Věra Flasarová (GUE/NGL), rapporteur voor advies van de Commissie rechten van de vrouw en gender equality. – (CS) Dames en heren, politieke besluiten zijn soms het resultaat van compromissen die bedoeld zijn om beide partijen tevreden te houden. Het voorstel voor een richtlijn betreffende een aantal aspecten van de organisatie van de arbeidstijd werd aan alle kanten omgeven door problemen die voortvloeiden uit het feit dat alles wat gunstig is voor werknemers, ongunstig is voor werkgevers en omgekeerd, en we moeten niet doen alsof dat niet het geval was.

De stemming in de Commissie rechten van de vrouw en gender equality, waarvan ik lid ben, maakte duidelijk dat leden van alle politieke overtuigingen een eind willen maken aan de ongelijkheden tussen werknemers en werkgevers en een geleidelijke ontwikkeling willen bewerkstelligen in de richting van een gelijke behandeling van mannen en vrouwen op de arbeidsmarkt. De moderne, humanistische benadering van arbeidsverhoudingen is echter niet uit het niets ontstaan. Zij is het culminatiepunt van een lange strijd voor de erkenning van de mensenrechten, en dus voor het recht op billijke arbeidsvoorwaarden, een recht dat vervat is in onder meer de strategie van Lissabon en dat zeer helder uit het verslag-Cercas naar voren komt. Maar eeuwen van vooruitgang zouden tenietgedaan kunnen worden door slechts een paar mazen in de wetgeving en schijnbaar onschuldige compromissen. Het is een betreurenswaardig feit dat altruïsme van werkgevers jegens hun werknemers tot op heden geen grondbeginsel van onze beschaving is.

Bij de stemming over het voorstel in de commissie hebben wij vastgehouden aan het beginsel dat sprake moet zijn van een evenwichtige verhouding tussen werk en gezin en we zouden erop willen aandringen dat de volgende voorstellen worden overgenomen, zodat dit beginsel meer wordt dan een holle frase waarmee we ons geweten sussen. Ten eerste mag de maximale wekelijkse arbeidstijd, overwerk inbegrepen, niet meer dan 48 uur bedragen. Alleen via collectieve overeenkomsten mag besloten worden van dit beginsel af te wijken, waarmee het gebruik van individuele opt-outs wordt uitgesloten. Ten tweede dienen wacht- of slaapuren, met inbegrip van wat “aanwezigheidsdienst” genoemd wordt, als arbeidstijd te worden beschouwd. Dit principe is overigens hoe dan ook bevestigd in arresten van het Hof van Justitie. Ten derde moet de referentieperiode voor het berekenen van de gemiddelde wekelijkse arbeidstijd vier maanden blijven. Er is nog een belangrijk punt waar ik tot slot de aandacht op wil vestigen, namelijk dat het verwezenlijken van gelijke kansen meer inhoudt dan het creëren van gelijke voorwaarden voor mannen en vrouwen wat betreft salaris en toegang tot banen en opleidingen. Het houdt ook in dat mannen gelijke rechten krijgen om ten volle deel te nemen aan het gezinsleven.