8e zittingsperiode Adam GIEREK

Preferowana przez niektórych opcja nierealnego „ambitnego ograniczania” funkcjonowania gospodarek niektórych krajów członkowskich poprzez lansowanie polityki całkowitej dekarbonizacji, jest niezgodna z ustaleniami paryskimi COP21. Ustalono tam bowiem, że w okresie najbliższych 30 lat celem winno nastąpić zrównanie emisji CO2 z absorpcją tego skądinąd „gazu życia”.
Należy zatem skoncentrować się na:
– ograniczaniu emisji poprzez realny wzrost efektywności energetycznej w całym łańcuchu przepływu energii, co sugerowałem jako autor projektu sprawozdania dot. przekształcenia dyrektywy na ten temat, a nie jak o tym później błędnie zdecydowano, tj. poprzez (chce tego KE) narzucanie ograniczeń konsumpcji energii na rynku konsumenta;
– absorpcji androgenicznego CO2 wg projektu rządu RP;
– pozyskiwaniu energii ze źródeł odnawialnych i nuklearnych.
Każde narzucanie wielkości limitów emisji winno być związane z emisją na jednostkę energii. W przeciwnym razie promowane będą gospodarczo jedne (silniejsze) państwa członkowskie, zaś poszkodowane inne (słabsze). Jestem przeciwny nierealnej antywęglowej polityce całkowitej dekarbonizacji (zerowa emisja). Brak w rezolucji propozycji stopniowego dochodzenia, bez odrzucania paliw kopalnych, do możliwie szybkiego zbalansowania emisji. Wstrzymałem się więc od poparcia tego projektu.

Głosowałem przeciwko projektowi z uwagi na wciąż kontrowersyjne zapisy w szczególności art. 13. Idealnym rozwiązaniem byłoby znalezienie „złotego środka”, jednak ani stanowisko sprawozdawcy, ani podejście różnych komisji i grup politycznych w złożonych w ogromnej liczbie poprawek plenarnych (ponad 250) takiego środka nie zapewnia. Jeśli skłonny byłbym zgodzić się z poprawionymi zapisami art. 11, to wciąż zastrzeżenia budzi art. 13 projektu dyrektywy, który wprowadza obowiązek filtrowania internetu celem ochrony praw autorskich oraz odpowiedzialność prawną dostawców usług internetowych za treści zamieszczane przez ich użytkowników.
Zgadzam się z tezą, że twórcom, artystom i dziennikarzom należy się odpowiednie wynagrodzenie. Jednak przepisy w obecnej formie mogą wywołać nieprzewidywalne konsekwencje i szkody: z jednej strony dla praw obywateli (swobody wypowiedzi i ekspresji artystycznej), a z drugiej dla innowacyjnych przedsięwzięć funkcjonujących w sieci oraz całego rynku cyfrowego. Dostawcy usług w internecie będą bowiem zobligowani do wprowadzenia specjalnych filtrów w celu uniknięcia grożących im konsekwencji za ewentualne naruszenie praw autorskich. A te nie tylko są zawodne i kosztowne, ale w nieunikniony sposób będą prowadzić do daleko idącej cenzury przekazywanych przez obywateli treści.
Konstruktywnym kompromisem wobec tych zapisów było stanowisko przyjęte przez komisję IMCO, które w lepszy sposób zachowywało równowagę pomiędzy interesami obywateli i przedsiębiorców a branżą medialną, jednak zostało odrzucone.

Głosowałem za przyjęciem pakietu w sprawie gospodarki o obiegu zamkniętym, ponieważ stanowi on odpowiedź na kwestie ograniczonej dostępności zasobów naturalnych przy jednoczesnym uwzględnieniu ich kluczowej roli w generowaniu dobrobytu. Model takiej gospodarki opiera się na idei utrzymania w obiegu jak najwyższej jakości produktów i materiałów możliwie jak najdłużej oraz minimalizuje wykorzystanie zasobów i generowanie odpadów w całym cyklu życia tych produktów i materiałów. Wyniki osiągniętego porozumienia w tzw. trylogu są zadowalające, aczkolwiek nie w pełni uwzględniają obecną sytuację w poszczególnych państwach członkowskich, tak aby dla każdego z nich zmiany dyrektywy były bodźcem do dalszego rozwoju i ulepszania gospodarki odpadami, a także do rozwijania gospodarki o obiegu zamkniętym. Ustanowione cele powinny być osiągalne pod względem technicznym i technologicznym w sposób zrównoważony.