Tadeusz Zwiefka (PPE). - Panie Przewodniczący! Przypomnę, że podczas ostatniej sesji plenarnej Parlamentu Europejskiego byliśmy świadkami niezwykle ożywionej dyskusji dotyczącej swobody przepływu osób w Unii Europejskiej w kontekście wypowiedzi premiera Wielkiej Brytanii Camerona. Dzisiaj rozpoczynamy tę sesję od dyskusji o rozporządzeniu, które ma na celu w praktyce – podkreślam, w praktyce – ułatwić naszym obywatelom korzystanie ze swobód, jakie im owa swoboda przemieszczania się daje.

Każdy z nas, kto chociaż raz zetknął się z jakimkolwiek urzędem – czy to w swoim własnym kraju, już nie mówię o urzędzie za granicą – wie, że jest to droga przez mękę: załatwianie różnego rodzaju dokumentów, przynoszenie potwierdzeń, poświadczeń, tłumaczeń – strasznie dużo czasu, mnóstwo pieniędzy i mnóstwo nerwów. Tak nie musi oczywiście być. Możemy się tutaj dzisiaj spierać, czy zakres stosowania rozporządzenia powinien być węższy czy też możliwie jak najszerszy. Możemy się zastanawiać i dyskutować, czy jesteśmy już na takim poziomie integracji, który pozwala na wprowadzenie wielojęzycznych dokumentów stwierdzających na przykład tożsamość. Wydaje się to być rzeczą niezwykle prostą i bardzo potrzebną. I to jest pewne, że sprawozdanie Bernarda Rapkaya pokazuje, iż to jest krok naprzeciw oczekiwaniom naszych obywateli, którzy chcą żyć łatwiej, którzy w trudnym zderzeniu z biurokracją chcą znaleźć to właściwe dla siebie ułatwienie.

Być może sprawozdanie przyjęte przez Komisję Prawną nie dało odpowiedzi na wiele kwestii i pytań prawnych, ale na pewno wymusza jedno. Otóż wymusza na Radzie Europejskiej poważniejsze niż do tej pory zajęcie się tym zagadnieniem. Chciałbym raz jeszcze przypomnieć, że przyjęcie tej propozycji nie oznacza, iż rozporządzenie ma zastosowanie do uznawania treści dokumentów. Nie – ono ma tylko wymuszać przyjęcie dokumentu urzędowego, który należy przedłożyć danemu organowi.