Guy Verhofstadt, au nom du groupe ALDE. – Monsieur le Président, j'espère que c'est mon dernier discours en tant que parlementaire...

(Rires)

mais pas le dernier discours devant cette assemblée.

Je tiens à saluer le discours de Hannes[nbsp ]Swoboda et de Joseph[nbsp ]Daul et nous applaudirons certainement aussi l'intervention de Daniel[nbsp ]Cohn-Bendit.

Je les remercie pour leur coopération et leur collaboration au cours des cinq dernières années au sein de ce Parlement et je salue leur engagement.

C'est surtout cela qui m'a frappé quand je suis venu ici, au Parlement européen, venant de la politique belge; je n'avais peut-être pas totalement ressenti cet esprit et cette amitié européenne qui caractérisent le Parlement européen. Par conséquent, je veux saluer Hannes, Joseph et certainement Dany, parce que si on a un ami comme lui, on n'a pas besoin d'ennemis. Je puis vous le dire.

Je salue les trois pour leur amitié et leur coopération.

(Applaudissements)

Ik begin mijn tussenkomst in het Nederlands, omdat in die Eerste Wereldoorlog, honderd jaar geleden, zovele Belgen en Vlamingen op de slachtvelden van die oorlog zijn gesneuveld.

De Eerste Wereldoorlog was de eerste oorlog die miljoenen Europeanen op haast industriële schaal de dood heeft ingejaagd. "Flanders fields" mag vandaag een heroïsche bijklank hebben, maar de realiteit, die daar in Vlaanderen trouwens nog altijd bezocht kan worden, is totaal anders. Het was een realiteit van stinkende loopgraven, mosterdgas en granaatscherven, een realiteit van miserie en dood, die niemand van ons zich vandaag de dag nog kan voorstellen. Af en toe zijn er schrijvers die in staat zijn om dat beeld nog op te roepen.

De Eerste Wereldoorlog was de Grote Oorlog, die achteraf niet meer bleek dan een prelude op een volgend conflict dat zo mogelijk nog verwoestender was dan het eerste. In feite zou je kunnen zeggen dat het de aanvang was van de 20e eeuw, een eeuw die nooit geboren had mogen worden als wij nu terugkijken naar de tientallen miljoenen mensen en Europeanen die er hun einde in hebben gevonden.

Wie oorlog bekijkt met geopolitieke bril - en wij als politici hebben allemaal altijd wel de aandrang om oorlog te bekijken met een geopolitieke bril - neemt eigenlijk afstand van de essentie van oorlog. Oorlog gaat in mijn ogen niet om gebiedsverovering. Het is ook niet altijd een gewapende strijd tussen landen. Het is altijd een gruwelijk gevecht tussen mensen. Iets dat rolt door straten en huizen en dat levens verwoest. De essentie van oorlog is altijd de onnoemelijke pijn en het onmetelijke leed dat hij veroorzaakt. De families en gezinnen van miljoenen die hij verwoest.

Oorlog zet de dingen op hun kop. Het keert mensen binnenste buiten. Het verandert definitief de gewaarwordingen, de blik, de kijk op de wereld, en ook de verlangens en ambities, voor zover je na het meemaken van een oorlog, zeker in de loopgraven van 1914-1918, achteraf nog ambities hebt. Voor de veteranen die de oorlog hebben meegemaakt kondigen vogels niet langer de lente aan, maar wel de volgende granaatinslag. En voor hen is de geur van hospitalen en de lucht van ether iets dat vrede en troost verschaft. Oorlog is dus iets wat verscheurt en verstoort en iets wat wij moeten blijven meedragen. Oorlog is geen geopolitieke strijd, oorlog is in eerste instantie het verwoesten van levens van gezinnen en van mensen.

Het is een reuzenstap in de Europese ontwikkeling dat oorlog voor ons onwezenlijk en een aberratie is geworden. Dankzij het Europees project kennen wij nu bijna 70 jaar onafgebroken vrede. Mijn generatie kent enkel nog oorlog uit geschiedenisboeken, uit romans of als dat iets dat in het verre buitenland wordt uitgevochten.

Nevertheless, dear colleagues, I think the war or the absence of it was once the only argument for Europe and European integration. Today that is no longer the case. Let us be honest about it. We will not convince the younger generation just by pointing to a horrible but distant past. We need to explain to them how Europe and European integration is a tool for a better future and to keep that peace on our continent, in our own countries, in the Balkans and in our neighbourhood in Ukraine.

But we are not here today to reflect, I think, on the political arguments for further European integration. We are here to remember what binds us: the values of peace and cooperation. Values which were not European values one hundred years ago. They were not European values, they became European values; they became European principles and they have become our binding principles over time.

Never again, nie wieder, plus jamais: two simple words expressing a whole history and a hope for the future and today we have the certainty that our children will not be sent into battle against each other. It is an absurd thought, it is an important thought, it is progress in the true sense of the word and therein lays also the greatest challenge I think for mankind.

So my wish for Europe is that we will be able to persevere with such progress. To secure such an immense leap forward; to leave our petty differences behind, to leave nationalism and populism behind and work on the basis of what binds us as Europeans, because this simple insight is the driving force behind progress and is the engine of humanity.

That is why this commemoration matters, even if none of us ever has to live through a war because war today between us has become unthinkable, has become impossible and has become also the reason why we must continue our quest: the quest for peace, the quest for a better future and that means the quest for Europe.

(Applause)