W punkcie programu węgierskiej prezydencji dotyczącym polityki społecznej znalazła się wzmianka o tym, że prezydencja zamierza zaproponować ogłoszenie europejskiego roku poświęconego rodzinom. Ponadto Rada oświadcza, że jest gotowa położyć nacisk na kwestię godzenia życia zawodowego i rodzinnego.

Który rok proponuje się na te konkretne działania i w ramach jakich dziedzin polityki miałyby być realizowane? Czy istnieją analizy lub dane na temat wpływu kryzysu gospodarczego na harmonijne życie w rodzinie?

Zważywszy na związek tej inicjatywy z problemem demograficznym w Europie, co zamierza prezydencja w kwestii wspierania rodzin wielodzietnych? Mając na uwadze, że Europejski Fundusz Społeczny finansuje inicjatywy państw członkowskich dotyczące ogólnie polityki prorodzinnej, czy Rada zaapeluje do Komisji, by zaproponowała jakąś konkretną i ukierunkowaną inicjatywę na rzecz rodzin wielodzietnych (w greckim prawie rodzina wielodzietna zdefiniowana jest jako rodzina mająca przynajmniej czworo dzieci)?

Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji marcowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2011 r..

(EN) Panie i Panowie! Pragniemy podziękować Państwu za skierowanie tego pytania, które jest przedmiotem szczególnego zainteresowania prezydencji węgierskiej.

Jak Pan Poseł słusznie zauważył prezydencja węgierska przedstawiła szereg działań w obszarze polityki rodzinnej w ramach rozdziału „Zmiany demograficzne i polityka rodzinna”. Należy do nich inicjatywa ogłoszenia roku 2014 Europejskim Rokiem Rodzin w oparciu o wyniki Europejskiego Roku Walki z Ubóstwem i Wykluczeniem Społecznym (2010). Prezydencja jest głęboko przekonana, że szczególną uwagę należy poświęcić rodzinom. Poprawa sytuacji socjalnej rodzin mogłoby mieć pozytywny wpływ na aktualne tendencje demograficzne i niewątpliwie przyczyni się do wzmocnienia spójności społecznej.

Jeżeli chodzi o wpływ kryzysu na sytuację socjalną rodzin, to prezydencja z zainteresowaniem przeanalizowała dostępne informacje w sprawie polityki rodzinnej, przede wszystkim różne sprawozdania przygotowane przez Komitet Ochrony Socjalnej i Komisję Europejską. Aby pogłębić wiedzę na te tematy prezydencja węgierska zorganizuje w dniach 28-29 marca panel ekspertów pod hasłem “Wpływ godzenia życia zawodowego i rodzinnego na dynamikę demograficzną”, a w dniu 1 kwietnia prezydencja będzie gospodarzem nieformalnego posiedzenia ministrów odpowiedzialnych za sprawy rodzinne i demograficzne. Omawiane będą problemy dotyczące rodzin oraz strategia Europa 2020, jak również możliwości rozszerzenia współpracy w dziedzinie polityki rodzinnej. Prezydencja węgierska przygotowuje inicjatywę „Europejski Rok Rodzin 2014” w ramach działań dotyczących wyzwań demograficznych .

Podczas gdy problemy rodzinne stanowią przede wszystkim obszar kompetencji państw członkowskich, polityka rodzinna jest mocno osadzona w naszych wspólnych wartościach i tradycjach, a na szczeblu UE prowadzimy owocną współpracę. Takie działania jak te proponowane przez prezydencję węgierską mogą również przynieść wartość dodaną do możliwości politycznych oraz rozwiązań na szczeblu krajowym. Prezydencja ma nadzieję, że jej inicjatywa pod hasłem „Europejski Rok Rodzin 2014” uzyska szerokie poparcie. Oczywiście na dalszym etapie trzeba będzie przedyskutować i ustalić szczegółowe cele i działania Europejskiego Roku Rodzin.

Czy węgierska prezydencja może wyrazić swoją opinię na temat wystosowanego przez kilka państw członkowskich wezwania do harmonizacji stawek podatku od osób prawnych?

Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji marcowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2011 r..

(EN) Bezpośrednie opodatkowanie nadal pozostaje przede wszystkim w gestii państw członkowskich. Niemniej jednak w kilku przypadkach, jeżeli było to konieczne dla funkcjonowania rynku wewnętrznego, podatek od osób prawnych był przedmiotem prawodawstwa oraz koordynacji UE.

Jeżeli chodzi o prawodawstwo unijne, to Rada przyjęła dyrektywy w sprawie transgranicznego przepływu dochodów (dyrektywa 90/435/EWG⁽¹⁾dotycząca spółek dominujących i spółek zależnych oraz dyrektywę 2003/49/WE⁽²⁾dotycząca odsetek oraz należności licencyjnych) oraz transgranicznego łączenia międzynarodowych grup spółek (dyrektywa 90/434/EWG z dnia 23 lipca 1990 r.⁽³⁾w sprawie łączenia). Przyjęła również dyrektywę 77/799/EWG⁽⁴⁾w sprawie wzajemnej pomocy.

Jeżeli chodzi o koordynację, to od 1998 roku Grupa ds. Etyki Rady systematycznie odbywa posiedzenia służące ocenie potencjalnie szkodliwych środków w obszarze opodatkowania przedsiębiorstw. W ich wyniku zidentyfikowano i wycofano wiele szkodliwych środków podatkowych. Wreszcie w czerwcu 2010 roku Rada przyjęła rezolucję w sprawie koordynacji przepisów dotyczących kontrolowanych przedsiębiorstw zagranicznych (CFC) i niedostatecznej kapitalizacji w Unii Europejskiej, która ma także na celu skoordynowanie strategii politycznych państw członkowskich w obszarze bezpośredniego opodatkowania.

Jeżeli chodzi o przyszłe prace w obszarze opodatkowania osób prawnych, to w swoim programie działania na rok 2011 Komisja planuje przedłożenie wniosku w sprawie wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych, która zostanie skonsultowana z Parlamentem Europejskim.

W tym kontekście wszelkie koncepcje dotyczące stawek podatku od osób prawnych wprowadza w życie tylko kilka państw członkowskich. Zgodnie z traktatem środki prawodawcze UE w obszarze podatków wymagają przedłożenia wniosku przez Komisję oraz jednomyślności w Radzie, która może przyjąć dyrektywy po konsultacjach z Parlamentem Europejskim.

Prezydencja węgierska rozpoczyna się w momencie, gdy naprawa gospodarcza postępuje nadal nierównomierne i konieczne jest jeszcze jej ujednolicenie wewnątrz Unii. W odpowiedzi na problemy w strefie euro państwa członkowskie zgodziły się wprowadzić zmiany w Traktacie z Lizbony, by nadać trwały charakter mechanizmowi stabilizacji finansowej ustanowionemu z myślą o udzieleniu pomocy Grecji i Irlandii. Jednym z celów nowej prezydencji jest kontynuowanie tych negocjacji. Czy Rada mogłaby przedstawić działania, jakie zamierza podjąć?

Prezydencja węgierska zamierza również podjąć dalsze kroki na rzecz skoordynowania polityki gospodarczej państw członkowskich, co obejmuje wdrożenie „europejskiego półrocza”, sześciomiesięcznego okresu, podczas którego weryfikowane będą projekty budżetu państw członkowskich w celu wyrycia potencjalnych dysproporcji. Czy Rada mogłaby przedstawić kryteria, jakie będzie stosowała do określenia dysproporcji w budżetach państw członkowskich?

Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji marcowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2011 r..

(EN) W dniach 16-17 grudnia 2010 r. Rada Europejska zdecydowała, że Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej należy zmienić w celu uznania prawa państw członkowskich strefy euro do utworzenia stałego mechanizmu wychodzenia z kryzysu dla potrzeb zagwarantowania stabilności finansowej w strefie euro. Ponadto upoważniła ministrów finansów państw członkowskich strefy euro oraz Komisję do dokończenia prac nad uzgodnieniami międzyrządowymi ustanawiającymi przyszły europejski mechanizm stabilizacyjny do marca 2011 roku. Ponieważ prace te mają charakter międzyrządowy, wykraczają poza kompetencje prezydencji węgierskiej.

Jeżeli chodzi o tak zwany „semestr europejski”, to Rada przyjęła go w swoich konkluzjach w dniu 7 września 2010 r. i jest on związany z jednoczesnym monitorowaniem polityki budżetowej państw członkowskich oraz reform strukturalnych w oparciu o wspólne reguły w sześciomiesięcznym okresie każdego roku. W tym roku raz pierwszy wdrożono semestr europejski.

Państwa członkowskie przedłożyły już swój projekt programów reform krajowych na rok 2010, natomiast Komisja w dniu 13 stycznia 2011 r.⁽¹⁾ przedstawiła Radzie główne konkluzje ze swojej pierwszej rocznej wizji wzrostu gospodarczego. Wizja ta wyszczególnia działania priorytetowe, które państwa członkowskie zamierzają podjąć oraz określa priorytety w trzech podstawowych obszarach, mianowicie zwiększenia stabilności makroekonomicznej, reform strukturalnych na rzecz zwiększenia zatrudnienia oraz środków sprzyjających wzrostowi na mocy strategii Europa 2020.

W dniu 18 stycznia 2011 r. Rada przeprowadziła przegląd projektu programów reform krajowych oraz wymianę poglądów w sprawie przedłożonej przez Komisję rocznej wizji wzrostu gospodarczego.

W dniu 15 lutego Rada przyjęła konkluzje w sprawie wytycznych makroekonomicznych i podatkowych.

Zgodnie z mapą drogową nakreśloną przez prezydencję węgierską w dniu 28 lutego Rada przedstawiła swoją reakcję na przedstawioną przez Komisję roczną wizję wzrostu gospodarczego i oczekuje się, że omówi ona wspólne sprawozdanie o zatrudnieniu w dniu 7 marca, cel badań i rozwoju w dniach 10-11 marca, a zmiany klimatu w dniu 14 marca. W dniu 21 marca prezydencja wezwie Radę do przedłożenia sprawozdania z syntezy zawierającego podstawowe informacje oparte na pracach przeprowadzonych we właściwych organach Rady w celu jego przekazania Radzie Europejskiej.

Jeżeli chodzi o budżety państw członkowskich, to w dniu 15 lutego Rada zdecydowała o konieczności dotrzymania ścisłej zgodności z zaleceniami Rady w kontekście procedury nadmiernego deficytu. Państwa członkowskie borykające się z bardzo dużymi deficytami budżetu strukturalnego albo, których poziomy długu państwowego wzrastają bardzo wysoko lub gwałtownie powinny skoncentrować swoją konsolidację podatkową. Ponadto wszystkie państwa członkowskie powinny utrzymywać wzrost wydatków netto z uznaniowych środków dochodowych wyraźnie poniżej średnioterminowej stopy potencjalnego wzrostu PKB do momentu aż osiągną swój średnioterminowy cel budżetowy. Jednocześnie powinny priorytetowo potraktować wydatki sprzyjające zrównoważonemu wzrostowi i promować efektywność wydatków publicznych.

Jak Rada ocenia szanse Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii na rozpoczęcie jeszcze w tym roku negocjacji w sprawie przystąpienia do UE lub na wyznaczenie daty rozpoczęcia tych negocjacji?

Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji marcowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2011 r..

(EN) W swoich konkluzjach z dnia 14 grudnia 2010 r. Rada potwierdziła swoje jednoznaczne zaangażowanie w europejską perspektywę dla Bałkanów Zachodnich, perspektywę, która została już potwierdzona na posiedzeniu wysokiego szczebla w sprawie Bałkanów Zachodnich, które odbyło się w Sarajewie w dniu 2 czerwca 2010 r. oraz która jest nadal najważniejsza dla stabilizacji, pojednania i przyszłości regionu. Jednocześnie Rada potwierdziła konieczność wprowadzenia sprawiedliwych i rygorystycznych uwarunkowań w ramach procesu stabilizacji i stowarzyszenia oraz zgodnie z odnowionym konsensusem w sprawie rozszerzenia zatwierdzonym przez Radę Europejską w dniach 14-15 grudnia 2006 r.

Rada przypomniała, że osiągając solidny postęp w polityce gospodarczej i politycznej oraz wypełniając konieczne warunki i wymogi pozostałe potencjalne państwa kandydujące z Bałkanów Zachodnich powinny uzyskać status państw kandydujących w oparciu o własne zasługi, a ich celem nadrzędnym będzie członkostwo w Unii Europejskiej. Zadowalające wyniki danego państwa we wdrażaniu jego zobowiązań wynikających z układów o stabilizacji i stowarzyszeniu, w tym przepisów handlowych, to podstawowy element, na którego UE rozpatruje wniosek o członkostwo.

Rada z zadowoleniem przyjęła postęp osiągnięty, aczkolwiek w nierównym tempie, przez Byłą Jugosłowiańską Republikę Macedonii w kluczowych obszarach reform, takich jak reforma policji. Państwo to nadal wypełnia swoje zobowiązania wynikające z układu o stabilizacji i stowarzyszeniu. Rada oczekuje utrzymania tempa agendy reform. Trzeba wypracować dalszy postęp w takich dziedzinach, jak dialog z podmiotami politycznymi, reforma administracji i sądownictwa, walka z korupcją, swoboda wypowiedzi oraz poprawa otoczenia przedsiębiorczości. Wykonanie umowy ramowej z Ochrydy pozostaje podstawowym elementem demokracji i praworządności w tym państwie.

Rada w znacznym stopniu podziela ocenę Komisji dotyczącą wystarczającego wypełnienia przez to państwo kryteriów politycznych oraz odnotowuje, że Komisja powtórzyła swoje zalecenie, że należy przystąpić do negocjacji akcesyjnych z Byłą Jugosłowiańską Republiką Macedonii. W swoich konkluzjach Rada stwierdziła swoją gotowość do powrócenia do tej sprawy w okresie prezydencji węgierskiej. Rada ponownie stwierdziła, że najważniejsze jest utrzymanie dobrych stosunków sąsiedzkich, w tym wynegocjowanego i wzajemnie przyjętego rozwiązania dla przedmiotowego zagadnienia pod auspicjami ONZ. Rada z zadowoleniem przyjęła również prowadzony na wysokim szczeblu dialog oraz oczekuje, iż wkrótce przyniesie on efekty⁽¹⁾.

Co Rada zamierza zrobić, aby powstrzymać dojście do władzy radykalnych islamistów w Egipcie i Tunezji?

Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji marcowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2011 r.

(EN) Jeżeli chodzi o wydarzenia w Egipcie i Tunezji, do których Pan Poseł nawiązuje w swoim pytaniu, to we wspólnym oświadczeniu Rada Europejska, Rada (FAC), a także przewodniczący Rady Europejskiej, Komisji i wysoki przedstawiciel podziękowali obywatelom Tunezji i Egiptu za pokojowe i godne wyrażanie przez nich słusznych, demokratycznych, gospodarczych i społecznych aspiracji, zgodnych z wartościami promowanymi przez Unię Europejską we własnym imieniu i w imieniu całego świata. Podkreślono, że aspiracje demokratyczne obywateli należy realizować poprzez dialog i reformę polityczną z pełnym poszanowaniem praw człowieka i podstawowych wolności, a także poprzez wolne i uczciwe wybory.

Rada jest zdecydowana udzielić swego pełnego poparcia dla procesu zmian na rzecz demokratycznych rządów, pluralizmu, lepszych perspektyw dla dobrobytu gospodarczego i włączenia społecznego oraz wzmocnienia stabilizacji regionalnej.

W dniu 4 lutego 2011 r. Rada Europejska oświadczyła, że jest zaangażowana w nowe partnerstwo dotyczące bardziej skutecznego wspierania w przyszłości tych państw, które realizują reformy polityczne i gospodarcze. W tym kontekście Rada Europejska wezwała wysokiego przedstawiciela do opracowania pakietu środków mających na celu udzielenia przez Unię Europejską poparcia dla procesów zmian i transformacji (wzmacnianie instytucji demokratycznych, promowanie rządów demokratycznych i sprawiedliwości społecznej, a także pomoc w przygotowaniu i przeprowadzeniu wolnych i uczciwych wyborów); oraz do większego powiązania z tymi celami europejskiej polityki sąsiedztwa i Unii dla Śródziemnomorza.

W dniu 7 lipca 2010 r. Komisja Europejska opublikowała zieloną księgę zatytułowaną „Na rzecz adekwatnych, stabilnych i bezpiecznych systemów emerytalnych w Europie”. Parlament Europejski również przyjął stanowisko w tej sprawie.

W programie węgierskiej prezydencji Rady Unii Europejskiej na bieżące półrocze nie uwzględniono kwestii emerytur, mimo że jest ona jednym z najważniejszych obecnie priorytetów i wyzwań zarówno na szczeblu krajowym, jak i na poziomie Unii Europejskiej. Poza tym rząd węgierski uchwalił nową decyzję o przesunięciu oszczędności zgromadzonych w drugim filarze systemu emerytalnego do pierwszego filaru. Czy Węgry, które przewodniczą Radzie, zamierzają przedstawić podobne inicjatywy pozostałym państwom członkowskim? Czy według Węgier inicjatywy te pozwolą zagwarantować stabilność emerytur?

Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji marcowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2011 r.

(EN) W czerwcu 2010 roku Rada przyjęła konkluzje w sprawie wspólnego sprawozdania okresowego dotyczącego emerytur, przygotowanego przez Komitet Polityki Gospodarczej (EPC) i Komitet Ochrony Socjalnej (SPC). W konkluzjach tych Rada potwierdziła swoje zaangażowanie we wspólne cele stabilnych i adekwatnych emerytur oraz w trójpasmową strategię dotyczącą radzenia sobie z gospodarczymi i budżetowymi następstwami starzenia się. Chodzi tutaj konkretnie o zmniejszenie długu w szybszym tempie, zwiększenie wskaźników zatrudnienia i rentowności oraz zreformowanie systemu emerytalnego, opieki zdrowotnej oraz opieki długoterminowej.

Po opublikowaniu zielonej księgi Komisji oraz ukończeniu sprawozdania EPC-SPC Rada przedyskutowała tę sprawę w dniu 17 listopada 2010 r. oraz podkreśliła wpływ długoterminowego wyzwania związanego ze starzeniem się ludności na stabilność i adekwatność emerytur, które aktualna sytuacja gospodarcza jeszcze pogarsza. Na grudniowym posiedzeniu Rada EPSCO przyjęła konkluzje Rady w tym zakresie.

Stworzenie systemów emerytalnych to zadanie długoterminowe. Co za tym idzie trzeba je na stałe wpisać w agendę na dziś i na przyszłość. Dlatego na posiedzeniu w dniu 7 marca Rada EPSCO omówiła wstępne konkluzje z konsultacji zielonej księgi w sprawie adekwatnych, stabilnych i bezpiecznych europejskich systemów emerytalnych. Rada odbyła owocną wymianę poglądów w sprawie najbardziej palących dylematów europejskich systemów emerytalnych. Oprócz wieku emerytalnego, głównymi tematami były: wzajemnie powiązana problematyka adekwatności, stabilności i bezpieczeństwo oraz specjalne warunki ukształtowane przez trudności budżetowe. Główny wniosek z dyskusji był taki, że o ile większość państw członkowskich uznała dalsze wzmocnienie koordynacji na szczeblu UE w dziedzinie systemów emerytalnych za konieczne, to jednocześnie upierały się one przy tym, że wiek emerytalny jest sprawą należącą do wyłącznych kompetencji państw członkowskich.

Rada podkreśliła pilność wdrożenia reform strukturalnych spójnych ze strategią Europa 2020 w kontekście wsparcia konsolidacji podatkowej, poprawy perspektyw wzrostu, wzmocnienia zachęty do podjęcia pracy, zagwarantowania elastyczności rynków pracy oraz wydłużenia życia zawodowego.

Podsumowując: mimo że istnieje potrzeba rozpatrzenia polityki emerytalnej w sposób kompleksowy z wykorzystaniem obowiązujących ram koordynacji polityki na szczeblu UE, opracowanie systemów emerytalnych oraz gwarantowanie emerytur pozostaje w gestii państw członkowskich.

Poprawa wsparcia dla ofiar przestępstw jest istotną częścią programu sztokholmskiego. Dla obywateli UE szczególnie ważne są kwestie dotyczące pomocy ofiarom przestępstw transgranicznych w Europie. Istnieje niewiele praktycznych procedur zapewniających wsparcie lub doradztwo osobom, które padły ofiarą przestępstw i poważnych szkód za granicą, i ich rodzinom. Pomagam jednemu z wyborców, którego syn padł ofiarą brutalnego ataku w czasie wakacji na Krecie. Istnieje wyraźna potrzeba działań UE w tym obszarze, by spełnić obietnicę stworzenia Europy dla obywateli.

Komisarz V. Reding ogłosiła pakiet środków związanych z ochroną ofiar przestępstw. O ochronie tej wspomina się też w programie przewodniczących Radzie Węgier.

Czy Rada mogłaby wypowiedzieć się w tej sprawie i przedstawić dodatkowe informacje na temat środków, które zamierza podjąć w celu ochrony ofiar przestępstw?

Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji marcowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2011 r.

(EN) Prezydencja węgierska Rady przywiązuje wielką wagę do ochrony ofiar przestępstw, którą program sztokholmski („Otwarta i bezpieczna Europa służąca swoim obywatelom i chroniąca ich”) również uznaje za nadrzędny cel Unii. Rzeczywiście, w programie tym Rada Europejska podkreśla wagę udzielania szczególnego wsparcia oraz ochrony prawnej tym, którzy są najbardziej narażeni oraz którzy znajdują się w szczególnie trudnym położeniu, na przykład osobom będącym ofiarami utrzymującej się przemocy w rodzinie, ofiarom przemocy ze względu na płeć czy osobom, które padły ofiarą innego rodzaju przestępstw w państwach członkowskich, których nie są obywatelami ani rezydentami. Prezydencja podkreśla konieczność zintegrowanego i skoordynowanego podejścia do ofiar w potrzebie, zgodne z programem sztokholmskim i konkluzjami Rady w sprawie strategii gwarantowania wypełniania praw osób, które padły ofiarą przestępstw oraz poprawy wsparcia dla tych osób przyjętych w październiku 2009 roku.

W ramach przygotowywania tego zintegrowanego podejścia prezydencja zorganizuje kompleksowe seminarium zaplanowane w Budapeszcie w dniach 23-24 marca 2011 r. pod hasłem „Ochrona ofiar w UE: droga ku przyszłości”, na którym omówiony zostanie szereg zagadnień dotyczących przyszłych inicjatyw prawodawczych i pozaprawodawczych w tej dziedzinie.

Rada oczekuje również na przedstawienie przez Komisję w dniu 12 kwietnia 2011 r. pakietu środków w sprawie ochrony ofiar, zwłaszcza w kontekście postępowania karnego w Radzie ds. Wymiaru Sprawiedliwości. Z chwilą, gdy zestaw wniosków zostanie formalnie złożony Rada przeanalizuje je w trybie priorytetowym oraz sporządzi wyczerpującą listę działań, które państwa członkowskie podejmą w celu wypełnienia zobowiązań związanych z programem sztokholmskim na rzecz ochrony ofiar w UE. Lista ta będzie się koncentrować wokół przyszłych wniosków Komisji dotyczących przede wszystkim przeglądu decyzji ramowej Rady 2001/220/JHA z dnia 15 marca 2001 r. w sprawie statusu ofiar w postępowaniach karnych, ale będzie też wykraczać dalej. Prezydencja planuje włączyć te działania w „mapę drogową” Rady, aby zagwarantować spójność przyszłych inicjatyw w tej dziedzinie, zarówno poprzez środki prawodawcze, jak i pozaprawodawcze. Prezydencja planuje przyjęcie mapy drogowej przez Radę ds. Wymiaru Sprawiedliwości w dniu 10 czerwca 2011 r.

Czy Rada zna badanie przeprowadzone przez niemiecki Federalny Urząd Ochrony Środowiska, wedle którego żarówki energooszczędne z powodu zawartej w nich rtęci mogą wywołać ryzyko zatrucia w przypadku ich rozbicia się w warunkach domowych? Jakie wnioski Rada wyciąga z tego badania?

Czy Rada wyraża gotowość do przemyślenia swej decyzji o usunięciu tradycyjnych żarówek z rynku?

Co Rada sądzi o pomyśle zniesienia zakazu używania tradycyjnych żarówek przynajmniej w przypadku prywatnych gospodarstw domowych?

Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji marcowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2011 r..

(EN) Rada jest zaangażowana w ochronę zdrowia człowieka i środowiska przed uwalnianiem rtęci i jej związków i zdaje sobie sprawę z problemu, który Pan Poseł porusza w swoim pytaniu. Obecnie Rada analizuje przegląd wspólnotowej strategii w sprawie rtęci, w oparciu o komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 grudnia 2010 r.⁽¹⁾.

W działaniu 8 przeglądu szczegółowo opisano działania i środki dotyczące zawartości rtęci zastosowanej w żarówkach energooszczędnych, które wprowadzono na szczeblu UE po stopniowym wycofywaniu lamp bańkowych z rynku UE na mocy dyrektywy w sprawie ekoprojektu z 2005 roku, zmienionej w 2009 roku. Przegląd odnosi się również do stanowiska Komitetu Naukowego ds. Zagrożeń dla Zdrowia i Środowiska (SHER) w sprawie zawartości rtęci w niektórych żarówkach energooszczędnych, w którym stwierdza się, że ryzyko doprowadzenia do uszczerbku na zdrowiu osób dorosłych w wyniku pęknięcia tych lamp jest mało prawdopodobne. Obecnie Radzie nic nie wiadomo o jakichkolwiek badaniach, które stwierdzałyby coś przeciwnego.

Jednak Rada uważa za ważne, aby państwa członkowskie i Komisja kontynuowały badania i szerzyły wśród wszystkich zainteresowanych stron, w tym w całym społeczeństwie, wiedzę na temat wpływu rtęci na zdrowie i środowisko oraz upowszechniały informacje dotyczące działań UE prowadzonych w tej dziedzinie.

W unijnym programie „Small Business Act” stwierdza się, że „prężne MŚP sprawią, że Europa będzie silniejsza, aby stawić czoła niepewności, jaką charakteryzuje się dzisiejszy zglobalizowany świat”. Znaczenie MŚP jest ogromne biorąc pod uwagę, że zapewniają one 70 % wszystkich miejsc pracy w strefie euro. Czy Rada może w skrócie przedstawić, jakie działania są podejmowane na poziomie UE w celu wspierania MŚP w UE? W chwili obecnej główną przeszkodą dla MŚP jest dostęp do finansowania. Jakie kroki można podjąć na poziomie UE, aby pomóc MŚP w pozostaniu opłacalnymi i konkurencyjnymi?

Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji marcowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2011 r.

(EN) Komunikat Komisji w sprawie śródokresowego przeglądu programu Karty małych przedsiębiorstw z dnia 23 lutego 2011 r. zawiera środki na rzecz zmniejszania obciążenia administracyjnego, pokonywania barier dla skutecznej, transgranicznej działalności na jednolitym rynku, ułatwiania działalności MŚP na rynku globalnym oraz poprawy dostępu do finansowania dla MŚP. Prezydencja zamierza skupić się na tym komunikacie i w maju 2011 roku przedłożyć Radzie projekt konkluzji w sprawie przyjęcia dotyczących następujących zagadnień:

stosowanie zasady „tylko jeden raz” pozwalające na uniknięcie kilkukrotnego zadawania MŚP tych samych pytań przez władze publiczne,

ograniczenie nadmiernego wdrażania prawa wspólnotowego (tzw. „gold plating”) przez państwa członkowskie zgodnie z zasadami „inteligentnych regulacji”,

systematycznej oceny wpływu prawodawstwa wykorzystującego „test MŚP”,

przedstawienia we właściwym momencie każdego roku planowania prawodawstwa dotyczącego przedsiębiorstw na kolejny rok,

stosowania zasady „najpierw myśl na małą skalę” także do procedur administracyjnych dotyczących MŚP.

Aktualne działania będą również dalej rozwijane zgodnie ze strategią Europa 2020 w następujących obszarach:

sprawienie, by inteligentne regulacje były rzeczywistością dla MŚP,

przyjęcie szerokiego podejścia do rozszerzania dostępu do rynku dla MŚP,

pomaganie MŚP w przyczynianiu się do gospodarki zasobooszczędnej, oraz

promowanie przedsiębiorczości, tworzenia miejsc pracy i wzrostu sprzyjającemu włączeniu.

Jeżeli chodzi o dostęp do finansów, to skuteczne okazało się wiele instrumentów wprowadzonych przez państwa członkowskie w celu zagwarantowania łatwiejszego i bardziej sprawiedliwego dostępu do pożyczek bankowych.

Na szczeblu UE instrumenty finansowe w ramach programu ramowego na rzecz konkurencyjności i innowacji (CIP) o budżecie ogólnym w kwocie 1,1 miliarda euro na lata 2007-2013 pozwalają instytucjom finansowym na wydatkowanie kwoty około 30 miliardów euro. Ponadto Europejski Bank Inwestycyjny (EIB) niemal podwoił pożyczki dla małych przedsiębiorstw w Europie przyjmując za cel wydatkowanie 30 miliardów euro w latach 2008-2011.

UE popiera też instrumenty dotyczące RTD oraz innowacyjnych działań MŚP (na przykład działania MŚP w ramach siódmego programu ramowego oraz programu ramowego na rzecz konkurencyjności i innowacji (CIP)), które, jak zauważono na posiedzeniu Rady Europejskiej w dniu 4 lutego 2011 r., są ważne i skuteczne w poprawie ich konkurencyjności.

Rada ma przyjąć na szczeblu Coreperu wniosek Komisji w sprawie antydumpingowych ceł na włókno szklane (AD549). Włókno szklane to główny komponent turbin wiatrowych, sztandarowego elementu walki UE ze zmianami klimatu i głównego środka służącego realizacji celów w ramach strategii 20-20-20.

Czy Rada zgadza się, że zabrakło wspólnej koncepcji, ponieważ z jednej strony promuje i dofinansowuje energię wiatrową w państwach członkowskich, po to by z drugiej strony stosować sankcje finansowe?

Czy Rada jest zadowolona, widząc, że dany środek może zostać przyjęty w grupie roboczej jedynie czterema głosami za z 27? Ponadto, w świetle oczywistego braku wsparcia i właściwych informacji na temat skutków tego środka, czy prezydencja węgierska – której kraj był jednym z dziewięciu państw członkowskich głosujących przeciwko grupie roboczej – zaleca właściwe omawianie tego środka w Coreperze, czy odesłanie go na szczebel komisji?

Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji marcowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2011 r..

(EN) Artykuł 9 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (podstawowego rozporządzenia antydumpingowego) stanowi, że „Rada przyjmuje wniosek, chyba że w terminie miesiąca od jego złożenia zostanie on odrzucony zwykłą większością głosów przez Komisję”. Oznacza to, że jeżeli wnioskowane środki mają zostać odrzucone, przeciwko nim musi się opowiedzieć co najmniej czternaście państw członkowskich. Wynik procedury nieformalnych konsultacji w sprawie wniosku przywołanego przez Pana Posła, które zakończyły się w dniu 24 lutego był taki, że większość państw członkowskich nie odrzuciła wniosku. Dlatego prezydencja nie widzi potrzeby dalszego dyskutowania tej sprawy, ani ponownego jej przekazania do komisji. Dlatego zaleca, aby w celu zadośćuczynienia prawodawstwu Unii Europejskiej, Rada przyjęła wniosek Komisji.

Informacje przedłożone podczas dochodzenia przez producentów turbin wiatrowych czy łopat turbin wiatrowych (sektor dalszych użytkowników) były ograniczone i miały bardzo ogólny charakter. Oświadczenia pisemne pokazują, że zdecydowana większość produktów z włókna szklanego importowanych z Chin przez tę konkretną branżę przemysłową wykracza poza gamę produktów objętych tym dochodzeniem. Ponadto, zgodnie z podsumowaniem ujętym w punkcie 119 – 126 preambuły do wnioskowanego rozporządzenia, wyniki analizy kosztów i rentowności dotyczącej sektora bezpośrednich użytkowników są pokrzepiające, a wpływ na dalszych użytkowników będzie minimalny.

Celem środków antydumpingowych jest ponowne wprowadzenie równych szans na rynku unijnym. Szersze zagadnienia, na przykład walka ze zmianą klimatu, zostały już objęte konkretnym prawodawstwem, które uwzględnia interes publiczny. Generalnie rzecz biorąc analiza interesów Unii w dochodzeniach dotyczących ochrony handlu koncentruje się na gospodarczym wpływie środków na zainteresowane podmioty gospodarcze. Przemysłu w UE nie można pozbawić przysługujących mu praw do dążenia do ochrony przed nieuczciwymi praktykami. Ponadto, uwzględnienie szerszej perspektywy stałoby w sprzeczności z czysto technicznym charakterem takich dochodzeń. Obawy dotyczące innych aspektów należy rozstrzygać poprzez innego rodzaju odpowiednie instrumenty i środki.

Czy Rada może w skrócie przedstawić, jakie inicjatywy zamierza podjąć w 2011 roku w dziedzinie polityki dotyczącej sportu? Po przyjęciu Traktatu z Lizbony współpraca w kwestiach związanych ze sportem leży w kompetencji UE a rok 2011 został ustanowiony Europejskim Rokiem Wolontariatu. Czy Unia Europejska w 2011 roku przewiduje podjęcie konkretnych działań, w szczególności działań opartych na wolontariacie, w zakresie struktur sportowych?

Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji marcowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2011 r..

(EN) Chociaż Rada nie odgrywa żadnej roli w wykonywaniu czy przygotowaniach do Europejskiego Roku Wolontariatu ustanowionego przez Komisję i państwa członkowskie, to jednak kilkakrotnie, a mianowicie podczas sesji w maju⁽¹⁾i listopadzie 2010 roku⁽²⁾, przeprowadziła wymianę poglądów w sprawie potencjalnych, przyszłych obszarów priorytetowych w dziedzinie sportu.

Podczas majowego posiedzenia Rady ministrowie podkreślili przede wszystkim znaczenie inwestowania w sport dla wszystkich, skupiając się na popularyzowaniu rekreacyjnego i zdrowotnego wymiaru sportu. Zaproponowali następujące obszary potencjalnych działań UE:

- społeczna i edukacyjna funkcja sportu, m.in. włączenie społeczne poprzez sport oraz prozdrowotną aktywność fizyczną, podwójne życie zawodowe sportowców;

- struktury sportowe, zwłaszcza te oparte na działalności woluntarystycznej;

- uczciwość i otwartość w sporcie, w tym walka z rasizmem, dyskryminacją i przemocą;

- fizyczna i moralna integralność sportowców i sportsmenek, zwłaszcza walka z dopingiem i ochrona mniejszości;

- dialog oraz bliska współpraca z ruchami sportowymi.

W listopadzie 2010 roku Rada przyjęła rezolucję ustanawiającą zorganizowany dialog na wysokim szczeblu z podmiotami zajmującymi się sportem⁽³⁾. Dialog ten umożliwi ciągłą wymianę poglądów w sprawie priorytetów, wykonywania i kontynuacji współpracy UE w dziedzinie sportu.

Podczas tego samego posiedzenia Rada przyjęła też konkluzje w sprawie roli sportu jako źródła i siły napędowej aktywnego włączenia społecznego⁽⁴⁾. Konkluzje wskazują na trzy wspólne priorytety dotyczące promowania włączenia społecznego poprzez sport: dostępność aktywności sportowej dla wszystkich obywateli (zasada „sport dla wszystkich”), lepsze wykorzystanie potencjału sportu jako wkład w budowanie społeczeństwa, spójność społeczna i wzrost oraz ponadnarodowa wymiana strategii i metodologii.

Prezydencja zamierza wezwać Radę do udzielenia odpowiedzi na komunikat Komisji zatytułowany „Rozwijanie europejskiego wymiaru sportu” przyjmując rezolucję w maju 2011 roku. Rezolucja ta mogłaby wskazywać ograniczony zakres obszarów priorytetowych oraz ustanawiać plan działania UE w dziedzinie sportu na następne trzy lata. Ponadto, obecna i kolejne prezydencje Rady zamierzają wykorzystać hasło roku jako punkt wyjścia dla szeregu konferencji i imprez.

Czy Rada może przedstawić w zarysie, jak środki podejmie w celu zmniejszenia liczby młodych ludzi przerywających naukę bez uzyskania podstawowych kwalifikacji?

Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji marcowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2011 r.

(EN) Na mocy przepisów Traktatu, zwłaszcza art. 165 i 166 TFUE, kształcenie i szkolenie są obszarem kompetencji krajowych, w których Unia Europejska odgrywa jedynie wspierającą rolę. W rezultacie możliwości przyjęcia środków i działań na szczeblu UE są niezwykle ograniczone.

Niemniej jednak, uznając fakt, że państwa członkowskie stoją w obliczu wspólnych wyzwań w tej dziedzinie, która wymaga wspólnej reakcji i że wszyscy mogą skorzystać z wymiany doświadczeń, w ostatnim dziesięcioleciu Unia stopniowo zwiększała europejską współpracę w dziedzinie kształcenia i szkolenia. Ten proces rozszerzonej współpracy osiągnął punkt kulminacyjny w maju 2009 roku w przyjętych przez Radę ramach strategicznych „ET2020”⁽¹⁾, na mocy których państwa członkowskie zgodziły się na podjęcie na szczeblu krajowym działań mających na celu osiągnięcie szeregu wspólnie uzgodnionych celów strategicznych. Aby utworzyć odpowiednie warunki do osiągnięcia tych celów państwa członkowskie uzgodniły też szereg punktów odniesienia europejskiej, przeciętnej wydajności (łącznie nazywane „poziomami odniesienia”), z których jeden dotyczy konkretnie ograniczenia wskaźnika wczesnego przerywania nauki, tzn. że do 2020 roku odsetek osób przerywających naukę powinien wynosić poniżej 10 %.

Niedawno znaczenie rozwiązania tego problemu uznano na najwyższym poziomie Unii. W czerwcu 2010 roku europejscy szefowie państw i rządów przyjęli strategię Europa 2020 na rzecz inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu. Potwierdzając podstawową rolę, jaką kształcenie i szkolenie powinny odgrywać w strategii, uzgodnili, że wyższe poziomy kształcenia są dla Unii priorytetem oraz – odnosząc się do punktów odniesienia przyjętych na mocy ram „ET2020” – wprowadzili cel przewodni UE zmniejszenia ogólnego wskaźnika przerywania nauki do mniej niż 10 % do 2020 roku.

Jeżeli chodzi o szczególne środki rozważane w celu osiągnięcia tego ambitnego celu (aktualna średnia w UE wynosi 14,4 %) to Rada rozpoczęła już analizowanie wniosku Komisji dotyczącego rozporządzenia Rady w sprawie strategii politycznych na rzecz przerywania nauki.

Zawiera on szereg podstawowych wytycznych dotyczących spójnych, kompleksowych i udokumentowanych strategii, które należy przyjąć i wdrożyć w kontekście programów reform krajowych państw członkowskich oraz finansowanych z programu „Uczenie się przez całe życie”, programu ramowego badań naukowych i innowacji oraz Europejskiego Funduszu Społecznego. Rada będzie analizowała wniosek w marcu i kwietniu, aby w maju prezydencja mogła go przedłożyć Radzie do przyjęcia.

W szerszej perspektywie postęp na drodze do osiągnięcia nadrzędnego celu UE zmniejszenia wskaźnika porzucania nauki do poniżej 10 % oraz postęp na drodze do osiągnięcia wszystkich celów strategii Europa 2020 będzie systematycznie monitorowany w pierwszej połowie każdego roku w kontekście „semestru europejskiego”.

Dyrektywa usługowa przyjęta w 2006 roku. przewiduje utworzenie w państwach członkowskich punktów kompleksowej obsługi. Jest to jeden z najważniejszych elementów skutecznego stosowania dyrektywy i istotne źródło informacji dla usługodawców pragnących świadczyć usługi transgraniczne lub obrać siedzibę w innym państwie członkowskim. Dotyczy to w szczególności drobnych usługodawców, którzy często nie mają środków finansowych, by zasięgnąć porady w sprawie prawa pracy i prawa podatkowego, mających zastosowanie w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, w sprawie procedur związanych z zakładaniem siedziby itp.

W niektórych państwach członkowskich wcale nie utworzono punktów kompleksowej obsługi, lub nie działają one wystarczająco dobrze, tzn. nie dostarczają kompletnych informacji potrzebnych usługodawcom. Czy Rada nie uważa, że te spóźnienia związane z tworzeniem takich punktów kompleksowej obsługi w zasadzie uniemożliwiają usługodawcom korzystanie ze sposobności oferowanych przez wspólny rynek oraz nie pozwalają małym i średnim przedsiębiorstwom na świadczenie usług w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej?

Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji marcowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2011 r.

(EN) Punkty kompleksowej obsługi (PSC) zostały ustanowione w dyrektywie usługowej dokładnie po to, aby ułatwić życie przedsiębiorcom dzięki udzielaniu wszystkich niezbędnych informacji w jednym punkcie informacyjnym, istotne jest zatem, aby zagwarantować, że zostaną one wprowadzone i będą działać w sposób jak najlepszy dla osiągnięcia tego celu.

Wykonano już ogromną pracę. Aktualnie PSC wprowadzono w 22 państwach członkowskich. Pięć państw członkowskich, w których nie uruchomiono PSC pomyślnie zmierza do tego celu, a większość z nich planuje udostępnienie PSC w 2011 roku.

17 PSC już w tej chwili umożliwia wykonanie niektórych kluczowych procedur online. Prace zmierzające w tym kierunku doprowadziłyby do powiązania zasady „najpierw myśl na małą skalę”, aktu o jednolitym rynku i „europejskiej agendy cyfrowej”. Te trzy aspekty oraz monitorowanie wykonywania dyrektywy usługowej były w ostatnich latach przedmiotem stałego i systematycznego zainteresowania Rady.

Ogólnie rzecz biorąc wprowadzanie PSC nie kończy się na wykonaniu dyrektywy usługowej. Można zrobić więcej, aby usprawnić działalność uruchomionych PSC tak, aby były one bardziej przyjazne i użyteczne dla przedsiębiorców zarówno pod względem dostępności, jak i przekazywania informacji, a także ułatwiania wykonania procedur online w państwie członkowskim, a przede wszystkim transgranicznie.

W tej perspektywie prezydencja zamierza przedłożyć konkluzje Rady w sprawie lepszego funkcjonowania jednolitego rynku usług na posiedzeniu Rady w dniu 10 marca 2011 r. Oczekuje się, że w konkluzjach tych Rada podkreśli znaczenie przyspieszenia działań na rzecz pełnego wykonania dyrektywy usługowej przy jednoczesnym poparciu dotychczasowych osiągnięć, w tym wyników wzajemnej oceny.

Kolumbijska konfederacja pracowników i światowa federacja związków zawodowych potępiły nowe aresztowania i zabójstwa członków opozycji i związkowców w Kolumbii dokonane przez władze reżimu kolumbijskiego i powiązane z nimi grupy pararządowe. Dnia 5 lutego br. został zamordowany Carlos Alberto Ayala, nauczyciel i członek związku nauczycieli kolumbijskich. W samym tylko roku 2010 zostało zamordowanych 25 nauczycieli.

Czy w związku z tym Rada mogłaby odpowiedzieć na następujące pytania: Czy potępia ona zabójstwo związkowców w Kolumbii? Czy wymaga ona ukarania winnych?

Ta odpowiedź, która została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie sesji marcowej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu w 2011 r..

(EN) Rada zawsze wyrażała zdecydowane potępienie oraz brak akceptacji dla zabijania i innego rodzaju łamania praw człowieka w Kolumbii.

W kontekście dialogu politycznego z kolumbijskimi władzami, a zwłaszcza w ramach tematycznego dialogu wysokiego szczebla w sprawie praw człowieka, UE nieprzerwanie wzywa Bogotę do zintensyfikowania działań na rzecz ochrony najbardziej narażonych grup ludności, w tym przywódców i członków związków zawodowych.

Najważniejsze jest przeprowadzenie starannych dochodzeń w sprawie zabójstw członków związków zawodowych oraz naruszeń praw człowieka, których dopuszczają się różne kolumbijskie podmioty, oraz ukaranie sprawców.

UE od dawna popiera działania na rzecz walki z bezkarnością poprzez program współpracy, którego jednym z kluczowych aspektów jest obszar wymiaru sprawiedliwości/zasad państwa prawa.

UE z zadowoleniem przyjmuje zaangażowanie nowego rządu kolumbijskiego pod przewodnictwem prezydenta Santosa w prawa człowieka oraz poprawę stosunków ze związkami zawodowymi, których wyrazem jest zwłaszcza nominacja Angelino Garzóna, byłego przywódcy największego związku zawodowego Kolumbii, na stanowisko wiceprezydenta.

Rada ma nadzieję, że w nadchodzących latach dojdzie do pokonania rozdźwięków w kolumbijskim społeczeństwie, będących źródłem wewnętrznego konfliktu w państwie oraz przyczyną łamania praw człowieka.

Jaką politykę prowadzi UE w odniesieniu do rajów podatkowych i sprawiedliwości podatkowej?

(EN) UE prowadzi określoną politykę promowania dobrych rządów w dziedzinie opodatkowania, która opiera się na trzech zasadach: przejrzystości systemów podatkowych, wymianie informacji podatkowych i uczciwej konkurencji podatkowej. Chociaż znane są tak zwane „raje podatkowe”, polityka ta nie odnosi się do nich, ale zmierza do poprawy dobrych rządów w dziedzinie opodatkowania w ogóle.

Komisja aktywnie wykonuje działania ustalone w komunikatach z roku 2009 i 2010 zatytułowanych „Promowanie dobrych rządów w dziedzinie opodatkowania” oraz „Opodatkowanie i rozwój” ‘, które są podstawą jej polityki w tej dziedzinie. W praktyce oznacza to:

w dziedzinie przejrzystości i wymiany informacji zagwarantowanie, że organy administracji podatkowej będą miały dostęp do odpowiednich informacji (podatkowych) dotyczących podatników, będą mogły je przetwarzać i skutecznie wymieniać między sobą;

w dziedzinie szkodliwej konkurencji podatkowej likwidowanie reżimów podatkowych mających na celu nieuczciwe przyciąganie podatników z innych państw, przy jednoczesnym podtrzymaniu zdolności do wykorzystywania opodatkowania jako narzędzia uczciwej konkurencji na jednolitym rynku.

Strategia ta ma oczywisty wymiar międzynarodowy. Komisja dąży do uwzględnienia zobowiązań do dobrych rządów w dziedzinie opodatkowania podczas negocjacji w sprawie umów UE z państwami trzecimi. Ponadto, działa w oparciu o wspólne dążenia podjęte na innych forach międzynarodowych, takich jak G20, Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju oraz ONZ.

Jeżeli chodzi o opodatkowanie oszczędności oraz wykraczając poza umowy z państwami trzecimi, Komisja aktywnie promuje swoje standardy – w tym automatyczną wymianę informacji – zarówno w debatach z państwami europejskimi, które nie są członkami UE, jak i z pozostałymi, ważnymi ośrodkami finansowymi, na przykład Singapurem, Hongkongiem czy Makao.

Sprawa sprawiedliwości podatkowej nie leży w gestii Komisji. Komisja potwierdza nadrzędną odpowiedzialność państw za poprawę ich systemów przychodów oraz strategie polityczne adekwatnie do panującej w nich sytuacji gospodarczej i politycznej oraz dokonanych wyborów.

Z przeprowadzonego niedawno przez firmę Ernst & Young badania poświęconego wpływowi wspólnej jednolitej podstawy opodatkowania osób prawnych na europejskie przedsiębiorstwa wynika, że wspólna jednolita podstawa opodatkowania osób prawnych spowodowałaby wzrost kosztów przestrzegania przepisów, wzrost efektywnych stawek opodatkowania, brak pewności co do stawek podatkowych oraz straty dla Unii Europejskiej jako miejsca, w którym dokonuje się inwestycji. Czy Komisja może ustosunkować się do tych ustaleń?

(EN) Komisja zna badanie, o którym Pan Poseł wspomina. Jest to cenna analiza uzupełniająca do dyskusji. Niemniej jednak ustalenia z tego badania należy rozpatrywać w określonym kontekście, ponieważ opiera się ono na analizie 5 grup przedsiębiorstw.

Komisji zależy na wyeliminowaniu przeszkód dla ustanowienia jednolitego rynku, a CCCTB jest ważnym narzędziem pomagającym w osiągnięciu tego celu. Przewiduje się, że wniosek dotyczący CCCTB zostanie rozpatrzony przez kolegium komisarzy w celu jego przyjęcia w późniejszym terminie w marcu 2011 roku. Towarzyszyć mu będzie szczegółowa analiza wpływu oraz opublikowanie kilku badań, na podstawie których Komisja dokonała oceny najbardziej korzystnych planów w celu zagwarantowania, że CCCTB przyczyni się do stworzenia lepszego otoczenia biznesowego dla wzrostu i zatrudnienia w UE.

Czy Komisja nie uważa, że instytucje UE dopuściły się pewnych niedopatrzeń podczas kontroli zaniedbań ze strony irlandzkich organów regulacyjnych?

Czy Komisja może przedstawić warunki, pod którymi możliwe byłoby ponowne omówienie planu ratunkowego dla Irlandii?

(EN) Zarówno Komisja, jak i Rada już od 2000 roku wielokrotnie sygnalizowały czynniki ryzyka podatkowego i makroekonomicznego dotyczące hossy na rynku nieruchomości w Irlandii w ramach procedury systematycznej kontroli podatkowej, a później w roku 2007 i 2008 na mocy strategii lizbońskiej. Mimo to Komisja potwierdziła, że w przyszłości należy rozszerzyć nadzór makroekonomiczny we wszystkich państwach członkowskich, a jej mandat nadzorczy musi zostać rozszerzony, aby obejmował również ryzyka dotyczące sektora prywatnego.

Jeżeli chodzi o stopy procentowe, to Komisja popiera w zasadzie zmniejszenie stopy procentowej marży od europejskiej części kredytów objętych EFSM i EFSF. Jednak ostateczna decyzja w tej sprawie należałaby do Rady oraz państw członkowskich strefy euro i należałoby ją rozpatrywać w kontekście ogólnego pakietu, który uwzględniałby postęp w sprawie zarządzania gospodarczego w strefie euro, nowego europejskiego mechanizmu stabilizacyjnego (ESM) oraz środków dostosowania przyjętych przez państwa członkowskie. Jeżeli chodzi o Irlandię to każde obniżenie kosztów odsetek nie mogłoby zmieniać ustalonej konsolidacji, która pozwoliłaby Irlandii osiągnąć 3 % deficyt PKB do roku 2015.

Jeżeli chodzi o zakres modyfikacji programu pomocy finansowej UE – MFW, nie należy ponownie negocjować głównych elementów czy bramki programu. Kierunek polityki wskazany w programie jest właściwy dla osiągnięcia jego celów. Przeglądy kwartalne programu dają możliwość oceny, czy zmienione okoliczności gwarantują zmiany konkretnych elementów programu. Ale wszystkie działania powinny uwzględniać ich wpływ na wzrost, konkurencyjność i długoterminową stabilizację finansów publicznych. Jeżeli chodzi o rozszerzone zarządzanie gospodarcze, to żadna z umów zawartych na szczeblu europejskim sama z siebie nie doprowadziłaby do zmiany uzgodnionego kierunku polityki w Irlandii.

Obecne oprocentowanie pożyczki udzielonej Irlandii przez UE i MFW w wysokości 5,8 % rocznie oznacza, że w ciągu najbliższych siedmiu lat i sześciu miesięcy Irlandia będzie musiała zapłacić prawie 30 miliardów euro odsetek. Skala tych płatności będzie poważnym problemem dla wzrostu gospodarczego. Czy w związku z tym, iż wiadomo, że stopę procentową ustalono w oparciu o pewien wzór, który można zmienić na podstawie porozumienia między UE a państwami należącymi do strefy euro, Komisja wypowie się na temat możliwości zastosowania niższej stopy procentowej?

Czy Komisja może powiedzieć, czy trwające rozmowy na temat ustanowienia stałego europejskiego mechanizmu stabilności, mające zakończyć się na posiedzeniu Rady Europejskiej w marcu, będą miały jakikolwiek wpływ na protokół ustaleń podpisany między rządem Irlandii, UE i MFW, lub wprowadzą do niego zmiany?

(EN) Zarówno Komisja, jak i Rada już od 2000 roku wielokrotnie sygnalizowały czynniki ryzyka podatkowego i makroekonomicznego dotyczące hossy na rynku nieruchomości w Irlandii w ramach procedury systematycznej kontroli podatkowej, a później w roku 2007 i 2008 na mocy strategii lizbońskiej. Mimo to Komisja potwierdziła, że w przyszłości należy rozszerzyć nadzór makroekonomiczny we wszystkich państwach członkowskich, a jej mandat nadzorczy musi zostać rozszerzony, aby obejmował również ryzyka dotyczące sektora prywatnego.

Jeżeli chodzi o stopy procentowe, to Komisja popiera w zasadzie zmniejszenie stopy procentowej marży od europejskiej części kredytów objętych EFSM i EFSF. Jednak ostateczna decyzja w tej sprawie należałaby do Rady oraz państw członkowskich strefy euro i należałoby ją rozpatrywać w kontekście ogólnego pakietu, który uwzględniałby postęp w sprawie zarządzania gospodarczego w strefie euro, nowego europejskiego mechanizmu stabilizacyjnego (ESM) oraz środków dostosowania przyjętych przez państwa członkowskie. Jeżeli chodzi o Irlandię to każde obniżenie kosztów odsetek nie mogłoby zmieniać ustalonej konsolidacji, która pozwoliłaby Irlandii osiągnąć 3 % deficyt PKB do roku 2015.

Jeżeli chodzi o zakres modyfikacji programu pomocy finansowej UE – MFW, nie należy ponownie negocjować głównych elementów czy bramki programu. Kierunek polityki wskazany w programie jest właściwy dla osiągnięcia jego celów. Przeglądy kwartalne programu dają możliwość oceny, czy zmienione okoliczności gwarantują zmiany konkretnych elementów programu. Ale wszystkie działania powinny uwzględniać ich wpływ na wzrost, konkurencyjność i długoterminową stabilizację finansów publicznych. Jeżeli chodzi o rozszerzone zarządzanie gospodarcze, to żadna z umów zawartych na szczeblu europejskim sama z siebie nie doprowadziłaby do zmiany uzgodnionego kierunku polityki w Irlandii.

Kryzys gospodarczy i kryzys w strefie euro uwidocznił nie tylko patogenną politykę gospodarczą państw należących do strefy euro, ale również deficyt strukturalny samej unii gospodarczej i walutowej (UGW). Prawdą jest, że od początku kryzysu Komisja przedłożyła szereg wniosków, w których dąży do ustabilizowania i umocnienia konstrukcji UGW, a zwłaszcza jej niedoskonałego pierwszego filara, czyli unii gospodarczej. Prawdą jest również, że podsumowując dziesięć lat doświadczeń UGW, widzimy wygranych i przegranych pod względem konkurencyjności gospodarczej.

Czy Komisja może poinformować, czy w wachlarzu wniosków dotyczących bardziej europejskiego zarządzania gospodarczego zamierza wprowadzić ustrukturyzowany europejski pakt w sprawie konkurencyjności?

(EN) Komisja od dawna ściśle monitoruje osiągnięcia dotyczące tendencji w dziedzinie konkurencyjności w strefie euro. Przedmiotowa analiza posłużyła jako dane wyjściowe dla wniosków prawodawczych w sprawie zarządzania gospodarczego przedstawionych przez Komisję we wrześniu 2010 roku, a przede wszystkim dla nowej procedury w sytuacji nadmiernego zakłócenia równowagi, która ma na celu wykrycie szkodliwych kierunku rozwoju konkurencyjności na wczesnym etapie oraz, w cyklu rocznym, formułowanie zaleceń dotyczących polityki zainteresowanych państw członkowskich.

Również w odniesieniu do UE jako całości większa konkurencyjność to długoterminowy cel wielu inicjatyw UE, na przykład strategii lizbońskiej i ostatniej strategii Europa 2020. W dniu 12 stycznia 2011 r. Komisja opublikowała pierwszą roczną wizję wzrostu gospodarczego, uwzględniającą poglądy Komisji dotyczące bezpośrednich priorytetów dla reformy gospodarczej w UE. Zawiera ona wytyczne polityki horyzontalnej dla UE oraz strefy euro, skupiające się na dziesięciu priorytetowych działaniach polityki, które mogą mieć wymierny wpływ na konkurencyjność, wzrost i stabilizację makrofinansową. Działania priorytetowe obejmują makroekonomiczne warunki konieczne dla wzrostu, reform rynku pracy sprzyjających wyższemu zatrudnieniu oraz reform strukturalnych zwiększających wzrost. Wykonanie tych strategii politycznych będzie monitorowane w kontekście semestru UE.

Komisja jest proszona o udzielenie odpowiedzi na pytanie dotyczące postępów we wprowadzaniu w życie programu konsolidacji fiskalnej w Grecji oraz o rolę i cel prywatyzacji. Program prywatyzacji przewidywał początkowo wpływ 3 miliardów euro w okresie 2011-2012. Następnie kwota ta została zmieniona na 7 miliardów euro. A dziś, zwiększono ją do 15 miliardów euro w okresie dwóch przewidzianych lat i do 35 miliardów euro w okresie 2013-2015.

Z czego wynika konieczność zmiany wartości wpływów budżetowych pochodzących z prywatyzacji? Jaki element nie został prawidłowo uwzględniony na początku ? Gdzie doszło do nieprawidłowości? Czy program konsolidacji fiskalnej sporządzony przez grecki rząd odbiega od wyznaczonych celów? Czy Komisja uważa, że możliwe jest zwiększenie wpływów budżetowych w Grecji, zwłaszcza w drodze prywatyzacji? W jakich dziedzinach (usługi publiczne, dobra publiczne)? Według jakich procedur (użytkowanie, sprzedaż)?

(EN) Zespoły personelu Komisji (KE), Europejskiego Banku Centralnego (EBC) oraz Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW) odwiedziły Ateny w dniach 27 stycznia-11 lutego w celu przeprowadzenia trzeciego przeglądu rządowego programu gospodarczego, który jest wspierany kwotą 80 miliardów euro pożyczki udzielonej przez państwa strefy euro oraz kwotą 30 miliardów euro promesy z funduszu. Komisja zwraca uwagę Pani Poseł, że uaktualnienie protokołu ustaleń (MoU) z zimy 2011 roku oraz sprawozdanie Komisji w sprawie zgodności można znaleźć na stronie internetowej Europa⁽¹⁾:

Ogólnie oceniono, że program dokonał dalszego postępu w kierunku osiągnięcia jego celów. Chociaż odnotowano opóźnienia w niektórych obszarach, bazowe reformy fiskalne i o szerszym zasięgu niezbędne do osiągnięcia celów średnioterminowych zostały wprowadzone. A przede wszystkim:

W 2010 roku Grecja osiągnęła imponujący poziom korekty budżetowej. Deficyt budżetowy w 2010 roku szacuje się na 9½ procent PKB; jest to spadek o 6 punktów w porównaniu do 2009 roku. Jednak deficyt kształtował się na poziomie znacznie powyżej celu programu, czyli 8 procent PKB. Mimo że niedopasowanie w dużej mierze dotyczyło przeglądu danych statystycznych z jesieni 2010 roku, podczas wykonywania napotkano na kilka problemów. Walka z oszustwami podatkowymi nie przyniosła (jeszcze) zysków, utrzymują się również poważne problemy związane z kontrolą wydatków.

Na rok 2011 cel w dziedzinie deficytu budżetowego ustalono na 7½ procent PKB, co jest zgodne z celem programu. Oznacza to, że pomimo słabszej niż planowana rentowności fiskalnej w 2010 roku, rząd zdołał osiągnąć poziom z 2011 roku i utrzymał pierwotnie planowane działania zmierzające do korekty budżetowej. Cele budżetowe programu nie zostały poddane przeglądowi.

Obecnie rząd przygotowuje średnioterminową strategię budżetową w celu doprowadzenia deficytu poniżej 3 procent PKB w 2014 roku. W kontekście tej strategii średnioterminowej rząd podjął decyzję o zwiększeniu pierwotnie zakładanej prywatyzacji oraz programu rozwoju rynku nieruchomości w celu poprawienia stabilizacji długu. Celem jest uzyskanie z prywatyzacji do 2015 roku kwoty 50 miliardów euro. Zyski z prywatyzacji mają zostać wykorzystane na wykupienie długu, a nie na zastąpienie działań zmierzających do konsolidacji budżetowej. Niesie to ze sobą potencjał cięcia wskaźnika zadłużenia o ponad dwadzieścia punktów PKB w ciągu kolejnych pięciu lat. Jeżeli nowa inicjatywa okaże się sukcesem, to może znacznie poprawić nastawienie rynków do Grecji. Komisja i partnerzy strefy euro powinni zachęcać Grecję do zdecydowanego podejścia do przedmiotowego programu prywatyzacji.

To rząd musi opracować zmiany w programie prywatyzacji i rozwoju rynku nieruchomości, zdecydować o nich i ogłosić szczegóły i zmiany.

Poprawa zarządzania gospodarką i stworzenie stałego mechanizmu stabilności to dwie podstawowe reformy, których celem jest zapewnienie stabilności, konkurencyjności i prawdziwej konwergencji w krajach strefy euro. Wiosenny szczyt Rady Europejskiej będzie musiał jednak przede wszystkim znaleźć globalne i trwałe rozwiązanie w kwestii kryzysu zadłużenia.

W tym kontekście Komisja jest proszona o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy Komisja podziela zdanie, że konieczne jest poszerzenie pola działania, uprawnień i środków rzeczywiście dostępnych w ramach FESF, tak aby przyspieszyć proces wyjścia z kryzysu i przygotować grunt pod natychmiastową konwergencję gospodarczą z prawdziwego zdarzenia w strefie euro?

Dokładniej, czy Komisja popiera instytucjonalizację możliwości zakupu obligacji na rynku wtórnym lub przyznania państwom członkowskim finansowania, tak aby mogły one zadłużenie odkupić?

Czy Komisja podziela zdanie, że konieczne jest obniżenie stóp oprocentowania w Grecji w Irlandii?

Ponadto, biorąc pod uwagę rezolucję przyjętą przez Parlament Europejski w dniu 16 grudnia 2010 r., jakie konkretne działania zamierza podjąć Komisja w odpowiedzi na wniosek dotyczący szczegółowej oceny przyszłego systemu emisji euroobligacji?

(EN) W oczekiwaniu na wprowadzenie w czerwcu 2013 roku Europejskiego Mechanizmu Stabilizacji, Europejski Instrument Stabilności Finansowej (EFSF) ma do odegrania zasadniczą rolę w zagwarantowaniu stabilności finansowej w strefie euro. Komisja jest głęboko przekonana, że aby EFSF mógł właściwie odegrać tę rolę należy go wzmocnić, by zwiększyć jego efektywność, wiarygodność i elastyczność. Przede wszystkim należy przywrócić ogólną zdolność pożyczkową EFSF do kwoty 440 miliardów euro poprzez zwiększanie ogólnego poziomu gwarancji.

Komisja popiera elastyczny i większy zestaw narzędzi dotyczących EFSF (a także przyszłego ESM). Komisja uważa, że większa elastyczność w tym obszarze powinna się przyczynić do poprawy skuteczności mechanizmu i zapewnić reakcje dopasowane do specyficznej sytuacji państw członkowskich.

Komisja popiera również działania zmierzające do poprawy warunków kredytowania z EFSF.

Od roku staramy się walczyć z kryzysem w strefie euro. Wśród różnorodnych propozycji, o których była mowa i nad którymi debatowaliśmy, znajduje się utworzenie obligacji europejskich. Jak dotąd debata ta nie przyniosła żadnych wyników, chociaż propozycja ta zyskała poparcie wielu państw członkowskich, przewodniczącego Komisji José Manuela Barroso i przewodniczącego Eurogrupy Jean-Claude'a Junckera. W związku z powyższym, czy Komisja mogłaby odpowiedzieć na następujące pytania:

Czy istnieje formuła pozwalająca na zdefiniowanie obligacji europejskich, jako np. obligacji europejskich mających na celu finansowanie pewnych prac i programów na rzecz rozwoju (projects eurobonds), tak by doprowadzić do osiągnięcia wreszcie możliwego do zaakceptowania konsensu? Jeżeli taka formuła istnieje, to jak miałaby wyglądać?

(EN) Po oświadczeniu wygłoszonym przez przewodniczącego Komisji w przemówieniu o stanie Unii wygłoszonym w Parlamencie we wrześniu 2010 roku Komisja i Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) intensywnie pracowały nad stworzeniem ostatecznego projektu obligacji UE. Dokument w sprawie konsultacji z zainteresowanymi stronami zawierający wnioskowany projekt został formalnie zaprezentowany na konferencji prasowej zorganizowanej przez komisarza do spraw gospodarczych i walutowych oraz prezesa EBI Maystadta w dniu 28 lutego 2011 r.

Konsultacje będą trwały do dnia 2 maja 2011 r. i zostaną zakończone konferencją, która odbędzie się w dniu 11 kwietnia 2011 r., a ich celem jest umożliwienie Komisji złożenia wreszcie w czerwcu 2011 roku wniosku dotyczącego następnych wieloletnich ram finansowych.

Ogólna koncepcja polega na umożliwieniu spółkom projektowym zwiększenia funduszy na projekty infrastruktury poprzez emisje obligacji w uzupełnieniu tradycyjnych metod pozyskiwania pożyczek.

Odpowiednie projekty powinny być zgodne z celami strategii Europa 2020, na przykład długoterminowymi projektami infrastruktury, które są głównym przedmiotem zainteresowania publicznego i mają potencjał dochodowy.

Przyciąganie odpowiednich funduszy jest trudne z uwagi na ryzyko związane z długoterminowością tych projektów.

Aby pokonać tę lukę finansową UE i EBI wzięłyby na siebie część ryzyka tak, aby prywatne finansowanie długu stało się łatwiejsze, a inwestorzy dokonujący długoterminowych inwestycji rynkowych mogliby uznać inwestycje obligacje w długoterminowe za atrakcyjne. Inwestorzy dokonujący inwestycji długoterminowych to na przykład spółki ubezpieczeniowe i fundusze emerytalne.

Należy wspomnieć, że zarówno EBI, jak i UE dzieliłyby odnośne ryzyko i wynagrodzenia, ale nie emitowałyby obligacji. Innymi słowy inicjatywy tej nie należy mylić z tak zwanymi „obligacjami europejskimi”, które ogólnie oznaczają wspólne wydawanie papierów dłużnych przez państwa członkowskie.

W 2010 roku Mercosur stanowił czwartą wspólnotę gospodarczą na świecie, której PKB wynosiło 1300 miliardów dolarów, a populacja liczyła 240 milionów mieszkańców. Brazylia jest pierwszą gospodarką obszaru Mercosur, która wytwarza 79 % jego PKP. Na kolejnych miejscach plasują się Argentyna (18 %), Urugwaj (2 %) i Paragwaj (1 %). Unia Europejska jest największym inwestorem i partnerem handlowym Mercosuru, zaś jej inwestycje obejmują głównie sektor bankowy, telekomunikację, sektor finansowy i przemysł. W tym kontekście negocjacje w sprawie układu o stowarzyszeniu między Unią Europejską i Mercosurem mają kluczowe znaczenie dla rozwoju gospodarczego obu partnerów.

Czy Komisja zechciałaby wskazać, w jakim punkcie znajdują się obecnie negocjacje, jakie kwestie przyniosły największe trudności w procesie negocjacji oraz jakie etapy i harmonogram są przewidziane w celu zawarcia układu o stowarzyszeniu między Unią Europejską a Mercosurem?

(EN) UE negocjuje z Mercosurem układ o stowarzyszeniu, które obejmuje trzy rozdziały: politykę, gospodarkę i handel. Negocjacje wznowiono w maju ubiegłego roku podczas szczytu UE – Mercosur. Od tego momentu odbyły się trzy rundy negocjacyjne. Jednak jak dotąd debata koncentrowała się na takich kwestiach, jak wymogi sanitarne, bariery techniczne, instrumenty ochrony handlu czy ogólne zasady dotyczące usług i zamówień publicznych. Jak dotąd nie odbyła się debata w sprawie dostępu do rynku.

Po każdej rundzie do Komisji Handlu Międzynarodowego (INTA) i Komitetu ds. Polityki Handlowej w Radzie przesyłano pisemne sprawozdania, a także aktualizacje tekstów.

Mimo że jest zbyt wcześnie, aby wskazać główne trudności dotyczące tych negocjacji jest jasne, że debata na temat dostępu do rynku, zwłaszcza rolnictwa, będzie pełna wyzwań.

Komisja może zapewnić Parlament, że doskonale zna problemy europejskiego sektora rolnictwa i żywności. Dlatego zawsze tłumaczyła Mercosurowi - od początku negocjacji -, że w przypadku niektórych produktów rolnych nie stanęlibyśmy na stanowisku akceptującym pełną liberalizacje handlu z Mercosurem. Jednym z tych produktów jest wołowina.

Ważne jednak, aby pamiętać, że UE ma również ofensywne interesy w rolnictwie i dlatego powinna dążyć do wyeliminowania obowiązujących ceł przywozowych Mercosuru także na produkty rolno-spożywcze.

Nawet jeżeli rolnictwo będzie trudnym obszarem negocjacji Komisja spodziewa się, że tak samo będzie w przypadku debat o dostępie do rynku Mercosuru dla produktów i usług przemysłowych UE.

Obecnie UE i Mercosur przygotowują wewnętrznie oferty dostępu do rynku. Gdy oferty te będą gotowe, podjęta zostanie decyzja w sprawie najlepszego terminu przystąpienia do jednoczesnej wymiany.

Ponadto Komisja doskonale zdaje sobie sprawę z obaw zgłoszonych przez Państwa, a także tych wyrażonych przez rolników w UE dotyczących potrzeby zgodności produktów importowanych z normami jakości obowiązującymi dla towarów wyprodukowanych w UE.

W tym kontekście Komisja chce podkreślić, że wszystkie produkty rolne wprowadzane na rynek UE muszą wypełniać wymogi importowe dotyczące bezpieczeństwa żywności, zdrowia zwierząt i roślin, a także niektóre aspekty dobrostanu zwierząt. Dlatego te produkty importowane uznaje się za bezpieczne.

Komisja może zagwarantować, że Układ UE – Mercosur, podobnie jak inne dwustronne układy handlowe, nie doprowadzi do obniżenia wymogów importowych UE.

Normy bezpieczeństwa zwierząt, roślin i żywności dotyczące handlu z państwami trzecimi zasługują na szczególną uwagę i zostaną poruszone podczas negocjacji. Komisja zależy na wynegocjowaniu włączenia norm unijnych oraz wprowadzenia programów współpracy technicznej do przyszłych układów o stowarzyszeniu między UE i Mercosurem.

Daty trzech kolejnych rund negocjacyjnych ustalono już na marzec, maj i lipiec 2011 roku i odbędą się one albo w Brukseli, albo w Paragwaju. Aktualnym celem Komisji pozostaje zakończenie negocjacji do końca 2011 roku.

Zważywszy, że posiedzenie państw UE i Mercosuru zaplanowano na marzec, czy Komisja może omówić wyniki ostatnich trzech rund posiedzeń?

Komisja stwierdziła, że przedmiotowa umowa będzie wszechstronna i ambitna i że będzie wykraczać poza zobowiązania Światowej Organizacji Handlu, a także że będzie uwzględniać newralgiczne kwestie dotyczące określonych produktów i sektorów.

Czy Komisja może dostarczyć dodatkowe informacje na temat działań, które prowadzi w celu zapewnienia należytego uwzględnienia interesów rolników europejskich, w tym producentów wołowiny i hodowców zwierząt gospodarskich? Co uczyni Komisja w celu zagwarantowania, że rolnicy europejscy nie zostaną usunięci z rynku wskutek importu tańszych produktów wytwarzanych w oparciu o niższe standardy w zakresie środowiska, dobrostanu roślin i zwierząt oraz kwestii zdrowotnych?

(EN) UE negocjuje z Mercosurem układ o stowarzyszeniu, które obejmuje trzy rozdziały: politykę, gospodarkę i handel. Negocjacje wznowiono w maju ubiegłego roku podczas szczytu UE – Mercosur. Od tego momentu odbyły się trzy rundy negocjacyjne. Jednak jak dotąd debata koncentrowała się na takich kwestiach, jak wymogi sanitarne, bariery techniczne, instrumenty ochrony handlu czy ogólne zasady dotyczące usług i zamówień publicznych. Jak dotąd nie odbyła się debata w sprawie dostępu do rynku.

Po każdej rundzie do Komisji Handlu Międzynarodowego (INTA) i Komitetu ds. Polityki Handlowej w Radzie przesyłano pisemne sprawozdania, a także aktualizacje tekstów.

Mimo że jest zbyt wcześnie, aby wskazać główne trudności dotyczące tych negocjacji jest jasne, że debata na temat dostępu do rynku, zwłaszcza rolnictwa, będzie pełna wyzwań.

Komisja może zapewnić Parlament, że doskonale zna problemy europejskiego sektora rolnictwa i żywności. Dlatego zawsze tłumaczyła Mercosurowi - od początku negocjacji -, że w przypadku niektórych produktów rolnych nie stanęlibyśmy na stanowisku akceptującym pełną liberalizacje handlu z Mercosurem. Jednym z tych produktów jest wołowina.

Ważne jednak, aby pamiętać, że UE ma również ofensywne interesy w rolnictwie i dlatego powinna dążyć do wyeliminowania obowiązujących ceł przywozowych Mercosuru także na produkty rolno-spożywcze.

Nawet jeżeli rolnictwo będzie trudnym obszarem negocjacji Komisja spodziewa się, że tak samo będzie w przypadku debat o dostępie do rynku Mercosuru dla produktów i usług przemysłowych UE.

Obecnie UE i Mercosur przygotowują wewnętrznie oferty dostępu do rynku. Gdy oferty te będą gotowe, podjęta zostanie decyzja w sprawie najlepszego terminu przystąpienia do jednoczesnej wymiany.

Ponadto Komisja doskonale zdaje sobie sprawę z obaw zgłoszonych przez Państwa, a także tych wyrażonych przez rolników w UE dotyczących potrzeby zgodności produktów importowanych z normami jakości obowiązującymi dla towarów wyprodukowanych w UE.

W tym kontekście Komisja chce podkreślić, że wszystkie produkty rolne wprowadzane na rynek UE muszą wypełniać wymogi importowe dotyczące bezpieczeństwa żywności, zdrowia zwierząt i roślin, a także niektóre aspekty dobrostanu zwierząt. Dlatego te produkty importowane uznaje się za bezpieczne.

Komisja może zagwarantować, że Układ UE – Mercosur, podobnie jak inne dwustronne układy handlowe, nie doprowadzi do obniżenia wymogów importowych UE.

Normy bezpieczeństwa zwierząt, roślin i żywności dotyczące handlu z państwami trzecimi zasługują na szczególną uwagę i zostaną poruszone podczas negocjacji. Komisja zależy na wynegocjowaniu włączenia norm unijnych oraz wprowadzenia programów współpracy technicznej do przyszłych układów o stowarzyszeniu między UE i Mercosurem.

Daty trzech kolejnych rund negocjacyjnych ustalono już na marzec, maj i lipiec 2011 roku i odbędą się one albo w Brukseli, albo w Paragwaju. Aktualnym celem Komisji pozostaje zakończenie negocjacji do końca 2011 roku.

Polityka handlowa UE odgrywa ważną rolę w zakresie realizacji celów strategii UE 2020, m.in. poprzez zawieranie umów o wolnym handlu. Wszystko wskazuje na to, że Indie, których gospodarka jest jedną z najszybciej rozwijających się na świecie, staną się w najbliższych latach kluczowym strategicznym partnerem UE. Umowa o wolnym handlu jeszcze bardziej rozszerzy możliwości europejskich przedsiębiorstw w zakresie inwestowania w Indiach oraz ułatwi dostęp do rynków zarówno firmom europejskim, jak i indyjskim. Korzyści z handlu prawdopodobnie przyczynią się do tego, że miliony mieszkańców Indii przestaną żyć w ubóstwie.

Indie dążą do tego, aby stać się gospodarką opartą na wiedzy, a innowacje odgrywają ważną rolę w gospodarce indyjskiej, wobec czego inwestycje innowacyjnych przedsiębiorstw europejskich również przyczynią się do rozwoju innowacyjności. Ale innowacje są uzależnione od rozsądnych warunków ramowych w zakresie praw własności intelektualnej. Jeżeli nie można chronić owoców innowacyjności, innowacyjne przedsiębiorstwa mają niewielką motywację do inwestowania.

W jaki sposób Komisja uwzględnia znaczenie praw własności intelektualnej w odniesieniu do innowacji w kontekście obecnych negocjacji z Indiami w sprawie umowy o wolnym handlu?

(EN) Komisja zgadza się, że polityka handlowa UE ma do odegrania kluczową rolę w osiąganiu celów strategii EU 2020 poprzez stymulowanie wzrostu i zatrudnienia. Negocjowanie umowy o wolnym handlu z Indiami to dobra okazja do osiągnięcia tych celów.

Umowa o wolnym handlu (FTA) z Indiami ma zasadnicze znaczenie gospodarcze i strategiczne. Jako jedna z najszybciej wzrastających gospodarek na świecie Indie są ważnym partnerem handlowym dla UE i wzrastającą potęgą gospodarczą. Łączą one wzrastający rynek ponad 1 miliarda obywateli ze stopą wzrostu między 8 a 10 %.

Właściwa ochrona czterech praw własności intelektualnej (IPR) jest podstawowym elementem naszej zewnętrznej strategii konkurencyjności.

Jeżeli UE chce pozostać gospodarką konkurencyjną będzie musiała oprzeć się na innowacji, kreatywności i wyłączności marki. Jest to jedna z głównych przewag konkurencyjnych UE na rynku światowym. Zatem UE potrzebuje narzędzi, aby zagwarantować, że porównywalna przewaga będzie odpowiednio chroniona na naszych głównych rynkach eksportowych, w tym w Indiach.

Celem UE w negocjacjach praw własności intelektualnej jest zapewnienie, by europejscy innowatorzy byli w stanie prowadzić działalność i konkurować w bezpiecznym pod względem prawnym i pozbawionym dyskryminacji otoczeniu, jak również zagwarantowanie sprawiedliwego poziomu ochrony dla innowacji, wynalazków i dzieł.

Ponadto rozszerzy to dostęp do rynku zarówno dla spółek europejskich, jak i indyjskich oraz pozwoli Indiom na zwiększenie ich zdolności innowacyjnych oraz wkładu w globalną gospodarkę.

Ważnym elementem, o którym należy pamiętać w tym kontekście jest rola, jaką Indie odgrywają jako kluczowy dostawca leków generycznych dla świata rozwiniętego. Dlatego UE dopilnuje, aby przepisy w sprawie praw własności intelektualnej zawarte w umowie o wolnym handlu były wyważone oraz, aby w żaden sposób nie utrudniały dostępu do przystępnych cenowo leków w Indiach i innych państwach rozwijających się. Skuteczna ochrona praw własności intelektualnej oraz dostępu do leków może i powinna być wspólnie popierana.

Dlatego w interesie UE i Indii leży zagwarantowanie jednolitego i zrównoważonego otoczenia praw własności intelektualnej, które będzie sprzyjało wzrostowi, ułatwiało przedsiębiorczość i stwarzało zatrudnienie w obu naszych gospodarkach.

Aspartam może zwiększyć ryzyko przedwczesnego porodu oraz raka wątroby i płuc. To wnioski opracowane przez dwie grupy badaczy europejskich.

Czy Komisja mogłaby poinformować, czy Europejska Agencja ds. Bezpieczeństwa Żywnościowego (EFSA ) wyda w najbliższych tygodniach opinię lub sprawozdanie na temat aspartamu? Jeżeli tak, czy do tej opinii można by załączyć nową zaktualizowaną i uzupełnioną ekspertyzę dotyczącą rzeczonego środka słodzącego, jako że ostatnia opinia agencji została wydana w 2002 roku?

(EN) Komisja odnotowała niedawne badania przeprowadzone przez T. Halldorssona⁽¹⁾i M. Soffritti⁽²⁾ dotyczące potencjalnego wpływu środków słodzących, zwłaszcza aspartamu, na zdrowie człowieka.

W momencie poznania wyników tych badań Komisja niezwłocznie zwróciła się do Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) o bezzwłoczne przeprowadzenie oceny tych badań.

W dniu 28 lutego 2011 r. Urząd opublikował wyniki tej oceny w oświadczeniu⁽³⁾, w którym stwierdza, że informacje zawarte w tych artykułach nie dają podstaw do podważenia oceny bezpieczeństwa aspartamu czy innych środków słodzących.

Bezpieczeństwo środków słodzących – a w szczególności aspartamu – jest poddawane przez EFSA systematycznemu przeglądowi. Ponieważ EFSA wydał pierwszą opinię w sprawie aspartamu w 2002 roku, Urząd przeanalizował szereg opublikowanych w piśmiennictwie badań i w każdym przypadku wyniki analizy potwierdzały bezpieczeństwo aspartamu.

EFSA będzie nadal monitorować piśmiennictwo naukowe, aby ustalić nowe dowody naukowe dotyczące środków słodzących, które mogą wskazywać możliwe zagrożenie dla zdrowia człowieka lub, które mogą w inny sposób szkodliwie wpływać na ocenę bezpieczeństwa środków słodzących.

W oparciu o te ustalenia Komisja nie uważa za właściwe zwracania się do EFSA o przeprowadzenie nowej, pełnej oceny aspartamu. W programie ponownej oceny wszystkich aktualnie dopuszczonych dodatków żywnościowych, ustanowionym na mocy rozporządzenia Komisji (UE) 257/2010⁽⁴⁾, przewiduje się ponowną ocenę wszystkich środków słodzących do dnia 31 grudnia 2020 r.

Jednym ze sposobów umożliwiających Unii Europejskiej zachowanie konkurencyjności jest rozwijanie innowacyjności, tzn. tworzenie wysokiej wartości dodanej. W nowych państwach członkowskich Unii Europejskiej część małych przedsiębiorstw innowacyjnych opracowuje produkty, które spełniają te kryteria. Jednakże przedsiębiorstwa te nie mają długoletnich tradycji w dziedzinie wprowadzania produktów do obrotu, a to utrudnia im bycie konkurencyjnym zarówno w Unii Europejskiej, jak i poza nią.

Czy Komisja zamierza zaproponować szczególne środki lub działania wspierające takie firmy innowacyjne, które zamierzają tworzyć lub powiększać swoje małe i średnie przedsiębiorstwa w Unii Europejskiej i poza nią? Jakich konkretnych rezultatów należy spodziewać się w tej dziedzinie?

(FR) Wspieranie małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) w lepszym wykorzystaniu możliwości oferowanych przez jednolity rynek to jedna z podstawowych zasad „Karty małych przedsiębiorstw” dla Europy (SBA). Będzie to jeden z obszarów działań priorytetowych przeglądu SBA przyjętego w dniu 23 lutego 2011 r.. Ponadto, jedną z inicjatyw przewodnich strategii Europa 2020 jest „Innowacyjna Unia”. W swoim komunikacie z dnia 6 października 2010 r.⁽¹⁾Komisja przekazała pakiet środków mających na celu zapewnienie lepszego wykorzystania na rynku innowacyjnych koncepcji, na przykład utworzenia jednolitego, innowacyjnego rynku oraz wsparcia dla gałęzi przemysłu o ogromnym potencjale kreatywnym.

Oprócz tego, jednym z najbardziej skutecznych sposobów wspierania aktywności przedsiębiorstw innowacyjnych jest poprawa dostępu do finansowania. W latach 2007-2010 program ramowy na rzecz konkurencyjności i innowacji (CIP), a konkretnie jego część dotycząca ułatwiania dostępu do kapitału ryzyka przedsiębiorstwom o ogromnym potencjale innowacyjnym przyniósł 129 inwestycji w szybko rozwijające się przedsiębiorstwa, z efektem dźwigni równym siedmiokrotności wkładu budżetowego. Co więcej, dzięki inicjatywie JEREMIE fundusze strukturalne także przyczyniają się do finansowania MŚP o innowacyjnym potencjale.

Po pierwsze, poprzez udział w siódmym programie ramowym MŚP mogą stworzyć własne ramy uzyskania łatwiejszego dostępu do rynku międzynarodowego oraz bardziej skutecznie współpracować z innymi innowacyjnymi podmiotami. Po drugie, 20 tysięcy MŚP może skorzystać z bezpośredniego wsparcia w kwocie 5 miliardów euro.

Na lata 2014-2020 Komisja postawiła sobie za cel wprowadzenie w życie instrumentów finansowych przyciągających znaczące zwiększenie funduszy prywatnych oraz zamykających luki rynkowe dotyczące inwestowania w badania i innowacje. Wpłaty z budżetu UE powinny wywołać zasadniczy efekt dźwigni oraz zwiększyć powodzenie FP7 i CIP. Komisja będzie współpracowała z Grupą Europejskiego Banku Inwestycyjnego, krajowymi pośrednikami finansowymi i inwestorami prywatnymi, aby, po pierwsze, inwestować w transfer wiedzy i rozruch nowych przedsiębiorstw, a po drugie, zapewnić kapitał ryzyka szybko rozwijających się firm rozszerzających swoją działalność na rynek UE oraz rynek światowy, a po trzecie, aby udzielać pożyczek innowacyjnym MŚP.

W tym kontekście należy również przypomnieć, że w dniu 9 lutego 2011 r. Komisja opublikowała zieloną księgę w sprawie wspólnych ram strategicznych „Jak zmienić wyzwania w możliwości: wspólne ramy strategiczne dla finansowania unijnego na rzecz badań naukowych i innowacji”⁽²⁾.

Komisja wzywa zainteresowane strony chcące przedstawić swoje spostrzeżenia to udziału w konsultacjach publicznych w tej sprawie na stronie: http://ec.europa.eu/research/csfri/index_en.cfm#" do dnia 20 maja 2011 r..

Inne linie działania mają na celu ustanowienie mocniejszych więzi między innowacyjnymi przedsiębiorstwami a odpowiednimi inwestorami na szczeblu transnarodowym oraz umożliwienie funkcjonowania i swobodnego inwestowania funduszy z kapitału ryzyka ustanowionych w danym państwie członkowskim w całej UE do 2012 roku. Co więcej, w kontekście Forum Finansowego MŚP Komisja odniesie się, między innymi do konkretnych problemów z finansowaniem, z którymi borykają się małe, innowacyjne spółki.

Nowy Akt o jednolitym rynku uznaje również konieczność stworzenia otoczenia, w którym MŚP mogą się rozwijać. Zaproponowano konkretne działania na rzecz poprawy dostępu MŚP do rynków kapitałowych oraz uproszczenia otoczenia administracyjnego.

Co więcej, Komisja zamierza w większym stopniu udostępnić MŚP informacje i usługi w celu ułatwienia dostępu do transgranicznej działalności handlowej. W tym celu uruchomione zostaną aktualnie obowiązujące sieci i instrumenty, na przykład program Enterprise Europe Network, Solvit, portal Your Europe Business oraz portal dla małych przedsiębiorstw Small Business Portal.

Opublikowanie komunikatu w sprawie wzmocnienia wsparcia dla MŚP na rynkach poza UE planuje się na czwarty kwartał 2011 roku.

W skierowanym do Komisji pytaniu z dnia 29 lipca 2010 r., którego tematem było dochodzenie w sprawie skandalu dotyczącego umów zawieranych przez firmę Siemens ze szpitalami publicznymi, chciałem się dowiedzieć, czy Komisja zamierza zwrócić się o przekazanie jej wyników kontroli przeprowadzonej przez inspekcję zdrowia, by zostały one zbadane przez właściwe służby, i czy zamierza poinformować OLAF o tej sprawie. W odpowiedzi Komisji z dnia 28 września 2010 r. czytamy: „Komisja zamierza przedłożyć greckim władzom wiosek o udostępnienie wyników kontroli inspekcji zdrowia w sprawie umów o dostawy zawartych z firmą Siemens AG. Komisja przeanalizuje przekazane informacje i zastosuje właściwe środki”.

Zwracam się do Komisji z następującymi pytaniami: Czy uważa za uzasadnione szerokie stosowanie procedury udzielania zamówień? Czy prowadzi dochodzenie w sprawie zawyżania cen i nieprzejrzystych procedur przy zakupie materiałów i świadczeniu usług? Jakie środki zastosowała po przeanalizowaniu wspomnianych wyników kontroli?

(EN) Komisja pragnie poinformować Pana Posła, że analizuje sprawę poruszoną w pytaniu. Jednak z uwagi na złożoność sprawy, analiza nadal trwa. Komisja jak najszybciej poinformuje Pana Posła o jej wynikach.

Komisja bez wątpienia zdaje sobie sprawę z kontrowersyjnej polityki jednego dziecka w Chinach. Pewien wyborca zwrócił moją uwagę na niepokojącą serię wydarzeń, jakie miały miejsce w południowochińskim mieście Puning w prowincji Guangdong. Urzędników państwowego urzędu planowania rodziny wysłano rzekomo z poleceniem pojmania krewnych (w tym niemowląt i osób starszych) kobiet, które urodziły więcej niż jedno dziecko. Pojmanych członków rodziny więziono w nieludzkich warunkach brudu i nędzy, aż kobiety będące celem tej akcji wyraziły zgodę – w warunkach silnego przymusu emocjonalnego – na udanie się do ośrodka medycznego celem poddania się „zabiegowi korekcyjnemu”, który w rzeczywistości oznacza przymusową sterylizację. Czy Komisja może wypowiedzieć się w sprawie prowadzonej przez Chiny kontrowersyjnej polityki jednego dziecka oraz czy Komisja zgadza się, że władze Chin jednoznacznie łamią liczne przepisy międzynarodowego prawa humanitarnego?

(EN) UE kilkakrotnie omawiała z chińskimi władzami problem wdrażania chińskiej polityki jednego dziecka i przymusowej sterylizacji, a niedawno, podczas dialogu o prawach człowieka UE–Chiny w maju 2010 roku, podczas którego Chiny oświadczyły, że przymusowa sterylizacja nie jest polityką rządową oraz że wobec urzędników szczebla lokalnego, którzy nakazali przymusową sterylizację niezwłocznie podjęto czynności dyscyplinarne.

Niemniej jednak UE martwią liczne sprawozdania, które nadal ujawniają przypadki, w których lokalni urzędnicy przymusowo sterylizują obywateli, za przykład może tu posłużyć sprawa miasta Puning w prowincji Guangdong. Przymusowa sterylizacja stanowiłaby między innymi naruszenie art. 16 ust. 1 lit. (e) Konwencji ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet, której Chiny są stroną. UE zamierza poruszyć problem przymusowej sterylizacji podczas kolejnej sesji dialogu o prawach człowieka UE–Chiny.

Instytucje europejskie zobowiązały się ponownie do pełnej ochrony istotnych europejskich cieków wodnych. Zwiększyło to świadomość społeczną faktu, że każdy projekt budowlany stanowi nieodwracalną ingerencję w różnorodność biologiczną rzeki, ogłoszoną jako część dziedzictwa kulturowego UNESCO – co tym bardziej dowodzi, że należy zajmować się tym tematem z dużą polityczną delikatnością.

Czy z powyższych względów Komisja zamierza przedstawić budżet i harmonogram, które zagwarantują kompleksowe zarządzanie informacją na temat żeglowności i optymalizację transportu z efektywnym wykorzystaniem zasobów przy uwzględnieniu aspektów ekologicznych i społecznych w regionach, których omawiana kwestia dotyczy, i uczni to zanim jeszcze do pracy ruszą koparki? Jak Komisja wyjaśni fakt, że w planie działania stwierdzono, że statki kategorii VI powinny móc pływać na całej Dunaju, co stoi w sprzeczności z wysiłkami, podejmowanymi np. w Vilshofen-Straubing, polegającymi na znalezieniu mniej inwazyjnego sposobu rozwoju?

(EN) Jeżeli chodzi o żeglowność i optymalizację transportu to Komisja popiera wdrożenie systemu informacji rzecznej, która udostępni szyprom i władzom nabrzeżnym więcej informacji na temat żeglowności szlaków wodnych i zarządzania transportem.

Komunikat w sprawie strategii Unii Europejskiej dla regionu Dunaju⁽¹⁾przewiduje: „usunięcie istniejących ograniczeń w żeglowności, tak aby do roku 2015 możliwa była przez cały rok żegluga statków typu VIb[2]”. Statki typu VI b to statki ujęte w międzynarodowej klasyfikacji Europejskich Śródlądowych Dróg Wodnych UNECE⁽²⁾i oznaczają „zestawy pchane składające się z jednego pchacza i czterech barek”. Jednostki tego typu przeważają w żegludze na Dunaju. W przeważającej części żegluga na Dunaju umożliwia poruszanie się po nim statków typu VI b.

W tym samym dokumencie stwierdza się: „Komisja jest przekonana, że dla odpowiedniego doboru działań i ustalenia priorytetów konieczne jest określenie konkretnych celów”. Obecnie cele te są doprecyzowywane z państwami członkowskimi oraz zainteresowanymi stronami, a ich doprecyzowanie zostanie ukończone przed posiedzeniem Rady Europejskiej w czerwcu 2011 roku. W związku z tym, cele, które ujęto w dokumencie są celami przykładowymi. W tym konkretnym przypadku dotyczącym celu żeglowności, do którego nawiązuje Pan Poseł, Komisja rozpoczęła już zakrojoną na szeroką skalę debatę z zainteresowany krajami partnerskimi na rzecz opracowania bardziej elastycznego podejścia, którego wymaga również we „Wspólnym oświadczeniu w sprawie wytycznych w zakresie rozwoju żeglugi śródlądowej oraz ochrony środowiska w dorzeczu Dunaju” dotyczącym konkretnych sytuacji, na przykład na odcinku Straubing-Vilshofen.

Z drugiej strony, działania na rzecz usunięcia istniejących ograniczeń należy ocenić poprzez ocenę wpływu na środowisko, opartą na naturalnych właściwościach odcinka, jego morfologii i hydrologii. Rozwiązania dotyczące poprawy żeglowności należy uzgodnić z pozostałymi celami, na przykład osiągnięciem dobrego stanu wód oraz ograniczeniem zakłócenia w ciągłości wód dla migracji ryb. Zagadnienie to zostało ujęte w komunikacie i planie działania w sprawie strategii Unii Europejskiej dla regionu Dunaju.

Jeżeli chodzi o ten konkretny odcinek, Straubing-Vilshofen, obecnie przy wsparciu Komisji prowadzone jest badanie, które będzie podstawą dla podjęcia dalszych decyzji.

Władze policji węgierskiej cofnęły zgodę na zorganizowanie tegorocznej Parady Równości w Budapeszcie. Organizatorzy Parady poprosili o zgodę na zmianę trasy marszu, tak aby móc przejść przed budynkiem parlamentu węgierskiego. Wniosek został jednak odrzucony. Kilka dni później władze policji cofnęły zgodę na organizację marszu w ogóle.

Czy Komisja poprosi o wyjaśnienie decyzji o cofnięciu zgody na zorganizowanie Parady Równości w Budapeszcie?

Mając na uwadze niedawne sprawozdanie UE, w którym wykazano, że w UE nadal można spotkać się zarówno z przemocą związaną z przestępstwami na tle nienawiści, jak i dyskryminacją, czy Komisja mogłaby przedstawić środki, które zostaną podjęte, aby zapewnić przestrzeganie praw lesbijek, gejów, biseksualistów i osób transgenderowych przez wszystkie państwa członkowskie?

Organizatorzy Parady Równości zamierzali publicznie skrytykować nową ustawę medialną na Węgrzech. Czy fakt ten wpływa na sposób oceny przez Komisję ostatnich wydarzeń dotyczących węgierskiej ustawy medialnej?

(EN) Wolność pokojowego zgromadzania się przewidziana w art. 12 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz Europejskiej konwencji o prawach człowieka jest częścią zasad, na których powstała Unia. Zgodnie z art. 51 Karty jej przepisy dotyczą państw członkowskich tylko wtedy, gdy wykonują one prawodawstwo Unii.

Problemy dotyczące organizowania zgromadzeń publicznych w państwach członkowskich oraz bezpieczeństwa osób podczas tych imprez wchodzą w zakres kompetencji państw członkowskich. Komisja nie posiada uprawnień do interweniowania w to, jak państwa członkowskie organizują zgromadzenia publiczne. Dlatego w tej sprawie zapewnienie, że zobowiązania państw członkowskich w odniesieniu do praw podstawowych – wynikające z umów międzynarodowych oraz z prawodawstwa krajowego – będą respektowane należy do samych państw członkowskich.

Komisja rozumie, że sąd miejski w Budapeszcie odrzucił w dniu 18 lutego 2011 r. decyzję policji z dnia 11 lutego, na mocy której odmówiono wydania pozwolenia na zorganizowanie w Budapeszcie Parady Równości planowanej na dzień 18 czerwca 2011. Komisja jest absolutnie pewna, że wolą władz węgierskich i wszystkich państw członkowskich jest zagwarantowanie poszanowania praw podstawowych, zgodnie z wymogami swoich konstytucji i zobowiązania międzynarodowych.

Komisja podkreśla swoje zaangażowanie w walkę z homofobią i dyskryminacją ze względu na orientację seksualną w pełnym zakresie uprawnień przyznanych jej na mocy traktatów. Jeżeli chodzi o działania podjęte w tym względzie, Komisja pragnie odesłać Pana Posła do swojej odpowiedzi na pytanie pisemne P-338/11 skierowane przez posła Cashmana⁽¹⁾.

Sytuacja dotycząca organizacji Parady Równości nie wpływa na ocenę właściwych przepisów węgierskiej ustawy medialnej.

Liczne instytuty badań medycznych w UE pomagają parom w realizacji marzenia o posiadaniu dziecka za pomocą tzw. macierzyństwa zastępczego. W kilku państwach członkowskich ta technika reprodukcyjna jest dopuszczona lub prawnie uregulowana, natomiast w innych – nielegalna i tym samym karalna. To nierówne traktowanie w przepisach państw członkowskich UE sprzyja komercjalizacji macierzyństwa zastępczego, szczególnie z udziałem krajów trzecich. W tej delikatnej kwestii wskazane jest przyjęcie skoordynowanego podejścia w całej UE.

Czy Komisja może przedstawić w zarysie sytuację prawną dotyczącą praktyki macierzyństwa zastępczego w 27 państwach członkowskich?

Czy Komisja jest gotowa, przy poszanowaniu zasady pomocniczości, podjąć w tym zakresie inicjatywę w celu zbadania, jak w perspektywie krótkoterminowej można lepiej zharmonizować odnośne przepisy w obrębie UE?

Jak Komisja zapatruje się na pogląd, zgodnie z którym macierzyństwo zastępcze powinno być stosowane wyłącznie w przypadku konieczności interwencji medycznej?

Czy Komisja uważa, że dzieciom urodzonym przez matki zastępcze należy się podobna ochrona prawna jak dzieciom adoptowanym?

(EN) Traktat o Unii Europejskiej oraz Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej nie przyznają Unii Europejskiej uprawnień do przyjmowania prawodawstwa w sprawie harmonizacji prawodawstw krajowych w sprawie metod rozrodu z pomocą matek zastępczych. Dlatego obowiązkiem poszczególnych państw członkowskich jest uregulowanie tej kwestii w świetle własnych tradycji społecznych i kulturowych.

Ponieważ przedmiotowa sprawa nie należy do kompetencji Komisji, Komisja nie gromadzi informacji w sprawie sytuacji prawnej dotyczącej macierzyństwa zastępczego w 27 państwach członkowskich, a co za tym idzie, nie jest w stanie przeprowadzić przeglądu odnośnych krajowych ram prawnych.

Komisja nie planuje badania koordynacji sprawy macierzyństwa zastępczego w UE.

Ponieważ sprawa nie należy do kompetencji Komisji, Komisja nie może udzielić odpowiedzi na trzecie i czwarte pytanie skierowane przez Pana Posła.

Komisja chciałaby poinformować Pana Posła, że ponieważ Unia Europejska jest pełnoprawnym członkiem Haskiej Konferencji Prawa Prywatnego Międzynarodowego, Komisja śledzi osiągnięcia w dziedzinie macierzyństwa zastępczego na szczeblu międzynarodowym. Sprawa ta była poruszana w czerwcu 2010 roku podczas prac komisji specjalnej ds. praktycznego funkcjonowania konwencji haskiej z dnia 29 maja 1993 r. o ochronie dzieci i współpracy w dziedzinie przysposobienia międzynarodowego, która zaleciła, aby konferencja haska prowadziła dalsze badania dotyczące zagadnień prawnych związanych z macierzyństwem zastępczym.

Według ministerstwa zdrowia w kraju funkcjonuje 97 zakładów pomocy społecznej: wykazują one ogromne niedociągnięcia, a na 6 203 statutowych stanowisk 3 244 (czyli 52,12 %) są nieobsadzone. W tym roku publiczne finansowanie przeznaczone na pomoc społeczną zmniejszyło się o 168 milionów euro. W niedawno przyjętej ustawie o zdrowiu i opiece społecznej określono koszty hospitalizacji w zakładach pomocy społecznej i instytucjach wspierania osób niepełnosprawnych w samodzielnym życiu, co dla znacznej ich liczby wiąże się z bezpośrednim niebezpieczeństwem dosłownego znalezienia się na ulicy.

Czy Komisja potępia politykę ograniczeń budżetowych w dziedzinie zdrowia i pomocy społecznej w Grecji, a także prywatyzacje i brak zaangażowania państwa w tej dziedzinie?

(EN) Komisja jest uwrażliwiona na zagadnienia poruszone przez Pana Posła. Przypomina, że tworzenie strategii politycznych w dziedzinie zdrowia i ochrony socjalnej, w tym budżetów na nie przeznaczanych, leży wyłącznie w gestii państw członkowskich. W związku z powyższym Komisja przypomina, że Karta praw podstawowych Unii Europejskiej stanowi, że „przy określaniu i realizowaniu wszystkich polityk i działań Unii zapewnia się wysoki poziom ochrony zdrowia ludzkiego”.

Komisja jest świadoma wpływu działań oszczędnościowych, które Grecja musi podjąć wobec swoich udogodnień w dziedzinie publicznej ochrony socjalnej. Z tego względu Komisja zdecydowanie zachęca Grecję do pełnego wykorzystania funduszy strukturalnych na wsparcie tworzenia strategii politycznych w dziedzinie zdrowia i ochrony socjalnej. W Grecji UE współfinansuje działania poprzez programy operacyjne narodowych strategicznych ram odniesienia na lata 2007-13 (NSRF) dotyczące utworzenia infrastruktury w dziedzinie zdrowia i opieki społecznej, modernizacji systemu zdrowia psychicznego, promowania włączenia społecznego grup najbardziej narażonych, poprawy jakości życia i wzmacniania spójności społecznej.

Wreszcie, w kontekście otwartej metody koordynacji w dziedzinie ochrony socjalnej i włączenia społecznego, Komisja popiera państwa członkowskie w ich dążeniach do osiągnięcia postępu w kwestii wspólnych celów w dziedzinie zdrowia i opieki długoterminowej.