Presidente. L'ordine del giorno reca in discussione cinque proposte di risoluzione sullo Zimbabwe⁽¹⁾.

  Jaromír Kohlíček (GUE/NGL), Autor. – Vážení kolegové, milé kolegyně, Zimbabwe, to je bývalá Jižní Rhodesie. Režim, který zde vládne, by všude v Evropě byl považován za tvrdou osobní diktaturu. Po předání moci do rukou současných vládců byli farmáři z velkých farem rychle vyhnáni a země je stále na pokraji hladomoru. Mugabeho vláda proto opět pozvala tyto bílé potomky kolonialistů do země a farmy jim předla. Situace se tím rychle zlepšila. Dnes jsou opět postupně vyháněni příp. zabíjeni, přičemž vláda ani nezahájila výuku zemědělců k racionálnímu hospodaření. Rovněž podpora družstev a zajištění podpory nákupu odpovídající techniky chybí. To jsou klíčové problémy v ekonomice.

O politických problémech hovoří návrh rezoluce, který obsahuje některé nepřijatelné či poněkud diskutabilní návrhy. Protestuji otevřeně proti hloupé výzvě směrované do Jihoafrické republiky bojkotovat Zimbabwe ve světovém poháru FIFA. To snad není míněno vážně? Rovněž nevím proč v bodu odůvodnění D deklarují autoři, že se hlavní politická opozice bohužel rozdělila v říjnu 2005 na dvě frakce. Pokud tímto konstatováním něco vytýkáme Mugabeho režimu, pak to ve své podstatě nechápu. Chceme-li se skutečně ztrapnit, můžeme vyzvat místní šamany k tomu, aby vyschly řeky a Viktoriiny vodopády zmizely.

Ještě jednu poznámku k bodu 5 rezoluce. V některých státech Evropské unie se různých voleb účastnilo také extrémně málo voličů. Neuznáváme proto legitimitu takto zvolených zastupitelů, poslanců, senátorů, některých našich kolegů? Dovolte mi nad tímto bodem rezoluce vyslovit oprávněné zděšení. Při hlasování se skupina GUE/NGL na přijetí rezoluce podílet nebude.

Závěrem otázku pro komisaře. Pane komisaři, jak podpoříme vládu Jihoafrické republiky, kterou vyzýváme, aby lépe nakládala s uprchlíky ze Zimbabwe?

  Geoffrey Van Orden (PPE-DE), Author. – Mr President, for over six years, Parliament has consistently called for robust action to effect change for the better in Zimbabwe, but we continue to witness the desperate plight of millions of ordinary Zimbabwean people. They suffer on a daily basis from intense political oppression, a collapsed economy and shortages of vital food, water and medical supplies. The United Nations World Food Programme expects to dispense aid to almost four million malnourished people this year – over one third of the population.

HIV/Aids has had a devastating effect on the country, with one in five adults being HIV positive and over one million children orphaned through the loss of their parents from Aids. Unemployment afflicts 70% of the population. Zimbabwe’s political and economic fortunes are at their lowest point in its 26-year history as an independent nation. Action taken by the international community has been at best lukewarm and lacked the commitment necessary to have a real impact on the situation in Zimbabwe.

South Africa should be at the forefront of international efforts to pressure the Mugabe regime into making democratic concessions, but I am afraid quiet diplomacy by President Mbeke has achieved nothing tangible. Through its provision of electricity, maize and credit, South Africa could exert enormous leverage on the Mugabe regime. It has not done so.

Now we see a resurgence of Chinese interest in many parts of Africa, including Zimbabwe. The Chinese Government seems to have no inhibitions about bolstering tyrannical regimes and supplying them with weapons of oppression in exchange for access to natural resources. I see little evidence of diplomatic effort by the EU or by the governments of Member States to close down those international sources of support that keep Mugabe in power. The EU has been less than robust in strictly implementing its own sanctions regime. No wonder Mugabe takes none of this seriously.

If the international community is serious about tackling the appalling conditions in Zimbabwe, then the United Nations Security Council should urgently investigate the situation in that country. Unless we give greater priority to Zimbabwe, the Mugabe regime will stagger on until the point where Zimbabwe fails completely, unable to revive itself without immense international assistance. Action now by the international community could help avert this situation.

  Karin Scheele (PSE), Verfasserin. – Herr Präsident! Wir diskutieren nicht die erste Entschließung über die Situation in Simbabwe, aber ich gestehe, wir haben schon inhaltlich bessere Entschließungen in diesem Parlament diskutiert.

Auch in der Zusammenarbeit mit den AKP-Staaten sind fehlende Demokratie, massive Menschenrechtsverletzungen in Simbabwe sowie die schwere Wirtschaftskrise, die von Lebensmittelknappheit, Arbeitslosigkeit und Hyperinflation begleitet wird, immer wieder Anlass für Kritik und Diskussionen. Wenn man alle Probleme dieses Landes aufzählt, das einst „der Brotkorb des südlichen Afrikas“ genannt wurde, muss man auch über die vielen mutigen Menschen sprechen, die in einem Klima starker Unterdrückung den Mut haben, die Missstände immer wieder anzuprangern.

Wir sollten danach trachten, dass wir genau diesen Menschen mit unseren Entschließungen in ihrem Kampf um Freiheit, Demokratie und Entwicklung den Rücken stärken. Bei manchen Passagen dieser heutigen Entschließung habe ich nicht dieses Gefühl, und ich finde es einfach falsch, bei einer Dringlichkeitsentschließung auf die im Jahr 2010 stattfindende Fußballweltmeisterschaft Bezug zu nehmen.

Ab dem 13. September – also hier sehr wohl dringend – werden in Simbabwe breit angelegte und landesweite Aktionen stattfinden, die von den Gewerkschaften und anderen Organisationen organisiert werden. Man wird auf das zunehmende Elend der Bevölkerung aufmerksam machen und Mindestgehälter, die über der Armutsgrenze liegen, sowie soziale Verantwortung von der Regierung fordern. Präsident Mugabe kündigt bereits jetzt an, dass jede Demonstration unterdrückt werden wird.

Es ist wichtig, dass wir dafür sorgen, dass diese friedlichen Protestaktionen, die auf die schrecklichen Lebensbedingungen der Bevölkerung hinweisen, ohne polizeiliche Schikanen stattfinden können, und, Herr Kommissar, wir sollten uns auch überlegen, wie wir es bei der Struktur, die in dieser Region vorhanden ist, schaffen, Beobachterinnen und Beobachter zu entsenden, um das Recht auf Meinungs- und Demonstrationsfreiheit zu garantieren.

  Marcin Libicki (UEN), autor. – Panie Przewodniczący! Zimbabwe jest przykładem jak może wziąć górę zła strona procesu dekolonizacji. Jak mówiła moja poprzedniczka, swego czasu Rodezja Południowa czyli dzisiejsze Zimbabwe było spichlerzem znacznej części Afryki. Dzisiaj nie jest w stanie wyżywić swojej własnej ludności.

W wielu krajach, szczególnie w krajach afrykańskich obserwowaliśmy właśnie te negatywne strony dekolonizacji, kiedy władza oddana w ręce nieodpowiedzialnych i niegodziwych sił politycznych, doprowadziła do jak najgorszych skutków właśnie dla tych państw, które miały się cieszyć wyzwoleniem spod władzy kolonialnej. Tymczasem obróciła się na zgubę ich własnych obywateli. Dzisiaj propozycja szefa Zimbabwe zwrotu farm ich dawnym właścicielom, jest oczywiście spóźniona i nie budzi najmniejszego zaufania.

Myślę, że to co przede wszystkim powinniśmy robić, to pomoc humanitarna i oświatowa, bo nie bardzo widzę jakiegokolwiek innego wyjścia z sytuacji, jakiejkolwiek innej możliwej akcji.

  Raül Romeva i Rueda (Verts/ALE), Autor. – Señor Presidente, la situación de crisis política y la de los derechos humanos en Zimbabue siguen siendo un asunto grave y preocupante. A ello también hay que sumar el deterioro de las condiciones de vida y la creciente pobreza. Pero me querría centrar, sobre todo, en un aspecto concreto que también se menciona y que, además, es un tema de actualidad que tratamos a menudo en estas sesiones de urgencia, y que tiene que ver con la libertad de expresión.

Ayer mismo, hablábamos de China y lamentábamos el alto grado de control gubernamental que, en estos momentos, existe sobre los medios de comunicación, y sobre Internet en particular. Pues bien, parece que en Zimbabue se han inspirado en la fórmula china para desarrollar su propia ley relativa a la interceptación de comunicaciones, que se añade a un sistema legislativo ya de por sí altamente restrictivo en términos de libertades.

La inspiración china no es menor, ya que, como «Human Rights Watch» manifestó recientemente en un informe, el sistema de control chino, llamado en inglés great firewall, es el más avanzado del mundo.

Así, según esta ley, el ejército, los servicios de inteligencia, la policía e incluso la oficina del Presidente podrán controlar e interceptar correos electrónicos, escuchar conversaciones telefónicas y censurar Internet, todo ello sin necesidad de un mandato judicial. Ello afectaría a la relación entre los doctores y sus pacientes, por ejemplo, entre los abogados y sus clientes, entre los periodistas y sus fuentes, y supone, sin duda, un riesgo enorme para la privacidad, las ONG y la gente que trabaja en favor de los derechos humanos.

Por todo ello, creo nuestra obligación solicitar que dicha ley sea retirada. Pero, en cualquier caso, deseo dejar muy claro que esta preocupación no me viene sólo por el hecho de que hablemos de Zimbabue, ni tampoco exclusivamente con relación a China. Se trata de una preocupación que debemos entender como universal y sobre la que debemos alertar tanto respecto de estos países mencionados como, por ejemplo, también de los Estados Unidos y la propia Unión Europea.

El respeto a la libertad de expresión y el derecho a la privacidad deben ser elementos fundamentales de cualquier sociedad moderna. Hoy hablamos de Zimbabue, pero, insisto, éste es un tema que no podemos reducir solamente a este país.

  Marios Matsakis (ALDE), author. – Mr President, a grave and long-standing humanitarian, political and economic crisis sadly continues to torment this former British colony, with no sign or hope of an early improvement forthcoming. The inefficient and corrupt governing regime led by Robert Mugabe continues to oppress the people, and harassment of political opponents, trade union activists, farmers, human rights organisations, journalists and the judiciary is still widespread.

We call upon the Government of Zimbabwe to start demonstrating the necessary respect of international conventions and human rights and to guarantee the independence of the judiciary. Furthermore, we are of the opinion that an important step towards saving the country from an even worse future is for Mr Mugabe finally to relinquish power as soon as possible. Such an action, facilitated by the opening of positive transitional negotiations between Zanu-PF, MDC parties and other opposition movements will, we feel, bring about the much-needed revival of the society, politics and economy of Zimbabwe and bring peace and prosperity to its people in their traumatic transition from British colonisation to independence and freedom.

  Michael Gahler, im Namen der PPE-DE-Fraktion. – Herr Präsident! Durch alle Jahre meiner Parlamentszugehörigkeit begleiten uns Debatten über die Situation in Simbabwe, eine Situation, die sozial, wirtschaftlich und politisch ständig schlechter geworden ist. Appelle an Mugabe haben ebenso wenig gewirkt wie die Aufforderung an die Nachbarstaaten, insbesondere Südafrika, sich stärker zu engagieren. Und das, was wir als EU an Maßnahmen ergriffen haben, hat diejenigen, die es treffen sollte, auch nicht sonderlich beeindruckt.

Wie ist die Lage? Geschätzte 2 Millionen Menschen haben sich in die Nachbarländer geflüchtet und leben dort meist illegal. Allein die so genannte Operation Muramba-tsvina hat 700 000 Menschen im wahrsten Sinne des Wortes entwurzelt. 4 Millionen haben nicht genügend zu essen. 70 % sind arbeitslos. Die Inflationsrate ist die höchste der Welt. Der Kampf gegen Aids wird durch die Zwangsumsiedlungen erschwert. Jede Woche sterben 3 200 Menschen an Aids. Die Gesetzgebung zur Kontrolle und Unterdrückung der Bevölkerung hat inzwischen das Ausmaß von vor der Unabhängigkeit erreicht.

Was können wir tun? Achten wir darauf, dass die internationalen Agenturen, die im Rahmen der UN vor Ort tätig sind, ihre Unterstützung der Bevölkerung möglichst unmittelbar leisten. Sorgen wir dafür, dass das Rote Kreuz seine Tätigkeit unbeeinträchtigt fortsetzen kann.

Ich fordere insbesondere die Kommission auf: Unterstützen wir auch aus dem Haushaltstitel der europäischen Initiative für Demokratie und Menschenrechte die dortige Zivilgesellschaft, die vielen mutigen Menschen, sei es in den Gewerkschaften, in den Menschenrechtsorganisationen, in den Kirchen oder in den unabhängigen Medien. Fragen wir China, mit wem es sich auf Dauer in Simbabwe arrangieren will. Mit der Regierung oder mit dem Volk? Und sagen wir unseren südafrikanischen Gesprächspartnern bei allen Gelegenheiten, dass sie durch ihre Untätigkeit weder die Dinge für sich selbst leichter machen noch den Menschen in Simbabwe einen guten Dienst erweisen.

  Józef Pinior, w imieniu grupy PSE. – Panie Przewodniczący! W Zimbabwe w ostatnich latach jesteśmy świadkami pogarszającej się sytuacji politycznej, społecznej oraz zdrowotnej społeczeństwa tego kraju.

Dyktaturze politycznej Roberta Mugabe towarzyszy katastrofa społeczna na terytorium Zimbabwe. W wyniku operacji Murambatsvina pozostało ok 700 tysięcy bezdomnych osób. Około 4 milionom osób w Zimbabwe grozi obecnie głód, wzrasta liczba zachorowań na AIDS. Dochodzi w tej chwili do takiej sytuacji, w której tygodniowo umiera w tym kraju ponad 3 tysiące osób. Ostatnie ruchy dyktatury Mugabe polegające na próbie kontroli nad Czerwonym Krzyżem tego kraju budzą szczególny niepokój.

Uwaga Parlamentu Europejskiego powinna być w tej chwili skupiona na działalności związków zawodowych Zimbabwe, szczególnie na akcjach protestacyjnych, które związki zawodowe podejmą w najbliższych tygodniach w Zimbabwe. Z naszej strony związkom zawodowym tego kraju należy się szczególna pomoc.

  Alyn Smith, on behalf of the Verts/ALE Group. – Mr President, the dreadful self-inflicted situation in Zimbabwe needs no reiteration in this House. It shows the limits of our power. To cut off aid would hit only the most vulnerable and yet that is the only real leverage we have in this House over the Zimbabwe regime.

Can we find other means? With regard to that I would refer to paragraph 8 of the motion for resolution, suggesting excluding Zimbabwe from the 2010 World Cup. I would suggest, unlike my colleagues, that it is a good idea. I would be grateful to hear the Commission’s views on that.

We saw this week the fraternity and friendship that emanates from international football. My team – Scotland – was in Lithuania recently and I have no doubt a number of friendships were made. However, participation is a privilege, not a right. Exclusion from the 2010 World Cup would underline international disgust with Mr Mugabe’s regime without hurting the people of Zimbabwe, and yet it would be noticed throughout that football-mad country. It strikes me as a positive and useful idea. I would be grateful to hear the Commissioner’s view on it.

  Koenraad Dillen (NI). – Collega's, mijnheer de Voorzitter, de schrijnende mensenrechtensituatie in Zimbabwe, dat weten we allemaal, is al langer dan vandaag een dringende kwestie en het is ook niet de eerste keer dat ze wordt geagendeerd in dit Parlement. Hoeveel jaar is de marxistische dictator Mugabe nu al bezig met zijn racistisch beleid jegens de blanke boeren in zijn land? Ongestraft voert hij een beleid van etnische zuivering, waarvan in de eerste plaats de overgrote meerderheid van de zwarte bevolking van Zimbabwe het slachtoffer van is.

Ooit was Zimbabwe immers een landbouwland dat als een der weinige landen ten zuiden van de Sahara zijn landbouwproducten kon exporteren. Mugabe heeft met zijn waanzin de ellende onder zijn eigen volk gecreëerd. De landbouw stort in elkaar en de hongersnood grijpt om zich heen.

Het wordt hoog tijd dat er effectief tegen die man wordt opgetreden. Net zoals Charles Taylor van Liberia moet Mugabe door de internationale gemeenschap als een misdadiger tegen de menselijkheid behandeld worden en ter verantwoording worden geroepen. Ook in Afrika mag geen politiek van twee maten en twee gewichten worden gevoerd.

  John Attard-Montalto (PSE). – Mr President, it appears that, as time goes by, the European Union is becoming more and more ineffectual where certain dictatorships are concerned.

It is a great pity that a wonderful country like Zimbabwe has been allowed to deteriorate into its current state while, except for the few measures we have taken to combat the dictatorship of Mr Mugabe, we look on. We talk about what is happening and perhaps restrict the travel arrangements of the perpetrators and their immediate families, and then think we are doing something to help those who are feeling the brunt: not only the whites but also a sizeable faction of native black Zimbabweans. It is about time we stood up and really started to act rather than just talk.

  Ryszard Czarnecki (NI). – Panie Przewodniczący! Ma rację nasza koleżanka z Austrii, która mówi o tym, że po raz kolejny w naszym Parlamencie mówimy o Zimbabwe. To jest taka never-ending story i rzeczywiście jest to kraj, który jest rekordzistą świata: 70% bezrobocia, największa na świecie inflacja, 3200 osób umiera tygodniowo na AIDS, a gdy dochodzi do wyborów, frekwencja wyborcza jest najniższa z kolei na świecie. Wynosi ona 15%.

W tym kraju 4 miliony ludzi jest zagrożonych głodem. Ta sytuacja jest wyzwaniem dla całego świata, w tym także dla Unii Europejskiej. Mam nadzieję, że nie skończymy na mówieniu i zgadzam się z tym, co powiedział przed chwilą nasz kolega z Hiszpanii, pan Rueda, aby nie stosować podwójnych standardów, oczywiście mówić o Zimbabwe, ale nie tylko o Zimbabwe ponieważ w innych krajach na świecie również łamane są podstawowe prawa człowieka oraz, że tych podwójnych standardów stale musimy unikać. Dobrze, że w tej kwestii Parlament Europejski zabiera głos po raz kolejny, miejmy nadzieję, że po raz ostatni.

  Franco Frattini, Vicepresidente della Commissione. Signor Presidente, onorevoli deputati, la Commissione europea segue con grande attenzione gli eventi in Zimbabwe e siamo sempre più preoccupati per il deterioramento della situazione politica, soprattutto di quella economica e sociale che colpisce persone, civili, cittadini.

Sulla base delle condizioni che registriamo oggi - siccome non ci sono misure adeguate, non c'è nessuna misura presa dal governo dello Zimbabwe per affrontare seriamente la crisi democratica, la protezione dei diritti e la tragica crisi economica - è fuori discussione ogni eventuale alleggerimento o revoca delle misure adottate dall'Unione europea nei confronti dello Zimbabwe: in altri termini, non se ne parla nemmeno!

Nei confronti dello Zimbabwe l'Unione europea non cambia attitudine e il suo atteggiamento di fermezza è stato recentemente ribadito dal mio collega Louis Michel nei suoi contatti con le autorità del governo dello Zimbabwe, nei quali è stato sottolineato che la Commissione è assolutamente ferma nell'esercitare un ruolo attivo per cercare di sbloccare la situazione. Nello stesso tempo non possiamo rinunciare a nessuna delle condizioni che abbiamo posto, anzitutto il ripristino di regole democratiche per la vita quotidiana dei cittadini. Quanto è stato detto conferma le nostre preoccupazioni.

Ho ascoltato con attenzione, con molto interesse, l'idea di escludere lo Zimbabwe dalla Coppa del mondo di calcio del 2010. Gli onorevoli parlamentari sanno che una simile decisione viene adottata dalla Federazione internazionale di calcio, ma, detto questo, personalmente la ritengo un'idea seria, da prendere sul serio, da sottoporre alla discussione con gli Stati membri e con la Federazione internazionale; non sono in grado di dire oggi se il risultato sarà quello che alcuni parlamentari auspicano, ma posso dire che informerò il collega Louis Michel, la collega Ferrero-Waldner di questa aspettativa: la questione va presa davvero sul serio.

Certamente vi è un altro aspetto: come ho detto prima, l'Europa auspica che lo Zimbabwe torni verso un percorso di ristabilimento delle condizioni di vita democratica e di progresso economico. Ovviamente siamo pronti a indicare alcune strade, ad esempio nell'ambito del decimo programma di priorità per il Fondo europeo di sviluppo, all'interno del quale esistono possibilità concrete, ma non possiamo oggi rinunciare a porre una condizionalità molto chiara allo Zimbabwe: se non si avvia una strada seria verso la democrazia, non possiamo modificare il nostro atteggiamento di fermezza.

Nel contempo, la Commissione ha un dialogo molto stretto con paesi vicini allo Zimbabwe, in particolare con i paesi membri della Comunità per lo sviluppo dell'Africa meridionale e con il governo del Sudafrica. Condivido quanto ho sentito: saremo sempre più attivi nel chiedere che questi paesi vicini facciano ancora di più!

Sosteniamo le iniziative delle Nazioni Unite e a mio parere è molto importante una pressione di autorevoli capi di Stato e di governo africani sul governo dello Zimbabwe, affinché siano finalmente migliorate le condizioni politiche e umanitarie e si apra la strada verso la riconciliazione nazionale.

Nel frattempo ci preoccupiamo della popolazione: è evidente che mentre con il governo dello Zimbabwe l'atteggiamento è di assoluta fermezza, nei confronti della popolazione invece, la quale non ha colpa per un regime che la priva della libertà e anche dei mezzi economici, dobbiamo preoccuparci di un'assistenza diretta. Posso confermare che il Commissario Michel è intenzionato a proseguire il sostegno e anche il finanziamento a progetti concernenti i settori socio-economici, l'assistenza medica, il ruolo delle organizzazioni sul terreno. Ricordo che il ruolo della Croce rossa deve essere assolutamente consentito e incoraggiato, così come i progetti riguardanti la governance, la democratizzazione, il rispetto per i diritti umani e lo Stato di diritto. A nostro parere l'assistenza diretta alla popolazione dello Zimbabwe deve proseguire proprio in tutti questi settori .

  Presidente. La discussione è chiusa.

La votazione si svolgerà immediatamente.