SPRAWOZDANIE w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie środków egzekwowania korekty nadmiernych zaburzeń równowagi makroekonomicznej w strefie euro

29.4.2011 - (COM(2010)0525 – C7‑0299/2010 – 2010/0279(COD)) - ***I

Komisja Gospodarcza i Monetarna
Sprawozdawca: Carl Haglund


PROJEKT REZOLUCJI LEGISLACYJNEJ PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie środków egzekwowania korekty nadmiernych zaburzeń równowagi makroekonomicznej w strefie euro

(COM(2010)0525 – C7‑0299/2010 – 2010/0279(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2010)0525),

–   uwzględniając art. 294 ust. 2, art. 121 ust. 6 i art. 136 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7-0299/2010),

–   uwzględniając opinię Komisji Prawnej w sprawie proponowanej podstawy prawnej,

–   uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–   uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego z dnia 16 lutego 2011 r.[1],

–   uwzględniając art. 55 i art. 37 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinię Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A7-0182/2011),

1.  zatwierdza poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom państw członkowskich.

STANOWISKO PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

W PIERWSZYM CZYTANIU[2]*

---------------------------------------------------------

ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie środków egzekwowania korekty nadmiernych zaburzeń równowagi makroekonomicznej w strefie euro

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 136 w związku z art. 121 ust. 6,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom państw członkowskich,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego[3],

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą,

a także mając na uwadze, co następuje:

(-1)     Doświadczenia zdobyte w pierwszym dziesięcioleciu funkcjonowania unii gospodarczej i walutowej oraz błędy wtedy popełnione wskazują na konieczność wprowadzenia ulepszonych ram zarządzania gospodarczego w Unii, które powinny opierać się na mocnym zaangażowaniu krajowym na rzecz wspólnie uzgodnionych zasad i strategii politycznych oraz na solidniejszych ramach nadzoru krajowych strategii gospodarczych na szczeblu Unii.

(-1a)   Ulepszone ramy zarządzania gospodarczego powinny opierać się na szeregu wzajemnie powiązanych i spójnych strategii politycznych na rzecz zrównoważonego wzrostu i zatrudnienia, w szczególności na unijnej strategii na rzecz wzrostu i zatrudnienia, ze specjalnym naciskiem na rozwój i wzmocnienie rynku wewnętrznego, wspieranie międzynarodowego handlu i konkurencyjności, skuteczne ramy zapobiegania przekraczaniu pozycji budżetowych i ich korygowania (pakt stabilności i wzrostu), solidne ramy zapobiegania zaburzeniom równowagi makroekonomicznej i ich korygowania, minimalne wymogi dotyczące krajowych ram budżetowych, większą regulację rynku finansowego i nadzór nad nim (w tym nadzór makroostrożnościowy ze strony Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego), a także wiarygodny stały mechanizm reagowania kryzysowego.

(-1b)   Pakt stabilności i wzrostu oraz kompletne ramy zarządzania gospodarczego powinny uzupełniać unijną strategię na rzecz wzrostu i zatrudnienia oraz zachowywać z nią zgodność.

(-1c)   Lepsze zarządzanie gospodarcze powinno iść w parze ze wzmocnieniem legitymacji demokratycznej uprawniającej do zarządzania gospodarką w Unii, co należy osiągnąć poprzez większe i wcześniejsze zaangażowanie Parlamentu Europejskiego i parlamentów państw członkowskich we wszystkie procedury koordynacji polityki gospodarczej.

(-1d)   Rada i Komisja powinny na odpowiednich etapach postępowania podawać do publicznej wiadomości swoje stanowiska i decyzje w celu zapewnienia skutecznego wywierania wzajemnej presji, a zainteresowane państwo członkowskie może zostać wezwane do wyjaśnienia przed właściwą komisją Parlamentu Europejskiego swych decyzji i strategii politycznych.

(-1e)   Nie naruszając swych praw i obowiązków wynikających z Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), państwa członkowskie, których walutą nie jest euro, powinny mieć prawo do stosowania ustawodawstwa z zakresu zarządzania gospodarczego.

(-1f)    Niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie jak najszybciej po przyjęciu. Proponując środki wykonawcze do tych nowych przepisów, Komisja powinna jednak brać pod uwagę aktualną sytuację gospodarczą odnośnych państw członkowskich oraz wszelkie istotne przedmiotowe zapisy zawarte w niniejszym akcie prawnym.

(-1g)   Komisja powinna odgrywać większą i bardziej niezawisłą rolę w procedurze wzmocnionego nadzoru dotyczącego ocen specyficznych dla poszczególnych państw członkowskich, monitoringu, misji, zaleceń i ostrzeżeń. W szczególności należy ograniczyć rolę Rady w działaniach prowadzących do nakładania ewentualnych sankcji, a kiedy tylko jest to możliwe na mocy TFUE, Rada powinna głosować na zasadzie odwróconej większości kwalifikowanej.

(-1h)   Aby zwiększyć zaufanie do europejskich danych statystycznych oraz zapewnić niezawisłość zawodową krajowych władz statystycznych, państwa członkowskie powinny pozostać w pełni zaangażowane we wdrażanie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 223/2009 z dnia 11 marca 2009 r. w sprawie statystyki europejskiej[4], w szczególności zasad statystycznych określonych w Europejskim kodeksie praktyk statystycznych, zatwierdzonym przez Komisję w zaleceniu z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie niezależności, wiarygodności i odpowiedzialności krajowych i wspólnotowych organów statystycznych. Państwa członkowskie powinny również dopilnować, aby krajowe organy statystyczne uzyskały konieczną niezawisłość w zakresie przydzielania środków budżetowych, publikacji informacji statystycznych i przejrzystej procedury powoływania i odwoływania kierownictwa wyższego szczebla. Ponadto krajowe trybunały obrachunkowe powinny również mieć ten sam poziom niezawisłości zawodowej w celu zapewnienia pełnego zaufania do sprawozdawczości na poziomie europejskim.

(1)      Koordynacja polityki gospodarczej państw członkowskich w Unii powinna być rozwijana w kontekście ogólnych wytycznych dotyczących gospodarki i zatrudnienia w celu przyczynienia się do osiągnięcia celów Unii, określonych w art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej, oraz spełnienia wymogów określonych w art. 9 TFUE, a także powinna zapewniać poszanowanie zasad przewodnich dotyczących stabilnych cen, zdrowych oraz zrównoważonych finansów publicznych i warunków pieniężnych oraz trwałej równowagi płatniczej.

(1a)    W celu opracowania skoordynowanej strategii w dziedzinie zatrudnienia, jak przewidziano w TFUE, państwa członkowskie i Unia powinny prowadzić działania zgodnie z zasadami przewodnimi dotyczącymi wspierania wykwalifikowanej, przeszkolonej i zdolnej do dostosowania się siły roboczej oraz rynków pracy reagujących na zmiany gospodarcze.

(1b)    TFUE stanowi, że w procesie określania i realizacji swych strategii politycznych i działań Unia powinna brać pod uwagę wymogi związane ze wspieraniem wysokiego poziomu zatrudnienia, gwarantowaniem odpowiedniej ochrony socjalnej oraz zwalczaniem wykluczenia społecznego.

(1c)     Na posiedzeniu w dniu 17 czerwca 2010 r. Rada Europejska przyjęła nową strategię na rzecz zatrudnienia i wzrostu, dzięki której Unia będzie mogła wyjść z kryzysu silniejsza, a jej gospodarka zostanie ukierunkowana na inteligentny i zrównoważony wzrost sprzyjający integracji społecznej, któremu towarzyszyć będzie wysoki poziom zatrudnienia, produktywności i spójności społecznej. Rada Europejska postanowiła również rozpocząć w dniu 1  stycznia 2011 r. europejski semestr koordynacji polityki, aby pozwolić państwom członkowskim na skorzystanie z wczesnej koordynacji na szczeblu Unii oraz umożliwić wzmożony nadzór, a także jednoczesną ocenę zarówno środków budżetowych, jak i reform strukturalnych wspierających wzrost i zatrudnienie.

(1d)    Europejski semestr koordynacji polityki gospodarczej („semestr”) powinien odgrywać istotną rolę w realizacji wymogu wynikającego z art. 121 ust. 1 TFUE, zgodnie z którym państwa członkowskie uznają swoje polityki gospodarcze za przedmiot wspólnego zainteresowania i odpowiednio je koordynują, a także wymogu wynikającego z art. 146 ust. 2 TFUE, zgodnie z którym państwa członkowskie uważają wspieranie zatrudnienia za przedmiot wspólnego zainteresowania i koordynują swoje działania w tym względzie w ramach Rady. Integralną część wzmocnionego zarządzania gospodarczego stanowią przejrzystość i niezależny nadzór. Na odpowiednich etapach procedur koordynacji polityki gospodarczej Rada i Komisja powinny określać i podawać do wiadomości publicznej uzasadnienia przyjętych stanowisk i decyzji.

(2)      Należy wykorzystać doświadczenia zdobyte w czasie pierwszego dziesięciolecia funkcjonowania unii gospodarczej i walutowej.

(2a)    Utworzenie i utrzymanie dynamicznego jednolitego rynku uważa się za element prawidłowego i sprawnego funkcjonowania unii gospodarczej i walutowej.

(3)      W szczególności należy poszerzyć zakres nadzoru nad polityką gospodarczą państw członkowskich, który nie powinien ograniczać się do nadzoru budżetowego, aby zapobiegać powstawaniu nadmiernych zaburzeń równowagi makroekonomicznej i zapewnić państwom członkowskim, w których zaburzenia takie występują, pomoc w opracowaniu planów naprawczych zanim rozbieżności się utrwalą, a procesy gospodarcze i finansowe w sposób trwały przyjmą zbyt niekorzystny kierunek. Poszerzeniu nadzoru gospodarczego powinno towarzyszyć pogłębienie nadzoru budżetowego.

(3a)    Biorąc pod uwagę głębokie powiązania handlowo-finansowe między państwami członkowskimi zarówno w strefie euro, jak i poza nią, oraz skutki uboczne krajowych strategii polityki gospodarczej dla Unii i strefy euro jako całości, niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie również do państw członkowskich, których walutą nie jest euro, aby zachęcić je do przejęcia na jak najwcześniejszym etapie odpowiedzialności za ewentualne znaczące oddziaływanie prowadzonej przez nie krajowej polityki gospodarczej na jedno lub więcej państw członkowskich.

(4)      W celu zapewnienia pomocy w usuwaniu takich zaburzeń równowagi konieczne jest opracowanie procedury, która będzie ustalona w ustawodawstwie.

(5)      Nadzór wielostronny, o którym mowa w art. 121 ust. 3 i 4 TFUE, należy uzupełnić o przepisy szczególne dotyczące wykrywania zaburzeń równowagi makroekonomicznej, zapobiegania im i ich korygowania. Istotne jest, aby procedura ta stanowiła część dorocznego cyklu nadzoru wielostronnego.

(5a)    Aby wzmocnić dialog między instytucjami Unii, w szczególności Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją z jednej strony, a parlamentami państw członkowskich, ich rządami i parlamentami regionalnymi mającymi kompetencje prawodawcze i uprawnienia podatkowe z drugiej strony, oraz aby zapewnić większą przejrzystość i odpowiedzialność, właściwa komisja Parlamentu Europejskiego może organizować publiczne debaty na temat stosowanego przez Radę i Komisję nadzoru makroekonomicznego i budżetowego.

(6)      Egzekwowanie rozporządzenia (WE) nr …/2011 – określającego ramy zapobiegania zaburzeniom równowagi makroekonomicznej oraz ich korygowania, a opierającego się na tabeli wskaźników jako narzędziu do wczesnego wykrywania pojawiających się zaburzeń równowagi i wykonywania analiz ekonomicznych oraz szczegółowych przeglądów – należy wzmocnić poprzez wprowadzenie depozytów oprocentowanych lub grzywien dla państw członkowskich, których walutą jest euro; grzywny te nakładane byłyby w przypadku ▌ niestosowania się do zaleceń lub do obowiązku sporządzenia odpowiedniego planu działań naprawczych, z myślą o zlikwidowaniu nadmiernych zaburzeń równowagi makroekonomicznej.

(6a)    Dług państwowy w unii walutowej różni się dynamiką od długu w walutach niezależnych. Utrzymanie preferencyjnego traktowania długu państwowego w strefie euro należy zatem poddać przeglądowi i w razie jego niezgodności z paktem stabilności i wzrostu na mocy rozporządzenia (WE) nr 1466/97 i rozporządzenia (WE) nr 1467/97 ograniczyć je lub wycofać jako środek dyscyplinarny kontrolujący nadmierne zaburzenia równowagi makroekonomicznej i sprzyjający przestrzeganiu paktu stabilności i wzrostu. Jest to właściwy mechanizm do zapobiegania kryzysom w przyszłości, a nie do natychmiastowego zastosowania w sytuacjach, które sprzyjałaby cykliczności.

(7)      Zaburzenia równowagi makroekonomicznej mogą z dużym prawdopodobieństwem prowadzić do nieuzasadnionych wahań dochodów i wydatków publicznych podczas cyklu koniunkturalnego, mając wpływ na podstawowe dane i zniekształcając obraz na potrzeby planowania budżetowego i podejmowania decyzji budżetowych. Podejmowane na podstawie zniekształconych tendencji niewłaściwe wybory w ramach polityki budżetowej mogą prowadzić do zachwiania stabilności finansów publicznych, a nawet do jej pogorszenia. W razie pozostawienia sytuacji bez kontroli może dość do wzajemnego wzmacniania się zaburzeń równowagi budżetowej i innych zaburzeń makroekonomicznych, co może zagrażać prawidłowemu funkcjonowaniu unii gospodarczej i walutowej. Z tych względów system korygowania zaburzeń równowagi makroekonomicznej powinien przyczynić się do zapobiegania powstawaniu wstrząsów gospodarczych o asymetrycznych skutkach i do zrównoważonego wzrostu gospodarczego, a także do poprawy krótko- i długoterminowej dyscypliny fiskalnej i budżetowej w państwach członkowskich, których walutą jest euro.

(8)      Niestosowanie się do zaleceń Rady zgodnie z art. 10 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr .../2011, mających na celu likwidację nadmiernych zaburzeń równowagi makroekonomicznej, powinno co do zasady skutkować depozytem oprocentowanym przekształcanym w roczną grzywnę wtedy, gdy dane państwo członkowskie nie podejmie działań naprawczych, a Rada przyjmie drugie zalecenie w ramach tej samej procedury nadmiernego zaburzenia równowagi, dopóki Rada nie uzna, że dane państwo członkowskie podjęło działania naprawcze w celu realizacji jej zaleceń.

(9)      Również ▌ zaniechanie przez dane państwo członkowskie sporządzenia planu działań naprawczych zgodnie z zaleceniami Rady określonymi w art. 8 ust. 2 tego rozporządzenia i stwierdzającymi, że nawet po pierwszym zaleceniu Rady w sprawie zmiany planu działań naprawczych danego państwa członkowskiego państwo to przedstawiło niewystarczający plan działań naprawczych, powinno co do zasady być karane roczną grzywną do czasu, aż Rada uzna, że dane państwo członkowskie przedstawiło plan działań naprawczych, który w zadowalający sposób spełnia jej zalecenia.

(9a)    Jeżeli państwo członkowskie manipuluje danymi finansowymi, fałszuje dane statystyczne lub w wyniku nadużyć umyślnie podaje wprowadzające w błąd informacje, należy na nie nałożyć jednorazową grzywnę. Państwo członkowskie nie powinno być karane grzywną dwukrotnie za to samo umyślne naruszenie.

(10)    Aby zapewnić równe traktowanie wszystkich państw członkowskich, stawka depozytu oprocentowanego i grzywny powinna być identyczna dla wszystkich państw członkowskich, których walutą jest euro, i wynosić 0,1 % produktu krajowego brutto (PKB) danego państwa członkowskiego w roku poprzednim. W przypadku świadomego i poważnego niezastosowania się do zaleceń Rady lub Komisji grzywna może zostać zwiększona do 0,3% PKB.

(11)    Procedura nakładania sankcji na państwa członkowskie, które nie podejmują skutecznych środków celem skorygowania zaburzeń równowagi makroekonomicznej, powinna być skonstruowana w taki sposób, by nałożenie sankcji na takie państwo członkowskie było regułą, a nie wyjątkiem.

(11a)  Grzywna powinna być wynikiem nieprzestrzegania zaleceń, niepodjęcia działań naprawczych w przewidzianym terminie lub nieprzedstawienia odpowiednich planów działań naprawczych. Grzywny nie należy zatem nakładać w związku z samym wystąpieniem nadmiernych zaburzeń równowagi makroekonomicznej ani w wyniku tego, że podjęte zgodnie z zaleceniem działania naprawcze nie zmniejszyły w praktyce nadmiernych zaburzeń równowagi.

(12)    Zapłacone grzywny powinny być przeznaczane na mechanizm stabilności dla państw członkowskich, których walutą jest euro ▌. Do czasu ustanowienia tego mechanizmu odsetki i kary pieniężne przeznacza się na gwarancje dla istotnych dla UE projektów finansowanych przez Europejski Bank Inwestycyjny zgodnie z przepisami załączonego do Traktatów Protokołu (nr 5) w sprawie Statutu Europejskiego Banku Inwestycyjnego.

(13)    Uprawnienia do przyjmowania indywidualnych decyzji w sprawie nałożenia sankcji przewidzianej w niniejszym rozporządzeniu powinny zostać przyznane Radzie. Jako element koordynacji polityki gospodarczej państw członkowskich prowadzonej przez Radę zgodnie z art. 121 ust. 1 TFUE, decyzje takie stanowią nieodłączne działania następcze w stosunku do środków przyjętych przez Radę zgodnie z art. 121 TFUE oraz z rozporządzeniem (UE) nr […/…].

(14)    Ponieważ niniejsze rozporządzenie zawiera przepisy ogólne dotyczące skutecznego egzekwowania rozporządzenia (UE) nr […/…], powinno zostać przyjęte zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, o której mowa w art. 121 ust. 6 TFUE.

(15)    Ponieważ cel, jakim są skuteczne ramy wykrywania zaburzeń równowagi makroekonomicznej i zapobiegania im, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie ze względu na głębokie współzależności natury handlowej i finansowej pomiędzy nimi oraz ze względu na skutki uboczne polityki gospodarczej poszczególnych krajów dla Unii i całej strefy euro, natomiast możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w przywołanym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tego celu,

(15a)  Przepisy niniejszego rozporządzenia są w pełni zgodne z art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej oraz klauzulami horyzontalnymi TFUE, czyli art. 7, 8, 9, 10 i 11 TFUE, z Kartą praw podstawowych, jak również z załączonymi do Traktatów przepisami Protokołu (nr 26) w sprawie usług użyteczności publicznej i z art. 153 ust. 5 TFUE.

(15b)  Niniejsze rozporządzenie nie narusza korzystania z praw podstawowych uznanych na mocy przepisów prawa państw członkowskich oraz prawa Unii. Nie narusza ono także prawa do negocjowania, zawierania i wdrażania umów zbiorowych oraz do wchodzenia w spory zbiorowe zgodnie z prawem krajowym i praktykami przestrzegającymi prawa Unii.

(15c)   W celu wspierania odpowiedzialności i krajowego zaangażowania Rada powinna zbierać się i obradować publicznie, kiedy omawia i przyjmuje konkluzje i zalecenia w tych ważnych kwestiach mających wpływ na interesy Unii Europejskiej i jej obywateli.

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Przedmiot i zakres zastosowania

1. Niniejszym rozporządzeniem ustanawia się system sankcji służących skutecznemu korygowaniu nadmiernych zaburzeń równowagi makroekonomicznej w strefie euro.

2. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do państw członkowskich, których walutą jest euro.

2a. Niniejsze rozporządzenie stosuje się również do państwa członkowskiego, którego walutą nie jest euro, a które powiadomiło Komisję o gotowości do stosowania niniejszego rozporządzenia. Takie powiadomienie publikowane jest w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do takiego państwa członkowskiego od dnia następującego po ogłoszeniu tego powiadomienia.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się definicje określone w art. 2 rozporządzenia (UE) nr […/…].

Dodatkowo zastosowanie ma następująca definicja:

 „wyjątkowa sytuacja gospodarcza” oznacza sytuację, w której przekroczenie przez deficyt publiczny wartości referencyjnej uznaje się za wyjątkowe w rozumieniu art. 126 ust. 2 lit. a) tiret drugie TFUE i przepisów rozporządzenia Rady (WE) nr 1467/97[5].  

Artykuł 3Sankcje

1. Rada, działając na wniosek Komisji, wymaga złożenia depozytu oprocentowanego, jeśli zalecenie Rady w sprawie działań naprawczych zostanie przyjęte zgodnie z ▌ art. 10 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr …/2011, w przypadku gdy Rada uzna, że dane państwo członkowskie nie podjęło działań naprawczych, będących następstwem wydanego zalecenia.

1a. Działając na wniosek Komisji, Rada nakłada roczną grzywnę w następujących przypadkach:

a)        jeżeli drugie zalecenie Rady w ramach tej samej procedury nadmiernego zaburzenia równowagi zostanie przyjęte zgodnie z art. 8 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr .../2011, w przypadku gdy Rada uzna, że nawet po jej pierwszym zaleceniu w sprawie zmiany planu działań naprawczych danego państwa członkowskiego państwo to przedstawiło niewystarczający plan działań naprawczych, lub

b)        jeżeli drugie zalecenie Rady w ramach tej samej procedury nadmiernego zaburzenia równowagi zostanie przyjęte zgodnie z art. 10 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr .../2011, w przypadku gdy Rada uzna, że nawet po jej pierwszym zaleceniu w sprawie działań naprawczych dane państwo członkowskie nie podjęło zaleconych działań naprawczych. Grzywna nakładana jest w drodze przekształcenia nałożonego depozytu oprocentowanego w roczną grzywnę zgodnie z art. 3 ust. 1.

Uznaje się, że decyzja została przyjęta przez Radę, jeżeli w terminie dziesięciu dni od przyjęcia wniosku przez Komisję Rada nie odrzuci go kwalifikowaną większością głosów. Rada może zmienić wniosek Komisji zgodnie z art. 293 ust. 1 TFUE. Zainteresowane państwo członkowskie może wnioskować o zwołanie nadzwyczajnego posiedzenia Rady w celu poddania decyzji pod głosowanie.

2. Zaproponowany przez Komisję depozyt oprocentowany lub roczna grzywna wynosi 0,1% PKB danego państwa członkowskiego w poprzednim roku. W przypadku świadomego i poważnego niezastosowania się do zaleceń Rady lub Komisji grzywna może zostać zwiększona do 0,3% PKB.

3. W drodze odstępstwa od przepisów ust. 2 Komisja może, w związku z wyjątkową sytuacją gospodarczą lub w odpowiedzi na umotywowany wniosek danego państwa członkowskiego skierowany do niej, lub w celu uwzględnienia wszelkich efektów kumulacji sankcji nałożonych zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr .../2011 w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu oraz z rozporządzeniem (UE) nr .../2011 w sprawie skutecznego egzekwowania nadzoru budżetowego w strefie euro, w terminie dziesięciu dni od daty podjęcia przez Radę decyzji, o których mowa w ust. 1, zaproponować zmniejszenie wysokości grzywny ▌.

4. Jeżeli państwo członkowskie ustanowiło depozyt oprocentowany lub zapłaciło roczną grzywnę za dany rok kalendarzowy, a następnie Rada zgodnie z art. 10 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr …/2011 uznała, że państwo to w danym roku podjęło zalecane działania naprawcze, uiszczony za dany rok depozyt wraz z narosłymi odsetkami lub zapłacona grzywna jest zwracana danemu państwu członkowskiemu w części obliczonej pro rata temporis.

4a. Jeżeli państwo członkowskie manipuluje danymi finansowymi, fałszuje dane statystyczne lub umyślnie podaje wprowadzające w błąd informacje, co w szczególności prowadzi do naruszenia europejskich przepisów statystycznych, stanowiących podstawę decyzji zawartych w rozporządzeniu (UE) nr .../2011 [w sprawie zapobiegania zaburzeniom równowagi makroekonomicznej i ich korygowania], Rada, stanowiąc na wniosek Komisji, może podjąć decyzję zobowiązującą państwo członkowskie do zapłaty grzywny. Grzywna taka to jednorazowa płatność wynosząca 0,5% PKB danego państwa członkowskiego w poprzednim roku. Uznaje się, że decyzja została przyjęta przez Radę, jeżeli w terminie dziesięciu dni od przyjęcia wniosku przez Komisję Rada nie odrzuci wniosku kwalifikowaną większością głosów. Rada może zmienić wniosek Komisji zgodnie z art. 293 ust. 1 TFUE.

4b. Całkowita roczna kwota skumulowanych grzywien nałożonych na państwo członkowskie, z wyłączeniem grzywny, o której mowa w ust. 4a, nie przekracza 0,5% PKB danego państwa.

Artykuł 4Przeznaczenie

grzywien

Grzywny zapłacone zgodnie z art. 3 niniejszego rozporządzenia stanowią inne dochody, o których mowa w art. 311 TFUE, i są przeznaczane na mechanizm stabilności dla państw członkowskich, których walutą jest euro ▌. Do czasu ustanowienia tego mechanizmu odsetki i grzywny przeznacza się na gwarancje dla istotnych dla UE projektów finansowanych przez Europejski Bank Inwestycyjny zgodnie z przepisami załączonego do Traktatów Protokołu (nr 5) w sprawie Statutu Europejskiego Banku Inwestycyjnego.

Artykuł 5

Głosowanie w Radzie

W odniesieniu do środków, o których mowa w art. 3, prawo głosu posiadają wyłącznie członkowie Rady reprezentujący państwa członkowskie, których walutą jest euro, oraz państwa członkowskie stosujące niniejsze rozporządzenie na zasadzie dobrowolności. Rada stanowi, nie uwzględniając głosu członka Rady reprezentującego dane państwo członkowskie.

Większość kwalifikowaną członków Rady wymienionych w akapicie pierwszym określa się zgodnie z art. 238 ust. 3 lit. a) TFUE.

W celu zwiększenia publicznej kontroli, odpowiedzialności i krajowego zaangażowania podczas omawiania i przyjmowania decyzji, o których mowa w art. 3, obrady Rady są otwarte dla publiczności zgodnie z art. 83 decyzji Rady 2006/683/WE, Euratom z dnia 15 września 2006 r. w sprawie przyjęcia regulaminu wewnętrznego Rady.

Artykuł 5a

Dialog gospodarczy

Aby wzmocnić dialog między instytucjami Unii, w szczególności Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją z jednej strony, a parlamentami państw członkowskich, ich rządami i innymi właściwymi organami państw członkowskich z drugiej strony, oraz aby zapewnić większą przejrzystość i odpowiedzialność, właściwa komisja Parlamentu Europejskiego może przeprowadzać przesłuchania i organizować debaty publiczne na temat stosowanego przez Radę i Komisję nadzoru makroekonomicznego i budżetowego.

Artykuł 5b

Klauzula przeglądu

1. Do dnia ... [6]* i co trzy lata po tym terminie Komisja publikuje sprawozdanie w sprawie stosowania niniejszego rozporządzenia. Sprawozdanie to zawiera między innymi ocenę tego, czy:

a) system egzekwowania przyczynił się do przestrzegania przez państwa członkowskie zasad przewodnich dotyczących stabilnych cen, zdrowych finansów publicznych i warunków pieniężnych oraz trwałej równowagi płatniczej w Unii;

b) grzywny są skuteczne, odpowiednie i proporcjonalne;

c) system nakładania grzywien należy zmienić.

2. Sprawozdanie wraz z wszelkimi dołączonymi doń wnioskami przekazywane jest Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

3. Jeśli w sprawozdaniu wskazano przeszkody dla prawidłowego funkcjonowania zawartych w Traktatach postanowień dotyczących unii gospodarczej i walutowej, w szczególności w odniesieniu do środków wykonawczych, podaje się w nim niezbędne zalecenia dla Rady Europejskiej.

Artykuł 6

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane w państwach członkowskich zgodnie z Traktatami.

Sporządzono w

W imieniu Parlamentu Europejskiego                          W imieniu Rady

Przewodniczący                                                                    Przewodniczący

  • [1]  Dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym.
  • [2] * Poprawki: tekst nowy lub zmieniony został zaznaczony kursywą i wytłuszczonym drukiem; symbol ▌sygnalizuje skreślenia.
  • [3]           Dz.U. C , , s. .
  • [4]           Dz.U. L 87 z 31.3.2009, s. 164.
  • [5]           Dz.U. L 209 z 2.8.1997, s. 6.
  • [6] *          Dz.U.: proszę wstawić datę: xxx lat od wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

UZASADNIENIE

Wnioski Komisji dotyczące poprawy zarządzania gospodarczego mają istotne znaczenie dla przyszłości UE i wzrostu gospodarczego, w szczególności w strefie euro. Sprawozdawcy Parlamentu Europejskiego postanowili wobec tego zająć się bardzo uważnie wnioskami Komisji jako pakietem i poprawić je w celu wypracowania solidnych i spójnych ram na przyszłe dziesięciolecia. Punktem wyjścia dla sprawozdawców były wnioski Komisji. Parlament po raz pierwszy współdecyduje z Radą w kwestii sytuacji makroekonomicznej w Unii. Sprawozdawcy zdają sobie sprawę, że te nowe uprawnienia wynikające z traktatu lizbońskiego oznaczają również nową odpowiedzialność. Rada nie może podjąć żadnej ostatecznej decyzji bez zgody Parlamentu w sprawie całego pakietu. Celem jest zagwarantowanie na mocy tej procedury spójności i terminowego przyjęcia wszystkich części pakietu.

Doświadczenia zdobyte w pierwszym dziesięcioleciu istnienia unii gospodarczej i walutowej wykazują konieczność ustanowienia ulepszonych ram zarządzania gospodarczego, które powinny opierać się na mocniejszym zaangażowaniu krajowym na rzecz wspólnie uzgodnionych zasad i strategii politycznych oraz na solidniejszych ramach nadzoru nad krajowymi strategiami gospodarczymi na szczeblu UE. Sprawozdawcy opowiadają się wobec tego za obszerną reformą ram zarządzania w oparciu o metodę wspólnotową (unijną) oraz silną i niezależną Komisję, która stosownie do nowych pogłębionych i szerzej pojętych ram nadzoru nad polityką gospodarczą będzie sprawować nadzór i wskazywać kierunek działań.

Trzeba uczyć się na popełnionych błędach; dlatego szczególnie ważne jest rozszerzenie nadzoru, aby zapobiegać szkodliwym zaburzeniom równowagi makroekonomiecznej. Istnieje pilna potrzeba dopilnowania, aby w przyszłości nadzór wykraczał poza politykę fiskalną, gdyż pogłębianie się nierównowagi makroekonomicznej okazało się szkodliwe i doprowadziło do zwiększonej podatności na zagrożenia. Ramy zapobiegania i korekty zaburzeń równowagi makroekonomicznej muszą podkreślać wczesne wykrywanie potencjalnie szkodliwych zaburzeń równowagi makroekonomicznej i zapobieganie im. Nadzór makroekonomiczny nie może opierać się na statycznych i uproszczonych ramach. Należy dopilnować, aby odnośna procedura była oparta na dokładnej analizie ekonomicznej przeprowadzonej z uwzględnieniem szczegółowych przeglądów obejmujących szeroki zakres czynników gospodarczych przy jednoczesnym należytym uwzględnieniu szczególnej sytuacji poszczególnych krajów.

Aby zapewnić wiarygodne i skuteczne ramy nadzoru, należy je wzmocnić poprzez ustanowienie rocznych grzywien za nieprzestrzeganie zaleceń lub obowiązku sporządzenia odpowiedniego planu działań naprawczych. Ten mechanizm egzekwowania przepisów wejdzie w życie tylko wtedy, jeżeli środki zapobiegawcze zawiodą wskutek niezdolności państwa członkowskiego do podjęcia koniecznych działań w odniesieniu do wydanych zaleceń, albo też nie dostarczy ono wystarczającego planu działań naprawczych. Na dane państwo członkowskie nie można nakładać grzywny wyłącznie za wystąpienie zaburzeń równowagi makroekonomicznej – podstawą do ewentualnego nałożenia grzywny są tu przyjęte działania i środki.

Grzywna może stanowić skuteczny środek odstraszający jedynie wtedy, gdy zasadą jest stosowanie grzywny, a nie zwolnienie od niej. Istnieje zatem wyraźna potrzeba wprowadzenia większego automatyzmu bez zostawiania pola dla negocjacji politycznych. Uznaje się więc, że decyzje dotyczące nakładania grzywien zostały przyjęte przez Radę, jeżeli w terminie dziesięciu dni od przyjęcia wniosku przez Komisję Rada nie odrzuci go kwalifikowaną większością głosów. Dane państwo członkowskie powinno mieć prawo zażądania zwołania posiedzenia Rady w celu podjęcia tej decyzji. Jest to warunkiem równego traktowania wszystkich państw członkowskich. Ponieważ nacisk w zakresie nadzoru makroekonomicznego ma być kładziony na działania prewencyjne i naprawcze przebiegające w kilku etapach, nieprzyjęcie przez dane państwo członkowskie – podlegające procedurze nadmiernego deficytu – niezbędnych środków lub nieprzedłożenie przezeń wystarczającego planu działań naprawczych powinno samo w sobie stanowić podstawę do nałożenia grzywny.

W zależności od stopnia nieprzestrzegania zaleceń Komisji i Rady roczny wymiar grzywny powinien wynosić od minimum 0,1% do maksimum 0,5% PKB danego państwa członkowskiego w poprzednim roku. Jest to koniecznym warunkiem postrzegania grzywien jako skutecznego środka odstraszającego. W szczególności należy wyraźnie dać do zrozumienia, że żadnego rodzaju oszustwa nie będą tolerowane. Dlatego grzywny w wysokości 0,5% PKB powinny być nakładane na państwa członkowskie, które manipulują danymi finansowymi, fałszują dane statystyczne lub podają wprowadzające w błąd informacje. Jako wyjątek od ogólnej zasady rocznego wymiaru grzywien grzywnę tę należy nakładać tylko jeden raz jako sankcję za nadużycia.

Przy podejmowaniu decyzji o sankcjach należy brać pod uwagę ogólny poziom sankcji w odniesieniu do innych elementów wielostronnego nadzoru. Aby grzywny nie wywoływały efektu procyklicznego, konieczne jest wprowadzenie pułapu łącznej kwoty grzywien w skali roku. Jako wyjątek od tej reguły przy rozważaniu łącznej kwoty grzywien nie powinny być brane pod uwagę grzywny nałożone z powodu oszustw.

W przyszłości grzywny powinny być przeznaczane na stały mechanizm rozwiązywania kryzysów i jako takie przyczyniać się do bufora koniecznego na wypadek kryzysu. Do czasu ustanowienia funduszu grzywny powinny być przekazywane na konto Europejskiego Instrumentu Stabilności Finansowej.

Konieczne są wysiłki zmierzające do takiego poszerzenia zakresu nadzoru, aby objąć nim zaburzenia równowagi makroekonomicznej. Ponieważ są to nowe ramy i nowy mechanizm, po trzech latach należy dopilnować przeprowadzenia dokładnego przeglądu funkcjonowania systemu. W szczególności należy ocenić, czy można bardziej zautomatyzować liczne etapy podejmowania decyzji w fazie prewencyjnej i naprawczej.

Jeśli chodzi o pozostałe wnioski zawarte w pakiecie, sprawozdawcy podkreślają, że ramy nowego europejskiego semestru trzeba uwzględnić w tekstach prawnych (a nie tylko w zatwierdzonym przez Radę kodeksie postępowania). Silniejsze poczucie odpowiedzialności, przejrzystość, wzajemna weryfikacja i wpływ na reputację („przestrzegaj lub wyjaśnij”) w wyniku europejskiego semestru, jak również zachęty i sankcje wynikające z tych powiązanych procedur powinny skutkować wyższym stopniem harmonizacji i przestrzegania przepisów UE przez państwa członkowskie.

Zarządzanie gospodarcze i krajowa polityka gospodarcza powinny być w większym stopniu przedmiotem wspólnego zainteresowania wszystkich zaangażowanych stron. Należy zatem wzmocnić poczucie odpowiedzialności na poziomie krajowym. Potrzebne jest większe zaangażowanie parlamentów państw członkowskich zarówno na poziomie krajowym, jak i na szczeblu UE. Ponadto państwa członkowskie powinny wprowadzić krajowe przepisy oraz instytucje, które są zgodne z celami paktu stabilności i wzrostu.

Wnioski Komisji są dobrym punktem wyjścia, należy je jednak jeszcze wzmocnić, w szczególności w następujących obszarach:

- większy nacisk na zapobieganie niezrównoważonym strategiom w polityce fiskalnej i makroekonomicznej; wraz ze stosowaniem wspólnych zasad należy również wprowadzić nowe zachęty;

- w ramach europejskiego semestru należy odpowiednio uregulować na poziomie państw członkowskich krajowe programy reform oraz programy stabilności i konwergencji przed poddaniem ich nadzorowi na poziomie UE; wszystkie państwa członkowskie powinny uwzględniać w krajowych procedurach budżetowych zasady paktu stabilności i wzrostu;

- większa i bardziej samodzielna rola Komisji w ramach procedury nadzoru; obejmuje to dotyczące poszczególnych państw członkowskich oceny, monitorowanie, inspekcje, zalecenia, ostrzeżeniai i sankcje; Komisja powinna podejmować decyzje dotyczące przestrzegania przepisów UE w sposób mniej zależny od Rady;

- tryb podejmowania decyzji w drodze głosowania w Radzie na zasadzie odwróconej większości kwalifikowanej należy wprowadzić zarówno w części prewencyjnej, jak i naprawczej ram dotyczących paktu; jeśli ma być zapewniona wiarygodność systemu, powinno być jak najmniej pola do politycznych negocjacji w Radzie lub między poszczególnymi państwami członkowskimi i Komisją; niemniej jednak Komisja i Rada powinny opierać wszystkie decyzje na ilościowych i jakościowych analizach i danych;

- w celu wzmocnienia wzajemnego wsparcia i wzajemnej presji integralną część ram zarządzania gospodarczego powinna stanowić większa przejrzystość i odpowiedzialność: od Komisji i Rady oczekuje się uzasadniania i upubliczniania ich stanowisk i decyzji na wszystkich właściwych etapach procedury; w czasie pierwszego dziesięciolecia UGW dyskusje i decyzje w ramach eurogrupy i Rady odbywały się w większości za zamkniętymi drzwiami;

- bardziej samodzielnej roli Komisji w procedurze podejmowania decyzji musi towarzyszyć większa odpowiedzialność Komisji jako warunek prawidłowego stosowania Traktatu i rozporządzeń;

- Parlament powinien odgrywać większą rolę w procesie nadzoru, jednak nie rolę wykonawczą; ta nowa rola powinna obejmować regularne i systematyczne debaty publiczne i wysłuchania w PE, w szczególności w sprawach o znaczeniu ponadgranicznym.

OPINIA KOMISJI PRAWNEJ W SPRAWIE PODSTAWY PRAWNEJ

Sz. Pani Sharon Bowles

Przewodnicząca

Komisja Gospodarcza i Monetarna

BRUKSELA

Przedmiot:       Opinia na temat podstawy prawnej wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie środków egzekwowania korekty nadmiernych zaburzeń równowagi makroekonomicznej w strefie euro (COM(2010) 525 – C7‑0299/2010 – 2010/0279(COD))

Szanowna Pani Przewodnicząca!

W piśmie z dnia 4 marca 2011 r. zwróciła się Pani do Komisji Prawnej – zgodnie z art. 37 ust. 2 Regulaminu PE – o opinię na temat odpowiedniej podstawy prawnej różnych wniosków legislacyjnych, do których w Pani komisji jako komisji właściwej i/lub w Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych złożono poprawki mające na celu zmianę podstawy prawnej.

Komisja rozpatrzyła tę kwestię na posiedzeniu w dniu 12 kwietnia 2011 r.

Celem pakietu dotyczącego zarządzania gospodarczego jest wyjście naprzeciw potrzebie większej koordynacji i ściślejszego nadzoru strategii polityki gospodarczej w ramach unii gospodarczej i walutowej.

Pakiet ten obejmuje sześć wniosków legislacyjnych.

Wnioski te analizowane są oddzielnie w załączniku. Dla wygody poniżej przedstawiono konkluzje komisji dotyczące właściwej podstawy prawnej w każdym przypadku:

– Wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zapobiegania zaburzeniom równowagi makroekonomicznej i ich korygowania (COM(2010) 527, 2010/0281(COD))

Jedynym celem tego wniosku dotyczącego rozporządzenia jest rozszerzenie procedury nadzoru gospodarczego, na co zezwala art. 121 ust. 6 TFUE. Ta podstawa prawna wydaje się zatem odpowiednia.

– Wniosek dotyczący dyrektywy Rady w sprawie wymogów dotyczących ram budżetowych w państwach członkowskich (COM(2010) 523 wersja ostateczna, 2010/ 0277(NLE))

Głównym celem tego wniosku jest zachęcenie do odpowiedzialności fiskalnej poprzez określenie minimalnych wymogów dla ram krajowych oraz zadbanie o skuteczność procedury nadmiernego deficytu. Dlatego podstawa prawna zaproponowana przez Komisję Europejską, tj. art. 126 ust. 14 akapit trzeci TFUE, wydaje się odpowiednia.

– Wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1466/97 w sprawie wzmocnienia nadzoru pozycji budżetowych oraz nadzoru i koordynacji polityk gospodarczych (COM(2010) 526, 2010/0280(COD))

Celem tego wniosku jest zapewnienie ściślejszej koordynacji polityk gospodarczych państw członkowskich. Dlatego wydaje się, że art. 121 ust. 6 TFUE stanowi odpowiednią podstawę prawną dla tego aktu.

– Wniosek dotyczący rozporządzenia Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1467/97 w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu (COM(2010) 522 wersja ostateczna, 2010/0276(CNS))

W świetle faktu, że głównym celem tego wniosku jest określenie szczegółowych zasad, jakimi należy się kierować przy stosowaniu procedury nadmiernego deficytu, jedyną odpowiednią podstawą prawną jest art. 126 ust. 14 TFUE.

– Wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie skutecznego egzekwowania nadzoru budżetowego w strefie euro (COM(2010) 524, 2010/0278(COD))

Uznaje się, że art. 121 ust. 6 w związku z art. 136 TFUE stanowi odpowiednią podstawę prawną.

– Wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie środków egzekwowania korekty nadmiernych zaburzeń równowagi makroekonomicznej w strefie euro (COM 2010) 525, 2010/0279 (COD))

Mając na uwadze cel tego wniosku, jakim jest bardziej skuteczna korekta zaburzeń równowagi makroekonomicznej w strefie euro, art. 121 ust. 6 w związku z art. 136 TFUE stanowi odpowiednią podstawę prawną.

Na posiedzeniu w dniu 12 kwietnia 2011 r. Komisja Prawna przyjęła jednogłośnie powyższe zalecenia[1].

Z poważaniem

Klaus-Heiner Lehne

Załącznik

Przedmiot: Podstawa prawna wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie środków egzekwowania korekty nadmiernych zaburzeń równowagi makroekonomicznej w strefie euro (COM (2010)0525, 2010/0279 (COD))

Pakiet dotyczący zarządzania gospodarczego składa się z sześciu wniosków mających na celu poprawę koordynacji strategii polityki gospodarczej i nadzoru nad nimi w ramach unii gospodarczej i walutowej w kontekście strategii Europa 2020 oraz europejskiego okresu oceny, nowego cyklu nadzoru łączącego procesy ujęte w pakcie stabilności i wzrostu[2] oraz w ogólnych wytycznych polityki gospodarczej.

Wnioski te stanowią reakcję na słabości obecnego systemu, które uwidocznił światowy kryzys gospodarczy i finansowy. Dwa wnioski dotyczą procedury nadmiernego deficytu i oba oparte są na art. 126 ust. 14 TFUE. Pozostałe cztery wnioski dotyczą procedury wielostronnego nadzoru i oparte są na art. 121 ust. 6. Dwa z nich oparte są na art. 121 ust. 6 w związku z art. 136 TFUE.

Wnioski te przygotowano w następstwie dwóch komunikatów Komisji Europejskiej[3] oraz porozumienia w Radzie Europejskiej z czerwca 2010 r. w sprawie potrzeby zwiększenia koordynacji polityki gospodarczej państw członkowskich. Pakiet dotyczący zarządzania gospodarczego przedłożono w dniu 29 września 2010 r.

Wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie środków egzekwowania korekty nadmiernych zaburzeń równowagi makroekonomicznej w strefie euro (zwany dalej „wnioskiem”) rozszerza proces nadzoru gospodarczego, określony częściowo w pakcie stabilności i wzrostu. W efekcie nadzór budżetowy i nadzór fiskalny zostają uzupełnione o mechanizm zdolny do identyfikacji zaburzeń równowagi makroekonomicznej, zapobiegania im i ich korygowania. Wniosek ten należy traktować jako uzupełnienie rozporządzenia w sprawie procedury nadmiernego zaburzenia równowagi[4].

Procedura ustawodawcza jest na etapie pierwszego czytania w Komisji Gospodarczej i Monetarnej, której sprawozdawcą jest Carl Haglund. Komisja Zatrudnienia i Spraw Socjalnych przygotowuje opinię (sprawozdawczyni: Pervenche Berès)..

Poprawki złożone przez komisję przedmiotowo właściwą (ECON) mają na celu zmianę podstawy prawnej z podwójnej (art. 136 w związku z art. 121 ust. 6) na wieloraką (art. 136 w związku z art. 121 ust. 6, art. 121 ust. 2 i art. 148 ust. 2 TFUE).

Kontekst

Jak Komisja Europejska podkreśla w uzasadnieniu[5], UE potrzebuje silniejszego nadzoru gospodarczego, który powinien obejmować wszystkie istotne obszary gospodarki. Zatem „zaburzenia równowagi makroekonomicznej należałoby analizować w połączeniu z polityką budżetową oraz reformami mającymi stymulować wzrost gospodarczy”.

Na mechanizm zapobiegania zaburzeniom równowagi makroekonomicznej oraz ich korygowania składają się dwa projekty wniosków.

Pierwszy zestaw środków zawarty jest we wniosku dotyczącym rozporządzenia w sprawie procedury nadmiernego zaburzenia równowagi, którego celem jest stworzenie ram służących identyfikacji zaburzeń równowagi makroekonomicznej oraz zaradzeniu im. Przedmiotem drugiego wniosku jest egzekwowanie środków korygujących nadmierne zaburzenia równowagi makroekonomicznej. Dotyczy on wyłącznie państw członkowskich strefy euro i stanowi zachętę dla państw członkowskich do podejmowania działań w przypadku zaistnienia zaburzeń równowagi makroekonomicznej już na wczesnym etapie oraz do zapewnienia w razie potrzeby odpowiednich środków korygujących.

Proponowane podstawy prawne

Art. 121 ust. 6

6. Parlament Europejski i Rada, stanowiąc w drodze rozporządzeń zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, mogą przyjąć szczegółowe zasady procedury wielostronnego nadzoru, o której mowa w ustępach 3 i 4[6].

Art. 136

1.        W celu zapewnienia prawidłowego funkcjonowania unii gospodarczej i walutowej oraz zgodnie z odpowiednimi postanowieniami Traktatów, Rada, zgodnie z odpowiednią procedurą spośród tych, o których mowa w artykułach 121 i 126, z wyjątkiem procedury przewidzianej w artykule 126 ustęp 14, przyjmuje środki w odniesieniu do Państw Członkowskich, których walutą jest euro, w celu:

a)     wzmocnienia koordynacji i nadzoru ich dyscypliny budżetowej;

b)     określenia kierunków, w zakresie w jakim ich to dotyczy, polityki gospodarczej, czuwając nad zgodnością tych kierunków z kierunkami przyjętymi dla całej Unii oraz zapewniając nadzór nad nimi.

2.        W odniesieniu do środków, o których mowa w ustępie 1, w głosowaniu biorą udział tylko członkowie Rady reprezentujący Państwa Członkowskie, których walutą jest euro.

Większość kwalifikowaną wyżej wymienionych członków określa się zgodnie z artykułem 238 ustęp 3 litera a).

Art. 148 ust. 2

2. Na podstawie konkluzji Rady Europejskiej, Rada, na wniosek Komisji i po konsultacji z Parlamentem Europejskim, Komitetem Ekonomiczno-Społecznym, Komitetem Regionów i Komitetem ds. Zatrudnienia określonym w artykule 150, opracowuje co roku wytyczne, które Państwa Członkowskie uwzględniają w swoich politykach zatrudnienia. Wytyczne te są zgodne z ogólnymi kierunkami przyjmowanymi w wykonaniu artykułu 121 ustęp 2.

Art. 121 ust. 2

Rada, na zalecenie Komisji, opracowuje projekt ogólnych kierunków polityk gospodarczych Państw Członkowskich i Unii oraz składa sprawozdanie Radzie Europejskiej.

Rada Europejska, na podstawie sprawozdania Rady, debatuje nad konkluzją w sprawie ogólnych kierunków polityk gospodarczych Państw Członkowskich i Unii.

Na podstawie tej konkluzji Rada przyjmuje zalecenie określające te ogólne kierunki. Rada informuje Parlament Europejski o swoim zaleceniu.

Stanowisko Trybunału Sprawiedliwości

Według utrwalonego orzecznictwa z zasady akt prawny powinien mieć tylko jedną podstawę prawną. W przypadku gdy analiza celu i treści unijnego aktu prawnego wykaże, że wyznaczono mu dwa cele lub ma dwie części składowe opierające się na dwóch różnych podstawach prawnych i jeśli jeden z tych aspektów można zidentyfikować jako główny lub dominujący, podczas gdy drugi ma jedynie charakter pomocniczy, wówczas ten akt prawny należy wydać na pojedynczej podstawie prawnej, tj. na tej podstawie, która wymagana jest z racji głównego lub przeważającego celu lub takiej części składowej[7].

W wyjątkowych przypadkach natomiast, jeśli zostanie ustalone, że dany akt prawny dąży do realizacji większej liczby celów lub ma większą liczbę części składowych, które są nierozerwalnie związane, przy czym żaden z aspektów nie jest drugorzędny lub pośredni w stosunku do drugiego, wówczas taki akt prawny należy wydać na odpowiadających im różnych podstawach prawnych[8].

Analiza proponowanych podstaw prawnych

We wniosku dotyczącym środków egzekwowania korekty nadmiernych zaburzeń równowagi makroekonomicznej określono środki służące zapewnieniu skutecznych i wiarygodnych ram nadzoru.

W tym celu „ustanawia się system grzywien służących skutecznemu korygowaniu zaburzeń równowagi makroekonomicznej w strefie euro” (art. 1 wniosku). Mechanizm ten wejdzie w życie, jeżeli środki zapobiegawcze zawiodą wskutek niezdolności państwa członkowskiego do podjęcia koniecznych działań w odniesieniu do wydanych przez Radę zaleceń albo też w przypadku niewypełnienia przez państwa członkowskie obowiązku dostarczenia wystarczającego planu działań naprawczych (art. 3 wniosku). Grzywna wynosi 0,1% PKB odnośnego państwa członkowskiego w poprzednim roku. Ponadto art. 4 stanowi, iź zapłacone grzywny stanowią inne dochody, o których mowa w art. 311 Traktatu, i powinny być rozdzielane między państwa członkowskie, których walutą jest euro i które nie są objęte procedurą nadmiernego zaburzenia równowagi.

Wszystkie te środki mają na celu ściślejsze egzekwowanie rozporządzenia w sprawie zapobiegania zaburzeniom równowagi makroekonomicznej i korygowania ich.

Po zidentyfikowaniu głównych celów wniosku należy określić, która z proponowanych podstaw prawnych jest właściwa.

Artykuł 121 TFUE dotyczy koordynacji polityk gospodarczych państw członkowskich. Umożliwia on zatem Radzie określanie ogólnych kierunków polityki gospodarczej państw członkowskich oraz stosowanie procedury wielostronnego nadzoru w oparciu o sprawozdania Komisji (ust. 3 i 4). Ustęp 6 umożliwia przyjmowanie środków zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, aby ustanowić szczegółowe zasady wdrożenia procedury wielostronnego nadzoru.

Można uznać, że system grzywien przewidziany w art. 3-5 wniosku stanowi zestaw szczegółowych zasad procedury wielostronnego nadzoru, których przyjęcie dopuszcza art. 121 ust. 6. Dlatego wydaje się, że art. 121 ust. 6 stanowi odpowiednią podstawę prawną dla tego aktu.

Artykuł 136 TFUE stanowi część tytułu VIII, rozdział 4 „Postanowienia szczególne dla Państw Członkowskich, których walutą jest euro”. Przepis ten zezwala Radzie na przyjęcie zgodnie z procedurami określonymi w art. 121 i/lub 126 środków wzmacniających nadzór dyscypliny budżetowej państw członkowskich.

Artykuł ten wydaje się odpowiednią podstawą prawną dla omawianego wniosku, jeżeli uznać określony w tym wniosku system grzywien za środki wzmacniające mechanizm nadzoru makroekonomicznego.

Artykuł 148 jest częścią tytułu IX, dotyczącego zatrudnienia. Przepisy tego artykułu umożliwiają Radzie – na wniosek Komisji i po konsultacji z Parlamentem Europejskim – przyjęcie wytycznych, które muszą być uwzględniane przez państwa członkowskie w polityce zatrudnienia. Artykuł 148 ust. 3 i 4 pozwala Radzie na analizę realizacji polityk zatrudnienia państw członkowskich w świetle wytycznych dotyczących zatrudnienia oraz na kierowanie zaleceń do państw członkowskich. Nie stanowią one podstawy prawnej do przyjęcia ustawodawstwa sensu stricto.

Artykuł 121 ust. 2 TFUE określa procedurę, jaką mają stosować instytucje europejskie przy określaniu ogólnych kierunków polityk gospodarczych. Artykuł ten nie stanowi odpowiedniej podstawy prawnej dla aktów ustawodawczych.

Wnioski i zalecenie

W świetle powyższych rozważań wydaje się, że art. 121 ust. 6 w związku z art. 136 TFUE stanowią właściwą podstawę prawną omawianego wniosku.

  • [1]  W głosowaniu końcowym uczestniczyli: Klaus-Heiner Lehne (przewodniczący), Evelyn Regner (wiceprzewodnicząca), Piotr Borys, Sergio Gaetano Cofferati, Christian Engström, Lidia Joanna Geringer de Oedenberg, Sajjad Karim, Kurt Lechner, Eva Lichtenberger, Antonio López-Istúriz White, Arlene McCarthy, Antonio Masip Hidalgo, Alajos Mészáros, Angelika Niebler, Bernhard Rapkay, Alexandra Thein, Diana Wallis, Rainer Wieland, Cecilia Wikström, Tadeusz Zwiefka.
  • [2] Pakt stabilności i wzrostu obejmuje rozporządzenie Rady (WE) nr 1466/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie wzmocnienia nadzoru pozycji budżetowych oraz nadzoru i koordynacji polityk gospodarczych, rozporządzenie Rady (WE) nr 1467/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu oraz rezolucję Rady Europejskiej z dnia 17 czerwca 1997 r. w sprawie paktu stabilności i wzrostu.
  • [3]  „Zacieśnienie koordynacji polityki gospodarczej” z dnia 12 maja 2010 r. oraz „Wzmocnienie koordynacji polityki gospodarczej w interesie stabilności, wzrostu gospodarczego i zatrudnienia – Narzędzia na rzecz silniejszego zarządzania gospodarczego w UE” z dnia 30 czerwca 2010 r.
  • [4]  Wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zapobiegania zaburzeniom równowagi makroekonomicznej i ich korygowania (COM (2010)0527, 2010/0281 (COD)).
  • [5]  Uzasadnienie
  • [6]  Artykuł 121: „3. W celu zapewnienia ściślejszej koordynacji polityk gospodarczych i trwałej konwergencji dokonań gospodarczych Państw Członkowskich, Rada, na podstawie sprawozdań przedstawionych przez Komisję, nadzoruje rozwój sytuacji gospodarczej w każdym z Państw Członkowskich i w Unii, jak również zgodność polityk gospodarczych z ogólnymi kierunkami określonymi w ustępie 2 oraz regularnie dokonuje oceny całościowej. Dla potrzeb tego wielostronnego nadzoru Państwa Członkowskie przesyłają Komisji informacje o ważnych środkach, które przyjęły w dziedzinie swej polityki gospodarczej oraz wszelkie inne informacje, które uznają za niezbędne.
    4. Jeżeli w ramach procedury, o której mowa w ustępie 3, zostanie stwierdzone, że polityki gospodarcze Państwa Członkowskiego nie są zgodne z ogólnymi kierunkami, o których mowa w ustępie 2, lub zagrażają prawidłowemu funkcjonowaniu unii gospodarczej i walutowej, Komisja może skierować do danego Państwa Członkowskiego ostrzeżenie. Rada, na zalecenie Komisji, może kierować do danego Państwa Członkowskiego niezbędne zalecenia. Rada, na wniosek Komisji, może zadecydować o podaniu swoich zaleceń do publicznej wiadomości.
    W zakresie niniejszego ustępu, Rada stanowi nie biorąc pod uwagę głosu członka Rady reprezentującego dane Państwo Członkowskie.
    Większość kwalifikowaną pozostałych członków Rady określa się zgodnie z artykułem 238 ustęp 3 litera a).”
  • [7]  Sprawa C-91/05, Komisja przeciwko Radzie, Zb. Orz. 2008, I-3651.
  • [8]  Sprawa C-338/01, Komisja przeciwko Radzie, Zb. Orz. 2004, I-4829.

OPINIA Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych

dla Komisji Gospodarczej i Monetarnej

na temat wniosku w sprawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie środków egzekwowania korekty nadmiernych zaburzeń równowagi makroekonomicznej w strefie euro
(COM(2010) 525 – C7‑0299/2010 – 2010/0279(COD))

Sprawozdawczyni: Pervenche Berès

ZWIĘZŁE UZASADNIENIE

Kontekst

W dniu 29 września 2010 r. Komisja przedstawiła pakiet legislacyjny mający na celu wzmocnienie ładu gospodarczego w UE i strefie euro. Pakiet zawiera sześć wniosków: cztery z nich dotyczą kwestii podatkowych, w tym reformy paktu stabilności i wzrostu, a dwa nowych regulacji mających na celu wykrywanie pojawiających się zaburzeń równowagi wewnątrz UE i w strefie euro i ich rozwiązanie.

W dwóch ostatnich wnioskach oraz z myślą o rozszerzeniu gospodarczego nadzoru UE na obszary niemające charakteru fiskalnego Komisja proponuje szereg nowych elementów dotyczących nadzoru i korekty zaburzeń równowagi makroekonomicznej. Część „prewencyjna” tych elementów obejmuje regularną ocenę ryzyka wystąpienia zaburzeń na podstawie tabeli wskaźników i przeprowadzenia pogłębionej analizy sytuacji w danym kraju. W razie potrzeby Rada może wydać zalecenia przeznaczone dla danego państwa członkowskiego, w którym występują poważne zaburzenia lub zaburzenia, które zagrażają funkcjonowaniu UGW. Ponadto „część korekcyjna” przedstawiona we wniosku w sprawie środków egzekwowania korekty nadmiernych zaburzeń równowagi makroekonomicznej przewiduje, że państwa członkowskie strefy euro niewystarczająco przestrzegające odpowiednich zaleceń mogą stać się przedmiotem procedury nadmiernego deficytu i mogą w rezultacie stanąć w obliczu sankcji w formie rocznej grzywny.

Uwagi

Wnioski Komisji zawierają wiele rozsądnych pomysłów. Ogółem sprawozdawczyni podziela pogląd Komisji, że konieczne jest opracowanie nowej ustrukturyzowanej procedury zapobiegania niekorzystnym zaburzeniom równowagi makroekonomicznej oraz ich korygowania we wszystkich państwach członkowskich. Sprawozdawczyni przypomina, że w komunikacie dotyczącym 10 lat istnienia UGW Komisja podkreślała już rosnące rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi przed kryzysem oraz że rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie 10 lat istnienia UGW wyczerpująco omówiła ten problem. W związku z tym mechanizm monitorowania i korekty takich rozbieżności i zaburzeń równowagi jest bardzo mile widziany. Niemniej jednak sprawozdawczyni uważa, że konieczne są pewne modyfikacje celem zagwarantowania, że zaburzenia równowagi i rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi będą wykrywane, unikane lub w ostateczności korygowane w skuteczny sposób. Sprawozdawczyni wprowadza zatem szereg poprawek do wniosków Komisji w sprawie zapobiegania zaburzeniom równowagi makroekonomicznej i ich korygowania i w sprawie środków egzekwowania korekty nadmiernych zaburzeń równowagi makroekonomicznej w strefie euro dotyczących następujących najważniejszych aspektów:

– Ramy nadzoru UE powinny zawierać aspekty socjalne i dotyczące zatrudnienia, oprócz aspektów o ogólnym charakterze gospodarczym i finansowym. Art. 148 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) powinien w związku z tym zostać dodany jako podstawa prawna części korygującej ram nadzoru, a odnośne rozporządzenie powinno zająć się w tym samym stopniu kwestią zapobiegania makroekonomicznym – a także socjalnym – zaburzeniom równowagi i ich korekty. W ten sposób zagwarantowane zostanie lepiej zintegrowane gospodarcze i socjalne podejście.

– W związku z powyższym instrumenty mające za podstawę art. 148 TFUE, zwłaszcza wytyczne dotyczące polityki zatrudnienia państw członkowskich, powinny zostać uwzględnione podczas oceny zaburzeń równowagi i uzupełnione specjalnymi narzędziami służącymi wykrywaniu zaburzeń równowagi socjalnej i zapobieganiu im. Komitet Zatrudnienia i Komitet Ochrony Socjalnej powinny zatem być aktywnie zaangażowane we wszystkie istotne procedury nadzoru.

– Tabela wskaźników służąca jako narzędzie wczesnego wykrywania i śledzenia zaburzeń równowagi powinna zostać przyjęta i być regularnie uaktualniana przez Komisję za pomocą aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE. Główne wskaźniki powinny uwzględniać istotne aspekty dotyczące zatrudnienia, bezrobocia, ubóstwa i opodatkowania.

– System korekty zaburzeń równowagi powinien nie tylko pozytywnie wpływać na dyscyplinę budżetową państw członkowskich strefy euro. Co jest równie ważne, powinien być pomyślany w taki sposób, aby zapobiegać pojawianiu się wstrząsów asymetrycznych i pozytywnie wpływać także na trwały wzrost i zwiększanie zatrudnienia. System ten powinien zatem działać na rzecz realizacji unijnych celów w zakresie wzrostu i zatrudnienia, takich jak te przyjęte w strategii „Europa 2020”.

– Ponadto system korekty – także w przypadku korekty nadmiernych zaburzeń równowagi – powinien obejmować nie tylko grzywny (sankcje), ale także zachęty. Każda decyzja o nałożeniu sankcji lub grzywny na państwo członkowskie powinna być przedmiotem oceny skutków socjalnych.

– Grzywny zapłacone przez państwa członkowskie nieprzestrzegające odpowiednich zaleceń powinny zostać wykorzystane na wsparcie długofalowych celów UE w zakresie inwestycji i zatrudnienia, a nie tylko rozdzielone między państwa członkowskie, które nie są objęte procedurą nadmiernego zaburzenia równowagi ani nie odnotowują nadmiernego deficytu, jak proponuje Komisja.

Sprawozdawczyni uważa wreszcie, że kwestią najwyższej wagi jest, aby rola Parlamentu Europejskiego została wzmocniona podczas całego procesu nadzoru. Ponadto regularne konsultacje z partnerami społecznymi i większy udział parlamentów narodowych to niezbędne warunki wstępne wiarygodnych i przejrzystych ram nadzoru.

POPRAWKI

Komisja Zatrudnienia i Spraw Socjalnych zwraca się do Komisji Gospodarczej i Monetarnej, jako do komisji przedmiotowo właściwej, o naniesienie w swoim sprawozdaniu następujących poprawek:

Poprawka  1

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Punkt 1 a preambuły (nowy)

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

 

(1a) W celu opracowania skoordynowanej strategii na rzecz zatrudnienia – zgodnie z Traktatem o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) – państwa członkowskie i Unia powinny działać zgodnie z przewodnimi zasadami promowania wykwalifikowanej, przeszkolonej i zdolnej do dostosowania się siły roboczej i rynków pracy reagujących na zmiany gospodarcze.

Poprawka  2

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Punkt 1b preambuły (nowy)

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

(1b) TFUE przewiduje, że przy określaniu i realizacji swojej polityki i działań Unia powinna brać pod uwagę wymogi związane ze wspieraniem wysokiego poziomu zatrudnienia, zapewnianiem odpowiedniej ochrony socjalnej oraz zwalczaniem wyłączenia społecznego.

Poprawka  3

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Punkt 1 c preambuły (nowy)

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

 

(1c) Pakt stabilności i wzrostu i kompletne ramy zarządzania gospodarczego oraz unijna strategia na rzecz wzrostu i zatrudnienia, której celem jest zwiększenie konkurencyjności, konwergencji i solidarności Unii, powinny wzajemnie się uzupełniać.

Poprawka  4

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Punkt 1 d preambuły (nowy)

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

(1d) Na posiedzeniu w dniu 17 czerwca 2010 r. Rada Europejska przyjęła nową strategię dotyczącą zatrudnienia i wzrostu, dzięki której Unia wyjdzie z kryzysu silniejsza, a jej gospodarka będzie ukierunkowana na inteligentny, zrównoważony wzrost, sprzyjający włączeniu społecznemu, wraz z wysokim poziomem zatrudnienia, wydajności i spójności społecznej. Rada Europejska postanowiła również rozpocząć w dniu 1 stycznia 2011 r. europejski semestr koordynacji polityki, aby pozwolić państwom członkowskim na skorzystanie z wczesnej koordynacji na szczeblu Unii oraz umożliwić wzmożony nadzór, a także jednoczesną ocenę zarówno środków budżetowych, jak i reform strukturalnych wspierających wzrost i zatrudnienie.

Poprawka  5

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Punkt 1 e preambuły (nowy)

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

 

(1e) Europejski semestr koordynacji polityki gospodarczej powinien odgrywać istotną rolę we wdrażaniu art. 121 ust. 1 i art. 146 ust. 2 TFUE. Przejrzystość i niezależny nadzór stanowią integralną część wzmocnionego zarządzania gospodarczego. Na odpowiednich etapach procedur koordynacji polityki gospodarczej Rada i Komisja powinny określać i podawać do wiadomości publicznej uzasadnienie przyjętych stanowisk i decyzji.

Poprawka  6

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Punkt 2 preambuły

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

(2) Należy wykorzystać doświadczenia zdobyte w czasie pierwszego dziesięciolecia funkcjonowania unii gospodarczej i walutowej.

(2) Należy wykorzystać doświadczenia zdobyte w czasie pierwszego dziesięciolecia funkcjonowania unii gospodarczej i walutowej odnośnie do makroekonomicznych i socjalnych zaburzeń równowagi.

Poprawka  7

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Punkt 3 preambuły

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

(3) W szczególności należy poszerzyć zakres nadzoru nad polityką gospodarczą państw członkowskich, który nie powinien ograniczać się do nadzoru budżetowego, aby zapobiegać powstawaniu nadmiernych zaburzeń równowagi makroekonomicznej i zapewnić państwom członkowskim, w których zaburzenia takie występują, pomoc w opracowaniu planów naprawczych zanim rozbieżności się utrwalą. Poszerzeniu nadzoru gospodarczego powinno towarzyszyć pogłębienie nadzoru budżetowego.

(3) W szczególności należy poszerzyć zakres nadzoru nad polityką gospodarczą państw członkowskich, który nie powinien ograniczać się do nadzoru budżetowego, aby zapobiegać powstawaniu nadmiernych zaburzeń równowagi makroekonomicznej i socjalnej oraz zapewnić państwom członkowskim, w których zaburzenia takie występują, pomoc w opracowaniu planów naprawczych zanim rozbieżności się utrwalą, promować wzajemnie wspierające się strategie rozwoju i ułatwiać śledzenie postępów w kierunku unijnych celów w zakresie rozwoju i zatrudnienia. Poszerzeniu nadzoru gospodarczego powinno towarzyszyć pogłębienie nadzoru budżetowego.

Poprawka  8

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Punkt 4 preambuły

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

(4) W celu zapewnienia pomocy w usuwaniu takich zaburzeń równowagi konieczne jest opracowanie procedury, która będzie ustalona w ustawodawstwie.

(4) W celu zapewnienia pomocy w usuwaniu takich zaburzeń równowagi konieczne jest lepiej zintegrowane gospodarcze i socjalne podejście i opracowanie procedury, która będzie ustalona w ustawodawstwie.

Poprawka  9

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Punkt 5 preambuły

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

(5) Nadzór wielostronny, o którym mowa w art. 121 ust. 3 i 4 Traktatu, należy uzupełnić o przepisy szczególne dotyczące wykrywania zaburzeń równowagi makroekonomicznej, zapobiegania im i ich korygowania. Procedura ta powinna stanowić część dorocznego cyklu nadzoru wielostronnego.

(5) Nadzór wielostronny, o którym mowa w art. 121 ust. 3 i 4 TFUE, należy uzupełnić o przepisy szczególne dotyczące wykrywania zaburzeń równowagi makroekonomicznej, zapobiegania im i ich korygowania, które będą obejmować zarówno zachęty, jak i grzywny. Procedura ta powinna stanowić część dorocznego cyklu nadzoru wielostronnego.

Poprawka  10

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Punkt 6 preambuły

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

(6) Egzekwowanie rozporządzenia (WE) nr […/…] należy wzmocnić poprzez wprowadzenie grzywien dla państw członkowskich, których walutą jest euro; grzywny te nakładane byłyby w przypadku uporczywego niestosowania się do zaleceń w sprawie zlikwidowania nadmiernych zaburzeń równowagi makroekonomicznej.

(6) Egzekwowanie rozporządzenia (WE) nr […/…] należy wzmocnić poprzez wprowadzenie zarówno zachęt, jak i grzywien dla państw członkowskich, których walutą jest euro; grzywny te nakładane byłyby w przypadku uporczywego niestosowania się do zaleceń w sprawie zlikwidowania nadmiernych zaburzeń równowagi makroekonomicznej.

Poprawka  11

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Punkt 6 a preambuły (nowy)

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

 

(6a) Środki przyjęte na mocy niniejszego rozporządzenia powinny być całkowicie zgodne z klauzulami horyzontalnymi TFUE, to znaczy art. 7, 8, 9, 10 i 11 TFUE, art. 153 ust. 5 TFUE oraz z postanowieniami Protokołu nr 26 w sprawie usług świadczonych w interesie ogólnym załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do TFUE.

Poprawka  12

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Punkt 11 preambuły

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

(11) Procedura nakładania grzywien na państwa członkowskie, które nie podejmują skutecznych środków celem skorygowania zaburzeń równowagi makroekonomicznej, powinna być skonstruowana w taki sposób, by nałożenie grzywny na takie państwo członkowskie było regułą, a nie wyjątkiem.

(11) Procedura nakładania grzywien na państwa członkowskie, które nie podejmują skutecznych środków celem skorygowania zaburzeń równowagi makroekonomicznej, powinna być skonstruowana w taki sposób, by nałożenie grzywny na takie państwo członkowskie było sprawiedliwe i skuteczne.

Poprawka  13

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Punkt 12 preambuły

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

(12) Zapłacone grzywny powinny być rozdzielane między państwa członkowskie, których walutą jest euro i które nie są objęte procedurą nadmiernego zaburzenia równowagi ani nie odnotowują nadmiernego deficytu.

(12) Zapłacone grzywny powinny zostać wykorzystane na wsparcie realizacji długofalowych unijnych celów w zakresie inwestycji i zatrudnienia za pomocą unijnego mechanizmu stabilności finansowej, celem wsparcia państw członkowskich w procesie dostosowywania przez zapewnienie środków powiązanych bezpośrednio ze zrównoważonymi pod względem ekonomicznym, społecznym i środowiskowym inwestycjami.

Poprawka  14

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Punkt 13 preambuły

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

(13) Uprawnienia do przyjmowania indywidualnych decyzji w sprawie nałożenia grzywny przewidzianej w niniejszym rozporządzeniu powinny zostać przyznane Radzie. Jako element koordynacji polityki gospodarczej państw członkowskich prowadzonej przez Radę zgodnie z art. 121 ust. 1 Traktatu, decyzje takie stanowią nieodłączne działania następcze w stosunku do środków przyjętych przez Radę zgodnie z art. 121 Traktatu oraz z rozporządzeniem (UE) nr […/…].

(13) Uprawnienia do przyjmowania indywidualnych decyzji w sprawie nałożenia grzywny przewidzianej w niniejszym rozporządzeniu powinny zostać przyznane Radzie, po zasięgnięciu opinii Parlamentu Europejskiego. Jako element koordynacji polityki gospodarczej państw członkowskich prowadzonej przez Radę zgodnie z art. 121 ust. 1 TFUE, decyzje takie stanowią nieodłączne działania następcze w stosunku do środków przyjętych przez Radę zgodnie z art. 121 i 148 TFUE oraz z rozporządzeniem (UE) nr […/…].

Poprawka  15

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Artykuł 1 – ustęp 1

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

1. Niniejszym rozporządzeniem ustanawia się system grzywien służących skutecznemu korygowaniu zaburzeń równowagi makroekonomicznej w strefie euro.

1. Niniejszym rozporządzeniem ustanawia się system zachęt i grzywien służących skutecznemu korygowaniu zaburzeń równowagi makroekonomicznej w strefie euro.

Poprawka  16

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Artykuł 3 – tytuł

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

Grzywny

Zachęty i grzywny

Poprawka  17

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Artykuł 3 – ustęp 3

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

3. W drodze odstępstwa od przepisów ust. 2 Komisja może, w związku z wyjątkową sytuacją gospodarczą lub w odpowiedzi na umotywowany wniosek danego państwa członkowskiego skierowany do niej w terminie dziesięciu dni od daty podjęcia przez Radę decyzji, o których mowa w ust. 1, zaproponować zmniejszenie wysokości grzywny lub jej anulowanie.

3. W drodze odstępstwa od przepisów ust. 2 Komisja może, w związku z wyjątkową sytuacją gospodarczą lub społeczną, poważną katastrofą ekologiczną lub w odpowiedzi na umotywowany wniosek danego państwa członkowskiego skierowany do niej w terminie dziesięciu dni od daty podjęcia przez Radę decyzji, o których mowa w ust. 1, zaproponować zmniejszenie wysokości grzywny lub jej anulowanie.

Poprawka  18

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Artykuł 4

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

Grzywny zapłacone zgodnie z art. 3 niniejszego rozporządzenia stanowią inne dochody, o których mowa w art. 311 Traktatu, i są rozdzielane między państwa członkowskie, których walutą jest euro i które nie są objęte procedurą nadmiernego zaburzenia równowagi w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr […/…] ani nie odnotowują nadmiernego deficytu stwierdzonego zgodnie z art. 126 ust. 6 Traktatu, proporcjonalnie do ich udziału w łącznym dochodzie narodowym brutto (DNB) uprawnionych państw członkowskich.

Grzywny zapłacone zgodnie z art. 3 niniejszego rozporządzenia stanowią inne dochody, o których mowa w art. 311 TFUE, i są wykorzystywane na wsparcie realizacji długofalowych unijnych celów w zakresie inwestycji i zatrudnienia za pomocą unijnego mechanizmu stabilności finansowej, celem wsparcia państw członkowskich w procesie dostosowywania przez zapewnienie środków powiązanych bezpośrednio ze zrównoważonymi pod względem ekonomicznym, społecznym i środowiskowym inwestycjami.

PROCEDURA

Tytuł

Środki egzekwowania korekty nadmiernych zaburzeń równowagi makroekonomicznej w strefie euro

Odsyłacze

COM(2010) 525 – C7-0299/2010 – 2010/0279(COD)

Komisja przedmiotowo właściwa

ECON

Opinia wydana przez

Data ogłoszenia na posiedzeniu

EMPL

21.10.2010

 

 

 

Sprawozdawczyni komisji opiniodawczej

Data powołania

Pervenche Berès

21.10.2010

 

 

Rozpatrzenie w komisji

1.12.2010

25.1.2011

 

 

Data przyjęcia

16.3.2011

 

 

 

Wynik głosowania końcowego

+:

–:

0:

37

4

6

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Regina Bastos, Edit Bauer, Jean-Luc Bennahmias, Pervenche Berès, Mara Bizzotto, Philippe Boulland, David Casa, Alejandro Cercas, Marije Cornelissen, Frédéric Daerden, Karima Delli, Proinsias De Rossa, Frank Engel, Sari Essayah, Richard Falbr, Ilda Figueiredo, Thomas Händel, Nadja Hirsch, Stephen Hughes, Liisa Jaakonsaari, Danuta Jazłowiecka, Martin Kastler, Ádám Kósa, Patrick Le Hyaric, Veronica Lope Fontagné, Olle Ludvigsson, Elizabeth Lynne, Thomas Mann, Elisabeth Morin-Chartier, Csaba Őry, Rovana Plumb, Konstantinos Poupakis, Sylvana Rapti, Licia Ronzulli, Elisabeth Schroedter, Jutta Steinruck, Traian Ungureanu

Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Georges Bach, Sven Giegold, Julie Girling, Gesine Meissner, Ria Oomen-Ruijten, Antigoni Papadopoulou, Evelyn Regner

Zastępca(y) (art. 187 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Liam Aylward, Fiona Hall, Jacek Włosowicz

PROCEDURA

Tytuł

Środki egzekwowania korekty nadmiernych zaburzeń równowagi makroekonomicznej w strefie euro

Odsyłacze

COM(2010)0525 – C7-0299/2010 – 2010/0279(COD)

Data przedstawienia w PE

29.9.2010

Komisja przedmiotowo właściwa

       Data ogłoszenia na posiedzeniu

ECON

21.10.2010

Komisja(e) wyznaczona(e) do wydania opinii

       Data ogłoszenia na posiedzeniu

BUDG

21.10.2010

EMPL

21.10.2010

 

 

Opinia niewydana

       Data wydania decyzji

BUDG

20.10.2010

 

 

 

Sprawozdawca(y)

       Data powołania

Carl Haglund

21.9.2010

 

 

Zastrzeżenia do podstawy prawnej

       Data wydania opinii JURI

JURI

12.4.2011

 

 

 

Rozpatrzenie w komisji

26.10.2010

24.1.2011

22.3.2011

 

Data przyjęcia

19.4.2011

 

 

 

Wynik głosowania końcowego

+:

–:

0:

39

5

0

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Burkhard Balz, Udo Bullmann, Nikolaos Chountis, George Sabin Cutaş, Leonardo Domenici, Derk Jan Eppink, Diogo Feio, Markus Ferber, Elisa Ferreira, Vicky Ford, Ildikó Gáll-Pelcz, Jean-Paul Gauzès, Sven Giegold, Sylvie Goulard, Liem Hoang Ngoc, Gunnar Hökmark, Wolf Klinz, Jürgen Klute, Philippe Lamberts, Astrid Lulling, Ivari Padar, Alfredo Pallone, Antolín Sánchez Presedo, Olle Schmidt, Edward Scicluna, Peter Simon, Theodor Dumitru Stolojan, Ivo Strejček, Kay Swinburne, Marianne Thyssen, Ramon Tremosa i Balcells, Corien Wortmann-Kool

Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Marta Andreasen, Elena Băsescu, Herbert Dorfmann, Robert Goebbels, Carl Haglund, Claudio Morganti, Andreas Schwab

Zastępca(y) (art. 187 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Karima Delli, Monika Hohlmeier, Ria Oomen-Ruijten, Marc Tarabella, Axel Voss

Data złożenia

29.4.2011