Home Patryk JAKI

Unijne środki ograniczające (sankcje) są dla UE jednym z podstawowych narzędzi propagowania celów wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, które określono w art. 21 TUE. Utrzymanie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa ma szczególne znaczenie w kontekście rozpoczętej przez Rosję w 2022 r. wojny napastniczej w Ukrainie. Od początku tej agresji UE wprowadziła szereg sankcji wobec osób fizycznych i przedsiębiorstw pochodzących z Rosji i Białorusi. Ta bezprecedensowa skala środków ograniczających przyjętych w odpowiedzi na rozpoczętą wojnę uwidoczniły potrzebę skoordynowanego i efektywnego wdrażania sankcji, a co za tym idzie skutecznego systemu kar.
Jednakże ten szczytny cel nie powinien być wykorzystywany do forsowania rozwiązań, które nie służą bezpośrednio wykonaniu dyrektywy sankcyjnej. Przykładem jest wezwanie wszystkich państw członkowskich do udziału w prokuraturze europejskiej (EPPO). Decyzja co do udziału w EPPO została pozostawiona państwom członkowskim. Niektóre z nich swoją rezerwę argumentowały tym, że EPPO zagraża niezależności krajowych prokuratur. Nieuzasadnione jest również włączenie w zakres kompetencji Prokuratury Europejskiej ścigania oszustw VAT-owskich. Dochody z tego podatku leżą bowiem w domenie kasy państwowej i nie ma powodu, dla którego tego rodzaju przestępczością mają zajmować się organy unijne. Ponadto szeroko ujęty zakres właściwości niesie za sobą ryzyko głębokiej ingerencji w uprawnienia państw członkowskich i wyłączną kompetencję państw do kształtowania polityki penalnej.