PRZEWODNICZY: ALEJO VIDAL-QUADRAS
Wiceprzewodniczący

(Posiedzenie zostało otwarte o godzinie 10.05)

  Jim Allister (NI). – Panie przewodniczący! Wczoraj po południu, w nieprzewidzianym ogłoszeniu niniejszej Izby, pan przewodniczący demonstracyjnie nałożył sankcje finansowe na szereg posłów w związku z ich protestem grudniowym. Chciałbym dowiedzieć się rzeczy następującej: czy pan przewodniczący słusznie skierował do nas to ogłoszenie, nie wyświadczając tym posłom podstawowej uprzejmości, jaką byłoby poinformowanie ich, że takie ogłoszenie się pojawi i kiedy to nastąpi? Pan przewodniczący mówił wiele na temat okazywania uprzejmości posłom tego Parlamentu, dlaczego więc tym z nas, których ogłoszenie to dotknęło, nie wyświadczono podstawowej uprzejmości uprzedzenia nas o zamiarze skierowania do nas takiego ogłoszenia? Czy oczekuję zbyt wiele, spodziewając się odpowiedzi na to pytanie?

  Przewodniczący. − Panie pośle Allister! Wydawanie osądów co do uprzejmości nie jest rolą przewodniczących. Naszym zadaniem jest stosowanie zasad i może pan być całkowicie pewien, że są one ściśle przestrzegane.

  Hans-Peter Martin (NI). – (DE) Panie przewodniczący! Odnosząc się między innymi do Artykułu 146 Regulaminu, oświadczył pan przed chwilą, że pańskim obowiązkiem jest przestrzeganie zasad. Nie mogę zrozumieć, dlaczego posiedzenia zaczynają się wciąż z opóźnieniem, od kilku minut nawet do kwadransa. W ten sposób marnuje się dużo pieniędzy podatników. Bardzo ściśle przestrzega pan zasad w stosunku do swych oponentów politycznych, gdy domagają się referendum lub sprawiedliwości i demokracji, ale nie, gdy chodzi o pana!

Gdyby traktował pan wszystkich w tej Izbie na równi, już dawno wszcząłby pan postępowanie przeciwko prezydencji w związku z niezliczonymi przypadkami poważnych nadużyć, ponieważ tak nazwałbym sytuację, w której posiedzenia notorycznie rozpoczynają się z opóźnieniem, przez co marnuje się pieniądze podatników.

Stosuje się tu dwie różne miary i musi pan zgodzić się z zarzutem, że ten Parlament działa w sposób dowolny, celowo odsuwając oponentów politycznych, powołując się na szczegóły formalne, a zarazem tolerując własne niedociągnięcia, włącznie z dopuszczaniem się poważnych nadużyć!

  Przewodniczący. − Dziękuję bardzo, panie pośle Martin, za pańskie interesujące opinie.

  Przewodniczący. − Punkt pierwszy to sprawozdanie pani Danutė Budreikaitė w imieniu Komisji Rozwoju, w sprawie wyzwań wspólnotowej polityki współpracy na rzecz rozwoju dla nowych państw członkowskich (2007/2140(INI)) (A6-0036/2008).

  Danutė Budreikaitė, sprawozdawczyni. – (LT) W wyniku rozszerzenia w latach 2004 i 2007, Unia Europejska powiększyła się o 12 krajów, przy czym 10 z nich ma na koncie szczególne doświadczenia. Doświadczyły one transformacji z gospodarki centralnie planowanej do rynkowej, a także przejścia od systemu autorytarnego do demokratycznego.

Przed rozszerzeniem, kraje te były beneficjentami pomocy, teraz jednak same zapewniają wsparcie w ramach współpracy na rzecz rozwoju. Większość z nich nie ma doświadczenia w realizacji wspólnotowej polityki współpracy. Podpisując traktat akcesyjny, zobowiązały się one do wdrażania zasad tej polityki.

Ponadto, w roku 2004 Komisja sporządziła szereg dokumentów, kładących nacisk na europejską politykę sąsiedztwa, które były związane bezpośrednio z oficjalnym wsparciem na rzecz rozwoju ze strony nowych państw członkowskich. Po trzech latach członkostwa, należy prześledzić postępy, jakie poczyniły te państwa, stawiając czoła wyzwaniom współpracy na rzecz rozwoju.

Chciałabym zaznaczyć, że sprawozdanie dotyczy tylko tych 10 państw członkowskich, które posiadają granice lądowe ze wschodnimi sąsiadami, i są beneficjentami polityki sąsiedztwa. Te 10 państw od dawna utrzymuje długofalowe stosunki handlowe, gospodarcze i kulturowe ze swymi sąsiadami, z którymi łączy je też wspólna historia oraz dążenie do osiągnięcia celów rozwoju i konsolidacji demokracji oraz zwiększenia bezpieczeństwa w Europie Wschodniej i Środkowej. Wyniki specjalnego opracowania wskazują, że większość nowych państw członkowskich kieruje zwykle oficjalne środki pomocowe do swych sąsiadów - krajów Bałkanów Zachodnich oraz Wspólnoty Niepodległych Państw.

Ponadto, stosunki pomiędzy UE i jej wschodnimi sąsiadami są nadal rozwinięte w najmniejszym stopniu, a nowe państwa członkowskie, dysponując przewagą w stosunku do starszych państw członkowskich, mogą wywierać korzystny wpływ na usytuowanie geograficzne oraz charakter polityki wsparcia na rzecz rozwoju. Nowe państwa członkowskie mogą też dzielić się swoimi niedawnymi doświadczeniami z przejścia do gospodarki rynkowej oraz wdrażania zasad dobrego zarządzania, demokracji i praw człowieka.

Jednocześnie nowe państwa członkowskie poświęcają stosunkowo niewiele uwagi krajom Afryki, Karaibów i Pacyfiku. Pomoc na rzecz tych państw ma zasadniczo charakter społeczno-gospodarczy: powstają nowe projekty dla sektora edukacji i opieki zdrowotnej; realizowane są działania wspierające rozwój sektora publicznego i społeczeństwa obywatelskiego oraz zasad równości płci.

Dokumenty definiujące politykę współpracy na rzecz rozwoju nie precyzują, które kraje powinny otrzymywać pomoc. W świetle ograniczonych zasobów finansowych i ludzkich, jakimi dysponują nowe państwa członkowskie, najlepiej byłoby, gdyby skoncentrowały się one na udzielaniu wsparcia określonej liczbie krajów, pomagając im w tych obszarach, w których mają największe doświadczenie, zarówno w państwach z nimi sąsiadujących, jak i w krajach Afryki, Karaibów i Pacyfiku.

Jeśli chodzi o problemy, z jakimi borykają się nowe państwa członkowskie, realizując politykę pomocy na rzecz rozwoju, chciałabym wskazać, że:

1) Większość nowych państw członkowskich nadal nie zdefiniowała swoich podstawowych priorytetów.

2) Planowanie strategiczne czy mechanizmy kontroli w sferze polityki współpracy na rzecz rozwoju praktycznie nie istnieją.

3) Poziom komunikacji pomiędzy organami wdrażającymi politykę wspierania rozwoju i organizacjami pozarządowymi jest niewystarczający.

4) Poziom inicjatywy publicznej jest zbyt niski, przy czym brakuje informacji na temat współpracy na rzecz rozwoju, dostępnych opinii publicznej na terenie całej UE.

Aby zwiększyć skuteczność wdrażania polityki współpracy na rzecz rozwoju, wszystkie zaangażowane państwa powinny dzielić się ze sobą pozytywnymi doświadczeniami, z uwzględnieniem doświadczeń nowych państw członkowskich na Wschodzie. Nowe państwa członkowskie powinny uczestniczyć w przygotowaniu planów działań w zakresie wrażania polityki sąsiedztwa, a także zapewnić większe zaangażowanie swoich parlamentów krajowych i organizacji pozarządowych w ich realizację.

Tym niemniej, chciałabym podkreślić, że dwie ostatnie rundy rozszerzenia UE stworzyły nową perspektywę dla polityki współpracy na rzecz rozwoju oraz powiązały ją nierozerwalnie z europejską polityką sąsiedztwa, jako że powstanie tej ostatniej jest bezpośrednim wynikiem rozszerzenia. Zarówno polityka współpracy na rzecz rozwoju, jak i polityka sąsiedztwa są integralnymi składnikami stosunków politycznych i gospodarczych z innymi krajami.

Instytucjonalizacja polityki współpracy na rzecz rozwoju w UE odegrałaby ogromną rolę we wdrażaniu przedstawionych celów. Zwiększyłaby również skuteczność europejskiej polityki sąsiedztwa oraz oficjalnej pomocy rozwojowej, a także miałaby pozytywny wpływ na realizację milenijnych celów rozwoju.

Aby to osiągnąć, powinniśmy utworzyć zespół złożony z UE oraz państw sąsiednich, który byłby ukierunkowany na Wschód oraz wspierałby wdrażanie polityki współpracy na rzecz rozwoju oraz sąsiedztwa. Chciałabym zaapelować do Parlamentu o wsparcie w tym zakresie.

  Louis Michel, komisarz. − (FR) Panie przewodniczący, panie i panowie posłowie! Na początek chciałbym pogratulować sprawozdawczyni, pani Budreikaitė, znakomitego sprawozdania, przedstawiającego wyzwania, jakie polityka rozwoju stawia przed nowymi państwami członkowskimi.

Pani sprawozdanie przypomniało mi wszystkie debaty i wątpliwości wyrażane w okresie poprzedzającym rozszerzenie, zarówno wśród opinii publicznej, jak i w świecie politycznym; przypomniały mi się zastrzeżenia i obawy zgłaszane w różnych kręgach, według których rozszerzenie miało rozluźnić nasze więzy z krajami rozwijającymi się, spychając Afrykę na sam dół listy naszych priorytetów. Jak się okazuje, obawy te były bezpodstawne. Zastrzeżenia i wątpliwości okazały się nieuzasadnione. Europejska polityka rozwoju wyznacza dziś sobie cele bardziej ambitne i stosuje metody bardziej spójne, niż kiedykolwiek dotąd, a Afryka nigdy jeszcze nie stała tak wysoko w unijnym programie polityki zagranicznej. Sprawozdanie pani poseł potwierdza, że cele te udało się osiągnąć nie pomimo zaangażowania, ale dzięki niemu, a także dzięki gotowości nowych państw członkowskich do pełnego udźwignięcia ciążącej na nich odpowiedzialności.

Przyjrzyjmy się na początek kwestiom finansowym. Oczywiście, aby osiągnąć cele na rok 2010, nowe państwa członkowskie muszą jeszcze zrobić wiele; oczywiście, opracowanie przez większą liczbę krajów wieloletnich planów działań pomocowych ma ogromne znaczenie - jak dotąd zrobiły to tylko cztery spośród 12 państw, których to dotyczy - nie możemy jednak zlekceważyć dotychczasowych zbiorowych wysiłków tych 12 państw członkowskich, które są dość imponujące. Od chwili przystąpienia do Unii, zakres wsparcia udzielanego przez te państwa wzrósł dwukrotnie, a w niektórych przypadkach nawet trzykrotnie. W roku 2007, wsparcie udzielone przez wszystkie 12 państw wyniosło niemal 800 milionów euro. Ponadto, państwa te zobowiązały się do przeznaczenia 0,33% swojego PKB na pomoc rozwojową z budżetu państwa do roku 2015.

Kolejną sprawą wartą rozpatrzenia jest efektywność działań pomocowych. W zeszłym roku, Unia Europejska przyjęła kodeks postępowania, określający szereg zasad lepszego podziału pracy w ramach Unii. Miło mi donieść, że nowe państwa członkowskie mogą być dumne z zakresu, w jakim udało im się wdrożyć te zasady. Wszystkie zainteresowane państwa stosują się do zasady koncentrowania pomocy na rzecz ograniczonej liczby krajów - co od dawna uznaje się za zgodne z najlepszą praktyką ze względu na skuteczność takiego podejścia.

Niektóre z nowych państw członkowskich realizują zadania pomocowe we współpracy z innymi państwami członkowskimi w ramach umów o współfinansowaniu, co obniża koszty administracyjne ponoszone zarówno przez te państwa, jak i przez ich partnerów. Mam tu między innymi na myśli wspólne działania pomocowe Słowacji i Austrii na rzecz rozwoju infrastruktury w Kenii oraz pomoc w sektorze wody, realizowaną przez Czechy w ramach partnerstwa z Luksemburgiem. Te wiele mówiące przykłady nie są odosobnione.

Kolejnym przykładem skuteczności działania jest fakt, że większość nowych państw członkowskich wspiera kraje rozwijające się poprzez dodawanie wartości do określonych sektorów - bazując na własnych doświadczeniach z okresu transformacji politycznej i gospodarczej. Mogę na przykład wymienić tu pomoc ukierunkowaną na dobre zarządzanie, budowanie potencjału w administracji publicznej oraz na reformy gospodarcze.

W moim pojęciu, działania tego rodzaju, usankcjonowane przez kodeks postępowania w sprawie komplementarności i podziału pracy w ramach polityki rozwojowej, są absolutnie niezbędne. W kwietniu zaprezentuję pierwszą ocenę wdrażania kodeksu, po roku od jego przyjęcia, która będzie zawierała analizy i wnioski w zakresie rozszerzania pomocy i nadawania jej bardziej ciągłego charakteru. Chcę wykorzystać tę ocenę jako podstawę do poważnej debaty ze wszystkimi państwami członkowskimi, mającej na celu określenie dalszego kierunku postępowania. Na kilka miesięcy przed forum wysokiego szczebla w Akrze w sprawie skuteczności pomocy, kraje rozwijające się liczą, że Europa wyznaczy dalszy kierunek działań, i mają rację, ponieważ - pozwólcie państwo, że ponownie przypomnę - Europa to najobfitsze źródło pomocy rozwojowej na świecie, dlatego też może i powinna dawać odpowiedni przykład.

Przedstawione przez panią sprawozdanie wskazuje na kolejny niezwykle istotny fakt, jakim jest konieczność zwiększania świadomości w nowych państwach członkowskich. Prawdą jest, że większość tych państw nie ma długiej tradycji niesienia pomocy rozwojowej, szczególnie na rzecz Afryki. Dlatego też ponosimy odpowiedzialność między innymi za informowanie opinii publicznej i uświadamianie jej, że nie chodzi tylko o działania charytatywne, ale o wspólny interes - myślę tu o takich kwestiach, jak pokój i bezpieczeństwo, migracja, zmiany klimatu i bezpieczeństwo żywnościowe.

W połowie lutego Komisja Europejska, mając na uwadze te zagadnienia, uruchomiła trzeci program budowania potencjału dla nowych państw członkowskich. W ramach tego programu Komisja będzie zapewniać fachową pomoc niezbędną do rozwijania strategii komunikacji, które umożliwią władzom administracyjnym bardziej skuteczne informowanie opinii publicznej o swoich działaniach oraz zwiększanie poziomu świadomości, zwłaszcza w mediach oraz wśród uczniów i studentów, na temat celów polityki rozwoju.

Panie i panowie, nie ma już „starej Europy” i „nowej Europy”. Nie ma pierwszej i drugiej klasy, starszych państw członkowskich i nowych państw członkowskich. Jest tylko jedna Europa - pomocna, otwarta i uświadomiona politycznie Europa - wyznająca wartości nie tylko europejskie, ale też uniwersalne. Ewolucja polityki rozwoju od chwili pierwszego rozszerzenia sama w sobie dowodzi, że Unia Europejska może się rozwijać, zyskując przy tym na znaczeniu. Zasadniczo jest to lekcja historii niezwykle istotna zarówno dla przyszłości polityki rozwoju, jak i dla przyszłości integracji europejskiej.

  Filip Kaczmarek, w imieniu grupy PPE-DE. – Panie Przewodniczący! W styczniu zeszłego roku, podczas zorganizowanego w Parlamencie Europejskim przesłuchania publicznego na temat nowych donatorów w Unii Europejskiej uczestnicy tegoż spotkania wyrazili nadzieję, że dyskusja na temat polityki rozwojowej nowych państw członkowskich w Unii Europejskiej znajdzie swoją kontynuację w pracach podejmowanych na forum parlamentów krajowych oraz w dalszych działaniach Parlamentu Europejskiego. Dlatego z dużą satysfakcją witam pierwsze w historii parlamentu sprawozdanie, sprawozdanie pani poseł Budreikaitè, będące próbą analizy stopnia obecnego zaangażowania nowych krajów członkowskich w politykę rozwojową Unii Europejskiej oraz stojących przed nimi wyzwań.

Trudno podsumować wszystkie wyzwania stojące przed nowymi donatorami Europy w kształtowaniu krajowej polityki rozwojowej oraz modernizacji polityki rozwojowej na szczeblu wspólnotowym. Pozwolę sobie na wskazanie tylko kilku kluczowych moim zdaniem kwestii. Po pierwsze, jest konieczne wzmacnianie znaczenia parlamentów krajowych w kształtowaniu pomocy rozwojowej w nowych krajach członkowskich. Bez solidnych podstaw prawnych tworzonych przez parlamenty narodowe nie będzie możliwe prowadzenie efektywnej polityki rozwojowej, a za tym idzie sprawna koordynacja w kwestiach planowania i zarządzania pomocą dla krajów rozwijających się. W niektórych krajach prace nad ustawą toczą się od 2004 roku i nadal nie zostały sfinalizowane. To skutkuje tym, że np. nie ma agend wykonawczych w tych krajach.

Potrzebna jest dalsza praca nad świadomością – i tu się zgadzam z panem komisarzem Michelem odnośnie do wrażliwości opinii społecznej w nowych krajach członkowskich w kwestii znaczenia polityki rozwojowej. W takiej przemianie istotną rolę mogą odegrać edukacja dla rozwoju, szerokie konsultacje społeczne, masowe środki przekazu, prowadzone kampanie uświadamiające. Bez tego trudno będzie uzyskać zgodę podatników na zwiększanie wydatków finansowych z budżetów państw członkowskich przeznaczonych na politykę rozwojową. Im większa będzie świadomość, tym większa będzie akceptacja też wysiłku finansowego.

Zgadzam się też z panem komisarzem odnośnie do europejskiej solidarności w zakresie polityki rozwojowej. Powinniśmy koordynować płaszczyznę współpracy i uczyć się od siebie nawzajem. Z jednej strony zaangażowanie i wiedza płynąca z historii i okresu transformacji nowych krajów członkowskich może pomóc całej Unii w rozwoju i umacnianiu demokracji tych państw, które przechodzą okresy transformacyjne. Z kolei wiedza płynąca z doświadczeń starych krajów członkowskich, a w szczególności pomocy dla najbiedniejszych krajów świata, może zwiększyć i ukierunkować pomoc rozwojową dla tych, którzy najbardziej jej potrzebują, czyli np. dla Afryki Subsaharyjskiej, która wśród nowych krajów członkowskich nie jest głównym celem pomocy. Ta wzajemna edukacja i wzajemna pomoc może zwiększyć skuteczność polityki rozwojowej całej Unii Europejskiej.

  Corina Creţu, w imieniu grupy PSE. – (RO) Sprawozdanie, które dziś omawiamy, ma w mojej opinii tę zaletę, że pomaga nowym państwom członkowskim Unii Europejskiej w definiowaniu nowych zasad polityki i mechanizmów niesienia pomocy krajom, którymi zajmuje się Unia Europejska.

Bazując na wartościach stanowiących podstawę Unii oraz zobowiązaniach podjętych w ramach traktatów, podpisanych przez nasze państwa, nowe państwa członkowskie definiują na nowo swoją politykę współpracy na rzecz rozwoju, aby udzielić wsparcia krajom potrzebującym, dywersyfikując narzędzia i obszary współpracy. To, co powiedziała sprawozdawczyni w swoim słowie wstępnym, jest samą prawdą, w tym sensie, że priorytety nie zostały zdefiniowane wystarczająco jednoznacznie, a dobre chęci napotykają często na barierę niedostatecznych zasobów finansowych. Wydaje się, że nowe państwa członkowskie nadal potrzebują czasu na zaadaptowanie się do systemów podejmowania decyzji przez Radę oraz do jej priorytetów w dziedzinie współpracy na rzecz rozwoju.

Rumunia opracowała krajową strategię międzynarodowej współpracy na rzecz rozwoju, w ramach której wspiera rozwój państw z obszarów geograficznych zdefiniowanych jako priorytetowe dla stosunków zewnętrznych, to znaczy z Europy Wschodniej, Bałkanów Zachodnich i południowego Kaukazu. Inny obszar działań to stopniowe rozszerzanie pomocy na rzecz państw afrykańskich, szczególnie w dziedzinie edukacji.

Cieszę się, że w tym roku obchody dnia pierwszego października, europejskiego Socjalistycznego Dnia Rozwoju, odbędą się w Bukareszcie i chcę tu i teraz podziękować moim kolegom z partii socjalistycznej za jednogłośne przyjęcie mojej propozycji zorganizowania tej uroczystości w nowym państwie członkowskim Unii Europejskiej, czyli w Rumunii. Chciałabym pochwalić to sprawozdanie, które nakreśla przydatne dla nowych państw członkowskich Unii Europejskiej ramy konceptualizacji w omówionej dziedzinie .

  Toomas Savi, w imieniu grupy ALDE. – Panie przewodniczący! We wtorek prezydent Republiki Estonii, pan Toomas Hendrik Ilves, powiedział, że powinniśmy zaprzestać stosowania terminu „nowe państwa członkowskie”. Sformułowanie to znajduje się też w tytule sprawozdania pani poseł Budreikaitė. Jakkolwiek zasadniczo zgadzam się z moim prezydentem, termin ten ma także konotacje pozytywne, do których można zaliczyć innowacyjność i gotowość do przeprowadzenia reform. Przedstawione dziś sprawozdanie zawiera szeroko zakrojoną analizę postępów, poczynionych przez nowych dawców pomocy w ramach Unii Europejskiej - którzy jeszcze dziesięć lat temu byli beneficjentami tej pomocy - w zakresie współpracy na rzecz rozwoju, i wskazuje zarówno na braki, jak i na potencjał przyszłego zwiększania wkładu tych państw w realizację unijnej polityki współpracy na rzecz rozwoju.

W roku 1970 ONZ uzgodniła, że docelowy poziom pomocy rozwojowej w celu eliminowania skrajnego ubóstwa - najbardziej upokarzającego stanu, w jakim może się znaleźć jednostka - to 0,7% PKB. Drodzy koledzy! Nie zapominajmy, że problem ten dotyka około jednej trzeciej populacji świata. Niestety, wszystko wskazuje na to, że dotychczasowe wysiłki są niewystarczające. Żadne z państw członkowskich nie osiągnęło zamierzonego celu. To samo dotyczy starszych państw członkowskich z wyjątkiem Danii, Luksemburga, Holandii i Szwecji. Norwegia, choć nie jest państwem członkowskim UE, także zrealizowała ten cel.

Chciałbym podziękować pani poseł Budreikaitė za ogromną pracę włożoną w przygotowanie sprawozdania oraz za uwzględnienie poprawek zgłoszonych przeze mnie i moich kolegów z Komisji Rozwoju. Wybrano sprawozdawczynię reprezentującą jedno z państw będących nowymi dawcami pomocy, a przygotowane przez nią sprawozdanie zostanie szczegółowo przeanalizowane w tych państwach, w tym w Estonii.

Na koniec chciałbym powiedzieć, że europejski konsensus w sprawie rozwoju dąży do dalszego zwiększania poziomu finansowania i zachęcić wszystkie państwa członkowskie do poważnego potraktowania tych wysiłków. Przedstawione tu sprawozdanie to dokument godny pochwały, który ponownie przypomina nam o naszych zobowiązaniach, wzywam więc wszystkich moich kolegów do jego poparcia.

  Adam Bielan, w imieniu grupy UEN. – Panie Przewodniczący! Ja również przyłączam się do gratulacji składanych na ręce pani poseł Budreikaitė za przygotowanie tego bardzo dobrego sprawozdania. W tym dokumencie jest mowa o wymiarze wschodnim relacji Unii Europejskiej i potrzebie nowego zgromadzenia na kształt np. EUROLATu czy EUROMEDu, zgromadzenia opartego na historycznych doświadczeniach, zwłaszcza nowych państw członkowskich, do których zalicza się również mój kraj – Polska.

I tutaj w pełni zgadzam się z autorką tego sprawozdania. Europa potrzebuje nowej wizji rozszerzenia strefy wpływów, poprzez Bałkany, region Morza Czarnego, aż po południowy Kaukaz. Polityka Unii Europejskiej wobec tych regionów jest przestarzała. Już sama nazwa Europejska Polityka Sąsiedztwa jest niestosowna i obraźliwa dla niektórych krajów, takich jak Ukraina, która niewątpliwie jest krajem europejskim. Nazwa ta powinna zostać zmieniona na politykę sąsiedztwa Unii Europejskiej, jak słusznie zauważył podczas ostatniego posiedzenia delegacji ds. współpracy Unia Europejska-Ukraina, były minister spraw zagranicznych Ukrainy Borys Tarasiuk.

Unia Europejska powinna w większym stopniu wspierać Ukrainę i Gruzję, wciągać je w swoją strefę wpływów. Te kraje potrzebują naszego zaangażowania jeszcze bardziej niż kraje Europy Środkowej przed rozszerzeniem w 2004 roku. Potrzebują indywidualnego podejścia Unii Europejskiej, a nie ogólnej polityki sąsiedztwa, która de facto traktuje Ukrainę na równi z krajami, które historycznie nie przynależą do Europy. Ukraina, Gruzja, jak również Białoruś, są biedniejsze, słabsze gospodarczo i trudniejsze politycznie niż państwa, które przystąpiły do Unii po 2004 roku.

W ostatnich latach nastąpiło znaczne wzmocnienie pozycji Rosji w tym regionie. Gotowość Rosji do używania zasobów energii do politycznego szantażu zniechęca Unię do przeciwstawiania się haniebnym, nie mającym nic wspólnego z demokracją praktykom Kremla. W Gruzji i na Ukrainie Moskwa próbuje odwrócić przemiany demokratyczne. Polityka sąsiedztwa Unii Europejskiej, jak powinniśmy ją w zasadzie nazywać, powinna oferować bezpośrednią pomoc polityczną i gospodarczą dla naszych najbliższych sąsiadów. Polska ma zresztą gotowe projekty, które wciąż nie mogą się doczekać realizacji, takie jak np. projekt niezależnej telewizji Bielsat na Białorusi.

  Gabriele Zimmer, w imieniu grupy GUE/NGL. – (DE) Panie przewodniczący! Wracając do zasadniczego tematu sprawozdania, chciałabym bardzo serdecznie podziękować pani poseł Budreikaitė za sprawozdanie, które w mojej opinii jest niezwykle zrównoważone i kompetentne. W obecnej chwili ma ono również niezwykłą wagę, pozwala nam bowiem na tymczasowy bilans i wyciągnięcie wniosków w kwestii poprawy współpracy na rzecz rozwoju ze strony nowych państw członkowskich, w szczególności w odniesieniu do krajów Afryki, Karaibów i Pacyfiku.

Przystąpienie do UE oczywiście oznacza także zobowiązanie traktatowe do zaakceptowania dorobku w postaci acquis communautaire. Jednakże zarazem nie ma wątpliwości, że traktat to jedno, a publiczna świadomość na temat głównych obszarów polityki w różnych krajach to drugie. Statystyki, które nam przekazano, dowodzą tego jednoznacznie.

Współpraca na rzecz rozwoju z państwami Afryki, Azji i Ameryki Łacińskiej często jawi się jako kwestia niewielkiej wagi w państwach, które same pozostają w tyle pod względem rozwoju gospodarczego. Dlatego musimy wspólnie dążyć do uznania wagi tego zagadnienia i nawoływać do realizacji naszych celów, czerpiąc między innymi z wzorców współpracy na rzecz rozwoju, wdrażanych w przeszłości w niektórych państwach, w szczególności w krajach Afryki.

Liczne więzi, które istniały przed rokiem 1989, uległy zanikowi bardzo szybko, a jednak niemal niezauważalnie. Dochodziło też do epizodów godnych pożałowania. Szereg projektów zainicjowanych w tych krajach legło w gruzach. Sądzę, że potrzebny nam będzie nowy start.

Chciałabym też wyrazić żal, że za zgodą Komisji, niemal wszystkie państwa członkowskie z Europy Środkowej i Wschodniej skoncentrowały się na współpracy na rzecz rozwoju z byłymi republikami Związku Radzieckiego, co skutkuje zepchnięciem na margines prawdziwego celu tej współpracy, jakim jest realizacja milenijnych celów rozwoju. Nawet, jeśli nowe państwa członkowskie zdołają zgodnie z ustaleniami do roku 2010 podnieść poziom oficjalnej pomocy rozwojowej do poziomu 0,17% PKB, należy obawiać się, że zaledwie cząstka tej kwoty zostanie przeznaczona na rozwój i wsparcie najuboższych krajów świata.

Chciałabym jeszcze raz podziękować serdecznie pani poseł Budreikaitė za jej sprawozdanie.

  Frank Vanhecke (NI). – (NL) Jestem zdania, że to sprawozdanie ma swoje mocne strony. Przedstawia ono ciekawy opis sytuacji w zakresie współpracy na rzecz rozwoju w nowych państwach członkowskich. To dobrze. Zasadniczo uważam jednak, że sprawozdanie to jest ilustracją utraconych szans. Zamiast zachęcać nowe państwa członkowskie do realizowania tradycyjnych celów europejskiej pomocy rozwojowej, Parlament powinien raczej poddać te cele debacie i zastanowić się, czy dalsza realizacja tradycyjnego modelu pomocy rozwojowej ma sens w dzisiejszych czasach.

Izba ta wielokrotnie już podnosiła cele finansowe do rangi swoistego dogmatu, nie poświęcając im właściwej debaty, i wielokrotnie odmawialiśmy przyjęcia do wiadomości fundamentalnych przyczyn problemów, z jakimi boryka się większość krajów rozwijających się. W Afryce jedną z podstawowych przyczyn ubóstwa, głodu, braku bezpieczeństwa i ogromnych problemów społecznych i gospodarczych w krajach rozwijających się są niewątpliwie bardzo nieudolne rządy skorumpowanych na wskroś władz.

Nowe państwa członkowskie zachęca się do organizowania kampanii informacyjnych i zwiększających świadomość. Popieram tę ideę, ale czy nie powinniśmy zarazem informować ludzi o tym, że państwa afrykańskie wydają na rząd więcej, niż otrzymują w ramach pomocy rozwojowej? A także o tym, że przywódcy afrykańscy przechowują miliardy w bankach szwajcarskich, o łącznej kwocie przewyższającej wartość wieloletniej pomocy rozwojowej? Jeśli Europa powinna wysyłać jakieś sygnały, to takie, że wyłącznie kraje demokratyczne, w których panują rządy prawa, gwarantują ludziom realną szansę na poprawę ich bytu, i tylko pod takim warunkiem pomoc rozwojowa może przynosić skutki i dawać korzyści. W tej chwili niestety tak nie jest.

  Theodor Dumitru Stolojan (PPE-DE). – (RO) Chciałbym pochwalić to sprawozdanie, które istotnie pomoże nowym państwom członkowskim w realizacji ich zobowiązań, podjętych odnośnie polityki współpracy na rzecz rozwoju.

Popieram zalecenia przedstawione w sprawozdaniu i chciałbym wskazać na dwa z nich, po pierwsze na konieczność opracowania strategii edukowania obywateli. Nie znaczy to, że obywatele państwa członkowskiego, w którym produkt krajowy brutto wynosi zaledwie 38% średniej unijnej, takiego jak Rumunia, powinni zrozumieć, że muszą przeznaczyć część swego budżetu na rozwój innych krajów, ale o wartości leżące u podstaw Unii Europejskiej; Rumunia, która jest takim właśnie państwem członkowskim, podejmie działania w tym kierunku.

Chciałbym też zwrócić uwagę na zalecenie dotyczące dzielenia się przez starsze państwa członkowskie ich doświadczeniami z nowymi państwami członkowskimi, aby uniknąć błędów we współpracy na rzecz rozwoju, takich jak niezdolność osiągnięcia celów, brak efektywności oraz utorowanie drogi dla korupcji w państwach będących beneficjentami pomocy.

Chciałbym podkreślić, że kwestią ogromnej wagi jest współpraca na rzecz rozwoju edukacji i szkolenia zasobów ludzkich. W tym kontekście, Rumunia ma niezwykle pozytywne doświadczenia, ponieważ przyznaje stypendia uczniom i studentom z Republiki Mołdowy oraz południowo-zachodniej Ukrainy. Uniwersytety i szkoły rumuńskie współpracują bezpośrednio z uczniami i studentami w tych krajach.

  Justas Vincas Paleckis (PSE). – (LT) Gratuluję sprawozdawczyni, pani Budreikaitė, wygłoszonego sprawozdania, którego przygotowanie kosztowało ją z pewnością wiele czasu i wysiłku. Świadomość, że w tak krótkim czasie nowe państwa członkowskie przemieniły się z beneficjentów pomocy w jej dawców, podnosi na duchu. Jednakże większość - a być może wszystkie - spośród tych państw mogą mieć trudności z realizacją celu, jakim jest przeznaczenie 0,17% PKB na pomoc rozwojową do roku 2010.

Jaka może być tego przyczyna? Kraje, które przystąpiły do UE w XXI wieku są nadal dławione przez etnocentryzm. Mają poczucie, że to one wycierpiały najwięcej, zmagają się z problemami i najbardziej potrzebują pomocy. Tym niemniej, uczestnictwo w UE oraz we współpracy na rzecz pomocy sprzyja wyeliminowaniu takiej krótkowzroczności.

Na Litwie, gdzie projekty pomocy rozwojowej spotykały się do niedawna ze sceptycyzmem, większość społeczeństwa uważa dziś, że taka pomoc jest dobra i potrzebna. Nowe państwa członkowskie znajdują się na uprzywilejowanej pozycji, mogąc dzielić się swymi doświadczeniami z okresu transformacji z innymi krajami świata. Znamy trudności, z jakimi borykają się nasi sąsiedzi w Europie Środkowej, na Kaukazie i w Azji Środkowej.

Musimy jednak zastosować do naszych działań i pomocy nieco szerszą perspektywę. Dość trudno jest dostrzec ubóstwo krajów afrykańskich i azjatyckich z punktu widzenia Wilna, Warszawy, Budapesztu czy Bukaresztu, musimy jednak zdać sobie sprawę z faktu, że pomagając tym, którzy są dziś w potrzebie, w rzeczywistości pomagamy samym sobie. Każdy kraj na tej planecie jest powiązany z innymi zgodnie z zasadą „naczyń połączonych”. Rosnąca przepaść pomiędzy najbogatszymi i najuboższymi krajami, a także niepowstrzymany napływ emigrantów ekonomicznych narusza podstawy świata.

Oprócz pomocy państwowej, niezwykle ważną rolę odgrywają też organizacje społeczeństwa obywatelskiego. Wartość pieniędzy i dóbr gromadzonych przez organizacje pozarządowe, szkoły i kościół nie jest zbyt wielka, ale ogromnie doceniana.

  Ryszard Czarnecki (UEN). – Panie Przewodniczący! Mój kraj sam przez wiele lat był odbiorcą pomocy ze względu na ubóstwo w Polsce. Dzisiaj, po czterech latach obecności w Unii, coraz czynniej włącza się w pomoc krajom rozwijającym się. Ostatnio np. umorzyliśmy bardzo znaczący dług Angoli. Stawiamy jednak również na wspieranie elit w tych krajach, fundując stypendia na studia w Polsce. Wychodzimy bowiem z założenia, że inwestycja w wiedzę, tworzenie elit jest nie mniej ważna niż charytatywne rozdawnictwo.

Może polemicznie wobec części z państwa powiem, że przez pomoc dla krajów rozwijających się nie powinniśmy widzieć wyłącznie wspierania państw w Afryce. Przypomnę, że tzw. konsensus europejski sprzed trzech lat nie zobowiązuje nas do ukierunkowania współpracy na rzecz rozwoju na Afrykę. Wsparcie dla dawnych republik sowieckich w Azji jest też rzeczą istotną. Jako Polak jestem dumny z tego, że mój kraj jako nowe państwo członkowskie przeznacza na pomoc dla krajów rozwijających się podobny procent PKB, jak będąca od 27 lat w Unii Europejskiej Grecja czy funkcjonująca w strukturach unijnych od 22 lat Portugalia, czy członek-założyciel Wspólnoty Włochy.

  Katrin Saks (PSE). – (ET) Chciałabym podziękować sprawozdawczyni za przygotowanie sprawozdania, które dotyka bieżących problemów w sposób zrównoważony. Mam kilka uwag związanych ze sprawami, które pojawiły się wcześniej w debacie poświęconej sprawozdaniu, jak i w dzisiejszej debacie Parlamentu.

Mój pierwszy komentarz dotyczy założenia, że nastawienie obywateli nowych państw członkowskich do współpracy na rzecz rozwoju i pomocy humanitarnej jest raczej chłodne. Sądzę, że zwiększanie świadomości odegra w tym zakresie ogromną rolę. W Estonii przeprowadzono badania, aby porównać postawy prezentowane dziś z tymi sprzed trzech lat, i nawet dane z okresu sprzed lat trzech wskazują, że świadomość konieczności współpracy na rzecz rozwoju wzrosła w takim zakresie, nie tylko w instytucjach, ale także wśród opinii publicznej, że umożliwiło to znaczne zwiększenie wsparcia budżetowego dla współpracy na rzecz rozwoju.

Opinia publiczna musi wiedzieć, że pieniądze nie wpadają do bezkresnej czarnej dziury, ale są przeznaczane dla konkretnych krajów na realizację konkretnych projektów. Współpraca na rzecz rozwoju w Estonii bazuje na zasadzie, zgodnie z którą odpowiedzialność za rozwój ponoszą przede wszystkim same kraje rozwijające się: niczego nie da się osiągnąć na siłę. Z tej przyczyny, ścisła współpraca ma szczególne znaczenie, czego znakomitym przykładem jest współpraca pomiędzy Estonią i Gruzją.

Dlatego popieram szczególnie punkt 17 sprawozdania, stwierdzający, że największym wyzwaniem będzie zwiększenie budżetu i rozwijanie świadomości, zwłaszcza wśród opinii publicznej. Na przykład, jakkolwiek kwota przeznaczona na rozwój międzynarodowy przez Estonię w roku 2006 wyniosła 0,09% PKB, dziś zajmujemy stanowisko, zgodnie z którym kwota ta powinna wzrosnąć, i będziemy dążyć do osiągnięcia poziomu 0,17% PKB do roku 2011, zgodnie z programem współpracy na rzecz rozwoju przyjętym w roku 2006.

Cieszy mnie fakt, że wnioski moich kolegów, moich kolegów z Estonii, zostały wcielone do sprawozdania na etapie jego przygotowywania i wierzę, że jest to znak fundamentalnej zmiany, w wyniku której nowe państwa członkowskie z beneficjentów pomocy przekształciły się w jej dawców; mam nadzieję, że wsparcie z ich strony będzie rosło.

  Liam Aylward (UEN). – Panie przewodniczący, to uderzające, że 200 milionów dzieci na świecie można określić dziś mianem zmuszanych do pracy. Praktyka ta jest absolutnie niedopuszczalna. Społeczność międzynarodowa musi ściśle ze sobą współdziałać, aby zapewnić rygorystyczne przestrzeganie międzynarodowego prawa zwalczającego pracę dzieci we wszystkich krajach świata.

Kwestia ta musi na stałe stać się sprawą kluczową w kontekście polityki pomocy rozwojowej UE. UE musi współpracować ściśle z Organizacją Narodów Zjednoczonych, UNICEF-em, Bankiem Światowym, Międzynarodową Organizacją Pracy, dawcami i organizacjami międzyrządowymi, aby wdrożyć właściwe strategie, dzięki którym ujednolicone prawo wyeliminuje nieludzką praktykę zatrudniania dzieci.

Musimy przyjąć podejście wielowymiarowe, aby skutecznie zwalczać zatrudnianie dzieci na całym świecie. Niezbędne jest narzucenie środków ochrony socjalnej i zmiana zasad panujących na rynku pracy. Zatrudnianie dzieci i kwestie edukacji są ze sobą nierozerwalnie związane. Dzieci, które nie mają dostępu do nauki, są bardziej narażone na to, że zostaną zatrudnione. Unia Europejska, jako najważniejszy dawca pomocy rozwojowej na świecie, musi aktywnie walczyć o realizację milenijnych celów rozwojowych do roku 2015, włącznie z celami określonymi przez społeczność międzynarodową w zakresie dostępu do edukacji dla wszystkich dzieci na świecie.

  Mieczysław Edmund Janowski (UEN). – Panie Przewodniczący! Pomaganie innym, gdy samemu się jeszcze potrzebuje pomocy, dowodzi szczególnej solidarności. Jest ona również widoczna w działaniu 12 państw, które ostatnio przystąpiły do Unii. Należy to docenić. W odniesieniu do Polski ukazałem to poprzez wystawę Polish aid to the world w listopadzie ubiegłego roku. Dziękuję więc bardzo, pani poseł Budreikaitė za kompleksowe przedstawienie tej kwestii.

Realizacja celów milenijnych, o których mówimy od lat, ma pomóc ludziom, którzy egzystują na dnie ubóstwa, w tym milionom niedożywionych dzieci. Ta pomoc jednakże musi być bardziej wędką i nauką łowienia ryb, niż dawaniem ich na talerzu.

Musimy także dążyć do stworzenia bardziej sprawiedliwego systemu handlu z krajami trzeciego świata. Potrzebna jest hojność darczyńcy, który umarza dług, i szersze dzielenie się osiągnięciami nauki, w tym szczególnie medycyny. Wspierajmy szkoły i uniwersytety w tych krajach, by ich absolwenci pracowali na potrzeby swych rodaków. Pomóżmy rozwiązać problem braku wody pitnej. Jako mieszkańcy Unii stanowimy zaledwie 7,5% ludności świata. Dysponujemy zaś 23% światowego DNB. Oczywiście mamy w Europie swoje problemy, także ekonomiczne. Zobaczmy jednak ich skalę. Nie bądźmy więc obojętni wobec tych, którzy cierpią, bo są głodni, chorzy, niewykształceni, bo żyją w nędzy, niedostatku czy zagrożeniu życia.

  Reinhard Rack (PPE-DE). – (DE) Panie przewodniczący! Chciałbym wrócić do uwagi komisarza, wygłoszonej we wprowadzeniu, to znaczy, że powinniśmy nie tylko udzielać pomocy rozwojowej, ale także powiązać ją z kwestiami natury ogólnej - nie w formie polityki opartej na władzy i sterowanej, jaką realizowały swego czasu USA i były Związek Radziecki, która dziś jest domeną Rosji i Chin, ale poprzez dobre zarządzanie, egzekwowanie praw człowieka i walkę z korupcją. Wszyscy powinniśmy wypowiedzieć wojnę tym problemom - nie mówię tu jedynie o nowych państwach członkowskich i ich polityce pomocy rozwojowej, ale o nas wszystkich. Być może dla nas wszystkich to dobra okazja, aby położyć większy nacisk na te zagadnienia.

  Jan Zahradil (PPE-DE). – (CS) Panie przewodniczący! To sprawozdanie ma oczywiście wielką wartość użytkową. Rozwój w tej dziedzinie przebiega bardzo dynamicznie, wyprzedzając nawet fakty ujęte w sprawozdaniu. Na przykład, w sprawozdaniu nie uwzględniono faktu, że w niektórych spośród nowych państw członkowskich powstały już organizacje rozwojowe.

Chciałbym jednak poruszyć inny temat. Chciałbym obalić rozpowszechniony mit, zgodnie z którym nowe państwa członkowskie nie mają w tej dziedzinie doświadczenia. Dysponujemy doświadczeniem, jakkolwiek zdobywaliśmy je w Europie podzielonej, za żelazną kurtyną, w ramach innego systemu, w którym za wszystkim stała motywacja ideologiczna i polityczna. Pozostaje jednak faktem, że budowaliśmy elektrownie i browary, a także zapewnialiśmy pomoc żywnościową krajom rozwijającym się. Na marginesie chciałbym wspomnieć, że nadal nie otrzymaliśmy z tego tytułu należności, niekiedy bardzo wysokich, to jednak nie ma w tej chwili znaczenia. Po prostu mamy potrzebną wiedzę. Chciałbym, żebyśmy zaczęli ją wykorzystywać. Chciałbym też skorzystać z okazji, aby poprosić Komisję, żeby nie traktowała nowych państw członkowskich jak żółtodziobów, ale zamiast tego zrobiła dobry użytek z ich wiedzy.

  Miloslav Ransdorf (GUE/NGL). – (CS) Panie przewodniczący! Chciałbym nawiązać do wypowiedzi mojego kolegi, posła Zahradila. Ma on stuprocentową rację. W przeszłości Czechosłowacja, podobnie, jak inne kraje bloku sowieckiego, działała aktywnie w krajach rozwijających się. Nasz kraj z powodzeniem uczestniczył we wspieraniu gospodarczym tych krajów i dziś możemy wykorzystać ten potencjał.

Istnieją pewne aspekty negatywne, związane z faktem, że zewnętrzne zasoby rozwojowe nigdy nie zastąpią zasobów wewnętrznych: gospodarki, które znalazły się w takiej sytuacji, są często niezdolne do rozwoju wewnętrznego.

Jakiś czas temu, dość dawno, Gunnar Myrdal wydał książkę „Asian Drama”. W książce tej przeciwstawił optymizm, panujący po drugiej wojnie światowej na przykład w Afryce, pesymizmowi wszechobecnemu w krajach azjatyckich. Dziś sytuacja zasadniczo się zmieniła. Wiele krajów azjatyckich rozwija się szybko, podczas gdy Afryka przyciąga zaledwie 2% inwestycji światowych, a gospodarki wielu krajów kontynentu znalazły się w poważnych tarapatach.

Istnieje także związek pomiędzy zachowaniami elit rządzących w tych dwóch regionach, które jaskrawo ze sobą kontrastują. W jednym z badań francuskich porównano zachowania tych elit, wskazując, że podczas gdy elita azjatycka inwestowała w gospodarkę, elita afrykańska plądrowała utworzone zasoby i zabierała je z własnego terytorium.

  Louis Michel, komisarz. − (FR) Panie przewodniczący, panie i panowie! Oczywiście muszę na początek podziękować wszystkim mówcom za niezwykle wysoki poziom ich wypowiedzi i istotność poruszonych kwestii, które odzwierciedlają moje własne wątpliwości. Powinienem także na wstępie podziękować prezydencji słoweńskiej, która przyjęła postawę niezwykle świeżą: stara się odświeżyć i napełnić energią nasz sposób myślenia o polityce rozwojowej nowych państw członkowskich i zorganizowała już dwa niezwykle owocne posiedzenia, w trakcie których omawiano te kwestie.

Co do uwag dotyczących poziomów pomocy - to znaczy, potrzebnych kwot pieniędzy - w pełni rozumiem trudności, z jakimi borykają się nowe państwa członkowskie. Chciałbym jednak przypomnieć państwu - jakkolwiek sami już to ogólnie stwierdziliście - że istnieje wiele alternatywnych metod angażowania się i dzielenia wiedzą, które kosztują bardzo niewiele. Jak słyszałem, jeden z mówców wspominał na przykład o projektach współpracy w zakresie edukacji. Oczywiście wysyłanie instruktorów lub nauczycieli do krajów afrykańskich wiąże się ze stosunkowo niskim kosztem, zarazem jednak dla tych krajów jest to pomoc niezwykle istotna.

Podstawowe pytanie, jakie tu zasugerowano, brzmiące, czy nie byłoby lepiej, gdyby państwa członkowskie inwestowały we własnym sąsiedztwie - sąsiedztwo to być może nie najlepsze słowo, może uda mi się znaleźć lepsze określenie - zamiast inwestować w Afryce, to w mojej opinii pytanie źle postawione. Zdaję sobie w pełni sprawę z faktu, że inwestowanie w sąsiedztwie wydaje się bardziej atrakcyjne, łatwiejsze do uzasadnienia, a także bardziej przemawia do opinii publicznej w poszczególnych krajach, jak i do potencjalnych partnerów we współpracy na rzecz rozwoju. Jednakże jedno podejście nie wyklucza drugiego, stwarzając przy tym dość wyjątkowy przykład dla ludzi młodych, którzy widzą naród zdecydowany zwiększyć zakres pomocy na rzecz Afryki, otworzyć się na Afrykę, ponieważ jest to ekspresją wartości zarówno europejskich w najgłębszym sensie tego słowa, jak i uniwersalnych. Chciałbym też powiedzieć, że w moim pojęciu najlepszym argumentem przemawiającym za obecnością nowych państw członkowskich w Afryce jest fakt, że niektóre z tych państw mają już odpowiednie doświadczenie, które pozostawiło za sobą pozytywne ślady, zwłaszcza w budowaniu niektórych krajów i usług państwowych, a także w formie wiedzy, która przetrwała.

Po drugie, chciałbym stwierdzić, panie i panowie, że Afryka nie jest miejscem, w którym będziemy realizować milenijne cele rozwoju. Cele te zostaną zrealizowane we wszystkich krajach rozwijających się z wyjątkiem Afryki. Na tej podstawie uważam, że ponosimy odpowiedzialność, współodpowiedzialność za kontynuację inwestycji w Afryce, i chcę podkreślić ponownie, powtarzając słowa jednego z mówców, że inwestycje te można utrzymać poprzez wymianę fachowej wiedzy. Zachęcając nasze uniwersytety, uczelnie, władze miejskie i lokalne do angażowania się w wymianę z krajami rozwijającymi się, realizujemy działania zarówno tanie, jak i skuteczne. Muszę także powiedzieć, że z ogromną przyjemnością zaproszę przedstawicieli tak zwanych nowych państw członkowskich do udziału w niektórych swoich misjach. Uważam, że jest sprawą ogromnej wagi, aby państwa te dostrzegły nie tylko najważniejsze problemy, ale też prawdziwie tragiczne sytuacje, z jakimi borykają się niektóre kraje i niektóre ludy.

Na koniec chciałbym przywołać aspekt, charakteryzujący się ogromnym potencjałem wartości dodanej - być może większym, niż ten, którym dysponują niektóre z naszych państw, na co zwracano już uwagę - czyli cały obszar zarządzania. Co właściwie mamy na myśli, mówiąc o zarządzaniu? Zarządzanie to zdolność państwa do podjęcia jego podstawowych funkcji, związanych ze sprawowaniem najwyższej władzy, oraz świadczeniem podstawowych usług socjalnych na rzecz obywateli. Wierzę, że wasze państwa mogą wnieść ogromnie wiele w obszar zarządzania: wszystko, co jest związane z budowaniem państwa, jak również - podkreślając to, co powiedział, jak sądzę, pan Lambsdorff - wszystko, co dotyczy okresu przejściowego w budowie państwa lub lepiej zdefiniowanych struktur. Mam tu na myśli ściąganie podatków, tworzenie administracji lokalnej, zasadę subsydiarności i decentralizacji. Wszystkie te aspekty odgrywają niewątpliwie kluczową rolę w budowaniu państw zdolnych do służenia swym obywatelom, i nie ulega wątpliwości, że możecie odegrać istotną rolę w tym procesie.

Sądzę, że byłoby dobrze - i mam zamiar to zaproponować - gdyby zaproszono 12 tak zwanych „nowych” państw członkowskich do współpracy z Komisją na podstawie dziesiątego programu Europejskiego Funduszu Rozwoju. Bieżące stanowisko jest takie, że zakończyliśmy mniej więcej programowanie dziesiątego Europejskiego Funduszu Rozwoju i byłoby dobrze, gdyby nowe państwa członkowskie postarały się określić, każde z osobna, jak widzą swoją rolę w tym przedsięwzięciu. Moglibyśmy na przykład powierzyć im szkolenie w obszarze wymiaru sprawiedliwości, administracji czy edukacji, a także poprosić o udostępnienie ekspertów z określonych dziedzin. Na przykład, niektóre z nowych państw członkowskich dysponują doświadczeniem w dziedzinie e-administracji, a wiedza tego typu jest bardzo potrzebna w niektórych krajach Afryki. Stąd właśnie moja propozycja. Myślę, że to dobrze, że odbyliśmy tę debatę, i widzę szereg ścieżek, którymi powinniśmy podążyć. Chciałbym również zasugerować, że jeśli chcemy działać skutecznie i posuwać się do przodu, powinniśmy zaplanować w jak najszybszym terminie spotkanie przedstawicieli 12 zainteresowanych państw i aktywnie zająć się tymi kwestiami, co pozwoli nam opracować wspólne programy w nadchodzących tygodniach. Uważam, że mamy tu szansę, której nie wolno nam zaprzepaścić.

Mówiliście też państwo o warunkowości; w pełni rozumiem to stanowisko. Wszystko, co dotyczy wartości, praw człowieka, poszanowania praw człowieka i walki z korupcją jest niewątpliwie istotne, zgadzam się z tym, ale w niektórych przypadkach łączenie pomocy rozwojowej - lub uzależnianie jej od ścisłego przestrzegania tych wartości, jakkolwiek są nam one bardzo drogie, może okazać się trudne, a nawet niewskazane. Należy zdać sobie sprawę, że narzucanie powiązań lub warunków dotyczących wartości w krajach, w których wymogi tego rodzaju nie są szanowane, skrzywdzi w pierwszej kolejności zwykłych ludzi, zamieszkujących te kraje. Nasza odpowiedź na problemy w krajach, w których nie przestrzega się zasad dobrego zarządzania, to współpraca z określonymi działaczami, pośredniczącymi działaczami lokalnymi, organizacjami pozarządowymi lub agencjami reprezentującymi Organizację Narodów Zjednoczonych. Oferujemy wsparcie budżetowe wyłącznie krajom, które mogą nam zagwarantować minimum w zakresie dobrego zarządzania. Myślę, że nie ulega wątpliwości, że zgadzamy się co do tego podejścia. Jeśli chodzi o wartości, o których mówiłem - są to wartości, którym jesteśmy stale wierni. Wciąż staramy się promować i forsować te wartości w ramach dialogu politycznego. Rygorystyczne wdrażanie zasady warunkowości pomocy jest jednak trudne, jeśli chcemy rzeczywiście pomagać ludziom, co przecież jest naszym podstawowym celem.

  Danutė Budreikaitė, sprawozdawczyni. – (LT) Serdecznie dziękuję wszystkim, którzy wzięli udział w dyskusji i wsparli moje sprawozdanie. Chciałabym także podziękować wszystkim członkom Komisji Rozwoju za jednogłośne głosowanie za sprawozdaniem.

Chciałabym podkreślić kilka kwestii. „Nowe państwa członkowskie” - ta nazwa nadal ma w pewnym sensie charakter warunkowy i ułatwia rozróżnienie pomiędzy „starszymi” państwami członkowskimi oraz tymi, które przystąpiły do UE po dwóch rundach rozszerzenia, które wyróżnia ich szczególna historia, a zapewne także fakt, że są uboższe, niż starsze państwa członkowskie.

Chciałabym zwrócić uwagę na dotychczasowe doświadczenia w zakresie polityki współpracy na rzecz rozwoju. Zaczęto ją stosować w roku 1958. Kraje Europy Środkowej - Czechy, Słowacja i inne - mają większe doświadczenie we współpracy na rzecz rozwoju. Udział ze strony państw bałtyckich był dużo bardziej ograniczony. Tym niemniej mój kraj jest obecnie zaangażowany w świadczenie pomocy w zakresie oceanografii na rzecz Mauritiusa, kraju afrykańskiego. Postępy są bardzo widoczne.

Dlaczego kładę nacisk na „wymiar wschodni”, „kraje Wschodu”? Tak się składa, że to nasz bardzo ważny sąsiad. Nie ma sensu próbować oddzielić sąsiedztwa od polityki współpracy na rzecz rozwoju, ani też pozwalać, aby politycy zagłębiali się w szczegółach. Pojęcia te są ze sobą powiązane. Na Białorusi, która jest naszym sąsiadem, niektórzy ludzie muszą przeżyć za mniej niż dwa dolary dziennie. Do jakiej grupy państw należy więc ten kraj? Te kraje także są zacofane i także proszą o pomoc, dowodząc, że należy im się wsparcie. Chcemy, aby wszyscy nasi sąsiedzi mogli wieść godne życie. Dlatego wydaje się, że dążymy do realizacji tych samych celów globalnych.

Angażujemy się we wspieranie krajów afrykańskich w walce z ubóstwem, obniżanie poziomu migracji, podwyższanie jakości życia, stymulowanie gospodarki, pomagamy im zwalczać choroby i osiągnąć niezależność. Pomagając tym krajom zwalczać ubóstwo, podając im pomocną dłoń, gdy tylko tego potrzebują i gdy jesteśmy w stanie to zrobić, zarazem przyczyniamy się do wzrostu stabilizacji w całej Europie i na obszarze Bałkanów. Dziękuję wszystkim za udział w dyskusji oraz za wsparcie.

  Przewodniczący. − Debata została zamknięta.

Głosowanie odbędzie się dziś o godz. 12.00.

Oświadczenia pisemne (Art. 142 Regulaminu)

  Sebastian Valentin Bodu (PPE-DE), na piśmie. – (RO) Jakkolwiek cele omawianego projektu rezolucji są ambitne, sądzę, że trudno będzie w najbliższej przyszłości opracować wspólną politykę, choćby tylko dla zasady. Choć jesteśmy jedną wielką rodziną, każde z państw członkowskich ma własne priorytety, jeśli chodzi o kraje lub obszary geograficzne, którym zapewnia się pomoc rozwojową; u podstawy tych priorytetów leżą czynniki gospodarcze, geopolityczne, etniczne, historyczne itd., i nie należy liczyć na to, że istniejące wzorce ulegną zasadniczej zmianie. Niedawny incydent związany z ogłoszeniem niepodległości przez Kosowo dowiódł braku jednomyślności państw członkowskich co do formułowanych opinii; na tej samej zasadzie, należy spodziewać się zróżnicowania poglądów w kwestii sąsiadów spoza wspólnoty. To prawda, że ważnym krokiem było powołanie na mocy traktatu lizbońskiego Wysokiego Przedstawiciela UE ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej. Jednakże, ze względu na brak jednoznacznych zasad określania priorytetów wspólnotowych, każde państwo członkowskie będzie starało się promować oraz koncentrować w swojej polityce rozwojowej, także pod względem finansów (przydziałów z budżetu unijnego) na takich obszarach spoza Wspólnoty, które należą do jego własnych priorytetów.

PRZEWODNICZY: MARTÍNEZ MARTÍNEZ
Wiceprzewodniczący

  Przewodniczący. − Kolejna pozycja to sprawozdanie Feleknas Uca z ramienia Komisji Rozwoju, w sprawie równości płci i równouprawnienia kobiet w kontekście współpracy na rzecz rozwoju (2007/2182(INI)) (A6-0035/2008).

  Feleknas Uca, sprawozdawczyni − (DE) Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! Pięć dni temu obchodziliśmy setną rocznicę ustanowienia Międzynarodowego Dnia Kobiet. Osiągnięto już wiele, jakkolwiek w najuboższych krajach świata nadal nie słychać nic o równości szans. Prawa człowieka należne kobietom i dziewczętom nadal nie stanowią niezbywalnej, integralnej i nieodłącznej części powszechnych praw człowieka, do czego wzywa uchwalona przez Organizację Narodów Zjednoczonych deklaracja wiedeńska z roku 1993.

W swoim sprawozdaniu przeanalizowałam sytuację kobiet i dziewcząt w krajach rozwijających się, a także elementy współpracy europejskiej na rzecz rozwoju, które mogą poprawić jakość życia tych kobiet. Pozwólcie państwo, że zacytuję kilka faktów i liczb.

Dwie trzecie niepiśmiennej populacji świata to kobiety. Ponad 40% kobiet w Afryce nie chodziło do szkoły podstawowej. W Afryce, kobiety stanowią 52% łącznej populacji, ale wykonują 75% prac rolnych oraz wytwarzają i sprzedają 60-80% żywności.

Zaktualizowana strategia Komisji na rzecz równości kobiet i ich uczestnictwa we współpracy na rzecz rozwoju koncentruje się na istotnych kwestiach oraz proponuje sposoby promowania równości. Dwoisty charakter tej strategii, która pozwala zwiększyć skuteczność działań na rzecz równości płci i proponuje odrębne środki promowania tej równości, to zjawisko pozytywne. Cieszy mnie także opracowanie 41 praktycznych metod w obszarze odpowiedzialnego zarządzania, gospodarki, opieki zdrowotnej i zwalczania przemocy. Tym niemniej w moim sprawozdaniu podjęłam się też krytyki szeregu zagadnień. Pozwólcie państwo, że omówię w sposób ogólny najważniejsze z nich.

Uważam, że walka z tradycyjnymi formami przemocy powinna leżeć u podstaw metod eliminacji przemocy wobec kobiet. Po drugie, muszę wyrazić pewne zaskoczenie faktem, że w strategii nie wspomina się o umowach o partnerstwie gospodarczym. Nigdzie nie wspomina się o związku pomiędzy umacnianiem roli kobiet a umowami gospodarczymi pomiędzy UE i krajami ACP. Jeśli chodzi o specyficzną sytuację kobiet w czasie konfliktów, muszę wyrazić żal, że strategia nie uwzględnia opinii na temat szczególnej roli, jaką kobiety odgrywają w tak zwanych państwach słabych oraz w krajach najmniej rozwiniętych. Szczególną uwagę należałoby też poświęcić kwestiom zdrowia reprodukcyjnego oraz praw seksualnych kobiet w krajach rozwijających się.

Bardzo żałuję, że większość poprawek po raz kolejny ogranicza się do usunięcia ze sprawozdania ustępów wzywających do prawa kobiet do swobody i niezależności decydowania o tym, co dzieje się z ich ciałami i ich życiem. Nie chciałabym, aby zabrzmiało to chełpliwie, ale treści mojego sprawozdania nie należy sprowadzać wyłącznie do tej kwestii. W związku z tym, cieszę się bardzo z poprawek zaproponowanych przez panią poseł Buitenweg w imieniu Zielonej Lewicy i dziękuję jej za istotny wkład w treść sprawozdania.

Jeśli chodzi o zdrowie reprodukcyjne, chciałabym tylko stwierdzić, co następuje: każda kobieta ma prawo do swobodnego i niezależnego podejmowania decyzji dotyczących jej ciała i życia. Pełen dostęp kobiet do opieki zdrowotnej w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego jest warunkiem koniecznym osiągnięcia równości płci. Dopóki kobietom odmawia się dostępu do tych usług, o ich ciałach i życiu będą decydowali inni. Z pewnością nikt, komu bliska jest humanistyczna tradycja Europy, jej wartości oraz poszanowanie dla praw człowieka, nie chciałby tego!

(Oklaski)

  Louis Michel, komisarz. − (FR) Panie przewodniczący, panie i panowie! Pozwólcie, że na początek pogratuluję sprawozdawczyni niezwykle wnikliwej analizy bardzo istotnej, przekrojowej kwestii. Zwiększenie uczestnictwa kobiet w gospodarce oraz sprawiedliwy podział władzy pomiędzy kobietami i mężczyznami to warunki konieczne rozwoju. Jeśli nie jesteśmy w stanie zapewnić równości płci w ramach rozwoju, nie uda nam się zrealizować celów milenijnych ani osiągnąć zrównoważonego rozwoju gospodarczego.

Dlaczego w Afryce subsaharyjskiej kobiety stanowią zaledwie 34% zatrudnionej etatowo siły roboczej? Dlaczego zarobki tych kobiet to tylko 10% łącznych dochodów i dlaczego kobiety są właścicielkami tylko 1% aktywów? Pytania te są bez wątpienia niezwykle istotne. Dlaczego, jak wynika z pani sprawozdania, kobiety stanowią 70% spośród 1,3 miliarda ludzi żyjących w warunkach skrajnego ubóstwa? Fakty te są ilustracją tragedii bardzo szczególnego rodzaju, związanej z byciem kobietą. Niestety, zbyt wiele pytań wymaga odpowiedzi. Nawet w Europie, nawet w parlamentach krajowych państw członkowskich, mimo stosunkowo wysokiego poziomu uczestnictwa kobiet, nie ma gwarancji, że priorytety kobiet będą zawsze brane pod uwagę.

W ramach naszej polityki w stosunku do krajów partnerskich, uznajemy potrzebę angażowania się w dialog polityczny o prawdziwie ciągłym charakterze. Mogę państwu powiedzieć, że debaty na temat równości płci nie zawsze są proste; mogą one obejmować na przykład kwestię podziału statystyk według płci; lub też postulat, zgodnie z którym w budżetowaniu należy w większym stopniu uwzględnić sektor opieki socjalnej, ponieważ w wielu przypadkach edukacja i opieka zdrowotna nie są traktowane priorytetowo, choć wiadomo, że edukacja i zdrowie kobiet mają znaczenie kluczowe dla rozwoju.

Na kwestiach tych koncentruje się komunikat zatytułowany 'Równość płci i równouprawnienie kobiet w kontekście współpracy na rzecz rozwoju', przyjęty przez Komisję dnia 8 marca 2007 r. Przedstawiona tu polityka została opracowana w odpowiedzi na zobowiązania poczynione w ramach europejskiego konsensusu w sprawie rozwoju we wszystkich naszych zasadach i praktykach polityki współpracy. Celem komunikatu jest wypracowanie europejskiej wizji oraz oferowanie stałego wsparcia dla promowania równości płci we wszystkich regionach i krajach rozwijających się.

Komunikat ma także charakter wytycznych w sprawie nowych sposobów postępowania w zakresie pomocy, w szczególności zaś w zakresie wsparcia budżetowego. Zgadzam się z zastrzeżeniami przedstawionymi w pani sprawozdaniu, uważam bowiem, że wsparcie budżetowe kreuje nowe szanse efektywnego promowania równości płci. Dlaczego? Kilkakrotnie mówiłem już o przyczynach, dla których, na tyle, na ile to możliwe, popieram ideę wsparcia budżetowego. Udzielanie wsparcia budżetowego daje nam nieporównanie silniejszą pozycję w dialogu politycznym z władzami kraju partnerskiego. Pozwala nam, na przykład, promować alternatywne zasady polityki, a także, między innymi, konieczność lepszego promowania potencjału kobiet w ramach rozwoju gospodarczego i społecznego danego kraju. Co więcej, w takich przypadkach, udzielając wsparcia bazujemy na weryfikacji realnych wyników przedstawionych lub sygnalizowanych przez wskaźniki, które zawsze uwzględniają kryterium płci, a tym samym jednoznacznie wskazują na istniejące nierówności w tym zakresie. Cele, przy pomocy których mierzymy wyniki poszczególnych krajów, są spójne z celami milenijnymi, w większości zaś mają kluczowe znaczenie dla poprawy warunków bytowych kobiet. Tylko niektóre z nich to zwiększenie proporcji dziewcząt uczęszczających do szkół oraz dostępu do opieki przedporodowej. Postępy, jakie czyni dany kraj w realizacji tych celów, stanowią podstawę do wypłaty zróżnicowanych transz wsparcia budżetowego przez Komisję Europejską.

Jeden z mówców wspomniał w tej debacie o warunkowości pomocy. Udzielając wsparcia budżetowego można do pewnego stopnia zobowiązać partnera do respektowania określonych kryteriów i warunków. Jeśli chodzi o pozytywny wpływ, jest on silniejszy, niż w przypadkach, gdy mechanizm wsparcia budżetowego nie istnieje. Tak czy inaczej, jestem gotów do prowadzenia tej debaty także w ramach innego kontekstu. Jestem jednak głęboko przekonany, bazując na swym dotychczasowym doświadczeniu, że wsparcie budżetowe - o ile można go udzielić - to zdecydowanie dużo skuteczniejszy sposób postępowania.

Przez szereg lat działaliśmy dwutorowo. Po pierwsze wcielamy równość płci we wszystkie zasady naszej polityki i we wszystkie działania jako element umów wsparcia budżetowego, a także dialogu politycznego z naszymi partnerami. Jedną z konsekwencji tego podejścia jest konieczność szkolenia delegowanych kolegów w zakresie równości płci. Od roku 2004 ponad tysiąc osób przeszło takie szkolenia, a także utworzyliśmy centrum wsparcia w zakresie równości płci, aby ułatwić prowadzenie takich szkoleń w przyszłości. Po drugie, finansujemy określone działania promujące równość kobiet i mężczyzn.

Działania tego rodzaju mieszczą się w ramach określonych narodowych programów indykatywnych; co ważniejsze, istnieją także programy tematyczne, które są uzupełnieniem współpracy zdeterminowanej położeniem geograficznym. Na przykład, programy „Inwestowanie w zasoby ludzkie” oraz „Prawa człowieka i demokracja” zawierają określone elementy promowania równości płci. W ramach programu „Inwestowanie w zasoby ludzkie”, przeznaczono 57 milionów euro na celowe działania z zakresu równości płci na lata 2007 do 2013; daje to średnią kwotę roczną około trzykrotnie wyższą, niż przeznaczana na ten cel do roku 2006. Oczywiście, równość płci jest też integralnym elementem innych programów tematycznych, dotyczących edukacji, zdrowia czy rolnictwa, a także ochrony środowiska i kultury.

To prawda, że przed nami jeszcze długa droga, jestem jednak przekonany, że dzięki wspólnym wysiłkom ukierunkowanym na promowanie równości płci, a także - co najważniejsze - we współpracy z kobietami w krajach rozwijających się, zdołamy wypowiedzieć walkę ubóstwu i stworzyć bardziej sprawiedliwe społeczeństwa.

  Gabriela Creţu, Sprawozdawczyni, Komisja Praw Kobiet i Równouprawnienia. − (RO) Drodzy koledzy! Widzę, że to sprawozdanie już wywołało określone reakcje. Mamy nadzieję, że dowodzi to jego politycznej wagi.

Komunikat Komisji to bardzo dobry początek, a Parlament dodał do niego użyteczne szczegóły. Chciałabym tylko wyjaśnić zasadę leżącą u podstaw przyjętego stanowiska. Cel był jasny, wspieramy rolę kobiet we współpracy na rzecz rozwoju. Oprócz argumentów związanych z równością płci, istnieje szereg dowodów na to, że kobiety to dobra inwestycja, ponieważ znakomicie umieją pomnażać dobre rezultaty.

Jak mamy jednak osiągnąć maksymalną skuteczność w realizacji celu? Mogliśmy narzucić krajom - beneficjentom restrykcyjne kryteria umacniania pozycji kobiet. W gruncie rzeczy, takie kryteria już istnieją. Zarazem jednak mogliśmy spodziewać się niechętnej reakcji, braku fachowej wiedzy i potencjału administracyjnego, zobowiązań formalnych w ramach planów rozwoju strategicznego oraz braku działań ukierunkowanych na ich realizację. Niedopełnienie zobowiązań mogłoby doprowadzić do cofnięcia lub zawieszenia udzielonego wsparcia. Miałoby to negatywny wpływ na beneficjentów końcowych i ostatecznie to kobiety zapłaciłyby za niekompetencję rządów, a tego przecież nie chcemy.

W tej sytuacji, postanowiliśmy forsować zgodność z wymogami, które jesteśmy w stanie kontrolować i na które mamy odpowiednie środki. Z tej przyczyny, prosimy Komisję i państwa członkowskie o zapewnienie zgodności z innymi elementami polityki wspólnotowej oraz z polityką rozwojową. W przeciwnym razie, określone aspekty krajowej polityki handlowej lub wspólnej polityki rolnej mogą wywrzeć negatywny wpływ na realizację naszych celów.

Biorąc pod uwagę istotne różnice w polityce poszczególnych państw członkowskich, wierzymy, że nakreślenie mapy drogowej Komisji Europejskiej, dotyczącej równości płci na obszarze Unii, jest warunkiem wstępnym dla faktycznego i skutecznego wykorzystania kobiet we współpracy na rzecz rozwoju, realizowanej przede wszystkim pod nadzorem państw członkowskich. Wydaje się, że nowe kierunki wsparcia odciągnęły uwagę od kwestii dotyczących kobiet.

Prosimy o ocenę ich wpływu na kwestie płci oraz o podjęcie odpowiednich działań korygujących, w zależności od zakresu odpowiedzialności oraz z zachowaniem zasady przejrzystości wykorzystania funduszy, zgodnie z naszymi zobowiązaniami wobec obywateli Europy.

  Anna Záborská, w imieniu grupy PPE-DE. – (SK) Przygotowanie sprawozdania na temat równości płci i równouprawnienia kobiet z pewnością nie było łatwe, na co wskazuje jego długość.

Jakkolwiek nie zgadzam się ze wszystkim, co napisała w sprawozdaniu pani poseł Uca, chciałabym pogratulować jej konsekwencji i dokładności w podejściu do tematu. Debatując nad tą kwestią, nie powinniśmy przeceniać naszego wsparcia dla godności kobiet oraz dla ich roli w działaniu na rzecz dobra społecznego.

W krajach rozwijających się (choć nie tylko tam) kobiety często padają ofiarą dyskryminacji i przemocy, pracują w złych warunkach i za niskim wynagrodzeniem, nie mają dostępu do podstawowej opieki zdrowotnej, pracują zbyt długo i są narażone na upokorzenia i przemoc fizyczną. Taka jest przyczyna niedostatecznego rozwoju. Wszystkie te czynniki mają też wpływ na życie rodzinne kobiet. Stymulowanie rozwoju i zwiększanie równości w celu promowania pokoju w XXI wieku: oto konkretne działania, które mogą poprawić sytuację, jeśli je zrealizujemy. Musimy stale, bezkompromisowo i przy każdej okazji potępiać przemoc seksualną, na jaką narażone są kobiety i młode dziewczęta. Musimy zachęcać kraje rozwijające się do przyjmowania ustawodawstwa, zapewniającego kobietom skuteczną ochronę

W imię szacunku dla każdego człowieka, musimy też potępić niezwykle rozpowszechnioną quasi-kulturę, która prowadzi do systematycznego wykorzystywania seksualnego i niszczenia godności nawet bardzo młodych dziewcząt, zmuszając je do wystawiania na sprzedaż swych ciał, aby pomnażać miliardowe dochody branży erotycznej. Niestety ich klienci pochodzą na ogół z cywilizowanych krajów świata, w tym z Unii Europejskiej. Kobiety w obszarach objętych konfliktami zbrojnymi nieustannie padają ofiarą gwałtów o podłożu politycznym.

Cieszę się, że istnieją ruchy kobiet, które walczą o przywrócenie kobietom godności. Analizując kwestię pomocy kobietom w krajach rozwijających się nie możemy zapominać, że oprócz pomocy finansowej z funduszy rozwojowych, istnieje także rozbudowana sieć organizacji religijnych i charytatywnych. Inicjatywa ta od lat cieszy się poparciem lokalnych kościołów poprzez równoległe systemy i nieformalne drobne pożyczki dla biednych. Cierpliwość, uczciwość i ciężka praca ubogich kobiet, wynagradzanych w ten sposób, podnosi na duchu. Inicjatywy te także należy wspierać poprzez reformowanie struktur, które pomagają w rozwijaniu nowych inicjatyw.

Kobietom należy zapewnić równe szanse, sprawiedliwe płace, równość w hierarchii pracy, w dostępie do edukacji na wszystkich szczeblach, a także dostęp do opieki zdrowotnej i równe prawa w rodzinie. Zaangażowanie kobiet w politykę wymaga odwagi, ale postępy, jakie czynią kobiety w krajach rozwijających się, to postęp dla nas wszystkich.

  Anne Van Lancker, w imieniu grupy PSE. - (NL) W imieniu mojej grupy chciałabym powiedzieć, że popieramy raport pani poseł Uca i gratulujemy Komisarzowiprzyjęcia tej strategii równości płci. Praktycznie wszystkie kraje podpisały się pod milenijnymi celami rozwoju osiem lat temu. Minęła już połowa wyznaczonego okresu i wygląda na to, że większość celów nie zostanie zrealizowana w Afryce.

Kobiety odgrywają kluczową rolę w zwalczaniu ubóstwa, jednak nadal nie mają równego dostępu do edukacji, opieki zdrowotnej, zatrudnienia czy prawa własności. Ich status społeczny jest niski, a przemoc wobec kobiet jest rozpowszechniona. Jednocześnie większość programów strategicznych naszych państw partnerskich całkowicie ignoruje kwestię kobiet. Dlatego wymiar płci musi stać się centralnym punktem dialogu politycznego z naszymi krajami partnerskimi, a organizacje kobiet muszą zaangażować się w tworzenie zasad polityki.

Uważam, że to przerażające, że koledzy z grup EPP i UEN chcą usunąć ze sprawozdania elementy mówiące wprost o zdrowiu seksualnym i reprodukcyjnym, ponieważ jeśli kobiety będą mogły same decydować o własnym ciele i o tym, czy i kiedy chcą mieć dzieci, nie tylko uratujemy życie milionom z nich; także dzieci będą miały większe szanse, a społeczności umocnią się. Każdy, kto temu przeczy, podważa konsensus w sprawie populacji i rozwoju, przyjęty przez wspólnotę w roku 1994, na to zaś nie możemy pozwolić.

Ostatnie słowo: w stu procentach popieram grupę Zielonej Lewicy, wzywającą do ustanowienia instytucji europejskiego wysłannika ds. ochrony praw kobiet. Wysłannik ds. kobiet stałby się twarzą i głosem kobiet Europy i rządów europejskich, a także mógłby od czasu do czasu przypominać Komisarzom o ich zobowiązaniach.

  Renate Weber, w imieniu grupy ALDE. - Panie przewodniczący! Równość płci i równouprawnienie kobiet to wartości i zasady, które wyznajemy w Unii Europejskiej. Dlatego należy dzielić się nimi z krajami rozwijającymi się w ramach istniejącej współpracy. Wszyscy ponosimy ogromną odpowiedzialność w tym zakresie, ponieważ promowanie podwójnych norm wyniosłoby nas na margines moralności, zarazem pozbawiając nas wiarygodności. Odnoszę się tu przede wszystkim do poprawek poddawanych dziś pod głosowanie, tych samych, które odrzuciła Komisja Rozwoju.

Obawiam się, że stosujemy tu różne miary, z jednej strony promując te wartości wobec naszych partnerów w programach rozwoju, a z drugiej - stosując je w Unii Europejskiej. Nie możemy pozwolić sobie na wyłączenie odnośników do praw reprodukcyjnych z tego sprawozdania, ponieważ jest to kwestia kluczowa, jeśli chodzi o promowanie praw kobiet i ich umacnianie.

Jak słusznie wskazuje sprawozdanie, przyznanie kobietom pełni praw i ochrony zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego to warunek konieczny osiągnięcia równości płci. Ochrona praw reprodukcyjnych, takich jak planowanie rodziny w sensie planowania i przedziałów czasowych pomiędzy porodami, a także podejmowanie decyzji reprodukcyjnych bez dyskryminacji, przymusu i przemocy pozwoli kobietom uczestniczyć w pełni w życiu społecznym i cieszyć się równością.

Nie możemy wyjść naprzeciw naszym partnerom jedynie do połowy drogi, a zarazem twierdzić, że naszym celem jest zapewnienie kobietom zdrowia i siły, które pozwolą im uczestniczyć aktywnie i na równych prawach w życiu społecznym. Proszę mi wybaczyć ostre słowa, ale według mnie to zwykła hipokryzja. Nie zrealizujemy naszych celów, jeśli zaczniemy od wyłączenia kluczowych wątków lub będziemy przedstawiać nasze zasady w świetle innym, niż postrzegamy je na własnym podwórku.

W dzisiejszym świecie, promowanie równości płci i umacniania kobiet w krajach rozwijających się nie jest łatwym zadaniem. Osiągnięcie tych celów wymaga prawdziwego zaangażowania i działania, a przede wszystkim prawdziwej dobrej woli w naszych relacjach z krajami rozwijającymi się.

  Margrete Auken, w imieniu grupy Zielonych/ALE. – (DA) Panie przewodniczący! 750 milionów kobiet żyje w ubóstwie; kobiety te walczą o własne przetrwanie, jak i o przetrwanie swych rodzin. Jako Europejczycy musimy stanąć u ich boku w walce o lepsze życie. Rola kobiet jest nieoceniona; mimo to, nie docenia się ich możliwości i potencjału. Ich dostęp do edukacji, pracy i własności jest dotkliwie ograniczony. Jednym z podstawowych zadań UE powinno być przyznanie kobietom kluczowej roli w pracach rozwojowych Unii. W chwili obecnej, nasza polityka zbyt często prowadzi do obniżania i tak już niskiego statusu kobiet, dlatego też jestem bardzo zadowolona ze sprawozdania pani poseł Uca.

Nie możemy doprowadzić do rozbicia sprawozdania, jak to próbuje zrobić wielu członków Grupy Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) i Europejskich Demokratów oraz Grupy Unii na rzecz Europy Narodów poprzez wprowadzenie poprawek eliminujących zapisy dotyczące praw seksualnych i reprodukcyjnych kobiet. Jak stwierdzono już wielokrotnie, prawa te mają znaczenie kluczowe dla umożliwienia kobietom przyjęcia odpowiedzialności za życie własne i ich rodzin. To dla nich nierzadko sprawa życia i śmierci. Kobiety muszą mieć prawo i możliwość sprzeciwu, aby uniknąć przemocy i zyskać dostęp do edukacji oraz możliwość decydowania o sobie. To warunek konieczny, aby nasza pomoc niosła prawdziwy rozwój, a umieszczenie kobiet na marginesie naszej pracy jest zarówno niemoralne, jak i głupie.

Niestety, brakuje woli politycznej - jak już powiedziano - dlatego wielu z nas wspiera propozycję powołania wysokiego przedstawiciela UE ds. kobiet. Przedstawiciel powinien zapewnić kobietom na całym świecie możliwość angażowania się w pracę polityczną i społeczną, co pozwoli im uzyskać pozycję należną połowie populacji naszego globu. Kobiety nie mogą być ofiarami i nędzarkami. Dla dobra nas wszystkich powinny zajmować równoprawną pozycję.

  Luisa Morgantini, w imieniu grupy GUE/NGL. -(IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Cóż mogę powiedzieć? Wyrazy uznania dla Komisji za dobrze opracowany komunikat, który po raz pierwszy wyznacza europejską strategię równości płci we współpracy na rzecz rozwoju, co więcej, zgodną z żądaniami niezliczonych grup kobiet, które nie chcą już odgrywać roli ofiar. Przeciwnie, nie chcemy być ofiarami, ale protagonistkami własnego życia i naszej seksualności, i to my decydujemy o kształcie społeczeństwa, w którym chcemy żyć: społeczeństwa zdolnego stawić czoła dyskryminacji, niesprawiedliwości, przemocy i militaryzacji państw i umysłów oraz wyeliminować te zjawiska.

Wyrażam też pełne uznanie dla sprawozdania pani poseł Uca, która przeanalizowała dogłębnie i uchwyciła wszystkie aspekty nie uwzględnione przez Komisję, wymagające moim zdaniem akceptacji ze strony Komisji. Nie muszę tu powtarzać liczb dotyczących kobiet żyjących w skrajnym ubóstwie, dotkniętych analfabetyzmem, AIDS czy malarią, a także licznych kobiet, które padają ofiarą przemocy fizycznej i seksualnej, szczególnie we własnych domach, nawet w Europie.

Liczą się środki praktyczne: zarządzanie, edukacja, opieka zdrowotna, przemoc wobec kobiet, dostęp do własności i pracy, a także, jak mówi pani poseł Uca, polityka gospodarcza i handlowa UE, która nie przeciwstawia się działaniom rozwojowym.

Potrzebujemy dużo szerszej polityki promocji, co wymaga zaangażowania znacznych zasobów finansowych i ludzkich w ramach delegacji Komisji oraz projektów, które mają największe znaczenie, w rodzaju mikropożyczek. Te środki praktyczne mają szansę doprowadzić do powstania trwałych więzi z ruchami kobiet na skalę lokalną i ogólnokrajową, z sieciami kobiet z różnych krajów, zaangażowanymi w kampanię przeciwko opuszczenia, a także na rzecz szybkiego rozwiązania konfliktów oraz prawa do opieki zdrowotnej, schronienia i dostępu do wody.

Chciałabym powiedzieć kilka słów o poprawkach, których celem jest usunięcie odnośników do różnych strategii międzynarodowych – od Kairu po Maputo – dotyczących zdrowia reprodukcyjnego i swobody praw reprodukcyjnych kobiet. Obrona życia to rzecz święta. Prawo do życia oznacza jednak, że nie można wahać się przy wdrażaniu strategii rozwojowych, które mogą....

(Przewodniczący wyłączył mikrofon)

  Urszula Krupa, w imieniu grupy IND/DEM. – Panie Przewodniczący! W dokumencie w sprawie równości płci i równouprawnienia kobiet w kontekście współpracy na rzecz rozwoju poruszane są problemy trapiące kobiety na przykładzie państw afrykańskich i azjatyckich. W przedstawionej strategii zaproponowano działania w kilku kategoriach: równość płci, ład polityczny, zatrudnienie, edukacja, zdrowie oraz przemoc wobec kobiet.

Wiadomo, że równouprawnienie kobiet i mężczyzn stanowi ważny element rozwoju społeczeństw, który jest zawarty w podstawowych regulacjach poszanowania godności i praw człowieka i wszystkich ludzi w naszej cywilizacji europejskiej, jednak równouprawnienie, niedyskryminacja kobiet nie stanowią jedynego warunku warunek rozwoju. Można by wymienić szereg innych ważnych dla postępu działań, począwszy od przestrzegania zasad etycznych i moralnych, które gwarantują znaczne zmniejszenie wykorzystania, przemocy, oszukiwania i innych manipulacji, w tym dyskryminacji i prześladowania kobiet.

Przywoływane dramatyczne warunki życia kobiet w krajach afrykańskich są konsekwencją grabieżczej polityki zasobami naturalnymi oraz spekulacyjnymi działaniami koncernów międzynarodowych bogacących się kosztem życia i zdrowia mieszkańców. Wspieranie budżetowe oraz inne programy wdrażane przez Unię Europejską nie zrekompensują strat rabunkowej gospodarki. Relatywizm etyczny stoi także za wykorzystaniem w sferze seksualnej oraz szerzeniem się chorób przenoszonych drogą płciową. Propagowana wolność seksualna prowadzi do odebrania godności kobiecie traktowanej jako obiekt seksualny i prowokuje do przemocy. W celu poprawy sytuacji kobiet nie należy dofinansowywać środków antykoncepcyjnych i aborcji, ale wspierać finansowo rodziny, zwłaszcza wielodzietne, umożliwiając kształcenie i rozwój czy poprawiając opiekę zdrowotną wraz z osłoną socjalną, zwłaszcza dla kobiet spodziewających się dziecka. Oczywiście kobiety wykształcone mające predyspozycje przywódcze oraz ochotę do angażowania się w politykę powinny mieć możliwość kandydowania oraz wykorzystywania swojej odmienności psycho-fizycznej w celu poszerzania spektrum spojrzenia na sprawy ważne nie tylko dla kobiet i dzieci.

Jednak gender mainstreaming jako podstawowa i przewodnia idea owocująca między innymi urlopami ojcowskimi dla mężczyzn już ma swoje nawet oczekiwane skutki, gdyż nie tylko szwedzcy ojcowie wolą zamiast opieki nad dzieckiem polowanie na łosie oraz czytanie gazet. Rozpowszechniana przez środki masowego przekazu tyrania seksualizacji agresji oddziaływuje na ...

(Przewodniczący odebrał mówczyni głos).

  Filip Kaczmarek (PPE-DE). – Panie Przewodniczący! Sprawozdanie pani Uca dotyczy istotnej kwestii równości płci w kontekście współpracy rozwojowej. Niestety zapewne pozytywne intencje autorki zostały zniweczone poprzez nadmierną ekspozycję kontrowersyjnego zagadnienia zdrowia, praw seksualnych i reprodukcyjnych. Właściwie sprawy tej nie powinniśmy traktować jako kontrowersyjnej. Ukazuje raczej paradoksalny język, dość powszechnie stosowany w Unii Europejskiej. Właśnie przez dziwną praktykę językową Unia oddala się od swoich obywateli i staje się biurokratyczną machiną, niezrozumiałą i wyalienowaną. W ten sam sposób tworzymy i karmimy przeciwników Unii.

Dlatego mam nadzieję, że poprawki PPE-DE zostaną przyjęte przez wysoką izbę. Dlaczego? Otóż w intencji autorów i promotorów terminu „zdrowie i prawa reprodukcyjne” chodzi dokładnie o coś odwrotnego niż to, co jest zawarte w tych słowach. W prawach reprodukcyjnych nie chodzi zatem o reprodukcję, chodzi o to, by ograniczyć reprodukcję. A zatem szukamy pozytywnej nazwy na coś, co w rzeczywistości ma skutki negatywne, czym jest ograniczanie reprodukcji. Wydaje mi się, że jest to oszukiwanie ludzi.

Niech zwolennicy ograniczania populacji w krajach biednych, promowania antykoncepcji czy aborcji nie chowają się za takie terminy jak zdrowie i prawo reprodukcyjne. Powinni nazywać rzeczy po imieniu. Wydaje mi się, że nie chcą tego robić dlatego, że podejrzewają, że tak naprawdę Unia Europejska się nie powinna tym zajmować. Bo czy przecież nie jest dwuznaczne angażowanie się Europejczyków w promowanie i finansowanie antykoncepcji i aborcji poza Europą? Tak jak w Unii, tak samo w Afryce czy w Azji to poszczególne państwa powinny decydować o tym, jaką politykę w tym zakresie stosują. Tutaj się mówi o tym, że kobiety powinny decydować. Ale to my tym kobietom w Afryce mówimy, czego one powinny chcieć. Wydaje mi się, że to jest nieporozumienie.

Inna kwestia: nie ma skutkowo-przyczynowego związku między wielodzietnością a równością. Tutaj nie ma związku, nie rozumiem dlaczego to się wiąże ze sobą.

  Alain Hutchinson (PSE) . – (FR) Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! Nie chcę mówić o samym sprawozdaniu - gratuluję sprawozdawczyni jego przygotowania - ale o poprawkach, które zostaną niebawem poddane głosowaniu, i chcę powiedzieć, że moim zdaniem poprawki zaproponowane przez kolegów z UEN są po prostu skandaliczne.

(Oklaski)

Odmawiając uwzględnienia w sprawozdaniu lub jakiegokolwiek odniesienia do problemów antykoncepcji, UEN odmawia uznania, że kobiety na półkuli południowej także mają prawo do godnego życia. To więcej niż skandaliczne, to nieodpowiedzialność i hipokryzja, gdy wiemy, że brak skutecznych metod planowania rodziny skazuje miliony ludzi na całym świecie na niepotrzebne cierpienia, choroby i śmierć - a cierpią przede wszystkim kobiety i dzieci, wydawane przez nie na świat, zbyt często wbrew ich własnym życzeniom.

Poprawki proponowane przez grupę PPE-DE są niemniej godne pożałowania. Grupa ta po prostu inaczej sformułowała swoje postulaty, w szczególności odmawiając uznania prawa kobiet do regulowania własnej płodności. W przeważającej większości krajów rozwijających się, kobiety i dziewczęta - w tym młode dziewczęta - nadal cierpią z powodu dyskryminacji i przemocy, której nie można tolerować. Każdy, kto odrzuca pogląd, zgodnie z którym każda kobieta w tych krajach powinna mieć pełne prawo do decydowania o własnym losie, odmawia po prostu traktowania tych kobiet na równi z mężczyznami. Jednak zdrowie reprodukcyjne nie powinno budzić takiego niepokoju: chodzi tu po prostu o to, by umożliwić ludziom doświadczanie odpowiedzialnej, zadowalającej i bezpiecznej seksualności oraz pozwolić kobietom decydować, czy i kiedy chcą mieć dzieci. Koncepcja ochrony zdrowia polega na umożliwieniu kobietom i mężczyznom dokonania wyboru, na równoprawnych zasadach, metod regulowania płodności, które są bezpieczne, skuteczne, dostępne i akceptowalne.

  Olle Schmidt (ALDE). – (SV) Panie przewodniczący! To ważne, abyśmy mogli wyjaśnić, o co nam chodzi. Debata, która powinna koncentrować się na prawach człowieka, jest już zbyt długo zatruwana przez rozmaite względy polityczne. Nie ma dwóch zdań co do tego, że kobieta ma prawo do własnego ciała. Dlatego w trakcie debaty o okaleczaniu narządów płciowych nie uchylałem się przed udzieleniem odpowiedzi na pytanie, czy stosowanie prawa szariatu oznacza, że nie uznaje się równej wartości wszystkich ludzi. Nikomu nie przyszłoby na myśl odmawiać mężczyźnie prawa do decydowania o jego rozrodczości, ani też mówić, że kwestią wartości kulturowych jest pozbawienie mężczyzny możliwości zarabiania pieniędzy i zapewnienia sobie niezależności.

Gdy UE, najbardziej liczący się dawca pomocy na świecie, działa w krajach Trzeciego Świata, nasze wartości muszą być jednoznaczne. Prawa człowieka - przez które rozumiem równość nie tylko w teorii, ale także w praktyce - muszą być naszą dewizą. Musimy dawać jasno do zrozumienia, że gospodarka rynkowa jest dobra, a nie zła dla ubogich kobiet i mężczyzn. Udowodniono to choćby dzięki skutecznej kampanii na rzecz mikropożyczek. dzięki którym stworzono zarówno dobrobyt, jak i upodmiotowienie dla milionów narażonych na niebezpieczeństwo kobiet.

Oczywiście, my, przedstawiciele bogatego świata, nie możemy wymuszać na innych ludziach określonego stylu życia, ponosimy jednak, co moim zdaniem jest ważne, odpowiedzialność za zaoferowanie możliwości wyboru tam, gdzie dziś wybór nie istnieje. Jak wielu moich kolegów, jestem więc prawdziwie rozczarowany, widząc niektóre poprawki do sprawozdania, które pod innymi względami jest dobre i ważne. Idą one naprawdę w niewłaściwym kierunku.

Siedzącym za mną kolegom chciałbym powiedzieć, że gdy byłem posłem parlamentu szwedzkiego, przez sześć miesięcy pozostawałem w domu ze swoim synem na urlopie rodzicielskim. Myślę, że dzięki temu stałem się lepszym rodzicem. Oczywiście zajmowałem się czytaniem dokumentów, jednak moim podstawowym obowiązkiem była opieka nad dziećmi, co robiłem wspólnie z moją żoną. Mogę tylko powiedzieć, że było to dobre. Sądzę, że więcej ludzi powinno tak postępować i przekonać się, jak ważne jest, aby rodzina była razem: mężczyzna, kobieta, dzieci.

(Oklaski)

  Raül Romeva i Rueda (Verts/ALE). – (ES) Panie przewodniczący! Na początek chciałbym z entuzjazmem pochwalić to sprawozdanie, ponieważ jest ono istotne z kilku powodów.

Po pierwsze, ze względu na sprawiedliwość: choć kobiety i dziewczęta wykonują dwie trzecie pracy na całym świecie, otrzymują zaledwie 5% dochodów, a co więcej, ubóstwo zdecydowanie ma twarz kobiety.

Po drugie ze względu na godność: sądzę, że konieczne jest zastąpienie wizerunku kobiet, przedstawianych często w roli bezbronnych ofiar, wizerunkiem wysoce zróżnicowanej grupy aktorów społecznych, dysponujących wartościowymi zasobami i potencjałem i realizujących własne cele; oznacza to, między innymi, uznanie i pełną akceptację prawa kobiet do podejmowania decyzji dotyczących ich seksualności oraz ich ciał.

Po trzecie, ze względu na prawdziwe zaangażowanie i konsekwencję: to smutne, że promowanie kwestii płci postrzega się często jako wymówkę, aby uniknąć formułowania konkretnych propozycji i celów, na przykład w dokumentach dotyczących strategii narodowych.

Z tych powodów uważam, że sprawozdanie to jest godne pochwały i zasługuje na poparcie absolutnej większości.

  Gay Mitchell (PPE-DE). - Panie przewodniczący! Sprawozdanie to dotyczy równości płci i umacniania kobiet w rozwijaniu współpracy. Dlaczego zatem socjaliści, liberałowie i inni przygotowują się dzisiejszego poranka, aby głosować przeciwko poprawce, której celem jest uzyskanie informacji na temat dyskryminacji wobec kobiet, dla której punktem wyjścia jest macica?

Poprawka zgłoszona w imieniu moim, pana Devy i pani Belohorskiej wzywa Komisję do skierowania prośby do wszystkich partnerów unijnych na świecie, zarówno do rządów, jak i organizacji pozarządowych, do uruchomienia ciągłej analizy wszystkich przypadków aborcji oraz do regularnego raportowania wyników do Parlamentu. Być może pan poseł Hutchinson mógłby powiedzieć nam, dlaczego uzyskiwanie takich informacji uważa za straszne? Parlament chce dziś rano odwrócić się od tej kwestii, odrzucając poprawkę, jednak w niektórych krajach dążenie do posiadania synów doprowadziło do eliminacji milionów dziewczynek w wyniku selekcjonowania płci przez rodziców. Niemowlęta płci żeńskiej umierają też z powodu zamierzonych zaniedbań i z głodu. Według Funduszu Ludnościowego Narodów Zjednoczonych UNFPA, w samej Azji co najmniej 60 milionów dziewczynek „zaginęło”. W niektórych krajach donosi się, że selekcja płci jest bardziej rozpowszechniona w miastach, gdzie technologie w rodzaju punkcji owodni i badania ultrasonograficznego są ogólnie dostępne i mogą być nadużywane. W innych krajach zjawisko to ma miejsce przede wszystkim na obszarach wiejskich, gdzie według UNFPA synowie są preferowani w większym stopniu. Córki postrzega się w niektórych krajach jako obciążenie ekonomiczne, a według UNFPA, wskaźnik proporcji płci w momencie narodzin, choć tylko nieznacznie podwyższony, jest z tego powodu silniej zaakcentowany. Niska liczba kobiet i dziewcząt w niektórych krajach azjatyckich może mieć alarmujące skutki społeczne, włącznie z podwyższeniem popytu na handel kobietami, zarówno w celu małżeństwa jak i pracy w branży erotycznej, a także wpływa na ogólne obniżenie ich statusu. To są słowa UNFPA, a nie moje.

Jakie jest stanowisko Parlamentu? Patrzeć w przeciwną stronę. W historii wielokrotnie zdarzało się, że większość się myliła, na przykład w Austrii i w Niemczech w latach 30. XX wieku. Jak to możliwe, że myślące zgromadzenie, takie, jak Parlament Europejski, dopuszcza się niesprawiedliwości, jaką jest odrzucenie tej poprawki? Chcemy po prostu uzyskać informacje...

(Przewodniczący wyłączył mikrofon.)

  Ana Maria Gomes (PSE). - Panie przewodniczący! Chcę podziękować mojej koleżance, pani poseł Uca, znakomitego sprawozdania, i pochwalam dwutorowy sposób myślenia Komisji, wyrażony w jej komunikacie, który skupia się zarówno na promowaniu kwestii płci, jak i na konkretnych działaniach na rzecz równouprawnienia kobiet. Ubolewam jednak nad tym, że wiele dokumentów krajowych w ramach instrumentu na rzecz współpracy i rozwoju odnosi się do zagadnienia płci wyłącznie ogólnie, nie precyzując konkretnych działań, celów ani dotacji finansowych. Oznacza to, że mimo ram strategicznych, dążenie do równości płci w ramach współpracy na rzecz rozwoju może ograniczyć się w nadchodzących latach wyłącznie do retoryki.

W ramach analiz śródokresowych i końcowych należałoby oceniać wskaźniki uwzględniające kwestię płci. Parlament będzie monitorował wdrażanie strategii partnerstwa dla kraju i mamy nadzieję, że Komisja zdoła wykazać postępy w zakresie wyników związanych z zagadnieniami płci.

Na koniec chcę powiedzieć, że jestem zbulwersowana średniowiecznymi poglądami, jakie odzwierciedlają poprawki do tego sprawozdania zgłoszone przez niektórych kolegów w kwestii zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego. Będę oczywiście głosować za ich odrzuceniem.

  Alexander Lambsdorff (ALDE). – (DE) Panie przewodniczący! Ja także chcę podziękować sprawozdawczyni za znakomite sprawozdanie, a także pogratulować Komisji jej komunikatu. Wyzwanie polega obecnie na tym, aby zachować konsekwencję. Dziesięć dni temu udałem się do Nowego Jorku wraz z kilkoma kolegami z parlamentów krajowych, aby odwiedzić Komisję ds. Statusu Kobiet, na zaproszenie Europejskiego Forum Parlamentarnego. Co ciekawe, kraje, które są naszymi partnerami z Afryki, Karaibów i Pacyfiku mówią co innego w dialogu z Brukselą oraz niektórymi innymi stolicami, a co innego w Nowym Jorku, gdy dochodzi do dyskusji na szczeblu globalnym.

Dlatego też wzywam pana komisarza do zachowania konsekwencji oraz informowania naszych delegacji, że w poszczególnych stolicach także toczą się rozmowy na temat stanowiska przyjętego w Nowym Jorku, ponieważ nasze cele w zakresie polityki wobec kobiet oraz polityki rozwojowej są w Nowym Jorku często podważane.

W związku z tym, bardzo się cieszę, że UNIFEM otwiera biuro w Brukseli; z pewnością podniesie to poziom debaty pomiędzy Organizacją Narodów Zjednoczonych i Unią Europejską w tym obszarze.

Cieszę się zwłaszcza z tego, iż uznano, że mikropożyczki to jeden ze sposobów realizacji równouprawnienia, wyzwolenia kobiet. Doszło do pewnych stosunkowo niejasnych ustaleń...

(Przewodniczący wyłączył mikrofon.)

  Satu Hassi (Verts/ALE). – (FI) Panie przewodniczący, panie i panowie! Chcę gorąco podziękować pani Uca za znakomite sprawozdanie, a jednocześnie poprzeć wielu posłów niezadowolonych z poprawek proponowanych przez Prawicę.

Aby w pełni wdrażać prawa kobiet także w ramach współpracy na rzecz rozwoju, Unia Europejska potrzebuje wysłannika ds. kobiet, który zapewniłby uwzględnienie praw kobiet w realizowanych działaniach. Pozwoliłoby to także na bardziej efektywne wydatkowanie środków przeznaczonych na współpracę na rzecz rozwoju.

Wiemy, że najtańszym sposobem promowania rozwoju jest walka o prawa kobiet, w tym o prawa seksualne, prawo do edukacji, szanse zatrudnienia i tak dalej. Choć ludzie wiedzą o tym z doświadczenia oraz z licznych sprawozdań, wciąż się o tym zapomina, nawet przy decydowaniu o sposobach zużytkowania unijnych pieniędzy na współpracę na rzecz rozwoju. Dlatego potrzebujemy wysłannika ds. kobiet i dlatego mam nadzieję, że wszyscy tu obecni wesprą poprawkę 20., dotyczącą tej kwestii.

  Nirj Deva (PPE-DE). – Panie przewodniczący! Choć sprawozdanie to ma wiele zalet, zawiera też element, z którym absolutnie się nie zgadzam, co wyrazili już wcześniej moi koledzy, pan Kaczmarek i pan Mitchell.

Na początek chciałbym zapytać pana, panie przewodniczący, czyje to słowa: „Poprzez praktykę selekcji płci dziecka przed urodzeniem, niezliczonym kobietom odmawia się nawet prawa do istnienia”.Być może sprawozdawczyni zdziwi się, słysząc, że słowa te wygłosił Ban Ki-moon w swej mowie powitalnej, skierowanej do Komisji ds. Statusu Kobiet ONZ w Nowym Jorku.

Co więcej, jak wynika z zeszłorocznego sprawozdania UNFPA na temat ludności świata, deficyt kobiet na świecie wynosi 60 milionów - tyle, ile populacja Wielkiej Brytanii! Te kobiety, których nie ma, zostały poddane prenatalnej selekcji płci, aborcji i „dzieciobójstwu”, a zjawiska te zachodzą na kontynencie, na którym się urodziłem; wiem, o czym mówię. Jak to możliwe, że sprawozdanie Parlamentu Europejskiego w sprawie równości płci przemilcza świadomą eliminację na podstawie wyłącznie płci? Jak możemy tu mówić o równości?

Zgłosiłem do sprawozdania poprawkę wymagającą przeanalizowania pod kątem płci wszystkich przypadków aborcji na całym świecie, i zgadnijcie, co się stało? Socjaliści zagłosowali przeciwko! Dlaczego? Czy nie mamy prawa wiedzieć, w jaki sposób kobiety eliminuje się drogą aborcji jeszcze przed urodzeniem? Zobaczymy, jak one same zagłosują dziś w sprawie poprawki 11.

Nie wiem, dlaczego sprawozdawczyni zdecydowała się nie skorzystać z tak cennej możliwości wyeliminowania najistotniejszej przyczyny niesprawiedliwości wobec kobiet w dzisiejszym świecie - odebrania im fundamentalnego prawa do życia - a zamiast tego postanowiła skupić się na promowaniu tak zwanych praw seksualnych...

(Przewodniczący wyłączył mikrofon.)

  Lidia Joanna Geringer de Oedenberg (PSE). – Panie Przewodniczący! Statystyki dowodzą, że polityka równouprawnienia przyspiesza realizację milenijnych celów rozwoju dotyczących likwidacji ubóstwa oraz poprawy wskaźników demograficznych, społecznych i gospodarczych. Problematyka płci jest jednak wciąż uważana za kwestie o znaczeniu drugorzędnym.

Kobiety w wielu krajach wciąż są pozbawione dostępu do podstawowych usług zdrowotnych, edukacji czy udziału w procesach decyzyjnych. Dwie trzecie wszystkich analfabetów na świecie to kobiety. W krajach rozwijających się prawdopodobieństwo pójścia do szkoły średniej u dziewcząt jest o 11% niższe niż u chłopców. Statystyki pokazują także tragiczny bilans zdrowotny np. w Afryce Subsahardyjskiej: 60% zakażonych wirusem HIV stanowią kobiety, a 75% wszystkich nowych przypadków zakażeń AIDS wśród młodych ludzi przypada na dziewczęta.

Komunikat Komisji stanowi ważny krok w drodze do włączenia poprzez Unię Europejską problematyki płci do programu współpracy z krajami partnerskimi jako głównego instrumentu likwidacji ubóstwa, wspierania praw człowieka, w tym walki z przemocą wobec kobiet. Gratuluję sprawozdawczyni bardzo dobrze przygotowanego raportu i na koniec ...

(Przewodniczący odebrał mówczyni głos).

  Roberta Alma Anastase (PPE-DE). – (RO) Omawiamy dziś kolejne sprawozdanie, analizujące sytuację kobiet, już drugie w tym tygodniu, tym razem jednak z perspektywy równych szans w kontekście rozwoju Wspólnoty.

Sprawozdanie to stało się przyczynkiem do debat i źródłem kontrowersji, zróżnicowania stanowisk i analiz kontekstualnych. Jednakże to ważne, abyśmy omawiali sprawy tego rodzaju; jeszcze ważniejsze jest opracowanie osadzonych w odpowiednim kontekście wniosków i osiągnięcie realnych wyników.

Mówimy wiele o edukacji i jej wyjątkowej roli w kształtowaniu postaw, zachowań, integrowaniu grup zagrożonych marginalizacją i rozwijaniu społeczności. Uważam jednak, że nadszedł czas, abyśmy opracowali na szczeblu europejskim spójną politykę edukacyjną, podzieloną na przejrzyste etapy, które należy monitorować. Nie ulega wątpliwości, że kwestie równości płci należy uwzględnić w programach edukacyjnych.

Unia Europejska powinna uwzględnić tę kwestię w swoim dialogu z krajami trzecimi na temat ochrony praw człowieka. Rok 2008, Rok Dialogu Międzykulturowego, musi zostać wykorzystany do stymulacji wymiany między uniwersytetami oraz wymiany doświadczeń pomiędzy kobietami Europy i kobietami w krajach rozwijających się, w celu zdefiniowania globalnej roli kobiet. Z tej perspektywy, promowanie młodych pokoleń, w tym młodych dziewcząt, musi stać się priorytetem współpracy na rzecz rozwoju.

Dziękuję państwu i mam nadzieję, że ostateczna wersja tego niezwykle ważnego sprawozdania będzie odzwierciedleniem wszystkich poglądów Parlamentu Europejskiego i że przyjmiemy zrównoważoną perspektywę względem tej kwestii.

  Thijs Berman (PSE). – (NL) Możliwość dokonywania wyborów przez kobiety to po prostu jedno z praw człowieka. Dzięki jego egzekwowaniu gospodarka rozwija się, a mechanizmy ochrony socjalnej ulegają poprawie. Śmiertelność kobiet w krajach rozwijających się utrzymuje się na tragicznie, niedopuszczalnie wysokim poziomie. W efekcie dochodzi do niszczenia rodzin. Fakt ten jest związany bezpośrednio z pracą dzieci. Inwestowanie w równe szanse i wolność oznacza inwestowanie w przyszłość, zarówno w Europie, jak i w krajach rozwijających się.

Ja i moja grupa uważamy, że to szokujące, że w tej Izbie zgłoszono tak wiele ultrakonserwatywnych poprawek do znakomitego i wyczerpującego sprawozdania pani Uca, które mają na celu ograniczenie praw kobiet. Tak naprawdę nie chodzi o reprodukcyjną wolność wyboru, to czysta hipokryzja. Chodzi o usunięcie wszelkich odnośników nawet do najbardziej wyważonych dokumentów ONZ dotyczących praw kobiet. Jednak swoboda seksualna i prawa reprodukcyjne gwarantują każdej kobiecie wolność wyboru. Wolność tę pewnego dnia uzna nawet Watykan. Kobiety nie mogą jednak pozwolić sobie na czekanie, świat nie może pozwolić sobie na czekanie.

  Ioannis Varvitsiotis (PPE-DE). – (EL) Panie przewodniczący! Szczerze wierzę, że dostęp do informacji i usług z zakresu ochrony zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego pozwoli co najmniej chronić kobiety przed AIDS. Dlatego nie zgadzam się, abyśmy odmówili im tych usług, twierdząc, że ukrytym celem jest wyrażenie zgody na aborcję. Nie zgadzam się także na to, że z tych samych przyczyn wykreślamy protokół z Kioto ze znanego tekstu protokołu z Maputo, dotyczącego praw kobiet w Afryce.

Z pewnością kwestia aborcji to sprawa zasad i każdy z nas przyjmie stanowisko zgodne z tym, w co wierzymy. Szanuję przekonania innych, ale proszę, aby szanowano także moje. Powinniśmy zatem szanować zarówno prawa kobiet, jak i prawo kobiety do zdecydowania, czy poddać się aborcji, czy to ze względów ekonomicznych, społecznych, rodzinnych, czy nawet zdrowotnych. Dlatego osobiście będę głosować za przyjęciem sprawozdania.

  Rovana Plumb (PSE). – (RO) Sprawozdanie to ma wiele zalet i będę głosować za jego przyjęciem, zagłosuję też jednak przeciwko absurdalnym poprawkom prawicy w sprawie praw reprodukcyjnych.

Chcę powiedzieć, iż nie ulega wątpliwości, że zrównoważonego rozwoju nie da się osiągnąć, nie poddając ponownej analizie roli kobiet w gospodarce, społeczeństwie, polityce, ochronie środowiska i w rodzinie. Stwierdziliśmy i przyjęliśmy dziś, że edukacja to kluczowy obszar rozwoju. Przyjmując, ze równość jest przede wszystkim kwestią stereotypów i edukacji, proponuję, aby Komisja wsparła państwa członkowskie we wcielaniu kwestii równości płci w programy szkolne.

Potrzebujemy konkretnych i zdecydowanych działań, na przykład zwiększenia zasobów budżetowych na poprawę warunków ekonomicznych i społecznych rodziny, i jestem przekonana, że dysponujemy wolą polityczną niezbędną dla osiągnięcia tych celów.

  Zita Pleštinská (PPE-DE). – (SK) Ponieważ 70% z 1,3 miliarda ludzi żyjących w skrajnej nędzy to kobiety, pomoc rozwojową należy kierować przede wszystkim do kobiet.

Zgadzam się w całości ze sprawozdaniem pani Uca, która stwierdziła, że edukacja to klucz do równouprawnienia kobiet. Zgadzam się, że należy zapewnić wsparcie finansowe i techniczne organizacjom kobiet, które działają aktywnie na polu edukacji i uczą kobiety odnosić sukces. Popieram ideę mikropożyczek jako narzędzia realizacji milenijnych celów rozwojowych.

Nie zgadzam się jednak ze stanowiskiem przedstawionym przez sprawozdawczynię w kwestii spraw ochrony zdrowia reprodukcyjnego. Jeśli chcemy umożliwić kobietom podejmowanie decyzji dotyczących ich ciał, dlaczego nie damy tego samego prawa do decydowaniu o życiu lub śmierci ich nienarodzonym dzieciom? Popieram poprawki zgłoszone przez moich kolegów z grup PPE-DE i UEN w tym zakresie i dziękuję im za odwagę, jaką wykazali, proponując ich wprowadzenie. Nie będę głosować za sprawozdaniem, jeśli poprawki te nie zostaną przyjęte.

  Karin Scheele (PSE). – (DE) Panie przewodniczący! Chcę pogratulować Komisji i sprawozdawczyni. Przykro mi, że ta debata koncentruje się tak silnie wokół praw seksualnych i reprodukcyjnych, ponieważ istnieje wiele innych istotnych kwestii w tym kontekście.

Wydaje mi się, że ONZ oraz szereg konserwatystów zachowuje się tak, jak gdyby prawa seksualne i reprodukcyjne wiązały się wyłącznie z aborcją. Jeśli tak, doradzałabym zapoznanie się z faktami w sposób szczegółowy: sprzeciw wobec antykoncepcji, rozpowszechniania informacji, udostępniania kobietom tych usług spowoduje jedynie zwiększenie liczby aborcji. Moim zdaniem to nader cyniczne, że ci sami ludzie zachowują się, jak gdyby mieli monopol na etykę i moralność.

W świetle statystyk, prezentowanych przez ONZ oraz przez coroczne raporty monitoringu ludności świata, występowanie przeciwko prawom seksualnym i reprodukcyjnym jest nieetyczne i niemoralne.

(Oklaski)

  Avril Doyle (PPE-DE). - Panie przewodniczący! Rozmawiamy o równości płci i równouprawnieniu kobiet w kontekście współpracy na rzecz rozwoju. Coraz bardziej martwi mnie fakt, że za każdym razem, gdy dyskutujemy o tych kwestiach, schodzimy do poziomu niezwykle nietolerancyjnej debaty na temat zdrowia seksualnego i praw reprodukcyjnych kobiet. To tragiczne. Jednym z nieustających dramatów tego Parlamentu jest fakt, że nie postrzegamy wagi edukacji i mikropożyczek w szerszej perspektywie.

Nie będę popierać większości poprawek zgłoszonych przez niektórych moich kolegów. Nie dlatego, że mnie to nie obchodzi. Nie dlatego, że nie obchodzi mnie wskaźnik selekcji płci, który prowadzi do eliminowania płodów żeńskich w Chinach i innych krajach. Oczywiście, wszyscy niepokoimy się tym, co się tam dzieje. W rzeczywistości chodzi o to, że nie jestem przekonana, iż motywacja stojąca za zgłoszeniem tych poprawek pokrywa się z ich faktyczną treścią.

Gdyby nasi koledzy byli przeciwni aborcji, uszanowałabym fakt, że zgłaszają wniosek przeciwko aborcji, ponieważ sądzę, że selekcja płci pod kątem płodów płci męskiej obchodzi ich w tym samym stopniu, co selekcja płodów żeńskich...

(Przewodniczący wyłączył mikrofon.)

  Marusya Ivanova Lyubcheva (PSE). – (BG) Chciałabym wyrazić uznanie dla sprawozdawczyni za wyczerpujące sprawozdanie dotyczące kwestii płci, a także dla Komisji za jej komunikat. Dokument ma jednak moc w takim zakresie, w jakim jest wdrażany. Dlatego powinniśmy dążyć do jego urzeczywistnienia.

Milenijne cele rozwoju można osiągnąć dzięki zrównoważeniu wszystkich kierunków polityki - w obszarze rodziny, szkoły, uczelni wyższych, opieki zdrowotnej, gospodarki - tak, aby kobiety odgrywały w nich centralną rolę. W naszych programach współpracy, musimy kłaść nacisk na prawo kobiet do zdrowia, włącznie ze zdrowiem reprodukcyjnym.

Powinniśmy także myśleć o niezależności ekonomicznej kobiet, która jest warunkiem niezbędnym dla rozwijania przedsiębiorczości i właściwego wykorzystania ich potencjału. Szczególnie istotne jest omówienie wspólnej odpowiedzialności na wszystkich szczeblach, zarówno krajowych, jak i międzynarodowych, wspólnej odpowiedzialności mężczyzn i kobiet. Dotyczy to wszystkich obszarów życia i wszystkich sektorów gospodarki.

  Piia-Noora Kauppi (PPE-DE). – (FI) Panie przewodniczący! Sprawozdanie to poprzedziła niezwykle gorąca debata komisji na początku roku, i wydaje się, że ma ona ciąg dalszy podczas dzisiejszego posiedzenia.

Uważam, że opieka zdrowotna na rzecz kobiet to bardzo istotny składnik praw człowieka. Obejmuje ona z pewnością usługi w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego.

To nie tylko problem krajów rozwijających się: według tego, co słyszałam wczoraj na temat Stanów Zjednoczonych Ameryki, 40% młodych dziewcząt cierpi tam na choroby przenoszone drogą płciową. Edukacja i odpowiedzialność są same w sobie niewystarczające nawet w świecie zachodnim.

W krajach rozwijających się sytuacja jest o wiele gorsza. Rośnie odsetek kobiet zarażonych wirusem HIV, a także liczba przypadków przemocy wobec kobiet. Usługi z zakresu opieki zdrowotnej w dziedzinie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego w krajach rozwijających się także nie dotyczą aborcji; chodzi o to, aby kobiety wiedziały, jaki mają wybór, i aby miały prawo dokonać takiego wyboru.

  Mairead McGuinness (PPE-DE). - Panie przewodniczący! Dziękuję za udzielenie mi głosu w tej sprawie, ponieważ debata osiągnęła tak wysoką temperaturę, że chciałabym sprowadzić ją do poziomu bardziej praktycznego. Realia zostały przedstawione w oświadczeniu wyjaśniającym, na przykład w odniesieniu do Afryki, gdzie kobiety stanowią 52% populacji, a mimo to wykonują 75% prac rolnych i wytwarzają oraz wprowadzają na rynek do 80% żywności. Sądzę, że rola kobiet w rozwoju w zakresie produkcji żywności jest często ignorowana.

Chcę jednak uczynić wyjątek dla fragmentu oświadczenia wyjaśniającego, który stracił aktualność, zawierającego komentarz na temat wspólnej polityki rolnej, z którym absolutnie się nie zgadzam. Europa jest największym importerem produktów z krajów rozwijających się. Mamy już umowę „wszystko oprócz broni”, niebawem zaś będziemy też być może mieli światową umowę w sprawie handlu. Sądzę jednak, że powinniśmy, jak twierdzi Bank Światowy, ponownie zainwestować w rolnictwo i produkcję żywności i powinniśmy to zrobić poprzez kobiety.

  Louis Michel, komisarz. − (FR) Panie przewodniczący! Będę mówić krótko, ponieważ nie ma już czasu.

Chciałbym nawiązać do pytania pani poseł Gomes. Dlaczego dokumentacja strategii krajowych obejmuje tak nieliczne działania związane z kwestiami płci? Odpowiedź jest prosta: strategie krajowe są opracowywane i rozstrzygane przez kraje partnerskie, ponieważ to one muszą wybrać dwa sektory, na których będą się koncentrować, a my nie dyktujemy im, jak dokonać wyboru. Chcę jednak podkreślić, że nalegamy na uwzględnienie kwestii płci przez cały czas realizacji projektu.

Panie Lambsdorff, rozumiem, dlaczego ma pan trudności z zaakceptowaniem braku zgodnego stanowiska Unii Europejskiej w Nowym Jorku, sądzę jednak, że powinien pan zwrócić się raczej do Rady, a nie do Komisji, ponieważ Komisja nie jest w stanie temu zaradzić. Stwierdziwszy ten fakt, zgadzam się z panem, że powinniśmy wypracować bardziej spójne stanowisko.

Bardzo krótko - a być może niektórzy z państwa uznają moje słowa za prowokację - chciałbym podzielić się ze wszystkimi moim własnym przekonaniem: w pełni zgadzam się z tymi, którzy uważają kwestię zdrowia reprodukcyjnego za warunek konieczny równouprawnienia kobiet. Osobiście nie widzę, w jaki sposób moglibyśmy dojść do porozumienia w tej sprawie, nie zgadzając się co do tego warunku, tak, jak zgadzamy się w kwestii dostępu do szkół, zatrudnienia oraz mikropożyczek. Każda z tych spraw jest niewątpliwie istotna, ostatecznie jednak wszystko sprowadza się do stworzenia kobietom warunków dokonywania swobodnych wyborów. To podstawowa zasada równości płci, której nie można nikomu odmawiać!

(Oklaski)

Chciałbym także zaprosić wszystkich, którzy mają wątpliwości co do tragicznej sytuacji kobiet w niektórych krajach rozwijających się, aby pojechali i przekonali się naocznie oraz posłuchali tego, co niektóre kobiety mogłyby im opowiedzieć o swoich cierpieniach. To wszystko, co chciałem powiedzieć: można tu dodać niewiele. Dziękuję jeszcze raz za wysoki poziom debaty.

  Feleknas Uca, sprawozdawczyni. − (DE) Panie przewodniczący, panie i panowie! Jestem niezwykle wdzięczna wszystkim mówcom za ich ciekawe uwagi. Dziękuję zwłaszcza pani Creţu, która przygotowała opinię z ramienia Komisji ds. Praw Kobiet i Równouprawnienia. Jej przejrzysta analiza i wnioski mające na celu zwiększenie spójności wzbogaciły sprawozdanie w wielu istotnych obszarach. Z powodu braku czasu nie mogę tu wymienić wszystkich należnych jej pochwał, czego, mam nadzieję, nie poczyta mi ona za brak poszanowania.

Dziękuję bardzo pani van Lancker, panu Bermanowi, panu Lambsdorffowi, panu Hutchinsonowi, pani Scheele, pani Doyle, pani Weber, panu Varvitsiotisowi, pani Hassi oraz pani Gomes. Mają oni rację, twierdząc, że ochrona zdrowia reprodukcyjnego w krajach rozwijających się to kwestia bezwzględnie priorytetowa, i że należy jej bronić śmiało i konsekwentnie. Absolutnie nie zgadzam się ze stwierdzeniem pani posłanki Krupy, według której swoboda seksualna kobiet prowokuje przemoc. To bulwersujący i dyskryminujący sposób rozumowania!

(Oklaski)

Panu Deva chcę powiedzieć, że niczego innego się po nim nie spodziewałam. Proszę wybaczyć mi tę uwagę. Moja droga Luisa Morgantini i pan Romeva i Rueda znaleźli, jak zawsze, mocne słowa, aby dowieść, że kobiety nie chcą jałmużny, ale po prostu tego, co im się należy jako przedstawicielkom połowy ludzkości.

Bardzo dziękuję wszystkim, którzy popierają moje sprawozdanie. Cieszę się też, że organizacje pozarządowe działające w obszarze rozwoju i praw kobiet oceniły sprawozdanie jak najbardziej pozytywnie. Jestem bardzo wdzięczna wszystkim za współpracę i otrzymane wsparcie.

(Oklaski)

  Przewodniczący. − Debata została zamknięta.

Teraz przejdziemy do głosowania.

Oświadczenia pisemne (art. 142 Regulaminu)

  Genowefa Grabowska (PSE), na piśmie. – Równość szans i równy dostęp kobiet i mężczyzn do zasobów i udziału w życiu publicznym ma decydujące znaczenie nie tylko poza UE i w ramach zrównoważonego rozwoju. Ta kwestia jest niezmiernie ważna także dla wielu kobiet w Unii Europejskiej. Dam przykład: w Polsce, w moim regionie – na Śląsku, kobiety pracujące na co dzień na rzecz przeciwdziałania wszelkiej dyskryminacji, w tym na rzecz równego statusu kobiet i mężczyzn, wyrażają zaniepokojenie, że gender mainstreaming czyli polityka płci nie jest należycie włączana do regionalnych działań z zakresu ekonomii, polityki, kultury.

Kobiety zebrane 8 marca 2007 roku w Katowicach stwierdziły, że „polityki płci nie reprezentuje ani władza lokalna, ani media – czy to publiczne, czy prywatne – i to pomimo że Polska weszła do UE już niemal 4 lata temu”. Dodały, że hasło: „Demokracja bez kobiet to pół demokracji” wydaje się nie przekonywać śląskich władz i autorytetów.

Po ostatnich wyborach w śląskiej polityce jest o 1/3 kobiet mniej. Jak zatem można mówić o ich równym statusie? I dlatego śląskie kobiety wezwały lokalne władze do zapewnienia im równego udziału we władzy i procesie podejmowania decyzji, dostępu do awansów i prowadzenia działalności biznesowej, równych szans w zatrudnieniu, warunkach pracy i płacy, a także wolności od przemocy.

PRZEWODNICZY: MARTINE ROURE
Wiceprzewodnicząca

  Przewodniczący . – Następnym punktem porządku obrad jest głosowanie.

(Wyniki i inne szczegóły dotyczące głosowania: patrz protokół)

Po głosowaniu nad poprawką 10.

  Anna Záborská (PPE-DE) . (FR)Pani przewodnicząca! Chciałabym po prostu zaproponować następującą poprawkę ustną: „mając na względzie czwartą konwencję genewską o ochronie osób cywilnych podczas wojny z dnia 12 sierpnia 1949 roku, wraz z pierwszym i drugim protokołem dodatkowym, a w szczególności mając na względzie przemoc, której ofiarą pada personel humanitarny, medyczny i religijny w realizowaniu swych obowiązków.” Tak brzmi tekst poprawki. Konsultowałam się z wieloma kolegami z różnych grup, którzy zapewnili mnie, że nie zablokują mojego wniosku.

(Parlament zgodził się na przyjęcie poprawki ustnej)

– Przed głosowaniem:

  Teresa Riera Madurell (PSE). – (ES) Pani przewodnicząca! Zanim rozpoczniemy głosowanie nad tym sprawozdaniem, muszę powiedzieć, że wraz ze sprawozdawczynią, panią Panayotopoulos, oraz innymi sprawozdawcami, chcę zgłosić poprawkę ustną w związku z pierwszą poprawką do akapitu 6.

Chodzi o usunięcie dwóch ostatnich słów poprawki, podam je w języku angielskim:(EN) ‘contraception and abortion’; (ES) , co eliminuje konieczność poddawania głosowaniu drugiej części poprawki, o której mowa.

(Parlament zgodził się na przyjęcie poprawki ustnej)

- Przed głosowaniem nad poprawką 7.:

  Marie Panayotopoulos-Cassiotou, sprawozdawczyni. − (EL) Pani przewodnicząca, chodzi o zmianę w zdaniu „zatrzymywanie dziewcząt i chłopców”; zmieniono także wiek, na 18 lat zamiast 17.

(Parlament zgodził się na przyjęcie poprawki ustnej)

Ustne wyjaśnienia dotyczące głosowania

- Sprawozdanie:Claude Turmes (A6-0006/2008)

  Syed Kamall (PPE-DE). - Pani przewodnicząca! Bez względu na to, co każdy z nas myśli o bieżącej debacie w sprawie zmian klimatu - a czuję, że atmosfera wokół mnie jest gorąca - myślę, że wszyscy zgodzimy się co do konieczności zwiększenia efektywności energetycznej.

Jeśli jednak mamy mówić o efektywności energetycznej, należy upewnić się, że wspólnie przemyśleliśmy tę kwestię. Podam przykład: cała nasza polityka dotycząca żarówek energooszczędnych. Tak, chcemy wycofać z użycia obecnie stosowane żarówki, ale nakładamy cła na import żarówek energooszczędnych. Tak, mówimy o zakazie stosowania rtęci w barometrach (mimo, że ryzyko z tym związane jest w rzeczywistości bardzo niewielkie), ale jednocześnie zachęcamy do używania żarówek energooszczędnych, które, tak, zgadliście państwo, zawierają więcej rtęci. Oprócz tego, mówimy o efektywności energetycznej, a mimo to nadal przyjeżdżamy do Strasburga, co powoduje niepotrzebną emisję ton dwutlenku węgla.

Dlatego, jeśli rzeczywiście chcemy wdrażać zasady efektywności energetycznej, powinniśmy zamknąć parlament w Strasburgu.

PRZEWODNICZY: GÉRARD ONESTA
Wiceprzewodniczący

- Sprawozdanie: Neena Gill (A6-0027/2008)

  Bernard Wojciechowski (IND/DEM). – Panie Przewodniczący! Głosowałem za sprawą udziału Wspólnoty w programie rozwojowo-badawczym, którego zadaniem jest podwyższenie jakości życia osób starszych przez zastosowanie nowych technologii informacyjno-komunikacyjnych. Projekt daje szansę rozwoju nie tylko osobom starszym, ale również niepełnosprawnym, kobietom wychowującym dzieci w domu czy mieszkańcom obszarów wiejskich. W moim przekonaniu ta inicjatywa zapobiegnie tworzeniu rozwarstwiania się w Europie w zakresie dostępu do usług cyfrowych, oraz zapobiegnie marginalizacji grup społecznych, które są zagrożone mniejszym dostępem do nowoczesnych technologii. Trzeba jednak zwrócić uwagę na jeden aspekt tej sprawy, moim zdaniem bardzo ważny: koszty tych technologii powinny być jak najniższe.

  Czesław Adam Siekierski (PPE-DE). – Głosowałem za sprawozdaniem „Poprawa jakości życia osób starszych”, gdyż omawiane tam problemy są ważne dla wielu Europejczyków, szczególnie zaś dla starszego pokolenia. Starsze osoby są uzależnione od świadczeń emerytalnych, poziom których jest w dużej części bardzo niski. Zagadnienie to narasta w miarę zwiększania się liczby osób starszych korzystających z tych funduszy, które są ograniczone, gdyż liczba płatników maleje. Będziemy więc mieli sytuację, gdzie duża grupa osób starszych będzie ubiegała się o różne świadczenia socjalne. Ale także znaczna część tych osób zachowuje zdolność do niektórych prac i może pozostać aktywna na rynku pracy. Starzenie się, zwiększenie liczby ludzi starszych to wzrost zapotrzebowania na szereg usług i inne produkty, rośnie więc popyt w tym obszarze.

- Sprawozdanie: Olle Schmidt (A6-0030/2008)

  Bernard Wojciechowski (IND/DEM). – Panie Przewodniczący! Głosowałem przeciw – sprawozdanie budzi szereg wątpliwości. Nie popieram założeń dyrektywy zakładających ujednolicenie stawek akcyzy w ramach Unii Europejskiej na olej napędowy i benzynę. Zróżnicowanie stawki akcyzy stwarza możliwości konkurencji pomiędzy firmami transportowymi z różnych krajów UE, co bez wątpienia działa na korzyść konsumenta. Sprzeciw budzą zapisy odnoszące się do podnoszenia stawki akcyzy w całej Unii Europejskiej w odniesieniu do paliw. Wysokie ceny ropy na rynkach krajowych i dążenie do ujednolicenia stawki akcyzy we wszystkich 27 krajach UE doprowadzi do zahamowania wzrostu gospodarczego w państwach o niskim poziomie PKB. Wzrost ceny paliw oznacza wzrost ceny towarów i usług. Wprowadzenie poprawek pozwalających utrzymać zróżnicowane stawki akcyzy nowoprzyjętym krajom, w tym Polsce, sprawiło, że głosowałem za ich przyjęciem.

  Czesław Adam Siekierski (PPE-DE). – Panie Przewodniczący! Głosowałem przeciw, gdyż znaczny wzrost akcyzy na olej napędowy spowoduje zwiększenie ceł produktów i usług w tych państwach, które mają pobierać akcyzę niższą od proponowanego minimum wspólnotowego, ale i tak jest ona wysoka jak na warunki tych państw.

Z uwagi na to, że poziom przeciętnego wynagrodzenia w państwach członkowskich, które przystąpiły do Unii 2004 i 2007 roku jest stosunkowo niski, proponowany wzrost akcyzy należy uznać za zbyt wysoki. Podwyżkę poczują zwłaszcza rodziny najbiedniejsze, dla których już obecny wzrost cen paliw jest znacznym obciążeniem dla ich budżetów domowych. Z tego powodu kraje najsłabiej rozwinięte, o niskich dochodach powinny uzyskać znacznie dłuższe niż zaproponowane przez Komisję Europejską okresy przejściowe w celu zapewnienia im czasu na odpowiednie dostosowanie. Uważamy, że ta proponowana podwyżka jest nieuzasadniona i zbyt wysoka.

  Christopher Heaton-Harris (PPE-DE). - Panie przewodniczący! Miło jest widzieć pana znów na tym miejscu, słuchającego wyjaśnień do głosowania, co, jak wiem, sprawia panu ogromną radość. Chcę też powiedzieć, że doceniam uprzejmość i zrozumienie ze strony personelu, służb i tłumaczy w tym tygodniu, podczas, gdy wygłaszamy wyjaśnienia do głosowania.

Głosowałem przeciwko temu sprawozdaniu z szeregu względów. Po pierwsze, wierzę w konkurencję podatkową. Nie wierzę, że harmonizacja podatkowa czy podatki w ogóle powinny znajdować się w sferze kompetencji tych instytucji.

Po drugie, w tym tygodniu w moim kraju kanclerz skarbu nałożył wyższe podatki paliwowe na kierowców samochodów osobowych i ciężarowych, nie zdając sobie sprawy z konsekwencji tych działań. Chciałbym podnieść odrębny problem. Prowadzę kampanię wspólnie z Northampton Chronicle i Echo na rzecz ludzi zamieszkujących tę okolicę w moim regionie, w którym płacimy za paliwo więcej, niż wszystkie duże miasta wokół. Chciałbym podkreślić, że na rynku paliwowym pojawiają się także inne problemy, nie mające związku z opodatkowaniem.

  Syed Kamall (PPE-DE). - Panie przewodniczący! Chciałbym poprzeć mojego kolegę, dziękując panu, personelowi i tłumaczom za cierpliwość okazaną, gdy przedstawiamy wyjaśnienia do głosowania, co niekiedy zapewne stanowi rozrywkę, niekiedy zaś bywa dość nudne. Rozumiem to. Na tym jednak polegają kontrasty tego miejsca.

Porozmawiajmy teraz o konkurencji podatkowej. Mówimy tu o utworzeniu największego wspólnego rynku na świecie, o uczynieniu UE najbardziej konkurencyjną gospodarką świata oraz mówimy o konkurencji globalnej, co jednak robimy, gdy w grę wchodzi konkurencja podatkowa? No cóż, jak stwierdzono w oświadczeniu wyjaśniającym, najlepszym rozwiązaniem problemu konkurencji byłaby pełna harmonizacja.

Tak więc postrzegamy konkurencję jako problem, jednocześnie mówiąc o konieczności zwiększenia konkurencyjności gospodarki. Nie powinno to leżeć w zakresie kompetencji UE. To kompetencja państw członkowskich i taką powinna pozostać, ponieważ najlepszą metodą zapewnienia konkurencyjnej gospodarki jest zapewnienie konkurencyjności podatkowej, a nie harmonizacji.

- Sprawozdanie: Ana Maria Gomes (A6-0052/2008)

  Bernard Wojciechowski (IND/DEM). – Panie Przewodniczący! Głosowałem przeciw. Unia Europejska nie ma interesu w dofinansowywaniu Iraku. Są inne państwa na terytorium Europy, którym taka pomoc przyda się o wiele bardziej. Raport Caritas "Europa" pokazuje, że w 14 krajach europejskich, w tym w Polsce, Austrii, Niemczech i Wielkiej Brytanii, szczególnie widoczne jest ubóstwo rodzica wychowującego dzieci samotnie, zwłaszcza kobiety.

Raport Unii Europejskiej stwierdza, że z całej Unii Europejskiej najwięcej dzieci w biedzie żyje w Polsce - 26%. Co piąty Polak (19%) żyje poniżej progu ubóstwa. 22% polskich dzieci, których przynajmniej jeden rodzic pracuje, zagrożonych jest ubóstwem. To najwyższy wskaźnik w Europie. 13% Polaków zagrożonych jest biedą mimo że pracują. W Austrii 47% bezrobotnych samotnych rodziców żyje w chronicznej biedzie. Skoncentrujmy się na Europie.

- Sprawozdanie: Marie Panayotopoulos-Cassiotou (A6-0033/2008)

  Christopher Heaton-Harris (PPE-DE). - Panie przewodniczący! Gdy przewodniczył pan wczoraj, podkreślałem, jak bardzo cieszy mnie czytanie sprawozdań Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia w tym miejscu i zastanawiam się, dlaczego ono istnieje. Aby dowieść, że mam rację, przedstawiono dziś sprawozdanie, które przytacza raczej wyobrażenia kogoś, kto naoglądał się zbyt wielu odcinków serialu Więźniarkijako dziecko, niż fakty na temat sytuacji kobiet w więzieniach - pytanie, czy dowodzi to właściwych dla tego miejsca kompetencji.

Na przykład, w punkcie preambuły Q stwierdzono: „zważywszy, że wzrost liczby kobiet w więzieniach jest częściowo spowodowany pogorszeniem warunków ekonomicznych kobiet”. Myślę, i sprawdziłem to w statystykach dla szeregu krajów Unii Europejskiej, że liczba ta rośnie po prostu dlatego, że rośnie liczba ludności. W rzeczywistości, proporcja kobiet w więzieniach w Europie maleje.

W sprawozdaniu stwierdzono, że w więzieniach należy zapewnić dostęp do opieki zdrowotnej bardzo wysokiej jakości . Tak, to niewątpliwie prawda. W moim okręgu wyborczym mieszka jednak wiele starszych kobiet, które bardzo chciałyby korzystać z podobnych przywilejów w zakresie opieki zdrowotnej, jakimi cieszą się kobiety w więzieniach w całej Wielkiej Brytanii. Dlatego też wstrzymałem się od głosu w kwestii tego sprawozdania.

- Sprawozdanie: Ana Maria Gomes (A6-0052/2008)

  Philip Claeys (NI). – (NL) Zwracałem wczoraj uwagę na szczególny status Turcji jako kraju aspirującego do pozycji państwa członkowskiego, i to sprawozdanie potwierdza moje spostrzeżenia. Od tygodni Turcja bombarduje północną część Iraku, a dziesięć tysięcy żołnierzy tureckich wkroczyło do tego kraju. Zamiast jednoznacznie potępić tę agresję, co robi Parlament? Uprzejmie prosi Turcję o respektowanie nienaruszalności terytorialnej Iraku.

Wszelkie przepisy, zasady, wytyczne i kryteria muszą zejść na bok w przypadku Turcji, począwszy od kryteriów kopenhaskich, a skończywszy na prawie międzynarodowym i zakazie agresji. Turcja stawia się ponad prawem, każdym prawem, a Europa nieustannie utwierdza ją w przekonaniu, że jest to dopuszczalne. Pewnego dnia Unia Europejska pożałuje zajęcia takiego stanowiska.

  Bernard Posselt (PPE-DE). – (DE)Panie przewodniczący! Jasno i jednoznacznie krytykowałem i sprzeciwiałem się wojnie w Iraku i podtrzymuję nadal to stanowisko. Uważam jednak, że temu krajowi należy się też zadośćuczynienie za nasze błędy. My w zachodnim świecie - zarówno w Europie, jak i w USA - mamy więc obowiązek zrobić wszystko, aby zapewnić pokój i stabilizację, co jest wystarczająco trudne. Dlatego sprawozdanie pani Gomes jest wyjątkowe.

Naprawdę powinniśmy wykorzystać szansę poparcia inicjatywy pani Zaborskiej w celu uwolnienia porwanego arcybiskupa. Przykro mi, że w wyniku pomyłki, jaka zaszła w tej Izbie, rezolucja w tej sprawie nie znalazła się w porządku dnia na dzisiejsze popołudnie. Naszym obowiązkiem jest zrobić wszystko, aby pomóc temu przedstawicielowi mniejszości, której istnienie jest zagrożone, która żyła w pokoju ze swymi muzułmańskimi sąsiadami od wieków, a której dziś zagraża eksterminacja, akurat w czasie, gdy my ponosimy odpowiedzialność za wydarzenia w Iraku. To niedopuszczalne i dlatego musimy podjąć zdecydowane działania w tym zakresie.

- Sprawozdanie: Marie Panayotopoulos-Cassiotou (A6-0033/2008)

  Bernard Wojciechowski (IND/DEM). – Panie Przewodniczący! Popieram niektóre założenia sprawozdania pani Panayotopoulos-Cassiotou w sprawie szczególnej sytuacji kobiet przebywających w zakładach karnych. Administracja więzienna powinna zapewnić godne warunki odbywania kary pozbawienia wolności oraz środka zabezpieczającego w postaci tymczasowego aresztowania.

Zwracam uwagę na sytuację kobiet zatrudnionych w więziennictwie. W Polsce na 30 tysięcy funkcjonariuszy służby więziennej 5 tysięcy stanowią kobiety. Uposażenie pracownika tej formacji nie przekracza kwoty 500 euro miesięcznie. Warto podkreślić rolę funkcjonariuszy służb więziennych właśnie w zapewnieniu właściwego wykonania kary oraz to, że w przypadku kary pozbawienia wolności zastosowanej wobec kobiet ważne jest, aby personel więzienia w takich przypadkach stanowiły głównie osoby tej samej płci. Zmniejszy to dyskomfort skazanych kobiet oraz zapewni lepszą ochronę ich praw. Bez znaczącego wzrostu wynagrodzeń i stworzenia lepszych warunków pracy w więziennictwie, nie osiągniemy założeń wymienionych w sprawozdaniu.

- Sprawozdanie: Ana Maria Gomes (A6-0052/2008)

  Christopher Heaton-Harris (PPE-DE). - )Panie przewodniczący! Zgodnie z dyscypliną partyjną głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania i przeciwko wielu zgłoszonym poprawkom. Mam jednak pewien problem związany z treścią punktów preambuły. Głoszą one: „zważywszy, że konieczne jest utworzenie narodowych sił w celu utrzymania porządku, w ramach których współdziałać będą wszystkie społeczności uznane za godne zaufania”. Chodzi o ludność Iraku, siły narodowe utworzone, jak rozumiem, spośród ludzi znajdujących się w Iraku.

Można zastanawiać się, ile determinacji włożyły dotąd poszczególne państwa członkowskie reprezentowane w Parlamencie Europejskim, w te wysiłki. Wystarczy spojrzeć, ile ludzi popiera działania w Iraku, wierzy w nie lub też nie. Ponieważ my w nie wierzymy, powinniśmy spróbować rozwiązać problemy, które spowodowaliśmy.

Naprawdę sądzę, że rezolucja ta pokazuje, że próby zharmonizowania polityki zagranicznej i bezpieczeństwa UE w przyszłości ściągną na nas wiele problemów, zarówno w tym miejscu, jak i w stolicach poszczególnych państw członkowskich.

- Sprawozdanie: Feleknas Uca (A6-0035/2008)

  Bernard Posselt (PPE-DE). – (DE) Panie przewodniczący! Podobnie, jak większość mojej grupy głosowałem przeciwko sprawozdaniu, nie ze względu na jego treść, ale na fakt, że ta istotna kwestia jest wykorzystywana w bitwach ideologicznych dotyczących koncepcji praw seksualnych i ochrony zdrowia reprodukcyjnego.

Chcę zaapelować do wszystkich grup w Parlamencie, aby położyły kres dysputom ideologicznym, które szkodzą analizie tej kwestii. Musimy powiedzieć jasno, że zdrowie reprodukcyjne jest istotne, nie ma jednak żadnego związku z aborcją, ponieważ ta nie leży w kompetencji Unii Europejskiej i każde państwo ma prawo podejmowania własnych decyzji ustawodawczych w tej dziedzinie. Jest to zgodne z zasadą subsydiarności, dlatego też nie można wykorzystywać pieniędzy obywateli europejskich na cele, które część państw członkowskich uznaje za niedopuszczalne ze względów etycznych, moralnych i prawnych.

Dlatego powinniśmy definitywnie wykluczyć tę kwestię z naszych rozważań i skupić się na zagadnieniach neutralnych, faktycznie związanych z kwestiami ochrony zdrowia, a nie dotyczących aborcji, co do której opinie w tym Parlamencie są zróżnicowane, natomiast osobiście jestem za ochroną życia poczętego.

Pisemne wyjaśnienia dotyczące głosowania

-Sprawozdanie: Claude Turmes (A6-0006/2008)

  David Martin (PSE), na piśmie. − Popieram sprawozdanie pana Claude'a Turmesa w sprawie Globalnego Funduszu Efektywności Energetycznej oraz Energii Odnawialnej GEEREF będzie korzystać z ograniczonych funduszy publicznych, aby zachęcać inwestorów prywatnych do realizacji projektów energooszczędnych i zorientowanych na energię odnawialną w krajach rozwijających się oraz przechodzących transformację gospodarczą. Fundusz, który pomoże wszystkim osiągnąć pewien stopień energooszczędności oraz korzystać z energii odnawialnej, ma moje wsparcie i głosowałem za jego akceptacją.

  Rovana Plumb (PSE), − na piśmie. − (RO) Rezolucja odnosi się do utworzenia innowacyjnego instrumentu finansowego, który ma wspierać wdrażanie określonych projektów finansowanych przez ten fundusz w celu przejścia na gospodarkę charakteryzującą się niską emisją dwutlenku węgla i adaptacji do efektów zmian klimatu.

Rozwój gospodarki tego typu przy pomocy projektów finansowanych przez fundusz oznacza tworzenie nowych miejsc pracy, równych warunków rozwoju społecznego oraz eliminację różnic. W tym sensie, szczególne wsparcie udzielone małym i średnim przedsiębiorstwom w dostępie do finansowania projektów GEEREF jest korzystne.

Głosowałam za przyjęciem tej rezolucji, ponieważ wierzę, że te dwie formy działania, to znaczy redukcja emisji gazów cieplarnianych i adaptacja do skutków zmian klimatycznych, powinny być rozwijane równolegle, poprzez spójną i zbieżną politykę, która będzie miała pozytywny wpływ na rozwój rynku pracy / tworzenie nowych miejsc pracy i wzrost PKB.

- Sprawozdanie: Danutė Budreikaitė (A6-0036/2008)

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Mówiąc ogólnie, można stwierdzić, że celem tego sprawozdania jest stymulowanie integracji „nowych” państw członkowskich z polityką zewnętrzną UE, w szczególności, z polityką w zakresie „współpracy na rzecz rozwoju” oraz „europejską polityką sąsiedztwa”.

Sprawozdanie uwzględnia też fakt, że „nowe” państwa członkowskie są dla UE szansą na umocnienie jej obecności strategicznej w regionach Europy Wschodniej, Azji Środkowej i Kaukazu, z którymi „nowe” państwa członkowskie utrzymują stosunki zewnętrzne o charakterze priorytetowym, a które dotychczas otrzymywały „pomoc” z UE w mniejszym stopniu.

Oznacza to dążenie do wykorzystania uprzywilejowanych stosunków państw Europy Wschodniej, które przystąpiły do UE w roku 2004, jako instrumentu interwencyjnego UE (przy uwzględnieniu interesów głównych potęg oraz istniejących w nich dużych grup ekonomicznych i finansowych, zwłaszcza w sektorze energetycznym) w krajach Wspólnoty Niepodległych Państw, Bałkanów Zachodnich i Kaukazu.

Oznacza to dążenie do wykorzystania „doświadczeń” tych krajów z okresu „przejścia” na kapitalizm oraz ich wejścia do NATO i UE jako wzorca, który należy powielać w tych regionach. Oto ostateczny cel: polityka, która ukrywa interesy kapitalistyczne pod płaszczem „rozwoju”.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Popieram sprawozdanie pani Danutė Budreikaitė w sprawie wyzwań dla nowych państw członkowskich wynikających z unijnej polityki współpracy na rzecz rozwoju. Jakkolwiek nowe państwa członkowskie UE z wyjątkiem Malty i Cypru dysponują unikalnym doświadczeniem w stosowaniu i kierunkowaniu polityki rozwojowej w krajach sąsiadujących z nami na Wschodzie, musimy aktywnie zachęcać je do zaangażowania się w pomoc na rzecz Afryki Subsaharyjskiej i innych krajów mniej rozwiniętych. Nasze nowe państwa członkowskie wzmacniają rolę EU jako partnera światowego i należy zachęcać je do pełnienia tej roli. Sprawozdanie i zawarte w nim zalecenia mają moje poparcie.

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. − (PT) Sam fakt, że omawiamy rolę nowych państw członkowskich w polityce rozwoju i współpracy Unii Europejskiej, w szczególności z krajami Afryki, Karaibów i Pacyfiku, dowodzi niezbicie sukcesu rozszerzenia i integracji państw, które dołączyły do UE w ostatnich latach.

„Dawne kraje Europy Wschodniej” bez wątpienia mają długą tradycję „współpracy” z Afryką, i te związki mogą zostać podtrzymane, jakkolwiek na zupełnie innych warunkach. Najistotniejszą kwestią jest jednak fakt, że te państwa, które nadal walczą z kosztami własnych reform, są dziś w stanie wnieść własny wkład we współpracę i rozwój za aktywną zgodą swych obywateli. Ten dobry przykład mogą i - mamy nadzieję - będą naśladowały inne kraje znajdujące się w podobnej sytuacji w innych częściach świata.

  Andrzej Jan Szejna (PSE), na piśmie. − Głosuję za przyjęciem sprawozdania pani poseł Danutė Budreikaitė w sprawie wyzwań wspólnotowej polityki współpracy na rzecz rozwoju dla nowych państw członkowskich.

Chciałem podkreślić, że sprawozdanie przygotowane zostało na bardzo wysokim poziomie. Szczegółowo analizuje aktualny stan współpracy nowych państw członkowskich na rzecz rozwoju, łącznie z właściwymi instytucjami, programami tematycznymi i krajami będącymi ich przedmiotem oraz wkładem finansowym.

Kwestie w nim poruszone kładą nacisk na relacje pomiędzy państwami członkowskimi UE i ich nowymi wschodnimi sąsiadami. Nowe państwa członkowskie są ważnymi ogniwami łączącymi UE z nowymi sąsiadami.

Osobiście nawołuję do zbudowania efektywnej formy współpracy pomiędzy starymi i nowymi darczyńcami na rzecz krajów słabo rozwiniętych oraz do wykorzystania ewentualnej przewagi nowych państw członkowskich w szczególnych regionach/państwach.

- Sprawozdanie: Neena Gill (A6-0027/2008)

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. − (PT) Głosowałam za przyjęciem sprawozdania pani Gill w sprawie proponowanej decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady odnośnie uczestnictwa Wspólnoty w programie badań i rozwoju. Program ten ma na celu podniesienie jakości życia ludzi starszych poprzez wykorzystanie nowych technologii informacyjnych i komunikacyjnych (ICT). Uczestnictwo Unii Europejskiej w tym programie zapewni jej większą skuteczność w stawianiu czoła wyzwaniom demograficznym.

Wykorzystanie ICT może pomóc osobom starszym zyskać większą niezależność oraz zachować zdrowie, a także poprawić jakość ich życia.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Głosowaliśmy za przyjęciem tego sprawozdania, które dotyczy propozycji Komisji Europejskiej w sprawie zaangażowania UE w program badań i rozwoju, opracowany przez niektóre państwa członkowskie UE w dziedzinie nowych technologii informacyjnych (ICT), które mają pomagać ludziom starzejącym się i umożliwić im skuteczne działanie. Program jest zatytułowany „Komfortowe funkcjonowanie osób starszych w społeczeństwie informacyjnym”, a jego celem jest uzyskanie synergii w zakresie zasobów finansowych i zarządczych. Portugalia także uczestniczy w programie.

Sprawozdanie, przyjęte przez Parlament Europejski, zwraca uwagę oraz proponuje konkretne rozwiązania w zakresie promowania roli kobiet w nauce i badaniach, a także kładzie nacisk na zaangażowanie małych i średnich przedsiębiorstw oraz na równy dostęp dla wszystkich państw członkowskich do oszczędnych rozwiązań, co pozwoli uniknąć pogłębiania przepaści technologicznej i tworzenia Europy dwuwarstwowej.

Proponuje się także, aby do roku 2010 Komisja przeprowadziła ocenę śródokresową w celu weryfikacji jakości i skuteczności wdrażania programu.

  Bruno Gollnisch (NI), na piśmie. – (FR) Chciałbym dodać dwa komentarze do sprawozdania pani Gill, które dotyczy organizacji programów badawczych w celu zapewnienia osobom starszym większej niezależności poprzez wykorzystanie technologii informacyjnych i komunikacyjnych.

Punkt pierwszy dotyczy treści propozycji: trudno stwierdzić, jaka miałaby być wartość dodana, wniesiona przez Unię Europejską do projektu zainicjowanego słusznie przez niektóre państwa członkowskie – poza zwiększeniem biurokratyzacji i utworzeniem nowego ciała w ramach Wspólnoty. Hojność finansowa Unii, która wyniosłaby na przestrzeni kilku lat 150 milionów euro minus koszty operacyjne powstania wspomnianego już nowego organu, nie wydaje się przekonującym argumentem.

Mój drugi komentarz dotyczy formy wniosków. Sprawozdania legislacyjne prezentowane w tej Izbie coraz częściej przyjmują postać kompromisu pomiędzy Parlamentem i Radą - celem jest przyspieszenie procesu poprzez ułatwienie przyjęcia wniosku po pierwszym czytaniu. W rezultacie mamy jednak do czynienia z ciałem ustawodawczym, które pełni rolę zakładnika fachowych negocjatorów. Żałuję rozpowszechnienia tej praktyki, ponieważ jest ona zagrożeniem dla demokracji.

  Françoise Grossetête (PPE-DE), na piśmie – (FR) Głosowałam za przyjęciem sprawozdania, proponującego uczestnictwo Unii Europejskiej w programie badawczo-rozwojowym dotyczącym komfortowego funkcjonowania osób starszych w społeczeństwie informacyjnym (AAL), który został przygotowany wspólnie przez szereg państw członkowskich i krajów trzecich.

Starzenie się społeczeństwa jest wyzwaniem dla Europy oraz jej gospodarki. Średnia oczekiwana długość życia wynosi dziś 80 lat, a liczba osób w wieku od 65 do 80 lat zwiększy się o około 40% w latach 2010-2030.

Pojawiają się nowe rozwiązania, które mają pomagać ludziom radzić sobie z utratą pamięci, pogorszeniem wzroku, słuchu i zmniejszeniem mobilności oraz utratą niezależności, które dotykają nas z wiekiem.

Uczestnictwo Unii Europejskiej w programie ma być realizowane w kontekście Siódmego Ramowego Programu na rzecz badań i rozwoju technologicznego Komisji Europejskiej. Unia Europejska przeznaczy 150 milionów euro na współfinansowanie projektów, dla których efekt dźwigni wyniesie co najmniej 600 milionów euro w latach 2008 - 2013.

Kraje uczestniczące w programie AAL mają także wspierać jego finansowanie poprzez dostarczenie równoważnego lub większego wkładu, co oznacza, że każdy kraj zainwestuje przynajmniej 20% swojego budżetu badawczego w tej dziedzinie.

  Mieczysław Edmund Janowski (UEN), na piśmie. − Głosowałem za przyjęciem sprawozdania Neeny Gill (A6-0027/2008) "Poprawa jakości życia osób starszych", gdyż ma ono na celu przyczynienie się do zastosowania nowoczesnych technologii informacyjno-komunikacyjnych jako środków wspierających osoby starsze wiekowo. Wiadomo, iż nasze społeczeństwa cechuje obecnie coraz dłuższe trwanie życia ludzkiego.

Jest to bardzo pozytywna tendencja. Średnio w Unii Europejskiej osiągamy już 80 lat, zaś liczba osób z przedziału wiekowego powyżej 65 lat wkrótce wzrośnie do 40%. Wspomniane technologie mogą w znaczny sposób pomóc tym osobom w różnych sytuacjach życiowych, w tym także w przedłużeniu aktywności zawodowej oraz społecznej oraz podnoszeniu jakości życia. Naturalnie jest tu potrzebne także dostrzeżenie zróżnicowanych potrzeb osób niepełnosprawnych. Ważne również jest zapewnienie dostępności tych usług i technologii, bazujących głownie na dostępie do internetu szerokopasmowego na obszarach miast i wsi, tak aby nie było dyskryminacji terytorialnych.

  Jörg Leichtfried (PSE), na piśmie. − (DE) Głosuję za przyjęciem projektu współfinansowania przez Unię Europejską programu komfortowego funkcjonowania osób starszych w społeczeństwie informacyjnym, ponieważ skorzystają na tym nie tylko ludzie starsi, ale także inne grupy, w tym niepełnosprawni. Ze względu na daleko idące zmiany demograficzne w społeczeństwie europejskim oraz wzrost średniej długości życia w ostatnich dziesięcioleciach musimy wspierać nowe technologie informacyjne i komunikacyjne, które znacząco ułatwią osobom starszym pokonywanie codziennych trudności życiowych. W związku z ogólnym ograniczeniem kosztów w sektorze ochrony zdrowia w wyniku zastosowania nowych technologii, chcę też zwrócić uwagę na badania w dziedzinie „mobilnych systemów monitorowania zdrowia”, których zastosowanie zredukowałoby coroczne koszty związane z ochroną zdrowia o kwotę 1500 milionów euro w samych Niemczech.

Pozwolę sobie podkreślić, że jedną z korzyści współfinansowania jest fakt, że miałoby ono pozytywny wpływ także na sektor prywatny, ponieważ w sposób pośredni wsparcie zostałoby udzielone małym i średnim przedsiębiorstwom.

Zdecydowanie popieram Wspólny Program AAL ze względu na fakt, że zastosowanie nowych technologii zapewnia poszanowanie dla życia prywatnego osób starszych i pozwala im starzeć się z godnością.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Popieram sprawozdanie pani Niny Gill „Poprawa jakości życia osób starszych”. Łącząc zasoby i koordynując badania i rozwój na poziomie europejskim jesteśmy w stanie lepiej ocenić sposób poprawy jakości życia naszych starszych obywateli. Przy minimalnym wkładzie, zapewniamy udział w tym przedsięwzięciu wszystkich państw członkowskich. Wyrażam poparcie dla sprawozdawczyni, jej sprawozdania oraz zawartych w nim zaleceń.

- Sprawozdanie: Olle Schmidt (A6-0030/2008)

  Jan Andersson, Göran Färm, Anna Hedh, Inger Segelström i Åsa Westlund (PSE), na piśmie. − (SV) Zdecydowaliśmy się poprzeć sprawozdanie w całości, ponieważ naszym zdaniem UE musi wyznaczyć priorytety działań w związku z niezdrową konkurencją podatkową w sektorze paliwowym, mając na uwadze zwłaszcza konieczność realizacji unijnych celów w dziedzinie klimatu.

Propozycja harmonizacji podatkowej nie przeszkodzi też państwom członkowskim w podniesieniu podatków od CO2 związanych z benzyną i ropą.

To kolejny ważny powód, dla którego popieramy sprawozdanie.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Ta propozycja dyrektywy ma zredukować różnice cen paliw pomiędzy poszczególnymi państwami członkowskimi, które prowadzą do wypaczenia konkurencji i zagrażają środowisku poprzez transport drogowy. Różnice pomiędzy cenami oleju napędowego wykorzystywanego jako paliwo i benzyny bezołowiowej są rzeczywiście znaczące.

Stąd istotność tej kwestii dla Portugalii, jednego z krajów, w których odczuwa się skutki tej sytuacji, zważywszy na różnice cen pomiędzy naszym krajem i Hiszpanią: przedsiębiorstwa portugalskie nie wytrzymują konkurencji z hiszpańskimi, ponieważ te ostatnie korzystają z niższych cen paliwa - które stanowi około 30% kosztów- ze względu na niższy podatek paliwowy (oraz VAT).

Przedsiębiorstwa portugalskie uzasadniają stagnację płac pracowniczych presją kosztową, co ma poważne skutki dla siły roboczej.

Propozycja Parlamentu Europejskiego jest lepsza, ponieważ eliminuje okresy przejściowe przewidziane w Artykule 18, co jest niezwykle ważnym aspektem bieżącej sytuacji, w nadziei, że uda się zredukować różnice pomiędzy Portugalią i Hiszpanią w roku 2010, ponieważ ta ostatnia będzie musiała zwiększyć podatek paliwowy z 302 euro do 330 euro w przypadku oleju napędowego. Zbliżanie cen będzie kontynuowane w latach 2012 i 2015. W przypadku benzyny bezołowiowej nie dojdzie niestety do zmian tego rodzaju.

  Robert Goebbels (PSE), na piśmie. – (FR) Głosowałem przeciwko przyjęciu sprawozdania pana Schmidta, ponieważ Parlament Europejski, zamiast popierać inicjatywę Komisji, próbuje swego rodzaju magicznej sztuczki, próbując skłócić ze sobą stare i nowe państwa członkowskie. Tak czy inaczej, decyzję podejmą ministrowie i będzie ona musiała być jednogłośna.

  Bruno Gollnisch (NI), na piśmie. – (FR) Wyższe podatki i więcej kontroli: oto recepta Brukseli dla Europy! Harmonizacja akcyz, podobnie jak harmonizacja VAT poprzez narzucenie wiążących minimalnych stawek, które stosujemy od 15 lat, ewidentnie się nie sprawdza, jest niepotrzebna, a w niektórych przypadkach nawet szkodliwa.

Czy muszę państwu przypominać, że działania tego rodzaju uniemożliwiają państwom członkowskim obniżenie podatku VAT na przykład w branży gastronomicznej, jakkolwiek w przypadku tego sektora argument o wypaczeniu konkurencji międzynarodowej jest szczególnie nieprzekonujący, podczas, gdy obniżenie podatku VAT mogłoby przyczynić się do stworzenia tysięcy miejsc pracy? Czy muszę państwu przypominać, że nowe państwa członkowskie są zmuszane do podwyższania podatków, co ich obywatele uznają za oburzające, aby spełnić wymogi unijne - podczas, gdy jednocześnie, zgodnie z innymi wymogami, żąda się od nich obniżenia inflacji?

Obecna propozycja polega na zwiększeniu podatku od oleju napędowego w celu wyrównania jego poziomu z podatkiem od benzyny bezołowiowej, przy czym pretekstem jest ochrona środowiska oraz domniemana konieczność wyeliminowania „turystyki podatkowej” - przez co rozumiemy fakt, że zwykli ludzie korzystają z konkurencji! Jest to tym bardziej oburzające, że kierowców w takich krajach, jak Francja, zachęca się do kupowania pojazdów na olej napędowy - być może po to, aby móc zadać im wyjątkowo mocny cios!

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) To wyjaśnienie głosowania wydaje się kłaść nacisk na fakt, że znów marnujemy na szczeblu unijnym szansę - jako, że istnieje odpowiedni mechanizm - podjęcia działań w celu ochrony przybrzeżnego rybołówstwa małej skali, nie stosując do benzyny co najmniej tych samych warunków opodatkowania, jakimi cieszą się użytkownicy oleju napędowego w rolnictwie i rybołówstwie. Należy pamiętać, że benzyna to paliwo, z którego korzystają statki w tym istotnym i największym segmencie floty niektórych państw członkowskich, zwłaszcza Portugalii.

W swej rezolucji z dnia 28 września 2006 roku w sprawie poprawy sytuacji ekonomicznej w sektorze rybołówstwa, Parlament Europejski, biorąc pod uwagę fakt, że rosnące ceny paliw mają wyjątkowo negatywny skutek dla tej branży - pogłębiając znacząco istniejący kryzys społeczno-ekonomiczny i powodując drastyczne obniżenie dochodów rybaków - oraz podkreślając istnienie poważnego ryzyka upadku tysięcy przedsiębiorstw trudniących się rybołówstwem oraz likwidacji tysięcy miejsc pracy, przyjął szereg wniosków dotyczących wspierania tego sektora w związku ze wzrostem cen paliw. Półtora roku później, poza zwiększeniem poziomu pomocy de minimis, na szczeblu unijnym nie zrobiono nic.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Celem sprawozdania Ollego Schmidta „Opodatkowanie benzyny bezołowiowej i oleju napędowego” jest zwrócenie uwagi na nierówności w poziomie akcyzy paliwowej na obszarze Unii. Obecny brak równowagi zachęca do turystyki paliwowej, co ma konsekwencje ekonomiczne i środowiskowe. Należy podjąć odpowiednie kroki, aby zniechęcać obywateli do takich praktyk. Tym niemniej, uznaję potrzeby nowych państw członkowskich, w których nadal trwa rozwój ekonomiczny, i które potrzebują czasu, aby dostosować się do proponowanych wymogów. Głosowałem za tym sprawozdaniem.

  Pierre Pribetich (PSE), na piśmie. – (FR)Celem propozycji Komisji było wprowadzenie środków zredukowania emisji CO2 zgodnie z celami określonymi w ramach pakietu energii z Jednakże ani propozycja Komisji, ani przyjęte dziś sprawozdanie nie dotykają kwestii palącej potrzeby opracowania paliwa, które mogłoby odegrać realną rolę w walce z emisjami CO2. Rozbieżność pomiędzy planowanymi zmianami i sposobem ich wdrażania, zarówno w zakresie ram czasowych, jak i obszaru geograficznego Unii, sprawi, że środki te będą nieskuteczne.

Jeśli rzeczywiście chcemy rozpocząć „erę czystego powietrza”, powinniśmy wykazać się większą wyobraźnią i opracować środki, które pozwolą nam skutecznie walczyć ze zmianami klimatu. Zmiany opodatkowania proponowane przez Komisję oraz przez sprawozdanie Ollego Schmidta nie uwzględniają ani badań, ani koncepcji nowego alternatywnego paliwa, które ograniczyłoby poziom emisji CO2.

Chcę zająć dziś stanowisko jednoznacznie niezgodne ze sposobem myślenia prezentowanym w sprawozdaniu, dlatego też głosuję przeciwko temu kompromisowi, który zadaje kłam deklarowanym w nim celom.

- Sprawozdanie: Ana Maria Gomes (A6-0052/2008)

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. − (IT)Sprawozdanie pani Gomes jest podsumowaniem dramatycznej i trudnej sytuacji, w jakiej znalazł się Irak. Organizacje pozarządowe i różne organy odpowiedzialne za odbudowę regionu w praktyce nie są w stanie rozwiązać problemów narosłych w czasie dziesięcioleci wojny, dyktatury i sankcji.

W tym kontekście, obowiązkiem instytucji europejskich jest wspieranie wielowymiarowej strategii dla Iraku, zwiększającej bezpośrednie wsparcie UE dla pomocy technicznej promującej rządy prawa, sprawiedliwość i rozsądne zarządzanie finansowe w celu ochrony podstawowych praw człowieka dzięki stabilizacji i bezpieczeństwu w regionie.

Dlatego też Parlament wzywa Radę, aby zachęcała przedsiębiorstwa europejskie do inwestycji na terenie Iraku oraz do prowadzenia negocjacji w sprawie umowy handlowej pomiędzy UE i Irakiem, tak, aby rynek iracki zbliżył się do przepisów europejskich.

Zasadniczo, propozycja Parlamentu Europejskiego, z którą w pełni się zgadzam, zaleca opracowanie nowej strategii dla Iraku, obejmującej właściwe wykorzystanie europejskiego instrumentu na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka (EIDHR) oraz wspieranie pluralistycznego i niezależnego systemu informacji.

Zgodnie ze sprawozdaniem przygotowanym przez sprawozdawcę Komisji Rozwoju w ramach programu Erasmus Mundus 2009-2013, będę pracować nad zwiększeniem wsparcia finansowego dla Iraku: propagowanie kultury to fundamentalny krok w drodze do utworzenia prawdziwych rządów prawa.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Przyjęta rezolucja to „godny podziwu” wyczyn: udało się pominąć w niej całkowicie kwestię brutalnej i bezprawnej agresji i okupacji Iraku przez USA i ich sojuszników.

Rezolucja pomija milczeniem setki tysięcy ofiar śmiertelnych wśród Irakijczyków, zniszczenie całego kraju oraz umyślny i masowy brak poszanowania dla praw człowieka, będący wynikiem agresji i okupacji.

Rezolucja przemilcza całkowicie podstawową przyczynę niezwykle poważnych problemów, z jakimi boryka się Irak i jego obywatele, a także sposób ich rozwiązania: natychmiastowe wycofanie wszystkich wojsk okupacyjnych.

Zasadniczo, rezolucja sankcjonuje obecny stan rzeczy, przedstawiając go jako fait accompli i dążąc do promowania większego uczestnictwa UE w interwencji w Iraku, postrzegając go jako kolejne „państwo nadzorowane” przez USA/NATO/UE, podobnie, jak Afganistan i Kosowo. To oburzające, zważywszy, że zarazem rezolucja uznaje, że kraje sąsiednie muszą powstrzymać się od interwencji w Iraku oraz muszą szanować jego niepodległość, suwerenność i integralność terytorialną oraz pragnienie Irakijczyków, aby własnoręcznie zbudować system konstytucyjny i polityczny swego kraju.

Dlatego głosowaliśmy za odrzuceniem.

  Jean Lambert (Verts/ALE), na piśmie. −Głosowałem za przyjęciem sprawozdania mimo wyrażonego w jednym z punktów preambuły poglądu, zgodnie z którym wszystkie problemy Iraku są skutkiem poprzedniego reżimu. Nie ulega wątpliwości, że Saddam Husajn był okrutnym dyktatorem i spowodował śmierć wielu własnych obywateli, a także dążył systematycznie do eksterminacji Kurdów. Jednakże całkowity brak jakiejkolwiek strategii sił okupacyjnych w dążeniu do odbudowy kraju także przyczynił się do nieopisanych cierpień.

Jednakże bardzo się cieszę, że Parlament jest zdania, iż żaden kraj nie powinien zmuszać Irakijczyków do powrotu. W kraju tym nie jest bezpiecznie, nawet w irackim Kurdystanie, w którym niedawno stanęły tureckie czołgi, powodując strach i chaos. Członkowie wielu partii parlamentu irackiego informują nas, że powrót jest niebezpieczny i grozi destabilizacją samego kraju. Dowiedzieliśmy się też w Podkomitecie ds. Praw Człowieka o losie milionów Irakijczyków, którzy są dziś uchodźcami w sąsiednich krajach i nie otrzymują znaczącego wsparcia od społeczności międzynarodowej. Powinniśmy wspierać służby publiczne w tych państwach, a przynajmniej edukować dzieci.

  Patrick Louis (IND/DEM), na piśmie. – (FR) Przedstawiciele Ruchu na rzecz Francji w Parlamencie Europejskim przyjęli stanowcze stanowisko już w chwili interwencji USA w Iraku. Doświadczenia naszego kraju oraz nasze związki z Irakijczykami pozwoliły nam przewidzieć klęskę humanitarną, militarną i moralną tej interwencji.

Szkoda została jednak już wyrządzona i do państw członkowskich należy działanie, indywidualne lub zbiorowe, w celu ratowania i odbudowy wszystkiego, co można jeszcze uratować. Przed interwencją amerykańską Irak był jedynym krajem muzułmańskim, w którym żyła w dobrobycie duża społeczność chrześcijańska - społeczność, która przybyła na te tereny jeszcze przed narodzinami islamu.

Jednym z tragicznych skutków interwencji amerykańskiej jest wygnanie części tej społeczności, która musiała opuścić kraj na skutek terroru i zastraszania. To klęska dla Iraku, dziś i na przyszłość. W szerszej perspektywie, gwałtowna erozja mieszanej społeczności religijnej na Bliskim Wschodzie powoduje zubożenie pod względem wartości i gospodarki i zagraża stabilności i dobrobytowi całego regionu.

Historyk Fernand Braudel uważał, że historia zaczęła się od Sumeru, dziś jednak wydaje się, że długa historia mniejszości chrześcijańskich w Iraku chyli się ku końcowi. My, narody Europy, nie możemy tolerować tej wielkiej niesprawiedliwości poprzez zaniechanie działania.

Społeczności chrześcijańskie w Iraku były niegdyś otwarte i przyjazne wobec islamu i wspólnie ze swymi muzułmańskimi sąsiadami budowały kraj, który cieszył się dobrobytem, zanim zniszczył go fanatyzm i wojna.

(Wyjaśnienie głosowania skrócone zgodnie z Art. 163)

  David Martin (PSE), na piśmie. − Cieszę się, że sprawozdanie Any Gomes w sprawie roli UE w Iraku wybiega w przyszłość, formułując strategię odbudowy solidnego demokratycznego państwa irackiego, w którym szanuje się prawa człowieka oraz bogactwo etniczne i historyczne kraju. Irak potrzebuje Europy, aby budować na bazie nowych osiągnięć w zakresie bezpieczeństwa, które pozwolą podnieść poziom inwestycji i zwiększyć zaangażowanie organizacji pozarządowych w odbudowę kraju. W interesie całej Europy leży Irak stabilny i bezpieczny, i mam poczucie, że zalecenia zawarte w sprawozdaniu biorą ten fakt pod uwagę.

  Athanasios Pafilis (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Sprawozdanie ma zapewnić UE większy udział w imperialistycznych łupach z wojny przeciw Irakowi oraz z interwencji na obszarze Bliskiegho W tym kontekście:

Poszukuje ono sposobów i środków, aby zapewnić długoterminową obecność UE w kraju w celu „wspomagania firm europejskich w uczestnictwie w przetargach na odbudowę Iraku”, to znaczy, zwiększenia korzyści monopoli unijnych.

Wzywa do bezwarunkowego wspierania kolaboracyjnego „rządu” Iraku.

Określa strategie aktywnego uczestnictwa w imperialistycznej okupacji. Aby siły militarne i policyjne stały się częścią wojsk okupacyjnych, wystarczy założyć inne czapki i zmienić nazwę na „siły ONZ”.

Dlatego cynicznie przyznając, że wojna ma katastrofalne skutki i jest przyczyną rzezi Irakijczyków, sprawozdanie stwierdza pospiesznie, że działania te zakończyły się.

Sprawozdanie legitymizuje nie tylko obecność wojsk okupacyjnych, zwanych „siłami wielonarodowymi”, ale także prywatnych firm, złożonych z działających w Iraku morderców, pod warunkiem, że działania kryminalne są prowadzone w ramach ustalonych zasad!

Komunistyczna Partia Grecji potępia sprawozdanie. Partia wyraża solidarność z opozycją iracką i walką ludów regionu o wyzwolenie spod imperialistycznego jarzma okupacji, a także popiera ich nienaruszalne prawo do samostanowienia.

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. − (PT) Fakt, że Parlament zdecydował się na dyskusję o przyszłości roli Unii Europejskiej w Iraku, zamiast dążyć do bezowocnej debaty o przeszłości, jest pozytywny. Obecnie interesuje nas raczej pięć kolejnych, niż pięć ostatnich lat.

Punktem wyjścia dla każdej debaty na ten temat musi być uznanie, że sytuacja znacząco się polepszyła, jakkolwiek nadal jest bardzo poważna. Poprawa sytuacji stwarza przede wszystkim realną możliwość zbudowania demokratycznego i bezpiecznego państwa. Nasz cel można osiągnąć. Doświadczenia ostatnich lat wskazują jednak także, że można go osiągnąć wyłącznie dzięki większemu zaangażowaniu, poprawie bezpieczeństwa, inwestowaniu w szkolenie władz irackich oraz, co niezwykle istotne, poprzez wspieranie budowy infrastruktury, która zapewni krajowi wydolną gospodarkę, opartą nie tylko na ropie. W przypadku Unii Europejskiej, chodzi przede wszystkim o szeroko zakrojone inwestycje w odbudowę ekonomiczną Iraku oraz w tworzenie demokracji w kraju. Demokratyczny i bezpieczny Irak, szanujący prawa człowieka, ma kluczowe znaczenie dla regionu i dla świata.

  Karin Scheele (PSE), na piśmie. − (DE) Oczywiście, wiem, że głosowaliśmy podczas spotkania plenarnego w kwestii sprawozdania mojej koleżanki Any Gomes w sprawie roli Unii Europejskiej, a nie w kwestii jej oświadczenia wyjaśniającego do tego sprawozdania. Sądzę jednakże, że to ważne, iż w swoim oświadczeniu wyjaśniającym sprawozdawczyni ponownie podkreśla fakt, że inwazja na Irak była klęską strategiczną i humanitarną, że społeczeństwo irackie zostało narażone na traumę wojny, wynikający z niej chaos i przemoc.

Cieszy mnie fakt, że poza dodaniem innych istotnych punktów, jakie poruszyła, sprawozdawczyni odniosła się też jednoznacznie do konieczności zapewnienia kobietom silniejszej pozycji oraz promowania poszanowania dla praw kobiet, mniejszości i dzieci, co jest niezbędnym elementem dobrej pracy w Iraku.

  Bart Staes (Verts/ALE), na piśmie. − (NL) Żałuję, że Parlament Europejski nie sporządził dotąd żadnej analizy wojny w Iraku. W ostatnich latach Parlament zachowywał kamienne milczenie, nie podważając nawet kłamstw wygłaszanych przez administrację Busha. Dla organu demokratycznego, jakim jest Parlament, ma to wielkie znaczenie! Trudno nam będzie zachować wiarygodność, jeśli nie podejmujemy działań w stosunku do członków ONZ, którzy lekceważą Kartę Narodów Zjednoczonych.

Pani Gomes przedstawiła podsumowanie sytuacji w Iraku. Jej sprawozdanie na temat roli Unii Europejskiej w Iraku zawiera szereg dobrych zaleceń w kwestii odbudowy kraju. Poruszono tu szereg tematów, a proponowane środki wydają mi się wykonalne. Szczególnie cieszą mnie propozycje wielowymiarowych działań, pod nadzorem ONZ, w celu rozpoczęcia intensywnych negocjacji dyplomatycznych pomiędzy USA i sąsiadami Iraku. Celem musi być ustanowienie w Iraku demokracji na podstawie zasad rządów prawa, dobrego zarządzania i praw człowieka. Dlatego popieram sprawozdanie.

  Anna Záborská , na piśmie. – (FR) Czwarta konwencja genewska w sprawie ochrony osób cywilnych podczas wojny stanowi, że służby humanitarne, medyczne i religijne mają być szanowane i chronione.

Jest sprawą najwyższej wagi, abyśmy wsparli wielebnego Paulosa Faradżę Rahho, arcybiskupa chaldejskiego kościoła katolickiego urodzonego i zamieszkałego w Mosulu, który został porwany w piątek, dnia 29 lutego 2008 roku.

Trzej ludzie, którzy byli z nim w chwili uprowadzenia, zostali zabici przez porywaczy.

Przytoczenie nazwiska wielebnego Rahho w poprawce ustnej do sprawozdania pani Gomes nie było możliwe.

Z tego powodu chcę prosić przewodniczącego o wysłanie dwóch listów poparcia i zachęty w imieniu Parlamentu:

- jednego do szyickiego premiera Iraku, Nuriego al-Maliki, który potępił ataki na kler chrześcijański i zaoferował, w imieniu rządu irackiego, „ochronę i sprawiedliwość” dla chrześcijan, zapewniając, że sprawcy przemocy będą ścigani i karani;

- drugiego do wiceprezydenta Iraku, Tareka al-Haszimi, członka społeczności sunnickiej, który także potępił ataki terrorystyczne na społeczności chrześcijańskie, a po porwaniu dał wyraz solidarności z, jak się wyraził, „chrześcijańskimi braćmi”.

Musimy zachęcać władze krajowe, aby robiły wszystko, co w ich mocy, by zapewnić natychmiastowe i bezwarunkowe uwolnienie wielebnego Paulosa Faradży Rahho.

Wniosek w sprawie rezolucji: Europejski kodeks postępowania w sprawie wywozu broni (RC-B6-0063/2008)

  Glyn Ford (PSE), na piśmie. −Mam zamiar poprzeć tę rezolucję. Jest sprawą najwyższej wagi, jak stwierdziłem w swoim sprawozdaniu sprzed ponad dziesięciu lat, abyśmy stworzyli wiążącą podstawę prawną dla naszego kodeksu postępowania w sprawie wywozu broni.

Jednak potrzebę wywozu napędza podzielony przemysł europejski, który dramatycznie potrzebuje długofalowej produkcji, aby móc konkurować z masową produkcją broni w USA, gdy zapotrzebowanie krajowe ogranicza się do produkcji seryjnej.

Dlatego potrzeba nam wspólnego rynku sprzętu obronnego, który pozwoli Europie w pierwszym rzędzie konkurować, a po drugie zapobiec dostawom broni dla potrzeb wojen regionalnych na całym świecie, po trzecie zaś przenieść część wysoko wykwalifikowanych naukowców i inżynierów do nowoczesnych sektorów zaawansowanej technologii przyszłości.

  Hélène Goudin i Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) Niektóre państwa członkowskie mają własny interes w promowaniu wywozu broni. Dlatego w przypadku opracowania wspólnego kodeksu postępowania w sprawie wywozu broni, istnieje prawdopodobieństwo, że niektóre państwa członkowskie, realizujące bardziej restrykcyjną politykę, zostaną zmuszone do kompromisu.

Jesteśmy zdania, że nadzór wywozu broni będzie wdrażany najlepiej przez każde z państw członkowskich w ramach ustawodawstwa krajowego. Szwecja musi zachować prawo do wdrażania restrykcyjnej polityki wywozu broni wedle swego uznania. Współpraca jest potrzebna, aby zapewnić dalsze działania globalne w zakresie rozbrojenia, cel ten zostanie jednak osiągnięty najefektywniej w ramach współpracy międzynarodowej w kontekście Narodów Zjednoczonych z wykorzystaniem doświadczenia, fachowej wiedzy i globalnego zasięgu działalności ONZ.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Efektywny unijny kodeks postępowania w sprawie wywozu broni bez wątpienia staje się kwestią coraz większej wagi ze względu na szybką militaryzację, którą odzwierciedla projekt traktatu, ratyfikowanego obecnie przez poszczególne państwa członkowskie.

Jest w tym pewna ironia, że rezolucja odnosi się do „ewoluującej europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony (ESDP), w ramach której realizuje się coraz więcej misji militarnych i cywilnych (...) gdzie służby UE mogłyby być zagrożone przez broń dostarczoną uprzednio przez państwa członkowskie UE”.

„Rynek sprzętu militarnego” rozwija się w UE, wspiera się „szereg inicjatyw mających na celu harmonizację krajowych zasad polityki zaopatrzenia w broń”, przy czym istnieje „chęć zwiększania eksportu broni jako narzędzia promowania interesów gospodarczych.”

Padło więc hasło przewodnie: wyścig zbrojeń i militaryzacja stosunków międzynarodowych.

Dlatego inicjatywy i środki mające na celu przynajmniej zahamowanie tej eskalacji są zjawiskiem pozytywnym i potrzebnym. Jak już jednak stwierdziliśmy, uregulowanie handlu bronią będzie miało charakter dużo bardziej znaczący, jeśli będzie mu towarzyszył proces wielostronnego i wzajemnego rozbrojenia, które powinno rozpocząć się od likwidacji ogromnych arsenałów broni nuklearnej.

  Geoffrey Van Orden (PPE-DE), na piśmie. − Delegacja Konserwatystów Brytyjskich zagłosowała przeciwko rezolucji, ponieważ nie akceptuje odnośników do traktatu lizbońskiego oraz do ewolucji ESDP, jako że jest przeciwna jednemu i drugiemu. Co więcej, popierając zdecydowanie odpowiedzialną politykę transferu broni, nie jesteśmy przekonani do korzyści płynących z wiążącego prawnie kodeksu postępowania, narzuconego przez UE, o charakterze nadrzędnym w stosunku do międzynarodowego traktatu o handlu bronią.

- Sprawozdanie: Marie Panayotopoulos-Cassiotou (A6-0033/2008)

  Jan Andersson, Göran Färm, Anna Hedh, Inger Segelström i Åsa Westlund (PSE), na piśmie. − My, szwedzcy Socjalistyczni Demokraci, głosowaliśmy za przyjęciem sprawozdania, ponieważ poprawa warunków w więzieniach niektórych instytucji europejskich oraz poszanowanie fundamentalnych praw oraz praw człowieka przysługujących więźniom to istotna kwestia. Ponadto, zasady traktowania sprawców i funkcjonowania więzień muszą uwzględniać perspektywę równości. Mamy jednak pewne zastrzeżenia co do treści sprawozdania. Nie chcemy zharmonizowania warunków panujących w więzieniach Europy oraz mamy duże wątpliwości co do pojawiających się w sprawozdaniu odnośników do specjalnych sankcji karnych lub alternatywnych kar dla kobiet, kobiet w ciąży oraz matek małych dzieci. Jeśli chodzi o kontakt dzieci z rodzicami w okresie odbywania kary pozbawienia wolności i później, kwestię tę należy wziąć pod uwagę, skupiając się na interesach dziecka, obojga rodziców, a nie tylko matki lub jednego z rodziców.

  Den Dover (PPE-DE), na piśmie. − Ja i moi koledzy reprezentujący Delegację Konserwatystów Brytyjskich uważamy, że należy zawsze szukać sposobów poprawy sytuacji kobiet znajdujących się w więzieniach. Sprawozdanie wskazuje na szereg możliwości, które można poddać dalszym rozważaniom, włącznie ze świadczeniem usług z zakresu opieki zdrowotnej.

Sprawozdanie w zbyt dużym stopniu dąży jednak do narzucenia państwom członkowskim określonych zasad w tym obszarze. To państwa członkowskie powinny decydować o szczegółowym zakresie polityki więziennictwa. W szczególności, nie możemy zgodzić się z założeniami punktów preambuły C i Q, które naszym zdaniem zniekształcają pozostałe aspekty sprawozdania, które same w sobie mogą mieć pewną wartość. Dlatego postanowiliśmy wstrzymać się od głosu.

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. − (PT) Głosowałam za przyjęciem sprawozdania pani Panayotopoulos-Cassiotou w sprawie szczególnej sytuacji kobiet w więzieniach i wpływu uwięzienia rodziców na życie społeczne i rodzinne, ponieważ istnieją dowody, że więzienia europejskie są ukierunkowane przede wszystkim na mężczyzn i nie uwzględniają szczególnych potrzeb kobiet.

Uważam zatem, że należy wdrożyć odpowiednie środki w celu promowania poprawy sytuacji kobiet-więźniów, szczególnie pod kątem ich reintegracji społecznej i zawodowej, opieki zdrowotnej i higieny, wsparcia psychologicznego oraz podtrzymania więzi rodzinnych.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. − Jakkolwiek kobiety stanowią około 4,5 do 5% populacji więźniów w Unii Europejskiej, polityka więziennictwa skupia się na mężczyznach, pomijając problem niewielkiego, ale rosnącego odsetka kobiet-więźniów. Podstawowe obszary wymagające interwencji to opieka zdrowotna, sytuacja przebywających w więzieniu kobiet, które mają dzieci, oraz reintegracja zawodowa i społeczna.

Należy poświęcić szczególną uwagę opiece zdrowotnej i potrzebom higienicznym kobiet. Ciężarne kobiety-więźniarki wymagają szczególnie wyspecjalizowanych zasobów i opieki pod względem żywienia, ćwiczeń, odzieży, leków i opieki zdrowotnej ze strony fachowego personelu.

Dzieci, które pozostają przy matkach w więzieniu, wymagają odpowiedniej ochrony i opieki i nie powinny być narażone na dyskryminację w żadnej formie. Pobyt kobiet w więzieniu może mieć szczególnie negatywne skutki w przypadkach, gdy wcześniej pełniły one rolę jedynych opiekunek dzieci.

Kobiety należy przygotowywać do reintegracji społecznej w trakcie odbywania kary więzienia i potem we współpracy ze służbami socjalnymi i innymi organizacjami, aby odzyskanie wolności przebiegało bezproblemowo.

  Christofer Fjellner, Gunnar Hökmark i Anna Ibrisagic (PPE-DE), na piśmie. − (SV) Popieramy działania państw członkowskich mające na celu modernizację oraz przystosowanie polityki karnej w celu lepszego zaspokajania potrzeb więźniów, w tym również szczególnych potrzeb kobiet.

Jako że traktowanie przestępców nie wchodzi w zakres kompetencji UE, zdecydowaliśmy się głosować przeciw sprawozdaniu. Regulacje dotyczące odwiedzin, zasad działania instytucji, szkolenia personelu systemu karnego, organizacji czasu wolnego więźniów oraz pomocy społecznej należą i powinny należeć do kompetencji państw członkowskich, aby mogły być dostosowywane i tworzone zgodnie z potrzebami na szczeblu krajowym i lokalnym.

  Hélène Goudin i Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) Junilistan sympatyzuje z wieloma poglądami wyrażonymi w sprawozdaniu odnośnie praw człowieka, polepszenia warunków panujących w więzieniach, poszanowania równości kobiet i mężczyzn oraz istotności reintegracji sprawców ze społeczeństwem. Niewątpliwie ogromnie istotne jest też jak najszersze uwzględnienie potrzeb dzieci w takich sytuacjach. Jesteśmy jednak zdania, że państwa członkowskie powinny samodzielnie określać, w jaki sposób mają zamiar działać w rozwiązywaniu tych problemów. W szczególności podkreślamy, że każde państwo członkowskie ma prawo do tworzenia własnego prawa karnego oraz ferowania odpowiednich wyroków. Unia Europejska nie powinna też angażować się w szczegółowe określanie, czy więzienie ma dysponować salą gimnastyczną czy też nie, w formułowanie regulaminów wizyt czy zatrudnienia w trakcie odbywania kary. Sprawy te należy pozostawić państwom członkowskim i ich wyborcom oraz pozwolić na ich rozwiązywanie drogą debaty publicznej w społeczeństwie.

Chcielibyśmy przypomnieć wszystkim, że państwa członkowskie to co do jednego kraje demokratyczne, spełniające kryteria kopenhaskie.

  Anna Ibrisagic (PPE-DE), na piśmie. − (SV) Wyrażamy poparcie dla pracy, jaką państwa członkowskie włożyły w modernizację i adaptację polityki karnej, aby zapewnić więźniom lepsze warunki funkcjonowania, uwzględniając szczególne potrzeby kobiet.

Ponieważ traktowanie sprawców nie leży w zakresie kompetencji UE, postanowiliśmy głosować za odrzuceniem sprawozdania. Środki związane z regulaminami wizyt, funkcjonowaniem instytucji, szkoleniem personelu więziennego, czasem wolnym więźniów czy pomocą społeczną znajdują się i powinny pozostać w gestii państw członkowskich, co pozwoli na ich adaptowanie i rozwijanie zgodnie z potrzebami krajowymi i lokalnymi.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Zgadzam się z danymi przedstawionymi w sprawozdaniu pani Marie Panayotopoulos-Cassiotou w sprawie sytuacji kobiet w więzieniach oraz wpływu uwięzienia rodziców na życie społeczne i rodzinne. Więzienia są dostosowywane do potrzeb mężczyzn, dlatego cieszę się, że celem sprawozdania było przedstawienie odmiennych doświadczeń kobiet. Popieram sprawozdanie.

  Martine Roure (PSE), na piśmie. – (FR) Głosowałam za przyjęciem sprawozdania, ponieważ trzeba pilnie dostosować warunki odbywania kary pozbawienia wolności do szczególnych potrzeb kobiet. Jeszcze dziś, warunki w więzieniach w wielu państwach członkowskich są bardzo złe i z pewnością nie uwzględniają konieczności zapewnienia wsparcia kobietom.

Więźniarki borykają się ze szczególnymi problemami, które wymagają uwzględnienia, zwłaszcza w dziedzinie dostępu do opieki zdrowotnej.

Dlatego poparłam poprawkę zgłoszoną przez Grupę Socjalistyczną, wzywającą, aby zapewnić więźniarkom taki sam dostęp do programów monitorowania raka piersi i szyjki macicy, jaki przysługuje innym kobietom. Faktem jest, że wczesne zdiagnozowanie tych schorzeń zwiększa szanse wyleczenia, dlatego odmawianie więźniarkom dostępu do programów monitorujących może w efekcie oznaczać nałożenie na nie dodatkowej kary.

Ponadto, kobiety nadal odgrywają kluczową rolę w rodzinie. Jeśli chodzi o matki, jeśli nie są one zagrożeniem dla porządku publicznego, powinniśmy w miarę możliwości szukać form karania innych niż więzienie.

  Carl Schlyter (Verts/ALE), na piśmie. − (SV) To obszar, w którym UE nie przysługują żadne kompetencje. Mimo pewnych pozytywnych propozycji, sprawozdanie w zbyt dużym stopniu skupia się na szczegółowych przepisach. Dlatego wstrzymuję się od głosu.

- Sprawozdanie: Feleknas Uca (A6-0035/2008)

  Nirj Deva i Gay Mitchell (PPE-DE), na piśmie. −Głosując za przyjęciem zasad polityki, w których pojawia się pojęcie „zdrowie seksualne i reprodukcyjne”, rozumiemy, że chodzi o ochronę i poprawę jakości życia oraz zdrowia matki i nienarodzonego dziecka. Nie przyjmujemy żadnej innej definicji, która mogłaby sugerować, że termin ten obejmuje aborcję; co więcej, rozumiemy, że wszelkiego rodzaju opieka, informacje, polityka i inne usługi związane ze zdrowiem seksualnym i reprodukcyjnym także wykluczają możliwość aborcji. Będziemy dążyć do przyjęcia tej definicji na każdym forum i ramach działania każdego organu, na jaki możemy mieć wpływ.

Zwracamy uwagę na odpowiedź Prezydencji Rady, przedstawioną w Parlamencie dnia 4 grudnia 2003 roku, zgodnie z którą zdrowie reprodukcyjne nie obejmuje promowania aborcji, a także, między innymi, że aborcja nie powinna nigdy być przedstawiana jako metoda planowania rodziny, mimo zaleceń WHO w zakresie regulowania płodności. Nie ulega zatem wątpliwości, że definicja WHO nie jest wiążąca ani nawet akceptowana przez instytucje rządowe i parlamentarne.

Będziemy nadal wspierać politykę promowania odpowiedzialnych praktyk seksualnych oraz chronić i kłaść nacisk na życie matki i nienarodzonego dziecka, włącznie ze wspieraniem przeznaczania odpowiednich zasobów na realizację tych celów.

  Hélène Goudin i Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) To sprawozdanie z inicjatywy własnej , ma na celu wcielenie perspektywy równouprawnienia do współpracy unijnej na rzecz rozwoju. Junilistan sprzeciwia się pomocy na szczeblu unijnym, dlatego też głosuje przeciwko przyjęciu sprawozdania.

Jednakże posłowie zgłosili szereg poprawek o bardziej nieprzyjemnym charakterze. Prawo kobiet do zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego to istotny element promowania rozwoju. W tym przypadku postanowiliśmy wesprzeć pierwotne propozycje jako przeciwwagę dla niedopuszczalnych tendencji, jakie pojawiają się w Parlamencie. Prace nad tymi kwestiami i współpracą na rzecz rozwoju powinny jednak z zasady być prowadzone na szczeblu globalnym przez ONZ, a nie przez UE.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Uważamy, że sprawozdanie to ma szereg zalet, między innymi tę, że zwraca ono uwagę na problem istotny zarówno dla UE, jak i dla krajów rozwijających się: konieczność udostępniania informacji o zdrowiu seksualnym i reprodukcyjnym, zapewnienia swobody decydowania oraz tworzenia i promowania usług publicznych w celu ochrony i egzekwowania praw wszystkich jednostek, a w szczególności kobiet.

Uważamy jednakże, iż należy położyć nacisk na fakt, że najbardziej korzystne dla „równości płci i równouprawnienia kobiet w kontekście współpracy na rzecz rozwoju” będą nie zasady polityki promującej stosunki oparte na zależności i dominacji, liberalizacja rynku (patrz unijne umowy o partnerstwie gospodarczym - EPA), wykorzystywanie pracowników, nierówność i niesprawiedliwość społeczna oraz brak poszanowania dla praw człowieka, przez co cierpią miliony ludzi, a zwłaszcza kobiet i dzieci, ale polityka skutecznej współpracy, bazująca na równości praw poszczególnych państw, poszanowaniu suwerenności państwowej oraz prawa każdego kraju do definiowania i wdrażania modelu rozwoju zgodnego z potrzebami i problemami jego obywateli, to znaczy, polityka, w ramach której słowo „solidarność” jest odpowiednio interpretowane.

  Tunne Kelam (PPE-DE), na piśmie. − Głosowałem za przyjęciem tej poprawki, ponieważ żywię silne przekonanie, że walka z przemocą, w tym przypadku z przemocą seksualną wobec kobiet w obszarach objętych kryzysami i konfliktami, musi być najważniejszym priorytetem. UE nie może tolerować przemocy żadnego rodzaju, dlatego uważam, że należy położyć nacisk na zwalczanie przemocy seksualnej wobec kobiet. Ponadto myślę, że nie należy postrzegać tradycji jako czegoś złego. Zdrowie i prawa seksualne i reprodukcyjne to kwestie drażliwe, o wymiarach tradycyjnych, społecznych, a także religijnych, i dlatego nie należy ich generalizować, a tym samym narzucać społeczeństwom, zwłaszcza społeczeństwom chwiejnym, gdzie drastyczne zmiany tradycyjnych sposobów życia mogą wyrządzić więcej szkody, niż przyniosą korzyści.

  Jörg Leichtfried (PSE), na piśmie, − (DE) Głosuję za równością płci i równouprawnieniem kobiet w kontekście współpracy na rzecz rozwoju.

Sposób, w jaki kobiety w krajach rozwijających się są pozbawiane praw przez zasady religijne, praktyki kulturowe i ubóstwo pogarsza na ogół brak edukacji. Dlatego chcę zwrócić uwagę w szczególności na potencjalną ogromną presję społeczną, jaką może wywołać zwiększanie świadomości opinii publicznej w zakresie podstawowych praw kobiet, co w ostatecznym rozrachunku mogłoby poprawić sytuację kobiet w dotkniętych tym problemem regionach.

Ponadto popieram ideę traktowania „przemocy wobec kobiet” nie tylko w kategoriach kobiet - ofiar, ale także opracowywania praktycznych programów ukierunkowanych również na „sprawców płci męskiej”, co proponuje w swoim sprawozdaniu pani Uca.

Ja także mam stosunek bardzo krytyczny do faktu, że Komisja nie uwzględniła strategii zwalczania przemocy wobec kobiet ze względów kulturowych lub religijnych na swojej liście środków.

Utrudniony dostęp do edukacji prowadzi do problemów w innych obszarach życia z powodu zwykłego braku informacji. Niedostateczne informacje w tym zakresie mogą mieć fatalne skutki w krajach rozwijających się, gdzie standardy opieki zdrowotnej i higieny są niekiedy niezwykle niskie. Wystarczy, że powołam się na alarmująco wysoki odsetek kobiet zarażonych wirusem HIV - na południe od Sahary wynosi on 57%.

Jednym z niezwykle pozytywnych punktów jest wezwanie do opracowania „wskaźników uwzględniających aspekt płci”, co złagodziłoby także kontrowersyjny problem kwot.

  Maria Martens (PPE-DE), na piśmie. −Głosując za przyjęciem zasad polityki, w których pojawia się pojęcie „zdrowie seksualne i reprodukcyjne”, rozumiem, że chodzi o ochronę i poprawę jakości życia i zdrowia matki i nienarodzonego dziecka. Nie przyjmuję żadnej innej definicji, która mogłaby sugerować, że termin ten obejmuje aborcję; co więcej, rozumiem, że wszelkiego rodzaju opieka, informacje, polityka i inne usługi związane ze zdrowiem seksualnym i reprodukcyjnym także wykluczają możliwość aborcji. Powinniśmy dążyć do przyjęcia tej definicji na każdym forum i w ramach działania każdego organu, na jaki możemy mieć wpływ.

Zwracam uwagę na odpowiedź Prezydencji Rady, przedstawioną w Parlamencie dnia 4 grudnia 2003 roku, zgodnie z którą zdrowie reprodukcyjne nie obejmuje promowania aborcji, a także, między innymi, że aborcja nie powinna nigdy być przedstawiana jako metoda planowania rodziny, mimo zaleceń WHO w zakresie regulowania płodności. Nie ulega zatem wątpliwości, że definicja WHO nie jest wiążąca ani nawet akceptowana przez instytucje rządowe i parlamentarne.

Będę nadal wspierać politykę promowania odpowiedzialnych praktyk seksualnych oraz chronić i kłaść nacisk na życie matki i nienarodzonego dziecka, włącznie ze wspieraniem przeznaczania odpowiednich zasobów na realizację tych celów.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Sprawozdanie Feleknas Uca „Równość płci oraz równouprawnienie kobiet w kontekście współpracy na rzecz rozwoju” aprobuje strategię Komisji w tym zakresie. Chcę ponownie podkreślić, że popieram strategię, której celem jest propagowanie równości płci we współpracy na rzecz rozwoju. Głosowałem za przyjęciem sprawozdania.

  Véronique Mathieu (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Jakkolwiek równość płci jest integralnym elementem programów współpracy na rzecz rozwoju Unii Europejskiej od wielu lat, realne postępy dokonują się zbyt powoli. Dlatego Komisja Europejska musi wyznaczyć cele, w postaci liczb i terminów, dzięki którym rozwój stanie się głównym czynnikiem napędzającym poprawę warunków życia kobiet.

W tym celu, Unia musi skupić się na trzech priorytetowych obszarach zawieranych przez siebie układów partnerskich: fundamentalnych wolności, statusu kobiet w życiu publicznym i ich dostępu do opieki zdrowotnej.

Z jednej strony, Komisja musi badać bardziej wnikliwie niż dotąd przypadki naruszenia integralności fizycznej kobiet oraz ich ludzkiej godności (w formie tortur, tradycyjnych praktyk okaleczania oraz zmuszania do małżeństwa). Jednocześnie, współpraca musi uwzględniać pozycję kobiet w społeczeństwie, która obejmuje wszelkie aspekty od dostępu do wiedzy po niezależność finansową. Dodatkowo, niezbędne jest podjęcie określonych zobowiązań, dzięki którym do roku 2010 zapobieganie i leczenie AIDS w krajach rozwijających się stanie się rzeczywistością. Europejska polityka rozwoju poniesie fiasko, jeśli nie zdoła rzeczywiście zmienić sytuacji kobiet.

  Athanasios Pafilis (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Sprawozdanie, choć zawiera dokładne fakty dotyczące tragicznej sytuacji kobiet w krajach rozwijających się, ukrywa prawdziwą przyczynę tego stanu rzeczy: są to kapitalistyczne metody produkcji i brutalne interwencje imperialistyczne ze strony UE, Stanów Zjednoczonych i innych imperialistycznych państw i organizacji. Żerują one na tych krajach, plądrując ich zasoby, co powoduje głód i ubóstwo milionów ludzi.

Proponowane rozwiązania mieszczą się w ramach kapitalistycznego rozwoju i pomocy rozwojowej UE. Kolejny typowy aspekt tego podejścia to propozycja stymulacji przedsiębiorczości kobiet w celu zwiększenia zatrudnienia. W tym kontekście, propozycje dotyczące bardziej sprawiedliwych i demokratycznych społeczeństw, dostępu dziewcząt i kobiet do edukacji i opieki zdrowotnej, eliminacji ubóstwa, chorób itd. to puste słowa. To zaledwie życzenia, mające odwrócić uwagę od prawdy, ponieważ zaspokajanie potrzeb ludzkich nie idzie w parze z nadrzędną zasadą kapitalistycznego rozwoju i pogoni za zyskiem. Za każde ofiarowane przez siebie euro, UE kradnie ich tym krajom tysiące.

Poprawa sytuacji kobiet i warunków życia ludów zamieszkujących te kraje nastąpi nie dzięki zalegalizowanej polityce rabunkowej „pomocy rozwojowej UE”, ale dzięki oporowi wobec imperialistycznych interwencji, dążeniu do równości w stosunkach międzynarodowych i walce o inne podejście do kwestii rozwoju, bazujące na potrzebach ludzkich.

  Karin Scheele (PSE), na piśmie. − (DE) Niniejsze sprawozdanie dotyczące równości i uczestnictwa, roli kobiet we współpracy na rzecz rozwoju, omawia szereg różnych aspektów, a także wymogi praktyczne.

Jako całość zatem definitywnie wymaga poparcia. Jednym z wątków przewijających się przez treść całego sprawozdania jest zdrowie seksualne i reprodukcyjne oraz przemoc wobec kobiet, obok promowania prawa kobiet do samostanowienia.

Należy rozwijać sieci mikrofinansowania, ponieważ mikropożyczki mogą poprawić sytuację ekonomiczną kobiet. Nie mogę zrozumieć, dlaczego posłowie próbują zgłaszać różne poprawki, osłabiające sprawozdanie i odrzucają dostępne dokumenty ONZ.

  Kathy Sinnott (IND/DEM), na piśmie. −Panie przewodniczący! Popieram równość płci i równouprawnienie kobiet i chciałabym poprzeć to dobre sprawozdanie.

Niestety, sprawozdanie to, jak wiele innych dokumentów dotyczących kobiet i dzieci, zostało wykorzystane w celu promowania aborcji w ramach praw seksualnych i reprodukcyjnych. Jakkolwiek większość moich kolegów głosowała za wprowadzeniem szeregu poprawek w sprawie praw seksualnych i reprodukcyjnych, nie jestem w stanie poprzeć tego sprawozdania.

  Konrad Szymański (UEN), na piśmie. − Sprawozdanie Uca w sprawie równości płci w polityce rozwojowej jest wyrazem moralnego imperializmu Europy wobec krajów rozwijających się. Jest to eksportowanie chorego modelu społecznego bogatych społeczeństw europejskich do krajów Afryki i Azji. Wielokrotnie przywoływane prawa reprodukcyjne oznaczają poparcie dla upowszechnienia aborcji. Dlatego nie mogłem poprzeć tego sprawozdania.

  Anna Záborská (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Równość kobiet i mężczyzn to priorytet w krajach rozwijających się. Ogromnie doceniam dokładność i szczegółowość pani Uca podczas pracy nad tym istotnym zagadnieniem.

Tym niemniej głosowałam za odrzuceniem sprawozdania, ponieważ treść niektórych ustępów wersji ostatecznej odnośnie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego pozostaje niejednoznaczna. Pojawiają się sprzeczne interpretacje, a niektóre z nich zagrażają życiu nienarodzonych dzieci.

W kolejnym sprawozdaniu na ten temat, zdrowie kobiet nie powinno być postrzegane wyłącznie w powiązaniu z reprodukcją, ponieważ wszystkie kobiety mają prawo do środowiska, które pozwoli im cieszyć się dobrym zdrowiem. Oznacza to, że należy w szczególności zwrócić uwagę na dostęp do bezpiecznej wody pitnej, białek i podstawowych leków, oprócz tradycyjnych metod leczenia.

Po wizycie Gertrude Mongelli w dniu 6 marca 2008 roku w związku z obchodami Międzynarodowego Dnia Kobiet, mogę też powiedzieć, że możemy wiele się nauczyć z afrykańskiej mądrości w kwestii równości płci: to zjawisko istnieje tam i jest przekazywane w tradycji ustnej przez kobiety i mężczyzn, którzy cieszą się dobrym zdrowiem duchowym i umysłowym. To przykład, z którego każdy z nas może czerpać inspirację.

(Posiedzenie zostało zawieszone o godz. 12.50 i wznowione o godz. 3.05)

PRZEWODNICZY: PAN ADAM BIELAN
Wiceprzewodniczący

  Przewodniczący. − Kolejnym punktem obrad jest debata nad pięcioma projektami rezolucji w sprawie Armenii⁽¹⁾.

  Marie Anne Isler Béguin, autorka. − (FR) Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! Czy tragiczne wydarzenia, które miały miejsce w Armenii po wyborach prezydenckich z dnia 19 lutego 2008 roku oznaczają, że Europa nie jest w stanie wspierać niestabilnych, małych demokracji południowego Kaukazu w ich walce o przetrwanie?

Po kryzysie w Gruzji, nadeszła kolej Armenii, która cierpi z powodu przewrotu politycznego. Mimo, że w trakcie kampanii wyborczej poświęcono temu krajowi wiele uwagi, społeczność międzynarodowa nie zdołała przeforsować dialogu, który mógł zapobiec wydarzeniom 1 marca. Po 11-dniowym proteście przeciwko wynikom wyborów ze strony ruchu opozycyjnego pod przywództwem dotychczasowej głowy państwa Lewona Ter-Petrosiana, policja próbowała stłumić demonstracje. Sytuacja wymknęła się spod kontroli i osiem osób zginęło, wiele innych zostało rannych, po czym wprowadzono stan wyjątkowy, ograniczając dostęp do informacji oraz wolność zrzeszania się, a także nakładając restrykcje na partie polityczne. Od tego czasu aresztowano 400 osób. Społeczeństwo ogarnęła panika, obawa, że władze przystąpią do wdrażania polityki represji. Naszym obowiązkiem w kontaktach ze wszystkimi partiami zaangażowanymi w konflikt w Armenii jest dziś sformułowanie tych obaw.

Pozostaje pytanie, jaką metodę przywołania wszystkich stron do rozsądku powinniśmy zaproponować, i jak skłonić zwaśnionych, aby usiedli przy stole negocjacyjnym mimo napiętej sytuacji? Oto wyzwanie. Musimy przywrócić zwykłym Ormianom wiarę w ich raczkującą demokrację. Kluczowe warunki przywrócenia stabilizacji to analiza ostatnich wydarzeń i wypuszczenie na wolność zatrzymanych. Kolejny krok - we współpracy ze społecznością międzynarodową, naszym specjalnym wysłannikiem ds. Kaukazu Południowego oraz z naszymi partnerami w Radzie Europy i OBWE - to wyznaczenie naszym ormiańskim przyjaciołom terminu powrotu do stołu negocjacyjnego, przy którym muszą zasiąść wszystkie strony konfliktu, zarówno reprezentujące czynniki oficjalne, jak i opozycję. Zasady demokracji są uzależnione od dialogu i braku przemocy, a wdrożenie takiego podejścia zależy tylko od nas.

Za pańskim pozwoleniem, panie przewodniczący, chcę zgłosić poprawkę pisemną. Nie mam pewności, jak należy postąpić, ponieważ popełniliśmy błąd w treści rezolucji. W punkcie preambuły H odnosimy się do terytorium Górnego Karabachu, gdy w rzeczywistości chodzi o status Górnego Karabachu. Wydaje mi się, że koledzy zgodzą się z poprawką ustną.

  Alexandra Dobolyi, autorka. −Panie przewodniczący! Znalazłam się w czwórce posłów Parlamentu Europejskiego, która została oddelegowana w charakterze obserwatorów do Armenii w czasie wyborów, i zgadzam się całkowicie oraz potwierdzam wszystkie fakty dotyczące wyborów prezydenckich, to znaczy, że wybory przebiegały na ogół zgodnie ze zobowiązaniami i normami OBWE i Rady Europy. Władze państwowe dołożyły wszelkich starań, aby wyeliminować niedociągnięcia zaobserwowane podczas poprzednich wyborów. Chciałabym skorzystać z okazji, aby podziękować delegacji Komisji w Erewaniu za udzielone nam wsparcie.

Wybory przebiegały zasadniczo zgodnie z naszymi standardami, jak już powiedziałam, konieczna będzie jednak dalsza poprawa i wola polityczna, aby stawić czoła pozostałym wyzwaniom. Chcę wyrazić głęboki żal z powodu wydarzeń, jakie miały ostatnio miejsce w Armenii, ostrych starć pomiędzy policją i demonstrantami opozycji, które doprowadziły do śmierci ośmiu obywateli i spowodowały obrażenia u ponad 100 innych. Nie ma wątpliwości, że oczekujemy przejrzystego i niezależnego dochodzenia w sprawie wydarzeń, które miały miejsce, a także częściowego zniesienia stanu wyjątkowego, wprowadzonego po ich wystąpieniu.

Jakkolwiek to krok w dobrym kierunku, nie jest on wystarczający. Wzywam władze Armenii do całkowitego zniesienia stanu wyjątkowego. W imieniu mojej grupy, wzywam wszystkie zainteresowane strony, aby okazały otwartość i spokój, aby stonowały swoje wypowiedzi i przystąpiły bezzwłocznie do konstruktywnego dialogu.

Na koniec chcielibyśmy wyrazić żal i niepokój z powodu niedawnego bezprecedensowego pogwałcenia zawieszenia broni w Górnym Karabachu i wzywamy strony, aby powstrzymały się od wszelkich działań, które mogłyby uniemożliwić dalsze negocjacje. Wzywamy strony, aby powstrzymały się od użycia argumentu siły, aby zamiast tego wykorzystały cichy i pokojowy dialog.

  Urszula Gacek, autorka. −Panie przewodniczący! Ostatnie wydarzenia w Armenii pokazują, jak trudno jest młodym demokracjom byłego Związku Radzieckiego zaufać procesowi wyborczemu. Tych, którzy są u władzy, kusi, aby rozdać karty zgodnie z własnym interesem, zwłaszcza w okresie poprzedzającym wybory, a ci, którzy przegrali, nie potrafią zaakceptować niekorzystnego dla siebie wyniku.

Problemy, z jakimi zetknęliśmy się w Armenii po wyborach, doprowadziły do gwałtownych starć, w wyniku których zginęło osiem osób oraz wprowadzono stan wyjątkowy. Zakaz uprawiania działalności politycznej oraz ścisłą cenzurę w mediach wprowadzono dnia 1 marca 2008 roku na okres 20 dni. Następnie zniesiono zakaz uprawiania działalności politycznej. Kolejnym krokiem ma być przywrócenie swobody działania mediom. Pozostałe swobody konstytucyjne mają zostać przywrócone w następnym tygodniu.

Niestety, nie można wykluczyć, że stan wyjątkowy ulegnie przedłużeniu. Na razie wrzący garnek nakryto pokrywką. Obawiam się jednak, że nie robi się nic, aby uspokoić wrzenie.

Budowanie demokracji to złożony proces. Muszą jej chronić instytucje, w których wszystkie strony pokładają zaufanie. Dlatego możemy tylko żałować, że odchodzący prezydent zaatakował rzecznika praw obywatelskich, który skrytykował działania rządu. Wyłącznie poprzez umocnienie roli rzecznika praw obywatelskich oraz zapewnienie bezstronności sądu konstytucyjnego, który rozpatruje zarzuty dotyczące oszustw wyborczych, możemy ochronić demokrację.

Dopóki istnieje wiara w wewnętrznych strażników demokracji w Armenii, wzywam wszystkie strony sporu, aby skorzystały z mediacji oferowanych przez wysłanników UE i OBWE i aby zrobiły to bezzwłocznie.

  Erik Meijer, autor. − (NL) Panie przewodniczący! Podczas wyborów prezydenckich widzimy rosnącą niepewność co do tego, czy preferowany kandydat rządu będącego u władzy rzeczywiście wygrał prawdziwą większością głosów, a nawet, czy zdobył dużą liczbę głosów. Nawet, gdy za kandydatem stoi prawdziwa większość, pozostają wątpliwości co do rozmiaru tej większości, zwłaszcza, gdy dochodziło do sztucznych prób jej zwiększenia.

Jeśli dodatkowo niektórzy kandydaci nie mają prawa głosu, gdy tylko kandydat wspierany przez rząd ma dostęp do prasy, radia i telewizja, gdy opozycja lub obserwatorzy zagraniczni nie mogą monitorować liczenia głosu, gdy pokojowe protesty przeciwko ogłoszonym oficjalnie wynikom tłumi wojsko i policja, a przywódcy opozycji zostają aresztowani, mamy wszelkie powody, aby wątpić, w uszanowanie woli elektoratu.

Widzieliśmy kontrowersyjne wybory prezydenckie tego rodzaju poza Europą w Meksyku i Kenii, w Europie zaś na Białorusi, w Rosji, Gruzji i Armenii. Nawet bez tych wyborów, pozycja Armenii była szalenie trudna. Kraj ten łączą tradycyjne związki z Rosją, od której oddziela go sąsiednia Gruzja, gdzie trwa poważny konflikt z Rosją, a takżesąsiedni Azerbejdżan, który od lat toczy spór graniczny z Armenią.

Gdy rosyjska prowincja Kaukazu Południowego została podzielona stosownie do struktury etnicznej w latach dwudziestych, enklawa Górnego Karabachu, zamieszkała przez Ormian, została przekazana Azerbejdżanowi na zasadzie kompromisu, z gwarancją autonomii regionalnej dla Armenii. Rozwiązanie to przestało funkcjonować po rozpadzie Związku Radzieckiego, ponieważ Azerbejdżan i Armenia stały się wrogami. W rzeczywistości, terytorium to jest obecnie okupowane przez Armenię, co doprowadziło do długotrwałego konfliktu ze wschodnim sąsiadem, jakkolwiek trwa zawieszenie broni. Taka sytuacja permanentnego zagrożenia wojną i blokad stwarza żyzny grunt dla autorytarnego rządu i niezwykle utrudnia funkcjonowanie w kraju demokracji.

Wydarzenia od czasu wyborów z 19 lutego nie są zaskoczeniem. Mimo to, musimy dołożyć wszelkich starań, aby przywrócić warunki demokracji oraz prawa opozycji. Życzenia Unii Europejskiej lub jej państw członkowskich odnośnie dobrych relacji z rządzącymi de facto takimi krajami, jak Rosja, Białoruś, Gruzja czy Armenia muszą ustąpić pola temu podstawowemu imperatywowi.

  Marios Matsakis, autor. −Panie przewodniczący! Armenia to kraj odrodzony stosunkowo niedawno, walczący o umocnienie swych instytucji demokratycznych i zabezpieczenie dobrobytu swych obywateli, wciśnięty pomiędzy dwóch niezbyt demokratycznych, a raczej wrogich sąsiadów, czyli Rosję i Turcję, który został niesłusznie wplątany w konflikt terytorialny z totalitarnym reżimem Azerbejdżanu.

W tych warunkach, niedawne wybory prezydenckie nie były doskonałe, ale, jak stwierdzili przedstawiciele międzynarodowej misji obserwacyjnej, „odbyły się zasadniczo zgodnie (...) ze standardami OBWE i Rady Europy”.

Niestety, wydaje się, że tłumiąc protesty po wyborach, policja nadużyła siły, co spowodowało śmierć ośmiu osób, w tym jednego policjanta.

Wzywamy do szczegółowego i rzetelnego dochodzenia w sprawie wydarzeń, które doprowadziły do tych zgonów. Dochodzenie zostanie także przeprowadzone w sprawie zarzutów, według których siły zewnętrzne prowokują zamieszki w Armenii, aby doprowadzić do destabilizacji kraju.

Wzywam do pełnego poparcia tej rezolucji.

  Marcin Libicki, autor. − Panie Przewodniczący! Jest rzeczą zupełnie oczywistą, że chcielibyśmy, aby w Armenii zapanował pokój, żeby Armenia miała bezpieczne granice i dała sobie radę ze swoimi wewnętrznymi sprawami. Przypomnę, że wybory w Armenii nie budziły większych oporów, a to, co się tam dzisiaj dzieje, wymaga też spojrzenia z pewnej perspektywy tego zapalnego regionu, jakim jest Kaukaz.

Ale chciałbym Panie Przewodniczący, jeżeli Pan pozwoli, wyrazić przy tej okazji, skoro mogę zabrać głos, swoje największe oburzenie z powodu wiadomości, która do mnie właśnie dotarła, że został zamordowany Monsinior Faradż Rako, arcybiskup chaldejski Mosulu. Przypominamy sobie, że 29 lutego tego roku został porwany i zastrzeleni zostali trzej członkowie jego ochrony.

Jesteśmy świadkami kolejnej napaści, kolejnej zbrodni, której dopuszczają się ci, którzy nie mają odwagi stanąć z odsłoniętą przyłbicą przed światem, porywają niewinne ofiary, zwykle ludzi zaangażowanych w sprawy religijne – najczęściej chrześcijan, najczęściej spośród chrześcijan katolików i tutaj dzisiaj jesteśmy znowu świadkami takiej zbrodni i wydaje mi się, że powinien być tej sprawie poświęcony odpowiedni punkt naszego porządku obrad na następnym posiedzeniu w Brukseli. Wieczny odpoczynek racz dać Panie temu dzielnemu, bohaterskiemu męczennikowi, który zginął dzisiaj w Mosulu.

  Marian-Jean Marinescu, w imieniu grupy PPE-DE . – (RO) To, co się stało w Armenii, wymaga potępienia, niestety jednak nie było zaskoczeniem. Do podobnych wydarzeń dochodzi w innym kraju tego obszaru i są one odzwierciedleniem kontynuacji sytuacji, która nastała po roku 1990.

Mamy do czynienia z konsekwencjami szeregu czynników, które utrzymują się tu po dziś dzień: niewystarczającym rozwojem gospodarczym, uśpionymi konfliktami oraz wpływem Federacji Rosyjskiej. Przede wszystkim zaś mamy sytuację w Kosowie, która mimo znacznych, lecz bezowocnych wysiłków autorów, stworzy precedens dla wszystkich zainteresowanych. Dla populacji tego regionu może to jedynie oznaczać brak bezpieczeństwa, zaufania do władz i bezbronność wobec manipulacji.

Istnieje tylko jeden sposób, aby przywrócić normalność: rozwój gospodarczy, który pozwoli poprawić standard życia. Są ku temu zasoby energetyczne. Rozwijanie i tranzyt tych zasobów rozwiąże problem rozwoju gospodarczego, a także niezależności od Federacji Rosyjskiej, a także rozwiąże problem ogólny, z jakim boryka się Europa.

Unia Europejska nie zajęła w gruncie rzeczy stanowiska, jeśli zaś chcemy rozwiązać problemy Południowego Kaukazu, Unia musi podjąć aktywne działania w celu opracowania szlaków energetycznych w obszarze Morza Czarnego.

  Justas Vincas Paleckis, w imieniu grupy PSE. – (LT) Gdy kraj uczestniczący w europejskiej polityce sąsiedztwa i nastawiony przychylnie do UE przeprowadza skutecznie demokratyczne wybory, to zwycięstwo także dla nas. W przypadku, gdy się to nie udaje, klęska jest obopólna.

Wybory prezydenckie w Armenii przeprowadzono zgodnie z normami międzynarodowymi według międzynarodowej misji obserwatorskiej. Tym niemniej dalsze wydarzenia przekreślają ten niepewny krok naprzód. Przelew krwi i ogłoszenie stanu wyjątkowego zawróciły Armenię z drogi ku demokracji, utrudniając też jej stosunki z Unią Europejską. Prawa człowieka są w Armenii tłumione, nie ma wolności słowa.

Erewań powinien całkowicie znieść stan wyjątkowy, a przedstawiciel OBWE powinien uczestniczyć w szukaniu rozwiązania sytuacji kryzysowej. Należy mieć nadzieję, że negocjujące strony wykażą się umiarkowaniem i będą bazowały na wartościach europejskich.

  Janusz Onyszkiewicz, w imieniu grupy ALDE. – Panie Przewodniczący! Obecny kryzys polityczny w Armenii nie jest pierwszym w historii tego kraju.

W przeszłości, kiedy prezydentem był Lewon Ter-Petrosjan, kraj zaczął wyraźnie oddalać się od standardów liberalnych i demokracji. Zdelegalizowano główne partie opozycyjne, ograniczono wolną prasę, a wybory parlamentarne uznano powszechnie za wybory nieodpowiadające wszystkim demokratycznym standardom. Pod naciskiem demonstracji pan Ter-Petrosjan zrezygnował z prezydentury, co zaprowadziło w kraju pewną stabilność, przerywaną jednakże tak dramatycznymi wydarzeniami jak zamordowanie w parlamencie przez nieznanych sprawców dziewięciu czołowych polityków armeńskich, w tym premiera.

Dziś mamy powtórkę tego, co się działo mniej więcej 10 lat temu. Obecny kryzys jest jednak być może wywołany pewnym zmęczeniem społeczeństwa Armenii rządami tzw. klanu karabaskiego, do którego zalicza się zarówno byłego, jak i obecnego prezydenta. Dość powszechne są zarzuty powrotu do rządów autorytarnych przy zachowaniu pozorów demokracji, mafijne metody kontroli działalności gospodarczej i pogarszanie się sytuacji ekonomicznej.

Narasta też obawa przed postępującą izolacją Armenii i stopniowe osłabianie jej pozycji w ciągu nierozwiązanym sporze o Nagorny Karabach. Zapowiedź pana Ter-Petrosjana, który zdecydował się wrócić do polityki i kandydować w wyborach, zapowiedź większej elastyczności w polityce zagranicznej była jednym z czynników uzyskania dość szerokiego poparcia.

Obecny kryzys jednak jest bardzo głęboki. Miejmy nadzieję, że zostanie rozwiązany metodami politycznymi, ale nie jest to takie pewne. Jeśli tak się nie stanie, to może to spowodować zaostrzeniem się sytuacji w Nagornym Karabachu po to, by skupić społeczeństwo wokół ekipy rządzącej. Niedawny incydent w Karabachu, w którym zginęło kilkanaście osób, obawy te potwierdza. Może to także zaowocować dalszym i zwiększonym uzależnieniem Armenii od Rosji, a niedawne otwarcie rurociągu łączącego Armenię z Iranem tego uzależnienia nie osłabi, jako że gaz, rurociąg będzie kontrolowany oczywiście przez Gazprom.

My się musimy przyglądać uważnie sytuacji w Armenii, przyglądać się życzliwie, ale czasem nie stroniąc od krytyki jeśli trzeba i od wyrazów niepokoju. Myślę, że ta rezolucja, tego rodzaju stanowisko Parlamentu wyraża.

  Ewa Tomaszewska, w imieniu grupy UEN. – Panie Przewodniczący! Wyniki wyborów prezydenckich przeprowadzonych 19 lutego 2008 roku stały się przyczyną destabilizacji politycznej Armenii. Należy podkreślić, że sposób ich przeprowadzenia uznany był przez OBWE jako spełniający standardy demokratyczne.

Manifestacje wywołane aresztem domowym zastosowanym wobec Lewona Ter-Petrosjana i brutalne metody ich tłumienia z 1 marca zakończyły się śmiercią 8 osób, poranieniem wielu i wprowadzeniem stanu wyjątkowego. Ograniczenia możliwości działania mediów, rozszerzające się aresztowania wśród opozycji wywołują poważne zaniepokojenie.

Wzywamy władze Armenii do pilnego przywrócenia praw obywatelskich, do uchylenia stanu wyjątkowego, do respektowania praw człowieka, a także do ustalenia winnych dramatu z 1 marca 2008 roku. Dochodzenie w tej sprawie nie powinno być pretekstem do dalszych prześladowań opozycji. Sytuacja w Armenii jest rzeczywiście bardzo trudna i nasze przedstawicielstwo powinno poświęcić jej wiele uwagi.

  Evgeni Kirilov (PSE). – Panie przewodniczący! Chciałbym dodać, że normy demokratyczne w Armenii nie mają zadowalającego dla nas charakteru. Sytuację pogarsza stan społeczny i gospodarczy, co oczywiście sprawia, że na ulice wychodzi coraz więcej ludzi.

Chciałbym zaapelować zarówno do władz Armenii, jak i oczywiście do Azerbejdżanu o dążenie do rozwiązania tego długotrwałego konfliktu. Armenia okupuje obszary, które powinny zostać uwolnione, ponieważ nie są zamieszkałe przez Ormian. Prawdziwym problemem jest fakt, że oba kraje są w trakcie ponownego dozbrajania, co oczywiście odzwierciedla faktyczne problemy społeczne, z jakimi się borykają, a w szczególności Armenia.

Dlatego popieram wspólny wniosek w sprawie rezolucji, sądzę jednak, że powinniśmy wnikliwie obserwować sytuację, jako że daje ona podstawy do obaw.

  Czesław Adam Siekierski (PPE-DE). – Panie Przewodniczący! Armenia należy do grupy krajów, które otrzymują wsparcie ze strony Unii na rzecz wprowadzania reform politycznych, gospodarczych, budowanie instytucji państwa prawa, zwalczania korupcji i wszelkiego rodzaju przestępstw. Stąd słusznie, że obserwujemy przebieg życia politycznego w tym kraju i przestrzeganie zasad demokracji. Jest to szczególnie ważne, kiedy bierzemy pod uwagę zmiany, jakie zachodzą w Armenii po rozpadzie Związku Radzieckiego.

Władze bardzo często wykorzystują swój wpływ na media, ale kiedy władza sięga po przemoc, użycie siły, to musi to budzić wyjątkowy sprzeciw, a kiedy są ofiary śmiertelne, to sytuacja staje się wyjątkowo trudna. Stąd stanowczo żądamy przywrócenia wolności, poszanowania dla innych poglądów, przestrzegania demokracji i wolności obywatelskich. Sprzeciwiamy się użyciu siły, przemocy, rozpędzaniu demokratycznych spotkań, protestów, manifestacji.

  Louis Michel, komisarz. − (FR) Panie przewodniczący, panie i panowie! Komisja przygląda się szczególnie wnikliwie sytuacji w Armenii, która, jak wiemy, jest jednym z naszych partnerów w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa, pod kątem demokracji i praw człowieka.

Uważnie śledzimy rozwój sytuacji dzięki obecności pośredników naszej delegacji w Erewaniu, wraz z państwami członkowskimi oraz w ścisłej współpracy ze specjalnym wysłannikiem Unii Europejskiej, Peterem Semnebym. W ramach tego procesu kontaktujemy się też regularnie z międzynarodowymi i lokalnymi organizacjami pozarządowymi, działającymi w obszarze demokracji i praw człowieka.

W związku z tragicznymi wydarzeniami, które miały miejsce w Erewaniu 1 marca w wyniku wyborów, Komisja podziela ogólne obawy związane z gwałtownymi starciami pomiędzy policją i demonstrującą opozycją, które doprowadziły do śmierci kilku osób. Komisja wezwała zatem do bezzwłocznego wszczęcia szczegółowego dochodzenia oraz do ścigania osób, które złamały prawo. Wezwaliśmy także rząd Armenii do bezzwłocznego zniesienia stanu wyjątkowego. Komisja jest zdania, że wszystkie strony powinny powstrzymać się od używania siły. Oczekujemy, że wszystkie strony w Armenii przystąpią do dialogu politycznego celem osiągnięcia porozumienia w kwestii dzielących je różnic.

Jednocześnie Komisja potępia fakt, że ostatnie wydarzenia w Armenii rzuciły cień na coraz skuteczniejsze dążenie do wdrożenia planu działania ENP, w szczególności w zakresie praw człowieka i demokracji. Wezwanie do realizacji reform politycznych i poszanowania praw człowieka jest integralnym elementem partnerstwa pomiędzy Unią Europejską i Armenią, dlatego też Komisja dołoży wszelkich starań, aby zachęcić władze Armenii do dalszego rozwoju w tych obszarach.

Poprzez przyjęcie wspólnego planu europejskiej polityki sąsiedztwa UE-Armenia w roku 2006, utworzyliśmy narzędzie propagujące przestrzeganie zasad bazujących na naszych wspólnych zasadach. Jesteśmy głęboko przekonani, że ciągły dialog z Armenią, prowadzony zgodnie z zasadami umowy o partnerstwie i współpracy oraz planu działania ENP, to najskuteczniejsza metoda przekazywania wartości unijnych w zakresie poszanowania praw człowieka i prawa międzynarodowego. Coroczne zebrania Komisji Współpracy i Rady Współpracy, a także Parlamentarnej Komisji Współpracy są więc niezwykle ważne.

Komisja jest też zdeterminowana wspierać proces reform, zapewniając Armenii pomoc finansową i techniczną. Wspieranie reform politycznych w obszarze praw człowieka i demokracji pozostaje priorytetem narodowego programu indykatywnego na lata 2007 - 2010. Około jednej trzeciej naszej pomocy dwustronnej - która wyniesie w tym okresie ponad 98,4 miliony euro- zostanie wykorzystana na wspieranie istotnych projektów. Mówiąc dokładniej, program pomocy dwustronnej na rok 2007 przewiduje udzielenie wsparcia finansowego dla reform sądownictwa w kwocie 18 milionów euro. Jestem pewien, że Parlament Europejski wesprze nas w tych wysiłkach i będzie naszym najpewniejszym sojusznikiem.

  Przewodniczący. − Zamykam debatę.

Głosowanie odbędzie się pod koniec debaty.

  Przewodniczący. − Kolejnym punktem obrad jest debata nad pięcioma projektami rezolucji w sprawie aresztowania manifestantów po wyborach prezydenckich w Rosji⁽¹⁾.

  Bernd Posselt, autor. − (DE) Panie przewodniczący, w okresie poprzedzającym sporządzenie tej rezolucji, niektórych z nas oskarżono, że są wrogami lub oponentami Rosji. Jest dokładnie odwrotnie! Jesteśmy przyjaciółmi Rosji, chcielibyśmy, aby w tym najważniejszym kraju Europy zapanowała demokracja i rządy prawa. Protestujemy stanowczo przeciwko aresztowaniu działaczy opozycji, którzy zwrócili tylko uwagę na fakt, zauważony przez wszystkie instytucje międzynarodowe, a mianowicie na to, że wybory prezydenckie w Rosji były niezwykle niesprawiedliwe.

Wzywamy do bezzwłocznego wypuszczenia na wolność działaczy opozycji i innych przetrzymywanych od dawna w więzieniach i obozach pracy, w tym tak zwanych więźniów Yukos, Chodorkowskiego i Lebiediewa, a także wyrażam poparcie dla wezwania kanclerz Merkel do uwolnienia tych ludzi.

Musimy jednak jasno powiedzieć jedno. Nowo wybrany prezydent Rosji ma przed sobą niezwykłą szansę na nowy start, może zbliżyć się do demokracji i rządów prawa poprzez odejście od nacjonalistycznej i agresywnej polityki zagranicznej. Oznacza to jednak, że będzie musiał przeciąć pętlę Gazpromu i odrzucić system Putina; niestety, nic na to nie wskazuje.

Dlatego otwarta krytyka jest naszym obowiązkiem. Nie ci, którzy jak były kanclerz Niemiec Schröder śpiewają hymny pochwalne na cześć systemu Putina i pozwalają sobie na zaangażowanie w propagandę, w ekonomiczne i nacjonalistyczne interesy tego systemu, są przyjaciółmi Rosji; nie, przyjaciele Rosji bronią praw człowieka i praw obywatelskich mieszkańców Rosji, którzy mają szansę na demokratyczny rozwój.

Jeśli nie będziemy się odzywać, niewielkie ziarenka demokracji i rządów prawa, zasiane przez prezydenta Jelcyna, którym zagroził prezydent Putin, zginą, co nie leży w interesie Europy ani w interesie Rosjan.

(Oklaski)

  Marios Matsakis, autor. −Panie przewodniczący! W tej kwestii chciałbym wypowiedzieć się we własnym imieniu.

W ostatnich latach w Rosji zachodziły poważne zmiany, komunizm stalinowski zastąpiły początku liberalnego kapitalizmu; zagrożenie nuklearne Zimnej Wojny ustąpiło zainicjowanemu procesowi przyjaznego rozbrojenia oraz negocjacji z Zachodem w sprawie współpracy militarnej. Jednocześnie w kraju wprowadzano reformy demokratyczne, a standard życia Rosjan stale wzrastał.

Cieszyliśmy się z tych zmian i musimy je wspierać. Nie zawsze musimy krytykować to, co złe; czasami musimy także wspierać to, co dobre. Dzięki temu zyskamy obiektywizm, a także będziemy promować zmiany na lepsze szybciej i w szerszym zakresie.

Mając na uwadze powyższe i analizując ostatnie wybory prezydenckie w Rosji, musimy powiedzieć, że miały one charakter bardziej demokratyczny, niż dotąd, jakkolwiek nadal występował problem nierównomiernego dostępu kandydatów do mediów. Bądźmy jednak szczerzy, czy z tym samym problemem nie borykamy się w państwach członkowskich UE? Niestety, tak właśnie jest.

Po wyborach, na ulicach doszło do protestów. Zgłoszono, że niekiedy były one tłumione nazbyt brutalnie przez rosyjską policję. Czy możemy uczciwie powiedzieć, że siły policyjne państw członkowskich UE składają się z aniołów, którym nie zdarza się - częściej niż byśmy tego chcieli - nadużyć siły?

Tak, potępiamy niesprawiedliwe traktowanie kandydatów przez rosyjskie media publiczne; tak, potępiamy nadużywanie siły przez policję rosyjską w stosunku do protestujących, robimy to jednak dokładnie tak samo i w tym samym duchu, w jakim mówilibyśmy o podobnych wydarzeniach w każdym innym kraju, włącznie z naszym własnym.

  Alexandra Dobolyi. − Panie przewodniczący! Muszę pana rozczarować. Nie jestem autorką tej rezolucji, a moja grupa jej nie podpisała. Moja grupa nie zrobiła tego nie dlatego, aby uniknąć dziś dyskusji na ten temat. To nie dlatego, że sądzimy, iż nie ma potrzeby omawiania tych kwestii, ani też dlatego, że wydaje nam się, że Rosja jest krajem wolnym od problemów, ani dlatego, że naszym zdaniem nie ma potrzeby zajmowania się implikacjami wyborów prezydenckich w Rosji, ale raczej dlatego, że żywimy silne przekonanie, iż stosunkom z Rosją - graczem o światowym znaczeniu, członkiem Rady Bezpieczeństwa ONZ i jednym z głównych partnerów UE - musimy poświęcić długą i dobrze przygotowaną debatę plenarną.

Rosja to nie tylko bliski sąsiad, ale także nasz partner strategiczny. Chcemy przeprowadzić szeroko zakrojoną debatę na temat naszych stosunków, w ramach której poruszymy wszystkie istotne kwestie, od handlu po inwestycje - które kwitną - a także zagadnienia energii, demokracji, jak również praw człowieka.

Opinie na temat Rosji są zróżnicowane, sądzę jednak, że wszyscy zgadzają się co do tego, że Rosja jest dla nas kluczowym partnerem w walce z konfliktami regionalnymi i wyzwaniami globalnymi, i że trzeba zrobić wiele, aby rozwinąć w pełni potencjał naszych stosunków. Musimy mieć możliwość szeroko zakrojonej wymiany opinii w ramach tej Izby, ale także z udziałem Komisji i Rady, na temat sposobu sformułowania pragmatycznego podejścia do współpracy w kwestiach, w których jest ona możliwa, i sprzeciwu w sprawach, które nie umożliwiają nam współdziałania.

Jest oczywiste, że nie byłoby możliwe ani właściwe przedyskutowanie sprawy tak istotnej i ważnej w ciągu 20 minut w czwartkowe popołudnie, dlatego też moja grupa nie może poprzeć projektu rezolucji, a w trakcie głosowania powstrzyma się od głosu.

  Marcin Libicki, autor. − Panie Przewodniczący! Po raz kolejny odbyły się w Rosji wybory i po raz kolejny przed wyborami zostali wyeliminowani liczący się konkurenci. Po raz kolejny po wyborach została rozpędzona opozycja, która przeciwko wynikowi wyborów protestowała. I po raz kolejny zachód jest zaskoczony, a zaskoczony jest z trzech powodów. Po pierwsze, że w Rosji nie przestrzega się praw obywatelskich. Po drugie, po co prześladować opozycję, po co prześladować przeciwników, skoro i tak są słabi. I po trzecie, po co to robić, jeśli społeczeństwo w zasadzie popiera każdą decyzję rządową.

I tutaj musimy sobie zdać sprawę, że nie zrozumie Rosji nikt, kto traktuje Rosję i Rosjan jak normalne społeczeństwo i normalne państwo cywilizacji zachodniej. Rosyjska mentalność jest zupełnie inna, mogą o tym świadczyć ci, którzy byli sąsiadami Rosji i są sąsiadami Rosji od zawsze, tak jak wiele narodów środkowo-wschodniej Europy i dobrze wiemy, że w Rosji popiera się zawsze rząd, społeczeństwo popiera zawsze rząd i zawsze władzę, czy są wybory, czy nie ma wyborów, tak w Rosji było, jest i będzie.

I oczywiście zgadzam się całkowicie z panem posłem Posseltem, że prawdziwi przyjaciele Rosji muszą zrobić wszystko, co jest możliwe, żeby ten stan rzeczy zmienić. Ale moim zdaniem nie ma co się temu dziwić.

  Jana Hybášková, w imieniu grupy PPE-DE. – Panie przewodniczący! Federacja Rosyjska to kraj, z którym za wszelką cenę chcemy zawierać partnerstwa strategiczne. Jeśli nie demokracja jest tu zagadnieniem kluczowym, to rządy prawa.

27 lutego: działacz koalicji Inna Rosja został wypuszczony ze szpitala psychiatrycznego w rosyjskim mieście Twer. Roman Nikolaychik padł ofiarą odwetowego leczenia psychiatrycznego. Wywierana na niego presja polityczna wzrosła, gdy wybrano go na kandydata z listy partyjnej koalicji Inna Rosja. Łarisa Arap była przetrzymywana przez 46 dni po tym, jak opublikowała krytyczny artykuł w obwodzie murmańskim. Artem Basyrow był hospitalizowany przez ponad miesiąc w Republice Mari El za wspieranie koalicji Inna Rosja.

1 marca: list otwarty do Federalnej Służby Bezpieczeństwa Rosji. „My, dziennikarze i koledzy Natalii Morar, korespondentki magazynu The New Times , domagamy się, aby dowództwo FSB zaprzestało przetrzymywania jej, co jest niezgodne z konstytucją, w obszarze celnym lotniska Domodedovo i otworzyło dla niej granicę rosyjską”.

4 marca: przemarsz tysięcy demonstrantów przez Moskwę i ulice Petersburga. W Moskwie, gdzie władze odmówiły wydania zezwolenia na organizację zgromadzenia, dziesiątki osób aresztowano, gdy policja rzuciła się na tłum z pałkami. Nikita Biełych, przywódca Sojuszu Sił Prawicy został odprowadzony przez zamaskowane oddziały Sił Specjalnych OMON. Lew Ponomariew, przewodniczący Ruchu na rzecz Praw Człowieka, i Denis Bulinow, dyrektor generalny Zjednoczonego Frontu Obywatelskiego, także zostali aresztowani.

7 marca: dziennikarze uciszeni podczas wyborów w Rosji. Na południowym Sachalinie, porucznik wojskowy zaatakował reportera gazety Jużno-Sachalińsk Twoja Gazeta . W Nowosybirsku fotograf Jewgienij Iwanow został oskarżony o „stawianie oporu władzom” i „odmowę rejestracji”. W Petersburgu, reporterka pisma Głos Obywatelski została zatrzymana przez milicję za to, że „przebywała w lokalu wyborczym bez upoważnienia”. Jej gazetę prowadzi Głos, niezależna grupa monitorująca wybory. Reporter gazety Wpieriod (Naprzód), lokalnego dziennika wydawanego w Khimki w obwodzie moskiewskim, został zaatakowany przez oficerów milicji, gdy próbował zagłosować.

Czy tak wyglądają rządy prawa?

  Lidia Joanna Geringer de Oedenberg, w imieniu grupy PSE. – Panie Przewodniczący! Podpisane pomiędzy Unią a Rosją porozumienia dotyczą nie tylko wzmocnionej współpracy w zakresie gospodarki, bezpieczeństwa czy energetyki, ale także poszanowania zasad prawa, demokracji oraz podstawowych praw człowieka.

Tym niemniej w okresie przedwyborczym doszło do wyraźnego zaostrzenia reguł dotyczących prawa do wolności zgromadzeń i pokojowych demokracji dla grup opozycyjnych oraz organizacji pozarządowych. Co więcej największe dzienniki, stacje radiowe i telewizyjne znalazły się pod ścisłą kontrolą rządu. Zorganizowany trzeciego marca marsz partii opozycyjnych najpierw nie uzyskał zgody władz Moskwy, a następnie zakończył się aresztowaniem uczestników, w tym liderów opozycji. Należy ubolewać, iż ostatnie wybory nie pokazały siły demokracji ani poszanowania państwa prawa w Rosji. Dotyczy to nie tylko nieproporcjonalnego użycia siły przez policję podczas manifestacji, ale także wrogiego podejścia do misji obserwacyjnej OBWE.

Społeczność międzynarodowa oczekiwałaby od nowego prezydenta Rosji nie tylko zapowiedzi kontynuacji budowy demokracji w największym na świecie kraju, ale konkretnego działania, np. przeglądu sytuacji więzionych od lat działaczy politycznych.

  Ewa Tomaszewska, w imieniu grupy UEN. – Panie Przewodniczący! Zarówno kampania wyborcza, jak i same wybory prezydenckie w Rosji nie zostały przeprowadzone z poszanowaniem zasad demokracji. Przy zgłoszeniu kandydatur nawet nie próbowano zachować pozorów. Trwała presja na media, by nie pojawiały się w nich informacje krytyczne wobec kandydata popieranego przez urzędującego prezydenta. Blokowano dostęp opozycji do mediów. Utrudniano także obserwację przebiegu wyborów.

Jest to trudne do zaakceptowania, szczególnie wobec uczestnictwa Rosji w Radzie Europy i wcześniejszych deklaracji władz o przestrzeganiu praw człowieka. Przyznaję, że wiara w tę deklarację może wynikać tylko z nieznajomości Rosji. Fakt naruszeń zasad demokratycznych w czasie wyborów wywołał późniejsze protesty i brutalnie stłumione demonstracje, których następstwem były aresztowania. Rosja zdecydowanie oddala się od standardów demokratycznych. Apelujemy o szybkie uwolnienie wszystkich więźniów sumienia.

  Jiří Maštálka, w imieniu grupy GUE/NGL. – (CS) Panie przewodniczący, panie i panowie! Cieszę się, widząc, że kwestia rozwoju w Rosji znalazła miejsce w debatach plenarnych.

Nie ulega wątpliwości, że dobre wzajemne stosunki z Federacją Rosyjską są warunkiem koniecznym silnej Unii Europejskiej w przyszłości. Żałuję bardzo, że wybory w Rosji nie odbyły się bez ingerencji władz. Z drugiej strony, brakuje nam, jak już tyle razy dotąd, prostej demonstracji podstawowego szacunku z naszej strony dla wykonanej pracy oraz dla kultury narodu i kraju, o którym dziś mówimy.

Nie ulega wątpliwości, że Rosja musi pokonać daleką drogę, aby osiągnąć taki poziom sprawiedliwości społecznej i jakości życia, jaki chcielibyśmy widzieć na całym świecie. Kraj z trudem boryka się z kryzysem demograficznym. Z drugiej strony, po raz pierwszy w historii Rosji, najwyższy przedstawiciel kraju dobrowolnie opuszcza Kreml, a jego następcę wybierają ludzie. Nie ulega wątpliwości, że polityczne technologie, narzędzia i metody zarządzania, włącznie z procedurami głosowań, zostały w Rosji opanowane do perfekcji. Jednakże technologie te zostały sprowadzone z Zachodu.

Chcę zapytać tych, którzy ubolewają dziś nad zmaganiami demokracji w Rosji, czy tak samo martwi ich dość tchórzliwa postawa Parlamentu Europejskiego, który boi się zapytać, jak pan Solana postępuje z prawem międzynarodowym?

  Urszula Krupa, w imieniu grupy IND/DEM. – Panie Przewodniczący! Tematem dzisiejszej debaty jest łamanie praw człowieka w Rosji w stosunku do protestujących przeciwko braku demokracji, zwłaszcza podczas ostatnich wyborów prezydenckich. Nie tylko użyto siły wobec demonstrujących, wraz z aresztowaniami, ale także Organizacja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie musiała odwołać swoją misję z powodu zbyt ostrych restrykcji nałożonych przez rosyjski rząd. Władze rosyjskie wywierały naciski na grupy opozycyjne, tolerowały fałszerstwa wyborcze, podporządkowały sobie media. Uniemożliwiono działania organizacji pozarządowych oraz stosowane były restrykcje co do organizowania zgromadzeń.

Oczywiście nie zgadzamy się z brakiem poszanowania praw człowieka, demokracji, brakiem wolności wypowiedzi czy dyskryminowania mniejszości narodowych oraz ograniczania niezależności organizacji. Jednak trzeba zaznaczyć, że Rosja nie ma tradycji demokratycznych, a krótki okres demokratyzacji życia w tym mocarstwie rozpoczęty w 1864 r. skończył się w 1917 r. kiedy powstała Rosja Sowiecka – typowe totalitarne państwo, jakie jest zaprzeczeniem demokracji, kierowane najpierw przez Lenina, Stalina, a potem przez jego wiernych naśladowców.

Sytuacja w Rosji jest ostrzeżeniem także dla innych imperiów i totalitarnych państw, które boją się demokratycznych procedur, nawet gdy opozycja jest w mniejszości, nie zagraża poza ujawnieniem prawdy, którą za wszelką cenę chce się ukryć.

  Koenraad Dillen (NI). – (NL) Tylko dwie uwagi. Nie mam problemu z poparciem tej rezolucji. Jednak, co oczywiste, wszyscy wiemy, że Rosja jest tak ważnym dostawcą energii, że europejskie głowy państw i rządów bez słowa odłożą ten dokument na bok.

Z doświadczenia wiemy, że gdy w grę wchodzi interes gospodarczy, czy to w związku z Chinami, Rosją czy Arabią Saudyjską, umiłowanie praw człowieka przez wszystkich autorów kart praw podstawowych musi się poddać zasadom Realpolitik. Nie łudźmy się więc.

Po drugie, panie i panowie, jeśli zastąpimy słowo „Rosja” w tej rezolucji słowem „Belgia”, jej tekst pozostanie tak samo wiążący. Jeszcze nie tak dawno, w Belgii policja także miała skłonność do bicia pokojowo nastawionych demonstrantów na rozkaz burmistrza Brukseli. Także w Belgii opozycji odmawiano w dużej mierze dostępu do mediów. Także w Belgii, sędziowie wybierani według kryteriów politycznych zawiesili działalność partii opozycyjnej na prośbę rządu, a także na prośbę partii, do której należy obecny tu dziś komisarz. W rezultacie, każdy z tych sędziów otrzymał awans. Niech Europa najpierw oczyści własne działania i rozprawi się z tymi fałszywymi demokratami.

  Józef Pinior (PSE). Panie przewodniczący! Rosja to wielki kraj, globalny gracz, członek Rady Bezpieczeństwa ONZ i strategiczny partner Unii Europejskiej.

Na początek chciałbym zaapelować o poważną, spokojną i obiektywną debatę w Parlamencie Europejskim na temat zmagań rosyjskiej demokracji i praw człowieka w tym kraju.

Rzeczywistość wygląda tak, że Rosja utrudniła działaczom międzynarodowym monitorowanie ostatnich wyborów parlamentarnych. Europejski Trybunał Praw Człowieka podjął decyzje niekorzystne dla Rosji w 15 sprawach związanych z Czeczenią. Tortury i nielegalne aresztowania przez siły rządowe pod przywództwem czeczeńskiego prezydenta Ramzana Kadyrowa są rozpowszechnione i systematyczne. W okresie poprzedzającym wybory, władze rosyjskie ograniczyły wolność zrzeszania się i zastosowały brutalną siłę do rozproszenia pokojowych demonstracji. Rosyjskie ustawodawstwo dotyczące organizacji pozarządowych jest szczególnie restrykcyjne.

Nie da się dzisiejszego popołudnia przeprowadzić porządnej debaty w związku z wszystkimi tymi sprawami. Ponownie chciałbym wezwać do poważnej debaty plenarnej na temat zmagań Rosji z demokracją i prawami człowieka.

  Zbigniew Zaleski (PPE-DE). – Panie Przewodniczący! Okazuje się, że ze zmianami demokratycznymi w Rosji niestety nie idzie w parze poprawa podstawowych praw obywateli, a szczególnie opozycji. Tak jest, że ludzie nauczyli się tam myśleć dumnie, ale żyć biednie i niewolniczo. Władza, cokolwiek byśmy mówili, nie za bardzo nas słucha. Ale ludziom, uważam, trzeba nasze stanowisko z Europy przekazywać. Może to jest powolny proces i nasz wkład powolnego i długiego uświadamiania, że także w Rosji może być po prostu inaczej, normalniej, a jednocześnie dla ludzi szczęśliwiej, bo tam jest taki potencjał. Musimy taki proces uświadomienia popierać.

  Zita Pleštinská (PPE-DE). – (SK) Zgadzam się z przedmówcami, że dobre sąsiedzkie stosunki pomiędzy Unią Europejską i Rosją mają kluczowe znaczenie dla stabilności, bezpieczeństwa i dobrobytu w całej Europie.

Z jednej strony, Unia Europejska musi dążyć do nawiązania współpracy z Rosją, zwłaszcza w kwestiach polityki, bezpieczeństwa, gospodarki, a przede wszystkim energii. Z drugiej strony, nie możemy milczeć w obliczu naruszania zasad demokracji i wolności politycznej w Rosji. Musimy dawać wyraz naszemu niezadowoleniu, gdy dowiadujemy się o naruszeniu zasad demokracji, jak to miało miejsce w przypadku dyskwalifikacji kandydata na prezydenta, pana Michaiła Kasjanowa.

Wierzę, że nowo wybrany prezydent rosyjski, Dymitr Miedwiediew, będzie przestrzegał zasad rządów prawa i demokracji, i że stworzy warunki dla szybkiego rozpoczęcia negocjacji nowej umowy o partnerstwie i współpracy pomiędzy Unią Europejską i Rosją.

  Janusz Onyszkiewicz (ALDE). – Panie Przewodniczący! Obok rozmaitych nadużyć w tych wyborach, które sprawiły, że właściwie nie były to wybory, bo nie było jakby wśród kogo wybierać, chciałbym tutaj dołożyć jeszcze jeden element. Mianowicie do szranków w wyborach nie stanęło kilku innych kandydatów, między innym ze względu na trudności finansowe, jakie ich partie napotykają.

O co chodzi? Chodzi mianowicie o to, że w poprzednich wyborach do Dumy deklaracje polityczne, które były dawane jako bezpłatny czas antenowy, są płatne, jeżeli partia nie przekroczy pewnego progu poparcia wyborczego. To sprawia, że niektóre partie w tej chwili są zadłużone i wobec tego nie stać ich na jakąkolwiek działalność polityczna, a nawet więcej, grozi im pełna delegalizacja na podstawie bankructwa. To jest rzecz zupełnie kuriozalna i myślę, że trzeba także o tym przypomnieć.

  Louis Michel, komisarz. − (FR) Panie przewodniczący! Chciałbym zacząć od krótkiej uwagi osobistej. Słyszałem wypowiedź pana Dilena, reprezentującego belgijską skrajną prawicę, który pozwolił sobie na dość niechlubne porównanie sytuacji w Belgii i w Rosji. Oczywiście odrzucam jego zapewnienia. Rozpoznaję w nich znane metody, do których jego partia ucieka się stale, a które przybierają formę obelgi. Proszę pozwolić mi stwierdzić bardzo wyraźnie, że takie metody pozbawiają wiarygodności tych, którzy je stosują.

Panie przewodniczący, panie i panowie! Komisja śledziła uważnie wydarzenia poprzedzające demonstracje w Moskwie i Petersburgu z dnia 3 marca: jest to możliwe nie tylko dzięki naszej delegacji w Moskwie, ale także dzięki kontaktom bezpośrednim z państwami członkowskimi. Ponadto, regularnie kontaktujemy się z rosyjskimi i międzynarodowymi organizacjami pozarządowymi, które zajmują się kwestiami praw człowieka. Komisja podziela obawy państwa, dotyczące wyraźnej erozji praw człowieka w Rosji oraz przypadków pogwałcenia praw człowieka, w szczególności w odniesieniu do wolności zrzeszania się i wyrażania swoich przekonań. Byliśmy niezwykle rozczarowani, gdy Biuro Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka OBWE zostało zmuszone do przyznania, że wysłanie misji obserwatorskiej w celu monitorowania wyborów jest niemożliwe. W swoich dwustronnych kontaktach z Rosją, także na najwyższym szczeblu, Unia Europejska wciąż nie docenia wagi poszanowania praw człowieka.

Za miesiąc będziemy uczestniczyć w jednej z dwóch organizowanych w ciągu roku konsultacji z Rosją w sprawie praw człowieka. Konsultacje te dają nam możliwość zaobserwowania ogólnych tendencji w zakresie praw człowieka oraz wysłuchania opinii Rosji co do przypadków indywidualnych. Podczas nadchodzących konsultacji wyrazimy nasze obawy, w szczególności dotyczące wolności słowa i wolności zrzeszania się, problemów rosnącego rasizmu i ksenofobii oraz współpracy z Rosją w ramach organizacji międzynarodowych, takich jak OBWE i Rada Europy. Konsultacje umożliwiają nam także dyskutowanie o poszczególnych przypadkach. Przed i po konsultacjach spotkamy się z grupą przedstawicieli międzynarodowych i rosyjskich organizacji pozarządowych, działających na rzecz obrony praw człowieka. Spotkania takie pozwalają Unii Europejskiej zapoznać się ze stanowiskiem działaczy praw człowieka oraz dają możliwość bezpośredniej wymiany poglądów.

Wybiegając nieco dalej w przyszłość, niebawem powinniśmy być w stanie rozpocząć negocjacje dotyczące nowej umowy pomiędzy Unią Europejską i Federacją Rosyjską. Będzie to umowa szeroko zakrojona, obejmująca rosnącą liczbę obszarów polityki, w ramach których współpracujemy. Jak stwierdzono w oświadczeniu Unii Europejskiej po wyborach prezydenckich w Rosji, w naszym wspólnym interesie leży zacieśnianie więzi, mamy zaś nadzieję, że nasze partnerstwo zostanie skonsolidowane i będzie rozwijało się konstruktywnie w czasie prezydentury Dymitra Miedwiediewa. Podczas negocjowania tej umowy, będziemy starali się sprawić, aby odzwierciedlała ona wartości, do których przestrzegania zobowiązały się obie strony: rozkwit społeczeństwa obywatelskiego i niezależne media to naturalni i niezbędni sojusznicy rozwoju i stabilności Rosji. Nauczyliśmy się tego dzięki własnemu doświadczeniu w Unii Europejskiej, i powinniśmy dalej wyznawać zasadę - jako sąsiedzi i partnerzy - przekonywania naszych rosyjskich przyjaciół na co dzień i w trakcie debat do określonego kształtu naszych przyszłych stosunków. Już dziś wiem, że Parlament Europejski udzieli nam wszelkiego wsparcia w tych dążeniach.

  Przewodniczący. − Zamykam debatę.

Głosowanie odbędzie się pod koniec debaty.

Oświadczenia pisemne (art. 142)

  Filip Kaczmarek (PPE-DE), na piśmie. – Panie Przewodniczący! Zawsze zdumiewa mnie to, że osoby, które stawiają wysokie wymagania demokracji amerykańskiej, jednocześnie często formułują bardzo niskie oczekiwania wobec Rosji. Przecież to jest upokarzające dla Rosji i Rosjan. Od silnych i dużych można i powinno się oczekiwać więcej, a nie mniej. Ci, którzy potępiają praktyki stosowane w Guantanamo, walkę z terroryzmem, ci, którzy szukają śladów CIA i jej spisków na terenie Europy, powinni chyba nieco wnikliwiej przyglądać się Rosji. A osoby te i politycy podzielający taką filozofię najczęściej nie chcą słyszeć o prawach człowieka i obywatela w Rosji. Szukają wręcz różnych pretekstów i wymówek, by nie dyskutować o problemach rosyjskiej demokracji.

Nie możemy zadowalać się wyimaginowanymi zasługami Rosjan. Takimi jak to, że prezydent Putin nie złamał rosyjskiej konstytucji i dobrowolnie oddał władzę. Przecież to żadna zasługa, to minimalny standard. Przypomina mi to anegdoty o rzekomej dobroci Stalina. Oto z gabinetu Stalina wychodzi zakrwawione, ale uśmiechnięte dziecko. Ktoś pyta je dlaczego się uśmiecha, a dziecko odpowiada, że dlatego, iż jest wzruszone dobrocią Stalina. Jak to dobrocią, przecież Stalin cię uderzył – mówi pytający. A dziecko mu odpowiada: – No właśnie, uderzył, a przecież mógł zabić.

  Katrin Saks (PSE), na piśmie. – (ET) Panie przewodniczący! Chciałabym powiedzieć, że niestety nie podzielam zdania mojej grupy, która postanowiła powstrzymać się od głosu w sprawie rezolucji dotyczącej Rosji.

Rzeczywiście będziemy potrzebowali takiej rezolucji, gdy prezydent-elekt, pan Miedwiediew, obejmie urząd; należy zobaczyć, jakie będą jego pierwsze kroki i jaką rolę przypisze sobie Władimir Putin w otoczeniu nowego prezydenta.

Jestem także zdania, że biorąc pod uwagę aktualną sytuację, w której kandydaci o nastawieniu demokratycznym nie mogli uczestniczyć w wyborach ani wymieniać opinii o wyborach z ludźmi na ulicach po ich zakończeniu, powinnam przedstawić moją opinię. W przeciwnym razie, znajdziemy się w tej samej sytuacji, co Rada Europy, która znów odłożyła na później przygotowanie sprawozdania na temat Rosji, czekając na bardziej dogodny moment.

Jakkolwiek będę głosować i zagłosuję za przyjęciem rezolucji, jej treść nie do końca spełnia moje oczekiwania. Wierzę, że naszym obowiązkiem jako instytucji demokratycznej jest przyjęcie opartego na zasadach, odważnego stanowiska i wyrażanie swych poglądów na tematy tak ważne, jak wolne wybory.

  Przewodniczący. − Kolejnym punktem obrad jest debata nad sześcioma projektami rezolucji w sprawie przypadku dziennikarza Perweza Kambakhsha oraz debata nad czterema projektami rezolucji w sprawie przypadków obywatela irańskiego Seyeda Mehdi Kazemi⁽¹⁾.

  Nickolay Mladenov, autor. −Panie przewodniczący! Chciałbym powiązać tę dyskusję z poprzednią debatą w sprawie Rosji, ponieważ jestem przekonany, że jeśli wierzymy w kluczowe wartości, nie możemy ich forsować wyłącznie w krajach słabych, czyniąc wyjątek dla najpotężniejszych.

Jestem dumny z tego, że ten Parlament wziął udział w debacie dotyczącej rezolucji w sprawie Rosji, i wszyscy powinniśmy być z tego dumni. Powinniśmy obawiać się dnia, w którym Parlament Europejski przestanie debatować nad takimi rezolucjami i bronić twardo wartości, w które wierzymy.

Ponieważ dziś demokracja nie jest prawem wszystkich do równości; to równe prawo wszystkich do odmienności. To kluczowe przesłanie, które powinniśmy przekazać naszym partnerom w Rosji, a także w Afganistanie.

Prezydent Karzai i rząd afgański zobowiązali się do budowy demokratycznego, nowoczesnego państwa. W demokratycznym i nowoczesnym państwie, kara śmierci jest niedopuszczalna. Nie ma co do tego wątpliwości. Żadna forma kary śmierci nie może być stosowana w demokratycznym i nowoczesnym państwie. To podstawa naszych wartości europejskich.

Przypadek dziennikarza afgańskiego, pana Kambakhsha, jest tym bardziej uderzający, że skazano go na śmierć za egzekwowanie należnego mu prawa do swobodnego dostępu do informacji.

Powinniśmy zachęcać władze Afganistanu, rząd i prezydenta do interwencji na jego rzecz i do wykorzystania swej władzy, aby ocalić mu życie, a ostatecznie aby go ułaskawił w wyniku procedury, którą obecnie przechodzi, to znaczy, procedury apelacyjnej.

Zarazem jednakże powinniśmy nadal wspierać władze w budowaniu instytucji niezbędnych im do funkcjonowania w charakterze demokratycznego i nowoczesnego państwa, wspierać społeczeństwo obywatelskie, a co najważniejsze, nadal angażować się w działania na rzecz bezpieczeństwa w Afganistanie.

Nie wolno nam też zapominać, że edukacja to kluczowa wartość, co musimy wpajać ludziom w krajach takich jak Afganistan. Dziewczęta mogą chodzić do szkoły dopiero od kilku lat. Czeka nas jeszcze dużo pracy. Nie powinniśmy odkładać jej na później, powinniśmy natomiast za wszelką cenę starać się uświadomić Komisji i Radzie oraz wszystkim państwom członkowskim fakt, że powinniśmy inwestować w edukację w Afganistanie.

  Marcin Libicki, autor. − Panie Przewodniczący! Dziennikarz afgański Kambakhsk został skazany na karę śmierci. Jak zwykle rządy autorytarne atakują tych, którzy ujmują się za prawami ludzi, a więc dziennikarzy i działaczy religijnych.

Ja też przychylam się do tych głosów, które tutaj padły. Nie możemy być bardzie wyrozumiali dla tych, którzy są silni, jak Rosja czy Chiny. Bardzo słusznie, że zwrócił nam uwagę pan Mladenov, na to, że te standardy powinny być takie same. Chciałbym też zwrócić uwagę, że ci właśnie, którzy w ten sposób mówią, że trzeba być wyrozumiałym dla Chin czy Rosji, bo ta są państwa potężne, podwójnie nie mają racji. Po pierwsze, dlatego nie mają racji, że standardy muszą być takie same, a po drugie, chciałem zwrócić uwagę, że o ile rządy czasami muszą iść na różne kompromisy, to jest to inna sytuacja. Parlamenty zawsze były sumieniem narodów, w historii Europy, jeżeli im się przyjrzymy. I parlamentarzyści nie mogą iść na takie kompromisy, które czasami znosimy ze smutkiem w wykonaniu rządów.

Dlatego też apeluję, żeby ten Parlament nie ustanawiał podwójnych standardów, innych dla potężnych, innych dla słabych.

  Thijs Berman, autor. − (NL) Kara śmierci jest barbarzyństwem, a wolność wypowiedzi została wyryta w kamieniu w konstytucji Afganistanu. A jednak dziennikarz Perwiz Kambakhsh został skazany na śmierć za bluźnierstwo, z dala od stołecznego Kabulu, z powodu artykułu na temat praw kobiet, którego nawet sam nie napisał. Jego brat wyraża się krytycznie o przywódcach lokalnych, co oczywiście nie pomogło Perwizowi.

Reakcją na karę śmierci był ogromny szok, nawet w krajach zamieszkałych przez duże populacje muzułmanów. Dziennikarze w Pakistanie, Iranie, Katarze, wszyscy mają bolesną świadomość konieczności obrony wolności słowa wszędzie, na całym świecie. Mimo znaczącej opozycji, mimo ultrakonserwatywnych klubów, które nie zajmują się wolnościami, prawami kobiet ani otwartą debatą. Mimo wszystko, ci konserwatyści także potrzebują wolności słowa.

Co powinna zrobić Europa?

1. Zaproponować szerzej zakrojoną pomoc, obiecaną w roku 2007, w zakresie reformy systemu sądownictwa w Afganistanie;

2. Zaapelować z mocą do prezydenta Karzai o podjęcie działań i wspierać go w ich realizacji;

3. Unia Europejska musi sprawić, że poszanowanie praw człowieka i konstytucja afgańska staną się centralnym filarem polityk Komisji Europejskiej.

Nie ma najmniejszego sensu forsować te kwestie w stopniu przekraczającym granice tolerancji skrajnych konserwatystów. Byłaby to woda na ich młyn. Jednak Perwiz Kambakhsh musi zostać bezzwłocznie uwolniony.

  Marios Matsakis, autor. −Panie przewodniczący! Niektórzy są zdania, że Afganistan to kraj, który w ostatnich latach był pogrążony w nieustającej zawierusze i chaosie. Ubóstwo, analfabetyzm, zacięta rywalizacja plemienna, baronowie narkotykowi, watażkowie, okupacja rosyjska, terroryzm talibów, a następnie zdecydowana interwencja USA i Wielkiej Brytanii; przede wszystkim jednak rygorystyczne islamskie prawo szariatu. Gdyby piekło miało zapanować na ziemi, Afganistan byłby z pewnością wspaniałym kandydatem na jego gospodarza. Jednak mimo tylu przeciwności losu, można tu zaobserwować nieśmiały opór i nadzieję na wolność słowa i demokrację.

Tak jest w przypadku młodego dziennikarza, Perweza Kambakhsha, który ośmielił się rozprowadzać artykuł o prawach kobiet, ściągnięty z Internetu. Ten odważny czyn uznano za bluźnierstwo zgodnie ze starym jak świat prawem szariatu, po czym został skazany na śmierć przez pozbawionych połowy mózgu, zaślepionych fanatyzmem tak zwanych sędziów w tak zwanym sądzie regionalnym na północy Afganistanu. Jak wszyscy wiemy, fanatycy islamu traktują kobiety niemal jak meble, a próby podważania tego podejścia spotykają się z działaniami ekstremalnymi, tak jak w przypadku, którego dotyczy niniejsza rezolucja.

Niezbędne są jednak zmiany na lepsze, a my na Zachodzie mamy obowiązek dopilnować, aby stało się to jak najszybciej. Ponieważ Zachód, w tym UE, dysponuje silnymi wojskami w Afganistanie, a także dlatego, że Zachód, w tym UE, zasila ten kraj pomocą finansową w ilości wielu miliardów euro, myślę, że mamy pełne prawo nie tylko wymagać bezzwłocznego i bezwarunkowego uwolnienia tego młodego człowieka, ale także zakazać stosowania tego rodzaju praktyk w związku z zacofanym prawem szariatu w przyszłości - na zawsze! W innym przypadku, powinniśmy poważnie rozważyć możliwość wycofania wojsk i pieniędzy z Afganistanu, pozwalając, aby kraj ten pogrążył się w piekle, na jakie skaże go fanatyzm religijny.

  Jean Lambert, autor. −Panie przewodniczący, moja grupa stanowczo popiera wniosek dotyczący pana Kambakhsha, jakkolwiek nie jestem pewien, czy we wszystkim zgodziłbym się z moim przedmówcą.

Chcę jednak zwrócić uwagę wszystkich na innego młodego człowieka, którego życie także jest zagrożone; to Mehdi Kazemi z Iranu, a zadziałać może tu rząd brytyjski. Wielu z nas ma nadzieję, że minister spraw wewnętrznych Jacqui Smith będzie interweniowała na podstawie nowych dowodów.

Niniejszy Parlament zatwierdził wiele rezolucji, które potępiały łamanie praw człowieka w Iranie. Wierzymy, że to niebezpieczny kraj dla homoseksualistów. Rzeczywiście, widzieliśmy ciała zwisające z żurawi, wiemy zatem, że tak jest, a wielu z nas uważa, że to kraj niebezpieczny przede wszystkim dla tego młodego mężczyzny.

Niektórzy twierdzą , że może bezpiecznie wrócić, jeśli będzie zachowywał się dyskretnie. Sądzę, że definicja „dyskretnego zachowania” w Iranie oznacza coś zupełnie innego, niż w naszych państwach członkowskich. Chodzi jednak o to, że dla wielu ludzi w pewnych krajach, czy to w Iranie, na Jamajce, czy gdzie indziej, bycie homoseksualistą jest przestępstwem, i dlatego przedstawiciele tej grupy są narażeni na ryzyko.

Moja grupa bardzo krytycznie odniosła się do regulacji dublińskiej, która ma zastosowanie do tego przypadku, ponieważ wiemy, że wnioski o azyl są traktowane bardzo różnie w krajach członkowskich, a samo uzyskanie dostępu do procedury może okazać się niezwykle trudne. Widzieliśmy już przypadki traktowania liczb jako ważniejszych od ludzi.

Oto zasadniczy sens procedury ochrony: chodzi o ratowanie zagrożonego życia ludzkiego. Nie chodzi o schludność i zgodność z procedurami: chodzi o rezultat.

Chcemy sprawnej polityki azylowej, która będzie zdolna do korygowania błędów, uwzględniania nowych informacji, i zapewni taki sam wysoki standard we wszystkich państwach członkowskich. Mamy nadzieję, że w tym przypadku rząd brytyjski wykaże, że jest to możliwe.

  Eva-Britt Svensson, sprawozdawczyni. − (SV) Panie przewodniczący! Na początek chciałabym przedstawić dwa ogólne spostrzeżenia. Po pierwsze, pod żadnym pozorem nie możemy milczeć, gdy stosowana jest kara śmierci, bez względu na to, w jakiej części świata ma miejsce taki incydent. Po drugie, należy szczerze żałować, że zawsze, gdy spotykamy się tu, w Strasburgu, mamy do omówienia szereg przestępstw przeciwko prawom człowieka. Czasami wydaje się, że to się nigdy nie skończy.

W związku z tą rezolucją, stwierdzamy, że artykuł 34 konstytucji afgańskiej jednoznacznie zapewnia prawo swobody wyrażania swoich poglądów, stwierdzając przy tym, że prawo to nie może zostać ograniczone, a każdy Afgańczyk musi mieć prawo do wyrażania swoich przekonań w mowie, w formie obrazu i słowa pisanego, a także w każdej innej formie. Mimo to, 23-letni dziennikarz Perwiz Kambakhsh został skazany na śmierć w wyniku bezprawnego procesu, i odmówiono przyznania mu praw, które powinny mu przysługiwać. Dziennikarze i organizacje broniące praw człowieka nie mogą uczestniczyć w rozprawie. Tak zwane przestępstwo polegało na tym, że rozpowszechniał artykuł na temat sytuacji kobiet w islamie.

Tak więc tło sprawy jest dobrze znany. Żądamy teraz bezzwłocznego wypuszczenia na wolność Perwiza Kambakhsha. Nie popełnił on żadnego przestępstwa; działał ściśle zgodnie z prawem i konstytucją. UE i cały świat muszą poprzeć to żądanie: uwolnić Perwiza Kambakhsha.

  Marco Cappato, autor. − (IT) Panie przewodniczący! Panie i panowie, w przypadku Mehdiego Kazemi musimy omówić coś, co nie powinno wymagać nawet sekundy dyskusji.

Gdyby zapytać kogokolwiek, czy wydaje mu się możliwe, aby kraj europejski wydał kogoś w ręce kata w państwie dyktatury, takim jak Iran, bez wątpienia odpowiedź brzmiałaby, że to niewyobrażalne. To, co niewyobrażalne, może się jednak wydarzyć, i wydarzy się, mimo udzielanych zapewnień. Oznacza to, że dzieje się coś bardzo poważnego, że w Europie zapanowało swoiste szaleństwo.

Niektórzy twierdzą, że mogą istnieć przesłanki prawne, na mocy których może dojść do deportacji i śmierci Mehdiego Kazemi. Po prostu nie można na to pozwolić. Fundamentalne zasady Unii Europejskiej, poszanowania praw i życia ludzkiego, nie zostały jeszcze odrzucone. Jeśli pan Kazemi zostanie stracone, nikt nie będzie mógł przerzucić odpowiedzialności na procedury biurokratyczne, chyba, że będzie przekonany, iż tym właśnie jest Europa: biurokratyczne procedury, państwa, które są tak potężne, że nie mogą nawet uratować pojedynczego ludzkiego życia.

Chciałbym podziękować 140 posłom, którzy zaoferowali swoje wsparcie w tej sprawie, i wyrazić nadzieję, że Parlament poprze jednogłośnie przyjęcie zgłoszonej rezolucji.

  Ewa Tomaszewska, w imieniu grupy UEN. – Panie Przewodniczący! 22 stycznia 2008 r. sąd rejonowy w północnej prowincji Balkh w Afganistanie skazał na śmierć 23-letniego studenta dziennikarstwa piszącego dla gazety lokalnej pana Perweza Kambakhsha za ściągnięcie z internetu i elektroniczne rozpowszechnienie artykułu dotyczącego praw kobiet. Proces odbył się bez zapewnienia prawa do obrony. Podsądny był bity, zeznania wymuszano brutalnym traktowaniem.

Wzywamy władze Afganistanu do uwolnienia Perweza Kambakhsha. Oczekujemy, że rząd Afganistanu przywróci poszanowanie praw człowieka, w szczególności prawa do życia. Pozwolę sobie wyrazić nadzieję, że Afganistan pilnie wprowadzi moratorium na wykonywanie kary śmierci.

  Raül Romeva i Rueda, w imieniu grupy Verts/ALE. – (ES) Panie przewodniczący! Kilka miesięcy temu prezydent Iranu Mahmud Ahmadinedżad oświadczył uroczyście Narodom Zjednoczonym, że problem homoseksualizmu w Iranie nie istnieje, ponieważ po prostu nie ma tam homoseksualistów. Nie powiedział natomiast, że homoseksualiści w Iranie są zabijani.

Przypadek Mehdiego Kazemi ilustruje gigantyczne luki w systemie azylowym Unii Europejskiej: fakt, że w dzisiejszych czasach pojawia się konieczność występowania o azyl, ponieważ dana osoba jest homoseksualistą i z tego tytułu grozi jej śmierć, jest kwestią najwyższej wagi i wskazuje, że należy położyć większy nacisk na promowanie praw LGBT.

Tym bardziej poważny jest fakt, że Unia Europejska, lider w dziedzinie praw i wolności, nie uznaje prześladowania z tytułu orientacji seksualnej za wystarczający powód, aby automatycznie udzielić azylu w przypadkach zbliżonych do przypadku Mehdiego Kazemi. Niestety, nie jest to pierwszy i z pewnością nie ostatni przypadek tego rodzaju. W rzeczywistości, istnieje nadal wiele krajów, w których populacja LGBT jest narażona na prześladowania, a nawet na śmierć, jak w Iranie.

Dlatego też mam nadzieję, że ta Izba i wszystkie grupy polityczne zdają sobie sprawę z zaistniałych okoliczności i dołączą się do petycji o sprawiedliwość, ujętej w rezolucji, którą poddajemy dziś pod głosowanie, zwłaszcza w związku z pełnym wdrażaniem dyrektywy kwalifikacyjnej, która uznaje prześladowanie z powodu orientacji seksualnej za czynnik decydujący o przyznaniu azylu. Podobnie wzywa ona państwa członkowskie do indywidualnego rozpatrywania poszczególnych przypadków z uwzględnieniem sytuacji w kraju pochodzenia, włącznie z jego prawami i przepisami oraz metodami ich stosowania.

Jest też konieczne, aby państwa członkowskie znalazły wspólne rozwiązanie, które zapewni przyznanie Mehdiemu Kazemi statusu uchodźcy i niezbędnej ochrony w Unii Europejskiej oraz pozwoli mu uniknąć powrotu do Iranu, gdzie prawdopodobnie doszłoby do wykonania na nim wyroku śmierci, tak, jak to miało miejsce w przypadku jego partnera.

W tym celu wystarczy zastosować się do artykułu 3 europejskiej konwencji praw człowieka, zgodnie z którą wydalenie i ekstradycja osób do krajów, w których istnieje wysokie ryzyko narażenia ich na prześladowania, tortury lub nawet karę śmierci, są zabronione.

  Ioannis Varvitsiotis (PPE-DE). – (EL) Panie przewodniczący! Oczywiście popieram tę rezolucję, ponieważ sytuacja panująca obecnie w Afganistanie jest niedopuszczalna i niezadowalająca. Rządy talibów cofnęły kraj o wiele lat wstecz.

Bądźmy jednak uczciwi. Kto sprawił, że talibowie urośli w siłę? Czy nie Amerykanie, dzięki swojej broni i zasobom gospodarczym, umocnili talibów w walce przeciwko Sowietom? Czy nie jest też prawdą, że produkcja opium wzrosła w tym kraju pięciokrotnie? Dlaczego tak jest? Niech każdy z nas wyciągnie z tego faktu własne wnioski.

  Sophia in 't Veld (ALDE). – (NL) Jestem zbulwersowana przypadkiem Mehdiego Kazemi oraz faktem, że nie potrafimy bez dalszej dyskusji powiedzieć po prostu, że należy udzielić mu azylu: wzywam przedstawicieli rządu holenderskiego i brytyjskiego, a także posłów tego Parlamentu, którzy mają zamiar głosować za odrzuceniem tej rezolucji, do zastanowienia: jaki jest właściwie cel rządów prawa? Czy chodzi o egzekwowanie zasad i procedur co do joty, czy o sprawiedliwość? Przemyślmy to poważnie przed głosowaniem.

  Bernard Posselt (PPE-DE). – (DE) Panie przewodniczący! Moja grupa dość jednoznacznie opowiada się za udzieleniem ochrony panu Kazemi, a także, co oczywiste, przeciwko jego deportacji do Iranu. Jednak nie poprzemy tego wniosku, ponieważ nie dotyczy on, zgodnie z zamiarem, trybu pilnego, ale prawa azylowego Unii Europejskiej w ogóle oraz stosunków pomiędzy dwoma państwami członkowskimi, Holandią i Wielką Brytanią, w odniesieniu do tej trudnej kwestii.

Nie taka jest idea rezolucji podejmowanych w trybie pilnym. Tutaj są one wykorzystywane jako narzędzie służące rozwiązaniu problemu polityki krajowej. Chcemy, aby pan Kazemi uzyskał ochronę, i poprzemy każdą inicjatywę w tym celu, ale nie tę rezolucję która w tytule nosi nazwisko pana Kazemi, choć jej treść dotyczy czegoś zupełnie innego.

  John Bowis (PPE-DE). – Panie przewodniczący! Popieram obie rezolucje. Jednak to mój kraj proponuje odesłanie młodego człowieka do Iranu, gdzie czeka go śmierć. Śmierć, która spotkała już jego przyjaciela. Nie dlatego, że popełnił przestępstwo, ale z powodu jego orientacji seksualnej. To mój kraj chełpił się w przeszłości, że zgodnie z wyznaczonymi przez siebie standardami nigdy nie odsyła ludzi tam, gdzie spotkałaby ich kara gorsza, niż w Wielkiej Brytanii.

Tutaj nie ma mowy o przestępstwie, jest za to kara, której w Wielkiej Brytanii nie stosuje się już od wielu lat. To mój kraj, który, jeśli nie ustąpi w tej sprawie, powinien ze wstydem zwiesić głowę. Mam nadzieję, że ten Parlament nie będzie musiał się wstydzić. Mam nadzieję, że posłowie poprą tę rezolucję.

Na miłość boską, mówimy o 19-latku!

(Głośne oklaski)

  Czesław Adam Siekierski (PPE-DE). – Panie Przewodniczący! Wartością Unii Europejskiej jest koordynowanie działań, wyrażanie stanowisk, które służą przestrzeganiu praw człowieka. Tak też jest w przypadku dziennikarza z Afganistanu, który został skazany na karę śmierci przez sąd jednego z regionów na północy Afganistanu. Został skazany za rozpowszechnianie artykułu dotyczącego praw kobiet w islamie. W procesie sądowym odmówiono mu pomocy prawnej, były stosowane różne formy przymusu. Zastanawiające jest to, że w konstytucji Afganistanu jest zapis o prawie do wolności słowa.

Widzimy, że prawo rozmija się z rzeczywistością. Rządy wielu krajów z jednej strony zapewniają o przestrzeganiu Deklaracji Praw Człowieka, a przymykają oczy na sposób stosowania tego prawa u siebie. To nas powinno motywować do jeszcze bardziej stanowczych działań w obronie praw człowieka, wolności i demokracji.

  Mario Mauro (PPE-DE). – (IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Chciałbym tylko podkreślić, że mimo zastrzeżeń mojej grupy, do pewnego stopnia uzasadnionych, zgodnie z którymi niektóre fragmenty rezolucji mogą mieć szersze zastosowanie, nie można nie zdawać sobie sprawy z faktu, że informacje, które otrzymujemy ze źródeł i od władz irańskich są niejednoznaczne. Jeśli Mehdi Kazemi wróci do Iranu, czeka go śmierć, i dlatego odstąpię od zasad i zagłosuję inaczej, niż moja grupa.

  Louis Michel, komisarz. − (FR) Panie przewodniczący, panie i panowie! Dziękuję, że daliście nam możliwość omówienia przypadków Perwiza Kambakhsha w Afganistanie oraz obywatela irańskiego Mehdiego Kazemi.

Jeśli chodzi o pana Kambakhsha, niewątpliwie podzielamy wszystkie państwa wątpliwości i śledzimy sprawę uważnie za pośrednictwem naszej delegacji w Afganistanie w porozumieniu z szefem misji oraz przedstawicielem specjalnym UE. Wielokrotnie poruszaliśmy tę kwestię w rozmowach z władzami afgańskimi, ostatnio z ministrem spraw zagranicznych, panem Spantą, podczas spotkania trojki w Lublanie 21 lutego.

Wiem, że delegacja Parlamentu Europejskiego w Afganistanie poruszała tę sprawę także bezpośrednio w parlamencie afgańskim, i że uzyskała zapewnienie posłów afgańskich, iż znajdzie się satysfakcjonujące rozwiązanie tej sprawy.

Wierzę, że powinniśmy dalej postępować zgodnie z przyjętym podejściem, polegając na razie na dyskretnych działaniach dyplomatycznych. Sądząc po obecnym klimacie politycznym w Afganistanie, trudniej będzie uzyskać bezpieczne zwolnienie pana Kambakhsha, jeśli powstanie wrażenie, że władze uginają się pod presją międzynarodową.

Chcę jednakże zapewnić państwa, że będziemy nadal śledzili ten przypadek z wielką uwagą i będziemy gotowi do podjęcia kolejnych kroków w przypadku potwierdzenia wyroku śmierci w procedurze apelacyjnej. Niemal 30 lat konfliktów zbrojnych doprowadziło do ruiny afgański system sądownictwa. Dlatego wpisaliśmy zreformowanie instytucji sądowniczych tego kraju jako priorytet do naszego programu pomocy na rzecz Afganistanu. Już dziś nasi eksperci współpracują z Sądem Najwyższym, biurem prokuratury krajowej oraz ministerstwem sprawiedliwości w celu fachowego przeszkolenia tych instytucji zarówno na poziomie centralnym, jak i regionalnym. Program Komisji Europejskiej pomoże też władzom we wdrożeniu nowego systemu pomocy prawnej - który w Afganistanie jest niezwykle potrzebny, co ilustruje ten przypadek. Obecnie nie istnieje mocna, niezależna adwokatura; nie ma też dostępu do publicznej pomocy prawnej. Mam ogromna nadzieję, że program reform sądowniczych Komisji - wdrażany w ścisłej współpracy z misją policyjną EUPOL w Afganistanie, uruchomioną w ramach ESDP - przyczyni się do polepszenia sytuacji w zakresie praw człowieka zarówno w średniej, jak i długiej perspektywie czasowej.

Oczywiście, Komisja podziela państwa głęboką troskę o Mehdiego Kazemi i podobne mu osoby. Władze holenderskie i brytyjskie zajmują się w tej chwili bardzo szczegółową analizą przypadku pana Kazemi. Jeśli chodzi o ochronę uchodźców, chcemy podkreślić, że prawo międzynarodowe, a w szczególności Konwencja genewska dotycząca statusu uchodźców, stanowi, że żadne umawiające się Państwo nie wydali lub nie zawróci w żaden sposób uchodźcy do granicy terytoriów, gdzie jego życiu lub wolności zagrażałoby niebezpieczeństwo ze względu na jego rasę, religię, obywatelstwo, przynależność do określonej grupy społecznej

lub przekonania polityczne.

Zgodnie z irańskim kodeksem karnym, akt znany jako lavat jest karany śmiercią. Jednakże pojęcie lavat nie rozróżnia pomiędzy dobrowolnymi i przymusowymi stosunkami seksualnymi. W tym drugim przypadku wydaje się, że jeśli czynnością karaną jest lavat w powiązaniu z innymi przestępstwami, termin ten oznacza zwyczajowo gwałt. Nie trzeba nikogo przekonywać, że Komisja kategorycznie opowiada się przeciwko karze śmierci bez względu na okoliczności, tym bardziej zaś w przypadku, gdy nie popełniono żadnego przestępstwa. Sytuacja homoseksualistów w Iranie powinna być przyczyną troski. Pogwałcenie prawa do prywatnego życia i dyskryminacja ze względu na orientację seksualną to zasady absolutnie niezgodne ze zobowiązaniami Iranu w ramach Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych, który został przezeń ratyfikowany.

Unia Europejska kieruje swój przekaz, dotyczący praw człowieka, do Iranu w sposób ogólny, działając na różnych frontach. Niestety, jak dotąd Iran nie przystał na naszą ofertę wznowienia dialogu dwustronnego w kwestii praw człowieka. Tym niemniej w rozmowach z przedstawicielami tego kraju, kładziemy nacisk na fakt, że chcielibyśmy widzieć postępy we wszystkich istotnych dla Unii Europejskiej kwestiach w dziedzinie polityki, zbrojeń nuklearnych, handlu i praw człowieka. Bez poprawy sytuacji w zakresie praw człowieka, nasze stosunki z Iranem nie będą mogły rozwijać się w sposób zadowalający.

Osobiście chciałbym podziękować jak najgoręcej panu Bowisowi i pogratulować mu jego wystąpienia: w pełni zgadzam się z tym, co powiedział.

  Przewodniczący. − Zamykam debatę.

Głosowanie odbędzie się pod koniec debaty.

  Przewodniczący. − Kolejnym punktem porządku jest głosowanie.

(Wyniki i inne szczegóły głosowania: patrz protokół)

- Przed rozpoczęciem głosowania:

  Marios Matsakis, w imieniu grupy ALDE. Panie przewodniczący, tylko niewielka poprawka uzgodniona z głównymi grupami politycznymi. Chodzi o to, aby zastąpić w poprawce grupy PPE-DE słowa „przez Turcję” słowami „z Turcją”. Rozumiem, że wszystkie najważniejsze grupy są gotowe poprzeć tę zmianę.

Skoro już znalazłem się na mównicy, jest także druga poprawka, dotycząca punktu preambuły H, o której mówił wcześniej mój kolega; chodzi o zastąpienie słowa „terytorium” słowem „status”. Rozumiem, że także tę poprawkę najważniejsze grupy polityczne są skłonne zaakceptować. Bardzo dziękuję sekretariatowi, jako, że tę poprawkę ustną zgłoszono bardzo późno.

(Poprawka ustna została przyjęta)

- Przed rozpoczęciem głosowania:

  Marcin Libicki, autor, w imieniu grupy UEN . − Chciałem prosić o stylistyczną poprawkę. Mianowicie po słowach „Sąd Europejski”, żeby dodać „Sąd Europejski Praw Człowieka”, a więc European Court of Human Rights, bo w przeciwnym wypadku ta poprawka nie byłaby zrozumiała.

(Poprawka ustna została przyjęta)

- Przed rozpoczęciem głosowania: