SPRAWOZDANIE w sprawie sprawozdania rocznego dotyczącego praw człowieka i demokracji na świecie za rok 2017 oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie
21.11.2018 - (2018/2098(INI))
Komisja Spraw Zagranicznych
Sprawozdawca: Petras Auštrevičius
- PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO
- UZASADNIENIE
- ANNEX I: INDIVIDUAL CASES RAISED BY THE EUROPEAN PARLIAMENT
- ANNEX II: LIST OF RESOLUTIONS
- OPINIA Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia
- INFORMACJE O PRZYJĘCIU PRZEZ KOMISJĘ PRZEDMIOTOWO WŁAŚCIWĄ
- GŁOSOWANIE KOŃCOWE W FORMIE GŁOSOWANIA IMIENNEGO W KOMISJI PRZEDMIOTOWO WŁAŚCIWEJ
PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO
w sprawie sprawozdania rocznego dotyczącego praw człowieka i demokracji na świecie za rok 2017 oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie
Parlament Europejski,
– uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka oraz inne traktaty i instrumenty Organizacji Narodów Zjednoczonych dotyczące praw człowieka, a w szczególności Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych (MPPOiP) i Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych przyjęte 16 grudnia 1966 r. w Nowym Jorku przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych,
– uwzględniając europejską konwencję praw człowieka,
– uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej,
– uwzględniając Konwencję ONZ o prawach dziecka,
– uwzględniając art. 2, 3, 8, 21 i 23 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE),
– uwzględniając art. 207 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),
– uwzględniając przyjęty przez Radę w dniu 20 lipca 2015 r. plan działania dotyczący praw człowieka i demokracji na lata 2015–2019 oraz jego przegląd śródokresowy z czerwca 2017 r.,
– uwzględniając 17 celów zrównoważonego rozwoju ONZ oraz Agendę na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030,
– uwzględniając Wytyczne ONZ dotyczące biznesu i praw człowieka,
– uwzględniając wytyczne OECD dla przedsiębiorstw wielonarodowych, przyjęte w 1976 r. i zmienione w 2011 r.,
– uwzględniając Konwencję Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej z dnia 11 maja 2011 r. (konwencja stambulska), która została podpisana przez UE w dniu 13 czerwca 2017 r.,
– uwzględniając Konwencję ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet z dnia 18 grudnia 1979 r.,
– uwzględniając Protokół fakultatywny do Konwencji o prawach dziecka w sprawie handlu dziećmi, dziecięcej prostytucji i dziecięcej pornografii,
– uwzględniając przyjęty w 2015 r. wspólny dokument roboczy Komisji i Wysokiej Przedstawiciel Unii ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa pt. „Równouprawnienie płci i wzmocnienie pozycji kobiet: odmiana losu dziewcząt i kobiet w kontekście stosunków zewnętrznych UE w latach 2016–2020”, (SWD(2015)0182),
– uwzględniając Konwencję ONZ o prawach osób niepełnosprawnych,
– uwzględniając rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325 (2000), 1820 (2008), 1888 (2009), 1889 (2009), 1960 (2010), 2106 (2013), 2122 (2013) i 2242 (2015) w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa,
– uwzględniając rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2250 (2015) i 2419 (2018) w sprawie młodzieży, pokoju i bezpieczeństwa,
– uwzględniając Konwencję ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji rasowej,
– uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1820 (2008) w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa, która dotyczy przemocy seksualnej w kontekście zbrodni wojennych,
– uwzględniając globalną strategię na rzecz polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej, przedstawioną przez Wysoką Przedstawiciel Unii ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz Wiceprzewodniczącą Komisji Federikę Mogherini w dniu 28 czerwca 2016 r., a także pierwsze sprawozdanie na temat wdrażania tej strategii pt. „Wspólna wizja, wspólne działanie: wdrażanie globalnej strategii UE”, opublikowane w 2017 r.,
– uwzględniając konkluzje Rady z dnia 15 maja 2017 r. w sprawie ludów tubylczych,
– uwzględniając decyzję Rady 2011/168/WPZiB z dnia 21 marca 2011 r. w sprawie Międzynarodowego Trybunału Karnego, uchylającą wspólne stanowisko 2003/444/WPZiB[1],
– uwzględniając Deklarację praw ludów tubylczych ONZ oraz dokument końcowy z dnia 25 września 2014 r. z posiedzenia plenarnego na wysokim szczeblu Zgromadzenia Ogólnego znanego jako Światowa Konferencja w sprawie Ludów Tubylczych,
– uwzględniając Deklarację nowojorską w sprawie uchodźców i migrantów, przyjętą przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 19 września 2016 r.,
– uwzględniając rezolucję 69/167 Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 18 grudnia 2014 r., w której ponownie podkreślono konieczność ochrony i propagowania praw człowieka i podstawowych wolności wszystkich migrantów bez względu na status migracyjny, oraz Międzynarodową konwencję o ochronie praw wszystkich pracowników migrujących i członków ich rodzin z 1990 r.,
– uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 67/139 z dnia 20 grudnia 2012 r. powołującą otwartą grupę roboczą ds. starzenia się społeczeństwa uprawnioną do rozpatrzenia wniosków dotyczących stworzenia międzynarodowego instrumentu prawnego w celu promowania i ochrony praw i godności osób starszych,
– uwzględniając sprawozdanie niezależnej ekspert ds. korzystania z pełni praw człowieka przez osoby w podeszłym wieku, opracowane na 33. sesję Rady Praw Człowieka ONZ w dniu 8 lipca 2016 r.,[2]
– uwzględniając sprawozdanie otwartej grupy roboczej ONZ ds. starzenia się społeczeństwa opracowane w ramach ósmego posiedzenia roboczego grupy w dniu 28 lipca 2017 r.,[3]
– uwzględniając deklarację ministerialną z Lizbony z 2017 r. pt. „A Sustainable Society for All Ages: Realizing the potential of living longer” [Zrównoważone społeczeństwo dla wszystkich pokoleń. Świadomość potencjału dłuższego życia] przyjętą podczas czwartej konferencji ministerialnej Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ (EKG ONZ) na temat osób starszych w dniu 22 września 2017 r.,
– uwzględniając Europejski program w zakresie migracji z dnia 13 maja 2015 r. (COM(2015)0240) oraz komunikat Komisji z dnia 7 czerwca 2016 r. w sprawie ustanowienia nowych ram partnerstwa z państwami trzecimi w ramach Europejskiego programu w zakresie migracji (COM(2016)0385),
– uwzględniając wytyczne tematyczne UE w sprawie praw człowieka, w tym w sprawie obrońców praw człowieka,
– uwzględniając wytyczne UE w sprawie praw człowieka dotyczące wolności wypowiedzi w internecie i poza nim, przyjęte przez Radę w 2014 r.,
– uwzględniając wytyczne UE w sprawie promowania przestrzegania międzynarodowego prawa humanitarnego (MPH), przyjęte w 2005 r. i zmienione w 2009 r.[4],
– uwzględniając Wytyczne ONZ dotyczące biznesu i praw człowieka,
– uwzględniając wytyczne UE w sprawie propagowania i ochrony praw dziecka, przyjęte w 2007 r. i zmienione w 2017 r., a także „Podręcznik UE i UNICEF-u na temat praw dziecka: Uwzględnianie praw dziecka we współpracy rozwojowej”,
– uwzględniając wytyczne UE na rzecz promowania i ochrony wszystkich praw człowieka przysługujących lesbijkom, gejom, osobom biseksualnym, transpłciowym i interseksualnym (LGBTI), przyjęte przez Radę w 2013 r.,
– uwzględniając zasady z Yogyakarty („Zasady i zobowiązania państw w zakresie stosowania międzynarodowego prawa praw człowieka w stosunku do orientacji seksualnej, tożsamości płciowej, ekspresji płciowej i cech płciowych”), przyjęte w listopadzie 2006 r., oraz dziesięć zasad dodatkowych do nich („10 Plus”) przyjętych w dniu 10 listopada 2017 r.,
– uwzględniając wytyczne UE w sprawie propagowania i ochrony wolności religii lub przekonań, przyjęte przez Radę w 2013 r.,
– uwzględniając wspólne oświadczenie Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie, Parlamentu Europejskiego oraz Komisji, pt. „Nowy konsensus europejski w sprawie rozwoju – Nasz świat, nasza godność, nasza przyszłość”, przyjęte przez Radę, Parlament i Komisję w dniu 7 czerwca 2017 r.,
– uwzględniając wytyczne UE w sprawie kary śmierci, przyjęte przez Radę w 2013 r.,
– uwzględniając wytyczne UE w sprawie polityki UE wobec państw trzecich dotyczącej tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, przyjęte w 2001 r. i zmienione w 2012 r.,
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 lipca 2018 r. pt. „W kierunku zewnętrznej strategii UE dotyczącej przeciwdziałania wczesnym i przymusowym małżeństwom – następne kroki”[5],
– uwzględniając komunikat Komisji z dnia 4 grudnia 2017 r. w sprawie działań następczych w związku ze Strategią UE na rzecz wyeliminowania handlu ludźmi (COM(2017)0728),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 maja 2018 r. w sprawie ochrony migrujących dzieci[6],
– uwzględniając Deklarację ONZ o przynależnych jednostkom, grupom i podmiotom społecznym prawie i obowiązku propagowania i ochrony powszechnie uznanych praw człowieka oraz podstawowych wolności (deklaracja o obrońcach praw człowieka) z grudnia 1998 r.,
– uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/821 z dnia 17 maja 2017 r. ustanawiające obowiązki w zakresie należytej staranności w łańcuchu dostaw unijnych importerów cyny, tantalu i wolframu, ich rud oraz złota pochodzących z obszarów dotkniętych konfliktami i obszarów wysokiego ryzyka[7],
– uwzględniając Konwencję nr 169 Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) dotyczącą ludności tubylczej i plemiennej, przyjętą w dniu 27 czerwca 1989 r.,
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 lipca 2013 r. w sprawie wywozu broni: realizacja wspólnego stanowiska Rady 2008/944/WPZiB[8],
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 października 2013 r. w sprawie dyskryminacji ze względu na przynależność kastową[9] oraz sporządzone przez specjalnego sprawozdawcę ONZ ds. mniejszości sprawozdanie z dnia 28 stycznia 2016 r. dotyczące mniejszości i dyskryminacji ze względu na przynależność kastową, a także wskazówki ONZ w sprawie dyskryminacji ze względu na pochodzenie,
– uwzględniając roczne sprawozdanie UE na temat praw człowieka i demokracji na świecie w 2017 r.,
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 grudnia 2017 r. w sprawie sprawozdania rocznego dotyczącego praw człowieka i demokracji na świecie w 2016 r. oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie[10], a także swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie sprawozdań rocznych za lata poprzednie,
– uwzględniając swoje rezolucje w sprawach naruszeń praw człowieka, zasad demokracji i praworządności w 2017 r.,
– uwzględniając przyznawaną przez siebie Nagrodę im. Sacharowa za wolność myśli, którą w 2017 r. otrzymała opozycja demokratyczna w Wenezueli: Zgromadzenie Narodowe (Julio Borges) oraz wszyscy więźniowie polityczni wymienieni przez Foro Penal Venezolano, wśród nich Leopoldo López, Antonio Ledezma, Daniel Ceballos, Yon Goicoechea, Lorent Saleh, Alfredo Ramos i Andrea González,
– uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych)[11],
– uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/541 z dnia 15 marca 2017 r. w sprawie zwalczania terroryzmu i zastępującą decyzję ramową Rady 2002/475/WSiSW oraz zmieniającą decyzję Rady 2005/671/WSiSW[12]; uwzględniając prace Komisji Specjalnej ds. Terroryzmu (TERR), o której powstaniu Parlament Europejski postanowił w dniu 6 lipca 2017 r. i którą powołano w dniu 14 września 2017 r.,
– uwzględniając art. 52 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinię Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A8-0373/2018),
A. mając na uwadze, że poszanowanie i propagowanie praw człowieka, demokratycznych zasad i wartości, w tym praworządności, poszanowania ludzkiej godności, zasady równości i solidarności, jak również ich niepodzielność oraz ochrona ich powszechnego charakteru stanowią fundament etyczno-prawnego dorobku UE oraz jej wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB), jak również wszystkich jej działań zewnętrznych; mając na uwadze, że UE powinna nadal dążyć do utrzymania pozycji światowego lidera w zakresie powszechnego propagowania i ochrony praw człowieka, w tym na szczeblu współpracy wielostronnej, zwłaszcza przez pełnienie aktywnej i konstruktywnej roli w różnych organach ONZ oraz zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych, Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej i prawem międzynarodowym, a także obowiązkami w dziedzinie praw człowieka i zobowiązaniami przyjętymi w ramach Agendy na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 i celów zrównoważonego rozwoju;
B. mając na uwadze, że społeczeństwo obywatelskie odgrywa kluczową rolę w budowaniu i wzmacnianiu demokracji, nadzorowaniu władzy państwa oraz propagowaniu dobrych rządów, przejrzystości i rozliczalności; mając na uwadze, że istnienie organizacji społeczeństwa obywatelskiego – jako siły aktywnie działającej w społeczeństwie – ma kluczowe znaczenie; mając na uwadze, że osłabienie społeczeństwa obywatelskiego wiąże się z ograniczeniem możliwości korzystania z praw politycznych i obywatelskich, zwiększeniem korupcji, nierównością społeczną i nierównością płci oraz niskim poziomem rozwoju ludzkiego, społecznego i gospodarczego, jak również z konfliktami społecznymi; mając na uwadze, że należy zapewnić dostęp do odpowiednich zasobów, a także ich jak najskuteczniejsze wykorzystanie w celu aktywniejszego propagowania praw człowieka i demokracji w państwach trzecich, a organizacje społeczeństwa obywatelskiego nie powinny doświadczać represji mających formę rygorystycznych przepisów, ograniczeń w zakresie finansowania, restrykcyjnych procedur uzyskiwania pozwoleń i zaporowych podatków;
C. mając na uwadze, że wiele państw na świecie mierzy się z bezkarnością i niesprawiedliwością, a także z niedostatkami w zakresie skutecznego leczenia ofiar terroryzmu, służb udzielających wsparcia ofiarom i pomocy finansowej dla ofiar terroryzmu, zwłaszcza w państwach, w których duży odsetek obywateli doświadcza terroryzmu;
D. mając na uwadze, że w 2017 r. bardzo wiele podmiotów społeczeństwa obywatelskiego na całym świecie, m.in. adwokatów, intelektualistów, dziennikarzy, przywódców religijnych i obrońców praw człowieka, w tym działaczy na rzecz ochrony środowiska, odczuło kurczenie się przestrzeni działania społeczeństwa obywatelskiego i doświadczyło nasilonych ataków, prześladowania, nękania, arbitralnych aresztowań lub przetrzymywania, a nawet zabójstw; mając na uwadze, że unijny mechanizm na rzecz obrońców praw człowieka ProtectDefenders.eu zapewnił już skuteczną pomoc setkom działaczy, lecz staje w obliczu coraz większych potrzeb; mając na uwadze, że UE i jej państwa członkowskie powinny przeznaczyć więcej środków na zwiększanie udziału społeczeństwa obywatelskiego oraz zintensyfikować starania na rzecz ochrony i wsparcia obrońców praw człowieka;
E. mając na uwadze, że polityka wspierania praw człowieka i demokracji powinna być uwzględniana we wszystkich innych unijnych kierunkach polityki mających wymiar zewnętrzny, takich jak polityka dotycząca rozwoju, migracji, bezpieczeństwa, zwalczania terroryzmu, praw kobiet i równości płci, rozszerzenia i handlu, w szczególności przez stosowanie warunkowości w odniesieniu do przestrzegania praw człowieka; mając na uwadze, że większa spójność między polityką wewnętrzną i zewnętrzną UE, a także między poszczególnymi strategiami polityki zewnętrznej, stanowi podstawowy wymóg udanej i skutecznej polityki UE w dziedzinie praw człowieka;
F. mając na uwadze, że nielegalna okupacja terytorium lub jego części jest stałym naruszeniem prawa międzynarodowego, na mocy międzynarodowego prawa humanitarnego pociągającym za sobą odpowiedzialność okupanta względem ludności cywilnej;
Uwagi ogólne
1. wyraża głębokie zaniepokojenie odwrotem od demokracji, praw człowieka i praworządności zaobserwowanym w 2017 r. na całym świecie oraz wzywa UE i jej państwa członkowskie do bezwarunkowego dążenia do uwzględniania europejskich i międzynarodowych norm w dziedzinie praw człowieka, praworządności, demokracji i praw mniejszości, których są zobowiązane przestrzegać, oraz do zapewnienia większej spójności między zewnętrznymi i wewnętrznymi politykami UE w dziedzinie praw człowieka, a także ściślejszej koordynacji między zewnętrznymi politykami państw członkowskich w takich dziedzinach jak migracja, zwalczanie terroryzmu i handel, ponieważ wpływ UE jako wiarygodnego i podmiotu międzynarodowego mającego legitymację do działania zależy w dużej mierze od jej zdolności do propagowania przestrzegania praw człowieka i demokracji, zarówno w wymiarze wewnętrznym, jak i zewnętrznym;
2. ponownie stwierdza, że państwa ponoszą ostateczną odpowiedzialność za gwarantowanie wszystkich praw człowieka przez zawieranie i wdrażanie międzynarodowych traktatów i konwencji dotyczących praw człowieka, monitorowanie przypadków łamania praw człowieka oraz zapewnienie skutecznych środków ochrony prawnej dla ofiar; wskazuje, że pokój, bezpieczeństwo i rozwój wzajemnie się wzmacniają i zależą od zdolności do przeciwdziałania nadużyciom, zbrodniom przeciwko ludzkości, zbrodniom wojennym i ludobójstwu; przestrzega przed ograniczaniem swobody przemieszczania się, wolności zgromadzeń i wolności wypowiedzi;
3. przypomina, że równość kobiet i mężczyzn stanowi podstawową zasadę UE i państw członkowskich, o której mowa w art. 3 ust. 3 TUE, oraz że jednym z głównych celów UE jest promowanie równouprawnienia płci, także w innych krajach świata, dzięki uwzględnianiu aspektu płci w unijnej polityce zewnętrznej;
4. podkreśla, że UE jest zaangażowana w propagowanie równości płci i zapewnianie uwzględniania aspektu płci we wszystkich swoich działaniach, co jest obowiązkiem zapisanym w traktatach, aby równouprawnienie płci stało się kluczowym priorytetem we wszystkich wytycznych, stosunkach roboczych, strategiach politycznych i działaniach UE, w tym w działaniach zewnętrznych; wspiera wobec tego skoordynowane działania w ramach wielostronnych dialogów i działań delegatur UE, takich jak misje obserwacji wyborów; podkreśla potrzebę nasilenia prac głównej doradczyni ESDZ ds. płci prowadzonych w państwach trzecich, aby propagować pokój, bezpieczeństwo i podstawowe wolności, dzięki zapewnieniu specjalnego budżetu przeznaczonego na cele będące w zakresie jej kompetencji;
5. uważa, że prawdziwie niezależne, pluralistyczne i dynamiczne społeczeństwo obywatelskie przyczynia się do rozwoju i stabilności, zapewnia umacnianie demokracji, w tym podziału władzy, sprawiedliwości społecznej i poszanowania praw człowieka, oraz propaguje przejrzystość, rozliczalność i dobre rządy, w szczególności w zakresie walki z korupcją i ekstremizmem; podkreśla kluczową i zasadniczą rolę, jaką obrońcy praw człowieka i organizacje pozarządowe pełnią w zakresie propagowania i wspierania stosowania praw zapisanych w głównych międzynarodowych traktatach dotyczących praw człowieka, m.in. przez prowadzenie programów edukacyjnych i upowszechnianie wiedzy o działalności organizacji międzynarodowych; podkreśla znaczenie wdrożenia wytycznych UE w sprawie obrońców praw człowieka oraz jej zdolności do podtrzymywania odpowiedniego wsparcia udzielanego obrońcom praw człowieka i organizacjom pozarządowym za pośrednictwem Europejskiego Instrumentu na rzecz Wspierania Demokracji i Praw Człowieka (EIDHR), w sytuacjach największego narażenia na ryzyko, co wymaga zwłaszcza zapewnienia zwiększenia zdolności mechanizmu ProtectDefenders.eu;
6. przypomina o znaczeniu udzielania obrońcom praw człowieka wsparcia w sytuacjach nadzwyczajnych oraz o tym, że wszyscy więźniowie muszą być traktowani z poszanowaniem norm międzynarodowych; podkreśla swój niepokój w związku z bezpieczeństwem obrońców praw człowieka oraz fakt, że sprawcy muszą być doprowadzani przed oblicze wymiaru sprawiedliwości; przyjmuje z zadowoleniem konsekwentne wysiłki Europejskiego Funduszu na rzecz Demokracji w zakresie promowania demokracji oraz poszanowania podstawowych praw i wolności we wschodnim i w południowym sąsiedztwie UE; uznaje zagrożenia stojące przed obrońcami praw człowieka, w tym przed kobietami walczącymi o prawa człowieka, stojącymi w obliczu szczególnych zagrożeń i gróźb ze względu na płeć, a także przed działaczami na rzecz ochrony środowiska, oraz wzywa ESDZ i państwa członkowskie do zwrócenia na te osoby szczególnej uwagi w wytycznych UE w sprawie obrońców praw człowieka; podkreśla potrzebę silnej unijnej koordynacji współpracy z organami państw trzecich w zakresie obrońców praw człowieka i społeczeństwa obywatelskiego oraz wyraża uznanie dla indywidualnych inicjatyw państw członkowskich w ramach uzupełnienia unijnych działań;
7. przyjmuje z zadowoleniem czynny udział UE w Radzie Praw Człowieka ONZ (UNHRC), w której była wnioskodawcą i współwnioskodawcą rezolucji, wydawała oświadczenia oraz zabierała głos w interaktywnych dialogach i debatach, oraz apeluje o organizowanie specjalnych posiedzeń dotyczących sytuacji w dziedzinie praw człowieka; uznaje zobowiązania UE do poruszania sytuacji poszczególnych państw na forum UNHRC; podkreśla znaczenie zaangażowania UE na rzecz dialogów i współpracy w dziedzinie praw człowieka na szczeblu wielostronnym; w pełni popiera działania i zaangażowanie UNHRC na rzecz obrony praw człowieka na całym świecie; wyraża uznanie dla wysiłków Biura Wysokiego Komisarza NZ ds. Praw Człowieka (OHCHR) pod przewodnictwem Zeida al-Husseina; oczekuje ścisłego dialogu i aktywnej współpracy z nowo mianowaną wysoką komisarz Michelle Bachelet; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zwiększenia wsparcia na rzecz funkcjonowania OHCHR i specjalnych procedur;
8. wyraża uznanie dla pracy służb Komisji ds. praw człowieka oraz ESDZ w siedzibie głównej oraz w delegaturach UE, a także dla pracy wykonywanej przez specjalnego przedstawiciela UE ds. praw człowieka Stavrosa Lambrinidisa na rzecz zwiększania skuteczności, spójności i widoczności praw człowieka w polityce zagranicznej UE, oraz przypomina swój apel, by nadać mandatowi specjalnego przedstawiciela stały charakter i zapewnić jego większą rozliczalność; przyjmuje z zadowoleniem niedawne podejście wyrażone w formie unijnej inicjatywy dotyczącej pozytywnych przykładów w dziedzinie praw człowieka, która skupia się na najlepszych praktykach stosowanych przez poszczególne kraje; po raz kolejny wzywa do przeglądu mandatu, aby zapewnić specjalnemu przedstawicielowi UE ds. praw człowieka umocowanie do działania z inicjatywy własnej, odpowiednie zasoby i możliwość publicznej wypowiedzi w celu składania sprawozdań z efektów wizyt w państwach trzecich i przedstawiania stanowisk UE w zakresie problematyki praw człowieka;
9. przyjmuje z zadowoleniem roczne sprawozdanie UE na temat praw człowieka i demokracji na świecie w 2017 r. oraz zauważa, że w tym roku – zgodnie z wnioskami Parlamentu wyrażonymi w jego wcześniejszych sprawozdaniach – zostało ono przyjęte dużo wcześniej niż w poprzednich latach; zwraca się do Rady, aby kontynuowała swoje wysiłki na rzecz wcześniejszego sporządzania tych sprawozdań w danym roku; zachęca Radę do dopilnowania, aby przyjęcie kolejnego sprawozdania rocznego odbyło się na podstawie odpowiedniej procedury konsultacji; uważa sprawozdanie roczne za nieodzowne narzędzie służące kontroli, komunikacji i debacie na temat polityki UE w dziedzinie praw człowieka i demokracji na świecie i wzywa do jego publicznego propagowania na całym świecie;
10. uznaje postępy poczynione w zakresie procedury sporządzania sprawozdania i jego formatu, lecz oczekuje, że Rada i Wysoka Przedstawiciel Unii ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz Wiceprzewodnicząca Komisji będą w jeszcze większym stopniu uwzględniać stanowiska wyrażone w stosownych rezolucjach lub zaleceniach Parlamentu, aby w ten sposób zapewnić głębszą i skuteczniejszą interakcję między instytucjami UE w kwestiach dotyczących praw człowieka;
11. podkreśla znaczenie dokonywania przeglądu najważniejszych pozytywnych i negatywnych tendencji w celu przeprowadzania oceny skuteczności działań UE; uważa w związku z tym, że bardziej kompleksowa sprawozdawczość, w stosownych przypadkach, zwłaszcza oparta na priorytetach i wskaźnikach określonych w unijnych strategiach krajowych dotyczących praw człowieka, zachęcałaby między innymi do większej spójności we wdrażaniu zapisów o warunkowości w związku z przestrzeganiem praw człowieka oraz w ocenie i dostosowywaniu wpływu polityk UE na prawa człowieka; podkreśla potrzebę monitorowania i pełnego wdrożenia istniejących wytycznych UE;
12. uznaje, że unijne dialogi dotyczące praw człowieka stanowią wartościowe narzędzie dyplomacji mieszanej służące propagowaniu praw człowieka i demokracji w stosunkach dwustronnych z państwami trzecimi; zauważa jednak utrzymujące się przeszkody utrudniające osiągnięcie konkretnych rezultatów za pomocą tych dialogów, takie jak częste stosowanie podwójnych standardów, i w tym kontekście wzywa do osiągnięcia bardziej jednolitego podejścia pomiędzy państwami członkowskimi; wzywa Komisję i ESDZ do poszukiwania sposobów na zwiększenie skuteczności i znaczenia dialogów dotyczących praw człowieka oraz do szybkiego reagowania i uzupełniania ich w sytuacjach, kiedy nie są one konstruktywne, przez wykorzystanie dialogu politycznego lub dyplomacji publicznej; zachęca Komisję i ESDZ do zwiększenia przejrzystości dialogów, również w drodze zwiększonego udziału podmiotów społeczeństwa obywatelskiego, oraz do stosowania jasno określonych punktów odniesienia służących ocenie pomyślnego przebiegu każdego dialogu; podkreśla, jak ważne jest, aby UE pogłębiała dialogi dotyczące praw człowieka w poszczególnych przypadkach obrońców praw człowieka narażonych na ryzyko oraz naciskała na uwolnienie uwięzionych obrońców i objęcie ochroną tych, których bezpieczeństwo jest zagrożone; radzi ponadto instytucjom UE, aby zapewniały urzędnikom i personelowi delegatur Unii na wszystkich szczeblach odpowiednie zasoby i szkolenia w zakresie praw człowieka i demokracji;
13. ponownie stwierdza, że plan działania dotyczący praw człowieka i demokracji na lata 2015–2019 oraz jego przegląd śródokresowy z 2017 r. muszą stanowić przewodnie instrumenty dla działań w dziedzinie praw człowieka, oraz podkreśla w związku z tym konieczność uwzględnienia w planie wystarczających zasobów i wiedzy fachowej w celu należytego wdrożenia najważniejszych priorytetów UE; wzywa instytucje UE i państwa członkowskie do zapewnienia skutecznego i spójnego wdrożenia bieżącego planu działania, w tym przez rzeczywistą współpracę z organizacjami społeczeństwa obywatelskiego;
14. wzywa UE do wzmocnienia instrumentów i polityk dotyczących rozwoju instytucjonalnego i praworządności i do uwzględnienia wzorców odpowiedzialności i walki z bezkarnością za naruszenia praw człowieka; apeluje o skuteczne przydzielenie odpowiednich zasobów, aby w większym stopniu promować prawa człowieka i demokrację;
15. przypomina w tym kontekście o istotnym wsparciu udzielonym przez EIDHR na rzecz wdrażania unijnych ram strategicznych i planu działania dotyczącego praw człowieka i demokracji oraz wytycznych dotyczących praw człowieka i strategii krajowych, co umożliwiło UE podejmowanie bardziej strategicznych działań w tym obszarze oraz zapewniło rozliczalność, widoczność i skuteczność; zdecydowanie apeluje o uwzględnienie EIDHR jako oddzielnego i niezależnego instrumentu w architekturze wieloletnich ram finansowych na lata 2021–2027, aby nie doprowadzić do osłabienia jego wyraźnej różnorodności w ramach większego funduszu działań zewnętrznych; zdecydowanie zachęca do współpracy między unijnymi instrumentami finansowania zewnętrznego, aby unikać powielania i nakładania się działań, a także by pomóc wskazać ewentualne luki i potrzeby w zakresie finansowania;
16. przypomina, że doświadczenia i wnioski z przejścia do demokracji w ramach polityki rozszerzenia i sąsiedztwa mogłyby w pozytywny sposób przyczynić się do wskazania najlepszych praktyk, które mogłyby zostać zastosowane do wspierania i konsolidowania innych procesów demokratyzacji na całym świecie; wyraża przekonanie, że zaktualizowana europejska polityka sąsiedztwa powinna wspierać reformy gospodarcze, społeczne i polityczne, zapewniać ochronę praw człowieka i wspierać budowanie praworządności przy jednoczesnym utrzymaniu zobowiązań UE wobec partnerów; ponownie podkreśla, że propagowanie praw człowieka i demokracji leży w interesie zarówno krajów partnerskich, jak i UE; przypomina o konieczności rozwijania stosunków międzyparlamentarnych między UE a jej partnerami w ramach szczerego dialogu opartego na wzajemnym zrozumieniu i zaufaniu, który ma przyczyniać się do skutecznego propagowania praw człowieka;
17. podkreśla pracę swojej Podkomisji Praw Człowieka (DROI), która utrzymuje ścisłe stosunki robocze z innymi instytucjami UE, specjalnym przedstawicielem UE, ESDZ, społeczeństwem obywatelskim, w tym organizacjami pozarządowymi, i wielostronnymi instytucjami działającymi w dziedzinie praw człowieka; zauważa, że w 2017 r. Podkomisja Praw Człowieka sporządziła projekty trzech sprawozdań, które zostały przyjęte jako rezolucje podczas posiedzeń plenarnych i dotyczyły odpowiednio bezpaństwowości w Azji Południowej i Południowo-Wschodniej[13], reakcji na naruszenia praw człowieka w kontekście zbrodni wojennych i zbrodni przeciwko ludzkości, w tym ludobójstwa[14], oraz korupcji i praw człowieka w krajach trzecich[15];
18. proponuje, aby w pierwszym kwartale 2019 r. została powołana wewnętrzna grupa zadaniowa w celu przeprowadzenia przeglądu procesu propagowania praw człowieka i włączania ich w główny nurt przez komisje mające mandat zewnętrzny oraz delegatury UE w relacjach z państwami trzecimi w kadencji 2014–2019; zamierza opracować zalecenia na postawie tego przeglądu służące wzmocnieniu działań parlamentarnych w dziedzinie praw człowieka w okresie kolejnej kadencji, w tym w zakresie kontroli działań ESDZ i Komisji, wewnętrznej struktury instytucjonalnej i włączania praw człowieka w główny nurt działalności swoich organów;
19. uważa, że rolę rezolucji przyjmowanych w trybie pilnym na mocy art. 135 regulaminu można rozszerzyć w celu wzmocnienia praw człowieka i demokracji przez częstsze przeprowadzanie analiz w odpowiednim czasie, lepsze ukierunkowanie działań i większą skuteczność;
Szczególne wyzwania w dziedzinie praw człowieka
20. wyraża poważne zaniepokojenie stopniowym kurczeniem się przestrzeni społeczeństwa obywatelskiego w 2017 r. oraz wyraża ubolewanie, że obrońcy praw człowieka, dziennikarze i organizacje pozarządowe zbyt często padają ofiarami nękania, zastraszania i przemocy, w tym zabójstw; jest zaniepokojony dalszym stosowaniem zakazów podróżowania wobec działaczy na rzecz praw człowieka, którzy pragną wziąć udział w sesjach Rady Praw Człowieka ONZ w Genewie i innych międzynarodowych instytucji, oraz zdecydowanie potępia te zakazy, wzywając stosujące je rządy do ich zniesienia; podkreśla, że niedopuszczalne jest, aby przedstawicielom społeczeństwa obywatelskiego oraz mediów uniemożliwiano udział w pracach organów międzynarodowych, i nalega, aby przestrzegano podstawowych praw człowieka i praw politycznych przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego; wyraża zaniepokojenie z powodu zatrzymania niektórych działaczy na rzecz praw człowieka po powrocie do ich kraju po wysłuchaniach w instytucjach międzynarodowych;
21. ubolewa, że narastające ogólnoświatowe zjawisko kurczenia się przestrzeni działania społeczeństwa obywatelskiego może również występować w ugruntowanych demokracjach oraz w krajach o średnich i wysokich dochodach; apeluje do UE i państw członkowskich, by stanowiły przykład dla innych; potępia ustawodawstwo ograniczające działalność społeczeństwa obywatelskiego, w tym zamykanie organizacji pozarządowych lub zamrażanie ich aktywów; wzywa do uchylenia przepisów narzucających arbitralne lub inwazyjne wymogi dla funkcjonowania organizacji pozarządowych, w tym przepisów ograniczających finansowanie ze źródeł zewnętrznych; potępia rozpowszechnianie publicznej narracji, w której coraz częściej podważa się rolę organizacji społeczeństwa obywatelskiego; zachęca delegatury UE i przedstawicielstwa dyplomatyczne państw członkowskich do dalszego monitorowania i nagłaśniania przypadków naruszeń wolności zrzeszania się i zgromadzeń, w tym przez różne formy zakazów i ograniczeń nakładanych na organizacje społeczeństwa obywatelskiego i ich działalność lub wspieranie nieprawdziwych organizacji pozarządowych sponsorowanych przez niektóre rządy; zachęca je do dalszego aktywnego wspierania obrońców praw człowieka, poprzez – w stosownych przypadkach – systematyczne monitorowanie rozpraw sądowych, odwiedzanie zatrzymanych działaczy i wydawanie oświadczeń dotyczących indywidualnych przypadków;
22. potępia fakt, że wolność mediów była poważnie zagrożona w 2017 r., ponieważ według corocznego wskaźnika opracowywanego przez organizację Reporterzy bez Granic ataki na prasę osiągnęły w 2017 r. rekordowy poziom; podkreśla potrzebę utrzymania zasad wolności opinii i wypowiedzi zgodnie z art. 19 Powszechnej deklaracji praw człowieka; ponownie podkreśla znaczenie wolności słowa, zarówno w internecie, jak i poza nim, jako kluczowego elementu prawidłowego funkcjonowania wspólnot demokratycznych, ponieważ sprzyja ona szerzeniu kultury pluralizmu, która wzmacnia pozycję społeczeństwa obywatelskiego i obywateli do rozliczania rządów i decydentów politycznych oraz umacnia poszanowanie praworządności; zdecydowanie potępia groźby, zastraszanie i napaści, których ofiarami padają dziennikarze, niezależne media, blogerzy i sygnaliści, a także mowę nienawiści, przepisy penalizujące zniesławienie oraz podjudzanie do przemocy, ponieważ stanowią one zagrożenie dla praworządności i wartości ucieleśnianych przez prawa człowieka; podkreśla, że w 2017 r. zatrzymano setki pokojowo nastawionych manifestantów i dziennikarzy, a wielu z nich doświadczyło złego traktowania i samowolnych zatrzymań oraz musiało zapłacić wysokie grzywny w wyniku przegranych procesów sądowych, w których nie przestrzegano minimalnych standardów proceduralnych; wzywa UE do zwiększenia wysiłków na rzecz ochrony wolności opinii i wypowiedzi we wszystkich relacjach z państwami trzecimi; podkreśla, że należy zadbać o skuteczne i systematyczne wdrażanie wytycznych UE w sprawie wolności wypowiedzi w internecie i poza nim oraz regularne monitorowanie ich wpływu;
23. podkreśla kluczowe znaczenie wolności nauki jako prawa człowieka chronionego na mocy traktatów międzynarodowych; zdecydowanie potępia wszelkie ataki na wolność nauki, takie jak zabójstwa, wymuszone zaginięcia, przemoc, uwięzienie, przerwanie zatrudnienia, ataki na reputację i bezprawne ściganie; podkreśla wagę ataków na wolność nauki, ponieważ ma ona zasadnicze znaczenie dla budowy pluralistycznego i demokratycznego społeczeństwa;
24. zdecydowanie potępia fakt, że tak wielu obrońców praw człowieka doświadczyło w 2017 r. szykanowania w internecie, w tym naruszeń bezpieczeństwa danych przez konfiskaty sprzętu, zdalny nadzór i wycieki danych; potępia praktykę nadzoru elektronicznego i ataki hakerów mające na celu gromadzenie informacji, które mogą być wykorzystywane w procesach sądowych lub kampaniach zniesławiających; wyraża głębokie zaniepokojenie coraz powszechniejszym stosowaniem niektórych cyfrowych technologii nadzoru podwójnego zastosowania wobec polityków, działaczy, blogerów i dziennikarzy; w związku z tym zdecydowanie wzywa instytucje UE do pilnej i skutecznej aktualizacji rozporządzenia w sprawie kontroli wywozu produktów i technologii podwójnego zastosowania;
25. ponownie podkreśla, że niezależność sądownictwa i pełna przejrzystość systemu zarządzania wymiarem sprawiedliwości, w którym wszystkie podmioty mogą odgrywać swoją rolę w niezależny i uczciwy sposób, są podstawowymi warunkami rozwoju demokratycznego państwa i ochrony prawnej praw człowieka; zdecydowanie potępia wszelkie próby ograniczenia wolności sędziów, prokuratorów i adwokatów oraz wszelkie formy bezpośredniej i pośredniej przemocy wobec nich; wzywa UE do zwrócenia szczególnej uwagi na tę kwestię w kontekście stosunków dyplomatycznych z państwami trzecimi;
26. przyznaje, że otwarty internet i usprawnienia technologiczne umożliwiły szybsze zgłaszanie naruszeń praw człowieka; krytycznie odnosi się podejmowanych przez niektóre rządy prób kontrolowania narzędzi służących do komunikacji masowej, w tym internetu; jest zaniepokojony częstotliwością podawania w 2017 r. nieprawdziwych informacji i stosowania dezinformacji przez podmioty państwowe i niepaństwowe, co przyczyniło się do popularyzowania narracji wymierzonych przeciwko prawom człowieka, ograniczania dostępu do darmowych, rzetelnych i bezstronnych informacji, nawoływania do przemocy, nienawiści lub dyskryminacji wobec niektórych grup lub osób oraz wpływania na wyniki wyborów, podważając w ten sposób systemy demokratyczne; w tym kontekście podkreśla potrzebę opracowania przez UE silniejszej narracji pozytywnej w zakresie praw człowieka, nieustępliwości wobec rządów sponsorujących stosowanie dezinformacji lub podważających powszechny i niepodzielny charakter praw człowieka, a także zwiększenia wysiłków na rzecz wspierania wolnych i niezależnych mediów na całym świecie; podkreśla zasadniczą rolę edukacji, kultury, wiedzy i krytycznego myślenia w zwalczaniu nieprawdziwych informacji i ich rozpowszechniania;
27. wzywa Wysoką Przedstawiciel Unii ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz Wiceprzewodniczącą Komisji do wyznaczenia unijnego wysłannika ds. cybernetycznych, którego zadaniem powinna być koordynacja wysiłków dyplomatycznych UE na rzecz pogłębiania otwartego, interoperacyjnego, bezpiecznego i niezawodnego internetu w polityce zewnętrznej przy jednoczesnym poszanowaniu praw człowieka i propagowaniu norm odpowiedzialnego zachowania państwa w internecie;
28. ponownie podkreśla, że wolność myśli, sumienia, wyznania i przekonań, w tym wolność do tego, aby wierzyć lub nie wierzyć, praktykować wybraną religię lub nie, porzucić lub zmienić religię, a także prawo do apostazji i prawo do przyjęcia postawy ateistycznej należy bezwarunkowo umacniać za sprawą dialogu międzywyznaniowego i międzykulturowego; potępia dyskryminację ze względu na myśl, sumienie, religię lub przekonania oraz prześladowanie i napaści wymierzone przeciwko wszelkim grupom etnicznym i religijnym, które miały miejsce w 2017 r.; wzywa do unikania instrumentalizacji religii w celach politycznych; wyraża ubolewanie z powodu podejmowanych przez podmioty państwowe i niepaństwowe prób ograniczenia wolności myśli, sumienia, religii i przekonań, wolności zgromadzeń oraz wolności słowa przez, między innymi, przyjmowanie i egzekwowanie przepisów dotyczących bluźnierstwa; domaga się podjęcia dalszych działań zmierzających do ochrony mniejszości religijnych, osób niewierzących i ateistów, w tym ofiar przepisów dotyczących bluźnierstwa; wzywa UE i jej państwa członkowskie do zwiększenia zaangażowania w dyskusje polityczne zmierzające do uchylenia takich przepisów, zintensyfikowania wysiłków na rzecz zwiększenia poszanowania wolności myśli, sumienia, religii i przekonań oraz propagowania dialogu międzywyznaniowego i dialogu między grupami przekonań podczas angażowania się we współpracę z państwami trzecimi; apeluje do Komisji i ESDZ o odgrywanie aktywnej roli we wspieraniu bezpiecznego i dobrowolnego powrotu osób zmuszonych do opuszczenia swoich domów z powodu prześladowania ze względu na religię lub przekonania; domaga się podjęcia konkretnych działań służących skutecznemu wdrożeniu wytycznych UE w sprawie propagowania i ochrony wolności religii lub przekonań; wspiera praktykę UE, jaką jest przewodzenie pracom nad rezolucjami w sprawie wolności myśli, sumienia, religii i przekonań prowadzonym w Radzie Praw Człowieka i Zgromadzeniu Ogólnym ONZ; popiera działania specjalnego wysłannika UE ds. promowania wolności religii lub przekonań poza UE Jána Figela;
29. głęboko ubolewa nad faktem, że w wielu krajach na całym świecie nadal stosuje się nieludzkie i poniżające traktowanie oraz karę śmierci, i wzywa UE do wzmożenia wysiłków w celu wyeliminowania tych praktyk; uważa, że warunki osadzania w więzieniach, w tym dostępu do opieki zdrowotnej i leków, oraz stan więzień w niektórych krajach budzą poważne zaniepokojenie; z zadowoleniem przyjmuje oficjalne rozpoczęcie w dniu 18 września 2017 r. działalności sojuszu na rzecz zwalczania handlu narzędziami tortur oraz utworzenie unijnej Grupy Koordynacyjnej ds. Przeciwdziałania Torturom, której zadaniem jest monitorowanie wdrożenia tego celu; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje aktualizacje prawodawstwa UE w sprawie handlu niektórymi towarami, które mogłyby być użyte do wykonywania kary śmierci, tortur lub innego nieludzkiego traktowania lub karania; odnotowuje że w 2017 r. liczba wykonanych na całym świecie egzekucji spadła o 4 % w porównaniu z rokiem poprzednim; wzywa kraje, które jeszcze tego nie zrobiły, aby niezwłocznie wprowadziły moratorium na wykonywanie kary śmierci jako krok w kierunku jej całkowitego zniesienia; uważa, że konieczne jest zwalczanie wszelkich form tortur i złego traktowania, w tym przemocy psychicznej, stosowanych wobec osób osadzonych oraz wzmożenie wysiłków na rzecz przestrzegania prawa międzynarodowego w tej dziedzinie i zapewnienia zadośćuczynienia ofiarom;
30. zdecydowanie potępia wszystkie haniebne zbrodnie i naruszenia praw człowieka popełniane przez podmioty państwowe i niepaństwowe, w tym wymierzone przeciw obywatelom w odwecie za pokojowe korzystanie z przysługujących im praw człowieka; jest wstrząśnięty rozmiarami popełnionych zbrodni, które obejmują morderstwa, tortury, gwałty, zniewolenie i niewolnictwo seksualne, werbunek dzieci do wojska, wymuszoną zmianę religii oraz systematyczne zabójstwa osób należących do mniejszości religijnych i etnicznych; wzywa UE i jej państwa członkowskie do przeciwdziałania zbrodniom ludobójstwa, zbrodniom przeciwko ludzkości i zbrodniom wojennym oraz do zapewnienia, by sprawcy tych zbrodni byli stawiani przed obliczem wymiaru sprawiedliwości; wzywa UE do udzielenia wsparcia organizacjom i zespołom śledczym ONZ, które gromadzą, przechowują i chronią dowody – w formacie cyfrowym lub innym – zbrodni popełnionych przez którąkolwiek ze stron tych konfliktów, w celu ułatwienia ich ścigania na szczeblu międzynarodowym; odnotowuje usuwanie przez platformy internetowe materiałów dowodowych w formie filmów dotyczących potencjalnych zbrodni wojennych w ramach działań mających na celu usuwanie treści terrorystycznych i propagandy terrorystycznej;
31. wspiera kluczową rolę Międzynarodowego Trybunału Karnego (MTK) w sprawach, w których zainteresowane państwa nie są w stanie lub nie chcą wykonywać swojej jurysdykcji; wzywa UE i jej państwa członkowskie do zapewnienia dyplomatycznego i finansowego wsparcia MTK; wzywa UE i jej państwa członkowskie, aby zachęcały wszystkie państwa członkowskie ONZ do ratyfikacji i stosowania Rzymskiego Statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego, i wyraża zaniepokojenie wobec wypowiadania statutu rzymskiego i gróźb jego wypowiedzenia; wzywa również wszystkich sygnatariuszy statutu rzymskiego do koordynowania działań i współpracy z MTK; wzywa wszystkie państwa członkowskie do ratyfikowania zmian z Kampali, które dotyczą zbrodni agresji, i do dodania „masowych aktów okrucieństwa” do wykazu zbrodni podlegających kompetencji UE; ponownie podkreśla znaczenie innych kluczowych mechanizmów, których celem jest położenie kresu bezkarności, w tym stosowania jurysdykcji uniwersalnej, i wzywa państwa członkowskie do przyjęcia niezbędnego ustawodawstwa; w tym kontekście przypomina, że prawa ofiar muszą stanowić podstawę wszelkich działań; ponawia swój apel do Wysokiej Przedstawiciel Unii ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz Wiceprzewodniczącej Komisji o wyznaczenie specjalnego przedstawiciela UE ds. międzynarodowego prawa humanitarnego i międzynarodowego wymiaru sprawiedliwości oraz powierzenie mu mandatu w zakresie propagowania, włączania w główny nurt i reprezentowania unijnego zobowiązania do walki z bezkarnością;
32. z zadowoleniem przyjmuje wysiłki UE związane ze wspieraniem Bezstronnego i Niezależnego Międzynarodowego Mechanizmu na rzecz Syrii utworzonego przez ONZ w celu ścigania poważnych przestępstw; podkreśla potrzebę utworzenia podobnego niezależnego mechanizmu w innych państwach; wzywa UE i państwa członkowskie, które jeszcze tego nie zrobiły, do wniesienia wkładu finansowego na rzecz Bezstronnego i Niezależnego Międzynarodowego Mechanizmu na rzecz Syrii;
33. ponownie podkreśla, że państwa mogą stawiać inne państwa przed Międzynarodowym Trybunałem Sprawiedliwości za naruszenia traktatów międzynarodowych, w tym Konwencji w sprawie zakazu stosowania tortur, w celu uznania odpowiedzialności państwa jako pośredniego środka służącego sądowemu stwierdzeniu indywidualnej odpowiedzialności karnej na późniejszym etapie;
34. wyraża głębokie ubolewanie z powodu nieprzestrzegania międzynarodowego prawa humanitarnego oraz zdecydowanie potępia napaści ze skutkiem śmiertelnym, do których w 2017 r. dochodziło z tak alarmującą częstotliwością w konfliktach zbrojnych na całym świecie i których celem były szpitale, szkoły i inne obiekty cywilne; uważa, że międzynarodowemu potępieniu tych napaści muszą towarzyszyć niezależne dochodzenia i rzeczywiste pociąganie ich sprawców do odpowiedzialności; wyraża uznanie dla pracy wykonywanej przez pracowników pomocy humanitarnej; wzywa państwa członkowskie, instytucje UE i Wysoką Przedstawiciel Unii ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz Wiceprzewodniczącą Komisji do dopilnowania, aby polityki i działania UE dotyczące międzynarodowego prawa humanitarnego były opracowywane w sposób spójny i skuteczny, oraz do wykorzystywania wszystkich instrumentów będących w ich dyspozycji do zajęcia się tą kwestią; stwierdza, że UE i jej państwa członkowskie powinny były udostępnić bardziej szczegółową sprawozdawczość dotyczącą wdrażania wytycznych w sprawie promowania przestrzegania międzynarodowego prawa humanitarnego w konkretnych sytuacjach konfliktowych, w tym zwłaszcza unijne roczne sprawozdanie na temat praw człowieka i demokracji; apeluje do społeczności międzynarodowej, by ustanowiła instrumenty minimalizujące luki w odniesieniu do ostrzegania i reagowania, takiego rodzaju jak system wczesnego ostrzegania UE, tak aby zapobiegać powstawaniu, odradzaniu się i eskalacji gwałtownych konfliktów; wzywa UE i jej państwa członkowskie do zwiększenia wsparcia finansowego przeznaczonego na pomoc humanitarną i pomoc rozwojową; zauważa obniżenie o 2,4 % oficjalnej pomocy rozwojowej w 2017 r. w stosunku do 2016 r. oraz odnotowuje fakt, że poziom oficjalnej pomocy rozwojowej nie osiąga celu wynoszącego 0,7 % DNB;
35. przypomina o swojej rezolucji z dnia 27 lutego 2014 r. w sprawie stosowania uzbrojonych dronów[16]; wyraża poważne zaniepokojenie stosowaniem uzbrojonych dronów poza międzynarodowymi ramami prawnymi; ponownie wzywa UE do pilnego opracowania prawnie wiążących ram dotyczących wykorzystywania uzbrojonych dronów, aby zagwarantować, że państwa członkowskie, zgodnie z ich prawnymi zobowiązaniami, nie popełniają bezprawnych celowych zabójstw lub nie ułatwiają popełniania takich zabójstw przez inne kraje; zwraca się do Komisji o odpowiednie informowanie Parlamentu na temat wykorzystywania funduszy UE na wszelkie projekty badawczo-rozwojowe związane z konstrukcją dronów; zwraca się o przeprowadzenie ocen wpływu na prawa człowieka w odniesieniu do dalszych projektów rozwoju dronów;
36. apeluje do Wysokiej Przedstawiciel Unii ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz Wiceprzewodniczącej Komisji i państw członkowskich o rozszerzenie unijnego systemu środków ograniczających, aby uwzględnić w nim unijny system sankcji za naruszenia praw człowieka, w ramach którego decyzje o nałożeniu sankcji w ramach WPZiB mogłyby być motywowane poważnymi naruszeniami praw człowieka, na wzór ustawy Magnickiego;
37. wzywa Wysoką Przedstawiciel Unii ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz Wiceprzewodniczącą Komisji i państwa członkowskie do działania na rzecz międzynarodowego zakazu stosowania systemów broni, w przypadku których brak jest kontroli nad wykorzystaniem ich siły rażenia, jak wnioskował o to wielokrotnie Parlament oraz – w ramach przygotowań do stosownych posiedzeń na szczeblu ONZ – do pilnego opracowania i przyjęcia wspólnego stanowiska w sprawie autonomicznych systemów broni, a także do zajmowania jednolitego stanowiska na odpowiednich forach i do podejmowania stosownych działań;
38. podkreśla, że korupcja osłabia praworządność, demokrację i konkurencyjność gospodarek oraz naraża na szwank prawa człowieka; podkreśla potrzebę wspierania obrońców praw człowieka oraz sygnalistów występujących przeciwko korupcji; apeluje o wprowadzenie usprawnień w mechanizmach i praktykach antykorupcyjnych, takich jak nakładanie sankcji na te osoby i kraje, które popełniają poważne przestępstwa korupcyjne; wzywa ESDZ i Komisję do opracowania wspólnych programów na rzecz praw człowieka i walki z korupcją, w szczególności inicjatyw na rzecz zwiększenia przejrzystości, zwalczania bezkarności, wzmocnienia agencji antykorupcyjnych, jak również zwiększenia przejrzystości i identyfikowalności w odniesieniu do stosowania funduszy europejskich; wzywa Komisję, by wynegocjowała przepisy dotyczące walki z korupcją w przyszłych umowach handlowych; przypomina o zaleceniach dotyczących korupcji i praw człowieka wydanych w swojej rezolucji z dnia 13 września 2017 r. w sprawie korupcji i praw człowieka w krajach trzecich[17] oraz wzywa instytucje UE i państwa członkowskie do podjęcia działań następczych;
39. wyraża zaniepokojenie z powodu aktów dewastacji, bezprawnej grabieży i wandalizmu obiektów dziedzictwa kulturowego i zdecydowanie popiera inicjatywy dotyczące ustalania faktów oraz ochrony i ratowania dziedzictwa;
40. podkreśla znaczenie wolnych i uczciwych wyborów dla procesów demokratycznych i wyraża zaniepokojenie z powodu rosnącej liczby wyborów przeprowadzanych z naruszeniem prawa na całym świecie; przypomina, że niezależne media i różnorodność opinii mają zasadnicze znaczenie dla przeprowadzenia wolnych i uczciwych wyborów; wzywa UE do nieuznawania wyników sfingowanych lub sfałszowanych wyborów oraz do wykorzystywania wszelkich dostępnych jej narzędzi dyplomatycznych, gospodarczych i politycznych do podtrzymywania wiarygodności wyborów na świecie i wywierania nacisku na państwa, aby spełniały kryteria wolnych i uczciwych wyborów; uważa, że wsparcie, którego UE udziela procesom wyborczym i demokracji na całym świecie – za sprawą jej misji obserwacyjnych podczas wyborów i późniejszych działań następczych, pomocy w organizacji wyborów, a zwłaszcza aktywnej roli odgrywanej przez Parlament w tym zakresie – ma ogromne znaczenie; podkreśla znaczenie obserwacji wyborów w kontekście pokojowego przechodzenia do demokracji, wzmacniania praworządności, politycznego pluralizmu i zwiększania udziału kobiet w procesie wyborczym, jak również w kontekście przejrzystości i poszanowania praw człowieka; przypomina o znaczeniu angażowania organizacji społeczeństwa obywatelskiego w proces obserwacji wyborów i wdrażania zaleceń wydanych przez misje obserwacji wyborów; uważa, że ingerencja w wybory przeprowadzane w innych państwach za pomocą operacji cybernetycznych narusza prawo społeczeństwa do wolnego wyboru swoich przedstawicieli;
41. przyjmuje z zadowoleniem podpisanie przez UE konwencji stambulskiej oraz podkreśla konieczność przeciwdziałania i zwalczania wszelkimi sposobami przemocy wobec kobiet, w tym przemocy domowej; wzywa państwa członkowskie, które jeszcze tego nie zrobiły, aby jak najszybciej ratyfikowały i wdrożyły tę konwencję; popiera w związku z tym wspólną inicjatywę UE i ONZ „Spotlight”; wzywa kraje do zaostrzenia ich przepisów w celu eliminowania na możliwie najwcześniejszym etapie przemocy ze względu na płeć, okaleczania narządów płciowych kobiet i przemocy seksualnej; przypomina, że przemoc wobec kobiet jest mocno związana z nierównością płci, a w związku z tym wymaga kompleksowego podejścia, a także podkreśla znaczenie usług socjalnych i ochrony; podkreśla, że w celu wypracowania skutecznego ustawodawstwa i strategii zwalczania przemocy uwarunkowanej płcią niezbędne są wiarygodne dane statystyczne dotyczące rozpowszechnienia, przyczyn i skutków wszystkich rodzajów przemocy wobec kobiet; w tym kontekście wzywa UE do wspomagania państw w poprawie gromadzenia danych w tej dziedzinie i wypełnienia międzynarodowych zobowiązań prawnych; apeluje do UE o współpracę z innymi państwami w celu zwiększenia finansowania i programowania w zakresie reagowania na przemoc seksualną i uwarunkowaną płcią oraz zapobiegania jej na całym świecie; potępia wszelkie formy przemocy fizycznej, seksualnej i psychologicznej oraz wykorzystywanie, masowe gwałty, handel ludźmi i naruszenia praw reprodukcyjnych i seksualnych kobiet; podkreśla, że wszystkim kobietom należy zagwarantować odpowiednią, przystępną cenowo opiekę zdrowotną i powszechne poszanowanie praw reprodukcyjnych i seksualnych i dostęp do tych praw oraz edukację, a także że wszystkie kobiety powinny mieć możliwość swobodnego, odpowiedzialnego podejmowania decyzji dotyczących ich zdrowia, ciała oraz praw seksualnych i reprodukcyjnych; podkreśla, że edukacja jest kluczowym narzędziem do walki z dyskryminacją i przemocą wobec kobiet i dzieci; potępia przywrócenie zasady globalnego knebla;
42. podkreśla, że UE powinna kontynuować zobowiązanie do pełnego wdrożenia obowiązków i zobowiązań w zakresie praw kobiet przewidzianych w Konwencji w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet, pekińskiej platformie działania i programie działania Międzynarodowej Konferencji na rzecz Ludności i Rozwoju oraz zapewnić poszanowanie wyników ich konferencji przeglądowych;
43. przypomina, że w sierpniu 2017 r. opublikowano pierwsze roczne sprawozdanie z realizacji unijnego planu działania w sprawie równości płci na lata 2016–2020 (GAP II) dotyczące roku 2016, w którym podkreślono szereg pozytywnych tendencji w kierunku zmiany życia dziewcząt i kobiet przez zapewnienie im nietykalności fizycznej i psychicznej, promowanie ich praw ekonomicznych i społecznych oraz wzmacnianie ich głosu i uczestnictwa; uważa, że UE powinna nadal uwzględniać wsparcie dla kobiet w operacjach w ramach wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO), zapobieganiu konfliktom i odbudowie pokonfliktowej; ponownie podkreśla znaczenie rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325 w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa; podkreśla, że większe zaangażowanie sektora publicznego i prywatnego ma kluczowe znaczenie dla podtrzymywania praw kobiet i ich uczestnictwa w instytucjach publicznych i prywatnych, kształtowaniu polityki, życiu gospodarczym i procesach pokojowych; podkreśla, że biznes ma ważną rolę do odegrania we wzmacnianiu praw kobiet; wzywa Komisję, aby objęła czołową rolę w zwalczaniu wykorzystywania seksualnego i nadużyć w sektorach pomocy humanitarnej i rozwojowej, ponieważ te sektory powinny wyznaczać najwyższe standardy odpowiedzialności i rozliczalności za wykonywaną pracę; podkreśla znaczenie dokonania przeglądu i wzmocnienia procedur ochrony i zasad zaangażowania;
44. wzywa ESDZ, aby zadbała o uwzględnienie wyników 62. sesji Komisji ds. Statusu Kobiet w swojej polityce i aby wyniki te nadały nowy impuls w osiąganiu równości płci i wzmacnianiu pozycji kobiet i dziewcząt na obszarach wiejskich;
45. podkreśla znaczenie ułatwiania kobietom i dziewczętom dostępu do kształcenia i szkoleń w dziedzinach STEM, a także w dziedzinach humanistycznych, ze szczególnym naciskiem na rozwój ich talentów i kompetencji i zwiększanie ich udziału w sektorach STEM;
46. wzywa Komisję do zbadania sposobów i środków umożliwiających UE jednostronne przystąpienie do Konwencji ONZ o prawach dziecka, z uwagi na fakt, że wszystkie państwa członkowskie ratyfikowały konwencję, a pierwotne i wtórne prawo UE zawiera istotne przepisy dotyczące ochrony praw dziecka; wzywa państwa, które wciąż nie ratyfikowały Konwencji ONZ o prawach dziecka, do pilnej ratyfikacji tego dokumentu; przyjmuje z zadowoleniem przyjęcie zmienionych wytycznych UE w sprawie promowania i ochrony praw dziecka i podkreśla, że konieczne jest docieranie do wszystkich dzieci, w tym tych najbardziej marginalizowanych i znajdujących się w trudnej sytuacji; podkreśla fakt, że dzieci często narażone są na szczególne formy naruszeń ich praw, czego przykładami są wczesne małżeństwa, dziecięca prostytucja, wykorzystywanie dzieci jako żołnierzy, okaleczanie narządów płciowych, praca dzieci czy handel dziećmi, zwłaszcza podczas kryzysów humanitarnych i konfliktów zbrojnych, oraz w związku z tym wymagają większej ochrony; wzywa UE do współpracy z państwami trzecimi w celu położenia kresu wczesnym i przymusowym małżeństwom dzieci przez ustanowienie minimalnego wieku 18 lat uprawniającego do zawarcia związku małżeńskiego, wymaganie weryfikacji wieku oraz pełnej i dobrowolnej zgody obu małżonków, wprowadzenie obowiązkowych rejestrów związków małżeńskich i zapewnienie przestrzegania przedmiotowych przepisów; podkreśla konieczność zintensyfikowania działań UE w zakresie ochrony dzieci, w szczególności nieletnich pozbawionych opieki, oraz zwrócenia szczególnej uwagi na kształcenie i wsparcie psychologiczno-społeczne; wzywa do odpowiedniego wdrożenia wytycznych dotyczących ochrony szkół i uniwersytetów przed wykorzystaniem do celów wojskowych podczas konfliktów zbrojnych; wzywa do pilnego rozwiązania kwestii dzieci będących bezpaństwowcami na terenie UE i poza nią, w szczególności dzieci, które urodziły się poza krajem pochodzenia rodziców, a także dzieci migrujących, zgodnie z prawem międzynarodowym; wzywa UE i jej państwa członkowskie do opracowania planu działania, aby położyć kres zatrzymywaniu dzieci ze względu na ich status migrantów zgodnie z Deklaracją nowojorską w sprawie uchodźców i migrantów; przypomina o prawie do szczególnej ochrony wynikającej z nadrzędnego interesu dziecka;
47. apeluje do UE i jej państw członkowskich o zapewnienie pełnej przejrzystości i monitorowania w odniesieniu do funduszy przyznawanych państwom trzecim na potrzeby współpracy w dziedzinie migracji oraz o zagwarantowanie, by taka współpraca nie przynosiła bezpośrednich ani pośrednich korzyści służbom bezpieczeństwa, policji i systemom wymiaru sprawiedliwości biorącym udział w naruszeniach praw człowieka w tym względzie; podkreśla możliwość oddzielenia współpracy na rzecz rozwoju od współpracy w zakresie readmisji i zarządzania migracją; wyraża zaniepokojenie z powodu możliwej instrumentalizacji polityki zagranicznej UE jako „zarządzania migracją” i podkreśla, że wszystkie próby współpracy z państwami trzecimi, w tym z krajami pochodzenia i tranzytu, w dziedzinie migracji muszą iść w parze z działaniami na rzecz poprawy warunków w zakresie praw człowieka w tych państwach i przestrzegania międzynarodowych praw człowieka i prawa uchodźczego; wyraża głębokie zaniepokojenie dużą liczbą uchodźców, migrantów i osób wewnętrznie przesiedlonych, które doznają poważnych naruszeń praw człowieka jako ofiary konfliktów, prześladowań, upadku państwowości oraz sieci handlu ludźmi i przemytu ludzi, a także solidaryzuje się z tymi osobami; podkreśla pilną potrzebę zajęcia się podstawowymi przyczynami przepływów migracyjnych, a tym samym podjęcia kwestii zewnętrznego wymiaru zjawiska migracji, w tym dzięki znalezieniu trwałych rozwiązań konfliktów oraz niedostatecznego rozwoju gospodarczego w sąsiedztwie UE i na całym świecie w drodze rozwoju współpracy i partnerstw z zainteresowanymi państwami trzecimi, które są zgodne z prawem międzynarodowym, zapewniają poszanowanie praw człowieka i podtrzymują wiarygodność UE zarówno na jej terenie, jak i poza nim; wzywa UE i jej państwa członkowskie do zapewniania pomocy humanitarnej w dziedzinie kształcenia, mieszkalnictwa, zdrowia oraz w innych obszarach, w których migranci i uchodźcy potrzebują wsparcia, oraz do właściwego wdrażania polityki w zakresie powrotów; przypomina, że istotne jest, aby UE zachęcała te państwa do przystąpienia do protokołu przeciwko przemytowi migrantów drogą lądową, morską i powietrzną; odnotowuje, że według ONZ w 2017 r. ok. 258 mln osób żyło w kraju niebędącym krajem, w którym się urodziły; wzywa Komisję do dalszego priorytetowego traktowania ochrony i propagowania praw migrantów i uchodźców w realizowanych przez nią politykach; zdecydowanie podkreśla konieczność opracowania i lepszego wdrażania ram ochrony migrantów i uchodźców, zwłaszcza przez stworzenie bezpiecznych i legalnych szlaków migracyjnych i wydawanie wiz humanitarnych; wzywa Parlament Europejski do sprawowania nadzoru nad porozumieniami w sprawie migracji; ubolewa z powodu wszelkich prób ograniczania, bagatelizowania lub nawet kryminalizacji pomocy humanitarnej i podkreśla potrzebę zwiększenia zdolności w zakresie poszukiwania i ratowania osób, którym grozi niebezpieczeństwo na morzu i na lądzie, w celu spełnienia podstawowych zobowiązań na mocy prawa międzynarodowego; podkreśla, że liczba osób zamieszkujących państwa członkowskie UE i posiadających obywatelstwo państwa trzeciego w dniu 1 stycznia 2017 r. wynosiła 21,6 mln, co stanowi 4,2 % populacji UE-28; wzywa państwa członkowskie do podjęcia poważnego dialogu w celu wypracowania wspólnego, integracyjnego zrozumienia, wspólnych obowiązków i jednolitego celu w zakresie migracji; przyjmuje z zadowoleniem inicjatywę ONZ w zakresie globalnego porozumienia w sprawie bezpiecznej, uporządkowanej i legalnej migracji oraz opracowane przez UNHCR globalne porozumienie w sprawie uchodźców, a także przypisanie kluczowej roli prawom człowieka w tych porozumieniach;
48. ubolewa nad utrzymującym się zjawiskiem handlu ludźmi; podkreśla fakt, że handel ludźmi powoduje utowarowienie ludzi i stanowi jedną z najgorszych form naruszeń praw człowieka; w związku z tym podkreśla znaczenie spójnego podejścia polityki UE w jej wymiarze wewnętrznym i zewnętrznym do kwestii zwalczania handlu ludźmi na wszystkich szczeblach; wzywa UE i jej państwa członkowskie do zacieśnienia współpracy z państwami trzecimi w celu prowadzenia dochodzeń dotyczących wszystkich etapów handlu ludźmi, w tym wszelkich form wykorzystywania osób (zwłaszcza kobiet i dzieci), takich jak handel narządami, praca przymusowa i wykorzystywanie seksualne, i do współpracy z ONZ i społeczeństwem obywatelskim w terenie; wzywa do ustalenia jasnych zasad i instrumentów prawnych dotyczących naruszeń praw człowieka w odniesieniu do macierzyństwa zastępczego; wyraża głębokie zaniepokojenie skrajną podatnością migrantów i uchodźców, w szczególności kobiet i dzieci, na wykorzystanie, przemyt i handel ludźmi, w tym w hotspotach utworzonych na potrzeby migracji; podkreśla potrzebę wspierania polityki skoncentrowanej na ofiarach, zapobiegania tego typu działalności przestępczej i jej ograniczania oraz eliminowania zysków pochodzących z handlu ludźmi;
49. zachęca wszystkie kraje, w tym państwa członkowskie i UE, do angażowania się w negocjacje mające na celu przyjęcie prawnie wiążącego międzynarodowego instrumentu w zakresie praw człowieka, przeznaczonego dla korporacji transnarodowych i innych przedsiębiorstw, przez aktywny udział w międzyrządowej grupie roboczej o nieograniczonym składzie utworzonej w ramach ONZ; ponownie podkreśla konieczność szybkiego wdrożenia Wytycznych ONZ dotyczących biznesu i praw człowieka, zwłaszcza w odniesieniu do trzeciego filaru dotyczącego dostępu do środków odwoławczych; uznaje ogromne znaczenie inicjatywy Global Compact oraz krajowych planów działania w zakresie biznesu i praw człowieka; podkreśla znaczenie planu działania UE w zakresie biznesu i praw człowieka oraz wzywa Komisję do przyspieszenia prac nad jego opracowaniem, aby osiągnąć pełne wdrożenie Wytycznych ONZ dotyczących biznesu i praw człowieka; zachęca wszystkie przedsiębiorstwa, w tym przedsiębiorstwa mające siedzibę w UE, do dochowywania należytej staranności i potwierdza znaczenie propagowania społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw oraz znaczenie europejskich przedsiębiorstw odgrywających czołową rolę w promowaniu międzynarodowych standardów dotyczących działalności gospodarczej i praw człowieka; wzywa wszystkie kraje do szybkiego i skutecznego wdrożenia Wytycznych ONZ dotyczących biznesu i praw człowieka oraz do zagwarantowania, by przedsiębiorstwa w ich jurysdykcjach działały zgodnie z normami w dziedzinie praw człowieka i społecznymi normami pracy; zachęca wszystkie kraje do rozwiązania problemu przedsiębiorstw, które wykorzystują surowce lub inne towary pochodzące z obszarów ogarniętych konfliktami; ponawia swój apel o włączanie zasad dotyczących odpowiedzialności biznesu za naruszenia praw człowieka do umów zawieranych przez UE z państwami trzecimi; podkreśla, że ofiarom naruszeń praw człowieka związanych z działalnością przedsiębiorstw należy zagwarantować odpowiedni i skuteczny dostęp do środków odwoławczych; zwraca uwagę na pilną potrzebę zajęcia się przypadkami naruszeń praw człowieka i korupcji ze strony przedsiębiorstw, oraz zapewnienia, by przedsiębiorstwa ponosiły odpowiedzialność; wyraża ubolewanie, że Komisja nie podjęła działań zgodnie z apelami zawartymi w rezolucji Parlamentu z dnia 25 października 2016 r. w sprawie odpowiedzialności przedsiębiorstw za poważne naruszenia praw człowieka w państwach trzecich[18]; apeluje o przyjęcie wiążących środków dla sektora przemysłu w celu wyeliminowania pracy dzieci i zapobiegania naruszeniom praw człowieka; wzywa Komisję do ustanowienia międzyinstytucjonalnej grupy zadaniowej ds. działalności gospodarczej i praw człowieka oraz do zbadania inicjatywy na szczeblu unijnym dotyczącej obowiązku dochowania należytej staranności;
50. przypomina, że UE zobowiązała się do umieszczania praw człowieka i demokracji w centrum swoich stosunków z państwami trzecimi; podkreśla w związku z tym, że propagowanie praw człowieka i zasad demokratycznych, w tym stosowanie zapisów o warunkowości w odniesieniu do przestrzegania praw człowieka w umowach międzynarodowych, musi być wspierane w ramach wszystkich strategii politycznych UE o wymiarze zewnętrznym, w tym w polityce handlowej; podkreśla rolę, jaką mogą odegrać stosunki handlowe w pobudzaniu wzrostu krajów rozwijających się i utrzymaniu ich rynków lokalnych; wskazuje, że wspieranie systemów demokratycznych i dążenia społeczeństw do wolności w dalszym ciągu powinno wyznaczać kierunek dla interesów gospodarczych UE; przypomina o zobowiązaniu w zakresie polityki spójności na rzecz rozwoju i podkreśla znaczenie włączenia praw człowieka do polityki handlowej i rozwojowej na wszystkich etapach; wzywa UE do zapewnienia, aby towary znajdujące się w obiegu na jej terenie na podstawie programów etycznej certyfikacji były wytwarzane bez udziału pracowników przymusowych lub dzieci; wzywa do stworzenia specjalnego instrumentu służącego do monitorowania i wzmocnienia polityki równości płci w umowach handlowych; przyjmuje z zadowoleniem unijne programy, projekty i finansowanie w państwach trzecich oraz podkreśla potrzebę oceny jakichkolwiek naruszeń oraz zapobiegania takim naruszeniom przez utworzenie mechanizmu składania skarg dla poszczególnych osób i grup osób;
51. uznaje systemy handlu GSP Plus za jedne z głównych unijnych instrumentów polityki handlowej w zakresie promowania demokracji, praw człowieka, zrównoważonego rozwoju i norm środowiskowych wśród państw trzecich; wzywa Komisję do dokonania przeglądu i lepszego monitorowania programów GSP Plus w celu zapewnienia, by państwa beneficjenci przestrzegały standardów praw człowieka; podkreśla, że w ramach systemu GSP Plus poddanego przeglądowi Komisja powinna dążyć do zwiększenia przejrzystości i rozliczalności tego mechanizmu przez ustanowienie jasnych procedur znaczącego i zwiększonego uczestnictwa organizacji społeczeństwa obywatelskiego i przeprowadzanie ocen oddziaływania na prawa człowieka przed przyznaniem preferencji handlowych i w trakcie ich wdrażania; wzywa do ewentualnego umieszczenia Rzymskiego Statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego na liście konwencji wymaganych do uzyskania statusu GSP Plus; wzywa Komisję do dalszego finansowania inicjatyw społeczeństwa obywatelskiego, które monitorują wdrażanie tego systemu; podkreśla znaczenie ustanowienia form współpracy na rzecz wspomagania rozwoju społeczno-gospodarczego państw trzecich ze zwróceniem szczególnej uwagi na potrzeby ich mieszkańców;
52. wzywa wszystkie państwa członkowskie do ścisłego przestrzegania Kodeksu postępowania UE w sprawie wywozu uzbrojenia, a w szczególności do zaprzestania wszelkich transferów broni, sprzętu do inwigilacji i materiałów wywiadowczych, które mogą być wykorzystane przez rządy w atakach na prawa człowieka i na ludność cywilną; wskazuje, że światowy handel bronią i materiałami wojennymi przyczynia się do ich wykorzystania w licznych konfliktach w państwach trzecich; zauważa, że państwa członkowskie UE należą do czołówki największych eksporterów broni na świecie, i uważa za konieczne, by egzekwować i wzmacniać międzynarodowe normy w dziedzinie sprzedaży broni na szczeblu ogólnoświatowym;
53. zdecydowanie potępia wszystkie formy dyskryminacji, w tym dyskryminacji ze względu na rasę, religię, kastę lub podobne systemy dziedziczonego statusu, orientację seksualną i tożsamość płciową, niepełnosprawność lub wszelki inny status; wyraża zaniepokojenie wieloma przejawami rasizmu, ksenofobii i innych form nietolerancji oraz brakiem reprezentacji politycznej dla grup najbardziej wrażliwych, takich jak mniejszości etniczne, językowe czy religijne, osoby z niepełnosprawnościami, społeczność LBGTI, kobiety i dzieci; wzywa UE do wzmożenia wysiłków podejmowanych przez nią na rzecz wyeliminowania wszystkich bez wyjątku form dyskryminacji oraz zwiększania świadomości, szerzenia kultury tolerancji i włączenia społecznego, a także specjalnej ochrony grup najbardziej wrażliwych za pomocą praw człowieka i dialogów politycznych, pracy delegatur Unii i dyplomacji publicznej; wzywa wszystkie kraje do dopilnowania, aby ich odpowiednie instytucje zapewniały skuteczną ochronę prawną w ramach swoich jurysdykcji; podkreśla znaczenie opracowania strategii edukacyjnych w szkołach w celu zwiększenia świadomości wśród dzieci i udostępnienia im narzędzi niezbędnych do identyfikowania wszystkich form dyskryminacji;
54. podkreśla potrzebę wiarygodnego włączenia zasady powszechnej dostępności i praw osób z niepełnosprawnościami w główny nurt wszystkich odpowiednich polityk UE, w tym w obszarze współpracy na rzecz rozwoju, a także podkreśla nakazowy i horyzontalny charakter tej kwestii; wzywa UE do włączenia walki z dyskryminacją ze względu na niepełnosprawność do polityki w dziedzinie działań zewnętrznych i pomocy rozwojowej; apeluje do rządów państw trzecich o dokonanie przeglądu całego ustawodawstwa w celu harmonizacji przepisów z postanowieniami Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych; apeluje do wszystkich państw o ratyfikowanie Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych i ponownie podkreśla znaczenie jej skutecznego wdrożenia;
55. przyjmuje z zadowoleniem udział UE i jej państw członkowskich w 8. sesji otwartej grupy roboczej ONZ ds. starzenia się, a w szczególności przedłożenie ich wspólnych wniosków i oświadczeń w sprawie równości, niedyskryminacji, przemocy, znęcania się nad osobami starszymi i ich zaniedbywania; nadal wyraża zaniepokojenie powszechnym występowaniem dyskryminacji ze względu na wiek i innymi barierami w korzystaniu z praw człowieka przez osoby starsze; wzywa UE i państwa członkowskie do pełnego wsparcia prac grupy roboczej, w tym przez przydzielanie lub wspieranie przydziału odpowiednich środków niezbędnych do funkcjonowania grupy, oraz do odpowiedzi na przyszłe zaproszenia do składania wniosków, przeprowadzenia konsultacji z osobami starszymi i angażowania tych osób w związku z ich przygotowaniem oraz do włączania osób starszych do swoich odpowiednich delegacji;
56. z zadowoleniem przyjmuje aktywny udział UE w posiedzeniu w sprawie przeglądu regionalnej strategii wdrażania dla Europy Madryckiego planu działania w kwestii starzenia się społeczeństw (MIPAA), które odbyło się w Lizbonie w 2017; podkreśla, że MIPAA może w znaczny sposób przyczynić się do lepszej realizacji praw osób starszych;
57. potępia arbitralne zatrzymania, tortury, prześladowanie i zabójstwa osób LGBTI; przyznaje, że orientacja seksualna i tożsamość płciowa mogą nasilać ryzyko dyskryminacji, przemocy i prześladowania; zauważa, że w wielu krajach na całym świecie osoby LGBTI nadal doświadczają prześladowań i przemocy ze względu na swoją orientację seksualną; potępia przypadki łamania praw kobiet oraz grup mniejszościowych stanowiące naruszenie podstawowego prawa do nietykalności cielesnej i tożsamości, takie jak okaleczanie narządów płciowych kobiet i okaleczanie narządów płciowych osób interseksualnych; zauważa, że 72 kraje nadal penalizują związki osób tej samej płci, a 13 spośród nich przewiduje w tej materii nawet karę śmierci; wzywa te państwa do niezwłocznej zmiany ich ustawodawstw; z zadowoleniem przyjmuje wysiłki podejmowane przez UE na rzecz poprawy sytuacji w zakresie praw i ochrony prawnej osób LGBTI; wzywa delegatury Unii i ambasady państw członkowskich do pełnego wdrożenia wytycznych UE dotyczących osób LGBTI; wzywa w tym celu Komisję do sporządzenia sprawozdania rocznego z wdrożenia konkluzji Rady; zauważa, że zgodnie z oceną pierwszego roku realizacji planu działania w sprawie równości płci na lata 2016–2020 jedna trzecia delegatur wspierała prawa przysługujące osobom LGBTI;
58. potępia ciągłe naruszenia praw człowieka wymierzane przeciw osobom cierpiącym z powodu przynależności kastowej i dyskryminacji na tym tle, segregacji i barier wynikających z przynależności kastowej, w tym odmowy dostępu do zatrudnienia, systemu prawnego oraz innych podstawowych praw człowieka; wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu powiązanej dyskryminacji instytucjonalnej oraz alarmującej częstotliwości brutalnych ataków na tle kastowym; wzywa UE i jej państwa członkowskie do zwiększenia wysiłków i wspierania inicjatyw ONZ oraz delegatur w celu wyeliminowania dyskryminacji o podłożu kastowym;
59. podkreśla znaczenie dążenia do polityki równościowej, umożliwiającej wszystkim mniejszościom narodowym, etnicznym, religijnym i językowym oraz ludom tubylczym korzystanie z ich praw podstawowych; z zadowoleniem przyjmuje rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 71/178 w sprawie praw ludów tubylczych, w której ogłoszono rok 2019 Międzynarodowym Rokiem Języków Tubylczych; przypomina, że w opinii specjalnego sprawozdawcy ds. praw ludów tubylczych w ostatnich latach doszło do niepokojącego nasilenia dyskryminacji, ataków i gróźb wobec ludów tubylczych oraz kryminalizacji i zabójstw osób broniących swoich ziem, terytoriów i zasobów, a w szczególności kobiet; podkreśla potrzebę zapewnienia ochrony tym osobom ze strony UE oraz ścigania wszelkich przestępstw i pociągania do odpowiedzialności ich sprawców; ponownie zwraca się do UE i państw członkowskich o podjęcie działań mających na celu pełne uznanie, ochronę i promowanie praw ludów tubylczych; wzywa państwa do ratyfikacji postanowień konwencji nr 169 MOP dotyczącej ludności tubylczej i plemiennej;
60. zauważa liczne korzyści, jakie oferuje internet; wyraża jednak zaniepokojenie masowym gromadzeniem przez duże podmioty komercyjne do celów marketingowych danych osobowych użytkowników bez ich pełnej wiedzy lub zgody, które to dane mogą następnie być wykorzystane w potencjalnie szkodliwy sposób, w tym do udziału w represjonowaniu obrońców praw człowieka, do naruszania ich wolności wypowiedzi, do wpływania na wyniki wyborów i na proces podejmowania decyzji politycznych; wzywa przedsiębiorstwa zajmujące się danymi do przeprowadzenia ocen działalności pod kątem praw człowieka; ubolewa z powodu modeli biznesowych, które oparte są na naruszeniach praw człowieka, oraz apeluje, aby dane osobowe były gromadzone zgodnie z zasadami ochrony danych i prawami człowieka; w związku z tym wzywa społeczność międzynarodową, w tym UE i jej państwa członkowskie, by w trybie pilnym poprawiły i wdrożyły skuteczne przepisy w tej dziedzinie;
61. uznaje, że terroryzm i radykalizacja stanowią poważne zagrożenia dla demokracji i praw człowieka, a przez to szkodzą społeczeństwu, oraz ubolewa z powodu faktu, że celem ataków w 2017 r. były często właśnie osoby lub grupy, które są ucieleśnieniem tych wartości; zdecydowanie potępia fakt, że w 2017 r. na całym świecie miało miejsce ponad 1 000 ataków terrorystycznych, w wyniku których zginęło około 6 123 osoby; popiera wysiłki UE na rzecz zapobiegania terroryzmowi i radykalizacji oraz zwalczania ich, w tym ogólnounijne inicjatywy i sieci, takie jak sieć upowszechniania wiedzy o radykalizacji postaw, ale ponownie stwierdza, że wszystkie wysiłki muszą być zgodne z międzynarodowym prawem dotyczącym praw człowieka; przypomina, że edukacja stanowi preferowane narzędzie walki z radykalizacją; podkreśla potrzebę poświęcania szczególnej uwagi i udzielania szczególnego wsparcia ofiarom terroryzmu, w tym zapewniania wsparcia psychologicznego, indywidualnej oceny sytuacji każdej ofiary, wsparcia prawnego, dostępu do wymiaru sprawiedliwości, usług tłumaczeń ustnych i pisemnych oraz ogólnie skutecznych usług na rzecz wsparcia ofiar; podkreśla, że strategie walki z terroryzmem muszą być zgodne z zasadami praworządności i zapewniać poszanowanie praw człowieka; zaleca, aby współpraca z państwami trzecimi w kwestiach dotyczących zwalczania terroryzmu obejmowała dokładną ocenę zagrożeń dla podstawowych wolności i praw człowieka oraz zabezpieczenia na wypadek naruszeń; wzywa Komisję do poprawy wymiany i koordynacji informacji za pośrednictwem jej kanałów i agencji w celu szybkiego zapobiegania zagrożeniom terrorystycznym i ich identyfikowania, jak również stawiania osób odpowiedzialnych przed sądem;
62. przypomina, że sankcje to zasadniczy element wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB); wzywa Radę do przyjęcia sankcji przewidzianych w prawodawstwie europejskim, gdy uznane zostaną za konieczne dla osiągnięcia celów WPZiB, w szczególności w celu ochrony praw człowieka i konsolidacji oraz wspierania demokracji, zapewniając jednocześnie, że nie będą one miały wpływu na ludność cywilną; apeluje, aby sankcje koncentrowały się na urzędnikach zidentyfikowanych jako osoby odpowiedzialne za naruszenia praw człowieka, tak aby wymierzyć im karę za popełnione przez nich zbrodnie i nadużycia;
63. uważa, że sport może pełnić pozytywną rolę w propagowaniu praw człowieka; ubolewa jednak nad faktem, że istnieje szczególna korelacja między niektórymi naruszeniami praw człowieka a największymi wydarzeniami sportowymi w krajach będących gospodarzami takich wydarzeń lub w krajach ubiegających się o ich organizację; przypomina, że do naruszeń tych należą na przykład eksmisje, uciszanie społeczeństwa obywatelskiego i obrońców praw człowieka oraz wyzyskiwanie pracowników zatrudnionych przy budowie dużych obiektów sportowych; wzywa UE do opracowania unijnych ram polityki dotyczących sportu i praw człowieka oraz do nawiązania dialogu z krajowymi federacjami sportowymi, podmiotami korporacyjnymi i organizacjami społeczeństwa obywatelskiego na temat warunków ich uczestnictwa w takich wydarzeniach; wzywa międzynarodowe i krajowe organy i organizacje sportowe, jak również kraje będące gospodarzami dużych wydarzeń sportowych do zobowiązania się do dobrych rządów i zapewnienia ochrony praw człowieka, w tym praw pracowniczych, wolności mediów i ochrony środowiska, a także do wdrożenia środków antykorupcyjnych w ramach przygotowań do dużych imprez sportowych i w ich trakcie oraz zapewnienia środków zaradczych w związku z wszelkimi naruszeniami praw człowieka; przyjmuje z zadowoleniem podjętą w listopadzie 2017 r. przez Międzynarodową Organizację Pracy decyzję o zamknięciu postępowania dotyczącego traktowania pracowników migrujących w ramach przygotowań do Mistrzostw Świata FIFA 2022; przyjmuje do wiadomości uzgodnienie reform, które – jeżeli zostaną skutecznie wdrożone – zapewnią lepszą ochronę pracownikom;
64. wzywa UE do wdrożenia skutecznych i zrównoważonych polityk przeciwdziałania zmianie klimatu na świecie; podkreśla, że zmiana klimatu stanowi jedną z głównych przyczyn coraz częstszych przesiedleń wewnętrznych i przymusowej migracji; wzywa społeczność międzynarodową do opracowania środków w celu przeciwdziałania zmianie klimatu i ochrony osób cierpiących z powodu jej skutków; zauważa, że polityka zagraniczna UE powinna rozwinąć możliwości monitorowania zagrożeń związanych ze zmianą klimatu, w tym zapobieganie kryzysom i uwrażliwienie na konflikty; uważa, że istotne i szybkie działania w dziedzinie klimatu znacząco przyczyniają się do zapobiegania zagrożeniom, konfliktom i niestabilności o charakterze społecznym i ekonomicznym, a także związanym z bezpieczeństwem, a w konsekwencji poważnym kosztom politycznym, społecznym i ekonomicznym; podkreśla w związku z tym znaczenie uwzględniania dyplomacji klimatycznej w unijnych strategiach zapobiegania konfliktom, a także poszerzania i dostosowywania zakresu unijnych misji i programów w państwach trzecich oraz na obszarach konfliktów; podkreśla zatem konieczność szybkiego wdrożenia strategii politycznych umożliwiających ograniczenie konsekwencji zmiany klimatu zgodnie z porozumieniem paryskim;
°
° °
65. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Wysokiej Przedstawiciel Unii ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz Wiceprzewodniczącej Komisji, specjalnemu przedstawicielowi UE ds. praw człowieka, rządom i parlamentom państw członkowskich, Radzie Bezpieczeństwa ONZ, sekretarzowi generalnemu ONZ, przewodniczącemu 70. Zgromadzenia Ogólnego ONZ, przewodniczącemu Rady Praw Człowieka ONZ, wysokiej komisarz ONZ ds. praw człowieka i szefom delegatur UE.
- [1] Dz.U. L 76 z 22.3.2011, s. 56.
- [2] A/HRC/33/44.
- [3] A/AC.278/2017/2.
- [4] Dz.U. C 303 z 15.12.2009, s. 12.
- [5] Teksty przyjęte, P8_TA(2018)0292.
- [6] Teksty przyjęte, P8_TA(2018)0201.
- [7] Dz.U. L 130 z 19.5.2017, s. 1.
- [8] Dz.U. C 75 z 26.2.2016, s. 111.
- [9] Dz.U. C 181 z 19.5.2016, s. 69.
- [10] Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0494.
- [11] Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 1.
- [12] Dz.U. L 88 z 31.3.2017, s. 6.
- [13] Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0247.
- [14] Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0288.
- [15] Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0346.
- [16] Dz.U. C 285 z 29.8.2017, s. 110.
- [17] Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0346.
- [18] Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0405.
UZASADNIENIE
Sprawozdawca traktuje rolę Parlamentu w zakresie kontrolowania władzy wykonawczej jako główny temat niniejszego sprawozdania. Kontrola parlamentarna musi być traktowana poważnie, a komisje coraz bardziej rozwijają i wzmacniają swoje działania, tak aby umożliwić Parlamentowi sprawowanie nadzoru nad innymi instytucjami, monitorowanie należytego wykorzystywania budżetu UE i zapewnienie właściwego wdrażania prawa Unii. Niniejsze sprawozdanie koncentruje się na uwzględnianiu problematyki praw człowieka w unijnej polityce zewnętrznej oraz na tym, w jakim stopniu udało się to osiągnąć w 2017 r. w ramach kontroli parlamentarnej wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa.
Celem niniejszego sprawozdania jest:
– skontrolowanie i skomentowanie polityki i działań Unii Europejskiej w dziedzinie praw człowieka w 2017 r. na podstawie sprawozdania rocznego przyjętego przez Radę w dniu 28 maja 2018 r. i dokumentów, na podstawie których zostało ono sporządzone, tj. strategicznych ram UE dotyczących praw człowieka i demokracji (2012–2022) oraz obecnego planu działania (2015–2019),
– zaprezentowanie przeglądu działań Parlamentu Europejskiego w obszarze praw człowieka, w tym przyznania Nagrody im. Sacharowa za rok 2017, oraz przyjętych w trybie pilnym rezolucji,
Działania zewnętrzne Unii Europejskiej a prawa człowieka
Unia Europejska opiera się na silnym zaangażowaniu w propagowanie i ochronę praw człowieka, demokracji i praworządności na całym świecie. Trwały pokój, rozwój i dobrobyt nie mogą istnieć bez poszanowania praw człowieka. To zaangażowanie leży u podstaw wszystkich wewnętrznych i zewnętrznych polityk Unii Europejskiej. Unia Europejska aktywnie wspiera powszechne prawa człowieka i broni tych praw, zarówno wewnątrz własnych granic, jak i przy nawiązywaniu stosunków z państwami niebędącymi członkami UE. Na przestrzeni wielu lat UE przyjęła ważne i stanowiące punkt odniesienia dokumenty dotyczące propagowania i ochrony praw człowieka oraz opracowała szereg narzędzi z zakresu dyplomacji i współpracy w celu wspierania na całym świecie postępów w dziedzinie praw człowieka.
Traktat z Lizbony umieszcza prawa człowieka i demokrację w samym centrum stosunków zewnętrznych Unii Europejskiej, stwierdzając, że:
„Działania Unii na arenie międzynarodowej oparte są na zasadach, które leżą u podstaw jej utworzenia, rozwoju i rozszerzenia oraz które zamierza wspierać na świecie: demokracji, państwa prawnego, powszechności i niepodzielności praw człowieka i podstawowych wolności, poszanowania godności ludzkiej, zasad równości i solidarności oraz poszanowania zasad Karty Narodów Zjednoczonych oraz prawa międzynarodowego. Unia dąży do rozwijania stosunków i budowania partnerstwa z państwami trzecimi oraz z organizacjami międzynarodowymi, regionalnymi lub światowymi, które wyznają zasady, o których mowa w akapicie pierwszym. Sprzyja ona wielostronnym rozwiązaniom wspólnych problemów, w szczególności w ramach Organizacji Narodów Zjednoczonych”. (Art. 21 ust. 1 TUE)
Od czasu wejścia w życie Traktatu z Lizbony stosunki zewnętrzne UE są kształtowane i wdrażane głównie przez Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, który jednocześnie pełni funkcję Wiceprzewodniczącego Komisji. Wysokiego Przedstawiciela wspiera Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ).
W czerwcu 2012 r. Rada przyjęła ramy strategiczne dotyczące praw człowieka i demokracji. Ustalono w nich ogólne cele UE w dziedzinie praw człowieka. Ramy te określają zasady, cele i priorytety na rzecz poprawy skuteczności i spójności polityki UE w ciągu dziesięciu lat w okresie 2012–2021. Zasady te obejmują włączanie praw człowieka w główny nurt wszystkich unijnych polityk.
Praktyczne funkcjonowanie tych ram zapewnia załączony do nich okresowy plan działania. Ten plan działania określa konkretne cele w powiązaniu z harmonogramami oraz przypisuje do nich odpowiednie zainteresowane strony. Najpierw został przyjęty pierwszy plan działania na lata 2012–2014, po czym przyjęto drugi plan działania na lata 2015–2019. Opiera się on na istniejącym zestawie unijnych polityk dotyczących wspierania praw człowieka i demokracji w obszarze działań zewnętrznych, zwłaszcza na unijnych wytycznych, zestawach narzędzi i innych uzgodnionych stanowiskach oraz różnych instrumentach finansowania zewnętrznego. Obecny plan działania zawiera 34 rodzaje działań, które odpowiadają następującym szerzej zakrojonym celom: zachęcanie podmiotów lokalnych do samoodpowiedzialności, stawianie czoła wyzwaniom w dziedzinie praw człowieka, zapewnienie kompleksowego podejścia w zakresie praw człowieka do konfliktów i kryzysów, sprzyjanie lepszej spójności i zgodności oraz większej skuteczności unijnej polityki wspierania praw człowieka i demokracji. W 2017 r. przyjęto śródokresowy przegląd wspomnianego planu.
ANNEX I: INDIVIDUAL CASES RAISED BY THE EUROPEAN PARLIAMENT
(JANUARY - DECEMBER 2017)
|
COUNTRY Individual |
BACKGROUND |
ACTION TAKEN BY THE PARLIAMENT |
|
|
AZERBAIJAN Afgan Mukhtarli |
On May 29, 2017, Afgan Mukhtarli, an Azerbaijani exiled journalist, was abducted in Tbilisi. He fled to Georgia from Azerbaijan in 2014. Prior to his departure, Mukhtarli had received threats in relation to his investigative reporting on alleged corruption in the Azerbaijani Defense Ministry and was investigating the assets of the first family of Azerbaijan in Georgia. On 12 January 2017 he was sentenced to 6 year imprisonment for illegally crossing the border with 10,000 of undeclared euros and assaulting a border guard. He denies all the charges.
|
In its resolution of 15 June 2017, the European Parliament: - Strongly condemns the abduction of Afgan Mukhtarli in Tbilisi and his subsequent arbitrary detention in Baku; - Calls on the Azerbaijani authorities to immediately and unconditionally drop all charges against and release Afgan Mukhtarli, as well as all those incarcerated as a result of the exercise of their fundamental rights, including freedom of expression; - Reiterates its urgent call on the Azerbaijani authorities to end the practices of selective criminal prosecution and imprisonment of journalists, human rights defenders and others who criticise the government, and to ensure that all persons detained, including journalists and political and civil society activists, enjoy full due process rights and are covered by fair trial norms; |
|
|
BAHRAIN Mohamed Ramadan Ali Moosa
Nabeel Rajab
Abdulhadi al-Khawaja
Khalil Al Halwachi |
Mohammed Ramadan, a 32-year-old airport security guard, was arrested by the Bahraini authorities for allegedly taking part in a bombing in Al Dair on 14 February 2014, together with Ali Moosa, that killed a security officer and wounded several others. A Bahraini court sentenced Ramadan and Moosa to death. However, both retracted their confession, claiming that they confessed after being tortured in the custody of the Criminal Investigations Directorate (CID). This sentence was upheld by the Court of Cassation, Bahrain’s highest court of appeal, in late 2015. A final date for the execution is still to be cleared.
Nabeel Rajab is a prominent Bahraini human rights defender who was sentenced to two years in prison for discussing Bahrain’s restrictions on freedom of expression and for addressing Bahrain’s poor human rights record in TV interviews. On 21st February 2018 he has been sentenced to additional 5 years in prison on charges of “spreading false rumors in time of war” “insulting public authorities”, and “insulting a foreign country”. Poor prison conditions have brought him to hospital in numerous occasions.
Abdulhadi Al-Khawaja is a Bahraini/Danish human rights activist who was heavily involved in the 2011 pro-democratic uprisings. He was arrested by the authorities along with other 13 activists (known as the Bahrain 13). In June 2011 he was sentenced to life in prison for politically motivated charges, notably his peaceful role in the protests.
Khalil al-Halwachi is a 57-year-old Bahraini scholar, former political activist held in the kingdom’s Jau Prison. He was convicted to 10 years in prison in an unfair, politically motivated trial. He has been subjected to ill treatment, including denial of medical care, by detaining authorities. |
In its resolution of 16 February 2017, the European Parliament: - Deeply deplores the decision of Kuwait and Bahrain to return to the practice of capital punishment; reiterates its condemnation of the use of the death penalty, and strongly supports the introduction of a moratorium on the death penalty as a step towards its abolition; - Calls on His Majesty Sheikh Hamad bin Isa Al Khalifa of Bahrain to halt the executions of Mohamed Ramadan and Hussein Moosa, and on the Bahraini authorities to ensure a re-trial in compliance with international standards; recalls that all allegations of human rights violations committed during the proceedings must be duly investigated; - Recalls that the EU opposes capital punishment and considers it to be a cruel and inhuman punishment which fails to act as a deterrent to criminal behaviour and is irreversible in the event of error;
- Urges the EEAS and the Member States to intervene with the Bahraini Government in order to appeal for the release of Nabeel Rajab and of all those held solely on the basis of their peaceful exercise of freedom of expression and assembly, and to urge the Bahraini Government to stop the excessive use of force against demonstrators or the practice of arbitrary revocation of citizenship;
- Calls for the release of Abdulhadi al-Khawaja and Khalil Al Halwachi; |
|
|
BELARUS Mikalay Statkevich
Sergei Kulinich Sergei Kuntsevich Uladzimir Nyaklyayev Pavel Seviarynets Vitali Rymashevski Anatol Liabedzka Yuri Hubarevich March Ales Lahvinets
Oleg Volchek Anatoli Poplavni Leonid Sudalenka |
Mikalay Statkevich, prominent Belarusian opposition leader and former presidential candidate, was expected to lead the demonstration in Minsk on 15 November 2017 against a so-called “social parasites tax” on the under-employed. He was arrested and kept in a KGB detention centre for three days, with no information as to his whereabouts. He has been detained several times since January 2017, and has spent about 35 days in jail in the same year. On 5th November, 2017, he has been released from jail after serving a five-day term following a court ruling that he took part in an unsanctioned rally. After his release Statkevich told journalists that police warned him of unspecified consequences if he continues “violating the law on public gatherings.”
On 25 March 2017, police in Belarus have arrested hundreds of people during the above-mentioned protests. Thousands defied a ban to protest, taking to the streets of Minsk and other cities. Demonstrators tried to march down one of the major streets in Minsk, but were blocked by police who began arresting them, along with journalists covering the protest. The authorities had already jailed more than 100 opposition supporters for terms of between three and 15 days in the lead-up to the demonstration, reports said.
On the same day, police raided the offices of human rights group Vesna preventatively arresting at least 57 persons involved in the monitoring of ongoing peaceful protests. Prior to this, other human rights defenders, such as Oleg Volchek, Anatoli Poplavn and Leonid Sudalenka were detained and sentenced to short terms of imprisonment. |
In its resolution, adopted on 6 April 2017, the European Parliament: - Condemns the undue restrictions on the right of peaceful assembly, freedom of expression and freedom of association, including on those expressing opinions about social and other public issues, and, most particularly, the harassment and detention of independent journalists, opposition members, human rights activists and other protesters;
- Condemns the crackdown on peaceful protesters and the repressions in the run-up to and during the demonstrations of 25 March 2017; stresses that despite the international community’s calls for restraint, the response by the security services was indiscriminate and inappropriate; expresses its concern over the latest developments in Belarus and highlights a clear need for a broader democratisation process in the country;
- Calls on the Belarusian authorities to immediately and unconditionally release and drop all judicial charges against all peaceful protesters, journalists, human rights defenders, civil society activists and opposition members who have been detained in connection with the current wave of demonstrations; considers the practice of preventive arrests totally unacceptable; urges the authorities to immediately disclose information about all those arrested to their families and the wider public; |
|
|
|
|||
|
CAMBODIA Khem Sokha
Sam Rainsy Um Sam An Hong Sok Hour Tep Vanny
CNRP |
Khem Sokha is a Cambodian former politician and activist who most recently served as the President of the Cambodia National Rescue Party (CNRP). In September 2017, the Phnom Penh Municipal Court charged Sokha with “treason and espionage”, and for allegedly orchestrating the 2014 Veng Sreng street protests. He was arrested at his home on September 3, 2017. Hun Sen and other Cambodian government officials alleged that Sokha was conspiring with unnamed foreigners.
Opposition leader Sam Rainsy remains in self-imposed exile and faces trial in absentia after 2 arrest warrant were issued against him. Other activist and opposition leaders, including Um Sam An, Hong Sok Hour and Tep Vanny were convicted and imprisoned.
On 17 November 2017, the Supreme Court ruled to dissolve the Cambodia National Rescue Party, removing the only existing electoral threat to Prime Minister Hun Sen. The case relied on the narrative that the CNRP was attempting to overthrow the government through a so-called “colour revolution” aided by the United States. |
In its resolution of 14 September 2017, the European Parliament: - Strongly condemns the arrest of CNRP President Kem Sokha on a number of charges that appear to be politically motivated; calls for the immediate and unconditional release of Kem Sokha, for all charges against him to be dropped, and for an end to threats of arrest against other opposition lawmakers; - Expresses its deep concerns about the worsening climate for opposition politicians and human rights activists in Cambodia, and condemns all acts of violence, politically motivated charges, arbitrary detention, questioning, sentences and convictions in respect of these individuals;
- Urges the Cambodian authorities to revoke the arrest warrant for, and drop all charges against, opposition leader and lawmaker Sam Rainsy, and to release and drop charges against other opposition officials and human rights defenders who have been convicted, charged, and imprisoned, notably National Assembly Member Um Sam An, Senator Hong Sok Hour and land rights activist Tep Vanny; - Urges the Cambodian Government to ensure due process in all measures taken, including the right to appeal, and to respect the rights to freedom of association and expression;
In its resolution of 14 December 2017, the European Parliament: - Expresses its serious concerns at the dissolution of the CNRP; deeply regrets the prohibition of the party, which is evidence of further autocratic action by Prime Minister Hun Sen; urges the government to reverse the decision to dissolve the CNRP, to restore the elected members of the national parliament and commune council to their positions, to allow the full participation of opposition parties in public life and to ensure free space for action for media and civil society organisations and to put an end to the climate of fear and intimidation, as these are all preconditions for free, inclusive and transparent elections; - Expresses grave concerns about the conduct of credible and transparent elections in Cambodia in 2018 following the decision by the Supreme Court to dissolve the CNRP; stresses that an electoral process from which the main opposition party has been arbitrarily excluded is not legitimate, and that a transparent and competitive election is a key instrument in guaranteeing peace and stability in the country and the entire region; |
|
|
CHINA Liu Xiaobo Lee Ming-che |
Liu Xiaobo, the prominent Chinese writer and human rights activist has been formally detained in prison four times over the course of the last 30 years; whereas Liu Xiaobo was jailed for 11 years in 2009 for ‘inciting subversion of state power’ after he helped to write a manifesto known as ‘Charter 08’; whereas the formal procedures followed in Liu Xiaobo’s prosecution have not allowed for him to be represented or be present himself at formal proceedings, and diplomats from over a dozen states, including several Member States, were denied access to the court for the duration of the trial; Liu Xiaobo’s wife, Liu Xia, although never charged with any offence, has been under house arrest since he was awarded the Peace Prize in 2010, and has, since then, been denied almost all human contact, except with close family and a few friends; |
In its resolution of 6 July 2017, the European Parliament: - Calls on the Chinese Government to release, immediately and unconditionally, the 2010 Nobel Peace Prize winner Liu Xiaobo and his wife Liu Xia from house arrest and allow him to obtain medical treatment wherever they wish; - Urges the Chinese authorities to allow Lui Xiaobo unrestricted access to family, friends, and legal counsel; - Calls on the Chinese authorities to release Lee Ming-che immediately, as no credible evidence related to his case has been provided, to disclose information about his exact whereabouts, and to ensure, in the meantime, that Lee Ming-che is protected from torture and other ill-treatment, and that he is allowed access to his family, a lawyer of his choice and adequate medical care; |
|
|
ERITREA Abune Antonios Dawit Isaak
|
Abune Antonios, the Patriarch of the Eritrean Orthodox Church, the nation’s largest religious community, has been in detention since 2007, having refused to excommunicate 3 000 parishioners who opposed the government; whereas since then, he has been held in an unknown location where he has been denied medical care; Dawit Isaak, a dual citizen of Eritrea and Sweden, was arrested on 23 September 2001, after the Eritrean Government outlawed privately owned media; whereas he was last heard from in 2005; whereas Dawit Isaak’s incarceration has become an international symbol for the struggle for freedom of the press in Eritrea, most recently acknowledged by an independent international jury of media professionals awarding him the UNESCO/Guillermo Cano World Press Freedom Prize 2017 in recognition of his courage, resistance and commitment to freedom of expression; In the September 2001 crackdown, 11 politicians – all former members of the Central Council of the ruling People’s Front for Democracy and Justice (PFDJ), including former Foreign Minister Petros Solomon – were arrested after they published an open letter to the government and President Isaias Afwerki calling for reform and ‘democratic dialogue’; whereas 10 journalists, including Isaak, were arrested over the following week; |
In its resolution of 9 July 2017, the European Parliament: - Condemns in the strongest terms Eritrea’s systematic, widespread and gross human rights violations; calls on the Eritrean Government to put an end to detention of the opposition, journalists, religious leaders and innocent civilians; demands that all prisoners of conscience in Eritrea be immediately and unconditionally released, notably Dawit Isaak and the other journalists detained since September 2001, and Abune Antonios; demands that the Eritrean Government provide detailed information on the fate and whereabouts of all those deprived of physical liberty; - Recalls the decision of the African Commission on Human and Peoples’ Rights of May 2017, and demands that Eritrea immediately confirm the well-being of Dawit Isaak, release him, let him meet family and legal representatives and award him the necessary compensation for his years of imprisonment; further calls on Eritrea to lift the ban on independent media, as also ruled by the African Commission; - Calls on the Eritrean Government to release Abune Antonios, allow him to return to his position as Patriarch, and cease its interference in peaceful religious practices in the country; recalls that freedom of religion is a fundamental right, and strongly condemns any violence or discrimination on grounds of religion; |
|
|
ETHIOPIA Dr Merera Gudina Dr Fikru Maru Berhanu Nega Jawar Mohammed |
On 30 November 2016, Ethiopian security forces arrested Dr Merera Gudina, the Chairman of the Ethiopian Oromo Federalist Congress opposition party in Addis Ababa, following his visit to the European Parliament on 9 November 2016, where he shared a panel with other opposition leaders and allegedly violated the law implementing the state of emergency by ‘creating pressure against the government’, ‘threatening society through the means of violence’ and attempting to ‘disrupt constitutional order’; whereas his bail request has been denied and he is still being held in custody awaiting the verdict; whereas on 24 February 2017, Dr Gudina and two co-defendants, Berhanu Nega and Jawar Mohammed were charged with four separate counts of non-compliance with the Ethiopian criminal code; |
In its resolution of 18 May 2017, the European Parliament: - Calls on the Ethiopian Government to immediately release on bail and drop all charges against Dr Merera Gudina, Dr Fikru Maru and all other political prisoners, and drop the cases against Berhanu Nega and Jawar Mohammed, who were charged in absentia and are currently in exile; stresses that for any dialogue with the opposition to be seen as credible, leading opposition politicians, such as Dr Merera Gudina, have to be released; calls on the EU High Representative to mobilise EU Member States to urgently pursue the establishment of a UN-led international inquiry for a credible, transparent and independent investigation into the killings of protesters and to put pressure on the Ethiopian government to grant its consent; |
|
|
GUATEMALA Laura Leonor Vásquez Pineda Sebastián Alonzo Juan Victor Valdés Cardona Diego Esteban Gaspar Roberto Salazar Barahona Winston Leonardo Túnchez Cano |
Fourteen murders and seven attempted murders of human rights defenders in Guatemala were registered between January and November 2016 by the Unit for the Protection of Human Rights Defenders of Guatemala (UDEFEGUA); whereas, according to the same sources, in 2016 there were 223 aggressions overall against human rights defenders, including 68 new legal cases launched against human rights defenders; whereas environmental and land rights defenders and those working on justice and impunity were the most frequently targeted categories of human rights defenders; 2017 has already seen the killing of human rights defenders Laura Leonor Vásquez Pineda and Sebastián Alonzo Juan, in addition to the journalists reported to have been killed in 2016 – Victor Valdés Cardona, Diego Esteban Gaspar, Roberto Salazar Barahona and Winston Leonardo Túnchez Cano; |
In its resolution of 16 February 2017, the European Parliament: - Condemns in the strongest terms the recent murders of Laura Leonor Vásquez Pineda, Sebastian Alonzo Juan and the journalists Victor Valdés Cardona, Diego Esteban Gaspar, Roberto Salazar Barahona and Winston Leonardo Túnchez Cano, as well as each of the 14 assassinations of other human rights defenders in Guatemala carried out in 2016; extends its sincere condolences to the families and friends of all of those human rights defenders; - Calls for the urgent and mandatory implementation of the precautionary measures recommended by the IACHR and calls on the authorities to reverse the decision that unilaterally removes national precautionary measures benefitting human rights defenders;
|
|
|
INDONESIA Hosea Yeimo Ismael Alua |
On 19 December 2016 Hosea Yeimo and Ismael Alua, two Papuan political activists, were detained and charged with ‘rebellion’ under the Indonesian Criminal Code, following peaceful political activities; whereas Hosea Yeimo and Ismael Alua were released on bail on 11 January 2017; whereas legal proceedings of the case continue; whereas, if convicted, they can face up to life imprisonment; |
In its resolution of 19 January 2017, the European Parliament: - Welcomes the release on bail of Hosea Yeimo and Ismael Alua on 11 January 2017; notes that the legal proceedings of the case will continue; calls on the Delegation of the EU to Indonesia to follow these legal proceedings; - Asks the Indonesian authorities to consider dropping the charges against Hosea Yeimo, Ismael Alua and other prisoners of conscience against whom charges have been brought for peacefully exercising their right of freedom of expression; |
|
|
LAOS Somphone Phimmasone Soukane Chaithad Lod Thammavong, |
March 2017 three Lao workers, Mr Somphone Phimmasone, Mr Soukane Chaithad and Ms Lod Thammavong, were sentenced to prison terms of between 12 and 20 years and the equivalent of tens of thousands of euros in fines for criticising the government on social media in relation to alleged corruption, deforestation, and human rights violations, while working in Thailand; whereas the three also stood accused of participating in an anti-government demonstration outside the Lao Embassy in Thailand in December 2015; |
In its resolution of 14 September 2017, the European Parliament: - Strongly condemns the prison sentences against Somphone Phimmasone, Soukane Chaithad and Lod Thammavong, and calls for their immediate release; - Calls on the Vice-President of the Commission / High Representative of the Union for Foreign Affairs and Security Policy to urgently raise the case of Somphone Phimmasone, Lod Thammavong and Soukane Chaithad with the Government of Laos; calls on the EU Delegation to Laos to closely monitor the human rights situation in the country and, specifically, to be present at any proceedings held against Phimmasone, Thammavong and Chaithad, and to continue to raise the cases of jailed and missing individuals with the Lao authorities; |
|
|
NICARAGUA Francisca Ramirez |
Francisca Ramirez, Coordinator of the National Council for the Defence of Land, Lake and Sovereignty, presented a formal complaint in December 2016 regarding acts of repression and aggressions experienced in Nueva Guinea; whereas Francisca Ramirez has been intimidated and arbitrarily detained and her family members have been violently attacked in retaliation to her activism; Journalists in Nicaragua face harassment, intimidation and detention, and have received death threats; |
In its resolution of 16 February 2017, the European Parliament: - Urges the government to refrain from harassing and using acts of reprisal against Francisca Ramirez and other human rights defenders for carrying out their legitimate work; calls on the Nicaraguan authorities to end the impunity of perpetrators of crimes against human rights defenders; supports the right of environmental and human rights defenders to express their protest without retaliation; calls on Nicaragua to effectively launch an independent environmental impact assessment before engaging in further steps and to make the whole process public; |
|
|
PAKISTAN Asia Bibi
Shahbaz Bhatti Salmaan Taseer
Taimoor Raza |
The case of Aasiya Noreen, better known as Asia Bibi, continues to be a matter of grave importance for human rights concerns in Pakistan; whereas Asia Bibi, a Pakistani Christian woman, was convicted of blasphemy by a Pakistani court and sentenced to death by hanging in 2010; whereas should the sentence be carried out Asia Bibi would be the first woman to be lawfully executed in Pakistan for blasphemy; whereas various international petitions have called for her release on the grounds that she was being persecuted for her religion; Christian minority minister Shahbaz Bhatti and Muslim politician Salmaan Taseer were murdered by vigilantes for advocating on her behalf and speaking out against the ‘blasphemy laws’; whereas, despite the temporary suspension of Asia Bibi’s death sentence, she remains incarcerated to the present day and her family remains in hiding; On 10 June 2017 a Pakistani counter-terrorism court sentenced Taimoor Raza to death for allegedly committing ‘blasphemy’ on Facebook; whereas the activist Baba Jan and 12 other demonstrators have been sentenced to life imprisonment, the most severe sentence ever to have been handed down for demonstrating; |
In its resolution of 15 June 2017, the European Parliament: - Calls on the Pakistani Government to take urgent action to protect the lives and rights of journalists and bloggers; expresses its concern at the request made by the Pakistani authorities to Twitter and Facebook to disclose information about their users in order to identify individuals suspected of ‘blasphemy’; calls on the Government and Parliament of Pakistan to amend the Prevention of Electronic Crimes Act 2016 and to remove the overly wide-ranging provisions for monitoring and retaining data and shutting down websites on the basis of vague criteria; calls also for all death sentences handed down on charges of ‘blasphemy’ or political dissent to be commuted, including the sentence against Taimoor Raza; calls in this context on the President of Pakistan to make use of his power of clemency; - Urges the Government of Pakistan to resolve, in as positive and swift a manner as possible, the ongoing case of Asia Bibi; recommends that steps be taken to ensure the safety of Ms Bibi and her family in the light of the historic treatment of victims of blasphemy allegations by vigilantes and non-judicial actors; |
|
|
PHILIPPINES Leila M. De Lima |
Senator De Lima is a human rights advocate and the highest profile critic of Philippine President Rodrigo Duterte’s anti-drug campaign; On 23 February 2017, an arrest warrant was issued against Senator Leila M. De Lima of the Philippines from the opposition Liberal Party on charges of alleged drug-related offences; she was arrested and detained; if convicted, she could face a sentence from 12 years up to life in prison and be expelled from the Senate; there are numerous claims of torture in places of detention that are not giving rise to inquiries; Senator De Lima led the investigation into the alleged extrajudicial killings of an estimated 1 000 or more drug suspects in Davao, while President Duterte was mayor of the city; whereas following the hearings, Senator De Lima was exposed to a torrent of harassment and intimidation from the authorities, and these attacks have intensified over the last eight months; Human rights defenders face regular threats, harassment, intimidation and cyber bullying; whereas those violating the rights of these groups are not being held to account owing to the fact that proper investigations are not being conducted; |
In its resolution of 15 March 2017, the European Parliament: - Calls for the immediate release of Senator Leila M. De Lima and for her to be provided with adequate security whilst in detention; calls on the authorities of the Philippines to ensure a fair trial, recalling the right to the presumption of innocence, to drop all politically motivated charges against her and to end any further acts of harassment against her; - Strongly condemns the high number of extrajudicial killings by the armed forces and vigilante groups related to the anti-drug campaign; expresses its condolences to the families of the victims; expresses grave concern over credible reports to the effect that the Philippine police force is falsifying evidence to justify extrajudicial killings, and that overwhelmingly the urban poor are those being targeted; calls on the authorities of the Philippines to immediately carry out impartial and meaningful investigations into these extrajudicial killings and to prosecute and bring all perpetrators to justice; calls on the EU to support such investigations; calls on the authorities of the Philippines to adopt all necessary measures to prevent further killings; - Calls for the EU to closely monitor the case against Senator De Lima; |
|
|
RUSSIA Alexei Navalny and other protestors |
Following the protests across Russia 26 March 2017, opposition politician Alexei Navalny was detained and fined USD 350 for organising banned protests and sentenced to 15 days in jail; The verdict of the Leninsky Court in Kirov (8 February 2017) against Russian opposition politician Alexei Navalny on charges of embezzlement attempts served to silence yet another independent political voice in the Russian Federation; whereas the European Court of Human Rights has ruled that Navalny was denied the right to a fair trial in his prosecution in 2013 on the same charges; whereas the Russian Government has opened a criminal investigation against unidentified people who called on internet for a demonstration in Moscow on 2 April 2017 demanding the resignation of Prime Minister Dmitry Medvedev, an end to Russian military operations in Ukraine and Syria, the release of Navalny and payment of compensation to activists detained during a Moscow protest on 26 March; whereas on 2 April at least 31 people were arrested during opposition protests in Moscow and thereafter detained for ‘breaches of public order’; |
In its resolution of 6 April 2017, the European Parliament: - Condemns the police operations in the Russian Federation attempting to prevent and disperse peaceful anti-corruption demonstrations, and detaining hundreds of citizens, including Alexei Navalny, whose organisation initiated the demonstrations; - Expresses strong concern that the detaining of Alexei Navalny demonstrates a case of the Russian authorities using the law on public assemblies to fast-track peaceful protesters to prison and commit subsequent systemic abuse; - Condemns the constant efforts to silence Alexey Navalny, and expresses support for his organisation’s efforts to raise awareness of, and combat, corruption in public institutions and among political representatives and public office holders; regards with deep concern the Court decision of February 2017, which effectively excludes Alexey Navalny from the political arena, further constrains political pluralism in Russia and raises serious questions as to the fairness of democratic processes in Russia; |
|
|
UKRAINE The cases of Crimean Tatars |
Ilmi Umerov, Crimean Tatar Leader and Deputy Chair of the Mejlis, was sentenced to a period of two years in prison for voicing dissent against the illegal annexation of the Crimean peninsula under Article 280.1 of the Russian criminal code on ‘public calls to action aimed at violating Russia’s territorial integrity’; Akhtem Chiygoz, Deputy Chair of the Mejlis, was sentenced to eight years of imprisonment for ‘organising mass disturbances’ on 26 February 2014; Journalist Mykola Semena received a suspended prison sentence for a period of two-and-a-half years and a three-year ban on conducting journalistic work on the basis of Article 280.1 of the Russian criminal code on ‘public calls to action aimed at violating Russia’s territorial integrity’; |
In its resolution of 5 October 2017, the European Parliament: - Condemns the sentencing of Ilmi Umerov, Crimean Tatar Leader and Deputy Chair of the Mejlis, Akhtem Chiygoz, Deputy Chair of the Mejlis, and journalist Mykola Semena; demands that these convictions be reversed and that Mr Umerov and Mr Chiygoz are immediately and unconditionally released and all charges against Mr Semena are immediately and unconditionally dropped; - Condemns the discriminatory policies imposed by the so-called authorities against, in particular, the indigenous Crimean Tatar community, the infringement of their property rights, the increasing intimidation in political, social and economic life of this community and of all those who oppose the Russian annexation; |
|
|
SUDAN Mohamed Zine al-Abidine |
The Sudanese National Intelligence and Security Service (NISS) filed charges against Mohamed Zine al-Abidine and his editor-in-chief, Osman Mirgani; 23 October 2017 a Sudanese court sentenced Mohamed Zine al-Abidine to a suspended jail term with a five-year probation period on charges of having violated the journalism code of ethics; The editor-in-chief of Al-Tayar, Osman Mirgani, was sentenced to pay a fine of 10 000 Sudanese pounds or serve a six-month prison sentence on the same charges, and was released after the fine was paid by the Sudanese Journalists Union; The lawyer representing both Mohamed Zine al-Abidine and Osman Mirgani has stated his intention to appeal the verdict against them; It has been reported that the NISS questions and detains journalists and has filed multiple lawsuits against Sudanese journalists and arbitrarily confiscated entire issues of newspapers. In 2016 there were at least 44 cases of confiscated publications affecting 12 newspapers, including five issues of Al-Jareeda in a single week; |
In its resolution of 16 November 2017, the European Parliament: - Expresses its deep concern at the sentencing of Mohamed Zine al-Abidine by the Press Court in Khartoum on 23 October 2017 to a suspended jail term with a five-year probation period, and calls on the Sudanese authorities to immediately review all charges against him; - Urges the Sudanese authorities to put an immediate end to all forms of harassment, intimidation and attacks against journalists and defenders of freedom of online and offline expression, and to undertake democratic reforms as a means to ensure the protection and promotion of human rights in the country, including freedom of expression, in accordance with its obligations under the Interim National Constitution of Sudan and its international commitments, including the Cotonou Agreement; Calls for the EU and its Member States to provide support to civil society organisations by means of technical assistance and capacity-building programmes, so as to improve their human rights advocacy and rule-of-law capabilities and enable them to contribute more effectively to the improvement of human rights in Sudan; |
|
|
VIETNAM Nguyen Van Hoa |
22-year-old videographer and blogger Nguyen Van Hoa was initially arrested under Article 258 of the Vietnamese Penal Code and charged with ‘abusing democratic freedoms to infringe upon the interests of the state’; April 2017, these charges were upgraded to a violation of Article 88; whereas Article 88 of the Penal Code has been widely used against human rights defenders (HRDs) who have highlighted abuses in Vietnam. On 27 November 2017, Nguyen Van Hoa was sentenced to seven years’ imprisonment for having disseminated online information, including videos, on the environmental disaster in Ha Tinh Province that took place in April 2016, when Formosa Ha Tinh, a Taiwanese steel company, caused an illegal discharge of toxic industrial waste into the ocean, which had devastating environmental effects along 200 km of coastline, killing marine life and making people ill; |
In its resolution of 14 December 2017, the European Parliament: - Condemns the sentencing of Nguyen Van Hoa to seven years in prison; underlines that Nguyen Van Hoa has exercised his right to freedom of expression; urges the Vietnamese authorities to release Nguyen Van Hoa immediately and unconditionally; - Calls on the Vietnamese authorities to release all citizens detained for peacefully exercising their freedom of expression; - Calls on the Vietnamese authorities to address the environmental disaster in the Ha Tinh Province, which caused mass fish deaths in the region and affected the lives of thousands of people, through legislative measures aimed at restoring and rehabilitating the local economy;
|
|
|
ZAMBIA Hakainde Hichilema |
11 May 2017 marked one month since the incarceration of the UPND leader Hakainde Hichilema, who was arrested together with five of his employees by heavily armed police officers in a raid on his house on 11 April; Hichilema was accused of endangering the President’s life by allegedly obstructing the presidential motorcade in Mongu on 9 April 2017, and was immediately charged with treason, a non-bailable offence in Zambia, as well as with disobeying statutory duty, disobeying lawful orders and using insulting language; whereas he rejected all these allegations; Hichilema’s lawyers called the case baseless and requested that the Lusaka Magistrate Court drop the charges; whereas the Court upheld the charges on the ground that only the High Court was competent for treason cases; Hichilema is currently held at the Lusaka Central Correctional Facility, where access to private media, lawyers, supporters and friends is limited; whereas acts of degrading treatment under detention have been reported by Hichilema and his lawyers; |
In its resolution of 18 May 2017, the European Parliament: - Expresses its concern at the arrest and incarceration of Hakainde Hichilema and insists on the need to ensure fairness, diligence and transparency at all times in the application of the law and all along the justice process; notes with concern reports of political motivation in relation to the charges, and therefore reminds the Zambian Government of its obligation to guarantee fundamental rights and the rule of law, including access to justice and the right to a fair trial, as provided for in the African Charter and in other international and regional human rights instruments; - Calls on the Zambian authorities to conduct a prompt, impartial and thorough investigation into the alleged ill-treatment suffered by Hichilema during his detention and to hold those responsible to account; |
|
|
ZIMBABWE Pastor Evan Mawarire and other cases of restriction of freedom of expression |
On 1 February 2017 Pastor Evan Mawarire was arrested at Harare airport on his return to Zimbabwe; whereas he was initially charged with ‘subverting a constitutional government’ under Section 22 of the Criminal Procedure Act, an offence which is punishable with imprisonment for up to 20 years; whereas on 2 February 2017 another charge was added, that of insulting the flag under Section 6 of the Flag of Zimbabwe Act; whereas Pastor Mawarire was only released on bail after having spent nine days in custody; In a public statement, the Zimbabwean Human Rights Commission expressed deep concern about the brutality and violent conduct of the police, stating that the fundamental rights of demonstrators were violated, and called on the Zimbabwean authorities to investigate and bring the perpetrators to justice; Itai Dzamara, a journalist and political activist, was abducted on 9 March 2015 by five unidentified men at a barbershop in Harare; whereas the High Court ordered the government to search for Dzamara and report on progress to the Court every fortnight until his whereabouts had been determined; whereas the fate of Mr Dzamara remains unknown; |
In its resolution of 18 March 2017, the European Parliament: - Deplores the arrest of Pastor Evan Mawarire; stresses that his release on bail is not sufficient and that the politically motivated charges against him must be completely withdrawn; - Calls on the Zimbabwean authorities to ensure that the criminal justice system is not misused to target, harass or intimidate human rights defenders such as Pastor Evan Mawarire; - Calls on the Zimbabwean authorities to ascertain Mr Dzamara’s whereabouts and to ensure that those who are responsible for his abduction face justice; notes that expressing opinion in a non-violent way is a constitutional right for all Zimbabwean citizens and it is the obligation of the authorities to protect the rights of all citizens; |
|
ANNEX II: LIST OF RESOLUTIONS
List of resolutions adopted by the European Parliament during the year 2017 and relating directly or indirectly to human rights violations in the world
|
Country |
Date of adoption in plenary |
Title |
|
|
Africa |
|||
|
Central African Republic + |
19.01.2017 |
||
|
Burundi + |
19.01.2017 |
||
|
DCR and Gabon * |
02.02.2017 |
Rule of law crisis in the Democratic Republic of the Congo and in Gabon |
|
|
Zimbabwe + |
16.03.2017 |
||
|
South Sudan + |
18.05.2017 |
||
|
Zambia + |
18.05.2017 |
||
|
Ethiopia + |
18.05.2017 |
||
|
Kenya * |
18.05 2017 |
||
|
DRC * |
14.06.2017 |
||
|
Eritrea + |
06.07.2017 |
Eritrea, notably the cases of Abune Antonios and Dawit Isaak |
|
|
Burundi + |
06.07.2017 |
||
|
Gabon + |
14.09.2017 |
||
|
Malawi + |
5.10.2017 |
Situation of people with albinism in Malawi and other African countries |
|
|
Madagascar + |
16.11.2017 |
||
|
Sudan + |
16.11.2017 |
Freedom of expression in Sudan, notably the case of Mohamed Zine al -Abidine |
|
|
Somalia + |
16.11.2017 |
||
|
Americas |
|||
|
Nicaragua + |
16.02.2017 |
Situation of human rights and democracy in Nicaragua, the case of Francisca Ramirez |
|
|
Guatemala + |
16.02.2017 |
||
|
Venezuela * |
27.04.2017 |
||
|
El Salvador + |
14.12.2017 |
||
|
Asia |
|||
|
Indonesia + |
19.01.2017 |
Indonesia, notably the cases of Hosea Yeimo, Ismael Alua and the Governor of Jakarta |
|
|
Philippines + |
16.03.2017 |
||
|
Bangladesh + |
06.04.2017 |
||
|
South and South East Asia * |
13.06.2017 |
||
|
Azerbaijan + |
15.06.2017 |
The case of Afgan Mukhtarli and situation of media in Azerbaijan |
|
|
Pakistan + |
15.06.2017 |
Pakistan, notably the situation of human rights defenders and the death penalty |
|
|
Indonesia + |
15.06.2017 |
||
|
China / Taiwan + |
06.07.2017 |
||
|
Cambodia + |
14.09.2017 |
||
|
Laos + |
14.09.2017 |
Laos, notably the cases of Somphone Phimmasone, Lod Thammavong and Soukane Chaithad |
|
|
Myanmar + |
14.09.2017 |
||
|
Maldives + |
5.10.2017 |
||
|
Vietnam + |
14.12.2017 |
Freedom of expression in Vietnam, notably the case of Nguyen Van Hoa |
|
|
Cambodia + |
14.12.2017 |
||
|
Afghanistan * |
14.12.2017 |
||
|
Myanmar * |
14.12.2017 |
||
|
Europe |
|||
|
Ukraine + |
16.03.2017 |
||
|
Russia + |
06.04.2017 |
||
|
Belarus + |
06.04.2017 |
||
|
Ukraine + |
5.10.2017 |
The cases of Crimean Tatar leaders Akhtem Chiygoz, Ilmi Umerov and the journalist Mykola Semena |
|
|
Middle East |
|||
|
Kuwait and Bahrain + |
16.02.2017 |
||
|
Middle East * |
18.05.2017 |
||
|
Syria * |
18.05.2017 |
||
|
Yemen * |
15.06.2017 |
||
|
Yemen * |
30.11.2017 |
||
|
Cross-cutting issues |
|||
|
UNHRC sessions * |
16.03.2017 |
EU priorities for the UN Human Rights Council sessions in 2017 |
|
|
Gender equality * |
14.03.2017 |
||
|
Gender equality * |
14.03.2017 |
Equal treatment between men and women in the access to and supply of goods and services |
|
|
Gender equality * |
14.03.2017 |
||
|
Women * |
04.04.2017 |
||
|
Migration * |
05.04.2017 |
Addressing refugee and migrant movements: the role of EU external action |
|
|
Business and human rights * |
27.04.2017 |
||
|
Vulnerable adults * |
01.06.2017 |
||
|
Anti-Semitism * |
01.06.2017 |
||
|
War crimes * |
04.07.2017 |
||
|
Women * |
12.09.2017 |
||
|
Corruption and human rights * |
13.09.2017 |
||
|
Women * |
3.10.2017 |
Women’s economic empowerment in the private and public sectors in the EU |
|
|
Civil society * |
3.10.2017 |
Addressing shrinking civil society space in developing countries |
|
|
Child marriage |
4.10.2017 |
||
|
Prison systems and conditions * |
5.10.2017 |
||
|
Roma * |
25.10.2017 |
Fundamental rights aspects in Roma integration in the EU: fighting anti-Gypsyism |
|
|
Women |
26.10.2017 |
||
|
Children * |
14.12.2017 |
||
___________________________
+ - urgency resolution according to rule 135, EP RoP
* - resolutions with human rights-related issues
OPINIA Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (5.11.2018)
dla Komisji Spraw Zagranicznych
w sprawie sprawozdania rocznego dotyczącego praw człowieka i demokracji na świecie za rok 2017 oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie
(2018/2098(INI))
Sprawozdawca: José Inácio Faria
WSKAZÓWKI
Komisja Praw Kobiet i Równouprawnienia zwraca się do Komisji Spraw Zagranicznych, jako komisji przedmiotowo właściwej, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:
A. mając na uwadze, że na mocy art. 8 TFUE UE zobowiązała się do wspierania równości płci i zagwarantowania, aby kwestia równości płci była uwzględniana we wszystkich unijnych działaniach i strategiach politycznych; mając na uwadze, że strategia UE na rzecz równości kobiet i mężczyzn przewiduje włączenie równouprawnienia płci do unijnej polityki handlowej i zagranicznej;
B. mając na uwadze, że przemoc wobec kobiet i dziewcząt jest najbardziej rozpowszechnioną formą łamania praw człowieka na świecie, która dotyka wszystkich warstw społecznych, niezależnie od wieku, poziomu wykształcenia, dochodów, pozycji społecznej czy kraju pochodzenia lub zamieszkania, i stanowi główną przeszkodę dla osiągnięcia równości płci; mając na uwadze, że w przypadkach konfliktów zbrojnych kobiety i dzieci, w tym kobiety i dzieci będące uchodźcami, należą do grup społecznych szczególnie wrażliwych;
C. mając na uwadze, że zdrowie seksualne i reprodukcyjne oraz prawa w tym zakresie opierają się na podstawowych prawach człowieka i są podstawowymi elementami godności ludzkiej; mając ponadto na uwadze, że prawa te nie zostały jeszcze zagwarantowane we wszystkich częściach świata, w tym również w niektórych częściach UE;
1. podkreśla, że UE – zgodnie z celami zrównoważonego rozwoju w agendzie 2030, Europejskim konsensusem w sprawie rozwoju oraz unijnym planem działania w sprawie równości płci na lata 2016–2020 – musi nadal wywiązywać się z podjętego zobowiązania do rozwoju społeczeństw wolnych od wszelkich form dyskryminacji i przemocy oraz do przyczyniania się do tworzenia bezpiecznego, zamożnego i zrównoważonego świata, w którym panuje równość płci;
2. przypomina, że równość kobiet i mężczyzn stanowi podstawową zasadę UE i państw członkowskich, o której mowa w art. 3 ust. 3 TUE, oraz że jednym z głównych celów UE jest promowanie równouprawnienia płci, także w innych krajach świata dzięki uwzględnianiu aspektu płci w unijnej polityce zewnętrznej;
3. przypomina, że drugi unijny plan działania w sprawie równości płci jest jednym z podstawowych narzędzi UE służących zapewnieniu większej równości płci w państwach trzecich; wzywa Komisję do wzięcia pod uwagę rezolucji Parlamentu z dnia 8 października 2015 r. w sprawie odnowienia Unijnego planu działania w sprawie równości płci oraz wzmocnienia pozycji kobiet w kontekście współpracy na rzecz rozwoju[1] oraz rezolucji Parlamentu z dnia 31 maja 2018r. w sprawie wdrożenia wspólnego dokumentu roboczego służb Komisji (SWD(2015)0182) pt. „Równość płci i wzmocnienie pozycji kobiet: odmiana losu dziewcząt i kobiet w kontekście stosunków zewnętrznych UE w latach 2016–2020[2];
4. podkreśla, że UE powinna kontynuować zobowiązanie do pełnego wdrożenia obowiązków i zobowiązań w zakresie praw kobiet przewidzianych w Konwencji w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet, pekińskiej platformie działania i programie działania Międzynarodowej Konferencji na rzecz Ludności i Rozwoju oraz do poszanowania wyników ich konferencji przeglądowych;
5. podkreśla, że należy zagwarantować wolność opinii, przekonań i religii, szczególnie w odniesieniu do kobiet wierzących, które są szczególnie narażone;
6. zauważa, że neoliberalne ramy w istocie szkodzą zrównoważonemu rozwojowi i prawom człowieka, w tym prawom kobiet stanowiącym element praw człowieka;
7. zaznacza, że równość płci jest podstawowym prawem człowieka i podkreśla stwierdzenie sekretarza generalnego ONZ Antónia Guterresa, że „w sposób niezbity dowiedziono, że inwestowanie w kobiety jest najskuteczniejszym sposobem rozwoju społeczności, przedsiębiorstw i państw. Udział kobiet umacnia porozumienia pokojowe, czyni społeczeństwa bardziej odpornymi i w większym stopniu ożywia gospodarki”;
8. jednocześnie wyraża zaniepokojenie wciąż pojawiającym się sprzeciwem wobec praw kobiet oraz zdrowiu seksualnemu i reprodukcyjnemu i prawom w tym zakresie, a także fundamentalistycznym ustawodawstwem w wielu częściach świata, które ogranicza prawa do nich;
9. podkreśla potrzebę zagwarantowania uniwersalnego dostępu do pełnego zakresu wysokiej jakości przystępnej opieki zdrowotnej w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego, w tym kompleksowej informacji w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego, edukacji dotyczącej seksualności i związków, planowania rodziny i nowoczesnych metod antykoncepcji, bezpiecznej i legalnej aborcji oraz zalecanej opieki prenatalnej i poporodowej, by zapobiegać umieralności dzieci i matek; podkreśla, że we wszystkich celach zrównoważonego rozwoju położony jest wyraźny nacisk na równość płci i wzmocnienie pozycji kobiet i że należy zwiększyć starania na rzecz zapewnienia pełnego przestrzegania praw kobiet oraz skutecznej realizacji polityk wspierających wzmocnienie pozycji kobiet i ich udział w podejmowaniu decyzji;
10. podkreśla, że dostęp do zdrowia należy postrzegać jako prawo człowieka; podkreśla potrzebę zagwarantowania dostępu do praw reprodukcyjnych i seksualnych oraz do zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego, w tym środków zapewniających kobietom swobodną kontrolę nad ich ciałem i życiem, dostępu do planowania rodziny, odpowiednich wyrobów higienicznych dla kobiet oraz zalecanej opieki okołoporodowej, by zapobiegać umieralności dzieci i matek; podkreśla fakt, że bezpieczna aborcja stanowi ważny element ratujący życie kobiet oraz przyczynia się do unikania urodzeń wysokiego ryzyka i obniża umieralność niemowląt i dzieci; podkreśla znaczenie dostępu do odpowiednich usług z zakresu zdrowia psychicznego uwzględniających kwestie płci, szczególnie w sytuacjach konfliktów i po ich zakończeniu;
11. stanowczo potępia przywrócenie i rozszerzenie stosowania tzw. zasady globalnego knebla i jej wpływ na zdrowie kobiet i dziewcząt oraz prawa w skali globalnej; ponawia swój apel do UE i państw członkowskich o wypełnienie luki finansowej pozostawionej przez Stany Zjednoczone w tej dziedzinie poprzez wykorzystanie zarówno krajowych, jak i unijnych środków finansowych na rzecz rozwoju;
12. uznaje za niedopuszczalne, że ciała kobiet i dziewcząt, zwłaszcza w związku z ich zdrowiem reprodukcyjnym i seksualnym oraz prawami w tym zakresie, nadal pozostają ideologicznym polem walki; apeluje do UE i państw członkowskich, aby uznały niezbywalne prawa kobiet i dziewcząt do nietykalności cielesnej i samodzielnego podejmowania decyzji, oraz potępia częste przypadki naruszeń praw reprodukcyjnych i seksualnych kobiet i ich zdrowia w tym zakresie, w tym odmowy dostępu do usług planowania rodziny, przystępnych środków antykoncepcyjnych oraz usług bezpiecznej i legalnej aborcji;
13. wzywa państwa członkowskie do sprawniejszego wdrażania strategii politycznych, które umacniają pozycję dziewcząt i kobiet oraz zwalczają ubóstwo i wykluczenie społeczne, a w ramach celu zrównoważonego rozwoju nr 5 i inicjatywy MOP na 2018 r. pt. „Kobiety w pracy” do skupienia się na zapewnianiu kobietom i dziewczętom równego dostępu do szkolnictwa podstawowego i wyższego oraz do szkoleń, uczenia się przez całe życie oraz do godnej pracy i równego wynagrodzenia, na zapewnianiu im równego dostępu do usług finansowych oraz reprezentacji w procesach podejmowania decyzji gospodarczych i politycznych;
14. odnotowuje, że organizacje działające na rzecz praw kobiet i obrońcy praw kobiet są szczególnie atakowani i cierpią na skutek ograniczania przestrzeni obywatelskiej; podkreśla, że UE musi wspierać politycznie i w większym stopniu chronić niezależne organizacje społeczeństwa obywatelskiego, które promują prawa kobiet i dziewcząt we wszystkich dziedzinach, a także i zwiększyć przyznawane im finansowanie; podkreśla potrzebę zapewnienia ochrony obrończyniom praw człowieka, które mierzą się z coraz większą liczbą gróźb i większą przemocą, a nawet były mordowane bezpośrednio na skutek swojej aktywności; ponagla UE do uwzględnienia konkretnych potrzeb obrończyń praw człowieka w zakresie ochrony, a wszystkie państwa członkowskie – do przestrzegania deklaracji ONZ o obrońcach praw człowieka;
15. wzywa ESDZ, aby zadbała o uwzględnienie wyników 62. sesji Komisji ds. Statusu Kobiet w swojej polityce i aby wyniki te nadały nowy impuls w osiąganiu równości płci i wzmacnianiu pozycji kobiet i dziewcząt na obszarach wiejskich;
16. podkreśla znaczenie ułatwiania kobietom i dziewczętom dostępu do kształcenia i szkoleń w dziedzinach STEM, a także w dziedzinach humanistycznych, ze szczególnym naciskiem na rozszerzanie ich talentów i kompetencji i zwiększanie ich udziału w sektorach STEM;
17. przypomina, że w ramach szkolnictwa należy opracować właściwe środki, aby wspierać programy kształcenia wolne od stereotypów i obejmujące aktywność obywatelską, prawa człowieka, równouprawnienie płci, propagowanie świadomości międzykulturowej i zrozumienia w celu lepszego przygotowania uczniów i studentów do przyjęcia postawy obywatelskiej;
18. potępia wszelkie formy przemocy wobec kobiet i dziewcząt w Europie i na świecie, takie jak przemoc domowa, mobbing, wykorzystywanie seksualne, handel ludźmi, przymusowe małżeństwa i małżeństwa dzieci, jako poważne pogwałcenie praw człowieka;
19. z zadowoleniem przyjmuje wspólne wysiłki i inwestycje UE i ONZ na rzecz wprowadzenia inicjatywy „Spotlight”, której celem jest wyeliminowanie wszelkich form przemocy wobec kobiet i dziewcząt, lecz podkreśla jednocześnie, że przemoc wobec kobiet jest jednym z najpowszechniejszych, najbardziej uporczywych i druzgocących naruszeń praw człowieka; mając na uwadze, że kobiety i dziewczęta na całym świecie pozostają grupą osób najbardziej narażoną na przemoc ze względu na płeć i przemoc seksualną, molestowanie seksualne, niegodziwe traktowanie w celach seksualnych i wykorzystywanie seksualne, które obejmuje także dyskryminację polityczną i gospodarczą, przemoc domową, mobbing, wykorzystywanie seksualne, zbrodnie honorowe, handel ludźmi, wczesne i przymusowe małżeństwa, okaleczanie żeńskich narządów płciowych, gwałt jako broń wojenną; potępia w związku z tym wszelkie formy przemocy wobec kobiet i dziewcząt; wzywa zatem UE i państwa członkowskie – mając na uwadze, że Europejski Instytut ds. Równości Kobiet i Mężczyzn (EIGE) oszacował w 2017 r., że co najmniej 500 000 kobiet mieszkających w UE poddano okaleczeniu narządów płciowych, a kolejnym 180 000 dziewcząt i kobiet wciąż to grozi – aby intensywniej zwalczały okaleczanie żeńskich narządów płciowych na całym świecie i w UE;
20. wyraża głębokie ubolewanie, że jak wskazuje badanie Parlamentu dotyczące wdrażania drugiego unijnego planu działania w sprawie równości płci wymiar płci w sytuacjach kryzysu lub trudnych konfliktów wydaje się być marginalizowany w obecnym programie; ponadto wyraża ubolewanie, że jednym ze skutków takiego podejścia jest sytuacja, w której dziewczęta i kobiety będące ofiarami gwałtów jako broni wojennej nie mają dostępu do niedyskryminującej opieki, w szczególności kompleksowej opieki medycznej, w tym aborcji, mimo że celem drugiego unijnego planu działania w sprawie równości płci jest wzmocnienie pozycji kobiet dające im kontrolę nad własnym życiem seksualnym i reprodukcyjnym;
21. stanowczo wzywa Komisję i państwa członkowskie do skutecznego i wydajnego zwalczania handlu ludźmi; zwraca uwagę, że jak pokazują liczne badania, większość osób, których handel ten dotyczy, to głównie kobiety i dziewczęta, które po dotarciu do Europy zmuszane są do prostytucji w państwach członkowskich;
22. wzywa Komisję i ESDZ do zwracania uwagi przede wszystkim na przestrzeganie praw człowieka w odniesieniu do kobiet i dziewcząt we wszystkich umowach handlowych i umowach partnerstwa z państwami trzecimi;
23. podkreśla fakt, że mobbing i molestowanie seksualne w miejscu pracy również stanowią naruszenia praw człowieka;
24. ponagla państwa członkowskie, które jeszcze tego nie uczyniły, i UE do przyspieszenia ratyfikacji i wdrożenia konwencji stambulskiej, stanowiącej pierwszy wiążący prawnie instrument międzynarodowy mający na celu zapobieganie i zwalczanie przemocy wobec kobiet oraz wszystkich jej elementów, by zapewnić spójność działań wewnętrznych i zewnętrznych UE w tej dziedzinie; wzywa do pełnego przestrzegania konwencji stambulskiej; podkreśla fakt, że różnice religijne, kulturowe lub wynikające z tradycji bądź jakichkolwiek innych okoliczności nie mogą usprawiedliwiać dyskryminacji ani żadnej formy przemocy;
25. uznaje, że należy zmierzyć się ze szczególną sytuacją kobiet, które podlegają wielu formom dyskryminacji, takim jak dyskryminacja w powodu tożsamości płciowej, rasy, klasy społecznej, poziomu sprawności lub niepełnosprawności bądź statusu migracyjnego; apeluje do ESDZ i państw członkowskich, by opracowywały i oceniały politykę zagraniczną z uwzględnieniem perspektywy płci i perspektywy intersekcjonalnej;
26. apeluje do Komisji i państw członkowskich, by podwoiły starania na rzecz wyeliminowania wszelkich form przemocy ze względu na płeć, w tym wczesnych i przymusowych małżeństw, ludobójstwa ze względu na płeć, przymusowych sterylizacji i gwałtu małżeńskiego;
27. podkreśla, że UE jest zaangażowana w propagowanie równości płci i zapewnianie uwzględniania aspektu płci we wszystkich swoich działaniach, co jest obowiązkiem zapisanym w traktatach, aby równouprawnienie płci stało się kluczowym priorytetem we wszystkich wytycznych, stosunkach roboczych, strategiach politycznych i działaniach UE, w tym w działaniach zewnętrznych; wspiera wobec tego skoordynowane działania w ramach wielostronnych dialogów i działań delegatur UE, takich jak misje obserwacji wyborów; podkreśla potrzebę nasilenia pracy głównej doradczyni ESDZ ds. płci w państwach trzecich, aby propagować pokój, bezpieczeństwo i podstawowe wolności, dzięki zapewnieniu specjalnego budżetu przeznaczonego na cele będące w zakresie jej kompetencji;
28. wzywa Komisję, by włączała do umów o wolnym handlu z państwami trzecimi rozdział dotyczący płci i klauzule wzywające te państwa do ratyfikacji i wdrożenia 27 konwencji międzynarodowych – dotyczących praw człowieka i praw pracowniczych, ochrony środowiska i dobrych rządów – wymienionych w ogólnym systemie preferencji taryfowych (GSP) i GSP Plus; podkreśla, że należy monitorować ich wdrażanie, w razie konieczności podjąć działania oraz zwrócić szczególną uwagę na aspekt równości płci; podkreśla, że Konwencja w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet jest jedną z istotnych konwencji w ramach GSP Plus;
29. ubolewa, że według statystyk za 2016 r. tylko w 21,9 % przypadków przewodniczącymi delegatur UE były kobiety[3]; ubolewa, że spośród ośmiu specjalnych przedstawicieli UE tylko jedna osoba jest kobietą; ubolewa, że kobiety stanowią tylko ok. 25 % personelu misji cywilnych w dziedzinie WPBiO; ubolewa, że nie prowadzi się kompleksowych statystyk dotyczących udziału kobiet w wojskowych misjach i operacjach w dziedzinie WPBiO;
30. zauważa, że odpowiednie finansowanie działań na rzecz równouprawnienia płci w stosunkach zewnętrznych będzie konieczne, aby podtrzymać zobowiązania polityczne dotyczące tego celu; podkreśla, że obecne finansowanie na rzecz równości płci i działań w zakresie wzmacniania pozycji kobiet wciąż jest niewystarczające, i zwraca się o zmianę tej sytuacji w kolejnych WRF;
31. z zadowoleniem przyjmuje podejście polegające na włączeniu perspektywy płci do działań w ramach wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony UE oraz podkreśla znaczenie zapewniania odpowiednich szkoleń uwzględniających problematykę płci pracownikom służby zdrowia i pracownikom organizacji humanitarnych, w tym pracownikom niosącym pomoc w sytuacjach nadzwyczajnych;
32. podkreśla, że należy włączać kobiety, młodzież i osoby LGBTQI do procesów pokojowych i procesów pojednania, a także zaznacza ważną rolę, którą odgrywać mogą sztuka i dialog międzykulturowy w tym zakresie, jak wskazano we wspólnym komunikacie Komisji oraz wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa zatytułowanym „W stronę strategii UE w dziedzinie międzynarodowych stosunków kulturalnych” (JOIN(2016)0029);
33. podkreśla, że należy odpowiedzieć na szczególne potrzeby wdów w różnym wieku na obszarach objętych konfliktami i po ich zakończeniu, a zwłaszcza potrzebę wsparcia finansowego i psychologicznego dla nich, oraz uznaje istotną rolę, jaką odgrywają one w procesach pokojowych i procesach pojednania;
34. podkreśla, że różnice religijne, kulturowe lub wynikające z tradycji nie mogą w żadnym wypadku usprawiedliwiać dyskryminacji ani żadnej formy przemocy; wspiera inicjatywę UE w zakresie zapobiegania brutalnemu ekstremizmowi: podejście uwzględniające aspekt płci oraz działa na rzecz propagowania projektów uwzględniających aspekt płci, które umacniają role kobiet i dziewcząt w budowaniu pokoju, zapobieganiu konfliktom i terroryzmowi oraz reagowaniu na kryzysy humanitarne;
35. wzywa ESDZ do promowania roli kobiet w zapobieganiu terroryzmowi; zauważa, że, jak wskazują różne badania, kobiety, jako matki, mogą – dzięki stałemu dialogowi i podstawowej więzi emocjonalnej z dziećmi – zapobiegać ich potencjalnej radykalizacji i chronić je przed indoktrynacją ze strony różnych grup ekstremistycznych; zwraca również uwagę, że kobiety stanowią punkt kontaktu między społecznością i rodziną, dzięki czemu mogą odgrywać rolę „stróżów dostępu” i dostarczać istotne informacje, które mogą wspierać działania pokojowe mające na celu zapobieganie możliwym aktom terrorystycznym;
36. wzywa UE do zwalczania – na miarę jej możliwości i z wykorzystaniem wszelkich dostępnych instrumentów – przemocy ze względu na płeć w ramach prowadzonych przez nią działań z państwami trzecimi i w państwach członkowskich;
37. potępia akty okrucieństwa popełniane wobec osób wysiedlonych, takich jak uchodźcy, migranci i osoby ubiegające się o azyl, w szczególności kobiety i dziewczęta; potępia fakt, że w niektórych państwach trzecich homoseksualizm wciąż jest przestępstwem; potępia wszelkie formy dyskryminacji i przemocy wobec osób LGBTQI; potępia obecną sytuację, w której kobiety i osoby LGBTQI szukające azylu w UE poważnie narażają się na przemoc seksualną i przemoc ze względu na płeć na szlakach migracyjnych i w ośrodkach recepcyjnych; podkreśla, że kobiety, dziewczęta i osoby LGBTQI, które wyrażają uzasadnioną obawę przed prześladowaniem ze względu na płeć, muszą mieć możliwość bezpiecznego występowania o wizy ze względów humanitarnych; wzywa państwa członkowskie do podjęcia wszystkich niezbędnych środków mających na celu zapewnienie ochrony migrantkom, uchodźczyniom i kobietom ubiegającym się o azyl, takich jak zapewnianie poradnictwa prawnego, dostępu do zdrowia, bezpiecznych przestrzeni dla kobiet i dzieci oraz dostępu do zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego, a także praw seksualnych i reprodukcyjnych, w tym do bezpiecznej aborcji;
38. podkreśla fakt, że przemoc i dyskryminacja ze względu na płeć, w tym m.in. gwałt i przemoc seksualna, okaleczanie żeńskich narządów płciowych, przymusowe małżeństwa, przemoc domowa, tzw. zabójstwa honorowe i dyskryminacja ze względu na płeć ze strony państwa, stanowią prześladowanie i powinny być traktowane jako uzasadnione przyczyny ubiegania się o azyl lub zgodę na pobyt ze względów humanitarnych, co powinno zostać odzwierciedlone w nowym instrumencie; apeluje zatem do Komisji, by uznała prześladowanie ze względu na płeć za uzasadnioną przyczynę ubiegania się o ochronę międzynarodową, a także by zapewniła włączenie perspektywy płci na wszystkich etapach procedury azylowej zgodnie z wytycznymi UNHCR z 2002 r. w sprawie ochrony międzynarodowej: prześladowanie ze względu na płeć;
39. apeluje do Komisji i państw członkowskich, by intensywniej korzystały z podejścia uwzględniającego kwestie płci w celu zaspokojenia szczególnych potrzeb kobiet i dziewcząt potrzebujących ochrony międzynarodowej, ze szczególnym uwzględnieniem udzielania wsparcia dziewczętom i kobietom, które stały się ofiarą przemocy ze względu na płeć w swoich państwach lub na szlakach migracyjnych;
40. potępia wszelkie formy dyskryminacji i przemocy wobec osób LGBTQI; apeluje do ESDZ, aby w działaniach zewnętrznych UE podnosiła i promowała świadomość na temat praw osób LGBTQI na świecie w celu wyeliminowania dyskryminacji, z którą osoby te mierzą się na co dzień, zgodnie z Wytycznymi na rzecz promowania i ochrony wszystkich praw człowieka przysługujących lesbijkom, gejom, osobom biseksualnym, transpłciowym i interseksualnym (LGBTI);
41. potępia fakt, że w niektórych krajach kobiety wciąż mają ograniczony dostęp do procesów decyzyjnych, a zatem są pozbawione przysługujących im podstawowych praw obywatelskich.
INFORMACJE O PRZYJĘCIU OPINII W KOMISJI OPINIODAWCZEJ
|
Data przyjęcia |
22.10.2018 |
|
|
|
|
|
Wynik głosowania końcowego |
+: –: 0: |
18 5 1 |
|||
|
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego |
Daniela Aiuto, Maria Arena, Beatriz Becerra Basterrechea, Heinz K. Becker, Vilija Blinkevičiūtė, Arne Gericke, Anna Hedh, Agnieszka Kozłowska-Rajewicz, Florent Marcellesi, Barbara Matera, Angelika Mlinar, Maria Noichl, Marijana Petir, Pina Picierno, João Pimenta Lopes, Liliana Rodrigues, Ernest Urtasun, Ángela Vallina, Anna Záborská, Jana Žitňanská |
||||
|
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego |
José Inácio Faria, Eleonora Forenza, Jordi Solé, Julie Ward |
||||
GŁOSOWANIE KOŃCOWE W FORMIE GŁOSOWANIA IMIENNEGO W KOMISJI OPINIODAWCZEJ
|
18 |
+ |
|
|
ALDE |
Beatriz Becerra Basterrechea, Angelika Mlinar |
|
|
EFDD |
Daniela Aiuto |
|
|
GUE/NGL |
Eleonora Forenza, Ángela Vallina |
|
|
EPL |
José Inácio Faria, Agnieszka Kozłowska‑Rajewicz, Barbara Matera |
|
|
S&D |
Maria Arena, Vilija Blinkevičiūtė, Anna Hedh, Maria Noichl, Pina Picierno, Liliana Rodrigues, Julie Ward |
|
|
VERTS/ALE |
Florent Marcellesi, Jordi Solé, Ernest Urtasun |
|
|
5 |
- |
|
|
EKR |
Arne Gericke, Jana Žitňanská |
|
|
EPL |
Heinz K. Becker, Marijana Petir, Anna Záborská |
|
|
1 |
0 |
|
|
GUE/NGL |
João Pimenta Lopes |
|
Legenda:
+ : głosowały za przyjęciem aktu
- : przeciw
0 : wstrzymało się
- [1] Dz.U. C 349 z 17.10.2017, s. 50.
- [2] Teksty przyjęte, P8_TA(2018)0239.
- [3] „Sprawozdanie ESDZ w sprawie zasobów ludzkich za 2017 r.” opublikowane 16 maja 2018 r.
INFORMACJE O PRZYJĘCIU PRZEZ KOMISJĘ PRZEDMIOTOWO WŁAŚCIWĄ
|
Data przyjęcia |
12.11.2018 |
|
|
|
|
|
Wynik głosowania końcowego |
+: –: 0: |
41 6 8 |
|||
|
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego |
Michèle Alliot-Marie, Petras Auštrevičius, Bas Belder, James Carver, Lorenzo Cesa, Aymeric Chauprade, Javier Couso Permuy, Arnaud Danjean, Georgios Epitideios, Knut Fleckenstein, Eugen Freund, Michael Gahler, Tunne Kelam, Wajid Khan, Eduard Kukan, Arne Lietz, Barbara Lochbihler, Sabine Lösing, Andrejs Mamikins, Ramona Nicole Mănescu, David McAllister, Francisco José Millán Mon, Clare Moody, Pier Antonio Panzeri, Ioan Mircea Paşcu, Alojz Peterle, Tonino Picula, Julia Pitera, Cristian Dan Preda, Jozo Radoš, Michel Reimon, Jean-Luc Schaffhauser, Anders Sellström, Alyn Smith, Jordi Solé, Dobromir Sośnierz, Jaromír Štětina, Charles Tannock, Miguel Urbán Crespo, Ivo Vajgl |
||||
|
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego |
Andrea Bocskor, Neena Gill, Rebecca Harms, Marek Jurek, Juan Fernando López Aguilar, Antonio López-Istúriz White, Urmas Paet, Bodil Valero, Mirja Vehkaperä, Marie-Christine Vergiat |
||||
|
Zastępcy (art. 200 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego |
Eleonora Evi, Rupert Matthews, Miroslav Mikolášik, Liliana Rodrigues, Flavio Zanonato |
||||
GŁOSOWANIE KOŃCOWE W FORMIE GŁOSOWANIA IMIENNEGO W KOMISJI PRZEDMIOTOWO WŁAŚCIWEJ
|
41 |
+ |
|
|
ALDE |
Petras Auštrevičius, Urmas Paet, Jozo Radoš, Ivo Vajgl, Mirja Vehkaperä |
|
|
EFDD |
Aymeric Chauprade, Eleonora Evi |
|
|
EPL |
Michèle Alliot-Marie, Lorenzo Cesa, Arnaud Danjean, Michael Gahler, Tunne Kelam, Eduard Kukan, Antonio López-Istúriz White, David McAllister, Ramona Nicole Mănescu, Francisco José Millán Mon, Alojz Peterle, Julia Pitera, Cristian Dan Preda, Anders Sellström, Jaromír Štětina |
|
|
S&D |
Knut Fleckenstein, Eugen Freund, Neena Gill, Wajid Khan, Arne Lietz, Juan Fernando López Aguilar, Andrejs Mamikins, Clare Moody, Pier Antonio Panzeri, Ioan Mircea Paşcu, Tonino Picula, Liliana Rodrigues, Flavio Zanonato |
|
|
VERTS/ALE |
Rebecca Harms, Barbara Lochbihler, Michel Reimon, Alyn Smith, Jordi Solé, Bodil Valero |
|
|
6 |
- |
|
|
EKR |
Bas Belder, Marek Jurek |
|
|
ENF |
Jean-Luc Schaffhauser |
|
|
Niezrzeszeni |
James Carver, Georgios Epitideios, Dobromir Sośnierz |
|
|
8 |
0 |
|
|
EKR |
Rupert Matthews, Charles Tannock |
|
|
GUE/NGL |
Javier Couso Permuy, Sabine Lösing, Miguel Urbán Crespo, Marie-Christine Vergiat |
|
|
EPL |
Andrea Bocskor, Miroslav Mikolášik |
|
Legenda:
+ : głosowały za przyjęciem aktu
- : przeciw
0 : wstrzymało się