8. sasaukums Tadeusz ZWIEFKA

Zgadzam się z założeniem, które pojawia się w tytule sprawozdania, które mówi o tym, że powinniśmy podjąć uzasadnione środki ochrony sygnalistów działających w interesie publicznym podczas ujawniania poufnych informacji posiadanych przez przedsiębiorstwa i organy publiczne. Po przeczytaniu tego raportu pojawia się jednak wiele pytań, w tym pytanie zasadnicze - czy Unia Europejska ma kompetencje w tym obszarze? Czy na pewno chcemy dać ochronę anonimowym donosom, które mogą być składane, by zniesławić i oczernić, a może nawet doprowadzić konkurencyjną firmę do upadku? Czy sygnaliści powinni mieć większe prawa niż ofiary przestępstw i mieć możliwość ingerowania i komentowania dokumentów w prowadzonym śledztwie? Nie zgadzam się z takim podejściem, dlatego też ostatecznie wstrzymałem się w głosowaniu końcowym. Idea raportu jest dobra, jednak treść idzie w złym kierunku, który może zaszkodzić zarówno osobom prywatnym jak i przedsiębiorstwom unijnym.

Dyrektywa z 2008 roku w sprawie niektórych aspektów mediacji w sprawach cywilnych i handlowych została wdrożona we wszystkich państwach członkowskich jednak w różnym stopniu. Najważniejsze zidentyfikowane problemy to brak kultury mediacji i nieznajomość tego systemu przez obywateli oraz częsty brak systemu oceny kwalifikacji mediatorów. W czasach, gdy sądy w wielu państwach członkowskich są przeciążone, przez co procesy sądowe ciągną się latami, mediacja ma szansę stać się szybszym, tańszym i na pewno bardziej przyjaznym dla obywateli sposobem dochodzenia swoich roszczeń i rozwiązywania konfliktów - szczególnie na polu prawa rodzinnego. Dlatego tez uważam, że promowanie mediacji i tworzenie systemu, któremu obywatel będzie ufał powinno stać się obowiązkowym elementem każdej strategii reformującej wymiar sprawiedliwości.

Przepisy dotyczące przedawnienia określają terminy wniesienia pozwu o odszkodowanie do sądu lub innego właściwego organu. Nasi obywatele są mobilni, przemierzają tysiące kilometrów dróg we wszystkich krajach członkowskich. Wypadki drogowe, w których uczestniczą obywatele innego kraju, są faktem. Wystąpienie z roszczeniem z zagranicy jest często na tyle trudne, że poszkodowani decydują się ostatecznie nie dochodzić swoich praw czy występować o odszkodowanie. Krajowe przepisy dotyczące przedawnienia mogą być bardzo złożone, a poszkodowani i ich pełnomocnicy często nie znają przepisów państw członkowskich, przez które podróżują. Ponadto większość poszkodowanych w wypadkach transgranicznych będzie korzystać z możliwości wnoszenia pozwu w państwie zamieszkania, co oznacza, że sąd rozstrzygający sprawę będzie musiał stosować obce prawo. Obejmuje to także nieznane przepisy dotyczące przedawnienia. Dlatego popieram naszego sprawozdawcę i pomysł, by ustanowić na poziomie unijnym minimalne normy dotyczące ogólnego terminu wystąpienia z roszczeniem, początku biegu tego terminu i jego zawieszenia. To bardzo ułatwi życie naszym obywatelom, którym przydarzy się wypadek drogowy na terytorium innego państwa członkowskiego.