Parlament Europejski,

–  uwzględniając wcześniejsze rezolucje z 15 stycznia 2009 r(1). w sprawie sytuacji w Rogu Afryki i z 18 grudnia 1997 r. w sprawie stanu praw człowieka w Dżibuti(2),

–  uwzględniając wspólną deklarację z Dżibuti z 24 lutego 2013 r., złożoną przez międzynarodowe misje obserwacyjne (z Unii Afrykańskiej (UA), Ligi Arabskiej, Organizacji Współpracy Islamskiej (OIC) oraz Międzyrządowego Organu ds. Rozwoju (IGAD)), które monitorowały wybory parlamentarne przeprowadzone w Republice Dżibuti w dniu 22 lutego 2013 r.,

–  uwzględniając ratyfikowaną przez Dżibuti Afrykańską kartę praw człowieka i ludów,

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r.,

–  uwzględniając umowę z Kotonu podpisaną w dniu 23 czerwca 2000 r. i zmienioną 22 czerwca 2010 r.,

–  uwzględniając oświadczenie rzecznika wysokiej przedstawiciel UE Catherine Ashton z dnia 12 marca 2013 r. w sprawie sytuacji po wyborach parlamentarnych w Dżibuti,

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 i art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że z uwagi na usytuowanie na wierzchołku Rogu Afryki i dostęp do Morza Czerwonego Dżibuti i jego strategiczna infrastruktura (porty i wolne strefy) są ważne dla całego regionu;

B.  mając na uwadze, że Dżibuti odgrywa kluczową rolę w zwalczaniu piractwa i terroryzmu w regionie;

C.  mając na uwadze, że Dżibuti miało system jednopartyjny od czasu odzyskania niepodległości w 1977 r. do 2003 r.;

D.  mając na uwadze, że kraj ten tkwi w poważnym kryzysie politycznym od wyborów parlamentarnych z 22 lutego 2013 r.;

E.  mając na uwadze, że Ismail Omar Guelleh, który przejął władzę w 1999 r., został ponownie wybrany w 2005 r. 100% głosów oraz ogłosił, że ponownie nie weźmie udziału w wyborach w 2016 r.; mając na uwadze, że prezydenta Guelleha wybrano znowu w kwietniu 2011 r. większością 80% głosów w wyborach, które zbojkotowała duża część opozycji, po tym jak parlament Dżibuti zmienił konstytucję, żeby umożliwić prezydentowi Guellehowi ubieganie się o kolejną kadencję;

F.  mając na uwadze, że po raz pierwszy od czasu dojścia prezydenta Guelleha do władzy partie opozycyjne, w nadziei zwycięstwa demokratycznego pluralizmu, postanowiły wziąć udział w wyborach parlamentarnych 22 lutego 2013 r. po wprowadzeniu nowego, częściowo proporcjonalnego systemu głosowania, który umożliwił partiom mniejszościowym zdobycie mandatów parlamentarnych;

G.  mając na uwadze, że te wybory monitorowali obserwatorzy z ramienia UA, Ligi Arabskiej, OIC i IGAD, którzy nadzorowali operacje w 154 punktach wyborczych i w 12 ośrodkach przeliczania głosów oraz donosili, że wybory miały przejrzysty charakter i że nie wykryto przypadków oszustw czy podrzucania fałszywych kart do głosowania;

H.  mając na uwadze, że zgodnie z wynikami ogłoszonymi przez Radę Konstytucyjną wygrała Unia na rzecz Większości Prezydenckiej (UMP), która uzyskała 68 % głosów;

I.  mając na uwadze, że opozycja, która po raz pierwszy od uzyskania przez ten kraj niepodległości zdobyła mandaty parlamentarne, stwierdziła, że dopuszczono się oszustw na masową skalę, oraz ogłosiła zwycięstwo w wyborach; mając na uwadze, że Rada Konstytucyjna oddaliła odwołanie wniesione przez opozycję przeciwko wynikom wyborów;

J.  mając na uwadze, że opozycja bojkotuje parlament wyłoniony w ostatnich wyborach; mając na uwadze, że władze potępiły ustanowienie przez część opozycji Legalnego Zgromadzenia Narodowego (ANL), działającego równolegle do parlamentu narodowego, po spornych wyborach z lutego 2013 r.; mając na uwadze, że ANL przewodniczy lider listy kandydatów w okręgu Miasto Dżibuti z ramienia Unii na rzecz Ocalenia Narodowego (USN) Ismail Guedi Hared;

K.  mając na uwadze, że wbrew naleganiom ze strony UE wciąż nie ogłoszono wyników wyborów parlamentarnych z 22 lutego 2013 r. w poszczególnych punktach wyborczych, co rodzi podejrzenie oszustw;

L.  mając na uwadze, że liczba uprawnionych do głosowania zarejestrowanych w okręgu Miasto Dżibuti zmieniała się za każdym razem, kiedy ogłaszano oficjalne dane;

M.  mając na uwadze, że wedle doniesień tłumienie z nieproporcjonalnym użyciem siły demonstracji partii opozycyjnych, które negują prawidłowy przebieg wyborów parlamentarnych, spowodowało śmierć co najmniej 10 osób w wyniku postrzelenia przez siły porządkowe;

N.  mając na uwadze masowe aresztowania demonstrantów opozycji; mając na uwadze, że organizacje pozarządowe alarmują o podejrzeniach dotyczących morderstw, tortur i uprowadzeń;

O.  mając na uwadze, że wedle doniesień od wyborów z 22 lutego 2013 r. ponad tysiąc członków opozycji zostało zatrzymanych na dłuższy lub krótszy okres;

P.  mając na uwadze, że wedle doniesień przetrzymuje się obecnie ok. 60 więźniów politycznych; mając na uwadze ciągłe prześladowanie działaczy politycznych opozycji ze strony władz;

Q.  mając na uwadze śledztwa wszczynane przeciwko większości liderów opozycji i wielu dziennikarzom;

R.  mając na uwadze, że dziennikarz Mydaneh Abdallah Okieh, odpowiedzialny również za politykę komunikacyjną opozycyjnej koalicji USN, został oskarżony o „znieważenie policji” za umieszczenie na portalu społecznościowym Facebook zdjęcia demonstrantów, którzy padli ofiarą represji; mając na uwadze, że w dniu 26 czerwca 2013 r. sąd apelacyjny zaostrzył wyrok w jego sprawie, wydłużając karę zatrzymania z 45 dni do 5 miesięcy;

S.  mając na uwadze skazanie w kwietniu 2013 r. trzech liderów opozycyjnej koalicji USN na dwa lata więzienia i pozbawienie praw publicznych i cywilnych; mając na uwadze, że rozprawę w sprawie ich odwołania odroczono do 25 listopada 2013 r.;

T.  mając w związku z tym na uwadze aresztowanie w dniu 4 marca 2013 r. rzecznika opozycji USN Dahera Ahmeda Faraha; mając na uwadze, że został on uznany winnym nawoływania do rebelii po wyborach parlamentarnych w lutym 2013 r.; mając na uwadze, że w tej samej sprawie oskarżono inne dwie osoby, z których jedna dostała wyrok więzienia w zawieszeniu, a drugą uniewinniono; mając na uwadze, że w dniu 26 czerwca 2013 r. sąd apelacyjny ponownie skazał Dahera Ahmeda Faraha na dwa miesiące bezwarunkowego pozbawienia wolności;

U.  mając na uwadze skrajnie niepokojące warunki zatrzymania w więzieniach w Dżibuti;

V.  mając na uwadze, że konstytucja z 1992 r. uznaje podstawowe swobody i zasady dobrych rządów;

W.  mając na uwadze, że art. 10 konstytucji stwierdza, że „prawo do obrony, w tym prawo do skorzystania z pomocy wybranego prawnika, gwarantuje się na wszystkich etapach postępowania”;

X.  mając na uwadze, że Dżibuti jest sygnatariuszem Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych oraz Międzynarodowego paktu praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych;

Y.  mając na uwadze, że kobiety w Dżibuti borykają się z rozmaitymi formami przemocy – m.in. gwałtem, okaleczaniem narządów płciowych, przemocą w domu, molestowaniem seksualnym i wczesnym zawieraniem małżeństw – które mają daleko idące, negatywne skutki dla fizycznego i psychologicznego zdrowia kobiet;

Z.  mając na uwadze, że Dżibuti zajmuje 167. miejsce na świecie pod względem wolności prasy (spośród 179 krajów) w 2013 r. w rankingu opracowywanym przez Reporterów bez Granic; mając na uwadze zakaz wjazdu do Dżibuti dla zagranicznych dziennikarzy oraz trudności, jakie stąd wynikają dla uzyskiwania rzetelnych informacji o wydarzeniach w tym kraju;

AA.  mając na uwadze, że w marcu 2012 r. Organizacja Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) szacowała, że 180 000 ludzi w Dżibuti potrzebowało pomocy żywnościowej;

AB.  mając na uwadze, że w ciągu ostatnich 20 lat Unia Europejska i jej państwa członkowskie były głównymi podmiotami udzielającymi Dżibuti pomocy finansowej; mając na uwadze, że opłaty uiszczane przez USA, Japonię i Francję za zajmowanie baz wojskowych stanowią źródło dochodów zapewniające Dżibuti stały wzrost;

AC.  mając na uwadze, że poszanowanie praw człowieka, zasad demokratycznych i praworządności leżą u podstaw partnerstwa UE-AKP i stanowią zasadnicze elementy umowy z Kotonu;

1.  wyraża głębokie zaniepokojenie sytuacją w Dżibuti od czasu wyborów parlamentarnych z 22 lutego 2013 r. oraz napiętą atmosferą polityczną w tym kraju; jest zwłaszcza zaniepokojony doniesieniami o masowych aresztowaniach członków opozycji, tłumieniem demonstracji, na których protestuje się przeciw nieprawidłowościom w wyborach, oraz o zamachach na wolność mediów;

2.  wzywa władze Dżibuti, by położyły kres represjom wobec przeciwników politycznych i zwolniły z więzień wszystkich zatrzymanych z powodów politycznych;

3.  wzywa władze Dżibuti, by zagwarantowały poszanowanie praw człowieka uznanych w krajowych i międzynarodowych umowach, które podpisało Dżibuti, oraz by zawarowały swobody i prawa obywatelskie i polityczne, m.in. prawo do pokojowych demonstracji i wolność prasy;

4.  stanowczo potępia akty przemocy seksualnej wobec kobiet oraz zaznacza, że rząd Dżibuti ma obowiązek położyć kres bezkarności i postawić sprawców przemocy na tle seksualnym przed sądem;

5.  wzywa do poszanowania prawa do obrony, w szczególności prawa osób oskarżonych do dostępu do prawnika wedle ich wyboru na wszystkich etapach toczonego przeciw nim postępowania; wzywa władze, by umożliwiły rodzinom zatrzymanych udzielenie im pomocy materialnej, w szczególności dostarczenie leków;

6.  wzywa rząd Dżibuti, by przy pomocy instytucji, które zatwierdziły wyniki wyborów, w szczególności Unii Afrykańskiej, rozpoczął proces dialogu politycznego z opozycją zgodnie z oświadczeniem głowy państwa z 27 czerwca 2013 r. z okazji rocznicy uzyskania przez Dżibuti niepodległości; wzywa Unię Europejską, by wspierała pracę organizacji regionalnych i uczestniczyła w wysiłkach nad znalezieniem politycznego rozwiązania obecnego kryzysu;

7.  wzywa do wszczęcia natychmiastowego śledztwa w celu wyjaśnienia działań policji i wojska w czasie demonstracji oraz ukarania sprawców naruszeń praw człowieka;

8.  z zadowoleniem przyjmuje, że wybory 22 lutego 2013 r. przebiegły pokojowo, jak podkreślali to różni przedstawiciele wspólnoty międzynarodowej, m.in. wiceprzewodnicząca Komisji / wysoka przedstawiciel oraz przewodniczący czterech misji obserwacji wyborów wysłanych do Dżibuti; z zadowoleniem przyjmuje zaangażowanie w przyszłość kraju, jakim wykazali się obywatele Dżibuti i wszystkie partie polityczne poprzez udział w wyborach;

9.  z zadowoleniem przyjmuje, że w wyborach z 22 lutego 2013 r. po raz pierwszy od uzyskania niepodległości przez Dżibuti w 1977 r. uczestniczyły siły opozycyjne, tzn. Unia na rzecz Ocalenia Narodowego (USN);

10.  ponawia wezwanie Unii Europejskiej do opublikowania wyników głosowania z każdego punktu wyborczego czynnego w wyborach w dniu 22 lutego 2013 r.;

11.  wzywa wszystkie siły polityczne w Dżibuti, by szanowały praworządność, m.in. prawo do pokojowej demonstracji, i nie angażowały się przemoc i działania represyjne;

12.  zgłasza gotowość ścisłego monitorowania sytuacji w Dżibuti oraz zaproponowania restrykcyjnych środków w razie naruszenia umowy z Kotonu (2000 r.), zwłaszcza jej art. 8 i 9; podobnie wzywa Komisję do ścisłego monitorowania sytuacji;

13.  nalega na ESDZ, Komisję i ich partnerów, by wraz z obywatelami Dżibuti pracowali nad długoterminową reformą polityczną, którą powinny szczególnie ułatwiać istniejące już bliskie stosunki, jako że Dżibuti było kluczowym podmiotem w walce z terroryzmem, w regionie i jako państwo przyjmujące bazy wojskowe;

14.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji rządowi Dżibuti, instytucjom Unii Afrykańskiej, Międzyrządowemu Organowi ds. Rozwoju, Lidze Arabskiej, Organizacji Współpracy Islamskiej, wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz współprzewodniczącym Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE.

(1) Dz.U. C 46 E z 24.2.2010, s. 102. (2) Dz.U. C 14 z 19.1.1998, s. 207.