PRZEWODNICZY: JERZY BUZEK
Przewodniczący

(Posiedzenie zostało otwarte o godz. 09.00)

  Przewodniczący. − Pierwszym punktem porządku dziennego są oświadczenia Rady i Komisji dotyczące kryzysu gospodarczego a euro.

Jak Państwo wiedzą, Parlament Europejski już w czasie wakacji pracował nad tym, żebyśmy zaraz po wakacjach od razu przystąpili do omawiania spraw związanych z kryzysem i robili wszystko, aby wesprzeć działania Komisji i aby współpracować z Radą nad rozwiązywaniem problemów ekonomicznych na naszym kontynencie. W dniu 29 sierpnia odbyło się posiedzenie komisji ECON. Teraz kontynuujemy naszą debatę w Parlamencie Europejskim. Na przyszłej sesji plenarnej premier Juncker będzie dyskutował również na temat spraw ekonomicznych na naszym kontynencie. Zajmujemy się więc naszą najważniejszą kwestią wewnętrzną. Dzisiaj w obradach bierze udział przedstawiciel polskiej prezydencji – minister Jan Vincent-Rostowski oraz przewodniczący Komisji José Manuel Barroso. Witam obydwu Panów!

  Jan Vincent-Rostowski, Urzędujący Przewodniczący Rady. − Panie Przewodniczący! Wysoka Izbo! 219 lat temu w Paryżu 11 lipca 1792 roku Zgromadzenie Narodowe ogłosiło apel i apel rozpoczynał się od słów „la patrie est en danger”. Ja myślę, że dzisiaj nie mamy żadnej wątpliwości, nie możemy mieć żadnej wątpliwości – i powiem to po francusku – que l'Europe est en danger. Raptem dwa miesiące później pod Valmy odbyła się krótka potyczka i wtedy Republika Francuska ocalała. Był to wrzesień 1792 r. Nam jeszcze daleko do tego zwycięstwa i chciałbym dzisiaj nakreślić, jakie przed Europą, przed nami, przed Parlamentem, przed instytucjami stoją zagrożenia.

Po pierwsze myślę, że musimy jasno, niedwuznacznie powiedzieć, że gdyby nie konieczne interwencje Europejskiego Banku Centralnego w sierpniu tego roku, interwencje, które były w pełni uzasadnione z punktu widzenia technicznego, prawnego i politycznego – do tych trzech elementów wrócę za chwilę – to dzisiaj nie patrzylibyśmy z trwogą na nadchodzący huragan, tylko bylibyśmy już nim ogarnięci. Nie mam żadnej wątpliwości, że w tamtych gorących dniach Europejski Bank Centralny, a w szczególności jego prezes Jean Claude Trichet, uratowali Europę. Uzasadnienie techniczne dla interwencji, które wtedy się rozpoczęły i po dziś dzień mają miejsce, jest dość ewidentne i zarazem także stanowi uzasadnienie prawne.

Poziom niepewności, poziom strachu, który panuje na rynkach na skutek obaw przed gigantycznymi wstrząsami, które mogą Europę pogrążyć w sposób zupełnie naturalny, uniemożliwiają normalne funkcjonowanie polityki pieniężnej. Jak Bank Centralny może wpływać i zapewniać stabilność cen, jeśli normalny kanał transmisyjny, którym jest ustalanie stóp procentowych, dostarczanie pieniądza Banku Centralnego nie wpływa na działania czy to rodzin europejskich, czy to przedsiębiorców europejskich, czy to oczywiście w najważniejszym, podstawowym stopniu na zachowania europejskich banków komercyjnych. Wszyscy ci uczestnicy europejskiego życia gospodarczego są świadomi zagrożeń i wobec tego nie wiedzą, czy mają chomikować pieniądze, co uniemożliwia normalne funkcjonowanie mechanizmów transmisyjnych, czy pieniędzy się pozbywać, co mogłoby spowodować niebezpieczną inflację. W sytuacji tej niepewności pierwszym zobowiązaniem Banku Centralnego musi być zabezpieczenie mechanizmów transmisji i zabezpieczenie stabilności. Za to musimy być nie tylko wdzięczni Europejskiemu Bankowi Centralnemu, ale także twardo i jasno stać za jego decyzjami.

(Oklaski)

Myślę, że warto też się zastanowić, co by się stało, gdybyśmy pozwolili na stopniowe rozpadnięcie się strefy euro, gdyby niektóre kraje, biedniejsze, słabsze, były ze strefy euro wypchnięte, albo gdyby inne kraje, bogatsze, zdecydowały same ze strefy euro wystąpić. Członkowie Wysokiej Izby zapewne znają analizę przeprowadzoną ostatnio i opublikowaną przez bank szwajcarski UBS. Według tych obliczeń, gdyby biedny kraj, kraj w kłopotach, miał wystąpić ze strefy euro, albo być wypchnięty ze strefy euro, to koszty dla niego mogłyby sięgać 40 do 50% PKB w pierwszym roku, a później w skali między 10 a 20% PKB rocznie. Jeżeli bogaty kraj zdecydowałby się opuścić strefę euro, to koszty w pierwszym roku stanowiłyby 20 do 25% PKB, a później PKB byłoby trwale na poziomie o 10% niższym niż jest obecnie.

To może wydają się liczby abstrakcyjne. Zastanówmy się lepiej nad tym, co stałoby się z bezrobociem w krajach bogatszych, w takim kraju jak Niemcy, albo gdyby budżet wielkiego państwa strefy euro okazałby się niewypłacalny, albo gdyby takie państwo wystąpiło ze strefy. Oczywiście nie wiemy dokładnie, jakie byłyby te skutki, ale wydaje mi się, że poziom bezrobocia znacznie powyżej 15% jest minimum, jakiego moglibyśmy się obawiać w takiej sytuacji.

Co więcej, można także uważać, że samo dalsze trwanie tego kryzysu w tej formie niedookreślonej, niedokończonej, także w sposób nieunikniony będzie powodowało, gdyby miało tak trwać i oczywiście jest wątpliwe czy taki stan nierozwiązania tego kryzysu jest możliwy, ale gdyby taka sytuacja miała się utrzymać przez rok czy dwa, to musimy się liczyć z bardzo, bardzo znaczącym wzrostem bezrobocia także w najbogatszych krajach, może nawet dwukrotnym wzrostem.

Polska wobec tego, jako prezydencja i jako państwo w pełni popiera wszelkie wysiłki, aby pokonać ten kryzys przez dalszą integrację strefy euro. Ale musimy pamiętać, że nie powinien ten proces być wykorzystywany do tego, aby stworzyć Europę dwóch prędkości. Oczywiście za wszelką cenę musimy Europę ratować, ale powinniśmy robić w ramach 17 tylko to, co konieczne, aby uratować strefę euro i wobec tego uratować Europę, bo nie łudźmy się, gdyby strefa euro miałaby się rozpaść, to Europa długo nie przetrwa po takim szoku ze wszystkimi jego dramatycznymi konsekwencjami politycznymi. Dlatego na koniec chciałbym zaapelować o szybkie uzgodnienie pakietu sześciu ustaw. Różnice między Parlamentem, a Radą teraz są naprawdę minimalne. Musimy wysłać jasny sygnał, że jesteśmy w stanie współpracować i szybko doprowadzić pakiet sześciu ustaw do końca.

Skończę anegdotą osobistą. Tydzień temu na lotnisku spotkałem się z kolega, który ze mną pracował w pierwszych latach transformacji polskiej w Ministerstwie Finansów. Dzisiaj jest prezesem wielkiego banku polskiego. Rozmawialiśmy o kryzysie strefy euro. Powiedział: „Wiesz, po takich wstrząsach gospodarczych, politycznych rzadko się zdarza, żeby po 10 latach nie było także katastrofy wojennej. Poważnie się zastanawiam nad tym, żeby uzyskać dla dzieci zieloną kartę w Stanach Zjednoczonych.” Szanowni Państwo, wysoka Izbo! Do tego dopuścić nie możemy.

  José Manuel Barroso, Member of the Commission. − Mr President, I welcome this opportunity to debate the measures that are urgently needed to respond to the turmoil in the euro area and on the global markets.

We are confronted with the most serious challenge of a generation. This is a fight for the jobs and prosperity of families in all our Member States. This is a fight for the economic and political future of Europe. This is a fight for what Europe represents in the world. This is a fight for European integration itself.

We must acknowledge the reality. Our citizens, the markets and our partners in the world have not yet been convinced that we are capable of taking on that fight and winning it decisively. In the cacophony of criticisms, counter-criticisms, magic bullets and miracle panaceas that are proposed on a daily basis the truth has been drowned out – that solid, visible, concrete proposals have been made. They have been agreed upon but they have taken too long and have not yet been fully delivered.

So my first concern is implementation of what we agreed. That is why it is now imperative that we demonstrate our joint resolve to act upon our decisions without delay. Now is the time to prove our full commitment to the principles of solidarity and responsibility. All euro area Member States have made commitments and are making efforts to put in order their public finances and to implement economic reforms that are indeed a precondition for growth. All of these Member States must now demonstrate in a convincing way that they are serious. It is not enough to make plans. It is action that counts and those euro area Member States that are providing the assistance so crucial for the survival and stability of the euro must also clearly show that they are determined to deliver support to countries that implement their programmes, as they have agreed. They must acknowledge that this is also to their advantage. Supporting the euro is not just an act of solidarity towards others. It is an act of self-interest.

None of this is easy and we in the European institutions must recognise that. We must make the case and persuade our citizens why they should give their support. National politicians need to do much more to explain the benefits that the euro brings and we in the European institutions have a special role to play. We must do more together to make the case and I count on you to do so in your countries as well.

Reassurance for our citizens, for investors and for our world partners can only come from the conviction that a comprehensive approach is being delivered in the short, medium and long term.

So what is needed now in the short term? First of all, the implementation of the package agreed on 21 July 2011 by all euro area Heads of State and Government, the President of the European Commission and the President of the European Central Bank in the presence of the IMF. It is an important package which includes measures to increase the flexibility and effectiveness of the EFSF that will help to ensure financial stability. It foresees lowering lending rates, extending the maturities and allowing the Facility to do more than intervene only in a precautionary way, by allowing it to intervene on the secondary markets. These decisions are important but they have not yet been implemented. The obstacles raised by some in implementing the crucial decisions already in the days and weeks following the meeting exacerbated the extraordinary developments in the sovereign bond markets during August. Of course, the fact there were also difficult moments on the other side of the Atlantic, creating doubts regarding the situation of the United States of America, was also a major factor aggravating the general very negative investor sentiment. This also reflected an unabated concern among investors that the euro area is incapable of responding effectively to its own crisis, because it takes too long to enact its own decisions. We have to recognise that sometimes there is a real problem between the speed of the markets and the time we take to make democratic decisions. Markets are impatient and democracies are usually slower.

The Commission worked tirelessly through the summer to support the work necessary to implement the decisions. Both Commissioner Rehn and I came to Brussels to drive this work forward. Therefore I expect all euro area Member States to make good on their promises and urge them to ratify the 21 July agreement by the end of September. Last weekend, the Greek Government took significant steps to deliver on their commitments. I urge Greece to finalise these efforts together with the Troika. The perspective of recovery and growth should be made a national cause.

Another urgent priority is the six-pack on reinforced economic governance. I talked about the delivery gap. It is now almost one year since the Commission put forward ambitious proposals to strengthen governance of euro area economies. After all the talk, we are now very close to what the Commission originally put on the table. The European Parliament has played a decisive role in keeping the level of ambition of these proposals. I salute you for that. I would now ask the co-legislators to adopt this package as a matter of urgency.

Part of the leadership we must provide means being honest with our citizens that we are also addressing the structural problems Europe faces. The crisis that we are facing is the result of competitiveness problems. Within the European Union – and also within the euro area – some Member States have been lagging behind others, which has led to greater imbalances. The same types of imbalances have also built up worldwide. This has resulted in an accumulation of debts and deficits that are simply not sustainable and have been further aggravated by the financial crisis. To tackle the crisis, we must correct the excessive deficits and debts in a determined and sustainable way. This is the only way to create a Union of stability and growth and it can only be done convincingly through the Community method.

We have a duty to learn the lessons of the crisis and to focus on the creation of growth and jobs. At the top of the agenda is the need to build a strong economy and not to use fiscal or monetary stimulus to live beyond our means. We must look at the reforms needed to correct these imbalances so as to create growth and jobs for the future. Growth is key. We must use all instruments available to promote growth. In the European Union we have some instruments, from the Agenda 2020 to the Single Market Act, to promote sustainable growth.

Europe needs to reform to deliver the good jobs, the better healthcare and the comfortable retirement that all Europeans aspire to. The purpose of reform is to strengthen our social market economy; to deliver a fair society where everyone has a chance in life and nobody is left behind; and to equip all Europeans with the skills, talents and opportunities to prosper in the global economy. Our impulse for reform must go hand-in-hand with our sense of fairness and social equity.

A sound economy also means we need sound financial markets. They have to return to their original function of a service industry for the real economy. The development of their profits must reflect the real economy. We have presented a whole series of proposals to this end, including those on short-selling and over-the-counter derivatives. In the next weeks we will go further with proposals to tackle insider trading and market manipulation, among others, as well as measures to address concerns over credit rating agencies. As I promised, the European Commission will also very soon propose a Financial Transaction Tax.

When it comes to the governance of the euro area, I am convinced we need deeper and more results-driven integration, and let me be clear: this has to be within the Community system. A system based purely on intergovernmental cooperation has not worked in the past and will not work in the future.

(Applause)

After all, this is why the Community method and the EU institutions were created by the Member States in the first place. The Economic and Monetary Union cannot function properly only on the basis of decisions taken by unanimity, because if a Eurosceptic fringe can determine the position of one Member State and if one Member State can block decisions, the result is that we are not credible. This is not about institutional positioning or power. It is about efficiency and delivery. Market investors will trust us only when we can show that we are able to deliver on our commitments and in a real determined way.

Moreover, the independent work of the European institutions further strengthens the credibility of our economic and budgetary policies. It is only through the European institutions that the European interest of all euro area Member States will be counted. It is only through the European institutions that we will avoid a fragmentation of the Single Market and a disconnect between the 17 members of the euro area and the European project of the 27 countries that are the European Union. We must keep the euro united and we must keep the euro open.

If we want to ensure democratic legitimacy for decisions taken at European level, full unequivocal respect for the role of this House is crucial. If we want European citizens to take ownership of European integration, re-nationalising euro area decisions is not the way to do it.

We, the European Commission and the European Parliament, are the Community institutions par excellence. And it is our duty to defend the collective European interest jointly. We must show that the Community actors are strong, united and able to deliver. Delivering also means that we need a better spirit of partnership and confidence between us – the European institutions – and the Member States, their governments and national parliaments.

Honourable Members, the signal I receive time and time again from our global partners, including in the G20, is that the world expects a more integrated Europe. In the age of globalisation everybody expects Europe to be stronger and united. We are a valued partner in global fora and debates and we have a significant influence on global issues such as trade and climate change because in those matters we are able to act together, united.

But the fact is that our way of taking and implementing decisions in the Economic and Monetary Union is consigning us to punching below our weight. Only by acting together and maximising the benefits of our interdependence will Europe reach its true potential and be able to act as more than the sum of its parts. The conclusion I draw is crystal clear: the right way to stop the negative cycle and to strengthen the euro is to deepen integration, namely within the euro area, based on the Community method. This is the way to go.

(Mixed reactions)

It is also the way for the euro area to really play the role that investors and global partners expect it to play. What we need now is a new, unifying impulse: un nouveau moment fédérateur – let us not be afraid of the word – un moment fédérateur is indispensable.

Honourable Members, the road to recovery is long and it is painful for millions of our citizens and businesses, but it will not be made less painful by continued procrastination or by presenting as quick fixes ideas that will necessarily take time. It has become clear that we need an even greater integration of our economic and budgetary policies.

There has been much debate on the need for eurobonds. Today I want to confirm that the Commission will soon present options for the introduction of eurobonds. Some of these options could be implemented within the terms of the current Treaty, others would require Treaty change. But we must be honest: this will not bring an immediate solution for all the problems we face, and it will be one element of a comprehensive approach to further economic and political integration.

Let us not confuse these projects for deeper integration with immediate necessities. Ideas that would require substantial Treaty change are not going to be a substitute for Greece doing its homework or for euro area countries strengthening their fiscal surveillance. We must avoid compounding the dissatisfaction in public opinion by being seen as failing to deliver overnight what we already know takes time.

What we need now is for Greece to fully carry out its reform programme; for the six-pack to be adopted; and for Member States to ratify the July 21 agreements. What would be our credibility on deeper integration if we could not deliver the six-pack or the 21 July agreement? Only by proving ourselves in this way can we regain the market and public confidence necessary to even aspire to longer-term goals, to a more ambitious euro area and to a stronger Europe.

The Commission will continue to play its role to the full, putting the key proposals on the table that shape both the immediate and the long-term response: proposals that are ambitious, that should reflect the interests of all. What both the citizens and the investors want is political determination and economic discipline. To deliver this, we need more, not less, Europe.

Deeper integration is part of the solution. It will happen – not overnight – but in a solid, democratic process with the participation of this Parliament. I believe that with courage and wisdom the European Union will – as was always the case in the past – come out of the crisis stronger. It is certainly our duty to work for that purpose.

(Applause)

  Joseph Daul, au nom du groupe PPE. – Monsieur le Président, chers collègues, depuis des mois, l'Europe est à la recherche de réponses durables, mais face aux attaques que subit l'euro, des initiatives ont été prises.

Je pense aux premières mesures d'assainissement des finances publiques, à la proposition positive de la règle d'or. Je pense aussi à la mise en place du renforcement du Fonds européen de stabilité financière ou à la définition de nouveaux instruments de gouvernance économique, le six-pack, sur lequel je souhaite un accord final avant la fin du mois.

Je pense aussi à la coordination des budgets nationaux ou aux propositions de cet été concernant le gouvernement économique européen, la taxe sur les transactions financières et l'harmonisation fiscale.

(L'orateur s'interrompt en raison d'un problème d'interprétation)

Monsieur le Président, depuis le début de la crise, ce sont des milliards d'euros qui ont été engagés. Nos concitoyens sont effectivement inquiets, car ils ne voient pas la fin des efforts qui leur sont demandés. Ils ont le sentiment de combler un puits sans fond, bien qu'ils aient conscience que cette crise européenne appelle une réponse européenne et pas seulement nationale. Ils se posent des questions sur la capacité des dirigeants nationaux et européens de mettre durablement un terme à cette crise de confiance et de croissance. Les marchés demeurent insatisfaits, dubitatifs et particulièrement volatiles, sensibles à la moindre rumeur.

Mesdames et Messieurs, le moment est venu, pour les États de la zone euro et pour tous les autres États de l'Union qui voudront s'y associer, de frapper un grand coup en adoptant, ensemble et au même moment, des mesures fortes pour mettre un terme aux doutes sur la capacité de l'Europe à assumer ses responsabilités.

L'Europe, Messieurs les Présidents de la Commission et du Conseil, doit retrouver sa crédibilité. L'Europe doit affronter la réalité et reprendre le contrôle des finances publiques, se préparer à une période de transition faite de gestion rigoureuse des comptes, qu'ils soient nationaux ou régionaux, mais aussi d'incitations à l'épargne, aux investissements dans l'innovation, l'éducation et la formation. L'Europe doit procéder à un big bang qu'on appellera fédération des États-Unis d'Europe, ou tout simplement intégration.

Dans la crise et dans n'importe quelle crise, quelle qu'elle soit, rien ne sera plus comme avant.

Sommes-nous, actuellement, capables de voir notre avenir autrement?

Je préconise que, sur la base d'une proposition de la Commission, les gouvernements de la zone euro et tous ceux de l'Union qui le souhaitent, décident de s'attaquer de façon draconienne à leurs endettements, en prenant en bloc, et le même jour, des mesures coordonnées pour assurer la viabilité de leur système de retraite ou pour assurer effectivement l'harmonisation de leur fiscalité, en particulier, celle sur les entreprises.

En faisant du gouvernement économique une réalité soudaine, assumée par tous les États de la zone euro, l'Europe ferait coup double. Elle démontrerait sa capacité à agir à long terme et renforcerait la cohésion entre ses citoyens, enfin soumis aux mêmes droits et aux mêmes devoirs. En prenant des mesures coordonnées de discipline budgétaire, tout en favorisant l'indispensable croissance de nos économies, les pays se doteraient de règles uniques ou convergentes et donneraient un signal clair et fort de leur volonté de renforcer leur intégration.

Un mot, Monsieur le Président de la Commission, sur la croissance. Nous disons tous les jours: "Croissance, croissance"! Beaucoup de gens rêvent encore d'une croissance à deux chiffres. Notre premier devoir est de maintenir une faible croissance et d'éviter la déflation.

De leur côté, les institutions européennes doivent être plus ambitieuses à l'égard des politiques communes. Nous avons besoin des politiques que nous citons régulièrement: une politique commerciale, une politique de recherche ambitieuse, une politique de sécurité alimentaire, une politique industrielle enfin refondée, et surtout une politique permettant le bon fonctionnement du marché intérieur.

Nous avons beaucoup de règlements, mais dans une période difficile, il reste à savoir si ceux-ci sont appliqués. S'il y a des choses à reprendre, nous les reprendrons, mais nul besoin d'en rajouter encore dans les moments que nous vivons.

Renforçons aussi l'intégration de la zone euro, cœur de la construction européenne, pour permettre de refonder l'Europe. Voilà ce à quoi appelle notre groupe PPE, conscient de la responsabilité du centre droit, qui est dans la cabine de pilotage en période de tempête.

Chers collègues, ce qui sera en jeu dans les mois à venir, c'est notre crédibilité. Il est vrai que nous subissons une attaque très forte, probablement exagérée dans certains domaines. À nous, maintenant, de démontrer que l'Europe a la capacité à retrouver le chemin de la croissance et à ne pas tomber dans la déflation. C'est aussi cela qui garantira le niveau des emplois. Il faut tout faire pour préserver au maximum notre mode de vie et défendre nos valeurs.

Ce n'est pas par un acte majeur d'intégration que nous serons enfin à la hauteur. Nous devons trouver, mes chers amis, entre les groupes politiques démocratiques responsables une manière de montrer une nouvelle voie et un nouveau chemin à nos chefs d'État et de gouvernement, qui sont dans une situation très difficile.

Voilà ce que je demande, pour les semaines à venir, à ce Parlement, ainsi qu'au Président de la Commission et au Président du Conseil: une unité, une vision unique pour nos concitoyens pour les quatre ou cinq ans à venir. C'est ce qu'il faut préparer aujourd'hui.

  Martin Schulz, im Namen der S&D-Fraktion. – Herr Präsident, meine sehr geehrten Damen und Herren! Wir sind in einer profunden Krise, und diese Krise bedroht das europäische Einigungswerk. Darüber müssen wir uns im Klaren sein!

Die Staats- und Regierungschefs der Eurozone haben sich am 21. Juli auf Maßnahmen geeinigt, von denen wir alle glaubten, dass sie geeignet sind, jetzt zu zeigen, dass die Eurozone sich nicht auseinanderdividieren lässt, und dass es – spät zwar, aber hoffentlich nicht zu spät – ein beherztes gemeinsames Handeln gibt, um anschließend zu sehen, dass in vielen Mitgliedsländern der Eurozone die gleichen Regierungschefs politisch um ihr nacktes Überleben als Regierungen kämpfen müssen, unter anderem wegen der Maßnahmen, die sie ergriffen haben.

Wir haben es nicht nur mit einer Schwäche des Euro zu tun. Wir haben es vor allen Dingen mit einer Schwäche derjenigen zu tun, die den Euro managen sollen! Und deshalb: Vieles von dem, was Sie sagen, Herr Kommissionspräsident, ist richtig, aber es scheint offensichtlich ungehört bei den Managern des Euro zu verhallen. Mir kommen die vor wie Buridans Esel: Der saß auch zwischen zwei Heuhaufen und konnte sich nicht entscheiden, von welchem er essen wollte. Am Ende ist er verhungert.

Bundesbankpräsident Weidmann hat einen richtigen Satz gesagt: Die Zeit des Entweder-oder ist gekommen: entweder jeder für sich und jeder gegen den anderen oder alle zusammen und gemeinsam für unsere starke Währung. Der Mittelweg, der jetzt immer gewählt worden ist – mal halb, mal ja, mal sehen, und dann mal wieder anders –, macht den Euro kaputt!

(Beifall)

Und deshalb brauchen wir ein engagiertes gemeinschaftliches Handeln mit gemeinschaftlichen Institutionen – die Wirtschaftsregierung der Europäischen Union, die für die Kohärenz der Gesamtheit der Politiken zu sorgen hat! Das heißt für die Gesamtheit der Politiken der Eurozone und der Nicht-Eurozone. Sie haben recht, der Euro ist offen für jeden. Und die Stabilitätskriterien gelten nicht nur für die Eurostaaten, sondern auch für die Nicht-Eurostaaten. Die Institution, die für die Kohärenz der Gesamtheit der Politiken in der EU zu sorgen hat, ist nicht Herman Van Rompuy, sondern die Kommission der Europäischen Gemeinschaften – kontrolliert und angebunden an das Europäische Parlament!

(Beifall)

Damit müsste die Institutionendebatte beendet sein, die wir uns in einer Situation, in der das soziale Gefüge Europas schwer bedroht ist, ja gar nicht erlauben können.

Wir sind auch für die Goldene Regel. Wir sind für Haushaltsdisziplin, dazu gibt es überhaupt keine Alternative! Aber es muss gerecht zugehen. In einer Zeit, in der die Gehälter der Menschen gekürzt werden, die Renten gekürzt werden, die Verbrauchssteuern erhöht werden, lese ich in den Zeitungen, dass die Boni der Banker in allen Mitgliedstaaten der Eurozone wieder auf der Höhe von 2008 sind. Das ist nicht gerecht! Und deshalb: Starke Schultern müssen mehr leisten als schwache Schultern. Wir können Haushaltsdisziplin in Europa nicht durchsetzen, wenn die Menschen das Gefühl haben, dass die kleinen Leute ewig zahlen und die Risiken übernehmen müssen und die, die richtig Geld haben, ihrem Anteil entfliehen können, indem sie das Geld zum Beispiel in immer noch existierende Steueroasen schaffen. Das ist ein Teil des Sixpack, den wir eben mit regeln müssen!

(Beifall)

Die Appelle der Vereinigten Staaten von Amerika, Japans und Chinas, unserer weltweiten ökonomischen Wettbewerber, die Appelle an die Europäische Union zu mehr Einigkeit, auch zu mehr Haushaltsdisziplin, sind keine Akte von karitativem Mitleid der Amerikaner oder der Chinesen mit uns; sie sind Ausdruck der Angst, dass ein Zusammenbrechen der Eurozone die Weltwirtschaft in einen Abgrund reißt. Deshalb spielen diejenigen, die Staatspleiten herbeireden wollen, weil ihre Partei pleite ist, mit einem Feuer, das wir vielleicht nicht mehr löschen können. Deshalb bin ich fest davon überzeugt, dass wir – wenn wir gemeinschaftlich handeln, wenn wir den Weg der Stabilisierung der Eurozone, den wir eingeschlagen haben, jetzt auch weitergehen, wenn die Regierungschefs, die das beschlossen haben, in ihren Ländern unterstützt werden, auch von ihren Koalitionspartnern unterstützt werden – eine Chance haben, den Euro zu stabilisieren.

Die Bürgerinnen und Bürger wollen, dass Politik transparent ist, dass sie erkennen können, wo über ihr Schicksal diskutiert wird. Auf europäischer Ebene wird im Rat der Staats- und Regierungschefs hinter verschlossenen Türen über das Schicksal von 500 Mio. Menschen diskutiert. Dieses Parlament ist der Ort, der die Debatte über dieses Schicksal öffentlich machen muss. Haben wir eine Wirtschaftsregierung, dann ist dieses Haus das Wirtschaftsparlament. Das ist die Arbeit, die wir hier zu leisten haben! Und ich habe keine Angst vor einem neuen Krieg. Sagen Sie Ihrem Freund, Herr Minister, Europa ist stark genug; wenn die Proeuropäerinnen und Proeuropäer in Europa zusammenstehen, dann haben wir eine große Chance, aus dieser Krise gestärkt herauszukommen!

(Beifall)

  Guy Verhofstadt, on behalf of the ALDE Group. – Mr President, I think everybody here agrees that this is a very deep crisis, but we should not make the mistake at the beginning of this debate of saying that this is a Greek debt crisis. The Greek debt crisis is maybe the trigger, but what is really at stake is a deep crisis in the eurozone. First of all, we need to make an analysis of why we are in this crisis today, what went wrong. I think the reason is simple: first of all, we made a strategic mistake at the beginning when we launched the euro. We launched a monetary union, but we did not launch an economic and fiscal union, and we know that it is impossible to have one single currency with 17 different governments, 17 different bond markets, 17 different economic strategies. That does not exist anywhere in the world. Why should it exist then in Europe alone?

I think we also made a mistake of method. What we have used over the last 10 years in Europe is a bad method, a weak method, an intergovernmental method, and markets simply do not believe that Member States can produce enough discipline and enough solidarity to keep together a single currency. That is what we in fact need. That is what markets are asking for. For the first time, we have markets which are not asking for more deregulation; no, they are they asking for more unity in Europe, for a transfer of power to the European level. That is the request of the financial markets of today.

To complete the analysis, I think that we have also had a bad attitude over the last 18 months, since the start of the crisis. We have seen political leadership in Europe in the Member States with a stop-and-go policy, a cacophony, half-measures and a lack of global approach. That global approach is what we need now, and what we need to hear from the European Commission. What is the global approach that can stop the crisis and then recreate confidence in the markets? What do we need? I think we need four building blocks, and it is for the Commission to come forward with these four building blocks.

The first is a real economic governance and economic government. Excuse me, but the proposals of Mrs Merkel and Mr Sarkozy a few weeks ago are not doing the job. A government of Heads of State and Government seeing each other twice a year is not a government. In my opinion, governments should see each other twice a week and not twice a year, as in the Merkel/Sarkozy proposal.

The second building block is also very clear. We need a eurobond market, because the ECB cannot forever continue to buy bonds off countries in difficulties. That is not possible, so we need a eurobond market. What is the situation today in Europe? The real situation in Europe is that the bond market in Europe is completely blocked. There are today no banks, insurance companies, pension funds or institutional investors who are still willing to buy bonds from a number of European countries and we are now dependent on savings from Latin America and China to have enough liquidity in Europe for the bonds of a number of European countries. That is the situation. So you have the choice. And in Germany you have the choice – and the FDP has the choice, I shall be very blunt about this – either you continue with the situation where we are dependent on savings from outside Europe or we create a European bond market now. And it is urgent to do it now and not to wait until the end of the year, as some are proposing.

My third proposal, the third building block, is a growth and job act in Europe. We need growth. Let us do what the US Government has done and announce a growth and job pact in Europe.

Finally, Mr President of the Council, we need the stability pact, the 'six-pack'. Let us be honest: yesterday we received a new proposal from your side and we are going backwards instead of forwards. I thought we had an agreement for real automaticity also in the preventive arm of the Stability Pact: that it is no longer the Member States who have the lead, but it is the Commission who has the lead. In the new proposal, last proposal I have seen, it is again the opposite. I say there is no deal if the Member States do not understand that it is the Commission which has to be in the lead of the Stability Pact and no longer the Member States, as this no longer works in Europe.

My final message is clear: we want the Commission to put a global proposal and a global approach on the table of Parliament and the Council. I can tell you, Mr Barroso: do that! It is the only way to put confidence back in the markets. That will be a huge global initiative by the Commission, backed by the European Parliament, and if you do that you can count on this European Parliament.

  Konrad Szymański (ECR). - Mówca zadaje pytanie Josephowi Daulowi poprzez podniesienie niebieskiej kartki, zgodnie z art. 149 ust. 8 Regulaminu

W tych wielkich projektach chciałbym zadać pytanie dotyczące pewnego konkretu. To jest pytanie, które chciałem zadać przewodniczącemu Daulowi na samym początku, ale się nie udało mi się dotrzeć do Prezydium Parlamentu. Panowie, podobnie przewodniczący Verhofstadt, mówili wielokrotnie o konieczności harmonizacji opodatkowania od przedsiębiorstw. Chciałbym spytać, czy konkretnie mają na myśli harmonizację stawki wysokości opodatkowania przedsiębiorstw w Unii Europejskiej. Chciałbym również spytać, czy nie sądzą, że taka harmonizacja stawki opodatkowania od przedsiębiorstw oznacza podniesienie wymiaru podatku od przedsiębiorstw w niektórych krajach Unii Europejskiej, które dzisiaj rozwijają się szybciej, między innymi z uwagi na konkurencyjność podatkową.

  Joseph Daul (PPE). - Monsieur le Président, je répondrai très rapidement. S'il y a harmonisation des aides agricoles en Pologne, il y aura aussi une certaine harmonisation de la fiscalité.

  Rebecca Harms, im Namen der Verts/ALE-Fraktion. – Herr Präsident, sehr geehrte Kolleginnen und Kollegen! Ich fühle mich in diesem Parlament und in der Debatte mit Rat und Kommission über die Eurokrise wie in einer Endlosschleife im Film. Das, was man sich hier auch mal fragen muss – wenn wir sagen, wir stehen in der Europäischen Union im Moment am Rande des Abgrunds –, ist, warum eigentlich alle flammenden Appelle von Seiten des Parlaments, jedes Bekenntnis zu mehr Europa und nicht zu weniger bisher nicht gefruchtet haben. Ich bin mit Ihren Analysen weitgehend einverstanden, Herr Verhofstadt. An einer Stelle möchte ich widersprechen: Ich glaube nicht, dass „die Märkte“ nach Regulierung schreien, sondern ich glaube, dass die Märkte bisher jede Schwäche unserer Politik nutzen, um weiter gegen den Euro und gegen einzelne Staaten zu spekulieren. Flammende Appelle von unserer Bank hier nützen nichts, wenn in der Europäischen Kommission und im Europäischen Rat am Ende immer wieder jede Konsequenz bei der Regulierung der Finanzmärkte fehlt.

(Beifall)

Unser Sixpack – gut und schön, wir wissen jetzt schon, dass wir da am Ende auch wieder sagen werden: Es geht in die richtige Richtung, aber es ist eigentlich nicht genug.

Am Ende dieses Sommers ist es so, dass die polnische Ratspräsidentschaft zu Recht sagt: Herr Trichet, der Präsident der Europäischen Zentralbank, hat die Europäische Union – nicht den Euro, sondern die Europäische Union – gerettet. Was das heißt – und ich finde, das ist zutreffend beschrieben –, ist überhaupt noch nicht beantwortet. Aber wie wir dahin kommen, nach anderthalb Jahren, zwei Jahren Debatte tatsächlich auf dem Finanzmarkt das Signal zu setzen, dass in der Europäischen Union kein Mitgliedstaat geopfert wird, dass es diese Geschlossenheit gibt, von der wir immer wieder sprechen – wie wir dahin kommen, kann ich Ihnen im Moment nicht beantworten, weil mir außer Formeln im Moment der Glaube an unsere Handlungsfähigkeit fehlt.

Herr Barroso, das möchte ich jetzt an Sie adressieren: Ihre Rede, Ihre Analyse zum Ende dieser Turbulenzen der letzten Monate hat für mich nicht das Zeichen gegeben, dass Sie der Mann sind, der mit seiner Kommission den Weg weist, raus aus der Intergouvernementalität, raus aus dem Club der Reichen, der im Moment die Eurozone regiert, und hin zu mehr Gemeinsamkeit. Entschuldigung, aber das muss ich einmal sagen!

Ich glaube, dass wir auch über uns als Akteure in der Europäischen Union genauso kritisch reden müssen, wie wir die Kritik an die Mitgliedstaaten richten. Die Bürger in der Europäischen Union wollen doch die Europäische Union. Wenn wir aber nicht mehr diejenigen sind, die erklären können, was wir vereinbart haben, wie wir die vereinbarten Schritte umsetzen, was sich in Griechenland verändert hat, was in Deutschland geleistet worden ist – wenn wir das nicht erklären können, Herr Barroso, dann sieht es wirklich sehr traurig aus um das, was eigentlich notwendig ist.

Meiner Meinung nach – und das ist durch die Erwähnung der Erwartungen der Chinesen, der Vereinigten Staaten von Amerika und anderen hier gesagt worden – vertreten wir immer noch einen der erfolgreichsten und besten Räume, die es auf dieser Welt gibt. Wir sind bisher nicht in der Lage gewesen, in der Krise einen verantwortlichen Weg zu finden. Martin Schulz erhält meine volle Unterstützung für die Aussage, dass das alles sich dadurch verschärft, dass die Ungerechtigkeiten wachsen, dass wir in der Krise bisher nur die kleinen Leute mehr belasten und die Großen immer mehr verdienen. Wir haben eine Menge Dinge auf dem Tisch. Formeln für Economic Governance und Wirtschaftsregierung gibt es genug. Das jetzt so glaubwürdig umzusetzen und zu erklären, dass unsere Bürger uns folgen, ist die größte Aufgabe, vor der wir in der Europäischen Union stehen.

(Beifall)

  Derk Jan Eppink, on behalf of the ECR Group. – Mr President, if you kick the can down the road, your shoes get dirty. That is what we have done with the euro. From the outset, the euro has been a political project ignoring economic realities. Whenever a problem arose, we kicked the can. But now realities are flying in our face. We are pushing Greece into a hole from which it will never emerge without devaluation. Iceland took austerity measures, but it also devalued its currency by 40%. Now its economy is growing again. Greece will have to do the same. Its default is a matter of time.

Some want to leap into a European transfer union, with Eurobonds. I understand the worries in Germany. Germans will have to pay, but what if Germany gets into trouble itself? Who saves the saviours, as Federal President Wulff rightly asked. The liberal FDP is right to oppose Eurobonds. Unfortunately, they keep silent in this Parliament, and are absent. Instead, I hear their Group leader demanding Eurobonds. I support the Bavarian CSU opposing a United States of Europe, but unfortunately here the CSU is sitting like a pudding. Apparently these parties have two views: one in Berlin and one in Strasbourg. Unsurprisingly, voters get confused. In Berlin they are right: a European transfer union will not save the eurozone, but break it up.

Mr President, may I reply to Mr Rostowski and Mr Barroso? I have the impression that I am attending a funeral in waiting. The only thing I do not know is: whose funeral?

  Lothar Bisky, im Namen der GUE/NGL-Fraktion. – Herr Präsident, sehr geehrte Kolleginnen und Kollegen! Kein so genannter Krisengipfel hat Lösungen für die Schuldenkrise und für die ungebremsten Spekulationen geschaffen. Staatshilfen werden weiterhin an Banken verteilt, Sparauflagen treffen die ärmsten und die mittleren Bevölkerungsschichten am ärgsten – besonders in den Krisenländern, aber auch in Deutschland. Das schwächt die gesamtwirtschaftliche Nachfrage, das schwächt die Investitionskraft und den sozialen Zusammenhalt in der Europäischen Union.

Durchgreifende Finanzmarktregulierungen wurden trotz vieler Ankündigungen nicht umfassend in Angriff genommen. Bürgerinnen und Bürger und ganz offensichtlich auch die Märkte bezweifeln die wirtschaftspolitische Kompetenz und Handlungsfähigkeit von Regierenden und von EU-Institutionen. Das freut mich nicht, um das von vornherein zu sagen!

Ich bin übrigens einverstanden mit denjenigen Kolleginnen und Kollegen, die vorschlagen, die EU-Verfassung – den Vertrag von Lissabon – zu überarbeiten. Meine Fraktion hat bereits vor seinem Inkrafttreten darauf hingewiesen, dass er den gegenwärtigen sozialen, demokratischen und wirtschaftlichen Ansprüchen und Herausforderungen nicht genügt.

Gestatten Sie mir einen Satz zum EU-Haushalt für 2012 und zur mittelfristigen Finanzplanung, über die wir dieser Tage reden: Je mehr hier gekürzt wird, desto geringer die Mittel z. B. für Kohäsion und Strukturpolitik, für Kulturförderung, für Bildungs- und Forschungsaustauschprogramme. Es sind aber genau solche Politiken, die den Mehrwert der EU ausmachen, die die EU erlebbar machen, die Ansätze einer sozialen Union erkennen lassen. Wer das in Frage stellt, riskiert nach meiner Auffassung den Sinn der Europäischen Union!

(Beifall)

  Nigel Farage, on behalf of the EFD Group. – Mr President, there is a new mood in Strasbourg today, and during your speech, Mr Barroso, there was an all pervading sense of gloom. I saw for the first time even your own supporters shaking their heads. They do not believe in what you are saying. The European people do not believe in what you are saying, and I do not really think even you now believe in what you are saying. Because we all know that Greece is going to default. The end game for Greece is near. And you cannot say you were not warned. You were told the Treaties were fatally flawed. You were all told that Greece should never have joined the euro. And when I stood up here five years ago and talked about Greek bond spreads you treated me with such utter derision, it was as if I had been led out of the local lunatic asylum. No, you have been warned all the way through.

So now what you have got is economic governance, and everybody here in this front row supports more European economic governance. What is European economic governance? I will tell you what it is: it is a plane landing in Athens airport out of which get an official from the Commission, an official from the European Central Bank and an official from the appalling IMF, and those three people – the troika you call them – go in, they meet the Greek Government and they tell the Greek Government what they may or may not do. You have killed democracy in Greece. You have three part-time overseas dictators that now tell the Greek people what they can and cannot do. It is totally unacceptable. Is it any wonder that Greek people are now burning EU flags and drawing swastikas across them? Frankly, unless Greece is allowed to get out of this economic and political prison you may well spark a revolution in that country.

I suppose there is some good news at least, and that is that in Germany people are waking up; right up to the President people are saying all of this represents the death of democracy. None of this can work, and the German people will simply refuse in the end to pay the bill. Your one achievement is that you have split Europe between north and south. The Greeks now badmouth the Germans; the Germans badmouth the Greeks. I have one last plea, Mr Barroso: will you please help Greece? Help it to get its currency back. Help it to reschedule its debts. Help it out of the mess that you have put it into. Your policies have failed. Stand up, be a man, admit it.

(The speaker agreed to take a blue-card question under Rule 149(8))

  Philippe Lamberts (Verts/ALE). - Mr President, I shall address Mr Farage. You are a very good speaker here. I admire your skills, but I have one question for you. You said, basically, that by our dictatorial way of dictating to the Greeks what they have to do, we will spark a revolution over there. What I noticed over the summer was that the closest that we got to a revolution was, in fact, in the streets of London, and that is not part of the eurozone. So I would like to know how you believe that we are going to get on if it is to be everyone on his own.

  Nigel Farage (EFD). - Mr President, the Member is quite right. London has had some huge social problems, but they are not there today. The difference is that in Greece these protests go on day after day. I put it to you that if you rob people of the most powerful thing they possess in a free society, their ability to vote for and to fire their governments and their ability to be the masters of their own destiny, all they are left with is civil disobedience and violence. So what you are doing in the name of economic governance is something which is incredibly dangerous. Far from this European project being something that will engender peace, it is likely to do the very opposite.

  Barry Madlener (NI). - Voorzitter, dit hele dossier staat bol van leugens en bedrog. Laten we dat uitspreken. Griekenland gaat failliet, dat weten we allemaal. Meneer Barroso leeft nog in een andere wereld, maar ook hij weet in zijn hart dat er geen redden meer aan is, dat alle steun die naar Griekenland is toegegaan, verdampt en dat de burgers van Europa hier zijn bedrogen.

Het begon al bij de toetreding van Griekenland. Het bedrog vond daar al plaats, en men wist dat. Men wist dat hier in deze zaal, en dat is ook toegegeven door de heer De Gucht, de toenmalige commissaris. De afspraken van het Stabiliteitspact zijn niet nagekomen en over de steunmaatregelen wordt ook constant de bevolking voorgelogen. Want het geld komt niet terug. Meneer Verhofstadt, u heeft gelijk: deze muntunie kan niet functioneren. Maar als u zich afvraagt hoe we in deze positie terecht zijn gekomen, kijk dan naar uzelf. Uw partij was er toch bij toen deze euro werd ingevoerd en toen deze muntunie, die niet kan functioneren, tot stand kwam. Jullie zijn zelf verantwoordelijk. Uw partijen zijn verantwoordelijk, dus zeg hier niet wie verantwoordelijk is. Dat bent u zelf.

De bevolking wordt vergeten. Niemand wil dit, en niemand is gevraagd om in deze positie terecht te komen. Het is een schande dat de Grieken in deze positie zitten. Het is een schande dat wij in deze positie zitten. De bevolking wil dit niet, en deze muntunie moet zo snel mogelijk uit elkaar vallen.

  Corien Wortmann-Kool (PPE). - Voorzitter, het vertrouwen in het feit dat Europa in staat is de schuldenproblemen op te lossen, lijkt verder af te brokkelen en dit raakt nu ook ons broze economisch herstel. De euro is onze gemeenschappelijke munt. De gemeenschappelijke munt die ook de heer Madlener wil. Maar hij is niet bereid de harde les te leren dat alleen gemeenschappelijke oplossingen zullen werken. Het sixpack bevat een ingrijpende hervorming van ons gemeenschappelijk bestuur in Europa. Ik ben optimistisch en ik heb vertrouwen, misschien meer vertrouwen dan collega Verhofstadt, in de flexibiliteit van de Raad om ook de laatste hordes te nemen. Want we moéten nog deze maand het sixpack goedkeuren en vervolgens daadkrachtig verder gaan op de ingeslagen weg. Een sterke rol voor de Commissie als onafhankelijke autoriteit en democratische verantwoording aan de Raad en aan dit Parlement. Voorzitter Barroso, u moet meer initiatief tonen om het Europese institutionele bouwwerk verder te versterken. Ook het versterken van onze concurrentiekracht is belangrijk. Want de werkloosheid, de jeugdwerkloosheid, stijgt en we moeten een belangrijk signaal geven aan onze burgers: de EU 2020-agenda in praktijk omzetten, de project bonds, de EIB moet investeringen aanjagen. Het gaat ook om de doorzettingskracht van de Commissie, want ons MKB, onze ondernemers, lopen tegen vele obstakels op die er volgens de Europese wetgeving al lang niet meer zouden zijn. Onze interne markt moet praktijk worden.

  Stephen Hughes (S&D). - Mr President, we are on the edge of the second dip of a double-dip recession and the crisis is clearly deepening.

It did not have to be this way. My Group published a paper a year ago setting out an alternative economic agenda entitled ‘A fair way out of the crisis’.

We called for a growth and jobs pact. There has been no focus at all on growth or employment in the last year. In America, President Obama is launching a USD 450 billion American jobs act and Europe remains silent on the jobs crisis.

We called for fiscal consolidation, but at a sensible pace – all Member States’ deficits below 3% by 2015, not 2013. The Commission’s latest forecasts, expected tomorrow, will show that many Member States cannot possibly make the 2013 deadline.

We proposed a European Stability Agency to manage a system of eurobonds. I am glad to hear what you have said today, President Barroso, on eurobonds, but I hope it is not a case of too little and too late.

We proposed a financial transactions tax (FTT) as part of a broader budget revenue package. Things have moved on this front but an FTT of 0.01% in 2018 will again be too little too late.

Finally, we made a number of proposals to tackle the root causes of the crisis on, for example, financial regulation and addressing macroeconomic imbalances. On the first, the Commission does not even support a ban on naked short selling, and on the second the Council opposes a symmetrical approach between deficit and excess countries.

The latest economic data and developments point in the direction of these proposals and these policies. It is not just about European economic governance. It is about the content of the policies. It is absolutely critical that we find a proper balance between consolidation and urgent support for growth and investment. I will resend you a copy of this paper, President Barroso. I hope this time you will read it and act on it.

VORSITZ: RAINER WIELAND
Vizepräsident

  Sylvie Goulard (ALDE). - Monsieur le Président, merci pour ce débat. Il n'est pas inutile de faire le point après l'été.

Il y aurait une première remarque à faire. Comme l'a dit Martin Schulz, c'est que les décisions de cet été semblent porter vers un gouvernement de la zone euro sans légitimation démocratique. Ce n'est pas un détail, on pourra en reparler.

Je voudrais dire un mot du six-pack, dont je suis l'un des rapporteurs. On nous dit que nous devons prendre nos responsabilités. Très bien! Mais quelles sont-elles, nos responsabilités? Est-ce plutôt d'adhérer à un compromis qui n'est pas mauvais mais qui a de vraies faiblesses ou est-ce de continuer à dire que ce n'est pas suffisant?

Pour ma part, j'ai un vrai problème de conscience, si nous continuons à cautionner – comme l'a dit Guy Verhofstadt – l'attitude de gouvernements qui veulent contrôler la mise en œuvre des règles. Quand la règle est adoptée, elle doit être mise en œuvre sous la responsabilité de la Commission. C'est pour cela que nous avions apprécié le six-pack et la majorité qualifiée renversée que vous proposiez.

Un mot pour M. Rostowski, qui a l'air d'aimer l'histoire de France. Quand je vois les propositions du Conseil, je ne pense pas à 1792. Je pense à ce que M. Talleyrand disait des émigrés en 1820: ils n'ont rien appris, ils n'ont rien oublié. Visiblement, certains n'ont rien appris de la crise, ils n'ont rien oublié des âneries du plan Fouchet des années soixante et ils croient toujours que c'est par la coopération des gouvernements que l'on va convaincre les tiers et les marchés que l'Europe existe. Ce n'est pas notre conception!

  Pascal Canfin (Verts/ALE). - Monsieur Barroso, je voudrais vous poser une question. Acceptez-vous de l'écouter, si cela ne vous dérange pas?

Je ne vais pas faire de grands discours. Ma question est précise: savez-vous combien – selon le gouvernement grec lui-même – il y a d'argent grec placé en Suisse et échappant à la fiscalité en Grèce? Deux cents milliards d'euros, l'équivalent du PIB annuel de la Grèce, l'équivalent de deux tiers de la dette grecque!

J'attends toujours votre initiative pour imposer une fiscalité sur cet argent qui a échappé au fisc grec. J'attends aussi une initiative forte du gouvernement socialiste grec sur ce sujet. Elle aurait un impact macroéconomique nul sur la Grèce, puisque cet argent est déjà parti ailleurs, mais cette politique serait, socialement parlant, parfaitement juste. Or, pour engager cette initiative, le gouvernement grec a besoin de l'Europe.

Vous allez me dire que c'est compliqué, mais il y a un exemple très simple: les États-Unis, qui bataillent tous les jours pour obtenir la levée du secret bancaire en Suisse sur leurs propres citoyens et qui sont en train de gagner des batailles. Pendant ce temps-là, soit nous ne faisons rien, soit nous faisons les choses en ordre totalement dispersé, de manière contreproductive, comme viennent de le faire le Royaume-Uni et l'Allemagne en signant avec la Suisse un accord qui limite les capacités d'action de l'Union européenne.

Il vous revient de prendre une initiative: 200 milliards d'euros, c'est une somme très importante! Nous ne pouvons pas demander aux contribuables européens d'être solidaires si les riches Grecs ne le sont pas non plus.

  Martin Callanan (ECR). - Mr President, we all woke up this morning to the news that yet another crisis meeting is taking place between the French President, the German Chancellor and the Greek Prime Minister in the slow-motion car crash that is Economic and Monetary Union.

Greece and other countries are suffering from a crisis of competitiveness. They are suffering from a crisis of excessive debt. Listening to this debate this morning, it seems obvious to me that that crisis will not solved by eurobonds. It will not be solved by imposing yet more high-interest loans on Greece. It will not be solved by a financial transaction tax. In particular, it will not be solved by a theological debate about whether it is best to have the intergovernmental method, or the Community method, or other such bizarre solutions.

I am afraid that we have now reached such a stage that the only solution is for Greece to devalue, to leave the euro and to default on its debts. That will be extremely difficult. It will be extremely painful. However, it is now the least bad option that is facing us to try a get a solution to this crisis.

  Νικόλαος Χουντής (GUE/NGL). - Κύριε Barroso, όλοι οι ομιλητές δεχτήκατε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε κρίση όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της ευρωζώνης. Προσθέτω ότι ζούμε πρώτη φορά τόσο σχιζοφρενικές καταστάσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση από την ίδρυσή της.

Παράδειγμα πρώτο: κατηγορείτε εσείς, οι κυβερνήσεις, όλοι οι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης τους οίκους αξιολόγησης, αυτούς που κερδοσκοπούν και επιτίθενται στην ευρωζώνη, ενώ την ίδια ώρα δεν παίρνετε μέτρα για να τους ελέγχετε και τους κάνετε απόλυτους «διαιτητές».

Παράδειγμα δεύτερο: ο Επίτροπος κύριος Oettinger δηλώνει ότι πρέπει να πάνε ξένοι δημόσιοι υπάλληλοι για να ελέγχουν τα οικονομικά των υπερχρεωμένων χωρών θεωρώντας ότι όποια χώρα έχει την ανάγκη αλληλεγγύης πρέπει να εκχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα.

Παράδειγμα τρίτο: ο ίδιος Επίτροπος ζήτησε να είναι μεσίστιες οι σημαίες των υπερχρεωμένων χωρών προσβάλλοντας ευαισθησίες την ίδια ώρα που θα έπρεπε να αποκαταστήσει τις ύβρεις που έχουν εκτοξευθεί κατά των χωρών του Νότου.

Κατόπιν τούτου, σας ερωτώ, κύριε Barroso, τι λέτε για τον Επίτροπό σας που δηλώνει τέτοια πράγματα; Και τι κάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση προκειμένου να υπερασπιστεί θεμελιώδη δικαιώματα των εργαζομένων στην Ευρωπαϊκή Ένωση;

  Claudio Morganti (EFD). - Signor Presidente, onorevoli colleghi, Presidente Barroso, noi della Lega Nord avevamo sostenuto in tempi non sospetti che l'euro, così come era stato introdotto, avrebbe portato più danni che benefici. Si sapeva che l'area dell'euro non era un'area monetaria ottimale e che un paese colpito dalla crisi avrebbe avuto enormi difficoltà a risollevarsi, rischiando di trascinare nel baratro anche gli altri.

Le economie europee non erano abbastanza integrate, capaci cioè di assorbire un eventuale choc di un determinato paese che, privo anche della possibilità di utilizzare la leva monetaria, si trova ora senza via di uscita. Erano state poste anche regole, poi puntualmente infrante, non è la prima volta.

Gradirei quindi che prima si prendesse atto di questo fallimento e poi si possono anche cercare soluzioni per uscirne. Ci troviamo in una situazione che noi non abbiamo certo voluto, ma che ora siamo disposti ad affrontare, prendendoci anche le nostre responsabilità, a partire da questo pacchetto sulla nuova governance economica.

  Trevor Colman (NI). - Mr President, in the history of the world there has never been a successful imposition of monetary union. Each and all attempts have failed. Today we are witnessing such a failure taking place in the eurozone. The political elites of Europe, including those in this House, dare not admit that what they have introduced is failing, even when membership of the eurozone is increasingly damaging the infrastructure of Member States. This arrogant indifference, together with growing disenchantment by the peoples of Europe, is a dangerous brew and is leading to public disorder. More will occur.

The European Union exists on the maxim that every problem merely requires more Europe when invariably it requires less and less, or none at all. The option that Member States return to their own national currencies is never considered, even when it obviously is the correct and only course of action.

The single currency contains the seeds of its own destruction. Already it is causing hardship and the breakdown of society. It is long overdue that this House recognise this reality and place the welfare of the peoples of Europe above misplaced political ambition.

  Werner Langen (PPE). - Herr Präsident! Ich möchte auf die Reden des Finanzministers und des Kommissionspräsidenten eingehen. Ich bin völlig anderer Meinung: Europa steht nicht am Abgrund! Wir haben eine Institutionenkrise, wir haben eine Verantwortungskrise, aber keine tiefgreifende Krise der europäischen Einrichtungen insgesamt, und dort gilt es, Verantwortung auch wahrzunehmen.

Herr Barroso, Sie haben von der Kakophonie der Meinungen geredet. Also Ihr Brief vom 3. August hat nicht dazu beigetragen, das abzubauen. Und Sie haben gesagt, es ist zu viel Zeit verstrichen. Wir haben hier viereinhalb Jahre auf die Vorschläge Ihrer ersten Kommission zur Finanzmarktregulierung gewartet. Ich sage das ganz klar: Sie haben das Initiativrecht, Sie haben die Verantwortung, Sie haben die Möglichkeit, Vorschläge zu machen, um die Regierungen zu treiben! Das fehlende Vertrauen der Staats- und Regierungschefs in die Handlungsfähigkeit der Kommission kann ich in Teilen verstehen. Die Kontrolle der Umsetzung europäischer Rechtsakte, die Kontrolle der Vergabe von Strukturmitteln – was hat denn Griechenland gemacht? 70 % nicht abgerufen! –, die Kontrolle hinsichtlich der Handlungsfähigkeit der Kommission selbst, das sind alles Defizite!

Sie haben die einmalige Chance, Herr Kommissionspräsident, in Ihrer Rede zur Lage der Nation in vierzehn Tagen Vorschläge zu machen zur Wirtschaftsregierung, zum Europäischen Währungsfonds, zur Durchsetzung des Binnenmarkts, zur Kontrolle der Umsetzung von Gesetzen, gegen nationale Alleingänge, zur Änderung der Verträge. Und diesen Mut fordern wir! Die Abgeordneten werden Sie an Ihrer Seite haben!

(Beifall)

  Antolín Sánchez Presedo (S&D). - Señor Presidente, algo está fallando. La desaceleración económica, la caída de las bolsas y las tensiones financieras son el coste de una débil respuesta.

Grecia, la estabilidad financiera y el crecimiento son las prioridades inmediatas. El Gobierno griego debe recibir el apoyo firme de la Unión en su esfuerzo por recuperar el crecimiento. La cacofonía debe cesar y es hora de cumplir los acuerdos del 21 de julio, incluyendo un plan Marshall digno de su nombre.

La estabilidad financiera es vital para el euro. El Banco Central Europeo tiene una especial responsabilidad mientras no existan en la Unión capacidades efectivas en el ámbito de la política fiscal. La zona del euro se basa en tipos de interés fijos, pero no en tipos de cambio que respondan a un diferencial ilimitado.

La Unión Europea debe asegurar que sus entidades financieras no son fuente de riesgo sistémico y que completan sus procesos de recapitalización adecuadamente.

El problema es el crecimiento. En la última década la zona del euro ha sido la que menos ha crecido en el mundo. Las economías con superávit deben expandir la demanda. Un escenario de bajos tipos de interés a medio plazo puede aliviar la deuda y contribuir a la reactivación económica. Es necesario un sistema europeo de deuda pública para dar coherencia a la unión económica, financiar en mejores condiciones la Unión y los Estados miembros, permitir la consolidación fiscal y las inversiones para reglamentar la economía y realizar las reformas estructurales, y para convertir el euro en una moneda internacional.

Es hora es actuar en serio; nadie puede hacer frente a estos desafíos con la riqueza, la cohesión, el equilibrio comercial, el margen fiscal y la posibilidad de mayor integración con que cuenta la Unión Europea.

  Carl Haglund (ALDE). - Herr talman! Då jag råkar komma från Finland kan det vara bra att säga några ord om stämningarna där hemma, eftersom de har påverkat diskussionen i ett europeiskt perspektiv. Finland har som många väl vet krävt säkerhet för att delta i det grekiska stödpaketet, någonting som är både ekonomiskt och politiskt besvärligt. Jag vill säga nu direkt att jag personligen inte har stött regeringens krav på dessa säkerheter, eftersom jag anser att det är orimligt i förhållande till vad andra euroländer gör.

Samtidigt kan det vara bra att fundera över vad detta beror på. Vad det egentligen beror på är det faktum att det finns bristande tilltro till och förtroende för de åtgärder som vi tillsammans, framför allt rådet och kommissionen, har vidtagit för att lösa krisen. Dessa brister i tilltron finns inte bara i den finländska riksdagen utan också bland folket i stort, vilket är något som vi måste komma åt. Tyvärr måste jag säga att jag i det avseendet också delar folkets bedömning. Det är tyvärr så att jag som politiker inser att det är politisk vilja som krävs för att åtgärda denna kris, men som ekonom måste jag säga att de åtgärder som hittills har vidtagits för att bland annat rädda Grekland tyvärr är helt otillräckliga.

Sist men inte minst vill jag säga att det i denna debatt lätt blir så att Tyskland, Finland och andra länder ställs till svars för att vi nu inte klarar av att åtgärda krisen. Visst är det så att de euroskeptiska stämningarna är besvärliga, men vi ska inte glömma att det inte är detta som är problemet i grunden, utan det är att vissa euroländer har levt över sina tillgångar i åratal. Låt oss inte glömma att det är det som är grundproblemet!

  Kay Swinburne (ECR). - Mr President, the economic crisis in Europe and the eurozone sovereign debt crisis are not happening in a bubble. They are occurring at a time of unprecedented turmoil in the global economies around the world. Collectively, Europe needs to raise trillions of euros to fund the 27 economies; the Member States need investors to purchase their sovereign bond issuances. So what the market thinks is actually very important. For as long as we need money from the markets, whether for sovereign or EFSF bonds, we need to listen to what they are saying.

Currently their message is very clear. Italian bonds issued this week saw very low demand at very high rates, despite the purchasing of billions of Italian and Spanish bonds by the ECB in the secondary market. This week, the interest rate for Italian bonds has again reached 5.75%, which is hardly sustainable for the third-largest bond market in the world. The markets are pricing in a 98% chance of a default in Greece. Are all the experts in the world wrong? Who is going to buy the debt if it is not the investors?

  Γεώργιος Τούσσας (GUE/NGL). - Κύριε Πρόεδρε, από την αρχή εκτιμήσαμε ότι η συμφωνία της Συνόδου της Ευρωζώνης, της 21ης Ιουλίου του 2011, ήταν εύθραυστη και προσωρινή. Δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Δεν είναι μόνο αντιθέσεις δημοσιονομικής πολιτικής στην ευρωζώνη. Μπροστά στους λαούς υψώνεται πελώριος ο κίνδυνος μιας πιθανότητας νέας συμφωνίας στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το χρέος στα κράτη μέλη της· αντιμετωπίζεται το ενδεχόμενο, πριν από την ουσιαστική ανάκαμψη να εκδηλωθεί νέα οικονομική κρίση διεθνούς εμβέλειας, νέος γύρος καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων, με ανυπολόγιστο κόστος για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.

Η ελεγχόμενη χρεοκοπία στην Ελλάδα, δηλαδή, η απαξίωση κεφαλαίων, που προβλέπει για τις τράπεζες και άλλους που έχουν κρατικά ομόλογα, φαίνεται τώρα μικρή μπροστά σε αυτό που χρειάζεται για να ξεμπλοκάρει η καπιταλιστική μηχανή. Όσο εύκολα συμφωνούν οι κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο τσάκισμα των εργατικών λαϊκών δικαιωμάτων, τόσο δύσκολα πια μπορούν να τα βρουν στο ποιά μονοπώλια και πόσα από τα κεφάλαιά τους θα καταστραφούν, ποιά θα κερδίσουν. Σε αυτό που είναι ενωμένη η Ευρωπαϊκή Ένωση - κεφάλαιο, αστικές κυβερνήσεις - είναι η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία για το λαό με το τσάκισμα των εργατικών λαϊκών δικαιωμάτων ..............

(Ο Πρόεδρος διακόπτει τον ομιλητή.)

  Philip Claeys (NI). - Voorzitter, we kunnen alleen maar vaststellen dat de EU structureel een transferunie wordt, waarbij de belastingbetalers van het noorden de rekening moeten betalen voor landen die het niet zo nauw nemen met hun begrotingsdiscipline. Met andere woorden, de EU evolueert naar een soort België in het groot, wat allesbehalve een aantrekkelijke gedachte is. We zien ook dat de opeenvolgende reddingsoperaties geen zoden aan de dijk zetten voor een land als Griekenland.

We kunnen dus twee dingen doen: opnieuw de vlucht vooruit nemen, zoals de Verhofstadts van dit Parlement willen met een soort superstaatregering, met Europese belastingen en Europese obligaties, de opbouw dus van een Europese overheidsschuld bovenop de nationale staatsschulden. Welnu, daarvoor bestaat geen democratisch draagvlak. Zulke plannen zouden direct, en terecht, weggestemd worden door de kiezers als ze daartoe de gelegenheid zouden krijgen. We kunnen ook realistische oplossingen nastreven, zoals het begeleiden van Griekenland uit de eurozone. Dat is op termijn de beste optie, zowel voor Griekenland zelf als voor de eurozone. En hoe langer we daarmee wachten, hoe meer geld het kost en hoe groter de problemen worden.

  Mario Mauro (PPE). - Signor Presidente, onorevoli colleghi, signor Presidente della Commissione, la crisi è economica e per molti versi è anche istituzionale – credo che Lei possa concordare con questo giudizio – nel senso che appariamo oggi incapaci di imporre un'agenda per venire fuori dalla crisi e piuttosto sembriamo obbligati ad accettare l'agenda della crisi.

Credo che sia vero perché, per esempio, quanto concordato il 21 luglio, come Lei ha già spiegato, non è stato velocemente ratificato, approvato o implementato da molti dei governi degli Stati membri. Credo allora che possa essere importante approfittare della circostanza del discorso sullo stato dell'Unione per indicare un'agenda precisa di cosa va fatto, non solo in prospettiva, ma subito, perché si possa riguadagnare l'adeguata fiducia, la fiducia che ci è necessaria per rispondere ai nostri bisogni.

Ieri, la delegazione italiana ha invitato ad anticipare, non al momento delle prospettive finanziarie, ma molto prima, il tema per esempio dei project bond. Credo che il cuore di questo nostro momento sia ridare consistenza all'iniziativa della Commissione, e che la Commissione appaia come colei che conduce il gioco, piuttosto che subirlo. Credo che per molti versi tutti potranno essere concordi nel sostenere questa posizione.

  Leonardo Domenici (S&D). - Signor Presidente, onorevoli colleghi, la crisi non è di ieri, esiste già da alcuni anni. È arrivato forse il momento di fare un bilancio critico delle politiche finora seguite: si è fatto sempre tutto bene? Abbiamo sempre fatto analisi appropriate della situazione? Si è scelto l'approccio giusto? La stessa Banca centrale europea che, come dice il ministro Rostoski, ha salvato l'Europa, ha sempre fatto bene anche quando, temendo l'inflazione, ha innalzato i tassi di interesse?

Il Presidente Barroso individua un problema, la velocità dei mercati e la lentezza della politica, ma è questo il solo problema? Certo, se si pensa che siamo ancora all'implementazione del 21 luglio, questo dovrebbe almeno suggerire di preparare e organizzare meglio i vertici e le loro conclusioni, ma la politica sarà sempre più lenta dei mercati. Allora il punto è guardare più lontano, spostare l'accento sulla lotta alla disoccupazione e lo sviluppo. Questo è il terreno che deve scegliere la Commissione europea, anche oggi nel discorso del Presidente Barroso, più concretezza c'era sul deficit e meno sulle indicazioni di crescita e sviluppo.

La Commissione vada oltre la sua debolezza, dica che la priorità è lotta alla disoccupazione e creazione di posti di lavoro, redistribuzione della ricchezza e strategia di investimenti pubblici, cambiando anche quelle che sono le regole del nuovo patto di stabilità europeo!

  Peter van Dalen (ECR). - Voorzitter, de grote schulden van veel lidstaten vormen de kern van deze crisis. Italië heeft een schuld van 130% van het bruto binnenlands product en het Ierse begrotingstekort is 10%. Griekenland scoort het meest beroerd: een schuld van 157% van het bbp en een begrotingstekort van bijna 8%. De last van de Griekse held Atlas was lichter. Griekenland kan die schuld nooit afbetalen, en dus moet die schuld deels worden afgeboekt. Dan is ook de deelname van private partijen goed geregeld.

Ook is een herstelplan nodig voor de Griekse economie om de dan resterende schuld wel te kunnen aflossen, en de Grieken moet vol inzetten op het innen van belastingen. Wanneer deze maatregelen niet zeer spoedig worden genomen, moet Griekenland de euro verlaten. De euro is immers een kwaliteitsmunt en dat vereist discipline en daadkracht, zoals het effectief kunnen aanpakken van schulden en het voorkomen van een faillissement.

  Jean-Paul Gauzès (PPE). - Monsieur le Président, Messieurs les Présidents, Monsieur le Ministre, l'incertitude actuelle sur la réponse européenne à la crise est particulièrement néfaste, d'abord pour les pays concernés, mais également pour les marchés, dont la pression devient insupportable et dangereuse.

J'aborderai, sur ce point, une question purement technique. Dès lors que l'on constate qu'un État peut être en défaut, il est vital, désormais, de définir des règles qui régiront cette situation. Lorsqu'une entreprise est en cessation de paiement, il existe des règles exceptionnelles pour la protéger. En revanche, il n'existe aucune règle pour les États, parce qu'il a été longtemps admis que les États ne pouvaient être en défaut. Or, l'exemple de la Grèce montre bien que la pression constante sur l'État ne permet pas de mettre efficacement en œuvre les dispositifs qui sont envisagés.

L'Union européenne doit donc, dans le cadre de la zone euro, déterminer les règles qui doivent prévaloir. L'appartenance à la zone euro crée, pour chaque État, une situation originale et ambiguë: il n'est plus l'émetteur de sa monnaie, mais sa politique financière est actuellement encore peu coordonnée avec celle des autres pays.

Le premier impératif est bien évidemment l'achèvement rapide du dispositif de coordination des politiques économiques ainsi que du mécanisme européen de stabilité, mais il faut aussi définir les règles applicables. Il s'agirait de mettre en place un dispositif prescrivant – dans le cas de pays sous contrat avec l'Union européenne ou le FMI – le gel des clauses d'exigibilité anticipée, de déchéance des termes ou des événements de crédit qui, aujourd'hui, empêchent un véritable redressement. La mise en place d'un tel dispositif garantirait à la fois la transparence et la crédibilité.

  Άννυ Ποδηματά (S&D). - Κύριε Πρόεδρε της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, είπατε - και πολύ σωστά - ότι η έγκαιρη και πλήρης εφαρμογή των αποφάσεων που λαμβάνονται από όλα ανεξαιρέτως τα κράτη μέλη της ευρωζώνης, αυτά που λαμβάνουν οικονομική βοήθεια, αυτά που συνδράμουν τα υπόλοιπα κράτη μέλη, είναι κεφαλαιώδους σημασίας ζήτημα.

Γνωρίζετε, και γνωρίζουμε όλοι, ότι εδώ και ενάμιση χρόνο, η Ελλάδα καταβάλλει μια τεράστια προσπάθεια να διορθώσει μέσα σε ελάχιστο χρόνο όχι μόνο ελλείμματα, αλλά στρεβλώσεις, λάθη, ελλείψεις και παραλείψεις δεκαετιών. Πρόκειται για ένα εγχείρημα εξαιρετικά δύσκολο που έχει αποδώσει αποτελέσματα, έχει επιτυχίες και, ασφαλώς, έχει και καθυστερήσεις, υστερήσεις στην εφαρμογή του, διότι είναι διαφορετικό ένα πρόγραμμα στα χαρτιά και διαφορετικά εφαρμόζεται στην πράξη. Γνωρίζουμε επίσης όλοι ότι η Ελλάδα πήρε πρόσφατα επιπρόσθετα μέτρα δημοσιονομικά και διαρθρωτικά για να επιταχύνει την προσπάθεια και θα κριθεί από την εφαρμογή τους.

Δεν είναι όμως μόνον η Ελλάδα που θα κριθεί. Κρινόμαστε όλοι. Και κρινόμαστε, πρωτίστως, και από την ανοχή και τη συνενοχή που δείχνουμε σε συζητήσεις μέχρι πρότινος αδιανόητες, όπως η χρεοκοπία, συντεταγμένη ή μη, μιας χώρας μέλους της ευρωζώνης με ή χωρίς την έξοδο από το ευρώ. Λέμε ότι έχουμε σήμερα κρίση εμπιστοσύνης. Και πολύ σωστά. Μόνο που δυστυχώς οι περισσότεροι εννοούμε την εμπιστοσύνη των αγορών. Το μεγαλύτερό μας πρόβλημα είναι ότι διαρρηγνύεται η εμπιστοσύνη μεταξύ μας και όλων μας προς το κοινό νόμισμα. Όταν απαντήσουμε σε αυτό, θα ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη των αγορών.

  Vicky Ford (ECR). - Mr President, the euro crisis has led some to demand more centralisation, but others are calling for more European localism. These ideas are not incompatible! Localism is not Eurosceptic opportunism or protectionism; far too often, decisions are taken by this House without even considering whether that decision could be taken locally or nationally.

The resulting legislation often adds bureaucracy costs and stifles investment. Yes, we need to mend our public finances, but we must also improve competitiveness and cut those costs. For example, we do need international agreement on banks, but we do not need every mortgage offer to every resident in every country to be identical. Yes, we should work together when necessary, but we must also give back responsibility to our citizens and our governments wherever possible.

  Luis de Grandes Pascual (PPE). - Señor Presidente, todos somos parte de un todo y nadie se salva solo. La emergencia necesita conjunción de esfuerzos y sacrificios. A la Unión se le demanda liderazgo y se reclama que los mecanismos de dirección y toma de decisiones funcionen en tiempo real. La unión monetaria no puede sobrevivir sin una dirección unívoca en términos políticos.

Se necesita un gobierno económico, un presupuesto común, una cierta armonización fiscal y un plan de choque. Por tanto, lo primero debe ser disciplinar las cuentas públicas, corregir los desequilibrios macroeconómicos y estimular la competitividad. Que nadie gaste más de lo que permita su crecimiento económico.

Por otra parte, es de lamentar el carácter intergubernamental del mecanismo de estabilidad financiera. La Unión Europea necesita de un mecanismo permanente de resolución de crisis bajo el método comunitario, un Fondo Monetario Europeo.

Si Europa quiere tener liderazgos, Señorías, esas decisiones deben ser impulsadas por el Parlamento Europeo y por la Comisión, más que por el Consejo, atado y ralentizado en sus tiempos por los gobiernos. A los Estados les compete hacer deberes para contribuir con el conjunto de la Unión a sus decisiones, además de emplearse a fondo en una tarea esencial: crecer y crear empleo.

En España, hace más de un año, nuestro líder Mariano Rajoy ofertó en sede parlamentaria su predisposición a una modificación puntual de nuestra constitución. Y la semana pasada las Cortes Generales, tras la oferta solemne del Presidente del Gobierno, llegaron a un consenso en estos términos.

El compromiso de unas cuentas públicas saneadas no puede ser coyuntural; tiene que ser, Señorías, permanente.

  Udo Bullmann (S&D). - Herr Präsident, Herr Kommissionspräsident, Herr Kommissar, Herr Ratspräsident! Es gibt zwei offene Fragen in dieser Diskussion. Erstens: Wenn wir lesen, was die Weltbank sagt, wenn wir lesen, was Frau Lagarde im Internationalen Währungsfonds sagt, dann stehen wir am Vorabend einer Rezession. Die Wachstumsmaschinen sind ausgefallen. Wo bleiben die Investitionen? Das ist die dringende Frage an die Europäische Union. Und ich frage Sie: Sie verweisen auf das Stabilitäts- und Wachstumspaket – wo bleiben die Investitionen? Sie wollten ja alles gestrichen haben, was mit Investitionen zu tun hat. Also, wo bleiben die Investitionen? Wo können wir zusammenarbeiten, damit wir in Europa wieder vorankommen? Wir Sozialdemokraten geben die Hand dafür, dass wir eine Strategie nach vorne finden.

Zweite Frage: Wie schaffen wir den Einstieg in einen gemeinsamen Bondsmarkt? Auch hier ist unsere Unterstützung sicher. Machen Sie Vorschläge! Helfen Sie, diejenigen zu überzeugen, die im Rat noch nicht überzeugt sind! Wir sind dabei, und wir werben um Mehrheiten hier im Haus.

  Paulo Rangel (PPE). - Senhor Presidente, Senhor Presidente da Comissão, Senhor Ministro, em primeiro lugar eu queria aqui registar o agrado com que ouvi hoje as palavras do Sr. Presidente da Comissão. Queria cumprimentá-lo por ter feito aqui uma defesa equilibrada, mas firme, do método comunitário. Estou absolutamente convencido de que não há qualquer hipótese de ultrapassarmos esta crise se não recorrermos ao método comunitário. E esse recurso ao método comunitário exige, por parte do Parlamento e de nós deputados, membros deste Parlamento, uma atitude completamente firme, completamente determinada, para suportar e apoiar os esforços da Comissão.

Muitas vezes se diz que a Comissão precisa de ser mais pró-activa. Também acho isso. Mas a verdade é que neste momento nós já temos em cima da mesa a proposta dos project bonds. Já temos aqui no Parlamento, por exemplo, a proposta para flexibilizar os fundos para os países que estão intervencionados, sejam membros do euro ou estejam fora do euro, e que permitirá alocar a esses países recursos para, enquanto decorrem os programas de austeridade, poder haver crescimento.

Tivemos aqui hoje também a novidade de que vai haver aqui uma proposta devidamente equilibrada de trazer os eurobonds, seja numa versão compatível com os actuais Tratados, seja numa versão que porventura implica uma reforma institucional. Tivemos também aqui esta novidade. É claro que sabemos também que esta proposta tem de ser equilibrada, porque não basta introduzir os eurobonds. Essa é apenas uma variável possível da resolução do problema.

O que eu queria dizer com isto é que nós neste momento temos já um leque de soluções apontado pela Comissão que só precisa de uma coisa: precisa do nosso apoio entusiástico agora e na semana em que tivermos o discurso do Estado da União para dar força à Comissão para avançar com uma solução para a nossa crise.

  Pervenche Berès (S&D). - Monsieur le Président, Monsieur Barroso, je vous vois et pourtant, très souvent, je me demande où vous êtes! Où étiez-vous le 21 juillet? Vous avez une capacité à avoir un discours extraordinairement adapté à votre auditoire, ce que vous avez encore démontré aujourd'hui.

Pourquoi n'avez-vous donc pas tenu ce discours le 21 juillet? Alors que vous êtes le bras armé de la méthode communautaire, que nous défendons inlassablement dans ce Parlement européen, que faites-vous pour que l'Union exerce cette capacité de négociation vis-à-vis de la Suisse? Que faites-vous, alors que certains États membres parmi les plus puissants dans leur capacité de négociation avec la Suisse discréditent l'Union dans son ensemble en négociant de manière bilatérale? Seriez-vous en situation de négocier, avec la même force que les Américains, pour permettre aux Grecs de récupérer l'argent que les Allemands leur reprochent de ne pas savoir récupérer?

Enfin, concernant les euro-obligations, nous n'attendons pas que vous acceptiez finalement cette proposition, pour laquelle nous plaidons depuis tant d'années et qui est le revers de la pièce d'une responsabilité conjointe et solidaire. Il faut y ajouter une dimension de démocratie et de progrès social.

(Le Président retire la parole à l'oratrice)

  Μαριέττα Γιαννάκου (PPE). - Κύριε Πρόεδρε, ακούστηκαν εδώ μέσα λέξεις από τον Πρόεδρο του Συμβουλίου και τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, όπως κακοφωνία στην Ευρώπη, χρειάζεται υπευθυνότητα και αλληλεγγύη, επιστροφή στην ανάπτυξη, ευημερία των πολιτών, θέσεις εργασίας, ολοκληρωμένη απάντηση στα προβλήματα.

Κύριε Πρόεδρε, το ευρώ και τα βήματα που έγιναν στην Ευρώπη έγιναν μέσω πολιτικών αποφάσεων. Έγιναν από τις ηγεσίες. Δεν έγιναν τυχαία. Και μόνο μέσω πολιτικών αποφάσεων μπορούμε να απαντήσουμε στην κρίση. Επομένως, ναι, πρέπει να έχουμε προσήλωση στην κοινοτική μέθοδο. Η στήριξη της Ένωσης είναι πολιτική απόφαση και στηλιτεύουμε όσους κερδοσκόπους βρίσκουν πρόσφορο έδαφος από ατυχείς και ανακριβείς δηλώσεις. Έχουμε εργαλεία για την κρίση και μπορούμε να δημιουργήσουμε και άλλα. Έχουμε το ευρωπαϊκό εξάμηνο και την αξιολόγησή του, τα ομόλογα έργου (project bonds), αλλά και τα ευρωομόλογα, τη στρατηγική «Ευρώπη 2020», το πολυετές δημοσιονομικό πλαίσιο, το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Και έχουμε μία Ευρωπαϊκή Επιτροπή που βάσει των θεσμών μπορεί να πάρει πρωτοβουλίες και πρέπει να πάρει πρωτοβουλίες. Επομένως, δεν ζητά κανείς να αφαιρέσει από τις κυβερνήσεις τις αρμοδιότητες, αλλά τα τρία θεσμικά όργανα πρέπει να εργασθούν μαζί για αυτήν την υπόθεση.

Όσο για την Ελλάδα, δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα της ευρωζώνης. Σε όσους είπαν ότι η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει απαντούμε ότι η χώρα μας δεν θα χρεοκοπήσει. Και δεν θα χρεοκοπήσει γιατί οι Έλληνες είναι διατεθειμένοι να κάνουν θυσίες, όχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά και για τις υποχρεώσεις που έχουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

  Marianne Thyssen (PPE). - Voorzitter, het is hoog tijd om een einde te maken aan de wilde stroom van voorstellen. Al die voorstellen uit alle hoeken zorgen voor verwarring en creëren het beeld van een stuurloos Europa. Ik ben het volledig met u eens, meneer de Commissievoorzitter, dat een stap-voor-stapaanpak nodig is, maar we rekenen erop dat het met de Commissie als stuurman is. Willen we succes boeken, dan moeten we één draaiboek hebben, moeten we eensgezind en discreet zijn in onze communicatie en moeten we nu eerst uitvoeren wat afgesproken is in plaats van steeds nieuwe voorstellen te lanceren.

Dit betekent dat we in de eerste plaats het acute probleem moeten oplossen en al het mogelijke moeten doen om Griekenland uit het slop te halen. Dit betekent ook dat alle politici de moed moeten opbrengen om aan hun burgers uit te leggen dat solidariteit met andere eurolanden op termijn voor iedereen de beste koop is.

Daarnaast moeten we structurele wijzigingen doorvoeren, met andere woorden: eind september moet in dit Huis een stevig sixpack worden goedgekeurd. Deze en andere financieel-economische maatregelen zijn van ongelooflijk belang, niet alleen om het vertrouwen van de markten te herstellen, maar ook om ons zelfvertrouwen als Europeanen op te krikken.

Tot slot betekent dit dat we op langere termijn andere systeemfouten aanpakken, ook als dat een Verdragswijziging impliceert. Alle denkpistes naar een meer communautaire aanpak zijn wat mij betreft het overwegen waard, en hier rekenen we op uw stuurmanskunst, meneer de Commissievoorzitter.

  Gunnar Hökmark (PPE). - Mr President, we need visions for the future but we need solutions for today. More calls for more Europe do not solve the real problems we are facing today. These real problems – deficits and the lack of growth – are obstacles for the future. We need more decisions in the Europe we have today in order to make real changes. We must emphasise that Member States are responsible, but we must never forget our own responsibility. The Commission, the Council and Parliament must use all of their powers.

I think one of the most important things is to use the opportunity we have. The European Union is the biggest economy in the world, but we are not making use of that because we are not the biggest market. That is why I call on the Commission to put forward proposals to make the European Union a totally internal market that can compete with the US and China and that can allow for the growth that we will need in order to deal with a debt crisis. We need a Stability Pact, which will be put in place, but we need growth and the Commission has a responsibility to provide a proposal for us to act immediately.

  Mairead McGuinness (PPE). - Mr President, when I heard the Commission make the observation that we need a better spirit of confidence between the institutions and national governments, I wondered where exactly, and when exactly, it all went so horribly wrong.

It seems to me that when things were good in Europe – or we thought they were good – everybody was in agreement. We are being tested politically because of the crisis. While much of this debate has focused on the economic crisis and the problems in Greece, I think the problems are much closer to home. They concern the profession that I am involved in, as these are problems with the profession of politics. How do we, as elected representatives, deliver better for our citizens? How do we tell them the harsh messages that they may not want to hear, but which we need to deliver to them in order to make progress? We need to look at ourselves to find those answers. What spurs me to keep going is the messages from the extreme right and the extreme left. Let the centre prevail and make progress.

  Ana Gomes (S&D). - Já foi aqui sublinhado que há 200 mil milhões de euros na Suíça, fugidos da Grécia. E há milhares de biliões mais, dos diversos Estados-Membros – incluindo do seu e meu país, Portugal, Senhor Presidente – que desapareceram das empresas, dos bancos e das economias, para muitos outros paraísos fiscais, evadindo ou defraudando as autoridades nacionais.

E há muito mais capitais que, beneficiando do regabofe da rivalidade fiscal na própria União Europeia, se refugiam na Holanda, no Luxemburgo, na Bélgica, na City ou na Irlanda, desertando o investimento nos países que o geraram.

Que credibilidade e eficácia tem a governação económica proposta pela Comissão e pelo Conselho, se nada têm feito para controlar os paraísos fiscais e reaver os fundos lá parqueados e se nada fazem para concretizar a harmonização fiscal na zona euro?

  Marielle De Sarnez (ALDE). - Monsieur le Président, je crois que la faillite d'un membre de la zone euro entraînerait, de fait, la faillite de toute l'Europe, et qu'elle aurait des conséquences incalculables et un coût exorbitant, non seulement en termes financiers mais aussi en termes économiques, en termes d'emploi et en termes politiques. Ceci n'est donc pas une option, et il faut le dire ici clairement.

La seule solution est d'aider la Grèce: d'abord en tenant nos engagements, ensuite, en lui donnant du temps, puis en l'aidant à conduire et à mener à bien les réformes structurelles dont elle a besoin et, enfin, en donnant et en garantissant des perspectives à son peuple. C'est à cette condition seulement – je crois – que la Grèce se remettra sur pied.

Mais la crise de confiance dans l'euro a atteint un niveau tel qu'évidemment, on ne pourra pas en rester là. Il faudra mettre en œuvre ces euro-obligations dont on parle maintenant depuis des mois, mutualiser une partie de la dette des États membres de la zone euro jusqu'à une hauteur de 60 % du PIB, avancer sur la question de la gouvernance économique, mais également sur celle de la gouvernance politique qui, dans la crise, a été largement insuffisante.

  Sven Giegold (Verts/ALE). - Herr Präsident, liebe Kolleginnen und Kollegen! Ich möchte nochmals auf einen Punkt hinweisen, der derzeit im Zentrum der Diskussion steht: Die Anleihemärkte sind hoch gespannt, die Bond Spreads steigen immer weiter.

Wir haben heute von der Kommission gehört, dass sie Eurobonds in einer Weise vorschlagen wird, die keine Vertragsänderung erfordert. In der Tat, Artikel 136 ermöglicht es, dass innerhalb der Eurozone Instrumente vorgeschlagen werden, die zu mehr Haushaltsdisziplin führen. Und tatsächlich kann und sollte man Eurobonds so ausgestalten, dass sie die Haushaltsdisziplin aller Mitgliedstaaten verschärfen und gleichzeitig ein Schritt zu finanzieller Solidarität sind.

Deshalb meine Aufforderung an die Kommission: Legen Sie diesen Vorschlag zügig vor! Ein solcher Vorschlag kann in der jetzigen Situation Entlastung bringen, wenn er klug gemacht ist. Machen Sie nicht nur eine Studie, sondern schlagen Sie Gesetze vor, die den Mitgliedstaaten einen Anreiz bieten, auch wirklich einen Schritt in diese Richtung zu setzen! Die Abwesenheit der deutschen FDP hier und die Blockade in Deutschland zu diesem Punkt sind unverantwortlich. Wenn Ihr Vorschlag kommt, wird sich auch die deutsche ....

(Der Präsident entzieht dem Redner das Wort.)

  Lajos Bokros (ECR). - Mr President, Finance Ministers these days praise the ECB for doing a great job, and they have a point, because the ECB is now becoming a fiscal institution. It does the job of the Finance Ministers. Instead of restricting itself to monetary policy, it finances sovereign debt. That is a distortion; it is a confusion of roads in economic policy, and it cannot be successful because it will really create inflation and it will really put more debt on those countries which are now saved, apparently, from this debt crisis. The resignation of Jürgen Stark is a stark reminder of this confusion. I think we have to realise that the Finance Ministers have to do their job and the sooner they do it, the better for the eurozone.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL). - Senhor Presidente, é impressionante como a única preocupação dos responsáveis da União Europeia se centra no deus Mercado, ou seja, nos interesses financeiros, subordinando a estes todas as suas políticas e orientações.

Por isso, aqui deixamos o mais vivo protesto e indignação contra estas políticas anti-sociais que sistematicamente esquecem as pessoas, indiferentes ao agravamento da divergência, das desigualdades, do desemprego, da pobreza e da exclusão social que estão a criar. É inadmissível que se esteja a destruir aquilo a que chamavam o modelo social europeu na generalidade dos Estados-Membros, se escamoteie o princípio da coesão económica e social e, inclusivamente, apareçam altos dirigentes da União Europeia a humilhar publicamente os Estados-Membros e os seus povos, que estão a sofrer duramente as consequências das suas orientações neoliberais e anti-sociais.

O que será necessário para reverem as suas posições e as suas políticas? O aumento das tensões sociais e das lutas dos trabalhadores e das populações que desesperam com estas políticas? É certamente o que vai acontecer, como também já está previsto em Portugal, com as manifestações da CGTP previstas para 1 de Outubro.

  Bastiaan Belder (EFD). - Voorzitter, hoe winnen zwakke eurolanden het vertrouwen van de financiële markten? Door bezuinigen en hervormen. Beide zijn pijnlijk, maar onmisbaar voor gezonde financiën, een betere concurrentiepositie en voldoende verdienkracht. Daarbij wordt talmen gestraft door de financiële markten en moet de politiek een juiste en consistente koers varen.

Voor een échte oplossing is echter meer nodig. Een aantal eurolanden heeft een hoge buitenlandse schuld. Dit hangt samen met de handelsbalansen en betalingsbalansen, die niet in evenwicht zijn. Een Nederlandse hoogleraar pleit voor een nieuw Bretton-Woods-akkoord dat deze in evenwicht zou moeten brengen, bijvoorbeeld door regelgeving die de financiële sector beperkt in het financieren van hoge handelstekorten van andere landen. Zien Commissie en Raad dit als een goed voorstel om deze structurele onbalans te verminderen?

Een tweede korte vraag: wat vindt de Raad van het Nederlandse voorstel voor de versterking van de begrotingsdiscipline?

  Andrew Henry William Brons (NI). - Mr President, interest rates in the eurozone cannot be appropriate for economies in very different states of health. Interest rates are too high for southern European countries that are in recession, because they have been raised to curb inflationary pressures in Germany. This has exacerbated the recession and led to falling government revenues and increased government debt. Furthermore, the percentage return, or coupon, on sovereign bonds has had to be higher because of diminished confidence and fear of default.

The ECB was already buying small countries’ sovereign debt and has recently started to buy Spanish and Italian bonds to instil confidence. While this might postpone the crisis, there is a real danger that the ECB will purchase bonds the market value of which will eventually fall, as has occurred with the bonds from Greece, Ireland and Portugal. And even an institution like the ECB cannot survive a massive fall in the assets on its balance sheet without huge recapitalisation at the expense of taxpayers in the eurozone and outside it.

  Olli Rehn, Member of the Commission. − Mr President, honourable Members, let me first of all thank you on our behalf for a very substantive and responsible debate which reflects the depth of the current crisis and the concerns we have about its consequences for ordinary citizens in Europe.

What we are seeing is that the real economy, growth and employment are now under extreme pressure from the negative ramifications stemming from the continued market turbulence related to the sovereign debt crisis. Therefore, the necessary condition to protect economic growth and job creation – economic recovery – is to contain the turbulence and reinforce our economic governance, to create solid foundations for the continuation of the recovery, sustainable growth and job creation.

Some of you have criticised the EU’s response to the crisis as too slow and ineffective and then pointed the finger at the Commission. Frankly, that misses the target For instance, when we talk about eurobonds, already at the critical meeting of 9 and 10 May 2010 we proposed the European Financial Stability Mechanism that would be operated by joint and several guarantees. However, this was rejected by Member States in the Council because for them they resembled eurobonds too much.

Moreover, concerning the reform and reinforcement of the European Financial Stability Facility, we proposed that in our annual growth survey on 12 January. President Barroso reinforced the message and called for the conclusion of that work by the summit in early February. And where are we now? We are, I trust, finally carrying out this operation, getting the reformed, reinforced and more flexible EFSF operational as of October onwards.

So, it is the excess of intergovernmentalism and the deficit of the Community method that is hampering our actions, and that is the real problem in terms of EU economic governance. Let us be honest about this; let us be frank and open about this. Therefore, I agree with all those of you who have said that deeper economic integration and policy coordination is one key remedy to the crisis. Certainly not the only one – no silver bullet – but a necessary condition for the solution of the crisis.

We must be able to decide more quickly and more effectively and we must be much better in the implementation of our decisions in the European Union. The current institutional structures are not sufficient to tackle the challenges we are currently facing. As President Barroso said, we need un nouveau moment fédérateur and that moment must start today.

This calls for a very thorough public debate in our Member States and in this context I dare to say that the European Parliament is the institution and you, as representatives of our citizens as Members of the European Parliament, are the representatives who have a major responsibility and a major opportunity to pursue this debate, stimulate this debate and participate in this debate, as you have a very special democratic interface with the European citizens.

In the immediate short term let me underline the importance of implementation of the decisions of the eurozone summit. I cannot stress enough the importance of swift implementation of the decisions taken. Especially by increasing the flexibility and effectiveness of the EFSF and the ESM, we can act earlier and more effectively to ensure financial stability in Europe. Therefore, ratification of the agreed reform of the EFSF in the Member States is a very clear and urgent priority. Moreover, rapid implementation of the decisions is essential for addressing the debt crisis and restoring confidence in our economies and therefore I expect that the Euro Group meeting this Friday in Wroclaw will overcome the remaining hurdles and get the job finally done.

On Greece, let me say a word to those suggesting that Greece would be better off outside the Europe. I very strongly disagree. Neither Greece nor the eurozone would be better off. Whatever way you look at it, it is absolutely certain that a default and/or exit of Greece from the eurozone would carry dramatic economic, social and political costs, not only for Greece but also for all other euro area Member States and EU Member States, as well as for our global partners.

(Applause)

There is an active debate on EU economic governance and there definitely is a need to rethink our institutional structures. There are also currently high expectations of how eurobonds could help solve the debt crisis by pooling the debt issuance of euro area Member States. To my mind it is clear that eurobonds, in whatever form they might be introduced, would have to be accompanied by substantially reinforced fiscal surveillance and economic policy coordination as an essential counterpart, so as to avoid moral hazard and to ensure sustainable public finances. Of course this would have implications for the fiscal sovereignty of Member States, which calls for a substantive debate in the euro area Member States to see if they would be ready to accept this.

Finally, in the very short term, yet another plea and I trust this is the very final plea on this issue. In the very short term, the conclusion of the legislative package on EU economic governance is the crucial step forward in strengthening fiscal surveillance and reinforcing the surveillance of macroeconomic imbalances, and here I look both to the Council and to the Parliament. We need urgent approval of the six-pack by the end of this month; let us vote on 28 September please. I mean you vote; I witness and I endorse with all my spirit and sympathy. Urgent approval of the six-pack is not only important in its own right; it is a necessary foundation for any further progress in economic governance. President Barroso will deliver his State of the Union speech here in Strasbourg at the next plenary session, where he will outline the Commission’s proposals on how to further develop the economic governance of the euro area and of the Union.

So to conclude: what we need now is to implement the decisions to reinforce economic governance and our instruments for ensuring financial stability in order to safeguard financial stability and economic growth and job creation, to consistently continue to improve public finances and undertake reforms that can boost economic growth and job creation, and to conclude the six-pack in order to create the foundations for a real economic union and thus move to the next stage in economic integration towards a deeper economic and political integration.

(Applause)

  Jan Vincent-Rostowski, Urzędujący Przewodniczący Rady. − Panie Przewodniczący! Wysoka Izbo! Po pierwsze chciałbym powiedzieć, że jestem w pełni przekonany, że w tym tygodniu wszystkie strony – Komisja, Parlament, Rada – wykażą należyte poczucie realizmu i dojdziemy do kompromisu jeśli chodzi o pakiet sześciu ustaw, nad którymi teraz pracujemy. Jak powiedział i przewodniczący Barroso, i komisarz Rehn, jest to konkretne działanie i zadanie , któremu musimy teraz sprostać.

Chciałbym odnieść się krótko do słów Lajosa Bokrosa, którego bardzo cenię jako byłego ministra finansów. Jest to oczywiste: ministrowie finansów muszą wykonać swoją pracę, ale potrzebują do tego czasu, bo gospodarki też muszą mieć możliwość dostosowania się do podjętych przez nas działań. Tymczasem dzisiaj, w krótkim horyzoncie czasowym, obserwujemy panikę na rynkach skarbowych niektórych państw. Europejski Bank Centralny nie może dopuścić do niewypłacalności któregokolwiek z państw, bo doprowadziłoby to do absolutnej katastrofy systemu bankowego całej strefy euro i całej Unii Europejskiej. Wiemy także, że wtedy nie mielibyśmy w ogóle żadnej polityki monetarnej, tylko chaos monetarny. Dlatego uważam, że działania Europejskiego Banku Centralnego były jak najbardziej słuszne, stosowne, konieczne i odważne.

Przewodniczący Schulz pocieszał mnie, że będzie dobrze. Muszę przyznać, że w naszej części Europy historia, także ta najgorsza, jest może trochę nowsza, niż w Europie Zachodniej. Dla nas koniec historii był wielkim wyzwoleniem. Apeluję do całej Wysokiej Izby: nie pozwólmy historii wrócić w złym sensie tych słów! Jasne jest, że musimy ratować Europę. Jeśli nie my, to kto? Jeśli nie teraz, to kiedy? Ostatnie słowa chciałbym skierować do pana Farage’a. Powiedział on, że czuje się jakby był na pogrzebie, tylko nie wie, na czyim. Odpowiem mu po angielsku: Do not Ask for whom the bell tolls, it tolls for you!

  Der Präsident. − Die Aussprache ist geschlossen.

Schriftliche Erklärungen (Artikel 149)

  Zigmantas Balčytis (S&D), raštu. – Europa šiandien išgyvena itin sudėtingą laikotarpį, kai vienu metu būtina suvaldyti esamą situaciją ir rasti politinės valos investuoti į šiandienos ir ateities ekonomikų augimą. Europą krečia ir gili politinio pasitikėjimo krizė, kuriai įveikti reikės daug didesnės išminties ir politinės valios sutelkimo negu anksčiau. To mūsų piliečiai tikisi iš ES institucijų ir iš savo valstybių narių vyriausybių. Sudėtinga situacija, susiklosčiusi kai kuriose euro zonos valstybėse, neturėtų tapti pretekstu kurti dviejų greičių Europą ir užkirsti kelią vieningam, nuosekliam ir solidariam valstybių narių ir visos ES ekonominiam augimui. Turime suprasti, kad tik efektyvesnis ir griežtesnis 27 valstybių narių ekonomikų valdymas gali užtikrinti gilesnę integraciją, didesnes socialines garantijas mūsų piliečiams ir didesnį pasitikėjimą pačia Europos Sąjunga.

  Gerard Batten (EFD), in writing. – The architects of the European Single Currency are to blame for the crisis that now faces the eurozone. The euro was never an economic project. It was a political project designed to help bring about a United States of Europe. Once of the vital attributes of a state is its currency and that is why the European Union forced through the introduction of the euro against all the sensible advice against it. You do not have to be an economist to know that to constrain a number of completely different economies within a single interest rate and exchange rate will, over time, bring nothing but problems and eventual disaster. That is what we are seeing now, and of course Mr Barroso is calling for full economic and financial governance of the eurozone countries by the European Union. The crisis was entirely predictable and so was Mr Barroso’s proposed solution. The euro is going to come apart. It is just a question of time. The longer it takes the worse the crash is going to be. The people to blame are those who forced the economies of the eurozone into an economic straightjacket in order to serve a political dogma.

  George Becali (NI), în scris. – Recunosc că de la începutul mandatului meu, din iunie 2009, aceasta este cea mai îngrijorătoare dezbatere la care particip. L-am ascultat pe reprezentantul preşedinţiei poloneze şi îngrijorarea mea a crescut. L-am ascultat pe preşedintele Comisiei şi sentimentul s-a accentuat. Ambii ne cer să susţinem în faţa cetăţenilor noştri măsurile propuse.

Ce argumente să ai atunci când şomajul atinge 15%? Ce să le spui tinerilor care nu găsesc de lucru în ţară şi nu mai au acces în Spania, unde lucrau până acum mai bine de un milion de români? Economia socială de piaţă, societatea echitabilă sunt concepte care nu mai spun nimic tinerilor din Londra, Madrid, Berlin, Bucureşti şi, mai ales, din Atena.

Domnul Barroso vorbea de credibilitate. Cred că acesta este răspunsul cheie. E complicat, dar nu imposibil de reconstruit credibilitatea. La începutul mandatului îi uram domnului preşedinte al Comisiei puterea lui David şi înţelepciunea lui Solomon. A fost, din păcate, un soi de profeţie urarea mea, frântă aici la Strasbourg, pentru că ştim toţi că eu, ca deputat român, nu puteam fi profet în ţara mea, România, aflată încă în afara zonei euro.

  Ivo Belet (PPE), schriftelijk. – Een Europese economische regering, euro-obligaties, de snelle goedkeuring van het sixpack-pakket (dat de regeringen een strakke begrotingsdiscipline oplegt): het is allemaal broodnodig, zonder enige twijfel. Maar dit zijn ambitieuze ingrepen en die kosten onvermijdelijk tijd. We hebben ook vandaag, hier en nu, krachtige signalen nodig. Die zijn bizar genoeg veel eenvoudiger van nature. Het komt er grof geschetst op neer dat we een eind maken aan de kakofonie, dat we eensgezind duidelijk zijn in onze strategie dat de eurozone één en ondeelbaar is en dat we in crisistijden als vandaag ook bereid zijn draconisch op te treden om die eenheid te vrijwaren. Politici met verantwoordelijkheid moeten ophouden met scenario's rond te bazuinen over een mogelijke exit van Griekenland. Gewoonweg omdat dat een no-go zone is. Deze crisis is een gigantische lakmoesproef voor de solidariteit binnen de EU en met name binnen de eurozone. Het is tegelijk één grote opportuniteit om de interne samenhang te betonneren. Maar, zoals gezegd, dat kan maar onder één voorwaarde: als de gespreide slagorde ophoudt en als met name Brussel, Parijs en Berlijn voor eens en altijd duidelijk maken dat we meer dan ooit de richting uitgaan van een slagkrachtige Unie met die ene, ondeelbare munt.

  George Sabin Cutaş (S&D), în scris. – Majoritatea statelor din zona euro nu se aflau în dificultate înaintea crizei financiare, ele înregistrând datorii publice și deficite în scădere. Pe de altă parte, datoria publică raportată la PIB a zonei euro este în continuare mult inferioară celei a Statelor Unite ale Americii sau Japoniei.

Uniunea Europeană nu suferă atât de o problemă a datoriei publice, cât de lipsa unei integrări fiscale și politice. Această criză are nevoie de un răspuns european și de o guvernanță economică comună, bazată pe metoda comunitară și nu pe cea inter-guvernamentală, deficientă din punct de vedere democratic și decizional.

Din această perspectivă, salut faptul că executivul european pregătește o propunere pentru o piață comună a datoriilor publice, care va ușura finanțarea datoriei și va asigura lichiditatea monedei europene. Totodată, sunt în continuare necesare propuneri privind armonizarea fiscală, guvernanța economicǎ europeanǎ, creșterea economicǎ şi crearea de locuri de muncǎ.

Importanța monedei euro din punct de vedere internațional nu poate fi contestată. Statele Unite au cerut zilele acestea manifestarea unității europene, iar Uniunea trebuie să se ridice la înălțimea așteptărilor.

  João Ferreira (GUE/NGL), por escrito. – Nas últimas semanas, sucedem-se os números actualizados a dar conta da recessão (na melhor das hipóteses, da estagnação) nas economias da Zona Euro. As perspectivas sombrias de há uns meses atrás são agora ainda mais negras. A crise aprofunda-se de forma veloz. Neste cenário, é cada vez mais claro que os senhores desta UE estão mergulhados na mais profunda desorientação. É cada vez mais claro que as instituições da UE, e as potências que têm conduzido o processo de integração, nada mais têm a oferecer aos povos europeus que não uma profunda regressão civilizacional. A fuga em frente, o esticar de corda, é o único caminho que conhecem e que apontam. Um caminho perigoso, porquanto se baseia no aprofundamento das orientações que aqui nos conduziram. A sua incapacidade para resolver esta crise é, com efeito, estrutural. Crise que é expressão simultânea do desenvolvimento desigual do capitalismo na UE – da interdependência assimétrica que relega países como Portugal, Grécia e Irlanda para uma inserção subordinada e dependente no processo de integração capitalista – e também da desregulação dos mercados de capitais, da financeirização da economia, que abre caminho a todas as formas de especulação (e extorsão). Crise que, por isso mesmo, não encontrará solução no quadro da persistência destes dois factores.

  Ildikó Gáll-Pelcz (PPE), írásban. – Nem tudom elfogadni, hogy a nyári eurócsúcsok után, még mindig az euró válságának elméleti fejtegetéséről beszélünk. A polgárok naponta, s joggal kérdeznek meg minket, hogy meddig és miért hagyjuk kiszolgáltatott helyzetben az eurót, s mi a válságból kivezető legrövidebb út? Egyes tagállamok természetesen a gyakorlatban is cselekszenek, ugyanakkor nem könnyíti meg a helyzetüket, ha munkájukat úton útfélen különböző módokon, s leginkább leminősítik. Gondolok itt a hitelminősítők felelőtlen és minden alapot nélkülöző megnyilvánulásaira, illetve néhány sajnálatos bizottsági kijelentésre. Nem elég, hogy nem álltak rendelkezésre időben a válságkezelés eszközei, úgy érzem, hogy ma sincsenek konkrét, előremutató ajánlásai a Bizottságnak, pedig egyértelmű iránymutatások hiányában a tagállamok egyre kiszolgáltatottabbá válnak. Eddig magam is azt vallottam, hogy nem az euró válságáról, hanem adósságválságról beszélünk. Nos, ha sokáig húzzák az időt, még az euró válsága is bekövetkezhet.

  Kinga Göncz (S&D), írásban. – Régi igazság, és a valóság által többször igazolt tény, hogy az Európai Unió mindig válságokon keresztül fejlődött tovább, a krízisek hozzájárultak az együttműködés, az integráció elmélyítéséhez. Ennek a fejlődésnek a része a schengeni rendszer kiépítése és a közös valuta bevezetése. Ez utóbbi azonban „félkészre” sikerült: a monetáris uniót nem egészíti ki közös gazdaság- és költségvetési politika. Ez vezetett az Unió néhány tagországának leszakadásához és ezzel együtt az egész eurózóna válságához. Az Európai Unió újabb válaszút előtt áll: vagy visszalép egy lazább együttműködés felé, ennek minden súlyos következményével, vagy viszonylag gyorsan megvalósítja a gazdasági, pénzügyi integrációt az eurózónán belül.

Ehhez erős európai irányítás kell, ahogyan ezt régóta sürgeti az Európai Parlament, az EU legdemokratikusabb intézménye. Magyarországnak és a többi eurózónán kívüli országnak egyértelműen az az érdeke, hogy a monetáris unió megerősödjön, és ezáltal egy olyan közösséghez tartozzanak, amely gazdasági-pénzügyi stabilitást jelent számukra is. Az euroszkeptikus, háborús, populista retorika, szuverenitásunk hamis hangsúlyozása rombolja Magyarország felzárkózásának a lehetőségét, és azoknak az érveit erősíti, akik egyébként is a többsebességű Európa létrehozásának terveit dédelgetik. Magyarországnak támogatnia kell minden erőfeszítést, amely arra irányul, hogy elmélyüljön a tagállamok közötti gazdasági integráció, és megerősödjenek az EU demokratikus alapértékei. Elemi érdekünk az erős, demokratikus Európa.

  Louis Grech (S&D), in writing. – The eurozone, and indeed the EU itself, is facing one of the most significant challenges in its history. Yet the economic governance reforms recently put forward by EU finance ministers fail to prioritise growth and job creation, and place little emphasis on the need for fairness and social equity when reshaping our economies for the future. This agreement will lead us further down the path of austerity at a time when the need for strategic investment to create jobs and growth has never been more acute. I will be working with my fellow MEPs in an effort to rebalance this package in the coming weeks. I also urge the Commission to submit proposals to strengthen financial regulation, including the possibility of establishing a European ratings agency, as soon as possible. The greed of banks and hedge funds, coupled with a lack of rigorous regulation, were the primary causes of the current crisis. It is imperative, therefore, to ensure that in future financial institutions serve the broader economy and society as a whole; taxpayer bailouts must be conditional upon banks providing services and credit to citizens and SMEs as opposed to simply paying down debts built up due to their own speculation.

  Sylvie Guillaume (S&D), par écrit. – La crise de la zone euro atteint son paroxysme dans une Europe très largement gouvernée à droite. Or ce sont ces gouvernements, tous plus frileux et égoïstes les uns que les autres, qui réclament de multiples garanties, promesses, sanctions pour les "mauvais élèves", avant d’accepter d’accorder une once de solidarité. En traînant des pieds sur la mise en œuvre des plans d’aide à la Grèce, la coalition des réticents transforme tout simplement ce qui devrait être un mouvement fort de solidarité, en gaspillage d’argent public vers un puits sans fond. Car une aide accordée au compte goutte n’est d’aucune utilité à notre partenaire grec, toujours sous le feu des attaques spéculatives. Voulons-nous laisser mourir le malade en le mettant en quarantaine, en attendant? Mais en attendant quoi ? De faire pareil demain avec l’Italie, l’Irlande, ou l’Espagne qui présentent les mêmes symptômes ? L’épidémie se transmettant par les banques, puisque ce sont auprès d’elles que les États sont endettés, arrêtons de nous mentir : disloquer la zone euro et l’Union européenne ne sauvera personne d'un effondrement économique général. Ce dont nous avons besoin c'est de relancer les investissements pour une croissance durable, mais quand donc ce message sera-t-il entendu ?

  Jiří Havel (S&D), písemně. – Současná nelichotivá situace periferních zemí eurozóny nutí k zamyšlení nad dalším postupem. Jedním z předpokladů evropské integrace bylo založení jednotného vnitřního trhu v rámci EU na principu čtyř svobod, k čemuž měla přispět i jednotná měna euro. Nicméně se časem ukázalo, že je obtížné vytvořit měnovou unii bez adekvátního fiskálního a institucionálního rámce. Domnívám se, že komplexní řešení stávající krize by se mělo týkat tří následujících oblasti: finančního sektoru, fiskální politiky a konkurenceschopnosti EMU, resp. EU. Za prvé, musí dojít k obnovení důvěry ve finanční sektor EU, kde by stěžejní roli měla hrát jednak ECB (poskytováním likvidity bankám či nákupem vládních dluhopisů) a též bankovní regulátor EBA, který by měl mimo jiné zaručit důvěryhodnost stress testingu bank EU. Za druhé, fiskální politika zemí EU by měla být posílena emisí eurobondů a zavedením FTT (včetně výraznější úlohy EP a vnitrostátních parlamentů v tomto procesu). Za třetí, z dlouhodobého hlediska bude důležitý udržitelný hospodářský rozvoj a konkurenceschopnost EU. Bude třeba důsledné dodržování paktu Euro plus včetně důrazu na efektivnost alokace z evropských fondů po roce 2014 a též dodržování podmínek kondicionalit. Celkově se domnívám, že EU má při řešení dané situace dostatek nástrojů a že se podaří tuto krizi úspěšně zažehnat.

  Edit Herczog (S&D), írásban. – Bizalmi válságnak vagyunk tanúi és áldozatai. A háztartások, államháztartások nagyarányú eladósodása – amit az olcsó pénz illúziója, rózsásnak álmodott jövő táplált – hirtelen szertefoszlatta a pénzpiacok káprázatát, s hirtelen a bizalmatlanság és a vesztességtől való félelem lett úrrá. Ez a páni félelem éppolyan eltúlzott, mint volt korábban az eufória. Csakhogy míg a buborék, vagy az államadósság nőtt, látszólag mindenkinek jól ment a sora, most viszont valóságos zsugorodás megy végbe. Nem mindenütt, és nem egyformán sújtja a válság az embereket, de mindenkinek kevesebb jut, mintha egészséges volna az európai gazdaság egésze és helyreállna a bizalom. Hazámban tízezrek vettek fel svájci frankban hiteleket, amit nyakra-főre kínáltak a bankok 2008 októberéig.

Azóta a válság nyomán sokan elvesztették munkájukat, az ingatlanpiac összeesett, a svájci frank – a már említett bizalmi válság nyomán – jócskán megerősödött. Mindez együtt kilátástalan helyzetbe sodort ezreket. „More Europe”, a több szolidaritás jelentené a kiutat, ám néhány helyütt az önző féltés, másutt meg a rendbetétel fájdalmaitól való félelem állja útját a gyors és határozott döntésnek és cselekvésnek. E bénultságban pedig Európa tehetetlenül sodródik a válság örvénye felé. Remélem mindannyian felocsúdunk, mielőtt túl késő lenne. A jövő kihívásait egy széteső, gyenge Európa aligha tudja kivédeni. Még nincs túlontúl késő, de nincs idő további halogatásra sem.

  Илиaна Ивaнова (PPE), в писмена форма. – Дълговата криза в Европейския съюз е резултат от лоша фискална дисциплина и безотговорно харчене на някои от страните членки, но също така и на липса на адекватни инструменти на европейско ниво, които да позволяват ефективен контрол и навременно коригиране на съществуващите дисбаланси.

Днес ЕС трябва да действа решително и да говори с един глас при взимането на необходимите мерки за намиране на изход от тежката финансова ситуация на някои от страните членки. Нужен е холистичен подход, който да включва план за действие на национално и на европейско ниво. Страните с прекомерна публична задлъжнялост трябва да предприемат важни структурни реформи, да направят нужните стъпки за балансиране на своите бюджети и да оптимизират функционирането на публичната администрация.

Паралелно с това на европейско ниво трябва да бъдат създадени ефективни инструменти за наблюдение и контрол на публичните финанси. Държавите, които не са част от еврозоната, трябва да бъдат включени наравно със страните от еврозоната при разглеждането на новите фискални правила. Единствено по този начин можем да бъдем сигурни, че всички страни членки гледат в една посока и ще избегнем Европа на две скорости.

  Tunne Kelam (PPE), in writing. – This is not so much an economic crisis as a credibility crisis. The eurozone is at serious risk of losing its credibility, first due to an irresponsible style of living that includes consuming more than we earn, and secondly to the fact that the EU has not been able to react decisively enough and in a more coordinated way to the crisis. The key problem now is to act to repair the hole in the bottom of the European boat. New loans may be necessary but, if the hole is not repaired by cutting expenses and conducting serious structural reforms, the credibility crisis cannot be overcome. Latvia was in the deepest crisis three years ago but restructuring and streamlining the economy and cutting its expenditure by 20% has restored Latvia’s credibility. If needed, the country has no problem in taking out loans on favourable conditions. The most practical way to restore the EU’s credibility is for the Commission to come forward with concrete far-reaching new initiatives to deepen the internal market. The internal market is the very foundation of the EU. However, there are still hundreds of obstacles to its completion; the services sector especially comes to mind.

  Sławomir Witold Nitras (PPE), na piśmie. – Wszyscy w Europie zdają sobie sprawę z tego, że UE znajduje się punkcie zwrotnym historii. Kryzys zadłużenia jest zagrożeniem nie tylko dla gospodarek narodowych, ale ujawnił ponadto słabość architektury instytucjonalnej UE.

Wspólnota musi w tej sytuacji skutecznie działać na dwóch frontach – instytucjonalnym i gospodarczym. Kryzys obnażył słabość wielopodmiotowego systemu zarządzania kryzysowego. Trudno dzisiaj jednoznacznie wskazać, kto podejmuje decyzje i kto ponosi za nie odpowiedzialność – obserwujemy zjawisko rozproszenia odpowiedzialności. Efektem tego jest mnogość sprzecznych komunikatów. Wydaje się, że skuteczne zarządzanie jest dzisiaj możliwe tylko na poziomie wspólnotowym, bo tylko taka strategia pozwoli nam uniknąć fragmentacji w Unii lub – w najgorszym wypadku – powstania „Europy dwóch prędkości”. Reforma instytucjonalna pozwoliłaby odbudować wiarygodność organów wspólnotowych i przywrócić zaufanie do procesu integracji.

W kontekście gospodarek narodowych wiele mówimy w Parlamencie Europejskim o zadłużeniu. Musimy pamiętać jednak, że zadłużenie jest nie tylko przyczyną kryzysu, ale również konsekwencją. Wzrost zadłużenia nie jest niebezpieczny, dopóki towarzyszy mu wzrost gospodarczy. Gdyby nie brak konkurencyjności, który objawił się w permanentnie słabym wzroście gospodarczym niektórych krajów, to nikt o kryzysie dziś by nie mówił. To, czego potrzebujemy, to reformy pozwalające na spadek zadłużenia, ale też takie, które zapewniają długoterminowe finansowanie wzrostu. Stabilność finansów publicznych nie wystarczy w perspektywie długoterminowej, potrzebujemy zrównoważonego wzrostu gospodarczego.

  Kristiina Ojuland (ALDE), in writing. – When discussing the economic crisis and the stability of the euro, we seem to concentrate on the present problems, failing to draw conclusions for a long-term economic perspective. The crisis has revealed blatantly that the economic system in Europe as we know it today can no longer be sustained. In fact, most of the EU countries seriously need to review their economic and social policies in order to avoid falling into financial difficulties. Keeping that in mind, we can support Greece only on the condition that Greece makes further cuts in its expenditure and reforms its economy, starting with an extensive privatisation programme. If Greece fails to comply then the rescue package will only be able to alleviate the symptoms, but not treat the actual cause of their problems. The success of the recovery from the economic crisis at large depends first and foremost on each and every Member State and their strict and persistent adherence to the common rules as well as their dynamism in adapting to a different global economic environment. The EU economic governance package will surely be an important step forward, but earnest will and effort by the Member States must come first.

  Alfredo Pallone (PPE), per iscritto. – L'interconnessione delle nostre economie e l'effetto domino della crisi dimostrano che la logica dei nazionalismi non porta alcun beneficio, anzi arreca gravi danni. La solidarietà tra i paesi dell'Unione deve essere accompagnata da un senso di responsabilità e conformità alle regole, che gli Stati non possono e non devono violare. Ma la solidarietà non può e non deve essere a senso unico, se si fa parte di un'Unione, di cui si condividono ideali e valori, ci si impegna per la crescita e lo sviluppo e ci si sostiene anche nei momenti di difficoltà. Portiamo avanti il concetto di economia sociale di mercato, in cui però si pone maggiormente l'accento sul mercato, tralasciando l'aspetto sociale. Abbiamo indebolito il Patto di stabilità e crescita. È stato un errore e ne paghiamo le conseguenze. Bisogna ritornare ad avere regole di disciplina di bilancio e le procedure devono essere automatiche. È bene inserire nelle Costituzioni il principio del pareggio di bilancio, da raggiungere però coniugando il rigore e il risanamento delle casse pubbliche con la crescita. Perché se noi ingessiamo i nostri bilanci pubblici con regole ferree dobbiamo al contempo attuare misure per la crescita perché, altrimenti, in un contesto globale, l'Europa, intera, non sopravvive.

  Franck Proust (PPE), par écrit. – Certains affirment que la sortie de la Grèce soignerait tous les maux de la zone euro. Mais ils se trompent. Au-delà de l'effet domino, cet événement livrerait au monde entier le message dramatique que l'Europe ne serait plus capable d'assumer son propre projet d'unification économique. Ne cédons pas à la précipitation, ni à la démagogie ambiante. Le repli sur soi a toujours été une idée néfaste. L'histoire nous l'a malheureusement démontré et c'est pour cette raison que nous avons voulu construire l'Europe. Il n'y a qu'un seul remède à la crise: la méthode communautaire. Commission, États membres et Parlement: nous avons tous montré la volonté de nous en sortir ensemble. Il est temps, aujourd'hui, d'agir de concert. Nous avons mis en commun notre monnaie, mettons maintenant sur pied un véritable gouvernement économique et rapprochons nos politiques fiscales, comme le proposent l'Allemagne et la France. Surtout, ne perdons pas de vue que nous agissons pour les peuples européens. Assainir nos finances, c'est investir dans l'innovation et la recherche à long terme pour créer de la croissance et de l'emploi. Cela, nous devons l'expliquer à nos concitoyens qui, en observant les réformes en cours, se posent légitimement des questions pour leur avenir.

  Marie-Thérèse Sanchez-Schmid (PPE), par écrit. – Il serait illusoire de le cacher : la crise que nous traversons est grave. Les tourbillons quotidiens secouant les Etats, les bourses et les banques, font présager le pire si l'Europe ne réagit pas immédiatement. Quelles sont les raisons de cette crise? Tout d'abord, une faille structurelle : comment assurer à long terme la stabilité d'une monnaie unique sans mettre en place de véritables coordinations budgétaires? L'ancien pacte de stabilité était faible et déconnecté de la réalité. Ensuite, une raison conjoncturelle : les Etats font preuve depuis longtemps - et plus encore depuis la crise de 2008 - d'approximations dans la gestion de leurs dépenses publiques auxquelles il faut mettre un terme. Enfin, la crise a été aggravée pas l'égoïsme politique de certains Etats, qui chahutent en ordre dispersé selon leurs intérêts à court terme et les sondages du moment. La France et l'Allemagne ont proposé des solutions. Elles sont nécessaires, mais ne seront pas suffisantes. La réponse doit venir de l'Europe elle même. L'UE osera-t-elle un "pas dans l'inconnu", une intégration véritable où s'exprimera la solidarité de chacun pour la croissance de tous? Si l'Euro s'écroule, la confiance dans le projet européen s'écroulera avec lui.

  Edward Scicluna (S&D), in writing. – At this stage of the debt crisis in the eurozone we have now reached the point where words will no longer do. In the absence of political leadership financial markets are taking the decisions for us. Some painful truths need to be told. The collapse in share prices in French and German banks is because they are exposed to billions of euros in Greek debt. A Greek default will cause a domino effect starting with a banking crisis, which will then put pressure on other country’s debt financing.

We know this and political leaders in Germany, the Netherlands, Finland and other countries know it as well. But they are resistant to taking the action needed to prevent disaster. Either they are in denial or they have not been truthful with their electorates about the choices that face the eurozone.

In the old days we could have said that the solution for such indebted countries was to devalue their currency and fend for themselves. With a single currency, single monetary policy and interlinked banking system, this logic no longer applies. The single currency and our banking system are on a precipice. If leaders are not honest and brave both will collapse.

  Richard Seeber (PPE), schriftlich. – Die derzeitige Schuldenkrise fordert ein schnelles, entschlossenes und gemeinsames Handeln. Hier ist vor allem die Europäische Kommission gefordert, die ihre Rechte und Pflichten verstärkt wahrnehmen muss. Sie darf sich nicht hinter zögernden Mitgliedstaaten verstecken, sondern muss proaktiv eine Führungsrolle übernehmen. Ein noch schwächerer Euro oder – noch schlimmer – eine Staatspleite ist mit weit höheren Kosten verbunden als eine solidarische Unterstützung der hoch verschuldeten Mitgliedstaaten. Dafür brauchen die Europäischen Institutionen, insbesondere die Kommission und das Parlament, die nötigen Mittel, um diese Krise zu bewältigen. Allerdings müssen auch diese Staaten, allen voran Griechenland, noch mehr tun, um ihren Staatshaushalt in den Griff zu bekommen.

  Monika Smolková (S&D), písomne – Každý štát v eurozóne čelí dôsledkom krízy. Prijímajú sa reštrikčné opatrenia, čoho dôsledky pociťujú ľudia v každom štáte. Pán Barroso vo svojom vystúpení povedal, že jedným z opatrení bude daň z bankových transakcií. Vítam toto opatrenie, pretože každý si musí uvedomiť, že dôsledky krízy nemôžu byť na pleciach ľudí a banky si rozdeľujú zisky. V súčasnosti prebieha boj o Európu – rozpad eurozóny by spôsobil pád ekonomiky celej Európy. Jednotlivé členské štáty musia deklarovať, že s podporou eurovalu to myslia vážne, že podpora Grécka a Portugalska je podpora eura a ekonomík jednotlivých štátov. Ale aj Európska komisia musí využívať v čase krízy všetky nástroje rastu. Nečakať, ale investovať, zvyšovať zamestnanosť, a nie dávať výnimky v zákonníku práce pre nadčasové hodiny až 550 hodín tak, ako dala mojej krajine, dnešnej pravicovej vláde na Slovensku pri nezamestnanosti 13 %.

  Csaba Sándor Tabajdi (S&D), írásban. – A válságból kivezető út első lépéseként mielőbb el kell fogadnunk a megerősített gazdasági kormányzásról szóló hatos jogszabálycsomagot, sőt, túl kell lépnünk ezen. Komolyan meg kell fontolni már a közeljövőben az eurókötvények bevezetését és az ehhez óhatatlanul kapcsolódó szorosabb politikai koordinációt is, ennek kizárólagos alternatívái ugyanis a végeláthatatlan mentőcsomagok vagy a bajba jutott államok csődje. Örvendetes, hogy az Európai Bizottság is elismerte ennek szükségességét, mikor ígéretet tett egy javaslat kidolgozására. Hasonlóan örvendetes, hogy a nyári francia-német csúcsból úgy tűnt ki, végre az európai jobboldal is belátta, hogy nem elég megszorítani, hanem a válság terheit a jelenleginél sokkal igazságosabban kell megosztani a már eddig is túlterhelt európai állampolgárok és a pénzügyi szektor között, amely eddig nem vette ki a részét a terhekből. Ezért ma már az európai jobboldal is támogatja a szocialisták által kezdeményezett pénzügyi tranzakciós adó bevezetését. Ezt az adót, okosan kalibrálva, de amilyen gyorsan csak lehet, be kell vezetnünk, bevezetését pedig a pénzpiacok mainál sokkal szigorúbb felügyeletének kell kísérnie. Bízom abban, hogy a közeljövőben a Bizottság erre is javaslatot fog tenni.

  Nuno Teixeira (PPE), por escrito. – Desde que começou a crise económica e do euro, muitos esforços têm vindo a ser desenvolvidos para afirmar a capacidade da União Europeia de superar esta fase e de recuperar a confiança dos nossos cidadãos, dos mercados e dos parceiros mundiais. A crise é uma oportunidade para a União Europeia mostrar a sua capacidade de enveredar pelo caminho do crescimento e da recuperação económica, o que exige uma união de estabilidade e de solidariedade que só será possível através do método comunitário, como referiu o Presidente da Comissão Europeia.

Vários Estados-Membros, como é o caso de Portugal, têm desenvolvido esforços para levar a sério esta tarefa de sobrevivência e estabilidade do euro através de medidas e programas austeros para saneamento das suas finanças públicas. É, assim, essencial para o futuro da zona euro e da União Europeia, tal como a conhecemos, reforçar o espírito de parceria entre as várias instituições europeias e os Estados-Membros, na figura dos seus governos e parlamentos nacionais. O Parlamento Europeu tem aqui um papel essencial, enquanto representante dos 500 milhões de cidadãos europeus e órgão legislativo da União Europeia.

  Kathleen Van Brempt (S&D), schriftelijk. – Nu de financiële markten de welvaart van 500 miljoen EU-burgers dreigen te vernietigen, debatteren we vandaag over de economische crisis. Als uitweg voor de crisis halen het voorzitterschap en de Commissie de goedkeuring van het sixpack aan. Maar dit is kortzichtig. Het sixpack geeft geen antwoord op de vraag hoe je een sociaaleconomisch beleid ontwikkelt dat op langere termijn duurzame welvaart genereert voor alle Europeanen. Het gaat uitsluitend over controleren en bestraffen, maar zwijgt als vermoord over investeren in onderwijs, menselijk kapitaal, innovatie en infrastructuur. Uiteraard kan er geen solidariteit bestaan zonder budgettaire verantwoordelijkheid. Maar saneren betekent dat je snijdt in overtollig vet, dat je spieren met rust laat en zelfs meer zuurstof geeft.

Ik ben blij dat de Commissie eindelijk met concrete voorstellen zal komen om euro-obligaties in te voeren, al vrees ik dat dit wel eens too little too late zou kunnen zijn. Een dergelijke Europese solidarisering moet natuurlijk ook gepaard gaan met een striktere Europese controle op de budgetten. Maar niet enkel de uitgaven moeten beter beheerd worden, dat moet ook zo zijn voor de inkomsten. Wij pleiten voor eerlijke inkomsten, een Europese vennootschapsbelasting en een financiële transactietaks.

  Angelika Werthmann (NI), schriftlich. – Die Krise ist allgegenwärtig in unseren Debatten. We are united in diversity – doch trotz und gerade wegen dieser Verbundenheit ist klar, dass alle Bürger und Bürgerinnen mit aller Kraft gefragt sind, ihren Beitrag zu leisten. Dies fängt bei den Staaten an, die ihre finanziellen Verpflichtungen einhalten müssen; dies fordert aber auch die Verantwortung aller Bürger der betroffenen verschuldeten und in Schwierigkeiten geratenen Länder ein: Dies ganz im Sinne der Solidarität – ein Geben und Nehmen. Es kann unmöglich sein, dass die Verantwortung nur auf unseren Bürgern lastet. Ein Mehr an Europa heißt langfristig mehr Investitionen in die Bildung aller unserer Bürger und Bürgerinnen – so schaffen wir die Chance auf neue und nachhaltige Arbeit; und wenn es mehr Arbeit gibt, gibt es mehr Steuereinnahmen für den Staat.

  Winkler, Iuliu (PPE), în scris. – UE nu se află doar sub presiunea crizei datoriilor suverane, sub presiunea crizei de încredere. Uniunea se află într-un moment de răscruce, când trebuie să aleagă între adâncirea integrării sau regres. Trăim momente cruciale în care trebuie să decidem dacă vom continua proiectul european de integrare economică, de lărgire a pieței unice și de consolidare a UEM, sau vom permite scufundarea construcţiei unice europene în mlaştina populismului, extremismului şi izolaţionismului.

Criza prin care trece UE cere un răspuns european, nu o sumă de reacţii naţionale. Nu este suficient să constatăm și să repetăm acest fapt, ci trebuie ca răspunsul solidar european să fie pus în practică. Avem imediat nevoie de transpunerea în fapt a măsurilor şi de înfiinţarea instituţiilor europene propuse prin pachetul privind guvernarea economică europeană. Dar avem nevoie și de un guvern european, pentru început la nivelul eurozonei.

Nu în ultimul rând, avem nevoie de un Parlament European cu competenţe lărgite, care să asigure managementul procesului de adâncire a integrării europene, deoarece continuarea transferului de suveranitate trebuie să fie garantată de singura instituţie europeană aleasă în mod direct de cei 500 de milioane de cetăţeni ai UE. Astfel, beneficiarii adâncirii integrării europene vor fi cu adevărat cetăţenii Europei.

  Anna Záborská (PPE), písomne – Navrhované opatrenia, ktoré majú zastaviť krízu eurozóny, sú primerané k situácii asi tak, ako vyhlásiť pri chrípke karanténu. Namiesto toho, aby sme konečne začali požadovať zodpovednosť vlád za hospodárenie, navrhujeme centralizáciu. Inými slovami, chceme vládam členských štátov postupne zodpovednosť zobrať. Najprv za stanovenie výšky daní a deficitu, potom prídu na rad jednotlivé rozpočtové kapitoly a ani sa nenazdáme, a naše vlády už budú vlastne len vysunutými pracoviskami bruselskej administratívy. Pritom by nebolo netreba vymýšľať nové pravidlá, ak by sme konečne začali dodržiavať aspoň tie, ktoré máme. Kritériá na vstup do eurozóny sú možno príliš zjednodušujúce, ale ich výhodou je, že sú jasné. Začnime ich konečne dodržiavať. Ak krajina nedokáže dodržať to, k čomu sa pri vstupe do eurozóny zaviazala, mala by ju opustiť. Ako lekárka viem, že čím vážnejšie je ohrozenie nejakou chorobou, tým dôležitejšie je spolupracovať s ľuďmi, ktorých sa to týka. Skúšanie stále nových, neoverených postupov vzbudzuje nedôveru u ľudí ohrozených nákazou. Nevymýšľajme ďalšie riešenia bez toho, aby sme počúvali ľudí a národné vlády. Títo ľudia sa nás dnes pýtajú, ako je možné, že to došlo tak ďaleko? Buďme k nim úprimní a riešenie sa nám objaví pred očami.

  Der Präsident. − Als nächster Punkt folgen die Erläuterungen des Rates zu seiner Haltung zum Entwurf des Gesamthaushaltsplans für das Haushaltsjahr 2012.

  Jacek Dominik, Urzędujący Przewodniczący Rady. − Panie Przewodniczący! Wysoka Izbo! Na dzisiejszej sesji Parlamentu Europejskiego mam zaszczyt przedstawić Państwu stanowisko Rady przyjęte 25 lipca i dotyczące projektu budżetu na rok 2012. Po raz drugi budżet jest przyjmowany zgodnie z procedurą określoną w Traktacie z Lizbony i mam nadzieję, że wykorzystamy tym razem nasze doświadczenia, które zdobyliśmy w trakcie debacie nad budżetem na rok 2011. Wypracowanie zadawalającego porozumienia w sprawie budżetu na rok 2012 będzie wymagać otwartego i konstruktywnego dialogu między naszymi dwiema instytucjami. Mam w szczególności nadzieję, ze uda nam się uniknąć wszelkich odniesień do kwestii, które nie są bezpośrednio związane z budżetem rocznym.

Panie Przewodniczący! Wysoka Izbo! Ze szczególną satysfakcją odnotowałem fakt, że pierwsza runda rozmów trójstronnych dotyczących budżetu, która odbyła się w dniu 11 lipca przebiegła w atmosferze owocnej współpracy. Żywię nadzieję, że ta sprzyjająca atmosfera będzie panowała nadal i pomoże nam uchwalić realistyczny i zrównoważony budżet na rok 2012. Pozwolą Państwo, że przedstawię teraz cztery główne elementy, którymi Rada kierowała się podczas analizy projektu budżetu zaprezentowanego przez Komisję. To jest pewna filozofia, która została wypracowana w trakcie dyskusji przez ministrów finansów nad projektem budżetu i ona odzwierciedla sposób oceny i podejście do pewnych wydatków, które zostały zaproponowane przez Komisję Europejską. Mam nadzieję, że to pozwali Państwu lepiej zrozumieć stanowisko Rady, niż przedstawienie samych suchych liczb określających poziomy wydatków w poszczególnych działach.

Po pierwsze, wzrost budżetu Unii Europejskiej musi odzwierciedlać sytuację w państwach członkowskich, które przeżywają okres słabego wzrostu gospodarczego i które borykają się z poważnymi ograniczeniami budżetowymi. Szczególną uwagę należy zwrócić na kontrolowanie wydatków administracyjnych tak, aby nasze działania były zgodne z wysiłkami państw członkowskich podejmowanych w tym względzie na poziomie krajowym.

Po drugie, w budżecie Unii Europejskiej należy potraktować priorytetowo programy i działania, które przyczyniają się do wyjścia z obecnego kryzysu, wspierają konkurencyjność i konwergencję, przynoszą faktyczną unijną wartość dodaną, tworzą możliwość zatrudnienia i przyspieszają wzrost gospodarczy.

Po trzecie, zwiększenie środków na zobowiązania i płatności musi być realistyczne. Powinniśmy uwzględnić przede wszystkim obecne i przyszłe wskaźniki wykonania budżetu, jak również zdolność absorpcyjną tak, aby uniknąć wszelkich przeszacowań, które tylko wywierałyby niepotrzebną presję na budżety krajowe i zwiększały zobowiązania pozostające do spłaty.

Po czwarte, w budżecie należy przestrzegać obowiązujących pułapów wieloletnich ram finansowych. Budżet powinien być także elastyczny dzięki odpowiednim marginesom, tak aby można było reagować na nieprzewidziane sytuacje lub uwzględniać nowe polityczne priorytety w trakcie roku budżetowego.

W tym kontekście z zadowoleniem informuję Państwa, że stanowisko Rady w sprawie projektu budżetu na rok 2012 przewiduje zwiększenie o 2,9% środków na zobowiązania i o 2,02% środków na płatności w stosunku do budżetu na rok 2011. Jestem przekonany, że taki budżet zapewni właściwą równowagę między konsolidacją fiskalną z jednej strony, a wsparciem tych programów i projektów Unii Europejskiej, które najskuteczniej mogą przyczynić się do ożywienia gospodarki Unii z drugiej strony. Wystarczy on także do wywiązania się ze zobowiązań finansowych wynikających z aktualnych oraz planowanych programów i działań.

W związku z tym uważam, że zdecydowanie jesteśmy w stanie wyjaśnić taki budżet naszym obywatelom, których dotknęły skutki kryzysu gospodarczego i finansowego, a zwłaszcza daleko idące działania na rzecz konsolidacji fiskalnej w państwach członkowskich oraz wykazać słuszność takiego budżetu. Rada uzgodniła ukierunkowane zmniejszanie środków w wielu konkretnych liniach budżetowych w obrębie wszystkich działów. Zmniejszenia te wprowadzono na podstawie szczegółowej analizy wykonania budżetu w latach poprzednich, uwzględniając w nich jednak także najnowsze prognozy budżetowe. Uważam, że zmniejszenia te są całkowicie uzasadnione.

Ponadto do oceny faktycznej zdolności Komisji i państw członkowskich do terminowej realizacji programów i działań oraz wykorzystania stosownych środków w trakcie roku budżetowego użyto informacji dostępnych w opisach zadań Komisji. Szczególną uwagę zwrócono na wydatki administracyjne oraz poziom zatrudnienia w instytucjach. Obejmuje to wydatki administracyjne związane z programami operacyjnymi i agencjami wykonawczymi, a także środki wypłacane z budżetu Unii Europejskiej na rzecz agencji zdecentralizowanych. Rada jest zdania, że zgodnie z kierunkiem działań podejmowanych na poziomie krajowym należy zwiększyć wydajność administracji. Dodatkowe środki i plany zatrudnienia, zarówno dla instytucji Unii Europejskiej, jak i agencji zdecentralizowanych zaaprobowano tylko w przypadku nowych podmiotów oraz podmiotów, którym przydzielono nowe zadania. Wynikające stąd stanowisko Rady oparte na jasnej metodyce i obiektywnym podejściu stanowi zrównoważone, sprawiedliwe i słuszne rozwiązanie.

Na zakończenie chciałbym podkreślić kwestię, którą podniosłem na samym początku mojego wystąpienia, to jest potrzebę uzyskania właściwej równowagi między uwzględnieniem trudnej sytuacji gospodarczej, w której znalazły się państwa członkowskie, a zapewnieniem wystarczających środków w budżecie na wspieranie w szczególności tych programów i działań, które mogą spowodować wzrost gospodarczy. Jestem przekonany, że budżet na rok 2012 ustalony na poziomie zaproponowanym przez Radę umożliwi Unii Europejskiej wypełnienie jej zobowiązań, a także będzie sygnałem dla europejskich podatników, że postępujemy odpowiedzialnie i służymy interesom tych, których reprezentujemy. Chciałbym również dodać, że przyjmując ten projekt budżetu Rada jednocześnie podjęła zobowiązanie, przyjęła deklarację, że jeżeli w trakcie roku budżetowego 2012 zabraknie środków w którymś z działów i nie będzie można dokonać żadnych przesunięć, to w takim wypadku na podstawie inicjatywy Komisji Europejskiej dodatkowe środki zostaną zagwarantowane przez państwa członkowskie.

PRZEWODNICZY: JERZY BUZEK
Przewodniczący

  Janusz Lewandowski, Member of the Commission. − Mr President, our budgetary trialogue in July was the first opportunity to react to the Council’s position. Developments in the summer confirmed that these are very difficult times. It is even more important, therefore, to strike a balance between budgetary self-restraint and necessary investment.

The European budget should be seen as supplementing national efforts to reinforce investment in growth and jobs. That has determined the structure of the draft budget proposed by the Commission. To avoid falling into a deflationary vicious circle, we must use all the instruments we have at our disposal. The European budget is one of them. So our budget proposals target increases in the area of competitiveness and cohesion as well as the phasing-in of agricultural payments – which, of course, is obligatory. The other budget headings came in below inflation, however, with clear self-restraint in administration.

The Council has decided to cut payments by EUR 3.7 billion and adjust the increase of the payment level to the 2011 inflation rate forecast. At the present time, I cannot agree that this is the right way to strike a balance between smart investment and self-restraint in this time of austerity, especially when it comes to the EUR 1 billion cut in the area of competitiveness, which is conducive to growth and jobs. I cannot reassure the two arms of the budgetary authority that what is in the cohesion budget after the Council reading is enough, as our proposal was EUR 18 billion below the forecast from the Member States. The same Member States are now cutting the figures that they were proposing, and on which our draft proposal was based.

I must point out that we have outstanding commitments. We are proposing to raise the co-financing rate of the structural funds to 95% in order to help six Member States that need to be helped at the present time. Therefore, the inflation rate cannot be seen as the only parameter that needs to be taken into account when framing the budget.

I will deal only briefly with the other aspects of the Council proposals. With regard to the heading ‘Europe as a global player’, we acknowledge that the Neighbourhood proposals have been taken into account, but at the expense of pre-accession assistance and development aid. Having seen the humanitarian consequences of the drought in the Horn of Africa, I am not in favour of cutting development aid to the poorest parts of the world. Under Heading 3a we have cuts in the European Return Fund, FRONTEX and the External Borders Fund, although we clearly need much more budgetary funding to underpin immigration policy.

The further cuts to the administration budget fail to acknowledge or assist the Commission’s efforts to freeze its administrative budget. This will not help us to persuade our administration to exercise self restraint. I acknowledge the very focused, positive approach of Parliament’s Committee on Budgets. Our role now is to provide updated information in the expectation of compromise over the 2012 budget. We promise to provide updated information and monitor trends in budgetary payments so as to provide realistic data as a basis of conciliation. This would make a valuable contribution to the achievement of a timely, reasonable budget in response to all the challenges with which we are currently confronted.

  Francesca Balzani, relatrice. − Signor Presidente, onorevoli colleghi, con la lettura operata dal Consiglio lo scorso luglio, le istituzioni coinvolte nella procedura di bilancio, Commissione, Consiglio e Parlamento, hanno espresso la loro posizione. Il Consiglio e la Commissione con i numeri, il Parlamento con la definizione delle sue priorità. Sono posizioni apparentemente molto diverse, spesso distanti, penso soprattutto ai pagamenti, al finanziamento della ricerca, ma ci sono anche punti di contatto ed è su questi punti di vicinanza che dovremo lavorare molto per arrivare poi a una posizione comune.

Il Parlamento ha un compito difficilissimo, che è quello di guardare anche al futuro, di esser propulsivo e questo è l'aspetto più difficile delle istituzioni elette: avere ben presente il presente, avere quindi grande coscienza del momento di difficoltà, del consolidamento che fanno gli Stati membri, dei sacrifici chiesti ai cittadini, ma non per questo smettere di lavorare per gli investimenti, per la ripresa, per un futuro di un benessere maggiore.

Quest'anno soprattutto, quindi, il bilancio dovrà essere un delicato punto di equilibrio tra pulsioni opposte: tenere insieme il presente, ma continuare a guardare al futuro e cominciare a costruirlo fin da subito. Questo stesso Parlamento rivendicherà con forza il finanziamento alla strategia 2020, a cominciare da un'occupazione di qualità, ma ci sono anche le nuove competenze, alcune delicate; penso alle nuove competenze che ci dà il trattato di Lisbona, all'Autorità europea degli strumenti finanziari e dei mercati, c'è poi il livello dei pagamenti, che dovrà essere adeguato fin dall'inizio, fin dall'approvazione del bilancio, e ci sono poi innegabili emergenze, penso alle pressioni migratorie, al Nord Africa.

Quello che continueremo a fare con coerenza e con trasparenza rispetto ai documenti sulle priorità che abbiamo già votato è quindi proseguire per la ricerca e la costruzione concreta di strumenti che ci consenta di attuare le nostre politiche.

  José Manuel Fernandes, relator. − Senhor Presidente, a discussão relativa às despesas administrativas num momento de forte crise financeira, económica e social é sempre propícia ao populismo e à demagogia. Por isso, convém recordar que as despesas de todas as instituições da União Europeia representam apenas 5,6 % do orçamento global da mesma. Não conheço na União Europeia ou em algum Estado-Membro nenhuma instituição ou organização que tenha este desempenho. É por isso errada e injusta a ideia que alguns tentam passar de que há excesso de despesas administrativas e de funcionamento.

Considero que as despesas das instituições têm sido geridas com rigor ao longo dos anos. A expectativa do Parlamento, Comissão e Conselho é, aliás, neste momento, superada em relação às despesas de funcionamento. Na verdade, em 2012, e depois da apresentação dos orçamentos de todas as instituições, ficará uma margem, uma sobra, de mais de 500 milhões de euros.

Isto significa que as instituições, apesar do aumento de novos postos de trabalho, apesar das novas competências resultantes do Tratado de Lisboa, apesar de novas instituições, como o Serviço Europeu para a Acção Externa, conseguiram apresentar orçamentos rigorosos, superando mesmo as expectativas do Conselho e da Comissão Europeia.

No que diz respeito ao orçamento do Parlamento para 2012, não é correcto nem sério comparar a sua actualização com o de 2011. Na verdade, a entrada de 18 novos deputados, fruto da aplicação do Tratado de Lisboa, implica uma despesa adicional de cerca de 10,6 milhões de euros. Também a adesão da Croácia tem implicações praticamente no mesmo montante. Refiro apenas estas duas situações, das quais decorrem despesas que são impossíveis de reduzir ou eliminar.

Recordo que as estimativas do Parlamento foram já adoptadas por este plenário. Lembro que a proposta de actualização da administração era de 5,2 % e conseguimos um acordo de 2,3 %. Fizemos esforços, mas queremos ir mais longe, ir ao limite do possível nos cortes. É claro que os sacrifícios adicionais que nos vamos auto-impor têm de ser legais e têm de ter um efeito em tempo útil.

Relativamente às outras instituições que não o Parlamento Europeu, lamento os cortes cegos que o Conselho fez. Tem de haver dinheiro para os salários, tem de haver dinheiro para os compromissos assumidos e para as despesas correntes. Precisamos de instituições fortes, com os recursos necessários para fazer face aos desafios actuais, e é isso que os cidadãos esperam.

  Jacek Dominik, urzędujący przewodniczący Rady. − Panie Przewodniczący! Wysoka Izbo! Dziękuję bardzo za tę bardzo krótką debatę na temat projektu budżetu na rok 2012. Chciałbym zasygnalizować tylko kilka istotnych elementów dotyczących stanowiska Rady.

Po pierwsze, Rada nie kwestionuje priorytetów Unii Europejskiej. Proszę zwrócić uwagę, że w odniesieniu do wydatków na agendę Europa 2020 Rada nie ograniczyła w żadnym zakresie środków przewidzianych jako środki na zobowiązania. Po drugie, cięcia zaproponowane przez Radę nie wynikają z jej krótkowzroczności, nie wynikają z tego, że państwa członkowskie nie mają świadomości wyzwań, jakie stoją przed Unią Europejską. One wynikają przede wszystkim z bardzo trudnej sytuacji budżetowej państw członkowskich i konieczności znalezienia równowagi, tego poziomu, najniższego poziomu środków, które są konieczne do sfinansowania wszystkich priorytetów Unii Europejskiej.

Musimy mieć świadomość, że dla wielu państw członkowskich znalezienie dodatkowych 100 czy 200 milionów euro w ich budżetach krajowych jest bardzo trudne w tej chwili. Mają duży deficyt i mają problemy z finansowaniem długu na rynku, więc to nie są wyimaginowane problemy, które przysłaniają całość dyskusji nad budżetem unijnym.

Mam nadzieję, że w tym roku uda nam się przeprowadzić debatę budżetową skoncentrowaną na problemie budżetu 2012, że będziemy wyciągali wnioski wszyscy z poprzedniej debaty, która odbyła się rok temu, ze wszystkich złych elementów, które tam się pojawiły, że tym razem tego unikniemy. Liczę bardzo na współpracę z panem komisarzem Lewandowskim, liczę na to, że – jak zawsze – Komisja Europejska będzie przede wszystkim odgrywała rolę uczciwego mediatora i podpowiadała wszystkim stronom rozwiązania, które będą dobre dla całej Unii Europejskiej. Dziękuję bardzo!

  Przewodniczący. − Tym samym zamykamy punkt porządku obrad.

Oświadczenia pisemne (art. 149)

  Jan Kozłowski (PPE), na piśmie. – Wszyscy jesteśmy świadomi, w jak trudnej sytuacji finansowej znalazła się Europa i jak ważne jest racjonalne dysponowanie europejskimi środkami. Musimy jednak pamiętać o odpowiedzialności za wcześniej podjęte decyzje oraz strategicznie wybierać obszary oszczędności.

Obawiam się, iż zaproponowane przez Radę cięcia w płatnościach na takie obszary, jak kształcenie ustawiczne, mobilność młodzieży, wsparcie dla małych i średnich przedsiębiorstw, mogą przynieść jedynie pozorne oszczędności. W efekcie ryzykujemy, że strategiczne cele, które postawiła przed sobą Europa nie zostaną osiągnięte. Zaniepokojony jestem również proponowanymi cięciami budżetów agencji, co pozostaje w sprzeczności ze zwiększonymi kompetencjami niektórych z nich, na przykład Fronexu, i nie gwarantuje im wystarczających środków na sprostanie nowym zadaniom.

  Γεώργιος Σταυρακάκης (S&D), γραπτώς. – Πιστεύω ότι το Συμβούλιο για άλλη μια φορά κάνει το ίδιο λάθος. Βλέπει τον προϋπολογισμό της ΕΕ μέσα από μία καθαρά λογιστική προσέγγιση ως ένα προϋπολογισμό καθαρών δαπανών. Μεσούσης, ωστόσο, της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την Ευρώπη και αναγκάζει τα Κράτη Μέλη να εφαρμόζουν σκληρές πολιτικές λιτότητας, πρέπει να υπερασπιστούμε την σημασία του προϋπολογισμού της ΕΕ στην ενίσχυση των επενδύσεων. Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι ο προϋπολογισμός της ΕΕ, που αποτελεί μόλις το 1.01% του ΑΕΕ της ΕΕ, χρηματοδοτεί δράσεις που είτε δεν μπορούν να χρηματοδοτηθούν από τα Κράτη Μέλη είτε η χρηματοδότησή τους σε ευρωπαϊκό αντί του εθνικού επιπέδου αποφέρει πολλαπλά κέρδη, κυρίως οικονομικά. Αυτή είναι και η προστιθέμενή του αξία. Ενισχύει την αποτελεσματικότητα της εθνικής χρηματοδότησης και οδηγεί στην μείωση των συνολικών δαπανών δημιουργώντας οικονομίες κλίμακας μέσα από τη συγκέντρωση και τον συντονισμό πόρων και υπηρεσιών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η τελωνειακή ένωση όπου 1 ευρώ που δαπανάται σε επίπεδο ΕΕ ισοδυναμεί με οικονομίες 4 ευρώ για τα Κράτη Μέλη. Οφείλουμε, σήμερα περισσότερο από ποτέ, να διεκδικήσουμε τη στήριξη τομέων που ενισχύουν την οικονομική ανάπτυξη, όπως, μεταξύ άλλων, η πολιτική συνοχής, η έρευνα, η καινοτομία, ενισχύοντας έτσι τις προσπάθειες για εξοικονόμηση εθνικών πόρων και δημοσιονομική εξυγίανση.

  Przewodniczący. − Kolejnym punktem porządku jest głosowanie.

(Wyniki i inne szczegóły głosowania: zobacz protokół.)

- Przed rozpoczęciem głosowania

  Barbara Matera (PPE). - Signor Presidente, onorevoli colleghi, ritengo doveroso, in quanto relatrice del Fondo europeo di adeguamento alla globalizzazione, esprimere la mia preoccupazione per quanto riguarda l'approccio preliminare del Consiglio in merito alla proposta della Commissione europea di estendere fino al 2013 la copertura di questo Fondo per cause di crisi economica.

Valuto irresponsabile l'atteggiamento ostruzionista di alcune delegazioni in Consiglio, tra cui quella olandese, che mirano a creare una minoranza di blocco opponendosi a questa importante deroga e allo stesso tempo beneficiano, come quest'oggi, dei fondi dell'EGF per svariati milioni di euro invocando proprio le stesse cause di crisi economica.

Una sostanziale ripresa delle condizioni del mercato del lavoro europeo non è attesa prima del 2013 e questa valutazione ci induce a rendere necessaria questa proroga. Sarebbe quindi un grave errore se si procedesse a un pesante depotenziamento di questo Fondo, avvertito dall'opinione pubblica come uno dei pochi strumenti di concreta solidarietà dell'Unione proprio a causa della crisi economica.

- Przed rozpoczęciem głosowania nad poprawką 15

  Jörg Leichtfried, im Namen der Gruppe S&D. – Herr Präsident! Es geht in dieser Ziffer um die Reform der WTO, bei der wir uns mehr oder weniger einig sind. Eine Spezialangelegenheit muss aber noch geklärt werden. Im Namen der S&D-Fraktion beantrage ich eine getrennte Abstimmung über die Worte „and stakeholders“. Wenn das auf die Zustimmung der Kolleginnen und Kollegen stößt, würde ich darum ersuchen, dass die S&D-Fraktion gegen diese beiden Worte „and stakeholders“ stimmt; ansonsten sind wir mit dieser Ziffer vollkommen einverstanden.

  Przewodniczący. − Proszę nam dokładnie wyjaśnić, o jaką poprawkę ustną chodzi. Rozumiem, że chciałby Pan ...

  Jörg Leichtfried, im Namen der Gruppe S&D. – Herr Präsident! Es geht im Wesentlichen um den Änderungsantrag 15. Ich hätte gerne eine zusätzliche getrennte Abstimmung über die Worte „and stakeholders“, sodass es möglich ist, für die gesamte Ziffer, aber gegen die Worte „and stakeholders“ zu stimmen.

  Przewodniczący. − Czy ktoś chciałby wstać i zaprotestować przeciwko tej poprawce?

(Powstało ponad 40 posłów)

Poprawka ustna nie została przyjęta.

  Przewodniczący. − Proszę Państwa! Jest kilka minut po godzinie 12. Przerywam głosowanie na kilkanaście minut, aby uczcić ofiary masakry w Norwegii. Do tragedii tej doszło w lipcu niemal na naszych oczach. Niech mi będzie wolno najpierw powiedzieć do Państwa kilka słow. Chcę wygłosić oświadczenie, zatem możecie Państwo przyjąć na razie pozycję siedzącą.

Koleżanki i Koledzy! Mówimy o bardzo poważnej sprawie, która dotknęła nas wszystkich. Dnia 22 lipca Europa ponownie padła ofiarą ataku terrorystycznego. W Norwegii zabójca z zimna krwią zamordował 79 w większości bardzo młodych osób. Ksenofobia i nienawiść pokazały tego dnia swoje najgorsze – śmiertelne oblicze. Zabójca z wyspy Utoya i z Oslo uderzył w podstawowe wartości – fundamenty naszego demokratycznego społeczeństwa, w ludzi najczęściej młodych, którzy marzyli o swojej przyszłości, także o służbie publicznej. Te tchórzliwe zamachy zasługują na najwyższe potępienie. Wydarzenia z 22 lipca pokazały, że terroryzm niekoniecznie jest zagrożeniem zewnętrznym, jak stało się to dnia 11 września 2001 roku w Stanach Zjednoczonych. Fanatykiem okazał się członek tej samej tak brutalnie zaatakowanej społeczności.

Ważne jest, żebyśmy z każdego takiego tragicznego wydarzenia wyciągnęli właściwe wnioski. Po pierwsze musimy robić wszystko, aby się wewnętrznie integrować, aby ludzie, którzy mieszkają razem z nami, w naszej społeczności, gdziekolwiek w Europie czy na świecie, czuli także satysfakcję z tego, że dzielą z nami obecność. Musimy też współpracować ze wszystkim państwami zwalczającymi terroryzm. Jest to dla nas wszystkich wielkie zadanie. W dobie internetu i globalizacji terroryzm nie zna granic. Norwegia – kraj, w którym przyznaje się pokojową nagrodę Nobla – został tak bezwzględnie i boleśnie ugodzony. Ale terroryzm nigdy nie zdoła zmienić naszego systemu wartości. Najważniejsze jest to, że system wartości, którego będziemy strzec i pielęgnować, oparty jest na otwartości, tolerancji i szacunku dla drugiego człowiek, dla każdego członka naszej społeczności.

Chciałbym w imieniu Parlamentu Europejskiego wyrazić naszą wielką solidarność z narodem norweskim i władzami tego kraju. Ponownie przekazuję też wyrazy głębokiego współczucia rodzinom i bliskim ofiar. Jesteśmy dzisiaj nadal z Wami – w naszych myślach, modlitwach i uczuciach. Po dwóch miesiącach od tragedii nie zmieniamy naszego myślenia o Was.

  Gunnar Hökmark, för PPE-gruppen. – Herr talman! Tack för denna möjlighet att från detta parlament rikta några ord till det norska folket, det folk som vi i Sverige av både historiska och nutida skäl kallar vårt brödrafolk. Det som hände var en fasansfull händelse som visade att ondskan ibland inte har några gränser. Den drabbade så många unga människor. Även om vi inte har mött dem, känner vi till dem i övertygelsen, idealiteten, lidelsen, hoppet om att veta vad som är rätt och fel, och att kunna göra världen bättre – det som också vi själva bör stå för så mycket som möjligt.

Den norske poeten Henrik Ibsen uttryckte det en gång med följande ord när Danmark angreps under Schleswig-Holstein-konflikten: En bror i nød! Hver mand på dæk. I Sverige hade vi under en tid i vår historia skäl att säga att Finlands sak är vår. Det som skedde i Norge, i Oslo på Utøya, gör Norges sak till allas vår sak. Vår sympati, vårt medlidande och vår solidaritet kan aldrig jämföras med den sorg och smärta som så många människor i Norge känner i dag, men vi kan säga en sak, nämligen att vi delar er sorg och vi delar er smärta. Er sak är också vår.

Den norske poeten och krigskorrespondenten Nordahl Grieg har citerats på otaliga begravningar i Norge denna sommar, där unga män och unga kvinnor har gått vidare i frid. I sin dikt Til Ungdommen skrev Nordahl Grieg: Krig er forakt for liv./Fred er å skape./Kast dine krefter inn: døden skal tape! Det finns inget bättre sätt att uttrycka vår medkänsla med det norska folket och den beundransvärda styrka som man hävdar när man vill värna det öppna samhället, där man säger att man ska möta hat med kärlek och enighet. Detta bör också vara vår sak, och det kan också leda till att vi kan säga till alla dem därute, ensamma terrorister eller de som organiserar sig: Vi försvarar vårt öppna samhället, vi gör det öppnare. Det är inte tomma ord, utan det är handlingskraftig realism. Det är att säga till dem: Ni förlorade och vi vann. Det är att säga till dem: Vi kommer att vinna och ni kommer att förlora, därför att våra värden är starkare än ert hat. Så ska vi hedra dem som förlorade sina liv på Utøya i Oslo i Norge – vårt brödrafolk och vårt Europa.

(Kraftiga applåder)

  Martin Schulz, im Namen der S&D-Fraktion. – Herr Präsident, meine sehr geehrten Damen und Herren! Viele meiner Freundinnen und Freunde in der Sozialdemokratischen Fraktion, viele Männer und Frauen aus unserer internationalen Bewegung kennen den Ort gut: Utøya ist nicht nur ein Ort der norwegischen Sozialdemokraten; die Internationalen Jungsozialisten haben sich oft dort getroffen. Für viele meiner Freundinnen und Freunde ist deshalb dieser Ort auch mit sehr vielen persönlichen Erfahrungen verbunden.

Es war ein Anschlag auf die Jugend der norwegischen Arbeiterpartei, aber – mein Vorredner hat es gesagt – hier waren die Opfer die jungen Männer und Frauen der norwegischen Jungsozialisten. Sie waren die Opfer eines Täters, dessen Ziel in diesem Fall die Sozialdemokraten waren, aber der Vernichtungsfeldzug, den dieser Terrorist dort geführt hat, der galt einem Wertesystem. Die Abscheulichkeit des Verbrechens besteht meiner Meinung nach insbesondere darin, dass er nicht wollte, dass dieses Wertesystem eine Zukunft hat, deshalb sollten insbesondere junge Menschen getötet werden. Auch ein symbolischer Akt, junge Männer und Frauen zu töten, damit eine Idee keine Zukunft haben soll!

Der Angriff galt einer Idee, und wenn man die Thesen dieses Menschen liest, dann stellt man ganz schnell fest: keine offene Gesellschaft, kein Respekt vor anderen Kulturen, eine Überlegenheit der Weißen gegenüber anderen Rassen, also keine Gleichberechtigung der Menschen unabhängig von Hautfarbe, Herkunft, Rasse und Geschlecht – das ist ein Angriff auf unsere Werte, das ist auch ein Angriff auf Ihre Werte. Das ist kein Angriff auf die sozialdemokratischen Werte, sondern ein Angriff auf die Werte der Europäischen Gemeinschaft, der europäischen Gesellschaft.

Wenn Sie so wollen, meine Damen und Herren Kolleginnen und Kollegen dieses Hauses, sind wir als Parlament diejenigen, die diese Werte vertreten. Das war auch ein Angriff auf uns. Das ist ein Angriff auf alle. Deshalb ist es richtig, dass das Europäische Parlament nicht nur der Opfer gedenkt, sondern sich auch verinnerlicht, dass unsere Werte von innen angegriffen werden. Dagegen muss man sich wehren! Man muss sich dadurch dagegen wehren, dass man den Argumenten keinen Platz lässt: Kein Platz für Intoleranz! Kein Platz für Rassismus! Kein Platz für Xenophobie! Kein Platz für die Verfolgung von Minderheiten! Keine Sündenbock-Politik! Das ist unsere gemeinsame Aufgabe. Wenn wir das gemeinsam anpacken, werden wir solchen Leuten den Riegel vorschieben, den man ihnen vorschieben muss.

Das ist kein Trost für die vielen Eltern, die Freundinnen und Freunde, die Geschwister, die wirklich leiden. Ich bin Ihnen dankbar für das Mitgefühl, das Sie zum Ausdruck gebracht haben, Herr Präsident!

Ich habe an dem Tag nach diesem Massaker viele Briefe bekommen, die sich an mich richteten, aber stellvertretend für die Sozialdemokratie in Norwegen und die internationale Sozialdemokratie. Viele Briefe kamen aus diesem Hause. Ich will einen herausgreifen, der mich besonders berührt hat. Und zwar hat ein Kollege geschrieben, dass er diesen Angriff auf diese jungen Männer und Frauen als Angriff auf sich persönlich empfindet. Das war unser Kollege Mario Mauro. Ich erwähne das deshalb, weil er kein Sozialdemokrat ist, aber intuitiv gespürt hat: Ob ich Sozialist bin oder Christ, ob ich gläubig bin oder nicht gläubig, ob ich Muslim bin, ob ich schwarz bin, ob ich ein Weißer bin oder ein Indischstämmiger, ob ich rechts oder links als Demokrat arbeite, solche Leute wollen uns alle vernichten.

Und deshalb, wenn wir im Sinne unserer gemeinsamen Europäischen Grundrechtecharta hier zusammenarbeiten, als multinationales, als multiethnisches, als multireligiöses, als multikulturelles Parlament, dann ist das die beste Antwort auf diesen Terrorismus!

(Beifall)

  Guy Verhofstadt, on behalf of the ALDE Group. – Mr President, in 1940, at the start of the Nazi occupation, the Norwegian poet Nordahl Grieg wrote ‘We are so few in this country and every fallen is a brother or a friend’. I think this echoes on today as 76 young people have been massacred – young politicians, youngsters who were just becoming aware of what democracy and citizenship mean, and most of them not even old enough to vote.

It was not only a terrible tragedy and a huge loss, but also a direct attack on democracy itself. But I think simply voicing our disgust is a little too easy today. We cannot turn a blind eye to an act of violence like this. Perhaps Breivik was a madman and acting alone, but let us also be very clear on this. He is also the product of a society, of a movement and of a whole community of activists, chatters and bloggers who despise and reject all societies.

What struck me the most was how quickly public figures and politicians declined any responsibility when instead they should have reacted fiercely against Breivik’s ideology, an ideology that is anti-Islamic, anti-migration, against a multicultural and diverse society, against politically correct thinking, against Europe and, finally, against the European Union.

Breivik was in fact acting against the backdrop of a narrative which is becoming more and more common. It describes the current situation in Europe as disastrous and considers our society to have come to a point where it is fact no longer possible to trust any democratic government at all.

I think that we have to repeat and to remember the words of former President Clinton in his speech on the 15-year commemoration of the Oklahoma bombing. He said that we politicians and political commentators are also responsible for this as our words are not neutral, our words enter an echo chamber, travel through space and fall on the connected and the unhinged alike.

(Applause)

  Daniel Cohn-Bendit, au nom du groupe Verts/ALE. – Monsieur le Président, quand il y a un massacre, d'abord, la plupart d'entre nous ne savent pas quoi dire. Nous sommes tristes, nous avons peur, et puis, avec le temps, nous nous mettons à réfléchir.

Cette attaque en Norvège était ciblée contre des jeunes, sociaux-démocrates, qui défendaient une idée très forte de la solidarité multiculturelle, des jeunes qui s'étaient rassemblés autour de cette idée. Il y avait d'ailleurs des jeunes Norvégiens d'origine kurde, de toutes les origines, qui étaient à l'image de ces sociétés multiculturelles qui existent en Europe.

Certains politiques nous disent, depuis quelque temps, que la société multiculturelle a fait faillite. J'ai toujours demandé ce que cela veut dire. Cela veut-il dire que vous allez renvoyer tous ceux qui ne sont pas de vrais Norvégiens, de vrais Finlandais, de vrais Hollandais, de vrais Français, de vrais Suédois, de vrais Italiens, de vrais je-ne-sais-quoi? Où allez-vous les renvoyer?

C'est dans ce discours, dans ces paroles, que se développe cette haine: on ne prend la réalité comme étant devenue notre réalité. Quand on prétend défendre la réalité européenne, les valeurs européennes, les citoyens européens, cela veut dire – traduit en bon français – défendre l'identité multiculturelle de l'Europe d'aujourd'hui. Car c'est cela la réalité européenne, et c'est contre cette idée qu'a eu lieu ce massacre.

Quand un député français de ce Parlement ose dire que le problème qui a eu lieu en Norvège n'était pas le massacre, mais bien la naïveté du gouvernement norvégien, qui accepte la société multiculturelle, il faut que ce Parlement dise que M. Le Pen, pour avoir prononcé ces paroles, est une honte pour ce Parlement.

(Applaudissements vifs et prolongés)

Et je voudrais dire à tous les vrais Européens: si nous laissons passer dans nos discours ces phrases ignobles, si nous laissons passer cette idée que l'Europe d'aujourd'hui ne peut pas être et ne sera pas une société multiculturelle, alors nous faisons tous ensemble le lit de ceux qui commettent les actes les plus horribles. Oui, il y a une responsabilité intellectuelle lorsqu'il se passe quelque chose, parce que nous créons un climat – comme l'a dit Guy Verhofstadt – dans lequel des fous, des cinglés peuvent alors agir de la sorte.

Se recueillir pour la Norvège, c'est aussi réfléchir à ce que nous faisons et à ce que nous disons, les uns et les autres.

(Applaudissements vifs et prolongés)

  Jan Zahradil, on behalf of the ECR Group. – Mr President, we might have different views on different issues in this Chamber, but I hope that we can all agree on one thing: that Europe is a continent of tolerance, of freedom and of pluralism. We have united in the past to fight those who stand for intolerance and oppression, and to resist those who wanted to destroy our open and democratic society; now we have to stand united again. The promotion of hatred, of fear and of violence has no place in Europe.

Let me express on behalf of my entire Group my deepest sadness over the terrible and brutal criminal act of 22 July. Our thoughts and hearts go out above all to the relatives of the victims, but also to the entire people of Norway and, last but not least, to our Socialist colleagues, to whose political family these innocent young people belonged.

Mr President, you yourself reminded us of the anniversary of 9/11 a few moments ago. In that particular case we quite rightly stressed, in the strongest terms possible, that although those terrorists carried out acts in the name of religion, they did not represent any religion or its followers. I think that we should look at the Norwegian tragedy from a very similar angle. The individual who committed this represented no-one: no religion, no relevant political stream, just his own sick mind. I think we should resist the temptation to use this opportunity to politicise this tragedy.

(Applause)

I would like to thank all my colleagues from other political groups who resisted this temptation, who showed decency and who displayed once again that there are universal values common to all of us for which we can stand together.

(Applause)

  Søren Bo Søndergaard, for GUE/NGL-Gruppen. – Hr. formand! For Norge er der et før og et efter den 22. juli. For os i Skandinavien var denne dag på mange måder vores 11. september. Angrebet var ikke rettet mod tilfældige mennesker, det var et direkte angreb mod det norske demokrati. Det var endda mere end det. Angrebet på Utøya var også et nøje planlagt angreb på morgendagens ledere af den norske arbejderbevægelse. Det var et angreb på fremtiden.

Arbejderpartiets ungdomsorganisation i Norge var ikke et tilfældigt mål. I sin kamp mod racisme, for tolerance, mod ulighed, for social retfærdighed, mod undertrykkelse og for international solidaritet repræsenterer den alt det, som massemorderen afskyede.

Grusom, som den var, kan vi intet lære af selve massakren, men vi kan lære utrolig meget af den måde, som den norske statsminister og det norske folk reagerede på. Andre i lignende situationer ville måske have krævet hævn, ville have erklæret krig mod terror og ville have gennemført den ene indskrænkning af de demokratiske rettigheder efter den anden. Men ikke Stoltenberg. Han insisterede på, at svaret på denne terrorhandling er endnu mere demokrati, er endnu mere åbenhed og endnu mere humanitet. Den holdning fik han opbakning til fra det norske folk.

Overalt i Norge og i resten af Skandinavien har hundredetusinder af mennesker denne sommer deltaget i manifestationer mod terror og til forsvar for demokrati og tolerance. Budskabet for disse manifestationer har været lysende klart: Ondskab kan dræbe et menneske, men aldrig besejre et helt folk.

  Francesco Enrico Speroni, a nome del gruppo EFD. – Signor Presidente, onorevoli colleghi, il mio gruppo esprime cordoglio e solidarietà per l'attentato contro il popolo norvegese e contro l'umanità. Un atto senza alcuna giustificazione, perché nessuna idea, nessuna motivazione può essere invocata a sostegno di un massacro. I nostri valori di libertà e di democrazia varranno anche a fronte di questo episodio esecrabile a non recedere dai principi su cui si fondano la nostra convivenza e i rapporti fra i popoli.

  Diane Dodds (NI). - Mr President, we all share in the sorrow, anger and dismay at such a futile act of mass murder. May I express my sympathy, and the sympathy of my constituents, with the people of Norway in this tragedy? Sadly, in Northern Ireland, we know the horror of terrorism only too well. That this terrorism should be directed at young people is particularly horrifying.

Many eminent people have been quoted here today, many statesmen, writers, politicians. I think, as probably the last speaker in this round, it would be appropriate if I take you to the words of one young survivor, who explained in her blog how she rushed through the bushes and the rocks to escape the killer: ‘I can't even shed a tear’, she wrote, ‘I can't believe it. Today I almost died. We don't deserve to die and that is also why I am writing this post. We are just ordinary people. We are involved in politics. We want to make the world a better place’.

Mr President, we stand shoulder to shoulder with the people of Norway at this time of grief. In this House, we come from all shades of political opinion. While many of us find the politics of the far right sickening, by standing together as democrats we can ensure that terror and violence will never prevail.

(Applause)

  Cecilia Malmström, Member of the Commission. − Mr President, ladies and gentlemen, what happened on 22 July in Norway was a horrible tragedy; a brutality hard to imagine, the worst of nightmares.

On the beautiful island of Utoya that nightmare became a reality. Eight people died in the terror attack on the government area in Oslo that day; that was the attack of one man. Later that day he brutally, cold-bloodedly shot 70 teenagers while disguised as a policeman. A policeman who in Norway and in many other countries is a symbol of safety and protection. Our thoughts are of course with the families, relatives and friends of the victims and of all the Norwegian people.

But we are all concerned by this attack because it was an attack on democracy, on the democratic institutions, on our values and on our ideals. It was an attack on young people preparing to take an active part in public life in party politics.

This event brought to light the dangers of right-wing extremism because the ideas of a sick man are nurtured today by xenophobia, extremism, attacks against multiculturalism, populism, etc. This ideology of hatred we must all fight. The Norwegian people have handled their grief in a dignified and determined way. I think we have all been impressed by the firm commitment of the Norwegian people to stand up for democracy, openness and our common values. In that determination we must all join them.

(Applause)

  President. − Let us now observe a minute’s silence in commemoration and honour of those who died, murdered in July in Norway.

(The House rose and observed a minute’s silence)

  Robert Goebbels (S&D). - Monsieur le Président, permettez-moi simplement de constater que cet anti-européen patenté qu'est M. Farage, et qui est ici dans ce bâtiment, a préféré briller par son absence au lieu de s'associer au deuil des démocrates.

  Przewodniczący. − Proszę Państwa! Jesteśmy w nastroju wielkiego smutku. Prosiłbym, żeby teraz nie poruszać żadnych indywidualnych spraw. Jesteśmy wszyscy w nastroju bardzo poważnym.

  Przewodniczący. − Kolejnym punktem porządku dziennego jest dalszy ciąg głosowania.

(Wyniki i inne szczegóły głosowania: zobacz protokół.)

Przewodniczący. −

  Jean-Marie Le Pen (NI). - Monsieur le Président, Mesdames, Messieurs, j'ai été mis en cause personnellement par un collègue quant à des déclarations sur le massacre norvégien: je tiens à dire que c'est un mensonge. En effet, j'ai porté un jugement politique sur la politique norvégienne en déplorant la naïveté du gouvernement norvégien, qui n'avait pas rempli ses obligations de sécurité. L'État est chargé de défendre ses citoyens. Or, il n'y avait pas un seul policier sur l'île.

  Przewodniczący. − Proszę Pana! To jest dyskusja merytoryczna, a to nie jest zgodne z przepisami.

  Jean-Marie Le Pen (NI). - Monsieur le Président, j'ai été mis en cause par le pédophile Cohn-Bendit et j'ai le droit de répondre. J'ai le droit de rappeler qu'il a été mis en cause, ici, pour avoir hébergé un terroriste de la Fraction Armée rouge et qu'il soutenait les Cambodgiens. J'ai le droit de défendre mon honneur. Vous êtes peut-être le Président de cette Assemblée, mais j'en suis le vice-doyen.

  Przewodniczący. − Panie Kolego! Zgadzam się. Złożył Pan swoje oświadczenie. Dziękujemy Panu. Bierzemy pod uwagę Pańskie słowa.

  Jean-Marie Le Pen (NI). - Vous m'avez coupé le micro. Je n'ai pas fait ma déclaration. J'ai le droit de me défendre quand mon honneur est attaqué, c'est la moindre des choses. Est-ce que vous me donnez la parole? C'est clair: j'ai dit que le gouvernement norvégien était naïf parce qu'il n'avait pas pris des dispositions de sécurité, tant sur l'île que postérieurement. Il a fallu une heure et demie à la police pour arriver sur les lieux du crime. Il me semble normal qu'un député européen exprime son opinion sur l'attitude d'un gouvernement qui fait partie de l'Europe.

  Przewodniczący. − Zgodnie z art. 151 Pan nie może teraz zabierać głosu w sprawach merytorycznych. Rozumiem, że Pan złożył najważniejszą część oświadczenia i dziękujemy Panu. Dziękujemy za wystąpienie!

  Jean-Marie Le Pen (NI). - Vous ne me laissez pas la parole, on se croirait chez les bolchéviques ici!

VORSITZ: RAINER WIELAND
Vizepräsident

Mündliche Erklärungen zur Abstimmung

Bericht: Jorgo Chatzimarkakis (A7-0273/2011)

  Jens Rohde (ALDE). - Hr. formand! Energi er en vare, som handles på linje med alle mulige andre varer. Alligevel har energimarkedet nogle særlige karakteristika, som vi er nødt til at tage hensyn til. Vi er stadig i gang med at udbygge et indre konkurrencepræget energimarked. Der er uigennemsigtige og urimelige handelspraksisser, og det skader konkurrencen og giver nogle voldsomme prisudsving til skade for virksomheder og forbrugere.

Derfor er det godt, at vi i dag har fået vedtaget betænkningen fra Chatzimarkakis, men jeg vil sige, at det ikke er gjort hermed. Vi skal have skabt et velfungerende, gennemsigtigt indre marked for energiydelser, således at forbrugerne kan opnå fordele af at få ikke kun den mest energivenlige, men også den mest prisvenlige energi ført ud til husstandene.

  Roberta Angelilli (PPE). - Signor Presidente, onorevoli colleghi, innanzitutto complimenti al collega per il lavoro svolto, è importante una definizione di un quadro legislativo che regolamenti il mercato all'ingrosso dell'elettricità e del gas. L'Unione europea si basa sul principio del libero mercato, trasparente e senza ostacoli, nel pieno interesse della tutela dei consumatori e delle micro imprese quali beneficiari finali.

È noto come i comportamenti sleali abbiano un impatto gravoso sui prezzi, ed è per questo che è giusto vietare gli abusi di mercato sotto forma di informazioni privilegiate, insider trading, o attraverso la manipolazione del mercato.

Plaudo inoltre alla proposta di creare un'agenzia per la cooperazione con le autorità nazionali quale soggetto fondamentale per il monitoraggio delle operazioni di mercato e per l'intenzione di istituire un registro europeo degli operatori del mercato.

  Marek Józef Gróbarczyk (ECR). - Panie Przewodniczący! Zdecydowałem się poprzeć to sprawozdanie, gdyż ma ono istotny wpływ na poziom cen energii, a w szczególności na budżet odbiorców indywidualnych. Trzeba jednak zauważyć, że najlepszym sposobem na ceny jest zdrowa konkurencja, a przede wszystkim konkurencja na rynku dostawców surowców do produkcji energii. Brak dywersyfikacji dostaw surowców, a przede wszystkim dostaw gazu, zawęża i ogranicza kontrolę producentów energii i możliwości oddziaływania na ceny. Taki przypadek ma miejsce w krajach postkomunistycznych, pozostających w dominacji gazowej Rosji. A budowa gazociągu północnego jest tylko pogorszeniem tej sytuacji. Jeśli nie nastąpi należyta dywersyfikacja, powstała agencja kontroli, nie mając innego wyjścia, będzie służyć jedynie interesom Gazpromu.

  Sergej Kozlík (ALDE) - Približne 10 rokov po postupnej liberalizácii trhu s elektrickou energiou a zemným plynom je očividné, že energetické burzy, ktoré vznikli, a zmluvy pre obchodovanie na mimoburzových trhoch, ktoré sa rozšírili v podstate všade, neboli nikdy chránené proti pokusom o manipuláciu trhov a obchodovanie s využitím dôverných informácií. Vyzdvihovala sa liberalizácie trhov s energiou ako nevyhnutné opatrenie, ktorým sa znížia náklady na elektrickú energiu a plyn pre spotrebiteľov. V skutočnosti mali kurzy tendenciu stúpať a energetická chudoba sa stala sprievodným javom v prebiehajúcej liberalizácii. Predložený návrh na osobitnú reguláciu trhov s energiou uznáva osobitný charakter týchto trhov a zároveň navrhuje, aby sa naň vzťahovali pravidlá o zneužívaní trhu a obchodovaní s využitím dôverných informácií uplatňované na finančné trhy. Preto som tento návrh nariadenia podporil.

  Adam Bielan (ECR). - Panie Przewodniczący! Nieuczciwe praktyki na rynkach energii wpływają znacząco na wysoki poziom cen, a co za tym idzie na sytuację materialną końcowych odbiorców, czyli obywateli i przedsiębiorstw. Obniżają również zaufanie potencjalnych inwestorów. Zapisy rozporządzenia powinny w mojej opinii pozwolić na zniwelowanie nadużyć i manipulacji w obrocie hurtowym produktami energetycznymi. Zgadzam się z koniecznością zakazu wykorzystywania informacji wewnętrznych w celu wprowadzenia obrotu na własny rachunek. Także ujednolicenie sankcji w kontekście manipulacji cenowej oceniam bardzo korzystnie.

Pod kierunkiem niedawno powołanej Agencji do spraw Współpracy Organów Regulacji Energetyki transakcje dotyczące obrotu produktami energetycznymi nabierają większej przejrzystości. Określony w rozporządzeniu system współpracy między agencją a krajowymi organami regulacyjnymi usprawnia procedury wykrywania i likwidowania naruszeń przepisów prawa unijnego oraz nadużyć finansowych. Liczę, że nowe przepisy poprawią stabilność hurtowych rynków energii, dlatego popieram ten projekt rezolucji.

  Alajos Mészáros (PPE). - Az energiapiacok integritásáról és átláthatóságáról szóló rendelet uniós jogi keretet alkot a piaci visszaélések és manipulációk megakadályozására a nagykereskedelmi energiapiacon. A bevezetett liberalizáció célja az volt, hogy 2014-re megteremtse a belső piac feltételeit. A liberalizáció azonban nem érte el kitűzött célját, az energiaárak nem egységesedtek, az árak megemelkedtek, és változékonyságuk is megnőtt.

Úgy gondolom, hogy a tisztességtelen gyakorlatok kiszűrésével el tudjuk érni az energiapiaci árak stabilizálódását és egységesedését, így a végfelhasználóinkat a mainál jobb helyzetbe tudjuk hozni. A nagykereskedelmi szerződések azonban könnyen felvásárolhatóak és tovább értékesíthetőek, így a piaci manipulációknak nagyobb mértékben ki vannak téve.

Ebből kifolyólag is hatékonyabb piacellenőrzésre van szükségünk. A nemzeti nyilvántartások alapján össze kell állítanunk a piaci szereplők uniós nyilvántartását, amelyhez az érintett hatóságoknak is hozzáférést kell biztosítani. Ezért támogattam én is szavazatommal ezt a javaslatot.

  Mairead McGuinness (PPE). - Mr President, I support this regulation aimed at avoiding market manipulation and insider trading. If it works it would be good for consumers in terms of energy prices, but the energy challenge for Europe is great. We are significant importers of energy.

I would like to draw attention to a problem which has arisen in my own Member State about agreeing a REFIT tariff (Renewable Energy Feed in Tariffs) for the renewable energy sector. We are losing significant investment internally in the country due to the absence of an agreement on this issue, which the Commission is aware of and the Member State is pursuing. I hope it is resolved to the benefit of the sector very shortly.

  Mario Pirillo (S&D). - Signor Presidente, onorevoli colleghi, il mercato del gas e dell'energia è uno degli strumenti di crescita economica e occupazionale, fondamentale per ridare competitività all'Unione e favorire il superamento rapido della crisi. Occorre pertanto prevenire gli abusi ed evitare le manipolazioni del mercato il cui controllo e la disciplina sanzionatoria sono affidate alla competenza nazionale insieme al divieto di insider trading.

La recente introduzione dell'ACER permette il monitoraggio delle operazioni di mercato, i registri nazionale ed europeo per gli operatori del settore consentono di registrare le operazioni di prodotti energetici venduti all'ingrosso, favorendone la trasparenza. Il voto odierno, frutto di una stretta collaborazione tra la Presidenza polacca, la Commissione e il Parlamento, ha posto le basi per un mercato più trasparente a tutela dei consumatori.

  Radvilė Morkūnaitė-Mikulėnienė (PPE). - Reglamentas dėl energijos rinkos vientisumo bei skaidrumo Europos Sąjungai ypač svarbus, turint omeny dujų ir elektros rinkos liberalizavimo procesą. Šiame kontekste svarbu atkreipti dėmesį į vieną aspektą. Siekdami užtikrinti, jog Europos Sąjungoje veiktų vieninga ir skaidri energijos rinka, turime pasiekti, jog mūsų priimamos taisyklės būtų vienodai ir be išimčių taikomos visiems ES energijos rinkoje veikiantiems subjektams, nepaisant tikrosios jų kilmės. Rinkos priežiūros institucijos turėtų užtikrinti, jog būtų nustatoma, kas yra galutinis subjektas, stovintis už vieno ar kito sandorio, ir jo atžvilgiu taikyti ES teisės aktus. Deja, iki šiol pasitaiko situacijų, kuomet vienoje ar kitoje valstybėje narėje trečiųjų šalių subjektai, visų pirma, „Gazprom“ realiai užima dominuojančią ar net monopolinę padėtį, tačiau, kadangi tai daro ne tik tiesiogiai, bet ir per kontroliuojamas įmones, rinkos skaidrumą užtikrinančios taisyklės jų atžvilgiu nėra taikomos. Todėl sveikindama šį pranešimą, raginu Komisiją Europos Sąjungos energijos rinką reguliuojančias taisykles dar tobulinti.

  Seán Kelly (PPE). - Mr President, like my colleagues I was pleased to vote in favour of this regulation but because the regulation was voted on as a single vote we were unable to express our concerns regarding Article 13 which could lead to a constitutional issue for Ireland because there is a potential dilution there of the separation of powers between the legislature and the judiciary. For that reason, Ireland would probably insert a declaration with the text of Recital 23 which refers to the application of penalties in accordance with national law. That is very important.

  Daniel Hannan (ECR). - Mr President, ‘This is the midnight – let no star Delude us – dawn is very far. This is the tempest long foretold, Slow to make head but sure to hold’. The markets are now pricing in a 98% likelihood of a massive default in Greece and we have spent this morning in the House jamming our fingers in our ears and humming Beethoven’s Ninth. The assumptions on which European integration has rested are crumbling. Big is not beautiful. National differences cannot be eradicated. Harmonisation does not lead to prosperity.

It is not just the European assumptions that are crumbling: it is the whole Keynesian edifice on which they rest. All those men who think of themselves as practical, but are in fact slaves to some long-defunct economist, are now finding that their elite system is in ruins. You cannot spend your way to growth. You cannot increase consumption without producing anything, at least not in the long term. You cannot debase a currency without consequences, and you cannot keep borrowing forever. And if you try to do those things, what happens? You are about to find out!

Bericht: Eva Lichtenberger (A7-0249/2011)

  Jens Rohde (ALDE). - Hr. formand! Jeg er stolt over at kunne sige, at jeg kommer fra et land, som har tradition for at gennemføre de direktiver, der bliver vedtaget på fælleseuropæisk plan, så hurtigt som overhovedet muligt. Det er en selvstændig målsætning i Danmark. Men det skaber et kæmpemæssigt konkurrencemæssigt problem, ikke mindst for det danske landbrug, når vi kan konstatere, at en lang række lande i vores fællesskab vælger den protektionistiske vej og vælger at implementere direktiverne lang tid efter, at de er vedtaget.

På sådanne præmisser kan et fællesskab ikke fungere. Derfor er det godt, at vi har taget dette skridt med Eva Lichtenbergers betænkning i dag. Vi opfordrer Kommissionen til at foreslå klare procedureregler, der forpligter Kommissionen til at fastsætte nogle bindende tidsfrister for medlemslandenes efterlevelse af Domstolens domme og til hurtigst muligt og på behørig vis at give EU-borgerne svar på traktatbrudssager.

  Roberta Angelilli (PPE). - Signor Presidente, onorevoli colleghi, è compito delle autorità pubbliche legiferare nell'interesse dei cittadini per conseguire molti obiettivi: assicurare un mercato equo e competitivo, tutelare la salute, offrire sicurezza, stimolare l'innovazione e tutelare l'ambiente.

È compito degli Stati membri recepire la legislazione dell'Unione europea in modo tempestivo e corretto, proprio a vantaggio dei cittadini, ma purtroppo ci sono ancora un numero elevato di infrazioni, in particolare in materia di riconoscimento delle qualifiche professionali, dei servizi e degli appalti pubblici e quindi sono state presentate molte petizioni che denunciano l'inosservanza delle norme comunitarie.

È stato quindi utile il progetto "UE-Pilot" operativo dal 2008, perché ha ridotto i tempi di esame delle infrazioni e poi, per quei paesi che si sono resi disponibili alla collaborazione e alla partecipazione a questo progetto, ha consentito di evitare di ricorrere a procedure di infrazioni e sanzioni pecuniarie.

  David Campbell Bannerman (ECR). - Mr President, many people have no idea how much national legislation emanates from the European Union. In the UK, it is estimated that there are now 100 000 laws, regulations, directives and decisions which come from the EU and have been imposed on the country. It is estimated that this collective legal burden, known as corpus juris, costs between 4% and 10% of annual wealth in Britain. It is also estimated that the cost of such over-regulation is EUR 600 billion a year across the EU, and GBP 118 billion within the UK. Surely it is time to turn off this legislative sausage machine.

  Daniel Hannan (ECR). - Mr President, let me remind the House one more time of Article 125 of the Treaty on the Functioning of the European Union, which states that the Union shall not be liable or assume responsibility for the debts of a Member State or a public body within a Member State. Neither shall any other Member State.

We all seem to have forgotten that and yet, until a couple of months ago, nobody was seriously trying to argue that this policy of massive bail-outs was legal. Now not only have the EU institutions themselves connived in this flagrant disregard for what the dots and commas of the Treaty specify, but our national legal systems are also being made to collude in the deceit. Like the ancient mariner’s crewmates, they are making themselves accomplices in the crime.

When a political system departs from the rule of law it de-legitimises itself. A polity that is ruling arbitrarily, that is not following the rule book, forfeits the allegiance of its citizens.

Bericht: Judith Sargentini (A7-0245/2011)

  Clemente Mastella (PPE). - Signor Presidente, onorevoli colleghi, accogliamo con favore l'adozione di questa relazione che si prefigge di attuare uno degli obiettivi fondamentali del trattato di Lisbona, cioè quello di realizzare un nuovo quadro istituzionale per la trasparenza delle istituzioni europee.

Nell'ottica di costruire un'amministrazione europea aperta, efficace ed indipendente è fondamentale garantire un diritto certo per i cittadini europei all'accesso ai documenti delle istituzioni, degli organi, degli organismi, degli uffici e di tutte le agenzie comunitarie. Consideriamo infatti la trasparenza un elemento essenziale della democrazia partecipativa, complementare alla democrazia rappresentativa su cui si fonda il funzionamento dell'Unione, dal momento che consente ai cittadini di prendere parte al processo decisionale e di esercitare un controllo pubblico e garantendo così la legittimità del sistema politico democratico. Non possiamo rimanere insensibili dinanzi ai nostri cittadini che chiedono maggiore democrazia, trasparenza e apertura delle istituzioni e degli attori politici e una più decisa e precisa lotta contro la corruzione!

  Jens Rohde (ALDE). - Hr. formand! Selv om vi (de fleste af os) har en fælles europæisk sag at kæmpe for, og selv om vores EU-institutioner også er et udtryk for en fælles europæisk sag at kæmpe for, er politik i høj grad et spørgsmål om magtkampe. Og når man har sådan nogle magtkampe, er det ganske vigtigt – hvis de skal kunne foregå på lige basis og lige vilkår – at vi har samme adgang til dokumenterne.

Derfor glæder det mig, at vi har vedtaget denne betænkning i dag, og det glæder mig især, at denne betænkning sætter fokus på at få skabt nogle fælles regler for klassificering af dokumenterne. For aktindsigt, gennemsigtighed og adgang til informationerne er den eneste måde, hvorpå vi kan sikre en ordentlig demokratisk proces, og at de naturlige politiske magtkampe foregår på lige vilkår.

  Anna Maria Corazza Bildt (PPE). - Mr President, I supported the report that calls for enhanced access to documents because enhanced transparency is crucial to enable citizen participation in, and democratic scrutiny of, the European decision-making process. I am glad that there was a broad consensus in the European Parliament that much more needs to be done to increase transparency in the legislative process while ensuring data protection.

With the Stockholm Programme we committed ourselves to creating a real area of freedom and rights for our citizens. Transparency and accountability represent a good step in that direction. Now we should really move forward speedily with a new regulation. It is about time we got to work on it.

The new legislation should be simple, user-friendly and easy to understand for all citizens. It is important to focus on public access to information and not just on sharing information between European institutions. We should not ‘protect’ citizens from too much information or confusing information. They should choose when, if and what they want to know.

  Salvatore Iacolino (PPE). - Signor Presidente, onorevoli colleghi, non v'è dubbio che il provvedimento che oggi abbiamo sostenuto e approvato rappresenti un passo avanti deciso rispetto all'accessibilità degli atti delle istituzioni, un motivo in più per garantire trasparenza agli atti delle istituzioni, ma anche un motivo per individuare un giusto punto di equilibrio fra diritto all'accesso, appunto, degli atti, e la privacy che in ogni caso va garantita rispetto a fatti e situazioni che nulla hanno a che vedere con l'esigenza di doverosa partecipazione al processo decisionale delle istituzioni.

L'utilizzo dei fondi comunitari potrà essere meglio garantito attraverso un processo di conoscenza più significativo rispetto al passato, il rifiuto deve essere sempre motivato, un passo avanti verso la formazione del personale e un'accessibilità agli atti che rappresenta anche un momento di giustizia per il cittadino europeo.

  Janusz Władysław Zemke (S&D). - Otóż bardzo chciałbym podziękować za możliwość zabrania głosu. Otóż ja także – jak myślę wszystkie nasze koleżanki i koledzy – poparłem sprawozdanie w sprawie publicznego dostępu do dokumentów. Jest to bowiem jedno z tych praw obywateli Unii, które bezpośrednio wynikają z Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

Chciałem jednak zwrócić uwagę na fakt, że bardzo duży wpływ na praktyczne stosowanie prawa do jawności dokumentów ma kwalifikacja dokumentów jako dokumentów jawnych, dokumentów poufnych, bądź też dokumentów tajnych. Państwa Unii bardzo często na wyrost zawyżają tę kwalifikację. Dlatego chciałbym zwrócić się do Komisji i do Rady, żeby podjąć w Unii prace nad wspólnymi zasadami kwalifikacji dokumentów, bowiem moim zdaniem będzie to miało zasadniczy wpływ na to, czy to będzie prawo na papierze, czy też obywatele będą je mogli stosować w rzeczywistości. Dziękuję.

  Adam Bielan (ECR). - Panie Przewodniczący! Moja frakcja ECR opowiada się za większą przejrzystością instytucji europejskich i umożliwieniem jak najszerszego dostępu do dokumentów. Przejrzystość jest zasadą ogólną i jednym z praw podstawowych, przysługujących obywatelom Unii. W powiązaniu z prawem do dobrej administracji jest również doskonałym narzędziem jej kontroli. Również dokumenty związane z porozumieniami międzynarodowymi powinny być udostępniane opinii publicznej. Zgadzam się więc z wezwaniem do opracowania przez instytucje unijne klarownych przepisów ustanawiających wolność informacji w oparciu o najnowsze orzecznictwo i traktaty. Dobrą praktyką są internetowe transmisje prac Parlamentu zarówno na szczeblu plenarnym, jak i posiedzeń komisji. Wszelkie ograniczenia w dostępie do dokumentów na etapie ich opracowywania traktowane mogą być jako przejaw blokowania informacji publicznej. Jako reprezentanci obywateli winniśmy odgrywać wiodącą rolę w działaniach na rzecz jawności i otwartości pracy. Dlatego popieram tę rezolucję.

  Anneli Jäätteenmäki (ALDE). - Arvoisa puhemies, juhlapuheissa EU:n toiminnan avoimuutta korostetaan aina. Valitettavasti arkipäivä on usein toisenlainen.

EU:n asiakirjojen avoimuutta koskevassa asetuksessa asetetaan tiukat määräajat asiakirjojen käsittelylle. On hämmentävää, että edes komissio ei noudata näitä määräaikoja, mikä käy ilmi muun muassa niin sanotusta Porsche-asiasta.

Useissa tapauksissa viiveet ovat johtaneet siihen, että EU:n tuomioistuin on aloittanut asian käsittelyn, ja sitten kun komissiolta on tullut vastaus, asiasta on luovuttu, mutta se on maksanut ja se on vaatinut paljon vaivannäköä.

EU:n avoimuusasetusta ollaan muuttamassa, valitettavasti tämä komission esitys vie päinvastaiseen suuntaan. Toivottavasti avoimuutta lisätään, koska se on tärkeä osa demokratiaa.

  Daniel Hannan (ECR). - Mr President, yesterday I quoted my countryman Jonathan Swift on the subject of bank runs, but I think the condition of EU documentation and lawmaking would have defied the parodic powers even of Jonathan Swift. You may remember that when Gulliver goes to Lilliput it is explained to him by one of the Lilliputians that it is a rule there that no law should be so long or so complicated that a common man cannot understand it.

What, I wonder, would he have made of a typical day’s voting in this House? All of us know, although we do not like to admit it in front of our constituents, that you cannot possibly be on top of more than two or three of the documents that we vote on in any given session. There simply is not the time available in the day. In fact, we have elevated this scrambling of documentation into a ruling doctrine. When we turned the Constitution into the Lisbon Treaty its chief author, Valéry Giscard d’Estaing, cheerfully admitted that lawyers had gone through the text with the sole purpose of rendering it ‘illisible’: unreadable.

What does it tell you about a political system when it dare not express its purposes? How can it expect loyalty from its citizens when it will not express itself clearly?

Bericht: Andrew Duff (A7-0240/2011)

  Jens Rohde (ALDE). - Hr. formand! Det er ganske glimrende, at vi får fastlagt nogle nye høringsprocedurer for kommissærerne her i Parlamentet. Men det løser jo ikke Europas egentlige problem, nemlig at vi har en alt for svag Kommission i forhold til medlemslandene. Jeg synes, at de diskussioner, der har været omkring Schengen, grænsekontrol og situationen med gældskriser i mange af de europæiske lande på grund af deres manglende evne til at leve op til stabilitetspagten, vidner om, at vi har en Kommission, som er alt for svag.

Derfor var det meget mere naturligt, hvis vi i dag fik taget fat på en diskussion af, om ikke kommissionsformanden burde udnævnes af Europa-Parlamentet, således at kommissionsformanden altid stod til ansvar for den europæiske tankegang i stedet for at stå til ansvar over for nogen mere eller mindre stærke regeringsledere i de enkelte lande. For det, vi har behov for i den krisesituation, vi står i i øjeblikket, er ikke mindre EU, det er mere EU.

  Seán Kelly (PPE). - Mr President, I also welcome these proposals because it is good that we look at what we are doing and try and improve it. Certainly there is an element of this here.

I attended as many as I could of the hearings for the Commissioners last year. I think most of them were quite satisfactory, but one in particular was very unfair to the lady in question. The questions were repetitive, personal and certainly not in accordance with giving fair play to the person involved. She did not become a Commissioner subsequently.

It is important that we get the best possible Commissioners. In that light, I just want to refer briefly to a suggestion made by Commissioner Oettinger about flying flags at half mast for countries with excessive deficits. This was ill-thought and ill-judged, and I would entreat him to withdraw those remarks with all possible haste.

  Daniel Hannan (ECR). - Mr President, thank you for your kind words.

It is sometimes said that the European Commission is undemocratic in that none of its members is elected, but actually I find that it is rather more than that. Uniquely in the western world we have contrived a system which is anti-democratic, in the sense that you generally have to have lost an election before you are appointed to the European Commission.

If I think of the British appointees over the years – Chris Patten, Neil Kinnock, Peter Mandelson – it was only when they had been expressly rejected by their constituents that they were invited to come and legislate for them at European level.

I think of the career of our current UK Commissioner, Baroness Ashton, who has never once in her entire life taken the trouble to present herself to her fellow countrymen and ask for their support in an election. She is a product of the British quango state, having flitted from bureaucracy to bureaucracy, becoming an appointed peer and then arriving here.

Is it any wonder that a system based around this insulation from public opinion should be so contemptuous of democracy when, for example, a referendum goes the wrong way?

Entschließungsantrag -B7-0478/2011

  Roberta Angelilli (PPE). - Signor Presidente, onorevoli colleghi, l'Unione europea ha sempre difeso e incoraggiato il multilateralismo, soprattutto in seno all'OMC, garante della governance economica e della liberalizzazione regolamentata del mercato mondiale.

Mi auguro che le difficoltà incontrate quest'anno, le divergenze nate sui contenuti del pacchetto da presentare nel prossimo dicembre, possano trovare una soluzione, o almeno il consenso, su specifici temi contenuti in esso. Ci sono dossier importanti come i servizi, la tutela della proprietà intellettuale e, in particolare, la maggiore protezione delle indicazioni geografiche, le facilitazioni agli scambi e le barriere non tariffarie.

Spero comunque che i negoziati dell'agenda di Doha non vengano conclusi frettolosamente, sacrificando così tutte quelle istanze che negli anni non hanno trovato un terreno di convergenza. Serve un multilateralismo più forte e più dinamico rispetto a quello attuale.

  Gianluca Susta (S&D). - Signor Presidente, onorevoli colleghi, sono quasi 10 anni che sono iniziati i negoziati di Doha, tra due mesi celebreremo il decennale, e ancora non hanno portato a nessuna conclusione. Gli scenari nel mondo sono profondamente cambiati, paesi che erano considerati in via di sviluppo nel frattempo sono diventati paesi emergenti, e oggi quei paesi stanno addirittura emergendo al punto da potersi presentare come salvatori dell'Unione europea o di alcuni suoi Stati.

Vanno riscritte le regole del commercio mondiale, il commercio resta uno straordinario elemento di potenzialità per poter avvantaggiare la crescita e per poter distribuire meglio la ricchezza nel mondo e poter riequilibrare anche il nord e il sud del mondo. Tutto questo, nel quadro multilaterale è rimasto invariato, ma c'è bisogno anche della possibilità di una nuova reciprocità tra i paesi e dobbiamo anche avviare e contribuire un nuovo processo di democratizzazione dell'Organizzazione mondiale del commercio che, così com'è, non può funzionare bene.

  Mairead McGuinness (PPE). - Mr President, I would like in particular to refer to paragraph 13 of the Doha resolution, which specifically deals with a relatively new problem the world faces, namely food security. Certainly it is now on the political agenda whereas perhaps ten years ago, at the outset of Doha, it was not. We need our multilateral agreements, should they ever prevail, to take account of the issue of food security. There are many in this House who have concerns about the inclusion of agriculture in the Doha Round in the context of the world trade system.

However, we would also have concerns about the proliferation of bilateral trade agreements. Here I refer to paragraph 12 of the resolution, which urges us to look again at the situation of the BRIC countries. Their fortunes have changed and their place in the world is different from what it used to be; this may indeed – as the resolution suggests – render the original objectives of the Doha Round impossible to attain.

  Cristiana Muscardini (PPE). - Signor Presidente, onorevoli colleghi, su Doha: non soltanto non c'è un accordo, ma ormai è superato, ed è un fallimento. Chiediamo all'Europa di prendere una posizione forte – come sosteneva nella scorsa legislatura il nostro Parlamento – e che ci siano delle modifiche strutturali all'OMC. La crisi economica, che è mondiale, non può ulteriormente aspettare un accordo di Doha che da 10 anni ci fa penare e che sappiamo non troverà mai il consenso di molti paesi.

Per questo noi chiediamo al Parlamento, alla Commissione e al Consiglio di essere più fermi nella richiesta di dare seguito a quello che il Parlamento ha stabilito nella scorsa legislatura, un nuovo funzionamento dell'OMC, una riforma strutturale, un vero passo avanti per consentire l'internazionalizzazione delle PMI e il rilancio dell'economia.

  Paul Murphy (GUE/NGL). - Mr President, we are now three months away from the next round of negotiations on the Doha Development Agenda and it is already very clear that no substantial progress will be made.

Let us recall that ten years ago at the launch of these negotiations we were told that these would be win-win negotiations. That whole idea, that win-win scenario, has been a lie from the start in my view. The deadlock in the negotiations underlines the fact that development and poverty eradication are not compatible with the interests of the major players in the global economy, particularly in the case of this deep economic crisis. The WTO has never been, and will not become, an organisation that facilitates trade in the interests of workers and small farmers. It is an undemocratic institution that primarily represents the interests of the major corporations. Its policies have resulted in privatisation, lower labour standards and an increase in exploitation.

The WTO has failed the test of the Doha Development Agenda. It should be abolished and replaced by a system based on genuine global solidarity and cooperation between peoples. That means tackling the dictatorship of the markets and planning the economy on people’s needs.

  Syed Kamall (ECR). - Mr President, one of the best ways to help development and to help those in poorer countries is to help the entrepreneurs in those countries who create wealth for their local communities; and one of the ways to help them is to make sure that we have open markets so that entrepreneurs from the poorer countries can compete and have access to world markets as well as access to the goods and services that we currently enjoy.

Why should it only be we in the West, or in the Northern hemisphere, who enjoy the very best goods and services? It is a shame that our progress in this area keeps getting stuck, and most of the lack of movement tends to be on agriculture. It is a pity that we seem to be in a situation where we have to unlock agriculture before we unlock manufacturing before we unlock services, although services account for a very large percentage of GDP. It is also a shame that we seem to be focusing mostly on bilateral agreements – which may not necessarily undermine the multilateral process, but I think it is important that we continue to move towards multilateralism.

If this does not work, we should bear in mind the work of Professor Razeen Sally who said that 50 countries, or 25 if one counts the EU as one trade block, account for 80% of world trade and a greater share of FDI. Maybe we should be looking for those countries to go for a plurilateral agreement.

Bericht: Sajjad Karim (A7-0251/2011)

  Jens Rohde (ALDE). - Hr. formand! Det er med reduktion af de administrative byrder for vores virksomheder som med vejret: Alle taler om det, og ingen gør noget ved det.

Politikere som os har en tendens til at mene at vide, hvad det gode liv er, at mene at vide, hvordan man bedst driver en virksomhed. I den nuværende europæiske krisesituation har man nu også i mange nationale stater en diskussion om, at vi skal gennemføre en pick the winner-strategi, altså at det skal være os som politikere, der definerer, hvad den rigtige produktion er.

Det er på ingen måde vejen frem. Det bedste, vi kan gøre for at reducere virksomhedernes byrder, er at fokusere målrettet på at få det indre marked til at fungere der, hvor det ikke fungerer, således at vores virksomheder har ét stort marked. For vores største udfordring i Europa er, at vi har verdens måske største økonomi, men vores marked er alt for lille.

  Alfredo Antoniozzi (PPE). - Signor Presidente, onorevoli colleghi, il trattato di Lisbona ha introdotto numerose novità, tra le quali penso meriti una maggiore attenzione il protocollo sul ruolo dei parlamenti nazionali. Nel protocollo, i parlamenti nazionali vengono chiamati a svolgere, durante l'iter legislativo, un ruolo attivo di difesa del principio di sussidiarietà.

Ho dato il mio voto favorevole a questa relazione, tuttavia, voglio ribadire che finora si è fatto ben poco. L'applicazione di questo protocollo darebbe ai nostri cittadini una risposta, anche se parziale, al bisogno di legittimazione democratica, colmando quel sentimento di lontananza che accompagna le istituzioni europee. Credo che un bisogno così fortemente sentito dai nostri cittadini meriti più attenzione, auspico quindi che ulteriori misure vengano adottate il prima possibile.

  Peter Jahr (PPE). - Herr Präsident! Ich habe dem Bericht über bessere Rechtsetzung, Subsidiarität, Verhältnismäßigkeit und intelligente Regulierung mit großer Freude zugestimmt, weil er ein zentrales Anliegen der Bürgerinnen und Bürger, der Unternehmen und letztendlich auch der Verwaltungen in den Mitgliedstaaten wieder auf die Tagesordnung setzt.

Worum geht es in diesem Ausschussbericht? Zentrale Themen des Berichts sind die Verringerung der Verwaltungskosten um 25 %, die Gewährleistung und die richtige Umsetzung. Es geht um eine aktive Zusammenarbeit zwischen der Kommission und den Mitgliedstaaten. Es geht auch um einen Vorschlag für den äquivalenten Ausgleich der Kosten, d. h. wenn in Unternehmen durch Gesetze zusätzliche Verwaltungskosten entstehen, sollen diese ausgeglichen werden. Ein hehres Anliegen. Ich bin auch sehr froh, dass ich gelesen habe, dass diese intelligente Regulierung weiterhin eine Aufgabe der europäischen Organe in den Mitgliedstaaten bleibt. Ein Fortschrittsbericht ist für 2012 vorgesehen.

  David Campbell Bannerman (ECR). - Mr President, I commend my colleague, Sajjad Karim, on a sensible report that takes us back in the right direction. The emphasis on subsidiarity is correct. 90% of the British economy has nothing to do with trade with the EU, and 80% of that economy is trade within the UK, but we have to apply all of these EU laws – 100 000 of them.

On better legislation, the Agency Workers Directive, which will shortly be coming into force, is a disaster for Britain because, in the UK, we have a far more flexible workforce, which is vital to our prosperity and to our recovery. The question is why, when 80% of agency workers are in the UK, the EU should have any role in this legislation at all. The same is true of the dreadful Fund Managers Directive, where again 80% of fund managers are only in the UK. The lesson is this: overregulation destroys jobs, and we need less regulation now.

  Guido Milana (S&D). - Signor Presidente, onorevoli colleghi, il mercato unico, la libera circolazione, il trattato di Lisbona, sono tutti elementi che sono intervenuti a prescindere da una modificazione del nostro modo di legiferare, del modo europeo e del modo nazionale. Occorre dare seguito agli impegni che da queste occasioni sono derivati, in particolare occorre avviare davvero una fase di semplificazione del sistema legislativo, fase di semplificazione che deve produrre un dialogo diverso tra l'Europa e i singoli Stati.

Partirei proprio dai nostri documenti – e ne approfitto per suggerire una sorta di test di chiarezza sui nostri documenti – quando facciamo un libro bianco, un libro verde, deve essere tutto più comprensibile e arrivo a dire che la proposta vera, forse strategica, per la nostra Europa per avviare davvero questa fase virtuosa di avvio di legislazione sia quella di destinare una delega specifica a un Commissario europeo che si occupi specificatamente di chiarire la legislazione e i rapporti tra gli Stati e l'Europa stessa.

  Anna Záborská (PPE) - Správu som podporila, ale dovoľte mi podčiarknuť jeden dôležitý fakt. Lisabonská zmluva dala väčšie právomoci národným parlamentom. Tento prvok subsidiarity je potrebné účinnejšie využívať. Pripájam sa preto k tomu, aby sa vyhodnotil spôsob tejto spolupráce. Ak sa ukáže, že je málo účinný, treba ho prehodnotiť. Predovšetkým je potrebné upraviť súčasné lehoty, aby národné parlamenty stihli využiť svoje právo zaujať stanovisko, či namietať porušenie zásady subsidiarity. Pretože opakom subsidiarity je centralizácia a výsledkom centralizácie je strata skutočnej demokracie, vplyvu ľudí na riešenie problémov, ktoré sa ich priamo týkajú. Princípu subsidiarity čiastočne odporovala aj naša dnešná raňajšia diskusia o finančnej kríze a budúcnosti eura. Viacerí naši kolegovia včetne predsedu Európskej komisie boli za komunitárne rozhodovanie na úkor rozhodovania Európskej rady.

Bericht: Willy Meyer (A7-0232/2011)

  Clemente Mastella (PPE). - Signor Presidente, onorevoli colleghi, l'entrata in vigore del trattato di Lisbona ha confermato il diritto di petizione dinanzi al Parlamento europeo quale elemento cardine della cittadinanza europea. Si tratta dunque di uno strumento fondamentale che consente ai cittadini di portare dinanzi al Parlamento le loro preoccupazioni riguardanti l'impatto delle diverse politiche e della legislazione dell'UE sulla loro vita quotidiana.

Analizzando però le varie statistiche, si evince che la maggior parte delle petizioni dichiarate irricevibili lo sono state perché i firmatari continuano a confondere le competenze nazionali con quelle dell'Unione europea. Ciò dimostra quanto sia necessario raddoppiare gli sforzi per informare meglio i cittadini sul significato del diritto di petizione.

Intendiamo inoltre sottolineare ancora una volta la necessità che i cittadini dispongano di uno "sportello unico" europeo che possa fornire loro consulenza quando sono in cerca di soluzioni per quelle che considerano violazioni dei loro diritti. Questo rimane secondo noi un obiettivo estremamente importante da realizzare in tempi brevissimi.

  Jens Rohde (ALDE). - Hr. formand! Netop i år er 25-året for vedtagelsen af EF-pakken om det indre marked. En EF-pakke, som skulle sikre fri bevægelighed for varer, tjenesteydelser, kapital og personer.

I Danmark, hvor jeg kommer fra, er der valgkamp i øjeblikket, og i morgen er der valg. Hvis den socialistiske opposition kommer til magten, vil regeringen indføre, at unge mennesker, der vælger at tage ud af Danmark for at dygtiggøre sig efter endt uddannelse, skal betale deres uddannelsesstøtte tilbage. Man laver med andre ord en ny Berlinmur, hvor man ikke bare vil kontrollere, om folk kommer ind over grænsen, man vil sandelig også kontrollere, at de ikke tager ud i den store verden.

Jeg håber, at disse unge mennesker vil bruge vores Udvalg for Andragender til at sikre, at også deres frie bevægelighed bliver sikret i De Europæiske Fællesskaber fremover.

  Alfredo Antoniozzi (PPE). - Signor Presidente, onorevoli colleghi, non posso non condividere il testo di questa relazione. Il collega Meyer ha posto giustamente l'accento sulla necessità di istituire uno sportello unico europeo. La realizzazione di questi sportelli rimane l'obiettivo più importante da dover ancora raggiungere.

Tuttavia, dalle statistiche delle relazioni si evince chiaramente che vi è un grande problema di disinformazione a livello europeo, non solo in relazione al diritto di petizione dei cittadini, ma anche rispetto ai meccanismi cosiddetti informali. Ad esempio, il SOLVIT ha dimostrato di funzionare bene, in maniera veloce ed efficace, ma questo non ha cambiato il fatto che i nostri cittadini utilizzano questo servizio solo marginalmente.

Mi chiedo se non sia più corretto organizzare una campagna mediatica a livello europeo su questi temi invece di limitarsi a migliorare il sito web del Parlamento, uno strumento di comunicazione importante, ma che ad oggi non raggiunge tutti i cittadini.

  Peter Jahr (PPE). - Herr Präsident! Als Obmann der EVP-Fraktion habe ich natürlich dem vorliegenden Bericht zugestimmt, andererseits aber auch mit Interesse die kritische Diskussion im Parlament verfolgt. Im Wesentlichen sind zwei Dinge kritisiert worden. Es ging zum einen darum, dass der Einfluss der Grundrechtecharta auf die Arbeit des Petitionsausschusses in diesem Bericht noch nicht entsprechend gewürdigt wird. Zum zweiten ging es darum, dass die Frage der Eigentumsrechte oder der freien Verfügbarkeit von Eigentum in der Europäischen Union für Bürger der Europäischen Union noch nicht optimal oder ungenügend geklärt ist bzw. die Zuständigkeit des Ausschusses noch nicht geklärt ist.

Ich kann an dieser Stelle nur versichern, dass wir uns in diesem Jahr im Petitionsausschuss genau mit diesen beiden Fragen beschäftigen wollen. Ich bitte die Kollegen, etwas Geduld zu haben. Es wird dann im nächsten Jahresbericht auch zu diesen Dingen etwas zu lesen sein.

  Mairead McGuinness (PPE). - Mr President, I would just pick up on this and thank Peter Jahr for those clarifying comments on two very important issues on which the Committee on Petitions has worked but has not reached a conclusion. I would suggest that where there is a specific large problem affecting many citizens, perhaps we could look at setting up a special temporary committee of inquiry. It worked with Equitable Life – it took a long time to get results but at least it did have an effect.

Can I also say that the first port of call for many citizens when they have a problem with the European Union or indeed back home, is their MEP, and some MEPs are more accessible than others. We would direct where appropriate our citizens to the Committee on Petitions. There also is the Pilot projects initiative which works between the Commission and the Member State. While I have had some good experience where this works effectively, I do not think it is open or transparent enough because I have had another experience where nothing happened and we had to go to the Ombudsman. So, much good work has been done, but there is more to do.

  Jim Higgins (PPE). - Mr President, I welcome the report in that it is a long overdue forensic analysis of the scope, powers and relevance of the Committee on Petitions. One of the problems that we constantly refer to is the perception that Europe and the EU project are remote from our 500 million citizens, and one vital instrument in addressing that particular deficit and bridging the gap is the Petitions Committee, where individuals or communities can come before the Committee, have their grievances heard and hopefully redressed.

The statistics speak for themselves. In 2010, 1 655 petitions were received. I welcome in particular recital F. I have had tremendous success thanks to the Committee in highlighting neglect by two local authorities in Ireland – one in respect of flooding, the other in respect of road surfaces which led to deaths – and getting action.

Secondly, I welcome recital L which highlights the lack of action on the part of Member States. We have to make citizens more aware of the Committee on Petitions. It is a very useful instrument.

  Seán Kelly (PPE). - A Uachtaráin, mar a dúirt mo chomghleacaithe, tá an coiste seo gan dabht ar bith ar cheann de na coistí is fearr sa Pharlaimint agus déanann sé an-chuid oibre. Chonaic mé é sin mé féin. Tugann sé an-éisteacht do dhaoine agus déanann siad cinntí maithe.

As an example of that, Mr Higgins – as he referred to a few minutes ago – was involved in dealing with a petition relating to some roadside accidents that led to mortalities. They could not get any movement in Ireland and came here basically as a last port of call because of bureaucratic regulations, intransigent State agencies and so forth. They came here and they got some semblance of justice.

The same applied to the Haulbowline toxic dump site. Nothing was happening in Ireland. It was passed from Billy to Jack for a number of years. The Committee on Petitions heard it and there was progress within 30 days, so certainly we should celebrate what is good.

Entschließungsantrag -B7-0475/2011

  Roberta Angelilli (PPE). - Signor Presidente, onorevoli colleghi, il diritto a un alloggio adeguato è garantito in numerosi trattati internazionali in materia di diritti umani, tra cui la Carta dei diritti fondamentali dell'Unione europea, all'articolo 34.

Credo che la mancanza di un alloggio costituisca una lesione diretta all'integrità fisica e morale di un cittadino, poiché il diritto di abitazione rappresenta un diritto primario della persona, nonché il punto di partenza per il godimento di tutti gli altri diritti sociali.

In base a ciò, esprimo il mio voto favorevole alla proposta di risoluzione su una strategia europea per i senzatetto, obiettivo peraltro inserito all'interno della strategia Europa 2020 che prevede di utilizzare il FESR per il finanziamento dell'edilizia residenziale sociale. Ultimo punto, ma non meno importante, promuovere servizi di qualità e sviluppare un volontariato a sostegno delle persone senza fissa dimora.

  Sergej Kozlík (ALDE) - Stratégia Európskej únie na rok 2020 má hlavný cieľ zachrániť do roku 2020 pred hrozbou chudoby a sociálneho vylúčenia najmenej 20 miliónov ľudí. Dáva boju proti všetkým formám chudoby a sociálneho vylúčenia vrátane bezdomovstva nový podnet. Preto podporujem, aby členské štáty pokročili smerom k cieľu odstrániť do roku 2015 pouličné bezdomovstvo vrátane požiadavky rozvíjať ambicióznu a integrovanú stratégiu Európskej únie opierajúcu sa o národné a regionálne stratégie s dlhodobým cieľom odstrániť bezdomovstvo v rámci širšieho sociálneho začlenenia. Podporujem aj výzvu na Európsku komisiu, aby vytvorila pracovnú skupinu pre stratégiu Európskej únie v oblasti bezdomovstva.

Entschließungsantrag -B7-0474/2011

  Jens Rohde (ALDE). - Hr. formand! Klimakampen står heldigvis stadig højt på den politiske dagsorden, selv om vi har økonomisk krise, og det er godt. Jeg synes også, at vi her i Europa-Parlamentet kan være ganske stolte af, at vi med meget brede flertal har formået at lægge nogle meget ambitiøse planer frem i forbindelse med vores energistrategi og for den sags skyld også på energieffektivitetsområdet, hvilket er en af de bedste måder at opnå en lavere CO2-udledning på. Så alt det er jo glimrende.

Når det er sagt, må vi også erkende, at der har været en ulempe ved, at vi har fokuseret så hårdt på CO2. Ulempen består i, at vi måske har glemt at rette fokus mod andre drivhusgasser, som også påvirker klimaet. Derfor er det godt, at vi nu selv erkender, at der skal et bredere fokus til, og det er også godt, at vi nu får opfordret Kommissionen til at integrere andre drivhusgasser i klimapolitikken, således at vi får en bred og effektiv indsats.

  Marek Józef Gróbarczyk (ECR). - Trudno zgodzić się ze wszystkimi założeniami prezentowanego sprawozdania, które z dobie kryzysu może mieć destrukcyjny wpływ na przedsiębiorstwa Unii Europejskiej. Zgodnie z Protokołem z Kioto poszczególne kraje zobowiązały się do redukcji emisji gazów cieplarnianych innych niż CO2 i proces ten jest realizowany. Ale w wielu krajach funkcjonują przedsiębiorstwa, które emitują ponadnormatywne ilości gazów toksycznych, niezwykle szkodliwych dla zdrowia. Pod przykrywką redukcji CO2 emitują gazy niebezpieczne dla organizmu człowieka i zwierząt. Zwalczanie takich praktyk powinno stać się priorytetem Unii Europejskiej i takie działania winne być wspierane.

  Mairead McGuinness (PPE). - Mr President, I will be brief. I supported this resolution because I think it is important that we raise awareness of not just concentrating on carbon and reducing CO2 emissions. Just to mention that when it comes to energy efficiency as a way of reducing CO2 emissions – which we all believe is the right way to go – we are failing to reach our targets and we really need to redouble our efforts in that respect.

The issue of non-CO2 emissions is significant because it may indeed be a less costly way of tackling climate change. I concur absolutely with paragraph 11 which calls for rigorous global implementation of air pollution regulations. We need global agreement and global implementation.

Schriftliche Erklärungen zur Abstimmung

Bericht: Barbara Matera (A7-0279/2011)

  Luís Paulo Alves (S&D), por escrito. − Subscrevo este relatório porque apoia justamente trabalhadores despedidos, no seguimento de 167 demissões que ocorreram numa multinacional (AT&S), especializada no fabrico de PCB (placas de circuito impresso) para telefones móveis, durante o último trimestre de 2009. 74 trabalhadores despedidos irão beneficiar de medidas personalizadas, apoiados por financiamento ao abrigo do FEAG, num total de 1,22 milhões de euros. O Fundo serve para isto mesmo: atentar nas questões sociais mais prementes.

  Zigmantas Balčytis (S&D), raštu. − Balsavau už finansinės pagalbos Austrijai skyrimą. Europos prisitaikymo prie globalizacijos padarinių fondas įsteigtas siekiant teikti papildomą pagalbą darbuotojams, nukentėjusiems nuo didelių pasaulio prekybos sistemos struktūrinių pokyčių. Austrijoje darbuotojai buvo atleisti dėl globalizacijos ir didelių struktūrinių pokyčių mobiliųjų telefonų ir prietaisų gamyboje, kuri buvo perkelta į Aziją. Austrija nurodo, kad spausdintinių plokščių gamybos apimtis 2008 m. sumažėjo beveik 11 proc. palyginti su 5,4 proc. sumažėjimu Kinijoje ir 4,8 proc. – pasaulyje. Dėl to 2008 m. lapkričio mėn. AT&S nusprendė perkelti visą spausdintinių plokščių masinę gamybą iš Leobeno į Šanchajų, dėl to Leobene nuo 2008 m. lapkričio mėn. iki 2009 m. gruodžio mėn. buvo atleisti 603 darbuotojai, o uždarius AT&S gamyklą Fondorfe, esančiame apie 50 km nuo Leobeno, darbo neteko dar 200 darbuotojų, kuriems būtina skirti paramą .

  Regina Bastos (PPE), por escrito. − O Fundo Europeu de Ajustamento à Globalização (FEAG) foi criado em 2006 para prestar assistência adicional aos trabalhadores afectados pelas consequências de mudanças importantes na estrutura do comércio internacional e para ajudar à sua reintegração no mercado de trabalho. A partir 1 de Maio de 2009, o âmbito de aplicação do FEAG foi alargado, passando a incluir o apoio a trabalhadores despedidos em consequência directa da crise económica, financeira e social.

Nesta altura, em que nos vemos confrontados com uma grave crise, de que se destaca o aumento do desemprego como uma das principais consequências, a UE deverá utilizar todos os meios ao seu alcance para reagir, nomeadamente no que se refere aos apoios a prestar às pessoas que ficaram sem emprego de um dia para o outro. Assim, apoiei o presente relatório que diz respeito à mobilização do FEAG a favor da Áustria com o objectivo de apoiar os trabalhadores despedidos pela empresa AT&S, especializada na produção de placas de circuito impresso, no município de Leoben, na Alta Estíria Oriental.

  Izaskun Bilbao Barandica (ALDE), por escrito. − El 10 de junio de 2011, la Comisión adoptó una propuesta de decisión sobre la movilización del FEAG a favor de Austria para apoyar la reintegración en el mercado laboral de los trabajadores despedidos a causa de la crisis económica y financiera mundial. Se refiere a 167 despidos −para 74 de los cuales se solicitó ayuda− que se produjeron en la empresa ATS, especializada en la fabricación de circuitos impresos y situada en la Alta Estiria Oriental.

  Mara Bizzotto (EFD), per iscritto. − Signor Presidente, onorevoli colleghi, ho votato in favore di questa relazione sul Fondo europeo di adeguamento alla globalizzazione. Le disposizioni contenute nel documento si propongono di tutelare i lavoratori che hanno perso il lavoro a causa dei meccanismi messi in atto nei mercati internazionali dal fenomeno della globalizzazione e sono pertanto pienamente condivisibili. Il mio voto è stato quindi positivo.

  Maria Da Graça Carvalho (PPE), por escrito. − Considerando que a Áustria apresentou um pedido de assistência relativamente a 167 casos de despedimento (dos quais 74 são potenciais beneficiários de assistência) ocorridos na empresa AT&S, especializada na produção de placas de circuitos impressos, no município de Leoben, votei favoravelmente a resolução por concordar com a proposta da Comissão Europeia, com as respectivas alterações introduzidas pelo Parlamento Europeu.

Concordo igualmente que a informação prestada sobre o pacote coordenado de serviços personalizados a financiar pelo FEAG inclui informação sobre a complementaridade com acções financiadas ao abrigo dos Fundos Estruturais, reiterando o apelo do Parlamento Europeu à Comissão para que apresente igualmente uma avaliação comparativa daqueles dados nos seus relatórios anuais.

  Diogo Feio (PPE), por escrito. − Lamentavelmente, vêm-se sucedendo os casos de recurso ao Fundo Europeu de Ajustamento à Globalização, o que denota quer o impacto que esta tem tido na economia europeia, quer a crise económico-financeira que assola parte da União. Neste caso, trata-se de uma indústria austríaca de produção de placas de circuito impresso que se viu em dificuldades, o que levou ao despedimento de 167 trabalhadores. Espero que a disponibilização das verbas aos trabalhadores a que a elas tenham direito decorra com a maior celeridade possível.

  José Manuel Fernandes (PPE), por escrito. − A política de baixos salários praticada em algumas regiões, nomeadamente da Ásia e mais concretamente na China, tem originado, no território da União Europeia, não só a deslocalização de muitas empresas, mas também o encerramento de outras. Esta situação ocorreu na Áustria. com a produção em série de placas de circuito impresso.

O presente relatório debruça-se sobre uma proposta de decisão do Parlamento Europeu (PE) e do Conselho sobre a mobilização de 1.221.128 euros do FEAG a fim de apoiar a reintegração de trabalhadores austríacos despedidos em consequência da actual crise económica e financeira. Esta candidatura, a sétima a ser examinada no âmbito do Orçamento da UE para 2011, foi apresentada pela Áustria, em 11 de Março de 2010, e diz respeito a 167 despedimentos ocorridos na empresa AT&S, especializada no fabrico de placas de circuito impresso.

Tendo em conta que se trata de um instrumento orçamental específico, que o montante solicitado tem enquadramento legal e está de acordo com a proposta de decisão sobre a mobilização do FEAG a favor da Áustria, voto favoravelmente esta proposta e espero que ela contribua para minorar as dificuldades económicas dos habitantes daquela região e relançar a economia local.

  João Ferreira (GUE/NGL), por escrito. − Em quase todas as sessões plenárias deste Parlamento têm sido aprovados vários pedidos de mobilização deste Fundo. É um evidente sinal das consequências das políticas dominantes na UE, mas que nem por isso determina a sua alteração.

Este relatório apoia a mobilização do FEG a favor da Áustria, a fim de apoiar a reintegração no mercado de trabalho de trabalhadores despedidos em consequência da crise económica e financeira mundial. Esta é a sétima candidatura examinada no âmbito do orçamento de 2011 e refere-se à mobilização de um montante total de 1 221 128 euros do FEG a favor da Áustria. Diz respeito a 167 despedimentos (74 dos quais potenciais beneficiários de apoio) ocorridos na empresa AT&S especializada na produção de placas de circuito impresso (PCI), na região da Alta Estíria Oriental, durante o período de referência de quatro meses compreendido entre 1 de Setembro e 31 de Dezembro de 2009.

Se é certo que os efeitos da crise capitalista se vêm centrando de forma particularmente grave nos países periféricos – o que decorre da natureza capitalista do processo de integração e do seu inerente desenvolvimento desigual – também é um facto, que não devemos esquecer, que em nenhum país os trabalhadores se encontram a coberto destes efeitos.

  Monika Flašíková-Beňová (S&D), písomne − Európsky fond na prispôsobenie sa globalizácii bol zriadený s cieľom poskytovať dodatočnú podporu pracovníkom, ktorí pociťujú dôsledky veľkých štrukturálnych zmien v usporiadaní svetového obchodu. Podľa ustanovení bodu 28 Medziinštitucionálnej dohody zo 17. mája 2006 o rozpočtovej disciplíne a riadnom finančnom hospodárení a článku 12 nariadenia (ES) č. 1927/2006 fond nesmie prekročiť maximálnu sumu 500 miliónov EUR. Komisia prijala 10. júna 2011 nový návrh rozhodnutia o mobilizácii EGF v prospech Rakúska s cieľom podporiť opätovný vstup pracovníkov prepustených z dôvodu globálnej finančnej a hospodárskej krízy na trh práce. Toto je siedma žiadosť, ktorá sa má preskúmať v rámci rozpočtu na rok 2011, a týka sa mobilizácie celkovej sumy 1 221 128 EUR z EGF v prospech Rakúska.

Vzťahuje sa na 167 pracovníkov (pomoc sa týka 74 z nich) prepustených z podniku AT&S, ktorý sa špecializuje na výrobu dosiek s plošnými spojmi a sídli vo východnej časti Horného Štajerska, v štvormesačnom referenčnom období medzi 1. septembrom 2009 a 31. decembrom 2009. V súlade s posúdením Komisie žiadosť spĺňa kritériá oprávnenosti stanovené v nariadení o EGF a Komisia odporúča rozpočtovému orgánu, aby žiadosti schválil.

  Lorenzo Fontana (EFD), per iscritto. − Signor presidente, onorevoli colleghi, vorrei esprimere il mio voto favorevole alla relazione. Come già sottolineato mi associo alla relatrice per quanto riguarda il piacere nel notare che per la prima volta nel bilancio 2011 sono presenti dei fondi autonomi per il FEG e che perciò non dipenda da fondi non utilizzati in altri settori. Per quanto riguarda la domanda per l'impresa austriaca non si riscontra nessuna criticità.

  Marian Harkin (ALDE), in writing. − I voted for this report because I believe that redundant workers need to be assisted with a package of personalised measures in order to allow them access to retraining and upskilling. This will help to facilitate their re-entry into the labour market.

  Juozas Imbrasas (EFD), raštu. − Europos prisitaikymo prie globalizacijos padarinių fondas (toliau – EGF) įsteigtas teikti papildomą paramą darbuotojams, atleistiems iš darbo dėl su globalizacija susijusių esminių pasaulio prekybos sistemos struktūrinių pokyčių, ir padėti jiems vėl integruotis į darbo rinką. EGF taikymo sritis buvo išplėsta – nuo 2009 m. gegužės 1 d. galima teikti paramos darbuotojams, atleistiems iš darbo dėl tiesioginio pasaulinės finansų ir ekonomikos krizės poveikio, paraiškas. 2006 m. gegužės 17 d. tarpinstituciniame susitarime numatyta galimybė skirti EGF lėšų neviršijant viršutinės metinės 500 mln. EUR ribos. 2010 m. kovo 11 d. Austrija pateikė paraišką skirti EGF lėšų, nes iš įmonės AT&S (kuri veikia Rytų Aukštutinės Štirijos regione esančio Leobeno miesto rajone ir kurios specializacija – spausdintinių plokščių gamyba) buvo atleista darbuotojų. Ši paraiška atitinka finansinei paramai taikomus reikalavimus, kaip nustatyta Reglamento (EB) Nr. 1927/2006 10 straipsnyje. Todėl pritariau Komisijos pasiūlymui skirti 1 221 128 EUR sumą.

  Giovanni La Via (PPE), per iscritto. − Egregio Presidente, cari colleghi, ho votato a favore della mobilitazione del Fondo europeo di adeguamento alla globalizzazione (FEG) a favore dell'Austria perché ritengo tale strumento una valida risorsa di sostegno ai lavoratori in difficoltà a causa della crisi economica. In un periodo di crisi economica come quello in cui ci troviamo adesso, il FEG può essere un valido strumento di aiuto, non soltanto per lavoratori in difficoltà. La votazione odierna riguardava una richiesta inoltrata dall'Austria in relazione a 167 esuberi, di cui 74 ammessi all'assistenza del Fondo, presso l'impresa AT&S, specializzata nella produzione di circuiti stampati e ubicata nel distretto di Leoben (Alta Stiria orientale). L'importo totale mobilitato ammonta a 1 221 128 EUR.