SPRAWOZDANIE w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę 2003/109/WE w celu rozszerzenia zakresu jej obowiązywania na osoby objęte ochroną międzynarodową

14.4.2008 - (COM(2007)0298 – C6-0196/2007 – 2007/0112(CNS)) - *

Komisja Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych
Sprawozdawczyni: Martine Roure

Procedura : 2007/0112(COD)
Przebieg prac nad dokumentem podczas sesji
Dokument w ramach procedury :  
A6-0148/2008
Teksty złożone :
A6-0148/2008
Debaty :
Teksty przyjęte :

PROJEKT REZOLUCJI LEGISLACYJNEJ PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę 2003/109/WE w celu rozszerzenia zakresu jej obowiązywania na osoby objęte ochroną międzynarodową

(COM(2007)0298 – C6-0196/2007 – 2007/0112(CNS))

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2007)0298),

–   uwzględniając art. 63 pkt 3) i 4) traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0196/2007),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinię Komisji Spraw Zagranicznych (A6-0148/2008),

1.  zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.  zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 traktatu WE;

3.  zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

4.  zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Poprawka  1

Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający

Punkt 5 preambuły

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

(5) W świetle prawa przysługującego osobom objętym ochroną międzynarodową do przebywania w innym państwie członkowskim niż to, które przyznało im międzynarodową ochronę, należy przekazać państwom członkowskim informacje dotyczące przyznanego tym osobom statusu ochrony, tak aby państwa te mogły wypełnić swoje zobowiązania w zakresie przestrzegania zasady niedopuszczalności wydalenia. W tym celu zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego WE wydane osobom objętym ochroną międzynarodową powinno zawierać informacje dotyczące przyznanej przez dane państwo członkowskie ochrony międzynarodowej. Pod warunkiem, że ochrona międzynarodowa nie została cofnięta, informacja ta powinna zostać również zamieszczona w zezwoleniu na pobyt rezydenta długoterminowego WE wydanym przez drugie państwo członkowskie.

(5) W świetle prawa przysługującego osobom objętym ochroną międzynarodową do przebywania w innym państwie członkowskim niż to, które przyznało im międzynarodową ochronę, należy przekazać państwom członkowskim informacje dotyczące przyznanego tym osobom statusu ochrony, tak aby państwa te mogły wypełnić swoje zobowiązania w zakresie przestrzegania zasady niedopuszczalności wydalenia. W tym celu zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego WE wydane osobom objętym ochroną międzynarodową powinno zawierać informacje dotyczące przyznanej przez dane państwo członkowskie ochrony międzynarodowej. Pod warunkiem, że ochrona międzynarodowa nie została cofnięta, informacja ta powinna zostać również zamieszczona w zezwoleniu na pobyt rezydenta długoterminowego WE wydanym przez drugie państwo członkowskie. Drugie państwo członkowskie nie może jednak wykorzystać tych informacji, bezpośrednio lub pośrednio, jako pretekstu do odmowy przyznania statusu rezydenta długoterminowego na swym terytorium.

Poprawka  2

Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający

Punkt 10 a preambuły (nowy)

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

 

(10a) Na mocy postanowień niniejszej dyrektywy uzyskanie statusu rezydenta długoterminowego nie powinno pociągać za sobą cofnięcia lub uchylenia praw uchodźców lub osób objętych ochroną uzupełniającą oraz członków ich rodzin, uzyskanych na mocy dyrektywy 2004/83/WE.

Poprawka  3

Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający

Artykuł 1 – punkt 1

Dyrektywa 2003/109/WE

Artykuł 2 – litera f)

 

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

1. Artykuł 2 lit. f) otrzymuje następujące brzmienie:

1. W art. 2 dodaje się następującą literę f a):

„f) „ochrona międzynarodowa” oznacza ochronę międzynarodową, tak jak to określono w art. 2 lit. a) dyrektywy Rady 2004/83/WE;”.

„fa) „ochrona międzynarodowa” oznacza ochronę międzynarodową, tak jak to określono w art. 2 lit. a) dyrektywy Rady 2004/83/WE;”.

Poprawka  4

Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający

Artykuł 1 – punkt 3

Dyrektywa 2003/109/WE

Artykuł 4 – ustęp 2

 

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

„W odniesieniu do osób objętych ochroną międzynarodową okres pomiędzy datą złożenia wniosku o przyznanie ochrony międzynarodowej a datą przyznania zezwolenia na pobyt, o którym mowa w art. 24 dyrektywy 2004/83/WE, jest uwzględniany przy obliczaniu okresu, o którym mowa w ust. 1.”

„W odniesieniu do osób objętych ochroną międzynarodową okres pomiędzy datą złożenia pierwszego wniosku o przyznanie ochrony międzynarodowej – w tym jeżeli ów pierwszy wniosek jest wnioskiem o ochronę tymczasową, o ile poprzedza ona dostęp do ochrony międzynarodowej – a datą przyznania zezwolenia na pobyt, o którym mowa w art. 24 dyrektywy 2004/83/WE, jest uwzględniany przy obliczaniu okresu, o którym mowa w ust. 1.”

Poprawka  5

Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający

Artykuł 1 – punkt 3 a (nowy)

Dyrektywa 2003/109/WE

Artykuł 5 – ustęp 1 – akapit pierwszy a (nowy)

 

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

 

3a. W art. 5 ust. 1 dodaje się akapit o następującym brzmieniu:

 

„Wymóg ten nie ma zastosowania do osób objętych ochroną międzynarodową, które nie mają dostępu do zatrudnienia.”.

Poprawka  6

Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający

Artykuł 1 – punkt 3 b (nowy)

Dyrektywa 2003/109/WE

Artykuł 5 – ustęp 2 – akapit pierwszy a (nowy)

 

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

 

3b. W art. 5 ust. 2 dodaje się akapit w brzmieniu:

 

„Krajowe warunki integracji mogą być stosowane wobec osób objętych ochroną międzynarodową dopiero po indywidualnym rozpatrzeniu ich przypadku, przy uwzględnieniu ich szczególnie trudnej sytuacji, na mocy uzasadnionej decyzji i zgodnie z art. 33 dyrektywy 2004/83/WE.”

Poprawka  7

Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający

Artykuł 1 – punkt 6

Dyrektywa 2003/109/WE

Artykuł 12 – ustęp 3 a

 

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

„3a. W przypadku podjęcia przez państwo członkowskie decyzji o wydaleniu rezydenta długoterminowego, którego zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego WE zawiera informacje określone w art. 8 ust. 4, państwo to zasięga opinii państwa członkowskiego wymienionego w tej informacji.

„3a. W przypadku podjęcia przez państwo członkowskie decyzji o wydaleniu rezydenta długoterminowego, którego zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego WE zawiera informacje określone w art. 8 ust. 4, państwo to kontaktuje się z państwem członkowskim, które przyznało ochronę międzynarodową, w celu potwierdzenia statusu rezydenta długoterminowego.

 

Państwo członkowskie, które przyznało ochronę międzynarodową, udziela pisemnej odpowiedzi państwu, które zwróciło się z wnioskiem, w maksymalnym terminie jednego miesiąca. Decyzja o wydaleniu może zostać podjęta dopiero po otrzymaniu odpowiedzi państwa członkowskiego, które przyznało ochronę międzynarodową.

Jeżeli w międzyczasie ochrona międzynarodowa nie została cofnięta, rezydent długoterminowy jest wydalony na terytorium tego państwa członkowskiego, które niezwłocznie przyjmie, bez formalności, rezydenta długoterminowego i członków jego rodziny.”

Jeżeli w międzyczasie ochrona międzynarodowa nie została cofnięta, zgodnie z zasadą niedopuszczalności wydalenia rezydent długoterminowy może być wydalony tylko na terytorium tego państwa członkowskiego, które niezwłocznie przyjmie, bez formalności, rezydenta długoterminowego i członków jego rodziny.”

Poprawka  8

Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający

Artykuł 1 – punkt 8

Dyrektywa 2003/109/WE

Artykuł 25 – akapit pierwszy a (nowy)

 

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

 

Komisja sporządza wykaz punktów kontaktowych, dokonuje jego regularnej aktualizacji i przekazuje go państwom członkowskim.

UZASADNIENIE

1. Dyrektywa Rady 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r. dotycząca statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi

Podczas Rady Europejskiej w Tampere w 1999 r. państwa członkowskie podkreśliły potrzebę zagwarantowania równego traktowania obywatelom państw członkowskich mieszkającym legalnie w Unii Europejskiej. W szczególności każdemu obywatelowi państwa trzeciego mieszkającemu długotrwale w państwie członkowskim powinien przysługiwać szereg jednolitych praw jak najbardziej zbliżonych do tych przyznawanych obywatelom Unii Europejskiej.[1]

W następstwie konkluzji z Tampere celem dyrektywy Rady 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r. dotyczącej statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi było stworzenie jednolitego statusu dla tych obywateli oraz zbliżenie przepisów państw członkowskich, tak aby zapewnić tym obywatelom równe traktowanie na terytorium Unii Europejskiej, niezależnie od zamieszkiwanego państwa członkowskiego[2].

Według tej dyrektywy, państwa członkowskie muszą uznać status rezydenta długoterminowego, jeżeli osoba zamieszkiwała legalnie i nieprzerwanie na terytorium danego państwa członkowskiego przez okres pięciu lat.

W celu uzyskania statusu rezydenta długoterminowego obywatel państwa trzeciego musi przedstawić dowód, że posiada, w odniesieniu do siebie i do członków swojej rodziny pozostającej na jego utrzymaniu:

- stałe dochody wystarczające do utrzymania się bez konieczności korzystania z systemu pomocy społecznej danego państwa członkowskiego;

- ubezpieczenie zdrowotne.

Państwa członkowskie mogą zażądać od obywateli państwa trzeciego, aby spełniali oni dodatkowe warunki integracji (takie jak wystarczająca znajomość języka danego kraju). Mogą one odmówić przyznania statusu ze względów porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego.

Po uzyskaniu statusu rezydenta długoterminowego zainteresowana osoba może korzystać z szeregu uprawnień na takich samych warunkach co obywatele państwa członkowskiego, szczególnie jeżeli chodzi o warunki dostępu do zatrudnienia, edukacji i kształcenia zawodowego, opieki społecznej, pomocy socjalnej, swobodny dostęp do całego terytorium danego państwa członkowskiego itp.

Rezydent długoterminowy może korzystać z prawa pobytu w innym państwie członkowskim niż to, które przyznało mu status, przez okres dłuższy niż trzy miesiące, na warunkach określonych w przedmiotowym wniosku i dotyczących np. prowadzenia działalności gospodarczej, odbywania studiów lub kształcenia zawodowego.

Państwa członkowskie mogą jednak ograniczyć liczbę zezwoleń na pobyt. Jednocześnie w związku z polityką dotyczącą rynku pracy mają one prawo dawać pierwszeństwo obywatelom Unii.

Osoba posiadająca status rezydenta długoterminowego podlega wzmocnionej ochronie przed ewentualną decyzją o wydaleniu. Zachowanie będące podstawą decyzji o wydaleniu musi stanowić faktyczne i wystarczająco poważne zagrożenie dla porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego. Państwa członkowskie, przed wydaniem decyzji o wydaleniu rezydenta długoterminowego, zobowiązują się do uwzględnienia szczególnych aspektów (wiek danej osoby, długość pobytu itp.).

2. Rozszerzenie zakresu dyrektywy na osoby objęte ochroną międzynarodową

Dyrektywa 2003/109/WE stosuje się do wszystkich obywateli państwa trzeciego mieszkających legalnie na terytorium państwa członkowskiego.

Uchodźcy i osoby korzystające z ochrony tymczasowej lub uzupełniającej zostały jednakże wyłączone przez Radę z zakresu dyrektywy w chwili jej przyjęcia. Motywowano to ich niepewną sytuacją lub krótkim okresem pobytu.

Tymczasem według wniosku Komisji z 2001 r. leżącego u podstaw dyrektywy uchodźcy mogli ubiegać się o przyznanie statusu rezydenta długoterminowego. Stanowisko to poparł również Parlament Europejski.

Mając świadomość tej luki, Rada i Komisja wezwały we wspólnym oświadczeniu z dnia 8 maja 2003 r. do rozszerzenia zakresu dyrektywy na osoby objęte ochroną międzynarodową.

Celem niniejszego wniosku jest wprowadzenie w życie tego oświadczenia poprzez włączenie osób objętych ochroną międzynarodową w zakres obowiązywania dyrektywy Rady 2003/109/WE.

3. Stanowisko sprawozdawcy

Sprawozdawczyni popiera propozycję rozszerzenia zakresu dyrektywy dotyczącej statusu rezydenta długoterminowego na osoby objęte ochroną międzynarodową. Wyraża jednak ubolewanie, że Rada preferowała tę opcję zamiast wspólnotowego mechanizmu przekazywania odpowiedzialności za ochronę.

Dyrektywa przyznaje, pod pewnymi warunkami, prawo do zamieszkania w drugim państwie członkowskim jedynie rezydentom długoterminowym, ale nie samym osobom objętym ochroną międzynarodową. Mimo iż ustanowienie miejsca pobytu w drugim państwie członkowskim może w niektórych przypadkach w danym okresie oznaczać przekazywanie odpowiedzialności za ochronę, kwestia ta nie została objęta zakresem niniejszej dyrektywy. Oznacza to, że wnioski o przekazywanie odpowiedzialności za ochronę są nadal regulowane, w stosownych przypadkach, przepisami konwencji genewskiej z 1951 r. oraz Europejskiego porozumienia o przekazywaniu odpowiedzialności za uchodźców zawartego w ramach Rady Europy.

Wspólnotowy mechanizm przeniesienia statusu ochrony oznacza wzajemne uznawanie decyzji azylowych, a także odpowiedni stopień harmonizacji procedur azylowych w państwach członkowskich. Obecnie sytuacja ma się inaczej.

Sprawozdawczyni uważa więc, że rozszerzenie zakresu dyrektywy 2003/109/WE stanowi działanie w oczekiwaniu na nowy wniosek przewidujący wzajemne uznawanie i przekazywanie odpowiedzialności za międzynarodową ochronę. Umożliwiłoby to uwzględnienie szczególnej sytuacji uchodźców i przyznanie im prawa poruszania się i osiedlania w UE z chwilą uznania ich statusu.

Sprawozdawczyni podziela zdanie Komisji, że dyrektywa ta musi bezwarunkowo stosować się zarazem do uchodźców i do osób objętych ochroną uzupełniającą. Ochrona uzupełniająca dotyczy bowiem coraz większej liczby osób, które potrzebują ochrony międzynarodowej, a zatem nie do przyjęcia byłoby wyłączenie tak wielkiej liczby osób z praw przyznanych na mocy dyrektywy 2003/109/WE. Co więcej, konkluzje szczytu w Tampere oraz zielona księga w sprawie przyszłego wspólnego europejskiego systemu azylowego przewidują stworzenie wspólnej procedury azylowej i wprowadzenie jednolitego statusu mającego zastosowanie na całym terytorium UE. Wynika to z chęci uczynienia z Unii jednolitego obszaru ochrony uchodźców. Wprowadzenie do tego aktu rozróżnienia pomiędzy prawami uchodźców a prawami osób korzystających z ochrony uzupełniającej byłoby zatem niezgodne z wymienionymi celami. Ponadto głównym kryterium uzyskania statusu rezydenta długoterminowego jest czas zamieszkania na terytorium państwa członkowskiego, a nie status zainteresowanej osoby.

Sprawozdawczyni nalega również, aby czas rozpatrywania wniosku został zaliczony na poczet okresu pięciu lat pobytu, poprzedzających wniosek o przyznanie statusu rezydenta długoterminowego. Status prawny osoby objętej ochroną międzynarodową obowiązuje od momentu złożenia pierwszego wniosku. Uznanie statutu stanowi potwierdzenie uprzedniego okresu legalnego zamieszkania. Ponadto procedura rozpatrywania wniosku może być długa – w zależności od państwa członkowskiego – podczas gdy osoba objęta ochroną międzynarodową rozpoczyna proces integracji w kraju przyjmującym od momentu rozpoczęcia procedury. Sprawozdawczyni pragnie dodać, że w niektórych przypadkach przed uzyskaniem możliwości złożenia wniosku o ochronę międzynarodową wiele osób składa najpierw wniosek o ochronę tymczasową. Ochrona tymczasowa również musi być wliczana do czasu trwania procedury, jeżeli prowadzi do ochrony międzynarodowej.

Sprawozdawczyni pragnie, aby w celu uwzględnienia niepewnej sytuacji osób objętych ochroną międzynarodową zwolniono je z wymogów materialnych (stałe i regularne dochody, ubezpieczenie zdrowotne) dotyczących uzyskania statusu rezydenta długoterminowego. Nakładanie na te osoby wymogu dotyczącego minimalnych dochodów byłoby tym bardziej niespójne, że art. 11 dyrektywy Rady 2003/9/WE z dnia 27 stycznia 2003 r. ustanawiającej minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl w państwach członkowskich umożliwia państwom członkowskim ograniczenie ich dostępu do rynku pracy w okresie do 12 miesięcy od dnia złożenia wniosku o objęcie ochroną.

Intencją sprawozdawczyni jest, aby krajowe kryteria integracji, które mogą być stosowane przez państwa członkowskie, zostały ujęte w bardziej precyzyjne ramy, tak aby wziąć pod uwagę specyfikę sytuacji osób objętych ochroną międzynarodową. Kryteria znajomości języka lub kultury nie mogą być stosowane w identyczny sposób wobec uchodźców z racji ich szczególnego statusu. Kryteria te muszą być zresztą zgodne z kryteriami integracji określonymi w dyrektywie 2004/83/WE.

Jako że przekazywanie odpowiedzialności za ochronę międzynarodową drugiemu państwu członkowskiemu nie ma miejsca, kluczową kwestią jest zapewnienie przestrzegania zasady niedopuszczalności wydalenia przez drugie państwo członkowskie. Kwestia ta nabiera jeszcze większego znaczenia wówczas, gdy osoba objęta ochroną międzynarodową uzyskuje status rezydenta długoterminowego w drugim państwie członkowskim po pięciu latach pobytu na jego terytorium.

Komisja proponuje, aby art. 8 dyrektywy określał, że informacje te muszą być umieszczone w dokumencie pobytowym wydanym przez pierwsze państwo członkowskie. Natomiast w przypadku wydalenia przewiduje się jedynie zwykłe zasięgnięcie opinii państwa członkowskiego, które przyznało ochronę międzynarodową. Należy wzmocnić ten mechanizm, aby zagwarantować zasadę niedopuszczalności wydalenia. Sprawozdawczyni proponuje zatem, aby władze drugiego państwa członkowskiego były zobowiązane do zaczekania na pisemną odpowiedź pierwszego państwa, tak aby zapewnić, że dana osoba nie zostanie odesłana do kraju, w którym jest zagrożona. Jeśli dane państwo członkowskie potwierdzi, że osoba ta jest nadal objęta ochroną międzynarodową, wówczas wydalenie z drugiego państwa członkowskiego będzie możliwe jedynie na terytorium tego państwa członkowskiego, które pierwotnie przyznało ochronę.

  • [1]  Pkt 21 konkluzji z Tampere.
  • [2]  Dla celów dyrektywy:
    - „obywatel państwa trzeciego” oznacza osobę, która nie jest obywatelem jednego z państw członkowskich Wspólnoty Europejskiej;
    - „rezydent długoterminowy” oznacza obywatela państwa trzeciego, który posiada status określony w niniejszej dyrektywie.

OPINIA Komisji Spraw Zagranicznych (3.3.2008)

dla Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych

w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę 2003/109/WE w celu rozszerzenia zakresu jej obowiązywania na osoby objęte ochroną międzynarodową
(COM(2007)0298 – C6‑0196/2007 – 2007/0112(CNS))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Nickolay Mladenov

ZWIĘZŁE UZASADNIENIE

Celem niniejszego wniosku jest zapewnienie uchodźcom i osobom objętym ochroną uzupełniającą (zwanym dalej „osobami objętymi ochroną międzynarodową”) pewności prawnej w odniesieniu do ich prawa pobytu w danym państwie członkowskim oraz przyznanie im po pięciu latach legalnego pobytu praw porównywalnych do praw obywateli UE, likwidując w ten sposób lukę prawną pozostawioną przez dyrektywę 2004/83/WE. W tym celu skreśla się wyjątki dotyczące zakresu przepisów dyrektywy 2003/109/WE odnoszących się do osób objętych ochroną międzynarodową, uwzględniając jednocześnie tam gdzie to konieczne ich szczególną pozycję w porównaniu do innych obywateli państw trzecich. Osobom objętym ochroną międzynarodową nie przysługuje obecnie status rezydenta długoterminowego zgodnie z dyrektywą Rady 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r. dotyczącą statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi.

Wniosek stwierdza, że perspektywa uzyskania po pewnym czasie statusu rezydenta długoterminowego w państwie członkowskim stanowi istotny element pełnej integracji osób objętych ochroną międzynarodową w państwie członkowskim zamieszkania. Niniejszy wniosek, którego celem jest zmiana dyrektywy 2003/109/WE, może służyć integracji obywateli państw trzecich, którzy są jednocześnie objęci ochroną międzynarodową, w przyjmującym państwie członkowskim, a zatem jest elementem polityki imigracyjnej.

Wniosek zawiera cztery główne elementy:

a)      pozwala osobom objętym ochroną międzynarodową uzyskać status rezydenta długoterminowego w państwie członkowskim, które przyznało im ochronę, na takich samych warunkach jak inni obywatele państw trzecich,

b)     określa warunki, na jakich rezydent długoterminowy, w tym osoby objęte ochroną międzynarodową, może zamieszkać w drugim państwie członkowskim,

c)      nie zawiera mechanizmu przekazywania odpowiedzialności za ochronę na podstawie prawa wspólnotowego[1],

d)     zapewnia przestrzeganie zasady niedopuszczalności wydalenia w przypadkach, gdy osoba objęta ochroną międzynarodową, która już uzyskała status rezydenta długoterminowego w danym państwie członkowskim, uzyskała także status rezydenta długoterminowego w innym państwie członkowskim po pięciu latach pobytu na jego terytorium.

W świetle powyższego, sprawozdawca:

a)      popiera inicjatywę Komisji Europejskiej likwidującą lukę prawną spowodowaną wykluczeniem uchodźców i osób objętych ochroną międzynarodową z zakresu dyrektywy 2003/109/WE,

b)     uważa, że rozszerzenie zakresu dyrektywy 2003/109/WE na zarówno uchodźców jak i osoby objęte uzupełniającą ochroną jest ważne w związku z poszanowaniem równego traktowania osób objętych ochroną międzynarodową; podkreśla, że wykluczenie osób objętych ochroną uzupełniającą z zakresu wniosku spowoduje większe skomplikowanie ram prawnych, co znacząco zmniejszy korzyści, jaki ma przynieść projektowana dyrektywa,

c)      popiera uwzględnienie okresu między datą złożenia wniosku o międzynarodową ochronę i datą przyznania zezwolenia na pobyt do pięcioletniego okresu zamieszkiwania w danym kraju wymaganego przy występowaniu o status rezydenta długoterminowego.

POPRAWKI

Komisja Spraw Zagranicznych zwraca się do Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, jako do komisji przedmiotowo właściwej, o naniesienie w swoim sprawozdaniu następujących poprawek:

Tekst proponowany przez KomisjęPoprawki Parlamentu

Poprawka 1

PUNKT 10 A PREAMBUŁY (nowy)

 

(10a) Na mocy postanowień niniejszej dyrektywy uzyskanie statusu rezydenta długoterminowego nie powinno pociągać za sobą cofnięcia lub uchylenia praw uchodźców lub osób objętych ochroną międzynarodową nabytych na mocy dyrektywy 2004/83/WE;

PROCEDURA

Tytuł

Rozszerzenie zakresu obowiązywania dyrektywy 2003/109/WE na osoby objęte ochroną międzynarodową

Odsyłacze

COM(2007)0298 – C6-0196/2007 – 2007/0112(CNS)

Komisja przedmiotowo właściwa

LIBE

Opinia wydana przez

       Data ogłoszenia na posiedzeniu

AFET

9.7.2007

 

 

 

Sprawozdawca komisji opiniodawczej

       Data powołania

Nickolay Mladenov

12.9.2007

 

 

Rozpatrzenie w komisji

5.11.2007

11.2.2008

27.2.2008

 

Data przyjęcia

27.2.2008

 

 

 

Wynik głosowania końcowego

+:

–:

0:

50

2

0

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Elmar Brok, Colm Burke, Véronique De Keyser, Michael Gahler, Bronisław Geremek, Maciej Marian Giertych, Alfred Gomolka, Richard Howitt, Jana Hybášková, Anna Ibrisagic, Metin Kazak, Maria Eleni Koppa, Helmut Kuhne, Joost Lagendijk, Vytautas Landsbergis, Johannes Lebech, Emilio Menéndez del Valle, Francisco José Millán Mon, Philippe Morillon, Pasqualina Napoletano, Vural Öger, Cem Özdemir, Justas Vincas Paleckis, Ioan Mircea Paşcu, Alojz Peterle, Hubert Pirker, Samuli Pohjamo, Bernd Posselt, Michel Rocard, Raül Romeva i Rueda, Libor Rouček, Jacek Saryusz-Wolski, György Schöpflin, Hannes Swoboda, Charles Tannock, Geoffrey Van Orden, Ari Vatanen, Kristian Vigenin, Zbigniew Zaleski, Josef Zieleniec

Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Mariela Velichkova Baeva, Cristian Silviu Buşoi, Andrew Duff, Árpád Duka-Zólyomi, David Hammerstein, Jaromír Kohlíček, Erik Meijer, Nickolay Mladenov, Józef Pinior, Inger Segelström, Marcello Vernola

Zastępca(y) (art. 178 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Renate Weber

  • [1]  Wnioski o przekazywanie odpowiedzialności za ochronę są nadal regulowane, w stosownych przypadkach, przepisami konwencji genewskiej z 1951 r. oraz Europejskiego porozumienia o przekazywaniu odpowiedzialności za uchodźców zawartego w ramach Rady Europy.

PROCEDURA

Tytuł

Rozszerzenie zakresu obowiązywania dyrektywy 2003/109/WE na osoby objęte ochroną międzynarodową

Odsyłacze

COM(2007)0298 – C6-0196/2007 – 2007/0112(CNS)

Data konsultacji z PE

26.6.2007

Komisja przedmiotowo właściwa

       Data ogłoszenia na posiedzeniu

LIBE

9.7.2007

Komisja(e) wyznaczona(e) do wydania opinii

       Data ogłoszenia na posiedzeniu

AFET

9.7.2007

DEVE

9.7.2007

EMPL

9.7.2007

 

Opinia niewydana

       Data decyzji

DEVE

19.7.2007

EMPL

27.6.2007

 

 

Sprawozdawca(y)

       Data powołania

Martine Roure

10.9.2007

 

 

Rozpatrzenie w komisji

9.10.2007

27.2.2008

27.3.2008

 

Data przyjęcia

27.3.2008

 

 

 

Wynik głosowania końcowego

+:

–:

0:

34

0

1

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Alexander Alvaro, Philip Bradbourn, Carlos Coelho, Esther De Lange, Gérard Deprez, Agustín Díaz de Mera García Consuegra, Armando França, Patrick Gaubert, Roland Gewalt, Jeanine Hennis-Plasschaert, Lívia Járóka, Ewa Klamt, Magda Kósáné Kovács, Wolfgang Kreissl-Dörfler, Stavros Lambrinidis, Henrik Lax, Roselyne Lefrançois, Sarah Ludford, Javier Moreno Sánchez, Rareş-Lucian Niculescu, Athanasios Pafilis, Martine Roure, Inger Segelström, Csaba Sógor, Vladimir Urutchev, Ioannis Varvitsiotis, Manfred Weber, Tatjana Ždanoka

Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Edit Bauer, Sophia in ‘t Veld, Jean Lambert, Marian-Jean Marinescu, Bill Newton Dunn, Nicolae Vlad Popa

Zastępca(y) (art. 178 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Manolis Mavrommatis

Data złożenia

14.4.2008