OBRADOM PRZEWODNICZY: DIANA WALLIS
Wiceprzewodnicząca

(Posiedzenie zostało otwarte o godz. 9.00.)

  Przewodnicząca. − Pierwszym punktem porządku obrad jest debata łączna w sprawie

– sprawozdania pani Amalii Sartori ze strony Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności na temat wniosku Parlamentu i Rady dotyczącego klasyfikacji, znakowania i pakowania substancji i mieszanin oraz poprawek do dyrektywy 67/548/EWG oraz rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 (COM(2007)0355 - C6-0197/2007 - 2007/0121(COD)) (A6-0140/2008),

– sprawozdania pani Amalii Sartori ze strony Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności na temat wniosku o decyzję Parlamentu i Rady zmieniającą następujące dyrektywy Rady: 76/768/EWG, 88/378/EWG, 1999/13/WE oraz dyrektywy 2000/53/WE, 2002/96/WE i 2004/42/WE, aby dostosować je do rozporządzenia (WE) … w sprawie klasyfikacji, etykietowania i pakowania substancji i mieszanin oraz zmieniającą dyrektywę 67/548/EWG oraz rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 (COM(2007)0611 - C6-0347/2007 - 2007/0212(COD)) (A6-0142/2008), oraz

– sprawozdania pani Amalii Sartori ze strony Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności na temat wniosku o decyzję Parlamentu i Rady zmieniającą rozporządzenie (WE) nr 648/2004, aby dostosować je do rozporządzenia (WE) nr … w sprawie klasyfikacji, etykietowania i pakowania substancji i mieszanin, oraz zmieniającą dyrektywę 67/548/EWG oraz rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 (COM(2007)0613 - C6-0349/2007 - 2007/0213(COD)) (A6-0141/2008).

  Günter Verheugen, wiceprzewodniczący Komisji. − (DE) Pani przewodnicząca, panie i panowie! W imieniu mojego kolegi, komisarza Dimasa, chciałbym na początek podziękować sprawozdawczyni, pani Satori, za jej znaczący wysiłek włożony w przygotowanie tego wniosku. Jej ciężka praca umożliwiła osiągnięcie porozumienia z Radą przy pierwszym czytaniu, co zachwyciło Komisję. Po raz kolejny mamy do czynienia z substancjami chemicznymi i ochroną ludzi i środowiska naturalnego przed ich potencjalnie niebezpiecznymi skutkami.

Chemikalia nie są wyłącznie problemem czy monopolem europejskim. Produkuje się je, handluje się nimi i używa się ich na całym świecie, a ryzyko związane z ich użyciem jest wszędzie takie samo. Tak więc dokładamy starań w celu osiągnięcia ogólnoświatowego systemu mającego za zadanie opisanie i oznaczenie tych zagrożeń. Ustawa, którą dzisiaj przyjmiemy, tworzy podstawę dla jednolitej, ogólnoświatowej informacji z dziedziny środowiska naturalnego, zdrowia i bezpieczeństwa w odniesieniu do potencjalnie niebezpiecznych chemikaliów.

Ochrona zdrowia i środowiska naturalnego stanie się na całym świecie przejrzysta i porównywalna jedynie wówczas, gdy dojdzie do standaryzacji przepisów w kwestii dokonywania pomiarów w celu określenia i odpowiedniego opisania niebezpieczeństw, jakie niosą ze sobą poszczególne chemikalia. Nie możemy także ignorować korzyści natury gospodarczej. Europejskie przedsiębiorstwa zaoszczędzą pieniądze, ponieważ nie będą musiały oszacowywać procedur chemicznych zagrożeń, które w różnych państwach opierają się na różnych kryteriach i odmiennych systemach. Profesjonalni użytkownicy substancji chemicznych oraz konsumenci na całym świecie zyskają na tej harmonizacji. Użytkownicy tych substancji nie będą musieli zaznajamiać się z różnymi systemami, aby oszacować, jaki poziom zagrożenia niesie ze sobą konkretna substancja chemiczna.

Kompromis przedstawiony przez panią sprawozdawczynię jest dosyć zrównoważony i bierze pod uwagę kwestie takie, jak wykonalność i jasność postanowień. Pomimo że poprawki proponowane przez współprawodawców są liczne, to nie wpływają w żaden znaczący sposób na przepisy znajdujące się w podstawowej strukturze oryginalnego wniosku Komisji. Dlatego właśnie Komisja przystaje na te wnioski. Podczas przygotowywania wniosku Komisja zastanawiała się nad pozostawieniem obecnego, bardzo wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzkiego i środowiska naturalnego. Cieszę się, że Parlament i Rada podzielają nasze podstawowe stanowisko w tej kwestii. Bliska i konstruktywna współpraca pomiędzy Parlamentem, Radą i Komisją bardzo pozytywnie wpłynęła na proces negocjacyjny i, jak już wspomniałem, oznacza to, że możemy zaakceptować wszystkie kompromisy, które zasugerowała pani Sartori.

  Amalia Sartori, sprawozdawczyni. – (IT) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Jak już przypomniałam panu komisarzowi, w ostatnich miesiącach kilkakrotnie poruszaliśmy sprawę klasyfikacji, znakowania i pakowania substancji chemicznych i mieszanin, czyli system lepiej znany pod nazwą GHS, którego jestem sprawozdawczynią.

Z tego powodu, zamiast dyskutować nad technicznymi szczegółami po raz kolejny, chciałabym zacząć od podziękowań dla moich kolegów i sprawozdawców pomocniczych, z którymi pracowałam, aby osiągnąć konstruktywny i satysfakcjonujący dialog oparty na współpracy i przejrzystości. Chciałabym szczególnie podziękować wszystkim, którzy wspierali mnie i pokładali we mnie wiarę. Było to dla mnie wystarczające wsparcie, aby osiągnąć pozytywny wynik negocjacji z Radą i Komisją.

Chciałabym także podziękować twórcom opinii odpowiednich komisji – pani Laperrouze z Komisji Przemysłu, Badań i Energii oraz panu Schwabowi z Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, którzy zaangażowani byli na podstawie rozszerzonej procedury współpracy. Opinie przedstawione przez te dwie komisje uzupełniły i poszerzyły wniosek, powodując, że stał się bardziej przejrzysty dla użytkownika końcowego: mam tu na myśli konsumentów, przedsiębiorstwa, powiązania handlowe, władze kierownicze i państwa członkowskie. Chciałabym ponadto wyrazić moje uznanie dla znakomitej pracy wykonanej przez parlamentarzystów i członków ugrupowań, które nam asystowały, a także przez przedstawicieli Komisji i Rady.

Przez ostatnie kilka miesięcy wszyscy włożyliśmy dużo pracy w próby zminimalizowania ilości poprawek i osiągnięcie konsensusu w kwestii poszczególnych kompromisów. Po dwóch miesiącach prowadzenia trójstronnych dyskusji technicznych z innymi instytucjami wypracowaliśmy satysfakcjonujący pakiet kompromisowy z Radą, zatwierdzony przez COREPER 27 czerwca, a który, jeśli dzisiejsze głosowanie zakończy się sukcesem, pozwoli nam skończyć na pierwszym czytaniu.

W obliczu tego nowego prawodawstwa potrzebujemy, z jednej strony, utrzymać nasze zobowiązania na szczeblu międzynarodowym, a więc zapewnić jednolitość naszego własnego ustawodawstwa w kwestii zawartości, a z drugiej strony musimy zmieścić się w nieprzekraczalnych terminach narzuconych przez nasze własne ustawodawstwo w systemie REACH.

Z nowymi przepisami osiągniemy jednocześnie sukces, oferując lepszą ochronę użytkownikom przedmiotowych substancji, jak i zapewniając naszym firmom większą konkurencyjność i wydajność. Te nowe regulacje są identyczne na całym świecie i państwa nie będą już mogły określać jednego produktu jako bardziej lub mniej szkodliwego w zależności od kraju. Do tej pory tak to nie wyglądało. Było to dosyć nielogiczne, ponieważ ta sama substancja niesie ze sobą takie samo ryzyko bez względu na miejsce, w którym się znajduje. Dodatkowo niosła ze sobą wielkie ryzyko sytuacja, gdy pewne produkty były eksportowane przez jeden kraj do innego i używane przez osoby, które nie zdawały sobie w pełni sprawy, z czym mają do czynienia.

Wierzę, że dla użytkowników i pracowników tego sektora w ogromnej ilości małych i średnich przedsiębiorstw nasz wniosek może być efektywnym rozwiązaniem nie tylko dla naszych obywateli i dla Europejczyków, ale także dla ludzi na całym świecie.

  Anne Laperrouze, sprawozdawczyni komisji opiniodawczej komisji ITRE. − (FR) Pani przewodnicząca, panie komisarzu, panie i panowie! Po pierwsze chciałbym pogratulować pani Sartori, naszej sprawozdawczyni, oraz sprawozdawcom pomocniczym z innych ugrupowań. Myślę, że praca, jaką wykonaliśmy, a było to 200 stron tekstu, przyniosła prawdziwy postęp.

Na początek wypowiem się w imieniu Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, dla której byłem twórcą opinii, a później wypowiem się w imieniu mojego ugrupowania politycznego.

Komisja Przemysłu przyjęła różne poprawki i mam zamiar wspomnieć w skrócie o najważniejszych z nich.

Sytuacja MŚP musi być brana pod uwagę. Wykazały one zainteresowanie tą sprawą podczas konsultacji przygotowawczych z Komisją. Z 360 firm do konsultacji online z Komisją 21 października 2006 roku zgłosiło się 45%, zatrudniających mniej niż 250 pracowników.

Nasza komisja chciała podkreślić, że system GHS, oprócz dostarczania niezbędnych informacji, ma również za zadanie chronić konsumentów i środowisko naturalne. Nasza komisja wezwała państwa członkowskie do wprowadzenia procedury, która pomogłaby wszystkim dostawcom, w szczególności małym i średnim przedsiębiorstwom w pewnych sektorach produkcji, określić poprawną klasyfikację, znakowanie o raz pakowanie tych substancji i mieszanin.

Nasza komisja popiera również konsekwentne podążanie za systemem REACH, a w związku z tym przedłożyła poprawki dotyczące tonażu.

Na koniec, chcąc uniknąć duplikacji prawodawstwa dotyczącego opakowań, nasza komisja chciałaby uprzedzić możliwe spory na temat interpretacji wymagań rozporządzenia pomiędzy dostawcami i państwami członkowskimi i potrzebę opracowania procedury w celu zapewnienia ujednoliconej klasyfikacji.

Przechodzę teraz do mojej roli sprawozdawcy pomocniczego dla grupy ALDE i wyszczególnię niektóre główne założenia naszej strategii.

Oczywiście szczerze witamy tę inicjatywę. Strategia globalna jest zgodna z celem, jakim jest bardziej efektywna ochrona zdrowia i środowiska naturalnego przy zachowaniu płynności handlu produktami.

Ponieważ jest to system globalny, ważne jest, aby przyszłe przepisy nie nałożyły na firmy europejskie ograniczeń, które nie obowiązują ich międzynarodowych konkurentów. Istotne jest, aby wniosek pozostawał zgodny z systemem REACH odnośnie ram czasowych i strategii tonażowej oraz w odniesieniu do aneksów, nie jedynie Aneksu VI.

W kwestii informacji zamieszczonej na produktach gotowych, przy uwzględnieniu, że Komisja zdecydowała się zamieszczać je już po produkcji, głównym celem musi być zachowanie jakości i trafności tych informacji, a nie ich ilość. Nasze ugrupowanie uważa, że ważne jest uznanie istnienia i wartości innych źródeł informacji, a w szczególności pochodzących od organizacji pozarządowych i kręgów przemysłowych, oraz uznanie istotnej roli narzędzi do komunikacji, takich jak Internet. Należy także chronić poufność niektórych informacji. Na koniec trzeba dodać, że prawodawstwo to nie powinno zwiększyć liczby badań przy wykorzystaniu zwierząt.

Przypominam sobie, że ze względu na mało elastyczny harmonogram, jak i poziom skomplikowania aneksów, posłowie zadecydowali, by nie wprowadzać do nich poprawek. Celem tego było również wsparcie dla negocjacji. Było to duże ustępstwo ze strony Parlamentu. Jednakże zauważyliśmy, że jeden z aneksów generuje poważny problem natychmiastowej zgodności i wdrożenia dla zainteresowanych przedsiębiorstw.

Aneks VI jest listą substancji o ujednoliconej klasyfikacji na poziomie europejskim. Problem w tym, że podobna lista już istnieje i korzystają z niej przedsiębiorstwa do klasyfikacji i etykietowania mieszanin. Gdy doszło do transferu, do tej listy zostały wprowadzone modyfikacje i będzie ona musiała zostać wdrożona, gdy tylko GHS wejdzie w życie, co może zająć przynajmniej 18 miesięcy ze względu na aspekty adaptacji technicznej.

Wiele MŚP obawia się tej zmiany. Ważne jest, abyśmy osiągnęli porozumienie z Radą przy pierwszym czytaniu i przestali tworzyć przepisy tak szybko, jak to będzie możliwe, aby dać przemysłowi i użytkownikom czas do adaptacji do nowego systemu i uruchomienie go do końca 2008 roku.

Dlatego właśnie proszę Komisję o wystosowanie rozwiązania, aby dać przemysłowi odpowiednią ilość czasu tak, by mógł dostosować się do wymagań bez odczuwania skutków ubocznych.

Podążając za dyskusją trójstronną, abstrahując od problemów z aneksem, tekst przedłożony do głosowania wygląda, moim zdaniem, na dobry. Chciałbym jednak podkreślić kilka istotnych punktów. Dużo rozmawialiśmy o PBT (politereftalan butylenu). Nie są one objęte oenzetowskim systemem GHS. Parlament postarał się o zgodę ze strony Komisji, aby zabiegać o ich klasyfikację na poziomie ONZ. Parlament zapewnił także, że kategoria substancji drażniących dla oczu nie zostanie podzielona na podkategorie, ponieważ prowadziłoby to bez wątpienia do nasilenia testów na zwierzętach bez żadnych realnych korzyści. Zabronione są także testy na ludziach w związku z wprowadzeniem przedmiotowych przepisów, a system GHS ONZ jest procesem dynamicznym. Opracowano mechanizm służący do wprowadzania zmian w systemie GHS ONZ, który ma być wzięty pod uwagę przez europejski GHS. Poufność informacji jest chroniona w zrównoważony sposób.

Spójność z REACH jest gwarantowana, a Parlament przyjął próg zerowy dla inwentaryzacji i powiadamiania, pomimo że pierwotnie chcieliśmy osiągnąć próg jednej tony dla niektórych kategorii produktów. Próg zerowy zaakceptowano, ponieważ substancje i mieszaniny wyłącznie dla celów badań i rozwoju wyłączone są z zakresu stosowania tych przepisów.

Myślę, że wykonaliśmy sporo dobrej pracy, i mam nadzieję na owocne głosowanie oraz na prawidłowe wdrożenie GHS.

  Andreas Schwab, sprawozdawca komisji opiniodawczej IMCO. − (DE) Pani przewodnicząca, komisarzu, panie i panowie! Chciałbym na wstępie powiedzieć, że Komisja Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów czerpie ogromną satysfakcję z kompromisu przedstawionego przez panią Sartori z Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności. Wierzę, że znaleźliśmy bardzo dobry kompromis i bardzo dobre rozwiązanie zarówno dla firm chemicznych na europejskim rynku wewnętrznym (których większość działa globalnie), jak i dla konsumentów oraz konsumentów nadwrażliwych.

Było to możliwe jedynie ze względu na przyjazną i nieprzerwaną współpracę pomiędzy sprawozdawcami. Chciałbym szczególnie podziękować pani Sartori za sposób, w jaki prowadziła negocjacje – włączając w to trialog – jako że okazało się to bardzo istotne dla znalezienia rozwiązania, które spełniło oczekiwania wszystkich.

Bardzo się cieszę z ostatecznego wyniku, ponieważ wierzę, że z punktu widzenia rynku wewnętrznego i przedsiębiorstw (głównie przedsiębiorstw sektora chemicznego, których doświadczenie na poziomie europejskim w kwestii REACH nie było w 100% pozytywne), system GHS, jako uniwersalne wytyczne ONZ, może zostać wdrożony na wewnętrznym rynku europejskim w sposób mało biurokratyczny i zorientowany na podejście praktyczne. Przyniesie to bezpośrednie zalety konkurencyjności na wewnętrznym rynku europejskim dla przedsiębiorstw, które na nim działają, ponieważ ujednolicenie etykietowania jest znaczącym krokiem naprzód w porównaniu do istniejących przepisów, które ciągle różnią się na wielu obszarach peryferyjnych.

Panie komisarzu! W dyskusji trójstronnej omówiliśmy w skrócie kwestię tego, że prawodawstwo w odniesieniu do transportu tych towarów konsumpcyjnych nie zostało jeszcze ujednolicone i może warto zacząć skupiać uwagę na tej kwestii w najbliższych miesiącach.

Po drugie, nieotwieranie aneksów było dobrym rozwiązaniem. Chciałbym tutaj wyrazić moje poparcie dla pani Laperrouze z Przymierza Liberałów i Demokratów na rzecz Europy, z którym mieliśmy także przyjemność współpracować, ponieważ to posunięcie pozwoliło nam uniknąć dyskusji o podobnym charakterze jak w przypadku REACH. Pomimo tego, że kilka istotnych punktów, które chcieliśmy poprawić, zostało tym sposobem ominiętych, to jednak ogólnie był to krok w dobrym kierunku.

Chciałbym również wyrazić moje poparcie dla propozycji pani Laperrouze odnośnie utworzenia przejściowego terminu w Aneksie 6 dla substancji, które zostały w nim zmienione, ponieważ gdy rozpoczęliśmy konsultacje, nie mogliśmy przewidzieć, że nie zostaną one objęte rozwiązaniem, które uzgodniliśmy. Panie komisarzu! Byłbym wdzięczny, gdyby udzielił pan skrótowego komentarza na ten temat w swojej wypowiedzi.

Użytkownicy chemicznych towarów konsumpcyjnych z założenia nie znają się na częściach składowych tych substancji. Dyskutując na temat systemu GHS, przykładaliśmy szczególną wagę do wdrożenia go w taki sposób, aby był praktycznym narzędziem właśnie dla konsumentów. Pomimo że nie było możliwe przedyskutowanie szczegółowo każdego indywidualnego przypadku, to znaleźliśmy rozwiązanie – przynajmniej dla najbardziej powszechnych towarów (takich, jak proszek do prania i detergenty) – które uświadamia konsumentowi ilość chemikaliów w nich zawartych, a jednocześnie pozwala ludziom używać ich w przyszłości tak samo, jak to robili wcześniej.

Mogę podać przykład. Na początku można było używać płynu do mycia naczyń tylko z dużych, wielolitrowych butelek. Jednak coraz bardziej przyjazne dla środowiska technologie pozwoliły stosować coraz mniejsze butelki, a ilość płynu do umycia tej samej ilości naczyń znacząco się zmniejszyła, tak że obecnie największe butelki tego płynu w gospodarstwach domowych mają pojemność 300 lub 500 ml.

Nic więc dziwnego, że stężenie chemikaliów w tych produktach wzrosło, ale dla konsumentów jest to zgodne z obecnym systemem GHS, ponieważ wiemy, że ludzie używają tych produktów każdego dnia, więc nie było potrzeby ich ponownej klasyfikacji.

Obejmuje to wszystkie kwestie istotne dla rynku wewnętrznego. Dziękuję za uwagę.

  Guido Sacconi, w imieniu grupy PSE. – (IT) Pani przewodnicząca, panie i panowie! W sytuacji takiej jak ta, gdy wszyscy się zgadzamy, istnieje ryzyko, że debata nabierze cech powtarzalności. Z mojej strony chciałabym przedstawić trzy uwagi natury politycznej, jako że w pełni zgadzam się z tym, co powiedzieli moi przedmówcy.

Po pierwsze, nasze uznanie budzi wytrwałość pani sprawozdawczyni od samego początku. Od pierwszych spotkań towarzyszyła jej silna determinacja, aby zamknąć sprawę przy pierwszym czytaniu, i prawie nas do tego zmusiła. Wiedzieliśmy oczywiście, że jest to niezbędne, aby przedmiotowe prawodawstwo zostało przyjęte gładko w celu szybkiej klasyfikacji wszystkich substancji i wykonania kroków naprzód w kierunku bardziej restrykcyjnych standardów ochrony zdrowia konsumenta oraz zdrowia pracowników, którzy mają styczność z tymi substancjami w różnych sektorach (a szczególnie w trudniejszym kontekście małych przedsiębiorstw).

Po drugie, uniknęliśmy niebezpieczeństwa wznowienia starych dyskusji, które odłożono, przyjmując REACH. Cieszę się, że tak się stało. Na szczeblu międzynarodowym niezwykle satysfakcjonuje fakt, że REACH staje się punktem odniesienia dla innych państw, które używają go jako modelu do tworzenia własnego ustawodawstwa w tym zakresie.

W każdym przypadku regulacje związane z klasyfikacją substancji, na których temat będziemy głosować, muszą zostać przyjęte i zintegrowane tak, aby odpowiadały głównym przepisom odnośnie klasyfikacji, znakowania i opakowań substancji i mieszanin, bez dodawania żadnych nowych elementów.

Ostatecznie oznacza to, jak wiedzą moi koledzy posłowie, że system GHS nie jest ostatnim słowem wypowiedzianym na temat klasyfikacji i etykietowania substancji. Było dużo rozmów na temat PDT. Nie możemy zapominać, że jest to proces ciągły. Obecnie wdrażamy to, co już posiadamy, oraz klasyfikujemy substancje, które były już przedmiotem analizy ryzyka ONZ. Gdy tylko zdobędziemy nowe kategorie ryzyka i wyniki nowych badań, to uaktualnimy GHS.

  Liam Aylward, w imieniu grupy UEN. – (GA) Pani przewodnicząca! Środowisko naturalne oraz zdrowie publiczne ma wpływ na każdego obywatela, a to prawodawstwo jest bezpośrednio z nimi związane. Parlament zagłosował za systemem REACH, który obecnie funkcjonuje i chroni ludzkie zdrowie oraz środowisko naturalne przed niebezpieczeństwem pochodzącym od środków chemicznych. Głównym zadaniem tego systemu jest informowanie społeczeństwa poprzez odpowiednie etykietowanie tych chemikaliów.

Mogę jedynie chwalić to prawodawstwo i komisarza za zrównanie systemu UE z UNGHS (Globalnie Ujednolicony System Klasyfikacji i Oznakowania ONZ). Opinia publiczna informowana będzie o niebezpieczeństwach związanych ze środkami chemicznymi przy użyciu piktogramów, które określą ryzyko związane z eksplozją, ogniem, rakotwórczością i trucizną. Przyjęcie przez państwa na całym świecie systemu GHS będzie niosło korzyści dla przedsiębiorstw, a społeczeństwo będzie miało większe zaufanie do tych środków chemicznych, które będą odpowiednio oznakowane.

  Carl Schlyter, w imieniu grupy Verts/ALE. – (SV) Dużo mówimy na temat przejmowania inicjatywy odnośnie zmian klimatu, ale jeśli naprawdę podchodzilibyśmy holistycznie do środowiska naturalnego, to też byśmy skopiowali bezpośrednio ustawodawstwo ONZ w tym zakresie. Usuwamy obecnie ostrą kategorię toksyczności pięć. Czemu to robimy? Ponieważ w przeciwnym razie zwiększyłaby się ilość substancji do sklasyfikowania i oznakowania. Tak więc powód ten nie ma logicznego wytłumaczenia w kwestii środowiska naturalnego czy zdrowia. Nie, nie chcemy kopiować kategorii piątej, ponieważ oznaczałoby to zwiększenie ilości substancji, pomimo faktu, że celem całego przedsięwzięcia jest ustanowienie wspólnego standard globalnego, który ułatwiłby handel, a w tym przypadku przyniósł także korzyści środowisku naturalnemu i konsumentom. Walczyłem o to, aby ponownie wprowadzić ostrą kategorię toksyczności pięć, ale niestety nie dałem rady.

Kolejna rzecz, z którą się opóźnialiśmy, a którą udało nam się przeforsować razem z Radą, to zablokowanie wniosku o zmniejszony do 10 kg próg klasyfikacji. Chciałbym podziękować Radzie za trzymanie się swoich postanowień. Komisja także miała pozytywny wkład. Jeśli wniosek by przeszedł, to REACH zostałby automatycznie podważony. REACH dotyczył oszacowania chemikaliów i określania, czy są niebezpieczne, a następnie rejestrowania ich. Jednakże REACH określa i rejestruje jedynie 30000 najczęściej używanych chemikaliów – tych o największej objętości. Kolejne 70000 środków chemicznych, których używamy, byłoby objętych tym prawodawstwem. Z tego powodu dobrze się stało, że zostało ono zachowane i że nie nałożono niższego limitu dla klasyfikacji chemikaliów. Jeśli wniosek by przeszedł, to REACH nie byłby dopełnieniem GHS. Cieszę się, że tak się nie stało.

Cieszę się również, że udało nam się zapobiec niepotrzebnemu podziałowi na kategorie, co ułatwiłoby testy na zwierzętach, na przykład w przypadku testów na drażnienie oczu.

Z tymi dwoma zwycięstwami za pasem mogę śmiało głosować za tym sprawozdaniem. Chciałbym jednak podkreślić, że pomimo sukcesu z włączeniem bardzo niebezpiecznych środków chemicznych PBT czy listy priorytetów do określenia tu i teraz, przynajmniej osiągnęliśmy tekst mówiący, że będziemy to promować na szczeblu ONZ i, że zostanie to wdrożone do systemu ONZ. Chciałbym teraz zobaczyć, jak Komisja ciężko pracuje, aby osiągnąć ten cel, jako że jest on bardzo ważny. W przeciwnym razie nasza strategia odnośnie środków chemicznych upadnie całkowicie. Bardzo ważne jest, aby substancje te zostały wdrożone do systemu ONZ, jako że my nie poczyniliśmy pierwszego kroku w tej kwestii.

Jakie to ma znaczenie dla konsumentów? Nie będą informowani o niebezpieczeństwach związanych ze środkami chemicznymi do tego stopnia, do jakiego mogliby być. To właśnie stanowi rozczarowanie. Natomiast otrzymają przynajmniej konkretny standard i ochronę przed niebezpiecznymi chemikaliami. Tak więc podsumowując, był to kompromis, z którego nikt nie jest zadowolony, ale zapewne najczęściej tak właśnie się dzieje.

  Avril Doyle, w imieniu grupy PPE-DE. – Pani przewodnicząca! Związki chemiczne są naturalną i ważną częścią otaczającego nas środowiska. Pomimo że zwykle o tym nie myślimy, to używamy chemikaliów każdego dnia. Dzisiejszy świat nie mógłby bez nich funkcjonować. Utrzymują one nasze pożywienie w stanie świeżym, nasze ciała w czystości, pomagają naszym roślinom rosnąć, napędzają nasze samochody. Przy odpowiednim stosowaniu mogą nam one pomóc żyć zdrowiej i dłużej.

Przedmiotowe przepisy, które uzupełniają REACH i idą w parze z systemem klasyfikacji, znakowania i pakowania substancji i mieszanin w UE, tworzą dobrze wyważoną propozycję.

Jeśli chcemy wykorzystać zalety środków chemicznych przy ponoszeniu niskim kosztów, to musimy zaakceptować fakt, że ryzyko będzie istnieć. Dlatego musimy utrzymać równowagę pomiędzy ryzykiem a zyskami i kontrolować ryzyko związane z chemikaliami poprzez ostrożne znakowanie, naukowo uzasadnione przepisy oraz korzystanie z nowoczesnych technologii. Musimy także osiągnąć równowagę pomiędzy odpowiednim wdrażaniem zobowiązań UE podpisanych w Radzie Gospodarczej i Społecznej ONZ podczas Światowego Szczytu Zrównoważonego Rozwoju, który odbył się w Johannesburgu w 2002 roku, a unikaniem niepotrzebnego obciążania przedsiębiorstw poprzez niepraktyczne i zbyt wymagające znakowanie produktów.

Aby to osiągnąć, przedłożyłem kilka poprawek do wniosku. Myślę, że bardzo istotne jest zapewnienie, aby klasyfikacja produktów nie prowadziła do nieporozumień wśród konsumentów lub służb medycznych. Zbyt wiele informacji równa się brakowi informacji. Dlatego przedłożyłem poprawkę do znakowania produktów o niestandardowych kształtach, lub takich, które są zbyt małe, aby przyczepić do nich etykietę. W tych przypadkach informacja o niebezpieczeństwie powinna być przymocowana do opakowania w inny sposób, na przykład jako doczepiana metka.

Chciałbym szczególnie podziękować sprawozdawczyni, pani Sartori, za poparcie moich poprawek oraz za ciężką pracę, jaką włożyła w to sprawozdanie.

Podczas gdy obecne przepisy dotyczące identyfikowania niebezpiecznych cech środków chemicznych i informowania o nich są w dużej mierze podobne, to jednak jest wystarczająco znaczących różnic, które mogą prowadzić do odmiennych klasyfikacji, etykiet i tabel informacyjnych (SDS). Miejmy nadzieję, że system GHS połączy te różne klasyfikacje w efektywny sposób. Korzyści z używania środków chemicznych są większe niż ryzyko, co szczególnie uwidoczniło się po wprowadzeniu rejestracji, określania i autoryzacji chemikaliów w systemie REACH.

Musimy być świadomi tego, że chemikalia mogą stanowić ryzyko dla człowieka i środowiska naturalnego na etapie ich produkcji, transportu i użytkowania. W tym kontekście umowa między UE a ONZ na temat systemu GHS ma przynieść poprawę ochrony środowiska naturalnego oraz jasne przepisy dla przedsiębiorstw biorących udział w handlu międzynarodowym.

Potencjalne ryzyko, ale takie, z którym można sobie poradzić, związane ze środkami chemicznymi, podkreśla potrzebę wprowadzenia naszego prawodawstwa przy globalnie ujednoliconym podejściu do znakowania i pakowania chemikaliów. W tym kontekście zadowolony jestem z faktu, że Rada i Parlament zgodziły się na tekst z 27 czerwca. Gratuluję jeszcze raz pani sprawozdawczyni za pracę włożoną w tę skomplikowaną, ale bardzo ważną sprawę.

  Jens Holm, w imieniu grupy GUE/NGL – (SV) Najbardziej odczują to ci, którzy pracują w sektorze wytwarzającym chemikalia. Według badań fińskich około 32 milionów obywateli UE każdego dnia narażonych jest na działanie rakotwórczych chemikaliów w miejscu pracy.

Naszym zadaniem jest zakazanie najbardziej niebezpiecznych chemikaliów i sprawowanie ogólnej kontroli nad środkami chemicznymi. Było to celem REACH z zeszłego roku. Możemy dyskutować nad wynikami REACH. Moim zdaniem wyniki zostały rozmyte i lobbowane na kawałki przez przemysł, ale przynajmniej system działa – są to najbardziej globalne przepisy odnośnie prawodawstwa w kwestii środków chemicznych.

GHS, czyli Globalnie Ujednolicony System Klasyfikacji i Oznakowania Chemikaliów, w dalszym ciągu uzupełnia system REACH. Jego celem jest przekazywanie informacji o środkach chemicznych pracownikom i konsumentom. Chodzi o sklasyfikowanie i oznakowanie tysięcy substancji i mieszanin, które nas otaczają. GHS jest konwencją ONZ, która musi teraz zostać wdrożona na szczeblu UE. Gdy tylko GHS zostanie przegłosowany – niestety nie stanie się to przed 2010 dla substancji i 2015 dla mieszanin – wszystkie chemikalia będzie można łatwo identyfikować. Chodzi tu o lepsze poinformowanie milionów pracowników, którzy mają styczność ze środkami chemicznymi każdego dnia, oraz dla konsumentów, którzy potrzebują wiedzieć dokładnie, co kupują. Znakowanie pomoże także chronić zdrowie publiczne oraz środowisko naturalne.

Przemysł będzie korzystał z bardziej spójnego prawodawstwa, które z kolei wesprze handel międzynarodowy. Jest to znaczący krok naprzód i dlatego właśnie my z Konfederacyjnej Grupy Zjednoczona Lewica Europejska – Nordycka Zielona Lewica popieramy ten kompromis.

Szkoda tylko, że nie poszliśmy tak daleko, jak to było możliwe. Chemikalia z grupy PBT nie zostaną oznakowane. Kompromis polega na tym, że kwestia PBT zostanie rozpatrzona na szczeblu ONZ. Jest to poważne uchybienie w tym porozumieniu. Dlaczego nie można było dołączyć środków z grupy PBT do innych chemikaliów, które będą znakowane. Teraz musimy jedynie mieć nadzieję, że inne państwa poważnie zajmą się sprawą PBT. Wierzę, że tak się stanie w dalszej perspektywie.

Pomimo powyższego, jest to rozsądny kompromis, który spowoduje, że miliony europejskich pracowników i konsumentów otrzymają więcej informacji na temat dziesiątków tysięcy środków chemicznych z naszego otoczenia. Jest to istotna decyzja dla każdego, kto cierpi z powodu nowotworów, alergii czy chorób skóry wywołanych przez środki chemiczne.

  Graham Booth, w imieniu grupy IND/DEM. – Pani przewodnicząca! Przepisy REACH zaczynają zbierać swoje straszne żniwo w przemyśle, a szczególnie pośród małych firm. Ma miejsce coraz więcej eksperymentów na zwierzętach. W tym kontekście pojawia się jeszcze więcej instrukcji w postaci formularza A6-0140/2008 pochodzącego od fanatyków światowych rządów z UNESCO określającego, jak klasyfikować, znakować i pakować wyniki swojego poprzedniego pomysłu.

Będąc równie spragnioną antydemokratycznej globalnej dominacji, komercyjna i polityczna elita tworząca UE spieszy się, by wdrożyć te instrukcje podobnie, jak to miało niegdyś miejsce w przypadku wdrażania REACH. Zapewniali na wszystkie sposoby o swoich dobrych intencjach, które mogą chwilowo chronić lub zwodzić ich tzw. udziałowców, ale które nie usatysfakcjonują ogromnej ilości bezrobotnych, którzy nie mają pracy w wyniku tych regulacji.

Okruch zrozumienia dla potrzeb opinii publicznej spada z pańskiego stołu wraz z poprawkami nr 10, 12, 39 i 42, których celem jest redukcja eksperymentów na zwierzętach w niektórych przypadkach. Rozumiem, że dzieje się tak z powodu nacisków wpływowych grup na rzecz środowiska naturalnego, których poparcie jest kluczowe dla UE, a dla których dobro zwierząt naczelnych jest ważniejsze niż dobro ludzi, jak to wynika z poprawki nr 40. Poszło to za daleko, żeby ich udobruchać, ale warto znaleźć cokolwiek, co warte byłoby pozytywnych głosów w uciążliwym i obsesyjnym procesie prawodawstwa UE.

A co do reszty, to nie ma powodu, aby odpowiednie standardy bezpieczeństwa nie zostały przyjęte dobrowolnie przez demokratyczne państwa narodowe z niezależnym sądownictwem i wolnym publicznym dostępem do systemów sądowniczych. Ponadnarodowe edykty mogą wydawać się łatwym rozwiązaniem, ale zcentralizowana niekontrolowana władza, którą one wspomagają, prowadzona dyrektywami bez politycznego mandatu, nie jest jedynie ich problemem ale okropnym efektem ich działalności.

Twierdzenie przedstawione w preambule 7, że to prawodawstwo przyniesie konkurencyjne zalety przemysłowi, oraz, jak dodaje poprawka 1, że szczególnie dotyczyć to będzie małych i średnich przedsiębiorstw jest, delikatnie mówiąc, absurdalne. Jak zawsze, władcy wielkich biznesów Unii Europejskiej będą zyskiwać na upadku swoich mniejszych konkurentów. Staną się jeszcze większymi rybami w jeszcze mniejszym stawie lub uciekną za granicę, daleko od absurdalnych restrykcji UE, a przedsiębiorcy z innych regionów świata będą robili interesy z nimi i między sobą, a nie z nami. Boom się skończył. Rozpoczęła się recesja, a przepisy takie jak A6-0140/2008 powodują, że nasze gospodarki idą na dno jak kamienie.

Każdy, kto jedzie na tym wozie, może powiedzieć swojemu elektoratowi, cokolwiek zechce, w swoim własnym języku bez obawy o to, że podsłuchają, co mówią swojemu elektoratowi koledzy w innych państwach. Nie istnieje i nie może istnieć jednolity elektorat Unii Europejskiej, dopóki za wiek lub dwa wszyscy nie będą mówili jednym językiem, a zanim to nastąpi, to demokrację UE można uznać za żart – niesmaczny żart. Ale państwa przywileje są olbrzymie. Czemu mielibyście państwo przejmować się tym albo tym, że cały czas przypieczętowujecie przepisy przynoszące efekt przeciwny do zamierzonego? Czemu mnie to obchodzi, jeśli przechodzę na emeryturę pod koniec tego miesiąca? Kiedy przeczytałem poprawkę 28, zrozumiałem, dlaczego miałem dosyć tego nonsensu. Napisane tam jest: „Preparat (środek chemiczny) oznacza mieszaninę lub roztwór z dwóch lub więcej substancji. Mieszanina i preparat są synonimami”. Jak byśmy sobie poradzili, gdyby państwo superniania nam tego nie wytłumaczyło. Jak udało mi się dożyć wieku 68 lat, jeśli spędziłem najmłodsze lata, obgryzając pełną ołowiu farbę z ramy mojego łóżeczka? Przypuszczam, że moje przeciwciała dostały coś do roboty w czasach, gdy je jeszcze mieliśmy.

Każdy ołowiowy dekret przybliża upadek Unii Europejskiej. Raduje mnie to, ale ubolewam nad ranami, które państwo zadajecie 27 byłym demokracjom rok po roku.

  Jim Allister (NI). - Pani przewodnicząca! Dla mnie jest jasne, że jeśli chemikalia są produkowane i sprzedawane globalnie, to opis niebezpieczeństwa, jakie ze sobą niesie ich używanie, znajdujący się na opakowaniu, nie powinien różnić się w zależności od państwa, ponieważ szkodzi to i konsumentom i tym, którzy to niebezpieczeństwo opisali.

Widzę, że obecnie „globalnie ujednolicony” system nie jest wcale tak globalny. Jest bardziej sporadyczny niż globalny. Zastanawiam się, czy inne państwa pójdą w ślady UE i przyjmą ten system ONZ oraz jakie będą skutki dla firm w Europie jeśli tak się nie stanie.

Wdrażając te regulacje, musimy osiągnąć równowagę. Po pierwsze, ważne jest, aby nie dochodziło do nadklasyfikacji produktów, co mogłoby wprowadzić w błąd konsumentów oraz służby zdrowia.

Po drugie, musimy wdrożyć te zobowiązania międzynarodowe bez niepotrzebnego obciążania naszych firm. Niektóre firmy wykazały zaniepokojenie kwestią kosztów. Będą wysokie koszty szkoleń i wyposażenia informatycznego, których nie można ignorować, szczególnie w kwestii małych firm. Powtórzę też, że małe i średnie przedsiębiorstwa mogą paść ofiarą systemu, głównie jeśli handlują z innymi państwami, gdzie tego rodzaju koszty mogą być za wysokie.

  Eija-Riitta Korhola (PPE-DE). - (FI) Pani przewodnicząca! Debata nad REACH ciągle tkwi w naszej pamięci. Był to jeden z najtrudniejszych pakietów legislacyjnych. Przepisy dotyczące klasyfikacji, znakowania i pakowania substancji i mieszanin, o których obecnie dyskutujemy, opierają się na REACH, który niedawno wszedł w życie, i częściowo go uzupełniają, Dlatego właśnie wcześniej pojawiło się aż tyle pytań.

Chęć Komisji do osiągnięcia porozumienia przy pierwszym czytaniu początkowo wydawała się zbyt ambitna, biorąc pod uwagę, że Parlament już wcześniej wskazywał na zainteresowanie kwestią prawodawstwa odnośnie środków chemicznych. Dlatego pozostaje mi jedynie podziwiać chwalebną pracę mojej koleżanki, pani Sartori, w kwestii tego sprawozdania technicznego i, jak udało jej się oprzeć pokusie zbytniego poprawiania tych regulacji i dodawania nowych paragrafów i klasyfikacji substancji w aneksach. Takie postępowanie mogłoby skutecznie stanąć na drodze wejściu w życie tych przepisów.

Sprawozdanie wypracowane w komisjach zapewne osiągnie cele wyznaczone dla tych przepisów, szczególnie w kwestii ujednolicania i upraszczania prawodawstwa. GHS i REACH uzupełniają się nawzajem i nie tylko ułatwiają pracę producentów i dostawców środków chemicznych. Przejrzyste i bezpieczne znakowanie pozwoli także konsumentom odzyskać zaufanie do tych producentów.

Gdy rozpoczęła się praca komisji, ludzie martwili się, że przepisy systemu GHS spowodują, że znaczna liczba detergentów, na przykład, będzie musiała zostać sklasyfikowana jako środek żrący. W ten sposób środki odblokowujące rury oraz płyny do mycia naczyń byłyby klasyfikowane w ten sam sposób, a konsumenci nie mogliby dokonać rozróżnienia pomiędzy produktami naprawdę niebezpiecznymi a lżejszymi detergentami. Obecnie klasyfikacja substancji odzwierciedla rzeczywiste niebezpieczeństwo z ich strony.

Celem tego systemu, opartego na porozumieniu ONZ, jest to, aby te same kryteria obowiązywały dla klasyfikacji i znakowania chemikaliów oraz dla transportu, sprzedaży i użytkowania chemikaliów na całym świecie. Zgodnie z porozumieniem mogłoby to zacząć działać do końca 2008 roku. Ciągle jest jeszcze na to kilka miesięcy.

  Gyula Hegyi (PSE). - Pani przewodnicząca! Globalne ujednolicenie klasyfikacji, znakowania i pakowania substancji i mieszanin zostanie przyjęte z zadowoleniem, a UE powinna grać główną rolę w ochronie obywateli przed niebezpiecznymi środkami chemicznymi. Całościowo inicjatywa ta pochodzi od ONZ, a więc jest przedsięwzięciem globalnym. Globalnie ujednolicony system to obiecujący znak globalnej współpracy w kwestii środowiska naturalnego. Z tego powodu popieram przyjęcie kompromisu odnośnie sprawozdania pani Sartori.

Przedłożyłem ponad 20 poprawek w celu zapewnienia odpowiedniego rodzaju znakowania i bezpiecznego użytkowania środków chemicznych. Siedemnaście z nich zostało zatwierdzonych przez Komisję Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności. Jednakże ta sama Komisja przyjęła także niektóre poprawki ze strony sprawozdawcy, które zmniejszą prawa konsumentów w kwestii informacji związanej z niebezpieczeństwem produktów chemicznych.

Grupa Socjalistyczna i ja głosowaliśmy przeciwko tym propozycjom, ponieważ liczy się dla nas interes konsumentów. Cieszę się, że nowy kompromis nie zawiera tych antykonsumenckich poprawek, więc proponuję jego zaakceptowanie. Nie zadowala mnie on całkowicie, ale nie możemy zwlekać z wdrożeniem GHS do naszego prawodawstwa.

Zaakceptujmy, jako podstawę, że firmy nie powinny powoływać się na tajemnicę gospodarczą, gdy wprowadzają niebezpieczne chemikalia na rynek. Konsumenci mają prawo do wyczerpującej informacji w sytuacji, gdy przedmiotem jest niebezpieczna substancja.

Oczywiście diabeł tkwi w szczegółach, więc zobaczymy, jak GHS sprawdzi się w praktyce, jak etykiety przestrzegające przed niebezpieczeństwem będą umieszczane na produktach i czy konsumenci zrozumieją te etykiety i przestrogi. Informacja musi być jasna i łatwa do zrozumienia. Generalnie uważam, że GHS będzie dobrym narzędziem dla prezentacji wyników REACH opinii publicznej tak, aby konsumenci zaczęli bardziej ufać producentom środków chemicznych, co pomoże również naszemu przemysłowi.

Mój asystent, Gergely Simon, który włożył dużo pracy w ten i inne projekty, opuści Parlament w najbliższej przyszłości. Chciałbym podziękować mu za jego wkład w dążenie do naszego wspólnego celu, którym jest Europa bezpieczniejsza chemicznie.

  Hiltrud Breyer (Verts/ALE). – (DE) Pani przewodnicząca! Wszyscy wiemy, że chemikalia produkuje się i handluje się nimi na całym świecie. Niebezpieczeństwo i ryzyko z nimi związane jest również globalne. Dlatego potrzebujemy wskazówek w postaci jasnych klasyfikacji i oznakowania, które może być wykorzystane globalnie. Chciałabym, aby UE była siłą przewodnią w dążeniu do osiągnięcia jasnego oznakowania produktów i ochrony konsumenta, ale zauważyłam, że wielu mówców tutaj jest raczej za tym, aby tę siłę spowalniać.

Mogę zaakceptować polityczne porozumienie, ale nie jestem z tego powodu szczęśliwa. To prawda, że wykonaliśmy ważny krok w kierunku zwiększenia bezpieczeństwa ludzi i środowiska naturalnego. Cieszę się również, że pomimo sprawozdania Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności w związku z wartościami progowymi dla znakowania, co było zbyt przyjazne dla przemysłu – ilości danych użytych dla celów klasyfikacji powinny być przedstawione na etykiecie – udało nam się ograniczyć szkody w procesie negocjacji z Radą i Komisją. Cieszę się, że nie ma już progów opartych na tonażu, jako wymogu dla etykiet oraz że nie ma już dopuszczanych luk, które mogłyby zostać wykorzystane przez przemysł, oraz że proponowany system nie promuje eksperymentów na zwierzętach.

Jednakże chciałabym zobaczyć ulepszone znakowanie substancji trwałych, bioakumulatywnych i toksycznych oraz stworzoną nową kategorię „wysokiej toksyczności”, ponieważ jest to niezwykle aktualne. Jest to również sprawa, co do której powinniśmy wykazać się chęcią podjęcia zdecydowanych działań. Wierzę, że wysłaliśmy ważny sygnał dla zwiększenia bezpieczeństwa obywateli i środowiska naturalnego, ale nie możemy spocząć na laurach. Jasne jest, że ta kwestia będzie spędzać nam sen z powiek w przyszłości, jako że ciągle jeszcze jest wiele do zrobienia.

  Jean-Claude Martinez (NI). – (FR) Pani przewodnicząca! Mamy już globalne przepisy rachunkowe, globalne standardy żywnościowe w formie Codex Alimentarius, globalne standardy podatkowe oraz bazujące na modelu ONZ konwencje o unikaniu podwójnego opodatkowania. Teraz otrzymamy globalne standardy odnośnie znakowania, klasyfikacji, pakowania i tonażu substancji chemicznych.

Globalne prawodawstwo Rady Społeczno-Ekonomicznej ONZ z 2002 roku – ogólnie ujednolicony system – jest obecne przenoszony do prawa wspólnotowego.

Globalne ujednolicanie niewątpliwie daje korzyści każdemu – konsumentom, użytkownikom, małym i średnim przedsiębiorstwom. Jednakże, poza tymi 2000 stronami procedur, aneksów i list, te przepisy wskazują, że standaryzacja europejska nie wystarcza, aby radzić sobie z problemami o charakterze globalnym. Globalne problemy potrzebują globalnych rozwiązań, co oznacza, że premier Wielkiej Brytanii Gordon Brown ma rację: szczebel europejski, jako pośredni między szczeblem ONZ i szczeblem globalnym, wydaje się być nie na czasie, przestarzały i bezużyteczny.

  Zuzana Roithová (PPE-DE). – (CS) Panie i panowie! Nie można dłużej tolerować różniącego się ustawodawstwa państwowego dotyczącego handlu, a w szczególności handlu substancjami niebezpiecznymi, które działałoby wewnątrz jednolitego rynku europejskiego. Unifikacja klasyfikacji i znakowania niebezpiecznych chemikaliów i mieszanin to dobra wiadomość dla konsumentów, jako że ich zdrowie oraz środowisko naturalne podlega większej ochronie. To także dobra wiadomość dla konkurencyjności przemysłu europejskiego, ponieważ te kompleksowe przepisy odnośnie transportu, dostaw i użytkowania substancji niebezpiecznych nie będą dotyczyły jedynie UE, ale również innych państw na całym świecie dzięki zaleceniom ONZ.

Przepisy te wiążą się z REACH, ale także wprowadzają klasy zagrożeń i kategorie. Etykiety będą zawierały instrukcje na temat obcowania z substancjami oraz obowiązkowe symbole graficzne i piktogramy, które będą zrozumiałe dla ludzi na całym świecie. Nowe regulacje odnośnie pakowania i zamykania opakowań pozwolą zabezpieczyć opakowania przed dziećmi, a także ułatwią obcowanie z produktem osobom niewidomym. Krytycy ostrzegają przed wysokimi kosztami ponownego oznakowania produktów, tworzenia kart informacji o niebezpieczeństwie oraz wprowadzenie nowych technologii pakowania. Jestem jednak przekonana, że te wydatki krótkoterminowe będą niższe niż oszczędności długoterminowe związane z uchyleniem obecnych zróżnicowanych oznakowań produktów w zależności od miejsca. Okres wdrażania pomiędzy 2010 to 2015 jest również odpowiedni dla przemysłu.

Doceniam to, że pani Amalii Sartori udało się osiągnąć świetny kompromis z Parlamentem i z Radą. Po wielu miesiącach dyskusji na temat przepisów wynikających z wniosku Komisji udało jej się osiągnąć duża poprawę i równowagę. Z tego względu zachęcam, abyśmy przyjęli wniosek jutro przy pierwszym czytaniu. Jest to przykład doskonałej pracy wykonanej przez sprawozdawców parlamentarnych z zespołami Rady i Komisji.

  Genowefa Grabowska (PSE). - Pani Przewodnicząca! Rozmawiamy dzisiaj o bardzo ważnej regulacji, której początek dała debata, a później decyzja Organizacji Narodów Zjednoczonych. W tej debacie, zakończonej przyjęciem przez Radę Gospodarczo-Społeczną globalnie zharmonizowanego systemu klasyfikacji i etykietowania chemikaliów, bardzo żywy i znaczący udział brały wszystkie państwa członkowskie, nie tylko Organizacji Narodów Zjednoczonych, ale przede wszystkim Unii Europejskiej, a także Komisja. W związku z tym, system tam wypracowany jest także naszym systemem. Dlatego dobrze się składa, że dzisiaj dostosowujemy nasze regulacje dotyczące używania chemikaliów do tego systemu, a jednocześnie dbamy i chcemy dbać o to, aby nasz obywatel – obywatel Unii Europejskiej – był chroniony i by chronione było przed skutkami używania niebezpiecznych substancji także nasze środowisko. Ponieważ celem tej harmonizacji, klasyfikacji i etykietowania niebezpiecznych substancji ma być poprawa poziomu ochrony zdrowia, a także stanu środowiska.

Na człowieka chemia na całym świecie działa tak samo. Człowiek, kupując produkt, nie musi wiedzieć, co się w nim mieści. Niemniej powinien wiedzieć, że kupuje produkt bezpieczny. Powinien mieć zaufanie do producenta i do nabytego produktu. Tutaj nasza rola oznakowania, które są do tej pory tak różne. Produkt oznaczony w jednym państwie jako niebezpieczny w innym jest toksyczny, w innym szkodliwy. Jest to nie do pomyślenia, aby tak funkcjonowała gospodarka i obrót substancjami chemicznymi. Dlatego z zadowoleniem witam nasze dzisiejsze sprawozdania i dyskusje. Uważam, że robimy bardzo ważną rzecz.

Chcę jeszcze zwrócić uwagę na ostatnią kwestię, a mianowicie na skutki związane z koniecznością informowania o oznakowaniach. Chodzi o informacje, które muszą być znane wszystkim, którzy zarządzają odpadami. Odpady po produktach chemicznych, które są i będą w naszym środowisku sprawą ogromnie ważną, muszą być także włączone w tę część, która zamyka cały cykl zarządzania produktami i substancjami chemicznymi, i później utylizacji odpadów po niebezpiecznych produktach. Dajmy obywatelom europejskim dobry produkt, dajmy im poczucie bezpieczeństwa chemicznego.

  Luca Romagnoli (NI). – (IT) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Znakomity wkład pani Sartori wygląda na najlepszy krok legislacyjny w sprawie uaktualnienia pewnych aspektów przetwórstwa chemicznego i zapewnienia jego lepszej wydajności. Sprawozdanie jest godne pochwały nie tylko dlatego, że realizuje program ujednolicający ONZ, ale także dlatego, że wygląda na spójne, ponieważ ma na uwadze potrzeby producentów i konsumentów, a także dobro środowiska naturalnego tak daleko, jak to tylko możliwe.

Jak to zwykle bywa, niektórzy koledzy posłowie nie są całkowicie zadowoleni. Mam wrażenie, że jest to spowodowane ideologiczną radykalizacją w świetle technologicznego i naukowego postępu, który często próbuje nas ograniczać pod pretekstem ochrony środowiska naturalnego. Zbiegiem okoliczności, z powodów zupełnie innych do tych wymienionych, państwa nienależące do UE, a szczególnie Chiny, stawiają gospodarkę na pierwszym miejscu, pozwalając, aby produkowano, transportowano i przechowywano środki chemiczne przy złamaniu wszystkich zasad, jakich bronimy tutaj.

Sprawozdanie Sartori jest fundamentalnym krokiem naprzód ujednolicającym klasyfikację substancji oraz standardy znakowania i pakowania niebezpiecznych substancji i mieszanin. Bez wątpienia poprawi to bezpieczeństwo i zapobiegnie zagrożeniom dla zdrowia oraz bezpieczeństwa konsumentów i pracowników, jak również środowiska naturalnego.

Obecnie możliwe jest, aby państwa klasyfikowały tę samą substancję w odmienny sposób według różnych systemów klasyfikacji będących w mocy. Różnice mogą być tak znaczne, że może zaistnieć ryzyko. Substancje sklasyfikowane jako niebezpieczne w Europie mogą nie posiadać żadnych ostrzeżeń na etykietach w Chinach.

Ta sytuacja kreuje nie tylko niezdrową przewagę konkurencyjną, ale również stanowi poważne zagrożenie dla konsumentów na całym świecie. To, panie i panowie, jest szczególnie prawdziwe na rynku globalnym.

  Åsa Westlund (PSE). - (SV) Pani przewodnicząca! Zanim zaczęłam pracę nad kwestiami środowiska naturalnego, moja wiedza na temat środków chemicznych była bardzo ograniczona. Jednak im więcej się dowiadywałam, tym bardziej sceptyczna się stawałam odnośnie użytkowania przez nas tak wielkiej ilości chemikaliów w naszym społeczeństwie. Całkiem niedawno temu przeczytałam, że, na przykład, konsumpcja chemikaliów używanych do czyszczenia wzrosła w moim kraju, Szwecji. Nikt nie zna skali, w jakiej wpływa to na nasze zdrowie. Wiemy jednak, że obecnie wiele dzieci, nie tylko w Szwecji, trafia do szpitala ze względu na połknięcie środków chemicznych domowego użytku, które są bardzo toksyczne, pomimo że środki te mają czytelne etykiety ostrzegawcze.

Dzięki naszej dzisiejszej decyzji to ostrzeżenie zniknie z wielu produktów. Razem z kilkoma kolegami chciałam próbowałam to zmienić i zachować takie znakowanie produktów użytku domowego. Niestety tak nie będzie. Bardzo tego żałuję, ponieważ ta bardzo ważna dla konsumenta informacja zniknie.

Pomimo tego, uznaję fakt, że UE wprowadza ujednolicone prawodawstwo dotyczące klasyfikacji, znakowania i pakowania uzupełniające REACH, oraz to, że zostało ono rozpisane na podstawie dobrowolnego międzynarodowego systemu, który już istnieje. Jest to ułatwienie dla konsumentów oraz firm. Gdy dzisiaj przegłosujemy tę decyzję, będzie ona miała duże znaczenie dla krajowych władz, które będą musiały wziąć na siebie odpowiedzialność za informację, która będzie musiała znaleźć się na etykietach dla firm i różnych grup konsumentów.

Dlatego chciałabym skorzystać ze sposobności i poprosić Komisję oraz pana komisarza Verheugena o wyjaśnienie, jak efektywnie to zostało przeprowadzone, aby poznać, czy konsumenci w Europie rozumieją, co oznaczają etykiety.

  Rovana Plumb (PSE). – (RO) Pani przewodnicząca! Ten wniosek z kolejnymi dwoma – przepisami odnośnie detergentów oraz decyzją o zmianie aktualnego prawodawstwa – reprezentują ujednolicenie europejskiego i światowego prawodawstwa regulującego klasyfikację, znakowanie i pakowanie chemikaliów. Ich wprowadzenie będzie miało pozytywny wpływ na zdrowie ludzkie, ochronę środowiska naturalnego oraz na przemysł chemiczny i rozwój handlu w warunkach bezpiecznych, jako że informowanie konsumentów ma tu także duże znaczenie.

Wdrożenie GHS musi iść w parze z wprowadzeniem dyrektywy REACH dla producentów – w liczbie około 27000 w UE, z których 95% to małe i średnie przedsiębiorstwa, oraz z rozwojem relacji handlowych z państwami z poza UE, szczególnie 25% przypadającymi na UE. Proszę Komisję o nieodkładanie wniosku o wdrożenie nowych przepisów w ciągu całego cyklu zarządzania produktem oraz wtedy, kiedy produkt zostaje zużyty.

Gratuluję sprawozdawczyni jej pracy.

  Edit Herczog (PSE). - (HU) Dziękuję bardzo pani przewodnicząca! Po pierwsze, chciałbym pogratulować Komisji i sprawozdawcom, ponieważ udało im się przeprowadzić konstruktywną debatę dotyczącą wniosku ONZ i planu REACH, który przyjęliśmy wcześniej. We wszystkim osiągnęliśmy postęp. Największym sukcesem jest standaryzacja znakowania, z perspektywy Komisji Rynku Wewnętrznego, konsumentów i firm. Nie zapominajmy, że substancje chemiczne nie będą bezpieczniejsze ze względu na nowe etykiety. Większe bezpieczeństwo wyniknie z bezpieczniejszego użytkowania i dokonywania wyborów przez konsumentów, a więc musimy się postarać, aby ten projekt legislacyjny stał się oczekiwanym krokiem naprzód. Na koniec chciałabym zwrócić państwa uwagę na fakt, że połączyliśmy siły z ONZ jako Unia Europejska, więc musimy teraz działać we współpracy z ONZ, aby zapewnić, że reszta świata także przyjmie przedmiotowe prawodawstwo. Proponuję to po to, abyśmy mogli znaleźć propagatorów tego prawodawstwa dotyczącego przemysłu chemicznego w różnych rejonach świata – w Transatlantyckiej Radzie Gospodarczej na innych forach międzynarodowych. Dziękuję bardzo za uwagę.

  Alessandro Foglietta (UEN). – (IT) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Chciałbym pogratulować pani sprawozdawczyni Sartori oraz jej sprawozdawcom pomocniczym oraz Radzie i Komisji za osiągnięcie porozumienia odnośnie pakietu GHS przy pierwszym czytaniu.

Udało nam się osiągnąć cel, który założyliśmy, a którym było szybkie wdrożenie systemu zgodnego z przepisami REACH przy jednoczesnym zapewnieniu wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzkiego i środowiska naturalnego oraz sprostaniu komercyjnym potrzebom firm, które będą od teraz mogły łatwiej celować w rynki zagraniczne.

Gdy GHS zacznie działać, firmy będą mogły działać w oparciu o jednolity system klasyfikacji dotyczący substancji – ujednolicony na szczeblu międzynarodowym, który pozwoli, między innymi, na łatwiejszy dostęp do prawodawstwa dotyczącego substancji poprzez Europejską Agencję Chemiczną. Te przepisy, które wprowadzają międzynarodowe kryteria dla klasyfikacji i znakowania niebezpiecznych substancji i mieszanin w UE, zapewnią, że nasze firmy będą mogły otworzyć się na rynki globalne. Niewątpliwie będzie to także z korzyścią dla konsumentów, którzy będą mogli łatwiej rozpoznawać niebezpieczne substancje takie jak substancje toksyczne, żrące oraz drażniące.

System znakowania GHS ze swoimi jednolitymi piktogramami, które są łatwe do zrozumienia, pomoże identyfikować ryzyko związane z substancjami zawartymi w produktach użytku codziennego, takich jak detergenty i mydło. Dodatkowo GHS, który wobec wielu substancji wymaga odpowiednich urządzeń zabezpieczających oraz szczelnego pakowania, pomoże ochronić nasze dzieci przed niebezpiecznymi wypadkami w domu, które mogą być spowodowane przypadkowym połknięciem toksycznych lub żrących substancji.

Jasne jest, że GHS wymagać będzie pewnego rodzaju zaangażowania ze strony firm, a szczególnie małych i średnich przedsiębiorstw, które powinny czuć się pewnie w nowym systemie. System ten wprowadza siedem nowych kategorii ryzyka oraz nową klasyfikację system transportowego. Dlatego właśnie jesteśmy szczególnie zadowoleni z porozumienia osiągniętego z Radą, które brało również pod uwagę wsparcie, informacje i wymagania dotarcia, a szczególnie odnośnie do małych i średnich przedsiębiorstw.

Porozumienie bierze także pod uwagę consensus wszystkich grup parlamentarnych na temat minimalizowania liczby testów na zwierzętach oraz ich powtórzeń. Z tych wszystkich powodów moje ugrupowanie będzie głosować za przedłożonym pakietem.

  Carl Schlyter (Verts/ALE). - (SV) Chciałbym wypowiedzieć się w kwestii tego, co powiedział kolega poseł Booth w temacie ruchów na rzecz środowiska naturalnego, których celem jest ochrona ludzi, a nie zwierząt. On chyba to źle zrozumiał. To jest kwestia klasyfikacji. Teksty, do których odnosi się pan Booth, mówią, że nie wolno manipulować mieszaniną chemiczną jedynie w celu odpowiedniego jej sklasyfikowania tak, aby zmieściła się w pewnych wartościach progowych oraz że nie wolno przeprowadzać testów na zwierzętach, aby uniknąć odpowiedniego oznakowania. Pozwoliłoby nam to odróżniać mieszaniny chemiczne, ale o różnych właściwościach, które w efekcie nie mieszczą się w progach znakowania. Z tego właśnie powodu potrzebujemy tych tekstów.

Tutaj zdrowie zwierząt i zdrowie ludzkie stoją obok siebie. Testy na zwierzętach są zaniechane, ale ludzie otrzymują odpowiednią wiedzę na temat chemikaliów tak, aby mogli podjąć odpowiednie działania w celu ochrony przed nimi. Pan Booth naprawdę źle to zrozumiał!

OBRADOM PRZEWODNICZY: MARTINE ROURE
Wiceprzewodnicząca

  Günter Verheugen, wiceprzewodniczący Komisji. − (DE) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Ta żywa debata pokazała, że mamy tutaj do czynienia z ważnym i daleko wychodzącym tematem. Myślę, ze możemy dzisiaj powiedzieć, że wykonanie tego kroku uwieńcza intensywną pracę ustawodawczą w kontekście przemysłu chemicznego, produkcji oraz użycia chemikaliów w Europie – pracę, która zajęła wiele lat.

Chciałbym, aby stało się to jasne, przytaczając tutaj bardzo czytelny obraz przedstawiony przez panią Breyer. Kto siedzi za sterami, a kto hamuje? Jedna rzecz jest pewna: w kwestii prawodawstwa dotyczącego chemikaliów UE jest sternikiem dla całego świata. Nigdzie indziej nie ma takich przepisów, jakie wprowadzono u nas. Nigdzie indziej nie ma także takich wymagań wobec przemysłu chemicznego, jak u nas. Komisja wierzy, że w związku z horyzontalnym prawodawstwem dla tego sektora potrzebujemy obecnie kilku lat, aby wdrożyć w życie to, o czym już zadecydowaliśmy, i nie powinniśmy natychmiast przechodzić do innych głównych projektów. Nie bez powodu prawodawstwo REACH dopuszcza okresy przeglądu i powinniśmy bacznie obserwować te okresy nałożone przez ustawodawcę. Oznacza to, że Komisja zawsze przedstawi sprawozdania i sugestie na czas. W kwestii kluczowych inicjatyw horyzontalnych pozwolę sobie powtórzyć, że Komisja nie zamierza wychodzić z żadnymi kolejnymi wnioskami w najbliższej przyszłości.

Mogę ponownie zapewnić o globalnej efektywności tego systemu. Wszystkie dostępne mi dane wskazują, że na całym świecie wszyscy, których dotyczy omawiana tematyka, ciężko pracują, aby wdrożyć system ONZ. My jesteśmy w czołówce, właśnie jeśli chodzi o wdrażanie. Myślę, że wiele państw czekało na to, co się dzisiaj tutaj wydarzyło, ponieważ chcą one oprzeć swoje ustawodawstwo i jego wdrożenie na tym, co my robimy tutaj w UE. Myślę, że ujrzymy, jak procedury te są wdrażane w wielu innych państwach.

Pan Schwab zadał bardzo interesujące pytanie – czy powinny istnieć przejściowe, nieprzekraczalne terminy końcowe dla wartości progu ochronnego w aneksie 6, które zostały wykreślone w wyniku kompromisu pomiędzy stronami. Mogę jedynie powiedzieć, że dla Komisji terminy przejściowe nie stanowią problemu. Osobiście uważam, że są one istotne i odpowiednie, ale ich ominięcie w prawie nie jest wynikiem przypadku. Jest to wynik ogólnego kompromisu, ale biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, nie byłoby dobrze, aby Komisja pozwoliła na załamanie kompromisu ze względu na terminy przejściowe dla kilku produktów. Jednakże zapewnimy, że to, czego chcieli prawodawcy, zostanie osiągnięte w odpowiednim kształcie.

Podzielam obawy tych, którzy martwią się o nadużycia w kwestii testowania substancji na zwierzętach. Mam wielką nadzieję, że to prawodawstwo nie doprowadzi do wzmożonego przeprowadzania takich testów. Ważne jest, aby testy na naczelnych były całkowicie zabronione w związku z tym prawodawstwem. Chcę ponownie podkreślić, że Komisja zrobi, co w jej mocy, aby ograniczyć testy na zwierzętach, jak to tylko będzie możliwe. Dla mnie oznacza to, że musimy zwiększać nasze wysiłki w kierunku alternatywnych metod zastępujących eksperymenty na zwierzętach. Każdy, kto się o to martwi, ma moje poparcie.

Na koniec pozwolę sobie dodać, że przedmiotowe prawodawstwo, moim zdaniem, odzwierciedla sytuację, w której obydwie strony wygrywają. Jestem wdzięczny wszystkim, którzy się do tego przyczynili.

  Amalia Sartori, sprawozdawczyni. – (IT) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Jestem niezmiernie zadowolona z debaty, którą mieliśmy. Chciałabym podziękować wszystkim kolegom i koleżankom posłom, którzy brali w niej udział. Dziękuję także za ich słowa uznania wobec mojego wkładu, który możliwy był jedynie z ich pomocą oraz z pomocą sprawozdawców pomocniczych i sprawozdawców komisji opiniodawczych ITRE oraz IMCO. Wygląda na to, że znacząca większość posłów, którzy się wypowiedzieli, jest zadowolona z wyników, które osiągnęliśmy.

Popieram pogląd osoby, która powiedziała, że GHS jest ciągłym procesem, oraz że jest to metoda działania, którą ustanowiliśmy. W tej sytuacji tak to dokładnie wygląda i zdajemy sobie sprawę, że świat będzie w dalszym ciągu się zmieniał i rozwijał i dlatego właśnie w tych przepisach, na wzór REACH i innych przepisów, zawarliśmy precyzyjne ramy regulujące oraz pozostawiliśmy miejsce na modyfikacje w przyszłości oparte na tych kryteriach, pomimo że kryteria te zostały z góry określone. Tak zrozumiałam pana komisarza, który wypowiadał się tuż przede mną na temat możliwości poparcia części debaty, która miała miejsce.

Zdajemy sobie sprawę z faktu, że dzisiaj ratyfikujemy przepisy, które cieszą się szerokim poparciem, a które przyniosą korzyści konsumentom i pracownikom w tym sektorze, którzy reprezentują znaczącą większość społeczeństwa. Wiemy, że są to zasady, które użyte będą jako ramy i jako bezdyskusyjny i niepodważalny punkt odniesienia. Późniejsze zmiany będą brały pod uwagę przedmiotowe zasady.

  Przewodnicząca. – Debata zostaje zamknięta.

Głosowanie odbędzie się dzisiaj.

Oświadczenia pisemne (art. 142 Regulaminu)

  Daciana Octavia Sârbu (PSE), na piśmie. – (RO) Wniosek o decyzję wprowadzającą Globalnie Ujednolicony System Klasyfikacji i Oznakowania Chemikaliów (GHS) odzwierciedla ważny krok w kierunku ochrony środowiska naturalnego, konsumentów, którzy będą mieli więcej możliwości wyboru, oraz firm, które chcą wejść na międzynarodowe rynki.

Zharmonizowane użycie etykiet oraz jednolity opis niebezpieczeństw, jakie niosą ze sobą chemikalia, zapewniają większe zaufanie konsumentów odnośnie użytkowania takich produktów, co usprawnia handel międzynarodowy, ponieważ przemysł wymusi takie same etykiety we wszystkich regionach, do których eksportuje. Co więcej, ujednolicony system klasyfikacji substancji jest niezbędnym czynnikiem zapewnienia wolnego przepływu produktów na rynku wewnętrznym.

Pomimo to, musimy upewnić się, że te przepisy nie zwiększą ilości testów przeprowadzanych na kręgowcach dla potrzeb ujednolicenia kryteriów klasyfikacji. Testy takie mogą być przeprowadzane jedynie, jeśli nie ma żadnego innego wyjścia gwarantującego taką samą jakość produktu finalnego.

Globalnie ujednolicony system klasyfikacji powinien pozwalać na korzystanie z metod wykluczających przeprowadzanie testów na zwierzętach, nawet jeśli ich walidacja niosłaby za sobą kosztowny i zbiurokratyzowany proces. Ze względu na to, że testy na zwierzętach nigdy nie zostały oficjalnie walidowane, przyjęcie alternatywnych testów wydaje się trudne, ale badania w tej kwestii powinny zostać przeprowadzone.

  Richard Seeber (PPE-DE), na piśmie. – (DE) Coraz częściej w dzisiejszym świecie konsumenci mają kontakt z różnymi substancjami chemicznymi, które mogą czasami okazać się niebezpieczne.

Podczas użytkowania produktów, także tych codziennego użytku, ważne jest, aby informacja na nich zawarta pozwalała na ich bezpieczne użytkowanie i nie zagrażała zdrowiu. Globalnie Ujednolicony System Klasyfikacji i Oznakowania Chemikaliów (GHS), stworzony w 2002 roku na szczeblu ONZ z aktywnym udziałem UE, zostanie wprowadzony w tym roku przez wszystkie państwa członkowskie. Jedną z głównych zalet tego systemu jest użycie uniwersalnych piktogramów zagrożenia. Konsumenci i przedsiębiorcy mogą na pierwszy rzut oka stwierdzić, czy produkt zawiera pewne substancje, które mogą być niebezpieczne. Dodatkowo GHS wprowadza standaryzację definicji, takich jak LD50 (dawka śmiertelna 50), które w jasny sposób identyfikują zagrożenie związane z tą substancją. Celem Wspólnoty Europejskiej oraz naszym, tutaj w Parlamencie, jest ograniczenie testów na zwierzętach tak, jak to tylko będzie możliwe.

Co więcej, określono bardziej precyzyjne definicje oraz bardziej jasne wskazówki dla władz państw członkowskich. Owocne wprowadzenie GHS jest milowym krokiem w dążeniu do europejskiego rynku wewnętrznego i będzie korzystne dla handlu międzynarodowego.

  Przewodnicząca. – Kolejnym punktem obrad jest sprawozdanie (A6-0201/2008) pani Anji Weisgerber z Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów dotyczące wniosku o ustanowienie przepisów wydanych przez Parlament i Radę w sprawie zatwierdzenia pojazdów silnikowych napędzanych wodorem i zmieniających 2007/46/WE (COM(2007)0593 – C6-0342/2007 – 2007/0214(COD)).

  Günter Verheugen, wiceprzewodniczący Komisji. − (DE) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Znowu mówimy o samochodzie przyszłości – temacie, z którym Parlament zetknął się już szczegółowo w tym tygodniu w związku z inną sprawą.

Dzisiaj dyskutujemy nad możliwościami technicznymi, które mogą nam pomóc rozwiązać problemy środowiska naturalnego spowodowane użytkowaniem pojazdów. Powtórzę jeszcze raz: to jest coś, co może nam pomóc. Nie wiemy jeszcze, czy ten potencjał może zostać zastosowany na szeroką skalę, ale powinniśmy spróbować skorzystać z oferowanych możliwości. O to tutaj chodzi.

Wszyscy zgodzimy się, że zrównoważona mobilność będzie jednym z kluczowych wyzwań w najbliższych latach. Nie chcemy ograniczać prawa obywateli Europy do indywidualnej mobilności. Z drugiej strony, nie może być wątpliwości, że to prawo, które w praktyce oznacza prawo do prowadzenia pojazdów, posiadania ich i użytkowania, musi być wykorzystywane w taki sposób, aby nie wiązało się z niszczeniem środowiska naturalnego. Oznacza to, że potrzebujemy samochodów, które nie szkodzą środowisku naturalnemu.

Przy okazji słowo komentarza: to nie jest pilne i istotne jedynie ze względu na stan środowiska naturalnego, ale również z powodów gospodarczych. Tradycyjny silnik wewnętrznego spalania jest przestarzały, ponieważ pochłania bardzo wysokie ilości paliwa. Musimy zrobić wszystko w celu zmniejszenia konsumpcji paliw kopalnych, gdzie to tylko możliwe.

W tym kontekście pojawia się pytanie, czy możemy ułatwić rozwój technologii samochodów napędzanych wodorem. Pomysł przyczynił się do propozycji uczynionej przez Komisję, mianowicie kwestii homologacji pojazdów napędzanych wodorem.

Chciałbym na wstępie podziękować sprawozdawczyni, pani Weisgerber, za jej konstruktywną i efektywną pracę nad tym wnioskiem. Cieszę się, że dzięki jej wkładowi możliwe było osiągnięcie porozumienia przy pierwszym czytaniu.

Na tym etapie nie wiemy, która technologia jest najlepsza dla zrównoważonej mobilności. Jeśli czytacie państwo gazety i oglądacie telewizję, to jesteście konfrontowani z różnymi opiniami każdego dnia. Gdy niektórzy mówią o ogniwach paliwowych, to inni zachwycają się samochodem elektrycznym, a jeszcze inni mówią o bateriach o wysokiej wydajności. Wiele jest opcji konkurujących z napędem wodorowym – przynajmniej silniki elektryczne i ogniwa paliwowe.

Naszym zadaniem jest określenie niezbędnych przepisów bezpieczeństwa dla nowych technologii przy utrzymaniu surowej technologicznej neutralności. Wodór jest jedną z tych technologii. Może on zastąpić konwencjonalne paliwo wyraźnie zmniejszyć szkodliwe oddziaływanie ruchu ulicznego na środowisko naturalne. Chciałbym jednak dodać, że powyższe ma sens jedynie wtedy, kiedy uda nam się wyprodukować wodór w sposób przyjazny dla środowiska. Jeśli wodór będzie produkowany przy użyciu brudnej energii, to jedynie dokonujemy tutaj przemieszczenia problemu.

Proponowane przepisy zintegrują pojazdy napędzane wodorem do europejskiego systemu homologacji. W ten sposób pojazdy napędzane wodorem będą traktowane, jak pojazdy tradycyjne – jedno zezwolenie wystarczy na terenie całej UE. Ten proces jest mniej kłopotliwy i znacznie tańszy. Producenci będą mogli zadbać o wszystkie formalności w jednym punkcie, znacznie przez to oszczędzając. Prowadzi to do większej konkurencyjności przemysłu europejskiego i zmniejsza trudności administracyjne.

Wodór ma odmienne właściwości od paliw konwencjonalnych, takich jak benzyna i olej napędowy, tak więc wniosek narzuca priorytet określenia niezbędnych wymogów bezpieczeństwa. W szczególności musimy mieć pewność, że przechowywanie wodoru w pojeździe jest całkowicie bezpieczne. Te przepisy spowodują, że wszystkie pojazdy napędzane wodorem na drogach UE będą tak bezpieczne jak pojazdy konwencjonalne. Miejmy nadzieję, że zwiększy to również zaufanie społeczeństwa w stosunku do nowych i nieznanych technologii. Wniosek wprowadza również system identyfikacji pojazdów, aby służby ratownicze mogły szybko rozpoznać konkretne zagrożenie.

Bliska współpraca pomiędzy Parlamentem, Radą i Komisją miała pozytywny wpływ na wynik negocjacji i muszę się zgodzić ze wszystkimi zmianami proponowanymi przez panią sprawozdawczynię Weisgerber.

  Anja Weisgerber, sprawozdawczyni. − (DE) Pani przewodnicząca, panie komisarzu, panie i panowie! Paliwa kopalne są ograniczone. Popyt rośne, windując ceny – widzimy to codziennie na stacjach paliw. Jednym z powodów wzrostu cen jest właśnie świadomość skończoności ropy, gazu naturalnego i węgla. Z tego powodu musimy niezwłocznie szukać rozwiązań technologicznych, które zastąpią paliwa kopalne w przyszłości.

Jedną z tych alternatyw, i jak słusznie stwierdził pan komisarz – nie jedyną, jest wodór. Oczywiście pojazdy napędzane wodorem nie są jeszcze gotowe do wprowadzenia na rynek, ale obecnie prowadzi się szereg projektów, które mają to zmienić. Europejski projekt autostrad właśnie został zakończony pozytywnie zachęcającym sprawozdaniem.

Europejscy ministrowie właściwi od badań naukowych ustanowili długofalowe partnerstwo państwowo-prywatne w lutym celem przygotowania technologii wodoru i ogniw paliwowych do wejścia na rynek pomiędzy 2015 – 2025. Planuje się zainwestować maksymalnie 940 milionów euro w program badań przez następne kilka lat, gdzie inwestorzy prywatni i władze publiczne będą dzieliły wkład po połowie.

Stawką jest przygotowanie pojazdów na wodór do wejścia na rynek. Argument, że ogniwa paliwowe ciągle mają wysokie ceny, nie może być użyty przeciwko technologiom wodorowym, ponieważ taka jest rzeczywistość odnośnie wszystkich przyszłościowych technologii. Pierwszy aparat cyfrowy 0.5 megapiksela został wytworzony wiele lat temu i kosztował w przeliczeniu około 10 milionów euro, podczas gdy obecnie prawie każdy z nas ma aparat cyfrowy.

Przedmiotowe przepisy pozwolą, aby w przyszłości po raz pierwszy zaistniały ujednolicone uregulowania dla homologowania pojazdów napędzanych wodorem w Europie. Ujednolicone kryteria są istotne, jeśli technologia ta ma być promowana, a wysoki poziom bezpieczeństwa i ochrony środowiska naturalnego utrzymane.

Pojazdy napędzane wodorem nie są obecnie wpisane do wspólnotowego systemu homologacji, więc państwa członkowskie mogą wydawać jednostkowe zezwolenia na tego typu pojazdy. Ma to miejsce w kilku państwach członkowskich, ale w innych takie postępowanie nie jest w ogóle praktykowane. Istnieje tutaj ryzyko, że jednostkowe wydawanie zezwoleń może doprowadzić do sytuacji, gdy każde państwo członkowskie wypracuje własne warunki, jakie spełniać ma pojazd, któremu przyznaje się zezwolenie. Prowadziłoby to do zwiększonych kosztów dla producentów oraz ryzyka związanego z bezpieczeństwem tych pojazdów.

Wodór jest jednym z wektorów energetycznych przyszłości. W związku z tym nasze zadanie, które wypełniamy, przyjmując te przepisy, polega na stworzeniu politycznych warunków ramowych dla użytkowania tej technologii przyszłości poprzez ustalenie jednolitych kryteriów homologacyjnych. Cieszę się, że osiągnęliśmy porozumienie między partiami przy pierwszym czytaniu i że współpraca pomiędzy Radą i Komisją tak dobrze się układała. Moje podziękowania za wspaniałą współpracę należą się przede wszystkim sprawozdawcom pomocniczym. Chciałabym tutaj wymienić panów Bulfona i Mandersa. To umożliwiło osiągnięcie porozumienia przy pierwszym czytaniu. Koncentrowaliśmy się na kwestii znakowania pojazdów napędzanych wodorem.

Pojazdy napędzane wodorem są tak samo bezpieczne jak te napędzane benzyną lub olejem napędowym. Zgodnie z nowymi przepisami będą one musiały przechodzić testy bezpieczeństwa tak surowe, jak wszystkie inne pojazdy. Jednakże ważne jest, aby służby ratownicze nie miały problemu z identyfikacją źródła napędu pojazdu w celu podjęcia stosownych działań na miejscu wypadku. Nie powinno to oznaczać negatywnego odbierania pojazdów napędzanych wodorem, ponieważ są one tak bezpieczne, jak inne pojazdy. Ten istotny fakt chciałabym dzisiaj przeforsować.

W związku z powyższym sugerujemy, aby pojazdy napędzane wodorem posiadały dyskretne oznaczenia na częściach zawierających wodór. Pracując z Komisja i Radą, dokonaliśmy dalszych poprawek tekstu Komisji i zamieniliśmy słowo „identyfikacja” na słowo „oznaczenie”, ponieważ w dalszej perspektywie oznaczenie to może zostać zamienione na identyfikację elektroniczną z inteligentnym systemem wzywania pomocy „eCall”.

Pojawiły się także inne pytania. Możliwe, że na koniec powrócę jeszcze do pytania dotyczącego infrastruktury stacji tankowania wodoru, ale obecnie czekam na żywą dyskusję i chciałbym wysłuchać państwa zdania.

  Alojz Peterle, sprawozdawca komisji opiniodawczej komisji ENVI. − (SL) Chciałbym podziękować mojej koleżance, pani Weisgerber, za jej znakomite sprawozdanie i wyrazić moje zadowolenie z faktu, że osiągnęliśmy tak wysoki poziom konsensusu z Radą w tak krótkim czasie. Przepisy te stawiają nas po stronie nowej strategii energii i środowiska naturalnego, która także będzie miała pozytywny wpływ na zdrowie publiczne. Zgadzam się z panem komisarzem, że musimy w pełni wykorzystać tę sytuację. Przedmiotowe przepisy to krok pierwszy; jest on częścią odpowiedzi na nowoczesne wyzwania, gdzie wodór gra jedną z kluczowych ról. Nie mamy tutaj na myśli jedynie wodoru, ale również wodór, i nie jedynie poszczególne państwa członkowskie, ale całą Unię Europejską.

Istotnym jest przyjąć odpowiednią dynamikę w kontekście wdrażania. Powinniśmy wziąć pod uwagę wszystko, co proponują nasi obywatele, począwszy od infrastruktury. Dynamizm rozwoju, a szczególnie problem szybkiego rozwoju nowych technologii, jest bardzo istotny w tej energetycznie wymagającej sytuacji. Widzę możliwości dla nowych technologii w takim sensie, że pozwalają one na zdecentralizowaną produkcję wodoru. A jeśli skorzysta się z technologii odzyskiwania energii słonecznej, to możliwe będzie rozproszenie produkcji i zniesienie zależności od obecnych źródeł energii. Moim zdaniem Komisja mogłaby efektywnie promować i przyspieszać rozwój w tym kierunku.

  Malcolm Harbour, w imieniu grupy PPE-DE. – Pani przewodnicząca! Chciałbym ciepło podziękować pani Anji Weisgerber, jako sprawozdawczyni komisji oraz jako członkini mojego własnego ugrupowania, która po raz kolejny mistrzostwo poradziła sobie z kompleksowymi, technicznymi specyfikacjami oraz dokumentacją dotyczącą emisji, jako sprawozdawczyni opinii. Cieszę się bardzo, że przygotowała swoje własne sprawozdanie, i gratuluję jej sumiennego podejścia do tego ważnego zadania. Wiem, ile to wymaga wysiłku, ponieważ byłem sprawozdawcą odnośnie dyrektywy homologacyjnej.

Chciałbym także podziękować panu Günterowi Verheugenowi oraz jego zespołowi w Komisji za szybkie i punktualne działanie w celu przedstawienia nam tego ważnego wniosku, który włączy konkretne wymagania dla pojazdów wodorowych do głównej dyrektywy homologacyjnej. Określenie tych wspólnych typów homologacji dla pojazdów silnikowych pokazuje, że jesteśmy wystarczająco elastyczni, by odpowiedzieć na nowe wyzwania i zawrzeć je w tym wniosku.

W związku z tym chciałbym podkreślić to, co powiedziało już kilku kolegów. Z mojej perspektywy, pracując z Komisją jako poseł tego parlamentu w grupie Cars 21, która została powołana, aby opracować strategię zwiększenia konkurencyjności przemysłu motoryzacyjnego dla XXI wieku i jest to niewątpliwie propozycja na miarę XXI wieku. Ważne jest, że daje ona przemysłowi wytwórczemu, ale nie tylko wielkim wytwórcom, ale również wielu firmom, które zajmują się tworzeniem systemów i komponentów, które pomogą poruszać pojazdy napędzane wodorem, jasne ramy ustawodawcze, w których będą od teraz działać. Nie muszą na nie czekać. Jest to duże udogodnienie i oznacza, że będziemy mieć jedne ramy dla całej Europy. Tak więc, po spełnieniu pewnych wymagań można będzie sprzedać pojazd wszędzie.

Jednak to nie jest wszystko i cieszę się, że koleżanka Anja zawarła w swoim sprawozdaniu prośbę do Komisji o stwierdzenie, że „chcemy, aby wymogi bezpieczeństwa dla pojazdów napędzanych wodorem były wymogami globalnymi”. Na całym świecie ludzie opracowują normy dla pojazdów napędzanych wodorem. Najwyższy czas, aby stworzyć globalną grupę roboczą na rzecz pojazdów i ustanowić globalne normy dla pojazdów napędzanych wodorem. W tym samym momencie chcielibyśmy, aby Europa była liderem w rozwoju tych technologii i obydwa te cele możemy osiągnąć dzięki przedmiotowemu wnioskowi.

  Wolfgang Bulfon, w imieniu grupy PSE. – (DE) Pani przewodnicząca, panie komisarzu, panie i panowie! Ujednolicona w całej UE procedura wydawania zezwoleń dla pojazdów napędzanych wodorem pozwoli przynajmniej na pokonanie jednej z przeszkód dla rozwoju przyjaznych dla środowiska form transportu. Istnieje obecnie kilka obiecujących projektów w dziedzinie lokalnego transportu publicznego, co oznacza, że seryjna produkcja pojazdów pasażerskich napędzanych wodorem nie jest aż tak odległa. Jednak musimy zwrócić uwagę, w jaki sposób wodór będzie pozyskiwany. Redukcja emisji CO2 będzie zależała od tego, w jaki sposób wodór będzie produkowany w przyszłości. Nie może dojść do sytuacji, gdy produkcja wodoru prowadzić będzie do wyższych emisji CO2 niż to będzie wynikało z oszczędności podczas korzystania z wodoru w pojazdach. Jednocześnie musimy zapewnić dostępność odpowiedniej infrastruktury stacji tankowania wodoru, ponieważ nawet pojazdy zasilane wodorem muszą być gdzieś tankowane. Jest to wyzwanie głównie dla państw członkowskich.

Jasne wskazówki tego sprawozdania tworzą ramy prawne, które ułatwią dalszy rozwój tej obiecującej technologii oraz wielu innych innowacyjnych rozwiązań. Przewodniczący tej izby, pan Pöttering, przygotował sprawozdanie na temat pojazdów napędzanych wodorem na podstawie swoich własnych doświadczeń. Z jego doświadczeń warto by skorzystać w celu odpowiedniego dostosowania floty Parlamentu.

Na koniec chciałbym szczerze podziękować pani Weisgerber za współpracę w złożeniu i przygotowaniu tego sprawozdania.

  Vladko Todorov Panayotov, w imieniu grupy ALDE. – (BG) Włączenie pojazdów napędzanych wodorem do ogólnych ram normatywnych Wspólnot Europejskich jest szczególnie istotne, ponieważ obecnie istniejące procedury ustawowe odnośnie homologacji nie gwarantują, że pojazdy o identycznej jakości mogą być wprowadzone do obrotu w całej UE.

Przyjęcie przedmiotowych przepisów UE gwarantowałoby, że pojazdy napędzane wodorem wprowadzane na rynek są produkowane, testowane oraz znakowane zgodnie ze wspólnymi normami, a ich poziom bezpieczeństwa jest przynajmniej równy poziomowi bezpieczeństwa innych pojazdów silnikowych. Wspólne przepisy gwarantowałyby również zrównanie wysiłków w kierunku wprowadzenia wodoru jako paliwa w sposób energetycznie zrównoważony tak, aby wspólna równowaga środowiskowa pozostawała na poziomie dodatnim po wprowadzeniu wodoru jako paliwa. Przedmiotowe przepisy powinny także sformułować wspólne wymagania w zakresie monitoringu tych pojazdów silnikowych oraz w kontekście infrastruktury – stacji paliw.

Przyjęcie przepisów UE gwarantowałoby także wprowadzenie wspólnych norm w zakresie produkcji i eksploatacji pojazdów zasilanych wodorem produkowanych w państwach trzecich, jak USA czy Azjatycka Wspólnota Gospodarcza. Pomogłoby to chronić interesy Europy.

Pozwolę sobie dodać, że w przypadku braku zdecydowanych ruchów na szczeblu UE państwa członkowskie wprowadziłyby zróżnicowane normy dla pojazdów zasilanych wodorem, co prowadziłoby do sytuacji szkodliwej dla wspólnego rynku, cięcia kosztów w efekcie korzystania z produkcji masowej i opóźnień w rozwijaniu technologii silników wodorowych w pojazdach.

W momencie, kiedy jedna homologacja wystarczy dla jednego rodzaju pojazdu, aby mógł być wypuszczony na rynek UE, państwa członkowskie otworzą się na pojazdy napędzane wodorem. Homologacja ta przyspieszy wprowadzanie tej przyjaznej dla środowiska technologii napędzającej pojazdy, co pociągnie za sobą bezpośrednie zyski dla środowiska naturalnego w krótszym okresie.

Dodatkowo inwestycje w produkcję pojazdów zasilanych wodorem, w materiały dla tej produkcji oraz w monitoring nabiorą dodatkowego tempa, co będzie prowadzić do szybszego wprowadzenia technologii wodorowej w państwach członkowskich UE.

  Leopold Józef Rutowicz, w imieniu grupy UEN. – Pani Przewodnicząca! Panie Komisarzu! Wprowadzenie pojazdów z napędem wodorowym będzie miało wpływ na ochronę środowiska i zdrowia, efekt cieplarniany oraz ma znaczenie polityczne i gospodarcze przy deficycie tradycyjnych paliw węglowodorowych. Podstawowym krokiem umożliwiającym ich wprowadzenie jest ustanowienie dyrektywy dotyczącej homologacji pojazdów z napędem wodorowym. Do projektu dyrektywy z poprawkami mam dwie uwagi.

Po pierwsze, projekt pomija konieczność sprawdzenia przy homologacji instrukcji obsługi i użytkowania. Paliwo wodorowe o bardzo wysokiej wartości energetycznej jest produktem szczególnie niebezpiecznym, a użytkownicy pojazdów będą mieli z nim po raz pierwszy do czynienia.

Po drugie, ustalenie w projekcie terminu przeglądu po roku jej ustanowienia w celu uwzględnienia wniosków wynikających z jej funkcjonowania oraz ustalanych norm międzynarodowych w tym zakresie.

UEN poprze ustanowienie dyrektywy. Dziękuję pani Weisgerber za rzeczowe sprawozdanie.

  Jaromír Kohlíček, w imieniu grupy GUE/NGL. – (CS) Panie i panowie! Czytając uzasadnienie przedmiotowych przepisów, zostałem nieprzyjemnie zaskoczony. Z jednej strony wodór pozwala na oszczędzanie energii, a z drugiej eliminuje znaczną cześć szkodliwych emisji. Jednak przedmiotowa dyrektywa wprowadza kategoryzację zgodną z tradycyjnym systemem. Mam tu na myśli korzystanie z dobrodziejstw wodoru poprzez jego spalanie.

Obok problemu spalania mieszaniny metanu i wodoru, co dobrze rozumiem od czasu napisania mojej pracy dotyczącej spalania, trzeba będzie także używać mocznika w normalnych silnikach, aby uzyskać czyste produkty spalania zgodne z normą EURO 5 do 6 w celu pozbycia się tlenków azotu.

Jednym z celów UE jest wzrost zużycia wodoru w transporcie w najbliższej przyszłości i w efekcie dramatyczny wzrost do 2020 roku. Prawdą jest, że problemy techniczne związane z przechowywaniem wodoru i obcowaniem z nim wymagają jasnych, ujednoliconych przepisów oraz systemów oznaczania urządzeń zasilanych wodorem. Chciałbym także wskazać, że wiele państw zabrania parkowania pojazdów z zaworami ciśnieniowymi w pomieszczeniach zamkniętych, a głównie na parkingach podziemnych. Prosty system znakowania jest potrzebny również z tego powodu.

Wodorowe ogniwa paliwowe są jednym z obiecujących systemów napędowych pojazdu. Wiele miast UE już dawno wprowadziło ten system zasilania autobusów miejskich. Wierzę, że przedmiotowe przepisy pozwolą na ujednolicenie podstawowych wymagań dla osprzętu pojazdów silnikowych napędzanych wodorem. Mam nadzieję, że stworzy to lepszą podstawę dla późniejszego szybkiego rozwoju i weryfikacji działania różnych składników system wodorowego dla pojazdów. Powinno to znacząco wpłynąć na przyspieszenie wprowadzania do użytkowania ogniw wodorowych, ale wodór nie może być szeroko wykorzystywany w systemach tradycyjnych, czyli silnikach spalinowych, ponieważ moim zdaniem nie miałoby to sensu. Z tym zastrzeżeniem zachęcam do przyjęcia przedmiotowego dokumentu w imieniu Grupy GUE/NGL.

  Andreas Schwab (PPE-DE). – (DE) Pani przewodnicząca, panie komisarzu, panie i panowie! Sprawozdanie pani Weisgerber jest znakomitym przykładem na sposób, w jaki polityka europejska dostosowuje się do zmieniających rynków i szybko opracowuje czynne normy i podstawy prawne dla innowacji technologicznych. Rada zamierza zająć się standaryzacją za kilka miesięcy i wyciągnąć wnioski. W tej dyskusji główną rolę odgrywać będą następujące pytania: jak szybko normy dostosują się do postępu technologicznego; jak szybko ustawodawcy odpowiedzą na postęp technologiczny oraz jak szybko normy dostosują się do rzeczywistości gospodarczej. Wierzę, że to sprawozdanie odnośnie homologacji pojazdów napędzanych wodorem zrobi z Europy pioniera jednolitej platformy przepisów dotyczących rozwoju pojazdów napędzanych wodorem.

Istotne jest, że w dalszym ciągu nie zostało określone, czy korzystanie z wodoru jako paliwa dla pojazdów będzie zgodne z zasadą równowagi i będzie ekologicznie zrównoważone. W związku z tym wierzę, że to sprawozdanie tworzy dobre podstawy dla prowadzenia dalszych badań przez główne instytuty badawcze na wewnętrznym rynku europejskim, a głównie dla czołowych przedsiębiorstw. Jest to szczególnie ważne, biorąc pod uwagę, że jest to tło dla dyskusji o strategię CO2 dla pojazdów oraz chęć osiągnięcia większego zróżnicowania technologii w celu określenia, który silnik i która technologia jest najlepsza dla środowiska naturalnego i dla ludzi.

Z punktu widzenia rynku wewnętrznego powinniśmy ze szczególnym zadowoleniem przyjąć to sprawozdanie, ponieważ prawdziwie zintegrowany rynek wewnętrzny można osiągnąć jedynie w wyniku ujednolicenia homologacji dla pojazdów napędzanych wodorem w różnych państwach członkowskich, aby jak najlepiej skorzystać z efektu synergii tego rynku. Jak to zostało już wcześniej wspomniane, jakakolwiek ogólnoświatowa homologacja powinna być na tym oparta. Mam nadzieję, że wszystko to rozwiążemy. Życzę nam wszystkim sukcesu.

  Arlene McCarthy (PSE). - Pani przewodnicząca! Chciałabym podziękować naszej sprawozdawczyni, pani Weisgerber, oraz sprawozdawcom pomocniczym za przygotowanie tego sprawozdania i wynegocjowanie bardzo dobrego porozumienia z Radą i Komisją przy zachowaniu priorytetów Parlamentu. W czasach, gdy ceny paliwa w Europie dwukrotnie wzrosły, a obywatele Europy i wszyscy ludzie na całym świecie coraz bardziej obawiają się efektów zmian klimatycznych, jasne jest, że potrzebujemy nadziei na nowe, przyszłościowe paliwa.

Przedmiotowe prawo o charakterze ogólnoeuropejskim dotyczące samochodów zasilanych wodorem może przetrzeć szlaki dla produkcji na pełną skalę tych samochodów i zaoferować europejskim kierowcom prawdziwą alternatywę w niedalekiej przyszłości. Sprzedaż pojazdów na paliwa alternatywne tylko w Wielkiej Brytanii wzrosła z kilkuset w roku 2000 do ponad 16 000 w zeszłym roku. Sprzedaż samochodów elektrycznych oraz innych alternatyw rośnie, ale pojazdy napędzane wodorem są na krawędzi produkcji masowej. Wierzę, że te nowe przepisy przyspieszą produkcję tych pojazdów przy zapewnieniu, że będą one bezpieczne i niezawodne. Z pomocą prawa przewiduje się, że masowa produkcja tych pojazdów ruszy w Europie do 2015 roku, a do 2025 roku 5% wszystkich pojazdów w UE będzie napędzanych wodorem.

Korzyści dla środowiska naturalnego wynikające z zasilania pojazdów wodorem będą bezpośrednio zależeć od źródeł energii używanych do produkcji samego wodoru. Mogą one pokonać problem zanieczyszczenia środowiska spowodowanego spalaniem benzyny i zmniejszą naszą zależność od ropy. Wszystko to jednak pod warunkiem, że wodór będzie wytwarzany w zrównoważony sposób. Dlatego właśnie popieram poprawki wynegocjowane przez panią Weisgerber, które mają zapewnić, że paliwo wodorowe produkowane będzie w zrównoważony sposób i przy użyciu energii odnawialnej.

Trzeba podkreślić, że samochody napędzane wodorem mogą być tak samo bezpieczne, jak te zasilane benzyną, a w razie wypadku służby ratownicze muszą zdawać sobie sprawę, z jaką formą zagrożenia mają do czynienia. Pani Weisgerber zabiegała o to, aby pojazdy zasilane wodorem były specjalnie znakowane. Te przepisy odzwierciedlają to, co może osiągać Unia Europejska na silnym rynku wewnętrznym. Jest to rynek wspólnych zasad i wysokich wymogów bezpieczeństwa. To ten właśnie rynek zdolny jest do wytworzenia wodorowych samochodów przyszłości i wierzę, że prawo, nad którym głosujemy dzisiaj, jest niezbędne do osiągnięcia tego celu.

  Danutė Budreikaitė (ALDE). – (LT) Wniosek Komisji o nowe przepisy homologacyjne dotyczące pojazdów zasilanych wodorem jest bardzo istotny dla rozwiązania problemów związanych z poszukiwaniem alternatywnych źródeł zasilania dla pojazdów, ochroną środowiska naturalnego, zmianami klimatycznymi oraz zdrowiem ludzkim. Chciałabym zwrócić państwa uwagę na kilka niezmiernie ważnych kwestii, które mają znaczenie dla rozwoju pojazdów napędzanych wodorem.

Po pierwsze, główny problem zasilania wodorowego nie leży po stronie procesu produkcyjnego takich pojazdów, ale dotyczy kwestii ich tankowania. W tym momencie w całej Europie znajduje się około 40 stacji tankowania wodoru. Dwie takie stacje znajdują się we Francji i jedna w Hiszpanii, ale nie ma ani jednej na terenie nowych państw członkowskich, które dołączyły do Unii w 2004 i 2007 roku. W Stanach Zjednoczonych znaczna liczba takich stacji znajduje się jedynie w Kalifornii. Zgadzam się z przedmówcą, że musimy stworzyć ujednolicony system stacji tankowania wodoru w całej UE, jak najszybciej. Bez infrastruktury pojazdy na wodór nie rozwiną się.

Po drugie, wodór jest tylko przekaźnikiem energii, a nie jej źródłem, więc bardzo ważne jest, aby paliwo to było wytwarzane w stabilny i bezpieczny dla środowiska sposób. Musimy aktywniej prowadzić badania naukowe, które prowadzić będą do unikania używania paliw kopalnych i będą sugerować alternatywne metody dzielenia wody na wodór i tlen. Jedną z tego typu metod jest fotoliza, jednak w dalszym ciągu trzeba ją jeszcze badać naukowo. Produkcja wodoru wolna od zanieczyszczeń pozwoliłaby na używanie tego paliwa również poza sektorem transportowym.

Po trzecie, zgadzam się z propozycją Komisji, aby wykorzystać mieszaninę naturalnego gazu i wodoru, ale jedynie jako paliwo przejściowe i tylko w krajach z dobrze rozwiniętą infrastrukturą gazu naturalnego. Chciałabym podkreślić, że Stany Zjednoczone i Kanada przodują w rozwoju i produkcji pojazdów na wodór, a Japonia zbliża się do nich. My nie powinniśmy spadać na dalsze pozycje za nimi.

  Małgorzata Handzlik (PPE-DE). - Pani przewodnicząca! Przyszłość z samochodami napędzanymi wodorem to ekscytująca perspektywa. Chociaż minie jeszcze wiele czasu zanim ta technologia będzie powszechnie zastosowana, to jednak niezwykle ważne jest, iż już teraz zharmonizowane zostaną przepisy dotyczące ich homologacji.

Rozpatrywane przez nas dzisiaj rozporządzenie ma przede wszystkim na celu wprowadzenie unijnych kryteriów homologacji pojazdów napędzanych wodorem w celu zapewnienia właściwego funkcjonowania rynku. Różne kryteria homologacji w poszczególnych państwach członkowskich zakłócają obecnie funkcjonowanie tego rynku, powodując niepotrzebny wzrost kosztów produkcji, zagrażają bezpieczeństwu oraz, o czym nie możemy zapomnieć, stanowią istotną barierę dla rozwoju technologii wodorowej w Unii. Tego ostatniego punktu nie możemy pomijać zwłaszcza, iż to właśnie z wodorem, obok biopaliw i energii elektrycznej, wiążą się nadzieje na zastąpienie w przyszłości ropy naftowej w sektorze transportu. Najważniejsze jednak jest chyba to, że w procesie spalania wodoru nie powstaje dwutlenek węgla, substancja nadal szkodliwa dla środowiska, lecz woda, czego oczywistą konsekwencją będzie ograniczenie zanieczyszczenia powietrza i zmniejszenie emisji CO2, o co tak usilnie zabiegamy, m.in. na forum Parlamentu Europejskiego.

Oczywiście osiągnięcie tych wszystkich założeń będzie zależało od upowszechniania tych technologii, co – jak słusznie zauważa sprawozdawczyni, której gratuluję bardzo dobrego sprawozdania – zależy m.in. od istnienia sieci stacji z paliwem wodorowym. Stacje takie powinny powstać równocześnie we wszystkich państwach członkowskich, tak aby każdy europejski konsument miał do nich dostęp. Mam także nadzieję, że producenci samochodów odpowiedzą na rosnące zapotrzebowanie konsumentów na pojazdy napędzane wodorem, dzięki czemu wspólny rynek w tym obszarze będzie właściwie funkcjonował.

  Matthias Groote (PSE). – (DE) Pani przewodnicząca, panie komisarzu, sprawozdawcy, panie i panowie! Wierzę, że jest to dobry przykład, jak działa polityka, ponieważ zezwolenia homologacyjne dla pojazdów zasilanych wodorem będą dostępne w przyszłości, pomimo że technologia nie jest jeszcze ogólnie dostępna.

Dużo rozmawiamy na temat redukcji CO2 emitowanego przez pojazdy, a szczególnie ciężarówki. To może być jeden ze sposobów na zmniejszenie emisji CO2, ale ważne jest, i wypowiadam się tutaj jako członek Komisji Ochrony Środowiska, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, dla której byłem sprawozdawcą pomocniczym, abyśmy tworzyli wodór w oparciu o energię odnawialną. Daje to także możliwość przechowywania energii ze źródeł odnawialnych, które moglibyśmy później wykorzystać dla pojazdów, i byłby to dobry kierunek, który powinniśmy obrać. Powinniśmy się na tym skupić w przyszłości.

Jednak ważne jest też to, aby stworzyć odpowiednią infrastrukturę tankowania wodoru. Widzimy, na przykład, że infrastruktura związana z tankowaniem CNG jest ciągle pełna dziur. Pojazdy stoją gotowe do kupna, ale klienci wstrzymują się przed inwestowaniem w nie, ponieważ kuleje infrastruktura. Powinniśmy się na tym skupić w kolejnych debatach.

  Bogusław Liberadzki (PSE). - Pani przewodnicząca! Niech mi wolno będzie pogratulować pani poseł sprawozdawcy, a także Komisji, inicjatywy zmierzającej do szukania nowych źródeł napędu pojazdów oraz źródeł pozyskiwania energii.

Ważne są trzy cele: nasze sukcesywne uniezależnianie się od ropy naftowej. Po drugie, cel – emisja CO2. Wreszcie cel trzeci, który jest ważny, to jest stabilizacja i zmniejszanie kosztów korzystania z pojazdów dla użytkowników.

Myślę, że mamy trzy obszary szczególnie pokryte tym omawianym dokumentem, mianowicie znakowanie pojazdów napędzanych wodorem, dwa – wymogi odnośnie stacji paliwowych (ich rozmieszczenie, wprowadzenie). Wreszcie trzeci obszar, ważny dla mnie, to jest bezpieczeństwo eksploatacji pojazdów wodorowych. To rozporządzenie stwarza ramy prawne, które mówią, w jaki sposób mamy korzystać z tej energii, dwa – dają wymogi infrastrukturalne, czyli w sumie są to spełnione ex ante warunki podstawowe do rozwoju nowej technologii.

  Silvia-Adriana Ţicău (PSE). – (RO) W sektorze transportowym powinno się cały czas podejmować wysiłki, aby wprowadzać pojazdy napędzane alternatywnymi paliwami, co pomaga znacząco poprawić jakość powietrza w terenach miejskich.

Wspólne standardy homologacyjne dla silników napędzanych wodorem są potrzebne, aby zapewnić bezpieczeństwo użytkowania wodoru w pojazdach. Spalanie wodoru, czy to w silnikach spalinowych, czy też w ogniwach paliwowych, nie generuje emisji węgla lub gazów cieplarnianych. Homologacja tego typu pojazdów opiera się na specyfikacji i spełnianiu technicznych wymagań przez części, które mają styczność z wodorem.

Biorąc pod uwagę cechy wodoru, pojazdy takie wymagają specjalnego podejścia ze strony służb ratowniczych w razie wypadku. Podkreślam, że w państwach członkowskich istnieje potrzeba zbudowania infrastruktury potrzebnej do przechowywania i dystrybucji paliw alternatywnych, bez których liczba samochodów przyjaznych dla środowiska na pewno nie wzrośnie.

  Bogusław Liberadzki (PSE). - Pani przewodnicząca! Ponieważ chciałem się zmieścić w limicie czasu, czyli jednej minucie, nie zdążyłem jednej ważnej informacji dopowiedzieć, którą chciałbym podkreślić jako zaletę rozwiązania. Mianowicie, występujemy z propozycją rozwiązania ze znacznym wyprzedzeniem czasowym, stwarzając warunki dla nowoczesności. To może oznaczać także zachęcenie do poszukiwania jeszcze innych technologii i z tego tytułu chciałbym wyrazić uznanie i dla Pana Komisarza Verheugena, i dla Komisji.

  Günter Verheugen, wiceprzewodniczący Komisji. − (DE) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Cieszę się bardzo, że osiągnięto szeroki konsensus w przedmiotowej debacie w wielu aspektach. Po pierwsze zaistniała zgoda co do tego, że technologia wodorowa jest potencjalnie interesującym sposobem na pomoc w rozwiązaniu naszych problemów energetycznych. Po drugie, osiągnięto konsensus, że technologia wodorowa jest interesującą opcją w ruchu drogowym. Po trzecie, że w ogólnej perspektywie technologia wodorowa ma sens jedynie wówczas, gdy wodór produkuje się przy użyciu czystych źródeł energii. To bardzo ważny wniosek.

Chciałbym także poinformować państwa, że Komisja przykłada szczególną wagę do rozwoju technologii wodorowej w siódmym ramowym programie badań. Na badania technologii wodorowej przeznaczono 800 milionów euro, nie tylko w związku z pojazdami. Nie chcę, aby odnieśli państwo wrażenie, że przeznaczamy 800 milionów euro na badania wodoru jedynie jako paliwa. To tylko część projektu. W ogólnym pojęciu program ten dotyczy opracowania jasnych zasad w kwestii zakresu, do którego wodór może tak naprawdę efektywnie wpłynąć na drastyczną redukcje emisji CO2.

Razem z przewodniczącym tego Parlamentu, panem Pötteringiem, miałem sposobność użytkować przez pewien czas pojazd zasilany wodorem. Odniosłem wrażenie, że problemy techniczne związane z użytkowaniem wodoru w pojazdach zostały już praktycznie rozwiązane. Ta technologia istnieje. Dało się to stworzyć. Jednakże całkowicie brakuje infrastruktury.

Mogę sobie wyobrazić, że w momencie, gdy ten wniosek zostanie zaakceptowany i zachęci przemysł, będziemy musieli rozwiązać kwestię, którą poruszył pan Bulfon w tej debacie. Chodzi o to, czy przedstawicielstwa władz, takie jak parlamenty, a w tym również ten Parlament, parlamenty krajowe, rządy oraz Komisja Europejska powinny dać przykład i zaopatrzyć się w pojazdy zasilane wodorem, zastępując nimi pojazdy w swoich dużych flotach. Ułatwiłoby to innym rozpoczęcie wprowadzania na rynek pojazdów tego rodzaju. Obecnie jest to jedynie pobożne życzenie, ale jest to coś, o czym powinniśmy pomyśleć, gdy nadejdzie odpowiedni moment.

Jeszcze raz dziękuję pani sprawozdawczyni za jej znakomitą pracę oraz dziękuję mówcom z grup i komisji, którzy pokazali, że wszyscy mamy wspólną wizję tego, jak może wyglądać przyszłość pojazdów w Europie.

  Anja Weisgerber, sprawozdawczyni. − (DE) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Dziękuję za interesujące przemówienia. Chciałabym również podziękować sprawozdawcom pomocniczym, Komisji, przedstawicielom Rady i personelowi za ich fantastyczną współpracę, która okazała się kluczem do osiągnięcia tej politycznej jednomyślności przy pierwszym czytaniu.

Jak widzimy, wodór to technologia przyszłości. Może być on częściowo odpowiedzą na problemy spowodowane zmianami klimatycznymi i potrzebą redukcji szkodliwych emisji. Jest to czysta alternatywa dla paliw kopalnych, a korzystanie z wodoru jako wektora energetycznego (którym w istocie jest) jest całkowicie zrównoważone, jeśli produkuje się go przy użyciu energii odnawialnej lub nuklearnej. Taki kierunek musimy obrać w najbliższych latach.

Fascynuje mnie pomysł osiągnięcia całkowicie bezpiecznego cyklu wodorowego, gdzie wodór produkowany jest z odnawialnej energii, a później odparowywany. Jest to naprawdę fascynujące. Popierałam tę technologię na długo zanim dołączyłam do Parlamentu i przez długi czas pracowałam nad tą technologią jako wolontariusz.

Dzisiaj skierowaliśmy sprawy na właściwy tor. Opracowaliśmy warunki wstępne, aby w końcu być w stanie osiągnąć ujednolicone przepisy homologacyjne. Pokazaliśmy również, jak wyglądać musi droga do międzynarodowych przepisów homologacyjnych, i określiliśmy przyszłościowy kierunek dla badań i rozwoju.

Ta technologia już istnieje, jak słusznie powiedział pan komisarz Verheugen. Teraz musimy zająć się kwestiami infrastruktury. Sprawy dotyczące infrastruktury stacji tankowania wodoru będą leżały w gestii partnerstw publiczno-prywatnych. Kiedy się z tym uporamy, to wówczas może zobaczymy samochody napędzane wodorem na naszych ulicach nie tylko w formie prototypów.

Jeszcze raz dziękuję za dobrą współpracę.

  Przewodnicząca. – Debata została zamknięta.

Głosowanie odbędzie się dzisiaj.

Oświadczenia pisemne (art. 142 Regulaminu)

  Zita Pleštinská (PPE-DE), na piśmie. – (SK) Rezerwy surowców dla produkcji tradycyjnych paliw węglowodorowych ciągle się zmniejszają, a więc kwestia badań i rozwoju nowych, alternatywnych systemów napędowych w przemyśle pojazdów silnikowych jest bardzo na czasie.

Siódmy ramowy program UE przeznaczył 800 milionów euro na badania technologii wodorowej. Na podstawie badań wodór wydaje się być najlepszą alternatywą dla tradycyjnych paliw kopalnych. Używanie wodoru do napędzania pojazdów w przyszłości jest rozwiązaniem szczególnie przyjaznym dla środowiska naturalnego. Z jego spalaniem nie wiąże się emisja związków węgla ani gazów cieplarnianych. Pierwsze prototypowe samochody na wodór zostały przetestowane na terenie europejskiego obszaru gospodarczego.

Należy przy tym ustanowić ogólnoeuropejskie przepisy dotyczące projektowania pojazdów silnikowych zasilanych wodorem, aby rynek wewnętrzny działał i zapewniał wysoki poziom bezpieczeństwa społeczeństwu i środowisku naturalnemu. Ujednolicone przepisy homologacyjne w całej UE to minimalne warunki, jakie należy spełnić przed wypuszczeniem pojazdów wodorowych na rynek. Skuteczne wprowadzenie nowych technologii zależy również od punktualnego utworzenia sieci stacji tankowania wodoru.

Wierzę, że dzisiejsza debata umocni pewność konsumentów europejskich odnośnie korzystania z nowych technologii w przemyśle motoryzacyjnym i zwiększy odsetek takich pojazdów na rynku europejskim.

Jestem przekonana, że jedynie dobrze przygotowana technicznie Unia Europejska będzie w stanie osiągnąć sukces w konkurencji ze Stanami Zjednoczonymi, Japonią i Koreą, gdzie poczyniono już znaczące kroki w przedmiotowej dziedzinie. W tym świetle oceniam naszą inicjatywę za bardzo pozytywną.

(Posiedzenie zostało zawieszone o godz. 11.00 i wznowione o godz. 11.30.)

OBRADOM PRZEWODNICZY: Gérard ONESTA
Wiceprzewodniczący

  Przewodniczący. – W imieniu Parlamentu Europejskiego chciałbym przekazać wyrazy solidarności z ofiarami huraganu Gustav, który uderzył na obszarze Karaibów.

Prawie 100 osób straciło życie na Dominikanie, Haiti, Jamajce, Kajmanach oraz na Kubie, a tysiące innych straciło dach nad głową. Po raz kolejny obywatele tych rozwijających się państw, z którymi utrzymujemy bliskie stosunki dzięki porozumieniu z Kotonu, cierpią z powodu nowej klęski żywiołowej na tym obszarze.

Unia Europejska bacznie monitoruje sytuację w dotkniętych państwach i wysyła pomoc humanitarną. Parlament będzie szczegółowo monitorował wsparcie humanitarne dla państw regionu, szczególnie poprzez działanie Komisji Rozwoju oraz Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-EU.

  Przewodniczący. – Następnym punktem porządku obrad jest głosowanie.

(W celu zapoznania się z wynikami i szczegółami głosowania: patrz protokół)

- Przed głosowaniem nad ustępem 19:

  Elmar Brok, w imieniu grupy PPE-DE. – (DE) Panie przewodniczący! Kiedy przygotowywaliśmy projekt rozporządzenia, korzystaliśmy z poprzedniego tekstu, w którym niezupełnie się stwierdza, że Rada Europejska odbyła w międzyczasie posiedzenie. Sugerowałbym dlatego, aby druga część dokumentu otrzymała następujące brzmienie: „i dlatego przyjmuje z zadowoleniem decyzję Rady Europejskiej o rozmieszczeniu”. W obecnej wersji dokumentu jest mowa o tym, że wzywamy Radę, aby to uczyniła, ale to się już stało. A zatem powinniśmy dostosować sformułowanie do faktów.

(Parlament zgodził się na przyjęcie poprawki ustnej)

- Przed głosowaniem nad rezolucją:

  Martin Schulz, w imieniu grupy PSE. – (DE) Panie przewodniczący! Moja grupa odbyła żywiołową debatę na temat wczorajszej kompromisowej wersji rozporządzenia. Biorąc pod uwagę niektóre ważne kwestie, odbiega ona od treści, które my, jako Grupa Socjalistyczna w Parlamencie Europejskim, pierwotnie przedstawiliśmy. Mówiąc to, nie chcę w żaden sposób poddawać w wątpliwość negocjacji czy minimalizować sukcesu negocjatorów, którzy uzyskali kompromisową wersję rezolucji przy współpracy z innymi grupami, ale jest jedna kwestia, której nie możemy pominąć i stanowi ona kluczowe zagadnienie przedmiotowej rezolucji.

Pomimo że zagadnienie to, które nazwę po imieniu już za chwilę, nie jest już zawarte w dokumencie, nasza grupa zdecydowała poprzeć wersję kompromisową rezolucji, ponieważ jesteśmy przekonani, że Parlament Europejski powinien przekazywać jednoznaczne sygnały. Chciałbym jednak, aby to było jasne, że zależy nam bardzo na tym, aby prezydent Saakaszwili powstrzymał się od agresywnych reakcji, a także – w obliczu zaistniałego konfliktu – aby poddano zdecydowanej kontroli zupełnie niewłaściwe ...

(Głosy protestu z prawej strony Izby i oklaski ze strony lewej)

Chcielibyśmy też bardzo zobaczyć, co się działo w debacie na temat początkowych sformułowań rezolucji, jeśli okazałoby się, że osoby, które tak głośno tu protestują, są tymi samymi, które chcą raczej zintensyfikować konflikty niż je ograniczyć.

(Oklaski z lewej strony Izby i głosy protestu ze strony prawej)

  Przewodniczący. – Z pewnością rozumie pan, że na tym etapie głosowania nie zamierzam otwierać ponownie debaty. Grupa Socjalistyczna w Parlamencie Europejskim uznała, że warto jest wyjaśnić swoją decyzję w sprawie głosowania, czyniąc takie uwagi, i myślę, że każdy wie, o co w nich chodziło. Nie ma potrzeby, aby ponownie otwierać debatę. Przejdziemy zatem do głosowania nad wspólnym wnioskiem w sprawie wspólnego projektu rezolucji.

- Przed głosowaniem nad poprawką 5:

  Iratxe García Pérez, sprawozdawca. − (ES) Panie przewodniczący! Na liście do głosowania mojej grupy, Grupy Socjalistycznej Parlamentu Europejskiego, znajduje się propozycja, aby poparta została poprawka 5, jeśli autorzy poprawki przyznają, że stanowi ona dodatek. W rozmowach, jakie z nimi przeprowadziliśmy, nie podjęli tej propozycji; chcieliśmy dlatego, aby ustęp pozostał w takiej formie, w jakie został pierwotnie zgłoszony w sprawozdaniu i będziemy głosować przeciwko poprawce 5, jeśli nie zostanie ona uznana jako dodatek.

(Grupa GUE/NGL, autor poprawki, zatwierdzona)

(Posiedzenie zostało zawieszone o godz. 11.55 i wznowione o godz. 12.00)

PRZEWODNICZY: HANS-GERT PÖTTERING
Przewodniczący

  Przewodniczący. − Bienvenido al Parlamento Europeo, Presidente Arias! Panie prezydencie Republiki Kostaryki, panie i panowie! W imieniu Parlamentu Europejskiego chciałbym również gorąco powitać pana, panie prezydencie Arias.

Pańska wizyta stanowi kamień milowy w relacjach pomiędzy Parlamentem Europejskim, Unią Europejską, Kostaryką i Ameryką Łacińską.

Panie doktorze Arias! Był już pan prezydentem Kostaryki w latach 1986-1990, a w roku 2006 został pan ponownie mianowany na to stanowisko na okres czterech lat. Jest pan powszechnie znany za sprawą Pokojowej Nagrody Nobla, którą otrzymał pan w roku 1987 jako wyraz uznania za niezwykły wysiłek poczyniony w walce o pokój w Ameryce Środkowej.

Starania pana prezydenta Ariasa, jakie podejmował w roli pośrednika międzynarodowego, przyniosły w rezultacie porozumienie pokojowe w Esquipulas, które zostało podpisane przez prezydentów państw Ameryki Środkowej 7 sierpnia 1987 r. Unia Europejska w pełni wspierała te wysiłki.

Prezydent Kostaryki jest zatem wzorem dla ludzi całego świata. Przy pewnej okazji powiedział, że ważne jest, aby mieć swoje wartości, zasady i ideały, a także aby za nie walczyć. Panie prezydencie Arias! Przez wiele lat poświęcał się pan takiej pracy, a obywatele Kostaryki w dowód uznania tych zasług wybrali pana po raz kolejny na prezydenta dwa lata temu.

W przemówieniu podczas piątego szczytu UE-Ameryka Łacińska i Karaiby (AŁiK) w Limie w Peru, które odbyło się w maju tego roku, podkreśliłem fundamentalne znaczenie integracji regionu na okres XXI wieku. W słowach Jean Monnet, jednego z ojców założycieli Unii Europejskiej, zostało to wyrażone dobitnie, że jest to przykład „tworzenia jedności pomiędzy ludźmi, a nie współpracy pomiędzy państwami”. Panie prezydencie Arias! Pan również przyczynił się do realizacji tego ideału, udzielając swojego zaangażowania.

Z punktu widzenia Parlamentu Europejskiego zawarcie porozumienia o stowarzyszeniu pomiędzy Ameryką Środkową i Unią Europejską w najbliższej przyszłości byłoby mile widziane – i jak już powiedziałem w Limie – chciałbym dodać coś, co już przed chwilą zostało ze szczegółami omówione na naszym spotkaniu: jeśli gdziekolwiek na świecie wybucha wojna, wydatkowane są wielkie ilości pieniędzy w dolarach, euro czy innej walucie, ale jeśli potrzebne jest wsparcie dla podtrzymania pokojowych stosunków, wówczas państwa zainteresowane kłócą się co do dużo mniejszych kwot pieniędzy. Musimy dać pokojowi szansę!

(Oklaski)

Takie jest nasze dzisiejsze przesłanie do innych instytucji europejskich.

Panie prezydencie Aria! Pozwolę sobie na koniec dodać, że wierzymy, iż pan i państwa kraj będziecie nadal odgrywać ważną rolę w staraniach o powodzenie tych negocjacji.

W imieniu posłów do Parlamentu Europejskiego chciałbym pana ponownie przywitać. Mam nadzieję, że pańska wizyta da nam okazję do tego, aby umocnić więzi przyjaźni pomiędzy Europą, Kostaryką i Ameryką Łacińską.

Panie i panowie! Pozwolą państwo, że dodam coś od siebie; to wspaniałe, że prezydent Kostaryki jest tu z nami; to także bardzo miły zbieg okoliczności - w drodze wyjątku wolno mi wspomnieć dzisiaj o wieku pewnej osoby - że członkini Komisji Europejskiej odpowiedzialna za politykę zagraniczną, pani komisarz Ferrero-Waldner, obchodzi dzisiaj swoje 60. urodziny. Jest to kolejna szczęśliwa okazja i dobry powód, aby życzyć jej wszystkiego najlepszego.

(Oklaski)

  Óscar Rafael Arias Sánchez, prezydent Republiki Kostaryki. − (ES) Panie przewodniczący! Witam państwa w imieniu niewielkiej amerykańskiej republiki, w której obecnie ponad 4,5 mln mieszkańców ma śmiałość żyć i marzyć każdego dnia; w której koncepcja społeczeństwa nienadzorowanego przez armię okazuje się realna i w której po raz kolejny będziemy wkrótce obchodzić 110 rocznicę demokracji. Witam państwa w imieniu niewielkiej amerykańskiej republiki, która podczas drugiej połowy XX wieku była otoczona najbardziej haniebnymi dyktaturami, a mimo to sama nie doznała ucisku; która odmówiła bycia pionkiem w Zimnej Wojnie i powstrzymała się od działań zbrojnych, walcząc o pokój. Witam państwa w imieniu Republiki Kostaryki.

Panie przewodniczący, panie i panowie!

Moje wystąpienie poprzedziły dwa zdarzenia, które pomimo swojej odległości w czasie są tak bliskie temu dniowi jak dzisiejszy wschód słońca. Tego pamiętnego dnia 225 lat temu, gdy wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych dobiegła końca na mocy podpisanego w Wersalu traktatu, pierwsza fala ruchu niepodległościowego ogarnęła niemalże cały kontynent amerykański. Również 69 lat temu rozpoczęła się druga wojna światowa, gdy Niemcy ogłosiły swoją decyzję względem Francji i Wielkiej Brytanii, i powstał sojusz aliancki, w skład którego wchodziła duża część kontynentu amerykańskiego. Przywołuję te wydarzenia, ponieważ podchodząc do tej mównicy, symbolu wspólnoty pomiędzy różnymi narodami, czynię to ze świadomością bagażu historii, jaki noszę na swoich barkach i który państwo - jako przedstawiciele swoich narodów - również noszą. Nie przybyliśmy tutaj, aby budować relacje pomiędzy naszymi dwoma kontynentami, ale raczej przyznać, że relacje te istnieją od dawien dawna i że jakakolwiek próba ich poprawienia powinna się zacząć od zrozumienia ich w ujęciu ogólnym.

Kierując się szczerością, która powinna cechować relację przyjaciół, musimy przyznać, że nasza wspólna historia ma swoje źródło w dominacji jednej cywilizacji nad drugą. Ameryka dowiedziała się najpierw o sile Europy, a dopiero później o jej ideałach. Z podbojami wiązał się strach, z kolonizacją - pogarda. Nie możemy się jednak oprzeć urokowi tej wielowiekowej kultury. Pomimo walk, które stoczyliśmy, niezaprzeczalnie Europa przyniosła na nasze ziemie oświecenie i wzbudziła w nas przywiązanie do najwyższych wartości człowieka, których nie porzuciliśmy, zyskując naszą niepodległość.

To właśnie dla tych wartości odwiedziłem Europę 21 lat temu w trakcie mojej pierwszej prezydentury w Republice Kostaryki. W tamtym czasie przybyłem tutaj, aby prosić kontynent europejski o udzielenia wsparcia dla misji pokojowej organizowanej w Ameryce Środkowej, gdzie pięć narodów, pochłoniętych konfliktem wojny domowej, walczyło o swoje przetrwanie. Przelew krwi powodował podział pomiędzy naszymi narodami i brat stawał przeciwko bratu. W ramach okrutnego eksperymentu potęgi tamtego czasu wykorzystały nas jako poligon do badań, aby zademonstrować własną siłę: przybyły tu z bronią, od której my ginęliśmy. Liczba ofiar śmiertelnych rosła, a według niektórych szacunków wyniosła nawet 350 000 osób. Porównując to na zasadzie proporcji z udziałem obywateli USA w wojnie w Iraku, oznaczałoby niemal 4 mln zabitych. Tylko pokój mógł zagwarantować przyszłość dla naszego regionu.

W tamtym czasie pomoc z Europy była odpowiedzią na nasze modlitewne błagania. Wsparcie moralne, jakie uzyskaliśmy od tego kontynentu, pozwoliło nam ubiegać się o dyplomatyczne rozwiązanie konfliktów - rozwiązanie Ameryki Środkowej na jej własne problemy. Pomoc międzynarodowa, jaką Europa nam wtedy zapewniła, była hojna i wszechstronna; stanowiła również symbol prawdziwego pragnienia Europy, aby wspierać postęp w krajach Ameryki Środkowej.

Teraz, 21 lat później, wracam do Europy i podobnie jak Fray Luis de León, gdy wyszedł na wolność po czterech latach więzienia, czuję się zmuszony, aby rozpocząć od słów „Jak to wczoraj mówiliśmy...”, ponieważ w wielu sprawach musimy rozpocząć od miejsca, na którym skończyliśmy. Relacje pomiędzy Europą i Ameryką Środkową, tak bliskie w okresie wojny, stały się odległe w czasie pokoju. Europejska pomoc dla Ameryki Środkowej, która była tak wielka w czasach ucisku, stała się skromniejsza w czasach wolności. Nigdy sobie nie wyobrażaliśmy, że gdy przestąpimy próg pokoju, znajdziemy się w królestwie zapomnienia. Chciałbym myśleć, że jest to czas, aby pokazać, że przyjaciele, którzy wspierali nas w najtrudniejszych chwilach, będą to mogli czynić w chwilach naszego sukcesu, właśnie z tej racji, że odnosimy sukces.

Na dzisiaj chciałbym zaproponować trzy kierunki działania, za sprawą których moglibyśmy umocnić nasze więzi i walczyć ramię w ramię w imię ideałów, które były przecież podstawą państwa nauki: podpisanie umowy o stowarzyszeniu UE-Ameryka Środkowa, „konsensusu kostarykańskiego” i „Pokoju z naturą”.

Jestem w pełni świadomy tego, że w tej Izbie są przedstawiciele różnych opinii na temat wolnego rynku. Wiem jednak także, że opinie te są wygłaszane z korzystnego punktu widzenia przez osoby, które mają ten przywilej, aby żyć w wysoko rozwiniętym kraju. Dzisiaj chciałbym państwu przedstawić oddolny punkt widzenia. Dla państwa takiego jak moje, jednego z najmniejszych na świecie, niemożliwym jest produkowanie wszystkiego, co jest konsumowane. Jesteśmy skazani na Fenicjan współczesności. W erze globalizacji dylemat, z jakim mają do czynienia kraje rozwijające się, jest równie nieprzyjemny, co prosty: jeśli nie będziemy mogli eksportować coraz większej ilości towarów i usług, coraz więcej osób zdecyduje się emigrować.

To oczywiste, że Europa musi dbać o interesy Europejczyków. Jest jednak również zrozumiałe, że interesy Europejczyków i jakiejkolwiek rasy na świecie są coraz bardziej uwarunkowane przez wspólny cel, ku jakiemu dąży ludzkość. Żaden kraj nie może lekceważyć sytuacji, gdy poza jego granicami szerzą się głód, ignorancja, przemoc i choroby. Chociaż różnice pomiędzy naszymi narodami nadal są wielkie, globalna diaspora będzie powodować migrację tysięcy osób przez morza, rzeki i granice miast, poszukujących tych możliwości, których zabrakło im we własnym kraju.

Układ o stowarzyszeniu pomiędzy Ameryką Środkową i Unią Europejską, który może być pierwszym układem pomiędzy tymi regionami, jaki zawiera Unia Europejska, stanowi najbliższą, najwyraźniejszą i najbardziej bezpośrednią okazją dla Europy do tego, aby przywrócić swoją obecność w Ameryce Łacińskiej. Od czasu utworzenia Wspólnego Rynku Ameryki Środkowej, nie było wielu inicjatyw, które niosłyby ze sobą większy potencjał przyspieszenia wzrostu gospodarczego na półwyspie Ameryki Środkowej, a także służyły modernizacji naszych instytucji i oferowały nowe możliwości tym mieszkańcom Ameryki Środkowej, którzy nadal żyją w ubóstwie. Dla Europy zawarcie tego porozumienia oznaczałoby podjęcie utraconej niegdyś woli przywódczej i zajęcie frontowej pozycji w walce o rozwój naszej Ameryki Środkowej. Dawniej byliśmy sojusznikami na rzecz pokoju, teraz możemy być partnerami na rzecz rozwoju.

Jednak pomiędzy Ameryką Środkową i Europą nadal istnieją kolosalne różnice, które także należy uwzględnić. Pierwszą z nich dotyczy naszych modeli integracji: Europa musi zaakceptować fakt, że integracja Ameryki Środkowej dokonała się w sposób, na jaki pozwolił rozwój instytucjonalny. Jesteśmy obecnie najbardziej zintegrowanym regionem spośród krajów rozwijających się i dlatego uważamy, że nieuczciwym byłoby narzucanie nam warunków odnośnie do integracji, mając na celu postęp w negocjacjach; warunków, do których Ameryka Środkowa nie może się dostosować, a których nie stawia się przecież innym krajom.

Kolejną różnicą dzieląca nasze regiony, a przy tym być może najważniejszą, są różne poziomy naszego rozwoju gospodarczego: ważne jest, aby element ekonomiczny porozumienia stanowił o korzystnym dla Ameryki Środkowej, asymetrycznym podejściu, a ponadto aby na jego mocy nie wdrażano przeraźliwej praktyki stosowania barier w dziedzinach, w których właśnie Ameryka Środkowa utrzymuje przewagę. Jeśli osiągniemy porozumienie na podstawie powyższych założeń, Europa dokona wielkiego postępu na korzyść ludności Ameryki Środkowej, ale również samej Europy, ponieważ w czasach kryzysu międzynarodowego Europa mogłaby w znacznym stopniu skorzystać na współpracy z gospodarką, która od pięciu lat wzrasta około dwukrotnie szybciej niż gospodarka europejska.

Europa może zacząć odgrywać nową rolę przywódcy dla krajów rozwijających się, ale najpierw musi zapewnić, że za sprawą tej nowej roli rzeczywiście przyczyni się do rozwoju. Zgodnie ze słowami Goethego „nie ma nic bardziej szkodliwego dla nowej prawdy niż stare błędne przekonanie”. Nie możemy przejść do kolejnego etapu współpracy międzynarodowej, nosząc bagaż przeszłości, szczególnie ten związany z wydatkami na cele militarne, który sam w sobie jest obrazą niemal 200 milionów osób z Ameryki Łacińskiej, które pogrążone są w nędzy. Nadszedł czas, aby międzynarodowa społeczność finansowa nauczyła się oddzielać ziarna od plew i uznała - mając na to dowody - które wydatki przekładają się na lepszy standard życia istoty ludzkiej, a które nie.

Nie jest powodem do dumy fakt, że w 2007 r. wydatki Ameryki Łacińskiej na cele wojskowe wyniosły 36 mld dolarów, a jest to region, w którym - poza Kolumbią - nie dochodzi obecnie do żadnych starć zbrojnych. Za pieniądze wydawane na jeden samolot Suchoj Su-30k można by było kupić około 200 000 komputerów przenośnych typu MIT Media Lab XO dla naszych uczniów. Pieniądze wydane na jeden śmigłowiec Black Hawk mogłyby wystarczyć na grant w wysokości 100 dolarów miesięcznie dla 5 000 młodych osób zamieszkujących Amerykę Łacińską. Kraje rozwinięte nie mogą wspierać swoimi zasobami i pomocą finansową decyzji tych państw, które wolą wyposażać swoich żołnierzy niż kształcić ich dzieci. To dlatego, panie i panowie, rząd, który reprezentuję, ogłosił „konsensus kostarykański”, czyli inicjatywę, dzięki której powołane zostaną mechanizmy anulowania długów i wspierania zasobami finansowymi krajów rozwijających się, które inwestują więcej w ochronę, edukację, zdrowie i warunki mieszkaniowe swoich obywateli, a mniej w zbrojenia i wojsko. Nadal mam nadzieję, że „konsensus kostarykański”, dzięki państwa wsparciu, stanie się pewnego dnia rzeczywistością.

Mam również nadzieję, że będziemy w stanie przyjąć plan, który jest ściśle związany z przedmiotowym konsensusem, który przedstawiła Kostaryka na forum ONZ i który zabrania krajom przewożenia broni do państw, grup i jednostek, jeśli są wystarczające powody, aby podejrzewać, że broń ta będzie wykorzystana do naruszania praw człowieka lub prawa międzynarodowego. Nie wiem, jak długo jeszcze będziemy w stanie przetrwać, jeśli nie zdamy sobie sprawy z tego, że nieustanne zabijanie niewielkiej liczby osób dzień po dniu jest równie przerażające jak zabicie wielu osób jednego dnia. Niszcząca siła 640 mln sztuk broni lekkiej i ciężkiej, które znajdują się w światowym obiegu, w tym 74% w posiadaniu osób cywilnych, okazała się bardziej zabójcza niż bomba atomowa i stanowi jedną z głównych sił przyczyniających się do braku bezpieczeństwa publicznego, zarówno w wymiarze krajowym, jak i międzynarodowym. Strach przed śmiercią nie może dominować w wydarzeniach przyszłości naszych narodów. Właśnie teraz możemy uczynić coś, co pozwoli temu zapobiec.

Chciałbym jeszcze wspomnieć o jednej kwestii i jest to coś, co również wiąże się z przemocą i zniszczeniem, ale nie tylko wobec istot ludzkich - dotyczy to wszystkich form życia. Każdy las, który poddajemy wycince, każda tona dwutlenku węgla, którą emitujemy do atmosfery, i każda rzeka, którą zanieczyszczamy, zbliżają nas o jeden stopień do wymarcia naszego gatunku, na progu którego, podobnie jak u bram dantejskiego piekła, będziemy zmuszeni porzucić wszelką nadzieję. Odmawiam bycia świadkiem tego, jak ludzkość przekracza ten próg.

Sześćdziesiąt lat temu były prezydent Kostaryki, José Figueres, miał wizję, zgodnie z którą rozwiązał armię swojego państwa i ogłosił pokój z całym światem. Teraz natomiast podjęliśmy decyzję o ogłoszeniu „Pokoju z naturą”. Planujemy wyeliminować emisję dwutlenku węgla w naszym kraju do roku 2021, w którym będziemy obchodzić 200 lat niepodległości. Sadząc 5 mln drzew w ubiegłym roku, staliśmy się krajem, w którym na osobę i na kilometr kwadratowy przypada największa liczba drzew. W roku 2008 posadzimy kolejne 7 mln drzew. Prowadzimy międzynarodową krucjatę przeciwko globalnemu ociepleniu, dlatego pokornie proszę o przyłączenie się do nas.

Dzięki globalnemu ociepleniu drzewka oliwne mogą rosnąć na wybrzeżach Anglii, co jest naprawdę wyraźnym sygnałem dla społeczności naukowej. W przeciwieństwie do historii opisanej w Biblii, tym razem gołąb nie przyniesie nam gałązki oliwnej na znak pokoju, ale na znak zagrożenia. Dzisiaj proszę państwa o wysłanie tego gołębia do najdalszych zakątków ziemi, tak aby mógł powrócić z wiadomością o woli wprowadzenia zmian ze strony każdego państwa świata. Tylko razem będziemy w stanie utworzyć sojusz, ale w tym przypadku jego stronami nie będą Bóg i człowiek, lecz człowiek i Jego stworzenie.

Panie przewodniczący!

Jorge Luis Borges, wybitny pisarz argentyński, zwykł mawiać, że jest Europejczykiem na uchodźstwie, nawiązując w ten sposób do europejskiego pochodzenia dużej części ludności zamieszkującej kontynent amerykański. Po trwającym od kilkuset lat mieszaniu się różnych ras znajduje się tu za pewne wielu uchodźców z Ameryki. Nasze uchodźstwo - lokalizacja śródoceaniczna - to wynik zrządzenia losu, podobnie jak zbieg okoliczności historycznych, które powodują, że jesteśmy mniej lub bardziej zdystansowani do siebie. Jestem przekonany, że nadszedł czas, aby ten dystans skrócić raz na zawsze i podjąć wspólną wyprawę - zgodnie z tym, co działo się 180 mln lat temu, zanim pojawiła się pierwsza skaza na ziemi, gdy Europa stanowiła jeden ląd z Ameryką i możliwe było przejście pieszo z Paryża do Nowego Jorku.

Jesteśmy przedstawicielami tego samego gatunku, który nadal może rodzić najpiękniejsze kwiaty ogrodu życia. Nasze marzenia wynikają ze wspólnego dziedzictwa, a nasze decyzje mają wpływ na życie innych, czy tego chcemy, czy nie. Myślę, że fakt ten nie stanowi niebezpieczeństwa, lecz raczej - niewątpliwie - wspaniałą okazję. Myślę podobnie jak największy kostarykański poeta, Jorge Debravo, który powiedział, że: „ponad wszystko cudownie jest wiedzieć, że posiadamy moc, aby budzić do życia najodleglejsze rzeczy, które dotykamy, i poszerzać nasze horyzonty, nie widząc żadnych granic, ponieważ wszystkie rzeczy, które widzimy, stają się - wraz z nami - nieskończone”. Nie mam wątpliwości, że będziemy w stanie wykorzystać tę nieskończoną moc dla dobra nas wszystkich, zarówno Europejczyków, jak i mieszkańców Ameryk, i że ramię w ramię będziemy podążać w przyszłość ścieżką wolności i sprawiedliwości.

(Oklaski na stojąco)

  Przewodniczący. − Panie prezydencie Arias! W imieniu Parlamentu Europejskiego chciałbym podziękować panu najgoręcej za tę wspaniałą i wybitną przemowę. Swoimi słowami wyraził pan, że podobnie jak pański kraj, reprezentuje pan demokrację i wolność; sprzeciwia się pan przemocy, terroryzmowi i dyktaturze. Jeśli mówi pan o tym, że Kostaryka jest małym krajem, to chciałbym zauważyć, że ludność kraju i jego położenie geograficzne nie są najważniejszymi czynnikami. To, co jest ważne, to duch danego kraju i jego prezydent. Każdy, kto usłyszał pańskie przemówienie, wie, że prezydent Arias i Kostaryka opowiadają się za wolnością i demokracją. To czyni Kostarykę wielki krajem w świecie.

(Oklaski)

Jest pan człowiekiem pokoju; to dlatego otrzymał pan nagrodę Nobla w 1987 roku. Jednak nie poprzestał pan na tym; 21 lat minęło od tamtego czasu i jest pan teraz zwolennikiem pokoju pomiędzy narodami i życia w zgodzie z naturą. Parlament Europejski popiera głoszone przez pana ideały.

Chciałbym również gorąco powitać przedstawicieli pańskiego rządu, którzy panu towarzyszą - ministra spraw zagranicznych, pana Stagno Ugarte oraz ministra handlu zagranicznego, pana Ruiza Gutiérreza, którzy również znajdują się w tej Izbie, jak również wielu obywateli Kostaryki, którzy mieszkają w Brukseli i w Belgii. Może pan być dumny ze swojego kraju! Nie w sensie nacjonalistycznym, ponieważ kraje, w których panuje dyktatura i przemoc również mogłyby być z siebie dumne, ale dumny ze swojego kraju, Kostaryki, ze względu na przewodzenie w walce w imię prawdziwych wartości: demokracji, wolności i pokoju.

Raz jeszcze dziękuję panu bardzo. Muchas gracias, panie prezydencie Arias!

(Oklaski)

PRZEWODNICZY: GÉRARD ONESTA
Wiceprzewodniczący

  Przewodniczący. – Kolejnym punktem porządku obrad jest głosowanie.

Ustne wyjaśnienia dotyczące głosowania

- Sytuacja w Gruzji (B6-0402/2008)

  Michl Ebner (PPE-DE). – (DE) Panie przewodniczący! Głosowałem za przyjęciem rezolucji i chciałbym szczególnie podziękować panu posłowi Brokowi za jego starania na rzecz szerokiego konsensusu w tej sprawie.

Wierzę, że chociaż ważne jest podejmowanie dialogu z Rosją, to musimy zadbać o to, aby nie stać się w zupełności lub w dużej mierze zależnymi od Rosji pod względem polityki energetycznej, ponieważ to znacząco obniża naszą zdolność prowadzenia dyskusji. Nie należy zapominać, że militarna reakcja Gruzji wiąże się z długą historią działań prowokacyjnych ze strony sił separatystów, które ostatnio stały się bardzo intensywne, i że Rosja wykorzystała ten środek samoobrony jako pretekst do inwazji. Mimo to osiągnięcie pokojowego rozwiązania dla tego konfliktu powinno być naszym priorytetem i życzę wszystkim zaangażowanym stronom szybkiego sukcesu, tak aby Kreml, Łotwa, Litwa i Kazachstan nie spotkał ten sam los jak w przypadku Południowej Osetii.

  Danutė Budreikaitė (ALDE). – (LT) Politycy europejscy przerywają teraz długi okres milczenia i opisują działania Rosji w Gruzji jako nieproporcjonalne. Nie, tu chodzi o prawo Rosjan żyjących w innych krajach do tego, aby uzyskać ochronę na drodze użycia środków militarnych. Niektóre państwa UE, które zablokowały proces włączania Gruzji i Ukrainy do NATO, pozwoliły Rosji na jej agresywną politykę anektowania terytoriów. Większość krajów UE jest zależnych od Rosji pod względem dostaw energii; boją się one, że zostaną zakręcone kurki z gazem. To pozwala Rosji narzucać warunki całej UE w sposób wysoce nieproporcjonalny. Głosowałem za przyjęciem rezolucji, chociaż mam poczucie, że stanowisko Komisji i Parlamentu w odniesieniu do przyszłych relacji z Rosją nie zostało wystarczająco jasno określone.

  Miroslav Mikolášik (PPE-DE). – (SK) Jestem przekonany, że powinniśmy zawiesić porozumienie w sprawie zniesienia wiz, postarać się o wycofanie rosyjskich oddziałów „pokojowych” i zastąpić je oddziałamy międzynarodowymi, a także przerwać negocjacje w sprawie partnerstwa i współpracy z Rosją. Myślę również, że Europa powinna przyjąć jednomyślne i jasne stanowisko dotyczące sytuacji w Gruzji i nie przymykać oczu na bezwzględne wtrącanie się Rosji w niepodległość i integralność państwa sąsiedniego.

Moskwa nie dotrzymała umów międzynarodowych, pozwalając na początku sierpnia, aby jej jednostki wojskowe przekroczyły granicę z Gruzją, granicę, którą Rosja uznała za prawnie uzasadnioną w przeszłości. Wojska rosyjskie nie tylko wkroczyły na terytorium Południowej Osetii, ale przedostały się dalej w głąb kraju.

Z całą mocą potępiam decyzję Rosji w sprawie uznania niepodległości Abchazji i Południowej Osetii. Nie można zapominać, że chociaż niektórzy świętują niepodległość, to Gruzja opłakuje niewinnych ludzi, którzy stracili życie i swój dobytek, gdy nadeszły wojska Rosyjskie. Jestem przekonany, że Europa powinna wywrzeć nacisk na niedźwiedzia i jako część społeczności międzynarodowej podjąć starania na rzecz integralności terytorialnej Gruzji.

Republika Słowacka zastosowała się do zasady integralności terytorialnej w przypadku Kosowa i nadal nie uznaje swojej odłączności od Serbii. Mając to na uwadze, nie uznaję niepodległości regionów gruzińskich ani Południowej Osetii.

  Toomas Savi (ALDE). - Panie przewodniczący! Jako jeden z autorów projektu rezolucji w sprawie sytuacji w Gruzji, głosowałem za przyjęciem Poprawki 1, zapraszając w ten sposób Międzynarodowy Komitet Olimpijski do poważnego rozważenia, czy decyzja o przyznaniu władzom Soczi zimowych igrzysk olimpijskich w roku 2014 jest nadal aktualna w świetle niedawnych wydarzeń w bliskiej okolicy obiektów, na których te igrzyska miałyby się odbywać. Byłoby decyzją wielce nieodpowiedzialną, jeśli MKOl naraziłby uczestników olimpiady, organizując igrzyska w tak niestabilnym regionie.

Nie muszę państwu przypominać, że dnia 5 września 1972 roku 11 sportowców zginęło w Monachium. Byłem wówczas lekarzem opiekującym się reprezentacją Związku Sowieckiego i pamiętam, jaki wpływ miały te tragiczne wydarzenia na ducha olimpijskiego. Do takich wydarzeń nigdy nie powinno dochodzić.

  Bernd Posselt (PPE-DE). – (DE) Panie przewodniczący! Mam wiele szacunku dla pana posła Schulza, ale jego dzisiejsze oświadczenie było niedopuszczalne. Dziś rano prezydent Miedwiediew nazwał prezydenta Saakaszwilego, wybranego w demokratycznych wyborach w Gruzji, „politycznym trupem”. Nawet z demokratycznej perspektywy byłoby to stwierdzeniem haniebnym, ale gdy weźmie się pod uwagę, że pan Miedwiediew reprezentuje rząd, który przyczynił się do śmierci poprzednika prezydenta Saakaszwilego, jak również śmierci prezydenta Czeczenii, a niedawno także pochodzącego z Inguszetii działacza na rzecz praw człowieka, to można tu mówić o groźbach o wymiarze fizycznym.

Nie chodzi o to, czy lubimy pana Saakaszwilego; jest to przypadek, gdy należy udzielić wsparcia wybranemu przez gruzińską ludność przedstawicielowi państwa, który stał się ofiarą działań imperialistycznych i którego aktywność próbuje się stłumić. Dlatego uważam to za konieczne, abyśmy oprócz przyjęcia rezolucji, którą z zadowoleniem przyjmuję, postąpili o krok dalej i umieścili europejskie jednostki pokojowe w Gruzji. Nie potrzebujemy mandatu od Organizacji Narodów Zjednoczonych ani Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie, ponieważ Gruzja jest niepodległym państwem i poprosiła nas o przedstawicielstwo europejskie w tamtym regionie. Musimy również zadbać o to, aby to państwo przetrwało i trwało w pokoju, ponieważ pozwalanie wojskom rosyjskim na działania „pokojowe” w tym regionie, na co zgodziły się ONZ i OBWE, jest jak przyznawanie podpalaczowi roli dowodzącego strażą pożarną.

  Bogdan Pęk (UEN). - Panie Przewodniczący! Ta rezolucja w sprawie Gruzji jest ważna i głosowałem za nią, choć uważam, że Unia Europejska, która stanęła w wyniku wypadków gruzińskich przed ważnym egzaminem, egzaminu tego nie zdała. A nie zdała, moim zdaniem, głównie dlatego, że krzyżują się tu bardzo ważne interesy niemieckie, a zwłaszcza lewicy niemieckiej z panem kanclerzem Schroederem. Wyraził je tutaj dzisiaj pan Schulz jednoznacznie.

Unia Europejska musi zrozumieć, że rurociąg bałtycki może być przyczyną skutecznego szantażowania Litwy, Łotwy, Estonii, Polski, a także i Białorusi. Ten rurociąg musi zostać zlikwidowany, a Unia Europejska wbrew deklaracjom musi zająć wreszcie stanowisko dotyczące jednolitej polityki energetycznej, wspólnej polityki energetycznej, w której w żadnym razie rura bałtycka się nie mieści, choć stoi to w sprzeczności z niektórymi interesami Niemiec. Niemcy muszą pogodzić się z tym, że albo tworzą jednolitą Unię Europejską i ich deklaracje są prawdziwe, albo działają obłudnie, swoje własne interesy przenosząc ponad interesy Unii.

  Milan Horáček (Verts/ALE). - (DE) Panie przewodniczący! Głosowałem za przyjęciem rezolucji, ale nie bez oporów. Wojna pomiędzy Rosją i Gruzją wyraźniej pokazała różnice w sposobie radzenia sobie z sytuacjami kryzysowymi. W Gruzji nadal wiele problemów wymaga rozwiązania, ale Rosja postępuje według odwiecznej tradycji półazjatyckich dyktatorów, których działania charakteryzują się nieuczciwością, prowokacyjnością i brutalnością typową dla wojny. Stanowi to zagrożenie nie tylko dla Ukrainy, ale także dla nas.

Naszymi wartościami są prawa człowieka, demokracja, państwo prawo i wolność, o którą razem usilnie walczyliśmy - wolność od bycia zależnym i z góry narzuconych ograniczeń. Z uwagi na te wartości konieczne jest, abyśmy stanęli w ich obronie za sprawą wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa.

  Charles Tannock (PPE-DE). - Panie przewodniczący! Delegacja brytyjskich konserwatystów poparła projekt rezolucji w sprawie Gruzji, który ogólnie stanowił wyważony dokument. Mamy jednak pewne zastrzeżenia do ustępu 19, w którym wzywa się do zorganizowania w Gruzji misji wojskowej w ramach EPBiO - chociaż obecność obserwatorów cywilnych UE nie byłaby w żaden sposób kontrowersyjna.

Podobnie ustęp 30, w którym stwierdza się, że traktat lizboński pomógłby ustosunkować się UE do sytuacji w Gruzji, jest - w naszym mniemaniu - nieuzasadniony. Jesteśmy zwolennikami bardziej kompleksowej wspólnej i zagranicznej polityki bezpieczeństwa energetycznego w ramach WPZiB, jeśli chodzi o wwóz rosyjskiej ropy naftowej i gazu ziemnego, ale nie widzimy, w jaki sposób traktat lizboński miałbym pomóc w rozwiązaniu kryzysu rosyjsko-gruzińskiego. Nie chodzi tu o globalną nieudolność UE w sprawach zagranicznych, ale raczej o nacechowaną zastraszaniem i rewanżyzmem postawę Rosji w Południowym Kaukazie.

  Richard Falbr (PSE) – (CS) Wstrzymałem się od głosy, ponieważ odpowiedź na pytanie: „czy to prawda, że Gruzini zaatakowali w nocy miasto, ostrzeliwując je z wyrzutni rakiet”? brzmi „tak”.

- Europejskie prawo umów (B6-0374/2008)

  Bruno Gollnisch (NI). – (FR) Panie przewodniczący! Zajmiemy się teraz pytaniem, które pan poseł Lehne chciałby zadać Komisji. Sądzimy, że tak naprawdę problemy związanie z prawem umów w Europie powinny być odpowiedzią na dwie kluczowe, powiązane ze sobą potrzeby. Pierwszą z nich jest potrzeba jasności i prostoty, druga dotyczy bezpieczeństwa. Wyrażamy zadowolenie z faktu, że sprawozdawca wziął pod uwagę niezwykłą pracę wykonaną przez „Société de legislation comparée”, i mamy nadzieję, że w staraniach tych zostanie uwzględnione nasze wspólne dziedzictwo w postaci prawa rzymskiego. Zasady autonomii stron zawierających umowę, zasady prawomocności, zasady... zostały stworzone w starożytnych czasach naszej cywilizacji. To do tych potrzeb musimy się odnosić; one stanowią wspólne dziedzictwo prawne naszej cywilizacji.

Mamy również nadzieję, że w celu zapewnienia bezpieczeństwa transakcji, nada się pierwszeństwo ujednoliceniu prawa kolizyjnego przed ujednoliceniem zasad merytorycznych. Umowy zawierane pomiędzy ludźmi w różnych miejscach, a w szczególności zasady skomplikowanego instrumentu oferty próbnej, mogą być ujednolicone bez konieczności ujednolicania podstawowych zasad naszych krajowych ustawodawstw.

Sprawozdanie: Proinsias De Rossa (A6-0289/2008)

  Mario Borghezio (UEN). – (IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Kilka dni temu na niewielkiej wyspie w pobliżu Sardynii, w imię zachowania środowiska naturalnego i bez używania przemocy, sardyńscy separatyści ogłosili nową republikę, korzystając z poetyckiego, brzmiącego z polinezyjska określenia „Republika Mal di Ventre”. Chciałbym zwrócić uwagę na fakt, że pan przewodniczący otrzymał już mapę stworzoną na bazie mapy ONZ i nietykalnej zasady samookreślania tożsamości narodowej. Europa zawsze towarzyszyła w walce, którą inni prowadzili w imię wolności, przy użyciu pokojowych i demokratycznych środków. Wiwat na cześć ludności sardyńskiej walczącej o samookreślenie!

- Sprawozdanie: Iratxe García Pérez (A6-0325/2008)

  Frank Vanhecke (NI). – (NL) Panie przewodniczący! Głosowałem przeciwko sprawozdaniu pana posła García Péreza pomimo mojego przekonania, że kobiety i mężczyźni są oczywiście sobie równi i muszą otrzymywać podobną zapłatę za swoją pracę. Dzisiaj zbyt często zapominamy, że równość płci jest jednym z podstawowych osiągnięć współczesnej Europy, świata europejskiego, świata zachodniego i że ta zasada nie jest w żaden sposób przestrzegana w niektórych miejscach na świecie. Nie możemy o tym nigdy zapominać.

Jest to jednak tylko jeden z aspektów przedmiotowego sprawozdania. W sprawozdaniu roi się również od innych stwierdzeń, z którymi zasadniczo nie mogę się zgodzić. Na przykład ze wsparciem dla niezliczonych kwot wyborczych dla kobiet, tak jakby kobiety były nieporadnymi istotami, które nie są w stanie zdobyć stanowiska na własną rękę, polegając na własnych umiejętnościach. Inną sprawą jest nieustanne poparcie dla aborcji: zastanawiam się, w jaki sposób znalazło się to w sprawozdaniu.

To właśnie z tego powodu, jak również wielu innych głosowałem przeciwko sprawozdaniu pani poseł Garcíi Pérez.

  Christopher Heaton-Harris (PPE-DE). - Panie przewodniczący! Z jakiegoś dziwacznego powodu przerwałem odwieczną tradycję tego Parlamentu, nie głosując dzisiaj za sprawozdaniem Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia - wstrzymałem się od głosu.

Dawniej bez wyjątku głosowałem przeciwko tym sprawozdaniom, ponieważ zazwyczaj jest w nich masa bzdur. Ale jako mąż i ojciec dwóch córek, staram się czytać każde słowo sprawozdań przedmiotowej komisji i zgadywać, co tak naprawdę oznaczają.

Mam pewne obawy co do komisji, z której pochodzą te dokumenty - nie wydaje mi się, abyśmy w tej kwestii potrzebowali Komisji ds. Kobiet, dysponując wsparciem Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych.

W przedmiotowym sprawozdaniu znaleźć można pewne określenia - na przykład „feminizacja ubóstwa” - które są pozbawione jakiegokolwiek znaczenia, ale brzmią wspaniale dla obecnej tam brygady politycznej poprawności.

Zastanawiam się, jakie odczucia miałaby wspomniana komisja względem tych, którzy wybijają się ponad przeciętność: na przykład matka pięciorga dzieci, której najmłodsze dziecko cierpi na zespół Downa, a najstarsze - córka - prawdopodobnie od pięciu miesięcy jest w ciąży - tak jak w przypadku potencjalnej pani wiceprezydent USA, Sarah Palin? Sądzę, że komisji nie spodobałoby się to, że pani Palin sięgnęła tak wysoko. Mimo wszystko wstrzymałem się od głosowania.

  Ewa Tomaszewska (UEN). - Panie Przewodniczący! Mimo iż jestem zwolennikiem równych praw, głosowałam przeciw rezolucji w sprawie równości między kobietami a mężczyznami. Do rezolucji tej włączono zapisy kryptoaborcyjne, naruszono w ten sposób zasadę subsydiarności w tym obszarze. Fakt odrzucenia w głosowaniu poprawki nr 2, usuwającej te zapisy, skutkował koniecznością odrzucenia całej rezolucji. Przykre, że Parlament Europejski w tak niefrasobliwy sposób gwałci podstawowe zasady funkcjonowania Unii Europejskiej.

- Klonowanie zwierząt (B6-0373/2008)

  Hynek Fajmon (PPE-DE). – (CS) Panie przewodniczący! Głosowałem przeciwko zakazowi klonowania. Zakaz klonowania narusza swobodę prowadzenia badań naukowych i realizowania przedsięwzięć. Ograniczenie tych swobód nie przysporzy Unii Europejskiej żadnych korzyści i spowoduje dalszą emigrację naukowców do Stanów Zjednoczonych Ameryki oraz innych krajów na świecie, w których nie obowiązują takie zakazy. Zakaz handlu takimi produktami doprowadzi w konsekwencji do dysput handlowych wewnątrz Światowej Organizacji Handlu. Nie chcemy, aby doszło do takich sytuacji.

Niebezpieczeństwo dla zdrowia i inne zagrożenia związane z klonowaniem muszą być właściwie ocenione w zgodzie z mającymi zastosowanie procesami i procedurami, których wyniki należy następnie przekazać do publicznej wiadomości. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności przeprowadził konsultacje naukowe w tej kwestii w pierwszej połowie bieżącego roku, a wyniki tych konsultacji nie stanowią podstaw do wydania zakazu klonowania.

  Avril Doyle (PPE-DE). - Panie przewodniczący! Głosowała przeciwko przyjęciu rezolucji w sprawie zakazu klonowania zwierząt należących do naszego łańcucha pokarmowego ze względu na brak naukowych zasad, którym podlegałoby nasze podejście w tej sprawie w Parlamencie. Bez względu na to, czy jest to głos w sprawie ustawy, rezolucja w kwestii parlamentarnej lub sprawozdanie z własnej inicjatywy, decyzje podejmowane przez Parlament Europejski i głosy z posiedzeń plenarnych są zdecydowanie pozbawione większej wartości, jeśli nie poddaje się ich ocenie naukowej. Wiarygodność i integralność naszej pracy podlega zatem uzasadnionej dyskusji.

- Sprawozdanie: Eva-Britt Svensson (A6-0199/2008)

  Ivo Strejček (PPE-DE). - Panie przewodniczący! Głosowałem przeciwko sprawozdaniu pani poseł Svensson i jestem wdzięczny za okazję do tego, aby podać powody tej decyzji.

Moje powody są następujące: Po pierwsze, nie istnieje konsument, który wiedziałby wszystko, podobnie jak nie ma takiego ustawodawcy. To dlatego reklama stanowi ważny element handlu i gospodarki. Po drugie, każda reklama (niestety lub na szczęście) musi zwracać naszą uwagę, być łatwo dostrzegalna, zaskakująca i atrakcyjna. Jest to rezultat tego, że znajdzie się zawsze kilku takich producentów, którzy sprzedają ten sam produkt, i każdy z nich sprzedawać właśnie swój produkt i nic więcej. Po trzecie, w swoim sprawozdaniu pani poseł Svensson uwzględnia te zasady i próbuje usprawniać siły rynkowe za pomocą sztucznych środków legislacyjnych, co zaszkodzi i rozproszy naturalne siły rynkowe mające swoje źródło w relacji podaży do popytu. Z tych powodów głosowałem przeciw.

  Frank Vanhecke (NI). – (NL) Panie przewodniczący! Jeśli miałbym streścić moje powody, dla których głosowałem przeciwko sprawozdaniu pani poseł Svensson, mógłby po prostu powiedzieć, że moim zdaniem przedmiotowe sprawozdanie jest całkowicie bzdurne. Jest to już kolejne sprawozdanie, w którym ta Izba - od której oficjalnie oczekuje się przecież stawania w obronie wolności obywateli europejskich - wzywa do ograniczenia wolności i wprowadzenia cenzury. Rzeczywiście, kilka założeń w sprawozdaniu pani poseł Svensson, takich jak ustęp 14 dotyczący cenzury, przypomina książkę Fahrenheit 451, w której przedstawiony został świat, gdzie książki są zakazane, a myśl krytyczna stłumiona.

Jestem krytyczny względem tego Parlamentu Europejskiego, ale musi on chociaż zadbać o to, aby nie zrobić z siebie zupełnego pośmiewiska, stając się jakimś klonem Związku Sowieckiego.

  Philip Claeys (NI). – (NL) Panie przewodniczący! Chciałbym pogratulować pani poseł Svensson. Jej sprawozdanie jest jednym z najbardziej patronizujących, interwencjonistycznych i politycznie poprawnych dokumentów, jaki powstał trwającej prezydencji. Ona naprawdę musi być przekonana, że reklama i marketing stanowią wielką konspirację - począwszy od pierwszych lat życia, gdy ma miejsce uspołecznianie dzieci - mającą na celu dyskryminację płci, za sprawą której przedłużana jest trwająca całe życie nierówność szans w społeczeństwie dla kobiet i mężczyzn. Ja tego nie wymyślam: większa część tego stwierdzenia jest wierną kopią punktu M preambuły omawianego dokumentu.

W sprawozdaniu wzywa się do utworzenia nowych aktów prawnych oraz organów, które w szczególności zajmą się nadzorem nad przestrzeganiem tych nowych przepisów. Powiedziałbym, że to „praca dla naszych chłopaków”, jeśli tylko to określenie nie jest zbyt „lekceważące względem tożsamości płciowej”. W ustępie 14 wszystko jest wyłożone wprost: wzywa się do usuwania wszystkiego, co jest określane jako „przekazy (...) propagujące stereotypy płciowe”, a więc z podręczników, zabawek, gier wideo, Internetu i reklam. Innymi słowy, cenzura. Nie wiem, czy termin „podręczniki” odnosi się również do literatury, ale jeśli tak, to możemy zacząć już teraz od palenia dzieł Shakespeare’a na naszych ulicach.

  Christopher Heaton-Harris (PPE-DE). - Panie przewodniczący! Odniosłem się do rodzaju sprawozdania i zagłosowałem przeciwko niemu. Chciałbym przedstawić kilka szczegółów wyjaśniających tę decyzję.

Mam wielki szacunek dla sprawozdawczyni, pani poseł Svensson, która dokonała wielkiego wysiłku w tym zakresie i jest jednym z najlepszych wzorów kobiety, jakie ten Parlament mógł zaproponować. Jednak niektóre punkty z tego sprawozdania - z których część została odrzucona w głosowaniu - są niemal trudne do wyobrażenia. W ustępie 9 są przykłady wzywania do utworzenia policji nadzorującej informacje związane z płcią. W ustępie 13 sprawozdawczyni rozprawiła się z tradycyjnym modelem płci, a w ustępie 14 przedstawiła coś w rodzaju nienawiści do nowych ilustracji w Internecie.

Postacie męskie i żeńskie zawsze były używane w reklamie. Postacie męskie zwykle wyglądają lepiej niż ja, a żeńskie wyglądają lepiej niż, powiedzmy, niektórzy posłowie do Parlamentu. To jest reklama dla państwa. Nawet Komisja Europejska - jeśli spojrzeć na jej witrynę w Internecie czy jakiekolwiek plakaty wywieszane na jej budynkach - wykorzystuje zdjęcia mężczyzn i kobiet, którzy są trochę bardziej atrakcyjni niż przeciętnie.

Pisemne wyjaśnienia dotyczące głosowania

- Sprawozdanie: Amalia Sartori (A6-0140/2008)

  Jan Andersson, Göran Färm, Anna Hedh, Inger Segelström i Åsa Westlund (PSE), na piśmie. − (SV) Uzgodniliśmy, że zagłosujemy za sprawozdaniem, ponieważ jego celem jest uzyskanie globalnego ujednolicenia klasyfikacji, systemu znakowania i opakowań dla chemikaliów. To może przyczynić się do większej bezpieczeństwa w przenoszeniu chemikaliów, a więc także do poprawy środowiska naturalnego i zdrowia ludzi.

Wolelibyśmy jednak, aby znakowanie chemikaliów znajdowało się w piątej kategorii.

Takie chemikalia można często znaleźć w domach i są one główną przyczyną zatruwania się dzieci.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Otwarcie na szczeblu międzynarodowym debaty w sprawie substancji chemicznych i roli, jaką odgrywają w naszym życiu, sięga do roku 1980, najpierw w ramach Międzynarodowej Organizacji Pracy, a następnie w ramach ONZ, która przyjęła globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i etykietowania chemikaliów (GHS) w grudniu 2002 roku, także w wersji poprawionej w roku 2005.

Decyzje te miały znaczenie na szczeblu wspólnotowym, co skutkowało przyjęciem kilku dokumentów.

Na obecnym etapie mamy do czynienia z projektem rozporządzenia w sprawie klasyfikacja i etykietowania substancji i mieszanin, za sprawą którego Unia Europejska chce wdrożyć ustalone przez Radę Społeczno-Gospodarczą ONZ międzynarodowe kryteria klasyfikowania i etykietowania substancji niebezpiecznych i mieszanin, znane również pod nazwą globalnie zharmonizowanego systemu (GHS).

Korzystając z tego systemu, można próbować zadbać o ochronę zdrowia ludzkiego i środowiska naturalnego, nie ograniczając jednocześnie transportu substancji i mieszanin, wyznaczając kryteria klasyfikacyjne i informacyjne, w tym wymogi dotyczące etykietowania i kart danych bezpieczeństwa. To wiąże się z utrzymywaniem poziomu bezpieczeństwa w transporcie towarów niebezpiecznych oraz z zachowaniem zdrowia i bezpieczeństwa konsumenta, pracownika, jak i środowiska naturalnego. Dlatego też głosowaliśmy za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania.

  Marian Zlotea (PPE-DE), na piśmie. - (RO) Substancje chemiczne produkuje się i sprzedaje na całym świecie, a ryzyko z nimi związane jest wszędzie jednakowe. Substancje uważane za niebezpieczne w jednym kraju mogą mieć inną klasyfikację w drugim. Nie powinno być różnych opisów tego samego produktu w różnych krajach.

Oprócz potrzeby informowania głównym celem Globalnie Zharmonizowanego Systemu Klasyfikacji i Oznakowania Chemikaliów jest ochrona konsumenta. Nowe prawodawstwo w dziedzinie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin zapewni lepszą ochronę zdrowia ludzkiego i środowiska. Myślę, że osiągnięto kompromisy, które są dobrymi rozwiązaniami dla zdrowia konsumentów. Użytkownicy profesjonalni chemikaliów i konsumenci na całym świecie mogą skorzystać na globalnej harmonizacji.

W następstwie wdrożenia tego sprawozdania polepszy się ochrona osób używających te niebezpieczne substancje, a przedsiębiorstwa będą efektywniejsze, redukując liczbę wypadków. Korzystanie z tych niebezpiecznych substancji będzie bezpieczniejsze. Użytkownicy będą mieć dostęp do prawdziwych, pełnych i dokładnych informacji, co zapewni lepszą ochronę konsumenta.

- Sprawozdania: Amalia Sartori (A6-0140/2008) (A6-0141/2008) (A6-0142/2008)

  Ian Hudghton (Verts/ALE), na piśmie. − Sprawozdanie pani poseł Sartori dotyczy spraw ważnych dla naszych obywateli. Chemikalia są produkowane i biorą udział w wymianie handlowej w wymiarze globalnym, a zagrożenie, jakie ze sobą niosą, jest takie same, bez względu na miejsce ich używania; tak więc właściwe będzie dokonanie odpowiedniego ujednolicenia klasyfikacji i etykietowania substancji niebezpiecznych. Uzgodniony dzisiaj pakiet stanowi rozsądny kompromis pomiędzy grupami politycznymi i instytucjami, dlatego mogłem go poprzeć.

- Sprawozdanie: Anja Weisgerber (A6-0201/2008)

  Sylwester Chruszcz (NI), na piśmie. − Raport legalizuje produkcję pojazdów napędzanych wodorem. To jeden z nielicznych dokumentów, które w sposób świadomy podchodzą do problemu alternatywnego paliwa do samochodów. Jest to o tyle chwalebne, że chodzi o całkiem nowatorską technologię, która jest całkowicie nieszkodliwa dla środowiska, bo spalinami jest woda. Nie mam wątpliwości, że dokument jest inspirowany przez producenta samochodu, którym jeździ Hans Pöttering, ale świadomie głosowałem za.

  Hanne Dahl (IND/DEM), na piśmie. − (DA) Lista czerwcowa poddaje ocenie ogniwa paliwowe wykorzystujące wodór jako nośnik energii w oparciu o odnawialne źródła energii, takie jak energia słoneczna, wiatru czy pływów, jako systemu transportowego, ponieważ jest to ekologiczne paliwo, tj. nie ma miejsca zanieczyszczenie cząsteczkami i jednocześnie paliwo to może być produkowane z wykorzystaniem energii odnawialnej. Pojazdy napędzane wodorem mają jednak na ogół bardzo niską wydajność rzędu 20%, biorąc pod uwagę cały proces energetyczny. Dużo lepsze wyniki uzyskują pojazdy elektryczne napędzane przez sterowane komputerem akumulatory litowe, których wydajność energetyczna wynosi około 80-90%. Tymczasem miliony akumulatorów mogłyby rozwiązać problem energii odnawialnej. Dlatego chcielibyśmy ubiegać się o to, aby Komisja podjęła działania w kierunku promowania tego rozwiązania alternatywnego.

  Proinsias De Rossa (PSE), na piśmie. − Biorąc pod uwagę priorytety związane z ochroną konsumenta, przedmiotowe sprawozdanie pozwala branży pojazdów napędzanych wodorem na zapełnienie wewnątrzrynkowej luki.

Pilne jest włączenie pojazdów napędzanych wodorem do dyrektywy ramowej UE dotyczącej homologacji typu, ponieważ przyspieszy to badania i rozwój tej ekologicznej technologii na całym rynku krajowym.

Co więcej, określono szczegóły techniczne, które mają zapewnić bezpieczeństwo i stabilność elementów oraz całych systemów paliwa wodorowego, jak również znakowanie pojazdów napędzanych wodorem, co będzie ważne w razie wypadku.

  Ian Hudghton (Verts/ALE), na piśmie. − Głosowałem za przyjęciem sprawozdania pani poseł Weisgerber. Możliwość stosowania wodoru jako formy czystej energii od dawna jest znana, a technologie w tej dziedzinie są nieustannie rozwijane. Pomimo to energia wodorowa może być prawdziwie wydajna jak energia ekologiczna tylko wówczas, gdy wodór będzie pochodził ze źródeł zrównoważonych, a w sytuacji idealnej, ze źródeł również odnawialnych. Na ten fakt zwrócono uwagę w ostatecznej wersji sprawozdania.

  Jörg Leichtfried (PSE), na piśmie, − (DE) Głosuję za przyjęciem sprawozdana pani poseł Weisgerber dotyczącego homologacji pojazdów napędzanych wodorem.

Popularyzowanie alternatywnego paliwa ekologicznego w UE jest ważną działalnością, która koniecznie musi być w dzisiejszych czasach wspierana. Chociaż pojazdy napędzane wodorem nadają się do tego celu, to muszą także gwarantować wysoki poziom bezpieczeństwa i ochrony dla środowiska. Aby zapewnić, że tak się stanie, konieczne jest opracowanie jednolitych przepisów homologacyjnych w Unii Europejskiej. Jeśli zabraknie obowiązujących w całej UE regulacji prawnej dotyczącej klasyfikacji pojazdów napędzanych wodorem, istnieje ryzyko, że jednorazowe pozwolenia wydawane przez państwa członkowskie zaburzą konkurencję i że przedsiębiorstwa z branży zauważą, że inwestowania w pojazdy napędzane wodorem nie jest już opłacalne.

Jednolity system homologacji oferuje obywatelom ochronę na mocy unijnej dyrektywy i popularyzuje produkcję ekologicznych pojazdów, a jest to bardzo ważne.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Z zadowoleniem przyjmuję sprawozdanie pani poseł Anji Weisgerber dotyczące homologacji pojazdów napędzanych wodorem. Przedmiotowe sprawozdanie jest postępem w zakresie stymulowania przemysłu do bardziej intensywnych badań i prac rozwojowych. Upowszechnianie pojazdów napędzanych wodorem na rynku krajowym pomoże także Europie w osiąganiu celów związanych z klimatem. Głosowałem za przyjęciem zaleceń zawartych w sprawozdaniu.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie. − (DE) Nie ulega wątpliwości, że energia wodorowa jest technologią o dużym potencjale na przyszłość, ale w żadnym wypadku nie osiągnęła ona jeszcze dojrzałości. Nie tylko koszt jej nabycia jest nadal zbyt duży, ale również produkcja i przechowywanie wodoru wiąże się z dużymi wydatkami. Ponadto, nawet jeśli samochody nie będą emitować szkodliwych gazów, to nadal nie jest wiadomo, w jaki sposób będzie można produkować wodór, wykorzystując do tego minimalną ilość energii i nie generując CO2.

Na koniec dodam, że nie wiemy również, czy samochody napędzane akumulatorem bądź paliwem staną się normą, ale tak czy inaczej ważne jest, abyśmy wspierali technologie alternatywne, tak aby obniżyć swoją zależność od paliw kopalnianych. Mając to na uwadze, głosowałem za przyjęciem sprawozdania pani poseł Weisgerber.

  Eluned Morgan (PSE), na piśmie. − Głosowałam za przyjęciem omawianego sprawozdania, ponieważ taki akt prawny umożliwi pełnozakresową produkcję tego rodzaju samochodów i udostępni europejskim kierowcom alternatywne rozwiązania w bliskiej przyszłości. To nowe prawo wpłynie pozytywnie na rozwój omawianych pojazdów, zapewniając ich niezawodność i bezpieczeństwo, a środki opisane w przedmiotowym sprawozdaniu zagwarantują, że będzie można uzyskać maksymalnie duże korzyści ze stosowania pojazdów napędzanych wodorem.

  Daciana Octavia Sârbu (PSE), na piśmie. − (RO) Budowa silników samochodowych wykorzystujących wodór stanowi gwarancję dla rozwoju ekologicznych środków transportu w przyszłości i ochronę zdrowia publicznego. Aby osiągać korzyści dla środowiska wynikające ze stosowania pojazdów napędzanych wodorem, pojazdy te muszą być produkowane w sposób zrównoważony, zapewniając mniejsze natężenie hałasu i lepszą jakość powietrza.

Omawiane rozporządzenie pozwoli nam zapewnić, że systemy oparte na wodorze będą tak samo bezpieczne jak konwencjonalnej technologię napędowe, pomagając tym samym pobudzić przemysł do budowania tego rodzaju pojazdów. Konieczne jest stworzenie odpowiedniego programu ramowego, tak aby przyspieszyć urynkowienie pojazdów wyposażonych w innowacyjne technologię napędowe, w wyniku czego przemysł transportowy w znacznym stopniu przyczyni się do bardziej czystej i bezpiecznej przyszłości.

Uwzględniając problemy globalne spowodowane przez zmiany klimatu oraz niedostatek źródeł energii, pojazdy napędzane wodorem powinny być popularyzowane na szczeblu światowym, szczególnie w krajach rozwijających się, podobnie jak w USA, tak aby zagwarantować skuteczniejszą ochronę środowiska przed globalnym ociepleniem.

Z tego powodu głosowałem za przyjęciem przedmiotowego projektu rezolucji, który stanowi pierwszy krok w kierunku czystszej Europy.

  Peter Skinner (PSE), na piśmie. − Mając na uwadze bieżące i przyszłe problemy związane z silnikami samochodów korzystającymi z ropy naftowej, oczywiste jest, że rozwój paliw alternatywnych jest ważny. Przyjęcie szczegółowych wytycznych dotyczących tego zagadnienia jest znaczącym krokiem naprzód. Związek pomiędzy zużyciem oleju napędowego przez silniki samochodowe ogółem i wzrostem przypadków zachorowań na dolegliwości układu oddechowego, jak również nieustannym wzrostem zanieczyszczenia oznacza, że projekt pojazdów „nowej generacji” musi to stanowić na to odpowiedź.

Problem produkcji wodoru z wykorzystaniem elektryczności budzi najwyraźniej większe obawy, dotyczące m.in. tego, w jaki sposób uzyskać energię potrzebną do wygenerowania tej elektryczności. Omawiane sprawozdanie pomaga nam jednak przenieść debatę i przemysł motoryzacyjny poza zagadnienia samochodu przyszłości we właściwym kierunku.

  Bernard Wojciechowski (IND/DEM), na piśmie. − Wodór jest powszechnie uważany za „najczystsze” ekologicznie i najbardziej przyjazne środowisku paliwo, gdyż w wyniku jego spalania w powietrzu lub tlenie produkowana jest wyłącznie woda.

Pomimo istotnych problemów związanych z tankowaniem i składowaniem wodoru, nieustanne prace wielu ośrodków badawczych na świecie świadczą o tym, że jest to paliwo przyszłości. Wodór jako paliwo zapewni nam bezpieczne ekologicznie źródło energii odnawialnej.

Wprowadzenie unijnych kryteriów homologacji pojazdów napędzanych wodorem jest niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jednolitego rynku oraz do zapewnienia wysokiego poziomu bezpieczeństwa i ochrony środowiska naturalnego.

- Sytuacja w Gruzji (B6-0402/2008)

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. – (IT) Głosuję za przyjęciem przedmiotowej rezolucji, mając nadzieję, że zakończy ona w sposób szybki i pokojowy ten tragiczny kryzys. Myślę, że należy utwierdzić się co do dwóch kwestii: z jednej strony, zasada nienaruszalności integralności terytorialnej różnych państw jest nieodwołalna, a z drugiej strony, należy podkreślić konieczność bezwzględnego przestrzegania prawa odnośnych mniejszości.

Jak widzimy, głos społeczności międzynarodowej w odpowiedzi na wydarzenia w Kosowie jest bez wątpienia słabszy i dużo mniej wiarygodny, ale należy podjąć większe wysiłki dyplomatyczne, aby uzyskać konkretne i wiarygodne rozwiązanie. Ponieważ jednak rządy na całym świecie mają swoje sprawy, musimy podejmować natychmiastowe decyzje, aby zaradzić rosnącemu kryzysowi humanitarnemu, z którym wiąże się coraz większa liczba uchodźców. Unia Europejska musi powołać specjalny zespół, aby ulżyć w cierpieniu setkom tysięcy osób, które są w potrzebie.

Jestem w kontakcie z wysłannikiem międzynarodowym UNICEF-u, który potwierdził powagę sytuacji. Mam nadzieję, że Komisja Europejska odegra swoją rolę tak, jak uczyniła to w innych sytuacjach.

  Giorgos Dimitrakopoulos (PPE-DE), na piśmie. – (EL) Posłowie do Parlamentu reprezentujący Nową Demokrację (ND) zdecydowali się nie brać udziału w ostatecznym głosowaniu nad rezolucją w sprawie sytuacji w Gruzji. Decyzja ta wynika z tego, że ostateczna wersja projektu rezolucji, którą poddano do głosowania, była sformułowana w taki sposób, który pozbawił ją równowagi co do treści zawartej w poprzednich projektach.

  Glyn Ford (PSE), na piśmie. − Będę głosowała za przyjęciem przedmiotowej wspólnej rezolucji, ponieważ ważne jest, aby Unia przekazała wyraźny sygnał do osób rządzących Rosją. Mimo to w omawianej rezolucji brakuje adekwatnej krytyki i określenia roli rządu gruzińskiego w dopuszczeniu do tego kryzysu. Z mojego punktu widzenia, pod obecnymi rządami Gruzja zdecydowanie nie jest przygotowana do wcielenia do NATO w najbliższym czasie.

Moja druga uwaga jest taka, że kryzys ten wyraźnie pokazuje, jak bardzo potrzebna jest Europie wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa. Im szybciej ten element traktatu lizbońskiego zostanie wdrożony, tym lepiej.

  Hélène Goudin i Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) Obecna sytuacja w Gruzji oraz podjęte w tej sprawie stanowisko należą do spraw polityki zagranicznej. Opinia Listy Czerwcowej jest taka, że ani Parlament Europejski, ani żadna inna instytucja UE nie powinna wydawać oświadczenia w takich sprawach, ponieważ polityką zagraniczną należy zajmować się na szczeblu krajowym, a nie w ramach Unii Europejskiej.

Co nie powinno wcale dziwić, Parlament Europejski w najwyższym stopniu wykorzystuje okazję do szerzenia propagandy na rzecz silniejszej wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, a nawet gorzej - na rzecz wdrożenia traktatu lizbońskiego. Dzisiaj możemy zobaczyć, że różne państwa członkowskie mają różne zdanie na temat kwestii gruzińskiej. A zatem nie jest to pożądane, aby UE mówiła jednym głosem, ponieważ głos ten musiałby się sprzeciwiać opiniom wyrażanym przez wiele państw członkowskich. Liczne odniesienia do NATO są również problematyczne, ponieważ istnieją kraje, które należą do struktur UE, ale nie są członkami NATO.

Sytuacja w Gruzji jest bardzo poważna, szczególnie z punktu widzenia cywilnych ofiar konfliktu. UE nie powinna jednak podejmować działań z zakresu polityki zagranicznej i dlatego głosowaliśmy przeciwko przedmiotowej rezolucji.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Omawiana rezolucja, przyjęta przez większość posłów do PE, a przeciwko której my głosowaliśmy, jest nieodłącznym elementem antyrosyjskiej kampanii podejmowanej przez osoby, które korzystają z tego biegu wydarzeń, aby głęboko ukryć swoją odpowiedzialność za pogarszanie się sytuacji międzynarodowej i stworzyć pretekst do podjęcia nowych, niebezpiecznych działań w obliczu narastającej konfrontacji.

Przedmiotowa rezolucja ukrywa m.in. fakt, że u źródeł obecnej sytuacji międzynarodowej i sytuacji na Kaukazie znajduje się nowy wyścig zbrojeń i militaryzacja stosunków międzynarodowych, którym przewodzą USA i NATO (dysponujące koncepcją strategii ofensywnej i swojego rozszerzenia się do granic Rosji), budowa nowych baz USA i wyrzutni rakiet w Europie oraz rosnąca militaryzacja tego kontynentu, rozbicie i agresja przeciwko Jugosławii oraz uznanie niepodległości serbskiej prowincji, czyli Kosowa, bez uwzględnienia prawa międzynarodowego, ataki i okupacja Afganistanu oraz Iraku, czyli innymi słowy, imperializm (i międzykapitalistyczne sprzeczności).

Część z tych, którzy wzywają teraz do przestrzegania prawa międzynarodowego, integralności terytorialnej, suwerenności oraz niepodległości państw, to te same osoby, które odgrywały wiodącą rolę i popierały agresję przeciwko Jugosławii i Irakowi. Cóż za hipokryzja!

Droga do pokoju i zabezpieczenia przyszłości ludzkości polega na przestrzeganiu zasad określonych w artykule 7, ustęp 1, 2 oraz 3 konstytucji portugalskiej.

  Ian Hudghton (Verts/ALE), na piśmie. − Jestem usatysfakcjonowany przyjęciem poprawki poddanej przez moją grupę. Prosiliśmy, aby władze rosyjskie i gruzińskie dostarczyły nam informacji co do lokalizacji bomb kasetowych zrzuconych podczas konfliktu zbrojnego, tak aby przyspieszyć działania odminowywania.

Parlament potępił użycie siły i jest przekonany, że konflikty na Kaukazie nie mogą być rozwiązywane z wykorzystaniem przemocy; szybkie odminowanie terenu zapobiegnie ofiarom w ludziach w przyszłości.

  Ona Juknevičienė (ALDE), na piśmie. – (LT) Głosowałam za przyjęciem poprawki 2 i 5, ponieważ moim zdaniem Rosja próbuje odzyskać granice terytorium dawnego Związku Radzieckiego, posługując się różnymi działaniami. Swoimi działaniami w Gruzji Rosja po raz kolejny pokazała gotowość do wkroczenia i okupowania terytorium suwerennego państwa pod pretekstem obrony praw swoich obywateli. Moim zdaniem UE w swojej rezolucji musi jasno pokazać bezprawność planów ekspansji Rosji, szczególnie jeśli chodzi o kraje nadbałtyckie.

Głosując przeciwko punktowi 2 ustępu 27, chciałbym powiedzieć, że UE nie może i nie ma prawa decydować o tym, czy Gruzja jest nadal na drodze do NATO. Możemy jedynie stwierdzić fakt, że dnia 3 marca 2008 roku NATO potwierdziło możliwość przystąpienia Gruzji do tej organizacji; decyzja w tej sprawie należy jednak do suwerennego państwa gruzińskiego.

  Filip Kaczmarek (PPE-DE), na piśmie. − Szanowni państwo! Głosowałem za przyjęciem rezolucji w sprawie sytuacji w Gruzji. Nie dlatego, że jest to rezolucja idealna. Nie ulega dla mnie wątpliwości, że nasza rezolucja mogłaby być lepsza. Wahałem się czy poprzeć projekt rezolucji.

Moje wątpliwości rozwiał tuż przed głosowaniem pan poseł Martin Schulz. Żałował on, że rezolucja nie krytykuje prezydenta Gruzji. To zdumiewające oświadczenie przekonało mnie, że rezolucja mogła być znacznie gorsza, mogła zostać zepsuta przez prorosyjskie lobby w Parlamencie Europejskim. Przy okazji pan poseł Schulz podważył jednolitość Parlamentu wobec kryzysu na Kaukazie. Teraz jest oczywiste, iż byłoby lepiej, gdyby Parlament Europejski spotkał się na nadzwyczajnej sesji w sprawie Gruzji wcześniej. Szkoda, że nie zaprezentowaliśmy naszego stanowiska przed posiedzeniem Rady. Szkoda, że nie przedstawiliśmy naszej recepty, naszej opinii zanim zebrali się przywódcy państw członkowskich.

  Carl Lang oraz Fernand Le Rachinel (NI), na piśmie. – Panie przewodniczący! Zajmując niejednoznaczne stanowisko wobec Rosji i angażując Europę w rozwiązywanie tego konfliktu, Rada Europejska oraz większą część posłów do Parlamentu rozpoczynają proces tak niebezpieczny jak ten, który wywołał pierwszą wojnę światową na tym kontynencie.

Proces ten wynika z niewłaściwie przygotowanych działań ekspansyjnych w kierunku wschodnim, co przybliża nas do stref konfliktowych Bałkanów i Kaukazu. Jakie zatem będą konsekwencje członkowstwa Turcji, która graniczy z Irakiem i Iranem? Co więcej, uznając niepodległość serbskiej prowincji, Kosowa, nasze rządy otworzyły puszkę Pandory, podważając w ten sposób integralność terytorialną nie tylko Gruzji, ale także większości krajów europejskich, tak na Wschodzie, jak i na Zachodzie.

Jeśli Gruzja, tak jak chcieliby tego Socjaliści, Liberałowie, PPE-DE oraz Grupa Zielonych, stanie się członkiem NATO i dołączy do Unii Europejskiej rządzonej w oparciu o traktat lizboński, to nasze kraje wejdą w konflikt z Rosją.

Brukselski obraz Europy oznacza wojnę. Bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, mając na uwadze potężniejsze Chiny oraz zagrożenie ze strony Muzułmanów, nadszedł czas, aby zbudować nową Europę, Europę państw suwerennych, zjednoczonych z Rosją poprzez więzi cywilizacji opartej na naszym greckim i chrześcijańskim dziedzictwie.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Z zadowoleniem przyjmuję wiadomość o natychmiastowych działaniach podjętych przez prezydencję francuską na rzecz rozwiązania konfliktu pomiędzy Gruzją i Rosją. Chociaż można krytykować Tbilisi za wojskową interwencję w Południowej Osetii, to działania odwetowe podjęte przez Moskwę są zarówno nieproporcjonalne, jak i stoją w zupełnej sprzeczności z integralnością terytorialną Gruzji. Chciałbym wezwać Parlament Europejski do przesłania jasnego sygnału do władz rosyjskich, oceniając ich działania jako niedopuszczalne. Z tego względu głosowałem za przyjęciem rezolucji.

  Erik Meijer (GUE/NGL), na piśmie. – (NL) Niewątpliwie należy dostarczyć pomoc humanitarną ludności gruzińskiej, jak również potępić interwencję militarną w regionie niepodlegającym roszczeniom i użycie bomb kasetowych przez Rosję. Punkty przedmiotowej rezolucji, których nie akceptuję, dotyczą opowiadania się po stronie Gruzji oraz próby ukarania i wyizolowania Rosji, a także otoczenia jej przez NATO w następstwie uznania przez nią niepodległości Abchazji i Południowej Osetii.

Wiele z istniejących obecnie państw europejskich powstało w wyniku oddzielenia się od innego kraju, czemu towarzyszyło wydanie jednostronnej deklaracji niepodległości i ostatecznej aprobaty ze strony innych krajów. Większość krajów europejskich powstało po roku 1830, a w szczególnie falami w okresach po 1918 i 1991 roku. Kosowo jest najnowszym tego przykładem. Nie ma żadnego powodu, aby uznawać powstanie Kosowa za wyjątkowe czy udawać, że jest więcej krajów już nie powstanie.

Nigdy nie będzie ostatniego razu. Dopóki istnieją regiony, w których większość mieszkańców uważa funkcjonujący rząd za nieskuteczny, a nawet niebezpieczny, postrzegając go jako zdominowany przez wpływy zagraniczne, dopóty nowe państwa będą tworzone. Sami przyznajmy, że mieszkańcy Abchazji i Południowej Osetii nie chcą podlegać władzy gruzińskiej.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie. − (DE) Rosja jest ważna dla UE nie tylko jako dostawa energii, ale także jako przeciwwaga do zapędów Ameryki do dominacji nad światem. I właśnie dlatego, ale również po to, aby nie narazić swojej wiarygodności, ważne jest, aby UE odgrywała neutralną rolę jako mediator pomiędzy Gruzją i Rosją.

W wielu państwach, np. na Ukrainie, mieszkają bardzo duże społeczności rosyjskie. Dzięki temu łatwiej jest zrozumieć, dlaczego Kreml poczuwa się do szczególnej odpowiedzialności za te grupy ludności rosyjskiej. UE mogłaby pomóc wynegocjować rozwiązanie, które będzie akceptowane przez każdą stronę i np. opowiedzieć się za szczególnymi prawami dla rosyjskiej mniejszości etnicznej w erze postradzieckiej, co byłoby zgodne z unijnymi, powszechnie przywoływanymi celami dotyczącymi praw człowieka. Mając to na uwadze, przychylam się do stanowiska wypracowanego podczas nadzwyczajnego szczytu i jestem przeciwny „wasalskiej” postawie wobec Stanów Zjednoczonych w przedmiotowym sprawozdaniu, i dlatego głosowałem przeciw.

  Athanasios Pafilis (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Za sprawą przedmiotowej wspólnej rezolucji podtrzymana zostanie polityka UE, co właściwie oznacza wykorzystywanie kryzysu na Kaukazie. Jest to próba wzmocnienia interwencji UE i jej znaczenia w tym kluczowym regionie. Podając się za głosiciela pokoju, UE proponuje szereg środków, które umożliwią jej konsolidację i interwencję na Kaukazie. Omawiana rezolucja ma charakter prowokacyjny, ponieważ nie potępia się w niej brutalnego ataku ze strony sympatyzującego z Unią i NATO rządu Gruzji i zamordowania tysięcy osób cywilnych. Wprost przeciwnie - stanowi ona ofertę wsparcia dla polityki Gruzji i jej przystąpienia do NATO. Potępienie odłączenia się Południowej Osetii oraz Abchazji jest co najmniej godną pożałowania hipokryzją w świetle rozbicia Jugosławii i niedawno podjętej decyzji UE w sprawie Kosowa.

Pośród konfliktów i w obliczu konkurencji pomiędzy UE, Stanami Zjednoczonymi i Rosją, rezolucja Parlamentu Europejskiego jest niemal identyczna z polityką USA, ponieważ charakteryzuje się jednostronnym podejściem wobec Rosji w celu osiągnięcia lepszej pozycji do negocjacji w sprawie udziału w rynkach euroazjatyckich i korzystania z przynoszących dobrobyt zasobów.

Zaostrzenie konfliktu i rywalizacja ze strony imperialistów i za sprawą rosyjskiej próby umocnienia swojej pozycji w piramidzie imperialistycznej powodują nowe zagrożenia dla ludności na Kaukazie oraz dalszych regionów. Odpowiedzią ze strony ludności może i musi być włączenie się w antyimperialistyczną walkę.

  Dimitrios Papadimoulis (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Podobnie jak cała Konfederacyjna Grupa Zjednoczonej Lewicy Europejskiej/Nordycka Zielona Lewica, głosowałem przeciwko przedmiotowej rezolucji w sprawie sytuacji na Kaukazie, ponieważ sposób przedstawienia w niej kryzysu nosi znamiona polityki pro-Bushowskiej i oportunizmu. Najgorszym i najbardziej prowokacyjnym aspektem przedmiotowej rezolucji jest fakt, że unika się w niej najmniejszej krytyki względem oportunistycznych działań podjętych przez gruzińskiego premiera Saakaszwilego, który wywołał kryzys, tak aby uniknąć niezadowolenia ze strony swoich amerykańskich obrońców. Stanowisko przyjęte przez większą część posłów do PE wprost sprzeciwia się temu, za czym opowiadały się niektóre siły polityczne sześć miesięcy temu w sprawie Kosowa.

Stabilizacji w regionie kaukaskim nie można osiągnąć poprzez politykę grania drugich skrzypiec ze Stanami Zjednoczonymi, które przymykają oko na prawdziwy bieg wydarzeń i same prowadzą politykę dwulicowości.

  Ioan Mircea Paşcu (PSE), na piśmie. − Głosowałem za poprawką 2, ponieważ uważam to za niedopuszczalne, że granice można zmienić pod pretekstem „troski” o mniejszości w sąsiadujących państwach. Głosowałem również za odniesieniem do faktu, że Gruzji obiecano członkowstwo w NATO podczas szczytu w Bukareszcie i że jest ona na dobrej drodze z następujących przyczyn:

a. To prawda, że Gruzja była zapewniana, że stanie się członkiem NATO i że fakt ten został oficjalnie zapisany w komunikacie końcowym na szczycie NATO w Bukareszcie,

b. Co najmniej jeden z ważnych przywódców europejskich powiedział - w kontekście mającej niedawno miejsce wojny z Rosją - że powołanie Gruzji do wstąpienia do NATO zostanie spełnione,

c. UE jest zobowiązana zagwarantować Gruzji bezpieczeństwo, niepodległość i integralność terytorialną za sprawą porozumienia o partnerstwie zawartego przez UE z Gruzją w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa i ponieważ nie może tego uczynić - ponieważ nie pozwalają na to jej struktury - oznacza to, że jedyną instytucją, która może to uczynić, jest NATO, do którego należy większość państw UE.

  Béatrice Patrie (PSE), na piśmie. – (FR) Chociaż nie pozbawiona błędów, rezolucja przyjęta przez Parlament Europejski zasługuje na poparcie, jako że potwierdza jedność zademonstrowaną przez Europę w odniesieniu do rezolucji w sprawie sytuacji w Gruzji.

Ten złożony kryzys pokazuje, jak pilne jest opracowanie przez UE odpowiedniej strategii regionalnej względem Kaukazu i Rosji. A co za tym idzie, UE postąpiłaby właściwie, gdyby przedstawiła propozycję zorganizowania konferencji międzynarodowej, podobnej do konferencji helsińskiej, która przyczyniła się do powstania OBWE w roku 1975.

Na obecną chwilę należy koniecznie zadbać o to, aby uzasadnione sprawozdanie dotyczące negocjacji w sprawie wzmocnienia partnerstwa pomiędzy UE i Rosją uwzględniło potrzebę zbudowania wyważonego dialogu z państwem, z którym wiążą się wszystkie kwestie wspólnego interesu, w tym wartości demokratyczne i wymiar energetyczny.

Z tego względu należy ubolewać, że Parlament Europejski nie wzywa w sposób bardziej zrozumiały do przeglądu naszej strategii energetycznej, która - obok ogłoszonego zróżnicowania naszych źródeł dostaw - powinna również zapewniać rozwój alternatywnych źródeł energii oraz oszczędność energetyczną.

  Gilles Savary (PSE), na piśmie. – (FR) Wstrzymałem się od głosu w sprawie rezolucji Parlamentu Europejskiego dotyczącej wydarzeń w Południowej Osetii i Abchazji, ponieważ Parlament przyjął jednostronne, niewyważone stanowisko wobec jednostronnej deklaracji niepodległości Kosowa względem znormalizowanej i zdemokratyzowanej Serbii.

Parlament nie uznał tego za stosowne, aby przyjąć podobną rezolucję w sprawie Kosowa w imię tych samych zasad poszanowania prawa międzynarodowego oraz integralności granic państwowych, za którymi dzisiaj się odpowiada, chcąc potępić uznanie przez Moskwę niepodległości Osetii i Abchazji. Wszyscy wiemy, dlaczego: nie chcemy krytykować krajów Zachodu – które wyraziły gotowość do uznania jednostronnej i nielegalnej deklaracji niepodległości Kosowa – za takie działania, za jakie dzisiaj całkiem słusznie krytykujemy Rosję.

Chociaż militarne inicjatywy rządu gruzińskiego, takie jak te w związku z Rosja, powinny być zdecydowanie potępione i powinny umożliwić starania o rozwiązanie dyplomatyczne i mediację międzynarodową, to Unia Europejska nie może pozwolić na stosowanie dwulicowości wobec „zastygłych konfliktów” będących następstwem zimnej wojny.

Nic innego nie byłoby gorsze dla bezpieczeństwa naszego kontynentu niż mylenie przez Unię Europejską sojuszy z przystawaniem do „kryminogennej” polityki rządu Busha w tej części świata, podobnie jak to czyniono w innych miejscach.

  Geoffrey Van Orden (PPE-DE), na piśmie. − Chociaż w przedmiotowej rezolucji zostało przedstawionych wiele opinii, z którymi się nie utożsamiam - w szczególności podejście co do ostatecznego statusu Osetii Południowej i Abchazji i wezwanie do wycofania wojsk rosyjskich z Gruzji – to zawiera ona również mniej korzystne elementy.

UE mogłaby odegrać znaczącą rolę, wysyłając swoich cywilnych obserwatorów i organizując wsparcie humanitarne. Nie powinna ona jednak próbować wykorzystywać kryzysu w Gruzji do swoich celów, nawołując do umocnienia unijnej polityki obrony i bezpieczeństwa, włączając instrumenty nadzoru do programu EPBiO lub udzielając poparcia dla odrzuconego traktatu lizbońskiego. Ponadto rozczarowujące było to, ż stwierdzenie „Gruzja jest nadal na drodze do przyłączenia się do Sojuszu (NATO)” zostało usunięte z przegłosowanego dokumentu. Dlatego też wstrzymałem się od głosowania nad rezolucją.

  Glenis Willmott (PSE), na piśmie − Partia Pracy Parlamentu Europejskiego z zadowoleniem przyjmuje przedmiotową rezolucję, co jest dowodem silnej i wyraźnej jedności pomiędzy państwami UE reprezentowanymi w Radzie i Parlamencie Europejskim w tej ważnej sprawie. Wyrażamy ubolewanie z powodu tak tragicznej liczby ofiar tego konfliktu i potępiamy użycie siły przez obydwie strony konfliktu. Popieramy działania na rzecz wspierania trwałego pokoju, zapewnienie pomocy humanitarnej ofiarom wojny i działania na rzecz odbudowy kraju.

W głosowaniu wstrzymaliśmy się od poparcia drugiej części ustępu 27, ponieważ mamy świadomość, że przedmiotowa rezolucja ma za zadanie zaradzić trudnej sytuacji w Gruzji. Dyskutowanie nad przyszłym członkowstwem w zewnętrznej organizacji, takiej jak NATO, spowodowałoby odwrócenie uwagi od tego ważnego zagadnienia.

W pełni popieramy wezwanie w rezolucji, aby zapewnić trwałe rozwiązanie konfliktu na podstawie sześciopunktowej umowy, w której pośredniczyłaby UE, jak również wzywamy Rosję do zdecydowanych działań w celu osiągnięcia uzgodnionych warunków rozejmu, co pozwoli na ponowne podjęcie negocjacji w sprawie porozumienia o partnerstwie UE-Rosja.

  Vladimír Železný (IND/DEM), na piśmie. − (CS) Wstrzymałem się od głosowania nad rezolucją Parlamentu Europejskiego w sprawie sytuacji w Gruzji nie dlatego, że miałbym wątpliwości co do słuszności stanowiska Gruzji, lecz wręcz przeciwnie: dlatego że popierałbym w ten sposób niewłaściwe i agresywne działania podjęte przez Rosję. Jak miało to dość często miejsce w ostatnim czasie, niektórzy przedstawiciele środowiska eurofederalistycznego po raz kolejny wykorzystali konflikt w Gruzji i związaną z nim rezolucję, aby wezwać do wcześniejszej ratyfikacji traktatu lizbońskiego. To z racji tego niestosowanego zachowania musiałem wstrzymać się do głosu.

  Marian Zlotea (PPE-DE), na piśmie. − Nadzwyczajne posiedzenie Rady Europejskiej dnia 1 września pokazało i potwierdziło jedność UE, co stanowi postęp w porównaniu z rokiem 2003, kiedy sytuacja w Iraku spowodowała wątpliwości co do jedności UE.

Europa musi nadal wyrażać swoją solidarność i determinacji, jeśli chodzi o stosowanie się Rosji do międzynarodowych praw i norm. Rezolucja dzisiaj przyjęta podkreśla, że partnerstwo pomiędzy Europą i Rosją musi być oparte na wzajemnym szacunku dla podstawowych zasad współpracy europejskiej.

Rosja nadal łamie niektóre warunki umów o rozejmie, co jest zachowaniem, na które należy odpowiedzieć jednoznaczną presją polityczno-gospodarczą, tak aby nakłonić Rosję do całkowitego wycofania jednostek z terytorium Gruzji i zredukować liczebność wojska w Osetii Południowej i Abchazji.

Ważne jest podjęcie natychmiastowych działań, aby zapewnić dalszą pomoc przeniesionym w inne miejsce ofiarom tego konfliktu. Na te niepokojące wydarzenia, których sprawcą jest Rosja, Europa powinna odpowiedzieć jednoznacznie. W celu zabezpieczenia się przed wyzwaniami tego typu w przyszłości Europa musi znaleźć alternatywne źródła energii i wzmocnić europejską politykę bezpieczeństwa i obrony, tak jak to zostało określone w traktacie lizbońskim.

- Europejskie prawo umów (B6-0374/2008)

  Ian Hudghton (Verts/ALE), na piśmie. − Głosowałem za przyjęciem przedmiotowej rezolucji autorstwa komisji ds. prawnych. Wspólne ramy odniesienia będą ważnym instrumentem prawnym, chociaż jak dotąd nie wiadomo, jaką przybiorą one postać. Ważne jest, aby Parlament wraz z zainteresowanymi podmiotami we wszystkich krajach i przedstawicielami systemów prawnych byli właściwie poinformowani na temat przyszłych rozwiązań.

- Sprawozdanie: Proinsias De Rossa (A6-0289/2008)

  Proinsias De Rossa (PSE), na piśmie. − Pomimo skomplikowanego tytułu przedmiotowe sprawozdanie dotyczy skargi z 2001 roku dotyczącej złego zarządzania ze strony Komisji w związku z niepowodzeniem niemieckiego rządu przy wdrażaniu dyrektywy o czasie pracy. Sprawa ta została przekazana do Parlamentu Europejskiego za pośrednictwem specjalnego sprawozdania autorstwa europejskiego rzecznika praw obywatelskich.

Przekazanie specjalnego sprawozdania do Parlamentu Europejskiego jest ostatnim znaczącym krokiem, jaki rzecznik praw obywatelskich może podjąć, ubiegając się o satysfakcjonującą odpowiedź na rzecz obywatela. Moje sprawozdanie, w imieniu komisji ds. petycji, potwierdza konkluzję rzecznika praw obywatelskich, zgodnie z którą niemożność zajęcia się skargą osoby składającej petycję przez Komisję stanowi przypadek złego zarządzania.

Przedmiotowe sprawozdanie nie uwzględnia treści dyrektywy o czasie pracy jako takiej, a więc poprawka, która miała poprawić treść omawianej dyrektywy, została uznana za niewłaściwą w odniesieniu do sprawozdania.

  Konstantinos Droutsas (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Przedmiotowe sprawozdanie dotyczące odmowy przez Komisję zbadania skargi złożonej przez niemieckiego lekarza w związku ze złamaniem przepisów prawa pracy dotyczących godzin pracy przez państwo niemieckie podkreśla klasowy charakter UE. Komisja reaguje z prędkością błyskawicy, gdy zagrożone są interesy kapitałowe; zmusza wtedy państwa członkowskie do stosowania się do prawa wspólnotowego, ale gdy pracownicy skarżą się na łamanie ich praw, Komisja lekceważy takie informacje.

Prowokacyjne stanowisko Komisji jest naturalną konsekwencją unijnej polityki antypopularności, która sprzyja powrotowi do średniowiecznych warunków zatrudnienia dla klasy pracującej, tak aby chronić dochodowość europejskich monopoli. W tym kontekście rada ministrów ds. zatrudnienia przyjęła w ubiegłym lipcu poprawkę do unijnej dyrektywy o czasie pracy. Ta antypracownicza karykatura dzieli pojęcie czasu pracy na aktywny i nieaktywny - ten ostatni nie jest uznawany za opłacany czas pracy - i pozwala pracodawcy zatrudniać pracowników na 13 godzin dziennie, 65 godzin w tygodniu, pozbawiając ich jakiegokolwiek wynagrodzenia za nadgodziny.

Prawa klasy pracowniczej i osób zatrudnianych nie są chronione dzięki skargom do Komisji, ale poprzez zwoływanie wieców i nasilanie walki klasowej przeciwko kapitałowi i UE, tak aby znieść tę politykę.

  Hélène Goudin i Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) Lista Czerwcowa uważa, że godziny pracy powinny być regulowane na szczeblu krajowym. Przedmiotowe sprawozdanie nie powinno więc być rozpatrywane przez Parlament Europejski, nawet jeśli formalnie dotyczy ono postępowania Komisji w sprawie naruszenia prawa.

Zasada pomocniczości, którą się zachwala podczas każdej możliwej okazji do świętowania, jest tutaj podstawowym czynnikiem. Gdy większość posłów do Parlamentu Europejskiego wda się w szczegóły, stanie się coś zupełnie odwrotnego: nic nie pozostanie do przeanalizowania państwom członkowskim. Dyrektywa o czasie pracy jest sama w sobie naruszeniem zasady pomocniczości. Kraje posiadają różne struktury biznesowe. W niektórych istnieje wysoce wydajny przemysł, w innych przemysł jest mniej wydajny, w jeszcze innych rozwinęła się bardzo turystyka i branże działające w danym sezonie, a sektor publiczny jest ustrukturyzowany na różne sposoby. Jest zatem całkowicie niewłaściwym, aby próbować regulować prawnie godziny pracy w całej UE, bo nie ma też jakiekolwiek ku temu powodu. Ci, którzy opowiadają się za takim rozwiązaniem, mówią, że w przeciwnym razie będą mieli problem z dumpingiem społecznym w UE. Stanowi to bardzo poważne oskarżenie przeciwko krajom, które przyjęliśmy jako państwa członkowskie UE, które wszystkie spełniają kryteria kopenhaskie i są państwami zarządzanymi na mocy prawa, mającymi swobodę jednoczenia się.

Przedmiotowe sprawozdanie jest kolejną próbą ingerowania UE w sprawę godzin pracy, co należy do obowiązków państw członkowskich. Głosowaliśmy przeciwko, odnosząc się do zasady pomocniczości.

  Ian Hudghton (Verts/ALE), na piśmie. − Byłem w stanie poprzeć sprawozdanie pana posła De Rossy i mam nadzieję, że Komisja w pełni uwzględni zalecenia rzecznika praw obywatelskich w związku z rządami prawa i zasadą dobrej administracji.

- Sprawozdanie: Iratxe García Pérez (A6-0325/2008)

  Richard James Ashworth (PPE-DE), na piśmie. − Wraz z kolegami z brytyjskiej Partii Konserwatywnej w pełni opowiadam się za zasadą równości szans dla kobiet i mężczyzn. Zgadzamy się z niektórymi elementami przedmiotowego sprawozdania, takimi jak: konieczność poczynienia większego postępu w walce z różnicami w wynagrodzeniu dla kobiet i mężczyzn; promowanie przedsiębiorczości wśród kobiet; duże znaczenie polityki na szczeblu krajowym, której cele będzie równoważenie stosunku pracy do życia osobistego. Jak stwierdziła nasza minister pomocnicza ds. kobiet: „Podejście konserwatystów do kwestii równości płci będzie opierać się na wierze w równość szans i sprawiedliwym traktowaniu płci pod względem prawnym, komercyjnym, społecznym i politycznym”.

Niepokoją nas jednak pewne elementy omawianego sprawozdania, takie jak: wezwanie do nowych podstaw prawnych w prawie UE oraz prośba o decyzję w sprawie „pełnego uwspólnotowienia polityki”. Nie możemy również poprzeć utworzenia kosztownego „Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn”, tak jak zostało to przedstawione w sprawozdaniu: takimi sprawami muszą zająć się poszczególne państwa członkowskie.

Z tego powodu zdecydowaliśmy się wstrzymać od głosowania nad sprawozdaniem.

  Jean-Pierre Audy (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Głosowałem za przyjęciem rezolucji Parlamentu Europejskiego na podstawie sprawozdania autorstwa mojej hiszpańskiej koleżanki, pani poseł García Pérez, na temat równości mężczyzn i kobiet. Bardziej niż kiedykolwiek potrzebujemy zająć się podwójnym wymiarem tego zagadnienia: z jednej strony, zapewniając równość we wszystkich dziedzinach polityki (równouprawnienie płci), a z drugiej strony, wprowadzając ściśle określone środki mające na celu walkę z dyskryminacją kobiet, w tym kampanie informacyjne, wymiana najlepszych praktyk, dialog z obywatelami i inicjatywy partnerstwa publiczno-prywatnego. Wszystkie tematy są ważne: nierówne zarobki, branie udziału w procesie decyzyjnym - w szczególności dotyczy to decyzji o wymiarze publicznym - pogodzenie życia prywatnego z zawodowym oraz przemoc względem kobiet. Równość płci jest ważną sprawą, dla której wiele już zostało uczynione, ale dla jej postępu konieczne jest, aby poświęciły jej swoją uwagę humanistyczne siły polityczne i aby rozmawiano o niej w każdych okolicznościach, także w ramach dialogu międzykulturowego.

  Koenraad Dillen, Carl Lang oraz Fernand Le Rachinel (NI), na piśmie. – (FR) Czasami mają miejsce szczęśliwe, a być może nawet zabawne, zbiegi okoliczności. Korzystamy z okazji, jakiego przysporzyło nam przedmiotowe sprawozdanie roczne na temat równości kobiet i mężczyzn, zbiegającej się w czasie z prezydencją francuska Unii Europejskiej, aby podkreślić marginalny, aczkolwiek zabawny punkt, którym jest najgorszym wypadku brak taktu, a w najlepszym w bezwzględny sposób zastosowana zasada równości pomiędzy kobietami i mężczyznami, co efekcie daje brak rozróżnienia pomiędzy nimi.

Kilka dni temu, przy okazji rozpoczęcia prezydentury pana Sarkozy’ego, która skupiła tak dużo zainteresowania ze strony mediów, posłowie do PE otrzymali upominki. W podarowanej teczce na dokumenty można było znaleźć krawat.

Spośród 785 posłów do PE kobiety stanowią prawie jedną trzecią. Czy one nie były uprawnione do małego, odpowiedniego dla nich upominku? Czy też mamy z tego zdarzenia wnioskować, że kobiety również muszą nosić krawaty?

Chyba nadal się tak dzieje, że kiedy mają miejsce donośne debaty na temat roli i pozycji kobiet w życiu politycznym, to grubiaństwo bardzo często jest stawiane ponad uprzejmością.

  Konstantinos Droutsas (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Nie możemy głosować za przyjęciem sprawozdania na temat równości kobiet i mężczyzn - 2008 r., ponieważ próbuje się za jego sprawą przekonać kobiety, że godzenie się na elastyczne relacje zawodowe oraz redukcję i komercjalizację jakichkolwiek zapomóg społecznych dla rodziny reprezentującej klasę pracującą jest złem koniecznym, tak aby kobiety dostosowały się do unijnej polityki godzenia obowiązków życia w rodzinie i zobowiązań zawodowych.

Aktualne dane na temat różnic w wynagradzaniu mężczyzn i kobiet nie są brane pod uwagę, nie mówiąc już o eliminowaniu tych różnic. Zamiast tego słyszy się same namowy lub chęć stworzenia Międzynarodowego Dnia Równych Wynagrodzeń. Środki, za pomocą których proponuje się zwalczać stereotypy związane z płcią oraz osiągnąć równe przedstawicielstwo w procesach decyzyjnych czy brak jakiejkolwiek przemocy wynikającej z różnic płci itp. są krokiem we właściwym kierunku, ale pozostaną w sferze marzeń tak długo, jak długo istnieć będzie pierwotna przyczyna odpowiedzialna za te warunki i ich podtrzymywanie, którą jest system kapitalistyczny, wywołujący i pogłębiający dyskryminację oraz nierówność.

Prawdziwa równość wymaga walki o zmianę w rozdysponowaniu władzy. Taka polityka sprzyja pracownikom i zniesieniu strategii UE. Należy również zająć się walką z nieuczciwymi praktykami kapitalistycznymi i nieodpowiedzialnością pracodawców. Żaden środek nie będzie skuteczny, jeśli powszechny ruch w tej sprawie w każdym kraju nie zostanie wzmocniony i nie zostaną wytyczone wprowadzające znaczne zmiany cele, także na szczeblu władzy wykonawczej.

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. − (PT) Głosowałam za przyjęciem sprawozdania autorstwa pani poseł García Pérez na temat równości kobiet i mężczyzn - 2008 r., ponieważ uważam, że ograniczenie różnic w traktowaniu kobiet i mężczyzn jest konieczne do stworzenia bardziej sprawiedliwego społeczeństwa, jak również stanowi czynnik warunkujący wzrostu gospodarczego Unii Europejskiej, dobrobytu i jej konkurencyjności.

Chciałbym powtórzyć wniosek sprawozdawczyni, mający na celu umocnienie prawodawstwa unijnego dotyczącego równości pomiędzy płciami. Pomimo działań, które podjęto w tym zakresie, nie nastąpił znaczny postęp na szczeblu europejskim, w szczególności w odniesieniu do różnicy w wynagradzaniu kobiet i mężczyzn, udziału kobiet w procesach decyzyjnych, zwalczaniu przemocy względem kobiet, dostępu do edukacji i uczenia się przez całe życie czy nawet godzeniu życia zawodowego, rodzinnego i prywatnego.

Żałuję jednak, że przyjęta została poprawka 1, a tym samym usunięte zostało ważne odniesienie do tego, jak konieczne jest, aby Komisja i Rada zapewniły jasne podstawy prawne w celu zwalczania wszelkich przejawów przemocy względem kobiety.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) W przedmiotowym sprawozdaniu podkreślono ważne aspekty zagadnienia, dotyczące rodzajów dyskryminacji, które utrzymują się w społeczeństwie, szczególnie uwzględniając dziedzinę pracy, wynagrodzenia, ubóstwa, emerytur i reform. Poruszono w nim również temat przemocy względem kobiet i handlu kobietami, sprawy edukacji i szkolenia, braku odpowiednich instytucji społecznych i dostępu do usług zapewniających opiekę nad dziećmi czy osób zależnych finansowo, a także promowania zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego kobiet.

Istnieją jednak pewne sprzeczności, jak to ma miejsce w przypadku działań proponowanych w dziedzinie zatrudnienia; stało się tak, gdy przedstawiliśmy wniosek, który został odrzucony pomimo przyjęcia kolejnego, stanowiącego o ważnych dla kobiet kwestiach. Odnoszę się do następującego wniosku, który stanowi teraz część ostatecznej wersji rezolucji przyjętej przez PE: „...wzywa państwa członkowskie do podjęcia skutecznych działań mających na celu wdrożenie zasad co do dobrobytu i zatrudnienia oraz tworzenia miejsc pracy, w których przestrzega się praw osób zatrudnianych w różnych sektorach gospodarki, gwarantując w ten sposób, że pracownicy (w szczególności kobiety) otrzymają przyzwoite wynagrodzenie oraz będą uprawnieni do zdrowych i bezpiecznych warunków pracy, ochrony socjalnej oraz tworzenia związków zawodowych, na dowód walki z nierównymi prawami mężczyzn i kobiet w pracy”.

Stąd nasz głos za przyjęciem sprawozdania; mimo to żałujemy, że odrzucono pozostałe korzystne wnioski.

  Hélène Goudin i Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) Lista Czerwcowa zdecydowanie dystansuje się od wszelkich przejawów dyskryminacji. UE jest unią wartości, a państwa członkowskie muszą traktować wszystkie grupy społeczne w sposób uczciwy i sprawiedliwy.

Omawiane sprawozdanie zawiera jednak wniosek, od którego się zdecydowanie dystansujemy, czyli od tego, że Parlament Europejski ma wezwać Komisję i Radę do podjęcia decyzji w sprawie pełnego uwspólnotowienie polityk dotyczących imigracji i azylu. Tymi sprawami muszą się zająć odpowiednie państwa członkowskie.

Ogólnie rzecz biorąc, sprawozdanie zawiera poglądów na to, w jaki sposób należy osiągnąć równouprawnienie. Zaproponowane środki obejmują m.in. środki z zakresu polityki rynku pracy, kampanie informacyjne, dialog z obywatelami, kwoty, eliminację różnic w wynagrodzeniach, środki do zwalczania segregacji pracy w sektorze edukacyjnym oraz rozbudowa instytucji opieki dla samozatrudniających się kobiet. Autorka przedmiotowego sprawozdania pozytywnie odnosi się do utworzenia Europejskiego Instytutu ds. Równości Mężczyzn i Kobiet oraz wzywa instytucje wspólnotowe oraz państwa członkowskie do utworzenia Międzynarodowego Dnia Równych Wynagrodzeń.

Równouprawnienie mężczyzn i kobiet musi stanowić cel wszystkich państw członkowskich. Środki polityczne stosowane do osiągnięcia tych celów muszą jednak być określone na szczeblu krajowym. Pożądana koordynacja międzynarodowa powinna dokonać się na szczeblu globalnym, najlepiej w ramach ONZ. Dlatego też zdecydowaliśmy się głosować przeciwko sprawozdaniu.

  Marian Harkin (ALDE), na piśmie. − Ogólnie rzecz biorąc, popieram większą część przedmiotowego sprawozdania. Mam jednak zastrzeżenia do ustępu 9. Jestem przekonana, że treść ustępu 9 powinna być doprecyzowana stwierdzeniem o konieczności przestrzegania krajowych procesów legislacyjnych, gdy rozważana jest kwestia aborcji.

Irlandia dysponuje protokołem z Traktatu z Maastricht w tym zakresie, a ponadto problem aborcji nie leży w kompetencjach UE. Od każdego państwa członkowskiego zależy, jakie będzie ustawodawstwo w tej sprawie, natomiast Parlament powinien uszanować zasadę pomocniczości. Niestety, omawiany dokument nie przedstawia jasnego stanowiska w tej sprawie.

  Ian Hudghton (Verts/ALE), na piśmie. − Sprawozdanie pani poseł García Perez obejmuje wiele ważnych zagadnień związanych z równouprawnieniem, sprawiedliwością społeczną oraz podstawowymi prawami. Jedną ze spraw, wokół których narasta niepokój w całej Europie, jest problem handlu ludźmi, dotyczący mieszkańców UE oraz miejsc poza nią. Zwalczanie poważnej zorganizowanej przestępczości tego typu wymaga transgranicznego i wieloagencyjnego podejścia. Jasne jest również, że UE musi odegrać w tej kwestii zasadniczą rolę.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Chociaż dokonał się postęp w kwestii równouprawnienia w Europie, to nadal jesteśmy daleko od jego pełnej realizacji. W przedmiotowym sprawozdaniu położono nacisk na różne dziedziny, które wymagają uwagi Komisji, takie jak jakość zatrudnienia i konieczność opracowania lepszych instrumentów do walki z przemocą względem kobiet. Mogę również poprzeć wezwanie państw członkowskich do pilnej ratyfikacji Konwencji Rady Europy o działaniach zapobiegających handlowi ludźmi. Głosowałem za przyjęciem sprawozdania pani poseł Iratxe García Pérez na temat równości kobiet i mężczyzn - 2008 r.

  Mairead McGuinness (PPE-DE), na piśmie. − Z zadowoleniem przyjmuję sprawozdanie na temat równości kobiet i mężczyzn - 2008 r. i zgadzam się z dużą częścią zawartych w nim stwierdzeń.

Jednak wstrzymałam się od głosu, ponieważ odrzucona została poprawka 2. Moim zdaniem sformułowanie poprawki było lepsze niż to użyte w pierwotnym ustępie.

  Eluned Morgan (PSE), na piśmie. − Głosowałam za przedmiotowym sprawozdaniem, które ma na celu walkę z nierównością płci. To oczywiste, że kobiety nie mają takich samych możliwości rozwijania swojej kariery jak mężczyźni. Pracujące matki nigdy nie będą w stanie osiągnąć równowagi pomiędzy życiem rodzinnym i zawodowym bez wprowadzenia skuteczniejszych praw dla rodziców, zarówno płci męskiej, jak i żeńskiej.

Dlatego właśnie w pełni popieram wezwanie do przedłużenia urlopu macierzyńskiego, a w szczególności do zachęcania ojców, aby brali urlopy wychowawcze, i do zapewnienia elastycznych warunków pracy. Tylko dzięki tego rodzaju prawom będziemy mogli skutecznie walczyć z brakiem równouprawnienia. Kobiety nigdy nie staną się prawdziwie równouprawnione, jeśli mężczyźni nie wezmą na siebie części odpowiedzialności za opiekę nad dziećmi i utrzymywanie domu, tak jak to czyni mój wspaniały mąż, który gotuje, robi zakupy, chociaż już nie tak dobrze ścieli łóżko!

  Rovana Plumb (PSE), na piśmie. − (RO) Jako sprawozdawczyni pomocnicza reprezentująca grupę PSE w Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, głosowałam za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, ponieważ uważam za bardzo ważne wnioski, które mają na celu zapewnienie równego traktowania kobiet i mężczyzn na rynku pracy. W kontekście powyższego chciałabym podkreślić znaczenie pozycji 42 omawianego sprawozdania, w której postawiono wymóg, aby Komisja i państwa członkowskie opracowały szereg realistycznych, porównywalnych i dostępnych wyznaczników jakościowych oraz ilościowych, jak również system statystyk dotyczących płci, które będą wykorzystane do monitorowania procesu wdrażania strategii lizbońskiej dla zapewnienia wzrostu gospodarczego i zatrudnienia.

Biorąc pod uwagę to, że jednym z czynników decydujących o wzroście zatrudnienia jest pogodzenie życia zawodowego i rodzinnego, chciałabym również wspomnieć o pozycji 34, zgodnie z którą Komisja miałaby ujednolicić i rozpowszechnić najlepsze praktyki związane z równowagą pomiędzy życiem zawodowym i prywatnym.

  Lydia Schenardi (NI), na piśmie. – (FR) Parlament Europejski chyba myśli, że jego posłowie chorują na Alzheimera! Każdego roku o mniej więcej tej samej porze powstają dwa różne sprawozdania: jedno dotyczące praw człowieka w UE, a drugie na temat równości mężczyzn i kobiet.

Pomimo że treść pierwszego z nich z roku na rok różni się w małym stopniu, to z drugim sprawa wygląda najwyraźniej inaczej.

Aby w to uwierzyć, wystarczy, że państwo przeczytają poprzednie sprawozdania: sprawozdanie pani poseł Kauppi z 2007 r. lub sprawozdanie pani poseł Estrela z 2006 roku na temat równości mężczyzn i kobiet. Wyznaczone są w nich te same cele, opisane podobne przypadki nierównego traktowania i zalecone podobne rozwiązania. Czy zatem wnioskujemy, że nie nastąpiła żadna zmiana? Nie, ponieważ postęp dokonał się w dziedzinie zatrudnienia i udziału kobiet w procesach decyzyjnych na szczeblu lokalnym, krajowym i europejskim.

Dzieje się tak, że my, eurokraci, zmotywowani przez lobby żeńskie - a mam tu szczególnie na myśli potężne Europejskie Lobby Kobiet – nie jesteśmy zadowoleni z takiego postępu: chcemy i opowiadamy się za jeszcze większą równością, jeszcze większym podobieństwem pomiędzy kobietami i mężczyznami, aż do granic absurdalności.

Czy musimy jednak przechodzić proces narzuconego równouprawnienia, uzyskanego za sprawą obowiązkowych, dyskryminujących i koncentrujących się na mniejszościach kwot?

Nie sądzę. Wojna pomiędzy płciami nie musi mieć miejsca.

  Olle Schmidt (ALDE), na piśmie. − (SV) Sprawozdanie pani poseł García Pérez na temat równości kobiet i mężczyzn - 2008 r. zostało zasadniczo dobrze zrealizowane. Obejmowało wiele ważnych kwestii, uwzględniając w równym stopniu szanse dla kobiet (i mężczyzn!) na połączenie pracy z życiem rodzinnym oraz duże znaczenie hojnych zasiłków wychowawczych.

Byłbym w stanie znieść pewną ilość nonsensu i powtarzania tego samego. Ale większą trudność sprawił mi ustęp 4, w którym wzywa się do utworzenia jasnych podstaw prawnych na szczeblu UE to walki z „wszelkimi przejawami przemocy względem kobiet”. Nie ma nic niewłaściwego w takim podejściu i jeśli chodziłoby o handel ludźmi, który jest problemem transgranicznym, to nie widziałbym przeszkód. W tym przypadku celem jednak jest „pełne uwspólnotowienie polityk” w dziedzinie, która w pierwszej kolejności rozpatrywana jest na szczeblu krajowym, co jest bardziej niepokojące.

Powodem, dla którego ostatecznie wstrzymałem się od głosu, był ustęp 6, w którym postuluje się zastosowanie kwot. Jest to rozwiązanie, które raczej nie znalazłoby poparcia na szczeblu krajowym i które absolutnie nie może być nakazane przez Brukselę.

- Sprawozdanie: Eva-Britt Svensson (A6-0199/2008)

  Richard James Ashworth (PPE-DE), na piśmie. − Wraz z moimi kolegami z brytyjskiej Partii Konserwatywnej w pełni popieram zasadę równości szans dla kobiet i mężczyzn. Popieramy podstawową zasadę opisaną w ustępie 1 przedmiotowego sprawozdania: „podkreśla znaczenie udzielania kobietom i mężczyznom jako jednostkom tych samych szans rozwoju, niezależnie od płci”.

Jesteśmy jednak przekonani, że sprawozdanie jest nad wyraz normatywne i że w sposób ogólnikowy potraktowano w nim podejście do problemu oraz wnioski. Nie uważamy, aby UE powinna posiadać większe uprawnienia w tej dziedzinie. Takie sprawy należy pozostawić decyzji poszczególnych państw członkowskich.

Nie zgadzamy się z podejściem opisanym w punkt J preambuły, który brzmi: „mając na uwadze zatem, że stereotypy płciowe powielają nierówny rozdział uprawnień poszczególnych płci”. Takie stwierdzenie nie przyczyniają się do rozsądnej dyskusji na temat równości. Podobnie nie możemy poprzeć stojącego za tym rozumowania, m.in. punktów F i G preambuły. Hasła wzywające do „zera tolerancji” zawarte w przedmiotowym sprawozdaniu są zbyt niejednoznaczne i w przypadku ich zastosowania mogłyby prowadzić do niekorzystnej legislacji.

Z tego względu zdecydowaliśmy się głosować przeciwko przedmiotowemu sprawozdaniu.

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. − (PT) Głosowałam za przyjęciem sprawozdania pani poseł Svensson w sprawie wpływu marketingu i reklamy na równość kobiet i mężczyzn, ponieważ zgadzam się z koniecznością opracowania „kodeksu postępowania” dla branży reklamowej, który znajdzie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich i który zagwarantuje poszanowanie dla zasady równości pomiędzy mężczyznami i kobietami oraz pomoże walczyć z wykorzystaniem stereotypów dotyczących płci.

Jestem przekonana, że reklama i komunikaty marketingowe są niebezpiecznymi nośnikami stereotypów związanych z płcią i przyczyniają się do ograniczenia swobody, zarówno dla kobiet, jak i mężczyzn, w różnych dziedzinach życia i podejmowanych przez nich rolach, mając tym samym negatywny wpływ na ich rolę w społeczeństwie.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Przedmiotowe sprawozdanie autorstwa szwedzkiej poseł, pani Svensson, reprezentującej Konfederacyjną Grupa Zjednoczonej Lewicy Europejskiej/Nordycka Zielona Lewica, pozwoliło nam przyjąć wysoce pozytywną postawę wobec tego, w jaki sposób marketing i reklamy wpływają na równość kobiet i mężczyzn.

Jak już wspomniała pani sprawozdawczyni, nadrzędnym zadaniem reklamy jest wpływanie na każdego z nas - na kobiety, tak samo jak na mężczyzn. Wybory, jakich dokonujemy w naszym życiu, są uwarunkowane przez szereg czynników, w tym grupę społeczną, do jakiej należymy, naszą płeć, obrazy i koncepcje płci oraz podziału ról na podstawie płci, które są wszechobecne w naszym świecie za sprawą edukacji, mediów i reklamy.

Z tego powodu ważne jest, aby nadal walczyć ze stereotypami dotyczącymi płci, które funkcjonują w naszym społeczeństwie, pomimo istnienia różnych programów Wspólnoty mających na celu promowanie równouprawnienia.

Jak zostało wspomniane w sprawozdaniu, system edukacyjny odgrywa zasadniczą rolę w rozwoju zdolności dziecka pozwalających mu oceniać spostrzegane obrazy i media w ogóle, tak aby zapobiegać tragicznym skutkom stereotypowego przekazu na temat płci realizowanego za sprawą marketingu i reklam.

Potrzebne jest jednak także rozpowszechnianie najlepszych praktyk w branży reklamy, których przykłady zostały przedstawione w przyjętej właśnie rezolucji PE.

  Petru Filip (PPE-DE), na piśmie. − (RO) Zdecydowałem, że wstrzymanie się od głosu jest postawą, która w najlepszy sposób odzwierciedla niejednorodną zawartość przedmiotowego sprawozdania. Chodzi o to, że omawiamy rzeczywisty problem, na który - moim zdaniem - udzielono odpowiedzi w niewłaściwy sposób. Nie wystarczy stwierdzić, że „trzeba eliminować stereotypy płciowe”.

Nie jestem przekonany o tym, że jest to kwestia „zapewnienia nagród dla środków masowego przekazu i specjalistów od reklamy za zgodność z równouprawnieniem”, jak zaleca się w niektórych artykułach przedmiotowego sprawozdania (art. 9, 27), ale powinniśmy raczej przedstawić projekt dokładnych przepisów i programów wspólnotowych, dzięki którym tego typu nagrody nie będą potrzebne. Ponieważ różne formy rozgłosu spotykane w naszym codziennym życiu są faktami mającymi głęboki i bezpośredni oddźwięk społeczno-kulturowy, działalność taka wymaga utworzenia jednolitych i spójnych ram prawnych.

Z tego powodu opisowy zbiór odniesień do tak aktualnej i istotnej kwestii (jak sprawozdanie pani poseł Britt-Svensson) nie zdołał przekonać swoimi argumentami i zyskać większej liczby głosów poparcia, jak również nie stanowi on jasnej i praktycznej analizy rozważanych rozwiązań.

  Ona Juknevičienė (ALDE), na piśmie. − Jestem przekonana, że reklama jest potężnym narzędziem kształtującym tożsamość, wartości, przekonania i opinie, a także ma niezaprzeczalny wpływ na zachowania w środowisku publicznym. Z jednej strony niekontrolowana reklama może mieć niepożądany wpływ na poczucie wartości kobiet - w przypadku ofert usług seksualnych w gazetach - oraz w szczególności nastolatków i osób o skłonnościach do zaburzeń związanych z odżywianiem się.

Musimy zadbać o ochronę naszych dzieci przed szkodliwymi czynnikami, a rola szkoły w tym zakresie nie może być lekceważona. Popieram również wniosek, na mocy którego wzywa się Komisję i państwa członkowskie do opracowania „kodeksu postępowania” dla branży reklamy w oparciu o zasadę równości pomiędzy mężczyznami i kobietami.

  Eija-Riitta Korhola (PPE-DE), na piśmie. − (FI) Głosowałam przeciwko sprawozdaniu pani poseł Svensson, zgodnie ze stanowiskiem naszej grupy.

Uzasadniam to tym, że chociaż sprawozdanie w sprawie wpływu marketingu i reklamy na równość kobiet i mężczyzn zawierało wiele dobrych pomysłów, z którymi w pełni się zgadzam, w tym uczenie dzieci tego, w jaki sposób mają korzystać ze swoich zdolności do oceniania rzeczywistości w przypadku mediów, i uczenia ludzi podważania stereotypów związanych z płcią, to uznałam, że ogólnie rzecz biorąc, treść sprawozdania nie była do końca obiektywna. Przedmiotowe wnioski w sprawie opracowania kodeksu postępowania na szczeblu UE oraz organu nadzorczego, do którego obywatele mogliby zgłaszać skargi w sprawie stereotypizacji płci w reklamie i w ramach marketingu, stanowią wyłącznie przykład polityki protekcjonizmu, która wzbudza niechęć względem UE.

Marketing i reklama stanowią ważny element komunikacji i jeśli produkty niektórych firm mają być konkurencyjne na rynku, reklama musi oczywiście korzystać z środków, które przyciągają uwagę potencjalnego klienta. Sądzę, że ustanowienie zasad dla marketingu i reklamy powinno mieć miejsce na szczeblu krajowym, lecz krytyczne podejście do mediów i zdroworozsądkowe podważanie stereotypów związanych z płcią zaczyna się na etapie edukacji i wychowania.

  Roselyne Lefrançois (PSE), na piśmie. – (FR) Bardzo się cieszę, że przedmiotowe sprawozdanie zostały przyjęte. Podkreśla ono rolę, jaką odgrywa marketing i reklama w tworzeniu oraz funkcjonowaniu stereotypów związanych z płcią, jak również przedstawia szereg sposobów walki z nimi.

Ale na przykład stosowanie kampanii informacyjnych wydaje się nieskutecznym zabiegiem, szczególnie w odniesieniu do dzieci, które stanowią wyjątkowo wrażliwą grupę społeczną. Kontakt od bardzo wczesnego wieku ze stereotypizacją płci w mediach przyczynia się w dużej mierze do trwających całe życie nierówności w traktowaniu kobiet i mężczyzn, dlatego też ważne jest rozwijanie u dzieci umiejętności krytycznego podejścia do obrazu i mediów w ogóle.

Zgadzam się również ze stwierdzeniem, że na branży marketingu i reklamy ciąży główna odpowiedzialność za wzrost liczby osób cierpiących na zaburzenia związane z odżywianiem się, dlatego powinna ona ostrożniej dobierać żeńskie wzorce do naśladowania.

Szkoda jednak, że wniosek na rzecz zintegrowania w sposób jawny walki przeciwko stereotypizacji płci pod postacią bieżącego i przyszłych kodeksów postępowania - co obarczyłoby zainteresowane podmioty w sektorze odpowiedzialnością za przestrzeganie zobowiązań - nie został poparty przez większość głosujących.

  Jörg Leichtfried (PSE), na piśmie, − (DE) Głosuję za przyjęciem sprawozdania pani poseł Svensson dotyczącego branży reklamowej, która nadal dopuszcza się dyskryminacji.

Pomimo przedsięwziętych przeciwko niej środków stereotypizacja płci pozostaje dużym problemem w społeczeństwie. Szczególnie w reklamach często przewija się przestrzały obraz stereotypowego mężczyzny i kobiety. Dzieci i młodzież w szczególności identyfikują się z postaciami w reklamach i wchłaniają w ten sposób przestarzałe wzorce, które te postacie reprezentują. Temu należy zapobiec, tak aby młodsze pokolenie mogło zająć się problemem nierówności płci w sposób bardziej praktyczny. W moim przekonaniu można by było zacząć od pewnych programów szkoleniowych dotyczących równouprawnienia, a przede wszystkim trzeba coś zrobić z wszechobecnymi stereotypami w podręcznikach.

Tak więc można powiedzieć, że reklama dociera do wszystkich obywateli na porządku dziennym, a zatem musi przedstawiać właściwe wzorce do naśladowania. Przedmiotowe sprawozdanie umożliwia podjęcie dalszych starań o wyznaczony cel.

  Astrid Lulling (PPE-DE), na piśmie. – (FR) W Parlamencie obowiązuje brzydki zwyczaj opracowywania sprawozdań z własnej inicjatywy na tematy trywialne i dotyczące zagadnień, które rzeczywiście wymagają stosowania pomocniczości. Innymi słowy, UE powinna unikać mieszania się w sprawy, które podlegają kompetencjom państw członkowskich i które lepiej się rozwiązuje na szczeblu krajowym.

Na szczeblu krajowym większość głosujących z Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia wyraziła zdanie, że sprawozdanie jest niedopuszczalne.

Powinienem zaznaczyć, że oczywiście niepokoją nas stereotypy związane z płcią przekazywane w niektórych reklamach.

Oczywiście jesteśmy przeciwni reklamowaniu usług seksualnych, które wzmacniają stereotypowy obraz uprzedmiotowianych kobiet.

Oczywiście chcemy również chronić dzieci przed reklamami, które m.in. pobudzają do przemocy czy promują seksizm.

I oczywiście mamy świadomość tego, jak ważny jest kodeks etyczny i kodeks postępowania, ale Komisja nie ma prawa narzucać tych zasad państwom członkowskim.

Reklamy powinny szanować wartości, które są dla nas ważne, ale muszą też mieć możliwość istnienia i odgrywania swojej roli w gospodarce rynkowej, tak aby nie były oskarżane o całe zło tego świata, jak można by wnioskować z przedmiotowego sprawozdania.

  Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) Omawiany projekt rezolucji zawiera wiele przemyśleń i życzeń. Chcielibyśmy jednak podkreślić, że Parlament Europejski nie może rozwiązywać problemów z tej dziedziny, podobnie nie można zastosować w tym przypadku legislacji na szczeblu unijnym.

Uważamy również, że tylko dzięki tworzenie opinii i debaty w państwach członkowskich możemy z powodzeniem usunąć wszelkie reklamy dotyczące usług seksualnych z codziennej prasy. Groźby bojkotowania ze strony konsumentów mogą zmusić gazety do nieumieszczania tego typu ogłoszeń, a hotele do pozbycia się pornografii. To jednak sprawia, że konieczne jest oddolne wyrabianie sobie opinii. Nie za sprawą środków na szczeblu UE.

Po dłuższej chwili namysłu zagłosowaliśmy za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania w całości. Chcielibyśmy jednak podkreślić, że uczyniliśmy tak, ponieważ uważamy, że opisuje ono wiele istotnych wartości i żądań, ale różnimy się co do sposobu osiągania ich tych celów.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Z zadowoleniem przyjmuję sprawozdanie pani poseł Evy Britt-Svensson w sprawie wpływu marketingu i reklamy na równość kobiet i mężczyzn. Globalny charakter współczesnej reklamy wymaga skoordynowanych wysiłków Europy, aby nakłonić branże reklamową do zrezygnowania z stereotypizacji płci. Praktyki samoregulacji w Wielkiej Brytanii są już teraz dość surowe i mam nadzieję, że inne państwa członkowskie z chęcią przyjmą podobne rozwiązania. Dlatego też głosowałem za przyjęciem sprawozdania.

  Rovana Plumb (PSE), na piśmie. − (RO) Głosowałam za sprawozdaniem, ponieważ bardzo dobrze odzwierciedla ono czas, w którym należy interweniować, aby ograniczyć negatywny wpływ marketingu i reklam na równość pomiędzy mężczyznami i kobietami - mowa o pierwszych latach uspołeczniania dzieci.

Formowanie się stereotypów i uprzedzeń we wczesnym wieku zdecydowanie przyczynia się do zjawiska dyskryminacji płci, mając bezpośredni wpływ na podkreślanie nierównych praw kobiet i mężczyzn przez całe ich życie.

Eksplozja informacyjna z trudem może być powstrzymana wśród dzieci. Przeprowadzone w Rumunii na początku tego roku badanie wykazało, że największą grupą odbiorców przekazu w postaci reklamy są dzieci w wieku 6 lat.

Z zadowoleniem dowiaduję się o planach utworzenia specjalnego wydziału zajmującego się sprawami dotyczącymi równouprawnienia w ramach krajowych organów nadzorujących środki masowego przekazu w państwach członkowskich, ale niezwykle ważne jest, aby odgrywały one podwójną rolę: regularne i systematyczne nadzorowanie kreowanych wzorców w środkach masowego przekazu, jak również nadzoru z wykorzystaniem nakazów względem mediów informujących. Jeśli zabraknie środków nakazu, nasze inicjatywy okażą się bezowocne.

  Teresa Riera Madurell (PSE), na piśmie. − (ES) Głosowałem za przyjęciem dobrego sprawozdania na ważny temat: reklam i marketing, które mają bardzo dużą siłę oddziaływania, decydując o kształtowaniu się stereotypów dotyczących płci.

Wszystkie instytucje europejskie powinny stworzyć odpowiednie mechanizmy, aby takie instrumenty były stosowane w korzystny sposób do rozpowszechniania równego traktowania mężczyzn i kobiet i przekazywania obrazu kobiety, który jest zgodny z rzeczywistością.

Warto jest zwrócić szczególną uwagę na poświęcenie ze strony władz publicznych, walczących z przemocą względem kobiet oraz na rolę, jaką reklama i marketing powinny w tym procesie odegrać.

Należy zauważyć, że wielu specjalistów podejmuje starania w tym kierunku, ale w przedmiotowym sprawozdaniu podkreślono fakt, że nadal pozostaje wiele pracy do wykonania; dlatego też musimy stworzyć mechanizmy, które zagwarantują, że odnośne wymogi są spełniane i że dostępne są zasoby konieczne do zapewnienia skutecznej reakcji na skargi.

Planowany Europejski Instytut Równości Kobiet i Mężczyzn powinien dysponować zasobami, dzięki którym będzie nadzorował obraz i język reklam, a także eliminował przekaz agresywny oraz taki, który w sposób subtelny sugeruje, jakoby kobiety były przedmiotami, które można kontrolować i posiadać, przez co stają się ona narażone na atak.

  Olle Schmidt (ALDE), na piśmie. − (SV) Sprawozdanie pani poseł Svensson przysporzyło nam niemałego kłopotu przed głosowaniem. Jego forma jest dość oryginalna i pełno w nim daleko sięgających uogólnień, a moim przekonaniu również przesady. Jego treść charakteryzuje ciągłe przeskakiwanie pomiędzy mediami, reklamą, kodeksem postępowania, proponowaną legislacją, samoregulacją i nowymi agencjami.

Wersja sprawozdania, która obowiązuje od czasu głosowania, jest jednak zupełnie inna. Zniknęły najbardziej wyraziste wyolbrzymienia, pozostawiono rozsądny opis problemu, zgodnie z którym reklamy czasami, chociaż nie zawsze, wiążą się z karykaturami i stereotypizacją płci. Nie sądzę, aby stanowiło jakikolwiek problem wyrażenie obaw co do odczuć, jakie mają dzieci i młode dziewczęta, które oglądają zdjęcia wyjątkowo szczupłych kobiet. Sprawozdanie nie jest zupełnie wolne od podtekstu socjalistycznego, ale problem rzeczywiście jest - nie chodzi tu o ideologię. Dlatego ostatecznie zdecydowałem się głosować za.

  Thomas Ulmer (PPE-DE), na piśmie. − (DE) Głosuję przeciwko przedmiotowemu sprawozdaniu z własnej inicjatywy, ponieważ ingeruje ono w zbyt dużym stopniu w swobodę wyrażania opinii i pachnie mi dyktatorską cenzurą. Wszystkie kwestie legalności i etyki związane z reklamą są już uregulowane na szczeblu krajowym. UE nie posiada uprawnień do tego, aby próbować nadzorować różnorodność opinii oraz swobodę w reklamie. Na szczęście jest to tylko sprawozdanie z własnej inicjatywy.

  Anna Záborská (PPE-DE), na piśmie. − (SK) Głosowałam za przyjęciem przedmiotowej rezolucji.

Jest ona owocem współpracy wewnątrz Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia, jak również wynikiem kompromisów, tak aby zyskać większe poparcie dla sprawozdania. Celem tego sprawozdania było wykorzystanie prawa do zarządzania wszystkimi aspektami życia, chociaż koncentruje się ono wokół pewnych zagadnień. Z drugiej strony jestem jednak pewien, że jeśli posłowie do Parlamentu Europejskiego są w stanie interweniować w kwestii wysiłków na rzecz wspólnego dobra, wówczas jest to naszym obowiązkiem moralnym. Jestem zobowiązani ubiegać się o zakaz upubliczniania seksistowskich obrazów, które obrażają godność kobiety. Staranie się o to, aby młode osoby były uświadamiane i kierowane w związku z mediami, jest również elementem tej strategii.

Omawianie sprawozdanie odnosi się również do ochrony dzieci, w przypadku których reklama mająca agresywny wydźwięk lub podtekst seksualny wywiera znaczący wpływ i przyczynia się do powstawania złudzeń. Tak czy inaczej, musimy mieć się na baczności. Żadna z dyrektyw europejskich nie zmieni natury mężczyzn i kobiet. Zanim zajmiemy się eliminacją stereotypów związanych z płcią, musimy poprosić socjologów i psychologów o przeprowadzenie szczegółowej analizy tego, w jaki sposób wpłynie to na przyszłe pokolenia.

Analizy przeprowadzana przez niezależnych ekspertów często nie są publikowane, ponieważ są sprzeczne z poglądami politycznymi. Praw natury nie może zmienić rezolucja parlamentarna. Wprost przeciwnie - jeśli Parlamentowi zależy na zyskaniu szacunku, powinien on wziąć pod uwagę prawa natury.

Omawiane sprawozdanie w sprawie wpływu marketingu i reklamy na równość kobiet i mężczyzn dalekie jest od ideału, ale poruszono w nim kilka problemów, które Parlament najchętniej by pominął.

  Vladimír Železný (IND/DEM), na piśmie. − (CS) Głosowałem przeciwko sprawozdaniu oraz przeciwko większości projektów poprawek, które mają na celu - w sposób jednolity i zaplanowany przy zaangażowaniu sześciu rozległych obszarów priorytetowych - doprowadzić do równego traktowania kobiet i mężczyzn w reklamie oraz rozwiązać problem umacniania przez reklamy niektórych rodzajów dyskryminujących stereotypów, które mają negatywny wpływ na to traktowanie.

Głosowałem przeciwko sprawozdaniu, ponieważ stanowi ono poważne zagrożenie oraz niebezpieczną ingerencję w dziedzinę, w której - w różnych państwach członkowskich - dominują wyraźnie ukształtowane indywidualne i zróżnicowane czynniki kulturowe. To, co uważa się za zawstydzające i niedopuszczalne w jednym kraju, może być uznane za zabawne w innym. I taka próba narzucenia ogólnoeuropejskich przepisów dotyczących przedstawiania obydwu płci w reklamach doprowadziłaby do powstania pewnego rodzaju jednorodnego i jałowego stereotypu. Przedmiotowe sprawozdanie zawiera ambitne propozycje podjęcia działań, które znacznie wykraczają poza kompetencje UE. W państwach członkowskich funkcjonują organy samoregulacji, takie jak Rada ds. Reklamy, dzięki którym krajowe branże reklamowe powoli dostosowują i tworzą dopuszczalne modele działań o charakterze reklamowym.

Reklama, z punktu widzenia swojej krajowej charakterystyki, jest odpowiednim obszarem dla samoregulacji, które dużo skuteczniej odzwierciedla krajowe zwyczaje, kulturę i wzorce. Ich nigdy nie należy zastępować ujednoliconą i jednorodną regulacją prawną z zewnątrz, która mogłaby w znacznym stopniu zaszkodzić reklamie, stanowiącej zupełnie legalny i ważny dla krajowej gospodarki sektor.

- Klonowanie zwierząt (B6-0373/2008)

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Przedmiotowa rezolucja jest wynikiem ważnej debaty w sprawie klonowania zwierząt w celu produkcji żywności i możliwych skutków ubocznych dla zróżnicowania genetycznego zwierząt hodowlanych, bezpieczeństwa żywności, zdrowia i dobrostanu zwierząt oraz środowiska naturalnego. To oczywiste, że nadal pojawiają się wątpliwości na tym etapie i istnieje szereg wyników badań, które jasno i precyzyjnie określają skutki uboczne takich zabiegów, stanowiących poważne zagrożenie dla całokształtu produkcji rolnej w państwach Unii Europejskiej.

I właśnie dlatego Parlament Europejski, na podstawie wniosku Komisji ds. Rolnictwa i Rozwoju Wsi, zdecydował do wezwania Komisji Europejskiej, aby ta przedłożyła wnioski, na mocy których zabronione zostanie klonowanie zwierząt w celu produkcji żywności, hodowla zwierząt sklonowanych lub ich potomstwa, dostarczania na rynek mięsa lub produktów mleczarskich pochodzących ze sklonowanych zwierząt lub ich potomstwa oraz wwozu sklonowanych zwierząt lub ich potomstwa, jak również mięsa i produktów mleczarskich pochodzących ze sklonowanych zwierząt lub ich potomstwa.

Omawiany wniosek wydaje się nam rozsądny na tym etapie, m.in. dlatego, że uwzględnia zasadę ostrożności, tak więc głosowaliśmy za jego przyjęciem.

  Petru Filip (PPE-DE), na piśmie. − (RO) Mój głos „za” wynika z następujących doktrynalnych i praktycznych powodów. Po pierwsze, jakikolwiek rodzaj klonowania, czy to tkanek ludzkich, czy zwierzęcych, narusza chrześcijańskie prawo i doktrynę, na których opiera się ideologia stanowiąca podstawy dla Europejskiej Partii Ludowej.

Z etycznego punktu widzenia nadal istnieją kwestie kontrowersyjne wymagające dyskusji i całkowitego wyjaśnienia. Jeśli chodzi o aspekt praktyczny, nie możemy jak dotychczas dokładnie ocenić skutków klonowania.

Co więcej, jest jeszcze problem niezdolności kontrolowania dostępu i nadzoru nad odnośnymi produktami pochodzenia zwierzęcego, gdy trafią one do systemu komercyjnego. Z tego powodu jestem przekonany, że najlepszą decyzją będzie wprowadzenie zakazu klonowania zwierząt w celu produkcji żywności.

  Ian Hudghton (Verts/ALE), na piśmie. − Biorąc pod uwagę niepewność naukową oraz kwestie etyczne, w pełni popieram wezwanie Komisji do przedstawienia wniosków mających na celu zakazanie klonowania zwierząt w celu produkcji żywności.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Mam poczucie, że klonowanie zwierząt w celu produkcji żywności niesie ze sobą różne rodzaje ryzyka dla zdrowia ludzkiego i dobrostanu zwierząt. Nie jestem przekonany, że stosowanie tego typu technologii dla celów konsumpcyjnych jest korzystne dla europejskich obywateli. Dlatego też głosowałem za przyjęciem zakazu klonowania zwierząt w celu produkcji żywności.

  Mairead McGuinness (PPE-DE), na piśmie. − Z zadowoleniem przyjmuję wiadomość o debacie na temat klonowania zwierząt. Ostatecznie wstrzymałem się od głosu nad rezolucją w sprawie klonowania zwierzą w celu produkcji żywności, ponieważ mam pewne obawy co do bezwzględnego zakazu proponowanego w przedmiotowej rezolucji.

Dotychczasowe obawy związane są z konsekwencjami klonowania dla dobrostanu zwierząt i należy się nimi zająć. Najwyraźniej nie ma pytań o bezpieczeństwo otrzymywanej w ten sposób żywności.

Potrzebujemy jednak bardziej dokładnych naukowych informacji, a także konsultacji, aby móc podjąć decyzję o wprowadzeniu zakazu. To właśnie dlatego oczekuję z zainteresowaniem na wnioski Komisji w tej sprawie, biorąc pod uwagę zalecenia Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) oraz Europejskiej Grupy ds. Etyki w Nauce i Nowych Technologiach (EGE).

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie. − (DE) Nie dalej jak 12 lat temu nowa technologia - która najwidoczniej wiąże się z dużym cierpieniem i wysoką umieralnością - zaskoczyła świat, umożliwiając sklonowanie owieczki Dolly. Przedstawiciele sektora komercyjnego już zacierają ręce, marząc o „zdrowej” sklonowanej wieprzowinie wzbogaconej o kwasy tłuszczowe Omega 3. Twierdzą oni, że to okrucieństwo stosowane wobec zwierząt jest dobre dla świń, które dzięki klonowaniu są rzekomo zdrowsze. Oczywiście hodowcy także odnoszą korzyści, ponieważ ich straty finansowe są redukowane.

Cała sprawa niepokojąco przypomina wielokrotne i zróżnicowane próby stosowania technologii genetycznej, przez którą rzesze rolników zostały doprowadzone do nędzy, ponieważ ziarna nie pozwalały na ponowny zasiew roślin, a nie było ich stać na zakup kolejnych. Kojarzy się to również z nagłą, nienaturalną śmiercią całego pogłowia po tym, jak zwierzęta zjadły genetycznie modyfikowaną paszę.

Długoterminowe skutki promieniowania radioaktywnego oraz technologia genetyczna nie zostały jeszcze przeanalizowany dość szczegółowo, podobnie nie można oszacować skutków klonowania, nie mówiąc już o krzyżowaniu gatunków. Co by się stało, gdyby sklonowane zwierzę było karmione genetycznie modyfikowaną paszą? Jakie skutki miałoby to dla człowieka? Frankenstein już puka do naszych drzwi! I właśnie dlatego głosuję tym razem „przeciw”.

  James Nicholson (PPE-DE), na piśmie. − Klonowanie zwierząt w celu produkcji żywności jest teraz bardzo aktualnym tematem. Ogólnie rzecz biorąc, nie jestem przeciwnikiem klonowania, jeśli chodzi o badania naukowe i unowocześnianie hodowli zwierząt. Jednak w odniesieniu do dobrostanu zwierząt oraz bezpieczeństwa żywności jestem całkowicie przeciwny klonowaniu zwierząt, które mają stać się częścią łańcucha pokarmowego.

Badania i dotychczasowe doświadczenia pokazały, że sklonowane zwierzęta są bardziej wrażliwe na choroby i mają krótszą przewidywaną żywotność. Chociaż nie chciałbym stawiać przeszkód nauce, jest to oczywiste, że nie jesteśmy w pełni świadomi wszystkich konsekwencji i skutków ubocznych klonowania, zarówno jeśli chodzi o dobrostan zwierząt, jak i konsumpcję ludzką.

Z tego właśnie powodu należy wdrożyć jasne kryteria i instrumenty nadzorcze, zapewniając, że sklonowane zwierzęta nie trafiają do łańcucha pokarmowego. Chociaż zdaję sobie sprawę z tego, że jest to delikatna sprawa, to sądzę, że powinniśmy wykazać się raczej nadmierną ostrożnością niż jej brakiem. Jakość produktu, dobrostan zwierząt oraz kwestie środowiskowe powinny nadal być naszymi priorytetami, jeśli chodzi o produkcję żywności.

  Luca Romagnoli (NI) , na piśmie. – (IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Głosuję za przyjęciem przedmiotowej rezolucji przedłożonej przez pana posła Parisha w sprawie klonowania zwierząt w celu produkcji żywności. Zgadzam się z przesłankami do wniosku oraz podzielam obawy, jakie się z nim wiążą.

To prawda, że w przeszłości te bardziej „rewolucyjne” wynalazki były traktowane ze sceptycyzmem i przyniosły korzyści tylko w okresie średnio- i długoterminowym; prawdą jest również, że cel, jaki wyznacza omawiana rezolucja, również mógłby się zawrzeć w tej kategorii. Pomimo tego musimy na poważnie wziąć pod uwagę niebezpieczeństwa wynikające z klonowania zwierząt w celu produkcji żywności: bezpieczeństwo żywności, dobrostan klonowanych zwierząt, jak również genetyczną i zootechniczną różnorodność tych zwierząt. Kwestie te są ze sobą ściśle powiązane. Dlatego też wyrażam uznanie dla podjętej inicjatywy i pozostaję ufny, że przedsięwzięte zostaną środki w celu ochrony tak zdrowia ludzkiego - utrzymując wysoką jakość spożywanego przez nas pożywienia - jak i dobrostanu zwierząt.

  Anna Záborská (PPE-DE), na piśmie. − (SK) Głosowałam za przyjęciem przedmiotowej rezolucji. Konsumenci państw członkowskich UE muszą być chronieni przed negatywnym wpływem, jaki na ich zdrowie mogą wywierać produkty ze zwierząt sklonowanych w celu produkcji żywności. Zasad przewidywania musi być właściwie stosowana. Parlament podkreśla wiele zalet, jakie posiada wysokiej jakości rolnictwo, i ja się z tym zgadzam.

Pomimo tego jestem zaskoczony przykrym faktem: Parlament głosował przeciwko klonowaniu zwierząt, ale popiera klonowanie ludzi w celach naukowych, w ramach których prowadzi się eksperymenty na ludzkich zarodkowych komórkach macierzystych. Siódmy program ramowy badań zapewnia już finansowanie tego rodzaju projektów obejmujących klonowanie istot ludzkich. Niszczymy życie ludzkie dla celów naukowych.

Eksperymenty te są finansowane z pieniędzy podatników, nawet w państwach, w których w świetle prawa klonowanie jest przestępstwem. Wygląda na to, że prawodawcy europejscy bardziej się interesują klonowaniem zwierząt w celu produkcji żywności niż ochroną człowieka przed badaniami naukowymi.

(Posiedzenie zostało zawieszone o godz. 13.10 i wznowione o godz. 15.00)

PRZEWODNICZY: ALEJO VIDAL-QUADRAS
Wiceprzewodniczący

  Przewodniczący. − Kolejnym punktem obrad jest sprawozdanie autorstwa pani poseł Hélène Flautre, w imieniu Komisji Spraw Zagranicznych, w sprawie oceny sankcji UE jako elementu działań i polityki UE w obszarze praw człowieka (2008/2031(INI))
(A6-0309/2008).

  Hélène Flautre, sprawozdawczyni. − (FR) Panie przewodniczący! Rosyjski minister spraw zagranicznych, pan Ławrow, oskarżył pana Kouchnera o dysponowanie „chorą wyobraźnią”, kiedy mówił o sankcjach przeciwko Rosji. To właśnie nad tą „wyobraźnią” miałam pracować w swoim sprawozdaniu. Chciałabym podziękować Komisji i Radzie, które okazały się całkowicie dostępne i pomocne.

Czego tak naprawdę dotyczy dzisiejsza debata na temat sankcji? Dotyczy ona zasadniczo dwóch kwestii: pierwsza to krytyka wykorzystania sankcji w celu ukarania skurczybyków na arenie międzynarodowej, czyli każdego, kto próbuje zablokować moje interesy strategiczne: dwulicowe i upolitycznione sankcje. Druga kwestia - również krytyka - odnosi się do tego, że sankcje nie są skuteczne, głównie dlatego, że ich skutki są przewrotne i można je zawsze jakoś obejść, a więc nie powinny być stosowane. Celem przedmiotowego sprawozdania nie jest wezwanie do nałożenia kolejnych sankcji czy bardziej surowych sankcji, czy też zniesienia sankcji. Ważne jest dla nas, abyśmy zrozumieli, jakie warunki są potrzebne do tego, aby sankcje były skuteczne, a celem tego sprawozdania jest analiza tych warunków z różnych perspektyw.

Skuteczne w związku z czym? W związku z tym, co próbujemy osiągnąć. Jeśli chodzi o łamanie praw człowieka, prawa międzynarodowego czy humanitarnego, musimy starać się o zmianę postępowania tych, których te prawa obowiązują. To jest kluczowym zagadnieniem. Sankcje nie są ani karą, ani realizacją jakiegokolwiek europejskiego kodeksu karnego mającego zastosowanie międzynarodowe. Sankcje są skomplikowanym narzędziem politycznym, który jest bardzo trudno wdrożyć, a ich celem jest osiągnięcie zmiany w postępowaniu i stosowanych praktykach.

Unia Europejska, która niechętnie korzysta z ogólnych sankcji, stosuje obecnie 31 systemów sankcji względem krajów trzecich i różnych podmiotów, głównie embargo na handel bronią oraz ukierunkowane sankcje mające w największym stopniu wpłynąć podmioty, których postępowanie chce zmienić, ograniczając jednocześnie, tak jak to możliwe, jakiekolwiek konsekwencje humanitarne. Na pierwszy rzut oka jest to coś pozytywnego, ale nie mogę państwu powiedzieć niczego więcej na tym etapie. UE kontynuuje swoje działania bez jakichkolwiek ogólnych analiz szacunkowych efektywności. Nie jesteśmy zatem zdolni ocenić potencjalnych możliwości naszych sankcji do rozwiązywania kryzysów i szerzenia praw człowieka.

Celem przedmiotowego sprawozdania jest więc wezwanie do opracowania bardziej przejrzystej, spójnej, a tym samym wiarygodnej, europejskiej polityki sankcji.

Pierwszym ważnym zadaniem jest podjęcie się analizy szacunkowej. Drugim jest przyjęcie surowej metody dzięki wcześniejszym analizom konkretnych sytuacji, kiedy wymagane są sankcje, tak aby zdecydować o najlepszym rozwiązaniu w celu uzyskania pożądanej zmiany.

Przez ostatnie kilka dni zajmowali się państwo instrumentami, jakimi dysponuje UE i którymi może wpłynąć na przykład na rosyjskie władze. Pozytywny wniosek, jaki można z tego wyciągnąć, jest taki, że wyznaczony cel jest jasny i może być oceniany z praktycznego punktu widzenia. To znaczy, w jaki stopniu jest zgodny z sześcioma punktami porozumienia. Tak należy postępować w każdych okolicznościach. Jest istotne, aby opracować jasny system referencyjny, który powinien do końca - a to oznacza czasem bardzo długi czas - być potrzebny, a także aby spełnione zostały odpowiednie warunki konieczne do zniesienia sankcji. Taki system referencyjny musi być zatem oparty na faktach i mierzalny w sposób obiektywny.

Chociaż embargo na handel bronią nałożone na Chiny po tragedii na placu Tiananmen jest zupełnie uzasadnione, nie powinno nas dziwić, jeśli nie odniesie ono żadnych pozytywnych skutków, ponieważ Unia Europejska nie uzależniła zniesienia embarga od jakichkolwiek konkretnych warunków.

Zbyt często polityka sankcji jest nieczytelna i elastyczna, miotana przez polityczne wypadki dotyczące najbardziej wpływowych państw członkowskich lub zależna od komercyjnych bądź geopolitycznych wpływów podmiotu jej podlegającego. To dlatego, aby nadać wiarygodności polityce UE, proponuję utworzenie niezależnej grupy ekspertów odpowiedzialnych za wspieranie Komisji w wykonywanej przez nią trudnej pracy w wyjątkowych okolicznościach, ponieważ jest niemal pozbawiona koniecznych do tego zasobów.

Proszę mnie dobrze zrozumieć. Nie mówię o odbieraniu Radzie prerogatyw mających znaczenie polityczne czy prawa Komisji do składania wniosków; mówię zwyczajnie o zagwarantowaniu świadomie podejmowanych decyzji.

To jest jednak nie wszystko. Sankcje są rodzajem instrumentu. Stanowią one jeden z wielu instrumentów - odnoszę się do dwóch pierwszych sprawozdań podkomitetu „Prawa człowieka i demokracja”- i należy opracować wszechstronną i zintegrowaną politykę; nie można mówić o efektywnych sankcjach bez strategii na rzecz ochrony praw człowieka dla kraju, którego mają te sankcje dotyczyć. Sankcje muszą być przedyskutowane na wszystkich szczeblach, a mechanizmy nadzorujące - na przykład zapis dotyczący praw człowieka - muszą być w pełni wykorzystane.

Wszystkim sankcjom nałożonym na dany kraj musi towarzyszyć wsparcie dla obrońców praw człowieka w tym kraju, które będzie konkretne i widoczne, a zatem mające też znaczenie polityczne. To również jest jednym z kluczowych zagadnień sprawozdania.

Na zakończenie: przedmiotowe sprawozdanie również uwzględnia fakt, że jakakolwiek dobrowolna i nieodwracalna szkoda dla środowiska przyczynia się do łamania praw człowieka i dlatego wymaga ona umieszczenia na liście powodów stosowania sankcji. W sprawozdaniu przywołuje się fakt, że sankcje UE nie są skierowane do państw trzecich, ale także przeciwko fizycznych i prawnym podmiotom, takim jak najemnicy czy koncerny wielonarodowe, które odrzucają prawo międzynarodowe, postępując niemalże bezkarnie. Mówiąc najprościej, przedmiotowe sprawozdanie stanowi próbę odpowiedzi na bieżące kryzysy o zasięgu globalnym.

  Jean-Pierre Jouyet, urzędujący przewodniczący Rady. − (FR) Panie przewodniczący, panie komisarzu, pani poseł Flautre, panie i panowie! Po pierwsze chciałbym wyrazić swoją wdzięczność za pracę, jaką wykonały komisje parlamentarne, a w szczególności pani poseł Flautre jako przewodnicząca podkomitetu „Prawa człowieka i demokracja”.

Jest to ważna praca, ponieważ przede wszystkim związek pomiędzy stosowaniem środków restrykcyjnych oraz prawami człowieka jest sprawą istotną, która przyciągnęła niedawno po raz kolejny uwagę różnych stron na arenie międzynarodowej - jak już pani poseł Flautre zdążyła zauważyć. Mam poczucie, że warto jest wspomnieć o tym, że w ramach wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa jednym z celów stosowania środków restrykcyjnych pozostaje wzmacnianie podstaw demokracji i praworządności, jak również poszanowanie dla praw człowieka i podstawowych wolności. A jednak właściwe jest podważanie potencjalnego wpływu takich środków na prawa podstawowe tych jednostek, które im podlegają, co zresztą czynimy i co zostało pokazane w pańskim sprawozdaniu. To dlatego, panie i panowie, Rada opracowała projekt dokumentu w sprawie środków restrykcyjnych, zatytułowany: „Podstawowe zasady ...”, który uwzględnia szczególnie często wspominane słowa, cytuję: „z pełnym poszanowaniem praw człowieka i państwa prawa [...] w pełnej zgodności z naszymi zobowiązaniami podlegającymi prawu międzynarodowemu”. Oczywiście zobowiązanie tego rodzaju jest naszym głównym priorytetem.

Nie należy zapominać, że stosowanie środków restrykcyjnych nie ogranicza się do polityki na rzecz ochrony praw człowieka. Stanowią one jeden z wielu instrumentów dostępnych za sprawą polityki zagranicznej i polityki bezpieczeństwa. Oprócz obrony i przestrzegania praw człowieka, istnieją również inne cele, które dotyczą utrzymywanie porządku i pokoju, wzmacniania bezpieczeństwa międzynarodowego, ochrony podstawowych interesów oraz podnoszenia poziomu bezpieczeństwa UE, czy też wspierania współpracy międzynarodowej.

Sankcje powinny zatem - jak już zostało powiedziane - stanowić element zintegrowanego, wszechstronnego podejścia do danego kraju, na które powinien składać się dialog polityczny, inicjatywy, uwarunkowania oraz inne instrumenty polityki zagranicznej; mając to na uwadze, z przyjemnością stwierdzam, że omawiane sprawozdanie zbiega się z koncepcją Rady, zgodnie z którą wszystkie jej instrumenty, w tym środki restrykcyjne, powinny być wykorzystywane w sposób elastyczny.

Proszę zrozumieć, że nie jest łatwo dokonać analizy porównawczej, opierając się na różnych systemach sankcji i wykorzystując sytuacje dotyczącą praw człowieka w każdym kraju jako jedyne wytyczne. Ważne jest, aby nie rozpatrywać systemu środków restrykcyjnych bezkontekstowo, czy też wdrażając takie środki, sądzić, że wszystko automatycznie się ułoży.

Stosując środki restrykcyjne jako element walki z terroryzmem, próbuje się za ich sprawą zapobiegać atakom terrorystycznym, a w szczególności wszelkim zjawiskom, które przyczyniają się do finansowania tych ataków. Listy takie są dobrze znane, ponieważ są publikowane, podobnie jak środki, do wykorzystania których one prowadzą.

Jeden z warunków dalszego funkcjonowania tego systemu opiera się na dwóch filarach: pierwszym jest zadbanie o wiarygodność przedmiotowych środków, co oznacza, że listy muszą być aktualizowane bardzo uważnie, aby zgadzały się z rzeczywistością. Drugim jest poszanowanie rządów prawa, a więc szeregu podstawowych zasad: przejrzystości procedur, możliwości podejmowania działań prawnych oraz prawo do obrony.

W dzisiejszej debacie - bardzo mi przykro, że muszę kontynuować, ale jest to bardzo aktualny temat - musimy też uwzględnić orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości wydane dzisiejszego ranka, zgodnie z którym od 3 grudnia przestaje obowiązywać wspólnotowe rozporządzenie powodujące zamrożenie funduszy stosowanych w ramach rezolucji Rady Bezpieczeństwa; dotyczyło to sprawy dwóch powodów, którzy nie mogli zrozumieć, dlaczego zostali umieszczenie na liście organizacji terrorystycznych. To, czego się dowiadujemy, to fakt, że Trybunał nie powstrzymuje Rady od podejmowania nowych środków w celu zamrożenia funduszy pod warunkiem, że strony zainteresowane mogą uzyskać informacje o przyczynach, dla których odnośnie środki je dotyczą, albo w czasie ich nakładania, albo też wkrótce po tym, jak podjęto taką decyzję.

Widzimy również, że w orzeczeniu Trybunału Sprawiedliwości wyszczególniono, że nadrzędność rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nie jest podważana, i właśnie na tej podstawie, informując najpierw o tym Parlament, dokona się zmian w odnośnych rozporządzeniach przed dniem 3 grudnia.

W sprawozdaniu pani poseł Flautre znajdziemy więcej szczegółów na temat mechanizmu oceniania sankcji, jak również prośbę, aby Rada dokonała oceny lub szacunków skuteczności polityki sankcji UE. Chciałbym zwrócić uwagę na to, że Rada jest do tego przygotowana, a w szczególności może zagwarantować, że rzeczywistość się zmieni i zostaną opracowane najlepsze praktyki krajowe potrzebne do stosowania środków restrykcyjnych. Doświadczenie zyskane w drodze projektowania i wdrażania środków w różnych kontekstach nadal stanowi przyczynek do debaty politycznej organizowanej w Radzie; Rada również przeprowadzane dogłębne dyskusje na temat trafności, charakteru i oczekiwanej skuteczności sankcji, polegając na sprawozdaniach szefów misji UE oraz informacjach nadsyłanych przez państwa członkowskie.

Co do charakteru sankcji cieszy nas to, że nasze zdanie jest podobne do poglądów przedstawionych w omawianym sprawozdaniu, a przede wszystkim to, że preferowane są sankcje ukierunkowane nad sankcjami ogólnymi. Zauważyliśmy również, że w sprawozdaniu zachęca się Radę i Komisję do podjęcia zróżnicowanego podejścia - które można skrótowo nazwać podejściem kija i marchewki - co naszym zdaniem jest właściwym rozwiązaniem.

Zgadzamy się również z zawartą w sprawozdaniu analizą znaczenia współpracy międzynarodowej, która kształtuje wiarygodność. Nadajemy pierwszorzędne znaczenie działaniom podejmowanym w ramach programu ramowego ONZ. Jako Rada dbamy o to, aby - w oparciu o rezolucje ONZ oraz środki uzgodnione w Radzie Bezpieczeństwa - istniała zgodność z krajami mającymi najbliższe stosunki z Unią Europejską. Dbamy również o to, aby kwestie dotyczące sankcji były podnoszone w ramach dialogu politycznego, a także o prowadzenie konsultacji w sprawie praw człowieka z kilkoma odpowiednimi państwami.

Wreszcie, w przedmiotowym projekcie sprawozdania Parlament Europejski wyraża życzenie, aby brać udział we wszystkich etapach procesu prowadzącego do opracowania, wdrożenia i dokonania przeglądu środków restrykcyjnych. Rada jest tego w pełni świadoma i wyraża zadowolenie w związku ze szczerym zainteresowaniem ze strony Parlamentu Europejskiego polityką sankcji UE. Dlatego też Radzie wyjątkowo zależy na tym, aby Parlament był nieustannie informowany o wydarzeniach wpływających na tę dziedzinę.

Na zakończenie chciałbym pochwalić Parlament Europejski za zaangażowanie w tym zakresie i zachęcić go do jak najlepszego wykorzystania kontaktów z krajami trzecimi, tak aby poprawić powszechne zrozumienie systemu sankcji stosowanego przez Unię Europejską i zbadać możliwości prowadzenia skoordynowanych działań na rzecz praw człowieka. To właśnie dlatego jestem tak bardzo zadowolony ze sprawozdania pani poseł Flautre, które zostało nam teraz przedstawione.

  Benita Ferrero-Waldner, komisarz. − (FR) Panie przewodniczący, panie urzędujący przewodniczący Rady, pani poseł Flautre, panie i panowie! Komisja wyraziła swoje zainteresowanie treścią sprawozdania w sprawie stosowania sankcji i w sprawie oceny sankcji z punktu widzenia praw człowieka. Sankcje stanowiły jeden z najbardziej skutecznych instrumentów UE służących ochronie praw człowieka w krajach trzecich. Były one stosowane w tym celu na Białorusi, w Chinach, Birmie, Uzbekistanie, byłej Jugosławii oraz Zimbabwe, nie mówiąc o pozostałych, mniej istotnych przykładach.

Komisja z zadowoleniem przyjmuje wiadomość o tej debacie w sprawie wdrożenia i oceny omawianego instrumentu, tak ważnego dla wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa. Jak powiedział pan przewodniczący - będąc w pełni świadomym tego, że przedmiotowa polityka obejmuje szereg celów - jakakolwiek decyzja w sprawie zastosowania sankcji w ramach WPZiB musi być podejmowana po uprzedniej ocenie i rozważeniu szeregu obiektywnych interesów. To dlatego należy przeprowadzić ocenę spójności polityki sankcji, nie tylko po to, aby przyjrzeć się danym dotyczącym ochrony praw człowieka w krajach trzecich, ale aby również uwzględnić inne cele i kryteria WPZiB.

Systematyczne, jednostronne i - powiedzmy - automatyczne stosowanie sankcji przeciwko jakiemukolwiek krajowi, którego politycy nie przestrzegają w pełni praw człowieka, nie wydaje się pożądane. Unia Europejska musi wziąć pod uwagę wpływ sankcji na relacje w krajach, których one mają dotyczyć, ponieważ sankcje mają charakter gospodarczy, jak również polityczny. Mimo to nie możemy poprzestawać na uwzględniamy wpływu sankcji na nasze stosunki dyplomatyczne, ale musimy także dokonać oceny tego wpływu na działania międzynarodowe naszych podmiotów gospodarczych. Ogólnie rzecz biorąc, sankcje muszą być ukierunkowane i obejmować tylko przywódców odnośnych krajów, oszczędzając problemów ludności, która już cierpi w wyniku nieprzestrzegania praw człowieka. Ponadto, jeśli sankcje zostają ustalone, musimy również uzgodnić system odniesienia, który zostanie użyty w celu ich zniesienia, taką − „strategię wyjścia”−, pozostawiając sobie trochę swobody dla przypadków, w których odnośne kraje trzecie spełniają większość, lecz nie wszystkie warunków takiego systemu.

Pragnę również zauważyć, że celem sankcji nie jest zastępowanie prowadzenia postępowania sądowego przeciwko tym, którzy są odpowiedzialni za łamanie praw człowieka. Rozpatrywanie tego rodzaju przestępstw mieści się w kompetencjach sądów, w tym Międzynarodowego Trybunału Stanu. Sankcje są po to, aby uzyskiwać zmiany w wymiarze politycznym danego kraju, na przykład poprzez pełniejsze przestrzeganie praw człowieka przez systemy prawne odnośnych krajów. Ich zadaniem jest zatem dążenie do określonego celu, a ich zniesienie może nastąpić wtedy, gdy zmieni się polityka danego kraju. Na przykład Unia Europejska zastosowała sankcje przeciwko byłej Jugosławii, mając na to zgodę Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości.

Jesteśmy przekonani, że ważne jest promowanie ochrony praw człowieka w krajach trzecich, dlatego nieustannie nadzorujemy instrumenty stosowane w tych krajach. W każdy przypadku konieczne byłoby wybranie spośród dostępnych instrumentów tych najskuteczniejszych. Dogłębna analiza stosowania sankcji w celu upowszechniania polityk, które przestrzegają praw człowieka, wydaje się podejściem godnym uwagi i dlatego chciałbym podziękować pani poseł Flautre za podjęcie tej inicjatywy.

  Renate Weber, sprawozdawczyni komisji opiniodawczej Komisji Rozwoju. − Panie przewodniczący! Jako sprawozdawczyni komisji opiniodawczej Komisji Rozwoju w sprawie przedmiotowego sprawozdania, chciałabym powiedzieć, że Unia Europejska powinna wykorzystać ten niezwykły instrument polityki zagranicznej w sposób mądry i ostrożny. Bez względu na okoliczności lub rodzaj stosowanych sankcji, zawsze istnieje możliwość wystąpienia skutków niepożądanych, które mogą prowadzić do przykrych sytuacji.

Jestem głęboko przekonana, że sankcje powinny być stosowane tylko wtedy, gdy zawodzą namowy w stosunkach dyplomatycznych, natomiast aby zapewnić wydajność, UE musi zawsze dysponować wszechstronną oceną sytuacji, spójną strategią oraz dokładnymi danymi wynikowymi. Aby zachować wiarygodność i uniknąć oskarżenia o dwulicowość, UE musi być w stanie usprawiedliwić przyjęcie lub nieprzyjęcie sankcji przede wszystkim w oparciu o ochronę praw człowieka i argumenty dotyczące skuteczności. Sądzę, że jest to istotne, aby nakładając sankcje, Unia pokazała się nie ze słabszej, lecz z mocniejszej strony.

  Jas Gawronski, w imieniu grupy PPE-DE. – (IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Mówię w imieniu mojej grupy, odnosząc się do sprawozdania pani poseł Flautre, aby potwierdzić, co zostało już ogłoszone przez komisję: ogólnie rzecz biorąc, z zadowoleniem przyjmujemy omawiany dokument, szczególnie wersję zmodyfikowaną - i ośmielę się stwierdzić - za sprawą zmian wynikających z naszych poprawek, które zyskały aprobatę pani poseł Flautre. Chcielibyśmy jej podziękować za tak dużą otwartość na nasze argumenty.

Przedmiotowe sprawozdanie poddaje kilka interesujących elementów i przedstawia nowe podejście do zagadnienia (tj. warunków jako wystarczającego powodu do przyjęcia środków restrykcyjnych). Moja grupa chciała podkreślić duże znaczenie uzgodnienia jasnych warunków, osiągalnych celów i odpowiednich parametrów referencyjnych przy stosowaniu sankcji. Aby uczynić je bardziej skutecznymi, również próbowałem zwrócić uwagę na to, że powinny być one w najwyższym stopniu ukierunkowane - pani komisarz Ferrero-Waldner powiedziała przed minutą to samo. Sankcje te nie obejmują na przykład osób cywilnych, nie wiążą się z bezwzględnym stosowaniem środków, co oznaczałoby wyizolowanie ludności. W jednym z ustępów przedmiotowego sprawozdania jest mowa o tym, że sankcje ONZ są preferowane nad sankcjami Unii Europejskiej.

W tej sprawie potrzebne jest być może wyjaśnienie, aby pokazać, że taka nadrzędność nie uniemożliwia Unii Europejskiej przyjęcia własnych sankcji w szczególnych przypadkach, kiedy środki te byłyby bardziej bezpośrednie i łatwiejsze do wdrożenia z punktu widzenia czasu, charakteru i lokalizacji, zgodnie z zasadą pomocniczości.

Dzięki poprawce wypracowanej na drodze kompromisu między grupami uzgodniono, że w walce z terroryzmem tajne służby, nadzorujące niechlubne czarne listy, o których tu mówiliśmy przed paroma chwilami, muszą być zdolne do działania w sposób fakultatywny, aby system funkcjonował prawidłowo. Co więcej, nazwane są one służbami tajnymi właśnie dlatego, że muszą być w stanie funkcjonować potajemnie - chociaż nie bezkarnie i nie bez poszanowania prawa międzynarodowego.

Najwyraźniej istnieje konieczność, aby Unia Europejska dokonała oceny swoich sankcji. Nakładane przez nas sankcje muszą odnosić znaczący skutek, chociaż bez względu potrzebna jest analiza procedur ich stosowania. W sprawozdaniu proponuje się jednak ustanowienie niezależnych grup ekspertów, którzy ocenią te sankcje, jak to opisała w swoim wystąpieniu pani poseł Flautre.

Nasza grupa wolałaby, aby Rada podejmowała właściwe decyzje na własną rękę, ponieważ posiada większe kompetencje i większy autorytet niż eksperci z zewnątrz, jeśli chodzi systemy nienadzorowane przez rządy. Kontynuując ten sposób rozumowania, proponujemy głosowanie przeciwko nowej poprawce, która ma zostać przedłożona jutro w Izbie przez Grupę Zielonych/Wolne Przymierze Europejskie, Grupę Socjalistyczną w Parlamencie Europejskim oraz Grupę Przymierza Liberałów i Demokratów na rzecz Europy. Ponieważ ogólnie jesteśmy zadowoleni z pracy wykonanej przez panią poseł Flautre, moja grupa, pani przewodnicząca, będzie głosować za przyjęciem omawianego sprawozdania. Składamy sprawozdawczyni nasze gratulacje.

  Maria-Eleni Koppa, w imieniu grupy PSE. – (EL) Panie przewodniczący! Po pierwsze, chciałabym podziękować pani poseł Flautre i pogratulować jej doskonałego sprawozdania. Muszę jednak wyrazić rozczarowanie, podzielane również przez moją grupę, ponieważ przedmiotowe sprawozdanie uległo znacznym zmianom podczas głosowania nad poprawkami w odnośnej komisji.

Sankcje są kolejnym środkiem, który możemy wykorzystywać na rzecz ochrony praw człowieka na całym świecie. Ważną sprawą jest, aby sankcje te jako takie nie łamały praw człowieka: próbując reagować na niesprawiedliwość, nie możemy dopuszczać się jeszcze większej niesprawiedliwości.

Musimy również zwrócić uwagę na lepiej ukierunkowane środki gospodarcze, które szanują międzynarodowe prawo humanitarne. Z tego powodu przywiązuję dużą wagę do zapisu w przedmiotowym sprawozdaniu dotyczącego mechanizmu, który pozwoli na dokonanie kontroli sądowej podczas wdrażania sankcji, a także do pomysłu sprawozdawczyni, aby stworzyć grupę ekspertów, którzy będę przedkładać Radzie wnioski dotyczące najbardziej odpowiednich środków restrykcyjnych.

Wcześniej stosowane praktyki, takie jak embargo na środki lecznicze i inne istotne produkty, wpływają na ludność bez wyjątku, a szczególnie na dzieci. Można je tylko potępić, uznając za niedopuszczalne.

Podobnie decyzje podjęte przez kompetentne instytucje sądownicze muszą być wprowadzane w życie. Rada i Komisja muszą ostatecznie dokonać przeglądu procedury włączenia danego podmiotu do czarnej listy organizacji terrorystycznych UE, tak aby podstawowe prawa poszukiwanych jednostek czy organizacji były respektowane, a wiarygodność UE jako pierwszego zwolennika praw człowieka na całym świecie była zachowana.

Jest szczególnie ważne, abyśmy zagwarantowali skuteczność nakładanych sankcji i zyskali powszechne zrozumienie tego problemu w całej Unii, a także abyśmy utrzymywali współpracę z innymi organizacjami międzynarodowymi, takimi jak Unia Afrykańska czy ASEAN, które zwykle znajdują się bliżej obszarów dotkniętych problemem.

Jednak oprócz przyjęcia i nałożenia sankcji konieczne są określone przepisy dotyczące znoszenia sankcji. Konieczne jest nieustanne nadzorowanie sytuacji i stałe wytyczne, tak aby cel wprowadzenia sankcji był bardziej zrozumiały, a jej zniesienie było możliwe, gdy uzyska się pożądane rezultaty. Takie podejście poprawia skuteczność sankcji i nadaje wiarygodności naszej polityce.

Wreszcie, chciałabym podkreślić, że już na początku miałam poczucie, że w sprawozdaniu nie powinno być odniesień do określonych krajów. Skoro jednak zdecydowano, że niektóre kraje będą wspomniane w dokumencie, to sądzę, że nie powinniśmy zapominać o Palestynie. Mamy tu wyraźny przykład braku spójności polityki europejskiej. Za jej sprawą szerzymy wartości demokratyczne w świecie, ale z jej powodu UE nałożyła sankcje na rząd palestyński, który powstał bez wątpienia w wyniku demokratycznych i wolnych wyborów.

Sankcje nie są sposobem na zmianę świata, ale mogą stanowić ważny instrument do zmuszania krajów, które nie przestrzegają prawa międzynarodowego i praw człowieka, aby zmieniły swoją politykę. Wystarczy to, że sankcje będą ukierunkowane, uzasadnione i będą podlegać nieustannej analizie i ocenie.

  Marco Cappato, w imieniu grupy ALDE. – (IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Chciałbym podziękować sprawozdawczyni za pracę, jaką wykonała. Jestem przekonany, że wniosek, aby określić bardziej jednolite kryteria dla polityki sankcji, został przedstawiony w odpowiednim czasie. W szczególności chciałbym zwrócić uwagę na pewien element ustępu 6 sprawozdania, dotyczący przestępstw i szkód środowiskowych, dla których - z racji dobrowolności czynu - proponuje się wprowadzenie sankcji. Jestem przekonany, że taką propozycję należy szczegółowo przeanalizować.

Jeśli chodzi o pozostałe aspekty, wadą polityki sankcji jest najwyraźniej jej niespójność, ale jest to szczególnie związane z ograniczeniami unijnej wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa: im silniejsza i bardziej spójna jest ta polityka, czyli im pełniejsze jest jej funkcjonowanie, tym skuteczniejsze i bardziej spójne będą wprowadzane sankcje. Naszym problemem - problemem Unii Europejskiej - jest to, że jesteśmy często zbyt ostrożni. Czasem jest tak trudno uzyskać międzygrupowy konsensus w ramach współpracy państw członkowskich, aby znieść sankcje, że doświadczamy poczucia bezsilności i niemożności działania. Pozwolę sobie skorzystać z tej okazji, aby przed prezydencją francuską przypomnieć każdemu, że pod rządami takimi, jakie są w Birmie, oczywistym się staje, że wyłączenie kwestii energetycznej z listy sankcji oznaczałoby ograniczenie skuteczności tych sankcji.

Istnieje również kwestia dotycząca praw człowieka i demokracji, która powinna stanowić priorytet w polityce międzynarodowej, a więc także priorytet w polityce sankcji. To nie ma miejsca ze względu na kwestię podniesioną w ustępie 18 i 19 sprawozdania pani poseł Flautre, a mianowicie umowę o współpracy zawierającą punkty i zasady, które narzucają poszanowanie praw człowieka. Chociaż są to przepisy obowiązujące w Unii Europejskiej, są one nieustannie lekceważone.

Dlatego zanim przejdziemy do sankcji, musimy najpierw określić mechanizmy pozwalające wdrożyć te przepisy. Prowadzimy znowu rozmowy z Wietnamem i innymi krajami azjatyckimi. Musimy określić mechanizmy - nawet te stosowanie stopniowe - aby uniknąć sankcji - prawie skończyłem, panie przewodniczący - ale możemy tego dokonać tylko wtedy, gdy będziemy szanować prawomocność przepisów i umów, które UE podpisała.

  Konrad Szymański, w imieniu grupy UEN. – Panie przewodniczący! Nieprzypadkowo termin „sankcje” nie jest zdefiniowany w prawie międzynarodowym. Jest to instrument nacisku trudny do ścisłego ujęcia. Dlatego tym bardziej ambitne propozycje sprawozdawczyni, by zharmonizować zasady ich stosowania, są trudne do osiągnięcia. Mogą być też kontrproduktywne.

Sankcje są nieodzownym instrumentem polityki zewnętrznej Unii Europejskiej. Biorąc pod uwagę szerokie kompetencje Unii w sprawach handlu i kontroli granic, mają one duże znaczenie tak dla realizacji celów z zakresu bezpieczeństwa, jak i z zakresu ochrony praw człowieka. Właśnie dlatego sankcje należą do palety naszych instrumentów polityki zewnętrznej, właśnie dlatego nie unikniemy stosowania ich w sposób dość swobodny i czasem niekonsekwentny. Zamiast poddawać sankcje jakimś sztywnym regułom, powinniśmy, w imię skuteczności naszego oddziaływania na politykę światową, pozostawić ich stosowanie roztropnej ocenie politycznej. Z tym ogólnym zastrzeżeniem nasza grupa polityczna poprze sprawozdanie.

  Raül Romeva i Rueda, w imieniu grupy Verts/ALE. – (ES) Panie przewodniczący! Dwulicowość oraz brak konkretnych narzędzi oceny i nadzorowania, które charakteryzują politykę zagraniczną Unii europejskiej w odniesieniu do sankcji, stanowią obecnie jedno z najpoważniejszych zagrożeń dla europejskiej wiarygodności.

W wielu przypadkach sankcje te, czy też środki restrykcyjne, jak są one również nazywane, opierają się w większej mierze na preferencjach niż na jasnej, spójnej i przekonującej strategii, której celem nie powinno być tylko zagwarantowanie bezpieczeństwa Unii Europejskiej, zgodnie z założeniami WPZiB, ale także poprawienie sytuacji co do ochrony praw człowieka, podstawowych swobód, praworządności i dobrego zarządzania na świecie, jak to zostało wyłożone w artykule 11 traktatu o Unii Europejskiej.

To z kolei wymaga natychmiastowej oceny i analizy skuteczności systemu sankcji, tak aby móc nas wyposażyć w politykę, która jest zarówno prawomocna, jak i skuteczna w odniesieniu do systemu sankcji.

Taki jest pokrótce cel sprawozdania pani poseł Flautre. Podstawy przedmiotowego sprawozdania, będące efektem pracy podkomitetu „Prawa człowieka i demokracji”, są dostatecznie dobre, jak również posiadają elementy, które uznaję za istotne. Położono w nich nacisk m.in. na fakt, że Rada - przyjmując wcześniej wspomniane zasady podstawowe i stosowanie środków restrykcyjnych - zobowiązała się do czynienia tego w ramach wszechstronnego podejścia, w którym powinno się znaleźć miejsce dla przepisów dotyczących praw człowieka i demokracji, systemu uogólnionych preferencji i pomocy na rzecz rozwoju.

W sprawozdaniu powtórzono również prośbę, aby Rada Unii Europejskiej natychmiast przyjęła wspólne stanowisko w sprawie nadzorowania wywozu broni, co sprawi, że obecny kodeks postępowania w tej dziedzinie zacznie prawnie obowiązywać; wielokrotnie spotykało się to z przychylnością tej Izby w przeszłości.

Jednak niektóre aspekty, które uważam za istotne, zostały w nim pominięte, ale mam nadzieję, że mogą być jeszcze uwzględnione w debacie i w głosowaniu na jutrzejszym posiedzeniu plenarnym.

Po pierwsze, jeśli chodzi o czarne listy, w kontekście walki z terroryzmem należy dokonywać ich rewizji, tak aby szanowane były prawa człowieka i zapewnione podstawowe gwarancje prawne dla osób, które zostały na listach zapisane.

Po drugie, jak już zostało powiedziane, popieram utworzenie przez Komisję niezależnej grupy ekspertów odpowiedzialnych za przedstawianie najbardziej odpowiednich środków restrykcyjnych Radzie w zależności od sytuacji, systematycznego opracowywania sprawozdań w sprawie rozwoju sytuacji na podstawie ustalonych kryteriów i celów, a jeśli znajdzie to zastosowanie, proponowania również zmian w zakresie stosowania sankcji.

  Vittorio Agnoletto, w imieniu grupy GUE/NGL. – (IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Chciałbym pogratulować pani poseł Flautre jej wspaniałej pracy. Mimo wszystko zostało ono w błędny sposób zinterpretowane, przynajmniej częściowo, przez Komisję Spraw Zagranicznych podczas głosowania, w wyniku czego Grupa Socjalistyczna w Parlamencie Europejskim oraz Grupa Zielonych/Wolne Przymierze Europejskie wstrzymały się od głosu, przy czym tylko Grupa Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów), Europejskich Demokratów oraz Grupa Przymierza Liberałów i Demokratów na rzecz Europy przyjęły wersję znacznie zmodyfikowaną, właśnie dlatego, że przyjęcie szeregu poprawek przez nie przedłożonych zachwiało jej polityczną równowagą. Pamiętam również, że moja grupa - Konfederacyjna Grupa Zjednoczonej Lewicy Europejskiej/Nordycka Zielona Lewica - głosowała przeciwko temu w komisji.

Jako grupa zdajemy sobie sprawę, że przedłożona poprawka 13, jeśli zostanie przyjęta, nie będzie mogła zmienić politycznego wydźwięku omawianego sprawozdania. Dlatego też pomimo, że będziemy głosować za przyjęciem większości poprawek, nasz ostateczny głos pozostaje najważniejszy.

Naszym zdaniem problem stanowi to, że stosunki międzynarodowe muszą być oparte na dialogu i wzajemnym szacunku, nawet jeśli występuje różnica zdań. Sankcje tego rodzaju muszą być stosowane przez państwa członkowskie i organizacji międzynarodowe w ostateczności, a mimo to w sprawozdaniu wychwala się je jako podstawowy instrument polityki zagranicznej UE.

Jesteśmy przekonani, że znaczenie priorytetowe należałoby nadać tzw. pozytywnym środkom motywującym. Kraj należy nagradzać, jeśli decyduje się szerzyć i przestrzegać praw człowieka, podpisując określone umowy gospodarcze, handlowe i finansowe. Jednak w sprawozdaniu zamiast tego nacisk położono na środki negatywne, które dziwnym trafem zawsze są wymierzone przeciwko typowym podejrzanym, takim jak Kuba. Te przykłady pokazują, jak bardzo obarczona błędami jest polityka sankcji.

Mówiąc krótko, potrzebujemy lepszej współpracy i mniej jednostronnych kar. Nawet Unia Europejska nie posiada monopolu na prawo, jak to pokazują wydarzenia świadczące o nieludzkim traktowaniu w UE migrantów i ludność romską. Być może powinniśmy usankcjonować samych siebie!

  Bastiaan Belder, w imieniu grupy IND/DEM. – (NL) Panie przewodniczący! Sprawozdawczyni uważa to za istotne, aby europejska polityka sankcji została najpierw poddana ocenie, a następnie ponownie oceniona (patrz ustęp 11). Działania unijne mające postać sankcji mogą rzeczywiście być korzystne, jeśli naprawdę przyczyniają się do poprawy sytuacji dotyczącej praw człowieka w odnośnym państwie partnerskim. A zatem konieczna jest szczegółowa ocena w celu zbadanie efektywności polityki sankcji.

Rada i Komisja muszą jednak podjąć poważną debatę w sprawie stosowania polityki sankcji. W końcu pani poseł Flautre słusznie zauważyła, że przy braku jasnego programu ramowego trudno jest narzucić skuteczne sankcje. Sam sobie zadaje pytanie, czy możliwe jest jednogłośne przyjęcie sankcji, mając na uwadze różnice zdań państw członkowskich UE - przychodzi na myśl przypadek Kuby, ale także Zimbabwe. W obliczu możliwości ponownej oceny polityki sankcji - również popieranej przez panią poseł Flautre - nie ma pewności, czy polityka sankcji jest rzeczywiście odpowiednim instrumentem.

Mówiąc krótko, w celu poprawy bezpieczeństwa i sytuacji dotyczącej praw człowieka w partnerskich krajach UE, konieczne jest rozważenie odpowiedniego instrumentu. Czy na przykład poważne przypadki łamania wolności do wyznania w Chinach czy Indiach mogą być argumentem do podejmowania oficjalnych działań przez Unię Europejską? Ponowne przemyślenie działań UE w takich przypadkach jest teraz bardziej właściwe niż pospieszna ocena polityki sankcji.

Pomijając ten fakt, mam nadzieję na poparcie dla sprawozdania pani Flautre, pod warunkiem, że wiele z przedstawionych poprawek nie zostanie przyjętych.

  Frank Vanhecke (NI). – (NL) Panie przewodniczący! Pozwolę sobie zacząć od słów krytyki. Sądzę, że wielokrotne odnoszenie się do konieczności zastosowania szeregu przepisów traktatu lizbońskiego w sprawozdaniu dotyczących praw człowieka jest dość cynicznym zachowaniem. Jak nam wszystkim wiadomo, Traktat został odrzucony w demokratycznym referendum w Irlandii, a powodem, dla którego tak się stało tylko w tym kraju, jest to, że żadne inne państwo nie dało swoim obywatelom ludzkiego prawa do wyrażenia w sposób demokratyczny opinii na temat Traktatu. Poza tym traktat lizboński był zwykłą kalką konstytucji europejskiej, która została z hukiem odrzucona referendach we Francji i w Królestwie Niderlandów. Zacznijmy więc od szanowania praw człowieka przysługującym naszym wyborcom i przestańmy bez przerwy odnosić się do Traktatu, który nie został przyjęty i jest prawnie bezużyteczny.

Druga sprawa jest taka, że przedmiotowe sprawozdanie jest pełne dobrych intencji, ale rzeczywistość wygląda trochę inaczej. Właśnie oglądaliśmy zakończenie Igrzysk Olimpijskich w Chinach, gdzie wszyscy nasi europejscy demokraci stanęli ramię w ramie z przedstawicielami komunistycznego reżimu, przywołując tym samym wydarzenia z 1936 r. w nazistowskich Niemczech. W takich okolicznościach mogłoby być dla nas korzystniej przestrzegać kilkumiesięcznego milczenia w zawstydzeniu - chociaż muszę przyznać, że przedmiotowe sprawozdanie w obecnej postaci może być uznane ze niezwykle wyważone, jak na standardy obowiązujące w tej Izbie, i jest w nim słuszna krytyka wielu spraw, takich jak sytuacji na Kubie czy w Zimbabwe. Brakuje w nim jednak poważnego ostrzeżenia dotyczącego globalnej islamizacji, która stanowi zagrożenie dla wszystkich naszych swobód, stanowiących fundamenty naszego społeczeństwa.

Wreszcie, kolejna uwaga w sprawie, które jest mi bliska. W naszych państwach europejskich, a szczególnie w moim rodzinnym kraju, Belgii, coraz częściej mamy do czynienia z prawami, które ograniczają wolność wypowiedzi i nawet wiążą się z karą pozbawienia wolności za opinie stanowiące przewinienie, szczególnie w odniesieniu do imigracji i islamizacji. Uważam, że jest to bardzo niepokojąca zmiana, i myślę, że w związku z tym musimy walczyć na wszelkie sposoby - także w tej Izbie, dyskutując nad prawami człowieka - aby bronić wolności wypowiedzi również w naszych państwach członkowskich.

To były krytyczne słowa pod adresem sprawozdania, które pod innymi względami nie jest najgorsze, biorąc pod uwagę inne, i które będziemy popierać pod warunkiem, że nie zostaną jutro przyjęte żadne niedopuszczalne poprawki.