WSPÓLNY PROJEKT REZOLUCJI w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka na Kubie
14.11.2018 - (2018/2926(RSP))
zastępujący tym samym następujące projekty rezolucji:
B8‑0528/2018 (PPE)
B8‑0532/2018 (ECR)
B8‑0543/2018 (ALDE)
Esteban González Pons, Cristian Dan Preda, Luis de Grandes Pascual, Gabriel Mato, Agustín Díaz de Mera García Consuegra, Francisco José Millán Mon, Antonio López‑Istúriz White, Michaela Šojdrová, Tunne Kelam, Eduard Kukan, Milan Zver, Elisabetta Gardini, Jarosław Wałęsa, Lorenzo Cesa, Tomáš Zdechovský, Ivan Štefanec, Pavel Svoboda, József Nagy, Agnieszka Kozłowska‑Rajewicz, Krzysztof Hetman, Csaba Sógor, Patricija Šulin, Romana Tomc, Adam Szejnfeld, David McAllister, Lefteris Christoforou, Dubravka Šuica, Anders Sellström, Deirdre Clune, Seán Kelly, Ivana Maletić, Marijana Petir, Laima Liucija Andrikienė, Stanislav Polčák, László Tőkés, Željana Zovko, Francis Zammit Dimech, Inese Vaidere, Andrey Kovatchev, Jiří Pospíšil, Elmar Brok w imieniu grupy PPE
Anna Elżbieta Fotyga, Karol Karski, Raffaele Fitto, Ruža Tomašić, Jana Žitňanská, Valdemar Tomaševski, Pirkko Ruohonen‑Lerner, Marek Jurek, Monica Macovei, Charles Tannock w imieniu grupy ECR
Pavel Telička, Nedzhmi Ali, Petras Auštrevičius, Beatriz Becerra Basterrechea, Dita Charanzová, Gérard Deprez, Fredrick Federley, Nadja Hirsch, Filiz Hyusmenova, Ivan Jakovčić, Petr Ježek, Ilhan Kyuchyuk, Urmas Paet, Maite Pagazaurtundúa Ruiz, Jozo Radoš, Robert Rochefort, Marietje Schaake, Ramon Tremosa i Balcells, Johannes Cornelis van Baalen, Hilde Vautmans, Cecilia Wikström, Javier Nart, María Teresa Giménez Barbat w imieniu grupy ALDE
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka na Kubie
Parlament Europejski,
– uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Kuby, w szczególności rezolucję z dnia 17 listopada 2004 r. w sprawie Kuby[1], rezolucję z dnia 2 lutego 2006 r. w sprawie polityki UE wobec rządu Kuby[2], rezolucję z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie Kuby[3], rezolucję z dnia 11 marca 2010 r. w sprawie więźniów sumienia na Kubie[4] oraz rezolucję z dnia 5 lipca 2017 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia, w imieniu Unii Europejskiej, Umowy o dialogu politycznym i współpracy między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Kuby, z drugiej strony, oraz zgodę Parlamentu na zawarcie tej umowy[5],
– uwzględniając wybór Miguela Díaz-Canela na nowego prezydenta przez Zgromadzenie Narodowe Władzy Ludowej Republiki Kuby w dniu 19 kwietnia 2018 r.,
– uwzględniając ustalenia Komitetu ONZ ds. Wymuszonych Zaginięć na Kubie przedstawione w dniu 17 marca 2017 r.,
– uwzględniając opinię Grupy Roboczej ONZ ds. Arbitralnych Zatrzymań nr 59/2018 w sprawie Ariela Ruiz Urquioli, uznawanego przez Amnesty International za więźnia sumienia, przyjętą podczas 82. sesji w dniach 20–24 sierpnia 2018 r.,
– uwzględniając powszechne okresowe przeglądy praw człowieka dotyczące Kuby, przeprowadzone przez Radę Praw Człowieka ONZ w maju 2013 r. i w maju 2018 r.,
– uwzględniając sprawozdanie organizacji Human Rights Watch z 2017 r. w sprawie Kuby oraz oświadczenie złożone 27 lipca 2018 r. przez Erikę Guevarę-Rosas, dyrektor ds. Ameryki w Amnesty International, dotyczące 100 dni nowej administracji kubańskiej,
– uwzględniając comiesięczne oświadczenia Kubańskiej Komisji Praw Człowieka i Pojednania Narodowego,
– uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych oraz inne międzynarodowe traktaty i instrumenty dotyczące praw człowieka,
– uwzględniając konstytucję Kuby,
– uwzględniając Wytyczne UE w sprawie obrońców praw człowieka,
– uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka, której Kuba jest sygnatariuszem,
– uwzględniając art. 135 ust. 5 i art. 123 ust. 4 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że prawa człowieka są przedmiotem dialogów politycznych UE oraz umów o współpracy i handlu; mając na uwadze, że niepodzielność praw człowieka, w tym praw obywatelskich, politycznych, gospodarczych, społecznych i kulturalnych, powinna być jednym z głównych celów Unii Europejskiej w jej stosunkach z Kubą;
B. mając na uwadze, że w dniu 5 lipca 2017 r. Parlament wyraził zgodę na zawarcie umowy o dialogu politycznym i współpracy między UE a Kubą; mając na uwadze, że w umowie tej jasno wyrażono poważne obawy dotyczące sytuacji w zakresie praw człowieka na Kubie oraz zawarto klauzulę zawieszenia w przypadku naruszenia przepisów dotyczących praw człowieka;
C. mając na uwadze, że w 2015 r. nawiązano dialog dotyczący praw człowieka między UE a Kubą, prowadzony pod przewodnictwem Specjalnego Przedstawiciela Unii ds. Praw Człowieka; mając na uwadze, że w dniu 9 października 2018 r. strony biorące udział w czwartym dialogu dotyczącym praw człowieka między UE a Kubą poruszyły między innymi kwestię uczestnictwa obywateli w sprawach publicznych, w tym w kontekście ostatnich procesów wyborczych, a także kwestię wolności zrzeszania się i wypowiedzi oraz zapewnienia obrońcom praw człowieka i przedstawicielom innych sektorów społeczeństwa obywatelskiego możliwości swobodnego zrzeszania się, wyrażania poglądów i uczestnictwa w życiu publicznym; mając na uwadze, że Parlament nie ma jasności co do tego, czy posiedzenie to przyniosło jakiekolwiek rozstrzygnięcia; mając na uwadze, że mimo ustanowienia dialogu dotyczącego praw człowieka i ponownego wyboru Kuby do Rady Praw Człowieka ONZ na lata 2017–2019 nie osiągnięto żadnych wymiernych rezultatów w odniesieniu do praw człowieka na Kubie; mając na uwadze, że dialog polityczny musi obejmować bezpośredni, wzmożony i nieskrępowany dialog ze społeczeństwem obywatelskim i opozycją;
D. mając na uwadze, że kubański rząd wciąż odmawia uznania monitorowania praw człowieka za zgodne z prawem działanie i nie przyznaje statusu prawnego lokalnym grupom broniącym praw człowieka;
E. mając na uwadze, że na dzień 24 lutego 2019 r. planowane jest referendum konstytucyjne; mając na uwadze, że w procesie ustanawiania nowej konstytucji nie prowadzi się odpowiednich konsultacji w całym kraju, dzięki czemu partia komunistyczna zachowuje swoją silną pozycję w społeczeństwie pozbawionym systemu wielopartyjnego, podstawowych wolności oraz praw politycznych i obywatelskich, wzmacniając w ten sposób scentralizowaną własność państwową i kontrolowaną gospodarkę; mając na uwadze, że jednopartyjny system polityczny uznaje się w art. 3 za „nieodwołalny”, natomiast art. 224 stanowi, że obecnym i przyszłym pokoleniom zabrania się zmiany nieodwracalności socjalizmu, jak również obecnego systemu politycznego i społecznego; mając na uwadze, że projekt ten zawiera inne wysoce niepokojące postanowienia;
F. mając na uwadze, że niezależni dziennikarze, pokojowo nastawieni dysydenci i obrońcy praw człowieka dokumentujący naruszenia praw człowieka, którzy są w większości członkami opozycji demokratycznej, są prześladowani, arbitralnie przetrzymywani lub więzieni na Kubie; mając na uwadze, że według Kubańskiej Komisji Praw Człowieka i Pojednania Narodowego w październiku 2018 r. doszło do co najmniej 202 arbitralnych i krótkoterminowych aresztowań – z niewątpliwie politycznych przyczyn – pokojowych oponentów i niezależnych działaczy społeczeństwa obywatelskiego realizujących swoje podstawowe prawa do wypowiedzi, zgromadzeń i stowarzyszeń politycznych;
G. mając na uwadze, że jedną z tych osób jest dr Eduardo Cardet, krajowy koordynator Chrześcijańskiego Ruchu Wyzwolenia (MCL), który został skazany na trzy lata więzienia za pokojowe korzystanie z przysługującego mu prawa do wolności wypowiedzi; mając na uwadze, że w listopadzie 2016 r. aresztowano go podczas powrotu do kraju z Miami; mając na uwadze, że uważany za więźnia sumienia dr Cardet jest obecnie przetrzymywany w więzieniu Cuba Si w mieście Holguín, gdzie przebywa w izolacji, bez dostępu do wizyt rodzinnych lub rozmów telefonicznych;
H. mając na uwadze, że Tomás Núñez Magdariaga, członek Kubańskiego Związku Patriotycznego (Unión Patriótica de Cuba, UNPACU), nieformalnej grupy opozycyjnej, przez 62 dni prowadził protest głodowy i został zwolniony 15 października 2018 r. wskutek nacisków międzynarodowych; mając na uwadze, że uznano go za winnego rzekomego kierowania gróźb pod adresem urzędnika państwowego, który ostatecznie przyznał się do sfabrykowania tych zarzutów; mając na uwadze, że sprawa ta jest kolejnym wyraźnym przykładem prób uciszania wszelkich głosów sprzeciwu;
I. mając na uwadze, że w październiku 2018 r. Kobiety w Bieli po raz kolejny padły ofiarą represji politycznych, a szereg członków Zjednoczonego Forum Antytotalitarnego (FANTU) było represjonowanych w kilku prowincjach kraju;
J. mając na uwadze, że wszystkim więźniom na Kubie należy zapewnić humanitarne traktowanie; mając na uwadze, że rząd kubański odmawia niezależnym grupom obrońców praw człowieka dostępu do więzień; mając na uwadze, że obywatele kubańscy nie korzystają z gwarancji rzetelnego procesu sądowego, takich jak prawo do sprawiedliwego i publicznego wysłuchania przez właściwy i bezstronny sąd; mając na uwadze, że więźniowie przebywający na warunkowym zwolnieniu są często prześladowani przez władze;
K. mając na uwadze, że Grupa Robocza ONZ ds. Arbitralnych Zatrzymań wyraźnie stwierdziła, że kubańskie ofiary arbitralnych zatrzymań mają prawo do dochodzenia zadośćuczynienia od rządu, w tym zwrotu, odszkodowania, rehabilitacji, satysfakcji i gwarancji niepowtórzenia;
L. mając na uwadze oznaki większego poszanowania wolności religii na Kubie; mając na uwadze, że władze kubańskie są jednocześnie nadal bardzo restrykcyjne, jeżeli chodzi o budowę lub odbudowę kościołów chrześcijańskich; mając na uwadze, że Kościół stopniowo stawał się największym podmiotem społeczeństwa obywatelskiego i najważniejszym niepaństwowym dostawcą usług społecznych na Kubie, choć jego działalność pozostaje pod ścisłą kontrolą władz;
M. mając na uwadze, że celem zacieśnienia stosunków politycznych i gospodarczych z Kubą jest z perspektywy UE pomoc w dalszej realizacji reform politycznych w tym kraju zgodnie z aspiracjami wszystkich jego obywateli; mając na uwadze, że liberalizacja handlu i gospodarki powinna umożliwić temu krajowi stopniowe przechodzenie do swobodnego rozwoju przestrzeni społecznej, koegzystencji, technologii i komunikacji, cenionych i pożądanych przez kubańskie społeczeństwo;
N. mając na uwadze, że Parlament trzykrotnie przyznał kubańskim działaczom Nagrodę im. Sacharowa za wolność myśli: Oswaldo Payi w 2002 r., Kobietom w bieli w 2005 r. oraz Guillermo Fariñasowi w 2010 r.; mając na uwadze, że nadal regularnie zdarza się, że laureaci Nagrody im. Sacharowa nie mogą opuścić kraju i uczestniczyć w wydarzeniach międzynarodowych;
O. mając na uwadze, że Parlament wielokrotnie zwracał się z pytaniem, czy mógłby wysłać oficjalne delegacje na Kubę; mając na uwadze, że władze kubańskie za każdym razem odmawiały wjazdu do kraju, nawet po zawarciu umowy o dialogu politycznym i współpracy;
1. stanowczo potępia arbitralne zatrzymania, prześladowania i nękanie pokojowo nastawionych dysydentów, niezależnych dziennikarzy, obrońców praw człowieka i opozycji politycznej na Kubie oraz ataki w nich wymierzone; wzywa do natychmiastowego zakończenia tych działań i niezwłocznego uwolnienia wszystkich więźniów politycznych, w tym Eduardo Cardeta, oraz osób arbitralnie przetrzymywanych tylko dlatego, że korzystały z wolności wypowiedzi i zgromadzeń;
2. wzywa państwa członkowskie UE, ESDZ i jej delegaturę na Kubie do ścisłego przestrzegania ich podstawowych zasad i strategii politycznych w odniesieniu do Kuby oraz do podjęcia wszelkich niezbędnych działań w celu uwolnienia wyżej wymienionych osób, do zapewnienia natychmiastowego zakończenia prześladowań przeciwników politycznych i obrońców praw człowieka, a także do wspierania i ochrony tych ostatnich;
3. wzywa władze kubańskie do poprawy warunków w więzieniach i lepszego traktowania więźniów oraz do umożliwienia międzynarodowym grupom obrońców praw człowieka i niezależnym organizacjom kubańskim dostępu do więzień w tym kraju; podkreśla, że pozbawianie wolności dysydentów kubańskich ze względu na ideały, jakimi się kierują, oraz pokojową działalność polityczną, którą prowadzą, jest sprzeczne z Powszechną deklaracją praw człowieka;
4. wyraża ubolewanie, że pomimo przyjętej umowy o dialogu politycznym i współpracy sytuacja w zakresie praw człowieka i demokracji nie uległa poprawie; wzywa do wypełnienia wiążących zobowiązań ustanowionych w umowie o dialogu politycznym i współpracy między UE a Kubą, w szczególności w zakresie poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności; podkreśla, że sukces tej umowy zależy od jej wdrożenia i przestrzegania;
5. przypomina, że w umowie zawarto postanowienie mówiące o zawieszeniu umowy, które powinno być stosowane w przypadku naruszenia postanowień dotyczących praw człowieka; nalega zatem, aby Unia Europejska ściśle śledziła i monitorowała, przy wdrażaniu umowy o dialogu politycznym i współpracy, poszanowanie praw człowieka i podstawowych wolności na Kubie oraz by regularnie przedkładała Parlamentowi sprawozdania na ten temat; wzywa wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel Federicę Mogherini do szczegółowego poinformowania Parlamentu na posiedzeniu plenarnym o konkretnych działaniach podejmowanych w celu spełnienia powyższego wymogu;
6. wzywa rząd kubański do ponownego zdefiniowania swojej polityki w zakresie praw człowieka poprzez dostosowanie jej do międzynarodowego prawa dotyczącego praw człowieka oraz do umożliwienia aktywnego udziału w życiu politycznym i społecznym wszystkich podmiotów społeczeństwa obywatelskiego i opozycji politycznej, bez nakładania jakichkolwiek ograniczeń; wzywa Kubę do potwierdzenia zamiaru „przestrzegania najwyższych standardów w dziedzinie propagowania i ochrony praw człowieka” poprzez ratyfikację Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych oraz Międzynarodowego paktu praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych, a także ich protokołów fakultatywnych;
7. przypomina władzom kubańskim, że swoboda przemieszczania się i zgromadzeń jest zagwarantowana na mocy międzynarodowego prawa dotyczącego praw człowieka i że swoboda ta rozciąga się na działaczy i członków demokratycznej opozycji;
8. zdecydowanie potępia przyjęcie dekretu 349, który podważa prawo do wolności artystycznej na Kubie; wzywa władze kubańskie do podjęcia odpowiednich środków legislacyjnych w celu wycofania dekretu 349 przed jego wejściem w życie w grudniu 2018 r. podkreśla, że wolność wypowiedzi artystycznej ma kluczowe znaczenie dla rentownego i dynamicznego sektora kultury, który może tworzyć miejsca pracy, rozwijać przemysł kulturalny i ożywiać dziedzictwo kulturowe;
9. wzywa rząd kubański do zaprzestania stosowania cenzury internetowej i blokowania stron internetowych wyłącznie w celu ograniczenia krytyki politycznej i ograniczenia dostępu do informacji;
10. w pełni popiera ustalenia Komitetu ONZ ds. Wymuszonych Zaginięć na Kubie przedstawione w dniu 17 marca 2017 r., w których wzywa się Kubę do zagwarantowania pełnej niezależności jej systemu sądowego i do ustanowienia niezależnej krajowej instytucji praw człowieka zgodnie z zasadami paryskimi;
11. wyraża poważne zaniepokojenie nowym projektem konstytucji i referendum zaplanowanym na luty 2019 r.; podkreśla, że w całym tym procesie brakuje integracji, tolerancji oraz poszanowania podstawowych praw obywatelskich i politycznych, które mogłyby zagwarantować demokratyczny proces konstytucyjny; ponownie podkreśla w tym kontekście swoją determinację, by wspierać proces przejścia do demokracji pluralistycznej oraz poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności z udziałem wszystkich podmiotów bez wyjątku, jak stwierdzono w Powszechnej deklaracji praw człowieka, oraz trwałą odbudowę gospodarczą mającą na celu poprawę poziomu życia ludności kubańskiej, zgodnie z aspiracjami Kubańczyków; wzywa właściwe władze kubańskie do uwzględnienia w nowej konstytucji wolnych i pluralistycznych wyborów;
12. apeluje do instytucji europejskich i państw członkowskich o wspieranie przemian gospodarczych i politycznych na Kubie ku w pełni demokratycznemu systemowi szanującemu podstawowe prawa wszystkich obywateli; popiera użycie różnych instrumentów polityki zagranicznej UE, a w szczególności Europejskiego Instrumentu na rzecz Wspierania Demokracji i Praw Człowieka, w celu pogłębienia dialogu UE ze społeczeństwem obywatelskim Kuby oraz podmiotami wspierającymi przemiany pokojowe na Kubie;
13. wzywa władze kubańskie do zniesienia kary śmierci za wszystkie przestępstwa; wzywa do wprowadzenia moratorium na wykonywanie kary śmierci do czasu formalnego przyjęcia tej zmiany prawnej; wzywa do zbadania wszystkich wyroków śmierci w celu zagwarantowania, że związane z nimi procesy odbyły się zgodnie z międzynarodowymi standardami i że w przyszłości nie dojdzie do ani jednej egzekucji;
14. wzywa rząd kubański do zezwolenia kościołom na swobodne prowadzenie w społeczeństwie kubańskim działalności związanej z opieką społeczną; wzywa do pełnego zagwarantowania wolności religii i sumienia;
15. wzywa wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel Federicę Mogherini do uznania istnienia opozycji politycznej wobec rządu kubańskiego oraz do poparcia włączenia jej do dialogu politycznego między UE a Kubą; przypomina instytucjom europejskim, że społeczeństwo obywatelskie oraz laureaci Nagrody im. Sacharowa są kluczowymi podmiotami demokratyzacji Kuby i że ich głos musi być wysłuchany i uwzględniony w ramach stosunków dwustronnych; w tym kontekście wzywa przedstawicieli wszystkich państw członkowskich UE do poruszania kwestii praw człowieka podczas wizyt u władz kubańskich oraz do spotykania się z laureatami Nagrody im. Sacharowa podczas wizyt na Kubie w celu zapewnienia wewnętrznej i zewnętrznej spójności polityki UE w dziedzinie praw człowieka;
16. głęboko ubolewa nad faktem, że władze kubańskie odmówiły komisjom, delegacjom i niektórym grupom politycznym Parlamentu Europejskiego zezwolenia na wizytę na Kubie, pomimo zgody Parlamentu na umowę o dialogu politycznym i współpracy; wzywa władze do natychmiastowego zezwolenia na wjazd do kraju, w tym umożliwienia odwiedzenia wyspy dnia 24 lutego 2019 r., w którym ma zostać przeprowadzone referendum konstytucyjne;
17. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji rządowi i Zgromadzeniu Narodowemu Władzy Ludowej Kuby, wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Komisji, Specjalnemu Przedstawicielowi Unii Europejskiej ds. Praw Człowieka, rządom i parlamentom państw członkowskich, Wysokiemu Komisarzowi Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka oraz rządom państw członkowskich Wspólnoty Państw Ameryki Łacińskiej i Karaibów.