Przewodnicząca . – Następnym punkt stanowią oświadczenia Rady i Komisji na temat sytuacji w Birmie.

  Manuel Lobo Antunes, urzędujący przewodniczący Rady. − (PT) Pani przewodnicząca, panie komisarzu, panie i panowie! Ta debata oraz nasze dyskusje dotyczą konkretnych regionów i oczywiście Rada i prezydencja portugalska monitorują wydarzenia w Birmie z największą uwagą.

Mija już prawie 20 lat od wydarzeń roku 1988, od kiedy w Birmie mogliśmy obserwować ten rodzaj demonstracji, które obecnie się odbywają. Bez wątpienia to, co mówi wielu komentatorów na temat tych ostatnich wydarzeń, jest prawdziwe, a mianowicie, iż kraj znajduje się na rozdrożu, które ocenić można jako krytyczne.

Od samego początku sytuacja była delikatna i chociaż nie szczędziliśmy wysiłków, aby uniknąć przemocy ze strony władz birmańskich, dzisiejsze wydarzenia pokazują, że niestety junta wojskowa w Rangoon pozostaje głucha na powtarzające się apele społeczności międzynarodowej, jak ma to miejsce już od wielu, wielu lat.

Gdyby zająć się nią w odpowiedni sposób, sytuacja z ostatnich dni mogłaby stanowić bezprecedensową okazję do powzięcia pierwszych kroków na drodze w kierunku pilnych potrzeb politycznych i narodowej rewaluacji kraju. Mieliśmy nadzieję, iż junta posłucha wyraźnego przesłania przekazywanego przez demonstrantów, iż jej polityka nie odnosi sukcesów.

Co na samym początku było spontanicznym protestem wobec nieproporcjonalnej podwyżki cen paliwa, przerodziło się w wielki ruch protestu publicznego przeciwko polityce prowadzonej przez rząd dyktatorski.

Świadoma rosnącego w tym kraju napięcia, Unia Europejska nie stała z tyłu, przyglądając się pasywnie. Jeszcze w sierpniu zdecydowanie potępiła zatrzymanie wielu liderów opozycji, a zwłaszcza tzw. grupy Pokolenia ’88, która protestowała przeciwko ponad 500% podwyżce cen paliwa. Wzywała do uwolnienia wszystkich więźniów politycznych i podkreślała potrzebę rozpoczęcia procesu otwarcia, pojednania i realizacji reform politycznych. Jeszcze wczoraj wysłaliśmy jasne przesłanie solidarności i wsparcia do populacji birmańskiej poprzez wspólne oświadczenia USA i UE przyjęte przez 27 ministrów spraw zagranicznych, którzy spotykają się w Nowym Jorku.

Wzywamy władze do szanowania praw mnichów, mniszek i zwykłych obywateli do pokojowego protestowania i kładziemy nacisk na fakt, iż ta sytuacja stanowi nową okazję do podjęcia próby rozwiązania wysoce skomplikowanych problemów Birmy.

W innym oświadczeniu, również wydanym wczoraj, Wysoki Przedstawiciel, Javier Solana, wezwał władze Birmy do umiaru i podkreślił, iż prawdziwy pokój, stabilizację i rozwój można osiągnąć jedynie poprzez reformy polityczne, przyznanie podstawowych praw i wolności oraz pełny udział wszystkich, których sprawy te dotyczą.

Dyskutowaliśmy również na temat tej sytuacji z niektórymi partnerami w rozmowach dwustronnych na marginesie Zgromadzenia Ogólnego ONZ w Nowym Jorku. W naszym stałym dialogu na temat Birmy z partnerami z regionu, włączając Chiny, Indie oraz kraje Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej, zachęcamy do regularnych rozmów z reżimem, kładąc szczególny nacisk na następujące punkty: po pierwsze, długoterminowa stabilizacja Birmy wymaga rzeczywistej transformacji, przede wszystkim politycznej; po drugie, otwarcie się kraju jest niezbędne dla rozwoju Birmy, jak również dla interesów jej sąsiadów oraz społeczności międzynarodowej jako całości. Zauważyliśmy także, iż Singapur, który obecnie przewodniczy krajom Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej, odpowiedział przynajmniej oświadczeniem narodowym, w którym ma nadzieję, iż obecne protesty mogą zostać rozwiązane w sposób pokojowy.

Ministrowie spraw zagranicznych UE rozmawiali na temat rozwoju sytuacji w Birmie podczas spotkania w Gymnich, które odbyło się na początku września, a wczoraj w Nowym Jorku, kiedy to spotkało się ich 27, ponownie zajęli się tematem. Ponadto, sprawa ta była dyskutowana przez Komitet polityki i bezpieczeństwa w Brukseli i omawiana w sposób bardziej szczegółowy w ramach Grupy Roboczej Azja-Oceania. Oczywiście oceniamy wszystkie możliwe opcje, jeśli chodzi o kolejną reakcję Unii Europejskiej i chociaż mamy nadzieję, iż sytuacja nie będzie się pogarszać, musimy być przygotowani na różne ewentualności. Przygotowujemy się również do dodatkowego działania poprzez kanały dyplomatyczne i pozostajemy w kontakcie z Narodami Zjednoczonymi, a zwłaszcza z Ibrahimem Gambarim, Specjalnym Wysłannikiem Sekretarza Generalnego, który spotkał się z prezydencją i instytucjami Unii Europejskiej w lipcu, innymi słowy, chwilę przed przerwą letnią. Pozostajemy również w bliskim kontakcie z naszymi kolegami z Genewy, gdzie wczoraj Rada Praw Człowieka przedstawiła ostre oświadczenie.

Zeszłej nocy, w związku z niepokojącymi wieściami, które dochodziły do nas z Rangoon, poczuliśmy się zobowiązani ponownie zwrócić do władz Birmy z prośbą o brak reakcji przemocą na pokojowe demonstracje ludzi. Jasno wspomnieliśmy możliwość zwiększenia istniejących sankcji tak, aby przesłanie było precyzyjne i bezpośrednie. W końcu jutro Komitet Stałych Przedstawicieli będzie rozmawiał na temat Birmy w sposób bardziej szczegółowy.

  Louis Michel, Komisarz. – (FR) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Tak jak i w przypadku innych instytucji europejskich przedmiotem troski Komisji jest sytuacja w Birmie. Obserwujemy z bliska tragiczne wydarzenia z ostatnich tygodni, a nawet ostatnich kilku godzin, będące konsekwencją pokojowych protestów zorganizowanych przez mnichów buddyjskich.

Jak państwo wiecie, pan Reding przedstawił analizę ogólnej oceny sytuacji Komisji 6 września: powtarzające się łamanie praw człowieka, represje polityczne i ogólne pogorszenie się sytuacji gospodarczej. Powinienem również dodać do tej listy zarzutów łamania międzynarodowych praw człowieka popełnionych przez rząd Birmy, działania wobec cywilów i więźniów, łącznie z coraz większymi ograniczeniami nakładanymi na Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża, jeśli chodzi o jego pracę. W ostatnich tygodniach reżim zbierał gorzkie owoce wybuchowej sytuacji społecznej i politycznej, której autorem w pewnym stopniu jest on sam.

Co w takich okolicznościach powinno zostać zrobione? Mamy prawo myśleć, że ta sytuacja to takie déjà vu i powtarzają się represje z roku 1988, albo że doszliśmy do historycznego punktu zwrotnego. Jakkolwiek by nie było, wydarzenia w Birmie przyjmują nieoczekiwany obrót. Fakt, iż ruch masowych protestów– z około 100 000 ludzi, którzy wyszli na ulice Rangoon w zeszły poniedziałek– nie posiada żadnej agendy politycznej ani przedstawionych żądań, sprawia, że sytuacja staje się bardziej niestabilna i niepewna.

Oczywiście nie możemy wykluczyć tego, iż reżim straci kontrolę nad wydarzeniami w miarę podejmowania akcji przeciwko demonstracjom. Bez wątpienia zastraszanie, aresztowania i blokady dróg, których jesteśmy świadkami, wskazują na to, iż sytuacja zwraca się ku cięższej linii działań. Aresztowania, do których doszło dziś rano, brutalny sposób, w jaki interweniowały władze, oraz fakt, iż zostały zgłoszone ofiary, mogą służyć jedynie temu, abyśmy zwiększyli naszą troskę. W takich okolicznościach naszym podstawowym celem musi być zapobieganie reakcji przemocy ze strony rządu i wywieranie nacisku na władze, aby zachowała jak największy umiar. Bezpieczeństwo i dobry stan Aung San Suu Kyi jest oczywiście jedną z najważniejszych dla nas kwestii.

Z drugiej jednak strony w pewnym sensie protesty te stały się szansą. Pokazują reżimowi, a przynajmniej tym jego członkom, którzy nadal mają pewną percepcję rzeczywistości, że złe zarządzanie polityczne i gospodarcze oznacza, że ludzie się już nie boją wychodzić na ulicę, aby wyrazić swój gniew zrodzony z desperacji, którą czują już o wiele za długo.

Kolejną sprawą, na której zależy Komisji, jest sprawienie, by społeczność międzynarodowa przekonała rząd do wykonania gestów niezbędnych do odbudowania minimum pewności, żeby w ten sposób stworzyć warunki na bazie których będzie można stworzyć drogę do pojednania. Reżim musi słuchać aspiracji ludzi do otwartości i demokracji. Każde rozwiązanie obecnego kryzysu musi uwzględniać przejrzysty proces, który pozwoli wszystkim zainteresowanym stronom na współudział i pojednanie, które pozwoli w pełni przyczynić się do politycznej i gospodarczej przyszłości kraju. Taka jest wiadomość, którą moja koleżanka Benita Ferrero-Waldner przekazała naszym krajom partnerskim podczas spotkania, które odbyło się razem ze Zgromadzeniem Głównym Narodów Zjednoczonych.

Niezbędne jest również, aby kraje graniczące z Birmą zostały uświadomione co do ich zobowiązań. Sądzę, iż Chiny zdały już sobie sprawę z tego, iż taka wybuchowa sytuacja nie służy ich długoterminowym interesom i że powinny one wykorzystać swoje wpływy w sposób zdecydowany. Niemniej jednak, trzeba również przekonać Indie, Japonię i Koreę Południową, a więc kraje, które w znaczny sposób przyczyniły się do potrzeb gospodarczych reżimu Birmy, aby uczyniły więcej w kwestii rozwiązania obecnego kryzysu. Kraje Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej muszą również być bardziej stanowcze, jeśli chodzi o wyrażanie swoich poglądów. Każde pogorszenie się sytuacji w Birmie może mieć jedynie negatywne konsekwencje dla całego regionu.

Na koniec, Komisja przyjmuje z zadowoleniem szczególną rolę odgrywaną przez Narody Zjednoczone, a konkretnie pozytywne działania jej specjalnego wysłannika Ibrahima Gambari, którego zbliżająca się wizyta w Rangoon będzie jak największej wagi. Jeśli władze Birmy ponownie wybiorą drogę represji, wpędzi to kraj w jeszcze większą izolację międzynarodową, połączoną z dalszym cierpieniem ludności. Jeśli zaś władze wybiorą otwarty i demokratyczny dialog, będą musiały wyjaśnić swoją ścieżkę drogową dla kraju, dać mocne postanowienia w kwestii wskazania daty wolnych wyborów oraz rozpocząć szczery dialog ze swoimi partnerami. W takich okolicznościach władze Birmy będą mogły liczyć na wsparcie Unii Europejskiej i innych państw partnerskich.

  Geoffrey Van Orden, w imieniu grupy PPE-DE. – Pani przewodnicząca! Unia Europejska szczyci się swoim przywiązaniem do praw człowieka, a jednocześnie wydaje się niezdolna do skutecznego działania skierowanego przeciwko tyrańskim rządom na świecie, które mimo upływu lat nadal ciemiężą swoje narody. Panuje tu sposób myślenia, który zakłada, że wystarczy wydać oświadczenia czy wspólne stanowisko. Pan przewodniczący powiedział w poprzedniej debacie, że musimy sprostać naszym deklaracjom. Zgadzam się z nim.

W czasie mojej pracy w tym Parlamencie walczyłem przeciwko dwóm szczególnie podłym reżimom: prezydenta Mugabe w Zimbabwe i wojskowej junty w Birmie. Oba reżimy przyciągnęły uwagę UE, ale nic z tego nie wynikło. Powinniśmy się wstydzić.

Dzisiaj nasze oczy skierowane są ku Birmie, gdzie w ubiegłym tygodniu Sojusz Wszystkich Buddyjskich Mnichów Birmańskich odważnie poprowadził masowe protesty uliczne w Rangunie i wielu innych częściach Birmy. Z przerażeniem widzimy, jak dramatyczna sytuacja przerodziła się w tragedię. Świat obiegły zdjęcia rannych mnichów, płonących pagód i poturbowanej ludności cywilnej – brutalnego początku rozprawy sił bezpieczeństwa. Doniesienia mówią o co najmniej pięciu ofiarach śmiertelnych i setkach rannych. Stacja radiowa Demokratyczny Głos Birmy prawie tydzień temu ostrzegła nas, że rząd wydał zgodę na użycie broni palnej i przygotował się do siłowego zakończenia pokojowych demonstracji.

Nadszedł czas, abyśmy przestali załamywać ręce i spoważnieli. Nie mam żadnych złudzeń. Tak jak w przypadku Zimbabwe, kluczem do zmian w Birmie są kraje sąsiednie, w szczególności Chiny. Chiny są największym inwestorem, partnerem handlowym i dostawcą broni do Birmy. Gościmy dziś w Parlamencie chińską delegację parlamentarną wysokiego szczebla, której przewodniczy pan Wang Yingfan, wpływowy członek Ogólnochińskiego Zgromadzenia Przedstawicieli Ludowych. Zaapelowałem do niego dziś rano, by Chiny podjęły kroki przeciwko reżimowi w Birmie. Podtrzymał stanowisko Chin dotyczące nieangażowania się w wewnętrzne sprawy innych państw, choć jednocześnie zapewnił, że Chiny będą odgrywać cichą, ale poważną rolę i wezwą birmański rząd do większej elastyczności i bardziej pozytywnego podejścia. Zobaczymy, jakie efekty to przyniesie.

Wczoraj prezydencja Unii Europejskiej ogłosiła, że wprowadzi surowsze sankcje w przypadku użycia siły. Akty przemocy miały miejsce i musimy nałożyć surowsze sankcje, jeśli UE chce zachować jakąkolwiek wiarygodność na arenie międzynarodowej. Musimy dać jasno do zrozumienia, że tym razem dotrzymamy słowa i utrzymamy sankcje. Nie może się powtórzyć haniebne wydarzenie z maja, kiedy to minister spraw zagranicznych Birmy został dopuszczony do uczestnictwa w spotkaniu szczytu państw ASEM w Niemczech, co było jawnym naruszeniem zakazu wjazdu na terytorium UE.

Gdy jesteśmy już przy sankcjach, nie możemy ignorować faktu, że TOTAL Oil pozostaje jednym z nielicznych inwestorów zagranicznych w Birmie. TOTAL bezpośrednio pomaga wzmacniać wojskową juntę, każdego roku dostarczając reżimowi setki milionów dolarów na utrzymanie jednej z największych armii na świecie.

Od dawna debatujemy nad kryzysem w Birmie, a teraz nadszedł czas na działanie. Pamiętajmy, że ludzie, którzy odegrali zasadniczą rolę w masakrze demonstrantów sprzed 20 lat, piastują prominentne stanowiska w obecnym reżimie. Szkoda, że Rada i Komisja nie wsłuchiwały się uważniej w głos Parlamentu w tej sprawie na przestrzeni ostatnich lat.

Dziś po raz kolejny zgłaszamy zdecydowaną rezolucję – jest ona krótka i zrozumiała. Kierujemy do birmańskich władz następujący przekaz: natychmiast uwolnijcie Aung San Suu Kyi, zostawcie demonstrantów w spokoju i zwołajcie Konwent Narodowy z udziałem Narodowej Ligi na rzecz Demokracji. Apelujemy do Rady Bezpieczeństwa ONZ o zwołanie spotkania i zajęcie się sytuacją w Birmie, a następnie o niezwłoczne delegowanie swojego specjalnego wysłannika do tego kraju. Od Rady i Komisji oczekujemy, że nawiążą rozmowy ze Stanami Zjednoczonymi i ASEAN w celu przygotowania skoordynowanych środków przeciwko reżimowi w Birmie, w tym sankcji gospodarczych, w sytuacji, gdy reżim użyje siły i nie zachowa się w oczekiwany przez nas sposób.

  Barbara Weiler, w imieniu grupy PSE. – (DE) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Europa, a właściwie cały świat, patrzy na Birmę. Dziś po raz pierwszy polała się krew, jak wspomniał już kolega poseł ze Zjednoczonego Królestwa, nie da się już tego ukryć i jest to nowa sytuacja dla tej debaty.

Grupa Socjalistyczna jest przerażona brutalnymi metodami wykorzystywanymi przez juntę wojskową przeciwko pokojowo nastawionym protestującym. Oczekujemy, iż Rada Bezpieczeństwa ONZ, która również się teraz spotyka, podejmie natychmiastowe środki i wykorzysta swoje wpływy nad i z Chinami.

Drugim przesłaniem, które trzeba dziś przekazać, jest solidarność Parlamentu Europejskiego z ludnością Birmy: nasza solidarność, wsparcie, a także, tak, nasz podziw dla odwagi jej obywateli. Mnisi buddyjscy nie są małą elitarną mniejszością. Są obywatelami popieranymi przez tysiące ludzi. Jasne jest, iż demonstracje zostały wywołane przez arbitralne podwyżki cen, jednak łamanie Uniwersalnej Deklaracji Praw Człowieka, a zwłaszcza standardów Międzynarodowej Organizacji Pracy, tortury i przymusowa praca praktykowane są przez juntę już od wielu lat.

W erze globalizacji izolacjonizm nie stanowi już żadnej opcji – i to jest dobre. Podstawowe prawa demokratyczne i uniwersalny system wartości mogą również odnosić się do kontynentu azjatyckiego. Oczekujemy, iż na agendzie znajdzie się wreszcie długo oczekiwana konstytucja w Birmie i że Birma – tak jak, co ciekawe, wkrótce Tajlandia – przeprowadzi demokratyczne wybory. Jest bowiem możliwe ustanowienie rządów demokratycznych w tych regionach.

Poza ONZ i Europa jak również kraje Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej muszą odgrywać bardziej aktywną rolę, szczególnie dlatego, że aspirują do bycia podobnym organizmem jak UE. Dzisiejsze demonstracje na Filipinach są pozytywnym znakiem solidarności w regionie.

Nie można zawrócić z drogi demokracji, nawet w Birmie.

  Annemie Neyts-Uyttebroeck, w imieniu grupy ALD. – (NL) Pani przewodnicząca, panie komisarzu! Pragnę zacząć od pochylenia głowy przez niebywałą odwagą ludności birmańskiej protestującej w sposób pokojowy przeciwko dyktaturze militarnej w swoim kraju.

Dziś reżim rozpoczął brutalne represje, a nasze serca łączą się z losem ludzi Birmy. Unia Europejska musi protestować znacznie silniej i nie tylko słowami, ale również poprzez czyny. Jeśli reżim będzie nadal kontynuował represje, muszą zostać nałożone sankcje, a wszystkie firmy europejskie działające w Birmie wezwane, jeśli nie zmuszone, do zaprzestania tam swojej działalności. Kraje Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej również powinny usztywnić swoją pozycję w odniesieniu do Birmy, a Indie i Chiny powinny wykorzystać swoje wpływy w celu zmuszenia reżimu do podjęcia poważnego dialogu z demokratyczną opozycją Birmy.

Reżim birmański nie tylko ogranicza ludność w sferze politycznej, wpędził ją również w wielką biedę i opuszczenie, podczas gdy kraj ten ma wszystko, co niezbędne, do swojego rozwoju. Masowe demonstracje są wielkim dowodem na to, iż Aung San Suu Kyi nie stoi sama, ale niesie na sobie nadzieję większości Birmańczyków. Reżim Birmy powinien zwrócić jej natychmiast pełną wolność, jak również zwolnić wszystkich więźniów politycznych, włączając tych, którzy zostali złapani w dniu dzisiejszym.

Na koniec chciałabym wezwać Unię Europejską do maksymalnego wykorzystania narzędzi promowania demokracji i praw człowieka, jakie mamy teraz do naszej dyspozycji.

  Brian Crowley, w imieniu grupy UEN. – Pani przewodnicząca! Pragnę podziękować panu przewodniczącemu Rady oraz komisarzowi, a także moim kolegom, za ich dotychczasowe uwagi.

18 lat temu narodowy ruch na rzecz demokracji w Birmie zadał sobie pytanie: co musimy zrobić, żeby społeczność międzynarodowa przekonała władze Birmy do demokracji? Czy trzeba do nas strzelać na ulicach, żeby pokazały to kamery telewizyjne i dopiero wtedy społeczność międzynarodowa zareaguje?

Niestety, wizje sprzed lat dziś się materializują. Widzimy, jak jedna grupa społeczna w Birmie, buddyjscy mnisi i zakonnice, którzy wyznają zasadę niestosowania przemocy i pacyfizmu i którzy innym poświęcają swój czas, są teraz mordowani na ulicach i zastraszani przez wojskowy reżim. Błędem byłoby myślenie, że wypowiadane tu słowa przyniosą oczekiwane rezultaty. Jednak błędem było też to, że świat tak długo milczał; my nie możemy już dłużej milczeć. Jak wcześniej wspominali moi koledzy, od nas samych zależy wykorzystanie naszych wpływów - nie tylko przeciwko reżimowi w Birmie, lecz również po to, by oddziaływać na Chiny, Indie i Bangladesz, co jest konieczne do zapewnienia spójności i przestrzegania istniejących sankcji oraz zasad demokracji.

Podejmijmy działania potępiające przemoc wobec pokojowego protestu i udzielające wsparcia demonstrantom.

  Raül Romeva i Rueda, w imieniu grupy Verts/ALE. – (ES) Pani przewodnicząca! Jest oczywiste, iż ostatnie wydarzenia w Birmie prowadzą nas do punktu, w którym nie będzie odwrotu. Wydaje mi się, iż te demonstracje na wielką skalę, i to nie tylko organizowane przez mnichów i mniszki, ale przez tysiące ludzi, którzy wspierali i wspierają te protesty, wysyłają jasną wiadomość do birmańskiej junty wojskowej, ale również do całego świata, stwierdzając, że Birmańczycy mają dość, że są zmęczeni swoją sytuacją i chcą zmian.

A właśnie pragnienie zmian jest tym, co UE i cała społeczność międzynarodowa powinna popierać. Jest oczywiste, iż po 30 latach sankcji z niewielkimi rezultatami stosowana polityka musi stać się bardziej radykalna, a w związku z tym polityka międzynarodowa musi uwzględniać inne kraje regionu: nie tylko Chiny i Indie, jak już zostało powiedziane, ale również Japonię i Singapur, który w chwili obecnej przewodniczy Stowarzyszeniu Narodów Azji Południowo-Wschodniej. Właśnie dlatego powinniśmy przyjmować z zadowoleniem nie tylko gesty wykonywane przez Radę i Komisję, ale również te wykonywane w ONZ, aby w ten sposób przesłać mocne przesłanie wolności dla przeciwników politycznych, a zwłaszcza Aung San Suu Kyi, i wpierać posuwanie się w kierunku demokracji. Uważam, iż w tym momencie nie możemy i nie powinniśmy porzucać tych aspiracji.

  Bastiaan Belder, w imieniu grupy IND/DEM. – (NL) Pani przewodnicząca! Państwowa Rada Pokoju i Rozwoju – taka jest teraz oficjalna nazwa militarnego reżimu w Birmie. W kryzysie, w którym znalazło się to państwo, ta kłamliwa nazwa brzmi jeszcze silniej niż przedtem.

Junta nadużywa władzy i prowadzi złe rządy od dekad. Właśnie dlatego jest taka oszczędna, jeśli chodzi o statystyki. Większość Birmańczyków to ofiary podwójnej eksploatacji. Tak, w rzeczy samej, podwójnej eksploatacji: wewnętrznie przez rządzących wojskowych – wszyscy prowadzący interesy w Birmie muszą działać prawie wyłącznie poprzez armię– zaś zewnętrznie przez Chińską Republikę Ludową, która jest zaangażowana w ekstremalne formy eksploatacji bogatych naturalnych zasobów rolniczych tego południowo-wschodniego państwa azjatyckiego. Dyplomaci w Rangoon w tych dniach posuwają się do mówienia, iż: „Birma stała się prawie chińską prowincją”. W szkołach na północy kraju wybudowanych przez Chiny chiński mandaryński jest pierwszym językiem, a czas pekiński jest tam oficjalnym czasem lokalnym.

Pani przewodnicząca! W sumie rządzący birmańscy i chińscy są nie do rozróżnienia. Wzywam wobec tego Radę i Komisję do znalezienia się wśród pierwszych, którzy w sposób zdecydowany zajmą się rządzącymi w Birmie i Pekinem, w kwestii dzielonej przez nich odpowiedzialności cierpienia ludności Birmy.

  Luca Romagnoli, w imieniu grupy ITS. – (IT) Pani przewodnicząca, panie komisarzu, panie i panowie! Kiedy nasze rezolucje i oświadczenia nie pozostają martwą literą albo słabiutkim głosikiem w wielkim uchu Rady, mieszają się z wieloma innymi wydarzeniami albo oczekują naszych plenarnych spotkań.

Kilka dni temu głosowaliśmy prawie jednogłośnie za rezolucją w sprawie Birmy. Przytaczane fakty to szczegółowa lista licznych przypadków łamania praw człowieka popełnianych dziś w tym kraju, jednak pomijają one fakt, iż najpierw marksistowski, a następnie wojskowy reżim rządzą tam w sposób opresyjny od dekad – i, jak wiadomo, ze wsparciem Chin. Nie chodzi jedynie o opresje; warto przypomnieć, iż reżim Birmy jest systemem opierającym znaczną część swojej władzy i budżetu na handlu narkotykami.

Jeśli chodzi o represje, cenzurę i szeroko rozprzestrzenione wykorzystywanie, czyli cechy, które charakteryzują reżim birmański od lat, chciałbym zwrócić uwagę na fakt, iż nie chodzi tylko o panią Aung San Suu Kyi, nie tylko o takich dziennikarzy jak U Win Tin czy aktorów takich jak pan Zaganar, czy też znanego aktywistę broniącego praw obywatelskich Win Naing. Pozwólcie sobie wyjaśnić, panie i panowie, że istnieją również mnisi buddyjscy, ale przede wszystkim jest wiele znacznych mniejszości. Mamy na przykład grupę kulturową i etniczną, która nie została wspomniana w rezolucji przyjętej dwa tygodnie temu: ludność Karen. Ludzie ci od dekad odmawiali podporządkowania się systemowi, w którym przeżycie zależy od prostytucji dziecięcej i kultywowania narkotyków.

Samo ubolewanie nad represjami, z wykorzystaniem których Państwowa Rada Pokoju i Rozwoju niszczy ludowy protest, wzywając jednocześnie do demokracji w Birmie, nie przynosi większej korzyści niż mocne głosy potępienia, prośby o natychmiastowe i bezwarunkowe zwolnienie zatrzymanych – które, podkreślam, jest niezbędne – i wszystko inne, co robimy, na piśmie, błagając czy ostrzegając – w sumie bez wielu efektów.

Nawet prezydent USA Bush, mimo wielu bezsensownych uwag wyrażonych przed Zgromadzeniem ONZ, ma rację co do jednej kwestii. Posunął się tak daleko, że wezwał do interwencji ONZ i mówił o kraju, który prowadzi rządy strachu, gdzie podstawowe wolności są mocno ograniczane, gdzie prześladowane są mniejszości etniczne, gdzie praca dzieci, handel ludźmi i gwałty są się na porządku dziennym. Bush mówił też o zwiększeniu sankcji, podobnie jak uczynił to Przewodniczący Unii Europejskiej.

Cóż, miejmy nadzieję, iż to czemuś służy, gdyż jeśli nie, nie usłyszymy gróźb bombardowania, ani baz wojskowych Birmy, ani tym bardziej tych należących do jego partnera, Chin. Sytuacja opozycji w Birmie jest taka, jak trwająca wiele dekad walka ludu Karen: wiele hałasu w Europie i Stanach Zjednoczonych, a jednocześnie taktyka „pozwólmy im rozwiązać swoje własne sprawy”. Jak na razie nie wchodzą tam w grę żadne interesy międzynarodowe; na razie zwyczajowe puste słowa wystarczą Unii Europejskiej.

  Manuel Lobo Antunes, urzędujący przewodniczący Rady. − (PT) Pani przewodnicząca, panie komisarzu, panie i panowie! w swoim przemówieniu próbowałem w zwięzły sposób przedstawić tej izbie szczegółową i kompletną informację na temat środków politycznych i dyplomatycznych poczynionych w związku z kwestią Birmy, a także na temat monitoringu sytuacji oraz tego, co już zostało zrobione. Chciałbym również potwierdzić absolutną determinację prezydencji portugalskiej to dalszego bliskiego monitorowania wydarzeń w Birmie, jak również zapewnić państwa, iż prezydencja zaproponuje wszelkie środki, które jej zdaniem są dowodem naszej pełnej solidarności z ludnością Birmy, a jednocześnie pragnie pokazać w sposób jednoznaczny władzom Birmy, iż będą musiały zapłacić odpowiednią cenę za dalsze pogarszanie się sytuacji w kraju.

  Przewodnicząca. – Panie przewodniczący Lobo Antunes, chciałabym panu podziękować w imieniu Parlamentu Europejskiego za spędzenie z nami całego dnia. Miało to dla nas duże znaczenie.

Aby zakończyć tę debatę, otrzymałam sześć wniosków rezolucji w związku z Art. 103(2) Regulaminu⁽¹⁾.

Debata została zamknięta.

Głosowanie odbędzie się w czwartek 27 września 2007.

(Posiedzenie zostało zawieszone o 17.40 i podjęte ponownie o 18.00.)

Oświadczenia pisemne (Art. 142 Regulaminu)

  Richard Corbett (PSE), na piśmie. – Birma jest jedną z najgorszych i najdłużej działających dyktatur wojskowych na świecie. Utrzymuje swój naród w skrajnej nędzy, w rażącym kontraście wobec sukcesów ekonomicznych wielu sąsiadów Birmy. Represje przybrały brutalny charakter. Kontakt ze światem zewnętrznym został poważnie ograniczony, a cała ta sytuacja mogłaby być niezauważona, gdyby nie heroizm Aung San Suu Kyi, która skupiła nadzieje i demokratyczne aspiracje mieszkańców Birmy. Liczę, że kolejne dni przyniosą koniec wojskowego reżimu bez dalszego rozlewu krwi i apeluję do Rady i wysokiego przedstawiciela, by wywierali wszystkie możliwe naciski prowadzące do takiego zakończenia.

  Glyn Ford (PSE), na piśmie. – Jako sprawozdawca Parlamentu w sprawie porozumienia o wolnym handlu między UE i ASEAN w czasie wszystkich moich spotkań z przedstawicielami i ministrami handlu ASEAN dawałem jasno do zrozumienia, że Parlament będzie się zdecydowanie sprzeciwiał jakimkolwiek ustępstwom wobec obecnej dyktatury wojskowej w Birmie.

Wydarzenia kilku ostatnich dni, kiedy to pokojowi demonstranci pod przywództwem mnichów buddyjskich zostali potraktowani gazem łzawiącym i kulami, dramatycznie pogorszyły sytuację w Birmie.

Miałem zaszczyt złożyć wizytę Aung San Suu Kyi w Rangunie prawie 10 lat temu, kiedy jej areszt domowy był na tyle luźny, że mogła przyjmować rzadkich gości. Dała wtedy jasno do zrozumienia, że jako przedstawicielka i przywódczyni demokratycznie wybranej Narodowej Ligi na rzecz Demokracji, obalonej przez reżim wojskowy, opowiada się za nałożeniem przez UE możliwie najsurowszych sankcji.

UE i państwa członkowskie powinny teraz odegrać główną rolę w domaganiu się od ONZ, poprzez Radę Bezpieczeństwa, globalnych sankcji. Ani my, ani mieszkańcy Birmy nie mogą już dłużej czekać.

  Jules Maaten (ALDE), na piśmie. – (NL) W Birmie rozgrywa się nowy dramat. Junta zdecydowała się na konfrontacje z tysiącami pokojowo nastawionych demonstrantów. Jest to fakt godny ubolewania, gdyż wspaniałe było to, iż ludność miała odwagę okazania swojego sprzeciwu bez żadnej pomocy zewnętrznej. Popieram bezwarunkowe zwolnienie Aung San Suu Kyi, U Khun Htun Oo, Ko Min Ko Naing i innych więźniów politycznych, jak również wprowadzenie szybkich reform demokratycznych.

Komisja Europejska powinna poczynić jak najlepszy użytek z funduszy przeznaczonych na krytyczne sytuacje i zapewnione na cel 1. budżetu Europejskiej Inicjatywy na rzecz Demokracji i Praw Człowieka, tak aby dać wystarczające wsparcie niezależnym mediom, aktywistom działającym na rzecz praw człowieka oraz organizacjom NGO w Birmie.

Dalsze zwiększenie wszystkich istniejących sankcji ekonomicznych wydaje się również nie do uniknięcia. Jestem za dołączeniem się do działań brytyjskich i amerykańskich i nałożenie surowych restrykcji na działalność handlową i transakcje finansowe w Birmie.

Parlament powinien również wysłać do Birmy odpowiednią delegację, aby sam mógł ocenić sytuację.

  David Martin (PSE), na piśmie. – Sytuacja w Birmie jest niezwykle niepokojąca. Osoby protestujące przeciwko reżimowi wojskowemu (łącznie z mnichami) wykazują się ogromną odwagą. Reżim brutalnie stłumił poprzednie demonstracje i okazał niewielkie poszanowanie dla dobra swojego narodu. Należy maksymalnie zwiększyć międzynarodowe naciski na reżim, łącznie z postawieniem w najbliższym czasie osób odpowiedzialnych za popełnione zbrodnie przed Międzynarodowym Trybunałem Karnym. UE musi porozumieć się z Chinami i Indiami, które są w znacznie lepszej sytuacji, by wywierać naciski na reżim w Birmie, oraz domagać się działań chroniących demonstrantów i przywracających demokrację w Birmie.

PRZEWODNICZY: MANUEL DOS SANTOS
Wiceprzewodniczący