Věra Flasarová (GUE/NGL), rapporteur voor advies van de Commissie rechten van de vrouw en gendergelijkheid. – (CS) Mijnheer de Voorzitter, mijnheer de commissaris, geachte afgevaardigden, ik ben zeer ingenomen met het verslag van mevrouw Bauer, dat we in de Commissie rechten van de vrouw en gendergelijkheid besproken hebben en waar wij achter staan. Het verslag formuleert zijn doelen met het oog op een gelijke positie van mannen en vrouwen en schetst de behoeften van vrouwen, met name op het gebied van de sociale integratie.

Toch wil ik het hier niet alleen over vrouwen hebben, maar ook over de uitwerking van armoede en sociale uitsluiting op kinderen en jongeren. Laten we niet vergeten hoe de houding ten opzichte van armoede in industrielanden na verloop van tijd veranderd is en hoe een omgeving van toenemende welvaart ertoe geleid heeft dat we een lagere levensstandaard zijn gaan beschouwen als iets dat steeds verder teruggedrongen wordt. Ik durf zelfs te stellen dat we die als een vernederende en abnormale toestand zijn gaan beschouwen, die mensen aan zichzelf te wijten hebben. Wat ik daarmee wil zeggen is dat de media en de reclame een beeld van een overweldigende rijkdom schetsen en dat mensen die zo’n rijkdom niet verwerven geplaagd worden door gevoelens van machteloosheid. Succes en de materiële overvloed waar dat mee gepaard gaat, lijken voor iedereen weggelegd, zodat mensen zonder succes verstoken blijven van de voordelen die de maatschappij te bieden heeft. Die uitsluiting heeft niet alleen betrekking op materiële factoren, maar ook op opleiding, gezondheid en een onbezorgde oude dag en hij wordt van generatie op generatie doorgegeven. Kinderen uit gelimiteerde sociale omstandigheden hebben moeite toegang tot hoger onderwijs te verwerven, reizen minder en hebben een lagere levensstandaard. Natuurlijk is de armoede hier niet zo kras als in ontwikkelingslanden, maar ook zo, verborgen als zij blijft achter schaamte en in de lacunes van statistisch onderzoek, leidt armoede tot uitsluiting van het normale leven en tot de indruk dat iets normaals en alledaags tegelijk ook onbereikbaar is.

Waarom zou dat zo moeten zijn? Hoe leg je een kind uit dat het af moet zien van de dingen die andere kinderen wel hebben? Het is waar dat er altijd sociale verschillen zijn geweest en dat die de ontwikkelingsgang van kinderen hun hele leven lang hebben bepaald. Maar het is evengoed waar dat overvloed nog nooit zozeer tot norm geworden is als nu en dat gebrek aan financiële middelen nooit eerder mensen van zoveel kansen heeft buitengesloten als nu. Dat is de paradox van hoogontwikkelde maatschappijvormen. Een redelijke levensstandaard hoort meer dan vroeger tot de mogelijkheden, maar des te harder is het gelag voor hen die deze standaard, om verschillende redenen, niet weten te bereiken. Ik vraag uw aandacht voor het feit dat dit niet alleen materiële gevolgen heeft, maar ook leidt tot ontoereikende sociale bescherming, vooral in het geval van kinderen en jongeren. Daarmee bergt de toekomst zowel gevaren in zich voor het waardenstelsel van onze maatschappij als voor het individu, aangezien sociaal onrecht tot spanning leidt. En die kan, zoals we nu al overal om ons heen zien, tot uitbarsting komen in de vorm van geweld of leiden tot een vlucht uit de werkelijkheid via drugs of escapistische vormen van vermaak.

Ik onderschat liefdadigheid niet, maar die laat onverlet dat sociale bescherming en sociale integratie deel horen uit te maken van een systeem waar iedereen toegang toe heeft. Liefdadigheid is een gift en hoort in een moderne samenleving die de menselijke waardigheid hoog in het vaandel heeft een uiterste redmiddel te zijn, iets wat geen substituut is voor een goed sociaal beleid, passend bij de vereisten van het Europa van de 21e eeuw.