Przewodnicząca. – Następnym punktem posiedzenia jest debata łączna nad:

- sprawozdaniem (A6-0053/2009) pani poseł Starkevičiūtė w imieniu Komisji Gospodarczej i Monetarnej w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie płatności transgranicznych we Wspólnocie (COM(2008)0640 – C6-0352/2008 – 2008/0194(COD) ), oraz

- sprawozdaniem (A6-0056/2009) pana posła Purvisa w imieniu Komisji Gospodarczej i Monetarnej w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje pieniądza elektronicznego oraz nadzoru ostrożnościowego nad ich działalnością, zmieniającej dyrektywy 2005/60/WE i 2006/48/WE oraz uchylającej dyrektywę 2000/46/WE (COM(2008)0627 - C6-0350/2008 - 2008/0190(COD) ).

  Margarita Starkevičiūtė, sprawozdawczyni. − (LT) Dziś, kiedy gospodarka Unii Europejskiej znajduje się w recesji, bardzo ważne jest stymulowanie wzrostu gospodarczego. Jednym ze źródeł wzrostu gospodarczego Unii Europejskiej jest rozwój wspólnego rynku, który nadal jest bardzo rozdrobniony, zwłaszcza w dziedzinie usług finansowych. Przedstawiony nam wniosek powinien przyczynić się do rozwiązania tego problemu, ustanawiając wspólny europejski obszar płatności. W języku angielskim obszar ten zwany jest „Single Euro Payments Area”.

Dokument ten ma już pewną historię. Kiedy wprowadzone zostało euro, a w państwach strefy euro zniesione zostały kursy wymiany walut, oczywiste stało się, że koszty płatności transgranicznych nadal są wyższe od kosztów płatności lokalnych. Dlatego pod koniec roku 2001 przyjęte zostało i weszło w życie rozporządzenie (WE) nr 2560 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie płatności transgranicznych w euro. Rozporządzenie to ustanowiło takie same opłaty za analogiczne płatności lokalne, krajowe i transgraniczne oraz wzmocniło tę zasadę. Celem przyjęcia tego rozwiązania prawnego było obniżenie kosztów ponoszonych przez konsumentów oraz zapewnienie większej konkurencyjności na rynku usług płatniczych.

Wdrożenie tego rozporządzenia skutkowało obniżką opłat z tytułu płatności; przykładowo, transgraniczny przelew kwoty 100 euro w Unii Europejskiej kosztował wcześniej średnio 24 euro, a obecnie kosztuje 2,50 euro. Z drugiej strony, przedmiotowy dokument unaocznił istnienie pewnych niedoskonałości. Dlatego postanowiono, że należy go znowelizować.

Przedstawiony nam dokument stanowi poprawioną wersję rozporządzenia (WE) nr 2560. Co nowego zawiera ten dokument? Po pierwsze, zakres stosowania zasady równych opłat za płatności transgraniczne i analogiczne płatności krajowe został rozszerzony o polecenia zapłaty. Rozwiązanie to nie było wcześniej dostępne. Ustanowienie jednolitego obszaru płatności w euro oraz przyjęcie dyrektywy dotyczącej usług płatniczych skutkowało zmianą warunków dokonywania płatności w Europie i dlatego ważne jest, by umożliwiono, od listopada 2009 roku, korzystanie z tej popularnej metody dokonywania płatności elektronicznych, czyli poleceń zapłaty, w transakcjach transgranicznych. Aby ułatwić stworzenie tego wspólnego modelu poleceń zapłaty, rozporządzenie stanowi, że w razie braku dwustronnej umowy pomiędzy podmiotem świadczącym usługi płatnicze zleceniodawcy przelewu oraz podmiotem świadczącym usługi płatnicze beneficjentowi przelewu poziom domyślnej, przejściowej, wielostronnej opłaty interchange za realizację polecenia zapłaty wynosi w okresie przejściowym do 2012 roku 0,08 euro.

Dokument ten określa także, jak wzmocnić ochronę praw konsumentów oraz usunąć przeszkody w prowadzeniu działalności gospodarczej. Proponuje się, żeby państwa członkowskie wyznaczyły właściwe organy, których zadaniem byłoby sprawowanie nadzoru nad wykonywaniem tego rozporządzenia i które powinny prowadzić również aktywną współpracę transgraniczną w celu ograniczenia przeszkód w prowadzeniu działalności gospodarczej; mogłyby one również publikować wytyczne dotyczące metod oceny procedur określania zgodności z zasadą równych opłat.

Kolejną nowością, którą oferuje zmiana tego dokumentu, jest propozycja stopniowego zniesienia nałożonych w niektórych krajach na banki obowiązków w zakresie udostępniania danych statystycznych dotyczących bilansu płatniczego, a także określenia innych procedur dotyczących udostępniania takich danych.

Jest mi niezwykle przykro, że w sprawie tej nie udało się osiągnąć porozumienia z Radą, w związku z czym procedury zmiany i procedury wykonawcze dotyczące bilansu płatniczego pozostają nadal do określenia. Parlament i Komisja Europejska oświadczyły, że wyznaczony zostanie nieprzekraczalny termin.

  John Purvis, sprawozdawca. − Pani przewodnicząca! Dyrektywa ta stanowi odpowiedź na wzrost znaczenia handlu elektronicznego oraz pieniądza elektronicznego, a ponadto na konieczność ustanowienia jasno i wyraźnie określonych ram prawnych. Jej celem jest ułatwienie korzystania z pieniądza elektronicznego w przypadku regulowania rachunków za płatności, rachunków za przedpłacone usługi w zakresie telefonii ruchomej, doładowywanych kart podróżnych i bonów podarunkowych.

Pieniądz elektroniczny niczym się nie różni od innych form pieniądza, ponieważ stanowi formę przechowywania wartości pieniężnej, zapewniając dogodny sposób wymiany. W przeciwieństwie jednak do instrumentów płatniczych powiązanych z rachunkiem, takich jak karty kredytowe czy karty debetowe, pieniądz elektroniczny funkcjonuje jako przedpłacony instrument na okaziciela. Taki instrument wykorzystywany jest do celów pokrywania płatności – zazwyczaj stosunkowo niskich kwot – należnych przedsiębiorstwom innym niż emitent, co powoduje, że różni się od celowych kart przedpłaconych, takich jak karty telefoniczne. Korzystanie z pieniądza elektronicznego nie wymaga posiadania rachunku bankowego, więc ma to szczególne znaczenie dla tych członków społeczeństwa, którzy nie posiadają lub nie mogą posiadać rachunku bankowego.

Niespełna osiem lat temu, w swoim artykule „Electronic Money: New Day or False Dawn?”, Benjamin Cohen stwierdził, że wkrótce nadejdzie era pieniądza elektronicznego. Niestety prognoza ta okazała się być zarówno zbyt optymistyczna, jak i przedwczesna – przynajmniej w przypadku Europy. Pieniądz elektroniczny ciągle jeszcze nie zapewnia w Europie wszystkich korzyści, których oczekiwano w 2001 roku, kiedy przyjmowana była pierwsza dyrektywa dotycząca pieniądza elektronicznego.

Stało się tak prawdopodobnie ze względu na wysokie wymogi dotyczące kapitału podstawowego oraz na inne ograniczenia podyktowane względami nadmiernej ostrożności. Liczba instytucji pieniądza elektronicznego jest różna w różnych państwach członkowskich. Przykładowo w Czechach działa ponad 40 takich instytucji, podczas gdy we Francji i w Niemczech łącznie, tylko 12. W rzeczywistości dwie niemieckie instytucje pieniądza elektronicznego zostały nawet zmuszone do przeniesienia swojej siedziby do jurysdykcji znajdującej się na terenie Wielkiej Brytanii ze względu na znaczne różnice w systemach prawa, pomimo ich zgodności z tą dyrektywą. W sierpniu 2007 roku – dwa lata temu – wartość wyemitowanego pieniądza elektronicznego pozostającego w obiegu wynosiła tylko jeden miliard euro, w porównaniu z 600 miliardami euro będącymi w obiegu gotówkowym.

Najwyraźniej zatem pieniądz elektroniczny ma przed sobą długą drogę, zanim stanie się znaczącą alternatywą dla gotówki. Niemniej jednak widoczny jest znaczny wzrost w tym zakresie, i to pomimo ograniczeń, a nowa dyrektywa powinna umożliwić świadczenie nowych, innowacyjnych i bezpiecznych usług w zakresie pieniądza elektronicznego, zapewniając możliwość wchodzenia na rynek nowych podmiotów oraz wzmacniając rzeczywistą i skuteczną konkurencję pomiędzy uczestnikami rynku. Na rynek ten mogłyby wejść nowe i mniejsze podmioty, ponieważ wysokość wymaganego kapitału podstawowego zostałaby obniżona z jednego miliona do 350 tysięcy euro. Komisja Gospodarcza i Monetarna zdecydowanie opowiada się za takim właśnie rozwiązaniem.

Podmioty świadczące usługi mogłyby zwiększyć liczbę punktów, w których można by dokonywać płatności z użyciem pieniądza elektronicznego; przykładowo klient płacący za swój bilet do metra pieniądzem elektronicznym mógłby nabyć także kawę, gazetę czy wiązankę kwiatów w kiosku na stacji, co jest już możliwe w ramach systemu bardzo dobrze sprawdzającego się w praktyce np. w Hong Kongu.

Presja procesu legislacyjnego skłaniała nas do porozumienia w pierwszym czytaniu, dzięki któremu środek ten mógłby zostać przyjęty jeszcze przed wyborami do Parlamentu Europejskiego. Pragnę gorąco podziękować Ivo i Melanie, urzędnikom Komisji Gospodarczej, kontrsprawozdawcom reprezentującym socjalistów i liberałów, panu posłowi Pittelli i pani poseł Raevej, służbom Komisji Europejskiej oraz prezydencji czeskiej, a w szczególności panu Tomášowi Trnce i jego zespołowi, za niezwykle konstruktywną współpracę. Nikt z nas nie osiągnął wszystkiego tego co chciał, ale uważam, że mamy możliwość dokonania znacznego postępu i ucieszyłbym się z poparcia tego projektu przez Parlament.

  Antonio Tajani, wiceprzewodniczący Komisji. − (IT) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Chciałbym najpierw wyrazić wdzięczność Komisji za szybkość, z jaką Parlament rozpatrzył te dwie sprawy o tak dużym znaczeniu, i w związku z tym chciałbym podziękować obydwu sprawozdawcom oraz pani poseł Berès, przewodniczącej Komisji Gospodarczej i Monetarnej, za której między innymi sprawą prace przebiegały tak szybko.

Pozostały nam już tylko dwa miesiące do upływu terminu transpozycji przez państwa członkowskie dyrektywy dotyczącej usług płatniczych. Te dwa środki, wraz z godnymi odnotowania wysiłkami sektora płatniczego na rzecz opracowania produktów jednolitego obszaru płatności w euro stanowią istotny i podjęty we właściwym czasie krok na drodze do wprowadzenia jednolitego rynku usług płatniczych. Wraz z przedmiotową dyrektywą, środki te stanowić będą podstawę prawną niezbędną do zapewnienia przedmiotowemu rynkowi przejrzystości, pewności i stabilność. Negocjacje przeprowadzone w ostatnich tygodniach umożliwiły bardzo szybkie osiągnięcie porozumienia w tych dwóch sprawach.

Jeśli chodzi o zmienione rozporządzenie dotyczące płatności transgranicznych, z zadowoleniem oznajmiam, że Komisja Europejska akceptuje proponowaną poprawkę, która pojawiła się w następstwie kompromisu. Komisja Europejska ze szczególnym zadowoleniem przyjmuje uwzględnienie w jej pierwotnym wniosku artykułów regulujących kwestię wielostronnej opłaty międzybankowej pobieranej za realizację poleceń zapłaty. Rynek oczekiwał przyjęcia takich przepisów, a my uważamy je za niezbędne do terminowego wprowadzenia przez banki europejskie systemu realizacji poleceń zapłaty w ramach jednolitego obszaru płatności w euro.

Zgodnie z tymi przepisami sektor usług płatniczych będzie miał trzy lata na przedstawienie długoterminowego, komercyjnego modelu realizacji poleceń zapłaty zgodnego z regułami konkurencji. W duchu kompromisu Komisja Europejska jest gotowa zastąpić bezwarunkowe zniesienie tych obowiązków klauzulą przeglądową, co proponują Parlament i Rada.

Jeśli chodzi o zmienioną dyrektywę dotyczącą pieniądza elektronicznego, jest to szczególnie ambitny akt prawny, który zapewni dobrze odbieraną drugą możliwość ustanowienia rynku pieniądza elektronicznego, który będzie rzeczywiście użyteczny. Celem tej dyrektywy jest zapewnienie temu rynkowi jasno i wyraźnie określonych oraz wyważonych ram prawnych i ostrożnościowych, przy jednoczesnym usunięciu zbędnych, nieproporcjonalnych lub nadmiernych barier wejścia na ten rynek i uczynieniu działalności związanej z emisją pieniądza elektronicznego bardziej atrakcyjną.

Przyjęcie nowej dyrektywy powinno przyczynić się do wzmocnienia rzeczywistej i efektywnej konkurencji pomiędzy wszystkimi uczestnikami odnośnego rynku, a jednocześnie zapewnić równe warunki wszystkim podmiotom świadczącym usługi płatnicze oraz wysoki poziom ochrony konsumentów. Osiągnięty kompromis zapewnia znakomitą równowagę, zapewniając pełną ochronę naszych pierwotnych celów, będąc jednocześnie odpowiednią reakcją na uzasadnione obawy wyrażone w trakcie procesu przyjmowania. Dlatego w pełni popieramy ten wniosek.

  Aloyzas Sakalas, sprawozdawca komisji opiniodawczej Komisji Prawnej. − Pani przewodnicząca! Komisja Prawna popiera przyjęcie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie płatności transgranicznych we Wspólnocie.

Celami inicjatywy Komisji Europejskiej są: po pierwsze, zastąpienie obowiązującego obecnie rozporządzenia w celu dostosowania odnośnych przepisów do zmian, które zaszły na przedmiotowym rynku; po drugie, zwiększenie ochrony praw konsumentów oraz zapewnienie odpowiednich ram prawnych dla opracowania nowoczesnego i sprawnego sytemu płatniczego w Unii Europejskiej; i po trzecie, wprowadzenie rynku wewnętrznego usług płatniczych w euro.

Komisja Prawna zobowiązana została do przedłożenia opinii komisji wiodącej, a mianowicie Komisji Gospodarczej i Monetarnej. Opinia ta zawierała propozycję, żeby państwa członkowskie mogły powierzać istniejącym już instytucjom rolę organu właściwego oraz stosować lub rozszerzyć zakres stosowania obowiązujących procedur dotyczących transgranicznych usług płatniczych. Kwestią o istotnym znaczeniu jest wykorzystanie i udoskonalanie obowiązujących obecnie środków oraz istniejących już organów rozjemczych do celów skutecznego rozpatrywania skarg i rozstrzygania sporów związanych z wykonywaniem rozporządzenia stanowiącego przedmiot tego wniosku.

Należy zwrócić uwagę, że zasady proporcjonalności oraz pomocniczości, a w szczególności rozszerzona zasada równych opłat za płatności transgraniczne powinny być zgodne z art. 95 ust. 1 traktatu WE. Płatności transgraniczne w euro wymagają podejścia ogólnowspólnotowego, ponieważ obowiązujące przepisy i zasady muszą być takie same we wszystkich państwach członkowskich, dzięki czemu zapewniona zostanie pewność prawna oraz zagwarantowane zostaną wszystkim zainteresowanym stronom europejskiego rynku usług płatniczych jednolite warunki konkurencji.

  José Manuel García-Margallo y Marfil, w imieniu grupy PPE-DE. – (ES) Pani przewodnicząca! Odniosę się tylko do rozporządzenia dotyczącego płatności transgranicznych oraz do sprawozdania sporządzonego przez panią poseł Starkevičiūtė.

Jak wyjaśniła to bardzo dobrze pani poseł, przedmiotowe rozporządzenie wychodzi naprzeciw potrzebom określonym w następstwie wprowadzenia euro, ustanawiając stosunkowo jasno i wyraźnie określoną zasadę: opłaty z tytułu płatności krajowych powinny być takie same jak opłaty z tytułu płatności transgranicznych. W kontekście rynku wewnętrznego jest to zdroworozsądkowa zasada, ale do czasu wprowadzenia w życie tego rozporządzenia zasada ta nie była w ogóle przestrzegana.

Przedmiotowe rozporządzenie stało się zatem zwiastunem wprowadzenia jednolitego obszaru płatności w euro, o czym wspomniał także sprawozdawca, i dlatego mam kilka dodatkowych uwag.

Wraz z upływem czasu rozporządzenie to stało się przestarzałe, wymagając zmiany dostosowującej przepisy tego rozporządzenia do zmian, które zaszły na rynkach finansowych, a także do odpowiednich postanowień dyrektywy dotyczącej usług płatniczych.

W ramach tej zmiany Komisja Europejska wyznaczyła sobie trzy następujące cele: po pierwsze objąć zakresem stosowania tego rozporządzenia transgraniczne polecenia zapłaty; po drugie, ustanowić procedury pozasądowego rozstrzygania sporów, które mogą pojawić się w związku z wykonywaniem przedmiotowego rozporządzenia; i po trzecie, złagodzić wymogi w zakresie sprawozdawczości do celów statystyki bilansu płatniczego.

W zasadzie Parlament Europejski zaakceptował to podejście, ale wprowadził trzy istotne zmiany: uściślenie definicji prawnej ustanowionej rozporządzeniem, ostrzeżenie państw członkowskich lub przypomnienie im, że powinny wykonywać rozporządzenie skuteczniej, niż robiły to w przeszłości, i po trzecie, wezwanie państw członkowskich do nawiązania znaczącej wzajemnej współpracy.

Moje obawy dotyczyły kwestii wymogów w zakresie sprawozdawczości do celów statystyki bilansu płatniczego, która rozstrzygnięta została drogą porozumienia pomiędzy poszczególnymi instytucjami. Mogę zatem powiedzieć, że jestem w pełni zadowolony z osiągniętego rezultatu.

  Pervenche Berès, w imieniu grupy PSE. – (FR) Pani przewodnicząca! Chciałabym poruszyć kwestię sprawozdania pana posła Purvisa w sprawie pieniądza elektronicznego.

Po pierwsze, uważam, że jeżeli rozważymy przyczyny wolniejszego rozwoju pieniądza elektronicznego w Unii Europejskiej niż w Hong Kongu, jest tak niewątpliwie, ponieważ obywatele UE przyzwyczajeni są do tego, że o wiele łatwiej jest im korzystać z kart bankowych.

Opracowując ten akt prawny, Parlament miał dwie obawy: po pierwsze, w okresie, w którym wszyscy podnoszą kwestię nadzoru, nie chcemy deregulacji nadzoru nad instytucjami pieniądza elektronicznego tylko dlatego, że instytucje te prowadzą działalność lobbingową w tym zakresie. Dlatego Parlament Europejski nalegał przede wszystkim na to, żeby instytucje emitujące pieniądz elektroniczny i zarządzające pieniądzem elektronicznym podlegały rzeczywistemu nadzorowi i uważam, że uzyskaliśmy kilka gwarancji w tym zakresie. Przyjmuję to z zadowoleniem.

Podobnie zależało nam na tym, żeby wziąć pod uwagę interesy obywateli i tych, którzy korzystają z pieniądza elektronicznego, zwłaszcza kiedy chcą rozwiązać swoją umowę, żeby instytucje zarządzające pieniądzem elektronicznym nie nakładały na nich nadmiernych z naszego punktu widzenia ograniczeń i opłat.

To w tym duchu poparliśmy ten wniosek, w nadziei, że dzięki możliwości korzystania z pieniądza elektronicznego życie naszych obywateli będzie łatwiejsze i że unikniemy jednocześnie wykraczania poza to, co konieczne, zwłaszcza pod względem mechanizmów nadzoru.

  Mariela Velichkova Baevа, w imieniu grupy ALDE. – (BG) Wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie płatności transgranicznych we Wspólnocie, którego celem jest zastąpienie przepisów obowiązującego obecnie rozporządzenia, związany jest ze stworzeniem zintegrowanego europejskiego rynku usług płatniczych. Celem tego wniosku jest także zwiększenie ochrony interesów i praw konsumentów oraz zmniejszenie obciążeń w odniesieniu do sprawozdawczości do celów statystyk bilansu płatniczego.

Artykuł 5, dotyczący bilansu płatniczego oraz art. 12, dotyczący klauzuli przeglądu, są wynikiem kompromisu, do osiągnięcia którego dąży nasza sprawozdawczyni, pani poseł Margarita Starkevičiūtė, w czym jest popierana przez Bułgarię. Te kompromisowe rozwiązania zapewniają możliwość dokonania odpowiedniej oceny we właściwym czasie.

Obecny światowy kryzys finansowy unaocznia znaczenie posiadania odpowiednich danych statystycznych. Bułgaria opowiada się za zniesieniem obowiązków w zakresie sprawozdawczości w oparciu o dane rozrachunkowe nałożonych na podmioty świadczące usługi płatnicze do celów statystyk bilansu płatniczego i dotyczących płatności transgranicznych do kwoty 50 tysięcy euro.

Bułgaria popiera skreślenie art. 5 ust. 2, ponieważ zgłoszono zastrzeżenia dotyczące ewentualnej utraty informacji oraz pogorszenia się jakości statystyk bilansu płatniczego, a także konieczności zapewnienia okresu na dokonanie technicznego przejścia na system sprawozdawczości bezpośredniej.

  Antonio Tajani, wiceprzewodniczący Komisji. − (IT) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Jeszcze raz chciałbym wyrazić moją wdzięczność za sposób, w jaki Parlament poradził sobie z tymi dwoma sprawami. Oznacza to, że nowe rozporządzenie w sprawie płatności transgranicznych wejdzie w życie zgodnie z planem, tzn. dnia 1 listopada bieżącego roku, a skutkiem tego rynek pieniądza elektronicznego dostanie drugą szansę rozwoju.

Wraz z dyrektywą w sprawie usług płatniczych, te dwa akty europejskiego prawa umożliwią stworzenie nowoczesnych, spójnych ram prawnych wspólnotowego rynku usług płatniczych, a ponadto ułatwią realizację procesu mającego na celu umożliwienie europejskiemu sektorowi usług płatniczych dopracowanie projektu, jakim jest jednolity obszar płatności w euro. Realizacja tego projektu zapewni konsumentom i przedsiębiorstwom europejskim możliwość korzystania z dobrodziejstw w pełni zintegrowanego rynku usług płatniczych, który będzie efektywny pod względem kosztów i jest rynkiem usług najwyższej jakości.

Dlatego Komisja Europejska dziękuje – i czynię to ze szczególną przyjemnością – Parlamentowi Europejskiemu za tę najnowszą oznakę jego zaangażowania w ustanowienie jednolitego obszaru płatności w euro.

  Nils Lundgren, w imieniu grupy IND/DEM. – (SV) Pani przewodnicząca! Wprowadzenie pieniądza elektronicznego, z którego można korzystać, dokonując transakcji transgranicznych stanowi znaczny postęp. Ważne jest, żeby Unia Europejska doprowadziła w ten sposób do dalszego rozwoju rynku wewnętrznego, promując korzystanie z takiego pieniądza. Chciałbym jednak skorzystać z tej okazji, żeby przypomnieć, o czym tak na prawdę tutaj mówimy.

Kiedy wprowadzaliśmy euro w wielu państwach europejskich, opieraliśmy się na wynikach analiz dotyczących wartości, jaką stanowiłaby unia monetarna. Wartością tą jest ograniczenie kosztów związanych z wymianą walut oraz innych kosztów transakcji. Dysponując wspólną walutą, obniżamy koszty wymiany informacji. Ceną, jaką za to płacimy są bardziej niestabilne gospodarki. Trudniej jest nam utrzymać jednakowe i wysokie stopy zatrudnienia oraz stabilną sytuację finansową państwa. Jesteśmy właśnie świadkami takich zjawisk, ponieważ odnosimy porażkę za porażką pod tym względem w krajach takich, jak Irlandia, Hiszpania, Włochy czy Grecja.

Proszę zatem zwrócić uwagę, że poniesione ofiary miały być kompensowane przez korzyści wynikające z niższych kosztów transakcji związanych z wprowadzeniem wspólnej waluty, ale korzyści ciągle maleją, właśnie ze względu na to, że zmiany dotyczące systemu płatniczego są tak gwałtowne. Wkrótce okaże się, że nasz system płatniczy będzie tak efektywny, że koszy staną się marginalne. Będziemy wtedy mieli wspólną walutę, która gwarantować nam będzie niestabilność naszej europejskiej gospodarki. Jest to zjawisko, które prognozowałem w przeszłości, a teraz jesteście państwo świadkami tego, jak staje się ono rzeczywistością. Apeluję do wszystkich państwa, żebyście się nad tym zastanowili.

  Margarita Starkevičiūtė, sprawozdawczyni. − (LT) Chciałabym powiedzieć, że przedstawiony nam tekst stanowi kompromis osiągnięty drogą złożonych negocjacji pomiędzy Radą, Komisją Europejską i Parlamentem.

Stanowi on jednak pozytywny rezultat i chciałabym podziękować przedstawicielowi Rady, panu Trince oraz przedstawicielom Komisji Europejskiej, za współpracę, a ponadto chciałabym podziękować pracownikom Komisji Gospodarczej i Monetarnej, którzy pomogli przygotować ten dokument. Dokument ten będzie stanowił odpowiedź na pytania postawione przez pana posła Lungrena, tzn. ułatwi wzmocnienie całego obszaru euro, ponieważ wzmocnione zostaną procedury dotyczące transakcji w euro. Jako przedstawicielka kraju nienależącego do strefy euro z zadowoleniem przyjmuję, że przepisy tego rozporządzenia mogą mieć także zastosowanie, jeżeli zechcą tego państwa członkowskie nienależące do strefy euro, do płatności w walucie krajowej, którą na Litwie jest litas.

Na razie w naszych krajach koszty płatności transgranicznych i koszty płatności krajowych w walucie krajowej nie są takie same. Jest to częściowo spowodowane tym, że nie jesteśmy państwami członkowskimi należącymi do strefy euro. Uważam, że pierwszym krokiem i jednym z kroków na drodze do przystąpienia do strefy euro byłoby dla nas, państw członkowskich nienależących do strefy euro, rozpoczęcie stosowana tej zasady do waluty krajowej. Ważne jest również to, że stymulowanie przez to rozporządzenie płatności transgranicznych stwarza możliwość zmodernizowania europejskiego sektora bankowego, ponieważ banki mają okres przejściowy trzech lat na przygotowanie nowego modelu prowadzenia działalności, dzięki któremu płatności byłyby realizowane z większą efektywnością.

Jest to bardzo ważne, ponieważ często mówimy o innowacjach, nowych inicjatywach i modernizacji. Dokument ten stwarza zdecydowanie odpowiednie warunki do realizacji wszystkich tych celów.

  John Purvis, sprawozdawca. − Pani przewodnicząca! Aby uspokoić obawy dotyczące nadzoru ostrożnościowego pani poseł Berès, pragnę zwrócić uwagę, że w przedmiotowej dyrektywie i sprawozdaniu zażądaliśmy, żeby emisja pieniądza elektronicznego nie mogła być uznawana za działalność polegającą na przyjmowaniu depozytów; tzn., żeby nie mogła stać się podstawą do tworzenia kredytu. Otworzyliśmy drzwi dla pieniądza elektronicznego tylko trochę szerzej.

Wymóg dotyczący kapitału podstawowego zostałby ograniczony do 350 tysięcy euro; Komisja Gospodarcza i Monetarna wolałaby, żeby było to 200 tysięcy euro. Wymóg dotyczący środków własnych miałby wynosić 2% wyemitowanego pieniądza elektronicznego pozostającego w obiegu; wolelibyśmy, żeby było to 1,6%, ale przy elastyczności do 20% w górę lub w dół jest to dopuszczalne, ponieważ bardziej liberalne państwa członkowskie mogą obniżyć ten próg do 1,6%, a bardziej konserwatywne państwa członkowskie mogą go podnieść do 2,4%.

Niedobrze się stało, że nadal stoimy wobec perspektywy istnienia tak niejednolitych warunków konkurencji w Unii Europejskiej, zwłaszcza że domagaliśmy się pełnej ochrony środków użytkowników pieniądza elektronicznego oraz istnienia innych istotnych przyjaznych dla użytkowników środków ochrony, np. możliwości wykupu, o czym wspomniała pani poseł Berès. Ze względu na poziom wymaganego kapitału, również dla krajowych instytucji pieniądza elektronicznego poziom wyłączenia musiał zostać określony na pięć milionów euro, zamiast dwóch milionów euro.

Zasadniczo jest to bardzo ostrożny krok naprzód. Nie jest doskonały. Kompromisy rzadko są doskonałe. Niemalże na pewno rozwiązanie to będzie musiało zostać znowu poddane przeglądowi za trzy, cztery lata, a wtedy mam nadzieję, że na rynku działać już będzie większa liczba podmiotów. Użytkownicy i handlowcy będą głośno żądać większego wyboru. Organy regulacyjne mające większe wątpliwości, banki – pani poseł Berès – a nawet Europejski Bank Centralny, będą już wtedy przekonane, że usługi te są korzystne, przyjazne dla użytkownika i że ich świadczenie nie stanowi żadnego zagrożenia dla europejskiej gospodarki. My w Europie będziemy mogli wreszcie wykorzystać wszystkie możliwości, jakie zapewnia wprowadzenie pieniądza elektronicznego.

  Przewodnicząca. – Zamykam debatę.

Głosowanie odbędzie się dzisiaj.