Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 9 września 2010 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa - 15. sprawozdanie roczne Komisji Europejskiej zgodnie z art. 9 Protokołu w sprawie stosowania zasady pomocniczości i proporcjonalności (2009/2142(INI))

P7_TA(2010)0311 A7-0215/2010

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne w sprawie lepszego stanowienia prawa(1),

–  uwzględniając międzyinstytucjonalne wspólne podejście do oceny skutków z listopada 2005 r.,

–  uwzględniając swą rezolucję z dnia 9 lutego 2010 r. w sprawie zmienionego Porozumienia ramowego między Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską na następną kadencję(2),

–  uwzględniając swą rezolucję z dnia 21 października 2008 r. zatytułowaną „Lepsze stanowienie prawa 2006” na mocy art. 9 Protokołu w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności (14. sprawozdanie roczne)(3),

–  uwzględniając rezolucje z dnia 21 października 2008 r. oraz z dnia 24 kwietnia 2009 r. w sprawie 24. oraz 25. rocznego sprawozdania Komisji z kontroli stosowania prawa wspólnotowego(4),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji w sprawie pomocniczości i proporcjonalności (15. sprawozdanie w sprawie lepszego stanowienia prawa 2007) (COM(2008)0586),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji w sprawie pomocniczości i proporcjonalności (16. sprawozdanie w sprawie lepszego stanowienia prawa 2008) (COM(2009)0504),

–  uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Trzeci strategiczny przegląd procesu lepszego stanowienia prawa w Unii Europejskiej” (COM(2009)0015),

–  uwzględniając dokument roboczy Komisji zatytułowany „Zmniejszenie obciążeń administracyjnych w Unii Europejskiej - Sprawozdanie z postępów za rok 2008 i perspektywy na rok 2009” (COM(2009)0016),

–  uwzględniając dokument roboczy Komisji zatytułowany „Trzecie sprawozdanie z realizacji strategii uproszczenia otoczenia regulacyjnego” (COM(2009)0017),

–  uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Program działań na rzecz zmniejszenia obciążeń administracyjnych w UE. Sektorowe plany zmniejszenia obciążeń i działania w 2009” (COM(2009)0544),

–  uwzględniając wewnętrzne wytyczne Komisji Europejskiej odnośnie przeprowadzania oceny skutków (SEC(2009)0092),

–  uwzględniając sprawozdanie za 2008 r. Rady ds. Ocen Skutków (SEC(2009)0055),

–  uwzględniając sprawozdanie za 2009 r. Rady ds. Ocen Skutków (SEC(2010)1728),

–  uwzględniając sprawozdanie grupy wysokiego szczebla niezależnych partnerów ds. obciążeń administracyjnych z dnia 17 września 2009 r.,

–  uwzględniając konkluzje Rady ds. Konkurencyjności z dnia 4 grudnia 2009 r.,

–  uwzględniając sprawozdanie końcowe Grupy Roboczej ds. Reformy Parlamentarnej 2007-2009,

–  uwzględniając dokument roboczy Konferencji Przewodniczących Komisji „Ocena skutków: doświadczenie Parlamentu Europejskiego”,

–  uwzględniając wniosek Komisji dotyczący rozporządzenia w sprawie inicjatywy obywatelskiej (COM(2010)0119),

–  uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinię Komisji Spraw Konstytucyjnych (A7-0215/2010),

A.  mając na uwadze, że poprawne stosowanie zasad pomocniczości i proporcjonalności jest niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania Unii Europejskiej oraz właściwego dopasowania działalności jej instytucji do oczekiwań jej obywateli, przedsiębiorców działających na Jednolitym Rynku oraz administracji krajowych i lokalnych, a także do zagwarantowania, że decyzje będą podejmowane jak najbliżej obywateli,

B.  mając na uwadze, że lepsze stanowienie prawa (ang. better law-making) stało się niezbędnym warunkiem sprawnego funkcjonowania Unii Europejskiej mogącym przyczynić się w istotny sposób do wyjścia z kryzysu gospodarczego oraz osiągnięcia wzrostu gospodarczego,

C.  mając na uwadze, że problematykę lepszego stanowienia prawa należy rozpatrywać nie tylko w kontekście programu Komisji dotyczącego poprawy otoczenia regulacyjnego (ang. better regulation) ale też w szerszym ujęciu, związanym z wejściem w życie Traktatu z Lizbony,

D.  mając na uwadze, że Traktat z Lizbony stawia Parlament na równi z Radą w procesie stanowienia prawa zgodnie ze zwykłą procedura prawodawczą,

E.  mając na uwadze, że Traktat z Lizbony przewiduje formalne włączenie parlamentów krajowych w kontrolę stosowania zasady pomocniczości,

F.  mając na uwadze, że lepsze stanowienie prawa było priorytetowym zagadnieniem dla poprzedniej Komisji i że powinno być również podstawowym zadaniem dla jej nowego składu,

G.  mając na uwadze, że poprawa otoczenia regulacyjnego w Unii obejmuje szereg elementów, takich jak np. przeprowadzanie oceny skutków, zmniejszenie obciążeń administracyjnych oraz upraszczanie i ujednolicanie istniejącego prawodawstwa,

H.  mając na uwadze fundamentalne znaczenie, jakie w przygotowywaniu projektów aktów prawnych (włącznie z oceną ich skutków) mają konsultacje ze wszystkimi zainteresowanymi stronami, a szczególnie z partnerami społecznymi,

I.  mając na uwadze, że Artykuł 225 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) pozwala Parlamentowi żądać od Komisji przedłożenia odpowiednich propozycji w kwestiach, co do których uważa on, że akt Unii jest niezbędny w celu wykonania Traktatów,

J.  mając na uwadze prowadzony od 2005 r. program zmniejszania obciążeń administracyjnych wynikających z prawodawstwa Unii Europejskiej, którego celem jest ograniczenie ich o 25% do 2012 r.,

K.  mając na uwadze, że jedną z kluczowych części tego programu jest referencyjny pomiar kosztów administracyjnych oparty o tzw. standardowy model kosztów,

L.  mając na uwadze, że służące uproszczeniu i ujednoliceniu obowiązującego prawa techniki przekształcenia i kodyfikacji umożliwiają większą czytelność dokonywanych zmian i jego spójność,

M.  mając na uwadze istotne znaczenie jakie ma dla dyrektyw Unii Europejskiej poprawne i terminowe ich wdrożenie przez państwa członkowskie, jak też występujące wciąż „pozłacanie” prawa, które należy rozumieć jako wprowadzanie obciążeń wykraczających poza wymogi prawa europejskiego,

N.  mając na uwadze, że Traktat z Lizbony zastąpił system środków wykonawczych (komitologię) nowym podziałem na środki delegowane i środki wdrażające,

O.  mając na uwadze wprowadzoną Traktatem z Lizbony europejską inicjatywę obywatelską, która jest nowym instrumentem pozwalającym obywatelom wpływać na tworzone w Unii Europejskiej prawo,

P.  mając na uwadze, że Karta Praw Podstawowych Unii Europejskiej pośród praw obywatelskich wymienia prawo do dobrej administracji, która nie może funkcjonować inaczej niż w oparciu o przejrzyste i zrozumiałe dla obywateli przepisy prawa,

Uwagi podstawowe

1.  podkreśla konieczność tworzenia prawa w sposób prosty, przejrzysty i zrozumiały dla obywateli UE;

2.  podkreśla, że przy opracowywaniu wniosków instytucje europejskie muszą przestrzegać zasad pomocniczości i proporcjonalności oraz zachowywać kryteria ustalone w protokole w sprawie stosowania zasady pomocniczości i proporcjonalności załączonym do TFUE;

3.  podkreśla, że wszelkie projekty prawodawcze muszą podawać przyczyny, na których podstawie da się stwierdzić, że dany cel da się lepiej osiągnąć działaniem UE oraz uzasadnić czynnikami jakościowymi i – w miarę możliwości – ilościowymi, zgodnie z ww. protokołem;

4.  zdecydowanie popiera proces poprawy otoczenia regulacyjnego mający na celu zwiększenie przejrzystości, skuteczności oraz spójności prawa Unii Europejskiej; podkreśla kluczową rolę Komisji, jako instytucji posiadającej inicjatywę ustawodawczą, w przygotowywaniu wysokiej jakości wniosków; zobowiązuje się dołożyć wszelkich starań, aby sprawnie rozpatrywać takie wnioski zgodnie z właściwą procedurą legislacyjną; podkreśla również znaczenie współpracy z państwami członkowskimi w celu zapewnienia poprawnego wdrożenia tego prawodawstwa;

5.  odnotowuje zaangażowanie Komisji w powyższy proces wyrażone w szeregu dokumentów, w szczególności w Trzecim strategicznym przeglądzie procesu lepszego stanowienia prawa w Unii Europejskiej, oraz jej bieżących działaniach; zauważa jednocześnie, że program pozostaje nieznany szerszemu gronu odbiorców i apeluje do Komisji o bardziej czytelne promowanie go;

6.  zgadza się z zawartymi w punktach 3 i 15 konkluzji Rady z 4 grudnia 2009 r. sformułowaniami dotyczącymi wspólnej odpowiedzialności za poprawę otoczenia regulacyjnego oraz wzmocnienia tej odpowiedzialności u wszystkich zaangażowanych w ten proces instytucji i osób;

7.  odnotowuje udział Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów w dyskusji na temat poprawy otoczenia regulacyjnego i zmniejszania obciążeń administracyjnych oraz liczy na owocną współpracę w tej dziedzinie;

8.  uważa, że polepszenie współpracy międzyinstytucjonalnej w tej rozległej materii wymaga rewizji Porozumienia w sprawie lepszego stanowienia prawa z 2003 r.; zwraca uwagę na właściwe dla tej kwestii punkty rezolucji z dnia 9 lutego 2010 r. w sprawie Porozumienia ramowego dotyczącego stosunków pomiędzy Parlamentem i Komisją, w szczególności na wspólne zobowiązanie obu instytucji do uzgodnienia kluczowych zmian w ramach przygotowań do przyszłych negocjacji z Radą Ministrów dotyczących dostosowania porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa do nowych postanowień traktatu lizbońskiego;

9.  nalega, by Komisja – zgodnie z porozumieniem politycznym na podstawie rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 9 lutego 2010 r. w sprawie porozumienia ramowego dotyczącego stosunków pomiędzy Parlamentem i Komisją – dołożyła wszelkich starań, by Parlament i Rada były traktowane na równi w procesie stanowienia prawa oraz by w ten sposób stosowana była przewidziana w traktacie lizbońskim zasada równego traktowania Parlamentu i Rady, w szczególności poprzez jednoczesne i wszechstronne informowanie obydwu instytucji o wszelkich wydarzeniach i postępach mających wpływ na proces prawodawczy oraz poprzez zagwarantowanie im równoprawnego dostępu do posiedzeń i przekazywanie im opinii lub innych informacji;

10.  podkreśla, że proces upraszczania prawa nie może prowadzić do obniżenia standardów zawartych w obecnym dorobku prawnym, dlatego koniecznym jego składnikiem muszą być konsultacje ze wszystkimi zainteresowanymi stronami, w tym z partnerami społecznymi;

11.  z zadowoleniem przyjmuje ściślejsze włączenie parlamentów krajowych w proces tworzenia prawa europejskiego, a szczególnie w proces kontroli zgodności propozycji legislacyjnych z zasadą pomocniczości; podkreśla konieczność przestrzegania przez parlamenty krajowe ośmiotygodniowego terminu na dostarczenie swoich opinii;

12.  z zadowoleniem przyjmuje działania Komisji mające na celu zapewnienie sprawnej wymiany informacji z parlamentami krajowymi oraz informowanie o niej Parlamentu i Rady; zachęca ponadto parlamenty krajowe do wyraźnego rozróżniania opinii dotyczących zasady pomocniczości od opinii co do meritum propozycji Komisji;

Ocena skutków

13.  podkreśla zasadniczą odpowiedzialność Komisji za przeprowadzanie oceny skutków; apeluje o wypracowanie mechanizmów gwarantujących niezależność i wiarygodność sporządzanych analiz; jednocześnie zobowiązuje się kontynuować działania w zakresie dokonywania ocen skutków swoich istotnych poprawek wprowadzonych do propozycji Komisji;

14.  w tym celu zwraca się do Komisji, żeby systematycznie przedstawiała Parlamentowi i Radzie liczące dwie do czterech stron podsumowanie swojej oceny skutków, a także żeby przedłożyła pełną ocenę skutków przy przedstawianiu wniosku legislacyjnego;

15.  zachęca wszystkie komisje parlamentarne, żeby przed podjęciem dyskusji nad wnioskiem legislacyjnym Komisji dokonały z Komisją wymiany poglądów na temat oceny skutków;

16.  uznaje, w świetle dotychczasowych doświadczeń, potrzebę rewizji Międzyinstytucjonalnego wspólnego podejścia do oceny skutków oraz zachęca wszystkie instytucje do wypełniania swoich obowiązków dotyczących ocen skutków; zwraca uwagę na konkluzje dokumentu roboczego Konferencji Przewodniczących Komisji w tym zakresie; zachęca komisje Parlamentu, żeby wychodziły z inicjatywą i zwracały się do Komisji o przedstawienie wszystkich ocen skutków, tak żeby właściwe komisje mogły je poddać pełnej kontroli od samego początku i przed pierwszą wymianą poglądów;

17.  przypomina jednocześnie Komisji, że wszelkie nowe wnioski powinny być oceniane biorąc pod uwagę pełny zakres ich skutków, zgodnie z zasadą zintegrowanego podejścia, która nakazuje jednoczesną analizę skutków gospodarczych, społecznych i dla środowiska naturalnego;

18.  szczególnie podkreśla konieczność właściwego badania społecznych skutków propozycji legislacyjnych, m.in. ich wpływu na europejski rynek pracy oraz standard życia społeczeństwa; ponownie podkreśla konieczność szczegółowego przeanalizowania wpływu przepisów prawnych na przedsiębiorstwa;

19.  sugeruje aby Komisja przeprowadzała oceny skutków dla wszystkich propozycji redukujących obciążenia administracyjne, co umożliwi zbadanie ewentualnych skutków ubocznych tych propozycji;

20.  zwraca uwagę, że dla obiektywnej oceny skutków Komisja musi systematycznie przeprowadzać konsultacje ze wszystkimi zainteresowanymi stronami, w tym małymi i średnimi przedsiębiorstwami; zauważa konieczność lepszego informowania ich o możliwości wzięcia udziału w konsultacjach i apeluje o wydłużenie 8-tygodniowego terminu trwania konsultacji; apeluje, aby Komisja przygotowywała i publikowała czytelną listę planowanych na kolejny rok ocen skutków w celu umożliwienia zainteresowanym stronom właściwe przygotowanie się do nich;

21.  uważa, że obiektywne oceny skutków są niezwykle ważnym narzędziem oceny wniosków Komisji oraz w związku z tym wzywa do poddania procesu sporządzania ocen skutków kontroli zewnętrznego, niezależnego podmiotu, który powinien jednak być odpowiedzialny przed Parlamentem;

22.  podkreśla, że jakość ocen skutków powinna podlegać stałej kontroli; z zadowoleniem przyjmuje opinię Rady ds. Ocen Skutków o ogólnej poprawie ich jakości; odnotowuje, że Rada stosuje zaostrzone kryteria oceny; jednocześnie zauważa, że wysoki odsetek ocen skutków (ponad 30%), które są początkowo odrzucane przez Radę, świadczy o konieczności dalszej poprawy ich jakości przez odpowiednie służby Komisji; apeluje ponadto o zwiększenie zasobów ludzkich, jakimi dysponuje owa Rada;

23.  z zadowoleniem przyjmuje opracowanie przez Komisję nowych wytycznych odnośnie do przeprowadzania ocen skutków, a szczególnie włączenia do nich zestawu pytań związanych z zasadą pomocniczości i proporcjonalności; liczy, że nowe wytyczne znacząco przyczynią się do usprawnienia procesu przeprowadzania oceny skutków i co za tym idzie – do lepszej jakości proponowanego prawa;

24.  w szczególności przyjmuje z zadowoleniem fakt, że nowe wytyczne Komisji w sprawie oceny skutków przewidują analizę wpływu przyszłego prawodawstwa i inicjatyw administracyjnych na MŚP (test MŚP) oraz że wyniki tej analizy bierze się pod uwagę przy sporządzaniu wniosków; podkreśla, że systematyczne stosowanie testu MŚP w ocenie skutków przeprowadzanej przez Komisję jest ważnym elementem wdrażania karty małych przedsiębiorstw, co znacząco przyczynia się do otoczenia regulacyjnego przyjaznego MŚP; wzywa państwa członkowskie, żeby stosowały test MŚP na szczeblu krajowym;

25.  apeluje do Komisji o sprecyzowanie agendy „smart regulation” nakreślonej w wytycznych politycznych przewodniczącego Barroso, w szczególności w odniesieniu do wzmocnienia wysiłków w zakresie oceny ex post, a także o uwzględnienie w tej agendzie wskaźników ilościowych, zwłaszcza tych związanych z zakładaną redukcją obciążeń biurokratycznych;

26.  apeluje do Komisji o systematyczne przeprowadzanie oceny ex post uchwalonego prawa, między innymi w celu sprawdzenia, w miarę możliwości, trafności przewidywań ocen skutków swoich propozycji;

27.  odnotowuje inicjatywę zbadania systemu oceny skutków podjętą przez Trybunał Obrachunkowy i oczekuje z zainteresowaniem wyników tych działań;

Zmniejszanie obciążeń administracyjnych

28.  podkreśla znaczenie obniżenia kosztów, jakie ponoszą przedsiębiorstwa działające w Unii Europejskiej, żeby umożliwić im skuteczną działalność w trudnych warunkach gospodarczych oraz konkurowanie na arenie światowej; podkreśla potrzebę uproszczenia procedur administracji publicznej; podkreśla, że zmniejszenie obciążeń administracyjnych musi skupiać się na wymogach udzielania niepotrzebnych informacji, oraz popiera jako taką zasadę „only once” ustanowioną w karcie małych przedsiębiorstw; podkreśla, że zmniejszenie obciążeń administracyjnych dla przedsiębiorstw nie powinno wywołać negatywnych skutków społecznych i ekologicznych;

29.  z zadowoleniem przyjmuje efekty dotychczasowej pracy Komisji w postaci przygotowania wniosków, które po uchwaleniu umożliwiają zmniejszenie obciążeń administracyjnych nawet do 33% do 2012 r., co przekracza wcześniejsze zobowiązanie redukcji o 25%; zauważa, że oszczędności wygenerowane w ten sposób mogą wynieść ponad 40 mld euro(5);

30.  zwraca szczególną uwagę na postęp w pracach nad tymi propozycjami Komisji które mają największy potencjał oszczędnościowy (tzn. wyłączenie mikroprzedsiębiorstw spod unijnych wymogów dotyczących rachunkowości oraz zmiany dyrektywy w sprawie podatku VAT mające ułatwić elektroniczne fakturowanie); apeluje do państw członkowskich o konstruktywną współpracę w Radzie oraz o sprawne wdrożenie uchwalonych aktów we własne porządki prawne;

31.  zauważa, że referencyjny program pomiaru obciążeń administracyjnych okazał się być sposobem użytecznym, ale kosztownym; zachęca Komisję do rozważenia alternatywnych metod mierzenia obciążeń administracyjnych, takich jak konsultacje z zainteresowanymi stronami, co pozwoli na szybkie usuwanie tych obciążeń w konkretnych przypadkach;

32.  podkreśla, że standardowego modelu kosztów na potrzeby pomiaru kosztów administracyjnych nie poddano niezależnej ocenie;

33.  zauważa jednocześnie stosunkowo małą ilość (148 w 2008 r.) sugestii zgłoszonych on-line poprzez specjalną stronę internetową; uważa, że Komisja powinna upowszechnić możliwość wskazywania przez różne podmioty na nadmierne koszty administracyjne wynikające z prawa europejskiego bądź krajowego;

34.  podziela opinię Komisji, że środki komunikacji elektronicznej stanowią doskonałe narzędzie zmniejszania obciążeń administracyjnych i zachęca ją do realizacji założeń komunikatu e-Komisja 2006-2010 oraz strategii i2010, mającej na celu unowocześnienie administracji w Europie;

35.  zachęca Komisję do dalszej realizacji założeń sektorowych planów zmniejszania obciążeń administracyjnych; zobowiązuje się do sprawnego rozpatrywania właściwych propozycji legislacyjnych;

36.  odnotowuje pozytywny wkład Grupy wysokiego szczebla niezależnych partnerów do spraw obciążeń administracyjnych w program redukcji tych obciążeń realizowany przez Komisję Europejską; podkreśla jednak, że skład grupy powinien być bardziej zrównoważony i obejmować większą liczbę ekspertów reprezentujących społeczeństwo obywatelskie oraz ekspertów z innych państw członkowskich; domaga się, aby mandat tak powiększonej grupy został rozszerzony do 2013 r.;

37.  zwraca uwagę, że obywatele nie są w stanie odróżnić obciążeń administracyjnych wynikających z prawa europejskiego od tych nakładanych przez prawo krajowe oraz że krajowe obciążenia administracyjne przyczyniają się do tworzenia negatywnego wizerunku Unii Europejskiej;

38.  zwraca uwagę, że w celu zapewnienia powodzenia programu redukcji obciążeń, konieczna jest aktywna współpraca Komisji z państwami członkowskimi, aby uniknąć rozbieżności interpretacji i tzw. „pozłacania” prawodawstwa;

39.  wzywa państwa członkowskie do konsekwentnego realizowania ustanowionych przez nie krajowych celów w zakresie zmniejszania obciążeń administracyjnych i liczy ponadto na owocną współpracę z parlamentami krajowymi w tym zakresie;

40.  zachęca Komisję, żeby rozszerzyła program działań na rzecz zmniejszania obciążeń administracyjnych w UE o nowe dziedziny priorytetowe i inne akty prawodawcze, na podstawie konsultacji z zainteresowanymi podmiotami, w tym partnerami społecznymi, i oceny ex post obowiązującego prawodawstwa; wzywa Komisję do kontynuacji tego programu działań po 2012 r.;

Uwagi instytucjonalne i proceduralne

41.  docenia dotychczasowy wysiłek włożony przez Komisję w identyfikację i przygotowywanie propozycji upraszczania i ujednolicania prawa europejskiego; przypomina jednocześnie o konieczności zachowania dobrej współpracy międzyinstytucjonalnej w tej dziedzinie, szczególnie w przypadku wycofywania przez Komisję uznanych za zbędne propozycji legislacyjnych;

42.  apeluje do Komisji o dalsze korzystanie z trybu kodyfikacji aktów prawnych oraz przedstawienie zapowiedzianego na 2009 r. sprawozdania opisującego osiągnięcia całego programu ujednolicania prawa(6);

43.  podkreśla, że zmiana obowiązującego prawa powinna zawsze odbywać się trybie przekształcenia; jednocześnie uznaje i szanuje przysługujące Komisji prawa w zakresie procedury legislacyjnej;

44.  przypomina, że pozostałe inicjatywy na rzecz uproszczenia prawa podlegają zwykłej procedurze prawodawczej i obowiązującym dla niej terminom; zapewnia przy tym, że dokłada wszelkich starań, aby propozycje Komisji były rozpatrywane w najszybszym możliwym terminie,

45.  Zwraca uwagę na wyraźny przepis TFUE(7) wykluczający przyjmowanie przez Parlament i Radę aktów prawnych nieprzewidzianych w zapisach traktatowych dotyczących danej dziedziny;

46.  przestrzega przed rezygnacją z potrzebnego prawodawstwa na rzecz samoregulacji, współregulacji czy też innych środków o charakterze nielegislacyjnym; jest zdania, że w każdym przypadku należy uważnie przeanalizować konsekwencje takich wyborów, z poszanowaniem prawa traktatowego i właściwych ról poszczególnych instytucji;

47.  jednocześnie przypomina, że instrumenty tzw. miękkiego prawa powinny być stosowane z największą ostrożnością i tylko z należytym uzasadnieniem, bez szkody dla pewności prawnej i czytelności obowiązującego prawa, a także po konsultacji z Parlamentem, jak podkreślił on w rezolucji w sprawie zmienionego porozumienia ramowego;

48.  z zadowoleniem dostrzega usprawnioną wymianę informacji i dokumentów związanych ze środkami wykonawczymi (komitologia), a szczególnie funkcjonowanie nowej procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą; wyraża jednocześnie nadzieję, że przejście do nowego systemu wprowadzonego przez Traktat z Lizbony odbędzie się sprawnie i bez zbędnej zwłoki;

49.  zauważa ponadto szereg innych zmian instytucjonalnych wprowadzonych Traktatem z Lizbony, które będą miały wpływ na tworzenie prawa w Unii Europejskiej; szczególnie podkreśla znaczenie europejskiej inicjatywy obywatelskiej, która ma szansę stać się istotnym elementem europejskiej debaty publicznej i z zadowoleniem przyjmuje opracowanie przez Komisję wniosku rozporządzenia w sprawie tejże inicjatywy; podkreśla, że konieczna jest ścisła współpraca Parlamentu i Komisji w celu stworzenia skutecznego i zrozumiałego instrumentu, o jasnych kryteriach dopuszczalności, który będzie zgodny ze sprawdzonymi wzorcami procesu stanowienia prawa w UE;

50.  popiera propozycję Komisji badania dopuszczalności proponowanej inicjatywy obywatelskiej ex ante już po zebraniu jednej trzeciej wymaganych deklaracji poparcia, co pozwoli uniknąć rozczarowania obywateli w przypadku inicjatyw uznanych za niedopuszczalne;

51.  apeluje do Komisji, aby oprócz terminu przysługującego jej na zbadanie oficjalnie przedłożonej inicjatywy, określiła również termin, w którym zobowiązuje się wystąpić z propozycją legislacyjną w przypadku uznania takiej inicjatywy;

52.  nalega, aby Komisja podjęła zobowiązanie w sprawie terminów, w jakich uczyni zadość żądaniom Parlamentu formułowanym na podstawie art. 225 TFUE, przy czym powołuje się na szczególne, wynikające z porozumienia ramowego zobowiązanie do sporządzenia sprawozdania o dalszym toku wszelkich żądań dotyczących inicjatywy prawodawczej w ciągu trzech miesięcy po przyjęciu sprawozdania w sprawie inicjatywy legislacyjnej oraz do przedstawienia wniosku prawodawczego w terminie najpóźniej jednego roku;

53.  apeluje do Komisji, w świetle dotychczasowych rezolucji Parlamentu w sprawie kontroli stosowania prawa wspólnotowego, o pełne wykorzystanie praw przysługujących jej zgodnie z art. 258 i 260 TFUE, w szczególności co do braku notyfikacji środków transpozycji dyrektyw przez państwa członkowskie;

54.  zwraca uwagę, że problematyka lepszego stanowienia prawa jest bezpośrednio związana z kwestią monitoringu wdrażania prawa Unii;

55.  z uwagą śledzi wdrażanie unijnego projektu pilotażowego dotyczącego owego monitoringu; wyraża zaniepokojenie, że metoda rozpatrywania skarg zaproponowana w projekcie może prowadzić do zbytniego uzależnienia Komisji od państw członkowskich;

o
o   o

56.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz parlamentom krajowym.

(1) Dz.U. C 321 z 31.12.2003, s. 1. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0009. (3) Dz.U. C 15 E z 21.1.2010, s. 16. (4) Dz.U. C 15 E z 21.1.2010, s. 21 oraz Dz.U. C 184 E z 8.7.2010, s. 114. (5) vide strona 6 Programu działań na rzecz zmniejszenia obciążeń administracyjnych w UE. Sektorowe plany zmniejszenia obciążeń i działania w 2009 (COM(2009)0544). (6) vide punkt 5 Trzeciego sprawozdania z realizacji strategii uproszczenia otoczenia regulacyjnego (COM(2009)0017). (7) Artykuł 296 ust. 3 TFUE.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 9 września 2010 r. w sprawie sytuacji Romów i swobody przemieszczania się w Unii Europejskiej

P7_TA(2010)0312 RC-B7-0493/2010

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Kartę praw podstawowych UE, w szczególności art. 1, 8, 20, 21, 19, 24, 25, 35 i 45,

–  uwzględniając międzynarodowe prawo w dziedzinie praw człowieka, a szczególnie Międzynarodową konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji rasowej, Konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet oraz Konwencję Narodów Zjednoczonych o prawach dziecka,

–  uwzględniając europejskie konwencje w sprawie ochrony praw człowieka i podstawowych wolności, a szczególnie europejską Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz wydane na jej podstawie orzeczenia Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, Europejską kartę społeczną oraz związane z nią zalecenia Europejskiego Komitetu Praw Społecznych, a także Konwencję ramową Rady Europy o ochronie mniejszości narodowych,

–  uwzględniając art. 2 i 3 Traktatu o Unii Europejskiej, określające prawa podstawowe i zasady, na których opiera się Unia Europejska, w tym zasadę niedyskryminacji i prawo do swobodnego przemieszczania się,

–  uwzględniając art. 8, 9, 10, 16, 18, 19, 20, 21, 151, 153 i 157 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 28 kwietnia 2005 r. w sprawie sytuacji Romów w Unii Europejskiej(1), z dnia 1 czerwca 2006 r. w sprawie sytuacji kobiet romskich w Unii Europejskiej(2), z dnia 15 listopada 2007 r. w sprawie stosowania dyrektywy 2004/38/WE w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich(3), z dnia 31 stycznia 2008 r. w sprawie europejskiej strategii dotyczącej Romów(4), z dnia 10 lipca 2008 r. w sprawie spisu Romów we Włoszech w oparciu o pochodzenie etniczne(5), z dnia 11 marca 2009 r. w sprawie sytuacji społecznej Romów i ułatwienia im dostępu do rynku pracy w UE(6) oraz z dnia 25 marca 2010 r. w sprawie drugiego europejskiego szczytu w sprawie Romów(7),

–  uwzględniając dyrektywę Rady 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzającą w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne(8), dyrektywę Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającą ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy(9), decyzję ramową Rady 2008/913/WSiSW z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwalczania pewnych form i przejawów rasizmu i ksenofobii za pomocą środków prawnokarnych(10), dyrektywę 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich(11) oraz dyrektywę 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych(12),

–  uwzględniając sprawozdania dotyczące Romów, rasizmu i ksenofobii w państwach członkowskich UE w 2009 r., opublikowane przez Agencję Praw Podstawowych(13), oraz sprawozdania Thomasa Hammarberga, komisarza Rady Europy ds. praw człowieka,

–  uwzględniając konkluzje z posiedzeń Rady Europejskiej z grudnia 2007 r. i czerwca 2008 r., konkluzje z posiedzenia Rady do Spraw Ogólnych z grudnia 2008 r. oraz konkluzje z posiedzenia Rady ds. Zatrudnienia, Polityki Społecznej, Zdrowia i Ochrony Konsumentów dotyczące integracji Romów, przyjęte w dniu 8 czerwca 2009 r. w Luksemburgu,

–  uwzględniając ogłoszenie w 2005 r. Dekady Integracji Romów oraz utworzenie Funduszu na rzecz Edukacji Romów przez część państw członkowskich UE, krajów kandydujących i innych krajów, w których instytucje Unii Europejskiej są poważnie zaangażowane,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 24 października 2006 r. w sprawie imigracji kobiet: roli i miejsca imigrantek w Unii Europejskiej(14),

–  uwzględniając wnioski z pierwszego europejskiego szczytu w sprawie Romów (16 września 2008 r., Bruksela) oraz z drugiego europejskiego szczytu w sprawie Romów (8 kwietnia 2010 r., Kordoba),

–  uwzględniając sprawozdanie przygotowywane na koniec 2010 r. przez Komisję Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych PE, dotyczące strategii UE w dziedzinie integracji Romów,

–  uwzględniając zalecenia przyjęte na 77. sesji Komitetu ONZ ds. Likwidacji Dyskryminacji Rasowej, która odbyła się w dniach 2-27 sierpnia 2010 r.,

–  uwzględniając sprawozdanie Rady Europy pt. „Czwarte sprawozdanie Europejskiej Komisji przeciwko Rasizmowi i Nietolerancji w sprawie Francji”, opublikowane dnia 15 czerwca 2010 r.,

–  uwzględniając dziesięć wspólnych podstawowych zasad integracji Romów,

–  uwzględniając art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że Unia Europejska opiera się na zasadach zapisanych w Karcie praw podstawowych UE oraz w traktatach UE, obejmujących zasadę niedyskryminacji, szczegółowe prawa nierozerwalnie związane z obywatelstwem UE oraz prawo do ochrony danych osobowych,

B.  mając na uwadze, że zasady te są wdrażane za pomocą wyżej wymienionych dyrektyw 2000/43/WE, 2000/78/WE, 2004/38/WE i 95/46/WE,

C.  mając na uwadze, że 10 do 12 milionów europejskich Romów nadal spotyka się z poważną systematyczną dyskryminacja w obszarze edukacji (zwłaszcza w formie segregacji), mieszkalnictwa (zwłaszcza w formie przymusowych eksmisji i warunków mieszkaniowych niezgodnych z normami, a często w formie gett), zatrudnienia (wyjątkowo niski poziom zatrudnienia) oraz równego dostępu do systemów opieki zdrowotnej i innych usług publicznych, a także mając na uwadze uderzająco niski udział Romów w życiu politycznym,

D.  mając na uwadze, że po rozszerzeniach z 2004 i 2007 r. większość europejskich Romów została obywatelami UE, a zatem im i ich rodzinom przysługuje prawo do swobodnego przemieszczania się i osiedlania na terytorium państw członkowskich,

E.  mając na uwadze, że w szczególnie trudnej sytuacji znajduje się wielu Romów i wiele wspólnot romskich, które postanowiły osiedlić się w państwie członkowskim UE, którego nie są obywatelami,

F.  mając na uwadze, że w kilku państwach członkowskich (ostatnio we Francji) w okresie od marca do sierpnia 2010 r. doszło do wydalania i odsyłania Romów wskutek decyzji rządu o deportacji setek Romów będących obywatelami UE lub o ich „dobrowolnym” wyjeździe,

G.  mając na uwadze, że władze francuskie zaprosiły ministrów spraw wewnętrznych Włoch, Niemiec, Wielkiej Brytanii, Hiszpanii, Grecji, Kanady i USA, a następnie również ministra spraw wewnętrznych Belgii oraz przedstawicieli Komisji na posiedzenie organizowane we wrześniu w Paryżu w celu omówienia kwestii „imigracji” i swobodnego przemieszczania się, które należą do kompetencji UE, a nie zaprosiły na to posiedzenie innych państw członkowskich, a także mając na uwadze, że minister spraw wewnętrznych Włoch zapowiedział, iż zamierza domagać się bardziej rygorystycznych zasad UE w dziedzinie imigracji i swobodnego przemieszczania się, zwłaszcza w odniesieniu do Romów,

H.  mając na uwadze, że działaniom tym towarzyszyło piętnowanie Romów i ogólnie antycygańska postawa w dyskursie politycznym,

I.  mając na uwadze, że sąd administracyjny w Lille potwierdził wcześniejszy wyrok z dnia 27 sierpnia 2010 r., unieważniając nakazy deportacji siedmiu Romów, gdyż właściwe organy nie wykazały, że osoby te stanowią „zagrożenie porządku publicznego”,

J.  mając na uwadze, że Parlament Europejski wielokrotnie wzywał Komisję do opracowania strategii UE wobec Romów, propagującej zasady równości szans i integracji społecznej w całej Europie,

K.  mając na uwadze, że UE dysponuje szeregiem instrumentów, które może wykorzystać w walce z wykluczeniem Romów; należą do nich np. nowe rozwiązania wprowadzone w funduszach strukturalnych, pozwalające przeznaczyć do 2% środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego na wydatki mieszkaniowe na rzecz społeczności zmarginalizowanych (przepis ten zacznie obowiązywać przed końcem 2010 r.), a także możliwości istniejące już w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego,

L.  mając na uwadze, że postępy w zwalczaniu dyskryminacji Romów poprzez zagwarantowanie im prawa do edukacji, zatrudnienia, opieki zdrowotnej, mieszkania i swobody przemieszczania się w państwach członkowskich są nierównomierne i powolne, a także mając na uwadze, że należy zwiększyć reprezentację Romów w strukturach rządowych i administracji publicznej w państwach członkowskich,

1.  przypomina, że Unia Europejska jest przede wszystkim wspólnotą opartą na wartościach i zasadach mających na celu utrzymanie i propagowanie otwartego i integracyjnego społeczeństwa oraz obywatelstwa UE, szczególnie poprzez zakazanie wszelkich form dyskryminacji;

2.  podkreśla, że wszyscy obywatele UE i ich rodziny mają prawo do swobodnego przemieszczania się i osiedlania w całej UE, a prawo to stanowi jeden z filarów obywatelstwa UE zdefiniowanego w traktatach i jest wdrażane dyrektywą 2004/38/WE; obowiązkiem wszystkich państw członkowskich jest stosowanie i przestrzeganie tej dyrektywy;

3.  wyraża głębokie zaniepokojenie działaniami podjętymi przez władze Francji i innych państw członkowskich względem Romów i społeczności wędrownych w celu ich wydalenia; wzywa właściwe organy do natychmiastowego wstrzymania wszelkich wydaleń Romów, a także apeluje do Komisji, Rady i państw członkowskich o wystąpienie z takim samym żądaniem;

4.  podkreśla, że masowych wydaleń zabrania Karta praw podstawowych oraz europejska Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności i że środki takie stanowią naruszenie traktatów i prawa UE, ponieważ oznaczają dyskryminację ze względu na rasę i pochodzenie etniczne, a także naruszenie przepisów dyrektywy 2004/38/WE w sprawie prawa obywateli Unii i ich rodzin do swobodnego przemieszczania się w UE;

5.  wyraża w szczególności głębokie zaniepokojenie retoryką podżegania i otwartej dyskryminacji, jaka charakteryzuje dyskurs polityczny towarzyszący wydalaniu Romów, przydając wiarygodności rasistowskim deklaracjom i działaniom ugrupowań skrajnie prawicowych; dlatego przypomina decydentom o spoczywającej na nich odpowiedzialności i odrzuca wszelkie oświadczenia wiążące mniejszości i imigrację z przestępczością, które prowadzą do powstania dyskryminacyjnych stereotypów;

6.  w tym kontekście przypomina, że dyrektywa 2004/38/WE uznaje ograniczenia swobody przemieszczania się oraz wydalenia obywateli UE tylko na zasadzie wyjątku oraz wprowadza szczególne, jasne ograniczenia dla tego rodzaju środków; w szczególności decyzje o wydaleniu muszą być rozpatrywane i podejmowane dla każdego przypadku z osobna, z uwzględnieniem sytuacji osobistej oraz przy zapewnieniu gwarancji proceduralnych i możliwości odwołania (art. 28, 30, 31);

7.  podkreśla również, że zgodnie z dyrektywą 2004/38/WE brak środków ekonomicznych nie może w żadnym wypadku uzasadniać automatycznego wydalenia obywateli UE (punkt preambuły 16, art. 14), a ograniczenia swobody przemieszczania się i pobytu z powodów związanych z porządkiem publicznym, bezpieczeństwem publicznym i zdrowiem publicznym mogą zostać ustanowione tylko w oparciu o postawę danej osoby, a nie z ogólnych względów prewencyjnych czy też ze względu na pochodzenie etniczne lub przynależność państwową;

8.  podkreśla ponadto, że pobieranie odcisków palców wydalanych Romów jest niezgodne z prawem i sprzeczne z Kartą praw podstawowych UE (art. 21 ust. 1 i 2), traktatami i prawem UE, a w szczególności z dyrektywami 2004/38/WE i 2000/43/WE, i stanowi dyskryminację ze względu na pochodzenie etniczne lub przynależność państwową;

9.  wzywa państwa członkowskie do wypełniania obowiązków wynikających z przepisów UE i do usunięcia niekonsekwencji w stosowaniu wymogów dyrektywy o swobodnym przemieszczaniu się; ponownie wzywa państwa członkowskie do dokonania przeglądu oraz uchylenia ustaw i środków politycznych bezpośrednio lub pośrednio dyskryminujących Romów ze względu na rasę i pochodzenie etniczne, a także wzywa Radę i Komisję, by śledziły stosowanie przez państwa członkowskie traktatów i dyrektyw wprowadzających środki antydyskryminacyjne i dotyczących swobodnego przemieszczania się, zwłaszcza w stosunku do Romów, a także by podjęły niezbędne środki na wypadek nieprzestrzegania tych przepisów, w szczególności poprzez wszczynanie postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego;

10.  uważa, że sytuacja Romów w Europie nie może w żaden sposób wpływać na przyszłe przystąpienie Rumunii i Bułgarii do strefy Schengen ani na prawa obywateli tych państw;

11.  wyraża głębokie ubolewanie z powodu późnej i skromnej reakcji Komisji – jako strażniczki traktatów – w celu weryfikacji zgodności działań państw członkowskich z prawem pierwotnym i przepisami UE, zwłaszcza ze wspomnianymi dyrektywami w sprawie niedyskryminacji, swobody przemieszczania się oraz prawa do ochrony danych osobowych; ponownie wyraża zaniepokojenie konsekwencjami obecnego podziału zadań dotyczących polityki wobec Romów między poszczególnych członków Komisji i apeluje o silną koordynację horyzontalną w celu zagwarantowania szybkiego i skutecznego reagowania w przyszłości;

12.  wzywa Komisję, by zdecydowanie opowiadała się za wartościami i zasadami zapisanymi w Karcie praw podstawowych UE i w traktatach oraz by niezwłocznie zareagowała, prezentując pełną analizę sytuacji we Francji i we wszystkich państwach członkowskich w zakresie zgodności polityki dotyczącej Romów z prawodawstwem UE, w tym w oparciu o informacje dostarczone przez organizacje pozarządowe i przedstawicieli Romów;

13.  wyraża głębokie zaniepokojenie faktem, że pomimo naglącego charakteru problemu Komisja dotychczas nie zareagowała na wnioski Parlamentu ze stycznia 2008 r. i z marca 2010 r. w sprawie przygotowania we współpracy z państwami członkowskimi europejskiej strategii na rzecz Romów; raz jeszcze wzywa Komisję do opracowania kompleksowej europejskiej strategii na rzecz integracji Romów;

14.  uważa, że UE oraz wszystkie państwa członkowskie są współodpowiedzialne za wspieranie integracji Romów, co wymaga kompleksowego podejścia na szczeblu UE w formie strategii UE na rzecz Romów, opartej na zobowiązaniach przyjętych na drugim szczycie poświęconym Romom, który odbył się w Kordobie:

15.  wyraża głębokie ubolewanie, że na drugim szczycie w sprawie Romów państwa członkowskie wykazały się brakiem woli politycznej, i wzywa państwa członkowskie do przyjęcia konkretnych środków w celu urzeczywistnienia zobowiązań podjętych we wspólnej deklaracji wydanej na szczycie w sprawie Romów przez trojkę UE;

16.  uważa, że należy ustanowić kompleksowy program rozwoju, ukierunkowany równocześnie na wszystkie odpowiednie dziedziny polityki i umożliwiający natychmiastową interwencję w gettach borykających się z poważnymi trudnościami strukturalnymi; wzywa Komisję i państwa członkowskie, by przy wdrażaniu programów operacyjnych zapewniły ścisłe przestrzeganie przepisów dotyczących równych szans, by realizowane projekty nie prowadziły do bezpośredniego ani pośredniego zaostrzania segregacji i wykluczenia Romów; podkreśla, że w dniu 10 lutego 2010 r. przyjął sprawozdanie w sprawie kwalifikowalności działań w zakresie budownictwa mieszkaniowego dla społeczności zmarginalizowanych, które przewiduje – w ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego – interwencje w obszarze mieszkalnictwa na rzecz grup znajdujących się w trudnej sytuacji, a także wzywa do szybkiego wdrożenia zmienionego rozporządzenia, by państwa członkowskie mogły aktywnie skorzystać z tej możliwości;

17.  wzywa do skutecznego wdrożenia polityki skierowanej do kobiet romskich, które są ofiarami podwójnej dyskryminacji: jako Romki i jako kobiety; wzywa zatem Komisję i państwa członkowskie do przeprowadzenia we współpracy z organizacjami pozarządowymi kampanii uświadamiających dla kobiet romskich i ogółu społeczeństwa oraz do zapewnienia pełnego wprowadzenia w życie właściwych przepisów w celu zwalczania dyskryminujących zwyczajów kulturowych i modeli patriarchalnych, aby zapobiec polaryzacji i przeciwdziałać powszechnym seksistowskim stereotypom oraz napiętnowaniu społecznemu, które są źródłem przemocy wobec kobiet, a także aby zagwarantować, że przemoc mająca za źródło obyczaje, tradycje czy względy religijne nie znajdzie usprawiedliwienia;

18.  wyraża zaniepokojenie przymusowym odsyłaniem Romów do krajów Bałkanów Zachodnich, gdzie może ich dotknąć problem bezdomności i dyskryminacji; wzywa Komisję, Radę i państwa członkowskie, by zapewniły przestrzeganie przynależnych Romom praw podstawowych, np. poprzez świadczenie odpowiedniej pomocy i prowadzenie monitoringu;

19.  zdecydowanie apeluje do Rady o przyjęcie wspólnego stanowiska w sprawie funduszy strukturalnych i przedakcesyjnych, odzwierciedlającego europejskie zaangażowanie polityczne we wspieranie integracji Romów, oraz o zapewnienie uwzględniania wspólnych podstawowych zasad dotyczących integracji Romów we wszystkich przeglądach odpowiednich programów operacyjnych, w tym w perspektywie kolejnego okresu programowania; wzywa Komisję, by przeanalizowała i oceniła dotychczasowe społeczne skutki inwestycji na rzecz grup znajdujących się w trudnej sytuacji, realizowanych z wykorzystaniem funduszy przedakcesyjnych i strukturalnych, oraz by wyciągnęła z nich wnioski i opracowała nowe strategie i zasady w tym obszarze, jeżeli zostanie to uznane za niezbędne;

20.  apeluje do UE i państw członkowskich o uruchomienie odpowiednich funduszy na projekty służące integracji Romów, o monitorowanie rozdzielania tych funduszy wśród państw członkowskich, sposobu ich wykorzystania i właściwej realizacji projektów oraz o ocenę ich skuteczności, a także wzywa Komisję i Radę, by przedstawiły sprawozdanie w tej sprawie wraz z odpowiednimi wnioskami legislacyjnymi;

21.  zachęca instytucje UE, by włączały społeczności romskie – od szczebla podstawowego do szczebla międzynarodowych organizacji pozarządowych – w proces tworzenia kompleksowej polityki UE na rzecz Romów, w tym we wszystkie aspekty planowania, wdrażania i nadzoru, oraz by skorzystały z doświadczeń Dekady Integracji Romów 2005-2015, planu działań OBWE oraz zaleceń Rady Europy, ONZ i samego Parlamentu;

22.  wzywa komisję przedmiotowo właściwą, by – we współpracy z parlamentami państw członkowskich i po zasięgnięciu opinii Agencji Praw Podstawowych (która powinna sporządzić sprawozdanie w tej sprawie), organizacji pozarządowych i organów zajmujących się prawami człowieka i problematyką Romów – śledziła rozwój sytuacji i przygotowała sprawozdanie na temat sytuacji Romów w Europie w oparciu o poprzednie rezolucje i sprawozdania PE; na szczeblu UE powinien powstać mechanizm wzajemnej oceny służący śledzeniu i zapewnianiu przestrzegania przepisów przez państwa członkowskie;

23.  wzywa państwa członkowskie do ścisłego przestrzegania obowiązków wynikających z Międzynarodowej konwencji w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji rasowej poprzez niezwłoczne zatwierdzenie zaleceń przyjętych na 77. sesji Komitetu ONZ ds. Likwidacji Dyskryminacji Rasowej;

24.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich i krajów kandydujących, Europejskiemu Inspektorowi Ochrony Danych, Radzie Europy oraz OBWE.

(1) Dz.U. C 45 E z 23.2.2006, s. 129. (2) Dz.U. C 298 E z 8.12.2006, s. 283. (3) Dz.U. C 282 E z 6.11.2008, s. 428. (4) Dz.U. C 68 E z 21.3.2009, s. 31. (5) Dz.U. C 294 E z 3.12.2009, s. 54. (6) Dz.U. C 87 E z 1.4.2010, s. 60. (7) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0085. (8) Dz.U. L 180 z 19.7.2000, s. 22. (9) Dz.U. L 303 z 2.12.2000, s. 16. (10) Dz.U. L 328 z 6.12.2008, s. 55. (11) Dz.U. L 158 z 30.4.2004, s. 77. (12) Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31. (13) Sprawozdanie dotyczące rasizmu i ksenofobii w państwach członkowskich UE w 2009 r.; Badanie na temat mniejszości i dyskryminacji w UE, dane w sprawozdaniu szczegółowym: Romowie w 2009 r.; Sytuacja obywateli UE pochodzenia romskiego przenoszących się i osiedlających w innych państwach członkowskich UE; Warunki mieszkaniowe Romów i społeczności wędrownych w Unii Europejskiej: Sprawozdanie porównawcze. (14) Dz.U. C 313 E z 20.12.2006, s. 118.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 9 września 2010 r. w sprawie opieki długoterminowej nad osobami starszymi

P7_TA(2010)0313 B7-0491/2010

Parlament Europejski,

–  uwzględniając europejską Kartę praw podstawowych,

–  uwzględniając proponowaną dyrektywę w sprawie równego traktowania osób bez względu na religię lub światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną (COM(2008)0426),

–  uwzględniając pytanie z dnia 30 czerwca 2010 r. do Komisji w sprawie opieki długoterminowej nad osobami starszymi (O-0102/2010 – B7-0457/2010),

–  uwzględniając art. 115 ust. 5 oraz art. 110 ust. 2 Regulaminu,

1.  wzywa państwa członkowskie do przeanalizowania zmian demograficznych, które nastąpiły w ostatnich latach, a szczególnie zjawiska starzenia się społeczeństwa, które doprowadziło do większego obciążenia budżetu oraz dużego zapotrzebowania na lepszą infrastrukturę opieki zdrowotnej i socjalnej; zachęca państwa członkowskie do walki z wykluczeniem społecznym osób starszych i wszelkimi formami dyskryminacji ze względu na wiek;

2.  przypomina państwom członkowskim, że zapewnienie dostępu do odpowiednich usług zdrowotnych i opieki stanowi podstawową zasadę europejskiego modelu solidarności;

3.  wskazując na duże znaczenie zarówno jakości, jak i ciągłości opieki, wzywa państwa członkowskie do ulepszania, wspierania i promowania środków w zakresie szkoleń specjalistycznych, edukacji i reintegracji dla wszystkich osób sprawujących długotrwałą opiekę nad osobami starszymi, w tym nieformalnych opiekunów i osób, które muszą posiadać kwalifikacje zawodowe; jest zdania, że tego typu szkolenia mogą również sprzyjać poprawie statusu tej ważnej pracy; apeluje do państw członkowskich, by zajęły się problemem niskich wynagrodzeń za pracę opiekuna, niedoboru personelu, a także braku lub niedostosowania szkoleń, gdyż wszystko to ma wpływ na zapewnianie opieki; dostrzega istotny wkład społeczeństwa obywatelskiego oraz organizacji kościelnych i charytatywnych w zapewnianie opieki;

4.  zwraca uwagę, jak ważny jest dalszy rozwój programu „e-zdrowie”, służący poprawie wydajności i skuteczności usług opieki, a także wsparciu opiekunów nieformalnych i samych osób starszych;

5.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do wzięcia pod uwagę potrzeb nieformalnych opiekunów, którzy w znacznej mierze sprawują opiekę nad osobami starszymi, oraz do podjęcia konkretnych działań w celu wsparcia i zachowania tych zasobów poprzez szkolenia, zapewnienie wypoczynku oraz środki służące pogodzeniu życia zawodowego z rodzinnym;

6.  uważa, że we wszystkich państwach członkowskich należy ustanowić środki gwarantujące ochronę praw podstawowych osób będących pod długoterminową opieką, w związku z czym domaga się, by państwa członkowskie poświęcały więcej niż dotychczas uwagi egzekwowaniu kryteriów jakości świadczonych usług oraz zgodności z tymi kryteriami;

7.  wzywa państwa członkowskie do udzielania osobom starszym wszelkiego niezbędnego wsparcia, dzięki któremu będą one mogły samodzielnie funkcjonować we własnych domach, oraz do zapewniania im wsparcia w formie, która pozwoli im lepiej odnaleźć się w tej sytuacji, pamiętając, że jest to najlepsza alternatywa dla zinstytucjonalizowanej opieki;

8.  wzywa państwa członkowskie, by w ramach ustawodawstwa krajowego uregulowały wymogi kwalifikacyjne dla pracowników sektora socjalnego opiekujących się osobami starszymi oraz by stworzyły i wdrożyły systemy szkoleń służące podniesieniu poziomu wykształcenia osób zatrudnionych w systemie opieki nad osobami starszymi, a tym samym poprawie jakości świadczonych usług;

9.  wyraża ubolewanie, że w wielu państwach członkowskich w ubiegłych latach ograniczono finansowanie i świadczenie specjalistycznych medycznych usług geriatrycznych oraz nie zapewniono w wystarczającym stopniu szkoleń dla innych specjalistów zajmujących się osobami starszymi; stwierdza, że w wielu przypadkach doprowadziło to do obniżenia jakości opieki zapewnianej osobom starszym, co niekiedy oznacza nieuczciwą dyskryminację wobec nich; wzywa państwa członkowskie do monitorowania tej sytuacji, a w razie konieczności do zwiększenia środków w tym zakresie;

10.  wzywa państwa członkowskie, aby w sposób priorytetowy potraktowały wspieranie tworzenia ośrodków świadczących usługi opieki paliatywnej w domach;

11.  zwraca się do Komisji o zgromadzenie danych i opracowanie wykazu infrastruktury w zakresie opieki instytucjonalnej, wspólnotowej i domowej nad osobami starszymi w każdym państwie członkowskim;

12.  domaga się przyjęcia minimalnych standardów we wszystkich umowach w sektorze opieki, dotyczących między innymi minimalnych wynagrodzeń;

13.  wzywa Komisję do przeprowadzenia dalszych badań w celu ustalenia liczby przypadków śmierci wśród osób starszych znajdujących się pod długotrwałą opieką, których przyczyną było niedożywienie lub odwodnienie;

14.  wzywa państwa członkowskie do prowadzenia polityki informacyjnej i prewencyjnej koncentrującej się na osobach starszych, skupiając się w szczególności na wyborze diety i zapobieganiu odwodnieniu;

15.  zaznacza, że unijna polityka dotycząca osób starszych opiera się na zasadzie „społeczeństwa dla wszystkich”, co wymaga, by państwa członkowskie zapewniły osobom w różnym wieku pełnię możliwości aktywnego udziału w życiu społecznym, bez względu na wiek;

16.  opowiada się za wprowadzeniem programów w zakresie usług pomocy socjalnej i opieki zdrowotnej nad osobami starszymi w domach, a w państwach, w których takie rozwiązania są już stosowane, za kontynuowaniem realizacji tych programów, które powinny być administrowane przez władze gminne i lokalne przy zachowaniu właściwego podziału kompetencji;

17.  wzywa Komisję do sporządzenia zielonej księgi w sprawie nadużyć wobec osób starszych oraz w sprawie ochrony osób starszych w społeczeństwie i wszystkich ośrodkach opieki, ze szczególnym uwzględnieniem mobilności pacjentów i szczegółów najlepszych praktyk stosowanych w 27 państwach członkowskich;

18.  wzywa Komisję do opracowania analizy, która będzie zawierała jaśniejszy obraz rosnących wymogów w zakresie opieki nad osobami starszymi oraz szacunkowe dane dotyczące prognozowanych usług specjalistycznych w okresie do roku 2020;

19.  wzywa do wymiany informacji, strategii politycznych i najlepszych praktyk między państwami członkowskimi, przy wykorzystaniu otwartej metody koordynacji, dotyczących długotrwałej opieki nad osobami starszymi, a w szczególności środków i minimalnych standardów zawodowych w celu:

20.  wzywa Komisję, by dołożyła wszelkich starań w celu zapewnienia wszystkim obywatelom europejskim odpowiednich standardów opieki zdrowotnej, bez względu na ich sytuację materialną;

21.  mając na uwadze, że powszechne jest zjawisko starzenia się europejskiego społeczeństwa, wzywa państwa członkowskie i Komisję do prowadzenia wszelkich form współpracy w celu opracowania trwałych systemów finansowania usług długoterminowej opieki, aby zapewnić istnienie trwałego systemu finansowania usług opieki nad osobami starszymi w przyszłości oraz dostępność niezbędnych usług;

22.  zachęca do wymiany najlepszych praktyk w poszukiwaniu najskuteczniejszych sposobów pogłębiania stosunków międzypokoleniowych, tak by zwiększyć zaangażowanie członków rodzin w organizację długoterminowej opieki, co przyniesie szereg korzyści i pozwoli skuteczniej zaspokoić indywidualne potrzeby osób korzystających z opieki;

23.  nawołuje do opracowania zintegrowanej strategii na rzecz aktywnego starzenia się, której celem byłoby włączenie osób starszych do udziału w życiu społecznym i kulturalnym;

24.  wzywa do podjęcia środków w odpowiedzi na znaczny wzrost liczby osób starszych, aby zapewnić im równy dostęp do usług opieki społecznej;

25.  wzywa państwa członkowskie do zmniejszenia obciążeń dla osób, które opiekują się osobami starszymi lub niepełnosprawnymi, oraz do stworzenia zintegrowanych systemów opieki, tak aby umożliwić opiekunom podjęcie zatrudnienia;

26.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 9 września 2010 r. w sprawie rzeki Jordan, ze szczególnym uwzględnieniem jej dolnego odcinka

P7_TA(2010)0314 RC-B7-0484/2010

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Bliskiego Wschodu,

–  uwzględniając porozumienie pokojowe zawarte w 1994 r. pomiędzy Państwem Izraela a Jordańskim Królestwem Haszymidzkim,

–  uwzględniając wspólną deklarację złożoną na szczycie państw basenu Morza Śródziemnego w Paryżu w dniu 13 lipca 2008 r.,

–  uwzględniając zawarte w 1995 r. izraelsko-palestyńskie porozumienie przejściowe w sprawie Zachodniego Brzegu Jordanu i Strefy Gazy (porozumienie Oslo II), a w szczególności art. 12 i 40 załącznika III do tego porozumienia,

–  uwzględniając IV Konwencję genewską z 1949 r.,

–  uwzględniając konwencję UNESCO dotyczącą ochrony światowego dziedzictwa kulturowego i naturalnego podpisaną dnia 16 listopada 1972 r.,

–  uwzględniając przyjęte dnia 14 marca 2010 r. zalecenia komisji ad hoc ds. energii, środowiska naturalnego i wody Eurośródziemnomorskiego Zgromadzenia Parlamentarnego (EMPA) ws. sytuacji w dolinie Jordanu, przyjęte podczas 6. posiedzenia plenarnego EMPA, które odbyło się w Ammanie w dniach 12-14 marca 2010 r.,

–  uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że Jordan, szczególnie w swym dolnym biegu, jest uniwersalnym krajobrazowym dobrem kulturowym o ogromnym znaczeniu historycznym, symbolicznym, religijnym, gospodarczym oraz ogromnym znaczeniu dla środowiska naturalnego i rolnictwa na Bliskim Wschodzie i poza tym regionem,

B.  mając na uwadze, że rzeka Jordan została zdewastowana w wyniku nadmiernej eksploatacji, zanieczyszczenia i braku współpracy na poziomie regionalnym. mając na uwadze, że szacunkowo 98% zasobów słodkiej wody przejmuje Izrael, Jordania i Syria, co prowadzi do 50% utraty różnorodności biologicznej,

C.  mając na uwadze, że nowe oczyszczalnie ścieków, których celem jest oczyszczanie wody w Jordanie, w jego dolnym odcinku, ze ścieków zaczną według planów działać pod koniec 2011 r.; mając na uwadze, że jeżeli wraz z rozpoczęciem pracy oczyszczalni nie zostaną opracowane zrównoważone sposoby postępowania z zakresu gospodarki wodnej, a Jordan w jego dolnym biegu nie będzie zasilany wodą słodką, znaczne odcinki rzeki prawdopodobnie wyschną do końca 2011 r.,

D.  mając na uwadze, że renaturalizacja Jordanu, a w szczególności dolnego biegu rzeki, ma ogromne znaczenie dla lokalnych społeczności Izraela, Jordanii i Palestyny, przed którymi stoją podobne wyzwania związane z wodą, oraz oferuje gigantyczne korzyści z punktu widzenia gospodarki i budowania zaufania. mając na uwadze, że aktywna współpraca pomiędzy zainteresowanymi rządami, organizacjami społeczeństwa obywatelskiego i społecznościami lokalnymi może stanowić istotny wkład w wysiłki na rzecz budowania pokoju w regionie,

E.  mając na uwadze, że ludność palestyńska zamieszkująca Zachodni Brzeg Jordanu zmaga się z problemem poważnego niedoboru wody; mając na uwadze, że palestyńscy rolnicy borykają się z poważnym niedoborem wody przeznaczonej do nawadniania, co wynika z faktu, że większość tej wody zużywają Izrael i osadnicy izraelscy na Zachodnim Brzegu Jordanu; mając na uwadze, że dostępność odpowiedniej ilości wody ma zasadnicze znaczenie dla trwałości przyszłego państwa palestyńskiego,

F.  mając na uwadze, że finansowanie unijne wspiera starania na rzecz ograniczenia problemów w zakresie środowiska naturalnego w dolnym biegu Jordanu,

1.  zwraca uwagę na degradację rzeki Jordan, w szczególności w jej dolnym biegu i wyraża zaniepokojenie tym faktem;

2.  wzywa rządy wszystkich krajów nadbrzeżnych do współpracy i renaturalizacji Jordanu poprzez opracowanie i wdrożenie strategii politycznych ukierunkowanych na konkretne wyniki w odniesieniu do zapotrzebowania na wodę ze strony gospodarstw domowych i rolnictwa, ochrony zasobów wodnych oraz oczyszczania ścieków komunalnych, przemysłowych i ścieków z gospodarstw rolnych, a także w celu zadbania o to, aby wystarczająca ilość słodkiej wody zasilała dolny bieg Jordanu;

3.  z zadowoleniem przyjmuje współpracę pomiędzy izraelskimi, jordańskimi i palestyńskimi społecznościami lokalnymi, które borykają się z podobnymi problemami na obszarze w dolnym biegu Jordanu; wzywa Izrael i Jordanię, by w pełni wywiązały się ze zobowiązań podjętych w zawartym między nimi porozumieniu pokojowym, dotyczących renaturalizacji Jordanu;

4.  z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę izraelskiego ministerstwa ochrony środowiska dotyczącą przygotowania strategii zagospodarowania przestrzennego na obszarze dolnego biegu Jordanu; wzywa rząd Jordanii i Autonomię Palestyńską do podjęcia podobnych inicjatyw w celu przyjęcia strategii renaturalizacji odcinków rzeki, które przepływają przez ich terytoria; podkreśla znaczenie dostępu wszystkich zaangażowanych stron do rzeki; oraz zwraca uwagę, że takie strategie mogłyby stać się podstawą kompleksowego regionalnego planu renaturalizacji i ochrony obszaru dolnego biegu Jordanu;

5.  z zadowoleniem przyjmuje stosowanie zaawansowanych technologii i metod gospodarki wodnej w Izraelu i wzywa do stosowania tych metod oraz do przekazania technologii wszystkim krajom regionu; apeluje do wspólnoty międzynarodowej, w tym do Unii Europejskiej, o zwiększenie wysiłków mających na celu udzielanie dalszego wsparcia finansowego i technicznego projektom współpracy w tym zakresie;

6.  wzywa rządy Izraela i Jordanii oraz Autonomię Palestyńską do współpracy w celu ratowania dolnego biegu Jordanu i zachęca je do powołania, przy wsparciu Unii Europejskiej, komisji ds. dorzecza Jordanu, otwartej dla innych krajów nadbrzeżnych;

7.  wzywa Radę, Komisję i państwa członkowskie UE, aby zachęcały do opracowania wszechstronnego planu mającego na celu zaradzenie degradacji rzeki Jordan, wspierały jego realizację oraz nadal służyły pomocą finansową i techniczną w renaturalizacji Jordanu, a w szczególności jego dolnego biegu, również w ramach Unii dla Śródziemnomorza;

8.  ponownie podkreśla, że kwestia zarządzania zasobami wodnymi, a zwłaszcza sprawiedliwy rozdział wody uwzględniający w równym stopniu potrzeby wszystkich mieszkańców regionu, jest sprawą najwyższej wagi dla trwałości pokoju i stabilności na Bliskim Wschodzie;

9.  jednocześnie uważa, że w planach działania w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa z Izraelem, Jordanią i Autonomią Palestyńską należy zawrzeć jasne i konkretne odniesienie do procesu renaturalizacji tego obszaru; zdecydowanie zaleca Komisji zainicjowanie wspólnej analizy sytuacji rzeki Jordan;

10.  zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Wysokiemu Przedstawicielowi Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, wysłannikowi Kwartetu Bliskowschodniego, Knesetowi i rządowi Izraela, parlamentowi i rządowi Jordanii, parlamentowi i rządowi Libanu, przewodniczącemu Narodowej Autonomii Palestyńskiej, Palestyńskiej Radzie Legislacyjnej oraz parlamentowi i rządowi Syrii.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 9 września 2010 r. w sprawie Kenii: niedoprowadzenie do aresztowania prezydenta Omara al-Baszira

P7_TA(2010)0315 RC-B7-0505/2010

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie kryzysu w Darfurze (Sudan),

–  uwzględniając wydane przez Międzynarodowy Trybunał Karny nakazy aresztowania prezydenta Omara al-Baszira za zbrodnie przeciwko ludzkości i ludobójstwo,

–  uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1593/2005,

–  uwzględniając oświadczenia wysokiej przedstawiciel UE Catherine Ashton z dnia 22 lipca 2010 r. i z dnia 20 sierpnia 2010 r. wzywające odpowiednio Czad i Kenię do współpracy z MTK,

–  uwzględniając decyzję nr ICC-02/05-01/09 wydziału przygotowawczego MTK z dnia 27 sierpnia 2010 r. informującą Radę Bezpieczeństwa ONZ oraz zgromadzenie państw sygnatariuszy statutu rzymskiego o obecności Omara al-Baszira na terytorium Republiki Kenii,

–  uwzględniając statut rzymski,

–  uwzględniając rozmaite umowy o partnerstwie, jak umowę z Kotonu między UE a państwami Afryki, która stanowi, że handel i pomoc podlegają warunkom wynikającym z rządów prawa,

–  uwzględniając art. 4 aktu założycielskiego Unii Afrykańskiej odrzucający bezkarność,

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że rząd Kenii zaprosił i z zadowoleniem powitał prezydenta Sudanu Omara al-Baszira na ceremonii w dniu 27 sierpnia 2010 r., na której ogłoszono konstytucję Kenii wiedząc, że został on postawiony w stan oskarżenia przez MTK,

B.  mając na uwadze, że w dniu 4 marca 2009 r. MTK wydał międzynarodowy nakaz aresztowania prezydenta al-Baszira za zbrodnie przeciwko ludzkości (morderstwa, eksterminacja, deportacja, tortury i gwałt) oraz zbrodnie wojenne (planowanie ataków na ludność cywilną i szabrownictwo), oraz że na prezydenta al-Baszira wydano również w dniu 12 lipca 2010 r. nakaz stawiający go w stan oskarżenia za „zbrodnię eksterminacji przez zabijanie, eksterminacji przez powodowanie poważnych krzywd fizycznych i psychicznych oraz eksterminacji przez celowe skazanie każdej z upatrzonych grup na warunki życia mające na celu spowodowanie fizycznego wyniszczenia tych grup”,

C.  mając na uwadze, że podobnie jak 31 innych państw afrykańskich Kenia jest sygnatariuszem statutu rzymskiego, co nakłada na nią obowiązek aresztowania każdej osoby poszukiwanej przez MTK oraz przekazanie jej Trybunałowi lub odmowy wpuszczenia tej osoby na swoje terytorium,

D.  mając na uwadze, że państwa, które ratyfikowały konwencję ONZ w sprawie ludobójstwa z 1948 r. mają obowiązek współpracy z MTK, nawet jeśli nie są sygnatariuszami statutu rzymskiego,

E.  mając na uwadze, że Sudan, będący członkiem Narodów Zjednoczonych, konsekwentnie odmawia współpracy z MTK odmawiając tym samym prawdy i sprawiedliwości milionom ofiar potworności wojennych w Sudanie, a w szczególności w rejonie Darfuru,

F.  mając na uwadze, że premier Kenii przyznał, iż zaproszenie prezydenta al-Baszira było błędem oraz że fakt niearesztowania go przez kenijskie władze stanowi poważne naruszenie międzynarodowych zobowiązań Kenii, nie tylko na mocy statutu rzymskiego, lecz również jej krajowego prawodawstwa, w tym nowej konstytucji, która uznaje bezpośrednią stosowalność prawa międzynarodowego,

G.  mając na uwadze, że były sekretarz generalny ONZ Kofi Annan oraz obecny mediator w czasie kenijskiego kryzysu nalegali, by Kenia jasno przedstawiła swoje stanowisko w sprawie MTK oraz potwierdziła swoje zaangażowanie na rzecz MTK,

H.  mając na uwadze, że Kenia ma wyraźny obowiązek współpracy z MTK w kwestii egzekwowania takich nakazów aresztowania, który wynika zarówno z rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1593 gdzie Rada Bezpieczeństwa ONZ wzywa wszystkie kraje i zainteresowane organizacje regionalne i inne organizacje międzynarodowe do pełnej współpracy z MTK, jak i z art. 87 statutu trybunału, którego stroną jest Kenia,

I.  mając na uwadze, że prezydent al-Baszir złożył wizytę w Czadzie, który również jest sygnatariuszem traktatu ustanawiającego MTK, choć nie przestrzega zawartych w nim zobowiązań,

J.  mając na uwadze, że od momentu postawienia go w stan oskarżenia prezydent Sudanu odwiedził także Egipt, Libię, Arabię Saudyjską, Erytreę, Katar, Zimbabwe i Etiopię,

K.  mając na uwadze, że w lipcu 2009 r. Unia Afrykańska ogłosiła, że jej państwa członkowskie odmawiają współpracy, której wymaga art. 98 statutu, oraz ponownie potwierdziła swe stanowisko po postawieniu Omarowi al-Baszirowi zarzutu ludobójstwa, a następnie, w przyjętej w drodze konsensusu rezolucji z dnia 27 lipca 2010 r. na szczycie w Kampali, wezwała Radę Bezpieczeństwa ONZ do wstrzymania ścigania prezydenta Sudanu zgodnie z art. 16 statutu,

L.  ubolewając nad brakiem zgody ze strony Unii Afrykańskiej na otwarcie biura MTK przy UA i jej groźbą zastosowania sankcji wobec państw afrykańskich, które nie podporządkują się decyzji UA,

M.  mając na uwadze, że ludobójstwo, zbrodnie przeciw ludzkości i zbrodnie wojenne nie mogą pozostawać bezkarne oraz mając na uwadze, że potraktowanie sprawy prezydenta al-Baszira stanowi ważny precedens w wysiłkach na rzecz zwalczania bezkarności urzędujących głów państw,

1.  wyraża ubolewanie z powodu decyzji Kenii, aby zaprosić prezydenta Omara al-Baszira do udziału w ceremonii podpisania nowej konstytucji, która stanowić będzie początek nowej ery demokratycznych rządów w tym kraju;

2.  wzywa członków społeczności międzynarodowej, w tym wszystkie państwa afrykańskie, do zapewnienia pełnej odpowiedzialności za przestępstwa łamiące prawo międzynarodowe, zwłaszcza w Sudanie;

3.  wzywa afrykańskich szefów państw i rządów będących sygnatariuszami statutu rzymskiego do wywiązywania się z podjętych zobowiązań i współpracy z MTK w dochodzeniach dotyczących zbrodni wojennych, zbrodni przeciw ludzkości i ludobójstwa;

4.  podkreśla, że MTK ma obowiązek egzekwowania swych uprawnień sądowniczych bezstronnie i powszechnie, w tym w krajach Zachodu, oraz że poszanowanie jego decyzji ma kluczowe znaczenie dla jego wiarygodności i przyszłości;

5.  ubolewa, że niektórzy członkowie Rady Bezpieczeństwa ONZ nie podpisali statutu rzymskiego ustanawiającego MTK;

6.  ubolewa nad stanowiskiem zajętym przez Unię Afrykańską i Ligę Arabską odrzucającym współpracę z MTK i wzywa wysoką przedstawiciel Unii Europejskiej do podjęcia niezbędnych kroków w celu zagwarantowania, że zagadnienie to znajdzie się w porządku obrad następnego szczytu UA/UE;

7.  wzywa Unię Afrykańską do zrewidowania stanowiska i przeciwstawienia się bezkarności, niesprawiedliwości, zbrodniom wojennym, zbrodniom przeciw ludzkości i ludobójstwu;

8.  wzywa do likwidacji bezkarności za wszystkie zbrodnie popełnione w czasie wojny w Sudanie oraz ma nadzieję, że prezydent al-Baszir stanie wkrótce przed MTK w Hadze – gdzie chronić go będą przepisy gwarantowane prawem międzynarodowym – co stanowić będzie część koniecznego procesu przywracania sprawiedliwości, praworządności i szacunku dla ofiar tych zbrodni;

9.  wzywa prezydenta i rząd Kenii do potwierdzenia ich zaangażowania na rzez MTK i współpracy z nim, w tym także odnośnie do aktów przemocy popełnionych po wyborach w 2007 i 2008 r.;

10.  zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, instytucjom Unii Afrykańskiej, rządom i parlamentom państw członkowskich, Radzie Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych, Międzynarodowemu Trybunałowi Karnemu, rządowi Kenii i wszystkim parlamentom i rządom IGAD.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 9 września 2010 r. w sprawie praw człowieka w Syrii, w szczególności przypadku Haythana al-Maleha

P7_TA(2010)0316 RC-B7-0511/2010

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Syrii, zwłaszcza rezolucję z dnia 8 września 2005 r. w sprawie Syrii(1), rezolucję z dnia 15 czerwca 2006 r. w sprawie Syrii(2), rezolucję z dnia 24 maja 2007 r. w sprawie Syrii(3) oraz rezolucję z dnia 17 września 2009 r. w sprawie Syrii: sprawa Muhannada al-Hassaniego(4),

–  uwzględniając sprawozdanie zawierające zalecenie Parlamentu Europejskiego dla Rady w sprawie zawarcia Układu euro-śródziemnomorskiego ustanawiającego stowarzyszenie pomiędzy Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi a Syryjską Republiką Arabską, przyjęte w dniu 10 października 2006 r.,

–  uwzględniając swoje sprawozdanie w sprawie strategii politycznych UE na rzecz obrońców praw człowieka przyjęte w dniu 17 czerwca 2010 r.,

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r.,

–  uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych z 1966 r., którego stroną jest Syria,

–  uwzględniając Konwencję ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania z 1975 r., ratyfikowaną przez Syrię w dniu 18 września 2004 r.,

–  uwzględniając Deklarację ONZ w sprawie obrońców praw człowieka z 1998 r.,

–  uwzględniając wytyczne Unii Europejskiej w sprawie obrońców praw człowieka,

–  uwzględniając wspólną deklarację złożoną na szczycie państw basenu Morza Śródziemnego w Paryżu w dniu 13 lipca 2008 r.,

–  uwzględniając deklarację z dnia 27 lipca 2010 r. w sprawie przypadków łamania praw człowieka w Syrii złożoną przez wysoką przedstawiciel Catherine Ashton,

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 Regulaminu,

A.  mając na uwadze znaczenie związków politycznych, gospodarczych i kulturowych między Unią Europejską a Syrią,

B.  mając na uwadze, że osiemdziesięcioletni syryjski prawnik specjalizujący się w prawach człowieka Haythan al-Maleh został aresztowany przez służby wywiadu ogólnego w dniu 14 października 2009 r., potem był przetrzymywany bez prawa kontaktu aż do przesłuchania przez prokuratora wojskowego w dniu 20 października 2009 r., a następnie w dniu 4 lipca 2010 r. został skazany przez Drugi Sąd Wojskowy w Damaszku na trzy lata pozbawienia wolności za „upowszechnianie fałszywych i przejaskrawionych informacji, które osłabiają ducha narodu” na podstawie art. 285 i 286 syryjskiego kodeksu karnego, pomimo faktu, że sądy wojskowe nie powinny mieć jurysdykcji w sprawach cywilnych,

C.  mając na uwadze, że według sprawozdań misji obserwacji procesu organizowanych przez międzynarodowe organizacje społeczeństwa obywatelskiego proces Haythana al-Maleha nie spełniał międzynarodowych norm dotyczących sprawiedliwego procesu, w tym prawa do domniemania niewinności oraz prawa do obrony,

D.  mając na uwadze, że cierpiący na artretyzm, cukrzycę i schorzenia tarczycy Haythan al-Maleh jest pozbawiony regularnej opieki zdrowotnej; mając na uwadze, że latem 2010 r. stan zdrowia Haythana al-Maleha znacznie się pogorszył,

E.  mając na uwadze, że inni znani syryjscy obrońcy praw człowieka, w tym Muhannad al-Hassani i Ali al-Abdullah, nadal przebywają w więzieniach w tym kraju,

F.  mając na uwadze, że oskarżenie Haythana al-Maleha i uznanie go za winnego zarzutów publicznego wyrażania wypowiedzi na temat systemu prawno-politycznego w Syrii oraz oskarżenie Muhannada al-Hassaniego i uznanie go za winnego zarzutów związanych z jego działalnością zawodową jako prawnika, w tym za obserwowanie i zdawanie relacji z przesłuchań publicznych przed Trybunałem Bezpieczeństwa Państwowego, stanowi formę kary za korzystanie z ich uzasadnionego prawa do wolności słowa, gwarantowanego przez Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych, którego stroną jest Syria,

G.  mając na uwadze, że władze Syrii regularnie stosują wobec obrońców praw człowieka w tym kraju praktyki polegające na zastraszaniu, ograniczaniu swobodnego przepływu i arbitralnym aresztowaniu; mając na uwadze, że praktyki te nie licują z ważną rolą, jaką Syria odgrywa w regionie,

H.  mając na uwadze, że nieprzerwane stosowanie ustawy o stanie wyjątkowym skutecznie ogranicza korzystanie przez obywateli z ich prawa do wolności wypowiedzi, zrzeszania się i zgromadzeń,

I.  mając na uwadze, że umowa stowarzyszeniowa między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi a Syryjską Republiką Arabską nadal oczekuje na podpisanie; mając na uwadze, że podpisanie tej umowy jest odwlekane na wniosek Syrii od października 2009 r.; mając na uwadze, że przestrzeganie praw człowieka jest głównym przedmiotem tej umowy,

J.  mając na uwadze, że partnerstwo między krajami należącymi do Unii dla Śródziemnomorza opiera się na zobowiązaniu do przestrzegania w pełni zasad demokracji, praw człowieka i podstawowych wolności, zawartych w międzynarodowym prawie praw człowieka,

1.  wyraża głębokie zaniepokojenie sytuacją Haythana al-Maleha i wzywa władze Syrii do natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia go oraz do bezwzględnego zapewnienia jego dobrej kondycji fizycznej i psychicznej;

2.  wzywa rząd Syrii do ponownego rozpatrzenia wszystkich spraw więźniów sumienia zgodnie z konstytucją tego kraju oraz jego zobowiązaniami międzynarodowymi, a także do natychmiastowego uwolnienia wszystkich więźniów sumienia, m.in. Muhannada al-Hassaniego, Alego al-Abdullaha, Anwara al-Bunniego i Kamala Labwaniego;

3.  wzywa władze syryjskie do położenia kresu wszelkiemu prześladowaniu lub nękaniu obrońców praw człowieka i ich rodzin, a także do zagwarantowania obrońcom praw człowieka swobodnej działalności bez jakichkolwiek przeszkód i zastraszania;

4.  wzywa władze Syrii do przestrzegania międzynarodowych standardów praw człowieka i międzynarodowych zobowiązań, które kraj ten dobrowolnie podjął i które gwarantują wolność poglądów i wypowiedzi oraz prawo do uczciwego procesu, a także do zagwarantowania, że więźniowie są dobrze traktowani i nie są poddawani torturom ani innym formom znęcania się oraz mają zapewniony natychmiastowy, regularny i nieograniczony kontakt z rodziną, prawnikami i lekarzami;

5.  wzywa władze syryjskie do zapewnienia przejrzystości funkcjonowania systemu sądowego, ze szczególnym uwzględnieniem Najwyższego Trybunału Bezpieczeństwa Państwowego;

6.  ponawia swój apel o zniesienie stanu wyjątkowego w Syrii, wprowadzonego ponad 40 lat temu;

7.  dostrzega w potencjalnym podpisaniu umowy stowarzyszeniowej prawdziwą szansę na położenie kresu obecnym pogwałceniom praw człowieka i wzmocnienie procesu reform w Syrii; wzywa Radę i Komisję do pełnego wykorzystania tego istotnego środka nacisku przez przyjęcie dwustronnego planu działań na rzecz praw człowieka i demokracji, jasno określającego konkretne zmiany w dziedzinie praw człowieka, których wprowadzenia Parlament oczekuje od władz syryjskich;

8.  podkreśla, że zgodnie z art. 218 TFUE Parlament powinien być w pełni informowany o wszystkich etapach negocjacji dotyczących umów międzynarodowych; w związku z tym wzywa Komisję do przedstawienia Parlamentowi sprawozdania ze stanu rozmów z władzami syryjskimi na temat podpisania umowy stowarzyszeniowej;

9.  z zadowoleniem przyjmuje kontynuację dialogu między Unią Europejską a Syrią i ma nadzieję, że trwające starania doprowadzą do poprawy nie tylko sytuacji gospodarczej i społecznej w Syrii, co już nastąpiło, ale także sytuacji politycznej oraz w dziedzinie praw człowieka;

10.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/Wysokiej Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz rządowi i parlamentowi Syryjskiej Republiki Arabskiej.

(1) Dz.U. C 193 E z 17.8.2006, s. 349. (2) Dz.U. C 300 E z 9.12.2006, s. 519. (3) Dz.U. C 102 E z 24.4.2008, s. 485. (4) Dz.U. C 224 E z 19.8.2010, s. 32.

Oświadczenie Parlamentu Europejskiego z dnia 9 września 2010 r. w sprawie braku przejrzystego procesu i potencjalnie budzącej zastrzeżenia treści w odniesieniu do umowy handlowej dotyczącej zwalczania obrotu towarami podrobionymi (ACTA)

P7_TA(2010)0317 P7_DCL(2010)0012

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 123 Regulaminu,

A.  mając na uwadze trwające negocjacje w sprawie umowy handlowej dotyczącej zwalczania obrotu towarami podrobionymi (ACTA),

B.  mając na uwadze rolę Parlamentu Europejskiego jako współdecydującego w sprawach handlowych i jego dostęp do dokumentów negocjacyjnych gwarantowane traktatem lizbońskim,

1.  uważa, że proponowana umowa nie powinna pośrednio nakładać obowiązku ujednolicenia unijnego prawa autorskiego, prawa patentowego ani prawa znaków towarowych; należy przestrzegać zasady pomocniczości;

2.  oświadcza, że Komisja powinna niezwłocznie upublicznić wszystkie dokumenty odnoszące się do prowadzonych negocjacji;

3.  jest zdania, że proponowana umowa nie powinna nakładać ograniczeń na rzetelny proces sądowy ani osłabiać praw podstawowych takich jak wolność słowa i prawo do prywatności;

4.  podkreśla, że w przypadku istnienia środków cywilnych oceny zagrożeń gospodarczych i zagrożeń dla innowacyjności należy dokonywać przed wprowadzeniem sankcji karnych;

5.  uważa, że usługodawcy internetowi nie powinni ponosić odpowiedzialności za dane przekazywane lub przechowywane w ramach świadczonych przez nich usług w stopniu, w jakim oznaczałoby to uprzednie kontrolowanie lub filtrowanie danych;

6.  zauważa, że wszelkie środki zmierzające do zwiększenia uprawnień w zakresie kontroli granicznej i konfiskaty towarów nie powinny ograniczać powszechnego dostępu do legalnych, niedrogich i bezpiecznych leków;

7.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego oświadczenia wraz z nazwiskami sygnatariuszy(1) Komisji, Radzie i parlamentom państw członkowskich.

(1) Lista sygnatariuszy jest opublikowana w załączniku 1 do protokołu posiedzenia z dnia 9 września 2010 r. (P7_PV(2010)09-09(ANN1)).

Oświadczenie Parlamentu Europejskiego z dnia 9 września 2010 r. w sprawie wprowadzenia europejskiego roku walki z przemocą wobec kobiet

P7_TA(2010)0318 P7_DCL(2010)0020

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 123 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że pojęcie „przemoc wobec kobiet” należy rozumieć jako wszelkie akty przemocy związane z przynależnością do danej płci, w wyniku których kobiety doznają lub mogą doznawać krzywdy fizycznej, płciowej bądź psychologicznej lub cierpienia, w tym również groźby dokonania takich aktów, przymus lub arbitralne pozbawienie wolności, mające miejsce tak w życiu publicznym, jak i prywatnym,

B.  mając na uwadze, że przemoc wobec kobiet jest główną przeszkodą dla równości kobiet i mężczyzn, a także najbardziej powszechnym naruszeniem praw człowieka, wykraczającym poza granice geograficzne, gospodarcze, kulturowe czy społeczne,

C.  mając na uwadze, że stanowi ona niezwykle istotny problem w Unii, gdzie przemocy fizycznej w dorosłym życiu doświadcza od 20 do 25% kobiet, a ponad 10% pada ofiarą przemocy seksualnej,

D.  mając na uwadze, że Parlament niejednokrotnie wzywał do wprowadzenia europejskiego roku walki z przemocą wobec kobiet, np. przy okazji przyjmowania rezolucji w sprawie równości kobiet i mężczyzn w 2009 r.,

1.  kładzie nacisk na to, że zwalczanie przemocy wobec kobiet jest niezbędne w celu osiągnięcia równości kobiet i mężczyzn;

2.  wzywa Komisję do wprowadzenia w ciągu najbliższych pięciu lat europejskiego roku walki z przemocą wobec kobiet;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania Komisji niniejszego oświadczenia wraz z nazwiskami sygnatariuszy(1).

(1) Lista sygnatariuszy jest opublikowana w załączniku 2 do protokołu posiedzenia z dnia 9 września 2010 r. (P7_PV(2010)09-09(ANN2)).