Paulo Casaca, auteur. − (PT) Voorzitter, 1 mei is voor ons in het Westen een feestdag, maar helaas in Iran nog steeds een dag van rouw. Dit jaar niet alleen vanwege het met geweld beëindigen van demonstraties van Iraanse arbeiders, wat inmiddels al een gewoonte geworden is, maar ook vanwege de executie van een vrouw van zeventien, Delara Darabi, die ter dood veroordeeld is voor een misdaad die zij naar alle waarschijnlijkheid niet gepleegd heeft.

Volgens Amnesty International heeft de jonge vrouw op de dag voor haar terechtstelling haar moeder verteld over haar plannen voor de toekomst, in de hoop dat de brede campagne voor haar vrijlating een succes zou zijn.

Delara Darabi is een van de vele martelaren van het religieus fanatisme, met zoveel anderen wier executie we hier hebben aangeklaagd.

Deze week hebben mensenrechtenorganisaties ook het bericht bevestigd, dat rechtstreeks afkomstig was van de Nationale Raad van het Iraans Verzet, over de steniging, in de gevangenis van Lakan, van een man die beschuldigd werd van overspel. Ook berichtten zij over de op handen zijnde steniging van een andere man in de provincie Gilan, waarmee weer eens wordt aangetoond dat de opschorting van deze barbaarse praktijk door Iran een farce is.

Volgens de beweging voor de afschaffing van de doodstraf Tire as Mãos de Caim, vinden in Iran meer executies per hoofd van de bevolking plaats dan waar ook ter wereld. Deze ochtend nog zijn er vier mensen geëxecuteerd in de gevangenis van Evin en op 2 mei jongstleden zijn er in de gevangenis van Taibad nog eens acht mensen ter dood gebracht.

Opsluiting van burgers uit derde landen, zoals de Amerikaanse Roxana Saberi, is ook al een routine geworden, een chantagemiddel om andere landen tot diplomatieke concessies te dwingen.

Het commentaar van de secretaris van Tire as Mãos de Caim, Sergio D'Elia, is wat dat betreft volkomen juist en legt de vinger precies op de zere plek: de wreedheid van het mullahregime is niet alleen de verantwoordelijkheid van het fundamentalistische regime van Iran. De Europese regeringen stemmen hierin stilzwijgend toe, in hun voortdurende wens om te 'pleasen', en zwichten daarmee voor de chantage die Iran op politiek gebied en op handelsgebied pleegt. Het regime in Teheran vormt een bedreiging voor de vrede en de veiligheid in de wereld en, nog meer, voor hun eigen burgers, door praktijken die nu al tientallen jaren duren. In plaats van dat onder ogen te zien, ziet Europa Iran als oplossing voor de problemen in het Midden-Oosten, terwijl het land juist het belangrijkste probleem is.

Ik maak gebruik van deze laatste keer dat ik het woord kan nemen in het Europees Parlement, om de wens uit te spreken dat de mensen die hier in de komende zittingsperiode zullen plaatsnemen, de Iraanse bevolking niet zullen overleveren aan hun beulen en de volkeren van het Midden-Oosten niet aan hun lot zullen overlaten in de diepe put van het religieus fanatisme.