających 25 % całej floty pojazdów do przewozu towarów posiadanej przez przedsiębiorstwo w dniu 31 grudnia roku poprzedzającego rok składania wniosku o zezwolenie; w takim przypadku przedsiębiorstwu, którego cała flota liczy więcej niż jeden, lecz mniej niż cztery pojazdy, wolno użytkować co najmniej jeden taki najmowany pojazd. [Popr. 11]

1b.  Państwa członkowskie mogą wyłączyć z przepisów ust. 1 działalność transportową prowadzoną na własny rachunek z wykorzystaniem pojazdów o dopuszczalnej rzeczywistej masie całkowitej powyżej 6 ton.”; [Popr. 28 i 34]

"

2a)  dodaje się art. 3 a w brzmieniu:"

„Artykuł 3a

1.  Informacje dotyczące numeru rejestracyjnego najętego pojazdu wpisuje się do krajowego rejestru elektronicznego zgodnie z definicją zawartą w art. 16 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009*.

2.  Właściwe organy państwa członkowskiego siedziby przewoźnika poinformowane o użyciu pojazdu, który został wynajęty przez przewoźnika i jest zarejestrowany lub dopuszczony do ruchu zgodnie z prawem innego państwa członkowskiego, informują właściwe organy tego innego państwa członkowskiego.

3.  Współpraca administracyjna, o której mowa w ust. 2, odbywa się za pomocą systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym (IMI) ustanowionego na mocy rozporządzenia (UE) nr 1024/2012**.

___________________

* W nawiązaniu do art. 16 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009, z uwzględnieniem rozszerzenia informacji, które mają być odnotowywane, zgodnie z propozycją Komisji.

** Dz.U. L 316 z 14.11.2012, s. 1.”; [Popr. 12]

"

3)  dodaje się art. 5a w brzmieniu:"

„Artykuł 5a

Najpóźniej do dnia [OP: please insert the date calculated 5 years after the deadline for transposition of the Directive 3 lata po terminie transpozycji niniejszej dyrektywy zmieniającej] r. Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z wdrożenia i skutków niniejszej dyrektywy. Sprawozdanie zawiera informacje na temat użytkowania pojazdów najmowanych w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie siedziby przedsiębiorstwa najmującego pojazd. W sprawozdaniu zwraca się szczególną uwagę na wpływ na bezpieczeństwo drogowe i na dochody podatkowe, w tym zakłócenia podatkowe, a także na egzekwowanie przepisów dotyczących kabotażu zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1072/2009*. Na podstawie tego sprawozdania Komisja ocenia, czy konieczne jest zaproponowanie dodatkowych środków.” [Popr. 13]

________________

* Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1072/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczące wspólnych zasad dostępu do rynku międzynarodowych przewozów drogowych (Dz.U. L 300 z 14.11.2009, str. 72).

"

Artykuł 2

1.  Państwa członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do dnia [OP: please insert the date calculated 18 months following the entry into force 20 miesięcy po wejściu w życie niniejszej dyrektywy] r. Niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów. [Popr. 14]

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.

2.  Państwa członkowskie przekazują Komisji tekst podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 3

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 4

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

(1) Dz.U. C 129 z 11.4.2018, s. 71.
(2) Niniejsze stanowisko zastępuje poprawki przyjęte dnia 14 czerwca 2018 r. (Teksty przyjęte, P8_TA(2018)0264).
(3)Dz.U. C 129 z 11.4.2018, s. 71.
(4) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 15 stycznia 2019 r.
(5)Dyrektywa 2006/1/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 stycznia 2006 r. w sprawie użytkowania pojazdów najmowanych bez kierowców w celu przewozu drogowego rzeczy (wersja skodyfikowana) (Dz.U. L 33 z 4.2.2006, s. 82).
(6) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009 z dnia 21 pażdziernika 2009 r. ustanawiające wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylające dyrektywę Rady 96/26/WE (Dz.U. L 300 z 14.11.2009, s. 51).


Tymczasowe wycofanie preferencji taryfowych niektórych umów między UE a niektórymi państwami trzecimi ***I
PDF 139kWORD 44k
Rezolucja
Tekst
Załącznik
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 stycznia 2019 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady wprowadzającego klauzule ochronne i inne mechanizmy umożliwiające tymczasowe wycofanie preferencji taryfowych niektórych umów między Unią Europejską, z jednej strony, a niektórymi państwami trzecimi, z drugiej strony (COM(2018)0206 – C8-0158/2018 – 2018/0101(COD))
P8_TA(2019)0007A8-0330/2018

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2018)0206),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 207 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C8-0158/2018),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając wstępne porozumienie zatwierdzone przez komisję przedmiotowo właściwą na podstawie art. 69f ust. 4 Regulaminu oraz przekazane pismem z dnia 5 grudnia 2018 r. zobowiązanie przedstawiciela Rady do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego (A8-0330/2018),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zatwierdza wspólne oświadczenie Parlamentu Europejskiego i Komisji załączone do niniejszej rezolucji, które zostanie opublikowane w serii L Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej razem z ostatecznym aktem ustawodawczym;

3.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli zastąpi ona pierwotny wniosek, wprowadzi w nim istotne zmiany lub planuje ich wprowadzenie;

4.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 stycznia 2019 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/... wprowadzającego dwustronne klauzule ochronne oraz inne mechanizmy umożliwiające tymczasowe wycofanie preferencji przewidzianych w niektórych umowach handlowych zawartych między Unią Europejską a państwami trzecimi

P8_TC1-COD(2018)0101


(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2019/287.)

ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ

WSPÓLNE OŚWIADCZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I KOMISJI

Parlament Europejski i Komisja zgadzają się w kwestii znaczenia bliskiej współpracy w zakresie wdrażania umów wymienionych w załączniku do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/287(1) z dnia 13 lutego 2019 r. wprowadzającego klauzule ochronne i inne mechanizmy umożliwiające tymczasowe wycofanie preferencji w pewnych umowach zawartych przez Unię Europejską i niektóre państwa trzecie. Dlatego obie instytucje uzgadniają, że kiedy Parlament Europejski przyjmie zalecenie dotyczące wszczęcia dochodzenia w sprawie środków ochronnych, Komisja zbada uważnie, czy spełnione zostały określone w rozporządzeniu warunki wszczynania dochodzenia z urzędu. Jeżeli Komisja uzna, że warunki te nie zostały spełnione, przedstawi właściwej komisji Parlamentu Europejskiego sprawozdanie zawierające wyjaśnienie wszystkich czynników istotnych dla wszczęcia takiego dochodzenia.

(1) Dz.U. L 53 z 22.2.2019, s. 1.


Ustanowienie programu „Cła” na rzecz współpracy w dziedzinie ceł ***I
PDF 228kWORD 72k
Poprawki przyjęte przez Parlament Europejski w dniu 15 stycznia 2019 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego program „Cła” na rzecz współpracy w dziedzinie ceł (COM(2018)0442 – C8-0261/2018 – 2018/0232(COD))(1)
P8_TA(2019)0008A8-0464/2018

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawka
Poprawka 1
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 1
(1)  Program „Cła 2020” ustanowiony na mocy rozporządzenia (UE) nr 1294/201318 i programy będące jego poprzednikami przyczyniły się w znacznym stopniu do ułatwienia i usprawnienia współpracy celnej. Wiele działań w dziedzinie ceł ma charakter transgraniczny; są one prowadzone z udziałem wszystkich państw członkowskich, które odczuwają ich skutki, i dlatego działania te nie mogą być skutecznie i sprawnie realizowane przez poszczególne państwa członkowskie samodzielnie. Dzięki programowi „Cła” na poziomie Unii, wdrażanemu przez Komisję, państwa członkowskie mogą rozwijać tę współpracę w ramach Unii, co jest oszczędniejsze niż tworzenie własnych sieci współpracy dwustronnej lub wielostronnej przez każde państwo członkowskie. W związku z tym należy zapewnić ciągłość unijnego finansowania działań w ramach współpracy celnej poprzez ustanowienie nowego programu w tej samej dziedzinie, tj. programu „Cła”.
(1)  Program „Cła 2020” ustanowiony na mocy rozporządzenia (UE) nr 1294/201318 i programy będące jego poprzednikami przyczyniły się w znacznym stopniu do ułatwienia i zacieśnienia współpracy celnej. Wiele działań dotyczących ceł ma charakter transgraniczny; są one prowadzone z udziałem wszystkich państw członkowskich, które odczuwają ich skutki, i dlatego nie mogą być skutecznie i sprawnie realizowane samodzielnie przez każde państwo członkowskie. Ogólnounijny program „Cła” wdrażany przez Komisję zapewnia państwom członkowskim ramy na poziomie Unii umożliwiające rozwijanie tej współpracy, co jest oszczędniejsze niż tworzenie odbrębnej sieci współpracy na poziomie dwustronnym lub wielostronnym przez każde państwo członkowskie. Program „Cła” odgrywa również zasadniczą rolę w zabezpieczaniu interesów finansowych Unii i państw członkowskich przez zapewnienie skutecznego poboru ceł i tym samym stanowi ważne źródło dochodów dla Unii i budżetów krajowych, również dzięki skupianiu się na budowaniu potencjału informatycznego i ściślejszej współpracy celnej. Ponadto konieczna jest harmonizacja i ujednolicenie kontroli w celu śledzenia nielegalnych transgranicznych przepływów towarów i zwalczania oszustw. W związku z tym zasadne i sprzyjające wydajności jest zapewnienie ciągłości unijnego finansowania działań współpracy celnej przez ustanowienie nowego programu w tej samej dziedzinie, tj. programu „Cła” („programu”).
__________________
__________________
18 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1294/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. ustanawiające program działania dla ceł w Unii Europejskiej na okres 2014–2020 (Cła 2020) i uchylające decyzję nr 624/2007/WE, Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 209.
18 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1294/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. ustanawiające program działania dla ceł w Unii Europejskiej na okres 2014–2020 (Cła 2020) i uchylające decyzję nr 624/2007/WE, Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 209.
Poprawka 2
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 1 a (nowy)
(1a)  Unia celna, od 50 lat wdrażana przez krajowe organy celne, stanowi istotny przykład pomyślnej integracji w UE, będącej jednym z największych bloków handlowych na świecie. Unia celna jest ważnym przykładem pomyślnej integracji unijnej i ma zasadnicze znaczenie dla właściwego funkcjonowania jednolitego rynku z korzyścią zarówno dla przedsiębiorców, jak i obywateli. W rezolucji z 14 marca 2018 r. zatytułowanej „Następne WRF: przygotowanie stanowiska Parlamentu dotyczącego WRF na okres po 2020 r.” Parlament Europejski wyraził szczególne zaniepokojenie kwestią oszustw celnych. Silniejszą i ambitniejszą Unię da się osiągnąć tylko przez zapewnienie jej większych środków finansowych, ciągłego wsparcia dla wdrażanych strategii politycznych oraz zwiększonych zasobów.
Poprawka 3
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 2
(2)  Unia celna znacznie się zmieniła w ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat, a administracje celne pomyślnie wykonują obecnie na granicach bardzo różnorodne zadania. Działając wspólnie, przyczyniają się one do ułatwienia handlu i ograniczania biurokracji, pobierają dochody do budżetów krajowych i budżetu unijnego oraz chronią społeczeństwa przed terroryzmem, zagrożeniami dla zdrowia i środowiska i innymi rodzajami zagrożeń. W szczególności wraz z wprowadzeniem ogólnounijnych ram wspólnego zarządzania ryzykiem19 i kontroli przemieszczeń dużych kwot środków pieniężnych w celu zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu organy celne zaczynają odgrywać pierwszoplanową rolę w walce z terroryzmem przestępczością zorganizowaną. Biorąc pod uwagę te szerokie uprawnienia, organy celne są obecnie faktycznie wiodącymi organami, jeśli chodzi o kontrolę towarów na zewnętrznych granicach Unii. W tym kontekście programem „Cła” należy nie tylko objąć współpracę celną, lecz rozszerzyć udzielane w jego ramach wsparcie na wszystkie zadania organów celnych, określone w art. 3 rozporządzenia (UE) nr 952/2013, tj. nadzór nad międzynarodową wymianą handlową Unii, wdrażanie zewnętrznych aspektów rynku wewnętrznego, wspólnej polityki handlowej oraz pozostałych wspólnych polityk Unii w zakresie wymiany handlowej, a także bezpieczeństwo całego łańcucha dostaw. Podstawa prawna będzie zatem obejmowała współpracę celną (art. 33 TFUE), rynek wewnętrzny (art. 114 TFUE) i politykę handlową (art. 207 TFUE).
(2)  Unia celna znacznie się zmieniła w ciągu ostatnich 50 lat, a administracje celne pomyślnie wypełniają obecnie bardzo różnorodne zadania na granicach. Współpracując ze sobą, dążą one do ułatwienia etycznego i sprawiedliwego handlu i ograniczania biurokracji, pobierają dochody do budżetów krajowych i budżetu unijnego oraz chronią ludność przed terroryzmem, zagrożeniami dla zdrowia i środowiska i innymi rodzajami zagrożeń. W szczególności dzięki wprowadzeniu ram wspólnego zarządzania ryzykiem19 na poziomie Unii i kontroli przepływów dużych kwot środków pieniężnych w celu zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu organy celne odgrywają pierwszoplanową rolę w walce z terroryzmem, przestępczością zorganizowaną i nieuczciwą konkurencją. Biorąc pod uwagę ich rozległe uprawnienia, organy celne rzeczywiście są obecnie głównymi organami kontroli towarów na zewnętrznych granicach Unii. W tym kontekście programem „Cła” należy nie tylko objąć współpracę celną, lecz także w jego ramach zapewnić wsparcie na zadania organów celnych o szerszym zakresie, zgodnie z art. 3 rozporządzenia (UE) nr 952/2013, a mianowicie nadzór nad międzynarodową wymianą handlową Unii, wdrażanie zewnętrznych aspektów rynku wewnętrznego, wspólnej polityki handlowej oraz pozostałych wspólnych polityk Unii wywierających wpływ na wymianę handlową, a także bezpieczeństwo całego łańcucha dostaw. Podstawa prawna niniejszego rozporządzenia będzie zatem obejmowała współpracę celną (art. 33 TFUE), rynek wewnętrzny (art. 114 TFUE) i politykę handlową (art. 207 TFUE).
__________________
__________________
19 https://ec.europa.eu/taxation_customs/general-information-customs/customs-risk-management/measures-customs-risk-management-framework-crmf_en
19 https://ec.europa.eu/taxation_customs/general-information-customs/customs-risk-management/measures-customs-risk-management-framework-crmf_en
Poprawka 4
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 3
(3)  Ustanawiając ramy dla działań mających na celu wspieranie unii celnej i organów celnych, program powinien przyczynić się do ochrony finansowych i gospodarczych interesów Unii i jej państw członkowskich; ochrony Unii przed nieuczciwym i nielegalnym handlem przy równoczesnym wspieraniu legalnej działalności gospodarczej; zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony Unii i jej mieszkańców; oraz ułatwienia legalnego handlu, tak by przedsiębiorstwa i obywatele mogli w pełni korzystać z potencjału rynku wewnętrznego i światowego handlu.
(3)  Program powinien zasadniczo pomagać państwom członkowskim i Komisji dzięki ustanowieniu ram dla działań mających na celu wspieranie unii celnej i organów celnych w realizacji długoterminowego założenia, jakim jest jak najściślejsza współpraca wszystkich organów celnych w Unii; przyczyniać się do ochrony interesów finansowych i gospodarczych UE i jej państw członkowskich; chronić Unię przed nieuczciwymi i niezgodnymi z prawem praktykami handlowymi, przy równoczesnym wspieraniu legalnej działalności gospodarczej z zagwarantowaniem bezpieczeństwa i ochrony Unii i jej mieszkańców, co zwiększy ochronę konsumentów; oraz ułatwiać legalny handel, tak by przedsiębiorstwa i obywatele mogli w pełni korzystać z potencjału rynku wewnętrznego i światowego handlu.
Poprawka 5
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 3 a (nowy)
(3a)  Ponieważ stało się jasne, że niektóre systemy, o których mowa w art. 278 unijnego kodeksu celnego, do 31 grudnia 2020 r. mogą zostać wdrożone tylko częściowo, co oznacza, że po tym terminie nadal będą stosowane systemy nieelektroniczne, a wobec braku poprawek legislacyjnych, które przedłużyłyby ten termin, przedsiębiorstwa i organy celne nie będą w stanie wypełniać swoich obowiązków i zobowiązań prawnych w zakresie operacji celnych, jednym z podstawowych celów szczegółowych programu powinno być wspieranie państw członkowskich i Komisji w tworzeniu tego typu systemów elektronicznych.
Poprawka 6
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 3 b (nowy)
(3b)  Zarządzanie cłami i kontrola celna to dynamiczny obszar polityki, który stoi w obliczu nowych wyzwań wynikających ze stale zmieniających się globalnych modeli biznesowych i łańcuchów dostaw, a także transformacji modeli konsumpcji i cyfryzacji, takich jak handel elektroniczny, w tym internet rzeczy, analiza danych, sztuczna inteligencja i technologia łańcucha bloków. Program powinien wspomagać zarządzanie cłami w obliczu tego typu wyzwań i umożliwiać stosowanie rozwiązań innowacyjnych. Wyzwania te dodatkowo podkreślają potrzebę wzmocnienia współpracy między organami celnymi oraz konieczność jednolitej interpretacji i spójnego stosowania przepisów prawa celnego. Kiedy finanse publiczne znajdują się pod presją, obroty światowego handlu rosną, a oszustwa i przemyt stają się coraz bardziej niepokojące, program powinien pomagać w stawianiu czoła tym wyzwaniom.
Poprawka 7
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 3 c (nowy)
(3c)  Aby zapewnić maksymalną wydajność i unikać powielania działań, Komisja powinna koordynować wdrażanie programu z powiązanymi unijnymi programami i funduszami. Obejmuje to w szczególności program Fiscalis, Program UE w zakresie zwalczania nadużyć finansowych oraz program na rzecz jednolitego rynku, a także Fundusz Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Fundusz Zintegrowanego Zarządzania Granicami, Program wspierania reform, program „Cyfrowa Europa”, instrument „Łącząc Europę” oraz decyzję Rady w sprawie systemu zasobów własnych Unii Europejskiej, a także rozporządzenia i środki wykonawcze.
Poprawka 8
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 3 d (nowy)
(3d)  W odniesieniu do potencjalnego wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii – pula środków finansowych niniejszego programu nie uwzględnia kosztów wynikających z podpisania umowy o wystąpieniu i potencjalnych przyszłych stosunków między Zjednoczonym Królestwem i Unią. Podpisanie tej umowy, zaprzestanie korzystania przez Zjednoczone Królestwo z wszystkich istniejących systemów celnych i sposobów współpracy oraz wygaśnięcie jego zobowiązań prawnych w tej dziedzinie może pociągnąć za sobą dodatkowe koszty, których nie da się dokładnie oszacować w chwili opracowywania niniejszego programu. W związku z tym Komisja powinna rozważyć zarezerwowanie dostatecznej ilości środków, aby przygotować się na pokrycie tych potencjalnych kosztów. Nie powinny być one jednak pokrywane z puli środków finansowych programu, gdyż przewidziany na niego budżet wystarczy jedynie na pokrycie kosztów, które da się realistycznie przewidzieć w momencie opracowywania programu.
Poprawka 9
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 5
(5)  W celu wsparcia procesu przystępowania państw trzecich i stowarzyszania tych państw program powinien być otwarty dla państw przystępujących i państw kandydujących, a także dla potencjalnych kandydatów i krajów partnerskich objętych europejską polityką sąsiedztwa, w przypadku gdy spełnione są określone warunki. Może on być również otwarty dla innych państw trzecich zgodnie z warunkami ustanowionymi w szczegółowych umowach zawartych pomiędzy Unią a tymi państwami dotyczących ich uczestnictwa we wszelkich programach unijnych.
(5)  W celu wsparcia procesu przystępowania państw trzecich i stowarzyszania tych państw program powinien być otwarty dla państw przystępujących i państw kandydujących, a także dla potencjalnych kandydatów i krajów partnerskich objętych europejską polityką sąsiedztwa, w przypadku gdy spełnione są wszystkie warunki. Może on być również otwarty dla innych państw trzecich na podstawie warunków przewidzianych w szczegółowych umowach zawartych pomiędzy Unią a danymi państwami w sprawie ich uczestnictwa we wszelkich programach unijnych, jeśli takie uczestnictwo leży w interesie Unii oraz jeśli pozytywnie odziaływuje na rynek wewnętrzny, nie wpływając negatywnie na ochronę konsumentów.
Poprawka 10
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 6
(6)  Do przedmiotowego programu ma zastosowanie rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) [2018/XXX]21 („rozporządzenie finansowe”). Określa ono zasady wykonania budżetu Unii, w tym zasady dotyczące dotacji, nagród, zamówień i zwrotu kosztów poniesionych przez ekspertów zewnętrznych.
(6)  Program powinien podlegać rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/104621 (zwanemu dalej „rozporządzeniem finansowym”). W rozporządzeniu finansowym ustanawia się zasady wykonania budżetu Unii, w tym zasady dotyczące dotacji, nagród, zamówień i zwrotu kosztów poniesionych przez ekspertów zewnętrznych.
__________________
__________________
21 COM(2016) 605
21 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylające rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 (Dz.U. L 193 z 30.7.2018, s. 1).
Poprawka 11
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 7
(7)  Działania stosowane w ramach programu „Cła 2020” okazały się właściwe i dlatego powinny zostać utrzymane. W celu uproszczenia i zwiększenia elastyczności w realizacji programu, a tym samym lepszego zrealizowania jego celów, działania powinny zostać zdefiniowane wyłącznie w odniesieniu do ogólnych kategorii wraz z podaniem konkretnych obrazowych przykładów działań. Poprzez współpracę i budowanie zdolności program „Cła” powinien również propagować i wspierać rozpowszechnianie innowacji i zwiększanie jej efektu dźwigni w celu dalszej poprawy zdolności do realizacji głównych priorytetów organów celnych.
(7)  Działania, które były stosowane w ramach programu „Cła 2020” okazały się właściwe, powinny zostać utrzymane, natomiast inne działania, które okazały się niewłaściwe, należy zakończyć. W celu uproszczenia i zapewnienia większej elastyczności w realizacji programu, a tym samym lepszego zrealizowania jego celów, działania powinny zostać zdefiniowane wyłącznie w odniesieniu do ogólnych kategorii wraz z podaniem konkretnych obrazowych przykładów działań. Przez współpracę i budowanie zdolności program powinien również propagować i wspierać rozpowszechnianie innowacji i zwiększanie jej efektu dźwigni w celu dalszej poprawy zdolności do realizacji głównych priorytetów organów celnych.
Poprawka 12
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 8
(8)  Rozporządzenie [2018/XXX] ustanawia, w ramach Funduszu Zintegrowanego Zarządzania Granicami, instrument „Sprzęt do Kontroli Celnej”22 („instrument CCE”). W celu zachowania spójności i horyzontalnej koordynacji wszystkich działań w formie współpracy dotyczącej organów celnych i sprzętu do kontroli celnej należy wdrożyć wszystkie te działania w ramach jednego aktu prawnego i jednego zbioru przepisów, którym jest niniejsze rozporządzenie. W związku z tym instrument CCE powinien wspierać jedynie zakup, utrzymanie i modernizację kwalifikującego się sprzętu, natomiast omawiany program powinien wspierać wszelkie inne powiązane działania, takie jak działania z zakresu współpracy dotyczącej oceny potrzeb sprzętowych lub, w odpowiednich przypadkach, szkolenia w odniesieniu do zakupionego sprzętu.
(8)  Rozporządzenie [2018/XXX] ustanawia, w ramach Funduszu Zintegrowanego Zarządzania Granicami, instrument „Sprzęt do Kontroli Celnej”22 („instrument CCE”). W celu zachowania spójności i horyzontalnej koordynacji wszystkich działań w formie współpracy dotyczącej organów celnych i sprzętu do kontroli celnej należy wdrożyć wszystkie te działania w ramach jednego aktu prawnego i jednego zbioru przepisów, którym to aktem prawnym i zbiorem przepisów jest niniejsze rozporządzenie. W związku z tym instrument CCE powinien wspierać jedynie zakup, utrzymanie i modernizację kwalifikującego się sprzętu, natomiast omawiany program powinien wspierać wszelkie inne powiązane działania, takie jak działania z zakresu współpracy dotyczącej oceny potrzeb sprzętowych lub, w odpowiednich przypadkach, szkolenia w odniesieniu do zakupionego sprzętu.
_________________
_________________
22 Wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego, w ramach Funduszu Zintegrowanego Zarządzania Granicami, instrument wsparcia finansowego na rzecz sprzętu do kontroli celnej.
22 Wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego, w ramach Funduszu Zintegrowanego Zarządzania Granicami, instrument wsparcia finansowego na rzecz sprzętu do kontroli celnej.
Poprawka 13
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 10
(10)  Biorąc pod uwagę znaczenie globalizacji, w programie powinna być nadal przewidziana możliwość zaangażowania ekspertów zewnętrznych w rozumieniu art. 238 rozporządzenia finansowego. Wspomniani eksperci zewnętrzni powinni być głównie przedstawicielami organów rządowych, w tym organów z niestowarzyszonych państw trzecich, oraz przedstawicielami organizacji międzynarodowych, przedsiębiorców lub społeczeństwa obywatelskiego.
(10)  Biorąc pod uwagę znaczenie globalizacji, w programie powinna być nadal przewidziana możliwość zaangażowania ekspertów zewnętrznych w rozumieniu art. 238 rozporządzenia finansowego. Wspomniani eksperci zewnętrzni powinni być głównie przedstawicielami organów rządowych, w tym organów z niestowarzyszonych państw trzecich, oraz przedstawicielami świata nauki i przedstawicielami organizacji międzynarodowych, przedsiębiorców lub społeczeństwa obywatelskiego.
Poprawka 14
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 11
(11)  Zgodnie z zobowiązaniem Komisji do zapewnienia spójności i uproszczenia programów finansowania, poczynionym w komunikacie z dnia 19 października 2010 r. zatytułowanym „Przegląd budżetu UE”23, w przypadku gdy działania przewidziane w ramach programu prowadzą do osiągnięcia celów, które są wspólne dla różnych instrumentów finansowych, zasoby powinny być współdzielone z innymi unijnymi instrumentami finansowania, ale z wyłączeniem możliwości podwójnego finansowania. Działania w ramach programu powinny zapewniać spójność w wykorzystaniu zasobów unijnych wspierających unię celną i organy celne.
(11)  Zgodnie z zobowiązaniem Komisji do zapewnienia spójności i uproszczenia programów finansowania, poczynionym w komunikacie z 19 października 2010 r. zatytułowanym „Przegląd budżetu UE”23, w przypadku gdy działania przewidziane w ramach programu prowadzą do osiągnięcia celów, które są wspólne dla różnych instrumentów finansowych, zasoby powinny być współdzielone z innymi unijnymi instrumentami finansowania, biorąc pod uwagę, że kwota przydzielona na niniejszy program jest obliczana bez uwzględnienia nieprzewidzianych wydatków, ale z wyłączeniem możliwości podwójnego finansowania. Działania w ramach programu powinny zapewniać spójność w wykorzystaniu zasobów unijnych wspierających unię celną i organy celne.
__________________
__________________
23 COM(2010)0700
23 COM(2010)0700
Poprawka 15
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 11 a (nowy)
(11a)   Zakup oprogramowania, które jest niezbędne do przeprowadzania zaostrzonych kontroli granicznych, powinien kwalifikować się do finansowania z programu. Ponadto powinno zachęcać się do zakupu oprogramowania, które może być używane we wszystkich państwach członkowskich, tak aby ułatwić wymianę danych.
Poprawka 16
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 12
(12)  Największą część budżetu w ramach programu mają pochłonąć działania w zakresie budowania zdolności w dziedzinie technologii informacyjnej (IT). Przepisy szczegółowe powinny określać odpowiednio wspólne i krajowe elementy europejskich systemów elektronicznych. Ponadto jasno określony powinien być zakres działań i obowiązków Komisji i państw członkowskich.
(12)  Większą część budżetu w ramach programu mają pochłonąć działania w zakresie budowania zdolności w dziedzinie technologii informacyjnej (IT). Przepisy szczegółowe powinny określać odpowiednio wspólne i krajowe elementy europejskich systemów elektronicznych. Ponadto jasno określony powinien być zakres działań i obowiązków Komisji i państw członkowskich. Aby zapewnić spójność i koordynację działań na rzecz budowania zdolności w dziedzinie IT, program przewiduje, że Komisja opracuje i będzie aktualizować wieloletni plan strategiczny w dziedzinie ceł w celu stworzenia środowiska elektronicznego, które zapewni spójność i interoperacyjność systemów celnych Unii.
Poprawka 17
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 14 a (nowy)
(14a)  Zgodnie z ustaleniami przedstawionymi w dwóch sprawozdaniach specjalnych, które zostały przyjęte niedawno przez Europejski Trybunał Obrachunkowy, a mianowicie w sprawozdaniu specjalnym nr 19/2017 z  5 grudnia 2017 r. zatytułowanym „Procedury przywozu: luki w ramach prawnych i nieskuteczne wdrażanie wpływają negatywnie na interesy finansowe UE” oraz w sprawozdaniu specjalnym nr 26/2018 z 10 października 2018 r. zatytułowanym „Szereg opóźnień we wdrażaniu informatycznych systemów celnych: jak do nich doszło?”, działania podejmowane w ramach programu „Cła” na rzecz współpracy w dziedzinie ceł powinny zmierzać do wyeliminowania zasygnalizowanych niedociągnięć.
Poprawka 18
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 14 b (nowy)
(14b)  4 października 2018 r. Parlament Europejski przyjął rezolucję w sprawie walki z oszustwami celnymi i ochrony zasobów własnych Unii. Zawarte w niej wnioski należy uwzględnić podczas realizacji działań w ramach programu.
Poprawka 19
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Motyw 20
(20)  Rodzaje finansowania i metody wdrażania na podstawie niniejszego rozporządzenia wybiera się na podstawie ich potencjału osiągania szczególnych celów działań i możliwości uzyskania wyników, z uwzględnieniem w szczególności kosztów kontroli, obciążeń administracyjnych oraz ryzyka naruszenia przepisów. Należy uwzględniać przy tym zastosowanie płatności ryczałtowych, stawek zryczałtowanych i kosztów jednostkowych oraz finansowania niepowiązanego z kosztami, o czym mowa w art. 125 ust. 1 rozporządzenia finansowego.
(20)  Rodzaje finansowania i metody wdrażania na podstawie niniejszego rozporządzenia wybiera się na podstawie ich potencjału osiągania szczególnych celów działań i możliwości uzyskania najlepszych wyników, z uwzględnieniem w szczególności kosztów kontroli, obciążeń administracyjnych oraz ryzyka naruszenia przepisów. Należy uwzględniać przy tym zastosowanie płatności ryczałtowych, stawek zryczałtowanych i kosztów jednostkowych oraz finansowania niepowiązanego z kosztami, o czym mowa w art. 125 ust. 1 rozporządzenia finansowego.
Poprawka 20
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 3 – ustęp 1
1.  Ogólnym celem programu jest wspieranie unii celnej i organów celnych w chronieniu finansowych i gospodarczych interesów Unii i jej państw członkowskich, zagwarantowanie bezpieczeństwa i ochrony w obrębie Unii oraz ochrona Unii przed nieuczciwym i nielegalnym handlem przy jednoczesnym ułatwianiu legalnej działalności gospodarczej.
1.  Aby osiągnąć długoterminowy cel, jakim jest jak najściślejsza współpraca wszystkich organów celnych w Unii, a także zapewnienić bezpieczeństwo i ochronę państw członkowskich oraz ochronę Unii przed nadużyciami finansowymi, nieuczciwymi i niezgodnymi z prawem praktykami handlowymi, przy jednoczesnym wspieraniu legalnej działalności gospodarczej oraz gwarantowaniu wysokiego poziomu ochrony konsumentów, ogólnym celem programu jest wspieranie unii celnej i organów celnych w chronieniu finansowych i gospodarczych interesów Unii i jej państw członkowskich.
Poprawka 21
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 3 – ustęp 2
2.  Szczegółowym celem programu jest wspieranie przygotowywania i jednolitego wdrażania przepisów prawa celnego i polityki w dziedzinie ceł, jak również współpraca celna i tworzenie zdolności administracyjnych, w tym kompetencji ludzkich, oraz opracowanie i eksploatacja europejskich systemów elektronicznych.
2.  Cele szczegółowe programu są następujące:
1)   wspieranie przygotowywania i jednolitego wdrażania przepisów prawa celnego i polityki w dziedzinie ceł, jak również współpraca celna;
2)  pomoc w tworzeniu zdolności IT, która obejmuje opracowywanie, utrzymywanie i eksploatację systemów elektronicznych, o których mowa w art. 278 unijnego kodeksu celnego, oraz umożliwianie płynnego przejścia do funkcjonowania bez dokumentów w formie papierowej i eliminowania ich w handlu zgodnie z art. 12 niniejszego rozporządzenia;
3)  finansowanie wspólnych działań, które obejmują mechanizmy współpracy umożliwiające urzędnikom przeprowadzanie wspólnych działań operacyjnych w ramach ich głównych obowiązków, dzielenie się doświadczeniami w dziedzinie ceł oraz łączenie wysiłków na rzecz realizacji polityki celnej;
4)  zwiększenie kompetencji ludzkich, wspieranie umiejętności zawodowych urzędników celnych wzmacnianie ich pozycji, tak aby mogli wypełniać swoje obowiązki w oparciu o jednolitą podstawę;
5)  wspieranie innowacji w dziedzinie polityki celnej.
Poprawka 22
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 3 – ustęp 2 a (nowy)
2a.  Program jest spójny z innymi programami działania i funduszami Unii o podobnych celach w powiązanych dziedzinach oraz wykorzystuje wszelkie synergie z tymi programami i funduszami.
Poprawka 23
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 3 – ustęp 2 b (nowy)
2b.  Podczas wdrażania programu przestrzega się zasad przejrzystości, proporcjonalności, równego traktowania i niedyskryminacji.
Poprawka 24
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 3 – ustęp 2 c (nowy)
2c.  Program wspiera również ciągłą ocenę i monitorowanie współpracy między organami celnymi w celu wykrywania słabości i wskazywania możliwych usprawnień.
Poprawka 25
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 4 – ustęp 1
1.  Pula środków finansowych na realizację programu na lata 2021–2027 wynosi 950 000 000 EUR w cenach bieżących.
1.  Pula środków finansowych na realizację programu na lata 2021–2027 wynosi 842 844 000 EUR według cen z 2018 r. (950 000 000 EUR w cenach bieżących).
Poprawka 26
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 4 – ustęp 2
2.  Z kwoty, o której mowa w ust. 1, można również pokrywać wydatki na przygotowanie, monitorowanie, kontrolę, audyt, ocenę i inne działania związane z zarządzaniem programem oraz na ocenę realizacji jego celów. Z kwoty tej można ponadto pokrywać wydatki związane z badaniami, spotkaniami ekspertów, działaniami informacyjnymikomunikacyjnymi, o ile są one związane z celami programu, jak również wydatki związane z sieciami informatycznymi w zakresie przetwarzania i wymiany informacji, w tym z narzędziami informatycznymi dla przedsiębiorstw oraz z innego rodzaju pomocą techniczną i administracyjną niezbędną w związku z zarządzaniem programem.
2.  W razie potrzeby i w uzasadnionych przypadkach z kwoty, o której mowa w ust. 1, można również pokrywać wydatki na przygotowanie, monitorowanie, kontrolę, audyt, ocenę i inne działania związane z zarządzaniem programem oraz ocenę jego wyników i realizacji jego celów. Z kwoty tej można ponadto pokrywać wydatki związane z badaniami, spotkaniami ekspertów, działalnością w zakresie informacjikomunikacji prowadzoną przez Komisję wśród państw członkowskich i przedsiębiorców, o ile są one związane z celami programu, jak również wydatki związane z sieciami informatycznymi w zakresie przetwarzania i wymiany informacji, w tym z narzędziami informatycznymi dla przedsiębiorstw oraz z innego rodzaju pomocą techniczną i administracyjną niezbędną w związku z zarządzaniem programem, w zakresie, w jakim działania te są niezbędne do realizacji celów programu.
Poprawka 27
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 4 – ustęp 2 a (nowy)
2a.  Z programu nie można pokrywać kosztów związanych z ewentualnym wycofaniem się Zjednoczonego Królestwa z Unii. Komisja wedle własnego uznania rezerwuje środki na pokrycie kosztów związanych z wycofaniem się Zjednoczonego Królestwa z wszystkich unijnych systemów celnych i metod współpracy celnej oraz z wygaśnięciem jego zobowiązań prawnych w tej dziedzinie.
Przed zarezerwowaniem tych zasobów Komisja szacuje potencjalne koszty i kiedy dostępne stają się dane istotne dla tego oszacowania, informuje o nich Parlament Europejski.
Poprawka 28
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 5 – akapit 1 – litera c – wprowadzenie
c)  inne państwa trzecie, zgodnie z warunkami ustanowionymi w porozumieniu szczegółowym obejmującym kwestie uczestnictwa państwa trzeciego w dowolnym programie unijnym, o ile takie porozumienie:
c)  inne państwa trzecie, na podstawie warunków ustanowionych w porozumieniu szczegółowym w sprawie kwestii uczestnictwa państwa trzeciego w dowolnym programie unijnym, o ile takie porozumienie:
Poprawka 29
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 5 – akapit 1 – litera c – tiret 2
–  określa warunki uczestnictwa w tych programach, w tym obliczenie wkładów finansowych do poszczególnych programów i ich kosztów administracyjnych. Wkłady te stanowią dochody przeznaczone na określony cel zgodnie z art. [21 ust. 5] rozporządzenia [2018/XXX] [nowego rozporządzenia finansowego];
–  ustanawia warunki uczestnictwa w tych programach, w tym obliczenie wkładów finansowych do poszczególnych programów i ich kosztów administracyjnych. Wkłady te stanowią dochody przeznaczone na określony cel zgodnie z art. 21 ust. 5 rozporządzenia finansowego;
Poprawka 30
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 7 – ustęp 2
2.  Działania, które uzupełniają lub wspierają działania służące realizacji celów, o których mowa w art. 3 rozporządzenia (UE) nr [2018/XXX] [instrument CCE], również kwalifikują się do finansowania w ramach tego programu.
2.  Działania, które uzupełniają lub wspierają działania służące realizacji celów, o których mowa w art. 3 rozporządzenia (UE) nr [2018/XXX] [instrument CCE], lub uzupełniają bądź wspierają działania służące realizacji celów, o których mowa w art. 2 rozporządzenia (UE) nr [2018/XXX] [program w zakresie zwalczania nadużyć finansowych], również kwalifikują się do finansowania w ramach tego programu.
Poprawka 31
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 7 – ustęp 3 – akapit 1 – litera b
b)  ustrukturyzowaną współpracę opartą na projektach;
b)  ustrukturyzowaną współpracę opartą na projektach, na przykład wspólne rozwijanie IT przez grupę państw członkowskich;
Poprawka 32
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 7 – ustęp 3 – akapit 1 – litera d
d)  działania w zakresie budowania zdolności i kompetencji ludzkich;
d)  działania w zakresie budowania zdolności i kompetencji ludzkich, w tym szkolenia i wymianę najlepszych praktyk;
Poprawka 33
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 7 – ustęp 3 – akapit 1 – litera e – punkt 3 a (nowy)
3a)   działania związane z monitorowaniem; 
Poprawka 34
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 7 – ustęp 4
4.  Działania polegające na opracowywaniu i wdrażaniu dostosowań lub rozszerzeń wspólnych elementów europejskich systemów elektronicznych do współpracy z państwami trzecimi niestowarzyszonymi z programem lub organizacjami międzynarodowymi kwalifikują się do finansowania, jeżeli leżą w interesie Unii. Komisja wprowadza niezbędne ustalenia administracyjne, które mogą przewidywać wkład finansowy ze strony osób trzecich, których dotyczą te działania.
4.  Działania polegające na opracowywaniu, uruchamianiu, utrzymywaniu i wdrażaniu dostosowań lub rozszerzeń wspólnych elementów europejskich systemów elektronicznych do współpracy z państwami trzecimi niestowarzyszonymi z programem lub organizacjami międzynarodowymi kwalifikują się do finansowania, jeżeli leżą w interesie Unii. Komisja wprowadza niezbędne ustalenia administracyjne, które mogą przewidywać wkład finansowy ze strony osób trzecich, których dotyczą te działania.
Poprawka 35
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 8 – ustęp 1
1.  Gdy jest to korzystne dla realizacji działań służących osiągnięciu celów, o których mowa w art. 3, w działaniach organizowanych w ramach programu w charakterze ekspertów zewnętrznych mogą uczestniczyć przedstawiciele organów rządowych, w tym organów z państw trzecich niestowarzyszonych z programem zgodnie z art. 5, przedstawiciele organizacji międzynarodowych i innych właściwych organizacji, przedsiębiorców i organizacji reprezentujących przedsiębiorców oraz społeczeństwa obywatelskiego.
1.  Gdy jest to korzystne dla realizacji działań służących osiągnięciu celów, o których mowa w art. 3, w działaniach organizowanych w ramach programu w charakterze ekspertów zewnętrznych mogą uczestniczyć przedstawiciele organów rządowych, w tym organów z państw trzecich niestowarzyszonych z programem zgodnie z art. 5, przedstawiciele świata nauki oraz przedstawiciele organizacji międzynarodowych i innych właściwych organizacji, przedsiębiorców i organizacji reprezentujących przedsiębiorców oraz społeczeństwa obywatelskiego.
Poprawka 36
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 8 – ustęp 3
3.  Ekspertów zewnętrznych wybiera Komisja na podstawie ich umiejętności, doświadczenia i wiedzy odpowiednich dla danego działania, unikając przy tym wszelkich ewentualnych konfliktów interesów.
3.  Ekspertów zewnętrznych wybiera Komisja na podstawie ich kompetencji, doświadczenia w obszarze stosowania niniejszego rozporządzenia odpowiedniej wiedzy na temat danego podejmowanego działania, unikając przy tym wszelkich ewentualnych konfliktów interesów. Wybór zapewnia równowagę między przedstawicielami przedsiębiorców a innymi ekspertami reprezentującymi społeczeństwo obywatelskie, a także uwzględnia zasadę równouprawnienia płci. Wykaz ekspertów zewnętrznych jest regularnie aktualizowany i przekazywany do wiadomości publicznej.
Poprawka 37
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 9 – ustęp 1
1.  Dotacje w ramach programu są przyznawane i zarządzane zgodnie z tytułem VIII rozporządzenia finansowego.
1.  Dotacje w ramach programu są przyznawane i zarządzane zgodnie z tytułem VIII rozporządzenia finansowego, a w szczególności z zasadami należytego zarządzania finansami, przejrzystości, proporcjonalności, niedyskryminacji i równego traktowania.
Poprawka 38
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 10 – ustęp 1
1.  W drodze odstępstwa od art. 190 rozporządzenia finansowego w ramach programu można finansować do 100 % kosztów kwalifikowalnych danego działania.
1.  W drodze odstępstwa od art. 190 rozporządzenia finansowego w ramach programu można finansować do 100 % kosztów kwalifikowalnych danego działania zgodnie z istotnością działania i jego szacowanym oddziaływaniem.
Poprawka 39
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 11 – ustęp 1
1.  Komisja i państwa członkowskie zapewniają wspólnie opracowanie i eksploatację europejskich systemów elektronicznych określonych w wieloletnim planie strategicznym w dziedzinie ceł, o którym mowa w art. 12, w tym ich zaprojektowanie, specyfikację, przeprowadzenie testów zgodności, wdrożenie, konserwację, rozwój, bezpieczeństwo, zapewnienie jakości i kontrolę jakości.
1.  Komisja i państwa członkowskie zapewniają wspólnie opracowanie i eksploatację europejskich systemów elektronicznych określonych w wieloletnim planie strategicznym w dziedzinie ceł, o którym mowa w art. 12, w tym ich zaprojektowanie, specyfikację, przeprowadzenie testów zgodności, wdrożenie, konserwację, rozwój, modernizację, bezpieczeństwo, zapewnienie jakości i kontrolę jakości.
Poprawka 40
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 11 – ustęp 2 – litera b
b)  ogólną koordynację opracowania i eksploatacji europejskich systemów elektronicznych, mając na celu ich funkcjonalność, wzajemne połączenie i ciągłe doskonalenie oraz ich zsynchronizowane wdrożenie;
b)  ogólną koordynację opracowania i eksploatacji europejskich systemów elektronicznych, mając na celu ich funkcjonalność, cyberodporność, wzajemne połączenie i ciągłe doskonalenie oraz ich zsynchronizowane wdrożenie;
Poprawka 41
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 11 – ustęp 2 – litera e a (nowa)
ea)   skuteczną i szybką komunikację z państwami członkowskimi i między nimi w celu uproszczenia zarządzania europejskimi systemami elektronicznymi;
Poprawka 42
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 11 – ustęp 2 – litera e b (nowa)
eb)   terminową i przejrzystą komunikację z zainteresowanymi stronami zaangażowanymi we wdrażanie systemów informatycznych na szczeblu UE i państw członkowskich, w szczególności dotyczącą opóźnień we wdrażaniu i w wydatkowaniu środków w ramach komponentów unijnych i krajowych. 
Poprawka 43
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 11 – ustęp 3 – litera d
d)  regularne dostarczanie Komisji informacji o środkach podjętych w celu umożliwienia poszczególnym organom lub przedsiębiorcom pełnego wykorzystania europejskich systemów elektronicznych;
d)  dostarczanie Komisji regularnych informacji o środkach podjętych w celu umożliwienia danym organom lub przedsiębiorcom pełnego i skutecznego wykorzystania europejskich systemów elektronicznych;
Poprawka 44
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 12 – ustęp 1 – wprowadzenie
1.  Komisja sporządza i aktualizuje wieloletni plan strategiczny w dziedzinie ceł, w którym wyszczególnione są wszystkie istotne zadania w zakresie opracowania i eksploatacji europejskich systemów elektronicznych, a każdy system, w całości lub w części, jest klasyfikowany jako:
1.  Komisja sporządza i aktualizuje wieloletni plan strategiczny w obszarze ceł, w którym wyszczególnione są wszystkie istotne zadania w zakresie opracowania i eksploatacji europejskich systemów elektronicznych, a każdy system lub część systemu klasyfikowane są jako:
Poprawka 45
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 12 – ustęp 1 – litera a
a)   element wspólny: element europejskich systemów elektronicznych opracowany na poziomie Unii, który jest dostępny dla wszystkich państw członkowskich, lub uznany przez Komisję za wspólny ze względu na efektywność, bezpieczeństwo i racjonalizację;
a)  element wspólny: element europejskich systemów elektronicznych opracowany na poziomie Unii, który jest dostępny dla wszystkich państw członkowskich, lub uznany przez Komisję za wspólny ze względu na efektywność, bezpieczeństwo racjonalizacji i niezawodność;
Poprawka 46
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 12 – ustęp 1 – litera b
b)  element krajowy: element europejskich systemów elektronicznych opracowany na poziomie krajowym, który jest dostępny w państwie członkowskim, w którym taki element utworzono lub które przyczyniło się do jego wspólnego utworzenia;
b)  element krajowy: element europejskich systemów elektronicznych opracowany na poziomie krajowym, który jest dostępny w państwie członkowskim, w którym taki element utworzono lub które przyczyniło się do jego wspólnego utworzenia, na przykład jako część wspólnego projektu rozwijania IT realizowanego przez grupę państw członkowskich;
Poprawka 47
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 12 – ustęp 3
3.  Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o zakończeniu realizacji każdego z zadań powierzonych im w ramach wieloletniego planu strategicznego w dziedzinie ceł, o którym mowa w ust. 1. Przedstawiają one również Komisji regularne sprawozdania na temat postępów w realizacji swoich zadań.
3.  Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o zakończeniu realizacji każdego z zadań powierzonych im w ramach wieloletniego planu strategicznego w dziedzinie ceł, o którym mowa w ust. 1. Przedstawiają one również Komisji regularne sprawozdania na temat postępów w realizacji swoich zadań oraz, w stosownych przypadkach, na temat przewidywanych opóźnień w ich realizacji.
Poprawka 48
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 12 – ustęp 5
5.  Najpóźniej do dnia 31 października każdego roku Komisja, na podstawie rocznych sprawozdań, o których mowa w ust. 4, sporządza sprawozdanie zbiorcze oceniające postępy państw członkowskich i Komisji w realizacji planu, o którym mowa w ust. 1, i podaje to sprawozdanie do wiadomości publicznej.
5.  Najpóźniej do 31 października każdego roku Komisja, na podstawie rocznych sprawozdań, o których mowa w ust. 4, sporządza sprawozdanie zbiorcze oceniające postępy państw członkowskich i Komisji w realizacji planu, o którym mowa w ust. 1, łącznie z informacjami na temat niezbędnych dostosowań planu lub opóźnień w jego realizacji, i podaje to sprawozdanie do wiadomości publicznej.
Poprawka 49
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 13 – ustęp 1
1.  Program jest realizowany w ramach wieloletnich programów prac, o których mowa w art. 108 rozporządzenia finansowego.
1.  Program jest realizowany w ramach wieloletniego programu prac, o którym mowa w art. 110 rozporządzenia finansowego. W wieloletnich programach prac określa się w szczególności cele do zrealizowania, oczekiwane rezultaty, metody realizacji oraz łączną kwotę planu finansowego. Zawierają one również szczegółowy opis działań, które mają być finansowane, orientacyjną kwotę przeznaczoną na każde działanie i orientacyjny harmonogram realizacji. W stosownych przypadkach wieloletnie programy prac przekazywane są Parlamentowi Europejskiemu.
Poprawka 50
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 13 – ustęp 2
2.  Wieloletnie programy prac są przyjmowane przez Komisję w drodze aktów wykonawczych. Takie akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 18 ust. 2.
2.  Komisja przyjmuje wieloletnie programy prac w drodze aktów wykonawczych oraz informuje o nich Parlament Europejski i Radę. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 18 ust. 2.
Poprawka 51
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 13 – ustęp 2 a (nowy)
2a.   Wieloletni program prac opiera się na wnioskach wyciągniętych z poprzednich programów.
Poprawka 52
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 14 – ustęp 1
1.  Wskaźniki odzwierciedlające postępyrealizacji programu w odniesieniu do celów szczegółowych określonych w art. 3 przedstawiono w załączniku 2.
1.  Zgodnie z wymogami dotyczącymi sprawozdawczości określonymiart. 41 ust. 3 lit. h) rozporządzenia finansowego Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie informacje o wynikach programu. Sprawozdania z wyników zawierają informacje dotyczące zarówno postępów, jak i niedociągnięć.
Poprawka 53
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 14 – ustęp 2
2.  W celu zapewnienia skutecznej oceny postępów w realizacji programu w odniesieniu do jego celów Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 17, aby zmienić załącznik 2 w celu dokonania przeglądu lub uzupełnienia wskaźników, jeśli to konieczne, oraz w celu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia przepisami dotyczącymi ustanowienia ram monitorowania i oceny.
2.  Wskaźniki sprawozdawczości dotyczącej wyników programu w odniesieniu do realizacji celów szczegółowych określonych w art. 3 przedstawiono w załączniku 2. W celu zapewnienia skutecznej oceny postępów w realizacji celów programu Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 17, aby zmienić załącznik 2 w celu dokonania przeglądu lub uzupełnienia wskaźników, jeśli to konieczne, oraz w celu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia przepisami dotyczącymi ustanowienia ram monitorowania i oceny, aby dostarczać Parlamentowi Europejskiemu i Radzie zaktualizowanych danych jakościowych i ilościowych dotyczących wyników programu.
Poprawka 54
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 14 – ustęp 3
3.  System sprawozdawczości dotyczącej realizacji celów zapewnia wydajne, skuteczne i terminowe gromadzenie danych na potrzeby monitorowania realizacji programu i jego rezultatów. W tym celu na odbiorców środków unijnych nakłada się proporcjonalne wymogi dotyczące sprawozdawczości.
3.  System sprawozdawczości dotyczącej realizacji celów zapewnia, by dane na potrzeby monitorowania realizacji programu i jego rezultatów były porównywalne i pełne oraz gromadzone w sposób wydajny, skuteczny i terminowy. W tym celu na odbiorców środków unijnych nakłada się proporcjonalne i odpowiednie wymogi dotyczące sprawozdawczości. Komisja przekazuje Parlamentowi Europejskiemu i Radzie rzetelne informacje o jakości wykorzystywanych przez nią danych dotyczących wyników.
Poprawka 55
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 15 – ustęp 2
2.  Ocena śródokresowa programu przeprowadzana jest z chwilą, gdy dostępne wystarczające informacje na temat realizacji programu, jednak nie później niż w ciągu czterech lat od rozpoczęcia realizacji programu.
2.  Ocena śródokresowa programu przeprowadzana jest jak tylko dostępne staną się wystarczające informacje na temat realizacji programu, jednak nie później niż w ciągu trzech lat od rozpoczęcia realizacji programu.
Poprawka 56
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 15 – ustęp 2 a (nowy)
2a.   Ocena okresowa zawiera ustalenia niezbędne do podjęcia decyzji o kontynuacji programu po 2027 r. i o jego celach.
Poprawka 57
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 15 – ustęp 3
3.  Po zakończeniu realizacji programu, lecz nie później niż cztery lata po upływie okresu określonego w art. 1, Komisja przeprowadza ocenę końcową programu.
3.  Po zakończeniu realizacji programu, lecz nie później niż trzy lata po upływie okresu, o którym mowa w art. 1, Komisja przeprowadza ocenę końcową programu.
Poprawka 58
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 15 – ustęp 4
4.  Komisja przekazuje wnioski z tych ocen, opatrzone własnymi komentarzami, Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu i Komitetowi Regionów.
4.  Komisja prezentuje i przekazuje wnioski z tych ocen, opatrzone własnymi komentarzami i wnioskami na przyszłość, Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu i Komitetowi Regionów.
Poprawka 59
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 16 – akapit 1
W przypadku gdy państwo trzecie uczestniczy w programie na mocy decyzji na podstawie umowy międzynarodowej lub na mocy jakiegokolwiek innego instrumentu prawnego, państwo trzecie przyznaje niezbędne prawa i wymagany dostęp właściwemu urzędnikowi zatwierdzającemu, Europejskiemu Urzędowi ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF), Europejskiemu Trybunałowi Obrachunkowemu, tak aby mogli oni w pełni realizować swoje kompetencje. W przypadku OLAF-u takie prawa obejmują prawo do prowadzenia dochodzeń, w tym kontroli na miejscu i inspekcji, określonych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 dotyczącym dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF).
W przypadku gdy państwo trzecie uczestniczy w programie na mocy decyzji na podstawie umowy międzynarodowej lub na mocy jakiegokolwiek innego instrumentu prawnego, państwo trzecie przyznaje niezbędne prawa i wymagany dostęp właściwemu urzędnikowi zatwierdzającemu, Europejskiemu Urzędowi ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF), Europejskiemu Trybunałowi Obrachunkowemu i Prokuraturze Europejskiej (EPPO), tak aby mogli oni w pełni realizować swoje kompetencje. W przypadku OLAF-u oraz EPPO takie prawa obejmują prawo do prowadzenia dochodzeń, w tym kontroli na miejscu i inspekcji, określonych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/20131a oraz w rozporządzeniu Rady (UE) 2017/19391b.
__________________
1a Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 z dnia 11 września 2013 r. dotyczące dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady i rozporządzenie Rady (Euratom) nr 1074/1999 (Dz.U. L 248 z 18.9.2013, s. 1).
1b Rozporządzenie Rady (UE) 2017/1939 z dnia 12 października 2017 r. wdrażające wzmocnioną współpracę w zakresie ustanowienia Prokuratury Europejskiej (EPPO) (Dz.U. L 283 z 31.10.2017, s. 1).
Poprawka 60
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 19 – ustęp 1
1.  Odbiorcy finansowania unijnego uznają pochodzenie i zapewniają eksponowanie finansowania unijnego (w szczególności podczas promowania działań i ich rezultatów) poprzez dostarczanie spójnych, skutecznych i proporcjonalnych informacji skierowanych do różnych grup odbiorców, w tym do mediów i opinii publicznej.
1.  Odbiorcy finansowania unijnego uznają pochodzenie i zapewniają maksymalne eksponowanie finansowania unijnego (w szczególności podczas promowania działań i ich rezultatów) poprzez dostarczanie spójnych, skutecznych i proporcjonalnych informacji skierowanych do różnych grup odbiorców, w tym do mediów i opinii publicznej.
Poprawka 61
Wniosek dotyczący rozporządzenia
Artykuł 19 – ustęp 2
2.  Komisja prowadzi działania informacyjne i komunikacyjne związane z programem, jego działaniami i rezultatami. Zasoby finansowe przydzielone na program przyczyniają się również do komunikacji instytucjonalnej w zakresie priorytetów politycznych Unii, o ile są one związane z celami, o których mowa w art. 3.
2.  Komisja prowadzi działania informacyjne i komunikacyjne na temat programu, finansowanych z niegodziałań i rezultatów osiągniętych w ramach finansowanych działań. Zasoby finansowe przydzielone na program przyczyniają się również do komunikacji instytucjonalnej w zakresie priorytetów politycznych Unii, o ile są one związane z celami ustanowionymi w art. 3.

(1) Sprawa została odesłana do komisji właściwej w celu przeprowadzenia negocjacji międzyinstytucjonalnych na podstawie art. 59 ust. 4 akapit czwarty Regulaminu (A8-0464/2018).


Zmiana Statutu EBI *
PDF 116kWORD 47k
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 stycznia 2019 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady zmieniającej Statut Europejskiego Banku Inwestycyjnego (13166/2018 – C8-0464/2018 – 2018/0811(CNS))
P8_TA(2019)0009A8-0476/2018

(Specjalna procedura ustawodawcza – konsultacja)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Europejskiego Banku Inwestycyjnego skierowany do Rady w sprawie zmiany Statutu Europejskiego Banku Inwestycyjnego (13166/2018),

–  uwzględniając art. 308 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C8-0464/2018),

–  uwzględniając art. 78c Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych oraz opinię Komisji Budżetowej (A8-0476/2018),

1.  zatwierdza wniosek;

2.  zwraca się do Rady o poinformowanie go, jeśli uzna ona za stosowne odejście od tekstu przyjętego przez Parlament;

3.  zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do tekstu przyjętego przez Parlament;

4.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, Europejskiemu Bankowi Inwestycyjnemu, a także parlamentom narodowym.


Uwzględnianie aspektu płci w Parlamencie Europejskim
PDF 195kWORD 69k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 stycznia 2019 r. w sprawie uwzględniania aspektu płci w Parlamencie Europejskim (2018/2162(INI))
P8_TA(2019)0010A8-0429/2018

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 2 i 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), w których zasada równouprawnienia płci została uznana za podstawową wartość Unii,

–  uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w szczególności jego art. 8 i 19,

–  uwzględniając art. 23 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, który zawiera szczegółowe postanowienia w sprawie horyzontalnej zasady równości kobiet i mężczyzn, a także art. 6 TUE uznający, że Karta ma taką samą moc prawną jak Traktaty,

–  uwzględniając Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC),

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r.,

–  uwzględniając Konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (CEDAW), przyjętą przez ONZ w 1979 r.,

–  uwzględniając konwencję stambulską o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej z dnia 11 maja 2011 r.,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 24 listopada 2016 r. w sprawie przystąpienia UE do Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej(1),

–  uwzględniając deklarację pekińską i pekińską platformę działania, przyjęte podczas Czwartej Światowej Konferencji w sprawie Kobiet w dniu 15 września 1995 r., późniejsze dokumenty końcowe przyjęte na posiedzeniach specjalnych Organizacji Narodów Zjednoczonych Pekin +5 (2000 r.), Pekin +10 (2005 r.) i Pekin +15 (2010 r.), a także dokument końcowy z konferencji przeglądowej Pekin +20,

–  uwzględniając swoje rezolucje z dnia 10 lutego 2010 r. w sprawie równości kobiet i mężczyzn w Unii Europejskiej – rok 2009(2), z dnia 8 marca 2011 r. w sprawie równości kobiet i mężczyzn w Unii Europejskiej – rok 2010(3), z dnia 13 marca 2012 r. w sprawie równości kobiet i mężczyzn w Unii Europejskiej – rok 2011(4), z dnia 10 marca 2015 r. w sprawie postępów w dążeniu do równości kobiet i mężczyzn w Unii Europejskiej – 2013 r.(5), a także z dnia 14 marca 2017 r. w sprawie równości kobiet i mężczyzn w Unii Europejskiej w latach 2014–2015(6),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2003 r. w sprawie uwzględniania aspektu płci w Parlamencie Europejskim(7),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 18 stycznia 2007 r. w sprawie zintegrowanego podejścia do równouprawnienia kobiet i mężczyzn w ramach prac komisji(8),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 kwietnia 2009 r. w sprawie zintegrowanego podejścia do kwestii równouprawnienia kobiet i mężczyzn w ramach prac komisji i delegacji(9),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 maja 2009 r. w sprawie uwzględniania tematyki płci w stosunkach zewnętrznych UE oraz w procesie budowania pokoju i ugruntowywania tożsamości narodowej(10),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2012 r. w sprawie udziału kobiet w podejmowaniu decyzji politycznych(11),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 czerwca 2015 r. w sprawie strategii UE na rzecz równości kobiet i mężczyzn w okresie po 2015 r.(12),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 lutego 2016 r. w sprawie nowej strategii na rzecz praw kobiet i równouprawnienia płci w Europie po roku 2015(13),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 marca 2016 r. w sprawie uwzględniania aspektu płci w pracach Parlamentu Europejskiego(14),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 października 2017 r. w sprawie przeciwdziałania molestowaniu i wykorzystywaniu seksualnemu w UE(15),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 września 2018 r. w sprawie środków na rzecz zapobiegania mobbingowi i molestowaniu seksualnemu w pracy, przestrzeni publicznej i życiu politycznym w UE, a także zwalczania tych zjawisk(16),

–  uwzględniając Regulamin pracowniczy urzędników Unii Europejskiej i warunki zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej ustanowione w rozporządzeniu Rady (EWG, Euratom, EWWiS) nr 259/68(17), w szczególności jego art. 1 lit. c) i d),

–  uwzględniając wydaną w 2018 r. broszurę zatytułowaną „Kobiety w Parlamencie Europejskim”,

–  uwzględniając opublikowane w sierpniu 2018 r. sprawozdanie roczne w sprawie zasobów kadrowych Parlamentu Europejskiego za 2017 r.,

–  uwzględniając wytyczne dotyczące języka neutralnego płciowo w Parlamencie Europejskim,

–  uwzględniając skierowane do Prezydium Parlamentu Europejskiego sprawozdanie Dimitriosa Papadimoulisa, wiceprzewodniczącego Parlamentu Europejskiego i przewodniczącego Grupy Wysokiego Szczebla ds. Równości Płci i Różnorodności, zatytułowane „Równość kobiet i mężczyzn w Sekretariacie Parlamentu Europejskiego – aktualna sytuacja i perspektywy na lata 2017–2019”, które zostało przyjęte na posiedzeniu Prezydium w dniu 16 stycznia 2017 r.,

–  uwzględniając plan działania na lata 2017–2019 dotyczący realizacji sprawozdania pt. „Równość kobiet i mężczyzn w Sekretariacie Parlamentu Europejskiego – aktualna sytuacja i perspektywy na lata 2017–2019”,

–  uwzględniając plan działania na rzecz promowania równouprawnienia płci i różnorodności w Sekretariacie Parlamentu Europejskiego na lata 2014–2019,

–  uwzględniając mandat Grupy Wysokiego Szczebla ds. Równości Płci i Różnorodności,

–  uwzględniając swoje wytyczne dotyczące równości w odniesieniu do członków komisji selekcyjnych i osób rekrutujących zasiadających w komisjach selekcyjnych,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 19 lipca 2017 r. pt. „Lepsze miejsce pracy dla wszystkich: od równych szans do różnorodności i integracji (C(2017)5300)(18) oraz stanowiącą jego część kartę na rzecz różnorodności i integracji(19),

–  uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 3 grudnia 2015 r. zatytułowany „Strategiczne zaangażowanie na rzecz równouprawnienia płci w latach 2016–2019” (SWD(2015)0278)(20),

–  uwzględniając strategię Rady Europy na rzecz równości płci na lata 2018–2023(21),

–  uwzględniając wspólne oświadczenie Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji z dnia 19 listopada 2013 r. w sprawie uwzględniania aspektu płci, które stanowi załącznik do rezolucji ustawodawczej Parlamentu Europejskiego w sprawie projektu rozporządzenia Rady w sprawie określenia wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020 i które załączono do wieloletnich ram finansowych (WRF)(22),

–  uwzględniając sprawozdanie Unii Międzyparlamentarnej z 2011 r. zatytułowane „Parlamenty wyczulone na kwestie równości płci: ogólny przegląd dobrych praktyk”,

–  uwzględniając art. 52 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A8-0429/2018),

A.  mając na uwadze, że zasada równouprawnienia płci stanowi podstawową zasadę UE i jest zapisana w Traktatach UE i w Karcie praw podstawowych; mając na uwadze, że zgodnie z art. 8 TFUE Unia Europejska we wszystkich swoich działaniach zmierza do zniesienia nierówności, wspierania równouprawnienia płci i zwalczania dyskryminacji przy określaniu i realizacji swoich polityk i działań;

B.  mając na uwadze, że osiągnięcie równouprawnienia płci ma w ogólnym ujęciu zasadnicze znaczenie dla ochrony praw człowieka, funkcjonowania demokracji, poszanowania praworządności oraz wzrostu gospodarczego, włączenia społecznego i zrównoważonego rozwoju, a uwzględnienie wymiaru płci ma znaczenie dla wszystkich obszarów polityki wchodzących w zakres kompetencji UE;

C.  mając na uwadze, że prawo do równości i gwarancja niedyskryminacji są podstawowymi zasadami leżącymi u podstaw uwzględniania aspektu płci; mając na uwadze, że uwzględnianie aspektu płci oznacza ukierunkowanie na prawa, perspektywy i dobrostan kobiet, dziewcząt, osób LGBTIQ i osób o dowolnej tożsamości płciowej;

D.  mając na uwadze, że postępy w osiąganiu równości płci w UE nie tylko ulegają stagnacji w całej Unii, ale również odnotowuje się znaczne opóźnienia w tym względzie w niektórych państwach członkowskich;

E.  mając na uwadze, że konwencja stambulska podkreśla znaczenie zmiany mentalności i nastawienia w celu wyrwania się ze spirali przemocy ze względu na płeć bez względu na formę, jaką ta przemoc przybiera; mając na uwadze, że w związku z tym konieczne jest kształcenie na wszystkich szczeblach i we wszystkich grupach wiekowych w zakresie równości między kobietami a mężczyznami, przełamywania stereotypów ról przypisanych płci oraz poszanowania integralności osobistej;

F.  mając na uwadze, że środki finansowe i zasoby kadrowe przeznaczane na zapewnianie rzeczywistych postępów w uwzględnianiu aspektu płci w kierunkach polityki, programach, inicjatywach i działaniach UE nie są wystarczające;

G.  mając na uwadze, że ludność Unii Europejskiej składa się w połowie z kobiet i w połowie z mężczyzn, ale skład Parlamentu Europejskiego odzwierciedla wyraźnie niedostateczną reprezentację kobiet, ponieważ stanowią one jedynie 36,1 % posłów; mając na uwadze, że o tej różnicy dodatkowo świadczy skład Prezydium Parlamentu, w którym zasiada 7 kobiet i 13 mężczyzn; mając na uwadze, że zrównoważona pod względem płci reprezentacja i różnorodność w organach Parlamentu przyczyniają się do przełamywania stereotypów, ograniczania dyskryminacji i zwiększania demokratycznej reprezentacji obywateli UE oraz legitymizacji podejmowanych przez Parlament decyzji;

H.  mając na uwadze, że kobiety stanowiły zaledwie 11 % osób mianowanych na stanowiska kierownicze wyższego szczebla w Parlamencie (dyrektorzy generalni i dyrektorzy) w 2016 r. i zaledwie 33 % w 2017 r.;

I.  mając na uwadze, że w ramach celu zrównoważonego rozwoju nr 5 dąży się do „osiągnięcia równości płci oraz wzmocnienia pozycji kobiet i dziewcząt” w perspektywie 2030 r. i że cel ten jest celem przekrojowym w zakresie wszystkich siedemnastu celów zrównoważonego rozwoju; mając na uwadze, że uwzględnianie problematyki płci jest narzędziem skutecznego, długotrwałego i zrównoważonego sprawiedliwego rozwoju, co ma pozytywny wpływ na realizację celów związanych z ograniczaniem ubóstwa; mając jednak na uwadze, że postępy w dziedzinie równouprawnienia płci dokonują się bardzo powoli, a w wielu państwach na całym świecie(23), w tym w Europie, zmiany są jedynie minimalne; mając na uwadze, że realizacja celu zrównoważonego rozwoju nr 5 przyniosła mieszane rezultaty w państwach członkowskich UE i pomiędzy nimi, a także mając na uwadze, że odsetek kobiet zasiadających w parlamentach narodowych i na stanowiskach decyzyjnych nadal nie dorównuje mężczyznom(24);

J.  mając na uwadze, że przeprowadzanie ocen wpływu w aspekcie płci jest konieczne do oceny i określenia prawdopodobieństwa negatywnego oddziaływania wszelkich decyzji na równouprawnienie płci; mając na uwadze, że w związku z tym zasadnicze znaczenie ma analiza budżetów z perspektywy płci w celu dostarczenia informacji na temat różnych możliwych skutków wszelkiego przydziału i podziału środków budżetowych dla równouprawnienia płci, a także w celu zwiększenia przejrzystości i rozliczalności;

K.  mając na uwadze, że uwzględnianie aspektu płci uznaje się za skuteczną i ogólnie przyjętą strategię mającą na celu osiągnięcie równouprawnienia płci i zwalczanie dyskryminacji poprzez reorganizację, usprawnienia, rozwój i ocenę procesów politycznych, tak aby podmioty zaangażowane w kształtowanie polityki włączały perspektywę równouprawnienia płci do wszystkich strategii politycznych, środków regulacyjnych i programów wydatkowania oraz na wszystkich szczeblach i etapach; mając na uwadze, że uwzględnianie aspektu płci dostarcza kluczowych narzędzi do tego, aby we wszystkich obszarach polityki i działaniach systematycznie uwzględniać różnice pomiędzy warunkami, sytuacją i potrzebami kobiet i mężczyzn, a także umacniać równouprawnienie płci i promować równe prawa i zrównoważoną pod względem płci reprezentację na różnych szczeblach administracyjnych, politycznych, społecznych i gospodarczych oraz w procesie podejmowania decyzji;

L.  mając na uwadze, że potrzebna jest szersza współpraca międzyinstytucjonalna w sprawie uwzględniania aspektu płci między Parlamentem, Radą i Komisją w celu zapewnienia możliwości wprowadzenia perspektywy płci na wszystkich etapach budżetu, polityki, programów i inicjatyw Unii, co ułatwiłoby działania Parlamentu w zakresie uwzględniania aspektu płci;

M.  mając na uwadze, że poprawki mające na celu włączenie perspektywy płci przyjęte przez Komisję Praw Kobiet i Równouprawnienia i przedstawiane do zatwierdzenia przez inne komisje stanowią skuteczne narzędzie gwarantujące, że równouprawnienie płci będzie należycie uwzględniane w sprawozdaniach i rezolucjach Parlamentu Europejskiego;

N.  mając na uwadze, że sporządzanie budżetu z uwzględnieniem aspektu płci w wymiarze planowania i programowania przyczynia się do umacniania równouprawnienia płci i przestrzegania praw kobiet i jest jednym z kluczowych narzędzi wykorzystywanych przez decydentów politycznych do promowania równouprawnienia płci, niemniej jednak nadal nie jest systematycznie stosowane przez żadną z instytucji UE;

O.  mając na uwadze, że zgodnie z najnowszymi dostępnymi danymi(25) kobiety stanowią 59 % personelu Parlamentu, ale wciąż są niewystarczająco reprezentowane na wszystkich szczeblach kierowniczych; mając na uwadze, że liczba kobiet na stanowiskach kierowniczych wyższego szczebla wręcz zmalała od czerwca 2017 r., natomiast liczba kobiet na stanowiskach kierowniczych średniego szczebla zwiększyła się tylko nieznacznie;

P.  mając na uwadze, że w wydanym w 2017 r. sprawozdaniu wiceprzewodniczącego Parlamentu Dimitriosa Papadimoulisa dotyczącym równouprawnienia płci ustanowione zostały trzy cele dotyczące reprezentacji kobiet na stanowiskach kierowniczych średniego i wyższego szczebla, które mają zostać osiągnięte do 2019 r.: 30 % kobiet na szczeblu dyrektora generalnego, 35 % kobiet na szczeblu dyrektora oraz 40 % kobiet na szczeblu kierownika działu, a także mając na uwadze, że w opracowanym następnie planie działania wskazano, jak należy osiągnąć te cele;

Q.  mając na uwadze, że z myślą o promowaniu uwzględniania aspektu płci w pracach komisji i delegacji Parlamentu wyznacza się – w każdej komisji i Konferencji Przewodniczących Delegacji – posła odpowiedzialnego za uwzględnianie aspektu płci, który dzieli się doświadczeniami i najlepszymi praktykami w ramach sieci ds. uwzględniania aspektu płci;

R.  mając na uwadze, że zapewnienie spójności między wewnętrzną polityką dotyczącą zasobów kadrowych stosowaną przez Parlament i inne instytucje unijne oraz podejmowanymi przez nie zewnętrznymi działaniami w dziedzinie promowania równouprawnienia płci i praw osób LGBTIQ ma kluczowe znaczenie dla wiarygodności tych instytucji;

S.  mając na uwadze, że w 2014 r. do regulaminu Parlamentu Europejskiego wprowadzono zapis, zgodnie z którym różnorodność Parlamentu musi znajdować odzwierciedlenie w składzie prezydium każdej komisji parlamentarnej, przy czym w skład prezydium nie mogą wchodzić wyłącznie mężczyźni lub wyłącznie kobiety;

T.  mając na uwadze, że wyższe stanowiska kierownicze w Parlamencie są obsadzane wyłącznie przez Prezydium Parlamentu Europejskiego;

U.  mając na uwadze, że uwzględnianie aspektu płci w Parlamencie Europejskim musi odbywać się z należytym uwzględnieniem praw, perspektyw i dobrostanu osób LGBTIQ i osób o różnych tożsamościach płciowych; mając na uwadze, że chociaż Parlament przywiązuje coraz większą wagę do kwestii LGBTIQ, to osoby LGBTIQ są stosunkowo słabo wyeksponowane, a ich głos jest słaby;

V.  mając na uwadze, że zachodzi potrzeba uznania społecznej i politycznej wartości organizacji kobiecych i przestrzeni kobiet, ich historii i pracy oraz ich kluczowej roli w zapobieganiu przemocy ze względu na płeć i promowaniu równouprawnienia płci, samostanowienia kobiet i dialogu międzykulturowego; mając na uwadze, że nie ma świadomego uwzględniania problematyki płci bez miejsc, które mogą sprzyjać samostanowieniu kobiet i budować ich autorytet oraz pozwalać na zwalczanie przemocy mężczyzn wobec kobiet;

W.  mając na uwadze, że wciąż niekiedy podważa się zasadność obecności kobiet w sferze politycznej, oraz mając na uwadze, że kobiety padają ofiarami stereotypów, które zniechęcają je do angażowania się w politykę, co widać wyjątkowo wyraźnie wszędzie tam, gdzie kobiety są niedostatecznie reprezentowane w polityce;

X.  mając na uwadze, że kobiety mają w UE takie same prawa polityczne i obywatelskie co mężczyźni, ale mimo to często stają w obliczu nierówności socjalnych, społecznych lub ekonomicznych;

Y.  mając na uwadze, że równouprawnienie płci przyczynia się do bardziej kompleksowej debaty i lepszego podejmowania decyzji, ponieważ może skutkować uwzględnieniem w pluralistyczny sposób wszystkich punktów widzenia;

Z.  mając na uwadze, że instytucje muszą odpowiadać za unikanie segregacji pionowej i poziomej pod względem płci;

AA.  mając na uwadze, że Parlament od wielu lat angażuje się w promowanie równouprawnienia płci, oraz mając na uwadze, że Komisja Praw Kobiet i Równouprawnienia jest odpowiedzialna za wdrażanie i dalszy rozwój uwzględniania aspektu płci we wszystkich sektorach polityki;

AB.  mając na uwadze, że Parlament powinien nadal zwalczać molestowanie seksualne i stosować odpowiednie środki;

AC.  mając na uwadze, że Parlament posiada szereg różnych organów odpowiedzialnych za rozwój i wdrażanie uwzględniania aspektu płci oraz promowanie równości płci i różnorodności, zarówno na szczeblu politycznym, jak i administracyjnym, takich jak Grupa Wysokiego Szczebla ds. Równości Płci i Różnorodności, Komisja Praw Kobiet i Równouprawnienia, sieć ds. uwzględniania aspektu płci, Dział Równości Szans i Różnorodności, Komitet ds. Równych Szans i Różnorodności (COPEC), Égalité, stowarzyszenie osób LGBTI + pracowników instytucji UE, Komitet Doradczy ds. Bezpieczeństwa, Higieny i Ochrony w Miejscu Pracy oraz Grupa Koordynatorów ds. Równości Szans i Różnorodności; mając jednak na uwadze, że nie istnieje wyraźna koordynacja lub spójność między tymi organami;

AD.  mając na uwadze, że uwzględnianie aspektu płci to proces, który wymaga szczególnych umiejętności i wiedzy, a także zaangażowania i jako taki jest skuteczny tylko wtedy, gdy towarzyszy mu działalność w zakresie podnoszenia świadomości i budowania zdolności w instytucjach i wśród pracowników;

AE.  mając na uwadze, że Parlament zobowiązał się już w 2003 r. do przyjęcia i wdrożenia planu polityki w zakresie uwzględniania aspektu płci, którego priorytetem jest włączenie perspektywy płci do prac komisji i delegacji przy wykorzystaniu konkretnych narzędzi służących promowaniu, zwiększaniu świadomości i wdrażaniu zasady uwzględniania aspektu płci w ich codziennej pracy;

Uwagi ogólne

1.  potwierdza swoje zdecydowane zaangażowanie na rzecz równouprawnienia płci zarówno w zakresie polityki, inicjatyw i programów UE, jak i na wszystkich szczeblach politycznych, związanych ze sporządzaniem budżetu, administracyjnych i wykonawczych Unii;

2.  apeluje, aby – analogicznie do ostatnich wieloletnich ram finansowych – nowym wieloletnim ramom finansowym towarzyszyło wspólne oświadczenie Parlamentu, Komisji i Rady, w którym zobowiązują się one, że roczne procedury budżetowe zastosowane w przypadku wieloletnich ram finansowych obejmą, w stosownych przypadkach, elementy uwzględniające aspekt równouprawnienia płci, z uwzględnieniem sposobów, w jakie ogólne ramy finansowe Unii przyczyniają się do osiągnięcia celu, którym jest osiągnięcie równości płci, i zapewniają uwzględnianie aspektu płci;

3.  ponawia apel do Komisji o przedstawienie autentycznej europejskiej strategii na rzecz równouprawnienia w formie komunikatu, który będzie zawierał jasne i – w miarę możliwości – wymierne cele oraz zostanie przetłumaczony na wszystkie języki urzędowe UE, aby mógł zostać szerzej rozpowszechniony i lepiej zrozumiany przez obywateli oraz podmioty społeczne i gospodarcze;

4.  uważa, że Parlament powinien tworzyć i rozwijać kulturę różnorodności i integracji oraz bezpiecznego środowiska pracy dla wszystkich, a także że środki przekrojowe służące zapewnieniu dobrobytu wszystkim pracownikom i posłom do PE powinny iść w parze z ukierunkowanymi środkami, aby osiągnąć zrównoważoną pod względem płci reprezentację zarówno na szczeblu administracyjnym, jak i politycznym;

5.  podkreśla, że uwzględnianie aspektu płci może również oznaczać wprowadzanie konkretnych działań ukierunkowanych na kobiety lub mężczyzn w celu rozwiązania problemu utrzymujących się nierówności, lub zmiany głównego nurtu polityki w celu uwzględnienia różnorodności sytuacji osób lub grup;

6.  wyraża uznanie dla kobiet i mężczyzn będących wzorami do naśladowania w zakresie równości płci oraz dla inicjatyw na szczeblu administracyjnym i politycznym Parlamentu aktywnie przyczyniających się do równouprawnienia płci i równości szans; ponadto zachęca do promowania różnych wzorców do naśladowania w zakresie przezwyciężania wszelkiego rodzaju stereotypów związanych z płcią;

7.  podkreśla, że osiągnięcie równouprawnienia płci nie jest kwestią kobiet, lecz powinno obejmować całe społeczeństwo;

8.  ubolewa nad faktem, że w komunikacji wizualnej Parlamentu czasem wykorzystywane są stereotypy dotyczące płci, a także stereotypy oparte na orientacji seksualnej i tożsamości płciowej; przypomina w związku z tym o znaczeniu odzwierciedlania i promowania równouprawnienia płci w materiałach informacyjnych we wszystkich sektorach polityki;

9.  przypomina, że uwzględnianie aspektu płci obejmuje wybory polityczne, proces podejmowania decyzji, procedury i praktyki, a także wdrażanie, monitorowanie i ocenę; podkreśla w związku z tym, że aby kompleksowo ocenić sytuację w zakresie uwzględniania aspektu płci w Parlamencie, należy wziąć pod uwagę nie tylko treść polityki, ale także reprezentację kobiet i mężczyzn w administracji i w procesie podejmowania decyzji;

10.  wyraża zaniepokojenie faktem, że reprezentacja kobiet na kluczowych stanowiskach Parlamentu związanych z podejmowaniem decyzji na szczeblu politycznym i administracyjnym pozostaje na niskim poziomie oraz że Parlament musi zadbać o równomierny podział stanowisk decyzyjnych między płciami;

11.  ubolewa nad brakiem spójności i koordynacji między różnymi podmiotami zajmującymi się równouprawnieniem płci i różnorodnością w Parlamencie; ponawia swój apel o poprawę wewnętrznej koordynacji w celu osiągnięcia wyższego stopnia uwzględniania aspektu płci, w tym w rekrutacji personelu, organizacji pracy, decyzjach roboczych i procedurach;

12.  pochwala decyzję Parlamentu o uhonorowaniu Simone Veil, pierwszej kobiety na stanowisku przewodniczącego instytucji UE i zagorzałej orędowniczki praw kobiet, w szczególności legalnej aborcji i praw reprodukcyjnych, przez nazwanie jej imieniem Nagrody w dziedzinie Równości i Różnorodności, którą wręcza się w celu wyróżnienia i uznania dobrych praktyk oraz osób stanowiących wzorce do naśladowania w zakresie równych szans w Sekretariacie Parlamentu Europejskiego; zaleca zwiększenie widoczności tej ważnej nagrody i poprawy wiedzy na jej temat;

13.  podkreśla znaczenie dialogu z zewnętrznymi zainteresowanymi stronami, takimi jak organizacje społeczeństwa obywatelskiego zrzeszające kobiety, oddolne grupy działające na rzecz praw kobiet i równouprawnienia płci, ruchy kobiece, zwłaszcza światowy ruch Ni Una Menos, instytucje międzynarodowe, środowiska akademickie i parlamenty narodowe, podczas opracowywania narzędzi i gromadzenia danych; przypomina, że zaangażowanie tych podmiotów jest ważne dla poprawy procesów uwzględniania aspektu płci w UE oraz dla wspierania wzajemnej wymiany służącej promowaniu najlepszych praktyk;

Narzędzia uwzględniania aspektu płci

14.  wzywa do podjęcia skutecznych środków w celu zapewnienia rzeczywistego równouprawnienia kobiet i mężczyzn w Parlamencie Europejskim; podkreśla w tym kontekście, że przede wszystkim środki mające na celu przeciwdziałanie molestowaniu seksualnemu mają ogromne znaczenie; podkreśla w szczególności potrzebę podjęcia działań uświadamiających i szkoleniowych;

15.  z zadowoleniem przyjmuje zmienione wytyczne dotyczące języka neutralnego płciowo w Parlamencie Europejskim, opublikowane w lipcu 2018 r., które obecnie lepiej odzwierciedlają zmiany językowe i kulturowe oraz zawierają praktyczne porady we wszystkich językach urzędowych UE na temat posługiwania się językiem równouprawnienia płci i równości płci; przypomina, że w 2008 r. Parlament jako jedna z pierwszych organizacji międzynarodowych przyjął wielojęzyczne wytyczne dotyczące języka neutralnego płciowo; przypomina o znaczeniu budowania szerokiego poparcia społecznego dla wytycznych i zachęca wszystkich posłów do Parlamentu Europejskiego, a także urzędników do konsekwentnego promowania i stosowania tych wytycznych w swojej pracy;

16.  uznaje pracę sieci ds. uwzględniania aspektu płci, z zadowoleniem przyjmuje włączenie przedstawicieli Konferencji Przewodniczących Delegacji do sieci ds. uwzględniania aspektu płci i wzywa do dalszego rozwoju tej sieci;

17.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że większość komisji parlamentarnych przyjęło plany działania dotyczące uwzględniania aspektu płci w swojej pracy, oraz że wiele z nich przedstawiło je już sieci ds. uwzględniania aspektu płci; w związku z tym zwraca się do pozostałych komisji, aby poszły za ich przykładem; zwraca jednak uwagę na niejednorodność tych planów i brak ich wdrażania; wzywa do przyjęcia wspólnego planu działania Parlamentu Europejskiego na rzecz równouprawnienia płci, który powinien przynajmniej zawierać postanowienia dotyczące równej reprezentacji płci we wszystkich pracach parlamentarnych i organach Parlamentu, wprowadzenia perspektywy płci we wszystkich działaniach politycznych i w organizacji pracy Parlamentu. a także stosowania języka neutralnego płciowo we wszystkich dokumentach; wnosi o odpowiednią zmianę Regulaminu;

18.  ubolewa, że w ostatniej reformie Regulaminu nie uwzględniono procedur mających na celu uwzględnianie aspektu płci;

19.  przyjmuje z zadowoleniem postępy poczynione w ostatnich latach w zakresie przyjmowania planów działania na rzecz równouprawnienia płci w większości komisji parlamentarnych;

20.  wzywa do ściślejszej współpracy między komisjami parlamentarnymi, której celem będzie rzeczywiste uwzględnianie aspektu płci w ich sprawozdaniach oraz podkreśla znaczenie szanowania przez wszystkie komisje parlamentarne kompetencji Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia, zarówno poprzez przyjmowanie poprawek uwzględniających aspekt płci, złożonych przez komisję, jak i poprzez współdziałanie w celu unikania sporów kompetencyjnych;

21.  ponownie podkreśla znaczenie stosowania zasady sporządzania budżetu z uwzględnieniem aspektu płci na wszystkich szczeblach procedury budżetowej; ubolewa z powodu braku mechanizmów sporządzania budżetu z uwzględnieniem aspektu płci w instytucjach UE pomimo silnego zaangażowania na ich rzecz; wzywa właściwe organy Parlamentu do włączenia perspektywy płci i stosowania wskaźników płci przy opracowywaniu i przyjmowaniu preliminarza budżetowego Parlamentu oraz w trakcie całego procesu udzielania absolutorium;

22.  z zadowoleniem przyjmuje rezolucję Parlamentu z dnia 26 października 2017 r. w sprawie przeciwdziałania molestowaniu i wykorzystywaniu seksualnemu w UE; podkreśla, że molestowanie seksualne jest poważnym przestępstwem, które w większości przypadków nie jest wystarczająco zgłaszane, stanowi skrajną formę dyskryminacji ze względu na płeć i jedną z największych przeszkód w osiągnięciu równouprawnienia płci; przyjmuje z zadowoleniem decyzję Prezydium z dnia 2 lipca 2018 r. w sprawie przeglądu funkcjonowania komitetu doradczego rozpatrującego skargi dotyczące molestowania w sprawach z udziałem posłów do Parlamentu Europejskiego i jego procedur rozpatrywania skarg, jednocześnie zdecydowanie popierając art. 6, który stanowi, że sekretarz generalny powołuje dwóch doradców eksperckich – lekarza z Służby Medycznej i urzędnika Wydziału Prawnego – , a także dodanie do przepisów wykonawczych do Statutu posła do Parlamentu Europejskiego art. 34a, który dotyczy konsekwencji finansowych w przypadku stwierdzenia molestowania akredytowanego asystenta parlamentarnego;

23.  z zadowoleniem przyjmuje nowe środki, zgodnie z apelem zawartym w rezolucji Parlamentu z dnia 26 października 2017 r., przeciwko molestowaniu przyjęte przez Parlament, które weszły w życie z dniem 1 września 2018 r., a mianowicie:

   a) zapewnienie komitetowi doradczemu specjalnego i stałego sekretariatu działającego przy Sekretariacie Prezydium i Kwestorów, zatrudniającego większą liczbę regularnie szkolonych i wyspecjalizowanych pracowników zajmujących się wyłącznie sprawami związanymi z molestowaniem;
   b) umożliwienie drugiemu akredytowanemu asystentowi parlamentarnemu uczestniczenia w posiedzeniach komitetu jako pełnoprawnemu członkowi w celu rozwiązania problemu restrykcyjnego kworum i obciążenia pracą akredytowanego asystenta parlamentarnego;
   c) zapewnienie, aby Regulamin Parlamentu (art. 11 i 166) uwzględniał kary za molestowanie oraz obejmował Kodeks właściwego postępowania w miejscu pracy dla posłów do Parlamentu Europejskiego, a każdy poseł przygotował i podpisał oświadczenie, że zapoznał się z kodeksem i potwierdza, że będzie przestrzegał jego zasad, które zostanie przedłożone przewodniczącemu oraz że wszystkie oświadczenia (podpisane lub niepodpisane) zostaną opublikowane na stronie internetowej Parlamentu;
   d) udzielanie akredytowanym asystentom parlamentarnym lepszych informacji na temat możliwości pokrycia przez Parlament wszystkich kosztów prawnych, a także otrzymywania wsparcia w trakcie całego procesu;

24.  niemniej jednak wyraża głębokie ubolewanie z powodu powolnych i niewystarczających postępów w realizacji innych zasadniczych zaleceń zawartych w rezolucji Parlamentu; domaga się, aby przewodniczący i administracja Parlamentu zwracali uwagę na pełne wdrożenie wszystkich wymaganych środków, w szczególności za pomocą planu działania na lata 2017–2019 dotyczącego „środków zapobiegawczych i środków wczesnego wsparcia umożliwiających reagowanie na konflikty i przypadki molestowania z udziałem posłów oraz akredytowanych asystentów parlamentarnych, stażystów lub innych członków personelu”, który powinien zostać jak najszybciej poddany przeglądowi w celu odpowiedniego uwzględnienia co najmniej następujących postulatów zawartych w rezolucji i przedstawić wyraźnie określone ramy czasowe ich realizacji:

   a) zapewnienie obowiązkowych szkoleń dla wszystkich posłów do PE i członków personelu;
   b) powołanie grupy zadaniowej złożonej z niezależnych ekspertów zewnętrznych, która byłaby upoważniona do badania przypadków molestowania seksualnego w Parlamencie Europejskim i do oceny funkcjonowania dwóch komitetów zajmujących się sprawami molestowania;
   c) wzmocnienie pozycji komitetów zajmujących się przeciwdziałaniem molestowaniu poprzez połączenie ich w jeden komitet o zmiennym składzie zależnym od poszczególnych przypadków oraz włączenie do jego składu, w charakterze stałych członków, ekspertów takich jak prawnicy i lekarze;

25.  wzywa w tym kontekście Komisję do dalszego monitorowania regularnego stosowania i wdrażania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i rady 2006/54/WE w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy(26), która w przypadkach dyskryminacji ze względu na płeć przewiduje przeniesienie ciężaru dowodu;

26.  ponawia swój apel do Biura Analiz Parlamentu Europejskiego o przeprowadzanie regularnych szczegółowych badań jakościowych i ilościowych dotyczących postępów w zakresie uwzględniania aspektu płci w Parlamencie oraz funkcjonowania związanych z tym struktur organizacyjnych, a także o opracowanie ocen wpływu w aspekcie płci i analizy pod kątem płci; apeluje o częstsze, systematyczne i okresowe gromadzenie danych i statystyk segregowanych według kryterium płci w ocenach skutków polityki i programów, a także w procesie kształtowania polityki w celu analizy postępów w zakresie równouprawnienia płci, przedstawienia dokładnej mapy różnic w traktowaniu kobiet i mężczyzn, dokonania oceny osiągnięć lub regresji oraz informowania o podejmowaniu decyzji w oparciu o dowody;

27.  ponawia apel o zorganizowanie obowiązkowych szkoleń na temat poszanowania i godności dla wszystkich posłów do Parlamentu Europejskiego i pracowników Parlamentu Europejskiego oraz w każdym przypadku na początku nowej kadencji;

28.  przypomina o znaczeniu budowania zdolności w zakresie uwzględniania aspektu płci we wszystkich instytucjach UE poprzez zagwarantowanie, że prowadzone szkolenia odzwierciedlają kwestię płci, oraz zapewnienie specjalnych programów szkoleniowych w zakresie równouprawnienia płci we wszystkich sektorach polityki; wyraża pełne poparcie dla opracowania ukierunkowanych i regularnych szkoleń z zakresu uwzględniania aspektu płci, w szczególności specjalnych programów szkoleniowych dla kobiet posiadających zdolności przywódcze; zachęca Dyrekcję Generalną ds. Personelu, by zapewniła szkolenie w zakresie uwzględniania aspektu płci dla posłów, asystentów i pracowników Parlamentu Europejskiego, a grupy polityczne Parlamentu, aby zapewniły swoim pracownikom szkolenia z zakresu uwzględniania aspektu płci;

29.  z zadowoleniem przyjmuje opracowane przez Europejski Instytut ds. Równości Kobiet i Mężczyzn (EIGE) narzędzie umożliwiające parlamentom analizę uwzględniania aspektu płci, które ma pomóc Parlamentowi Europejskiemu oraz parlamentom narodowym i regionalnym w dokonywaniu oceny poziomu uwzględniania aspektu płci i doprowadzaniu do jego podwyższenia; wzywa administrację i grupy polityczne Parlamentu do zapewnienia odpowiednich działań następczych na podstawie wniosków sformułowanych w toku tej oceny;

30.  wzywa EIGE do regularnego przekazywania informacji komisjom parlamentarnym i Komisji w celu podkreślenia perspektywy płci we wszystkich obszarach polityki oraz do udostępnienia opracowanych przez nią danych i narzędzi, w tym dotyczących sporządzania budżetu z uwzględnieniem aspektu płci, umieszczonych na platformie służącej uwzględnianiu aspektu płci, w ramach szerszego procesu budowania zdolności skierowanego również do pracowników i asystentów parlamentarnych;

Szczebel polityczny

31.  wyraża uznanie dla utworzenia w 2016 r. w Parlamencie Europejskim stanowiska stałego sprawozdawcy ds. uwzględniania aspektu płci oraz aktywnego zaangażowania stałego sprawozdawcy w prace Grupy Wysokiego Szczebla ds. Równości Płci i Różnorodności; zaleca w związku z tym, aby Parlament utrzymał to stanowisko także podczas kadencji parlamentarnej 2019–2024;

32.  uważa, że silniejsze stosunki międzyinstytucjonalne w dziedzinie uwzględniania aspektu płci mogą przyczynić się do opracowania strategii politycznych UE uwzględniających aspekt płci; ubolewa, że nie nawiązano dotychczas zorganizowanej współpracy w zakresie uwzględniania aspektu płci z innymi partnerami instytucjonalnymi, takimi jak Komisja, Rada i EIGE;

33.  podkreśla znaczenie zwiększenia obecności niedostatecznie reprezentowanej płci, czyli zwykle kobiet, na listach wyborczych; zdecydowanie zachęca europejskie partie polityczne i ich członków do zapewnienia zrównoważonej pod względem płci reprezentacji kandydatów w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2019 r. przez wykorzystanie list w systemie suwakowym lub innych metod, takich jak listy z zachowaniem zasady parytetu; opowiada się za równowagą mężczyzn i kobiet na wszystkich szczeblach;

34.  wzywa grupy polityczne Parlamentu na kadencję 2019–2024 do zapewnienia zrównoważonego pod względem płci składu organów zarządzających Parlamentu Europejskiego i, mając na względzie osiągnięcie tego celu, zaleca, aby zgłaszały one jako kandydatów na stanowiska przewodniczącego, wiceprzewodniczącego, członka Prezydium oraz przewodniczących komisji i delegacji zarówno posłów, jak i posłanki;

35.  zaleca, aby poszczególne grupy polityczne Parlamentu na kadencję 2019–2024 wybrały dwoje posłów – mężczyznę i kobietę – na stanowisko współprzewodniczących swoich grup;

36.  zachęca grupy polityczne Parlamentu na kadencję 2019–2024 do uwzględnienia celu, jakim jest osiągnięcie jednakowej reprezentacji płci przy mianowaniu posłów do wszystkich komisji i delegacji, a w szczególności do wyznaczenia jako członków i zastępców członków Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia takiej liczby parlamentarzystów, która uwzględnia równość płci, tak aby zachęcić mężczyzn do angażowania się w politykę w dziedzinie równouprawnienia płci;

37.  proponuje zbadanie sposobów na utworzenie sieci kobiet w Parlamencie, obejmującej sieci krajowe, ponieważ formalne lub nieformalne sieci nie tylko usprawniają procesy pracy, ale także odgrywają kluczową rolę w zapewnianiu informacji, wzajemnej pomocy i coachingu, a także dostarczają wzorców do naśladowania;

38.  zachęca grupy polityczne Parlamentu do przyjęcia strategii uwzględniania aspektu płci w celu zapewnienia, by ich propozycje uwzględniały ich wpływ na równouprawnienie płci;

39.  zwraca się do Sekretarza Generalnego i Prezydium do stosowania – w odniesieniu do obsadzania stanowisk kierowniczych wyższego szczebla – tej samej zasady, która jest stosowana w odniesieniu do obsadzania stanowisk kierownika działu, tj. do wprowadzenia obowiązku umieszczania na krótkich listach trzech odpowiednich kandydatów, przy założeniu, że każda płeć powinna być reprezentowana przez co najmniej jednego kandydata, i przyjęcia podejścia, zgodnie z którym w sytuacji, w której wszystkie kryteria (np. kwalifikacje, doświadczenie) są spełnione na tym samym poziomie, preferowaną płcią powinna być płeć niewystarczająco reprezentowana; zauważa, że w razie gdyby wymogi te nie zostały spełnione, należy ponownie ogłosić informację o naborze na to stanowisko;

40.  stanowczo potępia mizoginistyczny język używany wielokrotnie w sali posiedzeń plenarnych; z zadowoleniem przyjmuje sankcje nałożone przez przewodniczącego Parlamentu Europejskiego i zatwierdzone przez Prezydium wobec posła do Parlamentu Europejskiego, który na posiedzeniu plenarnym w dniu 1 marca 2017 r. czynił uwagi uwłaczające godności kobiet; jest zaniepokojony decyzją Sądu Unii Europejskiej z dnia 31 maja 2018 r., w której Sąd stwierdził nieważność decyzji przewodniczącego i Prezydium w oparciu zarówno o wykładnię odnośnych przepisów Regulaminu, jak i orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w przedmiocie art. 10 EKPC (wolność słowa); apeluje do komisji przedmiotowo właściwej w kwestiach dotyczących Regulaminu o wprowadzenie zmian do obowiązujących przepisów w celu zapewnienia poszanowania i godności w sali posiedzeń plenarnych przez cały czas, a w szczególności o dodanie klauzuli wymagającej od posłów, aby podczas debat parlamentarnych powstrzymywali się od używania mowy nienawiści lub języka dyskryminującego ze względu na płeć, rasę, kolor skóry, narodowość, pochodzenie etniczne lub społeczne, cechy genetyczne, język, religię lub wyznanie, przekonania polityczne lub innego rodzaju, przynależność do mniejszości narodowej, niepełnosprawność, wiek lub orientację płciową, oraz stanowiącej, że w przypadku nieprzestrzegania tej klauzuli mają zastosowanie przykładne sankcje;

41.  przyjmuje z zadowoleniem dostępność szkoleń zawodowych na temat nieświadomych uprzedzeń i molestowania oraz podkreśla, że takie szkolenia powinny zwracać szczególną uwagę na kwestie równouprawnienia płci i osób LGBTIQ oraz powinny być obowiązkowe dla kadry kierowniczej i członków komisji rekrutacyjnej i zdecydowanie zalecane dla reszty personelu;

42.  wyraża uznanie dla opublikowanej w 2017 r. strategii Komisji na rzecz różnorodności i włączenia; wzywa Parlament do wykorzystania tego dobrego przykładu, do pełnego przyjęcia zarządzania różnorodnością oraz do uznania, docenienia i włączenia pracowników o różnej orientacji seksualnej lub tożsamości płciowej;

Szczebel administracyjny

43.  z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie Dimitriosa Papadimoulisa zatytułowane „Równość kobiet i mężczyzn w Sekretariacie Parlamentu Europejskiego – aktualna sytuacja i perspektywy na lata 2017–2019” oraz plan działania dotyczący wdrożenia tego sprawozdania; wyraża uznanie dla postępów w realizacji konkretnych działań przewidzianych w planie działania, a także dla wyraźnie określonych w nim ram czasowych dotyczących konkretnych środków w zakresie zarządzania, szkolenia zawodowego, podnoszenia świadomości na temat równouprawnienia płci, środków w zakresie równowagi między życiem zawodowym a prywatnym oraz regularnego monitorowania równowagi płci z wykorzystaniem statystyk; wzywa do przyspieszenia postępów w dążeniu do osiągnięcia ustalonych na 2019 r. celów w dziedzinie równouprawnienia płci;

44.  wzywa Grupę Wysokiego Szczebla ds. Równości Płci i Różnorodności do przeprowadzania co dwa lata strukturalnej i szczegółowej oceny realizacji planu działania w dziedzinie równouprawnienia płci na podstawie prezentacji przygotowanej przez DG ds. Personelu;

45.  jest zaniepokojony faktem, że pomimo zdecydowanych deklaracji instytucjonalnych i politycznych cele w zakresie równouprawnienia płci nie są wyraźnie określone w dokumentach budżetowych Parlamentu ani uwzględniane na wszystkich etapach procedury budżetowej;

46.  proponuje, aby Dyrekcja Generalna ds. Personelu opracowała dobrowolną ankietę, którą wypełniałyby kobiety, zwłaszcza na stanowiskach kierowniczych średniego szczebla, dotyczącą motywacji, przeszkód i możliwości, aby lepiej poznać bariery w ubieganiu się o stanowiska kierownicze wyższego szczebla;

47.  przyjmuje z zadowoleniem roczne sprawozdanie w sprawie zasobów ludzkich sporządzone przez Parlament;

48.  przypomina, że jeśli chodzi o stosowanie środków mających na celu zwiększenie równowagi między życiem zawodowym a prywatnym, należy w szczególności zachęcać do ich akceptacji przez przełożonych oraz, w stosownych przypadkach, do równego korzystania z nich przez obojga partnerów; zauważa, że należy dalej podnosić świadomość społeczną w kwestii równowagi między życiem zawodowym a prywatnym w Parlamencie za pośrednictwem warsztatów, szkoleń i publikacji; zwraca uwagę, że posłowie i pracownicy powinni być dobrze poinformowani o tym, że środki służące poprawie równowagi między życiem zawodowym a prywatnym, takie jak urlop macierzyński/ojcowski, urlop rodzicielski, urlop opiekuńczy i elastyczna organizacja pracy, pomagają osiągnąć równouprawnienie płci w Parlamencie, zachęcają do lepszego podziału obowiązków opiekuńczych między kobietami i mężczyznami, poprawiają jakość zatrudnienia kobiet i ich dobrostan oraz mają długoterminowy wpływ na rozwój społeczny i gospodarczy;

49.  zaleca, by Dyrekcja Generalna Parlamentu ds. Komunikacji Społecznej uwzględniła wyraźniejszą i bardziej aktywną perspektywę płci w sprawozdaniach na temat kształtowania polityki przez Parlament, a w szczególności podczas przygotowywania kampanii przed wyborami do Parlamentu Europejskiego w 2019 r.;

50.  wyraża uznanie dla postępów poczynionych przez Sekretariat Parlamentu w zakresie zwiększania równouprawnienia płci na stanowiskach kierowniczych wyższego i średniego szczebla, ale zauważa, że choć kobiety stanowią większość zatrudnionych w Parlamencie urzędników, poziom ich reprezentacji na stanowiskach kierowniczych wciąż pozostaje bardzo niski: pod koniec 2017 r. w Sekretariacie Parlamentu Europejskiego kobiety na stanowisku dyrektorów generalnych stanowiły 15,4 %, na stanowisku dyrektorów 30,4 % i 36,2 % na stanowisku kierowników działów; w związku z tym przypomina, że w przypadku wyboru między kandydatami o tym samym profilu (doświadczenie, kwalifikacje itp.) należy preferować płeć niedostatecznie reprezentowaną;

51.  apeluje o uznanie wiedzy lub doświadczenia w zakresie uwzględniania aspektu płci za atut w ogłoszeniach o naborze i w doborze kadr;

52.  wzywa sekretariaty komisji parlamentarnych do wspierania posłów w zapewnianiu zrównoważonego pod względem płci składu mówców podczas wysłuchań w komisjach poprzez zaproponowanie zrównoważonego pod względem płci wykazu ekspertów;

53.  podkreśla, że osiągnięcie rzeczywistych postępów w zwiększaniu równouprawnienia płci w Sekretariacie Parlamentu i w grupach politycznych wymaga zmiany kulturowej umożliwiającej przekształcenie wzorców pojęciowych oraz zachowań, przy dalszym rozwijaniu kultury równości w Sekretariacie;

o
o   o

54.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 224 z 27.6.2018, s. 96.
(2) Dz.U. C 341 E z 16.12.2010, s. 35.
(3) Dz.U. C 199 E z 7.7.2012, s. 65.
(4) Dz.U. C 251 E z 31.8.2013, s. 1.
(5) Dz.U. C 316 z 30.8.2016, s. 2.
(6) Dz.U. C 263 z 25.7.2018, s. 49.
(7) Dz.U. C 61 E z 10.3.2004, s. 384.
(8) Dz.U. C 244 E z 18.10.2007, s. 225.
(9) Dz.U. C 184 E z 8.7.2010, s. 18.
(10) Dz.U. C 212 E z 5.8.2010, s. 32.
(11) Dz.U. C 251 E z 31.8.2013, s. 11.
(12) Dz.U. C 407 z 4.11.2016, s. 2.
(13) Dz.U. C 35 z 31.1.2018, s. 35.
(14) Dz.U. C 50 z 9.2.2018, s. 15.
(15) Dz.U. C 346 z 27.9.2018, s. 192.
(16) Teksty przyjęte, P8_TA(2018)0331.
(17) Dz.U. L 56 z 4.3.1968, s. 1.
(18) https://ec.europa.eu/info/sites/info/files/communication-equal-opportunities-diversity-inclusion-2017.pdf
(19) https://ec.europa.eu/info/sites/info/files/diversity-inclusion-charter-2017-07-19-en.pdf
(20) https://ec.europa.eu/anti-trafficking/sites/antitrafficking/files/151203_strategic_engagement_en.pdf
(21) https://rm.coe.int/prems-093618-gbr-gender-equality-strategy-2023-web-a5/16808b47e1
(22) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0455.
(23) „The Global Gender Gap Report 2016” [Sprawozdanie na temat zróżnicowania wynagrodzenia ze względu na płeć za 2016 r.] Światowe Forum Ekonomiczne, 2016, http://reports.weforum.org/global-gender-gap-report-2016/
(24) „Sustainable development in the European Union: Monitoring report on progress towards the SDGs in an EU context” [Zrównoważony rozwój w Unii Europejskiej – Sprawozdanie z monitorowania postępów w realizacji celów zrównoważonego rozwoju w kontekście UE], Eurostat 2018 r., https://ec.europa.eu/eurostat/documents/3217494/9237449/KS-01-18-656-EN-N.pdf/2b2a096b-3bd6-4939-8ef3-11cfc14b9329
(25) Sprawozdanie pt. „Women in the European Parliament” [Kobiety w Parlamencie Europejskim], Parlament Europejski, 8 marca 2018 r., http://www.europarl.europa.eu/RegData/publications/2018/0001/P8_PUB%282018%290001_PL.pdf
(26) Dz.U. L 204 z 26.7.2006, s. 23.


Europejskie Wspólne Przedsięwzięcie na rzecz Realizacji Projektu ITER i Rozwoju Energii Termojądrowej
PDF 135kWORD 51k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 stycznia 2019 r. w sprawie Europejskiego Wspólnego Przedsięwzięcia na rzecz Realizacji Projektu ITER i Rozwoju Energii Termojądrowej (2018/2222(INI))
P8_TA(2019)0011A8-0393/2018

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji dotyczący decyzji Rady zmieniającej decyzję 2007/198/Euratom powołującą Europejskie Wspólne Przedsięwzięcie na rzecz Realizacji Projektu ITER i Rozwoju Energii Termojądrowej oraz przyznającą mu określone korzyści (COM(2018)0445),

–  uwzględniając decyzję Rady 2007/198/Euratom powołującą Europejskie Wspólne Przedsięwzięcie na rzecz Realizacji Projektu ITER i Rozwoju Energii Termojądrowej oraz przyznającą mu określone korzyści(1),

–  uwzględniając sprawozdanie Europejskiego Trybunału Obrachunkowego z dnia 13 listopada 2017 r. dotyczące rocznego sprawozdania finansowego Europejskiego Wspólnego Przedsięwzięcia na rzecz Realizacji Projektu ITER i Rozwoju Energii Termojądrowej za rok budżetowy 2016 wraz z odpowiedzią Wspólnego Przedsięwzięcia,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie wkładu UE w realizację zreformowanego projektu ITER (COM(2017)0319),

–  uwzględniając art. 52 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A8-0393/2018),

A.  mając na uwadze, iż synteza jądrowa może w przyszłości odgrywać kluczową rolę w krajobrazie energetycznym Europy i świata jako potencjalnie niewyczerpalne, bezpieczne, przyjazne dla klimatu oraz środowiska i konkurencyjne gospodarczo źródło energii;

B.  mając na uwadze, że synteza jądrowa już przynosi konkretne korzyści dla przemysłu i ma pozytywny wpływ na zatrudnienie, wzrost gospodarczy i innowacje, pozytywnie oddziałując także poza obszarami syntezy jądrowej i energii;

C.  mając na uwadze, że Europejskie Wspólne Przedsięwzięcie na rzecz Realizacji Projektu ITER i Rozwoju Energii Termojądrowej koordynuje działania w ramach badań naukowych i technologicznych i rozwoju w dziedzinie syntezy jądrowej;

D.  mając na uwadze, że od samego początku Europa odgrywa wiodącą rolę w projekcie ITER, rozwijanym w ścisłej współpracy z pozaeuropejskimi sygnatariuszami umowy ITER (USA, Rosją, Chinami, Japonią, Koreą Południową i Indiami), a także mając na uwadze, że europejski wkład przekazywany za pośrednictwem Wspólnego Przedsięwzięcia stanowi 45 % kosztów realizacji projektu;

E.  mając na uwadze, że wniosek Komisji dotyczący zmiany decyzji Rady 2007/198/Euratom ma na celu zapewnienie finansowania dalszego europejskiego uczestnictwa w projekcie ITER w całym okresie obowiązywania kolejnych wieloletnich ram finansowych, aby zagwarantować ciągłość projektu mającego na celu dokonanie przełomowych odkryć naukowych w zakresie syntezy jądrowej w obszarze cywilnym, które to odkrycia pozwoliłyby na produkowanie bezpiecznej i opłacalnej energii zgodnej z celami porozumienia paryskiego;

1.  z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji dotyczący decyzji Rady zmieniającej decyzję 2007/198/Euratom powołującą Europejskie Wspólne Przedsięwzięcie na rzecz Realizacji Projektu ITER i Rozwoju Energii Termojądrowej oraz przyznającą mu określone korzyści co stworzy podstawy dla finansowania działań wspólnego przedsięwzięcia na lata 2021–2027 na mocy traktatu Euratom;

2.  ubolewa, że Rada nie skonsultowała się z Parlamentem Europejskim w sprawie wniosku, i z zadowoleniem przyjmuje ogłoszony przez Komisję w ramach orędzia o stanie Unii z 2018 r. zamiar, „by rozważyć możliwości poszerzenia głosowania większością kwalifikowaną i ewentualnej reformy traktatu Euratom”; oczekuje, że taka reforma bez wątpienia doprowadziłaby do przyznania Parlamentowi kompetencji współustawodawczych;

3.  przypomina o opóźnieniu w budowie eksperymentalnego reaktora, ponieważ początkowo przywidywano, iż ITER będzie gotowy w 2020 r., ale w 2016 r. Rada ITER przyjęła nowy harmonogram przewidujący, że etap pierwszej plazmy zostanie osiągnięty w grudniu 2025 r., która to data jest najbliższym technicznie wykonalnym terminem budowy ITER;

4.  podkreśla, że nie należy przekraczać wkładu Euratom we Wspólne Przedsięwzięcie na lata 2021–2027;

5.  podkreśla, że organizacja ITER powinna uwzględnić rozsądne plany na wypadek ewentualnych nieprzewidzianych opóźnień w każdym zmienionym harmonogramie, aby uniknąć kolejnych rewizji w górę przewidywanych kosztów projektu, uniknąć opóźnień w odniesieniu do przewidywanych terminów osiągnięcia celów pośrednich operacyjności oraz zapewnić jak najwyższy poziom wiarygodności harmonogramów; popiera w tym kontekście uwzględnienie ewentualnych nieprzewidzianych opóźnień w realizacji harmonogramu do 24 miesięcy oraz możliwości wzrostu nieplanowanych kosztów do 10–20 % względem budżetu zaproponowanego przez Komisję;

6.  przyjmuje z zadowoleniem nowe podejście do zarządzania ryzykiem przyjęte przez organizację ITER i zachęca Radę ITER do dalszego zmniejszenia liczby podkomisji, usprawnienia ich działania i wyeliminowania nakładania się zadań;

7.  wzywa Radę do przyjęcia wniosku Komisji po wprowadzeniu następujących zmian:

   wskazanie wkładu Euratomu na rzecz Wspólnego Przedsięwzięcia zarówno w cenach stałych, jak i bieżących,
   stosowanie, dla celów jasności, terminu „Euratom” zamiast „Wspólnota” w całym tekście,
   określenie jasnych przepisów dotyczących komitetów wspierających Radę Zarządzającą Wspólnego Przedsięwzięcia, w szczególności komitetu ds. administracji i zarządzania, komitetu ds. zamówień i umów oraz technicznego panelu doradczego, w odniesieniu do ich składu, stałego lub czasowego statusu, liczby posiedzeń oraz sposobu wynagradzania ich członków,
   ocena i wyeliminowanie pokrywających się zadań pomiędzy komitetem ds. administracji i zarządzania oraz technicznym panelem doradczym w odniesieniu do planów projektów i programów prac,
   wprowadzenie przepisów dotyczących wkładów państwa przyjmującego ITER,
   uwzględnienie w załączniku III („rozporządzenie finansowe: zasady ogólne”) wymogu określenia w regulaminie finansowym Wspólnego Przedsięwzięcia zasad i procedur w odniesieniu do oceny wkładów rzeczowych,
   wprowadzenie do art. 5 i do załącznika III zapisów pozwalających Wspólnemu Przedsięwzięciu na korzystanie z finansowania w postaci instrumentów finansowych w ramach działań łączonych realizowanych zgodnie z przyszłym programem InvestEU,
   sprecyzowanie roli i wkładu Zjednoczonego Królestwa w zależności od jego statusu w Euratomie, w szczególności odnośnie do ewentualnego udziału w projekcie ITER,
   wprowadzenie przepisów dotyczących synergii i współpracy między ITER a programem badawczo-szkoleniowym Euratom na lata 2021–2025,
   rozważenie współpracy z małymi i średnimi nowatorskimi podmiotami prywatnymi, takimi jak przedsiębiorstwa typu start-up testujące nowe podejścia i technologie, w ramach programu działań badawczych i w sieci wyznaczonych organizacji w dziedzinie badań naukowych i technologicznych związanych w syntezą jądrową,
   doprecyzowanie przepisów dotyczących sprawozdań rocznych i ocen przygotowanych przez Wspólne Przedsięwzięcie;
   włączenie do projektu zalecenia przeanalizowania możliwego dalszego wykorzystania materiałów używanych obecnie w ramach projektu ITER;

8.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 90 z 30.3.2007, s. 58.


Ocena wykorzystania budżetu UE na potrzeby reformy sektora publicznego
PDF 133kWORD 53k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 stycznia 2019 r. w sprawie oceny wykorzystania budżetu UE na potrzeby reformy sektora publicznego (2018/2086(INI))
P8_TA(2019)0012A8-0378/2018

Parlament Europejski,

–  uwzględniając analizę pt. „Wykorzystanie budżetu UE na potrzeby reformy sektora publicznego”, opublikowaną w 2016 r. przez Dyrekcję Generalną ds. Polityki Wewnętrznej(1),

–  uwzględniając strategię „Europa 2020”,

–  uwzględniając bieżący okres finansowania w UE (2014–2020) oraz wniosek Komisji dotyczący nowych wieloletnich ram finansowych (2021–2028),

–  uwzględniając porozumienie osiągnięte przez współustawodawców w lipcu 2018 r. w sprawie podniesienia środków budżetowych na program wspierania reform strukturalnych,

–  uwzględniając art. 197 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 52 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Rozwoju Regionalnego (A8-0378/2018),

A.  mając na uwadze, że administracja publiczna w państwach członkowskich odgrywa zasadniczą rolę przy wdrażaniu budżetu UE oraz że jeżeli działa skutecznie, może pomóc wprowadzać nowoczesne systemy z korzyścią dla dobrobytu i dobrostanu w UE;

B.  mając na uwadze, że w obecnej wersji wniosku w sprawie nowych wieloletnich ram finansowych nie przewiduje się specjalnego celu w zakresie administracji publicznej;

1.  zauważa, że kompetencje dotyczące administracji publicznej są podzielone między różne służby Komisji, co utrudnia skuteczną koordynację właściwych służb oraz programów i inicjatyw finansowanych ze środków UE; wyraża nadzieję, że uda się zacieśnić koordynację między wszystkimi programami pomocy technicznej, tak aby uniknąć powielania i niskiej skuteczności podejmowanych działań, co zniweczyłoby wszelkie wysiłki Komisji na rzecz łączenia funduszy z myślą o osiągnięciu efektów synergii; apeluje do Komisji o usprawnienie systemów wymiany dobrych praktyk, aby pomagać państwom członkowskim we wdrażaniu dobrych praktyk, lecz bez narzucania polityki ukierunkowanej na dewaluację płac i polityki niezrównoważonych społecznie reform;

2.  apeluje do przyszłego przewodniczącego Komisji o wyznaczenie komisarza odpowiedzialnego za kwestie dotyczące lepszej administracji publicznej i sprawniejszego zarządzania publicznego;

3.  jest zdania, że skuteczna reforma sektora publicznego ma istotne znaczenie dla państw członkowskich, aby mogły one dostosowywać się do zmieniających się warunków, poprawić odporność na przyszłe kryzysy, rozwijać administrację elektroniczną i usprawnić świadczenie usług w całej UE, zwłaszcza w dziedzinie nowych technologii i systemów informatycznych, a także że taka reforma w znacznym stopniu pomogłaby w ograniczaniu i uwydatnianiu marnotrawstwa oraz byłaby pomocna w przypadku utraty bądź nieuczciwego wykorzystywania unijnych funduszy; w związku z tym apeluje o to, by również w kolejnych okresach programowania przewidziano finansowanie operacji wdrażania administracji elektronicznej, zgodnie z zasadami i priorytetami ustanowionymi w unijnym planie działania na rzecz administracji elektronicznej;

4.  zauważa, że często – zwłaszcza w przypadku regionów słabiej rozwiniętych – napotyka się na trudności związane z dostępem do finansowania lub korzystania z niego, a to z powodu biurokracji, problemów związanych z możliwościami administracyjnymi lub nieprawidłowości; w związku z tym wyraża nadzieję, że w państwach członkowskich promowane będą reformy, które pozwolą wdrożyć w sposób bardziej konkretny zasady dobrej administracji i przyspieszyć postępowania sądowe;

5.  zwraca uwagę, że w budżecie UE przewidziano ok. 9 mld EUR na wsparcie dla państw członkowskich UE reformujących administrację publiczną; zachęca Komisję do połączenia tego wsparcia finansowego z ukierunkowanymi działaniami w zakresie dzielenia się przez państwa członkowskie wiedzą, doświadczeniami i dobrymi praktykami;

6.  zwraca się do Komisji o zacieśnienie współpracy z państwami członkowskimi, aby wspierać regiony słabiej rozwinięte dzięki poprawie zdolności i zarządzania administracyjnego;

7.  uważa za pożyteczne sprzyjanie realizacji programów propagujących rozwój i wdrażanie strategii politycznych zorientowanych na zasoby kadrowe, także dzięki wymianie najlepszych praktyk między państwami członkowskimi, w którą zaangażowane są również osoby piastujące stanowiska kierownicze i wysokiego szczebla;

8.  podkreśla, że często dochodziło do powielania działań w ramach poszczególnych programów operacyjnych i innych zasobów finansowych UE oraz zaproszeń do składania wniosków; ma w związku z tym nadzieję, że uda się usprawnić działania promujące koordynację, komplementarność i upraszczanie;

9.  podkreśla, że należy zagwarantować wdrażanie programów operacyjnych w sposób jak najbardziej skuteczny i przyjazny dla użytkowników; uważa za niezbędne, aby państwa członkowskie powstrzymały się od dodawania zasad, które komplikują wykorzystanie środków finansowych przez beneficjenta;

10.  zauważa, że Komisja nie dysponuje ani standardowymi wspólnymi ramami na potrzeby oceny administracji publicznej, ani metodą systematycznego gromadzenia danych; z niepokojem odnotowuje, że z powodu braku tych narzędzi Komisja opracowuje niekompletne analizy poświęcone różnym kwestiom dotyczącym państw członkowskich; proponuje ponowne wprowadzenie do rocznej analizy wzrostu gospodarczego rozdziału poświęconego administracji publicznej i zarządzaniu publicznemu;

11.  zwraca się do Komisji, by dokonała wstępnej oceny potencjału administracyjnego organów odpowiedzialnych za wdrażanie polityki rozwojowej i promowała – w odniesieniu do projektów o znaczeniu strategicznym – korzystanie z organów i agencji krajowych, które są w stanie przeprowadzać kwalifikację i przyspieszać wdrożenie programów i pojedynczych interwencji;

12.  uważa, że wieloletnie ramy finansowe należy wykorzystać do promowania programów usprawniających administrację publiczną i zarządzanie publiczne, zwłaszcza do udzielania pomocy państwom członkowskim w czasach niekorzystnej koniunktury gospodarczej, gdyż wiadomo, że w takich warunkach reformy systemów administracji publicznej mogą stanowić wsparcie dla państw członkowskich;

13.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w kolejnych wieloletnich ramach finansowych przedstawiono wnioski mające na celu unikanie powielania programów, i zachęca do dalszego uproszczenia;

14.  zachęca Komisję do opracowania – we współpracy z państwami członkowskimi – specjalnych ram oceny uwzględniających ilościowe i jakościowe aspekty sprawnie funkcjonującej administracji publicznej, a także do rozwijania własnych zdolności analitycznych; podkreśla, że w odniesieniu do każdego państwa członkowskiego należy dokonać oceny kluczowych problemów i w ramach dostępnych zasobów promować działania służące ich rozwiązaniu, a to poprzez wzmocnienie kryterium warunkowości ex ante i określenie celów;

15.  sugeruje, aby Komisja zintensyfikowała dialog polityczny z państwami członkowskimi poprzez ustanowienie w tym celu specjalnego forum;

16.  proponuje wyznaczenie w harmonogramie prac parlamentarnych czasu przeznaczonego na zorganizowany dialog z parlamentami narodowymi na temat kwestii związanych z usprawnieniem administracji publicznej w całej UE; apeluje do UE o usprawnienie systemów monitorowania i oceny europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych zgodnie z celem tematycznym 11, przy jednoczesnym uwzględnieniu szczegółowych wskaźników służących pomiarowi postępów w osiąganiu celów oraz realizacji priorytetów UE w ramach reform administracji publicznej;

17.  z zadowoleniem przyjmuje wyznaczenie wartości odniesienia z myślą o ocenie zdolności administracji publicznej krajów kandydujących do przejęcia obowiązków wynikających z członkostwa w UE; wyraża nadzieję, że w państwach członkowskich promowane będą reformy, które pozwolą wdrożyć zasady dobrej administracji w sposób bardziej konkretny;

18.  zwraca uwagę, że Europejska Nagroda Sektora Publicznego jest współfinansowana przez Komisję i niektóre państwa członkowskie, a wyróżnia się nią najlepsze, najbardziej innowacyjne i najsprawniej działające podmioty w europejskim sektorze publicznym; jest zdania, że Komisja powinna zadbać o intensywniejsze wzajemne uczenie się oraz o lepszą wymianę informacji, a także dążyć do szerszej popularyzacji nagrody w całej Europie;

19.  uważa, że w organach administracji publicznej należy promować procesy innowacji, które poprawią łączność, usprawnią cyfryzację oraz zapewnią wyższą jakość usług cyfrowych świadczonych obywatelom, przedsiębiorstwom i organom publicznym, a jednocześnie umożliwią nadążanie za szybkim rozwojem nowych technologii w odnośnych dziedzinach; wyraża zadowolenie, że w nowym wniosku dotyczącym rozporządzenia w sprawie wspólnych przepisów przewidziano udostępnianie przyszłym beneficjentom informacji, które umożliwią im jak najszybsze korzystanie z tych systemów;

20.  dostrzega, że zaangażowanie podmiotów administracji lokalnej jest niezbędnym warunkiem osiągnięcia celów UE w tej dziedzinie; zwraca uwagę na wniosek zawarty w deklaracji z Tallina, dotyczący „usprawniania wspólnych struktur zarządzania we współpracy z organami szczebla lokalnego i regionalnego” na szczeblu krajowym(2);

21.  wyraża zadowolenie z powodu istniejących sieci(3), w ramach których współpracują przedstawiciele państw członkowskich, zwłaszcza państw otrzymujących środki finansowe z UE, z myślą o usprawnieniu administracji publicznej poprzez dzielenie się najlepszymi praktykami i wzajemne uczenie się;

22.  uważa, że istniejące sieci mogłyby znacznie poprawić swoje wyniki, gdyby wyznaczały sobie ambitniejsze cele i działały w oparciu o bardziej proaktywne podejście obejmujące uczenie się oparte na analizie porównawczej i łączące samoocenę państw członkowskich z zaawansowanym systemem oceny wzajemnej;

23.  uważa, że sprawnie funkcjonująca administracja publiczna to czynnik istotnie warunkujący osiągnięcie celów politycznych UE w kontekście wieloletnich ram finansowych i nie tylko; podkreśla znaczenie dobrej komunikacji i świadomości politycznej dla budowy zaufania oraz zachęcania do podejmowania pozytywnych działań reformatorskich i do realizacji programów reform;

24.  uważa, że należy systematycznie oceniać, czy polityka spójności jest zgodna z zasadą dodatkowości i komplementarności w odniesieniu do działań finansowanych ze zwykłych zasobów, a także w celu zagwarantowania, że polityka spójności nie będzie zastępowała zwykłych zasobów krajowych;

25.  zwraca uwagę, że choć podczas ostatniego okresu programowania zwiększono zasoby europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych na rzecz regionalnego programu wdrożeniowego, wciąż można poprawić monitorowanie w celu oceny wpływu tego finansowania na wspomniany program;

26.  wzywa do kontynuacji prac grup roboczych Komisji odpowiedzialnych za wspomaganie organów krajowych państw członkowskich w lepszym wdrażaniu funduszy polityki spójności w państwach członkowskich, które pozostają w tyle, jeżeli chodzi o absorpcję zasobów z europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych;

27.  podkreśla znaczenie programu wsparcia reform i wyraża nadzieję, że w kolejnym okresie programowania uda się go wzmocnić poprzez przypisanie mu roli koordynacyjnej wykraczającej poza zadania związane jedynie z udzielaniem pomocy technicznej, a także zostanie on usprawniony pod kątem wydajności i skuteczności, a budżet na spójność nie zostanie obniżony o kwoty proponowane obecnie przez Komisję w wieloletnich ramach finansowych na lata 2021–2027;

28.  zauważa, że choć UE nie posiada bezpośrednich kompetencji prawnych w sektorze administracyjnym, oddziałuje ona korzystnie na funkcjonowanie administracji publicznej państw członkowskich, a w szczególności odgrywa rolę pośrednią poprzez określanie standardów administracyjnych w dorobku unijnym, wymianę najlepszych praktyk w całej Unii oraz udostępnianie instrumentów budżetowych zapewniających wsparcie i zachęty na rzecz reform w administracji publicznej zmierzających do zwiększenia potencjału administracyjnego, poprawy skuteczności organów administracji i promowania innowacji w sektorze publicznym;

29.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Analiza pt. „Wykorzystanie budżetu UE na potrzeby reformy sektora publicznego”, Parlament Europejski, Dyrekcja Generalna ds. Polityki Wewnętrznej, Departament Tematyczny ds. Budżetu (departament D), 2016.
(2) https://ec.europa.eu/digital-single-market/en/news/ministerial-declaration-egovernment-tallinn-declaration
(3) Europejska sieć administracji publicznej (EUPAN), tematyczna sieć administracji publicznej i zarządzania publicznego (PAG) oraz inne platformy i sieci specjalizujące się w takich dziedzinach jak wymiar sprawiedliwości, przeciwdziałanie korupcji, cyfryzacja, zamówienia publiczne itp.


Wytyczne UE i mandat specjalnego wysłannika UE ds. promowania wolności religii i przekonań poza UE
PDF 176kWORD 61k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 stycznia 2019 r. w sprawie wytycznych UE i mandatu specjalnego wysłannika UE ds. propagowania wolności religii lub przekonań poza UE (2018/2155(INI))
P8_TA(2019)0013A8-0449/2018

Parlament Europejski,

–  uwzględniając międzynarodową ochronę prawną wolności myśli, sumienia, religii lub przekonań, zagwarantowaną w art. 18 Powszechnej deklaracji praw człowieka (PDPC) z 1948 r., w art. 18 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych (ICCPR) z 1966 r., w deklaracji z 1981 r. w sprawie likwidacji wszelkich form nietolerancji i dyskryminacji ze względu na religię lub przekonania, w art. 9 europejskiej konwencji praw człowieka oraz w art. 10, 21 i 22 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

–  uwzględniając komentarz nr 22 Rady Praw Człowieka Organizacji Narodów Zjednoczonych z dnia 30 lipca 1993 r. w sprawie art. 18 PDPC z 1948 r. i rezolucję Rady Praw Człowieka ONZ nr 16/18 z dnia 12 kwietnia 2011 r. w sprawie zwalczania nietolerancji, negatywnych stereotypów, piętnowania, dyskryminacji, podżegania do przemocy oraz przemocy na tle religijnym i wyznaniowym,

–  uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej (TUE), w szczególności jego art. 2 i 21,

–  uwzględniając art. 17 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej(TFUE),

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 21 lutego 2011 r. w sprawie nietolerancji, dyskryminacji i przemocy na tle religijnym lub wyznaniowym,

–  uwzględniając strategiczne ramy UE i plan działania dotyczący praw człowieka i demokracji na lata 2015–2019, przyjęte przez Radę dnia 25 czerwca 2012 r., oraz plan działania UE dotyczący praw człowieka i demokracji na lata 2015–2019,

–  uwzględniając wytyczne UE z dnia 24 czerwca 2013 r. w sprawie propagowania i ochrony wolności religii lub przekonań,

–  uwzględniając swoje zalecenie z dnia 13 czerwca 2013 r. w sprawie projektu wytycznych UE dotyczących propagowania i ochrony wolności religii lub przekonań(1),

–  uwzględniając swoje rezolucje: z dnia 20 stycznia 2011 r. w sprawie sytuacji chrześcijan w kontekście wolności wyznania(2), z dnia 4 lutego 2016 r. w sprawie systematycznego masowego mordowania mniejszości religijnych przez tzw. „ISIS/Daisz”(3) oraz z dnia 14 grudnia 2017 r. w sprawie sytuacji Rohingjów(4),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 lipca 2015 r. w sprawie nowego podejścia UE do praw człowieka i demokracji – ocena działalności Europejskiego Funduszu na rzecz Demokracji (EED) od początku jego utworzenia(5), a w szczególności jej ust. 27 i 28,

–  uwzględniając swoje rezolucje: z dnia 14 grudnia 2016 r.(6) oraz z dnia 23 listopada 2017 r.(7) w sprawie rocznych sprawozdań dotyczących praw człowieka i demokracji na świecie odpowiednio za rok 2015 i rok 2016 oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie – w odniesieniu do 2015 r. w szczególności ust. 14 rezolucji z 2016 r., a w odniesieniu do 2016 r. w szczególności ust. 8 rezolucji z 2017 r.,

–  uwzględniając „plan działania z Rabatu” opublikowany dnia 5 października 2012 r. przez Biuro Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka (OHCHR) dotyczący zakazu szerzenia nienawiści narodowej, rasowej lub religijnej równoznacznego z podżeganiem do dyskryminacji, wrogości lub przemocy,

–  uwzględniając mandat specjalnego wysłannika ds. propagowania wolności myśli, sumienia i religii poza UE,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 235/2014 z dnia 11 marca 2014 r. ustanawiające instrument finansowy na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka na świecie(8),

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 19 maja 2014 r. w sprawie podejścia do współpracy na rzecz rozwoju, które jest oparte na prawach i obejmuje wszystkie prawa człowieka, oraz dokument roboczy służb Komisji z dnia 30 kwietnia 2014 r. zatytułowany „Podejście do współpracy UE na rzecz rozwoju oparte na poszanowaniu praw i obejmujące wszystkie prawa człowieka” (SWD(2014)0152),

–  uwzględniając przyznanie przez Parlament Europejski w 2015 r. Nagrody im. Sacharowa za wolność myśli saudyjskiemu blogerowi i aktywiście Raifowi Badawiemu za jego godne pochwały działania na rzecz otwartej dyskusji na temat religii i polityki w jego kraju; uwzględniając jego przedłużający się areszt w następstwie wyroku skazującego go na 10 lat więzienia, tysiąc batów oraz wysoką grzywnę za zarzut „znieważenia islamu”,

–  uwzględniając przypadek pakistańskiej chrześcijanki Asi Bibi, którą uwięziono i skazano na karę śmierci za bluźnierstwo, a także jej niedawne uniewinnienie,

–  uwzględniając art. 52 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A8-0449/2018),

A.  mając na uwadze, że wolność myśli, sumienia, religii i przekonań, powszechnie nazywana w unijnych ramach prawnych oraz w niniejszej rezolucji prawem do wolności religii lub przekonań, stanowi właściwe wszystkim ludziom prawo człowieka oraz prawo podstawowe każdego człowieka, będące na równi z innymi prawami, które nie powinno być w żaden sposób dyskryminowane, co zapisano w międzynarodowych i europejskich aktach założycielskich, w tym Powszechnej deklaracji praw człowieka, europejskiej konwencji praw człowieka oraz w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej; mając na uwadze, że każdy człowiek ma prawo do poszanowania wszystkich praw człowieka uznanych w Powszechnej deklaracji praw człowieka i w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, bez dyskryminacji ze względu na rasę, pochodzenie etniczne, zdolności, płeć, orientację seksualną, przekonania religijne lub brak przekonań religijnych; mając na uwadze, że na mocy art. 21 Traktatu o Unii Europejskiej zewnętrzne działania Unii opierają się na zasadach, które leżą u podstaw jej utworzenia; mając na uwadze, że na mocy art. 2 traktatu Unia opiera się na społeczeństwach, które charakteryzuje pluralizm i tolerancja;

B.  mając na uwadze, że zasada rozdziału Kościoła od państwa jest główną zasadą konstytucyjną na całym świecie i w Europie;

C.  mając na uwadze, że Parlament Europejski określił świeckość jako ścisły podział władz religijnych i politycznych, który oznacza odrzucenie jakiejkolwiek ingerencji religijnej w funkcjonowanie instytucji publicznych oraz wszelkiej interwencji publicznej w kwestie religijne, z wyjątkiem sytuacji, w której służy to przestrzeganiu zasad bezpieczeństwa i ochrony porządku publicznego (w tym poszanowania wolności innych osób) oraz zagwarantowaniu wszystkim ludziom – wierzącym, agnostykom i ateistom – takiej samej wolności sumienia;

D.  mając na uwadze, że prawo do wolności religii lub przekonań oznacza prawo każdej osoby do wyboru, w co wierzy, lub prawo do bycia osobą niewierzącą, nieograniczone prawo do zmiany lub porzucenia wyznania i przekonań oraz prawo do wyznawania i okazywania myśli, sumienia, religii i przekonań zgodnie ze swoim wyborem, zarówno indywidualnie, jak i we wspólnocie, prywatnie lub publicznie; mając na uwadze, że okazywanie myśli, sumienia, religii lub przekonań może przybierać postać kultu, obrządku, praktyk i nauczania; mając na uwadze, że wolność religii lub przekonań wiąże się z prawem wspólnot wyznawców i wspólnot osób niewierzących do zachowania lub odrzucenia swojego etosu i postępowania zgodnie z nim, a także z prawem do uznania osobowości prawnej organizacji religijnych, świeckich i niewyznaniowych; mając na uwadze, że ochrona osób wyznających dowolną religię i niewierzących oraz skuteczne zwalczanie naruszeń prawa do wolności religii lub przekonań (takich jak dyskryminacja lub ograniczenia prawne ze względu na wyznanie lub przekonania) są podstawowymi warunkami dla zagwarantowania, że wszyscy ludzie korzystają z prawa do wolności religii lub przekonań na równych zasadach;

E.  mając na uwadze, że przekonania o charakterze teistycznym, nieteistycznym czy ateistycznym, a także prawo do niewyznawania żadnej religii lub nieposiadania żadnych przekonań są chronione na mocy art. 18 ICCPR; mając na uwadze, że wyznawanie bądź niewyznawanie religii lub posiadanie bądź nieposiadanie przekonań to prawo absolutne, którego nie można ograniczać w żadnych okolicznościach;

F.  mając na uwadze, że wszystkie prawa człowieka i podstawowe wolności są niepodzielne, współzależne i powiązane; mając na uwadze, że wolność religii lub przekonań obejmuje wiele elementów innych praw człowieka i podstawowych wolności, takich jak wolność wypowiedzi oraz wolność zgromadzeń i zrzeszania się, a także jest od tych elementów zależna; mając na uwadze, że razem odgrywają one ważną rolę w walce ze wszelkimi formami nietolerancji i dyskryminacji ze względu na religię lub przekonania;

G.  mając na uwadze, że wolność religii musi kończyć się tam, gdzie jej praktykowanie narusza prawa i wolności innych osób, a także mając na uwadze, że praktykowanie religii lub wyrażanie przekonań nie może nigdy, w żadnych okolicznościach, uzasadniać agresywnego ekstremizmu ani okaleczeń, nie może też być traktowana jako pretekst do działania w sposób szkodliwy dla przyrodzonej godności jednostki;

H.  mając na uwadze, że poszanowanie wolności religii lub przekonań bezpośrednio przyczynia się do demokracji, rozwoju, praworządności, pokoju i stabilności; mając na uwadze, że przypadki łamania prawa do wolności religii lub przekonań są powszechne, dotykają ludzi we wszystkich częściach świata, naruszają godność życia ludzkiego i powodują lub potęgują nietolerancję, co często stanowi wczesną zapowiedź potencjalnej przemocy i konfliktów; mając na uwadze, że państwa muszą postępować z należytą starannością, aby zapobiegać aktom przemocy lub groźbom takich aktów wobec osób ze względu na ich religię lub przekonania, badać i karać takie akty i groźby, a także zadbać o to, by sprawcy takich naruszeń zostali pociągnięci do odpowiedzialności;

I.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 21 TUE Unia Europejska propaguje i chroni powszechność i niepodzielność praw człowieka i podstawowych wolności oraz poszanowanie godności ludzkiej jako część zasad przewodnich swojej polityki zagranicznej;

J.  mając na uwadze, że w wielu krajach nadal dochodzi do ograniczeń i antagonizmów religijnych ze strony rządów lub społeczeństw; mając na uwadze, że niektóre mniejszości wyznaniowe borykają się z nasileniem gróźb i prześladowań ze strony podmiotów państwowych i niepaństwowych; mając na uwadze, że obrońcy praw człowieka walczący na całym świecie na rzecz wolności religii lub przekonań zmagają się z nasileniem gróźb i ataków;

K.  mając na uwadze, że w dążeniu do celu, jakim jest propagowanie wolności myśli, sumienia i religii za pośrednictwem polityki zagranicznej UE, w czerwcu 2013 r. Rada przyjęła wytyczne UE dotyczące propagowania i ochrony wolności myśli, sumienia i religii, a w maju 2016 r. Komisja wyznaczyła pierwszego specjalnego wysłannika ds. propagowania wolności myśli, sumienia i religii poza UE na jednoroczny mandat, który został już dwukrotnie odnowiony;

L.  mając na uwadze, że UE propaguje wolność religii lub przekonań na szczeblu międzynarodowym oraz w ramach wielostronnych forów, w szczególności dzięki podejmowaniu inicjatyw w zakresie rezolucji tematycznych w sprawie wolności religii lub przekonań w łonie Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych i Rady Praw Człowieka ONZ oraz dzięki wspieraniu mandatu specjalnego sprawozdawcy Narodów Zjednoczonych ds. wolności religii lub przekonań i podejmowaniu wraz z nim działań, a także dzięki współpracy z państwami trzecimi o podobnych poglądach;

M.  mając na uwadze, że propagowanie wolności myśli, sumienia i religii – w tym poprzez wspieranie społeczeństwa obywatelskiego w zakresie ochrony praw osób wierzących i niewierzących, w szczególności praw osób należących do mniejszości religijnych i światopoglądowych, wspieranie obrońców praw człowieka oraz zwalczanie dyskryminacji ze względu na religię lub przekonania, a także propagowanie dialogu między kulturami i religiami – stanowi podstawowy priorytet Europejskiego Instrumentu na rzecz Wspierania Demokracji i Praw Człowieka na lata 2014–2020; mając na uwadze, że Europejski Fundusz Rozwoju (EFR) i unijne instrumenty finansowe, takie jak Instrument Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju, Europejski Instrument Sąsiedztwa, Instrument na rzecz Przyczyniania się do Stabilności i Pokoju oraz Instrument Pomocy Przedakcesyjnej (IPA), także wspierają projekty prowadzące do poprawy otoczenia wolności myśli, sumienia i religii;

1.  podkreśla, że wolność myśli, sumienia, religii i przekonań, powszechnie nazywana w unijnych ramach prawnych oraz w niniejszej rezolucji wolnością religii lub przekonań, stanowi uniwersalne prawo człowieka, wartość UE oraz ważny i niezaprzeczalny filar godności, mający znaczny wpływ na wszystkie jednostki, ich tożsamość i rozwój oraz na społeczeństwa; podkreśla, że jednostkom należy dać swobodę organizowania życia osobistego zgodnie z własnymi przekonaniami; podkreśla, że prawo do wolności religii lub przekonań obejmuje prawo do bycia osobą niewierzącą, prawo do przyjęcia postawy teistycznej, nieteistycznej, agnostycznej lub ateistycznej oraz prawo do apostazji; stwierdza, że prawo do wolności religii lub przekonań musi być należycie chronione, propagowane i zabezpieczane przez wszystkie podmioty, a także wspierane za pośrednictwem dialogu między religiami i kulturami, zgodnie z art. 18 Powszechnej deklaracji praw człowieka i wartościami Unii Europejskiej określonymi w TUE i Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej; podkreśla spoczywający na państwach obowiązek zagwarantowania wolności religii lub przekonań oraz równego traktowania wszystkich jednostek, bez dyskryminacji ze względu na religię czy przekonania, w celu zachowania pokojowych, demokratycznych i pluralistycznych społeczeństw, które szanują różnorodność i przekonania;

2.  wyraża głębokie zaniepokojenie faktem, że w ostatnich latach nastąpił gwałtowny wzrost przypadków naruszenia wolności religii lub przekonań na całym świecie oraz prześladowań osób wierzących i niewierzących; potępia instrumentalizację kwestii religijnych do celów politycznych, a także przemoc, nękanie lub naciski społeczne na osoby lub grupy osób ze względu na myśli, sumienie, religię lub przekonania; potępia prześladowanie i ataki na grupy etniczne, religijne, niewierzących, ateistów i wszelkie inne mniejszości oraz prześladowanie kobiet i dziewcząt, a także osób ze względu na ich orientację seksualną; potępia przymusowe nawrócenia oraz szkodliwe praktyki, takie jak okaleczanie narządów płciowych kobiet, a także przymusowe małżeństwa i niektóre inne praktyki związane z okazywaniem religii lub przekonań lub w ten sposób poostrzegane; wzywa do pociągnięcia winnych do natychmiastowej odpowiedzialności; podkreśla, że naruszenia wolności religii lub przekonań są często przyczyną wojen lub potęgują wojny bądź inne formy konfliktów zbrojnych, co przyczynia się do naruszeń prawa humanitarnego, w tym morderstw lub ludobójstwa; podkreśla, że naruszenia wolności religii lub przekonań podważają demokrację, utrudniają rozwój i negatywnie wpływają na korzystanie z innych podstawowych wolności i praw; podkreśla, że zobowiązuje to społeczność międzynarodową, UE i jej państwa członkowskie do potwierdzenia ich determinacji i nasilenia działań w zakresie propagowania wolności religii lub przekonań dla wszystkich;

3.  podkreśla, że zgodnie z art. 21 TUE Unia Europejska i jej państwa członkowskie zobowiązały się do umocnienia poszanowania praw człowieka jako zasady przewodniej polityki zagranicznej UE; z ogromnym zadowoleniem przyjmuje fakt, że w swoich wytycznych z 2013 r. UE włączyła propagowanie i ochronę wolności religii lub przekonań do swojej polityki zagranicznej i działań zewnętrznych, i w związku z tym wzywa do dalszej intensyfikacji działań w celu podniesienia wiedzy na temat tych wytycznych i ich realizacji;

4.  podkreśla, że zgodnie z art. 17 TFUE Unia Europejska jest zobowiązana do prowadzenia otwartego, przejrzystego i regularnego dialogu z Kościołami oraz z organizacjami religijnymi, filozoficznymi i niewyznaniowymi; podkreśla wpływ tego dialogu na poszanowanie innych praw człowieka; podkreśla, że taki dialog między religiami i kulturami często spotyka się z większą otwartością ze strony niektórych międzynarodowych partnerów UE i staje się punktem wyjścia dla postępu w innych dziedzinach;

5.  podkreśla znaczenie dotarcia do niewierzących w krajach, w których osoby te nie mogą się organizować i nie mogą korzystać z wolności zgromadzeń;

Strategia UE na rzecz propagowania i ochrony wolności religii lub przekonań w ramach stosunków międzynarodowych i współpracy

6.  z zadowoleniem przyjmuje silniejsze propagowanie wolności religii lub przekonań w polityce zagranicznej i w działaniach zewnętrznych UE w ciągu ostatnich lat, w szczególności w ramach globalnej strategii UE na rzecz polityki zagranicznej i bezpieczeństwa oraz planu działania UE na lata 2015–2019 dotyczącego demokracji i praw człowieka; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że temu silniejszemu propagowaniu towarzyszy większe zaangażowanie wielu krajów partnerskich w realizację art. 18 Powszechnej deklaracji praw człowieka i art. 18 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych;

7.  przyjmuje do wiadomości utworzenie w 2016 r. przez przewodniczącego Komisji stanowiska specjalnego wysłannika ds. propagowania wolności religii lub przekonań poza UE w odpowiedzi na rezolucję Parlamentu z dnia 4 lutego 2016 r.; uważa powołanie specjalnego wysłannika za ważny krok naprzód i wyraźne uznanie wolności religii lub przekonań za część programu dotyczącego praw człowieka w ramach polityki zagranicznej i działań zewnętrznych UE (zarówno dwustronnych, jak i wielostronnych) oraz w ramach współpracy na rzecz rozwoju; zachęca specjalnego wysłannika do dalszego zaangażowania i współpracy oraz do komplementarności jego działań w tym zakresie z działaniami Specjalnego Przedstawiciela UE ds. Praw Człowieka, w tym w odniesieniu do propagowania wytycznych UE; z zadowoleniem odnotowuje aktywne wsparcie dla specjalnego wysłannika ze strony komisarza ds. współpracy międzynarodowej i rozwoju oraz DG DEVCO;

8.  podkreśla znaczenie uzupełniającego się i wzajemnie wzmacniającego się powiązania wysiłków na rzecz propagowania wolności religii lub przekonań oraz dialogu między religiami i wewnątrz religii, a także dialogu między wyznaniami, światopoglądami, kulturami i przekonaniami z zapobieganiem brutalnemu ekstremizmowi, jako sposobu na gwarantowanie wolności religii lub przekonań na świecie, w szczególności w państwach sąsiadujących i w innych państwach, z którymi Unia Europejska utrzymuje szczególne stosunki; podkreśla, że organizacje niewyznaniowe, humanistyczne i świeckie również odgrywają kluczową rolę w zapobieganiu brutalnemu ekstremizmowi;

9.  wzywa do zacieśnienia współpracy, aby zapobiegać prześladowaniom mniejszości ze względu na myśli, sumienie, religię lub przekonania, stworzyć warunki dla pokojowego współistnienia społeczeństw charakteryzujących się różnorodnością oraz zapewnić stały dialog między przywódcami i podmiotami religijnymi, badaczami, Kościołami i innymi organizacjami wyznaniowymi, grupami osób niewierzących, krajowymi instytucjami działającymi na rzecz praw człowieka, obrońcami praw człowieka, organizacjami broniącymi praw kobiet i organizacjami młodzieżowymi oraz przedstawicielami społeczeństwa obywatelskiego i mediami; wzywa Europejską Służbę Działań Zewnętrznych (ESDZ) i delegatury UE, aby wraz ze swoimi rozmaitymi rozmówcami wyłoniły zestaw wspólnych celów na rzecz wspierania wolności religii lub przekonań w ramach dialogu dotyczącego praw człowieka;

10.  uważa, że brak wiedzy o religiach i o roli, jaką religie odgrywają dla znacznej części ludzkości, oraz brak uznania dla tej roli podsycają uprzedzenia i stereotypy przyczyniające się do wzrostu napięć, niezrozumienia i braku szacunku oraz do niesprawiedliwego traktowania w związku z postawami i zachowaniami dużych części społeczności; podkreśla znaczenie edukacji dla ochrony i umacniania wolności religii lub przekonań na świecie oraz dla zwalczania nietolerancji; wzywa osoby odpowiedzialne za komunikację medialną i media społecznościowe, aby wnosiły pozytywny i pełen szacunku wkład w debaty publiczne, unikając uprzedzeń i stereotypów dotyczących religii i ich wyznawców, oraz korzystały z wolności słowa w sposób odpowiedzialny, zgodnie z wymogiem art. 10 europejskiej konwencji praw człowieka;

11.  ubolewa nad faktem, że w niektórych państwach wprowadzono i stosuje się prawo przewidujące karę (w tym karę śmierci) za bluźnierstwo, nawrócenie lub apostazję lub dąży się do wprowadzenia takiego prawa; ubolewa nad faktem, że przepisy te mają na celu ogólnie ograniczenie wolności religii lub przekonań oraz wolności wypowiedzi i są często wykorzystywane jako forma prześladowania mniejszości, a także opresji politycznej; zwraca również uwagę na sytuację niektórych innych państw stojących w obliczu konfliktów lub narażonych na konflikty, w których kwestie religijne są motorem działania lub są instrumentalizowane; wzywa Unię Europejską do większego zaangażowania politycznego w celu priorytetowego traktowania w polityce zagranicznej wysiłków na rzecz wszystkich zainteresowanych państw zmierzających do uchylenia tego rodzaju dyskryminujących przepisów, a także do położenia kresu represjom wobec obrońców praw człowieka i do zapobiegania kurczeniu się przestrzeni społeczeństwa obywatelskiego z powodów religijnych; wzywa UE do uwzględnienia dialogu na temat praw człowieka obejmującego poszanowanie wolności religii lub przekonań we wszelkich negocjacjach prowadzonych z myślą o zawarciu porozumień z krajami spoza UE;

12.  potępia przedłużający się areszt laureata Nagrody im. Sacharowa Raifa Badawiego, będący wynikiem bezprawnego procesu, i domaga się od władz saudyjskich jego natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia;

13.  wzywa władze Pakistanu do zapewnienia bezpieczeństwa Asii Bibi i jej rodzinie;

Specjalny wysłannik ds. propagowania wolności religii lub przekonań poza UE

14.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że specjalny wysłannik stworzył skuteczne sieci robocze w Komisji oraz w Radzie, Parlamencie Europejskim i z udziałem innych zainteresowanych stron; wzywa specjalnego wysłannika, aby zdawał coroczne sprawozdania na temat odwiedzanych krajów i jego priorytetów tematycznych;

15.  wzywa Radę i Komisję, aby przeprowadziły przejrzystą i kompleksową ocenę skuteczności i wartości dodanej stanowiska specjalnego wysłannika w procesie przedłużenia jego mandatu; wzywa Radę i Komisję, aby na podstawie tej oceny odpowiednio wspierały mandat, kompetencje instytucjonalne i obowiązki specjalnego wysłannika, badając możliwość wprowadzenia wieloletniej kadencji podlegającej corocznemu przeglądowi oraz rozwijając sieci robocze we wszystkich odpowiednich instytucjach UE;

16.  podkreśla, że obowiązki specjalnego wysłannika powinny koncentrować się na propagowaniu wolności myśli, sumienia, wyznania i przekonań oraz na prawie do bycia osobą niewierzącą, do apostazji i do przyjęcia postawy ateistycznej, przy czym należy również zwrócić uwagę na sytuację zagrożonych osób niewierzących; zaleca, aby rola specjalnego wysłannika obejmowała następujące kompetencje: zwiększenie widoczności, skuteczności i spójności polityki UE w zakresie wolności religii lub przekonań poza UE oraz odpowiedzialności za tę politykę; przedstawianie Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, wiceprzewodniczącemu Komisji / wysokiemu przedstawicielowi Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz Komisji rocznego sprawozdania z postępów oraz obszernego sprawozdania z wykonania mandatu specjalnego wysłannika na jego zakończenie; oraz ścisłą współpracę z Grupą Roboczą Rady ds. Praw Człowieka;

17.  wyraża uznanie dla pracy Specjalnego Przedstawiciela UE ds. Praw Człowieka, w tym w odniesieniu do wolności religii lub przekonań; podkreśla, że przy opracowywaniu mandatów instytucjonalnych należy unikać powielania obowiązków i kompetencji między specjalnym wysłannikiem a Specjalnym Przedstawicielem UE ds. Praw Człowieka;

18.  zauważa, że niektóre państwa członkowskie utworzyły niedawno nowe stanowiska ds. wolności religii lub przekonań, których rola jest zbliżona do funkcji specjalnego wysłannika; podkreśla potrzebę spójnego podejścia obejmującego prawa wszystkich wspólnot religijnych i niewierzących; zachęca do współpracy między specjalnym wysłannikiem a krajowymi urzędnikami ds. wolności religii lub przekonań poza ich krajem, a także z Grupą Roboczą ds. Praw Człowieka (COHOM) i Parlamentem Europejskim; wzywa do ściślejszej współpracy oraz wspólnych i solidarnych wysiłków delegatur UE i ambasad państw członkowskich, aby mówić spójnym i jednym głosem o promowaniu wolności religii lub przekonań poza UE oraz wspierać społeczności i osoby, w przypadku których dochodzi do naruszeń tych wolności;

19.  zaleca rozważenie możliwości utworzenia nieformalnej doradczej grupy roboczej składającej się z przedstawicieli instytucji zajmujących się promowaniem i ochroną wolności religii lub przekonań w państwach członkowskich oraz innych właściwych instytucji, jak również przedstawicieli Parlamentu Europejskiego, ekspertów, naukowców i przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego, w tym Kościołów i innych organizacji wyznaniowych, a także organizacji niewyznaniowych;

20.  zaleca, aby specjalny wysłannik dalej rozwijał współpracę z odpowiednikami spoza UE, w szczególności ściśle współpracując ze Specjalnym Przedstawicielem UE ds. Praw Człowieka i z poszczególnymi specjalnymi sprawozdawcami Narodów Zjednoczonych, zwłaszcza ze sprawozdawcą ds. wolności religii lub przekonań, a także badając możliwości wspólnych inicjatyw UE-ONZ dotyczących dyskryminacji grup i mniejszości religijnych, osób niewierzących oraz osób, które zmieniają, krytykują lub porzucają religię, formułując również wspólne propozycje dotyczące sposobów położenia kresu takiej dyskryminacji; odnotowuje propozycję ustanowienia oficjalnego dorocznego międzynarodowego dnia pod przewodnictwem ONZ upamiętniającego ofiary prześladowań religijnych i osoby, które takie prześladowania przeżyły;

Wytyczne UE w sprawie propagowania i ochrony wolności religii lub przekonań

21.  uważa, że wytyczne UE zawierają jasny zestaw linii politycznych, zasad, norm i tematów działań priorytetowych, a także zestaw narzędzi służący monitorowaniu, ocenie, składaniu sprawozdań i podejmowaniu działań dyplomatycznych przez przedstawicieli UE w państwach trzecich, co stanowi solidne podejście strategiczne dla UE i jej państw członkowskich, dzięki któremu mogą skutecznie propagować wolność myśli, sumienia i religii poza UE;

22.  wzywa do pilnego i skutecznego wdrożenia wytycznych UE w sprawie wolności religii lub przekonań, tak aby zwiększyć wpływ UE na rozwój wolności religii lub przekonań na świecie; podkreśla, że zrozumienie sposobu, w jaki idee, religie oraz inne formy kultury i wiary, w tym bezwyznaniowość, mogą kształtować społeczeństwa i wpływać na nie, ma zasadnicze znaczenie dla lepszego zrozumienia propagowania wolności religii lub przekonań w unijnej polityce zagranicznej i współpracy międzynarodowej; wzywa do zwrócenia jednakowej uwagi na sytuację niewierzących, ateistów i apostatów, którzy doświadczają prześladowań, dyskryminacji i przemocy;

23.  wzywa do podniesienia wiedzy na temat wolności religii lub przekonań i w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje dotychczasowe wysiłki ESDZ i Komisji mające na celu zapewnienie urzędnikom unijnym i dyplomatom krajowym szkoleń ze znajomości religii i przekonań oraz ich historii, a także na temat sytuacji mniejszości religijnych i osób niewierzących, z poszanowaniem zasad pluralizmu i neutralności; podkreśla jednak potrzebę opracowania szerszych i bardziej systematycznych programów szkoleniowych, które zwiększałyby znajomość wytycznych UE i upowszechniały ich stosowanie przez urzędników i dyplomatów państw członkowskich i UE oraz zacieśniałyby współpracę ze specjalnym wysłannikiem; zaleca, by przedstawiciele środowisk akademickich, Kościoły oraz wspólnoty i stowarzyszenia religijne, w całej swojej różnorodności, a także organizacje niewyznaniowe, organizacje praw człowieka i społeczeństwa obywatelskiego uczestniczyły w tym procesie szkoleniowym; wzywa Komisję i Radę do zapewnienia odpowiednich środków na takie programy szkoleniowe;

24.  wzywa Komisję i ESDZ do dopilnowania, by w corocznych sprawozdaniach UE na temat praw człowieka i demokracji na świecie oraz w sprawozdaniach z postępów we wdrażaniu wytycznych UE znajdował się rozdział poświęcony wolności religii lub przekonań i by był on przedstawiany Parlamentowi i Radzie; zauważa, że w wytycznych UE przewiduje się ocenę ich wdrożenia przez Grupę Roboczą Rady ds. Praw Człowieka po upływie trzech lat oraz że oceny takiej nie przedstawiono ani nie podano do wiadomości publicznej; wzywa do niezwłocznego podania tej oceny do wiadomości publicznej; uważa, że w ocenie należy położyć nacisk na najlepsze praktyki, określić obszary wymagające poprawy oraz przedstawić konkretne zalecenia dotyczące wdrożenia zgodnie z określonym harmonogramem i najważniejszymi etapami, które są poddawane regularnej ocenie rocznej; domaga się włączenia oceny do corocznych sprawozdań UE na temat praw człowieka i demokracji na świecie;

25.  podkreśla zakres odpowiedzialności punktów kontaktowych ds. praw człowieka, także w odniesieniu do wolności religii lub przekonań, we wszystkich delegaturach UE i misjach WPBiO; wzywa do przydzielenia odpowiednich zasobów tym delegaturom i misjom, aby umożliwić im monitorowanie, ocenę i zgłaszanie niepokojących sytuacji w odniesieniu do praw człowieka, w tym do poszanowania wolności religii lub przekonań;

26.  przypomina znaczenie krajowych strategii w dziedzinie praw człowieka i demokracji, które dostosowują działania UE do konkretnej sytuacji i potrzeb danego państwa; apeluje, aby zwrócono odpowiednią uwagę na kwestie związane z wolnością myśli, sumienia i religii oraz aby wytyczne dotyczące działań UE były określane w taki sposób, by kwestie te uwzględniano w kontekście tych strategii wszędzie tam, gdzie zagrożone jest poszanowanie wolności myśli, sumienia i religii; ponawia apel, aby posłom do Parlamentu Europejskiego udzielono dostępu do treści krajowych strategii w dziedzinie praw człowieka i demokracji;

Działania UE w zakresie wolności myśli, sumienia i religii na forach wielostronnych

27.  z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie UE do propagowania wolności religii lub przekonań na forach wielostronnych, w szczególności w ramach ONZ, Rady Europy i OBWE oraz Organizacji Współpracy Islamskiej; wspiera w tym zakresie współpracę Unii Europejskiej ze specjalnym sprawozdawcą ONZ ds. wolności religii lub przekonań oraz z Biurem Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka; zaleca, aby kontynuowano praktykę UE polegającą na podejmowaniu inicjatyw w zakresie rezolucji Zgromadzenia Ogólnego ONZ i Rady Praw Człowieka ONZ w sprawie wolności religii lub przekonań oraz dążeniu do budowania sojuszy i obrony wspólnych stanowisk z państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi; wzywa Unię Europejską i Organizację Współpracy Islamskiej, by rozważyły opracowanie wspólnej rezolucji w sprawie wolności religii lub przekonań w ramach ONZ;

Instrumenty finansowe UE

28.  wyraża zadowolenie, że wolność religii lub przekonań uznano za priorytet Europejskiego Instrumentu na rzecz Wspierania Demokracji i Praw Człowieka; zauważa zwiększenie – od czasu przyjęcia wytycznych UE – środków Europejskiego Instrumentu na rzecz Wspierania Demokracji i Praw Człowieka przeznaczonych na projekty związane z wolnością religii lub przekonań; wzywa Komisję i ESDZ do zapewnienia, by wysiłki dyplomatyczne UE na rzecz propagowania praw człowieka, w tym wolności religii lub przekonań oraz projekty finansowane w ramach Europejskiego Instrumentu na rzecz Wspierania Demokracji i Praw Człowieka wzajemnie się wzmacniały, a także do poszanowania zasad pluralizmu, neutralności i sprawiedliwości przy przydzielaniu funduszy; podkreśla, że wolność religii lub przekonań można wspierać również za pomocą instrumentów innych niż fundusze zorientowane na prawa człowieka, m.in. takich jak fundusze przeznaczone na zapobieganie konfliktom lub na edukację i kulturę; wzywa Komisję i Radę do utrzymania wystarczającego poziomu finansowania projektów związanych z wolnością religii lub przekonań w ramach zewnętrznych instrumentów finansowych UE na mocy wieloletnich ram finansowych na lata 2021–2027; wzywa do umożliwienia finansowania z EIDHR ochrony lub ekstradycji wolnych myślicieli i obrońców praw człowieka, wobec których stosowane są groźby lub prześladowania w ich kraju pochodzenia;

29.  wzywa do podjęcia wysiłków na rzecz zapewnienia przejrzystości w przyznawaniu finansowania i do monitorowania wykorzystania funduszy przez religie, a także ich działalności;

30.  podkreśla, że strategie polityczne UE w dziedzinie pokoju, bezpieczeństwa i zapobiegania konfliktom oraz rozwoju i współpracy wiążą się z wyzwaniami, których rozwiązania można wypracować m.in. z udziałem Kościołów, przywódców religijnych, przedstawicieli środowisk akademickich, wspólnot i stowarzyszeń religijnych i wyznaniowych, organizacji wyznaniowych i świeckich stanowiących, z których wszystkie stanowią ważny element społeczeństwa obywatelskiego; docenia znaczenie uświadomienia sobie różnorodności Kościołów, wspólnot i stowarzyszeń religijnych i wyznaniowych oraz organizacji wyznaniowych i świeckich, które prowadzą rzeczywistą działalność na rzecz rozwoju i działalność humanitarną na rzecz społeczności i wraz ze społecznościami; wzywa Radę i Komisję do włączenia, w stosownych przypadkach, celów i działań związanych z propagowaniem i ochroną wolności religii lub przekonań do ram instrumentów finansowych związanych z tymi strategiami politycznymi, a mianowicie Europejskiego Funduszu Rozwoju, Instrumentu Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju, Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa, Instrumentu na rzecz Przyczyniania się do Stabilności i Pokoju oraz Instrumentu Pomocy Przedakcesyjnej, a także wszelkich innych instrumentów, które mogą powstać w odnośnych obszarach po 2020 r.;

o
o   o

31.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Organizacji Narodów Zjednoczonych.

(1) Dz.U. C 65 z 19.2.2016, s. 174.
(2) Dz.U. C 136E z 11.5.2012, s. 53.
(3) Dz.U. C 35 z 31.1.2018, s. 77.
(4) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0500.
(5) Dz.U. C 265 z 11.8.2017, s. 130.
(6) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0502.
(7) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0494.
(8) Dz.U. L 77 z 15.3.2014, s. 85.


Równouprawnienie płci w kontekście polityki podatkowej w UE
PDF 199kWORD 66k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 stycznia 2019 r. w sprawie równouprawnienia płci w kontekście polityki podatkowej w UE (2018/2095(INI))
P8_TA(2019)0014A8-0416/2018

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 2 i art. 3 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE),

–  uwzględniając art. 8, 10, 11, 153 i 157 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

–  uwzględniając art. 23 i art. 33 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

–  uwzględniając Plan działania UE dotyczący praw człowieka i demokracji na lata 2015–2019,

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 16 czerwca 2016 r. w sprawie równości płci (00337/2016),

–  uwzględniając europejski pakt na rzecz równości płci na lata 2011–2020 zawarty w załączniku do konkluzji Rady z dnia 7 marca 2011 r. (07166/2011),

–  uwzględniając Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC), w szczególności jej art. 14 zakazujący dyskryminacji,

–  uwzględniając Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych oraz raport ONZ z 15 stycznia 2016 r. zatytułowany „Final study on illicit financial flows, human rights and the 2030 Agenda for Sustainable Development' by the Independent Expert on the effects of foreign debt and other related international financial obligations of states on the full enjoyment of all human rights, particularly economic, social and cultural rights” [Końcowe badanie dotyczące nielegalnych przepływów finansowych, praw człowieka i agendy na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 przygotowane przez niezależnego eksperta ONZ ds. wpływu zadłużenia zagranicznego i innych powiązanych międzynarodowych zobowiązań finansowych państw na pełne korzystanie z praw człowieka, w szczególności z praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych],

–  uwzględniając Konwencję ONZ z dnia 18 grudnia 1979 r. w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet,

–  uwzględniając deklarację pekińską i pekińską platformę działania, przyjęte podczas czwartej Światowej Konferencji w sprawie Kobiet w dniu 15 września 1995 r., oraz późniejsze dokumenty końcowe przyjęte na posiedzeniach specjalnych Organizacji Narodów Zjednoczonych Pekin +5 (2000 r.), Pekin +10 (2005 r.), Pekin +15 (2010 r.) oraz Pekin +20 (2015 r.),

–  uwzględniając Konwencję Rady Europy w sprawie zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (konwencja stambulska) i jej art. 3, w którym zdefiniowano „płeć społeczno-kulturową” jako „społecznie skonstruowane role, zachowania, działania i atrybuty, które dane społeczeństwo uznaje za odpowiednie dla kobiet lub mężczyzn”, oraz Międzyamerykańską konwencję w sprawie zapobiegania przemocy wobec kobiet oraz jej sankcjonowania i zwalczania (Konwencja z Belém do Pará) z 1994 r.,

–  uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ 70/1 z dnia 25 września 2015 r. zatytułowaną „Transforming our world: the 2030 Agenda for Sustainable Development” [Przekształcamy nasz świat: Program działań na rzecz zrównoważonego rozwoju do roku 2030],

–  uwzględniając kluczowe konwencje Międzynarodowej Organizacji Pracy w sprawie równouprawnienia płci, w tym Konwencję nr 100 MOP dotyczącą jednakowego wynagrodzenia, Konwencję nr 111 MOP dotyczącą dyskryminacji w zakresie zatrudnienia i wykonywania zawodu, Konwencję nr 156 MOP dotyczącą pracowników mających obowiązki rodzinne i Konwencję nr 183 MOP dotyczącą ochrony macierzyństwa,

–  uwzględniając wspólny dokument przedstawiony przez Centrum Praw Gospodarczych i Społecznych (CESR), Alliance Sud, Global Justice Clinic w Wyższej Szkole Prawa Uniwersytetu w Nowym Jorku, Public Eye i the Tax Justice Network przedłożony Komitetowi ds. Likwidacji Dyskryminacji Kobiet zatytułowany „Swiss Responsibility for the Exterritorial Impacts of Tax Abuse on Women’s Rights” [Odpowiedzialność Szwajcarii za eksterytorialny wpływ nadużyć podatkowych na prawa kobiet], w którym podkreślono nieproporcjonalne obciążenie podatkowe kobiet, w szczególności kobiet o niskich dochodach i kobiet w krajach rozwijających się, które wynika z utraty dochodów publicznych z powodu transgranicznych nadużyć podatkowych,

–  uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 3 grudnia 2015 r. zatytułowany „Strategic engagement for gender equality 2016–2019” [Strategiczne zaangażowanie na rzecz równouprawnienia płci w latach 2016–2019] (SWD(2015)0278),

–  uwzględniając strategię Komisji „Europa 2020” na rzecz inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu,

–  uwzględniając sprawozdania Komisji z 2018 r. dotyczące poszczególnych państw w ramach europejskiego semestru,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji z 2017 r. w sprawie równości mężczyzn i kobiet w Unii Europejskiej,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji zatytułowane „Taxation Trends in the European Union - Data for the EU Member States, Iceland and Norway, 2018 Edition” [Tendencje w opodatkowaniu w Unii Europejskiej – Dane dla państw członkowskich UE, Islandii i Norwegii, wydanie z 2018 r.],

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 8 maja 2018 r. w sprawie rozwoju struktur opieki nad małymi dziećmi w celu zwiększenia uczestnictwa kobiet w rynku pracy, wspierania równowagi między życiem zawodowym a prywatnym pracujących rodziców i zapewnienia w Europie trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu („cele barcelońskie”) (COM(2018)0273),

–  uwzględniając dyrektywę Rady 2004/113/WE z dnia 13 grudnia 2004 r. wprowadzającą w życie zasadę równego traktowania mężczyzn i kobiet w zakresie dostępu do towarów i usług oraz dostarczania towarów i usług,

–  uwzględniając wniosek dotyczący dyrektywy Rady z dnia 18 stycznia 2018 r. zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w zakresie stawek podatku od wartości dodanej (COM(2018)0020),

–  uwzględniając wskaźnik równouprawnienia płci opracowany przez Europejski Instytut ds. Równości Kobiet i Mężczyzn (EIGE),

–  uwzględniając sprawozdanie Jednostki Narodów Zjednoczonych ds. Równości Płci i Uwłasnowolnienia Kobiet z 2015 r. pt. „Progress of the World's Women 2015–2016: Transforming Economies, Realizing Rights” [Postępy w zakresie sytuacji kobiet na świecie w latach 2015–2016: transformacja gospodarek, korzystanie z praw],

–  uwzględniając sprawozdanie końcowe grupy ekspertów Rady Europy ds. sporządzania budżetu z uwzględnieniem aspektu płci (z 2005 r.), w którym sporządzanie budżetu z uwzględnieniem aspektu płci zdefiniowano jako „dokonywanie oceny budżetów w oparciu o kwestię równości płci, uwzględnianie perspektywy równości płci na wszystkich poziomach procesu budżetowego oraz restrukturyzację dochodów i wydatków w celu propagowania równości mężczyzn i kobiet”,

–  uwzględniając badanie Biura Analiz Parlamentu Europejskiego z 2015 r. pt. „Bringing transparency, coordination and convergence to corporate tax policies in the European Union - I - Assessment of the magnitude of aggressive corporate tax planning” [Wprowadzenie przejrzystości, koordynacji i konwergencji do polityki opodatkowania osób prawnych w Unii Europejskiej – I – Ocena skali agresywnego planowania podatkowego w kontekście podatku od osób prawnych],

–  uwzględniając uwagi końcowe Komitetu ds. Likwidacji Dyskryminacji Kobiet odnoszące się do zobowiązań eksterytorialnych dotyczących wpływu nielegalnych przepływów finansowych w aspekcie płci i unikania opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych w przypadku Szwajcarii w 2016 r. i Luksemburga w 2018 r.(1),

–  uwzględniając dokument informacyjny Institute of Development Studies (Instytut Rozwoju) z 2016 r. zatytułowany „Redistributing Unpaid Care Work – Why Tax Matters for Women’s Rights” [Redystrybucja nieodpłatnej pracy związanej z opieką – Dlaczego podatki mają znaczenie dla praw kobiet],

–  uwzględniając badanie Departamentu Tematycznego C Parlamentu Europejskiego ds. Praw Obywatelskich i Spraw Konstytucyjnych z kwietnia 2017 r. pt. „Gender equality and taxation in the European Union” [Równouprawnienie płci i opodatkowanie w Unii Europejskiej],

–  uwzględniając sprawozdanie UN Women z kwietnia 2018 r. pt. „Gender, taxation and equality in developing countries” [Płeć, opodatkowanie i równość w krajach rozwijających się],

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 września 2012 r. w sprawie roli kobiet w gospodarce ekologicznej(2),

–  uwzględniając sprawozdanie OECD w sprawie wdrożenia zalecenia OECD w sprawie równości płci (czerwiec 2017 r.) oraz w sprawie modeli podatkowych i modeli świadczeń (2015 r.),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 czerwca 2015 r. w sprawie strategii UE na rzecz równości kobiet i mężczyzn w okresie po 2015 r.(3),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie kobiet wykonujących pracę domową i opiekuńczą w UE(4),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 maja 2016 r. w sprawie ubóstwa: perspektywa płci(5),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 marca 2017 r. w sprawie równości kobiet i mężczyzn w Unii Europejskiej w latach 2014–2015(6),

–  uwzględniając swoje zalecenie dla Rady i Komisji z dnia 13 grudnia 2017 r. przyjęte w następstwie dochodzenia w sprawie prania pieniędzy, unikania opodatkowania i uchylania się od opodatkowania(7),

–  uwzględniając art. 52 Regulaminu,

–  uwzględniając wspólne obrady Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia zgodnie z art. 55 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinię Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A8-0416/2018),

A.  mając na uwadze, że art. 2 i 3 TUE potwierdzają niedyskryminację i równość kobiet i mężczyzn jako dwie podstawowe wartości i cele, na których opiera się UE; mając na uwadze, że art. 8 i 10 TFUE zobowiązują Unię Europejską do dążenia do zniesienia nierówności, wspierania równości kobiet i mężczyzn oraz zwalczania dyskryminacji przy określaniu i realizacji polityk i działań; mając na uwadze, że Karta praw podstawowych zawiera prawa i zasady dotyczące zakazu bezpośredniej i pośredniej dyskryminacji (art. 21 ust. 1) oraz równości kobiet i mężczyzn (art. 23); mając na uwadze, że prawa przewidziane w Karcie dotyczą bezpośrednio państw członkowskich w ramach wdrażania prawa Unii (art. 51);

B.  mając na uwadze, że w całej Unii Europejskiej kobiety są niewystarczająco reprezentowane na rynku pracy, a ogólny wskaźnik zatrudnienia kobiet utrzymuje się na poziomie niższym o prawie 12 % od wskaźnika zatrudnienia mężczyzn; mając na uwadze, że 31,5 % pracujących kobiet w UE pracuje w niepełnym wymiarze czasu pracy w porównaniu z 8,2 % pracujących mężczyzn;

C.  mając na uwadze, jak bardzo ważne jest, by podjąć kwestię różnicy wskaźnika zatrudnienia kobiet i mężczyzn i zmniejszyć zróżnicowanie emerytur ze względu na płeć, które wynosi w UE średnio niemal 40 %, a jego przyczyną są nierówności kumulujące się przez całe życie kobiet oraz okresy nieobecności kobiet na rynku pracy;

D.  mając na uwadze, że zróżnicowanie wynagrodzeń ze względu na płeć w UE wynosi 16 %, co oznacza, że w całej gospodarce UE kobiety zarabiają przeciętnie o 16 % mniej za godzinę pracy niż mężczyźni;

E.  mając na uwadze, że skumulowane skutki wielu różnic między kobietami a mężczyznami, które negatywnie wpływają na kobiety (zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć, różnica wskaźnika zatrudnienia kobiet i mężczyzn, przerwy w karierze zawodowej, przerwy ze względu na opiekę nad dziećmi oraz praca w pełnym wymiarze czasu pracy w stosunku do pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy) istotnie przyczyniają się do zróżnicowania wynagrodzeń i emerytur ze względu na płeć, co skutkuje większym narażeniem kobiet na ubóstwo i wykluczenie społeczne, przy czym negatywne skutki tej sytuacji wpływają również na ich dzieci i rodziny;

F.  mając na uwadze, że pekińska platforma działania podkreśla potrzebę przeanalizowania pod kątem płci różnych polityk i programów, w tym związanych z opodatkowaniem, oraz dostosowania ich tam, gdzie to konieczne, aby promować bardziej sprawiedliwy podział dóbr produkcyjnych, bogactwa, możliwości, dochodów i usług;

G.  mając na uwadze, że Konwencja w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet wymaga, aby rodziny funkcjonowały w oparciu o zasadę równości, sprawiedliwości i samorealizacji każdego z członków, przy czym kobiety należy traktować na równi z mężczyznami – również w prawie podatkowym – jako jednostki i niezależnych obywateli, a nie jako osoby pozostające na utrzymaniu mężczyzn;

H.  mając na uwadze, że państwa członkowskie jako sygnatariusze Międzynarodowego paktu praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych zobowiązały się do przestrzegania obowiązku mobilizowania jak największej ilości dostępnych środków finansowych w celu stopniowej realizacji praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych;

I.  mając na uwadze, że przepisy dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych, które w sposób dorozumiany stawiają kobiety w niekorzystnej sytuacji pod względem dostępu do zatrudnienia i warunków zatrudnienia lub emerytur zapewnianych przez pracodawcę, mogą naruszać art. 14 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/54/WE(8) z 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia(9);

J.  mając na uwadze, że w dokumencie roboczym służb Komisji pt. „Strategiczne zaangażowanie na rzecz równości płci (2016–2019)” określono kluczowe obszary działań na rzecz równości płci, w tym politykę podatkową, ale brakuje w nim wiążących przepisów lub wezwania do podjęcia zobowiązania do uwzględniania problematyki płci na szczeblu państw członkowskich;

K.  mając na uwadze, że polityka podatkowa może być obciążona wyraźnymi lub dorozumianymi nierównościami ze względu na płeć; mając na uwadze, że wyraźna nierówność oznacza, że przepis podatkowy jest w wyraźny sposób skierowany bezpośrednio do mężczyzn lub kobiet, zaś dorozumiana nierówność oznacza, że przepis teoretycznie odnosi się w równym stopniu do wszystkich, ale w rzeczywistości ma miejsce dyskryminacja, ponieważ polityka jest określana w powiązaniu z modelami zachowania / modelami dochodów, które w różny sposób wpływają na każdą z płci; mając na uwadze, że większość państw członkowskich zniosła przepisy podatkowe, które wyraźnie rozróżniają między mężczyznami i kobietami, lecz ukryte obciążenia podatkowe są nadal powszechne w całej UE, ponieważ przepisy podatkowe są związane z realiami społeczno-gospodarczymi;

L.  mając na uwadze, że decyzje polityczne dotyczące zwiększenia i redystrybucji przychodów mogą mieć nieproporcjonalnie duży wpływ na dochody kobiet i ich bezpieczeństwo ekonomiczne, a także ograniczyć ich dostęp do wysokiej jakości usług publicznych, co osłabi ich zdolność do korzystania z przysługujących im praw gospodarczych i społecznych oraz utrudni postępy w dążeniu do równości płci;

M.  mając na uwadze, że brak podejścia uwzględniającego problematykę płci w unijnych i krajowych politykach podatkowych zwiększa obecne różnice w traktowaniu kobiet i mężczyzn (zatrudnienie, dochody, nieodpłatna praca, emerytury, ubóstwo, majątek itp.), zniechęca kobiety do wchodzenia na rynek pracy i pozostania na tym rynku oraz powiela tradycyjne role i stereotypy dotyczące płci;

N.  mając na uwadze, że koncepcja polityki podatkowej jest istotnym elementem strategii „Europa 2020”; mając na uwadze, że głównym celem europejskiego semestru jest nadal zapewnienie zgodności z paktem stabilności i wzrostu i że aspekty związane z płcią są zwykle pomijane w priorytetach i zaleceniach, w szczególności w kwestiach związanych z opodatkowaniem;

O.  mając na uwadze, że zmiany w kierunku regresywności w opodatkowaniu pracy, przedsiębiorstw, konsumpcji i majątku, możliwe do zaobserwowania w ostatnich dziesięcioleciach we wszystkich państwach członkowskich, doprowadziły do osłabienia redystrybucyjnego wpływu systemów podatkowych i przyczyniły się do tendencji wzrostu nierówności dochodowych; mając na uwadze, że strukturalna zmiana systemu podatkowego przesunęła obciążenie podatkowe na grupy o niskich dochodach, a zatem w szczególności na kobiety, ze względu na nierówny podział dochodu między kobietami i mężczyznami, niewielki odsetek kobiet wśród najlepiej zarabiających, ponadprzeciętne wskaźniki konsumpcji dla kobiet w odniesieniu do podstawowych dóbr i usług oraz stosunkowo duży udział dochodów z pracy i niewielki udział dochodów kapitałowych w całkowitych dochodach kobiet(10);

P.  mając na uwadze, że w szczególności kobiety mogą cierpieć z powodu nierówności ekonomicznych ze względu na nierówny podział dochodu między nimi a mężczyznami, niewielki odsetek kobiet wśród najlepiej zarabiających, oraz stosunkowo duży udział dochodów z pracy i niewielki udział dochodów kapitałowych w całkowitych dochodach kobiet(11);

Q.  mając na uwadze, że średnie stawki podatku od osób prawnych obniżyły się gwałtownie od 1980 r., od powyżej 40 % do 21,9 % w 2018 r., natomiast od 2009 r. wzrosła liczba podatków konsumpcyjnych (gdzie VAT stanowi istotny składnik), osiągając poziom 20,6 % w 2016 r.(12);

R.  mając na uwadze, że obecna polityka makroekonomiczna powinna lepiej odzwierciedlać znaczenie nieodpłatnej opieki i pracy w domu oraz mając na uwadze, że z danych wynika, iż 80 % usług opieki w UE świadczą nieopłacani opiekunowie nieformalni, a 75 % z nich stanowią kobiety; mając na uwadze, że niektóre strategie podatkowe, niedofinansowane usługi publiczne i dostęp do usług socjalnych w sposób nieproporcjonalny wpływają na grupy o niskich dochodach, a zwłaszcza na kobiety, ponieważ często wypełniają one luki w zakresie opieki, edukacji i innych rodzajów wsparcia rodzinnego, zazwyczaj bez wynagrodzenia, utrwalając w ten sposób nieproporcjonalną odpowiedzialność kobiet za opiekę; mając na uwadze, że to najuboższe i najbardziej narażone kobiety w państwach UE doświadczają podwójnego obciążenia nieformalną pracą związaną z opieką i nisko płatną niepewną formą zatrudnienia(13);

S.  mając na uwadze, że prawie wszystkie państwa członkowskie wprowadziły dualne systemy opodatkowania dochodów, stosując wyższą krańcową stawkę podatkową w odniesieniu do dochodów drugich żywicieli rodziny oraz wprowadzając jednolite stawki podatkowe dla większości rodzajów dochodów kapitałowych; mając na uwadze, że nieproporcjonalnie wysokie obciążenia podatkowe dla drugich żywicieli rodziny w większości państw członkowskich, wynikające z systemu bezpośrednich podatków progresywnych obciążających dochody z pracy, są – obok innych wspólnych przepisów podatkowych i przepisów dotyczących świadczeń oraz kosztów i braku powszechnych usług opieki nad dziećmi – jednym z głównych czynników zniechęcających kobiety do udziału w rynku pracy(14);

T.  mając na uwadze, że poziomy pułapki socjalnej (obecnie 40 %) oraz pułapki niskich płac, które nieproporcjonalnie oddziałują na kobiety i zniechęcają je do pełnego udziału w rynku pracy, wynikają w znacznym stopniu z przepisów w zakresie podatków bezpośrednich, poza tym, że są pochodną zagrożenia utratą świadczeń;

U.  mając na uwadze, że w niektórych państwach członkowskich rodziny mogą nadal korzystać z ulg podatkowych w przypadku posiadania małżonka pozostającego na utrzymaniu, ulg dla małżeństw lub ulg podatkowych dla par, w których tylko jedna osoba jest żywicielem rodziny, co utrwala asymetrię w odniesieniu do rodzin z jednym rodzicem, którym w większości przypadków jest kobieta, oraz nie uwzględnia zróżnicowania sytuacji rodzinnych występujących w UE; mając na uwadze, że takie korzyści podatkowe zazwyczaj zniechęcają małżonkę do dostępu do zatrudnienia oraz bezpośrednio lub pośrednio skłaniają do przeniesienia czasu pracy kobiet z pracy płatnej na pracę nieodpłatną;

V.  mając na uwadze, że wpływ opodatkowania na różnice w traktowaniu kobiet i mężczyzn w zakresie majątku przedsiębiorstwa i majątku osobistego to słabo rozwinięta dziedzina badań oraz że w tych obszarach istnieje pilna potrzeba dostępności danych segregowanych według kryterium płci;

1.  wzywa Komisję do wspierania równości kobiet i mężczyzn w polityce podatkowej oraz do wydawania państwom członkowskim konkretnych wytycznych i zaleceń, aby wyeliminować nierówne traktowanie ze względu na płeć związane z opodatkowaniem oraz aby zagwarantować, że nie zostaną ustanowione żadne nowe podatki, przepisy o wydatkowaniu, programy ani praktyki, które zwiększają zróżnicowanie sytuacji kobiet i mężczyzn na rynku lub w zakresie dochodu po opodatkowaniu ;

2.  podkreśla, że zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 ust. 3 TUE państwa członkowskie posiadają swobodę ustalania przepisów dotyczących ich polityki podatkowej, pod warunkiem że są one zgodne z przepisami UE; podkreśla ponadto, że decyzje UE dotyczące dziedziny opodatkowania wymagają jednogłośnego porozumienia wszystkich państw członkowskich;

3.  wzywa Komisję do propagowania ratyfikacji przez UE Konwencji w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet, tak jak to uczyniła w przypadku Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych i jak czyni to w przypadku konwencji stambulskiej;

4.  zachęca Komisję, aby podniosła rangę dokumentu „Strategiczne zaangażowanie na rzecz równouprawnienia płci” i przyjęła go w formie komunikatu(15) oraz uwzględniła przy tym wyraźne cele i kluczowe działania w celu zwiększenia równości płci poprzez analizę sektorową – w tym analizę aspektów podatkowych – wszystkich działań UE; wzywa Komisję i państwa członkowskie do dopilnowania, aby przepisy UE przeciwko pośredniej i bezpośredniej dyskryminacji ze względu na płeć było właściwie wdrażane, a postępy w tym zakresie systematycznie monitorowane w celu zagwarantowania, że mężczyźni i kobiety będą równymi podmiotami;

Podatki bezpośrednie

Opodatkowanie dochodów od osób fizycznych

5.  zauważa, że polityka podatkowa różni się pod względem wpływu na różne rodzaje gospodarstw domowych (gospodarstwa domowe z dwoma żywicielami rodziny, gospodarstwa domowe z jednym żywicielem – kobietą albo mężczyzną itd.); podkreśla negatywne skutki braku zachęt dla zatrudnienia kobiet i ich niezależności ekonomicznej oraz zwraca uwagę na duże zróżnicowanie emerytur ze względu na płeć wynikające ze wspólnego opodatkowania; podkreśla, że systemy podatkowe nie powinny już opierać się na założeniu, że gospodarstwa domowe w równym stopniu łączą środki finansowe i dzielą się nimi, oraz zawraca uwagę, że opodatkowanie indywidualne ma zasadnicze znaczenie dla osiągnięcia sprawiedliwości podatkowej dla kobiet; uznaje za istotne, by mężczyźni i kobiety stali się w równym stopniu żywicielami rodziny i opiekunami; wzywa wszystkie państwa członkowskie do stopniowego wprowadzania opodatkowania indywidualnego przy jednoczesnym zapewnieniu całkowitego zachowania wszystkich korzyści finansowych i innych korzyści związanych z rodzicielstwem gwarantowanych w obecnych systemach wspólnego opodatkowania; przyznaje, że w niektórych państwach członkowskich konieczne mogą być okresy przejściowe przy przechodzeniu na tego rodzaju indywidualny system opodatkowania; wzywa do wyeliminowania w tych okresach przejściowych wszelkich wydatków podatkowych opartych na wspólnych dochodach oraz zauważa konieczność stopniowego zagwarantowania, że wszelkie korzyści podatkowe, świadczenia pieniężne oraz usługi rzeczowe zapewnianie przez administrację publiczną przekazywane są jednostkom w celu zapewnienia ich niezależności finansowej i społecznej;

6.  odnotowuje komunikat Komisji z 20 listopada 2017 r. zatytułowany „Plan działania UE na lata 2017–2019 – Eliminowanie zróżnicowania wynagrodzenia ze względu na płeć” (COM(2017)0678), w którym określono osiem obszarów działań i wezwano państwa członkowskie do wzmożenia wysiłków na rzecz skutecznego rozwiązania problemu zróżnicowania wynagrodzenia ze względu na płeć w celu poprawy sytuacji ekonomicznej kobiet i ochrony ich niezależności ekonomicznej;

7.  zauważa, że w 2014 r. średnie stawki podatkowe netto dla drugich żywicieli rodziny z dwojgiem dzieci wyniosły średnio 31 % w przypadku państw członkowskich UE należących do OECD i 28 % w przypadku wszystkich państw będących członkami OECD; wzywa Komisję, aby stale monitorowała i wzmacniała stosowanie zasady równości wynagrodzeń za taką samą pracę i za pracę takiej samej wartości dla kobiet i mężczyzn w państwach członkowskich, co zapewni wyeliminowanie nierówności zarówno w sektorze rynku pracy, jak i w sektorze podatkowym; wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby zajęły się problemem segregacji poziomej i pionowej na rynku pracy przez wyeliminowanie różnic w traktowaniu kobiet i mężczyzn i dyskryminacji w zatrudnieniu oraz zachęcanie – w szczególności przez edukację i podnoszenie świadomości – dziewcząt i kobiet do podejmowania studiów, zatrudnienia i kariery zawodowej w innowacyjnych sektorach wzrostu, w tym w dziedzinach związanych z ICT i STEM;

8.  wzywa państwa członkowskie, aby zagwarantowały, że zachęty podatkowe związane z zatrudnieniem i samozatrudnieniem nie są dyskryminujące ze względu płeć, oraz by rozważyły zachęty podatkowe i inne korzyści lub usługi podatkowe dla drugich żywicieli rodziny i rodziców samotnie wychowujących dzieci; ponadto wzywa państwa członkowskie, aby przyjrzały się różnym sposobom rozwiązywania problemu niedostatecznej obecności kobiet na rynku pracy oraz do rozwiązania problemu potencjalnych ekonomicznych czynników zniechęcających drugich żywicieli rodziny do wchodzenia na rynek pracy; zauważa, że do nierównego traktowania ze względu na płeć może dochodzić również w zakresie zwolnień i obniżek podatkowych związanych z pracą, takich jak korzystne opodatkowanie dodatkowych godzin pracy, które przynosi korzyści głównie zawodom wykonywanym obecnie przez mężczyzn;

9.  wzywa państwa członkowskie do nieograniczania progresywnego charakteru ich systemów podatku dochodowego od osób fizycznych, na przykład poprzez próbę uproszczenia opodatkowania dochodów od osób fizycznych;

10.  wzywa do opracowania podatku dochodowego od osób fizycznych (struktury stawek, zwolnień, odliczeń, dodatków, ulg itp.) w sposób umożliwiający aktywne propagowanie równego podziału pracy odpłatnej i nieodpłatnej, dochodów i praw do emerytury między kobiety i mężczyzn oraz eliminację zachęt utrwalających nierówne role związane z płcią;

11.  uważa, że z powodu nierówności na rynku pracy niektóre polityki podatkowe mogą nieproporcjonalnie oddziaływać na kobiety; uważa, że właściwym sposobem rozwiązania tego problemu jest reforma instrumentów rynku pracy w celu rozwiązania problemu niezależności ekonomicznej kobiet; zwraca się do państw członkowskich i instytucji unijnych o promowanie badań nad zróżnicowaniem emerytur ze względu na płeć i niezależnością ekonomiczną kobiet, z uwzględnieniem kwestii takich jak starzenie się ludności, uwarunkowane płcią różnice w warunkach zdrowotnych i średnim trwaniu życia, zmiany struktur rodzinnych i wzrost liczby jednoosobowych gospodarstw domowych oraz różne sytuacje osobiste kobiet;

Opodatkowanie osób prawnych

12.  apeluje do państw członkowskich, które zidentyfikowano w ramach europejskiego semestru w związku z ich przepisami dotyczącymi agresywnego planowania podatkowego, o jak najszybsze wprowadzenie zmian w ustawodawstwie i o zaprzestanie stosowania tych przepisów(16); jest zaniepokojony ryzykiem, że podczas prac nad koordynacją podstawy opodatkowania osób prawnych państwa członkowskie mogą wprowadzić nowe przepisy ułatwiające przedsiębiorstwom agresywne planowanie podatkowe, pozostawiając państwom członkowskim znalezienie innych źródeł opodatkowania (w tym podatków konsumpcyjnych), które mają nieproporcjonalny wpływ na kobiety;

13.  wzywa państwa członkowskie, aby racjonalizowały zachęty podatkowe lub przerwy przyznawane przedsiębiorstwom, by zagwarantowały, że te zachęty i ulgi podatkowe są korzystne przede wszystkim dla małych przedsiębiorstw i sprzyjają rzeczywistej innowacyjności, oraz aby dokonały oceny ex ante i a posteriori ewentualnego wpływu tych zachęt na równość płci;

Opodatkowanie kapitału i majątku

14.  zauważa, że podatki od osób prawnych i majątku odgrywają kluczową rolę w ograniczaniu nierówności dzięki redystrybucji w ramach systemu podatkowego i w zapewnianiu przychodów na finansowanie świadczeń socjalnych i transferów socjalnych;

15.  zauważa, że niedostępność, wygórowane koszty i brak odpowiedniej infrastruktury zapewniającej wysokiej jakości usługi w zakresie opieki nad dziećmi wciąż stanowią istotną barierę przede wszystkim dla równego udziału kobiet we wszystkich aspektach życia społecznego, w tym w zatrudnieniu; wzywa państwa członkowskie, aby wzmocniły politykę podatkową z myślą o poprawie dostępności przystępnych cenowo, wysokiej jakości usług opieki nad dziećmi dzięki zachętom podatkowym celem zmniejszenia przeszkód utrudniających kobietom podejmowanie pracy zarobkowej oraz przyczyniania się do bardziej równomiernego rozłożenia odpłatnej i nieodpłatnej pracy w gospodarstwach domowych, a tym samym do zminimalizowania różnic w wynagrodzeniach i świadczeniach emerytalnych kobiet i mężczyzn; podkreśla, że polityka ta powinna umożliwiać kobietom integrację na rynku pracy i w szczególności koncentrować się na rodzinach o niskich dochodach, osobach samotnie wychowujących dzieci i innych grupach osób znajdujących się w niekorzystnej sytuacji;

16.  wzywa państwa członkowskie do pełnego wdrożenia dyrektywy Rady 2004/113/WE z dnia 13 grudnia 2004 r. wprowadzającej w życie zasadę równego traktowania mężczyzn i kobiet w zakresie dostępu do towarów i usług oraz dostarczania towarów i usług, która między innymi odnosi się do dyskryminacji ze względu na płeć w zakresie świadczenia usług finansowych i związanych z nimi dziedzin oraz zakazuje takiej dyskryminacji; wzywa do gromadzenia danych w celu uzyskania dokładnych informacji na temat ewentualnych luk w procesie wdrażania; podkreśla, że prawo własności podlega zasadzie pomocniczości oraz że w UE nie istnieje prawo własności, które dyskryminowałoby kobiety lub mężczyzn, ponieważ prawo własności leży po stronie właściciela;

17.  ubolewa nad faktem, że ogólnie udział podatków od majątku w całkowitych dochodach podatkowych pozostał raczej ograniczony i wynosi 5,8 % ogólnych dochodów podatkowych w UE-15 i 4,3 % w UE-28(17);

18.  ubolewa nad faktem, że od 2002 r. udział podatków od kapitału wykazuje tendencję spadkową, co wynika między innymi z ogólnej tendencji polegającej na zaprzestaniu regularnego opodatkowania dochodów kapitałowych podatkiem dochodowym od osób fizycznych i opodatkowaniu ich według stosunkowo umiarkowanych stawek ryczałtowych, co można zaobserwować w wielu państwach członkowskich(18);

Podatki pośrednie

19.  zauważa, że udział podatków konsumpcyjnych zwiększył się w Unii w latach 2009–2016; zauważa, że podatek VAT stanowi zazwyczaj od dwóch trzecich do trzech czwartych podatków konsumpcyjnych w państwach członkowskich oraz że VAT stanowi średnio blisko jedną piątą całkowitych dochodów podatkowych w UE(19);

20.  zauważa, że dyskryminacja ze względu na płeć występuje na styku przepisów podatkowych i uwarunkowanych płcią relacji, norm i zachowań gospodarczych; zauważa, że podatek VAT dyskryminuje ze względu na płeć z uwagi na model konsumpcji kobiet, który różni się od modelu mężczyzn, gdyż nabywają one więcej towarów i usług w celu promowania zdrowia, edukacji i żywienia(20); jest zaniepokojony faktem, że model ten, w połączeniu z niższymi dochodami kobiet, prowadzi do sytuacji, w której ponoszą one większe obciążenie podatkiem VAT; wzywa państwa członkowskie do wprowadzenia zwolnień z podatku VAT oraz niższych i zerowych stawek dla towarów i usług o pozytywnych skutkach społecznych, zdrowotnych lub środowiskowych, zgodnie z prowadzonym obecnie przeglądem dyrektywy UE w sprawie podatku VAT;

21.  uważa, że tzw. ubóstwo menstruacyjne jest aktualnym problemem w UE, opierając się na szacunkach organizacji Plan International UK, zgodnie z którymi jedna na dziesięć dziewcząt nie może pozwolić sobie na zakup środków higienicznych ze względów finansowych; ubolewa, że we wszystkich państwach członkowskich produkty higieniczne dla kobiet oraz produkty i usługi pielęgnacyjne dla dzieci, osób starszych lub osób z niepełnosprawnością wciąż nie są uważane za towary pierwszej potrzeby; wzywa wszystkie państwa członkowskie do wyeliminowania tzw. podatku od tamponów dzięki skorzystaniu z elastyczności wprowadzonej w dyrektywie w sprawie podatku VAT i zastosowaniu zwolnień lub zerowych stawek podatku VAT na te podstawowe towary pierwszej potrzeby; uznaje, że obniżenie ceny w związku ze zwolnieniem tych produktów z VAT przyniosłoby młodym kobietom niezliczone korzyści; popiera ruchy podjęte w celu promowania powszechnej dostępności środków higienicznych i zachęca państwa członkowskie do zapewnienia dodatkowych środków higienicznych dla kobiet w niektórych miejscach (publicznych), takich jak szkoły, uczelnie i schroniska dla bezdomnych oraz w przypadku kobiet pochodzących ze środowisk o niskich dochodach, aby całkowicie wyeliminować w całej UE problem tzw. ubóstwa menstruacyjnego;

Wpływ uchylania się od opodatkowania i unikania opodatkowania na równość płci

22.  zauważa, że uchylanie się od opodatkowania i unikanie opodatkowania w największym stopniu przyczyniają się do różnic w traktowaniu kobiet i mężczyzn w Unii i na całym świecie, gdyż ograniczają zasoby dostępne dla rządów przeznaczane na zwiększanie równości na szczeblu krajowym i międzynarodowym(21);

23.  przypomina swoje zalecenia z dnia 13 grudnia 2017 r. przyjęte w następstwie dochodzenia w sprawie prania pieniędzy, unikania opodatkowania i uchylania się od opodatkowania(22), oraz zalecenia poprzednich komisji specjalnych (TAX i TAX2) opracowane z myślą o zwalczaniu uchylania się od opodatkowania i unikania opodatkowania w UE; wzywa państwa członkowskie, aby jak najszybciej przyjęły publiczne sprawozdania dotyczące poszczególnych państw, wspólną unijną jednolitą podstawę podatku od osób prawnych (EU CCCTB) oraz zmienioną dyrektywę w sprawie odsetek i opłat licencyjnych;

24.  wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby propagowały reformy w zakresie opodatkowania równego pod względem płci na wszystkich forach międzynarodowych, w tym na forum OECD i ONZ, oraz by wspierały utworzenie międzyrządowego organu podatkowego ONZ o powszechnym członkostwie, równych prawach do głosu oraz równym udziale kobiet i mężczyzn; podkreśla, że organ ten powinien być dobrze przygotowany do opracowywania szczegółowych ekspertyz z zakresu opodatkowania z uwzględnieniem aspektu płci;

25.  zauważa, że umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierane przez państwa członkowskie z krajami rozwijającymi się zazwyczaj nie propagują opodatkowania u źródła, co przynosi korzyści przedsiębiorstwom wielonarodowym kosztem mobilizacji dochodów krajowych przez kraje rozwijające się; zauważa, że brak mobilizacji dochodów krajowych uniemożliwia pełne finansowanie w tych krajach usług publicznych, takich jak opieka zdrowotna lub edukacja, co w sposób nieproporcjonalny uderza w kobiety i dziewczęta; wzywa państwa członkowskie, aby upoważniły Komisję do dokonania przeglądu obowiązujących umów w sprawie podwójnego opodatkowania w celu zbadania i rozwiązania tych problemów, oraz aby zagwarantowały, że przyszłe umowy w sprawie podwójnego opodatkowania będą zawierać klauzule dotyczące równości płci jako uzupełnienie ogólnych przepisów w zakresie zwalczania nadużyć;

26.  wzywa specjalną komisję TAX3, aby uwzględniała perspektywę płci przy opracowywaniu zaleceń;

Uwzględnianie aspektu płci w polityce podatkowej

27.  wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby prowadziły regularne oceny wpływu polityki budżetowej w aspekcie płci w kontekście równości płci skupiające się na efekcie mnożnikowym i dorozumianej nierówności, aby zagwarantować, że w żadnej polityce budżetowej w UE nie występuje dyskryminacja bezpośrednia lub pośrednia;

28.  wzywa państwa członkowskie, aby dzieliły się najlepszymi praktykami w zakresie projektowania rynków pracy i systemów podatkowych w celu zmniejszenia zróżnicowania wynagrodzeń i emerytur ze względu na płeć, co może sprzyjać sprawiedliwszemu i równiejszemu opodatkowaniu mężczyzn i kobiet;

29.  przypomina Komisji, że włączenie na podstawie traktatu lizbońskiego Karty praw podstawowych do prawa pierwotnego nakłada na nią prawnie wiążące zobowiązanie do wspierania równości kobiet i mężczyzn w jej polityce i działaniach;

30.  uznaje, że wiele grup wsparcia i grup społeczeństwa obywatelskiego ma poczucie marginalizacji w dyskusjach na temat polityki podatkowej ze względu na brak wiedzy fachowej oraz że w wielu państwach członkowskich przemysł i grupy finansowe są w związku z tym nadmiernie reprezentowane w procesach konsultacyjnych dotyczących budżetowania; wzywa państwa członkowskie do zajęcia się tą kwestią przez zapewnienie edukacji w zakresie procesów budżetowych, a także możliwości rzetelnych konsultacji ze społeczeństwem obywatelskim;

31.  wzywa Komisję, aby wywiązała się ze zobowiązania prawnego dotyczącego wspierania równości kobiet i mężczyzn , w tym w jej ocenach podstawowego planowania podatkowych strategii politycznych prowadzonych w ramach europejskiego semestru; podkreśla, że przeglądy systemów podatkowych państw członkowskich w ramach europejskiego semestru, a także zalecenia dla poszczególnych państw wymagają gruntownych analiz tym zakresie;

32.  wzywa Komisję, aby wykorzystała priorytety strategii „Europa 2020” do zajęcia się słabościami strukturalnymi gospodarki europejskiej, rozwiązania problemu zróżnicowania wynagrodzeń i emerytur ze względu na płeć, zwiększenia konkurencyjności i wydajności w UE oraz wzmocnienia zrównoważonej społecznej gospodarki rynkowej z korzyścią dla wszystkich kobiet i mężczyzn;

33.  ponownie przypomina swoje stanowisko odnośnie do wniosku dotyczącego dyrektywy w sprawie publicznej sprawozdawczości w podziale na kraje(23), w której zaproponowano ambitne środki na rzecz poprawy przejrzystości podatkowej i kontroli publicznej przedsiębiorstw wielonarodowych, gdyż umożliwiłoby to ogółowi społeczeństwa dostęp do informacji na temat wypracowanych zysków, otrzymanych dotacji i podatków płaconych przez te przedsiębiorstwa w jurysdykcjach, w których prowadzą działalność; zaleca, aby umiejscowiono kompleksową analizę problematyki płci u podstawy wszystkich obecnych i przyszłych poziomów badań i polityki w dziedzinie sprawiedliwości podatkowej z myślą o osiągnięciu większej przejrzystości i odpowiedzialności podatkowej; wzywa Radę, aby osiągnęła porozumienie w sprawie propozycji rozpoczęcia negocjacji z innymi instytucjami celem przyjęcia wymogu publicznej sprawozdawczości w podziale na kraje, która jest jednym z kluczowych środków umożliwiających osiągnięcie większej przejrzystości dla wszystkich obywateli, jeśli chodzi o informacje podatkowe przedsiębiorstw; przypomina, że państwa członkowskie powinny regularnie prowadzić pośrednie analizy materialnych skutków tych środków, w tym analizy nierównego traktowania ze względu na płeć w polityce podatkowej, swoich zdolności do zwiększania dochodów krajowych na finansowanie praw kobiet, na temat innych państw członkowskich i krajów rozwijających się, przy jednoczesnym uznaniu, że niektóre prace na ten temat zrealizowano w ramach platformy ds. dobrego zarządzania w kwestiach podatkowych;

34.  zauważa, że równość płci jest nie tylko podstawowym prawem człowieka, lecz że osiągnięcie jej przyczyni się do bardziej zrównoważonego i sprzyjającego włączeniu społecznemu wzrostu gospodarczego; podkreśla, że analiza budżetu pod kątem płci pozwoli na uzyskanie lepszych informacji o tym, jak rozkłada się wpływ inwestycji publicznych na mężczyzn i na kobiety; wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby wdrażały sporządzanie budżetu z uwzględnieniem aspektu płci w sposób, który wyraźnie określa, jaki udział w funduszach publicznych przeznacza się dla kobiet, i gwarantuje, że wszystkie strategie polityczne na rzecz mobilizacji środków i podziału wydatków sprzyjają równości płci;

35.  wzywa Komisję do upowszechniania najlepszych praktyk w zakresie polityki podatkowej uwzględniającej wpływ aspektu płci i wspierającej równość kobiet i mężczyzn, w szczególności w zakresie opodatkowania dochodów gospodarstw domowych oraz VAT; wzywa Komisję do włączenia analizy problematyki płci do jej rocznego sprawozdania pt. „Taxation Trends in the European Union” [Tendencje w opodatkowaniu w Unii Europejskiej];

36.  przypomina, że pomimo wspólnego oświadczenia w sprawie uwzględniania aspektu płci, załączonego do rozporządzenia w sprawie wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020, nie poczyniono żadnych znaczących postępów w tej dziedzinie oraz że Komisja nie uwzględniła jego wdrożenia w śródokresowym przeglądzie WRF; wzywa, aby wpływ polityki UE na kwestie równości płci był oceniany i uwzględniany w rocznych procedurach budżetowych (sporządzanie budżetu z uwzględnieniem aspektu płci); oczekuje, że Parlament, Rada i Komisja ponownie zobowiążą się do uwzględniania aspektu płci w kolejnych wieloletnich ramach finansowych, a także do jego skutecznego monitorowania, w tym w ramach śródokresowego przeglądu WRF, z należytym uwzględnieniem zasady równości kobiet i mężczyzn zawartej w art. 8 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejski;

37.  wzywa państwa członkowskie, aby przy wdrażaniu prawa Unii oraz polityki krajowej opartej na prawie Unii przestrzegały podjętych przez siebie zobowiązań prawnych w zakresie wspierania równości kobiet i mężczyzn wynikających z Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

38.  podkreśla, że potrzebne są dalsze badania oraz sprawniejsze gromadzenie danych segregowanych według płci w odniesieniu do zróżnicowanych pod względem płci skutków wywieranych przez system podatkowy w zakresie rozdziału i alokacji; w szczególności wzywa państwa członkowskie, aby gromadziły zindywidualizowane dane podatkowe, a nie tylko dane podatkowe gospodarstw domowych, oraz by zlikwidowały luki w danych dotyczących płci w zakresie modelu konsumpcji i stosowania obniżonych stawek, podziału dochodu przedsiębiorcy i związanych z nim płatności podatków oraz podziału majątku netto, dochodów kapitałowych i związanych z nimi płatności podatków;

39.  ubolewa, że większość państw członkowskich nie gromadzi lub nie ocenia zindywidualizowanych danych dotyczących podatku dochodowego oraz że wiele państw członkowskich nadal gromadzi dane na poziomie gospodarstw domowych jedynie na podstawie przepisów dotyczących wspólnego opodatkowania;

40.  zachęca państwa członkowskie do opracowania odpowiedniego systemu obejmującego bodźce podatkowe i zachęty w postaci świadczeń społecznych w ramach środków z zakresu polityki, która zachęcałyby migrantki do (ponownego) brania udziału w szkoleniach lub rejestrowania się jako osoby bezrobotne;

o
o   o

41.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) CEDAW/C/CHE/CO/4-5, pkt 40–43 (Szwajcaria, 2016 r.); CEDAW/C/LUX/CO/6-7, pkt 10, 15, 16 (Luksemburg, 2018 r.).
(2) Dz.U. C 353 E z 3.12.2013, s. 38.
(3) Dz.U. C 407 z 4.11.2016, s. 2.
(4) Dz.U. C 66 z 21.2.2018, s. 30.
(5) Dz.U. C 76 z 28.2.2018, s. 93.
(6) Dz.U. C 263 z 25.7.2018, s. 49.
(7) Dz.U. C 369 z 11.10.2018, s. 132.
(8) Dz.U. L 204 z 26.7.2006, s. 23.
(9) Departament Polityki Parlamentu Europejskiego C „Gender equality and taxation in the European Union” [Równouprawnienie płci w kontekście polityki podatkowej w UE] 2017 r.
(10) Departament Polityki Parlamentu Europejskiego C „Gender equality and taxation in the European Union” [Równouprawnienie płci w kontekście polityki podatkowej w UE] 2017 r.
(11) Departament Polityki Parlamentu Europejskiego C „Gender equality and taxation in the European Union” [Równouprawnienie płci w kontekście polityki podatkowej w UE] 2017 r.
(12) Komisja Europejska, DG ds. Podatków i Unii Celnej, „Taxation Trends in the European Union - Data for the EU Member States, Iceland and Norway, 2018 Edition” [Tendencje w opodatkowaniu w Unii Europejskiej – Dane dla państw członkowskich UE, Islandii i Norwegii, wydanie z 2018 r.].
(13) Institute of Development Studies „Redistributing Unpaid Care Work – Why Tax Matters for Women’s Rights” [Redystrybucja nieodpłatnej pracy związanej z opieką – Dlaczego podatki mają znaczenie dla praw kobiet] Dokument informacyjny. Nr 109. styczeń 2016 r.
(14) Departament Polityki Parlamentu Europejskiego C „Gender equality and taxation in the European Union” [Równouprawnienie płci w kontekście polityki podatkowej w UE] 2017 r.
(15) Zgodnie z wezwaniem zawartym w konkluzjach Rady z dnia 16 czerwca 2016 r. w sprawie równości płci.
(16) Komisja Europejska, Europejski semestr: sprawozdania dotyczące poszczególnych państw, 7 marca 2018 r.
(17) Departament Tematyczny C Parlamentu Europejskiego, „Gender equality and taxation in the European Union” [Równouprawnienie płci w kontekście polityki podatkowej w UE] 2017 r.
(18) Departament Tematyczny C Parlamentu Europejskiego, „Gender equality and taxation in the European Union” [Równouprawnienie płci w kontekście polityki podatkowej w UE] 2017 r.
(19) Departament Tematyczny C Parlamentu Europejskiego, „Gender equality and taxation in the European Union” [Równouprawnienie płci w kontekście polityki podatkowej w UE] 2017 r.
(20) La Fiscalidad en España desde una Perspectiva de Género (2016 r.) - Institut per a l’estudi i la transformació d ela vida quotidiana / Ekona Consultoría.
(21) UN„Final study on illicit financial flows, human rights and the 2030 Agenda for Sustainable Development' of the Independent Expert on the effects of foreign debt and other related international financial obligations of states on the full enjoyment of all human rights, particularly economic, social and cultural rights” [Końcowe badanie dotyczące nielegalnych przepływów finansowych, praw człowieka i agendy na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 przygotowane przez niezależnego eksperta ONZ ds. wpływu zadłużenia zagranicznego i innych powiązanych międzynarodowych zobowiązań finansowych państw na pełne korzystanie z praw człowieka, w szczególności z praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych], 2016 r.
(22) Dz.U. C 369 z 11.10.2018, s. 132.
(23) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0284.

Informacja prawna - Polityka ochrony prywatności