Indeks 
Teksty przyjęte
Czwartek, 31 stycznia 2008 r. - Bruksela
Kompetencje Przewodniczącego (wykładnia art. 19)
 Uproszczony system kontroli osób na granicach zewnętrznych oparty na jednostronnym uznawaniu przez Bułgarię, Cypr, Łotwę, Maltę, Polskę, Republikę Czeską, Rumunię, Słowację, Słowenię i Węgry niektórych dokumentów za równorzędne z ich wizami krajowymi ***I
 Uproszczony system kontroli osób na granicach zewnętrznych Unii (Szwajcaria i Lichtenstein) ***I
 Statystyki w dziedzinie akwakultury ***I
 Usprawnienie współpracy w sytuacjach kryzysowych pomiędzy specjalnymi jednostkami interwencyjnymi państw członkowskich Unii Europejskiej *
 Europejska przestrzeń badawcza: nowe perspektywy
 Rynek wewnętrzny usług pocztowych Wspólnoty ***II
 Sytuacja w Iranie
 Wyniki Konferencji w sprawie zmian klimatu (Bali)
 Plan działania na rzecz racjonalizacji zużycia energii: sposoby wykorzystania potencjału
 Ograniczenie niepożądanych przyłowów i eliminacja odrzutów w rybołówstwie europejskim
 Europejska strategia wobec Romów

Kompetencje Przewodniczącego (wykładnia art. 19)
PDF 184kWORD 30k
Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 31 stycznia 2008 r. w sprawie wykładni art. 19 Regulaminu Parlamentu w sprawie kompetencji Przewodniczącego

Parlament Europejski,

-   mając na uwadze pismo z dnia 24 stycznia 2008 r. od przewodniczącego Komisji Spraw Konstytucyjnych,

-   mając na uwadze art. 201 Regulaminu,

1.   przyjmuje następującą wykładnię art. 19:"

1 może być interpretowany w ten sposób, że uprawnienia przyznane przez ten przepis obejmują prawo do położenia kresu nadmiernemu wykorzystywaniu takich wniosków, jak wnioski w sprawie przestrzegania regulaminu, wnioski w sprawach proceduralnych, wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania i wnioski o głosowanie podzielone, odrębne lub imienne, jeżeli Przewodniczący jest przekonany, że mają one wyraźnie na celu i przyniosą w konsekwencji poważne i długotrwałe zakłócenie procedur Izby lub wykonywania praw innych posłów.

"

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji do wiadomości Radzie oraz Komisji.


Uproszczony system kontroli osób na granicach zewnętrznych oparty na jednostronnym uznawaniu przez Bułgarię, Cypr, Łotwę, Maltę, Polskę, Republikę Czeską, Rumunię, Słowację, Słowenię i Węgry niektórych dokumentów za równorzędne z ich wizami krajowymi ***I
PDF 274kWORD 71k
Rezolucja
Tekst
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 31 stycznia 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady wprowadzającej uproszczony system kontroli osób na granicach zewnętrznych oparty na jednostronnym uznawaniu przez Bułgarię, Cypr, Łotwę, Maltę, Polskę, Republikę Czeską, Rumunię, Słowację, Słowenię i Węgry niektórych dokumentów za równorzędne z ich wizami krajowymi do celów przejazdu tranzytem przez ich terytoria (COM(2007)0508 – C6-0279/2007 – 2007/0185(COD))
P6_TA(2008)0025A6-0511/2007

(Procedura współdecyzji: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2007)0508),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 62 ust. 2 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0279/2007),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0511/2007),

1.   zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;

2.   zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 31 stycznia 2008 r.w celu przyjęcia decyzji nr .../2008/WE Parlamentu Europejskiego i Rady wprowadzającej uproszczony system kontroli osób na granicach zewnętrznych oparty na jednostronnym uznawaniu przez Bułgarię, Cypr i Rumunię niektórych dokumentów za równorzędne z ich wizami krajowymi do celów przejazdu tranzytem przez ich terytoria

P6_TC1-COD(2007)0185


(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu z pierwszego czytania odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr 582/2008/WE.)


Uproszczony system kontroli osób na granicach zewnętrznych Unii (Szwajcaria i Lichtenstein) ***I
PDF 276kWORD 42k
Rezolucja
Tekst
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 31 stycznia 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej decyzję nr 896/2006/WE wprowadzającą uproszczony system kontroli osób na granicach zewnętrznych oparty na jednostronnym uznawaniu przez państwa członkowskie niektórych zezwoleń na pobyt wydawanych przez Szwajcarię i Liechtenstein do celów przejazdu tranzytem przez ich terytorium (COM(2007)0508 – C6-0280/2007 – 2007/0186(COD))
P6_TA(2008)0026A6-0509/2007

(Procedura współdecyzji: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2007)0508),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 62 ust. 2 lit. a) Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0280/2007),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0509/2007),

1.   zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;

2.   zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 31 stycznia 2008 r. w celu przyjęcia decyzji nr .../2008/WE Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej decyzję nr 896/2006/WE wprowadzającą uproszczony system kontroli osób na granicach zewnętrznych oparty na jednostronnym uznawaniu przez państwa członkowskie niektórych zezwoleń na pobyt wydawanych przez Szwajcarię i Liechtenstein do celów przejazdu tranzytem przez ich terytorium

P6_TC1-COD(2007)0186


(Jako że zostało osiągnięte porozumienie pomiędzy Parlamentem Europejskim a Radą, stanowisko Parlamentu w pierwszym czytaniu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, decyzji (WE) nr 586/2008.)


Statystyki w dziedzinie akwakultury ***I
PDF 270kWORD 60k
Rezolucja
Tekst
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 31 stycznia 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie przekazywania przez państwa członkowskie statystyk w dziedzinie akwakultury (COM(2006)0864 – C6-0005/2007 – 2006/0286(COD))
P6_TA(2008)0027A6-0001/2008

(Procedura współdecyzji: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2006)0864),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art.  285 ust. 1 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0005/2007),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa (A6-0001/2008),

1.   zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;

2.   zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 31 stycznia 2008 r. w celu przyjęcia rozporządzenia (WE) nr .../2008 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie przekazywania przez państwa członkowskie statystyk w dziedzinie akwakultury, uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 788/96

P6_TC1-COD(2006)0286


(Jako że zostało osiągnięte porozumienie pomiędzy Parlamentem Europejskim a Radą, stanowisko Parlamentu w pierwszym czytaniu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr .../2008/WE.)


Usprawnienie współpracy w sytuacjach kryzysowych pomiędzy specjalnymi jednostkami interwencyjnymi państw członkowskich Unii Europejskiej *
PDF 390kWORD 75k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 31 stycznia 2008 r. w sprawie inicjatywy zgłoszonej przez Republikę Austrii podjętej w celu przyjęcia decyzji Rady o usprawnieniu współpracy w sytuacjach kryzysowych pomiędzy specjalnymi jednostkami interwencyjnymi państw członkowskich Unii Europejskiej (15437/2006 – C6-0058/2007 – 2007/0803(CNS))
P6_TA(2008)0028A6-0507/2007

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając inicjatywę Republiki Austrii (15437/2006),

–   uwzględniając art. 30, 32 oraz 34 ust. 2 lit. c) Traktatu UE,

–   uwzględniając art. 39 ust. 1 Traktatu UE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0058/2007),

–   uwzględniając art. 93 oraz art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0507/2007),

1.   zatwierdza po poprawkach inicjatywę Republiki Austrii;

2.   zwraca się do Rady o odpowiednią zmianę tekstu;

3.   zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

4.   zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do inicjatywy Republiki Austrii;

5.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządowi Republiki Austrii.

Tekst proponowany przez Republikę Austrii   Poprawki Parlamentu
Poprawka 1
Punkt 4 preambuły
(4)  Żadne z państw członkowskich nie dysponuje wszystkimi środkami, zasobami i całą wiedzą techniczną, które są potrzebne do skutecznego reagowania na wszelkie możliwe sytuacje kryzysowe o dużej skali, wymagające szczególnej interwencji. Dlatego możliwość zwrócenia się przez każde państwo członkowskie z prośbą o udzielenie pomocy do innego państwa członkowskiego ma kluczowe znaczenie.
(4)  Żadne z państw członkowskich nie dysponuje wszystkimi środkami, zasobami i całą wiedzą techniczną, które są potrzebne do skutecznego reagowania na wszelkie możliwe sytuacje kryzysowe szczególnego rodzaju lub o dużej skali, wymagające szczególnej interwencji. Dlatego możliwość zwrócenia się przez każde państwo członkowskie z prośbą o udzielenie pomocy do innego państwa członkowskiego ma kluczowe znaczenie.
Poprawka 2
Punkt 5 preambuły
(5)  W niniejszej decyzji ustalono pewne ogólne zasady dotyczące odpowiedzialności, w tym zasad odpowiedzialności karnej, w celu ustalenia ram prawnych na wypadek gdyby zainteresowane państwa członkowskie zgodziły się na wystąpienie z prośbą o udzielenie pomocy i na jej udzielenie. Posiadanie tych ram prawnych oraz oświadczenia wskazującego właściwe organy umożliwi państwom członkowskim szybką reakcję i pozwoli im oszczędzić czas w przypadku wystąpienia sytuacji kryzysowej.
(5)  Decyzja Rady 2007/.../WSiSW w sprawie intensywniejszej współpracy transgranicznej, szczególnie w walce z terroryzmem, przestępczością transgraniczną ("Decyzja z Prüm"), a zwłaszcza jej art. 18 dotyczy form wzajemnego wsparcia policyjnego udzielanego przez państwa członkowskie podczas zgromadzeń masowych i podobnych istotnych wydarzeń, katastrof i poważnych wypadków. Decyzja ta nie dotyczy wyłącznie zgromadzeń masowych, naturalnych klęsk żywiołowych, czy poważnych wypadków w rozumieniu art. 18 Decyzji z Prüm, lecz uzupełnia jej postanowienia, przewidujące formy wzajemnego wsparcia policyjnego udzielanego przez państwa członkowskie przy udziale specjalnych jednostek interwencyjnych w innych sytuacjach, a mianowicie w sytuacjach kryzysowych spowodowanych przez człowieka lub sytuacjach wynikających z działań terrorystycznych, stanowiących poważne bezpośrednie zagrożenie fizyczne w stosunku do osób, mienia, infrastruktury lub instytucji, w szczególności wzięcie zakładników, porwanie i podobne wydarzenia. W tym celu każde państwo członkowskie powinno określić właściwe organy krajowe, do których inne zainteresowane państwa członkowskie mogą wystąpić z prośbą o udzielenie pomocy lub o interwencję.
Poprawka 3
Punkt 5 a preambuły (nowy)
(5a)  Dostępność tych ram prawnych oraz kompendium wskazujące właściwe organy umożliwi państwom członkowskim szybką reakcję i pozwoli im oszczędzić czas w przypadku wystąpienia sytuacji kryzysowej lub sytuacji wynikającej z działań terrorystycznych. Ponadto niezbędne są regularne spotkania specjalnych jednostek interwencyjnych jak również organizacja wspólnych sesji szkoleniowych umożliwiających skorzystanie ze wspólnych doświadczeń, w celu zwiększenia możliwości państw członkowskich w zakresie przeciwdziałania sytuacjom kryzysowym tego typu, a w szczególności zamachom terrorystycznym oraz reagowania na nie.
Poprawka 4
Artykuł 1
W niniejszej decyzji ustanowione zostają ogólne zasady i warunki, na których specjalne jednostki interwencyjne jednego państwa członkowskiego mogą udzielać pomocy lub prowadzić działania na terytorium innego państwa członkowskiego (zwanego dalej "wnioskującym państwem członkowskim"), jeśli to drugie państwo zwróciło się do nich z taką prośbą i jeśli zgodziły się one na podjęcie tych zadań w celu zareagowania na sytuację kryzysową.
W niniejszej decyzji ustanowione zostają ogólne zasady i warunki, na których specjalne jednostki interwencyjne jednego państwa członkowskiego (zwanego dalej "wspierającym państwem członkowskim") mogą udzielać pomocy lub prowadzić działania na terytorium innego państwa członkowskiego (zwanego dalej "wnioskującym państwem członkowskim"), jeśli to drugie państwo zwróciło się do nich z taką prośbą i jeśli zgodziły się one na podjęcie tych zadań w celu zareagowania na sytuację kryzysową. Wnioskujące oraz wspierające państwa członkowskie uzgodnią bezpośrednio szczegóły praktyczne oraz kwestie dotyczące wykonania niniejszej decyzji.
Poprawka 6
Artykuł 2 punkt 2
2) "sytuacja kryzysowa" oznacza jakąkolwiek sytuację w państwie członkowskim spowodowaną przez człowieka, stanowiącą poważne bezpośrednie zagrożenie fizyczne dla osób lub instytucji w tym państwie członkowskim, a w szczególności wzięcie zakładników, uprowadzenie oraz podobne przypadki.
2) "sytuacja kryzysowa" oznacza jakąkolwiek sytuację w państwie członkowskim spowodowaną przez człowieka, dającą uzasadnione podstawy do przypuszczenia, że popełniono lub właśnie jest popełniany, lub zostanie popełniony czyn przestępczy, który stanowi poważne bezpośrednie zagrożenie fizyczne dla osób, mienia, infrastruktury, lub instytucji w tym państwie członkowskim, a w szczególności sytuacje, o których mowa w art. 1 ust. 1 ramowej decyzji Rady 2002/475/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie zwalczania terroryzmu¹.
____________________
3 Dz.U. L 164 z 22.6.2002, s. 3.
Poprawka 7
Artykuł 2 punkt 2 a (nowy)
2a) "właściwe organy" oznaczają organy władzy krajowej, mające prawo do wnioskowania o oraz udzielania zgody na wykorzystanie specjalnych jednostek interwencyjnych.
Poprawka 8
Artykuł 3 ustęp 1
1.  Państwo członkowskie może zwrócić się z prośbą o udzielenie pomocy przez specjalną jednostkę interwencyjną innego państwa członkowskiego w celu zareagowaniu na sytuację kryzysową. Państwo członkowskie może zaakceptować lub odrzucić taką prośbę, lub zaproponować inny rodzaj pomocy.
1.  Państwo członkowskie może zwrócić się z prośbą o udzielenie pomocy przez specjalną jednostkę interwencyjną innego państwa członkowskiego w celu zareagowaniu na sytuację kryzysową, składając za pośrednictwem właściwego organu wniosek zawierający opis potrzebnej pomocy jak również operacyjne uzasadnienie dla jej zastosowania. Właściwy organ wspierającego państwa członkowskiego może zaakceptować lub odrzucić taką prośbę, lub zaproponować inny rodzaj pomocy.
Poprawka 9
Artykuł 4
Ogólne zasady dotyczące odpowiedzialności
Odpowiedzialność cywilna i karna
1.  W przypadku gdy, zgodnie z niniejszą decyzją, funkcjonariusze jednego z państw członkowskich prowadzą działania na terytorium innego państwa członkowskiego, to drugie państwo członkowskie ponosi odpowiedzialność za wszelkie szkody spowodowane przez nich w trakcie prowadzenia działań.
W przypadku gdy funkcjonariusze jednego z państw członkowskich prowadzą działania na terytorium innego państwa członkowskiego oraz/lub na mocy niniejszej decyzji używa się sprzętu, zastosowanie mają przepisy dotyczące odpowiedzialności cywilnej i karnej, będące przedmiotem postanowień art. 21 i 22 Decyzji z Prüm,
2.  Na zasadzie odstępstwa od ust. 1, w przypadku gdy szkoda jest wynikiem działań sprzecznych ze wskazówkami udzielonymi przez wnioskujące państwo członkowskie lub jest wynikiem działań z przekroczeniem przez danych funkcjonariuszy kompetencji przewidzianych w ich prawie krajowym, stosuje się następujące zasady:
(a) państwo członkowskie, na którego terytorium została wyrządzona szkoda, naprawia taką szkodę zgodnie z warunkami mającymi zastosowanie do szkód spowodowanych przez jego własnych funkcjonariuszy;
(b) państwo członkowskie, którego funkcjonariusze wyrządzili szkodę jakiejkolwiek osobie na terytorium innego państwa członkowskiego, zwraca temu państwu członkowskiemu pełne koszty wszelkich kwot wypłaconych ofiarom lub osobom uprawnionym w ich imieniu;
(c) bez uszczerbku dla wykonywania swoich praw w odniesieniu do osób trzecich oraz z wyjątkiem lit. b), każde państwo członkowskie powstrzymuje się w przypadkach przewidzianych w niniejszym ustępie od żądania odszkodowania za poniesione szkody od innego państwa członkowskiego.
Poprawka 10
Artykuł 5
Artykuł 5
skreślony
Odpowiedzialność karna
Podczas działań, o których mowa w art. 3, funkcjonariusze prowadzący działania na terytorium innego państwa członkowskiego są uznawani za funkcjonariuszy tego państwa członkowskiego w przypadku przestępstw popełnionych przeciwko nim lub przez nich.
Poprawka 11
Artykuł 6
Państwa członkowskie zapewniają, aby w razie potrzeby ich właściwe organy odbywały spotkania oraz organizowały wspólne szkolenia i ćwiczenia, w celu wymiany doświadczeń, dzielenia się wiedzą fachową oraz ogólnymi, praktycznymi i technicznymi informacjami na temat udzielania pomocy w sytuacjach kryzysowych.
Wszystkie zaangażowane państwa członkowskie zapewniają, aby ich specjalne jednostki interwencyjne odbywały spotkania oraz regularnie organizowały wspólne kursy i ćwiczenia, w celu wymiany doświadczeń, dzielenia się wiedzą fachową oraz ogólnymi, praktycznymi i technicznymi informacjami na temat udzielania pomocy w sytuacjach kryzysowych. Takie spotkania, szkolenia oraz ćwiczenia mogą być finansowane ze środków niektórych programów finansowych Unii Europejskiej oraz uzyskać dotacje finansowane z budżetu ogólnego UE. W tym kontekście państwo członkowskie sprawujące prezydencję UE dołoży wszelkich starań w celu zapewnienia organizacji takich spotkań, szkoleń oraz ćwiczeń.
Poprawka 12
Artykuł 7
Każde państwo członkowskie pokrywa własne koszty, chyba że zainteresowane państwa członkowskie uzgodniły inaczej.
Wnioskujące państwo członkowskie pokrywa koszty operacyjne poniesione przez specjalne jednostki interwencyjne państwa wspierającego, w związku z zastosowaniem postanowień art. 3, w tym koszty transportu i zakwaterowania, chyba że zainteresowane państwa członkowskie uzgodniły inaczej.
Poprawka 13
Artykuł 8 ustęp 4 a (nowy)
4a.  Żaden z przepisów niniejszej decyzji nie może być postrzegany jako umożliwiający stosowanie zasad regulujących współpracę między organami ścigania państw członkowskich do stosunków z odpowiednimi organami krajów trzecich, omijając istniejące przepisy krajowych systemów prawnych mające zastosowanie do międzynarodowej współpracy policji.

Europejska przestrzeń badawcza: nowe perspektywy
PDF 321kWORD 96k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 31 stycznia 2008 r. w sprawie Europejskiej Przestrzeni Badawczej: Nowe perspektywy (2007/2187(INI))
P6_TA(2008)0029A6-0005/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając zieloną księgę Komisji z dnia 4 kwietnia 2007 r. zatytułowaną "Europejska Przestrzeń Badawcza: Nowe perspektywy" (COM(2007)0161),

–   uwzględniając dokument roboczy służb Komisji (SEC(2007)0412), towarzyszący wyżej wymienionej zielonej księdze Komisji,

–   uwzględniając decyzję nr 1982/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. dotyczącą siódmego programu ramowego Wspólnoty Europejskiej w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007-2013)(1),

–   uwzględniając decyzję Rady 2006/973/WE z dnia 19 grudnia 2006 r.dotyczącą programu szczegółowego "Ludzie" wdrażającego siódmy program ramowy Wspólnoty Europejskiej w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji(2),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 24 maja 2007 r. zatytułowaną "Wykorzystanie wiedzy w praktyce: szeroko zakrojona strategia innowacyjna dla UE"(3),

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, jak również Komisji Rozwoju Regionalnego (A6-0005/2008),

A.   mając na uwadze, że Rada Europejska na posiedzeniu w Lizbonie w dniach 23-24 marca 2000 r. zatwierdziła cel, jakim było utworzenie Europejskiej Przestrzeni Badawczej (EPB),

B.   mając na uwadze, że na posiedzeniu w dniach 15-16 marca 2002 r. w Barcelonie Rada Europejska zgodziła się na cel zwiększenia całkowitego nakładu na badania i rozwój do 3% PKB Unii do 2010 r. (dwie trzecie środków powinno pochodzić z sektora prywatnego),

C.   mając na uwadze, że 7 PR. jest przeznaczony do wspierania tworzenia EPB,

D.   mając na uwadze, że tworzeniu EPB powinno towarzyszyć tworzenie Europejskiej Przestrzeni Szkolnictwa Wyższego oraz Europejskiej Przestrzeni Innowacji, budując w ten sposób trzy boki tzw. trójkąta wiedzy,

E.   mając na uwadze, że EPB obejmuje trzy główne aspekty: wewnętrzny rynek badań, na którym naukowcy, technologie i wiedza mogą swobodnie się przemieszczać, skuteczną koordynację na szczeblu UE działań badawczych prowadzonych na szczeblach krajowym i regionalnym oraz programy, politykę i inicjatywy realizowane i finansowane na szczeblu UE,

F.   mając na uwadze, że konieczny jest większy wysiłek, zwłaszcza w dziedzinie koordynacji, we wszystkich wymiarach badań w UE: ludzkim, infrastrukturalnym, organizacyjnym, finansowym, dzielenia się wiedzą i ogólnej współpracy w celu przezwyciężenia rozdrobnienia badań w UE i wykorzystania potencjału UE w tym zakresie,

G.   mając na uwadze, że możliwości zatrudnienia i warunki pracy nie zachęcają młodych kobiet i mężczyzn do rozpoczynania kariery badawczej, co oznacza marnotrawstwo bardzo wartościowych zasobów ludzkich,

H.   mając na uwadze, że nakłady na badania i rozwój w UE są wciąż dużo niższe niż lizboński cel wynoszący 3% PKB,

I.   mając na uwadze, że konieczne jest szersze spojrzenie na proces tworzenia EPB, przy zaangażowaniu wszystkich zainteresowanych stron,

J.   mając na uwadze wciąż niedostateczną reprezentację kobiet w większości dziedzin nauki i inżynierii oraz na stanowiskach kierowniczych,

K.   mając na uwadze, że od względem wkładu sektora prywatnego w badania i rozwój, Unia Europejska pozostaje w tyle za swoimi bezpośrednimi konkurentami,

Utworzenie jednego rynku pracy dla naukowców

1.   przyjąłby z zadowoleniem wspólną definicję kariery naukowców i ustanowienie systemu informacji na temat zatrudnienia naukowców i praktyk naukowych w obrębie Europy, i wyraża przekonanie, że pomoże to UE osiągnąć najwyższy poziom w badaniach;

2.   wzywa państwa członkowskie i regiony do wypracowania strategii w zakresie rozwoju zasobów materialnych i ludzkich w sektorach badań i innowacji, w szczególności poprawy i udostępniania infrastruktury badawczej, wzrostu mobilności wśród naukowców dzięki zwiększonemu wsparciu finansowemu, atrakcyjnych dla nich inicjatyw lokalnych, usunięcia barier prawnych, administracyjnych i językowych, wymian personelu i dostępu gwarantowanego dla wszystkich, zwłaszcza dla kobiet i młodych naukowców;

3.   wyraża silne poparcie dla Europejskiej karty naukowca oraz Kodeksu postępowania przy rekrutacji pracowników naukowych, dzięki którym zwiększa się atrakcyjność EPB dla naukowców; wzywa Komisję do rozpowszechniania informacji na temat stopnia ich wdrożenia w państwach członkowskich;

4.  4 zauważa konieczność ustalenia i wdrożenia jednolitego europejskiego modelu kariery badawczej, a także ustanowienia zintegrowanego systemu informacji o oferowanych miejscach pracy i umowach o staże w sektorze badań naukowych w Europie, uważa to za sprawę zasadniczą dla tworzenia jednolitego rynku pracy dla badaczy;

5.   zwraca uwagę na znaczenie pełnego otwarcia i przejrzystości procesów rekrutacji i awansu badaczy i badaczek; zwraca się do państw członkowskich, by czuwały nad zagwarantowaniem większej równowagi między mężczyznami a kobietami w komisjach podejmujących decyzje o rekrutacji i awansie;

6.   wyraża żal z powodu utrzymującego się wzrostu transatlantyckiego odpływu nakładów netto na badania i rozwój; podkreśla wagę przeciwdziałania dalszej emigracji kompetentnych naukowców europejskich; wzywa do przyjęcia odpowiednich srodków w celu zatrzymania naukowców w UE oraz spowodowania ich powrotu do UE, w szczególności poprzez zapewnienie zarówno kobietom jak i mężczyznom szerokich możliwości rozwoju kariery oraz atrakcyjnych warunków pracy;

7.   popiera plan zwiększenia zarówno geograficznej, jak i międzysektorowej mobilności naukowców (tj. między uniwersytetami i organizacjami naukowymi oraz między światem uniwersyteckim i biznesem), jako środków służących dzieleniu się wiedzą i transferowi technologii; w tym celu wzywa Komisję i państwa członkowskie do wzbogacenia programów studiów podyplomowych i doktoranckich poprzez wspieranie wspólnego nadzoru nad badaniami w różnych krajach, oraz do rozpatrzenia idei utworzenia europejskich stypendiów podoktoranckich i projektów szkoleniowych w oparciu o program Erasmus, który odniósł znaczny sukces;

8.   podkreśla, że prawidłowo funkcjonujący rynek wewnętrzny jest istotny dla skutecznego rozwoju EPB oraz że kluczową rolę odgrywa w szczególności swobodny przepływ kadry naukowej; wyraża ubolewanie, że naukowcy wciąż napotykają przeszkody utrudniające mobilność na terenie UE; wzywa do przyjęcia środków w celu usprawnienia swobodnego przepływu kadry naukowej, w szczególności poprzez zniesienie wszystkich pozostałych ograniczeń przejściowych dotyczących wolnego przepływu pracowników oraz udoskonalenie infrastruktury badawczej UE; popiera utworzenie Europejskiego Instytutu Technologii (EIT);

9.   uważa, że dostępu naukowców do UE nie powinny hamować istniejące przeszkody krajowe, takie jak niewystarczające uznawanie/przenoszenie nabytych praw socjalnych, niekorzystne warunki podatkowe czy trudności w przenoszeniu rodzin; wzywa państwa członkowskie do przygotowania przepisów krajowych dotyczących zatrudnienia, w sposób zapewniający naukowcom z państw członkowskich i krajów trzecich porównywalne warunki pracy i nieutrudniający podejmowania kariery naukowej;

10.   przypomina, że jednym ze sposobów na zwiększenie mobilności naukowców może być utworzenie "bonów badawczych" do wykorzystania przez naukowców w innych państwach członkowskich oraz w przyjmujących instytucjach i uczelniach; bony zapewniłyby dodatkowe środki finansowe na faktyczne badania przyciągające zagranicznych naukowców; uważa, że zwiększyłoby to nie tylko zainteresowanie instytucji naukowo-badawczych i uniwersytetów goszczeniem naukowców z innych państw członkowskich oraz przyciąganiem najzdolniejszych naukowców, ale także przyczyniłoby się do rozwoju ośrodków doskonałości, umożliwiając najbardziej atrakcyjnym programom i instytucjom naukowo-badawczym przyciaganie większej liczby naukowców i poprawę ich sytuacji finansowej; uważa, że dodatkowe wsparcie mobilności naukowców powinno stanowić uzupełnienie obecnych programów finansowania mobilności; oraz że do finansowania można wykorzystać środki na programy współpracy i tworzenia potencjału 7. PR;

11.   zwraca uwagę na potrzebę wspierania w szczególności młodych naukowców gwarantując im dalsze otrzymywanie stypendiów w przypadku zmiany miejsca pracy w obrębie UE;

12.   jest zdania, że należy wzmocnić ramy regulacyjne UE dotyczące swobodnego przepływu kadry naukowej wewnątrz EPB, tak aby ułatwić wydawanie wiz i pozwoleń na pracę obywatelom krajów trzecich;

13.   uważa za konieczne ustanowienie specjalnych środków wspierających większy udział kobiet we wszystkich rodzajach działalności badawczej w celu znaczącego zwiększenia liczby kobiet kontynuujących karierę naukową;

14.   jest zdania, że ograniczone zainteresowanie młodszych pokoleń kontynuowaniem edukacji naukowej i technologicznej jest ściśle powiązane z brakiem współpracy między sektorem prywatnym a światem akademickim; w związku z tym wzywa państwa członkowskie i Komisję do zwiększenia wysiłków na rzecz promowania ram współpracy między tymi dwoma sektorami;

15.  wzywa do wymiany doświadczeń między państwami członkowskimi w celu rozwijania spójnego podejścia do promowania udziału osób niepełnosprawnych w finansowanych przez Wspólnotę badaniach oraz zwiększenia liczby osób niepełnosprawnych podejmujących i kontynuujących karierę naukową;

16.   wyraża także opinię, że władze publiczne, instytucje badawcze i przedsiębiorstwa powinny wspierać środki mające na celu godzenie życia zawodowego i prywatnego;

17.   wzywa Komisję do zbadania, w jaki sposób można polepszyć nauczanie nauk ścisłych w UE na wszystkich szczeblach; ubolewa nad brakiem zasobów ludzkich w dziedzinie badań i rozwoju w wielu państwach członkowskich, co może być spowodowane faktem, że młodsze pokolenia są mniej nauką nauczaniem i karierą naukową; dlatego proponuje wszczęcie inicjatyw, które zaznajomią młodzież szkolną z badaniami laboratoryjnymi i badaniami w terenie; ponadto proponuje promowanie aktywnych i badawczych metod nauczania z wykorzystaniem doświadczeń i obserwacji, stworzenie programów wymiany profesorów i naukowców, a także wspieranie innowacyjnych metod szkoleniowych przez władze lokalne i regionalne; uważa, że szybki rozwój nauki wiąże się z ryzykiem stworzenia przepaści między zwykłymi obywatelami a badaniami naukowymi i technologicznymi; jest zdania, że istnieje potrzeba promowania i wspierania dialogu między naukowcami a społeczeństwem; w związku z tym naukowcy powinni dbać o to by wyniki ich badań były zrozumiałe i dostępne dla wszystkich;

18.   zwraca uwagę na potrzebę poprawy warunków socjalnych naukowców poprzez tworzenie miejsc pracy dla ich partnerów życiowych oraz udzielanie wsparcia w poszukiwaniu możliwości opieki nad dziećmi i nauki szkolnej;

Rozwijanie infrastruktur badawczych światowej rangi

19.   z zadowoleniem przyjmuje postępy poczynione w dziedzinie rozwoju infrastruktur badawczych wraz z przyjęciem planu dotyczącego Europejskiego Forum Strategii ds. Infrastruktur Badawczych (ESFRI); uważa jednakże, że powinno się wprowadzić przepis mający na celu włączenie, obok infrastruktur określonych przez ESFRI, nowych obiektów i infrastruktur realizowanych obecnie w państwach członkowskich;

20.   sugeruje, by nowe rodzaje paneuropejskiej infrastruktury badawczej były wspierane finansowo jedynie wtedy, gdy nie istnieją infrastruktury krajowe z podobnymi możliwościami dostępu dla naukowców z innych państw członkowskich;

21.   podkreśla rolę i znaczenie ośrodków badawczych w europejskim środowisku naukowo-badawczym, obok uniwersytetów i agencji finansujących badania naukowe; wzywa Komisję, aby przed uzgodnieniem wspólnej polityki i planu realizacji ustanowiła pewien poziom współpracy między agencjami krajowymi a uczelniami i ośrodkami badawczymi w Europie we współpracy z władzami regionalnymi;

22.   wzywa Komisję do zaproponowania ram prawnych ułatwiających tworzenie i funkcjonowanie największych wspólnotowych organizacji badawczych i infrastruktur, oraz do rozważenia udziału istniejących instytucji i porozumień europejskich, takich jak Europejska Organizacja Badań Jądrowych (CERN), Europejska Agencja Przestrzeni Kosmicznej (ESA) i Europejskie porozumienie na rzecz rozwoju syntezy jądrowej (EFDA), chociaż przy wdrażaniu tego rodzaju organizacji powinno się unikać traktatów na szczeblu międzyrządowym;

23.   jednocześnie zaleca, by w procesie budowy paneuropejskiej infrastruktury badawczej intensywnie uczestniczyły także instytucje z krajów o mniejszej intensywności badań naukowych, które jednakże dysponują odpowiednim potencjałem naukowym;

24.   jest zdania, że w celu zagwarantowania działań długoterminowych i stałej poprawy, procedury zatwierdzania dużych infrastruktur badawczych powinny obejmować badania i rozwój, technologie informacyjne i fundusze operacyjne;

25.   uznaje EIT za ważny element wzmocnienia infrastruktury badawczej UE;

26.   wzywa Komisję do wspierania ośrodków badawczych, uczelni oraz agencji finansujących badania naukowe, zarówno w budowaniu ich potencjału, ja i w łączeniu ich zasobów podczas tworzenia Europejskiej Przestrzeni Badawczej; celem jest osiągnięcie pozycji światowego lidera w głównych dziedzinach nauki;

Umacnianie instytucji badawczych

27.   wyraża ubolewanie, że zgodnie z kwotami przeznaczanymi na nakłady na badania i rozwój średnia w UE wynosi jedynie 1,84% PKB wobec 2,68% PKB w USA i 3,18% w Japonii; ubolewa też z powodu rozbieżności pomiędzy wspomnianymi nakładami począwszy od 0,39% dla Rumunii i 0,4% dla Cypru po 3,86% w przypadku Szwecji; podkreśla wagę zwiększenia średnich wydatków oraz zwiększenia nakładów przeznaczanych na wspomniany cel przez niektóre państwa członkowskie; podkreśla wagę lepszego ukierunkowania zróżnicowanych form działalności badawczo-rozwojowej na terenie Unii, szczególnie w celu ułatwienia przejścia do gospodarki cyfrowej; uważa, że ma to fundamentalne znaczenie dla stworzenia właściwych warunków pozwalających na przejście do gospodarki opartej na wiedzy, do czego wzywa strategia lizbońska;

28.   uznaje znaczenie regionalnego wymiaru EPB i uważa, że rozwój regionalnych klastrów jest istotnym sposobem na osiągnięcie masy krytycznej, integrację uniwersytetów, instytucji naukowo-badawczych i przemysłu oraz utworzenie europejskich ośrodków doskonałości; wyraża przekonanie, że programy "Potencjał badawczy" i "Regiony wiedzy" oraz fundusze strukturalne wspierające regionalny potencjał w dziedzinie badań i innowacji, powinnny być postrzegane jako zasadniczy wkład do celów 7. PR;

29.   podkreśla znaczenie krajowych i regionalnych punktów kontaktowych we wzmacnianiu rezultatów programów ramowych, i wzywa do zacieśnienia współpracy między nimi;

30.   wzywa Komisję do powołania europejskiego forum, w skład którego wejdą przedstawiciele krajowi wysokiego szczebla, z krajowymi radami ds. badań naukowych włącznie, i którego zadaniem będzie identyfikacja, rozwój i wsparcie głównych paneuropejskich inicjatyw badawczych, a także do opracowania wspólnego systemu naukowego i technicznego przeglądu w celu lepszego wykorzystywania wyników programów europejskich; jest przekonany, że korzystne byłoby wprowadzenie wiarygodnego systemu zatwierdzania wiedzy i metod analitycznych, kontroli i certyfikacji oraz utworzenie sieci ośrodków doskonałości w UE;

31.   zwraca się do Komisji o jasne ustanowienie komplementarności między sieciami doskonałości a wirtualnymi społecznościami badawczymi poprzez wyszczególnienie ich celów, zasad funkcjonowania oraz finansowania;

32.   wzywa Komisję do dalszego promowania zamówień publicznych w celu wspierania badań i rozwoju na szczeblu UE dzięki lepszemu wykorzystaniu instrumentów i zasobów publicznych;

33.   z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Europejskiej Karty na rzecz wykorzystania własności intelektualnej instytucji naukowo-badawczych i uczelni , którą poparła Rada Europejska na szczycie w dniach 21 i 22 czerwca 2007 r. w Brukseli, o ile doprowadzi ona do stworzenia przydatnego zbioru zasad, które w szczególności uwzględnią potrzeby opracowywania i przekazywania wiedzy naukowej

34.   przypomina o roli MŚP jako instytucji badawczych; wyraża opinię, że należy zwiększyć ich udział w działalności badawczo-rozwojowej na szczeblu UE zgodnie z celem, jakim jest przeznaczenie dla nich co najmniej 15% budżetu 7. PR dla MŚP;

35.   jest zdania, że poważne badania muszą być ściśle powiązane z innowacją, dlatego należy podjąć konkretne działania zmierzające do stworzenia w pełni zintegrowanej europejskiej przestrzeni badań naukowych i innowacji;

Dzielenie się wiedzą

36.   jest przekonany, że inwestycje w infrastrukturę, funkcjonalność i inicjatywy dotyczące elektronicznych systemów referencyjnych umożliwiły znaczną poprawę rozpowszechniania i wykorzystania informacji naukowych, oraz że deklaracja berlińska w sprawie otwartego dostępu do wiedzy w naukach ścisłych i humanistycznych jest przykładem na to, jak dzięki Internetowi powstały możliwości przeprowadzania doświadczeń z nowymi modelami; podkreśla znaczenie poszanowania wolności wyboru i praw własności intelektualnej autora, przy zapewnieniu kontynuacji wzajemnej oceny jakościowej i niezawodnej oraz bezpiecznej ochrony ocenianej pracy, a także zachęca zainteresowane strony do współpracy w projektach pilotażowych w celu dokonania oceny wpływu i wykonalności alternatywnych modeli, takich jak opracowanie otwartego dostępu;

37.   zgadza się z promowaną przez Komisję koncepcją otwartej innowacji, zgodnie z którą sektory publiczny i prywatny stają się pełnoprawnymi partnerami i dzielą się wiedzą pod warunkiem, że zostanie opracowany zrównoważony i sprawiedliwy system pomiędzy otwartym dostępem do wyników badań naukowych a wykorzystaniem tych wyników przez sektor prywatny (sprawiedliwe dzielenie się wiedzą); uważa, że należy oficjalnie uznać zasadę sprawiedliwego i godziwego wynagradzania finansowego za wykorzystywanie wiedzy publicznej przez przemysł;

38.   wyraża zdecydowane przekonanie, że niepewność prawna i wysokie koszty panujące obecnie w dziedzinie praw własności intelektualnej przyczyniają się do rozdrobnienia wysiłków badawczych w Europie; w związku z tym wzywa Komisję, aby przeprowadziła ocenę wpływu różnych instrumentów prawnych, jakie mogą zostać użyte w celu ograniczenia istniejących barier w transferze wiedzy w ramach EPB; stwierdza, że odpowiednio zarejestrowane wynalazki mogą stanowić istotne źródło wiedzy oraz że prawa ochrony własności intelektualnej, w tym prawo patentowe UE, nie mogą stwarzać przeszkód w dzieleniu się wiedzą; zwraca uwagę na zasadnicze znaczenie stworzenia patentu wspólnotowego oraz wysokiej jakości, opłacalnego i stymulującego innowacje systemu sądowego do spraw europejskich patentów, który uznawałby jurysdykcję Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich; przyjmuje do wiadomości komunikat Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ulepszenia systemu patentowego w Europie (COM(2007)0165); stwierdza, iż powstałe ramy prawne będą skuteczniej zachęcać przedsiębiorstwa sektora prywatnego do angażowania się w badania oraz wzmocnią pozycję wynalazców z UE na arenie międzynarodowej;

39.   wzywa Komisję, aby we współpracy z państwami członkowskimi utworzyła europejskie forum, dzięki któremu możliwa będzie koordynacja procesów zaangażowania społeczeństwa obywatelskiego na szczeblu europejskim i krajowym w debatę na temat nauki, badań naukowych i technologii;

40.   jest zdania, że w kontekście Europejskiej Przestrzeni Badawczej należałoby wykorzystać potencjał wspólnych ośrodków badawczych jako niezależnych i neutralnych naukowych i technicznych struktur wysokiego szczebla, dostarczających wspólną ekspertyzę instytucjom UE i wspierających procesy podejmowania decyzji w kluczowych kwestiach (np. jakość życia, bezpieczeństwo żywnościowe, ochrona środowiska, ochrona konsumentów);

41.   wyraża przekonanie, że wraz z odnowioną misją mającą na celu wspieranie działań wspólnych ośrodków badawczych, a także skoncentrowaną na optymalizacji korzyści do uzyskania ich struktur, ośrodki te mogłyby także wspierać czysto europejskie możliwości w dziedzinie szkolenia i mobilności młodych naukowców;

Optymalizacja programów i priorytetów badawczych

42.   uważa za odpowiednie wdrażanie zasady wzajemnego otwierania programów krajowych dla uczestników z innych państw członkowskich, ponieważ stanowiłoby to krok w kierunku wymiany informacji na temat istniejących programów krajowych i sprzyjałoby ocenie krajowej działalności badawczej przez panele międzynarodowe;

43.   stwierdza, iż wiele państw członkowskich, a w szczególności państwa o słabiej rozwiniętej strukturze badawczo-rozwojowej, obawia się odpływu wykwalifikowanych pracowników w obrębie UE; wzywa do przyjęcia środków na rzecz zapobiegania temu zjawisku poprzez stworzenie krajowej uzupełniającej, a nie konkurencyjnej polityki dotyczącej badań, szczególnie w celu promowania koordynacji w zakresie zasobów oraz unikania ich powielania i rozproszenia;

44.   uważa za zasadne zbadanie możliwości oferowanych przez mechanizm "geometrii zmiennej" jako właściwego sposobu rozwijania odpowiedniej elastyczności przy realizacji programów tematycznych;

45.   podkreśla, że należy wzmocnić komplementarność wspólnotowego i krajowego finansowania prac badawczych;

46.   jest przekonany, że finansowanie otwarcia krajowych programów badawczych dla wszystkich naukowców w państwach członkowskich powinno się rozpocząć przede wszystkim w obszarze badań podstawowych lub tzw. badań pionierskich;

47.  zauważa, że władze lokalne i regionalne powinny być zaangażowane w tworzenie przyjaznych badaniom ram oraz powinny dokonać znaczącego wkładu w realizację Europejskiej Przestrzeni Badawczej, a także, że powinny to zagwarantować wspólnotowe programy finansowania takie jak 7. PR, oraz że uzgodnione programy finansowane przez fundusze strukturalne powinny także umożliwić znaczny postęp; uważa w szczególności, że należy niezwłocznie zwiększyć potencjał badawczo-rozwojowy regionów "słabszych" pod względem naukowym poprzez łączne wykorzystanie funduszy strukturalnych i funduszy siódmego programu ramowego, a także krajowe i regionalne inwestycje, tak aby skutecznie spełniać m.in. lokalne potrzeby badań na rzecz społeczeństwa;

48.   stwierdza, że niemożliwe jest osiągnięcie celów strategii lizbońskiej bez znacznego wzrostu zaangażowania sektora prywatnego w działalność badawczą; wzywa Komisję do podjęcia działań na rzecz poprawy środków zachęcających sektor prywatny do inwestowania w badania i udziału w nich; przychyla się do opinii, że należy podejmować działania na rzecz wypracowania europejskiego przywództwa na rynkach intensywnie wykorzystujących nowe technologie, wspieranego przez jasno określone standardy ochrony własności intelektualnej; jest zdania, że w tym celu ważne jest rozbudowywanie partnerstw publiczno-prywatnych na dobrze funkcjonujących rynkach;

49.  wzywa państwa członkowskie do zapewnienia optymalnego finansowania określonej w programach operacyjnych działalności badawczej na szczeblu krajowym i regionalnym oraz do zapewnienia skutecznej wymiany dobrych wzorców praktycznych i współpracy między regionami; stwierdza, że przykłady dobrych praktyk, skutecznych w jednym regionie, nie mogłyby zostać przeniesione bez modyfikacji do innego regionu; kładzie zatem nacisk na szczególny charakter oceny na szczeblu regionalnym w oparciu o wiarygodne, przejrzyste i powszechnie przyjęte wskaźniki;

50.   podkreśla znaczenie uwalniania potencjału badawczego wszystkich europejskich regionów, będącego sposobem na zwiększanie konkurencyjności europejskich badań naukowych;

51.   jest zdania, że należałoby podjąć działania mające na celu uaktualnienie form i instrumentów współpracy oraz przystosowanie ich do celów Europejskiej Przestrzeni Badawczej; zaleca dalsze rozwijanie inicjatyw takich jak europejska współpraca w dziedzinie badań naukowych i technicznych (COST) czy paneuropejska sieć nakierowanych na rynek badań przemysłowych i rozwoju (EUREKA);

52.   uznaje rolę, jaką odgrywają sieci doskonałości w procesie tworzenia EPB poprzez trwałą integrację, unikając tym samym rozdrobnienia wysiłków badawczych, i wzywa Komisję do dalszego wspierania skutecznych sieci, tak aby osiągnąć ten cel;

53.  podkreśla, że ukierunkowana współpraca badawczo-rozwojowa może otworzyć dla prowadzonych w Europie prac badawczych znaczne możliwości na skalę światową; wzywa zatem do połączenia krajowych i regionalnych systemów badawczych z sieciami w Europie i poza nią, przy jednoczesnym zapewnieniu spójności krajowych i regionalnych programów i priorytetów badawczych o znaczeniu europejskim, takich jak Europejski Instytut Innowacji i Technologii; w tym kontekście wzywa Komisję do uznania znaczenia badań w zakresie gospodarki przestrzennej i studiów regionalnych dla spójności terytorialnej, ze szczególnym uwzględnieniem programu ESPON 2013; uważa, że należy rozwijać współpracę terytorialną jako sposób osiągnięcia masy krytycznej i przygotowania do nadania jej charakteru międzynarodowego; dlatego wzywa państwa członkowskie do usunięcia transgranicznych barier administracyjnych, które utrudniają współpracę między instytucjami naukowymi; zaleca metodę otwartej koordynacji do porównania najlepszych praktyk krajowych w tej dziedzinie;

54.  jest zdania, że konieczne jest szersze podejście do kwestii ustalenia priorytetów dla strategicznych decyzji w sprawie finansowania ze środków publicznych oraz że między innymi europejskie platformy technologiczne i wspólne inicjatywy technologiczne skorzystałyby na silniejszym zaangażowaniu instytucji publicznych i prywatnych, takich jak uniwersytety, ośrodki badawcze i MŚP, w celu rozwijania strategii długoterminowych;

55.  podkreśla potrzebę zwiększenia inwestycji na badania i rozwój oraz pobudzenia innowacji w Europie; przypomina w tym kontekście o połączeniu europejskiej agendy terytorialnej oraz celów lizbońskich przyjętych w ramach wskazówek strategicznych na rzecz polityki spójności, a wspólnie stanowiących warunek wstępny zagwarantowania konkurencyjności; podkreśla potrzebę połączenia podejścia odgórnego inicjatywy ERA z oddolnym podejściem polityki regionalnej; podkreśla konieczność lepszej koordynacji działań i programów badawczych, takich jak europejskie platformy technologiczne oraz program ERA-NET;

56.   jest zdania, że podczas tworzenia programów prac i zaproszeń do składania wniosków w ramach siódmego programu ramowego należy wziąć pod uwagę dalekosiężne i strategiczne programy opracowane przez środowisko badawcze;

Otwarcie na świat: międzynarodowa współpraca naukowo-techniczna

57.   uważa, że współpraca w zakresie badań i rozwoju może przyczynić się do osiągnięcia poszczególnych milenijnych celów rozwoju, i w związku z tym wyraża przekonanie, że ważne jest dostosowanie unijnej polityki w dziedzinie współpracy naukowej do jej polityki zagranicznej oraz programów pomocy na rzecz rozwoju;

58.   wzywa Komisję do umocnienia współpracy w dziedzinie badań w celu wspierania dialogu, pokoju, bezpieczeństwa i rozwoju gospodarczo-społecznego; wyraża przekonanie, że współpraca taka umożliwi ponadto UE podejmowanie niezwykle ważnych wyzwań, jak np. trwały rozwój regionalny, opieka zdrowotna, bezpieczeństwo żywności czy zmiany klimatyczne;

59.   wzywa Komisję do zainicjowania, wdrożenia i wspierania środków służących zwiększeniu udziału naukowców z krajów rozwijających się w międzynarodowych projektach współpracy naukowej oraz badań i rozwoju, a także do wspierania dostępu do istniejącej własności intelektualnej na całym świecie; podkreśla wagę pozyskiwania dla UE kadry naukowej także z krajów trzecich, zwłaszcza z krajów objętych europejską polityka sąsiedztwa, między innymi poprzez szybszą transpozycję dyrektywy Rady 2005/71/WE z dnia 12 października 2005 r. w sprawie szczególnej procedury przyjmowania obywateli państw trzecich w celu prowadzenia badań naukowych(4), przy jednoczesnym uwzględnieniu wszystkich potrzeb naukowców; popiera przedłożoną przez Komisję propozycję stworzenia systemu niebieskiej karty, który miałby dużą wartość dla zatrudnionych w sektorze naukowo-technicznym niewchodzącym w zakres stosowania dyrektywy;

60.   pragnie, by Europejska Przestrzeń Badawcza - w perspektywie swojego otwarcia na świat - przyznała uprzywilejowane miejsce najbardziej oddalonym regionom oraz krajom i terytoriom zamorskim w celu wykorzystania zalet i bogactw, jakie oferują te regiony europejskie lub stowarzyszone, poprzez włączenie ich w spójny sposób w działania w zakresie współpracy naukowej i technologicznej w ramach "sieci doskonałości";

61.   jest zdania, że powinno się zachęcać do udziału w Europejskiej Przestrzeni Badawczej kraje sąsiadujące z UE oraz kraje bardziej związane z priorytetami geopolitycznymi UE, jak np. kraje basenu Morza Śródziemnego, Europy Wschodniej, Afryki i Ameryki Łacińskiej, poprzez dalsze promowanie porozumień o współpracy naukowej i technologicznej;

62.  62 jest zdania, że powinno się zachęcać do udziału w "szerszej" Europejskiej Przestrzeni Badawczej kraje bardziej związane z priorytetami geopolitycznymi UE, jak np. kraje basenu Morza Śródziemnego, która to przestrzeń może stopniowo poszerzać swoje systemy koordynacji, reguły dzielenia się wiedzą oraz mobilność naukowców poza ścisłymi granicami UE i stowarzyszonych z nią krajów;

o
o   o

63.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

(1) Dz.U. L 412 z 30.12.2006, str. 1.
(2) Dz.U. L 400 z 30.12.2006, str. 252. Sprostowanie w Dz.U. 54 z 22.2.2007, s. 91.
(3) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0212.
(4) Dz.U. L 289 z 3.11.2005, s. 15.


Rynek wewnętrzny usług pocztowych Wspólnoty ***II
PDF 194kWORD 32k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 31 stycznia 2008 r. w sprawie wspólnego stanowiska Rady mającego na celu przyjęcie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 97/67/WE dotyczącą pełnego urzeczywistnienia rynku wewnętrznego usług pocztowych Wspólnoty (13593/6/2007 – C6-0410/2007 – 2006/0196(COD))
P6_TA(2008)0030A6-0505/2007
SPROSTOWANIA

(Procedura współdecyzji: drugie czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wspólne stanowisko Rady (13593/6/2007 – C6-0410/2007)(1),

–   uwzględniając stanowisko zajęte w pierwszym czytaniu(2) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2006)0594),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 67 Regulaminu,

–   uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Transportu i Turystyki (A6-0505/2007),

1.   zatwierdza wspólne stanowisko;

2.   stwierdza, że akt prawny zostaje przyjęty zgodnie ze wspólnym stanowiskiem;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do podpisania wraz z Przewodniczącym Rady aktu prawnego, zgodnie z art. 254 ust. 1 Traktatu WE;

4.   zobowiązuje swojego Sekretarza Generalnego do podpisania aktu prawnego, po sprawdzeniu, że wszystkie procedury zostały prawidłowo zakończone, oraz do przygotowania jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w porozumieniu z Sekretarzem Generalnym Rady;

5.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 307E z 18.12.2007, str. 22.
(2) Teksty przyjęte dnia 11.7.2007, P6_TA(2007)0336.


Sytuacja w Iranie
PDF 219kWORD 76k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 31 stycznia 2008 r. w sprawie Iranu
P6_TA(2008)0031RC-B6-0046/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Iranu, zwłaszcza rezolucje dotyczące sprawy programu jądrowego i przestrzegania praw człowieka, w szczególności rezolucje przyjęte w dniach 13 października 2005 r.(1) i 17 listopada 2005 r.(2), swoją rezolucję z dnia 15 lutego 2006 r. w sprawie konfrontacji między Iranem i wspólnotą międzynarodową(3) oraz swoją rezolucję z dnia 25 października 2007 r. w sprawie Iranu(4),

–   uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej w sprawie Iranu, a w szczególności konkluzje z dnia 14 grudnia 2007 r.,

–   uwzględniając rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ 1696(2006), 1737(2006), 1747(2007) w sprawie irackiego programu jądrowego,

–   uwzględniając plan pracy MAEA-Iran uzgodniony przez Iran i Międzynarodową Agencję Energii Atomowej z dnia 21 sierpnia 2007 r., mający na celu wyjaśnienie kwestii związanych z irańskim programem jądrowym (zawartym w załączniku INFCIRC/711 do sprawozdania Rady Gubernatorów MAEA (GOV/2007/48) z dnia 30 sierpnia 2007 r. zatytułowanego "Wdrożenie porozumienia o zabezpieczeniach Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej w Islamskiej Republice Iranu"),

–   uwzględniając sprawozdania Rady Gubernatorów MAEA, w szczególności sprawozdanie (GOV/2007/58) z dnia 15 listopada 2007 r. w sprawie wdrożenia porozumienia o zabezpieczeniach Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej w Islamskiej Republice Iranu i odpowiednie postanowienia rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ 1737 (2006) i 1747 (2007),

–   uwzględniając sprawozdanie zawierające ocenę wywiadu Stanów Zjednoczonych dotyczącą irańskich planów jądrowych i potencjału jądrowego, opublikowane w dniu 3 grudnia 2007 r., oraz oświadczenie dyrektora generalnego MAEA dr Mohameda ElBaradei w tej sprawie (komunikat prasowy 2007/22),

–   uwzględniając rezolucję 61/176 Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 19 grudnia 2006 r., a w szczególności rezolucję 62/168 z dnia 18 grudnia 2007 r. w sprawie stanu praw człowieka w Islamskiej Republice Iranu,

–   uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ 62/149 z dnia 18 grudnia 2007 r. w sprawie moratorium na stosowanie kary śmierci,

–   uwzględniając drugie posiedzenie międzyparlamentarne Parlamentu Europejskiego i parlamentu Islamskiej Republiki Iranu, które odbyło się w Teheranie w dniach od 8 - 9 grudnia 2007 r.,

–   uwzględniając oświadczenie prezydencji Rady, złożone w imieniu UE w dniu 25 stycznia 2008 r. w sprawie wyroków śmierci w Iranie,

–   uwzględniając art. 103 ust. 4 regulaminu,

A.   mając na uwadze, że art. IV Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej (NPT) stanowi, iż "żadne z postanowień niniejszego układu nie może być interpretowane jako naruszające niezbywalne prawo wszystkich stron układu do prowadzenia badań, produkcji i wykorzystania energii jądrowej dla celów pokojowych, bez uszczerbku dla artykułów I i II niniejszego układu i zgodnie z nimi",

B.   mając na uwadze, że Iran nie zawiesił dotychczas wszelkiej działalności związanej ze wzbogacaniem i przetwarzaniem materiałów jądrowych ani nie ratyfikował protokołów dodatkowych do Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej, czego wymagały rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ 1696(2006), 1737(2006) i 1747(2007) w celu przywrócenia pewności co do całkowicie pokojowego charakteru irańskiego programu jądrowego,

C.   mając na uwadze, że dr El Baradei w swoim najnowszym sprawozdaniu z dnia 15 listopada 2007 r. stwierdził, że poczyniono postępy we wdrażaniu zabezpieczeń MAEA w Iranie oraz że Iran przedstawił dodatkowe informacje na temat przeszłych aspektów swojego programu jądrowego; mając jednak na uwadze, że podkreślił on, iż potrzebna jest dalsza współpraca, aby wyjaśnić bieżącą działalność, w tym pochodzenie śladów wysoko wzbogaconego uranu znalezionych przez inspektorów w obiektach jądrowych, oraz mając na uwadze, że wezwał on Iran do jak najszybszego wdrożenia protokołu dodatkowego,

D.   mając na uwadze, że w rozmowach przeprowadzonych w dniu 12 stycznia 2008 r. w Teheranie z dr ElBaradeiem przywódcy irańscy zgodzili się odpowiedzieć w ciągu czterech tygodni na wszystkie pozostałe pytania dotyczące przeszłych działań ich kraju w zakresie energii jądrowej,

E.   mając na uwadze, że w sprawozdaniu zawierającym ocenę wywiadu USA, ustalono, że Iran zawiesił w 2003 r. program produkcji broni jądrowej i nie wznowił go do połowy 2007 r., chociaż występują obawy co do wzbogacania uranu i jego ewentualnego wykorzystania w przyszłości do produkcji broni jądrowej; mając na uwadze, że publikacja tego sprawozdania wyeliminowała możliwość podjęcia wyprzedzających działań zbrojnych przeciw Iranowi przed zakończeniem kadencji prezydenta USA George'a Busha,

F.   mając na uwadze, że przywódcy G8 na swoim dorocznym spotkaniu na szczycie w dniach 6 - 8 czerwca 2007 r. podkreślili znaczenie opracowania i wdrożenia mechanizmu wielostronnego podejścia do działalności związanej z produkcją paliwa jądrowego stanowiącą rozwiązanie alternatywne dla krajowej działalności związanej ze wzbogacaniem i przetwarzaniem materiałów jądrowych,

Prawa człowieka

G.   mając na uwadze, że sytuacja w zakresie wykonywania praw obywatelskich i korzystania ze swobód politycznych w Islamskiej Republice Iranu pogorszyła się w ciągu ostatnich dwóch lat, zwłaszcza od czasu wyborów prezydenckich w czerwcu 2005 r., mimo że Iran w ramach różnych międzynarodowych instrumentów w tej dziedzinie zobowiązał się do wspierania i ochrony praw człowieka i podstawowych wolności,

H.   mając na uwadze, że w ostatnich latach, a szczególnie w ostatnich miesiącach gwałtownie wzrosła w Iranie liczba egzekucji, w tym dokonywanych na nieletnich, często przez publiczne powieszenie,

I.   mając na uwadze, że odnotowano potwierdzone przypadki egzekucji, często w formie publicznego powieszenia lub ukamienowania, przypadki tortur lub nieludzkiego traktowania więźniów, systematycznego i arbitralnego długotrwałego przetrzymywania w pojedynczej celi, więzienia w tajnych ośrodkach, okrutnego, nieludzkiego i poniżającego traktowania lub karania, w tym stosowania chłosty lub amputacji, a także bezkarność osób winnych łamania praw człowieka,

J.   mając na uwadze nasilenie brutalnych represji wobec przeciwników politycznych, obrońców praw człowieka, dziennikarzy, użytkowników Internetu, nauczycieli, intelektualistów, kobiet, studentów, działaczy związkowych oraz osób należących do mniejszości religijnych, etnicznych, językowych lub innych,

K.   mając na uwadze rosnącą dyskryminację i prześladowania mniejszości wyznaniowych lub etnicznych, takich jak Azerowie, sufici i sunnici, a także dalsze naruszanie ich praw kulturalnych i obywatelskich; mając na uwadze, że członkowie niektórych mniejszości, np. mieszkańcy Ahwazu, Kurdowie czy Beludżowie są nawet poddawani torturom i zabijani w egzekucjach,

L.   mając na uwadze, że członkowie wspólnoty religijnej bahaitów nie mogą praktykować swojej wiary, padają ofiarą poważnych prześladowań i są pozbawieni niemal wszystkich praw obywatelskich (np. praw własności i dostępu do szkolnictwa wyższego), a ich miejsca kultu są niszczone,

M.   mając na uwadze, że kilka działaczek zaangażowanych w obronę praw kobiet jest lub było prześladowanych za udział w kampanii "milion podpisów", której celem jest zniesienie przepisów dyskryminujących kobiety oraz przekazanie tychże podpisów parlamentowi krajowemu (madżlis), mając na uwadze, że Iran wciąż nie jest stroną Konwencji ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet,

N.   mając na uwadze, że setki profesorów usunięto ze stanowisk dydaktycznych, zarzucając im nadmierną świeckość, a wielu studentów aresztowano w związku z protestami, takimi jak udział w demonstracjach popierających Dzień Studentów Uniwersytetu Narodowego w dniu 7 grudnia 2007 r.,

O.   mając na uwadze, że rejestracja kandydatów w wyborach do irańskiego parlamentu (madżlis), które odbędą się w marcu 2008 r., zakończyła się w dniu 10 stycznia 2008 r., że Ministerstwo Spraw Wewnętrznych ogłosi decyzje z dnia 22 stycznia 2008 r. oraz że Rada Strażników Rewolucji, która sprawuje nadzór nad ważnością wyborów w świetle konstytucji, jest uprawniona do zdyskwalifikowania kandydatów,

Stosunki UE-Iran

P.   mając na uwadze, że w grudniu 2003 r. Iran zawiesił kompleksowy dialog między UE a Iranem, a od czerwca 2004 r. nie odbyło się żadne spotkanie między UE a Iranem w ramach dialogu na temat praw człowieka,

Q.   mając na uwadze, że stosunki UE z Iranem w ostatnich latach opierały się na potrójnym podejściu obejmującym negocjacje w sprawie porozumienia o handlu i współpracy, dialog polityczny i dialog na temat praw człowieka, przy czym tych trzech aspektów nie można traktować oddzielnie,

Program jądrowy

1.   potwierdza, że ryzyko rozprzestrzeniania broni, jakie stwarza irański program jądrowy, nadal jest dla UE i społeczności międzynarodowej źródłem poważnych obaw, co bardzo wyraźnie stwierdzono w rezolucjach Rady Bezpieczeństwa ONZ 1696(2006), 1737(2006) i 1747(2007); ubolewa w związku z tym, że Iran nadal nie stosuje się do międzynarodowych zobowiązań w zakresie zawieszenia wszelkiej działalności związanej ze wzbogacaniem i przetwarzaniem materiałów jądrowych;

2.   wyraża poparcie dla starań podejmowanych przez UE w celu znalezienia w drodze negocjacji z Iranem długoterminowego rozwiązania kwestii programu jądrowego i podkreśla istotną rolę, jaką ma odegrać MAEA;

3.   zauważa postępy poczynione w zakresie wdrażania planu działań MAEA-Iran oraz ponawia apel do Iranu o przywrócenie przejrzystości swojego programu jądrowego poprzez udzielenie MAEA wyczerpujących, jasnych i wiarygodnych odpowiedzi, o wyjaśnienie wszystkich pozostałych kwestii i obaw dotyczących programu, w tym spraw o potencjalnym znaczeniu wojskowym, o pełne wdrożenie postanowień porozumienia o zabezpieczeniach całkowitych, w tym ustaleń uzupełniających, oraz o ratyfikowanie i wdrożenie protokołu dodatkowego;

4.   potwierdza pełne poparcie dla rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ przyjętych w ramach art. 41 rozdziału VII Karty Narodów Zjednoczonych; popiera wyżej wymienione konkluzje Rady Europejskiej z dnia 14 grudnia 2007 r.; z zadowoleniem przyjmuje porozumienie osiągnięte na spotkaniu ministrów spraw zagranicznych stałych członków Rady Bezpieczeństwa ONZ, Niemiec i wysokiego przedstawiciela UE ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa (WPZiB), które odbyło się w Berlinie w dniu 22 stycznia 2008 r., dotyczące nowego projektu rezolucji w sprawie Iranu i przewidujące kolejne środki, a także fakt, że społeczność międzynarodowa zachowuje wspólne podejście w tej sprawie;

5.   ponownie wyraża opinię, że rozwiązanie kwestii obecnej eskalacji działalności jądrowej jest możliwe i że nie powinno się rozważać podjęcia akcji zbrojnej; wyraża poparcie dla starań podejmowanych przez dr ElBaradeia, aby do marca 2008 r. rozwiązać z Iranem wszystkie nierozstrzygnięte kwestie; wzywa administrację Stanów Zjednoczonych oraz pozostałe zaangażowane w sprawę podmioty do zarzucenia skierowanej przeciwko Iranowi retoryki odwołującej się do rozwiązania zbrojnego oraz do polityki zmiany ustroju;

6.   odnotowuje przedstawione niedawno wyniki oceny wywiadu USA dotyczącej irańskiego wojskowego i cywilnego programu jądrowego; uważa, że wyniki te potwierdzają prowadzoną przez UE politykę dwutorowego podejścia mającą na celu przekonanie Iranu na drodze dyplomatycznej do zastosowania się w pełni do formułowanych przez MAEA żądań wiarygodnego i kontrolowanego zaniechania potencjalnego powiązania programu cywilnego z celami wojskowymi;

7.   dlatego też wzywa Iran do bezzwłocznego rozpoczęcia kolejnej rundy negocjacji na temat przyszłego ukierunkowania jego programu jądrowego oraz do zawieszenia wszelkich działań dotyczących wzbogacania materiałów jądrowych; wzywa Stany Zjednoczone, biorąc pod uwagę ich sukces dyplomatyczny w negocjacjach z Koreą Północną, do bezpośredniego udziału wraz z UE w negocjacjach z Iranem, gdyż Stany Zjednoczone mają możliwość zaoferowania dodatkowych gwarancji bezpieczeństwa, zwłaszcza w systemie wielostronnym pod egidą MAEA z siedzibą w Wiedniu;

8.   wzywa do podjęcia wiarygodnych wielostronnych kroków zmierzających do rozbrojenia jądrowego poprzez wzmocnienie Układu NPT, a także wzywa UE do objęcia przewodnictwa w działaniach mających na celu przełamanie obecnego impasu w negocjacjach dotyczących rozbrojenia jądrowego;

9.   podkreśla znaczenie współpracy z USA, Rosją, Chinami i krajami niezaangażowanymi w celu rozważenia uzupełniających koncepcji osiągnięcia kompleksowego porozumienia z Iranem w sprawie jego infrastruktury jądrowej i jej wykorzystania, z uwzględnieniem obaw Iranu dotyczących bezpieczeństwa;

10.   uważa, iż takie kompleksowe porozumienie powinno pomóc utworzyć trwały regionalny system bezpieczeństwa obejmujący Indie, Pakistan i inne potęgi jądrowe, a także wyraża przekonanie, że Iran jako podmiot regionalny winien przyjąć na siebie odpowiedzialność;

11.   wzywa społeczność międzynarodową do poważnej refleksji nad opracowaniem nowych wielostronnych ram wykorzystywania energii jądrowej, gwarantujących dostawy paliw jądrowych i minimalizujących zagrożenie rozprzestrzeniania broni, zgodnie z propozycją MAEA;

Prawa człowieka

12.   wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu pogorszenia stanu praw człowieka w Iranie w ciągu ostatnich lat; apeluje do władz Iranu o przestrzeganie zobowiązań wynikających z międzynarodowych standardów praw człowieka i z instrumentów ratyfikowanych przez Iran, poprzez propagowanie wartości uniwersalnych i przyznanie wszystkim osobom prawa do wykonywania ich praw obywatelskich i swobód politycznych, a także przypomina swoją wyżej wymienioną rezolucję w tej sprawie z dnia 25 października 2007 r.;

13.   z całą stanowczością potępia wyroki śmierci i egzekucje przeprowadzane w Iranie, zwłaszcza wyroki nakładane na młodocianych przestępców i na nieletnich lub na nich wykonywane, oraz nalega, by władze irańskie stosowały do nieletnich uznane na arenie międzynarodowej gwarancje prawne, takie jak Konwencja ONZ o prawach dziecka;

14.   jest głęboko zaniepokojony faktem, że w ostatnim roku w Iranie gwałtownie nasiliły się represje wobec organizacji społeczeństwa obywatelskiego; wzywa władze Iranu do położenia kresu brutalnym represjom wobec obrońców praw kobiet, działaczek zaangażowanych w kampanię "milion podpisów", ruchów studenckich, obrońców praw mniejszości, intelektualistów, nauczycieli, dziennikarzy, użytkowników Internetu i działaczy związków zawodowych, zwłaszcza Mansura Osanloo oraz Mahmuda Salehiego, oraz wzywa do uwolnienia tych wszystkich, którzy zostali uwięzieni z powodu pokojowego wyrażania swoich opinii;

15.  15 zdecydowanie potępia stracenie w Iranie w dniu 30 stycznia 2008 r. o godz. 4 czasu lokalnego działacza politycznego Ahwazu – Zamela Bawi'ego - dziewiętnastego działacza Ahwazu straconego w ciągu ostatnich 12 miesięcy i wzywa irański rząd do zaniechania egzekucji obywatela Holandii i działacza praw człowieka Faleha Abdulaha al-Mansouri'ego oraz zarejestrowanych przez UNHCR uchodźców Rasoula Ali'ego Mazrei i Saida Saki'ego, którym zapewniono przesiedlenie do Norwegii oraz do zezwolenia im na wyjazd do krajów ich obywatelstwa lub kraju, w którym są uchodźcami; wzywa także do uwolnienia dziennikarzy kurdyjskich Abdolvaheda "Hiwy" Botimara i Adnana Hassanpoura, skazanych na karę śmierci;

16.   wzywa władze irańskie do usunięcia z prawa i z praktyki wszelkich form tortur, w tym wyjątkowo niehumanitarnych egzekucji, i innych metod okrutnego, nieludzkiego i poniżającego traktowania lub karania, do stania na straży należytych procedur prawnych i do położenia kresu bezkarności osób winnych łamania praw człowieka; wzywa władze Iranu, by nie zwlekając wprowadziły zmiany w kodeksie karnym w celu przekształcenia moratorium na ukamienowanie w ostateczny zakaz;

17.   z zadowoleniem przyjmuje wyżej wymienioną rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ 62/149, wzywającą do wprowadzenia ogólnoświatowego moratorium jako kroku na drodze do zniesienia kary śmierci; wzywa Iran do zastosowania niedawno przyjętej rezolucji w sprawie wprowadzenia moratorium na egzekucje;

18.   wzywa władze irańskie do przestrzegania uznanych na arenie międzynarodowej gwarancji prawnych dla osób należących do mniejszości religijnych, etnicznych, językowych lub innych, bez względu na to, czy zostały one oficjalnie uznane, czy nie; zdecydowanie potępia obecny brak poszanowania praw mniejszości i wzywa do umożliwienia mniejszościom wykonywania wszystkich praw przyznanych w irańskiej konstytucji i w prawie międzynarodowym; wzywa władze irańskie do postępowania w zgodzie z konstytucją i do usunięcia z prawa i z praktyki wszelkich form dyskryminacji i innych form łamania praw osób należących do mniejszości religijnych, etnicznych, językowych i innych, takich jak Arabowie, Azerowie, Beludżowie, Kurdowie, bahaici, chrześcijanie, żydzi, sufici i sunnici; wzywa zwłaszcza do zniesienia obowiązującego de facto zakazu praktykowania bahaizmu;

19.   potępia represje wobec przeciwników politycznych, obrońców praw człowieka, dziennikarzy, użytkowników Internetu, nauczycieli, intelektualistów, kobiet, studentów, działaczy związkowych oraz osób należących do mniejszości religijnych, etnicznych, językowych lub innych; wzywa władze irańskie, by zaprzestały nękania, zastraszania i prześladowania tych obywateli oraz by bezwarunkowo zwolniły wszystkich więźniów sumienia;

20.   wzywa Radę i Komisję, aby nadal badały sytuację w zakresie praw człowieka w Iranie i aby w pierwszej połowie 2008 r. przedłożyły Parlamentowi kompleksowe sprawozdanie w tej sprawie, zawierające propozycje projektów, które mogłyby zostać sfinansowane w ramach europejskiego instrumentu na rzecz demokracji i praw człowieka;

21.   wyraża poparcie dla wszystkich demokratycznych sił politycznych i dla społeczeństwa obywatelskiego, zwłaszcza stowarzyszeń kobiecych i studenckich, które pomimo nasilających się represji toczą w Iranie – bez użycia przemocy – walkę o demokrację i prawa człowieka;

22.   oczekuje od władz Iranu, że wykonają spoczywający na nich obowiązek odpowiedzialności za procedurę kontroli kandydatów w zbliżających się wyborach krajowych w sposób gwarantujący wolne i sprawiedliwe wybory;

Stosunki UE-Iran

23.   podkreśla, że możliwość zawarcia w przyszłości porozumienia o handlu i współpracy między Iranem a UE będzie uzależniona od zdecydowanej poprawy sytuacji panującej w Iranie pod względem poszanowania praw człowieka oraz od pełnej współpracy Iranu z MAEA, a także od dostarczenia obiektywnych gwarancji co do pokojowego charakteru programu jądrowego Iranu;

24.   odnotowuje decyzję brytyjskiej komisji odwoławczej ds. zakazanych organizacji z dnia 30 listopada 2007 r. wzywającą brytyjskiego sekretarza stanu do natychmiastowego usunięcia Organizacji Mudżahedinów Ludowych Iranu z listy zakazanych organizacji;

25.   przyjmuje do wiadomości orzeczenie Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 12 grudnia 2006 r.(5);

26.   wzywa Komisję do przedłożenia komunikatu na temat stanu stosunków UE-Iran oraz perspektyw rozwoju tych stosunków oraz wzywa obie strony do wznowienia dialogu dotyczącego praw człowieka równolegle do negocjacji na temat porozumienia o handlu i współpracy, które może zostać zawarte, jeżeli Iran poczyni niezbędne postępy w dziedzinie praw człowieka oraz w kwestii programu jądrowego;

27.   wzywa Komisję do ustanowienia delegacji do Iranu w celu wspierania dialogu z władzami i ze społeczeństwem obywatelskim oraz w celu intensyfikacji stosunków, szczególnie w zakresie pomocy dla uchodźców i zwalczania handlu narkotykami;

o
o   o

28.   zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wysokiemu przedstawicielowi ds. WPZiB, rządom i parlamentom państw członkowskich, sekretarzowi generalnemu ONZ, przewodniczącym Rady Bezpieczeństwa ONZ, Zgromadzeniu Ogólnemu ONZ, Radzie Praw Człowieka ONZ, dyrektorowi generalnemu MAEA, prezesowi Sądu Najwyższego Iranu oraz rządowi i parlamentowi Islamskiej Republiki Iranu.

(1) Dz.U. C 233 E z 28.9.2006, str. 111.
(2) Dz.U. C 280 E z 18.11.2006, str. 468.
(3) Dz.U. C 290 E z 29.11.2006, str. 145.
(4) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0488.
(5) Sprawa T-228/02, Zb. Orzeczeń 2006, p.II-4665.


Wyniki Konferencji w sprawie zmian klimatu (Bali)
PDF 140kWORD 70k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 31 stycznia 2008 r. w sprawie wyników Konferencji w sprawie zmian klimatu (Bali) (COP 13 i COP/MOP 3)
P6_TA(2008)0032B6-0059/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając zbliżającą się trzynastą konferencję stron (COP 13) Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) oraz trzecią konferencję stron – posiedzenie stron protokołu z Kioto (COP/MOP 3), które odbyły się na Bali (Indonezja) w dniach od 3 do 15 grudnia 2007 r.,

–   uwzględniając wnioski zamieszczone w czwartym sprawozdaniu z oceny sporządzonym przez Międzyrządowy Zespół ds. Zmian Klimatu (IPCC), opublikowanym w Walencji (Hiszpania) dnia 17 listopada 2007 r.,

–   uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie zmian klimatycznych, a w szczególności rezolucję z dnia 15 listopada 2007 roku w sprawie ograniczenia globalnego ocieplenia do 2°C – przygotowania do konferencji klimatycznej na Bali i dalsze działania (COP 13 i COP/MOP3)(1),

–   uwzględniając art. 103 ust. 2 Regulaminu,

A.   mając na uwadze fakt, że w czwartym sprawozdaniu z oceny IPCC potwierdzono, iż działalność człowieka przyspiesza zmiany klimatyczne, które wywierają już poważne skutki na świecie,

B.   mając na uwadze, że plan działania z Bali popiera wnioski zawarte w czwartym sprawozdaniu z oceny IPCC, zgodnie z którymi globalne ocieplenie jest jednoznacznie stwierdzone, a zwłoka w zmniejszeniu emisji znacznie ogranicza szanse osiągnięcia niższego stabilnego poziomu emisji i zwiększa ryzyko gwałtowniejszych zmian klimatycznych,

C.   mając na uwadze, że w wielu obszarach na świecie niekorzystne skutki wzrostu średnich globalnych temperatur są już odczuwalne i że najnowsze dowody naukowe pozwalają sądzić, iż uzgodniony przez UE długoterminowy cel ograniczenia ocieplenia do 2°C w porównaniu z okresem przed epoką przemysłową może okazać się niewystarczający, aby uniknąć znacznych ujemnych skutków zmian klimatycznych,

D.   mając na uwadze, że zmiany klimatyczne stanowią długoterminowy problem i że same środki krótkoterminowe nie wystarczą do osiągnięcia pozytywnego wpływu na klimat; mając na uwadze, że dla systemu klimatycznego kluczowe znaczenie ma zapewnienie, aby globalne emisje osiągnęły szczytowy punkt w ciągu najbliższych 10-15 lat,

E.   mając na uwadze, iż kraje uprzemysłowione ponoszą główną odpowiedzialność za akumulację emisji gazów cieplarnianych w atmosferze; mając na uwadze, że najbiedniejsze państwa i ludność najbardziej odczują skutki bardziej niestabilnego klimatu;

F.   mając na uwadze, że szeroko zakrojone międzynarodowe porozumienie dotyczące długoterminowych celów w zakresie ograniczenia emisji jest bezwzględnie konieczne, aby zapewnić pewność inwestycyjną w zakresie technologii o niskiej emisji gazów cieplarnianych, jak również efektywność energetyczną i zrównoważone leśnictwo, a także unikać inwestowania w infrastrukturę energetyczną, która nie odpowiada celom w zakresie zmniejszenia emisji,

1.   z zadowoleniem przyjmuje podjętą przez strony konferencji klimatycznej na Bali decyzję o wszczęciu, w ramach UNFCCC, formalnego procesu negocjacji w sprawie międzynarodowego porozumienia klimatycznego na okres po 2012 r. z zamiarem zawarcia porozumienia oraz przyjęcia decyzji na piętnastej konferencji stron, która odbędzie się w Kopenhadze w 2009 r.;

2.   wyraża zadowolenie, że plan działania z Bali zawiera wyraźny harmonogram, wyznacza rok 2009 jako termin zawarcia porozumienia, a także wskazuje główne kwestie, które będą podlegać negocjacjom oraz uważa, że pozwoli to tym samym na stworzenie solidnych podstaw procesu negocjacyjnego;

3.   ponownie stwierdza, że takie porozumienie powinno opierać się na kluczowych zasadach i mechanizmach UNFCCC oraz protokołu z Kioto, uwzględniając wspólne, lecz zróżnicowane obowiązki, oraz stwierdza że jego podstawą powinny być też elementy określone w ustępie 2 ww. rezolucji z 15 listopada 2007 r.;

4.   uznaje zniesienie sztywnego rozróżnienia między państwami wymienionymi i niewymienionymi w załączniku 1 za jedno z ważniejszych osiągnięć planu działania z Bali;

5.   podkreśla konstruktywną oraz wiodącą rolę UE na konferencji klimatycznej na Bali, co znacznie ułatwiło przełom w negocjacjach; popiera kontynuowanie tej aktywnej roli w nadchodzących negocjacjach i nalega na bardzo silne zaangażowanie Parlamentu w ten proces;

6.   z zadowoleniem przyjmuje uznanie przez strony czwartego sprawozdania z oceny IPCC za najbardziej kompleksową i wiarygodną ocenę dotychczasowych zmian klimatycznych, uwzględniającą zintegrowaną naukową, techniczną oraz społeczno-ekonomiczną perspektywę dotyczącą odnośnych kwestii, jak również stanowiącą zachętę do korzystania z tych informacji podczas opracowywania polityki krajowej w zakresie zmian klimatycznych;

7.   wyraża ubolewanie, że w planie działania z Bali nie udało się umieścić jednoznacznych odniesień naukowych dotyczących konieczności zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych; z zadowoleniem przyjmuje natomiast uznanie przez strony protokołu z Kioto, iż zmniejszenie przez grupę krajów uprzemysłowionych emisji o 25 40% w porównaniu do poziomu z roku 1990 musi nastąpić do 2020 r.;

8.   przypomina, że kraje uprzemysłowione, w tym te kraje, które jeszcze nie ratyfikowały protokołu z Kioto, muszą odegrać wiodącą rolę w zwalczaniu zmian klimatycznych na świecie oraz zobowiązać się do zmniejszenia ilości emitowanych przez nie gazów cieplarnianych o co najmniej 30% do 2020 r. oraz o 60-80% do 2050 r. w porównaniu do poziomu z roku 1990;

9.   z zadowoleniem przyjmuje konstruktywne podejście do negocjacji przyjęte przez większość krajów rozwijających się oraz ich zobowiązanie się do zaangażowania się w działania ograniczające zmiany na poziomie krajowym w kontekście trwałego rozwoju, wspieranego i umożliwianego przez technologie, finansowanie oraz rozwijanie potencjału w sposób wymierny, podlegający sprawozdawczości oraz weryfikowalny;

10.   podkreśla, że trwały rozwój gospodarczy jest prawem wszystkich krajów rozwijających się; podkreśla, że Unia Europejska i inne kraje uprzemysłowione muszą pomagać krajom rozwijającym się we wprowadzaniu zrównoważonych technologii;

11.   przypomina, że wiarygodności i skuteczności globalnych wysiłków nie da się osiągnąć bez głębszych, wymiernych, podlegających sprawozdawczości i weryfikowalnych zobowiązań wszystkich zainteresowanych stron;

12.   uważa, że znalezienie sprawiedliwego rozwiązania ma podstawowe znaczenie dla sukcesu międzynarodowej polityki klimatycznej;

13.   uznaje, iż jako nowe rozwiązanie w porównaniu z protokołem z Kioto odmienna sytuacja krajów rozwijających się powinna znaleźć odzwierciedlenie w podejmowanych zobowiązaniach oraz że kraje wschodzące powinny przyjąć ograniczenia emisji określone w oparciu o stopień ich rozwoju, sektorową strukturę gospodarki, potencjał zmniejszenia emisji oraz możliwości techniczne i finansowe tych krajów;

14.   uważa, że w ramach obowiązujących mechanizmów protokołu z Kioto istnieje miejsce na innowacje w zakresie form zobowiązań i celów określonych dla partnerskich krajów rozwijających się i wschodzących, aby takie zobowiązania były zgodne z potrzebami i potencjałem każdego kraju, pod warunkiem że są one mierzalne, podlegają sprawozdawczości i są weryfikowalne;

15.   z zadowoleniem przyjmuje decyzję o przyjęciu programu prac nad kwestiami metodologicznymi w zakresie różnorodnych podejść politycznych oraz pozytywnych bodźców, których celem jest zmniejszenie emisji spowodowanej wylesianiem i degradacją lasów w krajach rozwijających się, z należytym uwzględnieniem wielofunkcyjności i korzyści obszarów leśnych dla biologicznej różnorodności, funkcjonowania ekosystemu i lokalnych warunków życia; z zadowoleniem przyjmuje również zachęcanie stron do wspierania rozwoju potencjału, zapewniania wsparcia technicznego oraz podejmowania wysiłków, w tym projektów pilotażowych, w zakresie czynników prowadzących do wylesiania i potrzeby wspierania zrównoważonego wykorzystywania zasobów naturalnych;

16.   z zadowoleniem przyjmuje decyzję w sprawie zarządzania funduszem na rzecz przystosowania w skuteczny i przejrzysty sposób, która zagwarantuje jego operacyjność we wczesnych stadiach pierwszego okresu realizacji zobowiązań protokołu z Kioto;

17.   z zadowoleniem przyjmuje decyzję o uruchomieniu programu strategicznego, którego celem jest zwiększenie poziomu inwestycji na rzecz rozwoju, transferu i rozdziału technologii ograniczających zmiany i dostosowawczych w krajach rozwijających się, jak również zadanie postawione przed grupą ekspertów ds. transferu technologii dotyczące oceny luk i przeszkód w zakresie wykorzystania środków finansowych oraz dostępu do nich;

18.   uważa, że badania, rozwój oraz demonstracja bardziej skutecznych i mniej kosztownych technologii energetycznych powinny stanowić priorytet; wzywa do ścisłej współpracy między rządami, przemysłem, społecznością naukową oraz społeczeństwem obywatelskim;

19.   wyraża przekonanie, że na następnej konferencji/spotkaniu stron w Poznaniu należy poświęcić uwagę krajom rozwijającym się i dlatego nalega na podjęcie prężnych wysiłków w celu osiągnięcia realnego postępu w odniesieniu do bodźców, w tym instrumentów rynkowych, na rzecz przeciwdziałania wylesianiu oraz zachęcania do zrównoważonego leśnictwa, finansowania dostosowania oraz lepszego transferu i upowszechniania czystych technologii w krajach rozwijających się;

20.   wzywa do opracowania istotnych oraz przewidywalnych instrumentów finansowych w ramach polityki UE, które pomogą krajom rozwijającym się w dostosowaniu się do wpływu zmiany klimatu oraz zmniejszeniu emisji gazów cieplarnianych, jak również wylesiania i degradacji lasów; przypomina o potrzebie dokładniejszej i krytycznej kontroli rzeczywistego wpływu istniejących i przyszłych instrumentów finansowych stosowanych w sektorze związanym z klimatem na kraje rozwijające się; uważa, że mechanizmy czystego rozwoju powinny zostać zreformowane w celu wykorzystania ich pełnego potencjału podczas okresu zobowiązań przypadającego na lata 2008-2012;

21.   podkreśla, że ekologizacja wspólnotowej polityki rozwoju oraz pomoc są konieczne i pilnie potrzebne oraz powinny zostać wdrożone w taki sposób, aby nie pozostawać w sprzeczności z polityką UE w zakresie ochrony środowiska i zmian klimatycznych; ubolewa nad bardzo powolnym postępem w tym obszarze i wzywa przywódców UE do priorytetowego potraktowania w unijnej polityce współpracy na rzecz rozwoju kwestii łagodzenia zmian klimatycznych i dostosowania się do nich;

22.   podkreśla, że w celu zachowania wiarygodności planu działań z Bali, kraje rozwinięte muszą pilnie zaangażować się w partnerstwa klimatyczne z największymi gospodarkami rozwijającymi się, takimi jak Chiny i Indie, w celu promowania ścisłej współpracy w sprawie reformy polityki energetycznej, rozwoju potencjału, wspierania inwestycji w dziedzinie efektywności energetycznej i technologii o niskiej emisji związków węgla;

23.   ubolewa, że niemożliwe było uwzględnienie wyraźnego odniesienia do potrzeby osiągnięcia porozumienia w sprawie wiążących redukcji emisji w transporcie lotniczym i morskim; zauważa, że mandat z Bali nie wyklucza wiążących środków dotyczących transportu lotniczego i morskiego; ponawia apel o uwzględnienie emisji powodowanych przez transport lotniczy i morski w międzynarodowych zobowiązaniach dotyczących redukcji gazów cieplarnianych w okresie po 2012 r. pod auspicjami UNFCCC, gdyż Organizacja Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO) oraz Międzynarodowa Organizacja Morska (IMO) nie wykazały, że potrafią skutecznie zająć się tą kwestią;

24.   podkreśla znaczenie zapewnienia, aby wszystkie ważne sektory międzynarodowego handlu były zaangażowane we wszystkie globalne zobowiązania i system odniesień dotyczące klimatu, tak aby globalny cel z zakresu zmian klimatycznych został osiągnięty oraz aby zapobiec globalnym zakłóceniom konkurencji;

25.   wzywa do pilnego przeglądu polityki UE z zakresu biopaliw, ze szczególnym naciskiem na trwałość przez cały okres użytkowania każdego biopaliwa pod kątem redukcji emisji gazów cieplarnianych; podkreśla, że rozwój i wdrażanie strategii na rzecz biopaliw jako alternatywy energetycznej powinno w pełni uwzględniać jakiekolwiek związane z nimi negatywne wpływy środowiskowe, społeczne i gospodarcze oraz przed nimi zabezpieczać; wzywa w związku z tym Komisję do zaproponowania solidnych norm i wyraźnych kryteriów dotyczących produkcji biopaliw;

26.   podkreśla, że Parlament oczekuje sprawozdania Komisji i Wysokiego Przedstawiciela ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa w sprawie wpływu zmian klimatycznych na bezpieczeństwo międzynarodowe, o które wystąpiono w konkluzjach Prezydencji ze szczytu Rady Europejskiej w Brukseli w dniach 21-22 czerwca 2007 r.; podkreśla potrzebę położenia szczególnego nacisku na kluczowe obszary takie jak łagodzenie skutków zmian klimatycznych, dostosowywanie się do nich oraz wprowadzanie zagadnienia zmian klimatycznych do wszystkich kierunków polityki, ponieważ zmiany klimatu mogą się stać głównym czynnikiem destabilizującym państwa najuboższe;

27.   świadomy wagi wyzwań stojących przed nadchodzącymi negocjacjami nalega, aby polityka klimatyczna stałą się kluczowym priorytetem i składową wszystkich stosunków zewnętrznych UE z krajami trzecimi, konwencjami regionalnymi oraz organizacjami ekonomicznymi; wzywa również cztery prezydencje (słoweńską, francuską, czeską oraz szwedzką), aby w latach 2008-2009 informowały Parlament o swoich założeniach w zakresie polityki klimatycznej, a także aby we współpracy z Komisją sporządzały regularne sprawozdania na temat postępów w negocjacjach;

28.   zwraca się do Komisji o zbadanie, dopóki nie istnieją równe warunki dla wszystkich, możliwości zwiększenia przez sektor przemysłowy szans na sukces gospodarczy poprzez rozwój innowacyjnego i "przyjaznego klimatowi" przemysłu; wzywa zatem, by WTO rozważyła wprowadzenie środków tymczasowych sprzyjających wytwarzaniu oraz eksportowi produktów przyjaznych dla środowiska oraz tworzeniu i rozprzestrzenianiu innowacyjnych technologii;

29.   wzywa właściwe stałe i tymczasowe komisje oraz delegacje do ścisłej współpracy w zakresie zmian klimatycznych celem zapewnienia spójnego i skoordynowanego podejścia we wszystkich dziedzinach polityki, a mianowicie w polityce z zakresu ochrony środowiska, przemysłowej, energetycznej, transportowej, rolnictwa, badań i rozwoju oraz, w szczególności polityki w dziedzinie handlu i inwestycji, a także innych inicjatyw dotyczących celów w zakresie zmian klimatycznych; wzywa do regularnego rozpatrywania kwestii zmian klimatycznych na szczeblu delegacji międzyparlamentarnej oraz w ramach Transatlantyckiego Dialogu Ustawodawczego;

30.   uznaje, że wiarygodność negocjacji UE opiera się na sukcesach odnoszonych w zakresie krajowego zmniejszania emisji w Europie i oraz na rozwoju i transferze technologii o niskiej emisji związków węgla do pozostałych krajów; w związku z tym wzywa do przyjęcia polityki oraz środków na wszystkich poziomach: lokalnym, krajowym oraz europejskim, które zagwarantują, że do 2020 r. UE zrealizuje zmniejszenie krajowych poziomów emisji gazów cieplarnianych o co najmniej 30% w porównaniu z poziomem z 1990 r., o ile pozostałe kraje rozwinięte zobowiążą się do porównywalnego ograniczenia emisji, a bardziej zaawansowane gospodarczo kraje rozwijające się wniosą wkład odpowiadający ich odpowiedzialności i możliwościom; uznaje podjęte przez UE zobowiązanie do ograniczenia emisji gazów cieplarnianych do 2020 r. o co najmniej 20% w porównaniu z 1990 r., niezależnie od zawarcia globalnego porozumienia odnoszącego się do okresu po roku 2012; wzywa do przyjęcia polityki i środków na rzecz przeznaczania większych funduszy na szczeblu zarówno krajowym, jak i na szczeblu UE na badania i rozwój oraz innowacje w dziedzinie redukcji emisji gazów cieplarnianych;

31.   wzywa UE do wykorzystania jej możliwości i wpływów jako jednego z głównych podmiotów na arenie międzynarodowej i partnera krajów rozwijających się do wprowadzenia spójnych celów dotyczących zmian klimatycznych na szczeblu międzynarodowym;

32.   podkreśla historyczną odpowiedzialność głównie krajów uprzemysłowionych jako głównych emitentów gazów cieplarnianych i wzywa je w związku z tym do większego zaangażowania w celu uniknięcia i ograniczenia naturalnych katastrof i społecznych wstrząsów, które mogą nastąpić o ile globalne ocieplenie nie zostanie ograniczone;

33.   zauważa inicjatywę administracji Stanów Zjednoczonych dotyczącą zwołania kolejnych pięciu spotkań największych podmiotów emitujących na świecie; wzywa Komisję oraz zaangażowane państwa członkowskie do uzależnienia udziału od konkretnych propozycji państw przyjmujących dotyczących krótkoterminowych celów w zakresie ograniczenia emisji, zgodnych z celami i założeniami UNFCCC; wzywa największe światowe podmioty emitujące do skoordynowania prac z UNFCCC;

34.   zauważa, że ww. konferencja/spotkanie stron w Poznaniu będzie się odbywać jednocześnie ze szczytem Rady Europejskiej; zwraca się do Rady o zmianę terminu szczytu Rady Europejskiej w celu umożliwienia głowom państw i szefom rządów udziału w COP/MOP i upewnienia się, że COP/MOP poświęcona zostanie należyta uwaga ze strony rządów;

35.   jest przekonany, że jeżeli wyżej wymienione cele mają zostać osiągnięte, konieczne będzie zaangażowanie mediów, które odegrają kluczową rolę w niezbędnym uwrażliwianiu opinii publicznej na problem zmian klimatycznych przewidywanych w perspektywie krótko- i średnioterminowej;

36.   uważa – zgodnie z treścią dyskusji prowadzonych na konferencji na Bali z przedstawicielami parlamentów z całego świata – że Parlament może i powinien odgrywać znaczącą rolę jako koordynator stałego międzyparlamentarnego forum do spraw zmian klimatycznych; wzywa w związku z tym swoje odpowiednie organy do rozważenia takiej możliwości;

37.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich, jak również Sekretariatowi UNFCCC, z prośbą o przekazanie wszystkim umawiającym się stronom UNFCCC spoza UE oraz jej obserwatorom.

(1) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0537.


Plan działania na rzecz racjonalizacji zużycia energii: sposoby wykorzystania potencjału
PDF 332kWORD 109k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 31 stycznia 2008 r. w sprawie planu działania na rzecz racjonalizacji zużycia energii: sposoby wykorzystania potencjału (2007/2106(INI))
P6_TA(2008)0033A6-0003/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany "Plan działania na rzecz racjonalizacji zużycia energii: sposoby wykorzystania potencjału" (COM(2006)0545),

–   uwzględniając dokument roboczy służb Komisji (SEC(2006)1173) towarzyszący powyższemu komunikatowi Komisji,

–   uwzględniając ocenę wpływu planu działania (SEC(2006)1174) oraz streszczenie (SEC(2006)1175),

–   uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany "Europejska polityka energetyczna" (COM(2007)0001),

–   uwzględniając konkluzje Prezydencji z posiedzenia Rady Europejskiej w dniach 8-9 marca 2007 r. dotyczące zatwierdzenia przez Radę Europejską Planu działań Rady Europejskiej na lata 2007-2009 – Europejska polityka energetyczna (7224/07),

–   uwzględniając dyrektywę Rady 92/75/EWG z dnia 22 września 1992 r. w sprawie wskazania poprzez etykietowanie oraz standardowe informacje o produkcie zużycia energii oraz innych zasobów przez urządzenia gospodarstwa domowego(1),

–   uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2002/91/WE z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie charakterystyki energetycznej budynków(2),

–   uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2004/8/WE z dnia 11 lutego 2004 r. w sprawie wspierania kogeneracji w oparciu o zapotrzebowanie na ciepło użytkowe na rynku wewnętrznym energii(3),

–   uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2005/32/WE z dnia 6 lipca 2005 r. ustanawiającą ogólne zasady ustalania wymogów dotyczących ekoprojektu dla produktów wykorzystujących energię(4),

–   uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/32/WE z dnia 5 kwietnia 2006 r. w sprawie efektywności końcowego wykorzystania energii i usług energetycznych(5),

–   uwzględniając decyzję Rady 2006/1005/WE z dnia 18 grudnia 2006 r. dotyczącą zawarcia umowy między rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki a Wspólnotą Europejską w sprawie koordynacji programów znakowania efektywności energetycznej urządzeń biurowych(6) oraz tekst powyższej umowy(7),

–   uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wspólnotowego programu znakowania efektywności energetycznej urządzeń biurowych (COM(2006)0576),

–   uwzględniając decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1639/2006/WE z dnia 24 października 2006 r. ustanawiającą Program ramowy na rzecz konkurencyjności i innowacji (2007–2013)(8), a w szczególności jej rozdział III tytułu II tamże, dotyczący programu "Inteligentna Energia - Europa",

–   uwzględniając decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1982/2006/WE z dnia 18 grudnia 2006 r. dotyczącą siódmego programu ramowego Wspólnoty Europejskiej w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007-2013)(9),

–   uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 761/2001 z dnia 19 marca 2001 r. dopuszczające dobrowolny udział organizacji w systemie zarządzania środowiskiem i audytu środowiskowego we Wspólnocie (EMAS)(10),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 1 czerwca 2006 r. w sprawie racjonalizacji zużycia energii, czyli jak uzyskać więcej mniejszym nakładem środków(11),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 grudnia 2006 r. w sprawie europejskiej strategii na rzecz zrównoważonej, konkurencyjnej i bezpiecznej energii ‐ Zielona księga(12),

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinie Komisji Gospodarczej i Monetarnej, Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz Komisji Rozwoju Regionalnego (A6-0003/2008),

A.   mając na uwadze, że jeżeli temperatura na świecie wzrośnie o ponad dwa stopnie Celsjusza powyżej poziomu sprzed rewolucji przemysłowej, dojdzie do chaotycznych zmian klimatycznych, co potwierdza m. in. sprawozdanie Międzyrządowego Panelu ds. Zmian Klimatu z maja 2007 r.; mając na uwadze, że jeżeli wzrost temperatury na świecie ma nie przekroczyć 2 stopni Celsjusza, potrzebne jest drastyczne zmniejszenie emisji dwutlenku węgla do 2015 r.; mając na uwadze, że bardziej wydajne wykorzystywanie energii jest najszybszym i najbardziej oszczędnym sposobem obniżenia emisji dwutlenku węgla;

B.   mając na uwadze, że wydajność energetyczna ma istotne znaczenie w zmniejszeniu zależności Unii Europejskiej od importu energii, w rozwiązaniu problemu niedoborów źródeł energii w przyszłości oraz w ograniczeniu skutków szoku związanego z cenami energii;

C.   mając na uwadze, że w ocenie wpływu dotyczącej planu działania na rzecz racjonalizacji zużycia energii stwierdzono brak możliwości wykonawczych na wszystkich szczeblach kształtowania polityki w Komisji oraz oszacowano, iż dla powodzenia planu działania należałoby zatrudnić dodatkowych 20 pracowników;

D.   mając na uwadze, że zaledwie pięć państw członkowskich dokonało należytej transpozycji dyrektywy 2002/91/WE;

E.   mając na uwadze, że dyrektywa 2006/32/WE wymaga od państw członkowskich dostarczenia Komisji krajowego planu działania dotyczącego wydajności energetycznej (NEEAP) do dnia 30 czerwca 2007 r.; mając na uwadze, że do dnia 1 września 2007 r. Komisja otrzymała zaledwie dziewięć NEEAP, a do dnia 10 stycznia 2008 r. r. nadal jedynie siedemnaście NEEAP;

F.   mając na uwadze, że wdrożenie przez państwa członkowskie dyrektywy 2004/8/WE opóźnia się i jest dalekie od doskonałości;

G.   mając na uwadze, że Unia Europejska jest jednym z najbogatszych i najbardziej zaawansowanych technologicznie regionów świata; mając na uwadze, że produkcja gospodarcza w Unii Europejskiej wzrosła prawie o 40%, a średni dochód na mieszkańca wzrósł o jedną trzecią od 1990 r.; mając na uwadze, że w tym samym okresie popyt na energię i zasoby energii zwiększył się zaledwie o 11%;

H.   mając na uwadze, że technologie informacyjne i komunikacyjne mogłyby spowodować dodatkowy wzrost wydajności powyżej założonego przez UE celu 20%, jeżeli otrzymają odpowiednie sygnały polityczne; mając na uwadze, że niektóre technologie, np. technologia sieci inteligentnej, inteligentne systemy zarządzania i drobinowe technologie komputerowe powinny w związku z tym stać się przedmiotem skutecznych zaleceń politycznych;

1.   z zadowoleniem przyjmuje wspomniany powyżej plan działania na rzecz racjonalizacji zużycia energii na 2006 r. oraz popiera jego cele i zakres;

2.   uważa, że cel, jakim jest poprawa wydajności energetycznej o ponad 20% do 2020 r., oprócz wszelkich udoskonaleń spowodowanych niezależnymi skutkami strukturalnymi lub cenowymi, jest technicznie i ekonomicznie osiągalny, oraz wzywa Komisję i państwa członkowskie do zagwarantowania, że cel ten, a także cele związane ze zmianami klimatycznymi zostaną osiągnięte;

3.   zauważa z głębokim zaniepokojeniem, że wdrażanie przez państwa członkowskie istniejących przepisów prawa w zakresie wydajności energetycznej nie zostało zakończone i opóźnia się;

4.   podkreśla potrzebę wdrożenia polityki efektywności energetycznej na wszystkich szczeblach zarządzania;

5.   ubolewa, że proces wdrażania przez państwa członkowskie dyrektywy 2004/8/WE nie jest zakończony i bardzo się opóźnia;

6.   potępia fakt, że nie powołano liczby urzędników Komisji niezbędnej do zapewnienia pełnego i szybkiego wdrożenia zarówno planu działania, jak i prawodawstwa związanego z wydajnością energetyczną, na którym się on opiera;

7.   ubolewa nad faktem, że spośród 21 działań Komisji, które według planu działania powinny zakończyć się w 2007 r., zaledwie trzy wdrożono w całości do 1 września 2007 r., zauważając, iż do dnia 30 października 2007 r. 16 spośród 21 działań zaplanowanych na rok 2007 znajdowało się w ocenie Komisji "na dobrej drodze"; ubolewa nad poważnymi opóźnieniami w realizacji harmonogramu ustalania minimalnych standardów wydajności energetycznej priorytetowych grup produktów;

8.   potępia niezdolność rządów wielu państw członkowskich do priorytetowego potraktowania pełnej i szybkiej transpozycji oraz przestrzegania przepisów prawa dotyczących wydajności energetycznej, pomimo retoryki na temat rozwiązywania problemu zmian klimatycznych i obniżania importu energii do UE;

9.   wzywa Komisję do przyspieszenia prac nad przyszłym protokołem ustaleń w sprawie współpracy z Radą Europejskich Regulatorów Energetyki (CEER), ustanawiającym wspólne wytyczne oraz wspólny kodeks postępowania z myślą o większej racjonalizacji ostatecznego zużycia energii we wszystkich sektorach;

10.   wzywa do pilnej i szczerej oceny przez Komisję i każde państwo członkowskie niedoborów możliwości i innych barier, które dotychczas prowadziły do nieodpowiedniego wdrażania przepisów prawa w zakresie wydajności energetycznej, oraz sposobów pokonania tych niedoborów i barier;

11.   zauważa w szczególności powszechny brak prostych, szybko dostępnych informacji i wsparcia organizacyjnego w zakresie wydajności energetycznej na etapie potrzeby, która może wyniknąć nagle (np. kiedy zepsuje się urządzenie AGD lub inny sprzęt) lub wiązać się z konkretnymi wydarzeniami (np. przeprowadzką); jest przekonany, że niepoświęcanie uwagi praktycznym potrzebom obywateli podważa działanie wielu programów związanych z wydajnością energetyczną, i dlatego podkreśla znaczenie pomocy praktycznej i finansowania w formie przedpłaty;

12.   podkreśla, że technologie informacyjne i komunikacyjne (ICT) należy promować jako kluczowy element dla promowania oszczędności energii w różnych sektorach, np. w transporcie, budownictwie, energetyce i przemyśle wytwórczym; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje badanie Komisji, w którym ocenie poddany jest potencjalny wkład wszelkiego rodzaju najnowszych technologii opartych na ICT w poprawę wydajności energetycznej gospodarki UE oraz zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych do 2020 r.; wzywa Komisję do objęcia przedmiotem tego badania w ogólności inteligentnych systemów zarządzania, a w szczególności technologii sieci inteligentnych i systemów wbudowanych ;

Sprzęt i urządzenia

13.   z zadowoleniem przyjmuje strategię przyjęcia minimalnych standardów wydajności energetycznej i wzywa Komisję do ustalenia i zastosowania do roku 2008 minimalnych standardów sprawności dla urządzeń klimatyzacyjnych i wszelkiego rodzaju telewizyjnych dekoderów cyfrowych; domaga się wykonania tego w połączeniu z dynamicznym przeglądem znakowania i zwraca uwagę, że oznakowanie CE może wspierać wdrażanie minimalnych standardów sprawności energetycznej; wzywa państwa członkowskie do przeznaczenia większych zasobów na rzecz nadzoru rynku;

14.   pochwala dodanie oświetlenia domowego do spisu priorytetowych grup produktów oraz podkreśla znaczenie przestrzegania przez Komisję zaproponowanego harmonogramu wycofania z rynku najmniej wydajnych żarówek zgodnie z konkluzjami Rady Europejskiej z marca 2007 r.;

15.   dostrzega postęp osiągnięty ostatnio w zakresie lamp opartych na technologii LED; wzywa Komisję do zbadania sposobów rozwoju badań nad lampami typu LED i zwiększenia ich zastosowania;

16.   wzywa Komisję do określenia harmonogramów wycofywania z rynku wszystkich najmniej wydajnych energetycznie rodzajów sprzętu, urządzeń i innych produktów zasilanych energią, takich jak grzejniki tarasowe;

17.   z zadowoleniem przyjmuje podkreślenie znaczenia redukcji strat energetycznych, w czasie gdy urządzenia znajdują się w stanie czuwania oraz zwiększania dostępności produktów i technologii gwarantujących, że towary i urządzenia zasilane energią zużywają energię, jedynie kiedy naprawdę zachodzi taka potrzeba; wzywa Komisję do przedstawienia wymogu poboru mocy w wysokości jednego wata w stanie czuwania oraz analizy potencjalnych oszczędności energii, które osiągnięto by zarówno przez ograniczenie do minimum, jak i wyeliminowanie niepotrzebnego zużycia w przypadku opcji stanu czuwania, zwłaszcza biernego czuwania;

18.   z zadowoleniem przyjmuje podpisanie nowej umowy Energy Star ze Stanami Zjednoczonymi określającej wspólne standardy wydajności energetycznej dla sprzętu biurowego, a zwłaszcza włączenie do rozporządzenia wykonawczego przepisu o obowiązkowych zamówieniach publicznych; wzywa Komisję do kontynuowania negocjacji dotyczących rozszerzenia zakresu współpracy między UE a USA w ramach Energy Star o inne produkty zgodnie ze zobowiązaniem podjętym na szczycie UE - USA w dniu 30 kwietnia 2007 r.;

19.   z zadowoleniem przyjmuje propozycję ustanowienia do 2010 r. minimalnych standardów wydajności energetycznej dla wszystkich innych istotnych urządzeń i sprzętu zasilanych energią; wzywa Komisję do rozpoczęcia działań od najmniej wydajnych energetycznie produktów na rynku;

20.   wspiera wysiłki Komisji dotyczące opracowania kryteriów oznakowania ekologicznego w przypadku technologii grzewczo-chłodzących, uwzględniających szczególnie wykorzystanie energii pierwotnej po to, by użytkownicy mieli gwarancję wiarygodnych informacji odnośnie do najbardziej efektywnych i przyjaznych dla środowiska opcji dostępnych na rynku sprzętu służącego do ogrzewania i chłodzenia budynków;

21.   wzywa do rygorystycznego wdrażania wymogów z 2006 r. dotyczących instalacji inteligentnych liczników w celu podnoszenia świadomości konsumentów w zakresie korzystania z elektryczności, (skreślenie) pomocy dostawcom elektryczności w bardziej wydajnym zarządzaniu popytem, a także pomocy w ulepszeniu wymogów dotyczących statystyki w zakresie wydajności energetycznej;

22.   wzywa do opracowania standardu dla inteligentnych liczników ciepła, który byłby używany w systemach centralnego ogrzewania i zdalnie obsługiwanych sieciach grzewczych, w celu zachęcenia użytkowników końcowych do bardziej odpowiedzialnego zachowania ("płać za to, co zużyłeś") oraz wyeliminowania systemów ryczałtowych, które przynoszą przeciwny skutek;

23.   stwierdza, że technologie przemysłowe winna cechować niska energochłonność wytwarzania produktów; dostrzega znaczny potencjał oszczędzania energii w obniżaniu masy pojazdów drogowych i innych środków transportu;

Wymogi eksploatacyjne dotyczące budynków

24.   wzywa Komisję do przyspieszenia postępowania w sprawach naruszenia przeciwko tym państwom członkowskim, które nie dokonały należytej transpozycji lub nie wdrożyły w pełni dyrektywy 2002/91/WE;

25.   z uwagi na długą żywotność budynków dostrzega wielkie znaczenie zagwarantowania, żeby nowe budynki były budowane według jak najwyższych standardów wydajności energetycznej oraz żeby standard istniejących budynków podnoszono do poziomu obecnych norm; uważa, że jako alternatywę dla renowacji można czasem popierać wyburzanie budynków niewydajnych energetycznie połączone z budową nowych budynków wydajnych energetycznie;

26.   wzywa Komisję do dokonania przeglądu dyrektywy 2002/91/WE, tak aby od 2009 r. w zakres art. 6 wchodziły wszystkie budynki wymagające ogrzewania lub chłodzenia, bez względu na wielkość;

27.   wzywa Komisję do uwzględnienia w przeglądzie sprawności kotłów faktu, że kotły kogeneracyjne (wytwarzające zarówno ciepło, jak i energię elektryczną na skalę mikro) są zdecydowanie najbardziej wydajne, oraz do ustalenia w związku z tym minimalnych wymogów dotyczących sprawności kotłów;

28.   z zadowoleniem przyjmuje propozycję ustanowienia minimalnych wymogów eksploatacyjnych w stosunku do nowych i odnowionych budynków, a także elementów budowlanych, takich jak okna i folie okienne;

29.   wzywa Komisję do przedstawienia wiążącego wymogu, aby wszystkie nowe budynki wymagające ogrzewania lub chłodzenia powstawały zgodnie ze standardami "budynków pasywnych" lub odpowiednimi standardami budynków niemieszkalnych od 2011 r. oraz wymogu stosowania pasywnych rozwiązań w zakresie ogrzewania i chłodzenia od 2008 r.;

30.   wzywa Komisję do rozważenia stopniowego wprowadzania osiedlowych sieci grzewczych i chłodniczych obejmujących wszystkie budynki w celu zmniejszenia zużycia paliw kopalnych do ogrzewania i chłodzenia poprzez wykorzystywanie strat powstałych w czasie przetwarzania energii;

31.   wzywa Komisję do wzięcia pod uwagę rozwiązań architektonicznych dotyczących pasywnego ogrzewania i chłodzenia, takich jak budowa konstrukcji o właściwościach termicznych, przy rozważaniu środków podatkowych i innych na rzecz promocji wydajności energetycznej;

32.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do promowania chłodzenia osiedlowego energią pochodzącą ze źródeł odnawialnych jako skutecznej alternatywy dla zaspokojenia rosnącego zapotrzebowania na chłodzenie zapewniające komfort;

33.   wzywa Komisję do stworzenia przejrzystej bazy danych dostępnej dla obywateli Unii, zawierającej krajowe, regionalne i lokalne środki promujące wydajność energetyczną w budynkach, zwłaszcza środki finansowe, w celu wymiany najlepszych praktyk w UE oraz upowszechniania informacji i zwiększania świadomości społecznej;

Wytwarzanie i dystrybucja energii

34.   wzywa państwa członkowskie do włączenia do swoich krajowych planów działania dotyczących wydajności energetycznej planów kogeneracji o wysokiej wydajności, do przejścia do holistycznego planowania i wspierania dostaw energii elektrycznej oraz energii potrzebnej do ogrzewania i chłodzenia, oraz wzywa Komisję do negatywnej oceny tych planów krajowych, które nie spełnią tych warunków; na poziomie bardziej ogólnym wzywa państwa członkowskie do promowania środków zachęcających do wykorzystywania kogeneracji na małą skalę i na skalę mikro oraz do usunięcia barier administracyjnych utrudniających tę kogenerację;

35.   wskazuje, że wśród przyczyn strat energii i przerw w dostawie prądu znajdują się transport i dystrybucja, oraz podkreśla rolę, jaką w zapewnieniu bezpieczeństwa dostaw i zmniejszeniu strat mogłaby odegrać mikrogeneracja oraz zdecentralizowane i zdywersyfikowane wytwarzanie energii; uważa, iż należy stworzyć zachęty ukierunkowane na poprawę infrastruktury w celu zmniejszenia strat związanych z przesyłem i dystrybucją;

36.   wzywa Komisję do poświęcenia większej uwagi rynkowi ciepłowniczemu, ponieważ ogrzewanie stanowi największą część zużycia energii, oraz instrumentom (planowaniu urbanistycznemu, mapom cieplnym, zachętom inwestycyjnym), które umożliwią odzyskanie nadwyżki ciepła ze źródeł odnawialnych poprzez rozwój osiedlowej infrastruktury grzewczej i chłodniczej;

37.   wzywa Komisję do dokładnego monitorowania wdrażania dyrektywy (WE) nr 2004/8 oraz do dokonania oceny, czy programy wsparcia są odpowiednie, by wykorzystać krajowy potencjał kogeneracji o wysokiej wydajności;

38.   zwraca uwagę Komisji na fakt, że należy wprowadzić lokalne sieci chłodnicze jako skuteczną alternatywną reakcję na rosnące zapotrzebowanie na chłodzenie zapewniające komfort oraz potrzebę znacznego ograniczenie związanej z tym emisji CO2;

39.  wzywa Komisję do rozszerzenia zakresu istniejących zachęt finansowych na rozwiązania, które umożliwiają zasilanie dotychczasowych sieci stworzonych dla energii z paliw kopalnych energią wytwarzaną ze źródeł odnawialnych; uważa, że modernizacja istniejących sieci zwiększyłaby natomiast w krótszym czasie i przy niższym koszcie efektywność produkcji energii ze źródeł odnawialnych, pomagając jednocześnie w zwiększeniu bezpieczeństwa dostaw na skutek tych szybkich usprawnień;

Transport

40.   wzywa Komisję do ustalenia minimalnych wymogów dotyczących wydajności energetycznej wszystkich środków transportu, w tym transportu publicznego; podkreśla potrzebę polityki w zakresie wydajności energetycznej transportu, dającej pierwszeństwo transportowi publicznemu, ruchowi rowerowemu i pieszemu na obszarach miejskich; z zadowoleniem przyjmuje zieloną księgę na temat transportu miejskiego i wzywa Komisję do rozpoczęcia inicjatywy dotyczącej konkretnie transportu miejskiego oraz kwestii włączenia ochrony klimatu, oszczędności energii i zdrowia publicznego do polityki zrównoważonej mobilności dotyczącej miejscowości i miast; zachęca władze miejskie w UE do rozważenia przyjęcia środków na rzecz zmniejszenia ilości CO2 emitowanego przez pojazdy i samochody osobowe, na przykład przez wprowadzenie opłat związanych z przeciążeniem ruchu drogowego; przypomina, że wiążące roczne limity emisji zanieczyszczeń wytwarzanych przez wszystkie sprzedawane nowe samochody osobowe przyczyniają się do osiągnięcia przez UE wiążących celów w zakresie emisji CO2;

41.   wzywa do dokonania takiej zmiany dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 1999/94/WE z dnia 13 grudnia 1999 r. odnoszącej się do dostępności dla konsumentów informacji o zużyciu paliwa i emisjach CO2 w odniesieniu do obrotu nowymi samochodami osobowymi(13), umożliwiła znakowanie samochodów według jasnego wieloklasowego systemu, stosowanego w oznaczaniu urządzeń; (obecnie system siedmioklasowy o skali od A do G); proponuje, aby co najmniej 20% wszelkich powierzchni poświęconych reklamie i marketingowi nowych samochodów zawierało informacje o wydajności zużycia paliwa i emisjach;

42.   ubolewa także nad faktem, że proponowana dyrektywa dotycząca opodatkowania samochodów osobowych, mający na celu redukcję emisji CO2 zgodnie ze zobowiązaniami podjętymi przez UE w ramach protokołu z Kioto, wciąż nie została przyjęty przez Radę, i nalega na jej szybkie przyjęcie i wdrożenie;

43.   wzywa Komisję do opracowania strategii ramowej w celu ułatwienia osiągnięcia konkretnej poprawy wydajności miejskiego i podmiejskiego transportu publicznego, co wymaga od operatorów systemów miejskiego i podmiejskiego transportu publicznego przeprowadzenia badań, i badaniami dotyczącymi wykonalności, skupiających się na poziomach związanych z systemami, wydajnością i usługami oraz która to strategia ukierunkowana jest na dostosowanie tworzenia horyzontalnych programów wsparcia na rzecz rozwoju systemów transportu publicznego w taki sposób, że programy te spełniają bardziej rygorystyczne warunki dotyczące wydajności i spójności;

44.   z zadowoleniem przyjmuje wspólne przedsięwzięcie "Czyste niebo", którego celem jest stworzenie bardziej ekologicznego, przyjaznego dla środowiska i energooszczędnego samolotu;

Ustalenia finansowe i polityka regionalna

45.   dostrzega znaczenie dostępu do funduszy strukturalnych w celu finansowania wydajności energetycznej poprzez organy takie, jak Europejski Bank Inwestycyjny i Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju, jak również poprzez systemy bankowości prywatnej;

46.   wzywa Komisję do podniesienia z 3% do co najmniej 5% odsetka funduszy strukturalnych i spójności, który winien być wydawany na poprawę wydajności energetycznej istniejących domów, oraz do zobligowania państw członkowskich do pełnego korzystania z tej możliwości;

47.   wyraża ubolewanie z powodu złożoności dużej części finansowania przez UE wydajności energetycznej pomimo istnienia inicjatywy Wspólne europejskie zasoby na rzecz małych i średnich przedsiębiorstw (JEREMIE); zauważa, iż brak prostego i dostępnego finansowania stanowi wielką barierę dla małych przedsiębiorstw, a zwłaszcza dla mikroprzedsiębiorstw, które nie dysponują możliwościami niezbędnymi do uczestnictwa w złożonych programach;

48.   dostrzega kluczowe znaczenie badań i rozwoju oraz innowacji w dziedzinie wydajności energetycznej; wzywa państwa członkowskie, władze regionalne, władze lokalne i organizacje pozarządowe do wykorzystywania funduszy dostępnych w ramach siódmego programu ramowego, funduszy strukturalnych oraz programu ramowego na rzecz konkurencyjności i innowacji – rozdział "Inteligentna energia - Europa", których celem jest stymulowanie badań nad wydajnością energetyczną, promowanie technologii związanych z energią odnawialną oraz rozwój nowych środków przesyłu i magazynowania energii, mających na celu zmniejszenie strat energii; wzywa Komisję do hojnej reakcji na prośby o finansowanie badań w zakresie wydajności energetycznej; wzywa Komisję i państwa członkowskie do dopilnowania, aby wydajność energetyczna stała się ze wszech miar priorytetowym elementem nieustannych wysiłków, które mają być podjęte w celu zmaksymalizowania wykorzystania programów badań naukowych i rozwoju technicznego w UE;

49.   wzywa do traktowania mikroprzedsiębiorstw jak gospodarstw domowych i oferowania im prostego finansowania działań na rzecz poprawy wydajności energetycznej, np. grantów udzielanych w formie przedpłaty;

50.   wzywa Komisję do poparcia zasad pomocy państwa, które są bardziej korzystne niż środki związane z wydajnością energetyczną (takie jak poprawa innowacyjności ekologicznej i produktywności); uważa, że tego typu zasady powinny być proste, praktyczne i przejrzyste, a także powinny usuwać bariery utrudniające skuteczne wdrażanie środków związanych z wydajnością energetyczną;

51.   wzywa Komisję do przedstawienia w trybie pilnym wniosków w sprawie konkretnych działań na rzecz większej racjonalizacji zużycia energii w regionach najbardziej oddalonych, uwzględniających ich specyfikę, wynikającą ze stałych ograniczeń, jakim podlegają te regiony;

52.   podkreśla rolę lokalnych i regionalnych agencji ds. energii w skutecznym wdrażaniu środków na rzecz wydajności energetycznej; wzywa do zaangażowania wszystkich agencji (europejskich, krajowych i lokalnych) w opracowywanie i realizację planów działania dotyczących wydajności energetycznej;

Opodatkowanie

53.   wzywa Radę, aby zachęciła państwa członkowskie do stosowania obniżonej stawki podatku VAT od robocizny, materiałów i komponentów poprawiających wydajność energetyczną budynków; wzywa Radę do dopilnowania spójnego odzwierciedlenia w systemie podatkowym celu, jakim jest poprawa wydajności energetycznej w budynkach;

54.   zachęca państwa członkowskie do pełnego korzystania z możliwości stosowania obniżonej stawki podatku VAT na roboty związane z remontem i modernizacją prywatnych mieszkań w celu poprawy wydajności energetycznej; z zadowoleniem przyjmuje decyzję Komisji o poddaniu ocenie skuteczności ulg podatkowych zarówno dla konsumentów nabywających urządzenia o najwyższej wydajności energetycznej, jak i dla przedsiębiorstw, które produkują i promują taki sprzęt;

55.   zauważa, że przepisy podatkowe leżą w zakresie kompetencji państw członkowskich; zauważa, że środki podatkowe wybrane przez państwa członkowskie mogą być elementem wszystkich NEEAP; popiera internalizację kosztów poniesionych na cele związane ze środowiskiem;

56.   wzywa państwa członkowskie do wprowadzenia szczególnych zachęt w celu skłonienia gospodarstw, mikroprzedsiębiorstw i prywatnych właścicieli wynajmujących mieszkania do przyjmowania środków na rzecz wydajności energetycznej i zakupu energooszczędnych produktów;

57.   uważa, że zachęty podatkowe mogłyby być w pewnych sytuacjach dostępne w przypadku wyburzania niewydajnych energetycznie budynków połączonego z budową nowych wydajnych energetycznie budynków;

Zmiana zachowań

58.   podkreśla ważną rolę, jaką sektor publiczny ma do odegrania w promowaniu energooszczędnych rozwiązań;

59.   zgadza się, że edukacja oraz programy szkoleniowe dotyczące wydajności energetycznej mają do odegrania ważną rolę, zwłaszcza w przypadku małych i średnich przedsiębiorstw; zauważa, że edukacja w dziedzinie energii powinna rozpoczynać się w bardzo wczesnym wieku od włączenia związanych z nią zajęć do szkolnych programów edukacyjnych w całej UE; zauważa, że wdrożenie innowacyjnych technik budowlanych i technik zarządzania energią będzie wymagało licznej kadry odpowiednio wykwalifikowanych pracowników; jest zaniepokojony, że państwa członkowskie nie stworzyły jeszcze odpowiednich programów szkolenia w zakresie kwalifikacji związanych z wydajnością energetyczną; wzywa do traktowania wymogów związanych z zasobami ludzkimi jako podstawowego elementu NEEAP;

60.   zachęca władze regionalne i lokalne do rozwijania bliskich stosunków partnerskich z regionalnymi agencjami energetycznymi w celu poprawy infrastruktury szkoleniowej dla techników-energetyków oraz specjalistów z branż pokrewnych; podkreśla konieczność lepszej koordynacji sieci podmiotów lokalnych w celu rozpowszechniania najlepszych wzorców w zakresie racjonalizacji zużycia energii w słabiej rozwiniętych regionach.

61.   podkreśla rolę, jaką w redukcji odpadów i promowaniu lepszego wykorzystywania potencjału energetycznego budynków mogłyby odgrywać zamówienia publiczne oraz takie usługi jak audyty energetyczne; wzywa państwa członkowskie oraz ich władze regionalne i lokalne, a także inne organy publiczne, aby dały przykład jako pierwsze – nie tylko w budynkach administracyjnych, lecz również w innych budynkach publicznych, takich jak szkoły, uniwersytety i szpitale, oraz w jednostkach działających w sektorze gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych;

62.   wzywa Komisję do zintensyfikowania badań w dziedzinie ekonomii behawioralnej i podejmowania decyzji przez człowieka pomocnych w opracowaniu przyszłych kampanii informacyjnych poświęconych wydajności energetycznej (takich jak kampania "Zrównoważona energia - Europa" ), co zmaksymalizuje płynące z nich korzyści;

63.  zgadza się, że wydajność energetyczna ma swój początek w domu; wzywa Komisję, Radę oraz swoje wydziały do przejęcia przewodnictwa poprzez żądanie ustalenia przykładowych standardów wydajności energetycznej dla wszystkich budynków instytucji UE jako części szerszego audytu wykorzystania energii przez instytucje, który powinien obejmować ustalenia związane z pracą i podróżowaniem, zachęty i lokalizacje, jak również sprzęt i zakupy;

64.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do organizowania corocznej akcji w postaci Europejskiego Dnia Wydajności Energetycznej;

65.   zauważa, że sektor wysokich technologii może odegrać istotną rolę w podnoszeniu świadomości konsumentów i zwiększeniu ich gotowości do wniesienia wkładu w wydajność energetyczną poprzez oferowanie produktów, które są zarówno energooszczędne, jak i o wyższym standardzie;

66.   uważa, że umowy na usługi energetyczne zawierane przez dostawców energii i jej konsumentów są skutecznym sposobem zwiększenia wydajności instalacji grzewczych i chłodniczych; wzywa Komisję do usunięcia barier administracyjnych i prawnych stojących na przeszkodzie zawieraniu takich umów;

Miasta

67.   dostrzega znaczenie wymiany i promocji najlepszych praktyk miejskich w zakresie wydajności energetycznej; sugeruje, że istniejące forum Eurocities mogłoby być skutecznym instrumentem służącym tym celom;

68.   wzywa Komisję i pozostałe instytucje UE do wspólnej pracy z dużymi miastami UE, opowiadając się za środkami na rzecz partnerstwa miast i wymiany dobrych praktyk między największymi miastami;

69.   przychylnie odnosi się do inicjatywy "Porozumienie między burmistrzami", skupiającej w stałej sieci burmistrzów 20-30 największych i pionierskich miast Europy, oraz apeluje o dalsze szczegóły dotyczące jej ustanowienia; niemniej podkreśla, że "Porozumienie między burmistrzami" musi stanowić uzupełnienie działań prowadzonych przez podobne, już istniejące sieci;

Wymiar globalny

70.   popiera wniosek Komisji w sprawie utworzenia platformy współpracy międzynarodowej na rzecz racjonalizacji zużycia energii; wzywa państwa członkowskie i Komisję do zacieśniania współpracy międzynarodowej w dziedzinie wydajności energetycznej w celu zagwarantowania, że nowe uregulowania i standardy nie spowodują rozdrobnienia globalnego rynku; wzywa, aby te umowy międzynarodowe – dwustronne i wielostronne – obejmowały nie tylko wspólne zobowiązanie do wprowadzenia minimalnych standardów wydajności energetycznej, ale również wymianę technologii związanej z wydajnością energetyczną; dostrzega konieczność rozpowszechniania technologii, wymagającą uwzględniającego interes publiczny podejścia do praw własności intelektualnej;

71.   uznaje trwające prace na poziomie technicznym dotyczące wspólnych standardów wydajności energetycznej, zwłaszcza z Chinami; wyraża zaniepokojenie, że prace te podważa brak koordynacji między państwami członkowskimi, co powoduje dezorientację w państwach trzecich; wzywa do zintegrowanego podejścia w odniesieniu do standardów;

72.   dostrzega powszechne obawy, że Rosja nie będzie w stanie zaspokoić krajowego i umownego zapotrzebowania na gaz, oraz wzywa Komisję w interesie bezpieczeństwa energetycznego do przeznaczenia większych środków na dialog między UE a Rosją w sprawie wydajności energetycznej przy zwróceniu szczególnej uwagi na unowocześnienie rosyjskich regionalnych sieci grzewczych i wykorzystanie gazu, który jest obecnie spalany na polach naftowych;

73.   z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Rady na rzecz partnerstwa energetycznego między Afryką a UE oraz wzywa, aby w ramach tego partnerstwa ustalono priorytety związane z wydajnością energetyczną i trwałym wzrostem w Afryce;

o
o   o

74.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, oraz parlamentom i rządom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 297 z 13.10.1992, str 16. Dyrektywa zmieniona rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1882/2003 (Dz.U. L 284 z 31.10.2003, str. 1).
(2) Dz.U. L 1 z 4.1.2003, str. 65.
(3) Dz.U. L 52 z 21.2.2004, str. 50.
(4) Dz.U. L 191 z 22.7.2005, str. 29.
(5) Dz.U. L 114 z 27.4.2006, str. 64.
(6) Dz.U. L 381 z 28.12.2006, str. 24.
(7) Dz.U. L 381 z 28.12.2006, str. 26.
(8) Dz.U. L 310 z 9.11.2006, str. 15.
(9) Dz.U. L 412 z 30.12.2006, str. 1.
(10) Dz.U. L 114 z 24.4.2001, str. 1. Rozporządzenie zmienione ostatnio rozporządzeniem Rady (WE) nr 1791/2006 (Dz.U. L 363 z 20.12.2006, str. 1).
(11) Dz.U. C 298 E z 8.12.2006, str. 273.
(12)9 Dz.U. C 317 E z 23.12.2006, str. 876.
(13) Dz.U. L 12 z 18.1.2000, s. 16.


Ograniczenie niepożądanych przyłowów i eliminacja odrzutów w rybołówstwie europejskim
PDF 248kWORD 78k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 31 stycznia 2008 r. w sprawie strategii na rzecz ograniczenia niepożądanych przyłowów i eliminacji odrzutów w rybołówstwie europejskim (2007/2112(INI))
P6_TA(2008)0034A6-0495/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając komunikat Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego zatytułowany "Strategia na rzecz ograniczenia niepożądanych przyłowów i eliminacji odrzutów w rybołówstwie europejskim" (COM(2007)0136),

–   uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 2371/2002 z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie ochrony i zrównoważonej eksploatacji zasobów rybołówstwa w ramach wspólnej polityki rybołówstwa(1), w szczególności jego art. 2,

–   uwzględniając komunikat Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego w sprawie wspólnotowego planu działania mającego na celu zmniejszenie odrzutów ryb (COM(2002)0656) oraz rezolucję Parlamentu Europejskiego w tej sprawie z dnia 19 czerwca 2003 r. (2),

–   uwzględniając rezolucję z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie metod połowu bardziej przyjaznych dla środowiska(3),

–   uwzględniając umowę z 1995 r. w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r. odnoszących się do ochrony i zarządzania zasobami rybnymi międzystrefowymi i zasobami rybnymi masowo migrującymi,

–   uwzględniając wniosek dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej ramy działań Wspólnoty w dziedzinie polityki środowiska morskiego (dyrektywa w sprawie strategii morskiej) (COM(2005)0505) oraz stanowisko Parlamentu w tej sprawie z dnia 14 listopada 2006 r.(4),

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa oraz opinię Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0495/2007),

A.   mając na uwadze, że odrzuty są problemem światowym i wynoszą, jak się szacuje, od 7 do 27 milionów ton rocznie, co stanowi jedną czwartą połowów ryb i innych gatunków, oraz że nie istnieją dane dla całej UE, chociaż FAO szacuje, że odrzuty na Morzu Północnym wynoszą od 500 000 do 880 000 ton,

B.   mając na uwadze, że tak wysokie odrzuty szkodzą środowisku naturalnemu, hamują odnowę uszczuplonych stad i powodują straty czasu i energii w sektorze rybołówstwa,

C.   mając na uwadze, że komisarz Joe Borg określił takie ilości odrzutów jako "nieetyczne",

D.   mając na uwadze, że udział wszystkich zainteresowanych podmiotów polityki rybackiej, a w szczególności sektora rybołówstwa, jest podstawowym warunkiem dla określenia środków, które mogłyby przyczynić się do zrównoważonego zarządzania zasobami morskimi,

E.   mając na uwadze, że odrzuty , które mają miejsce w przypadku większości narzędzi, chociaż niektóre rodzaje narzędzi, takie jak włok, powodują większe odrzuty niż inne, są zjawiskiem związanym nie tylko z jednym rodzajem narzędzi, lecz że znaczenie ma również rodzaj danego łowiska, jak w przypadku łowisk europejskich, które są prawie wszystkie wielogatunkowe, co zwiększa ryzyko odrzutów; mając na uwadze, że niekiedy tradycyjne łodziowe rybołówstwo przybrzeżne może mieć mniejsze wskaźniki odrzutów, ponieważ w większym stopniu wykorzystuje ono złowione ryby i opiera się na znajomości łowisk, aby unikać niepożądanych odłowów,

F.   mając na uwadze, że duże odrzuty w niektórych połowach mogą wywołać zaniepokojenie społeczeństwa co do oddziaływania połowów na środowisko, powodując spadek zaufania konsumentów do ryb wprowadzanych do obrotu, i w ostateczności wpływając niekorzystnie na sprzedaż,

G.   mając na uwadze, że odrzuty powodowane są przez szereg czynników – w tym zbyt wysoki nakład połowowy, obecne podejście w zakresie całkowitych dopuszczalnych połowów (TAC) i kontyngentów wymagające odrzutów, rozbieżność między specyfikacjami technicznymi narzędzi połowowych a minimalnymi wielkościami ryb do wyładunku, selekcję wielkościową i inne praktyki handlowe; mając na uwadze, że tradycyjnie najwięcej innowacji w zakresie narzędzi i metod połowowych skierowanych jest na zwiększenie połowów ryb, a nie na opracowanie bardziej selekcyjnych i mniej destrukcyjnych dla środowiska metod połowowych,

H.   mając na uwadze, że wśród dokumentów podpisanych na szczeblu międzynarodowym i zawierających specjalne oświadczenia w sprawie konieczności zmniejszenia odrzutów i przyłowów UE przyjęła Kodeks odpowiedzialnego rybołówstwa FAO oraz międzynarodowy plan działania FAO na rzecz ograniczenia przypadkowych łowów ptactwa morskiego w rybołówstwie dalekomorskim oraz międzynarodowy plan działania FAO na rzecz zachowania oraz zarządzania zasobami rekinów, 17 rozdział Agendy 21 ONZ, Konwencję rzymską w sprawie rybołówstwa światowego, Deklarację z Kioto w sprawie trwałego wkładu rybołówstwa na rzecz bezpieczeństwa żywności, Porozumienie z Nowego Jorku w sprawie stosowania przepisów Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza oraz rezolucje Zgromadzenia ONZ nr 49/118 z 1994 r. i nr 50/25 z 1995 r., a także rezolucję 95. Konferencji międzyparlamentarnej, która odbyła się w Istambule w dniach od 15 do 20 kwietnia z 1996 r., Konwencję o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem (CITES) oraz Konwencję o różnorodności biologicznej,

I.   mając na uwadze różne zobowiązania podjęte przez UE w ramach regionalnych organizacji rybackich oraz poszczególnych umów dwu- i wielostronnych, jakie UE zawarła,

1.   z zadowoleniem przyjmuje ponowną próbę Komisji ożywienia dyskusji na ten poważny temat, aby ostatecznie nakierować wspólną politykę rybacką (WPRyb) na ostateczną likwidację odrzutów;

2.   z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji jako pierwszą próbę dotarcia do sedna problemu przyłowów, lecz podkreśla pilną potrzebę opracowania przepisów mających na celu zaprzestanie tej szkodliwej dla środowiska i niemoralnej praktyki, która w skrajnych przypadkach może obejmować do 90% wszystkich złowionych ryb;

3.   przypomina, że wpływ drobnego rybołówstwa na odrzuty jest niewielki i dlatego wnioskuje o większe wsparcie wspólnotowe dla promowania i rozwijania drobnego rybołówstwa przybrzeżnego i metodami tradycyjnymi;

4.   również z zadowoleniem przyjmuje nową definicję odrzutów obejmującą gatunki ryb bez wartości handlowej oraz inne gatunki, z czego wynika, że należy zmniejszyć również pozostałe rodzaje odrzutów;

5.   podkreśla, że polityka UE powinna skutecznie stawić czoła wszystkim różnego rodzaju przyłowom (w tym także, lecz nie wyłącznie, bezkręgowców, koralowców, ssaków morskich, ptaków i żółwi) oraz promować przyjazne środowisku metody połowów, które nie zagrażają morskiej różnorodności biologicznej i nie powodują niepotrzebnych szkód wśród innych organizmów żywych;

6.   zauważa jednak z niepokojem, że dokonano niewielkich postępów w opracowaniu wspólnotowych planów działania na rzecz ptactwa morskiego i rekinów, pomimo że w 1999 r. Komisja podjęła zobowiązania na rzecz tych planów, i wzywa Komisję do jak najszybszego ukończenia obu planów;

7.   wzywa Komisję, aby wzięła pod uwagę dostępną opinię naukową na temat albatrosów, które – szczególnie podczas połowów przy użyciu sznurów haczykowych – są obecnie zabijane na skalę, która grozi ich wyginięciem;

8.   uważa, że zmniejszenie nakładu połowowego, gdyż uszczuplone stada składają się głównie z niewymiarowych ryb, i ulepszenie środków selekcji jest skutecznym sposobem zmniejszenia niepożądanych przyłowów i odrzutów; przyznaje, że zmniejszenie presji połowowej mogłoby przynieść znaczne korzyści dla sektora, ponieważ umożliwiłoby odnowę i zwiększenie produktywności uszczuplonych stad oraz oszczędność czasu i pracy przy sortowaniu połowu;

9.   uważa, że przyłowy i odrzuty są poważnym problemem ekologiczno-gospodarczym, ponieważ z jednej strony są one przyczyną braku równowagi w niektórych systemach, a z drugiej strony zostały wskazane jako główna przyczyna uszczuplenia stad o dużej wartości handlowej, takich jak dorsz;

10.   uważa, że zmniejszenie odrzutów pomogłoby w osiągnięciu dobrego stanu środowiska morskiego, czego wymaga dyrektywa w sprawie strategii morskiej;

11.   uważa, że programy na rzecz zmniejszenia odrzutów muszą być w pełni włączone do ogólnej polityki Wspólnoty na rzecz trwałego zarządzania zasobami połowowymi;

12.   uważa, że przyczyny odrzutów są różne w zależności od połowów, a także od metod połowowych i rodzaju danego łowiska, dlatego też należy dostosować rozwiązania do konkretnych przypadków;

13.   choć odrzutów jako powszechnej praktyki nie można niczym usprawiedliwić, to przyznaje jednak, że o niektórych gatunkach wiadomo jest, iż mają one wysoki wskaźnik przeżywalności po wypuszczeniu oraz że wyjątki od zakazu połowów tych, jak również zagrożonych i chronionych gatunków powinny być dozwolone, pod warunkiem dostarczenia odpowiedniego uzasadnienia naukowego ich możliwości przeżycia;

14.   podkreśla, że warunkiem skuteczności wprowadzanych regulacji jest należyte wykorzystywanie badań naukowych rybackich akwenów Unii Europejskiej, a także uwzględnienie specyfiki poszczególnych akwenów wynikającej zarówno z ich położenia, różnorodności gatunkowej organizmów morskich, jak również z funkcjonującego od lat modelu połowów;

15.   gratuluje tym podmiotom sektora, które ostatnio rozpoczęły programy mające na celu opracowanie bardziej selektywnych narzędzi i metod połowowych, których celem jest redukcja odrzutów i zachęcenie innych do przyłączenia się do tego procesu poprzez wykorzystanie ich niezaprzeczalnej wiedzy w zakresie urządzeń połowowych w celu opracowania jeszcze bardziej innowacyjnych metod; ubolewa nad nastawieniem niektórych dokumentów przedstawionych Komisji, według których środki zmierzające do zmniejszenia odrzutów są "kłopotliwe";

16.   podkreśla znaczenie dobrowolnego zmniejszania nakładu połowowego, jakie ma miejsce na niektórych łowiskach, i wzywa do opracowania mechanizmów pozwalających na przyznawanie kompensat finansowych za wysiłki tych rybaków;

17.   przyjmuje z zadowoleniem niedawne wprowadzenie przez rząd Szkocji, we współpracy ze szkockim sektorem rybołówstwa, dobrowolnego systemu doraźnego zamykania obszarów połowowych w trybie pilnym, w ramach którego łowiska będą zamykane na okres trzech tygodni, jeżeli kapitanowie statków rybackich zidentyfikują na nich znaczne ilości niewymiarowego dorsza; uważa, że systemy takie jak ten – pierwszy tego rodzaju w Europie – mogą przyczynić się do zmniejszenia odrzutów przy pełnej współpracy ze strony sektora rybołówstwa;

18.   zgadza się z Komisją, że klasyczne podejście WPRyb do zmniejszenia niepożądanych przyłowów, poprzez wyrażenie zgody w Radzie na coraz bardziej szczegółowe środki mające na celu uniknięcie odrzutów młodych osobników przy ograniczonym udziale rybaków, ma swoje ograniczenia i musi zostać uzupełnione programami zachęcającymi rybaków do zmniejszenia przyłowów i odrzutów, przy jednoczesnym uwzględnieniu specyficznych cech poszczególnych rodzajów połowu, co zwiększyłoby akceptację rybaków dla tych środków; uważa jednak, że zmniejszenie niepożądanych przyłowów nastąpi jedynie w wyniku zmian technicznych w narzędziach i praktykach połowowych;

19.   zauważa, że opcja, którą Komisja uważa za najskuteczniejszą jest zakaz odrzutów, chociaż taki zakaz mógłby spowodować poważne problemy związane z jego wdrożeniem i wymagałby zwiększenia środków finansowych, logistycznych i ludzkich;

20.   uważa, że selekcja wielkościowa (ang. highgrading) – praktyka odrzucania dobrych i legalnie złowionych ryb na rzecz innych, które mogłyby osiągnąć wyższą cenę rynkową – powinna zostać zakazana, nawet jeżeli byłoby to trudne do egzekwowania; uważa, że aby ułatwić egzekwowanie zakazu, należy wypróbować zainstalowanie telewizji przemysłowej (CCTV) na niektórych statkach;

21.   zauważa fakt, że aby rybacy i inne podmioty wzięli odpowiedzialność za jakiekolwiek działania na rzecz zmniejszenia odrzutów i je przyswoili, muszą oni odgrywać główną rolę w monitoringu i kontroli, jako że ich współpraca i zaangażowanie jest kluczem do pomyślnego wdrożenia środków wykonawczych; wskazuje na fakt, że w innych jurysdykcjach istnieją przykłady, które powinny być zbadane: np. Kanada i Nowa Zelandia eksperymentowały, za zgodą rybaków, z telewizją przemysłową na pokładzie statków rybackich, który to nadzór video został uznany za bardzo skuteczny w zmniejszaniu odrzutów;

22.   zachęca Komisję, państwa członkowskie i inne podmioty do rozważenia wprowadzenia bodźców dla sektora mających na celu ulepszenie metod połowów; uważa, że bodźce te mogłyby objąć:

   - zezwolenie na zwiększenie liczby dni na morzu lub czasu połowów dla statków stosujących bardziej selektywne narzędzia połowowe,
   - preferencyjny dostęp statków stosujących selektywne narzędzia do obszarów zamkniętych dla statków, które nie stosują selektywnych narzędzi,
   - preferencyjny dostęp statków stosujących selektywne narzędzia do obszarów zamkniętych dla statków, które nie stosują selektywnych narzędzi;

23.   zauważa, że rozporządzenie Rady (WE) nr 41/2007 z dnia 21 grudnia 2006 r. ustalające wielkości dopuszczalnych połowów na 2007 r. i związane z nimi warunki dla pewnych zasobów rybnych i grup zasobów rybnych, stosowane na wodach terytorialnych Wspólnoty oraz w odniesieniu do statków wspólnotowych na wodach, na których wymagane są ograniczenia połowowe(5) zawiera już jeden przykład preferencyjnego dostępu dla selektywnych narzędzi, przyznając dodatkowe dni na morzu trawlerom poławiającym homarca i stosującym kratownice sortujące, i zgadza się, że należy rozważyć takie dodatkowe zachęty;

24.   wyraża przekonanie, że sektor zareaguje bardziej przychylnie i skutecznie na połączenie pozytywnych bodźców i negatywnych środków, którym należy dać szansę, aby mogły przynieść skutki; uważa ponadto, że zakaz odrzutów należałoby wprowadzić dopiero po wypróbowaniu innego rodzaju negatywnych środków, takich jak stopniowe zwiększanie wielkości oczek, zamykanie obszarów połowowych itp.;

25.   podkreśla znaczenie prawidłowo działającego systemu kontrolnego, jeżeli zostaną wprowadzone zakazy odrzutów; zwraca uwagę, że brak wiedzy na temat ilości odrzutów wpływa niekorzystnie na oszacowanie wielkości zasobów i śmiertelności ryb oraz utrudnia ocenę środków podejmowanych w celu uniknięcia połowów ryb, które nie spełniają wymogów wielkości; wzywa Komisję do dalszego rozwijania technik monitoringu i w tym kontekście zwraca uwagę na możliwości, które otwierają elektroniczne dzienniki oraz wykorzystanie telewizji przemysłowej (CCTV);

26.   nalega, aby selekcję wielkościową, będącą jednym z głównych powodów dokonywania odrzutów uznać za niezgodną z prawem oraz zakazać stosowania urządzeń, które ją umożliwiają, takich jak pokładowe kraty sortujące w połowach pelagicznych;

27.   przyznaje, że najrozsądniej byłoby wybrać kilka połowów pilotażowych na podstawie liczby odrzutów lub stanu ochrony danego gatunku; podkreśla znaczenie wyboru pilotażowych projektów w szeregu stref, tak aby odzwierciedlić różnorodność geograficzną rybołówstwa wspólnotowego; uważa, że każdy pilotażowy projekt musi również uwzględniać wystarczającą liczbę statków, tak aby oddawać różnorodność połowów i zapewniać dobrą wymianę informacji z innymi podmiotami sektora; sugeruje, że dwa rodzaje połowów byłyby potencjalnymi kandydatami: połowy za pomocą włoków rozprzowych oraz połowy z przyłowami i odrzutami dorsza; zaleca, by podczas realizacji tych pilotażowych projektów oceniać inne połowy pod kątem ich wskaźnika odrzutów;

28.   sugeruje, aby odrzuty wynikające z niezgodności norm technicznych w zakresie minimalnej wielkości ryb do wyładunku i rozmiaru oczek sieci potraktowane zostały jako kwestia priorytetowa, bowiem stosunkowo łatwo jest ten problem rozwiązać;

29.   wzywa Komisję, aby wzięła pod uwagę dostępną opinię naukową na temat zasobów dorsza bałtyckiego, którego znaczny procent połowów jest zarejestrowany jako przyłowy;

30.   proponuje podjąć następujące kroki w odniesieniu do każdego ocenianego połowu:

   i) dokonać dokładnej oceny liczby i gatunków odrzucanych ryb i innych gatunków dla każdego segmentu łowiska; dane te powinny zostać uznane za wiarygodne i obiektywne przez rybaków, naukowców i wszelkie pozostałe strony;
   ii) wprowadzić odpowiednie ramy dla zapewnienia pełnej konsultacji, zaangażowania i współpracy wszystkich podmiotów przed wyznaczeniem ilościowych celów w zakresie zmniejszenia odrzutów w danym okresie (np. zmniejszenie o 50% w ciągu dwóch lat); w ich skład wchodziłyby regionalne komitety doradcze, a także rybacy, naukowcy, rządy krajowe, Komisja oraz organizacje pozarządowe zajmujące się ochroną środowiska; ich rola polegałaby na zbadaniu wszystkich pomysłów na likwidację odrzutów, w tym wyładunku przyłowów, środków technicznych, okresowych zamknięć, obszarów zamkniętych itp. oraz zaproponowaniu pozytywnych bodźców dla rybaków eksperymentujących z poszczególnymi technikami;
   iii) pod koniec zaplanowanego okresu wdrażania, ocenić wyniki oraz określić, czy cele zostały osiągnięte; skuteczne metody zostałyby dodane do przepisów WPRyb; jeżeli cele zmniejszenia odrzutów nie zostaną osiągnięte, pośród innych proporcjonalnych środków zastosowane będą odpowiednie sankcje;
   iv) dokonać regularnego przeglądu celów dotyczących odrzutów w celu ostatecznej likwidacji odrzutów;
   v) przyjąć zakaz odrzutów dla danego rodzaju połowu tylko wówczas, jeżeli poprzednie kroki nie doprowadziły do osiągnięcia zamierzonego celu zmniejszenia odrzutów w ciągu pięciu lat od podjęcia tych kroków w odniesieniu do każdego rodzaju połowu;

31.   wzywa Komisję do zwrócenia szczególnej uwagi na sposób, w jaki środki mogą zostać "przełożone" w celu zastosowania ich do floty UE dokonującej połowów na wodach krajów trzecich oraz zwraca się o potraktowanie stosowania najbardziej selektywnych narzędzi połowowych jako warunku niezbędnego do prowadzenia połowów w ramach porozumień partnerskich w sprawie połowów;

32.   zauważa różnorodność i znaczenie połowów mieszanych w UE i stwierdza, że cele dotyczące zmniejszenia odrzutów muszą odzwierciedlać tę różnorodność, tak aby nie wymagać jednakowego zmniejszenia ilości odrzutów od wszystkich rodzajów połowu jednocześnie, ponieważ ich wyjściowe poziomy odrzutów mogą się różnić;

33.   podkreśla, że jeżeli zostanie przyjęty zakaz odrzutów na niektórych łowiskach, to w celu uniknięcia negatywnych skutków, takich jak powstanie rynku ryb niedojrzałych lub złowionych w ilościach przekraczających kontyngent, ryby te w żadnym przypadku nie powinny być wprowadzone bezpośrednio do obrotu; uważa, że należy zrekompensować statkom koszty poniesione w związku z wyładunkiem połowu, który był odrzucany; uważa na przykład, że ryby te mogłyby zostać wykorzystane do produkcji mączki rybnej oraz tranu, przy czym każde przedsiębiorstwo prowadzące taką działalność uczestniczyłoby w funduszu kompensacyjnym utworzonym na szczeblu regionalnym;

34.   zauważa, że Europejski Fundusz Rybołówstwa (EFR) posiada środki na finansowanie pilotażowych projektów w zakresie bardziej selektywnych połowów oraz dwukrotnego zastąpienia narzędzi połowowych, oraz wzywa państwa członkowskie do ich wykorzystania; zwraca się o większą elastyczność administracyjną w wykorzystywaniu środków z EFR, tak aby obiecujące projekty pilotażowe mogły być szybko wdrażane;

35.   zaznacza, że system TAC jest jedną z głównych przyczyn odrzutów oraz że należy przyjąć środki zapobiegające obowiązkowym odrzutom gatunków o przepisowych wymiarach, których złowienia nie można było uniknąć z powodu braku kontyngentów dla tych gatunków;

36.   zaleca włączenie kwot przyłowowych do TAC i wliczanie wszystkich wyładowanych przyłowów do przyznanych kwot; w przypadku rybołówstwa przekraczającego swoje kwoty przyłowowe sugeruje się jego zamknięcie, a nadmiar młodych osobników powinien prowadzić do doraźnego zamknięcia; kwota ta powinna następnie ulec stopniowej redukcji w celu dostarczenia kolejnych zachęt do poprawy selektywności narzędzi połowowych;

37.   zauważa, że obecnie, zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) 850/98 z dnia 30 marca 1998 r. w sprawie zachowania zasobów połowowych poprzez środki techniczne dla ochrony niedojrzałych organizmów morskich(6), państwa członkowskie mają prawo nałożyć surowsze środki techniczne na statki pływające pod ich banderą, jeżeli dokonują połowów na wodach UE; uważa, że państwa członkowskie również powinny mieć swobodę testowania nowych rozwiązań, które byłyby oceniane przez Komisję pod kątem skuteczności, a w pewnych okolicznościach powinny mieć możliwość nakładania bardziej selektywnych środków technicznych na wszystkie statki dokonujące połowów w obrębie ich 12-milowej strefy przybrzeżnej.

38.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom państw członkowskich, Regionalnym Komitetom Doradczym, Komitetowi Doradczemu ds. Rybołówstwa i Akwakultury oraz regionalnym organizacjom zarządzającym rybołówstwem, do których należy UE.

(1) Dz.U. L 358 z 31.12.2002, str. 59.
(2) Dz.U. C 69 E z 19.3.2004, str. 149.
(3) Dz.U. C 291 E z 30.11.2006, str. 319.
(4) Dz.U. C 314 z 21.12.06, str. 86.
(5) Dz.U. L 15 z 20.1.2007, str. 1.
(6) Dz.U. L 125 z 27.4.1998, str. 1.


Europejska strategia wobec Romów
PDF 136kWORD 67k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 31 stycznia 2008 r. w sprawie europejskiej strategii wobec Romów
P6_TA(2008)0035RC-B6-0050/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 3, 6, 7, 29 i 149 Traktatu WE, zobowiązujące państwa członkowskie do zapewnienia równych szans wszystkim obywatelom,

–   uwzględniając art. 13 Traktatu WE, umożliwiający Wspólnocie Europejskiej podjęcie środków niezbędnych do zwalczania dyskryminacji ze względu na rasę lub pochodzenie etniczne,

–   uwzględniając swoje rezolucje z dnia 28 kwietnia 2005 r. w sprawie sytuacji Romów w Unii Europejskiej(1), z dnia 1 czerwca 2006 r. w sprawie sytuacji kobiet romskich w Unii Europejskiej(2) oraz z dnia 15 listopada 2007 r. w sprawie stosowania dyrektywy 2004/38/WE w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich(3),

–   uwzględniając dyrektywę 2000/43/WE wprowadzającą w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne oraz dyrektywę 2000/78/WE ustanawiającą ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy, a także decyzję ramową w sprawie zwalczania rasizmu i ksenofobii,

–   uwzględniając sprawozdanie w sprawie rasizmu i ksenofobii w państwach członkowskich UE w 2007 r. opublikowane przez Agencję Praw Podstawowych,

–   uwzględniając ustanowienie w 2005 r. "Dekady Integracji Romów" i Funduszu na rzecz Edukacji Romów przez szereg państw członkowskich UE, krajów kandydujących oraz innych krajów, w których obecność instytucji Unii Europejskiej jest znacząca,

–   uwzględniając art. 4 Konwencji ramowej Rady Europy o ochronie mniejszości narodowych oraz Europejską konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności,

–   uwzględniając kompleksowy plan działań przyjęty przez państwa należące do OBWE, w tym państwa członkowskie UE oraz kraje kandydujące, którego celem jest poprawa sytuacji Romów i Sintich na obszarze OBWE i w którym państwa zobowiązują się między innymi do zwiększenia wysiłków mających na celu zagwarantowanie Romom i Sintim możliwości odgrywania pełnej i równoprawnej roli w naszych społeczeństwach, a także wyeliminowanie dyskryminacji przeciwko nim,

–   uwzględniając Europejską kartę praw podstawowych i statut Agencji Praw Podstawowych,

–   uwzględniając sprawozdanie eksperckiej grupy doradczej wysokiego szczebla w zakresie integracji społecznej mniejszości etnicznych oraz ich pełnego uczestnictwa w rynku pracy, zatytułowane "Mniejszości etniczne na rynku pracy – pilne wezwanie do większej integracji społecznej", opublikowane przez Komisję w 2007 r.,

–   uwzględniając art. 108 ust. 5 regulaminu,

A.   mając na uwadze, że 12 do 15 milionów Romów żyjących w Europie, w tym około 10 milionów w Unii Europejskiej, cierpi z powodu dyskryminacji rasowej i w wielu przypadkach jest narażonych na poważną dyskryminację strukturalną, ubóstwo i wykluczenie społeczne, jak również na dyskryminację wielokrotną (ze względu na płeć, wiek, niepełnosprawność i orientację seksualną); mając na uwadze, że większość europejskich Romów została obywatelami Unii Europejskiej po rozszerzeniach w 2004 r. i 2007 r., w związku z czym im i ich rodzinom przysługuje prawo do swobodnego przemieszczania i osiedlania się na terytorium państw członkowskich,

B.   mając na uwadze, że sytuacja Romów europejskich, którzy na przestrzeni dziejów należeli do społeczeństwa wielu krajów europejskich i wnieśli w nie swój wkład, różni się od sytuacji europejskich mniejszości narodowych, co uzasadnia specyficzne środki na szczeblu europejskim,

C.   mając na uwadze, że romscy obywatele UE często stają w obliczu dyskryminacji rasowej przy wykonywaniu przynależnych im jako obywatelom Unii Europejskiej praw podstawowych do swobodnego przemieszczania się i osiedlania,

D.   mając na uwadze, że wielu Romów i wspólnot romskich, którzy postanowili osiedlić się w kraju członkowskim UE, którego nie są obywatelami, znajdują się w szczególnie trudnej sytuacji,

E.   mając na uwadze brak postępów w zwalczaniu dyskryminacji rasowej wobec Romów i w obronie ich prawa do edukacji, zatrudnienia, opieki zdrowotnej i mieszkań zarówno w państwach członkowskich, jak i w krajach kandydujących,

F.   mając na uwadze, że w państwach członkowskich UE wciąż tolerowana jest segregacja w szkolnictwie; uznając, że dyskryminacja w dostępie do dobrej jakościowo nauki wciąż wpływa na zdolność dzieci romskich do rozwoju i do korzystania z praw do dalszej nauki,

G.   mając na uwadze, że edukacja stanowi podstawowe narzędzie walki z wykluczeniem społecznym, wyzyskiem i przestępczością,

H.   mając na uwadze niezwykle niskie standardy życia i warunki sanitarne, a także dowody na szeroko występujące powstawanie gett i fakt, że Romowie są ofiarami bądź przymusowych eksmisji, bądź zakazu przeprowadzania się poza dane dzielnice,

I.   mając na uwadze, że w społecznościach romskich panuje zazwyczaj niedopuszczalnie wysoki poziom bezrobocia, z czym wiąże się konieczność podjęcia specjalnych kroków w celu ułatwiania dostępu do zatrudnienia; podkreślając, że europejski rynek pracy, a także całe społeczeństwo europejskie skorzystałyby w ogromnym stopniu na integracji Romów,

J.   mając ma uwadze, że UE dysponuje różnymi mechanizmami i narzędziami, które można wykorzystać w celu poprawy dostępu Romów do dobrej jakościowo edukacji, zatrudnienia, mieszkań i opieki zdrowotnej, w szczególności polityką integracji społecznej, polityką regionalną i polityką zatrudnienia,

K.   mając na uwadze, że integracja społeczna wspólnot romskich to wciąż nieosiągnięty cel oraz że należy wykorzystywać instrumenty UE, aby osiągnąć skuteczne i dostrzegalne zmiany w tym zakresie,

L.   mając na uwadze potrzebę zapewnienia rzeczywistego uczestnictwa Romów w życiu politycznym, szczególnie w odniesieniu do decyzji mających wpływ na ich życie i dobrobyt,

M.   mając na uwadze, że niechęć do Cyganów lub romofobia są wciąż rozpowszechnione w Europie, a także wspierane i wykorzystywane przez ekstremistów, co może wyrażać się nawet w atakach rasistowskich, pełnych nienawiści wystąpieniach, fizycznych napaściach, bezprawnych eksmisjach i nękaniu przez policję,

N.   mając na uwadze, że większość kobiet romskich boryka się z podwójną dyskryminacją (ze względu na pochodzenie oraz ze względu na płeć),

O.   mając na uwadze, że holokaust Romów (porajmos) wymaga poświęcenia mu należytej uwagi, współmiernej do ciężaru nazistowskich zbrodni mających na celu fizyczne wyeliminowanie Romów z Europy, podobnie jak w przypadku Żydów i innych grup,

1.   zdecydowanie i jednoznacznie potępia wszelkie formy rasizmu i dyskryminacji, z którymi borykają się Romowie i inne osoby uważane za "Cyganów";

2.   z zadowoleniem przyjmuje konkluzje Prezydencji z posiedzenia Rady Europejskiej w dniu 14 grudnia 2007 r., w następującym brzmieniu: "świadoma bardzo specyficznej sytuacji Romów w całej Unii, zachęca państwa członkowskie i Unię, aby uczyniły wszystko, co w ich mocy, by poprawić integrację tej ludności" oraz "zwraca się do Komisji o przeanalizowanie istniejącej polityki i instrumentów oraz o przedstawienie Radzie do końca czerwca 2008 r. sprawozdania z osiągniętych postępów";

3.   uważa, że Unia Europejska i państwa członkowskie są wspólnie odpowiedzialne za wspieranie integracji Romów i stanie na straży podstawowych praw należnych im jako obywatelom europejskim i że muszą nie zwlekając zwiększyć starania o widoczne rezultaty w tej dziedzinie; wzywa państwa członkowskie i instytucje UE do podjęcia koniecznych środków w celu utworzenia odpowiednich warunków społeczno-politycznych dla wdrożenia integracji Romów;

4.   wzywa nowo powstałą Agencję Praw Podstawowych Unii Europejskiej do umieszczenia zwalczania rasizmu wobec Romów wśród najważniejszych priorytetów jej programu prac;

5.   potwierdza ważną rolę UE w zwalczaniu dyskryminacji Romów, częstokroć strukturalnej, i dlatego domaga się kompleksowego podejścia na szczeblu UE, szczególnie w odniesieniu do opracowywania wspólnych strategii politycznych jednocześnie uznając fakt, że kluczowe kompetencje i zasadnicze zaangażowanie woli politycznej, czasu i zasobów w ochronę, wdrażanie strategii politycznych, wspieranie i wzmacnianie pozycji Romów należy do zakresu odpowiedzialności państw członkowskich;

6.   wzywa Komisję do opracowania europejskiej strategii ramowej w sprawie integracji Romów, mającej na celu zapewnienie spójności polityki na szczeblu UE w odniesieniu do integracji społecznej Romów, a także wzywa Komisję Europejską do przygotowania kompleksowego wspólnotowego planu działań na rzecz integracji Romów, mającego za zadanie zapewnienie wsparcia finansowego dla realizacji celów europejskiej strategii ramowej w sprawie integracji Romów;

7.   wzywa Komisję do kompleksowego opracowania planu działania Wspólnoty w sprawie integracji Romów, zauważając, że plan musi zostać sporządzony i zrealizowany przez grupę komisarzy odpowiedzialnych za integrację społeczną obywateli UE w ramach ich kompetencji w zakresie zatrudnienia, spraw społecznych, równych szans, sprawiedliwości, wolności, edukacji, kultury i polityki regionalnej;

8.   wzywa Komisję do powierzenia jednemu z jej komisarzy odpowiedzialności za koordynację polityki w sprawie Romów;

9.   wzywa Komisję do wprowadzenia metodologii pracy opartej na zasadzie "Romowie dla Romów", uznając ją za skuteczne narzędzie służące rozwiązywaniu problemów Romów, a także wzywa Komisję do wspierania obecności romskich pracowników w ramach swojej struktury;

10.   wzywa Komisję Europejską do utworzenia jednostki ds. Romów w celu koordynacji wdrażania europejskiej strategii ramowej w sprawie integracji Romów, usprawnienia współpracy między państwami członkowskimi, koordynacji wspólnych działań państw członkowskich oraz zapewnienia uwzględnienia kwestii Romów przez wszystkie odpowiednie organy;

11.   wzywa Komisję, aby traktowała wpływ inwestycji prywatnych na równość szans jako istotny i miarodajny czynnik przy uwalnianiu środków finansowych UE poprzez zobligowanie osób fizycznych i/lub prawnych, które przedstawiają oferty w przetargach dotyczących projektów finansowanych przez UE do przygotowania i wdrożenia zarówno analizy, jak i planu działania w zakresie równych szans;

12.   z zadowoleniem przyjmuje inicjatywy zapowiedziane przez Komisję, w tym komunikat w sprawie zmienionej strategii na rzecz zwalczania dyskryminacji, kolejnej zielonej księgi na temat edukacji uczniów migrujących lub należących do mniejszości znajdujących się w niekorzystnej sytuacji, a także zamiar podjęcia dodatkowych środków w celu zapewnienia wdrożenia dyrektywy 2000/43/WE; z zadowoleniem przyjmuje zwłaszcza propozycję utworzenia forum wysokiego szczebla ds. Romów jako struktury opracowującej skuteczną politykę rozwiązywania problemów dotyczących Romów;

13.   wzywa Komisję do stworzenia mapy ośrodków kryzysowych w całej Europie, sprawdzając i badając obszary w UE, na których społeczności są najbardziej dotknięte ubóstwem i wykluczeniem społecznym;

14.   wzywa Komisję do zbadania możliwości wzmocnienia przepisów skierowanych przeciw dyskryminacji w edukacji, koncentrujących się na zapobieganiu segregacji, oraz do przedstawienia Parlamentowi, w ciągu roku kalendarzowego od przyjęcia niniejszej rezolucji, sprawozdania w sprawie wyników ich stosowania; ponownie zauważa, że równy dostęp do dobrego jakościowo szkolnictwa powinien być priorytetem w ramach europejskiej strategii w sprawie Romów; wzywa Komisję do podwojenia wysiłków o finansowanie i wspieranie działań podejmowanych w państwach członkowskich w celu włączania dzieci romskich od najmłodszych lat do głównego nurtu edukacji; wzywa Komisję do wsparcia programów promujących pozytywne działania na rzecz Romów w dziedzinie edukacji na poziomie szkoły średniej i szkolnictwa wyższego, w tym kształcenia zawodowego, kształcenia dorosłych, kształcenia ustawicznego i studiów uniwersyteckich; wzywa Komisję do wsparcia innych programów zapewniających pozytywne i skuteczne wzorce desegregacji;

15.   wzywa państwa członkowskie i Komisję do zwalczania wyzysku, wymuszonego żebractwa i absencji szkolnej dzieci romskich, a także złego traktowania kobiet romskich;

16.   wzywa Komisję do wspierania integracji Romów na rynku pracy za pomocą działań obejmujących wsparcie finansowe na kształcenie i przekwalifikowanie zawodowe, środków promujących pozytywne działania na rynku pracy, ścisłego egzekwowania przepisów przeciwko dyskryminacji w dziedzinie zatrudnienia, a także środków na rzecz promowania samozatrudnienia i małej przedsiębiorczości Romów;

17.   wzywa Komisję do rozważenia możliwości programu mikrokredytów przedstawionego w wyżej wspomnianym sprawozdaniu grupy doradczej wysokiego szczebla, aby zachęcić do tworzenia małych firm i wyeliminować praktyki lichwiarskie, szkodzące wielu społecznościom znajdującym się w niekorzystnej sytuacji;

18.   wzywa Radę, Komisję i państwa członkowskie do wspierania systemowych programów krajowych mających na celu poprawę stanu zdrowia społeczności romskich, w szczególności poprzez wprowadzenie odpowiedniego programu szczepień dzieci; wzywa państwa członkowskie, by nie zwlekając położyły kres i należycie zapobiegały systemowemu wyłączaniu niektórych społeczności romskich z ram opieki zdrowotnej, w tym m.in. społeczności zamieszkujących na odizolowanych obszarach geograficznych, a także skrajnym przypadkom łamania praw człowieka w systemie opieki zdrowotnej, tam gdzie mają lub miały one miejsce, w tym segregacji rasowej w ośrodkach zdrowia i przymusowej sterylizacji kobiet romskich;

19.   wzywa Komisję do czerpania z istniejących pozytywnych przykładów w celu wspierania programów na rzecz likwidacji romskich slumsów stanowiących poważne zagrożenie społeczne, ekologiczne i zdrowotne, w państwach członkowskich, w których slumsy takie istnieją, a także wsparcia innych programów zapewniających pozytywne i skuteczne wzorce w zakresie mieszkań dla Romów, w tym romskich migrantów;

20.   wzywa państwa członkowskie do rozwiązania problemu obozowisk, zupełnie nie spełniających norm z zakresu higieny i bezpieczeństwa i w których duża liczba romskich dzieci ginie w wypadkach domowych, szczególnie pożarach, spowodowanych przez brak odpowiednich standardów bezpieczeństwa;

21.   wzywa Komisję i Radę do powiązania polityki UE na rzecz Romów z "Dekadą integracji Romów" oraz do wykorzystania istniejących inicjatyw, takich jak Fundusz na rzecz Edukacji Romów, plan działania OBWE oraz zalecenia Rady Europy, w celu zwiększenia skuteczności wysiłków w tej dziedzinie;

22.   podkreśla wagę zaangażowania lokalnych organów władzy dla zapewnienia skutecznego wdrożenia starań mających na celu integrację Romów i zwalczanie dyskryminacji;

23.   wzywa państwa członkowskie do zaangażowania najniższego szczebla społeczności romskiej w celu umożliwienia Romom pełnego skorzystania z zachęt oferowanych przez UE, mających na celu promowanie praw Romów i integrację ich społeczności, czy to w zakresie edukacji, czy też zatrudnienia lub uczestnictwa w życiu publicznym, zważywszy, że udana integracja wymaga oddolnego podejścia i współodpowiedzialności; podkreśla znaczenie rozwijania romskich zasobów ludzkich i zdolności zawodowych w celu wspierania ich obecności w administracji publicznej wszystkich szczebli, w tym w instytucjach UE;

24.   przypomina, że wszystkie kraje kandydujące zobowiązały się w procesie negocjacji i akcesji do poprawy integracji wspólnot romskich oraz do wspierania ich prawa do edukacji, zatrudnienia, opieki zdrowotnej i mieszkania; wzywa Komisję do dokonania oceny realizacji tych zobowiązań i obecnej sytuacji Romów we wszystkich państwach członkowskich;

25.   wzywa Komisję i właściwe organy do podjęcia wszelkich niezbędnych kroków w celu zaprzestania chowu tuczników na terenie dawnego obozu koncentracyjnego w Letach (Republika Czeska) oraz do wzniesienia pomnika w celu upamiętnienia ofiar prześladowań;

26.   uważa, że powinien bardziej szczegółowo przeanalizować różne aspekty związanych z integracją Romów wyzwań dla polityki europejskiej;

27.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich i krajów kandydujących, Radzie Europy i OBWE.

(1) Dz.U. C 45 E z 23.2.2006, str. 129.
(2) Dz.U. C 298 E z 8.12.2006, str. 283.
(3) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0534.

Informacja prawna - Polityka ochrony prywatności