SPRAWOZDANIE w sprawie postępów w osiąganiu milenijnych celów rozwoju: przegląd śródokresowy w ramach przygotowań do posiedzenia wysokiego szczebla ONZ we wrześniu 2010 r.

PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

UZASADNIENIE

OPINIA Komisji Handlu Międzynarodowego (4.5.2010)

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

19.5.2010 - (2010/2037(INI))

Komisja Rozwoju
Sprawozdawca: Michael Cashman

Poprawki

Procedura : 2010/2037(INI)

Przebieg prac nad dokumentem podczas sesji

Dokument w ramach procedury :

A7-0165/2010

Teksty złożone :

A7-0165/2010

Debaty :

PV 14/06/2010 - 19
CRE 14/06/2010 - 19

Głosowanie :

PV 15/06/2010 - 7.15
CRE 15/06/2010 - 7.15
Wyjaśnienia do głosowania
Wyjaśnienia do głosowania

Teksty przyjęte :

P7_TA(2010)0210

PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO
UZASADNIENIE
OPINIA Komisji Handlu Międzynarodowego
WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

w sprawie postępów w osiąganiu milenijnych celów rozwoju: przegląd śródokresowy w ramach przygotowań do posiedzenia wysokiego szczebla ONZ we wrześniu 2010 r.

(2010/2037(INI))

Parlament Europejski,

– uwzględniając deklarację milenijną ONZ z dnia 8 września 2000 r.,

– uwzględniając posiedzenie Rady Europejskiej w dniach 17 i 18 czerwca 2010 r. w sprawie MCR,

– uwzględniając zobowiązania dotyczące zakresu pomocy, pomocy Afryce Subsaharyjskiej oraz jakości pomocy podjęte przez kraje G8 podczas szczytu w Gleneagles w 2005 r. oraz na kolejnych szczytach G8 i G20,

– uwzględniając szczyt grupy G20, który odbył się w Pittsburghu w dniach 24 i 25 września 2009 r. oraz szczyt G20 w Londynie w dniu 2 kwietnia 2009 r.,

– uwzględniając szczyt G8, który odbył się we włoskim mieście L’Aquila w dniach 8 – 10 lipca 2009 r.,

– uwzględniając Konsensus europejski w sprawie rozwoju[1] oraz Europejski kodeks postępowania ws. komplementarności i podziału pracy w ramach polityki rozwoju[2],

– uwzględniając konsensus z Monterrey przyjęty na międzynarodowej konferencji w sprawie finansowania rozwoju, która odbyła się w dniach 18 – 22 marca 2002 r. w Monterrey w Meksyku,

– uwzględniając deklarację paryską w sprawie skuteczności pomocy oraz program działania z Akry,

– uwzględniając wezwanie z Addis Abeby do pilnego działania w zakresie zdrowia matek oraz wezwanie z Berlina do działania, a także strategiczne opinie organizacji pozarządowych, przy czym dwa ostatnie dokumenty wydano w celu upamiętnienia 15. rocznicy Międzynarodowej Konferencji w sprawie Populacji i Rozwoju (ICPD/15),

– uwzględniając art. 208 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, na mocy którego „przy realizacji polityk, które mogłyby mieć wpływ na kraje rozwijające się, Unia bierze pod uwagę cele współpracy na rzecz rozwoju”,

– uwzględniając komunikat Komisji z dnia 12 kwietnia 2005 r. na temat spójności polityki na rzecz rozwoju[3],

– uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1905/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. ustanawiające instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju[4] [„instrument współpracy na rzecz rozwoju” (DCI)],

– uwzględniając art. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (traktat lizboński), który potwierdza, że Unia zapewnia spójność poszczególnych polityk i działań, uwzględniając wszystkie swoje cele,

– uwzględniając program godnej pracy MOP oraz globalny pakt na rzecz miejsc pracy MOP przyjęty w drodze globalnego konsensusu podczas Międzynarodowej Konferencji Pracy w dniu 19 czerwca 2009 r.,

– uwzględniając sprawozdanie Sekretarza Generalnego ONZ z lipca 2009 r. w sprawie realizacji deklaracji milenijnej,

– uwzględniając sprawozdanie w ramach Programu Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju zatytułowane „Bilans półmetka – realizacja milenijnych celów rozwoju”, które zostało opublikowane w styczniu 2010 r.,

– uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów zatytułowany „Dwunastopunktowy plan działań UE na rzecz milenijnych celów rozwoju”[5],

– uwzględniając konkluzje Rady na temat realizacji europejskiego programu przeciwdziałania HIV/AIDS, malarii i gruźlicy w drodze działań zewnętrznych (2007 – 2011),

– uwzględniając wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 listopada 2008 r. w sprawie zewnętrznej działalności pożyczkowej Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI)[6],

– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie skuteczności pomocy oraz korupcji w krajach rozwijających się[7],

– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie milenijnych celów rozwoju – bilans półmetka[8],

– uwzględniając swoje rezolucje z dnia 4 września 2008 r. w sprawie poprawy zdrowia matek[9], z dnia 24 marca 2009 r. w sprawie umów dotyczących milenijnych celów rozwoju[10] oraz z dnia 25 marca 2010 r. w sprawie wpływu światowego kryzysu finansowego i gospodarczego na kraje rozwijające się oraz na współpracę na rzecz rozwoju[11],

– uwzględniając art. 48 Regulaminu,

– uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju oraz opinię Komisji Handlu Międzynarodowego (A7-0165/2010),

A. mając na uwadze, że ograniczenie i zwalczanie ubóstwa są nadrzędnym celem polityki rozwoju UE w ramach traktatu lizbońskiego i że są one także obowiązkiem moralnym oraz leżą w długoterminowym interesie UE,

B. mając na uwadze, UE, jako największy na świecie ofiarodawca, oraz jej państwa członkowskie muszą odegrać kluczową rolę na wrześniowym posiedzeniu w sprawie MCR oraz przyjąć ambitne i jednolite stanowisko, które odegra rolę siły napędowej realizacji MCR na świecie w wyznaczonym czasie,

C. mając na uwadze, że obecnie UE potrzebuje 20 mld EUR na zobowiązania budżetowe związane z MCR,

D. mając na uwadze, że niektóre państwa członkowskie stopniowo obniżają swoje budżety pomocy,

E. mając na uwadze, że bogate państwa przeznaczyły ostatnio biliony dolarów na ratowanie swoich banków, oraz mając na uwadze, że sektor finansowy nie poniósł jeszcze konsekwencji bezprecedensowego kryzysu, który sam wywołał,

F. mając na uwadze, że ogólnoświatowe transakcje finansowe osiągnęły wartość 70-krotnie wyższą niż światowe DNB,

G. mając na uwadze, że nieprzewidywalna pomoc może mieć negatywny wpływ na kraje będące beneficjentami, oraz mając na uwadze, że lepsza jakość pomocy mogłaby uwolnić dodatkowe 3 mld EUR rocznie na budżety UE i jej państw członkowskich przeznaczone na rozwój[12],

H. mając na uwadze, że 82% nowych pożyczek z MFW zostało udzielonych krajom europejskim, podczas gdy kraje najsłabiej rozwinięte (LDC) mogłyby skorzystać na otrzymaniu większych nowych pożyczek z MFW,

I. mając na uwadze, że choć grupa G20 jest bardziej reprezentatywna niż G8, to ONZ pozostaje forum najbardziej sprzyjającym rozwiązywaniu problemów związanych z globalnym ładem,

J. mając na uwadze, że niespójności w strategiach politycznych UE nie mogą zmniejszać wpływu finansowania rozwoju,

K. mając na uwadze, że przekazy emigrantów wnoszą przynajmniej 300 mld USD rocznie do gospodarek krajów rozwijających się[13],

L. mając na uwadze fakt, że choć w odniesieniu do niektórych milenijnych celów rozwoju poczyniono zachęcające postępy, nadal w zakresie wszystkich ośmiu nie osiągnięto zakładanych wyników, oraz że jedynie zdecydowana wola polityczna pozwoli zrealizować MCR w ciągu pięciu lat, jakie pozostają nam do wyznaczonego terminu w 2015 r.,

M. mając na uwadze, że niektóre z krajów LDC dalekie są od realizacji MCR,

N. mając na uwadze, że ostatnie kryzysy żywnościowe oraz paliwowe, w połączeniu z globalnym pogorszeniem koniunktury gospodarczej i zmianami klimatu, doprowadziły do spowolnienia postępów poczynionych w ostatnich dziesięciu latach w dziedzinie ograniczania ubóstwa,

O. mając na uwadze, że posiadanie na własność ziemi stanowi bodziec dla poszczególnych osób, rodzin i społeczności do przejmowania kontroli nad własnym rozwojem i zapewniania bezpieczeństwa żywnościowego na poziomie lokalnym,

P. mając na uwadze, że łagodzenie skutków zmian klimatu w krajach rozwijających się może do 2020 r. osiągnąć koszt około 100 mld USD rocznie[14], a pogorszenie koniunktury może kosztować przynajmniej dwa razy tyle[15],

Q. mając na uwadze, że sytuacja w krajach rozwijających się o „średnim dochodzie” nie może być nieuwzględniona przy dokonywaniu przeglądu MCR, ponieważ kraje te nadal wymagają pomocy, aby mogły osiągnąć swój pełny potencjał rozwoju,

R. mając na uwadze, że kraje uprzemysłowione są w głównej mierze odpowiedzialne za zmiany klimatu oraz kryzys finansowy i gospodarczy,

S. mając na uwadze, że rośnie liczba osób ubogich pracujących oraz tych, którym grozi utrata pracy,

T. mając na uwadze, że często to brak pokoju i bezpieczeństwa, demokracji oraz politycznej stabilności uniemożliwia krajom biednym osiągnięcie w pełni ich potencjału rozwojowego,

U. mając na uwadze, że korupcja niszczy wydajność, zwiększa niestabilność oraz zniechęca zagranicznych inwestorów,

V. mając na uwadze szacowany na od 641 do 941 mld USD nielegalny przepływ kapitału z krajów rozwijających się oraz mając na uwadze, że przepływ ten podważa zdolność krajów rozwijających się do generowania własnych zasobów i przeznaczania większych środków na ograniczenie ubóstwa[16];

W. mając na uwadze, że pomimo znacznych postępów poczynionych na rzecz realizacji MCR w dziedzinie zdrowia, najmniejsze postępy czynione są w zakresie trzech MCR odnoszących się do zdrowia, a zwłaszcza do śmiertelności okołoporodowej matek,

X. mając na uwadze, że przyczyną 13% przypadków śmierci okołoporodowej matek w krajach rozwijających się są niebezpieczne aborcje, i mając na uwadze, że wskaźnik ten jest znacznie wyższy w Afryce[17],

Y. mając na uwadze, że finansowanie programów planowania rodziny w przeliczeniu na jedną kobietę zostało znacznie obniżone w ciągu ostatnich dziesięciu lat,

Z. mając na uwadze, że nawet jeśli uda się zrealizować MCR, nadal pozostaną wyzwania związane z ubóstwem oraz cierpieniem w krajach biednych,

AA. mając na uwadze, że niezrealizowanie naszych zobowiązań w odniesieniu do MCR będzie oznaczało utrzymujące się cierpienie milionów biednych ludzi i w znacznym stopniu nadwyręży zaufanie między północą a południem,

I. Finansowanie

1. oczekuje, że w czerwcu 2010 r. Rada Europejska przyjmie ambitne, jednolite stanowisko UE przed wrześniowym posiedzeniem Narodów Zjednoczonych w sprawie MCR i podejmie nowe, zorientowane na wyniki, dodatkowe, przejrzyste i wymierne zobowiązania;

2. zachęca państwa członkowskie do realizacji ich zobowiązań podjętych w ramach Europejskiego konsensusu w sprawie rozwoju;

3. zaznacza, że osiągnięcie MCR musi pozostać kluczowym celem Unii Europejskiej; podkreśla, że ograniczenie ubóstwa poprzez realizację MCR musi zostać jednoznacznie uznane za nadrzędne ramy polityki UE, oraz że musi to być wyraźnie odzwierciedlane we wszystkich odpowiednich obszarach polityki, w tym w polityce handlowej, oraz we wnioskach legislacyjnych; uważa, że MCR nie powinny być uznawane za kwestię techniczną, którą da się rozwiązać po prostu dzięki przeznaczeniu większej ilości pieniędzy lub stworzeniu większych możliwości handlowych, z pominięciem identyfikacji i eliminacji źródeł ubóstwa;

4. podkreśla, że liczby podane w niedawnym sprawozdaniu ONZ pt. „Rethinking poverty” („Nowe refleksje na temat ubóstwa”) są nie tylko alarmujące, ale też jasno wskazują na realne ryzyko niepowodzenia w realizacji MCR;

5. wzywa wszystkie państwa członkowskie do zrealizowania najpóźniej do 2015 r. zobowiązania dotyczącego pomocy w wysokości 0,7%;

6. wzywa wszystkie państwa członkowskie do wprowadzenia środków w zakresie pomocy rozwojowej i określenia wieloletnich programów realizacji MCR; wzywa Komisję do zapewnienia całkowitej przejrzystości w dziedzinie oficjalnej pomocy rozwojowej i zachęca ją w związku z tym do opublikowania kwot przeznaczanych na tę pomoc przez państwa członkowskie;

7. wzywa UE i OECD do nieposzerzania definicji oficjalnej pomocy rozwojowej (ODA) oraz do nieuznawania umorzenia zadłużenia lub innych niezwiązanych z ODA przepływów finansowych za wydatki na pomoc;

8. wzywa UE do jednostronnego wprowadzenia podatku na transakcje walutowe i na instrumentach pochodnych w celu sfinansowania powszechnych dóbr publicznych, w tym MCR;

9. wzywa wszystkie państwa członkowskie do aktywnego rozprawienia się z rajami podatkowymi oraz uchylaniem się od płacenia podatków i nielegalnym odpływem kapitału w ramach grupy G20 i ONZ oraz do promowania większej przejrzystości, w tym systematycznego ujawniania osiągniętych zysków i płaconych podatków oraz systemu sprawozdawczości w poszczególnych krajach, aby umożliwić krajom rozwijającym się zachowanie własnych zasobów z myślą o ich rozwoju;

10. wzywa EBI do dokonania przeglądu polityki w odniesieniu do centrów finansowych typu „offshore” na podstawie bardziej rygorystycznych kryteriów niż wykaz Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) w celu określenia zakazanych i monitorowanych jurysdykcji, oraz do zapewnienia jej wdrożenia i przedstawiania rocznych sprawozdań z postępów;

11. wzywa wszystkie państwa członkowskie i wspólnotę międzynarodową do podjęcia działań w celu obniżenia opłat za przekazy emigrantów;

12. wzywa wszystkie państwa członkowskie do wspierania inicjatyw ONZ oraz podejmowania środków mających na celu zwiększenie odpowiedzialności pożyczkodawców i pożyczkobiorców zaangażowanych w suwerenne transakcje pożyczkowe;

13. wzywa państwa członkowskie, Komisję i społeczność międzynarodową do wznowienia wysiłków podejmowanych w celu umorzenia długów krajów LDC oraz do zastosowania sposobu myślenia polegającego na zmniejszaniu ciężaru zadłużenia spoczywającego na krajach rozwijających się, w tym do zastosowania w stosunku do krajów rozwijających się bezodsetkowego moratorium na spłatę długów do roku 2015;

14. wzywa UE do dostarczenia biednym krajom znacznych środków finansowych w celu przeciwdziałania zmianom klimatu oraz kryzysowi gospodarczemu; nalega, aby środki te były rzeczywiście dodatkowe w stosunku do istniejących już zobowiązań zakresu pomocy;

15. wzywa wszystkie państwa członkowskie do zobowiązania się do przeznaczenia znacznie większych zasobów na współpracę na rzecz rozwoju oraz na pomoc nadzwyczajną w ramach następnej perspektywy finansowej oraz Europejskiego Funduszu Rozwoju;

16. wzywa Komisję Europejską do wykorzystania istniejących instrumentów współpracy z krajami rozwijającymi się, łącznie z planami działania europejskiej polityki sąsiedztwa, Partnerstwem Wschodnim, systemami GSP i GSP+, do dalszego rozwijania oraz wdrażania praktycznych działań ułatwiających realizację MCR;

17. wzywa wszystkie państwa członkowskie do znacznego zwiększenia pomocy udzielanej poprzez wsparcie budżetowe, a zwłaszcza poprzez umowy dotyczące MCR, jednakże nalega, aby spełniane były kryteria dotyczące demokracji, przestrzegania praw człowieka, dobrych rządów i inne kluczowe kryteria oraz aby zwiększyć ilość i jakość kontroli i audytów;

18. wzywa wszystkie państwa członkowskie do dbania o to, by UE nadal stosowała szeroki wachlarz istniejących instrumentów finansowych na szczeblach światowym i krajowym w uzupełnieniu do wsparcia budżetowego, łącznie ze światowym funduszem na rzecz zwalczania AIDS, gruźlicy i malarii, oraz wykorzystywała inne organizacje i mechanizmy, szczególnie organizacje i społeczności społeczeństwa obywatelskiego;

19. wzywa państwa członkowskie do dalszego ulepszania koordynacji ofiarodawców przez przyznawanie swojej pomocy jako pomocy niewiązanej, zgodnie z deklaracją paryską i deklaracją z Akry, tym samym ograniczając nadmierne rozproszenie budżetów pomocowych, co jest niezbędne dla zapewnienia spójności i niewiązania pomocy; przyznaje również, że poszczególne państwa członkowskie mogą zaoferować specjalistyczną wiedzę w różnych strefach geograficznych oraz obszarach rozwoju;

II. Spójność polityki na rzecz rozwoju

20. wzywa Komisję Europejską i państwa członkowskie do zagwarantowania, że w nowych strukturach instytucjonalnych UE główna odpowiedzialność za planowanie funduszy rozwoju i wyznaczanie priorytetów pozostanie w kompetencji komisarza ds. rozwoju;

21. wzywa UE do podjęcia konkretnych działań przeciwko ubóstwu poprzez przyjęcie spójnej polityki obejmującej obszary handlu i współpracy na rzecz rozwoju oraz wspólną politykę rolną i wspólną politykę rybołówstwa, aby uniknąć bezpośrednich lub pośrednich negatywnych skutków dla gospodarek krajów rozwijających się;

22. wzywa UE do zniesienia subsydiów wywozowych dla rolnictwa i innych niekorzystnych zasad naszej polityki rolnej tak szybko jak to możliwe, do obrony zasady bezpieczeństwa żywnościowego w krajach rozwijających oraz do kładzenia nacisku, w ramach toczących się w OMC negocjacji, na poszanowanie tej zasady przez wszystkie podmioty;

23. wierzy, że realizacja MCR wymaga przede wszystkim radykalnej zmiany polityki w krajach uprzemysłowionych i rozwijających się, aby ustanowić sprawiedliwe i zrównoważone zasady światowego handlu, sprawiedliwą dystrybucję bogactwa, środki wspierania dostępu do ziemi, wody i zasobów różnorodności biologicznej, jak również środki promowania polityki mającej na celu lokalne wspierania zrównoważonego rolnictwa małych gospodarstw;

24. wzywa UE do zapewnienia, aby umowy w dziedzinie rybołówstwa zorientowane były na rozwój, tak aby w pełni uwzględniały one społeczny i ekonomiczny wpływ na społeczności lokalne, zwłaszcza poprzez długoterminowe unijne wsparcie sektorowe oraz mechanizm, dzięki któremu armatorzy pokrywają sprawiedliwą część kosztów dostępu dla floty UE;

25. wzywa UE do niewywierania poprzez swoją politykę handlową nacisku na kraje biedne w celu uzyskania dostępu do słabszych sektorów ich gospodarek, gdyż poziom rozwoju krajów biednych uniemożliwia im sprawiedliwą konkurencję na globalnych rynkach, a jednocześnie do wyraźniejszego nakierowania unijnej polityki pomocy na rzecz handlu na biednych;

26. wzywa UE do dołożenia wszelkich starań, aby doprowadzić do punktualnego i ukierunkowanego na rozwój zamknięcia rundy dauhańskiej Światowej Organizacji Handlu;

27. wzywa do systematycznego włączania oceny ryzyka związanego ze zmianami klimatu we wszystkie aspekty planowania polityki i podejmowania decyzji, łącznie z handlem, rolnictwem, bezpieczeństwem żywnościowym, itp.; żąda, aby wyniki tej oceny wykorzystano do sformułowania jasnych wytycznych dotyczących polityki w zakresie współpracy na rzecz zrównoważonego rozwoju.

28. podkreśla konieczność skutecznej globalnej reakcji na problem zmian klimatu, polegającej na przyjęciu odpowiedzialności przez kraje uprzemysłowione i objęciu przez nie przewodnictwa w zwalczaniu skutków emisji gazów cieplarnianych, które w przypadku nierozwiązania tej kwestii będą stanowić zagrożenie dla MCR;

29. wzywa UE i państwa członkowskie – strony Protokołu w sprawie strategicznej oceny oddziaływania na środowisko do Konwencji z Espoo – do pełnego zastosowania się do przepisów protokołu przy pomaganiu w realizacji programów na rzecz rozwoju oraz projektów publicznych w krajach rozwijających się;

30. jest przekonany, że handel może być potężnym motorem wzrostu gospodarczego, chociaż sam handel nie może rozwiązać problemów związanych z rozwojem; uważa, że powolny postęp w negocjacjach rundy dauhańskiej ogranicza wkład systemu handlu międzynarodowego w osiąganie MCR; podkreśla, że zamknięcie z pozytywnym skutkiem rundy dauhańskiej mogłoby przyczynić się do efektu w postaci pakietu bodźców gospodarczych o wymiarze światowym; odnotowuje liczne badania UNCTAD i innych instytucji wskazujące na to, że szeroko zakrojona liberalizacja handlu w krajach najsłabiej rozwiniętych rzadko przekłada się na trwałe i znaczne zmniejszenie ubóstwa, przyczynia się natomiast do pogorszenia warunków handlu w krajach rozwijających się, w szczególności w krajach afrykańskich;

31. podkreśla znaczenie starań o ułatwienie integracji krajów rozwijających się z gospodarką światową; powtarza, że otwarcie na handel oraz wspieranie potencjału podaży są istotnymi elementami każdej spójnej strategii rozwojowej oraz że inicjatywy z zakresu pomocy technicznej związanej z handlem stanowią dodatkowe narzędzie służące podjęciu działań zmierzających do eliminacji ubóstwa i zapóźnienia rozwojowego;

32. przypomina, że poprawa zdolności handlowych krajów rozwijających się i najsłabiej rozwiniętych może pomóc im w zdobyciu umiejętności związanych z handlem i stworzeniu infrastruktury niezbędnej do wdrażania porozumień WTO i czerpania z nich zysków, rozszerzenia wymiany handlowej, skorzystania z nowych i istniejących możliwości handlowych, wprowadzenia w życie nowych umów i dostosowania się do ulegającego zmianom otoczenia handlu zagranicznego;

33. z zadowoleniem przyjmuje inicjatywy w dziedzinie handlu z krajami rozwijającymi prowadzone na szczeblach UE i WTO, w szczególności inicjatywę „Wszystko oprócz broni”, GSP i GSP+, a także zasadę asymetrii i okresy przejściowe wynegocjowane we wszystkich obowiązujących europejskich umowach o partnerstwie, oraz zwraca się do Komisji o utrwalenie tej strategii politycznej; wskazuje, że system GSP zapewnia swoim użytkownikom większą stabilność i przewidywalność oraz większe możliwości handlowe; zauważa, że udziela się (poprzez system GSP) dodatkowych preferencji krajom, które ratyfikowały i skutecznie wdrożyły kluczowe międzynarodowe konwencje dotyczące zrównoważonego rozwoju, praw socjalnych oraz dobrego zarządzania;

34. wzywa Komisję do położenia nacisku na treści rozwojowe w toczących się negocjacjach WTO i dwustronnych negocjacjach FTA;

35. przypomina, że strategia pomocy na rzecz wymiany handlowej ma na celu wspieranie krajów ubogich i znajdujących się w trudnym położeniu w tworzeniu podstawowej infrastruktury gospodarczej oraz narzędzi potrzebnych im do wykorzystania handlu jako motoru wzrostu i rozwoju gospodarczego; z zadowoleniem przyjmuje oświadczenia Komisji, zgodnie z którymi UE już zrealizowała swój cel zakładający przeznaczenie 2 mld EUR na pomoc związaną z handlem do 2010 r., gdyż łączne wsparcie UE i jej państw członkowskich na rzecz pomocy związanej z handlem wyniosło aż 2,15 mld EUR w 2008 r. (1,14 mld EUR z państw członkowskich i 1,01 mld EUR z UE), a ponadto odnotowuje osiągnięcie istotnych wyników w ramach szerszego programu pomocy na rzecz wymiany handlowej – obejmującego transport i energię, sektory produkcyjne i dostosowania związane z handlem; wzywa jednak Komisję do przedstawienia szczegółowych informacji (w tym danych liczbowych) na temat linii budżetowych wykorzystywanych do finansowania pomocy związanej z handlem oraz strategii pomocy na rzecz wymiany handlowej;

36. apeluje do Komisji i państw członkowskich, aby poświęciły większą uwagę i udzieliły wsparcia krajom najsłabiej rozwiniętym w celu zwiększenia środków UE na pomoc na rzecz wymiany handlowej, które ostatnio nie wzrosły znacząco; jest zdania, że w miarę jak integracja regionalna coraz bardziej zyskuje na znaczeniu w kontekście programu pomocy UE na rzecz wymiany handlowej, należy nasilić starania zmierzające do pełnej realizacji regionalnych pakietów AKP pomocy na rzecz wymiany handlowej; jest zdania, że istnieją szerokie możliwości poprawy skuteczności pomocy poprzez intensyfikację wspólnych analiz, wspólnych strategii reagowania i wspólnej realizacji środków z zakresu pomocy na rzecz wymiany handlowej;

37. uważa, że wymiar Południe-Południe staje się szybko powiększającym się komponentem handlu światowego, może nabierać coraz większego znaczenia w zapewnianiu rozwoju krajów najuboższych i powinien być stymulowany i wspierany;

III. Priorytetowe MCR

38. wzywa UE do zachowania zintegrowanego, wszechstronnego podejścia do MCR, uznając, że jednostkowe cele i zadania są ze sobą powiązane i ustanawiając minimalne wymogi na rzecz wyeliminowania ubóstwa;

Zdrowie i edukacja

39. wzywa wszystkie państwa członkowskie i Komisję do przeznaczenia przynajmniej 20% wszystkich funduszy rozwojowych na podstawową opiekę zdrowotną i edukację, do zwiększenia wkładu do światowego funduszu na rzecz zwalczania AIDS, gruźlicy i malarii oraz do zwiększenia środków na inne programy na rzecz wzmocnienia systemów opieki zdrowotnej, jak również do uczynienia priorytetu z celu poprawy zdrowia matek oraz ograniczenia śmiertelności noworodków;

40. wzywa kraje rozwijające się do przeznaczenia przynajmniej 15% budżetu państwa na opiekę zdrowotną oraz do umocnienia ich systemów opieki zdrowotnej;

41. wzywa UE i kraje rozwijające się do wspierania bezpłatnego dostępu do opieki zdrowotnej i edukacji;

42. wzywa wszystkie państwa członkowskie i Komisję do odwrócenia niepokojącego trendu ograniczania środków przeznaczanych na prawa i zdrowie reprodukcyjne i seksualne w krajach rozwijających się oraz do wspierania strategii politycznych w zakresie dobrowolnego planowania rodziny, bezpiecznej aborcji, leczenia chorób przenoszonych drogą płciową oraz dostępności artykułów związanych ze zdrowiem reprodukcyjnym, na które składają się ratujące życie lekarstwa i środki antykoncepcyjne, w tym prezerwatywy;

43. wzywa Komisję, państwa członkowskie i kraje rozwijające się do zajęcia się MCR 5 (poprawa stanu zdrowia matek), MCR 4 (śmiertelność dzieci) oraz MCR 6 (zwalczanie HIV/AIDS, malarii i gruźlicy) w spójny i holistyczny sposób, jak również MCR 3 (równość płci i wzmacnianie pozycji kobiet);

44. żąda, aby krajowe i regionalne dokumenty strategiczne podkreślały potrzebę przepisów prawnych zwalczających przemoc i dyskryminację kobiet, wspierały udział kobiet w procesie podejmowania decyzji i podkreślały potrzebę strategii politycznych uwzględniających kwestie płci;

45. ponownie podkreśla, że Unia Europejska powinna wspierać te kraje rozwijające się, które korzystają z tak zwanych rozwiązań elastycznych zapisanych w umowie TRIPS, tak aby zapewniać leki po przystępnych cenach w ramach krajowych programów w dziedzinie zdrowia publicznego; podkreśla, że te umowy, które gwarantują dostęp do leków generycznych, nie mogą być podważane w umowach o wolnym handlu;

Grupy szczególnie zagrożone

46. wzywa UE do przeznaczenia przynajmniej połowy środków pomocowych dla krajów LDC i kierowania ich do najbardziej potrzebujących grup w tych krajach, a zwłaszcza kobiet, dzieci oraz osób niepełnosprawnych, oraz do skuteczniejszego uwzględniania w strategiach rozwoju interesów grup szczególnie zagrożonych;

47. wzywa UE i kraje rozwijające się do zwrócenia szczególnej uwagi na prawa mniejszości oraz nalega, aby UE umieszczała niezbywalne klauzule dotyczące praw człowieka i niedyskryminacji w zawieranych porozumieniach międzynarodowych, odnoszące się między innymi do dyskryminacji w oparciu o płeć, pochodzenie rasowe czy etniczne, religię lub przekonania, niepełnosprawność, wiek, orientację seksualną i wobec osób żyjących z HIV/AIDS;

Wolność od głodu

48. wzywa UE i rządy partnerskie do zwiększenia inwestycji na rolnictwo i bezpieczeństwo żywnościowe do takiego poziomu, który będzie gwarantował wolność od głodu dla wszystkich, uwzględniając zwłaszcza najbardziej palące przypadki głodu, małe gospodarstwa oraz programy ochrony socjalnej;

49. wzywa Komisję do promowania posiadania ziemi jako narzędzia eliminowania ubóstwa i gwarantowania bezpieczeństwa żywnościowego przez wzmocnienie praw własności i ułatwianie rolnikom, małym przedsiębiorstwom i lokalnym społecznościom dostępu do kredytów;

Godna praca

50. wyraża głębokie zaniepokojenie obecnym nabywaniem przez zagranicznych inwestorów – z poparciem rządów – gruntów rolnych (w szczególności w Afryce), co może osłabić lokalne bezpieczeństwo żywnościowe i spowodować poważne i dalekosiężne konsekwencje w krajach rozwijających się; zwraca się do ONZ i do UE, by zajęły się niekorzystnymi konsekwencjami wykupywania gruntów rolnych (w tym wywłaszczaniem drobnych producentów rolnych i niekorzystnym pod kątem zrównoważonego rozwoju wykorzystaniem ziemi i zasobów wodnych) przez uznanie prawa ludności lokalnej do kontroli nad ziemiami uprawnymi oraz innymi zasadniczymi zasobami naturalnymi;

51. wzywa państwa członkowskie i Komisję do wzmożenia wysiłków na rzecz walki z pracą dzieci na drodze wspierania konkretnych programów i dzięki wytycznym dotyczącym polityki na rzecz rozwoju i handlu międzynarodowego;

52. wzywa UE i rządy krajów rozwijających się do zdecydowanego wsparcia globalnego paktu na rzecz miejsc pracy MOP oraz do skutecznego wdrażania wszystkich aspektów programu godnej pracy;

53. wzywa Komisję do monitorowania ochrony socjalnej pracowników, dialogu społecznego i podstawowych norm pracy w krajach rozwijających się oraz w razie konieczności do oferowania środków zachęcających i stosowania sankcji poprzez umowy handlowe i inne dostępne narzędzia;

IV. Sprawowanie rządów

54. wzywa Bank Światowy i MFW do przyznania większego prawa głosu krajom niedostatecznie reprezentowanym, zapewniając pożyczkobiorcom i pożyczkodawcom równą liczbę praw do głosowania w krótkim terminie, a także iż udzielanie pożyczek nie będzie podważać zasad własności, do czego zobowiązano się w Paryżu i Akrze;

55. wzywa MFW do zwiększenia poziomów dostępu krajów o niskich dochodach (KND) do ich kredytowych możliwości preferencyjnych i do zwiększenia tym krajom przydziałów specjalnych praw ciągnienia zgodnie z ich potrzebami;

56. wyraża zamiar, aby podczas współdecydowania o nadchodzącym przeglądzie upoważnienia Europejskiego Banku Inwestycyjnego do udzielania pożyczek na rzecz krajów trzecich zapewnić wypełnienie jego zobowiązań w zakresie rozwoju oraz aby bardziej ukierunkować jego środki na potrzeby krajów rozwijających się, w tym na wzajemnie skuteczne kredyty dla osób ubogich;

57. wzywa wszystkie państwa członkowskie i wspólnotę międzynarodową do podjęcia wszelkich starań, aby ONZ pozostała forum, na którym rozwiązywane są problemy związane z globalnym sprawowaniem rządów oraz ubóstwem;

58. wzywa UE i władze UA do wznowienia woli politycznej i zaangażowania w partnerstwo strategiczne Afryka-UE oraz przeznaczenia szczególnych środków umożliwiających realizację pełnego potencjału tego przedsięwzięcia;

59. wzywa UE i społeczność międzynarodową do promowania i wspierania demokracji, pokoju, praworządności oraz wolnej od korupcji administracji w krajach rozwijających się;

60. wzywa Unię Europejską i wspólnotę międzynarodową do nadzwyczajnego zaangażowania się we wspieranie administracji publicznej w krajach rozwijających się ze szczególnym naciskiem na zwalczanie korupcji i rozwijanie przejrzystego, sprawiedliwego i bezstronnego kontekstu administracyjnego, jednocześnie uznając zasadniczą rolę podmiotów pozarządowych i społeczeństwa obywatelskiego;

61. wzywa kraje rozwijające się do szybkiego podpisania konwencji ONZ przeciw korupcji, do konkretnego i skutecznego wdrożenia jej postanowień, a także do uzgodnienia sposobów monitorowania postępów;

62. uznaje potrzebę poprawy przez kraje rozwijające się ich międzynarodowych standardów sprawozdawczości, aby zapobiegać praktykom obchodzenia przepisów podatkowych i uchylania się od płacenia podatków, a tym samym skuteczniej osiągać globalny ład fiskalny;

63. wzywa kraje rozwijające się do zaangażowania parlamentów, rządów lokalnych, społeczeństwa obywatelskiego oraz innych niepublicznych podmiotów na wszystkich etapach formułowania polityki i jej wdrażania;

64. wzywa kraje rozwijające się, zwłaszcza kraje najbardziej korzystające z pomocy UE, aby wzmocniły dobrą administrację we wszystkich sprawach publicznych, zwłaszcza w zakresie zarządzania otrzymywaną pomocą, oraz apeluje do Komisji o poczynienie wszelkich kroków niezbędnych do zapewnienia przejrzystej i skutecznej realizacji pomocy;

65. uznaje istnienie zasadniczego związku między bezpieczeństwem i rozwojem i z troską odnotowuje brak postępów w pokojowym rozwiązywaniu „zamrożonych” konfliktów w sąsiedztwie UE i dalej, wzywając UE do dokonania przeglądu swych wysiłków w tym względzie;

66. wzywa UE do zaangażowania się w ambitny, konstruktywny dialog ze wszystkimi tradycyjnymi i nowymi ofiarodawcami w celu zapewnienia realizacji MCR oraz dopilnowania, by ograniczenie ubóstwa pozostało priorytetem w globalnym programie działań;

67. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Sekretarzowi Generalnemu ONZ.

[1] Dz.U. C 46 z 24.2.2006, s. 1.
[2] Konkluzje Rady 9558/07 z dnia 15 maja 2007 r.
[3] COM(2005)0134 wersja ostateczna.
[4] Dz.U. L 378 z 27.12.2006, s. 41.
[5] COM(2010)0159 wersja ostateczna.
[6] Sprawa C-155/07, Parlament Europejski przeciwko Radzie Unii Europejskiej, Dz.U. C 327 z 20.12.2008, s. 2.
[7] Dz.U. C 293 E z 2.12.2006, s. 316.
[8] Dz.U. C 146 E z 12.6.2008, s. 232.
[9] Dz.U. C 295 E z 4.12.2009, s. 62.
[10] Dz.U. C 117 E z 6.5.2010, s. 15.
[11] Teksty przyjęte, P7_TA (2010)0089.
[12] „Aid Effectiveness Agenda: Benefits of a European Approach” (Strategia skuteczności pomocy: korzyści podejścia europejskiego), Komisja Europejska, październik 2009 r.
[13] „Migration and Remittance Trends 2009” (Migracja i trendy w przekazach emigrantów 2009), Bank Światowy, listopad 2009 r.
[14] „Zwiększenie międzynarodowego finansowania na rzecz klimatu: europejski plan dotyczący porozumienia w Kopenhadze” COM(2009)0475.
[15] Swimming Against the Tide: How Developing Countries are Coping with the Global Crisis (Pływanie pod prąd: jak kraje rozwijające się radzą sobie z kryzysem), Bank Światowy, marzec 2009 r.
[16] Profesor Guttorm Schjelderup, przesłuchanie w Parlamencie Europejskim dnia 10 listopada 2010 r
[17] Facts on induced abortion worldwide (Fakty o wywołanej aborcji w świecie), Światowa Oranizacja Zdrowia i Guttmacher Institute, 2007 r.

A. Dekada na szlaku MCR

Podczas szczytu milenijnego w roku 2000 kraje bogate, w tym państwa UE, złożyły szereg przyrzeczeń biednym tego świata. Znalazło się wśród nich przyrzeczenie dotyczące wznowienia wysiłków na rzecz walki z ubóstwem oraz wyznaczenia konkretnych, określonych czasowo celów związanych z ograniczeniem głodu, polepszeniem edukacji i opieki zdrowotnej oraz ochrony środowiska w krajach rozwijających się.

Po upływie prawie dziesięciu lat – i zaledwie pięć lat przed upływem ostatecznego terminu w roku 2015 – ONZ organizuje we wrześniu posiedzenie wysokiego szczebla, którego celem będzie ocena poczynionych postępów i zdefiniowanie obszarów wymagających wspólnego działania. Europa, jako największy na świecie podmiot w dziedzinie pomocy rozwojowej, musi odgrywać kluczową rolę.

Owocem szczytu UE w czerwcu musi być przyjęcie jednolitej i ambitnej strategii w zakresie realizacji MCR. Parlament przyjmie rezolucję określającą stanowisko przed szczytem.

1. Postęp

A więc czy poszliśmy naprzód w kwestii uczynienia z ubóstwa przeszłości? Czy wysiłki ofiarodawców przyniosły jakieś rezultaty?

Nie ma wątpliwości co do tego, że zwiększenie pomocy rozwojowej, o ile efektywnie spożytkowane, przyczyniło się do ograniczenia ubóstwa i cierpienia milionów ludzi w krajach rozwijających się. Liczba osób żyjących w skrajnym ubóstwie zmniejszyła się z 1,8 do 1,4 miliarda ludzi. Prawie 90% dzieci biednych uczęszcza obecnie do szkoły. Poczyniono ogromne postępy w walce z malarią i gruźlicą. Śmiertelność dzieci gwałtownie spada.

Zatem, tak, można śmiało stwierdzić, że pomoc przynosi zamierzone rezultaty. Nadal jednak wiele trzeba zrobić. Nie możemy siedzieć z założonymi rękoma, gdy co drugie dziecko wciąż żyje w ubóstwie. Nie możemy być pełni samozadowolenia, jeśli nadal w tym roku odnotuje się dwa miliony zgonów związanych z AIDS. Nie możemy pozostawać bierni, gdy każdego dnia głoduje miliard ludzi.

Tak naprawdę nie osiągamy zakładanych celów w zakresie wszystkich ośmiu MCR. Ostatnie kryzysy żywnościowe i paliwowe jeszcze bardziej zwiększyły nasze zaległości. A teraz dodatkowo ogólnoświatowe spowolnienie gospodarcze zahamowało poczynione w ciągu ostatnich dziesięciu lat postępy. Niektóre państwa członkowskie, stojąc przed problemem załamujących się gospodarek narodowych, ograniczają nawet budżety pomocowe.

To nie jest jednak czas na czynienie oszczędności kosztem ludzi chorych i głodujących. Europa musi odegrać przywódczą rolę na całym świecie we wspólnie i zgodnie podejmowanych wysiłkach na rzecz osiągnięcia MCR i dotrzymania obietnic złożonych najbiedniejszym na tej planecie. Realizacja MCR nie jest scenariuszem optymistycznym. Jest to zaledwie minimum. Czas upływa. Rok 2015 zbliża się wielkim krokami. Porażka nie wchodzi w grę.

2. Cele dokumentu

Celem niniejszego dokumentu jest: ogólne zarysowanie obecnej sytuacji w zakresie realizacji MCR; identyfikacja głównych obszarów, na których UE oraz społeczność międzynarodowa powinny skoncentrować swoje wysiłki przez najbliższe pięć lat; zbadanie innych czynników, które mogą zwiększyć lub zmniejszyć szanse na sukces realizacji MCR, a następnie zajęcie się kwestiami finansowania.

B. obecna sytuacja w zakresie realizacji MCR

1) Skrajne ubóstwo i głód

Liczba osób żyjących w ubóstwie za mniej niż 1,25 USD / dzień znacznie spadła (42%–25%), głównie w związku z dużym wzrostem gospodarczym w Chinach. Nadaj jednak pozostaje ona na poziomie ponad 50% w Afryce Subsaharyjskiej. Kryzys gospodarczy może odwrócić skutki tego postępu i może znów skazać nawet 100 milionów ludzi na życie w skrajnym ubóstwie. Kryzys doprowadził także do zwiększenia liczby ubogich pracujących i osób mających niepewną sytuację zawodową. Małe postępy poczynione w walce z niedożywieniem i złym żywieniem wśród dzieci zostały zahamowane w wyniki kryzysu cen żywności w 2008 r.

2) Powszechna edukacja podstawowa

Nabór do szkół podstawowych wzrósł z 83% w 2000 r. do 88% w 2007 r., lecz liczba osób porzucających naukę spada bardzo powoli. Na większą dyskryminację narażone są dziewczęta i mniejszości etniczne.

3) Równość płci

Postawiony w 2005 r. cel wyeliminowania nierówności związanych z płcią na poziomie szkół podstawowych i średnich nie został zrealizowany pomimo poczynionych w tej dziedzinie postępów. Coraz więcej kobiet jest aktywnych zawodowo, ale większość z nich nadal nie może być pewna zatrudnienia. Liczba kobiet posłanek wzrosła w ostatniej dekadzie o ponad połowę... ale stanowią one nadal tylko 17% parlamentarzystów.

4) Umieralność dzieci

Umieralność dzieci poniżej piątego roku życia spadła z ponad dwunastu milionów w 1990 r. do około dziewięciu milionów obecnie. Szczególnie duże postępy poczyniono w zakresie walki z odrą. Nadal jednak potrzeba wiele pracy, aby w pełni zrealizować ten milenijny cel rozwoju.

5) Zdrowie matek

Umieralność okołoporodowa matek dotyczy ponad pół miliona kobiet rocznie, a poczynione w tym zakresie postępy są znikome, zwłaszcza w rejonie Afryki Subsaharyjskiej. Ciąże wśród nastolatek są nadal zbyt częstym zjawiskiem, podczas gdy dostępność środków antykoncepcyjnych i programy planowania rodziny wzrosły w bardzo niewielkim stopniu.

6) AIDS, malaria, gruźlica

Umieralność na AIDS i zapadalność na choroby związane z HIV ustabilizowała się, a nawet zaczęła spadać, choć nadal wskaźnik jest przerażająco wysoki. Wygrywamy walkę z malarią, a ilość przypadków gruźlicy nadal spada. Zwiększenie i utrzymanie wysokie poziomu finansowania jest tu jednak kluczowe.

7) Środowisko naturalne

Emisje CO2 wzrosły znacznie w krajach rozwijających się. Liczba nadmiernie poławianych gatunków ryb wzrosła do 80%. Proces wylesiania postępuje szybko. Pozytywnym zjawiskiem jest natomiast to, że milenijny cel dotyczący wody pitnej jest bliski realizacji. W połowie udało się już także zrealizować cel związany ze zwiększeniem dostępności sieci kanalizacyjnej. W slumsach żyje kilka milionów ludzi mniej niż dwadzieścia lat temu.

8) Światowe partnerstwo na rzecz rozwoju

Pomimo ponawianych zobowiązań w zakresie zwiększenia pomocy, ogólnoświatowa oficjalna pomoc rozwojowa (ODA) waha się w granicach 0,3% DNB. W UE utrzymuje się na poziomie 0,4%, a zatem znacznie poniżej tymczasowego celu na rok 2010 wynoszącego 0,56%. W wyniku kryzysu niektóre państwa UE zredukowały budżety pomocowe. Jeśli zaś chodzi o dostęp do nowych technologii w krajach rozwijających się rozkwita telefonia komórkowa, ale dostęp do Internetu jest nadal niewielki.

C. Sprawy finansowe

Współpraca na rzecz rozwoju nie polega na wpompowywaniu pieniędzy w obszary problematyczne. Jednakże, gdy dołączyliśmy do programu 8 MCR, zobowiązaliśmy się uczestniczyć w ogólnoświatowym partnerstwie na rzecz rozwoju. Oznacza to więcej pomocy, pomocy lepszej jakości. Oznacza to zapewnienie środków, które umożliwią realizację naszych ambicji i bez których zagwarantowania MCR będą jedynie pustymi obietnicami.

1. Oficjalna pomoc rozwojowa – ODA

Po pierwsze musimy dotrzymać naszych obietnic w zakresie ODA. W obszarze MCR będziemy w latach 2010-2015 mieć do czynienia z luką finansową sięgającą ponad 300 miliardów USD. Co więcej w danych tych nie są uwzględnione dodatkowe wydatki na kryzysy klimatyczne i gospodarcze.

UE, wraz z innymi ofiarodawcami, wyznaczyła sobie na rok 2015 cel 0,7% i wielokrotnie go potwierdzała. Jednak, mimo faktu że jest czołowym ofiarodawcą, wydaje się być pewnym, że UE zabraknie 20 miliardów EUR do realizacji swoich zobowiązań z połowy kadencji. Niektóre państwa członkowskie są bardzo dalekie od realizacji zakładanych celów, a inne nawet ograniczają pomoc.

Cała UE musi zwiększyć swoje zaangażowanie w ODA. Należy wyznaczyć na rok 2012 nowy tymczasowy cel pomocowy w wysokości 0,63%. I trzeba się go trzymać. Ponadto budżety państwa muszą obejmować prawnie wiążące wieloletnie plany przewidywanej pomocy.

2. Nowe metody finansowania

Jest jednak jasne, że nie uda się zrekompensować tego wielomiliardowego braku tylko za pomocą publicznej ODA. Musimy dodatkowo zbadać innowacyjne mechanizmy finansowania:

i) Podatek od transakcji finansowych w wysokości 0,05% mógłby wygenerować 10 miliardów EUR rocznie na globalne dobra publiczne. Taki podatek zredukowałby kryminalnie nieodpowiedzialną spekulację, która destabilizuje cały system finansowy (N.B. sektor finansowy nie zapłacił jeszcze za konsekwencje wywołanego przez siebie bezprecedensowego kryzysu, a mimo to skorzystał z ogromnych dotacji państwowych i transakcje finansowe osiągają ostatnio wartości siedemdziesięciokrotnie wyższe niż światowy DNB). Pionierski krok podjęty jednostronnie przez UE w strefie euro mógłby odegrać rolę globalnego katalizatora.

ii) Nielegalne przepływy kapitału pozbawiają biedne kraje około biliona dolarów rocznie, co przewyższa dziesięciokrotnie wartość ODA. G20 powinna realizować swoją agendę i ostatecznie rozprawić się z rajami podatkowymi i tajemnicą podatkową poprzez promowanie standardów sprawozdawczości z rozbiciem na poszczególne kraje.

iii) Przekazy emigrantów także kilkakrotnie przewyższają wartość ODA. Przekazy powinny być prostsze i tańsze.

iv) Opłata za paliwo transportowe oraz część dochodów z handlu emisjami dwutlenkiem węgla mogłyby pomóc krajom rozwijającym się w radzeniu sobie ze zmianami klimatu

v) Wspieranie mikrofinansowania, bankowość za pośrednictwem telefonii komórkowej, MŚP oraz banki oszczędnościowe, jak również nadanie praw własności wydziedziczonym umożliwiłoby dostęp do środków finansowych i pomogło w generowaniu bogactwa w biednych społecznościach.

3. Zadłużenie

Skutkiem kryzysu gospodarczego może być znaczne zwiększenie zadłużenia krajów rozwijających się. UE powinna wystąpić z inicjatywą wprowadzenia bezodsetkowego moratorium na spłatę zadłużenia do roku 2015 oraz umorzenia długów dla krajów LDC. Umorzenia długów oraz nie związanych z ODA przepływów kapitału nie można zaliczyć na poczet celów pomocowych.

4. Wsparcie budżetowe

Sektorowe wsparcie budżetowe, zwłaszcza w zakresie umów dotyczących MCR, może pomóc w osiągnięciu przewidywalnych, opartych na wynikach rezultatów w takich obszarach, jak zdrowie i edukacja. Celem UE winno być przekazywanie połowy pomocy poprzez wsparcie budżetowe. Kluczowymi kryteriami wyboru beneficjentów są zaangażowanie na rzecz ograniczenia ubóstwa, odpowiedzialność oraz czysta karta w zakresie praworządności oraz poszanowania praw człowieka.

5. Lepsza pomoc

Około 3 miliardów EUR rocznie jest wydawanych na pomoc niskiej jakości. Wszyscy ofiarodawcy są zobowiązani do przestrzegania programu skuteczności pomocy, zwłaszcza w zakresie zagwarantowania przewidywalności ODA, niewiązania pomocy oraz umożliwiania władzom krajów-beneficjentów na określenia ich własnych strategii rozwoju. Podział pracy jest również kluczowy, ale ofiarodawcy nie mogą tworzyć sektorów „pozbawionych pomocy”.

6. Globalny ład

Ogólnoświatowe instytucje muszą udzielić większego prawa głosu krajom rozwijającym się oraz przeznaczyć większe fundusze na pomoc dla najuboższych. UE może pomóc w tym względzie poprzez cedowanie prawa głosu na kraje niedostatecznie reprezentowane w Banku Światowym oraz MFW.

Europa musi zagwarantować, że kraje LDC będą otrzymywać więcej środków w ramach finansowania koncesyjnego z międzynarodowych instytucji finansowych oraz większą część ustanowionych po londyńskim szczycie G20 specjalnych praw ciągnienia. Parlament i Rada powinny w pełni wykorzystać nadarzającą się szansę uczynienia z EBI instytucji bardziej nakierowanej na ograniczanie ubóstwa.

Ponadto grupa G20, pomimo iż stanowi postęp w porównaniu do G8, nadal pozostaje klubem krajów bogatych. ONZ natomiast jest najlepszym forum do rozwiązywania spraw związanych z globalnym ładem.

D. Kwestie kluczowe

Choć wszystkie MCR są równie ważne, w realizacji niektórych z nich mamy szczególnie duże zaległości i wymagają one szczególnej uwagi w najbliższych pięciu latach. Dlatego też powinniśmy skupić naszą uwagę szczególnie na następujących obszarach:

1) zdrowie, a w szczególności zdrowie matek i zdrowie reprodukcyjne

2) kraje najsłabiej rozwinięte, zwłaszcza w Afryce

3) kobiety

4) godna praca i usługi użyteczności publicznej

1. Zdrowie

Największe zaległości mamy w realizacji trzech celów milenijnych odnoszących się do zdrowia. To one muszą stać się naszym priorytetem. Poczyniono duże postępy, ale „najwięksi mordercy” – AIDS, malaria oraz gruźlica – są nadal przyczyną śmierci ponad czterech milionów ludzi rocznie. UE musi zwiększyć swój wkład do światowego funduszu zdrowia oraz musi przyjąć zintegrowane podejście do MCR 4-6. Większa ilość funduszy może stanowić ogromną pomoc. Na przykład przeznaczenie dodatkowych funduszy na siatki pokryte insektycydem przyczyniło się do spadku ilości zachorowań na malarię o 50%. Pół miliona dzieci mniej umiera co roku na odrę w Afryce dzięki szczepionkom, które kosztują zaledwie dolara.

Naszym celem powinna być bezpłatna opieka zdrowotna dla wszystkich. Musimy zrealizować zobowiązanie związane z przeznaczeniem 20% środków pieniężnych w ramach instrumentu finansowania współpracy na rzecz rozwoju na podstawową opiekę zdrowotną i edukację. Taki wzorzec powinniśmy stosować w odniesieniu do wszystkich wydatków na rozwój. Powinniśmy wywierać nacisk na państwa afrykańskie, aby dotrzymały złożonej w 2001 r. w Abudży obietnicy przeznaczenia 15% państwowego budżetu na opiekę zdrowotną oraz zachęcać inne kraje rozwijające się do stosowanie podobnej polityki.

W zeszłym roku ponad dwie trzecie osób będących nosicielami wirusa HIV nie miało dostępu do koniecznego dla nich leczenia. Celem naszej polityki powinno być zagwarantowanie dostępu do tanich lekarstw. Wiąże się to z ponowną oceną TRIPS i nowym spojrzeniem na kwestię leków generycznych oraz z wyznaczeniem nowych torów badaniom (obecnie 90% zasobów jest przeznaczanych na potrzeby zaledwie 10% ludności świata).

Musimy także przeznaczyć większe fundusze na wsparcie techniczne, infrastrukturę i budowanie potencjału w sektorach zdrowotnych oraz na kwestię ogromnego braku pracowników służby zdrowia, do której rozwiązania może przyczynić się dotacja wynagrodzeń oraz ograniczenie „drenażu mózgów”. Edukacja w zakresie ochrony zdrowia, w tym edukacja seksualna i uświadamianie w kwestiach problematyki HIV, muszą otrzymać w naszej agendzie status priorytetowy.

Milenijny cel rozwoju dotyczący umieralności okołoporodowej matek nadal stanowi porażkę i dlatego wymaga podjęcia konkretnych dodatkowych środków. Normy kulturowe i religijne nie mogą kolidować z prawem do zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego. Musimy wspierać postępowe polityki, w tym planowanie rodziny, aborcję (30% przypadków śmierci okołoporodowej matek w Afryce jest spowodowanych niebezpiecznymi aborcjami), leczenie chorób seksualnych oraz zapewnienie dostępności prezerwatyw. Na przestrzeni ostatnich mniej więcej dziesięciu lat finansowanie w zakresie planowania rodziny w przeliczeniu na jedną kobietę spadło dramatycznie. Musimy odwrócić tę tendencję.

2. Najbiedniejsi z biednych

Bez względu na to jakie czynimy postępu w obszarze MCR, jest jasne, że 49 najsłabiej rozwiniętych krajów na świecie — a zwłaszcza te w rejonie Afryki Subsaharyjskiej— zostaje w tyle.

W rejonie Afryki Subsaharyjskiej żyje dziś w skrajnym ubóstwie 100 milionów ludzi więcej niż dwadzieścia lat temu. Wskaźnik ubóstwa utrzymuje się na poziomie ponad 50%, a prawie dwie trzecie populacji miejskiej żyje w slumsach. Połowa wszystkich przypadków śmierci okołoporodowej matek i połowa wszystkich dzieci nieuczęszczających do szkoły to mieszkańcy Afryki. 95% przypadków śmierci na malarię dotyczy krajów afrykańskich. Afryka ma najwyższy wskaźnik zachorowalności na AIDS i najniższy wskaźnik stosowania środków antykoncepcyjnych na świecie. Jest to jedyne miejsce na planecie, które przegrywa walkę z gruźlicą i umieralnością dzieci. Większość państw afrykańskich nie ma szans na osiągnięcie któregokolwiek z MCR.

W 2005 r. ofiarodawcy obiecali podwoić pomoc dla Afryki do roku 2010. To nie wystarczy. Musimy pilnie zwiększyć ODA dla krajów LDC z jednej trzeciej na połowę całej udzielanej pomocy.

Państwa członkowskie UE muszą zacząć poważnie traktować strategiczne partnerstwo Afryka-EU zapoczątkowane podczas szczytu w Lizbonie w 2007 r. Nadszedł czas, aby ta strategia zaczęła przynosić owoce. Oznacza to rozbudzenie nowej politycznej woli wszystkich partnerów oraz także nowy mechanizm finansowania konkretnie dla partnerstwa afrykańskiego.

3. Kobiety

Kobiety stanowią filar wielu krajów rozwijających się i, jednocześnie, najbardziej cierpią z powodu ubóstwa. Celem polityki rozwojowej UE powinny być:

· parytet płci w edukacji — taka sytuacja ma miejsce, pomimo poczynionych postępów, tylko w jednym na trzy kraje rozwijające się,

· dostęp do godnej pracy dla kobiet — 70% żeńskiej siły roboczej nie ma pewności zatrudnienia, podczas gdy stopa zatrudnienia kobiet w północnej Afryce i znacznej części Azji jest o 45% niższa niż w przypadku mężczyzn,

· reprezentacja polityczna kobiet,

· przemoc związana z płcią.

4. Godna praca

Walka z ubóstwem jest walką o prawa, takie jak prawo do wyżywienia, zdrowia, edukacji, wody, powszechnych usług użyteczności publicznej i wolnego od ubóstwa życia. Jest to również prawo do „godnej i produktywnej pracy w warunkach wolności, sprawiedliwości, bezpieczeństwa i godności ludzkiej”.

Na ostatnich szczytach przywódcy UE, krajów afrykańskich i amerykańskich wyraźnie potwierdzili, że godna praca jest „filarem rozwoju” i zarazem najbardziej niezawodnym sposobem wyjścia z ubóstwa.

Program godnej pracy MOP współgra ze wszystkimi MCR i powinien mieć duże znaczenie we wszystkich zawieranych przez nas porozumieniach międzynarodowych. Komisja musi monitorować ochronę socjalną pracowników, dialog społeczny i podstawowe normy w dziedzinie warunków pracy oraz nie powinna bać się stosowania sankcji. Ma to tym bardziej kluczowe znaczenie w świetle faktu, że liczba ubogich pracujących bez gwarancji zatrudnienia wzrasta, szczególnie w rezultacie globalnego kryzysu gospodarczego.

E. inne kwestie kluczowe

Oprócz wyżej wspomnianych priorytetów UE musi zwrócić szczególną uwagę na takie kwestie, które mogą działać albo jako katalizatory, albo jako przeszkody na drodze do realizacji MCR.

1. Spójność polityki na rzecz rozwoju

Traktaty zobowiązują obecnie UE do wzięcia pod uwagę ograniczania ubóstwa podczas wdrażania innych polityk, które mogą mieć wpływ na kraje rozwijające się. Oznacza to, że nasza działalność w zakresie rolnictwa, rybołówstwa, handlu i migracji nie może mieć negatywnego wpływu na naszą pracę na rzecz rozwoju. Sytuacja taka nie ma obecnie miejsca. Na przykład:

· unijne subsydia wywozowe na produkty mleczne — oznaczają niszczenie lokalnych producentów,

· liberalizacja handlu na dużą skalę w krajach mniej rozwiniętych— w niewielkim stopniu przyczynia się do ograniczenia ubóstwa, a w rzeczywistości zmniejsza udział krajów mniej rozwiniętych w globalnym bogactwie,

· „przechwytywanie ziemi” na biopaliwa,

· polityka patentowa UE — zmniejszanie dostępu do lekarstw,

· przeławianie — pozbawianie pracy miejscowych rybaków,

· niespójne polityki imigracyjne,

· zmiana klimatu — niezbyt odważne podejście, za co najwyższą cenę płaci świat rozwijający się.

PE powinien wyznaczyć stałego sprawozdawcę do spraw „spójności polityki na rzecz rozwoju”, który sprawowałby funkcję kontrolną w stosunku do państw członkowskich oraz Komisji.

Nasza polityka handlowa ma oczywiście ogromny wpływ na rozwój. Europa musi być orędownikiem sprawiedliwej globalizacji i szybkiego oraz ukierunkowanego na rozwój zamknięcia rundy dauhańskiej. Handel nie jest tu panaceum, ale handel sprawiedliwy i oparty na zasadach może przyczynić się do zmniejszenia ubóstwa. Oznacza to, że UE powinna przeznaczać większe środki na handel, budowanie potencjału oraz wspieranie krajów biednych w uniezależnianiu się od niestabilnych zasobów surowców.

2. Przeciwdziałanie zmianom klimatu i globalnemu kryzysowi

To kraje bogate są winne obecnym kryzysom finansowym, gospodarczym i klimatycznym. W największym stopniu dotykają one krajów biednych. Przeciwdziałanie zmianom klimatu na południu będzie kosztować ponad 100 miliardów USD rocznie, a przynajmniej drugie tyle będzie kosztować walka z kryzysem gospodarczym. Jakimś sposobem musimy wypełnić tę lukę finansową. Ogromnym błędem byłoby wykorzystanie na ten cel funduszy wcześniej przeznaczonych na ograniczanie ubóstwa. Dodatkowość jest jedynym rozwiązaniem.

Ponadto emisje CO2 w krajach rozwijających się wzrosły dwukrotnie w ciągu ostatnich 15 lat. UE może wspierać walkę z ubóstwem energetycznym i zanieczyszczeniem poprzez jednoczesny transfer technologii, którego celem jest produkowanie czystej energii, oraz tworzenie „proekologicznych” miejsc pracy.

3. Dobre rządy i prawa

Dobre rządy odnoszą się do społeczeństw, w których przestrzega się praw i dba o interesy wszystkich obywateli. Nie oznacza to większej współzależności i nie powinno wiązać się z procesem odgórnym. UE musi przyjąć stanowisko, którego fundamentem jest poszanowanie praw i ukierunkowanie na ludzi. Musimy zwalczać dyskryminację mniejszości, czy to rasowych, religijnych, językowych czy seksualnych, a także dzieci i osób niepełnosprawnych. Nie możemy pozwolić na sankcjonowanie przypadków łamania podstawowych praw człowieka, bez względu na to, gdzie mają one miejsce.

Aby zagwarantować odpowiednią kontrolę, odpowiedzialność oraz demokrację, musimy zachęcać kraje rozwijające się do zaangażowania parlamentów i społeczeństwa obywatelskiego na wszystkich etapach formułowania polityki i jej wdrażania.

4. Prawo do wyżywienia

Prawo do wyżywienia stanowi fundament wszystkich innych praw człowieka. Poczyniono zastraszająco niewielkie postępy w zakresie przeciwdziałania niedożywieniu, które w zeszłym roku nasiliło się ze względu na kryzys cen żywności. W rezultacie 100 milionów ludzi więcej cierpi z powodu głodu. UE powinna być dumna z ustanowionego w 2008 r. instrumentu żywnościowego. Jednakże jest to tylko kropla w oceanie potrzeb.

Europa musi wspierać rolnictwo i bezpieczeństwo zaopatrzenia w żywność w krajach rozwijających się w wymiarze politycznym, finansowym oraz technicznym. Rolnictwo, bezpieczeństwo zaopatrzenia w żywność oraz regionalna samowystarczalność powinny, po latach zaniedbywania, stać się naszym priorytetem. Nie możemy już dłużej osłabiać pozycji biednych rolników stosując subsydia wywozowe, sprzedając nasze produkty rolne po niższych cenach lub zmuszając ich do otwierania rynków na zbyt szeroką skalę i zbyt szybko. Oczywiście musimy chronić naszych własnych rolników, ale jeśli weźmiemy pod uwagę miliony umierających z głodu dzieci, to rozwiązanie tego moralnego dylematu jest jasne.

5. Edukacja dla rozwoju i „samolubny gen”

Na szczęście dziewięciu na dziesięciu Europejczyków popiera pomoc na rzecz rozwoju, a stanowcza większość popiera zwiększenie ODA. Jednakże sceptycyzm umacnia się, zwłaszcza że krajowe gospodarki gwałtownie podupadają. A zatem Europa musi dołożyć więcej starań, aby zapewnić swoich obywateli, że środki ODA są dobrze wydatkowane, zarówno z moralnego punktu widzenia jak i pod kątem własnych interesów, tj. stabilności geopolitycznej, nielegalnej migracji, zagwarantowania pewnych zasobów mineralnych, itd.

6. Nasi partnerzy-ofiarodawcy

W USA wybrano nowe władze. Chiny coraz bardziej prężą mięśnie, a inne wschodzące gospodarki stopniowo wkraczają na międzynarodową arenę. Musimy udoskonalić dialog transatlantycki na temat rozwoju oraz zaangażować nowych ofiarodawców, aby zwiększyć ODA, podejmować bardziej spójne działania oraz zagwarantować krajom rozwijającym się pełny udział w decydowaniu o ich strategiach rozwoju.

F. Wniosek — nasze najważniejsze wyzwanie

Realizacja MCR, wbrew wszelkim przeciwnościom, jest dla nas najważniejszym wyzwaniem. Jeśli uda się nam osiągnąć wyznaczone cele, umożliwimy godne życie setkom milionom ludzi, a wiele milionów więcej uchronimy przed śmiercią. UE musi przyjąć odważne i spójne stanowisko w czerwcu i odegrać kluczową rolę na szczycie ONZ w sprawie przeglądu MCR, prowadząc Narody Zjednoczone do roku 2015 i dalej.

W roku 2000 świat złożył sobie przyrzeczenie. Naszym moralnym obowiązkiem jest dotrzymanie danego słowa.

dla Komisji Rozwoju

w sprawie postępów w osiąganiu milenijnych celów rozwoju: śródokresowego przeglądu w ramach przygotowań do posiedzenia wysokiego szczebla ONZ we wrześniu 2010 r.
(2010/2037(INI))

Sprawozdawczyni komisji opiniodawczej: Laima Liucija Andrikienė

WSKAZÓWKI

Komisja Handlu Międzynarodowego zwraca się do Komisji Rozwoju, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1. zaznacza, że osiągnięcie MCR musi pozostać kluczowym celem Unii Europejskiej; podkreśla, że ograniczenie ubóstwa poprzez realizację MCR musi zostać jednoznacznie uznane za nadrzędne ramy polityki UE oraz że musi to być wyraźnie odzwierciedlane we wszystkich odpowiednich obszarach polityki, w tym w polityce handlowej, oraz we wnioskach legislacyjnych; uważa, że MCR nie powinny być uznawane za kwestię techniczną, którą da się rozwiązać po prostu dzięki przeznaczeniu większej ilości pieniędzy lub stworzeniu większych możliwości handlowych, z pominięciem identyfikacji i eliminacji źródeł ubóstwa;

2. podkreśla, że liczby podane w niedawnym sprawozdaniu ONZ pt. „Rethinking poverty” („Nowe refleksje na temat ubóstwa”) są nie tylko alarmujące, ale też jasno wskazują na realne ryzyko niepowodzenia w realizacji MCR;

3. jest przekonany, że handel mógłby być potężnym motorem wzrostu gospodarczego, chociaż sam handel nie może rozwiązać problemów związanych z rozwojem; uważa, że powolny postęp w negocjacjach rundy dauhańskiej ogranicza wkład systemu handlu międzynarodowego w osiąganie MCR; podkreśla, że zamknięcie z pozytywnym skutkiem rundy dauhańskiej mogłoby przyczynić się do efektu w postaci pakietu bodźców gospodarczych o wymiarze światowym; odnotowuje liczne badania UNCTAD i innych instytucji wskazujące na to, że szeroko zakrojona liberalizacja handlu w krajach najsłabiej rozwiniętych rzadko przekłada się na trwałe i znaczne zmniejszenie ubóstwa, przyczynia się natomiast do pogorszenia warunków handlu w krajach rozwijających się, w szczególności w krajach afrykańskich;

4. podkreśla znaczenie starań o ułatwienie integracji krajów rozwijających się z gospodarką światową; powtarza, że otwarcie na handel oraz wspieranie potencjału podaży są istotnymi elementami każdej spójnej strategii rozwojowej oraz że inicjatywy z zakresu pomocy technicznej związanej z handlem stanowią dodatkowe narzędzie służące podjęciu działań zmierzających do eliminacji ubóstwa i zapóźnienia rozwojowego;

5. przypomina, że poprawa zdolności handlowych krajów rozwijających się i najsłabiej rozwiniętych mogłaby pomóc im w wypracowaniu umiejętności związanych z handlem i stworzeniu infrastruktury niezbędnej do wdrażania porozumień WTO i czerpania z nich profitów, rozszerzenia wymiany handlowej, skorzystania z nowych i istniejących możliwości handlowych, wprowadzenia w życie nowych umów i dostosowania się do ulegającego zmianom otoczenia handlu zagranicznego;

6. z zadowoleniem przyjmuje inicjatywy w dziedzinie handlu z krajami rozwijającymi prowadzone na szczeblach UE i WTO, w szczególności inicjatywę „Wszystko oprócz broni”, GSP i GSP+, a także zasadę asymetrii i okresy przejściowe wynegocjowane we wszystkich obowiązujących europejskich umowach o partnerstwie, oraz zwraca się do Komisji Europejskiej o utrwalenie tej strategii politycznej; wskazuje, że system GSP zapewnia swoim użytkownikom większą stabilność i przewidywalność oraz większe możliwości handlowe; zauważa, że udziela się dodatkowych preferencji krajom, które ratyfikowały i skutecznie wdrożyły kluczowe międzynarodowe konwencje dotyczące zrównoważonego rozwoju, praw socjalnych oraz dobrego zarządzania (poprzez system GSP);

7. zwraca się do Komisji o zapewnienie, że umowy o partnerstwie gospodarczym zawierane z krajami AKP przyczyniają się do rozwoju krajów AKP i do eliminacji ubóstwa, m.in. poprzez dalsze stosowanie zasady braku wzajemności w dostępie do rynków, położenie nacisku na kwestie bezpieczeństwa żywnościowego oraz nasilenie obecnych starań na rzecz integracji regionalnej;

8. wzywa Komisję do położenia nacisku na treści rozwojowe w toczących się negocjacjach WTO i dwustronnych negocjacjach FTA;

9. przypomina, że strategia pomocy na rzecz wymiany handlowej ma na celu wspieranie krajów ubogich i wrażliwych w tworzeniu podstawowej infrastruktury gospodarczej oraz narzędzi potrzebnych im do wykorzystania handlu jako motoru wzrostu i rozwoju gospodarczego; z zadowoleniem przyjmuje oświadczenia Komisji, zgodnie z którymi UE już zrealizowała cel zakładający przeznaczenie 2 mld euro na pomoc związaną z handlem do 2010 r., gdyż łączne wsparcie UE i jej państw członkowskich na rzecz pomocy związanej z handlem wyniosło aż 2,15 mld euro w 2008 r. (1,14 mld euro z państw członkowskich i 1,01 mld euro z UE), a ponadto osiągnięto istotne wyniki w ramach szerszego programu pomocy na rzecz wymiany handlowej – obejmującego transport i energię, sektory produkcyjne i dostosowania związane z handlem; wzywa jednak Komisję do przedstawienia szczegółowych informacji (w tym danych liczbowych) na temat linii budżetowych wykorzystywanych do finansowania pomocy związanej z handlem oraz strategią pomocy na rzecz wymiany handlowej;

10. apeluje do Komisji i państw członkowskich, aby poświęciły większą uwagę i udzieliły większego wsparcia krajom najsłabiej rozwiniętym w celu zwiększenia całkowitych poziomów finansowania pomocy UE na rzecz wymiany handlowej, które ostatnio nie wzrosły znacząco; uważa, że w miarę jak integracja regionalna coraz bardziej zyskuje na znaczeniu w programie pomocy UE na rzecz wymiany handlowej, należy nasilić starania zmierzające do pełnej realizacji regionalnych pakietów AKP pomocy na rzecz wymiany handlowej; uważa, że istnieją szerokie możliwości poprawy skuteczności pomocy poprzez intensyfikację wspólnych analiz, wspólnych strategii reagowania i wspólnej realizacji środków z zakresu pomocy na rzecz wymiany handlowej;

11. uważa, że wymiar Południe-Południe staje się szybko powiększającym się komponentem handlu światowego, może nabierać coraz większego znaczenia w zapewnianiu rozwoju krajów najuboższych i powinien być stymulowany i wspierany;

12. wzywa kraje rozwijające się, zwłaszcza kraje najbardziej korzystające z pomocy UE, aby wzmocniły dobrą administrację we wszystkich sprawach publicznych, a zwłaszcza w zakresie zarządzania otrzymywaną pomocą, oraz apeluje do Komisji o poczynienie wszelkich kroków niezbędnych do zapewnienia przejrzystej i skutecznej realizacji pomocy;

13. ponownie podkreśla, że Unia Europejska powinna wspierać te kraje rozwijające się, które korzystają z tak zwanych rozwiązań elastycznych zapisanych w umowie TRIPS, tak aby zapewniać leki po przystępnych cenach na mocy krajowych programów w dziedzinie zdrowia publicznego; podkreśla, że te umowy, które gwarantują dostęp do leków generycznych, nie mogą być podważane w umowach o wolnym handlu;

14. wzywa Komisję do przeanalizowania możliwości dotyczących ogólnoświatowego podatku od transakcji finansowych oraz sposobu, w jaki mógłby on przysłużyć się realizacji MCR.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia

Wynik głosowania końcowego

+:

–:

0:

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Laima Liucija Andrikienė, Kader Arif, Daniel Caspary, Joe Higgins, Yannick Jadot, Metin Kazak, Bernd Lange, David Martin, Emilio Menéndez del Valle, Vital Moreira, Niccolò Rinaldi, Helmut Scholz, Peter Šťastný, Gianluca Susta, Jan Zahradil, Pablo Zalba Bidegain, Paweł Zalewski

Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Josefa Andrés Barea, George Sabin Cutaş, Albert Deß, Béla Glattfelder, Elisabeth Köstinger, Georgios Papastamkos, Jarosław Leszek Wałęsa

Informacja prawna - Polityka ochrony prywatności