(Zwykła procedura legislacyjna – przekształcenie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0403),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 192 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0197/2012),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 14 listopada 2012 r.(1),

–  uwzględniając opinię Komitetu Regionów,

–  uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych(2),

–  uwzględniając pismo z dnia 11 listopada 2013 r. skierowane przez Komisję Prawną do Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności zgodnie z art. 87 ust. 3 Regulaminu,

–  uwzględniając art. 87 i 55 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A7-0087/2014),

A.  mając na uwadze, że grupa konsultacyjna złożona z odpowiednich służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, że wniosek Komisji nie zawiera żadnych zmian merytorycznych innych, niż te określone jako takie we wniosku, oraz że w odniesieniu do kodyfikacji niezmienionych przepisów istniejących tekstów z tymi poprawkami, wniosek ogranicza się do ich prostej kodyfikacji bez zmian merytorycznych,

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu, biorąc pod uwagę zalecenia konsultacyjnej grupy roboczej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 11 z 15.1.2013, s. 85. (2) Dz.U. C 77 z 28.3.2002, s. 1.

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 192 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(1),

po konsultacji z Komitetem Regionów,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą(2),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 338/97 z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi(3) zostało kilkakrotnie znacząco zmienione(4). Ze względu na konieczność dalszych zmian, dla zachowania przejrzystości, rozporządzenie to należy przekształcić.

(2)  Celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory zagrożonych przez handel lub co do których istnieje prawdopodobieństwo takiego zagrożenia.

(3)  Przepisy niniejszego rozporządzenia pozostają bez uszczerbku dla wprowadzenia lub stosowania wszelkich bardziej rygorystycznych środków przez państwa członkowskie, zgodnie z Traktatem, w szczególności w odniesieniu do posiadania okazów gatunków objętych niniejszym rozporządzeniem.

(4)  Konieczne jest ustalenie obiektywnych kryteriów włączania gatunków dzikiej fauny i flory do załączników do niniejszego rozporządzenia.

(5)  Wykonanie niniejszego rozporządzenia wymaga zastosowania wspólnych warunków wydawania, zastosowania i przedstawiania dokumentów związanych z zezwoleniem na wprowadzanie do Unii oraz wywóz lub powrotny wywóz z Unii okazów gatunków objętych niniejszym rozporządzeniem. Konieczne jest ustanowienie przepisów szczególnych odnoszących się do tranzytu okazów przez Unię.

(6)  Organ administracyjny państwa członkowskiego przeznaczenia, wspomagany przez organ naukowy tego państwa członkowskiego, oraz, tam gdzie to stosowne, biorąc pod uwagę wszelkie opinie Grupy ds. Przeglądu Naukowego, ma podejmować decyzje w sprawie wniosków dotyczących wprowadzenia okazów do Unii.

(7)  Konieczne jest wprowadzenie procedury konsultacyjnej do przepisów dotyczących powrotnego wywozu, aby ograniczyć ryzyko naruszania rozporządzenia.

(8)  Aby zagwarantować skuteczną ochronę gatunków dzikiej fauny i flory, można wprowadzać dodatkowe ograniczenia dotyczące wprowadzania okazów do Unii oraz ich wywozu z Unii. W odniesieniu do żywych okazów ograniczenia te mogą być uzupełnione dodatkowymi ograniczeniami na poziomie Unii w zakresie posiadania lub przewozu takich okazów w obrębie Unii.

(9)  Konieczne jest ustanowienie przepisów szczególnych mających zastosowanie do urodzonych i wyhodowanych w niewoli lub sztucznie rozmnażanych okazów, okazów stanowiących dobra osobiste lub część gospodarstwa domowego oraz do niekomercyjnych wypożyczeń, darowizn lub wymiany między zarejestrowanymi naukowcami i instytucjami naukowymi.

(10)  Istnieje potrzeba, w celu zapewnienia możliwie najszerszej ochrony gatunków objętych niniejszym rozporządzeniem, ustanowienia przepisów dotyczących kontroli handlu i przewozu okazów w obrębie Unii oraz warunków, w jakich są one trzymane. Należy ustalić wspólne reguły wydawania, ważności i zastosowania świadectw wydawanych na mocy niniejszego rozporządzenia, które przyczyniają się do kontrolowania takiej działalności.

(11)  Należy podjąć środki w celu zmniejszenia negatywnych skutków transportu do miejsca przeznaczenia dla żywych okazów z lub w obrębie Unii.

(12)  Aby zapewnić skuteczność środków kontroli i usprawnić procedury celne, należy wyznaczyć urzędy celne zatrudniające wyszkolony personel odpowiedzialny za przeprowadzanie niezbędnych formalności i odpowiednich kontroli w miejscach wprowadzenia okazów do Unii w celu przydzielenia im przeznaczenia celnego w rozumieniu rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 (5) lub w miejscach dokonywania wywozu lub powrotnego wywozu z Unii. Powinno się zapewnić warunki gwarantujące, że żywe okazy są właściwie przetrzymywane oraz że sprawowana jest właściwa opieka nad nimi.

(13)  Wykonanie niniejszego rozporządzenia wymaga także wyznaczenia organu administracyjnego i naukowego przez państwa członkowskie.

(14)  Informowanie społeczeństwa i zapoznawanie go z przepisami niniejszego rozporządzenia, w szczególności na przejściach granicznych, może zachęcić do przestrzegania przepisów.

(15)  Aby zapewnić skuteczną realizację niniejszego rozporządzenia, państwa członkowskie powinny ściśle monitorować przestrzeganie jego przepisów, a w tym celu ściśle współpracować ze sobą oraz z Komisją. Wymaga to przekazywania informacji związanych z wykonaniem niniejszego rozporządzenia.

(16)  Monitorowanie poziomów handlu gatunkami dzikiej fauny i flory objętymi niniejszym rozporządzeniem ma kluczowe znaczenie dla oceny wpływu handlu na stan ochrony gatunków. Należy opracowywać szczegółowe sprawozdania roczne w jednolitej formie.

(17)  W celu zagwarantowania przestrzegania niniejszego rozporządzenia istotne jest nakładanie przez państwa członkowskie sankcji za naruszenie w sposób zarówno wystarczający, jak i odpowiedni do charakteru i powagi naruszenia.

(18)  Mnogość aspektów biologicznych i ekologicznych, jakie zostaną wzięte pod uwagę przy wykonywaniu niniejszego rozporządzenia, wymaga powołania Grupy ds. Przeglądu Naukowego, której opinie Komisja przekazywałaby Komitetowi i organom administracyjnym państw członkowskich, aby pomóc im w podejmowaniu decyzji.

(19)  W celu uzupełnienia lub zmiany niektórych, innych niż istotne, elementów niniejszego rozporządzenia należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej  w odniesieniu do przyjmowania niektórych środków regulujących handel gatunkami dzikiej flory lub fauny, do niektórych zmian do załączników do niniejszego rozporządzenia i do dodatkowych środków mających na celu wdrożenie rezolucji Konferencji Stron Konwencji o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem (CITES) (dalej zwana „Konwencją”), decyzji lub zaleceń Stałego Komitetu Konwencji i zaleceń Sekretariatu Konwencji.  Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. 

(20)  W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze, w szczególności jeżeli chodzi o określenie projektu, modelu i formatu pewnych dokumentów. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję(6), [Popr. 1]

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Przedmiot

Przedmiotem niniejszego rozporządzenia jest ochrona gatunków dzikiej flory i fauny oraz zagwarantowanie ich zachowania w drodze regulacji handlu nimi zgodnie zartykułami 2-22 oraz załącznikami od A–D, jak określono w załączniku I, zwanych dalej „załącznikiem A”, „załącznikiem B”, „załącznikiem C” i „załącznikiem D”.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się zgodnie z celami, zasadami i postanowieniami Konwencji określonymi w art. 2 lit. b).

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

a)  „Komitet” oznacza komitet, o którym mowa w art. 21 ust. 1;

b)  „Konwencja” oznacza Konwencję o Międzynarodowym Handlu Dzikimi Zwierzętami i Roślinami Gatunków Zagrożonych Wyginięciem (CITES);

c)  „kraj pochodzenia” oznacza kraj, w którym okaz został pozyskany w naturze, wyhodowany w niewoli lub sztucznie rozmnożony;

d)  „zawiadomienie o przywozie” oznacza zawiadomienie przez importera lub jego pośrednika lub przedstawiciela w chwili wprowadzania do Unii okazu gatunku włączonego do załączników C lub D, na formularzu przewidzianym w art. 19 ust. 2 art. 10 ust. 1d; [Popr. 2]

e)  „sprowadzenie z morza” oznacza wprowadzenie do Unii jakiegokolwiek okazu pozyskanego i sprowadzonego bezpośrednio ze środowiska morskiego niepodlegającego jurysdykcji jakiegokolwiek państwa, w tym z przestrzeni powietrznej nad morzem, dna morskiego i gruntu poniżej morza;

f)  „wydanie” oznacza zakończenie wszystkich procedur związanych z przygotowaniem i nadaniem ważności zezwoleniu lub świadectwu i jego dostarczeniem wnioskodawcy;

g)  „organ administracyjny” oznacza krajowy organ administracyjny, wyznaczony w przypadku państwa członkowskiego zgodnie z art. 13 ust. 1 lub w przypadku państwa trzeciego będącego stroną Konwencji zgodnie z art. IX Konwencji;

h)  „państwo członkowskie przeznaczenia” oznacza państwo członkowskie przeznaczenia wymienione w dokumencie stosowanym przy wywozie lub powrotnym wywozie okazu; w wypadku sprowadzenia z morza oznacza państwo członkowskie, w którego jurysdykcji znajduje się miejsce przeznaczenia okazu;

i)  „oferowanie do sprzedaży” oznacza oferowanie do sprzedaży lub wszelkie działanie, które można by w rozsądny sposób uznać za ofertę sprzedaży, w tym reklamę lub spowodowanie jej ogłoszenia do sprzedaży lub zaproszenie do pertraktacji;

j)  „dobra osobiste lub stanowiące część gospodarstwa domowego” oznaczają martwe okazy lub fragmenty okazów lub też ich produkty pochodne, które są własnością podmiotu prywatnego, a które stanowią lub mają stanowić część jego zwykłego majątku ruchomego i dóbr;

k)  „miejsce przeznaczenia” oznacza miejsce, w którym zgodnie z zamierzeniem w momencie wprowadzenia do Unii mają w zwykłych okolicznościach znaleźć się okazy; w przypadku żywych okazów jest to pierwsze miejsce, w którym okazy mają się znajdować po jakimkolwiek okresie kwarantanny lub innego ograniczenia swobody, do celów badań i kontroli sanitarnych;

l)  „populacja” oznacza biologicznie lub geograficznie odrębną całkowitą liczbę osobników;

m)  „cele głównie handlowe” oznaczają wszelkie cele, których niehandlowe aspekty wyraźnie nie dominują;

n)  „powrotny wywóz z Unii ” oznacza wywóz z Unii jakiegokolwiek okazu, który został wcześniej wprowadzony;

o)  „powtórne wprowadzenie do Unii ” oznacza wprowadzenie do Unii jakiegokolwiek okazu, który został wcześniej wywieziony lub powrotnie wywieziony;

p)  „sprzedaż” oznacza wszelki rodzaj sprzedaży. Do celów niniejszego rozporządzenia najem, handel wymienny lub zamianę uważa się za sprzedaż; wyrażenia pokrewne rozumie się w podobny sposób;

q)  „organ naukowy” oznacza organ naukowy wyznaczony w przypadku państwa członkowskiego zgodnie z art. 13 ust. 2 lub w przypadku państwa trzeciego będącego stroną Konwencji zgodnie z art. IX Konwencji;

r)  „Grupa ds. Przeglądu Naukowego” oznacza organ konsultacyjny powołany na mocy art. 17;

s)  „gatunek” oznacza gatunek, podgatunek lub jego populację;

t)  „okaz” oznacza każde zwierzę lub roślinę, żywe lub martwe, należące do gatunku wymienionego w załącznikach A do D, każdą jego część lub produkt pochodny, zawarty w innych towarach lub nie oraz wszelkie inne towary, które zgodnie z dołączonym dokumentem, opakowaniem lub oznakowaniem lub etykietą, lub wszelkimi innymi okolicznościami mają zawierać lub zawierają części lub produkty pochodne zwierząt lub roślin należących do tych gatunków, chyba że na podstawie wyraźnego wyłączenia takie części lub produkty pochodne nie podlegają przepisom niniejszego rozporządzenia lub przepisom odnoszącym się do załącznika, w którym dane gatunki są wymienione, poprzez wskazanie odnośnie do tego w przedmiotowych załącznikach.

Za okaz uważa się okaz gatunku wymienionego w załącznikach A do D, jeś1i jest on zwierzęciem lub rośliną, częścią lub produktem otrzymanym ze zwierzęcia lub rośliny, których przynajmniej jedno z „rodziców” należy do wymienionego tam gatunku. W przypadku gdy „rodzice” takiego zwierzęcia lub rośliny należą do gatunków wymienionych w różnych załącznikach lub gatunków, z których tylko jeden jest wymieniony, stosuje się przepisy bardziej rygorystycznego załącznika. Jednakże w przypadku okazów roślin mieszańców, jeśli jedno z „rodziców” należy do gatunku wymienionego w załączniku A, przepisy bardziej rygorystycznego załącznika stosuje się tylko wtedy, jeśli gatunek ten zostanie opatrzony adnotacją odnośnie do tego w załączniku;

u)  „handel” oznacza wprowadzenie do Unii, w tym sprowadzenie z morza, wywóz i powrotny wywóz z Unii, oraz wykorzystanie, przewóz lub przekazanie prawa własności w obrębie Unii, w tym w państwie członkowskim, okazów podlegających przepisom niniejszego rozporządzenia;

v)  „tranzyt” oznacza transport okazów między dwoma punktami znajdującymi się poza obszarem Unii przez terytorium Unii, wysyłanych do wymienionego odbiorcy, w czasie którego wszelka przerwa w przewozie wynika tylko z rozwiązań, jakich wymaga dany rodzaj transportu;

w)  „przetworzone okazy pozyskane ponad 50 lat wcześniej” oznaczają okazy, które zostały w znaczący sposób zmienione w stosunku do ich naturalnego, pierwotnego stanu, w celu wytworzenia biżuterii, ozdoby, dzieła sztuki, przedmiotu użytkowego lub instrumentu muzycznego przed dniem 3 marca 1947 r. i które, zdaniem organu administracyjnego państwa członkowskiego, którego to dotyczy, zostały pozyskane w takim stanie. Okazy takie są uważane za przetworzone tylko wtedy, gdy wyraźnie należą do jednej z wyżej wymienionych kategorii i w żadnym stopniu nie wymagają dalszego kształtowania, obróbki rzemieślniczej lub przetwarzania, aby mogły służyć celom, do których są przeznaczone;

x)  „kontrole w chwili wprowadzenia, wywozu, powrotnego wywozu i tranzytu” oznaczają kontrole dokumentacyjne dotyczące świadectw, zezwoleń i zawiadomień przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu oraz, w przypadku gdy tak stanowią przepisy Unii lub w innych przypadkach na podstawie reprezentatywnych próbek przesyłek, badanie okazów, gdy to stosowne, któremu towarzyszy pobieranie próbek w celu dokonania analizy lub bardziej szczegółowych kontroli.

Artykuł 3

Zakres

1.  Załącznik A zawiera:

a)  gatunki wymienione w dodatku I do Konwencji, w stosunku do których państwa członkowskie nie zgłosiły zastrzeżeń;

b)  gatunek:

(i)  na wykorzystanie którego istnieje lub może istnieć zapotrzebowanie w Unii lub w handlu międzynarodowym, a któremu grozi wyginięcie albo jest tak rzadki, że jakikolwiek poziom handlu może zagrozić jego przetrwaniu,

lub

(ii)  który należy do rodzaju, którego większość gatunków lub który jest rodzajem, którego większość podgatunków została wymieniona w załączniku A, zgodnie z kryteriami podanymi w lit. a) lub b) ppkt (i), a których wymienienie w tym załączniku ma istotne znaczenie dla skutecznej ochrony tych taksonów.

2.  Załącznik B zawiera:

a)  gatunki wymienione w dodatku II do Konwencji, inne niż wymienione w załączniku A, w stosunku do których państwa członkowskie nie zgłosiły zastrzeżeń;

b)  gatunki wymienione w dodatku I do Konwencji, w stosunku do których zgłoszono zastrzeżenie;

c)  wszelkie inne gatunki niewymienione w dodatkach I lub II do Konwencji:

(i)  będące przedmiotem handlu międzynarodowego na poziomie, który może być niezgodny:

—  z możliwością ich przeżycia lub z możliwością przeżycia populacji w niektórych krajach, lub

—  z zachowaniem całej populacji na poziomie zgodnym z rolą gatunku w ekosystemach, w których występuje,

lub

(ii)  których wymienienie w załączniku z powodu ich podobieństwa w wyglądzie do innych gatunków wymienionych w załączniku A lub B ma istotne znaczenie dla zapewnienia skuteczności kontroli handlu okazami takich gatunków;

d)  gatunki, w stosunku do których ustalono, że wprowadzenie żywych okazów do siedlisk przyrodniczych w Unii stanowiłoby zagrożenie ekologiczne dla dzikich gatunków rodzimej fauny i flory Unii.

3.  Załącznik C zawiera:

a)  gatunki wymienione w dodatku III do Konwencji, inne niż wymienione w załączniku A lub B, w stosunku do których państwa członkowskie nie zgłosiły zastrzeżeń;

b)  gatunki wymienione w dodatku II do Konwencji, w stosunku do których zgłoszono zastrzeżenie.

4.  Załącznik D zawiera:

a)  gatunki niewymienione w załącznikach A, B i C, które są przywożone do Unii w ilościach uzasadniających monitorowanie;

b)  gatunki wymienione w dodatku III do Konwencji, w stosunku do których zgłoszono zastrzeżenie.

5.  Gdy stan ochrony gatunków objętych niniejszym rozporządzeniem uzasadnia ich włączenie do jednego z dodatków do Konwencji, państwa członkowskie przyczyniają się do wprowadzenia niezbędnych zmian.

Artykuł 4

Wprowadzenie do Unii 

1.  Wprowadzenie do Unii okazów gatunków wymienionych w załączniku A podlega przeprowadzeniu niezbędnych kontroli i wymaga uprzedniego przedstawienia zezwolenia na przywóz wydanego przez organ administracyjny państwa członkowskiego przeznaczenia w granicznym urzędzie celnym w miejscu wprowadzenia.

Zezwolenie na przywóz może być wydane tylko przy uwzględnieniu ograniczeń ustanowionych stosownie do ust. 6 i spełnieniu następujących warunków:

a)  po rozważeniu wszelkich opinii Grupy ds. Przeglądu Naukowego właściwy organ naukowy wskazał, że wprowadzenie do Unii:

(i)  nie ma negatywnego wpływu na stan ochrony gatunku lub na zasięg terytorium zajmowanego przez daną populację gatunku,

(ii)  ma miejsce:

—  w jednym z celów określonych w art. 8 ust. 3 lit. e), f) i g), lub

—  w innych celach, które nie są szkodliwe dla przeżycia danego gatunku,

b)  (i) wnioskodawca dostarcza dowód z dokumentu, że okazy pozyskano zgodnie z prawodawstwem dotyczącym ochrony danych gatunków, który w przypadku przywozu z państwa trzeciego okazów gatunku wymienionego w dodatkach do Konwencji stanowi zezwolenie na wywóz lub świadectwo powrotnego wywozu, lub też jego kopię, wydane zgodnie z Konwencją przez właściwy organ kraju wywozu lub powrotnego wywozu,

(ii)  jednakże wydanie zezwoleń na przywóz gatunków wymienionych w załączniku A, zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. a), nie wymaga takiego dowodu z dokumentu, ale oryginał każdego zezwolenia na przywóz nie jest wydawany wnioskodawcy do czasu przedstawienia zezwolenia na wywóz lub świadectwa powrotnego wywozu;

c)  właściwy organ naukowy upewni się, że pomieszczenie przeznaczone dla żywego okazu w miejscu przeznaczenia jest właściwie wyposażone, aby zapewnić mu odpowiednią ochronę i opiekę;

d)  organ administracyjny upewni się, że okaz nie zostanie wykorzystany do celów głównie handlowych;

e)  organ administracyjny upewni się, po konsultacjach z właściwym organem naukowym, że z ochroną gatunku nie wiążą się żadne inne czynniki, które przemawiałyby przeciwko wydaniu zezwolenia na przywóz; oraz

f)  w przypadku sprowadzenia z morza, organ administracyjny upewni się, że wszelki żywy okaz będzie przygotowany i wysłany w taki sposób, aby zmniejszyć ryzyko uszkodzenia, utraty zdrowia lub okrutnego traktowania.

2.  Wprowadzenie do Unii okazów gatunków wymienionych w załączniku B podlega przeprowadzeniu niezbędnych kontroli i wymaga uprzedniego przedstawienia zezwolenia na przywóz wydanego przez organ administracyjny państwa członkowskiego przeznaczenia w granicznym urzędzie celnym w miejscu wprowadzenia.

Zezwolenie na przywóz może być wydane tylko przy uwzględnieniu ograniczeń ustanowionych stosownie do ust. 6 oraz gdy:

a)  właściwy organ naukowy, po zbadaniu dostępnych danych i rozważeniu wszelkich opinii Grupy ds. Przeglądu Naukowego, stwierdzi, że wprowadzenie do Unii nie spowoduje negatywnego wpływu na stan ochrony gatunku lub na zasięg terytorium zajmowanego przez daną populację gatunku, biorąc pod uwagę aktualny lub przewidywany poziom handlu. Opinia ta obowiązuje w odniesieniu do następnych przypadków przywozu tak długo, jak nie zmienią się w znaczący sposób wspominane wyżej aspekty;

b)  wnioskodawca dostarcza dowód z dokumentu, że pomieszczenie przeznaczone dla żywego okazu w miejscu przeznaczenia jest właściwie wyposażone, aby zapewnić mu odpowiednią ochronę i opiekę;

c)  spełnione zostały warunki określone w ust. 1 lit. b) ppkt i), lit. e) i f).

3.  Wprowadzenie do Unii okazów gatunków wymienionych w załączniku C podlega przeprowadzeniu niezbędnych kontroli i wymaga uprzedniego przedstawienia w granicznym urzędzie celnym w miejscu wprowadzenia zawiadomienia o przywozie oraz:

a)  w przypadku wywozu z kraju wspomnianego w związku z danym gatunkiem zawartym w załączniku C wnioskodawca przedstawia dokumentację dowodową w postaci zezwolenia na wywóz wydanego zgodnie z Konwencją przez właściwy do tego organ danego kraju, że okazy zostały pozyskane zgodnie z ustawodawstwem krajowym dotyczącym ochrony danego gatunku; lub

b)  w przypadku wywozu z kraju niewspomnianego w związku z danym gatunkiem zawartym w załączniku C lub powrotnego wywozu z jakiegokolwiek kraju wnioskodawca przedstawia zezwolenie na wywóz, świadectwo powrotnego wywozu lub świadectwo pochodzenia wydane zgodnie z Konwencją przez właściwy do tego organ kraju wywozu lub powrotnego wywozu.

4.  Wprowadzenie do Unii okazów gatunków wymienionych w załączniku D podlega przeprowadzeniu niezbędnych kontroli i wymaga uprzedniego przedstawienia zawiadomienia o przywozie w granicznym urzędzie celnym w miejscu wprowadzenia.

5.  Warunki wydania zezwolenia na przywóz, określone w ust. 1 lit. a) i d) oraz w ust. 2 lit. a), b) i c), nie mają zastosowania do okazów, w odniesieniu do których wnioskodawca przedstawi dowód z dokumentu:

a)  że zostały one poprzednio legalnie wprowadzone do Unii lub pozyskane w Unii oraz że w stanie zmodyfikowanym lub niezmodyfikowanym są powtórnie wprowadzone do Unii; lub

b)  że są to okazy przetworzone, które pozyskano ponad 50 lat wcześniej.

6.  W konsultacji Komisja jest uprawniona, po konsultacji z danymi krajami pochodzenia i biorąc pod uwagę wszelkie opinie Grupy ds. Przeglądu Naukowego, Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, wprowadzić do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 20 wprowadzających ogólne ograniczenia lub ograniczenia odnoszące się do niektórych krajów pochodzenia, dotyczące wprowadzania do Unii: [Popr. 3]

a)  na podstawie warunków określonych w ust. 1 lit. a) ppkt i) lub lit. e) okazów gatunków wymienionych w załączniku A;

b)  na podstawie warunków określonych w ust. 1 lit. e) lub w ust. 2 lit. a) okazów gatunków wymienionych w załączniku B; oraz

c)  żywych okazów gatunków wymienionych w załączniku B, odznaczających się wysoką śmiertelnością w czasie przesyłania lub dla których ustalono, że prawdopodobnie nie przeżyją w niewoli znacznej części ich potencjalnego okresu życia; lub

d)  żywych okazów gatunków, dla których ustalono, że ich wprowadzenie w środowisko naturalne Unii stanowi zagrożenie ekologiczne dla dzikich gatunków rodzimej fauny i flory Unii.

Akty wykonawcze, o których mowa w akapicie pierwszym przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2. [Popr. 4]

Komisja publikuje co kwartał wykaz ograniczeń ustanowionych zgodnie z akapitem pierwszym, jeśli takie zostaną przyjęte, w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

7.  Jeżeli w następstwie wprowadzania do Unii wystąpią specjalne przypadki przeładunku, przewozu lotniczego lub kolejowego, Komisja  jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych dotyczących przyznawania odstępstw od przeprowadzania niezbędnych kontroli i przedstawienia dokumentów przywozowych w granicznym urzędzie celnym w miejscu wprowadzenia, które są określone w ust. 1–4 niniejszego artykułu, aby umożliwić dokonanie takiej kontroli i przedstawienia w innym urzędzie celnym, wyznaczonym zgodnie z art. 12 ust. 1.

Artykuł 5

Wywóz lub powrotny wywóz z Unii

1.  Wywóz lub powrotny wywóz z Unii okazów gatunków wymienionych w załączniku A podlega przeprowadzeniu niezbędnych kontroli i wymaga uprzedniego przedstawienia w urzędzie celnym, w którym spełniane będą formalności wywozowe, zezwolenia na wywóz lub świadectwa powrotnego wywozu wydanego przez organ administracyjny państwa członkowskiego, w którym znajdują się okazy.

2.  Zezwolenie na wywóz okazów gatunków wymienionych w załączniku A może być wydane tylko wtedy, gdy zostaną spełnione następujące warunki:

a)  właściwy organ naukowy zawiadomi na piśmie, że schwytanie lub zebranie okazów żyjących w naturze lub ich wywóz nie będzie miał szkodliwego wpływu na stan ochrony gatunku lub na zasięg terytorium zajmowanego przez daną populację gatunku;

b)  wnioskodawca dostarczy dowód z dokumentu, że okazy zostały pozyskane zgodnie z obowiązującym prawodawstwem dotyczącym ochrony danego gatunku; jeśli wniosek zostanie przedłożony innemu państwu członkowskiemu niż państwo członkowskie pochodzenia, ten dowód z dokumentu zostaje złożony w postaci świadectwa stanowiącego, że okaz został pozyskany w naturze, zgodnie z prawodawstwem obowiązującym na terenie jego występowania;

c)  organ administracyjny upewni się, że:

(i)  wszelki żywy okaz jest przygotowany i przesłany w taki sposób, aby zmniejszyć ryzyko uszkodzenia, utraty zdrowia lub okrutnego traktowania, oraz

(ii)  – okazy gatunków niewymienionych w dodatku I do Konwencji nie będą wykorzystywane do celów głównie handlowych, lub

–  w przypadku wywozu do państwa będącego stroną Konwencji okazów gatunków, określonych w art. 3 ust.1 lit. a) niniejszego rozporządzenia, wydano zezwolenie na przywóz;

oraz

d)  organ administracyjny państwa członkowskiego upewni się, po konsultacjach z właściwym organem naukowym, że z ochroną gatunku nie wiążą się żadne inne czynniki, które przemawiają przeciwko wydaniu zezwolenia na wywóz.

3.  Świadectwo powrotnego wywozu może być wydane tylko wtedy, gdy zostały spełnione warunki określone w ust. 2 lit. c) i d), a wnioskodawca dostarczył dowód z dokumentu, że okazy:

a)  zostały wprowadzone do Unii zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia;

b)  jeśli zostały wprowadzone do Unii przed dniem 3 marca 1997 r., odbyło się to zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady (EWG) nr 3626/82(7); lub jeśli zostały wprowadzone do Unii przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia, lecz po dniu 3 marca 1997 r., zostały wprowadzone do Unii zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 338/97; lub 

c)  jeśli zostały wprowadzone do Unii przed 1984 r., to zostały one wprowadzone do handlu międzynarodowego zgodnie z postanowieniami Konwencji; lub

d)  zostały w sposób legalny wprowadzone na terytorium państwa członkowskiego, zanim przepisy rozporządzenia określone w lit. a) i b) lub postanowienia Konwencji zaczęły wobec nich obowiązywać lub zaczęły obowiązywać w danym państwie członkowskim.

4.  Wywóz lub powrotny wywóz z Unii okazów gatunków wymienionych w załącznikach B i C podlega przeprowadzeniu niezbędnych kontroli i wymaga uprzedniego przedstawienia w urzędzie celnym, w którym spełniane są formalności wywozowe, zezwolenia na wywóz lub świadectwa powrotnego wywozu, wydanego przez organ administracyjny państwa członkowskiego, na terytorium którego znajdują się okazy.

Zezwolenie na wywóz może być wydane tylko wtedy, gdy zostały spełnione warunki, określone w ust. 2 lit. a), b), c) ppkt i) oraz d).

Świadectwo powrotnego wywozu może być wydane tylko wtedy, gdy zostały spełnione warunki określone w ust. 2 lit. c) ppkt i) oraz d) oraz ust. 3 lit. a)–d).

5.  Gdy wniosek o świadectwo powrotnego wywozu dotyczy okazów wprowadzanych do Unii na podstawie zezwolenia na przywóz wydanego przez inne państwo członkowskie, organ administracyjny musi się wcześniej skonsultować z organem administracyjnym, który wydał to zezwolenie. Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych dotyczących ustanowienia procedur konsultacyjnych i przypadków wymagających konsultacji.

6.  Warunki wydania zezwolenia na wywóz lub świadectwa powrotnego wywozu, określone w ust. 2 lit. a) i c) ppkt (ii), nie mają zastosowania do:

a)  przetworzonych okazów pozyskanych ponad 50 lat wcześniej; lub

b)  martwych okazów oraz ich części i produktów pochodnych, dla których wnioskodawca dostarczy dowód z dokumentu, że zostały pozyskane legalnie, zanim zaczęły wobec nich obowiązywać przepisy niniejszego rozporządzenia, rozporządzenia (WE) nr 338/97 lub rozporządzenia (EWG) nr 3626/82 lub też postanowienia Konwencji.

7.  Właściwy organ naukowy w każdym państwie członkowskim monitoruje wydawanie zezwoleń na wywóz przez to państwo członkowskie w przypadku okazów gatunków wymienionych w załączniku B i faktyczny wywóz takich okazów. Kiedy tylko taki organ naukowy stwierdza, że wywóz okazów należących do któregokolwiek z takich gatunków powinien zostać ograniczony, aby zachować ten gatunek w całym zakresie jego występowania na poziomie odpowiadającym roli, jaką odgrywa w ekosystemie, w którym występuje, a przy tym na znacznie wyższym poziomie niż ten, na którym gatunek ten kwalifikowałby się do włączenia do załącznika A, zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. a) lub b) ppkt (i), organ naukowy powiadamia na piśmie właściwy organ administracyjny o odpowiednich środkach, jakie należy podjąć, aby ograniczyć wydawanie zezwoleń na wywóz okazów tego gatunku.

Kiedy tylko organ administracyjny zostaje powiadomiony o środkach, o których mowa w akapicie pierwszym, informuje o tym Komisję i przekazuje jej uwagi. Jeśli to stosowne, Komisja, w drodze aktów wykonawczych, zaleca wprowadzenie ograniczeń w wywozie danych gatunków. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2. 

Artykuł 6

Odrzucenie wniosków o zezwolenia i świadectwa, określone w art. 4, 5 i 10

1.  Jeżeli państwo członkowskie odrzuci wniosek o wydanie zezwolenia lub świadectwa z przyczyn istotnych w odniesieniu do celów niniejszego rozporządzenia, powiadamia ono niezwłocznie Komisję o odrzuceniu i jego powodach.

2.  Komisja przekazuje pozostałym państwom członkowskim informacje otrzymane zgodnie z ust. 1, aby zapewnić jednolite stosowanie niniejszego rozporządzenia.

3.  Jeżeli wniosek dotyczy wydania zezwolenia lub świadectwa odnoszącego się do okazów, dla których wcześniej odrzucono taki wniosek, wnioskodawca musi powiadomić właściwy organ, do którego składany jest wniosek, o poprzednim odrzuceniu.

4.  Państwa członkowskie uznają odrzucenie wniosków przez właściwe organy pozostałych państw członkowskich w przypadkach, gdy takie odrzucenie opiera się na przepisach niniejszego rozporządzenia.

Jednakże akapit pierwszy nie ma zastosowania w przypadku, gdy okoliczności uległy znacznej zmianie lub pojawił się nowy dowód na poparcie wniosku. W takim przypadku, jeśli organ administracyjny wydaje zezwolenie lub świadectwo, informuje o tym Komisję, podając powody wydania.

Artykuł 7

Odstępstwa

1.  Okazy urodzone i wyhodowane w niewoli lub sztucznie rozmnożone

Z wyjątkiem przypadków stosowania art. 8, okazy gatunków wymienionych w załączniku A, które urodziły się i zostały wyhodowane w niewoli lub są sztucznie rozmnożone, traktowane są zgodnie z przepisami mającymi zastosowanie do okazów gatunków wymienionych w załączniku B.

W przypadku sztucznie rozmnażanych roślin przepisy art. 4 i 5 mogą być uchylone na specjalnych warunkach.

Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych, dotyczących: 

a)  kryteriów ustalania, czy okaz urodził się i został wyhodowany w niewoli lub był sztucznie rozmnażany do celów handlowych;

b)  specjalnych warunków, o których mowa w akapicie drugim niniejszego ustępu dotyczących:

(i)  stosowania świadectw fitosanitarnych,

(ii)  handlu prowadzonego przez zarejestrowane podmioty gospodarcze i instytucje naukowe określone w ust. 4 niniejszego artykułu, oraz

(iii)  handlu mieszańcami.

2.  Tranzyt

W drodze odstępstwa od art. 4, w przypadku gdy okaz przewożony jest tranzytem przez Unię, kontrola i przedstawienie opisanych zezwoleń, świadectw i zawiadomień w granicznym urzędzie celnym w punkcie wprowadzenia nie jest wymagane.

W przypadku gatunków wymienionych w załącznikach, zgodnie z art. 3 ust. 1 i art. 3 ust. 2 lit. a) i b), odstępstwo, o którym mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, ma zastosowanie tylko wtedy, gdy ważny dokument wywozu lub powrotnego wywozu przewidziany przez Konwencję w odniesieniu do okazów, którym towarzyszy, i określający miejsce przeznaczenia okazów został wydany przez właściwe organy państwa trzeciego wywozu lub powrotnego wywozu.

Jeśli dokument, o którym mowa w akapicie drugim, nie został wydany przed wywozem lub powrotnym wywozem, okaz należy zatrzymać oraz, gdy to stosowne, skonfiskować, chyba że dokument zostanie złożony z mocą wsteczną, zgodnie ze specjalnymi warunkami.

Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych dotyczących specjalnych warunków złożenia z mocą wsteczną dokumentu dotyczącego wywozu lub powrotnego wywozu.

3.  Mienie osobiste lub stanowiące część gospodarstwa domowego

W drodze odstępstwa od art. 4 i 5, przepisy tych artykułów nie mają zastosowania do martwych okazów, części i produktów pochodnych okazów gatunków wymienionych w załącznikach A–D, które należą do mienia osobistego lub stanowią część gospodarstwa domowego, i są wprowadzane do Unii, wywożone lub powrotnie wywożone z Unii, zgodnie z przepisami szczególnymi.

Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych dotyczących przepisów szczególnych odnoszących się do wprowadzania, wywozu i powrotnego wywozu mienia osobistego lub stanowiącego część gospodarstwa domowego.

4.  Instytucje naukowe

Dokumenty, o których mowa w art. 4, 5, 8 i 9, nie są wymagane w przypadku niekomercyjnych pożyczek, darowizn i wymian między naukowcami a instytucjami naukowymi, zarejestrowanymi przez organy administracyjne państw, w których się one znajdują, okazów zielnikowych oraz innych, zakonserwowanych, zasuszonych lub wtopionych okazów muzealnych, a także żywego materiału roślinnego, opatrzonego etykietą, której wzór został ustanowiony zgodnie z  akapitem drugim niniejszego ustępu lub podobną etykietą wydaną lub zatwierdzoną przez organ administracyjny kraju trzeciego.

Komisja ustanawia, w drodze aktów wykonawczych, wzór etykiety dla żywego materiału roślinnego. Te akty wykonawcze przyjmuje sę zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2.

Artykuł 8

Przepisy odnoszące się do kontroli działalności handlowej

1.  Zakazane jest kupno, oferowanie kupna, pozyskiwanie do celów handlowych, wystawianie na widok publiczny do celów handlowych, wykorzystywanie dla zysku, sprzedaż, przechowywanie w celu sprzedaży, oferowanie do sprzedaży lub transportu w celu sprzedaży okazów gatunków wymienionych w załączniku A.

2.  Państwa członkowskie mogą zakazać posiadania okazów, w szczególności żywych zwierząt gatunków wymienionych w załączniku A.

3.  Zgodnie z wymogami innego prawodawstwa Unii dotyczącego ochrony dzikiej fauny i flory organ administracyjny państwa członkowskiego, w którym znajdują się okazy, może przyznać zwolnienie od zakazów określonych w ust. 1 poprzez wydanie stosownego świadectwa, po indywidualnym rozpatrzeniu sprawy, jeżeli okazy:

a)  zostały pozyskane w Unii lub zostały wprowadzone do Unii, zanim zaczęły w stosunku do nich mieć zastosowanie przepisy odnoszące się do gatunków wymienionych w dodatku I do Konwencji lub w załączniku C1 do rozporządzenia (EWG) nr 3626/82, lub też w załączniku A do rozporządzenia (WE) nr 338/97 lub do niniejszego rozporządzenia; lub

b)  stanowią przetworzone okazy pozyskane ponad 50 lat wcześniej; lub

c)  zostały wprowadzone do Unii zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 338/97 lub do niniejszego rozporządzenia i wykorzystywane mają być w celach, które w negatywny sposób nie wpłyną na możliwość przeżycia takiego gatunku; lub

d)  są okazami gatunku zwierząt, które urodziły się i zostały wyhodowane w niewoli lub są sztucznie rozmnożonymi okazami gatunku roślin lub stanowią części lub produkty pochodne takich okazów; lub

e)  są okazami, które w wyjątkowych okolicznościach wymagane są na rzecz postępu naukowego lub istotnych celów biomedycznych stosownie do dyrektywy Rady 86/609/EWG(8), w przypadku gdy dany gatunek jest jedynym odpowiednim do realizacji tych celów i gdy brak okazów tego gatunku urodzonych i wyhodowanych w niewoli; lub

f)  są przeznaczone do celów hodowli lub rozmnażania, których realizacja przyniesie korzyści w zakresie ochrony gatunku;

g)  mają być przeznaczone do celów badawczych lub edukacyjnych, mających przyczynić się do zachowania lub ochrony gatunków; lub

h)  pochodzą z państwa członkowskiego i zostały pozyskane w naturze, zgodnie z ustawodawstwem obowiązującym w tym państwie członkowskim.

4.  Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych dotyczących ogólnych odstępstw od zakazów, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, opartych na warunkach, o których mowa w ust. 3, a także ogólnych odstępstw w odniesieniu do gatunków wymienionych w załączniku A, zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. b) ppkt (ii). Takie odstępstwa muszą być zgodne z wymaganiami innych aktów Unii dotyczących ochrony dzikiej fauny i flory.

5.  Zakazy określone w ust. 1 mają również zastosowanie do okazów gatunków wymienionych w załączniku B, z wyjątkiem przypadków, w których można udowodnić w sposób zadowalający właściwy organ danego państwa członkowskiego, że takie gatunki zostały pozyskane, a jeśli pochodzą spoza Unii, że zostały wprowadzone na ten obszar zgodnie z prawodawstwem obowiązującym w zakresie ochrony dzikiej fauny i flory.

6.  Właściwe organy państw członkowskich mają prawo do swobodnego decydowania o sprzedaży wszelkich okazów gatunków wymienionych w załącznikach B, C i D, które skonfiskowały na mocy niniejszego rozporządzenia, pod warunkiem że nie wrócą one bezpośrednio do osoby lub podmiotu, któremu je skonfiskowano lub który brał udział w wykroczeniu. Następnie takie okazy mogą być pod każdym względem traktowane, jak gdyby zostały pozyskane w sposób legalny.

Artykuł 9

Przewóz żywych okazów

1.  Wszelki przewóz w obrębie Unii żywych okazów gatunków wymienionych w załączniku A z miejsca wskazanego w zezwoleniu na przywóz lub w każdego rodzaju świadectwie wydanym zgodnie z niniejszym rozporządzeniem wymaga uprzedniego zezwolenia organu administracyjnego państwa członkowskiego, w którym okaz się znajduje. W innych przypadkach przewozu osoba odpowiedzialna za przewóz okazu musi być w stanie, gdy to stosowne, przedstawić dowód legalnego pochodzenia okazu.

2.  Zezwolenia takie są:

a)  udzielane tylko wtedy, gdy właściwy organ naukowy danego państwa członkowskiego lub, gdy okaz jest przewożony do innego państwa członkowskiego, właściwy organ naukowy tego ostatniego upewni się, że pomieszczenie przeznaczone dla żywego okazu w miejscu przeznaczenia jest właściwie wyposażone, aby zapewnić mu odpowiednią ochronę i opiekę;

b)  potwierdzone przez wydanie świadectwa; oraz

c)  gdy to stosowne, niezwłocznie przekazywane organowi administracyjnemu państwa członkowskiego, w którym znajduje się okaz.

3.  Jednakże żadne takie zezwolenie nie jest wymagane, jeśli żywe zwierzę musi zostać przewiezione w celu pilnego leczenia weterynaryjnego i wróci bezpośrednio do zatwierdzonego miejsca, w którym przebywa.

4.  Gdy żywy okaz gatunku wymienionego w załączniku B jest przewożony w obrębie Unii, właściciel okazu może zezwolić na jego przewóz tylko po upewnieniu się, że przewidziany odbiorca jest odpowiednio poinformowany o pomieszczeniu, wyposażeniu i rozwiązaniach praktycznych, jakie są wymagane do zapewnienia właściwej opieki nad okazem.

5.  Gdy wszelkie żywe okazy są przewożone do Unii, z Unii lub w jej obrębie lub gdy są przechowywane w czasie jakiegokolwiek okresu tranzytu lub przeładunku, są one przygotowane, przenoszone i otoczone opieką w taki sposób, aby zmniejszyć ryzyko uszkodzenia, utraty zdrowia lub okrutnego traktowania oraz, w przypadku zwierząt, zgodnie z prawodawstwem Unii dotyczącym ochrony zwierząt w czasie transportu.

6.  Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych dotyczących ograniczeń odnoszących się do przetrzymywania lub przewożenia żywych okazów gatunków, wobec których zastosowano ograniczenia w zakresie ich wprowadzania do Unii zgodnie z art. 4 ust. 6.

Artykuł 10

Wydawanie świadectw, zezwoleń i zawiadomień [Popr. 5]

1.   Po otrzymaniu wniosku, włącznie z całą wymaganą dokumentacją towarzyszącą, od danej osoby i pod warunkiem że zostały spełnione wszystkie warunki jej wydania, organ administracyjny państwa członkowskiego może wydać świadectwo do celów określonych w art. 5 ust. 2 lit. b), art. 5 ust. 3 i 4, art. 8 ust. 3 oraz art. 9 ust. 2 lit. b).

1a.  Komisja przyjmuje akty wykonawcze, aby ustalić format świadectw, o których mowa w ust. 1. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2. [Popr. 6]

1b.  Po otrzymaniu wniosku i wymaganej dokumentacji towarzyszącej od danej osoby oraz pod warunkiem że spełnione zostały wszystkie wymogi jej wydania, organ administracyjny państwa członkowskiego może wydać zezwolenie do celów określonych w art. 4 ust. 1 i 2 oraz art. 5 ust. 1 i 4. [Popr. 7]

1c.  Komisja przyjmuje akty wykonawcze, aby ustalić format zezwolenia, o którym mowa w ust. 1b. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2. [Popr. 8]

1d.  Komisja przyjmuje akty wykonawcze, aby ustalić format zawiadomienia o przywozie, o którym mowa w art. 4 ust. 3 i 4. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2. [Popr. 9]

Artykuł 11

Ważność zezwoleń i świadectw oraz specjalne warunki ich wydawania

1.  Bez uszczerbku dla bardziej rygorystycznych środków, które państwa członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać, zezwolenia i świadectwa wydane przez właściwe organy państw członkowskich zgodnie z niniejszym rozporządzeniem są ważne w całej Unii.

2.  Takie zezwolenie lub świadectwo oraz zezwolenie lub świadectwo wydane na jego podstawie uważa się za nieważne, jeśli właściwy organ lub Komisja, po konsultacji z właściwym organem, który wydał zezwolenie lub świadectwo, ustali, że zostało ono wydane na podstawie błędnego założenia, że warunki jego wydania zostały spełnione.

Okazy znajdujące się na terytorium państwa członkowskiego, których dotyczą takie dokumenty, są zatrzymywane przez właściwe organy tego państwa członkowskiego i mogą zostać skonfiskowane.

3.  Wszelkie zezwolenie lub świadectwo wydane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem może przewidywać warunki i wymagania nałożone przez wydający organ, aby zapewnić przestrzeganie jego przepisów. W przypadku gdy pojawi się potrzeba wprowadzenia takich warunków lub wymagań do treści zezwoleń lub świadectw, państwa członkowskie informują o tym Komisję.

4.  Wszelkie zezwolenie na przywóz wydane na podstawie kopii odpowiedniego zezwolenia na wywóz lub świadectwa powrotnego wywozu uprawnia do wprowadzenia okazów do Unii tylko wtedy, gdy towarzyszy mu oryginał ważnego zezwolenia na wywóz lub świadectwa powrotnego wywozu.

5.  Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych dotyczących terminów wydawania zezwoleń i świadectw.

Artykuł 12

Miejsca wprowadzenia i wywozu

1.  Państwa członkowskie wyznaczają urzędy celne, które będą przeprowadzać kontrole i dopełniać formalności związanych z wprowadzaniem do Unii i wywozem z Unii okazów gatunków objętych niniejszym rozporządzeniem w celu przydzielenia im przeznaczenia celnego w rozumieniu rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 oraz określają, które urzędy będą zajmować się żywymi okazami.

2.  Wszystkie urzędy wyznaczone zgodnie z ust. 1 zatrudniają wystarczającą liczbę odpowiednio przeszkolonych pracowników. Państwa członkowskie dopilnowują, aby pomieszczenia były zgodne z odpowiednim prawodawstwem Unii w zakresie transportu i przechowywania żywych zwierząt oraz aby w razie potrzeby były podejmowane stosowne kroki w odniesieniu do żywych roślin.

3.  Wszystkie urzędy wyznaczone zgodnie z ust. 1 są zgłaszane Komisji, która publikuje ich wykaz w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

4.  W wyjątkowych przypadkach i zgodnie ze specjalnymi kryteriami organ administracyjny może zezwolić na wprowadzenie do Unii, wywóz lub powrotny wywóz z Unii przez urząd celny inny niż wyznaczony zgodnie z ust. 1.

Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych dotyczących specjalnych kryteriów zgodnie z którymi dozwolone mogą być wprowadzenie, wywóz lub powrotny wywóz przez inny urząd celny.

5.  Państwa członkowskie dopilnowują, aby na przejściach granicznych społeczeństwo było informowane o przepisach przyjętych na podstawie niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 13

Organy administracyjne, naukowe i inne właściwe organy

1.  Każde państwo członkowskie wyznacza organ administracyjny zasadniczo odpowiedzialny za wykonanie niniejszego rozporządzenia i kontakty z Komisją.

Wszystkie państwa członkowskie mogą również wyznaczyć dodatkowe organy administracyjne lub inne właściwe organy, które będą pomagać w wykonywaniu, w którym to przypadku zasadniczy organ administracyjny jest odpowiedzialny za przekazywanie organom dodatkowym wszelkich informacji, których wymaga odpowiednie stosowanie niniejszego rozporządzenia.

2.  Każde państwo członkowskie wyznacza jeden lub więcej organów naukowych o odpowiednich kwalifikacjach, których obowiązki będą odmienne od zadań jakiegokolwiek wyznaczonego organu administracyjnego.

3.  Nie później niż dnia 3 marca 1997 r. państwa członkowskie przekazują Komisji nazwy i adresy wyznaczonych organów administracyjnych, innych organów właściwych do wydawania zezwoleń lub świadectw oraz organów naukowych, a Komisja publikuje te informacje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Na wniosek Komisji każdy organ administracyjny określony w ust. 1 akapit pierwszy przekazuje jej w ciągu dwóch miesięcy nazwiska i wzory podpisów osób upoważnionych do podpisywania zezwoleń lub świadectw oraz odciski pieczęci, plomb lub innych urządzeń stosowanych do potwierdzenia autentyczności zezwoleń lub świadectw.

Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o wszelkich zmianach dotyczących informacji już dostarczonych w terminie nieprzekraczającym dwóch miesięcy od wprowadzenia w życie takich zmian.

Artykuł 14

Monitorowanie przestrzegania przepisów i dochodzenie ich naruszeń

1.  Właściwe organy państw członkowskich monitorują przestrzeganie przepisów niniejszego rozporządzenia.

Jeśli kiedykolwiek właściwe organy będą miały powód, aby sądzić, że niniejsze przepisy są naruszane, podejmują odpowiednie kroki, aby zapewnić przestrzeganie lub wszcząć postępowanie sądowe.

Państwa członkowskie informują Komisję, a w przypadku gatunków wymienionych w dodatkach do Konwencji Sekretariat Konwencji, o wszelkich krokach podjętych przez właściwe organy w odniesieniu do znacznych naruszeń niniejszego rozporządzenia, w tym zatrzymań i konfiskat.

2.  Komisja wskazuje właściwym organom państw członkowskim sprawy, których zbadanie uważa za konieczne na podstawie niniejszego rozporządzenia. Państwa członkowskie informują Komisję, a w przypadku gatunków wymienionych w dodatkach do Konwencji Sekretariat Konwencji o wynikach wszelkiego podjętego w następstwie dochodzenia.

3.  Powołuje się grupę wykonawczą składającą się z przedstawicieli organów każdego państwa członkowskiego odpowiedzialnych za zapewnienie wprowadzenia w życie przepisów niniejszego rozporządzenia. Grupie tej przewodniczy przedstawiciel Komisji.

Grupa wykonawcza bada wszelkie kwestie techniczne związane z wdrożeniem niniejszego rozporządzenia podniesione przez przewodniczącego, z jego własnej inicjatywy lub na wniosek członków grupy lub Komitetu.

Komisja przekazuje Komitetowi opinie wyrażone przez grupę wykonawczą.

Artykuł 15

Przekazywanie informacji

1.  Państwa członkowskie i Komisja przekazują sobie nawzajem informacje niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia.

Państwa członkowskie i Komisja zapewniają podjęcie koniecznych kroków mających na celu zaznajomienie społeczeństwa i jego informowanie o przepisach odnoszących się do wykonania Konwencji i niniejszego rozporządzenia oraz o środkach przyjętych na podstawie niniejszego rozporządzenia.

2.  Komisja pozostaje w kontakcie z Sekretariatem Konwencji, tak aby zapewnić skuteczne wykonanie Konwencji na całym terytorium, na którym ma zastosowanie niniejsze rozporządzenie.

3.  Komisja niezwłocznie przekazuje wszelkie opinie Grupy ds. Przeglądu Naukowego organom administracyjnym państw członkowskich, których one dotyczą.

4 Organy administracyjne państw członkowskich przekazują Komisji do dnia 15 czerwca każdego roku wszystkie informacje dotyczące poprzedniego roku wymagane do opracowania sprawozdań określonych w art. VIII.7 lit. a) Konwencji, a także równoważne informacje dotyczące międzynarodowego handlu wszystkimi okazami gatunków wymienionych w załącznikach A, B i C oraz wprowadzania do Unii okazów gatunków wymienionych w załączniku D. Komisja określa, w drodze aktów wykonawczych, 1 informacje, które mają być przekazywane, oraz formę, w jakiej będą one przedstawiane. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2.

Na podstawie informacji określonych w akapicie pierwszym Komisja publikuje do dnia 31 października każdego roku sprawozdanie statystyczne dotyczące wprowadzania do Unii oraz wywozu i powrotnego wywozu z Unii okazów gatunków objętych niniejszym rozporządzeniem, a także przekazuje Sekretariatowi Konwencji informacje na temat gatunków, których dotyczy Konwencja.

Bez uszczerbku dla art. 22, począwszy od 1999 r. do dnia 15 czerwca każdego roku, organy administracyjne państw członkowskich przekazują Komisji wszystkie informacje odnoszące się do dwóch poprzednich lat, wymagane do opracowania sprawozdań określonych w art. VIII.7 lit. b) Konwencji, a także równoważne informacje dotyczące przepisów niniejszego rozporządzenia, które wykraczają poza zakres Konwencji. Komisja określa,  w drodze aktów wykonawczych, 2 informacje, które mają być przekazywane, oraz formę, w jakiej będą one przedstawiane.  Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2. 

Od 1999 r., na podstawie informacji określonych w akapicie trzecim, Komisja sporządza, co dwa lata do dnia 31 października, sprawozdanie dotyczące wykonania i wdrożenia niniejszego rozporządzenia.

5.  Mając na względzie opracowanie zmian w załącznikach, właściwe organy państw członkowskich przekazują Komisji wszelkie istotne informacje. Komisja określa, w drodze aktów wykonawczych, wymagane informacje. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2. 

6.  Bez uszczerbku dla dyrektywy 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady(9), Komisja podejmuje stosowne środki w celu ochrony poufności informacji uzyskanych podczas wykonywania niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 16

Sankcje

1.  Państwa członkowskie podejmują stosowne środki zapewniające nałożenie sankcji, przynajmniej w przypadku następujących naruszeń niniejszego rozporządzenia:

a)  wprowadzenia do Unii lub wywozu albo powrotnego wywozu z Unii okazów bez odpowiedniego zezwolenia lub świadectwa lub też na podstawie fałszywego, sfałszowanego lub nieważnego zezwolenia lub świadectwa, lub dokumentu, w którym dokonano zmian bez upoważnienia organu wydającego;

b)  niespełnienia warunków określonych w zezwoleniu lub świadectwie wydanym zgodnie z niniejszym rozporządzeniem;

c)  złożenia nieprawdziwego oświadczenia lub świadomego przedstawienia fałszywych informacji w celu uzyskania zezwolenia lub świadectwa;

d)  posługiwania się fałszywym, sfałszowanym lub nieważnym zezwoleniem lub świadectwem, lub dokumentem, w którym dokonano zmian bez upoważnienia jako podstawy otrzymania zezwolenia lub świadectwa unijnego, lub też w jakimkolwiek innym urzędowym celu związanym z niniejszym rozporządzeniem;

e)  niezłożenia zawiadomienia o przywozie lub złożenia fałszywego zawiadomienia o przywozie;

f)  wysyłki żywych okazów bez poczynienia odpowiednich przygotowań mających na celu zmniejszenie ryzyka uszkodzenia, utraty zdrowia lub okrutnego traktowania;

g)  wykorzystywania okazów gatunków wymienionych w załączniku A w inny sposób niż zgodny z upoważnieniem przyznanym w czasie wydawania zezwolenia na przywóz lub później;

h)  handlu sztucznie rozmnażanymi roślinami w sposób sprzeczny z przepisami ustanowionymi zgodnie z art. 7 ust. 1 akapit drugi;

i)  wysyłki okazów do Unii lub poza jej obszar lub tranzytu przez terytorium Unii bez odpowiedniego zezwolenia lub świadectwa wydanego zgodnie z niniejszym rozporządzeniem oraz w przypadku wywozu lub powrotnego wywozu z państwa trzeciego będącego stroną Konwencji, zgodnie z nią lub bez wystarczającego dowodu, że takie zezwolenie lub świadectwo zostało wydane;

j)  kupna, oferowania kupna, pozyskiwania do celów handlowych, wystawiania na widok publiczny do celów handlowych, wykorzystywania dla zysku, sprzedaży, przechowywania w celu sprzedaży, oferowania do sprzedaży lub transportu w celu sprzedaży okazów gatunków z naruszeniem art. 8;

k)  wykorzystania zezwolenia lub świadectwa wobec innego okazu niż ten, dla którego zostało ono wydane;

l)  sfałszowania lub zmiany wszelkiego zezwolenia lub świadectwa wydanego zgodnie z niniejszym rozporządzeniem;

m)  ukrycia faktu odrzucenia wniosku o wydanie unijnego zezwolenia lub świadectwa przywozu, wywozu lub powrotnego wywozu, zgodnie z art. 6 ust. 3.

2.  Środki określone w ust. 1 odpowiadają charakterowi i powadze naruszenia oraz uwzględniają przepisy dotyczące zatrzymania oraz, gdy to stosowne, konfiskaty okazów.

3.  W przypadku konfiskaty okazu jest on powierzany właściwemu organowi państwa członkowskiego konfiskaty, który:

a)  po konsultacji z organem naukowym odnośnego państwa członkowskiego umieszcza okaz lub w inny sposób rozporządza okazem na warunkach, które uważa za stosowne, oraz zgodne z celami i postanowieniami Konwencji i niniejszego rozporządzenia; oraz

b)  w przypadku żywego okazu wprowadzonego do Unii, po konsultacji z państwem wywozu, może zwrócić okaz do tego państwa na koszt sprawcy naruszenia.

4.  W przypadku gdy żywy okaz gatunku wymienionego w załącznikach B i C pojawi się w punkcie wprowadzenia do Unii bez odpowiedniego ważnego zezwolenia lub świadectwa, okaz musi zostać zatrzymany i może ulec konfiskacie lub jeśli odbiorca nie przyzna się do niego, właściwe organy państwa członkowskiego odpowiedzialne za punkt wprowadzenia mogą, gdy to stosowne, odmówić przyjęcia przesyłki i domagać się od przewoźnika zwrotu okazu do miejsca wysyłki.

Artykuł 17

Grupa ds. Przeglądu Naukowego

1.  Niniejszym powołuje się Grupę ds. Przeglądu Naukowego, składającą się z przedstawicieli organu naukowego lub organów wszystkich państw członkowskich, której przewodniczy przedstawiciel Komisji.

2.  Grupa ds. Przeglądu Naukowego bada wszystkie kwestie naukowe związane ze stosowaniem niniejszego rozporządzenia – w szczególności dotyczące art. 4 ust. 1 lit. a), ust. 2 lit. a) i ust. 6 – podniesione przez przewodniczącego z jego własnej inicjatywy albo na wniosek członków Grupy lub Komitetu.

3.  Komisja przekazuje Komitetowi opinie Grupy ds. Przeglądu Naukowego.

Artykuł 18

Dodatkowe uprawnienia przekazane

1.  Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych dotyczących jednolitych warunków i kryteriów dla:

a)  wydawania, ważności i zastosowania dokumentów, o których mowa w art. 4, art. 5, art. 7 ust. 4 i art. 10;

b)  stosowania świadectw fitosanitarnych, o których mowa w art. 7 ust. 1 akapit drugi lit. a);

c)  wprowadzania w razie konieczności procedur oznakowania okazów w celu ułatwienia identyfikacji i zapewnienia realizacji przepisów niniejszego rozporządzenia.

2.  Komisja jest uprawniona do przyjęcia, w razie konieczności, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych dotyczących dodatkowych środków mających na celu wprowadzenie w życie rezolucji Konferencji Stron Konwencji, decyzji lub zaleceń Stałego Komitetu Konwencji i zaleceń Sekretariatu Konwencji.

3.  Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych do celów zmiany załączników A–D, z wyjątkiem zmian w załączniku A, które nie wynikają z decyzji podjętych przez Konferencję Stron Konwencji.

Artykuł 19

Dodatkowe uprawnienia wykonawcze

1.  Komisja określa w drodze aktów wykonawczych wzór dokumentów, o których mowa w art. 4, art. 5, art. 7 ust. 4 i art. 10.  Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2. 

2 Komisja określa, w drodze aktów wykonawczych, formularz przedstawienia zawiadomienia o przywozie. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2. [Popr. 10]

Artykuł 20

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1.  Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.  Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 4 ust. 6 i 7, art. 5 ust. 5, art. 7 ust. 1, 2 i 3, art. 8 ust. 4, art. 9 ust. 6, art. 11 ust. 5, art. 12 ust. 4 oraz art. 18 ust. 1, 2 i 3, powierza się Komisji na czas nieokreślony od dnia [data wejścia w życie podstawowego aktu ustawodawczego lub każda inna data ustalona przez ustawodawcę]. [Popr. 11]

3.  Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 4 ust. 6 i 7, art. 5 ust. 5, art. 7 ust. 1, 2 i 3, art. 8 ust. 4, art. 9 ust. 6, art. 11 ust. 5, art. 12 ust. 4 oraz art. 18 ust. 1, 2 i 3, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych. [Popr. 12]

4.  Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5.  Akt delegowany przyjęty na podstawie w art. 4 ust. 6 i 7, art. 5 ust. 5, art. 7 ust. 1, 2 i 3, art. 8 ust. 4, art. 9 ust. 6, art. 11 ust. 5, art. 12 ust. 4 oraz art. 18 ust. 1, 2 i 3 wchodzi w życie tylko jeśli Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie [dwóch miesięcy] od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub jeśli, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o [dwa miesiące] z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady. [Popr. 13]

Artykuł 21

 Procedura komitetowa 

1.  Komisję wspomaga komitet zwany Komitetem ds. Handlu Dziką Fauną i Florą. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011. 

2.  W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

Artykuł 22

Przecpisy końcowe

Każde państwo członkowskie powiadamia Komisję i Sekretariat Konwencji o przepisach, jakie przyjmuje bezpośrednio w celu wykonania niniejszego rozporządzenia, oraz o wszystkich instrumentach prawnych i środkach podjętych w celu jego wykonania i wdrożenia.

Komisja przekazuje te informacje pozostałym państwom członkowskim.

Artykuł 23

Uchylenie

Rozporządzenie (WE) nr 338/97 traci moc.

Odesłania do uchylonego rozporządzenia odczytuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia, zgodnie z tabelą korelacji w załączniku III.

Artykuł 24

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w …

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

ZAŁĄCZNIK I

Uwagi w sprawie wykładni załączników A, B, C oraz D

1.  Gatunki objęte załącznikami A, B, C oraz D są wymienione jako:

a)  nazwy gatunków; lub

b)  wszystkie gatunki, włączone do taksonu wyższego lub określone jako jego część.

2.  Skrót »ssp.« jest używany do określania wszystkich gatunków wyższego taksonu.

3.  Inne odniesienia do taksonów wyższych niż gatunek podano wyłącznie do celów informacji lub klasyfikacji.

4.  Gatunki, których nazwy wydrukowano wytłuszczonym drukiem w załączniku A, są wymienione tam w związku z faktem ich ochrony wynikającej z dyrektywy Parlamentu Europejsiego i Rady 2009/147/WE(10) lub dyrektywy Rady 92/43/EWG(11).

5.  Następujące skróty wykorzystywane są w odniesieniu do taksonu roślin poniżej poziomu gatunku:

a)  »ssp.« jest wykorzystywany w celu określenia podgatunku;

b)  »var(s)« jest wykorzystywany w celu określenia odmiany (odmian); oraz

c)  »fa« jest wykorzystywany w celu określenia formy.

6.  Symbole »(I)«, »(II)« oraz »(III)« umieszczone obok nazwy gatunku lub wyższego taksonu odnoszą się do dodatków do Konwencji, w których dane gatunki są wymienione, jak wskazano w uwagach 7-9. W przypadku gdy nie pojawia się żadna z tych adnotacji, dane gatunki nie są wymienione w dodatkach do konwencji CITES.

7.  Symbol »I« obok nazwy gatunku lub wyższego taksonu wskazuje, że dany gatunek lub wyższy takson jest włączony do dodatku I do konwencji CITES.

8.  Symbol »(II)« obok nazwy gatunku lub wyższego taksonu wskazuje, że dany gatunek lub wyższy takson jest włączony do dodatku II do konwencji.

9.  Symbol »(III)« obok nazwy gatunku lub wyższego taksonu wskazuje, że gatunek jest włączony do dodatku III do konwencji. W tym przypadku jest również wskazane państwo, z uwagi na które gatunek lub wyższy takson został włączony do dodatku III.

10.  »Kultywar« oznacza, zgodnie z definicją zawartą w 8. wydaniu Międzynarodowego Kodeksu Nomenklatury Roślin Uprawnych, skupisko roślin: a) które zostało wybrane z uwagi na szczególną właściwość lub zestaw właściwości, b) którego właściwości zachowują odrębny, spójny i stały charakter oraz c) które zachowuje te właściwości jeśli rozmnażania dokonuje się za pomocą odpowiednich środków. Żaden nowy takson kultywaru nie może zostać za taki uznany dopóki jego nazwa kategorii i określenie nie zostaną oficjalnie opublikowane w najnowszym wydaniu Międzynarodowego Kodeksu Nomenklatury Roślin Uprawnych.

11.  Mieszańce mogą być samodzielnie wymienione w dodatkach, ale jedynie wówczas, gdy tworzą one w stanie dzikim odrębne oraz stabilne populacje. Mieszańce zwierząt, które w czterech poprzednich pokoleniach swojego rodowodu mają jeden lub więcej okazów gatunków włączonych do załącznika A lub B, podlegają przepisom niniejszego rozporządzenia, tak jakby były czystymi gatunkami, nawet jeśli dany mieszaniec nie jest wyszczególniony w załącznikach.

12.  Jeśli gatunek jest objęty załącznikiem A, B lub C, wszystkie części lub pochodne danego gatunku są również objęte tym samym załącznikiem, chyba że pojawia się adnotacja precyzująca, że są nim objęte jedynie określone części oraz pochodne. Zgodnie z art. 2 lit. t) niniejszego rozporządzenia, symbol »#« oraz następujący po nim numer umieszczony obok nazwy gatunku lub wyższego taksonu włączonego do załącznika B lub C wyznaczają części lub pochodne, które w odniesieniu do nich są wyszczególnione do celów rozporządzenia w następujący sposób:

13.  Ze względu na to, że żaden z gatunków lub wyższych taksonów FLORY objętych załącznikiem A nie jest opatrzony adnotacją skutkującą traktowaniem jego mieszańców zgodnie z przepisami art. 4 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, oznacza to, że sztucznie rozmnażane mieszańce wytwarzane z jednego lub większej liczby tych gatunków lub taksonów mogą być przedmiotem handlu ze świadectwem sztucznego rozmnażania oraz że nasiona i pyłki (w tym pyłkowiny), cięte kwiaty, rozsady lub hodowle tkanek tych mieszańców uzyskiwane metodą in vitro w środowisku stałym lub ciekłym, transportowane w sterylnych pojemnikach nie podlegają przepisom niniejszego rozporządzenia.

14.  Mocz, kał, oraz ambra szara, które są produktami odpadowymi oraz uzyskiwane są bez manipulowania danym zwierzęciem nie podlegają przepisom niniejszego rozporządzenia.

15.  W odniesieniu do gatunków fauny wymienionych w załączniku D przepisy stosuje się wyłącznie do żywych okazów oraz całych lub w zasadzie całych martwych okazów z wyjątkiem taksonów, które są opatrzone następującą adnotacją w celu wskazania, iż pozostałe części oraz pochodne są również objęte przepisami:

16.  W odniesieniu do gatunków flory wymienionych w załączniku D przepisy stosuje się wyłącznie do żywych okazów, z wyjątkiem taksonów, które są opatrzone następującą adnotacją w celu wskazania, że inne części oraz pochodne są również objęte przepisami: