Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoją wcześniejszą rezolucję w sprawie Uzbekistanu z dnia 26 października 2006 r.(1),

–   uwzględniając dokument Komisji w sprawie strategii dla Azji Środkowej (2007 – -2012),

–   uwzględniając konkluzje Rady ds. Ogólnych oraz Stosunków Zagranicznych z 15 – 16 października 2007 r.,

–   uwzględniając pisma przewodniczącego Hansa-Gerta Pötteringa wystosowane do uzbeckiego ministra spraw zagranicznych w dniach 15 maja 2007 r. i 3 lipca 2007 r.,

–   uwzględniając umowę o partnerstwie i współpracy ustanawiającą partnerstwo między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi z jednej strony a Republiką Uzbekistanu z drugiej strony(2), która weszła w życie w dniu 1 lipca 1999 r.,

–   uwzględniając klauzule praw człowieka zawarte w tej umowie,

–   uwzględniając oświadczenia Prezydencji Rady w sprawie sytuacji praw człowieka w Uzbekistanie w latach 2005 i 2006,

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że Rada ds. Ogólnych i Stosunków Zagranicznych nałożyła rozszerzone sankcje na Uzbekistan w następstwie wydarzeń w Andiżanie, jakie miały miejsce w maju 2005 r.,

B.   mając na uwadze, że rząd nie spełnił wszystkich warunków przedstawionych przez Radę przy nakładaniu sankcji,

C.   mając na uwadze, że Rada ds. Ogólnych oraz Stosunków Zewnętrznych na swoim posiedzeniu w dniach 15-16 października 2007 r. przedłużyła o kolejnych 12 miesięcy embargo na broń ustanowione we wspólnym stanowisku 2006/787/WPZiB(3) oraz restrykcje wizowe dla obywateli wymienione w załączniku do wspólnego stanowiska Rady 2007/338/WPZiB(4),

D.   mając na uwadze, że przy tej samej okazji Rada zniosła na okres sześciu miesięcy zakaz wizowy dla urzędników Uzbekistanu ustanowiony w załączniku do wspólnego stanowiska 2007/338/WPZiB, aby zachęcić władze Uzbekistanu do podjęcia dalszych pozytywnych kroków na rzecz poprawy sytuacji praw człowieka,

E.   mając na uwadze, że w roku 2007 władze Uzbekistanu wykazały się chęcią dialogu z UE organizując dwie rundy rozmów ekspertów na temat wydarzeń w Andiżanie, jak również pierwszą rundę dialogu na temat praw człowieka pomiędzy UE i Uzbekistanem;

1.   potwierdza poważne zaniepokojenie sytuacją praw człowieka w Uzbekistanie;

2.   ponownie potwierdza znaczenie stosunków UE – Uzbekistan i uznaje kluczową rolę Uzbekistanu w regionie Azji Środkowej, podkreśla jednak, że te stosunki muszą opierać się na wzajemnym poszanowaniu zasad demokracji, praworządności i praw człowieka, jak wyraźnie określono w umowie o partnerstwie i współpracy pomiędzy UE a Uzbekistanem;

3.   zaznacza, że polityka ukierunkowanych sankcji nie przyniosła jak dotychczas pozytywnych rezultatów; uważa zatem za uzasadnione, aby zachęcić władze Uzbekistanu poprzez zniesienie na okres 6 miesięcy zakazu wizowego nałożonego na uzbeckich urzędników określonego w załączniku do wspólnego stanowiska 2007/338/WPZiB;

4.   wzywa Radę Europejską do nadzorowania i przeprowadzenia po sześciu miesiącach oceny skutków tych środków dla stosunków UE - Uzbekistan oraz ewentualnie do wyciagnięcia wniosków w oparciu o tę ocenę;

5.   z zadowoleniem przyjmuje ogólne postępy w stosunkach UE – Uzbekistan poczynione w roku 2007 r.;

6.   szczególnie zauważa, że władze Uzbekistanu wykazały się chęcią dialogu z UE organizując rundy rozmów ekspertów na temat wydarzeń w Andiżanie, jak również pierwszą rundę dialogu na temat praw człowieka pomiędzy UE i Uzbekistanem;

7.   zachęca władze Uzbekistanu do poczynienia dalszych postępów w obszarze praw człowieka;

8.   wzywa władze Uzbekistanu do pełnego stosowania ich zobowiązań międzynarodowych w zakresie wolności podstawowych, wolności prasy i mediów oraz praworządności;

9.   wyraża zaniepokojenie odmową oficjalnego uznania Human Rights Watch Office przez ministerstwo sprawiedliwości Uzbekistanu oraz wzywa władze Uzbekistanu do ponownego rozważenia tej decyzji w celu wykazania swojego zaangażowana w rozwój społeczeństwa obywatelskiego w tym kraju;

10.   wzywa rząd Uzbekistanu do uwolnienia piętnastu uzbeckich obrońców praw człowieka, mając na uwadze, że centralną kwestią polityki zagranicznej UE jest ochrona obrońców praw człowieka, w szczególności poprzez wytyczne UE w sprawie obrońców praw człowieka przyjęte 14 czerwca 2004 r.;

11.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, specjalnemu przedstawicielowi UE w Azji Środkowej, rządowi i parlamentowi Uzbekistanu i Sekretarzowi Generalnemu ONZ.

(1) Dz.U. C 313 E z 20.12.2006, str. 466. (2) Dz.U. L 229 z 31.8.1999, str. 3. (3) Wspólne Stanowisko Rady 2006/787/WPZiB z dnia 13 listopada 2006 r. w sprawie odnowienia niektórych środków ograniczających skierowanych przeciwko Uzbekistanowi (Dz.U. L 318 z 17.11.2006, str. 43). (4) Wspólne Stanowisko Rady 2007/338/WPZiB z dnia 14 maja 2007 r. w sprawie odnowienia niektórych środków ograniczających skierowanych przeciwko Uzbekistanowi (Dz.U. L 128 z 16.5.2007, str. 50).