PROJEKT REZOLUCJI w sprawie sytuacji chrześcijan w kontekście wolności wyznania
17.1.2011
zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu
Heidi Hautala, Margrete Auken, Raül Romeva i Rueda, Nicole Kiil‑Nielsen w imieniu grupy politycznej Verts/ALE
Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B7-0039/2011
B7‑0058/2011
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie sytuacji chrześcijan w kontekście wolności wyznania
Parlament Europejski,
– uwzględniając swoje roczne sprawozdania w sprawie sytuacji praw człowieka na świecie oraz poprzednie rezolucje dotyczące mniejszości religijnych na świecie,
– uwzględniając art. 9 Europejskiej konwencji praw człowieka z 1950 r.,
– uwzględniając art. 18 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych z 1966 r.,
– uwzględniając deklarację ONZ z 1981 r. w sprawie likwidacji wszelkich form nietolerancji ze względu na wyznanie lub przekonania,
– uwzględniając sprawozdania specjalnej sprawozdawczyni ONZ ds. wolności religii i wyznania, a w szczególności jej sprawozdania z 29 lipca 2010 r. i 19 lutego 2010 r.,
– uwzględniając konkluzje Rady w sprawie wolności religii i przekonań przyjęte w dniu 8 grudnia 2009 r., w których podkreślono strategiczne znaczenie tej wolności i zwalczania nietolerancji religijnej,
– uwzględniając oświadczenie wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa po ataku na wiernych Kościoła koptyjskiego w Aleksandrii (Egipt) w dniu 1 stycznia 2011 r.,
– uwzględniając oświadczenie przewodniczącego Parlamentu Europejskiego Jerzego Buzka na temat tragicznego wybuchu przed kościołem w Egipcie w dniu 1 stycznia 2011 r.,
– uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że Unia Europejska niejednokrotnie wyrażała swoje zaangażowanie na rzecz wolności wyznania, sumienia i myśli oraz podkreślała, że obowiązkiem rządów jest zagwarantowanie tych wolności na całym świecie,
B. mając na uwadze, że art. 18 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych stanowi, że każdy ma prawo do wolności myśli, sumienia i wyznania; mając na uwadze, że prawo to obejmuje wolność posiadania lub przyjmowania wyznania lub przekonań według własnego wyboru oraz wolność zmiany wyznania lub przekonań, a także wolność uzewnętrzniania indywidualnie czy wspólnie z innymi, publicznie lub prywatnie, swojego wyznania lub przekonań przez uprawianie kultu, uczestniczenie w obrzędach, praktykowanie i nauczanie,
C. mając na uwadze, że wolność myśli, sumienia i wyznania dotyczy wyznawców religii, ale także ateistów, agnostyków i osób niewierzących,
D. mając na uwadze, że inne grupy, takie jak uchodźcy, przesiedleńcy, osoby ubiegające się o azyl, migranci, osoby uwięzione, mniejszości etniczne, religijne i językowe również spotykają się z coraz częstszym łamaniem ich prawa do wolności wyznania lub przekonań; przypominając w tym kontekście o zasadzie non‑refoulement przewidzianej w art. 33 Konwencji genewskiej dotyczącej statusu uchodźców,
E. przypominając, że prawo międzynarodowe nie ma na celu ochrony wyznań, ideologii lub wartości abstrakcyjnych, lecz chroni jednostki korzystające, indywidualnie lub we wspólnocie, ze swojego prawa do wolności myśli, sumienia i wyznania,
F. mając na uwadze, że w zamachu na koptyjskich chrześcijan, do którego doszło w Aleksandrii w dniu 1 stycznia 2011r., zginęli lub odnieśli obrażenia niewinni cywile,
G. mając na uwadze, że w dniu 25 grudnia 2010 r. siłą przerwano celebrację mszy bożonarodzeniowej w kościele pod wezwaniem św. Synezjusza w miejscowości Rizokarpaso w północnej części Cypru,
H. mając na uwadze, że w dniu 22 listopada 2010 r. w Mosulu zamordowano dwóch irackich chrześcijan; mając na uwadze, że w dniu 10 listopada 2010 r. w Bagdadzie w serii zamachów na chrześcijan zginęli niewinni cywile; mając na uwadze, że ataki te miały miejsce po tym, jak w dniu 31 października 2010 r. islamskie bojówki wtargnęły do syrokatolickiej katedry w Bagdadzie, zabijając ponad 50 wiernych,
I. mając na uwadze, że zamordowanie gubernatora Pendżabu Salmana Taseera w dniu 4 stycznia 2011 r., a także sprawa Asii Bibi w Pakistanie wywołały protesty społeczności międzynarodowej,
J. mając na uwadze, że Europa, podobnie jak inne części świata, nie jest wolna od przypadków naruszania wolności wyznania i od ataków na członków mniejszości religijnych ze względu na ich przekonania; podkreślając w związku z tym kontrowersje powstałe w Szwajcarii wokół zakazu budowy nowych minaretów, który należy uznać za wyraz nietolerancji,
1. zdecydowanie potępia wszelkie formy dyskryminacji i nietolerancji na tle wyznania lub przekonań oraz akty przemocy przeciwko wszelkim wspólnotom religijnym; raz jeszcze podkreśla, że prawo do wolności myśli, sumienia i wyznania należy do podstawowych praw człowieka;
2. wzywa rządy i władze wszystkich krajów, których dotyczy ten problem, aby podejmowały dalsze działania służące ochronie wspólnot religijnych narażonych na prześladowania, w tym mniejszości chrześcijańskich, przed brutalnymi atakami oraz aby dołożyły wszelkich starań w celu pociągnięcia do odpowiedzialności sprawców takich czynów;
3. przypomina rządom wszystkich krajów, których dotyczy ten problem, że mają obowiązek zagwarantować członkom wspólnot wyznaniowych możliwość korzystania ze wszystkich aspektów wolności wyznania oraz zapobiegać wszelkim formom ich dyskryminowania;
4. po raz kolejny podkreśla, że poszanowanie praw człowieka i swobód obywatelskich to podstawowe zasady i cele Unii Europejskiej oraz wspólna podstawa jej stosunków z krajami trzecimi;
5. wzywa Radę, Komisję i wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa/ wiceprzewodniczącą Komisji Europejskiej do zwrócenia większej uwagi na kwestię wolności wyznania oraz na sytuację mniejszości religijnych w ramach porozumień i współpracy z państwami trzecimi, a także w sprawozdaniach dotyczących praw człowieka;
6. ponownie wyraża poparcie dla wszelkich inicjatyw mających na celu wspieranie dialogu i wzajemnego szacunku między wspólnotami religijnymi i innymi; zachęca wszystkie władze religijne do propagowania tolerancji i do podejmowania inicjatyw przeciwko nienawiści oraz naznaczonej przemocą i ekstremizmem radykalizacji postaw;
7. podkreśla, że konieczne jest posiadanie mechanizmu monitorowania, w tym desygnowanie jednego z członków odpowiedniej komisji w celu monitorowania toczących się wydarzeń oraz środków przyjmowanych przez instytucje UE i organy ONZ;
8. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa/ wiceprzewodniczącej Komisji Europejskiej, parlamentom i rządom państw członkowskich, parlamentowi i rządowi Egiptu, parlamentowi i rządowi Iraku oraz parlamentowi i rządowi Pakistanu.