Czy Rada jest świadoma głębokich problemów gospodarczych, na jakie napotyka obecnie sektor mleczarski UE? A jeśli tak, to dlaczego w trybie pilnym nie zostały podjęte działania zaradcze?

(EN) Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji majowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2009 r.

Rada podziela niepokój szanownej pani poseł dotyczący trudnej sytuacji na rynku mleczarskim. Po bezprecedensowym okresie rekordowych cen mleka i przetworów mlecznych w 2007 i początkach 2008 roku producenci europejscy stanęli obecnie w obliczu słabego i niepewnego rynku, charakteryzującego się gwałtownym spadkiem światowych cen produktów mleczarskich.

W dniu 23 marca Rada prowadziła szeroką wymianę poglądów dotyczących trudnej sytuacji na rynku mleka oraz uwzględniła przedstawioną notatkę, która uzyskała poparcie pewnej liczby delegacji.

W ciągu ostatnich dwóch lat ramy prawne regulujące rynek mleka i przetworów mlecznych zmieniały się znacząco, poprzez przyjęcie tak zwanego „mini pakietu mlecznego” we wrześniu 2007 roku, zwiększenie krajowych kwot mlecznych o 2% od kwietnia 2008 roku oraz przyjęcie pakietu przepisów dotyczących oceny funkcjonowania WPR w styczniu 2009 roku.

Te nowe ramy prawne zostały ustalone z myślą o długofalowej konkurencyjności producentów europejskich. Występującym na rynku efektom krótkoterminowym należy przeciwdziałać używając istniejących instrumentów wspierania rynku.

Szanowna pani poseł jest świadoma, że Komisja stosuje wiele narzędzi wspierania rynku. Należą do nich wznowienie refundacji wywozowych na wszystkie produkty mleczarskie, wprowadzenie pomocy dla prywatnego magazynowania masła oraz skup interwencyjny masła i mleka w proszku. Komisja systematycznie informuje Radę o bieżącej sytuacji na rynku mleczarskim.

Zadaniem Komisji jest więc przedstawienie Radzie dalszych propozycji w tym zakresie. Komisja zadeklarowała już swoją gotowość do sprawdzenia możliwości rozszerzenia listy produktów mlecznych dopuszczonych do udziału w programie dopłat do spożycia mleka w szkołach, jednakże, zgodnie ze swoim oświadczeniem, nie była jeszcze w stanie by powrócić do dyskusji na temat pakietu przepisów dotyczących oceny funkcjonowania WPR.

Po 20 latach negocjacji UE i RWPZP wciąż nie zawarły umowy o wolnym handlu, a w grudniu ubiegłego roku państwa RWPZP jednostronnie wycofały się z negocjacji.

W jaki sposób Rada zamierza ożywić zainteresowanie Państw Zatoki Perskiej kontynuowaniem negocjacji zmierzających do jak najszybszego zawarcia przedmiotowej umowy? Jakie konkretnie kwestie pozostają wciąż nierozstrzygnięte i uniemożliwiają osiągnięcie porozumienia? W jaki sposób Komisja zamierza aktywniej zaangażować Państwa Zatoki Perskiej w obrady dotyczące reformy międzynarodowych instytucji finansowych, w szczególności Międzynarodowego Funduszu Walutowego oraz Banku Światowego, biorąc pod uwagę fakt, że Arabia Saudyjska uczestniczy w posiedzeniach szczytu G-20 i zgłaszała zainteresowanie reformą tych instytucji? Jakie tematy będą w szczególności przedmiotem obrad pomiędzy UE a Państwami Zatoki na nadchodzącym 19. wspólnym posiedzeniu Rady oraz ministrów?

(EN) Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji majowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2009 r.

Zakończenie negocjacji dotyczących Umowy o wolnym handlu z państwami Rady Współpracy Państw Zatoki Perskiej (RWPZP) pozostaje jednym z ważnych zagadnień w programie Rady i było priorytetem zarówno poprzednich prezydencji, jak i obecnej prezydencji czeskiej. Prezydencje oraz Komisja, które prowadzą negocjacje w imieniu UE, pozostają w ścisłym kontakcie z RWPZP w celu podjęcia dalszych rozmów. Podczas 19. wspólnego posiedzenia Rady oraz ministrów UE-RWPZP w Muscat, które odbyło się 29 kwietnia 2009 roku, obie strony przeanalizowały swoje ostatnie konsultacje dotyczące Porozumienia w sprawie wolnego handlu i zgodziły się kontynuować je w zakresie wszystkich nierozstrzygniętych kwestii, mając na celu wznowienie negocjacji.

Dyskusja prowadzona podczas spotkania ministerialnego dotyczyła zagadnień będących przedmiotem wspólnego zainteresowania, jak np. proces pokojowy na Bliskim Wschodzie, kwestia Iraku i Iranu, jak również wielu problemów o skali światowej, takich jak przeciwdziałanie terroryzmowi i zakaz rozprzestrzeniania broni jądrowej. W świetle znaczenia światowego kryzysu finansowego UE i RWPZP wyraziły głębokie obawy dotyczące wpływu kryzysu na światową gospodarkę. Ponadto z zadowoleniem przyjęto sześć kluczowych przesłań i zaleceń ze szczytu G-20 oraz wezwano do podjęcia natychmiastowych i decydujących działań na rzecz wdrożenia tych decyzji oraz rekomendacji w celu przywrócenia zaufania do rynków światowych oraz stabilności na rynkach finansowych.

Jak Rada ocenia wyniki szczytu USA-UE w kontekście walki z protekcjonizmem gospodarczym?

(EN) Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji majowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2009 r.

Podczas nieformalnego spotkania szefów państw i rządów UE z prezydentem Obamą, które miało miejsce 5 kwietnia 2009 roku w Pradze, poruszono trzy tematy. Były to: kwestia sytuacji gospodarczej i finansowej, zmiany klimatu i bezpieczeństwo energetyczne oraz relacje zewnętrzne (pokój na Bliskim Wschodzie, sprawy Afganistanu, Pakistanu i Iranu). W zakresie omawiania sytuacji gospodarczej i finansowej, szefowie państw i rządów UE wyrazili zadowolenie z rezultatów spotkania grupy G20, które odbyło się 2 kwietnia w Londynie, podkreślając znaczenie możliwie najszybszego wprowadzenia uzgodnionych działań. Szefowie państw i rządów UE przyznali, że należy zwalczać wszystkie formy protekcjonizmu i wyrazili swoje poparcie dla wstępnych wniosków rundy dauhańskiej. Podkreślono również znaczenie współpracy w ramach Transatlantyckiej Rady Gospodarczej w kontekście utrzymania otwartych przepływów inwestycyjnych i handlu.

Rada wyraża zadowolenie, że wymowa nieformalnych rozmów z prezydentem Obamą jest zgodna z linią przyjętą przez Radę Europejską w dniach 19-20 marca w sprawie przewodzenia międzynarodowym działaniom niezbędnym do wsparcia szybkiego powrotu do zrównoważonego rozwoju gospodarczego.

W szczególności, w zakresie potrzeby zwalczania protekcjonizmu gospodarczego, Rada Europejska zgodziła się utrzymać rynki otwarte oraz unikać stosowania wszelkich form protekcjonizmu (brak nowych barier odnośnie inwestycji i handlu oraz nowych ograniczeń eksportu), jak również starać się o szybkie osiągnięcie porozumienia w sprawie sposobów realizacji dauhańskiej agendy rozwoju, które przyniosłyby ambitne i zrównoważone wyniki.

Chociaż w artykule 103 Traktatu o Unii Europejskiej nie ma mowy o tym, że Wspólnota, czy też państwa członkowskie, powinny ponosić odpowiedzialność za zobowiązania rządów centralnych lub też przyjmować na siebie te zobowiązania bez uszczerbku dla wzajemnych gwarancji finansowych dotyczących wspólnego przeprowadzenia konkretnego projektu, art. 100 stanowi, że tam, gdzie dane państwo członkowskie jest poważnie zagrożone istotnymi trudnościami spowodowanymi nadzwyczajnymi zdarzeniami, nad którymi to państwo nie ma kontroli, Rada, działając zgodnie z procedurą większości kwalifikowanej, może pod pewnymi warunkami zadecydować o udzieleniu przez Wspólnotę pomocy finansowej przedmiotowemu państwu członkowskiemu.

Czy Rada kiedykolwiek brała pod rozwagę, jakie mogą to być nadzwyczajne zdarzenia i czy dysponuje jakąś definicją tego pojęcia? Czy Rada przewiduje, że w obecnej sytuacji gospodarczej takie okoliczności mogą dotyczyć któregokolwiek z państw członkowskich?

(EN) Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji majowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2009 r.

Drugi ustęp artykułu 100 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który wydaje się być tym ustępem, na który powołuje się w swoim pytaniu szanowna pani poseł, nigdy nie stanowił podstawy prawnej dla któregokolwiek z analizowanych przez Radę wniosków. Podobnie, Rada nigdy nie prowadziła analizy jakiegokolwiek wniosku sformułowanego w oparciu o drugi ustęp artykułu 103a Traktatu WE, wprowadzonego na mocy traktatu z Maastricht, który był odpowiednim przepisem, zanim wprowadzono omawiany ustęp.

Nie istnieje żadna definicja „zdarzeń nadzwyczajnych, pozostających poza kontrolą państwa członkowskiego” i Rada nigdy nie omawiała tego pojęcia. Podobnie Rada nigdy nie omawiała możliwości powołania się na „zdarzenia nadzwyczajne” w kontekście obecnej sytuacji gospodarczej.

Rada jest gotowa dokonać analizy każdego wniosku Komisji, który byłby oparty na art. 100 ust. 2 Traktatu WE, jeżeli Komisja przedstawi taki wniosek. Zgodnie z art. 114 ust. 2 Traktatu WE, w przygotowaniu dokonywanej przez Radę analizy każdego wniosku Komisji sformułowanego w oparciu o art. 100 ust. 2 brałaby udział Rada do spraw gospodarczych i finansowych.

Rada przywołuje warunki oświadczenia dotyczącego art. 100 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, załączonego do traktatu nicejskiego. Zgodnie z tym oświadczeniem, „decyzje dotyczące pomocy finansowej, takie jak te określone w art. 100 i zgodne z zasadą ‘no bail-out’ ustanowioną w art. 103, muszą zgadzać się” z przepisami porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie dyscypliny budżetowej i perspektyw finansowych.

W październiku 2007 roku Parlament przyjął rezolucję (P6_TA(2007)0507) w sprawie zintegrowanego podejścia UE do trzęsień ziemi (zapobieganie, reagowanie i naprawa szkód), w której wzywano do przyjęcia odpowiednich środków w zakresie ochrony, wzmacniania budynków (ze szczególnym uwzględnieniem budynków o znaczeniu historycznym i kulturalnym), finansowania, badań, informacji publicznej, itp.

W jaki sposób Rada odpowiedziała tę rezolucję? Jakie działania zostały od tego czasu podjęte oraz jakie inicjatywy Rada zamierza podjąć w celu wdrożenia propozycji? Czy podjęto natychmiastową reakcję na ostatnie śmiercionośne trzęsienie ziemi we Włoszech, a jeśli tak, to jaką? Czy użyto mechanizmu reagowania UE na wypadek klęsk żywiołowych? Czy Unia Europejska podjęła środki polityczne i gospodarcze, aby zapewnić wyrównanie szkód?

(EN) Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji majowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2009 r.

Rada jest świadoma rezolucji Parlamentu Europejskiego dotyczącej zintegrowanego podejścia UE do trzęsień ziemi. 5 marca 2007 roku przyjął on już decyzję ustanawiającą Instrument Finansowy Ochrony Ludności, którego celem jest zapewnienie pomocy finansowej wspomagającej skuteczność reakcji w przypadku wystąpienia większości sytuacji kryzysowych oraz wzmacniającej środki zapobiegania i gotowości związane z wszelkimi ich rodzajami. W następstwie tej rezolucji, przyjętej przez Radę 8 listopada 2007 roku, Rada przyjęła również decyzję ustanawiającą Wspólnotowy Mechanizm Ochrony Ludności mający na celu zapewnienie wsparcia w przypadku poważnych sytuacji kryzysowych oraz umożliwienie lepszej koordynacji pomocy interwencyjnej świadczonej przez państwa członkowskie i Wspólnotę. Dodatkowo, w listopadzie 2008 roku Rada przyjęła wnioski wzywające do wzmocnienia wzajemnej pomocy w zakresie ochrony ludności pomiędzy państwami członkowskimi oraz do ustanowienia Europejskich ustaleń dotyczących szkoleń w zakresie zarządzania podczas katastrof naturalnych. Prezydencja wierzy, że te akty prawne i inicjatywy w znaczącym stopniu przyczynią się do poprawy dostępnych zasobów technicznych i finansowych w celu lepszej oceny potrzeb, prowadzenia wspólnych interwencji zespołów ochrony ludności państw członkowskich, jak również ich transportu i koordynacji.

Po trzęsieniu ziemi, jakie 6 kwietnia 2009 roku dotknęło region Abruzzo we Włoszech, prezydencja chciałaby przekazać wyrazy współczucia dla rodzin osób, które straciły w nim życie, oraz złożyć wyrazy uznania wszystkim, którzy jako pierwsi podjęli działania, tym, którzy w ramach swoich obowiązków lub dobrowolnie ryzykowali życie podczas całej akcji, aby ratować ludzi oraz ograniczać skalę zniszczeń w mieniu i środowisku.

W dn. 10 kwietnia włoskie Ministerstwo Ochrony Ludności, za pośrednictwem Centrum Informacji i Monitoringu (MIC), utworzonego w ramach wspólnotowego mechanizmu ochrony ludności, zwróciło się z prośbą o pomoc ekspertów technicznych w zakresie oceny stabilności budynków. W odpowiedzi na tę prośbę, w dn. 18 kwietnia 6 ekspertów rozpoczęło ocenę sytuacji. Jako że MIC zostało utworzone przez Komisję i podlega jej, wszelkie dodatkowe pytania szanowny poseł powinien kierować do Komisji.

Na zakończenie pragnę zwrócić pana uwagę na fakt, że to Komisja decyduje o przyznaniu dotacji z Europejskiego Funduszu Solidarności, które można uruchomić w przypadku klęsk żywiołowych takich jak trzęsienia ziemi.

W dniach 3 i 4 kwietnia, w trakcie spotkania na szczycie NATO w Strasburgu władze francuskie użyły wszelkich dostępnych im środków, aby utrudnić zorganizowanie demonstracji planowanych przez organizacje pacyfistyczne z całej Europy i sterroryzowały mieszkańców miasta, uniemożliwiając im udział w tych demonstracjach. Jednocześnie działając w zmowie z władzami niemieckimi, uniemożliwiły one tysiącom demonstrantów ze środowisk pacyfistycznych wstęp do miasta. Centrum Strasburga przemieniono w strefę zamkniętą, ustawiając wielką liczbę policyjnych posterunków. To typowe dla ich zachowania, że na jednym z oddalonych od miejsca demonstracji posterunków policja zatrzymała posła Parlamentu Europejskiego, autora niniejszego pytania, jako podejrzanego, przetrzymując go przez ponad pół godziny, pomimo, że ujawnił on swą tożsamość i okazał przepustkę do Parlamentu Europejskiego oraz paszport dyplomatyczny!

Jaki jest pogląd Rady na zachowanie władz francuskich i niemieckich, które w rażący sposób pogwałciły prawo ruchu pokojowego do wyrażenia swojego sprzeciwu wobec agresywnych strategii NATO wymierzonych w narody tego świata? Czy Rada uczestniczyła w jakikolwiek sposób w planowaniu tych represyjnych działań? Jeżeli tak, to jaką rolę odgrywała?

(EN) Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji majowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2009 r.

Rada może potwierdzić, że władze francuskie i niemieckie powiadomiły z wyprzedzeniem swoich partnerów z UE oraz Komisję o planowanym przywróceniu, na okres kilku dni, kontroli na ich wspólnej granicy lądowej, ze względów bezpieczeństwa związanych z organizacją szczytu NATO, w oparciu o postanowienia tytułu III rozdział II kodeksu granicznego Schengen⁽¹⁾.

Poza tym Rada nie omawiała kwestii poruszonych przez szanownego posła.

We wsi Svirpliai na Litwie znaleziono ostatnio portret historycznego przywódcy Rewolucji październikowej, Włodzimierza Ilicza Lenina. Policja natychmiast wszczęła dochodzenie mające na celu zatrzymanie „sprawców” pod zarzutem „wystawiania na widok publiczny symboli komunistycznych”. Środek ten zastosowano na mocy niesławnego antykomunistycznego ustawodawstwa, które zostało użyte w celu delegalizacji partii komunistycznej w tym kraju już w 1991 roku oraz do wprowadzenia zakazu używania symboliki radzieckiej i komunistycznej w 2008 roku.

Działania te stanowią część, a także przyczynek do antykomunistycznej histerii, w której instytucje UE odgrywają wiodącą rolę, charakteryzującej się historycznie mylnymi wysiłkami w kierunku postawienia znaku równości pomiędzy faszyzmem a komunizmem, próbami uznania ideologii komunistycznej za niezgodną z prawem oraz wprowadzenia zakazu używania komunistycznych symboli oraz działalności i działań partii komunistycznych. Historia już wielokrotnie pokazała, że przejawy antykomunizmu oraz prześladowania komunistów w niezawodny sposób poprzedzają generalny szturm na ludzi pracy, prawa demokratyczne i swobody powszechne.

Czy Rada powie, że potępia tę rozwijającą się antykomunistyczną kampanię oraz – w oczywisty sposób – samo istnienie tego antykomunistycznego ustawodawstwa, które jest nie do przyjęcia i które stanowi próbę zablokowania swobodnego przepływu idei oraz nieskrępowanej działalności politycznej na Litwie, a także w innych państwach członkowskich UE?

(EN) Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji majowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2009 r.

Rada nie omawiała tej sprawy, ponieważ jest to sprawa wewnętrzna przedmiotowego państwa członkowskiego.

W ostatnich miesiącach byliśmy świadkami intensywnej aktywności piractwa morskiego oraz kilku przypadków przejęcia statków. 16 obywateli Bułgarii przetrzymywanych jest obecnie w charakterze zakładników, a ich miejsce pobytu jest nieznane.

Biorąc pod uwagę rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2008 w sprawie piractwa na morzu (P6_TA(2008)0519 – B6-0537/2008) oraz niedawne dyskusje w sprawie trzeciego pakietu na rzecz bezpieczeństwa na morzu, jakie środki zamierza przedsięwziąć Rada w celu poprawy współpracy na polu bezpieczeństwa transportu morskiego i zagwarantowania, że porwani obywatele Europy zostaną zwolnieni? Czy Rada, mając na uwadze fakt, że 22 państwa członkowskie UE posiadają dostęp do morza, przewiduje konsolidację wspólnych działań mających na celu przeciwstawienie się tej postaci morskiego terroryzmu?

(EN) Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji majowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2009 r.

Kwestia piractwa na wodach przybrzeżnych Somalii oraz w Zatoce Adeńskiej jest przedmiotem poważnej troski. Wielokrotnie została ona poruszona przez Radę – ostatnio 30 marca, kiedy to osiągnięto porozumienie w sprawie potrzeby podjęcia wszelkich możliwych środków w kierunku uczynienia tego ważnego „pakietu morskiego” bezpiecznym dla wszystkich flot handlowych oraz statków wiozących pomoc humanitarną.

Sprawa zwalczania piractwa jest szeroko omawiana w Komitecie Bezpieczeństwa Morskiego przy Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO).

Po przyjęciu rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1816 z 2008 roku Rada zadecydowała w dniu 8 grudnia 2008 r. o rozpoczęciu operacji morskiej pod egidą Unii Europejskiej (kryptonim „Atlanta”), mającej przyczynić się do powstrzymywania, zapobiegania i ukrócenia aktów piractwa i rabunku z użyciem broni u wybrzeży Somalii. Celem tej operacji jest wkład w bezpieczeństwo komunikacji morskiej na tym obszarze.

Operacja ta stanowi część szerzej zakrojonych wysiłków społeczności międzynarodowej, w których uczestniczy pewna liczba krajów dotkniętych plagą piractwa, jak również społeczność morska. Kwatera główna tej operacji ustanowiła struktury i procedury niezbędne dla zapewnienia maksymalnej koordynacji z innymi uczestnikami w tym regionie oraz przedstawicielami sektora morskiego.

W odniesieniu do kształtowania i wdrażania działań UE w sprawie zatapianych w morzu broni chemicznych: w jaki sposób Rada ocenia i wykorzystuje istniejące dokumenty i ustalenia międzynarodowe, w tym konwencję londyńską z 1972 roku i protokół do tej konwencji z 1996 roku, zakazujący pozbywania się środków chemicznych i biologicznych, konwencję o broni chemicznej, Konwencję o ochronie środowiska morskiego obszaru Północno-Wschodniego Atlantyku (Konwencja OSPAR), pracę Komisji Helsińskiej oraz decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady (art. 2 lit. b), decyzja 2850/2000/WE⁽¹⁾) do prac nad ustanowieniem wspólnotowych ram dotyczących współpracy w sprawie przypadkowego lub umyślnego zanieczyszczenia morza?

W jaki sposób Rada wspiera proces propagowania działań na rzecz współpracy z rządami, odpowiednimi organizacjami międzynarodowymi oraz zainteresowanymi partnerami w celu poprawy ich zdolności do reagowania w razie incydentów związanych z zatapianą w morzu w różnych częściach świata bronią chemiczną, jak również zdolności do odpowiedzi na nie na szczeblach krajowym lub międzynarodowym?

W jaki sposób Rada będzie promować współpracę pomiędzy krajami regionu Morza Bałtyckiego nad wymianą i rozpowszechnianiem doświadczenia tych krajów w działaniach dotyczących zatopionej w Morzu Bałtyckim broni chemicznej?

(EN) Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji majowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2009 r.

Wspólnota i państwa członkowskie są czynnymi stronami większości najważniejszych konwencji i porozumień obejmujących regionalne morza oblewające kontynent europejski, takich jak konwencja helsińska o ochronie Morza Bałtyckiego, zawarte w Bonn porozumienie w sprawie ochrony Morza Północnego z 1983 roku, konwencja barcelońska o ochronie Morza Śródziemnego z 1976 roku oraz Konwencja o ochronie środowiska morskiego obszaru Północno-Wschodniego Atlantyku (Konwencja OSPAR) z 1992 roku.

Na szczeblu Wspólnoty, ustanowione przez Parlament Europejski i Radę ramy dotyczące współpracy w zakresie przypadkowego lub umyślnego zanieczyszczenia morza, stanowiły w latach 2000-2006 wsparcie dla państw członkowskich w ich wysiłkach na rzecz ochrony środowiska morskiego. Ramy te odnosiły się przede wszystkim uwalniania do mórz szkodliwych substancji, w tym substancji związanych z obecnością zatopionych materiałów takich jak amunicja.

W związku z ustanowieniem tych ram, stworzony został wspólnotowy system informatyczny, prowadzony przez Komisję i mający na celu wymianę pomiędzy państwami członkowskimi informacji w sprawie zdolności do interwencji i dostępnych środków w przypadku zanieczyszczenia morza.

W październiku 2001 roku Rada powołała wspólnotowy mechanizm ochrony ludności, mający na celu poprawę koordynacji pomocy zapewnianej przez państwa członkowskie i Wspólnotę oraz uruchamianie udostępnionej przez te państwa pomocy, między innymi w przypadku zanieczyszczenia wód morskich. Wspólnotowy mechanizm ochrony ludności został zreorganizowany na podstawie decyzji Rady z dnia 8 listopada 2007 r.

W odniesieniu do tego właśnie obszaru należy zwrócić szczególną uwagę na rolę Europejskiej Agencji do spraw Bezpieczeństwa na Morzu, powołanej na mocy rozporządzenia (WE) nr 1406/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dn. 27 czerwca 2002 r. W celu ograniczenia zagrożenia wszelkiego rodzaju zanieczyszczeniami wód morskich powodowanymi przez statki, w tym zatapianymi w morzu broniami chemicznymi, agencja ta zapewnia pomoc techniczną Komisji oraz państwom członkowskim UE w zakresie wdrażania, monitorowania, rozwoju i rozbudowy odpowiedniego prawodawstwa unijnego i międzynarodowego.

Prezydencja pragnie również przypomnieć, że Rada, w przedstawionych przez siebie w grudniu 2008 roku wnioskach w sprawie zintegrowanej polityki morskiej, z zadowoleniem przyjęła postępowanie w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy PE i Rady⁽²⁾ w sprawie zanieczyszczeń powodowanych przez statki oraz wprowadzenia kar za naruszenia, obecnie analizowanego przez Radę.

Ponadto Rada zachęciła państwa członkowskie, aby rozpoczęły pracę niezbędną do wdrożenia przyjętej w 2008 roku dyrektywy ramowej w sprawie strategii morskiej, ustanawiającej ramy, w których państwa członkowskie będą podejmować działania niezbędne dla osiągnięcia lub utrzymania dobrego stanu środowiska morskiego najpóźniej do roku 2020.

Jeśli chodzi o kwestię szczegółową podniesioną przez szanowną panią poseł, czyli promowanie współpracy pomiędzy krajami regionu Morza Bałtyckiego, w grudniu 2007 roku Rada Europejska zaprosiła Komisję do przedstawienia unijnej strategii dla regionu Morza Bałtyckiego najpóźniej do czerwca 2009 roku. Strategia taka powinna być pomocna między innymi w tym, aby sprostać pilnym wyzwaniom związanym z ochroną środowiska naturalnego Morza Bałtyckiego. Rada, w przedstawionych przez siebie w dniu 8 grudnia 2008 r. wnioskach, ponownie podkreśliła znaczenie przyszłej strategii na rzecz Morza Bałtyckiego dla zintegrowanej polityki morskiej Unii Europejskiej.

Nadawanie przez egipskiego operatora satelitarnego Nilesat zakazanego prawem programu telewizyjnego o zabarwieniu terrorystycznym „Al-Manar TV” bezpośrednio narusza plan działania na linii UE-Egipt i stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa europejskiego.

Czy Rada podjęła kroki, by podczas posiedzenia Rady stowarzyszenia UE-Egipt w dniu 27 kwietnia 2009 r. poruszyć kwestię nadawania w Europie za pośrednictwem Nilesat programu „Al-Manar TV”? Jeśli nie, to kiedy Rada zamierza poruszyć w rozmowach z Egiptem owo łamanie postanowień planu działań UE-Egipt?

(EN) Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji majowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2009 roku.

Rada rozumie obawy szanownej pani poseł, że niektóre materiały emitowane przez omawianą tu stację telewizyjną Al-Manar mogą być równoznaczne z nawoływaniem do nienawiści.

Rada uwzględniła te obawy w oświadczeniu przygotowanym przez siebie na ostatnie spotkanie Rady stowarzyszenia UE-Egipt. W oświadczeniu tym czytamy: „UE zachęca Egipt do kontynuowania wysiłków mających na celu zwalczanie dyskryminacji na każdym tle oraz promowanie tolerancji w sprawach dotyczących kultury, religii, wierzeń i mniejszości. W tym kontekście UE wyraża zaniepokojenie dyskryminującymi treściami zawartymi w niektórych programach kanału telewizyjnego Al-Manar, transmitowanego przez egipskiego satelitę Nilesat. UE potępia wszelkiego rodzaju poparcie dla nienawiści na tle narodowościowym, rasowym lub religijnym, które stanowi podżeganie do dyskryminacji, wrogości lub przemocy”.

UE poruszyła ponadto swoje obawy w trakcie spotkania specjalistów UE-Egipt w sprawie przeciwdziałania terroryzmowi, które odbyło się 31 marca w Brukseli. Strona egipska wzięła tę kwestię pod uwagę.

Rada jest przekonana, że dialog prowadzony z Egiptem za pośrednictwem struktury instytucjonalnej i dialogu politycznego stanowi najskuteczniejszy sposób zachęcania rządu egipskiego do czynienia postępów w obszarze praw człowieka. Podkomisja do spraw politycznych w stosunkach z Egiptem, której drugie spotkanie zostało zaplanowane na dzień 7 lipca, może również umożliwić poruszenie kwestii związanych z walką z rasizmem, ksenofobią i nietolerancją. Obejmują one zawarte we wspólnym planie działań UE-Egipt zobowiązanie do „wzmacniania roli mediów w zwalczaniu ksenofobii i dyskryminacji na tle wierzeń religijnych lub kultury” i zachęcanie mediów do „przyjęcia na siebie odpowiedzialności w tym kontekście”.

Rada będzie nadal poświęcać pilną uwagę tej sprawie i może poruszać ją także przy innych okazjach w ramach regularnego dialogu politycznego prowadzonego przez UE z Egiptem.

Niedawno w Republice Czeskiej wprowadzono bezprecedensowe prawo ograniczające wolność słowa i wolność pracy. Chodzi mianowicie o czeską ustawę z dnia 5 lutego 2009 r. zmieniającą ustawę 141/1961 Coll., w sprawie postępowań w sądzie karnym (kodeks karny), w której za publikowanie jakichkolwiek relacji z policyjnych podsłuchów przewidziano karę do pięciu lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości do 180 tysięcy euro.

Czy Rada wie, czy w innym kraju UE był już precedens podobny do niedawno przyjętej czeskiej ustawy?

Czy Rada dostrzega, że nowoprzyjęta czeska ustawa stoi w jaskrawej sprzeczności z orzeczeniem Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 19 marca 2007 w sprawie Radio Twist, A.S. przeciwko Słowacji, zgodnie z którym publikowanie w interesie publicznym zapisów pochodzących z policyjnego podsłuchu telefonicznego ma wagę nadrzędną w porównaniu z prawem do ochrony prywatności?

Czy Rada uważa, że wspomniana czeska ustawa jest zgodna z podstawowymi zasadami wolności i swobód wymienionych w Karcie praw podstawowych oraz w art. 6 Traktatu UE, stanowiącego podstawę Unii Europejskiej?

(EN) Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji majowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2009 r.

Rada uznaje, że wolność wypowiedzi jest prawem podstawowym, uznanym na mocy artykułu 6 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej i znajdującym odzwierciedlenie w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej. Państwa członkowskie są odpowiedzialne za ograniczenia nakładane na korzystanie z tej wolności przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka w Strasburgu.

Rada nie może zająć stanowiska w kwestii poruszonej przez szanownego pana posła, która stanowi sprawę wewnętrzną danego państwa członkowskiego.

Prezydencja może jedynie poinformować, że w kwietniu 2009 roku złożono w tej sprawie skargę konstytucyjną do Trybunału Konstytucyjnego Republiki Czeskiej.

Obecnie przygotowywana jest strategia dla Morza Bałtyckiego. Ważną rola w przedmiotowej strategii ma odgrywać polityka wymiaru północnego, będąca regionalnym wyrazem współpracy UE z Rosją, Norwegią oraz Islandią. W ramach wymiaru północnego Federacja Rosyjska jest niezwykle ważnym partnerem w zakresie logistyki transportowej. Obecnie jednak Rosja zachowuje rezerwę w swoim podejściu do współpracy z UE w dziedzinie transportu: na przykład począwszy od marca nałożyła opłaty pobierane od użytkowników dróg pochodzących z UE. Ma to poważny wpływ w szczególności na działalność firm przewozowych z sąsiadujących krajów UE.

Jakie jest stanowisko Komisji w tej sprawie? W jaki sposób Komisja zamierza wspomóc współpracę z Rosją we wszystkich dziedzinach związanych z transportem, w tym w dziedzinie logistyki transportowej w ramach wymiaru północnego? W jaki sposób Komisja planuje zachęcić Rosję do odrzucenia protekcjonistycznych polityk w sektorze transportu?

(EN) Zgodnie z wnioskiem Rady Europejskiej Komisja przygotowuje obecnie Strategię UE dla regionu Morza Bałtyckiego. Niektóre elementy Strategii, a w szczególności przewidywany w niej Plan Działań, będą wymagały współpracy z naszymi partnerami zewnętrznymi, jak np. Federacją Rosyjską. Polityka wymiaru północnego oraz utworzone w jej ramach struktury, a zwłaszcza dotychczasowe i przyszłe partnerstwa, zapewni dobre podstawy dla realizacji tego rodzaju współpracy.

Wymiar północny to wspólna polityka UE, Rosji, Norwegii i Islandii. Ponadto jest on regionalnym odzwierciedleniem czterech wspólnych przestrzeni uzgodnionych przez UE i Rosję. Jest kwestią oczywistą, że zagadnienia transportu i logistyki stanowią ważną część tego rodzaju współpracy.

Na spotkaniu na szczeblu ministerialnym w ramach wymiaru północnego, które odbyło się w październiku 2008 roku w Sankt Petersburgu, podjęto decyzję o ustanowieniu Partnerstwa Wymiaru Północnego w Dziedzinie Transportu i Logistyki. Wciąż trwają prace nad rozstrzygnięciem kilku nadal aktualnych kwestii, co ma doprowadzić do osiągnięcia przez Partnerstwo pełni funkcjonalności począwszy od 1 stycznia 2010 r. Partnerstwo będzie odgrywać zasadniczą rolę w likwidowaniu różnego rodzaju transportowych/logistycznych wąskich gardeł, jak również w ułatwianiu realizacji najważniejszych projektów infrastrukturalnych uzgodnionych przez wszystkich partnerów.

Istotnym problemem pozostaje wprowadzenie przez Rosję nowego systemu opłat od użytkowników dróg, który obowiązuje od 1 lutego 2009 r. Komisja wezwała Rosję do zniesienia tych dyskryminujących opłat przyznających nieuczciwą przewagę przewoźnikom rosyjskim na rynku, który powinien być zrównoważony i uczciwy. W tym kontekście decyzja o wznowieniu dialogu w sprawie transportu pomiędzy UE a Rosją oraz rozmowy na ten temat prowadzone w lutym przez komisarza ds. transportu z rosyjskim ministrem transportu Levitinem lutym to dwa kroki we właściwym kierunku. Komisja jest obecnie w kontakcie z Rosją w sprawie zintensyfikowania naszego dialogu dotyczącego transportu i zwołania posiedzeń grup roboczych obejmujących wszystkie obszary obopólnego zainteresowania. Komisja poczyni dalsze starania w celu wstrzymania realizacji systemu opłat, tak aby uniknąć wznoszenia nowych barier w naszych stosunkach handlowych i transportowych.

Komisja jest zdecydowana prowadzić konstruktywną współpracę z Rosją również w dziedzinie transportu i logistyki. Nasz dwustronny dialog w sprawie transportu, a także partnerstwo wymiaru północnego posłużą jako istotne narzędzia w tym kontekście.

Ostatnio opublikowany w Irlandii raport wskazuje, że tylko 5% irlandzkich obywateli jest świadomych swoich praw podczas podróży samolotem.

Jakie działania podejmuje Komisja w celu zapewnienia, aby europejscy podróżni w transporcie lotniczym byli objęci pełną ochroną i byli świadomi przysługujących im praw?

(FR) Od wielu lat Komisja podejmuje wiele inicjatyw i działań, które mają na celu uświadomienie podróżującym praw przysługujących im na mocy prawa wspólnotowego oraz egzekwowanie tychże praw w praktyce.

Po pierwsze, w 2007 roku Komisja rozpoczęła prowadzoną na dużą skalę dystrybucję nowych plakatów i broszur, dostępnych we wszystkich językach urzędowych Unii Europejskiej. Przygotowany przez Komisję plakat, który przedstawia różne rodzaje praw przysługujących podróżnym, został umieszczony przez ACI (Airports Council International) w zdecydowanej większości portów lotniczych na terytorium Wspólnoty. Przedmiotowe plakaty i broszury są bezpłatne i można je również zamówić za pośrednictwem Internetu na portalu Komisji.

Za pośrednictwem punktu kontaktowego Europe Direct podróżni mogą również otrzymać potrzebne informacje telefonicznie, pocztą elektroniczną lub w formie czatu na stronie internetowej. To finansowane ze środków Komisji centrum informacyjne odpowiada także na prośby o udzielenie informacji we wszystkich językach urzędowych Unii Europejskiej.

W listopadzie 2008 roku komisarz ds. transportu utworzył nowy punkt kontaktowy, dostępny za pośrednictwem jego strony internetowej oraz strony internetowej DG TREN⁽¹⁾. Podróżni mogą tutaj kierować swoje prośby o udzielenie informacji na temat wszystkich przepisów wspólnotowych dotyczących przysługujących im praw. Odpowiedzi na tego rodzaju zapytania udzielane są niezwłocznie za pośrednictwem serwisu Europe Direct.

Ponadto Komisja ustaliła, że zdecydowana większość właściwych organów krajowych (krajowych organów wykonawczych) również utworzyła strony internetowe, na których można uzyskać niezbędne informacje w odpowiednim języku narodowym na temat rozporządzenia nr 261/2004 w sprawie praw pasażerów w przypadku odwołania, dużego opóźnienia lotów lub odmowy przyjęcia na pokład, a także rozporządzenia nr 1107/2006 w sprawie praw osób niepełnosprawnych oraz osób o ograniczonej sprawności ruchowej podróżujących drogą lotniczą.

Krajowe organy wykonawcze prowadzą ponadto kontrole mające na celu ustalenie, czy linie lotnicze wywiązują się z wynikającego z rozporządzenia nr 261/2004 obowiązku udzielania pasażerom informacji na piśmie, bezpośrednio podczas odprawy i w przypadku zaistnienia jakiegokolwiek incydentu.

I wreszcie, w 2008 roku Komisja udostępniła program wideo, zbiegający się w czasie z wejściem w życie rozporządzenia nr 1107/2006 w sprawie praw osób o ograniczonej sprawności ruchowej podróżujących drogą lotniczą. Program ten został również przekazany jako narzędzie komunikacji do wszystkich portów lotniczych należących do ACI. Informacje na temat rozporządzenia nr 1107/2006 oraz jego wdrażania stanowią stały punkt porządku obrad na posiedzeniach Grupy Wysokiego Szczebla, której uczestnikami są, między innymi, przedstawiciele europejskiego społeczeństwa obywatelskiego, których przedmiotowy akt prawny dotyczy w największym stopniu.

W latach 2000-2008 greccy armatorzy otrzymali 226 822 254,98 euro tytułem dotacji na świadczenie usług przewozu promami na wyspy na nierentownych trasach. Wielkość dotacji gwałtownie wzrosła wraz z wprowadzeniem przez rząd partii PASOK ustawy nr 2932/2001, która wdrażała rozporządzenie Rady (EWG) nr 3577/92⁽¹⁾. W 2003 roku, kiedy ustawa ta weszła w życie, wysokość dotacji poszybowała w górę z 12 milionów euro w 2002 roku do 25 180 000 euro. Skandaliczna praktyka udzielania dotacji armatorom z kieszeni greckich obywateli prowadzona jest także przez obecny rząd partii Nowej Demokracji, który tylko w latach 2008-2009 zapewnił dla armatorów kwotę ponad 100 milionów euro, co odpowiada zyskowi rzędu 267 315,41 euro na każdą trasę. W tym samym okresie opłaty za przejazd wzrosły o 376%.

Jakie jest stanowisko Komisji w sprawie uzasadnionych zarzutów, że armatorzy korzystają z „kopalni złota”, jaką stały się dla nich dotacje dla rzekomo nierentownych tras promowych? Dlaczego Komisja nie publikuje odnośnego sprawozdania w sprawie przewozów promowych w państwach członkowskich UE?

(FR) W myśl rozporządzenia Rady (EWG) nr 3577/92 (w sprawie kabotażu morskiego) zamówienia na usługi publiczne mogą być zawierane w sytuacji, gdy rynek nie zapewnia odpowiednich usług przewozu morskiego na wyspy. Państwa członkowskie mają bardzo szeroki zakres możliwości oceny „odpowiedniego” charakteru usług.

W zamian za świadczone usługi państwa członkowskie przyznają wynagrodzenie finansowe armatorowi odpowiedzialnemu za świadczenie danej usługi publicznej. Wynagrodzenie takie nie może przekraczać kwoty niezbędnej do pokrycia kosztów usługi, z uwzględnieniem dochodu przewoźnika oraz zasadnego zysku.

Państwa członkowskie nie mają obowiązku zgłaszania Komisji ani zawartych umów w ramach zamówień na usługi publiczne, ani związanych z nimi wynagrodzeń. Z tego powodu Komisja nie posiada dostępu do szczegółowych informacji na temat kwot przyznawanych armatorom w państwach członkowskich. Komisja zwraca jednak uwagę, że wynagrodzenie tego rodzaju jest przyznawane przez wszystkie państwa członkowskie, na terytoriach których znajdują się również wyspy i które stosują tego typu zamówienia na usługi publiczne.

Szanowny pan poseł sugeruje, że niektóre rentowne trasy uznawane są za nierentowne, aby uzasadnić wypłatę wynagrodzenia. Jeżeli sytuacja taka rzeczywiście ma miejsce, to zdaniem Komisji trasy, których to dotyczy, winny zacząć funkcjonować w ramach systemu czysto komercyjnego. Komisja byłaby niezmiernie wdzięczna, gdyby szanowny pan poseł był uprzejmy udzielić jej szczegółowych informacji na temat tychże tras.

Na zakończenie, w odniesieniu do sprawozdania w sprawie stosowania usług przewozu promami, trwają obecnie konsultacje z krajowymi organami morskimi i pozostałymi zainteresowanymi stronami, mające na celu zgromadzenie informacji, które posłużą do oceny funkcjonowania usług przewozów promowych oraz skutków ich liberalizacji. Sprawozdanie, o którym mówi szanowny pan poseł powinno zostać opublikowane do końca roku.

W kontekście zarówno naprawy gospodarczej, jak i zmian klimatu odbywa się obecnie wiele dyskusji i intensywnie propagowana jest koncepcja tzw. „proekologicznych” miejsc pracy jako elementu strategii stawiania czoła obu tym wyzwaniom.

W jakim zakresie komisarz ds. energii współpracuje w sposób skoordynowany z komisarzem ds. zatrudnienia w celu zapewnienia, aby propozycje te stały się rzeczywistością, a nie tylko czystą retoryką?

(EN) Komisja uznaje znaczenie przejścia do materiałooszczędnej, niskoemisyjnej gospodarki⁽¹⁾. Postęp poczyniony w kierunku tej zmiany strukturalnej będzie zależał przede wszystkim od opracowania nowych, aktualnych i skoordynowanych polityk w różnych dziedzinach, od tempa wdrażania dotychczasowych polityk, w tym polityk mających na celu zmniejszenie emisji dwutlenku węgla w państwach członkowskich, tempa, w jakim rynki i technologie dojrzewają, a także od stopnia wrażliwości rynków pracy na potrzebę przystosowania się do wszystkich tego rodzaju zmian.

W celu złagodzenia zmian klimatu i przystosowania się do nich, a także sprostania innym wyzwaniom związanym ze środowiskiem naturalnym konieczne jest wszechstronne strategiczne podejście i skoordynowane działania ze strony zaangażowanych decydentów politycznych w kilku dziedzinach oprócz energii i zatrudnienia (takich jak ochrona środowiska, przemysł, badania i rozwój, transport i edukacja). Co się tyczy dostosowania, poszczególne składowe skoordynowanego działania w różnych dziedzinach i na różnych szczeblach sprawowania rządów zostały ostatnio nakreślone przez Komisję w białej księdze zatytułowanej „Adaptacja do zmian klimatu: europejskie ramy działania”⁽²⁾. W kwestii łagodzenia zmian klimatu, pakiet klimatyczno-energetyczny przyjęty w grudniu ubiegłego roku jest zasadniczym krokiem we właściwym kierunku, a jego wdrożenie stworzy możliwości zatrudnienia w sektorze energetycznym. Przykładowo, oczekuje się, że do roku 2020 w sektorze energii odnawialnej powstanie od 2,3 do 2,7 milionów miejsc pracy, przy czym duży udział w ich tworzeniu będą miały małe i średnie przedsiębiorstwa⁽³⁾.

Dalsze wysiłki na rzecz usprawnienia przejścia do gospodarki niskoemisyjnej może ułatwić strategia lizbońska przewidująca pomoc w przyśpieszeniu procesu restrukturyzacji i zapewnieniu jej sprawnego przebiegu. Plany naprawy gospodarczej dla większości, o ile nie wszystkich, państw członkowskich ukierunkowane są na inwestycje w technologie przyjazne środowisku, a także na realizację celu w postaci tworzenia proekologicznych miejsc pracy. Polityka UE w tym obszarze ma za zadanie tworzenie większej liczby lepszych miejsc pracy, jak również doprowadzenie do tego, aby zatrudnienie były opłacalne i trwałe. Zmniejszenie śladu węglowego w miejscach pracy uczyniłoby wszystkie miejsca pracy w gospodarce UE bardziej przyjaznymi dla środowiska.

Dostępnych jest bardzo niewiele informacji na temat profilu kwalifikacji w gospodarce przyjaznej dla środowiska, częściowo z powodu niewystarczającej świadomości możliwych skutków zmian strukturalnych. Zasadne jest założenie, że proces uczynienia kwalifikacji zawodowych bardziej proekologicznymi będzie zakładał, po pierwsze, wykorzystanie tradycyjnych kwalifikacji i kompetencji w celu stworzenia/wykorzystania nowych, bardziej przyjaznych dla środowiska technik, materiałów i produktów, a po drugie, specjalnych kwalifikacji w zakresie ochrony środowiska, takich jak kompetencje związane ze zmniejszaniem śladu węglowego. Komisja uznała zatem za istotne dwa działania, mianowicie rozwój możliwości identyfikowania kwalifikacji służących gospodarce proekologicznej i odpowiadających wymogom rynku pracy oraz organizację programów szkoleniowych mających na celu rozwijanie kompetencji niezbędnych do obejmowania nowych stanowisk.

W swoim komunikacie na wiosenne posiedzenie Rady Europejskiej⁽⁴⁾ Komisja podkreśliła znaczenie poprawy monitorowania i przewidywania potrzebnych kwalifikacji, a także dopasowywania i podnoszenia kwalifikacji zgodnie z zapotrzebowaniem na rynku pracy w przyszłości, np. na miejsca pracy wymagane w gospodarce proekologicznej. Będzie zatem wspierać państwa członkowskie i partnerów społecznych w procesie przewidywania nadchodzących zmian związanych z czynieniem gospodarki bardziej proekologiczną, a także związanych z tym wyzwań na rynku pracy. Podjęta przez Komisję inicjatywa „Nowe umiejętności w nowych miejscach pracy”⁽⁵⁾ zakłada szereg działań mających na celu poprawę wiedzy na temat aktualnego i przyszłego zapotrzebowania na rynku pracy oraz pozyskanie różnych instrumentów wspólnotowych w celu wspierania podnoszenia kwalifikacji. W związku z tym w 2009 roku Komisja zintensyfikuje współpracę z MOP⁽⁶⁾ i Cedefop⁽⁷⁾w sprawie opracowania narzędzi i metod przewidywania potrzebnych kwalifikacji, w szczególności z perspektywy „kwalifikacji proekologicznych”.

Forum ds. Restrukturyzacji, którego gospodarzem w czerwcu będzie Komisja, zajmie się zagadnieniami dotyczącymi ograniczania niekorzystnych dla pracowników i pracodawców skutków łagodzenia i dostosowywania do zmian klimatu. Przyjrzy się także kwestii kwalifikacji oraz sposobom zapewnienia szkoleń przekwalifikowujących dla osób, których zmiany te dotknęły, a także osób, które mogą wykorzystać możliwości związane z technologiami niskoemisyjnymi.

Uproszczenie przepisów Europejskiego Funduszu Społecznego zgodnie z założeniami europejskiego planu naprawy gospodarczej ułatwi również finansowanie takich działań jak szkolenia i podnoszenie kwalifikacji, działania aktywizujące skierowane do osób bezrobotnych i pracowników zwolnionych z pracy, a także wsparcie dla samozatrudnienia. W procesie dostosowywania do wyzwań strukturalnych związanych ze zmianami klimatu pomocny może się również okazać model elastycznego rynku pracy i bezpieczeństwa socjalnego (tzw. flexicurity)⁽⁸⁾.

Polityka spójności, w ramach której przeznaczono znaczące kwoty na gospodarkę proekologiczną i realizację projektów środowiskowych (105 miliardów euro na okres 2007-2013), ma swój istotny wkład w zrównoważony rozwój i zatrudnienie w Europie, jak również w realizację celów UE w walce ze zmianami klimatu. W szczególności, w ramach polityki spójności przeznaczono 3 miliardy euro na wsparcie projektów i procesów produkcyjnych przyjaznych dla środowiska, realizowanych w MŚP⁽⁹⁾, a także na tworzenie nowych, proekologicznych miejsc pracy. Jednym z oczywistych celów finansowania badań naukowych i innowacji jest zwiększenie ogólnej wartości inwestycji w technologie proekologiczne.

Czy Komisja jest świadoma ogromnych trudności, jakie napotykają detaliści i przedsiębiorstwa na terenach przygranicznych w Republice Irlandii z powodu drastycznego spadku wartości funta szterlinga wskutek przyznania nieuczciwej przewagi konkurencyjnej detalistom w Irlandii Północnej?

Jakie działania można podjąć lub jakiej pomocy, o ile jest to możliwe, można udzielić tym borykającym się z trudnościami przedsiębiorstwom?

Czy Komisja jest świadoma istnienia podobnych sytuacji w państwach członkowskich w strefie euro, które sąsiadują z państwami członkowskimi nienależącymi do strefy euro?

(EN) Kursy walut podlegają znacznym wahaniom, które generalnie, choć nie zawsze, związane są ze zmianami podstawowych wskaźników gospodarczych. Ostatni spadek wartości funta brytyjskiego można przypisać wielu czynnikom ekonomicznym. Wśród nich wymienić można obawy uczestników rynku finansowego związane z dwutorowym deficytem w Wielkiej Brytanii (poważnym deficytem handlowym sprzężonym z rosnącym deficytem budżetowym, w tym poważnymi zobowiązaniami warunkowymi), obawy, że recesja w Wielkiej Brytanii może okazać się głębsza niż w innych wysokorozwiniętych gospodarkach, a także ostre cięcia stóp procentowych przez Bank of England. Ponadto, choć w mniejszym stopniu niż dolar amerykański, euro skorzystało na odwrocie inwestorów na bezpieczne pozycje od czasu, kiedy rozpoczął się kryzys na rynkach finansowych. Co więcej, spadek wartości funta w roku 2007 i 2008 rozpoczął się z poziomu, kiedy to funt znajdował się wyraźnie powyżej swojej długoterminowej historycznej średniej.

Komisja nie posiada informacji na temat podobnych sytuacji na innych terenach przygranicznych, przy czym nie można wykluczyć ich istnienia.

Po 20 latach negocjacji UE i RWPZP wciąż nie zawarły umowy o wolnym handlu, a w grudniu ubiegłego roku państwa RWPZP jednostronnie wycofały się z negocjacji.

W jaki sposób Komisja zamierza ożywić zainteresowanie Państw Zatoki Perskiej kontynuowaniem negocjacji zmierzających do jak najszybszego zawarcia przedmiotowej umowy? Jakie konkretnie kwestie pozostają wciąż nierozstrzygnięte i uniemożliwiają osiągnięcie porozumienia? W jaki sposób Komisja zamierza aktywniej zaangażować Państwa Zatoki Perskiej w obrady dotyczące reformy międzynarodowych instytucji finansowych, w szczególności Międzynarodowego Funduszu Walutowego oraz Banku Światowego, biorąc pod uwagę fakt, że Arabia Saudyjska uczestniczy w posiedzeniach szczytu G-20 i zgłaszała zainteresowanie reformą tych instytucji? Jakie tematy będą w szczególności przedmiotem obrad pomiędzy UE a Państwami Zatoki na nadchodzącym 19. wspólnym posiedzeniu Rady oraz ministrów?

(EN) Komisja wyraziła ubolewanie z powodu decyzji podjętej podczas ostatniego szczytu Rady Współpracy Państw Zatoki Perskiej (RWPZP, 29 grudnia 2008 r.) o zawieszeniu negocjacji w sprawie umowy o wolnym handlu z UE.

Pomimo zawieszenia Komisja jako negocjator umowy uważa, że porozumienie jest możliwe do osiągnięcia pod warunkiem odpowiedniej elastyczności w kwestiach pozostających do uzgodnienia (tj. w odniesieniu do klauzul politycznych oraz zakazu stosowania ceł wywozowych). Jest zatem nadal gotowa kontynuować rozmowy.

Sygnały płynące ze spotkania UE-RWPZP na szczeblu ministerialnym, które odbyło się 29 kwietnia 2009 roku w Omanie, były pozytywne: RWPZP i UE dokonały przeglądu efektów ostatnich wzajemnych konsultacji w sprawie umowy o wolnym handlu i postanowiły kontynuować tego rodzaju konsultacje w odniesieniu do wszystkich pozostających do uzgodnienia kwestiach, tak aby możliwe było wznowienie – a w idealnym wariancie pomyślne zakończenie – tych długotrwałych negocjacji.

Komisja jest nadal zdecydowana podejmować dalsze wysiłki w celu znalezienia rozwiązań możliwych do przyjęcia przez obie strony.

Wyniki londyńskiego szczytu G20 są bardzo znaczące i stanowią wyraźny sygnał globalnej jedności w sprawach zarówno diagnozy, jak i rozwiązań problemów pojawiających się w obliczu trwającego kryzysu. Arabia Saudyjska odgrywała bardzo konstruktywną rolę, zwłaszcza w zakresie reformy ram prawnych, a także reformy międzynarodowych instytucji finansowych. Komisja w szczególności przyjmuje z zadowoleniem wsparcie ze strony Arabii Saudyjskiej dla zwiększenia zasobów Międzynarodowego Funduszu Walutowego.

W kontekście obecnych międzynarodowych uwarunkowań politycznych ministrowie z UE i RWPZP rozmawiali na spotkaniu na szczeblu ministerialnym, które odbyło się w Omanie w ubiegłym tygodniu (29 kwietnia 2009 roku), na temat światowego kryzysu gospodarczego i finansowego oraz sposobów radzenia sobie z nim. Szczegółowa dyskusja w sprawie obecnej globalnej nierównowagi będzie elementem kolejnego etapu dialogu gospodarczego między Komisją a RWPZP w Brukseli 15 czerwca 2009 roku.

Porządek obrad wspólnego posiedzenia Rady i ministrów EU-RWPZP (Oman, 29 kwietnia) obejmował, podobnie jak w latach ubiegłych, zagadnienia współpracy oraz sprawy polityczne leżące w sferze wspólnego zainteresowania zarówno UE, jak i RWPZP:

realizację zawartej w 1989 roku umowy o współpracy: stan zaawansowania oraz perspektywy działań w ramach współpracy w dziedzinach leżących w sferze wspólnego zainteresowania, takich jak energia, środowisko naturalne/zmiany klimatu, badania naukowe, szkolnictwo wyższe;

kwestie regionalne, jak np. bliskowschodni proces pokojowy, Iran i Irak;

szereg kwestii globalnych, takich jak zwalczanie terroryzmu i nierozprzestrzenianie, zmiany klimatu, prawa człowieka, a także światowy kryzys gospodarczy i finansowy.

We wszystkich tych kwestiach, a także w sprawie umowy o wolnym handlu, UE i RWPZP wymieniły poglądy podczas spotkania w Omanie. Obie strony uzgodniły treść wspólnego komunikatu. Najważniejszymi rezultatami spotkania była decyzja o wznowieniu stosunków dwustronnych pomiędzy stronami na bazie dotychczasowej umowy o współpracy, a także decyzja o kontynuowaniu rozmów na temat umowy o wolnym handlu, mających na celu wznowienie negocjacji w tej sprawie.

Przy Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie powstała inicjatywa powołania Centrum Chrześcijaństwa Orientalnego. Centrum ma odpowiadać zapotrzebowaniu na badania dotyczące świata islamu i obecnego tam chrześcijaństwa, w tym pragnie zwrócić szczególną uwagę na dialog międzykulturowy oraz poszanowanie praw mniejszości na Bliskim Wschodzie. Obszar ten jest szczególnie interesujący w kontekście rozwoju i integracji Europy. Powołanie Centrum pozwoli na badanie wyżej wymienionej tematyki. Należy nadmienić, że Centrum będzie częściowo finansowane przez uczelnię, umożliwi to prowadzenie badań naukowych oraz nadawanie stopni naukowych. Czy Komisja może udzielić informacji na temat możliwości stałego dofinansowania prac Centrum?

(EN) W kwestii funduszy strukturalnych i w myśl zasady pomocniczości Komisja nie jest zaangażowana w proces wyboru projektów, z wyjątkiem tzw. dużych projektów (o wartości powyżej 25 milionów euro w sektorze ochrony środowiska oraz 50 milionów euro we wszystkich pozostałych sektorach), które Komisja ocenia zgodnie z postanowieniami art. 41 rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006. Odpowiedzialność za wybór projektów spoczywa na organach krajowych i regionalnych w Polsce. Ponieważ wartość przedmiotowego projektu nie przekracza progu dla dużych projektów, wszelkie podjęte decyzje w kwestii przyznania mu wsparcia ze środków funduszy strukturalnych leżą w gestii państwa członkowskiego. W przypadku projektów realizowanych w ramach Regionalnych Programów Operacyjnych instytucją odpowiedzialną za ich wybór jest Urząd Marszałkowski pełniący funkcję Instytucji Zarządzającej programem operacyjnym.

Komisja sugeruje zatem skontaktowanie się w tej sprawie z Urzędem Marszałkowskim Województwa Małopolskiego.⁽¹⁾

>

Zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiającym przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności, polityka spójności powinna przyczyniać się do wzrostu gospodarczego, zwiększania konkurencyjności i zatrudnienia poprzez włączenie priorytetów Wspólnoty dotyczących trwałego rozwoju określonych na posiedzeniu Rady Europejskiej w Lizbonie w dniach 23 i 24 marca 2000 r. i na posiedzeniu Rady Europejskiej w Göteborgu w dniach 15 i 16 czerwca 2001 r.

Bardziej ogólnie, co się tyczy kultury i jej finansowania na szczeblu krajowym, należy pamiętać, że tego rodzaju finansowanie jest obowiązkiem państw członkowskich. Działania na szczeblu UE podejmowane są z pełnym poszanowaniem zasady pomocniczości, a rolą UE jest wspieranie i uzupełnianie działań państw członkowskich, nie zaś ich zastępowanie.

Przyjęty przez UE program Kultura 2007-2013 wspiera międzynarodową mobilność pracowników kultury, dzieł sztuki, jak również produktów kulturalnych i artystycznych, i stymuluje dialog międzykulturowy. Więcej informacji na temat programu można uzyskać w Punkcie Kontaktowym ds. Kultury w Polsce.⁽²⁾

Czy Komisja mogłaby skomentować warunki ustanowienia unijnego rejestru pracowników służby zdrowia pozbawionych prawa wykonywania zawodu w świetle faktu, że Parlament Europejski zmierza do włączenia przepisu w sprawie stosowania takich środków w swoim czytaniu wniosku dotyczącego transgranicznej opieki zdrowotnej?

(EN) Państwa członkowskie ustanowiły własne rejestry, w których umieszczani są pracownicy służby zdrowia, przedstawiciele zawodów regulowanych, i gdzie umieszczane są, stosownie do przypadku, adnotacje o podjętych wobec nich środkach dyscyplinarnych bądź o zastosowanych sankcjach karnych.

Ponadto dyrektywa 2005/36/WE⁽¹⁾ w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych wzmocniła współpracę administracyjną pomiędzy właściwymi organami, albowiem wymiana informacji pomiędzy państwem członkowskim pochodzenia a przyjmującym państwem członkowskim stała się obowiązkiem. A dokładniej dotyczy to wymiany informacji w odniesieniu do zastosowanych środków dyscyplinarnych lub sankcji karnych bądź jakichkolwiek innych poważnych szczególnych okoliczności, co do których istnieje prawdopodobieństwo, że miałyby konsekwencje dla prowadzenia danej działalności, jak również wszelkich istotnych informacji dotyczących prowadzenia przez usługodawcę działalności zgodnie z prawem oraz wykonywania przez niego/nią zawodu w sposób należyty.

Opracowano elektroniczne narzędzie w postaci systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym, które ułatwia wymianę informacji pomiędzy odpowiednimi właściwymi organami za pomocą standardowych formularzy uprzednio przetłumaczonych na wszystkie języki, zawierających pytania istotne z punktu widzenia skutecznego stosowania dyrektywy 2005/36/WE. System wymiany informacji na rynku wewnętrznym działa w pełni w odniesieniu do takich pracowników służby zdrowia jak lekarze, lekarze stomatolodzy, pielęgniarki, położne, farmaceuci oraz fizjoterapeuci.

Tego rodzaju wymiana informacji pomiędzy państwami członkowskimi musi odbywać się z poszanowaniem przepisów dotyczących ochrony danych osobowych, przewidzianych w dyrektywie 95/46/WE⁽²⁾ w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych oraz w dyrektywie 2002/58/WE⁽³⁾ dotyczącej prywatności i łączności elektronicznej.

W 2012 roku Komisja przekaże sprawozdanie dotyczące stosowania dyrektywy 2005/36/WE, w którym dokona oceny jej przepisów. Jeżeli okaże się wówczas, że poszczególne obowiązki i środki wymiany informacji są nieodpowiednie dla celów rozwiązywania pojawiających się problemów, wówczas obowiązki (a także warunki ich wykonywania) związane z wymianą informacji być może będą musiały zostać zrewidowane.

Wniosek Komisji dotyczący dyrektywy w sprawie praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej koncentruje się na prawach i mobilności pacjentów. Przewiduje on obowiązek przekazywania przez pracowników służby zdrowia wszelkich istotnych informacji umożliwiających pacjentom dokonywanie świadomych wyborów. Może to obejmować również potwierdzenie przedmiotowego statusu w rejestrze.

Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne UE-AKP przyjęło w listopadzie ubiegłego roku sprawozdanie w sprawie pracy dzieci, którego byłem współautorem. W przedmiotowym sprawozdaniu wezwaliśmy Komisję Europejską do zobowiązania wszystkich dużych firm działających w UE do przyjęcia odpowiedzialności za praktyki pracownicze na wszystkich etapach łańcucha dostaw oraz zauważyliśmy, że w tym celu należy zapewnić zgodność łańcucha dostaw poprzez przeprowadzanie regularnych i szczegółowych inspekcji oraz niezależnych audytów na wszystkich poziomach.

Jakie środki podejmuje Komisja, by wypełnić swoje obowiązki w tym względzie?

Pytanie odnosi się do notatki uzupełniającej dostarczonej przez Komisję dotyczącej sprawozdania Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego w sprawie pracy dzieci⁽¹⁾. Z notatki uzupełniającej wynika, że definicja społecznej odpowiedzialności biznesu stosowana przez Komisję i państwa członkowskie UE obejmuje środki podejmowane przez firmy dobrowolnie, a nie w odpowiedzi na obowiązkowe rozporządzenie. W związku z tym nie przewiduje się wprowadzenia środków obowiązkowych, takich jak monitorowanie łańcucha dostaw przez organy publiczne lub inne niezależne audyty.

Komisja nawiązała współpracę z sektorem prywatnym w ramach Europejskiego Sojuszu na rzecz Społecznej Odpowiedzialności Biznesu i wsparła szereg warsztatów oraz „laboratoriów” zajmujących się tematami społecznymi i środowiskowymi. W wyniku tych warsztatów powstały liczne zalecenia oraz narzędzia mające wspierać sektor biznesu, w tym nowy portal internetowy dostarczający firmom wskazówki dotyczące kwestii społecznych i środowiskowych w łańcuchu dostaw.

Komisja jest gospodarzem Forum wielu zainteresowanych stron na rzecz społecznej odpowiedzialności biznesu, w skład którego wchodzą pracownicy, organizacje pozarządowe, związki zawodowe, przedstawiciele środowiska akademickiego i inwestorzy. Uczestniczy również w inicjatywie OECD⁽²⁾ mającej stworzyć i wspierać Wielonarodowe Wytyczne, a także zachęcać przemysł UE do przystąpienia do Globalnego Porozumienia Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ). Ostatnio Komisja i państwa członkowskie badają ramy stworzone przez Specjalnego Przedstawiciela ONZ ds. Praw Człowieka i Przedsiębiorstw, pana Johna Ruggie’ego, które przedstawił w sprawozdaniu ONZ na 2008 roku zatytułowanym „Chronić, Szanować i Naprawiać” (tyt. ang. „Protect, Respect and Remedy). Komisja zamierza przede wszystkim rozpocząć, przy współpracy ze Specjalnym Przedstawicielem ONZ, badanie w zakresie ram prawnych dotyczących praw człowieka i kwestii środowiskowych, mających zastosowanie do firm z UE, które prowadzą działalność w krajach trzecich.

Komisja, jak oświadczono podczas prezentacji notatki uzupełniającej podczas posiedzenia Komitetu Społecznego Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego w lutym 2009 roku, z radością weźmie udział w posiedzeniu Komitetu Społecznego Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego we wrześniu 2009 roku, by omówić nowe zmiany i wyniki wdrożenia dalszych środków uzupełniających. Jednym z takich środków uzupełniających będzie kolejne posiedzenie europejskiego forum na rzecz praw dziecka⁽³⁾ (stałe forum doradcze na rzecz praw dziecka w działaniach wewnętrznych i zewnętrznych), które zostanie zorganizowane 18 czerwca 2009 r. i będzie poświęcone pracy dzieci. Jednym z punktów w porządku obrad będzie kwestia społecznej odpowiedzialności biznesu i jej wpływ na walkę ze zjawiskiem pracy dzieci. Zdaniem Komisji te zmiany tworzą solidną podstawę do dalszych dyskusji dotyczących praw dziecka i społecznej odpowiedzialności biznesu.

Praca na nocną zmianę może być związana ze zwiększonym ryzykiem zachorowania na nowotwory. Wyniki badań dowodzą, że wśród mężczyzn pracujących na nocną zmianę występuje większy odsetek zachorowań na raka prostaty, a wśród kobiet wyższy odsetek zachorowań na raka piersi.

Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) praca nocna jest prawdopodobnym czynnikiem rakotwórczym, podobne zdanie przyjęła organizacja American Cancer Association.

Czy Komisja ma świadomość istnienia związku między chorobami nowotworowymi a pracą nocną? Czy Komisja przyspieszy wsparcie dla badań nad wpływem pracy nocnej na zachorowania na nowotwory w UE? Czy Komisja przyjrzy się najlepszym praktykom i badaniom, które pozwolą sprawić, że praca nocna będzie bezpieczniejsza i ustalić, jaka jest maksymalna bezpieczna ilość pracy nocnej? A pod względem zatrudnienia, czy Komisja opublikuje wytyczne opisujące w jaki sposób praca nocna działa jako czynnik rakotwórczy, by pracodawcy i pracownicy mieli świadomość ryzyka?

Komisja zdaje sobie sprawę, że istnieją sugestie dotyczące związku między chorobami nowotworowymi a pracą nocną, którą Międzynarodowa Agencja Badania Raka przy WHO określiła jako czynnik „prawdopodobny”.

Komisja wie, że ten „prawdopodobny” związek jest znany społeczności naukowej, która opiera swoje badania na założeniu wstępnym, że praca na nocną zmianę może osłabiać naturalne rytmiczne cykle biologiczne. Ma to wpływ na produkcję melatoniny, co z kolei powoduje nieprawidłowy wzrost produkcji hormonów, a tym samym ryzyko zachorowania na określone rodzaje nowotworów.

Komisja aktywnie angażuje się w próby zmniejszenia negatywnego wpływu warunków pracy mającego związek z nowotworami. Europejska Agencja Bezpieczeństwa i Zdrowia w Pracy oraz Europejska Fundacja na rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy również aktywnie angażują się w badania z zakresu wpływu zakłóceń wzorców snu na zdrowie.

Niemniej jednak głównym obszarem zapobiegania chorobom nowotworowym jest nadal podejmowanie działań zapobiegawczych w oparciu o podstawowe determinanty zdrowotne, ustalone w europejskim kodeksie przeciwko chorobom nowotworowym. Szacuje się, że poprzez modyfikowanie lub unikanie kluczowych czynników ryzyka, takich jak palenie tytoniu i spożywanie alkoholu, można zapobiec około jednej trzeciej przypadków zachorowań na raka.

W zasadzie Komisja planuje stworzyć we wrześniu 2009 roku Europejskie Partnerstwo na rzecz działań przeciwko chorobom nowotworowym, by pomóc państwom członkowskim w ich wysiłkach dążących do bardziej efektywnego rozwiązywania problemów związanych z nowotworami. Przedmiotowe Partnerstwo, poprzez połączenie w walce z nowotworami wspólnych wysiłków zainteresowanych stron na terytorium UE, stworzy ramy dla rozpoznawania i wymiany informacji, potencjału i wiedzy specjalistycznej z zakresu zapobiegania nowotworom i ich kontroli.

Dyrektywa Rady z dnia 12 czerwca 1989 r. w sprawie wprowadzenia środków zachęcających do ulepszeń w zakresie bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w pracy (dyrektywa 89/391/EWG) obejmuje działania w odniesieniu do ochrony pracowników przed zagrożeniami spowodowanymi warunkami pracy.

Ponadto dyrektywa w sprawie czasu pracy (dyrektywa 2003/88/WE) ⁽¹⁾zawiera szereg określonych środków ochrony pracowników nocnych. Państwa członkowskie muszą podjąć niezbędne środki gwarantujące, że pracownicy nocni na mocy dyrektywy mają prawo do darmowych badań, zarówno przed wyznaczeniem ich do pracy na nocnej zmianie, jak i w regularnych odstępach czasu po jej rozpoczęciu. Muszą również zapewnić pracownikom, którzy mają problemy ze zdrowiem wynikające z pracy nocnej, przeniesienie w miarę możliwości do odpowiedniej dla nich pracy w dzień. Pracodawcy, którzy regularnie wykorzystują pracę nocną muszą poinformować o tym właściwe organy, jeśli zostaną o to poproszeni. Państwa członkowskie muszą również zagwarantować, że pracodawcy ustalający strukturę pracy uwzględniają ogólną zasadę dostosowania pracy do pracownika, a także wymogi dotyczące bezpieczeństwa i zdrowia.

Komisja będzie nadal śledzić tę istotną kwestię sugerowanego związku między chorobami nowotworowymi a pracą nocną.

Dyrektywa 2004/23/WE⁽¹⁾ z 31 marca 2004 r. ustanawia normy w zakresie jakości i bezpieczeństwa procesów dawstwa, zakupu, testowania, przetwarzania, przechowywania, składowania i dystrybucji ludzkich tkanek i komórek. Uważa się, że przedmiotowa dyrektywa stanowi podstawowe ramy w zakresie zakupu komórek i tkanek w Unii Europejskiej. Niektóre państwa członkowskie znacząco opóźniają transpozycję postanowień dyrektywy do prawodawstwa krajowego, w wyniku czego określone działania związane z komórkami i tkankami są w niektórych państwach członkowskich słabiej rozwinięte. Ponadto pacjenci i lekarze często nie znają ostatnich osiągnięć medycyny w odniesieniu do komórek macierzystych, ani korzyści z nich płynących.

Czy Komisja przed 7 kwietnia 2009 r. otrzymała od wszystkich państw członkowskich aktualne sprawozdania w sprawie transpozycji poszczególnych postanowień przedmiotowej dyrektywy, jak przewiduje art. 26 dyrektywy?

Czy, biorąc pod uwagę przypadający na 18 kwietnia europejski dzień praw pacjenta, Komisja rozważa również zwiększenie wysiłków mających na celu informowanie pacjentów i lekarzy o korzyściach związanych z komórkami macierzystymi?

Każdego roku Komisja wysyła do państw członkowskich kwestionariusz, by ocenić proces transpozycji i wdrożenia dyrektywy 2004/23/WE w sprawie jakości i bezpieczeństwa ludzkich komórek i tkanek. Wyniki z kwestionariusza są omawiane z państwami członkowskimi podczas spotkania z właściwymi organami. Tabele podsumowań wyników są publikowane na stronie internetowej Dyrekcji Generalnej ds. Zdrowia i Konsumentów.

Wyniki kwestionariusza na rok 2009 również posłużą za podstawę sprawozdania w sprawie wdrożenia wymogów dyrektywy 2004/23/WE, zgodnie z postanowieniami art. 26(3) dyrektywy. Do Komisji obecnie wpływają odpowiedzi, które zostaną opracowane na następne posiedzenie zaplanowane na 27-28 maja 2009 roku.

Celem dyrektywy 2004/23/WE oraz dyrektyw wykonawczych jest ustanowienie minimalnych norm w zakresie jakości i bezpieczeństwa procesów dawstwa, zakupu, testowania, przetwarzania, przechowywania, składowania i dystrybucji ludzkich tkanek i komórek. Nie obejmuje natomiast badań z wykorzystaniem ludzkich tkanek i komórek, ani nie koliduje z decyzjami podejmowanymi przez państwa członkowskie, dotyczącymi wykorzystywania, bądź nie wszelkich określonych rodzajów komórek ludzkich, jak komórki macierzyste.

Od co najmniej dwóch miesięcy toksyczne algi Chatonella, których obecność wykryto w Zatoce Maliakos u wybrzeży Grecji, zabijają ryby na niespotykaną dotąd skalę. Ta klęska środowiskowa doprowadza do rozpaczy lokalnych rybaków, którzy słusznie protestują przeciwko takiemu stanowi rzeczy. Zdaniem naukowców rozwój tego typu toksycznej algi jest spowodowany rosnącym zanieczyszczeniem odpadami przemysłowymi i innymi rzeki Sperchios wpadającej do Zatoki. Lokalni mieszkańcy mówią, że Zatoka przeistoczyła się w „toksyczny napar”.

Jak zdaniem Komisji należy podejść do tego poważnego problemu środowiskowego, do konieczności wsparcia rybaków cierpiących pod względem finansowym i bardziej ogólnie, do przywrócenia równowagi środowiskowej w regionie, która została zaburzona w wyniku zanieczyszczenia?

Szanowny pan poseł nawiązuje do zanieczyszczenia rzeki Sperchios i Zatoki Maliakos oraz do powiązanego z nim wpływu na wielkość populacji ryb i na sytuację rybaków w regionie.

Ustawodawstwo UE w zakresie ochrony środowiska zapewnia jasne mechanizmy służące ochronie naszych wód poprzez:

zajęcie się kwestią zanieczyszczenia u źródła na mocy dyrektyw, takich jak dyrektywa w sprawie oczyszczania ścieków komunalnych⁽¹⁾ i dyrektywa w sprawie zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli (IPPC)⁽²⁾,

ustanowienie celów środowiskowych w odniesieniu do wszystkich rodzajów wód (rzek, jezior, wód gruntowych oraz przybrzeżnych na mocy ramowej dyrektywy wodnej⁽³⁾.

Dyrektywa w sprawie oczyszczania ścieków komunalnych nałożyła na państwa członkowskie wymóg zgromadzenia i oczyszczenia ścieków komunalnych ze wszystkich obszarów zasiedlonych przez ponad 2 tysiące mieszkańców (lub ekwiwalent w zanieczyszczeniu ścieków) do roku 1998, 2000 lub 2005 (w zależności od wielkości obszaru zasiedlonego oraz właściwości zanieczyszczonych wód). Na mocy dyrektywy w sprawie zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli (IPPC) działalność objętych jej zakresem instalacji przemysłowych musi być uzależniona od zintegrowanego zezwolenia, w tym warunków przygotowanych w oparciu o najlepsze dostępne techniki. Istniejące instalacje miały obowiązek uzyskania zezwoleń zgodnych z postanowieniami dyrektywy do dnia 30 października 2007 roku.

Komisja dokładnie przeanalizowała proces wdrożenia obu dyrektyw w Grecji i doszła do wniosku, że zobowiązania nie zostały właściwie wdrożone. W związku z tym Komisja wszczęła wobec Grecji postępowanie w odniesieniu do naruszenia przepisów prawa w odniesieniu do obu dyrektyw.

Ramowa dyrektywa wodna przewiduje zasadniczo obowiązek osiągnięcia/utrzymania do roku 2015 dobrej jakości wody („dobrego statusu”) w odniesieniu do wszystkich wód. Państwa członkowskie miały obowiązek do grudnia 2004 roku przeprowadzić analizę środowiskową presji i wpływów, a do 22 grudnia 2009 r. muszą stworzyć plany i programy służące do osiągnięcia „dobrego statusu”.

W analizie środowiskowej presji i wpływów dotyczącej rzeki Sperchios w szczególności wskazano na problemy związane z jakością wody w tej rzece. W przypadku Zatoki Maliakos, jak wspomniał szanowny pan poseł, zakłócenie ekosystemu w wyniku zanieczyszczenia może również prowadzić do zmasowanego rozwoju określonych rodzajów alg, w tym alg o toksycznym wpływie na ryby. W przypadku rzek i estuariów („wód przejściowych”) „dobry status” jest określany za pomocą różnorodnych kryteriów, w tym składu i zasobności rybiej fauny. Plany i programy, które mają być gotowe do grudnia 2009 r., muszą dotyczyć istniejących problemów i wyznaczać środki służące do osiągnięcia celu z zakresu jakości środowiska, zarówno w odniesieniu do rzeki Sperchios, jak i Zatoki Maliakos.

Jeśli chodzi o możliwe wsparcie dla sektora rybołówstwa w tym obszarze, to państwa członkowskie na mocy rozporządzenia w sprawie Europejskiego Funduszu Rybackiego⁽⁴⁾ w przypadku klęski żywiołowej lub innych nadzwyczajnych zdarzeń mogą podjąć odpowiednie środki, by wspierać finansowanie środków pomocowych na rzecz tymczasowego zaprzestania działalności połowowej. I o ile w rozporządzeniu określono ogólne warunki i zasady, to obowiązkiem państw członkowskich jest zadecydowanie, czy działalność połowowa w danym wypadku musi zostać wstrzymana oraz zadecydowanie, czy można udzielić wsparcia.

W dniu 8 marca rząd francuski poinformował Komisję i państwa członkowskie UE (na mocy dyrektywy 98/34/WE⁽¹⁾) o przygotowanym projekcie przepisów w odniesieniu do gier i hazardu w środowisku on-line. Po raz pierwszy w historii UE przygotowano wniosek, który przewiduje wprowadzenie „prawa zakładów sportowych”, hipotetycznie w celu zachowania integralności francuskich zawodów sportowych. Na mocy tego prawa podmioty przyjmujące zakłady sportowe byłyby zmuszone do podpisywania obowiązkowych umów finansowych z francuskimi federacjami sportowymi.

Czy Komisja mogłaby wyjaśnić, czy tego typu restrykcje na francuskim rynku zakładów w środowisku on-line są dopuszczalne i zgodne z prawem UE?

Jakie dowody (statystyczne lub pozostałe) dostarczyły francuskie organy na poparcie konieczności wprowadzenia przedmiotowego środka? W jaki sposób takie prawo chroni „integralność sportu”?

Komisja właśnie przeprowadza analizę przedmiotowego projektu przepisów i nie ma jeszcze ostatecznego stanowiska w tej sprawie, ale wypracuje stanowisko przed zakończeniem okresu zawieszenia, przypadającym na 8 czerwca 2009 roku.

Wniosek w sprawie rozporządzenia Rady ustanawiającego wspólnotowy system kontroli w celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa (COM(2008)0721) sprawi, że wspólna polityka rybołówstwa UE, która już jest skierowana przeciwko interesom ludności, teraz będzie jeszcze bardziej reakcyjna. Wspólna polityka rybołówstwa spotkała się z silnym sprzeciwem organizacji reprezentujących rybaków, ponieważ skłania się ku udzielaniu wsparcia dużym koncernom rybackim: ogłasza kolejną „nieograniczoną swobodę” z korzyścią dla wielkich monopoli w sektorze i ogranicza prawa małych i średnich przedsiębiorstw rybackich. Doprowadzi do wzrostu cen produktów rybołówstwa, jakie muszą ponieść pracownicy oraz wyeliminuje z rynku małe i średnie przedsiębiorstwa rybackie i rybaków prowadzących działalność na własny rachunek. Jednocześnie nie przewiduje jakichkolwiek środków służących do sprawdzenia stanu zanieczyszczenia morza przez gospodarstwa rybackie oraz ścieki przemysłowe, komunalne, rolne, a także ścieki produkowane przez żeglugę i wojsko.

Co Komisja sądzi na temat tych kwestii i uzasadnionej reakcji rybaków?

Wniosek w sprawie nowego rozporządzenia ustanawiającego kontrolę rybołówstwa (COM C (2008) 721) ma na celu zapewnienie przestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa (WPRyb), której założeniem jest zachowanie, z korzyścią dla wszystkich rybaków, zdrowia zasobów rybnych. Komisja nie podziela opinii, że przedmiotowy wniosek wspiera interesy dużych koncernów rybackich ze szkodą dla małych i średnich przedsiębiorstw. Nowe rozporządzenie w sprawie kontroli ma zapewnić lepsze przestrzeganie przepisów. Wraz z upływem czasu doprowadzi to do lepszych możliwości połowów dla wszystkich sektorów floty rybackiej, w tym przede wszystkim dla małych i średnich przedsiębiorstw, a także zapewni lepsze dostawy na rynek.

Ponieważ przedmiotowy wniosek dotyczy kontroli działalności połowowej, nie można uznać go za właściwy instrument w rozwiązywaniu problemu zanieczyszczenia morza przez gospodarstwa rybackie oraz ścieki przemysłowe, komunalne, rolne, a także ścieki produkowane przez żeglugę i wojsko. Właściwe ustawodawstwo związane z tymi zagadnieniami pozwala na regulację w tych obszarach.

Parlament Europejski i Rada przyjęli decyzję 2850/2000/WE⁽¹⁾ ustanawiającą wspólnotowe ramy współpracy w dziedzinie przypadkowych lub umyślnych zanieczyszczeń mórz oraz wspólnotowy mechanizm ułatwiający współpracę w interwencjach wspierających ochronę ludności.

Co Komisja Europejska zrobiła dotychczas pod względem zwiększenia „możliwości reagowania państw członkowskich w razie zaistnienia wypadków pociągających za sobą wycieki ropy lub grożących wyciekami ropy lub innych szkodliwych substancji do morza, jak również przyczynianie się do zapobiegania takim zagrożeniom”? Jakie są krótko- i długookresowe zamierzenia Komisji odnośnie działań w tej dziedzinie?

W dniu 22 grudnia 2006 r. Komisja przyjęła Komunikat⁽²⁾ przedstawiający stan działań wspólnotowych pod względem gotowości do zwalczania zanieczyszczeń oraz reagowania na zanieczyszczenia mórz, a także wzmocnienia i kontynuowania gotowości do zwalczania zanieczyszczeń oraz reagowania na zanieczyszczenia mórz począwszy od dnia 1 stycznia 2007 r. (po wygaśnięciu wspólnotowych ram współpracy⁽³⁾).

W razie wypadku, gdy zasięg katastrofy jest tak wielki, że możliwości reagowania danego kraju okazują się niewystarczające, poszkodowane państwo może odwołać się do wspólnotowego mechanizmu obrony cywilnej oraz do ośrodka monitoringu i informacji (MIC), ustanowionego na mocy decyzji Rady 2007/779/WE, Euratom⁽⁴⁾. Mechanizm obrony cywilnej powstał w 2001 roku w celu niesienia wsparcia w razie nagłej potrzeby oraz przyczynienia się do poprawy koordynacji działań w ramach pomocy, prowadzonych przez państwa członkowskie i przez Wspólnotę.

Na mocy Rozporządzenia (WE) 1406/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady⁽⁵⁾ powołano Europejską Agencję ds. Bezpieczeństwa na Morzu. Do Agencji należy zapewnienie państwom członkowskim i Komisji wsparcia technicznego i naukowego w dziedzinie przypadkowego lub umyślnego zanieczyszczenia mórz spowodowanego przez statki oraz dostarczenie, po otrzymaniu prośby o wsparcie, sprzętu do zwalczania zanieczyszczeń w państwach członkowskich. Od marca 2006 r. do Agencji mogą zgłaszać się poszkodowane państwa członkowskie w celu wyczarterowania statków do zwalczania zanieczyszczeń w celu wspierania, za pomocą dodatkowych środków, działań podjętych przez te państwa, mających na celu zwalczanie zanieczyszczeń.

W grudniu 2006 r. UE zapewniła wieloletnie finansowanie, w wysokości 154 milionów euro na okres 2007-2013⁽⁶⁾, działań Agencji w dziedzinie reagowania na zanieczyszczenia spowodowane przez statki. Zgodnie z planem działania w zakresie gotowości do zwalczania zanieczyszczeń oraz reagowania na zanieczyszczenia mórz, Agencja stworzyła flotę statków do zwalczania zanieczyszczeń obejmującą wszystkie morza na terytorium UE. Dotychczas państwa członkowskie trzy razy zwróciły się z prośbą o mobilizację tych statków.

I wreszcie należy zauważyć, że UE stworzyła inne środki legislacyjne, które przyczyniają się do zapobiegania zanieczyszczeniom powodowanym przez statki, czego najnowszym przykładem może być przyjęty niedawno trzeci pakiet dotyczący bezpieczeństwa na morzu⁽⁷⁾.

Daty wygaśnięcia zwolnień w przypadku stosowania ołowiu w nielicznych już przypadkach zastosowań, które zostały niedawno ustalone w zmienionym załączniku II (decyzja 2008/689/WE⁽¹⁾) do dyrektywy 2000/53/WE⁽²⁾ w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji (koniec roku 2010 w przypadku nowych typów pojazdów), mogą zagrozić wprowadzeniu zastosowań pojazdów przyjaznych dla środowiska i bezpiecznych, w przypadku, gdy nie ma dostępu do technicznych alternatyw dla ołowiu. Konieczne jest przedłużenie dat wygaśnięcia zwolnień.

W jaki sposób Komisja zagwarantuje, że obecna zmiana pozwoli na szybkie podjęcie pozytywnej decyzji, by dać przemysłowi motoryzacyjnemu, najszybciej jak tylko możliwe, pewność prawną i pewność planowania?

Jak Komisja zamierza, w tym kontekście, uwzględnić zalecenia Rady, Parlamentu Europejskiego oraz swoje własne dotyczące, w świetle trudnej sytuacji gospodarczej przemysłu motoryzacyjnego, szczególnie unikania zbędnego obciążenia administracyjnego, unikania tworzenia nowych obciążeń gospodarczych, porównania kosztów i korzyści oraz rozważenia głównych zasad ujętych w inicjatywie CARS 21 poprzez ocenę kosztów łącznych regulacji, a także poprzez zapewnienie przewidywalności i pewności prawnej?

Komisja regularnie sprawdza listę zwolnień z „zakazu metali ciężkich” zawartą w załączniku II do dyrektywy 2000/53/WE⁽³⁾ w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji. Obecnie Komisja przeprowadza badanie, które przygotuje podstawy do piątego dostosowania przedmiotowego załącznika do postępu technicznego i naukowego. Zakres tego badania skupia się konkretnie na dwóch zwolnieniach, o których wspomniał pan poseł. Pierwsza konsultacja społeczna w tej dziedzinie została przeprowadzona w okresie między 26 stycznia a 9 marca 2009 r. (patrz: http://rohs-elv.exemptions.oeko.info). Projekt decyzji Komisji zmieniający załącznik II zostanie przygotowany, natychmiast po zweryfikowaniu przez konsultanta Komisji wszystkich dostarczonych danych technicznych i naukowych. W sprawie projektu przeprowadzone będą konsultacje ze wszystkimi służbami Komisji oraz państwami członkowskimi, które przeprowadzą głosowanie nad projektem. Jeśli głosowanie zakończy się pomyślnie, projekt zostanie poddany trzymiesięcznemu okresowi parlamentarnej weryfikacji. Po jej zakończeniu, pod warunkiem że wynik będzie pozytywny, przedmiotowy środek zostanie przyjęty. Komisja zamierza zdążyć z przyjęciem przedmiotowej decyzji przed końcem roku 2009.

Proces wprowadzania zmian do załącznika II nie stwarza nowych obciążeń ekonomicznych, ponieważ postanowienia załącznika obowiązywały od momentu przyjęcia dyrektywy, a przemysł od zawsze miał świadomość, że wszelkie zwolnienia mogą zostać poddane procesowi przeglądu. Służby Komisji podejmują wszelkie możliwe wysiłki w celu zapewnienia przemysłowi przewidywalności i pewności prawnej, w kontekście zasad i procedur, które należy zastosować podczas procesu przeglądu ustawodawstwa wspólnotowego. Komisja pozostaje w kontakcie z przedstawicielami przemysłu w odniesieniu do przedmiotowej kwestii i usiłuje na każdym etapie dostarczać prawidłowe informacje dotyczące statusu zmian załącznika II.

Nadawanie przez egipskiego operatora satelitarnego Nilesat zakazanego prawem programu telewizyjnego o zabarwieniu terrorystycznym „Al-Manar TV” bezpośrednio narusza plan działania na linii UE-Egipt i stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa europejskiego.

Czy Komisja podjęła kroki, by podczas posiedzenia Rady stowarzyszenia UE-Egipt w dniu 27 kwietnia 2009 r. poruszyć kwestię nadawania w Europie za pośrednictwem Nilesat programu „Al-Manar TV”? Jeśli nie, to jak Komisja uzasadni powtarzające się odkładanie na później rozmów z Egiptem w kwestii tego naruszenia planu działania UE-Egipt?

Unia Europejska w swoim oświadczeniu na posiedzeniu Rady stowarzyszenia UE-Egipt, które odbyło się 27 kwietnia w Luksemburgu, zachęcała Egipt do dalszego podejmowania wysiłków mających na celu zwalczanie dyskryminacji bez względu na jej tło oraz wspieranie tolerancji w dziedzinach związanych z kulturą, religią, światopoglądem oraz mniejszościami. W tym kontekście UE wyraziła swój niepokój spowodowany zawartością treści dyskryminacyjnych w niektórych programach nadawanych w kanale telewizji Al-Manar, którego dystrybutorem jest egipski operator satelitarny Nilesat. UE potępia wszelkie przejawy popierania nienawiści na tle narodowym, rasowym lub religijnym, które podburzają do dyskryminacji, wrogich zachowań lub stosowania przemocy.

Niedawno w Republice Czeskiej wprowadzono bezprecedensowe prawo ograniczające wolność słowa i wolność pracy. Chodzi mianowicie o czeską ustawę z dnia 5 lutego 2009 r. zmieniającą ustawę 141/1961 Coll., w sprawie postępowań w sądzie karnym (kodeks karny), w której za publikowanie jakichkolwiek relacji z policyjnych podsłuchów przewidziano karę do pięciu lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości do 180 tysięcy euro.

Czy Komisja wie, czy w innym kraju UE był już precedens podobny do niedawno przyjętej czeskiej ustawy?

Czy Komisja zgadza się z opinią, że w nawiązaniu do art. 6 traktatu o Unii Europejskiej i przy uznaniu wartości prawnej karty praw podstawowych, ten bezprecedensowy przepis przyjęty przez Republikę Czeską powoduje poważne problemy w odniesieniu do wpływu na wolność wyrażania opinii (zagwarantowaną na mocy art. 11 karty), szczególnie przez nałożenie groźby surowych kar, takich jak kara do pięciu lat pozbawienia wolności i grzywna w wysokości do 180 tysięcy euro?

Czy zdaniem Komisji przedmiotowa ustawa może stanowić naruszenie przez Republikę Czeską postanowień art. 7 traktatu o Unii Europejskiej?

Z informacji podawanych w mediach Komisja wnosi, że do Trybunału Konstytucyjnego Republiki Czeskiej w kwietniu 2009 roku wpłynęła skarga konstytucyjna przeciwko ustawie, do której odnosi się pan poseł.

Komisja stale powtarza, że wolność wyrażania opinii jest jedną z podstaw, na których zbudowano Unię Europejską i stanowi część tradycji konstytucyjnej wspólnej dla państw członkowskich. Ta wolność może podlegać jedynie „przepisanym prawem” ograniczeniom, które są nakładane w celu zaspokojenia jednego lub więcej uzasadnionych celów opisanych w europejskiej konwencji praw człowieka oraz „koniecznych w społeczeństwie demokratycznym” w celu realizacji tych celów.

Komisja przypomina również, że zgodnie z postanowieniami traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz traktatu o Unii Europejskiej, Komisja nie ma możliwości sprawdzenia rzekomych naruszeń praw podstawowych, które nie są powiązane z prawem wspólnotowym.

Liczna grupa państw członkowskich wprowadziła w ostatnich miesiącach tymczasowe systemy premiowe, by przyspieszyć wycofanie z obiegu starych samochodów i zastąpienie ich nowymi, ekologicznymi pojazdami.

Czy Komisja może opisać wpływ, jaki premie za złomowanie miały w krajach, w których zostały wprowadzone? Jak wpłynęło to na poziom sprzedaży nowych samochodów? Jakie rodzaje samochodów są najczęściej kupowane przy wykorzystaniu tych premii? Jaka jest środowiskowa charakterystyka samochodów kupowanych za te premie?

Czy Komisja może w przybliżeniu podać liczbę starych samochodów, które w wyniku wprowadzenia premii zostały zezłomowane? Ile lat mają samochody sprzedawane? Jaka jest środowiskowa charakterystyka samochodów sprzedawanych w tym systemie?

Czy Komisja zamierza rozpocząć działania legislacyjne w celu stworzenia ram w odniesieniu do premii za złomowanie? Jakie inne inicjatywy Komisja już podjęła w odniesieniu do premii za złomowanie?

Jaki jest wpływ premii za złomowanie na środowisko? Czy przedmiotowe premie przyspieszają po prostu zakup nowych samochodów, czy też poprawiają jakość, efektywność i wpływ na środowisko samochodów będących już w obiegu?

Komisja uważa, że środki zorientowane na popyt, takie jak plany złomowania, mogą odgrywać istotną rolę w promowaniu procesu odnawiania floty, a także zastępowania starych, zanieczyszczających środowisko samochodów, pojazdami nowszymi i bardziej zaawansowanymi pod względem technologicznym. W związku z tym Komisja z zadowoleniem przyjęła inicjatywy państw członkowskich w tym zakresie, ale jednocześnie sprawdziła, czy plany pozostają w zgodzie z ustawodawstwem Wspólnoty.

W przyjętym w listopadzie 2008 roku europejskim planie naprawy gospodarczej⁽¹⁾ przewidziano środki zorientowane na popyt, które mają na celu zwiększenie popytu na nowe pojazdy oraz wsparcie procesu złomowania starych samochodów. Przedmiotowy plan naprawy ustanawia kluczowe elementy wsparcia publicznego na rzecz sektora motoryzacyjnego.

W dniu 16 lutego 2009 r. Komisja zaprosiła ekspertów z państw członkowskich do wymiany najlepszych praktyk w zakresie planów złomowania. Następnie 25 lutego 2009 r. Komisja w ramach komunikatu „Reakcja na kryzys w europejskim przemyśle motoryzacyjnym”⁽²⁾ przyjęła „Wskazówki dotyczące planów złomowania pojazdów”. W tym tekście Komisja określiła swoją gotowość do wzmocnienia koordynacji środków krajowych z myślą o zapewnieniu pełnej efektywności środków oraz zapobieganiu zakłóceniom rynku wewnętrznego. W tekście przedstawiono praktyczne wskazówki dla państw członkowskich dotyczące sposobu zaprojektowania planów złomowania samochodów i wytłumaczono odpowiednie przepisy w ustawodawstwie Wspólnoty. Ponadto Komisja poprosiła państwa członkowskie, by zawsze powiadamiały ją o swoich planach złomowania, co korzystnie wpłynie na przejrzystość działań. Komisja zobowiązała się do przeprowadzania szybkich ocen planów i potwierdzania ich zgodności z postanowieniami dyrektywy 98/34/WE⁽³⁾, które wiążą się z obowiązkiem powiadamiania o przepisach technicznych na etapie projektu. W związku z tym Komisja nie widzi na chwilę obecną konieczności podejmowania działań legislacyjnych mających na celu stworzenie ram dla premii za złomowanie.

Obecnie dziesięć państw członkowskich posiada funkcjonujące plany złomowania, a dwa kolejne ogłosiły ich szybkie wprowadzenie w najbliższej przyszłości. Warto zauważyć, że cechy charakterystyczne istniejących planów są różnorodne, szczególnie w odniesieniu do dolnej granicy wieku pojazdów przeznaczonych na złomowanie (od 9 do 15 lat) oraz wymogów jakie musi spełnić pojazd (tj. wielkość emisji euro, emisji dwutlenku węgla, maksymalny przebieg).

Na razie jest zbyt wcześnie, by oceniać ogólną efektywność omawianych planów. Na podstawie dostępnych informacji można jednak wywnioskować, że wprowadzenie planów w niektórych państwach członkowskich zakończyło się sukcesem, co pozytywnie wpłynęło również na sytuację w innych państwach członkowskich. To planom złomowania przypisuje się zasługę za odnotowanie w marcu 2009 roku mniejszego spadku liczby rejestrowanych w Europie samochodów osobowych. W niektórych państwach członkowskich omawiane bodźce w marcu 2009 roku znacząco wpłynęły na wzrost sprzedaży w porównaniu z poziomem odnotowanym w marcu ubiegłego roku (Niemcy wzrost o 40%, Słowacja o 18% i Francja o 8%). Odnotowano również, że plany złomowania wpływają na zwiększenie popytu na samochody mniejsze, przyjazne dla środowiska i zużywające mniej paliwa. Nie ma jednak jeszcze systematycznej oceny w odniesieniu do wpływu planów na średnie poziomy emisji CO2 lub emisji zanieczyszczeń powietrza.