WSPÓLNY PROJEKT REZOLUCJI w sprawie Malezji – kara chłosty
15.12.2010
zastępujący tym samym projekty rezolucji złożone przez następujące grupy polityczne:
S&D (B7‑0708/2010)
ALDE (B7‑0713/2010)
Verts/ALE (B7‑0717/2010)
ECR (B7‑0725/2010)
PPE (B7‑0726/2010)
GUE/NGL (B7‑0730/2010)
Elmar Brok, Cristian Dan Preda, Bernd Posselt, Tunne Kelam, Monica Luisa Macovei, Elena Băsescu, Sari Essayah, Eija-Riitta Korhola, Dominique Baudis w imieniu grupy politycznej PPE
Véronique De Keyser, Marc Tarabella, Barbara Weiler w imieniu grupy S&D
Marietje Schaake, Marielle De Sarnez, Ramon Tremosa i Balcells, Sonia Alfano, Kristiina Ojuland, Frédérique Ries w imieniu grupy ALDE
Barbara Lochbihler, Raül Romeva i Rueda, Christian Engström, Emilie Turunen, Gerald Häfner, Heidi Hautala w imieniu grupy Verts/ALE
Charles Tannock, Michał Tomasz Kamiński, Ryszard Antoni Legutko, Adam Bielan, Tomasz Piotr Poręba, Ryszard Czarnecki w imieniu grupy ECR
Marie-Christine Vergiat, Rui Tavares w imieniu grupy GUE/NGL
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie Malezji – kara chłosty
Parlament Europejski,
– uwzględniając całkowity zakaz stosowania tortur i innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, który ma zastosowanie bez względu na okoliczności i, jako bezwzględnie obowiązująca norma prawa międzynarodowego, we wszystkich krajach,
– uwzględniając obecność tego zakazu w szeregu międzynarodowych i regionalnych instrumentów i dokumentów dotyczących praw człowieka, w tym w Powszechnej deklaracji praw człowieka, Międzynarodowym pakcie praw obywatelskich i politycznych (MPPOiP) oraz Konwencji ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania (konwencji przeciwko torturom),
– uwzględniając oenzetowskie wzorcowe zasady minimum dotyczące traktowania więźniów,
– uwzględniając Konwencję ONZ dotyczącą statusu uchodźców,
– uwzględniając Kartę ASEAN dotyczącą propagowania i ochrony praw człowieka i podstawowych wolności, która weszła w życie dnia 15 grudnia 2008 r., a także powołanie Międzyrządowej Komisji Praw Człowieka ASEAN dnia 23 października 2009 r.,
– uwzględniając Deklarację ASEAN w sprawie ochrony i propagowania praw pracowników migrujących z dnia 13 stycznia 2007 r.,
– uwzględniając wytyczne w sprawie polityki UE wobec państw trzecich w dziedzinie tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, przyjęte w 2001 r. i poddane przeglądowi w 2008 r.,
– uwzględniając dokument strategiczny dotyczący stosunków między UE a Malezją na lata 2007-2013,
– uwzględniając art. 122 ust. 5 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że prawo międzynarodowe zakazuje wszelkich form kar cielesnych bez względu na okoliczności,
B. mając na uwadze, że prawo malezyjskie przewiduje karę chłosty za co najmniej 66 przestępstw, a także mając na uwadze, że według szacunków Amnesty International co roku ok. 10 tys. obywateli Malezji oraz rosnąca liczba uchodźców i imigrantów jest poddawanych chłoście w malezyjskich więzieniach,
C. mając na uwadze, że w ostatnich latach władze malezyjskie rozszerzyły listę przestępstw zagrożonych karą chłosty, umieszczając na niej na przykład nielegalny wjazd na terytorium kraju czy narkomanię,
D. mając na uwadze, że Rada Praw Człowieka ONZ, której Malezja jest członkiem, przyjęła rezolucję nr 8/8 stanowiącą, że „kara cielesna może być równoznaczna z torturą”, a także mając na uwadze, że chłosta powoduje dotkliwy ból i cierpienie, pozostawiając długotrwałe urazy fizyczne i psychiczne,
E. mając na uwadze, że choć chłosta – będąca pozostałością czasów kolonialnych – jest nadal stosowana w kilku krajach, Malezja jest spośród nich jedynym państwem o znacznej liczbie ludności i wysokim poziomie rozwoju społecznego,
F. mając na uwadze, że ofiary chłosty spoza Malezji często nie są informowane o stawianych im zarzutach, są pozbawiane prawa do tłumaczenia ustnego i dostępu do porady prawnej, co stanowi naruszenie ich prawa do obiektywnego i bezstronnego procesu,
G. mając na uwadze, że lekarze uczestniczący w procesie – których rolą jest jedynie potwierdzenie, że więźniowie mogą zostać poddani chłoście, i ocucenie w razie utraty przytomności – naruszają zasady etyki medycznej,
H. mając na uwadze, że Malezyjskie Stowarzyszenie Prawników, reprezentujące 8 tys. przedstawicieli tego zawodu, wezwało do zniesienia tej kary, uznając ją za sprzeczną z wszelkimi międzynarodowymi normami praw człowieka i różnymi konwencjami w sprawie tortur,
1. zdecydowanie potępia chłostę oraz wszystkie formy kar cielesnych i brutalnego traktowania więźniów; stanowczo uważa, że Malezja nie może powoływać się na swoje prawo krajowe, by uzasadnić praktykę, która zalicza się do tortur i jest jednoznacznie uznana za nielegalną na mocy prawa międzynarodowego;
2. wzywa Malezję do wprowadzenia moratorium na karę chłosty i wszystkie rodzaje kar cielesnych we wszystkich przypadkach z myślą o ich zniesieniu w prawie i w praktyce;
3. wzywa władze malezyjskie do natychmiastowego położenia kresu obecnej praktyce zmuszania funkcjonariuszy służby więziennej i pracowników służb medycznych do współudziału w brutalnym traktowaniu więźniów w czasie wykonywania chłosty;
4. wzywa parlament malezyjski do ratyfikowania konwencji ONZ przeciwko torturom i jej protokołu fakultatywnego, a także Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych oraz jego protokołów; wzywa też do zmiany przepisów, tak by przestępstwa imigracyjne były traktowane jako przestępstwa administracyjne, a nie czyny zagrożone więzieniem lub karami cielesnymi; ponadto domaga się, by zaprzestano stosowania kar cielesnych za przestępstwa narkotykowe;
5. wzywa malezyjską Komisję Praw Człowieka (SUHAKAM) oraz malezyjski Komitet Reform Prawnych do wydania odpowiednich zaleceń dla rządu dotyczących zniesienia kar cielesnych w prawie;
6. wzywa władze malezyjskie do wdrożenia międzynarodowych norm w dziedzinie ochrony imigrantów, uchodźców oraz osób ubiegających się o azyl i do kierowania się nimi m.in. w postępowaniach karnych przeciwko takim osobom w celu zapewnienia im skutecznej ochrony przed torturami i niewłaściwym traktowaniem;
7. wzywa wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Komisję i Radę do regularnego podnoszenia kwestii praw człowieka w Malezji w kontaktach politycznych z tym krajem, ze szczególnym uwzględnieniem zarzutów rozlicznych naruszeń i niewłaściwego traktowania imigrantów oraz osób ubiegających się o azyl;
8. apeluje do wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Rady i Komisji o kontynuowanie działań dyplomatycznych w stosunku do wszystkich partnerów Unii Europejskiej na arenie międzynarodowej i wzywanie ich do ratyfikacji i wdrożenia międzynarodowych konwencji zakazujących stosowania tortur i niewłaściwego traktowania; wzywa Unię Europejską, aby uznała walkę ze stosowaniem tortur i brutalnym traktowaniem za absolutny priorytet swojej polityki w dziedzinie praw człowieka, szczególnie przez intensywniejsze wdrażanie wytycznych i innych instrumentów unijnych, takich jak europejski instrument na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka na świecie (EIDHR);
9. uważa, że powołanie Międzyrządowej Komisji Praw Człowieka ASEAN stanowi pozytywny krok w kierunku bardziej kompleksowego podejścia i skuteczniejszego wdrażania norm praw człowieka w całym regionie; uważa, że ASEAN mogłoby zająć się kwestią chłosty w Malezji, która często dotyka imigrantów i osoby ubiegające się o azyl pochodzące z państw członkowskich tego stowarzyszenia;
10. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, rządowi i parlamentowi Malezji, rządom państw członkowskich ASEAN, specjalnemu sprawozdawcy ONZ ds. tortur oraz sekretarzowi generalnemu ONZ.