Przewodnicząca. - Kolejnym punktem porządku obrad jest sprawozdanie Csaby Őry’ego w imieniu Komisji Zatrudnienia i Spraw Społecznych, dotyczące wytycznych dla polityki zatrudnienia państw członkowskich [COM(2010)0193 - C7-0111/2010 - 2010/0115(NLE)] (A7-0235/2010).

  Csaba Őry, sprawozdawca. – (HU) Dziękuję pani przewodniczącej za umożliwienie mi zabrania głosu. Postaram się zatem mówić krótko, bowiem dobrze byłoby szybko zakończyć tę debatę. Jej początek nie był łatwy, ponieważ nie jest to jedynie normalny proces konsultacji, zważywszy, że Komisja i Rada, a także my tutaj w Parlamencie, uważamy opracowywane obecnie projekty dyrektyw dotyczących zatrudnienia za element wspólnej refleksji – naszej wspólnej refleksji nad strategią 2020.

Wydaje się, że w ostatecznym rozrachunku poświęcenie czasu na naszą debatę przyczyniło się do jej wzbogacenia, jakkolwiek muszę powiedzieć, że w projekcie Komisji znaleźliśmy już od razu szereg użytecznych i dobrych zaleceń. Niemniej jednak w kilku kwestiach dokonaliśmy zmian.

Chciałbym w pierwszej kolejności zwrócić uwagę na zmianę strukturalną. Wydaje się nam, że chociaż ważna jest zarówno nauka w szkole jak i szkolenia, to nie widzimy potrzeby stwierdzania tego w dwóch różnych dyrektywach, tym bardziej, że zredukowaliśmy wcześniejszą liczbę 24 dyrektyw w sprawie zatrudnienia do czterech. Z tej przyczyny połączyliśmy te dwa obszary wprowadzając jednakże nowy element.

Pragniemy podkreślić znaczenie polityki spójności jako instrumentu służącego zatrudnieniu i jego otoczeniu, ponieważ podejmowane przez nas decyzje dotyczące dalszych działań i inicjatyw w Unii Europejskiej w celu zmniejszenie różnic między państwami członkowskimi umożliwiają wzajemne zbliżenie krajów, które pod wieloma względami są od siebie bardzo oddalone. Z punktu widzenia zatrudnienia polityki te muszą ze sobą powiązane. Popieramy działania przyczyniające się do tworzenia miejsc pracy, ponieważ wszyscy zgadzamy się, że tworzenie nowych miejsc pracy stanowi naczelny priorytet.

Jest to uzasadnione w szczególności kryzysem gospodarczym, który moim zdaniem, pomimo obiecujących oznak, jeszcze zupełnie nie minął. Nie mamy nawet całkowitej jasności co to tak naprawdę oznacza dla zatrudnienia. W latach 2008-2010 liczba bezrobotnych wzrosła z 16 milionów być może do 23 milionów, co jest wielkością ogromnie znaczącą. Muszę niestety powiedzieć, że sytuacja ludzi młodych jest jeszcze gorsza, jako że stopa bezrobocia w tej grupie wzrosła do około 20,5 %. Myślę, że wielkość ta wskazuje na jakiś stan chorobowy; sugeruje to problemy, które muszą otworzyć nam oczy na zadanie, wobec jakiego stoimy. W moim przekonaniu możemy poprzeć dosyć dużo zaleceń zawartych we wnioskach Rady i Komisji. Możemy poprzeć cel, jakim jest 75-procentowa stopa zatrudnienia, to znaczy zatrudnienie 75% obywateli w wieku produkcyjnym, jakkolwiek chcielibyśmy, aby w odniesieniu do ludzi młodych wskaźnik ten był wyższy. Pośród osób w wieku od 15 do 24 roku życia, które studiują lub pracują, proporcja ta powinna wynosić co najmniej 90%. Nie powinno w ogóle być młodych ludzi bez zajęcia. Podobnie, co do ubóstwa, chcielibyśmy zwrócić szczególną uwagę na podejście do ubóstwa pośród dzieci, jako kwestii kluczowej, i chociaż nie chcę przytaczać tu w całości zbioru wytycznych ani wytycznej 10, bardzo się cieszę, że prezydencje belgijska i węgierska traktują tę kwestię w sposób priorytetowy. Mam zatem nadzieję, że i Rada zdecyduje się położyć na zagadnienie to szczególny nacisk.

  László Andor, komisarz. – Pani przewodnicząca, panie i panowie posłowie! Pragnę przede wszystkim podziękować sprawozdawcy, panu posłowi Őry’emu, za jego sprawozdanie i jego konstruktywne podejście do wniosku Komisji w sprawie wytycznych dla zatrudnienia i całkowicie się z nim zgadzam co do potrzeby umieszczenia tych nowych wytycznych w kontekście kryzysu.

Zaledwie dwa lata minęły od upadku Lehman Brothers, a rok 2008 był annus horribilis w sektorze finansowym; rok 2009 z jego bezprecedensową recesją był annus horribilis dla gospodarki; a rok 2010 jest annus horribilis dla zatrudnienia w Europie, przy średniej stopie bezrobocia wynoszącej 10% i 20% pośród ludzi młodych. Musimy do tych spraw podejść naprawdę poważnie i dlatego tak bardzo cenię sobie sposób współpracy z Parlamentem w ostatnich latach – szczególnie w okresie wiosennym – zarówno nad wytycznymi jak i nad strategią UE 2020.

Komisja bardzo pilnie śledziła pracę nad tym sprawozdaniem. Debata była szeroka i owocna. Pokazała ona, że należy ustalić priorytety i wypracować kompromisy. Cieszę się z doskonałej współpracy między Komisją Zatrudnienia i Spraw Społecznych a Komisją Europejską w ciągu minionych czterech miesięcy. Jak już kilkakrotnie podkreślałem, sprawą o podstawowym znaczeniu dla Komisji jest zaangażowanie wszystkich głównych instytucji unijnych, a w szczególności Parlamentu Europejskiego, w celu ustalenia niezbędnego przywództwa politycznego dla nowej strategii Europa 2020 oraz zadbanie o to, aby strategia ta okazała się sukcesem.

Mogę państwa zapewnić, że Komisja jest gotowa jak najmocniej angażować Parlament we wdrażanie strategii w nadchodzących latach. Z zadowoleniem stwierdzam, że dużą część wniosków i poprawek zaproponowanych do projektu sprawozdania zostało wprowadzonych przez Radę i uwzględnionych w tekście, któremu Rada Europejska udzieliła politycznego poparcia w czerwcu. Jest jednakże jeszcze szereg kwestii, które trzeba będzie omówić z Radą.

Komisja nie poparłaby poprawek, których celem jest zmiana struktury wytycznych, poprzez dodanie nowych wytycznych. Zaszkodziłoby to jasności i spójności wniosku Komisji. Komisja sprzeciwia się także pomysłowi dodania większej liczby celów do pięciu celów politycznych już uzgodnionych na szczeblu politycznym. Dla Komisji zasadą podstawową przy opracowaniu nowej strategii było ograniczenie liczby celów cząstkowych i celów ogólnych, aby można było się lepiej skoncentrować na nowej strategii.

W związku z tym Komisja zgadza się, że niektóre kwestie mogą wymagać dalszego wzmocnienia w tekście, na przykład w odniesieniu do opieki nad dzieckiem, godnej pracy czy MŚP. Komisja jest gotowa współpracować z Parlamentem i Radą w celu znalezienia kompromisowego tekstu do przyjęcia dla obu stron.

  Eva-Britt Svensson, sprawozdawca komisji opiniodawczej Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia. – (SV) Pani przewodnicząca! Nie będzie przesadą, gdy powiemy, że strategia lizbońska się nie powiodła. Musimy więc wyciągnąć naukę z naszych błędów i nie powtarzać ich w nowej strategii. Niektóre z poważnych błędów w strategii polegały na niepostawieniu na priorytetowym miejscu równości w miejscu pracy, niezapewnieniu kobietom możliwości i warunków niezbędnych do tego, aby mogły w pełni uczestniczyć w rynku pracy i nieustaleniu priorytetu, jakim byłaby eliminacja różnic płacowych między mężczyznami a kobietami.

Musimy zwiększyć udział kobiet w rynku pracy, a tym samym zwiększyć także udział mężczyzn w opiece nad dziećmi i związanymi z tym zadaniami. Prosimy zatem o poparcie ulepszeń tej strategii zaproponowanych przez Komisję Praw Kobiet i Równouprawnienia. Dodatkowo

prosimy o usunięcie sformułowań o potrzebie cięć wynagrodzeń w sektorze publicznym. W tym właśnie sektorze pracuje dziś wiele ze słabo opłacanych kobiet. Prosimy także nie zwiększać już bardziej tych różnic płacowych.

  Pascale Gruny, w imieniu grupy PPE. – (FR) Pani przewodnicząca! Zwiększenie zatrudnienia w Europie i ograniczenie ubóstwa wymaga długofalowego ustawodawstwa. Musimy podjąć problem bezrobocia mając na uwadze trwały wzrost. Chciałabym podnieść trzy kwestie.

Przede wszystkim, Rada proponuje ustalanie wytycznych dla polityk zatrudnienia w państwach członkowskich co 10 lat. Zgadzam się z tym, ponieważ potrzebna nam jest perspektywa długoterminowa, ale potrzebujemy także przecież rzeczywistych trzyletnich etapów, aby upewnić się, że nie stracimy z oczu zmian na rynku pracy.

Po drugie, zgłosiłam poprawkę, która nie została przyjęta, a w której proponowałam ustanowienie obserwatorium zatrudnienia w celu dokonania konkretnej analizy przyszłych miejsc pracy. Wielu młodych ludzi kończy szkoły czy uczelnie bez żadnego przeszkolenia wychodzącego naprzeciw potrzebom rynku pracy. Musimy przewidywać przyszłe miejsca pracy. Nasza młodzież powinna móc iść naprzód i specjalizować się odbywając szkolenie, które zapewni jej dotrzymanie kroku zmianom na rynku zatrudnienia.

Na koniec, walka z bezrobociem oznacza nie tylko czynienie wszystkiego, co ma na celu poprawę sytuacji w zakresie zatrudnienia w Europie, ale także przeciwdziałanie ubóstwu. Integracja zawodowa osób pozostających bez pracy przez długi czas ma zasadnicze znaczenie dla walki z ubóstwem. Europejski Fundusz Społeczny jest instrumentem, który może pomóc tym osobom powrócić na rynek pracy. Zacznijmy od zwrócenia tym ludziom godności, dając im pracę, i wystrzegajmy się pomagania im nie oferując im perspektywy integracji społecznej. Ten punkt pragnę podkreślić.

  Jutta Steinruck, w imieniu grupy S&D. – (DE) Pani przewodnicząca! Chciałabym zacząć moje wystąpienie od skrytykowania procedury. Późne przedłożenie tego sprawozdania znacznie utrudniło pracę Parlamentu. Mógł on tak naprawdę przedstawić swoje stanowisko ponieważ uczyniono wyjątki, a Rada nie przewiduje debaty w tej sprawie przed jesiennym szczytem.

W końcu wypracowano realny kompromis. Współpraca między sprawozdawcą a kontrsprawozdawcami była doskonała. Wynika to także z faktu, że nasze stanowisko w komisji zyskało wyraźną większość. Udało się nam, jako Socjaldemokratom, uzyskać uwzględnienie bardzo wielu z naszych wątpliwości, chociaż nie z każdego punktu jesteśmy zadowoleni. Jestem jednakże wdzięczna za zapewnienie ze strony prezydencji belgijskiej o poparciu dla stanowiska Parlamentu.

W celu usprawnienia tej procedury przedłożyliśmy cztery poprawki, o poparcie których prosimy podczas jutrzejszego głosowania. Ważne było dla nas, że wytyczne dla polityki zatrudnienia zawierają komponenty społeczne, innymi słowy, definicję dobrej pracy, normę, że dobra praca musi także być dobrze opłacana, oraz że ustalone są także weryfikowalne cele pośrednie. Jednakże wytyczne te zostaną potraktowane poważnie w państwach członkowskich jedynie wtedy, gdy podejdą do nich poważnie Komisja i Rada. Zwracamy się zatem do Komisji, aby zadbała o wdrożenie właściwych środków oraz sprawdzenie rezultatów.

Cieszę się, że komisarz zapewnił nas, iż nasze stanowiska zostaną uwzględnione, ponieważ Parlament dodał komponent mocno prospołecznie zorientowany i przyjazny dla pracowników, który będzie korzystny dla narodów Europy. Tego właśnie oczekują także od tego Parlamentu obywatele i stanowi to poprawę warunków socjalnych.

  Siiri Oviir, w imieniu grupy ALDE. – (ET) Pani przewodnicząca, panie komisarzu, panie i panowie! Omawiamy wytyczne dla zatrudnienia w warunkach kryzysu ekonomicznego. Będzie to niewątpliwie miało znaczący wpływ na rynek pracy przez szereg lat. Ważne jest, aby uzgodnić skuteczną strategię na szczeblu Unii Europejskiej, która rzeczywiście ułatwi rozwiązanie problemów. Osiągnięcie celów strategii lizbońskiej było niemożliwe głównie z powodu problemów związanych z ich wdrażaniem, a nie dlatego, że cele były niewłaściwe.

Powodzenie nowej strategii zależy w dużej mierze od tego, czy zdołamy wyciągnąć naukę z wcześniejszych błędów. Tworzenie miejsc pracy i zwiększenie zatrudnienia musi pozostać istotą nowej strategii. Priorytetem jest zatem tworzenie wysokiej jakości miejsc pracy, które są niezbędne w długofalowej perspektywie i stworzą wysoką wartość dodaną. Polityka zatrudnienia musi gwarantować możliwie najbardziej łagodny dla pracowników przebieg przemian, zarówno w poszczególnych sektorach gospodarki, jak i dla tych, których pozycja na rynku pracy jest różna. W związku z tym konieczne jest dalsze rozszerzenie celów długoterminowych i większa skoncentrowanie się na skoordynowanych działaniach w biznesie, oświacie i polityce zatrudnienia.

Walka z ubóstwem i wykluczeniem ma dziś szczególne znaczenie. Powinniśmy zatem stwarzać możliwości udziału w rynku pracy lub powrotu na ten rynek dla wszystkich grup społecznych, niezależnie od wieku i płci, ze szczególnym uwzględnieniem wszystkich tych grup, które tego potrzebują.

Jako kontrsprawozdawczyni grupy Sojuszu Liberałów i Demokratów dla Europy cieszę się, że współdziałając z posłami do Parlamentu, znaleźliśmy w tym sprawozdaniu wskazanie zapewnienia równouprawnienia płci. Wreszcie, przyjmując to sprawozdanie, oczekujemy od Komisji i państw członkowskich przyjęcia w terminie odnośnych ram prawnych. Nasze oczekiwania dotyczą przy tym także ścisłej współpracy między Komisją a Parlamentem, podobnie jak między samymi państwami członkowskimi. W przeciwnym razie mówienie Unii Europejskiej o jednolitym rynku będzie prawdziwe tylko w części, oględnie mówiąc. Chciałabym także podziękować panu Őry’emu za jego wysiłki i intensywną współpracę.

  Emilie Turunen, w imieniu grupy Verts/ALE. – (DA) Pani przewodnicząca, panie i panowie, panie pośle Őry! Wiele powiedziano na temat treści wytycznych dotyczących zatrudnienia i procesu z tym związanego. Nie ma wątpliwości, że ten Parlament znacząco ulepszył wytyczne pracując nad przedłożonym projektem. Pragnę dziś podkreślić dwa punkty w imieniu grupy Zielonych/Europejskiego Sojuszu Wolności. Po pierwsze, udało się nam zapewnić poparcie dla ambitnej inicjatywy zatrudnienia w odniesieniu do grup szczególnie zagrożonych, w tym ludzi młodych. Parlament wzywa do obniżenia bezrobocia wśród młodzieży o połowę, innymi słowy, do tego, aby bez pracy pozostawało nie więcej niż 10% młodych ludzi w wieku od 15 do 25 lat, w przeciwieństwie do obecnego wskaźnika wynoszącego ponad 20%. Jest to cel ambitny, ale konieczny jeżeli chcemy zabezpieczyć siłę roboczą dla przyszłości oraz dobrobyt i spójność społeczną.

Po drugie, większość w tym Parlamencie wzywa do większego zaangażowania na rzecz Europy socjalnej. Oznacza to w szczególności, że nie powinniśmy po prostu zwalczać ubóstwa za pomocą wzrostu zatrudnienia, ale że wymagamy, w wytycznej 10, aby praca była godna i zapewniała środki utrzymania. Jednakowy dostęp do korzystania z dobrobytu i usług socjalnych to kolejny kluczowy wymóg. W tym Parlamencie dziś wysyłamy wyraźny komunikat, że będziemy walczyć o wyeliminowanie pojęcia „pracujących biedaków”, oraz że nie chcemy się zgodzić na to, aby Europa miała rynek pracy w stylu amerykańskim. Oba te aspekty – zatrudnienie młodzieży oraz wytyczne socjalne – to dwa istotne ulepszenia, których, jak sądzę, ani Rada, ani Komisja nie mogą zignorować.

  Milan Cabrnoch, w imieniu grupy ECR. – (CS) Panie i panowie! Sytuacja w zakresie bezrobocia w państwach członkowskich Unii Europejskiej jest krytyczna. Osiągnęło ono najwyższy poziom od czasu wprowadzenia euro w 1999 roku, i wynosi 10,1%. Ponad 23 miliony ludzi, w tym 16 milionów w strefie euro, pozostaje bez pracy. Wszyscy tutaj prawdopodobnie zgadzamy się co do pilnej potrzeby znalezienia rozwiązania tego problemu, ale w przedstawionym sprawozdaniu nie proponuje się żadnego wyjścia z kryzysu. Nie sądzimy, aby samo wprowadzenie prawa do pełnego zatrudnienia mogło być rozwiązaniem. Ustalamy sztuczne cele, mimo że nie wiemy, jak je osiągnąć. Po co nam administracyjne nakazy dotyczące procentowego udziału w rynku pracy, zwiększonego zatrudnienia kobiet czy młodzieży oraz zmniejszenie proporcji uczniów wcześnie porzucających naukę, skoro nie wiemy, kto będzie mierzył i porównywał realizację tych celów ani w jaki sposób? My reprezentujemy pogląd, że osiągnięcie głębokiego i sprawnego jednolitego rynku jest kluczowym instrumentem zapewnienia ogólnych wyników makroekonomicznych UE, a elastyczny rynek pracy jest najlepszym sposobem tworzenia nowych miejsc pracy.

  Thomas Händel, w imieniu grupy GUE/NGL. – (DE) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Wniosek Komisji w sprawie zintegrowanych wytycznych na rzecz większej liczby lepszych miejsc pracy został znacząco ulepszony dzięki pracy Parlamentu.

Pomimo szeregu ulepszeń, jesteśmy ciągle daleko od osiągnięcia naszych celów. Nie zaprzeczamy, że dokonano ulepszeń w odniesieniu do równouprawnienia mężczyzn i kobiet, ale lepiej byłoby, gdyby w tym zbiorze wytycznych uwzględniona została odrębna wytyczna w tym zakresie. Będziemy się tego bardzo mocno domagać podczas sesji plenarnej w dniu jutrzejszym.

Po drugie, ważne jest, aby ocena wyników oraz obowiązki sprawozdawcze miały swoje trwałe miejsce w sferze kompetencji Parlamentu, oraz aby w sprawozdaniu zawarto więcej ambitnych celów ogólnych i cząstkowych dotyczących udziału w rynku pracy i aktywnej polityki dla tego rynku. Ważne byłoby jednak, aby Parlament potwierdził jutro uwzględnienie w sprawozdaniu zasad MOP dotyczących dobrej i godnej pracy, jak również kwestii minimalnego dochodu, będącego wyraźnie powyżej linii ubóstwa.

Moim zdaniem jednak sprawozdanie to ma w dalszym ciągu szereg niedostatków. Zbytnio przypomina starą strategię lizbońską. Nieudane zasady flexicurity powtórzone zostały jak mantra, a wiele sformułowań przypomina starą politykę deregulacji.

Po drugie, wymienianie zasady takich, jak godzenie pracy z życiem rodzinnym, spójność społeczna, zrównoważone zarządzanie ekonomiczne, inwestycje i oświata, nie podając żadnych konkretnych kryteriów za tym podążających, jest słabością tego sprawozdania. W celu uzyskania większego i lepszego zatrudnienia, konieczne byłoby skoncentrowanie się na zmniejszeniu niepewności obecnej sytuacji oraz podkreślanie zasady „jednakowej płacy za jednakową pracę na tym samym stanowisku”, aby model zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu ponownie znalazł się w centrum uwagi, by ograniczyć maksymalny wymiar tygodnia pracy i rozważyć zmniejszenie liczby godzin pracy, a przede wszystkim, w odniesieniu do spójności, uwzględnić postęp społeczny jako element obowiązkowy i nie dopuścić do jakichkolwiek kroków wstecz.

  Mara Bizzotto, w imieniu grupy EFD. – (IT) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Bezwład i krótkowzroczność: oto moja diagnoza choroby, która dotyka dziś UE-27.

Bezwład, ponieważ pomimo, że jeden na czterech młodych ludzi Włoszech jest bezrobotny, a w strefie euro jest 16 milionów ludzi bez pracy, nie podjęto żadnych prawdziwie skutecznych działań mających na celu weryfikację europejskiego szumu propagandowego w ostatnich miesiącach.

Krótkowzroczność, ponieważ Europa nie tylko wypracowała tę samą starą formułę wychodzenia z kryzysu, ale zupełnie straciła z oczu autentycznie regionalny wymiar polityki ekonomicznej i społecznej. Tylko umieszczając regiony w centrum działania politycznego, tylko szanując ich specyficzne cele kulturowe, można będzie zweryfikować europejską politykę rozwoju i zatrudnienia, napędzaną naturalną energią pochodzącą z każdego obszaru geograficznego: okręgów, małych i średnich przedsiębiorstw i rzemiosła.

Aby rozwiązać problem bezrobocia musimy myśleć na początku na małą skalę, inwestować we władze lokalne i uznać pomocniczość za priorytet, zabezpieczając dziedzictwo, na które składa się różnorodność językowa i kulturowa.

Jeżeli igła europejskiego kompasu nie będzie sterowała polityki europejskiej ku regionom, projekt europejski będzie skazany na niepowodzenie.

  Franz Obermayr (NI). – (DE) Pani przewodnicząca! W dniu 2 września, w austriackiej gazecie napisano, że „stażystom brakuje wykształcenia”. Jest to niestety prawda. Obecnie jest więcej stanowisk pracy dla stażystów niż odpowiednich kandydatów do ich obsadzenia, a 30 % naszych przedsiębiorstw handlowych nie jest w stanie obsadzić stanowisk przeznaczonych dla praktykantów. Przedsiębiorstwa coraz bardziej skarżą się na słabe wykształcenie absolwentów szkół. Jedna na pięć firm sama dba o ogólne wykształcenie swoich stażystów.

Przeciwdziałając tej sytuacji, Europa chce jednak importować dobrze wyszkolonych pracowników z krajów trzecich. To jest to cudowne lekarstwo: więcej imigracji, ponieważ nasza młodzież nie odbiera już odpowiedniej edukacji w szkole. Jest to oczywiście nie do przyjęcia, ponieważ byłoby to równie dobre, jak ogłoszenie upadłości naszego systemu oświaty, ogłoszenie upadłości Europy. Potrzebujemy zatem pilnie zmiany kursu w sektorze szkoleń. Bez dobrych kwalifikacji nie ma dostępu do rynku pracy, ponieważ chodzi tu o naszą młodzież, a ostatecznie o przyszłość Europy.

  Veronica Lope Fontagné (PPE). – (ES) Pani przewodnicząca! Europa potrzebuje strategii, dzięki której będzie mogła wyjść silniejsza z kryzysu gospodarczego i finansowego i podjąć długofalowe wyzwania, wobec których musi stanąć, takie jak na przykład starzejące się społeczeństwo.

W strategii na kolejną dekadę, strategii Europa 2020, polityka zatrudnienia musi odgrywać bardzo ważną rolę. Jej celem musi być zrównoważony wzrost, tworzenie miejsc pracy oraz dążenie do większej spójności społecznej, a nowym priorytetem dla Unii, w którego realizację jest zaangażowana jest zwalczanie ubóstwa.

W strategii pokazano potrzebę podjęcia reform strukturalnych w celu usprawnienia sposobu działania rynków pracy, przy jednoczesnym zwiększeniu konkurencyjności i produktywności. Nie bylibyśmy konsekwentni, gdybyśmy myśleli tylko o tworzeniu miejsc pracy w przyszłości i pozwalali na niszczenie dotychczasowych stanowisk pracy, jak ma to miejsce w niektórych sektorach, takich jak obecnie sektor węglowy, w którym w całej Europie utraconych może zostać wiele miejsc pracy. Górnictwo musi zostać utrzymane jako rezerwa strategiczna oraz uzupełnienie odnawialnych zasobów energii.

Jeżeli państwo pozwolą, będę mówiła o moim kraju, Hiszpanii oraz o moim regionie, Aragonii. W przypadku jednej z prowincji, Teruel – gdzie gęstość zaludnienia wynosi około 12 mieszkańców na metr kwadratowy – utrata około 5 tysięcy miejsc pracy oznaczałaby opustoszenie całego terenu. Musimy zatem skoncentrować się, z jednej strony, na konsolidacji i utrzymaniu miejsc pracy, które mamy w chwili obecnej, a z drugiej strony na podjęciu reform określonych w tym sprawozdaniu.

  Alejandro Cercas (S&D). – (ES) Pani przewodnicząca! Ta debata jest bardzo istotna dla grupy Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim, ponieważ bardzo ważne jest, aby dać nadzieję milionom Europejczyków, którzy stracili pracę, którzy obawiają się jej utraty lub którzy chcą pracować, a jeszcze nie znaleźli oferty na naszym rynku pracy.

Ważne jest, abyśmy z zatrudnienia uczynili istotę strategii Europa 2020 i powiedzieli sobie, że skorygowanie braku równowagi gospodarczej nie wystarczy. Musimy natomiast uwzględnić w naszej strategii wymiar społeczny, ponieważ sama bezduszna gospodarka nie da odpowiedzi na problemy ekonomiczne.

Ważne jest także, abyśmy postawili sobie cele cząstkowe, bo chociaż prawdą jest, że ustalając cele cząstkowe możemy nie osiągnąć naszego celu ogólnego, to jeśli nie będziemy wiedzieli, dokąd zmierzamy, z pewnością nigdy naszego celu nie zrealizujemy. Dziękuję zatem panu posłowi Őry’emu za zgromadzenie większości wokół tych zasad. Dziękuję także panu komisarzowi Andorowi oraz prezydencjom hiszpańskiej i belgijskiej za to, że pozwoliły na wysłuchanie Parlamentu zgodnie z art. 148 traktatu, nie tylko dlatego, że jest to dobre dla organu, jakim jest Parlament, ale także dlatego, że łączy to społeczeństwo Europy, a w przyszłości parlamenty narodowe, wokół wspólnego zadania dla nas wszystkich.

Teraz muszą państwo nas wysłuchać, i nie tylko wysłuchać, ale wdrożyć wszystkie nasze zalecenia. Nie ma znaczenia, w jaki sposób to zostanie uczynione, ale po raz pierwszy praca Parlamentu musi być uwzględniona, co będzie miało bardzo pozytywne znaczenie dla Komisji, Rady, Parlamentu, a przede wszystkim dla ogółu Europejczyków.

  Marije Cornelissen (Verts/ALE). – Pani przewodnicząca! Duża grupa osób w tym Parlamencie pracowała bardzo wytrwale nad tym sprawozdaniem. Wypracowaliśmy ustępstwa i zasadniczo uzgodniliśmy pięć priorytetów w celu ulepszenia tekstu Komisji, tj.: lepsze zarządzanie, lepsza praca i jednakowa płaca za jednakową pracę, cele cząstkowe dla grup zagrożonych, równouprawnienie płci i polityka spójności.

Cała nasza ciężka praca pójdzie jednak na marne, jeżeli Rada postanowi po prostu ją zignorować. Może to zrobić, jeśli zechce.

Panie przewodniczący Chastel! Chciałabym pana zapytać, czy zrobi pan wszystko, co w pana mocy na rzecz naszych priorytetów. Chciałabym także wiedzieć, czy prawdą jest, że nasze priorytety mają większą szansę na przyjęcie w motywach, jak wskazywała pani Milquet. Wiedza na ten temat ma zasadnicze znaczenie dla naszego głosowania w dniu jutrzejszym.

A moje koleżanki i kolegów posłów chcę prosić, abyśmy wszyscy trzymali się naszych kompromisów. Nie sprostamy Radzie, jeżeli będziemy podzieleni. Zieloni z pewnością podtrzymają nasze zobowiązanie, a my liczymy na to, że wszyscy uczynią to samo.

  Jacek Olgierd Kurski (ECR). – (PL) Jednolity rynek i swoboda podejmowania pracy to jedne z największych dobrodziejstw integracji europejskiej. Wytyczne polityki zatrudnienia państw członkowskich dotyczące strategii Europa 2020 są przez nas omawiane w trakcie trwania kryzysu, który dotknął europejskie gospodarki i rynki pracy. Dlatego walka z bezrobociem powinna stać się jednym z priorytetów polityki Unii, na które muszą znaleźć się środki we wspólnym budżecie. Z tego punktu widzenia konieczna jest bliska współpraca na poziomie Unii i wywarzenie bieżących celów wynikających z kryzysu, jak również celów o charakterze strategicznym. Przed Europą stoją bowiem długoterminowe wyzwania, takie jak zmiany demograficzne czy globalizacja. Zarówno na poziomie europejskim, jak i w ramach państw członkowskich musimy zapewnić potencjał dla tworzenia nowych miejsc pracy i pomoc w integracji na rynkach pracy. Priorytety te nie mogą być jednak realizowane kosztem zwiększonego ciężaru administracyjnego i regulacji prawnych. Musimy zadbać o spójność działań podjętych przez państwa członkowskie w takich obszarach jak gospodarka, zatrudnienie, sprawy społeczne. Jednak w żadnym wypadku wytyczne i wspólne cele na poziomie Unii nie mogą podważać kompetencji państw członkowskich.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL). – (PT) Słowa, jakkolwiek interesujące, nie wystarczą, żeby zmienić tragiczną sytuację, której doświadczają różne kraje Unii Europejskiej. Potrzebny jest przełom w obecnej polityce gospodarczej i finansowej: należy położyć kres paktowi na rzecz stabilności i wzrostu, z jego nieracjonalnymi kryteriami, które tak naprawdę duszą kraje mające trudności gospodarcze i finansowe. Niestety, to nie następuje.

Naciskając w dalszym ciągu na plany reform, które wpisują się w pakt na rzecz stabilności i wzrostu oraz flexicurity, nie unikniemy planów cięć wdrażanych przez niektóre kraje, takie jak Grecja, Portugalia i Hiszpania. Plany te będą miały tragiczne następstwa, zwiększając bezrobocie, ubóstwo, nierówności społeczne oraz ogólnie znane protesty pracowników.

Nalegamy zatem na przedstawienie propozycji zmian dotychczasowej polityki makroekonomicznej poprzez zawieszenie paktu na rzecz stabilności i wzrostu, położenie kresu procesom prywatyzacji i liberalizacji, postawienia jako priorytet zatrudnienia dobrej jakości, zapewniającego prawa i wynagrodzenie dające środki do życia i niedyskryminującego kobiet, jak również promowanie godności pracy na mocy paktu rzeczywiście sprzyjającego zatrudnieniu i postępowi społecznemu.

  Derek Roland Clark (EFD). – Pani przewodnicząca! Jedyna wytyczna to taka, aby EU przestała się wtrącać. Dyrektywa o czasie pracy to zniechęcanie do pracy. Dlaczego nie możecie pozwolić ludziom pracować w godzinach nadliczbowych, jeżeli chcą to czynić? Proszę mi nie mówić, że chodzi o ochronę pracowników przed wyzyskiem, podczas gdy ETS, marionetkowy sąd UE, wydał wyrok korzystny dla spółek wyzyskujących grupy pracowników, płacących im mniej niż wynosi płaca minimalna w co najmniej czterech krajach.

Czy wiedzą państwo, że ponad jedna piąta młodszych lekarzy w Wielkiej Brytanii, którzy właśnie uzyskali uprawnienia, nie jest przyjmowanych, ponieważ dyrektywa o czasie pracy oznacza, że brak im doświadczenia, a jeszcze więcej nie kończy szkolenia z tego samego powodu?

Ta Izba uchwaliła niedawno sprawozdanie o niezależnych kierowcach ciężarówek, co spowoduje, że wielu z nich zrezygnuje ze swojej pracy. W dzisiejszym głosowaniu koleżanki i koledzy posłowie przyjęli ustęp w sprawozdaniu Bové – który będzie oznaczał ogromne obciążenie sprawozdawcze dla MŚP – w kilka godzin po tym, jak przewodniczący Barroso skarżył się, że MŚP duszą się pod presją biurokracji.

EU jest problemem, a nie odpowiedzią, z czego narody Europy zaczynają sobie zdawać sprawę.

  Edit Bauer (PPE). – (HU) Dziękuję bardzo, pani przewodnicząca! Pragnę podziękować sprawozdawcy za jego wysiłki na rzecz wzmocnienia związków między strategią 2020 a wytycznymi dla polityki zatrudnienia. Uważam, iż jest to niezwykle ważne. Chciałabym pokrótce odnieść się do dwóch kwestii. Pierwsza z nich to zwiększenie wskaźnika zatrudnienia pośród kobiet do 75%. Jakkolwiek wydaje się, że 75% nie odbiega bardzo od 60%, to w kategoriach praktycznych oznaczałoby to zwiększenie zatrudnienia kobiet o jedną czwartą. Chciałabym powiedzieć w odniesieniu do tego, iż o ile nie położymy podwalin dla tej polityki w sektorze służby publicznej, osiągnięcie tego celu będzie prawdopodobnie niemożliwe.

Druga sprawa, którą chciałabym tu podkreślić, a którą podkreślał także sprawozdawca, jest ubóstwo pośród dzieci. Uważam, że pomimo, iż lata temu Rada uznała kwestię tę priorytet, niewiele tak naprawdę się wydarzyło i jeśli nie będziemy pilnie śledzili tego zagadnienia, jeśli nie będziemy mogli przekonać państw członkowskich, żeby podeszły do zagadnienia poważnie, ustalając i realizując cele w tym zakresie, zmarnujemy naszą własną przyszłość. Nie wolno nam tak lekceważyć naszych własnych zasobów ludzkich.

  Pervenche Berès (S&D). – (FR) Pani przewodnicząca, panie komisarzu! Jak państwo wiedzą, ta debata jest debatą o zasadniczym znaczeniu dla Parlamentu Europejskiego.

Jest to konkretne narzędzie, które mamy do dyspozycji, aby powiedzieć, jak bardzo potrzebne jest wdrożenie strategii UE 2020. Biorąc pod uwagę mętne debaty, które toczyliśmy na temat tej strategii, zdefiniowanie wytycznych dla zatrudnienia ma dla nas bezwzględnie zasadnicze znaczenie; dlatego tak bardzo nalegaliśmy, aby Rada nie przyjęła wytycznych przez tą debatą i przed głosowaniem w dniu jutrzejszym. To już jest dla nas bardzo ważny punkt.

Oczywiście jednak, poza tym uzgodnieniem dotyczącym harmonogramu prac, chcielibyśmy także być wysłuchani w kwestii merytorycznej. Na podstawie kontaktów, jakie mieliśmy z prezydencją belgijską, mamy powody żywić nadzieję, że w obliczu, jak się wydaje, użytecznych propozycji, jak wartość dodana, którą może wnieść stanowisko Parlamentu Europejskiego, Rada nie pozbawi się tej wartości dodanej i zgodzi się zrewidować tekst, który przyjęła, uwzględniając te aktualne propozycje.

Po omówieniu tej kwestii z prezydencją belgijską, wszystkie grupy uczestniczące w tych kontaktach zgodziły się, że musimy przyjąć, w formie motywów, elementy zawarte w zasadniczej części naszego tekstu, i z tego punktu widzenia panuje pośród nas powszechna zgoda, że tak należy uczynić. Dlatego też mam nadzieję, że cztery poprawki wniesione w tym duchu zostaną jutro przyjęte.

Pierwsza – i taka, co do której, jak sądzę, panuje pośród nas najszerszy konsensus – polega na tym, że aby wytyczne dla zatrudnienia były użyteczne, muszą podlegać temu, co jest teraz na porządku dziennym, a mianowicie dobremu zarządzaniu. W tym przypadku dobre zarządzanie oznacza, że należy zasięgać opinii parlamentarzystów, tak krajowych jak i europejskich, a także partnerów społecznych na wszystkich etapach opracowania projektu i wdrażania tych wytycznych.

Co do treści, to istnieją dwie poprawki, które z politycznego punktu widzenia mają dla mnie zasadnicze znaczenie. Dotyczą nawiązywania do tego, co rozumiemy pod pojęciem „godna praca”. Jak Unia Europejska może głosować nad tymi wszystkimi konwencjami sama nie stosując pojęć godnej pracy i nie wdrażając w celu przeciwdziałania ubóstwu tych wytycznych, które w końcu dotyczą sytuacji ludzi najbardziej zagrożonych, czy to ludzi młodych i ich poziomu wykształcenia, czy grup znajdujących się w trudnej sytuacji?

Oto propozycje, które przedstawiliśmy i ufam, że poprą państwo te poprawki jeżeli – mam nadzieję – zostaną one uchwalone przez większość w tej Izbie w dniu jutrzejszym.

  Timo Soini (EFD). – (FI) Pani przewodnicząca! Nie można pozwolić na to, aby koszty w państwach członkowskich rosły w wyniku działań rządów lub UE. Nie ma podatków zielonych, nie ma podatków niebieskich, nie ma podatków czerwonych: są jedynie podatki, które płacą obywatele.

Podwyższenie kosztów jest zabójcze dla zatrudnienia. Każda podwyżka kosztów oznacza ubytek miejsc pracy. Unia Europejska i Europejski Bank Centralny nie mają obecnie żadnej niezależnej polityki w zakresie stóp procentowych. Utrudnia to państwom członkowskim zarządzanie ich finansami, ponieważ nie mogą realizować polityki finansowej.

Pomimo tych godnych ubolewania czynników w dalszym ciągu potrzebujemy polityki na rzecz wzrostu i zatrudnienia. Zarówno fińscy, jak i europejscy pracownicy odnoszą sukcesy w zakresie indywidualnych produktów i ich jakości.

Zasady prowadzenia przetargów muszą być rzetelne, uczciwe i przejrzyste. Sprawą o zasadniczym znaczeniu jest dla nas to, aby pracę w Finlandii wykonywali pracownicy fińscy, i tak jest w każdym innym państwie członkowskim. Krajowa siła robocza na eksport i dla własnego kraju: to jest recepta na sukces.

  Ria Oomen-Ruijten (PPE). – (NL) Pani przewodnicząca, panie pośle sprawozdawco, panie i panowie! Pragnę rozpocząć od podziękowania sprawozdawcy, a także od pogratulowania mu sprawozdania, które mamy obecnie przed sobą. Mamy nareszcie konkretne cele i musimy dążyć do ich realizacji w ciągu najbliższych kilku lat. Problemy, w obliczu których stoimy, są niełatwe do rozwiązania. Należy dołożyć wszelkich starań w dążeniu do trwałego ożywienia gospodarczego. Musimy ponadto uwzględnić zmiany demograficzne. Aby wyjść silniejszym z kryzysu i uzyskać sprawne europejskie rynki pracy, musimy podejmować nowe wyzwania. Uważam, że skupienie się na oświacie ma zatem ogromne znaczenie, ponieważ jest jedynym sposobem na zwiększenie szans dla wszystkich.

Pani przewodnicząca! Bardzo ważne jest także położenie nacisku na zmniejszenie ubóstwa, szczególnie pośród dzieci. W tym sprawozdaniu zawarliśmy w Komisji Zatrudnienia i Spraw Społecznych określone zalecenia i uzyskaliśmy w tym zakresie dobry konsensus, i uważam to za bardzo ważne, także i dlatego, że będziemy musieli oceniać siebie nawzajem na podstawie tych zaleceń. Oznacza to nie tylko przystąpienie do pracy na szczeblu europejskim, ale także i to, że rządy państw członkowskich muszą pracować nad tymi celami wspólnie z partnerami społecznymi.

Już bardzo dawno myślałam o tym, że powinniśmy zapobiegać sytuacji, w której młodzi ludzie nie mogą znaleźć zatrudnienia wchodząc na rynek. To jest po prostu nie do przyjęcia. Jednym dobrym aspektem niniejszego sprawozdania jest postulat, by każdy młody człowiek nieuczęszczający do szkoły miał ciągu czterech miesięcy zapewnione miejsce szkolenia lub dalszego kształcenia, czy też alternatywną propozycję.

  Olle Ludvigsson (S&D). – (SV) Pani przewodnicząca! Pragnę podkreślić kilka aspektów, które są szczególnie ważne przy ustalaniu wytycznych.

Po pierwsze, poziom zatrudnienia musi wzrosnąć po to, aby gospodarka rozwijała się w pozytywny sposób. Mamy skłonność do przymykania oka na ogromną skalę problemów związanych z niebotycznie wysokim bezrobociem, w obliczu którego obecnie stoimy. Tylko działając aktywnie na rzecz zmniejszenia bezrobocia możemy stymulować wzrost i uzdrowić niezrównoważone finanse publiczne.

Po drugie, inwestycje w zatrudnienie mają pozytywny wpływ na budżety krajowe. Niższe bezrobocie oznacza zarówno przychody podatkowe, jak i mniejsze wydatki socjalne. Opłaca się więc inwestować w politykę zatrudnienia.

Po trzecie, polityka zatrudnienia może się sprawdzić tylko wtedy, gdy będzie miała stanowcze poparcie partnerów społecznych i będzie istnieć pole skutecznej współpracy. Musimy przekuć nasze słowa w czyny.

  Raffaele Baldassarre (PPE). – (IT) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Nowe wytyczne na rzecz promowania zatrudnienia stanowią zasadniczy krok w kierunku gospodarczego ożywienia i wzrostu w Europie.

Krach spowodował znaczny wzrost stopy bezrobocia. W 2010 roku wskaźnik ten osiągnął 9,6%, a 20,3% w odniesieniu do bezrobocia wśród młodzieży; innymi słowy, bez pracy pozostają miliony ludzi. Jednakże bezrobocie jest tylko częścią problemu. Zadanie polega bowiem nie tylko na tworzeniu nowych miejsc pracy, ale na ulepszaniu i zachowaniu tych, które już istnieją.

Osiągnięcie celów określonych w sprawozdaniu wymaga także zmian strukturalnych w gospodarce. Pod tym względem, pomimo znaczących wysiłków włożonych przez sprawozdawcę, pana Őry’ego, odpowiedź Parlamentu na dane statystyczne, które właśnie wskazałem, pozostaje w dalszym ciągu ogólna i nieprecyzyjna, ze szkodą dla strategii europejskiej. Wskaźniki i cele kluczowe to nie wszystko. Nie wystarczy posługiwać się terminami takimi, jak „koordynować”, „dialog” i „współpracować”. Nie wystarczy pakt międzypokoleniowy. Potrzebna nam jest polityka europejska, która wyjdzie naprzeciw potrzebom obywateli.

Należy znieść limity nałożone przez politykę budżetową na rzecz konkretniejszego, zorientowanego na rozwój planowania publicznego. Musimy ukierunkować podejmowane dziś działania na ludzi młodych i przyszłe pokolenia; potrzebna nam jest polityka szkoleniowa i oświatowa, która umożliwi inwestowanie w kapitał ludzki w celu podniesienia jego jakości i powiązania go z rynkiem pracy. Musimy dokonywać wyborów, które będą sprzyjały systemowi produkcji. Podsumowując: potrzebujemy mniej biurokracji, więcej inwestycji i wyraźniejszych wyborów gospodarczych.

  Evelyn Regner (S&D). – (DE) Pani przewodnicząca, panie komisarzu! Szczególnie zależy mi na tym, abyśmy nie tworzyli po prostu jakichkolwiek starego typu miejsc pracy, ale abyśmy tworzyli miejsca pracy, które są wysokiej jakości, trwałe i dobre.

W wytycznych dla zatrudnienia w ich obecnym kształcie aspektowi jakości pracy w moim przekonaniu poświęcono stanowczo zbyt mało uwagi. Jeżeli UE stawia sobie za cel zwiększenie średniej europejskiej udziału w rynku pracy w grupie osób w wieku 20 do 64 lat do 75% do 2020 roku, to moim zdaniem zachodzi duże ryzyko skupienia się na liczbach, mierzalnej ideologii ilościowej, którą widzieliśmy dawno temu w czasach sowieckich. A zatem istotą rzeczy nie może być po prostu osiąganie celów ilościowych; ważna jest także jakość miejsc pracy. Nie wszystkie niepewne, słabo opłacane, marne, tymczasowe miejsca pracy powinny zostać uwzględnione w tej kalkulacji. Celem głównym powinny być bezpieczne miejsca pracy i dobre zatrudnienie na podstawie umowy o pracę.

  Thomas Mann (PPE). – (DE) Pani przewodnicząca! Postawiliśmy sobie ambitne cele. W doskonałym sprawozdaniu pana Őry’ego postulujemy, aby państwa członkowskie podjęły dążenie do zwiększenia udziału w rynku pracy do 75% ludności zawodowo czynnej do 2020 roku. Pani Bauer powiedziała przed chwilą, jakie to ważne. Szczególną uwagę poświęca się ludziom młodym. Europejska Gwarancja dla Młodzieży ma w założeniu umożliwić wszystkim młodym ludziom znalezienie pracy lub dalszego szkolenia w ciągu czterech miesięcy od ukończenia szkolenia, a w efekcie końcowym wskaźnik osób porzucających naukę ma zostać obniżony do mniej niż 10%.

Rok 2010, jako Europejski Rok Walki z Ubóstwem i Wykluczeniem Społecznym, został także uwzględniony w tych wytycznych. Liczba osób żyjących poniżej poziomu ubóstwa ma ulec zmniejszeniu o 25%. Jest to poważne przedsięwzięcie, jako że skorzysta na tym 20 milionów ludzi. Podejmujemy jednocześnie walkę z wykluczeniem osób długotrwale bezrobotnych. Co najmniej 25% spośród nich wymaga podjęcia aktywnych form rynku pracy w postaci zaawansowanego szkolenia, edukacji i zmiany zawodu.

Inną kwestią, na której skupia się uwaga, są nowe formy zatrudnienia, takie jak praca na podstawie umowy na czas określony i praca tymczasowa. Nietypowe umowy o pracę nie mogą stać się czymś typowym dla każdego. Te formy zatrudnienia mają sens tylko i wyłącznie jeżeli pozwalają przejść do stałych, bezpiecznych miejsc pracy wysokiej jakości.

Kolejne żądanie grupy Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów) może zyskać poparcie większości, to znaczy pełne wykorzystanie środków Europejskiego Funduszu Społecznego w celu zwiększenia zdolności do zatrudnienia i podniesienia jakości miejsc pracy. Jest to ważny sygnał dla naszych państw członkowskich Unii Europejskiej.

PRZEWODNICZĄCY: Edward McMILLAN-SCOTT
Wiceprzewodniczący

  Danuta Maria Hübner (PPE). – Panie przewodniczący! Istnieje znaczące ryzyko „ożywienia bez miejsc pracy” czy „wzrostu bez pracy”, a Europa nie może sobie na to pozwolić.

Musimy skupić się przede wszystkim w naszej strategii zatrudnienia na komparatywnych przewagach Unii – jakimi jest oświata, badania i zielona technologia. Po drugie, musimy unikać kompromisu między innowacyjnością a tworzeniem miejsc pracy; takiego kompromisu można uniknąć jeżeli innowacyjność będzie miała charakter globalny.

Po trzecie, musimy wypracować trwałą równowagę między wsparciem dla dotychczasowych miejsc pracy a tworzeniem nowych. Inwestowanie w wysoko wykwalifikowaną siłę roboczą będzie szło w parze innowacją. Będą oczywiście miejsca pracy, których rynek dostatecznie nie wynagrodzi, i musimy mieć instrumenty polityczne, aby sobie z tym razić.

Po czwarte, istnieje potrzeba zarówno aktywizacji popytu na pracę, jak i przedstawiania działań politycznych. Do dyspozycji pozostaje mnóstwo instrumentów polityki zatrudnienia, ale muszą one być zawarte w dobrych i kompleksowych ramach politycznych.

Po piąte, musimy z powodzeniem zsynchronizować działania, zadania i instrumenty polityki między wszystkimi szczeblami zarządzania – europejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym. No i wreszcie, na rynku wewnętrznym należy zapewnić pełną mobilność siły roboczej, szczególnie pod względem kariery i uczenia się przez całe życie, a działania te należy podejmować horyzontalnie w kategoriach geograficznych.

  Elisabeth Morin-Chartier (PPE). – (FR) Panie przewodniczący! Pragnę zacząć od pogratulowania panu Őry’emu tej bardzo skomplikowanej pracy wykonanej w czasie kryzysu, kiedy wytyczne dla zatrudnienia do 2020 roku niezupełnie są stwierdzeniem oczywistości. Praca wykonywana w Komisji Zatrudnienia i Spraw Społecznych, w uzupełnieniu wniosku Komisji, ma absolutnie podstawowe znaczenie.

Pragnę podkreślić trzy kwestie. Pierwsza z nich to potrzeba stanowczej polityki włączania młodych ludzi do pracy. Aby to osiągnąć, poza tym, co powiedział wcześniej kolega poseł Mann, musimy także przeciwdziałać porzucaniu przez uczniów szkoły bez uzyskania jakichkolwiek kwalifikacji. Porzucanie nauki bez wykształcenia prowadzi młodych ludzi wprost do wykluczenia zawodowego i społecznego. Musimy w tym zakresie wykonać dużo pracy, aby przeciwdziałać bezrobociu pośród ludzi młodych.

Druga grupa, na której powinniśmy skupić nasze wysiłki to kobiety. W tym zakresie musimy podejmować znaczne wysiłki na dwóch frontach: po pierwsze, musimy walczyć o ich miejsca pracy oraz o jednakową płacę i jednakowe możliwości realizowania kariery przez mężczyzn i kobiety, a po drugie, musimy starać się działać na rzecz godzenia życia rodzinnego z życiem zawodowym, ponieważ tylko w ten sposób możemy osiągnąć rzeczywiste równouprawnienie kobiet i mężczyzn.

Wreszcie, musimy zadbać o przerwanie tego błędnego koła wczesnych emerytur, zapewniając, by dłuższe życie nie przekładało się na krótsze życie zawodowe, pozbawiając nas tym samym umiejętności, które są dla nas niezbędne.

Liczę na Radę.

  Horst Schnellhardt (PPE). – (DE) Panie przewodniczący, panie i panowie! Moje uznanie dla sprawozdawcy. Przedstawił on sensowne sprawozdanie. Chciałbym szczególnie pochwalić to, że wytyczne zostały w sposób wyraźny podzielone i będą stanowiły dobre wskazówki dla Rady i Komisji w zakresie przyszłego prawodawstwa. Ze szczególnym zadowoleniem przyjmuję fakt, że wytyczne i kwestia zatrudnienia zostały wniesione razem z polityką spójności tak, że od 2014 roku polityka spójności ma być stosowana w szczególności w celu zmniejszenia bezrobocia.

Muszę jednakże wyrazić także pewne uwagi krytyczne. Z motywu 6 usunięto pewne określenie i nie mogę zupełnie zrozumieć dlaczego. Jeżeli stwierdza się w nim, że „euro było czynnikiem stabilizującym w ograniczaniu skutków kryzysu gospodarczego i finansowego”, to stanowi to prawdziwe odzwierciedlenie rzeczywistości. Nie można tego tak po prostu usunąć dla dobra kompromisu. Uważam w związku z tym, że popełniliśmy błąd. Dodatkowe sformułowanie, które z tego wynika jest słuszne, ale w tej formie nie mogę go poprzeć.

  Sylvana Rapti (S&D). – (EL) Panie przewodniczący! Muszę naprawdę pogratulować panu Őry’emu jego doskonałego sprawozdania. Jest to sprawozdanie przyjęte jednogłośnie. Daje to mu znacznie silniejszy wydźwięk, a Komisja i Rada muszą je wziąć poważnie pod uwagę.

My, socjaliści, jesteśmy bardzo zadowoleni, że w sprawozdaniu uwzględniono nasze zasadnicze nieprzejednane stanowisko, które, jak wierzymy, rozwiąże problemy bezrobocia i godności ludzkiej. Mówimy o jednakowej płacy za jednakową pracę na tym samym stanowisku. Do tego dodałabym jednakże kwestię godności. Miejsca pracy muszą być trwałe, a praca musi być godna.

Rada wydaje się skłonna wziąć wszystko to pod uwagę; śmiem jednak twierdzić, że nie wystarczy uwzględnienie tego w samych motywach i należy kwestie te zawrzeć w tekście głównym.

  Danuta Jazłowiecka (PPE). – (PL) Panie przewodniczący! W europejskich debatach na temat polityki zatrudnienia częściej mówimy o walce z bezrobociem i o odpowiednim zabezpieczeniu społecznym, a niestety znacznie mniej miejsca poświęcamy tematom związanym z podnoszeniem aktywności zawodowej czy wspieraniem ludzi przedsiębiorczych, którzy tworzą nowe miejsca pracy. Priorytet dotyczący wspierania aktywności zawodowej znalazł się w wytycznych. Pamiętajmy jednak, że obok zapisanych priorytetów szalenie ważne jest ich wdrażanie. Niepokojący jest komunikat Komisji Europejskiej, z którego wynika, że fundusz społeczny przeznaczony na podnoszenie aktywności zawodowej w 70% został skonsumowany przez beneficjentów wykształconych i zatrudnionych, a tylko w 30% przez tych, którzy poszukują pracy. Mam nadzieję, że wdrażanie strategii 2020 odwróci te proporcje, faktycznie zwiększymy skuteczność funduszu społecznego i jednocześnie wpłyniemy na wzrost wskaźnika aktywności zawodowej, a tym samym nareszcie staniemy się konkurencyjni na globalnym rynku pracy.

  Derek Vaughan (S&D). – Panie przewodniczący! Z zadowoleniem przyjmuję to sprawozdanie. Myślę, że zasługuje ono na uznanie z wielu powodów. Jako stanowczy zwolennik polityki spójności i funduszy strukturalnych, ze szczególnym zadowoleniem przyjmuję uwagi o tym, jak istotne są te fundusze w zakresie pomocy ludziom w powrocie do pracy.

W południowej Walii, na przykład, obserwowałem przeznaczenie środków z Europejskiego Funduszu Społecznego na programy szkolenia zawodowego i wiele innych programów pomagającym ludziom wrócić do pracy. Panu Andorowi być może się to nie spodoba, ale jest to jeden z powodów, dla których uważam, że Europejski Fundusz Społeczny powinien w dalszym ciągu dotyczyć rozwoju regionalnego, a nie zacząć zajmować się zatrudnieniem. Jest to dyskusja, którą niewątpliwie będziemy odbywali kiedyś w przyszłości.

Z zadowoleniem przyjmuję także dostrzeżenie w sprawozdaniu znaczenia partnerów społecznych. Oczywiście, kiedy mówię partnerzy społeczni, mam na myśli związki zawodowe, ale także władze lokalne i regionalne. Są to poważni usługodawcy, ale także znaczący pracodawcy, dlatego też należy ich uwzględnić w każdym dialogu społecznym dotyczącym polityki zatrudnienia.

  Jan Kozłowski (PPE). – (PL) Na wstępie chciałbym pogratulować koledze Csabie Öryemu przygotowania świetnej opinii. Wytyczne powinny być jasne i proste, a zmniejszenie ich liczby jest krokiem w dobrym kierunku. Wzrost poziomu aktywności zawodowej jest wyzwaniem kluczowym. Nie wystarczy tylko ograniczyć bezrobocie strukturalne. Ważne jest przewidywanie i zapobieganie, kształcenie i rozwijanie przedsiębiorczości i elastyczności. Nie wystarczy samo zwiększenie liczby osób podejmujących kształcenie wyższe. Wyższe uczelnie muszą kształcić na odpowiednim poziomie i w dziedzinach, w których jest zapotrzebowanie na pracowników. Najlepszym sposobem na wyjście z ubóstwa jest zatrudnienie. Często jednak potrzebne są indywidualne programy wsparcia. Niezbędne jest również mierzenie skuteczności działań w tym obszarze. Warunkiem powodzenia strategii Europa 2020 jest jej ścisłe powiązanie z polityką spójności. Uproszczone i odbiurokratyzowane fundusze strukturalne powinny służyć celom strategii.

  Olivier Chastel, urzędujący przewodniczący Rady. – (FR) Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie pośle sprawozdawco, panie i panowie! Jak państwo wiedzą, po uzyskaniu wszystkich opinii wymaganych na mocy traktatu, ogólne podejście Rady zostanie poddane przeglądowi. Dlatego też po głosowaniu podczas sesji plenarnej Rada i jej grupy przygotowawcze przeanalizują poprawki Parlamentu. Pierwsze posiedzenie Grupy Roboczej ds. Kwestii Społecznych zaplanowano na 14 września, a jego celem jest przyjęcie tych wytycznych na forum Rady ds. Zatrudnienia, Polityki Społecznej, Zdrowia i Spraw Konsumenckich (EPSCO) w dniu 21 października.

W naszym przekonaniu nie ma żadnych istotnych różnic co do istoty między podejściem ogólnym Rady a stanowiskiem Parlamentu. Ponadto Rada poprawiła już wstępny wniosek Komisji, uwzględniając szereg ważnych dla Parlamentu kwestii, szczególnie równouprawnienie płci, ochronę osób niepełnosprawnych, wyzwanie, jakim jest zmiana klimatu, rozwój przedsiębiorczości, stymulowanie popytu na pracę oraz ochrona uboższych pracowników. Ponadto wszystkie państwa członkowskie chcą tekstu zwięzłego ze względu na lepszą skuteczność.

Prezydencja belgijska może zatem zaproponować Radzie uwzględnienie szeregu poprawek Parlamentu w motywach, szczególnie dotyczących zarządzania europejską strategią zatrudnienia oraz częściowo w odniesieniu do określenia celów, które stawiają sobie państwa członkowskie w odniesieniu do jakości pracy oraz godnej pracy, związku z produktywnością i stymulowaniem MŚP, i wreszcie, w odniesieniu do płci.

Ponadto, odbyły się dyskusje – szczególnie na żądanie delegacji belgijskiej – w grupie roboczej ustanowionej w celu określenia celów cząstkowych odnoszących się do zatrudnienia, szczególnie dla określonych grup docelowych. Ostatecznie, jak państwo wiedzą, państwa członkowskie zaniechały tej opcji. Ponieważ bardzo trudno będzie uwzględnić ilościowe cele cząstkowe w wytycznych, prezydencja belgijska może zasugerować, aby kwestia ta została powiązana z nowym kontekstem ładu społeczno-ekonomicznego, strategią EU 2020 oraz zarządzaniem gospodarczym.

Prezydencja może zasugerować Radzie, aby zadbała o sprawne monitorowanie wytycznych. Monitorowanie to obejmowałoby coroczne przyjmowanie zaleceń w zakresie zatrudnienia dla każdego państwa przez Radę EPSCO, która może następnie zalecać cele cząstkowe dla każdego kraju, w zależności od okoliczności w nim występujących.

Ponadto, jak już podkreślił Komitet Zatrudnienia (EMCO) w swoim przyczynku do strategii UE 2020, zachęca się państwa członkowskie do ustalania krajowych celów cząstkowych dla grup docelowych, z uwzględnieniem okoliczności występujących w danym kraju.

Pragnę na zakończenie podziękować Parlamentowi za jego pracę nad tymi wytycznymi oraz zapewnić, że praca ta zostanie wzięta pod uwagę.

  László Andor, komisarz. – Panie przewodniczący, panie i panowie posłowie! Odczuwam presję czasu, więc postaram się mówić stosunkowo zwięźle. Pragnę wyrazić kilka uwag dotyczących tej procedury, a także merytorycznych części tych dyskusji ponieważ jest to dyskusja kluczowa dla teraźniejszości i przyszłości Unii Europejskiej.

Spieszyliśmy się rzeczywiście w okresie wiosennym i dobrze wiadomo, że Komisja sama objęła urząd z opóźnieniem z powodu opóźnionej ratyfikacji traktatu lizbońskiego w wielu krajach. Niektóre dokumenty trzeba było opracować w krótkim czasie, w tym, co istotne, także dokument Europa 2020. Miało to także wpływ na harmonogram opracowania wytycznych dotyczących zatrudnienia, a nad zarządzaniem ekonomicznym trzeba było pracować szybko.

Wyzwania stanowiły jednak uzasadnienie dla tego pośpiechu, doceniam więc, że w obliczu tych wyzwań dobrze przebiegała nasza współpraca z panem posłem sprawozdawcą oraz ogólnie z Parlamentem. Teraz także i ja muszę udzielić odpowiedzi w pośpiechu, ale mam kilka bardzo zasadniczych kwestii.

Przede wszystkim, w kilku wystąpieniach dokonywano porównania z agendą lizbońską. Mamy dużo bardziej uporządkowane cele i dużo lepszą propozycję zarządzania strategią, a to daje nam nadzieję, że sukces będzie gwarantowany, w przeciwieństwie do strategii lizbońskiej, która udała się tylko w części. Pewna krytyka jest uzasadniona, ale nie jest prawdą, że do 2008 roku i kryzysu finansowego strategia lizbońska była całkowicie nieudana.

Kilka dalszych kwestii: za pomocą wytycznych dotyczących zatrudnienia zamierzamy podnieść tak liczbę, jak i jakość miejsc pracy. Określa się to w strategii Europa 2020 także jako cel liczbowy, i w moim przekonaniu jest to cel ambitny biorąc pod uwagę fakt, że mamy teraz trudności, bezrobocie jest bardzo wysokie, a ożywienie gospodarcze jest ożywieniem bez miejsc pracy. To nie jest zjawisko, które się zbliża, ono już zachodzi.

Niestety, jest jedynie kilka państw członkowskich, w których liczba osób zatrudnionych w chwili obecnej wzrasta, ale dobra wiadomość jest taka, że Niemcy są jednym z nich. Liczba miejsc pracy w Niemczech rośnie i mamy obecnie nadzieję, że uda się ten proces podtrzymać i rozciągnie się on na inne kraje. Podkreśleniu znaczenia spójności służy fakt, że w centrum europejskiej gospodarki odnotowujemy teraz lepszą tendencję.

Byłbym ostatnim, który zaprzecza znaczeniu polityki spójności, ale chciałbym powiedzieć, że gdybym musiał powiązać spójność ze zintegrowanymi wytycznymi, wówczas wolałbym umieścić ją w wytycznych gospodarczych, a nie w wytycznych dotyczących zatrudnienia, ponieważ w Europie są rozbieżności, ale znacznie większe rozbieżności występują pod względem wyników gospodarczych między centrum a peryferiami niż pod względem wskaźników bezrobocia.

Cieszę się jednak jak zwykle, że pracuję z państwem nad kwestiami spójności i jej powiązania z polityką zatrudnienia. Mamy ambitny cel jakim jest wskaźnik 75-procentowy, ale pragnę dokonać sprostowania, które polega na tym, że te 75% nie dotyczy każdej podgrupy indywidualnie. Przykładowo, nie implikuje to, że średni wskaźnik bezrobocia dla kobiet także wynosi 75%. Jest to wielkość, którą podaliśmy dla mężczyzn i kobiet łącznie. Będzie to ważne, gdy państwa członkowskie zaczną opracowywać swoje własne programy dla zatrudnienia oraz nawiązywać do tego projektu przewodniego w ciągu nadchodzących miesięcy.

Mamy do wykonania ambitne zadania w odniesieniu do podgrup, takich jak młodzież, i chciałbym jedynie zwrócić państwa uwagę na fakt, że w przyszłym tygodniu uruchamiamy projekt przewodni „Młodzież w drodze”. Jest to ponownie nierozerwalna i ważna część naszej ogólnej pracy w kwestii zatrudnienia. Jeżeli spojrzycie państwo na treść dokumentu „Młodzież w drodze”, przekonacie się, że w 50% dotyczy oświaty, a w 50% zatrudnienia, ponieważ Komisja rozumie znaczenie wyzwań w zakresie zatrudnienia dla młodzieży w Europie.

Jeszcze kilka punktów, z racji presji czasu. Nie możemy obiecać utrzymania zatrudnienia w każdym sektorze, takim jak przemysł węglowy, o którym wspomniano. Komisja docenia znaczenie utrzymania miejsc pracy w schyłkowych gałęziach przemysłu. Rozciągnęliśmy możliwość dotacji rządowych na przemysł węglowy na kolejnych kilka lat, ale nie będzie to trwało w nieskończoność.

Musimy przygotować się na zmianę i uczynić w przyszłości priorytet z przechodzenia na zielone miejsca pracy. Dlatego pracujemy nad zielonymi miejscami pracy, aby ułatwić to przejście oraz aby lepiej przewidywać, jakie miejsca pracy będą towarzyszyły tej nieuniknionej strukturalnej zmianie w gospodarce, a także aby pomóc ludziom lepiej się przygotować do struktury odmiennej pod względem produkcji i wykorzystania energii, przemysłu budowlanego, przemysłu motoryzacyjnego, rolnictwa i tak dalej.

Zgadzam się w pełni z tym, co powiedziano w odniesieniu do ubóstwa pośród dzieci. Prowadziliśmy właśnie działania koordynacyjne z prezydencjami belgijską i węgierską polegające na tym, że jedna z nich zainicjuje zalecenie, a druga dokończy pracę na temat nowego zalecenia dotyczącego ubóstwa wśród dzieci, co będzie w pełni skoordynowane z naszą pracą na rzecz platformy europejskiej.

Zgadzam się także, iż musimy spojrzeć poza wąski zbiór instrumentów – zestaw narzędzi polityki zatrudnienia – gdy mierzymy wysoko w celu zwiększenia wskaźników zatrudnienia, dążąc ostatecznie do pełnego zatrudnienia. Nie chodzi tylko o pracę w zakresie umiejętności, jakkolwiek rozwijanie umiejętności ma zasadnicze znaczenie. Musimy uczestniczyć w szerszych dyskusjach makroekonomicznych – na przykład w dyskusji nad strategiami wyjścia – oraz musimy zadbać o to, by przedwczesne wyjście z działań wspierających nie zagroziło ożywieniu i powrotowi to tworzenia miejsc pracy w Europie.

Powstrzymałbym się jednakże od jakichkolwiek działań w tym względzie, które kwestionowałyby strukturę unii gospodarczej i walutowej oraz nowoutworzone struktury ekonomicznego zarządzania, ponieważ należy wywieść z tego naukę. Musimy zmobilizować siły, a to oznacza także ściślejszą koordynację makroekonomiczną. Chodzi o to, że dążąc do podjęcia kwestii ogólnego braku równowagi w nowych strukturach ładu gospodarczego należy uwzględnić bezrobocie, które jest jednym z wielkich przejawów braku równowagi gospodarki.

Europejski Fundusz Społeczny będzie w dalszym ciągu poważnym instrumentem służącym zatrudnieniu, szczególnie w zakresie podnoszenia jakości podaży, aby pomagać osobom bezrobotnym w powrocie do pracy, znalezieniu nowego zatrudnienia, lepszych i bardziej konkurencyjnych posad, a także potencjalnie w samozatrudnieniu. Jestem w bezpośrednim kontakcie z władzami w Walii, które wyjaśniły mi z wielką satysfakcją, jak EFS działa w Walii. Chciałbym utrzymać EFS w ramach spójności, ale prawdą jest też, że biorąc pod uwagę wyzwania bezrobocia i ubóstwa, musimy uczynić EFS bardziej widocznym. Chciałbym widzieć większą rolę i większe zaangażowanie Parlamentu w projektowanie przyszłości Europejskiego Funduszu Społecznego oraz w odniesieniu na przykład do nowej regulacji dla przyszłości.

Jestem pewien, że możemy bardzo dobrze współdziałać w tej sprawie. Mógłbym omawiać wiele innych kwestii, ale czasu jest bardzo mało, a ja odbywałem dwustronne spotkania i dyskusje na szczeblu komitetów z wieloma z tu teraz obecnych.

Na koniec, chciałbym podziękować prezydencji belgijskiej za współpracę, jaką prowadziliśmy z wicepremierem oraz innymi osobami odpowiedzialnymi za kwestie zatrudnienia i sprawy społeczne w rządzie belgijskim.

  Csaba Őry, sprawozdawca. – (HU) Panie przewodniczący! Chciałbym powiedzieć panu Andorowi, że nie stworzyliśmy nowych celów ogólnych, ale raczej nowe cele cząstkowe. Oznacza to, że nie próbowaliśmy dodać nowych celów, ale je doprecyzować. Mam nadzieję, że jest to do przyjęcia w tej formie. W związku z tą debatą widzę, że wszyscy zgadzamy się co do tego, że aby przetrwać kryzys i sprostać konkurencji ze strony wschodzących regionów świata, więcej nas musi pracować więcej i lepiej, oraz że w dążeniu do realizacji tego celu, osoby starsze, kobiety, osoby niepełnosprawne, a także osoby o niskich kwalifikacjach, nie stanowią ciężaru ani zobowiązania, ale raczej szansę i rezerwę, a w związku z tym należy oczywiście skorygować politykę. Panowała także powszechna zgoda, i cieszę się, że podkreślali to przedstawiciele prezydencji belgijskiej, że szczególną uwagę należy zwrócić na małe i średnie przedsiębiorstwa oraz na ich otoczenie podatkowe, jako że jest to obszar, w którym mogą powstawać nowe miejsca pracy w dużych liczbach. Musimy się oczywiście skoncentrować na tym obszarze.

Ważne jest, że omawialiśmy nowe formy zatrudnienia. One istnieją, mamy je, ale często prowadzą do nieporozumień. Jasne jest, że potrzebne są lepsze regulacje dotyczące opisu uczciwej pracy podanego przez Międzynarodową Organizację Pracy oraz związanych z tym oczekiwań i wymagań. Podobnie, z optymizmem patrzę na to, o czym mówił pan przewodniczący Chastel, że kiedy myślimy o dobrym zarządzaniu, rozumiemy także przez to potrzebę monitorowania i sprawdzania, to znaczy rozliczania się każdego z nas, nas samych, z tego, czy faktycznie możemy osiągnąć to, co wspólnie uzgodniliśmy, obiecaliśmy i postanowiliśmy uczynić.

Pragnę zatem podziękować wszystkim za współpracę. Nasza współpraca między Komisją, Radą, koleżankami i kolegami posłami oraz kontrsprawozdawcami była rzeczywiście doskonała. Mam nadzieję, że ostatecznie ten powszechny wspólny wysiłek znajdzie odzwierciedlenie w rezolucji Rady, decyzji i w każdym następującym potem procesie konsultacyjnym. Chciałbym zaznaczyć, że zwracamy się do państwa o to, abyśmy, jeśli uznają państwo, że potrzebne jest wiele zmian, powrócili do tej kwestii w ramach wspólnych konsultacji. Ze swej strony, we imieniu własnym oraz Parlamentu Europejskiego, stwierdzamy, że jesteśmy oczywiście gotowi do konsultacji. Dziękuję bardzo za współpracę i mam nadzieję, że udało się nam wykonać dobrą robotę.

  Paul Rübig (PPE). – (DE) Panie przewodniczący! Chciałem tak naprawdę odnieść się do wystąpienia pana Clarka, który stwierdził, że mamy w Unii Europejskiej sąd marionetkowy. Pozwolę sobie nie zgodzić się z tym stwierdzeniem. Jestem pewien, że pan Clark nie jest marionetkowym posłem do PE, został wybrany i sądzę, że także i on powinien on zachować poczucie przyzwoitości w tej Izbie. Żyjemy w demokracji, a dlatego nie powinniśmy określać sądu mianem sądu marionetkowego.

  Przewodniczący. – Dziękuję za to spostrzeżenie. Pana Clarka nie ma tutaj, ale jestem pewien, że dotrą do niego pańskie uwagi.

Zamykam debatę.

Głosowanie odbędzie się jutro (środa, 8 września 2010 roku).

Oświadczenia pisemne (art. 142 Regulaminu)

  Sergio Berlato (PPE), na piśmie. – (IT) Jak podkreślono ostatnio w sprawozdaniu półrocznym Międzynarodowego Funduszu Walutowego, bezrobocie stanowi największy problem, z którym muszą się zmierzyć rozwinięte gospodarki, a w nadchodzących latach sytuacja pozostanie bez zmian.

W szczególnie trudnym położeniu znajdują się ludzie młodzi wchodzący na rynek pracy po raz pierwszy: zgodnie z ostatnimi danymi Eurostatu, bezrobocie pośród młodzieży w Europie rośnie, częściowo także z powodu ostatniego kryzysu gospodarczego i finansowego. W kwietniu Komisja przedstawiła swoje „Zintegrowane wytyczne Europa 2020”, w których nakreślono ramy dla nowej strategii i zaproponowano reformy, które muszą wdrożyć państwa członkowskie.

Jeżeli chodzi o sprawozdanie, które omawiamy w dniu dzisiejszym, a w którym badana jest w szczególności część zintegrowanych wytycznych odnosząca się do zatrudnienia, zgadzam się z twierdzeniem, że liczba wytycznych powinna zostać ograniczona w celu skoncentrowania się w większym stopniu na europejskich działaniach na rzecz przeciwdziałania problemowi rosnącego bezrobocia.

Pragnę skorzystać z tej sposobności, aby podkreślić znaczenie inwestycji w kapitał ludzki: musimy promować inwestycje w zasoby ludzkie i potraktować jako priorytet uczenie się przez całe życie, zachęcając jednocześnie do innowacji w małych i średnich przedsiębiorstwach, które stanowią siłę napędową gospodarki europejskiej.

  Vilija Blinkevičiūtė (S&D), na piśmie. – (LT) Z powodu kryzysu gospodarczego i finansowego sytuacja na europejskim rynku pracy będzie w najbliższych latach w dalszym ciągu bardzo napięta. W tych okolicznościach zwalczanie bezrobocia musi być jednym z najważniejszych zadań polityki UE i państw członkowskich, dlatego też powinno to znaleźć lepsze odzwierciedlenie w wytycznych zaproponowanych przez Komisję.

Pragnę podkreślić, że w tych wytycznych generalnie zbyt mało uwagi zwraca się na politykę równouprawnienia płci oraz promocję przedsiębiorczości wśród kobiet. W dążeniu do rzeczywistego zmniejszenia zagrożenia ubóstwem w Europie musimy ustalić wiążące cele, aby tym samym móc wyeliminować stereotypy płciowe, obecną dyskryminację na rynku pracy oraz strukturalne przyczyny, dla których mężczyźni i kobiety otrzymują niejednakowe wynagrodzenie, jak również usunąć bariery uniemożliwiające kobietom wykonywanie niektórych zawodów i ograniczające możliwości podejmowania przez kobiety działalności gospodarczej.

W wytycznych nie promuje się także celu, jakim jest zmniejszenie pracy nielegalnej lub w szarej strefie, ponieważ w tym trudnym czasie w wielu krajach ludzie pracują nielegalnie, nie mogąc po prostu znaleźć innego wyjścia z aktualnej sytuacji. W wytycznych nie stawia się żadnych ambitnych celów służących zwalczaniu ubóstwa, a przecież przy zwalczaniu ubóstwa należy podejmować działania w zakresie polityki zatrudnienia i oświaty skierowane do najbardziej zagrożonych grup, które stoją w obliczu skrajnego ubóstwa, takich jak samotne matki, osoby starsze otrzymujące niskie emerytury czy niepełnosprawni.

Wzywam zatem państwa członkowskie i Komisję, aby dążyły do maksymalnej realizacji celów nakreślonych w wytycznych ponieważ w przeciwnym razie Europa nie osiągnie założonych w nich wyników.

  Martin Kastler (PPE), na piśmie. – (DE) Z zadowoleniem przyjmuję sprawozdanie dotyczące wytycznych dla polityki zatrudnienia państw członkowskich przygotowane przez pana Őry’ego. Dlaczego? W przedmiotowym sprawozdaniu Parlament Europejski jasno stwierdził, czego my, Europejczycy, możemy się spodziewać w najbliższych latach w dziedzinie pracy i zatrudnienia. Poza kwestiami migracji i zmian demograficznych, potencjalne zatrudnienie w Europie bardzo ważną kwestią jest zatrudnienie w obszarze tzw. „zielonej gospodarki”. Potencjał ten można z powodzeniem wykorzystać tylko jeżeli będzie dostępnych dostatecznie dużo miejsc pracy dla wykwalifikowanych pracowników. Jest to wyjątkowa szansa, szczególnie dla kobiet na szczeblu zarządzającym. Zarówno mężczyźni jak i kobiety mają jednakowe szanse w tym dynamicznym i jeszcze stosunkowo nowym obszarze działalności, co jest niekiedy trudniejsze w innych dziedzinach. Niezbędne jest zapewnienie możliwości pogodzenia pracy i życia rodzinnego, na przykład poprzez tworzenie stanowisk pracy przyjaznych dla rodziny oraz zapewnienie placówek opieki nad dziećmi. Musi istnieć możliwość ustalania indywidualnych rozkładów godzin pracy, jak również pracy w niepełnym wymiarze godzin, szczególnie dla osób na kierowniczych stanowiskach. Niestety nie we wszystkich częściach europejskiego rynku pracy jest to już możliwe.

  Tunne Kelam (PPE), na piśmie. – Jak powiedział dziś rano pan poseł Daul, potrzeba nam więcej Europy. Więcej Europy nie oznacza większej ingerencji w działania naszych obywateli czy państw członkowskich. Oznacza to, że staniemy się bardziej efektywni i sprawni jako Unia. Zintegrowane wytyczne będą w dużej mierze służyły zrozumieniu tego zagadnienia.

Bezrobocie osiąga najwyższe wskaźniki już od dziesięciu lat, a pośród ludzi młodych zjawisko to znajduje się na alarmującym poziomie. Zagraża to podważeniem dążeń do przywrócenia wzrostu ekonomicznego w dającej się przewidzieć przyszłości.

We wszelkich rozwiązaniach należy jednocześnie uwzględniać wymiar jakościowy. Przewodniczący Barroso wspomniał dziś o czterech milionach wolnych miejsc pracy. Do obsadzenia większości z nich potrzeba wykwalifikowanej siły roboczej. Apeluję do Komisji, aby bezzwłocznie wprowadziła proponowany europejski system monitorowania wolnych miejsc pracy, także z uwzględnieniem europejskiego paszportu umiejętności.

Najbardziej bezpośrednim wyzwaniem jest jednakże zapewnienie młodzieży edukacji dobrej jakości, która będzie dużo bliższa praktycznym potrzebom rynku pracy. Programy nauczania należy reformować mając ten cel na uwadze, a państwa członkowskie muszą się zobowiązać do zmniejszenia liczby uczniów porzucających naukę w szkole.

Celem ogólnoeuropejskim powinno być zapewnienie naszemu kontynentowi wykwalifikowanej siły roboczej.

Wreszcie, potrzebna nam determinacji i odwagi, aby drastycznie obniżyć bariery administracyjne i pozataryfowe dla MŚP.

  Ádám Kósa (PPE), na piśmie. – (HU) Kolega poseł Csaba Őry wspaniale się spisał, za co należy mu się uznanie. Jako poseł do Parlamentu, będąc jednocześnie osobą niepełnosprawną, jestem przekonany, że bez jego pracy i jego otwartości, Europejska Partia Ludowa, największe ugrupowanie polityczne w Europie, nie popierałaby zaangażowania ludzi niepełnosprawnych w pracę Parlamentu Europejskiego w takim stopniu, jak czyni to obecnie. Nowatorskie podejście pana Őry’ego i jego koncentracja na uproszczeniu mogą przynieść trwałe rezultaty zarówno pod względem wyboru właściwych tematów, jak i ich odpowiedniej realizacji. Kolega poseł nie tylko umiejętnie wybrał swój główny temat, ale także dzięki jego profesjonalnym wysiłkom koordynacyjnym cele Parlamentu Europejskiego, a w szczególności Europejskiej Partii Ludowej, można realizować poprzez dostrojenie widocznych wspólnych płaszczyzn działania. Najważniejszym z tych celów jest inwestowanie w ludzi jako kapitał. Potrzebna nam jest większa liczba trwałych miejsc pracy. Poza tworzeniem dobrej jakości miejsc pracy, za zasadniczy cel uważam zatrudnienie ludzi niepełnosprawnych, jako że stopa bezrobocia pośród nich wynosi od 60 do 70%, sięgając w niektórych państwach członkowskich nawet 90%. Poza innowacyjnością i zielonymi miejscami pracy, Europa musi także zapewnić zatrudnienie grupom, które trudno jest wyszkolić. Może to nawet oznaczać konieczność ponownego zastanowienia się nad globalizacją poprzez przeciwstawienie wyzysku pracowników spoza Unii Europejskiej znajdujących się gorszej sytuacji społecznej oraz stosowania cen dumpingowych z coraz wyższym bezrobociem pośród młodych niepełnosprawnych.

  Joanna Katarzyna Skrzydlewska (PPE), na piśmie. – (PL) Gospodarka Unii powoli odbudowuje się po kryzysie, który rozpoczął się w 2008 roku. Poziom zatrudnienia w większości krajów Unii jest jednak nadal niepokojąco niski – poniżej stanu sprzed kryzysu. Osoby młode to jedna z grup społecznych, które zostały najbardziej dotknięte problemem wzrostu bezrobocia w czasie kryzysu ekonomicznego. Od 2008 roku liczba młodych osób, pozostających bez pracy dramatycznie wzrosła i obecnie, w wielu krajach członkowskich poziom bezrobocia osób pomiędzy 15 a 25 rokiem życia jest wyższy od poziomu bezrobocia ogółem. Te dane są niepokojące, szczególnie wobec zjawiska starzenia się społeczeństw Unii Europejskiej, które oznacza, że maleje liczba osób w wieku produkcyjnym w stosunku do osób na emeryturze. Szczególnie istotne jest zatem wspieranie młodzieży w podjęciu pierwszej pracy oraz znalezieniu stabilnego zatrudnienia. Sprawozdanie dotyczące Wytycznych dla polityki zatrudnienia do Strategii Europa 2020 stanowi pozytywny krok w kierunku poprawy sytuacji młodzieży na rynku pracy. Dla zapewnienia zdecydowanej poprawy należy jednak zastosować dodatkowe środki na poziomie krajów członkowskich. Należy położyć szczególny nacisk na wspieranie młodzieży w znalezieniu pierwszej pracy i walkę z bezrobociem pośród absolwentów. Dostarczanie wykwalifikowanej kadry pracowniczej, posiadającej umiejętności odpowiadające zapotrzebowaniu rynku, a także przygotowanie absolwentów do wejścia na rynek pracy to tylko niektóre z zadań, które powinny być podjęte na poziomie szkół.

  Theodor Dumitru Stolojan (PPE), na piśmie. – (RO) Tworzenie nowych miejsc pracy w Unii Europejskiej zależy także od całkowitej deregulacji rynku pracy. Naszym obowiązkiem jako posłów do PE jest podjęcie działań w tej sprawie. Zwróćmy się do tych państw członkowskich, które w dalszym ciągu utrzymują restrykcje w zakresie swobodnego przepływu siły roboczej z niektórych państw członkowskich, aby podjęły działania w tej mierze. Zwróćmy się do wszystkich państw członkowskich, Komisji Europejskiej i Rady o podjęcie środków niezbędnych do uealastycznienia rynku pracy, ponieważ obecnie ulega fragmentacji rozdrobniony ze względu na zbyt wiele krajowych ograniczeń. Brak większej elastyczności opóźnia i utrudnia dostosowanie rynku pracy do cyklu ekonomicznego, przez co ludzie ponoszą jeszcze większe straty.