Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 121, 126 i 148 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz protokół nr 12, a także odpowiednie postanowienia protokołów 15 i 16 dotyczące procedury nadmiernego deficytu,

–  uwzględniając Europejski kodeks praktyk statystycznych, ustanowiony w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 223/2009 z dnia 11 marca 2009 r. w sprawie statystyki europejskiej,

–  uwzględniając art. 152 i 153 ust. 5 TFUE,

–  uwzględniając art. 9 TFUE (horyzontalna klauzula społeczna),

–  uwzględniając komunikaty Komisji z dnia 12 maja 2010 r. w sprawie zacieśnienia koordynacji polityki gospodarczej (COM(2010)0250) i z dnia 30 czerwca 2010 r. w sprawie wzmocnienia koordynacji polityki gospodarczej w interesie stabilności, wzrostu gospodarczego i zatrudnienia – narzędzia na rzecz silniejszego zarządzania gospodarczego w UE COM(2010)0367,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 marca 2010 r. zatytułowany „Europa 2020: Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” (COM(2010)2020),

–  uwzględniając konkluzje posiedzenia Rady ECOFIN z dnia 15 lutego 2011 r. i 7 września 2010 r.,

–  uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 23 i 24 marca 2011 r.,

–  uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, Komisji Budżetowej, Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, Komisji Rozwoju Regionalnego, Komisji Kultury i Edukacji, Komisji Spraw Konstytucyjnych, a także Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A7-0384/2011),

A.  mając na uwadze, że zwiększenie nierówności oraz mikrofinansowej nierównowagi i zróżnicowania od czasu wprowadzenia euro, a także funkcjonowanie systemu finansowego uwidoczniły, że Unia musi zająć się nierównościami makroekonomicznymi, stosując w razie potrzeby podejście symetryczne, które uwzględniałoby zarówno nadmierne deficyty, jak i nadmierne nadwyżki bardziej skoordynować politykę gospodarczą i wprowadzić lepszy nadzór budżetowy;

B.  mając na uwadze, że poprawa ram zarządzania gospodarczego powinna opierać się na szeregu wzajemnie powiązanych i spójnych strategii politycznych na rzecz zrównoważonego wzrostu gospodarczego i zrównoważonych miejsc pracy, a w szczególności na unijnej strategii na rzecz wzrostu i zatrudnienia (strategii UE 2020), z położeniem szczególnego nacisku na rozwój i wzmocnienie rynku wewnętrznego, wspieranie handlu międzynarodowego i konkurencyjności, skuteczne ramy zapobiegania nadmiernym deficytom budżetowym i korygowania ich (pakt stabilności i wzrostu), solidne ramy zapobiegania zakłóceniom równowagi makroekonomicznej i ich korygowania, minimalne wymogi dotyczące krajowych ram budżetowych, skuteczniejszy system regulacji rynku finansowego i nadzoru nad nim, w tym nadzór makroostrożnościowy ze strony Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego;

C.  mając na uwadze, że doświadczenie zdobyte w pierwszym dziesięcioleciu funkcjonowania unii gospodarczej i walutowej oraz popełnione wówczas błędy wskazują na konieczność poprawy zarządzania gospodarczego w Unii, które powinno się opierać na głębszym przyswajaniu przez państwa wspólnie uzgodnionych zasad i strategii politycznych oraz na solidniejszych unijnych ramach nadzoru nad krajowymi politycznymi strategiami gospodarczymi;

D.  mając na uwadze, że doświadczenie pokazało, że nadmierne zadłużenie i deficyty w niektórych państwach członkowskich mogą wywoływać istotne negatywne skutki uboczne na inne państwa członkowskie oraz na strefę euro jako całość;

E.  mając na uwadze, że parlamenty krajowe są swobodnie wybierane przez obywateli i że w związku z tym są one przedstawicielami i gwarantami praw nabytych i przeniesionych przez obywateli; mając na uwadze, że ustanowienie europejskiego okresu oceny powinno w pełni respektować prerogatywy parlamentów krajowych;

F.  mając na uwadze, że jednym z fundamentów demokracji jest zgoda parlamentu na budżet publiczny;

G.  mając na uwadze, że parlamenty państw członkowskich Unii Europejskiej dzielą dziś swoje funkcje ustawodawcze z instytucjami UE i często sprawują jedynie ograniczoną kontrolę nad działaniami swoich rządów w ramach polityki europejskiej;

H.  mając na uwadze, że większość obywateli UE nie orientuje się wystarczająco w zmienionych i skomplikowanych procesach legislacyjnych mających miejsce w UE; mając na uwadze, że brak przejrzystości w procesach decyzyjnych i opiniotwórczych, zwłaszcza w Radzie Europejskiej i w posiedzeniach na szczeblu ministrów, ogranicza zaufanie obywateli do integracji europejskiej i do demokracji w UE, utrudniając aktywne i konstruktywne sprawowanie kontroli przez obywateli;

I.  mając na uwadze, że społeczne ruchy protestacyjne w różnych państwach członkowskich UE, wymierzone przeciwko oszczędnościom, są również wyrazem rosnącego niezadowolenia z jakości demokracji w ramach procesu integracji europejskiej; mając na uwadze, że demokratyczna wiarygodność europejskiej integracji niezmiernie ucierpiała z powodu dotychczasowego sposobu rozwiązywania kryzysu w strefie euro;

J.  mając na uwadze, że skuteczność krajowej polityki gospodarczej oparta na wzmocnionej koordynacji jest uwarunkowana demokratyczną legitymacją udzieloną takiej polityce poprzez interwencję parlamentów i odpowiedzialnością za nią;

K.  mając na uwadze, że potrzebna jest wzmocniona interakcja między strategiami politycznymi w zakresie zatrudnienia oraz strategiami społecznymi i gospodarczymi w kontekście europejskiego okresu oceny, mając też na uwadze, że należy to uczynić dla dobra wszystkich pokoleń oraz w sposób sprzyjający demokratycznej odpowiedzialności, zaangażowaniu i legalności działań wszystkich zaangażowanych stron; mając na uwadze, że pełne zaangażowanie Parlamentu Europejskiego jest w tym kontekście kluczowe;

L.  mając na uwadze, że w dniu 24 marca 2011 r. państwa członkowskie należące do paktu euro plus uzgodniły przyjęcie „zdecydowanych działań na szczeblu UE w celu stymulowania wzrostu poprzez wzmocnienie jednolitego rynku, zmniejszenie ogólnego obciążenia regulacyjnego i promowanie handlu z państwami trzecimi”;

M.  mając na uwadze, że europejski okres oceny jest procesem instytucjonalnym – realizowanym pod przywództwem instytucji UE – polegającym na zwiększeniu w państwach członkowskich koordynacji na rzecz wdrożenia unijnej strategii, zwłaszcza w wymiarze makroekonomicznym;

N.  mając na uwadze, że budżet jest uzgadniany wspólnie przez Parlament Europejski i Radę zgodnie z traktatami oraz że krajowe procedury budżetowe są określane w ramach porządku konstytucyjnego każdego z państw członkowskich; mając jednak na uwadze, że lepsza koordynacja budżetowa nie narusza zasady pomocniczości;

O.  mając na uwadze, że wielkiemu osiągnięciu, jakim jest wspólny rynek łączący europejskie gospodarki, musi towarzyszyć stworzenie systemu koordynacji budżetowej, aby można było czerpać korzyści z uzyskania znacznej synergii;

P.  mając na uwadze, że utworzenie na mocy traktatu lizbońskiego stałej prezydencji Rady Europejskiej zmieniło równowagę instytucjonalną Unii;

Q.  mając na uwadze, że wyłącznie międzyrządowy system koordynacji byłby niewystarczający wobec wymogów art. 121 TFUE, który stanowi, że państwa członkowskie uznają swoje polityki gospodarcze za przedmiot wspólnego zainteresowania, oraz że nie zapewniłby potrzebnego działania Unii w dziedzinach podlegających metodzie wspólnotowej;

R.  mając na uwadze, że ustanowienie europejskiego okresu oceny powinno doprowadzić zwiększenia i dookreślenia zaangażowania Parlamentu Europejskiego i parlamentów krajowych oraz do zmian w ich pracach;

S.  mając na uwadze, że w procedurze budżetowej Parlamentowi Europejskiemu przysługuje prawo współdecydowania;

T.  mając na uwadze, że europejska strategia zatrudnienia oraz wytyczne w zakresie zatrudnienia w oparciu o art. 148 TFUE stanowią ramy polityczne dla działań, które mają zostać wdrożone w zakresie zatrudnienia i rynku pracy, aby osiągnąć cele strategii Europa 2020;

U.  mając na uwadze, że Parlament Europejski przyczynił się do opracowania zintegrowanych wytycznych w sprawie zatrudnienia na 2010 r. na zasadach podobnych do wspóldecyzji;

V.  mając na uwadze, że stopa bezrobocia w Europie jest wciąż zdecydowanie powyżej 9%, a szczególnie dużym wyzwaniem pozostaje bezrobocie wśród młodych osób; mając na uwadze, że strategie polityczne w zakresie zatrudnienia, rynku pracy i społeczne są w związku z tym kluczową częścią składową reform, jakie należy przeprowadzić zarówno pod nadzorem makroekonomicznym, jak i koordynacją tematyczną przewidzianą w strategii Europa 2020;

W.  mając na uwadze, że strategia Europa 2020 oraz nowa struktura zarządzania mająca swoje umocowanie w europejskim okresie oceny powinny pomóc UE w poradzeniu sobie z kryzysem i jego przyczynami; mając na uwadze, że wysoki poziom ochrony społecznej w UE zamortyzował najgorsze skutki kryzysu oraz mając na uwadze, że skutki kryzysu są dalekosiężne i prowadzą do znacznego ograniczenia działalności gospodarczej, istotnego wzrostu bezrobocia, ostrego spadku wydajności oraz poważnego osłabienia finansów publicznych;

X.  mając na uwadze, że europejski okres oceny ma dwa cele: zweryfikowanie stosowania dyscypliny budżetowej przez państwa członkowskie oraz jednoczesne nadzorowanie właściwej realizacji strategii „Europa 2020” poprzez zapewnienie środków finansowych niezbędnych do osiągnięcia tego celu,

Y.  mając na uwadze, że za przyczynę niepowodzenia strategii lizbońskiej można zasadniczo uznać brak jakiejkolwiek jasnej procedury dotyczącej działań następczych związanych z realizacją tej strategii przez wszystkie zainteresowane strony oraz mając na uwadze, że w związku z tym ważne jest, aby wyciągnąć właściwe wnioski, które zapewnią powodzenie strategii „Europa 2020”;

Z.  mając na uwadze, że z uwagi na doświadczenie zdobyte w dialogu, należy dać Parlamentowi Europejskiemu możliwość uczestnictwa w procesie zapewniania demokratycznej odpowiedzialności za politykę gospodarczą oraz w procesie nadzoru budżetowego;

AA.  mając na uwadze, że Rada dokonała istotnych zmian w zaleceniach dla poszczególnych krajów, zaproponowanych przez Komisję w ramach pierwszego roku europejskiego okresu oceny;

AB.  mając na uwadze, że należy ściśle przestrzegać autonomii partnerów społecznych w zakresie rokowań zbiorowych oraz autonomii systemów krajowych w zakresie ustalania płac;

AC.  mając na uwadze doświadczenie zdobyte na międzyparlamentarnych posiedzeniach organizowanych corocznie przez Komisję Gospodarczą i Monetarną Parlamentu Europejskiego;

Przedstawienie wyzwań

1.  uważa, że obecna faza kryzysu wymaga zdecydowanych i ambitnych reakcji;

2.  zauważa, że poza przyjęciem pakietu legislacyjnego w sprawie zarządzania gospodarczego na szczycie strefy euro w dniu 26 października 2011 r. przyjęto zestaw środków zmieniających ten pakiet; uważa, że jeżeli w przyszłości dokonywana będzie jakakolwiek zmiana Traktatu, powinno to odbywać się przy pełnym poszanowaniu procedury przewidzianej w art. 48 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej, zaś mandat konwentu powołanego w trybie tego artykułu powinien świadczyć, że UE musi działać na zasadach silnej legitymacji demokratycznej i solidarności;

3.  uważa, że – aż do odwołania – europejski okres oceny stanowi ważne ramy wdrażania strategii unijnej oraz skutecznego zarządzania gospodarczego – zwłaszcza w przypadku państw członkowskich należących do strefy euro, które są powiązane wspólną odpowiedzialnością – a także że pojęcie to oznacza dla unijnych instytucji i państw członkowskich rozliczenie się z całorocznego procesu;

4.  podkreśla, że sukces strategii „Europa 2020” zależy od zaangażowania całej UE oraz od wzięcia odpowiedzialności za tę strategię przez państwa członkowskie, parlamenty krajowe, władze lokalne i regionalne oraz partnerów społecznych; przypomina o znaczeniu silnej, konkurencyjnej i właściwie funkcjonującej społecznej gospodarki rynkowej i umów zbiorowych w ramach strategii „Europa 2020” oraz o propagowaniu prawdziwego europejskiego dialogu społecznego na temat polityki makroekonomicznej i związanych z nią środków;

5.  powtarza, że państwa członkowskie powinny traktować swoją politykę gospodarczą i budżetową jako kwestię stanowiącą przedmiot wspólnego zainteresowania oraz że konieczne jest zatem wzmocnienie filaru gospodarczego unii gospodarczej i walutowej, w tym jego wymiaru budżetowego, poprzez zwiększenie koordynacji przy wprowadzaniu i wdrażaniu środków polityki budżetowej, a także skuteczną walkę z oszustwami podatkowymi, unikaniem opodatkowania oraz z przedłużaniem ważności istniejących szkodliwych środków;

6.  jest zdania, że przy wprowadzaniu europejskiego okresu oceny i zacieśnianiu koordynacji polityki gospodarczej i budżetowej należy pozostawić państwom członkowskim UE wystarczające możliwości działania i elastyczność w prowadzeniu skutecznej strategii budżetowej, gospodarczej i społecznej, zgodnej ze strategią UE 2020, ukierunkowanej na dystrybucję i rozwój oraz zapewniającej obywatelom Unii odpowiedni poziom usług publicznych i infrastruktury; wzywa Komisję do uwzględnienia w jej rocznej wizji wzrostu gospodarczego kroków poczynionych przez państwa członkowskie w kierunku urzeczywistnienia jednolitego rynku;

7.  zauważa, że rozwój i wzmocnienie jednolitego rynku oraz wspieranie międzynarodowych kontaktów handlowych mają zasadnicze znaczenie dla pobudzania wzrostu gospodarczego, zwiększania konkurencyjności i wyeliminowania zakłóceń równowagi makroekonomicznej, a także wzywa Komisję do uwzględnienia w jej rocznej wizji wzrostu gospodarczego kroków poczynionych przez państwa członkowskie w kierunku urzeczywistnienia jednolitego rynku;

8.  podkreśla, że wytyczne dotyczące polityk zatrudnienia państw członkowskich oraz ogólne polityczne wytyczne gospodarcze są integralną częścią europejskiego okresu oceny i są tak samo ważne dla osiągnięcia inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu; wzywa Radę i Komisję do zapewnienia spójności wszystkich zaleceń politycznych ze zintegrowanymi wytycznymi;

9.  wyraża ubolewanie z powodu braku przejrzystości oraz z powodu wzajemnego nakładania się różnych instrumentów i pozycji budżetowych, które mają umożliwić zaplanowanie w budżecie UE realizacji celów strategii „Europa 2020”; przypomina, że europejski okres oceny stwarza dobrą sposobność do wypracowania większej synergii pomiędzy budżetami UE i państw członkowskich;

10.  zwraca uwagę, że strategia Europa 2020 musi mieć bardziej wyraźny terytorialny wymiar; w związku z tym jest zdania, że uwzględniając specyfikę oraz różny poziom rozwoju regionów europejskich, bezpośrednie zaangażowanie regionalnych i lokalnych władz oraz partnerów w planowanie i realizację odpowiednich programów przyczyniłoby się do zwiększenia poczucia odpowiedzialności za osiągnięcie celów strategii na wszystkich szczeblach oraz zapewniłoby większą świadomość celów i wyników już na najniższym poziomie;

Rola Komisji
Wprowadzenie

11.  stwierdza, że europejski okres oceny został ustanowiony w celu zapewnienia trwałej konwergencji dokonań gospodarczych i budżetowych państw członkowskich, ściślejszej koordynacji gospodarek i przezwyciężenia kryzysu zadłużenia państw; zauważa, że roczna wizja wzrostu gospodarczego (WWG) została ustanowiona jako początkowy, podstawowy dokument cyklu;

12.  przypomina, że europejski okres oceny musi odbywać się bez uszczerbku dla prerogatyw nadanych Parlamentowi Europejskiemu przez TFUE; zwraca się do Komisji o opracowanie propozycji, które określą, jak te poszczególne instrumenty róznią się, w jaki sposób wywołują skutki uboczne w różnych obszarach polityki oraz łączą się ze sobą;

Wnioski z pierwszego cyklu

13.  podkreśla, że kodyfikacja okresu oceny powinna pozostawić niezbędną elastyczność na ewentualne dostosowanie w zależności od nauk wyciągniętych z pierwszych doświadczeń; jest zdania, że w trakcie prac w ramach oceny i dostosowania Komisja Europejska powinna pochylić się w szczególności nad potrzebą większego dostosowania ram do strefy euro i jej wyzwań;

14.  zauważa, że jakość krajowych programów reform w ramach pierwszego europejskiego okresu oceny znacznie różni się pod względem konkretności, przejrzystości, wykonalności i wszechstronności; wzywa Komisję, żeby nakłoniła państwa członkowskie do zwiększania jakości i przejrzystości ich udziału oraz do wykorzystania krajowych programów reform o najwyższej jakości do stworzenia standardowego formatu dla kolejnych europejskich okresów oceny;

15.  wzywa Komisję do zapewnienia tego, by krajowe strategie polityczne i cele ogłoszone w krajowych programach reform wspólnie przyczyniły się do ustanowienia takiego poziomu, który będzie dostatecznie ambitny, aby osiągnąć główne cele strategii UE 2020; wyraża ubolewanie z powodu tego, że nie stało się tak w ramach pierwszego europejskiego okresu oceny; wzywa Komisję do dopilnowania tego, by wszystkie państwa członkowskie przyczyniały się do realizacji głównych celów odpowiednio do swoich możliwości, a także do przedstawienia precyzyjnego planu działania oraz odnośnych harmonogramów w odniesieniu do niezbędnych interwencji;

Roczna wizja wzrostu gospodarczego

16.  uważa, że WWG powinna być zgodna z:

17.  stwierdza, że roczna wizja wzrostu gospodarczego (WWG) w formie zatwierdzonej przez Radę Europejską na szczycie wiosennym ukierunkowuje prace państw członkowskich nad:

18.  zauważa, że roczna wizja wzrostu gospodarczego jest przygotowywana na podstawie prognoz makroekonomicznych dla państw członkowskich i Unii Europejskiej; podkreśla, że działaniom, które należy podjąć w celu usprawnienia europejskiego zarządzania gospodarczego, powinny towarzyszyć podobne działania mające na celu wzmocnienie jego legitymacji i rozliczalności; z tego względu przestrzega przed obecną formą WWG jako dokumentu, który nie uwzględnia udziału Parlamentu Europejskiego;

19.  wzywa Komisję do lepszego odzwierciedlenia wszechstronnego wielowymiarowego (inteligentnego, zrównoważonego i sprzyjającego włączeniu społecznemu) podejścia przyjętego w ramach strategii UE 2020 w poziomach odniesienia stosowanych do oceny postępów dokonanych przez państwa członkowskie i formułowania odpowiednich zaleceń dla każdego z tych państw;

20.  wzywa Komisję do zwiększenia zbioru wskaźników używanych do monitorowania tendencji krajowych, ze szczególnym uwzględnieniem prac realizowanych w ramach działań następczych związanych z komunikatem zatytułowanym „Wyjść poza PKB. Pomiar postępu w zmieniającym się świecie” (COM(2009)0433 wersja ostateczna) oraz w ramach planu działania na rzecz zasobooszczędnej Europy;

21.  domaga się przeformułowania WWG w „roczne wytyczne zrównoważonego wzrostu gospodarczego” (WZW), które supią się na zwiększaniu zrównoważonego rozwoju;

22.  zwraca się do Komisji o przyjęcie do 10 stycznia każdego roku rocznych wytycznych dotyczących zrównoważonego wzrostu, zawierających odrębny rozdział poświęcony strefie euro;

23.  zwraca się do Komisji, żeby przy opracowywaniu WZW w możliwie największym stopniu korzystała z różnorodnej wiedzy fachowej, a także uwzględniała odpowiednie zalecenia Parlamentu Europejskiego, państw członkowskich, władz lokalnych i regionalnych;

24.  wzywa Komisję do jasnego określenia, w WZW, głównych problemów gospodarczych i budżetowych UE i poszczególnych państw członkowskich, zaproponowania działań priorytetowych w celu przezwyciężenia tych problemów oraz do określenia inicjatyw, które trzeba podjąć na szczeblu unijnym i państw członkowskich w celu zwiększenia konkurencyjności, wsparcia inwestycji długoterminowych, usunięcia barier dla zrównoważonego wzrostu gospodarczego, osiągnięcia celów określonych w traktatach i w aktualnej strategii gospodarczej, wdrożenia siedmiu inicjatyw przewodnich oraz ograniczenia zakłóceń równowagi makroekonomicznej;

25.  wzywa Komisję i Radę do zapewnienia zgodności wytycznych politycznych dotyczących konsolidacji fiskalnej i reform strukturalnych ze strategią UE 2020 na rzecz zatrudnienia i wzrostu gospodarczego; uważa, że przy opracowywaniu i wdrażaniu rocznych wytycznych dotyczących zrównoważonego wzrostu gospodarczego Unia musi uwzględniać wpływ zmian w prawodawstwie mikrofinansowym, zwłaszcza w regulacji ostrożnościowej, na inwestycje długoterminowe stymulujące trwałą konkurencyjność, zrównoważony wzrost gospodarczy i tworzenie miejsc pracy; uważa, że należy również dokonać oceny wpływu na ewentualne długoterminowe koszty zaniechania ze strony państw członkowskich w kwestii wdrożenia celów strategii UE 2020 i przewidzianych w niej reform strukturalnych;

26.  uważa, że zaleceniom dla poszczególnych krajów powinny towarzyszyć oceny skutków socjalnych, przy uwzględnieniu wymogów związanych ze wspieraniem zatrudnienia, zapewnianiem odpowiedniej ochrony socjalnej, zwalczaniem wykluczenia społecznego, a także z wysokim poziomem kształcenia, szkolenia, przekwalifikowania oraz ochrony zdrowia ludzkiego;

27.  wzywa Komisję, żeby w rocznych wytycznych dotyczących zrównoważonego wzrostu gospodarczego wyraźnie określiła możliwe transgraniczne efekty zewnętrzne głównych środków polityki gospodarczej wdrażanych na szczeblu unijnym i państw członkowskich;

28.  po przyjęciu rocznych wytycznych dotyczących zrównoważonego wzrostu gospodarczego przez kolegium komisarzy zaprasza komisarzy właściwych dla europejskiego okresu oceny do przeprowadzenia debaty nad tymi wytycznymi we właściwych komisjach Parlamentu Europejskiego;

Zalecenia dla poszczególnych krajów

29.  wzywa Komisję i Radę do zagwarantowania w formułowanych przez nie wskazówkach i zaleceniach skierowanych do poszczególnych państw członkowskich oraz do UE jako całości wdrożenia i równego traktowania celów strategii „Europa 2020” i przewodnich inicjatyw;

30.  przypomina, że w dyrektywie Rady w sprawie wymogów dotyczących ram budżetowych w państwach członkowskich(1) stanowi się, że „Komisja upowszechnia metody, założenia i stosowne parametry, na których opiera się, sporządzając swoje prognozy makroekonomiczne i budżetowe”;

31.  zaleca państwom członkowskim jak najszybsze wdrożenie tej dyrektywy; wzywa Komisję do zapewnienia większej porównywalności krajowych programów reform oraz do ustanowienia wspólnych kryteriów oceny tych programów;

32.  zwraca się do Komisji, żeby w odpowiednim terminie przedstawiła Parlamentowi Europejskiemu swoje zalecenia sformułowane na podstawie analizy programów stabilności i konwergencji i krajowych programów reform, a także do wyszczególnienia potencjalnych transgranicznych efektów zewnętrznych, w szczególności dla strefy euro, w perspektywie planowanych forów międzyparlamentarnych oraz dyskusji w Radzie na temat zaleceń dla poszczególnych krajów;

33.  zwraca się do Rady, żeby wyjaśniła w lipcu przed Parlamentem wszelką istotną zmianę, jaką wprowadziła do zaproponowanych przez Komisję zaleceń dla poszczególnych krajów; wzywa Komisję do wzięcia udziału w tym wysłuchaniu w celu przedstawienia swoich poglądów na tę sytuację;

34.  wzywa Komisję do zorganizowania wysłuchania w celu powiadomienia o rocznych kontrolach zapowiedzianych w różnych inicjatywach przewodnich; apeluje o zaplanowanie tego przesłuchania między wiosennym a letnim szczytem Rady Europejskiej oraz o zaproszenie na nie wszystkich odnośnych organów unijnych, krajowych i regionalnych oraz innych zainteresowanych stron;

35.  wzywa Komisję i Radę do zwiększenia roli dialogu makroekonomicznego wprowadzonego przez Radę Europejską na szczycie w Kolonii w czerwcu 1999 r. w celu poprawy interakcji między osobami odpowiedzialnymi za kształtowanie płac oraz politykę gospodarczą, budżetową i monetarną;

36.  zaleca uwzględnienie skutków zewnętrznych zmian gospodarczych w UE dla krajów pozaeuropejskich, w ramach dążeń do ograniczenia globalnego zakłócenia równowagi ekonomicznej; wzywa Komisję do aktywnego udziału w dialogu gospodarczym w ramach właściwych instytucji Narodów Zjednoczonych; zauważa, że konieczne jest również uwzględnienie celów uzgodnionych na szczeblu międzynarodowym;

Rola Parlamentu Europejskiego

37.  przypomina, że debata parlamentarna dotycząca wytycznych dla polityki gospodarczej stanowi zasadniczy element każdego systemu demokratycznego;

38.  przyjmuje do wiadomości, że kryzys i tendencje panujące zwłaszcza w strefie euro wymagają poprawy europejskiego wymiaru strategii gospodarczych realizowanych w państwach członkowskich UE, zwłaszcza w strefie euro;

39.  będzie dalej dostosowywał swoją strukturę i metody pracy do najnowszych wydarzeń w Radzie i Komisji, dotyczących struktury strefy euro; przypomina, że dialog gospodarczy stanie się jednym z elementów odpowiedzi na takie wyzwanie; uważa, że jakakolwiek nowa lub unowocześniona organizacja i proces decyzyjny w Radzie lub Komisji muszą iść w parze ze zwiększoną legitymacją demokratyczną i odpowiednią odpowiedzialnością przed Parlamentem Europejskim;

40.  podkreśla potrzebę wzmocnienia parlamentarnego wymiaru wraz z wymiarem Rady;

41.  przed szczytem wiosennym przeprowadzi głosowanie w sprawie rocznych wytycznych dotyczących zrównoważonego wzrostu gospodarczego wraz z poprawkami, które przedstawi Rada Europejska; domaga się, żeby WZW podlegały procedurze wspóldecyzji, którą należy przewidzieć przy kolejnej zmianie Traktatu; zobowiązuje swojego przewodniczącego, żeby na wiosennym szczycie Rady Europejskiej przedstawił roczne wytyczne wzrostu wraz z poprawkami Parlamentu Europejskiego;

42.  wyraża zaniepokojenie w związku z kwestią legitymacji demokratycznej wprowadzenia europejskiego okresu oceny; uważa, że Parlament Europejski i parlamenty narodowe odgrywają zasadniczą rolę dla osiągnięcia niezbędnej legitymacji demokratycznej i zaangażowania na szczeblu krajowym;

43.  uważa, że Parlament Europejski to odpowiednie miejsce do prowadzenia dialogu na tematy gospodarcze i do współpracy między parlamentami narodowymi a instytucjami europejskimi;

44.  wzywa państwa członkowskie i ich regiony do większego zaangażowania parlamentów krajowych i regionalnych, partnerów społecznych, władz publicznych oraz społeczeństwa obywatelskiego w kształtowanie krajowych programów reform, rozwoju i spójności oraz do regularnego zasięgania ich opinii; podkreśla pod tym względem zaangażowanie w odpowiednim czasie Komitetu Regionów jako platformy na rzecz koordynacji pomiędzy regionami w celu nakłonienia ich do raportowania na temat stanu prac związanych z regionalnym i lokalnym udziałem w europejskim okresie oceny;

45.  wzywa do zorganizowania w 2012 r. konferencji międzyparlamentarnej z udziałem przedstawicieli komisji do spraw budżetowych, zatrudnienia i gospodarczych, działających w ramach Parlamentu Europejskiego i parlamentów krajowych, w celu określenia zakresu, metod i środków realizacji wielopoziomowej i wielowymiarowej legitymacji demokratycznej polityki gospodarczej, w szczególności w celu zapewnienia tego, by krajowe strategie polityczne i cele ogłoszone w krajowych programach reform wspólnie przyczyniły się do ustanowienia takiego poziomu, który będzie dostatecznie ambitny, aby można było osiągnąć główne cele strategii UE 2020; uważa, że należy jednak podjąć starania, aby zapewnić wystarczająco dużo czasu na przyjęcie budżetów krajowych;

46.  co roku, począwszy od roku 2013, przed wiosennym szczytem Rady Europejskiej zorganizuje międzyparlamentarne forum, które zgromadzi w Parlamencie Europejskim członków właściwych komisji w parlamentach krajowych i zaleca włączenie tego spotkania, jako integralnej części, do corocznego posiedzenia organizowanego przez Komisję Gospodarczą i Monetarną dla posłów do parlamentów krajowych; proponuje, aby forum to obejmowało posiedzenia grup politycznych oraz odpowiednich komisji, a także sesję plenarną i zachęca europejskich partnerów społecznych do udziału w tym posiedzeniu i do przedstawienia swojej opinii;

47.  ma zamiar od roku 2013 r. po każdym wiosennym szczycie Rady Europejskiej organizować drugie międzyparlamentarne spotkanie w sprawie projektów zaleceń Komisji, w którym wezmą udział przewodniczący komisji właściwych dla europejskiego okresu oceny w parlamentach krajowych i w Parlamencie Europejskim (ECON, EMPL, BUDG, ENVI, ITRE);

48.  ostrzega przed ustanawianiem praktyk na szczeblu europejskim lub krajowym, na które nie ma zgody Parlamentu Europejskiego lub parlamentów państw członkowskich; podkreśla, że zalecenia dla poszczególnych krajów powinny się opierać na procedurach demokratycznych;

49.  podkreśla znaczenie roli dialogu gospodarczego z Parlamentem Europejskim – ustanowionego wraz z przyjęciem pakietu dotyczącego zarządzania gospodarczego – który polega na umożliwieniu dialogu między instytucjami europejskimi oraz z instytucjami krajowymi, aby rozpocząć publiczną debatę ponad granicami, podnieść poziom przejrzystości i umożliwić wywieranie wzajemnego nacisku; zauważa, że odpowiednia komisja PE może zaprosić do udziału przewodniczącego Komisji, Eurogrupy i Rady Europejskiej oraz umożliwić udział w wymianie poglądów państwu członkowskiemu, którego dotyczą decyzje wydane w ramach procedury nadmiernego deficytu lub procedury dotyczącej nadmiernego zakłócenia równowagi;

50.  przed uruchomieniem europejskiego mechanizmu stabilności życzy sobie zorganizowania w Parlamencie dialogu gospodarczego z udziałem szefów państw i rządów państw tych państw członkowskich, które składają wniosek o skorzystanie z europejskiego instrumentu i mechanizmu stabilności finansowej oraz z europejskiego mechanizmu stabilności; podkreśla, w świetle roli przypisanej Europejskiemu Instrumentowi Stabilności Finansowej i europejskiemu mechanizmowi stabilności, potrzebę zorganizowania przez PE przesłuchania z udziałem kierownictwa zarządzającego tymi systemami;

51.  wzywa Radę i Komisję do zagwarantowania spójności programów warunkowości gospodarczej i programów dostosowania gospodarczego w ramach programów ratunkowych z celami Unii dotyczącymi zrównoważonego rozwoju społecznego, a w szczególności z wytycznymi dotyczącymi polityki zatrudnienia i polityki gospodarczej oraz z celami strategii „Europa 2020”; zwraca się do nich o włączenie zaleceń skierowanych w ramach europejskiego okresu oceny do państw członkowskich otrzymujących pomoc finansową, aby wyraźnie uwzględnić te wymogi dotyczące spójności;

52.  na jesieni przeprowadzi przegląd sytuacji makroekonomicznej Unii, opierając się na wiedzy fachowej w szerokim zakresie, w tym na międzynarodowym niezależnym zewnętrznym doradztwie oraz w konsultacji z odpowiednimi partnerami, a w szczególności z partnerami społecznymi, żeby sprzyjać debacie oraz posiadać własną ekspertyzę ekonomiczną na potrzeby wymiany poglądów z Komisją przed sporządzeniem rocznej wizji wzrostu gospodarczego;

53.  uważa, że Parlament Europejski powinien zostać uznany za europejskie forum demokratyczne odpowiednie do przeprowadzania całościowej oceny na koniec europejskiego okresu oceny;

54.  zwraca się o możliwość zostania pełnoprawnym partnerem w dialogu makroekonomicznym oraz uczestnictwa w nim w celu osiągnięcia swoich zamierzeń w zakresie zajęcia opartego na współpracy stanowiska w odniesieniu do polityki makroekonomicznej;

Rola Rady

55.  wzywa Radę Europejską do zaproszenia przewodniczącego Parlamentu Europejskiego do udziału w jej posiedzeniach poświęconych europejskiemu okresowi oceny;

56.  zwraca się do Rady i Komisji, zgodnie z przepisami pakietu dotyczącego zarządzania gospodarczego, żeby każdego roku, w pierwszych tygodniach roku, przedstawiały Parlamentowi sprawozdanie z przebiegu i wyników poprzedniego europejskiego okresu oceny, oparte na dokładnym przeglądzie działań i środków;

57.  zauważa, że terminy przewidziane w pierwszym europejskim okresie oceny były krótkie, w związku z czym istnieje ryzyko, że w przyszłych okresach zaangażowanie parlamentów krajowych nie będzie optymalne, jeżeli państwa członkowskie będą musiały przedstawić plan działań naprawczych lub dostosować swoje programy stabilności i programy konwergencji czy krajowe programy reform zgodnie z zaleceniami Rady;

58.  wzywa państwa członkowskie do przedstawienia możliwie najbardziej szczegółowych informacji na temat środków i instrumentów przewidzianych w krajowych programach reform, aby osiągnąć cele wyznaczone na szczeblu krajowym – w tym na temat terminu wdrożenia, oczekiwanych skutków, możliwych efektów zewnętrznych, ryzyka związanego z nieudanym wdrożeniem, kosztów oraz, w stosownych przypadkach, na temat korzystania z funduszy strukturalnych UE;

59.  wzywa państwa członkowskie do zapewnienia niezależności zawodowej pracowników krajowych urzędów statystycznych, zgodnie z przepisami zawartymi w pakiecie dotyczącym zarządzania, oraz do zapewnienia zgodności z Europejskim kodeksem praktyk statystycznych ustanowionym w rozporządzeniu (WE) nr 223/2009, aby zapewnić przekazywanie Komisji danych statystycznych wysokiej jakości do celów przeprowadzania ocen w trakcie europejskiego okresu oceny;

60.  jest zdania, że zapewnienie skuteczności europejskiego systemu statystycznego zależy w zasadniczym stopniu od pracy dobrze działających krajowych trybunałów obrachunkowych oraz od gruntownego i dokładnego kontrolowania przez te trybunały jakości danych dotyczących finansów publicznych, a także od kontrolowania procesu ich przekazywania przez jednostki publiczne do krajowych urzędów statystycznych;

61.  wzywa Radę do zacieśnienia dialogu makroekonomicznego, w szczególności poprzez ustanowienie odpowiednich makrodialogów na szczeblu krajowym, a także do uwolnienia pełnego potencjału współpracy makroekonomicznej poprzez wykorzystanie możliwości zatrudnienia dzięki mocnej i wyważonej dynamice wzrostu gospodarczego;

62.  uważa, że główne znaczenie ma włączenie Europejskiego Banku Centralnego do ciągłego dialogu między instytucjami europejskimi;

Inne

63.  apeluje o opracowanie koncepcji europejskiego ministerstwa finansów w celu wzmocnienia zdolności wdrożeniowej europejskiego okresu oceny oraz gospodarczego filara UGW; jest zdania, że przyszłych zmian instytucjonalnych należy dokonać z uwzględnieniem rozwoju Europejskiego Instrumentu Stabilności Finansowej i europejskiego mechanizmu stabilności;

64.  z niepokojem zauważa, że koordynacja polityki gospodarczej na szczeblu UE składa się z różnych wiążących i niewiążących instrumentów i zobowiązań(2), które mogą podważać pewność prawa porządku unijnego i które w opinii publicznej mogą powodować nieporozumienia dotyczące zakresu odpowiedzialności podejmowanej przez państwa członkowskie w związku z ich statusem państwa będącego lub niebędącego członkiem strefy euro;

65.  zwraca uwagę, że państwa członkowskie nie stosują się do ustalonych wspólnie zasad, w szczególności do zapisów paktu stabilności i wzrostu, który stanowi, że roczny deficyt budżetowy państw członkowskich musi utrzymywać się poniżej 3% PKB, a dług publiczny – poniżej 60% PKB; apeluje do państw członkowskich o przestrzeganie postanowień paktu stabilności i wzrostu oraz innych ustalonych wspólnie zasad;

66.  podkreśla, że aby zintegrowany nadzór nad strategiami gospodarczymi był skuteczny, nie może on ograniczać się do oceny polityki fiskalnej i strukturalnej państw członkowskich UE, lecz musi zostać dostosowany do celów UE i działań podejmowanych na jej szczeblu, a także do poziomu i charakteru zasobów finansowych Unii; podkreśla w związku z tym zasadnicze znaczenie strategii i działań UE objętych strategią UE 2020, w tym polityki spójności, badań naukowych i innowacji;

67.  podkreśla, że wytyczne polityczne udzielane państwom członkowskim częściowo odnoszą się do takich obszarów polityki, jak wynagrodzenia i emerytury, które zgodnie z art. 153 TFUE podlegają kompetencjom państw członkowskich i partnerów społecznych, lecz muszą być wspierane i uzupełniane przez Unię Europejską; zaznacza, że należy zapewnić demokratyczną rozliczalność oraz przestrzegać zasady pomocniczości i dialogu społecznego w celu zachowania przestrzeni politycznej, wymaganej w związku z działaniami w zakresie wdrażania na szczeblu krajowym;

68.  przypomina, że w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zapobiegania zakłóceniom równowagi makroekonomicznej i ich korygowania stwierdza się: „Niniejsze rozporządzenie stosuje się z pełnym poszanowaniem postanowień art. 152 TFUE, zaś zalecenia wydawane na mocy niniejszego rozporządzenia są wydawane w pełnym poszanowaniu praktyk i instytucji państw członkowskich w zakresie kształtowania płac. Stosowanie niniejszego rozporządzenia uwzględnia postanowienia art. 28 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a co za tym idzie nie narusza prawa do negocjowania, zawierania i egzekwowania układów zbiorowych pracy ani do podejmowania działań zbiorowych zgodnie z ustawami i praktykami krajowymi”;

Udział producentów w europejskim semestrze

69.  uważa, że aby osiągnąć wspólne cele, strategia „Europa 2020” oraz europejski okres oceny będące ramami wzmocnionego zarządzania gospodarczego i społecznego dysponują potencjałem umożliwiającym rozwijanie wspólnego podejścia do wyzwań, rozwiązań i oceny sytuacji społecznej i dotyczącej zatrudnienia w państwach członkowskich, jeżeli ich przebieg wykraczałby poza poziom minimalnych zamiarów oraz jeżeli Parlament Europejski byłby faktycznie zaangażowany w ten proces, inaczej niż podczas pierwszego europejskiego okresu oceny, w tym w odniesieniu do pierwszej rocznej analizy wzrostu gospodarczego, co stało się początkiem nowego cyklu zarządzania gospodarczego w UE;

70.  wzywa Radę i Komisję, aby przy udzielaniu państwom członkowskim wytycznych politycznych, w tym tych dotyczących edukacji, zatrudnienia i spraw społecznych, polityki makroekonomicznej oraz budżetu, przestrzegały również zasady pomocniczości i dialogu społecznego w obszarze wynagrodzeń i emerytur oraz, z poszanowaniem art. 153 ust. 5 TFUE, respektowały kompetencje państw członkowskich i partnerów społecznych w tych dziedzinach w celu zachowania przestrzeni politycznej wymaganej w związku z działaniami wdrożeniowymi na szczeblu krajowym, a także by zasięgały opinii partnerów społecznych przed wydaniem tych rekomendacji; podkreśla, że odpowiedzialność demokratyczna musi być zapewniona na wszystkich szczeblach;

71.  wzywa Komisję do korzystania ze wszystkich dostępnych informacji i z dostępnej wiedzy eksperckiej, w tym z informacji i wiedzy Europejskiej Fundacji na rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy, podczas przeprowadzania oceny postępów zmierzających do realizacji celów strategii „Europa 2020” i związanych z nimi inicjatyw;

72.  wzywa do tego, aby zalecenia Komisji i Rady koncentrowały się przede wszystkim na polityce społecznej, która wspiera kształcenie i szkolenie, dostęp do zatrudnienia, powrót osób bezrobotnych na rynek pracy oraz zwiększenie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w państwach członkowskich, z jednoczesnym zakończeniem procesu tworzenia rynku wewnętrznego oraz usunięciem barier stojących na drodze konkurencji; wzywa do opracowania zaleceń na tyle wcześnie, aby mogły one wywrzeć faktyczny wpływ na krajowe decyzje budżetowe;

73.  oznajmia, że zamierza aktywnie przyczyniać się do wprowadzenia w życie przez UE i państwa członkowskie ambitnej strategii „Europa 2020”, a także europejskiego okresu oceny, w tym jego aspektów z dziedziny zatrudnienia i spraw społecznych, które mają kluczowe znaczenie dla obywateli Europy; oświadcza, że ma zamiar przyczyniać się do tego poprzez konkretne działania oraz wnoszenie wkładu w tak ważne inicjatywy, jak Europejski Rok Aktywności Osób Starszych; deklaruje ponadto, że dołoży wszelkich starań, aby te aspekty strategii „Europa 2020” oraz obawy europejskich kobiet i mężczyzn dotyczące zatrudnienia i spraw społecznych pozostały ważnymi punktami całorocznych planów politycznych;

74.  stwierdza też, że zamierza wyrazić swoje poglądy na temat aspektów społecznych i z dziedziny zatrudnienia strategii „Europa 2020” w konkretnej rezolucji, która zostanie przyjęta przed wiosennym posiedzeniem Rady Europejskiej;

75.  deklaruje swoją gotowość do zaangażowania się w regularny dialog polityczny i wymianę poglądów z parlamentami narodowymi i innymi zainteresowanymi stronami – w tym partnerami społecznymi, przedsiębiorstwami i organizacjami pozarządowymi – na temat aspektów społecznych i z dziedziny zatrudnienia strategii „Europa 2020” i w tym kontekście:

76.  wzywa Komisję do informowania Parlamentu o wynikach działań przeprowadzonych w ramach programu wzajemnego uczenia się, zwłaszcza w obszarach podkreślonych w strategicznych wytycznych Rady Europejskiej; zwraca uwagę na znaczenie okresowego monitorowania stopnia dostępu do środków finansowych przeznaczonych na realizację tego programu oraz wskaźnika ich wykorzystania, co umożliwia ustalenie w czasie rzeczywistym, jakie działania naprawcze mogłyby być przydatne, w celu uniknięcia sytuacji, w których typowe pułapki biurokratyczne mogłyby przeszkodzić w urzeczywistnieniu celów tego programu;

77.  jest przekonany, że polityka zatrudnienia i polityka społeczna odgrywają główną rolę w całej strategii „Europa 2020” i w zarządzaniu tą strategią; uważa, że w świetle kryzysu wspomniane strategie polityczne należy wzmocnić oraz że europejski okres oceny ma kluczowe znaczenie dla osiągnięcia tego celu;

78.  jest zdania, że w kontekście europejskiego okresu oceny, a także w celu skutecznego wprowadzenia w życie wytycznych dotyczących zatrudnienia nr 7 do 10, należy zachęcać państwa członkowskie do przykładania szczególnej wagi do konkretnych kwestii, takich jak ułatwienie młodym ludziom dostępu do edukacji, poradnictwa i szkoleń oraz przeciwdziałanie zjawisku przedwczesnego kończenia nauki, promowanie kształcenia ustawicznego, wspieranie zatrudnienia i zmniejszanie bezrobocia, w szczególności wśród młodych ludzi, wspieranie funkcjonowania osób starszych na rynku pracy, zwalczanie nielegalnego zatrudnienia, sprzyjanie godzeniu życia zawodowego i prywatnego, a także poprawa funkcjonowania placówek opieki nad dziećmi;

79.  wzywa Radę i Komisję do przeprowadzenia szczegółowej oceny zgodności działań zaproponowanych w krajowych programach na rzecz zwalczania ubóstwa, wykluczenia społecznego oraz zwiększenia poziomu zatrudnienia z celami strategii „Europa 2020” oraz celami przewodnimi; wzywa państwa członkowskie, które nie wyznaczyły celów krajowych lub które w niewystarczającym stopniu zaangażowały się w osiągnięcie celu polegającego na zwiększeniu do 2020 r. poziomu zatrudnienia kobiet i mężczyzn w Europie do 75%, do podjęcia działań zmierzających do osiągnięcia tego celu, koncentrując się w szczególności na usunięciu najważniejszych słabości strukturalnych na rynku pracy;

80.  zauważa, że środki podejmowane w ramach krajowych planów reform, zarządzania gospodarką i europejskiego okresu oceny nie powinny przyczyniać się do pogłębiania kryzysu społecznego w państwach posiadających słabsze gospodarki, co prowadzi do pogorszenia warunków życia rodzin, a zwłaszcza kobiet i dzieci, które są głównymi ofiarami zwiększającego się ubóstwa, bezrobocia oraz niepewnej i słabo opłacanej pracy;

81.  podkreśla potrzebę wzmocnienia i zinstytucjonalizowania makroekonomicznego dialogu społecznego oraz uważa, że partnerzy społeczni muszą zostać zaangażowani w opracowywanie działań, jakie Komisja Europejska zamierza podjąć w kontekście europejskiego okresu oceny i wdrożenia nowego zarządzania gospodarką, oraz że partnerzy społeczni powinni przekazywać Komisji opinie lub, w stosownych przypadkach, zalecenia dotyczące owych działań;

82.  podkreśla, jak ważne jest zapewnienie obustronnie wzmocnionej interakcji pomiędzy polityką mikroekonomiczną i makroekonomiczną z jednej strony, a polityką społeczną i polityką zatrudnienia z drugiej strony, co jest kluczowe do osiągnięcia wszystkich celów strategii „Europa 2020”;

83.  oświadcza, że nadal będzie zwracał szczególną uwagę – w tym w debatach na temat europejskiego okresu oceny – na oddziaływanie sytuacji społecznej i w zakresie zatrudnienia na sytuację makroekonomiczną i vice versa oraz wzywa Komisję do stosowania tego samego podejścia;

84.  wzywa Komisję i Radę do zapewnienia, że zrównoważony rozwój sprzyjający włączeniu społecznemu, związany z zatrudnieniem i tworzeniem miejsc pracy, będzie najważniejszym elementem wszystkich wniosków dotyczących polityki w ramach europejskiego okresu oceny;

85.  przypomina o konieczności dopilnowania, aby finansowanie celów strategii „Europa 2020” zostało należycie uwzględnione w budżetach rocznych UE i państw członkowskich; podkreśla, że najprostszym, demokratycznym, europejskim i skutecznym sposobem osiągnięcia tego założenia jest organizowanie na początku każdego europejskiego okresu oceny międzyparlamentarnej dyskusji nad wspólnymi głównymi założeniami budżetowymi państw członkowskich i Unii; jest przekonany, że taka dyskusja pomogłaby znacząco zredukować zduplikowane struktury, a jednocześnie umożliwiłaby państwom członkowskim szersze uwzględnienie europejskiego wymiaru w projektach budżetów, a Parlamentowi Europejskiemu lepsze uwzględnienie obaw krajowych;

86.  przypomina istotną rolę, jaką budżet UE odgrywa w finansowaniu strategii „Europa 2020”, na realizację której każdego roku przeznaczana jest ponad połowa środków wspólnotowych; zauważa jednak, biorąc pod uwagę zawartość działań priorytetowych i podział kompetencji między Unię a państwa członkowskie, że największa część finansowania przeznaczanego na realizację tej strategii powinna pochodzić z budżetów krajowych lub regionalnych; stwierdza zatem, że w tej części procedury europejskiego okresu oceny, która odnosi się do realizacji strategii „Europa 2020”, należy uwzględniać zarówno budżet UE, jak i budżety krajowe;

87.  podkreśla kluczową rolę polityki spójności jako jednego z najważniejszych narzędzi służących realizacji strategii „Europa 2020”; jest zdania, że stanowcza i prawidłowo finansowana polityka spójności stanowi – z uwagi na wdrażane w jej ramach długoterminowe programy rozwojowe, wymiar budżetowy, zdecentralizowany system zarządzania i przyjęcie priorytetów UE w zakresie zrównoważonego rozwoju – skuteczne i wydajne narzędzie służące realizacji założeń strategii „Europa 2020” oraz zapobieganiu przyszłym kryzysom gospodarczym i finansowym; w związku z tym podkreśla znaczenie zaangażowania regionów w osiągnięcie celu strategii „UE 2020”;

88.  zwraca uwagę, że ze względu na podejście zakładające wielopoziomowe sprawowanie rządów polityka regionalna dysponuje skonsolidowanymi metodami w zakresie zintegrowanego podejścia i zapewnia niezawodny sposób działania służący intensyfikacji inwestycji i zachęcaniu do podejmowania nowych inicjatyw lokalnych, co mogłoby w odpowiedni sposób wesprzeć skuteczność polityki gospodarczej i zwiększenie synergii między budżetem UE a budżetami państw członkowskich; w związku z tym wzywa Komisję do przedstawienia konkretnych zaleceń dotyczących sposobu wykorzystania w tym celu funduszy strukturalnych w ramach programów operacyjnych;

89.  uważa, że ważne jest, aby polityka spójności odgrywała pewną rolę w podejmowaniu wyzwań związanych ze zmniejszeniem braku równowagi strukturalnej i wewnętrznych różnic w zakresie konkurencyjności, podkreślając znaczenie dostosowania strategii politycznych do konkretnych warunków panujących w regionach oraz do ich potrzeb w celu maksymalizacji ich potencjału i zmniejszenia występujących tam przeszkód;

90.  przypomina o ważnej roli polityki regionalnej w opracowywaniu programów krajowych w ramach europejskiego okresu oceny, zwłaszcza poprzez wyznaczanie założeń i określanie działań w celu zwiększenia spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej;

91.  podkreśla, że dla wielu państw członkowskich ważna jej poprawa konkurencyjności ich regionów w celu zmniejszenia nierówności makroekonomicznych;

92.  uważa zatem za konieczne, aby spójność była także ukierunkowana na wzmocnienie potencjału regionalnego (a nie tylko krajowego), a zwłaszcza podmiotów; uważa, że wzmocnienie potencjału regionalnego w połączeniu z potencjałem krajowym pozwoli polityce spójności jeszcze raz stać się narzędziem niezbędnym do osiągnięcia wymaganych synergii;

93.  podkreśla, że europejski okres oceny koordynacji polityki gospodarczej ex-ante musi odzwierciedlać promowanie przejścia na gospodarkę sprzyjającą ochronie środowiska;

94.  z zadowoleniem przyjmuje sugestię zawartą w obecnej rocznej analizie wzrostu gospodarczego, by wyeliminować dotacje szkodliwe dla środowiska i wzywa do oceny wdrażania tej polityki w ramach europejskiego okresu oceny w 2012 r.;

95.  wzywa Radę Europejską i Komisję, aby w ramach europejskiego okresu oceny w większym stopniu skoncentrowały się na jednolitym rynku, który stanowi gospodarczy filar UE, w celu wykorzystania pełni potencjału rynku wewnętrznego, zachęcenia publicznych i prywatnych inwestorów do finansowania infrastrukturalnych i innowacyjnych przedsięwzięć oraz promowania racjonalnego wykorzystywania energii; podkreśla, że jednolity rynek musi znajdować się w centrum europejskiego zarządzania gospodarczego skoncentrowanego na wspieraniu inteligentnego i zrównoważonego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu, zatrudnienia i spójności społecznej poprzez eliminowanie wewnętrznych zakłóceń równowagi oraz tworzenie konwergencji gospodarczej i zwiększanie konkurencyjności;

96.  zwraca się o częściowe poświęcenie każdej wiosennej sesji Rady Europejskiej ocenie stanu jednolitego rynku i wsparcie jej za pomocą procesu monitorowania; wzywa przewodniczącego Rady Europejskiej do corocznego przedstawiania Parlamentowi Europejskiemu działań, które zostaną podjęte po wiosennym posiedzeniu Rady Europejskiej, także w dziedzinie jednolitego rynku;

97.  wzywa Komisję do przeprowadzenia rocznej oceny wdrożenia zasad jednolitego rynku przez państwa członkowskie w ramach ich krajowych planów reform oraz do zbadania w tym kontekście postępów w zakresie transpozycji i oceny wdrażania;

98.  wzywa Komisję, by w stosunku do państw członkowskich, które zgodnie z oceną krajowych programów reform nie wykorzystują optymalnie funduszy UE, wydała konkretne zalecenia dotyczące obszarów o nie w pełni wykorzystanym potencjale;

99.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w rocznej analizie wzrostu gospodarczego 2011 obrano pełne wykorzystanie potencjału jednolitego rynku za jeden z dziesięciu celów, które należy osiągnąć do 2012 r.;

100.  wzywa Radę i Komisję do jeszcze spójniejszego powiązania europejskiego okresu oceny z realizowanymi inicjatywami UE, takimi jak tabela wyników rynku wewnętrznego i Akt o jednolitym rynku, oraz do realizacji zawartych w nim tzw. 12 dźwigni jednolitego rynku, którym nadano najwyższe znaczenie, aby w pełni uwzględnić zakończenie procesu tworzenia jednolitego rynku i zapewnić spójność europejskiej polityki gospodarczej;

101.  wzywa w szczególności Komisję, by w rocznej analizie wzrostu gospodarczego 2012 uwzględniła 12 środków priorytetowych Aktu o jednolitym rynku, które należy przyjąć do końca 2012 r.;

102.  jest zdania, że ponowne uruchomienie jednolitego rynku, a w szczególności wdrożenie Aktu o jednolitym rynku, jest zasadniczym warunkiem niezbędnym do osiągnięcia w Europie zrównoważonego wzrostu gospodarczego do 2020 r.; uważa, że aby zapewnić konkurencyjność Europy na szczeblu globalnym niezbędne są niezwłoczne usprawnienia w kluczowych obszarach, takich jak sektor usług, zamówienia publiczne, badania naukowe, innowacyjność, oświata, energia i handel elektroniczny;

103.  podkreśla konieczność uwzględnienia strategii „UE 2020” podczas przeprowadzania europejskiego okresu oceny; podkreśla, że inicjatywy podejmowane w ramach Aktu o jednolitym rynku muszą odpowiadać i sprzyjać realizacji celów siedmiu sztandarowych inicjatyw strategii „UE 2020” w dziedzinie inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu;

104.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do zwiększenia wsparcia dla MŚP, które stanowią podstawę gospodarki jednolitego rynku zgodnie z ustaleniami zawartymi w rocznej analizie wzrostu gospodarczego, w szczególności w drodze pełnego wdrożenia programu Small Business Act oraz poprzez pakiet środków mających na celu usunięcie utrudnień, z którymi MŚP muszą się zmierzyć, występując o fundusze;

105.  wzywa Komisję do podjęcia skutecznych działań na rzecz poprawy dostępu MŚP i nowych innowacyjnych firm do finansowania, do zapewnienia lepszych warunków prowadzenia działalności gospodarczej w UE, uproszczenia procedur i zmniejszenia obciążeń administracyjnych, którymi obarczane są firmy działające na jednolitym rynku;

106.  wzywa państwa członkowskie do włączania kwestii równouprawnienia w europejski okres oceny poprzez uwzględnianie potrzeb i sytuacji kobiet przy wdrażaniu wytycznych politycznych określanych w ramach rocznej analizy wzrostu gospodarczego; wyraża uznanie dla tych państw członkowskich, które uwzględniły aspekt płci w swoich krajowych programach reform w ramach pierwszego europejskiego okresu oceny i które w trakcie opracowywania i monitorowania strategii politycznych dotyczących zatrudnienia, zwalczania ubóstwa i edukacji zwracają szczególną uwagę na kobiety; wyraża rozczarowanie tymi państwami członkowskimi, które w żaden sposób nie uwzględniły aspektu płci w swoich krajowych programach reform;

107.  wzywa Radę, aby zapewniła komisji FEMM możliwość omówienia aspektu płci zawartego w krajowych programach reform i wytycznych politycznych dla poszczególnych państw z odpowiedzialnym urzędującym przewodniczącym Rady ds. Zatrudnienia, Polityki Społecznej, Zdrowia i Ochrony Konsumentów po przedstawieniu wytycznych politycznych dla poszczególnych państw przez Komisję;

108.  zwraca się do państw członkowskich o zapewnianie skutecznego udziału organizacji społeczeństwa obywatelskiego, w tym organizacji zrzeszających kobiety, w sporządzaniu, wdrażaniu i ocenianiu krajowych programów reform;

109.  wzywa państwa członkowskie do określania w krajowych programach reform jakościowych celów związanych z likwidowaniem zróżnicowania wynagrodzenia ze względu na płeć, zwiększaniem przedsiębiorczości kobiet i zapewnianiem opieki nad dziećmi i osobami starszymi;

110.  wzywa państwa członkowskie do określania w krajowych programach reform konkretnych ilościowych celów dotyczących ogólnego poziomu zatrudnienia kobiet wraz z konkretnymi środkami ukierunkowanymi na grupy kobiet, wśród których panuje wysoka stopa bezrobocia, takich jak kobiety młode, kobiety starsze, imigrantki, kobiety niepełnosprawne, matki samotnie wychowujące dzieci i kobiety romskie;

111.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do zwiększania wśród społeczeństwa obywatelskiego, partnerów społecznych i opinii publicznej świadomości w zakresie głównych celów strategii „Europa 2020” oraz celów krajowych, w tym celów w zakresie zatrudnienia uwzględniających podział na płeć;

112.  wzywa Komisję, aby zaapelowała do społeczeństwa obywatelskiego i partnerów społecznych o sporządzanie corocznych sprawozdań alternatywnych dotyczących postępów państw członkowskich w zakresie głównych celów i wdrażania działań zaproponowanych w krajowych programach reform, porównywalnych ze sprawozdaniami alternatywnymi sporządzanymi odnośnie do wdrażania Konwencji w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet;

113.  ubolewa nad tym, że w wielu budżetach krajowych obserwuje się cięcia wydatków i inwestycji publicznych w dziedzinie edukacji; ponownie podkreśla konieczność nadania priorytetowego znaczenia inwestycjom publicznym w zrównoważone obszary sprzyjające wzrostowi gospodarczemu, takie jak badania i rozwój oraz edukacja; zwraca uwagę, że zważywszy na poważne koszty marginalizacji zawodowej młodego pokolenia, inwestowanie w edukację i szkolenia stanowi środek w zakresie polityki gospodarczej; podkreśla znaczenie zapewnienia ciągłych i znacznych inwestycji w kształcenie nauczycieli, szkolenie i uczenie się przez całe życie przy jednoczesnym utrzymaniu skoordynowanych działań na skalę UE w celu realizacji innych wspólnych celów w zakresie edukacji; podkreśla zasadniczą rolę programu „Uczenie się przez całe życie”;

114.  wzywa Komisję, aby do koordynowania z uczelniami wyższymi strategii dotyczących szkoleń wykorzystywała określone przez siebie podczas europejskiego semestru bieżące i przyszłe tendencje w dziedzinie zatrudnienia;

o
o   o

115.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Radzie Europejskiej, parlamentom narodowym, Europejskiemu Bankowi Centralnemu oraz przewodniczącemu Eurogrupy.

(1) Dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym (2) Art. 121, 126, 148 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, protokół (nr 12) załączony do traktatu z Lizbony, rezolucja Rady Europejskiej w sprawie paktu na rzecz stabilności i wzrostu z dnia 17 czerwca 1997 r., konkluzje prezydencji Rady Europejskiej z dnia 20 marca 2005 r., rozporządzenie (WE) nr 1466/97, zmienione …, rozporządzenie (WE) nr 1467/97, zmienione …, kodeks postępowania „Szczegółowe zasady wdrażania paktu na rzecz stabilności i wzrostu oraz wytyczne dotyczące formy i treści programów stabilności i konwergencji”, zatwierdzony przez Radę ECOFIN w dniu 7 września 2010 r., konkluzje Rady ECOFIN z października 2006 r. i z października 2007 r., pakt euro plus określony przez szefów państw lub rządów strefy euro wraz z Bułgarią, Danią, Łotwą, Litwą, Polską i Rumunią w dniach 24–25 marca 2011 r.