Indeks 
 Poprzedni 
 Następny 
 Pełny tekst 
Procedura : 2010/2048(BUD)
Przebieg prac nad dokumentem podczas sesji
Wybrany dokument :

Teksty złożone :

A7-0281/2010

Debaty :

PV 19/10/2010 - 12
CRE 19/10/2010 - 12

Głosowanie :

PV 20/10/2010 - 6.1
Wyjaśnienia do głosowania
Wyjaśnienia do głosowania

Teksty przyjęte :

P7_TA(2010)0371

Pełne sprawozdanie z obrad
Wtorek, 19 października 2010 r. - Strasburg Wydanie Dz.U.

12. Stanowisko Parlamentu w sprawie projektu budżetu na rok 2011 zmienionego przez Radę – wszystkie sekcje – Projekt budżetu korygującego nr 03/2010: sekcja 3 – Komisja – BAM (środki towarzyszące dotyczące bananów) (debata)
zapis wideo wystąpień
PV
MPphoto
 

  Przewodniczący. – Kolejnym punktem porządku dziennego jest łączna debata nad:

- sprawozdaniem sporządzonym przez panią poseł Jędrzejewską i panią poseł Trüpel w imieniu Komisji Budżetowej, w sprawie projektu budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2011 – wszystkie sekcje (12699/2010 – C7-0202/2010 – 2010/2001(BUD)) oraz listów w sprawie poprawek nr 1/2011 (SEC(2010)1064), 2/2011 (SEC(2010)0000) oraz 3/2011 (SEC(2010)0000) do projektu budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2011 oraz

- sprawozdaniem sporządzonym przez pana posła Surjána w imieniu Komisji Budżetowej w sprawie stanowiska Rady dotyczącego projektu budżetu korygującego Unii Europejskiej nr 3/2010 na rok budżetowy 2010, sekcja 3 – Komisja (13472/2010 – C7-0263/2010 – 2010/2048(BUD)), (A7-0281/2010).

 
  
MPphoto
 

  Sidonia Elżbieta Jędrzejewska, sprawozdawczyni.(PL) Dzisiaj spotykamy się, aby porozmawiać o budżecie Unii Europejskiej na rok 2011. Rok 2011 jest szczególnym rokiem budżetowym z kilku powodów. Przede wszystkim jest to już piąty rok wieloletniej perspektywy finansowej na lata 2007-2013, czyli sporo już wiemy o tym, jak ta wieloletnia perspektywa jest wdrażana, co się w niej udało, co się w niej nie udało i wiele programów już jest mocno zaawansowanych, jeżeli chodzi o ich tzw. cykl życiowy.

W międzyczasie sporo wydarzyło się w Unii Europejskiej. Przyjęliśmy przecież traktat z Lizbony, który narzuca czy wyznacza Unii Europejskiej nowe obszary działania. Pozwolę sobie tutaj wspomnieć o kilku, szczególnie o tych, które są kosztowne, a mianowicie nowe obszary działania w ramach polityki zwalczania zmian klimatycznych, w ramach polityki energetycznej; otwiera nowe obszary działania Unii Europejskiej na scenie globalnej czyli mówimy tutaj o powstawaniu unijnej dyplomacji; nowe działania, jeżeli chodzi o badanie przestrzeni kosmicznej, jeżeli chodzi o sport, turystykę. Te wszystkie nowe zadania nie mają niestety równolegle odpowiednich środków finansowych. To jest trochę tak, że Unia Europejska ma nowe ambicje, nowe plany, natomiast niekoniecznie nowe środki materialne na ich realizowanie. I taki właśnie jest rok 2011.

Komisja Europejska w swoim projekcie według Parlamentu Europejskiego zaprogramowała w sposób rozsądny działania i odpowiednie do nich środki na 2011. Rada – o czym już wcześniej tutaj w tym miejscu dyskutowaliśmy – te środki zmniejszyła. Chciałabym krótko zaprezentować to, co się wydarzyło w Komisji Budżetowej podczas naszego czytania. Dla przypomnienia: nowy traktat z Lizbony wprowadza także nową procedurę budżetową. Nie mamy już dwóch szans. Ani Rada, ani Parlament Europejski nie mają już dwóch czytań. Mamy tylko pojedyncze czytania, stąd oba ramiona władzy budżetowej potrzebują szczególnego wysiłku i dyscypliny, bo tak naprawdę każdy z nas ma tylko jedną szansę. Powtarzam: nie mamy już dwóch czytań.

Jutro będziemy głosować, będziemy się pochylać nad wypracowanym przez Komisję Budżetową stanowiskiem. Ważne jest, by podkreślić, że to, co Komisja Budżetowa wypracowała, to stanowisko szanujące wieloletnią perspektywę finansową. W przeciwieństwie do poprzednich lat Parlament Europejski przyjmie swoje czytanie, które nie wykracza, jeżeli chodzi o zaplanowane kwoty, poza wieloletnią perspektywę finansową. Jest to stanowisko o tyle nowatorskie, co stanowisko, które uwzględnia i bierze pod uwagę niepokoje i sytuację, w jakiej znajduje się Rada. Nie bez zauważenia przeszła w Parlamencie Europejskim sytuacja, w której w Radzie 7 państw członkowskich odrzuciło stanowisko Rady. Wysłuchujemy i bierzemy pod uwagę obawy niektórych państw członkowskich i Rady jako takiej. Z uwagą zapoznaliśmy się ze stanowiskiem Rady i dlatego nasze czytanie jako Parlamentu Europejskiego jest zdyscyplinowane i nie wychodzi poza wieloletnie ramy finansowe. Z drugiej strony natomiast nie możemy oczywiście pozostać obojętni wobec faktów, o których mówiłam wcześniej, że mamy nowe obszary, którymi Unia Europejska ma się zajmować, a nie ma wobec nich odpowiednich zabezpieczeń finansowych. Co więcej Rada zobowiązała się do sporej ilości działań związanych np. z bananami, z rekompensatą dla producentów bananów, związanych z programem ITER i innych, które wymagają nowych środków finansowych, a co do których nie ma nowych środków finansowych. Mają być ponoć sfinansowane z obecnych. I tutaj, jako Parlament Europejski, mamy wątpliwości.

Co jeszcze chcielibyśmy w naszym czytaniu zakomunikować, to przede wszystkim jeszcze raz podkreślić trójkąt priorytetowy, trójkąt związany z młodzieżą, edukacją i mobilnością. Od marca jako Parlament Europejski informowaliśmy, że to będzie zestaw naszych priorytetów na 2011 i chcielibyśmy, aby te linie budżetowe, które sprzyjają młodzieży, edukacji i mobilności zostały odpowiednio dofinansowane, aby także znalazły się środki finansowe na nowatorskie, innowacyjne przedsięwzięcia dotyczące mobilności młodzieży i edukacji. To samo tyczy się programów związanych z badaniami i innowacyjnością. Wiemy, że nie ma w obecnej perspektywie finansowej wystarczających środków, stąd dokonaliśmy bolesnego, aczkolwiek naszym zdaniem koniecznego cięcia na program ITER. Bardzo chciałabym, aby to czytanie Parlamentu zostało dostrzeżone jako zdyscyplinowane, ale równocześnie czytanie, które umożliwia sfinansowanie zobowiązań Unii Europejskiej na rok 2011.

 
  
MPphoto
 

  Helga Trüpel, sprawozdawczyni.(DE) Panie przewodniczący, panie Wathelet, panie komisarzu Lewandowski, panie i panowie! Przed chwilą wysłuchaliśmy wystąpienia sprawozdawczyni zajmującej się budżetem Komisji na temat głównych wyzwań, przed jakimi stoimy. Wypowiem się teraz jako sprawozdawczyni w sprawie budżetu Parlamentu i innych – głównie mniejszych – instytucji.

Konflikt polityczny, z jakim mamy do czynienia – a dotyczy to nie tylko budżetu Parlamentu, lecz również budżetu Komisji – przedstawia się następująco: wraz z traktatem z Lizbony Parlament uzyskał dziedziny kompetencji związane z polityką energetyczną i zagraniczną oraz uprawnienie do współdecydowania w zakresie rolnictwa. Mamy więcej do powiedzenia w zakresie polityki dotyczącej sportu oraz przestrzeni kosmicznej. Ściślej rzecz biorąc, zakres naszych kompetencji rozszerzył się – i to dobrze. Jako odpowiedzialni posłowie europejscy zawsze o to walczyliśmy. Jednocześnie jednak w państwach członkowskich panuje sytuacja zmuszająca te państwa do prowadzenia polityki drastycznych środków oszczędnościowych i polityki na rzecz zmniejszenia zadłużenia, i dlatego w przypadku tych dwóch głównych celów – z jednej strony mamy nowe zadania, a z drugiej strony musimy pokazać, że mamy świadomość presji, jakiej podlegają finanse publiczne – musimy znaleźć stanowisko polityczne. Właśnie to próbowałam uczynić jako sprawozdawczyni w sprawie budżetu Parlamentu, a mianowicie znaleźć prawdziwie sprawiedliwą równowagę między nowymi kompetencjami, czyli naszymi nowymi wymaganiami pod względem naszej pracy i zapotrzebowania na dodatkowych pracowników, a potrzebą wysłania do obywateli Unii Europejskiej oraz do rządów sygnału, że my również pragniemy przestrzegać samokontroli i samodyscypliny.

Prezydium przedstawiło propozycje – ponieważ na tym polega jego zadanie – dotyczące kosztów, które w budżecie Parlamentu należy zwiększyć, aby Parlament mógł prawidłowo pracować. W Komisji Budżetowej podjęliśmy już decyzje w sprawie środków, które – w kwocie rzędu 25 milionów euro – są niższe niż pierwotnie proponowane przez Prezydium. Oznacza to, że zamierzamy ograniczyć nasze koszty podróży, kwotę przeznaczoną na analizy, środki bezpieczeństwa w tej Izbie i na technologię informatyczną oraz że stworzymy mniej stanowisk w ramach służb bibliotecznych. Mamy do czynienia z konfliktem o ilość pieniędzy, jakie mają być przeznaczone w najbliższej przyszłości dla asystentów posłów do PE. Proponuje się, aby w 2011 roku pieniądze te zwiększono ponownie o 1 500 euro. Chciałabym powiedzieć bardzo wyraźnie, że jako członkini grupy Zielonych/Wolnego Przymierza Europejskiego, nie popieram tej propozycji. W obecnym czasie uważam ją za zbyt wygórowaną. W Komisji Budżetowej większość posłów przyznała, że potrzebne są dodatkowe informacje i pieniądze te powinny być trzymane w rezerwie, innymi słowy, że nie powinny być wypłacone, natomiast istnieć będzie konieczność podjęcia dalszych decyzji o charakterze politycznym w odniesieniu do tego, czy zamierzamy teraz wypłacać te pieniądze, czy też rozsądniejszym rozwiązaniem będzie nieudostępnianie tych pieniędzy w 2011 roku.

Ponadto bardzo istotne jest dla mnie – ponieważ oczywiście jesteśmy poważnie zainteresowani, aby nasze instytucje europejskie stały się przyjazne dla środowiska, i o ile to możliwe, chcemy zmieniać własne zachowania – że wezwano nas do stosowania nowego, bardziej przyjaznego dla środowiska podejścia do kwestii mobilności. Przykładowo jednym z rozwiązań ma być bilet na lokalny transport publiczny w Brukseli i będzie to przedmiotem dalszych uzgodnień. Byłoby bardzo dobrze, gdybyśmy mogli w znacznym stopniu ograniczyć usługi kierowców, ale oznacza to również, że tutaj w tej Izbie w Strasburgu, powinniśmy udostępniać posłom do PE i personelu większą liczbę rowerów, byśmy mogli poruszać się w sposób przyjazny dla środowiska także tutaj w Strasburgu.

Druga wyjątkowo dla mnie ważna sprawa wiąże się z podjętą przez nas próbą znalezienia odpowiedniej równowagi względem większości w Komisji Budżetowej. Nie tylko uwzględniliśmy własne interesy jako przedstawiciele Parlamentu i zwiększyliśmy nasz budżet w sposób odpowiedzialny, ale oczywiście musieliśmy również przyjrzeć się innym takim niewielkim instytucjom, jak: Komitet Regionów, Komitet Ekonomiczno-Społeczny, Trybunał Obrachunkowy, Europejski Inspektor Ochrony Danych oraz Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich. W tej kwestii nasze działanie polegało na wypracowaniu odpowiedzialnego stanowiska, byśmy mieli nie tylko więcej pracowników i środków dostępnych dla siebie, ale byśmy również w ściśle ukierunkowany sposób zwiększyli środki finansowe dla Komitetu Regionów i Komitetu Ekonomiczno-Społecznego – choć nie o tyle, o ile te komitety wystąpiły – ponieważ również one, oczywiście, mają większe zapotrzebowanie na pracowników z racji dodatkowych kompetencji wynikających z traktatu z Lizbony. W przypadku niewielkiej instytucji, jaką jest Europejski Inspektor Ochrony Danych, szczególnie słuszne jest przyznanie dodatkowych dwóch etatów, ponieważ instytucja ta jest bardzo ważna w kontekście wielu debat, które prowadzimy w tej chwili i które dotyczą sposobów radzenia sobie z ochroną danych w świecie cyfrowym – tymczasem ta ważna instytucja jest jeszcze w fazie powstawania. Panie i panowie! W związku z tym chcielibyśmy wyjaśnić, że Komisja Budżetowa starała się znaleźć kompromis między uzasadnionym zwiększeniem środków, które popieramy i które również musimy uzasadniać w Radzie, ponieważ w tym zakresie chcemy dobrze wykonać nasze zadanie, a zrozumieniem faktu, iż obecnie wymagana jest od nas rzecz jasna pewna powściągliwość.

 
  
MPphoto
 

  László Surján, sprawozdawca. (HU) Panie przewodniczący, panie Wathelet, panie komisarzu, panie i panowie! Zadaniem moim jest rozliczenie jednej z pozycji budżetu na rok 2010 w możliwe największym stopniu oraz dokonanie oceny wniosku w sprawie zmiany, czyli budżetu korygującego. Kwestia ta wiąże się ze złożoną przez Komisję kilka lat temu obietnicą zapewnienia rozsądnej rekompensaty dla krajów produkujących banany, i tej obietnicy musimy dotrzymać. Jest jednak jeden drobny problem, ponieważ w okresie, w którym Komisja podjęła i ogłosiła tę decyzję, nie przeprowadziła rozmów z żadnym organem władzy budżetowej na odpowiednim szczeblu i nie zdołała jeszcze przedstawić wniosku, który byłby do przyjęcia dla wszystkich zainteresowanych stron. Chodzi o kwotę 300 milionów euro, z czego 75 milionów euro musiałoby zostać wypłacone z budżetu na rok 2010. Powstaje pytanie, z czego te wypłaty powinny być dokonane. I właśnie w tym punkcie Rada i Parlament nadal się różnią, po dwóch turach rozmów trójstronnych zakończonych niepowodzeniem.

Niestety nie było możliwe osiągnięcie zbliżenia stanowisk, chociaż kompromis jest zdecydowanie potrzebny, ponieważ te płatności byłyby dokonane na rzecz krajów znajdujących się w sytuacji, która – trzeba przyznać – ewidentnie wymaga tej rekompensaty. Nie możemy osiągnąć jednak porozumienia z Radą, ponieważ w naszej ocenie tak naprawdę jest to nowe zadanie, które nie zostało ujęte we wstępnym projekcie budżetu, a na potrzeby sytuacji tego typu opracowaliśmy instrument o nazwie instrument elastyczności. Zamierzenie było właśnie takie – rozwiązywać przy jego pomocy takie problemy; instrument ten posiada odpowiednie ramy prawne, jak również przewidziane są gotowe do uruchomienia środki finansowe. Rada stanęła jednak na stanowisku, że z uwagi na obecny stan rzeczy, państwa członkowskie nie przejawiają skłonności do uruchomienia tego instrumentu, ponieważ wymagałoby to kolejnych wypłat, a budżety krajowe nie są w stanie tego udźwignąć. Jako Parlament uznaliśmy jednak, iż wycofywanie na ten cel środków przewidzianych na realizację bieżących programów, które już są realizowane, nie wchodzi w grę i nie udało się osiągnąć rozwiązania kompromisowego. Dlatego z ogromnym ubolewaniem i przy poparciu zdecydowanej większości w Komisji Budżetowej, muszę wnioskować, abyśmy jako Parlament również odrzucili budżet korygujący nr 6 – przedłożony przez Komisję wniosek w sprawie kompromisu, który nie został przyjęty przez Radę.

Panie przewodniczący! Podczas obecnej debaty przysługuje mi również głos w imieniu Komisji Rozwoju Regionalnego. Niech mi będzie wolno połączyć oba te wystąpienia i powiedzieć, że chciałbym wyrazić uznanie dla Komisji, ponieważ uczyniła wszystko, co było w jej mocy, w całkowitej zgodności w regułami i górnymi limitami wymienionymi w budżecie na rok 2011. Wszyscy wiemy, że Unia Europejska jest niedofinansowana. Należy zwiększyć środki finansowe konieczne w celu realizacji zadań. Musimy jednak również zdawać sobie sprawę, że brakuje nam środków i że musimy lepiej gospodarować tymi środkami, które są dostępne. Jeżeli chodzi o rozwój regionalny, z wielką przykrością stwierdziliśmy, że Rada także wycofała lub obcięła wydatki na cele rozwoju regionalnego. Jest to największa redukcja środków na płatności na przestrzeni ostatnich dziesięciu lat. Naszym zdaniem funkcjonowanie w takim układzie będzie niemożliwe. Dlatego teraz odbędzie się posiedzenie pojednawcze, podczas którego – miejmy nadzieję – dojdzie do zbliżenia stanowisk i uda nam się zapewnić odpowiedni budżet również na potrzeby krajów produkujących banany. Dziękuję za uwagę.

 
  
MPphoto
 

  Janusz Lewandowski, komisarz. – Panie przewodniczący! Jak powiedziała sprawozdawczyni jest to pierwszy budżet od wejścia w życie traktatu z Lizbony, w związku z czym wywołuje on zrozumiałe zainteresowanie nie tyle z powodu wielkości ujętych w budżecie, lecz z uwagi na instytucjonalny wymiar rocznej procedury budżetowej.

Z zadowoleniem przyjmujemy rzecz jasna przywrócenie przez Parlament ogólnego poziomu projektu budżetu zarówno po stronie zobowiązań, jak i płatności – tj. różnicę blisko 8,62 miliona euro po stronie zobowiązań i około 3,6 miliona euro po stronie płatności pomiędzy głosowaniem Parlamentu i głosowaniem Rady.

Jak wynika ze skorygowanej prognozy, jesteśmy prawie pewni, że nasze programowanie było słuszne, że w tym punkcie perspektywy finansowej specjalne fundusze spójności płyną w sposób regularny, a rachunki zostaną uregulowane w roku przyszłym, tak więc podtrzymujemy nasze prognozy na rok 2011. Chciałbym również zwrócić uwagę na konieczność przywrócenia projektu budżetu na rozliczenie rachunku w rolnictwie. Efektem utrzymania proponowanych cięć byłoby w rzeczywistości pozostawienie części prognozowanych wydatków w rolnictwie bez pokrycia.

Z zadowoleniem przyjmujemy również poprawki wniesione przez komisje parlamentarne w tym zakresie. Linia rozumowania przyjęta przez Parlament – o czym mówiła sprawozdawczyni, pani poseł Jędrzejewska – jest bardzo czytelna. Dotyczy to poprawek horyzontalnych i politycznych priorytetów zawartych w prognozie w dziale 3b dotyczącym młodzieży i jej mobilności.

Proponowane są też inne poprawki dotyczące zwiększenia kwot określonych w projekcie budżetu, i niektóre z nich można byłoby wdrożyć, gdyby istniała podstawa prawna. Prześlemy list w sprawie wykonalności w odniesieniu do obydwu tych poprawek, a także projektów pilotażowych i parlamentarnych prac przygotowawczych, nad którymi głosowano w komisji parlamentarnej.

Żałujemy, że Parlament wprowadził znaczną liczbę rezerw. Niepokoi nas zarówno wielkość rezerw na płace (75 milionów euro, z czego 41 milionów euro nie odnosi się do 1,85 % korekty płac), jak i liczba warunków z nimi związanych – niekiedy nawet nieodnoszących się do kwestii zatrudnienia.

Dokładamy wszelkich starań, aby spełnić te warunki i aby rezerwy można było rozwiązać najpóźniej podczas postępowania pojednawczego.

I na koniec – Komisja docenia stanowisko Parlamentu ukierunkowane na nieprzekraczanie pułapów wieloletnich ram finansowych. Dokonano tego kosztem pewnych cięć wydatków np. na ITER, gdzie potrzebujemy więcej, a nie mniej pieniędzy, oraz na potrzeby w dziedzinie działań zewnętrznych, gdzie również potrzebujemy więcej, a nie mniej pieniędzy.

Odbieram to jako zaproszenie do debaty i kwestia ta zostanie rozstrzygnięta w momencie uzgodnienia ogólnego pakietu.

Korzystając z okazji, odniosę się również do budżetu korygującego nr 3, omówionego już przez sprawozdawcę, pana posła Surjána. Chodzi tutaj o działania w zakresie bananów i jak dotąd sprawozdawca parlamentarny ponownie potwierdził stanowisko Parlamentu, które jest bardzo dalekie od stanowiska Rady. Rada opowiada się za przesunięciem, Parlament za szerszym wykorzystaniem instrumentów elastyczności, lecz znów stawką jest wiarygodność naszych instytucji wobec krajów AKP. Dlatego w najbliższym postępowaniu pojednawczym powinniśmy szukać kompromisu.

Jak zwykle projektowi budżetu towarzyszyć będzie – lub już towarzyszy – obok budżetu korygującego na rok bieżący i przyszłorocznego budżetu korygującego dotyczącego bananów, list w sprawie poprawek odnoszący się do Służby Działań Zewnętrznych, list w sprawie poprawek dotyczący nowych agencji nadzorujących, które to listy zostały już uzgodnione na szczeblu politycznym, i jutro Komisja przyjmie oraz przekaże do Parlamentu list w sprawie poprawek, który jest zwyczajową aktualizacją danych szacunkowych w odniesieniu do uzgodnień w dziedzinie rolnictwa i rybołówstwa.

I wreszcie, wiem, że wymiar instytucjonalny powinien odgrywać znaczącą rolę w zbliżającym się postępowaniu pojednawczym. Jesteśmy to winni naszym obywatelom – osiągnąć kompromis i udowodnić, że traktat z Lizbony funkcjonuje z korzyścią dla nich, usuwając rozbieżności w złożonym mechanizmie Unii Europejskiej. Tak więc będę pełnić funkcję uczciwego pośrednika w przewidywaniu ostatecznego porozumienia.

 
  
MPphoto
 

  Melchior Wathelet, urzędujący przewodniczący Rady. (FR) Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie i panowie! Przede wszystkim chciałbym przeprosić za niewielkie spóźnienie spowodowane utrudnieniami w ruchu, które obecnie są nam tak dobrze znane.

Wysłuchałem końcowego fragmentu wypowiedzi pana komisarza. Przedstawiono mi w skrócie również wystąpienie sprawozdawcy. Prawdą jest, że tutaj oczywiście ograniczę się do przekazania informacji na temat najważniejszych elementów stanowiska Rady, a oczywiście dopracować stanowiska polityczne będziemy mogli w trakcie postępowania pojednawczego, do którego będzie musiało dojść w przypadku, gdy to zgromadzenie uchwali – nigdy nie wiadomo – wszystkie poprawki. Dlatego będę mówić na temat poprawek Parlamentu i na temat poprawek, nad którymi Parlament zamierza głosować.

Niemniej jednak skorzystam z okazji i powiem o kilku wstępnych reakcjach, a także przywołam obawy Rady w kontekście obecnej procedury dotyczącej budżetu na rok 2011. Muszę najpierw podkreślić, że obecna procedura budżetowa toczy się w okresie, w którym wychodzimy z kryzysu gospodarczego, i nawet jeżeli budżet europejski może i musi pomóc w wychodzeniu z tego kryzysu, nie wolno nam tracić z pola widzenia znacznych ograniczeń budżetowych, które mają wpływ na nasze budżety krajowe. Rzecz jasna, wymaga to ścisłej kontroli wydatków. I właśnie w tym kontekście Rada przywiązuje największą wagę nie tylko do przestrzegania pułapów w ramach różnych działów wieloletnich ram finansowych, lecz także – i przede wszystkim – do utrzymania odpowiednich marginesów, dzięki którym możliwe będzie reagowanie na sytuacje nieprzewidziane.

W tym względzie Rada z zadowoleniem przyjęła powściągliwość okazaną przez Komisję, jeżeli chodzi o środki na zobowiązania w przygotowanym przez nią projekcie budżetu. Z drugiej strony oczywiście jesteśmy o wiele bardziej zaniepokojeni tym, że poprawki Parlamentu Europejskiego doprowadzą do znacznego ograniczenia niektórych marginesów.

Tak samo Rada z przykrością przyjmuje podwyższenie poziomu środków na płatności, nad którym Parlament zamierza głosować, tym bardziej, że ten poziom środków wykracza poza projekt budżetu Komisji. Poziom środków na płatności musi być wystarczający, ale nie może być zawyżony i musi uwzględniać wykonanie budżetu w przeszłości oraz rzeczywiste potrzeby na rok 2011. Za wszelką cenę musimy zapobiec wysłaniu fałszywego sygnału w okresie, w którym finanse publiczne państw członkowskich dopiero dochodzą do siebie. Chciałbym przypomnieć również, że w samej Radzie – z uwagi na wspomniane trudności – równowagę w sprawie zwiększenia środków na płatności o 2,91 % w stosunku do roku 2010 zdołano uzyskać tylko nieznaczną większością głosów.

A teraz chciałbym bardziej szczegółowo omówić pewne punkty. Rada przyjęła do wiadomości zamiar Parlamentu Europejskiego zachowania pułapów określonych w różnych działach wieloletnich ram finansowych, natomiast nie może zaakceptować, by podejście zastosowane w przypadku środków na zobowiązania było realizowane kosztem ważnych programów, szczególnie w dziale 1a, dotyczącym konkurencyjności związanej ze wzrostem i zatrudnieniem, a także ze szkodą dla spraw w dziale 4, dotyczącym roli Unii Europejskiej jako podmiotu światowego.

W tym zakresie niech mi będzie wolno wyrazić zdziwienie z powodu proponowanego przez Parlament Europejski zmniejszenia środków na potrzeby wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa w okresie, w którym czynione jest wszystko, aby szybko powstała Europejska Służba Działań Zewnętrznych.

Podobnie Radę dziwi zmniejszenie w roku 2011 środków na projekt dotyczący międzynarodowego eksperymentalnego reaktora termojądrowego (ITER), skoro nadal poszukujemy środków w celu rozwiązania trudności finansowych tego projektu w roku 2010, 2012 i 2013. Rada odnotowała jednak określone przez Parlament Europejski priorytety odnoszące się do młodzieży, edukacji i mobilności i może rozważyć te priorytety w kontekście globalnego porozumienia. Podczas najbliższych rozmów zostaną przedstawione stosowne propozycje.

Co do środków na płatności – chciałbym poinformować o obawach Rady odnośnie do faktycznych zdolności absorpcyjnych w dziale 1b, w odniesieniu do spójności na rzecz rozwoju i konkurencyjności. Jeżeli poprawki Parlamentu Europejskiego doprowadzą do przywrócenia projektu budżetu i tym samym do zwiększenia tych środków, może to spowodować problemy z absorpcją środków. Chciałbym podkreślić, że Rada zaaprobowała zwiększenie środków na płatności o 14 %, po starannym rozważeniu wniosków Komisji i po uwzględnieniu wskaźnika wykonania w roku 2010, ponieważ jest to najlepsza podstawa.

Chciałbym poruszyć jeszcze jedną – ostatnią – kwestię dotyczącą zamiaru Parlamentu Europejskiego dotyczącego utworzenia ośmiu nowych pozycji budżetowych, bez żadnych środków w odniesieniu, z jednej strony, do wydatków związanych z realizacją postanowień traktatu z Lizbony, a z drugiej strony – do przychodów związanych ze środkami własnymi Parlamentu. Sądzę, że budżet na rok 2011 nie jest miejscem, które ma służyć przekładaniu na instrument budżetowy wniosków z tych ważnych debat, jak też trudnych decyzji, które będą musiały być podjęte w zakresie przyszłego finansowania Unii Europejskiej, gdy negocjowane będą kolejne wieloletnie ramy finansowe. To długa i złożona debata i osiągnięcie rozwiązania w ciągu kolejnych kilku tygodni w stosunkowo wąskich ramach procedury budżetowej na rok 2011 nie będzie możliwe.

Pragnę jednak zauważyć – a zważywszy na nowe kompetencje Parlamentu, jest to całkowicie zrozumiałe i można się tego spodziewać – że w dyskusji politycznej na temat budżetu na rok 2011 uwzględniono różne inne tematy. Niektóre są związane z budżetem na rok bieżący lub na lata następne, do zakończenia prac nad wieloletnimi ramami finansowymi na lata 2007-2013. W szczególności zagrożony jest projekt ITER, jak również proces przyjęcia zasad zarządzania wieloletnimi ramami finansowymi zgodnie z postanowieniami traktatu z Lizbony i w tych dwóch kwestiach musimy osiągnąć porozumienie. Komisja przedłożyła wnioski, które spotkały się z szerokim poparciem w Radzie. Wkrótce Rada będzie omawiała wniosek prezydencji dotyczący delikatnej kwestii elastyczności – temat, który uważam za konieczny.

Jeżeli chodzi o pozostałe kwestie, np. wykorzystanie obecnego dostosowania do zdecydowanego zwiększenia zasobów ram wieloletnich w celu uwzględnienia nowych zadań wynikających z traktatu, patrząc realistycznie, muszę powiedzieć, że nie będzie to możliwe w wyniku przekroczenia obecnego poziomu finansowania przez państwa członkowskie. Nie pozwala na to konieczność wyjścia z kryzysu oraz polityka budżetowa w poszczególnych krajach, na którą – w szerokim zakresie – ma wpływ Unia Europejska i którą Unia steruje.

Jak wiemy, w toku negocjacji wypłyną także inne kwestie. Komisja położy na nie nacisk w swoim komunikacie w sprawie przeglądu budżetu. Rada – z natury – jest organem, który wysłuchuje, zastanawia się i stara się znaleźć odpowiedzi. Nie inaczej będzie się zachowywać w trakcie omawianej dyskusji. Wysłucha propozycji i wyda opinię. Następnie oczywiście przyjdzie czas na udzielenie odpowiedzi na postawione pytania i na podjęcie decyzji. Z uwagi na to, iż są to zagadnienia złożone, które wymagają solidnych mechanizmów i znacznych środków, wiemy, że odpowiedzi nie pojawią się w kontekście rozmów na temat budżetu na rok 2011, lecz wystąpią w debacie na temat następnych ram wieloletnich. Jest jednak jasne, że w przypadku niektórych z tych problemów można oczekiwać, iż Rada będzie gotowa, aby uruchomić pewne inicjatywy czy też przedstawić swoje uwagi.

Chciałbym zakończyć zdecydowanym stwierdzeniem, że osiągnięcie porozumienia w zakresie budżetu na rok 2011 w ciągu kilku następnych tygodni jest sprawą niezwykłej wagi. W tym celu prezydencja nadal będzie brała czynny udział w budowaniu znakomitej atmosfery współpracy, która do tej pory dominowała i sądzę, że z punktu widzenia obywateli europejskich szczególnie szkodliwy dla wizerunku Unii Europejskiej byłby brak porozumienia w sprawie pierwszego budżetu w epoce nowego traktatu z Lizbony.

Panie przewodniczący, szanowni państwo! Dziękuję za uwagę.

 
  
MPphoto
 

  José Ignacio Salafranca Sánchez-Neyra, sprawozdawca komisji opiniodawczej Komisji Spraw Zagranicznych.(ES) Panie przewodniczący, panie Wathelet, panie komisarzu, szanowni państwo! Chciałbym rozpocząć od podziękowania za pracę wykonaną przez główną sprawozdawczynię zajmującą się budżetem.

Jakkolwiek w Komisji Spraw Zagranicznych zachowujemy umiar i jesteśmy świadomi, że środki w dziale 4 rosną znacznie powyżej średniej, uznajemy ich wysokość za niewystarczającą dla zagwarantowania spójnej, konkretnej i skutecznej polityki zagranicznej, która odpowiada aspiracjom wprowadzonym przez traktat z Lizbony.

Zaskoczeni jesteśmy również, iż Rada wyraża zdziwienie z powodu niektórych cięć taktycznych proponowanych przez Parlament, zważywszy na wagę tych cięć, zarówno w kontekście środków kompromisowych, jak i w kontekście środków na płatności, wprowadzonych przez samą Radę.

Chciałbym podziękować Komisji Budżetowej, reprezentowanej tutaj przez jej przewodniczącego, za utworzenie rezerwy środków na nowe pozycje w Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych.

Panie przewodniczący! Nie oznacza to oczywiście, że nie powinniśmy prezentować pozytywnego i konstruktywnego nastawienia, ale rzecz jasna w postępowaniu pojednawczym Parlament musi być zdecydowany, bardzo zdecydowany, przedstawiając swoje żądania w zakresie priorytetów, mając na uwadze cel, jakim jest zdolność do sporządzenia budżetu na rok 2011, jak przed chwilą powiedział urzędujący przewodniczący Rady.

 
  
MPphoto
 

  Thijs Berman, sprawozdawca komisji opiniodawczej Komisji Rozwoju.(NL) Panie przewodniczący! Środki finansowe udostępnione na cele współpracy w zakresie rozwoju muszą faktycznie służyć celom rozwoju, abyśmy zdołali pomóc ubogim krajom w zamortyzowaniu ciosów kryzysu finansowego i gospodarczego, za który nie można tych krajów winić.

Jeżeli doprowadzimy do włączenia tych krajów do światowej gospodarki, staną się one nowym rynkiem, co zapewni część rozwiązania. Na ten cel przeznaczone są fundusze rozwojowe – środki instrumentu współpracy na rzecz rozwoju (DCI); na walkę z ubóstwem, a nie na współpracę UE z krajami uprzemysłowionymi.

Również wypłata środków na rzecz zreformowania produkcji bananów – środki towarzyszące dotyczące bananów (BAM) – nie powinna odbywać się kosztem bieżących programów na rzecz rozwoju. Ponadto należy utrzymać kwoty przewidziane na potrzeby wzmacniania demokracji i praw człowieka w ramach europejskiego instrumentu na rzecz demokracji i praw człowieka (EIDHR).

Niedawne powodzie w Pakistanie ponownie pokazały, że wymagana jest natychmiastowa, skuteczna reakcja – i to nie w drodze sięgania do budżetu jako środka wyjątkowego, lecz w drodze zapewnienia kwoty strukturalnej na pomoc humanitarną. UE musi być zdolna do szybkiego działania oraz musi być nadal zdolna do oferowania swojego udziału.

 
  
MPphoto
 

  Bogusław Liberadzki, autor projektu opinii Komisji Kontroli Budżetowej. – Z punktu widzenia Komisji Kontroli Budżetowej niech mi wolno będzie zwrócić uwagę na następujące sprawy. Pierwszą z nich jest poziom błędów, które występują w trakcie budżetowania i realizacji. Dwa obszary, które są szczególnie ważne, to działania zewnętrzne i fundusze strukturalne. Kolejna rzecz, która jest dla nas kluczowo ważna to kwoty, które są przeznaczane w sposób tradycyjny, na zasadzie wskaźnika w oparciu o ocenę efektów wykorzystanych środków. Brakuje nam często przy decydowaniu o budżecie właśnie tego drugiego aspektu. Trzeci obszar to jest budżet zharmonizowany, na przykład fundusz spójności, transeuropejskie sieci transportowe. Wydaje się, że stosujemy za mało europejskiej metodologii w kształtowaniu budżetu, a za dużo narodowego rozfragmentowania budżetu. Ostatni czynnik związany z budżetem to prośba o uwzględnianie takiego faktu jak narodowe raporty z realizacji założeń budżetowych w roku mijającym. Na razie mniej niż połowa państw przedkłada je, stosując bardzo zróżnicowaną metodologię.

 
  
MPphoto
 

  Pervenche Berès, sprawozdawczyni komisji opiniodawczej Komisji Zatrudnienia i Spraw Społecznych. (FR) Panie przewodniczący, panie Wathelet, panie komisarzu! Jeżeli chodzi o budżet na rok 2011, Komisja Zatrudnienia i Spraw Społecznych wyraża zadowolenie z powodu przywrócenia przez Komisję Budżetową środków na Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji. Sądzimy, że ma to absolutnie kluczowe znaczenie w czasie obecnego kryzysu i apelujemy do Rady, aby – mając na względzie obecną atmosferę – za przykładem Parlamentu podeszła do sprawy w równie rozsądny sposób.

Apelujemy też o zwrócenie szczególnej uwagi na wskaźnik wykorzystania środków Europejskiego Funduszu Społecznego, bowiem w przeciwnym razie fundusz nie zdoła wypełniać swoich zadań.

Domagamy się także przeznaczenia większych środków na potrzeby dialogu społecznego, ponieważ doświadczenie wynikające z dzisiejszych procesów restrukturyzacyjnych nas nauczyło, że tam, gdzie ma miejsce dialog społeczny, sprawy toczą się w sposób bardziej harmonijny i można wówczas znaleźć lepsze rozwiązania. To istotna kwestia.

Reasumując, cieszymy się, że Komisja Budżetowa poparła inicjatywę EURES na rzecz pierwszej pracy, ponieważ jest to realny wkład Parlamentu Europejskiego w sztandarową inicjatywę „Młodzież w działaniu” i jest to także nowatorskie rozwiązanie w zakresie pomocy społecznej, które należy rozwijać.

 
  
MPphoto
 

  Jutta Haug, sprawozdawczyni komisji opiniodawczej Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności. (DE) Panie przewodniczący, panie Wathelet, panie komisarzu, panie i panowie! Jako sprawozdawca komisji opiniodawczej Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności w kwestiach budżetu, nie powiem tutaj zebranym niczego nowego. Niemniej jednak chciałabym ponownie podkreślić, że Komisja Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności odpowiada za mniej niż 1 % całego budżetu, mniej niż 1 % wszystkich działań w dziedzinie ochrony środowiska, działań na rzecz różnorodności biologicznej oraz działań w ramach zwalczania zmian klimatu. Odpowiada za całą sferę zdrowia publicznego, za bezpieczeństwo żywności i pasz oraz za środki weterynaryjne, jak również za wyjątkowo ważną pracę pięciu agencji europejskich. 1 %! Otóż w takim przypadku nie można mówić o nadmiarze pieniędzy. Dlatego ta niewielka kwota pieniędzy jest tak rozpaczliwie potrzebna, byśmy mogli wykonywać swoją pracę. W związku z tym niech się nikt nie dziwi, że nie możemy zaakceptować cięć dokonanych przez Komisję. Potrzebujemy tych środków.

 
  
MPphoto
 

  Heide Rühle, sprawozdawczyni komisji opiniodawczej Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów. (DE) Panie przewodniczący, panie Wathelet, panie komisarzu! Chciałabym poprzeć wypowiedź przedmówcy. Jako Komisja Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów odpowiadamy za wąską dziedzinę ceł, rynku wewnętrznego i ochrony konsumentów. Bardzo staraliśmy się zwracać baczną uwagę na dane liczbowe i uwzględniać wyłącznie to, co jest naprawdę konieczne. W czasach kryzysu jednak oczywiście potrzebne są pieniądze na ochronę konsumentów, na urzędy celne, szkolenie celników itp. Dlatego jesteśmy zdania, że trzeba przywrócić dawne liczby.

Chcielibyśmy podziękować Komisji Budżetowej za doskonałą współpracę, którą dotychczas prowadziliśmy i wyrazić nadzieję, że będzie się ona nadal tak układała.

 
  
MPphoto
 

  Mairead McGuinness, sprawozdawczyni komisji opiniodawczej Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. – Panie przewodniczący! Chciałabym podziękować sprawozdawczyni za jej sumienną pracę nad budżetem na rok 2011.

Niech mi będzie wolno przejść od razu do pewnego konkretnego elementu budzącego niepokój w kontekście budżetu na rolnictwo, a mianowicie pozycji dotyczącej rozliczeń rachunków. Jako komisja ponownie przedstawiliśmy poprawkę i wzywamy Parlament do pełnego poparcia tej poprawki. Rada posłużyła się metodami kreatywnej księgowości, by znaleźć 420 milionów euro. Jeżeli nie uda się przeprowadzić naszej poprawki, w następnym roku staniemy wobec ogromnego problemu budżetowego i dojdzie do cięć we wszystkich pozycjach budżetowych dotyczących rolnictwa.

Jako Parlament nie możemy do tego dopuścić i musimy apelować do wszystkich grup politycznych o poparcie tej poprawki. Pragnę podziękować Komisji Budżetowej za zrozumienie i poparcie poprawek Komisji Rolnictwa w sprawie funduszu mlecznego, w sprawie finansowania programu dystrybucji mleka i owoców w szkołach, w odniesieniu do populacji pszczół oraz do programu pomocy dla osób potrzebujących.

Mam nadzieję, że uzasadniony jest optymizm Komisji w kwestii rynków produktów mlecznych. Mam obawy co do panującej na nich zmienności.

 
  
MPphoto
 

  Morten Løkkegaard, sprawozdawca komisji opiniodawczej Komisji Kultury i Edukacji. (DA) Panie przewodniczący! Jako sprawozdawca Komisji Kultury i Edukacji dumny jestem, że w Parlamencie zrobiliśmy to, czego Komisja nie była w stanie uczynić i czego Rada uczynić nie chciała, a mianowicie że uwzględniliśmy zobowiązania zawarte w nowej strategii Europa 2020 i zapewniliśmy wsparcie finansowe na rzecz realizacji celów wyznaczonych w tej strategii.

Koniecznie trzeba inwestować w edukację i uczenie się przez całe życie, aby tworzyć „nowe umiejętności dla nowych miejsc pracy” – to przecież zasadnicza część tej strategii. Dlatego chcielibyśmy, by również Rada poparła stanowisko w sprawie budżetu na rok 2011, które Parlament ma jutro przyjąć. To oczywiście obejmuje w szczególności dodatkowe 18 milionów euro na potrzeby programu uczenia się przez całe życie. Umożliwi on ponad 3 500 studentów wyjazd na wymianę w ramach programu Erasmus. Chcemy zwiększyć liczbę osób uczestniczących w kształceniu zawodowym, które mogą odbyć praktyki zawodowe. Chcemy mieć większą liczbę dorosłych uczestniczących w szkoleniach finansowanych przez UE. Następnie jest 10 milionów euro na program „Ludzie”, który ma w zamierzeniu zwiększyć mobilność studentów studiów doktoranckich, zapewnić możliwości ściślejszej współpracy z przemysłem oraz zagwarantować unowocześnienie unijnych uczelni, a także pieniądze na komunikację. Bylibyśmy wdzięczni za poparcie Rady w tym zakresie.

 
  
MPphoto
 

  Juan Fernando López Aguilar, sprawozdawca komisji opiniodawczej Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych. (ES) Panie przewodniczący! Chciałbym pokrótce poinformować o znanym tej Izbie wkładzie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych w debatę budżetową. Powiem o czterech kwestiach.

Punkt pierwszy dotyczy Europolu, ponieważ nasza komisja przywróciła jego budżet, uwzględniając cięcia proponowane przez Radę, jak też zaproponowaliśmy zwiększenie tego budżetu o 500 tysięcy euro, tak aby Europol mógł wykonywać swoje obowiązki wynikające z wejścia w życie drugiej wersji Programu śledzenia środków finansowych należących do terrorystów.

Po drugie, poprosiliśmy o uruchomienie rezerwy oraz zapewnienie Europolowi większych środków, o które wystąpił.

Podjęliśmy również decyzję o utworzeniu rezerw ze środków przewidzianych na system informacyjny Schengen drugiej generacji pod warunkiem, że środki te zostaną uruchomione w momencie, gdy uzyskamy konieczne informacje na temat kroków, jakie należy podjąć w przyszłości.

Zaproponowaliśmy również przywrócenie środków dla trzech funduszy związanych z imigracją i integracją: Europejskiego Funduszu Granic Zewnętrznych, Europejskiego Funduszu Powrotów Imigrantów oraz Europejskiego Funduszu na rzecz Integracji Obywateli Państw Trzecich, ponieważ uważamy, że fundusze te są sprawą najwyższej wagi dla przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.

Wreszcie, przywróciliśmy także budżet planowany dla agencji Eurojust, w związku z niedawnym rozszerzeniem zakresu jej funkcji, ponieważ jest to instrument o zasadniczym znaczeniu dla rozwoju współpracy sądowej w Europie.

 
  
MPphoto
 

  Algirdas Saudargas, sprawozdawca komisji opiniodawczej Komisji Spraw Konstytucyjnych. (LT) Chciałbym pogratulować sprawozdawczyni umiejętności znalezienia wyważonego stanowiska. Sądzę, że we wniosku w sprawie budżetu na rok 2011, nad którym będziemy jutro głosować, zachowana jest doskonała równowaga pomiędzy oszczędzaniem budżetowym a stymulowaniem gospodarki i że odzwierciedlono w nim wielokrotnie zgłaszane priorytety Parlamentu Europejskiego. Rozumiem cel państw członkowskich, jakim jest cięcie kosztów poprzez próby jak największego zmniejszania deficytu budżetowego, ale wiele cięć proponowanych przez Radę jest nieuzasadnionych. Nie wolno nam zapominać, że cele budżetu Unii Europejskiej są odmienne. Pieniądze w budżecie UE kierowane są na przyszłe inwestycje. Sposób, w jaki pokonamy ten kryzys, zależeć będzie od właściwego podziału i wykorzystania tych pieniędzy. Energia, innowacje, badania naukowe, edukacja i mobilność stanowią podwaliny naszego wzrostu gospodarczego i podstawę tworzenia nowych miejsc pracy. Dlatego musimy nie tylko zapewnić kontynuację skutecznych programów, które już istnieją, lecz także odpowiednie finansowanie nowych obszarów polityki przewidzianych w traktacie z Lizbony. Apeluję do kolegów i koleżanek posłów o zatwierdzenie tego projektu budżetu.

 
  
MPphoto
 

  Peter Šťastný, sprawozdawca komisji opiniodawczej Komisji Handlu Międzynarodowego. – Panie przewodniczący! Traktat z Lizbony daje Parlamentowi Europejskiemu nowe kompetencje w zakresie umów w handlu międzynarodowym i Komisja Handlu Międzynarodowego zamierza zrobić dobry użytek z tych nowych kompetencji.

Instrument elastyczności funkcjonujący w ramach działań towarzyszących w odniesieniu do bananów pomoże krajom produkującym banany sprostać nowym wyzwaniom i przyniesie korzyści konsumentom w UE oraz krajom słabiej rozwiniętym. Pomoc związana z wymianą handlową, np. EPA i pomoc na rzecz wymiany handlowej, będą stymulowały wzrost gospodarczy poprzez handel nie tylko z UE, ale także w obrębie regionów.

Kończąc, wspomnę tylko o kwestii skupienia naszej uwagi wokół parlamentarnego wymiaru WTO oraz zewnętrznych interesów gospodarczych w Indiach, krajach ASEAN i w Chinach. Stosunki z krajami szybko rozwijającymi się, prowadzone za pośrednictwem takich ośrodków, przyniosą korzyści naszym gospodarkom, a w szczególności MŚP.

 
  
MPphoto
 

  Dominique Riquet, sprawozdawca komisji opiniodawczej Komisji Transportu i Turystyki.(FR) Panie przewodniczący! Komisja Transportu i Turystykiktóra okazała dużą dozę rozsądku w swoich wnioskach w okresie kryzysu – pragnie zauważyć, że transport i turystyka wytwarzają z pewnością ponad 10 % PKB UE i stanowią kluczowe sektory europejskiego wzrostu o dużej wartości dodanej.

Na podkreślenie zasługują w szczególności trzy punkty i chcielibyśmy, aby uzyskały poparcie. Po pierwsze, finansowanie agencji. Rzeczywiście, po co ustanawiać prawo, nie mając kryteriów oddolnych czy odgórnie ustalanych operacyjnych instrumentów wykonawczych? Poprawki te miały na celu zapewnienie agencjom zasobów, które są im konieczne do wykonywania posiadanego przez nie mandatu, a więc mandatu europejskiego.

Po drugie, turystyka, dla której Unia to miejsce docelowe numer jeden na świecie, stała się rzeczywistym obszarem kompetencji wraz z wejściem w życie traktatu z Lizbony, ale nie posiada własnej pozycji w budżecie. Kontynuowanie po prostu dwóch istniejących działań przygotowawczych nie wystarczy. Chcemy rozwijać nasze działania, przynajmniej symbolicznie, wspierając nowe projekty pilotażowe dotyczące w szczególności turystyki przemysłowej i kulturalnej.

Kończąc – erupcja wulkanu na Islandii ukazała nam znaczenie wdrożenia jednolitego europejskiego interfejsu przekazywania informacji i rezerwacji biletów na wszystkie środki lokomocji, i jest to temat naszego ostatniego wniosku.

 
  
MPphoto
 

  László Surján, sprawozdawca komisji opiniodawczej Komisji Rozwoju Regionalnego. (HU) Panie przewodniczący! Dziękuję za udzielenie mi głosu. Rada zabiera 4 miliardy euro, tłumacząc się kryzysem. Cóż rozwiąże przy pomocy tych środków finansowych? Na pewno nie rozwiąże problemów kryzysu. Może to jednak doprowadzić do zniszczenia solidarności między państwami członkowskimi oraz spowodować, że realizacja rozpoczętych programów stanie się niemożliwa. Panie przewodniczący, panie ministrze! Nie warto. Dlatego w ocenie naszej komisji w rozdziale 1B budżetu na rok 2011 musimy powrócić do propozycji Komisji – mam na myśli Komisję Europejską – ponieważ są one oparte na prognozach państw członkowskich. Państwa członkowskie nie powinny żonglować dwoma przeciwstawnymi rozwiązaniami. Dziękuję za uwagę.

 
  
MPphoto
 

  Paul Rübig (PPE).(DE) Panie przewodniczący! Chciałbym zapytać, dlaczego nie przedstawiono opinii Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii. Przecież to w tym obszarze dokonano największych cięć. Dlaczego nikt nie zabiera głosu w tej sprawie?

 
  
MPphoto
 

  Przewodniczący. – Panie pośle Rübig! To dobre pytanie. W sprawozdaniu nie przewidziano opinii Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii. Mam przed sobą wykaz wszystkich komisji, które musiały wydać opinię i na tej liście nie widzę Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii.

Panie pośle Rübig! W każdym razie to sprawdzimy.

 
  
MPphoto
 

  Salvador Garriga Polledo, w imieniu grupy PPE.(ES) Panie przewodniczący! Optymalna polityka budżetowa nie oznacza polityki, dzięki której przewiduje się więcej, lecz taką, dzięki której przewiduje się racjonalnie, czyli inteligentnie, jak to określił w swoim komunikacie pan komisarz.

Odpowiada mi sposób, w jaki Komisja opracowała budżet na rok 2011, lecz jest jeszcze miejsce na usprawnienia. Nie podoba mi się i nigdy mi się nie podobał sposób, w jaki Rada postępuje z budżetami europejskimi. Dokonywanie ogólnych cięć w przypadku każdego projektu, który pochodzi z Komisji lub Parlamentu, to nie technika budżetowa, lecz czysty przykład jatki finansowej.

Nawiasem mówiąc, chcielibyśmy zapytać przedstawicieli Rady, czy słyszeli – bądź też nie – wypowiedź pana komisarza Lewandowskiego na temat potrzeb w zakresie środków na płatności.

Moja grupa uważa, że jest możliwe znalezienie równowagi między budżetowymi środkami oszczędnościowymi a europejskim impetem. Najwyraźniej Grupa Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim nie sądzi, aby osiągnięcie takiej równowagi było możliwe i dlatego przedstawia poprawki, które zniosą pułapy budżetowe i sprawią, iż walka z Radą będzie nieunikniona.

Dlatego proszę tę Izbę, by nie brała udziału w tej strategii i by w pełni poparła przedstawioną przez sprawozdawczynię strategię, która uzyskała już poparcie większości w Komisji Budżetowej w ubiegłym tygodniu.

 
  
MPphoto
 

  Göran Färm, w imieniu grupy S&D.(SV) Chciałbym wyrazić wielkie podziękowania dla sprawozdawczyni, pani poseł Jędrzejewskiej. Wykonała doskonałą pracę i rzeczywiście w Komisji Budżetowej na ogół osiągnięto porozumienie, nawet jeżeli istnieją pewne obszary – i do tego powrócę – w których my jako Grupa Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim mamy nieco odmienne poglądy.

Jesteśmy świadomi kryzysu finansów publicznych państw członkowskich. Mimo to zasadniczo bronimy budżetu UE, nawet jeżeli teraz znacznie zmniejszamy poziom środków na przyszły rok, zwłaszcza na zobowiązania w nowych obszarach polityki, w których również Parlament ogranicza swój wzrost do poziomu poniżej 1 %. To bardzo skromny wskaźnik.

Co do płatności, stopień ich zwiększenia jest wyższy i to również jest rozsądne. Wstrzymanie teraz wypłat funduszy strukturalnych dotknęłaby w sposób bezpośredni te kraje, które mają największe problemy w dziedzinie zatrudnienia i wzrostu gospodarczego. Musimy pamiętać, że wszystkie kraje takie jak Grecja, Irlandia, Portugalia, Hiszpania i Łotwa są beneficjentami netto środków budżetowych UE. Dokonywanie cięć budżetowych im nie posłuży. Nie wolno nam o tym zapominać.

A więc po pierwsze, dysponujemy ograniczonymi środkami. Jeżeli wziąć pod uwagę ostatnie 20 lat, budżet UE faktycznie rósł wolniej niż budżety państw członkowskich. O tym również nie powinniśmy zapominać.

Po drugie, jako socjaldemokraci nie akceptujemy poglądu, że drastyczne środki oszczędnościowe stanowią jedyny sposób poradzenia sobie z kryzysem. Dlatego walczymy o zwiększenie środków, szczególnie w dziale 1a, obejmującym inwestycje, prace badawczo-rozwojowe oraz inicjatywy na rzecz rynku pracy. Tutaj musi nastąpić to zwiększenie. Jednakże nie w pełni zgadzamy się z Radą i Komisją, jeżeli chodzi o projekt ITER. Opowiadamy się za tym projektem, natomiast nie wolno uznawać go za jedyny priorytet w przypadku prac badawczo-rozwojowych. Nie wolno dopuścić, by wyparł on wszystko inne. Dlatego jeżeli mamy zajmować się projektem ITER, musimy dokonać ponownych ocen i konieczne będą większe pieniądze.

Po trzecie – i nie mniej ważne – w czasach kryzysu musimy podtrzymać solidarność. Jeżeli w wyniku cięć funduszy strukturalnych najdotkliwiej ucierpieć mają ci, którzy ich rzeczywiście najbardziej potrzebują, to taka polityka jest nie do przyjęcia.

Po czwarte, uważamy również, że pewien wzrost jest uzasadniony z powodu postanowień traktatu z Lizbony. UE będzie miała szereg nowych zadań w związku ze służbą działań zewnętrznych, nowymi instytucjami, energią i klimatem. Nie możemy powierzyć UE nowych zadań i następnie za to nie zapłacić.

Na koniec chciałbym wspomnieć o budżecie na politykę zagraniczną, która jest wyraźnie niedofinansowana. Jeżeli mamy sobie pozwolić na zapewnienie pomocy Palestynie i znaleźć niezbędne środki finansowe na rozszerzenie, potrzebujemy więcej pieniędzy. Dlatego dla nas – socjaldemokratów – ważne było powiązanie budżetu na rok 2011 z debatą dotyczącą bardziej długofalowej perspektywy: na temat środków własnych, pułapów budżetowych na lata 2012 i 2013 oraz finansowania nowego mechanizmu wsparcia finansowego. Z zadowoleniem przyjmuję uwagę pana komisarza, że ewentualnym rozwiązaniem w tym względzie może być elastyczność. Jestem całkowicie przekonany, że negocjacje budżetowe się nam nie powiodą, jeżeli nie uda nam się w jakiś sposób zweryfikować pułapów budżetowych albo wykorzystać instrumentu elastyczności. Uważam, że jest to bezwzględnie konieczne.

 
  
MPphoto
 

  Anne E. Jensen, w imieniu grupy ALDE.(DA) Panie przewodniczący, panie Wathelet, panie komisarzu! Gilotyna cięć wisi nad budżetami publicznymi większości państw członkowskich. A więc czy nie powinniśmy również powściągnąć budżetu UE? Oczywiście, że tak i właśnie do pewnego stopnia to robimy. To temat przewodni przewijający się we wniosku Parlamentu w sprawie przyszłorocznego budżetu. Utrzymaliśmy niższy poziom niż pułapy ustalone w wieloletnich ramach finansowych, ale będzie to możliwe jedynie w wyniku dokonania cięć w zakresie wybranych priorytetów i zobowiązań międzynarodowych. W przeciwnym razie nie będziemy w stanie uzyskać wystarczających środków na projekt ITER w dziedzinie syntezy jądrowej, na wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa oraz pomoc dla krajów produkujących banany, a także na współpracę z krajami nowo uprzemysłowionymi. Sądzę, że stanowi to odzwierciedlenie faktu, iż wieloletnie ramy finansowe są zbyt restrykcyjne i chciałabym dzisiaj ponownie wyrazić ubolewanie, że Komisja nie przedstawiła – tak jak obiecała – prawdziwego śródokresowego przeglądu tych ram. Musimy dokonać przeglądu perspektywy finansowej do roku 2013. Inaczej popadniemy w problemy. Komisja przekazała nam niedawno komunikat w sprawie przeglądu budżetu, w którym to komunikacie wytycza kierunki na kilka najbliższych lat, natomiast nie wyjaśnia, w jaki sposób mamy związać koniec z końcem w latach 2011, 2012 i 2013.

W imieniu Grupy Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy chciałabym podziękować pani poseł Jędrzejewskiej za fachowe kierowanie głosowaniem nad budżetem. Jesteśmy zadowoleni z osiągniętego rezultatu. Chcielibyśmy, aby w niektórych częściach budżetu na rolnictwo znalazły się inne liczby. Nie chcieliśmy kwoty 300 milionów euro na fundusz mleczny. Należy także pomóc w uporządkowaniu problemu rozliczeń rachunków. W tym względzie głosowaliśmy w sposób niesłuszny. Również w budżecie Parlamentu występuje kilka miejsc, w których chcielibyśmy widzieć oszczędności, ale ogólnie rzecz biorąc, jesteśmy zadowoleni z tego, co leży przed nami i z niecierpliwością czekam na konstruktywne negocjacje z Radą.

 
  
MPphoto
 

  Isabelle Durant, w imieniu grupy Verts/ALE.(FR) Panie przewodniczący, panie ministrze, panie komisarzu! Ja również chciałabym pochwalić sprawozdawców, a przede wszystkim panie poseł Jędrzejewską i Trüpel. Jestem zdania, że pani Trüpel wykonała tytaniczną pracę, naprawdę wyśmienitą pracę, umożliwiając nawet weteranom budżetowym – tym, którzy przez lata opracowywali projekty budżetów w tej Izbie – pracę w nowych warunkach wynikających z traktatu z Lizbony w jednym czytaniu. W każdym razie wykonana została znakomita praca – dziękuję.

Był to także swoisty maraton, w którym przewodniczący poszczególnych grup – obecnie w Izbie znajduje się tylko jeden z nich – wszyscy w jakimś momencie brali udział. Czasami obawialiśmy się trochę, że sprawy potoczą się źle, ale na szczęście wcale tak się nie stało, dzięki naszym sprawozdawcom i naszemu przewodniczącemu. Może jest to nieszablonowe, ale także i jemu chciałabym podziękować. Wykorzystaliśmy fakt, iż przewodniczący grup chcą nam przedłożyć ambitny budżet, a przede wszystkim – ustanowić ogniwo z dalszymi działaniami, czyli z tym, co nastąpi później, w komisji specjalnej ds. wyzwań politycznych i środków budżetowych na rzecz zrównoważonego rozwoju Unii Europejskiej po roku 2013 (SURE) oraz w kontekście najbliższej perspektywy budżetowej, ponieważ ewidentnie budżet na rok 2011 to jedna sprawa, natomiast to co się stanie później – jest daleko ważniejsze. Cieszę się, że razem – my, przewodniczący grup i Komisja Budżetowa – osiągnęliśmy porozumienie.

Przekonamy się. Faktem jest, że na razie mamy stanowisko Parlamentu, a po wysłuchaniu tego, co pan Wathelet miał do powiedzenia na temat zapatrywań Rady, oczywiście mam pewne obawy co do tego, co nas czeka w postępowaniu pojednawczym. Nie będzie to łatwe, ponieważ w celu osiągnięcia porozumienia będziemy walczyć w przestrzeni pomiędzy żądaniami postawionymi przez Radę a żądaniami Parlamentu. Liczę na to, że państwo nam pomożecie w tej kwestii i zaproponujecie naprawdę ambitny budżet.

Ci w Radzie, którzy krytykują na przykład zwiększenie środków na płatności, są niesprawiedliwi wobec omawianego budżetu. Chodzi przecież o zobowiązania z przeszłości – to kwestia wiarygodności: kiedy wypłacamy obiecane pieniądze, robimy po prostu to, co robić powinniśmy, nawet jeżeli wykracza to poza środki na płatności. Sądzę, że powinniśmy uważać, aby tego aspektu tutaj nie przeoczyć.

Chociaż jutro poprzemy tę rezolucję, sądzę, że w omawianym budżecie istnieją pewne niespójności i chciałabym wskazać dwie główne z nich.

Kilka miesięcy temu wszyscy głosowaliśmy nad ważną rezolucją w sprawie programu 2020, w którym postanowiliśmy uwzględnić takie pozycje, jak tworzenie bardziej ekologicznej gospodarki, wspieranie odnawialnych źródeł energii, technologie ekologiczne oraz wszystko, co generuje zatrudnienie i tworzy miejsca pracy. Wychodząc z tego punktu widzenia, przedstawiliśmy – w celu sformalizowania naszych intencji – poprawkę, która miała zapewnić usunięcie kryteriów zrównoważonego rozwoju z programu LIFE i włączenie ich do wszystkich pozostałych obszarów. Wierzę, że w dniu jutrzejszym poprawka ta zostanie odrzucona. Niemniej jednak proszę o poparcie naszej poprawki, tak aby kryteria zrównoważonego rozwoju przekładały się na działania, a nie pozostawały jedynie w sferze deklaracji.

Przejdę teraz do drugiej sprzeczności: sprawa międzynarodowego eksperymentalnego reaktora termojądrowego (ITER). Budżet projektu ITER zmniejszono o 45 milionów. To już przynajmniej coś. Najpierw jednak podejmowano próby pozyskania tych pieniędzy z obszaru polityki rolnej; na szczęście nie zostały wzięte stamtąd, lecz z obszaru badań naukowych, co nie jest dużo korzystniejsze. I tutaj znowu odnoszę się do słów pana Bana Ki-moona, które do nas powiedział dzisiaj rano. Wezwał nas, Europejczyków, byśmy byli pionierami w dziedzinie odnawialnych energii, byśmy zdecydowanie promowali nowe rodzaje energii, a nie te należące do przeszłości, nie te, które przede wszystkim są źródłem zarobku dla akcjonariuszy, lecz nie pomagają konsumentom europejskim, czy przyszłym pokoleniom Europejczyków – pokoleniom, które będą musiały nadal radzić sobie z problemem odpadów. Ta strategia w stylu „wszystko albo nic” w odniesieniu do ITER – który ostatecznie ma kosztować 1,5 miliarda euro – jest w mojej ocenie ogromnym błędem i uważam, że nie robimy tego, co w rezolucji powiedzieliśmy, że robić będziemy.

Wreszcie, konkludując – istnieje kilka problemów z planowaniem działań: sprawujemy władzę gospodarczą, kończy się okres działania zespołu zadaniowego Rady, mamy wnioski Komisji; potrzeba dużo pracy, aby powiązać ten budżet z przyszłymi budżetami i z perspektywą finansową.

 
  
MPphoto
 

  Michał Tomasz Kamiński, w imieniu grupy ECR. – Niniejsza debata budżetowa i cały cykl debat, który zaczynamy, jest wielkim testem dla elity europejskiej. Daliśmy Europie traktat lizboński, który daje obywatelom więcej Europy. Chciałbym powiedzieć bardzo wyraźnie, że nie można mówić, że chcemy więcej Europy i nie dawać na Europę pieniędzy. I to jest punkt, od którego chciałbym zacząć. Nie można mówić uczciwie, że chcemy więcej Europy, ale nie chcemy na nią płacić. Europa kosztuje i jeżeli weźmiemy pod uwagę strukturę wydatków na budżet europejski w strukturze wydatków największych płatników, to nie są to wielkie pieniądze. Chciałbym poruszyć jeszcze jedną kwestię jako reprezentant Polski, jako reprezentant Europy Środkowo-Wschodniej: wszystkie fundusze, które idą na rozwój naszego regionu, który jest wielkim konsumentem dóbr wypracowywanych, produkowanych na Zachodzie Europy, pieniądze inwestowane w nowe kraje europejskie są pieniędzmi inwestowanymi w przyszłość Europy. Bogatsza Europa Środkowo-Wschodnia, bogatsze nowe kraje europejskie to jest także zysk dla tych krajów Europy Zachodniej, które ogromnie szanujemy i które są płatnikami netto do budżetu Unii Europejskiej. Także w tej debacie potrzeba nam więcej europejskiej solidarności.

 
  
MPphoto
 

  Miguel Portas, w imieniu grupy GUE/NGL.(PT) Panie przewodniczący! W obecnej debacie chciałbym być całkowicie szczery. Nie jest to dyskusja księgowych, lecz kwestia planów i wyborów dotyczących przyszłości.

Stanowisko rządów jest bardzo jasne: wszystkie podporządkowują się nowemu porozumieniu brukselskiemu. Na szczeblu krajowym budżetami rządzi jedno hasło: drastyczne środki oszczędnościowe. Na szczeblu europejskim wynik takiej sytuacji jest jasny: budżet szczątkowy.

Chciałbym powiedzieć przedstawicielom Rady, że kryzys jeszcze nie minął, a mimo to już teraz wycofywane są na poziomie krajowym środki na rzecz polityki społecznej. Kryzys jeszcze nie minął, ale wszystkie nasze budżety krajowe zmierzają do zamrożenia lub obniżenia płac, obniżenia emerytur oraz zwiększenia najbardziej niesprawiedliwego podatku ze wszystkich: podatku VAT.

W tym kontekście rządy odmawiają przekazania choćby euro więcej do budżetu europejskiego. Proponują o 3 miliardy euro mniej niż wynosi budżet, o którym dzisiaj tutaj rozmawiamy. Powinniśmy jednak mieć świadomość, że wniosek, który mamy tutaj omawiać, jest również propozycją nieśmiałą, pozbawioną odwagi.

W rzeczywistości potrzebny nam był europejski budżet, który mógłby stanowić przeciwwagę dla rozwiązań politycznych na szczeblu krajowym, obejmujący wyraźne inwestycje służące tworzeniu miejsc pracy. Potrzebowaliśmy budżetu, który stanowiłby przeciwwagę dla negatywnych skutków polityki budżetowej na szczeblu krajowym.

Takiej możliwości nie było. Rządy przekazują Europie nowe kompetencje, nie przekazując środków, zrywając tym samym istniejące powiązania, a jeszcze potrafią żądać zwiększenia środków, co można wyjaśnić jedynie tym, że rządy te siedzą w kieszeni lobbystów. Tak przedstawia się sytuacja w przypadku finansowania w kwocie 350 milionów euro przeznaczonych dla Instytucji Syntezy Jądrowej – nakładów, które w obecnej atmosferze są wysoce wątpliwe.

Prawdziwe przesłanki są jednak następujące. Na szczeblu krajowym dyscyplina budżetowa opiera się na bezsensownych karach w rodzaju tych, które próbuje się dzisiaj określić i uchwalić w komunikacie francusko-niemieckim. Na szczeblu europejskim jest to budżet szczątkowy i mierny, chronicznie niedofinansowany.

Dlatego obecnie niezwykle ważne jest omówienie kwestii środków własnych Unii Europejskiej i potrzeby opodatkowania transakcji finansowych na szczeblu europejskim, które pozwoliłyby na odrobinę sprawiedliwości w gospodarce. Europa jest teraz zdesperowana. To Europa, w której mają miejsce strajki generalne w Grecji, Hiszpanii i Francji, nawet w dniu dzisiejszym. Portugalia i Włochy również doświadczą tych strajków w przyszłym miesiącu. Europie, która walczy i jest zdesperowana, jesteśmy winni odpowiedź opartą na sprawiedliwości, inwestycjach i tworzeniu miejsc pracy.

 
  
MPphoto
 

  Marta Andreasen, w imieniu grupy EFD. – Panie przewodniczący! Nasz Parlament przyłączył się do Komisji Europejskiej w żądaniu blisko 6 % wzrostu dla budżetu na rok 2011 w okresie, gdy rządy krajowe proponują znaczące cięcia we własnych budżetach.

Ci, którzy bronią tej podwyżki, argumentują, że dodatkowe środki są konieczne w celu pokrycia kosztów wykonywania nowych kompetencji wynikających z traktatu z Lizbony. W rzeczywistości, nie przypominam sobie, abym słyszała – czy też, by ktoś o tym wspominał w momencie ratyfikacji – że z tym traktatem będą wiązały się jakiekolwiek koszty, ani jak te koszty będą się kształtować. Nawet jeszcze dzisiaj nie mamy jasnego wyobrażenia, ile wdrożenie traktatu z Lizbony będzie podatnika kosztować.

Twierdzi się również, że drastyczne środki oszczędnościowe nie stanowią dobrej reakcji w czasach kryzysu i że konieczne są większe wydatki na edukację, energię odnawialną itp. Jeżeli spojrzeć na niewykonanie wydatków w ciągu ostatnich kilku lat, oczywiste jest, że UE nie potrafi opracować sprawnego budżetu. To niepowodzenie wiąże się z nieprawidłowościami stwierdzanymi rokrocznie przez Europejski Trybunał Obrachunkowy. I znów, najwyższy poziom zwiększenia środków, o jaki wystąpiono – 17 % – dotyczy funduszy spójności, czyli obszaru, w którym audytorzy zgłaszają największą liczbę nieprawidłowości.

O ile dziwi mnie, że w czasach kryzysu UE dąży do zwiększenia swojego budżetu, o tyle jeszcze trudniejsze jest dla mnie zrozumienie, dlaczego Parlament Europejski chce dwukrotnie zwiększyć własny budżet na podejmowanie gości. Czy chcemy przez to powiedzieć, że Wielka Brytania tnie świadczenia na dzieci i finansowanie uniwersytetów, opóźnia programy budowy szkół i dokonuje innych dotkliwych cięć po to, aby sfinansować większe ilości szampana i ostryg dla Parlamentu Europejskiego? Czy rozsądne jest, by Wielka Brytania dokonywała cięć na wydatki wojskowe, podczas gdy jej wpłata netto do budżetu Unii Europejskiej wzrośnie z około 6 miliardów do 8 miliardów funtów brytyjskich w ciągu dwóch następnych lat? Dla Brytyjczyków jest to po prostu nie do przyjęcia.

(Oklaski ze strony grupy EFD)

 
  
MPphoto
 

  Lucas Hartong (NI).(NL) Panie przewodniczący! Kiedy słyszę uwagi na temat budżetu na rok 2011 wygłaszane w szczególności przez przedstawicieli grupy Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) i grupy Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim, budzi się we mnie uczucie upokorzenia, które sprawia, iż nie chcę wchodzić w skład tego Parlamentu Europejskiego. Podczas gdy ludzie w naszych krajach boją się o swoje miejsca pracy i dochody oraz oczekują, że charyzmatyczni politycy będą oszczędzać, gdzie się da i inwestować wszędzie tam, gdzie jest to konieczne, Komisji i Parlamentowi tak naprawdę udało się prawie we wszystkich pozycjach zwiększyć wydatki na wszelkiego rodzaju bezużyteczne i niepotrzebne hobby.

Podczas gdy pan komisarz Barroso wzywa państwa członkowskie do oszczędzania, jego Komisja i Parlament Europejski zwiększają budżet na rok 2011. Nie można już tego traktować poważnie, a jednak tak się dzieje. Wygląda na to, że ta Izba nie zdaje sobie sprawy, co rzeczywiście myślą obywatele poszczególnych krajów. Z jednym pozytywnym wyjątkiem – że jest to ponury, szary i kosztowny byt.

Niektórzy w tej Izbie sądzą, że tylko ta dziwna Partia Wolności (PVV) tak twierdzi – i to prawda panie przewodniczący; że tylko my przeglądamy się w lustrze i mówimy: „Czy konieczne jest trwonienie pieniędzy naszych obywateli na kosztowne służbowe samochody, w tym na użytek prywatny? Czy konieczne jest przeznaczanie pieniędzy na uroczystości, gdy Europa znajduje się w samym środku głębokiego kryzysu gospodarczego? Czy konieczne jest tworzenie kosztownej Służby Działań Zewnętrznych, gdy wszystkie państwa członkowskie są doskonale przygotowane, by prowadzić własną politykę zagraniczną? Czy konieczne jest utrzymywanie bezcelowych kosztownych komisji i wysyłanie jeszcze więcej pieniędzy do Jemenu i do terytoriów palestyńskich?”.

To tylko PVV. Nie popełniajcie jednak błędu: PVV już nie jest sama w Europie. Walczymy o obywatela i chcemy mieć głos w tym kosztownym cyrku. Jestem dumny ze swojego kraju i jego obywateli i nadal będę mówił otwarcie, ponieważ trzeba to mówić i ponieważ chcę to mówić. Dlatego będziemy głosowali przeciwko przyjęciu budżetu na rok 2011.

(Mówca zgodził się odpowiedzieć na pytanie zadane zgodnie z regułą niebieskiej kartki na mocy art. 149 ust. 8 Regulaminu)

 
  
MPphoto
 

  Gerben-Jan Gerbrandy (ALDE).(NL) Panie przewodniczący! Na podstawie wypowiedzi pana posła Hartonga oraz poprawek zgłoszonych przez holenderską Partię Wolności (PVV) możemy powiedzieć, że jest to partia antyeuropejska. PVV deklaruje się też jako partia, która walczy z przestępczością i chce odsyłać ludzi do ich krajów pochodzenia. Moje pytanie do pana posła Hartonga brzmi: jak chce to uczynić, skoro cały budżet zamierza sprowadzić do zera, skoro wskutek oszczędności zlikwiduje System Informacyjny Schengen i skoro całkowicie anulowane zostanie 114 milionów euro przeznaczonych na Europejski Fundusz Powrotu Imigrantów?

 
  
MPphoto
 

  Lucas Hartong (NI).(NL) Panie przewodniczący! Wielkie dzięki za to pytanie kolegi posła. Jak pan poseł Gerbrandy wie, walka z terroryzmem i odnośna polityka to sprawa państw członkowskich i uważamy, że nie wchodzi ona w zakres kompetencji Unii Europejskiej. Ponadto jestem pewien, że mój szanowny kolega poseł zdaje sobie sprawę, że w ostatnich latach liczba przypadków nadużyć w Europolu była ogromna, co było w tej Izbie ostatnio omawiane i jest dla mnie wystarczającym powodem, by również polityka dotycząca policji powróciła do państw członkowskich.

(Mówca zgodził się odpowiedzieć na pytanie zadane zgodnie z regułą niebieskiej kartki na mocy art. 149 ust. 8 Regulaminu)

 
  
MPphoto
 

  Andreas Mölzer (NI).(DE) Panie przewodniczący! Również ja mam pytanie do pana posła Hartonga. Bardzo chciałbym wiedzieć, czy na kanwie tej krytyki finansów UE jego partia – która w warunkach holenderskich ma oczywiście kluczowe znaczenie, jeżeli chodzi o poparcie dla rządu – chce, aby państwo niderlandzkie, które również jest płatnikiem netto, zmniejszyło płaconą przez siebie kwotę netto?

 
  
MPphoto
 

  Lucas Hartong (NI).(NL) To bardzo interesujące pytanie i jest to kolejny temat, nad którym odbędzie się szersza dyskusja w tej Izbie. Nowy rząd Niderlandów rzeczywiście uczynił zmniejszenie składki do Unii Europejskiej jednym ze swoich priorytetów, co mnie cieszy i budzi moją wdzięczność. Ponadto z pewnością wniesiemy swój wkład w dyskusję nad wieloletnimi ramami finansowymi prowadzoną w tej Izbie. Dlatego może pan być pewny, że będziemy bardzo krytyczni wobec dalszego zwiększania budżetu na rok 2011 i lata następne.

 
  
MPphoto
 

  José Manuel Fernandes (PPE).(PT) Panie przewodniczący, panie Wathelet, panie komisarzu! Panie i panowie! Proponowany przez Parlament budżet na rok 2011 jest ambitny, inteligentny i respektuje się w nim podjęte zobowiązania w sposób rygorystyczny i realistyczny. W pełni zdaję sobie sprawę, że te inteligentne aspiracje są możliwe do zrealizowania, ponieważ budżet UE nadal stanowi około 1 % dochodu narodowego brutto.

Budżet ten wyraźnie wskazuje również na potrzebę zmiany wieloletnich ram finansowych, jeżeli wziąć pod uwagę wąskie marginesy pozycji dotyczących tych ram, a zwłaszcza pozycji 1A, 3B oraz 4. Wiadomo, że pilne potrzebna jest debata na temat nowych środków dla budżetu Unii.

Zapewniona jest realizacja polityk i programów uzgodnionych przez instytucje UE, wbrew woli Rady, która proponuje drastyczne i arbitralne cięcia zarówno w środkach na płatności, jak i na zobowiązania – cięcia niezgodne z zasadami zarządzania finansowego i budżetowego. Co najgorsze, kwestionuje realizację inicjatyw i inwestycji oznaczających korzyści i wartość dodaną dla UE.

Słuszne jest również to – tutaj gratulacje dla sprawozdawczyni – że przyznajemy priorytet dziedzinom polityki dotyczącym młodzieży, edukacji i mobilności. Zwiększamy finansowanie programów uczenia się przez całe życie, programu PESSOA programu na rzecz mobilności badaczy naukowych, programu Erasmus Mundus oraz programu ramowego na rzecz konkurencyjności i innowacji. Jeżeli chodzi o mobilność młodych pracowników, chciałbym zwrócić szczególną uwagę na program pilotażowy, w którym osobiście uczestniczyłem: „Twoja pierwsza praca za granicą”.

Ponadto nie mogę nie podkreślić dążenia Parlamentu do doskonałości legislacyjnej połączonej z dokładnością, czego dowodem jest obcięcie 25 milionów euro w omawianym budżecie w stosunku do pierwotnego wniosku sprzed posiedzenia Prezydium.

 
  
MPphoto
 

  Derek Vaughan (S&D). – Panie przewodniczący! Przede wszystkim pragnę podziękować sprawozdawczyniom za wykonaną przez nie pracę związaną z budżetem. Każdy budżet jest trudny, lecz na tle cięć dokonywanych w państwach członkowskich, być może ten budżet jest trudniejszy niż zwykle.

Faktycznie koalicyjny rząd Wielkiej Brytanii ogłosi jutro radykalne cięcia w wysokości około 83 miliardów funtów brytyjskich, które dotkną każdą jedną osobę w Wielkiej Brytanii. Uważamy, że następuje to za szybko, zbyt wcześnie i w zbyt szerokim zakresie.

Wszyscy wiemy jednak, że w przypadku wydatków UE musimy być ostrożni i dlatego musimy się upewnić, że UE mądrze wydaje swoje pieniądze. Musimy też zapewnić UE i Parlamentowi Europejskiemu możliwości finansowania naszych priorytetów – takich priorytetów, jak fundusze strukturalne oraz prace badawczo-rozwojowe – które przynoszą korzyści jednostkom, wspólnotom i MŚP w całej UE. Wszystkie te rzeczy pomogą również znaleźć nasz sposób wyjścia z deficytu i zadłużenia. Pozycji tych nie należy uważać za wydatki zbędne, lecz za inwestowanie w naszą przyszłość.

Uważamy, że w sytuacji, gdy państwa członkowskie starają się wyjść z kryzysu za pomocą cięć, możemy pomóc stworzyć inną strategię: strategię opartą na znalezieniu sposobu pokonania takich problemów, jak zadłużenie, deficyt i rosnące bezrobocie. Z uwagi na to, że musimy znaleźć finansowanie dla tych priorytetów, musimy oczywiście monitorować zbędne wydatki i koszty administracyjne. W przypadku gdy dodatkowe wydatki są uzasadnione, należy je poprzeć. Pamiętajmy, że część dodatkowych wydatków ponoszonych obecnie przez UE to efekt takich decyzji popartych przez państwa członkowskie, jak Służba Działań Zewnętrznych i utworzenie trzech nowych agencji ds. zarządzania finansowego.

W przypadku gdy wydatki są zbędne, należy się im sprzeciwić. Zasada ta powinna obowiązywać zarówno w odniesieniu do budżetu ogólnego, jak i budżetu Parlamentu Europejskiego. Sprawozdawczyni podała już przykłady pewnych obszarów, w których staraliśmy się znaleźć oszczędności w budżecie Parlamentu. Podam tylko jeden: zwolnienie rezerwy na drugą transzę w kwocie 1500 euro miesięcznie dla każdego posła. Musimy poznać pełne koszty związane z zatrudnieniem dodatkowych pracowników, zanim będziemy mogli rozważać uruchomienie tej rezerwy i żywię nadzieję, że posłowie poprą ten pogląd.

Chciałbym też mieć nadzieję, że gdy jutro przyjdzie do głosowania, posłowie dokładnie przyjrzą się poszczególnym poprawkom, by zapewnić osiągnięcie prawidłowej równowagi między nakładami i wykonywaniem przez nas – jako Parlament – zadań a ostrożnym wydawaniem pieniędzy publicznych. Pewien jestem, że każdy poseł chciałby przyczynić się do tego, aby UE tworzyła dodatkową jakość w wydatkowaniu pieniędzy państw członkowskich, jak również wobec jednostek i wspólnot.

Wreszcie, chciałbym też mieć nadzieję, że podczas posiedzeń pojednawczych Rada uzna, iż musi patrzeć nie tylko na cięcia, lecz także na inwestycje i wzrost zatrudnienia w całej UE, czego tak rozpaczliwie potrzeba.

 
  
MPphoto
 

  Carl Haglund (ALDE).(SV) Chciałbym podziękować sprawozdawczyni, która wykonała znakomitą pracę. Pragnę podziękować też sprawozdawczyni Komisji Budżetowej, która wyjątkowo dobrze przeprowadziła negocjacje.

Aktualnie przeżywamy trudne gospodarczo czasy – to fakt, na temat którego wypowiadali się koledzy i koleżanki posłowie. W imieniu mojej grupy miałem za zadanie zająć się tzw. „pozostałymi częściami budżetu”. W czasach trudnych pod względem gospodarczym łatwo jest zejść do poziomu symbolicznej debaty na temat kosztów własnych Parlamentu i ich zwiększenia. Z pewnością interpretowane jest to jako postępowanie populistyczne, natomiast jak zauważyli moi koledzy posłowie z Wielkiej Brytanii, mimo że koszty związane z asystentami i koszty reprezentacji prezydenta oczywiście nie są szczególnie wysokie, jeżeli weźmiemy pod uwagę cały obraz i budżet UE, mają one znaczenie symboliczne. Przypuszczalnie powinniśmy przyjrzeć się naszym własnym kosztom i powstrzymać od ich zwiększania w trudnym okresie gospodarczym.

Jeżeli chodzi o ogólny projekt budżetu, chciałbym skierować krytyczne uwagi pod adresem Rady. Rozumiem, że Rada chciała dokonać pewnych cięć w tegorocznym budżecie. W pełni logiczna jest dla nas np. niechęć do 6 % zwiększeń, lecz jednocześnie naszym zdaniem nieszczególnie konsekwentne jest dokonywanie przez nas cięć w dziedzinie badań i rozwoju w przypadku, gdy jeszcze wiosną bieżącego roku wspólnie uzgodniliśmy strategię Europa 2020, w której dziedziny te były zasadniczym elementem. A zatem priorytety Rady na budżet na rok 2011 zdają się być cokolwiek nielogiczne.

I ostatnia sprawa – debata na temat środków własnych; w naszej Grupie Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy wiele osób ucieszyło się na tę debatę. Jest ona konieczna. Mamy obecnie swoistą walkę zapaśniczą w dziedzinie finansowania budżetu, co nie jest szczególnie konstruktywne. To dobrze, że możemy teraz omawiać inne modele zabezpieczenia przyszłego budżetu UE.

 
  
MPphoto
 

  François Alfonsi (Verts/ALE).(FR) Panie przewodniczący! Budżet na rok 2011 to pierwszy budżet na mocy nowych postanowień traktatu z Lizbony. Nasi sprawozdawcy wykonali bardzo dobrą pracę w imieniu instytucji europejskich, za co im dziękuję. Nasz Parlament zdołał oprzeć się naciskom w sprawie narzucenia drastycznych środków oszczędnościowych kosztem naszych priorytetów, zwłaszcza w obszarze zrównoważonego rozwoju. Z zadowoleniem przyjmujemy część poprawek, które przyjęto.

Dlatego jako poseł korsykański z zadowoleniem przyjmuję fakt, iż udostępniono teraz fundusze europejskie na potrzeby zagrożonych języków w Europie, niezależnie od ich statusu w ich własnym państwie członkowskim. Uważamy również, że omawiany budżet UE wywołuje debaty, które mają zasadnicze znaczenie dla przyszłości Europy. Głosowanie za przyjęciem budżetu na rok 2011 to – jeżeli o nas chodzi – pierwszy krok. Praca Parlamentu teraz dopiero się zaczyna.

Po pierwsze, musimy sprawić, aby nasze kompetencje funkcjonowały. W tym względzie Komisja i szefowie państw otrzymali interesujące sygnały, zwłaszcza dotyczące projektu ITER.

Po drugie, musimy zainicjować dyskusję, a w konsekwencji zapewnić równowagę sił, tak by nasze środki zostały zwiększone przy okazji ustalania najbliższych wieloletnich ram finansowych na lata 2014-2020. Konieczne jest, aby Unia posiadała środki własne; chodzi tutaj o podatek od transakcji finansowych czy też wprowadzenie europejskiego podatku od emisji dwutlenku węgla.

Dlatego budżet na rok 2011 wyraźnie przewiduje debaty na ten temat, nawet jeżeli debaty te są tam wpisane w sposób symboliczny. Przy pomocy tego budżetu Parlament wyrobił sobie opinię na temat swoich nowych zadań i przygotowuje się do debat, które określą przyszłość Unii.

 
  
MPphoto
 

  Lajos Bokros (ECR). – Panie przewodniczący! Budżet UE na rok 2011 jest pierwszym budżetem przygotowanym po wejściu w życie traktatu z Lizbony, ale nie jest to pierwszy budżet w okresie wprowadzania drastycznych środków oszczędnościowych. Światowy kryzys finansowy ujawnił głębokie strukturalne słabości europejskiego modelu rozwoju, opartego na wysokich podatkach, wysokim poziomie redystrybucji fiskalnej, nieelastycznych rynkach pracy oraz niepotrzebnie rozdmuchanych świadczeniach socjalnych. Czas teraz na przemyślenie i restrukturyzację systemu fiskalnego, nie tylko na szczeblu krajowym, lecz także na szczeblu europejskim.

W budżecie UE na rok 2011 występują pewne oznaki środków oszczędnościowych, lecz nie idzie się w nim dostatecznie daleko, jeżeli chodzi o zmiany strukturalne. Chodzi tutaj o to, że wielu ludzi sądzi, iż ilość przechodzi w jakość, a mianowicie, że im większe wydatki, tym lepsze oddziaływanie na gospodarkę europejską i społeczeństwo europejskie. Ponadto żądają oni dodatkowych środków finansowych, ponieważ traktat z Lizbony i strategia Europa 2020 nakładają na Wspólnotę nowy zakres kompetencji.

W koncepcji tej mamy do czynienia z podstawowym nieporozumieniem. Budżet UE jest niewielki w porównaniu z budżetami krajowymi – i całe szczęście. Nie ma potrzeby, aby się powiększał po to, by możliwa była realizacja zapisanych w nim zadań. Najbardziej liczy się struktura budżetu i efektywność wydatków. Wystarczy się dokładnie skupić na takich dziedzinach, jak innowacyjność, B+R, szkolnictwo wyższe, wybrane obszary transportu energii, rolnictwo i rozwój wsi. Budżet nasz jest całkowicie niepodobny do budżetów krajowych, w których występuje bardzo niewiele wydatków dyskrecjonalnych. My mamy de facto szerokie pole do podejmowania decyzji dyskrecjonalnych. Budżet UE należy postrzegać jako budżet inwestycyjny, a nie jako budżet bieżący. Należy się w nim skupić wyłącznie na inwestycjach na rzecz wspólnej europejskiej przyszłości.

Dlatego właśnie nasza grupa zdecydowanie uważa, że nie ma potrzeby zwiększania budżetu UE. Nie ma on nigdy zastąpić budżetów krajowych reprezentujących suwerenność narodową. Nie ma potrzeby wprowadzania ogólnounijnego podatku. Podatki na szczeblu UE nie zastąpiłyby opodatkowania krajowego, lecz by je ewentualnie uzupełniały, zwiększając jeszcze bardziej niekorzystną sytuację obszaru europejskiego w zakresie podatków, w porównaniu z resztą świata.

ECR mówi również „nie” wobec emitowania obligacji. Dłużne papiery wartościowe oznaczają zadłużenie i otwarłyby drzwi dla długu powodującego deficyty. Na szczeblu krajowym występuje wystarczająca wielkość zadłużenia oraz nawet więcej niesfinansowanych zobowiązań. Nie potrzeba nam dodatkowych warstw długu, które mogłyby zniszczyć przyszłość młodych Europejczyków i spowodować nieodwracalny, ostateczny upadek Europy. ECR akceptuje priorytety określone w budżecie na rok 2011, wymienione przez sprawozdawczynię – młodzież, edukacja i mobilność – ale jeżeli do tych celów podejdziemy w sposób poważny, okaże się, że nasza młodzież na pewno nie potrzebuje większych ciężarów fiskalnych w okresie niekorzystnej demografii, lecz więcej solidarności i inwestycji w naszą wspólną przyszłość.

 
  
MPphoto
 

  João Ferreira (GUE/NGL).(PT) Panie przewodniczący, panie komisarzu! Omawiany budżet, zupełnie tak jak inne, jest ograniczony wyjątkowo napiętymi wieloletnimi ramami finansowymi, co w praktyce „niweczy” możliwość zapewnienia spójności gospodarczej i społecznej. Dlatego pilnie potrzebny jest średniookresowy przegląd tych ram finansowych, o czym już inni tutaj mówili. Jednakże w proponowanym budżecie ponownie brakuje kwoty uzgodnionej w wieloletnich ramach finansowych. W obliczu coraz bardziej pogłębiającego się kryzysu, bezrobocia i pogarszających się warunków życia milionów ludzi, wszyscy ponownie widzimy, co dla niektórych naprawdę oznacza osławiona solidarność europejska.

Albo budżet stanowi narzędzie wspomagające solidarność, zmniejszając nierówności, promując spójność gospodarczą i społeczną, zatrudnienie i postęp społeczny i tym samym służy interesom pracowników i obywateli, albo też jest raczej narzędziem służącym nierówności, wspierając koncepcje neoliberalne, niepewność stałego zatrudnienia, bezrobocie, zagraniczny interwencjonizm i wojnę, a tym samym jest zniewagą wobec interesów pracowników i obywateli.

Przesłanie to płynie również z narastającej walki w całej Europie. Już na samym początku małość tego budżetu naraża na szwank jego rolę redystrybucyjną, sprawia, że nie ma w nim sprawiedliwości oraz powoduje nasilenie szkodliwych skutków polityki realizowanej przez UE.

Dlatego też chcielibyśmy powiedzieć, że istnieje alternatywa wobec tego budżetu i że jest ona nie tylko możliwa, ale też coraz bardziej konieczna. W tym celu wśród poszczególnych przedstawionych przez nas propozycji jest i taka, jak stworzenie europejskiego programu na rzecz zatrudnienia i zrównoważonego rozwoju, który miałby wpływ na 1 % produktu krajowego brutto UE i byłby realizowany z wykorzystaniem dodatkowego kapitału pochodzącego z państw członkowskich. Miałby on na celu zapewnienie rzeczywistej konwergencji, promowanie potencjału każdego kraju, zrównoważone wykorzystanie jego zasobów, inwestowanie w produkcję i tworzenie chronionych prawami miejsc pracy.

 
  
  

PRZEWODNICZY: DIANA WALLIS
Wiceprzewodnicząca

 
  
MPphoto
 

  Bastiaan Belder (EFD).(NL) Pani przewodnicząca! Kryzys gospodarczy zmusił nas do oszczędzania, co bardzo jasno widać w budżetach państw członkowskich. Z drugiej strony, Parlament Europejski decyduje się na zwiększenie budżetu Unii Europejskiej na rok 2011. Fakt, iż na wysokim szczeblu politycznym nadal oskarża się sprawozdawców o żądanie wyjątkowo niskich kwot pieniędzy, nie ma żadnego uzasadnienia.

Ponadto Parlament wyraził wolę, by Unia Europejska była bardziej samodzielna w gromadzeniu własnych zasobów. Zasada finansowania Unii Europejskiej przez państwa członkowskie jest więc pod obstrzałem. Grupa Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim proponuje podatek od transakcji finansowych (FTT), z którego wpływy zasilałyby budżet UE. Jednakże ten unijny podatek byłby niepożądany. Gdyby opodatkowano banki, uzyskane w ten sposób wpływy musiałyby być przeznaczone na spłatę wysokiego długu publicznego w państwach członkowskich. Przecież to właśnie one musiały wydać ogromne kwoty pieniędzy na uratowanie banków.

 
  
MPphoto
 

  Angelika Werthmann (NI).(DE) Pani przewodnicząca! Panie i panowie! Budżet UE na rok 2011 stanowi wyzwanie dla wszystkich: Parlamentu, Rady i Komisji. Od momentu wejścia w życie traktatu z Lizbony Parlament Europejski ponosi większą odpowiedzialność i ma więcej pracy legislacyjnej. Przede wszystkim chciałbym podkreślić, że budżet UE stanowi obecnie nieco powyżej 1 % DNB.

Chciałabym odnieść się zwłaszcza do trzech punktów.

Po pierwsze, w budżecie UE na rok 2011 wyznaczono priorytety, co należy zdecydowanie wzmocnić w świetle problemów gospodarczych w całej Europie będących następstwem kryzysu strukturalnego ostatnich lat. Przede wszystkim w centrum naszych wysiłków musi pozostawać zmniejszenie aktualnego poziomu bezrobocia, np. poprzez inwestycje w gospodarce, przemyśle, turystyce i w dziedzinie polityki energetycznej i klimatycznej oraz poprzez chronienie istniejących i tworzenie nowych miejsc pracy. Myślę tutaj w szczególności o priorytetach dotyczących młodzieży, edukacji i mobilności. Musimy zwrócić uwagę na takie programy, jak program uczenia się przez całe życie czy program „Młodzież w działaniu”. Stanowią one wsparcie dla strategii UE na rzecz uzdrowienia gospodarki oraz strategii na rzecz UE 2020. W wyniku lepszego wykształcenia - zwłaszcza wykształcenia zapewniającego lepsze kwalifikacje – otworzą się znacznie lepsze możliwości na rynku pracy dla ludzi młodych. Program Erasmus nie tylko ułatwia naukę języków, ale także mobilność, która ma zasadnicze znaczenie w dobie globalizacji. Jeżeli jednak chodzi o mobilność, wymaga się, aby również ludzie młodzi przyjmowali na siebie odpowiedzialności i ten program powinien być wykorzystywany w znacznie większym zakresie.

Po drugie, głównym celem wspólnej polityki rolnej musi nadal być utrzymanie stabilności rynku i bezpieczeństwa żywnościowego.

I na koniec, co niemniej ważne – moja trzecia uwaga dotyczy kwestii ograniczoności środków w obecnych trudnych gospodarczo czasach. Jak już wiele razy mówiłam, musimy usprawnić procedury biurokratyczne w każdej możliwej dziedzinie oraz musimy znaleźć elementy synergii z państwami członkowskimi i te synergie wykorzystać.

 
  
MPphoto
 

  Alain Lamassoure (PPE).(FR) Pani przewodnicząca, panie ministrze, panie komisarzu! Przyjmując omawiane poprawki do projektu budżetu na rok 2011 Komisja Budżetowa chciała dać dowód odpowiedzialnego działania. Panie ministrze! Rozumiemy stanowiska rządów.

We wszystkich krajach wdrażane są śmiałe i niepopularne rozwiązania polityczne w celu zmniejszenia deficytów, które osiągnęły niedopuszczalny poziom. Parlament Europejski poparł te rozwiązania. W omawianych okolicznościach nie możemy żądać od państw członkowskich, by podniosły podatki lub zwiększyły własny dług w celu sfinansowania znacznego zwiększenia budżetu europejskiego.

Tym samym po raz pierwszy od 20 lat Parlament Europejski nie będzie głosował za przyjęciem żadnej poprawki, która wiąże się z przekroczeniem pułapów obecnej perspektywy finansowej. Podobnie tam gdzie Rada uzgodniła symboliczny wzrost środków na zobowiązania o 0,2 %, Komisja Budżetowa proponuje 0,8 % według obecnego kursu euro, co oznacza zmniejszenie pod względem wielkości. Panie ministrze! W przypadku płatności Parlament Europejski uważnie wysłucha Rady, której wyraźne przesłanie zostało zrozumiane.

Parlament Europejski oczekuje w zamian podobnego poczucia odpowiedzialności ze strony Rady. Traktat z Lizbony powierza Unii Europejskiej nowe lub większe uprawnienia: wspólną politykę energetyczną, wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa, wspólną politykę imigracyjną, wspólną politykę kosmiczną itd. Czy byłoby rzeczą odpowiedzialną utrzymywać obywateli w przekonaniu, że te dziedziny polityki mają być realizowane bez przeznaczenia na nie nawet jednego euro przed drugą połową obecnej dekady? W lipcu bieżącego roku Rada Europejska jednogłośnie przyjęła ambitny program Europa 2020. Czy jest rzeczą odpowiedzialną, aby sześć miesięcy później nie mieć bladego pojęcia na temat sposobu jego sfinansowania? Widzimy, że finansowanie budżetu europejskiego ze składek pochodzących z budżetów krajowych prowadzi do impasu politycznego i finansowego. Czy byłoby rzeczą odpowiedzialną, nie zgadzać się na dalszy rozwój tego systemu?

W naszej ocenie, negocjacjom w sprawie budżetu na rok 2011 – pierwszego budżetu sporządzanego po wejściu w życie traktatu z Lizbony – powinno towarzyszyć porozumienie polityczne na rzecz zagwarantowania przyszłego finansowania polityki unijnej w różnych dziedzinach, porozumienie w sprawie prowadzenia przeglądu perspektyw finansowych począwszy od roku 2012 w celu uzupełniania środków na rzecz projektów już będących w toku, np. ITER czy Galileo oraz rozpoczęcia finansowania realizacji nowych uprawnień wynikających z traktatu z Lizbony i priorytetów programu Europa 2020, a także porozumienie w sprawie otwarcia debaty dotyczącej reformy środków własnych. Parlament wzywał do przeprowadzenia tej reformy już trzy lata temu. Cieszymy się, że Komisja podejmuje pewne nieśmiałe pierwsze kroki, przedstawiając możliwe warianty.

Zgódźmy się na podjęcie pracy nad tymi zagadnieniami, wspólnie przez trzy instytucje, z pomocą parlamentów krajowych. Potrzebne jest porozumienie w sprawie procedury oraz harmonogram w ramach tego porozumienia ogólnego, które – podobnie jak Rada – gorąco popieramy.

 
  
MPphoto
 

  Ivailo Kalfin (S&D).(BG) Jak koledzy posłowie już mówili, budżet Unii Europejskiej na rok 2011 jest zatwierdzany w ramach nowej procedury, w sprawie której Parlament Europejski i Rada muszą wspólnie osiągnąć konsensus. Parlament Europejski w pełni dostrzega ten szczególny element.

Podczas rozmów w Komisji Budżetowej zajęliśmy bardzo odpowiedzialne stanowisko i nie robiliśmy tego, co jest najnormalniejszą rzeczą pod słońcem dla każdego posła do każdego parlamentu, czyli nie żądaliśmy większych środków, ponieważ gdy to czynimy dochodzi do konfliktu z przedstawicielami władzy wykonawczej.

Przeciwnie, uznaliśmy, że w atmosferze recesji gospodarczej, gdy budżety krajowe znajdują się pod stałą presją ograniczeń, ustalając swój budżet, Unia Europejska musi dawać dobry przykład. Państwa członkowskie zwracają się do nas z apelem – będącym echem apelu obywateli – aby wykorzystać wszelkie możliwości w celu zapewnienia roztropności i wyższej efektywności przy dysponowaniu zasobami publicznymi.

Skorzystaliśmy z każdej szansy zwiększenia efektywności. Rezultatem tego są nasze propozycje. Po raz pierwszy w historii Parlament Europejski okazał więc tak duże poczucie odpowiedzialności już na samym początku debaty budżetowej. Jednocześnie oczekuję, że również Rada dokona ponownej oceny swojego stanowiska.

Nie wolno nam jednak zapominać, że istnieją granice zwiększania efektywności. Zmniejszenie środków oznacza ograniczenie aspiracji politycznych. Jakiego rodzaju sygnał wysyła Rada, proponując drastyczne zmniejszenie środków w dziale 1a? Środki te przewidziane są na cele innowacji i „inteligentnego” rozwoju, które stanowią między innymi podstawę wszystkich programów krajowych mających na celu wyjście z recesji i realizację strategii Europa 2020.

W jaki sposób można osiągnąć te cele w warunkach zmniejszonego budżetu? W praktyce oznacza to odrzucenie przez nas kilku europejskich priorytetów. Kiedy wreszcie staniemy się uczciwi wobec obywateli? Kiedy Rada oficjalnie ogłosi nowe polityki, przypisze europejskim instytucjom nowe funkcje, czy też kiedy nie będzie zgody na zmniejszanie środków?

W ostatnich latach budżet europejski stawał się coraz mniejszą częścią gospodarki UE. Jednocześnie doszło do zwiększenia liczby funkcji powierzanych Unii Europejskiej. W konsekwencji pojawia się problem, że budżet to podstawowy instrument realizacji niektórych celów politycznych. Nie jest on celem samym w sobie. Budżet europejski zapewnia podatnikom wartość dodaną. Osiąga znacznie więcej niż to, co można byłoby osiągnąć za pomocą tych samych środków, gdyby były one wykorzystane przez 27 państw członkowskich.

Nie można bezpośrednio powiązać budżetu europejskiego i budżetu krajowego. Obecne zmniejszanie wydatków w budżetach krajowych jest skutkiem ich zwiększania w minionym roku. Nie miało to miejsca w przypadku budżetu europejskiego, który jest znacznie stabilniejszy.

 
  
MPphoto
 

  Alexander Alvaro (ALDE).(DE) Pani przewodnicząca! Chciałbym przede wszystkim podziękować obu sprawozdawczyniom. Jak wspomniało już wielu posłów, wydawałoby się, że posługujemy się równaniem „więcej pieniędzy równa się lepsza polityka”. Uważam jednak, że jest dokładnie odwrotnie, innymi słowy, że wyższa jakość polityki stanowi uzasadnienie wydatkowania większych pieniędzy. Konieczne jest, aby udostępniane przez nas pieniądze były wydatkowane w sposób efektywny. Przyjęcie tego jako zasadniczego kryterium, wraz z odpowiednią kontrolą, także doprowadzi do sukcesu. Finansowanie przez nas takich świętych krów, jak polityka rolna czy polityka strukturalna lub też polityka spójności, nie ma żadnego sensu, jeżeli jednocześnie tych dziedzin nie zreformujemy i nie zmodernizujemy. Wielu posłów mówiło – i całkowicie się z nimi zgadzam – że musimy skupić się na dziedzinach badań naukowych i rozwoju, odnawialnej energii, bezpieczeństwa energetycznego i mobilności edukacyjnej.

Co do kwestii dyscypliny, niech mi wolno będzie powrócić po raz kolejny do porozumienia osiągniętego w Deauville, ponieważ dyscyplina jest czymś, czego musimy także oczekiwać od państw członkowskich. W serwisie informacyjnym AFP zacytowano wypowiedź przedstawiciela francuskiego: „W Niemczech są ajatollahowie, którzy w podobnych kwestiach zajmują twarde pruskie stanowisko”, wygłoszoną w nawiązaniu do nieugiętego stanowiska rządu niemieckiego. Osobiście wątpię, aby ten francuski przedstawiciel instytucji europejskich miał podobne poglądy, jeżeli chodzi o savoir vivre – że pieniądze, których nie posiadamy, należy wydawać szerokim gestem i że przyszłe pokolenia będą zmuszone spłacać długi zaciągnięte dzisiaj. Nie mogę w to uwierzyć, że takie są zamiary państw członkowskich i najwyższy czas, byśmy to zademonstrowali w ważnych negocjacjach budżetowych, wykazując się dyscypliną, o którą apelujemy i której dowiedliśmy w maju.

 
  
MPphoto
 

  James Elles (ECR). – Pani przewodnicząca! Sprawozdawczyniom należą się gratulacje z racji ich starań w sytuacji bardzo męczącej i trudnej, jak słyszeliśmy podczas dzisiejszej debaty popołudniowej.

W okresie, w którym rząd brytyjski proponuje najszerzej zakrojone cięcia budżetowe w ostatnich kilkunastu latach, my, konserwatyści, wzywamy do zamrożenia wydatków europejskich. Uważamy, że budżet Unii Europejskiej musi być wykorzystywany po to, aby przynosić dodatkową rzeczywistą wartość w takich dziedzinach, jak zapewnienie bieżącego wzrostu gospodarczego oraz odbudowy w przyszłości, stabilności w UE i na świecie, zmniejszenie globalnego ubóstwa i walka ze wspólnym wyzwaniem, jakim są zmiany klimatu.

Ponadto zgłosiliśmy poprawki do rezolucji w sprawie budżetu, w których domagamy się wyjaśnień w trzech konkretnych obszarach: w sprawie kosztów, przykładowo biur zewnętrznych Parlamentu w państwach członkowskich, w sprawie budzącego troskę finansowania organizacji pozarządowych, co do którego chcielibyśmy otrzymać sprawozdanie Komisji Europejskiej, i ostatnia sprawa – niemniej ważna – w sprawie szczodrych uzgodnień emerytalnych w regulaminie pracowniczym, włącznie z ustaleniami w sprawie komisarzy odchodzących na emeryturę. Są to kwestie, co do których domagamy się wyjaśnień w najbliższych miesiącach.

Jeżeli chodzi o spojrzenie szersze, dzisiaj po południu otrzymaliśmy informacje prasowe Komisji.

Po pierwsze, uważamy, że nie jest to dogodny moment, aby rozważać kwestię dodatkowych środków własnych w środku najgorszego kryzysu finansowego od 70 lat.

Po drugie, panie komisarzu, mówiąc „tak”, potrzebujemy więcej elastyczności, i „tak” – chcemy położyć większy nacisk na wyniki i nakłady; jak to się ma do apelów o 10-letnią perspektywę finansową, jeżeli widzimy, że wyniki przeglądu średniookresowego świadczą o tym, iż przyjęte przez nas podejście jest całkowicie bezowocne? Nie możemy ustalać sztywnych liczb z dziesięcioletnim wyprzedzeniem w przypadku, gdy nie wiemy, jak gospodarka europejska będzie wyglądać za dwa lata.

Na zakończenie, odnosząc się do mojego kraju, powiem, że w ciągu następnych dwóch lat nasza wpłata netto wzrośnie o 60 %, ale nie idzie z tym w parze zmiana WPR. Dlaczego w roku bieżącym miałoby być inaczej? Powinniśmy domagać się zamrożenia pułapu naszej składki do czasu, gdy zapewnimy sprawiedliwy system na potrzeby budżetu europejskiego.

 
  
MPphoto
 

  Kyriacos Triantaphyllides (GUE/NGL).(EL) Pani przewodnicząca! Wiemy, że budżet UE jest głównym narzędziem stosowanym w celu realizacji zamierzeń i priorytetów politycznych. Wiemy też, że w gruncie rzeczy o kształcie budżetu przesądzają ramy finansowe na lata 2007-2013. A więc z politycznego punktu widzenia, jest to narzędzie nieelastyczne. Nie potrafimy jednak pojąć – jeżeli wolno mi tak powiedzieć – następującego absurdu: w całym okresie największego kryzysu finansowego, którego ofiarami są rodziny i pracownicy, małe i średnie przedsiębiorstwa, wszystkie przedłożone propozycje, począwszy od Komisji skończywszy na Radzie, ograniczają się do zachęt dla przedsiębiorstw sektora prywatnego. Z pewnością za dotkliwe bezrobocie i wzrost ubóstwa oraz za zbyt małe zatrudnienie należy obwiniać dogmatyzm tzw. wolnego rynku, propagowany przez wszystkie te lata, a także ambitną strategię lizbońską. Do czego doprowadziły nas te wszystkie lata, kiedy skupialiśmy się na wyposażeniu i strategicznym podejściu do regulacji międzynarodowych, które jest utrzymane w proponowanym budżecie? Jeżeli obecny model jest porażką, dlaczego nie proponujemy śmiałych zmian społecznych?

Na koniec pragnę zwrócić uwagę na problem ludzi, którzy zaginęli na Cyprze w następstwie inwazji tureckiej i wydarzeń z lat 1963–1967, w wyniku których doszło do podziału tej wyspy. Z zadowoleniem przyjmujemy ponowne zatwierdzenie przez Parlament Europejski środków w kwocie 3 milionów euro przeznaczonych dla Komitetu ds. Osób Zaginionych na Cyprze. Będzie to miało znaczenie zarówno dla Cypryjczyków tureckich, jak i Cypryjczyków greckich. Muszę jednak podkreślić, że Turcja powinna pozwolić, aby los naszych zaginionych osób został wyjaśniony w sposób systematyczny i z oddaniem, jak też powinna dostarczyć wszelkie informacje, które są sklasyfikowane jako tajemnice wojskowe.

 
  
MPphoto
 

  Frank Vanhecke (NI).(NL) Pani przewodnicząca! W tej Izbie reprezentuję naród, który z pieniędzy podatników wpłaca proporcjonalnie najwyższy wkład netto do Unii Europejskiej. Każdy Flamand uiszcza składkę netto w wysokości około 290 euro rocznie w celu zapewnienia funkcjonowania instytucji europejskich. W gronie podatników europejskich jesteśmy czempionami.

Dlatego za rzecz skrajnie niedopuszczalną uważam to, że już w pierwszych ustępach przedstawionego sprawozdania grozi się palcem osobom, które ośmielają się zadawać pytania – pytania uzasadnione – na temat wielkości płatności na rzecz Unii Europejskiej oraz na temat korzyści płynących z większości wydatków Unii Europejskiej. Jest pewne, że pieniądze podatników nie są już w żadnym razie efektywniej wykorzystywane na szczeblu europejskim, niż na szczeblach bliżej podatnika; jest wręcz na odwrót.

Moim zdaniem nie do przyjęcia jest również sposób, w jaki administracyjny kolos UE jest wciąż powiększany, zwłaszcza teraz, gdy we wszystkich tych instytucjach europejskich wypłacane są zawrotne wynagrodzenia i dodatki, nie mówiąc już o dotacjach europejskich, np. 1 miliard euro rocznie dla organizacji pozarządowych, wobec których prawie nie mają zastosowania kryteria efektywności.

Wszystkie państwa członkowskie UE muszą ponosić ogromny wysiłek fiskalny i oszczędzać. Ze strony Unii Europejskiej można by oczekiwać dużo większych wysiłków, lecz widocznie uważamy się za coś lepszego od motłochu. Dla Parlamentu i Unii Europejskiej jest to kolejna stracona szansa.

 
  
MPphoto
 

  Reimer Böge (PPE).(DE) Pani przewodnicząca! Nawiązując do wypowiedzi pana posła Vanhecke’a, kusi mnie, żeby powiedzieć, iż to niebywale niska składka ubezpieczeniowa dla flamandzkich obywateli UE, gdyż UE gwarantuje pokój, wolność, dobrobyt, a także – miejmy nadzieję – szacunek i tolerancję wobec każdego w Unii Europejskiej.

Prowadzimy debatę na temat budżetu na rok 2011 w okresie, w którym konsolidujemy budżety publiczne. Mimo że struktura budżetu europejskiego nie jest oczywiście w ogóle porównywalna ze strukturą budżetów krajowych, również my musimy wprowadzać ograniczenia i musimy rozmawiać o obszarach, które będą wymagały naszej szczególnej uwagi w przyszłości. I tak naprawdę właśnie na tym winno polegać nasze zadanie równoważenia budżetu. Odmowa ze strony Komisji i Rady przeprowadzenia przeglądu i dokonania zmian skutkowałaby de facto późniejszym wejściem w życie budżetowych aspektów traktatu z Lizbony. W epoce globalizacji, gdy stawką jest gospodarcze i polityczne przetrwanie Unii Europejskiej, nie jest to odpowiednia reakcja na problemy dotyczące przyszłości. Mam nadzieję, że podczas postępowania pojednawczego będzie w końcu okazja porozmawiać rozsądnie i na zasadach partnerskich o wartości dodanej i subsydiarności, o priorytetach pozytywnych i negatywnych, a jednocześnie o pilnych potrzebach politycznych.

Oprócz tego musimy też omówić dostosowanie międzyinstytucjonalnego porozumienia budżetowego (IIA). Musimy uzgodnić procedurę prowadzenia w przyszłości rozmów i wspólnego podejmowania decyzji w sprawie wieloletnich ram finansowych. Konieczna jest większa elastyczność na podstawie punktów 21 i 23 wymienionego porozumienia IIA. Ponadto – przepraszam w tym miejscu Komisję – jeżeli w waszym dokumencie oświadczacie, że wykorzystanie budżetu UE na potrzeby mechanizmu stabilizacyjnego stanowi nowatorskie zastosowanie budżetu UE, powiedziałbym, że w zasadzie oznacza to pominięcie Parlamentu. Nad tym również będziemy musieli popracować.

Końcową i bardzo ważną uwagę kieruję pod adresem Rady. Narzekacie, że dokonaliśmy cięć w odniesieniu do projektu ITER. My jednak chcemy wiarygodnego wieloletniego rozwiązania dla projektu ITER, przy czym nie powinniście narzekać na obecne cięcia, skoro struktury zarządzania projektem ITER są słabe. Kwestia ta wymaga najpierw uporządkowania, a później znajdziemy sensowne rozwiązanie, lecz nie takie, które polega na podziale na niewielkie części i na wypłatach w ciągu trzech lat.

 
  
MPphoto
 

  Eider Gardiazábal Rubial (S&D).(ES) Pani przewodnicząca! Wdrażamy nowe rozwiązania polityczne, przyjmujemy nowe wyzwania, podejmujemy nowe zobowiązania wobec krajów trzecich, lecz gdy nadchodzi moment prawdy, nie chcecie tych zadań finansować za pomocą nowych pieniędzy.

Wydaje się, że Rada i Komisja zabiegają o zatroszczenie się o nowe priorytety, kosztem cięć w poprzednich. Nie zgadzamy się z tym podejściem. Uważam, że mogą być tylko dwa tego uzasadnienia: albo w grę wchodzi brak odpowiedzialności za rzeczywiste decyzje, które podjęto, albo można sądzić, że mamy do czynienia z mniej lub bardziej zamaskowanym antyeuropejskim nastawieniem.

Osobom zaliczanym do pierwszej grupy pragnę powiedzieć, że gdy się przyjmuje zobowiązanie, należy je później wypełnić. Dlatego nie możemy przystać na zaspokajanie najnowszych potrzeb w 100 % i jednoczesne zapominanie o tych, które są rzekomo mniej aktualne.

Jeżeli chodzi o osoby, których jedynym celem jest dokonywanie cięć w budżecie europejskim, prosiłabym ich, aby się dwa razy zastanowiły. Wiem, że niektórzy to robią, ponieważ nie wierzą w integrację europejską. Tak naprawdę niektórym – jak niestety widzimy w tej Izbie – nie podoba się pomysł wspólnego budowania czegokolwiek. Wolą pracować dla siebie, nie troszcząc się o sąsiadów. Jednakże obecnie stanowią oni mniejszość.

W każdym razie Komitet Pojednawczy będzie musiał podjąć decyzję, a w podstawowych kwestiach się zgadzamy. Chcemy również finansować międzynarodowy eksperymentalny reaktor termojądrowy (ITER). Pytanie tylko, jak? Czy sfinansujemy nowe priorytety, dokonując cięć w poprzednich, jak Rada i Komisja chcą, byśmy uczynili, czy też zrobimy to tak, jak należy?

Osiągnęliśmy porozumienie i znaleźliśmy 1,8 miliarda euro na potrzeby europejskiego planu naprawy gospodarczej. Dlaczego musimy teraz dokonywać cięć w programie ramowym w zakresie badań, aby sfinansować projekt ITER? Bądźmy konsekwentni.

Nie możemy z wielkim szumem ogłaszać strategii Europa 2020, poszukując trwałego wzrostu z punktu widzenia ekonomicznego, społecznego i politycznego i usiłując osiągnąć to, czego nie udało się osiągnąć w ramach strategii lizbońskiej, a zaraz potem przechodzić do dokonywania cięć np. w wydatkach na cele badawcze, w celu finansowania innych wydatków na cele badawcze. Uzasadnia się to, mówiąc nam, że żyjemy w epoce cięć.

Rzecz jednak w tym, że cięcia dokonywane są w budżecie rokrocznie, a aktualne ramy finansowe przyjęto w roku 2005, gdy byliśmy w okresie boomu gospodarczego! Dlatego dyskutujemy na temat kilkuset milionów euro: z powodu braku ambicji w 2005 roku i dlatego, że obecnie znajdujemy się w okresie kryzysu.

Nie powinno się nam wmawiać, że dojdzie do bankructwa finansów państw członkowskich z powodu działań, których się domagamy. Chcę podkreślić, że mówimy o wysiłku budżetowym odpowiadającym 0,003 % unijnego produktu krajowego brutto. Sądzę, że jest to zupełnie do przyjęcia.

 
  
MPphoto
 

  Riikka Manner (ALDE). (FI) Pani przewodnicząca, panie komisarzu! W procesie opracowywania projektu omawianego budżetu, słyszeliśmy z różnych stron Parlamentu, że Unia Europejska powinna zaciskać pasa w sytuacji obecnej zawieruchy gospodarczej. Nie możemy się jednak zadawalać budżetem recesyjnym, w którym musielibyśmy wycofywać się z naszych wspólnych zobowiązań oraz przypuszczalnie również ze zobowiązań międzynarodowych.

W przypadku cięć dokonanych przez Radę najbardziej niepokojący jest fakt, iż ukierunkowane są one – jak wcześniej wspomniano – między innymi na prace badawczo-rozwojowe. Tylko dlatego, że państwa członkowskie chcą wzrostu gospodarczego i zmniejszenia długu publicznego, nie jesteśmy upoważnieni do wyrzucenia naszych priorytetów do kosza. Podczas gdy szaleje burza, musimy umieć patrzeć w przyszłość w sposób bardziej zdecydowany. Okazało się to dobrą receptą na przykład w przypadku mojego kraju, Finlandii.

Wśród zadań lizbońskich wymieniono 3 % PKB jako docelowy poziom środków na badania i rozwój. Obecnie kształtuje się on na poziomie około 1,9 % w całej UE. Szacuje się, że wzrost o 1 % przyczyniłby się do powstania kilku milionów miejsc pracy. Mamy więc dostateczne powody, by spróbować osiągnąć ten bardzo ważny i ambitny cel.

W mojej ocenie budżet na rok 2011, który zostanie poddany pod głosowanie, wskazuje, że Komisja Budżetowa uważa za istotne, abyśmy w przyszłości próbowali generować wzrost również za pośrednictwem regionów. Dlatego cięcia dokonane przez Radę w dziedzinie rozwoju regionalnego są całkowicie nie do obrony. Chciałabym mieć nadzieję, że Rada także docenia wagę polityki regionalnej i jej silne powiązanie ze strategią Europa 2020.

 
  
MPphoto
 

  Hynek Fajmon (ECR). (CS) Chciałbym zgłosić trzy uwagi w sprawie przygotowania budżetu na przyszły rok. Moim zdaniem musimy podjąć następujące działania. Po pierwsze, Parlament Europejski musi uwzględnić rzeczywistą sytuację w państwach członkowskich – fakt, iż w większości państw Unii Europejskiej gospodarka, albo odnotowuje spadek, albo stagnację i że tylko w nielicznych krajach następuje wzrost. O tym musimy pamiętać i dlatego nie możemy żądać zwiększania wydatków europejskich w przypadku, gdy brakuje zasobów. Po drugie, Parlament Europejski musi kontynuować tradycję wyważonego gospodarowania unijnymi budżetami. Dobrze, że mamy zrównoważone budżety i że nie musimy stawać wobec konieczności dofinansowywania naszego długu, tak jak prawie wszystkie państwa członkowskie. Po trzecie, Parlament Europejski powinien omawiać sprawy budżetu w taki sposób, aby można było procedować w celu jego zatwierdzenia jak zwykle podczas posiedzenia plenarnego przed świętami Bożego Narodzenia. Pewność zatwierdzonego budżetu jest ważna dla stabilności gospodarczej w Europie i należy ją wspierać w ten sposób.

 
  
MPphoto
 

  Giovanni La Via (PPE).(IT) Pani przewodnicząca, panie Wathelet, panie komisarzu, panie i panowie! Przede wszystkim chciałbym podziękować pani poseł Jędrzejewskiej i innym posłom za wykonaną przez nich doskonałą pracę w ciągu ostatnich miesięcy, co umożliwiło określenie stanowiska w sprawie budżetu na rok 2011, najpierw budżetu Komisji, a jutro – Parlamentu.

W mojej ocenie punktem wyjścia do europejskich działań w sprawie budżetu musi być koncepcja europejskiej wartości dodanej, co jak wiadomo, oznacza, że wydatkowanie środków europejskich musi generować wyraźne, widoczne korzyści dla Unii i jej obywateli. W tym względzie podkreślić należy, że wprowadzenie nowych dziedzin polityki i rozszerzenie kompetencji już uznanych w całej Unii, np. w wyniku wejścia w życie traktatu z Lizbony, wyraźniej niż kiedykolwiek dało do zrozumienia, że konieczny jest odpowiedni budżet.

Dlatego uważam, że budżet europejski powinien pozostać dostatecznie duży, aby możliwe było uzyskanie rezultatów, których nie można osiągnąć przy pomocy innych wydatków na szczeblu krajowym lub lokalnym. Jest to tym ważniejsze w okresie obecnego kryzysu, gdy państwa członkowskie zobowiązane są do wykonania trudnego zadania ścisłego kontrolowania wydatków i równoważenia własnych budżetów oraz kiedy Komisja budżetowa dała ogromny dowód swojej ostrożnej i odpowiedzialnej polityki, zachowując po raz pierwszy od 20 lat limity wieloletnich ram finansowych.

Pod wieloma względami Parlament postanowił przychylić się do początkowego stanowiska Komisji, zapewniając jednocześnie zwiększenie środków w kilku pozycjach w celu sfinansowania własnych priorytetów proponowanych od marca 2010, takich jak młodzież, mobilność, badania i innowacje. Dlatego usunął cięcia proponowane przez Radę, które w wielu przypadkach były wprowadzane w sposób bezkrytyczny i to nawet w kluczowych pozycjach budżetowych, jak w przypadku rozliczeń rachunków w dziale 2, ujawniając brak wyraźnej, uzasadnionej decyzji będącej podstawą tej propozycji.

Uważam też, że budżet na wspólną politykę rolną (WPR) musi być utrzymany na obecnym poziomie, szczególnie ze względu na następną weryfikację WPR, którą zaplanowano na okres po roku 2013 i która będzie wymagała odpowiedniego poziomu finansowania zgodnego z kwotą przewidzianą w aktualnym budżecie.

 
  
MPphoto
 

  Edit Herczog (S&D). – Pani przewodnicząca! Nie wiem, co się naprawdę wydarzyło, lecz chciałabym zabrać głos jako sprawozdawczyni komisji opiniodawczej Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (ITRE). Cieszę się, że mogę poświęcić na to czas należny grupie PSE, ponieważ jest to rzadki przypadek, gdy grupa Europejskich Socjalistów, Komisja ds. ITRE i Komisja Budżetowa były jednomyślne. Mogę więc zabierać głos w imieniu ich wszystkich. Jednomyślne porozumienie jest.

Co do rozdziału 1a oraz rozdziału 5 dotyczącego kierowania B+R, wszyscy sądzimy, że po prostu nie do przyjęcia jest cięcie dokonane przez Radę w stosunku do projektu wniosku Komisji. Nie do przyjęcia są po prostu cięcia w dziedzinach związanych z naprawą gospodarki i bodźcami ekonomicznymi, w zakresie dowolnej polityki dotyczącej przedsiębiorców i MŚP w agendzie cyfrowej, w dziedzinie innowacji, B+R, polityki kosmicznej i w programach takich jak ITER.

Budżet musi być odzwierciedleniem pięknych słów naszego traktatu i naszych polityk, takich jak strategia UE 2020, wielka Unia innowacji, cyfrowy dostęp dla wszystkich, sieć nowej generacji i tak dalej.

Nasze słowa muszą być zgodne z liczbami przewidzianymi w budżecie. A więc budżet musi odpowiadać wyzwaniom globalnego świata w XXI wieku.

Możemy zatrzymać rozwój Europy ale nie możemy zatrzymać rozwoju świata i dlatego w naszej komisji panuje zgoda – po pierwsze, żeby przywrócić budżet do stanu z wniosku Komisji, który jest kompromisem, ponieważ i tak potrzebowalibyśmy więcej środków, a po drugie – żeby znaleźć dodatkowe środki na realizację nowych dziedzin polityki wynikających z traktatu z Lizbony, a mianowicie polityki kosmicznej i ITER.

Życie toczy się dalej. Gotowi jesteśmy znaleźć w postępowaniu pojednawczym najlepszy dla obywateli europejskich w XXI wieku kompromis.

 
  
MPphoto
 

  Gerben-Jan Gerbrandy (ALDE).(NL) Pani przewodnicząca! Moja partia nie widzi żadnej potrzeby, aby budżet na rok 2011 był w ogóle większy niż na rok 2010; nie jest to konieczne. Chcemy jednak, aby środki były znacznie mądrzej wydawane – w sposób, który faktycznie umożliwi nam uzyskanie europejskiej wartości dodanej.

Niestety, Rada tak nie zrobiła. Przeciwnie, utrzymała właśnie te obszary, od których przyszłość nie zależy – rolnictwo i spójność – a oszczędza na wiedzy, innowacyjności, zrównoważeniu i energii: na tych inwestycjach, które zdecydują o naszej pozycji pod względem konkurencyjności w przyszłości. Dlatego nie jestem zdziwiony, że co najmniej siedem państw członkowskich głosowało przeciw wspólnemu stanowisku Rady.

Jak wszyscy państwo wiedzą, budżet ten jest ustalony w sposób sztywny i my jako Parlament w rzeczywistości nie mamy żadnej możliwości dokonywania elastycznych przesunięć między poszczególnymi działami. Rada również na to się już skarżyła. Godne ubolewania jest też to, że przegląd aktualnej perspektywy finansowej jest gotowy dopiero dzisiaj, zbyt późno, aby tę elastyczność wprowadzić. Moim zdaniem skutek tego wszystkiego jest taki, że Parlament nie ma wyboru. Musimy zwiększyć nakłady na wiedzę, innowacje, zrównoważony rozwój i energię, co skutkuje większym budżetem, lecz Rada nie pozostawia nam wyboru.

Pani przewodnicząca! I na koniec – musimy dysponować środkami własnymi, ponieważ jest to jedyny sposób, aby wywołać zmianę nastawienia Rady.

 
  
MPphoto
 

  Konrad Szymański (ECR). - Rozmawiamy o nowym budżecie Unii Europejskiej w kontekście kryzysu finansów publicznych w bardzo wielu państwach członkowskich, w kontekście bardzo poważnych cięć w budżetach narodowych, więc nie jest dziwne, że tych cięć szukamy również i w budżecie unijnym. Chciałbym zwrócić uwagę tylko na fakt, że najbardziej efektywnym, najsilniejszym instrumentem antykryzysowym, który mamy w ręku, jest wspólny rynek. Zrównoważony wspólny rynek można szybciej osiągnąć dzięki inwestycjom spójnościowym, inwestycjom strukturalnym. Dlatego proszę nie szukać cięć właśnie tam, gdzie nie mamy do czynienia ani z polityką pomocową socjalną, ani z przejadaniem pieniędzy, ale właśnie z inwestycjami, które pomagają wyciągnąć wszystkie korzyści ze wspólnego rynku, który poszerzyliśmy w roku 2004 i 2007.

I jeszcze jedna uwaga. Dzisiaj mówimy o tym nowym budżecie w kontekście budowy instytucji dyplomatycznych. Proszę nie oczekiwać, że posłowie z Europy Środkowej będą bezwarunkowo popierali wzrost wydatków na służbę zewnętrzną w sytuacji, kiedy ich interesy i ich kraje nie będą równo reprezentowane w tych nowych instytucjach.

 
  
MPphoto
 

  Ingeborg Gräßle (PPE).(DE) Pani przewodnicząca, panie Wathelet, panie komisarzu, panie i panowie! Najważniejszą rzeczą, jeżeli chodzi o budżet na rok 2011, jest opinia publiczna w państwach członkowskich i musimy w tym zakresie zaufać Radzie – spisaliście się doskonale w tym względzie. Zaproponowaliście zmniejszenie o 2,77 %, lecz dla parlamentów europejskich to czysta abstrakcja, bowiem one nie orientują się w sprawie. Innymi słowy, dokonaliście cięć tam, gdzie i tak przewidziano zbyt wiele pieniędzy, a następnie Parlament Europejski, który w dobrej wierze próbuje zlikwidować te cięcia, staje się – jakby to powiedzieć – czarnym charakterem i jest za to obwiniany. Wszystko to jest dość pomysłowe, lecz aż nazbyt oczywiste, by wam to się udało. Jako członek Komisji Kontroli Budżetowej nie mogę dostrzec żadnej oznaki, że Rada jest zainteresowana opracowaniem budżetu, który byłby lepszy w długim okresie czasu. Gdzie zatem nasza wspólna kontrola budżetowa? Jeżeli chodzi o Radę, nie daje ona pomyślnych rezultatów.

Chciałabym prosić – i tutaj apeluję w szczególności do moich kolegów posłów, ponieważ jutro rozmawiać będziemy między innymi o rezerwach – abyśmy usprawnili nasze mechanizmy kontrolne. Moje obawy w tym zakresie dotyczą przede wszystkim budżetu administracyjnego, po prostu dlatego, że w państwach członkowskich jest to również kwestia, na której skupia się ogromną uwagę. Począwszy od roku 2007 kontrolujemy zatrudnienie pod kątem administracji i koordynacji. Musimy nadal prowadzić działania w tym zakresie. Ponownie zawiązaliśmy rezerwę na ten cel. Komisja ma 100 urzędowych etatów dla dyrektorów generalnych – od minionego lata jest ich 100. Zgodnie jednak z wewnętrzną normą, wolno jej jednak mieć 87. Kolejna rezerwa posłuży do wysunięcia żądania, aby Komisja powróciła do liczby 87, którą sama ustaliła. Stwierdziliśmy, że konieczne jest monitorowanie wdrażania prawa UE w państwach członkowskich, ponieważ przestrzeganie prawa jest podstawą funkcjonowania Unii Europejskiej. Na to również jest rezerwa. Musimy zadać sobie pytanie, co stanie się z Dyrekcją Generalną ds. Rozwoju w następstwie utworzenia Służby Działań Zewnętrznych i co będzie z Biurem Współpracy EuropeAid? Pracuje w nich wiele osób, a jeżeli nie okażemy roztropności – równie wiele osób znajdzie się w przedstawicielstwach Komisji w charakterze pracowników Służby Działań Zewnętrznych. Dotychczas osiągnęliśmy zaledwie jednoprocentowy wzrost wydajności w zakresie Służby Działań Zewnętrznych, podczas gdy docelowy wskaźnik ma wynosić 10 %. Tutaj również mamy do wykonania wdzięczne wspólne zadanie, do realizacji którego gorąco Radę zachęcam.

 
  
MPphoto
 

  Jens Geier (S&D).(DE) Pani przewodnicząca, panie Wathelet, panie komisarzu! Uważam, że wszyscy – nawet panowie i kilka pań wśród eurosceptyków z antyeuropejskich frakcji tej Izby – jesteśmy zgodni co do tego, że UE wykonuje ważne zadania i że wykonywanie tych zadań stanowi europejską wartość dodaną, ponieważ, albo państwa narodowe ich nie mogą wykonać, albo ostateczni odbiorcy nie otrzymaliby tych pieniędzy od państw. Ten ostatni scenariusz wynika w szczególności z faktu, iż państwa członkowskie nie inwestowałyby oszczędności, lecz wykorzystałyby je na zmniejszanie długu, podczas gdy budżet europejski w przeważającej mierze funkcjonuje jako inwestor. Tak więc, jeżeli chcemy osiągnąć cele ustalane tutaj każdego tygodnia, musimy mieć ambitny budżet, a to oznacza nie mniej, lecz więcej pieniędzy na przyszłość. W związku z tym uważam, że należy podkreślić, iż budżety krajowe i budżet europejski są wobec siebie komplementarne.

Rada i państwa członkowskie zachowują się tak, jak gdyby pieniądze wędrujące do budżetu europejskiego znikały – w większym lub mniejszym stopniu – w jakiejś wielkiej czarnej dziurze. Tak nie jest; inwestowane są na potrzeby realizacji celów uprzednio tutaj uzgodnionych. Dlatego konieczna jest również – jak proponuje pan poseł Böge – krytyczna analiza średniookresowego programu finansowego. Oczywiście może to tylko posłużyć wysnuciu wniosku, że Rada nie potrafi powiedzieć „tak” wobec traktatu z Lizbony, podczas gdy – jednocześnie – przedkłada taki czy inny projekt w celu jego sfinansowania, mówiąc następnie: „ale nie dostaniecie żadnych pieniędzy na jego realizację”. Jeżeli nie będzie to możliwe, wówczas pozostanie dokonanie koniecznych skreśleń w tych pozycjach budżetowych, które Parlament nie uważa za priorytetowe.

Panie i panowie! Podobne dyskusje będą stale się powtarzać, jeżeli UE nie będzie dysponowała wystarczającymi własnymi środkami finansowymi. Istotne, a wręcz niezbędne jest, aby te środki własne nie oznaczały nakładania dodatkowego ciężaru na osoby pracujące zarobkowo. Jako socjaldemokrata jestem zwolennikiem wprowadzenia podatku od transakcji finansowych, ponieważ w ogóle nie wpłynie on na sytuację osób pracujących zarobkowo, a umożliwi wyhamowywanie rynków finansowych. Zdecydowanie uważamy, że od tych, którzy wywołali ten bezprecedensowy kryzys, którego koszty wszyscy musimy ponosić z budżetów publicznych naszych państw członkowskich, należy zażądać wyrównania tych strat.

 
  
MPphoto
 

  Oldřich Vlasák (ECR). (CS) Wszystkie szczeble administracji, począwszy od samorządów lokalnych, muszą oszczędzać. Wszystkie europejskie rządy, bez wyjątku, są zmuszone zmniejszać wydatki państwowe. Dotyczy to nie tylko szeroko omawianej sytuacji w Grecji, która zdołała zmniejszyć swój deficyt na pierwsze półrocze tego roku o 46 %, lecz także Czech, Niemiec, Irlandii i wszystkich pozostałych krajów. Nawiasem mówiąc sama Komisja często mówi do państw członkowskich: „Opanujcie szybko swoje finanse publiczne!”.

Dlatego uważam za całkowicie nierozsądne, że w czasach uporczywego kryzysu gospodarczego Komisja Europejska ponownie proponuje zwiększenie budżetu europejskiego na rok 2011. Przecież również Europa musi oszczędzać. Z oczywistych powodów nie ma oczywiście zgody co do tego, gdzie te oszczędności robić. Moim zdaniem nie należy tego robić w dziedzinie polityki regionalnej, ale raczej w administracji europejskiej, w kosztach promocji i kosztach związanych z biurokracją brukselską, które pochłaniają prawie 7 %. To właśnie wydatki administracyjne tradycyjnie wywołują największą dezaprobatę, lecz w tym względzie moje spostrzeżenia są niestety odmienne od zdania większości w Parlamencie.

 
  
MPphoto
 

  Véronique Mathieu (PPE).(FR) Pani przewodnicząca! W ślad za zeszłotygodniową decyzją Parlamentu w sprawie odmowy udzielenia absolutorium z wykonania budżetu przez Europejskie Kolegium Policyjne (CEPOL) w roku 2008, Parlament usztywni teraz swoje stanowisko, zamrażając część budżetu CEPOLu.

Będziemy dążyć do tego, aby rezerwa proponowana przez Komisję Budżetową spełniła swoje zadanie. Innymi słowy postaramy się o to, aby część budżetu została odmrożona w zależności od dostarczonych przez tę agencję odpowiedzi na nasze wnioski odnośnie do żądania tego absolutorium. Dlatego nasze środowe głosowanie stanowi kolejny dostępny Parlamentowi instrument zobowiązujący Kolegium do udowodnienia swojego wiarygodności.

W tym miejscu chciałabym wskazać na 610% wzrost wysokości dodatkowych środków na zdecentralizowane agencje w latach 2000-2010. Tak więc środki te zwiększyły się z 95 do 579 milionów euro, chociaż wielkość zatrudnienia w tych agencjach wzrosła o około 271%. W roku 2000 agencje zatrudniały 1 219 osób, a dzisiaj 4 794.

W okresie, gdy Europa boryka się z ograniczeniami budżetowymi, które biorą na siebie poszczególne państwa członkowskie, należy rozpocząć racjonalizację funkcjonowania agencji pod kątem ich uprawnień, skuteczności i kompetencji, a Parlament musi przedłożyć odpowiednie wnioski. Dzisiaj powstaje pytanie, czy w obecnych warunkach CEPOL powinien nadal istnieć.

Jako politycy musimy określać europejskie przepisy w taki sposób, aby środki budżetowe przydzielane agencjom wspólnotowym były wydatkowane możliwie najefektywniej.

 
  
MPphoto
 

  Roberto Gualtieri (S&D).(IT) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Bardzo ważną rzeczą jest, aby obecna procedura budżetowa powiodła się, nie tylko dlatego, że jest to pierwszy budżet po wejściu w życie traktatu z Lizbony przewidującego nową procedurę i nowe funkcje Unii Europejskiej, ale przede wszystkich dlatego, że pojawia się w kluczowym momencie dla przyszłości Europy, dotkniętej przez tak poważny kryzys.

W obliczu kryzysu wiele rządów myśli o modelu kierowania gospodarką opartym całkowicie na mechanizmach stabilności, co oznacza cięcia w budżetach krajowych i być może także w budżecie europejskim. Z drugiej strony my myślimy, że silniejszy budżet europejski, wsparty środkami własnymi oraz podatkiem od transakcji finansowych, to warunek konieczny skutecznego kierowania gospodarką europejską i większej dyscypliny budżetów krajowych. Dlatego musimy podjąć decyzję, jaką pójść drogą i w tym celu wyjątkowo ważne są poprawki, które urzędujący przewodniczący Rady uznał za niewłaściwe.

Jednakże największe różnice zdań dotyczą oczywiście liczb. W tym zakresie namawiałbym Radę, aby się zdecydowała, ponieważ nie może wymagać ścisłego przestrzegania marginesów i jednocześnie oczekiwać, że Parlament nie będzie zgłaszał własnych priorytetów. Traktat z Lizbony jest całkowicie jednoznaczny w tym względzie: Rada odgrywa rolę nadrzędną, jeżeli chodzi o wysokość wydatków, podczas gdy Parlament ma ostatnie słowo pod względem ich charakteru. Jeżeli chodzi o dział 4, nie opowiadamy się przeciw zwiększeniu finansowania na rzecz wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB) czy na rzecz Instrumentu Finansowania Współpracy z Państwami i Terytoriami Uprzemysłowionymi oraz Innymi Państwami i Terytoriami o Wysokim Dochodzie (ICI+), ale nie chcemy, by odbywało się to kosztem naszych priorytetów: w pierwszym rzędzie Palestyny, a następnie współpracy na rzecz rozwoju.

Dlatego Rada ma trzy możliwości do wyboru: może zaaprobować priorytety Parlamentu lub może zgodzić się na zmianę marginesów, bądź może zaakceptować większą elastyczność budżetu i w budżecie, wiedząc, że Parlament będzie zgodnie występował w obronie swoich prerogatyw i priorytetów.

 
  
MPphoto
 

  Maria Da Graça Carvalho (PPE).(PT) Pani przewodnicząca, panie ministrze, panie komisarzu! Ożywienie gospodarcze w Europie można osiągnąć jedynie przy pomocy ambitnego budżetu, który wzmacnia takie kluczowe obszary, jak edukacja, młodzież oraz badania naukowe i innowacje.

Cieszy mnie projekt budżetu Parlamentu na rok 2011, będący przedmiotem dzisiejszych dyskusji, ponieważ koncentruje się na określonych priorytetach i gratuluję tego sprawozdawczyni. Po raz pierwszy w tych kwestiach Parlament i Rada mają w tym zakresie równe uprawnienia. To pierwszy budżet po przyjęciu traktatu z Lizbony. Z tego powodu i ze względu na kryzys dotykający Europę ważne jest, aby postępowanie pojednawcze się powiodło.

Koniecznie trzeba, aby UE otrzymała środki budżetowe na realizację zadań w dziedzinach priorytetowych i na nowe uprawnienia przyznane jej na mocy tego traktatu, na przykład w zakresie polityki energetycznej, kosmicznej i zagranicznej. Należy walczyć o nasze przekonania, o wizjonerski budżet w czasach kryzysu. Wniosek Parlamentu te aspiracje odzwierciedla. Jedynie dzięki wzmocnieniu takich dziedzin, jak badania naukowe i innowacje, jak też poprzez przyczynianie się do wzrostu gospodarczego oraz do tworzenia większej liczby lepszych miejsc pracy, możemy uczynić Europę atrakcyjniejszym miejscem do życia i pracy.

 
  
MPphoto
 

  Estelle Grelier (S&D).(FR) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Jak ponownie wykazała nasza debata, wszyscy jesteśmy zgodni co do jednej rzeczy: im bardziej Europa się rozszerza, tym szersze kompetencje są jej powierzane, im bardziej ujawnia swoje ambicje, tym ma szczuplejsze zasoby, by je urzeczywistnić. Tak więc każdy zgadza się z diagnozą, natomiast ewidentnie różnimy się w kwestii, co trzeba zrobić, aby wydostać się z obecnego impasu finansowego. Ze względu na to, że utrzymywano rozwiązanie prowizoryczne, budżet Unii stał się więźniem składek krajowych, które stanowią prawie 75 % jej zasobów.

Gdybyśmy dzisiaj postanowili podnieść pułap wydatków do maksymalnego progu dopuszczonego przez traktaty, oznaczałoby to dodatkową daninę w wysokości ponad 5 miliardów od takich krajów jak Francja i Niemcy. Wszyscy tutaj z pewnością przyznają, że nie jest to możliwe. Nie jest to kwestia zaostrzenia dyscypliny, ponieważ to ludzie – i to głównie najbiedniejsi – płacą najwyższą cenę za skutki tej krajowej polityki drastycznych środków oszczędnościowych.

Uważając, że sektor finansowy ponosi główną odpowiedzialność za ten kryzys i gwałtowny wzrost długu publicznego, Grupa Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim proponuje utworzenie pozycji „środki własne” finansowanej z wpływów z podatku od transakcji finansowych; propozycję tę odrzucono w Komisji Budżetowej głosami prawicy, która być może jutro się zreflektuje i przekuje w czyny swoje liczne oświadczenia składane w mediach na rzecz tego środka.

Upłynęło niewiele ponad dwa lata od upadku Lehman Brothers i nie wolno Parlamentowi przegapić historycznej okazji, by stworzyć podstawy nowego modelu rozwoju, opartego na trwalszych środków i to takich, które oczywiście są sprawiedliwsze pod względem redystrybucji dobrobytu i solidarności.

W przypadku pierwszego budżetu uchwalanego po wejściu w życie traktatu z Lizbony, oznaczałoby to wysłanie silnego sygnału politycznego z naszego Parlamentu, który nie zamierza wykorzystywać swoich nowych kompetencji w zakresie współdecydowania, by zarządzać nędzą, czyli wybierać, kto – Piotr czy Paweł – ma chodzić bez ubrania. Zapewnienie sobie od jutra środków w celu zwiększenia wielkości budżetu Unii, ma dać środki umożliwiające dążenie do realizacji polityki na rzecz ożywienia gospodarczego, badań naukowych, polityki przemysłowej i polityki zatrudnienia. Nie straćmy szansy na wykorzystanie tych możliwości, których od nas oczekują obywatele europejscy i których w każdym razie spodziewają się podmioty finansowe.

 
  
MPphoto
 

  Georgios Stavrakakis (S&D).(EL) Pani przewodnicząca, panie Wathelet, panie komisarzu, panie i panowie! Wszyscy zgadzamy się co do tego, że w okresie obecnego kryzysu gospodarczego, aktualne wieloletnie ramy finansowe po raz kolejny okazały się niewystarczające w sytuacji, gdy chodzi o finansowanie licznych ważnych priorytetów politycznych. Rozmowy w sprawie budżetu na rok 2011 są prowadzone w szczególnie trudnym okresie. Z jednej strony, kilka państw członkowskich wywiera presję na dokonywanie cięć ze względu na kryzys gospodarczy, podczas gdy, z drugiej strony, już teraz występują niedobory w ważnych sektorach budżetu, takich jak wzrost gospodarczy, zatrudnienie i stosunki zagraniczne. Kryzys społeczno-gospodarczy ogarnia całą Europę i dlatego jedyną możliwą reakcją jest reakcja europejska za pomocą wspólnotowego budżetu wyposażonego we wszystkie konieczne środki.

Dlatego my socjaliści przedłożyliśmy wnioski prezentujące ambitniejsze podejście niż to przyjęte przez Radę pod względem zobowiązań, zwłaszcza w zakresie zatrudnienia, innowacji i badań naukowych. Zobowiązania stanowią odzwierciedlenie poziomu aspiracji politycznych UE. Jej budżet to budżet, który wspiera inwestycje. Nie może być postrzegany jako obciążenie budżetów krajowych, przeciwnie – reprezentuje wartość dodaną w stosunku do budżetów państw członkowskich. Jest to wyraz solidarności państw członkowskich, szczególnie w czasach kryzysu, gdy budżet UE może odegrać rozstrzygającą rolę w normowaniu sytuacji gospodarczej w całej Unii Europejskiej, zwłaszcza w państwach członkowskich stojących w obliczu największych trudności.

 
  
MPphoto
 

  Vladimír Maňka (S&D). (SK) W moim kraju kieruję jednym z organów samorządu regionalnego. W wyniku kryzysu gospodarczego w naszym regionalnym budżecie mamy o 25 % mniej środków niż w roku minionym. Dlatego nie powinniśmy dziwić się głosom dochodzącym z regionów, gdzie mówi się o potrzebie cięcia również w budżecie Unii Europejskiej.

Jednakże zapewne wszyscy wiemy, że finansowanie wielu dziedzin polityki jest tańsze i skuteczniejsze, jeżeli unikamy rozproszenia działań i jeżeli finansujemy je ze wspólnego budżetu europejskiego, a nie z budżetów państw członkowskich. To są środki, których szukamy. Panie i panowie! Traktat z Lizbony ma wpływ na pracę kilku instytucji europejskich. Już podczas rozmów w sprawie procedury budżetowej na rok 2010 uzgodniliśmy, że skorzystamy z przywileju wykorzystania rezerwy w dziale 5 na pokrycie kosztów wynikających z traktatu z Lizbony.

Jako główny sprawozdawca w sprawie budżetu Unii Europejskiej na rok 2010 dla pozostałych instytucji, podczas rozmów trójstronnych w dniu 30 czerwca poprosiłem Radę o zajęcie stanowiska w sprawie budżetu korygującego uwzględniającego skutki traktatu z Lizbony dla Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i dla Komitetu Regionów. Dotychczas Rada nie zajęła stanowiska w sprawie tego budżetu. Takie podejście stwarza poważne problemy w zakresie wykonywania zadań, za które te instytucje odpowiadają. Rozwiązaniem mogłoby być – niestety w późniejszym terminie – dokonanie zmian instrumentów finansowych, ponieważ to samo podejście, które jest stosowane w odniesieniu do budżetu, musi również być stosowane do budżetów korygujących.

 
  
MPphoto
 

  Andreas Schwab, sprawozdawca komisji opiniodawczej Komisji Gospodarczej i Walutowej.(DE) Pani przewodnicząca, panie Wathelet, panie komisarzu Lewandowski! Podczas obecnej kadencji Parlamentu byłem sprawozdawcą Komisji Gospodarczej i Walutowej w sprawie budżetu i mogę stwierdzić, że zupełnie nie mogę pojąć kilku wystąpień, które właśnie usłyszałem.

Rzecz jasna, jako posłowie do Parlamentu Europejskiego solidaryzujemy się z państwami członkowskimi, które muszą ogłaszać i realizować poważne działania na rzecz zmniejszania budżetów. Oczywiście również my jesteśmy gotowi pójść tą trudną drogą ogłoszenia takich decyzji. Jeżeli jednak spojrzeć np. na budżet nowych agencji europejskich, wówczas okaże się, że nie można robić oszczędności, a wręcz przeciwnie, trzeba zwiększać środki, ponieważ mamy nowe wydatki, z którymi musimy sobie poradzić.

Co do drugiego punktu odnoszącego się do europejskich danych statystycznych – od lat Rada próbuje je w pewnym zakresie zbywać milczeniem i ich unikać. Dzisiaj możemy zobaczyć, że przeznaczenie większych pieniędzy na rzecz statystyki europejskiej byłoby zdrową inwestycją.

Nie mówię tego po to, aby obarczyć Radę wyłączną winą. Uważam jednak, że w najbliższych tygodniach potrzebna jest debata, która obejmie poszczególne specyficzne dla tego tematu punkty i w której nie będzie przywiązywać się wagi do punktów procentowych dotyczących oszczędności w Europie, ponieważ w ostatecznym rozrachunku naszym celem powinno być to, aby ludzie w Europie wspólnie korzystali ze wspólnej polityki budżetowej państw członkowskich i Unii Europejskiej. Oczekujemy waszych propozycji w tym względzie.

 
  
MPphoto
 

  Giovanni Collino (PPE).(IT) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Ta Izba przygotowuje się do głosowania nad pierwszym budżetem w epoce traktatu z Lizbony. Uzyskanie przez nas tego potężnego instrumentu dzięki traktatowi zbiega się w czasie z najgorszą sytuacją gospodarczą, jakiej Europa doświadczyła od roku 1929. Musimy zyskać pewność, że ten okropny kryzys nie przekształci się w jeszcze straszniejszy kryzys polityczny.

Gdyby rozmowy trójstronne nie przyniosły pozytywnego rezultatu i gdyby kwoty w budżecie na rok 2011 były takie jak w budżecie na rok 2010, podzielone na dwanaście części, podział i funkcjonowanie funduszy strukturalnych stałyby się dość skomplikowane, a Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych groziłoby to, że nie ruszy z miejsca. Wszystko to powinno nas skłonić do przemyśleń.

Z zadowoleniem przyjmujemy ważną pracę wykonaną przez sprawozdawczynię, panią poseł Jędrzejewską, której jesteśmy wdzięczni zwłaszcza za jej wysiłki na rzecz skoncentrowania zasobów Unii Europejskiej na młodzieży, badaniach naukowych i innowacjach. Nie możemy jednak zapominać, że dla nas przede wszystkim ważne jest, by dawać przykład zdrowego, zdyscyplinowanego gospodarowania naszymi finansami, by unikać – na ile tylko jest to możliwe – marnotrawstwa, a może nawet powielania strukturalnego, którego nasi obywatele mogliby nie zrozumieć i które z pewnością nie przyniosłoby korzyści przyszłej Europie.

 
  
MPphoto
 

  Andrew Henry William Brons (NI). – Pani przewodnicząca! W sprawozdaniu znajduje się takie stwierdzenie: „budżet UE nie powinien być postrzegany jako pozycja obciążająca budżety krajowe”. Dla takich krajów, jak Wielka Brytania, które są u siebie zmuszone znosić cięcia wydatków, każde zwiększenie budżetu UE byłoby niewłaściwe, nie mówiąc o proponowanym początkowo zwiększeniu budżetu o 5,9 %. Przypuszczalnie właściwsze byłoby obniżenie lub zamrożenie warunków finansowych.

Wielka Brytania otrzymała podwójną dawkę gorzkich pigułek. Tylko w ubiegłym roku doszło do zmniejszenia naszego rabatu o jedną trzecią, co spowodowało, że jesteśmy jeszcze większym płatnikiem netto, niż byliśmy. Mówi się, że podczas gdy UE była płatnikiem netto, nowe kraje członkowskie były odbiorcami netto, za co oczywiście nie można winić ich obywateli. W świetle tego niezaprzeczalnego faktu, czyż nie byłoby szaleństwem nadal dążyć do ekspansji i włączenia jeszcze biedniejszych i bezsprzecznie uciążliwych krajów takich jak Turcja, które – choćby nie wiem, jak wytężać wyobraźnię – nie są nawet krajami europejskimi?

 
  
MPphoto
 

  Milan Zver (PPE). (SL) Rozumiem, że budżet musi zostać przyjęty i rozumiem argumentację, że nie może być rozdęty i że musi być rozsądny. Nie rozumiem jednak, dlaczego w tym właśnie okresie, po ratyfikacji traktatu z Lizbony, Rada nie zadała sobie większego trudu, by skoordynować ten budżet, tj. uzgodnić pozycje budżetu z Parlamentem.

Rozumiem również, że w niektórych obszarach wspólnej polityki muszą być dokonane cięcia, ale nie rozumiem, dlaczego zwłaszcza edukacja i mobilność muszą być ofiarami cięć w związku z tzw. miękką polityką.

Jak wiadomo, program Erasmus zaczął funkcjonować w roku 1987, gdy udział wzięło w nim 3 tysiące studentów. Do roku 2012 liczba ta zwiększy się jednak do 3 milionów, a w roku 2020 planujemy możliwość wymiany 15 milionów studentów.

Mobilność umożliwia nam wzmocnienie wymiaru europejskiego, a ten przyczynia się z kolei do poprawy jakości systemów kształcenia i wiedzy.

A zatem, w jaki sposób możemy osiągnąć ważne cele, które sobie wyznaczyliśmy w ramach strategii Europa 2020, jeżeli jednocześnie tniemy finansowanie w tych obszarach?

 
  
MPphoto
 

  Janusz Lewandowski, komisarz. – Pani przewodnicząca! Tylko krótka odpowiedź na wystąpienie pani Andreasen, pana Hartonga, pana Beldera, pana Vanhecke’a, pana Fajmona, pana Vlasáka oraz pana Bronsa – ostatni poseł nie zgadza się ze stanowiskiem Parlamentu w sprawie budżetu oraz z wnioskiem Komisji.

Dziewięćdziesiąt sześć procent skromnego zwiększenia budżetu przewidzianego na rok 2011 koncentruje się w obszarze sprzyjającym wzrostowi gospodarczemu i rynkowi pracy. Te rachunki trzeba regulować – jest to swoisty obowiązek prawny. Reszta służy wypełnieniu luki w obszarze inwestycji, w sytuacji niedoboru na rynku kredytów na szczeblu krajowym, gdzie cięć dokonuje się w pierwszej kolejności w dziedzinie inwestycji. Dlatego uważam, że te bardzo skromne zwiększenia niosą ze sobą wartość dodaną, natomiast miarą odpowiedzialności, zważywszy na ten projekt, jest zejście o 4 miliardy euro poniżej pułapu uzgodnionego w latach 2005-2006 na rok 2011.

Należy też zdawać sobie sprawę, że 6 % łącznej kwoty to wydatki administracyjne z budżetu równego 1 % PKB. Oznacza to, że 94 % trafia do beneficjentów. Podczas omawiania przyszłości budżetu europejskiego należy zdawać sobie z tego sprawę.

Zachęcam obydwa organy władzy budżetowej do zbliżenia stanowisk w nadchodzących tygodniach, ponieważ rozpoczynamy postępowanie pojednawcze i mamy pokazać, że traktat z Lizbony to mechanizm kompromisu.

 
  
MPphoto
 

  Melchior Wathelet, urzędujący przewodniczący Rady.(FR) Pani przewodnicząca! Niemożliwe jest udzielenie odpowiedzi na wszystkie pytania skierowane do Rady. Zamierzam tylko powtórzyć kilka zasad, które przyszło mi przedstawić podczas debaty, w trakcie której prezentowaliśmy budżet Rady. Należy ponownie stwierdzić, że wszystkie środki przewidziane przez Radę określono w oparciu o wykonanie budżetu na rok 2010 i że w odniesieniu do wszystkich pozycji zgłoszono liczne poprawki w postaci listów w sprawie poprawek w ramach wykonania budżetu na rok 2011.

Przeżywamy trudne czasy, gdy ograniczony jest wzrost naszych budżetów i jak państwo wiecie, zwiększenie budżetu o 2,91 %, uzgodnione w ramach Rady, przeszło bardzo, bardzo małą większością głosów. Możliwość uzyskania dodatkowej lub innego rodzaju większości w rzeczywistości nie istnieje. Dlatego powinniśmy utrzymać możliwość dopracowywania tego budżetu za pomocą listów w sprawie poprawek już w trakcie jego wykonywania.

Często mówiono na temat działu 1b. Przypominam, że w jednym ze swoich oświadczeń Rada przyrzekła zapewnić ocenę wykonania budżetu w dziale 1b, dlatego też chcemy się tego trzymać i oczekujemy spełnienia tego przyrzeczenia i przeprowadzenia oceny.

Jednakże – jak stwierdziłem w wystąpieniu wprowadzającym – debata na temat budżetu na rok 2011 nie będzie dotyczyła tylko i wyłącznie samego budżetu na rok 2011. Zamierzamy prowadzić rozmowy na temat przeglądu budżetu. Ewidentnie wszystkie pytania podniesione w ramach przeglądu budżetu, zwłaszcza dotyczące środków własnych, będą przedmiotem debat, które musimy wspólnie przeprowadzić. Na przykład kolejnym punktem przeglądu budżetu, który musimy omówić, będzie kwestia elastyczności.

Mam nadzieję, że dzięki zapewnieniu tej ogólnej debaty, uda się nam sprawić, by budżet na rok 2011, sporządzony w oparciu o omawianą nową procedurę lizbońską, okazał się sukcesem i tylko przypomnę, że jeżeli nie uda się nam osiągnąć porozumienia w sprawie budżetu na rok 2011, widoki na dodatkowe wydatki w roku 2011 będą jeszcze mniejsze i nie będą pokrywać się z dzisiejszymi propozycjami Rady. Musimy mieć świadomość wszystkich tych elementów, by zapewnić sukces tej pierwszej lizbońskiej procedury budżetowej, na rok 2011 – pierwszy sukces, który osiągniemy wspólnie.

 
  
MPphoto
 

  Sidonia Elżbieta Jędrzejewska, sprawozdawczyni. − Chciałabym podkreślić to, co może być podsumowaniem wystąpień moich przedmówców, którzy szczegółowo mówili na tematy z obszarów, w których się specjalizują. Przede wszystkim czytanie budżetu na rok 2011, który przyjmie jutro Parlament Europejski, jest czytaniem bardzo zdyscyplinowanym. Po raz pierwszy od wielu lat Parlament Europejski nie proponuje nic ponad to, co zaplanowano już w 2006 roku w ramach wieloletniej perspektywy finansowej. Należy podkreślić, że jest to dość wyjątkowa sytuacja i znak naszego zdyscyplinowania jako Parlamentu Europejskiego. Rozumiemy również wątpliwości Rady. Chciałabym podkreślić, że budżet Unii Europejskiej nie jest budżetem takim samym jak budżety narodowe. Jest to budżet nastawiony na inwestycje i jest on narzędziem antykryzysowym. Warto z niego korzystać. Chciałabym również zwrócić uwagę na to, że oczywiście jako generalny sprawozdawca, mam nadzieję, że uda nam się wspólnym wysiłkiem przyjąć z sukcesem i sprawnie budżet na 2011 rok w taki sposób, abyśmy mogli już od stycznia 2011 roku wdrażać polityki unijne zgodnie z tym, co zadecydowano w roku 2006, zgodnie z tym, nad czym pracowaliśmy także w ciągu całego tego roku.

Rada powinna zwrócić uwagę na to, co dodatkowo podkreślamy w naszym czytaniu budżetu. Wątpliwe jest dodawanie nowych zadań i nowych ambicji, jeżeli nie ma się gotowości do nowych zobowiązań finansowych. Jeżeli chodzi o Radę, to apeluję do jej przewodniczącego, który jest tutaj obecny, aby w Rada dostrzegła dobrą wolę Parlamentu Europejskiego w naszym czytaniu. Mam nadzieję, że podczas belgijskiej prezydencji Radzie uda się zdobyć większe poparcie dla oryginalnego pomysłu Komisji Europejskiej w zakresie budżetu na rok 2011 i jej propozycji. Wszystko to, do czego wraca i co proponuje Parlament Europejski nie jest wzięte po prostu z kapelusza, lecz jest to efekt naszej wcześniejszej pracy i myślę, że wiele sceptycyzmu Rady jest tak naprawdę efektem tego, że Rada przyjęła swoje czytanie w procedurze pisemnej, bo o wiele łatwiej jest być negatywnym na piśmie niż podczas ustnej dyskusji. Mam nadzieję na otwarty i bezpośredni dialog, który pozwoli nam przyjąć rozsądny i mądry budżet na rok 2011.

 
  
MPphoto
 

  Helga Trüpel, sprawozdawczyni.(DE) Pani przewodnicząca, panie Wathelet, panie komisarzu, panie i panowie! Chciałabym podziękować wszystkim osobom w tej Izbie, które wzięły udział w debacie, jak też chciałabym podziękować raz jeszcze moim kolegom i koleżankom z Komisji Budżetowej za ich gotowość do kompromisu, która w zakresie budżetu Parlamentu i innych instytucji umożliwiła nam uzgodnienie bardzo odpowiedzialnej równowagi między nowymi potrzebami w zakresie finansowania, które nadeszły wraz z nowymi kompetencjami wynikającymi z traktatu z Lizbony, a ukierunkowanym samoograniczeniem. Chciałabym raz jeszcze podkreślić, że za słuszne uważam okazanie przez nas gotowości do wzięcia naszych wydatków pod lupę. Jednocześnie jednak z całkowitą pewnością siebie powinniśmy oczywiście domagać się tego, co mieć musimy w celu zaspokojenia naszych nowych potrzeb i o to walczyć, tak abyśmy mieli zapewnione konieczne finansowanie. Pozwolę sobie dorzucić przesłanie polityczne. Po głosowaniu, które jutro się odbędzie, znajdziemy się na początku okresu trzytygodniowych konsultacji z Radą, podczas których – miejmy nadzieję – dojdziemy do porozumienia.

Oczywiście zdarza się to po raz pierwszy, że realizujemy tę nową procedurę po wejściu w życie traktatu z Lizbony, lecz uważam, że każdy z nas, w tym najbardziej antyeuropejskie frakcje i eurosceptycy, musi raz jeszcze jednoznacznie przyjąć do wiadomości, w obliczu całej tej krytyki – w tym krytyki ukierunkowanej – że Unia Europejska czyni nas silniejszymi. Każdy z nas i wszystkie państwa członkowskie korzystają z tego faktu, że istnieje Unia Europejska, zwłaszcza w świetle zmieniających się wyzwań na szczeblu światowym. Dla każdego jest jasne, że w pojedynkę każde państwo członkowskie byłoby słabsze w kontekście sytuacji globalnej. Powinien to być nasz wspólny punkt wyjścia i właśnie dlatego uzasadniona jest walka o większe środki w Unii Europejskiej oraz – wspólne – bardzo dokładne zastanowienie się, jakie są główne potrzeby w zakresie finansowania, w jaki sposób można bardziej zrównoważyć nasz budżet i w większym stopniu ukierunkować go na sprawy społeczne i przyszłość.

Mam nadzieję, że jako Parlament możemy dojść do porozumienia z Radą, stosując to podejście i że dzięki temu również obywatele europejscy odniosą korzyści.

 
  
MPphoto
 

  László Surján, sprawozdawca. (HU) Chciałbym podarować banana każdej osobie, która dźwigała ciężar tej pracy. Przede wszystkim naszym głównym sprawozdawcom, właścicielom projektu o nazwie budżet na rok 2011. Również Radzie podarowałbym banana wraz z pozdrowieniami, mając nadzieję, że zjedzenie go nie tylko sprawi jej satysfakcję i przyjemność, ale także da jej odpowiednią gotowość do zawarcia kompromisu, tak abyśmy wreszcie rozwiązali ten bananowy problem. Janusz Lewandowski też zasługuje na pięknego dużego banana za przedstawienie budżetu na rok 2011, który jest znacznie bliższy sposobowi rozumowania Parlamentu. Nieprzypadkowo spędziliśmy razem pięć lat. Dziękuję, panie komisarzu! Mówcy, którzy bardzo jasno przedstawili zarys stanowiska Parlamentu też zasługują na naszą wdzięczność. Nie było to w pełni jednomyślne stanowisko, ale była w nim zawarta główna idea. Chcielibyśmy lepszego i skuteczniejszego budżetu, a więc nie musimy poświęcać kilku miesięcy lub pół roku na roztrząsanie takich kwestii, jak to, czy stać nas, czy też nie, na wydanie 75 milionów euro na rekompensaty dla krajów produkujących banany.

Uważam, że istota naszej debaty polega na tym, iż w naszej ocenie – jak stwierdzono w budżecie na rok 2010 – budżet europejski jest sposobem opanowania kryzysu, a nie jednym z jego powodów. W tym właśnie punkcie powinniśmy się zgadzać i proszę Radę, aby zauważyła sugerowane tu zobowiązanie. Oznacza to wolę współpracy Parlamentu z Komisją na rzecz ponaglenia państw członkowskich do bardziej wydajnej pracy. Praca ta powinna być skierowana na realizację celów, zwiększanie produkcji i podnoszenie liczby miejsc pracy. Jeżeli tak się stanie, utrzymanie budżetu Unii Europejskiej na odpowiednim poziomie będzie warte zachodu. Dziękuję za uwagę. Zapraszam na banany!

 
  
MPphoto
 

  Göran Färm (S&D). – Pani przewodnicząca! Chciałbym wskazać na problem z przydzielaniem czasu wystąpień podczas obecnej debaty. Pani poseł Herczog zaznaczyła, że Komisja Przemysłu, Badań Naukowych i Energii w ogóle nie otrzymała czasu na swoje wystąpienie. W tym przypadku przyczyną był fakt, iż komisja ta przedstawiła propozycje dotyczące budżetu w innej formie niż w drodze przedłożenia opinii formalnej. Nie jest rozsądne karanie tej komisji za wybranie skuteczniejszego sposobu pracy niż przedkładanie opinii formalnej.

Doszło również do pomylenia dwóch części debat – debaty na temat budżetu na rok 2011 oraz debaty w sprawie przeglądu budżetu, która rozpocznie się za chwilę. Jak można było zauważyć, na ostatnich pięciu mówców – czterech było mówcami z S&D. W najbliższej debacie będziemy mieli tylko jednego mówcę z S&D, natomiast – jak sądzę – pół tuzina mówców z EPP. Doszło do nieporozumień między sekretariatem, przewodniczącym i grupami politycznymi. Nie wiem, kto popełnił błąd – być może my – ale niech na przyszłość wolno nam będzie po prostu się temu przyjrzeć, byśmy mogli rozsądniej przydzielać czas wystąpień w tych debatach.

 
  
MPphoto
 

  Przewodnicząca. – Dziękuję za zgłoszone uwagi. Dołożymy wszelkich starań, aby wyjaśnić stanowisko Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (ITRE) – faktycznie nie było formalnej opinii – lecz oczywiście pańska uwaga zostanie odnotowana. Jeżeli chodzi o czas wystąpień, rozstrzygnięcia w tym zakresie i podział czasu są oczywiście sprawą grup politycznych.

Zamykam debatę.

Głosowanie odbędzie się we środę.

Oświadczenia pisemne (art. 149 Regulaminu)

 
  
MPphoto
 
 

  Cătălin Sorin Ivan (S&D), na piśmie.(RO) Procedura w zakresie budżetu na rok 2011 rozpoczęła się od rozczarowującego wniosku Komisji. Jednakże sprawozdawczyni, pani poseł Jędrzejewska, obiecała, że będzie ambitna i że będzie walczyć, by uzyskać budżet, który ochroni priorytety polityki Parlamentu, zwłaszcza w dziedzinie polityki ukierunkowanej na ludzi młodych.

Teraz Rada przedstawia własne stanowisko, okazując kompletny brak ambicji lub – ściślej mówiąc - swoje populistyczne podejście, w ramach którego z jednej strony uwzględniono takie ambitne strategie jak Europa 2020, a z drugiej odmówiono przydzielenia wystarczających środków finansowych na realizację tej strategii.

Dzisiaj jednak zajmujemy się stanowiskiem Parlamentu. Również tutaj widzimy, że występuje brak jakiejkolwiek ambitnej wizji budżetu na rok 2011. Co prawda, mamy recesję, nie wyjdziemy jednak z niej za pomocą miernego projektu, ale tylko przy pomocy wyobraźni, politycznej odwagi i dzięki zapewnieniu sobie środków finansowych w celu spowodowania rzeczywistych zmian.

 
  
MPphoto
 
 

  Elisabeth Köstinger (PPE), na piśmie.(DE) Skuteczność Unii Europejskiej całkowicie zależy od jej budżetu. Popieram wnioski w sprawie budżetu na rok 2011, ponieważ uwzględniono w nich ważne dziedziny polityki i poszczególne opinie. Należy jasno zdawać sobie sprawę, że w przyszłości UE nie będzie w stanie wykonywać swoich szerokich zadań, mając mniejsze zasoby finansowe. Jako przedstawicielka rolników jestem całkowicie przeciwna zabieraniu pieniędzy z sektora rolnictwa. Odzyskane kwoty należy wykorzystać do zapewnienia naszym rolnikom bezpieczeństwa w zakresie planowania, a nie ponownie rozdzielać je między inne dziedziny polityki. Aktualnie fundusze zabierane są z rolnictwa i wykorzystywane na finansowanie projektu badań jądrowych ITER. Przykład ten pokazuje, że finansowanie dużych projektów badawczych zależy od kwot odzyskanych w innych dziedzinach, a wielkość tych kwot jest trudna do określenia z wyprzedzeniem. Nie powinno być tak, że nie są sporządzane długofalowe i starannie opracowane plany finansowania europejskich badań naukowych. Również polityka rolna zależy od długofalowych czynników i planów i musimy zapewnić ten rodzaj bezpieczeństwa przedsiębiorstwom rolnym. Będąc najsłabszym ogniwem w łańcuchu dostaw żywności, gospodarstwa rolne wymagają bezpieczeństwa, by mogły planować w celu zapewnienia sobie możliwości przetrwania. Chronienie zasobów finansowych na to przewidzianych jest konieczne w celu wzmocnienia konkurencyjności rolnictwa w UE. Nakłady na badania w dziedzinie rolnictwa oraz na technologie ekologiczne to inwestowanie w przyszłość i dzięki nim powstaną nowe miejsca pracy.

 
  
MPphoto
 
 

  Véronique Mathieu (PPE), na piśmie.(FR) Program rozdawania owoców w szkołach, który ruszył na początku roku szkolnego 2009, jest szczególną inicjatywą europejską i należy podkreślić jego pozytywne i bezpośrednie efekty dla naszych obywateli.

Wspieranie finansowania tego programu jest dla nas skutecznym sposobem inwestowania w zdrowie młodych Europejczyków. Rzeczywiście, wzrost otyłości wśród dzieci jest w Europie zatrważający. Pomimo wzrostu kosztów życia owoce powinny pozostawać podstawową częścią diety dzieci w całej Unii Europejskiej. Podniesienie walorów odżywczych ich diety daje ponadto ochronę przed chorobami układu krążenia, nowotworami i cukrzycą.

Unijny program rozdawania owoców w szkołach jest przykładem funkcjonowania Europy, która jest blisko swoich obywateli i która podejmuje ich codzienne wyzwania, dlatego życzę jej długiego życia.

 
Informacja prawna - Polityka ochrony prywatności