Jakie działania podejmuje Rada, aby udzielić pochwały i poparcia krajowi kandydującemu – Macedonii, gdzie w koalicji rządzącej uczestniczą nie tylko czołowi przedstawiciele albańskiej społeczności etnicznej, lecz wszystkie mniejszości etniczne, które dysponują pełnymi prawami do wyrażania swojej opinii, podczas gdy rząd energicznie realizuje program reform?

(FR) Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji grudniowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2008 r.

W swoich konkluzjach z 19-20 czerwca 2008 r. „Rada Europejska podkreśla, że dalsze postępy Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii w kierunku członkostwa w UE są możliwe przed końcem bieżącego roku, jeżeli zostaną spełnione warunki wymienione we wnioskach Rady Europejskiej z grudnia 2005 roku, polityczne kryteria kopenhaskie oraz kluczowe priorytety zawarte w partnerstwie akcesyjnym z lutego 2008 roku. W tym kontekście Rada Europejska bierze pod uwagę konkluzje Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych z 16 czerwca 2008 r. Sprawą zasadniczej wagi pozostaje utrzymanie dobrosąsiedzkich stosunków „w tym wynegocjowanego i obustronnie akceptowanego rozwiązania dotyczącego kwestii nazwy”.

Ramy stosunków pomiędzy Unią Europejską a Byłą Jugosłowiańską Republiką Macedonii są zasadniczo określane przez status kraju kandydującego (przyznany przez Radę w grudniu 2005 r.), układ o stabilizacji i stowarzyszeniu (obowiązujący od kwietnia 2004 roku) oraz obecność Specjalnego Przedstawiciela Unii Europejskiej (od 2001 roku). W 2005 roku ambasador Erwan Fouéré objął podwójną funkcję Specjalnego Przedstawiciela Unii Europejskiej oraz Szefa Przedstawicielstwa Komisji Europejskiej w Skopje, co ułatwia bliską komunikację na wysokim szczeblu z rządem, partiami politycznymi, społeczeństwem obywatelskim oraz innymi grupami interesów. Dodatkowo wiosną 2008 roku. Komisja dostarczyła rządowi „mapę drogową”, zawierającą wyraźne i realistyczne kryteria dotyczące liberalizacji systemu wizowego. Rada i Komisja będą wnikliwie śledzić ten proces na podstawie ocen postępów.

Ponadto, a także ogólnie rzecz biorąc, Rada z zadowoleniem przyjmuje skuteczną transpozycję do systemu ustawodawczego reform wymienionych w umowie ramowej z Ohrydy, zawartej 1 sierpnia 2001 r.

W traktacie lizbońskim, w rozdziale 1 dotyczącym postanowień ogólnych o działaniach zewnętrznych Unii, ustęp 2d artykułu 10a stanowi, że Unia określa i prowadzi wspólne polityki w celu „wspierania trwałego rozwoju gospodarczego i społecznego oraz w dziedzinie środowiska naturalnego krajów rozwijających się, przyjmując za nadrzędny cel likwidację ubóstwa”.

W jaki sposób, zdaniem Rady, bieżące umowy dotyczące rybołówstwa zawarte z biednymi krajami rozwijającymi się są zgodne z celem likwidacji ubóstwa?

(FR) Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji grudniowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2008 r.

Jak państwo wiedzą, w następstwie konkluzji Rady z czerwca 2004 roku. Wspólnota stopniowo wprowadza nowy rodzaj dwustronnego porozumienia w sprawie rybołówstwa: umowę o partnerstwie w sprawie połowów.

Tego rodzaju umowy stanowią zdaniem Rady znaczący wkład w likwidację ubóstwa w kontekście zrównoważonego rozwoju.

Pod tym względem warto podkreślić dwa aspekty tych umów partnerskich: z jednej strony, by uniknąć nadmiernej eksploatacji zasobów, dokonuje się przydziału limitów połowowych dla jednostek Wspólnoty w oparciu o dane naukowe, a z drugiej strony część wkładu finansowego, znanego pod nazwą „wsparcia sektorowego” jest przeznaczana na rozwój rybołówstwa partnerskiego państwa nadbrzeżnego.

Niełatwo jest przezwyciężyć biedę; aby ją zwalczyć, będziemy musieli użyć różnych metod. Wsparcie sektorowe, jakie oferują umowy o partnerstwie w sprawie połowów, stanowi tylko jeden ze sposobów zapewnienia przez Wspólnotę wsparcia realizacji zasadniczego celu w zakresie likwidacji ubóstwa.

Badacze są zgodni, co do tego, że sukces gospodarczy, społeczny i kulturowy Europy ma swoje źródła w konkurencji pomiędzy stosunkowo małymi, niepodległymi państwami, które miały motywację do zbudowania zróżnicowanych struktur instytucjonalnych na szczeblu miejscowym, regionalnym i krajowym.

Artykuł 6 ust. 3 sekcji „Postanowienia ogólne” nowego projektu Traktatu stanowi, że „prawa podstawowe, zagwarantowane w europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz wynikające z tradycji konstytucyjnych wspólnych Państwom Członkowskim, stanowią część prawa Unii jako zasady ogólne prawa”.

Czy w związku z tym Rada uznaje, że 27 państw członkowskich posiada „wspólne tradycje konstytucyjne”?

(FR)Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji grudniowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2008 r.

Zwracamy uwagę szanownego posła na fakt, że cytowany przez niego przepis już jest zawarty w obecnym art. 6 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej. Stanowi on, że Unia Europejska będzie okazywać szacunek dla praw podstawowych zagwarantowanych w Europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz tych wynikających z tradycji konstytucyjnych wspólnych dla państw członkowskich, jako zasad ogólnych prawa wspólnotowego.

„Tradycje konstytucyjne wspólne dla Państw Członkowskich” to pojęcie od dawna uznawane i używane przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich. Trybunał odnosi się do tego pojęcia przede wszystkim jako do źródła inspiracji w kontekście poszanowania praw podstawowych w systemie prawnym Wspólnoty⁽¹⁾. Ponadto państwa członkowskie uznały to pojęcie w chwili, gdy zdecydowały się na zawarcie go w Traktacie o Unii Europejskiej.

Czy, pamiętając o negatywnym wpływie obecnego kryzysu finansowego na kraje rozwijające się, Rada nie uważa, że przyszedł czas na wprowadzenie w życie wcześniejszych wniosków Komisji dotyczących realizacji polityk „szerszego sąsiedztwa” ze strony najbardziej odległych regionów Unii Europejskiej, mających na celu wspieranie rozwoju w sąsiednich krajach Afryki i Karaibów?”

(FR)Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji grudniowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2008 r.

W celu dostosowania się do naszego zglobalizowanego świata już od kilku lat współpraca UE na rzecz rozwoju jest w coraz większym stopniu kierowana na integrację regionalną. Rzeczywiście te same uwarunkowania (atuty bądź słabe strony) często łączą kraje położone w tym samym regionie, czy to należące do grupy krajów AKP, krajów i terytoriów zamorskich (KTZ), czy do regionów najbardziej odległych.

W tym kontekście, w maju 2004 roku Komisja przedstawiła sprawozdanie obejmujące globalne podejście do poszczególnych aspektów sytuacji regionów najbardziej odległych (RNO), mające na celu zdefiniowanie środków niezbędnych dla ich rozwoju w zgodności z ich szczególnymi potrzebami⁽¹⁾. Rada przeprowadziła analizę komunikatu Komisji.

Następnie, we wrześniu 2007 roku Komisja przedstawiła Radzie i – w szczególności – Parlamentowi Europejskiemu rewizję tej strategii oraz prognozy na przyszłość⁽²⁾. Prezydencje francuska, czeska i szwedzka, w ramach realizowanego przez siebie 18-miesięcznego programu Rady⁽³⁾, planowały kontynuowanie prac nad pełnym wprowadzeniem strategii dla najbardziej oddalonych regionów z 2004 roku, w oparciu o komunikat Komisji dotyczący rewizji oraz prognoz dla tej strategii. W maju odbyła się w Brukseli międzyinstytucjonalna konferencja partnerska w sprawie przyszłości tej strategii.

Wyniki tych rozmów zostały właśnie opublikowane w nowym komunikacie Komisji⁽⁴⁾ z dnia 17 października 2008 r. zatytułowanym „Regiony najbardziej oddalone atutem Europy”.Obejmuje on zalecenie dotyczące rozwijania wyjątkowych walorów RNO i wykorzystywania ich w celu uporania się z takimi wyzwaniami stojącym przed Europą i światem, jak: zmiana klimatu, przepływy migracyjne oraz zrównoważone zarządzanie zasobami mórz oraz produktów rolnych. Jeden z rozdziałów jest w istocie poświęcony wzmocnieniu integracji regionalnej i zgodnie z nim w latach 2007-2013 programy współpracy terytorialnej współfinansowane przez EFRR oferują możliwości w zakresie opracowania planu działań dla szerzej pojmowanego sąsiedztwa.

Nie należy też zapominać o Umowach o partnerstwie gospodarczym (EPA) negocjowanych przez UE i kraje AKP, których celem jest zagwarantowanie, że kraje te będą lepiej zintegrowane w ramach swoich regionów.

Co można zrobić, aby wesprzeć pełne uczestnictwo młodzieży w opracowaniu i wdrażaniu programów edukacyjnych dla imigrantów i jak można je połączyć z nauką języka i kultury ich kraju pochodzenia?

(FR)Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji grudniowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2008 r.

Rada cały czas stara się angażować młodych ludzi do udziału w kształtowaniu i wdrażaniu polityk krajowych i europejskich, które mają na nich bezpośredni wpływ.

W swojej rezolucji z 27 czerwca 2002 r.⁽¹⁾w sprawie „Ram współpracy europejskiej w sprawach młodzieży” Rada zawarła uwagę, że w przypadku polityk i inicjatyw mających bezpośredni wpływ na ludzi młodych, zarówno na szczeblu krajowym, jak i europejskim, niezmiernie ważne jest uwzględnienie ich potrzeb, sytuacji, warunków życiowych i oczekiwań. Dlatego też zasadniczym elementem polityki na rzecz młodzieży stało się prowadzenie regularnych konsultacji z młodymi ludźmi, zarówno na szczeblu krajowym, jak i europejskim, za każdym razem, gdy są przygotowywane i wdrażane polityki mające na nich wpływ. Praktyczne zapisy mające ułatwiać młodzieży aktywny udział w życiu obywatelskim, a także regularny dialog z ludźmi młodymi zostały w związku z tym zawarte w ramach współpracy europejskiej w sprawach młodzieży.

Praktycznie rzecz biorąc, Rada przyjęła we wspomnianej rezolucji cztery tematyczne priorytety dotyczące współpracy na szczeblu UE, w tym dotyczący aktywnego udziału młodzieży w życiu publicznym. W rezultacie państwa członkowskie przyjęły wspólne cele w zakresie udziału młodzieży i informowania jej oraz doszły do porozumienia w sprawie regularnego składania Komisji sprawozdań w zakresie realizacji tych celów.

Dodatkowo w rezolucji z 15 listopada 2005 r.⁽²⁾, dotyczącej „wprowadzania w życie Europejskiego Paktu na rzecz Młodzieży i wspierania aktywnego obywatelstwa” Rada poprosiła państwa członkowskie i Komisję o zainicjowanie u z młodymi ludźmi i organizacjami młodzieżowymi na szczeblach europejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym ustrukturyzowanego dialogu w sprawie dotyczących ich środków politycznych. W efekcie na wszystkich szczeblach utworzone zostały fora na rzecz ustrukturyzowanego dialogu, zgodnie z harmonogramem ustalonym w programie politycznym UE.

Na koniec, w rezolucji z 12 grudnia 2006 r.⁽³⁾ w sprawie „realizacji wspólnych celów w zakresie uczestnictwa i informowania młodzieży w celu promowania wśród młodych ludzi aktywnego obywatelstwa europejskiego” Rada potwierdziła istotny charakter i aktualność wspólnych celów oraz linii działania mających na celu zachęcenie młodych ludzi do udziału w życiu publicznym, jednocześnie podkreślając, że cele te pozostają bardzo ważne z punktu widzenia rozwoju aktywnego obywatelstwa wśród młodych ludzi, a zwłaszcza tych o mniejszych szansach.

Z takiej perspektywy zaleca się, aby państwa członkowskie wyraźniej określiły przeszkody w udziale określonych grup i młodych ludzi w niekorzystnej sytuacji i wspierały wprowadzenie środków i mechanizmów mających na celu przezwyciężenie tych przeszkód, szczególnie poprzez uwzględnienie różnorodności tych populacji oraz uznawanych przez nie priorytetów.

W rezolucji Rady z 22 maja 2008 r. w sprawie integracji społecznej młodych ludzi o mniejszych szansach znalazło się przede wszystkim wezwanie Komisji i państw członkowskich do zapewnienia, we współpracy z organizacjami młodzieżowymi, wszystkim, na wszystkich szczeblach dostępu do ustrukturyzowanego dialogu z ludźmi młodymi o mniejszych szansach i, jeśli to niezbędne, do odpowiedniego dostosowania formuły spotkań.

Również w 2008 roku zostały opublikowane takie teksty, jak zielona księga z 3 lipca „Migracja i mobilność: wyzwania i szanse dla wspólnotowych systemów edukacyjnych” oraz komunikat z 18 września „Wielojęzyczność: atut Europy i wspólne zobowiązanie”, w których Komisja Europejska potrafiła podkreślić znaczenie języków, którymi mówią imigranci.

Rezolucja Rady z 21 listopada 2008 r. w sprawie europejskiej strategii wspierania wielojęzyczności zawiera przede wszystkim wezwanie państw członkowskich i Komisji, w ramach ich odpowiednich kompetencji i w całkowitej zgodności z zasadą pomocniczości, do wspierania i wykorzystywania umiejętności językowych imigrantów jako środków służących wzmacnianiu zarówno dialogu międzykulturowego, jak i konkurencyjności gospodarczej.

W dniach 5-9 lipca w Marsylii, przy okazji Europejskiego Roku Dialogu Międzykulturowego, prezydencja Rady starała się traktować pierwszoplanowo relacje zbudowane pomiędzy młodzieżą, edukacją i językami imigrantów. W trakcie niektórych warsztatów uczestnicy zgadzali się, że ważne jest partnerstwo pomiędzy władzami publicznymi a organizacjami młodzieżowymi w procesie tworzenia tekstów legislacyjnych mających wpływ na młodych ludzi, szczególnie w odniesieniu do edukacji i nauki języków.

W trakcie konferencji „Nowe perspektywy dla dialogu międzykulturowego w Europie”, która odbyła się w dniach 17-19 listopada 2008 r. w Paryżu, z tej samej perspektywy podkreślano istotne znaczenie edukacji dla dialogu międzykulturowego i jego roli w promowaniu spójności społecznej oraz integracji imigrantów.

W 2009 r. zostanie przeprowadzona ocena ram ogólnych współpracy europejskiej w sprawach młodzieży, która bez wątpienia posłuży za doskonałą sposobność sprawdzenia, w jaki sposób młodzi ludzie mogliby brać jeszcze bardziej znaczący i skuteczny udział w życiu publicznym.

Ponieważ szczególna kwestia nauczania języków i kultury krajów pochodzenia imigrantów ma bezpośredni wpływ na życie ludzi młodych, nie trzeba tu dodawać, że państwa członkowskie są zachęcane do słuchania opinii młodych ludzi na ten temat. Kwestia ta należy jednak do krajowych kompetencji państw członkowskich i dlatego też wymaga analizy na tym szczeblu.

Jakie działania podejmuje Rada, by chronić kraje rozwijające się przed światowym kryzysem finansowym i zagwarantować, że istotne obawy dotyczące gospodarek krajowych nie odwrócą uwagi od realizacji milenijnych celów rozwoju (MCR).

(FR)Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji grudniowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2008 r.

W trakcie nieformalnego spotkania w dniu 7 listopada 2008 r. szefowie państw lub rządów państw członkowskich Unii Europejskiej podkreślili, że niezbędna reforma międzynarodowego systemu finansowego powinna znaleźć się na liście wyzwań, jakim Unia Europejska i jej państwa członkowskie są nadal zdeterminowane stawić czoło, chodzi zwłaszcza o : bezpieczeństwo żywnościowe, zmiany klimatu i walkę z ubóstwem. Podkreślili oni również, że Unia Europejska zapewni pełny udział krajów rozwijających się w tym procesie.

Tak więc podczas dauhańskiej międzynarodowej konferencji w sprawie finansowania rozwoju, która odbyła się w dniach 29 listopada - 2 grudnia i w której uczestniczyli przedstawiciele ponad 90 państw, Unia Europejska wyraziła poparcie dla zasady konferencji wysokiego szczebla w sprawie kryzysów finansowych i światowych oraz ich wpływu na rozwój. Konferencja wysokiego szczebla, której szczegóły przewodniczący Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych ogłosi przed marcem 2009 r. , dotyczyć będzie kwestii międzynarodowej architektury finansowej. Została ona zaplanowana na jesień przyszłego roku.

W Dausze, a także na podstawie wytycznych przyjętych przez Radę w dniu 11 listopada 2008 r., Unia Europejska potwierdziła swoje zobowiązanie do przeznaczenia w 2015 r. 0,7% DNB na pomoc rozwojową, a także potwierdziła potrzebę uwzględnienia nowych wyzwań finansowych, gospodarczych i środowiskowych.

Ponieważ obecny kryzys finansowy może mieć zasadniczy wpływ na ludność i gospodarki krajów rozwijających się, UE zwróciła uwagę wszystkich organizatorów pomocy na sytuację i potrzeby narodów najbiedniejszych i najbardziej wrażliwych, wyrażając przy tym niezachwiane przekonanie, że osiągnięcie milenijnych celów rozwoju (MCR) jest wciąż możliwe w każdym regionie, w tym także w Afryce, pod warunkiem, że wszyscy partnerzy rozwoju podejmą natychmiastowe, właściwie ukierunkowane działania na rzecz przyśpieszenia postępów. Osiągnięcie wszystkich ośmiu MCR to wspólna odpowiedzialność: wszyscy partnerzy powinni honorować podjęte przed siebie zobowiązania.

Na mocy deklaracji przyjętej przez Radę w dniu 11 listopada, w którym zobowiązała się ona do „pracy ze swoimi partnerami, mającej na celu znalezienie nowych sposobów wnoszenia wkładu w finansowanie zrównoważonego rozwoju gospodarczego, społecznego i środowiskowego, we wspieranie wdrażania innowacyjnych mechanizmów mających na celu uruchomienie dodatkowych zasobów i doprowadzenie do większej spójności polityk”, Unia Europejska zaprosiła społeczność międzynarodową do podjęcia dalszych kroków na rzecz wprowadzenia innowacyjnego finansowania w celu zagwarantowania zrównoważonej pomocy rozwojowej.

Jakie są natychmiastowe plany Rady dotyczące wdrożenia inicjatyw na rzecz zmniejszenia na terytorium UE podaży i popytu na nielegalne narkotyki?

(FR)Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji grudniowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2008 r.

W kontekście strategii antynarkotykowej UE (2005-2012)⁽¹⁾ oraz mając na uwadze, że pierwszy z dwóch planów działań w ramach tej strategii (2005-2008⁽²⁾) zbliża się do końca, Rada prowadzi obecnie analizę drugiego nowego planu działań UE w sprawie narkotyków, który został zaproponowany przez Komisję⁽³⁾ i który obejmuje priorytety Unii dotyczące walki z narkotykami na lata 2009-2012. Ten plan działań jest instrumentem dynamicznym i skupia się na osiąganiu praktycznych wyników w określonych obszarach priorytetowych.

Ten drugi plan działań⁽⁴⁾ stwarza ramy dla pełnego, wyważonego i zintegrowanego podejścia do walki z narkotykami dzięki temu, że dotyczy wszystkich ogniw łańcucha – od produkcji narkotyków, po reintegrację społeczną osób uzależnionych. Przedmiotowy plan ma na celu zmniejszenie poprzez zastosowanie określonych środków zarówno podaży narkotyków, jak i popytu na nie, a także rozszerzenie współpracy międzynarodowej. W porównaniu z planem na lata 2005-2008, jest on bardziej zwięzły, a liczne a działania są silniej ukierunkowane.

Wynika z niego, że po stronie podaży należy zwiększyć skuteczność egzekwowania prawa na szczeblu UE w celu powstrzymania produkcji i handlu narkotykami, przy zastosowaniu metody opartej na wywiadzie, w pełni wykorzystującej możliwości Europolu i innych istniejących struktur szczebla europejskiego. Obejmuje on nowe zasadnicze kierunki działania, takie jak na przykład rozwój alternatywny w krajach producentów, wzmocnienie współpracy prawnej i policyjnej, a nawet identyfikację, przejmowanie i podział środków zgromadzonych przez przestępców.

Jednym z nowych aspektów, a zarazem kluczowym elementem tego planu, jest stworzenie „Europejskiego paktu antynarkotykowego”, który ma na celu zmobilizowanie społeczeństwa obywatelskiego i sektora publicznego dla potrzeb kampanii uświadamiających w zakresie ryzyka związanego z zażywaniem narkotyków.

Rada chciałaby również wskazać, że w celu powstrzymania napływu narkotyków z krajów trzecich do UE oraz uzgodnienia skoordynowanego podejścia, Rada organizuje regularne bądź dorywcze rozmowy w tej sprawie z krajami, w których narkotyki są produkowane i z tymi, przez które przebiegają szlaki ich przemytu, w tym z krajami Ameryki Łacińskiej, Karaibów, krajami regionu andyjskiego, Afganistanem, Rosją i krajami Bałkanów Zachodnich.

Ponadto w trakcie spotkania w dniu 24 października Rada zwróciła szczególną uwagę na Afrykę Zachodnią jako nowy punkt tranzytowy dla kokainy przywożonej z Ameryki Łacińskiej⁽⁵⁾.

Wdrożenie tego planu działań uzależnione jest od zaangażowania państw członkowskich, Komisji, Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii, Europolu, Eurojustu oraz Rady.

Czy Rada będzie aktywnie wspomagać proponowany przez Egipt plan na rzecz dialogu, mającego doprowadzić do rozwiązania konfliktu w Sudanie?

(FR) Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji grudniowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2008 r.

Rada nie wiedziała, że Egipt zaproponował szczegółowy plan, mający doprowadzić do rozwiązania konfliktu w Sudanie. Ten proces polityczny został ponownie uruchomiony, z niespotykaną dotąd szybkością, pod egidą głównego mediatora ONZ/Unii Afrykańskiej, byłego ministra spraw zagranicznych Burkina Faso, Djibrila Bassolégo. Katar, którego zaangażowanie u boku ministra Bassolégo ma kluczowe znaczenie, wspiera podejmowane wysiłki poprzez swoją pracę na rzecz ułatwienia działań. Rośnie liczba kontaktów w Dausze. Podejście Kataru, skoordynowane z działaniami UA i ONZ, różni się od wezwań kierowanych przez Ligę Arabską do Rady Bezpieczeństwa ONZ o zawieszenie dochodzenia MTK w sprawie prezydenta Sudanu.

Rada wspiera mediacje prowadzone przez ministra Bassolégo oraz wysiłki czynione przez Katar. Prowadzi też intensywne konsultacje z obydwoma partnerami za pośrednictwem prezydencji oraz Specjalnego Przedstawiciela Unii Europejskiej w Sudanie. Podmioty z tego regionu, zwłaszcza Egipt, muszą w pełni uczestniczyć w tym procesie.

Rada stanowczo apeluje do władz Sudanu oraz ruchów rebelianckich, by zobowiązały się do poszukiwania politycznego rozwiązania dla kryzysu w Darfurze, szczególnie poprzez powstrzymanie przemocy, ponieważ jest to jedyny sposób, w jaki można stworzyć środowisko sprzyjające dialogowi.

Czy Rada może uznać, że kraj pochodzenia (czyli ten, w którym dokonuje się uboju zwierzęcia) stanowi minimalne oznaczenie identyfikacyjne niezbędne dla produktów drobiowych, które pozwoli uniknąć zakłócenia konkurencji i zapewni konsumentowi możliwość w pełni świadomego wyboru?

(FR) Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji grudniowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2008 r.

W przypadku, gdy mięso drobiowe jest przywożone z kraju trzeciego, rozporządzenie wdrażające rozporządzenie ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych (rozporządzenie „o jednolitej WOR”) przewiduje w odniesieniu do sektora drobiu obowiązek wskazywania kraju pochodzenia na opakowaniu bądź etykiecie. Rozporządzenie to zawiera również wymóg, by na etykiecie oprócz nazwy kraju pochodzenia umieszczano także inne informacje (cenę, numer akredytacyjny ubojni itp.).

W odniesieniu do drobiu wprowadzanego do obrotu wewnątrz Unii Europejskiej stosuje się przepisy dyrektywy 2000/13/WE. Przepisy te obejmują obowiązek podania na etykiecie miejsca pochodzenia lub powstania tych środków żywnościowych w przypadkach, gdy niepodanie tych informacji mogłoby zmylić konsumenta, co do prawdziwego miejsca pochodzenia lub powstania tych środków żywnościowych.

Rada jest jednak otwarta na rozważenie możliwości wprowadzenia większej klarowności informacji znajdujących się na etykietach produktów drobiowych, a w szczególności na wprowadzenie jednolitego znaku kraju pochodzenia (taki sam system dla towarów importowanych i dla handlu wewnątrzwspólnotowego), pod warunkiem, że projekty zostaną jej przedstawione przez Komisję.

W ramach negocjacyjnych dla członkostwa Turcji w UE, uzgodnionych w 2005 r., znajduje się stwierdzenie, że „wspólnym celem negocjacji jest akcesja”.

Czy Rada mogłaby potwierdzić swoje zobowiązanie dotyczące celu, jakim jest pełne członkostwo Turcji w UE, pod warunkiem, że Turcja wywiąże się ze zobowiązań nałożonych na nią przez ramy negocjacyjne?

W zeszłym miesiącu Komisja donosiła, że postępy w niektórych kluczowych obszarach reform w Turcji są powolne. Czy pomimo to Rada ma jakiekolwiek plany dotyczące otwarcia któregokolwiek z pozostałych rozdziałów dorobku wspólnotowego w swoich negocjacjach z Turcją lub też odmrożenia rozdziałów otwartych wcześniej?

(FR) Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji grudniowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2008 r.

Rada w przyjętych przez siebie 8 grudnia 2008 r. konkluzjach wskazała, że odnowiony kompromis w zakresie rozszerzenia, zatwierdzony przez Radę Europejską w dniach 15-16 grudnia 2006 r., wciąż pozostaje fundamentem strategii rozszerzenia UE. Ten odnowiony konsensus ma oparcie w konsolidacji zobowiązań, sprawiedliwej i rygorystycznej warunkowości, ulepszonych metodach komunikacji oraz w zdolności do integrowania się z nowymi członkami.

Rada wskazała również w swoich konkluzjach, że tempo tych negocjacji nadal zależy w szczególności od postępów Turcji w zakresie spełniania wymaganych warunków, w tym kryteriów dotyczących otwarcia i zamknięcia oraz wymogów określonych w ramach negocjacyjnych, które obejmują w szczególności realizację partnerstwa dla członkostwa i wypełnianie zobowiązań wynikających z układu o stowarzyszeniu. Na koniec, Rada stwierdziła, że rozdziały, w odniesieniu do których zakończono przygotowania techniczne, będą tymczasowo otwierane bądź zamykane zgodnie z ustanowionymi procedurami, stosownie do ram negocjacyjnych oraz postanowień Rady z dnia 11 grudnia 2006 r. W tym kontekście Rada oczekuje z zainteresowaniem na mającą odbyć się w grudniu Konferencję Międzyrządową z udziałem Turcji, w trakcie której powinny zostać odnotowane dalsze postępy w tych negocjacjach. Należy pamiętać, że od czasu rozpoczęcia negocjacji z Turcją otwarto osiem rozdziałów, a analiza postępów (badanie sprawdzające) jest gotowa w odniesieniu do dwudziestu dwóch rozdziałów.

Jeśli chodzi o te rozdziały, których – zgodnie z konkluzjami Rady z 11 grudnia 2006 r. – nie można otworzyć, Rada wyraża ubolewanie, że Turcja nie zdołała, jak dotychczas, wypełnić swojego zobowiązania, dotyczącego wdrożenia, w całości i w niedyskryminujący sposób, protokołu dodatkowego do układu o stowarzyszeniu oraz że nie poczyniła również żadnych postępów w kierunku normalizacji swoich stosunków z Republiką Cypryjską. Obecnie bardzo pilnie czekamy na postępy.

Na zakończenie pragnę ponownie zapewnić, że prezydencja nie będzie szczędzić wysiłków na rzecz otworzenia, w trakcie konferencji międzyrządowej, która odbędzie się w grudniu, nowych rozdziałów w negocjacjach z Turcją.

Islandzki minister do spraw przedsiębiorczości utrzymuje, że jego kraj powinien ponownie rozważyć kwestię ubiegania się o członkowstwo w Unii Europejskiej i przyjęcie wspólnej europejskiej waluty w celu zaradzenia przyszłym kryzysom finansowym.

Czy Rada może wypowiedzieć się, w jaki sposób oceniłaby wniosek Islandii o przyjęcie do UE i jakie warunki jej członkostwa nałożyłaby Rada? Czy Rada mogłaby rzucić trochę światła na tę sprawę i wyjawić, czy UE będzie chciała przyjąć Islandię z otwartymi ramionami po tym, jak przez wiele lat kraj ten odnosił się chłodno do kwestii członkostwa w Unii?

(FR) Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji grudniowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2008 r.

Rada nie analizowała sprawy poruszonej przez szanownego posła, ponieważ Islandia nie ubiegała się o członkowstwo w Unii Europejskiej. UE i Islandia współpracują jednak w kilku obszarach, a w szczególności w ramach Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu.

Jeśli chodzi o procedurę dotyczącą członkostwa w UE, artykuł 49 Traktatu UE zawiera stwierdzenie, że „ każde państwo europejskie, które szanuje zasady określone w artykule 6 ustęp 1, może się ubiegać o członkostwo w Unii. W tym celu składa ono swój wniosek Radzie, która podejmuje decyzje, stanowiąc jednomyślnie po zasięgnięciu opinii Komisji oraz po otrzymaniu zgody Parlamentu Europejskiego, udzielonej bezwzględną większością głosów jego członków.

Warunki przyjęcia i wynikające z tego przyjęcia dostosowania w Traktatach stanowiących podstawę Unii są przedmiotem umowy między Państwami Członkowskimi a Państwem ubiegającym się o członkostwo. Umowa ta podlega ratyfikacji przez wszystkie umawiające się Państwa, zgodnie z ich odpowiednimi wymogami konstytucyjnymi.”

W 1993 r. Rada Europejska sformułowała kryteria „kopenhaskie”, zgodnie z którymi „otrzymanie statusu członka wymaga, aby kraj kandydujący osiągnął stabilność instytucji zapewniających demokrację, rządy prawa, prawa człowieka oraz poszanowanie i ochronę mniejszości, istnienie działającej gospodarki rynkowej, jak również posiadał zdolność do radzenia sobie z presją konkurencji i siłami rynkowymi działającymi w Unii. Członkostwo oznacza założenie, że kandydat jest zdolny podjąć zobowiązania związane z członkostwem, łącznie z konsekwentną realizacją celów unii politycznej, gospodarczej i walutowej”. Rada Europejska podkreśliła też, że „zdolność Unii do przyjęcia nowych członków, przy zachowaniu rozmachu w procesie integracji europejskiej, stanowi również istotny aspekt, leżący w interesie ogólnym zarówno Unii, jak i krajów kandydackich”. W grudniu 2006 roku Rada wskazała, że „strategia rozszerzenia w oparciu o konsolidację, warunkowość i komunikację, połączone ze zdolnością Unii do przyjęcia nowych członków, stanowi podstawę dla ponowionej zgodności w zakresie rozszerzenia”.

Gdy któreś państwo europejskie wnioskuje o członkostwo, to wówczas, w stosownych przypadkach, Rada zwraca się do Komisji Europejskiej o dokonanie oceny zdolności państwa-kandydata do spełnienia warunków członkostwa i – w szczególności – do realizowania fundamentalnych wartości UE. Na tej właśnie podstawie Rada, działając jednogłośnie, decyduje najpierw o przyznaniu danemu krajowi statusu kandydata, a następnie o otwarciu oficjalnych negocjacji, pod warunkiem spełnienia wymaganych warunków.

W czerwcu 2008 r. w odpowiedzi na pytanie do Komisji (E-1793/08) w sprawie sytuacji w DRK, komisarz Michel wskazał, że proces pokojowy przebiega z powodzeniem. Niedawne doniesienia międzynarodowych agencji prasowych zwróciły jednak uwagę społeczności międzynarodowej na fakt, że nie wszystko w DRK jest w porządku i że proces pokojowy został zaprzepaszczony. Czy Rada jest zaniepokojona tym, że UE reaguje później niż powinna na problemy, które nie pojawiły się nagle i znikąd, ale raczej narastały od wielu miesięcy?

(FR) Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji grudniowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2008 r.

Bernard Kouchner, działając w charakterze przedstawiciela prezydencji Rady, odbył w dniach 31 października i 1 listopada podróż do Demokratycznej Republiki Konga (DRK), a w szczególności do miasta Goma. W dniu 10 listopada Rada omówiła sytuację w DRK, a następnie przyjęła nowe konkluzje, w których wyraziła swój głęboki niepokój w związku z rozwijającym się konfliktem w Północnym Kivu oraz jego następstwami dla ludności wschodniej części Demokratycznej Republiki Konga (DRK) oraz całego regionu. W odpowiedzi na tę sytuację kryzysową Unia Europejska podjęła działania w kierunku udzielenia pomocy humanitarnej społecznościom cierpiącym z powodu konfliktu, z dodatkowym wkładem w kwocie przekraczającej 45 milionów euro (od państw członkowskich i Komisji). Dodatkowo Unia Europejska, poprzez intensywne zabiegi dyplomatyczne, brała aktywny udział w poszukiwaniu politycznego rozwiązania, które stanowi jedyny sposób na trwałe przywrócenie stabilności w tym regionie. UE jest zdecydowana kontynuować swoje wysiłki w tym kierunku, szczególnie w ramach wysiłków misji międzynarodowej. Specjalny przedstawiciel UE dla regionu Wielkich Jezior Afrykańskich, pan ambasador van de Geer jest obecny na miejscu niemal przez cały czas i bardzo aktywnie uczestniczy w pracy misji międzynarodowej. Działając w tym charakterze utrzymuje on bardzo bliskie kontakty ze specjalnym wysłannikiem sekretarza generalnego ONZ, Olusegunem Obasanjo, byłym prezydentem Nigerii. Wysoki przedstawiciel ds. WPZiB oraz prezydencja Rady pozostają w bardzo regularnym kontakcie z sekretarzem generalnym ONZ w celu zapewnienia odpowiedniego wsparcia Europy dla pracy ONZ w DRK.

Turystyka uprawiana w celu uzyskania prawa jazdy i nadużycia z tym związane stanowią poważny problem w UE.

Na jednej z popularnych stron internetowych znajdują się zapewnienia, że istnieje możliwość otrzymania z jej pomocą prawa jazdy przy użyciu metod, które jak zauważono są „podstępne lecz nie nielegalne”. Na stronie tej zuchwale zapewniano, że wiele przeszkód, jak na przykład niezdany egzamin, „nie stanowi problemu” w zdobyciu prawa jazdy.

Czy Rada może potwierdzić, że ostatnie rozmowy przyniosły porozumienie pomiędzy państwami członkowskimi w zakresie wspólnej pracy na rzecz zapobiegania nadużyciom i turystyce mającym na celu uzyskanie prawa jazdy? A jeśli tak, jakie szczegółowe plany przyjęto?

(FR) Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji grudniowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2008 r.

Rada chciałaby zwrócić uwagę szanownej pani poseł na dyrektywę 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 20 grudnia 2006 roku w sprawie praw jazdy⁽¹⁾, która wejdzie w życie 19 stycznia 2013 r. W dyrektywie tej zawarto przepisy mające zapobiegać fałszerstwom i praktyce określanej jako „turystyka uprawiana w celu uzyskania prawa jazdy”. W zakresie walki z fałszerstwami w art. 1 i 3 oraz załączniku I tej dyrektywy wprowadzono jednolity wzór europejskiego prawa jazdy w formie plastikowej karty oraz wymóg, aby państwa członkowskie podjęły wszystkie konieczne środki w celu uniknięcia podrabiania praw jazdy, w tym także prototypowych praw jazdy wystawionych przed wejściem przedmiotowej dyrektywy w życie.

W celu zwalczania tego typu„turystyki” w art. 7 wprowadzono maksymalny administracyjny okres ważności prawa jazdy wynoszący 10 lat (pkt. 2.a) oraz ustanowiono zasadę, że jedna osoba może posiadać tylko jedno prawo jazdy (pkt. 5.a). Państwa członkowskie są zobowiązane nie tylko do odmowy wydania prawa jazdy, jeżeli ubiegający się o nie posiada już prawo jazdy, lecz także odmowy wystawienia lub przedłużenia ważności prawa jazdy osobie, której prawo jazdy podlega ograniczeniu, zawieszeniu lub cofnięciu w innym państwie członkowskim (art. 11 ust. 4). Aby ułatwić stosowanie tego przepisu państwa członkowskie zobowiązane są do korzystania z Europejskiej Sieci Praw Jazdy, zawierającej niezbędne informacje dotyczące wydawania, zastępowania, przedłużania oraz wymiany praw jazdy.

Czy Rada mogłaby udzielić informacji o aktualnym stanie działań dotyczących celu powstrzymania utraty różnorodności biologicznej do 2010 roku?

Jakie starania podjęto podczas prezydencji francuskiej oraz co do tej pory udało się osiągnąć?

(FR) Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji grudniowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2008 r.

W odniesieniu do najbardziej ambitnego celu UE dotyczącego ograniczenia i zmniejszenia utraty różnorodności biologicznej na terenie UE w 2010 roku⁽¹⁾ państwa członkowskie oraz Komisja czynią ogromne wysiłki na rzecz wprowadzenia wielkiej liczby praktycznych środków określonych w drugim planie działania UE w zakresie różnorodności biologicznej z 25 maja 2006 roku⁽²⁾, zatytułowanym „Zatrzymanie procesu utraty różnorodności biologicznej do roku 2010 i w przyszłości”. Celem tego planu działania, oprócz innych aspektów, jest bardziej intensywne włączanie kwestii różnorodności biologicznej i usług ekosystemowych do unijnych horyzontalnych i systemowych polityk, jak polityka rolna, leśna, rozwoju obszarów wiejskich czy polityki rybołówstwa. W dalszym ciągu tego planu, jest mowa o tym, że Rada w swoich konkluzjach z 18 grudnia 2006 roku⁽³⁾ zwróciła się z prośbą do państw członkowskich oraz Komisji o podwojenie wysiłków w kierunku pełnego wdrożenia sieci Natura 2000, zarówno na lądzie jak i na morzu, oraz o zagwarantowanie skutecznego zarządzania i odpowiedniego finansowania sieci, która ma na celu zapewnienie różnorodności biologicznej poprzez ochronę naturalnych siedlisk dzikiej flory i fauny na terytoriach państw członkowskich. Wylesianie oraz degradacja lasów są głównymi czynnikami utraty różnorodności biologicznej. 4 grudnia Rada przyjęła konkluzje dotyczące komunikatu Komisji „W sprawie podjęcia wyzwań związanych z wylesianiem i degradacją lasów w celu przeciwdziałania zmianom klimatycznym i utracie różnorodności biologicznej". Konkluzje te zawierają cel dotyczący ograniczenia wylesiania lasów tropikalnych brutto przynajmniej o 50% do 2020 roku oraz całkowitego zatrzymania tej działalności do 2030 roku. W świetle tego Rada oczekuje obecnie na złożenie przez Komisję propozycji „pakietu różnorodności biologicznej”, który powinien zawierać średniookresowy raport dotyczący postępów we wdrażaniu wymienionego wyżej planu działania.

Prezydencja francuska jest w pełni zaangażowana w mobilizację stanowisk i działań całej UE na wielu międzynarodowych forach ochrony różnorodności biologicznej, w szczególności w ramach:

- porozumienia o ochronie afrykańsko-euroazjatyckich wędrownych ptaków wodnych, którego strony spotkały się po raz czwarty w dniach 15-19 września 2008 r.,

- 10. konferencji stron Konwencji ramsarskiej, która miała miejsce od 28 października do 4 listopada 2008 r.,

- spotkania dotyczącego memorandum w sprawie porozumienia o ochronie ptaków drapieżnych,- spotkania stron Konwencji o ochronie wędrownych gatunków, która odbyła się na początku grudnia 2008 roku w Rzymie.

UE jest również zaangażowana w badanie możliwości stworzenia międzynarodowego mechanizmu mającego na celu zapewnienie obiektywnej wiedzy naukowej dotyczącej różnorodności biologicznej oraz zdefiniowanie polityk w tym zakresie, jak zostało to ustalone podczas międzyrządowej konferencji Programu Ochrony Środowiska ONZ w sprawie różnorodności biologicznej i usług ekosystemowych, która miała miejsce w połowie listopada 2008 roku.

Poza tym w maju 2008 roku w Bonn miało miejsce dziewiąte spotkanie stron Konwencji o różnorodności biologicznej. Odbyło się ono w obliczu palącej potrzeby prowadzenia walki ze zubożeniem różnorodności biologicznej na szczeblu międzynarodowym. Dzięki szczególnemu zaangażowaniu państw członkowskich UE oraz wielu partnerów możliwe było uruchomienie znaczących funduszy w ramach inicjatywy „LifeWeb”. Środki te pozwolą lepiej chronić faunę, florę i ekosystemy w krajach charakteryzujących się dużą różnorodnością biologiczną, lecz słabiej rozwiniętych gospodarczo.

Kryzys finansowy wyraźnie uwidocznił braki w pakcie na rzecz stabilności, nie tylko w odniesieniu do narzuconych w jego ramach ograniczeń, lecz także do podziału ról pomiędzy odpowiednimi instytucjami (rola Europejskiego Banku Centralnego i role rządów oraz organów politycznych).

Czy Rada jest zdania, że pakt na rzecz stabilności wymaga zmian, szczególnie w odniesieniu do podziału ról pomiędzy instytucjami, których dotyczy?

(FR) Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji grudniowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2008 r.

Naturalnie kryzys finansowy stanowi wyzwanie w stosunku do zrewidowanego paktu na rzecz stabilności i wzrostu, ponieważ będzie oznaczać sprawdzian dla wprowadzonych w trakcie rewizji z 2005 roku usprawnień. Rewizja ta miała na celu, jak pan wie, właśnie dostosowanie paktu do potrzeb gospodarczych państw członkowskich, przy uwzględnieniu różnic w ich sytuacji gospodarczej oraz potencjalnych wahań gospodarczych.

W tym kontekście prezydencja uważa, że pakt ten nie wykazuje braków.

W konkluzjach z 7 października 2008 r. w sprawie skoordynowanego podejścia UE do spowolnienia gospodarczego Rada potwierdziła, że „Zreformowany w 2005 roku pakt na rzecz stabilności i wzrostu stanowi odpowiednie ramy działania i powinien być w pełni realizowany. Jest on wystarczająco elastyczny, by polityka fiskalna mogła pełnić zwykłą funkcję stabilizującą”⁽¹⁾. Rada poinformowała, w dniu 2 grudnia, w swoim wkładzie w posiedzenie Rady Europejskiej w sprawie skoordynowanego podejścia Europy do wzrostu i zatrudnienia, że w uzupełnieniu do polityki monetarnej i działań już podjętych na rzecz stabilizacji sektora finansowego, polityki budżetowe powinny odgrywać ważną rolę w stabilizacji gospodarki, z wykorzystaniem pełnego zestawu automatycznych narzędzi stabilizujących, jak również dodatkowych środków budżetowych i fiskalnych. To skoordynowane podejście powinno być zgodne z celem dotyczącym długoterminowej stabilności finansów publicznych, a w jego ramach należy w sposób rozsądny korzystać z elastyczności, jaką oferuje pakt na rzecz stabilności i wzrostu.

Z końcem 2008 r. zakończy się prezydencja francuska w UE. Przy tej okazji można poruszyć bardzo istotną dla przyszłości budowanej przez nas Europy kwestię – a mianowicie kwestię poszanowania dla narodów tej Europy.

Cytując wystąpienie prezydenta Sarkozy’ego w dniu 25 września 2007 r. podczas Zgromadzenia Ogólnego ONZ: „Nie będzie pokoju na świecie, jeśli społeczność międzynarodowa nie będzie dość stanowczo bronić prawa narodów do samookreślenia lub praw człowieka (...) Nie będzie pokoju na świecie bez poszanowania dla różnorodności, bez szacunku dla tożsamości narodowej (...) Przekonanie do wiary, do własnej tożsamości, do swojego języka i kultury, do sposobu życia, myśli i sądów jest uprawnione i głęboko ludzkie. Odmawiać tego prawa znaczy dawać pożywkę dla pogardy.”

W tym miejscu należy wspomnieć o narodzie, którego język i tożsamość uważane są za najstarsze w Europie – narodzie Euskal Herria lub Kraju Basków, któremu prawa do istnienia kategorycznie odmawia właśnie państwo francuskie.

Ponieważ prezydencja francuska zbliża się do końca, czy Rada mogłaby poinformować, jakimi środkami i inicjatywami dysponujemy, aby chronić i szanować te narody, a także ich tożsamość, które zamieszkują Europę, lecz nie mają własnego państwa?

(FR)Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji grudniowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2008 r.

Unia nie posiada kompetencji w zakresie podejmowania inicjatyw w kwestii poszanowania i ochrony narodów oraz tożsamości narodowej. Kompetencje te należą do państw członkowskich.

Powiedziawszy to, zwracamy uwagę szanownego posła na fakt, że art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej stanowi, iż Unia musi szanować tożsamość narodową swoich państw członkowskich.

Ponadto należy przypomnieć, że na szczeblu Unii Europejskiej interesy społeczności regionalnych i lokalnych reprezentuje Komitet Regionów, z którym porozumiewają się Rada lub Komisja w sprawach, o których mowa w traktatach.

Odnosząc się bardziej szczegółowo do poszanowania dla różnorodności – a szczególnie dla różnorodności językowej i kulturowej – chciałbym zaproponować, aby szanowny poseł zapoznał się z rezolucją w sprawie europejskiej strategii na rzecz wielojęzyczności przyjętą przez Radę 20 listopada⁽¹⁾, która zawiera potwierdzenie, że różnorodność językowa i kulturowa jest częścią europejskiej tożsamości oraz że wielojęzyczność jest też szczególnie istotna w kontekście propagowania różnorodności kulturowej. Chciałbym również wskazać na konkluzje Rady z dnia 21 maja⁽²⁾, w których przyznaje się pierwszeństwo propagowaniu aktywnego udziału każdego obywatela w życiu kulturalnym i promowaniu dostępu obywateli do kultury i dziedzictwa w całej ich różnorodności.

Wiadomo, że Jordania pragnie ścigać duńskiego karykaturzystę, dziesięciu duńskich dziennikarzy i holenderskiego posła Geerta Wildersa pod zarzutami „bluźnierstwa, pogardy dla islamu i uczuć muzułmanów oraz szkalowania i zbezczeszczenia proroka Mahometa”. Jordania zwróciła się nawet do Interpolu z prośbą o zatrzymanie tych osób i postawienie ich przed jordańskim sądem.

Umowa o stowarzyszeniu pomiędzy UE a Jordanią, podpisana 24 listopada 1997 r., weszła w życie 1 maja 2002 r. Artykuł 2 tej umowy zawiera postanowienie, że poszanowanie demokratycznych zasad i podstawowych praw człowieka stanowi jej „zasadniczy element”. W przypadku pogwałcenia przepisów przedmiotowej umowy można podjąć „odpowiednie środki”.

Czy opisany powyżej przypadek stanowi naruszenie klauzuli o „zasadniczym elemencie” zawartej w art. 2? Jeśli tak, to jakie kroki podejmie Rada zgodnie z tą umową?

(FR)Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji grudniowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2008 r.

Rada jest świadoma opublikowanych w mediach informacji, zgodnie z którymi w dniu 21 kwietnia 2008 r. prokurator generalny Jordanii, Hassan Abdullat, zobowiązał się do ścigania jedenastu obywateli Danii i jednego Holendra, oskarżając ich o bluźnierstwo i zagrażanie porządkowi publicznemu.

Wolność wypowiedzi stanowi podstawowe prawo we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej. Wolność ta, jak szanowny pan poseł wie, oraz zgodnie z prawem międzynarodowym, obejmuje też obowiązki i szczególną odpowiedzialność. Oznacza to, że prawo może wyznaczać, w określonych warunkach, granice swobody wypowiedzi i że w przypadku przekroczenia tych granic prawo może przewidywać kary.

Dlatego też każde społeczeństwo ponosi odpowiedzialność za określenie, co stanowi dopuszczalne granice wolności wypowiedzi, zgodnie z międzynarodowymi normami dotyczącymi praw człowieka. Zgodnie z Konwencją o Ochronie Praw Człowieka, państwa członkowskie Unii Europejskiej w oczywisty sposób uznają, że wolność wyrażania opinii może podlegać „określonym formalnościom, warunkom, ograniczeniom lub karom, przewidzianym przez prawo i niezbędnym w demokratycznym społeczeństwie”, zwłaszcza dla „ochrony reputacji lub praw innych osób”. Inne kraje mają nawet jeszcze bardziej restrykcyjne podejście i opracowują kodeksy prawa prasowego, które zabraniają różnych zachowań, a zwłaszcza oczerniania religii lub symboli religijnych.

Dlatego też kluczowym zagadnieniem w tym przypadku jest to, czy zakaz oczerniania religii lub symboli religijnych jest zgodny z powszechnymi prawami człowieka. Państwa członkowskie UE nie uważają, że tak jest. Naszym zdaniem prawa człowieka nie mają na celu ochrony religii i ich symboli, lecz raczej ochronę mężczyzn i kobiet na całym świecie. My przestrzegamy postanowień przepisów prawa międzynarodowego dotyczących praw człowieka.

Tym niemniej, ośmieszanie religii postrzegane jest w niektórych krajach jako akt nietolerancji, skierowany nie tylko przeciwko wierze, ale także – w sposób pośredni – przeciw jej wyznawcom. Ponadto, jak to miało miejsce w omawianej sprawie, wyszydzanie religii może powodować zakłócenia porządku publicznego. Utrzymanie porządku publicznego stanowi jedno z przyjętych w międzynarodowych standardach ograniczeń dla swobody wypowiadania się.

Jak pan widzi, trwa ożywiona debata w sprawie ograniczeń w korzystaniu z wolności wypowiedzi, której uczestnicy powołują się na prawa człowieka jako na gwarancję takiej wolności, jak też jako na powód do dalszego jej ograniczenia. Mogę zapewnić pana, że państwa członkowskie UE podejmują wiele wysiłków w kierunku utrzymania dialogu z każdym w tej ważnej sprawie nie tylko w ramach forów międzynarodowych, ale też w ramach prowadzonych przez UE z krajami trzecimi dyskusji nad prawami człowieka, w których podtrzymuje ona swoje stanowisko. To podejście stanowi najskuteczniejszy sposób informowania o punkcie widzenia UE, przy czym wymiar kulturowy tej debaty jest szczególnie delikatny dla wszystkich zainteresowanych.

Rada uznaje, że to pytanie jest niezmiernie ważne, i dlatego też będzie nadal aktywnie wspierać dialog i zrozumienie, tolerancję i wzajemny szacunek przy stosowaniu praw człowieka, za pomocą wszystkich istniejących mechanizmów, a zwłaszcza tych ustanowionych na mocy umów pomiędzy UE a Jordanią. W tym kontekście, w trakcie ostatniego spotkania Rady Stowarzyszenia UE-Jordania w dniu 10 listopada 2008 r., UE przypominała ponownie władzom Jordanii o naszym zaangażowaniu w przestrzeganie praw człowieka i podstawowych zasad demokratycznych.

Oczywiście Rada będzie w dalszym ciągu uważnie monitorować sytuację.

Teraz, gdy spadły ceny ropy naftowej, nadszedł najwyższy czas, by rozważyć ponownie wcześniejsze propozycje prezydencji francuskiej dotyczące ograniczenia podatków od ropy naftowej na terytorium UE i/lub wykorzystania części dochodów państwa z podatku od wartości dodanej od produktów ropopochodnych celem stworzenia funduszu mającego pomagać tym, którzy ucierpieli wskutek zmian. Zachęty do tworzenia rezerw ropy, kierowane do państw członkowskich przez Komisję w przyjętym przez nią drugim strategicznym przeglądzie sytuacji energetycznej, są zgodne z duchem działań prezydencji. Czy ten pakiet wartościowych propozycji dla naszych obywateli zostanie zaprzepaszczony, czy też wzmocniony, zanim Republika Czeska przejmie pałeczkę?

(FR) Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji grudniowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2008 r.

Dotychczas Rada nie otrzymała wniosku Komisji, który miałby na celu wprowadzenie górnej granicy dla podatków od ropy naftowej, czy też stworzenie funduszu mającego pomagać konsumentom.

Rada jest przekonana, że zapasy ropy naftowej to jeden ze środków, który może być pomocny zarówno w kontroli cen energii, jak i w zagwarantowaniu bezpieczeństwa energetycznego. Szanowny pan poseł zapewne wie, że od 1968 r. Rada dysponuje obowiązkowym systemem tworzenia kryzysowych zapasów ropy naftowej, powstałym w następstwie przyjęcia dyrektywy (68/414/EWG) w sprawie zapasów ropy naftowej (skodyfikowanej i uchylonej przez dyrektywę 2006/67/WE⁽¹⁾). Zawarty w niej mechanizm koordynacji funkcjonuje dobrze w warunkach pomniejszych zakłóceń, szczególnie w kontekście wspólnych działań koordynowanych przez Międzynarodową Agencję Energetyczną (MAE).

Rada z zadowoleniem przyjmuje też to, że Komisja przedłożyła jej ostatnio swoją drugą strategiczną analizę polityki energetycznej⁽²⁾, zawierającą między innymi wniosek dotyczący rewizji dyrektywy w sprawie zapasów ropy naftowej, mając na uwadze w szczególności potrzebę zwiększenia jej spójności z systemem MAE i podwyższeniem wiarygodności i przejrzystości zapasów ropy naftowej poprzez cotygodniową publikację poziomu zasobów. Jest to zgodne z konkluzjami Rady Europejskiej z marca 2007 roku, która w swoim planie działań „Polityka energetyczna dla Europy”⁽³⁾ podkreśliła, jak bardzo istotna jest zwiększona przejrzystość danych dotyczących produktów ropopochodnych oraz ponowne sprawdzenie unijnej infrastruktury zaopatrzenia w ropę naftową i mechanizmów jej przechowywania, dzięki czemu możliwe stanie się uzupełnienie systemu kryzysowego zapewnianego przez MAE, szczególnie w kontekście dostępności w przypadku kryzysu. Rada oczekuje, że stosunki robocze z Parlamentem Europejskim będą owocne, tak by mogła dokonać szybkich postępów w tej ważnej sprawie.

W odniesieniu, mówiąc bardziej ogólnie, do strategicznej analizy polityki energetycznej, Rada omawiała tę sprawę w trakcie spotkania w dniu 8 grudnia, poświęcając szczególną uwagę bezpieczeństwu energetycznemu i będzie kontynuować swoją pracę przez kolejne sześć miesięcy.

Pamiętając o deklaracji prezydenta Aleksandra Łukaszenki w wywiadzie dla „Wall Street Journal”, że jest on gotów uwolnić wszystkich więźniów politycznych;

W związku z faktem, że Aleksandr Barazienka jest przetrzymywany w areszcie w oczekiwaniu na proces w związku ze styczniową demonstracją oraz pomimo, iż w dniu 27 października stawił się on dobrowolnie na komisariacie policji w Mińsku na przesłuchanie, nie ma możliwości udzielenia odpowiedzi na zarzuty bez przebywania w areszcie, co w krajach demokratycznych jest praktyką powszechnie stosowaną;

Biorąc pod uwagę podobne przypadki, jak również wyroki ograniczenia wolności dla innych działaczy opozycji na Białorusi;

Czy Rada zdaje sobie sprawę z tej sytuacji? Czy Rada wezwała już władze białoruskie do natychmiastowego zwolnienia Barazienki i dokonania rewizji podobnych przypadków? Jeżeli nie, to czy Rada uczyni z tej sprawy jeden z tematów prowadzonych przez nią negocjacji z przedstawicielami rządu Białorusi?

(FR) Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji grudniowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2008 r.

Rada była informowana o sytuacji Aleksandra Barazienki. Prezydencja już poruszyła tę sprawę w rozmowach z władzami białoruskimi w dniu 24 listopada. W swoich kontaktach z przedstawicielami władz Białorusi Rada będzie nadal żądać uwolnienia tej osoby.

Rada systematycznie potępia zatrzymywanie osób z przyczyn politycznych. W swoich konkluzjach z 13 października Rada zastrzega również, że stopniowe przywracanie stosunków z Białorusią jest uzależnione od postępów białoruskiego reżimu w obszarach demokratyzacji, poszanowania praw człowieka, swobód podstawowych i rządów prawa.

Czy, w świetle udanego oświadczenia pisemnego (P6_TA(2008)0262) w sprawie chorób reumatycznych, Rada mogłaby udzielić Parlamentowi aktualnych informacji na temat działań mających na celu pomoc osobom cierpiącym na choroby reumatyczne w UE?

(FR)Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji grudniowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2008 r.

Rada poświęciła należytą uwagę oświadczeniu pisemnemu w sprawie chorób reumatycznych, wydanemu przez Parlament Europejski 5 czerwca 2008 r.

W kontekście starzenia się społeczeństw oraz z uwagi na fakt, że u większości osób w wieku ponad 70 lat występują chroniczne lub powracające symptomy reumatyczne, w 18-miesięcznym programie dla prezydencji francuskiej, czeskiej i szwedzkiej położono nacisk na wszelkie inicjatywy mające na celu stworzenie takiego otoczenia społecznego, w którym osoby starsze byłyby traktowane z szacunkiem i godnością. Powinny one mieć możliwość prowadzenia zdrowego, aktywnego i niezależnego trybu życia, odgrywając w społeczeństwie odpowiednią rolę i ciesząc się lepszą jakością życia. Gdy potrzebują opieki, to powinny otrzymać wysokiej jakości opiekę, z poszanowaniem dla ich godności. Środki zapobiegawcze w obszarze zdrowia mają zasadnicze znaczenie dla zachowania zdrowia obywateli i uniknięcia wzrostu wydatków na opiekę zdrowotną w przyszłości.

Działanie Wspólnoty w obszarze zdrowia publicznego musi w pełni uwzględniać odpowiedzialność państw członkowskich w zakresie organizowania i dostarczania usług i opieki zdrowotnej. Rada przyjęła już konkluzje w sprawie otyłości, żywienia i aktywności fizycznej, które stanowią bardzo istotne czynniki w zapobieganiu chorobom reumatycznym.

W konkluzjach Rady z 10 czerwca 2008r. ustanowiony został mechanizm na rzecz współpracy pomiędzy Radą a Komisją w zakresie wdrażania strategii zdrowotnej UE. Pierwszym wybranym obszarem działalności jest propagowanie kultury jakości usług zdrowotnych, na czym skorzystają także osoby cierpiące na dolegliwości układu mięśniowo-szkieletowego i wymagające leczenia.

Komisja nie przedstawiła jeszcze Radzie żadnych innych inicjatyw w odniesieniu do opracowania wspólnotowej strategii w zakresie zwalczania chorób reumatycznych, czy też strategii poprawy dostępu do informacji oraz leczenia tych chorób lub zalecenia w sprawie wczesnego diagnozowania i leczenia tych zmian patologicznych.

Rząd turecki w dalszym ciągu w prowokacyjny sposób odmawia dostępu do swojej przestrzeni powietrznej, portów lotniczych lub portów – w zależności od przypadku – nie tylko statkom i samolotom zarejestrowanym na Cyprze, ale również tym, które wcześniej korzystały z cypryjskich portów lub lotnisk. Decyzja Rady w sprawie zamrożenia odpowiednich rozdziałów w negocjacjach akcesyjnych z Turcją okazuje się – jak dotychczas – środkiem nieodpowiednim, ponieważ władze Turcji ostentacyjnie odmawiają ustępstw w tej sprawie, co też potwierdziło się przy okazji wizyty delegacji komisji transportu Parlamentu Europejskiego na Cyprze. To niedopuszczalne, nałożone przez Turcję embargo oznacza otwarte lekceważenie prawa międzynarodowego; jego skalę pogłębia dalsza okupacja wojskowa przez Turcję połowy terytorium Republiki Cypryjskiej.

Jakie środki przewiduje Rada, by zapewnić przestrzeganie przez Turcję jej międzynarodowych zobowiązań oraz prawa międzynarodowego, a także zniesienie tego niedopuszczalnego embarga wobec Republiki Cypryjskiej?

(FR) Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji grudniowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2008 r.

Stanowisko UE w sprawie protokołu dodatkowego do umowy stowarzyszeniowej jest wyraźne. Pełne i niedyskryminujące wdrożenie tego protokołu stanowi zobowiązanie umowne Turcji i stanowi nakaz, który należy spełnić. To stanowisko, które zostało zawarte w ramach negocjacyjnych oraz w zrewidowanym partnerstwie akcesyjnym przyjętym przez Radę, a także w oświadczeniu Wspólnoty Europejskiej i jej państw członkowskich z 21 września 2005 r., było kilkakrotnie podkreślane w rozmowach z Turcją, szczególnie w ramach politycznego dialogu, jaki prowadzi UE z władzami Turcji.

Jeśli chodzi o konkluzje z 10 grudnia 2007 r., Rada w swoich konkluzjach z 8 grudnia 2008 r. wyraża ubolewanie, że Turcja nie zdołała, jak dotychczas, wypełnić swojego zobowiązania dotyczącego wdrożenia, w całości i w niedyskryminujący sposób, protokołu dodatkowego do umowy stowarzyszeniowej oraz, że nie poczyniła też żadnych postępów w kierunku normalizacji swoich stosunków z Republiką Cypryjską.

Dlatego też zgodnie z konkluzjami Rady z 11 grudnia 2006 r. Rada ponowiła zapowiedź, że nadal będzie ściśle monitorować i analizować postępy w zakresie, o którym mowa w oświadczeniu Wspólnoty Europejskiej i jej państw członkowskich z 21 września 2005 r.

Na koniec, Rada oświadczyła, że obecnie pilnie oczekuje postępów.

Europejski Trybunał Obrachunkowy, w swoim sprawozdaniu rocznym dotyczącym wykonania budżetu za rok budżetowy 2007, zwraca uwagę na wielką liczbę błędów wynikających z zarządzania wspólnie z państwami członkowskimi środkami podejmowanymi w następujących obszarach polityki: rolnictwo, spójność, badania, energia, transport, pomoc zewnętrzna, rozwój, rozszerzenie, edukacja i obywatelstwo. Czy Rada, jako organ budżetowy i polityczny, który ma obowiązek przedstawiać opinie w ramach procedury udzielania absolutorium, mogłaby przedstawić swoje poglądy na temat istnienia znacznego odsetka błędów w związku z podejmowanym wspólnie z państwami członkowskimi zarządzaniem w powyższych obszarach oraz na temat nieprzedstawienia przez wiele państw członkowskich deklaracji krajowych? Czy Rada mogłaby również przedstawić swoje poglądy odnośnie związku, jaki Europejski Trybunał Obrachunkowy dostrzega pomiędzy złożonością przepisów a liczbą wykrytych błędów, a także odnośnie przydatności dalszego uproszczenia europejskich przepisów, których stosowanie utrudniają jeszcze dodatkowe przepisy krajowe?

(FR) Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji grudniowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2008 r.

W dniu 2 grudnia Vítor Caldeira, prezes Europejskiego Trybunału Obrachunkowego, przedstawił Radzie ECOFIN sprawozdanie roczne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu za rok budżetowy 2007.

Sprawozdanie to jeszcze nie zostało przeanalizowane przez właściwe organy Rady. W następstwie takiej analizy zostanie sporządzone zalecenie dla Parlamentu Europejskiego w sprawie udzielenia Komisji absolutorium w związku z wykonaniem budżetu za rok budżetowy 2007. Rada powinna przyjąć to zalecenie w trakcie posiedzenia zaplanowanego na 10 lutego.

Pragnę zauważyć, że Rada uważa dobre zarządzanie finansowe środkami Wspólnoty za niezmiernie ważne. W tym kontekście sprawozdanie roczne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego jest bardzo istotnym narzędziem.

Rada uwzględniła w należyty sposób wszystkie obawy, jakie wyraził szanowny pan poseł i naturalnie będzie je uwzględniać w miarę postępu prac nad zaleceniem dla Parlamentu Europejskiego w sprawie udzielenia Komisji absolutorium w związku z wykonaniem budżetu za rok budżetowy 2007.

W tym kontekście pragnę potwierdzić, że zalecenie Rady zostanie przedstawione Parlamentowi Europejskiemu przez przewodniczącego Rady w trakcie spotkania Komisji Kontroli Budżetowej w lutym 2009 r. i że z całą pewnością odbędzie się wówczas wszechstronna wymiana poglądów dotyczących różnych zgłoszonych spraw.

W dniu 5 listopada Izrael zniszczył pięć palestyńskich domów we wschodniej Jerozolimie, ponieważ według władz izraelskich zostały one zbudowane bez zezwolenia. B'Tselem, izraelska organizacja na rzecz obrony praw człowieka, donosi, że od 2004 r. władze izraelskie zniszczyły we wschodniej Jerozolimie 350 palestyńskich domów.

Równocześnie trwa zbrodnicze embargo nałożone przez Izrael na Palestyńczyków, mordowanie i bezprawne aresztowania tysięcy Palestyńczyków, w tym także dzieci. Zgodnie z doniesieniami, izraelskie siły okupacyjne aresztują średnio 700 dzieci rocznie.

Te operacje izraelskich sił okupacyjnych stanowią brutalne pogwałcenie podstawowych praw Palestyńczyków oraz jaskrawe naruszenie prawa międzynarodowego.

Czy Rada potępia te zbrodnicze działania izraelskiej armii okupacyjnej przeciw Palestyńczykom?

(FR) Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji grudniowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2008 r.

Rada podziela różne obawy zgłoszone przez szanownego posła do Parlamentu Europejskiego.

Rada pragnie zauważyć, że w konkluzjach Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych z dnia 8 grudnia 2008 r. ponownie zapewniła o swoim poparciu dla zasad izraelsko-palestyńskiego procesu pokojowego, wznowionego w trakcie konferencji w Annapolis. Przy tej okazji wezwała obie strony do przestrzegania zobowiązań podjętych w ramach planu pokojowego i do wprowadzenia znaczących zmian w terenie w celu promowania pokoju w regionie.

Rada uważa, że dalsza kolonizacja stanowi jedną z głównych przeszkód na drodze do pokoju i stawia pod znakiem zapytania przyszłość państwa palestyńskiego. Rada wnioskuje do władz izraelskich o przestrzeganie prawa międzynarodowego i zakończenie działań kolonizacyjnych, w tym także tych związanych z „naturalnym wzrostem”; dotyczy to także wschodniej Jerozolimy. W dniu 10 listopada Rada wyraziła głęboki niepokój w związku ze zniszczeniem palestyńskich domów we wschodniej Jerozolimie. Stanowisko to zostało przekazane władzom izraelskim na różnych szczeblach. W dniu 5 grudnia prezydencja Rady Unii Europejskiej wyraziła zadowolenie w związku z decyzją rządu Izraela dotyczącą ewakuacji palestyńskiego domu zajętego siłą przez izraelskich kolonistów. Rada wzywa Izrael do podjęcia innych działań na rzecz wzmocnienia trwającego procesu dyplomatycznego.

Rada jest głęboko zaniepokojona ograniczeniami swobody przemieszczania się i podróżowania wprowadzonymi przez Izrael na Zachodnim Brzegu i w Strefie Gazy. W dniu 14 listopada prezydencja Rady UE wyraziła głęboki niepokój w związku z najnowszą blokadą Gazy, która z punktu widzenia prawa międzynarodowego jest bezprawna, i zwróciła się do władz izraelskich o natychmiastowe otwarcie punktów kontrolnych na przejściach granicznych, w celu umożliwienia pomocy humanitarnej dostępu do tego terytorium. Przy tej okazji Rada wzywa do natychmiastowego zaprzestania wystrzeliwania rakiet ze Strefy Gazy w kierunku Izraela.

Na koniec Rada zauważa, że Unia Europejska uważa poszanowanie praw człowieka na terytoriach palestyńskich za kwestię najważniejszą. Uwolnienie palestyńskich więźniów przetrzymywanych w Izraelu stanowi kluczowy krok w kierunku odbudowy klimatu wzajemnego zaufania, który jest niezbędny dla postępu rozmów pokojowych. Rada wzywa władze Izraela do uwolnienia kolejnych palestyńskich aresztantów.

Zagadnienia dotyczące więźniów oraz przemocy stosowanej przez kolonistów wobec Palestyńczyków są poruszane w trakcie rozmów politycznych prowadzonych przez UE z Izraelem. Utworzenie podkomisji ds. praw człowieka z udziałem UE i Izraela z jednej strony oraz UE i Autonomii Palestyńskiej z drugiej strony, stanowi dowód na zainteresowanie UE prawami człowieka w tym regionie.

Czy Rada może powiedzieć, czy przedstawiciele przemysłu i biznesu mają również prawo uczestniczyć w spotkaniach organów przygotowawczych Rady i Komitetu Stałych Przedstawicieli COREPER?

Jeżeli tak, to którzy przedstawiciele przemysłu i przedsiębiorczości uczestniczą w takich spotkaniach i jak często?

Jeśli nie, to jakie inne możliwości instytucjonalne mają przedstawiciele przemysłu i biznesu w zakresie spotkań z przedstawicielami organów przygotowawczych, COREPER-u i innymi przedstawicielami Rady? Gdzie i jak często odbywają się takie spotkania?

(FR) Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji grudniowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2008 r.

Zgodnie z postanowieniami artykułu 203 Traktatu WE, w spotkaniach Rady mogą uczestniczyć tylko przedstawiciele rządów państw członkowskich. Komisja również bierze w nich udział z uwagi na przypisaną jej w traktatach rolę. Na koniec, w pewnych szczególnych przypadkach, postanowienia traktatów dopuszczają obecność przedstawicieli innych organów, takich jak Europejski Bank Centralny. Zasada ta ma zastosowanie, z uwzględnieniem niezbędnych zmian, do wszystkich organów przygotowawczych Rady, a zwłaszcza do COREPER. Wynika stąd, że przedstawiciele przemysłu lub biznesu nie mogą w związku z tym brać udziału w tych spotkaniach.

Może dochodzić do kontaktów z partnerami społecznymi, w tym na najwyższym szczeblu, tak jak to miało miejsce w trakcie trójstronnego szczytu społecznego, który odbył się 15 października 2008 r. lub podczas dialogu makroekonomicznego, organizowanego dwa razy w roku, w którym uczestniczy prezydencja Rady, prezesi europejskich organizacji pracodawców i związków zawodowych, a także prezes Europejskiego Banku Centralnego i dwóch komisarzy. Dodatkowo, z przedstawicielami partnerów społecznych spotykają się regularnie członkowie Komitetów Zatrudnienia i Ochrony Socjalnej. Można też wspomnieć o regularnych spotkaniach pomiędzy prezydencją, partnerami społecznymi i członkami „platformy społecznej” z ramienia organizacji pozarządowych, w trakcie których mają miejsce nieformalne dyskusje nad planem działań Rady ds. Zatrudnienia i Polityki Społecznej.

Należy dodać, że kontakty z przedstawicielami przemysłu lub przedsiębiorczości są równie pożądane, lecz w trybie nieformalnym.

Sektor hodowli owiec doznał w ciągu ostatnich dziesięciu lat ciężkiego uszczerbku wskutek szeregu kryzysów, które dotknęły sektor hodowli przeżuwaczy. Historię tego ilustrują dwie dane statystyczne: w okresie obejmującym lata 2000-2006 całkowita liczba małych przeżuwaczy spadła w UE o 7,6%. Jeżeli nie podejmiemy żadnych działań, to produkcja owiec i kóz może przed 2015 r. spaść o ponad 25%. Z tego też powodu zdecydowałam się zgłosić dwie poprawki do pozycji budżetu ogólnego na 2009 r. dotyczących premii za owce i kozy oraz dodatkowych premii dla producentów mięsa owczego lub koziego w obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania bądź w obszarach górskich (zwiększając je odpowiednio o 20 i 15 milionów euro). W trakcie głosowania nad drugim czytaniem projektu budżetu na rok 2009 Rada zadecydowała o odrzuceniu mojego wniosku. . Czy Rada zechce podać publicznie przyczyny odrzucenia tego wniosku w momencie, gdy w celu ratowania banków możliwa okazuje się renegocjacja wszystkich przepisów (w sprawie VAT, Paktu Stabilności, rewizji programu ramowego itd.)?

Sektory hodowli owiec i kóz stoją w obliczu bezprecedensowego kryzysu, który jeszcze pogłębia epizootia – choroba niebieskiego języka. Te sektory wnoszą istotny wkład w użytkowanie i planowanie zagospodarowania gruntów – szczególnie w obszarach najtrudniejszych. Dlatego też w trakcie październikowej sesji miesięcznej Parlament Europejski przyjął w pierwszym czytaniu dwie poprawki pani poseł Catherine Guy-Quint do budżetu ogólnego, przeznaczając dodatkowe 35 milionów euro na pomoc dla tego sektora. Jednak, pomimo pilnego charakteru tej sytuacji i nalegań Parlamentu Europejskiego, ministrowie w piątek, 21 listopada 2008 r. odrzucili te poprawki w trakcie procedury pojednawczej. Minister Barnier ogłosił wprowadzenie planu ratowania francuskiego rolnictwa; czy fakt, że równocześnie nie uzyskamy nic na szczeblu europejskim, nie wydaje się być z tym sprzeczny? Innymi słowy: kiedy po słowach przyjdzie czas na działania?

(FR) Przede wszystkim pragnę podkreślić wagę, jaką Rada przywiązuje do sektora rolnego, który ma kluczowe znaczenie dla europejskiej gospodarki, a zwłaszcza dla bezpośrednich dopłat dla rolników, szczególnie w sektorach hodowli owiec i kóz.

Zaznaczam w tym kontekście, że w trakcie spotkań Rady w dniach 29-30 września i 27-28 października prezydencja, podobnie jak wielu członków Rady, zwróciła uwagę Rady i Komisji na politykę, jaką należy realizować w związku z chorobą niebieskiego języka, a w szczególności ze strategią szczepień.

W trakcie drugiego czytania projektu budżetu Unii Europejskiej na 2009 r. Rada uznała, że w odniesieniu do „Ochrony zasobów naturalnych i gospodarowania nimi” (pozycja 2 ram finansowych), poczynione przez Komisję w jej wstępnym projekcie budżetu szacunki, zmienione listami w sprawie poprawek nr 1/2009 i nr 2/2009, stanowią właściwą odpowiedź na istniejące potrzeby, uwzględniającą sytuację rynkową w omawianym okresie.

Mogę jednak tylko ponowić zapewnienie, że Rada nie omieszka sprawdzić, możliwie najdokładniej, każdego wniosku, jaki może złożyć w tej sprawie Komisja.

Czy, w nawiązaniu do odpowiedzi na pytanie H-0865/08⁽¹⁾ w sprawie (ewentualnego) zakończenia z dniem 31 grudnia 2008 r. działania systemu nadzoru wywożonych z Chin do różnych państw członkowskich UE określonych kategorii wyrobów włókienniczych i odzieżowych oraz w związku z likwidacją lub relokacją produkcji przez coraz większą liczbę firm (zwłaszcza w Portugalii), która pociąga za sobą bezrobocie i kryzysy społeczne, Rada może powiedzieć, czy jakiekolwiek państwo członkowskie proponowało lub wnioskowało do Komisji o przedłużenie mechanizmu podwójnego nadzoru poza 31 grudnia 2008 r. lub o przyjęcie jakichkolwiek innych środków w tych ramach? Jeżeli tak, to czy Rada może powiedzieć, które to państwa członkowskie i wyjaśnić, jakie środki proponuje obecnie każde z nich? Czy którekolwiek państwo członkowskie sprzeciwiało się przyjęciu takich środków? Jeśli tak, to które i na jakiej podstawie?

(FR) Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji grudniowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2008 r.

Rada nie otrzymała wniosku od Komisji w tej sprawie, stąd też nie była ona omawiana. Nawiasem mówiąc, odpowiedzi na pytania H-0781/08 i H-0865/08 pozostają w pełni aktualne. Dotyczy to zwłaszcza pracy wykonanej we właściwym organie przygotowawczym Rady, Komitecie ds. Wyrobów Włókienniczych powołanym na mocy art. 133. Komitet ten wilokrotnie omawiał tę kwestię. A co do różnych stanowisk zajmowanych przez członków Komitetu , ich upublicznianie, ani ujawnianie uzasadnień lub argumentów użytych podczas debat nie leży w kompetencjach Rady.

Planowany na 1 grudnia szczyt UE-Chiny został odroczony przez chiński rząd, który oskarżył prezydencję francuską o zorganizowanie spotkania z tybetańskim przywódcą duchowym, Dalajlamą. Jak Rada ocenia obecny stan stosunków na linii UE-Chiny? Jakie są perspektywy tych stosunków? Jak Rada ocenia działania i wkład Parlamentu Europejskiego w ramach stosunków na linii UE-Chiny?

(FR) Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji grudniowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2008 r.

Unia Europejska odnotowała decyzję Chin dotyczącą odroczenia spotkania na szczycie z Unią Europejską spowodowaną tym, że niektórzy europejscy przywódcy spotkali się, bądź też zamierzają się spotkać, z Dalajlamą. UE wyraziła ubolewanie z powodu takiej decyzji Chińczyków, którzy ponoszą odpowiedzialność za swoje działanie.

Pomimo tego bezprecedensowego posunięcia, Chiny pozostają ważnym partnerem Unii Europejskiej w dziedzinie gospodarki i handlu, jak też w istotnych sprawach międzynarodowych. UE zamierza w dalszym ciągu promować swoje strategiczne partnerstwo z Chinami, zwłaszcza w czasach, gdy światowa sytuacja gospodarcza i finansowa wymaga bardzo ścisłej współpracy pomiędzy Europą a Chinami. Regularne kontakty z władzami chińskimi będą kontynuowane w ramach różnych dialogów podejmowanych przez obydwie strony. Unia Europejska forsuje w szczególności negocjacje w sprawie umowy o partnerstwie i współpracy, a także zamierza podpisać umowy i projekty współpracy, w sprawie których osiągnięto już porozumienie z władzami Chin.

Parlament Europejski, za pośrednictwem różnych swoich komisji, uczestniczy w całokształcie polityki zagranicznej Unii Europejskiej, a szczególnie w polityce wobec Chin.

Niniejszym informuję Radę, wciąż w odniesieniu do pytania H-0614/08 do Rady z 15 lipca 2008 r., że jak dotychczas nie otrzymano żadnego dokumentu pomimo zapewnień przedstawiciela Rady udzielonych na posiedzeniu plenarnym w dniu 23 września 2008 r. że Parlament otrzyma stanowisko Rady we wrześniu. Biorąc pod uwagę, że nowa wersja rozporządzenia w sprawie dostępu do zawodu przewoźnika drogowego ma wejść w życie w dniu 1 czerwca 2009 r. oraz że przed 1 lutego 2012 r. państwa członkowskie muszą dysponować połączeniami pomiędzy swoimi krajowymi rejestrami utworzonymi na mocy tego rozporządzenia, czy Rada mogłaby poinformować, jaki stopień priorytetu został przyznany „pakietowi transportu drogowego” na kolejne pięć miesięcy oraz wyjaśnić proponowany harmonogram, tak by przed 1 czerwca 2009 r. możliwe było przyjęcie nowego, zmienionego rozporządzenia?

(FR) Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji grudniowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2008 r.

W czerwcu 2008 roku, w trakcie prezydencji słoweńskiej, Rada osiągnęła polityczne porozumienie w sprawie pakietu „transportu drogowego”, który składa się z trzech aktów legislacyjnych dotyczących odpowiednio: dostępu do zawodu przewoźnika drogowego (2007/0098 (COD)), dostępu do rynku przewozu drogowego towarów (2007/0099 (COD)), oraz dostępu do rynku przewozów pasażerskich autobusami lub autokarami (2007/0097 (COD). Rada pracuje obecnie nad wspólnym stanowiskiem w każdej z tych spraw, które zostanie przedstawione Parlamentowi Europejskiemu w styczniu 2009 roku. Przyszła prezydencja czeska jest zdecydowana rozpocząć nieformalne dyskusje z różnymi sprawozdawcami w celu sprawdzenia możliwości w zakresie jak najszybszego osiągnięcia porozumienia z Parlamentem Europejskim. W związku z tym zwracamy uwagę szanownej pani poseł na fakt, że do końca października 2008 roku wersje bułgarsko- i rumuńskojęzyczne wspomnianych powyżej projektów aktów prawnych nie zostały wysłane przez Komisję i że wskutek tego przygotowawcze prace proceduralne nie mogły posuwać się naprzód.

Radykalne stowarzyszenie „Esperanto”, będące częścią „Non-violent Radical Party” [przeciwnej przemocy partii radykalnej], rozpoczęło kampanię mającą na celu przekonanie krajowych komitetów olimpijskich, aby umożliwiły każdemu państwu członkowskiemu biorącemu udział w następnych Igrzyskach Olimpijskich reprezentowanie zarówno Europy, jak i siebie samych. Każdy sportowiec okazywałby dwie flagi – własnego kraju i europejską – a na tabeli medalowej pokazywanoby również całkowitą liczbę medali zdobytych pod flagą Europy.

Czy Komisja zamierza poprzeć tę inicjatywę?

(EN). Komisja doskonale zdaje sobie sprawę z zasadniczej roli, jaką odgrywa sport oraz z potencjału, jaki sport ma, jeśli chodzi o kształtowanie poczucia przynależności. Jednak zgodnie z białą księgą na temat sportu, organizowanie sportu oraz zawodów w barwach narodowych stanowi część historycznego i kulturowego tła, na jakim ukształtowało się europejskie podejście do sportu i odpowiada życzeniom większości obywateli Europy. Zwłaszcza drużyny narodowe odgrywają zasadniczą rolę nie tylko w odniesieniu do tożsamości, ale też do cementowania solidarności ze sportami o charakterze oddolnym i dlatego też zasługują na wsparcie.

Odpowiedzialność za sport spoczywa albo na władzach krajowych, albo na organizacjach sportowych, albo też wspólnie na jednych i drugich. W tym kontekście należy pamiętać, że pomysł dotyczący umieszczania flag europejskich na ubiorach sportowców był podkreślany już w sprawozdaniu Adonino „Europa obywateli”⁽¹⁾.

Wybór dotyczący tego, czy i w jaki sposób publikować wyniki Igrzysk Olimpijskich, należy do organizatorów, przy czym należy pamiętać, że system selekcji w niektórych dyscyplinach pozwala Europie wysyłać na igrzyska większą liczbę sportowców (27 drużyn), co, w porównaniu z innymi uczestnikami, zwiększa szanse na zdobycie medali. Dlatego też Komisja podkreśla, że państwa członkowskie uczestniczą w igrzyskach jako państwa narodowe oraz przypomina, że hasło UE brzmi: „Zjednoczona w różnorodności”⁽²⁾.

Szanowny poseł powinien więc rozumieć, że Komisja nie może wspierać inicjatyw dotyczących ogłaszania liczby medali zdobytych pod flagą Europy. Jeśli chodzi o pokazywanie dwóch flag w trakcie następnych Igrzysk Olimpijskich, Komisja, nie sprzeciwiając się oczywiście demonstrowaniu takiego symbolu jedności, pragnie jednocześnie w pełni respektować autonomię sportu i nadrzędny charakter odpowiedzialności państw członkowskich w kontekście polityki w dziedzinie sportu. Komisja może jednak udzielić poparcia w przypadku, gdy inicjatywa taka zostanie uruchomiona w pełnym porozumieniu z właściwymi organami.

Deficyt budżetowy Irlandii kształtuje się obecnie na poziomie ok. 5%, co znacznie przekracza 3% limit deficytu budżetowego określony w pakcie na rzecz stabilności i wzrostu. Wielkość deficytu jest wystarczającym powodem do uruchomienia procedury ostrzegania kryzysowego.

W wywiadzie udzielonym jednej z irlandzkich gazet, komisarz Almunia oświadczył, że „w pakcie na rzecz stabilności i wzrostu nie chodzi o kary. Nie chodzi w nim o oskarżanie państw członkowskich... W niektórych przypadkach chodzi w nim o presję grupy równych sobie, o próbę użycia wymiaru europejskiego i systemu wielostronnego nadzoru do wywierania na rządy presji, by realizowały polityki”.

Czy Komisja mogłaby sprecyzować, jakie porozumienie zawarła z rządem Irlandii w kontekście obecnej sytuacji deficytu budżetowego?

(EN) Zgodnie z datowaną na rok 2008 aktualizacją programu stabilności przedstawioną przez władze Irlandii 14 października, szacowany wynik ogólnego deficytu sektora instytucji rządowych wynosi w 2008 roku w Irlandii 5,5% PKB, w porównaniu z planowanym w poprzedniej aktualizacji deficytem w wysokości 0,9% PKB.

Komisja stosuje procedurę nadmiernego deficytu (EDP) zgodnie z przepisami Traktatu oraz paktu na rzecz stabilności i wzrostu. Komisja, zgodnie z art. 104 ust. 3 Traktatu musi przygotować sprawozdanie, kiedy deficyt sektora rządowego przekracza 3% PKB. Wszelka nadwyżka ponad wartość referencyjną, która nie ma charakteru wyjątkowego, tymczasowego i nie jest bliska wartości progowej (art. 104 ust. 2) prowadzi do formalnego zastosowania wobec danego państwa procedury nadmiernego deficytu przez Radę zgodnie z zaleceniem Komisji (art. 104 ust. 6).

Procedurę nadmiernego deficytu postrzegać należy jako udzielanie wzajemnego wsparcia w celu przezwyciężenia bieżących trudności i zapewnienia długoterminowej równowagi finansów publicznych.

W czasie obecnego kryzysu finansowego wiele państw członkowskich ma trudności z obsługą swojego długu publicznego, ponieważ pogorszenie się marży (spreadu) obligacji rządowych prowadzi do ostrego wzrostu kosztów pożyczek.

Pamiętając, że niektóre państwa członkowskie, takie jak Grecja, od wielu lat walczą o znaczące obniżenie swojego długu publicznego, chciałbym wiedzieć, w jakim stopniu kryzys gospodarczy wpływa na wypłacalność Grecji i w ogóle innych państw członkowskich strefy euro. Na jaki procent pożycza Grecja i państwa członkowskie strefy euro? Jaka jest marża obligacji rządowych Grecji i państw członkowskich strefy euro w porównaniu z dziesięcioletnimi obligacjami emitowanymi przez rząd niemiecki?

(EN) Zaburzenia na rynku finansowym spowodowały „ucieczkę w strefę bezpieczeństwa”, która doprowadziła do zwiększenia kosztów obsługi długu publicznego państw, w których historycznie występował wysoki deficyt i wysokie poziomy zadłużenia.

W niektórych państwach, a szczególnie w Grecji, bieżący brak równowagi na rachunku może mieć dalszy wpływ na negatywne postrzeganie ich zdolności w zakresie radzenia sobie w dłuższej perspektywie czasowej z negatywnymi skutkami spowolnienia gospodarczego.

Na dzień 6 listopada 2008 r. i w porównaniu z wartościami z 6 listopada 2007 r. marża dla 10-letnich obligacji skarbowych w Grecji wzrosła o 120 punktów procentowych (z 31 do 151 p.p.), przyjmując za punkt odniesienia niemieckie obligacje z takim samym terminem wykupu. Ten skok w skali UE-27 należy do najbardziej znaczących, przy czym wartości wyższe niż w Grecji odnotowano tylko na Węgrzech (+262 p.p.), w Rumunii (+194 p.p.), na Łotwie (+182 p.p.) i w Polsce (+145 p.p.) i jest zdecydowanie najwyższy w strefie euro(drugie pod względem przyrostu w strefie euro są Włochy z wartością +75 p.p., a trzecia Belgia z +64 p.p.). Podczas, gdy taki wzrost wskaźników jest szczególnie widoczny w wymienionych krajach, dotknęły one w ciągu tego samego okresu całą UE-27 (średnio +67,7 p.p.) oraz kraje strefy euro (+46 p.p.). (źródło danych: Eurostat)

Pierwszym celem europejskiej strategii na rzecz zdrowia przygotowanej przez Komisję jest „propagowanie zdrowia w starzejącej się Europie”. Chociaż wyrażam uznanie dla Komisji w związku ze zdecydowanym umieszczeniem w jej agendzie zdrowotnej kwestii starzenia się, to niemniej jednak zwracam uwagę na brak konkretnych propozycji i działań w tej dziedzinie. Na przykład program zorganizowanego w dniach 10-11 grudnia Otwartego Forum Zdrowia dotyczy wyłącznie młodzieży i nie zawiera żadnych odniesień do ludzi starszych.

Czy w tym kontekście Komisja mogłaby określić, jakie konkretne środki i inicjatywy polityczne zamierza uruchomić, aby promować zdrowszy tryb życia i dłuższe życie wśród ludzi starszych w Europie z wykorzystaniem istniejących instrumentów UE, takich jak otwarta metoda koordynacji systemów ochrony socjalnej i włączenia społecznego?

Co w szczególności zamierza robić Komisja, aby zachęcić państwa członkowskie do uwzględnienia jako grupę docelową w swoich działaniach na rzecz profilaktyki i promocji zdrowia także ludzi starszych? Czy Komisja zamierza przygotować europejską strategię w zakresie zdrowego starzenia się, która docierałaby do wszystkich pokoleń?

(EN) Propagowanie zdrowia w starzejącym się społeczeństwie stanowi oczywiście kluczowy cel strategii zdrowotnej UE na lata 2008-2013 oraz programu w dziedzinie zdrowia.

W strategii zdrowotnej przewiduje się działania na rzecz poprawy zdrowia ludzi starszych, w tym wytyczne w sprawie nowotworów oraz prace nad chorobami neuro-zwyrodnieniowymi. Dla przykładu w tym kontekście Komisja planuje przedłożenie w przyszłym roku inicjatywy wspólnotowej na rzecz wsparcia walki z chorobą Alzheimera.

Komisja stara się również zagwarantować, że różne inicjatywy polityczne przyczyniają się do koncepcji „starzenia się w zdrowiu” oraz wspomagają systemy opieki zdrowotnej w dostosowaniu się do potrzeb starzejącej się populacji.

Dodatkowo Komisja promuje wymianę dobrych praktyk w tym obszarze. Na przykład w ramach programu w dziedzinie zdrowia finansowany był ostatnio projekt, obejmujący zalecenia w zakresie polityk dotyczących zdrowego starzenia się.

Ale propagowanie zdrowego starzenia się to zamysł znacznie szerszy, niż same środki skierowane do ludzi starych. Wielu przewlekłym chorobom u ludzi starszych dałoby się zapobiec, gdyby w młodszym wieku prowadzili oni zdrowszy tryb życia. Dlatego też w ramach tej strategii doradza się profilaktykę i promocję w ciągu całego życia, a inicjatywy kierowane są do ludzi w każdym wieku, w tym młodych. Działanie Komisji w tym obszarze obejmuje Europejską Platformę ds. Żywienia, Aktywności Fizycznej i Zdrowia oraz strategie dotyczące alkoholu i odżywiania.

Komisja wspiera też państwa członkowskie w ich wysiłkach na rzecz promowania zdrowego starzenia się. W ramach otwartej metody koordynacji systemów ochrony socjalnej i włączenia społecznego Komisja żywo interesuje się zgłaszanymi przez państwa członkowskie inicjatywami w zakresie promocji zdrowia i profilaktyki chorób, skierowanymi do starszej części populacji.

Obecnie Komisja analizuje też ewentualne inicjatywy na przyszłość, mające na celu dalsze wsparcie idei zdrowego starzenia się.

Czy Komisja mogłaby wypowiedzieć się, czy jest zadowolona z obecnej liczby dostępnych w państwach członkowskich placówek opieki medycznej w dziedzinie zdrowia psychicznego oraz ilości środków udostępnianych na te usługi, a także, czy nie martwi jej fakt, że dziedzina zdrowia psychicznego wciąż dysponuje niedostatecznymi środkami i niewielkimi możliwościami, aby pomagać potrzebującym? Czy Komisja żywi jakieś szczególne obawy w odniesieniu do regionalnych nierówności w zakresie świadczonych usług?

Organizacja i świadczenie usług zdrowotnych i opieki medycznej stanowi odpowiedzialność państw członkowskich.

Komisja dostrzega potrzebę usprawnienia systemów opieki w dziedzinie zdrowia psychicznego. Państwa członkowskie UE potwierdziły ten fakt i wyraziły zgodę, przyjmując w 2005 roku Deklarację Zdrowia Psychicznego dla Europy Światowej Organizacji Zdrowia. Kilka państw członkowskich podjęło tymczasem kroki na rzecz zrewidowania swoich strategii w dziedzinie zdrowia psychicznego lub też opracowania nowych.

Jednym z priorytetów Europejskiego Paktu na rzecz Zdrowia i Dobrostanu Psychicznego, wprowadzonego w życie w czerwcu 2008 roku, jest udzielanie wsparcia mającego umożliwić państwom członkowskim usprawnienie ich systemów opieki medycznej w dziedzinie zdrowia psychicznego poprzez wymianę i współpracę na szczeblu UE, a także na podstawie zidentyfikowanych dobrych praktyk.

Oprócz działań w ramach Paktu na rzecz Zdrowia Psychicznego, państwa członkowskie mogą korzystać z istniejących instrumentów UE. Mogą one na przykład podejmować środki na rzecz poprawy jakości wyszkolenia personelu lub zmniejszenia regionalnych nierówności w jakości usług zdrowotnych w dziedzinie zdrowia psychicznego, poprzez wykorzystanie ich programów w ramach funduszy strukturalnych.

Wniosek w sprawie dyrektywy dotyczącej praw pacjenta w transgranicznej opiece zdrowotnej [wniosek w sprawie dyrektywy w sprawie stosowania praw pacjenta w transgranicznej opiece zdrowotnej 2008/0142(COD)] ustanawia sieć organów oceny technologii medycznych. Organy te, takie jak Urząd Informacji Zdrowotnej i Jakości (HIQA) w Irlandii oraz Państwowy Instytut Zdrowia i Doskonałości Klinicznej (NICE) w Wielkiej Brytanii, wydają zalecenia odnośnie tego, które usługi medyczne powinny bądź nie powinny być dostępne dla pacjentów.

Te procedury rewizji do tej pory często były niewystarczająco przejrzyste, długotrwałe i nie uwzględniały wyraźnie potrzeb pacjentów. Niedawno szef NICE musiał publicznie przepraszać za opóźnienia w rewizji nowej metody leczenia.

Czy Komisja zgadza się, że dyrektywa zatytułowana „Prawa pacjenta” powinna również gwarantować udział pacjentów w tych procedurach przeglądu?

(EN) Wniosek w sprawie dyrektywy dotyczącej stosowania praw pacjenta w transgranicznej opiece zdrowotnej ma na celu ustanowienie trwałej sieci łączącej krajowe organy lub instytucje odpowiedzialne za ocenę technologii medycznych. Celem będzie wspieranie współpracy i wymiany informacji, wiedzy, stosowanych metod i najlepszych praktyk pomiędzy 27 państwami członkowskimi.

Przepis ten nie zmierza do harmonizacji krajowych procedur podejmowania decyzji w zakresie oceny technologii medycznych i dlatego też nie zawiera zalecenia dotyczącego udziału pacjentów w krajowych procedurach rewizyjnych. Te kwestię będzie można rozważyć po przyjęciu środków związanych z wdrażaniem tego przepisu. Należy jednak pamiętać, że zgodnie z art. 17 projektowanej dyrektywy omawiana sieć ma składać się z organów lub instytucji odpowiedzialnych za ocenę technologii, wyznaczonych przez państwa członkowskie.

We wniosku Komisji (COM(2008)0414) większy nacisk kładzie się na prawa pacjenta do transgranicznej opieki zdrowotnej, niż na prawo państwa członkowskiego do finansowania i kontrolowania własnego systemu opieki zdrowotnej. Może to spowodować znacznie większe obciążenie systemu opieki zdrowotnej, zwłaszcza w krajach, w których napływ pacjentów jest znaczny. Istnieje ponadto rozporządzenie (EWG) nr 1408/71⁽¹⁾, koordynujące systemy zabezpieczeń społecznych i zawierające zasady dotyczące zwrotu kosztów, uprzedniej autoryzacji itp.

Jakie gwarancje przewiduje Komisja, aby nie wprowadzać niepotrzebnych obciążeń dla systemu opieki zdrowotnej państwa członkowskiego i w jaki sposób Komisja zamierza wyjaśnić sytuację pacjentów teraz, kiedy nowa dyrektywa ma funkcjonować wspólnie z rozporządzeniem (EWG) nr 1408/71 w sprawie systemów zabezpieczeń społecznych?

(EN) W odniesieniu do oddziaływania wniosku w sprawie dyrektywy dotyczącej stosowania praw pacjenta w transgranicznej opiece zdrowotnej⁽²⁾ na systemy opieki zdrowotnej państw członkowskich, analiza oddziaływania wskazuje, że dodatkowe koszty leczenia będące skutkiem tych wniosków nie powinny być na tyle wysokie, by zagrażały całokształtowi stabilności lub planowania systemów zdrowotnych.

Jest tak, ponieważ zgodnie z wnioskowaną dyrektywą obywatele są upoważnieni jedynie do otrzymywania zwrotu tych kosztów opieki zdrowotnej, do której byli uprawnieni w kraju zamieszkania, w związku z czym państwa członkowskie będą musiały płacić tylko za te usługi, za które i tak musiałyby zapłacić. Z analizy oddziaływania wynika, że szacunkowe dodatkowe koszty leczenia wyniosą niewielką część wydatków na cele zdrowotne, przy czym korzyści płynące z tego wniosku przeważają nad kosztami.

W każdym bądź razie, jeśli w krótkiej perspektywie miałby nastąpić nieoczekiwany wzrost w zakresie korzystania z transgranicznej opieki zdrowotnej, który mógłby spowodować większe trudności – na przykład w planowaniu dotyczącym placówek lokalnych – przepisy wniosku umożliwiają państwom członkowskim wprowadzenie ograniczeń niezbędnych do zabezpieczenia ich własnego systemu ogólnego, takich jak wprowadzenie systemu uprzednich pozwoleń dla pacjentów starających się uzyskać transgraniczną opiekę szpitalną zgodnie z warunkami ustalonymi w dyrektywie, które uwzględniają orzecznictwo Trybunału.

Ponadto wartość dodana wynikająca z europejskiej współpracy w takich sprawach, jak europejskie sieci centrów referencyjnych, dzielenie się ocenami nowych technologii zdrowotnych oraz wykorzystywanie technologii informatycznych i komunikacyjnych w celu świadczenia skuteczniejszej opieki zdrowotnej („e-zdrowie”) pomoże w podniesieniu jakości i skuteczności całej służby zdrowia, służącej zarówno pacjentom przemieszczającym się, jak i tym, którzy nie zmieniają miejsca pobytu.

Jeśli chodzi o kwestię związku przedmiotowego wniosku z istniejącymi ramami koordynacji systemów zabezpieczeń społecznych, a zwłaszcza z rozporządzeniem (EWG) nr 1408/71⁽³⁾, istniejące ramy koordynacji systemów zabezpieczeń społecznych będą nadal obowiązywać wraz z wnioskowaną dyrektywą, podobnie jak wszystkie zasady ogólne, na których opierają się przepisy dotyczące koordynacji systemów zabezpieczeń społecznych.

Rozporządzenie (EWG) nr 1408/71 gwarantuje, że jeżeli nie można zapewnić, bez zbędnych opóźnień, odpowiedniej opieki chorym pacjentom we własnym kraju, to wówczas mają oni prawo udać się za granicę, a wszelkie dodatkowe koszty leczenia zostaną pokryte ze środków publicznych. W każdym przypadku spełnienia warunków wymienionych w art. 22 ust. 2 tego rozporządzenia, zezwolenie zostanie udzielone, a zgodnie z nim przyznane zostaną świadczenia. Zasada ta w wyraźny sposób została uznana w tekście wnioskowanej dyrektywy. Rozporządzenie (EWG) nr 1408/71 będzie więc nadal stanowić narzędzie ogólne oraz „siatkę bezpieczeństwa”, by zagwarantować, że pacjenci, którzy nie mają dostępu do opieki medycznej we własnym kraju w rozsądnym czasie, będą mieć prawo do otrzymania tej opieki w innym państwie członkowskim.

We wnioskowanej dyrektywie przewidziana jest dodatkowa możliwość w zakresie transgranicznej opieki zdrowotnej, będąca rezultatem spraw wnoszonych przez samych obywateli, które doprowadziły do wypracowania przez Trybunał praktyki sądowej. Należy podkreślić, że prawa wynikające z tej praktyki sądowej i omawianego wniosku nie stoją w sprzeczności z jakimikolwiek prawami obowiązującymi na szczeblu krajowym, ani też z rozporządzeniem (EWG) nr 1408/71. To są prawa przyznane obywatelom, którzy mogą zadecydować o skorzystaniu z nich. W ten sposób umożliwiają one wszystkim lepszy dostęp do różnego rodzaju opieki zdrowotnej w UE.

Czy Komisja przedstawi listę państw członkowskich, które dotychczas nie ratyfikowały Ramowej Konwencji Antytytoniowej Światowej Organizacji Zdrowia i jeszcze nie dysponują politykami dotyczącymi wprowadzenia zakazu palenia w miejscach publicznych i miejscach pracy?

(EN) Według stanu na dziś Ramową Konwencję Antytytoniową Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) ratyfikowały wszystkie państwa członkowskie, z wyjątkiem Republiki Czeskiej.

Na mocy tej Konwencji zostaje wprowadzony obowiązek prawny jej stron, dotyczący przyjęcia i wdrożenia skutecznych środków na rzecz ochrony ludzi przed biernym paleniem w znajdujących się w pomieszczeniach zamkniętych miejscach pracy i miejscach publicznych oraz w środkach transportu publicznego.

Wszystkie państwa członkowskie posiadają obecnie jakieś przepisy, mające na celu ograniczenie ryzyka narażenia na bierne palenie. Zakres i charakter tych przepisów jest jednak bardzo zróżnicowany.

Zgodnie z informacjami, jakie posiada Komisja, tylko niewiele więcej niż jedna trzecia państw członkowskich zapewnia skuteczną ochronę przed dymem tytoniowym we wszystkich znajdujących się w pomieszczeniach zamkniętych miejscach pracy i miejscach publicznych, jak wymaga tego Konwencja WHO.

Całkowite zakazy palenia we wszystkich zamkniętych miejscach publicznych i miejscach pracy, w tym w barach i restauracjach, obowiązują jak dotychczas w Irlandii i w Wielkiej Brytanii.

Włochy, Malta, Szwecja, Łotwa, Finlandia, Słowenia, Francja i Holandia wprowadziły ustawodawstwo antynikotynowe, które zezwala na istnienie specjalnych zamkniętych palarni.

Jednakże w przeszło połowie państw członkowskich, obywatele i pracownicy nadal nie są w pełni chronieni przed dymem tytoniowym w miejscach pracy znajdujących się w pomieszczeniach zamkniętych i w miejscach publicznych. Szczególne trudności w odniesieniu do wdrożenia regulacji dotyczą barów i restauracji.

W celu wsparcia państw członkowskich w procesie przyjmowania szeroko sformułowanych praw antynikotynowych, Komisja zamierza złożyć w 2009 roku wniosek w sprawie zalecenia dotyczącego miejsc wolnych od dymu.

Szczegółowy zarys polityk antynikotynowych w państwach członkowskich zostanie przedstawiony w ocenie wpływu, towarzyszącej przedmiotowemu wnioskowi.

Komisja zajmie się tą sprawą również w przygotowywanym sprawozdaniu w sprawie realizacji zalecenia Rady dotyczącego zapobiegania paleniu tytoniu.

Czy Komisja planuje rozpoczęcie w 2009 roku prac nad wnioskiem w sprawie zmiany dyrektywy 91/630/EWG w sprawie ochrony świń w ramach wspólnotowego planu działań dotyczącego ochrony i dobrostanu zwierząt, zanim zasadnicza część badań w tej dziedzinie, przeprowadzonych przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) ulegnie dezaktualizacji?

(EN) Komisja jest świadoma potrzeby poprawienia jakości prawodawstwa dotyczącego dobrostanu świń, biorąc pod uwagę nowe dowody naukowe przedstawione w sprawozdaniach przyjętych przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA).

Komisja rozpoczęła już prace nad oceną najlepszych sposobów poprawy bieżącej sytuacji, biorąc pod uwagę potrzebę rozważenia priorytetów strategicznych wspólnotowego planu działań dotyczącego ochrony i dobrostanu zwierząt, a w szczególności możliwości dotyczącej włączenia, w stosownych przypadkach, do jej przyszłych wniosków szczegółowych, mierzalnych wskaźników dobrostanu zwierząt. Może wprawdzie nadal istnieć potrzeba wprowadzenia minimalnych standardów w odniesieniu do systemu hodowlanego, warunków lokalowych i procedur żywieniowych, ale opracowanie wskaźników dobrostanu odnoszących się do zwierząt powinno przyczynić się do poprawy możliwości w zakresie oceny sytuacji dotyczącej dobrostanu zwierząt „w gospodarstwie” i, mamy nadzieję, lepszego i szybszego egzekwowania norm dobrostanu, zgodnych z nowymi dowodami naukowymi.

W świetle powyższego, Komisja sprawdza możliwość opracowania wniosku dotyczącego rewizji prawodawstwa ogólnego z 1998 roku⁽¹⁾dotyczącego ochrony zwierząt hodowlanych , jak również szczegółowych wymogów dotyczących świń, tak by podwyższyć normy przewidziane w odpowiednim prawodawstwie. Każdy wniosek powinien również uwzględniać cele nowego prawa dotyczącego zdrowia zwierząt, przewidzianego w strategii UE w zakresie zdrowia zwierząt⁽²⁾.

Komisja wyraża przekonanie, że ewentualne zastosowanie w europejskim ustawodawstwie uznawanych międzynarodowo wskaźników dobrostanu zwierząt, gdy tylko zostaną one opracowane, powinno umożliwić skuteczniejsze egzekwowanie i promocję wyższych standardów dobrostanu.

Komisja oceniła ponadto, że takie podejście może umożliwić porównanie norm w zakresie dobrostanu zwierząt z międzynarodowymi partnerami w handlu i - mamy nadzieję - ułatwienie ich stosowania poza granicami Wspólnoty.

W celu wsparcia tej inicjatywy realizowanych jest kilka projektów badawczych, w tym finansowany przez Wspólnotę projekt badawczy pod nazwą: „Jakość dobrostanu – nauka i społeczeństwo w pracy nad poprawą dobrostanu zwierząt w łańcuchu jakości żywności”. Przedstawienie wyników projektu „Jakość dobrostanu” oczekiwane jest w 2009 roku, przy czym Komisja zamierza pracować nad możliwościami dotyczącymi rewizji w 2010 roku obecnych ram prawodawstwa.

Czy w świetle udanego oświadczenia pisemnego (P6_TA(2008)0262) w sprawie chorób reumatycznych Komisja mogłaby udzielić Parlamentowi aktualnych informacji na temat działań mających na celu pomoc osobom cierpiącym na choroby reumatyczne w UE?

(EN) Oświadczenie pisemne w sprawie chorób reumatycznych⁽¹⁾ z 5 czerwca 2008 r. zawiera między innymi wezwanie Komisji do opracowania wspólnotowej strategii dotyczącej chorób reumatycznych. Zgodnie z art. 152 Traktatu działanie Wspólnoty w obszarze zdrowia publicznego musi w pełni uwzględniać odpowiedzialność państw członkowskich w zakresie organizowania i dostarczania usług i opieki zdrowotnej.

Niemniej jednak Komisja wspiera ważny obszar chorób reumatycznych poprzez programy działań Wspólnoty w dziedzinie zdrowia publicznego. W 2008 r. został wybrany do finansowania nowy projekt „Europejska sieć nadzoru i informowania o chorobach układu mięśniowo-kostnego”. Projekt ten przyczyni się w istotny sposób do propagowania lepszego rozumienia, wiedzy i informacji dotyczących chorób układu mięśniowo-kostnego w UE.

Dodatkowo trwający siódmy program ramowy w zakresie badań (2007-2013), w ramach programu „Zdrowie” proponuje podjęcie współpracy w zakresie badań translacyjnych nad poważnymi chorobami. W sekcji tej wyraźnie wymienione są choroby reumatyczne.

W następstwie zaproszenia do składania wniosków, które obejmowało temat „wczesne etapy procesu patogenezy w chronicznych chorobach zapalnych”, w 2007 roku wybrany został wniosek pod nazwą „Masterswitch”. Program ten skupia się na wyjaśnieniu mechanizmów wywołujących reumatoidalne zapalenie stawów oraz potencjalnych celów komórkowych i molekularnych dla jego leczenia. Prowadzi go 17 wiodących zespołów badawczych z 10 państw UE i stowarzyszonych, przy całkowitym wkładzie w wysokości 11,2 milionów euro. Oczekuje się, że w przyszłych zaproszeniach do składania wniosków w ramach siódmego programu ramowego ten obszar tematyczny będzie nadal spierany..

Ponadto przy okazji niedawnej konferencji EULAR⁽²⁾, która odbyła się w Budapeszcie 6 listopada 2008 r., warto zauważyć wsparcie udzielone przez Komisję podczas podkreślania istotnego znaczenia chorób reumatycznych (RD) jako podzbioru chorób układu mięśniowo-kostnego (MSD) w kontekście bezpieczeństwa i higieny pracy oraz jego wzajemnych związków z politykami antydyskryminacyjnymi Wspólnot.

Na koniec – i szczególnie w kontekście schorzeń układu mięśniowo-kostnego – Komisja, w swoim komunikacie „Podniesienie jakości pracy: wspólnotowa strategia na rzecz bezpieczeństwa i higieny pracy na lata 2007-2012”⁽³⁾ przedstawiła swój zamiar znalezienia sposobów ulepszenia środków zapobiegania ryzyku w odniesieniu do schorzeń układu mięśniowo-kostnego. W ramach realizacji tego celu trwa obecnie ocena wpływu.

Według badań przeprowadzonych przez Uniwersytet Ateński, Grecja przoduje w dziedzinie prywatyzacji i komercjalizacji systemu zdrowotnego. Proces ten ma szczególnie negatywne skutki dla rodzin należących do klasy robotniczej, które ze swoich skromnych budżetów muszą opłacać 57% całkowitych kosztów ochrony zdrowia (ponad 11 miliardów euro). Prywatne fundacje diagnostyczne i szpitalne, których liczba stale rośnie, w coraz większym stopniu łączą się w duże grupy, które obecnie w znacznym stopniu określają kierunek polityki zdrowotnej, podczas gdy znaczna część potencjału medycznego pozostaje niewykorzystana. Ogromny rozrost sektora prywatnego oraz korupcja w sektorze publicznym jest skutkiem działań samego państwa, które zmusza robotników, aby ze swoimi problemami zdrowotnymi zwracali się do sektora prywatnego, ponieważ sektor publiczny nie może zapewnić rozsądnie szybkiego leczenia z uwagi na niedostateczną infrastrukturę, wyposażenie i liczbę personelu.

Co sądzi Komisja na temat tej niedopuszczalnej sytuacji, w której możliwości leczenia dla robotników są ograniczone, postępuje komercjalizacja systemu ochrony zdrowia w interesie wielkich monopolistycznych grup, rośnie niedobór zatrudnienia wśród personelu medycznego, a nawet występuje zagrożenie dla zdrowia publicznego?

Zgodnie z art. 152 Traktatu, a zwłaszcza jego ust. 5, działanie Wspólnoty w obszarze zdrowia publicznego musi w pełni uwzględniać odpowiedzialność państw członkowskich w zakresie organizowania i dostarczania usług i opieki zdrowotnej.

Stąd też wyrażanie opinii w sprawie sytuacji opisanej przez szanownego posła nie leży w zakresie kompetencji Komisji. W tym przypadku leży to w gestii właściwych organów greckich.

Jakie są kompetencje w zakresie polityki zdrowotnej, zgodnie z którymi Komisja stara się wprowadzić ogólnoeuropejski zakaz palenia w pracy? I w odniesieniu do tego zagadnienia, co Komisja uważa za granice swoich kompetencji w obszarze polityki zdrowotnej, w odróżnieniu od kompetencji państw członkowskich?

W odniesieniu do polityk w dziedzinie zdrowia publicznego, oraz jako strony Ramowej Konwencji Antytytoniowej (FCTC) Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), Wspólnota i 26 państw członkowskich muszą respektować zobowiązanie dotyczące zapewniania ochrony przed dymem tytoniowym w miejscach pracy znajdujących się w pomieszczeniach zamkniętych i w miejscach publicznych. W wyniku prowadzonych przez Komisję konsultacji dotyczących zielonej księgi „Ku Europie wolnej od dymu tytoniowego”⁽¹⁾ odnotowano wyraźne poparcie dla polityk antynikotynowych i dalszych działań UE w tym obszarze. W następstwie konsultacji dotyczących tej zielonej księgi Komisja zamierza złożyć na początku roku 2009 wniosek w sprawie zalecenia Rady dotyczącego miejsc wolnych od dymu.

Każdy szczegółowy akt prawodawczy zgłoszony w celu ochrony pracowników przed zagrożeniami dla ich zdrowia i bezpieczeństwa, jakie stwarza ich styczność z obecnym w otoczeniu dymem tytoniowym będzie wchodzić w zakres polityki bezpieczeństwa i higieny pracy i będzie przygotowany w oparciu o art. 137 Traktatu WE.

Zgodnie z artykułem 137 Wspólnota ma obowiązek wspierać i uzupełniać działania państw członkowskich w wielu dziedzinach, w tym w zakresie poprawy środowiska pracy, mającej na celu ochronę bezpieczeństwa i higieny pracowników. Zanim Komisja przedstawi wniosek w tym kontekście, będzie musiała skonsultować się z partnerami społecznymi na szczeblu Wspólnoty w ramach dwupoziomowej procedury konsultacji, zgodnie z artykułem 138 Traktatu WE.

Każda taka inicjatywa legislacyjna będzie zgodna z zasadami proporcjonalności i pomocniczości.

Doniesienie zamieszczone w gazecie Aftonbladet z 11 października 2008 r. sugeruje, że komisarz Margot Wallström próbowała wpłynąć na wynik głosowania nad traktatem lizbońskim w szwedzkim Parlamencie przewidzianym na 20 listopada. Według gazety, komisarz Wallström próbowała przekonać Monę Sahlin, przewodniczącą Szwedzkiej Partii Socjaldemokratycznej, by zalecała głosowanie za przyjęciem traktatu.

Czy Komisja może zagwarantować, że nie prowadziła formalnych lub nieformalnych prób wpłynięcia na Monę Sahlin i Szwedzkich Socjaldemokratów w tej sprawie?

(EN) Stanowisko Komisji w sprawie traktatu lizbońskiego jest znane. Komisja nie próbowała w niewłaściwy sposób wpływać na ratyfikację traktatu lizbońskiego przez Szwecję.

W wywiadzie udzielonym gazecie EUObserver w dniu 22 października 2008 r. komisarz Margot Wallström skarży się, że w irlandzkiej kampanii poprzedzającej referendum w sprawie traktatu lizbońskiego wystąpiło tak wiele „emocjonalnych argumentów”. Jako przykład przytacza fakt, że wielu obywateli Irlandii głosowało na „nie” ze strachu, ponieważ uznali oni, że w przypadku przyjęcia traktatu lizbońskiego będą musieli posyłać swoje dzieci do armii UE. Uwagi komisarz Wallström sugerują, że UE po wprowadzeniu w życie traktatu lizbońskiego nie zamierza ustanawiać wspólnej organizacji wojskowej.

Czy Komisja uważa, że uczestnicy referendum w Irlandii źle zrozumieli tekst tego traktatu i w związku z tym mogą być pewni, że ich synowie i córki nie będą musieli służyć w armii UE, jeżeli traktat lizboński wejdzie w życie? Czy Komisja może zagwarantować, że szwedzka polityka nieangażowania się przetrwa nawet wtedy, gdy traktat lizboński wejdzie w życie?

(EN) Na mocy traktatu lizbońskiego suwerenność narodowa państw członkowskich w dziedzinach spraw zagranicznych i sprawach obrony zostanie w całości zachowana. Traktat ten nie będzie więc mieć wpływu na neutralność wojskową pewnych państw członkowskich.

W ramach traktatu lizbońskiego do obowiązujących przepisów w dziedzinach bezpieczeństwa i obrony wprowadzone zostają pewne poprawki, ale nie zmieniają one ich zasadniczych cech. W traktacie znajduje się wyraźna deklaracja, że proponowane w nim zmiany w dziedzinach bezpieczeństwa i obrony „nie mają wpływu na szczególny charakter polityki bezpieczeństwa i obrony niektórych państw członkowskich”.

Nowa polityka zagraniczna przyczyni się do zwiększenia spójności i skuteczności działań zewnętrznych Unii, które są niezbędne do tego, by stawić czoła nowym wyzwaniom XXI wieku i zwiększyć zdolność Unii do działania na arenie światowej. Traktat lizboński zwiększy jej zdolność do reagowania na sytuacje kryzysowe na całym świecie, dzięki wykorzystaniu znacznej liczby dostępnych instrumentów, które będzie można zmobilizować dla wsparcia działań na rzecz zapobiegania konfliktom i zarządzania sytuacjami kryzysowymi, podejmując zadania humanitarne lub ratownicze, albo też biorąc udział w operacjach utrzymania pokoju. Decyzje dotyczące polityki bezpieczeństwa i obrony będą jednak nadal podejmowane jednogłośnie, a udział wojsk któregokolwiek państwa członkowskiego w danej misji nadal będzie uzależniony od suwerennej decyzji tego państwa. Ponieważ każda misja UE związana z zarządzaniem sytuacjami kryzysowymi będzie nadal wymagać poparcia wszystkich państw członkowskich, Irlandia i Szwecja będą miały prawo decydować, czy i w jaki sposób wziąć udział w misji pokojowej – prowadzonej przez ONZ, UE, czy też inne organizacje.

Komisja proponuje przyjęcie ogólnoeuropejskiego programu rozdawania za darmo owoców i warzyw w szkołach (COM(2008)0442). Zakup i dystrybucja tych produktów będą finansowane z funduszy UE, a koszt wyniesie 90 milionów euro rocznie. Państwa członkowskie również zostały poproszone o przygotowanie krajowych strategii i inicjatyw edukacyjnych. Program ten zostanie przyjęty przez Radę w 2009 roku.

Kiedy mamy oczekiwać podjęcia decyzji o wdrożeniu tego rozporządzenia i w jaki sposób Komisja zamierza zagwarantować, że odpowiednie instytucje państw członkowskich oraz obywatele zostaną poinformowani odpowiednio i we właściwym czasie?

Komisja ogłosiła, że kwota 1,3 miliona euro przeznaczona zostanie na stworzenie sieci różnych instytucji krajowych, w celu zachęcenia do prowadzenia wiarygodnej i wydajnej wymiany najlepszych praktyk. Jakie działania będzie to obejmować i jakie instytucje będą odpowiedzialne za ich przeprowadzenie?

(EN) W dniu 19 listopada Rada Ministrów ds. Rolnictwa osiągnęła porozumienie polityczne w sprawie programu „Owoce w szkole” po wydaniu opinii przez Parlament. Oczekuje się, że formalne przyjęcie rozporządzenia Rady nastąpi przed końcem 2008 r.

Na początku przyszłego roku służby Komisji przygotują przepisy wykonawcze dla programu „Owoce w szkole”, które zostaną przyjęte za pośrednictwem procedury Komitetu Zarządzającego. W następnej kolejności od państw członkowskich będzie zależało ustanowienie swoich krajowych i/lub regionalnych strategii wdrażania.

Komisja wznowiła współdziałanie w sieci organizując w dniach 15 i 16 grudnia 2008 r. dużą konferencję, w której wzięli udział organizatorzy projektów, przedstawiciele kół akademickich i administracji państw członkowskich. Celem tej konferencji było utworzenie sieci współpracy dla programu „Owoce w szkole” oraz wniesienie wkładu do przepisów wykonawczych Komisji i strategii krajowych i/lub regionalnych. Zamiarem Komisji jest promowanie wymiany doświadczeń pomiędzy różnymi uczestnikami tych programów w całej Unii Europejskiej, wspieranie konferencji dotyczących rozdawania owoców w szkole i opracowanie narzędzi internetowych.

W odniesieniu do pakietu klimatycznego wiele osób jest przekonanych, że wydajność energetyczna stanowi - dla gospodarstw domowych, władz publicznych, firm itp. – jeden z najbardziej użytecznych i realistycznych sposobów na zmniejszenie emisji.

Czy Komisja przewiduje, że niewiążące cele w zakresie wydajności energetycznej staną się wiążące?

(EN) Na posiedzeniu Rady w marcu 2007 roku szefowie państw i rządów UE zobowiązali się do realizacji w terminie do 2020 roku trzech ambitnych celów dotyczących 20%: 1) zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych o 20% w porównaniu z 1990 roku, 2) zwiększenia do 20% udziału odnawialnych źródeł energii w całkowitym zużyciu energii w UE i 3) redukcji przewidywanego zużycia energii o 20%.

Wydajność energetyczna jest głównym obszarem, w którym można dokonać postępu, by umożliwić Unii Europejskiej realizację tych celów. Wydajność energetyczna jest najbardziej wydajnym pod względem kosztów sposobem na zmniejszenie zużycia energii, przy jednoczesnym utrzymaniu równoważnego poziomu aktywności gospodarczej. Poprawa wydajności energetycznej pomaga też w rozwiązaniu kluczowych wyzwań energetycznych związanych ze zmianą klimatu, bezpieczeństwem energetycznym i konkurencyjnością.

Cel dotyczący oszczędności 20% energii jest niezobowiązujący, ponieważ nie został usankcjonowany przez ustawodawstwo.. Postęp w kierunku celów w zakresie zmniejszenia emisji i korzystania z odnawialnych źródeł energii z pewnością doprowadzi jednak do zwiększenia inwestycji w środki służące poprawie wydajności energetycznej w sektorach przetwarzania i dystrybucji energii oraz w przemyśle. Przyczyni się to zatem do osiągnięcia celu w postaci 20% oszczędności energii.

Komisja nie przewiduje wprowadzenia wiążących celów odnośnie oszczędności energii, ponieważ pozostawia państwom członkowskim większą elastyczność w zakresie poprawy wydajności energetycznej w ich głównych sektorach będących odbiorcami energii, z wykorzystaniem ich własnych strategii. Komisja jest jednak przekonana, że poprzez połączenie wysiłków na szczeblu politycznym i szczeblu wdrażania możliwe jest silniejsze zaangażowanie w problematykę wydajności energetycznej oraz osiągnięcie wyższego poziomu oszczędności. W 2006 roku Komisja przyjęła europejski plan działania na rzecz racjonalizacji zużycia energii, mający na celu zmobilizowanie kręgów politycznych i uczestników rynku do zracjonalizowania zużycia energii w budynkach, urządzeniach, środkach transportu i systemach energetycznych. Wdrażanie tego planu działania trwa i powinno zakończyć się do 2012 roku. W celu zwiększenia wysiłków na rzecz realizacji celu „20%” w 2020 roku, w dniu 13 listopada Komisja przyjęła szeroko sformułowany pakiet wniosków i decyzji na rzecz wydajności energetycznej. W 2009 roku Komisja dokona oceny europejskiego planu działania na rzecz racjonalizacji zużycia energii.

Jakie są aktualne plany Komisji dotyczące zaangażowania młodzieży w zrozumienie sposobu funkcjonowania EU i osobiste zapoznanie się z nim?

(EN) Komisja uznaje zaangażowanie młodzieży w sprawy UE za kluczowy element długofalowego rozwoju obywatelstwa europejskiego. Podejście to odzwierciedlają liczne programy i działania prowadzone na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym przez różne służby Komisji w ścisłej współpracy z władzami krajowymi.

Na szczeblu centralnym celem głównego unijnego programu „Młodzież w działaniu” jest promowanie wśród młodych Europejczyków aktywnych postaw obywatelskich, solidarności i tolerancji oraz angażowanie ich w kształtowanie przyszłości Unii Europejskiej.

Od roku 2003 Europejski Tydzień Młodzieży, który obejmuje imprezy kulturalne i debaty polityczne organizowane w całej Europie, jest dla młodych ludzi platformą i okazją do wzięcia udziału w procesie tworzenia polityki UE. Ponadto aby zwiększyć zaangażowanie młodych ludzi w sprawy UE i ich kontakt z nimi, przedstawiciele organizacji młodzieżowych zapraszani są do unijnych instytucji na dyskusje z osobami odpowiedzialnymi za wyznaczanie unijnej polityki. Forum to daje Komisji możliwość skonsultowania się z młodymi ludźmi w kwestiach szczególnie dla nich istotnych, zaangażowanie ich w sprawy europejskie oraz zwiększenie ich wiedzy na temat europejskich instytucji i polityk.

Uzupełnieniem tego zaangażowania jest Europejski Portal Młodzieżowy, który nie tylko przekazuje młodym Europejczykom informacje, ale także pozwala im wyrazić swoje opinie i uzyskać odpowiedzi na zadane pytania. Portal zawiera informacje na temat 8 głównych tematów, obejmuje 31 państw i jest dostępny w 25 językach.

Poza tym, co sześć miesięcy Komisja organizuje także szkolenie wewnętrzne dla ponad 600 „stażystów”. Staż ten jest dla młodych absolwentów uniwersytetów unikalną okazją do pogłębienia wiedzy i zebrania bezpośrednich doświadczeń w zakresie sposobu funkcjonowania unijnych instytucji. Staż ten zatem prowadzi do stworzenia nieformalnej sieci osób opiniotwórczych i „ambasadorów” unijnych wartości i idei.

Poza tym istnieje także szereg zdecentralizowanych inicjatyw, których adresatami są szkoły, np. projekt „Powrót do szkoły" oraz „Dzień Wiosny w Europie". W ramach projektu „Powrót do szkoły" pracownicy UE wysyłani są jako ambasadorzy do swoich byłych szkół, aby rozmawiać z uczniami na tematy związane z UE.

„Dzień Wiosny w Europie" jest doroczną inicjatywą mającą na celu zwiększenie zainteresowania zasadami, osiągnięciami i przyszłością UE. Jest on dla uczniów unikalną okazją do spotkania ekspertów i liderów politycznych i wymiany z nimi poglądów, uzyskania dodatkowych informacji na temat integracji europejskiej oraz lepszego jej zrozumienia poprzez gry, debaty i pogadanki.

W końcu młodzież jest głównym adresatem kampanii Komisji mającej na celu zachęcanie do udziału w wyborach do PE w przyszłym roku. Celem tej kampanii jest podniesienie poziomu wiedzy na temat roli UE oraz pomoc młodzieży w emocjonalnym utożsamieniu się z Unią Europejską. Komisja planuje przeprowadzenie ogólnoeuropejskiej kampanii multimedialnej skierowanej do młodych ludzi, w ramach której informacje będą pojawiać się w popularnych kanałach telewizyjnych i w sieciach społecznościowych, a z myślą o młodzieży przygotowane zostaną specjalne spoty zachęcające do udziału w wyborach.

Czy w świetle ostatniego kryzysu kredytowego oraz konieczności wsparcia przez rządy ogromnymi kwotami systemu bankowego Komisja zgodziłaby się z tym, że należy udzielić wsparcia uniom kredytowym, które w wielu krajach UE udzielają mikrokredytów MŚP oraz osobom fizycznym? Czy Komisja sądzi, że sensowne byłoby zwiększenie liczby unii kredytowych w krajach UE, biorąc pod uwagę stabilność finansową, jaką ostatnio się cechują?

(EN) Działalność unii kredytowych reguluje prawodawstwo wspólnotowe dotyczące instytucji kredytowych, a w szczególności dyrektywa w sprawie wymogów kapitałowych (2006/48/WE). Jednak niektóre unie kredytowe są jednoznacznie wyłączone z zakresu dyrektywy 2006/48/WE. Państwa członkowskie mogą regulować działalność tych unii kredytowych w sposób, jaki uznają za stosowny, o ile stosują się one do ogólnych przepisów zawartych w Traktacie.

Większość unii kredytowych świadczy usługi w zakresie oszczędności osobistych i pożyczek, a nie pożyczek na cele zawodowe. W rzeczywistości ich statut może uniemożliwiać udzielanie pożyczek na cele związane z działalnością gospodarczą, podczas gdy mikrokredyt jest adresowany do firm i dotyczy głównie osób, którym finansowania odmówiły tradycyjne instytucje finansowe.

Podmioty udzielające mikrokredytów na ogół skorzystają z postępu w pracach nad aspektem 1. i 2. uruchomionej w listopadzie 2007 roku inicjatywy Komisji w zakresie mikrokredytów. Jeżeli unia kredytowa będzie kwalifikować się do otrzymania wsparcia z JASMINE, tj. wspólnego działania Komisji i Europejskiego Banku Inwestycyjnego mającego na celu wspieranie w Europie niebankowych instytucji udzielających mikrokredyty, będzie ona mogła otrzymać określone wsparcie techniczne pozwalające polepszyć zarządzanie i zdolności techniczne, dzięki czemu zwiększy swój potencjał pozwalający na przyciągnięcie dalszych inwestycji z sektora prywatnego.

Głównym celem Europolu (Europejskiego Urzędu Policji) jest walka ze zorganizowaną przestępczością, terroryzmem i wszystkimi formami poważnych przestępstw transgranicznych. Ma on zatem ogromne znaczenie dla bezpieczeństwa 500 milionów europejskich obywateli. Skuteczność jego działań w dużym stopniu uzależniona jest od współpracy między państwami członkowskimi oraz między państwami członkowskimi i krajami trzecimi.

W jakim stopniu państwa członkowskie uczestniczące w Europolu zapewniają wzajemną współpracę? Jakie formy współpracy wykorzystywane są pomiędzy Europolem i krajami trzecimi?

Na jakim etapie jest proces zastąpienia Konwencji o Europolu po osiągnięciu porozumienia w sprawie jej reformy, do którego doszło w trakcie sprawowania prezydencji przez Portugalię, i rozpoczęciu prac nad jej zastąpieniem?

(FR) Europejski Urząd Policji (Europol) jest kluczowym graczem w dziedzinie zapewnienia bezpieczeństwa wewnętrznego Unii i jest kojarzony z wieloma ostatnimi sukcesami operacyjnymi. Na przykład ubiegłego lata Europol był zaangażowany w operację BAGDAD, w ramach której w dziewięciu krajach zmobilizowano 1300 policjantów i aresztowana 75 osób należących do siatki zajmującej się handlem ludźmi.

Jeżeli chodzi o kwestię współpracy między Europolem i państwami członkowskimi UE, to jakość pracy Europolu w znacznym stopniu uzależniona jest od chęci państw członkowskich do przekazywania informacji do systemu informacyjnego lub od działania bazy analiz. Zatem odpowiedzialność za dopilnowanie, aby organy ścigania poszczególnych państw członkowskich odpowiednio współpracowały z Europolem spoczywa na każdym z tych państw.

Jeżeli chodzi o współpracę Europolu z krajami trzecimi lub innymi organizacjami, to instytucja ta zawarła około 20 umów strategicznych i operacyjnych. Tylko te drugie pozwalają na wymianę danych osobowych. Europol prowadzi obecnie rozmowy z sześcioma innymi krajami, jednak jego rolą nie jest zawieranie umów z całym światem. Zawarta w 2004 roku umowa o współpracy z Eurojustem powinna być także zmieniona przed końcem roku, co pozwoli podnieść jakość i zwiększyć intensywność ich współpracy.

Mówiąc bardziej ogólnie, szanowny pan poseł mógłby zapoznać się z raportem rocznym z 2007 roku, który właśnie został opublikowany na stronie internetowej Europolu.

W końcu jeżeli chodzi o zastąpienie Konwencji o Europolu decyzją Rady, to 18 kwietnia 2008 r. zawarto porozumienie; w tej chwili formalne przyjęcie tej decyzji uzależnione jest od wycofania zastrzeżeń Parlamentu. Jednak prace nad tym, aby od 1 stycznia 2010 r. Europol mógł działać jako agencja UE już się rozpoczęły, tak aby zmiana statusu nie miała negatywnego wpływu na działanie agencji.

Czy Komisja mogłaby przekazać nam aktualne informacje na temat transpozycji dyrektywy 2005/36/WE⁽¹⁾ w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych? Czy zdaniem Komisji dyrektywa zapewnia wystarczającą ochronę obywatelom UE poszukującym pracy w innym państwie członkowskim niż to, w którym uzyskali oni kwalifikacje?

(EN) Choć do 10 listopada 2008 r. Komisji zgłoszono 595 środków transpozycji do dyrektywy 2005/36/WE1, to zaledwie 8 państwom członkowskim udało się w pełni dokonać transpozycji tekstu. Trzy państwa członkowskie jeszcze nie zgłosiły żadnego środka transpozycji.

Zachowanie terminu na dokonanie transpozycji (20 października 2007 r.) okazało się trudne dla państw członkowskich głównie z następujących powodów:

- Bardzo szeroki zakres dyrektywy (obejmuje ona wszystkie zawody regulowane), co wymaga przyjęcia licznych ustaw. W niektórych państwach członkowskich transpozycja dokonywana jest osobno dla każdego zawodu;

- Struktura administracyjna niektórych państw członkowskich: w niektórych państwach transpozycja musi zostać dokonana zarówno na szczeblu federalnym, jak i regionalnym.

Komisja z żalem przyjmuje fakt istnienia sytuacji, która jest źródłem niepewności prawnej osób pragnących wykonywać zawód regulowany w przyjmującym państwie członkowskim. Zdecydowała się ona pozwać państwa członkowskie, które nie wywiązują się w tym zakresie ze swoich zobowiązań, do Europejskiego Trybunału sprawiedliwości. Poza tym obywatele mogą powoływać się na postanowienia dyrektywy bezpośrednio w sądach krajowych.

W świetle opóźnień w transpozycji i wdrożeniu, Komisja nie jest w stanie ocenić poziomu ochrony, jaką w rzeczywistości dyrektywa zapewnia.

Komisja powinna być świadoma zagrożeń dla zdrowia powodowanych przez pyłek produkowany przez roślinę Ambrosia artemisiifolia, która jest jednym ze stu najbardziej niebezpiecznych inwazyjnych gatunków obcych w Europie. Pyłek tej rośliny powoduje poważne reakcje alergiczne i problemy z oddychaniem, którym często towarzyszą symptomy uniemożliwiające normalne funkcjonowanie, co przekłada się na znaczne koszty w wymiarze społecznym i indywidualnym. W niektórych regionach władze odpowiedzialne za ochronę środowiska i zdrowie poinformowały, że aż 15% populacji cierpi z tego powodu, a skala problemu zwiększa się. Problem ten bezpośrednio dotyczy około 15 państw członkowskich, państw kandydujących oraz państw ubiegających się o członkowstwo, a w niektórych przypadkach jest on bardzo poważny. Trudności związane z zahamowaniem szybkiego rozprzestrzeniania się pyłku, sprawiają, że Europa powinna jak najszybciej podjąć działania mające na celu walkę z tym problemem.

W związku z powyższym chciałabym zapytać, czy Komisja jest świadoma aktualnej sytuacji w dziedzinie ochrony środowiska i zdrowia w związku z rozprzestrzenianiem się gatunku Ambrosia artemisiifolia w państwach europejskich? Czy przygotuje ona spójne ramy prawne dotyczące inwazyjnych gatunków obcych? Czy Komisja poparłaby utworzenie europejskiego organu odpowiedzialnego za kontrolę, przeciwdziałanie i zwalczanie organizmów mających szkodliwy wpływ na ludzkie zdrowie?

(EN) Komisja jest świadoma zagrożeń, jakie niosą za sobą gatunki obce, w tym Ambrosia artemisiifolia L., tj. popularna ambrozja.

U wielu osób występują silne reakcje alergiczne na pyłek tej pochodzącej z Ameryki Północnej rośliny, która pod koniec XIX wieku pojawiła się w Europie. Najgorszymi miesiącami są sierpień i wrzesień, kiedy na obszarach, na których roślina ta występuje, jej pyłku może być w powietrzu zdecydowanie więcej niż pyłków innych roślin. Ambrozja występuje w dolinach Rodanu i Padu oraz na obszarze Węgier, Serbii i Chorwacji. Jej występowanie potwierdzono także w Słowenii, Republice Czeskiej, Austrii, Niemczech i Belgii, a także poza UE, w Szwajcarii.

Ze względu na to, że roślina może rozprzestrzeniać się wyłącznie za pomocą ziaren, proces ten można ograniczyć poprzez uniemożliwienie jej ich produkcji, poprzez zabijanie jej herbicydami lub wycinanie jej bądź wyrywanie z korzeniami przed tym, jak wyprodukuje nasiona.

Astma i inne choroby układu oddechowego, które mają ogromny wpływ na zdrowie, są jedną z najczęstszych przyczyn zgonów.

Chcąc przeciwdziałać temu problemowi, Komisja stosuje kompleksowe i zintegrowane podejście, które obejmuje szereg środków i działań mających na celu zapobieganie chorobom układu oddechowego, koncentrując się na czynnikach mających kluczowy wpływ na stan zdrowia. Składają się na nie przepisy i działania dotyczące jakości powietrza na otwartej przestrzeni i w budynkach, w tym ekspozycji na alergeny przenoszone drogą powietrzną.

Unijny projekt badawczy sfinansowany w ramach szóstego programu ramowego w zakresie badań dostarczył wielu informacji na temat występujących w Europie inwazyjnych gatunków obcych. Szczegółowe informacje i dane kontaktowe do ekspertów dostępne są pod adresem http://www.europe-aliens.org/index.jsp"

Wspierany jest także inny projekt dotyczący wpływu alergenów przenoszonych drogą powietrzną na zdrowie. Jego celem jest ocena zróżnicowania klimatu i zmian klimatycznych na ekspozycję na alergeny przenoszone drogą powietrzną oraz budowa sieci wczesnego ostrzegania przed alergenami na wolnym powietrzu. Umożliwi to prognozowanie ekspozycji na alergeny przenoszone drogą powietrzną i zapewni pacjentom, lekarzom oraz organom odpowiedzialnym za regulacje w dziedzinie ochrony zdrowia bardziej dokładne informacje pozwalające chronić przed chorobami alergicznymi wywołanymi przez tego typu alergeny, przeciwdziałać im i je leczyć.

W ramach zakrojonego na szerszą skalę wysiłku na rzecz ochrony bioróżnorodności Unia Europejska (UE) zobowiązała się w znacznym stopniu ograniczyć wpływ gatunków inwazyjnych. Komisja przyjęła komunikat „W kierunku strategii UE w sprawie gatunków inwazyjnych”

⁽¹⁾3 grudnia 2008 r., w którym określone zostały sposoby prowadzenia polityki oraz środki przeznaczone do natychmiastowego wdrożenia mające na celu opracowanie unijnej strategii w sprawie tych gatunków. Dotyczy ona także kwestii horyzontalnych, takich jak podnoszenie poziomu świadomości, badania czy aspekty finansowe.

Komunikat ten powinien przyczynić się do promowania debaty z państwami członkowskimi, unijnymi instytucjami oraz zainteresowanymi stronami. Komisja wykorzysta uzyskane informacje do opracowania wniosku będącego podstawą strategii UE, która zostanie ogłoszona w 2010 roku, co powinno znacznie ograniczyć wpływ gatunków inwazyjnych w Europie. Ponadto Komisja przeanalizuje możliwość stworzenia systemu wczesnego ostrzegania i informowania opartego na systematycznie aktualizowanej bazie danych.

Komunikat i załączniki do niego można pobrać ze strony:
http://ec.europa.eu:8082/environment/nature/invasivealien/index_en.htm

.

Części strony internetowej Komisji, która poświęcona jest europejskiej polityce w dziedzinie kultury, dostępne są jedynie w języku angielskim, francuskim i niemieckim.

Strona internetowa Europeana, która poświęcona jest stworzeniu cyfrowej biblioteki kultury europejskiej, dostępna jest wyłącznie w języku angielskim.

Czy Komisja zgadza się, że w szczególności w dziedzinie polityki kulturalnej jej polityka informacyjna nie powinna ograniczać się do języka angielskiego oraz sporadycznego publikowania informacji w języku francuskim i niemieckim, co jest sprzeczne z duchem wielojęzyczności traktatów?

Czy Komisja zgadza się, że wspomniane wyżej części tej strony internetowej powinny zostać pilnie przetłumaczone na wszystkie oficjalne języki?

(EN) Komisja jest bardzo zaangażowana w zachowanie i wzmacnianie różnorodności językowej w Unii i wspiera szereg konkretnych działań w tym zakresie. Poza obowiązkiem, jakim jest przekazywanie wniosków legislacyjnych i wniosków dotyczących polityki ⁽¹⁾ we wszystkich oficjalnych językach UE, Komisja, w ramach dostępnych środków, podejmuje wszelkie możliwe wysiłki na rzecz równego traktowania obywateli, kultur i języków .

Wykorzystanie wielu języków używanych w UE na stronach internetowych wszystkich unijnych instytucji jest ważne dla europejskich obywateli. Zgodnie z „Planem działania w celu poprawy przekazywania przez Komisję informacji o Europie” w 2005 roku⁽²⁾, Komisja powołała w ramach Dyrekcji Generalnej ds. Tłumaczeń Pisemnych służbę zajmującą się tłumaczeniem treści w Internecie. Jednak regularne udostępnianie stosownych informacji zainteresowanym stronom i obywatelom w UE oraz aktualizowanie ich wciąż pozostaje wyzwaniem.

Obywatele wykazują duże zainteresowanie stronami internetowymi Komisji, w tym tymi, które poświęcone są kulturze, dlatego prowadzenie aktualnych stron zawierających maksymalną ilość informacji jest dla Komisji jednym z priorytetów. Użycie danych języków wynika z ogólnej zasady dostosowania polityki językowej każdej ze stron internetowych do jej grupy docelowej oraz udostępnienia w jak największej liczbie języków treści w górnej części każdej strony.

Chcąc jak najbardziej przybliżyć obywatelom inicjatywy z dziedziny kultury, Unia stworzyła punkty kontaktowe ds. kultury, aby promować program Kultura w państwach w nim uczestniczących. Jedną z cennych inicjatyw punktów kontaktowych jest publikowanie fragmentów informacji pojawiających się na stronie internetowej Europa w językach krajowych na stronach w tych krajach (które są z kolei połączone ze stroną Europa).

Portal Europeana stworzony przez fundusz europejskiej biblioteki cyfrowej w ramach inicjatywy „i2010: Biblioteki cyfrowe” wykorzystuje 22 języki używane w UE.

Wiadomo, że Jordania pragnie ścigać duńskiego karykaturzystę, dziesięciu duńskich dziennikarzy i holenderskiego posła Geerta Wildersa pod zarzutami „bluźnierstwa, pogardy dla islamu i uczuć muzułmanów oraz szkalowania i zbezczeszczenia proroka Mahometa”. Jordania zwróciła się nawet do Interpolu z prośbą o zatrzymanie tych osób i postawienie ich przed jordańskim sądem.

Umowa o stowarzyszeniu pomiędzy UE a Jordanią, podpisana 24 listopada 1997 r., weszła w życie 1 maja 2002 r. Artykuł 2 tej umowy zawiera postanowienie, że poszanowanie demokratycznych zasad i podstawowych praw człowieka stanowi jej „zasadniczy element”. W przypadku pogwałcenia przepisów przedmiotowej umowy można podjąć „odpowiednie środki”.

Czy powyższe działania stanowią naruszenie zawartej w art. 2 klauzuli mówiącej o „zasadniczym elemencie”? Jeżeli tak, jakie „stosowne środki” podejmie Komisja?

Komisja chciałaby podziękować szanownemu posłowi za jego pytanie dotyczące skarg wniesionych przez Jordanię przeciwko holenderskiemu posłowi do Parlamentu, panu Wildersowi, oraz 11 autorom i wydawcom duńskich komiksów.

Delegacja Komisji w Ammanie oraz ambasada holenderska i duńska uważnie przyglądają się rozwojowi wypadków.

Komisja wykorzystuje wszystkie dostępne jej środki, aby zachęcić władze jordańskie do dalszego postępu w dziedzinie poszanowania praw człowieka i podstawowych swobód. Jest to jeden z kluczowych priorytetów dla działań w ramach planu działań w sprawie europejskiej polityki sąsiedztwa. Kwestie takie jak wolność słowa omawiane są w trakcie obrad formalnej podkomisji praw człowieka i demokracji. Podkomisja ta zbiera się raz do roku i daje możliwość prowadzenia szczerego i otwartego dialogu. Ponadto w tej kwestii UE wspiera finansowo zarówno jordańskie władze, jak i jordańskie organizacje pozarządowe.

Komisja będzie dalej przyglądać się rozwojowi wydarzeń w tych dwóch przypadkach. Oczywiście układ o stowarzyszeniu (art. 101) umożliwia dokładne zbadanie każdej sytuacji, w której istnieje podejrzenie, że strony nie wypełniają swoich zobowiązań, co ma na celu znalezienie rozwiązania zadowalającego obie strony.

Jako sprawozdawczyni Parlamentu zajmująca się powołaniem Agencji Praw Podstawowych UE chciałabym zapytać Komisję, co ma zamiar zrobić, aby chronić dialog między grupami etnicznymi i kulturami na Słowacji, która jest państwem członkowskim UE, w którym dialog ten jest każdego dnia systematycznie utrudniany przez liderów politycznych sprawujących obecnie w nim władzę. Jak długo Komisja ma zamiar czekać w kontekście tego, że po prowokacjach słownych widzimy teraz na własne oczy, jak słowaccy policjanci bez żadnego konkretnego powodu brutalnie biją młode osoby pochodzenia węgierskiego, a słowacka młodzież skanduje antywęgierskie hasła i rzuca w te osoby jajkami? Czy zamiast dochodzenia zostanie wprowadzony zakaz używania symboli mniejszości, np. wnoszenia węgierskich flag i symboli na mecze słowackiej reprezentacji narodowej? Co Komisja zrobi, aby chronić mniejszość węgierską na Słowacji, w Unii Europejskiej gdzie parlament jednego państwa członkowskiego przyjmuje uchwałę przeciwko posłom reprezentującym mniejszość węgierską w tym kraju, mówiąc, że ci sprzeniewierzyli się parlamentarnej przysiędze, ponieważ odważyli się uczestniczyć w publicznych rozmowach rozjemczych zorganizowanych przez parlament węgierski (sąsiednie państwo członkowskie)?

(FR) Komisja miała okazję odnieść się do obaw związanych z sytuacją mniejszości węgierskiej na Słowacji w odpowiedzi, jakiej udzieliła na pisemne pytanie P-5730/08 pani poseł Bauer i pana posła Tokesa oraz pytanie P-5663/08 pana posła Tokesa. Komisja prosi szanowną panią poseł o zapoznanie się z tymi odpowiedziami.

Wszystkie państwa członkowskie Unii Europejskiej muszą wykorzystać wszelkie dostępne instrumenty prawne, aby zagwarantować prawa mniejszości zgodnie z ich porządkiem konstytucyjnym oraz zobowiązaniami wynikającymi z prawa międzynarodowego.

Władze wszystkich państw członkowskich, partie polityczne i organizacje zajmujące się ochroną praw obywatelskich muszą jednoznacznie zdystansować się od wszelkich przejawów działań niezgodnych z wartościami, na których oparta jest UE, i aktywnie z nimi walczyć, niezależnie od tego, czy jest to rasizm, ksenofobia, ideologie totalitarne, chuligaństwo czy przemoc.

Komisja jest przekonana, że zarówno władze węgierskie, jak i słowackie będą działać zgodnie z wartościami, które są wspólne wszystkim państwom członkowskim Unii Europejskiej.

W październiku stało się jasne, że islandzki bank Kaupthing boryka się z poważnymi problemami finansowymi. Środki osób oszczędzających w tym banku są od kilku tygodni zablokowane. Ze względu na to, że islandzki bank działał w Belgii na licencji luksemburskiej, rząd belgijski konsultuje się zarówno z rządem islandzkim, jak i rządem Luksemburga. Ponadto organizacja konsumencka Test-Aankoop złożyła u premiera i ministra finansów Luksemburga petycję podpisaną przez ponad 5000 osób. Rządowi belgijskiemu nie udało się dotychczas uzyskać gwarancji dla osób oszczędzających z Belgii. Jednak fińscy klienci banku Kaupthing otrzymali gwarancję, że ich oszczędności zostaną im zwrócone. To czy dojdzie do przejęcia Kaupthing Bank Belgium okaże się dopiero około 15 listopada.

Czy Komisja jest poinformowana o tej sytuacji? Co Komisja sądzi o podejściu rządu belgijskiego? Jakie rozwiązania Komisja widzi dla zawiedzionych klientów banku? Czy nie jest dziwne to, że klienci fińscy otrzymali gwarancje przed klientami belgijskimi? Jakie plany może Komisja przedstawić w sprawie bardziej skoordynowanych działań na szczeblu europejskim, które umożliwią przeciwdziałanie podobnym sytuacjom w przyszłości?

(EN) Komisja otrzymała wiele komunikatów w sprawie islandzkiego banku Kaupthing. Komisja zdaje sobie sprawę z trudności, z jakimi borykają się osoby oszczędzające, i uważnie monitoruje wysiłki podejmowane w tej sprawie przez władze islandzkie, luksemburskie i belgijskie. Poza tym Komisja jest w kontakcie z Urzędem Nadzoru EFTA, gdyż Islandia nie jest członkiem UE, ale jest stroną Porozumienia EOG.

Komisja rozumie, że w tej sprawie miały miejsce nowe wydarzenia. Wygląda na to, że pojawili się potencjalni nabywcy części banku Kaupthing. Może to odblokować sytuację klientów, którzy aktualnie nie mają żadnego dostępu do swoich oszczędności w belgijskim oddziale luksemburskiej filii banku Kaupthing. Ponadto belgijski premier ogłosił, że jeżeli bank nie zostanie przejęty przez potencjalnego nabywcę, belgijscy klienci będą mieli od 1 grudnia dostęp do maksimum 20 000 euro w odniesieniu do swoich zablokowanych oszczędności.

Poza tym Komisja rozumie, że władze belgijskie i luksemburskie będą kontynuować dyskusje mające na celu znalezienie rozwiązania sytuacji, w której znalazło się obecnie prawie 20 tysięcy klientów.

Odmienne traktowanie klientów fińskich i belgijskich wynika z różnic w prawie, jakie ma do nich zastosowanie. O ile fiński oddział banku Kaupthing jest oddziałem islandzkiego banku Kaupthing i podlega prawu islandzkiemu, o tyle Kaupthing Bank Belgium jest odziałem luksemburskiej filii islandzkiego banku. Zatem z technicznego punktu widzenia jest to podmiot podlegający prawu luksemburskiemu, gdyż Luksemburg jest państwem członkowskim, w którym działa. W konsekwencji to Luksemburg jest odpowiedzialny za nadzór nad tym bankiem a także za jego reorganizację czy likwidację oraz za przekazanie rekompensaty klientom zgodnie z dyrektywą w sprawie systemów gwarancji depozytów (dyrektywa 94/19/WE). Odpowiedzialność ta obejmuje oddział belgijski.

15 października Komisja zaproponowała poprawki do dyrektywy w sprawie gwarancji depozytów. Główne zmiany, jakie zaproponowała, dotyczą wysokości pokrycia oraz zmniejszenia opóźnień w wypłatach.

Ponadto w swoim wniosku z 1 października 2008 r. w sprawie poprawek do dyrektywy w sprawie wymogów kapitałowych (2006/48/WE i 2006/49/WE) Komisja wprowadziła pojęcie kolegiów organów nadzoru. Koordynacja, jaką zapewnią te kolegia, umożliwi lepszy nadzór nad transgranicznymi grupami bankowymi.

Powyższe działania wraz z dalszymi wnioskami legislacyjnymi przygotowanymi przez Komisję, które mogą okazać się konieczne, aby uwzględnić zmiany mające miejsce na rynku, powinny pomóc w przeciwdziałaniu takim sytuacjom w przyszłości.

Jaki będzie wpływ ramowej dyrektywy wodnej 2000/60/WE⁽¹⁾ w zakresie kontynuacji lub jej braku stosowania standardów środowiskowych ustanowionych w dyrektywie w sprawie wód przybrzeżnych 79/923/EWG⁽²⁾? Czy jakiekolwiek środki ochronne, w tym standard mikrobiologiczny, mające zastosowanie do wód przybrzeżnych przestaną obowiązywać po roku 2013?

(EN) Kiedy w 2000 roku przyjęto ramową dyrektywę wodną (2000/60/WE⁽³⁾), jednym z jej głównych celów było uproszczenie licznych instrumentów regulujących unijną politykę wodną poprzez stworzenie spójnych ram pozwalających na zarządzanie wszystkimi formami wykorzystania, nacisku i wpływu. W roku 2013 dyrektywa w sprawie wód przybrzeżnych (2006/113/WE⁽⁴⁾) oraz inne instrumenty prawne zostaną zastąpione, po tym jak w pełni wdrożony zostanie program środków w ramach pierwszego planu gospodarowania wodami w dorzeczach przewidzianego w ramowej dyrektywie wodnej. Zgodnie z motywem 51 i art. 4.9 dyrektywy ramowej dzięki jej wdrożeniu powinien zostać osiągnięty przynajmniej taki poziom ochrony, jaki dawały stare przepisy.

W dyrektywie ramowej jasno stwierdza się, że ochrona akwenów wykorzystywanych do produkcji skorupiaków powinna być bezwzględnie zapewniona przez państwa członkowskie w pierwszym planie gospodarowania wodami w dorzeczach (PGWD) przewidzianym w dyrektywie ramowej, który ma zostać przyjęty w grudniu 2009 roku, zgodnie z postanowieniami dyrektywy w sprawie wód przybrzeżnych. Oznacza to, że:

Wszystkie obszary wyznaczone na mocy dyrektywy w sprawie wód przybrzeżnych muszą zostać wpisane do rejestrów obszarów chronionych ramowej dyrektywy wodnej.

W PGWD muszą zostać określone konkretne cele dla tych akwenów, które, poza celami określonymi w dyrektywie ramowej (dobry status ekologiczny i dobry status chemiczny), zapewnią przynajmniej taki sam poziom ochrony jak dyrektywa w sprawie wód przybrzeżnych. W szczególności dotyczy to wskaźnika mikrobiologicznego bakterii kałowych. Poziom ochrony dla istniejących obszarów powinien zostać utrzymany do kolejnych aktualizacji PGWD.

W tym kontekście warto przypomnieć, że zgodnie z ramową dyrektywą wodną państwa członkowskie powinny przedłożyć projekt PGWD do publicznych konsultacji w grudniu 2008 r. Branża skorupiaków oraz inne zainteresowane strony powinny skorzystać z konsultacji publicznych, aby sprawdzić, czy wszystkie wody przybrzeżne zarejestrowane są jako obszary chronione i czy docelowe wymagania jakościowe dla wód przewidziane w dyrektywie w sprawie wód przybrzeżnych są odpowiednio uwzględnione w PGWD.

W związku z tym, że strategia na rzecz akwakultury jest na etapie przygotowań, służby Komisji w chwili obecnej analizują różne opcje w celu zapewnienia, że nowe obszary hodowli skorupiaków utworzone po roku 2013 będą objęte przynajmniej taką samą ochroną jak obszary istniejące.

Emigracja młodych absolwentów a także naukowców i nauczycieli na początku ich kariery zawodowej jest jednym z najdotkliwszych problemów dla państw, które przystąpiły do Unii Europejskiej w XXI wieku. Wielu studentów korzysta z oferty darmowego szkolnictwa wyższego, którego koszty sięgające dziesiątków tysięcy euro ponoszą podatnicy. Po zakończeniu studiów w swoich krajach znajdują duże lepiej płatną pracę w starych państwach członkowskich UE i jadą tam pracować. Chcąc ograniczyć negatywny wpływ drenażu mózgów, niektóre państwa członkowskie wymagają od studentów, aby ci pracowali w kraju, w którym studiowali, przez okres równy okresowi studiów. Jeżeli student nie wywiąże się z tego zobowiązania, musi zwrócić całkowity koszt swoich studiów.

Co Komisja sądzi o tym rozwiązaniu stosowanym w kilku państwach członkowskich UE, które ma na celu zatrzymanie młodych absolwentów, w szczególności naukowców i nauczycieli? Jakie inne środki kompensujące Komisja proponuje państwom członkowskim, które tracą wykwalifikowanych pracowników oraz ich systemom edukacyjnym?

(EN) Państwa członkowskie mogą dowolnie kształtować swój system edukacyjny i rynek pracy, o ile przestrzegane jest prawodawstwo wspólnotowe. Zobowiązanie młodego absolwenta do kilkuletniej pracy w państwie członkowskim, w którym uzyskał wykształcenie, lub do zwrotu jego kosztów jeżeli z zobowiązania tego się nie wywiąże, mogłoby stanowić naruszenie unijnych przepisów regulujących swobodny przepływ pracowników.

Trybunał orzekł, że celem unijnych przepisów regulujących swobodny przepływ osób jest ułatwienie obywatelom UE podejmowania wszelkich rodzajów działalności zawodowej na terytorium UE oraz wyeliminowanie rozwiązań, które mogłyby stawiać obywateli UE w niekorzystnej sytuacji, kiedy ci chcieliby prowadzić działalność gospodarczą na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy, które uniemożliwiają lub powstrzymują obywatela danego państwa członkowskiego przed opuszczeniem kraju pochodzenia w celu skorzystania z prawa swobodnego przemieszczania się stanowią zatem przeszkodę dla realizowania tej swobody, nawet jeśli mają zastosowanie niezależnie od narodowości zainteresowanych pracowników.⁽¹⁾. W świetle orzecznictwa Komisja uznaje, że omawiane zobowiązania mogłyby uniemożliwiać korzystanie z podstawowych swobód zagwarantowanych w Traktacie, w szczególności w zakresie swobodnego przepływu pracowników, gdyż mogłyby one przez kilka lat uniemożliwiać młodym absolwentom pracę w innym państwie członkowskim lub powstrzymywać ich od jej podjęcia.

Zgodnie z orzecznictwem Trybunału, środki krajowe, które uniemożliwiają lub czynią mniej atrakcyjnym korzystanie z podstawowych swobód gwarantowanych przez Traktat muszą spełniać cztery warunki: muszą one być stosowane w niedyskryminujący sposób (obywatele różnych państw muszą być traktowani tak samo); muszą być uzasadnione przez wymogi nadrzędne związane z interesem ogólnym; muszą odpowiednio zapewniać realizację celu, w jakim są stosowane, oraz nie mogą wykraczać poza to, co jest niezbędne do jego realizacji⁽²⁾. Decyzja w sprawie tego, czy dane środki krajowe są uzasadnione, musi zostać podjęta w świetle szczegółowych rozwiązań, jakie zawierają, a te nie są znane Komisji.

Generalnie niedobór wykwalifikowanej siły roboczej w państwach członkowskich jest wieloaspektowym wyzwaniem, którego źródłem jest często nie tylko emigracja ale także inne czynniki, takie jak większy popyt na wewnętrznym rynku pracy ze względu na rozwój gospodarczy. Sprostanie temu wyzwaniu zależy w dużym stopniu od konkretnej sytuacji danego państwa. Zwykle wymaga to zastosowania odpowiedniej polityki, na którą składają się takie elementy, jak środki mające na celu zwiększenie udziału obywateli w rynku pracy, dalsza poprawa systemu edukacyjnego i szkoleń zawodowych, odpowiednia płaca i warunki pracy dla pracowników sektora publicznego, zachęty do powrotu z emigracji oraz zwiększanie zarówno mobilności na rynku wewnętrznym, jak i liczby imigrantów spoza UE.

W każdym razie, aby uniknąć niechcianych konsekwencji polityka, której celem jest zatrzymanie absolwentów, musi być dobrze przygotowana. Na przykład w wielu dziedzinach nauki młodzi naukowcy muszą wyjechać na jakiś czas za granicę, aby zebrać doświadczenia, poszerzyć wiedzę i uzyskać międzynarodowe uznanie w swojej dziedzinie zanim powrócą do kraju pochodzenia.

W kontekście europejskiej polityki badawczej często mówimy o „drenażu mózgów” i odwrotnym zjawisku, tj. „pozyskiwaniu mózgów”. Komisja zasadniczo uważa, że międzynarodowa mobilność jest pozytywna i w coraz bardziej zglobalizowanym świecie nauki nawet niezbędna aby zdobyć nową wiedzę i umiejętności. Ponadto badacze są zwykle jedną z najbardziej mobilnych grup, gdyż mają w zwyczaju szukać najlepszych warunków pod względem infrastruktury, finansowania i innych warunków pracy. Warto także zauważyć, że społeczność badawcza, która jest aktywna w innym państwie, nie stanowi straty netto pod względem wkładu i potencjału intelektualnego. Wręcz przeciwnie, wielu członków tak zwanych „naukowych diaspor” może przynosić korzyści swoim krajom pochodzenia, gdyż często komunikują się z naukowcami w tych krajach i tworzą z nimi sieci.

W ramach zintegrowanej europejskich strategii na rzecz szkolenia, mobilności i rozwoju kariery zawodowej badaczy, Komisja kładzie nacisk na zwiększanie „przepływu wiedzy” zarówno w UE i na całym świecie, zamiast na bardziej ograniczone pojęcia „drenażu mózgów” i „pozyskiwania mózgów”. W kontekście europejskiej przestrzeni badawczej „przepływ wiedzy” jest ściśle powiązany z polityką Komisji w sprawie zwiększania atrakcyjności europejskich badań pod względem jakości zespołów badawczych, infrastruktury, wynagrodzeń oraz perspektyw zawodowych.

13 października 2008 r. Rada przyjęła deklarację polityczną zatytułowaną „Partnerski proces komunikacji poświęcony Europie”, która powinna być także przyjęta przez Parlament i Komisję. Jest ona kontynuacją Białej księgi w sprawie europejskiej polityki komunikacyjnej z lutego 2006 roku.

W związku ze zbliżającymi się wyborami do Parlamentu Europejskiego, które odbędą się w czerwcu 2009 roku, zapewniono lepszą współpracę między instytucjami wspólnotowymi i państwami członkowskimi na polu komunikacji, co ma na celu omówienie i wymianę najlepszych praktyk oraz opracowanie synergii w zakresie informowania elektoratu o naszych priorytetach.

W deklaracji „Partnerski proces komunikacji poświęcony Europie” stwierdza się, że przy wdrażaniu działań informacyjnych i komunikacyjnych promowana będzie wielojęzyczność i różnorodność kulturowa.

Czy Komisja mogłaby przekazać więcej informacji na temat tematów, na jakich koncentruje się instytucjonalna komunikacja Wspólnoty w kontekście zbliżających się wyborów do Parlamentu Europejskiego?

Czy Komisja mogłaby szczegółowo wyjaśnić, jak przy wdrażaniu działań informacyjnych i komunikacyjnych będzie promowana wielojęzyczność?

(EN) Komisja, Parlament i Rada podpisały deklarację polityczną „Partnerski proces komunikacji poświęcony Europie” 22 października 2008 r.. Po raz pierwszy Parlament, Rada i Komisja uzgodniły wspólny sposób komunikacji. Przyznały one, że przekazywanie informacji na temat Unii Europejskiej wymaga zaangażowania politycznego instytucji unijnych oraz państw członkowskich i że komunikacja ta będzie bardziej sprawna i skuteczna, gdy będzie prowadzona w skoordynowany sposób i będzie dotyczyć kwestii priorytetowych.

Kluczowym elementem tej deklaracji politycznej jest zgoda w sprawie wspólnych priorytetów komunikacyjnych. Międzyinstytucjonalny Zespół ds. Informacji (IGI), w którym zasiadają przedstawiciele wszystkich instytucji, uzgodnił, że wybory do Parlamentu Europejskiego są jednym z czterech wspólnych priorytetów na rok 2009.

Parlament i Komisja zaangażowane są w niepolityczną kampanię informacyjną. Celem Komisji jest ścisła współpraca, wspieranie i uzupełnianie wysiłków komunikacyjnych Parlamentu poprzez pokazywanie co dokładnie UE osiągnęła na obszarach, które są kluczowe dla obywateli.

Komisja aktywnie promuje wielojęzyczność i różnorodność kulturową na poziomie ogólnym w swojej polityce komunikacyjnej a szczegółowo w kampanii na temat wyborów do Parlamentu Europejskiego. Ramy przewidziane w deklaracji „Partnerski proces komunikacji poświęcony Europie” ułatwią stworzenie synergii z władzami krajowymi, regionalnymi i lokalnymi oraz z przedstawicielami społeczeństwa obywatelskiego a także dostosowanie kampanii do wielojęzycznego i zróżnicowanego kulturowo kontekstu.

Przedstawicielstwa Komisji Europejskiej oraz Biura Informacyjne Parlamentu Europejskiego w państwach członkowskich będą współpracować z władzami krajowymi na rzecz opracowania wspólnych działań dostosowanych do warunków krajowych. Udane wdrożenie wspólnych priorytetów w dziedzinie komunikacji, w tym kampanii na temat wyborów do Parlamentu Europejskiego, można zapewnić dzięki odpowiednim umowom administracyjnym między służbami na szczeblu wspólnotowym i lokalnym.

Działania i materiały wykorzystane w tej kampanii informacyjnej zostaną przygotowane we wszystkich oficjalnych językach UE. Wśród innych środków, przedstawicielstwom Komisji Europejskiej w państwach członkowskich przydzielono tłumaczy, którzy będą odpowiadać na lokalne potrzeby i pomagać w przekazywaniu informacji o Europie w języku obywateli danego kraju.

Inicjatywa Komisji Europejskiej dotycząca utworzenia wspólnotowych ram prawnych dotyczących europejskiej infrastruktury badawczej ERI (COM(2008)0467) skutecznie ułatwi udział w wielostronnych międzynarodowych przedsięwzięciach naukowych.

Uzasadnionym jest, aby Komisja zwróciła szczególną uwagę na zapewnienie rozwoju potencjału naukowo-badawczego Unii Europejskiej jako całości. Zasadnym jest zatem zagwarantowanie zrównoważonego rozmieszczenia ERI na obszarze całej Wspólnoty oraz wsparcie dla lokowania przedsięwzięć ERI w państwach o stosunkowo słabszym potencjale badawczym.

Jakie działania podjęła bądź zamierza podjąć Komisja, aby projektowany instrument służył wyrównywaniu dysproporcji w zakresie nowoczesnych technologii, potencjału badawczego i infrastruktur naukowych również na tych obszarach Wspólnoty, które dysponują słabszą infrastrukturą badawczą?

(EN) Komisja dziękuje szanownemu panu posłowi za jego pytanie dotyczące projektu rozporządzenia w sprawie ram prawnych dotyczących europejskiej infrastruktury badawczej oraz pytanie o działania Komisji mające na celu pomoc mniej rozwiniętym regionom Europy w wyrównaniu dysproporcji w dziedzinie nauki i technologii.

Na początku należy wyjaśnić, że rozporządzenie w sprawie ERI ma na celu łatwiejsze tworzenie i działanie dużych i ważnych dla Europy ośrodków badawczych przez konsorcja prowadzone przez kilka państw członkowskich oraz państw stowarzyszonych we wspólnotowym programie ramowym w zakresie badań i rozwoju.

Dotyczy ono głównie infrastruktury, która wykorzystywana jest do pracy nad najnowszymi rozwiązaniami naukowymi i wymaga znacznych inwestycji, które przekraczają możliwości finansowe i naukowe jednego państwa. Planowanie i koordynowanie takich projektów przez kilku europejskich partnerów umożliwia osiągnięcie masy krytycznej oraz specjalizację i uczenie się od siebie nawzajem na szczeblu europejskim. Wiele takich projektów zostało zidentyfikowanych przez ESFRI (Europejskie Forum Strategii ds. Infrastruktur Badawczych) w jego mapie drogowej z 2006 roku (została ona w tym roku zaktualizowana). Jest wśród nich infrastruktura wykorzystywana na wielu polach naukowych, np. obserwatoria dla nauk zajmujących się środowiskiem, bazy danych w genomice czy ogromne superkomputery najnowszej generacji.

Infrastruktura badawcza powinna zapewniać doskonałość naukową badań prowadzonych we Wspólnocie oraz konkurencyjność jej gospodarki, w oparciu o średnio- i długo-okresowe prognozy, poprzez skuteczne wsparcie europejskich działań badawczych. Aby to osiągnąć jej ambicją musi być podniesienie europejskich możliwości w dziedzinie nauki na wyższy poziom niż ma to miejsce dziś i przez to wniesienie wkładu w rozwój europejskiej przestrzeni badawczej.

Ramy prawne ERI zostały zaproponowane przez Komisję w odpowiedzi na prośbę państw członkowskich o specjalnie przygotowaną formę prawną umożliwiającą przyspieszenie budowy nowej infrastruktury badawczej, w której uczestniczyłoby kilka państw członkowskich, gdyż istniejące instrumenty okazały się nieodpowiednie. ERI poprawi dostęp całej europejskiej społeczności badawczej – badaczom z krajów dysponujących rozwiniętą infrastrukturą i z krajów dysponujących mniej rozwiniętą infrastrukturą – do doskonałych usług badawczych.

Jeżeli chodzi o rozmieszczenie geograficzne ERI, należy zauważyć, że choć Komisja dokona rejestracji wniosków kwalifikujących się do wykorzystania formy prawnej ERI, to planowanie oraz finansowanie infrastruktury badawczej niewątpliwie należy do kompetencji władz krajowych. To one będą przedstawiać wnioski, a Komisja będzie rejestrować te, które będą się kwalifikować niezależnie od ich lokalizacji. Władze krajowe będą decydować o wszystkich konkretnych aspektach, takich jak członkowstwo, składki oraz lokalizacja siedziby.

Jednak Komisja postara się zachęcać nowe podmioty, które reprezentują wartość dodaną w europejskiej przestrzeni badawczej, i obejmować w jak największym stopniu regionalne obiekty partnerskie. Wiele dużych obiektów badawczych (na przykład 28 z 44 w mapie drogowej ESFRI) to rozproszona infrastruktura badawcza, która będzie znajdować się w kilku krajach, dlatego że musi być fizycznie rozproszona (np. monitoring ekologiczny lub geologiczny) albo dlatego, że rozproszone są ośrodki naukowe. Tak rozproszone struktury, których rozwój jest już dziś stymulowany poprzez „Zintegrowane działania” w ramach szóstego i siódmego programu ramowego w zakresie badań i rozwoju technologicznego (PR6 i PR7), utorują drogę do zrównoważonego rozwoju europejskiej przestrzeni badawczej.

Ponadto Komisja będzie starała się zapewnić jak najszerszy dostęp do infrastruktury badawczej naukowcom i inżynierom z dużego obszaru geograficznego. W szczególności będzie ona starała się promować dostęp, którego podstawą będą osiągnięcia naukowe lub potrzeby a nie wyłącznie możliwości finansowe.

Środki wspólnotowe na infrastrukturę dostępne są w ramach polityki spójności zgodnie z odpowiednimi przepisami wspólnotowymi. Komisja opublikowała ostatnio wytyczne dotyczące wykorzystania i łączenia finansowania z różnych źródeł wspólnotowych (środki na badania, spójność i konkurencyjność)⁽¹⁾. Regiony objęte działaniami konwergencji mogą w sensowny sposób wykorzystać fundusze strukturalne i fundusze spójności w celu uzyskania środków na finansowanie europejskiej infrastruktury badawczej i przedłożenia przekonujących kandydatur do przyjęcia jej na swoim terytorium.

W końcu należy zauważyć, że Komisja wspiera naukowy i technologiczny rozwój potencjału regionów poprzez konkretne działania PR7 w ramach programu „Możliwości”.

Podsumowując, nowe ramy prawne ERI będą otwarte dla kwalifikujących się wniosków złożonych przez partnerów z całej Unii Europejskiej oraz krajów zrzeszonych w programie ramowym w zakresie badań. Komisja będzie wciąż zachęcać państwa, które osiągają stosunkowo słabe wyniki w dziedzinie nauki, do inwestowania i zmniejszania dystansu, ale składanie kwalifikujących się wniosków będzie uzależnione od decyzji krajowych administracji w tych państwach.

Czy Komisja przekaże mi protokół ze spotkania, jakie odbyła z władzami irańskimi 6 października 2008 r., w sprawie bardziej skutecznych sposobów prześladowania irańskiej opozycji?

Czy Komisja wyjaśni podstawy prawne prowadzenia negocjacji tego typu z władzami irańskimi?

Czy Komisja poda do wiadomości publicznej to, że zobowiązała się wobec władz irańskich do zrobienia wszystkiego co w jej mocy aby uchylić postanowienia Trybunału Sprawiedliwości, który unieważnił uznanie OMPI za organizację terrorystyczną przez Komisję?

(EN) Spotkanie, które odbyło się 6 października 2008 r., o którym mowa w odpowiedzi udzielonej wcześniej przez Komisję szanownemu panu posłowi na pytanie E-5142/08, nie było spotkaniem między Komisją i władzami irańskimi. Działając jako prezydencja unijna, francuski minister spraw zagranicznych wezwał ambasadora Iranu w Paryżu, aby poruszyć szereg kwestii związanych z przypadkami związanymi z prawami człowieka.

Komisja nigdy nie podejmowała wobec władz irańskich żadnych “zobowiązań”, o których mówi szanowny pan poseł.

Chciałabym zwrócić uwagę Komisji na przyjęcie uchwały Parlamentu Europejskiego w sprawie unijnej strategii na rzecz zdrowia (P6_TA(2008)0477), w której Parlament Europejski zdecydowanie stwierdził, że dyrektywa 2004/37/WE⁽¹⁾ w sprawie narażenia na działanie czynników rakotwórczych i mutagenów podczas pracy nie zapewnia europejskim obywatelom wystarczającej ochrony przed substancjami szkodliwymi dla rozrodczości i w konsekwencji zaapelował do Komisji o włączenie tych substancji do kolejnego wniosku dotyczącego poprawki do tej dyrektywy.

Czy w tym kontekście Komisja może potwierdzić, że chcąc chronić zdrowie pracowników w pełni przychyla się do tej prośby, którą poparło 554 posłów do Parlamentu Europejskiego?

(FR) Komisja przykłada szczególną wagę do ochrony pracowników przed zagrożeniami wynikającymi z narażenia ich na działanie substancji szkodliwych dla rozrodczości. W tym kontekście, chciałaby ona zwrócić uwagę na to, że prawodawstwo wspólnotowe w zakresie zdrowia i bezpieczeństwa w pracy oraz w szczególności dyrektywa 98/24/WE⁽²⁾, określają minimalne wymogi w zakresie ochrony pracownika.

Wymogi te obejmują przepisy dotyczące oceny, zapobiegania oraz zarządzania ryzykiem dotyczącym wszystkich niebezpiecznych substancji chemicznych występujących w miejscu pracy, w tym substancji szkodliwych dla rozrodczości. W szczególności ogólne zasady ochrony wymagają, aby zagrożenia dla zdrowia i bezpieczeństwa pracowników zostały wyeliminowane lub ograniczone do minimum.

Komisja chciałaby zauważyć, że przeprowadziła z partnerami społecznymi dwuetapowe konsultacje na temat ochrony pracowników przed zagrożeniami wynikającymi z narażenia ich na czynniki rakotwórcze, mutageny i substancje szkodliwe dla rozrodczości. W oparciu o wyniki tych konsultacji w chwili obecnej Komisja analizuje możliwość zmodyfikowania prawodawstwa wspólnotowego w tym zakresie.

Pamiętając o deklaracji prezydenta Aleksandra Łukaszenki w wywiadzie dla „Wall Street Journal”, że jest on gotów uwolnić wszystkich więźniów politycznych;

W związku z faktem, że Aleksandr Barazienka jest przetrzymywany w areszcie w oczekiwaniu na proces w związku ze styczniową demonstracją oraz pomimo, iż w dniu 27 października stawił się on dobrowolnie na komisariacie policji w Mińsku na przesłuchanie, nie ma możliwości udzielenia odpowiedzi na zarzuty bez przebywania w areszcie, co w krajach demokratycznych jest praktyką powszechnie stosowaną;

Biorąc pod uwagę podobne przypadki, jak również wyroki ograniczenia wolności dla innych działaczy opozycji na Białorusi;

Czy Komisja wie o tej sytuacji? Czy Komisja zwróciła się już do władz białoruskich o natychmiastowe uwolnienie pana Barazenki oraz przegląd podobnych przypadków? Jeżeli nie, czy Komisja uczyni tę kwestię jednym z tematów swoich negocjacji z przedstawicielami białoruskiego rządu?

(EN) Komisja wie o tej sytuacji i podziela niepokój szanownego pana posła dotyczący przypadku pana Barazenki, który w międzyczasie stanął przed sądem w dniach 8-9 grudnia. Przed procesem pan Barazenka był bezprawnie przetrzymywany w areszcie od końca października.

Pan Barazenka został skazany na rok ograniczenia wolności za uczestnictwo w nielegalnych demonstracjach w styczniu. Podobno będzie odwoływał się od tego wyroku.

W oświadczeniu z 21 listopada komisarz odpowiedzialna za stosunki zewnętrzne i politykę sąsiedztwa, chwaląc podjęte ostatnio przez Białoruś pozytywne działania, dała białoruskim władzom jasno do zrozumienia, że UE uważnie przygląda się przypadkowi pana Barazenki. W szczególności podkreśliła ona, że kluczowe znaczenie dla UE ma to, aby Białoruś pozostała „państwem bez więźniów politycznych”. W tym kontekście zwróciła ona uwagę na przypadek pana Barazenki i ostrzegła, że UE będzie bacznie przyglądać się jego procesowi.

Komisja wspominała o sprawie pana Barazenki w trakcie licznych spotkań z władzami białoruskimi.

Jest to poważna sprawa, dlatego Komisja będzie dalej uważnie przyglądać się tej kwestii i wciąż przypominać o niej białoruskim władzom.

W tym kontekście fakt, że 13 października Rada postanowiła częściowo zawiesić sankcje nałożone na Białoruś przez okres 6 miesięcy, po których sytuacja zostanie ponownie oceniona, pozwala nam przekazać czytelny komunikat dotyczący demokratycznych kroków, jakich oczekujemy od Białorusi, a w szczególności tego, aby nie powracała ona do starych praktyk stosowanych w przypadku więźniów politycznych.

Obecna sytuacja w rozpaczliwie biednym państwie, jakim jest Haiti, nazywana jest najpoważniejszym kryzysem ekologicznym na świecie. Kiedy w kraj ten uderzały potężne burze, 98% pokrywających go lasów zostało ściętych na opał, co oznacza, że nawet zwykłe burze prowadzą do powodzi. Zdaniem ekspertów miną lata zanim kraj będzie w stanie wyprodukować przynajmniej połowę żywności potrzebnej do wyżywienia swoich mieszkańców. A osiągnięcie nawet tego będzie możliwe dopiero po zainwestowaniu pieniędzy i energii w odbudowę barier chroniących przed wodą, podstawowe usługi i bezpieczeństwo żywnościowe.

W tej sytuacji absurdum jest, że minie pięć miesięcy zanim Haiti będzie mogło oczekiwać znacznego umorzenia długu przez Bank Światowy i Międzynarodowy Fundusz Walutowy. Równocześnie przesunięte w czasie zostało przyjęcie Haiti do grupy głęboko zadłużonych krajów ubogich (HIPC). W interesie odbudowy tego kraju konieczne jest, aby zainteresowane strony w Banku Światowym wspólnie zastanowiły się, jak mogą jak najszybciej umorzyć dług Haiti. Jaka jest opinią Komisji w sprawie tego odroczenia i czy zamierza ona podjąć w związku z tym jakieś działania?

(FR) Haiti przeszło punkt decyzyjny i kwalifikuje się do osiągnięcia punktu końcowego zgodnie z inicjatywą w sprawie głęboko zadłużonych krajów ubogich, którą zarządzają Bank Światowy oraz Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW). Należy podkreślić, że Haiti dokonało na tej drodze znacznie większego postępu niż przeciętny, co oznacza, że kiedy nadejdzie odpowiedni czas, będzie można umorzyć 650 milionów dolarów jego długu.

Zgodnie ze wstępnym harmonogramem decyzja dotycząca osiągnięcia punktu końcowego w ramach inicjatywy HIPC została odsunięta do czerwca 2009 roku, po tym jak MFW i Bank Światowy ogłosiły, że Haiti dotychczas nie spełniło wszystkich wymogów związanych z wydatkowaniem. Zasadniczym wymogiem było prawo przyznawania zamówień publicznych, które powinno było zostać przegłosowane przez parlament w ciągu 6 miesięcy od przedstawienia dokumentu Krajowa strategia na rzecz wzrostu gospodarczego i zmniejszenia zadłużenia (NSGRP – listopad 2007). Aktualnie istnieje rozporządzenie w sprawie zamówień publicznych, ale nie zostało ono jeszcze ogłoszone. Konsekwentne stosowanie kryteriów ma na celu doprowadzenie do tego, aby pożądane skutki redukcji długu miały długofalowy charakter.

Instytucje międzynarodowe i wszyscy inni partnerzy starają się przezwyciężyć ten problem. Dlatego na przykład Międzyamerykański Bank Rozwoju (IADB) ogłosił roczne przesunięcie spłaty długu oraz zamrożenie opłat związanych z obsługą zadłużenia Republiki Haiti.

Komisja wciąż popiera inicjatywy mające na celu zmniejszenie zadłużenia Haiti, co jest sposobem na przyspieszenie rozwoju ekonomicznego i społecznego tego kraju. Komisja jest wciąż zaangażowana we wspieranie wysiłków władz i ludności Haiti oraz we wdrażanie ambitnych programów rozwoju, które zapewnią długotrwałe korzyści umożliwiające postęp. W tym celu w ramach 10. Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR) Komisja przeznaczy dla Haiti 291 milionów euro w postaci środków pomocy programowanej, aby wesprzeć infrastrukturę drogową, proces decentralizacji, sądownictwo oraz ogólne ramy makroekonomiczne. Niezależnie od tego Komisja zapewnia niezbędną pomoc ofiarom ostatnich powodzi, aby poprawić sytuację humanitarną ludności.

Termin na transpozycję dyrektywy w sprawie baterii (dyrektywa 2006/66/WE⁽¹⁾ Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 września 2006 r. w sprawie baterii i akumulatorów oraz zużytych baterii i akumulatorów) upłynął 26 września 2008 r. Czy zdaniem Komisji państwo członkowskie musi wydać licencję na zagospodarowywanie odpadów niebezpiecznych każdemu punktowi, do którego można oddawać baterie wykorzystywane w gospodarstwach domowych, utworzonemu w budynkach publicznych, szkołach, supermarketach itp.?

(EN) Zgodnie z art. 8(1) dyrektywy w sprawie baterii (dyrektywa 2006/66/WE⁽²⁾) „Państwa członkowskie zapewniają działanie odpowiednich systemów zbierania zużytych baterii i akumulatorów przenośnych. Takie systemy muszą być tak opracowane, aby: (a) uwzględniając gęstość zaludnienia, umożliwiały użytkownikom końcowym usuwanie zużytych baterii lub akumulatorów przenośnych w łatwo dostępnym miejscu zbierania położonym w ich najbliższej okolicy; …”

Zgodnie z art. 8(1) dyrektywy w sprawie baterii punkty utworzone w celu zbierania zużytych baterii i akumulatorów przenośnych, w tym baterii wykorzystywanych w gospodarstwach domowych, nie podlegają wymogom rejestracji lub uzyskania zezwolenia przewidzianym w dyrektywie 2006/12/WE w sprawie odpadów⁽³⁾ (dyrektywa ramowa w sprawie odpadów) ani dyrektywie Rady 91/689/EWG z dnia 12 grudnia 1991 r. w sprawie odpadów niebezpiecznych⁽⁴⁾. Zatem państwo członkowskie nie musi wydawać licencji (lub zezwolenia) na zagospodarowywanie odpadów niebezpiecznych punktom utworzonym w celu zbierania baterii wykorzystywanych w gospodarstwach domowych położonym w najbliższej okolicy użytkowników końcowych, w tym w budynkach publicznych, szkołach, supermarketach itp.

Przepisy te są zgodne z niedawno zmienioną ramową dyrektywą w sprawie odpadów, której art. 20 mówi, że art. 17 (kontrola odpadów niebezpiecznych), 18 (zakaz mieszania odpadów niebezpiecznych), 19 (oznaczanie odpadów niebezpiecznych) oraz 35 (przepisy dotyczące prowadzenia dokumentacji) nie mają zastosowania do mieszanych odpadów wytwarzanych w gospodarstwach domowych. Ponadto art. 19 i 35 nie mają zastosowania do odrębnych frakcji odpadów niebezpiecznych wytwarzanych w gospodarstwach domowych do czasu ich przejęcia w celu zebrania, unieszkodliwienia lub odzysku przez zakład lub przedsiębiorstwo, które uzyskało zezwolenie lub zostało zarejestrowane zgodnie z art. 23 lub 26.

W dniach 6-8 listopada 2008 r. w Grecji (Ateny i Saloniki) greckie władze zatrzymały i aresztowały dwóch pośredników z prywatnej firmy zajmującej się zakładami sportowymi, która otrzymała licencję i podlegała przepisom UE, oraz trzech klientów za naruszane przepisów dotyczących greckiego monopolu w zakresie zakładów sportowych.

Przepisy te są już przedmiotem uzasadnionej opinii przesłanej przez Komisję Europejską 28 lutego 2008 r. w szerszym kontekście postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego wszczętego przeciwko 10 państwom członkowskim w ciągu ostatnich dwóch i pół roku.

Czy w związku z punktem 73 §4⁽¹⁾ orzeczenia wydanego przez ETS w sprawie Placanica (C-338/04) Komisja uznaje takie aresztowania za niewspółmierne?

Dlaczego Komisja nie postępuje bardziej rygorystycznie i nie pozywa do ETS, w oparciu o uzasadnioną opinię jak w przypadku Grecji i Danii, takich państw, jak Szwecja, Finlandia czy Holandia, które w sposób wyraźny, poprzez takie same działania jak te, które miały miejsce w Grecji, lub poprzez niepodjęcie żadnych działań pokazały, że nie chcą stosować się do Traktatu UE.

(EN) Odpowiadając na pytanie ustne szanownej pani poseł, Komisja przypomina, że wszczęła postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego przeciwko wielu państwom członkowskim w związku z ograniczeniami, szczególnie w postaci sankcji karnych, swobody świadczenia usług w zakresie zakładów sportowych przez podmioty, które otrzymały licencję w innym państwie członkowskim, zakładając, że ograniczenia te były sprzeczne z art. 49 Traktatu UE.

Komisja podziela opinię szanownej pani poseł, że aresztowanie w Grecji dwóch pośredników z prywatnej firmy zajmującej się zakładami sportowymi posiadającej licencję w innym państwie członkowskim mogą być niewspółmierne i sprzeczne z art. 43 i 49 Traktatu WE, o ile, co jest wyraźnie powiedziane w orzeczeniu w sprawie Placanica⁽²⁾ wydanym przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości, pozwane państwo członkowskie odmówiło przyznania licencji lub zezwoleń łamiąc prawo wspólnotowe. Zgodnie z orzeczeniem w sprawie Gambelli ⁽³⁾ wydanym przez Trybunał Sprawiedliwości, takie złamanie wspólnotowego prawa ma miejsce kiedy państwo członkowskie nie prowadzi polityki, której celem jest rzeczywiste ograniczenie możliwości uprawiania hazardu w konsekwentny i systematyczny sposób.

Jednak od jakiegoś czasu wydaje się, że niechęć państw członkowskich do zaakceptowania europejskiego wymiaru tej kwestii ulega zmianie. Dochodzi do tego po wszczęciu przez Komisję postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego przeciwko dziesięciu państwom członkowskim w związku z ograniczeniami, jakie nakładają one na transgraniczne świadczenie usług w zakresie zakładów sportowych. W konsekwencji kilka państw członkowskich rozważa przyjęcie nowych praw a wiele z nich omawia obecnie swoje propozycje z Komisją. Komisja ma zamiar przeanalizować nierozstrzygnięte przypadki uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego w 2009 roku.

W swojej odpowiedzi na pytanie pisemne P-3855/08 Komisja stwierdza, że stara się opracować w IWC rozwiązanie kwestii wielorybów, które są co rok zabijane u wybrzeży Wysp Owczych.

Czy Komisja zatem zgadza się, że sposób, w jaki wieloryby są zabijane w wodach otaczających Wyspy Owcze, jest całkowicie sprzeczny z unijną polityką w zakresie dobrostanu zwierząt?

Czy Komisja może powiedzieć o postępie osiągniętym w tej kwestii? Jakie środki podjęła a jakie środki zamierzą podjąć w przyszłości?

Czy Komisja jest przygotowana do poruszenia problemu tej praktyki w trakcie dwustronnych rozmów z Wyspami Owczymi?

Komisja jest bardzo zaangażowana w ochronę waleni (wielorybów, delfinów i morświnów) i chciałaby przypomnieć, że na terytorium UE chwytanie i zabijanie waleni jest zabronione na mocy dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory ⁽¹⁾, która zawiera zobowiązania wynikające z Konwencji o ochronie gatunków dzikiej flory i fauny europejskiej oraz ich siedlisk, zwanej także konwencją berneńską. Sprzedaż lub wymiana waleni jest także zabroniona przez państwa członkowskie UE na mocy tej samej dyrektywy. Poza tym wprowadzanie waleni na teren Wspólnoty w celach głównie komercyjnych jest zabronione na mocy rozporządzenia Rady 338/97/WE w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi⁽²⁾, które wdraża postanowienia Konwencji o międzynarodowym handlu gatunkami zagrożonymi wyginięciem (CITES) w UE.

Jednak polowanie na grindwale jest prowadzone na Wyspach Owczych, które nie są częścią UE, zatem unijne przepisy i polityka nie mają tam zastosowania. Ponadto choć Dania jest sygnatariuszem konwencji berneńskiej, w swoim instrumencie ratyfikacyjnym zawarła ona deklarację, w myśl której konwencja nie ma zastosowania do Grenlandii i Wysp Owczych. W konsekwencji Komisja ma niestety ograniczone możliwości bezpośredniej interwencji w tym przypadku. Komisja jednak przyjrzy się możliwym sposobom poruszenia tej drażliwej kwestii z odpowiednimi władzami.

Na szczeblu międzynarodowym wieloryby chronione są przez Międzynarodową Komisję Wielorybniczą (IWC), która jest międzynarodową organizacją zajmującą się ochroną populacji wielorybów i ich zarządzaniem. Niestety polowanie na grindwale nie podlega regulacjom IWC, gdyż do dnia dzisiejszego nie zawarto porozumienia w sprawie kompetencji IWC w zakresie małych waleni. W kontekście debaty prowadzonej obecnie na temat przyszłości IWC Komisja ma jednak nadzieje, że UE wraz z innymi stronami IWC będzie w stanie zająć się także kwestią małych waleni. W celu osiągnięcia skoordynowanego stanowiska UE na posiedzeniach IWC, 6 listopada 2008 r. Komisja przekazała wniosek Radzie⁽³⁾.

Europejskie prawo regulujące sprzedaż alkoholu (szósta dyrektywa Rady 77/388/EWG⁽¹⁾ uzupełniona przez dyrektywę 91/680/EWG⁽²⁾) rozróżnia, ze względu na sposób dostawy, pojęcie (i) sprzedaży wysyłkowej i (ii) telezakupów. To czy podatek VAT od transakcji opłacany jest w kraju pochodzenia, czy w kraju przeznaczenia, ustalane jest w oparciu o sposób dostawy towarów.

Kiedy konsument zamawia w innym państwie członkowskim alkohol, który jest wysyłany lub transportowany do tego konsumenta w kraju przeznaczenia przez sprzedawcę w jego imieniu, mamy do czynienia ze sprzedażą wysyłkową. W przypadku sprzedaży wysyłkowej podatek VAT jest zawsze pobierany od sprzedaży alkoholu w kraju przeznaczenia, niezależnie od kraju sprzedaży. W przypadku transakcji, w której ma miejsce dostawa do konsumenta, uznaje się, że dostawa alkoholu ma miejsce w kraju przeznaczenia.

Telezakupy mają miejsce, kiedy sam konsument a nie sprzedawca organizuje transport towarów z kraju pochodzenia do kraju przeznaczenia. W przypadku telezakupów, sprzedaż alkoholu zawsze podlega podatkowi VAT w kraju pochodzenia. Miejscem dostawy alkoholu jest miejsce, w którym produkt rozpoczął podróż.

Czy dostawca oferujący konsumentom usługi sprzedaży alkoholu w ramach telezakupów w Internecie może publikować na swojej stronie internetowej reklamy usług transportowych osoby trzeciej, a jego działalność nie będzie uznawana za sprzedaż wysyłkową? Jest to ważne pytanie, które pomoże ustalić czy podatek VAT od sprzedaży należy pobierać w kraju pochodzenia, czy w kraju przeznaczenia.

(EN) Jeżeli chodzi o podatek VAT od dostaw alkoholu do klientów indywidualnych, z art. 33 dyrektywy VAT(2006/112/WE ⁽³⁾) wynika, że dostawa towarów podlegających akcyzie z transportem zapewnianym przez dostawcę lub w jego imieniu jest opodatkowana, tam gdzie towary są zlokalizowane w momencie, kiedy kończy się przesyłka lub transport tych towarów. Zgodnie z art. 32 dyrektywy VAT, w przypadku dostaw towarów transportowanych przez lub w imieniu klienta, miejsce opodatkowania jest miejscem, w którym towary znajdują się w momencie, kiedy rozpoczyna się ich transport do klienta.

Kiedy sprzedawca równocześnie reklamuje na swojej stronie internetowej towary podlegające akcyzie i ich transport do klienta, przy czym klient nie musi znajdować się w państwie członkowskim, w którym działa sprzedawca, sytuacja ta mogłaby zostać uznana za praktykę stanowiącą nadużycie, mającą na celu sztuczne przekształcenie, na potrzeby podatku VAT, dostawy towarów transportowanych przez sprzedawcę lub w jego imieniu w dostawę towarów transportowanych przez klienta lub w jego imieniu (ETS, orzeczenie z 21 lutego 2006 r., sprawa C-255/02 Halifax plc). W takiej sytuacji należy uwzględnić rzeczywistość ekonomiczną i transakcja taka mogłaby zostać przekwalifikowana i traktowana, na potrzeby podatku VAT, jako dostawa towarów podlegająca akcyzie transportowanych przez sprzedawcę lub w jego imieniu, opodatkowana w państwie członkowskim, w którym kończy się transport do klientów. Każdą taką sytuację należy jednak oceniać indywidualnie.

Greccy więźniowie organizowali ostatnio zakrojone na szeroką skalę strajki głodowe protestując przeciwko nieludzkim warunkom, w jakich są przetrzymywani; warunkom, które uległy pogorszeniu w wyniku wyborów politycznych rządów ND i PASOK częściowo zgodnie z wytycznymi UE.

Konkretnie problem ten dotyczy ogromnego przeludnienia więzień spowodowanego przez ogromny napływ zarówno zatrzymanych, którzy oczekują na proces, jak i obcokrajowców aresztowanych jedynie za nielegalny wjazd. Towarzyszy temu coraz większa liczba samobójstw, złe traktowanie więźniów oraz naruszanie ich podstawowych praw, brak odpowiednio wykwalifikowanego personelu medycznego i pielęgniarskiego, brak programów odwykowych, brak specjalnych ośrodków dla młodocianych przestępców, uniemożliwianie dostępu do więzień przedstawicielom organizacji naukowych i społecznych, partii politycznych itp.

Jaka jest opinia Komisji na temat niedopuszczalnych warunków, jakie panują w więzieniach, oraz naruszania podstawowych praw więźniów?

(EN) Komisja nie przeprowadza kontroli warunków przetrzymywania więźniów w państwach członkowskich. Europejskim organem odpowiedzialnym za ten typ kontroli jest Europejski Komitet Zapobiegania Torturom oraz Nieludzkiemu lub Poniżającemu Traktowaniu albo Karaniu (Komitet CPT), który polega Radzie Europy. Jednak Komisja uważnie analizuje sprawozdania Komitetu CPT pamiętając także o drugim akapicie art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej (Traktatu UE), który stwierdza, że Unia szanuje podstawowe prawa gwarantowane w europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC), a także dlatego, że wynikają one z tradycji konstytucyjnych powszechnych w państwach członkowskich jako ogólna zasada prawa wspólnotowego. W tym kontekście należy wspomnieć, że zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Praw Człowieka niedopuszczalne warunki przetrzymywania więźniów mogą także stanowić naruszenie art. 3 (zakaz tortur) EKPC nawet wtedy, gdy nie ma dowodów na to, że występował faktyczny zamiar poniżania lub upokarzania zatrzymanego. W związku z powyższym, Grecja musi traktować więźniów z godnością i zgodnie z obowiązującymi normami międzynarodowymi.

W związku z kryzysem gospodarczym w latach 70. znacjonalizowano wiele dużych przedsiębiorstw przemysłowych. Wiele z tych, które nie stały się własnością państwa otrzymało duże kredyty lub dotacje. W reprezentowanej przeze mnie Szwecji dotacje były dostępne w szczególności dla stoczni, których już w Szwecji nie ma. W innych krajach problemy z rentownością mieli producenci samochodów. Tak prestiżowe krajowe marki, jak Chrysler, Rolls Royce i Renault zostały uratowane przez podatników w swoich krajach.

W tej chwili wygląda na to, że kryzys kredytowy przekształcił się w prawdziwą globalną recesję. Po raz kolejny pożerający wielkie ilości paliwa przemysł samochodowy znalazł się na krawędzi bankructwa. Jest to problem dla Szwecji, ponieważ znajduje się tam znaczna część produkcji zarówno Volvo, jak i Saaba. W ubiegłym tygodniu w mediach pojawiły się informacje (między innymi z „Financial Times” z 1 grudnia 2008 r.), że amerykańscy właściciele Volvo i Saaba prowadzili rozmowy z rządem szwedzkim na temat nacjonalizacji tych borykających się z problemami producentów. Wiemy też, że podobne rozmowy odbywają się między producentami samochodów i rządami w wielu innych krajach.

Czy Komisja dostrzega jakieś zagrożenia w tym, że państwo jest posiadaczem przedsiębiorstw przemysłowych i nimi kieruje?

(EN) Art. 295 Traktatu WE stwierdza, że Traktat nie przesądza „zasad prawa własności w państwach członkowskich”. Zasada ta oznacza, że Traktat nie faworyzuje prywatnej lub państwowej własności przedsiębiorstwa. Wdrożenie takiej zasady zakłada, że podmioty publiczne, które są udziałowcami lub są odpowiedzialne za kierowanie przedsiębiorstwem, działają w taki sam sposób, jak podmioty prywatne. Potwierdził to Europejski Trybunał Sprawiedliwości (w sprawie C-174/04, Komisja / Włochy, §32): „Postanowienia Traktatu w spawie swobodnego przepływu kapitału nie dokonują rozróżnienia między przedsiębiorstwami prywatnymi i przedsiębiorstwami publicznymi".

W rzeczywistości, szczególnie w przypadku zastosowania przepisów dotyczących pomocy państwa, Komisja rozróżnia przypadki, w których podmioty publiczne działają jak podmioty prywatne, i te, w których własność lub publiczna interwencja we własność lub zarządzanie przedsiębiorstwem jest uzasadniona względami publicznymi lub innymi względami, na które powołuje się państwo. Rozróżnienie to jest wdrażane poprzez stosowanie tak zwanej „zasady testu prywatnego inwestora”. Zgodnie z tą zasadą, zachowanie udziałowca publicznego lub operatora publicznego porównywane jest z tym, co zrobiłby w takiej samej sytuacji operator prywatny opierając się wyłącznie o czynniki gospodarki rynkowej: oznacza to, że przedmiotem analizy jest sens takiej inwestycji publicznej, jej warunki oraz zyski, jakie przyniesie. Jeżeli interwencja publiczna nie spełnia kryteriów testu prywatnego inwestora, Komisja uznaje, że interwencja ta zawiera elementy pomocy państwa i należy wtedy ocenić jej zgodność ze wspólnym rynkiem.

W związku z powyższym, na mocy prawa wspólnotowego i zgodnie z zasadą testu prywatnego inwestora, nacjonalizacja przedsiębiorstw lub częściowa inwestycja publiczna w przedsiębiorstwa (niezależnie od branży) nie jest z zasady zabroniona. Jednak w przypadkach, w których interwencje państwowe nie spełniają kryteriów testu prywatnego inwestora, środki te muszą zostać zbadane przez Komisję pod kątem ich zgodności z przepisami regulującymi pomoc państwa.

W dobie obecnego kryzysu finansowego i gospodarczego trudne wydaje się pogodzenie publicznych interwencji mających na celu wparcie upadających przedsiębiorstw lub firm w sektorze borykającym się z trudnościami z działaniami typowymi dla prywatnego inwestora. Z tego punktu widzenia potencjalne inwestycje publiczne w np. Volvo lub Saaba (choć wydaje się, że projekty te nie są kontynuowane) należałoby bardzo dokładnie ocenić pod kątem ich zgodności z przepisami regulującymi pomoc państwa.

Dnia 23 października 2008 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (ETS) wydał orzeczenie w sprawie C-274/05, zobowiązujące Grecję do uznawania praw do wykonywania zawodu nabytych w instytucjach edukacyjnych innych państw członkowskich (kwalifikacji uzyskanych w ramach umów franchisingowych).

Czy zdaniem Komisji państwo przyjmujące jest zobowiązane uznawać na swoim terytorium działalność instytucji edukacyjnych, które nie spełniają podstawowych zasad krajowej polityki tego państwa w dziedzinie edukacji oraz wymogów jego prawa krajowego?

W jakim stopniu wymaga się bezpośredniej oceny wdrożenia dyrektywy 2005/36/WE⁽¹⁾ oraz poprzedniej dyrektywy 89/48/EWG⁽²⁾, zwłaszcza w zakresie konsekwencji, jakie wynikają dla krajowych systemów edukacji w związku z uznawaniem praw do wykonywania zawodu i stosowaniem postanowień art. 149 i 150 Traktatu WE w sprawie odpowiedzialności państw członkowskich w obszarze kształcenia?

Mając na uwadze, że przedmiotowa sprawa wywołuje chaos i problemy w prawodawstwie wspólnotowym i ustawodawstwach krajowych, zmuszając obywateli do odwoływania się do ETS, czy Komisja zgodzi się, że zachodzi konieczność przedstawienia nowego wniosku UE w celu określenia granicy między obowiązkiem uznawania kwalifikacji zawodowych a uprawnieniami przyznanymi państwom członkowskim w obszarze uznawania dyplomów, aby uniknąć niebezpieczeństwa zrównania kwalifikacji poszczególnych krajów przy ogromnym zróżnicowaniu ich systemów kształcenia?

(EN) Dnia 23 października 2008 r.⁽³⁾ Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (ETS) przyznał, że Grecja uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy dyrektywy 89/48/EWG⁽⁴⁾, ponieważ nie uznawała dyplomów przyznawanych przez właściwe władze innych państw członkowskich po ukończeniu kształcenia i szkolenia w prywatnej instytucji edukacyjnej w Grecji na podstawie umowy franchisingowej. Trybunał dodał, że przedmiotowy wniosek nie poddaje w wątpliwość odpowiedzialności Grecji za treść nauczania oraz organizację systemu edukacji. Zważywszy jednak, że właściwe organy innych państw członkowskich przyznawały przedmiotowe dyplomy wyłącznie w świetle mających zastosowanie przepisów w ramach ich odpowiednich systemów kształcenia i szkoleń, to dyplomy wydawane w chwili ukończenia kształcenia i szkoleń odbywających się w ramach umów franchisingowych nie podlegają greckiemu systemowi edukacji w znaczeniu dyrektywy 89/48/EWG. Orzeczeniem tym ETS potwierdził swoje wcześniejsze orzeczenie w sprawie Neri⁽⁵⁾ przeciwko Włochom z 2003 roku, w którym wyjaśniał, że odmowa uznania kwalifikacji przyznanych na podstawie umowy franchisingowej uzasadniona wyłącznie faktem, że kształcenie nie odbywało się w siedzibie uniwersytetu, była sprzeczna z prawem wspólnotowym.

Oba te orzeczenia, jedno w sposób bezpośredni i drugie pośrednio, wskazują na sprzeczność greckiego prawodawstwa z prawem wspólnotowym w czasie obowiązywania dyrektywy 89/48/EWG. Grecja nadal uchybia prawodawstwu UE, ponieważ dotychczas nie wdrożyła dyrektywy 2005/36/WE⁽⁶⁾ w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych, uchylającej dyrektywę 89/48/EWG oraz mającej zastosowanie od 20 października 2007 r. Należy podkreślić, że na mocy artykułu 53 tej dyrektywy państwom członkowskim wyraźnie przysługuje prawo do weryfikacji szeregu elementów związanych np. z dyplomami wydanymi na podstawie umowy franchisingowej, takich jak forma poświadczania przez państwo członkowskie pochodzenia szkoleń odbywanych w innym państwie członkowskim, identyczność dyplomu z dyplomem przyznanym po ukończeniu całego kursu w państwie członkowskim pochodzenia lub identyczność przyznanych uprawnień zawodowych.

Dnia 4 grudnia 2008 r. ETS wydał dwa orzeczenia⁽⁷⁾ przeciwko Grecji, potwierdzając wyraźnie wnioski ze sprawy C-274/05, oraz stwierdzając naruszenie prawa UE przez Grecję z powodu nieuznawania dyplomów wydanych na podstawie umów franchisingowych.

Najnowsze orzecznictwo ETS oraz wtórne prawodawstwo UE w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych, a mianowicie dyrektywa 2005/36/WE, wyraźnie ustanawiają ramy dla postępowania Grecji z dyplomami wydanymi na podstawie umów franchisingowych wykwalifikowanym specjalistom. Nie ma tu żadnej niepewności prawnej, a zatem nie ma również potrzeby sporządzania nowego wniosku.

Przemysł motoryzacyjny to sektor o strategicznym i podstawowym znaczeniu dla gospodarki UE zarówno pod względem PKB, jak i zatrudnienia, które dany sektor zapewnia bezpośrednio i pośrednio. W ramach priorytetowych działań UE musi przyjąć konkretne środki wsparcia tego przemysłu, aby zapewnić jego przetrwanie oraz ocalić miejsca pracy. W swoim planie naprawczym na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia Komisja wprowadza szereg środków, które wymagają uzupełnienia szczegółowymi planami wdrażanymi przez poszczególne państwa członkowskie. Nadzwyczajne środki muszą przede wszystkim zapobiegać zamykaniu zakładów i utracie miejsc pracy. Na jaką elastyczność zezwoli się państwom członkowskim, aby mogły one uwzględnić w swoich programach wsparcia pomoc państwa ukierunkowaną konkretnie na przemysł motoryzacyjny? Na co i na jakich warunkach będzie można wykorzystać pomoc państwa przyznaną w ramach takich elastycznych uzgodnień?

(EN) Jak szanowny pan poseł słusznie zauważył, Komisja faktycznie zapowiedziała plan naprawczy na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia mający na celu zwiększenie popytu i przywrócenie zaufania do gospodarki europejskiej. W tym kontekście Komisja rozważa możliwość przyznawania przez państwa członkowskie dodatkowych środków w ramach pomocy państwa, które miałyby zastosowanie wyłącznie na czas określony.

W ramach planowanych środków Komisja umożliwiłaby państwom członkowskim przyznawanie pomocy w formie gwarancji i subsydiowanych pożyczek. Oczywiście zatwierdzenie takich środków będzie obwarowane określonymi warunkami, maksymalnymi kwotami, jak również należy je omówić z państwami członkowskimi. Inicjatywy te nie są ukierunkowane na żaden konkretny sektor gospodarki, lecz mają na celu zapewnić przedsiębiorstwom pomoc w przezwyciężeniu trudności w pozyskiwaniu finansowania, spowodowanych obecnym kryzysem.

Należy koniecznie przypomnieć, że od początku kryzysu Rada podkreślała konieczność dalszego stosowania reguł konkurencji. Komisja musi zapewnić europejskim przedsiębiorstwom równe szanse, unikając sytuacji, w której państwa członkowskie prześcigałyby się w udzielaniu dotacji, co skutkowałoby brakiem równowagi, szkodząc całej UE. Dlatego Komisja bardzo ostrożnie podchodzi do ewentualnej „elastyczności w stosowaniu” reguł przyznawania pomocy państwa. Już w aktualnych ramach pomocy państwa przewidziano szereg możliwości przyznawania pomocy państwa wszystkim sektorom, w tym również sektorowi motoryzacji.

Jeśli chodzi o podaż, to w ramach przewidzianych dla badań, rozwoju i innowacji uwzględniono możliwość przyznawania pomocy państwa na rozwój ekologicznych technologii w razie niewydolności rynku oraz z zastrzeżeniem motywacyjnego charakteru takiej pomocy i jej proporcjonalności. Udostępniono także pomoc państwa na ochronę środowiska dla przedsiębiorstw, które dążą do poprawy ekologicznych standardów w swoich procesach produkcyjnych. Ponadto dostępne są również inne przepisy, ukierunkowane na rozwiązanie problemów MŚP znajdujących się na końcu łańcucha dostaw. Obszerny zestaw środków pomocy przy minimalnym obciążeniu administracyjnym przewidziano zwłaszcza w ogólnym rozporządzeniu w sprawie wyłączeń grupowych.

W rozwiązaniu niektórych problemów przemysłu motoryzacyjnego oraz jego dostawców mogą pomóc gwarancje subsydiowane. Przedsiębiorstwo znajdujące się jednak w sytuacji uniemożliwiającej mu skorzystanie z gwarancji subsydiowanej może podlegać przepisom dotyczącym ratowania przedsiębiorstw i restrukturyzacji. W związku z tym, Komisja nie dostrzega na tym etapie konieczności opracowywania specjalnych ram sektorowych dla przemysłu motoryzacyjnego.

Na koniec należy zwrócić uwagę na fakt, że pożyczki dla przemysłu motoryzacyjnego udzielane przez Europejski Bank Inwestycyjny nie są pożyczkami subsydiowanymi, gdyż podlegają cenom rynkowym.

Czy Komisja dokonała jakichś błędnych ocen zagrożeń wynikających z (braku) regulacji rynków finansowych? Jaką formę przybrały takie błędne oceny?

Jakie Komisja proponuje praktyczne długoterminowe środki w celu zminimalizowania zagrożeń powodowanych przez rynki finansowe?

Czy Komisja rozważa wskaźnik kapitału podstawowego dla banków w całej UE? Jak wysoki powinien być wskaźnik kapitału podstawowego dla banków?

Czy Komisja rozważa obowiązujący w całej UE minimalny wskaźnik pokrycia majątku kapitałami własnymi lub wskaźnik dźwigni finansowej dla instytucji finansowych takich jak spółki inwestycyjne, fundusze hedgingowe, towarzystwa ubezpieczeniowe, lub dla poszczególnych produktów strukturyzowanych?

(EN) Komisja może wystąpić z wnioskiem dotyczącym prawodawstwa dla rynków finansowych. Odpowiedzialność za jego wdrożenie i skuteczne egzekwowanie spoczywa jednak na organach regulacyjnych państw członkowskich (oraz na organach regulacyjnych krajów trzecich, jeśli chodzi o wymiar ogólnoświatowy).

Od samego początku kryzysu finansowego, który miał miejsce ponad rok temu, Komisja współdziałała z państwami członkowskimi na rzecz poprawy danej sytuacji oraz w celu zaproponowania bardziej długoterminowych środków zaradczych, w miarę potrzeb. W ostatnich miesiącach Komisja przedłożyła wnioski dotyczące zmiany dyrektywy w sprawie adekwatności kapitałowej, dyrektywy w sprawie systemów gwarancji depozytów oraz przepisów odnoszących się do księgowania według wartości godziwej. Komisja przyjęła również wniosek dotyczący rozporządzenia w sprawie agencji ratingowych. Ponadto Komisja zleciła prace nad wynagrodzeniami zarządów i finansowymi instrumentami pochodnymi oraz wydaje dokument do dyskusji o funduszach hedgingowych. Oprócz tego, grupie ekspertów wysokiego szczebla pod kierownictwem Jacquesa de Larosière powierzono zadanie przedstawienia zaleceń dotyczących między innymi nadzoru w wymiarze transgranicznym. Komisja zapowiedziała także, że latem 2009 roku przedstawi dokument dotyczący przyszłego rozporządzenia w sprawie rynku finansowego.

Jeśli chodzi o pytania dotyczące kapitału, wskaźnika pokrycia majątku kapitałami własnymi i wskaźnika dźwigni finansowej, to kwestie te są omawiane na różnych forach. Komisja czynnie uczestniczy w pracach Basel II poświęconych tym kwestiom oraz monitoruje zmiany zachodzące na rynkach, aby móc określić właściwy kierunek postępowania na przyszłość. W tym kontekście, kwestie podniesione przez pana posła będą przedmiotem szczegółowych analiz. Wydaje się jednak, że jest zbyt wcześnie, by już teraz formułować konkretne zapowiedzi w którymkolwiek kierunku.

Jak już wspomniano, Komisja złożyła w tym roku szereg wniosków i zamierza utrzymać tempo prac w nadchodzących miesiącach.

To krótkie podsumowanie prac Komisji w danym obszarze. Komisja oczywiście pozostaje do dyspozycji szanownego pana posła w razie dodatkowych pytań.

Czy, w nawiązaniu do odpowiedzi na pytanie H-0866/08⁽¹⁾ w sprawie (ewentualnego) zakończenia z dniem 31 grudnia 2008 r. działania systemu nadzoru wywożonych z Chin do różnych państw członkowskich UE określonych kategorii wyrobów włókienniczych i odzieżowych oraz w związku z likwidacją lub relokacją produkcji przez coraz większą liczbę firm (zwłaszcza w Portugalii), która pociąga za sobą bezrobocie i kryzysy społeczne, Komisja może powiedzieć, czy jakiekolwiek państwo członkowskie proponowało lub wnioskowało do Komisji o przedłużenie mechanizmu podwójnego nadzoru poza 31 grudnia 2008 r. lub o przyjęcie jakichkolwiek innych środków w tych ramach? Jeżeli tak, to czy Komisja może wskazać, które to państwa członkowskie i wyjaśnić, jakie środki proponuje obecnie każde z nich? Czy którekolwiek państwo członkowskie sprzeciwiało się przyjęciu takich środków? Jeśli tak, to które i na jakiej podstawie?

(EN) System podwójnej kontroli przewidziano w prawodawstwie wspólnotowym do końca grudnia 2008 roku i nie planowano jego kontynuowania po tym terminie.

Zgodnie z wcześniejszymi wyjaśnieniami Komisji na ustne pytanie pana posła nr H-0866/08⁽²⁾, „istnieje bardzo wiele rozmaitych wniosków, których zakres tematyczny waha się od jednej kontroli do zwykłych kontroli celnych, natomiast większość państw członkowskich wypowiada się na temat różnych opcji”. Nie było jednak żadnej formalnej reakcji z uwagi na brak formalnego wniosku o kontynuowanie podwójnej kontroli. Państwa członkowskie nie zajęły żadnego formalnego stanowiska. W tej sytuacji większość zainteresowanych stron nie widzi powodu do dalszych działań; chcą, aby sektor włókienniczy zacząć traktować tak jak inne sektory.

Ponadto Chiny wyraźnie zadeklarowały, że „nie życzą sobie kontynuowania systemu podwójnej kontroli”. Wszelkie próby kontynuacji byłyby skazane na niepowodzenie.

W kwestii dotyczącej innych środków monitorowania przywozu z Chin, to formalnie nie przedstawiono takich środków, gdyż większość podmiotów w dyskusji skłaniała się ku liberalizacji handlu w danym sektorze. Stosownie do odpowiedzi udzielonej na pytanie nr H-0866/08, Komisja w 2009 roku będzie nadal ściśle monitorowała statystyki dotyczące faktycznego obrotu handlowego (Comext) oraz dane dotyczące ceł.

Komisja ma świadomość sytuacji, jeśli chodzi o zatrudnienie w różnych sektorach gospodarki UE, a w szczególności w sektorze włókienniczym. Przedstawiła to już szczegółowo w ustnej odpowiedzi na pytanie nr H-0866/08. Na początku 2007 roku utworzono europejski fundusz dostosowania do globalizacji (EFG), służący finansowaniu działań podejmowanych w ramach aktywnej polityki rynku pracy w celu wspierania osób zwolnionych z pracy wskutek globalizacji. Z EFG udzielono już pomocy zwolnionym pracownikom sektora włókienniczego na Malcie, Litwie oraz w czterech regionach Włoch. W obliczu obecnego kryzysu gospodarczego fundusz poddano przeglądowi w ramach Europejskiego planu naprawy gospodarczej⁽³⁾, aby umożliwić w ramach tego funduszu skuteczniejszą interwencję na rzecz pomocy osobom zwalnianym z pracy.

Komisja opracowała europejską politykę sąsiedztwa w 2004 roku i od tego czasu wdrożono ją w 16 krajach sąsiadujących z UE. Jak Komisja ocenia wdrażanie EPS przez ostatnie cztery lata? Jakie są najważniejsze osiągnięcia i wady europejskiej polityki sąsiedztwa? Które sąsiednie kraje czerpią największe korzyści z EPS? Jakie jest stanowisko Komisji wobec możliwości pełnego uczestnictwa Białorusi w EPS po ostatnich wydarzeniach politycznych w tym kraju?

(EN) Europejska polityka sąsiedztwa (EPS) stanowi podstawowy komponent zewnętrznych stosunków Unii i już na początku przynosi wymierne rezultaty, skutkując wzajemną stabilizacją i dobrą koniunkturą. Sprawozdania w postępu w zakresie EPS z kwietnia 2008 r. wskazują na znaczny postęp we wdrażaniu tej polityki w sąsiedztwie UE, zwłaszcza w obszarze reform gospodarczych oraz zbliżania ustawodawstw w różnych dziedzinach. Z drugiej strony oczywiste jest, że pozostaje jeszcze wiele do zrobienia ze strony naszych krajów partnerskich, w szczególności w obszarach sprawowania rządów i praworządności.

W celu dalszego wzmacniania EPS i zaostrzenia unijnych środków zachęcających do reform, Komisja przygotowała rozmaite propozycje w odniesieniu do liberalizacji handlu i integracji gospodarczej, zwiększonej mobilności obywateli oraz silniejszej pozycji UE w rozwiązywaniu konfliktów w regionie.

UE realizuje politykę indywidualnego zróżnicowania, aby ukierunkować wsparcie na poszczególne potrzeby i aspiracje naszych partnerów, oferując więcej krajom wykazującym większe zaangażowanie i postęp w zakresie reform („więcej za więcej”). Na tej podstawie Komisja określiła cztery kraje, z którymi natężenie współpracy gwarantuje bliższe stosunki z UE. Są to: Ukraina, Mołdawia, Maroko i Izrael. Unia jest w trakcie dopracowywania tych „postępowych” stosunków.

Białoruś jest ważnym sąsiadem wschodnim i Komisja zachęca ten kraj do kontynuowania postępu na rzecz demokratyzacji i innych reform. Na podstawie własnych wyborów i decyzji Białoruś będzie mogła w pełni czerpać korzyści z EPS, zwłaszcza z nowej inicjatywy partnerstwa wschodniego.

Mając na uwadze, że kłusownictwo nadal stanowi poważne zagrożenie dla dzikich tygrysów oraz doceniając pozytywne działania, które Indie zaczynają podejmować w celu zapewnienia lepszej ochrony tych zwierząt, czy Komisja pójdzie za przykładem i uzna przestępstwa popełniane wobec zwierząt żyjących na dziko za formę poważnej przestępczości zorganizowanej na skalę międzynarodową, oraz czy Komisja przyzna międzynarodowym partnerom takim jak Biuro Narodów Zjednoczonych ds. Narkotyków i Przestępczości, Program Narodów Zjednoczonych ds. Ochrony Środowiska, Interpol oraz Światowa Organizacja Celna, dodatkowe środki na zwalczanie przestępczości skierowanej przeciwko środowisku i dzikiej przyrodzie, zwłaszcza w regionie transhimalajskim (Indie, Nepal, Chiny)?

(EN) Komisja w pełni docenia powagę zjawiska, jakim jest kłusownictwo i nielegalny handel gatunkami dzikiej fauny i flory, jak również poważne skutki takiej nielegalnej działalności w kategoriach ochrony gatunków. Swoje obawy w tej kwestii Komisja odzwierciedliła w dyrektywie w sprawie ochrony środowiska poprzez prawo karne, która została formalnie przyjęta przez Parlament i Radę w dniu 19 listopada 2008 r. (dyrektywa 2008/99/WE). Kłusownictwo i nielegalny handel chronionymi gatunkami będą traktowane na podstawie tej dyrektywy jak przestępstwo karne oraz będą podlegały skutecznym, proporcjonalnym i odstraszającym sankcjom karnym.

W kwestii międzynarodowego handlu gatunkami dzikiej fauny i flory, w zaleceniu z dnia 13 czerwca 2007 roku zawierającym zestaw działań mających na celu egzekwowanie rozporządzenia Rady (WE) nr 338/97 w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi⁽¹⁾, Komisja zaleca między innymi państwom członkowskim utrzymywanie kontaktów z krajami trzecimi i wspieranie ich, jak również międzynarodowych organizacji takich jak Sekretariat CITES Programu Narodów Zjednoczonych ds. Ochrony Środowiska, Światowa Organizacja Ceł oraz Interpol, na rzecz zapewnienia pomocy w wykrywaniu i powstrzymywaniu nielegalnego handlu gatunkami dzikiej fauny i flory, jak i w zapobieganiu temu handlowi. Chociaż Komisja nie przewidziała dla Światowej Organizacji Ceł i Interpolu dodatkowych funduszy na zwalczanie przestępczości skierowanej przeciwko środowisku oraz dzikiej faunie i florze, to ściśle współpracuje z tymi organizacjami i zaprasza je na regularne posiedzenia Grupy UE ds. Realizacji w celu zapewnienia efektywnej współpracy oraz koordynacji w obszarze przestępstw związanych z handlem gatunkami dzikiej fauny i flory.

Ponadto Komisja zapewniła za pośrednictwem Sekretariatu CITES fundusze na organizację azjatyckich warsztatów wdrażania i egzekwowania CITES, które odbyły się w Chinach w 2005 roku i były poświęcone zagadnieniom dotyczącym egzekwowania i regionalnej współpracy w zwalczaniu nielegalnego handlu wyrobami z tygrysów oraz innymi zagrożonymi gatunkami. Komisja zapewnia także Sekretariatowi CITES fundusze na organizację spotkania poświęconego egzekwowaniu prawa w handlu tygrysami, które ma się odbyć w 2009 roku.

W ramach międzynarodowej współpracy w obszarze ochrony środowiska oraz rozwoju Komisja finansuje również szereg programów na skalę światową, regionalną lub lokalną, mających na celu sprzyjanie zrównoważonemu zarządzaniu bioróżnorodnością i/lub obszarami chronionymi. Większość z tych programów obejmuje środki skierowane przeciwko kłusownictwu oraz środki mające zadanie pomagać w egzekwowaniu prawa. Za przykład takich działań w regionie azjatyckim może posłużyć utworzenie transgranicznego obszaru chronionego Pamir-Alai (PATCA) między Tadżykistanem a Kirgistanem oraz Program Bioróżnorodności UE-Chiny (ECBP).