Wspólny projekt rezolucji - RC-B8-1348/2015Wspólny projekt rezolucji
RC-B8-1348/2015

WSPÓLNY PROJEKT REZOLUCJI w sprawie sytuacji w Burundi

15.12.2015 - (2015/2973(RSP))

złożony zgodnie z art. 123 ust. 2 i 4 Regulaminu
zastępujący tym samym projekty rezolucji złożone przez następujące grupy:
ECR (B8‑1348/2015)
Verts/ALE (B8‑1352/2015)
PPE (B8‑1353/2015)
S&D (B8‑1354/2015)
ALDE (B8‑1355/2015)
GUE/NGL (B8‑1356/2015)
EFDD (B8‑1357/2015)

Mariya Gabriel, Davor Ivo Stier, Cristian Dan Preda, Michael Gahler, Joachim Zeller, Maurice Ponga, Bogdan Brunon Wenta, Anna Záborská, Agustín Díaz de Mera García Consuegra, Kinga Gál, Roberta Metsola, Teresa Jiménez-Becerril Barrio, József Nagy, Anna Maria Corazza Bildt w imieniu grupy PPE
Victor Boştinaru, Maria Arena, Norbert Neuser, David Martin, Kashetu Kyenge, Elena Valenciano, Marlene Mizzi, Eric Andrieu, Nikos Androulakis, Zigmantas Balčytis, Hugues Bayet, Brando Benifei, Goffredo Maria Bettini, José Blanco López, Vilija Blinkevičiūtė, Simona Bonafè, Nicola Caputo, Nessa Childers, Andrea Cozzolino, Andi Cristea, Miriam Dalli, Viorica Dăncilă, Isabella De Monte, Monika Flašíková Beňová, Doru-Claudian Frunzulică, Eider Gardiazabal Rubial, Enrico Gasbarra, Lidia Joanna Geringer de Oedenberg, Neena Gill, Theresa Griffin, Sylvie Guillaume, Sergio Gutiérrez Prieto, Cătălin Sorin Ivan, Liisa Jaakonsaari, Afzal Khan, Juan Fernando López Aguilar, Javi López, Andrejs Mamikins, Louis-Joseph Manscour, Costas Mavrides, Sorin Moisă, Csaba Molnár, Victor Negrescu, Momchil Nekov, Demetris Papadakis, Gilles Pargneaux, Emilian Pavel, Vincent Peillon, Tonino Picula, Kati Piri, Miroslav Poche, Liliana Rodrigues, Inmaculada Rodríguez-Piñero Fernández, Daciana Octavia Sârbu, Olga Sehnalová, Siôn Simon, Renato Soru, Tibor Szanyi, Marc Tarabella, Julie Ward w imieniu grupy S&D
Mark Demesmaeker, Charles Tannock, Notis Marias w imieniu grupy ECR
Hilde Vautmans, Louis Michel, Nedzhmi Ali, Petras Auštrevičius, Beatriz Becerra Basterrechea, Izaskun Bilbao Barandica, Dita Charanzová, Marielle de Sarnez, Gérard Deprez, José Inácio Faria, Juan Carlos Girauta Vidal, Filiz Hyusmenova, Ivan Jakovčić, Petr Ježek, Valentinas Mazuronis, Javier Nart, Urmas Paet, Maite Pagazaurtundúa Ruiz, Jozo Radoš, Frédérique Ries, Marietje Schaake, Jasenko Selimovic, Pavel Telička, Ramon Tremosa i Balcells, Ivo Vajgl, Johannes Cornelis van Baalen w imieniu grupy ALDE
Lola Sánchez Caldentey, Marie-Christine Vergiat, Stelios Kouloglou w imieniu grupy GUE/NGL
Maria Heubuch, Michèle Rivasi, Jordi Sebastià, Judith Sargentini, José Bové, Heidi Hautala w imieniu grupy Verts/ALE
Fabio Massimo Castaldo, Ignazio Corrao, Piernicola Pedicini w imieniu grupy EFDD


Procedura : 2015/2973(RSP)
Przebieg prac nad dokumentem podczas sesji
Dokument w ramach procedury :  
RC-B8-1348/2015
Teksty złożone :
RC-B8-1348/2015
Debaty :
Teksty przyjęte :

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie sytuacji w Burundi

(2015/2973(RSP))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając zmienioną umowę z Kotonu,

–  uwzględniając Porozumienie z Aruszy w sprawie pokoju i pojednania w Burundi z dnia 28 sierpnia 2000 r.,

–  uwzględniając konstytucję Burundi, w szczególności jej art. 96,

–  uwzględniając Afrykańską kartę na rzecz demokracji, wyborów i dobrych rządów,

–  uwzględniając Afrykańską kartę praw człowieka i ludów,

–  uwzględniając wspólne oświadczenie w sprawie pogarszającej się sytuacji w Burundi, wydane w dniu 13 grudnia 2015 r. przez wiceprzewodniczącą Komisji/ wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Federikę Mogherini oraz przez komisarza ds. współpracy międzynarodowej i rozwoju Nevena Mimicę,

–  uwzględniając przyjęte w dniu 8 grudnia 2015 r. konkluzje Rady w sprawie konsultacji UE-Burundi na podstawie art. 96 umowy z Kotonu,

–  uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2248 (2015) z dnia 12 listopada 2015 r. w sprawie sytuacji w Burundi,

–  uwzględniając wspólne oświadczenie w sprawie Burundi wydane w dniu 12 listopada 2015 r. przez zastępcę sekretarza generalnego Narodów Zjednoczonych Jana Eliassona, przewodniczącą Unii Afrykańskiej Nkosazanę Dlamini-Zumę oraz wiceprzewodniczącą Komisji/ wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Federikę Mogherini,

–  uwzględniając decyzje Rady Pokoju i Bezpieczeństwa Unii Afrykańskiej (UA) z dnia 13 czerwca, 17 października i 13 listopada 2015 r. w sprawie sytuacji w Burundi,

–  uwzględniając oświadczenia Wspólnoty Wschodnioafrykańskiej z dnia 31 maja i 6 lipca 2015 r. w sprawie sytuacji w Burundi,

–  uwzględniając rezolucję Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE z dnia 9 grudnia 2015 r. w sprawie sytuacji w Burundi,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) 2015/1755 z dnia 1 października 2015 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Burundi,

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 16 marca, 18 maja, 22 czerwca i 16 listopada 2015 r. w sprawie Burundi,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 lipca 2015 r. w sprawie sytuacji w Burundi[1],

–  uwzględniając pismo zatwierdzone przez Radę w dniu 26 października 2015 r., w którym zwrócono się do władz Burundi o rozpoczęcie konsultacji zgodnie z art. 96 umowy z Kotonu,

–  uwzględniając oświadczenie prokurator Międzynarodowego Trybunału Karnego Fatou Bensoudy z dnia 6 listopada,

–  uwzględniając art. 123 ust. 2 i 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że w ostatnich dniach, po atakach na trzy obozy wojskowe w Bużumburze, stan bezpieczeństwa w Burundi znacznie się pogorszył; mając na uwadze, że w dniu 11 i 12 grudnia 2015 r. burundyjskie siły bezpieczeństwa zabiły co najmniej 87 osób; mając na uwadze, że jak się wydaje, w wielu przypadkach były to egzekucje przypadkowych osób;

B.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 96 konstytucji Burundi oraz art. 7 ust. 3 protokołu II do Porozumienia z Aruszy w sprawie pokoju i pojednania w Burundi funkcji prezydenta nie można sprawować dłużej niż dwie kadencje; mając na uwadze, że prezydent Pierre Nkurunziza zajmuje to stanowisko od 2005 r., a w roku 2010 został ponownie wybrany na ten urząd;

C.  mając na uwadze, że w Burundi w dniu 29 czerwca 2015 r. odbyły się wybory parlamentarne i lokalne, a w dniu 21 lipca 2015 r. wybory prezydenckie; mając na uwadze, że społeczność międzynarodowa uznała, iż żaden z tych procesów wyborczych nie był przejrzysty, pluralistyczny, wolny i wiarygodny; mając na uwadze, że z tego powodu Unia Afrykańska (UA) odmówiła wysłania obserwatorów do śledzenia wyborów, UE zawiesiła swoją misję wyborczą w Burundi, a znaczna część burundyjskiej opozycji zdecydowała się zbojkotować wybory;

D.  mając na uwadze, że fakt, iż prezydent Nkurunzizy ubiegał się o wybór na trzecią kadencję, a także jego reelekcja w wyborach z dnia 21 lipca 2015 r. pogrążyły kraj w najgłębszym kryzysie politycznym od czasu zakończenia wojny domowej;

E.  mając na uwadze, że rząd Burundi zlekceważył decyzje i zalecenia UA oraz Wspólnoty Wschodnioafrykańskiej przyjęte odpowiednio w dniu 13 czerwca 2015 r. i 6 lipca 2015 r., mimo że ich pełne wdrożenie umożliwiłoby przeprowadzenie wiarygodnych i powszechnych wyborów;

F.  mając na uwadze, że według Biura Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka oraz według innych organizacji walczących o prawa człowieka w Burundi dochodziło do politycznie umotywowanego naruszania praw człowieka, łamania praw człowieka i aktów przemocy zarówno w przed wyborami, jak i po nich, a celem tych naruszeń byli w szczególności działacze opozycji, obrońcy praw człowieka i dziennikarze, w tym Pierre Claver Mbonimpa, którego syna znaleziono martwego po tym, jak został zatrzymany przez policję, a także Marguerite Barankitse, Antoine Kaburahe i Bob Rugurika; mając na uwadze powszechne przekonanie, że z działaniami tymi powiązane są w większości, chociaż nie wyłącznie, instytucje państwowe; mając na uwadze, że główna odpowiedzialność za zapewnienie bezpieczeństwa w Burundi i ochronę ludności kraju, w zgodzie z zasadami praworządności, prawami człowieka i międzynarodowym prawem humanitarnym, spoczywa na rządzie Burundi;

G.  mając na uwadze, że w wyniku pogarszającej się sytuacji politycznej w Burundi ponad 200 000 ludzi zostało wysiedleńcami wewnętrznymi lub próbowało znaleźć schronienie w sąsiednich krajach; mając na uwadze, że w lipcu 2015 r. UE zwiększyła pomoc humanitarną i zmobilizowała dodatkowe 4,5 mln EUR na pomoc dla wysiedlonej ludności;

H.  mając na uwadze, że Burundi jest jednym z najsłabiej rozwiniętych państw świata; mając na uwadze, że niemal połowa (45%) spośród 10,6 mln mieszkańców tego kraju ma nie więcej niż 15 lat (19,9% mieszkańców stanowią dzieci poniżej lat 5); mając na uwadze, że Burundi zajmuje najgorszą na świecie pozycję pod względem wskaźnika głodu – u trzech piątych dzieci w tym kraju odnotowuje się opóźniony wzrost; mając na uwadze, że w latach 2013–2014 Burundi spadło o dwa miejsca (ze 178. na 180.) w klasyfikacji rozwoju społecznego prowadzonej przez Program Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju (UNDP), cztery piąte mieszkańców Burundi musi się utrzymać za mniej niż 1,25 USD dziennie, a 66,9% Burundyjczyków żyje poniżej progu ubóstwa;

I.  mając na uwadze, że w dniu 26 października 2015 r. UE zwróciła się o rozpoczęcie konsultacji na podstawie art. 96 umowy z Kotonu w celu zbadania kwestii nieprzestrzegania istotnych elementów umowy, w szczególności praw człowieka oraz zasad demokracji i praworządności; mając na uwadze, że konsultacje te rozpoczęły się dnia 8 grudnia 2015 r.

J.  mając na uwadze, że w dniu 8 grudnia 2015 r. UE uznała, iż stanowisko zajęte przez Burundi w czasie konsultacji prowadzonych na podstawie art. 96 umowy z Kotonu nie umożliwia naprawienia faktu, że Burundi nie spełnia podstawowych warunków partnerstwa z UE; mając na uwadze, że UE uznała również, iż stanowisko zajęte przez Burundi uniemożliwia satysfakcjonującą reakcję na decyzje Rady Pokoju i Bezpieczeństwa Unii Afrykańskiej z dnia 17 października i 13 listopada 2015 r., zwłaszcza jeśli chodzi o konieczność bezzwłocznego nawiązania szczerego i pluralistycznego dialogu w oparciu o porozumienie z Aruszy;

K.  mając na uwadze, że impas polityczny w Burundi, charakteryzujący się brakiem dialogu między burundyjskimi zainteresowanymi stronami oraz pogarszającym się stanem bezpieczeństwa i sytuacją gospodarczą, niesie poważne konsekwencje dla mieszkańców i stanowi poważne zagrożenie dla stabilności regionu, gdzie w nadchodzących dwóch latach ma się odbyć szereg wyborów (w Ugandzie, Demokratycznej Republice Konga, Rwandzie);

L.  mając na uwadze, że wspólnota międzynarodowa odgrywa ważną rolę jako gwarant porozumień z Aruszy; mając na uwadze, że dotychczas żadne regionalne ani subregionalne wysiłki podejmowane w celu zażegnania kryzysu i przywrócenia dialogu między wszystkimi siłami politycznymi nie przyniosły pozytywnych rezultatów;

M.  mając na uwadze, że w dniu 1 sierpnia 2015 r. w Addis Abebie zgromadziła się opozycja polityczna i przedstawiciele społeczeństwa obywatelskiego, aby utworzyć Radę Narodową ds. Przywrócenia Porozumień z Aruszy i Praworządności;

N.  mając na uwadze, że w dniu 23 września 2015 r. prezydent podpisał dekret ustanawiający narodową komisję ds. dialogu wewnątrzburundyjskiego, która ma przez sześć miesięcy prowadzić negocjacje; mając na uwadze, że społeczeństwo obywatelskie niezwykle sceptycznie odnosi się do potencjalnych wyników prac tej komisji, gdyż większość przedstawicieli opozycji i społeczeństwa obywatelskiego, którzy są przeciwni trzeciej kadencji prezydenta Nkurunzizy, jest ściganych pod zarzutem organizacji powstania i współudziału w nieudanej próbie zamachu stanu z dnia 13 maja 2015 r.; mając na uwadze, że przewodniczący nowo wybranego Zgromadzenia Narodowego Pascal Nyabenda oświadczył, iż „osoby, które uczestniczyły w organizacji i przeprowadzeniu zamachu stanu (...), nie zostaną włączone do dialogu”;

O.  mając na uwadze, że UA, UE i Stany Zjednoczone zamroziły aktywa i nałożyły zakaz podróżowania na przywódców rządu i opozycji, których działania i oświadczenia przyczyniają się do istnienia przemocy oraz stanowią przeszkodę w dążeniu do politycznego rozwiązania kryzysu w Burundi;

P.  mając na uwadze, że USA i inne kraje radzą swoim obywatelom niezwłocznie opuścić Burundi z powodu pogarszającego się stanu bezpieczeństwa;

Q.  mając na uwadze, że w dniu 17 października 2015 r. Rada Pokoju i Bezpieczeństwa Unii Afrykańskiej zwróciła się o sfinalizowanie planu postępowania awaryjnego w celu rozmieszczenia w Burundi w razie potrzeby misji pod dowództwem afrykańskim, mającej zapobiec przemocy w tym kraju, a także uzgodniła, że wszczęte zostanie dogłębne dochodzenie w sprawie naruszeń praw człowieka i innych nadużyć wobec ludności cywilnej w Burundi;

R.  mając na uwadze, że w dniu 30 listopada 2015 r. sekretarz generalny ONZ Ban Ki-moon przedstawił Radzie Bezpieczeństwa trzy propozycje, w których zalecił dokonanie przeglądu mandatu dla sił ONZ w Burundi stosownie do rozwoju sytuacji, co umożliwia przeprowadzenie misji pokojowej – w ostatniej instancji – w razie nasilenia się kryzysu;

S.  mając na uwadze, że ONZ wyśle na miejsce zespół wsparcia mający pomagać w prowadzeniu dialogu wewnątrzburundyjskiego, doradzać rządowi w sprawach dotyczących umacniania praworządnych instytucji i rozbrojenia, w koordynacji z działaniami podmiotów regionalnych, monitorować sytuację na miejscu i informować o niej, a także przyczynić się do zaplanowania większej obecności sił ONZ w Burundi;

T.  mając na uwadze, że UA i inne podmioty międzynarodowe niejednokrotnie wzywały do autentycznego i pluralistycznego dialogu z udziałem wszystkich zainteresowanych stron, prowadzonego w poszanowaniu porozumienia z Aruszy i konstytucji Burundi, by znaleźć kompromisowe rozwiązanie konfliktu w Burundi; mając na uwadze, że UE i ONZ popierają to stanowisko;

U.  mając na uwadze trwające wysiłki mediacyjne, podejmowane przy pełnym poparciu UA, UE i ONZ, mające na celu wspieranie dialogu wewnątrzburundyjskiego z myślą o znalezieniu kompromisowego pokojowego rozwiązania kryzysu w Burundi;

V.  mając na uwadze, że UE wnosi istotny wkład w roczny budżet Burundi, którego blisko połowa pochodzi z pomocy międzynarodowej, i że ostatnio przyznała Burundi 432 mln EUR z Europejskiego Funduszu Rozwoju na lata 2014–2020;

W.  mając na uwadze, że w drodze dekretu 530/1597 władze Burundi zawiesiły działalność 10 organizacji obrońców praw człowieka: ACAT-Burundi, APRODH, AMINA, FOCODE, FORSC, FONTAINE-ISOKO, Maison Shalom, PARCEM, RCP i SPPDF, a także zablokowały ich rachunki bankowe;

1.  wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu bardzo złego stanu bezpieczeństwa i z powodu sytuacji politycznej w Burundi, szybko pogarszającej się sytuacji humanitarnej i konsekwencji, jakie może to przynieść bezpieczeństwu i stabilności w całym subregionie;

2.  zdecydowanie potępia niedawne brutalne ataki i coraz większą liczbę naruszeń i przypadków łamania praw człowieka, w tym zabójstw, egzekucji pozasądowych, przypadków naruszania integralności cielesnej, tortur i innego okrutnego, nieludzkiego i poniżającego traktowania, arbitralnych aresztowań i bezprawnych zatrzymań, w tym zatrzymywania dzieci i okupowania szkół przez wojsko i policję, a także naruszania wolności prasy i wolności słowa oraz panującej w tym względzie bezkarności; wzywa do przeprowadzenia dogłębnego i niezależnego śledztwa w sprawie zabójstw i naruszeń oraz do postawienia przed sądem osób, które dopuściły się tych czynów;

3.  wzywa do niezwłocznego położenia kresu przemocy, łamaniu praw człowieka i politycznemu zastraszaniu oponentów oraz do niezwłocznego rozbrojenia wszystkich grup zbrojnych sprzymierzonych z partiami politycznymi, w ścisłej zgodności z prawem międzynarodowym i prawami człowieka;

4.  apeluje, by wszystkie strony tworzyły warunki niezbędne do odbudowy zaufania i wspierania jedności narodowej, oraz wzywa do niezwłocznego ponownego podjęcia pluralistycznego i przejrzystego dialogu krajowego, obejmującego rząd, partie opozycyjne i przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego;

5.  podkreśla, że taki dialog, mający na celu osiągnięcie trwałego pokoju, bezpieczeństwa i stabilności oraz przywrócenie demokracji i praworządności w interesie obywateli Burundi, powinien opierać się na porozumieniu z Aruszy i konstytucji Burundi, co wymaga zgodności z międzynarodowym przepisami i umowami;

6.  w szczególności wskazuje na obecność wielu młodych ludzi, w tym dzieci w wieku poniżej 18 lat, w ugrupowaniach zbrojnych działających w Burundi, a także wzywa społeczność międzynarodową do zwrócenia szczególnej uwagi na reintegrację tych osób i wspieranie ich udziału w pokojowym procesie politycznym;

7.  domaga się od wszystkich stron konfliktu w Burundi, by powstrzymały się od wszelkich działań zagrażających pokojowi i bezpieczeństwu w kraju; zdecydowanie potępia wszystkie publiczne oświadczenia służące podburzaniu do przemocy lub podżeganiu do nienawiści wobec różnych grup burundyjskiego społeczeństwa, gdyż oświadczenia takie mogą potencjalnie pogorszyć obecne napięcia, a także wzywa wszystkie podmioty, by powstrzymały się od wydawania takich oświadczeń;

8.  przypomina władzom Burundi, że mają obowiązek zapewnić bezpieczeństwo na swoim terytorium i zagwarantować przestrzeganie praw człowieka, praw cywilnych i politycznych oraz podstawowych wolności, o których mowa w konstytucji Burundi, Afrykańskiej karcie praw człowieka i ludów oraz w innych międzynarodowych i regionalnych instrumentach dotyczących praw człowieka;

9.  przypomina w tym kontekście, że partnerstwo UE z Burundi reguluje umowa z Kotonu i że obie strony zobowiązane są do przestrzegania i wykonywania postanowień umowy, w szczególności do poszanowania praw człowieka; w szczególności przypomina, że art. 96 umowy z Kotonu przewiduje możliwość wszczęcia procedur konsultacji w sprawach dotyczących nieprzestrzegania praw człowieka oraz zasad demokracji i praworządności, i z zadowoleniem przyjmuje w związku z tym decyzję UE o złożeniu wniosku o rozpoczęcie konsultacji zgodnie ze wspomnianym artykułem;

10.  zdecydowanie potępia fakt, że prezydent Pierre Nkurunziza naruszył porozumienia z Aruszy z chwilą zaprzysiężenia na trzecią kadencję prezydencką;

11.  apeluje do władz Burundi, by zachęcały do ustalenia prawdy o masowych zbrodniach popełnionych w latach 1962–2008 oraz by wykorzystały w tym celu środki sądowe i pozasądowe, takie jak Komisja Prawdy i Pojednania oraz trybunały specjalne, co będzie stanowić wsparcie dla pojednania narodowego;

12.  z zadowoleniem przyjmuje starania mediacyjne podejmowane pod przewodnictwem Wspólnoty Wschodnioafrykańskiej przy poparciu UA i ONZ, by ułatwić dialog między zainteresowanymi stronami w Burundi; wzywa wiceprzewodniczącą Komisji/ wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, by także poparła te starania mediacyjne; apeluje, by rząd Burundi i inne zainteresowane strony w pełni współpracowały z mediatorem;

13.  wyraża poważne zaniepokojenie z powodu napływających od początku kryzysu doniesień o liczbie ofiar i poważnych przypadkach łamania praw człowieka; apeluje, by właściwe organy w najbliższym czasie przeprowadziły skrupulatne dochodzenie w sprawie okoliczności i motywów tych zbrodni oraz zagwarantowały pociągnięcie do odpowiedzialności osób za nie odpowiedzialnych; przypomina, że osoby odpowiedzialne za łamanie lub poważne naruszanie praw człowieka nie mogą pozostać bezkarne; apeluje do władz o zapewnienie, że w szkołach nadal będzie można bezpiecznie się uczyć; wzywa prokurator Międzynarodowego Trybunału Karnego do uważnego śledzenia sytuacji w Burundi i popiera oświadczenie wydane przez nią w dniu 6 listopada 2015 r.;

14.  wzywa do uchylenia dekretu 530/1597, na mocy którego tymczasowo zawieszono działalność szeregu organizacji obrońców praw człowieka, oraz apeluje o niezwłoczne odblokowanie ich kont bankowych, by mogły one swobodnie prowadzić działalność;

15. apeluje o zapewnienie bezpiecznego powrotu do kraju dziennikarzom i obrońcom praw człowieka przebywającym na uchodźctwie, ponownego otwarcia mediów, które zamknięto po nieudanym zamachu z 14 maja 2015 r., oraz odstąpienia od zarzutów przeciwko dziennikarzom oskarżonym o bezpośredni lub pośredni udział w nieudanym zamachu;

16.  wyraża szczególne zaniepokojenie dramatycznie wysokim poziomem dyskryminacji i penalizacji osób LGBTI w Burundi; ponownie zauważa, że orientacja seksualna to element wolności wypowiedzi oraz prawa jednostki do prywatności, zagwarantowanych w międzynarodowym prawie dotyczącym praw człowieka, zgodnie z którym trzeba przestrzegać zasad równego traktowania i niedyskryminacji oraz gwarantować wolność wypowiedzi; w związku z tym wzywa Zgromadzenie Narodowe i rząd Burundi do uchylenia artykułów kodeksu karnego, które dyskryminują osoby LGBTI;

17.  podkreśla, że dzieci ponoszą poważne konsekwencje kryzysu, i wzywa Komisję, by nadal współpracowała z partnerami międzynarodowymi w zapewnianiu usług opieki zdrowotnej, w tym podstawowych leków, a także bezpiecznego dostępu do edukacji i ochrony dzieci przez przemocą w jakiejkolwiek postaci, a także w gwarantowaniu dostępu do innych usług socjalnych;

18.  z zadowoleniem przyjmuje wysłanie przez UA obserwatorów i ekspertów ds. praw człowieka, mających monitorować sytuację w tej dziedzinie, i podkreśla, że należy z nimi współpracować, by ułatwić realizację ich mandatu; ponadto wzywa Międzynarodowy Trybunał Karny do zbadania podlegających jego jurysdykcji zarzutów dotyczących łamania praw człowieka w czasie ostatniego kryzysu;

19.  z zadowoleniem przyjmuje zatwierdzenie przez UE ukierunkowanych sankcji, spójne z podjętą przez UA decyzją o nałożeniu ukierunkowanych sankcji, w tym zakazu podróżowania i zamrożenia aktywów Burundyjczyków, których działania i oświadczenia przyczyniają się do utrwalenia przemocy i utrudniają dążenie do politycznego rozwiązania kryzysu; wzywa UE do rozszerzenia tych sankcji na wszystkie osoby, których działania stanowią zagrożenie dla pokoju i stabilności w regionie, podżegają do nienawiści i naruszają porozumienie z Aruszy;

20.  wzywa UE i państwa członkowskie, by w związku z przebiegiem konsultacji publicznych prowadzonych na mocy art. 96 umowy z Kotonu rozważyły zamrożenie całej udzielanej rządowi Burundi pomocy poza pomocą humanitarną do czasu zaprzestania nadużywania siły i łamania praw człowieka przez siły rządowe, co odnotowało Biuro Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka, oraz znalezienia politycznego rozwiązania w drodze prawdziwego dialogu wewnątrzburundyjskiego, a także do przekierowania tej pomocy na umacnianie społeczeństwa obywatelskiego; uważa, że UE powinna zająć się u źródła problemami nierówności, ubóstwa i chronicznego niedożywienia, aby osiągnąć przyjęte niedawno cele zrównoważonego rozwoju;

21.  wyraża głębokie zaniepokojenie faktem, że z Burundi wciąż do krajów sąsiadujących uciekają uchodźcy; ponownie wyraża poparcie dla wszystkich organizacji humanitarnych działających na miejscu oraz dla sąsiadujących krajów przyjmujących uchodźców; apeluje do społeczności międzynarodowej i agencji humanitarnych, by nadal udzielały pomocy wszystkim osobom, które w wyniku konfliktu zostały uchodźcami i musiały opuścić swoje domy; z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie UE do zwiększenia wsparcia finansowego i pomocy humanitarnej w celu zaspokojenia pilnych potrzeb tych osób;

22.  wzywa UA, ONZ i UE, by poważnie przeanalizowały regionalny wymiar konfliktu i zapobiegły dalszej destabilizacji regionu, zwiększając swoją obecność na miejscu, a w szczególności utrzymując stały dialog polityczny między krajami regionu; w tym kontekście wzywa UA, by w koordynacji z Radą Bezpieczeństwa ONZ rozważyła rozmieszczenie misji pokojowej pod dowództwem afrykańskim, gdyby dalej pogarszał się stan bezpieczeństwa i stan przestrzegania praw człowieka w Burundi;

23.  wzywa wiceprzewodniczącą Komisji/ wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Federikę Mogherini do dalszych starań o zapewnienie natychmiastowego uwolnienia Richarda Spirosa Hagabimany, pracującego w Burundi funkcjonariusza policji, który został bezprawnie uwięziony i był torturowany, ponieważ jako policjant w dniu 28 lipca 2015 r. odmówił strzelania do tłumu;

24.  jest zdania, że problemy Burundi wiążą się wzajemnie ze sporami o kontrolę nad żyznymi gruntami rolnymi, a także z nierównością w przychodach i dyskryminacją; w związku z tym wzywa do utworzenia odpowiedzialnych ram prawnych regulujących przestrzeganie przez korporacje obowiązków dotyczących praw człowieka oraz norm socjalnych i środowiskowych;

25.  zobowiązuje swojego prezydenta do przekazania niniejszej rezolucji rządowi i parlamentowi Burundi, Radzie Ministrów AKP-UE, Komisji, Radzie, Wspólnocie Wschodnioafrykańskiej i rządom jej państw członkowskich, wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel UE do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, instytucjom Unii Afrykańskiej i sekretarzowi generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.