Czesław Hoc, w imieniu grupy ECR. – Panie Przewodniczący! Szczególne podziękowania dla pani Helgi Stevens za tak ważne sprawozdanie. Tak naprawdę każdy z nas doświadcza niepełnosprawności w mniejszym lub większym stopniu, choć współczesny świat jest urządzany przez i dla ludzi pełnosprawnych. Byłoby tak pięknie i szlachetnie, gdyby świat osób niepełnosprawnych i świat ludzi zdrowych stał na jednym trwałym fundamencie i gdyby wzajemnie się wzbogacał i uzupełniał. Byśmy w tym jednym świecie działali na rzecz złagodzenia dysfunkcji i jednocześnie przygotowywali osoby niepełnosprawne do aktywnego życia w środowisku naturalnym.

Przecież niepełnosprawność nigdy nie oznacza niepełnowartościowości. Niepełnosprawny nade wszystko jest osobą i nigdy nie jest ani kaleką, ani inwalidą, ani niedorozwiniętym. Zawsze i wszędzie mamy najpierw widzieć osobę, człowieka, potem ewentualnie jego wózek.

W Polsce przepisy rangi konstytucyjnej i ustawowej zakazują dyskryminacji...

(Przewodniczący przerwał mówcy z powodu problemów z tłumaczeniem.)

między innymi ze względu na płeć i niepełnosprawność. Obowiązujące przepisy dotyczące szeroko rozumianych praw człowieka, obywatelskich i politycznych oraz społecznych, gospodarczych i kulturalnych stosują się na równi do kobiet i mężczyzn, dziewczynek i chłopców.

Ludzie niepełnosprawni mają prawo do normalnego życia, i jeśli nie są ubezwłasnowolnieni i zdrowie im na to pozwala, mogą żyć w związku małżeńskim (rozumianym jako związek kobiety i mężczyzny), mieszkać razem, brać ślub i mieć dzieci. Prawo im to umożliwia i polskie prawo ich chroni. Według polskiej konstytucji nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakichkolwiek przyczyn. Kobieta i mężczyzna w Rzeczypospolitej Polskiej mają równe prawa w życiu rodzinnym, politycznym, społecznym i gospodarczym, a osobom niepełnosprawnym władze publiczne udzielają pomocy w zabezpieczeniu egzystencji, przysposobieniu do pracy, komunikacji społecznej oraz szczególnej ochrony zdrowia.