Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie tegorocznych katastrof naturalnych (pożarów i powodzi) w Europie

P6_TA(2005)0334 RC-B6-0458/2005

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 2, 6 oraz 174 Traktatu WE,

–   uwzględniając swoje rezolucje: z dnia 5 września 2002 r. w sprawie powodzi w Europie(1), z dnia 13 stycznia 2005 r. w sprawie wyniku konferencji w Buenos Aires na temat zmian klimatycznych(2), z dnia 14 kwietnia 2005 r. w sprawie suszy w Portugalii(3) i z dnia 12 maja 2005 r. w sprawie suszy w Hiszpanii(4),

–   uwzględniając Protokół z Kioto do Ramowej konwencji ONZ w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) z 11 grudnia 1997 r. oraz ratyfikację Protokołu z Kioto przez WE w dniu 31 maja 2002 r.,

–   uwzględniając sprawozdanie naukowe Instytutu Zrównoważonego Rozwoju i Badań Wspólnego Centrum Badawczego Komisji w sprawie zmian klimatu i europejskich zagadnień dotyczących wody(5),

–   uwzględniając rozporządzenie "Forest Focus"(6),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 listopada 1988 r. w sprawie europejskiej strategii leśnej (COM(1998)0649),

–   uwzględniając wniosek Komisji z dnia 29 września 2004 r. dotyczący przyszłego programu Life+ (COM(2004)0621),

–   uwzględniając nowy Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 20 kwietnia 2005 r. w sprawie zdolności reagowania UE w wypadku katastrof i kryzysów (COM(2005)0153),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 20 kwietnia 2005 w sprawie poprawy środków ochrony cywilnej (COM(2005)0137),

–   uwzględniając art. 103 ust. 4 Regulaminu,

A.   mając na uwadze zmienność europejskiego klimatu, niszczycielskie pożary i gwałtowne powodzie, które niosły śmierć i spustoszenie na kontynencie europejskim – w Państwach Członkowskich UE, w państwach kandydujących i w państwach sąsiadujących z UE – w ciągu lata 2005 roku; mając na uwadze, że huragan Katrina spowodował bezprecedensowe zniszczenia w amerykańskich stanach Luizjany, Missisipi i Alabamy;

B.   mając na uwadze, że w krajach dotkniętych katastrofami setki osób – strażaków, wojskowych, cywilów i wolontariuszy – poniosły śmierć w walce ze szczególnie gwałtownymi pożarami i groźnymi powodziami;

C.   mając na uwadze zasięg szkód spowodowanych tymi katastrofami w Europie, a mianowicie zniszczenie setek tysięcy hektarów lasów i innej roślinności, winnic, gajów oliwkowych, sadów, domów mieszkalnych oraz infrastruktury rolniczej w Portugalii, Hiszpanii, Francji i Grecji;

D.   mając na uwadze, że część tych pożarów ma związek z suszą i wysokimi temperaturami, jakie występują tego lata, lecz także ze stanem zaniedbania, w jakim znajduje się wieś, niewystarczającymi zabiegami konserwacyjnymi w lasach, sadzeniem nieodpowiednich gatunków drzew oraz znaczną działalnością przestępczą;

E.   mając na uwadze, że wyjątkowo silna susza, która nawiedziła południową Europę, przyczyniła się do zmniejszenia wilgotności gleby, zwiększając tym samym zagrożenie pożarami lasów oraz ułatwiając rozprzestrzenianie się tych pożarów; mając na uwadze, że w ciągu ubiegłych kilku lat odnotowano liczne przypadki suszy oraz rosnącą liczbę pożarów lasów w południowej Europie, co przyczynia się do pustynnienia wielu regionów i negatywnie wpływa na rolnictwo, hodowlę i zasoby leśne;

F.   mając na uwadze, że zmiany klimatyczne stanowią jedno z najważniejszych wyzwań XXI wieku, gdyż niosą poważne negatywne konsekwencje środowiskowe, ekonomiczne i społeczne dla całego świata; mając na uwadze, że cele zapisane w Protokole z Kioto stanowią istotny warunek globalnej strategii dotyczącej zmian klimatycznych, jednak istnieje potrzeba wyznaczenia dalszych celów do realizacji po 2012 roku;

G.   mając na uwadze straty ekonomiczne i społeczne spowodowane przez pożary i powodzie w lokalnej gospodarce, działalności produkcyjnej i turystyce;

H.   mając na uwadze, że pożary są wspólnym i powracającym problemem w całej południowej Europie oraz że środowisko leśne i klimat tej części Europy czynią ją jednym z najbardziej zagrożonych obszarów Unii;

I.   mając na uwadze, że po raz drugi w ciągu czterech lat kraje środkowej, wschodniej i północnej Europy zostały nawiedzone przez groźne powodzie, które bezpośrednio dotknęły tysiące rodzin, ich domy i inne rodzaje własności prywatnej, a także infrastrukturę publiczną i rolnictwo;

J.   mając na uwadze, że Państwa Członkowskie, w szczególności państwa korzystające z Funduszu Spójności, a także państwa kandydujące i sąsiednie mają trudności w radzeniu sobie z tak poważnymi katastrofami naturalnymi bez pomocy, oraz że oczywistym jest, iż potrzebują one solidarności i wsparcia;

K.   mając na uwadze, że skutki pożarów oraz straty spowodowane przez powodzie dotyczą często obszarów transgranicznych oraz że w związku z tym istotne jest udoskonalenie wspólnych środków walki z katastrofami naturalnymi oraz wspólnotowych mechanizmów obrony cywilnej;

L.   mając na uwadze, że polityka rozwoju obszarów wiejskich nie wystarcza do rozwiązania tego problemu; odnotowując z zaskoczeniem, że w ramach nowego EFFROW pomoc dla rolników na tworzenie zapór przeciwpożarowych nie będzie już finansowana;

M.   mając na uwadze, że w komunikacie Komisji w sprawie europejskiej strategii leśnej nie zaproponowano konkretnych środków walki z pożarami, mimo że są one głównym czynnikiem powodującym niszczenie lasów Europy;

N.   odnotowując komunikat Komisji w sprawie zarządzania ryzykiem i w sytuacjach kryzysowych w rolnictwie, a także komunikaty w sprawie zdolności reagowania w wypadku katastrof i kryzysów oraz w sprawie doskonalenia działań związanych z obroną cywilną;

1.   wyraża swoją solidarność i składa wyrazy głębokiego współczucia rodzinom tych, którzy stracili życie, oraz mieszkańcom regionów dotkniętych kataklizmami w ciągu tego tragicznego lata; składa hołd poświęceniu strażaków i ludności cywilnej, ryzykujących życie w walce z ogniem;

2.   jest zdania, że konsekwencje tych katastrof dotyczą nie tylko poszczególnych krajów, i że wymagają one rzeczywistego zaangażowania na poziomie europejskim;

3.   z zadowoleniem przyjmuje solidarność okazaną przez UE i jej Państwa Członkowskie – zarówno wobec Państw Członkowskich, jak i państw kandydujących – oraz cenną pomoc zaoferowaną przez ich władze i służby ratownicze;

4.   wyraża zaniepokojenie rosnącą liczbą katastrof naturalnych, które zdaniem ekspertów w dużej mierze spowodowane są zmianami klimatycznymi, z uwagi na zwiększenie skali najpoważniejszych przypadków;

5.   powtarza opinię, że Protokół z Kioto nadal jest głównym narzędziem globalnej strategii na rzecz powstrzymania zmian klimatycznych; wzywa Komisję do przedsięwzięcia kroków w celu zapewnienia przestrzegania zobowiązań podjętych na konferencji w Kioto oraz w jej następstwie; interpretuje ekstremalne zjawiska klimatyczne jako kolejny znak, iż istnieje potrzeba ambitnych działań w skali światowej w celu powstrzymania zmian klimatu;

6.   zgadza się, że zasady dotyczące Funduszu Solidarności powinny zostać pilnie zmienione, tak by wyraźnie włączona została pomoc dla ludności dotkniętej katastrofami takimi, jak susza czy pożary lasów oraz nalega na potrzebę natychmiastowego dostarczenia jej dotkniętym obszarom i krajom, oraz aby zobowiązać władze krajowe do informowania obywateli o wsparciu finansowym UE i nadania mu realnych kształtów w przypadku indywidualnych projektów;

7.   przypomina o Funduszu Solidarności w budżecie UE i wyraża nadzieję, że Komisja szybko uwolni niezbędne środki finansowe, gdy tylko dane Państwa Członkowskie przedłożą wnioski o pomoc, w tym pomoc przedakcesyjną, w celu wsparcia krajów kandydujących i krajów trzecich w sprawnym usunięciu skutków powodzi;

8.   wzywa Komisję do dalszej współpracy z władzami krajowymi w celu wsparcia ludności dotkniętej katastrofami, zminimalizowania środowiskowych skutków pożarów i powodzi, udostępnienia pomocy publicznej na rzecz odbudowy potencjału produkcyjnego w dotkniętych obszarach, działania na rzecz tworzenia miejsc pracy oraz podjęcia odpowiednich działań w celu zrekompensowania kosztów społecznych towarzyszących utracie pracy i innych źródeł dochodu; zachęca również Komisję do przyśpieszenia wszelkich właściwych wspólnotowych procedur administracyjnych, a mianowicie procedur dotyczących potrzeby przekształcenia funduszy strukturalnych oraz Funduszu Spójności oraz do uelastycznienia nader sztywnego systemu obsługi tychże funduszy;

9.   wzywa Komisję i Państwa Członkowskie do pracy na rzecz ściślejszej współpracy w dziedzinie środków ochrony cywilnej w wypadku katastrof naturalnych z myślą o zapobieganiu im oraz minimalizowaniu ich niszczących skutków poprzez wczesne ostrzeganie odpowiednich służb, koordynację i narzędzia logistyczne, w szczególności poprzez udostępnienie dodatkowych środków ochrony cywilnej na wypadek poważnych sytuacji kryzysowych oraz tworzenie wspólnych przygranicznych jednostek ochrony cywilnej;

10.   wzywa Radę aby nie lekceważyła potrzeby długoterminowych inwestycji w dziedzinie strategii zapobiegania takim katastrofom i/lub ograniczania powodowanych przez nie strat oraz aby nie zaniechała tym samym swojej strategii ograniczającej przyszłą perspektywę finansową do 1 % DNB UE;

11.   wzywa Komisję do przeprowadzenia szczegółowej analizy przyczyn, skutków i następstw pożarów, które miały miejsce tegorocznego lata, zwłaszcza w lasach Europy, do przedstawienia projektów rozwoju wspólnotowej polityki na rzecz opanowania pożarów lasów oraz do sporządzenia wspólnego protokołu przeciwpożarowego; wzywa do ponownego zalesienia dotkniętych obszarów w oparciu o ich charakterystykę bioklimatyczną i środowiskową, przy użyciu gatunków i odmian bardziej odpornych na pożary i susze oraz przystosowanych do lokalnych warunków; podkreśla potrzebę udzielenia wsparcia przez UE przy odtworzeniu tych lasów;

12.   wzywa Komisję do wspierania działań na rzecz bardziej zrównoważonego korzystania z wody, gleby i biologicznych zasobów, zwłaszcza w Europie Południowej, w tym działań mających na celu podniesienie poziomu publicznej świadomości;

13.   ubolewa nad decyzją Rady o zniesieniu pomocy dla rolników na tworzenie zapór przeciwpożarowych i wzywa do ponownego wprowadzenia takiego finansowania; podkreśla potrzebę rozwoju strategii związanych ze skutecznym zapobieganiem pożarom lasów, ponownie stwierdzając, że Komisja musi wspierać działania związane z monitorowaniem i zapobieganiem, szczególnie w ramach rozporządzenia "Forest Focus" oraz nowej strategii leśnej Unii Europejskiej, z myślą o ochronie lasów Wspólnoty przed pożarami i o finansowaniu, w szczególności, odpowiednich środków zapobiegania pożarom lasów, takich jak przecinki przeciwpożarowe, drogi leśne, punkty dostępu, punkty czerpania wody i programy gospodarki leśnej;

14.   zaleca utworzenie europejskiego obserwatorium susz, pustynnienia, powodzi i innych skutków zmian klimatycznych w celu gromadzenia informacji i zapewnienia skuteczniejszego reagowania;

15.   uważa, że szkody wyrządzone przez ostatnie wydarzenia jeszcze bardziej przekonują, że zapobieganie ostatecznie okaże się mniej kosztowne niż konsekwencje globalnego efektu cieplarnianego; uznaje, że wiele polityk koniecznych dla powstrzymania niebezpiecznej zmiany klimatycznej przyniesie rezultaty w kategoriach zmniejszenia zależności od ropy naftowej, poprawienia jakości powietrza oraz generując oszczędności;

16.   zwraca się o wzmocnienie polityki leśnej na szczeblu Unii Europejskiej poprzez przyznanie jej większego znaczenia w zakresie wielofunkcyjnej roli rolnictwa europejskiego w dwóch celach: utrzymania liczby i zapewnienia zatrudnienia dla ludności wiejskiej oraz zdecydowanego i znacznego powiększenia obszarów leśnych;

17.   zwraca się do Komisji o włączenie do wydatków kwalifikujących się do odpowiednich instrumentów finansowych możliwości współfinansowania sprzętu technologicznego mającego na celu zapobieganie i zwalczanie pożarów leśnych, włącznie ze środkami powietrznymi;

18.  zwraca się o nasilenie środków karnych za akty przestępcze niszczące środowisko, w szczególności za akty mające związek z wywoływaniem pożarów leśnych;

19.   zwraca się, niezależnie od przepisów urbanistycznych, mających na celu zapobieganie spekulacji spalonymi terenami, o przyjęcie innych środków w celu obowiązkowego odnawiania drzewostanu na obszarach dotkniętych pożarami oraz prawidłowego utrzymania posiadłości leśnych przez ich właścicieli;

20.   zwraca się do Komisji o zwiększenie środków na badania w zakresie zapobiegania powodziom oraz o skoordynowanie prac badawczych prowadzonych przez różne Państwa Członkowskie w celu opracowania w krótkim czasie spójnej polityki energetycznej i transportowej w zakresie zapobiegania zagrożeniom;

21.   zobowiązuje się ze swojej strony do realizacji niezbędnych inicjatyw w celu przyjęcia na szczeblu europejskim strategii średnioterminowego i długoterminowego przewidywania i zapobiegania pożarom leśnym;

22.   wzywa Konferencję Przewodniczących do:

23.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Radzie, rządom Państw Członkowskich dotkniętych pożarami oraz władzom lokalnym w dotkniętych obszarach.

(1) Dz.U. C 272 E z 13.11.2003, str. 471. (2) Teksty przyjęte, P6_TA(2005)0005. (3) Teksty przyjęte, P6_TA(2005)0139. (4) Teksty przyjęte, P6_TA(2005)0197. (5) http://ies.jrc.cec.eu.int/fileadmin/Documentation/Reports/Inland_and_Marine_Waters/Climate_Change_and_the_European_Water_Dimension_2005.pdf. (6) Rozporządzenie (WE) nr 2152/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r. w sprawie monitorowania lasów i zależności ekologicznych we Wspólnocie (Forest Focus) (Dz.U. L 324 z 11.12.2003, str. 1). Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 788/2004 (Dz.U. L 138 z 30.4.2004, str. 17).

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie nowych perspektyw i nowych wyzwań dla zrównoważonej turystyki europejskiej (2004/2229(INI))

P6_TA(2005)0335 A6-0235/2005

Parlament Europejski,

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 21 listopada 2003 r. zatytułowany "Podstawowe wytyczne dla zrównoważonej turystyki europejskiej" (COM(2003)0716),

–   uwzględniając rezolucję Rady z dnia 21 maja 2002 r. w sprawie przyszłości turystyki europejskiej(1),

–   uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 14 maja 2002 r. w sprawie współdziałania na rzecz przyszłości turystyki europejskiej(2),

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki oraz opinie Komisji Kultury i Komisji Rozwoju Regionalnego (A6-0235/2005),

A.   mając na uwadze, że Europa jest miejscem najczęściej odwiedzanym przez turystów na świecie; że bezpośredni wkład usług turystycznych i przewozowych wynosi co najmniej 4 % PKB Unii Europejskiej i odpowiada ponad siedmiu milionom bezpośrednich miejsc pracy; że ponad dwa miliony przedsiębiorstw, w tym zdecydowana większość małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), uczestniczą bezpośrednio w świadczeniu usług turystycznych,

B.   mając na uwadze, że rozszerzenie Unii Europejskiej o nowe Państwa Członkowskie o wysokim potencjale turystycznym przyczyni się w jeszcze większym stopniu do wzmocnienia wartości gospodarczej sektora i jego znaczenia dla europejskiego wzrostu; że dynamiczny rozwój turystyki w nowych Państwach Członkowskich powinien przyczynić się w tych państwach do wzrostu gospodarczego w wysokości 3% PKB i utworzenia trzech milionów miejsc pracy,

C.   mając na uwadze, że tendencje demograficzne w UE wskazują na stopniowe starzenie się społeczeństwa, w związku z czym zwiększy się w przyszłości rynek usług turystycznych dla starszych obywateli zainteresowanych sezonowymi ofertami dłuższego pobytu oraz podróżowaniem poza sezonem, w szczególności na południe, co będzie miało wpływ na usługi zdrowotne i socjalne oraz na rynek nieruchomości,

D.   mając ponadto na uwadze, że turystyka wewnątrzeuropejska przyczynia się do poznawania kultury i dziedzictwa europejskiego i w związku z powyższym wzmacnia poczucie wspólnej tożsamości i wspólnego przeznaczenia wśród obywateli Unii,

E.   mając na uwadze, że turystyka nie wchodzi obecnie w zakres polityki wspólnotowej i na mocy zasady pomocniczości stanowi przede wszystkim przedmiot działań Państw Członkowskich,

F.   mając jednakże na uwadze, że na turystykę ma wpływ wiele dziedzin polityki, które podlegają kompetencji wspólnotowej i że oznacza to, iż jej specyfika wymaga większego uwzględnienia na szczeblu UE, lecz pomimo podejmowania różnych działań, nie jest ona uwzględniana na szczeblu europejskim adekwatnie do jej znaczenia,

G.   mając na uwadze, że turystyka nie tylko bezpośrednio przyczynia się do rozwoju, ale może również wpływać na element trwałości w zakresie spójności i równowagi między regionami, co oznacza, że polityki Unii musza być odpowiednio skoordynowane poprzez spójne i zintegrowane programy,

H.   mając na uwadze, że turystyka wspomaga stworzenie wewnętrznego popytu na usługi wysokiej jakości, które mogą przyczynić się do szybkiej poprawy stanu gospodarki europejskiej; że turystyka na poziomie europejskim oraz usługi świadczone przez europejskie podmioty powinny stanowić ogólnoświatowy punkt odniesienia w zakresie jakości, bezpieczeństwa, atrakcyjności i praw konsumenta, zwiększając w ten sposób konkurencyjność tego sektora,

I.   mając na uwadze, że przez zrównoważoną turystykę należy rozumieć ograniczenie jej oddziaływania na zasoby, przynoszenie zarówno materialnych, jak i niematerialnych korzyści we Wspólnocie, przy równoczesnym stymulowaniu procesu stałej poprawy struktury terytorialnej oraz istniejącej infrastruktury, w ramach których ma rozwijać się turystyka,

Konkurencyjność i jakość usług

1.   stwierdza, że turystyka przyczynia się w zasadniczy sposób do wzrostu, poprawy zatrudnienia oraz rozwoju nowych technologii komunikacyjnych i informacyjnych; że w związku z tym stanowi ona centralny element procesu lizbońskiego;

2.   uważa, że turystyka jest jedną z gałęzi gospodarki posiadającą największy potencjał dla wzrostu i tworzenia nowych miejsc pracy, w szczególności dla ludzi młodych i kobiet; podkreśla ponadto, że chodzi tutaj o gałąź gospodarki, składającą się z wielu obszarów działalności o różnorodnych cechach produkcji i wysokiej intensywności pracy, w której istnieje miejsce dla bardzo zróżnicowanych zawodów zarówno ze względu na typ pracy jak i na stopień specjalizacji;

3.   zauważa, że z jednej strony istnieją regiony, w których oferta turystyczna jest zbyt bogata, co stanowi zbytnie obciążenie dla miejscowej populacji i środowiska naturalnego, a z drugiej strony istnieją również regiony o słabo rozwiniętym potencjale turystycznym;

4.   przypomina o bardzo dużej konkurencyjności turystyki w skali międzynarodowej, stałym kurczeniu się udziału w rynku europejskich podmiotów sektora turystyki oraz zagrożeniu dla pozycji Europy na rynku światowym;

5.   przypomina, że wzrost gospodarczy i rozwój rynków w państwach takich jak Brazylia, Chiny, Indie i Rosja, stworzą znaczący dodatkowy popyt, i że europejska branża turystyczna i podmioty sektora turystyki muszą posiadać dobrą pozycję wyjściową, aby sprostać temu zapotrzebowaniu;

6.   podkreśla znaczenie zapewnienia, aby uregulowania europejskie z jednej strony chroniły konsumenta, a z drugiej strony przyczyniały się również do tworzenia środowiska sprzyjającego rozwojowi europejskiego sektora turystycznego, wspierając przy tym przede wszystkim usługi wysokiej jakości;

7.   uważa za niezmiernie istotne ukończenie tworzenia rynku wewnętrznego usług turystycznych i zapewnienie rzeczywistej równości traktowania wśród podmiotów sektora turystyki; w tym celu proponuje stosowanie przy współpracy branży ogólnowspólnotowej klasyfikacji usług turystycznych, w szczególności klasyfikacji usług hotelarskich; uważa także, że należy podjąć kroki zmierzające do jasnego określenia i do zharmonizowania charakterystyk zawodowych w sektorze turystyki w celu uniknięcia zbędnego powielania usług i zagwarantowania większej ich przejrzystości, tak by nie wprowadzać w błąd osób z nich korzystających.

8.   wzywa Radę do podjęcia na nowo prac nad proponowanymi zmianami dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę 77/388/EWG w odniesieniu do specjalnego systemu dla biur podróży (COM(2002)0064); potwierdza swoje wsparcie dla uproszczenia tego specjalnego systemu podatku VAT oraz utrzymania konkurencyjnej pozycji podmiotów mających swoje siedziby na terytorium Unii Europejskiej w stosunku do podmiotów pochodzących z krajów trzecich; wzywa Radę do niezwłocznego zakończenia procesu decyzyjnego w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę 77/388/EWG w odniesieniu do zmniejszonych stawek podatku od wartości dodanej (COM(2003)0397), tak by umożliwić wszystkim Państwom Członkowskim usystematyzowane stosowanie zmniejszonych stawek VAT dla restauracji, tak jak to się już dzieje w przypadku innego rodzaju działalności powiązanej z turystyką, jak np. zakwaterowanie wakacyjne, miejsca na polach kampingowych, hotele i parki rozrywki;

9.   zobowiązuje się wspierać wszelkie propozycje Komisji dotyczące promowania MŚP o charakterze rzemieślniczym, takie jak propozycja dotycząca chronionych nazw pochodzenia w odniesieniu do rzemieślniczych produktów niespożywczych;

10.   przypomina, że tam, gdzie przedsiębiorstwa rolne zamierzają przyjmować gości i udzielać im noclegu, aby poprawić dochody przedsiębiorstwa, zapewnić pozostawanie rolników na obszarach wiejskich, chronić krajobraz oraz zachować kulturalną tożsamość świata wsi przez promowanie miejscowych tradycji oraz miejscowych specjalności w zakresie gastronomii i produkcji wina, rozwój turystyki związanej z terenami rolniczymi jest istotnym założeniem w osiąganiu celów reformy WPR;

11.   przypomina o potrzebie ustanowienia wszystkich form partnerstwa, wśród których partnerstwo z Europejskim Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego (CEDEFOP), aby promować zatrudnienie, szkolenie i kompetencje zawodowe w turystyce, w celu stworzenia podmiotom działającym w tym sektorze rzeczywistych perspektyw rozwoju; złagodzenia negatywnych skutków niestabilności sezonowej siły roboczej i zagwarantowania jakości usług dostosowanej do nowych tendencji i rosnących wymagań klientów; przypomina ponadto o możliwości lepszego uwzględnienia sektora turystycznego poprzez rozwój programów na rzecz mobilności wykładowców i osób studiujących, na szczeblu zarówno kształcenia zawodowego, jak i uniwersyteckiego oraz kładzie nacisk szczególnie na wspieranie specjalnych programów na rzecz kształcenia ustawicznego, dostosowanych do sytuacji osób pracujących;

12.   podkreśla zasadniczą rolę edukacji w turystyce i w związku z tym potrzebę promowania zrównoważonego i trwałego rozwoju turystyki poprzez kształcenie zawodowe, dokształcanie i poprawę kwalifikacji pracowników branży turystycznej oraz dalszą poprawę istniejącej oferty w tej dziedzinie;

13.   wzywa Komisję, aby zbadała możliwość stworzenia, szczególnie w ramach realizacji obecnych programów wspólnotowych (Erasmus), specjalnej sieci zajmującej się szkoleniami w zakresie kompetencji turystycznych, która byłaby w stanie współgrać z działaniami sprzyjającymi zatrudnieniu oraz łączeniu ośrodków szkoleniowych;

14.   uważa, że należy zdefiniować prawa konsumentów w dziedzinie turystyki, a ich ochrona musi zostać wzmocniona, również przez określenie nowych rodzajów tej ochrony, na przykład przez wzmocnienie instytucji rozjemczych dla turystów; wzywa Komisję i odpowiednie grupy, aby promowały na szczeblu europejskim reprezentatywność instytucji reprezentujących turystów jako konsumentów; ponadto zaleca Komisji, aby rozważyła opracowanie "Pakietu: turystyka", który obejmowałby zarówno rewizję istniejących dyrektyw dotyczących praw konsumentów w dziedzinie turystyki(3), jak również nowe działania mogące poprawić ochronę konsumentów oraz jakość norm usług turystycznych (w szczególności w zakresie hotelarstwa oraz wycieczek objazdowych), przy czym należy stale uwzględniać zmiany po stronie podaży (sprzedaż poprzez media elektroniczne);

15.   zwraca uwagę na konieczność lepszej koordynacji między Państwami Członkowskimi w odniesieniu do warunków wjazdu obywateli krajów trzecich na obszar UE, by zapewnić spójność podejścia do kwestii przepływu turystów i ich przemieszczania się na obszarze UE;

Bezpieczeństwo turystyki

16.   zwraca się do Komisji i Państw Członkowskich o powołanie na szczeblu europejskim grupy kontaktowej zrzeszającej Państwa Członkowskie i podmioty z sektora turystyki, aby skoordynować informacje w sprawie zarządzania kryzysami sanitarnymi, klęskami żywiołowymi lub aktami terroryzmu oraz braku bezpieczeństwa w sferze osobistej, prawnej i karnej (aresztowania, uprowadzenia itp.), a także, na podstawie bilansu ostatnich kryzysów, proponować środki dla zapewnienia szybkich i skoordynowanych działań na rzecz ochrony turystów europejskich oraz wspierania dotkniętych tymi wydarzeniami podmiotów z sektora turystyki;

17.   wzywa Komisję do oceny skuteczności zalecenia Rady w sprawie bezpieczeństwa przeciwpożarowego w hotelach(4) (Sprawozdanie Komisji w sprawie wykonania zalecenia Rady z dnia 22 grudnia 1986 w sprawie bezpieczeństwa przeciwpożarowego w istniejących hotelach (COM(2001)0348)) oraz do promowania na szczeblu unijnym dobrowolnych norm dotyczących środków służących poprawie zagadnień bezpieczeństwa w usługach turystycznych, z uwzględnieniem usług w zakresie europejskich pól kampingowych oraz usług z udziałem przewodnika w zakresie ryzykownych i niebezpiecznych wypraw lub zajęć; jeżeli okaże się to niezbędne, nawołuje Komisję do przedstawienia nowych propozycji;

18.   przypominając o tym, że udział kobiet wśród osób zatrudnionych w turystyce jest bardzo duży, podkreśla konieczność promowania strategii służących edukacji, dostępowi do sektora, dalszemu rozwojowi zawodowemu oraz odpowiednim warunkom pracy zatrudnianych kobiet, jak również podjęcia zdecydowanych działań na rzecz wsparcia przedsiębiorczości kobiet w tym sektorze;

19.   wyraża życzenie, aby Komisja koordynowała wprowadzenie sieci wymiany dobrych praktyk między organizacjami sportu i rekreacji o wysokim stopniu ryzyka oraz dostarczanie informacji dotyczących zapobiegania i zarządzania ryzykiem, w szczególności w odniesieniu do młodzieży; zwraca się do Komisji, aby w tym kontekście zbadała celowość żądania od firm oferujących tego rodzaju usługi rekreacyjne o wysokim stopniu ryzyka możliwie najwyższej przejrzystości i profesjonalizmu poprzez wymóg zawierania obowiązkowego ubezpieczenia;

20.   wzywa Komisję do współpracy z Państwami Członkowskimi w celu poprawy funkcjonowania i stopnia znajomości europejskiego numeru alarmowego 112 z korzyścią dla wszystkich obywateli, a w szczególności turystów, ze względu na jego zalety językowe, techniczne i szybką odpowiedź w przypadku świadczenia usług związanych z numerem alarmowym 112;

Nowe inicjatywy na rzecz zrównoważonej turystyki

21.   wyraża zadowolenie z propozycji Komisji w dziedzinie zrównoważonej turystyki zawartych w komunikacie "Podstawowe wytyczne dla zrównoważonej turystyki europejskiej" (COM (2003)0716);

22.   postrzega turystykę jako kompleksową formę wykorzystania zasobów naturalnych, której cechą charakterystyczną jest dążenie do zachowania środowiska naturalnego i jego ochrony;

23.   podkreśla niebezpieczeństwa związane z turystyką masową, która poprzez niekontrolowany wzrost możliwości przewozowych i bazy turystycznej oraz sezonową koncentrację podróży, stwarza zagrożenie dla lokalnej równowagi, zarówno przyrodniczej jak i społeczno-gospodarczej; dlatego wzywa Komisję, aby zbadała i przedstawiła skuteczność niektórych już zastosowanych środków (takich jak moratoria) oraz innych nowych działań dla opanowania braku równowagi w tym zakresie i przeciwdziałania mu; wzywa Komisję, aby podjęła inicjatywy, które mogłyby przezwyciężyć istniejącą dychotomię pomiędzy nadmiernie obciążonymi kierunkami podróży, a kierunkami położonymi w tym samym regionie turystycznym tymi, które pomimo ich istotnego znaczenia z punktu widzenia walorów środowiskowych, historycznych lub artystycznych nadal są w niewielkim stopniu wykorzystane;

24.   zauważa, że w regionach, w których sezony turystyczne są krótkie i intensywne, a okres poza sezonem charakteryzuje zastój, poziom zatrudnienia w tym sektorze ulega gwałtownym wahaniom, sprawiając, że trudne jest świadczenie usług jednakowo dobrej jakości; wyraża opinię, że należy w związku z tym dołożyć starań, by świadczone usługi były bardziej zrównoważone i spójne; nawołuje Komisję do rozważenia środków służących zrekompensowaniu niewystarczającego rozmieszczenia siły roboczej, kapitału i usług wynikającego z sezonowego charakteru pracy w tym sektorze;

25.   zwraca się do Komisji o popieranie koordynacji krajowych przepisów porządkowych dotyczących okresów wakacyjnych, tak aby można było osiągnąć bardziej równomierne wykorzystanie dróg dojazdowych oraz infrastruktury turystycznej, jak również bardziej skuteczne i zrównoważone wykorzystanie zasobów ludzkich poprzez zmniejszanie sezonowych wahań w poziomie zatrudnienia;

26.   podkreśla, że konieczne jest podjęcie przez wszystkie strony tego sektora kroków mających na celu stworzenie popytu poza pełnym sezonem, tak by rozłożyć cykl wizyt na cały rok i lepiej wykorzystać hotele i inne formy zakwaterowania; w tym celu zwraca uwagę na korzystne oddziaływanie turystyki powiązanej z konferencjami i wyjazdami służbowymi, turystyki leczniczej i sanatoryjnej, turystyki związanej z wydarzeniami upamiętniającymi, turystyki kulturoznawczej w różnych jej formach, turystyki o charakterze gastronomicznym, naturalistycznym, sportowym, duchowym, a także związanej z poznawaniem historii, religii i społeczeństw, nauką języków, itp.;

27.   podkreśla potrzebę utworzenia służb odpowiadających za przestrzenne i czasowe kierowanie i podział przepływu turystów, w szczególności poprzez organizację sprawnego ruchu turystycznego w przeciążonych miejscowościach turystycznych lub w miejscowościach, w których nasycenie turystami osiąga swoje limity;

28.   uważa także, że stopniowe starzenie się społeczeństwa prowadzić będzie do zwiększenia liczby turystów podróżujących poza sezonem; wzywa Komisję do stworzenia warunków sprzyjających rozwojowi turystyki dla seniorów w Unii Europejskiej oraz współpracy między Państwami Członkowskimi w tej dziedzinie, uznając za priorytetową wymianę między państwami oraz przyjmowanie grup obywateli w starszym wieku poza pełnym sezonem; uważa, że tego typu działania mogłyby być postrzegane jako szansa na ustanowienie lepszej współpracy między Północą i Południem; wzywa Komisję do ustanowienia programu na rzecz promowania pozasezonowej turystyki dla seniorów, który umożliwi poprawę jakości życia starszych obywateli, stworzenie miejsc pracy i stymulowanie popytu i wzrostu w gospodarce europejskiej; sugeruje, by program ten nosił nazwę "Ulysses";

29.   zauważa, że każdy obywatel Unii ma prawo być turystą i że w związku z tym należy podjąć odpowiednie działania, by zapewnić, że grupy obywateli o specjalnych potrzebach będą mogły korzystać z tego prawa; w związku z powyższym zachęca Komisję do przedstawienia podobnej inicjatywy, by zapewnić dostęp do turystyki i infrastruktury wypoczynkowej, udogodnień, usług i tras, a także by zapewnić, że otrzymają oni wystarczające informacje; podkreśla także, że istotne jest przeszkolenie osób pracujących w turystyce do przyjmowania i udzielania pomocy osobom starszym i niepełnosprawnym oraz konieczne jest wsparcie w przygotowaniu i rozpowszechnianiu reklamy ofert turystycznych, do których będą miały dostęp różne kategorie użytkowników;

30.   uznaje, że turystyka objazdowa, taka jak krajoznawcze podróże z przyczepami kempingowymi, łagodzi negatywne skutki masowej turystyki, rozpraszając koncentrację turystów; podkreśla potrzebę wspierania działań, które mają przyczynić się do rozwoju tej formy turystyki, w szczególności poprzez uzupełnienie braków w zakresie odpowiedniej infrastruktury parkingowej oraz tworzenia wielofunkcyjnych miejsc postojowych i udogodnień dla składowania przyczep kempingowych i samochodów kempingowych na obszarze Wspólnoty;

31.   pochwala zapowiedzianą przez Komisję inicjatywę dotyczącą wdrożenia Agendy 21 na rzecz turystyki europejskiej; zaleca, aby program ten pełnił przede wszystkim funkcję przewodnika i zapewniał wsparcie – poprzez stałe wskaźniki turystyczne – dla wdrożenia lokalnych agend 21 oraz koordynację działań Państw Członkowskich na rzecz wymiany dobrych praktyk w zakresie zrównoważonej turystyki;

32.   pochwala ustanowienie partnerstwa publiczno-prywatnego, umożliwionego przez grupę roboczą na rzecz zrównoważonej turystyki, zwraca się z wnioskiem o możliwość włączenia się do prac grupy i uzyskiwania informacji na temat jej prac i postępów w celu opracowania Agendy 21 na rzecz zrównoważonej turystyki europejskiej; uważa, że udział podmiotów tego sektora w analizie, planowaniu, nadzorze i ocenie polityki na różnych poziomach sektora turystycznego musi być podstawową i przewodnią zasadą;

33.   podkreśla zasadniczą rolę, jaką odgrywa edukacja w promowaniu odpowiedzialnej turystyki; zwraca się do Komisji o lepsze ukierunkowanie działań edukacyjnych, poznawczych i wolontariatu w ramach programów realizowanych po 2006 r., aby zwrócić uwagę młodzieży na kulturę i dziedzictwo lokalne w regionach wakacyjnych i miejscach pobytu, w celu zachęcenia do turystyki obywatelskiej, szanującej społeczności i środowiska lokalne; zaleca Komisji, aby promowała również proces nabywania i przekazywania wiedzy oraz innowacji między przedsiębiorstwami turystycznymi;

34.   ponawia, w tym samym kontekście konieczności odpowiedzialnej turystyki, swoje żądanie skierowane do Komisji i Państw Członkowskich, aby zastosowały odstraszające sankcje wobec biur podróży i sieci hoteli, które zachęcają do turystyki seksualnej i wykorzystywania dzieci;

35.   jest zdania, że przemysł turystyczny odgrywa dominującą rolę dla rozwoju gospodarki krajów basenu Morza Śródziemnego i stanowi instrument zbliżania się w ramach dialogu kulturowego; domaga się, aby została zbadana możliwość utworzenia, w ramach procesu barcelońskiego, programu wymiany i szkoleń specjalistycznych dla osób zatrudnionych w turystyce regionu śródziemnomorskiego;

36.   podkreśla konieczność wyrównanych standardów przy przyznawaniu znaku jakości w dziedzinie środowiska w zakresie zrównoważonej turystyki oraz wspiera inne inicjatywy, przyczyniające się do lepszego powiązania lokalnych spraw społecznych i gospodarczych, ochrony klimatu, poszanowania miejscowego otoczenia naturalnego, oszczędzania energii, zarządzania wodą i odpadami, zrównoważonego systemu mobilności intermodalnej itp.;

37.   wzywa Komisję, aby promowała programy pozwalające na włączenie specyficznej kwestii zrównoważonej turystyki w ramy szkoleń i kursów dokształcających z zakresu turystyki; wspiera inicjatywę "how to set up a tourism learning area" (jak stworzyć obszar nauki o turystyce) i zachęca do jej dalszego rozwoju;

38.   zwraca się do Komisji i Państw Członkowskich o umieszczenie turystyki, jako czynnika wiodącego w gospodarce i na rynku pracy w Europie, na wysokiej pozycji w strategiach na rzecz zatrudnienia oraz działaniach priorytetowych na rzecz zwalczania dyskryminacji społecznej;

Znajomość i promowanie turystyki europejskiej

39.   pochwala działanie podjęte przez Komisję w zakresie promocji zastosowania wiarygodnych i jednolitych danych makroekonomicznych (dane satelitarne dotyczące turystyki), konieczne do wzmocnienia tożsamości turystyki we Wspólnocie; wzywa Państwa Członkowskie do kontynuowania wysiłków w tej dziedzinie i Komisję do przedstawienia propozycji zmiany dyrektywy Rady 95/57/WE z dnia 23 listopada 1995 r. w sprawie zbierania informacji statystycznych w dziedzinie turystyki(5), aby włączyć do niej ramy satelitarnej księgowości dla turystyki;

40.   podkreśla, że istnieje potrzeba koordynacji między podmiotami i organizacjami publicznymi sektora turystyki w nowych Państwach Członkowskich w ramach sieci i struktur istniejących na szczeblu europejskim, w szczególności w celu ich pełnego włączenia w te struktury, poprzez wymianę doświadczeń i dobrych praktyk, do celów turystycznych starych Państw Członkowskich Unii;

41.   zwraca się do Komisji i Państw Członkowskich o przeprowadzenie ekspertyzy w ramach inicjatywy mającej na celu wyznaczenie reprezentacyjnych europejskich celów turystycznych na wzór europejskich stolic kultury i coroczny wybór jednego lub kilku regionów lub mikroregionów na podstawie wskaźników jakości związanych z ochroną i waloryzacją dziedzictwa kultury i dziedzictwa przyrodniczego oraz rozwojem usług w zakresie zrównoważonej turystyki; dlatego też zwraca się do Komisji i Państw Członkowskich, aby zbadały celowość proponowania odznaczenia turystycznego UE dla miejscowości turystycznych wyróżniających się niezwykłą różnorodnością, wysoką jakością społeczną i zrównoważeniem oraz promowały je poprzez właściwą kampanię medialną zarówno w ramach UE jak i poza nią;

42.   przypomina, iż zachowanie dziedzictwa kulturowego, a szczególnie tego, które uważane jest za światowe dziedzictwo kultury przez UNESCO, jest niezwykle istotne dla zrównoważonego rozwoju turystyki w Unii Europejskiej; zwraca się do Komisji o przeznaczenie dodatkowych środków finansowych na zachowanie dziedzictwa kulturowego;

43.   wzywa Komisję i Państwa Członkowskie do stworzenia "Szlaku Żelaznej Kurtyny", jako inicjatywy będącej odpowiednikiem "Bostońskiego Szlaku Wolności" (Boston Freedom Trail), upamiętniającego amerykańską wojnę o niepodległość, lub do realizacji projektu "Berliner Mauerweg", upamiętniającego wzniesienie i upadek Muru Berlińskiego, w celu propagowania tożsamości europejskiej;

44.   pochwala inicjatywę IRE (Innovating Regions in Europe), która pozwala rozwijać sieć wymiany dobrych praktyk w dziedzinie innowacyjnych inicjatyw regionalnych; zwraca się do Komisji o specjalne uwzględnienie turystyki w ramach sieci IRE i o promowanie projektów pilotażowych w zakresie zrównoważonej turystyki, które będą wspierane przez Unię Europejską;

45.   zwraca się do Komisji, aby współdziałała przy zwiększaniu wkładu Wspólnoty na rzecz zrównoważenia turystyki europejskiej przy promowaniu i wspieraniu projektów pilotażowych, takich jak realizowany na Balearach projekt "Tarjeta Verde" (Zielona Karta), jeśli tylko projekty te będą stanowiły dobre praktyki, które udowodnią możliwość stworzenia nowych form w celu zapewnienia równowagi pomiędzy rozwojem przemysłu turystycznego a ochroną środowiska naturalnego;

46.   wspiera działania promujące Europę jako cel podróży na skalę światową poprzez Europejski Portal Turystyki dostępny dla turystów europejskich i turystów z dużych krajów pozaeuropejskich o znacznym popycie na usługi turystyczne; zachęca Komisję, Europejską Komisję Turystyki i innych partnerów projektu do promowania umieszczania w sieci informacji ogólnych (praktyczny przewodnik "Podróże po Europie") i danych na temat wspólnych zasobów i motywów turystycznych (gastronomia, turystyka górska i wyspiarska, turystyka sanatoryjna, turystyka kulturowa związana z obiektami sakralnymi, turystyka powiązana z konferencjami i wyjazdami służbowymi itp.); proponuje również, aby zapewnić dostęp do portali krajowych poprzez portal europejski w ramach ujednoliconych odsyłaczy tematycznych;

47.   przypomina, że z uwagi na nowe ramy dotyczące analizy turystyki i wyzwań w rozszerzonej Europie jeszcze większe znaczenie ma osiągnięcie skutecznej koordynacji i współpracy pomiędzy sektorem publicznym i prywatnym, nie tylko na poziomie lokalnym lub krajowym, ale również na poziomie europejskim, co jest niezbędne dla wypracowania zrównoważonych polityk i praktyk, wzmocnienia inwestycji i zwiększenia konkurencyjności między Państwami Członkowskimi;

48.   przyjmuje z zadowoleniem wszelkie rodzaje inicjatyw pozwalające przybliżyć do siebie narody Europy, na przykład dróg i sieci europejskiej turystyki związanej z rolnictwem, społecznej, kulturalnej i domaga się ich rozpowszechnienia w mediach europejskich;

Turystyka i transport

49.   przypomina, że transport ma zasadnicze znaczenie dla turystyki, szczególnie w przypadku regionów wyspiarskich i ogólnie regionów ultraperyferyjnych, stanowiąc jednocześnie wkład w jakość łańcucha usług turystycznych i w zakresie dostępności odwiedzanych miejsc;

50.   podkreśla konieczność promowania łączonych podróży kolejowych i rowerowych i uważa, że sieć "Eurovélo" stanowi w tym zakresie dobrą podstawę; postuluje też, by przedsiębiorstwa kolejowe zezwoliły na podróżowanie z rowerami w pociągach, również na liniach dalekobieżnych i międzynarodowych, jak to się już odbywa w przypadku francuskich linii TGV;

51.   wzywa władze krajowe i regionalne do stymulowania turystyki na śródlądowych drogach wodnych poprzez dołożenie starań służących zapewnieniu i utrzymaniu sieci rekreacyjnych dróg wodnych w Europie, w oparciu o klasyfikacje uzgodnione na płaszczyźnie międzynarodowej;

52.   pochwala inicjatywę Komisji mającą na celu ustanowienie głównych wytycznych w zakresie pomocy państwa na rzecz lotnisk regionalnych i tanich linii lotniczych, aby poprawić bezpieczeństwo prawne i zapewnić uczciwe warunki konkurencji sprzyjające dostępności dla turystów i rozwojowi terytorialnemu; przypomina jednak, że w ramach realizacji celu zrównoważenia należy zapewnić nadzór nad rozwojem tanich linii lotniczych, aby nie mnożyć połączeń lotniczych do tych samych regionów lub do regionów przyległych, lecz rozwijać w jak największym stopniu wzajemne połączenia między transportem lotniczym a środkami naziemnego transportu zbiorowego;

53.   wyraża zadowolenie z projektu Komisji dotyczącego identyfikacji przewoźników lotniczych i przewidywanej rozbudowy systemów informowania pasażerów poza transport lotniczy; oczekuje zarazem odpowiedniej inicjatywy Komisji w celu określenia standardów bezpieczeństwa i procedur kontroli małych przewoźników, mniejszych linii lotniczych i drugorzędnych lotnisk; uważa jednak za konieczne wzmocnienie działania Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego oraz udoskonalenie jej koordynacji z organami krajowymi;

54.   podkreśla również znaczenie promocji zintegrowanych systemów nabywania biletów, aby zwiększyć atrakcyjność usług turystycznych;

55.   pochwala również inicjatywę Komisji dotyczącą udostępnienia transportu lotniczego osobom o ograniczonej mobilności, których udział w popycie na usługi turystyczne wzrasta; podkreśla znaczenie rozszerzenia tego typu środków na naziemny przewóz podróżnych;

Przedsięwzięcia strukturalne współfinansowane przez Wspólnotę

56.   przypomina, że turystyka stanowi rzeczywisty czynnik rozwoju i dywersyfikacji terytorialnej, w szczególności obszarów wiejskich i wysp; należy zatem współfinansować projekty opierające się na zintegrowanym podejściu, łączące wszystkie zasoby przyczyniające się do jakości świadczonych usług i atrakcyjności miejsc turystycznych, w trosce o ekonomiczną opłacalność tych projektów, w szczególności partnerstwo publiczno-prywatne zapewniające wysoką jakość działania;

57.   pochwala uwzględnienie promocji turystyki w celach konwergencji i przedsięwzięciach na obszarach wiejskich w nowym projekcie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) (COM(2004)0495); wzywa również, aby cel konkurencyjności regionalnej zawarty w projekcie sprzyjał MŚP działających w sektorze turystyki; pochwala cel zachęcania do działań w zakresie turystyki zawarty w projekcie rozporządzenia Rady dotyczącego wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (COM(2004)0490), poprzez dywersyfikację gospodarki wiejskiej;

58.   zwraca się do Komisji i Rady, aby w ramach przyjmowania nowych instrumentów polityki strukturalnej na lata 2007-2013 zapewniły, że strategiczne wytyczne obejmą zintegrowane podejście na rzecz turystyki pozwalające skoordynować działania EFRROW i EFRR w tym samym duchu, który przyświeca programowi LEADER, jak również programom Interreg i URBAN; podejście to powinno pozwolić na wdrożenie prawdziwej strategii terytorialnej na rzecz zrównoważonej turystyki;

59.   wzywa Państwa Członkowskie, aby wyznaczyły w ramach swoich strategii krajowych i programów operacyjnych cele pozwalające regionom na wdrożenie i finansowanie spójnych projektów na rzecz rozwoju zrównoważonej turystyki, dostosowanej do warunków i możliwości lokalnych również ze względu na partnerstwo między różnymi obszarami i instytucjami, aby w ten sposób stworzyć właściwe lokalne systemy turystyczne;

60.   wzywa również Państwa Członkowskie do uwzględnienia tematyki dotyczącej turystyki w analizach ex ante, in itinere i ex post projektów finansowanych z funduszy wspólnotowych, pilotowanych przez krajowe grupy tematyczne ds. turystyki na podstawie kryteriów i wskaźników dotyczących opłacalności ekonomicznej i trwałości przewidywanych projektów;

61.   zwraca się do Komisji o sporządzenie sprawozdania zawierającego ogólną ocenę śródokresową i dotyczącego kwoty przedsięwzięć realizowanych w ramach programów wspólnotowych związanych z turystyką i ich wpływu na jakość oferty turystycznej i trwały rozwój europejskich miejsc turystycznych;

62.   zachęca do przygotowania prezentacji i analiz skierowanych do opinii publicznej w ujęciu ogólnym oraz do MŚP i władz lokalnych w szczególności, dotyczących warunków wdrażania i korzystania z programów funduszy strukturalnych i innych działań wspólnotowych (kultura, środowisko, itp.), które przyczyniają się do jakości turystyki;

63.   przypomina, że chociaż turystyka jest wprawdzie polityką podlegającą zakresowi kompetencji Państw Członkowskich, to jednak inicjatywy transgraniczne wymagające współpracy społeczeństwa i łączące regiony ze sobą (turystyka kulturowa związana z obiektami sakralnymi, turystyka pielgrzymkowa, turystyka wodna itp.) potrzebują wsparcia w ramach programu Interreg;

64.   wzywa Komisję do stworzenia linii budżetowej w odpowiedniej wysokości, biorąc pod uwagę znaczenie sektora turystyki dla gospodarki europejskiej;

Turystyka i koordynujące przepisy wspólnotowe

65.   domaga się, aby każdy projekt aktu prawa wtórnego mający wpływ na sektor turystyki był identyfikowany od momentu wdrożenia programu pracy Komisji i był przedmiotem analizy oddziaływania z udziałem organów reprezentujących sektor, pracowników i konsumentów; domaga się również sporządzenia bilansu stosowania wspomnianych środków w odniesieniu do sektora turystyki; wzywa, aby analizy ex ante i ex post były systematycznie przekazywane Parlamentowi;

66.   wyraża również życzenie, aby w ramach konsultacji między służbami Komisji należycie uwzględnić interesy sektora turystyki i cele zrównoważonej turystyki określone w komunikatach Komisji;

67.   zwraca się do Komisji, aby rozpatrzyła utworzenie sieci korespondentów/koordynatorów ds. turystyki we wszystkich dyrekcjach Komisji, których kompetencje obejmowałyby działania tego sektora (DG ds. Przedsiębiorstw i Przemysłu, Polityki Regionalnej, Środowiska, Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich, Energii i Transportu, Rynku Wewnętrznego, Usług, itp.), która mogłaby być koordynowana przez strukturę odpowiedzialną za turystykę w DG ds. Przedsiębiorstw i Przemysłu;

Turystyka w projekcie Traktatu ustanawiającego Konstytucję dla Europy

68.   wyraża zadowolenie z włączenia specjalnej sekcji dotyczącej turystyki (sekcja 4 art. III-281) do projektu Traktatu ustanawiającego Konstytucję dla Europy; uważa, że ta podstawa prawna umożliwi bardziej spójne działania w dziedzinie turystyki, których znaczenie jeszcze wzrośnie poprzez pełne włączenie Parlamentu w proces przyjmowania instrumentów legislacyjnych;

69.   zwraca się do Komisji o sporządzenie ekspertyzy, we współpracy z głównymi partnerami instytucjonalnymi i organizacjami reprezentującymi sektor turystyki, na temat różnych kierunków działania, aby zachęcić do utworzenia środowiska w większym stopniu sprzyjającego konkurencyjności przedsiębiorstw i koordynacji między Państwami Członkowskimi; wzywa Komisję do przedstawiania – od 2007 r. – propozycji w zakresie wieloletniego planu działania ("pakiet: turystyka") pozwalającego wzmocnić spójność działania Unii w dziedzinie turystyki poprzez włączenie Państw Członkowskich i ich władz regionalnych i lokalnych zgodnie z zasadami dobrego zarządzania;

70.   wzywa Komisję, aby w ramach wspierania europejskiej polityki sąsiedztwa przyjęła również turystykę do priorytetowych obszarów współpracy z krajami partnerskimi, także w ramach partnerstwa między Europą a krajami basenu Morza Śródziemnego;

o
o   o

71.   zobowiązuje Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 135 z 6.6.2002, str. 1. (2) Dz.U. C 180 E z 31.7.2003, str. 138. (3) Dyrektywa 90/314/EWG w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek (Dz.U. L 158 z 23.6.1990, str. 59) i dyrektywa 94/47/WE w sprawie ochrony nabywców w odniesieniu do niektórych aspektów umów odnoszących się do nabywania praw do korzystania z nieruchomości w oznaczonym czasie (Dz.U. L 280 z 29.10.1994, str. 83). (4) Dz.U. L 384 z 31.12.1986, str. 60. (5) Dz.U. L 291 z 6.12.1995, str. 32.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie opcji rozwoju systemu Szkół Europejskich (2004/2237(INI))

P6_TA(2005)0336 A6-0200/2005

Parlament Europejski

-   uwzględniając komunikat Komisji dla Rady Europejskiej i Parlamentu Europejskiego w sprawie opcji rozwoju systemu Szkół Europejskich (COM(2004)0519),

-   uwzględniając Konwencję określającą Statut Szkół Europejskich(1),

-   uwzględniając rezolucję z dnia 17 grudnia 2002 r. w sprawie finansowania Szkół Europejskich(2),

-   uwzględniając roczne sprawozdanie Sekretarza Generalnego Szkół Europejskich przedstawione na posiedzeniu Zarządu w dniach 1-2 lutego 2005 r.(3),

-   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

-   uwzględniając sprawozdanie Komisji Kultury i Edukacji oraz opinię Komisji Budżetowej (A6-0200/2005),

A.   mając na uwadze, że celem szkół jest wspólne nauczanie dzieci pracowników Wspólnot Europejskich; mając na uwadze, że poza dziećmi objętymi przepisami porozumień, o których mowa w z art. 28 i 29 Statutu Szkół Europejskich, w granicach określonych przez Zarząd Szkół, w szkołach tych mogą się uczyć także inne dzieci; mając na uwadze, że rekrutacja i zatrzymanie odpowiednio wykwalifikowanych urzędników są niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania instytucji europejskich oraz mając na uwadze, że przyczynia się do tego zapewnienie nauczania dzieci urzędników w ich języku ojczystym, uznawanie równorzędności ukończonych lat szkolnych w Państwach Członkowskich i Szkołach Europejskich oraz matura europejska,

B.   mając na uwadze, że Szkoły Europejskie powstały w oparciu o powyższe założenia,

C.   mając na uwadze, że system Szkół Europejskich wspiera koncepcję obywatelstwa Unii, tak że zarówno utrzymanie istniejących szkół, jak również tworzenie nowych oraz inne formy poszerzania systemu stanowią pozytywne działania w kontekście integracji europejskiej,

D.   mając na uwadze, że istnieje obecnie trzynaście Szkół Europejskich, do których uczęszcza ponad 19 000 uczniów oraz że do końca 2010 roku powstanie prawdopodobnie kolejna Szkoła,

E.   mając na uwadze obecną niemożliwą do zaakceptowania sytuację przepełnienia niektórych szkół, w szczególności w Brukseli, prowadzącą do pogorszenia jakości nauczania,

F.   mając na uwadze, że średni koszt nauki ucznia w Szkole Europejskiej jest korzystny w porównaniu z kosztem nauki w innych szkołach, do których uczęszczają dzieci urzędników pokrewnych instytucji; mając jednak na uwadze, że koszty nauki różnią się znacznie w zależności od szkoły i są związane z jej wielkością,

G.   mając na uwadze, że mimo że Wspólnota Europejska pokrywa ponad połowę bieżących kosztów Szkół Europejskich, Komisja jest jedyną instytucją reprezentowaną w Zarządzie Szkół, i że Komisja jest jedynym członkiem Zarządu Szkół posiadającym pełne prawo do głosowania zarówno w Zarządzie Szkół jak i Radach Administracyjnych poszczególnych szkół,

H.   mając na uwadze, że system zarządzania Szkołami Europejskimi musi łączyć zdolność strategicznego planowania i prognozowania z odpowiednim poziomem autonomii poszczególnych szkół,

I.   mając na uwadze, że zarządzanie Szkołami Europejskimi, w tym decyzje dotyczące przyjmowania uczniów i zwalniania z opłat, powinno być możliwie najbardziej jasne, spójne i przejrzyste w zakresie całego systemu Szkół Europejskich,

J.   mając na uwadze, że program nauczania prowadzący do uzyskania matury europejskiej jest naukowo wymagający i może nie odpowiadać możliwościom słabszych uczniów; mając na uwadze, że Szkoły nie wystawiają obecnie innych świadectw ukończenia nauki,

K.   mając na uwadze, że obecne przepisy dotyczące nauczania uczniów, u których stwierdzono wymóg specjalnej troski, różnią się w poszczególnych szkołach,

L.   mając na uwadze, że dopuszczalna liczebność klas (32 osoby) jest większa niż dopuszczalna liczba przewidziana w odnośnym ustawodawstwie niektórych Państw Członkowskich; mając ponadto na uwadze, że do wielu klas uczęszczają uczniowie, których język ojczysty jest inny od języka sekcji, do której zostali oni przyjęci, a także uczniowie mający trudności z nauką i wymagający specjalnej troski podczas nauki,

M.   mając na uwadze, że, z wyjątkiem szkoły nr 1 w Brukseli, pozostałe szkoły w Brukseli i Luksemburgu są przepełnione oraz że postanowiono wprawdzie o utworzeniu dwóch kolejnych szkół, jednak budynki będą gotowe dopiero w 2010 r., a co za tym idzie, sytuacja ta ma poważny wpływ na jakość wykształcenia oferowaną przez te szkoły,

N.   mając na uwadze, że filozofia kształcenia w Szkołach Europejskich i program nauczania prowadzący do uzyskania matury europejskiej służą za wzór kształcenia wielojęzycznego i wielokulturowego, który Państwa Członkowskie mogą pragnąć naśladować,

O.   mając na uwadze, że narody Europy w Traktacie WE (art. 149) doszły do porozumienia, że działalność Wspólnoty powinna być ukierunkowana na wspieranie rozwoju wymiaru europejskiego w edukacji, zwłaszcza przez nauczanie i upowszechnianie języków Państw Członkowskich,

Konwencja określająca Statut Szkół Europejskich i Komunikat Komisji

1.   z zadowoleniem przyjmuje ogłoszone w Komunikacie Komisji rozpoczęcie konsultacji w sprawie przyszłego rozwoju systemu Szkół Europejskich, uwzględniając rozszerzenie Unii Europejskiej, interesy nowych Państw Członkowskich, utworzenie dodatkowych agencji UE poza Brukselą i Luksemburgiem, jak również pilną potrzebę kontroli i oceny oraz w razie potrzeby reformy systemu sprzed 50 lat, stworzonego pierwotnie dla jedynie czterech języków;

2.   przypomina, że Konwencja określająca Statut Szkół Europejskich stanowi, że rolą Szkół Europejskich jest zapewnienie wspólnego nauczania dzieciom pracowników Wspólnot Europejskich, co ma zapewnić z kolei prawidłowe funkcjonowanie instytucji Wspólnoty, a także, że w granicach określonych przez Zarząd Szkół do szkół mogą uczęszczać także inne dzieci;

Zdecentralizowane agencje i nowe Państwa Członkowskie

3.   uważa, że należy niezwłocznie znaleźć rozwiązanie problemu wszystkich miejsc pracy zdecentralizowanych agencji; ubolewa, że z wyjątkiem Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności w Parmie nie znaleziono takiego rozwiązania w chwili podejmowania decyzji o miejscach pracy tych agencji;

4.   uważa, że Państwa Członkowskie, na terenie których znajduje się jedna z nowych, zdecentralizowanych agencji muszą przejąć większą odpowiedzialność finansową za dzieci personelu oraz że należy znaleźć właściwe rozwiązanie problemu w przypadku wszystkich nowych miejsc pracy; uważa, że w tych przypadkach współpraca Szkół Europejskich z miejscowymi szkołami regionalnymi lub lokalnymi, które mogłyby zapewnić kształcenie prowadzące do matury europejskiej stanowi realną opcję i powinna mieć na celu jakość kształcenia, integrację europejską, zróżnicowanie językowe oraz ułatwianie mobilności siły roboczej;

5.   nalega, w przypadku zaistnienia niezbędnych kryteriów, na niezwłoczne utworzenie sekcji językowych obejmujących języki nowych Państw Członkowskich oraz na konieczność nauczania w języku ojczystym ucznia;

6.   wzywa Komisję do zbadania możliwości utworzenia Szkół Europejskich w nowych Państwach Członkowskich;

Przyszłe finansowanie systemu Szkół Europejskich, uczniowie kategorii III i mniejsze szkoły

7.   uważa, że zbilansowane dofinansowanie z budżetu Wspólnoty nie powinno przekształcić się w stałe zobowiązanie; uważa za oczywiste, że system Szkół Europejskich powinien działać skutecznie, jeśli chodzi o planowanie i kontrolę budżetu oraz zapewnić wyraźną opłacalność nauczania; stwierdza, że środki przewidziane w rocznych prognozach budżetowych dla poszczególnych szkół powinny uwzględniać wielkość i potrzeby każdej szkoły oraz jej wymierne działania w celu możliwie najlepszego wykorzystania przyznanych środków budżetowych;

8.   podkreśla jednakże, że charakter wspólnotowego dofinansowania budżetów szkół jest jednoznacznie określony w art. 25.2 Konwencji określającej Statut Szkół Europejskich; odrzuca tym samym narzucony przez Komisję limit unijnego dofinansowania budżetu Szkół Europejskich, zanim Zarząd Szkół przedstawi preliminarz dochodów i wydatków Szkół na następny rok budżetowy;

9.   uważa, że obecne rozwiązanie, zgodnie z którym składka Państw Członkowskich jest bezpośrednio związana z liczbą nauczycieli delegowanych przez nie do Szkół Europejskich i z pomieszczeniami udostępnianymi przez te państwa Szkołom Europejskim nie jest słuszne i że należy rozważyć zastosowanie alternatywnych systemów finansowania;

10.   uważa pomimo to, że obecny system, w którym nauczyciele są mianowani i opłacani, według stawek krajowych, przez Państwa Członkowskie, pozwala Szkołom Europejskim korzystać z kwalifikacji zawodowych nauczycieli tych państw oraz gwarantuje finansowy wkład Państw Członkowskich;

11.   zauważa, że wysokość opłat wnoszonych przez rodziców uczniów kategorii III znacznie wzrosła od 2002 r., w związku z czym wzrósł dochód Szkół, a wzrost wysokości dopłat z budżetu Wspólnot Europejskich był w konsekwencji mniejszy niż spodziewany; zauważa ponadto, że opłaty te nie pokrywają całkowitych kosztów nauki tych uczniów; uważa jednakże, że rodzice uczniów kategorii III nie powinni być narażeni na nadmierny wzrost opłat w pozostałym okresie ich nauki w systemie Szkół Europejskich;

12.   wzywa Komisję, by za pośrednictwem jej przedstawiciela w Zarządzie Szkół, położyła nacisk na przyjęcie i opublikowanie jasnych, szczegółowych i powszechnie dostępnych kryteriów przyjmowania uczniów kategorii III; wzywa Radę Administracyjną każdej ze szkół przyjmujących uczniów kategorii III do informowania o stosowaniu powyższych kryteriów w sprawozdaniu rocznym;

13.   ponawia wezwanie skierowane do Zarządu o zrewidowanie przyjętych kryteriów tworzenia, utrzymywania i likwidowania poszczególnych sekcji językowych w każdej ze szkół, tak aby wykluczona została wszelka dyskryminacja języków urzędowych Unii Europejskiej;

14.   wzywa Komisję do publikacji w możliwie najkrótszym terminie wyników zleconego przez nią, zewnętrznego badania na temat długoterminowej przyszłości czterech szkół (w Bergen, Culham, Karlsruhe i Mol);

Lepsze zarządzanie i administracja

15.   uważa, że w związku ze wzrostem liczby Szkół Europejskich oraz liczby kształcących się w nich uczniów, zadaniem Zarządu powinno być przede wszystkim określanie strategicznych celów, planowanie i rewizja zasad; uważa, że szczegółowe pytania z zakresu zarządzania dotyczące każdej szkoły powinny być kierowane w pierwszej kolejności do Rady Administracyjnej szkoły oraz że poszczególne szkoły należy traktować jako jednostki autonomiczne w zakresie ich działalności i finansów;

16.   uważa, że w związku z powyższym, Rada Administracyjna każdej szkoły powinna sprawować kontrolę w sprawach finansowych i dotyczących działalności szkoły w ramach strategicznych celów określonych przez Zarząd;

17.   zauważa, że Wspólnota dopłaca obecnie zrównoważoną kwotę stanowiącą około 57% rocznych kosztów systemu Szkół Europejskich, podczas gdy wkład Państw Członkowskich wynosi 22%; uważa zatem, że prawa do głosowania w Zarządzie Szkół przyznane Komisji jako przedstawicielce Wspólnot powinny bardziej odpowiadać wspólnotowemu wkładowi do budżetu oraz że Komisja powinna przedstawiać Parlamentowi Europejskiemu sprawozdanie z każdego posiedzenia Zarządu;

18.   wzywa Komisję do wywarcia nacisku na Zarząd, aby opracował on Kodeks właściwej administracji oraz wyjaśnił kompetencje Rady ds. Zażaleń;

19.   zwraca uwagę na zalecenie Komisji dotyczące ustanowienia dwóch nowych organów, jednego w celu "zarządzania w sprawach finansowych i dotyczących działalności wszystkich Szkół", a drugiego w celu nadzoru nad programami nauczania, systemem egzaminowania oraz oceny nauczycieli; uważa, że należy utrzymać jeden organ zarządzający upoważniony do podejmowania decyzji dotyczących systemu Szkół jako całości oraz odpowiedzialnego za zachowanie równowagi pomiędzy nie zawsze spójnymi założeniami finansowymi i naukowymi;

20.   wzywa do odpowiedniej reprezentacji rodziców i innych zainteresowanych osób, w tym personelu i uczniów, w Zarządzie i Radzie Administracyjnej poszczególnych szkół;

Program nauczania i kwestie dotyczące nauczania
(a)Wielkość klas

21.   uważa, że grupy przedszkolne oraz klasy w szkole podstawowej i w gimnazjum prowadzone przez jednego wykwalifikowanego nauczyciela nie powinny liczyć więcej niż 30 dzieci; uważa również, że od 2008 roku powinno zacząć się stopniowe wprowadzanie liczby 25 jako maksymalnej wielkości grup przedszkolnych i klas szkoły podstawowej; wzywa Zarząd do przyjęcia tej zasady;

22.   wzywa Komisję do wsparcia koncepcji opracowania współczynników dotyczących dzieci o stwierdzonym wymogu specjalnej troski oraz uczniów posługujących się językiem ojczystym innym niż język, w którym prowadzona jest większość ich lekcji (Język I) oraz do zapewnienia stosowania powyższych współczynników przy obliczaniu wielkości klas;

23.   wzywa Komisję we współpracy z właściwymi Państwami Członkowskimi do pilnego opracowania rozwiązań problemu przepełnienia niektórych szkół, które ma katastrofalne następstwa dla jakości nauki; zwraca się do Zarządu o niezwłoczne podjęcie działań przeciwko przepełnieniu szkół w Brukseli i Luksemburgu; podkreśla konieczność odpowiedniego i odbywającego się w odpowiednim czasie planowania dalszego rozwoju infrastruktury i obiektów niezbędnych do funkcjonowania Szkół Europejskich;

24.   wzywa Komisję do przedstawienia rzetelnych statystyk dotyczących zakresu wymogów Szkół Europejskich wobec dzieci specjalnej troski oraz zwraca się do Zarządu o przeprowadzenie analizy programu każdej ze szkół dla uczniów uznanych za dzieci specjalnej troski, obejmującej dzieci upośledzone pod względem fizycznym i/lub intelektualnym; zwraca się do Zarządu o opracowanie zbioru minimalnych standardów dotyczących zasad nauczania, przeprowadzenia kontroli dostępności Szkół Europejskich w celu zapewnienia, aby konstrukcja i rozplanowanie budynków były odpowiednie dla dzieci niepełnosprawnych, oraz do podjęcia wszelkich innych działań uznanych za niezbędne dla wsparcia uczniów specjalnej troski;

25.   wzywa Komisję i Zarząd Szkół Europejskich do zwiększania przyznawania środków w postaci środków finansowych, personelu i wiedzy fachowej, aby dzieciom wymagającym specjalnej troski podczas nauki zapewnić najlepsze wykształcenie i w pełni wspierać koncepcję nauczania zintegrowanego tak jak w innych szkołach w całej Europie; ponadto wzywa Zarząd Szkół do zbadania konstruktywnych alternatyw dla dzieci, które nie są zdolne do integracji w zwykłych klasach;

26.   uważa, że jeżeli nauczanie dzieci wymagających specjalnej troski podczas nauki w Szkołach Europejskich ma przynosić efekty, w szkołach należy stworzyć zespoły ponadprzedmiotowe (np. psychologów szkolnych oraz logopedów i terapeutów mowy) służące wsparciem i radą nauczycielom, uczniom i rodzicom;

27.   wzywa do zainicjowania w jednej z większych szkół projektu pilotażowego ośrodka dla dzieci wymagających specjalnej troski z wykwalifikowanym i odpowiednio doświadczonym personelem oraz odpowiednimi pomocami naukowymi (podręcznikami, programami komputerowymi), którego zadaniem byłoby zapewnienie fachowego doradztwa i materiałów dla nauczycieli uczących dzieci o specjalnych wymaganiach pedagogicznych; wzywa do uwzględnienia w planie budżetowym na 2006 r. środków na ten projekt;

28.   wzywa Komisję do podjęcia wszelkich możliwych działań w celu zapewnienia wprowadzenia przez Zarząd z początkiem roku szkolnego 2007-2008 alternatywnego dla matury europejskiej świadectwa ukończenia nauki, z myślą o uczniach planujących dalszą naukę na bardziej zawodowych kierunkach;

29.   ponownie wyraża przekonanie, że zwiększająca się wymiana studentów na europejskich uczelniach, globalizacja światowej gospodarki oraz rzeczywista wartość matury europejskiej uzasadniają jej rozpowszechnianie oraz pełne uznawanie przez szkoły wyższe w Państwach Członkowskich i krajach trzecich;

30.   zwraca się niniejszym do właściwych władz Państw Członkowskich o rozważenie korzyści płynących z upowszechnienia matury europejskiej jako świadectwa ukończenia nauki również w placówkach innych niż Szkoły Europejskie, przy czym jednak należy zapewnić, aby zachowywane były normy jakości obowiązujące dla tego dyplomu;

o
o   o

31.   zwraca się do Przewodniczącego o przekazanie niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Trybunałowi Obrachunkowemu, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu, Komitetowi Regionów, Zarządowi Szkół Europejskich oraz rządom Państw Członkowskich.

(1) Dz.U. L 212 z 17.8.1994, str. 3. (2) Dz.U. C 31 E z 5.2.2004, str. 91. (3) dokument 1612-D-2004-en-1; http://www.eursc.org/SE/htmlEn/IndexEn_home.html

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie turystyki i rozwoju (2004/2212(INI))

P6_TA(2005)0337 A6-0173/2005

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 24 Układu o Partnerstwie AKP-UE podpisanego w Cotonou dnia 23 czerwca 2000,

–   uwzględniając Deklarację z Fidżi przyjętą w dniu 20 października 2004 r. podczas 7 regionalnego seminarium grup interesów społeczno-gospodarczych AKP/UE, pod egidą Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP/UE,

–   uwzględniając komunikat Komisji dla Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów w sprawie podstawowych kierunków na rzecz długotrwałości turystyki europejskiej (COM(2003)0716),

–   uwzględniając rezolucję z dnia 14 maja 2002 r. w sprawie komunikatu Komisji dla Rady, Parlamentu Europejskiego, Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów w sprawie wspólnych działań na rzecz przyszłości turystyki europejskiej(1),

–   uwzględniając światowy szczyt w sprawie trwałego rozwoju, który odbył się w Johannesburgu w dniach 26 sierpnia - 4 września 2002 r.,

–   uwzględniając rezolucję w sprawie turystyki i rozwoju w kontekście zarządzania i kontroli Europejskiego Funduszu Rozwoju (FED) przyjętą przez Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP/UE w marcu 2001 r. w Libreville(2),

–   uwzględniając deklarację Rady i Komisji w sprawie Polityki Rozwoju Wspólnoty Europejskiej z dnia 10 listopada 2000 r.,

–   uwzględniając rezolucję z dnia 18 lutego 2000 r. w sprawie komunikatu Komisji zatytułowanego "Zwiększenie potencjału turystyki na rzecz zatrudnienia - realizacja konkluzji i zaleceń Grupy Wysokiego Szczebla"(3),

–   uwzględniając rezolucję w sprawie turystyki i rozwoju przyjętą przez Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP/UE w dniu 14 października 1999 r. w Nassau(4),

–   uwzględniając "Globalny kodeks etyki w turystyce" przyjęty przez Zgromadzenia Ogólne Światowej Organizacji Turystyki w Santiago (Chile) w dniu 1 października 1999 r., w połączeniu z rezolucją Zgromadzenia Generalnego ONZ przyjętą w dniu 21 grudnia 2001 r. (A/RES/56/212),

–   uwzględniając rezolucję w sprawie wymiaru kulturowego współpracy na rzecz rozwoju, zwłaszcza w zakresie dziedzictwa kultury i turystyki, przyjętą przez Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP/UE w dniu 1 kwietnia 1999 r. w Strasburgu(5),

–   uwzględniając rezolucję Rady Ministrów ds. Rozwoju w Brukseli z dnia 30 listopada 1998 r. w sprawie trwałego rozwoju turystyki w krajach rozwijających się,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju (A6-0173/2005),

A.   mając na uwadze, że turystyka stanowi niezaprzeczalnie siłę napędową rozwoju krajów rozwijających się na wszystkich jego płaszczyznach; że w konsekwencji należy regularnie oceniać jej oddziaływanie, a Komisja Rozwoju Parlamentu Europejskiego, ze względu na jej kompetencje, ma doskonałe kwalifikacje do wypełniania tego zadania,

Turystyka jako czynnik wzrostu gospodarczego

B.   mając na uwadze, że turystyka stanowi jeden z fundamentalnych aspektów każdej konsekwentnej polityki rozwojowej realizowanej w państwach rozwijających się,

C.   mając na uwadze, że projekty dotyczące infrastruktury w zakresie transportu, energetyki, nowych technologii komunikacji lub zdrowia i warunków zdrowotnych są niezbędne dla rozwoju aktywności turystycznej w krajach rozwijających się,

D.   mając na uwadze, dla tego typu projektów kluczowe są wynikające z nich korzyści zarówno dla społeczności lokalnych, jak i dla przemysłu turystycznego,

E.   mając na uwadze, że formy turystyki, prowadzące do zapewnienia sprawiedliwego wynagrodzenia pracownikom i lokalnym przedsiębiorcom, muszą być przedmiotem szczególnej uwagi władz, chodzi tu zwłaszcza o zrównoważoną turystykę,

F.   mając na uwadze, że projekt Światowej Organizacji Turystyki "Trwały rozwój turystyki instrumentem zmniejszenia ubóstwa" przyczynia się do osiągnięcia Milenijnego Celu Rozwoju w zakresie walki z ubóstwem poprzez starania o stworzenie miejsc pracy dla osób żyjących za mniej niż jednego dolara dziennie,

G.   mając na uwadze trwające negocjacje w sprawie Porozumienia o Partnerstwie Gospodarczym, które poczynając od 1 stycznia 2008 r. zastąpi jednostronny system preferencji handlowych, który jest stosowany w stosunkach handlowych między państwami AKP i UE,

H.   mając na uwadze niewątpliwie przekrojowy charakter sektora turystyki i, pomimo braku wspólnej polityki dotyczącej turystyki, niewystarczające rozmiary istniejącego wydziału turystyki w Dyrekcji Generalnej ds. przedsiębiorstw i gospodarki,

Turystyka jako czynnik ochrony środowiska i zachowania dziedzictwa kultury

I.   mając na uwadze, że rozwój turystyki może nastąpić tylko o ile przestrzegane są warunki naturalne i kulturowe oraz tradycje miejscowych społeczności lokalnych,

J.   mając na uwadze, że nie powinno się uważać turystyki za wroga środowiska, przeciwnie, jego sojusznika, ponieważ ochrona środowiska naturalnego i dziedzictwa jest warunkiem przynoszenia przezeń zysków,

K.   mając na uwadze, że władze powinny promować formy turystyki przyjazne środowisku, takie jak ekoturystyka, turystyka wiejska i turystyka solidarna,

L.   mając na uwadze, ze turystyka opiera się na zachowaniu i waloryzacji naturalnego i kulturalnego, materialnego i niematerialnego dziedzictwa lokalnego i zabytków,

M.   mając na uwadze, że bezpieczeństwo turystów oraz instalacji i miejsc turystycznych wymaga specjalnej troski władz,

N.   mając na uwadze, że rządy maja całkowite prawo, po uprzednim skonsultowaniu się z reprezentatywnymi organizacjami sektora turystycznego, do ustanowienia ścisłych zasad zwiedzania najbardziej uczęszczanych miejsc,

O.   mając na uwadze konieczność pogodzenia działań w zakresie energii z polityką transportową w celu ochrony środowiska i poszanowania celów Protokołu z Kioto na rzecz trwałego rozwoju,

P.   mając na uwadze, że projekty wprowadzenia ograniczeń napływu turystów do małych krajów wyspiarskich, obszarów górskich lub nadbrzeżnych, w których nastąpił nadmierny rozwój turystyczny, powinny zostać przyjęte i zaakceptowane przez władze danego kraju,

Turystyka jako czynnik demokracji i równowagi politycznej

Q.   mając na uwadze, że rozwój turystyki może być środkiem walki z totalitaryzmem, władzą dyktatorską i nadmierną centralizacją władzy,

R.   mając na uwadze, że w niektórych państwach turystyka kojarzona jest ze zjawiskami stanowiącymi pogwałcenie praw człowieka, takimi jak zatrudnianie nieletnich, prostytucja i seksualne wykorzystywanie dzieci,

S.   mając na uwadze, że światowy terroryzm, wymierzony przeciwko demokracji i jej obrońcom i będący przyczyną śmierci wielu przypadkowych, cywilnych ofiar wskutek tchórzliwych i morderczych ataków, za szczególny cel obrał sobie turystykę i turystów,

T.   mając na uwadze, że turystyka może być działalnością demokratyczną, pozwalającą na stworzenie na poziomie lokalnym, regionalnym i krajowym struktur gospodarczych i społecznych reprezentatywnych dla społeczeństwa obywatelskiego,

U.   mając na uwadze łączącą rolę turystyki i jej wpływ na spójność terytorialną, społeczną i gospodarczą,

V.   mając na uwadze, że turyści mogą obecnie korzystać ze swobody przemieszczania się i odwiedzić szereg miejsc w ramach jednej podróży, przyczyniając się tym samym do zwiększenie regionalnej współpracy oraz zacieśnienia stosunków między państwami,

W.   mając na uwadze, że rządy i operatorzy turystyczni Państw Członkowskich mają znaczący wpływ na wybór docelowych kierunków turystycznych; że negatywna reklama wobec krajów nieprzestrzegających zasad demokratycznych i praw człowieka stanowi formę czynnika zniechęcającego,

X.   mając na uwadze, że w 1999 r. ustanowiono Międzynarodową Sieć Uczciwego Świadczenia Usług Turystycznych (International Fair Trade in Tourism Network), jako trzyletni projekt finansowany przez Komisję i brytyjski Departament Rozwoju Międzynarodowego, w celu propagowania etycznych praktyk handlowych,

Turystyka jako czynnik zdrowia publicznego i edukacji

Y.   mając na uwadze, że sytuacja publicznej ochrony zdrowia w danym kraju stanowi element jego atrakcyjności,

Z.   mając na uwadze, że turystyka ma wpływ na publiczna ochronę zdrowia poprzez ustanowienie niezbędnych wymogów w zakresie higieny, reguł sanitarnych, kampanii szczepień oraz upowszechniania wiedzy dotyczącej profilaktyki,

AA.   mając na uwadze, że HIV/AIDS, gruźlica i malaria stanowią plagi na skalę światową,

AB.   mając na uwadze zagrożenie, jakim dla turystów i ludności miejscowej jest możliwość zarażenia się wysoce zakaźnymi chorobami, takimi jak choroba biegunkowa, infekcje dróg oddechowych, gorączka o nieznanej przyczynie i zapalenie wątroby,

AC.   mając na uwadze, że turystyka ma wpływ na edukację umożliwiając społecznościom lokalnym poznawanie języków obcych, nowych technologii informacyjnych i komunikacyjnych, pozwalając im na promowanie ich dziedzictwa kulturowego przy jednoczesnym poszanowaniu zwyczajów i tradycji, ale wymaga przestrzegania i dostosowania się do zmian społecznych i nowoczesnych zasad,

AD.   mając na uwadze, że władze publiczne powinny zapewniać zachowanie lokalnych tradycji zgodnych z prawami człowieka, zwłaszcza z prawami kobiet i dzieci,

Turystyka jako czynnik rozregulowania i nadużyć

AE.   mając na uwadze, że tworzenie stanowisk pracy zawsze powinno przebiegać z poszanowaniem zasad ustalonych przez Międzynarodową Organizację Pracy (MOP),

AF.   mając na uwadze, że władze europejskie i lokalne w porozumieniu z organizacjami pozarządowymi powinny prowadzić stałą i uzgodnioną kampanię przeciwko tzw. turystyce seksualnej,

AG.   mając na uwadze, że rzeczywisty efekt mogą przynieść jedynie skoordynowane działania, przekazywanie informacji i wprowadzenie sankcji przy poszanowaniu zasad prawa międzynarodowego,

AH.   mając na uwadze, że turystów podróżujących w celach seksualnych zniechęca do tego szerokie rozpowszechnienie informacji o sankcjach ich czekających i że przestępstwa związane z turystyką seksualną muszą być ścigane, a ściganie musi być możliwe zarówno w państwie pochodzenia, jak i państwie, w którym zostały popełnione,

AI.   mając na uwadze pozytywne efekty polityki i kroków podejmowanych przez operatorów turystycznych, biura turystyczne i linie lotnicze tj. rozpowszechnianie broszur lub pokazywanie kaset wideo podczas podróży w kierunkach tzw. wrażliwych,

AJ.   mając na uwadze uboczne skutki spekulacji nieruchomościami dla społeczności lokalnych,

AK.   mając na uwadze ryzyko wiązanych korzyści z praktyk korupcyjnych dla inwestorów zagranicznych i rządów krajów rozwijających się,

AL.   mając na uwadze prawo dziecka do ochrony przed wyzyskiem i prawo do rehabilitacji, o których mowa w art. 32, 34, 35 i 39 Konwencji o Prawach Dziecka,

Turystyka jako czynnik wzrostu gospodarczego

1.   wnosi o systematyczne i spójne uwzględnianie wpływu turystyki oraz zasady zrównoważonej turystyki i właściwego zarządzania przy opracowywaniu polityki rozwoju UE;

2.   uważa, że trwałą turystyką jest turystyka, która podnosi poziom życia miejscowej ludności, chroni jej środowisko naturalne i zdrowie oraz wspiera lokalną gospodarkę, dzięki nabywaniu na miejscu żywności i innych zasobów lokalnych;

3.   zwraca się do Komisji, by rozważyła wzmocnienie struktury technicznej odpowiedzialnej za turystykę w Dyrekcji Generalnej ds. Przedsiębiorstw, ze względu na wielowymiarowe znaczenie turystyki oraz coraz szerszy zakres wpływających na nią inicjatyw powstających w innych sektorach polityki wspólnotowej;

4.   wyraża życzenie, aby większe znaczenie przywiązywać do służb odpowiedzialnych za turystykę w DG ds. Przedsiębiorstw Komisji poprzez zwiększenie dostępnych środków finansowych, tak aby przyczynić się do ogólnego zwiększenia propozycji w zakresie polityki w odniesieniu do sektora turystyki;

5.   wyraża życzenie przeprowadzenia debaty na temat powołania ekspertów ds. turystyki w DG ds. Rozwoju i DG ds. Handlu;

6.   wnosi o promowanie kontrolowanych na szczeblu lokalnym inicjatyw turystycznych na rzecz ograniczenia ubóstwa, ochrony bioróżnorodności oraz propagowania praw człowieka;

7.   zaleca Komisji, aby w ramach realizowanej polityki w dziedzinie współpracy i rozwoju oraz w kontekście przyjętych linii rozwoju i działaniach na rzecz wzmocnienia struktury przedsiębiorczości, to znaczy w ramach stosunków z krajami AKP, kładła nacisk na politykę turystyczną;

8.   wnosi o rozważenie przez rządy AKP polityki mającej zagwarantować lokalnym społecznościom, tam gdzie realizowane są projekty turystyczne, uzyskanie "korzyści planistycznych";

9.   kładzie nacisk na konieczność ponownego inwestowania zysków gospodarczych z turystyki w rozwój lokalny; wzywa operatorów turystycznych do dokonania przeglądu wszystkich swoich pakietów "all inclusive", które uniemożliwiają czerpanie dodatkowych korzyści przez lokalną społeczność oraz zachęca tych operatorów do pozyskiwania w miarę możliwości na miejscu materiałów i personelu, w tym kadry kierowniczej;

10.   zachęca rządy do popierania tworzenia i/lub rozwoju partnerstwa publiczno-prywatnego oraz ułatwień przy zakładaniu przedsiębiorstw w sektorze turystycznym;

11.   wyraża życzenie zwiększenia, w odpowiednim przypadku, liczby projektów przeznaczonych dla rozwoju zrównoważonej turystyki finansowanych w ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR);

12.   proponuje, aby kwestia turystyki, zrównoważonej turystyki i ich wpływu gospodarczego stanowiła nieodłączna część negocjacji Porozumień o Partnerstwie Gospodarczym oraz by interesy krajów rozwijających się związane z rynkiem europejskim były w sposób pozytywny uwzględniane, kiedy poruszają one kwestie związane z turystyką w ramach GATS;

13.   wskazuje, że w wielu krajach rozwijających się sektor turystyczny należy zasadniczo do dziedziny działalności prywatnych przedsiębiorców i jako taki wymaga od Wspólnoty znalezienia rozwiązań służących zapewnieniu, że będą oni mieli, wraz z innymi partnerami społecznymi, pełny głos w debacie dotyczącej polityki rozwojowej wpływającej na sektor turystyczny;

14.   podkreśla pilną potrzebę wspólnotowego wsparcia dla krajów dotkniętych katastrofami naturalne wpływającymi na ich przemysł turystyczny;

Turystyka jako czynnik ochrony środowiska i ochrony dziedzictwa kultury

15.   wzywa do przyjęcia wspólnego programu DG ds. Ochrony Środowiska i DG ds. Rozwoju w celu eksportowania europejskich technik zarządzania odpadami i ich przetwarzania, najpierw pod postacią badań nad skutkami, potem wprowadzenia projektów pilotażowych;

16.   wzywa do ustanowienia polityki i regulacji na rzecz trwałego rozwoju, w celu ochrony i zachowania zasobów naturalnych, dziedzictw kulturowych i tradycyjnych form wykorzystania systemu własności gruntów;

17.   zachęca do optymalnego wykorzystania istniejących środków technicznych i naukowych, tak aby jednocześnie zapobiec pogorszeniu i/lub zniszczeniu dziedzictwa architektury i degradacji środowiska;

18.   żąda, by wszelkie europejskie inwestycje w turystykę w krajach rozwijających się podlegały tym samym zasadom, które obowiązują w zakresie przyznawania wsparcia wspólnotowego na inwestycje w UE; dlatego nie wolno wspierać żadnych inwestycji oczywiście szkodliwych dla środowiska, praw człowieka, minimalnych warunków pracy MOP, sposobu życia miejscowej populacji lub rdzennych mieszkańców albo dla dziedzictwa historycznego i kulturowego kraju docelowego;

19.   opowiada się za wsparciem technicznym Wspólnoty dla krajów, w których ma miejsce turystyka masowa i które są zmuszone wprowadzić środki ochrony swoich miejsc turystycznych; wzywa również do wymiany najlepszych praktyk w tej dziedzinie;

20.   zachęca władze lokalne stykające się ze zbyt szybkim rozwojem turystyki do podjęcia, w razie potrzeby, kroków ograniczających napływ turystów;

Turystyka jako czynnik demokracji i równowagi politycznej

21.   zaleca jak najbardziej przejrzystą walkę z działalnością przestępczą, tak by zniechęcić do takich procederów jak pranie pieniędzy, turystyka seksualna, itp.;

22.   zaleca jak najbardziej dyskretną walkę z działalnością przestępczą, tak by nie zaszkodzić wizerunkowi turystycznemu danego kraju;

23.   wzywa, w interesie dostępnej, chronionej i bezpiecznej turystyki, do podejmowania inicjatyw w zakresie zwalczania przestępstw wymierzonych przeciwko turystyce, w tym specjalistycznego szkolenia służb policji;

24.   wzywa rządy krajów rozwijających się do pełnego włączenia społeczności lokalnych do działalności turystycznej i do zapewnienia kontroli zrównoważonego podziału osiągniętych zysków gospodarczych, społecznych i kulturowych;

25.   wyraża ubolewanie z powodu działań segregacyjnych podjętych niedawno przez kubańskie władze, w celu zapobieżenia nawiązywaniu przez turystów osobistych kontaktów z obywatelami kubańskimi zatrudnionymi w sektorze turystycznym;

26.   wyraża życzenie, aby Komisja, w ramach działań popierania trwałego rozwoju, uznawała prawo każdego państwa i regionu do demokratycznego wyboru swoich własnych priorytetów przy finansowaniu projektów współpracy regionalnej;

27.  Zaleca rządom Państw Członkowskich i Komisji, przy wsparciu lokalnych operatorów turystycznych oraz doświadczonych organizacji, promowanie standardów etycznych w turystyce poprzez przyznawanie europejskiego oznaczenia potwierdzającego uczciwe świadczenie usług turystycznych;

Turystyka jako czynnik stanu zdrowia publicznego i edukacji

28.   wyraża życzenie, aby Unia i jej Państwa Członkowskie, udostępniły krajom rozwijającym się potencjał swojego doświadczenia w zakresie turystyki i know-how w celu szkolenia pracowników na miejscu; wzywa Komisję do wspierania projektów krajów rozwijających się, które zwrócą się o takie know-how;

29.   ponownie zwraca się do Komisji w sprawie wsparcia finansowego w zakresie szczepień dzieci, w związku z pilną koniecznością przeprowadzenia szczepień zawierających antygeny następujących chorób: błonica, tężec, koklusz, zapalenie wątroby typu B i zapalenie opon mózgowych wywołane przez Haemophilus Influenzae typu B;

30.   nalega na konieczność zwiększenia wysiłków w badaniach nad zwalczaniem malarii, gruźlicy i HIV/AIDS na szczeblu europejskim;

31.   stwierdza, że dochody z trwałej turystyki mogą przyczynić się do poprawy standardu życia ludności krajów rozwijających się, ich stanu zdrowia, jak i infrastruktury w zakresie transportu, energetyki i technologii;

32.   wzywa do wsparcia finansowego przez UE inicjatywy Światowej Organizacji Handlu "Trwały rozwój turystyki instrumentem zmniejszania ubóstwa" oraz innych inicjatyw służących ograniczeniu ubóstwa w krajach rozwijających się;

Turystyka jako czynnik rozregulowania i nadużyć

33.   wnosi o wprowadzenie do prawodawstwa krajowego każdego państwa wspomnianego wyżej "Globalnego kodeksu etyki w turystyce";

34.   zaleca wzajemne przekazywanie każdego roku przez rządy zainteresowanych państw listy przypadków odmowy wydania wizy, o ile zostały one uzasadnione popełnieniem przestępstw z zakresu tzw. turystki seksualnej, zbrodni przeciwko ludzkości lub terroryzmu;

35.   żąda przyjęcia przez Komisję efektywnych programów walki z tzw. turystyką seksualną na poziomie europejskim;

36.   wnosi, w celu zwalczania turystyki mającej na celu wykorzystywanie dzieci:

37.   zachęca operatorów turystycznych, biura turystyczne oraz linie lotnicze, które już zwalczają turystykę seksualną poprzez uwrażliwianie swych klientów i informowanie ich o ryzyku odpowiedzialności karnej za ich postępowanie, do kontynuowania tych działań i wzywa tych, którzy dotąd nie podjęli takich kroków, do ich podjęcia; wzywa tychże operatorów do współpracy z władzami w wykrywaniu działalności o potencjalnie przestępczym charakterze;

38.   żąda prowadzenia przez Komisję konkretnych działań skierowanych przeciwko dumpingowi w zakresie nieruchomości, związanemu z turystyką, po porozumieniu się z organizacjami reprezentującymi ten sektor;

39.   wzywa rządy europejskie Państw Członkowskich do zapewnienia pełnego stosowania przepisów dotyczących przedsiębiorstw UE przy tzw. delokalizacjach do krajów rozwijających się lub przy realizacji umów w tych krajach, ze szczególnym uwzględnieniem praw pracowników, których one dotyczą;

40.   domaga się, aby rządy zainteresowanych państw oraz operatorzy turystyczni w UE wymagały przestrzegania reguł zapewniających ochronę praw człowieka, praw pracowników zgodnie z minimalnymi warunkami MOP, ochrony turystów europejskich jako konsumentów oraz zaleceń dotyczących operatorów turystycznych;

41.   wzywa rządy krajów rozwijających się do ustanowienia przejrzystych i uregulowanych procedur dostępu do rynków krajowych zgodnie z zaleceniami Światowej Organizacji Turystyki, niezbędnych dla inwestycji zagranicznych;

o
o   o

42.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

(1) Dz.U. C 180 E z 31.7.2003, str. 138. (2) Dz.U. C 265 z 20.9.2001, str. 39. (3) Dz.U. C 339 z 29.11.2000, str. 292. (4) Dz.U. C 59 z 1.3.2000, str. 41. (5) Dz.U. C 271 z 24.9.1999, str. 73.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie klęski głodu w Nigrze *

P6_TA(2005)0338 RC-B6-0460/2005

Parlament Europejski,

–   uwzględniając apele ONZ do donatorów o udzielenie pomocy żywnościowej dla Nigru w wysokości 80,9 mln dolarów,

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że Niger był drugim spośród najbiedniejszych krajów świata nawet zanim susza oraz plaga szarańczy doprowadziły do zniszczenia ubiegłorocznych zbiorów, prowadząc do sytuacji, w której, według szacunków, jedna trzecią blisko 12 mln populacji cierpi z powodu niedoboru żywności, w tym 800 tysięcy dzieci, którym grozi poważne niedożywienie,

B.   mając na uwadze dziewięć okresów suszy i ciężkiego głodu oraz osiem plag szarańczy, które nawiedziły Niger od 1900 r.,

C.   świadomy tego, że obszary dotknięte suszą są terenem sprzyjającym rozwojowi licznych chorób zakaźnych takich jak malaria, zapalenie wątroby, cholera, dur brzuszny i biegunka,

D.   biorąc pod uwagę złożoność nigerskiego kryzysu żywnościowego, do którego przyczyniają się warunki meteorologiczne, produkcja żywności, rynki, technologia, warunki sanitarne, opieka zdrowotna, edukacja, sposób wychowania dzieci, ogromne zadłużenie zagraniczne Nigru oraz powszechne ubóstwo,

E.   mając na uwadze, że do czerwca 2005 r. rząd Nigru odmawiał bezpłatnej dystrybucji żywności,

F.   mając na uwadze uzasadnienie tej odmowy chęcią uniknięcia destabilizacji rynku oraz negowaniem wagi kryzysu,

G.   mając na uwadze niedostatek dotowanych przez rząd tanich produktów żywnościowych o umiarkowanych cenach oraz brak dostępu do nich osób najuboższych,

H.   mając na uwadze, że w sytuacji tak dramatycznych wskaźników śmiertelności nie powinno się uzależniać bezpłatnej dystrybucji żywności w sytuacji kryzysowej od bezpieczeństwa dostaw żywności w przyszłości,

I.   mając na uwadze brak odzewu na wielokrotne apele ONZ począwszy od listopada 2004 r. do czasu, gdy sytuacja osiągnęła rozmiary kryzysu,

J.   mając na uwadze rozmiary potrzeb w zakresie pomocy humanitarnej, począwszy od żywności i wody pitnej po lekarstwa i szczepionki dla dzieci przeznaczone do zapobiegania wybuchowi epidemii,

K.   mając na uwadze, że chociaż konieczność zajęcia się bieżącymi potrzebami jest oczywista, to położenie kresu ubóstwu w Nigrze i w pasie Sahel jest długoterminowym wyzwaniem, wymagającym potężnych inwestycji oraz realnego zaangażowania w sprawę likwidacji głodu,

L.   uwzględniając, że zjawiska pustynnienia oraz wyjałowienia gleby w pasie Sahel, są efektem niezrównoważonego korzystania z zasobów naturalnych, w tym trzebienia lasów i buszu, oraz zmian klimatycznych,

M.   mając na uwadze opinię koordynatora pomocy humanitarnej z ramienia ONZ, że niesienie pomocy w sytuacji kryzysu jest osiem razy droższe niż prowadzenie działalności prewencyjnej i że to samo dotyczy państw sąsiednich zagrożonych klęską głodu (Mali, Mauretania, Burkina Faso i Czad),

1.   apeluje do wspólnoty międzynarodowej, by nie przechodziła obojętnie obok niekończących się cierpień w Nigrze, gdyż wprawdzie dystrybucja żywności na terenach najbardziej dotkniętych nadal trwa, ale wsparcie finansowe dla operacji nadzwyczajnych wydaje się niepokojąco zmniejszać;

2.   wzywa o uznanie ponad-endemicznego charakteru niedożywienia w Nigrze, w celu wprowadzenia całościowego systemu opieki, łącznie z dostępem do opieki dzieci poniżej piątego roku życia oraz zabezpieczeniem dostaw specjalnej żywności dietetycznej o sprawdzonej wartości;

3.   wzywa o uznanie za priorytetowe działań zapobiegawczych, poprzez zmniejszenie uzależnienia od nieregularnych opadów, rozwój rolnictwa opartego na nawadnianiu (mikro-zapory), zwiększoną produkcję żywności przy wykorzystaniu obornika, nawozów sztucznych i maszyn, oraz zwiększeniu lokalnych rezerw zbożowych;

4.   przyjmuje z zadowoleniem decyzję Komisji o przyznaniu kwoty 4,6 mln Euro na pomoc humanitarną dla Nigru oraz zobowiązanie dostarczenia dodatkowych środków humanitarnych w przypadku dalszego pogorszenia sytuacji, ogłoszone dnia 1 lipca 2005 r.;

5.   ubolewa nad niedostateczną i powolną reakcją rządu Nigru w sytuacji nadciągającego kryzysu; wyraża ubolewanie, że władze nie przeprowadziły dystrybucji bezpłatnej żywności w początkowym etapie kryzysu;

6.   ubolewa nad niewystarczającą interwencją państwa w celu zapobieżenia spekulacjom i kryzysowi i wzywa rząd Nigru do stworzenia mechanizmów, które zapewniłyby, że taka sytuacja już się nie powtórzy;

7.   zastanawia się nad zasadnością całkowitej deregulacji rynków rolnych, prowadzonej w ramach polityki "dostosowania strukturalnego" zalecanej przez MFW;

8.   przestrzega jednocześnie przed niebezpieczeństwem źle rozdzielanej pomocy żywnościowej i wzywa społeczność międzynarodową do zakończenia jej dystrybucji kiedy uzna ona, że sytuacja się poprawiła;

9.   ubolewa nad spóźnioną reakcją międzynarodowych donatorów na pierwsze apele ONZ o pomoc finansową, z których pierwszy miał miejsce dziewięć miesięcy wcześniej; podkreśla w tym względzie trudność w zmobilizowaniu pomocy międzynarodowej w momencie, gdy właśnie osiem najbogatszych krajów świata uznało problem Afryki za ich priorytet;

10.   wzywa o wyraźne podniesienie kwoty dostępnych rezerw Funduszu Pomocy ONZ w celu zapewnienia wcześniejszego asygnowania wystarczających funduszy, aby organy ONZ były w stanie niezwłocznie przystępować do operacji niesienia pomocy;

11.   głęboko ubolewa nad tym, że klęski afrykańskie napotykają na tak opieszałą reakcję, podczas gdy tsunami i jego ofiary, pośród których znaleźli się zachodni turyści, tak bardzo przyciągają uwagę mediów;

12.   przyjmuje z zadowoleniem koordynację pomocy nadzwyczajnej w ramach ECHO z operacjami długoterminowego bezpieczeństwa żywności prowadzonymi przez Komisję, a także wyraźne uznanie za priorytetowe kwestii bezpieczeństwa żywnościowego i rozwoju rolnictwa w krajowym dokumencie strategicznym dla Nigru;

13.   zwraca się do międzynarodowych donatorów o zwrócenia uwagi również na problem pomocy w zakresie ochrony zdrowia, na przykład w celu poprawy dostępu do wody pitnej, rozdzielania środków rehydratujących oraz wsparcia i rozszerzenia istniejących usług zdrowotnych, aby uniknąć rozprzestrzeniania się chorób zakaźnych;

14.   wzywa donatorów międzynarodowych do wzajemnego koordynowania swych strategii pomocowych dla Nigru, a także z Unią Afrykańską, Wspólnotą Gospodarczą Afryki Zachodniej oraz innymi podmiotami regionalnymi i lokalnym; podkreśla wagę tego, by pomoc ta stała się częścią długofalowej strategii regionalnej, w dążeniu do uniknięcia cyklicznych nawrotów ubóstwa i głodu;

15.   wyraża niepokój w sprawie dostępności żywności w sąsiednich krajach - Mali i Burkina Faso - i wzywa do ścisłego monitorowania sytuacji w większym regionie;

16.   wzywa Komisję i Radę do poprawy systemu wczesnego ostrzegania, w celu monitorowania sytuacji w regionach podatnych na występowanie klęsk głodu, aby można było wcześniej podjąć działania prewencyjne i zapobiec katastrofom;

17.   podkreśla, że zasadniczym problemem Nigru jest stałe i powszechne ubóstwo, oraz że państwo nie dysponuje marginesem, pozwalającym mu na zgromadzenie rezerw na wypadek sytuacji kryzysowej w celu sprostania tego typu potrzebom w przypadku kryzysu;

18.   wzywa Komisję i Radę do uznania oddziaływania globalnego ocieplenia na Afrykę Subsaharyjską oraz do podjęcia w Europie działań zmierzających do złagodzenia tych efektów poprzez przyjęcie surowych strategii redukcji emisji CO2 na poziomie UE;

19.   uważa, że w negocjacjach handlowych z krajami afrykańskimi należy uwzględnić eksploatację zasobów naturalnych;

20.   wzywa do podjęcia działań, mających na celu rzeczywiste umorzenie zewnętrznego zadłużenia Nigru, ogłoszonego na szczycie G8;

21.   wzywa Komisję by, po zakończeniu działań nadzwyczajnych, wdrożyła wszechstronną politykę w celu oddziaływania na głębokie przyczyny kryzysu, zwalczania leżących u jego podstaw przyczyn strukturalnych oraz poprawy wydajności rolnictwa w regionie;

22.   wzywa rządy regionu do wdrożenia polityki trwałego rozwoju w sektorze rolnictwa;

23.   wzywa Zgromadzenie Ogólne ONZ do zdefiniowania podczas sesji przewidzianej na wrzesień 2005 r. form i instrumentów pomocy międzynarodowej, w dążeniu do likwidacji ubóstwa i głodu w świecie, zgodnie z celami milenijnymi;

24.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Unii Afrykańskiej, Sekretarzowi Generalnemu ONZ, Współprzewodniczącym Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE oraz rządom Nigru, Mali, Burkina Faso i Mauretanii.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie naruszania praw człowieka w Chińskiej Republice Ludowej, w szczególności w zakresie swobody wyznania

P6_TA(2005)0339 RC-B6-0457/2005

Parlament Europejski,

-   uwzględniając Traktat UE i jego postanowienia dotyczące praw człowieka,

-   uwzględniając swoje poprzednie rezolucje na temat łamania praw człowieka i mniejszości oraz wolności religijnej w Chinach,

-   uwzględniając długą tradycję filozoficzną i religijną w Chinach,

-   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 28 kwietnia 2005 r. w sprawie rocznego raportu dotyczącego praw człowieka na świecie w roku 2004 oraz w sprawie polityki UE w tym zakresie(1),

-   uwzględniając rezolucję Parlamentu z dnia 24 lutego 2005 r. w sprawie priorytetów UE i zaleceń na 61 sesję Komisji Praw Człowieka ONZ w Genewie (14 marca - 22 kwietnia 2005 r.)(2),

-   uwzględniając sprawozdanie i zalecenia seminarium w ramach dialogu UE-Chiny na temat praw człowieka w dniach 20-21 czerwca 2005 r.,

-   uwzględniając wspólne oświadczenie ze szczytu UE-Chiny z dnia 5 września 2005 r.,

-   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając świadomość, że prześladowanie religijne w Chinach jest ogólnym problemem, który dotyczy wielu kościołów i wspólnot religijnych, mianowicie chrześcijan, buddystów tybetańskich, muzułmanów i innych,

B.   mając na uwadze, że poszanowanie praw człowieka jest kluczowym priorytetem kierunków polityki UE oraz jedną z podstawowych zasad Unii,

C.   mając na uwadze, że propagowanie praw człowieka ustalonych w traktatach jest celem Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa,

D.   mając na uwadze, że podczas szczytu UE-Chiny dnia 5 września 2005 r., który odbył się w trzydziestą rocznicę nawiązania stosunków dyplomatycznych między UE a Chinami, podpisane zostało porozumienie w sprawie nowego dialogu strategicznego; że kwestia praw człowieka jest jednym z kluczowych zagadnień umieszczonych w porządku obrad,

E.   mając na uwadze, że dialog UE-Chiny dotyczący praw człowieka traktuje wolność wyznania i przekonań jako sprawę priorytetową,

F.   mając na uwadze, że pomimo, iż artykuł 36 Konstytucji Chińskiej Republiki Ludowej ustanawia wolność wyznania, władze w rzeczywistości starają się ograniczać praktykę religijną do usankcjonowanych przez rząd organizacji i zarejestrowanych miejsc kultu oraz kontrolować wzrost i zasięg działalności grup religijnych,

G.   mając na uwadze, że nowe chińskie przepisy dotyczące spraw religijnych, obowiązujące od dnia 1 marca, zacieśniły kontrolę rządu nad działalnością religijną,

H.  H mając na uwadze, że Kościół Katolicki w Chinach, jak również inne wyznania chrześcijańskie, były przez długi czas prześladowane w Chińskiej Republice Ludowej i nadal są częściowo zmuszone do działania "w podziemiu" w wyniku takich praktyk,

I.   mając na uwadze, że władze chińskie zaostrzyły kontrolę nad niezarejestrowanymi protestanckimi domami modlitewnymi oraz zwiększyły ingerencję w proces mianowania biskupów,

J.   mając na uwadze, że wielu chrześcijańskich duchownych jest brutalnie represjonowanych poprzez uniemożliwianie im publicznego sprawowania obrządku religijnego, lecz również pełnienia obowiązków duszpasterskich; wyrażając głębokie zaniepokojenie wzrostem liczby arbitralnych aresztowań, tortur, niewyjaśnionych zaginięć, zniewoleń przez system karny, obozów izolacyjnych i reedukacyjnych, których ofiarami jest duchowieństwo chrześcijańskie i osoby świeckie,

1.   wzywa rząd Chin do położenia kresu represjom na tle religijnym oraz do zapewnienia poszanowania międzynarodowych standardów praw człowieka, jak również praw religijnych gwarantujących demokrację, wolność słowa, wolność zrzeszania się, wolność środków masowego przekazu oraz wolność polityczną i religijną w Chinach;

2.   zachęca rząd chiński do zniesienia różnicy między zatwierdzonymi a niezatwierdzonymi wspólnotami religijnymi, jak sugerował specjalny sprawozdawca ONZ ds. wolności wyznania i przekonań od roku 1994;

3.   wzywa Komisję i Radę do wyjaśnienia władzom chińskim, że prawdziwe partnerstwo może rozwijać się tylko wtedy, jeżeli wspólne wartości są w pełni szanowane i realizowane;

4.   zachęca Komisję, Radę oraz Państwa Członkowskie do poruszenia konkretnie sprawy prześladowania chińskich chrześcijan i do otrzymania od rządu chińskiego:

5.   zachęca rząd Chin do wdrożenia artykułu 36 Konstytucji Chińskiej Republiki Ludowej oraz ratyfikacji i wdrożenia Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych oraz Międzynarodowego Paktu Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych;

6.   zauważa, że rząd Chin ostatecznie zgodził się, na prośbę UE, na wizytę w Chinach specjalnego sprawozdawcy ds. wolności wyznania i przekonań oraz specjalnego sprawozdawcy ds. tortur przed końcem roku; zachęca rząd Chin do ustalenia wczesnej daty wizyty; wzywa władze chińskie do pozwolenia specjalnemu wysłannikowi ONZ ds. wolności wyznania i przekonań na spotkanie z wyznaczonym przez Dalai Lamę Panchen Lamą;

7.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że UE i Chiny prowadzą zorganizowany dialog w dziedzinie praw człowieka; wyraża zaniepokojenie brakiem znaczących wyników tego dialogu; zachęca Radę i Komisję to poruszenia tych niepokojących zagadnień podczas zbliżającej się sesji UE-Chiny na temat praw człowieka, w ramach gruntownej oceny skuteczności dialogu;

8.   zobowiązuje swego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom Państw Członkowskich oraz państw ubiegających się o członkostwo i państw akcesyjnych, Komisji Praw Człowieka ONZ oraz rządowi Chińskiej Republiki Ludowej.

(1) Teksty przyjęte, P6_TA(2005)0150. (2) Teksty przyjęte, P6_TA(2005)0051.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie Syrii *

P6_TA(2005)0340 B6-0456/2005

Parlament Europejski,

–   uwzględniając Powszechną Deklarację Praw Człowieka z 1948 r.,

–   uwzględniając art. 11 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej oraz art. 177 Traktatu WE, ustanawiające promocję praw człowieka jako cel wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa,

–   uwzględniając Deklarację barcelońską z dnia 28 listopada 1995 r.,

–   uwzględniając rezolucję przyjętą przez Parlamentarne Zgromadzenie Euro-Śródziemnomorskie w dniu 15 marca 2005 r. w Kairze,

–   uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Syrii,

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że przejęcie władzy przez obecnego prezydenta, Bashara al-Assada, wywołało pewną nadzieję w Syrii i w pewien sposób zbliżyło do otwarcia systemu politycznego Syrii, przez wiele lat zdominowanego przez partię Baas;

B.   mając na uwadze, że Parlament Europejski i jego Przewodniczący wielokrotnie interweniowali na rzecz uwolnienia dwóch parlamentarzystów, Riada Seifa i Mamuna al-Humsiego, którzy znajdują się w alarmujących warunkach i odbyli już trzy czwarte zasądzonej im kary pozbawienia wolności;

C.   mając na uwadze, że cywilni działacze Hasan Zeino, Yassin al-Hamwi i Muhammad Ali al-Abdullah zostaną postawieni przed sądami wojskowymi w Homs i Damaszku, oskarżeni o "posiadanie publikacji zakazanych organizacji", "tworzenie tajnego stowarzyszenia", "zniesławienie administracji publicznej" itd.;

D.   mając na uwadze, że Haytham al-Hamwi, syn Yassina al-Hamwiego, został aresztowany w 2003 roku, był brutalnie traktowany i skazany po rzekomo niesprawiedliwym procesie (według dobrze poinformowanych źródeł) na cztery lata więzienia;

E.   mając na uwadze, że Riad al-Hamood, kurdyjski działacz społeczeństwa obywatelskiego, nauczyciel języka arabskiego i aktywny członek Komitetu na rzecz Odnowy Społeczeństwa Obywatelskiego, aresztowany 4 czerwca 2005r.– po przemówieniu wygłoszonym na pogrzebie islamskiego uczonego, który zmarł w areszcie w tajemniczych okolicznościach w odosobnieniu – jest poważnie narażony na brutalne traktowanie;

F.   mając na uwadze, że w lipcu 2005 r. Komisja Praw Człowieka ONZ wyraziła zaniepokojenie "przeszkodami w rejestracji i swobodnym działaniu, z jakimi spotykają się pozarządowe organizacje praw człowieka" w Syrii oraz "zastraszaniem i nękaniem obrońców praw człowieka";

G.   mając na uwadze, że poszanowanie praw człowieka jest istotnym elementem Partnerstwa Europejsko-Śródziemnomorskiego;

1.   wzywa władze syryjskie do natychmiastowego uwolnienia Riada Seifa i Mamuna al-Humsiego;

2.   wzywa władze syryjskie do natychmiastowego uwolnienia od wszelkich zarzutów Hasana Zeino, Yassina al-Hamwiego i Muhammada Alego al-Abdullaha, którzy mają być postawieni przed sądami wojskowymi;

3.   wzywa władze syryjskie do:

4.   zaznacza, że poszanowanie praw człowieka stanowi istotny składnik jakiejkolwiek przyszłej umowy o stowarzyszeniu między Syrią a UE;

5.   wzywa Komisję i Radę oraz poszczególne Państwa Członkowskie do wyraźnego zakomunikowania władzom syryjskim, że obecnie negocjowana umowa obejmuje klauzule dotyczące praw człowieka, będące fundamentalnym składnikiem Partnerstwa Europejsko-Śródziemnomorskiego, oraz oczekuje konkretnej poprawy w tej dziedzinie ze strony władz syryjskich;

6.   wzywa do utworzenia podkomisji ds. praw człowieka wraz z Syrią w ramach Umowy o stowarzyszeniu, tak jak zostało to uczynione w przypadku Jordanii i Maroka, w celu rozwoju ustrukturyzowanego dialogu na temat praw człowieka i demokracji; uważa, że taka podkomisja stanowić będzie kluczowy element Planu Działania; podkreśla znaczenie konsultowania się ze społeczeństwem obywatelskim i włączenia go w prace tej podkomisji w celu lepszego monitorowania sytuacji praw człowieka; zaznacza również, ze Parlament Europejski musi być ściśle włączony w prace i monitorowanie tej podkomisji;

7.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz Rządowi i Parlamentowi Syrii.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie poważnych i zaniedbanych chorób w krajach rozwijających się (2005/2047(INI))

P6_TA(2005)0341 A6-0215/2005

Parlament Europejski,

–   uwzględniając przesłuchanie zorganizowane w dniu 27 kwietnia 2004 r. przez swoją właściwą komisję w sprawie zaniedbanych chorób,

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 27 kwietnia 2005 r. zatytułowany "Europejski program przeciwdziałania HIV/AIDS, malarii i gruźlicy poprzez działania zewnętrzne" (2007-2011) (COM(2005)0179),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 26 października 2004 r. zatytułowany "Spójne ramy polityki europejskiej dotyczące działań zewnętrznych w celu zwalczania HIV/AIDS, malarii i gruźlicy" (COM(2004)0726),

–   uwzględniając swoje rezolucje w sprawie HIV/AIDS, malarii i gruźlicy, a zwłaszcza tę z dnia 4 października 2001 r. w sprawie przyspieszonego działania dotyczącego zwalczania głównych chorób zakaźnych w kontekście ograniczania ubóstwa(1),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 30 stycznia 2003 r. w sprawie projektu rozporządzenia w sprawie pomocy w zakresie chorób związanych z ubóstwem (HIV/AIDS, malaria i gruźlica) w krajach rozwijających się(2),

–   uwzględniając Ramową Konwencję Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) o ograniczeniu użycia tytoniu oraz obrady Komitetu Wysokiego Szczebla w sprawie ograniczenia użycia tytoniu i polityki rozwoju, które odbyły się w dniach 3-4 lutego 2003 r.,

–   uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 4 września 2003 r. w sprawie zdrowia i ograniczania ubóstwa w krajach rozwijających się(3),

‐   uwzględniając rezolucję Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE z dnia 19 lutego 2004 r. w sprawie chorób związanych z ubóstwem i zdrowia reprodukcyjnego (AKP-UE 3640/04),

‐   uwzględniając nowojorskie wezwanie do zaangażowania: powiązanie HIV/AIDS ze zdrowiem seksualnym i reprodukcyjnym(4),

‐   uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2005 r. w sprawie nauki i technologii - Kierunki polityki wspierania badań naukowych w Unii(5),

‐   uwzględniając Partnerstwo pomiędzy Europą a Krajami Rozwijającymi się w zakresie Badań Klinicznych (European-Developing Countries Clinical Trials Partnership, EDCTP), Specjalny Program Badań i Szkoleń w zakresie Chorób Tropikalnych (Special Programme for Research and Training in Tropical Diseases, TDR), Światowy Sojusz na rzecz Rozwoju Leków Przeciwgruźliczych (Global Alliance for TB Drug Development, TB Alliance), Międzynarodową Inicjatywę na rzecz Opracowania Szczepionki przeciwko AIDS (IAVI), Międzynarodowe Partnerstwo na rzecz Mikrobicydów (IPM), Europejską Inicjatywę na rzecz Szczepionki przeciwko Malarii (EMVI), Globalny Sojusz na rzecz Szczepionek i Szczepień (GAVI)/Fundusz Szczepień, Akcję na rzecz Poszukiwania Leków przeciw Malarii (MMV), program "Powstrzymać Malarię" (Roll Back Malaria Partnership, RBM) i Inicjatywę na rzecz Lekarstw przeciwko Zaniedbanym Chorobom (Drugs for Neglected Diseases Initiative, DNDi) oraz inne inicjatywy na rzecz badań i rozwoju leków przeciwko zaniedbanym chorobom,

‐   uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 12 kwietnia 2005 r. w sprawie roli Unii Europejskiej w realizacji Milenijnych Celów Rozwoju (MCR)(6),

‐   uwzględniając raport Grupy Roboczej ONZ na temat Projektu Milenijnego w sprawie HIV/AIDS, malarii, gruźlicy oraz dostępu do podstawowych lekarstw, "Recepta na zdrowy rozwój: zwiększanie dostępu do lekarstw" z 2005 r.,

‐   uwzględniając dokument WHO w sprawie opartego na potrzebach, farmaceutycznego programu badań i rozwoju na rzecz zaniedbanych chorób z października 2004 r. oraz dokument WHO w sprawie wzmocnionego nadzoru nad chorobami tropikalnymi przedstawiony podczas Konferencji Strategicznej i Technicznej WHO w Berlinie w dniach 18-20 kwietnia 2005 r.,

‐   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

‐   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju (A6-0215/2005),

A.   mając na uwadze, że wzajemne powiązanie świata, globalne ocieplenie i nowe zagrożenia zdrowia, takie jak ptasia grypa, wirusy Ebola i Marburg, nawrót dawnych chorób zakaźnych, jak choćby gruźlicy, rozpowszechnianie się w krajach rozwiniętych chorób, którym można zapobiegać dzięki szczepionkom oraz narastający problem oporności wielolekowej wskazują na potrzebę kompleksowego podejścia do wszystkich chorób,

B.   mając na uwadze brak poczucia w Unii Europejskiej (UE), że sprawa jest pilna, podczas gdy migracja i rosnąca liczba podróży stwarzają coraz większe ryzyko rozprzestrzeniania się tych chorób,

C.   mając na uwadze, że Światowy Fundusz na rzecz zwalczania AIDS, gruźlicy i malarii ma na celu zmniejszenie problemu chorób i ubóstwa, a koordynacja między projektami i podmiotami ma zasadnicze znaczenie, łącznie z pozyskiwaniem, dystrybucją i oceną lekarstw oraz spójnością z protokołami krajowymi,

D.   mając na uwadze, że liczba przypadków HIV/AIDS na świecie stale wzrasta, zwłaszcza wśród kobiet i dzieci, a w 2004 r. doszło do większej liczby zarażeń niż w którymkolwiek z poprzednich lat; oraz mając na uwadze, że ceny leków antyretrowirusowych stanowią "coraz poważniejsze zagrożenie dla zdrowia publicznego"(7), ponieważ lekarstwa drugiej linii (second-line medicines) są do dwunastu razy droższe niż większość dostępnych generyków pierwszej linii,

E.   mając na uwadze, że zarówno HIV/AIDS, jak i choroby macierzyńskie i reprodukcyjne wywoływane są przez wiele wspólnych podstawowych przyczyn, w tym brak równości płci, ubóstwo i marginalizację społeczną, a także mając na uwadze, że obecność chorób przenoszonych drogą płciową dramatycznie zwiększa podatność na zarażenie wirusem HIV, a osobna polityka darczyńców przekłada się jednak na różnice w realizacji programu,

F.   mając na uwadze, że zapobieganie jest najskuteczniejszym sposobem walki z chorobami przenoszonymi drogą płciową, w tym z HIV/AIDS, oraz że istnieje wyraźny związek pomiędzy zdrowiem seksualnym i reprodukcyjnym a walką z HIV/AIDS,

G.   mając na uwadze, że dostęp do informacji i usług związanych ze zdrowiem macierzyńskim i reprodukcyjnym odgrywa ważną rolę w redukcji ubóstwa i powinien stanowić integralną część walki z HIV/AIDS,

H.   mając na uwadze, że zapobieganie malarii wymaga stosowania moskitier poddanych działaniu insektycydów (zwłaszcza w przypadku małych dzieci, ciężarnych kobiet i osób żyjących z HIV/AIDS), leków przeciwmalarycznych oraz spryskiwania pomieszczeń środkami owadobójczymi,

I.   mając na uwadze, że gruźlica dotyczy jednej trzeciej ludności światowej i że w 2002 r. choroba ta, często współwystępująca z HIV/AIDS, była przyczyną około dwu milionów zgonów, a nowe testy diagnostyczne i leki mogłyby zmniejszyć tę ogromną globalną plagę,

J.   mając na uwadze, że choć schistosomatoza może być leczona prazykwantelem, to jednak dodatkowy koszt chemioterapii stanowi dodatkowe obciążenie dla systemów opieki zdrowotnej; niepokój budzi też pojawienie się odpornych na lekarstwa pasożytów, w związku z czym zachodzi potrzeba stworzenia innych skutecznych leków,

K.   mając na uwadze, że ostra leiszmanioza trzewna i AIDS wzmacniają się wzajemnie, przy czym terapia lekami antymonowymi wywołuje poważne skutki uboczne, wymaga długiego stosowania i traci skuteczność wskutek odporności pasożytów,

L.   mając na uwadze trudność diagnozowania i leczenia trypanosomatozy afrykańskiej lub śpiączki afrykańskiej,

M.   mając na uwadze, że ostrą postać choroby Chagasa można leczyć tylko dwoma lekami, nifurtimoksem i benzonidazolem, brak natomiast metod leczenia przewlekłej fazy tej choroby,

N.   mając na uwadze, że denga jest problemem zdrowotnym na skalę światową, a komar Aedes albopictus, pośredni przenosiciel dengi w Azji, pojawił się obecnie w Europie i innych regionach w związku z międzynarodowym handlem używanymi oponami; brak też specjalistycznych metod leczenia, poczyniono jednak postęp w zintegrowanej strategii walki z tym przenosicielem choroby, podczas gdy w pracach nad szczepionkami postępy są powolne,

O.   mając na uwadze, że wrzód Buruli stanowi nowe zagrożenie dla zdrowia i można go leczyć wyłącznie operacyjnie w celu usunięcia zmian powodujących utratę tkanki lub trwałe kalectwo,

P.   mając na uwadze, że zaniedbywany jest wzrost rozpowszechniania się chorób psychicznych i epilepsji,

Q.   mając na uwadze istnienie ogromnego niedoboru pracowników służby zdrowia w wielu częściach krajów rozwijających się, z powodu migracji zarówno z biedniejszych regionów, jak i w ich obrębie,

R.   mając na uwadze, że w 2000 r. ponowne użycie akcesoriów medycznych doprowadziło do ok. 260 000 nowych przypadków zachorowania na HIV/AIDS, 2 milionów przypadków zarażenia zapaleniem wątroby typu C oraz 21 milionów przypadków zarażenia zapaleniem wątroby typu B,

S.   mając na uwadze, że na całym świecie umiera rocznie 5 milionów osób w wyniku używania tytoniu, a liczba ta może podwoić się do 2020 r., przy czym większość zgonów nastąpi w krajach rozwijających się,

T.   mając na uwadze ciągłe niedoinwestowanie międzynarodowych i regionalnych badań nad lekami stosowanymi w leczeniu chorób związanych z ubóstwem,

U.   mając na uwadze, że zgodnie z szacunkami mniej niż 10% światowych funduszy na badania biomedyczne przeznacza się na problemy, które odpowiadają za 90% światowych chorób, oraz że spośród wszystkich opracowywanych leków na wszystkie zaniedbane choroby w latach 1999-2000 w warunkach klinicznych realizowano 18 projektów badania i rozwoju w porównaniu z 2 100 związkami chemicznymi badanymi z myślą o pozostałych chorobach, a średni czas realizacji projektu klinicznego w przypadku zaniedbanych chorób jest około trzy i pół roku dłuższy niż w przypadku innych warunków,

V.   mając na uwadze poczyniony postęp naukowy, łącznie z ustaleniem sekwencji genomu pasożytów wywołujących malarię, leiszmaniozę i trypanosomatozę afrykańską, który nie przełożył się jednak na nowe produkty,

W.   mając na uwadze, że Projekt Prekwalifikacji WHO stanowi ważną sieć oceniania i zapewniania nowych, podstawowych lekarstw,

X.   mając na uwadze, że corocznie około półtora miliona dzieci poniżej piątego roku życia umiera w wyniku chorób, którym można zapobiegać poprzez szczepienia,

Y.   mając na uwadze, że tylko jedno przedsiębiorstwo farmaceutyczne zarejestrowało leki dostępne za niższe ceny w ramach rozporządzenia Rady (WE) nr 953/2003 z dnia 26 maja 2003 r. w sprawie unikania w UE przekierowania handlu niektórymi podstawowymi lekami(8); mając także na uwadze, że nowe leki, które są obecnie niezbędne, a są dostępne jedynie za wysoką cenę, nie znajdują się na tej liście,

Z.   mając na uwadze, że wszystkie kraje należące do WHO musiały uwzględnić porozumienie w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIPs) w ustawodawstwie krajowym, w szczególności kraje produkujące leki generyczne,

1.   z zadowoleniem przyjmuje powyższe komunikaty Komisji, wzywa jednak do rozszerzenia jej stanowiska również na inne zaniedbane choroby; podkreśla, że wszystkie działania Komisji mogą odnosić się również do innych chorób poza HIV/AIDS, malarią i gruźlicą;

2.   namawia Komisję do przełożenia projektów strategii nowego Programu Działania przeciwko HIV/AIDS, gruźlicy i malarii na konkretne działanie poprzez zapewnienie odpowiednich decyzji programowych oraz odpowiednich alokacji budżetowych;

3.   podkreśla niezwykłą wagę zapewnienia zwiększonych i dostosowanych środków finansowych z Państw Członkowskich oraz finansowania działań zewnętrznych UE i pomocy rozwojowej, biorąc pod uwagę fakt, że przewidywane braki w środkach na samą tylko walkę z HIV/AIDS, malarią i gruźlicą wyniosą do 2007 r. 11,5 miliarda EUR;

4.   wzywa Komisję do traktowania HIV/AIDS, gruźlicy, malarii i innych chorób jako kwestii przekrojowych w instrumentach pomocy zewnętrznej następnych perspektyw finansowych;

5.   popiera utworzenie Funduszu Solidarności Unii Europejskiej (COM(2005)0108) w celu zapewnienia wspólnego reagowania na sytuacje kryzysowe o różnych przyczynach w skuteczny i skoordynowany sposób;

6.   przypomina, że służby zdrowia w krajach AKP poważnie ucierpiały w latach 90, w szczególności ze względu na nacisk położony na reformy makroekonomiczne, które spowodowały drastyczne cięcia budżetowe w sektorach społecznych, takich jak zdrowie;

7.   przypomina również, że spłacenie długu i jego obsługa pochłaniają co roku około 40% PKB krajów mniej rozwiniętych, podczas gdy budżet na edukację i zdrowie jest nadal niewielki;

8.   wzywa kraje AKP do realizacji wytyczonego przez Parlament Europejski celu, jakim jest przeznaczenie 20% środków budżetowych na ochronę zdrowia;

9.   uważa, że dokumenty strategiczne dotyczące ograniczania ubóstwa muszą zapewniać, by analizy ubóstwa, na których się opierają, wywierały wpływ na zasadniczą część pracy w sektorze zdrowia i tworzyły możliwość ukierunkowania planów i strategii w zakresie zdrowia na te działania zdrowotne, które wydają się najlepiej służyć walce z ubóstwem;

10.   podkreśla, że dostęp do wody pitnej i pożywienia jest niezbędnym warunkiem, aby zapewnić dobre zdrowie ludności; w związku z tym podkreśla wielowymiarowy aspekt ochrony zdrowia i poprawy warunków życia przyczyniających się do zwiększenia długości życia;

11.   wzywa kraje rozwijające się do przywrócenia usług publicznych oraz podstawowej służby zdrowia i zwraca się do UE o wsparcie tego procesu poprzez pomoc mającą na celu rozwój i wzmocnienie zasobów ludzkich, instytucjonalnych i infrastrukturalnych;

12.   uważa, że inwestowanie w zaopatrzenie w wodę, warunki sanitarne i infrastrukturę, a także zwiększenie świadomości społecznej dotyczącej związku między zdrowiem, czystą wodą, warunkami sanitarnymi i higieną ma kluczowe znaczenie dla zwalczania chorób przenoszonych drogą wodną (w tym zapalenia płuc, biegunki i malarii) oraz dla zapewnienia systemów opieki zdrowotnej;

13.   wzywa, aby dokument polityki w sprawie zasobów ludzkich przewidziany w Programie Działania Komisji objął również projekty natychmiastowego działania w celu powstrzymania utraty pracowników pracujących w służbie zdrowia w państwach rozwijających się, takie jak lepsze szkolenie, możliwości kariery zawodowej, wynagrodzenie, zachęty do pozostania w kraju, bezpieczne warunki pracy, współpraca w ramach inicjatyw zajmujących się określonymi chorobami, porozumienia partnerskie, wsparcie wolontariuszy i szerzenie najlepszych praktyk oraz wsparcie techniczne;

14.   podkreśla potrzebę koordynacji na terytorium UE oraz pomiędzy UE i innymi globalnymi i lokalnymi darczyńcami, gromadzenia ekspertyz i dzielenia się wsparciem technicznym, w celu poprawienia wyników;

15.   z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie Komisji do wzmocnienia zdolności krajów rozwijających się do przeprowadzania badań naukowych, lecz wzywa do tego, aby wykroczyło ono poza badania kliniczne w kierunku szerszej koncepcji badań, która obejmuje badania operacyjne i poświęcone systemom opieki zdrowotnej, tak istotne dla rozwoju bardziej skutecznego, wydajnego i trwałego wdrażania działań;

16.   podkreśla, że w celu zapewnienia skutecznych interwencji, projektów i programów konieczne są najlepsze praktyki w badaniach naukowych i wdrażaniu;

17.   zauważa, że należy zająć się sposobem wydawania i stosowania lekarstw w celu ograniczenia odporności na nie;

18.   odnotowuje, że na skutek tsunami w Azji, przerwanie leczenia malarii, gruźlicy lub terapii antyretrowirusowej może stać się przyczyną licznych zgonów;

19.   z zadowoleniem przyjmuje wyniki badania Eurobarometru, które odzwierciedlają przekonanie społeczeństw UE, że pomoc unijna może być niezwykle skuteczna w zwalczaniu AIDS i innych chorób(9);

20.   podkreśla pilną potrzebę dostępu do lekarstw oraz zapewnienia przez producentów farmaceutyków dostępnych i przystępnych cenowo leków w krajach o niskim dochodzie;

21.   podkreśla ważną rolę przywództwa i odpowiedzialności kraju i wzywa Komisję do zapewnienia, aby dotknięte społeczności i społeczeństwo obywatelskie były konkretnie zaangażowane w ten proces celem zagwarantowania, że ramy działań odzwierciedlają obawy i doświadczenia zmarginalizowanych społeczności;

22.   wzywa Komisję do oceny realnego wpływu środków zastosowanych w ramach rozporządzenia (WE) nr 953/2003 oraz wpływu wprowadzenia przez przemysł farmaceutyczny produktów o zróżnicowanych cenach na zwiększanie dostępu ludności krajów rozwijających się do leków podstawowych, a także do zaproponowania, w przypadku stwierdzenia braków, dodatkowych środków, które pozwolą istotnie wpłynąć na rozszerzenie dostępu do leków podstawowych;

23.   wzywa Komisję do wykorzystania Forum Interesariuszy WE jako systematycznego i regularnego mechanizmu konsultacji ze społeczeństwem obywatelskim, osobami dotkniętymi HIV/AIDS, malarią i gruźlicą oraz z przedstawicielami bazujących na lokalnych społecznościach organizacji z krajów rozwijających się;

24.   przypomina Komisji o znaczeniu obecności kobiet w podstawowej opiece zdrowotnej i potrzebie uwzględnienia kobiet, dzieci i osób niepełnosprawnych w polityce zdrowotnej i związanych z nią statystykach i badaniach;

25.   z zadowoleniem przyjmuje wsparcie Komisji w postaci Programu Działania na rzecz wszechstronnych i opartych na dowodach naukowych programów prewencyjnych i zachęca Komisję do wspierania programów zapobiegania HIV/AIDS, które obejmują przywództwo polityczne, kształcenie wspierające zmiany w zachowaniu, programy redukujące szkody, rozdzielanie artykułów, dobrowolne porady i badania, zaopatrzenie w bezpieczną krew, środki redukcji podatności na zachorowanie w grupach o podwyższonym ryzyku zarażenia oraz badania społeczne i behawioralne;

26.   podkreśla potrzebę zwiększenia inwestycji na badania i rozwój w zakresie nowych technologii związanych z zapobieganiem HIV, takich jak szczepionki i mikrobicydy, a także wzywa do opracowania przystosowanych i przystępnych dziecięcych leków antyretrowirusowych dla 2,2 miliona dzieci żyjących z HIV oraz narzędzi diagnozy i monitorowania dostosowanych do ich potrzeb i warunków krajów rozwijających się;

27.   nakłania Komisję do uznania, że różne epidemie HIV wymagają różnych podejść, w zależności od tego, czy występują w poszczególnych krajach w formie powszechnej, czy skoncentrowanej, a także, że należy większą uwagę poświęcić zrozumieniu wzorców przenoszenia się choroby w każdym odmiennym kontekście oraz zgodnie z tym działać;

28.   wzywa do uwzględnienia osób starszych, sierot i innych zagrożonych dzieci w polityce na rzecz zwalczania ubóstwa oraz wspierania rodzin dotkniętych HIV/AIDS i innymi chorobami, a także włączenia ich w tworzenie i wdrażanie programów;

29.   wzywa do silniejszego powiązania zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego z programami dotyczącymi HIV/AIDS oraz do zapewnienia adekwatnych, dostępnych i przystępnych finansowo produktów związanych z HIV/AIDS oraz ze zdrowiem seksualnym i reprodukcyjnym, w tym kondomów dla mężczyzn i kobiet, narzędzi do diagnozy chorób przenoszonych drogą płciową oraz leków;

30.   jest bardzo zaniepokojony sprawozdaniami donoszącymi, że niektóre rządy afrykańskie pobierają podatek od sprzedaży lub importu lekarstw antyretrowirusowych i innych, który sprawia, że stają się one nieosiągalne finansowo dla biednych społeczności; nakłania Komisję do przeprowadzenia dochodzenia w tej sprawie i zachęca rządy do zlikwidowania takich podatków;

31.   wzywa kraje dotknięte malarią do zarządzenia i przyspieszenia wprowadzenia uznanej za najskuteczniejszą terapii skojarzonej na bazie artemizyny (ACT); wzywa też darczyńców do finansowania ACT i wspierania zakupu, prekwalifikacji i produkcji leków opartych na artemizynie;

32.   wzywa przemysł do produkowania moskitier nasączonych środkiem owadobójczym, zwłaszcza trwałych moskitier owadobójczych, domaga się programów mających na celu szybkie zwiększenie wyposażenia w moskitiery owadobójcze, zapewnienie szkolenia w zakresie rozpoznawania objawów malarii, usunięcie wód stojących i wyposażenie służb podstawowej opieki medycznej w leki oraz rzetelne i natychmiastowe testy diagnostyczne, a także wzmocnienie odnośnych partnerstw krajowych, tak aby koordynować te działania i eliminować wąskie gardła we wdrażaniu;

33.   uważa, że potrzebne są proste i skuteczne testy diagnostyczne do wykrywania leiszmaniozy, dostosowane do warunków panujących w krajach o ograniczonych środkach; zwraca uwagę na fakt, że finansowanie badań i rozwoju nowych terapii jest zbyt niskie i że istnieją wprawdzie leki alternatywne, ale są one drogie i trudne do podania; wzywa do szybkiej rejestracji obiecujących leków takich, jak paromomycyna i miltefozyna;

34.   odnotowuje pracę Inicjatywy na rzecz Zaniedbanych Chorób i Programu Badań i Szkoleń w Zakresie Chorób Tropikalnych nad leczeniem trypanosomatozy afrykańskiej i podkreśla pilną potrzebę oceny bezpieczeństwa i skuteczności nifurtimoksu, oraz stworzenia nowych, łatwych w użyciu i dokładnych testów diagnostycznych;

35.   wzywa do zwiększonych wysiłków na rzecz zapobiegania chorobie Chagasa poprzez włączenie zagrożonej ludności w kontrolę transmisji choroby, wydzielanie osobnych pomieszczeń dla zwierząt i ludzi oraz zwalczanie przenosicieli przy pomocy środków owadobójczych;

36.   z zadowoleniem przyjmuje Światowy Program WHO na rzecz ustalenia obszarów endemicznego występowania filariozy limfatycznej i podawania zagrożonej ludności raz w roku jednorazowej dawki leku przez co najmniej pięć lat;

37.   uważa, że wprowadzanie bezpiecznych i skutecznych leków jest niezwykle korzystne; koszt kontroli lub eliminacji infekcji poprzez podawanie raz lub dwa razy w roku przekazanych nieodpłatnie leków wynosi 0,20 EUR na leczoną osobę;

38.   wzywa do przeprowadzenia przynoszących szybkie efekty działań przedstawionych w raporcie ONZ na temat Projektu Milenijnego 2005, obejmujących regularne coroczne odrobaczanie;

39.   wzywa UE do podjęcia konkretnych działań mających na celu zwalczanie ubóstwa, zapewniając przy tym spójność jej polityk w dziedzinie handlu, współpracy na rzecz rozwoju oraz rolnictwa, tak aby uniknąć negatywnego oddziaływania, bezpośredniego lub pośredniego, na gospodarkę krajów rozwijających się;

40.   wzywa do ponownego podkreślenia wagi wsparcia w przypadku chorób i zaburzeń psychicznych i neurologicznych, szczególnie zaś depresji jednobiegunowej i epilepsji;

41.   uważa, że służby zdrowia zdolne do diagnozowania i leczenia takich chorób jak cukrzyca, uratowałyby wiele istnień ludzkich i zredukowałyby liczbę przypadków kalectwa i amputacji; w szczególności należy rozszerzyć dostęp do insuliny i leków przeciw cukrzycy typu 2 oraz zwiększyć ich przystępność cenową;

42.   wzywa Komisję do wspierania programów mających na celu zapobieganie i leczenie przetoki położniczej oraz opiekę nad dotkniętymi nią kobietami i dziewczętami;

43.   wzywa do stworzenia inicjatyw zapewniających przyspieszony dostęp lokalny do odpowiedniej diagnostyki i bezpiecznych metod pobierania krwi połączonych ze szkoleniem i infrastrukturą w celu monitorowania kluczowych wskaźników zdrowia, a także podkreśla, jak ważne jest zapewnienie, by wszystkie programy immunizacyjne upoważniały do korzystania z technologii medycznej zapobiegającej ponownemu użyciu;

44.   wzywa Komisję do zapewnienia wsparcia w celu wzmocnienia państwowych i międzynarodowych programów kontroli wyrobów tytoniowych;

45.   uważa, że partnerstwa publiczno-prywatne, takie jak RBM Partnership, TB Alliance, IAVI, IPM, MMV, DNDi oraz Institute for One World Health mają kluczowe znaczenie dla innowacyjności i budowania zdolności instytucjonalnej;

46.   wyraża ubolewanie wobec niedostatku badań i rozwoju w zakresie chorób, które dotykają niemal wyłącznie ubogą ludność w krajach rozwijających się ze względu na brak opłacalnych rynków, i podkreśla, że należy to zmienić za pomocą międzynarodowych wysiłków;

47.   wzywa do uwzględnienia w 7. Programie Ramowym specjalnych odniesień i środków na rzecz badań nad chorobami, które dotykają obywateli krajów rozwijających się;

48.   zachęca Komisję do przeanalizowania już teraz możliwości podjęcia konkretnych działań w zakresie elastyczności poszczególnych linii budżetowych, obecnie istniejących i planowanych, a także ułatwienia procedur w celu poprawienia synergii i spójności polityk, usług i programów wspólnotowych w dziedzinie zwalczania tych trzech chorób;

49.   wzywa Komisję do współpracy z WHO, również za pośrednictwem TDR oraz Inicjatywy na rzecz Badań nad Szczepionkami w celu zdefiniowania potrzeb i priorytetów krajów rozwijających się;

50.   uważa, że przegląd i rejestracja leków powinny być istotne dla priorytetów krajów, w których panuje endemia, a także prowadzić do określonych procedur lepszej oceny stosunku ryzyka do korzyści dotyczącej leków przeciwko zaniedbanym chorobom;

51.   wzywa do poprawy warunków pracy służby medycznej w krajach rozwijających się, zapewnienia odpowiedniego sprzętu medycznego i transferu technologii; wzywa do rozszerzenia programów wymiany lekarzy pomiędzy Europą i krajami rozwijającymi się;

52.   wzywa Komisję do wspierania zintegrowanych projektów badawczych obejmujących pełny proces identyfikacji substancji chemicznych do momentu wypuszczenia na rynek najskuteczniejszej z nich;

53.   wzywa do rozszerzenia partnerstwa na rzecz badań klinicznych między Europą a państwami rozwijającymi się na inne zaniedbane choroby i inne fazy rozwoju klinicznego (Faza I i Faza IV);

54.   żąda, aby we wszystkich krajach stosowano międzynarodowe standardy etycznych badań, takie jak te opracowane przez Deklarację Helsińską;

55.   wzywa do współpracy z przemysłem farmaceutycznym z zakresie chorób związanych z ubóstwem; przedstawiając propozycję nowego programu ramowego na rzecz badań i rozwoju nad takimi chorobami, wzywa do stymulowania inwestycji, m.in. poprzez wsparcie przygotowania i przeprowadzenia badań klinicznych, rezygnację z opłat administracyjnych, kredyty podatkowe, subwencje, nagrody za innowacyjność, wsparcie w zakresie wstępnych kwalifikacji, obowiązek zakupu leku po jego opracowaniu i częściowe przekazywanie praw patentowych na leki, a także wzywa do stosowania "podejścia opartego na potrzebach";

56.   podkreśla, że edukacja i planowanie rodziny są równie ważne jak zapewnienie skutecznych leków;

57.   wzywa do zobowiązania lub zachęcenia przemysłu farmaceutycznego do ponownego przekazania, bezpośrednio lub poprzez programy publiczne, części zysków na badania i rozwój w zakresie zaniedbanych chorób;

58.   wzywa, w ramach Komisji WHO ds. Własności Intelektualnej, Innowacyjności i Zdrowia, do opracowania nowej globalnej umowy medycznej w zakresie badań i rozwoju, w tym minimalnych zobowiązań na rzecz wspierania badań i rozwoju, mechanizmów służących ustaleniu priorytetów oraz rozważenia systemu kredytów, będących przedmiotem handlu, na inwestycje w określone projekty;

59.   uważa, że polityka na rzecz rozwoju powinna wspierać tworzenie lokalnych zdolności produkcyjnych oraz w zakresie badań i rozwoju przy pomocy transferu technologii i wspólnego z nich korzystania;

60.   z zadowoleniem przyjmuje wsparcie Komisji dla Projektu Prekwalifikacji WHO w jej Programie Działania i wzywa Komisję do współpracowania z WHO w celu wzmocnienia i rozszerzenia jej możliwości zrealizowania zadań Projektu;

61.   wzywa Komisję i Państwa Członkowskie do aktywnego wsparcia wprowadzania w życie Deklaracji z Doha i do wyrażenia sprzeciwu wobec jakiegokolwiek działania krajów należących do WHO, które podważa zobowiązania podjęte wspólnie w deklaracji dotyczącej własności intelektualnej i zdrowia publicznego, w szczególności poprzez negocjowanie klauzul "TRIPS plus" w ramach regionalnych umów o wolnym handlu;

62.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Światowej Organizacji Zdrowia i Wspólnemu Zgromadzeniu Parlamentarnemu AKP-UE.

(1) Dz.U. C 87E z 11.4.2002 r., str. 244. (2) Dz.U. C 39E z 13.2.2004 r., str. 58. (3) Dz.U. C 76 E z 25.3.2004 r., str. 441. (4) Wezwanie do zaangażowania opublikowane na posiedzeniu wysokiego szczebla zorganizowanym przez UNFPA, UNAIDS i Family Care International, Nowy Jork, 7 czerwca 2004 r. (5) Teksty przyjęte, P6_TA_(2005)0077. (6) Teksty przyjęte, P6_TA_(2005)0115. (7) raport WHO i UNAIDS o postępach inicjatywy "3 by 5" z grudnia 2004 r. (8) Dz.U. L 135 z 3.6.2003, str. 5. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1876/2004 (Dz.U L 326 z 29.10.2004, str. 22). (9) Specjalne badanie Eurobarometru 222 z lutego 2005 r. zatytułowane "Stosunek do pomocy rozwojowej".