Indeks 
 Poprzedni 
 Następny 
 Pełny tekst 
Procedura : 2006/0058(NLE)
Przebieg prac nad dokumentem podczas sesji
Dokument w ramach procedury : A6-0320/2007

Teksty złożone :

A6-0320/2007

Debaty :

PV 11/10/2007 - 3
CRE 11/10/2007 - 3

Głosowanie :

PV 11/10/2007 - 6.5
Wyjaśnienia do głosowania

Teksty przyjęte :

P6_TA(2007)0428

Pełne sprawozdanie z obrad
Czwartek, 11 października 2007 r. - Bruksela Wydanie Dz.U.

3. Umowa o komunikacji lotniczej WE-USA (debata)
PV
MPphoto
 
 

  Przewodnicząca. – Kolejnym punktem porządku dziennego jest sprawozdanie (A6-0320/2007) przygotowane przez pana posła El Khadraoui, w imieniu Komisji Transportu i Turystyki, dotyczące wniosku o decyzję Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich Unii Europejskiej, zebranych wspólnie z Radą, w sprawie zawarcia umowy o komunikacji lotniczej między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z jednej strony oraz Stanami Zjednoczonymi Ameryki z drugiej strony [8044/3/07 – COM(2006)0169 – C6-0210/2007 – 2006/0058(CNS)].

 
  
MPphoto
 
 

  Jacques Barrot, wiceprzewodniczący Komisji Europejskiej. (FR) Pani przewodnicząca, panie i panowie, panie pośle El Khadraoui! Parlament odegrał istotną polityczną rolę, przyczyniając się do podpisaniu pierwszej umowy o komunikacji lotniczej pomiędzy UE a Stanami Zjednoczonymi w dniu 30 kwietnia w Waszyngtonie.

Popierając umowę 14 marca, czyli jeszcze przed jej ogłoszeniem przez Komisję Transportu i Turystyki, Parlament odegrał wyjątkowo decydującą rolę w modernizacji porozumień regulujących lotnictwo transatlantyckie i oferując nowe możliwości obywatelom Europy. Wspomniana umowa wejdzie w życie w marcu następnego roku, a firmy europejskie i amerykańskie przygotowują oferty obejmujące nowe połączenia transatlantyckie. Posiedzenie wspólnej komisji, która ma realizować umowę, odbyło się już w czerwcu. Kolejne zaplanowano na listopad, aby zapewnić płynne wdrożenie i rozpoczęcie prac nad najważniejszymi zagadnieniami, np. konkurencją czy bezpieczeństwem.

Podczas dzisiejszej oficjalnej dyskusji poruszyli państwo wiele kluczowych kwestii, które osobiście podzielam. Podkreślają państwo znaczenie umowy w drugim etapie negocjacji, która pozwoli na przyspieszenie uzyskania dostępu do rynku amerykańskiego, w szczególności jako sposobu przeniesienia inwestycji europejskich do Stanów Zjednoczonych. Podkreślają państwo znaczenie ujednolicania naszych przepisów, w szczególności pod względem bezpieczeństwa, w celu uzyskania „jednolitego obszaru ochrony” lotnictwa. Podkreślają państwo znaczenie aspektu związanego z ochroną środowiska, w szczególności zaś handlu uprawnieniami do emisji CO2. Podkreślają państwo wreszcie znaczenie informowania i konsultacji z Parlamentem.

Podzielam państwa priorytety polityczne. Z radością przyjmuję umowę pomiędzy naszymi dwoma instytucjami w zakresie zagadnień, które są tak politycznie drażliwe zarówno w Europie, jak i w Stanach Zjednoczonych.

Jestem również niezmiernie zadowolony, iż Parlament przedstawia europejski punkt widzenia Stanom Zjednoczonym w nieprzerwanym dialogu z Kongresem i rządem Stanów Zjednoczonych. Musimy bezustannie pracować nad zagadnieniami, które stanowią problem dla Waszyngtonu. Zgromadzenie Międzynarodowej Organizacji Lotnictwa Cywilnego, które odbyło się we wrześniu w Montrealu, było rozczarowujące. Czy zdają sobie państwo sprawę, iż Unia Europejska i jej europejscy sąsiedzi, czyli 42 kraje, byli zmuszeni wyrazić swoje zastrzeżenia dotyczące rozporządzenia w sprawie handlu uprawnieniami do emisji CO2, gdyż reprezentujemy poglądy sprzeczne z punktem widzenia Stanów Zjednoczonych i reszty świata?

Izba Reprezentantów przyjęła również poprawkę, aby ograniczyć możliwości firm amerykańskich, które znajdą się pod kontrolą zagraniczną. Mimo iż wspomniana poprawka nie została poddana pod głosowanie w Senacie, rzuca to cień na negocjacje związane z umową na drugim etapie negocjacji, które mają rozpocząć się wiosną. Parlament Europejski uświadomił to Kongresowi i rządowi Stanów Zjednoczonych, co uczyniłem również osobiście. Musimy nadal kierować całą naszą energię na zapobieganie wszelkim działaniom, które są niezgodne z normalizacją sektora lotniczego.

Niemniej jednak, jeśli te wydarzenia wskazują na trudności, które należy przezwyciężyć, nie możemy zapomnieć o najważniejszym. Obecnie wypracowaliśmy już solidne podstawy współpracy pomiędzy Europą a Stanami Zjednoczonymi, dzięki którym każda strona traktuje drugą jak równą sobie. Sytuacja była zgoła inna jeszcze sześć miesięcy temu. Z tego względu musimy wykorzystać osiągnięcie, które stanowi wynik czterech lat pracy.

Pani przewodnicząca, panie i panowie, panie pośle El Khadraoui! Chciałbym, abyście wiedzieli, że jestem gotowy i skłonny spełnić cele polityczne zarówno Parlamentu, jak i Rady oraz że niezmiernie cieszę się z jednomyślności Europy w tym względzie, z harmonii pomiędzy Europejczykami.

 
  
MPphoto
 
 

  Saïd El Khadraoui, sprawozdawca. (NL) Pani przewodnicząca, panie wiceprzewodniczący, panie i panowie! Dziś po południu w końcu daliśmy zielone światło umowie o komunikacji lotniczej pomiędzy Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi. Będzie ona nie tylko stanowić zakończenie procedury trwającej od wielu lat, która posuwała się z ogromnymi trudnościami, lecz otworzy również nowy rozdział w historii komunikacji lotniczej. Konsekwencje tej umowy – choć nie można ich do końca przewidzieć – mogą być olbrzymie.

Jednocześnie zdajemy sobie sprawę, iż jest to jedynie etap przejściowy i nadal czeka nas dużo pracy, aby dotrzeć do mniej lub bardziej zintegrowanego rynku lotnictwa transatlantyckiego, który jest naszym celem. Niektórzy posłowie uważają, że już i tak poczyniliśmy zbyt wiele ustępstw na rzecz Amerykanów podczas pierwszego etapu. Uważają oni, że chęć do prowadzenia negocjacji wygaśnie, szczególnie dlatego, iż linie lotnicze ze Stanów Zjednoczonych już de facto posiadają niezależny kabotaż na przeloty z jednego państwa członkowskiego do drugiego, do czego my nie jesteśmy uprawnieni na terytorium Stanów Zjednoczonych.

Obie strony otrzymują to, co nazywamy piątą swobodą lotu, która zapewnia amerykańskim liniom lotniczym możliwość przelotu do Afryki lub Azji przez Europę. Loty w drugą stronę są również możliwe, lecz mniej istotne ze względu na geograficzną lokalizację Stanów Zjednoczonych. Ponadto od marca przyszłego roku zniesione zostaną ograniczenia nadal istniejące w zakresie dostępu do określonych portów lotniczych. Proszę pomyśleć chociażby o Heathrow, z którego obecnie mogą korzystać tylko dwie amerykańskie linie lotnicze.

A zatem, pod pewnymi względami, brakuje faktycznej równowagi, choć z drugiej strony, panie komisarzu, wspomniana umowa jest oczywiście krokiem naprzód i stanowi poprawę obecnej sytuacji. Po pierwsze, umowa kładzie kres prawnej niepewności, która pojawiła się po wydaniu wyroków Trybunału Sprawiedliwości w 2002 roku, które uznały, iż istniejąca dwustronna umowa o otwartej przestrzeni lotniczej zawiera elementy niezgodne z prawem, które muszą zostać zmienione. Po drugie, różnicę odczują klienci. Choć dotychczas tylko krajowi przewoźnicy i amerykańskie linie lotnicze mogły realizować przeloty z państw członkowskich do Stanów Zjednoczonych, w przyszłości wszyscy europejscy przewoźnicy będą mogli organizować przeloty z dowolnego miejsca w Europie do dowolnego miejsca w Stanach Zjednoczonych, z możliwością późniejszego przelotu, na przykład, do Meksyku czy Ameryki Południowej. Niewątpliwie będzie to równoznaczne z zapewnieniem klientom szerszej oferty i niższych cen.

Po trzecie, wraz z utworzeniem wspólnej komisji składającej się z reprezentantów obu stron, do czego również się pan odniósł, panie komisarzu, tworzymy instytucję, która będzie omawiać zagadnienia związane z tą umową, a także sprawy dotyczące przepisów społecznych, ochrony środowiska, bezpieczeństwa i tym podobne. Z tego względu jest to dokument, który poprawi zaufanie i zrozumienie po obu stronach. Jest niezwykle istotny, gdyż – wraz z otwarciem rynku transatlantyckiego – zasadnicze znaczenie będzie miał fakt, aby przepisy były stopniowo harmonizowane i dostosowywane do siebie na wysokim poziomie.

Ponieważ władze wydają się być w lepszych stosunkach, a korzyści wynikające z bliskiej współpracy stają się wyraźniejsze, Amerykanie mogą stać się bardziej skłonni do nowych ustępstw w zakresie dostępu do wewnętrznego rynku w Stanach Zjednoczonych. Poza tym istnieje nadal wiele nierozstrzygniętych kwestii, które zostały już poruszone. Mówię tutaj o kabotażu, prawie przedsiębiorczości dla europejskich linii lotniczych, zasadach związanych z kontrolą i własnością, a także wszelkiego rodzaju innych ograniczeniach, które nadal pozostają w mocy.

A zatem zdając sobie sprawę, iż niebawem, już w następne wakacje, rozpocznie się drugi etap negocjacji, Komisja musi już teraz zastanowić się nad właściwą strategią negocjacyjną. Co tak naprawdę chcemy osiągnąć? Jakie są nasze priorytety? W jaki sposób możemy przekonać Amerykanów do podjęcia nowych działań? W jakich sprawach nadal możemy pójść na ustępstwa, które nie będą dla nas niekorzystne? Nie muszę tłumaczyć, panie komisarzu, że kontekst stanowi tutaj wysoce problematyczne zagadnienie. W przyszłym roku odbędą się wybory prezydenckie. W Stanach Zjednoczonych wyraźna jest ogólna nieufność, która przejawia się na wszystkich szczeblach aż do Kongresu, dotycząca umożliwienia osobom trzecim przejęcia kontroli nad strategicznymi branżami, do których zaliczane jest lotnictwo. Amerykańskie związki zawodowe obawiają się również utraty panowania nad sytuacją w sektorze w wyniku zagranicznych interwencji. Mają wrażenie, że takie podmioty mogłyby odnieść sukces oraz zakładają, że europejskie linie lotnicze są lepiej zorganizowane i łatwiej przejmą większe części rynku. Potem, oczywiście, odbędą się również wybory w Europie.

A zatem już teraz istnieją już różne problemy. Odnosi się pan, panie pośle, do próby podjętej przez kongresmana Oberstara, naszego amerykańskiego partnera, w zakresie przedstawienia innej interpretacji wielu elementów umowy. Niemniej jednak pomimo tego, co powiedziałem, ja, jako sprawozdawca, i my, jako Parlament, dziś po południu damy umowie zielone światło. Entuzjastycznie zagłosujemy „za”. Oczywiście będziemy bacznie obserwować przygotowania. Liczymy na bardzo ścisłą współpracę, tak samo jak to miało miejsce w przeszłości. Na to właśnie liczymy.

 
  
MPphoto
 
 

  Reinhard Rack, w imieniu grupy PPE-DE. (DE) Pani przewodnicząca! Ten Parlament, a w szczególności moja grupa, grupa PPE-DE, będziemy dzisiaj w większości głosować za uchwaleniem umowy, ponieważ ostatecznie osiągnęliśmy dobry wstępny wynik.

Niemniej jednak jest to jedynie wynik początkowy. Jak już wspomniał zarówno pan wiceprzewodniczący Barrot, jak i nasz sprawozdawca, pan poseł El Khadraoui, przed nami nadal są ważne kwestie, które musimy rozstrzygnąć w związku z umową o otwartej przestrzeni powietrznej. Są to takie zagadnienia, jak kabotaż, prawo przedsiębiorczości, własność, pomoc państwa, a także inne różnorakie sprawy.

Choć udało nam się osiągnąć przyzwoity wstępny wynik, umowa ujawniła wiele słabości naszego systemu. Konieczne jest ich wskazanie. W przyszłości musimy dołożyć starań, aby nasz Parlament – tak samo jak nasi partnerzy w Kongresie Stanów Zjednoczonych, którzy, jak można by twierdzić, w ostatnich stuleciach przywłaszczyli sobie różne prawa – ma więcej możliwości wywarcia wpływu na istotę omawianej umowy. Tym razem udało nam się poczynić postęp, do pewnego stopnia dzięki oszukaniu systemu – dzięki interwencji, zanim Rada zdążyła się wypowiedzieć. Jednakże w dłuższej perspektywie potrzebujemy lepszych zasad regulujących treść umów.

W tym miejscu chciałbym ponownie zwrócić uwagę na istotną kwestię transportu lotniczego, w szczególności pomiędzy Europą a Stanami Zjednoczonymi. Gwarancje bezpieczeństwa i kontrole ochrony są istotne, aby zapewnić pasażerom spokój ducha podczas korzystania z tego istotnego środka transportu. Niemniej jednak nie należy błędnie interpretować środków bezpieczeństwa jako działań pozornych, które skutkują jedynie niedogodnościami dla pasażerów, bez faktycznego zwiększania ich bezpieczeństwa. Z tego względu, przypomnę po raz setny, zasady wnoszenia na pokład płynów muszą zostać zmienione!

 
  
MPphoto
 
 

  Brian Simpson, w imieniu grupy PSE. – Pani przewodnicząca! Po pierwsze chciałbym przeprosić państwa, pana wiceprzewodniczącego Komisję i szanownych posłów, ponieważ zaraz po swojej wypowiedzi będę musiał opuścić tę Izbę, aby udzielić wywiadu. Tego typu zachowanie nie należy do moich zwyczajów, więc pragnę wyrazić swoje ubolewanie, iż nie będę mógł uczestniczyć w dalszej części debaty.

Chciałbym podziękować mojemu koledze, panu posłowi El Khadraoui, za jego sprawozdanie i ostrzec go, iż prawdopodobnie pobije mój rekord jako sprawozdawca najdłużej pełniący obowiązki w tym charakterze w historii Parlamentu, pod warunkiem, że nadal będzie zajmował się tym właśnie dossier! Bądźmy ze sobą szczerzy. Układ zawarty pomiędzy Unią Europejską i Stanami Zjednoczonymi w formie wstępnej umowy o komunikacji lotniczej dotyczącej lotnictwa cywilnego to małżeństwo z rozsądku, w którym Unia Europejska odgrywa rolę chętnego pana młodego, a Stany Zjednoczone bardzo opornej panny młodej. Gdy przyjdzie do konsumowania małżeństwa, okaże się, że amerykańska panna młoda odkryje, iż jej europejski pan młody nie jest zbyt atrakcyjny, a ponieważ dostała od niego to, co najlepsze w dniu ślubu, amerykańskiej pannie młodej nie będzie się już chciało konsumować małżeństwa tylko dlatego, że członek Izby Reprezentantów, pan kongresman Oberstar, stoi nad nimi ze strzelbą w ręce.

Istnieją ogromne różnice w polityce lotnictwa pomiędzy Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi i nie zdziwiłbym się, gdybym w nadchodzących tygodniach i miesiącach usłyszał, że drugi etap negocjacji związanych z umową nie powiódł się, gdyż Stany Zjednoczone nie chciały przejść do kluczowych zagadnień. Obawiam się, że europejski pan młody tak rozpaczliwie pragnie skonsumować małżeństwo z rozsądku, że ponownie ustąpimy niechętnej pannie młodej. Co z ETS i bezpieczeństwem, jeśli Unia Europejska i Stany Zjednoczone tak diametralnie się różnią? Co z wykorzystywaniem prawa własności amerykańskich linii lotniczych przez podmioty zagraniczne? Co z wzajemnością w zakresie piątej swobody? Co z listami pasażerów i ochroną rozdziału 11? Te wszystkie kwestie nas dzielą i choć uznaję, że istnieje chęć do negocjacji, zawsze – jak się nam wydaje – odbywa się to na warunkach narzuconych nam przez Amerykanów.

Życzę wszystkim powodzenia. Grupa PSE będzie głosować za. Niemniej jednak mam szczerą nadzieję, że negocjacje będą pomyślne i że bardziej zrównoważona, wzajemnie korzystna i uczciwa umowa czeka na nas na końcu drogi. Nasuwa się pytanie, czy ze względu na postawy amerykańskie w ogóle do tego dojdzie. Chciałbym również wiedzieć, czy droga, którą podążamy faktycznie doprowadzi nas do małżeństwa z rozsądku, które skończy się rozwodem iście w stylu z Las Vegas.

 
  
MPphoto
 
 

  Sarah Ludford, w imieniu grupy ALDE. – Pani przewodnicząca! Zastępuję swojego koleżankę, panią poseł in ’t Veld.

Chylę czoła przed wiedzą innych w zakresie technicznych szczegółów związanych z umową. Jako poseł do PE reprezentująca Londyn, w którym znajduje się port lotniczy Heathrow, jestem oczywiście zniechęcona tym, iż umowa zapewni pasażerom więcej korzyści wynikających z większej konkurencyjności i pod tym względem dobrze się stało, iż została zawarta.

Chciałabym zająć się aspektami bezpieczeństwa omawianej umowy, wynikającymi ze sprawozdania, które w dużej mierze pozostawiono kontroli wspólnej komisji. Podzielam wyrażoną w sprawozdaniu chęć współpracy pomiędzy władzami Unii Europejskiej i Stanów Zjednoczonych odpowiedzialnymi za bezpieczeństwo lotnictwa. Niemniej jednak, jak wspomina sprawozdanie, środki bezpieczeństwa powinny opierać się na właściwej ocenie ryzyka i nie powinny być ani nadmierne, ani nieskoordynowane, zaś prywatność obywateli europejskich i amerykańskich powinna być respektowana podczas wymiany osobistych danych dotyczących pasażerów pomiędzy Unią Europejską i Stanami Zjednoczonymi.

Posłowie do PE znają kontrowersje otaczające porozumienie w sprawie przekazywania danych dotyczących nazwisk pasażerów (PNR). Parlament Europejski wypowiedział się bardzo zdecydowanie, że nie odegrał w powyższym porozumieniu tak znaczącej roli, jaką chciał odegrać. Z pewnością Europejscy Inspektorzy Ochrony Danych podzielają opinię, że zabezpieczenia wynikające z nowego porozumienia zostały znacząco ograniczone w porównaniu do poprzednich, a nowe porozumienie zawiera niedociągnięcia i istotne nierozstrzygnięte kwestie.

Choć pan komisarz Barrot z radością przyjął wiadomość o znaczącej roli Parlamentu w modernizacji ram prawnych w zakresie pozostałych aspektów związanych z branżą lotniczą, obawiam się, że musimy wyrazić nasze rozczarowanie brakiem powodzenia we wprowadzaniu zmian, których oczekiwaliśmy w zakresie prywatności oraz w egzekwowaniu zabezpieczeń dotyczących danych osobowych. Zgodnie z porozumieniem w sprawie przekazywania danych dotyczących nazwisk pasażerów dane będą przechowywane przez 15 lat, co moim zdaniem jest zbyt długim okresem i, jak zostało wspomniane w sprawozdaniu, nie chcemy takiego wymogu. Stany Zjednoczone będą w stanie uzyskać dostęp do wrażliwych danych, a nawet wykorzystywać je w przypadku drobnych przestępstw, co przecież nie stanowi walki z terroryzmem.

Ogólnie rzecz biorąc, choć ogólnie cieszymy się z tego porozumienia, celem tego sprawozdania jest sprawienie, aby środki bezpieczeństwa były odpowiednio oceniane pod względem ich wkładu w walkę z zagrożeniami, nie powinny być nadmierne i powinny chronić prywatność, a przecież nie zagwarantowano tego w zakresie wymiany danych dotyczących nazwisk pasażerów.

 
  
MPphoto
 
 

  Eva Lichtenberger, w imieniu grupy Verts/ALE. – (DE) Pani przewodnicząca, panie komisarzu! Nie pierwszy raz mamy do czynienia z – delikatnie mówiąc – trudnym partnerem, który, wiemy to z doświadczenia, od początku zakłada, że Europa zawsze i w każdym przypadku będzie ulegać. Tak jak poprzednio, po zapoznaniu się z umową, widać wyraźnie, że faworyzuje ona Stany Zjednoczone. Pozostaje kwestią otwartą, czy zawiera aspekty korzystne dla Unii Europejskiej, zaś dla wspólnej komisji stanowi jedynie okazję. Nie można nazwać jej sukcesem, szczególnie ze względu na fakt, iż Stany Zjednoczone już kwestionują osiągnięte rezultaty. Na razie nie widzę równowagi. Zauważam jedynie, jak bardzo mało uwagi poświęcono naszym prośbom. Porównanie sytuacji do dziwnego małżeństwa z rozsądku, przedstawione przez mojego przedmówcę, jest niezwykle trafne.

Zagadnienia dotyczące bezpieczeństwa lotnictwa, ochrony środowiska i praw własności nadal pozostają nierozwiązane. Jeśli chodzi o bezpieczeństwo, nadal nie osiągnęliśmy tego, co chcemy osiągnąć. W szczególności w kwestii ochrony danych – ochrony obywateli Europy przed nadgorliwymi działaniami – nadal nie osiągnęliśmy wyniku, który potrzebujemy i musimy osiągnąć. Ponadto przyczynek lotnictwa do niespełnienia przez nas celu postawionego w Kioto jest nadal ogromny.

Przy obecnym tempie wzrostu Europa będzie musiała zmierzyć się z poważnymi trudnościami, chyba że dojdziemy do porozumienia ze Stanami Zjednoczonymi. Niestety, obecnie nie widzę żadnych oznak, iż tak właśnie mogłoby się stać. Dostrzegam co najwyżej pierwsze niepewne działania. Europa musi uwierzyć w siebie i mówić jednym głosem podczas negocjacji, gdyż dotychczasowe wydarzenia dały nam sporo możliwości.

Niemniej jednak nie dostrzegamy jeszcze korzyści. Z całą pewnością mogę stwierdzić, że Parlament Europejski i Komisja Transportu i Turystyki bardzo szczegółowo przeanalizują wyniki uzyskane przez wspólną komisję negocjacyjną.

 
  
MPphoto
 
 

  Georgios Toussas, w imieniu grupy GUE/NGL. – (EL) Pani przewodnicząca, panie i panowie! U podstaw polityki zagranicznej Unii Europejskiej w sprawie transportu leży utworzenie otwartej przestrzeni lotniczej pomiędzy Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki. Polityka ta uwzględnia wyłącznie interesy kapitałowe. Wykorzystywana jest do tworzenia – poprzez naciski i groźby – dwóch lub trzech monopolistycznych grup działających w branży lotniczej na terenie Unii Europejskiej. Będą mogły one prowadzić międzynarodowy transport lotniczy, zaś pozostałe przedsiębiorstwa lotnicze będą miały charakter regionalny, a ich działalność ograniczać się będzie do państw członkowskich. Silne naciski i groźby, które na własnej skórze odczuli pracownicy linii Alitalia, Olympic Airlines czy innych przedsiębiorstw lotniczych w państwach członkowski, są typowymi przykładami tego, w jaki sposób to się odbywa. Konflikty są oczywiste w negocjacjach ze Stanami Zjednoczonymi. O uzyskanej umowie i wynikających tarciach mogą świadczyć dotacje państwowe dla firm Airbus i Boeing, zapobieganie sabotażom podczas lotów wewnątrz Stanów Zjednoczonych oraz odmowa rządu Stanów Zjednoczonych w zakresie zezwolenia na udział czy nawet wykupienie amerykańskich przedsiębiorstw lotniczych przez europejskich przewoźników lotniczych.

Umowa ilustruje poziom kompromisu zawartego pomiędzy Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi. Daleko nam do spełnienia potrzeb zwykłych ludzi. Przyczyni się to do zwiększenia koncentracji w wyniku wykupów i fuzji przedsiębiorstw lotniczych. Na wszystkich tych obszarach pozostały poważne, nierozwiązane problemy dotyczące ochrony danych osobowych i środowiska.

Z tych względów będziemy głosować przeciwko proponowanej umowie o komunikacji lotniczej pomiędzy Stanami Zjednoczonymi i Unią Europejską.

 
  
MPphoto
 
 

  Luca Romagnoli, w imieniu grupy ITS. – (IT) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Wzajemność ma istotne znaczenie w relacjach interpersonalnych, w szczególności w relacjach pomiędzy państwami, nawet jeśli mają one charakter handlowy. Faktycznie próbowałem wprowadzić kilka poprawek do sprawozdania pana posła El Khadraoui, bezowocnie próbując przedstawić swoim kolegom z Komisji i innym osobom swój punkt widzenia.

W czasach, gdy komunikacja ma kluczowe znaczenie, a transport lotniczy zapewnia poprzednio niewyobrażalne możliwości podróży, umowy o komunikacji lotniczej pomiędzy państwami są bez wątpienia konieczne i pożądane. Niemniej jednak nie jest jasne, dlaczego w tym sprawozdaniu – tak samo, jak we wszystkich innych aktach prawnych przyjętych przez Unię Europejską – wydajemy się być niezdolni do żądania wzajemności, co oznacza również równorzędne warunki konkurencji. Powinniśmy rozumować jak obywatele, szczególnie my, posłowie do PE, gdyż nasza instytucja jest jedyną w Unii Europejskiej skutecznie obdarzoną bezpośrednim powszechnym mandatem.

Z tego względu, jeśli Parlament pragnie zademonstrować niezależną zdolność do kierowania polityką pozostałych instytucji, powinien to wykazać w swoich działaniach i – choć ograniczonych – współdecyzjach, na które interesy pozaeuropejskie nie mają łatwego wpływu. Ma to miejsce w przypadku dzisiejszego sprawozdania pana posła El Khadraoui, które skądinąd pod wieloma względami jest doskonałe i chciałbym skorzystać z tej okazji, aby podziękować mu za jego pracę. Niemniej jednak, jak w wielu innych przypadkach, sprawozdanie to nie precyzuje jasno, iż jeśli ma pojawić się swoboda konkurencji, bezwzględnie konieczne są jednakowe warunki kabotażu i przestrzegania norm społecznych i środowiskowych. Wzajemność nie dotyczy również bezpieczeństwa czy praw pasażerów.

Ponadto w sprawozdaniu przyznano, że sektor lotniczy ma negatywny wpływ na zmiany klimatu. Z tego względu nie rozumiem, dlaczego moi koledzy posłowie do PE nie poparli przedłożonej przeze mnie poprawki, która dotyczyła negatywnego wpływu związków zawartych w smugach kondensacyjnych samolotów i prawdopodobieństwa, iż takie skutki będą zwiększać się wraz z rozwojem lotnictwa. Domagałem się tym samym, aby lotnictwo zostało objęte europejskim systemem handlu uprawnieniami do emisji.

Na koniec, jeśli chodzi o stosowanie międzynarodowego prawodawstwa społecznego, przewoźnicy europejscy i amerykańscy nie wydają się być na przyjacielskiej stopie, więc w tym zakresie brak również uprawnień dla obu stron. Wszystkie te argumenty są, moim zdaniem, wystarczające, aby głosować przeciwko przyjęciu sprawozdania.

 
  
MPphoto
 
 

  Georg Jarzembowski (PPE-DE). – (DE) Pani przewodnicząca, panie wiceprzewodniczący, panie i panowie! Chciałbym odrzucić kwestie nakreślone przez panią poseł Lichtenberger i pana posła Romagnoli, które przedstawili w swoich oświadczeniach. Oczywiście, brakuje całkowitej wzajemności praw, lecz w porównaniu z wcześniejszą sytuacją, mamy przed sobą wyważoną umowę, dlatego będziemy głosować za jej przyjęciem. Jeśli zakładają państwo, iż nie jest to wyważona umowa, muszą państwo głosować przeciwko niej. Jednakże zgadzam się ze sprawozdawcą, iż jest to pierwszy wyważony krok. Zgadzam się również, że po nim musi nastąpić krok kolejny. Oczywiście, popieram sprawozdawcę, który nalega, o czym wspomniał już mój kolega, pan poseł Rack, abyśmy szybko przeszli do drugiego etapu.

Powinniśmy po prostu wykorzystać to, co teraz zostało uzgodnione. Z tego względu namawiam europejskie linie lotnicze do wykorzystania nowych możliwości zagwarantowanych niniejszą umową w zakresie praw własności i kontroli, a także do inicjowania działań w zakresie zezwoleń i angażowania się w politykę nadawania marek i częściowego uczestnictwa w programie rządu Stanów Zjednoczonych. Firmy te nie powinny czekać aż do drugiego etapu. Powinny wykorzystać już teraz pierwszy etap, aby wchodzą w etap drugi negocjacji mogły skorzystać ze pierwszych doświadczeń i określić obszary, na których nadal istnieją braki pod względem praw przedsiębiorstw europejskich na rynku amerykańskim.

Musimy również wezwać administrację i naszą własną Komisję do wykorzystania możliwości zapewnionych dzięki umowie i, dla przykładu, uzgodnić jednolity obszar ochrony lotnictwa w sposób bardziej trwały. Można to osiągnąć dzięki wspólnej komisji i współpracy z administracją. Możemy pokazać obywatelom, że umowa jest dla nich korzystna, szczególnie jeśli nie będą musieli przechodzić przez drugą kontrolę bezpieczeństwa na portach lotniczych.

Moi koledzy i ja chcielibyśmy podziękować Komisji za właściwą współpracę w tym przypadku, jednakże nalegamy na równie dobrą współpracę na drugim etapie procesu. Ostrzegam Amerykanów przed przyjęciem wniosku pana kongresmana Oberstara, ponieważ jeśli chcą osłabić umowę wyłącznie jednostronnymi zmianami, muszą podjąć szybkie działania. Z tego względu chciałbym tylko zwrócić się do Amerykanów, iż będziemy z chęcią kontynuować rozmowy pomiędzy Kongresem a Parlamentem Europejskim, lecz nie mogą podejmować prób osłabienia umowy stronniczą interpretacją.

 
  
MPphoto
 
 

  Ulrich Stockmann (PSE). – (DE) Pani przewodnicząca, panie komisarzu! Po pierwsze chciałbym podziękować sprawozdawcy za jasne przedstawienie sytuacji i zajmowanego stanowiska.

Skupię się najpierw na pozytywach już wspomnianych przez mojego przedmówcę. Dzięki umowie o „otwartej przestrzeni lotniczej” pomiędzy Stanami Zjednoczonymi i Europą mamy w końcu możliwość utworzenia szlaków lotniczych prowadzących z całej Unii Europejskiej przez Stany Zjednoczone do Ameryki Południowej i państw trzecich, takich jak Meksyk. Dla wszystkich przewoźników z Unii Europejskiej pojawia się również możliwość przelotu z dowolnego miejsca w Unii Europejskiej do dowolnego miejsca w Stanach Zjednoczonych, bez ograniczeń dotyczących przepustowości czy cen. Zgadzam się z moim przedmówcą: te możliwości muszą zostać wykorzystane.

Omawiana umowa stanowi krok naprzód również pod względem inwestycji w amerykańskie przedsiębiorstwa lotnicze. Umowa o „otwartej przestrzeni lotniczej” jest więc pierwszym ważnym krokiem w stronę otwartej przestrzeni lotniczej bez ograniczeń po którejkolwiek stronie. Dzięki niej mają szansę powstać użyteczne nowe trasy lotnicze i wiele nowych miejsc pracy.

Z drugiej strony, jak już wspomniano, należy podkreślić, iż to tylko pierwszy krok i nie można go postrzegać jako końcowego porozumienia. Oczekujemy, że na drugim etapie Komisja będzie negocjować ze Stanami Zjednoczonymi takie zagadnienia, jak kabotaż, prawo przedsiębiorczości, własność i pomoc państwa. Możliwość wystąpienia konfliktów bardzo jasno nakreślił pana komisarz. Mam jednak nadzieję, że praca w komisji transatlantyckiej spowoduje postępy, dzięki czemu w ostatecznym rozrachunku uzyskamy wzajemnie korzystne prawa, które można będzie wprowadzić w życie, a także umowę o „otwartej przestrzeni lotniczej”, która zasługuje na to miano.

Jednocześnie komisja powinna naciskać na objęcie lotów ze Stanów Zjednoczonych handlem uprawnieniami do emisji, gdyż niewiele osiągnęliśmy na zgromadzeniu ICAO, o czym już pan, panie pośle, wspomniał. Oczywiście, niezbędne jest podkreślenie naszego wymogu w zakresie jednolitego obszaru ochrony lotnictwa.

 
  
MPphoto
 
 

  Przewodnicząca. – Panie i panowie! Pragnę powitać i przekazać głos nowemu posłowi Parlamentu Europejskiego, panu Georgiou.

 
  
MPphoto
 
 

  Georgios Georgio (IND/DEM). – (EL) Pani przewodnicząca! W ostatnich lata obserwowałem desperackie próby Europy związane z podpisaniem umowy o komunikacji lotniczej ze Stanami Zjednoczonymi. Pomimo ogromnych chęci z naszej strony, zauważyłem również opór Amerykanów. Jeśli chcą podpisać umowę, powinniśmy ostrzec Europejczyków, iż faktycznie podpisują czek in blanco. Pani przewodnicząca! Mimo wszystko umowy nie dotyczą jedynie maszyn, interesów i przedsiębiorstw. Dotyczą ludzi – podróżujących z Europy do Stanów Zjednoczonych. Niektórzy są narodowości greckiej i traktowani są inaczej niż pozostali Europejczycy. Mogą wiele powiedzieć o trudnościach, z jakimi muszą się zmierzyć, aby uzyskać amerykańską wizę i o tym, co muszą znosić po przylocie, będąc przedmiotem kontroli i rewizji tak, jakby byli potencjalnymi terrorystami. Na pewno rozumieją państwo, jak stresujące są takie doświadczenia, przynajmniej dla Greków, którzy przecież są Europejczykami.

Pani przewodnicząca! Jeśli umowy podpisywane pomiędzy rządami lub parlamentami nie dotyczą ludzi i obywateli Europy, wtedy są wyjątkowo krótkotrwałe i kończą się niepowodzeniem. Życzyłbym sobie, aby ująć to w naszych wytycznych, gdy będziemy ponownie podejmować negocjacje. Umowy powinny opierać się na równości, uczciwości i wzajemności.

 
  
MPphoto
 
 

  Jim Higgins (PPE-DE). – Pani przewodnicząca! Po pierwsze cieszę się z podstaw omawianej umowy. Umowa pomiędzy Stanami Zjednoczonymi i Unią Europejską stanie się istotnym i historycznym wydarzeniem, gdy już w końcu zostanie wynegocjowana. Dla europejskich linii lotniczych oznacza ona więcej lotów transatlantyckich do Stanów Zjednoczonych. Jest również korzystna z punktu widzenia pasażerów, dzięki większej liczbie linii lotniczych, większej konkurencji i niższym opłatom za przelot. W Europie można już zauważyć pozytywny wpływ, jaki mają tanie linie lotnicze na sektor lotniczy pod względem ogromnego wzrostu liczby pasażerów.

Składam wyrazy uznania negocjatorom Unii Europejskiej za pomyślne prowadzenie tych jakże trudnych negocjacji. Nadal trwają i wymagają ogromnej cierpliwości i dyplomacji, lecz, mam nadzieję, warto czekać na ich końcowy rezultat. Mam szczerą nadzieję, że nierozstrzygnięte problemy związane z umową zostaną przezwyciężone.

Zgadzam się ze wszystkimi przedmówcami w zakresie wymienianych wcześniej problemów. Musimy trzymać się przy swoim, aby zagwarantować sprawiedliwą umowę. Nie ustąpimy – czegokolwiek oczekują, my również oczekujemy tego samego. Wierzę, że ograniczenia narzucone przez władze Stanów Zjednoczonych w związku z koniecznością zapewniania danych osobowych ze względów bezpieczeństwa są całkowicie nieuzasadnione. Musimy się upewnić, iż nie będzie to zniechęcać pasażerów z Unii Europejskiej udających się do Stanów Zjednoczonych. Jeśli nie rozwiążemy tego właśnie problemu, stanie się on czynnikiem odstraszającym.

Moje słowa zabrzmią teraz bardzo prowincjonalnie i zaściankowo. Widzę kolejny problem, którym jest pierwszy międzynarodowy transatlantycki port lotniczy Shannon w Irlandii. Przez długi czas stanowił on wrota do Europy, lecz obowiązkowe międzylądowanie w Shannon podlegać będzie teraz omawianej umowie. To skutecznie osłabi szanse portu lotniczego Shannon i będzie miało znaczące konsekwencje dla regionu środkowowschodniego, który jest obszarem w szczególnie niekorzystnej sytuacji. Jest to jednak problem rządu irlandzkiego, nie Europy. Ponownie, co najważniejsze, zarówno Unia Europejska, jak i pasażerowie bardzo potrzebują tej umowy - ale nie za każdą cenę.

 
  
MPphoto
 
 

  Jacques Barrot, wiceprzewodniczący Komisji Europejskiej. (FR) Pani przewodnicząca! Pragnę podziękować wszystkim posłom do PE, który się dotychczas wypowiadali. Przede wszystkim, odpowiadając sprawozdawcy, panu posłowi El Khadraoui, mimo wszystko mogę stwierdzić, że wynikiem pierwszego etapu jest wyważona umowa. Ze strony Stanów Zjednoczonych uzyskano zobowiązanie w zakresie negocjacji na drugim etapie. Pojawiło się nawet zobowiązanie dotyczące rozpoczęcia negocjacji w ciągu 60 dni tymczasowego stosowania. Strona europejska zatwierdziła środki odwetowe. Możliwe jest przywrócenie pewnych ustępstw, jeśli drugi etap nie będzie zgodny z interesami Europy. Jest to na pewno istotna kwestia.

Komisja już rozpoczęła debatę z państwami członkowskimi dotyczącą specjalnej komisji negocjacyjnej, aby zdefiniować strategię negocjacyjną na drugim etapie. Upierał się pan, panie pośle, tak samo jak pan poseł Jarzembowski, przy potrzebie zdefiniowania właściwej strategii negocjacyjnej. Dzięki działaniom pana, panie pośle, i Parlamentu będziemy mogli prowadzić najskuteczniejsze negocjacje.

Jak wspomniał pan poseł Jarzembowski, prawdą jest, iż dla firm europejskich pojawiły się nowe możliwości, które muszą zostać wykorzystane. Wspomniana umowa zapewnia szerszy asortyment usług i niższe ceny, tworzy nowe miejsca pracy i pozwoliła nam skoordynować działania, które mogą mieć wpływ na pasażerów: zagadnienia związane z bezpieczeństwem i ochroną, a w dłuższej perspektywie jednolitym obszarem ochrony lotnictwa, dodatkowo poza oczywistymi zagadnieniami związanymi z ochroną środowiska.

Chciałbym odpowiedzieć na pytanie pani poseł Ludford, informując, że przekazywanie danych dotyczących nazwisk pasażerów nie stanowi części umowy o komunikacji lotniczej. Wszelkie decyzje lub środki związane z przekazywaniem danych dotyczących nazwisk pasażerów muszą być zgodne z warunkami tej umowy. Niemniej jednak zagadnienie przekazywania danych dotyczących nazwisk pasażerów musi zostać przeanalizowane w tym kontekście, a pan poseł Frattini zdaje sobie sprawę z pani obaw, pani poseł, w tym temacie. To prawda, iż podkreślała pani, pani poseł, problem bezpieczeństwa i fakt, iż dialog ten musi faktycznie wypływać ze wspólnej komisji do spraw umowy, aby uzyskać rozwiązania. Obie strony dokładają starań, aby uzyskać wysoki poziom bezpieczeństwa, który nie będzie niekorzystny dla usług lotniczych czy pasażerów. Oczywiście, w odniesieniu do omawianej umowy, grupa koordynacyjna i bezpieczeństwa komunikacji musi być w stanie zapewnić konkretne odpowiedzi związane z pani obawami, pani poseł, co biorę pod uwagę.

Chciałbym również stwierdzić, iż wydaje się, że istnieją tutaj dwa problemy, które powinny spowodować wprowadzenie pewnych ulepszeń i rozwiązań: problem dotyczący bezpieczeństwa i problem dotyczący ochrony środowiska. Jeśli chodzi o ochronę środowiska, oczywiste jest, iż chętnie spoglądamy na zintegrowane globalne podejście, chcąc podejmować wyzwanie związane ze zmianą klimatu. Ponadto, jak już mówiłem i powiem ponownie, na zgromadzeniu ICAO w Montrealu wszyscy razem broniliśmy systemu handlu przydziałami emisji, metody, która korzysta z narzędzi rynkowych i wydawała się być najskuteczniejszym rozwiązaniem. Chwilowo musimy się zmierzyć z odmową Stanów Zjednoczonych i pewnych państw azjatyckich. Niemniej jednak mamy poczucie, że nie uniemożliwi to współpracy. Współpraca ze Stanami Zjednoczonymi posuwa się do przodu również w ramach projektu CleanSky. Atlantycka inicjatywa interoperacyjności w celu zredukowania emisji jest najciekawszym pomysłem. Obejmuje ona nowe procedury lądowania, które mogą pomóc nam zmniejszyć konsekwencje emisji CO2.

Pani przewodnicząca, panie i panowie! Chciałbym powiedzieć, że niewątpliwie musimy odnieść sukces na drugim etapie negocjacji. Europa musi wywierać nacisk i wykazywać niesłabnące zaangażowanie, aby doprowadzić to drugiego etapu, który oczywiście jest dużo ważniejszy, gdyż na pewno doprowadzi do umowy o „otwartej przestrzeni lotniczej”.

Mogą być państwo spokojni, że Parlament będzie bardzo zaangażowany w negocjacje, które z pewnością będą trudne, lecz, jak już wspomniałem, rozpoczną się we właściwym trybie, gdyż podpisaliśmy dopiero pierwszą część umowy, a ma ona również drugi etap. W każdym razie pragnę wyrazić podziękowania dla Parlamentu za stałe i wszechstronne wsparcie. Będziemy znowu potrzebować tego wsparcia, aby sfinalizować umowę i odnieść sukces na drugim etapie.

 
  
MPphoto
 
 

  Przewodnicząca. – Debata została zamknięta.

Głosowanie odbędzie się dzisiaj o godz. 11:00.

 
Informacja prawna - Polityka ochrony prywatności