Μαρία-Ελένη Κοππά (S&D). - Κύριε Πρόεδρε, έχουν περάσει δέκα χρόνια από το 2003, όταν αποφασίστηκε η ευρωπαϊκή στρατηγική ασφάλειας, και πέντε χρόνια από τη συζήτηση για την εφαρμογή της. Για τον λόγο αυτό η συζήτηση για την άμυνα στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Δεκεμβρίου είχε καλλιεργήσει πολλές φιλοδοξίες. Με μεγάλη πλειοψηφία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στείλαμε στην προηγούμενη ολομέλεια ένα ισχυρό μήνυμα: ότι πρέπει να προχωρήσουμε και στον τομέα της άμυνας και της ασφάλειας, ότι η κοινή πολιτική άμυνας και ασφάλειας είναι συστατικό στοιχείο της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ότι, εάν δεν προχωρήσουμε, η Ένωση δεν θα μπορέσει να διαδραματίσει τον ρόλο της ως διεθνής δρών και πάροχος ασφάλειας και θα παραμείνει μόνο μια μεγάλη αγορά.

Τονίσαμε ότι η οικονομική κρίση οδήγησε σε αναγκαίες περικοπές και στον αμυντικό προϋπολογισμό των κρατών μελών, υποχρεώνοντάς μας να κάνουμε περισσότερα με λιγότερους πόρους, και ότι η λύση είναι συντονισμός, συνεργασία και οικοδόμηση εμπιστοσύνης μεταξύ των εταίρων. Είπαμε ότι η κοινή πολιτική άμυνας και ασφάλειας πρέπει να γίνει ορατή, ότι δεν μπορεί να είναι αντικείμενο συζήτησης σε επίπεδο ελίτ αλλά ότι χρειάζεται τη συμμετοχή και στήριξη των πολιτών. Προτείναμε συγκεκριμένα μέτρα: εφαρμογή των προβλέψεων της Συνθήκης της Λισαβόνας για μόνιμη διαρθρωμένη συνεργασία, για το start up fund ή το άρθρο 44 για εντολή σε ομάδα κρατών μελών να αναλαμβάνουν συγκεκριμένες αποστολές. Ζητήσαμε τη θεσμοθέτηση Συμβουλίου Υπουργών Άμυνας, τακτικές συζητήσεις σε επίπεδο Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, οδικό χάρτη για τα επόμενα βήματα.

Δυστυχώς, από ό,τι έχουμε δει έως τώρα τίποτα από όλα αυτά δεν θα συμβεί. Πέρα από την υιοθέτηση των πέντε πιλοτικών προγραμμάτων, πέρα από την υπόσχεση για επανεκτίμηση της κατάστασης τον Ιούνιο του 2015, τίποτα συγκεκριμένο. Γενικόλογες αναφορές και αναμάσημα γνωστών συνθημάτων για τη σημασία της άμυνας. Η έλλειψη πολιτικής βούλησης, η ατολμία, οι εθνικοί εγωισμοί φαίνεται ότι επικρατούν για άλλη μια φορά και οδηγούν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στον κατώτερο δυνατό παρανομαστή.

Είναι κρίμα! Και εδώ η λύση είναι περισσότερη και όχι λιγότερη Ευρώπη αλλά τα κράτη μέλη δειλά αναβάλλουν για το μέλλον αναγκαίες αποφάσεις, μεγάλες αποφάσεις. Επαναλαμβάνω, είναι κρίμα!