Nicholson of Winterbourne, namens de ALDE-Fractie. – (EN) Mijnheer de Voorzitter, ik ben van oordeel dat de heer Vidal-Quadras, een goede vriend van mij, en andere collega’s die hier eerder het woord hebben gevoerd, zich grondig vergissen en dat wij de amendementen wel degelijk moeten steunen, vooral omdat de Iraakse regering recentelijk meermaals heeft verklaard dat het niet in haar bedoeling ligt om de bewoners van kamp Ashraf te dwingen naar Iran terug te keren of naar een ander land uit te wijken.

De Iraakse regering heeft reeds herhaaldelijk verzoeken ingediend bij verschillende landen, met inbegrip van diverse EU-lidstaten, om deze mensen op te vangen, maar wij hebben die verzoeken afgewezen.

Van de 3400 mensen die in het kamp verblijven zijn er 1015 die een verblijfsvergunning bezitten en de status van ingezetene hebben in een bepaald land, waaronder tal van EU-lidstaten. Wij weigeren evenwel om deze mensen op te nemen. Waarom?

De meeste kampbewoners hebben onder het vroegere regime van Saddam Hoessein professionele militaire training gekregen en zij maakten deel uit van de presidentiële wacht en andere veiligheidstroepen tijdens de gewelddadige onderdrukking van de opstand van de Iraakse bevolking na de bevrijding van Koeweit in 1991.

Er zijn bewijzen te over dat deze mensen de Iraakse bevolking hardhandig hebben aangepakt toen het Iraakse leger weigerde om de door Saddam Hoessein opgedragen moorden uit te voeren. De families van de Iraakse slachtoffers kunnen dat niet vergeten en de Iraakse grondwet verbiedt de aanwezigheid van groeperingen als de NKO of de PKK op Iraaks grondgebied.

Tweeduizend van deze mensen hebben zich geregistreerd bij het Bureau van de hoge commissaris voor de vluchtelingen van de VN in de hoop te worden overgeplaatst naar landen die bereid zijn hen op te nemen, en de Iraakse regering werkt reeds enkele jaren nauw samen met dat bureau om andere landen ertoe aan te sporen deze mensen op te vangen.

Waarde collega’s, dit is een Iraakse aangelegenheid. Wat hier op het spel staat, is de soevereiniteit van Irak. Wij moeten dan ook vertrouwen hebben in de democratisch gekozen regering van het land. Het gaat hier om het recht en de plicht van de Iraakse regering en u kunt ervan op aan dat dit recht en deze plicht op correcte wijze worden vervuld.