Manuel António dos Santos (PSE). - (PT) Om te beginnen wil ik de rapporteurs van dit uitstekende verslag feliciteren. In feite kan alleen bij de enkeling die volledig vergeetachtig is of bij de velen die een totaal gebrek aan begrip hebben de gedachte postvatten dat de euro en het ermee verbonden monetaire beleid geen geweldig succes zijn voor de mensheid en een enorm succes voor de Europese economie. Om het belang van de euro in te zien hoeven we trouwens maar te kijken naar het zeer grote aantal banen dat Europa in de tijd van de euro heeft geschapen. Het is ook veelzeggend dat degenen die tot voor kort sceptisch stonden tegenover het gemeenschappelijk monetair beleid en de euro, in crisissituaties snel vragen om vormen van samenwerking en zelfs om toetreding tot de eurozone. Daaraan is niet vreemd dat de Europese economie, met de instrumenten waarover zij beschikt, gunstiger dan andere regionale economieën op dergelijke crises reageert.

Daarmee is niet alles gezegd en het betekent ook niet dat ik persoonlijk tevreden ben over de wijze waarop er in de Europese Unie wordt aangekeken tegen vraagstukken in verband met de financiële consolidering en stabiliteit. Ik heb het hier al verscheidene keren gezegd: ik ben voor financiële stabiliteit en voor het stabiliteits- en groeipact, maar ik ben wel van mening dat het stabiliteits- en groeipact niet altijd de vriend is geweest van de reële economie. Noch dit pact, noch het monetair beleid was altijd de vriend van de reële economie. Vaak heeft de reële economie te kampen gehad met enorme moeilijkheden door een te orthodoxe toepassing van de regels van het stabiliteits- en groeipact.

Ik heb nooit een econoom horen zeggen of in een economiehandboek gelezen dat twee, drie en zestig – de magische getallen van het stabiliteits- en groeipact (inflatie, tekort en schuldquote) – wetenschappelijk bewezen zijn. Nooit heb ik iemand ontmoet, en met name geen econoom of economische theoreticus, die ooit gezegd heeft dat het absoluut noodzakelijk is die configuratie ongewijzigd te laten. Trouwens een idee dat zowel de Commissie als de meest conservatieve sectoren van Europa met hand en tand verdedigen, is dat we begrotingen in evenwicht nodig hebben die geen enkel tekort vertonen. Dat is een volledig onzinnig idee. Ongeacht het groeipercentage, zou een begroting in evenwicht het afschaffen van schuld in de toekomst betekenen. Dat zou sociaal onrechtvaardig zijn, niet rechtvaardig voor de verhoudingen tussen de generaties en geen enkele band hebben met de concrete realiteit en de reële economie.