Jorgo Chatzimarkakis, Wolf Klinz, Holger Krahmer, Alexander Graf Lambsdorff i Willem Schuth (ALDE), na piśmie. − (DE) Pani przewodnicząca! Porozumienie w sprawie pakietu klimatycznego stanowi jedynie skromne osiągnięcie.

UE wyznaczyła cel, którym jest redukcja o 20% w porównaniu z rokiem 1990. Już osiągnęliśmy nieco mniej niż połowę tej redukcji. Kluczową sprawą było tutaj rozszerzenie na wschód, gdzie emisja jest niższa w wielkościach bezwzględnych, dzięki czemu docelowa redukcja wynosi tylko 12% względem roku 1990.

UE powinna osiągnąć od 3% do 4% redukcji w krajach rozwijających się, więc do uzyskania pozostaje nieco poniżej 9%. Dopuszczalne jest niedotrzymanie celów w granicach do 5%. Zostaje 4%.

W normalnej sytuacji można by w tym momencie powiedzieć: to dobrze, całe szczęście, że UE nie postanowiła przenieść całej swojej gospodarki do Azji. Kompromis jest na pewno mniej kosztowny niż wniosek Komisji. Niemiecka Wolna Partia Demokratyczna (FDP) może się na niego zgodzić.

Jednak zamiast tego, UE stawia teraz własne państwa członkowskie przeciw sobie. Ze względu na koszyk energetyczny, zasady dotyczące wyjątków i spryt w negocjacjach pewne państwa członkowskie uzyskały przewagę nad innymi. Już niedługo będziemy świadkami tego, jak niemieccy dostawcy energii wytwarzają energię elektryczną w Polsce zamiast w Niemczech, no chyba, że w ogóle kupią ją od Francuzów.

Fakt, że państwa członkowskie UE zajmują się takimi targami daje małe szanse na światowe porozumienie, a do tego budzi wątpliwości co do efektywnego wykorzystania zasobów.

Wzywa się rządy, Radę i Komisję Europejską do zapewnienia efektywności zarówno w ochronie środowiska, jak i w gospodarce oraz rozwoju.