Kurt Lechner, w imieniu grupy PPE. – (DE) Panie przewodniczący, panie i panowie! W roku 2005, po siedmiu latach pracy oraz debat w Parlamencie, przyjęliśmy tę dyrektywę i zaczęła ona obowiązywać. W roku 2007 została wdrożona. Teraz mamy rok 2009 i trudno się pogodzić z tym, że nie wszędzie dyrektywa ta została wdrożona, szczególnie, że nie była ona całkiem nowa, bo były już przecież wcześniejsze wnioski. Mogę tylko zachęcać Komisję do wywierania silniejszych nacisków na państwa członkowskie.

Spodziewałem się, że problemy będą dotyczyły praktycznego zarządzania tą dyrektywą. Stanowi to główny temat nadchodzących badań: ustalić, gdzie występują konkretne miejscowe problemy i odkryć, co się faktycznie dzieje. Odniesiono się już do faktu, że 20 % skarg kierowanych do systemu SOLVIT dotyczy właśnie tego zagadnienia. Jest to bardzo poważna sprawa. Pan poseł Harbour słusznie zauważył – a nie chcę powtarzać tego, o czym już powiedział – jakie znaczenie dla rynku wewnętrznego ma ten problem z gospodarczego punktu widzenia.

Jednak abstrahując od zagadnień gospodarczych, jedną z fundamentalnych swobód obywateli jest możliwość pracy we własnym zawodzie i realizowania swojego potencjału w innym państwie, na przykład w przypadku zawarcia związku małżeńskiego lub przeprowadzki do innego kraju. To jest prawdziwy problem dla obywateli Europy.

Ważne, abyśmy uznali, że nie da się uniknąć problemów. Jest to sprawa złożona, wymaga czasu na wdrożenie, a do tego dotyczy różnych kultur i tradycji, szczególnie w przypadku specjalistycznych zawodów oraz koncepcji jakości i kwalifikacji w tych zawodach. Nie jest zatem możliwe uznanie wszystkich kwalifikacji z jednego kraju w innym kraju bez żadnych wątpliwości. Dla nas i dla mnie chodzi tutaj w mniejszym stopniu o zajmowanie się indywidualnymi przypadkami utrudnień, które nieuchronnie wystąpią, a bardziej o badanie – i na tym właśnie polega rola systemu SOLVIT – czy występują wady struktur lub systemu i czy można wprowadzić usprawnienia, oraz w jaki sposób to uczynić.

Chciałbym zauważyć, że nigdy nie będzie można tego zagadnienia doprowadzić do końca. Ma ono charakter długoterminowy, bo oczywiście stale powstają nowe zawody i nowe opisy stanowisk. Z tego względu stanowi ono ustawiczne zadanie dla Komisji i Parlamentu, ale także dla państw członkowskich, które chciałbym niniejszym wezwać do okazania dobrej woli.